บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER)

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ท�ำไมหน่วยผมไม่ได้รับการเสริมก�ำลัง และอกี อยา่ งทหารทมี่ าทดแทนกน็ อ้ ยกวา่ ทหารทบ่ี าดเจบ็ นนั่ หมายความวา่ กำ� ลงั ของหนว่ ยผมก็เร่ิมลดลงเร่อื ย ๆ อีกทง้ั เราไมอ่ าจหวงั พง่ึ หน่วยทหาร ของรัฐบาลเวียดนามใต้ท่ีส่งมาคุ้มกันหมู่บ้าน เพราะเป็นท่ีรู้กันท่ัวว่า คณุ ภาพไมค่ อ่ ยจะไดเ้ รอ่ื งสกั เทา่ ไหร่ และเมอื่ พจิ ารณาลงลกึ ไปถงึ ความเปน็ ผู้น�ำของหัวหน้าหน่วยทหารเวียดนามใต้ที่ส่งมาช่วยดูแลหมู่บ้านแล้ว ในความคิดผมถือว่ายังต่�ำอยู่ และแม้กระท่ังผู้น�ำคนปัจจุบันก็ไม่ได้ดีเด่น อะไร ผมพยายามทจี่ ะแนะนำ� ยทุ ธวธิ ที ด่ี ใี หก้ บั เขาดว้ ยเพอ่ื ทเี่ ขาจะไดน้ ำ� ไป ปรับใช้กับหมวดของตัวเองแต่ก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะเอาไปปรับใช้ได้มากน้อย แค่ไหน และก็ดูเหมือนว่าพวกเขาจะพยายามท่ีจะหลีกเลี่ยงการปะทะให้ ได้มากทส่ี ดุ เท่าทจี่ ะทำ� ได้ ในขณะท่พี วกเราออกลาดตระเวนทกุ วนั ภาพท่ี เหน็ จนชนิ ตาคอื พวกเขาจะผูกเปลนอนเลน่ พักผ่อนทห่ี มู่บ้าน ผมเองก็สงสัยว่าคนในหมู่บ้านที่ผมคุ้มครองคิดอย่างไรกับหมวด ทหารของรัฐบาลเวียดนามใต้ที่ส่งมาคุ้มกันพวกเขา และคิดอย่างไรกับ พวกเราท่ีเป็นทหารอเมริกัน บางทีพวกชาวบ้านอาจจะไม่สนใจอะไรก็ได้ เพราะพวกเขามสี ่งิ ท่จี ะต้องคิดในเรอ่ื งของตัวเองมากพออยูแ่ ลว้ ทชี่ ายขอบหมบู่ า้ นทรองแลมทห่ี มวดของผมคมุ้ ครองอยมู่ หี ญงิ ชรา คนหน่ึงช่ือไค เธอรับอุปการะเด็ก ๆ ๑๕ คน ซ่ึงพ่อแม่ของเด็กเหล่าน้ี สูญหายไประหวา่ งสงคราม และการท่ยี ายไคเป็นคนใจดมี ีเมตตาตอ่ เดก็ ๆ ทำ� ใหเ้ ธอกลายเปน็ มติ รทดี่ ตี อ่ ทหารอเมรกิ นั ดว้ ย ในแตล่ ะวนั เธอจะเอาขา้ ว ที่เด็ก ๆ และคนในหมู่บ้านช่วยกันปลูกมาแลกกับอาหารของพวกเรา ใบหนา้ ท่ยี ม้ิ แย้มแจ่มใสของเธอท�ำให้พวกเรามคี วามสุขไปดว้ ย แต่อาหาร กระป๋องที่พวกเราเอาให้กับยายไค เราต้องเปิดฝากระป๋องก่อนเพราะ ไม่ต้องการให้อาหารเหล่านั้นไปอยู่ในมือของเวียดกง ส่วนข้าวสวยที่พวก 101

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) เราได้มาก็จะเอาไปผสมกับซอสพริกท่ีพวกเราได้มากับชุดอาหารสนามรับ แจกจากกองทพั บกสหรฐั สว่ นยายไคกจ็ ะเอาอาหารทไี่ ดจ้ ากพวกเราไปให้ พวกเด็ก ๆ กิน ดู ๆ ไปมนั ก็เป็นความสัมพนั ธท์ างเศรษฐกจิ แบบพ้ืน ๆ ที่ เข้าใจได้ แต่ส�ำหรบั ยายไค ไมแ่ น่ใจว่าในใจแกมีความปวดรา้ วมากเพยี งใด กับสภาพสังคมรอบข้างที่เป็นแบบน้ีและท้ายท่ีสุดแกอาจต้องมารับกรรม จากการทมี่ าปฏสิ มั พนั ธก์ ับทหารอเมรกิ นั กเ็ ปน็ ได้ สิบเอก เจมส์ รอบินสัน ซง่ึ มาแทนท่ผี ูบ้ งั คับหมู่แบรดชอว์ ทไ่ี ดร้ บั บาดเจ็บ เป็นคนรูปร่างใหญ่ วันหน่ึงตอนเช้าเขาน�ำหมู่ของเขาออก ลาดตระเวนไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ในสัปดาห์แรกของเดือนตุลาคม รอบินสันอาจจะไม่เหมาะกับงานผู้บังคับหมู่ที่เวียดนาม ดังนั้นเพื่อเป็น การชดเชยผมก็เลยให้พลทหารบาร์นมาอยู่ในหมู่เขาด้วย ก่อนท่ีจะมาที่ เวียดนาม รอบินสนั เคยเป็นครูฝกึ ของโรงเรยี นสง่ ทางอากาศที่คา่ ยเบนน่งิ เหตุก็เพราะความตัวใหญ่ของเขานี่แหละ เพราะที่ค่ายเบนน่ิง พวกที่ ตวั ใหญ่ ๆ มักจะเขา้ ตาผใู้ หญเ่ สมอ ถึงแมบ้ าร์นจะมีปัญหาในการพดู แต่ก็ สามารถใหค้ ำ� แนะนำ� ไดใ้ นสง่ิ ทค่ี วรทำ� เชา้ วนั นน้ั บารน์ เปน็ คนสง่ วทิ ยใุ หผ้ หู้ มรู่ อบนิ สนั รายงานสงิ่ ทพี่ บให้ กับหมวดทราบ เพราะสิ่งท่ีเขาพบคือภาพอันน่าสยดสยองเป็นศพอยู่ห่าง จากฐานของเราออกไปเพียง ๖๐๐ เมตร “ไพลอททวิสเตอร์ ๒๑ จาก ไพลอททวสิ เตอร์ ๕๒ เปลีย่ น” เสยี งของรอบินสนั ลอดมาทางวทิ ยุ และ พลวิทยฟุ ลิ เนลกต็ อบ “๒๑ แอลฟาเปลีย่ น” และผูห้ ม่รู อบนิ สันก็พูดตอ่ “จาก ๕๒ บอก ๒๑ ว่าเขาควรจะมาที่นี่ให้เร็ว พวกเราพบศพนอนอยู่ ขา้ งหน้าเรา” เสยี งของรอบินสันดูสัน่ ผมบอกเนลใหข้ อทต่ี ้ังของศพเปน็ รหัสทางทหารและก็ส่ังให้ผู้หมู่ดอนเตรียมหมู่ของเขาออกไปดูเหตุการณ์ ผมก็จะออกไปด้วย และผมก็ส่ังรอบินสันห้ามแตะต้องศพจนกว่า 102

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ผมจะไปถงึ (ขา้ ศกึ นยิ มเอาระเบดิ ซกุ ซอ่ นไวใ้ ตศ้ พ) ๓๐ นาทผี า่ นไปผมกไ็ ป ถึงทเ่ี กิดเหตุ เมอ่ื ไปถงึ บารน์ หาไม้ยาว ๆ ไวแ้ ลว้ และลองแหย่ดวู า่ มรี ะเบิด ไหม ปรากฏวา่ ศพไมม่ รี ะเบดิ ซอ่ นอยแู่ ละทหาร ๒ นายเขา้ ไปสำ� รวจใกล้ ๆ ผมเริ่มคุ้นเคยกับการเห็นซากศพ แต่ส�ำหรับศพท่ีเห็นในคราวนี้ นา่ สยดสยองมาก เปน็ ศพของยายไคทเี่ คยดแู ลเดก็ ๆ ในหมบู่ า้ นทรองแลม หน้าอกของยายไคถูกตัดออกครึ่งหน่ึง ฝ่ามือและฝ่าเท้าถูกยิงทะลุด้วย กระสุนขนาดเล็ก ผู้ยิงต้องการให้เธอทรมานให้ถึงที่สุดก่อนท่ีจะยิงกรอก ปากเธอเพอ่ื สงั หาร กระสนุ ทะลอุ อกทางดา้ นหลงั ของกะโหลก ดวงตาของ ยายไคเบิกกว้างนา่ กลวั มกี ระดาษเขียนข้อความปกั อยูท่ ที่ อ้ ง หนานทหาร เวยี ดนามใตท้ มี่ าอยกู่ บั เราแปลใหฟ้ งั วา่ “ทวน เคา ไค ไดถ้ กู ตดั สนิ โดยศาล ประชาชนวา่ มคี วามผดิ ฐานใหก้ ารชว่ ยเหลอื ทหารอเมรกิ นั ผกู้ ดขป่ี ระชาชน ชาวเวียดนาม เธอต้องชดใช้ในความผิดท่ีได้กระท�ำ ใครก็ตามท่ีศาล ประชาชนตัดสินว่ามีความผิดโดยเฉพาะพวกท่ีให้การช่วยเหลือทหาร อเมรกิ นั ทีก่ �ำลงั ขม่ เหงรงั แกประเทศของเรากจ็ ะไดร้ บั การลงโทษเยีย่ งน”ี้ พวกเราลากศพออกจากทางเดินและปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคน ในหมู่บ้านท่ีจะมาด�ำเนินการต่อไป ในขณะท่ีพวกเราเดินทางกลับไปฐาน และผา่ นหม่บู า้ นก็เจอเดก็ ๆ ๕ คน ท่ยี ายไคเล้ยี งดใู นสภาพท่ีเศร้าหมอง มาก ทเ่ี วียดนามโดยเฉพาะในพน้ื ทที่ ่ผี มรับผิดชอบ ขา้ ศกึ อย่รู อบ ๆ ตวั เรา ในกรณีท่ีเกิดข้ึนกับยายไคน้ีจะไม่มีการน�ำขึ้นศาลทหารเพื่อน�ำคนผิดมา ลงโทษและโลกภายนอกกค็ งไม่มที างทีจ่ ะรับรู้วา่ เกิดอะไรขน้ึ ท่ีน่ี มนั ไมค่ ุ้ม เลยที่คนท�ำข่าวจะเส่ียงชีวิตมาน�ำเสนอข่าวแบบน้ี แต่ส�ำหรับพวกเรา สิ่งที่เกิดขึ้นท�ำให้พวกเราเศร้าไปมากเหมือนกัน ข้าศึกเป็นฝ่ายชนะ ในคราวนี้และท�ำให้พวกเราเหมือนถูกโดดเด่ียวมากขึ้น แต่ผมก็เพิ่ม มาตรการท้งั รกุ รบั ใหม้ ากขนึ้ กว่าเดิม 103

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) บทท่ี ๑๑ การรบ ความอ้างว้างโดดเดี่ยวคือสิ่งที่ผมจงใจท�ำให้เกิดข้ึนกับตัวเอง คอื ผมจะไมไ่ ปสงุ สงิ กบั ลกู นอ้ งมาก ถงึ แมว้ า่ ผมจะรบั รเู้ รอื่ งราวของพวกเขา จากการเล่า แต่ผมก็ไม่เคยเล่าเรื่องส่วนตัวให้ลูกน้องฟัง ผมเก็บเรื่อง ของผมใหอ้ ยกู่ บั ตวั เอง จะทำ� กเ็ พยี งการเขยี นจดหมายสง่ ไปทางบา้ นเทา่ นน้ั ที่นี่ผมเป็นเจ้าหน้าท่ีของรัฐที่มีอ�ำนาจมากท่ีสุด เป็นคนไกล่เกลี่ยระหว่าง ถูกกบั ผิดทเ่ี กดิ ขน้ึ ในฐาน และมีส่วนรับผดิ ชอบในความเป็นความตายของ ลูกนอ้ ง แต่ในห้วงเวลาท่อี ยู่คนเดียวผมกค็ ดิ ถึงเพอื่ น ๆ ทเี่ วสตพ์ อยต์และ ครอบครวั ณ วนั ที่ ๙ ของเดอื นตลุ าคม หมวดของผมมกี ำ� ลงั พลเหลอื เพยี ง ๑๘ นาย ไม่รวมตัวผมและหนาน ซึ่งเป็นทหารจากรัฐบาลเวียดนามใต้ ซ่งึ ท�ำหนา้ ทล่ี าดตระเวนสอดแนม หม่ปู ืนเล็ก ๒ หมู่เหลือกำ� ลังเพียงหมูล่ ะ ๕ นาย คร่งึ หนง่ึ ของทีค่ วรจะเปน็ หม่ทู ี่ ๓ เหลอื ๖ นาย สว่ นทีบ่ ังคับการ หมวดมีจ่าเฮอร์นานเดซ เนล หนาน และก็ตัวผม และก็ในตอนเย็นของ วนั ท่ี ๙ ตลุ าคม ผมสง่ ชุดลาดตระเวนออกไปเวลา ๑๖๓๐ ในชดุ มี ๖ นาย และ ๑ ใน ๖ นาย ถือปืนกล เอ็ม-๖๐ ชุดลาดตระเวนเคล่ือนที่ไปทาง 104

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) ทิศตะวันตกเฉียงเหนือออกไป ๒,๕๐๐ เมตร และเม่ือถึงที่หมายเวลา ประมาณ ๑๙๐๐ ชุดลาดตระเวนเปลี่ยนที่หมายของการซุ่มโจมตีออกไป อีก ๕๐๐ เมตร ไปทางทิศใต้ ที่ต้องท�ำอย่างน้ีเพราะว่าอาจมีชาวบ้าน บางส่วนที่ท�ำหน้าท่ีหาข่าวให้พวกทหารเวียดกงบอกที่ต้ังของพวกเราและ อาจจะมาวางกับดักไว้ก่อนที่พวกเราจะมาถึง ดังน้ันจึงเป็นความจ�ำเป็น ท่ีจะต้องย้ายท่ซี มุ่ โจมตเี พื่อเป็นการพรางขา้ ศกึ สว่ นหนึ่ง เวลาประมาณ ๒๐๔๕ ชดุ ลาดตระเวนชดุ นกี้ เ็ รม่ิ เดนิ ทางกลบั ฐาน และผ่านแนวลวดหนามเข้ามาเวลา ๒๑๑๕ อีก ๑๕ นาทีถัดมา ชุด ลาดตระเวนอีกชุดก็ออกไปลาดตระเวนต่อ ตอนแรกผมตัดสินใจจะไป กับชุดน้ีแต่เปล่ียนใจอยู่ที่ฐานเพราะมีโอกาสสูงที่หมวดเราจะถูกโจมตี ดงั นนั้ ผมจงึ เลอื กทจ่ี ะอยกู่ บั กำ� ลงั สว่ นใหญใ่ นคราวน้ี สว่ นทหารเวยี ดนามใต้ ในหมบู่ ้านน่าจะเข้านอนกนั แล้ว เวลาประมาณ ๒๒๐๐ ผมกง็ บี หลับไปในคตู ้ืน ๆ ที่ขุดไว้กลางฐาน ในคราวนผ้ี มตัดสนิ ใจเอาปืนกล เอ็ม-๖๐ ทงั้ ๓ กระบอกไว้ทฐ่ี าน ต้งั ไวใ้ น แต่ละมุมของฐานเตรียมพร้อมทุกเวลา พลวิทยุเนลก็หลับอยู่ใกล้ ๆ ผม หา่ งแคป่ ระมาณ ๖ ฟุต ส่วนจ่าเฮอนานเดซหลบั ในบงั เกอร์ เหตทุ ผี่ มยก ท่ีนอนให้จ่าเฮอร์นานเดซน้ันมีหลายเหตุผล ประการแรกเลย มันดูหรู เกินไปเมื่อเปรียบเทียบกับสภาพท่ีลูกน้องอยู่ ประการที่สอง หากเกิด เหตุการณ์อะไรข้ึน การสั่งการของผมอาจไม่ทันต่อสถานการณ์ อีกอย่าง ทีบ่ งั คับการหมวดอาจจะเปน็ เปา้ หมายของการถูกโจมตเี ปน็ ล�ำดบั แรก ๆ ประมาณ ๒๔๐๐ ผมก็ปลุกพลวิทยุเนลให้ไปกับผมในการตรวจ ฐาน ทีฐ่ านจะมที หารเหลอื อยู่ประมาณ ๑๑ นาย และ ๑ ใน ๓ จะต้องตน่ื เพื่อรักษาเวรยามซึง่ กค็ อื ๔ คน เพียงพอส�ำหรบั ฐานขนาดเลก็ อยา่ งที่นี่ 105

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ประมาณเทยี่ งคนื ครง่ึ ผมเรม่ิ สงั หรณใ์ จอยา่ งไรบอกไมถ่ กู เลยวทิ ยุ ส่ังให้ชดุ ลาดตระเวนทอี่ อกไปใหก้ ลับมาทฐ่ี านทันทที ้ังท่ชี ุดนเ้ี พงิ่ ออกไปได้ เพียง ๗๐๐ เมตรเท่าน้ัน เมอื่ ชดุ ลาดตระเวนกลับเข้าฐานเปน็ ที่เรียบรอ้ ย ผมกส็ รปุ สถานการณย์ อ่ ๆ ใหผ้ บู้ งั คบั หมฟู่ งั และกส็ ง่ั การถงึ การปฏบิ ตั ิ หลงั จากนั้นในส่วนของหัวหน้าชุดลาดตระเวนก็ได้รายงานว่าไม่พบส่ิงผิดปกติ ในช่วงทอี่ อกไปทำ� การลาดตระเวนแตอ่ ย่างใด ฟิลเนลกับผมกลับไปที่อยู่ของตัวเอง ผมถอดรองเท้าบูทออก เพ่ือให้เท้าได้ผ่อนคลายและให้อากาศระบายหลังจากใส่มาเป็นเวลา หลายวัน เนลมาขออนุญาตผมเพ่ือไปคุยกับเพ่ือนที่เพ่ิงกลับมาจาก ลาดตระเวนผมอนุญาตเพราะระยะทางห่างกันแค่ ๒๐ เมตร และสั่งว่า หากมีคนวิทยุเข้ามาหรือมีเหตุการณ์อะไรเกิดข้ึนต้องกลับมาทันที “แน่นอนครับ ผู้หมวด” เนลตอบ ชุดลาดตระเวนที่เพ่ิงกลับมาที่ฐานก็ก�ำลังจัดแจงท�ำภารกิจของ ตัวเอง ส่วนผมก็ได้เวลาเอนตัวงีบเอาแรงบ้างในใจก็อดคิดไม่ได้ว่า ภรรยาผมเขาทำ� อะไรอยใู่ นขณะทผี่ มมารบทเ่ี วยี ดนาม มานอนตากนำ้� คา้ ง อยอู่ ยา่ งน้ี ผมกป็ ลอบตวั เองไปพลางว่าสกั วนั ผมกจ็ ะไดก้ ลับไปหาลกู เมีย และแล้วค�่ำคืนอันเงียบสงบก็ถูกรบกวนด้วยเสียงลูกระเบิด ตอนแรกก็ลงมาไม่กี่ลูกตอนนี้มาเป็นชุด จากประสบการณ์ท�ำให้ผม ทราบว่า เป็นเสียงของลูกกระสุนขนาด ๔๐ มม. ยิงจากปืน เอ็ม-๗๙ ผมตะโกนบอกลกู หมวดว่า “ระเบดิ ขา้ ศึก” ลูกน้องในฐานทั้งที่หลับอยู่และที่เข้าเวรยามต่างรีบประจ�ำอาวุธ ของตนเพอ่ื เตรยี มตอ่ สู้ ผมรบี ควา้ รองเทา้ บทู มาสวมทนั ที เสยี งรอ้ งตะโกน ด้วยความเจ็บปวดแทรกมากับเสียงของระเบิด ผมรู้ได้ทันทีว่าลูกน้องผม 106

บนั ทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ได้รับบาดเจ็บและอยู่ห่างจากผมไปทางซ้ายไม่มาก สะเก็ดระเบิดได้ทะลุ เข้าไปที่ต้นขาเขาลึกมาก ท�ำให้เขาร้องด้วยความเจ็บปวดและตะโกนด่า ดว้ ยคำ� ตา่ ง ๆ เพื่อให้ความเจ็บลดลงบ้าง ผมคงตอ้ งไปหาเขาทีหลัง ส่ิงแรกที่ผมต้องการคือวิทยุ ผมตะโกนบอกให้เนลรีบเอาวิทยุ มาให้ผมโดยดว่ น แต่ไมม่ ีเสยี งตอบ เสียงปนื เสยี งระเบดิ ดังไปท่วั ฐาน เท่า ท่ีผมกะด้วยสายตาข้าศึกอยู่ใกล้มากในระยะ ๒๕๐ เมตร หรือน้อยกว่า ทางด้านทิศตะวันออกเฉียงใต้ไปทางหมู่บ้านทรองแลม ก็มีข้าศึกยิงใส่ พวกเราจากตรงน้ัน ข้าศึกอีกกลุ่มหน่ึงมาจากทางทิศใต้ มีปืนกลหนัก และปนื เลก็ ยาวเปน็ อาวธุ สว่ นทางดา้ นทศิ ใตก้ ม็ เี สยี งยงิ ลกู ระเบดิ เอม็ -๗๙ มาเป็นห่าฝน ข้าศึกท่ีอยู่ในหมู่บ้านทรองแลมอยู่ห่างจากพวกเราแค่ ๖๐ เมตรเอง ผมตะโกนเรียกเนลอีกคร้งั แตก่ ็ไมม่ เี สยี งตอบ หมวดของทหารรัฐบาลเวียดนามใต้ก็ตั้งตัวไม่ทัน ดูเหมือนข้าศึก จะอยู่ท่ามกลางพวกเขา และเม่ือเรายิงโต้ตอบ พวกเขาก็รีบว่ิงมาหาเรา ผมตะโกนไปท่ีหมู่ของดอนท่ีอยู่ทางทิศใต้ให้หยุดยิงและปล่อยให้ทหาร เวยี ดนามใต้ผา่ นเข้ามา ดเู หมือนก�ำลังสว่ นใหญ่ไม่เป็นอะไร แต่ก็มีคนเจบ็ บา้ ง เมอื่ เขา้ มาถงึ พวกเขากเ็ ขา้ วางตวั ในทกี่ ำ� บงั ซง่ึ ดแู ลว้ คงชว่ ยอะไรผมได้ ไมม่ าก ผมตะโกนหาพลวิทยุเนลอีกคร้ังเพราะต้องการใช้วิทยุเพื่อเรียก ก�ำลังสนับสนนุ โดยด่วน ผมเร่ิมโมโห “เนลมาท่ีนี่เด๋ียวนี”้ ทนั ใดนน้ั ผมก็ ได้ยินเสียง “ผมไปหาไม่ได้ครับ” เนลอยู่ด้านหน้าผมและได้รับบาดเจ็บ ผมตัดสินใจคลานเข้าไปหาเขา เนลมีแผลเลือดไหลไมห่ ยุดจากขาขวาและ ก็ท่ีปากอีกท่ีหนึ่ง ผมปลดวิทยุออกจากหลังเขาและก็ตะโกนไปที่หมู่ของ ดอนเพื่อให้เสนารกั ษ์ชื่อลอเรนซ์มาหาด่วน 107

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) เนลคือคนที่อยู่ใกล้ชิดผมมาก และผมก็ไม่อยากให้เขาเป็นอะไร ผมเอาวทิ ยใุ สห่ ลงั และคลานไปทพ่ี ลปนื กล สงั่ ใหท้ ำ� การยงิ ใสจ่ ดุ ทข่ี า้ ศกึ อยู่ พร้อมกับวิทยุไปยังท่ีบังคับการกองร้อย พลวิทยุที่นั่นตอบมาว่า ผู้บังคับ กองร้อยไม่อยู่ แต่กลับอยู่ ณ ที่บังคับการกองพัน เล่นเอาผมถึงกับอึ้ง ผมสั่งให้พลวิทยุท่ีนั่นติดต่อไปที่บังคับการกองพันและให้ประสานกับผม ดว่ นท่ยี า่ นความถี่ของวทิ ยุผม ลกู นอ้ งผม ๒ คนรอ้ งดว้ ยความเจบ็ ปวดทางดา้ นซา้ ยของผมเพราะ ลูกระเบิด ขนาด ๔๐ มม. ได้ตกลงมาที่พวกเขาอยู่พอดี ตอนน้ีผมเหลือ กำ� ลงั พลในฐาน ๑๔ นายกบั ทหารเวยี ดนามใตอ้ กี ๑ นาย การตอ่ สไู้ ดด้ ำ� เนนิ ไปได้ประมาณ ๑๐ นาทีแล้ว ผมเคลื่อนที่ไปหาทหาร ๒ นายที่บาดเจ็บ พรอ้ มกบั ยิงตอบโต้ด้วยปืน เอม็ -๑๖ ของผม จ่าเฮอนานเดซรองผู้บังคับหมวดออกมาจากบังเกอร์และก็คลาน ไปทางทศิ เหนอื ของฐาน แตท่ น่ี นั่ ไมไ่ ดม้ กี ารยงิ ทด่ี เุ ดอื ดนกั เขาสง่ั ใหป้ นื กล ที่นัน่ ไปประจ�ำด้านทิศใต้ทมี่ กี ารยิงที่ดเุ ดือด พรอ้ มกนั นนั้ ผมก็ตะโกนบอก ใหท้ หาร ๓ นายทางทศิ เหนอื มาสมทบในที่ที่ผมอยู่ จากน้ันผมกเ็ คล่ือนไป ทางทิศตะวนั ตกแทน เมอ่ื ทหาร ๓ นายมาถึง ผมก็วิ่งอยา่ งเร็วไปตรงกลางฐานแตก่ ต็ อ้ ง รีบหมอบลงเพราะถูกยิงกดด้วยปืนกล ผมรออีกไม่ก่ีอึดใจก็ว่ิงไปใหม่ มีทหารเวียดนามใต้บาดเจ็บนอนขวางทางอยู่ ผมเลยสะดุดเข้าอย่างจัง ตรงสีข้างเขามีเลือดไหลออกมามาก เขาสบถด่าผมด้วยความเจ็บ แต่ดู อาการแล้วผมว่าเขาไม่รอด ผมดแู ล้วคงไมส่ ามารถคลานต่อไปได้ไกล ผมกไ็ ปทเ่ี นนิ ดินเต้ยี ๆ เพ่ือวิทยุหาผู้บังคับกองร้อย คราวน้ีเขาตอบวิทยุเอง แต่ฟังจากเสียง 108

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) ดเู หมอื นเพงิ่ จะตน่ื นอนและกบ็ อกใหผ้ มบรรยายสถานการณอ์ ยา่ งละเอยี ด มีอยู่ตอนหน่ึงถึงกับถามว่าข้าศึกแต่งกายอย่างไร ผมประเมินแล้วว่า การสนทนาคงไมไ่ ดท้ ำ� ใหส้ ถานการณด์ ขี น้ึ ผมเลยตดั บทและบอกวา่ ตอ้ งไป ควบคุมสถานการณเ์ ฉพาะหน้า ผมตัดบทจากผู้กองได้ถูกจังหวะพอดี ทหารเวียดกงประมาณ ๒๐ - ๓๐ นายก�ำลังว่ิงมาทางทิศใต้ ผมตะโกนบอกให้ทหารเลื่อนฉาก การยิงไปในทิศที่ข้าศึกมา แต่ความจริงถึงผมไม่สั่งพวกเขาก็ยิงอยู่แล้ว พวกเราขว้างลูกระเบิดขว้างแบบส่องสว่างทุก ๆ ๓๐ วินาที ปืนกล สองกระบอกก็ยิงตอบโต้เป็นชุด ชุดละ ๖ นัด ข้าศึกล้มลงเป็นใบไม้ร่วง และหยุดเคลื่อนที่ทันที เสียงวิทยุดังขึ้น ผมตอบทันที เป็นเสียงจากนายทหารยุทธการ ของกองพัน พันตรี บัคเวอร์ท เขาถามผมว่าผมต้องการให้ช่วยอย่างไร ไม่อ้อมค้อมเหมือนผู้บังคับกองร้อยผม ผมก็บอกไปว่าขอเฮลิคอปเตอร์ คอบรา้ ตดิ ปนื กลมาชว่ ยสกั สองสามลำ� และกใ็ หก้ องพนั ยงิ กระสนุ สอ่ งสวา่ ง มา ณ ทต่ี ั้งหมวด เนอ่ื งจากระเบิดขว้างแบบส่องสว่างของพวกเราใกล้จะ หมดแล้ว ถ้าไม่มีการส่องสว่างเราจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ อีกทั้งถ้ามีการ ส่องสว่างจากปืนใหญ่หรือ ค. เราจะตอบโต้ข้าศึกได้ดีข้ึนโดยใช้ปืน เอ็ม-๗๙ ท่มี ีระยะยิง ๔๐๐ เมตร การสนทนาระหว่างผมกับพันตรี บัคเวอร์ทจบลงไม่เยิ่นเย้อ ไม่ก่ีนาทีกม็ ีลูกกระสุนสอ่ งสวา่ งจากกองพนั มาช่วย ผมเคลอ่ื นทไ่ี ปทางทศิ ตะวนั ตกเพราะรวู้ า่ ขา้ ศกึ จะเคลอื่ นทมี่ าจาก ตรงน้ันในไมช่ า้ เปน็ ที่ประจักษ์แล้วว่าปืนกล เอม็ -๖๐ ทห่ี มวดของเรามีใช้ เปน็ อาวธุ ทท่ี รงอานภุ าพมากในการหยดุ การเคลอ่ื นทขี่ องขา้ ศกึ ผมเคลอ่ื นที่ 109

บนั ทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ไปหาพลปนื กลเพอื่ ควบคมุ การยงิ และดเู หมอื นวา่ เขาปฏบิ ตั หิ นา้ ทไี่ ดด้ ไี มม่ ี ทต่ี เิ ลย ปกตแิ ลว้ หนา้ ทใี่ นการสง่ั การวา่ จะใหเ้ ลง็ ปนื กลไปใสเ่ ปา้ หมายทไ่ี หน เปน็ หน้าทข่ี องผ้บู งั คับหมู่ แต่ตวั เขาเองได้รับบาดเจบ็ ที่ลำ� ตวั ทอ่ นบนและ ลำ� คอไมส่ ามารถสง่ั การรบได้ ผมจงึ ตอ้ งมาทำ� หนา้ ทน่ี แี้ ทน นายสบิ ทอ่ี าวโุ ส ทสี่ ดุ ทเี่ หลอื ในหมนู่ ม้ี ยี ศสบิ เอก ผมใหเ้ ขาปฏบิ ตั หิ นา้ ทผ่ี บู้ งั คบั หมตู่ อ่ จากน้ี เพื่อท่ีผมจะได้ไปควบคุมการรบท่ีจุดอื่น ทันใดน้ันก็มีกระสุนส่องแสงจาก กองพันมาท่ีจดุ ทีพ่ วกเราต้องการและกเ็ ห็นข้าศกึ ประมาณ ๔๐ นายก�ำลัง เคล่ือนที่เข้ามา และลูกน้องผมหมู่นี้ก็ไม่รอช้าจัดการส่งลูกตะก่ัวไปให้ พวกนั้นกิน ผมเร่ิมมีความมั่นใจขึ้นมามากว่าสุดท้ายพวกเราน่าจะหยุด ขา้ ศกึ ได้ ทางด้านทิศใต้ ทหารเรา ๑ นายได้รับบาดเจ็บที่หัวไหล่ และ พยาบาลสนามที่มีอยู่เพียงคนเดียวก็ท�ำงานมือเป็นระวิง ตอนนี้ผมเหลือ ลกู น้องอยู่เพียง ๑๓ เทา่ น้นั รองผบู้ งั คบั หมวดกำ� ลงั ทำ� หนา้ ทจ่ี า่ ยกระสนุ เพมิ่ เตมิ ใหแ้ กล่ กู นอ้ ง เดมิ พวกเราแตล่ ะคนมกี ระสนุ อยมู่ ากพอสมควรในชว่ งเปดิ ฉากการรบ แต่ การปะทะอนั ยาวนานท�ำใหเ้ ราใช้กระสุนไปมาก ผมเองก็พยายามควบคมุ ให้ใช้กระสุนอย่างประหยัด แต่ก็ท�ำได้ยาก ในสถานการณ์การรบท่ีหนัก ขนาดน้ีกระสนุ ส�ำรองท่คี ิดวา่ มากกอ็ าจหมดได้ และสำ� หรบั ปนื เอ็ม-๑๖ ประจำ� กายของผม ผมจะบรรจุกระสนุ สอ่ งวถิ ีทุก ๆ ๕ นัดไว้ในซองกระสนุ และจะมีอกี ๑ ซองทบ่ี รรจุกระสนุ สอ่ งวิถีลว้ น ๆ ฝา่ ยข้าศึกเองกม็ ีกระสุน ประเภทนี้เหมือนกันแต่เป็นสีเขียว เพราะฉะน้ันเวลาปะทะกันจะมีแสง สีแดงและเขียวให้เห็น ในเวลากลางคืนจึงเป็นการประสานแสงและเสียง แห่งความตาย คือแสงสว่างจากพลุส่องสว่างและเสียงจากความเจ็บปวด ของทหาร และการตะโกนขอกระสุนเพิ่มหรอื เพื่อการสอื่ สารกันเอง 110

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) พลทหารแบรด ลอเรนซ์ เสนารักษ์ซึ่งมีพ่อเป็นนายทหารยศ พันเอก ก็เป็นคนหน่ึงท่ีท�ำหน้าท่ีหนักมากในคืนน้ีเพราะมีทหารบาดเจ็บ หลายคน ล่าสุดเป็นทหารที่โดนยิงเข้าที่หัวไหล่ แบรดไม่เคยคิดอยากจะ เปน็ ทหารเลย แตพ่ อ่ เขาอยากใหเ้ ขาเปน็ ดงั นน้ั เพอื่ เปน็ การพบกนั ครง่ึ ทาง เขาจงึ เลอื กมาเปน็ พยาบาลสนามแทน โดยสว่ นตวั ผมชอบนสิ ยั เขา แตเ่ มอ่ื สังเกตจากม่านตาของเขาท่ีใหญ่มากกว่าปกติท�ำให้ผมคิดว่าเขาน่าจะ เสพยาเปน็ ประจ�ำ ค�่ำคืนอันวุ่นวาย ลอเรนซ์ท�ำหน้าท่ีได้สมบูรณ์ ในด้านทิศ ตะวันออกเฉียงใต้มีผู้หญิงคนหน่ึงก�ำลังว่ิงมาที่ฐานเรา ในมือก�ำลังอุ้ม บางอย่าง ลอเรนซต์ ะโกน “อยา่ ยงิ ” ผมเองกไ็ มค่ อ่ ยจะแนใ่ จในวจิ ารณญาณ ของเขา เพราะถ้าสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นอุ้มเป็นวัตถุระเบิด มันจะไม่เป็นผลดี ต่อเราเลยเพราะกำ� แพงลวดหนามก็จะถกู ทำ� ลาย ฐานกจ็ ะแตกงา่ ย แต่ถ้า ผู้หญิงคนนั้นอุ้มเด็กมาขอความช่วยเหลือล่ะ การยิงไปที่เธอก็จะท�ำให้ เกดิ ผลที่เลวร้ายมากในด้านจิตใจ ในขณะท่ีผมยังลังเล ห่ากระสุนของฝ่ายข้าศึกท�ำให้เธอต้อง หมอบลง ลอเรนซต์ ดั สนิ ใจวงิ่ ไปชว่ ยเธอทงั้ วงิ่ ทง้ั คลานตำ่� สงิ่ ทเ่ี ธอกำ� ลงั อมุ้ คอื ลกู สาวอายุ ๗ ขวบทถ่ี กู ยงิ กระสนุ ทะลปุ อด และในฐานะแมเ่ ธอพยายาม จะช่วยลูกให้ถึงท่ีสุด ลอเรนซ์เอาตัวไปขวางวิถีกระสุนไว้ไม่ให้โดนแม่และ เด็ก และก็พยายามช่วยเด็กไม่ให้เลือดไหลและรักษาความดันภายใน ร่างกายเด็กให้เป็นปกติให้มากที่สุดโดยการเอาพลาสติกอุดรูท้ังด้านหน้า และด้านหลังของแผล ในขณะเดียวกัน บาร์นก็เข้ามายิงคุ้มกันให้และ ลากแมแ่ ละเด็กเข้าไปในฐาน 111

บนั ทึกประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) เมื่อท้ังหมดเข้ามาในฐานแล้ว พวกเวียดกงที่มาจากทางทิศ ตะวันออกเฉียงใต้ก็พยายามตามมาติด ๆ แต่ก็ถูกปืนกลของฝ่ายเรายิง ข่มไว้ ระดับความเข้มขน้ ของการตอ่ สูเ้ รมิ่ คงที่ ถึงแม้ขา้ ศกึ จะระดมยิงปืน เอ็ม-๗๙ ใส่ แต่เราก็พยายามทำ� ตวั ใหต้ ำ�่ เข้าไว้ นา่ ตลกท่ที หารของรฐั บาล เวียดนามใต้ท่ีมาประจ�ำท่ีหมู่บ้านไม่ได้มีส่วนในการช่วยพวกเราเลย และ ในดา้ นกำ� ลังคนพวกเราถือว่าตกเปน็ รองมากและ ๑ ใน ๓ กไ็ ดร้ บั บาดเจบ็ แตผ่ มกอ็ นุ่ ใจทเ่ี รายงั มกี ระสนุ เพยี งพอและกำ� ลงั สนบั สนนุ กก็ ำ� ลงั มา ถา้ ฐาน ของเราสามารถยนั ขา้ ศกึ ไมใ่ หถ้ าโถมเข้ามาได้ เราก็จะรกั ษาฐานไว้ได้ ไม่นานเกินรอเสียงใบพัดของเฮลิคอปเตอร์ที่แหวกอากาศก็ดัง สนน่ั เฮลิคอปเตอรค์ อบร้า ๒ ลำ� บินเขา้ มาพรอ้ มกบั พ่นกระสุนจากปืนกล หลายลำ� กล้องและจรวดจากทอ่ ยงิ ขา้ งล�ำตวั เสียงจากนักบินเคร่ืองที่เป็นหัวหน้าหมู่ดังเข้ามาในวิทยุ แม้ฟัง ไม่ค่อยชัดเพราะเคร่ืองยนต์ดังมาก แต่สามารถจับใจความได้ว่าเขาก�ำลัง จะท�ำการยิงใส่ข้าศึก แต่อยากให้ทางภาคพื้นดินช่วยช้ีเป้าหมายให้ ในมุมมองของนักบินก็ไม่แน่ใจ ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ว่าจะยิงตรงไหนดี โดย ส่วนตัวผมรู้สึกโล่งอกไปมาก น�้ำเสียงของเขาฟังดูม่ันใจ ผมรู้สึกเหมือน นายทหารอาวุโสที่เป็นนักบินหัวหน้าหมู่ก�ำลังจะช่วยผู้บังคับหมวดเด็ก ๆ กบั ลูกน้องทก่ี ำ� ลังย่ำ� แย่ เขาบอกวา่ “ผมเห็นการเคลื่อนไหวจากไฟที่ก�ำลังไหม้ในหมู่บ้าน และจะยิง ไปทางนัน้ ” มนั ไม่ใช่คำ� ถาม แต่เขาบอกผมว่าเขาก�ำลงั จะยงิ เฮลคิ อปเตอร์ก�ำลังปรับรปู ขบวนเพอ่ื ใชอ้ าวุธ ถา้ ผมปลอ่ ยใหเ้ ปน็ อยา่ งนน้ั สง่ิ มชี วี ติ ทกุ อยา่ งรวมทงั้ ชาวบา้ นและหมหู มาเปด็ ไกก่ จ็ ะถกู ยงิ ตาย หมด ถา้ ผมอยู่เฉย ๆ มันคงเกิดขึน้ และผา่ นไปภายในเวลาไม่ก่วี นิ าที 112

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) ผมรีบตะโกนทันที “อย่ายิง อย่ายิง” ผมไม่สนใจว่าคนท่ีอยู่บน เฮลิคอปเตอร์จะมียศอะไร ผมถือว่าผมเป็นผู้บังคับหน่วยภาคพ้ืนดินและ ต้องรับผิดชอบในจุดนี้ และถึงแม้ว่าจะมีข้าศึกซ่อนอยู่ในหมู่บ้านและ ก�ำลังพลของผมบาดเจ็บไปถึง ๑ ใน ๓ แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลท่ีมีน�้ำหนัก เพียงพอในการฆ่าท้ังหมูบ่ ้านรวมถึงผู้บริสทุ ธ์ิดว้ ย “ขอให้ยิงไปท่ีด้านทิศใต้และทิศตะวันตก ประมาณ ๗๕ เมตร ผมจะยงิ กระสนุ สอ่ งวถิ เี พอ่ื ชเี้ ปา้ หมาย และใหย้ นื ยนั เปา้ หมายกอ่ นการยงิ ” สั่งเสร็จผมรู้สึกว่าผมได้รับผิดชอบต่อสถานการณ์อย่างเต็มตัว ผมถึงกับ ตัวส่ันเมือ่ นึกถึงส่ิงทเ่ี กอื บจะเกดิ ข้ึนถ้าผมไม่ยอมทำ� อะไร เฮลคิ อปเตอรท์ งั้ ๒ ลำ� โฉบลงตำ�่ พรอ้ มกบั ยงิ ใสข่ า้ ศกึ ทกี่ ำ� ลงั วงิ่ หา ทีก่ �ำบัง ลูกนอ้ งผมต่างรอ้ งด้วยความดใี จและสะใจ อ�ำนาจการยิงและความคล่องแคล่วของฝ่ายอเมริกัน ท�ำให้ พวกเราไดเ้ ปรยี บมากเมอ่ื การรบทำ� ทา่ จะตดิ พนั สำ� หรบั การรบทเี่ วยี ดนาม ถ้าหนว่ ยทหารสหรัฐ สามารถยืนหยัดอยไู่ ดใ้ นชว่ งนาทแี รก ๆ โอกาสรอด ในการรบก็มีสูง ในขณะเดียวกันข้าศึกท่ีโจมตีเราจะถูกบีบให้เลือกว่าจะ ถอนตัวหรือสตู้ ่อไปและตาย อกี สบิ นาทีตอ่ มา หน่วยยานเกราะก็มาถงึ เรา แต่ก่อนหน้าน้ัน เวียดกงระดมยิงใส่เราอย่างหนัก ในนาทีน้ีผมรู้แล้วว่า พวกเราเปน็ ฝา่ ยไดเ้ ปรยี บจงึ คดิ จะทำ� การรกุ ดว้ ยการนำ� กำ� ลงั ๑ หมปู่ นื เลก็ ออกไปรวมกับหมวดทหารม้าท่ีก�ำลังมาช่วยเพื่อท�ำการขับไล่ข้าศึกต่อไป แตห่ มขู่ องดอนสูญเสียไปมาก หม่เู จมส์จากวอลโดสตา้ รฐั จอร์เจีย ทีป่ กติ จะเปน็ คนกระตอื รอื รน้ คราวนก้ี ไ็ ดร้ บั บาดเจบ็ สว่ นหมขู่ องรอบนิ สนั มกี าร ปะทะน้อยกว่าใคร ผมก็เลยพาหมู่นี้พร้อมด้วยรอบินสันไปท�ำการไล่ล่า ข้าศึก ปล่อยให้รองผู้บังคับหมวดคือจ่าเฮอนานเดซรับผิดชอบในการ 113

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ดูแลหมวดและผู้บาดเจ็บให้เรียบร้อย รวมถึงการส่งผู้ป่วยไปรับการรักษา ตอ่ ไป ผมวิทยุถึงหมวดทหารม้าท่ีก�ำลังมาและบอกว่าพวกผมจะไปร่วม ในการไลต่ ดิ ตามขา้ ศกึ ทกี่ ำ� ลงั หนซี ง่ึ นา่ จะไปทางทศิ ใต้ ผมออกจากฐานทาง ทิศเหนือและวิทยุคุยกับหมวดทหารม้าเป็นระยะเพราะไม่ต้องการ ให้พวกเขาเข้าใจผิดคิดว่าพวกเราเป็นข้าศึก และในที่สุดผมและชุด ลาดตระเวนรบก็มาเจอกับหมวดทหารม้า ผมปีนขึ้นไปน่ังบนรถของ ผู้บังคับหมวดคือ หมวดลารี่ โอไบรอัน ซึ่งจบเวสต์พอยต์รุ่นเดียวกับผม ถึงแม้ว่าเราจะไม่เคยเจอกันเลยที่โรงเรียน แต่การมาเจอกันในท่ีแบบนี้ มันดีใจจนบอกไม่ถกู ตอนนี้ผมและหมู่ปืนเล็กท่ีออกไปไล่ติดตามข้าศึกมีความรู้สึกว่า ตัวเองแกร่งและไม่มีใครเอาชนะได้ การมานั่งบนรถถังที่เป็นเหล็กหนา ท�ำให้รู้สึกปลอดภัย คราวน้ีผมให้หมวดทหารม้าเป็นพระเอกในการไล่ล่า พวกทหารเวียดกงท่ีก�ำลังหลบหนี ลาร่ีเปิดการโจมตีด้วยปืนกลและตาม ด้วยกระสุนสังหารบุคคลที่ยิงจากปืนใหญ่รถถัง สุดท้ายข้าศึกก็หนีไปได้ เพราะด้วยสภาพภมู ิประเทศแบบนี้ มนุษย์ยอ่ มเร็วกว่าเครอ่ื งจกั ร รถถังคันหนึ่งได้ท�ำให้บังเกอร์ใต้ดินของพวกเวียดกงยุบลงพร้อม กบั บดทบั พวกเวียดกง ๒ คนที่ซ่อนตัวอยู่ และสดุ ทา้ ย ผมนำ� ทหาร ๕ นาย ท่ีมาพร้อมกันท�ำการกวาดล้างข้าศึกเป็นครั้งสุดท้ายโดยมีหมวดทหารม้า ท�ำหน้าท่ีคุ้มกันให้ แล้วพวกเราก็กลับเข้าฐาน ตอนนี้เป็นเวลา ตี ๕ พวกเรารบกบั ขา้ ศกึ เปน็ เวลา ๔ ช่วั โมง ผมร้สู กึ หมดแรง ไม่มอี ารมณ์หรอื ความรสู้ กึ ใด ๆ เลยเวลานี้ เชา้ วนั นสี้ ง่ิ ทผ่ี มอยากทำ� เปน็ สง่ิ แรกคอื ปลดทกุ ข์ แต่ไมม่ ีอารมณจ์ ะขดุ หลุมกเ็ ลยถา่ ยใสก่ ระสอบทรายแทน 114

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) หลังจากน้ันภารกิจที่เร่งด่วน คือการเสริมความม่ันคงให้กับฐาน และเช็กผู้บาดเจ็บท่ียังไม่ได้ถูกส่งตัวไปรับการรักษา ศพนอนเกล่ือน เรียงรายตั้งแต่ชายขอบหมู่บ้าน กล่ินควันและกล่ินความตายโชยไปท่ัว บรเิ วณ ผมพยายามคิดถึงงานตรงหน้าและตรวจสอบการสูญเสียทเี่ กดิ ขึ้น ส�ำหรับก�ำลังฝ่ายเราไม่มีใครเสียชีวิต จะมีก็แต่ผู้บาดเจ็บสาหัส ๒ นาย ซ่งึ กม็ ีโอกาสรอดสูง พลวทิ ยเุ นลนัน้ ได้รบั บาดเจบ็ ท่ขี า เลือดไหล ออกมากและที่ปากโดนสะเก็ดระเบิดเข้าที่เหงือกท�ำให้ฟันหายไปซี่หนึ่ง แต่ก็หายกลับมาท�ำงานได้ในเวลาไม่กี่สัปดาห์ เราส่งเด็กหญิงท่ีได้รับ บาดเจบ็ ถกู ยงิ ทะลอุ กไปรบั การรกั ษาทโี่ รงพยาบาลแตส่ ดุ ทา้ ยเธอกเ็ สยี ชวี ติ ท่ีน่ัน ส่วนทหารเวียดนามใต้ที่นอนบาดเจ็บและผมไปสะดุดก็เสียชีวิตใน ตอนเชา้ ตรู่ หมเู่ จมสท์ ถ่ี กู ยงิ ทหี่ วั ไหลแ่ ละลำ� ตวั ดา้ นซา้ ยทโี่ ดนสะเกด็ ระเบดิ ก็หายดีเป็นปกติและกลับฐานก่อนเนลไม่ก่ีวัน ส�ำหรับพลเรือนท่ีเสียชีวิต ในระหวา่ งการปะทะเป็นผู้หญิง ๒ คนถูกยิงเขา้ ทีท่ ้ายทอย ผมสนั นิษฐาน ว่าพวกเวียดกงคงยิงพวกเธอระหว่างท่ีรบกัน แต่ไม่ก่ีวันหลังจากน้ันก็มี ใบปลวิ กลา่ วหาวา่ พวกเราเปน็ คนฆา่ ผมถอื วา่ ยงั โชคดที พี่ ลเรอื นทเ่ี สยี ชวี ติ ทั้งหมดมีแค่ ๓ คนคือ เป็นผู้หญิง ๒ คน และเป็นเด็กผู้หญิงอีก ๑ คน (เสยี ชวี ติ ท่ีโรงพยาบาล) ผมท�ำการส�ำรวจและนับศพเสร็จกก็ ลบั เข้าฐาน เพอื่ นรว่ มรนุ่ เวสต์พอยต์ ลารี่ โอไบรอนั มาร่วมกนิ อาหารเช้ากบั ผมทีฐ่ าน ในขณะทกี่ �ำลงั ตม้ นำ้� ชงกาแฟ พวกเรากต็ กลงกนั ว่าจะให้หมวด ทหารมา้ ของเขามาขนึ้ ควบคมุ ทางยทุ ธการกบั ผม นเี่ ปน็ การรบครงั้ แรกของ ลารี่ และดูเหมือนเขาจะภูมิใจมากกับส่ิงนี้ ผมแสดงความยินดีกับเขาท่ี ประสบความสำ� เรจ็ ในการชว่ ยหมวดทหารราบทกี่ ำ� ลงั ยำ�่ แย่ และกด็ ใี จมาก ท่ีมีนายทหารมาคุยด้วยหลังจากที่อยู่โดดเดี่ยวมาโดยตลอด มันเหมือน พ่ีน้องที่หายสาบสูญแล้วมาเจอกัน มันช่างต่างกันเหลือเกินส่ิงท่ีเกิดข้ึน 115

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) เมอ่ื คนื กบั เช้าวนั นี้ บรรยากาศตอนกลางคืนเปน็ บรรยากาศแห่งความเปน็ ความตาย แต่ตอนเช้ากลับกลายเป็นบรรยากาศแห่งความหวังและได้ เพอ่ื นใหม่ อกี ไมน่ านผมจะออกไปลาดตระเวนอกี แตต่ อนนขี้ อกนิ และคยุ กับเพ่ือนเสียหนอ่ ย 116

บทท่ี ๑๒ ผลของสงคราม คิลลิแกนท�ำหน้าท่ีเป็นพลน�ำทางในการออกลาดตระเวนเช้า วันนห้ี ลงั จากการปะทะหนักเมือ่ คนื เม่ือคนื เขาทำ� หนา้ ทพี่ ลปนื กลได้อยา่ ง ดเี ย่ียม ทำ� ให้ข้าศึกไม่สามารถบุกเขา้ มาได้ ในตอนต้นของการปะทะขา้ ศกึ เห็นความนา่ กลัวของปนื กลที่คิลลแิ กนยิงและพยายามจะจดั การเขาแตไ่ ม่ เป็นผล เห็นไดจ้ ากกระสอบทรายรอบ ๆ ทีต่ ้ังปืนกลทเ่ี ต็มไปดว้ ยรูกระสนุ และสะเกด็ ระเบดิ เขาไมเ่ คยยอ่ ทอ้ หรอื แสดงความหวาดกลวั ตลอดการตอ่ สู้ และเชา้ วันน้ีเขากก็ �ำลงั ทำ� หนา้ ทเ่ี ป็นพลนำ� ทางในการลาดตระเวน ก�ำลังพลท่ีเหลือพักผ่อนอยู่ในฐานเพราะเหนื่อยจากการสู้รบ เมอื่ คนื สว่ นผมนำ� ชดุ ออกลาดตระเวน ตลอดเสน้ ทางภมู ปิ ระเทศดสู วยงาม เวน้ เสยี แตก่ ลน่ิ ศพโชยไปทวั่ หลงั จาก ๒ ชวั่ โมงผา่ นไปไมเ่ จอขา้ ศกึ พวกเรา จึงกลับเข้าฐาน ถึงแม้จะเหนื่อยล้าขนาดหนัก ผลจากการปะทะเมื่อคืน ยังคงมีผลต่ออารมณ์ของผม แต่ผมก็มีความมั่นใจมากข้ึนส�ำหรับการ เป็นผนู้ �ำในการรบ ถงึ แมว้ า่ ในตอนแรก ๆ ข้าศกึ จะเป็นตอ่ เม่ือคิดดดู ี ๆ เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สัมผัสที่หกของผมสามารถเช่ือถือได้ นั่นคือ ผมตัดสินใจให้ชุดลาดตระเวนที่เพ่ิงจะเดินออกไปให้กลับฐานทันที หาก ข้าศึกโจมตีพวกเราในระหว่างท่ีก�ำลังบางส่วนอยู่ข้างนอก ไม่ว่าจะเป็น 117

บนั ทึกประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) การโจมตีต่อฐานหรือต่อชุดลาดตระเวนผลของการปะทะอาจไม่เป็น อย่างนี้ ผมเองก็ตระหนักดีว่าการปะทะเมื่อคืนน้ีผมและลูกน้องโชคดีท่ี ผ่านมาได้ แตเ่ ราจะโชคดีอยา่ งน้ีตลอดไปหรือ ผมเองก็ไมแ่ นใ่ จ สักวนั หนึ่ง เราอาจจะเป็นศพในสมรภูมินี้ก็ได้ สายตาผมมองไปท่ีศพที่เรียงราย อยู่ด้านนอก ในใจอดสงสัยไม่ได้ว่าท�ำไมต้องเรียงด้วย หรือว่าเพื่อความ สวยงามถึงแม้ว่าสภาพแวดล้อมมันไม่เอ้ือเลย ผมเคยอ่านประวัติศาสตร์ สงครามโลกครง้ั ที่ ๒ ทหารเยอรมนั จะวางเรยี งศพของทหารอเมรกิ นั อยา่ ง เป็นระเบยี บ หรอื วา่ มนั เป็นวธิ ปี ฏบิ ัตติ อ่ ผู้เสียชวี ติ ทีเ่ ปน็ สากล บางทมี นั ก็ เปน็ เรื่องแปลกดเี หมอื นกัน ความศวิ ไิ ลซก์ บั ความบา้ คลั่งของสงครามกอ็ ยู่ ใกล้กนั อยา่ งไม่นา่ เชอ่ื ความรู้สึกปลาบปล้ืมในชัยชนะของผมลดลงอย่างรวดเร็วเมื่อ ได้เห็นศพท่ีนอนเรียงรายกันอยู่ เม่ือไม่ก่ีช่ัวโมงก่อนหน้าเขาเหล่านี้ต่าง พยายามให้ได้ชัยชนะ ทุ่มเททุกอย่างที่พวกเขามี ชะตาชีวิตคนมันช่าง ไม่แน่นอนจริง ๆ ตอนน้ีแทบจะบอกได้เลยว่าผมกลายเป็นส่วนหน่ึงของ สงครามไปแล้ว เสียงเฮลิคอปเตอร์ท่ีดังเข้ามาเร่ือย ๆ ปลุกผมจากความคิด ตา่ ง ๆ ในอกี ไมก่ นี่ าทจี ะมนี ายทหารมากมายทกุ ชน้ั ยศและผมู้ เี กยี รตมิ าเยย่ี ม พวกเขามักจะมาทันทีท่ีการปะทะจบลง ถ้ามองในแง่ดีนั่นคือเป็นความ ห่วงใยจากผู้บังคับบัญชา แต่พวกเขาก็มักจะมาเมื่อเหตุการณ์สงบแล้ว อย่างไรก็ตาม ผมคิดว่าพวกเขาก็รับความเส่ียงอยู่มากเหมือนกันเพราะ พวกเวียดกงอาจจะถือโอกาสนี้ในการจู่โจมเป้าหมายส�ำคัญซึ่งอาจจะมี ผลต่อนโยบายของรัฐบาลเวียดนามใต้ก็เป็นได้ ผมถือว่าค�ำแนะน�ำจาก 118

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) ผู้บังคับบัญชาช้ันสูง เช่น การย้ายท่ีตั้งของฐานมีประโยชน์มากเพราะ ในเวลานี้ข้าศึกมีข้อมูลเก่ียวกับฐานเรามากแล้ว ผมมองดูนายทหาร ชั้นนายพลที่มาตรวจเย่ียม ท่านช่างดูเท่เสียเหลือเกิน เมื่อผมหันมามอง ดูตัวเอง โอ้! มันช่างแตกต่างกันอะไรเช่นน้ี เน้ือตัวสกปรกมอมแมมส้ินดี ผมนกึ ยอ้ นกลบั ไป แทนทจ่ี ะมานงั่ กนิ ขา้ วกบั เพอ่ื นจากเวสตพ์ อยต์ ลาร่ี โอ ไบรอนั ผมนา่ จะอาบนำ�้ ทำ� ใหเ้ นอ้ื ตวั สะอาดกวา่ น้ี ผมเดนิ ตามทา่ นนายพล เพอ่ื นำ� ตรวจฐานและอธบิ ายวา่ เกดิ อะไรขนึ้ เมอ่ื คนื ทา่ นบอกวา่ กำ� ลงั พลใน หมวดมีน้อยเกินไปและย่ิงน้อยลงมากตอนน้ี “ผมต้องส่งก�ำลังเสริมมาให้ ดว่ น จรงิ ไหมผหู้ มวด” ผมรบี ตอบทนั ที “จรงิ ครบั ทา่ น” ความจรงิ ผมอยาก จะพูดว่าท่านน่าจะส่งก�ำลังเสริมมาให้ต้ังแต่รู้ข่าวว่าฐานผมจะโดนโจมตี แต่ผมก็ไม่ได้พูดออกไป ตอนน้ีก�ำลังในหมวดเรามีมากกว่า ๑ หมู่ปืนเล็ก ท่ีจดั แบบเตม็ ๆ นิดเดยี วเอง ในขณะท่ีท่านนายพลก�ำลังเดินไปข้ึนเฮลิคอปเตอร์กลับ ท่าน หนั มากล่าวคำ� อำ� ลา ผมก็ยืนตรงเคารพท่าน และทา่ นก็บอกวา่ “ผหู้ มวด แมคดาน่า เมื่อคืนท�ำดีมากท่ีไม่ให้เฮลิคอปเตอร์ยิงปืนกลใส่หมู่บ้าน ไม่อยา่ งนัน้ คงมีคนตายอกี มาก” ผมตอบ “ขอบคณุ ครบั ท่าน” ผมว่าท่านไม่ได้ยินที่ผมตอบกลับไป แล้วท่านก็ขึ้นเคร่ืองออกไป สว่ นผมก็ยงั ยืนในทา่ ตรงอยู่ และอยากจะถามออกไปดัง ๆ ว่า “แลว้ ท�ำไม ท่านไมพ่ ูดอะไรสกั คำ� เมื่อคนื ” แต่ถ้าถามไปจรงิ ๆ คงไม่เหมาะถอื วา่ ไมใ่ ห้ เกียรตทิ า่ นด้วย อกี อย่างทา่ นอาจจะคิดวา่ มนั เปน็ หน้าท่ีโดยตรงที่ผมตอ้ ง ท�ำอยู่แล้วเพราะว่าผมเป็นคนอยู่ในเหตุการณ์ ผมท�ำวันทยาหัตถ์ให้ท่าน ในขณะทเ่ี ฮลิคอปเตอรย์ กตวั ออกไป 119

บนั ทึกประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) มนี ายทหารนายหนง่ึ ทไี่ มไ่ ดม้ าตรวจเยยี่ มดว้ ยคอื ผบู้ งั คบั กองรอ้ ย ของผมเอง การที่เขาไม่ได้มาในเวลาที่ควรจะมาเช่นน้ีมันท�ำให้ผมมองเขา ในแง่ลบมาก ๆ ปฏิกิริยาของเขาท่ีมีต่อสถานการณ์ช่างไม่มีความหมาย ต่อความเป็นความตายของลูกน้องเลยในขณะน้ัน ฟังจากเสียงพูดผม ค่อนข้างจะม่ันใจว่าเขาเพิ่งต่ืนนอนหรือไม่ก็เป็นผลจากการดื่มจัดแต่ไม่ว่า สาเหตุของการไร้ประสิทธิภาพของเขาจะเป็นอะไรมันไม่ได้มีความหมาย กับผม ในใจผมเขาถูกจ�ำหน่ายออกไปแล้ว ผมหมายถึงได้ตายจากใจของ ลูกน้องไปแล้วเหตุท่ีเขาไม่มาดูเหตุการณ์จริงน่าจะเป็นเพราะคิดว่าไม่มี ความจำ� เปน็ อะไรกเ็ ปน็ ได้ หนว่ ยขา่ วกรองทง้ั จากของทหารอเมรกิ นั และรฐั บาลเวยี ดนามใต้ ระบุว่าฝ่ายข้าศึกรู้สึกเสียหน้ามากที่ไม่สามารถยึดฐานเล็ก ๆ ของ หน่วยทหารอเมริกันได้ มิหน�ำซ�้ำยังไม่สามารถน�ำศพของพวกเดียวกัน กลับไปด้วยได้ ธรรมเนียมปฏิบัติของเวียดกงมีอยู่ว่าจะต้องน�ำศพของ พนี่ อ้ งทรี่ ว่ มรบกลบั ไปทำ� พธิ ที กุ ครง้ั แตค่ ราวนพี้ วกมนั ไมไ่ ดอ้ ะไรกลบั ไปเลย สิ่งเดียวท่ีพวกมันอาจจะเรียกได้ว่าเป็นความส�ำเร็จคือ การปล่อยข่าวลือ ออกไปวา่ พวกอเมรกิ นั ฆา่ ชาวบา้ น และสง่ิ หนงึ่ ทพ่ี วกมนั ตอ้ งทำ� แนน่ อนคอื การพยายามเขา้ ตอี กี คร้งั ตามที่ท่านนายพลได้สัญญาไว้ อาวุธยุทโธปกรณ์และก�ำลังเสริม เริ่มถูกส่งเข้ามาที่ฐาน ตอนนี้หมวดของผมได้รับการสมทบ ๑ หมวด ทหารม้า และ ๓ หมู่ทหารราบ รวมทง้ั หมดเปน็ ๖ หม่ทู หารราบ และ เปน็ ๖ หมทู่ หารราบทม่ี กี ารจดั เตม็ อตั รา และการทมี่ หี มวดทหารมา้ มาอยู่ ด้วยท�ำให้ผมอุ่นใจเพราะเรามีอ�ำนาจการยิงเพ่ิมข้ึน หมวดทหารราบจาก รฐั บาลเวยี ดนามใตก้ ไ็ ดร้ บั ทดแทนกำ� ลงั แตผ่ บู้ งั คบั หมวดยงั เปน็ คนเดมิ และ ผมก็ไม่สามารถส่ังลูกน้องเขาได้โดยตรง โดยสรุปผมว่าหมวดทหารราบ 120

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ของรัฐบาลเวียดนามใต้พึ่งพาได้น้อย ก�ำลังพลทั้งหมดที่อยู่ภายใต้การ บงั คบั บญั ชาของผมในขณะนม้ี มี ากกวา่ ๙๐ นาย ซง่ึ ถอื วา่ เปน็ ขนาดทใี่ หญ่ พอ ๆ กบั กองรอ้ ยทหารราบในยามสงครามทมี่ อี ตั ราการสญู เสยี สงู หมทู่ หาร ราบ ๓ หมู่ท่มี าสมทบสรา้ งปญั หาใหพ้ อสมควร คือแต่ละหมูม่ าจากแต่ละ กองรอ้ ยและมลี กั ษณะทางทหารทไ่ี มพ่ งึ ปรารถนา ผมเดาวา่ ผบู้ งั คบั กองรอ้ ย คงถือโอกาสน้ีในการก�ำจัดลูกน้องท่ีไม่ได้เรื่องออกไป มีทหารนายหนึ่ง ทดี่ จู ะเตะตามากกวา่ คนอื่น ๆ คือไม่ได้เรื่องเลย เขาเดินเขา้ มาภายในเขต ของฐานด้วยอากัปกิริยาท่ีไม่ใช่ทหาร มันดูเหมือนไอ้ข้ียามากกว่า เพียง ไม่ก่ีนาทเี ขาทำ� ใหท้ กุ คนไมพ่ อใจ ผมเลยให้เขามารายงานตวั กับผม “ชื่ออะไรพลทหาร” ผมถามเขา “เรียกขา้ ว่าพรนิ ซก์ ไ็ ด้เพ่ือน” “ฉนั ถามอกี ครง้ั วา่ ชอื่ อะไร และใหต้ อบมคี รบั ผหู้ มวดหรอื ครบั ผม ดว้ ย ไมอ่ ย่างน้ันฉนั จะใหแ้ กขุดหลมุ บุคคลขนาด ๖ ฟตุ ใหฉ้ นั ” เขาตอบใหม่ “ผมชื่อพลทหารเอดเวิร์ด ไพรเซอร์” เขาหยุด สักระยะแล้วพูดต่อ “ครับผูห้ มวด” “อยทู่ ่ีนีม่ านานหรอื ยังไพรเซอร”์ “เพง่ิ มา...ครบั ผ้หู มวด” “ฉันหมายถึงมาถึงเวียดนาม และให้พูดค�ำว่าครับผู้หมวดเร็วขึ้น ดว้ ย” “๕ ปคี รบั หมวด” เขาเริม่ ตอบแบบเป็นมติ รมากขึ้น “ทำ� ไมอยนู่ านจงั ” ในใจผมไม่เช่ือเขาเลย 121

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) “เพราะว่าผมฆ่าคนตาย ๕ คนท่ีอเมริกาและกลับไปไม่ได้ครับ” เขาตอบพร้อมกับยิ้มเยาะเยย้ ทรี่ มิ ฝปี าก “พลทหาร ฉันไม่สนว่านายจะเคยท�ำอะไรไว้ที่อเมริกา จะเคย ฆา่ คนมากคี่ น แตท่ น่ี สี่ งิ่ ทส่ี ำ� คญั คอื ตอ้ งสามารถฆา่ ขา้ ศกึ ไดใ้ นสนามรบและ ก็มีทหารมากมายที่ฐานที่เป็นนักฆ่าท่ีดีกว่านาย ให้ท�ำตามค�ำส่ังของ ผ้บู ังคบั หมู่อย่างเครง่ ครดั อยา่ ไดก้ อ่ ปัญหากบั ใครเพราะจะไม่มีใครทนกบั เรอ่ื งไรส้ าระของนาย” ขณะทผ่ี มคุยกับไพรเซอร์ มีทหารอกี สองสามคน ยนื อยู่ใกล้ ๆ ในระยะท่ไี ดย้ ิน ทหารท่ีมาทดแทนพวกที่เสียชีวิตหรือบาดเจ็บส่วนมากเป็นพวก นอ้ งใหมไ่ รป้ ระสบการณ์ ผา่ นการฝกึ ทหารประมาณ ๑๖ - ๑๘ สปั ดาหก์ อ่ น มารบ ส่วนผมได้รับการเตรียมการมานานกว่าพวกเขาคือมากกว่า ๕ ปี ภาระความรับผิดชอบหลักจึงเป็นของผมแน่นอน เพราะแม้กระทั่ง ผบู้ งั คบั หมูท่ ีน่ อี่ ายุกไ็ ม่ไดแ้ ตกต่างจากพวกทหารใหมท่ ม่ี าทดแทนเลย รองผบู้ งั คบั หมวด จา่ เฮอนานเดซ จะเปน็ ตวั หลกั ในการดแู ลทหาร คล้าย ๆ เปน็ แม่บา้ น แต่ผลจากการรบท�ำใหเ้ กดิ รอยร้าวระหว่างเราอยา่ ง เห็นได้ชัด เฮอร์นานเดซรู้สึกว่าผมได้ใช้อ�ำนาจเกินขอบเขตในระหว่าง การรบ คือไปท�ำหน้าท่ีของเขาโดยเฉพาะงานแจกจ่ายกระสุนหรืออาวุธ แต่ท่ีผมต้องท�ำอย่างน้ันไปก็เพราะว่าเฮอร์นานเดซเองถูกข้าศึกยิงกดไว้ ไมส่ ามารถทำ� อะไรได้ ผมตอ้ งสงั่ การในภาพรวมเพอ่ื ใหพ้ วกเราสรู้ บไดอ้ ยา่ ง มปี ระสิทธภิ าพ ในสนามรบความมีเอกภาพในการบงั คบั บญั ชาส�ำคญั มาก และน่ันเป็นหน้าท่ีของผมในฐานะที่เป็นผู้บังคับหมวดโดยตรง แต่ถึงผม จะมีเหตุผลอย่างไร แต่ความรู้สึกของเขาก็ได้เสียไปแล้ว คงต้องพยายาม แกไ้ ขกันตอ่ ไป 122

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) ในด้านการเตรียมพร้อมส�ำหรับสถานการณ์ข้างหน้า ผมไม่รอ ให้ข้าศึกเลือกโอกาสได้ตามใจชอบ ผมเตรียมการเพ่ือให้ข้าศึกสับสน ใน เวลากลางวนั ผมจะสง่ หมวดทหารมา้ ยานเกราะออกไปลาดตระเวน ยกเวน้ รถถังเชอริแดน ๒ คนั เสยี งของเคร่อื งยนตบ์ วกกับขนาดของยานเกราะ สามารถท�ำใหข้ า้ ศึกเสียขวญั ได้ สว่ นในเวลากลางคนื ผมสง่ ชดุ ลาดตระเวน ออกไปขา้ งนอก โดยเกบ็ หมวดทหารมา้ ยานเกราะไวท้ ฐ่ี านเผอ่ื มเี หตกุ ารณ์ ฉกุ เฉนิ การทม่ี ที หารเขา้ มาเพมิ่ ทำ� ใหผ้ มไดน้ อนนอ้ ยลงไปเยอะมาก เพราะ ต้องลงไปควบคุมการปฏิบตั ิของลูกน้อง ทุกพื้นที่รอบ ๆ หมู่บ้านทรองแลมมีการเคลื่อนไหวมากขึ้น พวกเวียดกงพยายามท�ำทุกอย่างเพื่อท่ีจะลดความน่าเช่ือถือของรัฐบาล เวียดนามใต้ ผมสงสัยว่าหมวดของผมน่าจะเป็นหน่วยทหารที่เผชิญกับ สถานการณร์ บมากทีส่ ุดแลว้ ในกองพลนอ้ ยสง่ ทางอากาศท่ี ๑๗๓ บรรยากาศของสงครามยังคงแผ่ไปทั่วทุกมุมรอบ ๆ หมู่บ้าน ผมและลูกน้องจึงพยายามต่ืนตัวอยู่เสมอเพราะรู้ว่าไม่ช้าไม่นานพวก เวียดกงคงท�ำการบุกอีกรอบ และผมก็ยังไม่มั่นใจว่าจะพ่ึงพาทหาร เวียดนามใต้ที่มาอยู่ในหมู่บ้านได้มากน้อยแค่ไหน ยิ่งไปกว่าน้ันหน่วย ทหารบางส่วนของรัฐบาลเวียดนามใต้ได้เข้ามาอยู่ในพื้นท่ีปฏิบัติการของ ผมแล้วในเวลาน้ี ในฐานะท่ีเป็นผู้บังคับหมวดในสถานการณ์รบแบบน้ี ผมต้องจัดการกับปัญหามากมาย หนึ่งในน้ันคือการที่จะต้องประสาน การใช้ทรัพยากรจ�ำนวนมากในพ้ืนท่ีปฏิบัติการอันจ�ำกัด ซึ่งผมมองว่า มนั เป็นลางแห่งความหายนะ คืนวันหนึ่งซึ่งมีแสงสว่างจากแสงจันทร์ร�ำไร ผมได้รับวิทยุจาก หมทู่ ไี่ ปทำ� การออกซมุ่ “แทงโก โรมโิ อ ๒๖ จาก แทงโก โรมโิ อ ๒๑ เปลย่ี น” 123

บนั ทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) “โรมิโอ ๒๖ เปล่ียน” ผมตอบด้วยเสียงกระซิบผ่านวิทยุ ชุด ลาดตระเวนซ่ึงเป็นหมู่เดิมของหมวดผมได้ตรวจพบกลุ่มคนซึ่งก�ำลัง เคลื่อนที่บนสันเขาห่างจากจุดซุ่มไปหลายร้อยเมตรซึ่งสามารถมองเห็น ผา่ นกลอ้ งสอ่ งเวลากลางคนื ได้ ผมเชก็ ตำ� แหนง่ ของลกู นอ้ งทอี่ อกไปปฏบิ ตั ิ หน้าท่ีปรากฏว่าต�ำแหน่งที่ชุดลาดตระเวนรายงานมาไม่ใช่ต�ำแหน่งของ ลูกน้องเรา แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ เลยวิทยุไปเช็กกับท้ัง กองรอ้ ยและกองพนั ดแู ละไดร้ บั การยนื ยนั วา่ ไมม่ หี นว่ ยทหารอเมรกิ นั หรอื ของกองทพั เวยี ดนามใตอ้ ยใู่ นบรเิ วณทผ่ี มสงสยั เมอื่ เปน็ ทแ่ี นใ่ จแลว้ วา่ ไมใ่ ช่ ฝ่ายเราแน่นอน ผมเลยส่ังการต่อไป “ให้พลซุ่มยิงยิงก่อน จากนั้นก็เปิด ฉากยงิ ท้งั หมด ใหย้ ิงเพ่ือสงั หารเลย” ความจรงิ การยงิ ก็เพือ่ สังหารอยูแ่ ล้ว ไมจ่ ำ� เปน็ ตอ้ งพดู ยงิ เพอื่ สงั หารเลย แตม่ นั ตดิ ปากและกส็ ะทอ้ นบางอยา่ งวา่ จรงิ ๆ แล้วผมเองก็ไม่ไดม้ น่ั ใจ ๑๐๐ เปอร์เซ็นตว์ ่าเป้าหมายท่ีกำ� ลังสังหาร เป็นข้าศึกจริง ๆ ไม่นานหลังจากสั่งการไปแล้ว ผมก็ได้ยินเสียงปืนดังข้ึน หนง่ึ นดั และหลงั จากนน้ั กเ็ ปน็ เสยี งของปนื เลก็ ยาว ลกู ระเบดิ ขนาด ๔๐ มม. และจรวดตอ่ สูร้ ถถังขนาดเบา เปน็ เวลาประมาณ ๑๕ วนิ าที แล้วเสียงที่ไม่คาดคิดก็ดังมาทางวิทยุ “หยุดยิง ๆ คุณก�ำลังฆ่า พวกเรา” ผมตกใจมากรีบสั่งการไปทางวิทยุ “๒๑ จาก ๒๖ หยุดยิง” ผมว่าชุดลาดตระเวนคงได้ยินเสียงร้องให้หยุดยิงต้ังแต่แรกและก็ท�ำการ หยุดยิงไปแล้ว และก็ได้ยินเสียงตามวิทยุเข้ามา “แม่งเอ๊ย! พวกเขาตาย แลว้ ” “จากแทงโก โรมิโอ ๒๖ รายงานตัวด้วยเปล่ียน” ผมตอบวิทยุ ไปด้วยน้�ำเสียงที่ขาดความม่ันใจไปพอสมควร ประมาณ ๓๐ นาทีต่อมา เร่ืองราวท้ังหมดจึงกระจ่าง เป้าหมายท่ีชุดลาดตระเวนตรวจพบคือหน่วย ทหารของรัฐบาลเวียดนามใต้ที่มีท่ีปรึกษาชาวอเมริกันอยู่ด้วยได้เดินออก 124

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) นอกเส้นทางที่ควรไปเป็นระยะทางถึง ๒,๕๐๐ เมตร โดยท่ีไม่ได้มีการ รายงานภารกจิ ใหใ้ ครทราบเลย และชาวอเมรกิ นั คนนน้ั ทไี่ ปดว้ ยกไ็ มเ่ อะใจ เลยว่าการโต้ตอบทางวิทยุท่ีพวกเขาได้ยินเก่ียวกับตรวจพบกลุ่มบุคคล เคลื่อนท่ีในเวลากลางคืนจะเกี่ยวข้องกับพวกเขา เมื่อการยิงจบลง ปรากฏว่า มีผเู้ สียชวี ิต ๑ นาย และบาดเจบ็ สาหสั ๒ นาย ผมไม่ได้มีโอกาสเจอทหารอเมริกันคนน้ัน ถ้าเจอคงจะอดท่ีจะ โกรธเขาไม่ได้ เพราะสิ่งที่เขาท�ำ พวกทหารเขาไม่ท�ำกันโดยเฉพาะการ เดินหลงในเวลากลางคืนท่ามกลางสมรภูมิรบ ผมสั่งให้ยิงใส่คนเหล่าน้ัน เพราะความผิดพลาดของท่ีปรึกษาชาวอเมริกันคนน้ันแท้ ๆ ได้ข่าวว่า เปน็ นายทหารดว้ ย และเรอื่ งแบบนไี้ มส่ มควรมใี ครตาย ในสมรภมู ริ บเดมิ พนั สูงมาก หากตัดสินใจผิดมันหมายถึงความเป็นความตายของคนและ ผลประโยชนช์ าติด้วย ที่ส�ำคญั มนั ย้อนกลับไปไม่ได้ ถนนจากหมูบ่ า้ นทรองแลมมายงั ฐานระยะทางประมาณ ๔,๐๐๐ เมตร คดเคยี้ วไปมาและมาบรรจบกับถนนหมายเลข ๑ ซึง่ เปน็ เพยี งถนน เสน้ เดยี วในเวยี ดนามทล่ี าดยางมะตอย รฐั บาลเวยี ดนามใตไ้ มต่ อ้ งสง่ เสบยี ง อะไรไปดูแลคนในหมู่บ้านมากเพราะพวกเขาอยู่กันเองได้ แต่หลังจาก หมู่บ้านโดนถล่ม รัฐบาลต้องส่งวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้างมาช่วย และน่ัน หมายถึงงานท่ีเพิ่มขึ้นเพราะต้องมีการเก็บกู้กับระเบิดในเขตรับผิดชอบใน เวลาทรี่ ถขนสง่ อุปกรณก์ ่อสร้างมาถึง มันเป็นภารกิจที่น่าเบ่ือและอันตรายมาก ทหารท่ีเข้าไปเก็บกู้ ถา้ เจอลูกระเบิดต้องเขา้ ไปใกลม้ าก ๆ และต้องสมั ผัสมันเพ่อื ทำ� การเกบ็ กู้ อกี ทง้ั เราจะเปลย่ี นเสน้ ทางกไ็ มไ่ ด้ ทำ� ใหท้ หารทท่ี ำ� การเกบ็ กรู้ ะเบดิ ระหวา่ ง ทางมีความเส่ยี งทีจ่ ะถูกซุ่มโจมตี เพือ่ แก้ปญั หานเ้ี ราตอ้ งมชี ดุ ลาดตระเวน 125

บนั ทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) และซุ่มโจมตีไว้คอยคุ้มกันด้วย กฎข้อหน่ึงของการเดินลาดตระเวนคือ เราจะไม่เดินซ�้ำทางเดิมในห้วงเวลาใกล้กัน แต่ในภารกิจคุ้มกันน้ี เราไม่มี ทางเลอื ก ผมตอ้ งคิดคน้ วธิ กี ารตา่ ง ๆ เพ่ือใชใ้ นภารกิจคมุ้ กนั นี้ ความจริง มันก็มีความเสี่ยงท่ีทหารของเราจะถูกโจมตีได้ทุกเมื่อแม้ว่าพวกเราจะ คดิ วา่ ทำ� อยา่ งรอบคอบแลว้ กต็ าม เปน็ เรอื่ งตลกทพี่ วกเราพยายามคมุ้ กนั รถ ที่มาส่งวัสดุท่ีใช้ในการซ่อมแซมบ้านให้กับหมู่บ้านท่ีเต็มไปด้วยเด็กผู้หญิง และคนชรา เพราะสามีของพวกเธอออกไปรบและอาจเป็นทหารเวียดกง ทีพ่ ร้อมจะมาลอบสังหารเราไดท้ กุ เมอ่ื ถ้าเผลอแม้แต่นดิ เดียว ภารกิจเก็บกู้วัตถุระเบิดนี้ท�ำเอาลูกน้องผมเสียขวัญไปไม่น้อย พวกเขารู้ว่ามันเส่ียงมากและก็รู้ด้วยว่าการท่ีรัฐบาลของเวียดนามใต้ส่ังให้ ส่งวัสดุก่อสร้างมาซ่อมแซมหมู่บ้านนี้ มันเป็นส่วนหนึ่งของเกมการเมือง ซงึ่ คนท่ีมที างเลือกจะไมม่ ีทางมาอยูใ่ นที่แบบนแ้ี น่นอน ผมเองกต็ อ้ งรว่ มไปกบั ลกู นอ้ งในภารกจิ เกบ็ กรู้ ะเบดิ แบบเดยี วกบั การร่วมลาดตระเวนและซุ่มโจมตี บางคร้ังก็ไม่พบอะไร แต่บางคร้ังก็พบ ระเบิดที่มีขนาดใหญ่พอท่ีจะท�ำให้รถหุ้มเกราะขนาดเล็กระเบิดเป็นชิ้น ๆ ได้ มคี รงั้ หนง่ึ พวกเราทำ� การกวาดลา้ งเกบ็ กรู้ ะเบดิ ไปตามทางจนไปบรรจบ กับหน่วยทหารข้างเคียงและในตอนขากลับก็ตรวจเจอทุ่นระเบิดดักรถถัง ๑ ลกู และทนุ่ ระเบิดสังหารบุคคลอกี ๒ ลกู การด์ ตกไมไ่ ดเ้ ลยทนี่ ่ี ไมง่ ั้น ไมร่ อดแน่ หมวดยานเกราะหรือทหารม้าที่มาช่วยพวกเราในการปะทะ ที่ผ่านมาก็ได้รับภารกิจเพ่ิมเติมคือการขนส่งวัสดุอุปกรณ์ส�ำหรับการ ก่อสร้างไปที่หมู่บ้านทรองแลม และดูเหมือนเพ่ือนของผม ลาร่ีจะมี ความภูมิใจกับการได้เป็นผู้หมวดทหารม้าในสถานการณ์แบบน้ี แต่ในอีก 126

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) ดา้ นหนง่ึ ในภารกจิ แฝงแบบนเี้ ขาเองกไ็ มค่ อ่ ยสบายใจนกั เพราะเหน็ ลกู นอ้ ง เขาหลายคนมสี หี นา้ เรม่ิ เบอ่ื กบั งานขนวสั ดกุ อ่ สรา้ ง แตย่ านเกราะสว่ นหนงึ่ กย็ งั คงชว่ ยในภารกจิ เกบ็ กรู้ ะเบดิ แตม่ นั กท็ ำ� ความเสยี หายใหก้ บั พชื ไรข่ อง ชาวบ้านจนผมต้องหยดุ ใชม้ ัน เจ็ดวันหลังจากการปะทะ ก�ำลังของหมวดผมเริ่มลดลง หมู่ ทหารราบท่ีมาสมทบต้องกลับไปที่หน่วยเดิม ถึงแม้ผมจะไม่แยแสทหาร ท่ีวินัยแย่ ๆ อย่างไพรเซอร์ แต่การท่ีมีก�ำลังลดลงท�ำให้ผมใจแป้วไป เหมือนกัน แม้กระทั่งหมวดรถถังของลาร่ีเพ่ือนผมก็ได้รับค�ำสั่งเตือนให้ ไปท�ำภารกิจอ่ืนหลังจากเสร็จจากการลากหลังคาสังกะสีไปให้หมู่บ้าน ทรองแลมอีกหนึ่งครง้ั ผมวางแผนกินข้าวกับเพ่ือนอีกคร้ังหน่ึงก่อนท่ีเขาจะจากไป ในหว้ งไมก่ ว่ี นั มานผี้ มวา่ ผมทำ� อาหารเกง่ ขน้ึ เมนเู ดด็ คอื การตกั เอาซปุ ถวั่ กบั ลกู ชนิ้ เนอื้ ออก ๑ ใน ๕ แลว้ ผสมดว้ ยชสี กระปอ๋ ง แครกเกอร์ และซอสพรกิ ตบทา้ ยด้วยของหวานคอื เค้กกระป๋องราดหน้าดว้ ยแยมบลเู บอรี่ สกั พกั มวี ทิ ยเุ ขา้ มาขดั จงั หวะการเตรยี มอาหารของผม “คาราวาน คอลเลอร์ ๕๑ จาก คาราวาน คอลเลอร์ ๖๒ เปลีย่ น” เป็นเสยี งของจา่ กองร้อยซึ่งปกติเขาจะไม่เรียกเข้ามาในข่ายวิทยุน้ี ผมตอบวิทยุกลับไป “คาราวาน คอลเลอร์ ๕๑ เปลี่ยน” “จาก ๖๒ มีข่าวร้ายมาบอกครับ เพ่ือนของคุณเสียชีวิตแล้วจากยานเกราะทับทุ่นระเบิด ก�ำลังพลในรถ เสียชวี ติ ท้ังหมด” ผมตกใจ ถามตอ่ ไปวา่ “ลกั ษณะบาดแผลเป็นอยา่ งไร” ค�ำถามนี้ดูเหมือนจะส�ำคัญกับผมมากราวกับว่ามันจะเป็นภาพสุดท้าย ในความทรงจ�ำผม 127

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) “จาก ๖๒ ไม่มีรอยบาดแผลบนร่างกายเลยแต่ใบหน้าสีเขียวช�้ำ คงโดนแรงอดั มาก” “จาก ๕๑ รับทราบ เปลีย่ น” ผมตอบวิทยเุ ป็นทางการมาก “เสยี ใจด้วยครับ ผมทราบว่าเขาเปน็ เพ่อื นคุณ” “จาก ๕๑ ทราบ เลิกตดิ ต่อ” ผมวางวิทยุลงและกินอาหารต่อไป น้�ำซุปที่เดือดก�ำลังจะล้นไป ดับไฟท่ีก�ำลังลุกไหม้ ผมรีบตักส่วนท่ีล้นออก และกินคนเดียวเงียบ ๆ ลารี่เคยบอกว่าเขามีแฟนรออยู่ท่ีสหรัฐ แฟนเขาคงไม่ต้องรอแล้วเพราะ ลารี่จากไปโดยไม่มีวันหวนกลับ ไม่อยากจะเช่ือว่าเขาเสียชีวิตในขณะที่ กำ� ลงั ลากแผน่ หลงั คาสงั กะสไี ปทห่ี มบู่ า้ นทรองแลม ผมเอานำ้� รอ้ นทเ่ี ตรยี ม สำ� หรบั กินกาแฟกับเขาเทดับไฟทกี่ �ำลังลุกไหม้ 128

บทท่ี ๑๓ ทหารราบธรรมดาๆคนหนง่ึ การท�ำหน้าที่ที่เวียดนามโดยเฉพาะอย่างย่ิงในบริเวณท่ีเสี่ยงต่อ การปะทะเชน่ นจ้ี ติ ใจผมไมค่ อ่ ยสงบสกั เทา่ ไหร่ เพราะไมร่ วู้ า่ จะมคี นเอาปนื มาไลย่ งิ เราตอนไหน ในชว่ งครง่ึ หลงั ของเดอื นตลุ าคม ฝา่ ยเวยี ดกงยงั คงหา ยุทธวิธีตา่ ง ๆ เพอื่ มาเล่นงานเรา แต่พวกมันก็ยงั ไม่กล้าออกมาเผชิญหน้า กับเราโดยตรงเพราะผลจากการปะทะคราวท่ีแล้ว แต่อันตรายมีทุก หยอ่ มหญา้ การกา้ วพลาดไปนดิ เดยี วอาจหมายถงึ อนั ตรายถงึ ชวี ติ ได้ ขา้ ศกึ ยงั คงหาทางเลน่ งานพวกเราตอ่ ไป ขา้ ศกึ ยงั สามารถทจ่ี ะยงิ อาวธุ ใสพ่ วกเรา ทีฐ่ านจากระยะ ๕๐๐ - ๖๐๐ เมตรได้ หรอื แม้กระทั่งในระหว่างการเดิน ลาดตระเวน ซงึ่ หากถกู โจมตดี ว้ ยกระสนุ วถิ โี คง้ พวกเราจะตอบโตด้ ว้ ยอาวธุ ประจ�ำกาย, ปืนกล เอ็ม-๖๐ หรือแมก้ ระทั่งดว้ ยปืน เอ็ม-๗๙ กย็ าก จะมี ก็แต่กระสุนวิถโี คง้ จากเครอื่ งยงิ ลูกระเบิดขนาด ๘๑ มม. ณ ที่บงั คบั การ กองร้อยที่จะสามารถจัดการกับข้าศึกได้ แต่กว่าจะเสร็จจากการขอ ยิงข้าศึกก็คงเผ่นไปก่อนแล้ว เพราะกองร้อยต้องตรวจสอบก่อนว่า ต�ำแหน่งท่ีเราอยากให้เขายิงช่วยอยู่ใกล้หมู่บ้านแค่ไหน ถึงแม้ว่าข้าศึก จะยังไม่ค่อยมีประสิทธิภาพเท่าไหร่ในระยะท่ีห่างจากพวกเรามาก ๆ แต่ ถ้าหากพวกเราบาดเจ็บแค่วันละหนึ่งคน ในเวลาเพียงหนึ่งเดือนก�ำลังพล 129

บนั ทึกประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) ในหมวดก็จะลดลงจนน่าเป็นห่วงและขวัญก�ำลังใจก็จะตกต�่ำ แต่ทหาร อเมรกิ นั มคี วามสามารถพเิ ศษคอื จะไมป่ ลอ่ ยใหต้ วั เองไมม่ คี วามสขุ ในแตล่ ะ วัน คือจะมีลักษณะนิสัยคล้ายพลวิทยุฟิล เนล ท่ีได้รับบาดเจ็บซ่ึงตอนนี้ กำ� ลังรักษาตวั อยทู่ ี่โรงพยาบาล วันนี้เป็นวันท่ีบรรยากาศสดใสอีกวันหน่ึง หนานทหารเวียดกง กลับใจท่ีมาประจ�ำอยู่กับเราก็น่ังลงพักผ่อนพร้อมกับเปิดกระป๋องพีชกิน ผมรู้เลยว่าเขาก�ำลังคิดถึงหญิงหม้ายรูปร่างท้วมซึ่งเขาเจอขณะท่ีเธอก�ำลัง ท�ำงานอยู่ในหมู่บ้าน ส่วนรองผู้บังคับหมวดเฮอร์นานเดซ และทหารอีก ส่วนหน่ึงก�ำลังท�ำการเก็บกระสุนส�ำรองไว้ในโพรงเล็ก ๆ ที่เพ่ิงขุดที่ด้าน ข้างของเนินในฐาน และชุดลาดตระเวนท่ีเพิ่งกลับเข้าฐานก็ก�ำลังเตรียม อาหารของตน สว่ นผมกำ� ลงั สมั ภาษณท์ หารนายหนงึ่ ทเ่ี พง่ิ เขา้ มาประจำ� การ ท่ีฐาน คอื พลทหารสตฟี ฟรกิ เกอร์ จากเมอื งไมนอท์ รัฐนอรท์ ดาโกต้า ฟรกิ เกอรเ์ ปน็ คนที่มีลักษณะทหารท่ดี ี ฉลาด ปราดเปรยี ว แตม่ ีอยา่ งหนง่ึ ท่ีผมเป็นห่วงคือเขากินมังสวิรัติ ผมบอกเขาว่า “อาหารท่ีเรามีส่วนมาก เป็นพวกเนือ้ สัตว์นะ” เขาตอบ “ไม่มปี ญั หาครบั ผู้หมวด เดีย๋ วผมจดั การ เรื่องน้ีเองว่าพอจะมีอะไรที่กินได้บ้าง เห็นมีคนบอกว่าแถวน้ีมีกล้วย พันธเุ์ ตีย้ ลูกเลก็ แต่อร่อยมากอยู่นะครบั ” ในขณะที่ผมก�ำลังคิดว่าจะหาทางแก้ปัญหาของทหารนายนี้ อย่างไร จู่ ๆ ก็มีห่ากระสุนพุ่งเข้าใส่พวกเรา ผมกับฟริกเกอร์รีบโดดลง ท่ีหลุมที่ขุดไว้จนหัวเราเกือบชนกัน ส่วนหนานก็รีบพุ่งลงมาหลบกับเรา ท�ำให้พชี กระปอ๋ งทเ่ี ขาก�ำลงั กินอย่างเอรด็ อรอ่ ยหกรดพวกเราไปด้วย “บ้า เอย๊ หนาน” ผมบน่ เล็กนอ้ ย ส่วนฟรกิ เกอร์ก็เลยี น้วิ มือในขณะทก่ี ระสุนอีก ชดุ กระทบกองดนิ ข้าง ๆ หนานโมโหมาก ไมเ่ พยี งแต่กระป๋องพีชของเขา จะหกหมด ความฝันกลางวันของเขาเกยี่ วกบั หญงิ หมา้ ยคนน้ันต้องพลอย 130

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) จบลงไปด้วย เขาด่าพวกเวยี ดกงที่ยงิ เขา้ มาเปน็ ภาษาเวยี ดนาม เนื่องจาก ผมไมส่ ามารถใชอ้ าวุธประจำ� กายยิงตอบโต้ได้ เลยลองใชส้ งครามจติ วทิ ยา ดูโดยให้หนานลองด่ากลับไปเป็นชุด พอเขาด่ากลับไปพวกน้ันก็ยิงเข้า มาอีกแต่ยิงสะเปะสะปะไม่โดนอะไร ทหารอเมริกันก็ไม่น้อยหน้าตอนนี้ ร่วมกนั ดา่ ประสานเสยี งกลับไป ข้าศึกคงตกใจไม่เคยเจอแบบน้ีและคงไม่รู้ ว่าจะท�ำอยา่ งไรต่อ กเ็ ลยลา่ ถอยกลบั ไป หลังจากรู้จุดอ่อนของฝ่ายตรงข้าม ผมก็คิดค้นแผนการตอบโต้ ในกรณีที่โดนโจมตีแบบนี้อีกและซักซ้อมแผนกับผู้บังคับหมู่ท้ังหมด โดยในขั้นแรกหลังจากที่โดนซุ่มยิงให้ระดมด่ากลับด้วยค�ำหยาบต่าง ๆ เพื่อให้ข้าศึกขาดสมาธิ ในขณะเดียวกัน ให้ทหารท่ียิงปืนแม่นที่สุดในหมู่ พยายามมองหาแหล่งที่มาของกระสุนแล้วยิงเข้าไป พร้อมกันน้ีผมก็จะ ให้ก�ำลังอีกหน่ึงหมู่ท�ำการโอบล้อมเข้าไปและไล่ให้ข้าศึกออกจากที่ก�ำบัง เมื่อข้าศึกวิ่งออกมา พลแม่นปืนประจ�ำแต่ละหมู่ก็เลือกยิงเป้าหมายได้ เลย พวกเวียดกงหลงกลกบั ลกู เลน่ ของเราประมาณ ๓ - ๔ ครงั้ กอ่ นที่จะ รู้ตัว ส่วนตัวผมรู้สึกพอใจท่ีรู้ว่าข้าศึกที่แสนจะเจ้าเล่ห์ สุดท้ายก็ถูกเรา เลน่ งานไดเ้ หมอื นกนั พวกมนั คงโกรธและรสู้ กึ เสยี หนา้ ทโ่ี ดนพวกเราหลอก ชว่ งหลัง ๆ กเ็ ลยปรบั กลยทุ ธใ์ หม่ คอื ต่อใหถ้ กู ยั่วแคไ่ หนกจ็ ะนิง่ ไมต่ อบโต้ พวกเวยี ดกงคงหวงั ผลอยา่ งอน่ื ดว้ ยถงึ ไปทำ� แบบนี้ เรอ่ื งหนง่ึ คอื อยากทำ� ให้ คนในหมบู่ า้ นเหน็ วา่ พวกมนั กม็ นี ำ้� ยาเหมอื นกนั ฝา่ ยรฐั บาลของเวยี ดนามใต้ กพ็ ยายามรกั ษาหนา้ ตวั เองเชน่ กนั โดยพยายามทำ� ใหส้ งั คมเหน็ วา่ สามารถ รักษาหมู่บ้านไว้ได้โดยเฉพาะท่ีทรองแลม และได้มีการส่งชุดปฏิบัติการ พิเศษเข้ามาในหมู่บ้านเพื่อช่วยในการสร้างบ้านเรือนด้วย พวกนี้จะ คล้าย ๆ กับชาวอเมริกันที่ออกไปช่วยชาวบ้านในประเทศต่าง ๆ ของ โครงการวิสต้าแอนด์พีซคอร์ (Vista and Peace Corps) ซ่ึงส่วนมาก 131

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) จะเป็นเด็กหนุ่มสาวที่มีจิตใจท่ีดีงาม มีอุดมการณ์ แต่แตกต่างกันก็ตรงที่ พวกท่ีเข้ามาในหมู่บ้านที่จังหวัดบินดินจะพกพาอาวุธมาด้วย ซ่ึงบอกเป็น นยั วา่ แนวความคิดของชาวอเมรกิ นั เกีย่ วกบั โครงการวสิ ต้าแอนด์พีซคอร์ น่าจะไม่ประสบความส�ำเร็จทีน่ ่ี พวกทรี่ ฐั บาลของเวยี ดนามใตส้ ง่ มาชว่ ยสรา้ งหมบู่ า้ นมดี ว้ ยกนั ๑๓ คน เป็นชาย ๑๒ คน และหญิงอีก ๑ คน ผมอนญุ าตใหท้ ำ� งานไดเ้ ฉพาะ ในเวลากลางวันภายใต้การคุ้มกันจากพวกผมและต้องเข้าไปพักในฐานใน เวลากลางคืน ผมกางเต้นท์เล็ก ๆ ให้อยู่กลางฐานและแบ่งแนวคูป้องกัน ให้ส่วนหนึ่งไว้เป็นที่หลบเผ่ือโดนโจมตีจากพวกเวียดกง ผู้หญิงหน่ึงคน ที่มาด้วยนั้นแต่งงานกับผู้ชายหน่ึงใน ๑๒ คนที่มาช่วยซ่อมแซมหมู่บ้าน เธอท�ำงานเช่นเดียวกับพวกผู้ชายในตอนกลางวัน สักพักก็ต้องไปเตรียม อาหารใหท้ กุ คน เธอเตรยี มอาหารในหมบู่ า้ น แตใ่ นเวลากลางคนื ผมอนญุ าต ใหเ้ ธอไปนอนกบั สามใี นฐานได้ เธอหนา้ ตาดแี ละเปน็ ผหู้ ญงิ เพยี งคนเดยี วที่ ผมอนุญาตให้เข้ามาในฐาน แต่พวกทหารเราไม่ชอบใจเลยซ่ึงผมเองก็ไม่มี ทางเลือกในตอนน้ัน พวกเวียดกงสามารถใช้เธอเป็นจุดอ่อนในการเข้าถึง ตวั สามีเธอได้ แต่ผมปลอ่ ยใหเ้ ธออยูค่ นเดียวไม่ไดแ้ น่ ๆ รองผู้บังคับหมวด ผม จ่าเฮอร์นานเดซก็ไม่ชอบใจในส่ิงที่ผมท�ำ เหมือนกัน โดยเฉพาะการน�ำพวกท่ีรัฐบาลเวียดนามใต้ส่งมาท้ัง ๑๓ คน มาพักในฐาน อีกทั้งเขาไม่เคยชอบแนวคิดของรัฐบาลเวียดนามใต้ที่ส่ง คนมาช่วยสร้างหมู่บ้านเลย “เป็นความคิดที่โง่สิ้นดี” น่ันเป็นค�ำพูดของ เขา หนานก็เปน็ อีกคนท่ไี ม่ชอบแนวคดิ นี้ “เป็นอะไรหรอื หนาน” ผมถาม เขา “ผมไม่ชอบใจเลย ระแวงว่าจะมีพวกเวียดกงแฝงตัวมา” ค�ำเตือน ของหนานท�ำใหพ้ วกเราตอ้ งระวังมากขน้ึ ในขณะทเ่ี วรยามในแตล่ ะผลัดก็ 132

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) เฝ้าระวังเหตุที่จะมาจากภายนอก ผม จ่าเฮอร์นานเอซ และหนานก็ เฝา้ จับตาดูทง้ั ๑๓ คนที่มาพกั ในฐานเรา คืนวันหน่ึงเวลาประมาณ ๒๓๐๐ สามีของผู้หญิงชาวเวียดนาม คนน้ันซึ่งมีรูปร่างท่ีเล็กก็คลานช้า ๆ ไปที่บังเกอร์ที่เราเก็บกระสุน จ่า เฮอร์นานเดซซึ่งแอบอยู่เงียบ ๆ ในความมืดก็ไม่ได้กระโตกกระตากอะไร ปล่อยให้เขาเข้าไปในบังเกอร์แล้วก็มาตามผม “ผู้หมวดต่ืนเถอะ ไอ้พวก เวียดนามท่ีมาพักกับเราก�ำลังก่อเร่ืองครับ” “เกิดอะไรข้ึน” ผมถาม “ไอ้เตี้ยนั่นมันเข้าไปในบังเกอร์ท่ีเก็บกระสุนครับ” ใจผมนึกถึงกระสุนที่ พวกเราเก็บไว้ใช้เป็นเวลา ๓ วัน ถ้ามันระเบิดก็จะท�ำให้ฐานได้รับความ เสียหายไม่น้อยเลยทีเดียว ยังไม่นับแรงอัดมหาศาลท่ีจะท�ำให้พวกเรา บาดเจบ็ เสยี ชวี ติ ได้ ผมใชเ้ ทา้ สะกดิ ใหห้ นานตนื่ แลว้ พวกเรากค็ ลานเขา้ ใกล้ บังเกอรอ์ ยา่ งชา้ ๆ ผมมองเขา้ ไป เหน็ มคี นก�ำลงั เอาฝักแคระเบิดพันรอบ ลงั บรรจุดนิ ระเบดิ ฝกั แคระเบิดดังกลา่ วมีอานุภาพร้ายแรงมาก ถา้ ใช้พนั รอบต้นไม้แล้วจุดระเบิดสามารถท�ำให้ต้นไม้ล้มได้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ผู้ชายข้างในบังเกอร์ประสงค์ดีหรือร้ายกับพวกเรา ถ้าเหตุการณ์นี้เกิดข้ึน ท่ีอ่ืนที่ไม่ใช่คลังแสงของพวกเราผมคงยิงไปแล้ว แต่น่ีผมกลัวว่าคลังแสง อาจระเบิดไปด้วยผมให้สัญญาณจ่าเฮอร์นานเดซ แล้วก็พุ่งเข้าไปล็อกคอ เขาไว้กับพ้ืน ตอนนเี้ ขากลายเปน็ เชลยสงครามของพวกเราไปแลว้ ผมใหห้ นาน ท�ำหน้าท่ีเป็นล่ามสนามในการซักถาม หนานโกรธมากท่ีมีพวกเวียดกง เข้ามาในฐานของพวกเราได้ ค�ำถามถูกยิงออกไปเป็นชุด เช่น เป็นใคร มีวัตถุประสงค์อะไรที่ท�ำอย่างนี้ และมีพวกของมันอีกกี่คนในบรรดา ๑๓ คนท่ีมาท่ีนี่ แผนการคืออะไรและมาจากไหน เป็นต้น เวียดกงรายนี้ ไม่ได้มีอาการหวาดกลัวแต่อย่างใด เขาตอบค�ำถามเราแค่บางส่วน 133

บนั ทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) เท่าน้ันเอง หนานท่ีทำ� หน้าท่ีเป็นล่ามก็คงจะไม่เข้าใจคำ� ถามท่ีผมระดมยิง ออกไปเตม็ ท่ีนกั และเชลยคนนก้ี ็ตอบคำ� ถามวกไปวนมา ผมเลยหยดุ การสอบสวนช่วั คราว ขยบั เขา้ ไปใกล้ ๆ เผ่ือว่าเขาจะ เขา้ ใจคำ� ถามมากขึน้ แต่เชลยคนนี้พยายามจะท�ำหนา้ ท่ีของเขาข้นั สดุ ทา้ ย ให้สมบูรณ์ โดยเอาใบมีดโกนท่ีเขาซ่อนไว้ในฝ่ามือพยายามปาดคอผม ตอนทพ่ี วกเราค้นตวั เขาก็ไมเ่ จอส่งิ น้ี ผมไหวตวั ทันคว้ามือเขาไวแ้ ละบดิ มอื จนใบมีดหล่นท่ีพื้น ด้วยความโกรธผมขย�้ำคอเขาด้วยมือทั้งสองข้าง จน หนา้ เขาเปลย่ี นสี ผมกะจะเอาใหต้ ายคามอื จา่ เฮอรน์ านเดซรบี ตะโกนบอก “หมวดครับ หมวดก�ำลังจะฆ่าเขา เราท�ำอย่างนั้นไม่ได้” พร้อมกับดึงผม ออกมา เชลยชาวเวยี ดนามคนนั้นเร่มิ หายจากความกลวั ส่วนผมสติก็กลับมาพร้อมกับส่ังให้มัดเขาไว้และก็ปลุกให้ลูกน้อง ในฐานต่ืนให้หมดเตรียมพร้อมรับมือการโจมตีจากข้าศึกซึ่งน่าจะบุกคืน นี้ ผมม่ันใจว่าข้าศึกจะจู่โจมคืนน้ีและสั่งให้ชุดลาดตระเวนให้กลับมาที่ ฐานทันทีและให้ระวังการซุ่มโจมตีระหว่างทางด้วย ผมส่ังให้น�ำเอาพวก เวียดนามท้ังหมด ๑๓ คนไปไว้ท่ีบังเกอร์ใต้ดินและมัดคู่สามีภรรยาไว้ เมอื่ ชดุ ลาดตระเวนกลบั มาถงึ ฐานผมกน็ บั ยอดและนำ� เขา้ มาทฐี่ าน ผมตอ้ ง นบั เองเพราะไมม่ นั่ ใจวา่ จะมพี วกเวยี ดกงแอบแฝงเขา้ มาทา่ มกลางความมดื หรอื ไม่ ข้าศึกเริ่มบุกเวลา ๐๑๐๐ แต่เราก็พร้อมแล้ว เราใช้กล้องส่อง ในเวลากลางคนื และเหน็ คน ๕ คนกำ� ลงั ผา่ นแนวลวดหนามเขา้ มา พวกมนั มีความช�ำนาญมาก ไม่ว่าลวดหนามจะหนาแน่นสักเพียงใดก็ผ่านเข้ามา ได้ พอเข้ามาได้ระยะ ผมก็สั่งให้หมู่ด้านน้ันยิงพลุส่องสว่าง เราสังหาร ข้าศึกท้ังหมดทนั ทแี ละรอประมาณ ๓๐ วินาทดี วู า่ ข้าศึกจะตอบโต้อยา่ งไร 134

บนั ทึกประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ขา้ ศกึ รตู้ วั แลว้ วา่ แผนการทว่ี างไวล้ ม้ เหลว ผมกไ็ มร่ อชา้ รบี วทิ ยแุ จง้ กองรอ้ ย ให้ทราบทันที แต่ใจหน่ึงก็หวั่นใจเพราะพวกข้าศึกก็เก่งในการดักฟังวิทยุ อย่างมาก อีกไม่กี่อึดใจ ห่าระเบิดของกระสุน เอ็ม-๗๙ ก็ตกมาท่ีฐาน แต่พวกเราหลบอย่างปลอดภัยในคูท่ีขุดไว้ ผมต้องชมพวกเวียดกงอย่าง หนงึ่ คอื พวกมนั ใชอ้ าวธุ ชนดิ นไ้ี ดค้ อ่ นขา้ งแมน่ ยำ� พนนั ไดเ้ ลยวา่ ถา้ มกี ระสนุ พอ พวกมันสามารถยิงโดนกระติกสนามได้เลย ต่อจากระเบิด เอ็ม-๗๙ กเ็ ปน็ กระสนุ ปนื เลก็ ยาวซง่ึ กไ็ มไ่ ดม้ ผี ลตอ่ พวกเรามากนกั ยงิ่ ขา้ ศกึ ยงิ เขา้ มา มากเท่าไหร่ก็ย่ิงท�ำให้พวกเราได้เปรียบเพราะท�ำให้รู้ต�ำแหน่งท่ีต้ังของ พวกมันได้ง่าย ผมตะโกนบอกให้ลูกน้องอย่าเพิ่งยิงและให้ยิงเมื่อผมสั่ง เท่านน้ั ข้าศกึ อยหู่ า่ งจากเราออกไปเพียง ๒๕๐ เมตรเท่าน้ัน ซึง่ ก็เป็นการ งา่ ยที่เราจะระดมอาวุธนานาชนดิ เขา้ ใส่ กระสนุ ปืนใหญส่ อ่ งสวา่ งทย่ี ิงเขา้ มาช่วยทำ� ใหท้ อ้ งฟา้ สว่าง ท�ำให้ ขา้ ศกึ เคลอื่ นไหวลำ� บาก แตข่ า้ ศกึ กเ็ หน็ ทตี่ ง้ั เราไดถ้ นดั เชน่ กนั ในระหวา่ งน้ี ลกู นอ้ งผม ๓ คนบาดเจบ็ เลก็ นอ้ ยจากสะเกด็ ระเบดิ เอม็ -๗๙ ยงิ่ การปะทะ ยาวนานเท่าไร พวกเราก็ย่ิงจะได้เปรียบเพราะอยู่ในท่ีก�ำบังและมีอ�ำนาจ การยิงท่ีสูงกว่า ดูเหมือนว่าข้าศึกก็ตระหนักในจุดน้ีเช่นกันเลยลดระดับ การยงิ ลง พวกมนั พยายามจะทำ� ให้พวกเรายิงตอบโต้เปน็ ครั้งสดุ ทา้ ยแตก่ ็ ไมเ่ ปน็ ผล เพราะเราจะไมท่ ำ� การยงิ แบบสะเปะสะปะ มอี ยชู่ ว่ งหนงึ่ ทกี่ ระสนุ ส่องสว่างขาดชว่ ง ข้าศกึ กลมุ่ หนึง่ พยายามวงิ่ เขา้ มาประชดิ แตเ่ ราก็ยิงพลุ สอ่ งสวา่ งแบบกระแทกแล้วยงิ กราดซ้�ำ แผนการของพวกมนั นา่ จะเปน็ การระเบดิ คลงั กระสนุ ของพวกเรา และต่อด้วยการบุกจู่โจมจากทางด้านทิศตะวันออกด้วยหน่วยแซบเปอร์ ซ่ึงเป็นหน่วยทหารช่างสนามของพวกเวียดกง พวกนี้พกลูกระเบิดขว้าง มาเป็นจ�ำนวนมากส�ำหรับท�ำลายเปิดช่องเพื่อให้ก�ำลังส่วนใหญ่บุกเข้า 135

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) หลงั จากเหตกุ ารณส์ งบลง เราพบว่าพวกแซบเปอร์นมี้ ลี ูกระเบดิ สังหารถึง ๔๙ ลกู และหนงึ่ ในนน้ั เปน็ คนหนมุ่ กลา้ มเนอ้ื เปน็ มดั ๆ ดแู ลว้ คงมอี ดุ มการณ์ สูง เขาแต่งกายด้วยผ้าเตี่ยวผืนเดียวรอบเอว และที่เหน็บในผ้าน้ันเป็น กระดาษแผ่นเล็ก ๆ ท่ีมีรายละเอียดของฐานเราค่อนข้างจะสมบูรณ์ มี สัญลักษณ์ที่ตั้งของจ่าเฮอร์นานเดซและบังเกอร์ของผู้บังคับหมวดเขียน เปน็ ภาษาเวยี ดนาม แตพ่ วกมนั คงไมค่ าดคดิ วา่ คนทย่ี ศสงู ทส่ี ดุ ในฐานไมไ่ ด้ อยู่ที่น่นั แผนการของพวกมนั ไมป่ ระสบความสำ� เร็จต้ังแต่สายลบั ถกู จับได้ ต่อด้วยหน่วยแซบเปอร์ถูกสังหารทั้งหมด เท่าที่ทราบพวกมันไม่มีความ ยืดหยุ่นในการท�ำงาน พูดง่าย ๆ คือ ไม่มีแผนส�ำรอง ดังนั้นท่ีคาดว่า เมอ่ื เรมิ่ การเขา้ ตจี ะเจอพวกเราทห่ี มดสภาพสะบกั สะบอม กก็ ลบั กลายเปน็ เจอหนว่ ยทหารทพ่ี รอ้ มรบและอยใู่ นทม่ี น่ั ทแ่ี ขง็ แรงแนน่ หนา ชะตาพลกิ ผนั นดิ เดยี วซง่ึ เปน็ สง่ิ ทพ่ี วกเวยี ดกงไมม่ ที างควบคมุ ได้ ทำ� ใหพ้ วกมนั พบความ ตายแทนท่จี ะเปน็ ชัยชนะในคนื นั้น หลังจากท่ีพวกเราประสบความส�ำเร็จในการยับย้ังการเข้าตี ของขา้ ศกึ ได้ ตอ่ ไปกเ็ ปน็ การเกบ็ รายละเอยี ด นน่ั คอื การออกตดิ ตามขา้ ศกึ ซ่ึงถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของการรบด้วย ผมส่ังเตรียมก�ำลัง ๑ หมู่ปืนเล็ก เพื่อออกไปติดตามข้าศึกท่ีน่าจะอยู่บริเวณทางทิศใต้ แต่ได้รับค�ำสั่งจาก กองร้อยให้ท�ำการตีโต้ตอบ แนวความคิดของการตีโต้ตอบน้ันผมเข้าใจดี แต่มันมีท้ังข้อดีและข้อเสียส�ำหรับหน่วยทหารขนาดเล็กเช่นหมวดทหาร ราบเช่นนี้ ถ้าเราท�ำการตีโต้ตอบเต็มรูปแบบฐานก็จะอ่อนแอ อีกท้ังเรา ยังต้องเผชิญความเส่ียงทั้งจากการยิงของข้าศึกและจากการยิงของฝ่าย เดยี วกันด้วย ในขณะท่ีพวกเราท่ีมีก�ำลังประมาณหน่ึงหมู่ปืนเล็กเตรียมออก ไปท�ำการติดตามข้าศึก ผมเห็นคิลลิแกนมาท�ำหน้าท่ีเป็นพลน�ำทางก็รู้สึก 136

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) โล่งใจ ผมเชื่อว่าไม่มีใครส่ังให้เขามาท�ำหน้าท่ีนี้ แต่เขาคงคิดว่ามันเป็น หนา้ ทขี่ องเขาทตี่ อ้ งทำ� ในขณะทชี่ ดุ ลาดตระเวนกำ� ลงั ออกไปตดิ ตามขา้ ศกึ ผมสังเกตเห็นสีหน้าของพวกเขานิ่ง เหมือนพยายามสะกดความกลัวท่ีมี อยูใ่ นใจให้ได้ จริง ๆ แล้วพวกเขากน็ า่ เหน็ ใจไมน่ ้อย เพราะออกมาทำ� การ รบเพื่อประเทศของตนโดยท่ีคนบางส่วนของประเทศก็ไม่เข้าใจ ส่วนพวก ทมี่ โี อกาสในชวี ติ ทด่ี กี วา่ กไ็ มต่ อ้ งมารบั ความเสยี่ งเชน่ พวกเขา พวกเขาเปน็ แค่วัยรุ่นอเมริกันเท่าน้ันเอง แต่มีความมุ่งมั่นท่ีจะท�ำหน้าท่ีของตัวเองให้ ดีท่ีสุด คอยดูแลระแวดระวังให้กันและกัน ผมรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้ท�ำงาน รว่ มกับพวกเขา พวกเราเดินออกผ่านแนวลวดหนามไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ โดยมคี ลิ ลแิ กนเดนิ นำ� แลว้ กลบั มาทางใตข้ องฐาน ผมสงั่ ยตุ กิ ารยงิ สอ่ งสวา่ ง กอ่ นจะออกตดิ ตามขา้ ศกึ ผมเดาวา่ ขา้ ศกึ กำ� ลงั เสยี ขวญั และขาดผนู้ ำ� ตงั้ แต่ ถูกพวกเราสังหารไปตอนปะทะช่วงแรก ๆ แต่ถึงอย่างไรเราจะประมาท ไมไ่ ด้ อกี อย่างพวกเรามีกนั แค่ ๘ คน ลกั ษณะการยิงของขา้ ศกึ บอกอะไร บางอย่าง อาจเป็นไปได้ว่าข้าศึกก�ำลังเตรียมผละจากการปะทะหรืออาจ ตรวจจับความเคล่ือนไหวของเราได้และเตรียมจะโอบปีก การเคลื่อนที่ ในเวลากลางคืนน้ันเป็นส่ิงท่ีท�ำได้ไม่ง่ายนัก เพราะไม่สามารถรักษาระยะ ห่างได้เท่าเวลากลางวัน ส่วนมากพวกเราจะเดินชิดกัน ซึ่งมีข้อเสียคือ หากถกู ยงิ จากขา้ ศกึ โอกาสทจ่ี ะมีผไู้ ด้รบั บาดเจบ็ หรอื เสยี ชวี ติ กจ็ ะสงู ผม ครุ่นคิดว่าจะปฏิบัติการติดตามไล่ล่าให้ส�ำเร็จได้อย่างไร เหงื่อก็เริ่มออก มากขน้ึ ในขณะที่ก�ำลังคิดว่าจะท�ำอย่างไรต่อไป ผมก็ได้ยินเสียงกระซิบ เบา ๆ อยดู่ า้ นหนา้ หา่ งจากพวกเราไปประมาณ ๒๕ เมตร คลิ ลแิ กนกไ็ ดย้ นิ เขาบอกให้ทั้งหมดหยุดและทุกคนก็อยู่ในท่าหมอบรอดูท่าที ผมเข้าไปหา 137

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) คลิ ลแิ กนเพอื่ หาทตี่ งั้ ของเสยี งนนั้ ทา่ มกลางความมดื ผมมองเหน็ พมุ่ ไมแ้ ละ ท่ีโล่งด้านหลัง และเงาตะคุ่มของคน ๙ คน ผมคิดว่าถึงก�ำลังของเราจะ น้อยกว่าแต่ถ้าใช้อ�ำนาจการยิงอย่างรุนแรงและฉับพลันเราก็น่าจะชนะ ได้ ผมส่ังให้คิลลิแกนอยู่กับที่และผมก็น�ำลูกน้องมาวางตัวเป็นแนวหน้า กระดาน ใจจรงิ ผมไมอ่ ยากจะเอาคนของผมไปเสยี่ งเลย ผมไมอ่ ยใู่ นอารมณ์ จะฆ่าใคร คืนน้ีเราสังหารข้าศึกไปมากแล้ว ก่อนท่ีผมจะสั่งอะไรต่อไป คิลลิแกนสะกิดผมท่ีแขนบอกให้คอยแป๊บนึง ดูเหมือนเขาจะอ่านใจผม ออกและไม่เห็นด้วยกับส่ิงท่ีผมก�ำลังจะท�ำ ผมจ้องที่ตาเขาบอกให้รู้ว่าผม เปน็ หัวหน้าและมีหน้าทีใ่ นการตัดสนิ ใจ สว่ นลกู น้องมหี นา้ ที่ในการปฏิบัติ ตามคำ� สัง่ ผมไม่อยากคยุ หรอื เจรจาอะไรกับเขา แตด่ เู หมือนว่าสายตาผม ทม่ี องเขาจะไมม่ ผี ลอะไร สกั พกั เขากพ็ ดู “ขอผมเชก็ ดกู อ่ น” ผมไมส่ ามารถ จะปฏเิ สธคำ� ขอนไี้ ด้ เขาไมไ่ ดข้ อใหใ้ ครไปเสย่ี งอะไรแทนเขา เขาคลานเขา้ ไป ดูสถานการณ์อีกครั้งเพ่ือความแน่ใจ ผมช่ืนชมในความกล้าหาญของเขา พวกเราท่ีเหลือคอยอยู่กับที่อย่างใจจดใจจ่อ เหง่ือผมไหลออกมาเต็มหน้า สายตาก็เกร็งเพ่งไปในความมืดเพื่อสังเกตการณ์ สักพักคิลลิแกนก็คลาน เข้ามาพร้อมกับบอกว่า “โอเคครับ พวกเราไปกันเถอะ” ผมถามเขาต่อ “แล้วเป็นเสียงอะไร” เขาตอบส้ัน ๆ “ครอบครัวชาวบา้ นครับ” ผมส่ังห้ามยิงแล้วให้เคล่ือนที่ต่อไป ภาพที่พวกเราเจอคือ หญิง สูงอายุ ๒ คน ชายสูงอายุ ๑ คน ผู้หญงิ วัยกลางคน ๑ คน และเดก็ อกี ๔ คน หลบอยใู่ นบอ่ ขยะ เด็ก ๆ มองเราด้วยสายตาทตี่ กใจกลัว ผมเกอื บ จะฆ่าพวกเขาเสียแล้ว! ภาพท่ีเห็นมันสะเทือนใจผมเหลือเกิน ไหนบอก ว่าโครงการหมู่บ้านยุทธศาสตร์ประสบความส�ำเร็จ ชาวบ้านมีความสุข ปลอดภยั แตภ่ าพท่ีเห็นมนั ไมใ่ ช่ ผมในฐานะทเี่ ปน็ ผ้บู ังคับหมวดกล้าทจี่ ะ 138

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) สัง่ การในสนามรบโดยท่ไี ม่ยอมเสย่ี งอะไรเลย ท้งั ๆ ท่ีมันอาจจะสง่ ผลให้ คนบริสุทธ์ิเสียชีวิต ส่วนคิลลิแกนทหารยศน้อย กลับกล้าที่จะเสี่ยงตาย เพ่อื ตรวจดูให้แนใ่ จว่าเปน็ ขา้ ศึกจรงิ ๆ ผมและนายทหารคนอนื่ ๆ ถูกฝกึ มาเพ่ือที่จะน�ำคนไปรบ ดังนั้นในสนามรบจึงต้องเด็ดขาด ไม่จ�ำเป็นต้อง ไปฟงั ความเหน็ ของลกู นอ้ งกไ็ ด้ แตถ่ า้ ทำ� อยา่ งนนั้ กเ็ ทา่ กบั วา่ ภาวะผนู้ ำ� นนั้ บกพร่องแน่นอน ในกองทัพบกสหรัฐ ลูกน้องมักจะเก่งกว่าหัวหน้าเม่ือ ลงลกึ ถงึ สถานการณใ์ นสนามรบ ในคราวน้ี คลิ ลแิ กนเกง่ กวา่ ผม ผมหว่ งเรอื่ ง ความปลอดภัยของลูกน้องมากจนเกินไปจนลืมนึกถึงเรื่องอ่ืน ๆ ที่ส�ำคัญ พอ ๆ กนั นน่ั คือชวี ติ ของผบู้ ริสทุ ธิ์อื่น ๆ ในสนามรบผมถอื คติที่วา่ ยงิ กอ่ น แลว้ คอ่ ยถาม ในหลายกรณีมันกไ็ ด้ผล แตถ่ ้ามันไมไ่ ด้เปน็ อย่างน้ัน ผลก็คอื ผู้บริสุทธิ์ต้องเสียชีวิต และผมคงรู้สึกแย่มาก อย่างในกรณีน้ี ถ้าผมส่ังให้ ยิงใส่เลยก็จะท�ำให้ผู้บริสุทธ์ิกลายเป็นศพทันที ผมยกเครดิตคราวนี้ให้ คลิ ลิแกนซึ่งเปน็ แค่ “ทหารราบอเมรกิ ันธรรมดา ๆ คนหน่ึงเท่านนั้ เอง” ผมจำ� รายละเอยี ดในคืนน้นั หลังจากนน้ั ไมค่ ่อยได้ แต่ที่แน่ ๆ เรา ติดตามข้าศึกไปแต่ไม่เจออะไร เพราะพวกมันหนีกระจายเข้าป่าไปตั้งแต่ ตอนแรก ๆ ของการปะทะ แลว้ ทง้ิ ไวเ้ ฉพาะศพทไ่ี มส่ ามารถเอากลบั ไปดว้ ย ได้ ตอนเช้าตร่ขู องวนั ร่งุ ขึ้น ผมส่งผบู้ าดเจ็บไปรบั การรกั ษาแลว้ รายงาน ยอดก�ำลังพลให้หน่วยเหนือทราบ เวลาสาย ๆ ก็มีนายทหารระดับสูง มาเย่ยี มเราทฐี่ าน 139

บทที่ ๑๔ ฝนมา ภายในระยะเวลาเพยี งหนง่ึ เดอื นนบั จากการปะทะกนั คราวทแี่ ลว้ ท่ีส่งผลให้พวกเวียดกงเสยี ชวี ิตเป็นจำ� นวนมาก พวกมันกพ็ ยายามที่จะบุก ฐานเราอีกแต่ก็ไม่ประสบความส�ำเร็จ ต้องกลับไปทบทวนแผนและ รกั ษาตวั พอสมควร ถงึ แมว้ า่ ในการปะทะแตล่ ะครง้ั พวกเราจะสญู เสยี นอ้ ย เมื่อเทียบกับพวกเวียดกงและเทียบกับอัตราการสูญเสียปกติจากการ ลาดตระเวนและโดนกบั ระเบดิ แตก่ ม็ ผี ลตอ่ พวกเราเหมอื นกนั ตอนนก้ี ำ� ลงั ของพวกเราเหลอื เพยี ง ๑๘ นายเทา่ นนั้ เอง และในจำ� นวนนก้ี เ็ ปน็ ทหารใหม่ ซ่ึงยังพึ่งพาอะไรไม่ค่อยได้โดยเฉพาะในสถานการณ์ฉุกเฉิน ในบรรดา ผู้บังคับหมู่ มีเฉพาะดอนเท่านั้นท่ีแสดงออกถึงความเด็ดเด่ียวเข้มแข็ง รอบนิ สนั กย็ งั มปี ญั หาเหมอื นเดมิ แตห่ มขู่ องเขาอยไู่ ดเ้ พราะมคี นอยา่ งบารน์ ซึ่งมีความฉลาดช�่ำชองในด้านยุทธวิธี คนที่มาแทนที่หมู่เจมส์ซึ่งได้ รับบาดเจ็บเม่ือต้นเดือนตุลาคมก็มาโดนกับระเบิดบาดเจ็บสาหัส กองทัพ เลยสง่ หมทู่ ลิ เลสมาแทน เดมิ หนว่ ยของหมทู่ ลิ เลสยา้ ยกลบั ไปทสี่ หรฐั แลว้ แตส่ ง่ เขามาทห่ี มวดผม ทลิ เลสดจู ะเนอื ย ๆ กบั การผา่ นสมรภมู มิ ามาก ดว้ ย ดวงตาใหญ่ ๆ หนวดหยมุ หยมิ หลงั โคง้ ๆ และสผี วิ ทซ่ี ดี เซยี วทำ� ใหเ้ ขาดแู ก่ เกินวัยไปมากท้ัง ๆ ท่ีอายุยังไม่มาก เขาเพิ่งเลยวัยท่ีกฎหมายสหรัฐ 140

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) อนญุ าตใหด้ ม่ื เหลา้ ไดเ้ ทา่ นนั้ เอง สว่ นจา่ เฮอรน์ านเดซนน้ั ถงึ แมจ้ ะพรอ้ มรบ ทกุ เมอื่ เมอื่ มสี ถานการณแ์ ตก่ ม็ อี าการเหนอื่ ยลา้ จากสงคราม ผมเลยเหน็ วา่ พวกเราต้องมเี วลาพกั บา้ ง การสูญเสียของเวียดกงในพ้ืนที่ท�ำให้พวกเรามีโอกาสได้ฟื้นตัว เหมือนกัน เช่นเดียวกับสภาพลมฟ้าอากาศท่ีหน้าร้อนเริ่มจะผ่านไปและ หนา้ ฝนเขา้ มาแทนทซี่ ง่ึ เปน็ ลกั ษณะภมู อิ ากาศของแถบน้ี แมบ้ างครงั้ ฝนจะ ตกลงมาอย่างหนัก แต่ส่วนมากจะตกปรอย ๆ แต่นาน ส่วนอุณหภูมิก็ ไมไ่ ดล้ ดลงมากนกั รา่ งกายพวกเราเรม่ิ คนุ้ เคยกบั สภาพอากาศและความชน้ื ท่นี ่ซี ่งึ บางชว่ งกเ็ ยน็ สบาย แตถ่ ึงอยา่ งไรในความร้สู กึ ลกึ ๆ พวกเรารสู้ กึ ถึง ความอา้ งวา้ งโดดเดยี่ วอยา่ งบอกไมถ่ กู แตเ่ รากย็ งั ออกลาดตระเวนเปน็ ปกติ เหมอื นเดมิ และถงึ แมว้ า่ ขา้ ศกึ จะออ่ นลา้ ไปบา้ งจากการปะทะ แตก่ ย็ งั เปน็ อันตรายตอ่ พวกเราได้เสมอ ย่ิงหน้าฝนอย่างนเ้ี ปน็ โอกาสเหมาะท่ีพวกมนั จะเพิ่มเติมก�ำลังเข้ามา เพราะการตรวจการณ์จากฝ่ายเราอาจจะท�ำได้ ไม่สะดวก ณ ปัจจุบันการโจมตีจากข้าศึกอาจจะยังไม่เกิดข้ึน แต่เกมยัง ไมจ่ บ พวกเรากต็ อ้ งเตรยี มพรอ้ มตอ่ ไป หนานลากลบั ไปเยย่ี มบา้ นหลงั จาก การปะทะคร้ังที่ ๒ โดยมีชองมาแทน เห็นได้ชัดว่าชองมีอาการซึมเศร้า จากการที่ครอบครัวถูกสังหาร มาคราวน้ีอาวุธท่ีเขาใช้คือโทรโข่งเอาไว้ ประชาสัมพันธ์ให้คนในหมู่ทราบว่าอะไรเป็นอะไร ในแต่ละคืนเขาจะ ตั้งแท่นปราศรัยภายในฐานเพื่อให้ชาวบ้านได้เข้าใจในสถานการณ์และ บม่ เพาะความรกั ชาตไิ ปในตวั ดว้ ยการเปดิ เพลงและดนตรใี หค้ นในหมบู่ า้ น ฟัง จะว่าไปแล้ว ชองก็ยังไม่เหมาะกับงานแบบนี้ในตอนนี้ ในภาพรวม บรรยากาศในฐานที่เงียบและอากาศท่ีเย็น บวกกับสภาพจิตใจของชองที่ ยงั ไมป่ กติ ทำ� ใหผ้ มนกึ อยากจะใหข้ า้ ศกึ มาโจมตเี ราใหม้ นั รแู้ ลว้ รรู้ อดกนั ไป เลย 141

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ผมยังคงหมุนเวียนออกไปลาดตระเวนกับลูกน้องและใช้เวลากับ ทิลเลสและรอบินสันมากกว่ากับดอนซึ่งรู้งานของตัวเองดี ในตอนเช้า วันหน่ึงท่ีฝนตกปรอย ๆ หมู่ของรอบินสันออกลาดตระเวนไปเจอบ้าน เลก็ ๆ หลงั หนงึ่ ทที่ ำ� เปน็ กงึ่ ๆ ทห่ี ลบภยั มอี โุ มงคท์ เี่ กบ็ ขา้ วเปลอื กไวจ้ ำ� นวน มาก ในบา้ นมเี ดก็ ๒ คน แม่เดก็ ๑ คน ชายชรา ๑ คน และหญงิ ชราอกี ๒ คน ตอนที่เราไปเจอ รู้สึกได้เลยว่าพวกเขากลัวเรามาก ไม่อยาก ตอบค�ำถามอะไรท้ังนั้นโดยเฉพาะเรื่องท่ีมาของข้าวเปลือกจ�ำนวนมาก ผมตัดสินใจนำ� พวกเขาไปสอบสวนตอ่ ในฐาน น่ีไม่ใช่คร้ังแรกท่ีผมน�ำครอบครัวชาวเวียดนามท่ีต้องสงสัยไป ทำ� การสอบสวน ปกตกิ จ็ ะนำ� ไปสอบโดยขน้ึ เฮลคิ อปเตอรโ์ ดยไปทท่ี ที่ ำ� การ ของรฐั บาลท่แี ทมควาน ซึ่งเป็นทท่ี ำ� การส่วนต�ำบลเล็ก ๆ แตใ่ นคราวนี้ฝน ท่ีตกลงมาท�ำให้ยากต่อการเดินทางโดยอากาศยาน ผมจึงต้องรบกวน เจ้าหน้าท่ีต�ำรวจในพ้ืนที่ซ่ึงผมได้ท�ำความรู้จักไว้ต้ังแต่ตอนต้นฤดูฝนให้ ท�ำการสอบสวน ผมพาผู้ต้องสงสัยทั้งหมดมาท�ำการสอบสวนที่ฐาน ระหวา่ งเดนิ ทางคนในครอบครวั กห็ วั รอ่ ตอ่ กระซกิ กนั แตด่ เู หมอื นเดก็ ผชู้ าย ๒ คน จะดีใจที่ได้เดินกับทหารอเมริกันถึงแม้แม่เขาจะถลึงตาห้ามก็ตาม ผมรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกโดยเฉพาะผู้หญิงสูงอายุ ๒ คนนั่นท่ีหัวร่อ เมอ่ื เหน็ พวกเราหยดุ เพอื่ ตรวจสอบจดุ ทสี่ งสยั วา่ จะมกี บั ระเบดิ และทา่ ทาง ก็ดเู หมือนจะลอ้ เลียนการท�ำหน้าทีข่ องพวกเราดว้ ย ส่วนต�ำรวจสองคนที่จะมาสอบสวนได้มาคอยพวกเราแล้วท่ีหน้า ฐาน ทั้งคู่ดูยังเดก็ อยู่เลย รูปร่างทะมดั ทะแมงเหมือนชายเวยี ดนามท่วั ๆ ไป และมีรอยย้ิมท่ีบ่งบอกว่าพร้อมจะท�ำงาน ผมมีหน้าที่ในการคุ้มกันไม่ให้ ต�ำรวจทั้ง ๒ นายนีไ้ ด้รับอนั ตรายจากพวกเวยี ดกง แต่ไม่ไดร้ บั อนญุ าตให้ เขา้ ไปกา้ วกา่ ยในการสอบสวน “ขอบคุณผู้หมวด” ตำ� รวจนายหน่งึ ชอ่ื ดัก 142

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) พูดพร้อมกับย้ิมกว้างและดูเหมือนจะบอกเป็นนัยว่าชอบพวกเราทหาร อเมรกิ นั ผมไม่หนั ไปมองดคู รอบครัวชาวเวยี ดนามกลมุ่ นี้มากนกั พวกเขา ดเู งียบเหงาอยา่ งเหน็ ได้ชดั ชา่ งตา่ งจากชว่ งบ่ายเสยี เหลือเกิน ผมตัดสินใจ ไปทำ� อย่างอื่นแทน แตก่ ไ็ มส่ ามารถละสายตาไดส้ นิท ตำ� รวจสองคนนั้นสั่ง ให้พวกเขาทั้งหมดอยู่ในท่าเตรียมยึดพื้นแบบเท้าเปล่าบนแผ่นหินที่ได้ เตรียมไว้ ดักเอาไม้ไผ่ฟาดท่ีฝ่าเท้าของหญิงท่ีเป็นแม่เด็กอย่างแรงและ พร้อมกับต่อว่าเธอและชายสูงอายุ แม้จะถูกฟาดท่ีฝ่าเท้าก็ไม่มีเสียงร้อง ออกมาจากผหู้ ญงิ คนนน้ั แมแ้ ตน่ อ้ ย ทกุ ครงั้ ทแ่ี มโ่ ดนฟาด เดก็ ๆ กจ็ ะสะดงุ้ ด้วยความกลวั แขนของพวกเขาเองก็แทบจะไมส่ ามารถยกหน้าอกให้ลอย พ้นพื้นได้อยู่แล้ว หญิงชราทั้งสองคนร้องขอความเมตตาว่าอย่าท�ำผู้หญิง คนน้นั เลย ผมกัดฟนั แนน่ ในใจอดถามตัวเองไม่ไดว้ า่ ผมรูเ้ รอื่ งราวท่ีเกดิ ขน้ึ ที่ เวียดนามมากน้อยแค่ไหน บางทีพวกเขาอาจจะเป็นคนท่ีตัดนมของ มามา่ ซังคนน้นั ออกก็เป็นได้ ต�ำรวจฟาดไม้เรียวไปท่ีฝ่าเท้าของผู้หญิงคนน้ันอีกโดยมีลูกมอง ดว้ ยนำ�้ ตาไหลพรากพรอ้ มกบั แขนทอี่ อ่ นแรงและพบั ลงกบั พนื้ ตำ� รวจกด็ นั ให้เด็กอยู่ในท่าเตรียมยึดพ้ืนอีก ลูกน้องผมเริ่มมามุงดูว่าเกิดอะไรขึ้น ผมทนดูอีกต่อไปไม่ได้ ระบบคุณธรรมในตัวผมสั่งให้ผมต้องท�ำอะไร บางอยา่ ง ผมตะโกนบอกดกั “หยดุ ” พร้อมกบั เดินไปหาเขา เขามองกลบั มาด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเช่ือว่าผมจะกล้าขัดขวางการปฏิบัติหน้าท่ีของ เขา ผมแยง่ ไม้ออกจากมอื เขาโยนทง้ิ ไป “พอไดแ้ ล้ว และออกไปจาก ทน่ี ่ีซะ” 143

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) ดักและเพ่ือนต�ำรวจของเขาไม่รู้จะท�ำอย่างไรต่อ พร้อมกับถอย ออกไปอยา่ งอารมณ์เสีย ผมหันไปตะคอกใสล่ กู น้องทหารอเมรกิ ัน” กลับ ไปทำ� หนา้ ทีข่ องแตล่ ะคนเดยี๋ วน้ี” ผมส่ังให้ครอบครัวชาวเวียดนามยืนข้ึน แม้กระทั่งตอนนี้สายตา ของพวกเขาที่มองผมก็ไม่ได้เป็นมิตรเลย ราวกับว่าผมไปยุ่งเรื่องของพวก เขา “ชองช่วยพาพวกเขาไปหาท่ีหลบแดดหลบฝนหน่อย แล้วหา อาหารให้กินด้วย” ชองเดินมาด้วยอาการงง ๆ แต่ก็ปฏิบัติตามด้วยดี ผมไปค้นทีเ่ ปส้ นามเพื่อเอาเส้อื เชิ้ตทแี่ ห้งมาใหเ้ ดก็ ๆ ทก่ี �ำลงั ส่ันดว้ ยความ หนาว ตลอดทั้งบ่ายผมน่ังมองครอบครัวชาวเวียดนามท่ีอยู่ในฐาน ส่วนชองซ่ึงครอบครัวถูกพวกเวียดกงสังหารก็ก�ำลังเตรียมอาหารอุ่น ๆ ให้พวกเขา แน่นอนต�ำรวจทั้งสองต้องไม่พอใจผมอย่างแน่นอน และก็คง รายงานเหตกุ ารณท์ เ่ี กดิ ขนึ้ ใหห้ วั หนา้ เขาทราบ สว่ นแมเ่ ดก็ พวกนน้ั กก็ ำ� ลงั ดแู ลฝ่าเทา้ ของตวั เองทบ่ี วมแดง สายตาเธอมองมาทีผ่ มเหมือนจะบอกวา่ ชา่ งออ่ นแอเสยี เหลอื เกนิ สว่ นเดก็ ๆ กแ็ อบมองมาทผ่ี มเปน็ ระยะ ๆ แตม่ กั จะมองไปท่ีดักเสยี มากกวา่ ส่วนคนสูงอายุกท็ ำ� สหี นา้ นง่ิ ๆ ซ่อนความรู้สกึ ที่แท้จริงไว้ซึ่งเป็นเทคนิคที่คนแถวนี้เรียนรู้มานานแล้ว ผมมองครอบครัว ชาวเวียดนามด้วยความรู้สึกท่ีสับสน และถ้าเลือกได้ ผมอยากไปรบกับ ขา้ ศกึ ใหม้ นั รแู้ ลว้ รรู้ อดไปดกี วา่ ทจ่ี ะมาเจอสถานการณแ์ บบนท้ี แี่ ยกไมอ่ อก เลยวา่ ใครเปน็ ใคร เปน็ ผบู้ รสิ ทุ ธิห์ รอื คนไม่ดี หรือคนทก่ี ่อความรนุ แรง สักพักผมก็เลิกคิดถึงเหตุการณ์นี้เพราะมีวิทยุเข้ามาเวลา ๑๕๐๐ “ใหเ้ ตรยี มกำ� ลงั พลไว้ ๑ หมปู่ นื เลก็ และใหพ้ รอ้ มเวลา ๑๕๔๕ คณุ ไปดว้ ย” 144

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ผมไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรข้ึนจนกว่าจะได้รับการแจ้งเม่ือไปถึงท่ีหมาย ผมรู้ แตเ่ พยี งวา่ มนั ไมป่ กติ ผมสง่ั จา่ เฮอรน์ านเดซวา่ พวกเราจะไปสกั พกั ไมท่ ราบ เวลากลับ ดังนั้นให้ดูแลผู้ต้องสงสัยท้ังหมดให้ดีก่อนท่ีจะให้มีการย้ายไป ที่ใหม่ และอย่าให้ต�ำรวจสองคนน่ันมายุ่งกับพวกเขา จากน้ันผมก็สั่งให้ ผู้บังคับหมู่ทิลเลสเตรียมหมู่ของเขาให้พร้อมส�ำหรับการปฏิบัติภารกิจ เมื่อถึงเวลาพวกเราก็ข้ึนเฮลิคอปเตอร์ท่ีมารับท่ามกลางสายฝนปรอย ๆ สง่ิ เดยี วทนี่ กั บนิ บอกเราไดค้ อื จะตอ้ งสง่ พวกเราลงทฐ่ี านของหนว่ ยเรนเจอร์ ทเ่ี ชิงเขาแห่งหนง่ึ เวลา ๑๖๐๐ ผมได้รับทราบรายละเอียดของการปฏิบัติจาก นายทหารติดต่อของกองพันและจะมีก�ำลังอีก ๒ หมู่ปืนเล็กจากกองร้อย อ่ืนมาสมทบอีกในไมช่ ้า กำ� ลงั อกี ๒ หม่ปู ืนเล็กท่ีมาสมทบกบั ๑ หม่จู าก หมวดของผมทำ� ใหก้ ำ� ลงั มขี นาดใหญข่ น้ึ ภารกจิ ทไ่ี ดร้ บั คอื การลาดตระเวน หาท่ีตั้งของกองพันทหารเวียดนามเหนือท่ีก�ำลังเคลื่อนไหว ผมได้รับแจก กลอ้ งมองในเวลากลางคืนด้วยส�ำหรับภารกจิ นี้ ผมมองดทู หารจากหมอู่ น่ื ทม่ี าสมทบ พวกเขาลงจากเฮลคิ อปเตอร์ ดว้ ยสหี นา้ ทบี่ อกใหร้ วู้ า่ ไมร่ อู้ ะไรเลยยง่ิ กวา่ ผมอกี ผมเดาไดเ้ ลยวา่ พวกนค้ี ง เป็นกลุ่มคนที่ผู้บังคับหน่วยไม่ต้องการสักเท่าไหร่ คือส่งให้ไปรับภารกิจ ที่เส่ียงและจ�ำหน่ายเสียชีวิตในสนามรบได้ เมื่อถึงเวลา ๑๗๐๐ พวกเรา กพ็ รอ้ มสำ� หรบั ไปปฏบิ ตั หิ นา้ ที่ นนั่ คอื การตดิ ตามคน้ หาทตี่ ง้ั ขา้ ศกึ ทม่ี ขี นาด ๑ กองพนั ซึ่งอาจมกี �ำลงั พลถงึ ๔๐๐ นาย แต่พวกเรามเี พยี ง ๑๗ นาย พร้อมปืนกล ๒ กระบอกและอาวุธประจ�ำกาย แม้ในใจผมจะเต็มไปด้วย ค�ำถามและลางสังหรณ์ แต่จะแสดงออกซ่ึงความอ่อนแอให้พวกเขาเห็น ไม่ได้ ทหารท่ีมียศรองจากผมคือสิบเอกทิลเลส พวกเราต้องน�ำก�ำลังแค่ หยิบมือไปค้นหาข้าศึกโดยมีข้อมูลในมือน้อยมาก ส�ำหรับทหารที่มา 145

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) สมทบน้ี แนน่ อนวา่ พวกเราไมเ่ คยรจู้ กั กนั มากอ่ นและไมเ่ คยทำ� งานดว้ ยกนั ทีส่ ำ� คญั ระเบียบปฏิบัตกิ ต็ า่ งกันดว้ ย ในอีกไม่ถงึ ๓ ช่ัวโมงทอ้ งฟ้าก็จะมืด แลว้ ผมมลี างสงั หรณว์ า่ กองบงั คบั การหนว่ ยเหนอื ขน้ึ ไปไมร่ วู้ า่ ตวั เองกำ� ลงั ทำ� อะไร (ซึ่งเป็นเร่ืองปกตทิ ่ีทหารระดบั ลา่ ง ๆ มักร้สู ึก) ในกรณนี ีค้ งเป็น นายทหารฝ่ายอ�ำนวยการของกองพันที่ลอกแนวทางปฏิบัติจากต�ำรา และผู้ปฏิบัติคอื พวกเรา สำ� หรบั ปฏบิ ตั กิ ารในคราวนผ้ี มแตง่ ตงั้ ใหห้ มทู่ ลิ เลสเปน็ รองผบู้ งั คบั หมวด มอี ำ� นาจสง่ั การรองจากผม และใหล้ กู หมขู่ องเขาขน้ึ การบงั คบั บญั ชา กับนายสิบหนุ่มซึ่งเพ่ิงมาอยู่ที่เวียดนามได้เพียง ๓ สัปดาห์เท่านั้น ขณะท่ีผมให้ค�ำส่ังยุทธการฝนก็หยุดตกพอดี และแสงแดดก็ส่องลอด ลงมา บางทอี าจไมม่ ีอะไรเกดิ ขึน้ ก็ได้ พวกเราเคลื่อนท่ีออกไป เหตกุ ารณ์ ปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เมื่อเดินไปถึงตีนเขาผมก็คิดว่านี่มันภารกิจอะไร กนั น่ี ตรงหน้าผมเป็นแมน่ ้ำ� ท่ไี หลเชย่ี ว และพวกเราก็ไม่มเี ชอื กตดิ มาดว้ ย ทสี่ ำ� คญั ไมม่ กี ารแจง้ เตอื นตอนรบั ภารกจิ วา่ จะมกี ารขา้ มลำ� นำ�้ พวกเราตอ้ ง ลุยข้ามล�ำน�้ำที่ไหลเชี่ยวโดยการจับมือกันไว้เป็นแนวเพื่อป้องกันการถูก น้�ำพัดหายไป ความยากอีกอย่างท่ีเกิดข้ึนคือการอธิบายวิธีการข้ามให้ ลูกน้องที่มาจากหลายท่ีให้เข้าใจตรงกัน ในระหว่างข้ามแม่น้�ำ พลปืนกล ๒ คนต้องท�ำการระวังป้องกันที่ฝั่งด้านใกล้และให้พลกระสุนข้ามไปก่อน แตม่ ขี อ้ เสยี เหมอื นกนั ทที่ ำ� อยา่ งนี้ เพราะกระสนุ ทพี่ ลปนื กลมจี ะจำ� กดั มาก หากมกี ารปะทะ อกี อยา่ งคอื แทนทจี่ ะใชว้ ธิ กี ารสอ่ื สารอยา่ งทค่ี วรจะทำ� คอื ใช้สัญญาณมือ ผมกลับต้องใช้การตะโกน ซึ่งเป็นเร่ืองตลกสิ้นดีเพราะมัน อันตรายมาก เมอื่ ขา้ มไปเสรจ็ การนบั ยอดคนกเ็ ปน็ เรอ่ื งยากเพราะผมไมค่ นุ้ เคย กับสมาชิกในกลมุ่ บางส่วน ผมตอ้ งนบั ถึง ๓ คร้งั เพ่ือความแนใ่ จ ถงึ ตอนน้ี 146

บนั ทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ทุกอย่างเปียกหมดรวมถึงแผนท่ี ที่ส�ำคัญเราเสียเวลาไปมาก ในการขา้ มล�ำนำ�้ ประมาณ ๒,๒๐๐ เมตร ผมคิดว่าเรามาถงึ ทห่ี มายแล้ว จากการกะระยะด้วยการนับก้าวและเช็กกับแผนที่ แต่เพ่ือความแน่ใจ ผมเช็กด้วยมุมกลับของเข็มทิศอีกรอบโดยอ้างอิงภูเขาที่อยู่ด้านหลัง (ผมอ่านแผนท่ีโดยใช้แสงไฟสีแดงจากไฟฉายและใช้เสื้อกันฝนคลุม) ตอนน้ีผมแนใ่ จแล้วว่าเราใกล้ทหี่ มายมากโดยดูจากเครือขา่ ยเสน้ ทางเดนิ ผมแบง่ ลกู นอ้ งออกเปน็ ๕ ชดุ ชดุ ละ ๓ คนแยกกนั การลาดตระเวน หาที่ตงั้ ของกองพนั ข้าศึก หมทู่ ิลเลสอยูก่ บั ผม พรอ้ มวทิ ยซุ ่ึงเป็นสงิ่ เดียวที่ เรามีเพ่ือใช้ติดต่อกับหน่วยแม่ในกรณีที่ต้องการความช่วยเหลือ ลักษณะ ของการวางก�ำลังจะเป็นรูปดาวโดยมีผมและหมู่ทิลเลสอยู่ตรงกลางและ ลกู นอ้ งทเ่ี หลอื ลาดตระเวนอยรู่ อบ ๆ ทตี่ อ้ งทำ� อยา่ งนก้ี เ็ พราะหากมปี ญั หา อะไรเราจะได้ช่วยแก้ได้ทัน สิ่งที่ยังเป็นปัญหาอยู่คือผมจะท�ำอย่างไร หากตรวจพบหรือมีการปะทะกับข้าศึกซึ่งอาจมีจ�ำนวนมากกว่าพวกเรา ระยะห่างของแต่ละชุดลาดตระเวนคือแค่ประมาณ ๓๐ เมตร ซ่ึงจ�ำเป็น มากในเวลากลางคืน เพราะจะได้สนับสนุนกันและกันได้หากมีเหตุการณ์ เรายังมีทุ่นระเบิดเคลย์มอร์ส�ำหรับใช้ในการป้องกันหากมีการปะทะ เราขุดหลุมเพ่ือใช้ป้องกันตัวเองแบบตื้น ๆ จะขุดลึกก็เกรงจะเกิดเสียงดัง เกนิ ไป หากชดุ ใดชดุ หนึ่งมกี ารปะทะกบั ขา้ ศึกผมกต็ อ้ งระดมกำ� ลงั ท้ังหมด ไปท่ีจุดนั้น ความท่ีพวกเราไม่รู้จักกันมาก่อนก็อาจท�ำให้เกิดปัญหาได้ ตอนท่ีผมออกค�ำสั่ง แสงสว่างยังเพียงพอให้แต่ละชุดเข้าวางก�ำลังประจ�ำ ที่ได้ แต่ก่อนจะวางก�ำลังเสร็จท้องฟ้าก็มืดสนิท แม้กระทั่งกล้องส่อง เวลากลางคืนกช็ ่วยไมไ่ ด้ เพอื่ ความมนั่ ใจผมเชก็ ตำ� แหนง่ ของลกู นอ้ งเปน็ ครง้ั สดุ ทา้ ยเพอ่ื ให้ แน่ใจว่าพวกเขาท�ำตามค�ำส่ังอย่างถูกต้อง หากเกิดการปะทะทุกคนต้อง 147

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) รู้วา่ ต้องท�ำอย่างไร แต่การเช็กตำ� แหน่งในความมดื สนิทอยา่ งนี้กไ็ มใ่ ช่เรื่อง งา่ ยและอนั ตรายมาก เพราะพวกเราทง้ั ๑๗ คนไมไ่ ดค้ นุ้ กนั ทงั้ หมด ลกู นอ้ ง ในกล่มุ เกินครง่ึ ไมร่ จู้ กั ผมมาก่อนและอะไร ๆ กอ็ าจเกดิ ขึ้นได้ อีกประการ หนึง่ เพอื่ ความปลอดภยั ของสว่ นรวมผมได้คดิ รหัสผา่ น เชน่ ผมก�ำหนดให้ เปน็ เลข ๑๐ เวลาไปเจอลกู นอ้ งผมกจ็ ะถามไปกอ่ น เช่น ๓ ลกู นอ้ งกต็ อ้ ง ตอบกลบั มาเปน็ ตวั เลขทรี่ วมกนั ใหไ้ ด้ ๑๐ ในกรณนี ก้ี จ็ ะเปน็ เลข ๗ เปน็ ตน้ ถา้ ผมถามไปเปน็ ๖ เขาก็ตอ้ งตอบกลับมาเปน็ ๔ หากผดิ ไปจากนีแ้ สดงว่า ไม่ใชพ่ วกเรา ผมซกั ซอ้ มเรื่องนก้ี อ่ นออกปฏิบัตงิ านจรงิ สำ� หรบั การเชก็ ตำ� แหนง่ ของลกู นอ้ งแตล่ ะคนผมตอ้ งทำ� ดว้ ยความ ระมัดระวัง เพราะการเคล่ือนที่ในเวลากลางคืนน้ันอันตรายมากโดยอาจ ท�ำให้ลูกน้องเข้าใจผิดคิดว่าเป็นข้าศึกได้ ผมใช้วิธีคลานอย่างช้า ๆ ไปที่ ต�ำแหน่งของแต่ละคน และเม่ือไปถึงก็บอกลูกน้องให้ระวังข้าศึกท่ีอาจจะ เข้ามาพร้อมกับเช็กต�ำแหน่งของปืนกลและทุ่นระเบิดเคลย์มอร์ท้ัง ๒ ลูก ด้วย เมื่อเสร็จก็คลานกลับไปที่จุดตรงกลางใหม่และก็เช็กท่ีจุดอ่ืนต่อไป แม้กระท่ังการคลานมาท่ีจุดตรงกลางท่ีมีสิบเอกทิลเลสอยู่ก็ใช่ว่าจะ ปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะเขาอาจเข้าใจผิดว่าเป็นข้าศึกและยิงเอา กไ็ ด้ ถา้ ดจู ากสภาพแวดลอ้ มทม่ี ดื มดิ พวกเราควรอยกู่ บั ทไี่ มค่ วรเคลอื่ นทใ่ี ห้ เป็นเปา้ แต่ดว้ ยภารกิจทไ่ี ด้รับมา พวกเราจึงไม่มีทางเลอื ก ผมยอมรบั วา่ เครียดและเหง่ือก็ไหลออกไม่หยุด ในสภาพแวดล้อมท่ีมืดสนิทแบบน้ี การมองเป็นปัญหาแนน่ อน ถ้ามีใครท่ีสามารถมองในความมืดได้คงเห็นใบหน้าของแต่ละคน ดูน่าขันที่พยายามถ่างม่านตาให้เห็นได้ถนัด และจมูกที่ดมฟุดฟิดหาสิ่ง ผิดปกติ ส�ำหรับต�ำแหน่งที่ ๒ เมื่อไปถึงเสียงฟ้าร้องก็ดังขึ้นและตามด้วย ฟ้าแลบในเส้ียววินาที ลูกน้องในต�ำแหน่งที่ ๒ มีความต่ืนตัวมากกว่า 148

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ต�ำแหน่งแรกพอสมควร เมื่อผมเข้าไปใกล้พวกเขาก็ถามด้วยรหัส เมื่อผม ตอบถกู จึงใหเ้ ข้าไป ต�ำแหน่งนมี้ ีไมอ่ าวุธหนกั มีแตอ่ าวธุ ประจ�ำกาย หลงั จากท่ีตรวจสอบเสร็จผมก็กลับไปที่ตรงกลางเหมือนเดิม ผมใช้เวลา ประมาณ ๑๕ นาทีในการตรวจ ๒ ต�ำแหน่ง และก็เริ่มออกไปส�ำรวจ ต�ำแหน่งท่ี ๓ ผมจ�ำได้ว่าต�ำแหน่งนี้มีทั้งปืนกล เอ็ม-๖๐ ปืนเล็กยาว เอ็ม-๑๖ และเครอ่ื งยงิ ลูกระเบดิ เอ็ม-๗๙ ทั้งหมดนไ้ี ม่ได้มาจากหมวดของ ผมแนน่ อน โดยรไู้ ด้จากเมื่อผมเข้าไปใกล้ พวกเขากซ็ ุบซบิ กนั เบา ๆ บอก ให้รู้ว่ามีคนก�ำลังมา พอเข้าไปใกล้ในระยะ ๑๕ ฟุต ผมก็ได้ยินเสียงบอก ต่อกันว่าให้เงียบ ผมหยุดอยู่กับท่ีคอยว่าจะมีใครถามด้วยรหัสผ่านตามที่ ซกั ซอ้ มมาหรอื ไม่ เงยี บไมม่ เี สยี งอะไร ผมสงั หรณใ์ จวา่ นา่ จะมอี ะไรผดิ ปกติ สกั พกั กม็ เี สยี งดงึ คนั รง้ั ลกู เลอื่ นและปลอ่ ยลกู เลอื่ นไปขา้ งหนา้ ผมรบี หมอบ ลงกับพื้นและตะโกนด้วยความกลัว “อยา่ ยิง ๆ นี่ผ้หู มวดเอง” ผมได้ยินพวกเขาพูดว่า “ยิงไอ้ลูกหมานั่นเร็ว” แน่นอนคราวน้ี ลูกกระสุนพร้อมจะลั่นทุกวินาที ผมพุ่งตัวขนานไปกับพื้นพร้อมกับกอดที่ บริเวณเข่าของคนที่ยิงท�ำให้เขาล้มลงกับพื้น เสียงกระสุน ๘-๙ นัดเฉียด ล�ำตัวไปนิดเดียว เมื่อคนท่ียิงล้มลงกับพื้นผมก็ดันปากกระบอกปืนเขาชี้ ไปบนฟ้าพร้อมกับกระสุนท่ีล้นออกมาอีกนัดสองนัด แล้วเพ่ือนเขาท่ีอยู่ ใกล้ ๆ กนั อกี สองคนละ่ ผมรบี ตะโกนทนั ที “หยดุ ยงิ ๆ ไอบ้ า้ เอย๊ นผี่ หู้ มวด เอง” เสียงปืนหยุดลง ผมพยายามควบคุมอารมณ์โกรธ และรวบรวม ความคดิ วา่ จะท�ำอย่างไรต่อไป แน่นอนเกดิ เรือ่ งแล้ว ลูกน้องทั้ง ๓ นายหลงทิศ คือแทนท่ีจะหันหน้าออกไปหาข้าศึก กลับหันหน้าไปในทิศทางตรงข้าม น่ันก็คือหันหน้ามากลางฐานรูปดาว เมื่อผมเข้าไปหาพวกเขาจากด้านในพวกเขาเข้าใจผิดคิดว่ามีข้าศึกเข้ามา จากด้านนอก ความที่กลัวว่าข้าศึกอาจมีมากกว่าก็เลยถือโอกาสยิงก่อน 149

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) โดยไมต่ อ้ งไปสนใจคำ� ถามทซ่ี กั ซอ้ มกนั มากอ่ นหนา้ น้ี กลมุ่ กระสนุ อยเู่ หนอื หัวผมซ่ึงนอนราบกับพื้นประมาณ ๓ ฟุตกราดไปมาตามต�ำแหน่งของ ลกู นอ้ งคนอนื่ และทสี่ ำ� คญั พวกเขากอ็ าจคดิ วา่ เปน็ ขา้ ศกึ ทย่ี งิ เขา้ มา ถา้ เปน็ เชน่ นั้นละ่ กเ็ ป็นเรื่องใหญ่แน่ ผมตะโกนไปรอบ ๆ “อย่ายิง ๆ อย่าเพิ่งยิง” สักพกั เสยี งคุยกนั ก็ดังข้ึน แต่ละคนไม่รู้ว่าเกิดอะไรข้ึนและกลัว หลายวินาทีผ่านไปผมยัง หมอบอยู่กับพ้ืน รอว่าจะมีเสียงปืนดังขึ้นอีกหรือไม่ “อย่ายิง ไม่เป็นไร ทุกอย่างเรียบรอ้ ย” น่าทง่ึ ท่ที กุ คนปลอดภัยดี ผมกลบั มาหากลุ่มลกู นอ้ ง ๓ คนท่ยี ิงใสผ่ มแล้วจบั พวกเขาหันไป ยังทิศทางท่ถี ูกต้อง ผมต�ำหนิลกู น้องคนทยี่ ิงใส่ผมว่าท�ำไมไม่บรรจกุ ระสุน ไว้ในรังเพลิงให้พร้อมใช้งานทุกเวลา ถึงแม้ว่าผมจะโชคดีที่เขาลืมท�ำตาม ทผ่ี มตำ� หนแิ ละรอดมาได้ และกเ็ ตอื นทงั้ ๓ คนใหท้ ำ� ตามระเบยี บทซี่ กั ซอ้ ม กันมา น่ันคือการถามค�ำถามก่อนจะยิง ผมมีความรู้สึกว่าพวกเขามีความ กระตือรือร้นอยากเรียนรู้ในส่ิงท่ีก�ำลังเน้นย�้ำ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่ นกั เรยี นเกรดเอกต็ าม ผมสงบขน้ึ มากในคราวนี้ เมอ่ื กลบั มาทตี่ รงกลางฐาน รปู ดาว ผมตอ้ งมาคดิ อกี ทวี า่ จะเอาอยา่ งไรตอ่ เพราะตามหลกั การทไี่ ดเ้ รยี น มาพวกเราจะต้องย้ายที่อยู่ เพราะทั้งเสียงปืนและเสียงพูดคุยเป็นการ เปิดเผยที่ตั้งของตัวเองเรียบร้อยแล้ว ที่ส�ำคัญคือ พวกเรามาลาดตระเวน เพ่อื หาที่ตง้ั ข้าศึกทีน่ า่ จะมีจ�ำนวนมากกว่าพวกเรามาก ดงั น้นั เราจงึ ไม่ควร อยู่กบั ที่นานเกนิ ไป และอีกอยา่ ง คนื น้ีเป็นคนื ทม่ี ดื มาก ทัศนวิสยั ตำ่� ทส่ี ุด ถ้าข้าศึกเข้ามาประชิดในระยะใกล้ก็สามารถที่จะจัดการพวกเราได้ทันที กอ่ นที่พวกเราจะตอบโตไ้ ดท้ ัน และถึงแมข้ า้ ศึกจะยังไม่บุกเข้ามา การเดิน ลาดตระเวนในคนื ทมี่ ืดมากขนาดนอี้ าจจะไปสะดดุ อะไรเข้าไดง้ ่าย และจะ ยิ่งท�ำให้สถานการณ์ท่ีแย่อยู่แล้วแย่ลงไปอีก และยิ่งไปกว่าน้ันการที่จะ 150