ปรุงรสอลวนรัก 401-410

กระเทียมก็ไมไ่ ด้ สรุ ายงิ ไมต่ อ้ งดืม กินแลว้ กลบั ไปตอ้ ง แปรงฟันจนสะอาด หากแตเ่ หยาเหยายงั ไดก้ ลนิ ไลเ่ ขา ออกไปนอนหอ้ งขา้ งๆ ไมย่ อมใหเ้ ขาเขา้ ใกล้ ตอนนีทกุ มือของเขามีแตผ่ กั เตา้ หแู้ ละขา้ วสวย กินจืดชืด กวา่ พระในวดั อีก ปากเขาแทบจะจืดสนิทหมดแลว้ โยวซือถอนใจ “คนปกติกินยาไมก่ ีเทียบกห็ ยดุ อาเจียน แลว้ อาการก็ดีขนึ มา นา่ เสียดายทีจินเซวียนกินไมไ่ ดแ้ ม้ แตย่ า ไมม่ ีหนทาง ไดแ้ ตท่ น อาการแพแ้ บบนี ทีเรว็ ก็ไมก่ ี วนั ทีนานหน่อยก็หลายเดือน” “เฮอ้ สตรคี ลอดลกู ช่างทกุ ขท์ รมานเหลอื เกิน!” 10

ซยา่ ฉนุ อวีใจกระตกุ ทอดถอนใจเงียบๆ ดว้ ยความทกุ ข์ ตรมยิงนกั โยวซือหนา้ เครง่ ขรมึ “จินเซวียนลาํ บากแบบนีเจา้ ตอ้ ง ดแู ลใหด้ ี เรอื งอะไรกต็ ามใจนาง อยา่ ทาํ ใหโ้ มโห ไดย้ นิ หรอื เปลา่ ” ซยา่ ฉนุ อวีหนา้ เจือน “ขา้ กลา้ ทีไหนกนั ! ตอนนีในบา้ น นางใหญ่สดุ แลว้ แทบยกนางเทดิ ทนู เป็นพระโพธิสตั ว์ แลว้ ” จิตใจของโยวซือยามนีอยทู่ ีหลานในกายนาง ความ 11

ลาํ บากของบตุ รชายนางยอ่ มไมเ่ หน็ ในสายตา ถงึ เหน็ ก็ ทาํ เป็นไมเ่ หน็ ไมก่ ีเดือนเทา่ นนั ทนหน่อยก็ผา่ นไปได้ แลว้ “เจา้ รูก้ ด็ ี” โยวซือระบายยมิ “จรงิ สิ ไปกินขา้ วกนั ก่อน ฉนุ เฟิง หลงั กินขา้ วเจา้ รงั อยกู่ อ่ น แมม่ ีเรอื งจะคยุ ดว้ ย” ซยา่ ฉนุ อวีกินขา้ วสวยไปไมก่ ีคาํ การกินอาหารสาํ หรบั เขาเวลานีก็เพือทาํ ใหอ้ ิมทอ้ งเทา่ นนั ไมม่ ีขอ้ เรยี กรอ้ ง อะไรทงั นนั รบี กินรบี กลบั ไปหาเหยาเหยา ซยา่ ฉนุ เฟิงตามมารดาไป 12

โยวซือมองลกู ชายคนเลก็ ดว้ ยความจนใจตา่ งๆ นานา การแตง่ งานนนั ยกเลกิ ไปแลว้ ฉนุ เฟิงสดใสกวา่ เมือก่อน ไมน่ อ้ ย ทวา่ มกั ทาํ หนา้ เศรา้ อยเู่ รอื ย ทา่ ทางดเู หมือนคน สญู เสียเชน่ นนั ชวนใหค้ นกลดั กลมุ้ นกั “เฟิงเออ๋ ร์ เรอื งของเจา้ กบั เสยี วหยา่ แมร่ ูแ้ ลว้ เจา้ คดิ ทาํ อยา่ งไร หากเจา้ ชอบนางจรงิ ๆ แมจ่ ะยกนางขนึ มาเป็น อน”ุ โยวซือเอย่ ตามตรง ถงึ คอของเสยี วหยา่ ยงั รกั ษาไมห่ ายขาด แตก่ เ็ ปิดปาก พดู ไดแ้ ลว้ นบั ตงั แตฉ่ นุ เฟิงกลบั มา เสยี วหยา่ กด็ แู ลเขา อยา่ งตงั อกตงั ใจ พดู ตามตรง ทีเสยี วหยา่ เกิดเรอื งคราว นีก็เพราะฉนุ เฟิง นางผเู้ ป็นแมย่ อ่ มไมค่ ดั คา้ นทีเขาสอง คนจะอยดู่ ว้ ยกนั มีคนรูใ้ จคอยปลอบโยน ฉนุ เฟิงจะได้ 13

เดินออกจากความหมองหมน่ ไดเ้ สยี ที แตเ่ สยี วหยา่ ฐานะตาํ ตอ้ ย ไมค่ คู่ วรกบั ฐานะคณุ นายสามจวนโหว ฉนุ เฟิงคิดไมถ่ งึ วา่ ทา่ นแมจ่ งใจรงั เขาไวเ้ พือคยุ เรอื งนี พานใหต้ อบคาํ ถามกลบั ไปไมไ่ ดช้ วั ขณะ ในใจเขามีเสยี วหยา่ ทงั รูว้ า่ เสยี วหยา่ ก็มีใจใหเ้ ขา เขา ลอบสาบาน ชวั ชีวิตนีจะดแู ลเสยี วหยา่ ใหด้ ี แตต่ อนนี เขาไมม่ ีอารมณม์ าสนใจเรอื งชายหญิง หลวิ หลนี าํ เงามืด มาใหเ้ ขา ทาํ ใหเ้ ขาขยาดกลวั ความรกั “ทา่ นแม่ เรอื งนีคอ่ ยพดู กนั ภายหนา้ เถอะ” 14

โยวซือเอย่ วา่ “เจา้ รู้ แมไ่ มเ่ คยสนบั สนนุ ใหพ้ วกเจา้ มี หลายภรรยา อยา่ งพีรองกบั อาซอ้ รองเจา้ ในใจและสาย ตาตา่ งมีกนั และกนั รกั ใครก่ ลมเกลียว นีถงึ จะเป็นสามี ภรรยา พีชายเจา้ เคยคิดรบั อนุ แตเ่ ป็นเรอื งอลหมา่ นกนั ไปหมด” “แตผ่ อู้ ืนเคราะหร์ า้ ยเพราะเจา้ พวกเราไมอ่ าจไมด่ ดู าํ ดู ดี ปีนีนางอายสุ บิ แปดแลว้ ยกฐานะใหน้ าง ใหน างปรนนิบตั เิ จา้ ไดอ้ ยา่ งถกู ตอ้ งตามครรลอง แมเ่ องก็จะ ไดว้ างใจ เสียวหยา่ เดก็ คนนี แมร่ บั ได”้ ฉนุ เฟิงลาํ บากใจ “ทา่ นแม่ เรอื งนีลกู เคยคดิ แลว้ แตว่ า่ ขอใหค้ ิดอีกหน่อย” 15

โยวซือถอนใจ “เรอื งทีผา่ นไปแลว้ ก็ผา่ นไป เจา้ ไมอ่ าจ หมกอยแู่ ตใ่ นความมืดมิด ใตห้ ลา้ สตรที ีดีมีอีกมาก” ฉนุ เฟิงหนา้ เจือน “ลกู มไิ ดห้ ลบอยใู่ นความมืด ตอนนีลกู มีอิสระดีอยแู่ ลว้ ” โยวซือจอ้ งเขา “สรุปแลว้ เจา้ ไปคดิ ใหด้ ี อยากรบั อนไุ มม่ ี ปัญหา แตว่ า่ หากจะแตง่ ภรรยา ฐานะของเสยี วหยา่ เจา้ กร็ ู้ ครอบครวั เราเป็นตระกลู มีชือเสียง” ฉนุ เฟิงเงียบไป ทา่ นแมส่ ายตาเฉียบแหลม อา่ นใจเขาได้ ทะลปุ รุโปรง่ 16

..... ฉนุ อวีกลบั ถงึ หอ้ ง เหน็ เยียเจียเหยากินผลซงิ กค็ ดิ ถงึ คาํ พดู มารดา บอกวา่ ชอบของเปรยี วคือเดก็ ชาย กินเผด็ คือเดก็ หญิง ไมแ่ น่วา่ เหยาเหยาอาจจะทอ้ งลกู ชาย ซยา่ ฉนุ อวีหวั เราะเดินเขา้ ไปนงั ขา้ งนาง “เจา้ ชอบผลซงิ หรอื พรุง่ นีขา้ ซือใหอ้ ีก” เยียเจียเหยายน่ จมกู ดมดู ไมพ่ บกลนิ ผิดปกตถิ งึ วางใจ 17

“ไมใ่ ช่ชอบกิน แตก่ ินแลว้ ไมอ่ าเจียนตา่ งหาก” ก่อนจะ เอย่ เสยี งยนิ ดี “ตอนนีขา้ อยากกินเตา้ หเู้ หมน็ ” ซยา่ ฉนุ อวีชะงกั ไป “เตา้ หเู้ หมน็ ? เจา้ มนั ใจหรอื ” เยียเจียเหยาพยกั หนา้ “ในหวั จๆู่ ก็มีความคิดนี คดิ ถงึ เตา้ หเู้ หมน็ ขา้ กลบั ไมอ่ ยากอาเจียน ไมร่ ูท้ าํ ไม ขา้ รบั กลนิ มนั ได”้ ซยา่ ฉนุ อวีรบี ลกุ ขนึ “ขา้ จะไปซือเดียวนี ขา้ จาํ ไดว้ า่ ผา่ น อีกสองช่วงถนนมีรา้ นขายเตา้ หเู้ หมน็ ตอนนีนา่ จะยงั ไม่ เก็บรา้ น” 18

ถงึ ความอยากอาหารนีจะแปลกประหลาด อีกทงั เขาไม่ ชอบกลนิ มนั ทีสดุ ตา่ งบอกวา่ เตา้ หเู้ หมน็ กลนิ เหมน็ กิน แลว้ หอม เขาลองหลายครงั แลว้ กไ็ มอ่ าจรบั ได้ ซาํ ยงั เหมน็ จนสลบไป ของเหมน็ อยา่ งไรกย็ งั เหมน็ แตว่ า่ เมือเหยาเหยาอยากกิน เหมน็ แคไ่ หนกต็ อ้ งทน สวรรคท์ รงโปรด หลายวนั แลว้ ในทีสดุ ก็ไดย้ ินเหยา เหยาบอกวา่ อยากกิน ไมง่ า่ ยเลยจรงิ ๆ! ซยา่ ฉนุ อวีบอกวา่ ไปก็ไปทนั ที พลวิ กายไปอยา่ งรวดเรว็ ดจุ สายลม 19

เยียเจียเหยากินผลซงิ ตอ่ เหน็ พวกเฉียวซีกระตกุ มมุ ปาก แอบหวั เราะ “พวกเจา้ ขาํ อะไร” เฉียวซีไมก่ ลา้ หวั เราะเยาะรสนิยมแปลกประหลาดของ คณุ นายรอง ยมิ เอย่ วา่ “บา่ วคดิ วา่ คณุ ชายรองชา่ ง เอาใจใสต่ อ่ ทา่ นมาก ซือจือไมช่ อบเตา้ หเู้ หมน็ มากทีสดุ ไดก้ ลนิ กเ็ บือนหนา้ หนีทนั ที แตเ่ มือทา่ นอยากกิน ซือจือก็ รบี ไปซือทนั ที ทงั ไมค่ ิดจะใชค้ นไปซือดว้ ย” เยียเจียเหยาเบป้ าก คดิ ในใจ ลกู เขาอยากกิน เขาไมไ่ ป ซือไดห้ รอื 20

แตว่ า่ เจา้ เดก็ ในทอ้ งนีมีรสนิยมแปลกประหลาดนกั เชียว ของหอมๆ ไมช่ อบ ชอบของเหมน็ สมกบั เป็นเจา้ เดก็ หนา้ เหมน็ นกั --- *ผลซงิ คอื ผลแอพริคอต 21

บทที 406 เป็ นพอ่ คนไม่ใช่งา่ ย ซยา่ ฉนุ อวีรบี ไปถงึ รา้ นขายเตา้ หเู้ หมน็ เหน็ วา่ ตาเฒา่ กาํ ลงั เก็บรา้ น ซยา่ ฉนุ อวีไมส่ นใจกลนิ เหมน็ ไมท่ นั อดุ จมกู พงุ่ เขา้ ไป รอ้ นรนเอย่ วา่ “ทา่ นลงุ ขา้ ตอ้ งการซือ เตา้ หเู้ หมน็ ” ผเู้ ฒา่ คลยี มิ กวา้ ง “นายทา่ น ทา่ นมาไมไ่ ดจ้ งั หวะนกั เตา้ หเู้ หมน็ วนั นีขายหมดแลว้ ” ซยา่ ฉนุ อวีตะลงึ ขายหมดแลว้ แลว้ เหยาเหยาจะทาํ 1

อยา่ งไร ไมย่ ากเลยกวา่ จะอยากกินอะไร ถงึ กบั ขายหมด แลว้ ซยา่ ฉนุ อวีเกิดโทสะ จบั ตาเฒา่ เขยา่ ไปมา “ทาํ ไมเจา้ ถงึ ขายหมดแลว้ ! ทาํ ไมเจา้ ถงึ ขายหมดแลว้ ! นีเป็นครงั แรก ในชีวติ ทีขา้ ซือเตา้ หเู้ หมน็ ทาํ ไมเจา้ ถงึ ขายหมดแลว้ เลา่ !” เหยาเหยาจะทาํ อยา่ งไร ลกู ชายเขาจะทาํ อยา่ งไร ลกู ชายทีนา่ สงสารของเขาทนหวิ มาหลายวนั แลว้ ... ตาเฒา่ มองลกู คา้ ทีแตกตืนผนู้ ีอยา่ งตกใจ มารดามนั เถอะ! ขา้ ยงั ดีใจกบั การคา้ วนั นีเลย ในทีสดุ กไ็ ดเ้ กบ็ 2

รา้ นกลบั บา้ นไว ใครใชใ้ หท้ า่ นมาไมถ่ กู เวลาเลา่ ! “ทา่ นลองหาดู อาจจะมีหลงอยกู่ ไ็ ด”้ ซยา่ ฉนุ อวียงั ไม่ ยอมถอดใจ ปลอ่ ยตาเฒา่ ใหไ้ ปรอื ของดู “นายทา่ น หมดแลว้ จรงิ ๆ ไมอ่ ยา่ งนนั ทา่ นลองหารา้ นอืน ด”ู ตาเฒา่ เอย่ ดว้ ยความเหน็ ใจ ซยา่ ฉนุ อวีเปิดฝาหมอ้ เปิดตะกรา้ จนหมดสนิ หลงเหลอื เพียงกลนิ เหมน็ แมแ้ ตเ่ ศษเตา้ หยู้ งั ไมห่ ลงเหลอื ใหเ้ หน็ เขาจงึ เอย่ อยา่ งหงดุ หงิดวา่ “ยงั มีทีไหนขายอีก” ตาเฒา่ ตอบวา่ “เหมือนฝังเหนือจะมีรา้ นหนงึ แตว่ า่ หาก 3

ไมร่ บี ไปตอนนีเกรงวา่ จะปิดรา้ นแลว้ ” ซยา่ ฉนุ อวีจอ้ งเขาอยา่ งกลดั กลมุ้ “เจา้ พดู แบบนีไมเ่ ทา่ กบั พดู เปลา่ หรอื ไง สรุปแลว้ ขา้ ตอ้ งการเตา้ หเู้ หมน็ ! เจา้ หาวิธีมา ไมอ่ ยา่ งนนั ขา้ จะไมไ่ ปไหนทงั นนั !” ตาเฒา่ ตะลงึ ไปแลว้ เคยพบพวกไรเ้ หตผุ ลมาเยอะ แตไ่ ม่ เคยพบคนทีไมไ่ ดก้ ินเตา้ หเู้ หมน็ แลว้ ไรเ้ หตผุ ลมาก่อน ยคุ สมยั นีคนประเภทไหนกม็ ีทงั นนั ! กด็ ี ทา่ นไมไ่ ปก็อยนู่ ีเถอะ แตข่ า้ ตอ้ งไปก่อนแลว้ ตาเฒา่ ยมิ ขม “นายทา่ น เตา้ หขู้ ายหมดแลว้ ทา่ นจะให้ 4

ขา้ ไปเอามาจากไหนเลา่ เอาอยา่ งนีพรุง่ นีทา่ นคอ่ ยมา ใหม่ ขา้ จะเก็บไวใ้ ห”้ “ไมไ่ ด!้ ขา้ ตอ้ งการวนั นี” ซยา่ ฉนุ อวีวางอาํ นาจ ไมม่ ี เตา้ หเู้ หมน็ เขายอ่ มไมม่ ีอะไรกลบั ไปรายงาน พดู ไป ซยา่ ฉนุ อวีนงั ลงบนตะกรา้ ไมใ่ สใ่ จวา่ เหมน็ ไม่ เหมน็ อีก ตาเฒา่ ไมร่ ูจ้ ะทาํ อยา่ งไร คณุ ชายเช่นนีหาเรอื งไมไ่ ด้ จงึ เอย่ วา่ “หรอื วา่ ทา่ นตามขา้ กลบั บา้ นไปเอาเตา้ หเู้ หมน็ ทีบา้ นยงั เหลืออยบู่ า้ ง แตว่ า่ ทางไกลหน่อย” 5

ซยา่ ฉนุ อวีทะลงึ ตวั ลกุ ขนึ ทนั ที “ยงั รออะไรอีก รบี ไป เรว็ ! ” “ใหข้ า้ เก็บรา้ นก่อน” “รา้ นเน่าๆ นีอยา่ สนใจเลย ทงิ ไวก้ ็ไมม่ ีคนเอาหรอก” ซยา่ ฉนุ อวีโยนเงินกอ้ นออกไป “เตา้ หเู้ หมน็ รา้ นเจา้ ขา้ เหมาหมด ถา้ เงินไมพ่ อยงั มีใหอ้ ีก” ตาเฒา่ ตะลงึ พรงึ เพรดิ มองเงินกอ้ นในมือ สวรรค!์ ชวั ชีวิตนีไมเ่ คยเหน็ เงินกอ้ นหนกั ขนาดนีมาก่อนเลย อยา่ ง นอ้ งตอ้ งมีหา้ ตาํ ลงึ กระมงั ... 6

เตา้ หเู้ หมน็ กอ้ นหนงึ เป็นเงินหนงึ เหรยี ญทองแดง วนั หนงึ ขายเตา้ หไู้ ดส้ ามสีรอ้ ยก่อนก็ดีแลว้ เงินหนงึ ตาํ ลงึ เทา่ กบั พนั เหรยี ญทองแดง นีกเ็ ทา่ กบั เงินหา้ พนั เหรยี ญทองแดง เชียวนะ... “เรว็ เขา้ ขา้ ตอ้ งการดว่ น” ซยา่ ฉนุ อวีลากตาเฒา่ เดินไว ราวกบั เหาะ ตาเฒา่ ยงั ตกอยใู่ นหว้ งแหง่ ความยินดีเหมือนมีขนมเปี ยะรว่ งมาจากสวรรค์ เดินตามเขาอยา่ งมนึ งงไปสองสาม กา้ ว ถงึ คิดไดว้ า่ “นี...นายทา่ น บา้ นขา้ ไปทางนี” ไปผดิ ทางแลว้ 7

ไกลออกไป เฮอ่ เหลยี นจิงกบั องคห์ ญิงนา่ ยา่ ขีมา้ ผา่ นมา มองเหน็ ซยา่ ฉนุ อวีลากตาเฒา่ ผหู้ นงึ อยไู่ กลๆ เดินอยา่ ง วอ่ งไว “นีพีฉนุ อวีกาํ ลงั ทาํ อะไร ตาเฒา่ นนั เป็นใคร” เฮเ่ อหลี ยนจิงสงสยั นา่ ยา่ เป็นคนตรงไปตรงมา “ไปดกู นั ” คนทงั สองไสมา้ เขา้ ไป “พีฉนุ อวี ทา่ นจะไปไหน ขา้ กบั อาซอ้ ใหญ่กาํ ลงั จะไป 8

บา้ นทา่ นพอดีเลย” เฮเ่ อหลยี นจิงเอย่ ซยา่ ฉนุ อวีเหน็ มา้ ของเฮอ่ เหลียนจิง ในใจก็ยินดี “รบี ลง มาเรว็ !” ในใจคดิ วา่ ‘เสยี วจิงมาไดถ้ กู เวลานกั นีเรยี กวา่ อยากกิน ขา้ วก็มีคนยืนตะเกียบให้ อยากนอนก็มีคนยืนหมอนให้ เขาหลงคิดวา่ ออกมากซ็ ือเตา้ หเู้ หมน็ เลย ทงั ไมไ่ กลนกั จงึ ไมข่ ีเจา้ ดาํ ออกมา’ เฮ่อเหลียนจิงไมร่ ูค้ วาม ลงจากมา้ ซยา่ ฉนุ อวีลากตาเฒา่ เปิดทางออก “เสยี วจิง มา้ เจา้ ขา้ 9

ขอยืมกอ่ นแลว้ เจา้ เดนิ ไปจวนขา้ แลว้ กนั อยา่ งไรก็ไม่ ไกลนกั ” พดู ไปตวั เขากก็ ระโดดขนึ มา้ ทงั ยงั ดงึ ตาเฒา่ ขนึ ไป สอง เทา้ หนีบ ตวดั แสล้ งไปทีหนงึ ก็ทะยานตวั ออกไป ตาเฒา่ ผนู้ ่าสงสารชวั ชีวิตไมเ่ คยขีมา้ ทาํ เอาตกอกตกใจ เฮอ่ เหลียนจิงกบั น่ายา่ มองหนา้ กนั ในใจรูส้ กึ แปลกพิกล หรอื วา่ พีฉนุ อวีปฏิบตั ภิ ารกิจอีกแลว้ อีกทงั ยงั เป็นเรอื ง เรง่ ดว่ นมากเสยี ดว้ ย สองคนคิดไมอ่ อก น่ายา่ ลงจากมา้ จงู มา้ เดนิ คกู่ บั เฮอ่ 10

เหลยี นจิงมงุ่ หนา้ ไปจวนโหว วนั นีนา่ ยา่ ตอ้ งมาใหไ้ ดก้ เ็ พราะเรอื งรา้ นอาหารตะวนั ตก ซยา่ ฉนุ อวีบอกเยียเจียเหยาไปหยางโจวแลว้ ไฉนนางถงึ ไดไ้ ปหยางโจวในช่วงเวลาสาํ คญั อยา่ งนีเลา่ ทงั ไม่ บอกวา่ จะกลบั มาเมือไหร่ ชวนใหค้ นกลมุ้ ใจนกั หลาย วนั นีนางเบือจนจะขนึ ราอยแู่ ลว้ จงึ ตงั ใจมาถามดวู า่ เยีย จินเซวียนกลบั มาจินหลงิ เมือไหร่ คิดไมถ่ งึ วา่ ทนั ทีทีพบหนา้ ยงั ไมท่ นั คยุ กนั ไดถ้ งึ สอง ประโยค คนก็ยดึ มา้ เสยี วจิงไป สองคนไปถงึ จวน บา่ วกพ็ าพวกเขาไปหาฮหู ยินทนั ที 11

เมือถามหาคณุ นายรอง บา่ วกบ็ อกวา่ ไมอ่ ยู่ โยวซือพดู คยุ กบั ฉนุ เฟิงจบพอดี เขากาํ ลงั จะถอยออกไป กไ็ ดย้ ินวา่ เสยี วจิงกบั น่ายา่ มาแลว้ โยวซือรบี สงั วา่ “หา้ มพดู ออกไปเดด็ ขาด” ฉนุ เฟิงพยกั หนา้ สถารการณข์ องอาซอ้ รองไมอ่ าจแพรง่ พราย ทกุ คนทกั ทายกนั เป็นพธิ ี นงั ดืมชา นา่ ยา่ เปิดประเดน็ ขนึ วา่ “วนั นีมารบกวน อยากถามวา่ จินเซวียนกลบั มาเมือ 12

ไหร”่ โยวซือยิมตอบ “อีกหลายวนั พอ่ ของจินเซวียนจะแตง่ งาน นางกลบั ไปช่วยงาน ไมไ่ ดบ้ อกวา่ จะกลบั มาเมือ ไหร”่ เสยี วจิงรูส้ กึ วา่ เรอื งนีไมถ่ กู ตอ้ ง พีฉนุ อวีเหน็ เหยาเหยา สาํ คญั ทีสดุ จะวางใจใหเ้ หยาเหยาไปหยางโจวคนเดียว ไดอ้ ยา่ งไร อีกอยา่ งพอ่ ตาแตง่ งานนบั เป็นเรอื งใหญ่ ฉนุ อ วีเป็นลกู เขยคนโต จะไมไ่ ปชว่ ยเหลอื ไดอ้ ยา่ งไร หรอื พีฉุ นอวีทะเลาะกบั เหยาเหยา เหยาเหยาโมโหหนีกลบั บา้ น แมห่ รอื เปลา่ 13

“อยา่ งนนั ทา่ นพอ่ นางมีงานมงคลเมือไหร่ เสยี วจิงหรอื วา่ พวกเราไปหยางโจวกนั ดีหรอื ไม!่ ไดย้ ินวา่ ทะเลสาบซี หทู ีหยางโจวทวิ ทศั นส์ วยมาก!” น่ายา่ หาใชส่ ตรที ีอยกู่ บั เหยา้ เฝา้ กบั เรอื นไมอ่ อกไปไหน นางเป็นแมท่ พั หญิงแข็ง แกรง่ ทีทอ่ งไปทวั ทงุ่ หญา้ หยางโจวหา่ งออกไปแคน่ ี ยงั ไมใ่ ช่เรอื งทีจะไปกไ็ ปไดเ้ ลยอีกหรอื อยา่ งไรเสยี นางก็ วา่ งจะแย่ โยวซือตะลงึ นา่ ยา่ เดนิ ทางไปแบบนีจะไมค่ วามแตกหรอื ไร เสยี วจิงกาํ ลงั จะเอย่ ปาก ฉนุ เฟิงเอย่ วา่ “พวกเจา้ ไมล่ อง ไปถามพีชายขา้ ดู เหมือนพีรองกจ็ ะไป ไมส่ ไู้ ปดว้ ยกนั เลย” 14

โยวซือถลงึ ตาใสล่ กู ชาย บน่ วา่ ฉนุ เฟิงไมร่ ูจ้ กั พดู จา เขา เอย่ ไปเชน่ นี พีรองเขาจะทาํ อยา่ งไร หรอื ตอ้ งไปหยาง โจวกบั พวกเขาจรงิ ๆ ปัญหาก็คือไปถงึ หยางโจวกไ็ มพ่ บ คน ฉนุ เฟิงยมิ ใหม้ ารดาสบายใจ อยา่ งไรเสยี พีรองก็ตอ้ งไป แสดงความยินดีกบั พอ่ ตาทีหยางโจวอยแู่ ลว้ ถงึ เวลานนั กบ็ อกวา่ อาซอ้ กลบั มากอ่ น คลาดกนั แลว้ รอพวกเขา กลบั ถงึ จินหลงิ กบ็ อกวา่ อาซอ้ รองไดย้ ินวา่ พวกเขาไป หยางโจวจงึ รบี ตามไป กค็ ลาดกนั อีกครงั อยา่ งไรการ คลาดกนั ครงั นีก็ยืดเวลาไปไดอ้ ีกเกือบสามเดือน ถงึ เวลา นนั กไ็ มต่ อ้ งปิดบงั เรอื งอาซอ้ รองตงั ครรภอ์ ีกตอ่ ไป 15

เสยี วจิงมนุ่ ควิ “ตอนขา้ มาพบพีฉนุ อวี ทา่ ทางเหมือนไฟ ลนกน้ ไมร่ ูไ้ ปไหน ทงั ยงั ขีมา้ ขา้ ไปดว้ ย” ออ้ ...โยวซือกบั ฉนุ เฟิงชะงกั ไป ฉนุ อวีไมอ่ ยบู่ า้ นกบั จินเซ วียน ออกไปขา้ งนอกทาํ ไม เดิมทีโยวซือคิดจะไลค่ นไปไวหนอ่ ย คราวนีไดแ้ ตน่ งั คยุ เป็นเพือนพวกเขา รอฉนุ อวีกลบั มา ..... เยียเจียเหยารอไมไ่ หวอีก นบั ตงั แตต่ งั ครรภ์ อารมณก์ ข็ นึ ลงไดง้ ่าย 16

แคส่ องชว่ งถนนไมใ่ ช่หรอื อยา่ งไร คลานกลบั มายงั ไม่ นานขนาดนีเลย เฉียวซีเอย่ “หรอื ใหซ้ ง่ ชีไปดเู จา้ คะ” “ดอู ะไร กแ็ คไ่ ปซือเตา้ หเู้ หมน็ ไมใ่ ช่หรอื คนจะหายไปได้ อยา่ งไร” เยียเจียเหยาไมส่ บอารมณ์ มารดามนั เถอะ นางอยากกินอะไรสกั อยา่ งไมง่ า่ ยเลย ไมไ่ ดก้ ินเหมือนมี กรงเลบ็ นบั รอ้ ยขว่ นใจเกินรบั ไหว รอตอ่ ไปไมไ่ หวแลว้ ซยา่ ฉนุ อวีถือเตา้ หเู้ หมน็ รอ้ นๆ ทะยานกลบั บา้ น มาถงึ หนา้ ประตู ทงิ มา้ ไมส่ นใจอีก สาวเทา้ ยาวเขา้ ไปยงั เรอื น 17

รอง ขณะทีเดินผา่ นเรอื นหลกั เหน็ ฉนุ เฟิงเดนิ ออกมากบั เสยี ว จิงและน่ายา่ ซยา่ ฉนุ อวีชะงกั ฝีเทา้ ออ้ ! เขาลืมสองคนนีไปแลว้ ซยา่ ฉนุ เฟิงสมองไว ยมิ เอย่ วา่ “พีรอง ทา่ นกลบั มาพอดี พวกเสยี วจิงรอทา่ นไมไ่ หว กาํ ลงั จะไปแลว้ ” “อา๋ จะไปแลว้ อยา่ งนนั เจา้ กลบั ไปกอ่ น ขา้ ยงั มีธรุ ะ ไม่ สง่ แลว้ ฉนุ เฟิง เจา้ ไปสง่ หนอ่ ย” ซยา่ ฉนุ อวีคลยี มิ อยาก ไลค่ นไปใจจะขาด 18

เสยี วจิงกลอกตา มีคนพดู จาแบบนีดว้ ยหรอื เหมือนกบั อยากไลค่ นไปก็ไมป่ าน “เดิมกก็ าํ ลงั จะกลบั แลว้ แตเ่ มือทา่ นกลบั มาแลว้ อยา่ ง นนั กย็ งั ไมไ่ ป ชว่ งนีพบทา่ นไดย้ ากมาก อีกทงั น่ายา่ มา เป็นแขกบา้ นทา่ นครงั แรก” เสยี วจิงเดนิ เนิบๆ เขา้ ไป ซยา่ ฉนุ อวียมิ แข็งคา้ ง ทาํ ไมไมไ่ ปแลว้ เลา่ ! ฉนุ เฟิงรบี เอย่ “ไมส่ ไู้ ปนงั เลน่ ทีเรอื นขา้ เถอะ ขา้ มีสรุ า เหมยจือชนั ดีไหหนงึ พอดี” 19

ซยา่ ฉนุ อวีคลอ้ ยตาม “พวกเจา้ ไปก่อน เดียวขา้ เปลยี น ชดุ แลว้ ตามไป” ใจคดิ วา่ ‘ยงั ดีทีนอ้ งสามมีไหวพรบิ ไมอ่ ยา่ งนนั หากเสยี ว จิงดงึ ดนั ไปเรอื นเขาก็คงปิดบงั ไมไ่ ดอ้ ีก’ เสยี วจิงรูเ้ รอื งกเ็ ทา่ กบั องคห์ ญิงนา่ ยา่ กบั เหลา่ จจู่ งรูเ้ รอื ง พวกเขาสองคนรู้ ฮองเฮาก็รู้ จากนนั ใครๆ พากนั รูเ้ รอื ง ก็ ไมม่ ีคืนวนั สงบสขุ อีกแลว้ น่ายา่ ยน่ จมกู ดม ทาํ สหี นา้ ปวดใจ ปิดจมกู เอย่ วา่ “นีมนั อะไรกนั เหมน็ ขนาดนี” 20

เสยี วจิงดมดู ทา่ ทางราวกบั สนุ ขั ดมไปจนถงึ หนา้ ฉนุ อวี ถามอยา่ งแปลกใจ “พีฉนุ อวีทา่ นตกถงั อจุ จาระหรอื อยา่ งไร เหมน็ ขนาดนี” ซยา่ ฉนุ อวีหนา้ คลาํ งาํ งอ เจา้ สติ กถงั อจุ จาระ นีมนั ของ กินเหยาเหยานะ! “อี! ไมถ่ กู ทาํ ไมกลนิ เหมือนเตา้ หเู้ หมน็ ” เสยี วจิงพดู เอง เออเอง ซยา่ ฉนุ อวีกอดเตา้ หเู้ หมน็ แนน่ กลดั กลมุ้ หากยงั ยืดเยือ ตอ่ ไป เตา้ หกู้ ็เยน็ หมดพอดี 21

ฉนุ อวีมองถงุ กระดาษทีเขากอดไวใ้ นอก พลางเอย่ วา่ “นี ไมใ่ ช่เตา้ หเู้ หมน็ หรอื ไร พีฉนุ อวี ขา้ จาํ ไดว้ า่ ทา่ นเกลยี ด ของพวกนีเขา้ กระดกู !” ซยา่ ฉนุ อวีถอนหายใจ ใช่ เกลียดเขา้ กระดกู เป็นขา้ มนั ง่ายนกั หรอื ไง เป็นพอ่ คนไมง่ า่ ยเลยจรงิ ๆ! ฉนุ เฟิงมมุ ปากกระตกุ นนั ...คงไมใ่ ช่ของทีอาซอ้ รองอ ยากกินหรอกนะ! อาซอ้ รองไดก้ ลนิ หอมไมไ่ ด้ ทวา่ อยาก กินเตา้ หเู้ หมน็ เจา้ หลานทียงั ไมเ่ กิดของเขารสนิยม แปลกเหลอื เกิน! 22

บทที 407 ทาํ ไมตอ้ งบอกว่าหนึงร้อยชนิ “เตา้ หเู้ หมน็ คืออะไร กินไดห้ รอื เปลา่ ” น่ายา่ แปลกใจ ซี เหมงิ ของนางไมม่ ีของสงิ นี เสยี วจิงชอบกินมาก แตเ่ พียงเพราะเจา้ สงิ นีเหมน็ มาก เกินไป ตามปกติแลว้ บรรดาคณุ ชายทงั หลายไมก่ ิน หาก จะกินกแ็ อบกินเงียบๆ เป็นการสว่ นตวั พีฉนุ อวีเป็นคนที เคยไดก้ ลนิ เหมน็ นีแลว้ อาเจียนออกมา จๆู่ วิงไปซือเตา้ หู้ เหมน็ ทาํ ไม ทงั ยงั ทาํ ทา่ เหมือนกลวั คนแยง่ ไปอีก อยา่ งนี ไมใ่ ชเ่ รอื งแปลกหรอื 1

“เตา้ หเู้ หมน็ เป็นของกินเลน่ อยา่ งหนงึ กลนิ เหมน็ แตก่ ิน เขา้ ไปแลว้ หอม ขอเพียงเจา้ ไดช้ ิมคาํ หนงึ รบั รองวา่ เจา้ จะชอบมนั ทวา่ ปกติคนไมก่ ลา้ ลอง มองแลว้ กถ็ อยหนี” เสยี วจิงยมิ อธิบาย “เอ.๋ ..อยา่ งนนั ขา้ ก็อยากลองชิมดบู า้ ง” น่ายา่ เป็นคนใจ กลา้ พอไดฟ้ ังวา่ เป็นของกินทีทา้ ทายชนิดหนงึ กย็ ินดีเป็น อยา่ งมาก ซยา่ ฉนุ อวีปฏิเสธโดยไมค่ ดิ “ไมไ่ ด”้ น่ายา่ กระอกั กระอว่ น คิดไมถ่ งึ วา่ ฉนุ อวีจะปฏิเสธอยา่ ง 2

ตรงไปตรงมา ไมไ่ วห้ นา้ กนั เลย “พีฉนุ อวี ทา่ นงกเกินไปแลว้ ! กแ็ คเ่ ตา้ หเู้ หมน็ ไมก่ ีกอ้ นไม่ ใชห่ รอื ไง” เสยี วจิงยงิ รูว้ า่ ภายในตอ้ งมีปัญหา ฉนุ อวีหาใช่คนใจแคบ ตอ่ ใหเ้ ป็นสมบตั ิลาํ คา่ หายาก ขอ เพียงนา่ ยา่ เอย่ ปากเขากใ็ หไ้ ด้ เตา้ หเู้ หมน็ ไมก่ ีกอ้ นกลบั เสียไปไมไ่ ด้ ไมต่ อ้ งสงสยั เลยวา่ ทีพีฉนุ อวีรบี รอ้ นไปซือ เตา้ หเู้ หมน็ ยงั มีใครทาํ ใหพ้ ีฉนุ อวีรบี ไปซือเตา้ หเู้ หมน็ อยา่ งกบั ไปช่วยดบั เพลงิ ได้ มีใครสามารถทาํ ใหพ้ ีฉนุ อวี เหน็ เตา้ หเู้ หมน็ เป็นสมบตั ลิ าํ คา่ ไดอ้ ีก นอกจากเหยาเหยา ก็ไมม่ ีใครอืน 3

ฉนุ เฟิงลบู จมกู มองพีรองอยา่ งเหน็ ใจ “พีรอง บอกไป เถอะ ปิดไมม่ ดิ แลว้ ” ซยา่ ฉนุ อวีเสียงขนุ่ “พีเหยาเหยาของเจา้ จะกิน นางมี ข่าวดีแลว้ กินอะไรไมล่ งทงั นนั ไมง่ ่ายเลยกวา่ นางจะ อยากกินเตา้ หเู้ หมน็ ” เสยี วจิงกบั นา่ ยา่ อา้ ปากตาคา้ ง องึ ไปครูห่ นงึ คอ่ ยไดส้ ติ สองคนประสานเสียงถาม “พีเหยาเหยามีแลว้ หรอื !” “จินเซวียนตงั ครรภแ์ ลว้ หรอื ” 4

“พวกเจา้ อยา่ ไดพ้ ดู ออกไปเชียว ตอนนีนางแพท้ อ้ งหนกั มาก กลนิ อะไรกด็ มไมไ่ ด้ ไมไ่ ดก้ ินอะไรมาหลายวนั แลว้ กลืนนาํ ลายประทงั ชีวติ เทา่ นนั ” ซยา่ ฉนุ อวีเลา่ เสยี วจิงยนิ ดีจนอยไู่ มส่ ขุ “ไอห้ ยา ขา้ จะเป็นนา้ ใหญ่แลว้ ดีจรงิ เรอื งนี...นีมนั เรอื งมงคลใหญ่! ขา้ ตอ้ งรบี ไปแสดง ความยินดีกบั นาง” น่ายา่ พยกั หนา้ “ทีแทน้ างแพท้ อ้ งหลบอยบู่ า้ น ขา้ เกือบ วิงไปหานางทีหยางโจวแลว้ ” ซยา่ ฉนุ อวีกางเทา้ กวา้ งขวางทางเสยี วจิงไว้ “อยากแสดง ความยินดี เจา้ ตอ้ งอาบนาํ เปลยี นเสือผา้ ก่อนคอ่ ยมา 5

กลนิ อะไรในรา่ งก็หา้ มมีเลย เสือผา้ ทีอบกลนิ หอมก็หา้ ม ใส่ รวมถงึ อาหารทีมีกินกห็ า้ ม ตอนนีจมกู นางไวมาก ได้ กลนิ อะไรกเ็ วียนหวั หนา้ มืดตาลายอาเจียน เสยี วจิงตกใจ “มีเรอื งแบบนีดว้ ย” ซยา่ ฉนุ อวีเอย่ เสยี งขืน “เจา้ ไมเ่ หน็ วา่ ขา้ ผอมไปบา้ งหรอื วนั ๆ กินแตผ่ กั เตา้ หกู้ บั ขา้ วสวย แมแ้ ตเ่ นือขา้ กไ็ มไ่ ดก้ ิน เจา้ วา่ อยา่ งไรเลา่ ” ฉนุ เฟิงเป็นพยานใหพ้ ีรอง “จรงิ บา้ นเราตอนนีไมม่ ีใคร กลา้ ใชก้ าํ ยาน แมแ้ ตช่ าดกบั แปง้ กไ็ มอ่ าจใช้ ถงึ ไดป้ ิดบงั พวกเจา้ คิดวา่ รออาซอ้ รองไมแ่ พท้ อ้ งมากแลว้ คอ่ ยบอก 6

ทกุ คน” น่ายา่ ไดฟ้ ังวา่ แมแ้ ตช่ าดกบั แปง้ กไ็ มอ่ าจใชไ้ ด้ กล็ บู หนา้ โดยไมร่ ูต้ วั ทงั ยงั ดมกลนิ หอมบนกายตนแลว้ กลา่ ว “อยา่ งนนั ก็ชา่ งเถอะ พรุง่ นีขา้ คอ่ ยมาเยียมนาง” อยา่ งไรกพ็ ดู ออกไปแลว้ ฉนุ อวีจงึ ไมเ่ กรงใจอีก “ขา้ เอา ของกินไปสง่ เหยาเหยาก่อน ไมเ่ ช่นนนั เยน็ แลว้ จะไม่ อรอ่ ย นา่ สงสารจะแยแ่ ลว้ ไมไ่ ดก้ ินอะไรจรงิ จงั มาตงั สบิ กวา่ วนั ...” เดินไปสองกา้ วกห็ นั กลบั มากาํ ชบั เสยี งหนกั แนน่ วา่ “จาํ ไว้ หา้ มพดู ออกไปเดด็ ขาด ไมเ่ ช่นนนั คนนนู้ คนนีมาหา 7

เจา้ มารบั มือใหด้ ว้ ย” เสยี วจิงหวั เราะรา่ พยกั หนา้ “เขา้ ใจแลว้ ไมพ่ ดู ออกไป แน่” ดีเหลือเกิน ในทีสดุ เหยาเหยากต็ งั ครรภ์ กินยาตงั มาก มายแบบนนั ทกุ คนเฝา้ รออยนู่ มนาน เหลา่ จจู่ งสวดมนต์ หนา้ พระโพธิสตั วใ์ หน้ างทกุ วนั คราวนีไดส้ มหวงั ดงั ใจ เสียที หากเหลา่ จจู่ งรูข้ ่าวดีนีจะตอ้ งดีใจจนอา้ ปากไมห่ บุ แน่ แตว่ า่ เพือใหเ้ หยาเหยาพกั ผอ่ น ปิดบงั ไวก้ อ่ นจะดีกวา่ ! 8

เยียเจียเหยาเอนกายอยบู่ นตงั ไรเ้ รยี วแรง เงียหตู งั ใจฟัง เสยี งความคลนื ไหวภายนอก กลนื นาํ ลายอยา่ งกลนั ไม่ อยู่ เจา้ คนนีนีไปถงึ ไหนกนั แน่ ลกู ชายเจา้ จะหวิ ตายแลว้ รูห้ รอื ไม่ เฉียวซียืนชะเงอ้ หาอยหู่ นา้ ประตู เฝา้ คอยใหซ้ ือจือกลบั มาโดยไว “เหยาเหยา เหยาเหยา...” จ่ๆู ดา้ นนอกก็มีเสียงของซยา่ ฉนุ อวีดงั ขนึ เฉียวซีเอย่ เสียงดีใจ “ซือจือ ทา่ นกลบั มาเสียที” 9

“รอจะแยแ่ ลว้ สนิ ะ เรว็ เขา้ ยงั รอ้ นอยเู่ ลย! ” ซยา่ ฉนุ อวีรบี สง่ เตา้ หเู้ หมน็ ใหเ้ ฉียวซี เฉียวซีประคองไปถงึ หนา้ คณุ นายรอง เยียเจียเหยาบน่ “ไฉนทา่ นถงึ ไดไ้ ปนานเยียงนี” ซยา่ ฉนุ อวีปาดเหงือ ครงึ หนงึ คือรบี เดนิ ทางกลบั มา อีก ครงึ หนงึ กถ็ กู เสียวจิงทาํ ใหแ้ ตกตืน “ไปไมไ่ ดจ้ งั หวะ เตา้ หเู้ หมน็ ของตาเฒา่ ขายหมดแลว้ ขา้ ไปเอาทีบา้ นเขา เพงิ ทอดเสรจ็ ใหมๆ่ โชคดีทีไดม้ า้ เสยี ว 10

จิง ไมอ่ ยา่ งนนั ตอนนีคงยงั กลบั มาไมถ่ งึ ” ทีแทก้ เ็ ป็นเชน่ นี เยียเจียเหยาจิตใจผอ่ นคลายลง ไมใ่ ชฉ่ ุ นอวีชกั ชา้ แตเ่ ตา้ หเู้ หมน็ ขายหมดแลว้ เมือกระดาษหอ่ เปิดออก กลนิ เฉพาะของเตา้ หเู้ หมน็ ลอย ฟงุ้ กระจายออกมา เยียเจียเหยาสดู ลมหายใจลกึ หอม จงั เลย... สบิ กวา่ วนั นี เป็นครงั แรกทีเกิดความรูส้ กึ อยากอาหาร “เอามาใหข้ า้ เรว็ เขา้ ...” เยียเจียเหยาเรง่ เรา้ อยา่ งรอไมไ่ ด้ อีก 11

เฉียวซีวางลงบนจาน ยืนตะเกียบให้ เยียเจียเหยาคีบเตา้ หชู้ ินหนงึ เขา้ ปาก รูส้ กึ ถงึ เปลือก นอกกรอบ เนือในออ่ นนมุ่ กลนิ หอมฟงุ้ รสชาตดิ ีมาก เป็นรสชาตทิ ีดีทีสดุ ในโลกมนษุ ยเ์ ลย! ซยา่ ฉนุ อวีกบั เฉียวซีมองคณุ นายรองดว้ ยความตืนเตน้ เตรยี มกระโถนรอรบั อาเจียนนาง ใครจะรู้ เยียเจียเหยากินชินแลว้ ชินเลา่ กินอยา่ งสบาย อารมณท์ ีสดุ 12

ซยา่ ฉนุ อวีคลายใจลงไดเ้ สยี ที เป็นครงั แรกทีเหน็ เหยา เหยากินอาหารแลว้ ทาํ ใหเ้ ขากลนั นาํ ตาไมใ่ หไ้ หลออกมา ไมไ่ ด้ ไมง่ ่ายเลยจรงิ เชียว! หลายวนั นีเหยาเหยากินไมล่ ง นอนไมห่ ลบั ขยบั นิด หน่อยก็อาเจียน หวั ใจของเขาเจ็บปวดมาก! แทบอยาก รบั ความลาํ บากแทนนาง แตเ่ ขาทาํ แทนไมไ่ ด้ ความรูส้ กึ รอ้ นรนและจนปัญญาสามารถเคียวกราํ คนเป็นๆ ให้ คลมุ้ คลงั ได้ เขาถงึ ขนั คิดวา่ หากเป็นอยา่ งนีไปตลอด เดก็ คนนีไมเ่ อา กไ็ ด้ 13

“เหยาเหยา อรอ่ ยไหม” ซยา่ ฉนุ อวีถามดว้ ยความระวงั เยียเจียเหยากินไปพลางพยกั หนา้ ตอบเสียงออู้ ี “อรอ่ ย ขา้ ยงั อยากกินอีกเลย” ซยา่ ฉนุ อวีเอย่ ดีใจ “อยา่ งนนั กด็ ี ขา้ บอกตาเฒา่ ขาย เตา้ หเู้ หมน็ ไวแ้ ลว้ ทกุ วนั ใหเ้ ขาสง่ มาหนงึ รอ้ ยชิน” เยียเจียเหยาตาโต วนั ละหนงึ รอ้ ยชินหรอื เหน็ นางเป็น หมแู ลว้ หรอื ไร นางกินมากขนาดนนั ไดท้ ีไหน ในเวลานนั พลนั รูส้ กึ อิม กินไมล่ งอีก 14

เยียเจียเหยาผลกั ชามออกไปมองเขาอยา่ งคบั ขอ้ งใจ “ทาํ ไมทา่ นตอ้ งพดู วา่ หนงึ รอ้ ยชินดว้ ยเลา่ เพราะอะไร” ซยา่ ฉนุ อวีฉงน “เป็นอะไรไปแลว้ เจา้ อยากกินอะไรไมใ่ ช่ ง่าย ยอ่ มตอ้ งสงั มากไวก้ ่อนถงึ จะดี” เยียเจียเหยารอ้ งไหไ้ มอ่ อก “แตพ่ อขา้ ไดย้ ินคาํ วา่ หนงึ รอ้ ยชิน ก็ไมอ่ ยากกินแลว้ ” ซยา่ ฉนุ อวีอา้ ปากคา้ ง คน้ พบวา่ ตวั เองสญู เสียความ สามารถในการเจรจาไปแลว้ ไมร่ ูว้ า่ จะพดู อยา่ งไรถงึ จะดี สตรตี งั ครรภม์ ีรสนิยมแปลกประหลาดก็ช่างเถอะ ไฉน แมแ้ ตค่ าํ พดู ไมอ่ าจพดู เหลวไหล 15

แลว้ แบบนีจะใชช้ ีวิตอยา่ งไรเลา่ ! ซยา่ ฉนุ อวีรบี แกค้ าํ พดู “อยา่ งนนั ขา้ ใหเ้ ขาสง่ มาสบิ ชิน พอเป็นอยา่ งไร” “ไมเ่ อาแลว้ ขา้ ไมอ่ ยากกิน ไมอ่ ยากกินอีกแลว้ !” เยียเจีย เหยาสะอืน “ไมน่ ะ เจา้ ทาํ เสียวา่ ขา้ ไมไ่ ดพ้ ดู ไดห้ รอื ไม”่ “ไมไ่ ด้ ขา้ ไดย้ นิ แลว้ ลกู ทา่ นก็ไดย้ ินแลว้ เขาบอกไมก่ ิน แลว้ ” เยียเจียเหยานอนลงทีหมอนอยา่ งหมดแรง ลบู 16