ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน เล่ม 12

เย่เฉินชี้ไปที่ซุนเต๋อวั่งและสวีลี่ฉินจากน้ันก็พูดด้วยเสียงราบ เรียบว่า: “ไอ้แก่นี้กค็ ือคู่หม้ันของลูกสาวเขา และยัยแก่ทีอ่ ยู่ถัด จากเขาเป็นภรรยาคนปัจจบุ นั ของไอ้แก่คนนี้” หงห้ามองไปที่เขาและตกตะลึงในทนั ที เกิดอะไรขึ้นกนั แน่? เซว์ซิงหลงคนนี้ ดูแล้วอาย5ุ 0 กว่าๆ ซึง่ มีอายเุ ท่าซุนเต๋อวง่ั แล้วทำไมความสัมพันธ์ระหว่างชายสองคนนี้กลับกลายเป็นพ่อตา กบั ลกู เขยได้ล่ะ? อย่างไรก็ตาม เขาไม่กล้าถามตามอำเภอใจ เขาพยักหน้า ทันทีและกล่าวว่า: “อาจารย์เย่ครับคณุ วางใจได้ ผมจะพาพวก เขาไปรับทะเบียนสมรสเดี๋ยวนี้เลย!” เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้วสวีลี่ฉินก็กระทืบเท้าและดุด่าด้วยความ กระตือรือร้นในทนั ที: “ทำไมฉนั ถึงต้องหย่ากับสามีของดิฉนั ด้วย คณุ มีสิทธิอ์ ะไรมาบอกให้ฉนั ทำเช่นนี้?” เย่เฉินเยาะเย้ยว่า: “ก็เพราะมันเปน็ คำสั่งจากฉันไงล่ะ!” สวีลี่ฉินดุอย่างโกรธเคืองว่า: “ฝันไปเถอะ! ถ้าคณุ อยากให้ ฉันหย่ากบั สามี ง้ันคณุ กต็ ้องข้ามศพฉนั ไปก่อน!”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “จะให้ฉันฆ่าคณุ งั้นเหรอ? ยยั แก่ อย่างหล่อนไม่สมควรที่จะให้ฉันฆ่าหรอก? หย่ากับสามีของคุณ อย่างเชื่อฟงั และไสหัวออกไปจากเมืองจินหลิงซะ คณุ ยังสามารถ มีทางรอดได้ มิฉะนั้นฉันจะทำให้คณุ เจบ็ ปวดทรมานปางตาย!” สวีลี่ฉินตกใจกบั ความดุร้ายของเย่เฉินอย่างมาก เธอไม่กล้า แม้แต่จะพูดอะไรอีก ในเวลานี้หงห้ากพ็ ูดอย่างเย็นชาว่า: “พวกแกสองคนได้ยินสิ่ง ทีอ่ าจารย์เย่พูดแล้วใช่ไหม? อย่าชกั ช้านกั เลย รีบไปรับใบหย่ากบั ฉันทีส่ ำนักกิจการพลเรือนเดี๋ยวนี้เลย!” เย่เฉินกล่าวว่า: “เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งพาพวกเขาไป พา ลูกสาวของประธานเซว์ไปด้วย ให้ลูกสาวของประธานเซว์จด ทะเบียนสมรสกับซุนเต๋อวั่งทันทีที่ไอ้แซ่ซุนนี้หย่ากับยัยแก่แล้ว หลังจากที่ทั้งคู่ได้รับทะเบียนสมรสแล้ว ก็ให้พวกเขามาจัดงาน เลี้ยงตอนเทีย่ งทีน่ ีเ่ ลย!” เซว์ซิงหลงนั่งลงบนพื้นในเวลานี้ และพูดอย่างหมดหวังว่า: “ฉันไม่เห็นด้วย! ไม่มีใครยอมให้ลูกสาวของตัวเองแต่งงานกับไอ้ แก่คนนี้หรอก!”

หงห้าพูดอย่างเฉียบขาดว่า: “แกกล้าขัดคำสงั่ ของอาจารย์เย่ เหรอ? เชื่อหรือไม่ ฉันจะฆ่าแกเดี๋ยวนี้เลย” “ฉนั ไม่เชือ่ !” เซว์ซิงหลงทรดุ ตวั ลงและร้องไห้เสียงดงั : “ใน เวลากลางวันแสกๆแบบนี้ ฉนั ไม่เชื่อว่าคุณจะฆ่าฉนั ได้! อีกอย่าง แม้ว่าฉันจะตาย ฉันก็จะไม่ยอมให้ลูกสาวของฉันแต่งงานกับซุน เต๋อว่งั เด็ดขาด!”

บทที่ 1189 เมื่อเห็นว่าเซว์ซิงหลงยังคงกล้าทีจ่ ะคดั ค้านอยู่ หงห้ากต็ ำหนิ อย่างเคร่งครดั ว่า: “บงั อาจ แกกล้าขดั ขืนคำส่ังของอาจารย์เย่เห รอ แกอยากตายหรือไง?” เซว์ซิงหลงคลั่งรักลูกสาวที่ไร้ประโยชน์ของเขามาก ดังนั้น เขาจึงไม่สนใจสถานะอันสูงส่งของท่านหงห้า เขาพูดอย่างโกรธ เคืองว่า: “ลูกสาวของฉันยังเด็ก! จะให้เธอแต่งงานกับผู้ชายที่แก่ เหมือนฉนั ได้อย่างไร!” หม่าจงเหลียงพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยว่า: “ทำไม แกไม่ อยากได้ไอ้แกนี้มาเป็นลูกเขยเหรอ? แล้วทำไมแกถึงปล่อยให้ ลกู สาวตัวเองไปม่วั ซ่วั กับฝรัง่ ผิวดำทีต่ ่างประเทศได้ล่ะ?” เซว์ซิงหลงพูดอย่างโกรธเคืองว่า: “น่ันเปน็ เพราะฉันไม่รู้! ถ้า ฉันรู้ว่าเธอจะไปมั่วกับคนผิวดำคนนั้นต้ังแต่แรก ฉันจะไม่ส่งเธอ ไปต่างประเทศแน่นอน!” หงห้าพูดอย่างเฉยเมยว่า: “พอเถอะ หยดุ พูดเรื่องไร้สาระได้ แล้ว ไม่มีใครสามารถฝ่าฝืนการตดั สินใจของอาจารย์เย่ได้ ถ้าขืน

แกยังทำตัวไม่เหมาะสมอีกล่ะก็ อย่ามาโทษฉนั ใจร้ายกับแกก็แล้ว กัน!” เซว์ซิงหลงกล่าวอย่างเคร่งขรึม: “ถ้าแน่จริงกฆ็ ่าฉนั เลย! ฉนั ไม่กลัวหรอก! อย่างไรก็ตามฉันยังคงเป็นผู้ถูกยกย่องให้เป็นผู้ ประกอบการท้องถิ่นทีด่ ีเด่นในเมืองจินหลิงเปน็ เวลาหลายปี วันนี้ คุณจะฆ่าฉันในตอนกลางวันแสกๆและต่อหน้าผู้คนมากมายแบบ นี้จริงเหรอ?” หงห้าหน้าบดู ขึ้นมาทนั ที ไอ้หมอนี้รู้ดีว่าเขาไม่กล้าลงไม้ลงมือกบั เขาโดยตรงทีน่ ี่ แม้ว่าเขาจะเป็นจักรพรรดิใต้ดินของเมืองจินหลิงกจ็ ริง แต่ก็ เป็นเรื่องยากมากที่จะจัดการกับผู้ประกอบการที่มีชื่อเสียงและมี มูลค่าหลายร้อยล้านในเวลากลางวนั แสก ๆ แบบนี้ ในขณะทีเ่ ขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีนั้น ก็มีเสียงพูดอย่างเย็น ชาว่า: “ใครหน้าไหนที่ไม่กลัวตายกล้าขัดคำสั่งของอาจารย์เย่เห รอ ช่างเป็นคนหวั แขง็ จริงๆเลย!” เซว์ซิงหลงเงยหน้าขึ้นและตกตะลึงกับคนพูดอย่างมาก!

คน… คนคนนี้คือเจ้าของโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง เฉินจื๋อข่าย ไม่ใช่เหรอ? เขาคือประธานของสมาคมผู้ประกอบการพินนาเคิลห่งจิน หลิง และยังเป็นตัวแทนของตระกูลใหญ่ชั้นนำของเย่นจิงอีกด้วย และผู้ประกอบการที่ยิ่งใหญ่ของเมืองจินหลิงทุกคนต่างก็ต้อง อ่อนน้อมถ่อมตัวต่อเขาท้ังน้ัน! เซว์ซิงหลงใช้เวลาหลายปีและเงินจำนวนมากในการทำให้ตัว เองได้เข้าร่วมสมาคมผู้ประกอบการพินนาเคิลแห่งจินหลิงเพราะ เฉินจื๋อข่ายเป็นผู้ก่อตั้งสมาคมผู้ประกอบการพินนาเคิลแห่งจิน หลิงขึ้นมา และสมาชิกของสมาคมนี้ล้วนแต่เป็นเถ้าแก่และผู้ ประกอบการชั้นนำของเมืองจินหลิงท้ังนั้น คนที่มีมูลค่าเพียง หลายร้อยล้านอย่างตัวเองไม่มีคณุ สมบตั ิพอที่จะเข้าร่วมหรอก หลังจากเข้าร่วมสมาคมผู้ประกอบการพินนาเคิลแล้ว เขาก็รู้ ว่าผู้ประกอบการชั้นนำของเมืองจินหลิง ต่างก็ต้องพึ่งพาความ สัมพนั ธ์และช่องทางของเฉินจื๋อข่ายไม่มากกน็ ้อย สาเหตุหลักเป็นเพราะเฉินจื๋อข่ายมีอำนาจมหาศาลในเมืองจิ นหลิงอย่างไม่มีใครเทียบได้จริงๆ!

เวลาที่นักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์บางรายไม่สามารถได้ที่ดิน ที่ต้องการ พวกเขาก็จะไปขอให้เฉินจื๋อข่ายช่วย ตราบใดทีเ่ ฉินจื๋อ ข่ายเต็มใจช่วย ปัญหาของพวกเขาก็จะได้รับการแก้ไขอย่าง แน่นอน หากผู้ผลิตบางรายไม่ได้รับเอกสารอนุมัติและหนังสือมอบ อำนาจจากบริษทั ใหญ่ช้ันนำได้ ตราบใดที่เขายอมช่วยเหลือพวก เขา มันกจ็ ะเป็นแค่เรือ่ งของคำสั่งเดียวเท่าน้ัน นี่คือความแข็งแกร่งของเฉินจื๋อข่าย ซึ่งเกินขอบเขตของคน ทว่ั ไปโดยสิ้นเชิง อย่างไรก็ตาม เขาไม่คาดคิดว่าเฉินจื๋อข่ายจะมาในวันนี้! ยิ่งกว่านั้นเขาเรียกชายหนุ่มคนน้ันว่าอาจารย์เย่ด้วยเหรอ? ! ชายหนุ่มคนนี้คือใครกนั แน่? ! เขามองว่าเฉินจื๋อข่ายที่กำลังเดินไปมาด้วยความตื่นตระหนก และพูดอย่างส่ันเทา: “เฉิน…ผู้จัดการทั่วไปเฉิน…โอ้ ไม่นะ… ประธานเฉิน คณุ มาที่นี่ทำไม?” เฉินจื๋อข่ายกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ ฉันมาเพื่อดูว่าใครหน้า ไหนทีม่ นั ไม่กลวั ตายกล้าฝ่าฝืนคำสั่งของอาจารย์เย่แบบนี้!”

หลงั จากพูดจบเฉินจื๋อข่ายกโ็ ค้งคำนับเย่เฉิน และกล่าวด้วย ความเคารพว่า: “อาจารย์เย่ครับ ข้าน้อยมาสาย โปรดลงโทษข้า น้อยด้วย!”

บทที่ 1190 เซว์ซิงหลงมองไปที่เฉินจื๋อข่ายจากนั้นก็มองไปที่เย่เฉินอีก ครั้ง ทนั ใดน้ันเขาก็รู้ว่าเย่เฉินมีความสามารถทีย่ อดเยีย่ มจริงๆ! แม้แต่เฉินจื๋อข่ายกย็ งั ให้เกียรติเขาเลย นีต่ ัวเองกำลงั เล่นกบั ไฟอยู่เหรอเนีย่ ? ในเวลานี้เฉินจื๋อข่ายหันมามองที่เซว์ซิงหลงอีกครั้งและพูด อย่างเย็นชาว่า: “คุณจะขัดขืนคำสั่งของอาจารย์เย่ใช่ไหม? ถ้า อย่างนั้นฉันจะให้คนของฉันไปยึดซูเปอร์มาร์เก็ตและทรัพย์สิน ท้ังหมดรวมถึงรถยนต์ของคุณด้วย และบัญชีธนาคารและบัญชี หุ้นทั้งหมดของคุณจะถูกปิดผนึกอย่างไม่มีกำหนด! ให้ครอบครัว ของคณุ ไม่มีอะไรเลย สุดท้ายก็ต้องไปเปน็ ขอทานที่ถนน!” เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว เซว์ซิงหลงก็หันไปพูดกับเย่เฉินด้วย ความตืน่ ตระหนกว่า: “อาจารย์เย่ครบั ! ฉันผิดไปแล้ว ดยกโทษให้ ฉันด้วย ได้โปรดอย่าถือสาคนตำ่ ต้อยอย่างฉันเลย!” เย่เฉินยิ้มและพดู ว่า: “ฉนั กไ็ ม่อยากจะถือสาคณุ นกั หรอก ดงั นั้นคณุ กแ็ ค่ต้องปฏิบตั ิตามคำสงั่ ของฉนั อย่างเชือ่ ฟังก็พอ”

“คือฉัน…ฉนั …” เซว์ซิงหลงไม่สามารถตดั สินใจได้ ปล่อยให้ลกู สาวของตวั เองแต่งงานกบั ซุนเต๋อว่ังเหรอ? อย่า เพิ่งพูดถึงเรื่องที่ลูกสาวของตัวเองจะเห็นด้วยหรือเปล่าเลย ตัว เขาเองยังไม่รู้จะเอาหน้าไปซกุ ไว้ทีไ่ หนด้วยซ้ำ! ถ้าคนในเมืองจินหลิงรู้ว่าลูกสาวของตัวเองแต่งงานกับไอ้แก่ นี้ พวกเขาจะต้องวิพากษ์วิจารณ์ตัวเขาอย่างย่อยยับแน่ แต่คนทีต่ ัวเองกำลงั จะทำให้ขุ่นเคืองคือเฉินจื๋อข่ายนะ! แ ต่ ถ้ า เ ฉิ น จื๋ อ ข่ า ย ต้ อ ง ก า ร จ ะ ฆ่ า ตั ว เ อ ง แ ล ะ ป ล่ อ ย ใ ห้ ครอบครวั ของตัวเองไม่มีอะไรเลยจริงๆ มันจะไม่ใช่แค่ลูกสาวของ ตวั เองเท่าน้ันที่โชคร้าย ตัวเองกับภรรยากจ็ ะโชคร้ายไปด้วย… เฉินจื๋อข่ายเห็นเขาลงั เลอยู่นาน จึงกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ดู เหมือนว่าคุณจะต่อต้านให้ถึงที่สุดใช่ไหม ได้ ถ้าอย่างน้ันฉันจะให้ คนไปจดั การเดี๋ยวนี้เลย!” หลงั จากพดู เสรจ็ เฉินจื๋อข่ายกล็ ้วงโทรศัพท์มือถือออกมา เซว์ซิงหลงตกใจจนสั่นสะท้านไปท้ังตัว และพดู ว่า: “อย่า! อย่านะ! ประธานเฉิน อย่าทำแบบน้ันเลย! ฉนั ยอมแล้ว? ฉนั สัญญาว่าจะทำตามข้อเสนอของคณุ ทกุ อย่างเลย!”

เฉินจื๋อข่ายพูดอย่างเย็นชาว่า: “หากคณุ ตอบตกลงแต่เนิ่นๆ ฉันอาจจะยกโทษให้คุณเพราะความเคารพที่คุณมีต่ออาจารย์เย่ ก็ได้ แต่คุณกลับพูดจาก้าวร้าวอาจารย์เย่โดยไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง แบบนี้ ดังนั้นตั้งแต่วันนี้เปน็ ต้นไป คุณจะถกู ขบั ออกจากเมืองจิน หลิงสมาคมผู้ประกอบการพินนาเคิลอย่างเป็นทางการ และจะ ไม่มีวนั เข้าร่วมสมาคมนี้ได้อีก!” “อะไรนะ?!” เซว์ซิงหลงต้องใช้ความพยายามอย่างมากถึง จะได้เข้าร่วมสมาคมนี้อย่างสมหวงั ดงั ใจปรารถนา เพื่อผลประโยชน์ของการได้รับทรัพยากรและเส้นสายใน สมาคมนี้ ในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ เขาได้รับความช่วยเหลือและการ สนับสนุนจากสมาคมผู้ประกอบการพินนาเคิลจริงๆแม้แต่คนใน เมืองก็รู้ดีว่าเขาได้เข้าร่วมสมาคมผู้ประกอบการพินนาเคิลแล้ว ดังน้ันธุรกิจในซูเปอร์มาร์เก็ตของเขาจึงเป็นไปอย่างราบรื่น และ ได้รับนโยบายที่เอื้ออำนวยในการลดภาษีเงินได้นิติบุคคล50% เป็นเวลาห้าปี ซึ่งสามารถประหยัดเงินได้หลายสิบล้าน นอกจากนี้แล้ว สมาชิกธุรกิจอสังหาริมทรัพย์หลายรายใน สมาคมผู้ประกอบการพินนาเคิลกำลังพิจารณาให้ราคาพิเศษแก่

เขาเพื่อที่เขาจะได้ซื้อร้านค้าจากอสังหาริมทรัพย์ของพวกเขาใน ราคาที่ต่ำกว่า ด้วยวิธีนี้ ซูเปอร์มาร์เก็ตของตัวเองจึงสามารถ ขยายตัวได้อย่างรวดเร็ว ถ้าหากข่าวที่เขาถูกไล่ออกจากสมาคมผู้ประกอบการพินนา เคิล แพร่กระจายออกไปล่ะก็ ไม่เพียงแต่การพัฒนาธุรกิจและ ความร่วมมือในอนาคตของเขาจะได้รับผลกระทบอย่างมาก เท่านั้น แม้แต่นโยบายดีๆ ทีเ่ ขาเคยได้รบั กอ็ าจจะถูกยกเลิก มัน เป็นการสญู เสียที่หนกั มากจริงๆ! แต่ในเวลานี้ เขาไม่กล้าที่จะบ่นอีกต่อไป เพราะเฉินจื๋อข่าย น้ันแข็งแกร่งกว่าท่านหงห้ามาก หากเฉินจื๋อข่ายต้องการไล่เขา ออกเขาจริงๆ ครอบครัวของเขาจะต้องแย่แน่ๆเลย! และเป็นไปได้ว่าทรัพย์สินของครอบครัวท้ังหมดจะถูกยึดโดย ไม่มีค่าชดเชยแม้แต่บาทเดียว และสุดท้ายพวกเขาก็จะอดตายที่ ข้างถนน! ท้ายที่สุดแล้ว คนคนนี้คือผู้มีอิทธิพลทีส่ ดุ ในเมืองจินหลิง! ดงั น้ันเขาจึงทำได้เพียงร้องไห้และพูดว่า: “ประธานเฉิน ฉนั ยินดีทีจ่ ะยอมรบั ข้อตกลงของอาจารย์เย่ ฉนั จะให้ลูกสาวของฉัน แต่งงานกับซุนเต๋อวัง่ !”

บทที่ 1191 เซว์ซิงหลงรู้ดีว่าเขาไม่ควรย่ัวโมโหเฉินจื๋อข่าย ดังน้ันเวลานี้ เขาจึงทำได้เพียงประนีประนอมกับเขา แม้ว่าเขาจะรับไม่ได้กับการที่ลูกสาวของตัวเองต้องแต่งงาน กับซุนเต๋อวั่งก็จริง แต่เมื่อเทียบกับการขัดใจเฉินจื๋อข่ายจนทำให้ ครอบครัวของตวั เองต้องตกอยู่ในความทุกข์ทรมานแล้ว เขาเลือก ที่จะเสียสละลูกสาว เพือ่ ความปลอดภัยของทุกคนในครอบครัว เมื่อเห็นว่าในที่สุดเขาก็ตกลง เฉินจื๋อข่ายก็พูดอย่างเย็นชา ว่า: “ถ้าคุณตกลงต้ังแต่แรก เราก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาพูดเรือ่ ง ไร้สาระเช่นนี้จริงไหม?” เซว์ซิงหลงทำได้เพียงพยักหน้าและพูดว่า: “ประธานเฉินคุณ พดู ถกู ต่อไปนี้ฉนั จะไม่พดู เรื่องไร้สาระอีก ได้โปรดอย่าไล่ฉันออก จากสมาคมเลยเปน็ …” เฉินจื๋อข่ายเพิกเฉยใส่เขา แต่หันไปทางเย่เฉิน และถามอย่าง สุภาพว่า: “อาจารย์เย่ครับ คุณคิดอย่างไร?”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและหันไปมองคู่สามีภรรยา ซุนเต๋อวั่งกับ สวีลี่ฉินแล้วพูดด้วยเสียงราบเรียบว่า:“ในเมื่อประธานเซว์ยอมให้ ลูกสาวของเขาแต่งงานกับซุนเต๋อว่ังแล้ว พวกคุณก็รีบเตรียมตัว ให้พร้อมได้เลย ตอนนี้ก1็ 0โมงกว่าแล้ว งานแต่งจะเริ่มขึ้นในเวลา 12 นาฬิกาตรง” ซุนเต๋อวั่งตัวส่ันด้วยความกลัว เขาไม่คาดคิดว่าเย่เฉินจะให้ ตวั เองแต่งงานกับลกู สาวของประธานเซว์จริงๆ การแต่งงานกับผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าตัวเอง 20 ปีถือเป็น เรื่องดี แต่ประเด็นคือเขาควรอธิบายให้สวีลี่ฉินภรรยาของเขาฟัง อย่างไร นอกจากนี้แล้ว ลูกสาวของประธานเซว์ซึ่งกำลังตั้งครรภ์อยู่ ในขณะนี้ มีเดก็ คนผิวดำอยู่ในท้องของเธอ และหลังจากทีแ่ ต่งงาน กันเพียงไม่กี่เดือนเขากจ็ ะได้เปน็ พ่อคนซะแล้ว! เมื่อเธอให้กำเนิด เด็กผิวดำ ตวั เองกจ็ ะกลายเป็นตัวตลกของเมืองจินหลิงง้ันเหรอ? โดยรวมแล้ว เขาไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอที่แสนจะใจร้ายของ เย่เฉินเลย แต่ตอนนี้คนที่แข็งแกร่งกว่าตัวเองตั้งสิบเท่าอย่าง ประธานเซว์ก็ประนีประนอมแล้ว เขาจะทำอะไรได้อีก?

ท่านหงห้าและแม้แต่เฉินจื๋อข่ายก็อยู่ทีน่ ี่ ถ้าหากตวั เองยงั ไม่ ให้เกลียดพวกเขาอีกล่ะก็ เขาจะต้องมีจดุ จบทีเ่ ลวร้ายแน่ๆ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ทำได้เพียงพูดกับเย่เฉินด้วยความ เคารพว่า: “ข้าน้อยยอมรับการจัดเตรียมของอาจารย์เย่ครับ!” ในขณะนี้สวีลี่ฉินที่อยู่ด้านข้างเขาอกแตกในทนั ที และเธอกด็ ุ ด่าอย่างบ้าคลั่ง: “ซุนเต๋อวง่ั ไอ้สารเลวที่ไม่มีมโนธรรม นี่คณุ จะ ทิ้งฉันไปจริงๆเหรอ? คุณอย่าลืมสิว่าฉนั เปน็ เมียที่ร่วมทกุ ข์ร่วมสขุ กับคุณมาโดยตลอด คุณก็รู้ว่าฉันเสียสละเพื่อตระกูลซุนมาเท่า ไหร่? แล้วคุณยงั จะเขีย่ ฉนั ทิ้งอีกเหรอ?” ซนุ เต๋อวั่งกล่าวด้วยสีหน้าเจบ็ ปวดว่า: “คุณกร็ ู้ว่าฉนั ไม่มีทาง เลือกอื่นแล้ว ถ้าขืนขัดใจอาจารย์เย่จนทำให้เขาขุ่นเคืองและ ลงโทษเราขึ้นมา ทั้งครอบครวั ของเราจะถูกทำลาย!” สวีลี่ฉินทุ่มเททุกอย่างให้กบั ตระกูลซนุ มาโดยตลอด ครอบครัวของเธอเองก็ไม่ได้ร่ำรวยมากนัก ตอนที่เธอ แต่งงานกับซุนเต๋อวั่ง ซุนเต๋อว่ังก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง เท่าน้ัน ทั้งคู่ได้ร่วมแรงร่วมใจกันสร้างอุตสาหกรรมให้ใหญ่โต อย่างที่เป็นอยู่ทกุ วนั นี้

เธอไม่คาดคิดว่าในวันที่เธอกำลังจะได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย กลบั ถูกสามีตัวเองเขีย่ ทิ้งซะงั้น แบบนี้เธอจะทนไหวได้อย่างไร? ดังนั้นเธอจึงดดุ ่าอย่างโกรธเคือง: “ฉนั ไม่สนใจว่าอาจารย์เย่ บ้าบออะไรหรอก ถ้าคุณกล้าที่จะหย่ากบั ฉัน ฉันจะเอาเรื่องคณุ ให้ถึงที่สดุ เลย! และเราจะตายด้วยกัน!” เฉินจื๋อข่ายไม่คาดคิดมาก่อนว่ายัยแก่นี้จะกล้าขัดคำส่ังเย่ เฉินเช่นนี้ เขาตะคอกอย่างเย็นชาทันทีว่า “ฉันจะให้โอกาสคุณ เปน็ ครั้งสดุ ท้าย รีบหย่ากบั ซนุ เต๋อวั่งกอย่างเชื่อฟังซะ จากนั้นก็ ไสหัวไปจากเมืองจินหลิงและอย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก ถ้า คุณไม่ทำตามทีฉ่ ันบอก ฉันจะขดุ คุ้ยสมาชิกในครอบครัวของคณุ ออกมาให้หมด และจะขับไล่พวกเขาออกจากเมืองจินหลิง เมือ่ ถึง เวลาน้ันแล้วครอบครวั ของคณุ จะพังพินาศเพราะคณุ และคณุ จะ รู้สึกผิดไปตลอดชีวิต!” เมื่อสวีลี่ฉินได้ยินคำพูดดังกล่าวแล้ว ก็แทบจะเป็นลมด้วย ความตกใจ

บทที่ 1192 เธอรู้ว่าภมู ิหลงั ของเฉินจื๋อข่ายนั้นใหญ่มาก และรู้ว่าเขาเป็น คนที่พูดคำไหนคำนั้นแถมยังเป็นผู้มีอำนาจอีกด้วย ถ้าเขา ต้องการขับไล่ตัวเองและครอบครัวออกจากเมืองจินหลิงจริง ๆ เขาจะต้องทำอย่างทีพ่ ดู แน่ๆเลย ถ้าเป็นเช่นน้ันจริงๆตัวเองไม่เพียงแต่สูญเสียคู่ชีวิตเท่านั้น แถมยงั สร้างความเดือดร้อนให้กับคนในครอบครัวอีกด้วย ครอบครัวของเธอไม่ได้ร่ำรวยมากนัก ถือว่าพอกินพอใช้ เท่านั้น ถ้าหากพวกเขาถูกไล่ออกจากบ้านเกิดเพราะตัวเองล่ะก็ ชีวิตพวกเขาจะต้องยำ่ แย่แน่ๆเลย ฉันจะไม่ทำให้ตัวเองและครอบครัวต้องลำบากอย่างแน่นอน มิฉะนั้นตัวเองก็จะกลายเป็นหนูข้างถนนที่มักจะถูกผู้คนเฆี่ยนตีนะ สิ ? ในขณะที่เธอตัดสินใจจะทำตามคำส่ังของเย่เฉินอย่างเจ็บ ปวดน้ัน เธอก็เหน็ จางเสี่ยวม่านทีย่ ืนอยู่ข้างเธอ

ทันใดนั้นสวีลี่ฉินก็รีบวิ่งไปหาจางเสี่ยวม่านราวกับว่าเธอเป็น ผู้ช่วยให้รอดของตัวเอง จากนั้นเธอก็คุกเข่าลงบนพื้นและร้องไห้ ขอความช่วยเหลือจากเธอ: “เสีย่ วม่าน ทีผ่ ่านมาป้าใจร้ายกับเธอ มาโดยตลอด ป้าผิดไปแล้ว ต่อจากนี้ไป ป้าจะไม่คัดค้านการ แต่งงานของเธอกับหงเหว่ยอีกต่อไป โปรดช่วยพูดกับอาจารย์เย่ และขอร้องให้อาจารย์เย่ยกโทษให้ฉันด้วย ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่ กำหนด เรารีบเตรียมงานแต่งงานอย่างรวดเร็ว ต่อไปนี้เธอจะเป็น ลูกสะใภ้ทีด่ ีสุดของฉัน ฉันจะปฏิบัติต่อเธอเหมือนลกู สาวแท้ๆของ ตวั เอง เธอว่าดีไหม? ฉันขอร้อง!” ตอนนี้สวีลีฉ่ ินรู้แล้วว่า ทกุ อย่างในวนั นี้เกิดจากจางเสี่ยวม่าน หากเธอไม่ทำทุกวิถีทางเพื่อขัดขวางลูกชายตัวเองแต่งงานกับจาง เสี่ยวม่าน อาจารย์เย่จะไม่หาเรื่องตัวเองอย่างแน่นอน เหตุผลที่อาจารย์เย่มุ่งเป้ามาที่เธอน้ัน เป็นเพราะทัศนคติที่ ตัวเองมีต่อจางเสี่ยวม่านน้ันแย่มาก จึงทำให้เขาโกรธ ยิ่งไปกว่านั้น ตัวเองยังบังคับลูกชายแต่งงานกับลูกสาวของ ประธานเซว์อีกด้วย พฤติกรรมนี้คงทำให้อาจารย์เย่โกรธเคือง มากสินะ

นั่นเป็นเหตุผลที่อาจารย์เย่ลงโทษตัวเองและต้องการให้สามี ตวั เองแต่งงานกับลูกสาวของประธานเซว์ ดังน้ันถ้าอยากจะแก้ไขปัญหานี้ ก็ต้องเริ่มจากต้นทาง และ จางเสี่ยวม่านกค็ ือต้นทางของเรือ่ งนี้ หากเธอสามารถเกลี้ยกล่อมให้จางเสี่ยวม่านไปขอร้องอา จารย์เย่ได้ ทุกอย่างอาจจะสามารถกลบั ไปยังจุดเดิมได้ ตอนนี้จางเสีย่ วม่านก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี เธอเป็นผู้หญิงที่ใจดี และเธอไม่ต้องการให้แม่ของคู่หม้ันตัว เองต้องสูญเสียทุกอย่างและถูกไล่ออกจากบ้านเกิดของตวั เอง แต่เมื่อเธอคิดถึงทัศนคติที่เธอมีต่อตัวเอง จางเสี่ยวม่านก็ รู้สึกกังวลเลก็ น้อย และถ้าหากตัวเองวิงวอนเย่เฉินเพื่อเธอและเย่เฉินให้อภัยเธอ จริงๆ แล้วเธอจะแก้แค้นตวั เองในอนาคตหรือไม่? เมื่อเห็นสีหน้าที่พัวพันของเธอแล้ว สวีลี่ฉินก็รู้ว่าเธอกำลัง กงั วลว่าตวั เองจะหาเรือ่ งเพือ่ แก้แค้นเธอในอนาคต

เธอจึงร้องไห้คร่ำครวญต่อหน้าจางเสีย่ วม่าน และอ้อนวอน อย่างเศร้าสร้อยว่า: “ไม่ต้องกังวล ฉนั จะรักและทะนกุ ถนอมเธอ อย่างแน่นอน ต่อไปนี้เธอจะเป็นลูกสาวของฉัน และเราสองคนแม่ ลูกจะละทิ้งความโชคร้ายและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข และหากฉนั ไม่ทำตามสัญญากข็ อให้ฉันไม่ตายดี!” จางเสี่ยวม่านใจอ่อนในทนั ที และเธอกอ็ ดไม่ได้ที่จะมองไปที่ เย่เฉิน หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็พูดตะกุกตะกักกับเย่เฉินว่า: “คือ… เย่เฉิน… ไม่สิ… อาจารย์เย่ค่ะ…”เย่เฉินมองมาทีเ่ ธอและ ขัดจงั หวะเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ฉันรู้ว่าคุณจะพดู อะไร แต่ฉันอยากจะบอกคุณว่ามันไม่ใช่เรื่องระหว่างคุณกับเธออีกต่อ ไป แต่มนั เป็นเรื่องระหว่างฉันกับเธอ ดังน้ันแม้ว่าคุณจะขอร้อง แทนเธอมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ฉันจะไม่ให้เกียรติแก่คณุ ในเรือ่ ง นี้ และฉันกไ็ ม่สามารถให้คณุ ด้วย!”

บทที่ 1193 จางเสี่ยวม่านตกใจกับทัศนคติที่เด็ดขาดของเย่เฉินอย่างมาก ในเวลาเดียวกนั เธอก็ตระหนกั ว่า เย่เฉินไม่สามารถให้เกียรติ นี้แก่ตวั เองได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่มองสวีลี่ฉินด้วยท่าทางขอโทษและพูด ว่า: “ป้าค่ะฉนั ขอโทษ ในเรือ่ งนี้ฉันกท็ ำอะไรไม่ได้จริงๆ … ” สวีลี่ฉินไม่คาดคิดว่าที่พึ่งสุดท้ายของตัวเองจะช่วยอะไรเธอ ไม่ได้เลย ดังน้ันเธอจึงหนั ไปมองที่ซนุ หงเหว่ยจากนั้นกร็ ้องไห้และ พดู ว่า: “หงเหว่ย นายต้องช่วยแม่นะ หงเหว่ยนายได้ยินไหม! แม่ อตุ ส่าห์เลี้ยงดูนายมาอย่างลำบากลำบน มนั ไม่ง่ายเลยนะ!” เหน็ เช่นนี้แล้วซนุ หงเหว่ยก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา สวีลีฉ่ ินเปน็ แม่แท้ๆของเขา อย่างไรก็ตามเขาไม่ต้องการให้พ่อแม่ของตัวเอง หย่าร้างกัน และไม่อยากให้พวกเขาถูกไล่ออกจากเมืองจินหลิ งด้วย ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากที่พ่อแม่เขาหย่าร้างกันแล้ว เขาไม่ ต้องการให้พ่อแต่งงานกับแม่เลี้ยงที่มีอายุเท่าตัวเอง

ดงั นั้นเขาจึงฝืนใจตัวเองและคกุ เข่าขอร้องเย่เฉิน: “เย่เฉิน อา จารย์เย่ครบั โปรดให้โอกาสแม่ผมอีกคร้ัง ต่อไปนี้เธอจะกลับตวั กลบั ใจอย่างแน่นอน!” เย่เฉินพูดอย่างเย็นชา: “ฉันบอกไปแล้วว่าเรื่องนี้เป็นเรื่อง ระหว่างฉันกับประธานเซว์และพ่อแม่นาย สามคนนี้เย่อหยิ่ง จองหอง พวกเขาเยาะเย้ยฉนั ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แถมยงั ขู่ว่าจะฆ่าฉัน ด้วยซ้ำ นายคิดว่านายจะสามารถแก้ปัญหาเหล่านี้ได้ด้วยการ คุกเข่าไหว้ฉันง้ันเหรอ? เราเพิง่ พบกันวันนี้เป็นครั้งแรก นายคิดว่า ตัวเองใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ?” ในเวลานี้ซุนหงปินรีบเข้าไปดึงแขนของซุนหงเหว่ย และกล่าว ว่า: “หงเหว่ยนายบ้าไปแล้วเหรอ? ถึงเวลานี้แล้วนายยังกล้าขดั ใจ อาจารย์เย่อีกเหรอ! รีบหุบปากซะ!” ในเวลานี้ใจหนึ่งซนุ หงปินก็รู้สึกสมน้ำหน้า ส่วนอีกใจหนึง่ เขา ก็รู้สึกกลวั เล็กน้อย ที่เขารู้สึกสมน้ำหน้าเพราะเขาไม่พอใจกับการกระทำของสวี ลี่ฉินมานานแล้ว ป้าคนนี้ของตัวเองอาศัยความร่ำรวยของ ครอบครัว มาดถู กู และเยาะเย้ยตวั เองซ้ำแล้วซ้ำเล่า สมควรแล้วที่ เธอมีจุดจบแบบนี้ สะใจจริงๆ!

ส่วนความกลัวเป็นเพราะเขากลัวว่าสมาชิกท้ังสามของ ครอบครัวซุนหงเหว่ยจะยังคงพูดจาล่วงเกินอาจารย์เย่อย่างดื้อ รั้น จนทำให้เขาโกรธและเอาผิดกับตระกูลซุนขึ้นมา เขาก็จะ ลำบากไปด้วย ดังน้ันซุนหงเหว่ยไม่ต้องการให้ไฟลุกไหม้ที่ปลายเท้าของตัว เองเขาแค่อยากจะดูไฟจากชายฝ่ังเท่านั้น ในเวลานี้ เขาคิดว่าซุนหงเหว่ยลูกพี่ลูกน้องของตัวเองคนนี้ กำลงั เล่นกบั ไฟอยู่แท้ๆ และดีไม่ดีเขาอาจจะเผาโดนตัวเองด้วยซ้ำ ในเวลานี้ซุนหงเหว่ยก็ตระหนักได้ว่าสำหรับเย่เฉินแล้วคำพูด ของตวั เองไม่มีน้ำหนกั เลยแม้แต่นิดเดียว เหตุผลที่เย่เฉินมาในวันนี้เป็นเพราะให้แก่หน้าของภรรยาของ เขาเซียวชหู รนั เท่าน้ัน แต่เซียวชูหรันพาเขามาที่นี่เพราะตัวเอง เหตุผลก็คือคู่หมั้น ของตัวเองจางเสี่ยวม่านเป็นเพื่อนร่วมชั้นมธั ยมปลายของเธอ ในเรื่องนี้เย่เฉินไม่ให้เกียรติแก่จางเสี่ยวม่านด้วยซ้ำ แล้วเขา จะให้เกียรติตวั เองได้อย่างไร?

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้ สวีลี่ฉินก็ทรุดตัวลง ทันที ในเวลานี้ เธอเสียใจมากจนแทบอยากจะตบหน้าตัวเองนับ ร้อยครั้ง! ที่ผ่านมาเธอเคยเยาะเย้ย เสียดสี ดถู ูกและเยาะเย้ยจางเสี่ยว ม่าน เพื่อไม่ให้เธอมาเปน็ ลกู สะใภ้ของตัวเอง แต่เธอไม่คาดคิดมา ก่อนว่า สดุ ท้ายคนทีถ่ ูกเฉดหัวออกจากตระกูลซนุ กลับกลายเปน็ ตัวเธอเอง มันช่างแดกดันจริงๆ ถ้าเธอรู้ตั้งแต่แรก เธอกค็ งไม่ทำเช่นนี้หรอก เธออดไม่ได้ที่จะพูดกับตัวเองว่าสวีลี่ฉินเอ๊ยสวีลี่ฉิน ทำไม คณุ ต้องไปหาเรือ่ งจางเสีย่ วม่านด้วย? เยี่ยมไปเลย ตอนนี้ตวั เอง ได้เจอกับปัญหาใหญ่แล้ว ถ้าหากวันนี้ซุนเต๋อวั่งหย่ากับตัวเอง และถกู ไล่ออกจากเมืองจินหลิง แล้วเธอควรทำอย่างไรดี เย่เฉินมองดูเวลาและพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ: “ถ้าขืนยัง ชกั ช้าอีกก็ได้เวลา11นาฬิกาแล้ว สรุปจะแต่งหรือไม่แต่ง?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว หงห้าก็ดุสวีลี่ฉินด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “รีบไปที่สำนักงานกิจการพลเรือนเพือ่ ดำเนินการหย่าร้าง ถ้าขืน ยงั ชักช้าอีก หล่อนจะถูกขับออกจากเมืองจินหลิงทนั ที!” เมื่อได้ยินเช่นนี้ สวีลี่ฉินก็ตัวส่ันด้วยความกลัวและร้องไห้ อย่างขมขื่น: “ไป ไปค่ะ ฉนั จะไปเดียวนี้แหละ…” หงห้าหันไปพูดกับเซว์ซิงหลงด้วยความพึงพอใจว่า: “ไป เรียกลกู สาวของคณุ แล้วตามฉนั มาซะ!”

บทที่ 1194 เซว์ซิงหลงรีบคกุ เข่าลงและพดู : “ท่านห้าท่านรอสกั ครู่ ผม จะไปพดู กับลกู สาวสกั หน่อย หากพวกเราเอาแต่คยุ กนั ตรงนี้ เธอ คงไม่รู้……” หงห้ามองเวลา พูดเสียงเยน็ : “ให้เวลาคณุ สามนาที ชักช้า อีก ผมแม่งจะไม่ละเว้นคุณ!” เฉินจื๋อข่ายจึงพูดเสียงเคร่งขรึมและเฉียบขาด : “เซว์ซิงหลง ผมบอกคุณแล้ว ต้ังแต่นี้เป็นต้นไป คุณอย่ามาเล่นเล่ห์กับผม ถ้า ผมไม่เห็นใบทะเบียนสมรสของลูกสาวคณุ กบั ซนุ เต๋อวงั่ อย่างน้ัน คุณจบเห่แน่” เซว์ซิงหลงพยักหน้าเหมือนโขลกกระเทียม พูดอย่าง ลนลาน : “ประธานเฉิน ท่านห้า ท่านทั้งสองอย่ากงั วลไป ผมไม่ กล้าเล่นอบุ ายแน่นอน” หงห้าเข้าไปเตะเขา และพูดเสียงดุ : “มารบั ประกันกับพวก เรามีประโยชน์อะไร ไปรบั ประกันกับอาจารย์เย่นู่น!”

เซว์ซิงหลงรีบคานไปตรงหน้าเย่เฉิน ยกมือขึ้นคำนับแล้ว พดู : “อาจารย์เย่ท่านวางใจ ผมจะทำตามคำสง่ั คุณแน่นอน จะไม่ เล่นอุบายแน่!” เย่เฉินโบกมือด้วยความรังเกียจและพดู : “รีบไปจัดการ ผม ยงั รอดืม่ เหล้ามงคลของลูกสาวคณุ อยู่!” “อ่าๆๆ!” เซว์ซิงหลงพยักหน้าคร้ังแล้วคร้ังเล่า หนั หลงั เดิน ออกจากฝูงชนทนั ที ไปหาภรรยาและลกู สาวตนเอง ตอนนี้ภรรยาและลูกสาวเขาไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นี้ รอหลัง จากเขาคุยกับทางตระกูลซุนเรียบร้อยแล้ว จึงจะจัดงานแต่ง โดยตรง ในเวลานี้ลูกสาวเขาเซว์จิ้งจิ้งก็กระวนกระวายใจ เธอเข้าใจสถานการณ์ของตนเองอย่างดี รู้ว่าหากตนเองไม่ รีบหาคนที่รบั ของไม่ดีมาแต่งงานด้วย รอเมือ่ ท้องโตขึ้นเรื่อยๆ ก็ จะลำบาก ถ้าตนเองไม่ได้แต่งงานแล้วท้อง เกิดลูกแล้วไม่ได้แต่งงาน เป็นการไม่ได้แต่งงานแล้วเกิดลูกเป็นเด็กชนผิวดำ อย่างนั้นชื่อ เสียงของเธอในเมืองจินหลิงกจ็ ะเหมน็ เน่าไปทวั่ ถนน

เมือ่ ถึงตอนนั้น วนั ต่อไปหลังจากนั้นเธอจะเป็นอย่างไร? และตอนนี้ก็ท้องได้สองเดือนแล้ว แต่หลังจากผ่านสองเดือน ไปท้องก็จะป่องขึ้น ดงั นั้นเธอมีเวลาเพียงสองเดือนที่จะรีบจับคน มาแต่งงาน ในช่วงสองสามวันนี้ เธอหาคนที่เหมาะสมที่จะแต่งงานด้วย ตลอด เธอคิดตลอดว่า ถ้าเด็กในท้องไม่ใช่เด็กผิวดำ อย่างนั้นเธอจะ ทำเปน็ ไม่ได้ท้อง หาคนมาแต่งงาน จากน้ันรอเด็กเกิดค่อยบอกว่า เดก็ เกิดก่อนกำหนด เช่นนี้ตนเองก็จะสามารถปิดฟ้าข้ามทะเลลอบตีเฉินชงั ได้ แต่ที่น่ากล้ำกลืนคือ เดก็ ในท้องเป็นเดก็ ผิวดำ หากเดก็ คลอง ออกมา ทกุ อย่างก็จะโป๊ะแตก ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถให้คนที่รับของไม่ดีเป็นคนเรื่อยเปื่อย คนที่รับของไม่ดีจะต้องเปน็ คนทีย่ ินยอมพร้อมใจ แต่ว่า หามามากมาย เธอพบว่าคนทีม่ ีเงือ่ นไขดีๆ ไม่ยอมรบั เปน็ ของคนรบั ของไม่ดีอย่างเธอเลย

คนที่มีเงื่อนไขไม่ดี ยอมรบั ข้อเสนอ เธอยอมรบั พวกเขาไม่ได้ จริงๆ วันนี้พ่อมาพูดกับเธอว่าซุนหงเหว่ยยอมรับของไม่ดี เธอจึง ดีใจมาก เพราะแม้จะไม่คุ้นเคยกับซุนหงเหว่ยเท่าไหร่ แต่หลังจากที่ เคยเหน็ หน้า รูปร่างของซุนหงเหว่ยถือว่าหล่อเหล่า ดังนั้นในสาย ตาเซว์จิ้งจิ้งเธอมองเขาดีมาก อีกทั้งซนุ หงเหว่ยยงั เคยเรียนมหาลัยที่มีชือ่ เสียง เงื่อนไขทาง ตระกูลกด็ ี ยิ่งกว่านั้นคือทั้งสองตระกูลยังทำธุรกิจร่วมกนั นี้เป็น ตวั เลือกที่ดีทีส่ ุดของคนรับของไม่ดี! ดังน้ันเธอจึงมาด้วยความปีติยินดี เฝ้ารอข่าวดีอย่างใจจดใจ จ่อ สายตาเห็นพ่อรีบเดินเข้ามา รีบถามอย่างกระตือรือร้น : “พ่อ ทุกอย่างเรียบร้อยไหมคะ? ซนุ หงเหว่ยยอมแต่งงานกับหนู ไหม?” เซว์ซิงหลงมองเธออย่างซบั ซ้อน พูดอย่างกล้ำกลืน : “จิ้งจิ้ง คนทีแ่ ต่งงานกับลูกวนั นี้ไม่ใช่ซุนหงเหว่ย”

“เอ๊?” เซว์จิ้งจิ้งถามอย่างแปลกใจ : “คนทีแ่ ต่งกบั หนไู ม่ใช่ ซนุ หงเหว่ย อย่างน้ันเป็นใครทีแ่ ต่งกบั หนูล่ะ?” เซว์ซิงหลงพูดอย่างอับอายขายขี้หน้า : “เปน็ พ่อของซุนหง เหว่ย ซนุ เต๋อวงั่ !”

บทที่ 1195 “อะไรนะ?!” เซว์จิ้งจิ้งและแม่ของเธอได้ยินประโยคนี้เกือบพงั ทลายคาที่! แม่ของเธอว่ากล่าวอย่างลนลาน : “เซว์ซิงหลง คณุ แม่งเป็น คนแก่หงำเหงือกใช่ไหม? ไม่ใช่ว่าต้องการให้จิ้งจิ้งแต่งกับซุนหง เหว่ยของตระกลู ซนุ เหรอ? ทำไมถึงได้ต้องไปแต่งกบั พ่อของซุนหง เหว่ยล่ะ? ซุนเต๋อวั่งอายุของคนคนนั้นห่างจากคุณเท่าไหร่กัน ทำไมคุณยงั ให้ลูกสาวแต่งกบั เขา?!” “ใช่ค่ะพ่อ!” เซว์จิ้งจิ้งกพ็ ดู ด้วยความโกรธเคือง : “ถือหนูจะ ท้อง คงไม่จำเป็นต้องแต่งกับตาเฒ่าหรอกใช่ไหมคะ?” เซว์ซิงหลงมองภรรยาและลูกสาวอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ ออก ตบหน้าตนเองไปด้วยร้องไห้ร่ำร้องไปด้วย : “เพราะฉัน ท้ังหมดเปน็ เพราะฉัน เพราะฉนั ทำให้น้ำมันหมปู ิดใจ ไปท้าทาย คนที่ไม่สมควรท้าทาย ตอนนี้พวกเขาเอาท่านหงห้าและประธาน เฉินมา ท้ังสองฝ่ายให้ทางออกกบั ฉนั เพียงทางเดียวเท่าน้ัน คือให้

จิ้งจิ้งแต่งงานกับพ่อของซนุ หงเหว่ย ไม่อย่างน้ันตระกลู พวกเราก็ จะเจอทางตนั ……” “ห๊ะ?!” ดวงตาภรรยาของเซว์ซิงหลงเปลี่ยนเป็นสีดำ : “คุณ ไปล่วงเกินท่านหงห้ากบั ประธานเฉิน? คุณบ้าไปแล้วหรือ?” เซว์ซิงหลงพูดตาปริบๆ : “ผมกไ็ ม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้……” ภรรยาเขาร้อนรนแทบตาย ถามโพล่งออกมา : “จริงๆ แล้ว มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?!” เซว์ซิงหลงรำ่ ไห้และเล่าเรื่องทั้งหมดอย่างตรงไปตรงมา หลงั จากพดู จบ เซว์จิ้งจิ้งกท็ รุดนง่ั ลงบนพื้นและร้องไห้อย่าง หนกั “หนูไม่เอา! หนไู ม่อยากแต่งงานกบั ตาเฒ่าคนนั้น! ให้ตายหนู ก็ไม่แต่!” ดวงตาเซว์ซิงหลงมองลูกสาวทีท่ รุดน่ังลงอย่างแรง รีบพดู ขึ้น : “ไอหย๊าลูกรกั หนรู ะวงั หน่อย อย่าเอาหลานชายพ่อน่งั แบบนั้น! แม้จะเปน็ ชนผิวดำ แต่กเ็ ปน็ หลานพ่อเช่นกนั แม้เดก็ คนนี้จะไม่มี พ่อ หลงั จากคลอดออกมากเ็ ป็นสกลุ เซว์ของเรา เปน็ ญาติพี่น้อง เหมือนกนั ”

ภรรยาของเซว์ซิงหลงที่อยู่ข้างๆ พดู อย่างโมโห : “นีม่ ันเวลา ไหนแล้ว ยังมาหลานเหลินอยู่! คณุ รีบคิดวิธีเลยนะ ว่าจะทำยงั ไง ไม่ให้ลูกสาวแต่งงานกับตาเฒ่านน่ั !” เซว์ซิงหลงถอนหายใจออกยาวๆ แล้วพูด : “เรื่องนี้ผมก็ทำ อะไรไม่ได้แล้ว ถ้าลูกสาวไม่แต่งงาน พวกเราท้ังตระกลู ต้องจบสิ้น คณุ ว่าพวกเรายังมีวิธีการแก้ไขอะไรได้อีก?” ภรรยาของเซว์ซิงหลงอดที่จะร้องไห้อย่างหนักด้วยความสิ้น หวังไม่ได้ : “พระเจ้า ความจริงแล้วตระกลู พวกเราไปทำความผิด อะไรไว้กัน!” เซว์ซิงหลงพดู : “ตอนนี้อย่าคิดพวกนี้เลย รีบไปจดทะเบียน กันเถอะ อาจารย์เย่คนนั้นบอกแล้วว่า เขายังรอที่จะดื่มเหล้า มงคลอยู่ หากชกั ช้า กลับไปท่านหงห้ากับประธานเฉินจะตำหนิ เอาได้ อย่างน้ันตระกูลนี้ของพวกเราคงต้องจบสิ้นแล้วจริงๆ!” เซว์จิ้งจิ้งร้องคร่ำครวญ : “พ่อ! พ่อจะผลักหนูลงไปในหลุม นรกได้ต่อหน้าต่อตาอย่างน้ันเหรอ! พูดยังไงก็ได้ที่ไม่ต้องให้หนู แต่งงานกับตาเฒ่านั้นทีนะคะ ปีนี้หนูพึง่ อายุ26ปีเอง!” เซว์ซิงหลงพูด : “ถ้าหนูไม่แต่งงานกบั เขา คนใหญ่คนโต เบื้องบนจะลงโทษมา ตระกูลเราก็จะไม่เหลืออะไรเลย เมื่อถึง

ตอนที่เด็กในท้องหนูเกิดตระกูลเราอาจไม่มีเงินให้หนูคลอดลูก และยิ่งไม่ต้องพูดถึงนิสัยถูกตามใจตั้งแต่เด็กของหนูอีก เรื่อง ของกินเรื่องของใช้ก็ต้องเป็นของอย่างดี เมือ่ ถึงตอนนั้น ตระกูล เราอาจไม่มีข้างกินด้วยซ้ำ” “ห๊า?!” พอเซว์จิ้งจิ้งได้ฟังประโยคนี้ กห็ มดหวังในทนั ที! หลายปีทีผ่ ่านมาต่างถูกตามใจตั้งแต่เดก็ เงินค่าขนมทกุ เดือน ใช่จ่ายนับหลายแสน หากต่อจากนี้ไม่เหลืออะไรท้ังสิ้นจริงๆ อย่างน้ันก็เท่ากับการ อยู่ไม่สู้ตาย ภรรยาของเซว์ซิงหลงเมื่อได้ยินก็มีใบหน้าเต็มไปด้วยความ สิ้นหวงั เธอก็ไม่อยากละทิ้งความม่ังค่ังนบั พันล้านของเธอ ไปเป็นวนั ทีย่ ากลำบากและว่างเปล่า เมื่อเปน็ อย่างน้ัน เท่ากบั การเอาชีวิตเธอไป ดังนั้นเธอจึงกอดลูกสาวตนเอง และพูด : “จิ้งจิ้ง ท่านหงห้า และประธานเฉินต่างเป็นคนที่พวกเราไม่อาจต่อกรได้ เพื่อชีวิต ของตระกลู เรา หนูก็กับตาแก่ซนุ เต๋อว่งั เถอะนะ!”

พดู แล้วก็กระซิบอีกครั้ง : “อีกอย่างท้องของหนูซ่อนเอาไว้ได้ อีกไม่นานแล้ว มากที่สดุ ก็สองเดือน ถ้าหากสองเดือนนี้ยังหาคนที่ แต่งงานด้วยไม่ได้ อย่างนั้นก็จบจริงๆ แล้ว!” “ใช่แล้ว!” เซว์ซิงหลงรีบพูด : “แต่งกับซนุ เต๋อว่งั ก็เป็นเพียง การยื้อเวลา รอผ่านไปสกั ระยะ ให้หวั ลมนี้ผ่านไปก่อน พวกเราก็ สามารถหย่ากบั เขาได้” เซว์จิ้งจิ้งฟังถึงตรงนี้ จึงกดั ฟนั ตอบตกลงไป พดู อย่างสะอึก สะอื้น : “ก็ไม่มีวิธีอืน่ ที่ดีไปกว่าวิธีนี้อีกแล้ว อย่างนั้นก็ไปเอาใบ ทะเบียนกบั เขากันเถอะค่ะ….

บทที่ 1196 อีกทาง สวีลี่ฉินเพือ่ ให้เย่เฉินปล่อยตนเองไป จึงคุกเข่าบนพื้น แล้วก้มหัวให้เย่เฉิน จนหน้าผากแตก แต่เย่เฉินไม่ซื้อบัญชีของเธอ เย่เฉินรู้ชดั ว่าคนแบบนี้เป็นคนอย่างไร สวีลี่ฉินคนนี้เป็นเดียรจั ฉาน ดิรจั ฉาน เดรัจฉานร้ายมาโดย ตลอด ยิง่ กว่านั้นยงั ร้ายกาจกว่าแม่ยายของเขาหม่าหลันอีก หม่าหลันแม้จะอยากให้ภรรยาเขาเซียวชูหรันแต่งงานกับคน มีเงินมาโดยตลอด แต่เธอกไ็ ม่เคยคิดจะให้ภรรยาเขาแต่งงานกับ ชายทีม่ ีลูกแล้ว สวีลี่ฉินคนนี้เพื่อสินสอดทองหมั้น50ล้านแล้ว ถึงกับให้ลูก ตนเองไปรับของไม่ดีให้ชายผิวดำที่ไม่เคยพบหน้า เป็นสิ่งที่น่า ละอายยิ่ง ดังน้ันเย่เฉินจึงรู้ดี ว่าคำสารภาพของเธอตอนนี้ ไม่ได้มาจาก ใจจริง แต่ถกู สถานการณ์ปัจจุบันบงั คับ

ผู้หญิงแบบนี้ หากให้โอกาสกับเธอ เธอยิ่งร้ายต่อจางเสี่ยว ม่านขึ้นไปอีก ดงั น้ันเย่เฉินจึงให้หนทางกบั เธอเพียงวิธีเดียว : หย่ากบั ซุน เต๋อวั่ง และไม่กลับมาที่เมืองจินหลิงอีกตลอดไป! ซนุ เต๋อวัง่ ที่อยู่ข้างๆ รู้สึกผสมปนเปกนั ในใจ เขามองสวีลี่ฉินภรรยาของตนเอง ที่กำลังร้องไห้แทบเป็น แทบตายอยู่บนพื้นไปมาหลายครั้ง แต่ไอ้เดก็ หนุ่มแซ่เย่คนนั้น ยังคงนิ่งเฉยไม่ขยบั ดเู หมือนว่าอยากให้เขาถอนคำพดู ซึง่ ไม่มีทางเป็นไปได้ ด้วยเหตนุ ี้ ตนเองจึงได้แต่งงานกับลูกสาวที่ว่านอนสอนง่าย คนนั้นของประธานเซว์ แต่เมือ่ คิดแล้วคิดอีก ความโชคร้ายนี้ไม่ถือเปน็ เรือ่ งเลวร้าย แม้ว่าสวีลี่ฉินจะอยู่กับเขามาหลายปี แต่ยังไงก็เป็นคนแก่ ไข่มกุ เหลือง เขาไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อเธอนานแล้ว

ลูกสาวของประธานเซว์แม้ไม่ถือว่าสวยงาม แต่อย่างน้อย เธอก็ยังเดก็ สำหรับเขาคนในวยั นี้ อายุน้อยเปน็ สิง่ เหนืออืน่ ใด จากนั้นท่านหงห้าก็พาหม่าจงเหลียงและน้องชายอีกหลาย คนของเขา มาเตรียมกดดันซุนเต๋อว่ัง สวีลี่ฉิน และเซว์จิ้งจิ้ง ลูกสาวของเซว์ซิงหลง ไปสำนักกิจการพลเรือนเพื่อทำเรื่องหย่า ร้างและแต่งงาน แม้ว่าซนุ หงเหว่ยอยากหยุดย้ังเรือ่ งทั้งหมด แต่เขารู้ว่าตนเอง ไม่มีความสามารถ ดงั นั้นจึงทำได้เพียงถกู บังคบั ให้ยอมรับ เขามองแม่ที่ร้องไห้แทบเป็นแทบตายตาปริบๆ เมื่อถูกชาย ฉกรรจ์หลายคนดึงขึ้นรถ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาเป็นสอง สาย เย่เฉินมองเขาในตอนนี้ แล้วพูดเบาๆ : “คณุ กบั จางเสีย่ วม่าน คงจะยงั ไม่ได้ใบทะเบียนสมรสสินะ?” ซุนหงเหว่ยรีบพยกั หน้าอย่างเคารพ : “ยังครบั เมือ่ ก่อนใน ตระกูลไม่เห็นด้วย บอกว่าต้องรอแต่งงานเรียบร้อยหลังจากนั้น จึงค่อยพดู เรือ่ งใบทะเบียน”

เย่เฉินโบกมือ และพูด : “อย่างนั้นก็ดี คณุ กับจางเสี่ยวม่านก็ ถือโอกาสไปจดทะเบียนสมรสด้วยเลย เมือ่ จดเรียบร้อยแล้ว ก็ กลบั ไปจัดงานแต่งงาน” สีหน้าซุนหงเหว่ยมีความกล้ำกลืนเลก็ น้อย จดั งานแต่ง คงไม่ แต่งพร้อมกับพ่อตนเอง และแม่เลี้ยงตนเองคนนั้น” คู่รักใหม่” สองคู่ แต่งงานพร้อมกัน? เมื่อเห็นเขาลังเล เย่เฉินจึงถามกลับ : “เพื่อคุณจางเสีย่ วม่าน ถึงกับแตกหักกับคนในตระกูล คุณจะไม่รีบจดทะเบียนกับเธอ เพื่อให้เธอหายกังวลหน่อยหรือ?” พอซนุ หงเหว่ยได้ยิน ในใจกไ็ ม่กล้าลังเลอีก รีบตอบตกลงไป และพดู : “ตกลงครับอาจารย์เย่ อย่างนั้นเราสองคนจะไปจด ทะเบียนสมรส!” “นีส่ ิถึงจะเข้าท่า” เย่เฉินพยกั หน้าพอใจ แล้วพูด : “เอาล่ะ รีบพาเธอไปเถอะ จดั การเสรจ็ แล้วรีบกลับมา ผมยังรอดื่มเหล้า มงคลอยู่นะ”

บทที่ 1197 เมื่อเห็นหงห้าต้องการพาคนกลุ่มนี้ไปสำนักงานกิจการพล เรือนเฉินจื๋อข่ายถามเย่เฉิน : “อาจารย์เย่ ผมต้องไปดดู ้วยไหม ครบั ?” เย่เฉินโบกมือ แล้วพูดเรียบๆ : “คณุ ไม่ต้องไปแล้ว รอดืม่ เหล้ามงคลกับผมทีน่ ี่แหละ” เซียวชูหรนั ที่อยู่ข้างๆ ไม่มีคำพูดใดๆ ตามองคนต่างถูกพาไป จึงอดไม่ได้ที่จะถามเย่เฉิน : “เย่เฉิน วนั นี้พวกเรามาร่วมงานแต่ง ของเสี่ยวม่านกับหงเหว่ย เรื่องพ่อเขามันไม่ค่อยสมควรนิดหน่อ ยม้ัง……” เย่เฉินถามเธอยิ้มๆ : “ภรรยา อย่างนั้นคุณคิดว่ายงั ไงคือ เหมาะสม? ถ้าวันนี้ไม่ให้สวีลีฉ่ ินคนน้ันออกไปจากตระกลู ซุน ถ้า วันนี้ไม่ให้สีสันกับตระกูลซุนสักหน่อย คุณรู้สึกว่าเพื่อนมัธยม ปลายของคุณคนนี้หลังจากแต่งเข้าตระกูลซุนไปสามารถมีวันที่ดี ได้ไหม?” เซียวชหู รนั เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพยกั หน้าเบาๆ

เธอรู้ว่าที่เย่เฉินพดู ไม่ผิด ถ้าเรือ่ งนี้ไม่ได้รับการแก้ไข อย่าง นั้นด้วยนิสัยคนอย่างเซียวชหู รนั อนาคตจางเสี่ยวม่านต้องลำบาก มากแน่ๆ ถึงเวลานั้นตนเองกช็ ่วยอะไรจางเสี่ยวม่านไม่ได้ ดังน้ันไม่เท่า ให้เย่เฉินจัดการแก้ปญั หาเพียงคร้ังเดียวให้สบายไปท้ังชาติ เมื่อถึงจดุ ๆนี้ เธออดไม่ได้ทีจ่ ะถอนหายใจ แล้วพดู : “แค่ไม่รู้ ว่าซนุ หงเหว่ยจะเกลียดพวกเราไหม?” เย่เฉินพดู เรียบๆ : “ผมช่วยเขามากขนาดนี้ ถ้าเขาเกลียดผม อย่างนั้นคนคนนี้ก็เกินเยียวยาแล้ว” พูดเสร็จ เย่เฉินโบกมืออีกคร้ัง พดู ยิ้มๆ ： “โอเค พวกเรา เข้าไปรอข้างในก่อน เมื่อพวกเขาจัดการเรื่องหยุมหยิมเหล่านี้ เสร็จ แล้วกลับมา งานแต่งก็น่าจะเริม่ ได้แล้ว” สำนักงานกิจการพลเรือนเมืองจินหลิง ท้ังเจ็ดคนดูกล้ำกลืนฝืนทน ภายใต้การนำของท่านหงห้า เดิน นำเข้าไปในประตูใหญ่ของสำนกั งานกิจการพลเรือน

ท้ังเจ็ดคนแบ่งเป็นคู่แต่งงานหนุ่มสาวซุนหงเหว่ยกับจางเสี่ยว ม่าน และนอกจากนี้ยังมีเจ้าบ่าวคนใหม่ซุนเต๋อวั่ง รวมถึงภรรยา คนปัจจบุ นั ของเขาสวีลีฉ่ ิน นอกจากสี่คนนี้ ยังมีภรรยาคนใหม่ที่ต้องจดทะเบียนกับซุน หงเหว่ยอีกสักครู่ รวมถึงพ่อแม่ของเซว์จิ้งจิ้ง หลังจากหงห้าพาพวกเขามาถึงสำนักงานกิจการพลเรือน พนักงานของสำนกั งานกิจการพลเรือนรีบเข้ามาถามไถ่ : “ขอโทษ นะคะทุกท่าน ต้องการติดต่อเรือ่ งอะไรคะ?” หงห้าเหลือบมองผู้คนทีหนึง่ และเปิดปากถาม : “พวกคุณ ใครจะมาก่อน?” ซนุ หงเหว่ยพดู อย่างกล้ำกลืน : “อย่างน้ันให้ผมกบั จางเสีย่ ว ม่านมาก่อนเถอะ ผมสองคนจะจดทะเบียน” “ได้” หงห้าพยักหน้าพดู กับพนักงาน : “มา ทำเรื่องจด ทะเบียนสมรสให้พวกเขาสองคน” พนักงานพยักหน้า จากนั้นดูเอกสารที่เกี่ยวข้องของทั้งสอง คน และช่วยทั้งสองจดทะเบียนสมรสในระบบ

เนื่องจากทั้งสองคนไม่ได้เตรียมรูปถ่ายในการใช้จดทะเบียน สมรสมาด้วย ดังน้ันพนักงานในหน้าทีจ่ ึงถ่ายรปู แต่งงานพื้นหลงั สี แดงให้ทั้งสองคน หลงั จากน้ันไม่นาน ใบทะเบียนสมรสสีแดงสดกป็ รากฏออก มา เมื่อได้ทะเบียนสมรส คู่รักใหม่ก็ถอนหายใจโล่งอกออกมา ไม่ว่าเรื่องราวในอนาคตจะเปน็ อย่างไร อย่างน้อยพวกเขากถ็ ือว่า เปน็ คู่รกั ทีแ่ ต่งงานกันแล้ว หลังจากพนักงานยื่นทะเบียนสมรสให้ทั้งสองคน ก็ถามขึ้น : “คนอืน่ ๆ มาติดต่อเรือ่ งอะไรคะ?” หงห้าชี้นิ้วไปที่ซุนเต๋อวั่งและสวีลี่ฉิน พูดเสียงเย็น : “มา จดั การเรื่องหย่าให้พวกเขาสองคน” ซุนเต๋อวง่ั และสวีลีฉ่ ินต่างหน้าเหยเก ดูแล้วในใจยุ่งเหยิงและ ดิ้นรนมาก แต่ในตอนนี้ท้ังสองไม่กล้าสร้างปัญหาใดๆ สวีลี่ฉินร้องไห้นานจนดวงตาปูดบวม แต่ก็ทำได้เพียงแจ้ง ข้อมูลส่วนบคุ คลให้ตามที่พนกั งานต้องการ

หลังจากพนักงานตรวจสอบข้อมูลส่วนบุคคลของทั้งสองคน แล้ว จึงเปิดปากพูด : “ตามระเบียบของพวกเรา ทั้งสองยื่นคำขอ หย่า ก่อนอืน่ ต้องแสดงใบทะเบียนสมรสของพวกคณุ ก่อน”

บทที่ 1198 สวีลี่ฉินพดู อย่างติดขัด : “สหายท่านนี้ ใบทะเบียนสมรสพวก เราอยู่ที่บ้าน คุณช่วยยืน่ เรือ่ งหย่าให้เราก่อนได้ไหม กลับไปแล้ว พวกเราจะเอามาให้ภายหลงั ” พนักงานพูด : “นี้มนั ไม่เปน็ ไปตามกระบวนการ พวกคุณสอง คนกลบั ไปเอามาหน่อยแล้วกนั นะคะ” ซุนเต๋อวัง่ รีบพดู : “ไม่ได้ มันจะช้าไป ต้องจัดการให้แล้วเสรจ็ ก่อนตอนเทีย่ ง” พนักงานพูด : “พวกคุณสองคนไม่มีความรู้สึกต่อกันแล้ว การหย่ายังไม่ต้องทำตอนนี้ได้ไหม? หากไม่ได้จริงๆ ก็เป็นตอน บ่ายค่อยมาทำเรือ่ งอีกทีน่ ะคะ!” ในเวลานี้หงห้าจึงพดู : “คณุ ผู้หญิงครบั ผมรู้จักหัวหน้าเฉา ของสำนักงานกิจการพลเรือนของพวกคุณ ผมจะคุยกับเขาให้ จัดการเรื่องนี้เปน็ พิเศษ ให้เขาเปิดไฟเขียวให้” พูดจบ เขาชี้ไปที่ซุนเต๋อวง่ั และพูดกบั พนักงานคนนั้น : “พี่ ชายของเราต้องการหย่าโดยเร็ว และต้องจดทะเบียนกับคนอื่น

ทางโรงแรมเตรียมงานเลี้ยงแขกไว้เรียบร้อยแล้ว รอเขาไปจัดงาน แต่ง ไม่สามารถล่าช้าได้แล้ว” พนักงานมองซุนเต๋อว่ังด้วยความประหลาดใจ แสดงความ ดูถกู เกินคำบรรยาย ไม่ต้องพดู ก็รู้ว่าซนุ เต๋อวง่ั ต้องเปน็ ตาเฒ่าได้แล้วทิ้งแน่ เขาต้องการรีบหย่ากบั ภรรยาขนาดนี้ ที่จริงตอนบ่ายต้องรีบ เข้าวิวาห์กบั คนอืน่ แน่นอนว่าเป็นหนึง่ ในผู้ชายห่วยๆ จากนั้นเธอมองท่านหงห้าแล้วพูด : “ถ้าคณุ รู้จกั หวั หน้าเฉา ของพวกเรา อย่างนั้นรบกวนคุณโทรศพั ท์หาเขา ถ้าเขาทางน้ัน ตกลง ฉนั ทางนี้ก็จะจดั การให้” ท่านหงห้าพยักหน้า หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรออก หลังจากอธิบายสถานการณ์ให้อีกฝ่ายฟังแล้ว อีกฝ่ายก็ลง จากอาคารมาต้อนรบั เขาทันที พอหวั หน้าเฉาเหน็ ท่านหงห้า ก็พูดอย่างเคารพนอบน้อม : “ไอ้หยา ท่านห้า ลมอะไรพดั คณุ มาที่นี!่ ”

หงห้ายิ้มเบาๆ ชี้ซุนเต๋อวง่ั กับสวีลี่ฉิน แล้วพูด : “ผมพาสอง คนนี้มาทำเรือ่ งหย่า แต่พวกเขาไม่ได้เอาใบทะเบียนสมรสมาด้วย เวลาก็ค่อนข้างกระช้ันชิด ทางคุณสามารถยืดหยุ่นให้หน่อยได้ ไหม?” หวั หน้าเฉาพยกั หน้าและพดู ทนั ที : “ไม่มีปญั หาครบั ท่านห้า ผมจะให้คนจัดการให้” ต่อมาพวกเขาจึงพูดกบั พนกั งานคนนั้น : “เสียวหลิว รีบทำ ตามความต้องการของท่านห้า จัดการเรื่องหย่าให้สองคนนี้ให้ เรียบร้อย” พนักงานคนนั้นพยักหน้าทันที รีบจัดการเรื่องหย่าให้สอง คนในระบบ จากน้ันออกใบหย่าออกมา เมือ่ ได้ใบหย่า สวีลี่ฉินทรุดลงกบั พื้นร้องไห้อย่างขมขื่น นับจากนี้เป็นต้นไป เธอถือว่าตัดขาดความสัมพันธ์ระหว่าง สามีและภรรยากับซุนเต๋อว่ังอย่างสิ้นเชิง ตนเองทุ่มเทอุทิศชีวิต ทั้งหมดให้กับตระกูลนี้ คิดไม่ถึงว่า ท้ายทีส่ ดุ ก็มีชะตากรรมเช่นนี้

อีกท้ังการหย่าร้างกับซุนเต๋อว่ังเป็นเพียงจุดเริ่มต้น จากน้ัน ตนเองต้องออกไปจากเมืองจินหลิง ไม่สามารถกลับมาได้อีกต่อ ไป วันเวลาที่เคยมีความสุขและเต็มไปด้วยความสวยงาม ถูก ความรนหาที่ตายชัว่ ครู่ของตนเองพามาถึงจดุ จดุ นี้ ในใจของเธอเสียใจจนอยากตบหน้าตนเอง ณ ตอนนี้ดวงตาท่านหงห้ามองเธอที่นั่งร้องไห้บนพื้นแล้ว รู้สึกรำคาญใจ ดังน้ัน เขาพูดกบั หม่าจงเหลียงทีอ่ ยู่ข้างๆ : “รีบพาคนไปที่รถ เอาผู้หญิงหน้าเหม็นคนนี้ออกไปจากเขตแดนเมืองจินหลิง หลัง จากนั้นหากเธอกล้ากลับมาเมืองจินหลิงอีก ไม่ต้องพูดพร่ำทำ เพลงหกั ขาทิ้งแล้วโยนทิ้งออกไปจากเมืองจินหลิงให้ผม!” หม่าจงเหลียงพยกั หน้าทนั ที : “ท่านห้าไม่ต้องกังวล ผมจะ เอาผู้หญิงคนนี้ออกไปจากเมืองจินหลิงเอง!”

บทที่ 1199 หม่าจงเหลียงพดู พร้อมกบั ยื่นมือออกมา ขบั ไล่หญิงแก่สวีลี่ ฉินออกไป สวีลี่ฉินร้องไห้อย่างขมขืน่ และพูด : “คุณ…… ยงั ไงกต็ ามคณุ ให้ฉันกลับบ้านไปเกบ็ เสื้อผ้าสักหน่อยนะ!” หม่าจงเหลียงพูดเสียงเย็น : “นี้คณุ ผู้หญิงยังคิดจะกลบั บ้าน ไปเกบ็ อีกเหรอ ผมไม่ถอดเสื้อผ้าบนตัวคณุ ออกกถ็ ือว่าไว้หน้าคุณ มากแล้ว! แม่งเอ๊ยยงั พดู ไร้สาระอีก ถอดเสื้อผ้าคณุ แล้วโยนทิ้งไป ซะ!” เมื่อสวีลี่ฉินได้ยินประโยคนี้ ไม่กล้าพูดมากทันที ทำได้เพียง ถกู หม่าจงเหลียงลากออกไปดงั สนุ ขั ตายตวั หนึง่ เมื่อเห็นสวีลี่ฉินถูกนำตัวไป ท่านหงห้าชี้ไปที่เซว์จิ้งจิ้ง กระดิกนิ้วแล้วพดู : “มา คุณมานีส่ ิ” ในใจเซว์จิ้งจิ้งหนึง่ ล้านไม่ยอม แต่ ณ เวลานี้ไม่กล้าขัดคำสง่ั ท่านหงห้าสกั นิด

ทำได้เพียงเดินไปข้างหน้าอย่างจำยอม และพูดเสียงสั่น : “หง…… ท่านหงห้า……” ท่านหงห้าพยักหน้า ชี้ไปทีเ่ ธอกบั ซุนเต๋อวง่ั และพดู กบั เจ้า หน้าที่ของสำนักงานกิจการพลเรือน: “มา ทำเรื่องจดทะเบียน สมรสให้พวกเขาสองคน” พนักงานถามอย่างตกตะลึงตาค้าง : “อ๊า? ทำเรื่องจด ทะเบียนสมรสให้พวกเขาสองคน?” “ใช่” ท่านหงห้าพดู : “เปน็ พวกเขาสองคน จดั การเดี๋ยวนี้ เลย!” ในขณะที่พนักงานประหลาดใจ ในใจก็อดยืนยันสิ่งที่ตนเอง คิดไม่ได้ ซนุ เต๋อวง่ั คนนี้อายุ 50 กว่าปี ต้องเปน็ ชายเครือ่ งบินรบ ห่วยๆ แน่ ไม่คาดว่าจะพาภรรยาเก่าตนเองกบั ภรรยาใหม่ตนเอง มาทำเรื่องหย่าและทำเรื่องจดทะเบียนที่สำนักงานกิจการ พลเรือนในเวลาเดียวกัน ตาเฒ่านี้ยังมีความเป็นคนอยู่ไหม? พนักงานคนนี้เป็นหญิงสาวคนหนึ่ง ดังน้ันเธอจึงไม่สบ อารมณ์กับผู้ชายห่วยๆ มาก ปกติผู้ชายห่วยๆ ประเภทนี้จะท้ังสูง ทั้งหล่อยังพอเข้าใจได้ สุดท้ายกเ็ ป็นคนมีหน้าตาดีมีเงินทุน แต่ซนุ