บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER)

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ท�ำการเดินลาดตระเวนให้มีประสิทธิภาพ ผมในฐานะท่ีเป็นหัวหน้าก็ต้อง เดินข้ึนลงระหว่างแถวเพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีคนพลัดหลง ซ่ึงในคืนที่มืด อยา่ งนม้ี นั กไ็ มง่ า่ ยเลย ผมคดิ ประเดน็ นอี้ ยพู่ กั ใหญ่ และจากบทเรยี นทเี่ กอื บ โดนลูกน้องยิงท�ำให้ผมไม่อยู่ในอารมณ์ที่เส่ียงถูกยิงซำ้� สองเพราะลูกน้อง เขา้ ใจผดิ ในสถานการณอ์ ยา่ งนผี้ มเชอื่ เลยวา่ ลกู นอ้ งผมพรอ้ มจะยงิ ทกุ อยา่ ง ทเี่ ข้ามาหาตัว ความกลัวเป็นตัวบงการทุกอย่าง มันส่ังผมว่าให้อยู่กับที่ ก่อนหน้านี้ผมเป็นผู้บังคับหมวดที่มีประสิทธิภาพ ภูมิใจในตัวเอง แต่ใน ค่�ำคืนนี้ ผมรู้สึกตัวเองเป็นอะไรก็ไม่รู้ ไม่ต่างจากคนท่ัวไปท่ีมีความกลัว ตอนน้ีผมเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ ที่ก�ำลังหลบอยู่ไหนสักแห่งในความมืด คิดอะไรไม่ออก ตัวก็หนาวส่ัน ความตายในสมรภูมิแห่งนี้อยู่ไม่ไกลเลย มนั พรอ้ มทจี่ ะมาเยอื นเราไดเ้ สมอ ผมรสู้ กึ วา่ ชพี จรกำ� ลงั เตน้ ดงั อยใู่ นหแู ละ อยากจะอาเจียน ทุกนาทีทุกชั่วโมงที่ผ่านไปไม่ได้ท�ำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลย ความกลวั เขา้ ครอบงำ� ทกุ อยา่ ง ผมไมแ่ นใ่ จวา่ จะอยรู่ อดจนถงึ เชา้ หรอื เปลา่ ความตายเป็นอย่างไรหนอ ตายแล้วไปไหนต่อ สมองผมคิดไปหลายเร่ือง ตอนท่นี อนลงไปท่พี ื้นใหม่ ๆ ก็ไม่ได้สงั เกตว่ามรี ังมดอยู่ มดบางส่วนไตเ่ ข้า มาบนตัวผมแต่ก็ยังไม่ทันรู้ตัวจนกระทั่งพวกมันส่งสัญญาณให้พรรคพวก ท่ีเหลือมาสมทบ คราวนี้ท้ังหนาวและเจ็บจากมดกัด จะลุกข้ึนยืนก็ไม่ได้ เพราะกลวั ลกู นอ้ งจะเขา้ ใจผดิ คดิ วา่ เปน็ ขา้ ศกึ คราวนอ้ี าจจะไมโ่ ชคดเี หมอื น เม่ือกี้นี้ ผมนอนให้มดกัดอยู่อย่างน้ัน อยากกัดตรงไหนก็เชิญตามสบาย สกั พกั ฝนก็เทลงมานานนบั ช่ัวโมง และเม่อื ฝนหยุดผมกย็ ังอยูก่ บั ทย่ี อมให้ ตัวเปยี กและสกปรกอยูอ่ ย่างนน้ั แสงสว่างเริ่มโผล่ขึ้นมา ค�่ำคืนที่ทรมานก็เร่ิมหายไปและผมก็รู้ว่า ตัวเองยังมีชีวิตอยู่ ผมคลายเข็มขัดออกและเอื้อมมือเข้าไปในเส้ือยืดเพื่อ 151

บนั ทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) เอามดที่ตายอยู่เป็นจ�ำนวนมากออกมา น่าแปลกดีเหมือนกันท่ีมดซ่ึงนับ เป็นสัตว์ที่มีการปรับตัวเก่งมากกลับต้องมาจบชีวิตอย่างง่ายดายเช่นน้ี ส่วนผมกลับยังมีชีวิตรอด มันคงยังไม่ถึงเวลาเป็นแน่ ผมรวบรวมก�ำลัง ทั้งหมดออกจากแนวเขาและกลับไปท่ีฐานของหน่วยเรนเจอร์ ค�่ำคืนท่ี คาดว่าจะเจอข้าศึกจ�ำนวนมากกลับต้องมาเจอข้าศึกที่แท้จริงคือการ เอาชนะใจตวั เอง ในความคดิ ผม สำ� หรบั คำ�่ คนื อนั แสนจะยาวนานทผี่ า่ นมา ผมเป็นผู้บังคับหมวดท่ีแย่มาก แต่ผมต้องเป็นผู้บังคับหมวดที่ดีกว่าเดิม ให้ได้ ผลการติดตามข้าศึกในคืนนั้นพวกเราไม่พบกองพันของข้าศึก แต่เช้าวันนี้ฝนก็ยังเทลงมาไม่หยุดหย่อน ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าจะมีมดตาย อีกกีล่ ้านตัว เช้าของวันที่สาม ผมเดินทางกลับมาท่ีฐานหมวดของตัวเองท่ี ทรองแลม ระหว่างที่ผมไม่อยู่มีลูกน้อง ๑ นายเสียชีวิตจากกับระเบิด ซึ่งท�ำให้ขาข้างหนึ่งขาดจนถึงต้นขา ส่วนครอบครัวที่พวกเราสงสัยว่าจะ เป็นพวกเวียดกงก็ยังอยู่ท่ีฐานหมวด เพราะท้องฟ้ายังไม่เอ้ือต่อการท่ี เฮลิคอปเตอร์จะมารับพวกเขา สิ่งที่เห็นได้ชัดตอนนี้คือสีหน้าท่ีแสดงออก ถงึ ความเกลยี ดชงั ไมเ่ วน้ แมก้ ระทง่ั ในเดก็ สว่ นผหู้ ญงิ ทเี่ ปน็ แม่ ใบหนา้ ของ เธอบอกไดช้ ัดถึงความพ่ายแพแ้ ละหมดซง่ึ ความหวงั ความภาคภมู ิใจ ผมไมแ่ นใ่ จวา่ เกดิ อะไรขน้ึ ทนี่ รี่ ะหวา่ งทผ่ี มไมอ่ ยู่ และผมกไ็ มแ่ นใ่ จ ว่าส่ิงที่ผมคิดเก่ียวกับพวกเวียดกงครอบครัวนี้ถูกหรือผิด แต่สายตาของ ผู้หญิงเวียดกงท่ีเป็นแม่กับจ่าเฮอร์นานเดซบอกอะไรผมบางอย่าง บางที จ่าเฮอร์นานเดซอาจล่วงเกินอะไรเธอสักอย่าง แต่ไม่ว่าส่ิงที่ผมคิดเร่ืองนี้ จะจริงหรือไม่ ผมจะไม่มที างไว้ใจจ่าคนนอี้ ีกเปน็ อนั ขาด ตอนสายของวัน ผมสง่ั ใหม้ กี ารอพยพครอบครวั ชาวเวยี ดนามออกไปและยา้ ยจา่ เฮอรน์ านเดซ ไปที่หน่วยอ่ืน จ่าเฮอร์นานเดซอยู่กับผมมานานและเป็นก�ำลังท่ีส�ำคัญ 152

บนั ทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) ถอื วา่ เป็นมือขวากว็ ่าได้ แต่ถึงเวลาท่เี ขาตอ้ งไป ผมคงไว้ใจเขาอกี ไม่ไดแ้ ลว้ ผมมองเฮลิคอปเตอร์บินจากไปด้วยความรู้สึกที่เศร้า มันหมายความว่า หมวดของเราทม่ี คี นนอ้ ยอยแู่ ลว้ กจ็ ะขาดคนไปอกี หนงึ่ คน แตท่ อ้ งฟา้ ทเ่ี ปดิ และฝนทีเ่ ริม่ เทลงมาท�ำใหผ้ มรู้สึกสงบในใจ และร้สู ึกว่าได้ตัดสนิ ใจถกู แลว้ ทยี่ า้ ยเขาไปที่อ่นื ตอนนเี้ นอ้ื ตวั พวกเราเปยี กปอนไปหมด นวิ้ มอื เปน็ สขี าวซดี ผวิ หนงั ก็เป็นรอยย่นสีขาวลึก จดหมายที่ก�ำลังเขียนส่งกลับบ้านก็เปียกจนเห็น เนอ้ื หมกึ ไอนำ�้ ทร่ี ะเหยออกจากแผน่ หลงั และตน้ ขาบอกใหร้ วู้ า่ รา่ งกายเรา พยายามใช้ความร้อนในตวั ทำ� ให้เนื้อตัวท่ีเปียกแห้ง แต่กไ็ ม่ค่อยจะเป็นผล เทา่ ไร เชอื้ เพลงิ แขง็ ทม่ี ากบั ชดุ อาหารสนามกไ็ มส่ ามารถสสู้ ายฝนทกี่ ระหนำ�่ ลงมาได้ พวกเราตอ้ งกนิ อาหารที่เยน็ และแสนจะชืดด้วยความจ�ำใจ รอบนิ สนั ดเู หมอื นจะไมค่ อ่ ยมคี วามสขุ สกั เทา่ ไหรก่ บั งานใหมข่ อง การทำ� หนา้ ทร่ี องผบู้ งั คบั หมวด เขาหว่ งตวั เองมากจนเกนิ ไป แมก้ ระทงั่ ตอน เป็นผู้บังคับหมู่ก็ท�ำหน้าท่ีได้ไม่ค่อยจะสมบูรณ์ และย่ิงมารับผิดชอบเป็น รองผู้บังคับหมวดที่ต้องดูแลท้ังสามหมู่ปืนเล็ก เลยยิ่งแย่ไปใหญ่ เมื่อผม บอกให้เขาออกไปเส่ียงเป็นเสี่ยงตายกับลูกน้องมากกว่าน้ีเขาก็จะอ้างว่า “ขออนุญาตครบั ผมต้องดแู ลอาหารการกินและกระสุนให้พร้อม” ผมบอกเขาว่า “นี่คุณอาวุโสรองจากผมนะ” ผมอยากให้เขา รับผิดชอบมากกว่าน้ี แต่คงทนกับเรื่องน้ีไม่ได้นาน บางทีผมก็อดเสียดาย ไม่ได้ท่ีได้ย้ายจ่าเฮอร์นานเดซออกไป แต่ผมก็โชคดีเพราะว่าไม่นานก็ได้ ก�ำลังพลมาทดแทน ๒ นาย คือพลทหารทอมม่ี ลี รอบสัน จากเมือง ฟลอร่า รัฐอิลลินอยส์ อีกคนเป็นจ่าท่าทางแกร่งช่ือรอเบิร์ต แพลโลแมน จากเมืองแอลเบอร์ต้า ประเทศแคนาดา รอบสันเป็นเด็กวัยรุ่นที่ดูจะ ตนื่ เตน้ กบั สง่ิ แวดลอ้ มใหม่ แตก่ ก็ ลวั สุดขดี เหมือนผมตอนมาแรก ๆ 153

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) สว่ นจ่าแพลโลแมนดูเหมือนจะไม่กลวั อะไรเลย เขาอายปุ ระมาณ ๔๐ ปี เดินทางข้ามพรมแดนจากแคนาดามาสมัครเป็นทหารในกองทัพ สหรัฐ เพ่ือร่วมรบ ก่อนหน้านี้เขารับราชการในกองทัพอังกฤษและถูก ส่งไปท่ีไซปรัส แต่เม่ือจบภารกิจ เหตุการณ์สงบไม่มีอะไรน่าต่ืนเต้นเขาก็ ลาออก และเม่ือประมาณปี ค.ศ. ๑๙๖๕ สหรัฐ ต้องเข้ารบที่สงคราม เวียดนาม เขาเลยขอร่วมด้วย แพลโลแมนสูงประมาณ ๑๘๐ เซนตเิ มตร รูปร่างสมส่วน ดูเหมือนไม่มีไขมันเลย และถึงแม้ใบหน้าจะดูเคร่งขรึม ม่งุ มน่ั แตเ่ ขาไม่ใชค่ นอารมณ์ร้าย ดวงตาสีฟ้ายง่ิ ทำ� ให้เขาดอู อ่ นโยน เม่อื เขาพูดถึงภรรยาท่ีอยู่ที่บ้าน คนฟังต้องนึกถึงครอบครัวอบอุ่นอารมณ์ดี ในเมืองเล็ก ๆ สักแห่งของอเมริกา แต่ตอนนี้แน่ชัดแล้วว่าเขาสมัครใจ มารบ “สวสั ดยี ามบ่ายครับหมวด ผม จ่าแพลโลแมน” เขาทกั ทายผมด้วย ลักษณะท่าทางท่ีเข้มแข็งทะมัดทะแมง “สวัสดียามบ่ายเช่นกันจ่า ยินดี ต้อนรับสู่ทรองแลม เออวันที่ได้เลื่อนยศเป็นวันไหนเหรอ” ผมถามเรื่อง วันท่ีเขาไดร้ ับแต่งตั้งเปน็ จา่ เพ่อื จะดวู ่าระหว่างเขากับรอบนิ สันใครอาวโุ ส กว่ากัน โชคดีท่ีเขาอาวุโสกว่าผมแต่งตั้งให้เขาเป็นรองผู้บังคับหมวดแทน รอบนิ สนั เขาชา่ งตา่ งจากเฮอรน์ านเดซและรอบนิ สนั เหลอื เกนิ เพราะสอง คนนั้น ผมตอ้ งกดดนั และกระตุ้นให้ออกไปลาดตระเวนพร้อมลูกนอ้ ง สว่ น แพลโลแมน ผมต้องร้ังเขาไวบ้ า้ ง เขามคี วามเช่อื ว่าการป้องกนั ทด่ี ที ่สี ดุ คอื การรุก ดังนั้นเขาจึงออกไปลาดตระเวนให้ลูกน้องเห็นเป็นตัวอย่างทุกวัน มากทส่ี ุดเท่าที่ผมจะอนญุ าต และในการลาดตระเวนเขาจะไปอยู่ข้างหนา้ เสมอ บางทีก็ท�ำให้สับสนกับต�ำแหน่งของพลน�ำทาง และเม่ือเราออก ลาดตระเวนชุดใหญ่ ผมจะส่ังให้เขาอยู่ท้ายแถวเพราะเกรงว่าผมจะห่าง จากแถวเกินไป แพลโลแมนท�ำหน้าที่เป็นรองผู้บังคับหมวดได้ดีมาก ถ้าไม่ติดที่ยศ จะให้ผมแสดงความเคารพเขาก็ยังได้ เขาช่างมาได้เวลาที่ เหมาะเหลอื เกนิ 154

บนั ทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) และเมอ่ื ใกลส้ นิ้ เดอื นตลุ าคม ผมไดร้ บั คำ� สง่ั ใหไ้ ปปฏบิ ตั หิ นา้ ทเ่ี ปน็ นายทหารการเงินท�ำหน้าท่ีเอาเงินเดือนไปจ่ายให้ทหารตามหมวดต่าง ๆ โดยไปถอนเงนิ ทพี่ ไู ท ซงึ่ เปน็ พน้ื ทสี่ ว่ นหลงั ของกองพลนอ้ ย โดยในระหวา่ ง ที่ผมไม่อยู่ รองผู้บังคับหมวดต้องปฏิบัติหน้าท่ีแทนผม ฝนกระหน่�ำ มาอีกคร้ังและผมต้องเดินออกจากทรองแลมเพราะอากาศปิดไม่เอื้อ ต่อการโดยสารโดยอากาศยานใด ๆ หน่ึงวันก่อนที่ผมจะไป ผู้บังคับหมู่ ทิลเลสก็ไปเหยียบกับระเบิดเข้าและผมก็ต้องย้ายคิลลิแกนมาท�ำหน้าท่ี ผู้บังคบั หม่แู ทน ถึงแมจ้ ะมียศเพยี งสบิ โท คิลลแิ กนเองกไ็ ม่ชอบงานแบบน้ี ส่ิงที่เขาชอบคือการรบ ไม่ใช่การมาทำ� หน้าท่ีเป็นผู้นำ� และเขาก็มีวิธีบอก ให้ผมรู้ว่าไม่ชอบโดยการบ่นให้ได้ยิน “ผมไม่ชอบงานบ้า ๆ แบบน้ีเลย” ผมทำ� เปน็ ไม่ได้ยนิ ในสถานการณแ์ บบนีเ้ ขาคอื ทางเลือกที่ดีทส่ี ดุ และก็ได้ รับภารกิจที่ถือว่ายากส�ำหรับเขาซ่ึงก็คือการลาดตระเวนพร้อมกับผม ไปท่ีทางหลวงหมายเลข ๑ ท่นี ั่นจะมรี ถยานเกราะมารบั เราเพอ่ื ไปทแี่ อลซี อิงลิช และเม่ือส่งผมแล้ว คิลลิแกนก็ต้องพาชุดลาดตระเวนกลับไปที่ฐาน ของหมวดทท่ี รองแลมทา่ มกลางสายฝนที่ตกมายามค�่ำคนื ผมรู้สึกผิดท่ีให้คิลลิแกนต้องมารับผิดชอบในสิ่งท่ีเขาเกลียด เขาต�ำหนิผมด้วยสายตา ขณะที่ผมก�ำลังตะกายข้ึนบนรถยานเกราะ ล�ำเลียงพลในเวลาพลบค่�ำ ตลอดคืนผมเฝ้าฟังวิทยุติดตามสถานการณ์ใน ขณะที่คิลลิแกนน�ำชุดลาดตระเวนกลับฐาน เสียงของเขาผ่านวิทยุฟังดู ไม่ค่อยดีเลย เป็นลางสังหรณ์ยังไงไม่รู้ ระหว่างขากลับเขาต้องพาลูกน้อง ข้ามล�ำธารเล็ก ๆ ซึ่งตอนขากลับได้กลายสภาพเป็นล�ำน�้ำที่ไหลเชี่ยว เที่ยงคนื ผา่ นไป เสยี งของเขาทางวิทยเุ รมิ่ มคี �ำสบถลอดเขา้ มาบอ่ ย ๆ เขา เรมิ่ มปี ญั หาการควบคมุ อารมณใ์ นคำ�่ คนื ทลี่ ำ� บากอยา่ งน้ี ผมนกึ ออกเลยวา่ ทุกย่างก้าวที่เขาก้าวเดินเขาต้องสบถด่าผมไปตลอดทาง แต่ผมท�ำในสิ่งที่ 155

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) จ�ำเป็นต้องท�ำและก็ถูกต้อง เมื่อม่ันใจว่าเขากลับถึงฐานอย่างปลอดภัย ผมก็โล่งใจ และได้มีโอกาสด่ืมเบียร์ในรอบ ๒ เดือน ผมดื่มจนหลับไป เป็นการหลับที่สนิทและดีมาก ผมไม่รู้ว่าผมได้มีโอกาสหลับแบบนี้คร้ัง สุดท้ายตอนไหน ตื่นมาตอนเช้ายังมีอาการเมาค้างเล็กน้อย ผมเริ่มการ เดนิ ทาง ๔๐ ไมล์ เพื่อไปทพี่ ูไท ท่ีผมตกใจคือผมตอ้ งฝากอาวุธประจ�ำกาย และระเบิดขว้างไว้กับหน่วยทหารอเมริกันที่ผมพักระหว่างทางก่อนการ เดินทางไปปฏิบัติหน้าท่ีและก็ได้รับแจกปืนพกแทน ซึ่งมันไม่ค่อยจะมี ประโยชน์มากนักในสถานการณ์เช่นน้ี บางทีระเบียบของกองทัพก็ตึง เกินไป ย่ิงกว่าน้ันก็ไม่มีแผนการที่ชัดเจนในการส่งผมไปท่ีพูไท ว่าจะไป อยา่ งไร ฝนทต่ี กลงมากท็ ำ� ใหเ้ ฮลคิ อปเตอรม์ ารบั ไมไ่ ด้ เมอ่ื คำ� นงึ ถงึ ศกั ดศิ์ รี ของตัวเอง ผมหาทางไปเองดีกวา่ โดยการโบกรถ ในระหวา่ งสงครามเวยี ดนาม อเมรกิ าสญู เสยี กำ� ลงั พลไปประมาณ ๑๐,๐๐๐ นาย ซึ่งไม่ไดเ้ กิดจากการยงิ ของข้าศกึ เลย เวยี ดนามเต็มไปดว้ ย เลห่ เ์ หลยี่ ม อนั ตราย และเม่ือถนนหมายเลข ๑ ถกู ตดั ขาดอนั เนือ่ งจากฝน ผมก็ไม่เส่ียงเดินทางต่อ แต่หลังจากที่คอยให้เฮลิคอปเตอร์มารับที่ค่าย ทหารใกล้ ๆ เป็นเวลาหลายชั่วโมง เพื่อนท่ีมาด้วยกันก็หมดความอดทน ตัดสินใจเดินทางต่อด้วยรถยนต์ขนาด ๒ ๑/๒ ตันท่ีพวกเราโดยสารมา แตแ่ รก แตผ่ มไมเ่ อาดว้ ย รอใหเ้ ฮลคิ อปเตอรม์ ารบั ดกี วา่ พวกทเ่ี ลอื กไปกบั รถก็ต้องเส่ียงกับสภาพถนนที่ถูกน้�ำท่วมและสุดท้ายรถก็พลิกคว่�ำท�ำให้มี ผู้โดยสารเสียชีวิต ๓ นายพร้อมคนขับ ส่วนผมในวันรุ่งขึ้นก็ได้โดยสาร เฮลคิ อปเตอร์เพ่ือไปท่ีพูไท เมื่อไปถึงพูไท ผมก็รับเงินเดือนท่ีจะต้องเอาไปแจกจ่ายให้ทหาร เงินจำ� นวนน้นั มากถึง ๑๗,๐๐๐ ดอลลารส์ หรฐั ผมเรม่ิ วติ กว่าอาจจะเกิด อันตรายได้ อาจจะมีคนไม่หวังดีคอยฉกไป ซ่ึงอาจจะเป็นพวกเวียดกง 156

บนั ทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) เวยี ดนามใต้ หรือคนอเมริกันก็ได้ และพวกเขาอาจไมร่ ีรอทีจ่ ะฆ่าเพ่อื ใหไ้ ด้ เงิน และเม่ือนึกได้ว่าปืนพกท่ีได้รับแจกมาไม่น่าจะมีประโยชน์เท่าใดนัก และอาจทำ� ใหเ้ ปน็ ทส่ี งสยั ผมเลยเอาซองปนื ทงิ้ ไปและเหนบ็ ปนื ไวใ้ หม้ ดิ ชดิ ภายในเสื้อและก็เก็บมัดเงินไว้ในตัว ท�ำตัวให้เหมือนกับว่าเพิ่งมาถึง เวยี ดนามใหม่ ๆ และไมพ่ ดู กบั ใครเกย่ี วกบั เรอ่ื งเงนิ อกี สองวนั ผมกเ็ ดนิ ทาง ไปแอลซี อิงลิช การท�ำหน้าท่ีจ่ายเงินเดือนให้กับทหารในยามสงคราม เช่นน้ี ดู ๆ ไปมันก็เหมือนจะไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย แต่มันเป็นสิทธิของ ทหาร และสว่ นมากพวกเขาจะให้ผมเปล่ียนเป็นตวั๋ แลกเงินส่งกลบั ไปบ้าน ที่สหรัฐ ในขากลับไปที่พูไท ผมเบิกปืน เอ็ม-๑๖ มาไว้ป้องกันตัวเอง ถงึ แม้ว่าจะไม่เปน็ ไปตามระเบยี บของกองทัพ เม่ือปฏิบัติหน้าท่ีจ่ายเงินเสร็จผมก็กลับ “บ้าน” ซึ่งก็คือ ฐาน ของผม แพลโลแมนท�ำหนา้ ท่ไี ด้สมบูรณ์ในระหวา่ งทผ่ี มไมอ่ ยู่ มที หารใหม่ มาเพ่ิมบางส่วนและไม่มีผู้ได้รับบาดเจ็บหรือเสียชีวิตอีก ตอนน้ีหมวดผม ถือว่ามีก�ำลังเข้มแข็งพอสมควรคือประมาณกว่า ๒๐ นาย ฝนที่กระหน�่ำ ลงมาในช่วงนี้ท�ำให้ข้าศึกหยุดการเคล่ือนไหวไปด้วย ซ่ึงก็เป็นผลดีกับเรา ผมคดิ วา่ พวกมนั กเ็ ปน็ คนเหมอื น ๆ เรา ตอ้ งมคี วามรสู้ กึ พน้ื ฐานเหมอื นกนั มีความกลัวบางเรื่องและไม่กลัวในบางเร่ือง แต่ในบางคร้ังก็ดูเหมือนจะ แข็งแกร่งยิ่งกว่าพวกเรา บรรยากาศอย่างนี้ท�ำให้พวกเราไม่อยากออก ไปลาดตระเวน แต่การอยู่กับท่ีจะท�ำให้เราเป็นเป้านิ่ง ส่ิงท่ีดีที่สุดคือการ ออกไปลาดตระเวนเหมอื นทเี่ คยทำ� ผมไมร่ อใหข้ า้ ศกึ เลอื กเปา้ หมายไดง้ า่ ย เลยตัดสินใจไปบกุ ถึงถิ่นพวกมันดกี วา่ ส่ิงหนง่ึ ทผ่ี มทำ� ภายในหมวดคอื การ ย้ายคิลลิแกนออกจากการท�ำหน้าท่ีผู้บังคับหมู่ เพราะนายสิบท่ีเคยท�ำ หน้าทไี่ ดก้ ลบั มาแล้ว และผมก็ไดบ้ อกใหผ้ บู้ งั คบั หมู่ของคลิ ลแิ กนให้หาคน มาท�ำหน้าที่พลน�ำทางใหม่แทนเขา ไม่ใช่ว่าคิลลิแกนท�ำหน้าท่ีได้ไม่ดี แต่ 157

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) โดยปกตคิ นที่จะถกู ยงิ เป็นคนแรกจากขา้ ศกึ กค็ อื พลน�ำทาง สกั วันหน่งึ เขา อาจจะพลาดก็ได้ คิลลิแกนโกรธมากในเรื่องนี้ แต่ดูเหมือนว่าค�ำส่ังผม จะไม่มคี วามหมายสำ� หรับเขาเท่าไหรน่ กั เวลาออกไปลาดตระเวนเขาก็จะ ทำ� เนียน ๆ รีบว่ิงขึ้นไปข้างหนา้ ส�ำหรบั เขา หนา้ ท่พี ลนำ� ทางเป็นของเขา เทา่ นั้น 158

บทท่ี ๑๕ ความฉลาดรเิ รม่ิ ของคนอเมริกัน ในตอนตน้ เดอื นพฤศจกิ ายนพวกเราไดร้ บั คำ� สง่ั ใหไ้ ปพกั ผอ่ นและ ฟื้นฟู ในสงครามอ่นื ทหารในแนวหนา้ จะได้มโี อกาสไปพกั ในแนวหลังเป็น พกั ๆ แตท่ เ่ี วยี ดนามนแ้ี ตกตา่ งกนั เพราะไมม่ แี นวหลงั ทหารทอ่ี ยใู่ นสมรภมู ิ รบจะอยู่อย่างนั้นไปเร่ือยๆไม่มีช่วงพัก นั่นเป็นชะตากรรมของพวกเรา พลวิทยุพที สแพงเกลอร์ เปน็ คนแรกที่กระจายขา่ ว เขายนื ใกล้วทิ ยตุ อนที่ มีคนวิทยมุ าบอกขา่ วและไมก่ ่ีนาทีข่าวก็กระจายไปรอบฐาน “เฮ้ พวกเราจะได้กลับบ้านแล้ว” และทหารคนหนึ่งก็ตอบมา “ไม่ใช่บ้าน ไอ้โง่ แต่ไปในที่ที่ห่างจากที่แย่ ๆ แห่งนี้” สแพงเกลอร์ถาม “แล้วพวกเขาจะพาเราไปไหนล่ะ” อีกคนกต็ อบ “ใครจะไปสนวะแคอ่ อก จากทีน่ ไ่ี ด้ก็ดถี มถดื แล้ว ใชไ่ หม” ทั้งคนใหมค่ นเก่าต่างก็ตืน่ เต้น ผมบังคับ ตวั เองให้นกึ แผนการทจ่ี ะป้องกนั หมบู่ า้ นทรองแลมในระหว่างท่ีเราไปพกั ไม่กี่ช่ัวโมงก่อนที่เฮลิคอปเตอร์จะมารับพวกเราก็มีก�ำลังทหาร ประมาณหนงึ่ หมวดมารบั หน้าทใ่ี นการรักษาฐาน ก�ำลงั ทม่ี าใหมม่ ีคนนอ้ ย กวา่ เรา มนี ายสบิ ยศจา่ ทำ� หนา้ ทผี่ บู้ งั คบั หมวด ตอนฟงั การสรปุ สถานการณ์ จากผมดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เขามาจากหน่วยที่ไม่ค่อยมี 159

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) การปะทะ ผมอธิบายถึงสถานการณ์ท้ังหมดรวมถึงยุทธวิธีที่ข้าศึกอาจจะ ใช้ พวกเราจะไมอ่ ยแู่ คส่ ามวนั แตส่ ำ� หรบั จา่ คนนน้ั มนั ฟงั ดเู หมอื นนานมาก ฟังจากวิธีการพูดผมรู้ได้เลยว่าเขาคงไม่ท�ำอะไรเสี่ยง ๆ เช่น การออกไป ลาดตระเวนเปน็ แน่ คงอยแู่ ตใ่ นฐานรอพวกเรากลบั มา ผมไมอ่ ยากตำ� หนเิ ขา เพราะพวกเขามีก�ำลงั เพยี ง ๑๕ คนเท่าน้นั และผมกค็ ดิ วา่ ในระหวา่ งทีเ่ รา ไม่อยู่พวกข้าศึกคงท�ำอะไรบางอย่างเพ่ือต้อนรับตอนพวกเรากลับมา เช่น วางกบั ระเบิดเพิม่ ในบรเิ วณทีห่ มวดเรารบั ผดิ ชอบ แตน่ ่นั กอ็ ีกตั้งสามวัน ตอนท่ีพวกเราคอยอยลู่ านเฮลิคอปเตอร์ใกลฐ้ าน พวกเราเหมอื น กับนักโทษท่ีเพิ่งออกจากคุกยังไงยังง้ัน วันหยุดพักสามวันน้ีรับรองว่าจะ ไมม่ ใี ครบาดเจ็บหรอื เสยี ชีวิต พวกเราดีใจจนเน้ือเตน้ ในสนามรบพวกเขา ได้แสดงให้เห็นถงึ ความแขง็ แกร่งทส่ี ามารถยนื หยดั อย่ไู ด้ และในเวลาท่ีได้ พักถึงแม้จะแค่สามวัน ก็น่าจะท�ำให้พวกเขาได้รู้รสชาติของการมีชีวิตอยู่ วา่ มนั มคี า่ แคไ่ หน เสยี งดใี จกด็ งั สนน่ั เมอื่ เฮลคิ อปเตอรแ์ บบชนิ คุ หรอื ซเี อช- ๔๗ (CH-47) มาถึง ฝุ่นตลบที่เกิดจากใบพดั ของเครอ่ื งกไ็ มส่ ามารถพดั พา รอยยิ้มออกจากใบหน้าลูกน้องผมได้ พวกเราเข้าไปอัดกันแน่นในเคร่ือง ในเวลาไม่ก่ีอึดใจ สามวันจากนี้ หมู่บ้านทรองแลมไม่ใช่สิ่งท่ีพวกเรา ต้องหว่ ง แตท่ ุกอยา่ งก็ไมส่ วยหรูเสมอไป นายทหารการเงนิ ผหู้ มวดไซมอน เลกรี ทก่ี ำ� ลงั ถม่ นำ�้ ลาย (คงเพอื่ ใหต้ วั เองดเู ท)่ ถามผมวา่ “คณุ เปน็ ผหู้ มวด ของทหารพวกนใี้ ชไ่ หม” ผมตอบดว้ ยทา่ ทางใหร้ วู้ า่ ฉนั คอื ของจรงิ นะ ไมไ่ ด้ มาอยู่สบายแบบแก “ใช”่ แล้วเขากพ็ ดู “ผมต้องรบกวนใหค้ ุณรวบรวมต๋ัว แลกเงินจากลูกน้องคุณมาให้ผม วันน้ีเป็นวันที่ต้องรวบรวมไว้ท่ีส่วนกลาง กอ่ น ทกุ ดอลลา่ รเ์ ลย” ผมตะโกนดว้ ยความโมโหทา่ มกลางเสยี งเครอ่ื งยนต์ ทดี่ งั กระหม่ึ “บา้ แลว้ คณุ จะมาเอาเงนิ ของพวกเขาไปไมไ่ ด”้ แตเ่ ขาไมส่ นใจ 160

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) และพูดว่า “อ๋อได้สิ เพราะเป็นค�ำสั่งของผู้บัญชาการแม็ควี (MACV) เดีย๋ วผมจะอา่ นคำ� สงั่ ใหฟ้ ัง” ผมเลยพดู วา่ “นอ้ ย ๆ หนอ่ ยพวก ผมอ่าน ออกนะ” และแล้วก็เป็นอยา่ งทน่ี ายทหารการเงินพูดจริง ๆ “แลว้ พวกเรา จะไดเ้ งนิ คนื ตอนไหน” ผมถามทง้ั ทร่ี อู้ ยวู่ า่ เดยี๋ วกไ็ ดค้ นื “ประมาณ ๗ - ๑๐ วัน จะได้คืนครบหมด” เขาตอบด้วยความมั่นใจในวิชาชีพเขาของเหล่า ทหารการเงิน การเรยี กคนื ตว๋ั แลกเงนิ เปน็ วธิ กี ารอยา่ งหนง่ึ ทปี่ อ้ งกนั ไมใ่ หม้ นั หลดุ ไปในตลาดมดื เพราะที่เวยี ดนามสกลุ เงนิ ทอ้ งถิน่ มีค่าน้อยมากและมีอตั รา เงินเฟ้อสูง ดังน้ันอะไรท่ีเก่ียวข้องกับเงินดอลล่าร์ดูเหมือนจะมีค่าหมด รวมถึงตั๋วแลกเงินนี้ด้วย วิธีการในการป้องกันไม่ให้เงินที่ใช้ท่ีเวียดนาม หลุดไปในตลาดมืดมีหลายอย่าง เช่น เปลี่ยนรูปแบบของต๋ัวแลกเงินเป็น ระยะ ๆ คนท่ีจะมาแสดงสิทธ์ิต้องเป็นเจ้าของต๋ัวท่ีแท้จริงโดยมีชื่อก�ำกับ คนท่ีไม่ใช่เจ้าของตั๋วที่ถืออยู่ในตลาดมืดก็ไม่ต่างอะไรกับการถือกระดาษ เปล่า ๆ แต่พวกที่อยู่ในตลาดมืดมักจะมีแหล่งข่าวท�ำให้รู้ล่วงหน้าว่าจะมี การปรับเปลี่ยนอะไรช่วงไหนเพื่อลดความสูญเสียท่ีจะเกิดข้ึน มีแต่คนโง่ อย่างผมทีไ่ มร่ ูอ้ ะไรและก็ไม่สามารถชว่ ยอะไรลกู น้องไดม้ ากในเร่อื งเงนิ ๆ ทอง ๆ น้ี “โอเคทกุ คน มองมาทางนกี้ นั หนอ่ ย เดย๋ี วผหู้ มวดนนั่ จะเดนิ ไปหา พวกเราทลี ะคนเพอ่ื ใหเ้ ซ็นเอกสารและใหเ้ ก็บใบเสรจ็ ไว้ แลว้ พวกเราจะได้ เงินคืนทีหลัง คนที่ไม่ให้ความร่วมมือหรือข่มขู่เขา ผมจะส่งกลับไปท่ี ทรองแลมทันที” เสร็จแล้วผมก็น่ังลงพร้อมกับฟังเสียงบ่นและสบถท่ี ตามมาจากลกู น้อง หมวดไซมอนรดู้ ีวา่ ตัวเองทำ� ให้พวกทหารไม่พอใจและ เส่ยี งต่อการถูกโยนออกนอกเครือ่ งได้ แตล่ ะก้าวเดนิ ของเขารู้สกึ วา่ จะเป็น ไปดว้ ยความระมดั ระวงั ผมเขา้ ใจในความรสู้ กึ ของลกู นอ้ งดี มสี งิ่ เดยี วทเ่ี งนิ 161

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) จะซอื้ ไดใ้ นทท่ี พ่ี วกเราจะไปนนั่ คอื ผหู้ ญงิ พวกเรากำ� ลงั มงุ่ หนา้ ไปทชี่ ายหาด ทเี่ ตรียมไวเ้ ฉพาะส�ำหรับพวกเรา ซึง่ ด้านทิศเหนอื และใตก้ ัน้ ดว้ ยเทอื กเขา ท่ีพวกเราเรียกว่า ไทเกอร์ เทือกเขานี้สูงชันมากจนยากที่ข้าศึกจะผ่านมา ได้ และถึงจะผ่านมาได้ก็คงต้องหมดแรงจนไม่สามารถท�ำอะไรได้ อีกทั้ง พวกเรายังสามารถสังเกตไดจ้ ากระยะไกล ทช่ี ายหาดไมม่ อี ะไรเลยนอกอาคารไมโ้ ทรม ๆ และไมม่ เี ฟอรน์ เิ จอร์ อะไรเลย มันคือท่ีพกั ของพวกเราขณะอยู่ท่นี ่ัน คลน่ื ลมก็แรงเพราะเปน็ ฤดู มรสุม และลูกนอ้ งผมไม่มีใครมาอาบแดดให้เหน็ เลย มันไม่ได้เปน็ สถานที่ พเิ ศษอะไรเลยนอกจากใหเ้ รามานอนเฉย ๆ ถา้ ไมม่ ผี หู้ ญงิ ชาวเวยี ดนามผา่ น เขา้ มา แตพ่ วกหล่อนก็มาจนได้ ถอื ได้วา่ เก่งกวา่ เวยี ดกงเสียอกี ไม่รู้พวกหล่อนท�ำอย่างไร สุดท้ายก็สามารถเข้ามาขายบริการ ให้พวกเราได้ พวกหล่อนอาจจะมาทางเรือหรือไม่ก็ไต่ลงมาจาก หน้าผาแล้วมาต้ังเป็นบังเกอร์นางโลมใกล้ ๆ กับท่ีพวกเราอยู่ห่างกัน เพยี ง ๗๕ เมตรเท่านน้ั เอง โดยมลี วดหนามเก่า ๆ กนั้ ซง่ึ ก็คงเปน็ ความคดิ ของอนศุ าสนาจารยส์ กั คนเมอื่ สมยั พระเจา้ เหา ดเู หมอื นความตอ้ งการทจี่ ะ ได้เงินจากพวกเรามีสูงมากจนไม่มีอะไรมาขวางก้ันได้ และก็มีเร่ืองเล่า มากมายถึงความสามารถในการย่ัวยวนของพวกหล่อน แต่พวกเราก็ไม่ได้ ตกเป็นเหย่ือง่าย ๆ เพราะได้ส่งคืนต๋ัวแลกเงินให้กับนายทหารการเงิน ไปแล้ว ตอนท่ีพวกเราก�ำลังจะลงจากเฮลิคอปเตอร์ท่ามกลางฝุ่นทรายท่ี คลุ้งไปทั่ว พวกหล่อนก็โบกมือให้อย่างต่ืนเต้นดีใจ และพวกเราบางคน ก็โบกมือตอบให้พวกเธอ แล้วก็โบกมือลาให้เฮลิคอปเตอร์ท่ีมาส่งและ ตามดว้ ยใหส้ ญั ลกั ษณ์พิเศษแกห่ มวดไซมอน เลกรี ด้วย 162

บนั ทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) เมื่อทุกคนพร้อม ผมท�ำการซักซ้อมแผนฉุกเฉินเผื่อข้าศึกโจมตี โดยไม่รู้ตัว แต่ดูเหมือนจิตใจของลูกน้องจะไปอยู่ที่ผู้หญิงขายบริการ เหล่านั้นจนหมดแล้ว พวกหล่อนโบกมือให้เหมือนจะบอกว่า “เงินมา ผ้าหลุดจ้า” แต่น่าเสียดายท่ีพวกเราไม่มีเงินให้ พวกเราเลยนั่งที่ชายหาด อย่างเศร้า ๆ มาคิดดูอีกที มันเกินไปหรือเปล่าท่ีผมต้องมาห้ามลูกน้อง ไม่ให้ไปยุ่งกับผู้หญิงพวกน้ัน ความยุติธรรมในชีวิตมันอยู่ที่ไหนหนอ แต่ ผมกต็ อ้ งท�ำ ก่อนที่ลูกน้องผมจะคลั่งตายเพราะผู้หญิงขายบริการเหล่านั้น กองทัพบกสหรัฐก็เข้ามาช่วยได้ทันเวลา พวกเขาไม่ปล่อยให้พวกเรามา พักผ่อนโดยท่ีไม่มีอะไรช่วยผ่อนคลาย เสียงเฮลิคอปเตอร์ท่ีบรรทุก เครอ่ื งดม่ื สารพดั กม็ าถึง ท้ังเบยี ร์ โซดา นายทหารฝ่ายเสนาธกิ ารสมัยโน้น คงเห็นปัญหาว่าต้องมีอะไรพิเศษให้ทหารท่ีมารบได้กินด่ืมกันบ้าง และ ความจริงเครื่องดื่มพวกน้ีเป็นโควต้าของหมวดเราที่ควรจะได้ต้ังแต่มาถึง เวยี ดนามใหม่ ๆ แล้ว แตใ่ นทส่ี ดุ เราก็ไดม้ นั มา พวกเราดีใจกนั มาก บางคน พยายามเข้าไปต้งั แตเ่ ฮลคิ อปเตอร์ยังไม่แตะพ้นื ผมวา่ ลูกนอ้ งผมฉลาด แมเ้ ราจะไม่มเี งินแต่กร็ วู้ ธิ ีเปลี่ยนสินทรพั ย์ ที่มีจนได้ผู้หญิงเวียดนามพวกน้ันมาครองสมใจอยาก คืนน้ันผมคอยจะ โทรศัพท์ทางไกลผ่านทางวิทยุส่ือสารไปหาภรรยาท่ีบ้าน คอยอยู่นาน ดื่มเบียร์หมดไปมากมาย สุดท้ายก็ไม่ได้โทร แต่ก็ดีแล้วเพราะถ้าได้โทร จรงิ ๆ ภรรยาผมคงรู้ว่าผมก�ำลังเมา ผมต่นื เช้ามายังมึน ๆ ศรี ษะอยู่ แต่ก็ หลับดีมาก วันท่ีสองของการพักผ่อนช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน ผมได้มีโอกาส พูดคยุ กับลูกน้องดว้ ยบรรยากาศสบาย ๆ ท�ำให้ได้รชู้ วี ิตส่วนตวั ของแต่ละ 163

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) คนมากขน้ึ และรวู้ า่ แต่ละคนกม็ ีเอกลกั ษณข์ องตัวเองท่นี า่ คบหา แตก่ ็ต้อง รักษาระยะห่างเอาไว้ เพื่อความเหมาะสมในการปกครองบังคับบัญชา ในอกี ไมน่ านพวกเรากต็ อ้ งกลบั ไปทฐ่ี านสสู่ ภาพเดมิ ของบรรยากาศการรบ และผมก็ตอ้ งเป็นคนตัดสนิ ใจในสง่ิ ท่ดี ที ีส่ ดุ เพอ่ื ความปลอดภัยของทุกคน และในวนั ทสี่ ามกถ็ งึ เวลาทพี่ วกเราตอ้ งกลบั ไปฐานหลงั จากใชเ้ วลา อยู่ที่น่ีถึงกว่า ๔๘ ชั่วโมง และเช่ือว่าก�ำลังพลในหมวดของผมต้องเต็มไป ด้วยโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ นี่ก็อาจเป็นสาเหตุท่ีว่าท�ำไมพวกเวียดกง จงึ ไมม่ ายงุ่ กบั พวกเราตอนอยทู่ ช่ี ายหาด เพราะพวกมนั คดิ วา่ ผหู้ ญงิ นแี่ หละ คอื อาวธุ ทร่ี า้ ยกาจทสี่ ดุ แตพ่ วกมนั มองขา้ มอาวธุ ลบั ทมี่ อี านภุ าพสงู ของเรา นั่นคือ ยาเพนนิซลิ นิ หมวดท่ีมารักษาฐานดีใจมากท่ีเห็นพวกเรากลับมา พวกเขา บอกว่าถูกซุ่มยิงบ้างแต่ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นและก็ดูเหมือนว่าพวกเขา ไม่ได้ออกไปลาดตระเวนเลย บา่ ยวันนั้นผมจดั ก�ำลงั หนึง่ ชดุ ออกไปทำ� การ ลาดตระเวนโดยผมไปดว้ ย ตอนนท้ี ุกอย่างกลับมาเหมอื นเดมิ แลว้ 164

บทท่ี ๑๖ ข้าศึกเพิม่ เตมิ ก�ำ ลงั ฝนมาหยดุ ตกเอาประมาณกลางเดอื นพฤศจกิ ายน อากาศเรม่ิ กลบั มาสดใสเหมอื นเดมิ ทอ้ งฟา้ เปดิ ทำ� ใหเ้ ฮลคิ อปเตอรส์ ามารถนำ� เสบยี งมาสง่ ได้ตามปกติซึ่งรวมถึงจดหมาย พัสดุ อาหารดี ๆ และเคร่ืองแบบใหม่ ๆ สะอาด ๆ นอกจากนนั้ ฟลิ เนลกไ็ ดก้ ลบั มาจากการไปรกั ษาอาการบาดเจบ็ พร้อมกับฟันหน้าท่ีหายไปถูกแทนที่ด้วยวัสดุเทียม “สวัสดีครับหมวด สบายดนี ะครบั ” เขาทกั ทายผมด้วยรอยย้ิมทดี่ สู วา่ งสดใสมากกว่าอากาศ ในยามนเี้ สยี อกี “สวสั ดฟี ลิ ลมอะไรพดั มาแถวนเี้ นย่ี ” “ระเบดิ ลงครบั หมวด ผมตอ้ งรบี ออกจากโรงพยาบาลกอ่ นท่ีพวกพยาบาลจะรวู้ า่ พวกหลอ่ นท้อง กบั ผมครับ อีกอย่างผมเบื่อท่ตี ้องมาน่งั ๆ นอนบนเตยี งโดยไม่ไดท้ ำ� อะไร” เนลไมเ่ ปลย่ี นเลย ถงึ เขาจะมนี สิ ยั ทดี่ ใี นแงท่ ส่ี ามารถปรบั ตวั ใหอ้ ยู่ ได้ในที่ต่าง ๆ แต่ก็คงจะเบ่ือจริง ๆ จึงอยากจะกลับมาอยู่กับเพ่ือน ๆ “นฟี่ ลิ ฉันขอโทษท่ีดดุ า่ นายในคืนนน้ั แต่ฉันต้องใชว้ ิทยเุ พอ่ื ติดต่อจรงิ ๆ และหานายไม่เจอ” “ไม่เป็นไรครับหมวด ผมรู้ว่าหมวดต้องใช้มันและ น่ันคือสาเหตุที่ผมต้องพยายามไปหาหมวดให้ได้ตอนน้ัน เอ่อ เลยโดน สอยครับ” เขายิ้มและผมก็รู้ว่าเขาให้อภัยผม ผมส่งเนลไปอยู่กับหมู่ ของรอบินสัน เพราะตอนน้ีมีพลวิทยุคนใหม่แล้วคือ พลทหารพีท 165

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) สแพงเกลอร์ จากเมืองยูมา่ รฐั แอรโิ ซน่า ซ่งึ ตอนนี้กำ� ลงั เรยี นรูก้ ารใชง้ าน ให้คล่องอยู่ ผมเลยให้เวลาเขาสักพักในการฝึกการใช้ ส่วนเนลนั้นผมรู้ว่า เขาเปน็ ทหารทดี่ แี ละตอ้ งเปน็ ทตี่ อ้ งการของหมขู่ องรอบนิ สนั อยา่ งแนน่ อน ส่วนจอน บาร์น ซ่ึงเปน็ ตวั หลักของหมกู่ อ็ ย่รู ะหว่างการไปฟนื้ ฟู เป็นเวลา ๖ วัน ซ่ึงเนลก็สามารถปฏบิ ตั ิหนา้ ท่ีแทนได้ เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าข้าศึกใช้ประโยชน์จากช่วงฤดูฝนเตรียมก�ำลัง ของตนให้แข็งแกร่งมากข้ึน มีสิ่งบอกเหตุให้เห็นหลายที่ ในการออกไป ลาดตระเวนแต่ละครั้ง เราสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวเป็นระยะ ๆ มีการ ตรวจพบอโุ มงคแ์ ละหลมุ ทเ่ี พงิ่ ขดุ ใหม่ ๆ และกบั ระเบดิ กม็ มี ากขน้ึ พวกเรา ออกไปลาดตระเวนซุ่มโจมตีขา้ ศกึ ถ่ีข้ึน แตก่ ็ไม่ได้มกี ารปะทะใด ๆ หนาน บอกเราว่าพวกเวียดกงมีวิธีตรวจและเฝ้าติดตามการเคลื่อนไหวของ พวกเราโดยการใชว้ ธิ งี า่ ย ๆ แต่ได้ผล เช่น ถ้าพวกเราออกลาดตระเวนตอน พลบคำ�่ กระทอ่ มบางหลงั กจ็ ะจดุ ไฟสวา่ งขน้ึ เปน็ สญั ลกั ษณใ์ หร้ ู้ ถา้ พวกเรา ออกลาดตระเวนไปทางทิศเหนือ วิทยสุ ่ือสารของพวกมนั กจ็ ะสง่ สัญญาณ บอกกันและวดั เคาได๋ ที่อยู่ใกล้ ๆ ก็จะจดุ ตะเกยี งและกต็ ีฆ้องให้สัญญาณ และเมื่อชุดลาดตระเวนกลับฐานหมดแล้วไฟก็จะดับ รูปแบบของไฟและ เสยี งท่ผี สมกนั จะเปน็ การบอกถึงรปู แบบการรวมกำ� ลงั ของฝา่ ยเรา ในช่วง การลาดตระเวนในเวลากลางวนั พวกเด็ก ๆ จะเดินตามเราหลายร้อยเมตร แล้วก็จะหายไป เพื่อแจ้งข่าวให้พวกเวียดกงรู้ว่าพวกเรามีจ�ำนวนเท่าไหร่ เปน็ อยู่อย่างนี้เป็นระยะ ๆ และมกั จะเปน็ เดก็ กลุ่มเดียวกนั น่าตลกที่เด็กพวกน้ีเห็นทหารอเมริกันเป็นทั้งผู้ที่มาปกป้องพวก เขาและมาให้อะไรมากมาย แต่ในขณะเดียวกันเด็กพวกนี้ก็ก�ำลังเป็นส่วน หนง่ึ ของระบบทค่ี อยจะเขน่ ฆา่ พวกเรา ผมเรม่ิ เปน็ หว่ งเรอ่ื งความปลอดภยั ของพวกเรามากข้ึน ถ้าการข่าวของข้าศึกดีอย่างนี้ สักวันหนึ่งอาจเห็น 166

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) จดุ ออ่ นของพวกเราทฐี่ านกไ็ ด้ แมก้ ระทงั่ กบั ระเบดิ ถงึ แมว้ า่ จะถกู ตรวจพบ เปน็ จำ� นวนมาก แตพ่ วกเรากโ็ ดนไปมากเหมอื นกนั เนอ่ื งจากฐานของเรามี พ้ืนที่จ�ำกัด ห้องสุขาจ�ำเป็นต้องอยู่นอกฐานซ่ึงหมายถึงนอกรั้วลวดหนาม ข้าง ๆ สนามเฮลคิ อปเตอร์ สขุ าของเราสร้างแบบงา่ ย ๆ คอื เปน็ คล้าย ๆ กลอ่ งไมเ้ จาะรตู รงกลาง สว่ นดา้ นลา่ งกเ็ ปน็ ถงั รองรบั สง่ิ ปฏกิ ลู มนั เปน็ ภาพ ทไี่ ม่น่าดูนักส�ำหรบั นักบนิ ทน่ี �ำเครื่องมาลงทนี่ ่แี ตก่ จ็ ำ� เป็น ในเวลากลางวนั นน้ั ปลอดภยั เพราะอยใู่ กลฐ้ าน แตถ่ า้ ตอ้ งการจะปลดทกุ ขใ์ นเวลากลางคนื จะตอ้ งมกี ระสอบทรายกน้ั ดว้ ย เวลาชาวบา้ นเดนิ ผา่ นไปมากจ็ ะเหน็ ไดอ้ ยา่ ง สบาย ๆ และคนทน่ี ่งั ปลดทกุ ข์ก็เห็นคนท่ีสัญจรไปมาดว้ ย สำ� หรบั ผมแลว้ จะหลกี เลยี่ งชว่ั โมงเรง่ ดว่ นในตอนเชา้ ซงึ่ จะมชี าวบา้ นผา่ นไปผา่ นมาเพอื่ ไป ท�ำงานที่ไร่นา แต่บ่อยครั้งที่เกิดอาการท้องเสียซ่ึงท�ำให้การใช้ชีวิตที่ ฐานนั้นล�ำบากเหมือนกัน อาการท้องเสียส่วนใหญ่เกิดจากการกินอาหาร และน�้ำท่ีไม่สะอาดพร้อมกับยาเม็ดป้องกันมาลาเรีย ส่วนผสมพิเศษน้ีมัก ท�ำให้ท้องไส้ปั่นป่วนบ่อย ๆ บางคร้ังขณะที่นั่งปลดทุกข์ พวกชาวบ้านท่ี เดนิ ผา่ นไปมาโบกมอื ใหพ้ รอ้ มรอยยมิ้ ผมกโ็ บกมอื ตอบเหมอื นทา่ นนายพล แมกอาเธอรท์ �ำ เชา้ วนั หนึ่งผู้หมดู่ อน ผูบ้ งั คับหมู่ ๓ กำ� ลังนง่ั ปลดทกุ ข์อยู่ มผี หู้ ญิง ชาวบ้านก�ำลังเก็บฟนื อย่ใู กล้ ๆ สกั พักเธอทำ� หน้าตาตืน่ มองมาท่ีเขา ด้วย สญั ชาตญาณการเอาตวั รอด ดอนรบี กระโดดออกจากสว้ มทันที หลงั จาก การตรวจสอบอย่างเร่งด่วน เราให้พบว่ามีการต่อวงจรไฟฟ้าระหว่างสุขา กบั จรวด B-40 เลง็ มาตรงทค่ี นนงั่ พอดี ถา้ คนทมี่ าปลดทกุ ขป์ ดิ ฝาสว้ มกจ็ ะ เปน็ การท�ำให้วงจรไฟฟ้าทำ� งานและจรวดก็จะพงุ่ เขา้ ใส่ทันที เปน็ ท่ชี ัดเจน แล้วว่าข้าศึกนั้นท�ำทุกวิถีทางท่ีจะก่อกวนพวกเรา และดูเหมือนว่าตอนน้ี ขา้ ศกึ มเี สรใี นการปฏิบตั ิมากข้ึน 167

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ผมและรองผู้บังคับหมวดแพลโลแมนจึงต้องท�ำอะไรบางอย่าง เปน็ การตอบโต้ พวกเราจะทำ� ใหก้ ารขา่ วของพวกมนั สบั สนโดยการเปลย่ี น ยทุ ธวธิ รี ายวนั เชน่ การซมุ่ โจมตจี ะเรม่ิ ตน้ ดว้ ยการทำ� เสยี งดงั ๆ เพอื่ ใหข้ า้ ศกึ รวู้ า่ พวกเราอยทู่ ไ่ี หน จากนนั้ เราจะยา้ ยทอี่ ยใู่ นตอนมดื ไปยงั ทแี่ หง่ ใหมห่ า่ ง ออกไปหลายรอ้ ยเมตร ชดุ ลาดตระเวนทอี่ อกไปชว่ งหลงั จะมปี นื กลออกไป ด้วยเพ่ือเพิ่มอำ� นาจการยิง และระหว่างทางท่ีออกลาดตระเวน เราจะท้ิง ชดุ ซมุ่ โจมตเี ล็ก ๆ เอาไว้ โดยชดุ นี้จะกลับเขา้ ฐานหลงั จากชดุ ลาดตระเวน ชดุ ใหญ่ บางครง้ั พวกเราจะลยุ ผา่ นนาขา้ วซง่ึ มนี ำ�้ ทว่ มสงู ถงึ คอเพอ่ื ไปคน้ หา ท่ีอยู่หรือเส้นทางเคล่ือนที่ของพวกเวียดกง หากเราพบอุโมงค์ เราจะใช้ สารซีเอส (CS) ซึ่งเป็นสารเคมีท่ีใช้ในการควบคุมฝูงชนและก็ตามด้วย ระเบิดสังหาร บางทีผมจะส่งชุดลาดตระเวนออกไปตอนช่วงเช้ามืดก่อน สวา่ งเพอ่ื จดั การกบั ทหี่ ลบซอ่ นของพวกเวยี ดกง พวกเราเรมิ่ จดั การพวกมนั ได้บางส่วนจากการเปล่ียนกลยุทธ์แบบสายฟ้าแลบ แน่นอนพวกเวียดกงก็ตอบโต้คืนด้วยการวางกับระเบิดและลอบ โจมตมี ากขนึ้ เช้าวนั หนงึ่ ผ้ใู หญบ่ ้านถกู เล่นงานขณะท่กี �ำลงั อาบนำ�้ ท่ขี า้ งๆ บ่อน้�ำโดยวางเสอื้ ผา้ และปืนพกขนาด .๔๕ มม. อยหู่ ่าง ๆ มีเดก็ ชายอายุ แค่ ๙ ขวบ เดินมาท่ีผู้ใหญ่บ้านแล้วยิงเขาด้วยปืนพกขนาด .๒๒ มม. สองนัด ผู้ใหญ่บ้านบาดเจ็บแต่รอดชีวิตและกลับมาปฏิบัติหน้าที่ในอีก ไม่ก่สี ปั ดาห์ ส่วนบาร์น เมื่อกลับจากการไปพักฟื้นท่ีออสเตรเลียเป็นเวลา ๖ วัน ก็ต้องมาเสียขาขวาลึกถึงโคนขาจากการเหยียบกับระเบิด อีกราย พลทหาร รอบสนั ซงึ่ มาพรอ้ มกบั แพลโลแมนกเ็ สยี ชวี ติ จากการเขา้ ไปเคลยี ร์ อุโมงค์ สาเหตุคือเอาหัวมุดเข้าไปก่อน แต่พอเข้าไปได้สักพักก็ตกใจ จนอาเจียนและก็ส�ำลักอาเจียนจนเสียชีวิตก่อนที่จะถูกดึงออกมา ทหาร 168

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) อกี คนเพิ่งมาถงึ เวียดนามใหม่ ๆ ออกไปลาดตระเวน เม่ือถงึ ตอนจะนั่งพัก กไ็ ปทบั กบั ระเบดิ ทผี่ ลติ ทป่ี ระเทศจนี เสยี ชวี ติ ทนั ที สภาพศพนา่ เวทนามาก จ�ำนวนผู้ท่ีได้รับบาดเจ็บหรือเสียชีวิตจากกับระเบิดท�ำลายขวัญ พวกเราพอสมควร และไมว่ า่ พวกเราจะตรวจเจอกบั ระเบดิ มากแคไ่ หนกจ็ ะ ตอ้ งมคี นท่ตี อ้ งเปน็ ตกเปน็ เหยือ่ อยูเ่ ป็นจ�ำนวนมาก เพราะมันวางอยูท่ กุ ท่ี ทค่ี าดว่าพวกเราจะผา่ น การวางแผนเพอ่ื จะผ่านพนื้ ท่ที ม่ี กี ับระเบดิ มาก ๆ ไม่ใช่เร่ืองสนุกเลย บางทีเราอยากจะปะทะข้าศึกให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย มากกว่า บางครัง้ ขณะเดินลาดตระเวน เราจะสงั เกตเห็นดินเรียบ ๆ แต่ถา้ ดูให้ดีจะมีโลหะเป็นสามง่ามโผล่ข้ึนมาจากดิน มันคือระเบิดสังหารบุคคล ทพี่ รอ้ มจะทำ� ใหร้ า่ งของคนทเี่ หยยี บกระจายไปทวั่ บรเิ วณ ยง่ิ เราสงั เกตมาก เทา่ ไหรโ่ อกาสที่จะรอดชีวิตก็จะมีสูงเทา่ น้ัน อย่างเชน่ กองหินและกิ่งไม้ท่ี วางไขวก้ นั เปน็ เครอ่ื งหมายของพวกเวยี ดกงทบี่ อกใหร้ วู้ า่ มรี ะเบดิ อยบู่ รเิ วณ นนั้ หรอื เปน็ พน้ื ทส่ี งั หาร และเมอ่ื เราเจอสงิ่ เหลา่ น้ี จะตอ้ งหยดุ อยกู่ บั ทท่ี นั ที และมองหาสงิ่ ทนี่ า่ จะเปน็ อนั ตรายตอ่ เรา เชน่ เถาวลั ยท์ อี่ ยผู่ ดิ ท่ี (มกั จะตอ่ กบั สลกั ระเบิด) เส้นลวดเลก็ ๆ หรอื พมุ่ ไม้ท่ถี กู แหวกอย่างผิดธรรมชาติ ใน ฐานะผู้น�ำเราต้องคิดถึงลูกน้องก่อนเสมอ แม้ในใจเรานึกอยากจะพุ่งหลบ หากมีการตรวจพบระเบดิ แตล่ ูกนอ้ งเราล่ะ พวกเราไปกันเปน็ ทีม เพราะ ฉะนั้นต้องคอยเตือนกัน ระวังให้กันและกัน ผมจะสั่งให้ลูกน้องระวังก้าว แต่ละกา้ วท่ีเดนิ และให้ระวงั สง่ิ ผิดปกติรอบดา้ นเสมอ แลว้ ถา้ มกี ารระเบดิ ใครกันทจ่ี ะตกเป็นเหยอ่ื มันเปน็ ไปได้ทกุ คนเลย บางทีเราก็ภาวนาอย่าให้ ข้าศึกโจมตีตอนที่พวกเราก�ำลังผ่านดงระเบิด เมื่อผ่านไปได้ก็โล่งใจแล้วก็ ไปเจออปุ สรรคใหมต่ อ่ ไป ลูกน้องผมบางคนก็ทะล่ึงอยากโชว์ความกล้า วันหนึ่งหนานเจอ ลกู กระสนุ ค. ขนาด ๖๐ มม.เชอื่ มตอ่ วงจรกบั ลกู ระเบดิ ควนั เขาปลดชนวน 169

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) มันออก แลว้ ก็สง่ ต่อมาให้ผม “เฮ้ ตรวงอี้ (ผ้หู มวดในภาษาเวยี ดนาม) ของ ขวญั ทรี่ ะลึกช้ันหนง่ึ ” “ขอบใจหนาน” ผมตอบแบบประชด ๆ และก็ส่งลูกระเบิดให้ คิลลิแกนต่อ และก็เป็นส่ิงที่คาดเดาได้คือ คิลลิแกนไม่ส่งต่อให้ใครเขาถือ ไวอ้ ยา่ งนนั้ จนพวกเราไปถงึ กระตอ๊ บรา้ งแหง่ หนง่ึ แลว้ พนั กระสนุ ค. เขา้ กบั ระเบดิ ขวา้ งแบบสงั หาร จากนน้ั กถ็ อดสลกั นริ ภยั แลว้ โยนเขา้ ไปในกระตอ๊ บ ร้าง มนั ระเบิดขึน้ เรว็ จนคลิ ลิแกนแทบจะหลบไม่ทัน ผมไดป้ รบั แผนเลก็ นอ้ ยเพอ่ื ใหท้ นั กบั กลยทุ ธข์ องขา้ ศกึ โดยการจา้ ง คนในพน้ื ทใ่ี หบ้ อกเราวา่ เสน้ ทางไหนมกี บั ระเบดิ ตอนแรกเขากไ็ มอ่ ยากชว่ ย แกลง้ ท�ำเปน็ ไมเ่ ข้าใจ แตพ่ อร้วู า่ พวกเรามหี นานอยดู่ ว้ ยเขาก็ยอม แต่การ ทเี่ อาชาวบา้ นมาเสย่ี งกบั อนั ตรายแบบนม้ี นั เปน็ สง่ิ ทเ่ี หมาะแลว้ หรอื บางที พวกชาวบ้านอาจจ�ำเป็นต้องท�ำอะไรบางอย่างเพื่อความอยู่รอดของ ครอบครัว ผมไม่สิทธ์ิที่จะไปตัดสินเขา แต่ในขณะเดียวกันลูกน้องผมก็ สมควรจะมีชีวิตรอดจากสงครามนี้เช่นกัน แล้วเส้นแบ่งเรื่องคุณธรรมมัน อยตู่ รงไหน ผมจะไมน่ ำ� ลกู นอ้ งผา่ นพนื้ ทอี่ นั ตรายโดยการปฏบิ ตั ติ ามแคใ่ น ตำ� ราอยา่ งแนน่ อน ทผี่ า่ นมาหมวดเราสญู เสยี ลกู นอ้ งไปมากจากกบั ระเบดิ ผนู้ ำ� ทตี่ อ้ งตดั สนิ ใจในสนามรบโดยการรกั ษาสมดลุ ระหวา่ งการปฏบิ ตั ติ าม กฎของสงครามและส่ิงที่ควรท�ำตามความเป็นจริงน้ันไม่ต่างอะไรกับการ เดินทางบนพ้ืนที่อันตรายเลย เนื่องจากการตัดสินใจของผู้น�ำมีผลกระทบ ตอ่ ลกู นอ้ งโดยตรง ดงั นน้ั ผมตอ้ งชง่ั ดใู หด้ ี ในฐานะผบู้ งั คบั หมวดทหารราบ ในสนามรบผมต้องพยายามรักษาไว้ซึ่งความมีมนุษยธรรมด้วย อย่างเช่น การซักถามเชลยศึกผมจะไม่ใช้การขู่หรือท�ำอะไรท่ีไร้มนุษยธรรมโดย เด็ดขาด แต่สุดท้ายผมต้องได้ข้อมูลที่เป็นจริง และเร่ืองนี้ลูกน้องผมช่วย ไดม้ ากทเี ดียว 170

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) วนั หนงึ่ ชดุ ซมุ่ ของพวกเรามกี ารปะทะกบั ขา้ ศกึ มที หารถกู ยงิ ทข่ี า ๑ นาย เลือดไหลออกมากทำ� ให้ผมและชุดลาดตระเวนซงึ่ อยอู่ กี ท่ีหน่ึงต้อง รีบไปช่วย แต่ระหวา่ งทางตอ้ งข้ึนเขา และผมสังเกตว่าทต่ี นี เขาท่กี ำ� ลงั จะ ผา่ นมกี บั ระเบดิ เตม็ ไปหมด และชาวนาทอ่ี ยตู่ รงนนั้ กห็ ลบอยทู่ พ่ี งหญา้ ดว้ ย ความกลวั “มานซ่ี ิ ปาปา้ ซงั หนาน ถามเขาซิวา่ จะผ่านพ้ืนท่นี ีไ้ ปได้อยา่ งไร” ชาวนาส่ันหัว ดูทา่ ทางเขากลวั มาก สักพักกม็ วี ทิ ยุเข้ามา “บ้าเอย๊ ถา้ เรา เอาเขาออกไปจากที่นี่ไม่ทันเขาต้องเลือดหมดตัวแน่ ๆ” ผมส่ังหนาน “หนานถามเขาอกี ทีซิ” แต่ชาวนายงั ส่ันหวั ไมย่ อมบอก ผมชักโมโหเลยชกั มีดออกมา “หนานบอกเขาไปวา่ ฉันจะฆ่าเขาแนถ่ ้าเขาไมย่ อมบอก” ผมล�้ำเส้นไปแล้ว ผมไม่ฆ่าเขาหรอก แต่ลุงชาวนาน่ันไม่มีทางรู้ ความจริงเพียงแค่การขู่ฆ่าก็ถือเป็นความผิดแล้ว แต่ผมไม่มีทางเลือก ลกู นอ้ งผมกำ� ลงั บาดเจบ็ สาหสั บางครงั้ ผนู้ ำ� ตอ้ งตดั สนิ ใจเองในสถานการณ์ ฉกุ เฉนิ เชน่ นี้ เขาตอ้ งตดั สนิ ใจใหด้ ที ส่ี ดุ เพราะตอ้ งอยกู่ บั ผลการตดั สนิ ใจนน้ั ตลอดไป สงครามไม่ใช่กรณีศึกษาที่สามารถมาถกในห้องเรียนได้อย่าง เสรี แต่มันเป็นสถานการณ์แห่งความเป็นความตายท่ีการตัดสินใจ แต่ละคร้ังบีบคั้นความรู้สึกถึงขีดสุด อีกท้ังในภาวะสงครามจะต้องมีคน เสยี ชวี ติ ซง่ึ ถา้ ไมใ่ ชฝ่ า่ ยเรากต็ อ้ งเปน็ ฝา่ ยตรงขา้ ม ความจรงิ ขอ้ นที้ ำ� ใหผ้ นู้ ำ� ตัดสินใจลำ� บากวา่ จะเลอื กอย่างไรระหว่างมโนธรรมกับความเป็นจรงิ สุดท้ายชาวนาคนนั้นก็ยอมพาเราผ่านพื้นที่อันตราย พวกเรา ผลักดันข้าศึกออกไปทันเวลาและล�ำเลียงลูกน้องท่ีบาดเจ็บออกไปได้ ผมขอบคุณชาวนาและปลอ่ ยเขาไป เขามองผมอยา่ งแปลก ๆ คงนกึ ในใจว่า ผมคงบา้ ไปแลว้ 171

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ช่วงครึ่งหลังของเดือนพฤศจิกายน การข่าวก็รายงานมาว่าข้าศึก จะทำ� การโจมตีครงั้ ใหญ่ในพ้ืนท่ีท่ผี มรับผดิ ชอบ เหมือนเช่นเคย ข่าวไมไ่ ด้ บอกว่าการโจมตีจะเกิดขึ้นประมาณช่วงไหนและในลักษณะใด ส�ำหรับ หมวดทหารราบการบอกเช่นน้ไี ม่ได้ชว่ ยอะไรมากนกั เพราะการปะทะทุก ครั้งมีความส�ำคัญหมด เพียงแต่ก็ท�ำให้พวกเราระวังตัวเองมากข้ึนเท่าน้ัน เอง ถึงแมว้ า่ พวกเราจะระวังมากแค่ไหน แต่กต็ อ้ งมีช่องโหวส่ กั แห่งจนได้ อย่างบางครั้งท่ีออกไปลาดตระเวน อาจมีบางช่วงที่เราอาจตกเป็นเป้าน่ิง เช่นตอนขา้ มลำ� น้�ำหรือพ้นื ที่โลง่ หรอื ตอนถกู บบี ให้ตอ้ งใช้ทางเดนิ แคบ ๆ เพราะไม่สามารถใช้ทางอนื่ ได้ บ่ายวันหน่ึงผู้หมู่รอบินสันน�ำหมู่ของเขาออกไปลาดตระเวนและ ต้องขน้ึ ท่ีสงู ชันมาก พลทหารฟริกเกอรเ์ ป็นคนเดินนำ� หน้า เขาระมดั ระวัง มากขณะผ่านดงหญ้าและป่าละเมาะที่หนาทึบ รอบินสันเดินอยู่ข้างหลัง ห่างแค่ไม่กี่เมตรและมีฟิล เนลเดินต่อจากเขา พลทหารรอน วิลสัน เดก็ หน่มุ จากรัฐอลาบามาอายุเพิ่ง ๑๗ ปี เดินเปน็ คนท่ี ๔ และมีอกี ๓ คน เดินต่อจากวิลสัน ฟริกเกอร์รู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก ไม่กี่วันก่อนหน้าน้ี เขารู้สึกว่าวันของเขาใกล้จะมาถึงแล้ว “ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรข้ึนครับหมวด รู้สึกไมด่ เี ลย” เขาบอกผมอยา่ งอาย ๆ ผมเลยถามว่า “นายหมายความวา่ อย่างไร ไมส่ บายหรือเปลา่ ” เขาตอบว่า “เปลา่ ครบั ไม่ใช่อยา่ งนัน้ ผมรสู้ ึก วา่ บางอย่างร้าย ๆ กำ� ลงั จะเกดิ ขึ้นกับผม” “บางทนี ายอาจท�ำหนา้ ทีเ่ ปน็ คนนำ� ทางนานเกนิ ไป ฉนั จะบอกผบู้ งั คบั หมใู่ หห้ าคนใหมม่ าทำ� หนา้ ทแ่ี ทน ก็แล้วกัน” “ไม่นะครับ ได้โปรดอย่าท�ำอย่างนั้น ผมเป็นคนท่ีเหมาะกับ หนา้ ทนี่ ที้ สี่ ดุ ในหมู่ ผมไม่อยากใหค้ นอ่ืนเข้าใจว่าผมข้ีขลาด” ฟริกเกอร์ไม่ได้เป็นคนข้ีขลาด เขาเพียงแค่กลัว แต่ที่เขากลัว มากกวา่ คอื กลวั วา่ เพอื่ น ๆ จะผดิ หวงั ในตวั เขา ผมแนะนำ� ใหเ้ ขาลาพกั ผอ่ น 172

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) แตเ่ ขาไมย่ อม ผมบอกเรอ่ื งนใี้ หร้ อบนิ สนั รู้ แตพ่ อฟรกิ เกอรร์ เู้ ขา้ กม็ าขอรอ้ ง ผมใหเ้ ขาไดท้ ำ� หนา้ ทเี่ ปน็ คนน�ำทางเหมอื นเดิม ในเย็นวันนั้นฟริกเกอร์เดินน�ำขึ้นเนินอย่างระมัดระวัง จู่ ๆ กระสนุ ปนื กลนดั หนงึ่ กพ็ งุ่ ทะลเุ ขา้ ทห่ี นา้ อกของเขา รอบนิ สนั เดนิ เปน็ คนที่ ๒ หันกลับและพุ่งลงเนินมาเป็นระยะทาง ๒๐ เมตร และสะดุดอะไร บางอยา่ งจนขอ้ เทา้ หกั สว่ นเนลและวลิ สนั ไดย้ นิ เสยี งกร็ บี พงุ่ หลบหาทกี่ ำ� บงั ฟรกิ เกอรท์ รดุ ตวั ลงบนเขา่ ขา้ งหนง่ึ และหนั มาทางเพอ่ื น ทห่ี นา้ อก มีเลือดผสมฟองอากาศพุ่งออกมา ปืนของเขาตกลงกับพื้น แขนของเขา เหยยี ดออกมาเหมอื นจะขอความชว่ ยเหลอื ขณะทก่ี ระสนุ ปนื กลขา้ ศกึ เจาะ เขา้ กลางหลงั เขาอีกหลายนัดจนล้มคว่�ำลง วลิ สนั ตะโกน “ฟรกิ เกอรต์ ายแลว้ ! พระเจา้ เขาตายแล้ว!” เสียง ของเขาดังสนั่นไปทั่วป่า วิลสันกลัวว่าคนอ่ืนจะไม่ได้ยิน เขาจึงตะโกนอีก สดุ เสยี ง จนเนลตอ้ งบอกใหเ้ ขาเงยี บ “หบุ ปากไดแ้ ลว้ ! เขาตายแลว้ ทำ� อะไร อีกไม่ไดแ้ ล้ว” มกี ารยงิ ปะทะอีกเล็กนอ้ ย และขา้ ศึกหรือพวกเวยี ดกงกไ็ ด้ หลบหนีลงเขาไป ชุดลาดตระเวนได้น�ำศพของฟริกเกอร์กับรอบินสันท่ี บาดเจ็บกลบั ฐานโดยมีเนลทำ� หนา้ ที่เป็นหัวหน้าชุด มันก็แค่นั้น ทหารอเมริกันได้เสียชีวิตลงอีกคนหนึ่ง จากจ�ำนวน ๕๘,๐๐๐ นาย ท่ไี ด้เสียชวี ิตท่ีเวียดนาม สกั พกั ก็จะมีคนใหมม่ าแทนที่เขา เปน็ อยู่อยา่ งน้จี นกวา่ สงครามจะจบลง ตอนน้ีฟริกเกอร์ได้เสียชีวิตแล้ว โอกาสท่ีเขาจะได้ใช้ชีวิตอย่าง มคี วามสขุ หลงั สงครามไดห้ มดไป เหลอื ไวแ้ ตเ่ พยี งความทรงจำ� ในครอบครวั และพวกเรา อีกไม่นานกองทัพก็จะแจ้งให้ครอบครัวเขารู้และส่งเหรียญ กล้าหาญไปให้ ผมมาคิดดูอีกที ผมน่าจะเขียนจดหมายถึงครอบครัวเขา 173

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) แต่จะเขียนอย่างไรดี มันล�ำบากใจเหมือนกัน เขากลายเป็นคนที่รับลูก กระสนุ แทนเพอื่ น ๆ แตไ่ มช่ า้ ไมน่ านเพอื่ นๆของเขากอ็ าจจะตามเขาไป มนั เป็นสถานการณ์ทน่ี ่าเศรา้ มาก เหมอื นอย่างทเ่ี นลพูด “เขาตายแลว้ มนั ก็ จบแค่น้ัน” พวกเวียดกงรู้การเคล่ือนไหวของหมู่ของรอบินสัน ผมจ�ำเป็น ตอ้ งทำ� ลายระบบการขา่ วของขา้ ศกึ ใหไ้ ด้ ไมอ่ ยา่ งนนั้ พวกเรากจ็ ะตกอยใู่ น สถานการณ์อนั ตรายตอ่ ไปเรอ่ื ย ๆ ผมใหเ้ กียรติวดั เคาได๋เสมอมา แต่การท่ี สถานทศ่ี กั ดส์ิ ทิ ธแ์ หง่ นก้ี ลายเปน็ สถานทใี่ นการสง่ ขา่ วสารใหข้ า้ ศกึ เนอ่ื งจาก อยใู่ นทสี่ งู ทสี่ ดุ และฆอ้ งทต่ี ไี ดย้ นิ ไปไกลมากทำ� ใหผ้ มตอ้ งจดั การขน้ั เดด็ ขาด พลบค�่ำของวันน้ัน ผมน�ำชุดลาดตระเวนไปท่ีวัดและบุกเข้าไปใน ลาน จับเอาศษิ ยว์ ดั ทงั้ หมดมารวมในอาคารซึง่ ค่อนขา้ งจะโล่งมสี ัญลักษณ์ รปู ดวงตาขนาดใหญต่ ง้ั อยบู่ นแทน่ ดา้ นทศิ ตะวนั ออก และกม็ ลี กู บอลขนาด ใหญท่ ำ� จากกระดาษ แขวนจากเพดานจรดพ้นื อยู่ตรงกลางระหวา่ งผนัง ๒ ดา้ น ขา้ งหนา้ มีเทียน ๑ เลม่ ทจี่ ุดอยู่ ผมสงั่ ดอนใหเ้ อาปนื กลไปตง้ั บนหอคอย สว่ นหมขู่ องเนลกใ็ หว้ าง ก�ำลังซุม่ ๓ จดุ ใกล้ ๆ กับวดั สว่ นพระ ผมให้อยู่ภายใตก้ ารควบคุมของหมู่ ของดอน พวกเราคอยทงั้ คนื เพอ่ื ใหพ้ วกเวยี ดกงโผลม่ า ดวงตาขนาดใหญท่ ่ี อยู่ด้านหลังพวกเราคงก�ำลังดูว่าพวกเราท่ีก�ำลังละเมิดความศักดิ์สิทธิ์ของ สถานทีแ่ หง่ นจี้ ะทำ� อะไรต่อไป พระและผชู้ ว่ ยกน็ งั่ อย่ใู กล้ ๆ เทียนทำ� อะไร ไม่ได้ ไม่มีการส่งสัญญาณออกไปในคืนนั้น และเม่ือใกล้ถึงรุ่งเช้าก็มีพวก เวยี ดกง ๓ คนเขา้ มาดวู า่ เกดิ อะไรขนึ้ เราคอยจนพวกมนั เขา้ มาในระยะ ๓๐ เมตร แล้วก็สังหารด้วยปืนกลที่ตั้งอยู่บนหอคอย ผมไม่รู้สึกเสียใจในสิ่งท่ี ทำ� ลงไป เราแก้แคน้ ให้กบั ฟริกเกอร์แลว้ สองวันต่อมาพวกเราไปลาดตระเวนท่ีเจดีย์พุทธแห่งหนึ่ง พระ 174

บนั ทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) และหญงิ ชายตาบอดทนี่ น่ั ไมไ่ ดท้ ำ� ใหผ้ มเปลยี่ นใจ ผมรวู้ า่ มเี สน้ แบง่ ระหวา่ ง มโนธรรมกับความต้องการปกป้องชีวิตลูกน้อง ถ้าผมล้�ำเส้นมโนธรรม บ่อย ๆ ผมกจ็ ะกลายเป็นอาชญากรในทสี่ ุด ไมว่ า่ จะอยา่ งไร หอคอยในพน้ื ทไี่ ดห้ ยดุ สง่ สญั ญาณใหพ้ วกเวยี ดกง แล้ว 175

บทท่ี ๑๗ เหตเุ กิดที่ชายหาด ถึงตอนนี้พวกเราเร่ิมมีอาการทางผิวหนัง ท่ีเม่ือเป็นแผลแล้วจะ หายช้ากว่าที่ควรจะเป็น ปกติเราจะมีบาดเผลท่ีเกิดข้ึนมากมายทั้งจาก แมลงกัดหรือรอยขีดข่วน เหงื่อและความสกปรกจากดินท�ำให้ผิวหนัง รอบ ๆ แผลกลายเป็นสีแดงและเป็นหนองท่ีไม่มีวันตกสะเก็ด ผมบอก ตัวเองว่าอย่าเกาแต่ก็อดห้ามใจไม่ได้ บางรายเป็นหนักถึงขนาดต้องไปรับ การรกั ษาทโ่ี รงพยาบาล ผมกำ� ชบั กบั ผบู้ งั คบั หมทู่ งั้ หมดวา่ ใหส้ งั่ ใหล้ กู นอ้ ง ใช้สบู่เวลาอาบน�้ำด้วย แต่น้�ำท่ีใช้ในการช�ำระร่างกายก็ไม่ได้สะอาด สกั เท่าไหร่ มีลูกนอ้ งคนหน่ึงไม่คอ่ ยไดร้ ักษาสขุ อนามยั ที่ดพี อจนกลายเป็น โรคตับอกั เสบ ผมจะสั่งลูกน้องให้เปลี่ยนถุงเท้าและตากเท้าให้แห้งอยู่เสมอ เม่ือมีโอกาส แต่อากาศท่ีร้อนและเหง่ือท่ีออกมามากบวกกับการท่ีต้อง เดนิ เป็นเวลานานทำ� ใหเ้ ท้าเกิดแผลบอ่ ย ๆ ฝ่ายข้าศึกก็มักจะรบกวนเราโดยใช้เคร่ืองยิงลูกระเบิดหรือ ค. ระดมยิงใส่พวกเราเป็นพื้นที่แล้วก็หนีไป เป็นการยากที่จะตามไปให้ทัน อาวุธวิถีโค้งแบบนี้กองทัพของเราก็มี แต่อยู่ท่ีฐานกองร้อยซ่ึงในการยิง 176

บนั ทึกประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) แต่ละคร้ังต้องร้องขอตามระเบียบ กว่าจะยิงได้ข้าศึกก็เผ่นไปไกลแล้ว แตผ่ มเขา้ ใจในเหตผุ ลทต่ี อ้ งมคี วามชดั เจนกอ่ นการยงิ เพราะแถวนม้ี หี มบู่ า้ น อยู่ด้วย ผมอยากได้เครื่องยิงลูกระเบิดขนาด ๖๐ มม. มาไว้กับหมวด เอาไวต้ อบโตข้ า้ ศกึ ใหท้ นั เวลา แตก่ องทพั บกสหรฐั ไดป้ ลดประจำ� การอาวธุ ประเภทน้ีไปแล้วหลังสงครามเกาหลี แต่กองทัพของเวียดนามใต้และ พวกเวียดกงยังมีใช้อยู่ แล้วอาวุธเหล่าน้ีเวียดกงก็เอามาใช้เล่นงานเรา แตใ่ นเวยี ดนามเราสามารถจะหาของตา่ ง ๆ ไดถ้ ้าพรอ้ มจะจ่าย ผมเอาเสบียงสนามที่กองทัพแจกจ่ายมาจ�ำนวน ๑๕ ลังไปแลก เครอื่ งยงิ ลกู ระเบดิ ขนาด ๖๐ มม. พรอ้ มกระสนุ จำ� นวน ๑๘ นดั จากกองทพั ของรัฐบาลเวียดนามใต้ ถึงแม้จะไม่มากแต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรไว้ตอบโต้ ข้าศึกในยามฉุกเฉนิ ส�ำหรบั ตลาดมดื กม็ ีการซ้ือขายอาวุธกันคกึ คัก และดู เหมือนพวกเวียดกงก็จะได้ประโยชน์มากท่ีสุด ผมกับจ่าแพลโลแมน พยายามใช้ประโยชน์จาก ค.ท่ีได้มาให้ได้มากที่สุดโดยการซ่อนมันไว้ใต้ ผ้ายางกันฝนและฝึกใช้งานในตอนกลางคืน พลวิทยุพีท สแพงเกลอร์ พยายามจะเข้ามามสี ว่ นรว่ มในการฝกึ ด้วย แตเ่ ราไมอ่ นญุ าต สแพงเกลอร์เป็นลูกน้องท่ียังดูเด็กมากและดูเหมือนเขาจะภูมิใจ ในความหน้าเด็กน้ีมาก เขามักจะเดินอย่างสง่าผ่าเผย ท่ีส�ำคัญเขาเป็น คนขยันและพยายามท�ำหน้าที่ของตัวเองอย่างดี ที่แขนข้างซ้ายสัก ขอ้ ความ “เกดิ มาเพอ่ื แพ”้ และดา้ นขวาสกั เปน็ รปู เสอื ดำ� แมจ้ ะผอมแตเ่ ขา ก็แบกวิทยุอันหนักอ้ึงโดยไม่เคยบ่น สแพงเกลอร์ชอบถือปืนโดยเอาพาน ทา้ ยคำ�้ ไวท้ เ่ี อวเหมอื นในหนงั คาวบอย “ผหู้ มวดดนู คี่ รบั ” เขาเรยี กผมดรู ปู ทเ่ี พงิ่ สง่ มาจากทางบา้ น “อะไรเหรอ” ความจรงิ ผมไมอ่ ยากดแู ตก่ ต็ อ้ งรกั ษา มารยาท “จากภรรยาผมครับ ดูสิ” ผมดูท่ีปกของอัลบั้มท่ีเป็นสีเหลือง สวยงามและบอก 177

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) “สวยดีน่ี” ผมบอก “ไม่ใช่อย่างน้นั ครับต้องดรู ูปขา้ งในครบั ” “โอ้ โอเค” ผมเปดิ ดขู า้ งในภาพแรกทเี่ หน็ คอื ภรรยาเขาทมี่ หี นุ่ เหมอื นนางแบบ ในชุดกระโปรงสัน้ เสอื้ สขี าวมรี ะบายสวยงาม และแฝงไว้ด้วยความเซก็ ซี่ “เธอดูดีมากพที พนันไดเ้ ลยวา่ นายคงอยากกลับบ้านใจจะขาด” “เปิดไปเร่อื ย ๆ ครบั เด๋ียวกเ็ หน็ ของด”ี รู้สึกเขาจะตื่นเต้นมากและภูมิใจมาก ผมเปิดไปเรื่อย ๆ เห็นรูป ของภรรยาเขาที่ค่อย ๆ นุ่งน้อยห่มน้อยไปเร่ือย ๆ เหลือแต่กระโปรงส้ัน และเสื้อที่โชว์สะดือ และภาพต่อไปเธอก็เหลือกระโปรงกับชุดช้ันในและ ท้ายสดุ เธอใสเ่ ฉพาะกระโปรงและท่อนบนทเี่ ปลอื ยล่อนจอ้ น ผมไมร่ วู้ ่าจะ พูดอะไรดี “เยี่ยมใช่ไหมละ่ หมวด” สแพงเกลอร์เหมือนเด็กน้อยทต่ี ้องการ ความสนใจจากผใู้ หญ่ “ใช่พีท เธอดูดมี าก ยนิ ดดี ว้ ยนะ” ผมไม่รวู้ า่ จะพดู ตอ่ ไปอยา่ ง แต่ดูเหมอื นเขาจะดีใจมากทค่ี นอืน่ ชนื่ ชมภรรยาของเขา คนื นนั้ ขา้ ศกึ กโ็ ผลม่ าทกั ทายพวกเรา ผมอยทู่ างดา้ นทศิ ตะวนั ออก ของฐานก�ำลังพูดคุยกับดอนอยู่ ส่วนจ่าแพลโลแมนอยู่ด้านทิศตะวันตก และตรงกลางเป็นเคร่ืองยิงลูกระเบิดท่ีพวกเราเอาผ้ายางคลุมไว้และมี สแพงเกลอร์นั่งอยู่ใกล้ ๆ แพลโลแมนพยายามพุ่งไปยังที่ตั้งของเครื่องยิง แต่กระสุนปืนกลของข้าศึกท่ีสาดเข้ามาท�ำให้เขาต้องหลบอยู่ในคู ตอนน้ี ข้าศึกได้เปิดเผยที่ต้ังของตัวเองแล้ว เราอยากจะใช้เคร่ืองยิงลูกระเบิดนั้น มาก แต่ผมขยับตัวไม่ได้เลยเพราะกลุ่มกระสุนที่ยิงเข้ามาตรงเป้ามาก แพลโลแมนสบตาผมด้วยความรู้สึกที่เสียดายท่ีท�ำอะไรมากไม่ได้ แต่แล้ว สแพงเกลอรก์ ็พูดขนึ้ 178

บนั ทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) “ผมยงิ ไดไ้ หมครบั “ “นายรู้วิธยี งิ เหรอ” ผมอยากจะเตะตัวเองท่ีสงวนวิธีใช้ไว้เฉพาะผมกับจ่าแพลโลแมน ตอนนั้นผมคิดว่าตัวเองกับจ่าแพลโลแมนสองคนจะเป็นผู้ใช้มัน แต่ตอนน้ี คนท่ีมโี อกาสไดใ้ ช้กลับไม่เคยฝกึ เลย “ไดค้ รบั ผมทำ� ได”้ สแพงเกลอรต์ ะโกนตน่ื เตน้ เหมอื นเดก็ นกั เรยี น มธั ยมท่ีอยากใหโ้ ค้ชเลือกลงเล่นอเมรกิ นั ฟตุ บอล เขารีบถลกผ้ายางทีค่ ลุม เครอ่ื งยิงออกอยา่ งเก้ ๆ กงั ๆ โดยมีผมและจา่ แพลโลแมนตะโกนบอกวา่ ตอ้ งทำ� อยา่ งไร ดเู หมอื นเขาจะดใี จมากทจี่ ะไดใ้ ชม้ นั โดยทหารในหมวดมอง ดูอย่างใจจดใจจ่อ ในท่ีสุดขาหย่ังปืนและตัวปืนก็ถูกติดตั้งพร้อมใช้งานใน ทศิ ทางทถ่ี กู ตอ้ ง กอ่ นทผี่ มจะสงั่ วา่ ใหท้ ำ� อะไรตอ่ ไปเขากร็ บี หยอ่ นลกู กระสนุ ลงไปในกระบอกปืนและกระสุนก็พุ่งออกไป ทหารคนอื่นต่างก็ร้องเชียร์ ด้วยความดีใจ กระสุนพุ่งไปตกที่ไหนไม่รู้ แต่ไม่โดนข้าศึกและไม่มีการ ระเบิด และขา้ ศกึ ก็ยังกระหน่�ำยงิ ใส่พวกเราต่อไป “บ้าเอ๊ย สแพงเกลอร์ต้องเอาส่วนบรรจุออก ๓ อันก่อน” ผมตะโกนบอกเขา และเขาก็ตอบด้วยเสียง “โอ้!” และเขาก็เอากระสุน อกี ลกู หยอ่ นลงไปในทอ่ คราวนเ้ี ขาเอาสว่ นบรรจอุ อกตามทบี่ อก ทกุ คนเฝา้ ดูเช่นเคยและลุ้นว่าจะเกิดอะไรข้ึน กระสุนตกลงบริเวณท่ีข้าศึกอยู่ แต่ไม่มีการระเบิด เพราะ สแพงเกลอร์ไม่ได้ถอดสลักนิรภัยที่หัวกระสุนออก แต่มันก็ท�ำให้ข้าศึก สงสัยว่าพวกเราก�ำลังท�ำอะไรอยู่ หรือว่ามันจะเป็นอาวุธขว้างแบบใหม่ ข้าศึกเลยหยุดชะงักไปครู่หนึ่งท�ำให้ผมมีโอกาสพุ่งไปช่วยเหลือ สแพงเกลอร์ได้ เมื่อไปถึงผมก็รีบดึงส่วนบรรจุและสลักนิรภัยออกแล้วก็ 179

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) หย่อนลงในปากกระบอกปืน คราวนี้กระสุนตกและระเบิดบริเวณที่ข้าศึก อย่พู อดี พวกมันตกใจหยุดยงิ และลา่ ถอยไป ผมต่อว่าสแพงเกลอร์ด้วยความผิดหวัง และตัวเขาเองก็รู้สึกแย่ มาก ผมรู้วา่ มันไมใ่ ชค่ วามผดิ ของเขา ผมไม่ไดฝ้ กึ เขาเองแม้ว่าเขาอยากจะ เรยี นรู้ อีกอยา่ งผมยังกงั วลวา่ ถ้าขา้ ศึกหากระสนุ ท่ยี งั ไม่ระเบิดผม พวกมนั ก็จะน�ำมันกลับมาเล่นงานเราได้ คืนน้ันสแพงเกลอร์หลบหน้าผมทั้งคืน ส่วนผมเองก็ยังโกรธอยูเ่ ลยไมอ่ ยากคุยกบั เขา พอรงุ่ เชา้ อารมณผ์ มกเ็ ปน็ ปกติ ทอ้ งฟา้ ทสี่ ดใสและแดดทสี่ าดสอ่ ง ลงมาทำ� ใหบ้ รรยากาศโดยรวมดขี น้ึ ผมและจา่ แพลโลแมนเดนิ ตรวจดคู วาม เป็นอยู่ของก�ำลังพลในหมวด ดูเหมือนหลายคนเป็นแผลเร้ือรัง อาการ ติดเชือ้ จากฤดฝู นท่ียาวนาน คงเปน็ เพราะผิวหนังที่ช้ืนเลยติดเชอ้ื ง่าย หรอื เมื่อถูกกิ่งไม้ใบไม้ขีดข่วนหรือเสียดสีกับเคร่ืองสนาม ผิวหนังก็เกิดแผลได้ ง่ายและหายยาก มีสองคนอาการหนกั มาก ผมนึกถึงทะเลที่อยู่ไม่ไกลจากที่น่ีมากนัก แค่ข้ามสันเขาทาง ตะวันออกของหมู่บ้านก็ถึงแล้ว ท่ีน่ันชายหาดสะอาดมาก น�้ำทะเลเป็น สฟี ้า และบรรยากาศเงียบสงบ ถา้ เป็นท่ีอื่นท่ไี ม่ใชเ่ วยี ดนาม มนั คงจะเป็น รีสอรท์ ตากอากาศช้นั ดีอย่างแนน่ อน ผมคิดว่าน�้ำทะเลเค็ม ๆ อาจท�ำให้บาดแผลหรืออาการผิวหนัง อักเสบดขี นึ้ ผมปรกึ ษาเร่ืองนี้กบั สกิบเปอร์ ไชฟ์ เสนารักษ์ท่มี าจากเมอื ง พอร์ทแลนด์ รัฐโอรีกอน เขากย็ นื ยนั แนวความคดิ นวี้ า่ ดี อกี อยา่ งการที่ได้ ไปสมั ผสั นำ้� ทะเล ดำ� ผดุ ดำ� วา่ ยกน็ า่ จะลดความเครยี ดของพวกเขาลงไดบ้ า้ ง ถ้าการส่งไปครั้งแรกประสบผลส�ำเร็จ ผมก็จะพิจารณาหมุนเวียนให้ไปท้ัง หมวด ลูกน้อง ๒ คนที่อาการหนักกว่าใครเห็นด้วยกับความคิดของผม 180

บันทึกประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) แต่ต้องมีอีก ๔ คนเพื่อให้ครบชุดลาดตระเวนท่ีสามารถป้องกันตัวเองได้ เจมสผ์ บู้ งั คบั หมู่ ๑ ทเ่ี พงิ่ กลบั จากการรกั ษาตวั ทโี่ รงพยาบาลหลงั จากไดร้ บั บาดเจบ็ เมอ่ื ตน้ เดอื นตลุ าคมกส็ ามารถเปน็ การด์ ไดเ้ ผอ่ื มคี นจมนำ�้ เขาอาสา ท่ีจะน�ำชุดลาดตระเวนไปที่ชายหาด ท่ีน่าแปลกคือพลทหารคิงคนที่ลอง ของผมดว้ ยการทำ� กระสนุ ปนื เอ็ม-๗๙ ล่นั คราวกอ่ น มาขอรอ้ งผมวา่ ให้ส่ง เขาไปด้วย ผมต้องการอีก ๒ คนก็สามารถส่งชุดลาดตระเวนพิเศษนี้ออก ไปได้ แตส่ ว่ นมากไม่อยากไปกัน สแพงเกลอร์ก็คนหน่งึ ละ่ “ท�ำไมไม่อยาก ไปล่ะสแพงเกลอร์” ผมถามเขา “ผมไม่อยากไปครับ” สแพงเกลอร์ ยังคงรู้สึกผิดอยู่กับเรื่องการยิงเคร่ืองยิงลูกระเบิดน่ัน “ไปเถอะ ถือว่าไป พกั ผอ่ นดว้ ย อกี อยา่ งเขาตอ้ งการวทิ ยนุ ะ” ผมพยายามชมเขา “ผมไมอ่ ยาก ว่ายน้�ำครับ ผมแคอ่ ยากนอน” “ฉนั ร้วู ่านายไม่อยากวา่ ยน้ำ� แต่อาบแดด ก็ได้นะ” ผมสง่ ย้มิ ใหเ้ ขา “โอเค ผมจะท�ำเพอื่ สว่ นรวมครบั ” ขาดอกี คนเดยี ว ผมอยากไดค้ นทวี่ า่ ยนำ�้ เกง่ เผอื่ มคี นจมนำ้� ผมเลง็ ไปทม่ี ารค์ เอแวนส์ จากเมอื งจอบลนิ รัฐมสิ ซูรี รอน รอบสนั เพื่อนสนทิ ของเอแวนส์เคยบอกว่าเอแวนส์เป็นนกั ว่ายน�ำ้ โรงเรียนมาก่อน ทง้ั ๒ คน เปน็ เพอ่ื นสนทิ กนั และมาจากครอบครวั ชาวชนบท ท้งั คูถ่ กู ชะตากนั ต้งั แต่ พบกนั ครงั้ แรกท่เี วยี ดนาม “ไดข้ า่ วว่านายเป็นนกั วา่ ยน้�ำเหรอ เอแวนส์” ผมลองหยงั่ เชงิ ดู “ใช่ครบั ” เขาตอบด้วยนำ้� เสยี งท่ีสุภาพ “อยากไปท่ีชายหาดกับพวกเขาไหม” “ผมไม่อยากไปครับ ผมว่ายน�้ำในสระไม่ใช่ในทะเลน่ะครับ” ผมอึ้งไปแต่กพ็ ยายามอีกคร้ัง 181

บนั ทึกประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) “เออ ผู้หมวดคงส่งชุดลาดตระเวนออกไปไม่ได้ถ้าไม่มีนัก ว่ายน้ำ� แข็ง ๆ สักคนหรอื สองคนไปดว้ ย ทะเลอาจมีอนั ตรายน่ะ” ในท่ีสดุ เขากต็ กลงไป ปกตผิ มจะส่งั ใหล้ กู นอ้ งออกไปลาดตระเวน แต่คราวนี้ผมใช้วิธีเกลี้ยกล่อมขายไอเดีย เพราะว่ามันเป็นประโยชน์ต่อ พวกเขาเอง และผมกภ็ ูมิใจในความเป็นเซลสแ์ มนของตวั เอง ผมรวู้ ่าชุดท่ี สง่ ออกไปมคี วามเสยี่ งจากขา้ ศกึ เหมอื นกนั และกม็ คี วามเสยี่ งจากทะเลดว้ ย แต่เพ่ือประโยชน์ของลูกน้องผมเลยตัดสินใจท�ำแบบนี้ ผมสั่งผู้บังคับหมู่ เจมส์ ให้ท�ำการเคลียร์พื้นท่ีก่อนท�ำการคุ้มกันคนที่ลงน้�ำคือให้ท�ำหน้าท่ี คุ้มกัน ๔ คน และอีก ๒ คนลงน�้ำ และกก็ ำ� ชบั อกี “ใหร้ ะวังเร่ืองนำ้� ทะเล มนั อาจดสู งบตอนน้แี ต่ก็ประมาทไม่ได้ ให้ลงไดแ้ ค่เข่านะ หา้ มเกนิ นนั้ ” หลังจากที่ผมให้ค�ำสั่งเสร็จ ชุดลาดตระเวนก็ออกจากฐาน และ เวลา ๑๔๐๐ ผมได้รับวทิ ยุจากผู้บงั คับหมูเ่ จมส์ “บราโว ๓๖ จาก บราโว ๓๑ เราเช็กพ้นื ท่ีแลว้ ปลอดภยั เปล่ยี น” “จากบราโว ๓๖ ทราบ ให้วางก�ำลงั ป้องกันสองจุดดว้ ย เปลีย่ น” “รับทราบรับปฏบิ ัติ เปลย่ี น” “และก็ให้ตรวจดูนำ้� ทะเลด้วยว่าอันตรายไหม เปลยี่ น” “รบั ทราบรับปฏบิ ัติ เปลยี่ น” “จาก ๓๖ เลกิ ตดิ ต่อ” ผมวางวิทยุลง ประมาณ ๑๐ นาทีจากนั้นก็มีเสียงวิทยุดังข้ึน แต่ไม่ชดั จากผู้บังคบั หมู่เจมส์ ประมาณ ๓๐ วินาทีผา่ นไป ผมจงึ รวู้ ่าเปน็ เสียงเขา เขาวิทยุเข้ามาขอความช่วยเหลือ ฟังเสียงดูเหมือนจะร้องไห้ มีบางอย่างผิดปกติเกิดข้ึนกับชุดลาดตระเวนท่ีชายหาด ต่อมาก็พอจะจับ ใจความได้ สิ่งท่ีเกิดข้ึนคือ เขาถูกคล่ืนซัดที่ชายหาดเกือบจะเอาชีวิต 182

บนั ทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) ไม่รอดแต่ก็ฟังไม่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนอ่ืน ๆ ผมรู้ว่าจะน่ังคอยอยู่ อย่างนี้ไม่ได้แน่ก็เลยบอกให้ก�ำลังอีกหน่ึงหมู่เตรียมออกไปช่วยชุดลาด ตระเวนที่ชายหาด ไม่ถึง ๖๐ วินาที พวกเราก็ออกจากฐาน เรียกได้ว่า วิ่งไปก็ได้ ถ้ามีข้าศึกมาคอยซุ่มเราระหว่างทางเราคงเสร็จไปแล้ว แต่ใน ตอนนน้ั สง่ิ ทผ่ี มคดิ คอื ตอ้ งไปถงึ ชายหาดใหเ้ รว็ ทสี่ ดุ ระหวา่ งทางกว็ ทิ ยไุ ปท่ี กองร้อยบอกเรอ่ื งราวให้ผูบ้ ังคับกองร้อยทราบ และใหร้ ีบส่งเฮลิคอปเตอร์ ไปทีช่ ายหาดโดยด่วน การเดินทางไปที่ชายหาดไม่ต่างอะไรกับฝันร้ายส�ำหรับลูกน้อง เพราะผมไม่ให้ลูกน้องพักเลย บางทีผมก็นึกต�ำหนิตัวเองท่ีส่งลูกน้องไปท่ี ชายหาดนัน่ ภาพที่ชายหาดดูแลว้ เศร้ามาก เจมส์ยงั สะอื้นอย่เู ลย หา่ งไป ไม่ก่ีฟุตก็มีทหารนายหน่ึงนั่งหมดแรงและอาเจียนออกมา ส่วนทหาร ที่ท�ำหน้าที่ระวังป้องกันสองนายก็น่ังกอดอาวุธท�ำอะไรไม่ถูก ดูเหมือนยัง ช็อกกับส่ิงท่ีเห็น พวกเขาไม่กล้าไปไหนไกลจากอาวุธเพราะกลัวข้าศึกจะ ลอบเข้ามา อีกทั้งบังคับหมู่เขาก็ไม่ได้สั่งการอะไรเป็นพิเศษ คนท่ีหายไป สองคนคือสแพงเกลอร์กับเอแวนส์ เปน็ สองคนทไ่ี ม่อยากมาต้งั แต่แรก ผมเพ่งมองไปท่ีคลื่นทะเลที่ถาโถมเข้ามาเผื่อจะเจอพวกเขา เม่ือหายจากอาการสะอ้ืนเจมส์ก็บอกว่าท้ังสองคนถูกคลื่นซัดหายไป ในทะเลและตะโกนขอให้ช่วย ผมคิดอยู่สักพักว่าจะโดดลงไปในทะเล ดีไหมเผื่อจะเจอพวกเขา ผมขยับตัวจะโดดลงไปแต่ลูกน้องท่ีมาด้วยดึงไว้ ในขณะนนั้ เฮลคิ อปเตอรก์ ม็ าถงึ แตท่ ตี่ ลกคอื คนทม่ี าดว้ ยเปน็ ผหู้ ญงิ สองคน จากสภากาชาด หรือท่ีเรียกกันในภาษาทั่วไป โดนัท ดอลลี่ หน้าที่ของ พวกหล่อนคือมาให้ก�ำลังใจแก่ทหารท่ีอยู่ตามค่ายต่าง ๆ เพื่อให้หน่วย น้ัน ๆ มีชีวิตชีวา เม่ือพวกหล่อนลงจากเครื่อง ผมก็กระโดดข้ึนไปบน 183

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) เฮลิคอปเตอร์และมองจากท่ีสูงเผื่อว่าจะเห็นลูกน้อง ๒ คนในทะเล แต่ดู เหมอื นจะไมม่ ปี ระโยชนอ์ ะไร ถงึ แมว้ า่ นกั บนิ จะบนิ วนไปวนมาบรเิ วณใกล้ ชายฝง่ั แตก่ ไ็ มเ่ จอพวกเขา เมอ่ื เชอ้ื เพลงิ ใกลจ้ ะหมดผมกเ็ ลยสงั่ ใหน้ กั บนิ นำ� เคร่ืองกลับไปท่ีเดมิ เมือ่ ลงจากเคร่ืองผมกเ็ หน็ ร่างของสแพงเกลอรน์ อนอยทู่ ช่ี ายหาด ตาปิดครึ่งหน่ึง ใบหน้าแน่น่ิง เขาได้เสียชีวิตแล้ว ผมไปยืนคร่อมที่ตัวเขา เพอ่ื ดูวา่ เปน็ อย่างไร ขณะทน่ี ำ้� ทะเลกซ็ ดั มาทตี่ ัวเขาเปน็ ระยะ ๆ ริมฝปี าก ทีช่ ้�ำเป็นสฟี า้ ตัดกับใบหนา้ ท่ีซดี ขาว ทำ� ใหด้ ูน่ากลวั มาก ฟองน้�ำทล่ี ้นออก มาจากปากเขาทำ� ให้รู้ว่าน้ำ� ได้ทว่ มท่ปี อดเขา เขาตายแลว้ ผมนึกในใจ “ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้สแพงเกลอร์ นายยังไม่ตาย” แต่ ค�ำพูดนั้นก็ไม่ไดอ้ อกจากปากผม สายตาผมก็เหลือบไปเห็นเจ้าหน้าท่ีกาชาดหญิงสองคนชาว อเมรกิ นั ทเี่ มนิ หนา้ ไปมองทอ่ี นื่ แทนทจ่ี ะมาดศู พของสแพงเกลอร์ มนั ทำ� ให้ ผมโกรธขึ้นมาทันที พวกหล่อนมาท�ำอะไรท่ีน่ีเพื่ออะไรกัน คิดว่ามาท่ี เวียดนามแล้วจะได้เจออะไรถ้าไม่ใช่ความตาย และจริง ๆ แล้วผมโกรธ ตวั เองทช่ี า่ งโงอ่ ะไรเชน่ นที้ ส่ี ง่ ลกู นอ้ งมาตาย นำ้� ตาผมกำ� ลงั จะไหลแตก่ ก็ ลนั้ เอาไวไ้ ด้ ผมถามผู้บงั คบั หมเู่ จมส์ “มันเกิดอะไรขึ้น” ส่งิ ท่ีเกิดขึน้ คอื ทหาร ๔ นายลงไปในน�้ำและถูกกระแสน้�ำด้านล่างพัดออกไปไกลเป็นร้อยเมตร จากฝง่ั ภายในเวลาไมก่ ว่ี นิ าที เจมสส์ ามารถวา่ ยกลบั เขา้ ฝง่ั ได้ สว่ นเอแวนส์ ซึ่งก็ว่ายน้�ำเก่งแต่หมดแรงถูกคล่ืนซัดออกไปไกลจากฝั่งเร่ือย ๆ ทหาร อีกคนเกาะต้นมะพร้าวลอยน�้ำและพายไปหาสแพงเกลอร์ จากน้ันท้ังคู่ก็ พยายามพายกลบั จนถงึ ฝง่ั สแพงเกลอรห์ มดแรงและถกู คลนื่ ซดั กลบั ลงไป ในทะเลอีก เมือ่ คล่นื ซัดเข้าฝั่งอกี คร้งั เขากเ็ สยี ชวี ิตแล้ว 184

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) ผมไมส่ ามารถตำ� หนหิ มเู่ จมสไ์ ด้ ถงึ แมเ้ ขาจะไมไ่ ดท้ ำ� ตามคำ� สงั่ ผม โดยเคร่งครัด ความผิดอยู่ที่ผมเพราะผมเป็นเจ้าของความคิดนี้และเป็น ผู้ผลักดันมันไปสู่การปฏิบัติ ผมเป็นคนฆ่าสแพงเกลอร์และเอแวนส์เอง ผมพาลูกน้องเดินทางกลับฐานอย่างหมดแรงและรู้สึกว่าตัวเองอายุเป็น ๑๐๐ ปไี ปแลว้ ผมรสู้ กึ แยม่ ากทส่ี ง่ ลกู นอ้ งไปตาย ผมคงไมเ่ หมาะกบั การนำ� หน่วยน้ีอีกต่อไป แต่โดยหน้าที่มันต้องท�ำ และต้องท�ำให้ดีท่ีสุดแม้มันจะ เจ็บปวดในบางครัง้ ตอนบ่ายพวกเราส�ำรวจดูสิ่งของของเอแวนส์และสแพงเกลอร์ ส�ำหรับเอแวนส์ เงินท่ีเขาเก็บไว้ให้ทางบ้านหายไป ๕๐๐ เหรียญ วิลสัน เพื่อนของเขาเชื่อว่าเอแวนส์เก็บเงินไว้โดยเอายางเส้นรัดไว้ท่ีกระเป๋าเสื้อ หรือกางเกง สองวันต่อมาพวกเราพบศพเขาท่ีชายหาด กางเกงและเงิน หายไป และเม่ือพวกเราตรวจค้นดูตัวของสแพงเกลอร์ ผมเจอรูปของ ภรรยาเขาที่เขาเคยให้ผมดูอย่างภาคภูมิใจ ผมฉีกทิ้งเพ่ือไม่ให้ใครเก็บไว้ สว่ นศพเขาถกู ส่งกลับบา้ นไปใหญ้ าตซิ ง่ึ กค็ ือ แม่เขานนั่ เอง เขาแต่งงานได้ ไม่นานโดยท่ีไม่ได้คาดคิดว่าเร่ืองน้ีจะเกิดขึ้นและภรรยาเขาจะอยู่อย่างไร หากเขาไม่รอดกลับไป 185

บทท่ี ๑๘ วันขอบคณุ พระเจ้า วิลสนั ร้องไหก้ บั การตายของเพอื่ นรัก มันกระทบกระเทือนใจเขา อย่างมาก เขาขดตัวอยู่หลังปืนกลอย่างน่าสงสารทางด้านทิศใต้ของฐาน คำ่� คนื ไดม้ าเยอื นรวดเรว็ มาก ผมยงั ตอ้ งตดั สนิ ใจวา่ จะเอาใครมาเปน็ พลวทิ ยุ แทนสแพงเกลอร์ ระหวา่ งนผ้ี มเอาวทิ ยใุ สห่ ลงั และเดนิ ไปหา วลิ สนั เพอ่ื พดู คยุ เปน็ เพอื่ น ผมชวนคยุ เรอ่ื งอน่ื ๆ เพ่ือให้เขารู้สึกดีขน้ึ และคอ่ ย ๆ วกกลับมา คุยเรอื่ งการเสียชวี ติ ของเอแวนส์ ถึงแมว้ า่ เขาจะไม่ค่อยเชอ่ื เรอื่ งศาสนาสัก เทา่ ไหร่ แต่ผมก็บอกเขาว่าเป็นความประสงคข์ องพระเจ้า หรือพูดงา่ ย ๆ คือเขาไปดีแล้ว ผมรู้อยู่แก่ใจว่าการเสียชีวิตของเอแวนส์มันเป็นความผิด ของผมคนเดียว ไม่เก่ียวกับใครหรืออะไรเลย ผมผิดเองท่ีส่งพวกเขาไปที่ ชายหาด และผมก็พยายามไถ่โทษตัวเองด้วยการพูดคุยให้เพื่อนสนิทเขา สบายใจขึ้น ผมพูดถึงส่วนดีของเอแวนส์ บอกวิลสันว่าเอแวนส์ไปดีแล้ว ไมต่ ้องมาทนกับสงครามทที่ กุ คืนเหมือนฝนั ร้ายอย่างน้ี ดเู หมอื นค�ำพูดผม จะไดผ้ ล เพราะวลิ สนั เรมิ่ รสู้ กึ ดแี ละพวกเราเหน็ พอ้ งรว่ มกนั วา่ มนั เปน็ ความ ปรารถนาของพระเจา้ 186

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ไป ๆ มา ๆ ผมเองก็ชักไม่แน่ใจว่าใครเป็นคนปลอบใคร บางที เน้ือหาของค�ำพูดไม่ได้ส�ำคัญเท่าการท่ีได้พูดมันออกไป คืนน้ันผมและ วิลสนั รสู้ ึกดี แตผ่ มก็ยังไมใ่ หอ้ ภัยตัวเองกบั การเสยี ชีวิตของลูกน้องทง้ั สอง คน จะอย่างไรผมต้องขอบคุณลูกหมวดของผมท่ีพยายามไม่รื้อฟื้นเร่ืองน้ี และให้หมวดเดินหน้ากบั ภารกจิ ทีท่ า้ ทายต่อไป ข้าศึกฉวยโอกาสตอนท่ีผมคุยกับวิลสันยิงเข้าใส่เรา ในขณะที่ ผมพูดคุยอยู่กับวิลสันอยู่นั้นผมก็ถอดวิทยุออกเพ่ือท�ำความสะอาดไปด้วย เพราะมนั ยงั เปยี กนำ้� มาจากชายหาด กระสนุ ทยี่ งิ เขา้ ใสน่ น้ั มาจากระยะใกล้ มาก แต่โดนกระสอบทรายท่ีวางขวางอยู่ด้านหน้าเสียก่อน ผมพุ่งหลบ ท�ำให้ชิ้นส่วนของวิทยุกระจัดกระจายแต่ก็สามารถน�ำมาประกอบได้ทัน สว่ นวลิ สนั กท็ ำ� การยงิ ตอบโตข้ า้ ศกึ ทนั ที นา่ อศั จรรยย์ ง่ิ นกั ทกี่ ระสนุ นดั หนงึ่ ทะลหุ มวกเหลก็ ของวลิ สนั แตไ่ มโ่ ดนศรี ษะ เมอื่ ขา้ ศกึ ไปแลว้ พวกเราทงั้ สอง คนเข้าใจทันทีว่า พวกเราสามารถเสียใจกับสิ่งที่เกิดข้ึนได้ แต่ต้องวางไว้ ขา้ งหลงั จะมาเสยี ใจทกุ ขณะไมไ่ ดเ้ พราะมคี นจอ้ งจะเอาชวี ติ เราอยทู่ กุ เมอ่ื เราตอ้ งมสี ตแิ ละกระตอื รอื รน้ เสมอ เชา้ วนั รงุ่ ขน้ึ ผมแตง่ ตงั้ ใหค้ ลิ ลแิ กนเปน็ พลวิทยุ ท่ีผ่านมาเขามักจะขัดค�ำสั่งผมที่ไม่ให้ไปท�ำหน้าที่พลน�ำทางอีก ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีความสามารถ ในทางตรงกันข้ามเขาเหมาะกับต�ำแหน่งน้ี มาก แตม่ ันเปน็ ตำ� แหนง่ ทเี่ ส่ียงที่สดุ และผมเหน็ วา่ เขากไ็ ดเ้ สยี สละมามาก พอแลว้ หากปลอ่ ยใหเ้ ขาทำ� หนา้ ทพ่ี ลนำ� ทางตอ่ ไปโอกาสทเ่ี ขาจะตายกม็ าก และในต�ำแหน่งพลวิทยุท่ีเขาจะมาเป็น ผมจะไม่มีทางท่ีจะให้เขาว่ิงไป ขา้ งหนา้ แถวเพอื่ ท�ำหนา้ ที่พลนำ� ทางเป็นอนั ขาดเพราะผมตอ้ งใชว้ ิทยุ ถ้านับจากวนั ทผ่ี มมาท�ำหนา้ ที่ทเ่ี วยี ดนามคือต้งั แตเ่ ดอื นสงิ หาคม ตอนน้ี มีทหารเก่าเหลืออยู่น้อยมากรวมถึงคิลลิแกน ที่เหลือเป็นพวก หน้าใหม่หมด คิลลิแกนโกรธมากเมื่อรู้ว่าต้องมาท�ำหน้าท่ีเป็นพลวิทยุ 187

บนั ทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) เขาบ่นตา่ ง ๆ นานา ผมบอกเขา “โอเค คิลลแิ กน ฉนั ไดย้ นิ ทนี่ ายบ่นนะ เอาวทิ ยนุ น่ั ใสห่ ลงั และกอ็ ยตู่ ดิ ฉนั ทกุ เวลาจนกวา่ ฉนั จะบอกเปน็ อยา่ งอน่ื ” ดูจากสายตาเขาไม่พอใจมาก แต่เขาเป็นทหารท่ีมีวินัยและเชื่อฟังค�ำส่ัง ตอนนผี้ มมพี ลวิทยุคนใหม่แล้ว ขา้ ศกึ ดูเหมือนจะเขม้ แขง็ ข้นึ อกี ครง้ั ตอนปลายเดอื นพฤศจิกายน ฐานของทหารเวียดนามใต้ท่ีอยู่ทางตอนใต้ของฐานเราถูกเวียดกงบุก เรา ตดิ ตอ่ กบั พวกเขาไมไ่ ดเ้ ลย ในตอนเชา้ พวกเราไดร้ บั คำ� สง่ั ใหเ้ ขา้ ไปชว่ ย เมอ่ื เข้าไปใกล้ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของฐาน พวกเราเริ่มรู้สึกอะไร บางอย่าง หน่วยทหารที่ถูกบุกท�ำลายน้ีต้ังอยู่บนตีนเขาและติดกับฐาน ก็เป็นหมู่บ้าน มีเสียงร้องไห้น่าเวทนาดังมาจากท่ีนั่น น่ันคือเสียงของ พวกแม่หม้ายที่สามีเพ่ิงถูกพวกเวียดกงฆ่าตาย พวกเวียดกงได้หลบหนี ไปแล้วเหลือไว้แต่ศพของทหารรัฐบาลเวียดนามใต้ ๓๐ คน ไม่มีทหาร คนไหนรอดชวี ิตเลย เมื่อเราเข้าใกล้ท่ีหมายมากขึ้นสิ่งที่เจอคือศพของเวียดกงคนหนึ่ง เปน็ วยั รุ่นอายุนา่ จะประมาณ ๑๘ ปี ท่ศี พมเี ชอื กพนั ตัวผูกกบั ลวดหนามที่ ลอ้ มฐาน ภารกจิ เขาคอื การดงึ รวั้ ลวดหนามใหล้ ม้ เพอื่ ทใ่ี หเ้ วยี ดกงจะไดบ้ กุ เข้าไปได้ ร่างไร้วิญญาณเขาแกว่งไปมาตามแรงลมและมีกองทัพมดหลาย ลา้ นตวั ไตต่ ามเสน้ เชอื กทมี่ ดั ลำ� ตวั ไปเจาะลกู ตาเขา ดแู ลว้ นา่ สยดสยองมาก คนทรี่ อดชวี ติ ในพน้ื ทคี่ อื พวกผหู้ ญงิ หมา้ ย ภรรยาของทหารทตี่ าย บอกวา่ สามขี องพวกเธอหยดุ ออกไปลาดตระเวนมาพกั ใหญเ่ พอื่ รกั ษากำ� ลงั เลยทำ� ใหเ้ วียดกงรวบรวมก�ำลังไดม้ ากพอท่จี ะบุกทำ� ลายฐานได้ ผมรายงานเหตุการณ์ไปยังที่บังคับการกองพัน ภารกิจผมตอนนี้ คือการตรึงพื้นที่ไว้จนกว่ากองก�ำลังของรัฐบาลเวียดนามใต้จะมาเปลี่ยน 188

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ในขณะทพ่ี วกเรารวบรวมศพมาเรยี งไว้ พวกชาวบ้านก็เร่ิมอพยพออกจาก หมู่บ้านเพราะขาดความเชื่อมั่นในหน่วยทหารท่ีจะมารักษาหมู่บ้าน เหตุการณ์นี้ถือว่าพวกเวียดกงเป็นฝ่ายชนะ เพราะรัฐบาลเวียดนามใต้ ไม่สามารถรักษาหมูบ่ า้ นไว้ได้ ในสถานการณ์เช่นนี้ผมต้องใช้สมาธิและสติในการคิดเรื่องต่าง ๆ เป็นอย่างมาก และเสียงร้องไห้ของพวกผู้หญิงเหล่าน้ันย่ิงท�ำให้ผมรู้สึก ไม่ดี ผมเลยบอกหนานให้ไปขอร้องพวกหล่อนให้หยุดร้องไห้ แต่ไม่ได้ผล ผมเลยต้องตะโกนออกไป “เงียบ ๆ หนอ่ ยได้ม๊ยั ” และมนั ก็ได้ผลเพราะ พวกเธอหยุดร้องไห้ทันที ท่ีจริงผมควรจะเสียใจกับการกระท�ำเช่นน้ี แต่ ผมต้องการความเงียบในการคิดแก้ไขปัญหา เมื่อพวกเราเดินทางกลับ ในตอนสายของวัน ผมตั้งปณิธานว่าต้องท�ำการลาดตระเวนในพื้นที่ รับผิดชอบต่อไป จะไมย่ อมตกเป็นเป้าน่ิงเดด็ ขาด ในวนั ขอบคณุ พระเจา้ กองทพั บกสหรฐั ไดจ้ ดั อาหารพเิ ศษมาใหเ้ รา มีไกง่ วง เครอ่ื งเคียงและขนมเค้กท่ีหอ่ มาอยา่ งดี รวมท้งั ขนมพายด้วย แต่ นมสดได้บูดก่อนที่จะมาถึงมือพวกเรา ผมเรียกก�ำลังให้ทั้งหมดมารวมกัน ส�ำหรับเวลาพิเศษนี้แต่ใช้เวลาไม่นานเพราะเกรงจะเป็นเป้านิ่งให้ข้าศึก เม่ือผมมองทหารที่มารวมกัน เหลือคนเก่าอยู่ไม่ก่ีคน และผมก็กลายเป็น คนทอ่ี ยนู่ านทส่ี ดุ ไปโดยปรยิ าย “ผหู้ มวดอยากถอื โอกาสนขี้ อบคณุ พวกเรา ทุกคนท่ีได้เสียสละและท�ำให้พวกเราอยู่รอดมาได้ และขอขอบคุณที่ได้ สละเวลาแมจ้ ะเปน็ ชว่ งเวลาสน้ั ๆ เพอื่ ทพ่ี วกเราจะไดม้ ากนิ อาหารมอ้ื พเิ ศษ ด้วยกันฉนั เพือ่ น พวกเราขอขอบคุณส่ิงศกั ด์สิ ทิ ธทิ์ ท่ี �ำให้ครอบครัวที่สหรัฐ ได้กนิ มอื้ พเิ ศษนพี้ ร้อมกัน และพวกเขาเชื่อม่ันว่าพวกเราจะท�ำดที ส่ี ดุ ที่จะ ท�ำให้ชีวิตพวกเขาปลอดภัยมากข้ึน เอาล่ะ แยกย้ายกันไปได้ และขอให้ ผลัดกันกนิ ม้อื พิเศษทลี ะหมู่” 189

บนั ทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้พูดแบบน้ีต้ังแต่มาที่เวียดนามท่ีมัน คล้าย ๆ กับเป็นบทสวดขอบคณุ พระเจ้า เลยทำ� ให้ผมรสู้ ึกว่าเวลาที่นไี่ ม่ได้ สูญเปล่า อย่างน้อยก็ท�ำให้ครอบครัวที่สหรัฐปลอดภัยมากขึ้นตามที่ ผมได้พูดไป และรู้สกึ ได้ว่าพวกทหารกช็ อบด้วย 190

บทท่ี ๑๙ “เหมือนคณุ กบั ผม” เชา้ วนั หนง่ึ ของตน้ เดอื นธนั วาคมทบ่ี งั คบั การกองรอ้ ยไดแ้ จง้ มาถงึ เราเพ่ือมอบภารกิจพิเศษให้ท�ำ นั่นคือกองร้อยจะท�ำการโจมตีโฉบฉวย ทห่ี มายทคี่ าดวา่ จะเปน็ ขา้ ศกึ ขนาด ๑ หมวดปนื เลก็ ทอี่ ยทู่ างทศิ เหนอื นอก พ้ืนท่ีปฏิบัติการของเรา กองร้อยจะวางก�ำลังเป็นแนวปะทะไว้ทางด้าน ทิศเหนือของข้าศึก และให้หมวดของผมบุกเข้าไปจากทางทิศใต้ ส�ำหรับ ภารกิจนี้ก�ำลังจากหมวดของผมต้องเดินทางในเวลากลางคืนในพ้ืนที่ ที่ไม่คุน้ เคยเป็นระยะทางทไ่ี กลพอสมควรและเหลอื ก�ำลังไว้ทีฐ่ านเล็กน้อย ภายใต้การดแู ลของจา่ แพลโลแมน พวกเราออกเดินทางสามช่ัวโมงหลังจากตะวันตกดิน คืนนั้น เป็นคืนท่ีไม่มีพระจันทร์และมืดมาก การเดินทางจึงค่อนข้างช้าและ เราต้องไปถึงท่ีรวมพลใกล้ท่ีหมายก่อนสว่าง จากนั้นก็จะต้องเข้าตีข้าศึก ตอนรงุ่ เช้า แทนท่ีผมจะเลือกเส้นทางท่ีตรงและส้ันแต่ก็เสี่ยงต่อการเปิดเผย ผมเลือกเส้นทางที่อ้อมหน่อย กะว่าจะให้ไปถึงฐานออกตีพอดีกับเวลาท่ี เข้าตี ผมพาหมวดเดินไปทางทิศตะวันตกก่อนท่ีจะตัดมาทางเดินด้าน 191

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) ทศิ ตะวนั ออกเฉยี งเหนอื พวกเราเดนิ ผา่ นนาขา้ วและขา้ มลำ� ธารหลายแหง่ ก่อนที่จะตัดมาผา่ นป่าเตย้ี ๆ ซ่ึงเป็นการเดินทางช่วงสดุ ท้าย ผมศึกษาแผนท่ีตลอดช่วงบ่ายก่อนออกเดินทางเพราะรู้ดีว่า ในเวลากลางคนื การดแู ผนทจี่ ะไมส่ ะดวก แมว้ า่ ผมจะสามารถเอาเสอื้ กนั ฝน มาคลมุ แล้วก็ใช้ไฟสีแดงจากไฟฉายสอ่ งทีแ่ ผนที่ แตก่ ารก�ำหนดทศิ ทางให้ ถกู ตอ้ งโดยการเทยี บเคยี งกบั ภมู ปิ ระเทศทำ� ไดย้ ากมาก ทผี่ มทำ� คอื นบั กา้ ว และดูเข็มทิศเป็นหลัก ส�ำหรับผม ๑๓๕ ก้าวเท่ากับ ๑๐๐ เมตร และ ทุก ๑๐๐ เมตรท่ีเดินทางได้ผมจะเอาหิน ๑ ก้อนหย่อนใส่กระเป๋า วิธีน้ีท�ำให้ผมสามารถกะระยะทางได้ และจากแผนท่ีผมจะจ�ำว่าต้องผ่าน ลำ� ธารก่แี ห่ง นาขา้ วกี่แปลงและทางเดินกีท่ าง มันชว่ ยให้ผมตรวจสอบได้ ว่าได้เดนิ ทางมาไดร้ ะยะหรอื ไม่ แต่การเดินทางในเวลากลางคืนน้ันไม่ง่ายและมีโอกาสสับสนง่าย มาก อีกทัง้ ยงั กนิ เวลานาน บางครงั้ เราอาจเจอกบั สง่ิ กดี ขวางทำ� ให้ต้องใช้ ทางอ้อม อกี ท้ังยังตอ้ งคอยเดนิ ตรวจสอบลกู น้องว่าอยคู่ รบหรือไม่ ทำ� ให้ การนบั ก้าวเชก็ ระยะทางดสู ับสนไปบา้ ง ประมาณเวลาตีหนึ่ง พวกเราก็ข้ามคลองชลประทานสายหนึ่ง ถ้าประมาณระยะทางจากการนับก้าว แสดงว่าเรามาถึงจุดที่จะต้องเล้ียว ไปทางทิศตะวนั ออกเฉียงเหนือ ผมรบี ไปบอกคนนำ� ทางและบอกให้ก�ำลัง ท่ีเหลอื เคลอ่ื นที่ตาม สกั พกั คิลลิแกนกม็ าสะกดิ ทแ่ี ขน “ผู้หมวดเลยี้ วเร็วเกนิ ไปครบั ” ท่าทางเขาม่ันใจมาก มันท�ำให้ผมหยุดและคิดว่าผมท�ำอะไรไป คิลลิแกนมีสัมผัสที่หก ในเรื่องแบบนีเ้ หมอื นเขาโตมากับส่งิ นี้ สว่ นผมเปน็ เด็กในเมอื ง ผมไม่สนใจ ในคำ� เตือนเขาไมไ่ ด้ ผมพยายามที่จะนกึ ว่าได้เดินผา่ นอะไรมาบ้าง หยุดไป 192

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) กี่คร้ัง และดูเหมือนทุกอย่างจะถูก ผมเลยบอกว่า “ไม่ ผู้หมวดว่าเรามา ถกู แล้ว” คิลลิแกนยื่นหน้ามาใกล้ผมและก็บอกว่า “ไม่ใช่ครับ นี่เป็นคู ชลประทานท่เี พ่งิ ขุด เราตอ้ งเดนิ ไปอกี ประมาณ ๒๐๐ เมตร” ถ้าคิลลิแกนพูดถูกแสดงว่าเราก�ำลังเดินเข้าไปในถิ่นของข้าศึก ซึง่ เปน็ สง่ิ ทีอ่ ันตรายมาก การเล้ยี วผิดอาจทำ� ใหเ้ จอข้าศึกหรอื หนว่ ยทหาร ฝ่ายเดียวกันโดยไม่รู้ตัวและอาจเกิดการยิงกันเองได้ ผมมองไปที่แนวเขา ไกล ๆ และเหน็ ยอดเขาสองลูกทส่ี ามารถใชเ้ ขม็ ทศิ เล็งไปเพอื่ หาทอี่ ยขู่ อง ตวั เองบนแผนที่ได้ ทฤษฎที เี่ รยี นมาถกู ตอ้ ง แตก่ ารนำ� มาปฏบิ ตั ใิ นคนื ทมี่ ดื อยา่ งนยี้ อ่ ม มอี ปุ สรรคบา้ ง ประการแรกผมแทบจะมองไมเ่ หน็ แนวเขาเลยเพราะมดื มาก และอกี ประการหนง่ึ ตอ้ งหาค่าความเบย่ี งเบนทางสนามแมเ่ หลก็ โดยดูว่า เขม็ ทศิ เบนจากทศิ เหนือจริงบนแผนทีไ่ ปเทา่ ไหร่ แมจ้ ะดซู ับซอ้ นบา้ ง แต่ สุดทา้ ยผมกส็ ามารถยนื ยันไดว้ ่าผมเป็นฝ่ายถูก แต่คลิ ลแิ กนกไ็ ม่เห็นด้วย “แย่ ๆ ผมยงั ยนื ยนั วา่ พวกเราเลย้ี วเร็ว เกินไป” แต่คนตัดสินใจคือผม และความมั่นใจก็ลดลงเหมือนกัน ถ้าผม เช่ือสัญชาตญาณก็ต้องเอาตามคิลลิแกน แต่ถ้าเอาหลักเหตุผลก็ต้องเช่ือ ตัวเอง “พอ ๆ คิลลิแกน ท้งั หมดออกเคลอื่ นท่ไี ด้” ผมสงั่ ใหห้ มวดเคลือ่ นที่ ออกไป “ผู้หมวดก�ำลังพาพวกเราไปตายครับ” เขาพูดให้ได้ยินก่อนท่ี ท้ังหมดจะเดินต่อไป 193

บนั ทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ค�ำพดู ของเขาทำ� ให้ผมสะดดุ อีก มนั ทำ� ให้ผมขาดความมัน่ ใจและ ผิดหวังในลูกน้องท่ีผมมองว่าเป็นทหารท่ีดีท่ีสุดในหมวด เขาไม่มีความ ศรัทธาในการท�ำหนา้ ทผี่ นู้ �ำของผมเลย แต่นาทนี ี้ผมไม่สน ผมสง่ั ให้หมวด เดนิ ต่อไป ถ้าผมผดิ เขากถ็ ูกก็แค่นั้นเอง ผมกดั รมิ ฝปี ากและนบั กา้ วทเี่ ดนิ ไปดว้ ย สงิ่ กดี ขวางทางธรรมชาติ ท่ีเจอระหว่างทางท�ำให้ผมท้อไปเหมือนกัน หรือว่าเราจะเดินผิดเส้นทาง เหมือนอย่างที่คิลลิแกนทักท้วง ผมพยายามนึกเปรียบเทียบสิ่งท่ีจ�ำจาก แผนทแี่ ละสง่ิ ทเี่ จอในภมู ปิ ระเทศจรงิ วา่ มนั ตรงกนั หรอื ไม่ บางทภี าพทเ่ี หน็ กด็ เู หมอื นจะใหญเ่ กนิ จรงิ เพราะทศั นวสิ ยั จำ� กดั ในทสี่ ดุ ผมกห็ ยดุ เพง่ สายตา ในความมืดและใช้เฉพาะการนับก้าวและดูมุมของเข็มทิศ ตอนนี้พวกเรา เหมือนคนตาบอดเดินหลงทาง แต่ละคนแทบจะมองไม่เห็นคนข้างหน้า คนน�ำทางก็ต้องอาศัยให้ผมบอกทางว่า “ไปทางซ้าย ขวา ตรงไป…” ส่วนคิลลิแกนน้ันเงียบไม่พูดอะไรตลอดทาง ผมสงสัยว่าเขาก�ำลังคิดอะไร อยู่ หรือเขาจะคอยดวู ่าผมจะหลงทางจรงิ ๆ ไหม พอถึงเวลาตีห้า การนับก้าวบอกว่าเรามาได้ตามระยะทางที่ กำ� หนด นนั่ แปลวา่ ถา้ ผมถกู พวกเรากถ็ งึ ทห่ี มายแลว้ ผมสง่ั ลกู นอ้ งวางกำ� ลงั เป็นหน้ากระดานและรอให้สว่าง อย่างน้อยที่สุดในระหว่างการเดินทางท่ี น่ากลัวนี้พวกเราไม่ถูกข้าศึกซุ่มโจมตี ที่เหลือก็แค่คอยดูว่าพวกเราจะห่าง จากท่ที คี่ วรจะเปน็ เท่าไหร่ พอแสงสวา่ งเรมิ่ จบั ขอบฟา้ ผมกเ็ รม่ิ เหน็ สง่ิ ตา่ ง ๆ ชดั ขนึ้ ดา้ นขวา เปน็ ทงุ่ นา ตรงหนา้ เปน็ ทโ่ี ลง่ มหี ญา้ ขนึ้ และถดั ไปเปน็ ปา่ ทบึ ผมกางแผนท่ี ตรงหน้า หัวใจเต้นถี่ขึ้นแล้วก็ดีใจสุดขีดเพราะพวกเราอยู่ห่างจากที่หมาย ไม่ถึง ๒๕ เมตรเท่าน้ัน! ผมคอ่ นขา้ งจะมัน่ ใจเพราะว่าลกั ษณะภมู ิประเทศ ข้างหน้าเป็นที่ลาดชันเล็กน้อยหลังป่าซ่ึงตรงกับในแผนที่พอดี และน่ัน 194

บันทกึ ประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวียดนาม (PLATOON LEADER) หมายความว่าข้าศึกอยู่ข้างหน้าเรานี่เอง ผมรอเวลาที่จะออกตีคือรุ่งเช้า ส่วนลูกน้องผมก็อยู่ในท่าหมอบนิ่งรอเวลาออกตี แต่จากใบหน้าคงเครียด เหมือนกนั เพราะไมร่ วู้ ่าจะเจออะไร เม่ือใกล้ถึงเวลาผมวิทยุแจ้งกองร้อยว่าพร้อมออกตีแต่เลี่ยง การมองไปทคี่ ลิ ลิแกน เพราะไม่อยากใหเ้ ขาคดิ ว่าผมเยาะเยย้ เมอ่ื ไดเ้ วลา ผมให้สัญญาณมือเพ่ือให้ลูกน้องลุกขึ้นเป็นแนวและเข้าตี พวกเราเข้า ประชิดอยา่ งเรว็ โผเขา้ ไป ๒๕ เมตรแรกโดยท่ีข้าศกึ ยังไม่ทนั รตู้ ัว เหมือน ที่คู่มือการรบได้บอก พวกเราเปิดการยิงก่อน ข้าศึกล้มลงเป็นใบไม้ร่วง มีการยิงตอบโต้บ้างเล็กน้อย แต่ข้าศึกตกใจและเสียขวัญ กระสุนท่ียิง ตอบโตจ้ งึ ขา้ มหวั ไปเปน็ สว่ นใหญ่ เราโชคดมี าก ลกู นอ้ งผมไมม่ ใี ครบาดเจบ็ เลย ข้าศึกส่วนที่เหลือก็ว่ิงหนีสุดชีวิตไปยังทิศทางท่ีกองร้อยวางก�ำลังไว้ หา่ งออกไปประมาณ ๓๐๐ เมตร ผมน�ำลูกน้องเข้ากวาดล้างบริเวณท่ีหมาย การไล่ติดตามหรือ ท�ำทีเป็นไล่ติดตามจะท�ำให้ข้าศึกยิ่งเสียขวัญหนักข้ึน เราติดตามข้าศึก ไปอีกประมาณ ๗๕ เมตร เรากลับมาเสริมความมั่นคง ณ ที่หมาย มีเวียดกง ๑ คน ท่ีถูก จบั เปน็ พรอ้ มอาวธุ ทถ่ี กู ท�ำลาย ผมส่งั ให้หนานมาท่เี ชลยคนนี้ “ถามเขาสวิ า่ มพี วกมนั อกี ไหมทอี่ ยดู่ า้ นนอก” หนานกไ็ มร่ อชา้ รบี ถามไปทันทีและมันตอบกลับมาด้วยภาษาสแลงแบบเวียดนามอเมริกันว่า “โน บกิ ” ซง่ึ แปลวา่ “ผมไม่เขา้ ใจ” ผมตะคอกใสห่ นา้ เวยี ดกงคนนน้ั “ไอบ้ า้ เอย๊ เขาพดู ภาษาเวยี ดนาม ใสแ่ ก แกก็ตอบสวิ ะ” หนานถามอกี แต่เขาก็ไมต่ อบและหันหนา้ ไปทางอืน่ อยา่ งทา้ ทาย 195

บันทกึ ประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) ผมเร่ิมโกรธ หลังจากความกังวลเรื่องเม่ือคืนว่าจะหาที่หมาย เจอไหมและชัยชนะที่ได้หลังจากการเข้าตีส�ำเร็จ ทุกอย่างอาจเปล่ียนไป เพราะความยโสของเชลยคนนี้ คิลลิแกนซง่ึ อยู่ใกล้ ๆ ก็บอกผมว่า “อย่า โกรธไปเลยผู้หมวด เขาก็เป็นแค่ทหารคนหน่งึ เหมือนผูห้ มวดกบั ผม” คิลลิแกนพูดถูก ผมคงท�ำเหมือนเชลยคนนี้ถ้าอยู่ในสถานการณ์ อย่างนนั้ อกี แล้วสินะ คลิ ลแิ กน ลูกน้องผมทเี่ ป็นคนไม่คอ่ ยพูดและไมค่ ่อย ใหเ้ กยี รตกิ บั การทำ� หนา้ ทผี่ นู้ ำ� ของผมสกั เทา่ ไหร่ ทำ� ใหผ้ มขาดความเชอ่ื มน่ั ในการทำ� หนา้ ทขี่ องตวั เองพอสมควร ผมหยุดถามเชลยและสัง่ ใหม้ ดั เขาไว้ และหันไปสนใจการเสริมความม่ันคงท่ีหมายที่เรายึดได้ เสียงปืนท่ีได้ยิน จากระยะไกลแปลวา่ กองรอ้ ยไดท้ ำ� หนา้ ท่ไี ดส้ มบูรณ์ การปฏิบัติการคราวนี้ประสบความส�ำเร็จอย่างงดงาม มีพวก เวียดกงได้รับบาดเจ็บ ๒ คน คนหน่ึงเป็นผู้หญิงได้รับบาดเจ็บท่ีแขนและ พวกเราก็ช่วยท�ำแผลให้ เธอถลึงตามองพวกเราอย่างท้าทาย ผลจากการ จู่โจมคราวน้ีมีพวกเวียดกงเสียชีวิต ๔ คน ผมมองไปท่ีศพที่นอนอยู่ มันท�ำให้เกิดความรู้สกึ แปลก ๆ ผมเหน็ ภาพอย่างน้ีมามาก จนท�ำให้อดคิด ไม่ได้ว่าเราจะเป็นโรคจิตไปแล้วหรือ ความรู้สึกเย็นชาแบบนี้ไม่ควรจะ เกิดขึ้นกับคนท่ีมาจากโลกที่เจริญแล้ว สงครามท่ีเกิดบนภาคพ้ืนดิน ไม่เหมือนกับการทิ้งระเบิดใส่ข้าศึกจากเคร่ืองบิน มันเป็นการปะทะที่ เกิดขึ้น โดยคนทเ่ี กี่ยวขอ้ งตอ้ งเอาตวั เข้าไปร่วมโดยตรง ไม่เขาก็เราทต่ี ้อง ตาย ซ่ึงต่างจากการทิ้งระเบิดจากเคร่ืองบินซ่ึงนักบินไม่ได้มีอารมณ์ร่วม โดยตรงกับสถานการณ์ อารมณ์นี้มีท้ังความกลัว ความเกลียดชัง ความ สงสาร ความผดิ หวังหดหู่ และความรู้สึกของชัยชนะ สภาพศพท่นี อนเรียง อยู่เหมือนจะบอกว่าพวกเขาได้ต่อสู้อย่างห้าวหาญในส่ิงท่ีพวกเขาเชื่อ ในแตล่ ะวันพวกเราต้องเจอสงิ่ เหล่านหี้ ลายคร้ัง จนท�ำใหเ้ กดิ ความเคยชิน 196

บันทึกประสบการณข์ องนายทหารใหม่ในเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ความสุขท่ีเกิดขึ้นในสนามรบคือการท่ีเรายังมีชีวิตอยู่ น่ันหมายความว่า ขา้ ศึกตอ้ งตายเพ่อื ให้เรารอด ถ้าไมฆ่ ่ากต็ อ้ งถูกฆา่ มันมแี ค่น้ี หรือว่าพวกเราอยู่ในสนามรบนานเกินไปจนความรู้สึกของความ มีมนุษยธรรมถูกแทนที่ด้วยความเป็นความตาย แต่ผมไม่มีเวลามา คิดเร่ืองแบบน้ีนานจนเกินไป ผมสั่งให้ลูกน้องรวบรวมอาวุธของข้าศึก ค้นศพว่ามีเอกสารส�ำคัญอะไรหรือไม่ และวางคนส�ำหรับท�ำแนวป้องกัน ๓๖๐ องศา แจกจ่ายกระสุนและกินอาหารทีละคนจากกลุ่มละสามคน สิ่งท่ีพวกเราท�ำเป็นกิจวัตรท่ีนี่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับหลักปรัชญาอะไรเลย มนั เปน็ เร่อื งทีว่ า่ จะท�ำอะไรอย่างไรเพอื่ ใหม้ ีชีวิตรอดเท่านนั้ มีบางอย่างผิดปกติกับศพ สองศพแรกบาดแผลไม่ใหญ่นัก แต่ ท�ำให้อวัยวะภายในท่ีส�ำคัญถูกท�ำลาย ส่วนอีกสองศพถูกยิงเข้าที่กลาง หนา้ ผาก รดู า้ นหน้าดเู รยี บแตด่ า้ นหลังเหวอะหวะ สว่ นอน่ื ๆ ตามรา่ งกาย มีบาดแผลท่ีไม่ท�ำให้เสียชีวิตแต่พิการได้ มีบางอย่างผิดปกติ ผมดูที่แผล ท่ีหน้าผากเห็นเขม่าดินปืนซ่ึงแสดงว่าผู้ท่ีเสียชีวิตถูกยิงในระยะเผาขน รูกระสุนก็ใหญ่เกินกว่าจะเป็นกระสุน เอ็ม-๑๖ แต่มันคือปืนพกขนาด .๔๕ มม. และคนเดียวท่ีปืนพกชนิดน้ีคือพยาบาลสนาม เขาจะพกมันไว้ เพื่อปอ้ งกนั ตัวเท่าน้นั สกบิ เปอร์ ไชฟ์ พยาบาลสนามซงึ่ เปน็ คนเดยี วในหมวดทม่ี ไิ ดเ้ ปน็ พลรบ (non combatant) คอื คนทผ่ี มสงสยั ซง่ึ เปน็ พยาบาลสนามคนเดยี ว ในหมวดเปน็ ผตู้ อ้ งสงสยั สถานะเขาคอื ทำ� หนา้ ทร่ี กั ษาผปู้ ว่ ยในสนาม ไมไ่ ด้ มีหน้าที่มารบกับข้าศึก เขาเป็นคนท่ีเอาผ้าพันแผลให้กับทหารที่บาดเจ็บ ปลอบทหารหรือท�ำให้เสียงร้องเบาลง และเป็นคนสุดท้ายที่ได้ยินค�ำพูด ของทหารทเี่ สยี ชวี ติ ผมเรียกเขามาคยุ ทันที 197

บนั ทึกประสบการณ์ของนายทหารใหม่ในเวียดนาม (PLATOON LEADER) “มีข้าศึกทไ่ี ด้รบั บาดเจบ็ กีค่ น หมอ” “๒ คน ครับ” ไชฟ์ตอบ “แลว้ คนทต่ี ายล่ะ ไชฟ์ มโี อกาสที่จะรกั ษาเขาไหม” “ไมค่ รับ เสียชีวิตกอ่ นท่ีผมจะไปถึง” ผมมองไปที่ตาเขา พยายามหาพริ ธุ “อยา่ งนอ้ ยเวียดกงกน็ อ้ ยลง ไปส่คี นนะ ฉนั วา่ ” สามวันตอ่ มาผมส่งไชฟไ์ ปอยู่ท่กี องรอ้ ยเรนเจอร์ ผมและไชฟเ์ ห็น ตรงกันว่าเขาน่าจะเหมาะกับการเป็นเรนเจอร์มากกว่าเป็นเสนารักษ์ เขาไม่เหมาะต่อหน้าที่นั้นอีกต่อไป เขากลายเป็นนักฆ่าท่ีร้ายกาจมากกว่า พวกเราเสียอีก และสิ่งท่ีเขาท�ำไม่สามารถให้อภัยได้ สงครามก็แย่พอ อย่แู ลว้ ผมจะไมใ่ หม้ นั แยไ่ ปกว่าน้อี กี หลังจากการปะทะในตอนเช้าจบลง ผมก็ประสานและจับมือกับ กองรอ้ ย ซ่งึ จริง ๆ แล้วกค็ ือหมวดทหารราบเพม่ิ เติมก�ำลงั มาทำ� หนา้ ทเี่ ป็น แนวกนั้ ให้ ผมสง่ เชลยใหก้ ับผหู้ มวดท่ีท�ำหนา้ ท่ีควบคุมทหารมา ดู ๆ แล้ว คงเป็นการรบคร้ังแรกของเขา ผมทราบภายหลังว่าเขาเสียชีวิตในอีก ๒ สัปดาห์ตอ่ มา และก็เป็นไปตามคาดวา่ ผบู้ งั คับกองรอ้ ยไมไ่ ด้มาดว้ ย แต่อยู่ ที่ฐานของกองร้อย “เอาไอพ้ วกผิวเหลอื งมาทีน่ ่”ี ผ้หู มวดคนน้ันบอกลูกนอ้ งผม “พวกเขาไมใ่ ชไ่ อ้พวกผิวเหลอื ง” ผมพูดกับเขาเบา ๆ “พวกเขา ก็เปน็ ทหารเหมอื นคุณกบั ผม” แวบ๊ หนงึ่ ผมสังเกตเหน็ สายตาของคลิ ลแิ กนเปน็ ประกาย จากนั้น เรากอ็ อกเดินทางกลบั บ้าน 198

บทท่ี ๒๐ ค�ำ สง่ั บกุ กองทพั บกสหรัฐ เปน็ กองทพั ทย่ี ึดถอื หลักนิยม มกี ฎระเบียบและ หลักการท่ีทุกหน่วยต้องปฏิบัติตามเสมอไม่ว่าจะประจ�ำการอยู่ส่วนไหน ของโลก และเมอ่ื ตอ้ งทำ� งานดว้ ยกนั กจ็ ะทำ� ใหพ้ ดู ภาษาทหารเหมอื นกนั ได้ อย่างไรก็ตามมันก็มีข้อเสียกับการท�ำอะไรซ�้ำ ๆ เพราะข้าศึกสามารถ จบั ทางไดง้ า่ ย และเวยี ดกงกบั ทหารเวยี ดนามเหนือกเ็ ป็นศตั รูที่ชาญฉลาด ในพ้ืนที่ปฏิบัติการท่ีหมวดผมรับผิดชอบจะมีรอยต่อท่ีหมวดผม และหน่วยขา้ งเคียงตกลงรว่ มกนั วา่ จะไมม่ ที หารของหน่วยไหนเขา้ ไป เพ่ือ ป้องกันการยิงกันเอง พวกเวียดกงคงสังเกตได้ว่าพวกเราไม่เคยเข้าไปใน รอยต่อนน้ั ก็เลยแสวงประโยชนจ์ ากมันในการใชล้ �ำเลียงพล และแผนของ พวกเราคอื ปอ้ งกันไม่ใหพ้ วกมนั ใช้ประโยชน์จากรอยตอ่ ดงั กลา่ ว ตอนนั้นวาระการท�ำงานของผู้บังคับกองร้อยผมใกล้จะหมดลง จรงิ ๆ แลว้ เขาเปน็ คนทไี่ มม่ คี วามกลา้ เอาเสยี เลย อกี ทง้ั ไมเ่ คยแสดงใหเ้ หน็ ทักษะทางยุทธวิธีให้ผู้ใต้บังคับบัญชาได้เห็น แต่เนื่องจากก่อนจะหมด วาระหน้าที่ เขาจะต้องถูกหน่วยเหนือประเมินผลการท�ำงาน เขาจึง ตัดสนิ ใจวางแผนการรบครงั้ สุดทา้ ย 199

บนั ทึกประสบการณข์ องนายทหารใหมใ่ นเวยี ดนาม (PLATOON LEADER) ดังน้ันในตอนบ่ายวันหนึ่งผมได้รับวิทยุจากกองร้อยให้หมวดผม ลาดตระเวนไปยงั หมวดที่ ๓ ทอ่ี ยูท่ างดา้ นทิศตะวันตกเฉยี งเหนอื ห่างจาก ฐานเราเปน็ ระยะทาง ๓,๐๐๐ เมตร และผบู้ งั คบั กองรอ้ ยจะไปเจอพวกเรา ทงั้ ๓ หมวดท่นี น่ั เพ่ือให้คำ� ส่ังยุทธการ ผู้บังคับหมู่เจมส์ และทหารอีก ๓ นายจะพาผมและพลวิทยุ ไปทจี่ ดุ นดั พบ แตก่ อ่ นออกเดนิ ทางผมเปลยี่ นตำ� แหนง่ ของลกู นอ้ งเลก็ นอ้ ย คือให้ฟิล เนลมาท�ำหน้าท่ีพลวิทยุเหมือนเดิมและให้คิลลิแกนไปอยู่กับ หมู่ของเจมส์เพื่อท�ำหน้าท่ีพลน�ำทาง ซ่ึงเป็นต�ำแหน่งท่ีเขาชอบมาก แต่ ก่อนหน้านี้คิลลิแกนก็กระแนะกระแหนและบ่นกับผมเร่ืองที่ให้เขามาเป็น พลวทิ ยมุ าตลอด เขายม้ิ ดว้ ยอาการดใี จอยา่ งเหน็ ไดช้ ดั และกส็ ง่ วทิ ยพุ รอ้ ม คมู่ ือการเข้ารหสั ให้กับเนล พร้อมกับเดินไปท�ำหนา้ ท่ีพลนำ� ทางตอ่ ไป เส้นทางท่ีพวกเราต้องไปน้ันต้องไปทางทิศตะวันตกก่อนจากน้ัน จึงเลยี้ วไปทางทิศเหนือ คลิ ลแิ กนทำ� หนา้ ท่ีเป็นพลนำ� ทางได้ดีมาก โดยพา เราเล่ียงกับระเบิดสองจุดไปได้อย่างปลอดภัย ประมาณ ๑,๕๐๐ เมตร ห่างจากฐานเราไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ เขาพาพวกเราข้ามล�ำธาร ที่ไหลเชี่ยว จากนั้นก็พาเราไปตามทางเดินไปทางทิศเหนือ แต่พอเดินไป ได้ไม่กี่เมตรพวกเราก็ต้องหาทางเดนิ ใหมใ่ ห้ห่างจากท่งุ นา เมอื่ เราเขา้ ไปฐานของหมวดท่ี ๓ ผมกส็ งั เกตเห็นผู้บงั คับกองรอ้ ย คอื ร้อยเอก มอเรย์ ซงึ่ ยังดูหนุ่มมากยืนคยุ กับผู้หมวดอีก ๒ คน มอเรยด์ ู สะอาดสะอ้านมาก สะอาดเกินไปส�ำหรับผู้บังคับหน่วยสนาม และดูจะ สดชืน่ มากจากการไดพ้ ักผ่อนอย่างเตม็ ที่ อายุเขากพ็ อ ๆ กบั ผม และเปน็ ศษิ ยเ์ ก่าจากเวสตพ์ อยตเ์ หมอื นกัน แตก่ อ่ นผมแคป่ เี ดยี ว สมยั นนั้ ยศจะขนึ้ เร็วมาก จบมาได้หน่ึงปีก็ติดร้อยโท และอีกหนึ่งปีก็ร้อยเอก ส�ำหรับผม 200