ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน เล่ม 12

บทที่ 1111 อารมณ์ของซ่งหรงวีใ่ นตอนนี้ห่อเหีย่ วอย่างที่สดุ เขาไม่นึกเลยจริง ๆ ว่าปู่ของตัวเอง จะล่วงเกินความ อันตรายของขงเต๋อหลงแล้วยงั ต้องเอาอกเอาใจเย่เฉินอีก ซ่งหรงวี่เองกไ็ ม่ใช่คนโง่ เขาสามารถมองออกได้ว่าที่คุณท่าน ให้ความสำคญั เย่เฉินขนาดนั้น ก็เพราะเขาค่อนข้างติดยายาอายุ วัฒนะแล้ว กล่าวอีกนัยหนึ่งที่คุณท่านละทิ้งขงเต๋อหลงและโอกาสที่ ตระกลู ขงโยนมาให้ และต้องการเอาใจเย่เฉิน นีก่ พ็ ิสูจน์ว่า ใน สายตาของเขาไม่ได้สนใจแล้วว่าตระกูลจะมีเงินเท่าไหร่ สิ่งที่เขา สนใจน้ันคือตวั เขาเองจะอยู่ไปได้นานแค่ไหน ไม่อย่างน้ัน เขาคงไม่ทอดทิ้งตระกูลขงแล้วเลือกเย่เฉินแน่ นน่ั ทำให้ซ่งหรงวี่รู้สึกผิดหวังอย่างมากในใจของเขา อย่างแรกเมื่องคุณท่านทิ้งตระกูลขงไป ตระกูลซ่งก็เสีย โอกาสที่จะไต่เต้าจนประสบความสำเรจ็

ต่อมา ทีค่ ณุ ท่านประจบเย่เฉิน บางทีเย่เฉินอาจจะให้ยาอายุ วัฒนะกับเขาอีกครั้ง เขาคงไม่ได้คิดจะอยู่จนกลายเป็นก็อบลิน หรอกนะ? ถ้าเขาไม่ตาย พ่อของตน เมือ่ ไหร่จะได้รบั สืบทอดตระกลู ซ่ง ต่อกนั หากพ่อของเขารบั สืบทอดตระกลู ซ่งไม่ไก้ แล้วเมื่อไหร่เขาถึง จะได้สืบทอดต่อล่ะ?” เขาไม่ต้องการให้คุณท่านยงั อยู่ไปอีกสามสีส่ ิบปี อย่างนั้นตัว เขาเองกค็ งพงั ทลายอย่างสมบรู ณ์แล้ว ปีนี้เขากใ็ กล้จะสามสิบแล้ว คณุ พ่อกห็ ้าสิบต้น ๆ แล้ว ถ้ารอ หลังจากนี้สามสิบปี คุณท่านถึงจะเสียล่ะก็ ถึงตอนนั้นที่พ่อ สืบทอดตระกูลซ่งก็แปดสิบกว่าปีเข้าไปแล้ว ถ้าพ่อยังมีชีวิตอยู่อีก10ปี8ปี จากนั้นตอนที่ส่งต่อตระกูลซ่ง ให้เขา เกรงว่าตวั เขาคงจะหกเจด็ สิบแล้ว นี่เป็นเรือ่ งที่ไม่ว่ายังไงเขากไ็ ม่สามารถรบั ได้ เขาแทบอยากจะให้คณุ ท่านตายอยู่ทีน่ ีว่ นั นี้ แบบนั้น เมื่อคณุ พ่อสืบทอดตระกูลซ่ง สิทธิของเขากจ็ ะมากขึ้นเยอะ

ตัวเขาจะอยู่ภายใต้มือของพ่อต่อไปอีก10ปี เมื่อถึงเวลาก็ หลอกให้เขาเกษียณเร็วหน่อย แล้วเอาตำแหน่งเจ้าบ้านมาให้ตัว เอง แต่ว่า ของอย่างยาอายุวัฒนะนีช่ ่างน่ารังเกียจจริง ๆ เลย มีของสิ่งนี้อยู่ ไม่มีใครรู้ว่าตาแก่จะตายได้เมื่อไหร่ จิตใจซ่งเทียนหมิงบิดาของซ่งหรงวี่เองก็กระวนกระวาย อย่างมาก เขาพร้อมที่จะสืบทอดธรุ กิจของตระกูลอยู่นานแล้ว เมือ่ ก่อน หน้านี้ตอนคณุ ท่านพบแพทย์กใ็ กล้ตายแล้ว เขายงั แอบดีใจ คิดว่า ในทีส่ ดุ ตวั เองกอ็ ดทนจนพ้นมาได้แล้ว แต่ไม่คิดไม่ฝันว่า ซ่งหวั่นถิงจะพาเย่เฉินมาอย่างไม่คาดคิด จากน้ันเรื่องราวกเ็ ปลีย่ นไปอย่างไม่อาจควบคุมได้ ในตอนน้ันเอง คณุ ท่านซ่งก็ลกุ ยืนขึ้นมา แล้วเอ่ยพลางยิ้ม “ทกุ ท่าน วนั นี้ตรงกับวนั เกิดหลานสาวของผม ผม มีเรือ่ งอยากจะ ประกาศต่อหน้าสาธารณะ”

ทุกคนพากันเบนสายตามองไปยังคุณท่านซ่ง ไม่รู้ว่าเขา อยากจะประกาศเรื่องอะไรต่อสาธารณะกนั แน่ คุณท่านซ่งถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วเอ่ย “ชีวิตของหว่ันถิง นั้นรนั ทดมาก ตอนยังเลก็ พ่อแม่กล็ ่วงลบั ไปทีละคน เป็นผมและ ภรรยาทีเ่ สียไปแล้วของผม ทีฉ่ ุดดึงเธอขึ้นมา ซ่งหรงวีแ่ ละซ่งเทียนหมิงสบตากัน ทั้งสองต่างไม่รู้ว่า คณุ ท่านจะมาไม้ไหนอีก

บทที่ 1112 ในเวลานี้ คุณท่านซ่งกก็ ล่าวอีกว่า “หวนั่ ถิงเปน็ เด็กกตัญญู มาตลอด ห่วงใยครอบครัวเสมอมา เปน็ เรื่องที่น่ายินดีจริง ๆ เมื่อ ก่อนฉันป่วยหนักนอนติดเตียง หมอประกาศว่าฉันเหลือเวลาไม่ นานนัก ตอนนั้นหวั่นถิงเชิญอาจารย์เย่เฉิน อาจารย์เย่รักษาฉนั จนหายดี ดึงฉนั กลับมาจากประตผู ี แล้วก็ให้ยาอายุวัฒนะแก่ฉัน ทำให้ฉันได้กลบั มารู้สึกเด็กลงยี่สิบปีอีกครั้ง” เมื่อคุณท่านกล่าวถึงตรงนี้แล้ว กห็ ยุดนิ่ง แล้วโค้งคำนับเย่ เฉินเล็กน้อย และกล่าวอีกว่า “ในใจของผมรู้สึกขอบคุณอาจาร ย์เย่ และรู้สึกขอบคุณหลานสาวแสนดีคนนี้ด้วย ดังน้ันในโอกาสที่ วนั นี้เป็นวนั เกิดของเธอ ผมจึงขอใช้โอกาสนี้ประกาศเรื่องหนึ่ง น่นั ก็คือ ผมตัดสินใจแล้วว่า ต้ังแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป หว่นั ถิงจะรับ ตำแหน่งผู้นำตระกูลซ่งอย่างเป็นทางการ และจากพรุ่งนี้ผมก็จะ เกษียณอย่างเป็นทางการ! ทนั ทีทีค่ ณุ ท่านซ่งประกาศเช่นน้ันออกมาชัว่ ขณะนั้นเหมือน ระเบิดระเบิดออกมาดังสนั่นไปทวั่ พื้นที่บริเวณน้ัน

ไม่มีใครคิดว่าคุณท่านซ่งจะปล่อยให้ผู้หญิงคนหนึ่งสืบทอด ตระกูลซ่ง อย่างไรก็ตาม แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีตระกลู ใด โดยเฉพาะ ตระกลู ใหญ่ที่มอบตำแหน่งผู้นำตระกลู ให้แก่หญิงสาวคนหนึ่ง นอกจากน้ัน คุณท่านซ่งยังมีลกู ชายหลายคน และหลานอีก มากมาย ซ่งเทียนหมิงลูกชายคนโตก็พร้อมจะสืบทอดตำแหน่ง ผู้นำตระกูลซ่งแล้ว เดิมทีสงั คมภายนอกคาดการณ์กนั ว่า ภายใน ไม่กี่ปีข้างหน้าคุณท่านซ่งจะมอบตำแหน่งผู้นำตระกูลให้แก่ ลูกชายคนโต แต่คาดไม่ถึง ไม่เพียงคุณท่านซ่งไม่มอบตำแหน่งให้ลูกชาย คนโตหรือหลานชายคนโต แต่กลบั มอบให้กบั หลานสาวของเขา! เวลานี้ในใจของซ่งเทียนหมิงและซ่งหรงวี่ สองพ่อลูกมีแต่ เกลียดชงั อนั รุนแรง พวกเขาไม่เคยคิดฝันว่า อยู่ดี ๆ ซ่งหว่นั ถิงจะเปน็ ผู้นำตระกูล ซ่ง ในเวลานี้ หัวใจของพวกเขาระอุไปด้วยความเกลียดชงั อย่าง สุดขีดต่อคณุ ท่านและซ่งหวนั่ ถิง!

อย่างนี้ไม่ใช่ว่าคุณท่านลำเอียงเกินไปอีกหรือ ! ทรัพย์สินของตระกูลสองแสนล้านจะถูกมอบให้กับซ่งหวั่นถิ งมาถือหางเสือครอบครอง? ผู้หญิงวยั 26 ปีตวั เล็ก ๆ มีสิทธิอ์ ะไรมาดแู ลทรัพย์สินสอง แสนล้านของตระกูลซ่ง? ! ในเวลานี้ซ่งหวนั่ ถิงกต็ กตะลึงจนตาค้าง เธอเคยคิดเพียงจะอุทิศตัวเองดูแลตระกูลซ่งอย่างดีก่อนที่ ตัวเองจะแต่งงาน แต่เธอไม่เคยคิดเพ้อฝันมาก่อนว่าจะ อยู่ ๆ ตนเองจะได้ สืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลซ่ง เวลานี้ในใจของซ่งหวั่นถิงตื่นเต้นมาก เธอก็เป็นผู้หญิงที่ ทะเยอทะยานและกล้าได้กล้าเสียมาก เมื่อเธอได้ยินว่าตนเอง กำลังจะได้สืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลซ่ง ในหัวใจของเธอก็สุข เกินคำบรรยาย ในตอนนั้นซ่งหรงวี่ควบคุมตนเองไม่ได้เล็กน้อย เขายืนขึ้น และพดู โพล่งออกไปว่า “คณุ ปู่! คุณจะมอบตำแหน่งผู้นำตระกูล ให้หว่ันถิงได้อย่างไร เธอเป็นแค่ผู้หญิง ในอนาคตเธอจะแต่งงาน

กับคนอื่น เมื่อเธอแต่งงาน ก็จะเป็นคนนอก คุณปู่จะสามารถมอง ดทู รพั ย์สินของตระกูลซ่งตกไปอยู่ในมือคนอื่นได้เหรอ” คณุ ท่านซ่งมองมาที่เขา แล้วพดู อย่างเย็นชาว่า “หวน่ั ถิงเป็น คนแซ่ซ่ง ไม่ว่าเมื่อไหร่เธอกเ็ ป็นคนตระกลู ซ่ง และฉนั เชื่อว่าตระ กูลซ่งท้ังหมดนี้ในแง่ของความสามารถไม่มีใครเทียบกับหว่ันถิงได้ คงไม่มีใครเหมาะไปกว่าหว่ันถิงที่จะรับตำแหน่งผู้นำตระกูลซ่ง แล้ว” ในเวลานี้ซ่งเทียนหมิงกล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “ฉนั คิด ว่าเรื่องนี้ไม่เหมาะสมจริง ๆ คณุ พ่อโปรดคิดใหม่อีกคร้ัง!” พวกลูกชายคนอื่น ๆ กย็ ืนขึ้นทีละคน แล้วพูดว่า “คณุ พ่อ โปรดคิดให้รอบคอบ!” พวกเขาไม่สามารถยอมรับได้ว่าคุณท่านซ่งจะให้ซ่งหวั่นถิงดู แลตระกูลซ่ง คณุ ท่านซ่งพดู อย่างเย็นชาว่า “อะไรไม่เหมาะสม ฉนั เป็นคน ก่อต้ังธรุ กิจนี้ด้วยมือเปล่า ไม่ได้สืบทอดต่อมาจากใคร ฉนั จึงมี สิทธิ์ควบคุมตระกลู ซ่งอย่างสมบูรณ์ ฉันจะมอบมนั ให้หวัน่ ถิง เป็น เรื่องที่คิดพิจารณามาแล้ว เพราะว่าหวั่นถิงจะทำให้ตระกูลซ่งดี และแข็งแกร่งขึ้นอย่างแน่นอน!”

คุณท่านซ่งพูดแล้ว ก็มองไปรอบ ๆ และพดู กับทุกคนในตระ กลู ซ่งว่า “ลูกหลานตระกูลซ่งทกุ คนของฉนั มีสิทธิ์ได้รับเงินปันผล จำนวนมากจากตระกูลซ่ง ดังนั้นแม้ว่าหวั่นถิงจะรับหน้าที่ผู้นำ ตระกูลซ่ง ลูกหลานตระกูลซ่งทุกคนก็สามารถอยู่ได้โดยไม่ต้อง กงั วล อย่าลืมว่าใครจะสืบทอดผู้นำตระกูลซ่งน้ันไม่สำคญั เรือ่ งที่ สำคัญคือใครทีจ่ ะทำให้ตระกลู ซ่งดีแขง็ แกร่งขึ้น” หลังจากคุณท่านนิ่งช่ัวครู่ ก็พูดด้วยสีหน้าอันสง่างามว่า “ตวั อย่าง เช่น ถ้าเงินปันผลต่อปีคือห้าพันล้าน ครอบครวั ของไอ้ สาม ทุกปีพวกเขาจะได้รบั เงินปันผลสิบเปอร์เซน็ ต์จากตระกลู ซ่ง ครอบครัวพวกเขาก็จะได้ห้าร้อยล้าน แต่ถ้าคนคนหนึ่งสามารถ นำพาตระกูลซ่งให้มีเงินปันผลปีละสิบพันล้านได้ ครอบครัวของ พวกเขาก็จะได้รับเงินปีละหนึ่งพันล้าน ทุกคนไม่ต้องการคนมี ความสามารถมากกว่านี้มาเป็นผู้นำสร้างเม็ดเงินให้ได้มากขึ้นอีก เหรอ?”

บทที่ 1113 ทันทีที่คุณท่านซ่งพูดออกไป บรรดาคนที่ยังต่อต้านการ สืบทอดผู้นำตระกูลของซ่งหวั่นถิงก็หุบปากเงียบอย่างรู้ว่าควรทำ อย่างไร พวกเขาเข้าใจเหตผุ ลอย่างชดั เจนแล้ว อย่างไรกต็ าม พวก เขาและลูก ๆ ของตัวเองไม่มีโอกาสที่จะสืบทอดตำแหน่งผู้นำตระ กลู ซ่ง หากเป็นเช่นน้ัน พวกเขาก็หวังเปน็ อย่างยิง่ ว่าตำแหน่งผู้นำ ตระกูลจะได้รับการสืบทอดจากบคุ คลทีม่ ีความสามารถจริง ๆ เพราะยิง่ ผู้นำตระกลู มีความสามารถมากเท่าไหร่ ทุกคนกย็ ิ่ง ได้รับเงินมากขึ้นเท่านั้น แม้ว่าในทกุ ด้านของซ่งหรงวี่จะค่อนข้างดี แต่ในแง่ของความ สามารถก็ยงั ห่างไกลจากซ่งหวนั่ ถิงมาก ไม่พิจารณาถึงอายขุ องซ่งหวัน่ ถิงที่ยังเดก็ แต่ความจริงแล้ว ซ่งหวั่นถิงสามารถดูแล และใส่ใจธุรกิจของตระกลู ซ่งได้เป็นอย่าง ดี

ธุรกิจโบราณวัตถุในมือของเธอเจริญรุ่งเรือง เธอสามารถ ทำให้การค้ากบั ต่างประเทศมีกระแสทีด่ ี แม้แต่ครอบครัวของ หลี่ เจียเฉิงในฮ่องกงท้ังหมดก็รู้สึกว่า โชคของเธอดีมาก จนวิ่งไป ทำความร่วมมือกบั เธอด้วยความสมคั รใจ ในแง่ของความแข็งแกร่ง ซ่งหว่ันถิงก็เหนือกว่าทายาทของ ตระกลู ซ่งทั้งหมด แม้แต่ลงุ และอาของเธอ หากเธอมาสืบทอดตระกูลซ่ง ทุกคนก็ล้วนเลื่อมใสด้วยใจ จริง เมือ่ พวกเขาคิดถึงอย่างนี้ ก็นง่ั ลงที่ที่นั่งของตนเองในทันที อาของซ่งหว่ันถิงหลายคนถึงกับพูดว่า “เมื่อเป็นการตัดสิน ใจของคุณพ่อ อย่างน้ันเรากไ็ ม่มีความเห็น” ซ่งเทียนหมิงและซ่งหรงวี่ไม่ได้คาดคิดว่าคนอื่นในตระกูลจะ ประนีประนอมในทนั ทีทนั ใดอย่างนี้! เพียงช่ัวครู่ เขากับลูกชายสองคนก็กลับกลายเป็นโดดเดี่ยว หมดหนทาง ยิ่งกว่าน้ันสิ่งที่คณุ ท่านพดู กช็ ่างน่าเจ็บปวดเกินไปไหม?

หมายความว่าอะไร หมายความว่าพวกเราสองพ่อลูกไม่มีความสามารถเท่าซ่ง หวั่นถิงใช่ไหม? ? ซ่งเทียนหมิงกัดฟนั พดู ว่า “คุณพ่อ ตามธรรมเนียมจีนของ พวกเรา ตำแหน่งผู้นำตระกูลมกั ส่งต่อชาย ไม่ใช่หญิง ถ้าคณุ พ่อ มอบตำแหน่งผู้นำตระกลู ให้หว่ันถิงแล้ว จะต้องกลายเป็นตัวตลก ของสังคมช้ันสูงอย่างแน่นอน ” “อ๋อ?” คุณท่านซ่งถามอย่างใจเย็น “บรรดาแขกในวันนี้ส่วน ใหญ่เป็นชนช้ันสูง ทำไมฉันไม่เห็นพวกเขาหัวเราะล้อเลียนการ ตดั สินใจของฉนั เลย” ซ่งเทียนหมิงโต้เถียงอย่างไม่มีเหตุผลว่า “เพราะพวกเขา ท้ังหมดเป็นแขก น่าอบั อายทีจ่ ะหัวเราะล้อเลียนการตัดสินใจของ เจ้าภาพ” คณุ ท่านซ่งยิ้ม แล้วพูดอย่างจริงจงั ว่า: “เทียนหมิง ฉนั รู้ว่า คุณคิดอย่างไร ฉันมอบให้ตำแหน่งผู้นำตระกูลให้หวน่ั ถิง คุณต้อง ไม่มน่ั ใจในตวั เอง แต่ฉนั ก็ยังจะพดู อย่างน้ัน ไม่สำคญั ว่าใครจะ เปน็ ผู้นำตระกูล สิ่งสำคัญคือใครจะสามารถช่วยตระกูลซ่งทำเงิน ได้มากขึ้น!”

“หว่ันถิงมีส่วนทำงานของตระกูลไม่นาน แต่ทุกคนเห็น ประสิทธิภาพและประสิทธิผลของเธออย่างประจักษ์แจ้ง!” “ไม่พูดถึงเรื่องอื่น ถ้าไม่ใช่เพราะหว่ันถิง เราจะร่วมมือกบั หลี่ เจียเฉิง ฮ่องกงได้อย่างไร” “คุณต้องรู้ว่าหลี่เจียเฉิงและลูกชายสองคนของเขามี ทรัพย์สินที่เปิดเผยและไม่เปิดเผยอย่างน้อยแปดร้อยพันล้าน หยวน ตอนนี้เรากำลงั ร่วมมือกบั พวกเขา และจะมีการพฒั นาและ ก้าวหน้าอย่างมากในอนาคต!” “หวัน่ ถิงเปน็ ผู้นำท้ังหมดนี้มาให้ตระกูลซ่ง!” คุณท่านซ่งพูดประโยคแล้วประโยคเล่า แล้วชี้ไปที่เย่เฉิน ก่อนพดู อย่างจริงจงั ว่า “รวมถึงอาจารย์เย่ พวกเราตระกูลซ่งได้ รู้จกั อาจารย์เย่ได้ ทั้งหมดกเ็ พราะหวัน่ ถิง! คุณบอกฉันมาสิ ทำไม หวน่ั ถิงจะไม่สามารถเป็นผู้นำตระกลู ซ่งได้” เมื่อซ่งเทียนหมิงถูกคณุ ท่านซ่งถาม ก็พดู ไม่ออก เขารู้แก่ใจ ว่า ซ่งหวั่นถิงเก่งกว่าลูกชายของเขาในทกุ ด้าน เก่งกว่าลกู ชายของเขา เก่งกว่าเขาด้วยซ้ำ

แม้จะเป็นอย่างนั้น เขาก็ยังทนไม่ได้กับการตัดสินให้ซ่งหว่ัน ถิงเป็นผู้นำตระกลู ซ่ง เขาอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งในใจว่า “ซ่งหวั่นถิงเป็นแค่เด็กไร้ เดียงสา คณุ คิดว่าหล่อนเป็นนกั ธรุ กิจสาวแกร่งเหรอ?” “ถ้าคณุ ต้องการเป็นหญิงแกร่ง คณุ สามารถออกจากตระกูล ซ่ง ไปเป็นหญิงแกร่งข้างนอก อย่าขวางทางของฉันในตระกูลซ่ง!”

บทที่ 1114 เมื่อซ่งเทียนหมิงคิดถึงเรือ่ งนี้ กไ็ ด้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ในใจ ของเขาพลุ่งพล่านอย่างอยากจะฆ่าใครระบายความโกรธแค้น คุณท่านซ่งดูเหมือนว่าจะสังเกตเห็นความไม่พอใจภายในใจ ของลูกชายคนโต จึงมองไปที่เย่เฉิน แล้วกล่าวอย่างยกย่องว่า “อาจารย์เย่ ผมมีคำขอทีไ่ ม่น่าขอ แต่ผมกห็ วังว่าคณุ จะยอมรบั ” เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชา และกล่าวว่า “คุณท่าน โปรดบอกมา เถอะ” คุณท่านซ่งพูดว่า “ฉันหวังว่าคุณจะเป็นว่าที่ผู้นำตระกูลซ่ งอันดบั ที่สอง หากมีอุบัติเหตุใด ๆ เกิดขึ้นกบั หวนั่ ถิงในอนาคต และหวั่นถิงไม่มีลูก คณุ ก็จะเปน็ ผู้นำตระกูลซ่ง ถ้าคุณเห็นด้วย ตอนนี้ผมกจ็ ะให้คำสัญญาว่า ในอนาคตกำไรสทุ ธิของตระกลู ซ่ง สามสิบเปอร์เซน็ ต์จะเป็นของคณุ และจะมีผลตลอดไป” เหตุผลที่เขาพูดแบบนี้ ก็เพราะว่าคุณท่านซ่งกังวลว่า ครอบครวั ของลกู ชายคนโตจะต่อต้านซ่งหวน่ั ถิง

แต่เขาก็ไม่เต็มใจที่จะยกเลิกความต้ังใจของตนเองเพราะเหตุ นี้ ในใจของคุณท่านซ่งรู้ดีว่า อนาคตของตระกูลซ่งจะต้อง เจริญก้าวหน้าอย่างรวดเรว็ สิง่ แรกที่ตระกูลวซ่งต้องทำคือการให้ ซ่งหวัน่ ถิงเปน็ ผู้นำตระกูล ถ้าเย่เฉินสามารถเป็นสามีของซ่งหวั่นถิง และแต่งงานเข้า ตระกลู ซ่งได้ กจ็ ะสมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติ ถึงแม้ว่าเย่เฉินจะไม่ยินยอมแต่งงานเข้าตระกูลก็ไม่เป็นไร ตราบใดทีเ่ ขากบั ซ่งหว่นั ถิงมีลูก ไม่ว่าเดก็ คนน้ันจะแซ่ซ่งหรือไม่ก็ ไม่เป็นไร เพราะเขามีสายเลือดของตระกูลซ่ง ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเย่เฉินกลายเป็นหลานเขยของเขา ในอนาคต ตวั เขาก็จะได้รับประโยชน์อย่างไม่สิ้นสุด จนถึงตอนนี้เขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับเงินทองผลกำไรเป็น อันดับแรก แต่คำนึงถึงสุขภาพร่างกาย และอายุที่ยืนยาวเป็น สำคญั ที่สุด ดังนั้นการส่งมอบตำแหน่งผู้นำตระกูลให้ซ่งหวั่นถิงเป็นเพียง หนึง่ ในแผนการของเขา

ความหวังสูงสุดของคุณท่านคือต้องการให้เย่เฉินเป็นสามี ของซ่งหว่ันถิง เย่เฉินไม่รู้ว่าในใจคุณท่านซ่งยังมีความคิดให้เขาเป็นหลาน เขย เขาเพียงรู้สึกว่าเมื่อคุณท่านซ่งกล่าวอย่างน้ัน เพราะความ กังวลว่าซ่งหว่นั ถิงจะมีอนั ตรายในอนาคต ดงั นั้นจึงต้องผูกมัดเขา กับซ่งหว่ันถิง และให้เขาปกป้องดูแลความปลอดภัยของซ่งหวั่น ถิง ท้ายที่สุด หากตัวเขาเป็นว่าที่ผู้นำตระกูลคนที่สองของตระ กูลซ่ง กไ็ ม่มีเหตุผลทีค่ นอื่นจะทำอันตรายซ่งหว่ันถิง เพราะแม้ว่า ซ่งหวั่นถิงจะถูกฆ่าไป ก็ยงั มีตัวเขาอยู่อีกคน ยิ่งไปกว่าน้ัน แม้ว่าคนในตระกูลซ่งจะต้องการตำแหน่งผู้นำ ตระกูล ถ้าอย่างนั้นเขาก็ต้องช่งั ใจว่าเขาจะสามารถหลอกล่อคน พวกนั้นให้โกรธได้หรือไม่ คุณท่านซ่งจริงจังจริงใจมาก เพียงครู่เดียวก็มอบสามสิบ เปอร์เซ็นต์ของรายได้ท้ังหมดของตระกูลซ่งให้แก่เขา ช่างมือใหญ่ ใจโตจริง ๆ

หากแต่เย่เฉินไม่ขาดแคลนเงิน และไม่สนใจเรือ่ งเงิน เขาสนใจเพียงความปลอดภัยและอนาคตของซ่งหวน่ั ถิง สถานะในหวั ใจของเย่เฉิน ซ่งหว่นั ถิงน้ันรองลงมาจากเซียวชู หรนั ภรรยาของเขา เขากไ็ ม่รู้จริง ๆ ว่าทำไม เขาเพียงคิดว่า ซ่งหวัน่ ถิงช่างเป็น สตรีที่ดีงามจนไร้ที่ติ ตัวเขากับเธอไม่เพียงแต่มีความสนใจความชอบที่คล้ายกัน แต่อารมณ์ และอปุ นิสยั การแสดงออก ท้ังหมดกเ็ ข้ากนั ได้ดี จะเรียกว่าเป็นคนสนิทก็ไม่เกินไป ตอนที่เย่เฉินกับซ่งหว่ันถิงดื่มด้วยกัน เขาก็ได้ยินซ่งหวั่นถิง พึมพำกับตวั เองว่า ประสบการณ์ชีวิตของเธอค่อนข้างน่าสมเพช ในฐานะเด็กผู้หญิงที่มาจากตระกูลร่ำรวย เธอไม่มีแม้แต่อำนาจ ตดั สินใจเรื่องการแต่งงานของตนเองในอนาคต ดังน้ันเขาจึงคาดหวังว่า ซ่งหวั่นถิงจะสามารถเป็นผู้นำตระ กลู ซ่งได้

เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ในอนาคตก็จะไม่มีใครสามารถบังคับให้ เธอทำสิ่งที่เธอไม่ต้องการทำได้ เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง: “คณุ ท่านซ่ง วางใจเถอะ ต่อจากนี้ไป ฉันขอรบั รองความปลอดภยั ของหวน่ั ถิง”

บทที่ 1115 ในเวลานี้เย่เฉินถือว่า ซ่งหวน่ั ถิงเปน็ เพื่อนที่ดี จึงเต็มใจจะ ปกป้องความปลอดภยั ของเธอ เวลานี้ในใจลึก ๆ ของซ่งเทียนหมิง และซ่งหรงวี่สองพ่อลกู ที่ อยู่ด้านข้างกลบั เดือดดาลแทบฆ่าคนได้แล้ว พวกเขาสองพ่อลูกเฝ้ามองตำแหน่งผู้นำตระกูลซ่งมาหลายปี แล้ว จึงรบั ไม่ได้ทีซ่ ่งหว่นั ถิงได้ครองตำแหน่งนี้ หากแต่สองพ่อลูกต่างก็รู้ดีอยู่ในใจ ถ้าพวกเขาต้องการได้ ตำแหน่งทายาทกลบั คืนมา กต็ ้องเริ่มการต่อสู้อนั ดุเดือด เพราะฉะนั้น สำหรบั เรื่องนี้จะไม่ลงมือนิง่ เฉยก็ได้ แต่หาก ลงมือแล้ว ก็ต้องชนะเท่าน้ัน ในงานเลี้ยงวันเกิดครั้งนี้ ซ่งหวั่นถิงเป็นคนที่ประหลาดใจ และมีความสขุ ทีส่ ดุ ในหมู่ผู้คนที่นัน่ อย่างไม่ต้องสงสยั ขณะน้ันลึกลงไปในหัวใจของซ่งหวั่นถิงมีแต่ความซาบซึ้งและ ความรกั ต่อเย่เฉินอย่างถึงจุดสูงทีส่ ดุ

ผู้หญิงฉลาดอย่างเธอจะไม่รู้ว่าเย่เฉินตั้งใจจะส่งยาอายุ วฒั นะให้ตัวเองได้อย่างไร? ใครที่สามารถใช้ประโยชน์จาก ยาอายุวัฒนะ? แน่นอนว่า เปน็ ชายชรา และชายทีช่ รามาก ปีนี้ตนเองอายุเพียง 26 ปี ยาอายุวัฒนะนี้ไม่มีประโยชน์กบั ตัวเอง ประโยชน์เพียงอย่างเดียว คือ ใช้มนั เป็นของขวัญให้คุณปู่ เท่านั้น ยิง่ ไปกว่านั้น คณุ ปู่หมกมุ่นกับ ยาอายวุ ัฒนะ หลังจากเขา เหน็ เย่เฉินมอบยา ยาอายวุ ัฒนะ นี้ให้ตนเองอย่างง่ายดาย จึง ตัดสินใจมอบตำแหน่งผู้นำตระกลู ซ่งให้กับตัวเอง ดังน้ันจึงสามารถพูดได้ว่า เย่เฉินช่วยตนเองในเรื่องนี้มากที เดียว ตอนนี้ซ่งหวั่นถิงกลายเป็นผู้นำตระกูลซ่งแล้ว ดังนั้นงานวัน เกิดครั้งนี้จึงทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ขึ้นอีก เมือ่ งานเลี้ยงจบลง คนใช้ของตระกูลซ่งกน็ ำเค้กวันเกิดก้อน ใหญ่ออกมา

บนเค้กวนั เกิดเต็มไปด้วยเทียน 26 เล่ม ขณะทีใ่ นทีน่ ้ันปิดไฟ ซ่งหวั่นถิงคนเดียวยืนหน้าเทียน แสงเทียนส่องสว่างสะท้อน ใบหน้าอนั สวยงามของเธอ เป็นเสน่ห์ดึงดดู ใจหาที่เปรียบไม่ได้ สองมือของซ่งหว่นั ถิงพนมหน้าหน้าอก หลบั ตา และขอพรที่ ปรารถนาอย่างเงียบ ๆ หลังจากนั้น เธอลืมตาขึ้น แล้วมองเย่เฉินด้วยสายตาแฝง ด้วยความรกั อันอ่อนโยน ขณะนี้ เธอรู้สึกว่าเย่เฉินเป็นดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ใน หัวใจของเธอ เย่เฉินไม่สังเกตเห็นแววตาของซ่งหวน่ั ถิงทีม่ องมาทีต่ นเอง เมือ่ ปิดไฟ เธอตกอยู่ในความมืดมิด เขาจึงเฝ้าสังเกตซ่งเทียน หมิง และซ่งหรงวีพ่ ่อลกู อย่างเงียบ ๆ ด้วยสายตาเหนือมนษุ ย์ของ เขา ขณะที่ไฟปิดลง สองพ่อลูกที่แสร้งทำสงบและยิ้มอยู่ สีหน้า ของพวกเขาก็พลนั บึ้งตึงเย็นชา และยิง่ ดชู ว่ั ร้าย พวกเขาต้องระงับความเกลียดชังที่มีต่อซ่งหว่ันถิงต่อหน้าทุก คนอย่างยากเยน็ เหลือเกิน

ดังน้ันเมื่อแสงไฟดับลง พวกเขากอ็ ดไม่ได้ทีจ่ ะถอดหน้ากาก ที่สวมเอาไว้ เมื่อแสงไฟก็สว่างขึ้น เสียงปรบมือก็ดังสน่ันไปท่ัวเหมือน ฟ้าร้อง ซ่งหวัน่ ถิงตัดเค้กวนั เกิดด้วยตัวเอง แล้วแบ่งออกเป็นสองชิ้น เธอส่งชิ้นแรกให้คณุ ปู่ ส่วนอีกชิ้นกส็ ่งให้เย่เฉิน หลงั จากทกุ คนกินเค้กกันแล้ว งานปาร์ตี้วันเกิดก็จบลง งานเลี้ยงวันเกิดงานนี้กล่าวได้ว่าสนุกสนานทั้งเจ้าภาพและ แขก คนตระกูลซ่งคนอื่น ๆ ที่คิดจนเข้าใจเรื่องการสืบทอด ตำแหน่งผู้นำตระกลู ซ่งของซ่งหวน่ั ถิง จึงไม่มีความคิดเหน็ อะไร มีเพียงซ่งเทียนหมิงและซ่งหรงวี่ พ่อลกู เท่านั้นที่โศกเศร้าใจ พอลทีน่ งั่ อยู่โต๊ะอืน่ เห็นว่างานเลี้ยงจบลงแล้ว เขาเดินไปด้าน หน้าของเย่เฉิน และกล่าวอย่างเคารพว่า “อาจารย์เย่ ฉนั ไปส่ง คุณนะ

บทที่ 1116 เย่เฉินกำลงั จะตอบตกลง แต่เมื่อเขาเห็นซ่งหวัน่ ถิงผู้มีเสน่ห์ มาปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาทั้งสองคน เธอพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ ว่า “พอล ฉันไม่รบกวนคณุ ไปส่งอาจารย์เย่ เดี๋ยวฉนั จะส่งเขา เอง .” พอลเป็นคนฉลาดมาก ดังน้ันเมื่อตนเองเหน็ อย่างน้ัน ก็รู้ว่า ภายในใจลึก ๆ ของซ่งหว่นั ถิงต้องหลงรกั เย่เฉินมาก อย่างไรก็ตาม วันนี้เปน็ วนั เกิดของเธอ และเป็นวันแรกของ เธอในฐานะผู้สืบทอดของตระกูลซ่ง แต่หลังจากงานเลี้ยงจบลง สิง่ แรกที่เธอขอ คือ การส่งเย่เฉินกลับบ้าน คืนนี้เธอเป็นคนที่ไม่ควรออกไปส่งใครที่สดุ และทีส่ ำคัญเธอ คือเจ้าของงานวันเกิด ยิ่งไปกว่าน้ัน วันนี้มีแขกผู้มีหน้ามีตามากมายมาร่วมงาน แต่ เธอสนใจที่จะส่งแขกคนไหนเลย กลับส่งเย่เฉินเพียงคนเดียวซึ่ง ชัดเจนมากพอว่าเย่เฉินน้ันสำคัญมากเพียงใดในใจของเธอ

พอลจึงพูดอย่างมีไหวพริบว่า “อ้อ ฉันเพิ่งนึกได้ว่ามีบาง อย่างที่ต้องทำ ฉันคงไปกับอาจารย์เย่ไม่ได้แล้ว ต้องรบกวนคุณ หว่ันถิงช่วยส่งอาจารย์เย่สักครู่แล้ว!” ซ่งหวัน่ ถิงพยกั หน้าอย่างยิ้ม ๆ “ไปเถอะ ฉนั จะดแู ลอาจาร ย์เย่เอง” เย่เฉินยิ้มเลก็ น้อย “ปู่ของคณุ ขอให้ฉนั ดูแลคุณ แต่ตอนนี้คุณ กลบั ต้องมาดแู ลฉนั แล้ว” น้อยคร้ังที่ซ่งหว่ันถิงแลบลิ้นออกมาอย่างขี้เล่น สีหน้าเขิน อาย และพูดด้วยน้ำเสียงอนั อ่อนโยนว่า “หาโอกาสได้ยากที่จะได้ ดแู ลอาจารย์เย่สกั คร้ัง อาจารย์เย่ คณุ ต้องไม่ปฏิเสธนะ” เย่เฉินพยักหน้า แล้วพดู ว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรบกวนคุณ หวัน่ ถิงให้ลำบากแล้ว” ในเวลาน้ัน หลี่ไท่หลายก้าวมาข้างหน้าของเย่เฉิน ก่อนจะ โค้งคำนับและกล่าวด้วยความเคารพว่า “อาจารย์เย่ ฉันสนใจ อยากได้ยาอายุวัฒนะมานานแล้ว ขอบคุณจริง ๆ ที่วันนี้ได้มี โอกาสดี ๆ อย่างนี้!”

เย่เฉินยิ้ม พลางพูดว่า “ประธานหลี่ คณุ ไม่จำเป็นต้องสภุ าพ กบั ฉนั มากขนาดนี้ก็ได้ คุณชนะการประมลู ยาอายวุ ัฒนะ แน่นอน ว่าคุณไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก” หลี่ไท่หลายยังคงก้มโค้ง และกล่าวอย่างสุภาพว่า “ยินดี ต้อนรับ อาจารย์เย่ วันหลงั มาเมืองไห่สกั คร้ัง ฉันขอโอกาสดแู ล อาจารย์เย่อย่างดีสักครั้ง” เย่เฉินพยักหน้า แล้วกล่าวว่า “หากมีโอกาสในอนาคต ฉนั จะ ไป” พอเขาพดู แล้ว กถ็ ามหลีไ่ ท่หลายว่า “จริงสิ ประธานหลี่ จ้าว เห้า พีน่ ้องที่ดีของฉนั เขาโตจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาด้วยกบั ฉัน ตอนนี้เขาทำงานเป็นผู้ช่วยให้คุณใช่ไหม? วันนี้เขามาทีน่ ีห่ รือ เปล่า?” หลีไ่ ท่หลายพยกั หน้า แล้วพูดว่า “เหล่าจ้าว เป็นคนขับรถ เตม็ เวลาของฉนั แล้ว เขามีประสบการณ์มากและพึ่งพาได้จริง ๆ ต้องขอบคุณอาจารย์เย่ที่แนะนำให้ฉันรู้จักกับคนที่ไว้ใจได้อย่าง นี้!” หลี่ไท่หลายสมกับที่เป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองไห่ และคำ พูดของเขามีช้ันเชิงมาก

ที่จริงแล้ว เขาเลื่อนตำแหน่งจ้าวเห้าซึ่งมีเงินเดือนเพียงไม่กี่ พนั หยวนให้เปน็ ผู้ช่วยของเขา และมีเงินเดือนรายปี 2 ล้านหยวน เพื่อไว้หน้าของเย่เฉินด้วยตัวของเขาเอง แต่ว่าเขาไม่กล้าที่จะให้เครดิตตนเองต่อหน้าเย่เฉิน ดังน้ันเขากลับบอกว่า เย่เฉินแนะนำคนทีไ่ ว้ใจได้ให้กับตัวเอง และเขาอยากจะขอบคุณเย่เฉินสักคร้ัง ทำให้เห็นว่าคนคนนี้มี ภาวะทางอารมณ์ทีด่ ีมาก ทันทีทีเ่ ย่เฉินได้ยินว่าพี่น้องที่ดีมาในวันนี้ ก็รีบถามว่า “จ้าว เห้าอยู่ที่ไหน” หลีไ่ ท่หลายกล่าวว่า “ตระกูลซ่งมีการจดั เลี้ยงสำหรับคนขบั รถในห้องโถงด้านข้าง ตอนนี้เขาน่าจะรอฉันอยู่ในรถแล้ว” เย่เฉินตอบรบั ว่าอืม และพดู ว่า: “ถ้าอย่างนั้นคุณกอ็ อกไป กบั ฉนั เถอะ อย่างไรฉนั ก็จะได้ทักทายจ้าวเห้าด้วย” ในเวลานี้ จ้าวเห้าเปลีย่ นไป จนไม่มีลกั ษณะเดิมแบบไอ้ขี้แพ้ ทีเ่ คยผ่านความผิดพลาดมาอย่างสิ้นเชิง เขาสวมชุดสูทมีระดับหรูหราและสวมถุงมือสีขาว เขากำลัง นั่งอยู่ในรถโรลส์-รอยซ์รุ่นลิมิเตด็ อิดิช่ันพิเศษของหลีไ่ ท่หลาย

เมื่อจ้าวเห้าเห็นหลี่ไท่หลายเดินออกจากด้านใน เขาก็รีบลง จากรถ ก่อนจะเปิดประตดู ้านหลัง และเตรียมต้อนรบั หลี่ไท่หลาย ขึ้นรถ ทันใดนั้นเขาก็เห็นเย่เฉินพี่น้องที่ดีของเขาเดินมาเคียงข้างหลี่ ไท่หลาย ดวงตาของเขาก็สดใสเบิกบานในทันที ทุกวันนี้จ้าวเห้ารู้สึกขอบคุณเย่เฉินมากมาตลอด และหา โอกาสที่จะขอบคุณเย่เฉินอยู่เสมอ แต่เพราะเขาต้องติดตามหลี่ ไท่หลายไปทกุ ที่ทกุ วัน ดังนั้นเขาจึงไม่มีโอกาสมาเมืองจินหลิงอีก ตอนนี้จ้าวเห้าไม่คาดคิดว่าจะได้เจอพี่น้องที่ดีของเขาทีน่ ี่

บทที่ 1117 จ้าวเห้าตื่นเต้นมาก แล้วเข้ามาหาเย่เฉินอย่างตื่นเต้น เขา กำลงั จะกล่าวทกั ทาย แต่ทันใดน้ันเขาก็รู้สึกตวั ขึ้นมาว่าตอนนี้เขา คือคนขับรถของหลี่ไท่หลาย ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถไม่รักษา มารยาทได้ ดงั น้ันเขาจึงรีบเกบ็ สีหน้าตืน่ เต้นของเขา และกล่าวด้วยความ เคารพกบั หลี่ไท่หลาย “ประธานหลี่!” หลีไ่ ท่หลายตบไหล่เขา ก่อนจะพดู ด้วยรอยยิ้มว่า “จ้าวเห้า คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพขนาดนี้กับฉัน คุณเป็นพี่น้องของอาจาร ย์เย่ ถ้าอย่างนั้นคุณก็เป็นพี่น้องของฉนั แม้ว่าฉันจะแก่กว่าคุณ หลายปีสิบ แต่พวกเราก็เป็นมิตรภาพต่างวยั ไง!” จ้าวเห้าพยักหน้าอย่างรวดเร็วด้วยความประหลาดอย่างมี ความสขุ เวลานั้นเอง เย่เฉินยิ้ม พลางถามเขาว่า: “เห้าจื่อ เปน็ อย่าง ยังไงบ้าง ตอนนี้คณุ ปรบั ตวั เข้ากบั งานใหม่ได้หรือยงั ”

จ้าวเห้ากล่าวด้วยซาบซึ้งตื้นตันใจว่า “เย่เฉิน พีน่ ้องทีด่ ีของ ฉนั ฉนั ไม่รู้จะขอบคณุ อย่างไรจริง ๆ ! ถ้าไม่มีคณุ ฉันจะเปน็ จ้าว เห้าในวันนี้ได้อย่างไร! คณุ ก็คือผู้มีบุญคณุ กับชีวิตของฉัน!” เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย พลางพดู ว่า “ในชีวิตของทกุ คนจะได้พบ กับคนที่มีบุญคุณของเรา คุณคิดว่าฉันเป็นคนมีบุญคุณกับคุณ แต่ฉันยังคงคิดว่าป้าหลีเ่ ปน็ คนที่มีบุญคณุ ของเราท้ังคู่” “แท้จริงแล้วทุกอย่างเป็นผลมาจากกรรม ชาติก่อนคุณกับ ฉันเคยทำความดีมาก่อน ดังน้ันในชาตินี้จึงมีคนดีอย่างป้าหลี่มา ช่วยชีวิตเรา และมอบบ้านให้กบั เรา” “บางทีในชาติทีแ่ ล้วคุณคงทำความดีมามากกว่าฉนั ดงั นั้นใน ชาตินี้คุณจึงได้พบฉนั อีกคร้ัง และให้โอกาสเปลี่ยนแปลงชีวิตของ คุณ ชะตากรรมทั้งหมดนี้อาจเป็นพรหมลิขิตที่กำหนดมาแล้ว ดงั นั้นคนที่คณุ ต้องขอบคุณมากกว่าก็คือตวั คุณเอง” ทันใดนั้น เย่เฉินก็พดู เรือ่ งนี้อย่างยิ่งใหญ่ ขณะน้ันคนอื่น ๆ ก็ ไม่สามารถตามได้ทัน ซ่งหวั่นถิงมองเย่เฉินด้วยดวงตาเป็นประกายวิบวับ เธอได้ ซาบซึ้งสิ่งที่เย่เฉินเพิง่ พูดอย่างละเมียดละไม ทนั ใดน้ันเธอกค็ ิดว่า

ในชาติก่อนตนเองเคยช่วยกาแล็กซีทางช้างเผือกไว้หรือไม่ ในชาติ นี้เธอจึงมีโอกาสได้พบกับอาจารย์เย่? เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้ กอ็ ดไม่ได้ที่จะรู้สึกสับสนเลก็ น้อย เพราะเธอรู้สึกว่าถ้าในชาติที่แล้วตัวเองได้ช่วยกาแล็กซีทาง ช้างเผือกแล้ว ถ้าอย่างนั้นในชาติทีแ่ ล้ว เซียวชูหรนั ภรรยาของอา จารย์เย่จะเคยช่วยเมก้ากาแลคซี่ใช่หรือไม่? พอจ้าวเห้าได้ยินคำพดู ของเย่เฉิน ก็รู้สึกประทับใจอย่างมาก พี่น้องที่แสนดีคนนี้เติบโตมากับจ้าวเห้าตั้งแต่เป็นเด็ก ถึง แม้ว่าเขาจะช่วยเหลือตนเองมามากมาย แต่ก็ไม่รู้สึกว่าตวั เองเปน็ หนี้อะไรเขาเลยจริง ๆ และเขาใช้เรื่องราวท้ังหมดย้อนกลับไปสู่ ชาติทีแ่ ล้ว แม้ว่าชีวิตของตนเองในช่วงยีส่ ิบปีทีผ่ ่านมาจะยำ่ แย่ แต่ก็มีพี่ น้องด่งั มงั กรและนกฟีนิกซ์เคียงคู่ กน็ ับว่าความยากลำบากในช่วง ยี่สิบปีที่ผ่านมาไม่ได้ไร้ประโยชน์ ในเวลานี้เย่เฉินมองดูเวลา แล้วพูดกับจ้าวเห้าว่า “เห้าจื่อ ประธานหลี่ คืนนี้ยังมีธุระ ดังน้ันคุณควรขับรถพาประธานหลี่

กลับไปก่อนเถอะ ในอนาคตเมื่อมีโอกาส ฉันจะไปเมืองไห่หรือ คณุ จะมาเมืองจินหลิง พวกเราพีน่ ้องกจ็ ะรวมตวั กนั อีกครั้ง” เมือ่ หลี่ไท่หลายได้ยินสิง่ นี้ กโ็ บกมือและพดู ว่า “อาจารย์เย่ ถ้าคืนนี้คุณไม่มีธุระอะไร คณุ และเสีย่ วจ้าวจะพดู คุยเรือ่ งเก่า ๆ กัน กไ็ ม่ต้องห่วงฉัน!” เย่เฉินยิ้มเลก็ น้อย พลางพูดอย่างจริงจังว่า “คุณลืมแล้วว่า คณุ เพิ่งซื้อยาอายุวฒั นะไปหรือเปล่า ควรรีบกลับไป อาบน้ำให้ สบาย จากน้ันก็กินยา แล้วนอนหลบั พกั ผ่อนให้สบาย พรุ่งนี้คุณ ตืน่ เช้ามา กจ็ ะรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเปลีย่ นเปลี่ยนเหมือนเกิด ใหม่” หลี่ไท่หลายตืน่ เต้นขึ้นมาในทันที! ยาอายุวัฒนะที่กำลังถึงกล่าวถึงน้ันวางไว้ในกระเป๋าด้านใน ของชุดสูทติดกบั ร่างกาย เขาอยากหาโอกาสกิน ยาอายวุ ฒั นะนี้มาตลอด แต่ก็รู้สึกว่า วันนี้อยู่ในสถานที่ของตระกูลซ่ง และเป็นงานเลี้ยงวันเกิดของซ่ง หวั่นถิงคณุ หนูแห่งตระกลู ซ่ง ถ้าเขากิน ยาอายุวฒั นะในที่นี่ กจ็ ะ เรียกความสนใจจากแขกเหรื่อมากเกินไป

ดังน้ันเขาจึงอดทนเตรียมตัวที่จะกลับไปบ้านพักในเมืองจิน หลิงของเขา จากนั้นก็รีบกินยาอายุวัฒนะนี้ เมื่อเขาได้ยินคำพดู ของเย่เฉินแล้ว เขากค็ ารวะอย่างซาบซึ้ง ใจ และกล่าวว่า “อาจารย์เย่ห่วงใยคิดถึงผมขนาดนี้ ผมตื้นตันใจ มากจริง ๆ! เมื่อเปน็ อย่างนี้แล้ว งั้นวันนี้ผมจะต้องลาก่อน!” เย่เฉินพยักหน้า หลังจากน้ันก็กอดกับพี่น้องแสนดีของเขา เบา ๆ และมองท้ังสองคนขึ้นรถแล้วจากไป

บทที่ 1118 ในขณะนี้ซ่งหวน่ั ถิงเพิ่งจะพดู เบา ๆ ออกมาว่า “อาจารย์เย่ ถ้าอย่างน้ันพวกเรากไ็ ปกนั เถอะ” “โอเค” ซ่งหวั่นถิงขับรถเบนท์ลีย์สีแดงของเธอ และพาเย่เฉินออก จากบ้านพกั ของตระกลู ซ่ง ในเวลานั้นหัวใจของซ่งหวั่นถิงเต้นเรว็ ขึ้น เธอไม่เคยเป็นแบบ นี้มาก่อนทีก่ ำลังประหม่าขนาดนี้ต่อหน้าเย่เฉิน บรรยากาศในรถเงียบไปครู่หนึง่ ซ่งหว่ันถิงจึงรีบคิดหาเรือ่ ง ราว และพดู ว่า “อาจารย์เย่ วันนี้ต้องขอบคณุ มากจริง ๆ ฉันคิด ไม่ถึงเลยว่า จู่ ๆ คณุ จะให้ยาอายุวฒั นะ ของขวญั ราคาแพงอย่าง นี้กับฉัน” เย่เฉินยิ้มเลก็ น้อย และกล่าวว่า “ฉันกำลงั บอกคณุ ว่าเหตุผล ที่ฉนั มอบยาอายวุ ัฒนะให้คุณ คือ การให้โอกาสคุณยืมดอกไม้ ถวายพระพุทธเจ้า ยาอายุวัฒนะนี้จะทำให้คุณท่านซ่งสามารถมี ชีวิตอยู่ได้ไม่ต่ำกว่าร้อยปี เขาอยากได้ยาอายุวัฒนะที่ฉันให้คุณ

เป็นพิเศษ แต่คุณท่านซ่งเป็นแบ่งแยกดีช่ัวชัดเจน มีความรกั และ ความยตุ ิธรรม ดังน้ันเมื่อเขาอยากได้ยาอายวุ ัฒนะของคุณจริง ๆ เขาก็จะให้ผลตอบแทนมหาศาลแน่นอน” ซ่งหวั่นถิงพยักหน้าอย่างซาบซึ้งใจ “อาจารย์เย่ คุณคิด ท้ังหมดนี้เพื่อประโยชน์ของหวน่ั ถิง หว่ันถิงซาบซึ้งใจจริง ๆ ใน ชาตินี้นี้ถ้าอาจารย์เย่มีอะไรจะขอหวั่นถิง เพียงแค่อาจารย์เย่พูด ออกมา หวนั่ ถิงจะไม่ต่อรองขดั ขืน!” เย่เฉินยิ้ม พลางกล่าวว่า “ข้าไม่มีคำขออะไรจากคณุ จากนี้ ไปคุณแค่ดูแลตัวเองให้ดีก็พอแล้ว” หลงั จากเย่เฉินพูดจบแล้ว ก็พูดอีกว่า “ฉันก็คิดไม่ถึงเลยว่า จู่ ๆ คุณท่านซ่งจะจดั การอะไรตรงไปตรงมา ง่าย ๆ ขนาดนี้ ใน งานเลี้ยงวันเกิดนี้ เขามอบตำแหน่งผู้นำตระกูลให้กับคุณ ตอน แรกฉันคิดว่าเขาอาจจะใช้ไม้อ่อนค่อย ๆ คลี่คลายเรือ่ งนี้” “ตอนนี้เขาประกาศในทันทีไปแล้ว นี่เป็นการโจมตีคร้ังใหญ่ สำหรับลุงและลูกพี่ลูกน้องของคณุ อย่างแน่นอน และจะทำให้คุณ ถูกเกลียดชังอย่างรุนแรง ดังนั้นคุณจะทำอะไรก็ต้องอย่าง ระมัดระวังมาก ๆ ระวัง ระวัง แล้วก็ระวัง”

ซ่งหวัน่ ถิงพูดอย่างจริงจัง: “อาจารย์เย่ วางใจเถอะ หว่นั ถิง เข้าใจเหตุผลทั้งหมดที่คุณพูดมา” เย่เฉินถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า “บางทีอาจเพราะยาอายุ วัฒนะทีด่ ึงดูดคณุ ท่านมากเกินไป ดังน้ันคณุ ท่านจึงไม่อาจคิดถึง เรือ่ งนี้ ตอนนี้สิ่งที่ฉนั กงั วลกค็ ือความปลอดภัยของคุณในอนาคต ถ้ามีใครในตระกูลซ่งไม่พอใจในการสืบทอดผู้นำตระกูลของคุณ พวกเขาก็มีความเป็นไปได้ทีจ่ ะทำร้ายคณุ ” ซ่งหวัน่ ถิงยิ้มหวาน แล้วพดู ว่า “อาจารย์เย่ ขอบคณุ สำหรบั การตกั เตือนของคณุ อย่าลืมว่าหว่นั ถิงยังมียาวิเศษหนึง่ เมด็ ที่คณุ ให้มาคร้ังแรก ยาวิเศษเม็ดนั้นที่ช่วยชีวิตในช่วงเวลาวิกฤติได้ใช่ ไหม?” เย่เฉินถามด้วยความสงสัย “คุณเอายานน่ั ไปไว้ไหนแล้ว?” ซ่งหว่นั ถิงหน้าแดง ก่อนจะพูดว่า “ยาเม็ดนั้นทีค่ ณุ ให้…หวนั่ ถิงเก็บไว้ที่…ที่…เกบ็ ไว้กบั ตัว…” เมือ่ ซ่งหวั่นถิงพดู ว่าเกบ็ ไว้กับตวั สีค่ ำแล้ว กอ็ ายจนไม่กล้า มองเย่เฉินแล้ว

ก่อนหน้านี้ ซ่งหวน่ั ถิงซ่อนเมด็ ยาอายวุ ฒั นะไว้ในรถ แต่เธอ รู้สึกว่าของมีค่าเช่นนี้เกบ็ ในรถน้ันไม่ปลอดภยั จริง ๆ ดงั นั้นตั้งแต่ น้ันเป็นต้นมาเธอจึงเก็บมนั ไว้ใกล้ตวั ยิ่งไปกว่าน้ัน เพราะว่ามันคือของขวัญที่เย่เฉินให้ตัวเธอเอง ดังน้ันการได้เก็บมันไว้ใกล้ตัวทำให้เธอรู้สึกว่าได้รับการดูแลจาก เย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สังเกตเห็นความเขินอายแบบเด็กสาวบนใบหน้า ของซ่งหว่ันถิง ภายในใจของเขากังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับความปลอดภัยของ ซ่งหวั่นถิง เพราะฉะน้ันเขาจึงปริปากพูดว่า “ถูกแล้ว วันหลังคุณ สามารถช่วยฉันหาหยกขาวดี ๆ หนึง่ ชิ้นจากจี๋ชิ่งถัง” “หยกขาว?” ซ่งหวั่นถิงรีบถาม “อาจารย์เย่ ท่านต้องการ หยกขาวแบบไหน?” เย่เฉินพดู อย่างเย็นชาว่า “หยกสีขาวทีข่ าวที่สุด บริสทุ ธิ์ทีส่ ดุ และปราศจากมลทิน ฉนั จะใช้ทำเป็นเครือ่ งรางหนึง่ ชิ้น เวลาทีค่ ณุ พกมนั ก็จะช่วยปกป้องให้คณุ สงบสขุ

บทที่ 1119 เมื่อซ่งหวั่นถิงได้ยินว่าเย่เฉินจะทำเครื่องรางให้ตัวเอง ก็ตื่น เต้นมาก เธอไม่รู้ว่าเครือ่ งรางของเย่เฉินน้ันคืออะไรหรือมีผลอย่างไร แต่เธอรู้ว่าเย่เฉินต้องการทำสิ่งนี้เพื่อตัวเธอเอง และเขาจะ ทำมันกับมือของเขาเอง เหตุผลที่อาจารย์เย่ทำมันด้วยมือของตวั เอง กเ็ พียงพอแล้วทีจ่ ะซาบซึ้งใจ ดวงตาของเธอจึงแดงก่ำ และกล่าวอย่างตื้นตันใจว่า “อา จารย์เย่ คณุ ดีต่อหว่นั ถิงมากขนาดนี้ จนไม่รู้ว่าควรจะตอบแทน คุณอย่างไร!” เมื่อเธอพูดอย่างนี้แล้ว ในใจของซ่งหว่ันถิงก็พูดคนเดียวว่า “ถ้าเปน็ ไปได้ ฉนั อยากมอบชีวิต ติดตามดแู ลรบั ใช้อาจารย์เย่ไป ตลอดชีวิต เพือ่ ตอบแทนพระคุณอาจารย์เย่สำหรบั ความเมตตาที่ มีให้ฉัน” อย่างไรกต็ าม เมื่อเป็นแบบนี้กท็ ำให้เธอที่เปน็ คณุ หนตู ระกลู ใหญ่ผู้ภมู ิใจในตนเอง จะพดู ออกไปได้อย่างไร

เย่เฉินเย็นชากับเรือ่ งราวเหล่านี้มาก เพราะตัวเขาเองเป็นคนที่เห็นคุณค่าของความรัก ยุติธรรม และกตัญญูกตเวที แม้ว่าซ่งหว่ันถิงจะไม่ใช่ผู้มีพระคุณ แต่เธอก็เป็นเพื่อนของ เขาที่จริงใจและไว้ใจได้ เขามีความจริงใจอย่างธรรมชาติให้กับเพื่อนแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้น เย่เฉินมักรู้สึกเล็กน้อยว่า ซ่งหวั่นถิงมีความ หมายแตกต่างไปจากเพือ่ นทั่วไปสำหรับเขา ในหวั ใจของเย่เฉิน เขาชื่นชมบคุ ลิกและสไตล์ของซ่งหวัน่ ถิง ยิ่งไปกว่านั้น เขารู้สึกว่าชะตากรรมของซ่งหวนั่ ถิงกับตนเอง น้ันคล้ายคลึงกัน ทั้งคู่เกิดมาในตระกูลดี แต่พ่อแม่เสียชีวิตไป ต้ังแต่ยังเดก็ แต่ชีวิตของเธอก็ดีกว่าของเขานิดหน่อย อย่างน้อยเธอก็ไม่ ต้องออกจากตระกูล และจากไปต่างถิน่ เพียงเพราะเขาชื่นชมบุคลิกของซ่งหว่ันถิงและมีหลายสิ่งที่ คล้ายคลึงกันจึงเข้าใจและเห็นใจเธอ ดังนั้นเย่เฉินจึงอยากดูแล

เธอให้มากขึ้นอีกนิด เป็นความรู้สึกที่เปน็ ธรรมชาติจากหวั ใจของ เขา ซ่งหวนั่ ถิงจงใจไม่ขบั รถเร็ว เพือ่ ทีเ่ ธอจะได้มีเวลาอยู่ตามลำ พังกบั เย่เฉินในรถมากขึ้น วิลล่าตระกูลซ่งและTomson Rivieraทีเ่ ย่เฉินอาศัยอยู่ถูกแบ่ง แยกจากกันด้วยแม่น้ำแยงซีอันงดงามยิ่งใหญ่ ดังนั้นเมื่อซ่งหวั่น ถิงขับรถใกล้สะพานแม่น้ำแยงซี เธอก็หันไปมองเย่เฉินในทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง ก่อนจะกล่าวว่า “อาจาร ย์เย่ ถ้าคุณไม่รีบกลับบ้าน คุณช่วยพาข้าไปเดินเล่นที่ริมแม่น้ำ หน่อยได้ไหม?” เย่เฉินพยักหน้า และพูดว่า: “ได้สิ” ซ่งหว่ันถิงพูดอย่างดีใจมากว่า “ดีมาก ฉันรู้ว่ามีสถานที่ที่ เงียบมาก ไม่มีคน เราสามารถไปเดินเล่นทีช่ ายหาดริมแม่น้ำและ สูดอากาศบริสุทธิไ์ ด้” หลังจากซ่งหวนั่ ถิงพูดแล้ว จึงขบั รถไปตามถนนเลก็ ๆ ริม แม่น้ำ

เมือ่ รถขับออกไปประมาณหนึ่งหรือสองกิโลเมตร เธอก็จอด รถไว้ข้างถนน แล้วพดู กบั เย่เฉินว่า “ด้านนี้มีถนนทีจ่ ะลงไปได้ เรา กล็ งจากรถตรงนี้กนั เถอะ” เย่เฉินพยกั หน้า ก่อนจะเปิดประตรู ถ แล้วเดินลงไป ตอนนี้อากาศเริม่ เยน็ ลงแล้ว แต่กไ็ ม่ได้ส่งผลอะไรกบั เขา ซ่งหวั่นถิงสวมเสื้อโค้ทขนยาวห่อข้างในเป็นชุดราตรีสง่างาม ที่เธอสวมใส่ในงานเลี้ยงวันเกิด และในมือของเธอยังถือกระเป๋า ถือแอร์เมสสีแดง ลมหนาวพัดมากระทบเธอ ผมยาวสลวยปลิวไสวตามสายลม ผมสีดำหลายเส้นปลิวพาดผ่านใบหน้าของเธอชวนให้มีเสน่ห์ ทีน่ ี่ไม่มีด้านหน้าด้านหลงั คนก็ไม่มีรถ ซ่งหว่ันถิงรบั ลม และ สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพดู ด้วยรอยยิ้มว่า “ในตอนเดก็ ๆ ฉนั มกั จะชอบอยู่ริมแม่น้ำเสมอ เมือ่ ฉนั โตแล้ว กย็ ุ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ จน ไม่มีเวลาเลย” เธอพูดแล้ว จึงพูดกับเย่เฉินว่า “อาจารย์เย่ พวกเราลงไปกัน เถอะ”

บทที่ 1120 เย่เฉินตอบรบั คำหนึ่ง แล้วเอ่ยว่า “ได้ครับ เพียงแต่บันไดนี้ ค่อนข้างชนั ตอนลงคุณระวังหน่อยนะ” ซ่งหว่นั ถิงยื่นมือนุ่มนิ่มออกมาอย่างเขินอาย ออกไปตรงหน้า เย่เฉิน พดู เสียงเบาหวิว “ปรมาจารย์เย่ รบกวนช่วยพยงุ ฉนั ลงไป หน่อยได้ไหมคะ? ไม่ง้ันฉนั เกรงว่าจะลื่นล้มเอา…” อันที่จริง เธอไม่ได้กลัวจะลื่นล้มหรอก แต่อยากจะอาศัย โอกาสนี้ ใกล้ชิดสนิทสนมกับเย่เฉินให้มากขึ้นหน่อย เย่เฉินเห็นว่าบันไดศิลานี้ยาวมากจริงๆ แถมยังชันมากด้วย ทอดยาวจากริมฝั่งยืน่ ตรงเข้าไปในชายหาด เด็กสาวตัวคนเดียวอ ย่างซ่งหว่นั ถิง หากว่าลื่นล้มลงไปจริงๆ ล่ะก็ ผลลัพธ์คงเลวร้าย จนไม่อยากจะนึกถึงเลย ด้วยเหตุนี้ เขาจึงจับมือกระจ่างนวลเนียนของซ่งหวั่นถิงไว้ จงู เธอเดินอย่างระมดั ระวงั ลงบนั ไดศิลาไป ตอนนี้บนชายหาดก็ไม่มีใครเลยสักคน บนแม่น้ำมีเรือสอง สามลำแล่นผ่านบ้างเป็นครั้งคราว เครื่องยนต์ดีเซลดังครึกๆ

เสียงดังมาก แต่เมื่อแล่นบนผิวน้ำกลับไม่รู้สึกว่าหนวกหูสักเท่า ไหร่ หลงั จากมาถึงชายหาดแล้ว เย่เฉินก็ปล่อยมือของซ่งหวัน่ ถิง เงยหน้ารับสายลมเย็นฉ่ำบนแม่น้ำ เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ที่นี่ไม่เลว เลยจริงๆ นะคะ” ซ่งหวั่นถิงยิ้มน้อยๆ แวบหนึ่ง ทัดปอยผลไปไว้หลงั หู เอ่ยไป ว่า “ตอนยังเด็กฉันชอบมาที่นี่ที่สุดเลยค่ะ ตอนนั้นคุณพ่องาน ค่อนข้างยุ่ง ดงั น้ันทุกวนั ล้วนเป็นคุณแม่ทีพ่ าฉันมา” พอพดู ไปแล้ว เธอกถ็ อนหายใจอย่างโศกหมองอยู่บ้าง เอ่ย ต่อว่า “ตอนน้ัน คณุ แม่จะขับรถพาฉนั มาจอดรถไว้ตรงน้ัน จาก นั้นก็เดินลงบันไดศิลามา จูงมือฉันอย่างระมัดระวังเหมือนที่คุณ ทำเมือ่ กี้” เย่เฉินหยักหน้านิดๆ ช่วงที่ตนเติบโตขึ้นมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า กม็ ักจะนึกถึง พ่อแม่ของตนอยู่บ่อยครั้ง

ตอนเดก็ ๆ ยงั ไม่เข้มแข็งเท่าปัจจุบนั นี้ ทุกครั้งที่นึกถึงพวกเขา ตนจะซุกตัวอยู่ในโปงผ้าห่ม หรือไม่ก็ซ่อนตัวอยู่ในซอกมุมหนึ่ง แล้วร้องไห้อย่างขมขื่น แต่พอเวลาผ่านไปนานเข้า ตนก็ค่อยๆ เคยชินไปเสียแล้ว ชีวิตทีย่ ากลำบากในวันวาน ทำให้เขาได้ทราบถึงหลักการอนั ล้ำค่ามากมาย อย่างเช่นคนตายก็คือจากไปแล้ว อย่างเช่นเมื่อเรื่องราวที่ โศกเศร้าผ่านพ้นไปแล้ว เช่นน้ันก็ปล่อยให้มันผ่านพ้นไปเถิด ตอนนี้ ซ่งหว่ันที่อยู่ข้างๆ เอ่ยอย่างทอดถอนใจอีกครั้ง “ตอน เช้าวนั นี้ ฉนั ไปปัดกวาดหลมุ ศพของคณุ พ่อคุณแม่มาค่ะ ไม่กล้า จะเชื่อเลยว่าพวกท่านจากไปกว่าสิบปีแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างในวัย เด็กยังคงแจ่มชัดอยู่ดวงตาของฉัน มีอยู่หลายครั้งนักที่ฉันหลง รู้สึกไปช่วั วูบ รู้สึกว่าตวั เองยังอยู่ในช่วงอายแุ ปดเก้าขวบ” เย่เฉินยิ้มหยันตวั เองแวบหนึ่ง ถอนหายใจเบาแล้วตอบไปว่า “คณุ ยังสามารถไปปดั กวาดหลมุ ศพของพ่อแม่ได้นะครับ ผมน่ะสิ ทีไ่ ม่รู้เลยว่าตอนนี้พ่อแม่ผมถูกฝงั อยู่ที่ไหนกนั แน่”

“หือ?” ซ่งหว่ันถิงถามอย่างแปลกใจ “หาไม่พบเหรอคะ? หรือว่าในปีน้ันเกิดความเปลีย่ นแปลงอะไรขึ้น?” เย่เฉินเอ่ยด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น “ตอนที่พ่อแม่ของผมจาก โลกไป ผมกเ็ พิ่งจะแปดขวบเหมือนกนั ตอนน้ันผมดแู ลตัวเองไม่ได้ จะกินข้าวให้อิ่มสักมื้อก็ยังไม่รู้เลยว่าต้องไปทำอะไรที่ไหน ย่อม ไม่มีความสามารถไปจัดการเรื่องพิธีศพให้พวกเขาได้ ต่อมาพอ ผมคิดจะออกตามหาก็หาไม่พบเสียแล้ว” เอ่ยไปแล้ว เย่เฉินก็พดู ขึ้นมาอีกว่า “เพียงแต่อัฐิของพวกเขา อาจจะถกู คนที่บ้านของคุณปู่นำกลบั ไปแล้วกไ็ ด้ แต่เรื่องราวโดย ละเอียดผมกร็ ู้ไมค่อยกระจ่างเหมือนกนั ” ซ่งหวั่นถิงอดจะถามเขาไม่ได้ “ปรมาจารย์เย่ คณุ ยังมีญาติ อยู่บนโลกนี้ไหมคะ?” เย่เฉินพยกั หน้า “มีครบั แต่ผมยังไม่พร้อมจะเจอหน้าพวก เขาชว่ั ขณะ” ซ่งหวนั่ ถิงผงกหัวนิดๆ กะพริบแพขนตาอนั น่ามอง กล่าวไป ว่า “ปรมาจารย์เย่คะ พวกเราไปเดินเล่นเลาะริมแม่น้ำกนั เถอะ ค่ะ”

“ได้สิครับ” เย่เฉินตอบรับอย่างง่ายดาย แล้วเดินเล่น เลียบแม่น้ำเคียงข้างซ่งหวน่ั ถิง เวลานี้เองซ่งหวั่นถิงแย้มยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “ใช่แล้วปรมา จารย์เย่คะ คุณยังจำเหตุการณ์ในคร้ังแรกที่พวกเราพบกันได้ ไหม?” เย่เฉินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนสิครับ ตอนน้ันอยู่ทีจ่ ี๋ชิง่ ถัง อดีตพ่อตาของผมพล้ังมือทำแจกันโบราณใบหนึ่งของพวกคุณ แตก” ซ่งหว่ันถิงพยกั หน้า เอ่ยตอบ “ตอนนั้นฉันก็ถกู วิธีซ่อมแซม แจกนั ของคณุ ทำเอาตกตะลึงไปเลยค่ะ รู้สึกว่าเป็นเปน็ ได้ยังไงกัน ที่คนหนุ่มอายุน้อยคนหนึ่งจะเชี่ยวชาญทักษะการซ่อมแซมที่ขาด ช่วงไปแล้วได้ คนๆ นี้ช่างร้ายกาจเหลือเกิน แต่ว่า ตอนน้ันต่อให้ ฝนั อยู่ฉนั กค็ าดไม่ถึงเลยค่ะว่า นั่นจะเปน็ ทักษะเล็กๆ น้อยๆ ของ ปรมาจารย์เย่เท่านั้น คุณช่วยเหลือฉันเอาไว้มากมายเหลือเกิน…”

บทที่ 1121 เย่เฉินนึกถึงตอนที่เขารู้จักกับซ่งหวน่ั ถิง และรู้สึกว่ามนั น่าทึง่ จริงๆ ถ้าไม่เพราะได้ไปจี๋ชิ่งถังกับพ่อตาในเวลานั้น คงไม่มีโอกาส ได้รบั “ตำราเก้าเสวียนเทียน” หากไม่มี “ตำราเก้าเสวียนเทียน” งั้นตนเองคงเป็นแค่คุณ ชายเย่แต่ไม่ใช่อาจารย์เย่ เมือ่ เทียบกนั แล้ว เขาชอบชือ่ เรียกอาจารย์เย่มากกว่า เพราะ อาจารย์เย่เป็นสามตัวอักษร ตนเองได้แลกมันด้วยความแข็งแกร่ง ของเขาเอง สำหรับคณุ ชายเย่นั้น เป็นเพียงสถานะของเขาเท่านั้น คุณชายเย่ที่อยู่เบื้องหลังสามคำนี้ เป็นตัวแทน ไม่ใช่ความ สามารถของตวั เอง แต่เป็นความสามารถของตระกลู ดงั นั้นเขาจึงรู้สึกว่าสิง่ เหล่านี้เป็นพรหมลิขิต ตนเองมีพรหมลิขิตกับซ่งหวั่นถิงและกับ “ตำราเก้าเสวียน เทียน”

ดังน้ันเขาจึงพูดกับซ่งหว่ันถิงด้วยใบหน้าที่จริงจัง”ว่ากันว่าได้ รู้จักกันคือโชคชะตา ความจริงแล้ว หลายสิ่งหลายอย่างถูก กำหนดไว้นานแล้ว” ซ่งหวน่ั ถิงหน้าแดงและถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “อาจารย์เย่ คุณหมายถึงว่าเราสองคนถูกกำหนดให้ได้มารู้จกั กนั ใช่ไหม?” “ใช่” เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ต้องใช้เวลาร้อยปีในการ ฝึกฝนจึงได้มาอยู่ในเรือลำเดียวกัน แต่อยู่ในเรือลำเดียวกันเป็น เพียงคนรู้จกั จากคนรู้จักกลายเป็นเพื่อนกนั อย่างน้อยกค็ งต้อง ใช้เวลาสามร้อยปีม้ัง?” ซ่งหวัน่ ถิงพยกั หน้าเบาๆ และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “อาจาร ย์เย่ คำพูดของคณุ มักจะลึกลบั มาก ผู้เชีย่ วชาญอย่างคุณ เชื่อใน ชะตากรรมและโชคชะตาหรือไม่?” เย่เฉินยิ้มและกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยเชือ่ แต่หลังจาก ได้พบกบั บางสิ่งบางอย่าง ผมก็ค่อยๆ เริม่ เชื่อมนั ” ขณะทีเ่ ขาพูด เย่เฉินโบกมือของเขา “อย่าพดู ถึงพวกนี้เลย ไม่ได้มีความหมายมากนัก คุณบอกมาซิ ตอนนี้คณุ เปน็ ผู้นำของ ตระกูลซ่งแล้ว คุณคิดจะทำอย่างไรต่อไป?”

ซ่งหวัน่ ถิงพดู อย่างจริงจงั ว่า “ฉันได้เป็นผู้นำของตระกูลแล้ว ยังมีคนอีกจำนวนมากทีไ่ ม่พอใจ ดังนั้น ฉนั จึงต้องการเวลาเพือ่ รวบรวมอำนาจของผู้นำตระกูลอย่างต่อเนื่อง แล้วจึงนำตระกูล เดินไปข้างหน้า หากตระกูลอยู่ภายใต้การนำของฉัน สามารถมี การพัฒนาอย่างรวดเร็วทำให้สมาชิกในตระกูลสามารถทำเงินได้ มากขึ้น ฉนั เชือ่ ว่าพวกเขาจะสนับสนุนฉนั อย่างแน่นอน” เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อยและพูดอย่างจริงจัง “ความคิดของ คณุ นี้ถกู ต้อง สำหรบั คนส่วนใหญ่ พวกเขาแค่ต้องการทำเงินให้ได้ มากขึ้น” พดู จบ เย่เฉินกก็ ล่าวอีกว่า “ตอนนี้เป็นโอกาสทีด่ ีสำหรับตระ กลู ซ่ง เห็นได้ชัดว่าตระกูลอู๋ไม่โอเคแล้ว ตระกลู อนั ดบั หนึง่ ในเจียง หนานได้ว่างไว้แล้ว ผมคิดว่าตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีสำหรับการลุก ขึ้นมาของตระกลู ซ่ง” ซ่งหวัน่ ถิงกล่าวว่า “ฉนั เองก็อยากจะออกไปวิ่งให้มากขึ้นใน ช่วงเวลานี้ เพื่อดูว่าจะสามารถขยายธุรกิจของตระกูลซ่งได้หรือ ไม่ ทางที่ดีควรหาพันธมิตรรายใหม่” เย่เฉินถามว่า “มีอะไรให้ผมช่วยไหม? ถ้าคุณต้องการความ ช่วยเหลือจากผม คุณกพ็ ดู ออกมาได้เลย”

ซ่งหว่ันถิงรีบพูดว่า “อาจารย์เย่ คุณช่วยฉันมามากเกินไป แล้ว ไม่ว่ายังไงกใ็ ห้คุณช่วยไม่ได้แล้ว ในทางกลับกนั ถ้าคณุ มี อะไรที่ต้องการความช่วยเหลือจากหวั่นถิงในอนาคต โปรดบอก มาได้เลย หวั่นถิงหวังว่าจะได้มีโอกาสตอบแทนน้ำใจของท่าน!” เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “คุณไม่จำเปน็ ต้องเอาคำว่าตอบแทนผม ติดปาก ถ้าผมต้องการความช่วยเหลือจากคณุ ในอนาคต ผมจะ ไม่เกรงใจคณุ อย่างแน่นอน” ซ่งหว่ันถิงพยักหน้าเบาๆและกล่าวว่า “ได้เลยอาจารย์เย่ หวัน่ ถิงเข้าใจแล้ว” เย่เฉินตอบอืม “หวน่ั ถิง หลังจากทีค่ ณุ กลับไปแล้ว เอายา อายุวัฒนะน้ันให้คุณปู่ของคุณโดยตรง แบบนี้เขาจะมีความสุข มาก” ซ่งหวั่นถิงรีบพดู ว่า “หว่ันถิงรับทราบ!” เย่เฉินยิ้มเลก็ น้อย มองดเู วลาแล้วพูดว่า “เอาล่ะ สายแล้ว ไปกนั เถอะ ฉันเชือ่ ว่าคณุ ท่านซ่งคงรอให้คุณกลับไปตอนนี้” ซ่งหว่ันถิงรู้สึกอาลัยอาวรณ์ที่จะจากไป เธอไม่เคยมีโอกาส แบบนี้ที่จะได้อยู่ร่วมกับเย่เฉินเปน็ การส่วนตวั