บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER)

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ปีหน้าก็จะติดร้อยเอกเหมือนเขา แต่หวังว่าจะไม่แสดงออกถึงความ ไรป้ ระสบการณ์อยา่ งโจง่ แจ้งเหมือนทีม่ อเรย์ท�ำ ไปถงึ ผมกร็ ายงานตัว “ผู้หมวดแมคดานา่ มารายงานตัวตามค�ำส่ัง ครับ” ผมท�ำวันทยาหัตถ์ด้วยมือขวาและมือซ้ายก็ถือปืน เอ็ม-๑๖ ปากกระบอกปืนชลี้ งพื้น “สวัสดีจิม” ร้อยเอก มอเรย์ย้ิมทักทาย ผมหันไปพยักหน้าให้ ผู้หมวดอกี ๒ คนซง่ึ เป็นคนใหมท่ ผ่ี มไม่ค้นุ หน้าเลย อตั ราการสญู เสยี ของผบู้ งั คบั หมวดในสนามรบโดยเฉพาะในระดบั กองร้อยและกองพันสูงมาก ส�ำหรับผมถือว่าเป็นผู้หมวดทหารราบเพียง ไมก่ คี่ นทอี่ ยรู่ อดมาไดน้ านขนาดน้ี บางทผี มอาจจะเปน็ ผหู้ มวดทอี่ ยรู่ อดได้ นานทสี่ ุดในกองพันก็ได้ “เอาล่ะสุภาพบุรุษท้ังหลาย น่ีคือแผนของเรา” ผู้กองมอเรย์ บรรยายตอ่ “หมวดท่ี ๒ และ ๓ จะเขา้ บรรจบกันหลงั มืดค�่ำและปฏิบัติ ภารกิจค้นหาและท�ำลายในพื้นที่ปฏิบัติการของกองร้อยแอลฟ่าที่อยู่ทาง ทิศตะวนั ตก สว่ นหมวดที่ ๑ จะท�ำหนา้ ทเ่ี ป็นกองหนุนให้กบั กองรอ้ ยและ ให้อยู่ท่ีหมวดของตัวเอง สว่ น ค.ของกองรอ้ ยจะเป็นอาวธุ ยงิ สนับสนุน” “แลว้ ผกู้ องจะอยไู่ หนครับ” ผมถามทัง้ ๆ ที่รู้คำ� ตอบอยู่แลว้ “ฉันจะอยู่กับหมวดท่ี ๑ เพือ่ ท่ีจะไดค้ วบคมุ การปฏิบตั ิได้ท้งั หมด รวมถงึ การยงิ สนบั สนนุ และการตดิ ตอ่ กบั กองพนั และกองรอ้ ยแอลฟา่ ดว้ ย” ผกู้ องมอเรยต์ อบคำ� ถามผมอยา่ งระมดั ระวงั สำ� หรบั แผนการนผี้ กู้ องมอเรย์ จะอยู่หา่ งจากท่ีทีเ่ ราอยู่ในปัจจุบนั ๒,๐๐๐ เมตร และประมาณ ๔,๐๐๐ เมตรจากทห่ี มาย ผมพยายามระงับสีหนา้ ไม่ให้แสดงอาการดูถกู ออกมา 201

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) “ขออนุญาตควบคุมการปฏิบัติของก�ำลังภาคพื้นในช่วงแรกของ การเคลื่อนที่ครบั ” ผมพูดด้วยสหี นา้ ทเี่ รยี บเฉย “ได้สิจิม มันก็มีเหตุผลดีนะ คุณเป็นผู้บังคับหมวดท่ีอาวุโสท่ีสุด แล้วคุณมีแผนการอะไรไหม” มอเรย์เป็นคนง่าย ๆ และผมจะใช้ประโยชน์จากตรงน้ีเพ่ือให้ ภารกจิ สำ� เรจ็ ผมเลา่ แผนการทผ่ี มคดิ ไวใ้ นใจใหเ้ ขาฟงั รวมถงึ เสน้ ทางทคี่ วร ใช้ สถานทที่ คี่ วรใชเ้ ปน็ จดุ นดั พบ เวลาทค่ี าดวา่ นา่ จะมกี ารปะทะ และชนดิ ของอาวธุ ที่ควรจะน�ำไป เขาเหน็ ดว้ ยกบั แผนการ และขอตวั กลบั “ฉนั ต้องกลบั ไปท่ีท�ำการกองรอ้ ยและรายงานให้กองพันทราบ” ผมเห็นโอกาสทีท่ ำ� ใหก้ ารท�ำงานงา่ ยขนึ้ เลยบอกเขา “ขออนญุ าต ครบั ระหวา่ งทผ่ี กู้ องไมอ่ ยู่ ผมขออนญุ าตสรปุ แผนการปฏบิ ตั ใิ หผ้ หู้ มวดอกี ๒ คนทราบครับ” “ได้สิ ตามสบายเลย” และเขาก็ไป พวกเราลกุ ข้นึ ทำ� ความเคารพ ผมพยายามทจี่ ะทำ� ใหบ้ รรลวุ ตั ถปุ ระสงคข์ องผกู้ องมอเรย์ ซง่ึ กค็ อื การขัดขวางเสรีการปฏิบัติของข้าศึกบริเวณแนวแบ่งพื้นท่ีปฏิบัติการของ หน่วยในพื้นที่ และพยายามใช้ยุทธวิธีที่รอบคอบ ผมรู้ว่าการท่ีหมวด สองหมวดจะเข้าบรรจบกันตอนเที่ยงคืนนั้นเป็นส่ิงที่อันตรายมาก มันไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตายเลย ดังน้ันผมจะให้หมวดท่ี ๓ อยู่กับท่ี ในขณะเดียวกันผมก็จะท�ำเหมือนมีการลาดตระเวนในพ้ืนท่ีรับผิดชอบ ของหมวดผมเพือ่ ลวงขา้ ศึก และขอใหผ้ ู้หมวดของหมวด ๓ จัดพลน�ำทาง ท่ีดีท่ีสุดน�ำหมวดของผมผ่านพื้นที่ของหมวด ๓ ไปยังพื้นท่ีปฏิบัติการ ของกองร้อย 202

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) สมอลล่ีผบู้ ังคับหมวดที่ ๓ เหน็ ดว้ ย เขาเพิ่งมาประจำ� ท่สี นามรบ ได้แค่เดอื นเดยี วและดเู หมอื นจะไมเ่ หมาะกับงานน้เี ทา่ ไหร่ พอ่ แมส่ มอลล่ี เป็นคนช้ันกลางจากบอสตันและอาศัยอยู่ที่เมืองร็อกเบอรี่ เขาเป็นคน รูปร่างเล็กและไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ บางทีเขาน่าจะเล่ียงการถูกส่งมา เวียดนามไดจ้ ากความสมั พันธ์ท่ีเขามกี ับเพอื่ น ๆ ท่ีเมืองเคมบริดจ์ แต่เขา เลือกที่จะมาเป็นนายทหารเป็นเวลา ๒ ปี คือต่อยอดจากการฝึกทหาร ในระหวา่ งเรียนทมี่ หาวิทยาลัย แทนท่จี ะไปจับใบด�ำใบแดง ผมมองไปรอบ ๆ พ้ืนท่ีรับผิดชอบของหมวดสมอลล่ี และเห็นว่า คงจะพ่งึ พาเขาได้ไมเ่ ทา่ ไหร่ ก็ตอ้ งบอกวา่ ไมน่ า่ หวงั พ่งึ ฐานดูไม่เรียบรอ้ ย มาก ไม่มีความพร้อมรบเลย ไม่มีการเคลียร์พื้นที่ส�ำหรับใช้เป็นแนวยิง ปอ้ งกนั หญา้ กข็ นึ้ รกบรเิ วณแนวลวดหนามทม่ี อี ยเู่ พยี งไมก่ ช่ี น้ั ฐานของเขา อยู่ในบริเวณวัดร้างและทหารบางส่วนก็ผูกเปลนอน ขยะก็เต็มไปหมด บง่ บอกใหร้ วู้ า่ วนิ ยั ของหมวดนแ้ี ยม่ าก และตอนนกี้ ม็ ที หารบางคนเปดิ วทิ ยุ ในคล่ืนของกองทัพฟังอย่างสบายใจ ผมเห็นหลุมบุคคลอยู่บ้าง แต่ก็อยู่ ผิดทีผ่ ดิ ทางและไมไ่ ดเ้ สรมิ ความแข็งแรงแตอ่ ย่างใด และท่ีส�ำคัญไปกว่านั้น ผมสังเกตผู้หญิงสาว ๒ คนอยู่ในบริเวณ นั้น พวกหล่อนใช้ตึกร้างเป็นซ่อง ในขณะท่ีนายทหารก�ำลังคุยกันอยู่ พวกเธอก็ให้บริการแก่ทหารที่มาจากที่อื่น และดูเหมือนซ่องนี้จะเปิดมา นานพอสมควร สงั เกตจากสหี นา้ ของทหารหมวดท่ี ๓ ท่ีแสดงความอิจฉา เวลาผู้หญิงเหล่านี้มีท่าทียินดีที่ได้เห็นทหารจากที่อื่นเข้ามา เมื่อเห็น อย่างน้ีผมตัดสินใจที่จะไม่เอาหมวดของสมอลล่ีเข้าท�ำการบุกด้วย เพราะ ขนาดในฐานตัวเองยังขนาดน้ี ไม่ต้องหวังเลยว่าเขาจะสามารถพาลูกน้อง ไปรบไดอ้ ยา่ งมปี ระสิทธิภาพ 203

บนั ทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) ส่วนเอแวนส์ของหมวดที่ ๑ ก็ดูประหม่า เขาเพิ่งมารับต�ำแหน่ง ได้เพียง ๑ สัปดาห์เท่านั้น และนี่ก็เป็นภารกิจแรกของเขา เขาเป็นคน รูปร่างสูง มาจากตอนกลางของประเทศ ผมว่าเขาตื่นเต้นเกินไป เขา รสู้ กึ แยท่ ตี่ อ้ งทำ� หนา้ ทเี่ ปน็ เพยี งกองหนนุ แตน่ น่ั เปน็ คำ� สงั่ ของผกู้ องมอเรย์ บางทผี มอาจจะตดั สนิ คนอน่ื เรว็ เกนิ ไปและวางแผนการตา่ ง ๆ บนพ้ืนฐาน ของส่ิงท่ีได้ตัดสินไปแล้ว แต่มันจ�ำเป็นเพราะว่าบุคคลรอบ ๆ เราจะมี ผลตอ่ ความเปน็ ความตายของลกู นอ้ งเราโดยตรง เชน่ ผกู้ องมอเรยก์ ข็ ข้ี ลาด หมวดสมอลลี่ก็อ่อนแอเกินไป ส่วนหมวดเอแวนส์ก็ดูจะตื่นเต้นไปเสีย ทุกอย่าง บางคนอาจจะหาว่าผมอวดดีท่ีไปเที่ยวตัดสินคนอื่นแบบน้ี แต่ผมจำ� เป็นต้องทำ� 204

บทที่ ๒๑ การลาดตระเวนกลับ “โอเคผู้หมู่เจมส์ บอกให้ทุกคนเตรียมพร้อมออกเดินต่อ” ผม สั่งการพร้อมกบั เกบ็ แผนที่ไปดว้ ย ส่วนพลทหารเจมส์ เทเลอร์ จากเมืองบัลติมอร์ รัฐแมริแลนด์ มองมาที่ผมแบบไมค่ อ่ ยจะพอใจ คือเขาอยู่ในจุดท่สี ามารถมองเหน็ สาว ๆ พวกนั้นไดถ้ นดั “ผู้หมวดครบั พวกเราไม่ต้องรีบกไ็ ด้น่คี รับ ขออีกสกั ๑๐ นาทไี ดไ้ หมครบั ” “ไม่เอาน่าเทเลอร์ทุกคนก�ำลังรออยู่ว่าจะเอายังไงกันคืนนี้ ความจริงฉนั ทำ� เพอื่ นายนะเนย่ี ฉนั รูว้ า่ นายมีอีหนพู วกนอี้ ยใู่ นใจเยอะมาก จนสับสนวนุ่ วายไปหมดแลว้ ” ผมหวั เราะเบา ๆ บอกให้รู้ว่ารู้ทันความคิด เขา เทเลอร์เป็นหนึ่งในทหารผิวด�ำทั้งหมดสามคนในหมวดและเป็น ทหารราบเกรดเอ เขาตัวสงู มากกว่า ๑๘๐ เซนติเมตร เคยได้รับบาดเจบ็ มาแล้ว ๒ ครั้ง แต่ก็ยงั กลบั มาอีก เขาคดิ วา่ เพ่ือน ๆ ต้องการเขา ไม่วา่ จะ ผวิ ด�ำหรือขาว คิลลิแกนพาพวกเราออกจากฐานมุ่งหน้าไปทางทิศใต้ ใจผมยัง ครุ่นคิดเก่ียวกับแผนการในคืนน้ี ส่วนผู้บังคับหมู่เจมส์ซึ่งเดินเป็นล�ำดับ 205

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ทส่ี อง กท็ �ำหน้าทคี่ วบคุมการเดนิ ให้เรยี บร้อย ไมใ่ ชเ้ สน้ ทางเดิมท่ีพวกเรา เคยใชเ้ พอื่ ความปลอดภยั ตอนนเี้ พงิ่ จะเลยบา่ ยสามมานดิ เดยี วพวกเราตอ้ ง เรง่ ฝเี ทา้ เพราะมหี ลายสงิ่ ทต่ี อ้ งทำ� กอ่ นทจ่ี ะคำ�่ มดื พวกเราเดนิ มาใกลล้ ำ� ธาร ทเ่ี พงิ่ จะขา้ มมากอ่ นหนา้ นแี้ ละดเู หมอื นภมู ปิ ระเทศจะเดนิ ยากขน้ึ ทางดา้ น ทิศตะวันตกของพวกเรามีนาข้าวท่ีทอดตัวแนวเหนือ-ใต้กว้างประมาณ ๕๐ เมตร บังคับให้พวกเราต้องเดินทางผ่านป่าท่ีรกทึบ ซ่ึงยิ่งท�ำให้การ เดินทางช้าลงไปอีก และขา้ ง ๆ ป่าเปน็ ทางเดินท่พี วกเราเคยใชต้ อนขามา และตอ้ งเล่ียงให้มากทีส่ ุดท่ีจะไมใ่ ชท้ างเดมิ ประมาณ ๕๐ เมตรก่อนถึงจดุ ทีจ่ ะตอ้ งขา้ ม คลิ ลแิ กนพาพวกเรา เลยี่ งโดยไปทางทศิ ตะวนั ตก แตต่ อ้ งไปใชท้ างเดนิ แทน การเดนิ ทางนน้ั ตอ้ ง ผ่านป่าที่รก เล่นเอาเหงื่อออกตามหน้าผากเป็นหยดน�้ำ ทำ� ให้ผมตอ้ งหยุด คิดเร่อื งทจ่ี ะต้องทำ� คนื นี้ไปกอ่ น และจดจ่ออยู่ทเี่ รือ่ งเฉพาะหน้า เราก�ำลัง จะเส่ียงด้วยการใช้เส้นทางเดิมซ่ึงผิดหลักยุทธวิธี และผมก็นึกอยากจะ ตะโกนบอกคิลลิแกนให้ออกจากทางเดินเดิมน้ี แต่อีกใจหน่ึงก็นึกว่า อีกไมน่ านก็จะถึงท่ีจะขา้ มล�ำนำ�้ แล้ว ในขณะทค่ี ลิ ลแิ กนเคลอ่ื นไปขา้ งหน้าอยา่ งระมัดระวงั ผมเหน็ เขา ชะงกั อยแู่ วบ๊ หนง่ึ พรอ้ มมองไปทางดา้ นซา้ ยตรงพมุ่ ไมส้ งู ๆ ขา้ งทางเหมอื น จะเห็นอะไรบางอย่าง ผมรู้ได้ทันทีว่าเราก�ำลังตกอยู่ในอันตรายเพราะ เขาไม่เคยแสดงอาการแบบน้ีมาก่อน คิลลิแกนหันมาทางพวกเราใบหน้า บิดเบ้ียวเหมือนกับจะพูดอะไรบางอย่าง ผมรีบตะโกน “ซุ่มโจมตี!” พร้อมกับพุ่งหลบไปทางซ้าย ส่วนคิลลิแกนน้ันถูกแรงระเบิดในระยะ เผาขน ในขณะเดียวกันผู้บังคับหมู่เจมส์ก็โดนยิงเข้าไปท่ีไหล่ล้มลง ข้าศึก ยิงใส่พวกเราจากอีกฟากหนึ่งของทุ่งนา ปรากฏว่าระเบิดที่คิลลิแกนโดน เป็นระเบิดแบบบังคับจากระยะไกล 206

บนั ทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) ผมยังหมอบติดดินเน่ืองจากข้าศึกระดมยิงมาเป็นห่าฝน ผมประเมนิ วา่ ตอนนพ้ี วกเรานา่ จะเหลอื กนั อยแู่ ค่ ๔ คน ผมเหลอื บมองเหน็ ผู้หมูเ่ จมส์กำ� ลงั คลานออกจากทางเดนิ โดยมเี ลือดไหลอาบทว่ั ตัว เขากำ� ลงั คลานไปหาคิลลิแกนซึ่งใบหน้าคว่�ำอยู่ในนาข้าว ถ้าเขายังไม่ตาย การอยู่ อย่างนน้ั ไมก่ นี่ าทีอาจท�ำให้เขาจมน�ำ้ ตายได้ “ยิงคุ้มกันด้วย” ผมตะโกนสั่งลูกน้อง ๓ คนท่ีอยู่ด้านหลัง พวกเขาท�ำตามที่สั่งทันทีคือยิงคุ้มกันให้เจมส์ซ่ึงก�ำลังลงไปช่วยคิลลิแกน ผมเองก็ยิงจนกระสุนหมดซองแล้วรีบโผเข้าไปทางด้านข้างของผู้หมู่เจมส์ ในนาขา้ วทน่ี ำ�้ ลกึ ถงึ เอว เราสองคนชว่ ยดงึ คลิ ลแิ กน แขนขา้ งหนง่ึ ของเจมส์ ใช้การไม่ได้ ผมจึงลากคิลลิแกนออกจากนาข้าวและเอามาไว้ข้างหลัง เนนิ ดนิ ดา้ นขา้ ง เจมสเ์ ลยใชป้ นื พาดกบั เนนิ ดนิ แลว้ ยงิ ดว้ ยแขนขา้ งทใี่ ชก้ าร ไดเ้ พ่ือเสรมิ อ�ำนาจการยงิ ให้กับพวกอีกสามคน คิลลิแกนยังไม่ตาย แต่มีแผลเต็มตัวและเลือดไหลออกมามาก ผมพยายามฉีกเส้ือผ้าเขาออกเพื่อท่ีจะท�ำการปฐมพยาบาลได้สะดวก แต่เป็นไปด้วยความยากล�ำบาก คิลลิแกนยังมีสติอยู่แต่พูดไม่ได้เพราะ มีแผลทีป่ ากและคอ เขาพยายามช่วยโดยช้ไี ปท่ีกระเปา๋ กางเกง ผมลว้ งไป ก็เจอกบั มดี พับคมกริบเลยใชต้ ัดเสื้อผา้ ออก เนลคลานมาหาผม “แย่แล้วครับผู้หมวด พวกเราแย่แล้ว แล้ว คิลลิแกนเป็นอย่างไรบ้าง” ผมโกหกเขา “ไอ้บ้าน่ีไม่เป็นไรมากหรอก” แลว้ สั่งต่อ “เนล วิทยรุ ายงานสถานการณ์ถงึ ผบ.รอ้ ย. ด่วน” ตอนนมี้ ีการ ยิงกันไปมา ย่ิงพวกเราสามารถยันไว้ได้นานเท่าไหร่โอกาสรอดก็สูง เพราะจะมีส่วนสนับสนุนมาช่วย แต่ยิ่งนานเท่าไหร่ก็ย่ิงไม่เป็นผลดีต่อ คลิ ลแิ กน 207

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) ในขณะที่ผู้กองมอเรย์สั่งให้หมวดของเอแวนส์รุกลงมาจาก ทศิ เหนอื ผมกส็ ั่งให้รองผู้บังคับหมวดแพลโลแมนน�ำลกู น้องมาชว่ ยโดยให้ เหลือไว้ท่ีฐานเพียงแค่ ๓ คน ผมรู้ว่าจ่าแพลโลแมนจะมาถึงในไม่ช้า แต่ ในขณะที่ลูกน้องจากหมวดผมเคล่ือนท่ีมาจากทางทิศใต้ หมวดเอแวนส์ คงตอ้ งใชเ้ วลาสกั พกั เพราะตอ้ งรวบรวมกำ� ลงั ของเขาหมวดของตวั เองกอ่ น ท่ีจะมาช่วยพวกเรา ส่วนผู้กองมอเรย์ก็เป็นไปตามคาดคือเลือกที่จะอยู่ ณ ทบ่ี ังคบั การกองร้อย เนลทำ� หนา้ ทขี่ องตวั เองอยา่ งขะมกั เขมน้ ซง่ึ สำ� คญั มากในการชว่ ย คนทบี่ าดเจ็บรวมถึงการเรียกเฮลิคอปเตอร์มาชว่ ย สว่ นพลทหารเทเลอรก์ ็ ยิงปืน เอม็ -๗๙ ใส่ข้าศึกเป็นระยะ ๆ การทข่ี า้ ศกึ เลอื กทีซ่ มุ่ โจมตีจากระยะ ไกล ท�ำให้พวกเราได้เปรียบ เพราะพวกมันจะจู่โจมข้ามทุ่งนามาได้ยาก และหวังพ่ึงเพียงแค่ให้พวกเราเข้าไปเหยียบกับระเบิดท่ีวางไว้และยิงใส่ พวกเราจากระยะไกล ผมรู้สึกว่าสัญชาตญาณของการเป็นนักมวยท�ำให้ ผมรอดชีวิตโดยการรีบพุ่งหลบและท�ำให้ลูกน้องคนอ่ืนรอดด้วย ส่วน คิลลิแกนนั้นเสียสละโดยการหันหลังมาเตือนพวกเราและรับเคราะห์แทน เสี้ยววินาทีทีเ่ ขาเสียสละท�ำใหพ้ วกเรารอด แต่คิลลิแกนคงไม่รอดถ้าเขาไม่ถึงมือหมอทันเวลา การ ปฐมพยาบาลของผมมีขีดจ�ำกดั และตอ้ งยงิ ตอบโตข้ า้ ศึกดว้ ย ผู้กองมอเรย์ สงั่ ใหพ้ วกเราตรงึ ขา้ ศกึ ไว้ และพวกเรากพ็ ยายามทำ� ใหด้ ที สี่ ดุ เพราะมกี นั แค่ ๔ คนท่ีสามารถท�ำการรบได้เวลานี้ ณ ตอนนี้ ผมนับบาดแผลบนตัว คิลลิแกนได้ ๑๗ แหง่ รวมถึง ๓ แหง่ ท่ีหวั ๑ แห่งท่คี อ ๒ แหง่ ท่ีหนา้ อก ๓ แห่งที่ท้อง และอีกหน่ึงแห่งที่สะโพก นัยน์ตาเขาตอนน้ีเหมือนก�ำลัง จะหลบั ยาวหรือเสียชวี ติ 208

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) “ทนหน่อยไอ้เพื่อนรัก เดี๋ยวฉันจะเอานายออกจากที่น่ีในไม่ช้า” ผมให้ค�ำม่ันสัญญากับเขา เขาเหลือบมามองที่ผมหนึ่งคร้ัง มันท�ำให้ผม ย่ิงต้องท�ำให้เขารอดให้ได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน ขณะน้ันก็มีเสียงของ เฮลิคอปเตอร์มาพอดี เสียงของนักบินฟังไม่ค่อยถนัดผ่านมาทางวิทยุ “จาก แคสเปอร์ ๔๙ ใหย้ งิ ระเบดิ ควันด้วย เปลยี่ น” เนล เม่ือไดย้ ินดังนั้น กป็ าระเบดิ ควนั สแี ดงออกไป “เหน็ แลว้ เปน็ สแี ดงสดเลย” นกั บนิ ตอบกลบั ทางวทิ ยุ เนลตอบกลับไปว่า “ยนื ยันครับ” “ให้บอกท่ีจะลงจอด แล้วผมจะลงให้” ผมรู้สึกว่าเขาเร่ืองมาก แต่มันก็เป็นหน้าที่เขา ผมมองไปรอบ ๆ ที่ที่ใกล้ท่ีสุดเป็นป่าทึบ เคร่ือง ลงจอดไม่ได้แน่ และที่ที่เป็นไปได้มากท่ีสุดอยู่ทางด้านหลังออกไปทาง ทิศตะวันออก ๓๐ เมตร เฮลิคอปเตอรส์ ามารถลอยตวั อยูไ่ ดช้ ว่ั ขณะ “ยิง คุ้มกันสูงสุด” ผมตะโกนสั่งลูกน้องและบอกเนล “เนลรีบไปตรงที่เป็นท่ี โล่งนั่นและให้ขว้างระเบิดควันอีกครั้งและให้รีบกลับมาหาท่ีก�ำบัง” ส่วน ผมก็อุ้มคิลลิแกนทั้งสองมือ ปืนเอ็ม-๑๖ ของผมท่ีพาดที่ตัวก็รั้งที่คอผม ราวกับว่าจะตัดคอผมให้ขาด คิลลิแกนและผมต่างหนักคนละประมาณ ๑๕๐ ปอนด์ แต่ละก้าวของผมมันช่างนานและล�ำบากเหลือเกิน ผม พยายามเดนิ ผา่ นดงป่าไปทีจ่ ุดของระเบิดควนั สเี ขียว เพอื่ ให้เฮลคิ อปเตอร์ มารับ รู้สึกได้ว่าแขนผมกระตุกเป็นระยะและทุกครั้งท่ีมีการกระตุก คิลลิแกนจะกดั ฟันแน่นด้วยความเจ็บปวด ถ้าเขาอ่อนแอปา่ นนคี้ งหมดสติ ไปแล้ว เลือดของคลิ ลิแกนไหลเป็นทางมาที่แขนผมผ่านข้อศอกหยดลงไป บนพ้นื ดิน ส่วนผู้บังคับหมู่เจมส์เห็นสภาพผมก็รีบมาเอาปืนออกจากล�ำคอ เพราะกลัวผมจะขาดอากาศเสียก่อน โดยที่เขาก็ต้องถืออาวุธตัวเองและ สัมภาระของคิลลิแกนด้วย พร้อมกับต้องกัดฟันทนกับบาดแผลของ 209

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) ตวั เองอกี ผมกดั ฟนั เดนิ ไปไดป้ ระมาณ ๑๐ เมตร กระสนุ หลายนดั กว็ งิ่ ผา่ น ขา้ งตัวไปโดนตน้ ไมข้ ้าง ๆ ผมรูส้ กึ วา่ โลกกำ� ลงั หมนุ เมด็ เหง่อื จ�ำนวนมาก ไหลลงมาเข้าตา ผมเร่ิมหายใจไม่ออก มันแน่นหน้าอกไปหมด ส่วนเนล กว็ งิ่ ผ่านผมไปท่จี ดุ กำ� บงั หลังจากปาระเบิดควนั สเี ขยี วแล้ว ตอนนี้คิลลิแกนยังมีสติอยู่ ผมเดินต่อไปอีก ๑๐ เมตร แต่เป็น ๑๐ เมตร ทที่ รมานมาก สว่ นผหู้ มเู่ จมสก์ ใ็ หก้ ำ� ลงั ใจผมในระหวา่ งทพ่ี วกเรา เดินไปที่เฮลิคอปเตอร์ ผมหยุดพักนิดหน่อยโดยเอาหลังพิงต้นไม้ไว้ ในใจนกึ อยากมรี ่างทใ่ี หญก่ วา่ นจ้ี ะได้อมุ้ คลิ ลแิ กนไดอ้ ย่างสบาย ๆ ไม่นานเฮลิคอปเตอร์ก็ลดระดับลงมาที่จุดของระเบิดควัน ผมออกแรงเฮอื กสดุ ทา้ ยเพอ่ื จะไปทนี่ นั่ เมอื่ ผมไปถงึ เฮลคิ อปเตอรก์ ล็ อยตวั อยู่ท่ีระดับหน้าอก แต่ใบหน้าของนักบินบ่งบอกถึงความกลัวอย่างเห็น ไดช้ ัด เขาคงเพ่ิงจะสงั เกตวา่ ลกู กระสนุ วอ่ นไปท่ัวบริเวณ สว่ นพลปนื กลท่ี ประจำ� ตรงประตเู ครอ่ื งพอไดจ้ งั หวะกส็ าดกระสนุ ตอบโตข้ า้ ศกึ ผมพยายาม ยกคิลลิแกนขึ้นไปวางบนพื้นของเคร่ือง แต่เร่ียวแรงมันเหมือนจะหมด ในขณะนั้นนักบนิ กค็ อ่ ย ๆ ยกเครอ่ื งขน้ึ ในขณะที่เข่าผมทรดุ ลง ผมคอ่ ย ๆ วางคิลลิแกนลงบนพ้ืนดิน และดูเหมือนเขากำ� ลังจะจากพวกเราไปจริง ๆ เพราะเลอื ดไหลออกมามากเหลอื เกนิ ผมคว้าวิทยุท่ีเนลได้วางไว้เพ่ือเรียกให้นักบินเอาเครื่องลงมา “กลับลงมาเดี๋ยวน้ี” ผมคิดว่าเนลรอบคอบมากเพราะถ้าเขาเอาวิทยุ ไปดว้ ยในตอนนั้นผมคงลำ� บาก “ลงไปไมไ่ ด้ สถานการณข์ า้ งลา่ งอนั ตราย มาก” นักบนิ ตอบกลบั มา ผมเลยตอบกลบั ไปว่า “เอาเครือ่ งลงมาเด๋ยี วน้ี ไอข้ ี้ขลาด ไม่งั้นฉนั ยิงนายแน่” ตอนนี้ผมไม่สนใจมารยาทในการสอ่ื สาร ทางวิทยุแล้ว มนั เป็นนาทีชีวติ ของคนคนหนงึ่ 210

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) “นายลงมาเลย เดย๋ี วพวกฉนั จะยงิ คมุ้ กนั ให”้ ผมเจรจาแตไ่ มอ่ ยาก จะพูดในเชิงขอร้อง ผมรีบว่ิงไปท่ีบริเวณนาข้าวพร้อมกับลากเอาปืน เอ็ม-๑๖ ไปด้วย และก็ยิงรัวแบบอัตโนมัติจนหมดแมกกาซีนแล้วก็บรรจุ อันใหม่เข้าไป ผมตะโกนบอกให้ลูกน้องอีก ๓ คนช่วยยิงปืนคุ้มกันให้ เฮลิคอปเตอร์ดว้ ย “ยิงเข้าไป!” ผมรีบว่ิงไปทีค่ ิลลิแกน และโกรธมากเพราะตาเขา ปิดแล้ว ผมอุ้มเขาขึ้นเพื่อท่ีจะวางบนเคร่ืองท่ีลดระดับมาคอยแล้ว และตะโกนบอกพลปนื กลใหย้ งิ คมุ้ กนั ใหเ้ ครอ่ื งดว้ ย “ยงิ ปนื กลนนั่ เดยี๋ วน!ี้ ” เขาตกใจกลัว แต่รีบเอาสายกระสุนใส่ลงไปในรังเพลิงและรีบยิงทันที ลูกตะกั่วพุ่งเปน็ แนวยาวไหลออกจากปากกระบอกปืน ผมพยายามเป็นครั้งสุดท้ายเพ่ือยกคิลลิแกนขึ้นวางบนเคร่ืองแต่ หมดเรี่ยวหมดแรงจริง ๆ ผมมองไปที่นักบินท่ีกลัวจนไม่รู้จะท�ำอย่างไร ตอนน้ีถ้าไม่ท�ำอะไร คิลลิแกนคงไม่รอดแน่ ทันใดน้ันคิลลิแกนก็ลืมตาขึ้น เขายน่ื มอื ไปจบั ทฐี่ านของเครอ่ื งและพยายามเอาคางขน้ึ ไปเกย ผมรบี จบั ที่ เท้าเขาทั้งสองข้างและพยายามยกตัวเขาไปวางบนเครื่อง ผมส่ังให้ผู้หมู่ เจมส์ขึน้ ไปบนเครื่องดว้ ยเพื่อดูแลคลิ ลิแกนระหวา่ งเดนิ ทาง ช่วั อึดใจเดียว เครือ่ งก็ยกตัวขน้ึ ตอนน้ีมีผมกับลูกน้องอีก ๓ คนเท่าน้ันเองที่ต้องตอบโต้ข้าศึก ทา้ ยท่ีสุดคิลลิแกนกอ็ อกไปได้ เพราะเขายงั ไมอ่ ยากตาย เชน่ เดยี วกบั ผมท่ี ต้องทำ� การตอบโต้ขา้ ศกึ เพราะผมเองก็ไม่อยากเป็นศพในสนามรบเช่นกัน ผมคดิ วา่ ถงึ ทสี่ ดุ แลว้ สงิ่ สำ� คญั ในชวี ติ เปน็ เรอ่ื งของความมงุ่ มนั่ ทจี่ ะทำ� อะไร ให้ส�ำเร็จ ถ้าเราไม่ยอมแพ้มันก็ส�ำเร็จได้ เช่นเดียวกับสงครามที่ก�ำลัง เกิดขึ้นท่ีน่ีถ้าเราไม่อยากตาย โอกาสรอดก็มีสูง ตราบใดท่ียังมีลมหายใจ ความหวังก็ยงั มี 211

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) จ่าแพลโลแมนก�ำลังใกล้เข้ามาจากทางด้านทิศใต้ และก�ำลังของ หมวดเอแวนสไ์ ด้ข้ามนาข้าวมาแลว้ เตรยี มจะหันมาทางทิศใต้ แผนการคอื กดดันให้ข้าศึกปะทะด้านหนึ่งแล้วโอบทางปีกทั้งสองข้าง ผมคิดว่าข้าศึก คงพอจะเดาแผนการไดแ้ ละพยายามผละออกจากการปะทะ ผมไมส่ ามารถ ร้องขอการสนับสนุนปืนใหญห่ รอื ค. ไดเ้ พราะเป็นพ้นื ทที่ ่คี นอยู่หนาแนน่ และกว่าจะขอได้ก็ใช้เวลานานมาก มีทางเลือกเพียงแค่ทางเดียวคือการ ด�ำรงการกดดันโดยการไลต่ ดิ ตาม ระยะทาง ๕๐ เมตร ทจี่ ะขา้ มทงุ่ นาในสถานการณแ์ บบนถ้ี อื วา่ ไกล มาก ไม่ต่างจากการข้ามพ้ืนที่ท่ีเต็มไปด้วยกับระเบิดเลย และข้าศึกก็ สามารถโจมตเี ราไดท้ กุ เมอื่ ดนิ ทเี่ กาะทขี่ าทำ� ใหก้ ารเคลอ่ื นทยี่ ง่ิ ทำ� ไดช้ า้ จะ หาทก่ี ำ� บงั ทไ่ี หนกย็ ากและเมอ่ื มองไปขา้ งหนา้ สดุ ปลายของผนื นาขา้ วกเ็ ปน็ พุ่มไม้ท่ีข้าศึกจะยิงออกมาจากตรงไหนก็ได้ น่าทึ่งท่ีลูกน้องผมทั้ง ๓ คน ปฏบิ ตั ติ ามค�ำสง่ั โดยเครง่ ครดั ทใ่ี ห้เคล่อื นไปขา้ งหน้า จ่าแพลโลแมนท�ำเวลาได้ดีมากคือกระชับพ้ืนที่จากทางทิศใต้ ผมสามารถได้ยินเสียงปืนปะทะเป็นระยะ ๆ และเมื่อผมพาลูกน้องข้าม ทุ่งนามาได้และเดินลุยเข้าไปในพุ่มไม้ท่ีอยู่ข้าง ๆ ผมก็เห็นข้าศึกก�ำลัง หลบหนี และมีคนบาดเจ็บด้วย ไม่เหมือนพวกเราที่เม่ือได้รับบาดเจ็บ ก็สามารถร้องขอเฮลคิ อปเตอร์มาช่วยไดท้ ันที หมวดที่ ๑ ซงึ่ ก�ำลังเขา้ มาทางทิศเหนอื รายงานว่าเห็นขา้ ศกึ กลมุ่ เล็ก ๆ ก�ำลังเคล่ือนไหวอยู่ในพื้นท่ี ผมรีบสั่งให้ลูกน้องซุ่มโจมตีทันที โชคเข้าขา้ งขา้ ศึกคราวน้ี เพราะสิ่งมีชวี ิตท่ีเข้ามาในพนื้ ท่ีสงั หารของเราคือ ชาวนากับควาย ๒ ตัว ซึ่งพอมันได้กล่ินก็ออกอาการฟ้องว่าเจอคน ผมโบกมือใหช้ าวนาคนนนั้ และกร็ วู้ ่าตอนนี้ต�ำแหนง่ ที่พวกเราซมุ่ ไมเ่ หมาะ อกี ต่อไป 212

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ผมพาลูกน้องเดินกลับไปทางทิศใต้เพ่ือรวมกับก�ำลังท่ีเหลือ ของหมวด จ่าแพลโลแมนรายงานว่าในจ�ำนวนผู้สูญเสีย มีผู้หญิงชาวนา คนหนึ่งด้วย ดูเหมือนว่าเธอจะโดนลูกหลงเข้าที่บริเวณล�ำคอขณะที่ ก�ำลังดูแลควายอยู่กลางทุ่ง ผมไม่แน่ใจว่าเป็นกระสุนของฝ่ายไหน ของ พวกเราเองหรือว่าของพวกเวียดกง และไม่สามารถบอกได้จากบาดแผล ท่ีเป็นรูบริเวณด้านซ้ายของล�ำคอ แม้ว่าสภาพศพจะน่ากลัวแต่ก็สามารถ บอกได้วา่ เธอเปน็ ผ้หู ญิงท่ีสวยและดูยงั เดก็ อยู่ ถึงตอนน้ีการปะทะได้จบลงเกือบหมดทุกจุดแล้ว และหมวด เอแวนส์ก็ได้รายงานให้กองร้อยทราบว่าข้าศึกได้ถอยไปเรียบร้อยแล้ว ถึง แม้ว่าหมวดท่ี ๑ ของเอแวนส์ได้มีการปะทะกับข้าศึกกลุ่มหน่ึงแต่คนใน หมวดก็ไม่มใี ครไดร้ ับบาดเจบ็ เมอื่ ทกุ อยา่ งสงบผมรายงานสถานการณ์ให้ กองร้อยทราบและให้หมวดที่ ๑ กลับไปยังพื้นท่ีปฏิบัติการของตัวผมเอง ก็ต้องพาลูกน้องกลับฐาน แต่ก่อนกลับ หมวดเอแวนส์ก็เดินมาที่ผมด้วย ความรู้สึกและท่าทางท่ีกระตือรือร้นเหมือนเดิม “ผมได้ข่าวว่าคุณเองก็ จดั การได้ ๒ คน ศพอย่แู ถวน้ไี หมครับ?” ผมร้สู ึกไมค่ อ่ ยดกี บั คำ� ถามของ เขาเลยและค่อนข้างจะแนใ่ จว่าเขายังไม่เคยเห็นศพคนจรงิ ๆ ต้ังแต่มาถึง เวียดนาม ส�ำหรับเขาสงครามยังเป็นเหมือนเกมท่ีแบ่งฝ่ายระหว่างดีกับเลว ผมตัดสินใจท�ำให้เขาสงบลงบ้าง “อยู่ด้านโน้นหลังพุ่มไม้แล้วคุณจะเจอ ส่ิงที่คุณถามหา” ผมชี้ไปทางศพของเด็กหญิงคนนั้น หมวดเอแวนส์ ยมิ้ แฉง่ และเดนิ ไปทท่ี ผ่ี มบอก พอไปถงึ เขากย็ นื ตวั แขง็ เสน้ ผมทอ่ี ยดู่ า้ นหลงั ศีรษะเขาแทบจะเหยียดเป็นเส้นตรง สักพักเขาก็เอียงตัวไปด้านซ้ายแล้ว ก็อาเจียน ไม่กี่นาทีเขาก็เดินกลับมาหาผมด้วยสีหน้าที่เปล่ียนไปอย่าง 213

บนั ทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ส้ินเชิง สายตาบ่งบอกถึงความขยะแขยงและความเกลียดชัง ตอนนั้น เหมือนผมกับเอแวนส์อยู่กันคนละโลก สภาพเขาคงเหมือนผมตอนท่ี มาถงึ เวียดนามใหม่ ๆ แตผ่ มกับเขาคงต่างสายพันธก์ุ ันอยา่ งแน่นอน 214

บทที่ ๒๒ การเดินทางในเวลากลางคนื จ่าแพลโลแมนกำ� ลังเหมือนคนบ้า เขาไม่อยากจะอยู่ในพนื้ ท่ีนอี้ ีก ตอ่ ไปในคืนนี้ แตอ่ ยากจะออกไปแก้แค้นใหค้ ลิ ลแิ กน แตผ่ มต้องใหเ้ ขาอยู่ กบั ลกู นอ้ งอกี ๗ คน ซง่ึ กแ็ ทบจะไมพ่ ออยแู่ ลว้ เพราะผนู้ ำ� ทด่ี มี คี วามจำ� เปน็ มากในสถานการณ์แบบนี้ ผมให้จ่าแพลโลแมนรักษาพ้ืนที่ไว้ ส่วนผมกับ ลูกน้องที่เหลือ ๑๒ คน ต้องออกไปลาดตระเวน ผมต้องการคนแบบเขา ยามท่ผี มไม่อยู่ ก�ำลังของเราหายไป ๒ คน คือผู้บังคับหมู่เจมส์กับคิลลิแกน ผมเลยขอยมื คนจากหมวดท่ี ๓ มาจำ� นวนหนงึ่ ตอนนถี้ อื วา่ ผบู้ งั คบั หมดู่ อน เป็นผู้บังคับหมู่ท่ีดีที่สุด และผมก็จะให้เขาไปลาดตระเวนด้วยพร้อมกับ กำ� ลงั เสรมิ ทขี่ อยมื ตวั มา สว่ นคนทจี่ ะมาแทนผบู้ งั คบั หมเู่ จมสเ์ ปน็ พลทหาร ซง่ึ ผมแต่งตง้ั เอง แตเ่ ขายงั ขาดประสบการณอ์ ยู่ สว่ นพลวิทยผุ มไมเ่ ปลย่ี น ยงั คงเปน็ เนล เพราะถอื วา่ เขามปี ระสบการณก์ ารรบแลว้ สภาพของลกู นอ้ ง ตอนน้ีเหน่ือยมาก แต่พวกเราจะตกเป็นเป้าน่ิงไม่ได้ และก�ำลังท่ีเหลืออยู่ กับแพลโลแมนก็ถือว่าน้อยมาก ถ้าข้าศึกรู้ว่าก�ำลังในฐานมีน้อย พวกมัน อาจจะย้อนกลับมาเล่นงานได้ง่าย ๆ ในระหว่างที่ก�ำลังส่วนใหญ่ออกไป 215

บนั ทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) ลาดตระเวน ผมเลยต้องวางแผนให้การออกจากฐานเป็นไปอย่างเงียบ ๆ ไม่ใหข้ า้ ศึกรแู้ ละถงึ จะรกู้ บ็ อกไม่ไดว้ ่าพวกเราออกไปกันมากแค่ไหน พลทหารเทเลอรเ์ ดินมาหาผม “ใหผ้ มท�ำหน้าท่เี ปน็ คนน�ำทางเอง ครบั หมวด” “แล้วเป็นยังไงบ้างเทเลอร์?” ผมถามเพ่ือจะดูว่าเขาเป็นอย่างไร ในภาพรวม เขาตอบ “ผมสบายดคี รบั แคอ่ ยากชว่ ยใหพ้ วกเราไปถงึ หมวดที่ ๓ ไดป้ ลอดภยั และอีกอย่างผู้หญิงของผมกก็ �ำลังคอยอย่”ู ผมร้ไู ด้เลยวา่ เขา กำ� ลังโกหก เขาก็เหมอื นกบั พวกเราคอื ใหเ้ กียรติคลิ ลิแกนมาก และตอนนี้ เขาคงอยากทำ� หน้าทพี่ ลนำ� ทางเพราะถอื ว่าเปน็ เกียรติ “ไดเ้ ลย ไปหาอะไรกินก่อน เพราะนายต้องการเร่ียวแรง เราไม่รวู้ ่า จะมีอะไรรออยู่” พวกเราสื่อสารกันด้วยภาษาทหาร พอถึงเวลาพลบค่�ำ ทอ้ งฟา้ กม็ ืดสนิทไมเ่ หน็ ดาวหรอื ดวงจันทรเ์ ลย พวกเราตอ้ งเดินชดิ ๆ กนั ในระหวา่ งเดนิ ทาง ผมใหล้ กู นอ้ งซกั ซอ้ มการปฏบิ ตั กิ อ่ นทแ่ี สงสวา่ งจะหมด สำ� หรบั ภารกจิ ทต่ี อ้ งทำ� การตดิ ตอ่ สอ่ื สารมคี วามสำ� คญั มาก ผมตอ้ งใชว้ ทิ ยุ สอื่ สาร ๒ เครอื่ งจากหมวดของตวั เองและตอ้ งขอยมื อกี ๒ เครอื่ งจากหมวด ท่ี ๓ พอไดเ้ วลา ๑๙๓๐ พวกเรากอ็ อกจากฐานโดยมเี ทเลอรเ์ ดนิ นำ� หนา้ ตามด้วยผู้บังคับหมู่มือใหม่ และเนลเป็นคนท่ี ๓ ส่วนผมเป็นคนท่ี ๔ ตามมาด้วยคิง พลยิงลูกระเบิด คนที่ยิงลูกระเบิดใส่ผมเพราะผมไปเผา กญั ชาเขาเขา้ ให้ พวกเราเดนิ ลดั เลาะไปทางทศิ ตะวนั ตก ถา้ ขา้ ศกึ มาเหน็ เราตอนน้ี 216

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ผมก็หวังว่าจะกันไม่ให้พวกเขาไปที่ฐานได้เพราะท่ีน่ันก�ำลังของเรามีแค่ จา่ แพลโลแมนกบั ทหารไมก่ คี่ น ถงึ แมม้ นั จะเปน็ คนื ทมี่ ดื มากแตก่ ารควบคมุ เป็นไปดว้ ยความเรียบร้อย แทบจะไมม่ เี สยี งคยุ กนั ยกเวน้ เสียงกระซิบของ ผมที่บอกใหค้ นน�ำทางเลี้ยวซา้ ยหรือขวาเทา่ นน้ั หรือไม่ก็เป็นเสียงบอกให้ นับยอดมาจากทางด้านหลังเป็นระยะ ๆ เพ่ือป้องกันไม่ให้มีคนพลัดหลง มันช่างเป็นวันท่ียาวนานเหลือเกิน แต่ ณ ตอนนี้ความเหนื่อยล้าแทบจะ หายไปเกือบหมด พวกเราได้กินอาหารแล้ว และการได้อาหารถึงจะได้ พักผ่อนน้อยมันก็พอจะชดเชยกันได้ เราเปล่ียนทิศทางการเดินไปทาง ทศิ เหนือเพ่อื ไปยงั หมวดที่ ๓ หน่ึงชั่วโมงผ่านไปท่ีพวกเราเดินทางออกจากทรองแลม ตอนน้ีท่ี ท่ีพวกเรายืนอยู่คือปลายของทุ่งนาใกล้ ๆ กับที่ที่คิลลิแกนได้รับบาดเจ็บ ผมอดสงสยั ไม่ไดว้ า่ เขาจะยังมีชวี ิตอย่หู รอื เปลา่ น�้ำในนาข้าวสงู มาก ถ้าพวกเรากา้ วขาลงไปกล็ ึกถงึ ระดับเอวและ การขา้ มจะลำ� บากและสง่ เสยี งดงั ผมเลยสงั่ ใหเ้ ทเลอรม์ องหาคนั นาสำ� หรบั เดินข้ามไป ผมคดิ วา่ ความมืดคงจะท�ำให้ข้าศึกสงั เกตเราไดย้ าก เราเดนิ บนคันนาไปได้ครึง่ ทางก็มเี สียงปืนจากการปะทะกนั จาก จุดที่ผมอยู่ ผมเห็นแต่ประกายไฟจากปากล�ำกล้องปืนและจากกระสุน สอ่ งวิถี และผูบ้ ังคบั หมู่ก็ตะโกน “เทเลอรถ์ กู ยิง!” เทเลอร์เจอเข้ากับพวกเวียดกง ๓ คนที่ก�ำลังข้ามคันนามาจาก อีกด้านหนึ่ง ต่างฝ่ายต่างก็ยิงใส่กันในทันที เป็นเร่ืองปกติที่กระสุนนัด แรก ๆ มกั จะสูงจนข้ามหัว เทเลอร์ยิงจนกระสุนหมดซองแล้วหันหลงั เพอ่ื จะตะโกนบอกพวกเราเลยถูกยิงเข้าที่กลางหลัง ร่างของเขาล้มลงไปใน นาขา้ ว 217

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) ผู้บังคับหมู่ดอนซ่ึงเดินเป็นคนที่ ๒ ก็รีบถอยออกมา ในเวลา เดียวกันพวกเวียดกงก็รีบถอย ท้ังสองฝ่ายตอนนี้อยู่คนละฝั่งของทุ่งนา ยงิ ตอบโตก้ ัน “ดอน สั่งลูกน้องปรับแนวเป็นหน้ากระดานแล้วยิงคุ้มกัน” ผม ตะโกนบอกดอนพรอ้ มกบั ลงไปในนาขา้ วเพ่ือหารา่ งของเทเลอร์ ดอนเดิน ตามผมมาตดิ ๆ เดนิ ไปได้ ๑๐ เมตร ก็เจอร่างของเทเลอร์ท่กี ำ� ลงั พยายาม ยกหวั ใหพ้ น้ นำ�้ แตด่ ว้ ยสภาพการบาดเจบ็ พรอ้ มกบั ดนิ โคลนดา้ นลา่ งทำ� ให้ ตัวเขาก�ำลังจะจมน้�ำ ผมดึงเขาและลากมาหลบข้างคันนาพยายามลาก มาทคี่ นั นาซงึ่ เปน็ จดุ ทเี่ ขาถกู ยงิ แตค่ นั นานตี้ งั้ ฉากกบั วถิ กี ระสนุ พอดที ำ� ให้ หาทก่ี ำ� บงั ยาก พวกเราขดตวั อยหู่ ลงั คนั นาเพอื่ หลบวถิ กี ระสนุ ซงึ่ แลน่ ผา่ น หัวไปอย่างฉิวเฉยี ด “แม่งเอ๊ย เจ็บฉิบหาย!” เทเลอร์ร้องด้วยความเจ็บปวดจาก บาดแผลที่แช่อยู่ในน�้ำ ตอนน้ีพวกเราและเวียดกงต่างไม่ยอมกันและกัน ไม่มีใครถอย และท�ำอะไรมากกว่าน้ีไม่ได้ ผมสั่งให้ดอนไปท่ีหมู่ของตัวเองเพ่ือยิงจรวด ต่อสู้รถถังขนาดเบา (Light Anti-Tank Weapon-LAW) หรือลอว์ใส่ ข้าศึก แน่นอนว่าแถวนี้ไม่มีรถถังของข้าศึก แต่ผมก�ำชับให้น�ำมาในการ ลาดตระเวนด้วย เสียงและแรงระเบิดของมันสามารถข่มขวัญข้าศึกได้ ผมและเทเลอร์คอยอยู่ในน�้ำนานประมาณ ๒ นาทีก็ได้ยินเสียงจรวดลอว์ พุ่งเข้าใส่ข้าศึกและมีเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว มันได้ผล ข้าศึกถอยร่น ทนั ที “ดอนพาลูกน้องตามข้าศึกไป” ผมตะโกนข้ามหัวเทเลอร์ท่ี บาดเจ็บอยู่ ในขณะท่ีดอนพาลูกน้องไล่ล่าข้าศึกผมก็ลากเทเลอร์ขึ้นไป 218

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) บริเวณที่แห้ง ไม่นานเสนารักษ์ก็มาดูแลต่อ ส่วนผมก็ไปกับผู้หมู่ดอนเพื่อ ตดิ ตามขา้ ศกึ ดอนมคี วามเปน็ ทหารอาชพี มาก เขาควบคมุ สงั่ การใหล้ กู นอ้ ง ประชิดข้าศึกจนพวกเวียดกงร่นถอยเข้าไปในดงไม้ เขาสั่งการลูกน้องด้วย ทา่ ทที ม่ี น่ั ใจและเยอื กเยน็ ราวกบั สง่ั คนงานเกบ็ ฝา้ ย พอไปไดป้ ระมาณ ๑๐๐ เมตร ผมสั่งให้ดอนหยุด เรายังมีภารกิจท่ีต้องท�ำในคืนน้ีและต้องพา เทเลอร์ออกไปโดยด่วน เราถอยกลับมา วางก�ำลังป้องกันพื้นที่ที่จะให้ เฮลิคอปเตอรล์ งจอด ในขณะทเี่ นลเป็นคนวทิ ยเุ รยี กเฮลคิ อปเตอรเ์ ขา้ มา สภาพจิตใจของเทเลอร์ตอนนี้ดีมาก กระสุนนัดท่ียิงถูกเขาทะลุ ผ่านซองกระสุน ๔ ซองในกระเป๋า กระสุนติดเข็มขัดสนามและทะลุผ่าน เส้ือเกราะที่สวมอยู่ เข้าไปฝังในตัว ถ้ากระสุนทะลุผ่านแผลคงน่ากลัว กวา่ น้ี “โห! ผมได้แผลที่มีค่าเป็นล้าน ๆ เหรียญเลยครับหมวดแมค” เทเลอรย์ งั มแี กใ่ จโม้ เหน็ ฟนั สขี าวเปน็ ประกายเมอ่ื เสนารกั ษเ์ อาไฟฉายสอ่ ง ดูอาการเขา แต่อาการส่ันของเขามันฟ้องว่าอาการบาดเจ็บของเราไม่ใช่ เรื่องเลก็ นอ้ ย เทเลอรอ์ าจจะโชคดี แต่ก็ยังวางใจไมไ่ ด้ เฮลิคอปเตอร์จะต้องบิน เข้ามารับเขาท่ามกลางความมืด ซ่ึงยากกว่าตอนที่บินเข้ามารับคิลลิแกน เม่ือก่อนหนา้ นี้ แมข้ า้ ศึกจะถอยไปแล้ว แต่ก็คงซุ่มอยู่ทีไ่ หนสักแหง่ พวก มนั อาจรอคอยเวลาเฮลคิ อปเตอรบ์ นิ เขา้ มาและคอยซมุ่ ยงิ เมอ่ื เฮลคิ อปเตอร์ เปิดไฟฉายคน้ หาพนื้ ท่ีลงจอด ผมสั่งให้ลูกน้องกระจายไปรอบ ๆ บริเวณที่จะให้เคร่ืองลง เทเลอร์รอคอยด้วยความอดทน แต่สีหน้าของเขาบ่งบอกอาการเจ็บอย่าง เหน็ ไดช้ ัด 219

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) เราไดย้ นิ เสยี งเฮลคิ อปเตอรบ์ นิ เขา้ มาตงั้ แตร่ ะยะไกล ผมสงั่ ลกู นอ้ ง ขยายวงออกไปอกี ๑๐ เมตร แลว้ จุดพลสุ แี ดงแสดงที่ตงั้ พื้นท่รี ่อนลง โชคดีท่ีผมน�ำไฟน�ำทางมาด้วยและใช้มันในการให้สัญญาณแก่ เคร่ืองที่ก�ำลังมา ผมกับนักบินมีการติดต่อสื่อสารกันตลอดเวลา และเม่ือ นักบินเอาเครื่องลง พวกเราก็พาเทเลอร์ขึ้นเคร่ืองทันที ไม่ก่ีวินาทีเครื่อง ก็ยกตัวออกไป การป้องกันรอบตัวของเราได้ผล เวียดกงพยายามเข้ามา โจมตีและขัดขวางการส่งกลับผู้บาดเจ็บแต่ก็ไม่เป็นผลส�ำเร็จ เม่ือเทเลอร์ ไปแลว้ พวกเราก็ไม่ไดพ้ บกบั เขาอีกเลย แตก่ เ็ ชือ่ วา่ เขาจะปลอดภัย เมื่อไม่มีเทเลอร์ ผมต้องหาคนมาท�ำหน้าท่ีแทนเขาในต�ำแหน่ง พลน�ำทาง มีหลายคนอาสาสมัครแต่ผมเลือกไว้แค่คนเดียว จากน้ันเราก็ ออกเดิน เริ่มจากพลน�ำทาง ผู้บังคับหมู่ หนาน ผม เนล และก�ำลังพล ทีเ่ หลอื ถงึ เวลา ๒๒๐๐ เรากเ็ ดนิ มาถงึ ลำ� ธารทไ่ี หลคดเคย้ี วไปทางทศิ เหนอื พวกเราตอ้ งเดนิ ลยุ ในนำ�้ ทที่ งั้ เยน็ และลกึ ประมาณหนา้ อกเพอ่ื ไปยงั ทห่ี มาย คอื ท่ตี ้ังช่ัวคราวของหมวดท่ี ๓ โดยยกปนื ไว้เหนอื ศีรษะ และเพอื่ ปอ้ งกัน การพลดั หลงกนั ผมใหร้ น่ ระยะตอ่ เขา้ มาอกี การเดนิ ทางแบบนไี้ มค่ อ่ ยดเี ลย บางชว่ งน้�ำลกึ มาก บางช่วงลกู น้องไม่กล้าเดินไปเลย ท้ังท่อี ีกไมก่ ีก่ า้ วกจ็ ะ เป็นบริเวณน้�ำต้ืน ในฐานะผู้บังคับหมวดผมต้องเดินขึ้น-ลงไปมาระหว่าง แถวเพอื่ คอยกระตุ้น เวลาประมาณ ๒๓๐๐ ลูกน้องที่อยู่ข้างหลังนับยอดข้ึนมาว่า “หนึ่ง” น่ันหมายความว่า เมื่อนับคนข้างหน้าผมสามคน เราจะเหลือกัน ท้งั หมด ๕ คน แสดงวา่ ขา้ งหลังผมหกคนหายไป ผนู้ ำ� ทีด่ ีไมค่ วรพยายาม เป็นฮีโร่ เขาจะต้องไม่เดินน�ำเป็นคนแรกซ่ึงเป็นต�ำแหน่งท่ีอันตรายที่สุด 220

บนั ทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) โดยปกติ เราไมค่ วรสญู เสยี ผนู้ ำ� แตบ่ างครงั้ ผนู้ ำ� ไมส่ ามารถขอรอ้ งใหค้ นอน่ื ท�ำแทนตนในบางเร่ือง คราวนี้ผมจึงต้องออกไปตามหาลูกน้องเองเพราะ มันคือความรับผิดชอบของผม การตามหาลูกน้องที่พลัดหลงกลางน�้ำใน ยามคำ�่ คนื ไม่ใชเ่ ร่อื งสนกุ เลย การติดตอ่ สอื่ สารทางวิทยกุ ็ทำ� ไมไ่ ด้ อาจเป็น เพราะวิทยุเปียกน�้ำบางส่วน ผมต้องใช้วิธีคล�ำหาในความมืด แน่นอนว่า ตอนน้ีพวกที่หายไปคงกลัวสุดขีดและพร้อมที่จะเหน่ียวไกปืนได้ทุกเวลา ต่อสิ่งทเ่ี คลือ่ นไหวรอบ ๆ ก่อนที่ผมจะเริ่มออกไปตามหาลูกน้องที่เหลือ ผมให้ลูกน้องท่ีอยู่ กับผมขึ้นวางก�ำลังเพื่อซุ่มโจมตีบนตลิ่งพร้อมกับส่ังว่าถ้าผมไม่กลับมา ภายในหนึง่ ชั่วโมงใหเ้ ดินทางตอ่ ไปทห่ี มวดที่ ๓ เลย ความจริงผมรู้สึกกลัวท่ีต้องเดินคนเดียวกลางแม่น้�ำในยามค�่ำคืน เช่นน้ี ข้าศึกอาจจะอยู่ใกล้ ๆ และลูกน้องผมท่ีพลัดหลงอาจจะอยู่บนฝั่ง ที่ไหนสักแห่งและวางก�ำลังพร้อมจะซุ่มโจมตี หรือผมอาจจะเดินไปเจอ ลูกน้องเข้าพอดีเหมือนกับที่เทเลอร์เจอพวกเวียดกงเม่ือไม่นานมานี้ ใจหน่ึงก็กลัวว่าภารกิจจะล้มเหลวและความผิดมาตกที่ผม หัวใจผม เต้นถ่ีขึ้น เป้ที่หนักและเปียกน�้ำเหมือนจะดูดผมให้จมลงใต้น้�ำ ตอนน้ี ผมต้องหาลูกน้องทเ่ี หลอื ใหเ้ จอใหไ้ ด้ มนั เป็นความรับผดิ ชอบของผม ผมมองไปตรงหน้าเหน็ เปน็ จุดสีด�ำเขม้ กวา่ บริเวณอื่น มนั ต้องเปน็ บางอย่างผมเข้าไปใกล้ให้มากที่สุดโดยไม่ส่งเสียง และก็ต้องรับกับความ เส่ยี งทีว่ ่าถา้ เปน็ คนแล้วเขาเหนย่ี วไกผมเสรจ็ แน่ “คิง นน่ั นายใชไ่ หม” ผมเรยี กเบา ๆ แตถ่ ้าไมใ่ ช่คิงละ่ ผมจะทำ� อย่างไร ผมเองก็ไมร่ เู้ หมอื นกนั “ผู้หมวดหรอื ครบั ” เสียงเขาดูเหมือนจะกลวั มาก 221

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) “ไม่เป็นไรคงิ ไมต่ ้องกลัว ท�ำใจดี ๆ” ผมบอกคงิ แต่เสียงผมกลบั สัน่ เสียเอง ผมใช้วิธีคล�ำในความมืดเพื่อเช็กว่าเป็นใคร ในท่ีสุดทั้ง ๖ คน กอ็ ยคู่ รบ พวกเรารน่ ระยะตอ่ เขา้ มาและกเ็ ดนิ กลบั ไปรวมกบั พวกแรกทคี่ อย อยทู่ ฝี่ ง่ั เมอ่ื รวมกนั ไดแ้ ลว้ ผมเลอื กทจี่ ะเดนิ บนฝง่ั แทนเพอื่ ไปยงั หมวดที่ ๓ ตอนนี้พวกเราใกล้หมวดท่ี ๓ เข้าไปทุกที เนลถอดวิทยุเพ่ือเช็ด ให้แห้งในความมืด และพยายามวิทยุติดต่อกับหมวดที่ ๓ แต่ก็ไม่มีเสียง ตอบกลบั เราลองเชก็ ไปทจ่ี า่ แพลโลแมน เสยี งตอบกลบั มากป็ กติ แสดงว่า วิทยุยงั ใช้งานได้ดีอยู่ แตท่ ำ� ไมถงึ ไมม่ เี สียงตอบกลับจากหมวดท่ี ๓ ตอนน้ีพวกเราเดินหา่ งออกมาจากล�ำธารได้ประมาณ ๕๐๐ เมตร ผมสง่ั ใหห้ ยดุ และคดิ วา่ อยใู่ นบรเิ วณของหมวดท่ี ๓ แลว้ ผมตอ้ งตดิ ตอ่ ทาง วิทยกุ ับหมวดที่ ๓ ใหไ้ ดก้ ่อนเขา้ ไปใกลก้ วา่ นี้ หมวดท่ี ๓ ยงั คงไมต่ อบวทิ ยุ ในทส่ี ดุ ผมตดั สนิ ใจวทิ ยไุ ปทก่ี องรอ้ ย เพอ่ื ใหก้ องรอ้ ยตดิ ตอ่ อกี ทางหนง่ึ ๓๐ นาทผี า่ นไป หมวดที่ ๓ กย็ งั คงตดิ ตอ่ ไมไ่ ด้ พวกเราจะนง่ั อยอู่ ยา่ งนที้ งั้ คนื ไมไ่ ดแ้ นเ่ พราะภารกจิ กจ็ ะไมส่ ำ� เรจ็ ผมกะระยะว่าพวกเราอยู่ในระยะยิงของหมวดท่ี ๓ พอดี และการเดิน ดุ่ม ๆ เข้าไปอาจท�ำให้พวกเขาตกใจและยงิ ใสพ่ วกเราไดง้ า่ ย ๆ ผมเองไม่มี ความศรัทธาในภาวะความเป็นผู้น�ำของผู้หมวดที่ ๓ เลย การติดต่อทาง วทิ ยไุ มไ่ ดย้ งิ่ เปน็ การตอกยำ�้ ความคดิ นี้ ผมตดั สนิ ใจแลว้ วา่ ไมม่ ที างเลอื กเลย นอกจากเสี่ยงเดินเข้าไป และในสถานการณ์เช่นน้ีผมจึงต้องเดินน�ำเป็น คนแรก 222

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) เมื่อเดินไปได้ประมาณ ๕๐ เมตร ผมสะดุดพลุส่องสว่างเข้าให้ ท�ำให้บริเวณนั้นสว่างไปหมดและเปิดเผยต�ำแหน่งของผมในทันที ปืนกล ของหมวดที่ ๓ หนั ปากลำ� กลอ้ งมาทางผม ลูกน้องที่อยขู่ า้ งหลงั ทรุดหมอบ ทนั ควนั ผมรบี ตะโกนทนั ที “อย่ายิง” ดอนพารา่ งสงู ใหญข่ ้นึ มายืนขา้ งผม พรอ้ มสง่ เสียงตะคอก “อย่ายิง ไอบ้ า้ เอ๊ย!” รูปร่างใหญ่และเสียงตะคอกคงจะช่วยให้พลปืนกลมั่นใจว่าเรา ไม่ใช่เวียดกง ทหารในหมวดท่ี ๓ คุยกันเซ็งแซ่ว่าพวกเราช่างโง่เหลือเกิน ทีท่ ำ� แบบน้ี ตอนนีพ้ วกเราอย่ใู นพ้ืนทข่ี องหมวดท่ี ๓ เรียบรอ้ ยแล้ว ผมขอบคุณหมู่ดอน พร้อมกับเดินไปหาหมวดสมอลล่ีซึ่งก�ำลัง นอนหลับพร้อมกับพลวิทยุ ผมต�ำหนิเขาอย่างไม่เกรงใจ แต่เขาแก้ตัวว่า เขาและลูกน้องเหน่ือยมาทั้งวัน ผมจ้องตาเขาบอกให้รู้ว่ามันเป็นค�ำแก้ตัว ทใี่ ชไ้ มไ่ ด้ ผมไม่เสียเวลามาถกเถียงเร่ืองน้ีกับเขาเพราะมันไม่เกิดประโยชน์ เลย ผมอธบิ ายใหเ้ ขาฟงั ถงึ แผนการทพี่ วกเราตอ้ งทำ� ในคนื น้ี ผมจะขอทหาร ๔ นายจากหมวดท่ี ๓ ซง่ึ รวมถึงพลน�ำทางด้วยและจะออกจากที่นี่ในเวลา ๐๔๐๐ แผนการของเราคือท�ำการซุ่มโจมตีหลาย ๆ จุดในบริเวณรอยต่อ กบั เขตปฏบิ ตั กิ ารของกองรอ้ ยขา้ งเคยี ง เมอ่ื อธบิ ายทกุ อยา่ งเสรจ็ ผมมเี วลา นอนหลบั ประมาณ ๒ ชวั่ โมง ถงึ จะหลบั ทนั ทแี ตก่ ห็ ลบั ไมส่ นทิ เพราะภาระ ความรบั ผิดชอบยงั คงรบกวนสมองผมอยู่ ยามเช้าฝนตกลงมาปรอย ๆ บรรยากาศดูค่อนข้างจะหดหู่อย่าง บอกไม่ถูก พวกเราเดินกันอย่างเงียบเชียบมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก แตล่ ะคนไหลง่ องมุ้ จากเป้ท่ีหนักอึ้ง ใบหน้าท่ที าสพี รางดูดุดัน ดู ๆ ไปมันก็ แปลกดีเหมือนกันที่แต่ละคนท่ีมาจากต่างที่และอายุก็ยังอยู่วัยรุ่น เช่น 223

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) มาจากเมืองวอลโดสตา แซนดีเอโก โบลเดอร์ เมดิสัน และพอร์ตแลนด์ พวกเขามาเจอกันที่นี่เพ่ือจะฆ่าเด็กหนุ่มเอเชียที่จ้องจะสังหารพวกเขา เชน่ เดยี วกนั ในวนั พรงุ่ นหี้ รอื วนั ตอ่ ๆ ไป จะตอ้ งมแี มบ่ างคนไดร้ บั จดหมาย แลว้ ร้องไห้ แต่จะไม่มอี ะไรมาหยุดยัง้ การฆ่ากันในเช้าวนั น้ี เวลา ๐๕๓๐ พวกเราวางก�ำลังซุ่มโจมตี ๔ จุดเพ่ือซุ่มโจมตี แบบพื้นที่ครอบคลุมเส้นทางท่ีข้าศึกน่าจะเข้ามาโดยแต่ละจุดห่างกัน ๑๐๐ เมตร สามจดุ แรกมกี ำ� ลงั จดุ ละ ๔ คน และอกี จุดหน่งึ มี ๓ คน จุดท่ี ผมอยู่ซ่ึงอยู่ใกล้พุ่มไม้ใกล้แนวทางเดินมีเนล หนาน และทหารอีกคนที่ ยืมตัวมาจากหมวดที่ ๓ พวกเรานอนซุ่มอยู่บนพื้นที่เปียกแฉะ ในใจ ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าภรรยาผมเป็นอย่างไรบ้าง ผมเองก็อยากกลับบ้าน เช่นเดียวกบั ลกู นอ้ งผม หลายนาทีผ่านไปพวกเรานอกจากต้องต่อสู้กับข้าศึกแล้วยังต้อง มาต่อสู้กับความง่วงที่พร้อมจะจู่โจมได้ทุกเมื่อ และแล้วฝนท่ีตกปรอย ๆ กห็ ยดุ และแสงสวา่ งเรม่ิ จบั ขอบฟา้ ทหารทย่ี มื ตวั มาจากหมวดที่ ๓ กค็ ลาน ออกไปปัสสาวะ หนานชาวเวียดนามซึ่งอายุเข้าเลขสี่แล้วก็หลับไปโดย ไม่รู้ตัว ส่วนเนลก็ก�ำลังถอดวิทยุออกเพื่อเช็ดให้แห้ง ความชื้นตลอดคืน ทำ� ใหว้ ทิ ยใุ ชก้ ารไมไ่ ด้ ผมเขา้ ไปชว่ ยเนล ในใจอดสงสยั ไมไ่ ดว้ า่ จดุ ซมุ่ ทเี่ หลอื เป็นอย่างไรบา้ ง จังหวะน้ันเองพวกเวียดกง ๓ คนก็ได้เดินเข้ามาในจุดซุ่มของ พวกเรา โดยท่ีพวกเรายังไม่พร้อมยิง และพวกเวียดกงก็เดินผ่านไปยัง จุดซุ่มที่อยู่ถัดไป พวกเรารีบประกอบวิทยุเข้าด้วยกันและแจ้งให้จุดอื่น ๆ ทราบว่าข้าศึกได้เข้ามาในบริเวณ จังหวะใกล้เคียงกันข้าศึกอีกกลุ่มก็ได้ เดินเข้าไปในพื้นที่ของจุดซุ่มท่ี ๓ และไปสะดุดกับระเบิดเสียชีวิตท้ังหมด 224

บนั ทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ส่วนพวกเวียดกง ๓ คนแรกตกใจเสียงระเบิดรีบกระจัดกระจายกันหนี คนหน่ึงหนีมาทางจุดท่ีผมซุ่มอยู่ หนานยิงเข้าใส่โดนด้านข้างล�ำตัวล้มลง และเข้าไปซ�้ำอีก ๒ นัดท่ีหัว ส่วนอีก ๒ คนตะเกียกตะกายหนีไปจุดที่ ผบู้ งั คบั หมดู่ อนซมุ่ อยแู่ ละถกู ยงิ คนหนงึ่ เสยี ชวี ติ คาท่ี สว่ นอกี คนหนเี ขา้ ไป ในปา่ ใกล้ ๆ และผู้บงั คบั หมดู่ อนก็ตามเขา้ ไป เวยี ดกงคนนน้ั มุดลงไปในรทู ี่ ขุดเตรียมไว้ แน่นอนว่าเขาคุ้นเคยกับพ้ืนที่แห่งน้ีเป็นอย่างดี ดอนตะโกน เปน็ ภาษาเวียดนามใหเ้ ขาออกมา แตไ่ ม่มีเสยี งตอบ เขาเลยตะโกนอีกครงั้ ทนั ใดนั้นลูกกระสนุ กพ็ ่งุ ออกมาจากหลมุ ท่เี วียดกงคนนน้ั มุดลงไป ผ้บู งั คบั หมู่ดอนเลยตัดสินใจโยนลูกระเบิดลงไป ท้ังก้อนดิน ใบไม้ และช้ินเนื้อ กระเด็นปลิวว่อนออกมาจากหลุม จากน้ันดอนก็โยนระเบิดสังหารเข้าไป อกี ลกู เปน็ การปดิ เกม เขามองไปที่ทหารซึ่งเด็กสุดอายุเพิ่งจะ ๑๘ ปี และส่ังให้เข้าไป ในหลุมเพื่อน�ำร่างของเวียดกงคนนั้นออกมา น่ีเป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุด ในการฝึกให้ลูกน้องมีจิตใจท่ีแข็งแกร่งส�ำหรับสถานการณ์ในวันข้างหน้า ทหารคนน้ันก็เข้าไปลากเอาศพของทหารเวียดกงออกมา สภาพดูน่ากลัว มาก คือเละไปหมดท้ังปาก จมูก หรือดวงตาหายไปหมด บาดแผลเต็ม ทวั่ รา่ ง แตย่ งั มชี วี ติ อยู่ พวกเราไมส่ ามารถจะชว่ ยอะไรเขาได้ นอกจากทำ� ให้ เขาไมต่ อ้ งทรมาน ตอนนี้ภารกิจเป็นอันเสร็จส้ิน ไม่มีประโยชน์ท่ีจะอยู่ในพื้นที่ ซุ่มโจมตีอีกต่อไป ผมเป็นห่วงลูกน้องท่ีเฝ้าฐานอยู่ท่ีทรองแลม พวกเรา ออกเดินทางกลับไปท่ีหมวดที่ ๓ เพื่อส่งคืนทหาร ๔ นายท่ีมาช่วยใน ภารกิจในคืนนี้ และมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้เพ่ือกลับไปที่ บ้านของเรา 225

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) ผมเรยี กฐานทท่ี รองแลมวา่ บา้ น เพราะพวกเราอยกู่ นั ทนี่ นั่ และรสู้ กึ สบายใจและปลอดภยั มากกว่าอยู่ท่อี ่ืนในสถานการณ์แบบนี้ เพราะทุกคน ได้หล่อหลอมเป็นหนงึ่ เดยี วแลว้ เราอยากจะไปถึงบ้านเรว็ ๆ ถึงแมว้ ่าภารกิจจะประสบความสำ� เรจ็ แตพ่ วกข้าศกึ คงยงั ไม่ยอม วางมืองา่ ย ๆ เปน็ แน่ พวกมนั คงหาทางแกแ้ ค้นเราจนได้ ในตอนขากลบั พวกเวียดกงประมาณ ๑ หมู่ปืนเล็กได้ซุ่มโจมตีพวกเรา แต่กลุ่มกระสุน พุ่งสูงไม่โดนใคร แล้วพวกมันก็ว่ิงหนี แต่พวกเราไม่ยอมปล่อยให้พวกมัน ไปง่าย ๆ จึงออกไลล่ า่ ติดตามไป ต้งั แต่เม่ือวานผมเสยี ลูกนอ้ งไป ๓ คน แตพ่ วกเวยี ดกงเสยี คนไป มากกวา่ เราหลายเทา่ ในคราวนกี้ เ็ หมอื นกนั ถงึ แมว้ า่ พวกเราจะเหนอื่ ยและ อ่อนล้า แต่จิตใจก็ยังรุกรบ เม่ือติดตามข้าศึกไปได้ประมาณ ๒๐๐ เมตร ก็เจอกลุ่มกระท่อมอยู่ตรงหน้า คงต้องยิงกันสะบั้นหั่นแหลกกันอีกครั้ง ผมให้ลูกน้อง ๕ คนวางตวั เป็นหนา้ กระดานเพ่อื ยงิ คมุ้ กัน สว่ นอกี ๕ คน รุกไปถึงก็เจอชาวบ้านกลุ่มหน่ึงยืนอยู่ตรงพ้ืนท่ีส่วนกลาง และถัดไป ไม่กี่เมตรมีผู้ชายคนหน่ึงยืนอยู่ข้างยุ้งข้าว อายุน่าจะประมาณ ๑๘ ปี รปู รา่ งผอมสงู ผมมุ่งความสนใจไปท่ีชายคนนนั้ ทันที เพราะท่าทางดูมีพิรธุ พวกเราตะโกนสั่งให้ทุกคนอยู่กับที่อย่าขยับ ทุกคนท�ำตามหมดยกเว้น ชายคนที่ยืนข้างยุ้งข้าวที่เอียงตัวไปยังยุ้งข้าวทันที ผมรีบว่ิงไปท่ีเขาและ ฟาดลำ� กลอ้ งปนื เขา้ ทใี่ บหนา้ จนเขาลม้ ลงกบั พนื้ ผมยนื ครอ่ มตวั ชายคนนน้ั พร้อมกับเอากระบอกปืนเล็งไปที่หน้าอกพร้อมจะเหนี่ยวไก สายตาผมก็ สอดสา่ ยไปทีย่ ุ้งข้าวเพอื่ มองหาอาวธุ แตไ่ ม่เจอ มีผู้หญิงคนหน่ึงในกลุ่มน้ันคุกเข่าและขอร้องให้ผมไว้ชีวิต ลูกชายเขา พรอ้ มทั้งคลานมาทผ่ี ม เธอรูเ้ พราะดูจากสายตาผมว่าผมตัง้ ใจ 226

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) จะฆ่าลูกเขาแน่ ๆ ผมหันไปที่เด็กวัยรุ่นชายคนน้ัน และเห็นแขนขาเขา กระตุกเหมือนจะควบคุมไม่ได้ เขาหันมาย้ิมให้ผมพร้อมกับรอยปื้น สแี ดงทแี่ กม้ แนน่ อนแลว้ วา่ เขาเปน็ โรคชกั กระตกุ และการทเ่ี ขาเอยี งตวั ไป ที่ยุ้งข้าวก็เป็นเพราะเขาควบคุมตัวเองไม่ได้น่ันเอง ตอนท่ีผมยืนคร่อมบน ตัวเขา แมข่ องเขาก็เอาตัวไปกอดลูกไว้เป็นเกราะปอ้ งกนั ผมรีบหันหน้าหนี รู้สึกอายและผิดท่ีเกือบจะฆ่าคนพิการเข้าให้ ผมดึงผู้หญิงข้ึนและกล่าวขอโทษเธอเป็นภาษาอังกฤษและขอให้เธอ ให้อภัยผม ผมตบที่หัวของเธอเบา ๆ เธอเริ่มย้ิมได้เพราะรู้ว่าอันตรายได้ ผ่านพ้นไปแล้ว ผมหันกลับไปท่ีเด็กชายคนนั้นพร้อมกับเช็ดเลือดที่แก้มและฝุ่น ท่ีจับเต็มเส้ือผ้า เขายิ้มให้ผมเป็นสัญลักษณ์ท่ีบอกให้รู้ว่าผมได้รับการ ให้อภัยแล้ว ผมเกือบจะฆ่าเขาต่อหน้าญาติ ๆ ที่ยืนมองอยู่แล้ว นี่ถ้าเรา ยืนอยู่ห่างกันพอสมควรผมคงยิงเขาไปแล้ว น่ีเป็นเพราะระยะมันใกล้ เกนิ ไปเลยทำ� ใหผ้ มเลอื กทฟ่ี าดเขาดว้ ยลำ� กลอ้ งปนื แทน ถา้ ผมฆา่ เขาขน้ึ มา จรงิ ๆ มันกค็ งไมผ่ ดิ กฎหมายหรอื ผดิ ศีลธรรมเพราะอยู่ในสภาวะสงคราม แต่มันคงท�ำให้ผมรู้สึกผิดในใจไปอีกนาน เหมือนด่ังท่ีเนลพูดตอนที่ ฟริกเกอรต์ ายว่า “มันกเ็ ท่านน้ั เอง” ตอนนถี้ อื วา่ จบภารกจิ แลว้ ผมกำ� ลงั พาลกู นอ้ งกลบั ไปทท่ี รองแลม สำ� หรบั วนั นก้ี ารเขน่ ฆา่ กนั ไดจ้ บแลว้ มหี ลาย ชีวติ ได้ตายไปและพรงุ่ นี้กเ็ ริม่ ใหม่เป็นเช่นนี้ 227

บทท่ี ๒๓ จบภารกิจ เวลาของผมในฐานะผ้บู งั คับหมวดปนื เลก็ ในสนามรบใกลจ้ ะหมด ลงแล้ว ซึ่งแนวทางการปฏิบัติที่กองทัพบกสหรัฐ ท�ำคือการให้นายทหาร อยู่ในสนามรบประมาณครึ่งหนึ่งของวาระในเวียดนามและเวลาที่เหลือ ให้ปฏิบัติหน้าท่ีอื่นในแนวหลัง หรือในที่ท่ีเส่ียงอันตรายน้อยลง ผมได้รับ การทาบทามใหป้ ฏบิ ตั หิ นา้ ที่ ณ ทบี่ งั คบั การกองพนั คอื ใหเ้ ลอื ก ๒ ตำ� แหนง่ แตผ่ มคงไม่เลอื กถ้าผู้บังคับบัญชาใหผ้ มเปน็ คนตดั สินใจ เพราะลูกน้องผม ยงั ตอ้ งทำ� งานอยทู่ ฐ่ี านตอ่ ไปจนกวา่ จะไดร้ บั บาดเจบ็ หรอื เสยี ชวี ติ พวกเขา ไม่มีโอกาสเลือกเท่านายทหารอย่างผม ผมไม่สามารถจะเสแสร้งท�ำตัวให้ ปกติได้ เม่ือรู้ทั้งรู้ว่าลูกน้องเรายังต้องเส่ียงอันตรายอยู่ ผู้น�ำท่ีดีต้องไม่ท้ิง ลูกน้อง แต่ธรรมเนียมปฏิบัติในเร่ืองการหมุนเวียนนายทหารไปปฏิบัติ หน้าท่ีท่ีเวียดนาม กองทัพบกสหรัฐได้ท�ำมานานแล้วเพ่ือให้นายทหาร มีโอกาสได้รับประสบการณ์ในสนามรบเท่าเทียมกัน เพราะสหรัฐไม่ได้ เข้าร่วมสงครามนานมากนับตั้งแต่สงครามเกาหลีจบสิ้นลง แต่วงรอบใน การหมุนเวยี นนายทหารในเวยี ดนามทุก ๆ ๖ เดือน เกิดจากสมมตฐิ านวา่ สงครามจะไม่ยืดเยื้อยาวนาน แต่ในความเป็นจริงสงครามเวียดนามเป็น สงครามที่ยืดเยื้อยาวนานท่ีสุดในประวัติศาสตร์สหรัฐไปเสียแล้ว และ 228

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) อะไรก็ตามท่ีกองทัพได้ตกลงใจปฏิบัติไปแล้ว รวมถึงการหมุนเวียน นายทหารไปรบ ก็เป็นเรื่องยากท่ีนายทหารตัวเล็ก ๆ อย่างผมจะแก้ไข อะไรได้ ผมไดก้ ลายเปน็ ผบู้ งั คบั หมวดทม่ี ปี ระสบการณใ์ นการรบมากทสี่ ดุ ในกองพันหรืออาจจะในกองพลน้อยไปแล้วในตอนน้ัน และอัตราการ สูญเสียของผู้บังคับหมวดในสนามรบก็มีสูงมาก ด้วยอายุของผมตอนน้ัน และทตี่ งั้ ของหมบู่ า้ นทรี่ บั ผดิ ชอบคอื ทรองแลม ซง่ึ อยใู่ นถนิ่ ของพวกเวยี ดกง ท�ำให้ผมได้รบั ประสบการณส์ งครามอย่างมาก ตลอดต้นเดือนธันวาคมมีข่าวลือว่าจะมีผู้บังคับหมวดคนใหม่มา แทนผม แต่ผมก็ไม่สนใจเพราะผู้บังคับกองร้อยเพิ่งย้ายออกไป และมัน อาจจะเป็นเหตุผลให้ผมอยู่ที่นี่ได้นานขึ้น แต่ผู้บัญชาการกองพลน้อยได้ เสนอชอ่ื ผมเปน็ นายทหารคนสนทิ แทนคนเกา่ คอื นายพลสว่ นมากมกั ชอบ เอานายทหารเดก็ ๆ ทเี่ พง่ิ ผา่ นประสบการณใ์ นการรบไวใ้ กล้ตัว เพราะวา่ สามารถให้ข้อมูลข่าวสารเก่ยี วกบั สนามรบไดด้ ี เป็นตน้ ว่า ทหารในสนาม คิดอย่างไร เปน็ ตน้ ท่านนายพลคงคดิ วา่ ผมเหมาะกับตำ� แหน่งนม้ี าก และ ดเู หมอื นผมจะไมม่ ที างเลอื กมากนกั แตผ่ มกย็ งั มเี วลาอยบู่ า้ งเลก็ นอ้ ยเพราะ นายทหารคนสนิทคนปัจจุบนั ยังไมพ่ ร้อมจะยา้ ยออกไป ในตอนเชา้ ของวนั คริสตม์ าส ผมเรียกทหารทง้ั หมดมารวมกัน ใน คืนก่อนหน้าผมไม่ได้ให้ทหารออกไปลาดตระเวนเพราะอยู่ในช่วงหยุดยิง ช่ัวคราว ผมมองไปที่ลูกน้องทั้งหมด มีหลายคนท่ีเคยร่วมฉลองในวัน ขอบคุณพระเจ้าและหายหน้าไปโดยไม่ได้กลับมา และแทบทั้งหมดที่ หายหน้าไปไม่มีใครได้กลับไปสหรัฐ เพราะท�ำหน้าท่ีได้ครบเทอม และ ยังมีอีก ๓ คนที่บาดเจ็บ นอกจากคิลลิแกน เทเลอร์ และเจมส์แล้ว 229

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) ยังมีคนได้รับบาดเจ็บอีก ๓ คน เสียชีวิต ๒ คน และการสูญเสียก็ยังคง เกดิ ขน้ึ อยตู่ ่อไป เมื่อลูกน้องผมน่ังลง หรือยืนก้มตัวอยู่รอบ ๆ ผม ผมก็อธิษฐาน และขอพรจากพระเจ้าให้ท่านคุ้มครองลูกหลานของท่านให้ปลอดภัยและ ให้ครอบครัวของพวกเขาปลอดภัยด้วย ถึงแม้บรรยากาศจะไม่เหมือน วันคริสต์มาสแต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเสียเลย จากน้ันผมก็บอกให้ลูกน้อง พักผ่อนเอาแรง เพราะตลอด ๒๔ ชั่วโมงที่ตกลงกันว่าจะหยุดยิงท้ัง ๒ ฝา่ ย พวกขา้ ศกึ คงเตรยี มการบางอยา่ งไวร้ อเลน่ งานพวกเราอยู่ และเมอ่ื ครบ ๒๔ ชว่ั โมง เราต้องท�ำงานใหม้ ากขึน้ เพอ่ื เตรียมรับมอื แต่ผมคิดผิดถนัด ข้าศึกไม่สนใจประเพณีของพวกเราเกี่ยวกับ คริสตม์ าสแม้แตน่ ้อย ส่ิงทีพ่ วกมนั มอบใหใ้ นวันนั้นคือลูกระเบดิ ในขณะท่ี จา่ แพลโลแมนและผมกำ� ลงั เตรยี มทำ� อาหารมอื้ พเิ ศษในเวลา ๑๑๐๐ ขา้ ศกึ กย็ งิ กระสนุ ค. เขา้ มา ลกู ระเบดิ ๑ ลกู จากทง้ั หมดทยี่ งิ เขา้ มา ๕ ลกู กต็ กลง มาใกล้ ๆ ที่พวกเราอยู่แต่ไม่มีใครเป็นอะไร และทุกคนก็พุ่งหลบลงไปใน หลุมทันและพยายามมองหาว่าลูกระเบิดมันมาจากไหน ปรากฏว่า ระเบิดท้ัง ๕ ลูกไม่ได้ท�ำความเสียหายแก่พวกเรามากนัก ผมปล่อยให้ แพลโลแมนเตรียมอาหารไปตามปกติ ส่วนผมน�ำลูกน้อง ๑ หมู่ปืนเล็ก ออกไปท�ำการไล่ล่าหาที่อยู่ของข้าศึกและท�ำให้ข้าศึกถอยออกไป ในตอน บ่าย จ่าแพลโลแมนน�ำก�ำลังอีก ๑ หมู่ปืนเล็กออกไปลาดตระเวน ในขณะท่ีผมพักผ่อนอยู่ในฐาน และถึงแม้ว่าข้าศึกจะไม่สนใจเรื่อง วนั ครสิ ตม์ าสของเราแตผ่ มและลกู นอ้ งกส็ ามารถพกั ผอ่ นไดบ้ า้ งตามอตั ภาพ ตกบ่ายแก่ ๆ พวกเราโดนโจมตอี กี เปน็ ครงั้ ท่ี ๓ และ ๔ และการพักผ่อน ในวันพิเศษก็เป็นอันส้ินสุด ท่ีร้ายไปกว่าน้ันกองร้อยวิทยุมาแจ้งว่า ข้าศึกประมาณ ๑ หมู่ปืนเล็กได้ยิงเข้ามา ณ ที่บังคับการกองร้อยและ 230

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) ถอนตัวไปทางทิศใต้ หนา้ ท่ีของพวกเราคือต้องสกดั ก้นั ไวใ้ หไ้ ด้ ผมน�ำกำ� ลงั ประมาณ ๑ หมปู่ นื เลก็ เพมิ่ เติมก�ำลงั เคล่อื นทอี่ อกไป ทางทิศเหนือ แล้ววางก�ำลังเพ่ือซุ่มโจมตีแบบเร่งด่วน ข้าศึกไม่ปรากฏตัว และเน่ืองจากเหลือเวลาอีกแค่ ๙๐ นาทีก็จะหมดแสงสว่าง ผมจึงพา ลกู นอ้ งเดนิ กลบั ฐาน แตอ่ อ้ มไปทางทศิ ตะวนั ตกกอ่ นเพอื่ ไมใ่ หย้ อ้ นรอยเดมิ พวกเราเดินไปถึงล�ำธารสายหนึ่ง ผมตัดสินใจข้ามโดยใช้สะพาน ทชี่ าวนา ๒ คนทที่ ำ� งานอยดู่ า้ นหนา้ เพง่ิ จะขา้ มไป เพราะมนั นา่ จะปลอดภยั จากกับระเบิด อีกอย่างยังเป็นวันคริสต์มาสอยู่ ผมไม่อยากให้ลูกน้อง เครียดจนเกินไป แต่ผมก็ไม่ประมาท ใช้วิธีข้ามทางยุทธวิธีคือมีการระวัง คุม้ กนั เสมอ ในขณะท่ีคนสุดท้ายก�ำลังข้าม เวียดกงคนหน่ึงก็โผล่ข้ึนมาจาก ใต้น�้ำพร้อมท้ังยกปืน เอเค-๔๗ ยิงใส่พวกเรา แต่กระสุนพุ่งสะเปะสะปะ ไม่ถูกใคร แต่ทหารคนสุดท้ายทข่ี า้ มด้วยการเดินถอยหลังก็ยิงปนื เอ็ม-๑๖ สวนไป แตก่ ไ็ ม่ถูกเชน่ กนั และเวยี ดกงคนนัน้ กด็ ำ� น้ำ� หนไี ป พวกเรางงมาก มนั เหมอื นกบั กำ� ลงั ตอ่ สกู้ บั เรอื ดำ� นำ�้ ขา้ ศกึ มาจาก จุดไหนและจะไปไหนไม่มีใครรู้ แต่ท่ีแน่ ๆ คือมันวางแผนหลบหนีเอาไว้ ก่อนแล้ว ผมกระโดดลงไปในน้�ำและพบว่ามันลึกถึงระดับหน้าอก ในเมื่อ ไม่สามารถใช้ปืนยิงได้ ผมจึงตัดสินใจขว้างระเบิดมือไปที่จุดท่ีเวียดกง คนนน้ั ดำ� นำ้� หายไป ลกู แรกไม่ระเบิด ผมขว้างไปอีกลูก คราวนี้ระเบิดขึน้ ท้งั สองลูกและทำ� ให้ต้นไม้ใหญท่ ่ีอยู่บนฝ่งั ลม้ ลงมาเกอื บจะทับผม มันคงดู ตลกถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นต่อจากน้ี แต่แล้วร่างของเวียดกงคนน้ัน ก็โผล่ขึ้นมาจากน้�ำเหมือนปลาท่ีถูกอัดจากแรงระเบิด ท่ีใบหน้าของมันไร้ บาดแผล แต่กลายเปน็ สีเขยี วช้�ำ 231

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ลูกน้องผมคนหน่ึงตรวจเจอทางเข้าท่ีอยู่ใต้น้�ำท่ีเวียดกงคนน้ันมุด เข้าไปและในทางเข้านั้นก็ท�ำเป็นที่อยู่ที่คนคนหนึ่งสามารถเข้าไปผูกเปล นอนได้ ต้องยอมรับในความกล้าหาญและอดทนของเวียดกงคนน้ีมากท่ี จุดตะเกียงในอุโมงค์เล็ก ๆ น้ันเพื่อรอคอยโอกาสท่ีจะได้จู่โจมพวกเรา พวกเราแบกเขาไปท่ีหมู่บ้านทรองแลม เพื่อให้ร่างของเขาได้รับการฝัง อย่างถูกต้องจากเพอื่ นรว่ มชาติ ในช่วงเยน็ ของวนั พวกเราถูกโจมตอี ีกด้วย กระสนุ วถิ โี คง้ ของขา้ ศกึ จะวา่ ไปแลว้ วนั ครสิ ตม์ าสของพวกเราแทบจะไมม่ ี ความหมายเลย และหลังเท่ียงคืนพวกเราก็ออกไปลาดตระเวนอีกเป็น ครงั้ แรกหลงั จากหมดห้วงของการหยดุ ยงิ ชั่วคราว เป็นที่ชัดเจนว่าข้าศึกก�ำลังเตรียมการที่จะบุกพวกเราอีกครั้ง และการข่าวก็เตือนว่าให้พวกเราระวังการโจมตีจากเวียดกงประมาณ ๑ หรือ ๒ กองร้อย และจะมีก�ำลังสมทบจากทหารเวียดนามเหนือด้วย อยา่ งไรกต็ าม หมวดของผมจะไมไ่ ดร้ บั กำ� ลงั เพมิ่ เตมิ เพราะขา้ ศกึ ไดท้ ำ� การ กดดันตลอดท้ังพ้ืนท่ี หมวดลาดตระเวนของกองพันถูกจู่โจมโดยไม่รู้เนื้อ รู้ตัวจากหน่วยแซปเปอร์ข้าศึกท่ีเปิดทางให้ก�ำลังส่วนใหญ่บุกลุยเข้าไปถึง ในฐาน ก�ำลังส่วนใหญ่ของหมวดถูกฆ่าตายหรือบาดเจ็บ แต่ตัวผู้หมวด และก�ำลังอีกส่วนหนึ่งรอดมาได้ ต่อมาเขาก็ถูกย้ายไป แต่มันก็ไม่ช่วย อะไรส�ำหรับการสญู เสยี ท่เี กิดขน้ึ ไปแลว้ ผมไม่ได้กังวลมากนักในเร่ืองก�ำลังเพิ่มเติมจากหน่วยเหนือ เพราะม่ันใจในความสามารถของหมวดที่จะต้านทานการโจมตีขนาดใหญ่ เอาไวไ้ ด้ ตราบใดทเี่ ราไมท่ ำ� อะไรโง่ ๆ ผมรอคอยดว้ ยการใชก้ ารลาดตระเวน อย่างรุกรบเพอ่ื เป็นการปอ้ งกันมใิ หข้ า้ ศกึ รวมก�ำลงั เข้าประชดิ เราไดง้ า่ ย ๆ และในฐานของเราก็มีการเข้มงวดด้านวินัยในการเตรียมการต้ังรับเป็น อย่างดี ไมม่ ที าง ผมม่นั ใจว่าข้าศึกจะไม่สามารถบกุ ฐานเราได้งา่ ย ๆ 232

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) แตผ่ มประเมนิ จติ ใจขา้ ศกึ ตำ่� ไป บางทคี วามเหน็ ตา่ งทางการเมอื ง ก็ท�ำให้มนุษย์ท�ำอะไรท่ีเกินกว่าจะคาดการณ์ได้ในแง่มนุษยธรรม และ ท้ายท่ีสดุ พวกเราก็ต้องเสียหมู่บา้ นทรองแลม คนื วนั ที่ ๒๘ ธนั วาคมดูผวิ เผนิ กไ็ ม่ต่างอะไรจากคนื อ่ืน ๆ ผมส่ง ชุดลาดตระเวนตอนกลางคืนออกไปตามปกติ พร้อมกับตรวจความพร้อม ของฐานในการตง้ั รับ เวลาประมาณ ๒๐๐๐ - ๒๒๐๐ ผมงบี หลบั เอาแรง สว่ นจา่ แพลโลแมนคอยดแู ลความเรยี บรอ้ ยของลกู นอ้ งในฐาน เวลา ๒๒๒๐ ผมเช็กยอดลูกน้องที่เพิ่งกลับเข้ามาจากการลาดตระเวน ถึงแม้ว่าลูกน้อง ชุดที่ออกไปจะรายงานว่าไม่พบอะไรผิดปกติ แต่ผมก็ตัดสินใจออกไปกับ ชุดลาดตระเวนชุดใหม่ในเวลาประมาณเที่ยงคืน ระหว่างท่ีรอผมก็คุยกับ ทหารใหมท่ ชี่ อื่ มาร์ค คลีเมนซ์ จากเมอื งดมิ อยน์ รัฐไอโอวา ซง่ึ ทำ� หน้าที่ เป็นพลปืนกล คลีเมนซ์เป็นคนพูดเสียงเบาและดูเหมือนจะชอบหน้าท่ี ทีร่ ับผดิ ชอบ และรู้สกึ ไมป่ ระหมา่ กบั ภารกจิ แรกน้ีเลย ดว้ ยความมั่นใจว่า คงไม่มอี ะไรเกดิ ขน้ึ ผมสงบนิง่ และมองไปที่หม่บู ้านทรองแลม ไมม่ แี สงไฟ ให้เห็น ไม่มีเสียงพูดคุย มันช่างสงบอะไรเช่นนี้ มันเหมือนกับเมือง เบธเลเฮมทผ่ี มจนิ ตนาการตอนเปน็ เดก็ ไมม่ ผี ดิ กระทอ่ มหญา้ แฝกทใ่ี ชเ้ ปน็ ทพ่ี กั พงิ ของผคู้ นและววั ควายทช่ี าวบา้ นเลยี้ งไวใ้ ชง้ านกลางแจง้ ใตด้ วงดาว ช่างเป็นภาพท่ีสงบและสวยงาม ผมหันไปคุยกับคลีเมนซ์ ขณะนั้นเวลา ใกล้จะถงึ ๒๓๐๐ แลว้ อกี ไมน่ านหมู่ ๒ ก็จะออกไปลาดตระเวน จู่ ๆ กเ็ กดิ ระเบดิ ทก่ี ระทอ่ มหลงั หนง่ึ ในหมบู่ า้ นเสยี งดงั สนนั่ ไฟลกุ โชตชิ ว่ งไปทวั่ “โอพ้ ระเจา้ ” คลเี มนซร์ อ้ ง และมองไปทห่ี มบู่ า้ นจากบงั เกอร์ กระสอบทรายท่ีเขาอยู่ นี่เป็นคร้ังแรกที่เขาได้เห็นสงครามกับตาตัวเอง “ก้มหัวลงคลีเมนซ์” ผมเองก็ก้มหลบลูกกระสุนและสะเก็ดระเบิดที่ อาจจะมาทางพวกเรา ผมได้ยินจ่าแพลโลแมนตะโกนบอกให้ลูกน้อง 233

บนั ทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) เตรียมพร้อมรับมือการโจมตีที่จะตามมา เสียงระเบิดดังข้ึนอีกหลายลูก พร้อมทั้งเสียงปืนกล พวกเราพยายามมองหาว่าเสียงมาจากทิศไหน “จา่ แพลโลแมน พวกมนั ยิงใส่อะไร” ผมตะโกนถาม “ผมมองไม่เหน็ อะไร เลย” เสียงแพลโลแมนตะโกนตอบกลับมา แต่ถูกกลบด้วยเสียงระเบิด จนฟังไม่ถนัด แต่ผมไม่จ�ำเป็นรอค�ำตอบจากแพลโลแมนแล้ว เม่ือเห็น ผู้หมวดตางจากกองก�ำลังของรัฐบาลเวียดนามใต้ว่ิงมาทางฐานเรา พร้อมกับขอเข้ามาในฐาน “โอ้พระเจ้า” ผมร้องออกมา “พวกมันก�ำลังท�ำลายหมู่บ้าน” น่ีมันเป็นการสังหารหมู่ชัด ๆ หนานก�ำลังถามหมวดตางอย่างตื่นเต้น ตางทิ้งลูกน้องมาหาเรา แต่พวกเขาไม่ใช่เป้าหมายของการโจมตี พวก เวยี ดกงบกุ เขา้ มาทางทศิ ตะวนั ออกของหมบู่ า้ น พวกมนั บกุ ไปตามกระทอ่ ม ทีละหลงั โยนระเบดิ เขา้ ไปและยิ่งทกุ สงิ่ ทุกอย่างที่เคลอ่ื นไหว ผมนึกภาพแล้วรู้สึกสยอง หมู่บ้านก�ำลังจะกลายเป็นสนามรบ ท่ีผ่านมาผมพยายามเลี่ยงไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบน้ีถึงแม้ว่าจะเส่ียงด้วย ชีวิตของพวกเราเองก็ตาม แต่คืนนั้นผมเล่ียงไม่ได้ ถึงอย่างไรข้าศึกก็จะ ทำ� ลายหมบู่ ้านใหส้ ิน้ ซาก ผมจะตอ้ งรบกับข้าศึกในที่ที่พวกมนั เลอื ก หรอื ไม่ก็มองมันท�ำลายหมู่บ้านทีละส่วน ๆ อยู่ห่าง ๆ ยุทธวิธีของพวกมัน ฉลาดมาก ผมจะเป็นไอ้โง่ถ้าผมออกไปสู้กับมันที่นั่น แต่ถ้าผมอยู่เฉย ๆ ผมกเ็ ป็นไอร้ ะย�ำตัวหนึ่งเหมือนกนั “จ่าแพลโลแมนเหลอื หมู่ท่ี ๓ ไว้ท่ฐี านและมากับผม พวกเราจะ ตีโต้ตอบเข้าไปในหมู่บ้านในอกี ๒ นาที” 234

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) เราไม่มีเวลาขอรับการสนับสนุนกระสุนส่องสว่างจากกองพัน ก�ำลัง ๒ หมู่ปืนเล็กและกองบังคับการหมวดก�ำลังคุกเข่าอยู่ตรง ช่องทางออกขณะท่ีผมออกค�ำส่ังท่ามกลางเสียงปืนและเสียงหวีดร้อง มาจากหมู่บ้าน “ผลักดันพวกเวียดกงออกไปจากหมู่บ้านให้เร็วที่สุด ระวังอย่ายิงชาวบ้าน สังเกตให้ดีเพราะพวกเขาไม่มีอาวุธ ทหารรัฐบาล เวยี ดนามใตอ้ าจจะสู้ ให้พวกเราใชด้ ลุ พินจิ เอาเอง” ผมตบพลุส่องสว่างด้วยฝ่ามือ แพลโลแมนตบพลุลูกที่สองตาม พวกเราวง่ิ ออกไปทห่ี มบู่ า้ นขณะทพี่ ลลุ อยขนึ้ ไปบนทอ้ งฟา้ ภาพแรกทเี่ หน็ น่าสยดสยองเหลือเกิน ผู้หญิงคนหนึ่งก�ำลังอุ้มลูกที่ไม่มีศีรษะผ่านผมไป โดยทตี่ วั เธอเองก็แขนซา้ ยเกือบจะขาด ขา้ งหลังมเี วียดกง ๒ คนกำ� ลังจะ ยงิ เธอ ด้วยความโกรธผมยิงใส่พวกมนั เขา้ ที่หน้าจนลม้ ลง หมู่ที่ ๑ เคล่ือนที่ผ่านผมไป ในขณะท่ีหมู่ที่ ๒ ท่ีน�ำโดย จ่าแพลโลแมนบุกข้ึนไปทางซ้าย แสงไฟไหม้จากกระท่อมบ่งบอกได้ว่า พวกเวียดกงได้ท�ำอะไรลงไป มีเด็กผู้หญิง ๒ คนว่ิงมาท่ีผมทั้งน้�ำตา มองเพยี งแวบ๊ เดยี วกร็ วู้ า่ พวกเธอไดร้ บั บาดเจ็บจากสะเกด็ ระเบิด “มาอยขู่ า้ งหลงั นแี่ ละกอ็ ยา่ ไปไหน” ผมตะโกนบอกเดก็ ทง้ั สองคน เป็นภาษาองั กฤษและเวียดนามผสมกนั ภารกจิ ของพวกเวยี ดกงในคนื นค้ี อื การฆา่ ชาวบา้ นใหไ้ ดม้ ากทส่ี ดุ และดูเหมือนพวกมันจะท�ำส�ำเร็จ แต่พวกมันไม่คิดว่าเราจะเข้ามาปะทะ แบบซง่ึ ๆ หนา้ ในช่วงเวลาแวบ่ เดียวทีพ่ วกมันสบั สน เราจึงได้เปรยี บ แตก่ ำ� ลงั ในสว่ นทส่ี องปรบั ตวั ไดท้ นั และหนั มายงิ ใสเ่ รา พลปนื เลก็ ของเราคนหนง่ึ ถกู กระสนุ เอเค-๔๗ จนมอื แหลก คนทส่ี องถกู สะเกด็ ระเบดิ ท่สี ะโพกซ้ายจนกระดูกแหลก แตเ่ รายังคงบุกเขา้ ไปเพื่อฆ่าพวกมนั 235

บนั ทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) ผมสง่ั ใหจ้ า่ แพลโลแมนปรบั รปู ขบวนหมทู่ ี่ ๒ ใหข้ น้ึ มาเคยี งขา้ งกบั หมู่ที่ ๑ เพ่ือให้ง่ายต่อการควบคุมและเพ่ือป้องกันการยิงกันเอง ทหารท่ี รอดชีวติ จากหมวดทหารของรัฐบาลเวียดนามใต้มาร่วมสมทบกับเรา ท่ามกลางกลุ่มควันและเปลวไฟ มีผู้หญิงคนหน่ึงอุ้มลูกชายใน อ้อมกอดและวิ่งมาหาเรา เธอส่งร่างของเด็กให้ผมเพ่ือให้ช่วย ร่างของ เด็กพับงอเป็นสองท่อนและเด็กได้เสียชีวิตไปแล้วโดยมีรอยแผลลึก ท่ีกลางหลัง ผมจ้องหน้าเธอพร้อมกับบอกว่า “เอาไว้ก่อนนะ เดี๋ยวผม จะมาช่วยคุณ” พวกเราผลักดันข้าศึกไปจนถึงชายขอบของหมู่บ้าน ตอนน้ี ประมาณ ๑ ใน ๔ ของหมู่บ้านถูกไฟไหม้ และทหารอเมริกันอีก ๑ คน ถูกยิงเข้าที่หน้าอกทะลุปอดเสียชีวิตทันที แต่เราท�ำเอาพวกมันถึงกับ หลังหัก ศพของพวกเวียดกงนอนอยู่เกลื่อนกลาด โดยเฉพาะบริเวณ ลวดหนาม ผมส่งหมู่ที่ ๑ ออกไปไล่ติดตามข้าศึกเลยหมู่บ้านออกไปเป็น ระยะทางกว่า ๓๐๐ เมตร ส่วนผมกับลูกน้องที่เหลือมาดูแลหมู่บ้าน ทรองแลมที่อยู่ในสภาพท่ีถูกไฟไหม้ ผู้บาดเจ็บและเสียชีวิตนอนเกลื่อน ไปหมด ผู้ที่รอดชวี ิตต่างก็ร้องไหอ้ ยา่ งน่าเวทนายิง่ นัก เดก็ ๆ ต่างกร็ อ้ งไห้ บ้างก็กอดกัน บ้างก็ร้องหาพ่อแม่หรือปู่ย่าตายาย มีผู้หญิงคนหนึ่งอุ้มลูก ท่ีเสียชีวิตและมีขาข้างเดียว ผมเห็นแล้วต้องขบกรามแล้วหันหน้าไป ทางอน่ื งานทผี่ มตอ้ งทำ� หลงั จากนแี้ ทบจะเปน็ ไปโดยอตั โนมตั ิ อนั ดบั แรก คือ คน้ หาให้ท่วั ท้งั หม่บู า้ นเพือ่ หาข้าศกึ ทอี่ าจหลงเหลอื อยู่ อันดับสองคือ การรวบรวมผู้บาดเจบ็ เพอื่ รบั การรักษา อันดับสาม ตอ้ งวางมาตรการเพือ่ 236

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) ให้มั่นใจว่าข้าศึกจะไม่ย้อนรอยกลับมาโจมตีพวกเราที่หมู่บ้านและท่ีฐาน ซึ่งมีก�ำลังแค่หยิบมือเดียว ในใจผมคิดวางแผนส�ำหรับสิ่งที่จะต้องท�ำอยู่ ตลอด แตล่ กึ ๆ แลว้ ผมรสู้ กึ โกรธจดั เพราะสง่ิ เลวรา้ ยทส่ี ดุ ไดเ้ กดิ ขน้ึ พวก เวียดกงได้โจมตีหมู่บ้านตรง ๆ สังหารชาวบ้านซึ่งอาจเป็นญาติตัวเองไป มากมาย มนั ไมน่ า่ เชอ่ื วา่ จะเกดิ ขน้ึ แตก่ เ็ กดิ ขน้ึ แลว้ ขา้ ศกึ จะตายไปเทา่ ไหร่ ไมส่ ำ� คญั แตท่ แี่ น่ ๆ หมบู่ า้ นทรองแลมกลายเปน็ ความพา่ ยแพข้ องพวกเรา ไปเสียแล้ว พวกเราชาวอเมริกันเข้ามาต่อสู้เพื่อวัตถุประสงค์ท่ีจ�ำกัด แต่ พวกเวียดกงต่อสู้เพื่อวัตถุประสงค์ทางการเมืองท่ีมีข้อจ�ำกัดน้อยกว่า แน่นอนว่าถ้าเปน็ อยา่ งน้ีพวกเราแพต้ ง้ั แตเ่ ริม่ รบแลว้ หมู่บ้านทรองแลมได้กลายเป็นเป้าหมายของพวกเวียดกงมานาน แล้ว ส�ำหรับชาวอเมริกันและรัฐบาลเวียดนามใต้ หมู่บ้านน้ีคือตัวแทน อ�ำนาจของสหรัฐ และเวียดนามใต้ในจังหวัดเล็ก ๆ ท่ีช่ือบินดิน ซ่ึง ก่อนหน้าน้ีเคยอยู่ภายใต้อิทธิพลของพวกคอมมิวนิสต์เวียดกง ส�ำหรับ พวกเวียดกง การท่ีหมู่บ้านน้ียังต้ังอยู่ได้เท่ากับเป็นการดูหมิ่นศักด์ิศรี ของพวกมัน ซึ่งได้ควบคุมพื้นท่ีส่วนใหญ่ของต�ำบลแทมควานไว้ได้แล้ว ตราบใดท่ีหมู่บ้านทรองแลมยังต้ังอยู่ได้ มันจึงไม่ต่างกับก้างขวางคอ พวกเวยี ดกง ผมรตู้ ง้ั แตแ่ รกแลว้ วา่ คนในหมบู่ า้ นบางสว่ นฝกั ใฝพ่ วกคอมมวิ นสิ ต์ เวียดกง แต่ก็เพียงบางส่วนเท่าน้ัน ไม่ใช่ท้ังหมด และส�ำหรับพวก เวียดกงบางคน พ่อแม่ลูกและภรรยาก็อยู่ในหมู่บ้านนี้ด้วย ผมจึงคิดว่า ที่นี่เป็นท่ีส�ำหรับหลบภัยหรือที่อยู่ที่ปลอดภัยท่ีสุดส�ำหรับทั้งสองฝ่าย และหน้าท่ีของหมวดผมก็คือรักษาหมู่บ้านนี้ไว้ให้ได้นานท่ีสุด ซ่ึงพวกเรา ก็ท�ำหน้าท่ีได้อย่างดีที่สุด และเมื่อมีหน่วยทหารของรัฐบาลเวียดนามใต้ มาประจ�ำอยดู่ ้วย มันกย็ ่งิ แสดงออกในเชงิ สัญลักษณท์ ่ีชดั เจนมากย่ิงข้ึน 237

บนั ทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) ฐานของผมได้กลายเป็นเป้าหมายการโจมตีจากพวกเวียดกงมา ตลอดเพราะพวกเราท�ำใหห้ ม่บู า้ นดำ� รงอย่ไู ด้ ถ้าพวกเราตายไป หมูบ่ ้านก็ อยู่ไม่ได้ แต่ถึงกระน้ันพวกเราชาวอเมริกันเป็นแค่เป้าหมายรอง ส่วน เป้าหมายหลักคือหมู่บ้านทรองแลม ถ้าชาวบ้านถูกฆ่าตายหมดก็ไม่มี หมู่บ้านอีกต่อไป ผมเพิ่งจะมาเข้าใจเร่ืองราวแบบน้ีกต็ อนนนี้ ่เี อง ผมไมค่ าดคดิ วา่ ขา้ ศกึ จะกลา้ ใชม้ าตรการแบบนี้ การโจมตหี มบู่ า้ น ก็เท่ากับเป็นการจงใจฆ่าญาติ ๆ ของตัวเอง ในสมรภูมิรบที่เกิดข้ึนใน หมู่บ้านมันยากมากท่ีจะแยกแยะว่าใครฝักใฝ่ฝ่ายใด ผมเห็นเด็ก ๆ ใน หมู่บา้ นทุกวนั พวกเขาก็เหมือนกบั เดก็ ๆ ท่วั ไปบนโลกใบนี้ ผมไม่สามารถ ท�ำรา้ ยพวกเขาได้ แคค่ ิดก็ไม่ควรแล้ว แต่ส่ิงท่ีผมคิดไม่ใช่ส่ิงท่ีข้าศึกคิด แม้ผมจะพยายามเข้าใจพวกมัน หรอื พยายามจะคดิ อยา่ งท่พี วกมันคิด แตค่ ดิ อยา่ งไรก็ไมม่ วี นั เข้าใจ ทรองแลมมีคนตายมากกว่าคนรอด และคนบาดเจ็บย่ิงมากกว่า คนตายเปน็ สองเท่า พอรงุ่ เช้าชาวบา้ นที่รอดชีวิตกอ็ พยพออกไป พวกเขา น�ำไปแต่เฉพาะส่ิงของท่ีเหลืออยู่ แต่ละคนเดินไปอย่างเชื่องช้า ผ่านศพ ที่นอนเกลื่อนกลาดไปอย่างเฉยเมย สายตามองไปข้างหน้าอย่างไร้ความ รู้สึก พวกเขาคงคาดหวังว่าสถานที่ที่จะไปคงจะมีความรุนแรงน้อยกว่านี้ ตอนน้ีมีแต่เฉพาะญาติของผู้เสียชีวิตเท่านั้นที่อยู่เพ่ือจัดการเกี่ยวกับศพ เสยี กอ่ น ผมยนื อยขู่ า้ ง ๆ หอ้ งนำ้� ทเ่ี คยใชแ้ ละกจ็ ะอายทกุ ครง้ั ทมี่ คี นเดนิ ผา่ น ไปมา วันน้ีผมละอายใจท่ีไม่สามารถคุ้มครองพวกเขาได้ เด็กผู้หญิงท่ีมี แขนข้างเดียวเดนิ ผา่ นไป เป็นเด็กคนเดียวกันที่ได้รบั บาดเจบ็ เพราะบาร์น ผมคิดว่าสายตาท่ีเธอมองน้ันเต็มไปด้วยความท้าทาย เด็ก ๆ ก�ำพร้าที่ 238

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) หญงิ ชราเคยดแู ลกเ็ ดนิ ผา่ นไป แตส่ ายตากลบั กม้ มองตำ่� และเลย่ี งทจี่ ะสบตา ผม ส่วนผู้หญิงท่ีหนานเคยชอบก็เดินผ่านไปพร้อมกับแม่ที่อายุมากแล้ว สว่ นหนานกไ็ ม่ไดส้ นใจมอง เขาได้แตส่ บู บหุ รี่และต้มน้�ำเพอ่ื ชงกาแฟ บรรยากาศภายนอกหมู่บ้านโดยเฉพาะท่ีทุ่งนาและไร่มันฝร่ังยังดู สงบเงียบน่าอยู่ แต่กลิ่นของความตายท�ำให้บรรยากาศดูเศร้าหมองลงไป ถนัดตา ตลอดชว่ งเชา้ ชาวบ้านยังคงทยอยออกจากหมู่บ้านและพอสาย ๆ ของวันหมู่บ้านก็กลายเป็นหมู่บ้านร้างทันที การต้ังอยู่ของหมวดทหาร อเมรกิ นั กด็ จู ะไมม่ คี วามหมายอะไร บอ่ นำ้� ทผี่ ใู้ หญบ่ า้ นถกู ยงิ กถ็ กู ปลอ่ ยให้ ร้างและพ้ืนดินรอบ ๆ ก็ยังเต็มไปด้วยเลือดจากเม่ือคืน หลังคาสังกะสีที่ หมวดโอไบรอันเพ่ือนผมจากเวสต์พอยต์ได้ช่วยลากมาซ่อมแซมหมู่บ้าน ส่งเสียงดังกรอบแกรบบนโครงสร้างที่ถูกไฟไหม้ ที่น่ันไม่มีทรองแลม อีกแลว้ พวกเรายังคงเดินลาดตระเวนพื้นที่ต่อไปอีกสองสามวัน มัน เป็นการปฏบิ ตั ิด้วยความเคยชิน ผมรู้สึกว่าส่ิงทเ่ี ราทำ� มนั ว่างเปล่า ไมไ่ ด้มี ความหมายอะไร แต่ก็ไม่ไดพ้ ดู เร่อื งความรู้สึกนกี้ ับใคร ผมคิดว่าเม่ือคนเรา จะท�ำอะไร เขาจะต้องเชื่อว่าสิ่งท่ีท�ำน้ันมีความส�ำคัญ ผู้น�ำท่ีดีต้องคิดใน เชิงบวกเสมอ 239

บทส่งทา้ ย หลังจากข้ึนวันแรกของปีใหม่ได้ไม่นาน เบ้ืองบนก็ตระหนักถึง ความเปน็ จรงิ ภารกจิ ของหมวดจงึ เปลย่ี นแปลง เราตอ้ งยา้ ยไปยงั พน้ื ทใ่ี หม่ เพ่ือแย่งชิงการควบคุมประชาชนกับเวียดกง แต่หมวดจะไม่มีผมไปด้วย เวลาของผมมาถึงแล้ว หมวดของผมจะมีผู้หมวดคนใหม่มาน�ำไปยังพื้นท่ี แหง่ ใหมแ่ ทน ในวันสดุ ทา้ ยของการปฏิบัตหิ นา้ ท่ี ผมเรียกลูกนอ้ งมารวมกันเพอื่ ถา่ ยภาพไวเ้ ปน็ ทรี่ ะลกึ ผมอยากจดจำ� ทกุ คนทอี่ ยเู่ คยี งขา้ งผมจนวนั สดุ ทา้ ย ของการทำ� หนา้ ทผี่ บู้ งั คบั หมวด ผมใชเ้ วลาไมน่ านเพราะไมอ่ ยากใหต้ กเปน็ เป้านิ่งส�ำหรับข้าศึก หลายคนเป็นคนหน้าใหม่ ดูเหมือนเด็กมัธยมในงาน ปารต์ ้ี พอผมมาดรู ปู นหี้ ลายเดอื นตอ่ มาจำ� นวนคนในรปู กค็ อ่ ย ๆ ลดลง บา้ ง กไ็ ด้รับบาดเจบ็ บา้ งก็หมนุ เวยี นกลับไปสหรัฐ จนกระท่งั ๖ เดือนผา่ นไป เหลือเฉพาะฟิล เนลเท่านั้น ถือได้ว่าเขาเป็นทหารราบผู้อยู่ยงคงกระพัน ก็วา่ ได้ ตกสาย ๆ ผู้หมวดคนใหม่ก็มาถึง ถึงแม้เขาจะรูปร่างใหญ่มี กลา้ มเนอื้ แต่ก็ออกจะไปทางอ้วนนิด ๆ เขาแสดงอาการกลัวจนเหน็ ไดช้ ัด เพียง ๒๕ วันหลังจากที่ได้มาปฏิบัติหน้าท่ีเท่านั้น เขาก็ถูกส่งกลับสหรัฐ พร้อมขาที่เหลือเพียงข้างเดียว ตอนที่ผมสรุปสถานการณ์ให้เขาฟังใน วันน้ัน ความรู้สึกผมมีสองอย่างที่ก�ำลังเกิดข้ึนในใจ หนึ่งคือรู้สึกโล่งใจท่ี 240

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) จะไดก้ ลบั บา้ น อกี ความรสู้ กึ คอื ละอายใจเพราะลกู นอ้ งผมยงั ตอ้ งรบตอ่ ไป และก่อนท่ีเฮลิคอปเตอร์ล�ำสุดท้ายจะมารับในวันน้ัน ผมเดินไปกล่าว ค�ำอ�ำลาเป็นการส่วนตัวกับลูกน้องทุกคน พวกเขาดูจะไม่ได้โกรธเคืองผม แต่ประการใด บางคนยินดีกับผมด้วยซ้�ำ และมันย่ิงท�ำให้ผมรู้สึกเสียใจ มากข้ึนท่ีต้องทิ้งพวกเขาไป “ไม่ต้องห่วงพวกเราครับผู้หมวด” เนลพูด “หมวดก็รวู้ ่าผมเอาตัวรอดได้” จา่ แพลโลแมนจับมือผมไว้แน่น “พวกเรา คงคิดถงึ ผู้หมวดครบั ทีผ่ า่ นมาเราอดั พวกเวียดกงซะอยหู่ มดั มาด้วยกนั ” ผมสบตาเขาและรู้สึกโล่งใจที่เขาจะดูแลหมวดต่อไป “ให้การ สนับสนุนและช่วยเหลือผู้หมวดคนใหม่เหมือนกับท่ีให้กับผมด้วยนะ และ ท่ีส�ำคัญอย่าประมาทเป็นอันขาด” ผมกล่าวค�ำอ�ำลาแต่ละคน และแม้ กระทั่งตอนทา้ ย ๆ กอ่ นจากกนั ผมยังรูส้ กึ ถึงความรบั ผดิ ชอบอันหนักอ้งึ ในฐานะผนู้ �ำ ผมพยายามซ่อนความรู้สึกเสียใจและความห่วงใยไว้ในใจ เม่ือ กล่าวค�ำอ�ำลาจบ ผมรู้สึกเหมือนบางสิ่งบางอย่างหายไป ไม่มีคิลลิแกน นา่ แปลกท่ีเขาไมไ่ ด้อยเู่ พอื่ กลา่ วคำ� อ�ำลา สำ� หรับผมเขาคือหมวด เขาเป็น ตัวแทนของทุกสิ่งทุกอย่างที่หมวดเราเป็น ท้ังความมุ่งมั่น ความสามารถ ในการฟื้นตัว ผมรีบว่ิงไปท่ีเฮลิคอปเตอร์ท่ีมาคอยแล้ว เม่ือเครื่องยกตัว ออกไปผมกม็ องลงไปทฐ่ี านและหมบู่ า้ นทรองแลม ซงึ่ กลายเปน็ หมบู่ า้ นรา้ ง ไปแลว้ ส่วนทหารในหมวดก็ก�ำลังวุ่นกับการเตรียมตวั ออกไปลาดตระเวน ซ่ึงแทบจะไม่มีความหมายเลยเพราะไม่มีหมู่บ้านให้รักษาแล้ว หมู่บ้าน ทรองแลมตอนน้ีก็มีหญ้าและต้นไม้เริ่มข้ึนปกคลุมแล้ว สักครู่ภาพของ หม่บู า้ นกห็ ายไป และผมกไ็ ด้มาถงึ แอลซี อิงลชิ 241

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) หมวดไดท้ ำ� หนา้ ทใี่ นการรบตอ่ ไป ผมเองไดเ้ ฝา้ ตดิ ตามชะตากรรม ของลกู นอ้ งแตล่ ะคน เนลไดร้ บั บาดเจบ็ และเขา้ รบั การรกั ษาทโี่ รงพยาบาล เป็นเวลา ๑ เดือน และกลับไปปฏิบัติหน้าที่พลวิทยุเหมือนเดิม ส่วน จ่าแพลโลแมนออกไปท�ำหน้าที่ในการยิงปะทะได้รับบาดเจ็บสาหัสจาก สะเก็ดอาร์พีจีเข้าท่ีขาขวา เขาโชคดีที่ไม่ต้องถูกตัดขาท้ิง แต่เวลา ในสนามรบของเขาก็หมดลง ผมรู้มาว่าสิบตรี คิลลิแกนรอดชีวิตจากการ โดนระเบิดในคราวน้ันถึงแม้ว่าจะเสียปอดไปข้างหนึ่งและถูกตัดล�ำไส้ ไปส่วนหน่ึง ที่น่าท่ึงคือ สิบเอก ดอนได้กลับบ้านโดยไม่เป็นอะไรซ่ึงเป็น เร่ืองท่ีเกิดข้ึนน้อยมาก ส่วนผู้บังคับหมู่อีกคน สิบเอก เจมส์ได้กลับไปท่ี หมวดอีก เจมส์กับพลทหารคิงเสียชีวิตในเวลาต่อมา ส่วนจะด้วยสาเหตุ อะไรผมก็ไม่ทราบแน่ชัด การรบในเวียดนามยังคงด�ำเนินต่อไป และทหารราบทุกคนที่อยู่ ในสนามรบรู้ดีว่าเวลาของตัวเองเหลือน้อยลงไปทุกวันเพราะอัตราการ สญู เสยี สงู ถ้าผมกลบั ไปทฐ่ี านตอนน้ีก็คงจ�ำภาพเดมิ ๆ ไมไ่ ด้แลว้ ในฤดูร้อนของปี ค.ศ. ๑๙๗๑ ผมบินออกจากอ่าวแคมรานห์เพ่อื กลับไปที่สหรัฐ และจะได้พบหน้าลูกเมียหลังจากที่จากกันไปนาน และ ผมเพ่ิงจะติดยศร้อยเอกได้หมาด ๆ มันเป็นเวลา ๑๒ เดือนที่ยาวนาน เหลือเกิน และผมรู้ตัวว่าผมเปลี่ยนไปมาก ยศทส่ี งู ขนึ้ ไมช่ ว่ ยใหผ้ มรอดพน้ จากการถกู ตรวจคน้ ยาเสพตดิ กอ่ น เดินทางออกจากเวียดนามหนึ่งวัน ผมต้องถูกตรวจปัสสาวะเช่นเดียวกับ ทหารคนอน่ื ๆ และเมอื่ ไปถงึ ซแี อตเทลิ ผมยงั ตอ้ งถกู กกั ตวั เพอ่ื รอการตรวจ คน้ กระเป๋าสัมภาระเพื่อหาส่งิ ของผิดกฎหมายนานถงึ สองช่วั โมง 242

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) ไม่มีพิธีการต้อนรับใหญ่โตใด ๆ ส�ำหรับพวกเราท่ีกลับมาจาก สงคราม เมื่อผ่านการตรวจทางศุลกากรและยาเสพติดที่ฐานทัพอากาศ แมคคอร์ดแล้ว พวกเราก็ต้องเดินทางไปสนามบินซีแอทเทิล-ทาโคมาเอง ไม่มีเพ่ือนร่วมชาติคนไหนเข้ามาทักทาย ราวกับว่าเราเพิ่งกลับมาจาก ซอื้ ของทรี่ า้ นสะดวกซอ้ื ในหมพู่ วกเราตา่ งกแ็ ยกยา้ ยกนั ไปโดยไมม่ กี ารอำ� ลา ทกุ คนทำ� ราวกบั วา่ เปน็ คนแปลกหนา้ ไมร่ จู้ กั กนั และไมม่ ใี ครเลยทเ่ี ดนิ ทาง ไปเวียดนามพร้อมกันกับผมและกลับมาพร้อมกันในคราวนี้ เพ่ือนร่วมรุ่น จากเวสต์พอยต์สองคนท่ีนั่งติดกันบนเครื่องตอนขาไปก็เสียชีวิตไปแล้วที่ เวยี ดนาม ทสี่ นามบนิ แหง่ ชาตทิ กี่ รงุ วอชงิ ตนั ดซี ี มผี หู้ ญงิ หนา้ ตาดคี นหนง่ึ ยนื รอผมอยใู่ นอาคารผู้โดยสาร ข้าง ๆ เธอมีเดก็ ชายอายุ ๑๕ เดือนหน้าตา น่ารัก ผมหยักศกสีทองยืนขยับขาไปมา ผมจูบทักทายพวกเขาทั้งสองคน ภรรยาผมดูดีอกดีใจ ส่วนเด็กชายคนน้ันดูสับสน ส่วนผมเองทั้งดีใจ และสบั สน ในใจผมยงั รสู้ กึ เศรา้ ใจ เสยี ใจใหก้ บั ลกู นอ้ งทผ่ี มทงิ้ เขาไวข้ า้ งหลงั ผมรู้สึกหดหู่ทุกครั้งที่นึกถึงว่าประเทศของพวกเขาจะไม่มีวันรู้ว่าพวกเขา เปน็ ทหารทย่ี อดเยย่ี มเพยี งใด แตผ่ มกภ็ าคภมู ใิ จทไี่ ดร้ ว่ มงานกบั พวกเขามา 243

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) ประวัติผู้แต่ง เจมส์ แมคดาน่า เป็นลูกของนายทหารชั้นประทวนในกองทัพบก สหรัฐ จบการศึกษาจากโรงเรียนนายร้อยเวสต์พอยต์ในปี ค.ศ. ๑๙๖๙ เน่ืองจากจบการศึกษาในอันดับต้น ๆ ของรุ่นเขามีสิทธิที่จะเลือกเหล่า และหน่วยได้ก่อน เขาเลือกเหล่าทหารราบและอาสาไปรบที่เวียดนาม ในกองพลน้อยส่งทางอากาศท่ี ๑๗๓ อันโด่งดัง ปัจจุบันแมคดาน่า ยศพันโท (ยศในปี ๑๙๘๕ ที่หนังสือเล่มน้ีออกตีพิมพ์) ยังคงท�ำหน้าที่ รับใช้ชาติในฐานะผู้บังคับกองพันทหารราบท่ี ๒ กรมทหารราบที่ ๔๑ ทฟี่ อรท์ ฮดู รฐั เทก็ ซสั ตำ� แหนง่ อน่ื ๆ ทเ่ี คยปฏบิ ตั หิ นา้ ท่ี เชน่ ผบู้ งั คบั หมวด ผู้บังคับกองร้อย นายทหารฝ่ายยุทธการกองพัน รองผู้บังคับกองพัน รองเสนาธิการกรมทหารราบ อาจารย์สอนวิชารัฐศาสตร์ท่ีเวสต์พอยต์ นายทหารการขา่ วประจำ� กองบญั ชาการกองทพั บกภาคพนื้ ยโุ รป นายทหาร โครงการพิเศษท่ีหน่วยงานนิวเคลียร์เพื่อความม่ันคง นายทหารติดต่อ ประจำ� กระทรวงการตา่ งประเทศ เขายังส�ำเรจ็ การศึกษาระดับปรญิ ญาโท จากสถาบันเทคโนโลยแี ห่งรฐั แมสซาชูเซตส์ (MIT) ด้วย นอกจาก Platoon Leader แล้ว แมคดาน่ายังได้เขียนหนังสือ Defense of Hill 781 และ The Limits of Glory ปัจจุบนั เขาไดเ้ กษียณ จากกองทัพและอาศัยอยู่ในเมือง Tallahassee รัฐฟลอริดา พร้อม ครอบครัว 244