ปรุงรสอลวนรัก 401-410

ทอ้ ง สองตามองขนึ ดา้ นบน โศกเศรา้ ไมม่ ีอะไรใหก้ ินอีก แลว้ ซยา่ ฉนุ อวีรอ้ นรนเหงือแตกพลกั อยากตบปากตวั เองนกั เชียว ทาํ ไมตอ้ งปากมากดว้ ย เฉียวซีกม็ องซือจือดว้ ยสายตาตาํ หนิ รายงานความชอบ ทาํ ไมกนั ทาํ รา้ ยจนคณุ นายรองกินไมล่ งแลว้ ทวา่ เตา้ หเู้ หมน็ นนั เปิดประตคู วามอยากอาหารของเยีย เจียเหยา ทงั ฟักดอง ผกั ดอง กะปิ เตา้ หรู้ า สรุปแลว้ ของ อะไรทีมีกลนิ แรงทงั หลาย โดยเฉพาะทเุ รยี นเป็นสงิ ทีเยีย เจียเหยาอยากกินทีสดุ น่าเสียดายทีไหวซง่ ไมม่ ี ทกุ คน 17

ไมเ่ คยไดย้ นิ ผลไมช้ นิดนี คดิ แลว้ ทาํ เยียเจียเหยานาํ ลาย สอ ทวา่ ไดแ้ ตอ่ ดใจไว้ สาํ หรบั รสนิยมแปลกประหลาดของเยียเจียเหยา ซยา่ ฉุ นอวีจนปัญญา ทกุ ครงั เหน็ นางกินอยา่ งออกรสออกชาติ ทงั ยงั เอย่ อยา่ งมีเหตผุ ลเสยี เตม็ ประดาวา่ ลกู ชาย ทา่ นอยากกิน เขาแทบอยากจะลากเจา้ เดก็ หนา้ เหมน็ นี ออกมาจากทอ้ งมารดา ตอ่ ยตีสกั ยกหนงึ เจา้ เดก็ หนา้ เหมน็ เคียวกราํ แมเ่ จา้ ยงั ไมพ่ อยงั มาเคียว กราํ ขา้ ดว้ ย แมเ่ จา้ ไมอ่ าเจียนแลว้ แตข่ า้ จะอาเจียน เจา้ เขา้ ใจหรอื ไม่ 18

โยวซือเองกก็ งั วล ทกุ วนั กินแตข่ องพวกนนั ไมม่ ีประโยชน์ ยงั ไมเ่ คยเหน็ สตรตี งั ครรภค์ นไหนชอบกินของทีมีกลนิ แรง หลานคนนี ทาํ ไมไมร่ ูจ้ กั เสพสขุ เอาเสียเลยนะ ใต้ หลา้ มีของดีมากมาย เฮอ้ ...ช่างทาํ ใหค้ นหมดปัญญาเอย่ คาํ พดู ช่างเถอะ รอผา่ นชว่ งเวลานีไป ตอ้ งบาํ รุงหลานทียงั ไม่ เกิดของนางใหด้ ี นบั ตงั แตร่ ูว้ า่ เยียเจียเหยาตงั ครรภ์ น่ายา่ มาหาทกุ สาม วนั หา้ วนั จดจาํ ขอ้ หา้ มสามขอ้ ได้ หา้ มใชเ้ ครอื งหอม หา้ มแตง่ หนา้ ทาชาด หา้ มพดู เรอื งของกิน 19

เยียเจียเหยาชอบใหน้ ่ายา่ มาหานาง เพราะวา่ น่ายา่ เหน็ นางทาํ เสอื ผา้ เดก็ อะไรก็ตาโต ราํ รอ้ งจะเรยี นงานเยบ็ ปัก ในซีเหมงิ สตรไี มถ่ นดั งานเยบ็ ปัก ปักงานหยาบๆ ยงั พอ ได้ ทวา่ นบั แตเ่ ลก็ นางราํ เรยี นวิชาบู๊ ไมเ่ คยแตะเข็มแตะ ดา้ ย เหน็ เสอื ผา้ ตวั เลก็ อะไรกน็ ่ารกั ไปหมด ทงั ไดย้ ินวา่ สตรที ีนีนิยมปักถงุ หอมใหค้ นในดวงใจ ใชถ้ งุ หอมแสดง ความรกั จงึ เกิดความคดิ สาบานวา่ ก่อนทีเฮ่อเหลียนเซวี ยนกลบั มา จะปักถงุ หอมใบหนงึ ใหเ้ ขา ทงั สองคนนงั ทาํ งานเยบ็ ปักดว้ ยกนั อยา่ งแรกคือมีเพือน มีคนพดู คยุ ดว้ ย วนั เวลาผา่ นไปอยา่ งรวดเรว็ อยา่ งทีสอง ฝีมือเยบ็ ปักของนา่ ยา่ ยาํ แยก่ วา่ นาง นิสยั คนกเ็ ป็นเชน่ นี เมือรูส้ กึ วา่ ผอู้ ืนยาํ แยก่ วา่ กเ็ หมือนมี 20

คนรงั ทา้ ย ในใจคอ่ ยสงบขนึ เยียเจียเหยาเองรูบ้ า้ งไมร่ ูบ้ า้ ง กระนนั ก็ยงั สงั สอนน่ายา่ คนหนงึ ตงั ใจสอน อีกคนเรยี นอยา่ งตงั ใจ สองคนเบิก บาน “จินเซวียน เจา้ ดซู ิขา้ ปักยวนยางเป็นอยา่ งไร” “เจา้ นีคือยวนยางหรอื ขา้ ยงั คดิ วา่ เป็ดเสียอีก! ” “น่ายา่ เจา้ ดขู า้ ปักดอกบวั ...” “นีดหู ยาบเกินไป ไมเ่ หมือนดอกบวั เลย คลา้ ยกบั ใบบวั 21

มากกวา่ ” ดว้ ยเหตนุ ีทงั สองคนจงึ เลาะงานออกอยา่ งหงดุ หงิดใจ เรอื งนีทาํ ใหพ้ วกเฉียวซีหวั เราะหนา้ บาน สว่ นซยา่ ฉนุ อวีไดช้ มผลงานเยบ็ ปักของนา่ ยา่ กไ็ มก่ ลา้ เยาะเยย้ เยียเจียเหยาอีก ภเู ขายงั มีลกู ทีตาํ กวา่ ภรรยา เขายงั เขม้ แขง็ กวา่ ภรรยาเฮอ่ เหลยี นเซวียน แบบนีกพ็ อ แลว้ 22

บทที 408 หาเรืองไม่ได้ พรบิ ตาเดียวกถ็ งึ เทศกาลตวนอู่ ถงึ แมร้ ะดบั อาการแพ้ ทอ้ งของเยียเจียเหยาจะดีขนึ มาก แตย่ งั คงไมอ่ าจรบั กลนิ ได้ ดงั นนั เทศกาลตวนอกู่ ลายเป็นเทศกาลทีผา่ นไป อยา่ งเรยี บง่ายทีสดุ ของจวนโหว แขวนอา้ ยฉ่าว*ไวห้ นา้ ประตใู หญ่ ทาํ ถงุ หอมได้ พกพาได้ แตข่ า้ งในหา้ มบรรจุ เครอื งหอมเดด็ ขาด กเ็ พือใหเ้ ขา้ กบั สถานการณ์ สว่ นบ๊ะ จา่ งและสรุ าทกุ คนไดแ้ ตแ่ อบกินแลว้ ชว่ ยไมไ่ ด้ คณุ นาย รองจมกู ไวปานนนั เกินกวา่ ระดบั ของคนธรรมไปแลว้ เยียเจียเหยาทาํ อาหารไมไ่ ด้ ทวา่ ไมก่ ระทบการหาเงิน ของนาง เรมิ จดั กิจกรรมชมเรอื มงั กร กินอาหารเลศิ รส 1

และการชิงรางวลั ลว่ งหนา้ ก่อนหนงึ เดือน ไมว่ า่ จะซือ ของรา้ นเทียนซงั จวี รา้ นขนมหรอื รา้ นของหวานครบสบิ ตาํ ลงึ ก็ไดร้ บั ตวั หนงึ ใบ เขียนชือและทีอยใู่ สล่ งกลอ่ งชิง รางวลั รอจบั รางวลั ในวนั ตวนอู่ ของรางวลั มีหกชนั ของ รางวลั ชนั หนงึ คือหนทู องคาํ หนงึ ตวั บวกกบั บตั รสมาชิก รา้ นเทียนซงั จวีชนั สงู หนงึ ใบ ใชบ้ ตั รสมาชิกใบนีเป็นสว่ น ลดราคาสามสว่ นไมว่ า่ จะเป็นรา้ นเทียนซงั จวีหรอื รา้ น ขนมกต็ าม สว่ นรางวลั ชนั อืนๆ กม็ ีมากมายหลายหลาก ช่วงเวลานี แขกเหรอื แนน่ ขนดั เตม็ ทกุ วนั ทงั ยงั ตอ้ งเสรมิ ทีนงั อีกดว้ ย อีกอยา่ งชือเสียงบ๊ะจา่ งของรา้ นเทียนซงั จวีโดง่ ดงั สะเทือนไปทวั เมือปีทีแลว้ ปีนีจงึ มีคนมาสงั จองไวแ้ ต่ 2

เนินๆ ทงั ยงั เป็นจาํ นวนมาก แทบเกินจาํ นวนขนมไหว้ พระจนั ทรแ์ ปง้ หมิ ะไปเลย รา้ นเทียนซงั จวีอาศยั แคข่ าย บ๊ะจ่างก็หาเงินไดก้ อ้ นโต สาํ หรบั ลกู ไมท้ างการคา้ ทีรา้ นเทียนซงั จวีมีไมห่ มดนนั ภตั ตาคารรา้ นอืนไดแ้ ตม่ องอยา่ งจนปัญญา พวกเขาเอง กร็ าํ เรยี น ทวา่ ชือเสียงของเทียนซงั จวีตราตดิ ในใจคนไป แลว้ เมือเอย่ ถงึ เทียนซงั จวี นนั คือรา้ นอาหารอนั ดบั หนงึ ของจินหลงิ ไมม่ ีใครเทียบเคียงได้ ดงั นนั ตอ่ ใหร้ าํ เรยี น มา แตผ่ ลลพั ธก์ ็ยงั หา่ งจากรา้ นเทียนซงั จวีอยดู่ ี ข่าวดีหาใชม่ ีเทา่ นี รา้ นสาขาทีซโู จวเปิดกิจการแลว้ การ ดาํ เนินการคา้ ใหมท่ งั หมด บวกกบั มีคณุ ชายใหญ่ตระกลู เฉียวสนบั สนนุ เปิดรา้ นดว้ ยความเป็นสริ มิ งคล ดาํ เนิน 3

ไปอยา่ งเบิกบาน ไมน่ านชือเสยี งก็โดง่ ดงั ไปทวั ซโู จว ฝีมือทาํ อาหารลาํ เลศิ กบั สมองอนั ปราดเปรอื ง รวมถงึ ความสามารถในการคบหาคนของเติงไหช่ วนนนั เป็นสงิ ทีเยียเจียเหยาเหน็ ดี เตงิ ไหช่ วนไมท่ าํ ใหน้ างผิดหวงั อยา่ งแทจ้ รงิ ลาํ ดบั ตอ่ ไปคือรา้ นสาขาทีหงั โจว ชยุ ตงเผิงกบั หลวิ ฉีเซงิ จบการศกึ ษาจากสถานอบรมอยา่ งราบรนื ผลการเรยี น ของทงั สองไมเ่ ลว ติดอยหู่ นงึ ในสบิ ถงึ ชยุ ตงเผงิ จะไมไ่ ด้ อนั ดบั หนงึ ทวา่ ก็ไดอ้ นั ดบั สอง มีรายชือตดิ ทาํ เนียบ อนั ดบั หนงึ นนั ถกู คนของหลนิ ฉางชนุ ชิงไป ดว้ ยเหตนุ ีได้ ยนิ วา่ ชยุ ตงเผิงซมึ กะทือ เพราะเขาเป็นคนทีตีอกชกลม รบั รองเองวา่ จะไดอ้ นั ดบั หนงึ ! 4

เยียเจียเหยาใหก้ าํ ลงั ใจเขาหลายคาํ สงั ใหเ้ ขากบั หวงั หมิ งเตอ๋ ไปหงั โจวหลงั จากเทศกาลตวนอู่ อาศยั เวลาหนงึ เดือนเตรยี มตวั ตา่ งๆ เตรยี มเปิดรา้ น หวั ขอ้ ถกู ดงึ กลบั มาทีเทศกาลตวนออู่ ีกครงั เทศกาลตวน อปู่ ีนี เยียเจียเหยาไมไ่ ดช้ มการแข่งขนั เรอื มงั กร แตอ่ ยา่ ง ไรเสียปีนีฉนุ อวีก็ไมไ่ ดล้ งแข่งขนั นางก็ไมอ่ ยากดู เทศกาลตวนอจู่ งึ หมกอยใู่ นบา้ นอยา่ งสงบทาํ งานเยบ็ ปัก ของตน บอกไดว้ า่ คนทีมีฝีมือประณีต ขอเพียงตงั ใจ เรยี นอะไรก็ 5

วอ่ งไว เวลาไมก่ ีเดือนนี งานเยบ็ ปักของเยียเจียเหยา พฒั นาขนึ อยา่ งกา้ วกระโดด สาํ หรบั คนทีมีเปา้ หมายสงู ขนึ เรอื ยๆ เช่นนางกาํ ลงั รบเรา้ เฉียวซือใหส้ อนงานปัก สองดา้ นให้ เฉียวซือยินดีเป็นอาจารย์ เทียนกบั นอ้ งสะใภร้ องแลว้ งานดา้ นนีตวั นางมีฝีมือสงู กวา่ ขนั หนงึ ยงั จะไมแ่ สดง ฝีมือใหด้ ีอีกหรอื เรอื งนีซยา่ ฉนุ อวีคดั คา้ น เพงิ หดั เดินกจ็ ะวงิ แลว้ ความ ทะเยอทะยานของเหยาเหยาออกจะมากไปหน่อย แตว่ า่ เขาไมอ่ าจพดู ทงั ยงั ตอ้ งใหก้ าํ ลงั ใจ เหยาเหยาเป็น 6

คนวา่ งไมไ่ ด้ วนั ๆ หมกตวั อยแู่ ตใ่ นบา้ น หากไมห่ าอะไร ทาํ คงจะเฉาแย่ แตว่ า่ พรุง่ นีเขาตอ้ งไปหยางโจวแลว้ ไปครงั นีอยา่ งนอ้ ย กินเวลาสหี า้ วนั นางกลบั หมกมนุ่ ปักผา้ เหน็ เขาเป็น อากาศธาตุ พานใหซ้ ยา่ ฉนุ อวีอดึ อดั ไมพ่ อใจ “เหยาเหยา คือวา่ ของขวญั นอ้ ยเกินไปหรอื ไม”่ ซยา่ ฉุ นอวีพยายามหาหวั ขอ้ สนทนา เยียเจียเหยาไมเ่ งยหนา้ ขนึ มา เอย่ วา่ “นอ้ ยไปก็ไมต่ อ้ ง ใหแ้ ลว้ ” 7

เอ.๋ ..งานมงคลของพอ่ ตา เขาไปมือเปลา่ ไดห้ รอื อยา่ งนนั ก็เสียหนา้ แลว้ “เหอะ เขาไมค่ คู่ วรเป็นพอ่ คน” เยียเจียเหยายงั จดจาํ เรอื งถกู วางยาพษิ ไดอ้ ยู่ เฮอ้ ไมค่ คู่ วรแคไ่ หนกเ็ ป็นบิดาเจา้ นะ ตอ่ หนา้ ก็ยงั ตอ้ ง เกรงใจอยู่ ความจรงิ ซยา่ ฉนุ อวีแอบเตรยี มของขวญั ไว้ อีกชินแลว้ ทีคยุ กบั นางเรอื งนีกแ็ คอ่ ยากดงึ ความสนใจ จากนางเทา่ นนั “อยา่ งนนั ...ไมต่ อ้ งสง่ ขา่ วใหน้ อ้ งรองเจา้ แลว้ หรอื ” ซยา่ ฉุ นอวีถาม 8

ในทีสดุ เยียเจียเหยาก็ยอมวางงานในมือ เสียงแข็งวา่ “ชา่ งเถอะ นางไมไ่ ปกด็ ี เวลานีนางอยรู่ า้ นปักผา้ หมิงเย วด่ ีอยแู่ ลว้ ” ตอนนีมีแคน่ างกบั จง้ หยวนทีรูว้ า่ จินหรงอยรู่ า้ นหมิงเยว่ เยียปิงไหวไมร่ ูเ้ รอื ง ผา่ นไปนานขนาดนีแลว้ เยียปิง ไหวกลบั ไมค่ ิดจะตามหาบตุ รสาวคนนี ดซู ิวา่ ใจจืดถงึ ขนั นี หากจินหรงกลบั ไปตระกลู เยีย ไมแ่ นว่ า่ เยียปิงไหวอาจ เหน็ นางเป็นเครอื งมือแลกผลประโยชน์ บีบใหแ้ ตง่ งาน ใหม่ จดุ นีจินหรงนา่ จะเขา้ ใจ ดงั นนั จงึ ไมก่ ลบั ไปบา้ น ทงั ไมค่ ิดติดตอ่ กลบั ไป จินหรงผนู้ ีมีขอ้ ดอ้ ยมากมาย ทวา่ นางกลบั มีความรกั มนั 9

คงตอ่ เวย่ หลวิ เจียงมาก ไมท่ อดทิง เรอื งนียงั ชวนใหค้ น นบั ถือ เวย่ หลวิ เจียงถกู คมุ ขงั สามปี ไดย้ นิ อาเหลยี นบอกวา่ จินหรงรอเขาออกมา ดงั นนนั จินหรงสงบจิตใจทาํ งานไป ทงั ยงั ทาํ ใหน้ างมอง คนเปลยี นไป หากเยียจินหรงเปลยี นไปในทางทีดีขนึ จรงิ ๆ เหน็ แกเ่ ป่าเออ๋ ร์ นางไมใ่ สใ่ จจะช่วยอีกฝ่ายสกั ครงั ซยา่ ฉนุ อวีเขา้ ใจความหมายของเยียเจียเหยา ความจรงิ ตาแกเ่ ยียปิงไหวเป็นพวกเหน็ แกป่ ระโยชนส์ ว่ นตวั ขอ เพียงเป็นอะไรทีใชผ้ ลประโยชนไ์ ด้ ไมต่ อ้ งครุน่ คิดมากก็ 10

ใชก้ าร จินหรงกลบั ตระกลู เยีย เกรงวา่ ชีวติ จะยากลาํ บา กกวา่ จินเหยาเสียอีก คดิ ถงึ จินเหยา ซยา่ ฉนุ อวีถอนใจอยา่ งอดไมไ่ ด้ หากจิน เหยาหาไดม้ ีใจเช่นนนั ชีวติ ของนางตอ้ งเป็นอีกอยา่ ง หนงึ น่าเสียดายทีนางทาํ ลายมนั ดว้ ยมือตวั เอง เหยาเหยาดไู ปแลว้ เป็นคนแขง็ แยกแยะบญุ คณุ ความ แคน้ ชดั เจน แตค่ วามจรงิ แลว้ เหยาเหยาเป็นคนใจออ่ น ขอเพียงคนอืนจรงิ ใจตอ่ นาง นางจะดีกบั ผอู้ ืนมากขนึ ตอบแทนอยา่ งสาสม แมก้ ระทงั หวั หนา้ รองเนินเฮยเฟิง ชวั ชา้ สามานย์ ก่อนตายชว่ ยบงั ลกู ธนใู หน้ าง นางยงั ไม่ กลา้ พดู ถงึ เขาในทางไมด่ ีสกั คาํ แมแ้ ตเ่ ขาบงั เอญิ เอย่ ขนึ มา นางกย็ งั ไมย่ อมใหเ้ อย่ 11

คนมีหลายประเภท คนดีคนเลวยากเอย่ ชดั เจน ตอ่ ให้ เป็นตวั ชวั ชา้ จนเกินเยียวยาแคไ่ หน ทวา่ เขาดีกบั เจา้ ชว่ ยชีวติ เจา้ เจา้ กย็ งั คงคาํ นงึ ถงึ แนน่ อนวา่ คนทีลว่ งเกินนางก็น่าอนาถ เรอื งนีเขารบั รูม้ า อยา่ งลกึ ซาํ ซยา่ ฉนุ อวีปิดหนงั สอื ลง เดนิ เขา้ ไป กดนางนงั ลง เอือม มือไปหยิบสะดงึ ปักผา้ ออกจากมือนาง “พกั สกั เดียว เถอะ ปักมาตลอดชว่ งสายแลว้ ” เยียเจียเหยาแยง่ กลบั มา “ไมไ่ ด้ ขา้ บอกวา่ ตอ้ งเสรจ็ งาน 12

ภายในเจ็ดวนั นีมนั งานปักสองดา้ นนะ ซบั ซอ้ นมาก” ซยา่ ฉนุ อวีเอย่ ดว้ ยความกลดั กลมุ้ “เจา้ จบั จอ้ งเจา้ สงิ นี มาตลอดชว่ งสายแลว้ ไมม่ องขา้ สกั นิดเดียว วนั นีพรุง่ นี ขา้ จะจากไปแลว้ ไปตงั หลายวนั เชียวนะ! ” เยียเจียเหยาปรายตามองเขา “ทา่ นมีอะไรน่ามองกนั เลา่ ยงั ตอ้ งมองทา่ นอีกชวั ชีวิต ขา้ มองใหน้ อ้ ยๆ หน่อย กนั ไม่ ใหด้ จู นรงั เกียจ” ซยา่ ฉนุ อวีอดึ อดั นีมนั วาจาอะไรกนั มองจนรงั เกียจ หมายความวา่ อยา่ งไร 13

“เยียจินเซวียน!” ซยา่ ฉนุ อวีเรยี กชือนางออกมา ตาม ปกติยามเรยี กชือเตม็ ของนางนนั เป็นการแสดงวา่ เขาไม่ พอใจ “ทาํ ไม” เยียเจียเหยารูอ้ ยแู่ ก่ใจทวา่ ทาํ เป็นไมส่ น คนผนู้ ี ไมร่ ูว้ า่ นางกาํ ลงั เยบ็ ชดุ ใหล้ กู อยหู่ รอื ไง ชอบมาขดั อยู่ เรอื ย “หากเจา้ ดขู า้ จนรงั เกียจ ขา้ กจ็ ะมองเจา้ จนรงั เกียจไป เลยเหมือนกนั ” ซยา่ ฉนุ อวีขู่ เยียเจียเหยาถลงึ ตาใสเ่ ขา ซยา่ ฉนุ อวีก็จอ้ งนางกลบั นี คือปัญหาดา้ นหลกั การ ไมอ่ าจออ่ นขอ้ 14

ทงั สองจอ้ งตากนั ไปมาสกั พกั หนงึ เยียเจียเหยาเอย่ วา่ “ตา่ งกบ็ อกวา่ ยามสตรตี งั ครรภบ์ รุ ุษมกั เปลียนใจง่าย ก็ จรงิ สตรตี งั ครรภผ์ วิ พรรณแหง้ เ**◌่ยว อยา่ งเช่นขา้ นี รา่ งอว้ นทว้ นกลมกลงิ หนุ่ กเ็ ปลยี นไปไมง่ ดงาม รูปรา่ งไม่ อรชรเหมือนก่อน ตอนนีขา้ ไมก่ ลา้ สอ่ งกระจกเลย เหน็ สารรูปของตวั เองยงั ทนมองไมไ่ ด้ ทา่ นเหน็ ขา้ แลว้ รงั เกียจก็เป็นเรอื งปกต”ิ ซยา่ ฉนุ อวีใจเตน้ ตกึ ตกั รูส้ กึ ไมด่ ี ฟังนาํ เสยี งนางคลา้ ย กาํ ลงั ตดั พอ้ “ขา้ ก็แคห่ ยอกลอ้ เลน่ เทา่ นนั ทา่ นกลบั เอย่ ความในใจ...” 15

เอ๊ะ...ขา้ พดู ความในใจทีไหนกนั ไมใ่ ช่เจา้ บอกมองขา้ จน รงั เกียจหรอื อยา่ งไร เจา้ พดู คือลอ้ เลน่ ขา้ พดู กลบั กลาย เป็นความในใจไปแลว้ นีมนั เหตผุ ลประเภทไหน ขณะทีซยา่ ฉนุ อวีกาํ ลงั จะยอ้ นกลบั เหน็ นางกะพรบิ ตา ปรบิ ทนั ใดนนั นาํ ตาพลนั เออ่ คลอ ดนู า่ สงสารน่าเวทนา “ทา่ นคดิ วา่ ขา้ อยากเป็นแบบนีหรอื ไง ยงั ไมใ่ ชเ่ พราะ เลยี งดบู ตุ รทา่ นอีกหรอื ขา้ ลาํ บากเพียงนี ทา่ นกลบั ไม่ เอาใจใสข่ า้ เลย ทงั ยงั พดู จาทาํ รา้ ยจิตใจคน นียงั ไมท่ นั ถงึ สามเดือน รอจนทอ้ งโตกวา่ นี รูปรา่ งเปลยี นไปหมด ทา่ นจะเหน็ ขา้ แลว้ อาเจียนออกมาใช่หรอื ไม่ ซยา่ ฉนุ อวี ขา้ มองทา่ นผิดไปแลว้ คิดไมถ่ งึ วา่ ทา่ นเป็นคนประเภทนี 16

ทา่ นยงั มีสามญั สาํ นกึ อยหู่ รอื ไม.่ ..” ซยา่ ฉนุ อวีอา้ ปากคา้ ง ขา้ เป็นคนประเภทไหนกนั ไฉนขา้ ถงึ กลายเป็นคนไรส้ ามญั สาํ นกึ จากคาํ พดู ของเจา้ ไปเสยี แลว้ เลา่ ปรกั ปราํ คน ปรกั ปราํ คนเป็นเช่นนีเอง! ทงั ๆ ทีคนไดร้ บั ความอยตุ ิธรรมคือเขา ผลคือนางพลกิ คาํ พดู เลก็ นอ้ ย เขากก็ ลายเป็นพวกไมร่ ูจ้ กั พอ ความไร้ สามญั สาํ นกึ เปรยี บเสมือนภเู ขาลกู ใหญ่ทบั ลงมา นีมนั มีเหตผุ ลอยหู่ รอื เปลา่ 17

เยียเจียเหยามองใบหนา้ แดงกาํ ของเขา ลบู ทอ้ งเรมิ สงั สอนเดก็ “ลกู เอย๋ เจา้ รูห้ รอื ไมว่ า่ แมเ้ จา้ ไดร้ บั ความนอ้ ยเนือตาํ ใจ เพียงไร ถกู พอ่ เจา้ รงั เกียจ ถกู เขาดแู คลน ไมแ่ นอ่ ีกไมช่ า้ เขาจะทิงเราสองแมล่ กู ก็ได.้ ..” เยียเจียเหยาพดู ไปพลาง สดู ลมหายใจลกึ คลา้ ยกบั สดู เอาความนอ้ ยใจนนั ลงไป ดว้ ย “แตว่ า่ ลกู เอย๋ เจา้ อยา่ กลวั ตอ่ ใหบ้ ิดาเจา้ ไมต่ อ้ ง การ เจา้ ยงั มีแมอ่ ยู่ แมไ่ มม่ ีวนั ทอดทิงเจา้ แน่...” ซยา่ ฉนุ อวีทีเลน่ สงครามเยน็ แทบกระอกั เลอื ดออกมา 18

เขาพดู ยอ้ นนางไปแคป่ ระโยคเดียว ผลคือนางดงึ เรอื งไป ไกล พดู ไปถงึ ขนั ทิงภรรยาแลว้ ไมไ่ ด้ ไมไ่ ด้ ไมต่ อ้ งสนใจวา่ ลกู ฟังไดย้ ินหรอื ไม่ หากยงั ปลอ่ ยใหน้ างพดู จาเหลวไหลอีก ภายหนา้ เดก็ คลอดออก มาไมร่ บั เขาคนนีเป็นพอ่ นนั ไมใ่ ช่จบเหก่ นั พอดีหรอกหรอื ซยา่ ฉนุ อวีเลียรมิ ฝีปากแหง้ ผาก รบี เอย่ “หยดุ ก่อน เหยา เหยา เจา้ อยา่ ใสร่ า้ ยขา้ เชียว ขา้ ซือสตั ยต์ อ่ เจา้ ฟา้ ดนิ เป็น พยานได้ ขา้ รงั เกียจเจา้ เมือไหรก่ นั ในสายตาขา้ เจา้ เป็น หนงึ ไมม่ ีสอง ตอ่ ใหน้ างฟา้ บนสวรรคอ์ ยเู่ บืองหนา้ ขา้ ยงั ไมป่ รายตามอง...” 19

เยียเจียเหยามองเขาอยา่ งเอาเรอื ง “จรงิ หรอื เปลา่ ทา่ น ไมใ่ ชบ่ อกวา่ มองขา้ จนรงั เกียจหรอื ไร” ซยา่ ฉนุ อวีสา่ ยหนา้ ดิกราวรวั กลอง ยมิ สอพลอ เอย่ “ขา้ ไมเ่ คยพดู แบบนนั แมแ้ ตค่ ิดกไ็ มเ่ คย ชวั ชีวติ นีเป็นไปไม่ ได้ ชาตหิ นา้ ก็เป็นไปไมไ่ ด้ เจา้ ดสู เิ ชา้ มาขา้ ก็คอยจบั ตา มองเจา้ เหยาเหยา ขา้ รูส้ กึ วา่ สตรตี งั ครรภง์ ดงามมาก เป็นพเิ ศษ มีกระแสความเมตตาออ่ นโยนของมารดา จรงิ นะ เจา้ งดงามทีสดุ ...มองอยา่ งไรก็ไมร่ งั เกียจ” “ทา่ นรบั รองหรอื ” “ขา้ สาบานตอ่ ฟา้ ” 20

เยียเจียเหยากลาํ กลืนเอย่ วา่ “ขา้ จะเชือทา่ นสกั ครงั อืม พดู มาขนาดนี ขา้ หิวนาํ แลว้ ” ซยา่ ฉนุ อวีรบี เดนิ สา่ ยอาดๆ ไปรนิ นาํ ใหน้ าง ในใจกลดั กลมุ้ สตรแี ละเดก็ เลียงยาก คนโบราณวา่ ไวไ้ มผ่ ิดเลย โดยเฉพาะสตรที ีในครรภม์ ีเดก็ ทารก ไมอ่ าจหาเรอื งได้ เดด็ ขาด! 21

--- *อ้ายฉ่าว หรือโกฐจุฬาลัมพาจนี มชี อื วทิ ยาศาสตร์ ว่า Artemisia argyi เป็ นพชื ในวงศท์ านตะวัน มรี ส เผ็ด ขม ฤทธอิ ุ่น มสี รรพคุณอบอุ่นเส้นลมปราณ หา้ มเลอื ด ขจัดความเยน็ ระงบั อาการปวด และ ระงบั อาการคันเมอื ใช้ภายนอก 22

บทที 409 ฟ้าจะเปลยี นแล้ว เยียเจียเหยามองทา่ ทางกลดั กลมุ้ ของเขาแลว้ กลนั หวั เราะไมไ่ หว วนั เวลาทีน่าเบือหนา่ ยอยา่ งนี เหลือแต่ การหยอกเขาทีเป็นเรอื งบนั เทิงใจ แตว่ า่ เยียเจียเหยาหยอกคนมีขอบเขต ไมอ่ ยา่ งนนั ทาํ ให้ คนหนาวเหน็บใจจะไมด่ ีเอา ดงั นนั จงึ ไมซ่ กุ ซนอีก เอนกายในออ้ มอกเขา จากนนั ให้ เขานวดบา่ ให้ เดียวก็ใหเ้ ขาทบุ หลงั หากแตบ่ างคนกลบั 1

ดีใจเตม็ ประดา หลงั ทานอาหารกลางวนั ซยา่ ฉนุ อวีนอนกลางวนั เป็น เพือนเยียเจียเหยา หลบั อยา่ งสะลมึ สะลือ ไดย้ ินเสยี งซง่ ชี “รบี เรยี กซือจือเรว็ เขา้ ในวงั เกิดเรอื งใหญ่แลว้ ” ดวงตาซยา่ ฉนุ อวีเบิกกวา้ งขนึ ทนั ที นยั นต์ าดาํ สวา่ งขนึ ไรค้ วามงว่ งแมส้ กั นอ้ ย เฉียวซีเองก็แตกตืน รบี เขา้ มาเรยี กคน ซยา่ ฉนุ อวีไดย้ ินแลว้ ทาํ มือใหเ้ งียบเสียง คอ่ ยเอา แขนออกจากคอของเยียเจียเหยาอยา่ งระวงั แอบ 2

ยอ่ งออกจากหอ้ งนอน จากนนั กส็ งั การเสยี งเบาวา่ “หาก คณุ นายรองตืนแลว้ บอกวา่ ขา้ มีธรุ ะออกไปดา้ นนอก อยา่ พดู มาก” ซยา่ ฉนุ อวีออกจากประตเู หน็ สหี นา้ แตกตืนของซง่ ชี ทวา่ อดทนไมถ่ าม รอจนออกเรอื นไปแลว้ จงึ ถามขนึ “ในวงั เกิดเรอื งอนั ใด” วนั นีคือเทศกาลตวนอู่ งานแขง่ เรอื มงั กร ฮอ่ งเตท้ รงเสดจ็ ไปทอดพระเนตรการแขง่ เรอื มใิ ช่หรอื อยา่ งไร ซง่ ชีเลา่ “ทา่ นออ๋ งนอ้ ยจิงสง่ ขา่ วมาก บอกวา่ หลงั จากฝ่า บาททอดพระเนตรการแขง่ จบ ยามทีลกุ ขนึ นนั พลนั เป็น 3

ลมไป ตอนนีพระองคถ์ กู พากลบั เขา้ วงั หมอหลวงกาํ ลงั ถวายการรกั ษา ยงั ไมร่ ูว้ า่ อาการรา้ ยแรงหรอื ไม”่ ซยา่ ฉนุ อวีสหี นา้ เครง่ ขรมึ ขนึ มา ช่วงนีสีหนา้ ฝ่าบาทไม่ คอ่ ยดี ตอนเขาอยใู่ นวงั ยงั ไดย้ ินมาวา่ พระวกั กะ (ไต) ของฝ่าบาทมีปัญหา แตไ่ มถ่ งึ ขนั เป็นลมสลบไป! ฝ่าบาททรงประชวรเกิดจากตรากตราํ ราชกิจ ซยา่ ฉนุ อวี ไมก่ ลา้ รอชา้ รบี ขีเจา้ ดาํ เขา้ วงั ..... เยียเจียเหยาปลอ่ ยใหต้ วั เองหลบั อยา่ งสบาย จนกระทงั 4

นา่ ยา่ มาถงึ นางจงึ ไดต้ ืน เหน็ วา่ ฉนุ อวีไมอ่ ยู่ ถามเฉียวซี นางตอบวา่ ซือจืออกไป ทาํ ธุระดา้ นนอก นางกไ็ มส่ นใจอีก แตง่ ตวั เรยี บรอ้ ย รอ น่ายา่ เขา้ มา “จินเซวียน วนั นีมีเรอื งใหญ่มาคยุ กบั เจา้ วนั นีทาํ ขา้ ตกใจแทบแย”่ นา่ ยา่ เอย่ ดว้ ยนาํ เสียงตืนเตน้ เยียเจียเหยาคลยี มิ หยอกวา่ “เรอื งใหญ่อนั ใดกนั ที สามารถทาํ ใหแ้ มท่ พั หญิงรอ้ ยศกึ อยา่ งเจา้ ตกใจไดถ้ งึ ขนั นี” 5

น่ายา่ จรงิ จงั “เจา้ อยา่ หวั เราะไป เป็นเรอื งใหญ่จรงิ ๆ ตอนนีทาํ คนแตกตืนตกใจกนั ยกใหญ่” เยียเจียเหยาคอ่ ยจรงิ จงั ขนึ มา “เจา้ รบี เลา่ มาเรว็ ” “วนั นีเจา้ ไมไ่ ดไ้ ปชมการแขง่ เรอื มงั กร ขา้ ไปแลว้ ฮองเฮา ยงั ทรงเก็บทีนงั ชนั สามใหข้ า้ เป็นพเิ ศษ ทนั ทีทีการแขง่ ขนั จบ ฝ่าบาทลกุ ขนึ เตรยี มเสดจ็ กลบั วงั แตข่ ณะที พระองคล์ กุ ขนึ นนั ก็ลม้ ไปทนั ที ชวั ขณะนนั ทกุ คนแตกตืน ไปหมด” น่ายา่ เลา่ เยียเจียเหยาหนกั ใจ ฮ่องเตเ้ ป็นลมแลว้ เป็นโรคอนั ใดกนั 6

ดทู า่ ฉนุ อวีจะออกไปเพราะเรอื งนี “ยามนีองคห์ ญิงใหญ่กบั เสยี วจิงเขา้ วงั ไปแลว้ ออ้ ยงั มี ทา่ นโหว ขา้ ตรงมาหาเจา้ จินเซวียนเจา้ วา่ อาการ ประชวรของฝ่าบาทรา้ ยแรงหรอื ไม”่ เยียเจียเหยาสา่ ยหนา้ อยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ นางไมไ่ ดเ้ ขา้ วงั นานแลว้ ไมไ่ ดพ้ บฝ่าบาท ทงั ไมไ่ ดย้ นิ ฉนุ อวีบอกวา่ ฝ่า บาทมีอะไร แตม่ ีเรอื งหนงึ มนั ใจได้ หากฮอ่ งเตป้ ระชวรในช่วงนี หาก อาการหนกั ละก็ เกรงวา่ จะไมส่ งบแลว้ 7

เฮ่อเหลยี นเซวียนยงั ไมก่ ลบั มา เฮอ้ ...ไดแ้ ตห่ วงั วา่ ฝ่า บาทจะไมเ่ ป็นอะไร! เมือไดย้ นิ ขา่ วเช่นนี เยียเจียเหยาไมม่ ีอารมณเ์ ยบ็ ปักตอ่ รอฉนุ อวีกลบั มาดว้ ยความกระวนกระวายใจ การรอครงั นีรอไปจนฟา้ มืด ใกลย้ ามไฮ่ (21.00-22.59 น.) แลว้ สองพอ่ ลกู คอ่ ยกลบั มาดว้ ยกนั กอ่ นเขา้ ประตซู ยา่ ฉนุ อวีสดู ลมหายใจลกึ เปลยี นสีหนา้ เป็นยมิ แยม้ ถงึ เขา้ หอ้ ง เขาเอย่ ถามอยา่ งสบายๆ “เหยาเหยา กินขา้ วเยน็ หรอื 8

กินอะไรกนั ” เยียเจียเหยารบี เขา้ ไป “ฮอ่ งเตเ้ ป็นอยา่ งไรบา้ ง” ซยา่ ฉนุ อวีชะงกั ไป มองหนา้ เฉียวซี สาวใชบ้ ยุ้ ปากวา่ นางเป็นผบู้ รสิ ทุ ธิ “องคห์ ญิงน่ายา่ มาเจา้ คะ่ ” ซยา่ ฉนุ อวีถอนใจอยา่ งหมดปัญญา เขาคดิ จะปิดบงั ผล คือน่ายา่ ปากไว เกบ็ ความลบั ไมอ่ ยู่ “ทา่ นรบี เลา่ มาเรว็ ฮ่องเตเ้ ป็นอยา่ งไรแลว้ ” เรอื งนีเยีย เจียเหยาคดิ มาคอ่ นวนั แลว้ ขา้ วยงั กินไมล่ ง 9

ซยา่ ฉนุ อวีพยงุ นางนงั ลง เอย่ เสยี งสบายวา่ “ฝ่าบาทไม่ เป็นอะไร ยามนีทรงฟื นแลว้ ” เยียเจียเหยาจอ้ งเขานิง “ฉนุ อวี ขา้ รูว้ า่ ทา่ นกลวั ขา้ กงั วล แตท่ า่ นก็รูว้ า่ ขา้ เป็นคนช่างคิด หากทา่ นไมพ่ ดู ความจรงิ กบั ขา้ อีกเดียวขา้ คิดไปไกล อยา่ งนนั ยงิ แย”่ สองคนอยรู่ ว่ มกนั มานาน ถงึ ซยา่ ฉนุ อวีจะมีฝีมือการ แสดงลาํ เลศิ แตว่ า่ ความกงั วลในสายตาชวั วบู นนั นาง เหน็ ชดั เจน นนั ก็หมายความวา่ เรอื งนีรา้ ยแรง ไมเ่ ป็น อยา่ งทีเขาเลา่ แน่ “ขา้ กไ็ มใ่ ช่คนทีทนรบั ความกดดนั ไมไ่ ดเ้ สียหนอ่ ย ทา่ น 10

รบี บอกความจรงิ ขา้ มา เรอื งแยแ่ คไ่ หนขา้ กร็ บั ได”้ เยีย เจียเหยาจรงิ จงั ซยา่ ฉนุ อวีถอนหายใจไรเ้ สียง ปิดเหยาเหยาไมไ่ ด้ ครงั ก่อนปิดบงั ทาํ เอานางไมพ่ อใจแลว้ จงึ ไดแ้ ตโ่ บกมือไล่ เฉียวซีออกไป ถงึ เอย่ วา่ “ฝ่าบาททรงมีเลือดคงั อยใู่ น พระมตั ถลงุ ค์ (สมอง) ” เยียเจียเหยาตะลงึ งนั “อยดู่ ีๆ ไฉนเลอื ดคงั ไดเ้ ลา่ ” เลอื ดคงั ในสมองเป็นโรคทีสมควรมีอาการลว่ งหนา้ ก่อน สิ หมอหลวงตรวจชีพจรฮอ่ งเตอ้ ยทู่ กุ วนั หมอหลวงไม่ พบจดุ น่าสงสยั เลยหรอื หรอื พวกหมอหลวงฝีมือยาํ แย่ 11

ซยา่ ฉนุ อวียมิ ขม “กไ็ มใ่ ช่อยดู่ ีๆ ก็เป็น ความจรงิ ยงั พอ เขา้ ใจได้ วงั หลงั มใิ ช่มีสาวงามมาใหมห่ รอื ไดย้ นิ วา่ ฝ่า บาททรงพลกิ ปา้ ยสตรเี หลา่ นนั ” ออ้ ความหมายคือ...ฮอ่ งเตห้ กั โหมเกินไปจนทาํ ใหเ้ กิด อาการป่ วย “แนน่ อนวา่ หมอหลวงไมอ่ าจพดู เชน่ นนั ในวงั ขา้ พบกบั เสยี วจิง เวลานีฮองเฮากบั องคห์ ญิงใหญ่ทรงระแวงวา่ มี คนวางยาฝ่าบาท ไมอ่ ยา่ งนนั พระองคอ์ ายเุ ทา่ นีแลว้ เป็นไปไมไ่ ดท้ ีพระองคจ์ ะทรงหกั โหมไดท้ กุ คืน” ซยา่ ฉนุ อ วีเอย่ 12

เยียเจียเหยาตระหนกั ได้ ยาทีฉนุ อวีเอย่ หมายถงึ ยาเพิม ธาตหุ ยาง “ฝ่าบาทกินยาอะไร สาํ นกั แพทยห์ ลวงมิใช่มีบนั ทกึ หรอื อยา่ งไร ฮองเฮาสมควรรูน้ านแลว้ พระองคไ์ มย่ งั ฝ่าบาท เลา่ ” เยียเจียเหยาสงสยั ซยา่ ฉนุ อวีสีหนา้ หนกั ใจ “ปัญหาอยทู่ ีนี เทียบยาทีสาํ นกั แพทยจ์ ่ายไมม่ ีปัญหา สว่ นฮอ่ งเตเ้ สวยอยา่ งอืนหรอื ไม่ ฮองเฮาก็ไมท่ ราบ แมแ้ ตเ่ วย่ กงกงกย็ งั ไมร่ ู”้ “นีกต็ อ้ งสบื ดว้ ยสิ คนทีใหฝ้ ่าบาทกินยาแบบนียอ่ มไม่ 13

ประสงคด์ ี” “ตอนนีฮองเฮาลงมือสืบคน้ แลว้ เพียงแตร่ อข่าว ทีสาํ คญั คือยามนีฝ่าบาทยงั ไมไ่ ดส้ ติ หมอหลวงบอกวา่ สถานการณค์ อ่ นขา้ งรา้ ยแรง” เยียเจียเหยาหนกั ใจ สงบสขุ ไดไ้ มเ่ ทา่ ไรกเ็ กิดเรอื งอีก แลว้ “อยา่ งนนั พรุง่ นีทา่ นยงั จะไปหยางโจวหรอื ไม”่ เยียเจีย เหยาถามออกไป ดว้ ยสถานการณต์ อนนี ฉนุ อวีจากไป ไมไ่ ดแ้ ลว้ 14

ซยา่ ฉนุ อวีสา่ ยหนา้ “เกรงวา่ คงไปไมไ่ ด้ ขา้ จะใหฉ้ นุ เฟิง ไปสกั เทียวหนงึ พอ่ เจา้ ตอ้ งเขา้ ใจได”้ ไมเ่ ขา้ ใจกต้ อ้ งเขา้ ใจ งานแตง่ งานของเขาเยียปิงไหวยงั เทียบกบั ฮอ่ งเตป้ ระชวรไดห้ รอื ไง คืนนี ทกุ คนนอนหลบั ไมส่ นิท เลอื ดคงั ในสมองเป็นโรค อนั ตราย! ไมแ่ นว่ า่ จะสวรรคต ทกุ คนเพงิ สง่ ไทเฮาไป หากฮ่องเตท้ รง...เช่นนนั กไ็ ดเ้ วลา เปลยี นฟา้ แลว้ ยงั ดีทีคืนนีไมม่ ีข่าวอีก ไมม่ ีขา่ วก็คือขา่ วดี 15

เชา้ ตรูฉ่ นุ อวีมอบหมายเรอื งหยางโจวใหฉ้ นุ เฟิง สว่ นตวั เองเขา้ วงั ฮอ่ งเตท้ รงไมไ่ ดส้ ติมาหนงึ วนั หนงึ คืน ฟื นขนึ มากลางดกึ ทวา่ ไมอ่ าจตรสั และขยบั กายได้ ฮองเฮาสืบเรอื งยา จบั คนทีเกียวขอ้ ง ทีสมควรจบั ก็จบั แลว้ ทีสมควรถามกถ็ าม แลว้ ทวา่ ไมม่ ีเบาะแสสกั นอ้ ย ดว้ ยอารมณเ์ ดือด ดาลพระองคจ์ งึ สง่ ตวั หญิงงามทีไดร้ บั ความโปรดปราน หลายคนเขา้ ตาํ หนกั เยน็ ฮอ่ งเตย้ งั ทรงมีพระชนมช์ ีพอยู่ กลบั ไมอ่ อกราชโองการ องคร์ ชั ทายาทไมอ่ าจออกวา่ ราชการแทนได้ จงึ ตอ้ งให้ เสนาบดีใหญ่หลายคนคมุ สถานการณใ์ หญ่ไว้ ครงั นีองค์ 16

รชั ทายาทรอ้ นรนแทบแย่ หากฝ่าบาทหายดีแลว้ เดมิ ที พระองคท์ รงระแวงสงสยั องคร์ ชั ทายาท ถงึ เวลานนั ไมแ่ น่ วา่ จะโทษเขา สรุปแลว้ คือวนุ่ วาย เวลานีในหอ้ งหนงั สอื จวนอวีออ๋ ง เจา้ ของจวนกาํ ลงั สนทนากบั บรุ ุษหน่มุ ทว่ งทา่ คลา้ ยบณั ฑติ ผหู้ นงึ อยา่ ง ลบั ๆ “ยา พวกเขาตรวจสอบไมเ่ จอแน่ ไรส้ ไี รก้ ลนิ เจียงจวั เหมิ งของพวกเจา้ มีของดีไมน่ อ้ ยจรงิ ๆ” อวีออ๋ งอารมณด์ ีไม่ เลว เอย่ ดว้ ยรอยยมิ 17

บรุ ุษหนมุ่ ผนู้ นั คลยี มิ “จะเรมิ ลงมือแผนตอ่ ไปเมือไหร”่ อวีออ๋ งคอ่ ยๆ พิงหลงั มือขา้ งหนงึ ยนั ชนั หนงั สอื ไว้ ทา่ ทางสบายๆ สหี นา้ มนั ใจในชยั ชนะ “ในเมือตาแกย่ งั ไมไ่ ด้ ตาย อยา่ งนนั กร็ ออีกสกั วนั สองวนั เถอะ ใหฮ้ องเฮาเคียว กราํ เสยี ใหพ้ อ สดุ ทา้ ยรอยาปรากฏกบั ตระกลู นาง เวลา นนั พวกเราคอ่ ยรอชมละครฉากสนกุ ” “ไมเ่ ลว เรอื งทีจิงกวั กงหลงใหลการปรุงยาคนรูไ้ มน่ อ้ ย ถงึ เวลานนั เกิดเรอื งขนึ กไ็ มต่ อ้ งทาํ อะไรอีก ทกุ คนยอ่ ม สงสยั ฮองเฮา รอฮอ่ งเตส้ วรรคต หรอื วา่ ภายหนา้ เปลยี น เป็นไมต่ ายแตไ่ มฟ่ ื น ใครเลา่ ไดผ้ ลดีทีสดุ แนน่ อนวา่ ยอ่ ม เป็นองคร์ ชั ทายาท ครงั นีเขากลบั สงบนิงนกั เหลา่ ขนุ นาง 18

สนบั สนนุ ใหเ้ ขาขนึ สาํ เรจ็ ราชการแทน เขากลบั หลบหนี แตว่ า่ เรอื งนีแดงออกมา ตอ่ ใหเ้ ขาผลกั ไสเทา่ ไร ในสาย ตาทกุ คนกค็ ือเสแสรง้ ” รอยยมิ ของบรุ ุษนนั มีแววเยน็ เยียบสายหนงึ อวีออ๋ งยิม “ศกึ ไมน่ องเลอื ด หากแตส่ ามารถผลกั ไสฝ่าย ตรงขา้ มใหต้ กอยใู่ นสถานการณอ์ นั ตรายได้ นีสถิ งึ จะ เป็นแผนการชนั เลศิ ” สองคนยินดี ..... 19

หลายวนั นีถงึ ซยา่ ฉนุ อวีจะแกลง้ ทาํ เป็นสบายใจตอ่ หนา้ เยียเจียเหยา ทวา่ นางรูว้ า่ เขาหาไดส้ บายแบบนนั กลบั กนั ซยา่ ฉนุ อวีในใจหนกั องึ กลางดกึ เอะอะเขาก็ถอนใจ เยียเจียเหยาเองก็รูส้ กึ ไดว้ า่ เขากาํ ลงั ลมื ตาครุน่ คดิ ยาหาไมเ่ จอ นีคือเรอื งนา่ สงสยั ทีสดุ ทาํ ใหค้ นไมส่ งบใจ กลนิ แผนการรา้ ยรุนแรงจนทาํ ใหค้ นหายใจไมส่ ะดวก พวกเขาระแวงอวีออ๋ ง ทวา่ หาเบาะแสไมเ่ จอสกั นอ้ ย เวลานีกระแสทีจะใหอ้ งคร์ ชั ทายาทสาํ เรจ็ ราชการแทน ยงิ มากขนึ เรอื ยๆ จนองคร์ ชั ทายาทเรมิ หวนั ไหว อยา่ ง แรกบา้ นเมืองไมอ่ าจขาดผนู้ าํ อยา่ งทีสองนีเป็นความฝัน 20

ตลอดหลายปีของพระองค์ แตเ่ พราะเขากบั เสยี วจิง เกลียกลอ่ มถงึ ไดล้ บความคดิ นีของพระองคไ์ ด้ แบบนีก็ยืดเยือไดอ้ ีกไมน่ าน อาการประชวรยงั ไมด่ ีขนึ หากเป็นเชน่ นีตอ่ ไป องคร์ ชั ทายาทจะไมข่ นึ สาํ เรจ็ ราชการกค็ งไมไ่ ดอ้ ีก ทีน่าปวดหวั ทีสดุ คือ ทงั ทีรูว้ า่ เรอื งนีคือแผนรา้ ย ทวา่ กลบั จบั อะไรไมไ่ ดเ้ ลย ซยา่ ฉนุ อวีจงึ กลดั กลมุ้ ทางเฮ่อเหลียนเซวียนเดินทางกลบั จินหลงิ หาไดร้ าบรนื ไม่ ฮอ่ งเตใ้ หเ้ ขาพาทหารสามรอ้ ยนายกลบั มาเทา่ นนั ตลอดทางนีกลบั พบการลอบฆา่ หลายครงั เป็นการลอ้ ม 21

ฆา่ เสียสว่ นมาก ทหารสามรอ้ ยบาดเจ็บหนกั ซยา่ ฉนุ อวี สง่ คนกลมุ่ หนงึ ไปรบั ตอนนียงั ไรข้ า่ วคราว เฮอ่ เหลียนเซวียน เจา้ ตอ้ งกลบั มาอยา่ งปลอดภยั นะ ฟา้ อาจเปลียนแลว้ ซยา่ ฉนุ อวีถอนใจในยามคาํ คืน 22