ปิ่นแก้วนครา

»¹› ᡌǹ¤ÃÒ àÅ‹Á ñ ¾ÔÃÔµÒ

นิยายเร่ือง: ปิ่ นแก้วนครา ผู้เขยี น: พริ ิตา จดั ทาํ : สิงหาคม 2558 จาํ นวนหนา้ : 358 บรรณาธิการ: อเมทริน ออกแบบปก: Vaccine Design จดั รูปเล่ม-พิสูจนอ์ กั ษร: kanplu สงวนลิขสิทธ์ิตามพระราชบญั ญตั ิลิขสิทธ์ิ พ.ศ. 2537หา้ มลอกเลียนแบบหรือดดั แปลงส่วนหน่ึงส่วนใดของหนงั สือเล่มน้ี ไม่วา่ จะเป็นรูปแบบหรือวธิ ีการใดๆ ในกระบวนการอิเล็กทรอนิกส์หรือส่ือสิ่งพมิ พ์ โดยไมไ่ ดร้ ับอนุญาตเป็นลายลกั ษณ์อกั ษร

จากใจผู้เขยี น สวสั ดีค่ะผอู้ า่ นที่น่ารักทุกทา่ น จุดเริ่มตน้ ของนิยายเร่ืองน้ี มาจากการท่ีคุณแมข่ องผเู้ ขียนไดเ้ ล่าใหฟ้ ังวา่ คุณตาน้นั มีเช้ือพญาเจา้ เมืองอยู่ทางอาํ เภอหน่ึงในเชียงใหม่ แตเ่ นื่องจากสมยั ก่อนการสญั จรไปมาลาํ บากพอคุณตามาแตง่ งานกบั คุณยายกเ็ ลยไม่คอ่ ยไดก้ ลบั ไปบา้ นเก่าเทา่ ไหร่จนกระทง่ั ท่านเสียชีวติ ในบรรดาลูกท้งั สามคนของคุณตาที่มีคุณแม่เป็นลูกคนเล็ก มีเพียงพช่ี ายคนโตเทา่ น้นั ท่ีไปมาหาสู่กบั ตน้ ตระกลู ทางคุณตา จนกระทงั่ไดแ้ หวนประจาํ ตระกลู มาวงหน่ึง แต่คุณลุงก็ไดข้ ายไป เช้ือเจา้ ของเราก็เลยจบต้งั แต่น้นั แมเ้ รื่องราวเช้ือเจา้ จะกลายเป็นเรื่องตลกท่ีเราเอามาลอ้ แม่เล่น แต่ผเู้ ขียนกลบั มีความคิดอยากเขียนเร่ืองราวท่ีเกี่ยวกบั ลา้ นนาโบราณข้ึนมาอยา่ งจริงจงั พอไดห้ าขอ้ มลู รากเหงา้ ของตวั เอง กลบั พบวา่ มีอะไรมากมายเหลือเกินที่เรายงั ไม่รู้เก่ียวกบั บรรพบุรุษของตวั เอง และมีความรู้สึกอยากเขา้ ไปอยใู่ นยคุ สมยั น้นั เหลือเกิน ‘ปิ่ นแกว้ นครา’ จึงเกิดข้ึนในจินตนาการ แลว้ จึงค่อยๆ ขยบั ขยายมาเป็นเรื่องราวใหไ้ ดอ้ า่ นกนัในตอนน้ี

‘ป่ิ นแกว้ นครา’ เป็นนิยายโรแมนติก ยอ้ นยคุ ผสมแฟนตาซี ท่ีได้นาํ ฉาก วฒั นธรรม ความเชื่อทางลา้ นนาโบราณหลายอยา่ งมาเป็นแกนแลว้ แต่งเติมดว้ ยจินตนาการ และสีปันจาก็เป็นเพยี งเมืองสมมติ อีกท้งัตาํ แหน่งตา่ งๆ ของตวั ละครก็เป็นไปตามท่ีเห็นควร ไมไ่ ดอ้ ิงหรือเกี่ยวขอ้ งกบั ประวตั ิศาสตร์แตอ่ ยา่ งใดค่ะ ส่วนภาษาที่ใชก้ ต็ ้งั ใจใหอ้ า่ นง่าย แตม่ ีกลิ่นอายของความเป็นโบราณลา้ นนาเท่าน้นั เองคะ่ ขอขอบคุณทุกทา่ นท่ีติดตามกนั มาต้งั แต่ตน้ และใหก้ ารสนบั สนุนเจา้ ราชบุตรปิ่ นเมืองกบั กงั สดาลดว้ ยดีมาโดยตลอด ทุกข้นั ตอนในการรังสรรคน์ ิยายเรื่องน้ี คนเขียนมีความสุขและอิ่มเอมมากๆ หวงัเสมอท่ีจะส่งต่อความสุข ความอิ่มเอมน้ีใหก้ บั ทุกท่าน ท่ีอาจจะบงั เอิญไดม้ าอ่าน หรือต้งั ใจติดตามกนั มาจริงๆ ขอขอบคุณทุกขอ้ มลู ท้งั จากเวบ็ ไซดต์ า่ งๆ (ขออภยั ที่ไม่อาจเอย่ช่ือไดห้ มด เพราะมากเกิน) และเรื่องเล่าจากคนแก่คนเฒา่ คนในครอบครัว และที่สาํ คญั คือทุกกาํ ลงั ใจที่มีใหก้ นั เสมอ แวะมาทกั ทายพดู คุย ติชมกนั ไดค้ ะ่ ที่เพจ ‘พริ ิตา อเมทริน นกั เขียน’ หรือในhttp://www.facebook.com/pirita.boonta ขอใหม้ ีความสุขกบั การอ่านคะ่ ดว้ ยรักจากใจ พิริตา.

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│6 บทนํา ตึกสองช้ันกลางเก่ากลางใหม่ขนาดใหญ่สีอิฐ ต้งั อยใู่ นยา่ นชุมชนฝั่งหน่ึงของกรุงเทพมหานคร เป็นท่ีต้งั ของร้านรวงต่างๆ หน่ึงในน้นั คือร้านกรุกระจกใสที่อยตู่ รงหวั มุมดา้ นซา้ ย ป้ ายไมท้ ่ีแขวนอยดู่ า้ นหนา้ เขียนไวว้ า่ ‘ลายคราม’ ซ่ึงเป็นร้านรับซ้ือขายของเก่ามีค่า จาํ พวกเพชร พลอย เคร่ืองประดบั ตา่ งๆ ถว้ ย โถลายครามโบราณ ฯลฯ เท่าท่ีคนจะสามารถเสาะหามาขายได้ เจา้ ของร้านเป็นชายหนุ่มร่างทว้ ม อายปุ ระมาณยสี่ ิบกวา่ ปี ปลายๆนงั่ อยหู่ ลงั เคา้ เตอร์ก่ึงตูโ้ ชวส์ ินคา้ ตวั ยาว เขากาํ ลงั หรี่ตาเพ่งมองผา่ นกลอ้ งส่องอนั เล็ก

7│¾ÃÔ µÔ Ò ส่องดูเหรียญโบราณอนั หน่ึงอยา่ งต้งั อกต้งั ใจ ตรงหนา้ เขานอกจากเหรียญส่ีหา้ เหรียญแลว้ ยงั มีแจกนั ใบเข่ืองลวดลายแปลกตาแตด่ ูเก่าคร่ําคร่า กาํ ไลหยกหกั ๆ และปิ่ นปักผมทาํ จากทองเหลือง ที่มีลกั ษณะเป็นช่อช้นั คลา้ ยเจดีย์ มีสายสร้อยเป็นพหู่ อ้ ยระยา้ เชื่อมตอ่ ตรงปลาย แมโ้ ดยรวมแลว้ ปิ่ นอนั น้ีจะยงั สมบรู ณ์ดีเกือบทุกประการแต่ก็มีความเก่าแก่พอกนั ท้งั หมดเป็นของท่ีเขาพ่ึงรับซ้ือมารอบล่าสุด มนั ยงั หาท่ีมาท่ีไปไม่ได้ และกเ็ ป็นหนา้ ท่ีของชายหนุ่มที่จะตอ้ งเสาะหาประวตั ิความเป็ นมาต่างๆ ท่ีเกี่ยวขอ้ งกบั สิ่งของเหล่าน้ี เพ่อื ใหร้ ายละเอียดกบั ลูกคา้ ตอ่ ไป แต่ทนั ใดน้นั เอง ประตูกระจกหนา้ ร้านก็ถูกเปิ ดออก ปรากฏร่างบอบบางของหญิงสาวคนหน่ึงท่ีอยใู่ นชุดสูททาํ งานสีดาํ ในมือของเธอถือกระเป๋ าใบใหญใ่ ส่อุปกรณ์การทาํ งาน และสะพายกระเป๋ ากลอ้ งถ่ายรูปไว้บนบา่ อีกใบ ส่วนอีกมือถือถุงพลาสติกใส่ดอกไมส้ ีขาว เธอกา้ วเขา้ มาพร้อมรอยยมิ้ สดใสประจาํ ตวั “หวดั ดีคะ่ พี่กอ้ ง ดูอะไรอยเู่ หรอคะ ทาํ หนา้ น่ิวเชียว” เจา้ ของร่างบางเอย่ ถามพร้อมรอยยมิ้ ไมค่ ลาย ขณะวางกระเป๋ าท้งั สองใบ และถุงดอกไมล้ งบนหนา้ เคา้ เตอร์

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│8 ดวงหนา้ รูปไข่ ดูงดงามลงตวั ดว้ ยเคร่ืองหนา้ ท่ีพอเหมาะพอเจาะดวงตาคูก่ ลมโตเปล่งประกายสดใสมีชีวติ ชีวา อีกท้งั กม็ ีส่วนละมา้ ยกบัชายหนุ่มไมน่ อ้ ย ซ่ึงไมต่ อ้ งบอกกร็ ู้วา่ มีความเก่ียวพนั กนั ทางสายเลือดอยา่ งแน่นอน “อา้ ว... ยยั ก้งั กข็ องที่พเ่ี พิง่ รับมาวนั ก่อนน่ะสิ มีเหรียญแปลกๆเยอะเลย วา่ แต่เราเหอะ วา่ งหรือไงวนั น้ีถึงกลบั มาบา้ นได”้ ทา้ ยประโยคออกแนวประชดประเทียดเล็กนอ้ ย แต่คนเป็นนอ้ งสาวไม่ใส่ใจ “ก็วา่ งช่วงเยน็ วา่ จะมาทานขา้ วฝีมือพีร่ สซะหน่อย พรี่ สอยไู่ หนล่ะคะ” กง้ั หรือ กงั สดาล ถามหาพ่ีสะใภพ้ ลางสอดส่ายสายตามองหา ก่อนที่คนเป็ นพช่ี ายจะทนั ตอบ ร่างอวบในชุดคลุมทอ้ งของภรรยากเ็ ดินออกมาจากดา้ นใน พร้อมจานใส่ผลไม้ “พี่อยนู่ ี่จะ้ ดีจงั ที่นอ้ งก้งั แวะมาได้ เห็นพช่ี ายเราบน่ ถึงทุกวนัเดี๋ยวพ่ีไปเอาน้าํ มาใหน้ ะ” พดู พลางจะหนั หลงั กลบั เขา้ ไปดา้ นใน หลงัรับไหวน้ อ้ งสาวสามีแลว้ “ไมต่ อ้ งลาํ บากหรอกค่ะพรี่ ส เด๋ียวก้งั เขา้ ไปเอาเองดีกวา่ พ่ียงิ่กาํ ลงั ทอ้ งกาํ ลงั ไส้อยดู่ ว้ ย” วา่ แลว้ เจา้ ของร่างบางก็โฉบเขา้ ไปดา้ นในสุดซ่ึงเป็นท่ีต้งั ของหอ้ งครัว ตามนิสยั ของคนที่ชอบทาํ อะไรรวดเร็ว เพียงครู่

9│¾ÃÔ µÔ Òก็กลบั มาพร้อมแกว้ น้าํ เปล่าเยน็ เจ๊ียบใบใหญ่ และแกว้ เปล่าทรงเต้ียใบเลก็อีกสองใบ “วา่ แตค่ ืนน้ีนอ้ งก้งั จะคา้ งท่ีบา้ นหรือเปล่าจะ๊ ” รสริน ผเู้ ป็นพี่สะใภถ้ ามข้ึน พร้อมนงั่ ลงบนเกา้ อ้ีขา้ งสามี “คงคา้ งไมไ่ ดห้ รอกค่ะพี่รส เพราะพรุ่งน้ีก้งั มีงานด่วนแตเ่ ชา้ เลย”หญิงสาวตอบ พลางวางแกว้ น้าํ และแกว้ เปล่าสองใบลงบนเคา้ เตอร์ ก่อนจะนงั่ ลงบนเกา้ อ้ีขา้ งพีช่ ายอีกดา้ น เพราะการเป็ นนกั ข่าวสายการเมืองใหก้ บั หนงั สือพมิ พฉ์ บบั หน่ึงของกงั สดาล ทาํ ใหเ้ ธอแทบไม่มีเวลากลบั มา ‘บา้ น’ น้ี ซ่ึงอยหู่ ่างจากท่ีทาํ งานคนละฟากฝ่ังของกรุงเทพฯ เลยทีเดียว หญิงสาวจึงพกั อยคู่ อนโดฯ ใกลท้ ี่ทาํ งานแทน และตอนน้ีก็มีการประชุมสภาผแู้ ทนราษฎร ซ่ึงเธอตอ้ งคอยเกาะติดสถานการณ์นาทีตอ่ นาทีอีกดว้ ย “ฮึ! ไมต่ อ้ งไปถามมนั หรอกรส ปกติมนั ก็ไม่อยากกลบั มาบา้ นนกั หรอก” เสียงพ่ชี ายงอนๆ จนสองสาวอดหวั เราะกบั ทา่ ทางน้นั ไม่ได้

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│10 “โธ่... พี่กอ้ ง กง็ านก้งั ยงุ่ จริงๆ น่ีนา เอาไวต้ อนพี่รสคลอดก้งั จะลาพกั ร้อนมาช่วยเล้ียงหลานสักอาทิตยห์ น่ึง โอเค.ไหมคะ” คนเป็นนอ้ งสาวท้งั โอดครวญและออดออ้ นเอาใจในตอนทา้ ย แต่ กมั ปนาท ยงัแสร้งทาํ เป็นไมส่ นใจ “ไมเ่ ป็นไรหรอกจะ้ พ่ีชายนอ้ งก้งั ก็เป็นเสียอยา่ งน้ีแหล่ะ อยา่ ไปใส่ใจเลย” จนพ่สี ะใภอ้ ดไมไ่ ดจ้ ึงเอ่ยแทน กงั สดาลแอบยมิ้ ขาํ กบั ทา่ ทางของพ่ชี ายท่ีคอ้ นประหลบั ประเหลือก ราวกบั ผหู้ ญิงก็ไมป่ าน หญิงสาวรู้ดีวา่ กมั ปนาทรักและเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน เพราะมีกนั อยแู่ ค่สองคนพ่ีนอ้ งเทา่ น้นั หลงั จากท่ีบิดา มารดา จากไปดว้ ยอุบตั ิเหตุเมื่อหลายปี ก่อน และไดท้ ิ้งตึกน้ีไวใ้ หท้ ้งั คู่พร้อมกิจการใหเ้ ช่าร้านรวงต่างๆ ในตึก รวมท้งัร้านคา้ ขายของเก่าแก่มีค่าของครอบครัวแห่งน้ี กมั ปนาท ผเู้ ป็นพ่ชี าย โตพอที่จะดูแลทุกอยา่ งไดแ้ ลว้ ในตอนน้นัขณะท่ีกงั สดาลยงั เรียนมหาวิทยาลยั อยู่ ท้งั คู่จึงอาศยั อยทู่ ี่บา้ น หรือร้านลายครามแห่งน้ีกนั เพียงสองคนพ่ีนอ้ ง จนกระทงั่ กมั ปนาทแตง่ งาน รสรินกไ็ ดย้ า้ ยเขา้ มาเป็นสมาชิกของครอบครัวอีกคน

11│¾ÃÔ µÔ Ò แตห่ ลงั จากกงั สดาลเรียนจบเมื่อสองปี ท่ีผา่ นมาเธอก็ไดย้ า้ ยออกไปอยคู่ อนโดฯ ใกลท้ ี่ทาํ งานซ่ึงอยใู่ จกลางเมืองแทน ท่ามกลางความไม่เห็นดว้ ยของพีช่ าย พี่สะใภ้ แตด่ ว้ ยความเชื่อมนั่ ในตวั เองของเธอท้งั คู่จึงคร้านที่จะทกั ทว้ ง “ก้งั ซ้ือดอกพดุ ซอ้ นมาไหวพ้ อ่ กบั แมด่ ว้ ยล่ะค่ะ พกี่ อ้ ง” กงั สดาลวา่ พลางเปิ ดถุงใส่ดอกไมอ้ อก กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไมส้ ีขาวท่ีอยใู่ นกรวยใบตองกลว้ ยสีเขียวสด ทาํ ใหบ้ รรยากาศสดช่ืนข้ึนไม่นอ้ ย ก่อนท่ีหญิงสาวจะจดั ใส่แกว้ทรงเต้ียที่เตรียมมาท้งั กรวย แลว้ จึงเอาน้าํ จากแกว้ ใบใหญ่เติมลงไป กมั ปนาทมองภาพน้นั ดว้ ยความรู้สึกสบายใจ แมก้ งั สดาลจะไม่ค่อยมีเวลากลบั มาบา้ นน้ี แต่พอมาคร้ังใดเธอก็มกั จะหาดอกพุดซอ้ น ซ่ึงเป็นดอกไมแ้ สนโปรดของมารดามาไหวร้ ูปบุพการีท้งั สองในหอ้ งพระช้นั บนเสมอ ท้งั เขาและนอ้ งสาวต่างก็ผกู พนั กบั ดอกไมช้ นิดน้ีไมน่ อ้ ย ค่าที่ตอนมารดายงั มีชีวติ อยชู่ อบปลูกในกระถางวางไวบ้ นดาดฟ้ า แถมยงั คอยซ้ือดอกพดุ ซอ้ นท่ีนาํ มาจดั ใส่กรวยใบตองจากหญิงชราเจา้ ประจาํ ตรงสี่แยกหนา้ บา้ นมาไหวพ้ ระ จดั ใส่แจกนั อีกตา่ งหาก

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│12 เวลาเห็นดอกพุดซอ้ นสองพี่นอ้ งมกั จะคิดถึงมารดาเสมอ และเจา้ดอกไมส้ ีขาวชนิดน้ีก็เป็นส่วนหน่ึงของชีวติ พวกเขาไปโดยไมร่ ู้ตวั “พกี่ อ้ งกาํ ลงั ดูอะไรอยู่ ก้งั ขอดูมง่ั ดิ” หญิงสาวจดั ดอกไมใ้ ส่แกว้เตรียมไวแ้ ลว้ แต่ยงั ไมข่ ้ึนไปหอ้ งพระในทนั ที ดว้ ยเห็นพีช่ ายยงั งอนๆ จึงกระแซะเขา้ ไปหา ทาํ เป็นสนใจสิ่งท่ีเขาทาํ อยเู่ พื่อเอาใจ และก็ไดผ้ ลกมั ปนาทผลกั กองของเก่ามาตรงหนา้นอ้ งสาว “เห็นวา่ ไดม้ าจากแมน่ ้าํ ทางเหนือ ลวดลายมนั ดูแปลกๆ พไี่ มเ่ คยเห็นมาก่อนเลย เราดูสิ” แมจ้ ะไมใ่ ช่ผเู้ ช่ียวชาญเร่ืองของเก่าพวกน้ีเหมือนอีกฝ่ าย แต่กงั สดาลก็พอจะดูของเป็นอยบู่ า้ ง จากการคลุกคลีกบั บิดาและพ่ีชายมาต้งั แต่เด็ก หญิงสาวกวาดสายตามองของหลายชิ้นที่วางอยู่ ก็เห็นดงักมั ปนาทวา่ ลวดลายมนั ดูแปลกตา ท้งั เหรียญเก่าๆ ส่ี-หา้ อนั น้นั และป่ิ นปักผมทองเหลือง

13│¾ÃÔ µÔ Ò “ปิ่ นอนั น้ีรูปแบบเหมือนของเจา้ นางทางเหนือเลยพ่ีกอ้ ง แต่ลวดลายแปลกกวา่ มาก พหู่ อ้ ยน่ีก็ยงั สมบรู ณ์อยเู่ ลย แลว้ ก็สวยมากดว้ ย”ซ่ึงอนั หลงั น้ีดึงดูดใจกงั สดาลไดม้ ากเป็นพเิ ศษ จนตอ้ งหยบิ ข้ึนมาเพง่พนิ ิจ หญิงสาวอาจเคยเห็นปิ่ นท่ีมีลกั ษณะเป็นช่อช้นั คลา้ ยเจดียม์ าบา้ งแต่ในความเก่าแก่ของปิ่ นทองเหลืองอนั น้ีกลบั ดูแปลกตานกั เพราะนอกจากสายสร้อยท่ีห้อยตรงปลายเป็นพพู่ วงระยา้ แลว้ หวั ของปิ่ นก็ประดบั ดว้ ยอญั มณีสีขาว อีกท้งั ตรงช้นั ตา่ งๆ ก็ประดบั อญั มณีหลากหลายสี ช่างน่าแปลกนกั แมจ้ ะขนุ่ เขรอะจนแทบดูไม่ออกวา่ เป็ นสีอะไร แตเ่ ธอกลบั มองเห็นความสวยงามท่ีซ่อนอยขู่ องมนั “อยา่ มาชมวา่ สวยไดไ้ หม เราชมทีไรทุนหายกาํ ไรหดทุกที” คนเป็นพี่ชายบ่นอุบดว้ ยรู้ถึงนิสัยของนอ้ งสาวดี วา่ แมจ้ ะไม่ไดค้ ลงั่ ไคลข้ องเก่าสุดจิตสุดใจแบบตวั เขา แต่ถา้ มีชิ้นไหนถูกใจเป็นพิเศษกงั สดาลมกั จะขอเก็บเอาไวช้ ่ืนชมเองเสมอ แลว้ส่วนมากจะเป็นของที่ทาํ ราคาไดด้ ีเสียดว้ ย

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│14 “แหม... กะอีแคข่ องเก่าชิ้นเดียว ท่ียงั ไมร่ ู้ที่มาท่ีไปดว้ ยซ้าํ จะขายไดก้ ี่บาทกนั เชียว ก้งั ขอเถอะนะ นะพก่ี อ้ งนะ ก้งั ชอ้ บ ชอบ” ตอนทา้ ยหญิงสาวทาํ ตาปริบๆ ออดออ้ นพี่ชายสุดฤทธ์ิ “กไ็ ด้ แตเ่ ราตอ้ งจ่ายตน้ ทุนมาใหพ้ กี่ ่อน” กมั ปนาทแกลง้ ทาํ หนา้จริงจงั “พก่ี อ้ งล่ะก็ ทาํ เป็นงกไปได”้ กงั สดาลบน่ ทาํ หนา้ ตมู อยา่ งขดั ใจ “อา้ ว... ก็ของซ้ือของขายน่ีนา แลว้ เราน่ะแอบจิ๊กของพี่ไปต้งั กี่ชิ้นแลว้ ล่ะ” คนเป็นนอ้ งสาวต้งั ท่าจะคา้ น แต่ชายหนุ่มชิงพดู ตอ่ เสียก่อน “แตก่ ็ไมแ่ น่นะ หากเราจะเปล่ียนใจคา้ งท่ีนี่คืนน้ีพ่ีอาจจะยกให้ฟรีๆ เลยกไ็ ด”้ “โห... เอาง้ีเลยเหรอพกี่ อ้ ง เอา้ ! กไ็ ดๆ้ ก้งั คา้ งกไ็ ด้ ยอมไปทาํ งานสายวนั หน่ึงละกนั ” แมจ้ ะแกลง้ โวยวายแตก่ ย็ อมรับในที่สุด คนเป็นพ่ชี ายจึงยมิ้ อยา่ งเป็นต่อ รสรินมองสองพี่นอ้ งคุยกนั แลว้ ส่ายหนา้ ดว้ ยรอยยมิ้ ไม่วา่ กี่ปีสองพีน่ อ้ งกม็ ีวธิ ีพดู คุยกนั แบบน้ีเสมอ แตเ่ ธอก็รู้วา่ ท้งั คู่รักและห่วงใยกนัมากเพยี งใด

15│¾ÃÔ µÔ Ò *-*-*-*-*-* หลงั อาหารเย็น ร้านลายครามได้ปิ ดให้บริการแล้ว กงั สดาลกบัพ่ชี ายและพี่สะใภใ้ ชเ้ วลาอยดู่ ว้ ยกนั ที่โซฟาตวั ยาว ในห้องพกั ผอ่ นช้นัสอง ท้งั หมดตา่ งใหค้ วามสนใจกบั ขอ้ มูลของเก่าท่ีกมั ปนาทสรรหามาเพ่ือศึกษาถึงที่มาท่ีไปของเก่าแต่ละชิ้นเทา่ ที่จะพอหาได้ แต่ทวา่ ปิ่ นปักผมทองเหลืองท่ีกงั สดาลไดจ้ บั จองเอาไวน้ ้นั กลบั ไมม่ ีท่ีมาท่ีไปใหศ้ ึกษาเลยแมแ้ ต่นอ้ ย “ไมเ่ ห็นบอกเลยวา่ เป็นของยคุ ไหน หรือจะเป็ นของเจา้ นางทางเหนือสมยั หลายร้อยปี ก่อนนะพีก่ อ้ ง” กงั สดาลหมุนปิ่ นเก่าแก่อนั น้นั ไปมาอยา่ งพิจารณา พร้อมเปรยข้ึน “ไม่รู้สิ วนั ก่อนพ่ีเองก็พยายามถามเพือ่ นๆ แต่ก็ไมม่ ีใครรู้เหมือนกนั แมต้ วั งานจะเก่าแก่มาก น่าแปลกท่ียงั คงสมบรู ณ์แบบดีทุกอยา่ ง เป็นงานฝีมือละเอียดอ่อน ประณีตมาก ไมน่ ่าจะเป็ นของชาวบา้ นธรรมดา” ชายหนุ่มออกความคิดเห็น ปิ่ นทองเหลืองโบราณอนั น้ี มีความสวยงามและสมบูรณ์เกือบ100% กมั ปนาทคาดวา่ หากขายราคาค่างวดกค็ งมากโขอยู่ แต่เวลา

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│16กงั สดาลอยากไดอ้ ะไรชายหนุ่มไม่เคยขดั ใจนอ้ งสักที ซ่ึงเป็นอยา่ งน้ีมาต้งั แต่เดก็ คราวน้ีก็เช่นกนั แมจ้ ะแกลง้ ทาํ เป็นบ่น แทท้ ่ีจริงแลว้ เขาเตม็ ใจเป็นอยา่ งยง่ิ สิ่งใดที่เป็นความสุขของนอ้ งไม่วา่ จะเป็นเร่ืองใหญห่ รือเลก็ถา้ ทาํ ไดก้ มั ปนาทจะไมข่ ดั ใจเลยแมแ้ ต่นอ้ ย เพราะนอกจากครอบครัวท่ีเขากบั ภรรยาร่วมกนั สร้างข้ึนมาใหมแ่ ลว้ ก็มีเพียงกงั สดาลเทา่ น้นั ที่เป็ นสิ่งสาํ คญั ในชีวติ ของชายหนุ่ม “ง้นั ก้งั กไ็ ดค้ รอบครองสมบตั ิท่ีประเมินคา่ ไม่ไดแ้ ลว้ สิ อีกไม่นานราคาอาจจะสูงสุดๆ ก็ไดน้ ะพีก่ อ้ ง ถึงเวลาน้นั จริงๆ ก้งั จะเอาออกขายคราวน้ีแหล่ะเราจะไดร้ วย รวย รวยสุดๆ กนั ไปเลย” หญิงสาวทาํ หนา้ ตาท่าทางเพอ้ ฝันสุดฤทธ์ิ คนเป็ นพี่ชายมองแลว้ ไดแ้ ตส่ ่ายหนา้ “พ่กี ลวั วา่ ยง่ิ รวยก็จะยงิ่ ขยายร้านออกไปอีกน่ะสิ นอ้ งก้งั ” รสรินซ่ึงนง่ั อยขู่ า้ งสามีอดพดู ข้ึนอยา่ งหยอกเยา้ ไมไ่ ด้ “นน่ั สินะคะพ่ีรส ปกติพก่ี อ้ งก็บา้ งานอยแู่ ลว้ ดว้ ย” และกงั สดาลก็เห็นดว้ ยเตม็ ที่

17│¾ÃÔ µÔ Ò “ใครวา่ บา้ ยยั ก้งั เขาเรียกวา่ ‘ความรัก’ ตา่ งหาก การทาํ ร้านขายของเก่าแบบน้ีมนั มีเสน่ห์จะตาย ท้งั ดูล้ีลบั น่าต่ืนเตน้ ดีออก มีแตเ่ รานน่ัแหล่ะที่ไม่ชอบ” ชายหนุ่มค่อนขอดเขา้ ใหใ้ นตอนทา้ ย “ก้งั ไมไ่ ดไ้ มช่ อบนะพกี่ อ้ ง ก็แค่มีอะไรท่ีก้งั ชอบมากกวา่ ต่างหากล่ะ” คนเป็นนอ้ งคา้ น ความจริงกงั สดาลเรียนมาทางดา้ นรัฐศาสตร์การปกครอง แต่กลบั จบั พลดั จบั ผลูไดม้ าทาํ งานทางดา้ นสื่อกบั รุ่นพีต่ ้งั แต่ยงั เรียนไมจ่ บ ต้งั แต่น้นั มาเธอกไ็ มเ่ คยออกจากวงการน้ีอีกเลย และหญิงสาวก็ชอบงานน้ีมาก เพราะมนั เขา้ กบั นิสยั ไมอ่ ยสู่ ุขของเธอดีพิลึก “ชอบเป็นนกั ขา่ วสายการเมือง ที่เหน่ือยแทบกระอกั เลือดน่ะนะ”กมั ปนาทแคน่ เสียงวา่ เพราะความไม่เห็นดว้ ยต้งั แต่ไหนแต่ไรมานน่ั เองกงั สดาลแกลง้ ยกมือกุมขมบั พลางบน่ “เฮอ้ ! เอาอีกแลว้ บ่นอีกแลว้ ง่วงจงั ก้งั ไปนอนดีกวา่ ” วา่ แลว้หญิงสาวกอ็ า้ ปากหาว ก่อนจะควา้ ป่ิ นเก่าแก่ติดมือ “ราตรีสวสั ด์ิคะ่ พร่ี ส พ่กี อ้ ง พรุ่งน้ีเชา้ เจอกนั ค่ะ” แลว้ กผ็ ลุบหายไปก่อนที่คนเป็ นพ่ชี ายจะทนั บ่นไปมากกวา่ น้ี

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│18 “เป็นอยา่ งน้ีทุกทีสิ ยยั นอ้ งคนน้ี” กมั ปนาทบ่นพลางถอนหายใจสายตายงั มองตามหลงั นอ้ งสาวที่ออกไปจากหอ้ งพกั ผอ่ น ดว้ ยทา่ ทางอ่อนอกอ่อนใจ “คุณกเ็ ลิกบน่ นอ้ งเสียทีเถอะคะ่ นอ้ งก้งั โตแลว้ นะคะ” รสรินอดปรามข้ึนไม่ได้ “ผมก็แคเ่ ป็นห่วงยยั ก้งั ไมอ่ ยากใหไ้ ปอยขู่ า้ งนอกเท่าน้นั เอง”ชายหนุ่มวา่ เหมือนอยา่ งเคย “เอาเถอะค่ะ รสเขา้ ใจ แต่คุณอยา่ ลืมสิคะ วา่ นอ้ งก้งั ตอ้ งมีชีวติของตวั เอง ถึงอยา่ งไรเธอกไ็ มส่ ามารถเอาชีวิตมาผกู ติดกบั คุณไดต้ ลอดหรอกนะคะ วนั หน่ึงเธอจะตอ้ งมีครอบครัว มีโลกของเธอเอง “คุณกค็ วรเช่ือมนั่ ในตวั นอ้ งก้งั นะคะวา่ เธอจะเลือกสิ่งท่ีทาํ ให้ตวั เองมีความสุขท่ีสุด และไมว่ า่ นอ้ งก้งั จะเลือกหรือทาํ อะไรกต็ าม เราก็ควรยนิ ดีไปกบั เธอ และยนื อยตู่ รงน้ีเพอ่ื เป็ นกาํ ลงั ใจใหเ้ ธอ” หญิงสาวท้งัแนะท้งั ปลอบเสียยาวเหยยี ด จนกมั ปนาทตอ้ งคิดตามไปครู่หน่ึง ก่อนจะยมิ้ ออกมา ใช่วา่ เขาจะไมเ่ ขา้ ใจ แต่บางอารมณ์ชายหนุ่มกไ็ มไ่ ดค้ าํ นึงถึงเหตุผลและความจริงสักเท่าไหร่

19│¾ÃÔ µÔ Ò “ขอบคุณนะรส ที่เขา้ ใจและใหก้ าํ ลงั ใจผม” กมั ปนาทมองภรรยาดว้ ยความขอบคุณจากใจ ก่อนจะจบั มือเธอข้ึนมาเกาะกมุ เอาไว้ “จะไม่ใหเ้ ขา้ ใจไดย้ งั ไงล่ะคะ เจา้ ตวั เลก็ จะออกมาดูโลกอยู่รอมร่อแลว้ น่ีรสยงั คิดอยเู่ ลยนะคะวา่ ขนาดนอ้ งก้งั โตป่ านน้ีคุณยงั ห่วงหวงไมเ่ ลิก ถา้ เป็นลูกอีกจะขนาดไหน” รสรินส่ายหนา้ ยมิ้ ๆ กบัพฤติกรรมของคนเป็ นสามี “นน่ั สินะ แต่คงไม่เป็ นไรหรอกเพราะผมมีคุณคอยเตือนสติอยู่แลว้ น่ี ใช่ไหมเจา้ ตวั เลก็ ของพอ่ ” ชายหนุ่มหวั เราะพลางกม้ ลงคุยกบั เจา้ ตวัเลก็ ในทอ้ งนูนๆ ของภรรยาอยา่ งอารมณ์ดี รสรินไดแ้ ตห่ วั เราะตาม จากน้นั ภายในห้องพกั ผอ่ นของร้านลายครามกม็ ีแต่เสียงพดู คุย หวั เราะดงั อยไู่ มไ่ ดข้ าด

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│20 บทที่ ๑ ป่ิ นโบราณ ภายในห้องนอนสีขาว ท่ีประดบั ตกแตง่ ดว้ ยสีชมพอู ่อนหวาน ท้งัผา้ ม่าน ผา้ คลุมเตียง ตู้ โตะ๊ ของใชก้ ระจุกกระจิกตา่ งๆ จะมีสีแตกต่างก็เพียงแต่พวกตุก๊ ตาท่ีวางอยบู่ นเตียงและบนหวั เตียงเท่าน้นั ทุกสิ่งทุกอยา่ งในหอ้ งน้ีบ่งบอกถึงความเป็นผหู้ ญิงไดอ้ ยา่ งชดั เจน กงั สดาลออกมาจากหอ้ งน้าํ เตรียมตวั จะเขา้ นอน แตท่ วา่ สายตากลบั ปะทะเขา้ กบั ป่ิ นทองเหลืองเก่าแก่ที่วางอยบู่ นโตะ๊ เคร่ืองแป้ ง หญิงสาวจึงหยบิ มนั ข้ึนมาพิจารณาอีกคร้ัง ขณะหยอ่ นตวั นงั่ ลงบนเตียง ปิ่ นอนั น้ีดึงดูดความสนใจของเธอไดอ้ ยา่ งประหลาด ราวกบั วา่ ยง่ิมองยง่ิ พจิ ารณาเท่าไหร่ก็ไม่พอ อีกท้งั รู้สึกเหมือนคุน้ เคยกบั มนั มาก่อนแมจ้ ะแน่ใจวา่ ไมเ่ คยเห็นปิ่ นอนั น้ีมาก่อนในชีวติ กต็ าม

21│¾ÃÔ µÔ Ò ท่ีกงั สดาลเคยรู้สึกวา่ มนั เหมือนกบั ปิ่ นประดบั มวยผมของเจา้ นางทางเหนือสมยั ก่อน กเ็ พียงแค่มองเผนิ ๆ เทา่ น้นั เมื่อพจิ ารณาดูดีๆ กลบั มีความแตกตา่ งอยหู่ ลายจุด หากไม่นบั พพู่ วงสร้อยท่ีหอ้ ยระยา้ ป่ิ นอนั น้ีมีลกั ษณะเหมือนเจดีย์ ลวดลายกด็ ูประณีตแปลกตา และประดบั ประดาตรงช่อช้นั ต่างๆ ดว้ ยอญั มณีสีเขียว แดง น้าํ เงิน เหลืองฯรวมตรงยอดซ่ึงเป็นแกว้ สีขาวใส นบั ไดถ้ ึงเกา้ สี แมต้ อนน้ีอญั มณีเหล่าน้นั จะข่นุ มวั ไม่เปล่งประกายสดใสเพราะความเก่าแก่ก็ตาม หากมีเวลาสักวนั เธอจะนาํ มนั ไปใหช้ ่างทางดา้ นจิวเวลรี่เจา้ ประจาํ ของพี่ชายลองขดั ดู อยากรู้นกั วา่ พอไดข้ ดั สีฉวีวรรณแลว้ มนัจะสวยงามขนาดไหน แต่จ่ๆู เหมือนมีพลงั บางอยา่ งแผอ่ อกมาจากปิ่ นโบราณในมือแล่นเขา้ สู่ร่างบางจนขนลุกซู่ ไฟในหอ้ งดบั วบู ลง กงั สดาลรู้สึกตกใจ แต่ก็รีบหลบั ตาเพ่ือปรับการมองเห็นอยคู่ รู่หน่ึง พอลืมตาข้ึนมาอีกคร้ัง กลบั พบวา่ ภายในหอ้ งท่ีควรมืดสนิทน้นักลบั มีแสงสลวั และสิ่งท่ีปรากฏตรงหนา้ ทาํ ใหห้ ญิงสาวถึงกบั กล้นั หายใจ ท่ามกลางหมอกควนั จางๆ มีชายชราวยั ประมาณเจด็ สิบกวา่ ปีรูปร่างเลก็ สวมเส้ือผา้ ฝ้ ายคอกลมแขนยาวผา่ หนา้ กบั กางเกงขากว๊ ยสี

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│22ออกทึมๆ โพกศีรษะดว้ ยผา้ สีเดียวกนั สะพายยา่ มไวบ้ นบา่ เหมือนคนโบราณทางภาคเหนือ “คะ...คุณ เป็นใคร? ” กงั สดาลถามออกไปเสียงสัน่ พลิ้ว ความกลวั แล่นเขา้ สู่หวั ใจ อาคนั ตุกะผไู้ ม่ไดร้ ับเชิญส่งยมิ้ มาให้ แต่รอยยมิ้ น้นักลบั แฝงไปดว้ ยความหม่นหมองจนรู้สึกได้ “ขา้ มาจากอดีตอนั ไกลพน้ ที่ซ่ึง ณ.วนั น้ีของเจา้ ท่ีแห่งน้นั ไดล้ ่มสลายลงไปไม่เหลือซาก จนเจา้ ไมส่ ามารถคน้ หาที่มาที่ไปของชนชาติเราได”้ เสียงแหบพร่าของชายชราตอบมา ทาํ ใหค้ วามกลวั ของหญิงสาวเพิ่มระดบั ข้ึนกวา่ เดิม “ถะ...ถา้ ... อยา่ งน้นั คุ...คุณกเ็ ป็นผนี ่ะสิ!! ” ริมฝีปากของเธอสั่นระริกขณะเอ่ยออกไป แต่ทวา่ อาคนั ตุกะร่างเล็กกลบั ส่ายหนา้ ชา้ ๆ “ขา้ มิใช่ผี อยา่ ไดก้ ลวั ไปเลย ขา้ มาที่นี่เพียงเพอ่ื จะขอความช่วยเหลือจากเจา้ เท่าน้นั ” เม่ือรู้ถึงจุดประสงค์ และลกั ษณะท่าทางชายชราคนน้ีกไ็ ม่เหมือนผแี ตอ่ ยา่ งใด จึงทาํ ใหก้ งั สดาลพยายามเรียกสติของตนกลบั คืนมา

23│¾ÃÔ µÔ Ò “ไม่ใช่ผี แลว้ ตอ้ งการให้ฉนั ช่วยอะไรคะ ของกิน ของใช้ หรือเงิน แต่ขอบอกไวก้ ่อนนะคะวา่ ถา้ เป็นอยา่ งหลงั ฉนั ใหไ้ ดไ้ ม่มาก” หญิงสาวท้งั ถามและบอกเสียงระรัวในคราวเดียวกนั “ขอบใจเจา้ มากสาํ หรับน้าํ ใจ แต่ตอนน้ีท่ีขา้ ตอ้ งการมิใช่สิ่งเหล่าน้นั สิ่งที่ขา้ ตอ้ งการคือใหเ้ จา้ เดินทางไปช่วยบา้ นเมืองหน่ึง ช่วยลูกหลานและชนชาติเหล่าน้นั ดว้ ย “เวียงสีปันจา กาํ ลงั จะถึงกาลล่มสลาย เจา้ ตอ้ งไปยบั ย้งั เพอ่ืช่วยเหลือเหล่าวงศว์ านและชาวเมืองใหร้ อดพน้ จากภยั อนั ใหญห่ ลวงในคร้ังน้ี เพื่อใหช้ าติพนั ธุ์สีปันจายงั คงอยจู่ นถึงยคุ สมยั ของเจา้ ” “อะ...อะไรนะคะ อะไรคือเวยี งสีปันจา เมืองน้ีอยทู่ ่ีไหนกนัทาํ ไมฉนั ไม่เคยรู้มาก่อนวา่ มีเมืองชื่อน้ีอยใู่ นโลกดว้ ย” สิ่งที่ไดย้ นิ ทาํ ให้กงั สดาลร้องออกมาดว้ ยความตกใจไมน่ อ้ ย ท่ีคาํ ร้องขอของชายชราผนู้ ้ีผดิไปจากท่ีเธอคาดเอาไวโ้ ดยสิ้นเชิง “เจา้ และคนในยคุ ของเจา้ ไม่มีวนั รู้จกั อยา่ งแน่นอน เพราะเวยี งสีปันจาไดล้ ่มสลายไปเม่ือเกา้ ร้อยปี ก่อน จากความมกั ใหญใ่ ฝ่ สูง แยง่ ชิงอาํ นาจของผคู้ นในสีปันจาเอง

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│24 “จึงทาํ ใหค้ วามมืดดาํ ความบาปถือโอกาสเขา้ มาครอบงาํ สีปันจาได้ ฉะน้นั ขา้ จึงมาจากอดีตเมื่อเกา้ ร้อยปี ก่อน เพอ่ื ขอร้องใหเ้ จา้ ช่วยอยา่ งไรเล่า” คาํ บอกเล่าตอ่ มาทาํ ใหเ้ จา้ ของร่างบางอา้ ปากคา้ งไปหลายวนิ าที “เป็นไปไมไ่ ด!้ คุณ... เอ่อ ทา่ นตอ้ งเป็นแค่ความฝันแน่ๆ ” ก่อนจะสะบดั หวั ไปมา ราวกบั จะใหต้ วั เองต่ืนจากความฝันอนั เหลือเชื่อน้ี “นน่ั ก็แลว้ แต่เจา้ จะคิดเถิด แต่ทุกสิ่งที่ขา้ พดู มาลว้ นแลว้ แต่เป็นความจริงโดยแท”้ เสียงน้นั ตอกย้าํ มา ทาํ ใหเ้ ธอตอ้ งหนั มาถามตอ่ “ถา้ เป็นอยา่ งน้นั จริง แลว้ ทาํ ไมตอ้ งเป็ นฉนั ดว้ ยล่ะคะ คนอื่นทาํไมไ่ ดห้ รือคะ ต้งั เกา้ ร้อยปี มนั เหลือเชื่อมาก” “เพราะ ป่ิ นแก้วนครา ด้นั ดน้ มาหาเจา้ ซ่ึงหมายความวา่ เจา้ มีจิตผกู พนั กบั ที่นน่ั ดว้ ยเหตุน้ีเจา้ จึงถูกเลือกใหเ้ ป็นผทู้ ี่จะช่วยยบั ย้งั ภยั ในคร้ังน้ี เจา้ จงไปท่ีเวยี งสีปันจาเพ่ือพบกบั เจ้าน้อยป่ิ นเมือง “ช่วยเขายบั ย้งั แกไ้ ขสิ่งท่ีผดิ พลาดน้ี เพราะที่นนั่ เจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองคือผเู้ ดียวที่จะช่วยเหลือชาติพนั ธุ์สีปันจาใหค้ งอยสู่ ืบไปได”้ เสียงเยน็ เนิบนาบแตท่ วา่ หนกั แน่นน้นั ตอกย้าํ วา่ ส่ิงท่ีพดู ไม่ใช่เรื่องลอ้ เล่นแน่แลว้

25│¾ÃÔ µÔ Ò “ฉนั จะไปท่ีนน่ั ไดย้ งั ไง แลว้ หากสามารถไปที่นนั่ ไดแ้ ลว้ ฉนั จะกลบั มาไดย้ งั ไง” หญิงสาวหวนั่ วติ ก แมจ้ ะยงั ไม่อยากเชื่อเรื่องท่ีชายชราแปลกหนา้ พดู มากต็ าม “นน่ั ไมใ่ ช่สิ่งท่ีเจา้ ตอ้ งกงั วล ปิ่ นแกว้ นคราจะนาํ ทางเจา้ ไปป่ิ นแกว้ น้ีมีพลงั อาํ นาจในการปกป้ องเมือง ผคู้ นในสีปันจา โดยเฉพาะราชวงศ์ไจยวงษ์สา ปิ่ นแกว้ นคราเป็นของ พระมหาเทวีเจ้าสีลา ท่ีสวรรคตไปแลว้ เม่ือสี่ร้อยกวา่ ปี ก่อน และป่ิ นน้ีกไ็ ดห้ ายไปจากเวยี งสีปันจานบั แต่น้นั “จนกระทงั่ ตอนน้ีปิ่ นแกว้ ปรากฏข้ึนพร้อมกบั ชะตากรรมอนัโหดร้ายของเวยี งสีปันจา และด้นั ดน้ มาหาเจา้ เจา้ ตอ้ งนาํ ป่ิ นแกว้ นครากลบั ไปเวยี งสีปันจา ทาํ ทุกอยา่ งเพ่อื ช่วยพวกเขาใหไ้ ด้ แลว้ ชีวติ ของเจา้ ก็จะกลบั มาเป็นดงั เดิม... หากเจา้ ตอ้ งการ” พอพดู จบร่างของชายชราก็ค่อยๆ เลือนหายไปพร้อมกบั หมอกควนั จางๆ น้นั “ดะ...เด๋ียวๆๆๆ คุณ ลุง ท่านผเู้ ฒา่ ” กงั สดาลร้องเสียงดงั ก่อนจะสะดุง้ สุดตวั และพบวา่ ตวั เองนอนอยบู่ นเตียง โดยมีปิ่ นโบราณอนั น้นั อยู่ในมือ *-*-*-*-*-*

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│26 “เป็ นอะไรยัยก้งั เหมือนคนนอนไม่เตม็ อม่ิ เลย” ตอนเชา้กมั ปนาทท่ีนงั่ อ่านหนงั สือพิมพร์ อนอ้ งสาวอยทู่ ่ีโตะ๊ อาหารถามเจา้ ตวั ซ่ึงกา้ วมานง่ั ลงตรงขา้ ม ท่าทางยงั ติดงุ่นง่วงอยไู่ ม่นอ้ ย “พี่กอ้ งเคยไดย้ นิ เมืองท่ีช่ือเวียงสีปันจาไหมคะ” หญิงสาวถามข้ึนพลางจอ้ งมาทางพ่ชี ายอยา่ งรอคอยคาํ ตอบ กมั ปนาทนิ่งคิดไปนิดหน่ึง “เวยี งสีปันจา? ไม่น่ี เป็ นเมืองเลก็ ๆ หรือแวน่ แควน้ ยอ่ ยในประเทศไหนหรือเปล่า” ชายหนุ่มตอบอยา่ งมน่ั ใจพร้อมถามในตอนทา้ ยสายตามองนอ้ งสาวอยา่ งสาํ รวจตรวจตรา “มีอะไรหรือเปล่ายยั ก้งั ท่าทางเราดูไม่ดีเลยนะ” กมั ปนาทรู้นิสยัของนอ้ งสาวดีวา่ เวลามีเรื่องอะไรในใจเจา้ ตวั ไมใ่ ช่คนท่ีจะเก็บงาํ เอาไว้ได้ และตอนน้ีท่าทางหมกมุ่นครุ่นคิดของกงั สดาล กท็ าํ ให้ เขาอดเป็นห่วงไมไ่ ด้ “นน่ั สิ นอ้ งก้งั เอาน้าํ ผลไมห้ น่อยไหม จะไดส้ ดชื่น” รสรินท่ีพ่ึงออกมาจากห้องครัวทนั ไดย้ นิ ถอ้ ยสนทนาของสองพีน่ อ้ งจึงถามข้ึน “ไม่เป็นไรคะ่ พ่ีรส ก้งั โอเค.ค่ะ คือเมื่อคืนก้งั ฝันถึงผชู้ ายแก่ๆ คนหน่ึงเขาบอกวา่ ตามปิ่ นน้ีมา เขาแตง่ ตวั เหมือนคนทางเหนือสมยั โบราณเลยคะ่ ” กงั สดาลหยบิ ปิ่ นทองเหลืองอนั เก่าออกมาจากกระเป๋ าสะพาย

27│¾ÃÔ µÔ Ò “ปิ่ นน้ีชื่อ ป่ิ นแก้วนครา และเป็นของเทวเี จา้ คนหน่ึงแห่งเวียงสีปันจา” สิ่งท่ีหญิงสาวบอกเล่า สร้างความประหลาดใจใหก้ บั สองสามีภรรยาเป็นอยา่ งยงิ่ จนท้งั คูต่ อ้ งหนั ไปมองสบตากนั กงั สดาลจึงเล่าเร่ืองความฝันของเธอใหพ้ ี่ชายกบั พี่สะใภฟ้ ัง “ไม่น่าเช่ือเลยนะคะ” รสรินเปรยข้ึนหลงั จากฟังเร่ืองความฝันของกงั สดาลจบ ขณะที่กมั ปนาทนิ่งอ้ึงไป “เอาปิ่ นนน่ั มาใหพ้ ี่เถอะ” ก่อนจะบอกนอ้ งเม่ือต้งั สติได้ “แตว่ า่ พี่กอ้ งใหก้ ้งั แลว้ นะคะ แลว้ น่ีมนั กแ็ ค่ความฝันเทา่ น้นั เอง”กงั สดาลทว้ งข้ึน “ถึงอยา่ งน้นั ก็เถอะ พไ่ี มส่ บายใจเลยยยั ก้งั เอาปิ่ นมาใหพ้ ่เี กบ็ ไว้ก่อน แลว้ อีกอยา่ งต้งั แตน่ ้ีต่อไปพ่จี ะไปรับเรากลบั มาคา้ งท่ีบา้ น จนกวา่ พี่จะแน่ใจวา่ ไมม่ ีอะไรเกิดข้ึนแลว้ ค่อยกลบั ไปใชช้ ีวติ ปกติของเราต่อ” พอพ่ชี ายบอกอยา่ งน้นั หญิงสาวจึงหนั ไปทางพีส่ ะใภห้ วงั จะใหช้ ่วยเจรจา แต่มาตอนน้ีรสรินไดแ้ ตเ่ พยี งพยกั หนา้ ใหเ้ ธอ กงั สดาลจึงไมอ่ าจทาํ อะไรได้ “ก็ไดค้ ะ่ ” แมจ้ ะไม่ไดเ้ ห็นดว้ ยกบั สิ่งที่พ่ีชายทาํ แตก่ งั สดาลกไ็ ม่อยากคดั คา้ น เพราะรู้วา่ เขารักและเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│28 หญิงสาวออกไปทาํ งานตามปกติ วนั น้นั ท้งั วนั ดูเหมือนเธอจะไม่มีสมาธิเทา่ ที่ควร เพราะใจกระหวดั ไปถึงความฝันเมื่อคืน มนั ช่างเหมือนจริงเสียเหลือเกิน ซ่ึงหลงั ตื่นจากความฝันน้นั แลว้ เธอกน็ อนไม่หลบั เกือบท้งั คืนเป็นสาเหตุของความงุ่นง่วงในเชา้ น้ีนนั่ เอง แถมวนั น้ีเธอยงั ไดพ้ ยายามคน้ หาเมืองท่ีช่ือ ‘เวยี งสีปันจา’ จากอินเตอร์เน็ต แต่กลบั ไมพ่ บอะไรเลย กงั สดาลเชื่อวา่ ความฝันน้นั ตอ้ งมีส่วนท่ีเป็นความจริงอยบู่ า้ งอยา่ งนอ้ ยกท็ ่ีมาที่ไปของปิ่ นอนั น้นั เธออาจจะตกใจที่จู่ๆ ก็ฝันถึงคนที่ไม่เคยรู้จกั กนั เลยในชีวติ จนรู้สึกกลวั ในคราแรก แต่พอมาตอนน้ีความรู้สึกกลวั น้นั หายไปอยา่ งง่ายดาย แทนที่ดว้ ยความเห็นใจคนในเวยี งสีปันจามากกวา่ ถา้ หากวา่ เร่ืองท่ีรับรู้มาเป็นความจริง ก็นบั วา่ เป็นหายนะอนั ยงิ่ ใหญข่ องชนชาติหน่ึงเลยทีเดียว *-*-*-*-*-* เยน็ วนั น้ันกว่ากงั สดาลจะกลบั มาถึงร้านลายคราม ก็เล่นเอาดึกพอสมควร และกมั ปนาทกไ็ ปรอรับตามที่บอกเอาไว้ สองพ่ีนอ้ งต่างก็ไม่ไดพ้ ดู ถึงเรื่องความฝันและปิ่ นเจา้ ปัญหานน่ั อีก ดูเหมือนวา่ ชายหนุ่มจะสบายใจข้ึนท่ีไดเ้ ป็นคนเกบ็ ป่ิ นน้นั เอาไวเ้ อง

29│¾ÃÔ µÔ Ò จนกระทง่ั ถึงเวลานอน กงั สดาลไดไ้ หวพ้ ระ สวดมนตต์ ามปกติหวงั วา่ คงจะไมฝ่ ันเหมือนคืนที่ผา่ นมาอีก หลงั ปิ ดเปลือกตาลงไม่นาน ในความสะลืมสะลือคร่ึงหลบั คร่ึงต่ืน เจา้ ของร่างบางรู้สึกเหมือนกาํ ลงั กา้ วไปตามเส้นทางสายหน่ึงท่ามกลางสายหมอกสีขาวที่ลอยออ้ ยอิ่งอยรู่ อบตวั ราวกบั มีใครคนหน่ึงกาํ ลงั นาํ ทางเธอข้ึนไปสู่จุดสูงสุด ซ่ึงเป็นลานหินกวา้ ง เม่ือมองลงไปเบ้ืองล่าง กลุ่มบา้ นเรือนนอ้ ยใหญ่ เรียงรายอยู่โดยรอบ เหมือนเธอกาํ ลงั อยบู่ นจุดศูนยก์ ลางท่ีสูงท่ีสุดกระน้นั บา้ นเรือนเหล่าน้นั มีท้งั กระจายกนั เป็นหยอ่ มๆ และอยชู่ ิดกนั เป็นแพราวกบั ชุมชนใหญ่ ในมุมสูงเช่นน้ีกลบั เห็นเพียงหลงั คามีท้งั ลกั ษณะมุงดว้ ยใบตอง หญา้ คา และวสั ดุบางอยา่ งที่คลา้ ยกระเบ้ือง แต่ท้งั น้ีท้งั น้นั ลกั ษณะเฉพาะของบา้ นเมืองน้ีคือหลงั คาเป็ นช้นัลดหลนั่ กนั ไปต้งั แต่สามช้นั รวมท้งั ยอดจว่ั ดูสวยงามไปอีกแบบ อีกท้งัตามชุมชนนอ้ ยใหญม่ ีตน้ ไมส้ อดแซมไปทวั่ ดูชุ่มชื่น สบายตา รวมท้งั ภเู ขาลูกเลก็ ๆ จนกระทงั่ ไกลออกไปสุดตาจึงเห็นเป็นภเู ขาลูกใหญ่สูงสลบั ซบั ซอ้ น ทาํ ใหก้ งั สดาลเขา้ ใจวา่ เมืองน้ีเป็นเหมือนอ่างกระทะขนาดใหญ่ท่ีมีลานหินสูงน้ีโผล่ข้ึนมาตรงกลางนน่ั เอง ความ

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│30สวยงามตรงหนา้ อากาศที่สดช่ืนทาํ ใหก้ งั สดาลตอ้ งสูดลมหายใจเขา้ เตม็ปอดโดยไมร่ ู้ตวั “น่ีแหล่ะคือเวยี งสีปันจา เมืองท่ีกาํ ลงั จะล่มสลายลงในไมช่ า้หากไมไ่ ดร้ ับการช่วยเหลือจากเจา้ ” เสียงที่คุน้ หูดงั ข้ึนขา้ งๆ หญิงสาวตกใจสุดขีด พร้อมกบั หนั มามองขา้ งกาย และก็พบวา่ ชายชราคนน้นั ยืนอยขู่ า้ งเธอ สีหนา้ และแววตาที่มองลงไปยงั เมืองสีปันจาอนั สวยงาม เตม็ ไปดว้ ยความเศร้าสร้อย “ทา่ นเป็นใครคะทา่ นผเู้ ฒ่า เป็นเจา้ ครองเมืองน้ี เป็นเทพ หรือ... ” “ก่อนน้นั เมื่อเวยี งสีปันจาทาํ การก่อร่างสร้างเมืองข้ึน ขา้ เป็นหน่ึงในคนท่ีเคียงขา้ ง พระองค์เจ้าปันจา ผสู้ ร้างบา้ นแปงเมืองแห่งน้ี แต่นนั่ มนัก็เป็ นเพียงอดีตชาติ “ตอนน้ีขา้ เป็ นเพยี งคนธรรมดาที่สามารถล่วงรู้หลายสิ่งหลายอยา่ ง แตก่ ลบั ไม่สามารถทาํ สิ่งใดไดเ้ ลย จึงตอ้ งมาขอร้องเจา้ อยา่ งไรเล่า”ชายชราร่างเล็กทอดสายตามองมาทางหญิงสาวอยา่ งคาดหวงั “คือ... พดู กพ็ ดู เถอะนะคะ ฉนั ไม่คิดวา่ จะทาํ อะไรอยา่ งที่คุณ เอ่อ

31│¾ÃÔ µÔ Ò... ท่านผเู้ ฒา่ คาดหวงั ได้ ฉนั เป็นแค่คนธรรมดาคนหน่ึงเท่าน้นั ” กงั สดาลพยายามอธิบาย ดว้ ยรู้สึกไมม่ นั่ ใจในตวั เองอยา่ งท่ีไมเ่ คยเป็ นมาก่อน “เจา้ พอใจท่ีจะเห็นบา้ นเมืองอนั งดงามแห่งน้ีล่มสลายลงไปตอ่หนา้ ต่อตาเช่นน้นั หรือ? ” ‘ผเู้ ฒ่า’ ท่ีหญิงสาวเรียกขานมองสบตาเธอกงั สดาลถึงกบั พดู ไม่ออก แตเ่ สียงครืนครานดงั กึกกอ้ งมาจากเบ้ืองล่างทาํ ใหห้ ญิงสาวตอ้ งหนั ไปมอง แลว้ ดวงตาก็เบิกกวา้ ง กบั ภาพที่ปรากฏ เมืองที่เธอพ่งึ ซึมซบัเอาความสวยงามไวเ้ มื่อครู่เกิดความโกลาหล วนุ่ วาย เสียงกรีดร้องของผคู้ นดงั สะทอ้ นไปทว่ั ในบรรยากาศ ชุมชนท่ีเห็นเป็นหยอ่ มๆ เมื่อครู่กาํ ลงั ลุกไหมด้ ว้ ยไฟ เสียงของสิ่งปลูกสร้างต่างๆ พงั ลงมาติดๆ กนั ฝ่ นุ ควนั ขนาดใหญ่ลอยข้ึนสูงปกคลุมไปทวั่ ท้งั เมือง หรือกาํ ลงั เกิดศึกสงครามข้ึนกบั บา้ นเมืองน้ี? “ไมน่ ะ... ทา่ นผเู้ ฒ่า ตอ้ งไม่เป็นอยา่ งน้ี... ” กงั สดาลร้องพร้อมกบัหนั มามองขา้ งกายอีกคร้ัง กลบั พบเพยี งความวา่ งเปล่า

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│32 และบนลานหินแห่งน้นั ณ.จุดท่ีร่างของชายชรายนื อยเู่ มื่อครู่กลบัปรากฏปิ่ นอนั คุน้ ตา แต่ทวา่ ... ตอนน้ีมนั กลายสภาพจากป่ิ นทองเหลืองเก่าคร่ําคร่ามาเป็นป่ิ นทองคาํ แวววาว แกว้ อญั มณีหลากสีกเ็ ปล่งแสงของตวั เองเป็นประกาย เหมือนพร้อมจะประดบั อยบู่ นมวยผมของหญิงสาวผสู้ ูงศกั ด์ิและงดงามสกั คนกระน้นั ก่อนที่จะทนั คิดอะไรหญิงสาวกฉ็ วยป่ิ นอนั น้นั ใส่กระเป๋ าเส้ือนอน แลว้ รีบวง่ิ ลงมาจากลานหินบนยอดเขาในทนั ที *-*-*-*-*-* ชายหนุ่มร่างอวบลงมาช้ันล่าง กา้ วเขา้ ไปยงั หอ้ งครัวในตอนเชา้เพ่ือช่วยภรรยาที่ทอ้ งแก่ทาํ อาหารตามปกติ ดว้ ยทา่ ทางกระปร้ีกระเปร่า “ท่ีรักทาํ อะไรกินวนั น้ี ใหผ้ มช่วยอะไรดี” กมั ปนาทถามพร้อมกบั ชะโงกหนา้ เขา้ ไปใกลภ้ รรยา “ไมต่ อ้ งแลว้ ล่ะคะ่ พอดีเม่ือคืนตอนคุณไปรับนอ้ งก้งั รสเตรียมของไวห้ มดแลว้ ท้งั แกงส้ม หมูทอด แลว้ กผ็ ดั ผกั รวมของโปรดนอ้ งก้งัเชา้ น้ีก็เลยทาํ เสร็จเร็วน่ะค่ะ” รสรินหนั มาตอบเขาพร้อมกบั รอยยมิ้ สดใส “ง้นั เหรอ เอ... แลว้ ทาํ ไมป่ านน้ียยั ก้งั ถึงยงั ไมล่ งมาสกั ทีนะ เดี๋ยว

33│¾ÃÔ µÔ Òผมข้ึนไปตามดีกวา่ เห็นวา่ มีงานเชา้ ดว้ ย” วา่ แลว้ ชายหนุ่มก็รีบกา้ วข้ึนไปบนช้นั สองของตึก ซ่ึงเป็นส่วนของห้องนอน กมั ปนาทเคาะประตหู ลายคร้ังกลบั ไม่มีเสียงตอบรับ เป็นเหตุให้เขาร้อนใจ รีบไปเอากุญแจสาํ รองที่ห้องนอนของตน ซ่ึงอยอู่ ีกดา้ นในช้นัเดียวกนั แตพ่ อประตเู ปิ ดออก ในหอ้ งท่ีตกแต่งสไตลห์ วานๆ ตามประสาผหู้ ญิงน้นั กลบั วา่ งเปล่า ไมม่ ีแมเ้ งาของกงั สดาล แมข้ า้ วของเคร่ืองใช้ส่วนตวั ของเธอ และกระเป๋ าท้งั สองใบจะยงั อยคู่ รบทุกอยา่ งกต็ าม ชายหนุ่มใจหายวาบขณะกวาดสายตาไปยงั เตียงและหมอนท่ีมีร่องรอยการนอนเพียงเลก็ นอ้ ย สาํ รวจหนา้ ต่างกล็ ็อกจากดา้ นในท้งั หมดไม่มีร่องรอยการตอ่ สู้ ทุกสิ่งทุกอยา่ งในหอ้ งยงั คงเรียบร้อยอยใู่ นท่ีทางของมนั “ยยั ก้งั เราอยไู่ หน ยยั ก้งั ... ” กมั ปนาทตะโกนเรียก ขณะปราดเขา้ไปในหอ้ งน้าํ แต่ก็พบเพียงความวา่ งเปล่า “เกิดอะไรข้ึนคะคุณ” รสรินไดย้ นิ เสียงเรียกโหวกเหวกจึงรีบตามข้ึนมาสมทบ

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│34 “ยยั ก้งั หายตวั ไปรส หายไปโดยที่ไม่ไดอ้ อกทางประตู แมแ้ ต่ทางหนา้ ต่างก็ไมม่ ีร่องรอยอะไรเลย” ชายหนุ่มละล่าํ ละลกั ตอบ หนา้ ตาตื่นควบคุมสติแทบไม่อยู่ “เป็นไปไดย้ งั ไงกนั คะ หรือวา่ เร่ืองความฝัน... ” ก่อนท่ีรสรินจะทนั พดู จบ กมั ปนาทกว็ ง่ิ กลบั ไปยงั หอ้ งนอนของตนอีกคร้ัง ชายหนุ่มรีบเปิ ดตนู้ ิรภยั ส่วนตวั ซ่ึงเป็นท่ีเกบ็ ของเก่ามีค่าหลายอยา่ งและหน่ึงในน้นั คือปิ่ นโบราณท่ีกงั สดาลขอเขาเอาไว้ แต่ทวา่ ของมีค่าตา่ งๆ ยงั อยคู่ รบทุกอยา่ ง ยกเวน้ ปิ่ นทองเหลืองโบราณอนั น้นั กมั ปนาททรุดตวั ลงกบั พ้นื ราวกบั ไร้เร่ียวแรง รสรินที่ตามเขา้ มาเห็นท่าทางของสามีก็เขา้ ใจไดใ้ นทนั ที “รสวา่ คุณใจเยน็ ๆ ก่อนนะคะท่ีรัก เราไปตรวจดูรอบๆ บา้ นอีกทีดีกวา่ นะคะ บางทีอาจจะไม่เป็นอยา่ งท่ีเราคิดกไ็ ดน้ ะคะ” หญิงสาวท้งัปลอบท้งั แนะ ซ่ึงกต็ อ้ งใชเ้ วลาหลายนาทีกวา่ จะมีปฏิกิริยาตอบโตจ้ ากผู้เป็ นสามี หลงั จากตรวจสอบร่องรอยต่างๆ จนทว่ั แลว้ ไมเ่ จอเบาะแสอะไร

35│¾ÃÔ µÔ Òไมม่ ีสิ่งใดผดิ ปกติ กมั ปนาทกไ็ ดต้ ิดต่อไปยงั ท่ีทาํ งานของนอ้ งสาวปรากฏวา่ กงั สดาลไม่ไดไ้ ปทาํ งาน ท้งั คู่ไดพ้ ากนั ออกตามหากงั สดาลในทุกแห่งหนท่ีหญิงสาวชอบไป และคาดวา่ น่าจะไป แต่ก็ไม่พบแตอ่ ยา่ ง ใด จนกระทงั่ มนั่ ใจแลว้ วา่นอ้ งสาวไดห้ ายตวั ไปจริงๆ นนั่ ก็เป็นเวลาเยน็ ย่าํ แลว้ เขาจึงตดั สินใจแจง้ ความในที่สุด ตาํ รวจไดม้ าทาํ การตรวจพ้ืนท่ีผลสรุปในวนั น้นั ไมม่ ีความคืบหนา้ อะไรเลย คืนน้นั กมั ปนาทจึงไดแ้ ต่น่ิงไปราวกบั ช็อก ในที่สุดสิ่งท่ีเขาหวาดกลวั กเ็ กิดข้ึน เขาอยกู่ บั ความเร้นลบั ของขา้ วของเครื่องใชซ้ ่ึงมาจากอดีตมาท้งั ชีวติ ชายหนุ่มไม่เคยคิดวา่ เร่ืองของจิตวิญญาณ ความล้ีลบั ต่างๆ เป็นสิ่งเหลือเชื่อ หลายคร้ังเขายงั เคยพบเจอกบั ตวั เองดว้ ยซ้าํ แต่ก็เป็ นเพียงเหตุการณ์เลก็ ๆ นอ้ ยๆ เท่าน้นั และพอเกิดเหตุการณ์เช่นน้ีข้ึน กมั ปนาทจึงเชื่อหมดใจวา่ นอ้ งสาวของเขากาํ ลงั ถูกใครบางคนนาํ พาไปสู่ที่แห่งหน่ึงซ่ึงไกลพน้

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│36 เพื่อทาํ บางสิ่งบางอยา่ งตามที่ถูกร้องขออยา่ งที่เธอไดเ้ ล่าใหฟ้ ังก่อนหนา้ น้ี กงั สดาลเป็นนอ้ งนอ้ ยท่ีแมจ้ ะกระโดกกระเดก ไม่อยสู่ ุข และเอาแต่ใจตวั เองอยบู่ า้ ง แตก่ ม็ ีจิตใจเอ้ืออารียง่ิ นกั ชายหนุ่มหวงั เพียงแตว่ า่ หากสิ่งท่ีเขาเขา้ ใจถูกตอ้ ง นอ้ งสาวท่ีตนรักจะกลบั คืนมาเม่ือเสร็จสิ้นภารกิจ กมั ปนาทไดแ้ ต่หวงั เช่นน้นั

37│¾ÃÔ µÔ Ò บทท่ี ๒ สู่เวยี งสีปันจา เจ้าของร่างบอบบางวิ่งลงมาถงึ บริเวณชายป่ าได้อย่างไรไม่รู้กงั สดาลเร่ิมรู้สึกวา่ ทุกอยา่ งเงียบสงบ แตกต่างจากภาพที่เธอเห็นเมื่อครู่มากนกั ยามเชา้ ดวงตะวนั สาดส่องแสงจา้ บา้ นท่ีสร้างดว้ ยไม้ มุงดว้ ยหญา้ คาและใบตองรวมกนั อยตู่ รงน้นั ตรงน้ี บนทางเดินเตม็ ไปดว้ ยดินลูกรังฝ่ นุ ฟ้ ุงกระจาย ดงหญา้ ป่ าไมร้ ายรอบยงั ดูอุดมสมบูรณ์มาก อยา่ งที่หญิงสาวไมเ่ คยเห็นมาก่อนในชีวติ อีกท้งั ไม่มีความโกลาหลหรือสงครามเกิดข้ึนแต่อยา่ งใด กงั สดาลเดินสวนกบั ผคู้ นที่แตง่ กายกนั ดว้ ยเส้ือผา้ ฝ้ ายสีพ้ืน ผชู้ ายส่วนมากนุ่งกางเกงแบบขาก๊วย แตข่ มวดตรงเอว พบั ขาร้ังใหส้ ูงข้ึนเพอื่

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│38ความคล่องตวั บา้ งกส็ วมเส้ือแขนยาวคอกลมผา่ อก บา้ งก็ไมส่ วมเส้ือโพกศีรษะดว้ ยผา้ ไม่ก็ไวผ้ มยาวขมวดเป็นจุกกลางหวั บางคนแบกกระบุงบรรจุพืชผล แบกไมฟ้ ื น จงู ววั ควาย ฯลฯส่วนผหู้ ญิงถา้ หนา้ ตาอ่อนวยั หน่อยก็ นุ่งผา้ ถุงท้งั มีสีสนั สดใสและทึบทึมสวมเส้ือแขนยาว สาบเส้ือป้ ายทบั ไปทางขวาดูมิดชิด แตห่ ากวยั กลางคนข้ึนไปมกั สวมเส้ือแขนกุดตวั ส้ันเต่อกบั ผา้ ซิ่นคนสูงวยั เองกจ็ ะใชเ้ พยี งผา้ แถบพนั อกเอาไวแ้ ลว้ ห่มสไบผนื เล็กเฉียงๆ แต่กย็ งั เป็นสีพ้ืนๆ เสียส่วนใหญ่ และโดยมากจะโพกหวั ดว้ ยผา้ เช่นกนั แต่ท่ีคนเหล่าน้นั ดูเด่นสะดุดตากค็ ือ ท้งั หญิงชายต้งั แต่วยักลางคนข้ึนไป มกั คาบอะไรบางอยา่ งที่มีลกั ษณะเป็นมวนยาวไวใ้ นปากและพน่ ควนั ออกมาโขมงพร้อมกลิ่นยาสูบไหมไ้ ฟ บา้ งก็สูบจนมนั ส้ันจู๋หญิงสาวจึงเขา้ ใจวา่ มนั เป็นบุหร่ีอีกแบบหน่ึงนนั่ เอง แต่กม็ ีบางคนที่มีปากสีแดงแชด้ ฟันดาํ มะเมี่ยม และปากก็เค้ียวหยบั ๆ อยตู่ ลอดเวลา ก่อนจะบว้ นน้าํ สีแดงน้นั ลงกบั พ้ืนปริ้ดหน่ึง แลว้ จึงเค้ียวตอ่ กลิ่นของมนั ก็แปลกประหลาดนกั ในความรู้สึกของกงั สดาล ต้งั แต่เกิดมาหญิงสาวอาจจะไมเ่ คยเห็นคนกินหมากมาก่อน แตก่ ็พอรู้จากส่ือตา่ งๆ และเรื่องเล่าในอดีตอยบู่ า้ งวา่ มนั เป็นวฒั นธรรมและ

39│¾ÃÔ µÔ Òคา่ นิยมของคนโบราณ การกินหมากไม่ไดเ้ ป็นเพยี งเรื่องความอยากความหิว ความอิ่มเพียงเทา่ น้นั *1หากยงั เป็นความพึงพอใจ ฟันที่ดาํ จากการกินหมากถือเป็ นเร่ืองปกติและความงามอยา่ งหน่ึงสาํ หรับคนในอดีต ถึงขนาดมีคาํ กล่าวกนั วา่‘หมาน่ะซี ท่ีมีฟันสีขาว’ และมีคาํ อธิษฐานขอตอ่ พระหรือสิ่งศกั ด์ิสิทธ์ิท้งั หลายท้งั ปวงวา่ ‘ขอใหฟ้ ันดาํ เหมือนลูกหวา้ ขอใหป้ ัญญาเหมือนพระมโหสถ’ ไม่น่าเช่ือวา่ เธอจะมีโอกาสไดเ้ ห็นของจริงในตอนน้ี แถมยงั ตกมาอยทู่ า่ มกลางความแปลกประหลาดเหล่าน้ีได้ แลว้ ตกลงท่ีน่ีคือที่ไหนกนั กงั สดาลถามตวั เอง ขณะมองผคู้ นที่ตา่ งเดินสวนทางกนั ไปมา ทกั ทายกนั ดว้ ยภาษาท่ีฟังดูเหมือนภาษาเหนือ แต่ก็ไม่ใช่ทุกคาํ และเป็นสาํ เนียงเฉพาะ แมจ้ ะพอฟังรู้เร่ืองแต่ก็มีบางคาํ ที่แปลกหูเกินกวา่ จะเขา้ ใจได้ ผคู้ นส่วนมากเดินเทา้เปล่า ดว้ ยทา่ ทีปกติ ไม่ไดต้ ่ืนตระหนกตกใจอยา่ งท่ีควรจะเป็น หรือวา่ ความโกลาหลจากการล่มสลาย หรือสงครามท่ีเธอเห็นบนจุดสูงสุดเมื่อครู่น้นั เป็นเพยี งภาพลวงตาที่ผเู้ ฒา่ คนน้นั สร้างข้ึนมาเพือ่ ให้

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│40เห็นถึงความหายนะท่ีกาํ ลงั จะเกิดข้ึนในไมช่ า้ หรือท่ีน่ีจะเป็นเวยี งสีปันจาจริงๆ หากเป็นเช่นน้นั เธอคงไมอ่ าจปฏิเสธคาํ ขอร้องของชายชราคนน้นั ไดอ้ ีกตอ่ ไปแลว้ เพราะนอกจากจะเป็นภาวะจาํ ยอมแลว้ อีกใจหน่ึงหากสามารถช่วยได้ กงั สดาลกป็ รารถนาที่จะช่วยเตม็ ท่ีเหมือนกนั แต่ก่อนอื่นเธอตอ้ งมนั่ ใจเสียก่อนวา่ ท่ีน่ีคือเวยี งสีปันจา “พี่ พีค่ ะ ที่น่ีที่ไหนหรือคะ” คิดไดด้ งั น้นั หญิงสาวจึงตดั สินใจถามผหู้ ญิงวยั กลางคน ท่ีกาํ ลงั จะเดินผา่ นเธอไป พร้อมลูกนอ้ ยไมส่ วมเส้ือผา้ หญิงชาวบา้ นหนา้ ตาดาํ มะเมี่ยมที่ปากก็เค้ียวหมากหยบั ๆ กบั ลูกนอ้ ยมองมา ราวกบั พ่ึงเห็นวา่ กงั สดาลยนื อยตู่ รงน้ี ความแปลกใจระคนงงงนั ปรากฏบนใบหนา้ “เจา้ เป็ นใครรึ เหตุใดสาํ เนียงของเจา้ ช่างแปร่งนกั อีกท้งั ถอ้ ยคาํการแต่งกายของเจา้ รึกไ็ มน่ ่าใช่คนถิ่นน้ี” คาํ ถามน้นั เป็นเหตุใหก้ งั สดาลตอ้ งหนั กลบั มามองตวั เอง เธออยใู่ นชุดนอนตวั ยาวลายโดราเอม่อน การ์ตูนตวั โปรดตวั เดิมหากที่นี่เป็นเวยี งสีปันจาจริง เธอกค็ งเป็นตวั ประหลาดแน่แท้

41│¾ÃÔ µÔ Ò “เอ่อ... ฉนั มาจากเมืองอื่นน่ะคะ่ ท่ีน่ีคือเวยี งสีปันจาหรือเปล่าคะ”หญิงสาวพยายามปัดไป และถามถึงสิ่งที่ตอ้ งการรู้ “ใช่แลว้ เจา้ มาทาํ สิ่งใดท่ีเมืองเราหรือ” หญิงคนน้นั ยงั มองเธอแปลกๆ ต้งั แต่เทา้ ยนั หวั โดยไมส่ นเรื่องมารยาทสกั นิด แตก่ งั สดาลพยายามไมส่ นใจท่าทีน้นั เพราะเม่ือรู้แน่ชดั แลว้ วา่ที่น่ีคือท่ีไหน ข้นั ตอนต่อไปก็คือ หาทางไปพบเจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองใหเ้ ร็วที่สุด “อา่ ... คือ... ฉนั มาเพือ่ พบเจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองน่ะค่ะ ไมท่ ราบวา่ ฉนัจะพบทา่ นไดท้ ี่ไหน” แต่ทวา่ คาํ ถามของเธอกลบั สร้างความหวาดระแวงข้ึนในแววตาของหญิงชาวบา้ นคนน้นั อยา่ งเห็นไดช้ ดั นางหนั ซา้ ยแลขวาแลว้ กวกั มือเรียกผชู้ ายตวั ใหญ่คนหน่ึงท่ีแบกไมแ้ ละกาํ ลงั จะผา่ นไปพอดี ก่อนจะกระซิบกระซาบอะไรบางอยา่ งกบัผชู้ ายคนน้นั ซ่ึงกม็ องสาํ รวจกงั สดาลต้งั แตห่ วั จรดเทา้ ไปดว้ ยเช่นกนั “เจา้ เป็ นผใู้ ดกนั เหตุใดจึงตอ้ งการพบเจา้ นอ้ ยปิ่ นเมือง” แลว้ ชายร่างใหญ่ก็ต้งั คาํ ถามกบั เธออีกคร้ัง

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│42 “ฉนั มาจากท่ีๆ เอ่อ... พดู ไปพวกท่านกไ็ มร่ ู้จกั หรอก แต่เอาเป็นวา่ ฉนั ตอ้ งการพบเจา้ นอ้ ยเพราะมีเรื่องสาํ คญั มากจะบอก” กงั สดาลคิดวา่ชายผนู้ ้ีคงช่วยเธอไดไ้ ม่มากก็นอ้ ย เขาจอ้ งเธอเขมง็ ก่อนเอ่ยต่อ “ถา้ เช่นน้นั จงบอกเร่ืองสาํ คญั น้นั กบั ขา้ เถิด ขา้ จะเขา้ ไปในคุม้ เจา้นอ้ ยเพ่อื บอกกล่าวความแก่ท่านเอง” ทา่ ทางชายคนน้นั ไม่ไดเ้ ลวร้ายนกัในความรู้สึกของหญิงสาว และคิดวา่ คงจะดีไม่นอ้ ยหากทุกอยา่ งจบลงไดใ้ นข้นั ตอนเดียวอยา่ งน้ี เธอไดช้ ่วยเหลือบา้ นเมืองน้ีเตม็ กาํ ลงั ตามท่ีผเู้ ฒ่าคนน้นั คาดหวงัแลว้ กจ็ ะไดก้ ลบั บา้ นเสียที กงั สดาลจึงยมิ้ ออกมาอยา่ งยนิ ดี “ง้นั ก็ดีน่ะสิ คือช่วยบอกเจา้ นอ้ ยปิ่ นเมืองดว้ ยนะคะวา่ บา้ นเมืองของพวกท่าน เวยี งสีปันจากาํ ลงั จะถึงกาลล่มสลายในเร็ววนั น้ี เจา้ นอ้ ยจะตอ้ งรีบทาํ การแกไ้ ข ไม่อยา่ งน้นั อีกไม่นานบา้ นเมืองน้ีจะลุกเป็นไฟและล่มสลายไปอยา่ งหมดสิ้น” ถอ้ ยคาํ ตา่ งๆ จึงพรั่งพรูออกมาจากปากของหญิงสาว โดยไมเ่ ฉลียวใจสักนิด “เจา้ วา่ อะไรนะ?!! ” สิ้นคาํ ของเธอชายหญิงคู่น้นั กพ็ ากนั ตกตะลึง

43│¾ÃÔ µÔ Ò “เจา้ ช่างกลา้ เจา้ แต่งกายประหลาด สาํ เนียงพดู จาแปลกๆ แถมยงัมาสาปแช่งบา้ นเมืองของพวกขา้ เจา้ เป็นใครกนั แน่ เป็นหมอผเี ช่นน้นัหรือ” ก่อนท่ีหญิงคนน้นั จะตวาดเสียงดงั ดว้ ยความโกรธจดั เสียงโวยวายน้นั ส่งผลใหผ้ คู้ นท่ีกาํ ลงั เดินผา่ นไปมาเกิดความสนใจข้ึนมา จึงกา้ วเขา้ มารวมกลุ่มและหนาตาข้ึนในเวลาอนั รวดเร็ว แลว้ต่างกส็ อบถามกนั ไปมาถึงสาเหตุของอารมณ์ที่ปะทุ และหญิงคนน้นั ก็บอกเล่าใหก้ บั เพือ่ นฝงู ผคู้ นรายรอบถึงสิ่งที่กงั สดาลพดู ดว้ ยอารมณ์คุกรุ่นรุนแรง ถอ้ ยคาํ เหล่าน้นั แพร่สะพดั ไปในกลุ่มคนมุง ทาํ ใหผ้ คู้ นเหล่าน้นัต่างก็ส่งเสียงด่าทอกงั สดาล ซ่ึงกาํ ลงั ตกใจจนทาํ อะไรไม่ถูกกบั สิ่งท่ีเกิดข้ึน และนึกรู้อยใู่ นใจวา่ เธอพลาดไปเสียแลว้ “นางตอ้ งเป็นพวกสติไมส่ มประดี ไมก่ ็หมอผมี ากอาคมจากสิขะปุระเป็นแน่ พวกเราเอานางไวไ้ ม่ไดแ้ ลว้ บา้ นเมืองเรากาํ ลงั เขา้ สู่ความรุ่งเรืองนางมาพูดจาเช่นน้ีเทา่ กบั แช่งชกั หกั กระดูกพวกเรา” “ใช่ นางคนน้ีตอ้ งมาจากเมืองสิขะปุระเป็นแน่แท”้

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│44 “ตอ้ งใช่แน่ๆ เอานางไวไ้ ม่ไดแ้ ลว้ จบั ตวั นางไปใหท้ างการประหารเลยดีกวา่ ” ยงั ไม่ทนั ท่ีกงั สดาลจะทาํ อะไร ผชู้ ายตวั ใหญ่หลายคนต่างกก็ รูเขา้ มาหาร่างบอบบาง ท้งั จบั ท้งั ดึงท้ึง “มะ...ไมใ่ ช่นะ มนั เป็นความจริง ฉนั ไม่ไดแ้ ช่ง แตท่ ่านผเู้ ฒา่ คนหน่ึงบอกฉนั มา” หญิงสาวต้งั สติไดพ้ ยายามตะโกนอธิบาย แต่กส็ ายไปเสียแลว้ กลุ่มชายฉกรรจพ์ ากนั เขา้ มากลุม้ รุมเธอ ราวกบั หมาป่ ากาํ ลงั รุมขย้าํ เหยอ่ื ไร้ทางสู้กระน้นั “วา้ ย! อยา่ นะ ฉนั ไม่ใช่หมอผี หรือสติไมด่ ีนะ ไม่ อยา่ ปล่อย... ”กงั สดาลรู้สึกถึงความเจบ็ ไปทวั่ ท้งั ร่างเม่ือถูกชายฉกรรจเ์ หล่าน้นั จบั แขนขาตรึงไวไ้ มใ่ หก้ ระดิก พอหญิงสาวอา้ ปากร้องกถ็ ูกตบเขา้ ตรงใบหนา้ เตม็ แรง ยงิ่ เธอดิ้นรนขดั ขืนก็ถูกชกเขา้ ที่ทอ้ ง ท่ามกลางเสียงสนบั สนุนดงั เซ่งแซ่ ไมร่ ู้เสียงใครเป็นเสียงใคร ต่างกแ็ สดงถึงความสะอกสะใจที่สามารถกาํ ราบเธอได้ราวกบั บา้ นป่ าเมืองเถ่ือนก็ไมป่ าน วบู หน่ึงกงั สดาลไดแ้ ตถ่ ามตวั เองวา่ นี่เธอกาํ ลงั ทาํ อะไรอย?ู่ สิ่งท่ีเกิดข้ึนเป็ นความจริงหรือความฝันกนั แน่ หากเป็นความฝันมนั คงเป็นฝัน

45│¾ÃÔ µÔ Òร้าย และหญิงสาวกป็ รารถนาเหลือเกินที่จะเจอกบั พ่ชี ายตอนตื่นลืมตาข้ึนมา “หยดุ !! น่ีมนั เกิดอะไรข้ึน” เสียงเตม็ ไปดว้ ยอาํ นาจตวาดกอ้ งกลบเสียงเซ่งแซ่โดยรอบ กงั สดาลมองเห็นภาพตรงหนา้ พร่าพราย ในขณะที่สติจวนเจียนดบั อยรู่ อมร่อ *-*-*-*-*-* เบอื้ งหน้ากล่มุ ชาวบ้าน ปรากฏร่างชายหนุ่มสามคนนงั่ อยบู่ นหลงั มา้ พวกเขาสวมเส้ือแขนยาวสีน้าํ ตาลเขม้ ผา่ หนา้ ลาํ ตวั ส้นั คอเหมือนเส้ือจีน มีกระเป๋ าที่ชายเส้ือ ทบั กบั ดา้ นในที่เป็ นเส้ือตวั ยาวสีขาว สวมกางเกงขายาวปลายกวา้ ง โพกศีรษะและคาดเอวดว้ ยผา้ สีน้าํ ตาลเขม้ รองเทา้ ทาํ จากหนงั สตั วแ์ บบสานร้อยรัดถึงน่อง เหน็บมีดส้ันไวต้ รงเอว มือขา้ งหน่ึงดึงสายบงั เหียนมา้ ส่วนมืออีกขา้ งถือดาบยาวปลายโคง้ ฝักของมนั ทาํ จากไมผ้ สมเงินสลกั ลวดลายออ่ นชอ้ ย เพียงแคร่ ูปลกั ษณ์น้นั ก็ทาํ ใหช้ าวบา้ นโคง้คาํ นบั กนั โดยถว้ นทวั่ เพราะนนั่ บง่ บอกวา่ ท้งั สามคือทหารระดบั สูงของเวยี งสีปันจา

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│46 “ท่านทหารเจา้ นางแมญ่ ิงคนน้ีเป็นพวกสิขะปุระ และเป็นหมอผีท่ีลกั ลอบเขา้ มาเมืองเราเพ่ือทาํ ร้ายเจา้ ราชบุตรปิ่ นเมือง พวกเราเลยตอ้ งจบัตวั นางเพ่ือส่งทางการเจา้ ” ผชู้ ายคนที่กาํ ลงั จบั ร่างบอบบางขะมุกขะมอมน้นั เอาไวร้ ีบรายงานกบั ทหารท้งั สามในทนั ที ดว้ ยท่าทางพนิ อบพิเทา “แมญ่ ิงคนน้ีน่ะหรือ ปล่อยนางก่อนเถิด เราจะนาํ ตวั นางไปส่งใหก้ บั ทางการเอง” สิ้นคาํ ของทหารหนุ่มคนหน่ึงที่อยดู่ า้ นหนา้ สุด ร่างบางก็ร่วงลงไปกองบนพ้นื ดินพร้อมสติสุดทา้ ย คนบนหลงั มา้ ท้งั สามเห็นดงั น้นั จึงรีบกระโดดลงมาเกือบพร้อมกนั ร่างสูงสง่าแบบทหารคนหน่ึงที่อยดู่ า้ นหนา้ สุด ปราดเขา้ ไปร้ังร่างของหญิงสาวข้ึนมาจากพ้นื ก่อนท่ีทหารอีกคนจะตามเขา้ มาช่วยประคอง “นางบอกวา่ บา้ นเมืองของเราจะล่มสลาย นางคนน้ีสาปแช่งเวยี งสีปันจา ไดโ้ ปรดใหเ้ จา้ ราชบุตรพจิ ารณาโทษนางใหถ้ ึงตายเถิดเจา้ ” คาํ พดูของชาวบา้ นท่ีรุมสกรัมหญิงสาวยงั เตม็ ไปดว้ ยอารมณ์โกรธเกร้ียว ทาํ ให้ชายหนุ่มท้งั สามผอู้ ยใู่ นคราบทหารของเวยี งสีปันจาหนั มามองหนา้ กนั ชว่ัอึดใจ “อยา่ ไดห้ ่วงเลย หากนางมีความผดิ จริง ทางการจะจดั การกบั นางตามที่เห็นสมควรเอง ขอบใจพวกเจา้ มากท่ีเป็นหูเป็นตาใหท้ างการ

47│¾ÃÔ µÔ Òตอนน้ีพวกเจา้ แยกยา้ ยกนั ไปไดแ้ ลว้ ท่ีเหลือพวกเราจะจดั การเอง” ทหารอีกคนที่ยนื คุมเชิงอยบู่ อกกล่าวแก่ชาวบา้ นโดยรอบ ก่อนที่จะค่อยๆ แยกยา้ ยกนั ไปพร้อมเสียงวพิ ากษว์ จิ ารณ์อยา่ งหวาดหวนั่ ขวญั เสียระคนสะอกสะใจ “เราจะทาํ เยย่ี งไรกบั นางดีเจา้ เวลาของเราก็มีนอ้ ยเหลือเกิน” คนที่ช่วยประคองร่างของหญิงสาวถามข้ึนดว้ ยความนอบนอ้ ม หลงั จากบริเวณน้นั เหลือเพยี งพวกเขาสามคน พร้อมกบั ร่างไร้สติของหญิงสาวแปลกหนา้ “คงทิ้งนางไวท้ ่ีนี่ไม่ได้ ไมเ่ ช่นน้นั พวกชาวบา้ นคงไดเ้ อาชีวติ นางเป็นแน่ อีกอยา่ งตอนน้ีพวกเราอยใู่ นสภาพท่ีจะไปสง่ั การคนอื่นกม็ ิไดเ้ สียดว้ ย พานางกลบั ไปท่ีคุม้ หลวงดว้ ยกแ็ ลว้ กนั อยา่ งอื่นคอ่ ยวา่ กนั ทีหลงั ”ชายหนุ่มใบหนา้ หล่อคมคายซ่ึงประคองร่างบางอีกดา้ นตอบ “ตะ...แตว่ า่ นางเป็นหมอผี เป็นพวกสิขะปุระนะเจา้ ” ทหารอีกคนท่ียนื มองอยคู่ า้ นข้ึน “เจา้ เช่ืออยา่ งที่ชาวบา้ นพดู จริงๆ หรือนนั ตา” เจา้ ของใบหนา้ คมคายในชุดทหารของเวยี งสีปันจา แตม่ ีศกั ดินาเกินทหารธรรมดาถาม

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│48 ก่อนจะกม้ ลงมองใบหนา้ ท่ีเปรอะไปดว้ ยฝ่ นุ ดินและรอยช้าํ ในออ้ มแขน รอยยมิ้ บางแตม้ มุมปากชายหนุ่มโดยไมท่ นั รู้ตวั “หมอผที ี่ไหนกนั ถึงไดส้ ิ้นลายเยยี่ งน้ี แลว้ ยงั สภาพเช่นน้ีดว้ ยแลว้เราวา่ แม่ญิงคนน้ีไม่มีฤทธ์ิมากถึงเพียงน้นั หรอก แตท่ ี่เป็นไปกเ็ พราะความกลวั ของคนต่างหาก” “บางทีนางอาจจะแกลง้ ทาํ เพื่อใหเ้ ราตายใจก็ไดน้ ะเจา้ ” ทหารสนิทคนเดิมยงั คงทกั ทว้ ง ดว้ ยความเป็นห่วงเจา้ นาย แตเ่ จา้ ของใบหนา้หล่อคมคายกลบั ยมิ้ นอ้ ยๆ พร้อมส่ายหนา้ “ถึงอยา่ งไรเรากม็ น่ั ใจวา่ นางเป็นเพยี งแมญ่ ิงธรรมดาเท่าน้นั เอาล่ะหากพวกเจา้ กลวั นกั ไม่วา่ จะเกิดอะไรข้ึนเราจะรับผดิ ชอบทุกอยา่ งเอง” ชายหนุ่มตอบอยา่ งมน่ั อกมนั่ ใจ อะไรบางอยา่ งบอกเขาเช่นน้นั แม้จะไม่รู้วา่ เป็นอะไรกต็ าม “ถา้ เช่นน้นั เรารีบเดินทางต่อกนั เถิดเจา้ เพราะดูท่าแลว้ นางคงบอบช้าํ มากเหมือนกนั ” ทหารคนที่ช่วยประคองหญิงสาวอีกขา้ งรีบพดูข้ึน

49│¾ÃÔ µÔ Ò แลว้ เจา้ ของดวงหนา้ หล่อคมคายจึงเหวย่ี งตวั ข้ึนหลงั มา้ สีดาํ ของตน ก่อนจะรับร่างของหญิงสาวจากสองคนท่ีเหลือ ท่ีรีบช่วยกนั ยกร่างบางข้ึนไปนง่ั ดา้ นหนา้ ของเขา ชายหนุ่มจดั ทา่ ทางของร่างที่ไมไ่ ดส้ ติน้นั ใหพ้ งิ อกเขาเอาไว้ แลว้จึงโอบประคองดว้ ยออ้ มแขนแขง็ แกร่งอีกที ก่อนจะใชส้ ้นเทา้ กระทุง้สีขา้ งอาชาสีดาํ ตวั พว่ งพีใหอ้ อกวงิ่ ทิง้ เพยี งฝ่ นุ ควนั สีแดงตลบอบอวลเอาไวเ้ บ้ืองหลงั *-*-*-*-*-* ม้าสามตวั เหยาะย่างผ่านประตูด้านหลงั ของกาํ แพงสูง ท่ีสร้างจากศิลาแลงลอ้ มรอบ เขา้ มาในอาณาเขตที่เรียกกนั วา่ ‘คุม้ หลวงแห่งเวยี งสีปันจา’ แทนที่จะเป็นประตูดา้ นหนา้ เพราะตอ้ งการถึงเรือนส่วนตวั ของเจา้ ราชบุตรแห่งสีปันจาโดยเร็วนนั่ เอง แมท้ างน้นั จะตอ้ งผา่ นท้งั อุทยานหลวง สวนหลวงซ่ึงอยู่ดา้ นหลงั อีกท้งั บา้ นเรือนพระญาติจาํ นวนหน่ึงจึงจะถึงจุดหมาย แตก่ น็ บั วา่ เร็วกวา่ ประตูหนา้ ซ่ึงอาจจะเกิดความวนุ่ วายข้ึนดว้ ยความยนิ ดีของคนในคุม้ ที่เห็นเจา้ ราชบุตรกลบั มานนั่ เอง ท่ีสาํ คญั เร่ืองของ

»¹› á¡ÇŒ ¹¤ÃÒ│50หญิงสาวแปลกหนา้ ซ่ึงไมร่ ู้ที่มาท่ีไปอาจทาํ ใหว้ นุ่ วายแตกต่ืนมากกวา่ชาวบา้ นที่กลางเมืองกเ็ ป็นได้ ชายหนุ่มท้งั สามบงั คบั มา้ ใหว้ ง่ิ ไปตามทางเดินที่ทอดไปสู่กลาง*2ข่วงบา้ น ของหมูเ่ รือนไมห้ ลงั งามใตถ้ ุนสูงเพียงระดบั เอวหา้ -หกหลงัซ่ึงต้งั ตระหง่านอยเู่ บ้ืองหนา้ หลงั คาทรงสามเหลี่ยมมุงดว้ ยไมแ้ ป้ นเกล็ด ลดระดบั สามช้นัดา้ นบนติดกาแล ป้ านลม เชิงชาย ที่แกะสลกั ท้งั แบบฉลุและนูนต่าํ เป็ นลวดลายอ่อนชอ้ ยงดงาม “เจา้ นอ้ ยกลบั มาแลว้ ท่านเตวินกบั ท่านนนั ตากม็ าดว้ ย” เสียงของบริวารรับใชซ้ ่ึงมีหนา้ ท่ีดูแลเรือนเจา้ ราชบุตรร้องบอกกนั อยา่ งต่ืนเตน้ พร้อมท้งั ยอบตวั ลงทาํ ความเคารพเม่ืออาชาตวั พว่ งพเี หยาะยา่ งผา่ นเขา้ มาถึงตีนบนั ได แต่มาตอนน้ีเจา้ ของเรือนมีเร่ืองเร่งด่วนเกินกวา่ จะสนใจอยา่ งอื่น “นนั ตา เจา้ จงรีบไปตามหมอหลวงมายงั เรือนของเราโดยเร็ว”เจา้ ราชบุตรแห่งเวยี งสีปันจา หรือ ‘เจา้ นอ้ ยป่ิ นเมือง’ หนั ไปสงั่ ทหารคู่ใจนาม นันตา ทนั ทีหลงั จากพามา้ มาหยดุ ตรงหนา้ เรือน