ปรุงรสอลวนรัก 401-410

ในขณะทีกาํ ลงั จะดืมคาํ ทีสองนนั จๆู่ รูส้ กึ คลนื ไสข้ นึ มา นางทนไมไ่ หว รบี หนั ขา้ งอาเจียน ซยา่ ฉนุ อวีตกใจใหญ่ ถามตืนเตน้ วา่ “เหยาเหยา เจา้ เป็น อะไร” เยียเจียเหยารูส้ กึ วา่ ในทอ้ งปันป่วนเกินรบั ได้ พดู ไมอ่ อก อีก นางอยากอาเจียน รบี ลกุ วงิ ออกไปดา้ นนอก กลวั จะ กระทบถงึ ความอยากอาหารของคนอืน ซยา่ ฉนุ อวีลกุ วงิ ตามออกไป 6

คนทีเหลือมองหนา้ กนั ไปมา เมือครูย่ งั ดีๆ อยเู่ ลย ไฉน อาเจียนเสียแลว้ โยวซือสงสยั สบสายตากบั เฉียวซือ ทงั สองอา่ นใจฝ่าย ตรงขา้ มไดท้ นั ที รอ้ งขนึ มาพรอ้ มกนั วา่ “คงไมใ่ ช่วา่ มีแลว้ หรอกนะ” ความเขา้ ใจนีทาํ เอาทกุ คนแตกตืนยนิ ดี ทา่ นโหวหนา้ แดงกาํ เพราะความตืนเตน้ รบี เรง่ เรา้ โยวซือ “เจา้ ยงั ไมร่ บี ไปดอู ีก” โยวซือคอ่ ยไดส้ ตขิ นึ มา รบี สงั การวา่ “ฉนุ เฟิง เจา้ รบี ไป 7

ตามทา่ นหมอเจียง ซนุ มามา ไปเอานาํ รอ้ นมา เฮอ้ ไฉน ถงึ ออกไปอาเจียนขา้ งนอกเลา่ ตอ้ งลมเยน็ ขนึ มาจะทาํ อยา่ งไร...” ทกุ คนแยกยา้ ยกนั ไปทาํ งาน ไมส่ นใจกินขา้ วอีก หากมีเรอื งดีขนึ มาจรงิ ๆ เทา่ กบั วา่ เป็นเรอื งมงคลเรอื ง ใหญ่ทีสดุ ของจวนโหวแลว้ เยียเจียเหยาไปถงึ ดา้ นนอกนงั ยองลงอาเจียนออกมาจน หนา้ มืดตาลาย แตไ่ หนแตไ่ รไมเ่ คยมีประสบการณค์ วาม รูส้ กึ คลนื ไสอ้ ยา่ งนีมากอ่ น ตอ่ ใหน้ างกดั ผงิ กวั (แอ ปเปิล) ลงไปแลว้ พบวา่ ภายในหลงเหลือหนอนอยคู่ รงึ ตวั 8

ก็ยงั ไมค่ ลืนไสเ้ ทา่ นี ซยา่ ฉนุ อวีลบู หลงั ใหน้ างไมข่ าดสาย ตืนเตน้ จนหนา้ ซีด ขาว เขาไมเ่ คยเหน็ เหยาเหยาเป็นเช่นนีมากอ่ น คลา้ ยกบั อาเจียนเอาอวยั วะทงั หา้ ออกมาจนหมดสนิ หรอื นาํ แกงไก่มีปัญหากนั “เหยาเหยา ดีขนึ บา้ งหรอื ยงั ” เยียเจียเหยาโบกมือ อาเจียนตอ่ ไป มารดามนั เถอะ ดีขนึ หรอื ยงั ? ทา่ นไมม่ ีตาหรอื ไง ดไู มอ่ อกหรอื วา่ นางแทบ อาเจียนเป็นเลอื ดออกมาแลว้ 9

ซยา่ ฉนุ อวีรอ้ นรนจนแทบทนไมไ่ หว ไฉนเป็นอยา่ งนีเลา่ โยวซือเฉียวซือลว้ นออกมา โยวซือถามอยา่ งระวงั วา่ “จินเซวียน เจา้ มีแลว้ หรอื เปลา่ ” เอ.๋ .. เยียเจียเหยาชะงกั นิง ความรูส้ กึ คลนื ไสถ้ กู คาํ พดู นนั พดั พาไปไกล เฉียวซือเสรมิ ขนึ วา่ “ตอนขา้ ตงั ทอ้ งนิวนิวกเ็ ป็นแบบนี อาเจียนจนหนา้ มืดตามวั ตอนทอ้ งจว้ งจว้ งกอ็ าเจียน 10

เพียงแตไ่ มร่ ุนแรงเทา่ นี” โยวซือสง่ สายตาไปทนั ที นีหมายความวา่ อยา่ งไร เจา้ บอกวา่ จินเซวียนตงั ครรภล์ กู สาวหรอื อยา่ งไร เฉียวซือตระหนกั ไดท้ นั ที ตนเองพดู ผดิ ไปแลว้ ทา่ นแม่ อยากไดห้ ลานในไสจ้ นแทบคลงั แลว้ ยอ่ มไมช่ อบ ตวั อยา่ งของนาง หนา้ เฝือนลงไมก่ ลา้ เอย่ วาจาอีก เยียเจียเหยากบั ซยา่ ฉนุ อวีตา่ งชะงกั มองหนา้ อีกฝ่าย คลา้ ยไมค่ อ่ ยไดส้ ติ ทงั สองชอบหยอกกนั วา่ มีลกู กนั เถอะ! เป็นชายหรอื 11

หญิงดี มีลกู สกั โหลหนงึ ถงึ จะพอ... พดู ไปพดู มา กต็ งั ครรภแ์ ลว้ หรอื ซยา่ ฉนุ อวีชะงกั ไปชวั ครู่ เอย่ เลือนลอยวา่ “เหยาเหยา เดือนนีเหมือนกบั รอบเดือนเจา้ จะชา้ ไปหลายวนั แลว้ ” เยียเจียเหยาเหน็ ทา่ นโหวกบั ฉนุ หลอี อกมาพอดี เวลานี หนา้ แดงขนึ มาโดยพลนั มารดาทา่ นเถอะ ไฉนถงึ เอย่ เรอื งรอบเดือนตอ่ หนา้ คนมากมายอยา่ งนีเลา่ ขายหนา้ แลว้ ไหมนนั ความแตกตืนนีทาํ ใหน้ าํ ขมทีเมือครูต่ ิดอยทู่ ีคอ อาเจียน 12

ออกมาคาํ หนงึ ทนั ที รอถงึ ยามทีหมอเจียงมาถงึ เยียเจียเหยาถกู ซยา่ ฉนุ อวี อมุ้ ไปนอนบนเตียงโยวซือแลว้ นางอาเจียนจนหมดแรง ความรูส้ กึ เช่นนีชา่ งแปลกประหลาดพกิ ลนกั คลา้ ยกบั คนฝึกวทิ ยายทุ ธท์ ีทะลวงจดุ ได้ ผา่ นเขา้ สขู่ อบเขตขนั ใหมข่ องวชิ ายทุ ธ์ สว่ นนางกลบั กนั ในชวั เวลาฉบั พลนั ประสาทสมั ผสั รบั กลนิ เปลยี นเป็นไวราวกบั สนุ ขั เหมือน มีจมกู สนุ ขั แลว้ กลนิ เครอื งหอมบนกายของทกุ คน อยหู่ า่ งขนาดนนั ยงั ได้ กลนิ ทงั ยงั ชดั เจนมาก 13

โยวซือใหก้ ลนิ มะลิ เฉียวซือใหก้ ลนิ สม้ ฉนุ หลใี หก้ ลนิ ดอกบวั ฉนุ เฟิงใชก้ ลนิ ไมจ้ นั ทน.์ .. กลนิ หอมแตล่ ะชนิดพงุ่ ทะลวงทาํ รา้ ยกระเพาะนาง ทาํ ใหน้ างคลา้ ยจะอยากอาเจียนเป็นระยะ ยงั จะไวช้ ีวิตคนอยหู่ รอื ไม!่ เยียเจียเหยานาํ ตาคลอ “ทา่ นแม่ ขออภยั ดว้ ยจรงิ ๆ พวก ทา่ นออกไปกอ่ นไดห้ รอื ไม่ กลนิ หมอบนตวั พวกทา่ น...” อาเจียน อาเจียน อาเจียน...นางอาเจียนตอ่ ไป 14

โยวซือเขา้ ใจทนั ที คนตงั ครรภป์ ระสาทรบั กลนิ ไวมาก รบี เอย่ วา่ “ทกุ คนออกไปก่อน จินเซวียนไมอ่ าจดมกลนิ หอม ได”้ ทกุ คนพากนั ออกไป จมกู ดมกลนิ จากชายแขนเสอื ก็ไม่ ไดก้ ลนิ อะไร ซยา่ ฉนุ อวียืนหา่ งออกไปทาํ อะไรไมถ่ กู “เหยาเหยา ขา้ ไมไ่ ดใ้ ชเ้ ครอื งหอม ขา้ ตอ้ งออกไปดว้ ยหรอื ” เยียเจียเหยาโบกมืออยา่ งออ่ นแรง 15

ทา่ นน่ะ เสือผา้ ของทา่ น เฉียวซีกบั เซียงเถาอบกลนิ กหุ ลาบ ทา่ นวา่ ทา่ นสมควรออกไปหรอื เปลา่ ซยา่ ฉนุ อวีไมว่ างใจเยียเจียเหยา ทงั กลวั ตวั เองจะสง่ ผล กระทบถงึ นาง จงึ สบั สนเป็นอยา่ งมาก กระนนั ในทีสดุ ก็ ออกไป รบี กลบั ไปเปลยี นเสือผา้ “ทา่ นหมอเจียงมาแลว้ ...” โยวซือดงึ ตวั ทา่ นหมอเจียงมาแลว้ เลา่ สถานการณข์ อง เยียเจียเหยาใหฟ้ ัง ทา่ นหมอเจียงเอย่ เสียงนิงวา่ “ขา้ ตรวจดกู อ่ น ก่อนจะตรวจชีพจรออกมายงั ไมอ่ าจสรุปได”้ 16

ทกุ คนไมก่ ลา้ เขา้ ไป มีเพียงทา่ นหมอเจียงเขา้ ไปคนเดียว ทกุ คนรอฟังข่าวอยดู่ า้ นนอก ซนุ มามาหอบเสือผา้ สะอาดมาหลายชดุ “ฮหู ยิน นีคือชดุ ของปีทีแลว้ ยงั ไมเ่ คยใสม่ าก่อน” “รบี ชว่ ยขา้ เปลยี นเรว็ ” โยวซือเสียงรอ้ นรน ทา่ นโหวเอย่ ขนึ บา้ งวา่ “ขา้ จะไปเปลยี นชดุ ดว้ ย” ทนั ใดนนั กส็ ง่ สายตาใหพ้ วกฉนุ หลที ียงั นิงองึ อยู่ นาํ เสียง ดดุ นั “พวกเจา้ ก็ไปเปลียนดว้ ย เสอื ผา้ ทีอบกลนิ หอม หา้ มใสเ่ ดด็ ขาด” 17

ไมน่ าน ทา่ นหมอเจียงออกมา ประจวบกบั ซยา่ ฉนุ อวี กลบั มาพอดี ทกุ คนลอ้ มทา่ นหมอไว้ “ทา่ นหมอเจียง เป็นอยา่ งไรกนั แน่” ยากนกั ทีทา่ นหมอเจียงจะเผยยมิ ออกมา “ยนิ ดีกบั ทา่ น โหว ซือจือดว้ ย คณุ นายรองมีข่าวดีแลว้ ” ทกุ คนพากนั ถอนหายใจอยา่ งพรอ้ มเพรยี ง โยวซือ ประนมมือสบิ นิวประสานขอบคณุ พระพทุ ธองค์ ทา่ น โหวเองก็ตืนเตน้ เสยี จนหนวดกระตกุ ฉนุ เฟิงตบลงบา่ 18

ของซยา่ ฉนุ อวีทียืนตะลงึ โง่งมอยู่ “พีรอง ยนิ ดีดว้ ย ทา่ น จะเป็นพอ่ คนแลว้ ” “นอ้ งรอง ยินดีดว้ ย ในทีสดุ กส็ มปรารถนาแลว้ ” ฉนุ หลี เขา้ มาแสดงความยนิ ดี วญิ ญาณของซยา่ ฉนุ อวีคลา้ ยลอยลอ่ งขนึ ไปบนชนั เมฆ แลว้ เพิงกลบั รา่ ง เขาพงุ่ เขา้ ไปในหอ้ ง ไมก่ ีกา้ วกถ็ งึ ขา้ ง เตียง เขาคกุ เข่าลงทีหวั เตียง กมุ มือเยียเจียเหยาไว้ ยนิ ดี จนไมร่ ูจ้ ะพดู อยา่ งไรดี ไดแ้ ตฉ่ ีกยมิ โง่งม ดวงตาคลอไป ดว้ ยนาํ ตาแหง่ ความแตกตืนยินดี เยียเจียเหยารูว้ า่ ตวั เองมีแลว้ แนน่ อนเสยี จนไมอ่ าจแน่ 19

ไปกวา่ นีอีก ทวา่ นางยงั รูส้ กึ ไมอ่ ยากเชือ แตไ่ หนแตไ่ รมา ลกู เป็นเหมือนปมในใจนาง เป็นเงือนอยา่ งหนงึ ตอนแรก ทีหลวิ หลตี งั ครรภน์ นั ไมร่ ูน้ างอิจฉามากเพียงไหน ปาก ไมพ่ ดู ตกดกึ กลบั อจิ ฉาจนนอนไมห่ ลบั ภายหลงั อาซอ้ ใหญ่ตงั ครรภ์ นางยงั ไมม่ ีวีแววเลยสกั นอ้ ย ไดแ้ ตท่ นกลดั กลมุ้ ดืมยาขมไป ถกู คนวจิ ารณก์ ไ็ ดแ้ ตท่ าํ เป็นไมไ่ ดย้ นิ ไม่ ใสใ่ จ ความจรงิ แลว้ นางใสใ่ จมาก ความกงั วลทงั หลาย ไดแ้ ตเ่ ก็บงาํ ไวใ้ นใจ ซยา่ ฉนุ อวีรกั นางขนาดนี นางกร็ กั เขาเช่นกนั หากนางไม่ อาจใหก้ าํ เนิดบตุ รได้ ก็เป็นเรอื งเสียใจไปตลอดชีวติ นนั เป็นการยกระดบั ความรกั ของพวกเขา เป็นแกว้ ผลกึ แหง่ รกั แมใ้ นฝันนางกย็ งั อยากได้ 20

ทวา่ ตอนนี ในทีสดุ กม็ ีแลว้ สวรรคย์ งั คาํ นงึ ถงึ นางอยู่ “ทาํ อะไรกนั องึ ไปแลว้ หรอื ทา่ น...” เหน็ ซยา่ ฉนุ อวี ตืนเตน้ จนนาํ ตาคลอ ในใจเยียเจียเหยาอบอนุ่ คลา้ ยมี กระแสนาํ ไหล “ขา้ องึ ไปแลว้ ขา้ ดีใจเกินไป เหยาเหยา นีขา้ ฝันไปหรอื เปลา่ ” ซยา่ ฉนุ อวีกมุ มือนางมาแนบแกม้ เยียเจียเหยาหวั เราะออ่ นโยน ปวดหนบึ ทีจมกู เขาไมพ่ ดู แตน่ างรู้ ความจรงิ แลว้ เขาอยากมีลกู มาก 21

เคราะหด์ ีทีเป็นไปดงั หวงั สมบรู ณแ์ ลว้ “ฉนุ อวี พวกเรามีลกู ของตวั เองแลว้ พวกเราไมต่ อ้ งแยง่ ลกู คนอืนแลว้ ” ซยา่ ฉนุ อวีพยกั หนา้ ดีใจ กอดเยียเจียเหยาเขา้ มาเบาๆ ทวา่ ความรกั ลาํ ลกึ อยา่ งหาทีเปรยี บไมไ่ ด้ ใชท้ งั รา่ งทงั ใจ กอดสตรผี นู้ ีและลกู ของพวกเขาไว้ “เหยาเหยา ขอบคณุ เจา้ มาก ขา้ ไมร่ ูพ้ ดู อะไรดี ในใจขา้ ตืนเตน้ มาก ทงั กลวั วา่ จะไมใ่ ชเ่ รอื งจรงิ ” ซยา่ ฉนุ อวี กระซบิ ขา้ งหนู าง 22

เยียเจียเหยาพยกั หนา้ อยา่ งแรง พดู ไมอ่ อก จๆู่ มีกลนิ กหุ ลาบปะทะเขา้ จมกู เวลานนั อาการคลนื เ** ยนกพ็ งุ่ ขนึ มา เยียเจียเหยาผลกั เขาออก ลกุ ขนึ จากเตียงเรมิ อาเจียนอีก ครงั ซยา่ ฉนุ อวีมือไมล้ นลาน “เป็นอะไรแลว้ ขา้ เปลยี นเสือผา้ แลว้ นะ” เยียเจียเหยาอาเจียนไปพลางเอย่ วา่ “ทา่ นไมไ่ ดเ้ ปลยี น ชดุ ขา้ งใน...” 23

ซยา่ ฉนุ อวีนิงไปหมดคาํ พดู ประสาทรบั กลนิ ไวถงึ เพียงนี ชา่ งเกินคาดคิดนกั ภายหนา้ จะทาํ อยา่ งไรดีเลา่ 24

บทที 404 ชวี ติ ทนี ่าสงสาร คืนนนั ทา่ นโหวไปทีศาลบรรพชนคนเดียว คกุ เขา่ อยดู่ า้ น ในเป็นเวลานาน สว่ นโยวซือออกคาํ สงั แรกวา่ เครอื งหอม ทงั หลายนในจวนหา้ มนาํ ออกมาใชเ้ ดด็ ขาด ชาดและ แปง้ กลนิ แรงกห็ า้ มใช้ ใครกลา้ ขดั คาํ สงั ทาํ ใหค้ ณุ นาย รองอาเจียน ใหล้ งโทษตามกฎบา้ น ดงั นนั ทงั จวนจงึ พรอ้ มใจกนั เอาของทีมีสว่ นเกียวขอ้ งกบั คาํ วา่ “หอม” เกบ็ ลง**บจนหมดสนิ ใครกห็ า้ มบน่ สกั ครงึ คาํ คาํ สงั ทีสอง เรอื งทีคณุ นายรองตงั ครรภห์ า้ มแพรง่ พราย ออกไปภายนอกเดด็ ขาด หากใครหลดุ ปากออกไป ลง 1

โทษตามกฎบา้ น ในหมชู่ าวบา้ นมีคาํ กลา่ ววา่ ช่วงตงั ครรภส์ ามเดือนแรก หา้ มป่าวประกาศออกไป ตอ้ งปกปิดมิดชิด ไมเ่ ชน่ นนั จะ เกิดเรอื งไมด่ ีไดง้ ่าย รอผา่ นพน้ สามเดือนไปแลว้ ครรภ์ มนั คง กส็ ามารถบอกกบั สหายญาตมิ ติ รได้ เมือกอ่ นโยวซือไมเ่ ชือคาํ พวกนี มายามนียินยอมเชือกไ็ ม่ เสียหาย เพราะวา่ เดก็ คนนีมีนาํ หนกั ในใจนางมาก ไม่ อาจสญู เสยี ไป เยียเจียเหยากลบั หอ้ งตวั เอง เอนกายอยบู่ นเตียง 2

ในหอ้ งเปิดหนา้ ตา่ งใหล้ มพดั ผา่ น โถกาํ ยานถกู ยา้ ยออก เสอื ผา้ ทีอบกลนิ หอมก็ถกู เก็บสนิ พวกเฉียวซีและเซียง เถาอาบนาํ สะอาด ไมม่ ีกลนิ หอมอะไรแลว้ ถงึ กลา้ มารบั ใชค้ ณุ นายรอง เยียเจียเหยาเอนกายอยา่ งไรเ้ รยี วแรง ฟังซนุ มามาสงั สอนคนรบั ใชด้ า้ นนอกเสยี งดงั ขอ้ ควรระวงั ตา่ งๆ กาํ ชบั ถงึ ขอ้ ทียีสบิ แปด ถงึ กระทงั สงั มิใหผ้ ายลมตอ่ หนา้ นาง เยียเจียเหยาอบั จนคาํ พดู เพือนางคนเดียว ทงั จวน โกลาหลอลหมา่ นไปหมด นางไมอ่ ยากใหม้ ีการเคลอื น ไหวรุนแรงเชน่ นี นาํ พาความไมส่ ะดวกมาใหก้ บั ผอู้ ืน ทวา่ นางจนปัญญา ใครใชใ้ หจ้ ่ๆู จมกู นางกลายเป็นจมกู สนุ ขั เลา่ รบั กลนิ ไวก็ชา่ งเถอะ ทีสาํ คญั คือไดก้ ลนิ อะไรก็ 3

พานเกียวพนั กบั กระเพาะนาง อาเจียนไมห่ ยดุ นีเป็นแคจ่ ดุ เรมิ ตน้ ไมร่ ูว้ า่ สถานการณแ์ บบนียงั ดาํ เนิน ไปอีกนานแคไ่ หน เวลาไหนถงึ จะสนิ สดุ เฉียวซียกนาํ อนุ่ เขา้ มา เกลียกลอ่ มวา่ “คณุ นายรอง ดืม นาํ เสยี หน่อยนะเจา้ คะ” ทอ้ งนางวา่ งเปลา่ ไปนานแลว้ กลบั ไมร่ ูส้ กึ หิว ทวา่ ใน ปากขม เยียเจียเหยาฝืนดืมนาํ ไปสองคาํ นาํ พาความ คลืนไสม้ าอีกรอบ ในใจโอดครวญ แมเ่ จา้ เถอะ กินนาํ เปลา่ ยงั ถงึ กบั 4

อาเจียน นียงั จะใหค้ นมีชีวติ หรอื เปลา่ ! เฉียวซีกงั วล เอาอยา่ งไรดี แมแ้ ตน่ าํ เปลา่ คณุ นายรองยงั ดืมไมไ่ ด้ อีกเดียวจะดืมยาไดอ้ ยา่ งไร ซยา่ ฉนุ อวีอยใู่ นหอ้ งนาํ อาบนาํ ไปสามรอบแลว้ คนอืน อาบรอบเดียวก็พอ แตเ่ ขาสนิทใกลช้ ิดกบั เหยาเหยาเป็น พิเศษ ตอ้ งอาบใหห้ มดจด ไมเ่ ช่นนีแมแ้ ตเ่ ตียงกข็ นึ ไมไ่ ด้ แลว้ ในทีสดุ กอ็ าบนาํ ออกมา เปลยี นเสอื ผา้ เฉียวซีรอเขาอยู่ ดา้ นนอก สหี นา้ วติ กกงั วล 5

“ซือจือ คณุ นายรองกินอะไรไมล่ งเลย แมแ้ ตด่ ืมนาํ ยงั อาเจียน...” ซยา่ ฉนุ อวีขมวดคิวแน่น “เจา้ ถามแลว้ หรอื คณุ นายรอง ไมอ่ ยากกินอะไรเลยหรอื อยา่ งไร” เฉียวซีราํ ๆ “กลา้ ถามทีไหนกนั เจา้ คะ บา่ วถามคาํ หนงึ ก็ ทาํ คณุ นายรองอาเจียนออกมา คณุ นายรองใหข้ า้ ทาํ ตวั ดีๆ หา้ มเอย่ ถงึ ของกินเดด็ ขาด” ซยา่ ฉนุ อวีกงั วล ในเมือทา่ นแมก่ บั หมอเจียงบอกวา่ นี เป็นเรอื งปกติ ทวา่ แมแ้ ตข่ องสกั นิดยงั กินไมล่ งจะได้ อยา่ งไรกนั 6

“ตม้ ยาแลว้ หรอื ยงั ” ซยา่ ฉนุ อวีถาม “ตม้ แลว้ เจา้ คะ่ แตว่ า่ บา่ วคิดวา่ คณุ นายรองคงดืมไมล่ ง” เฉียวซีตอบหวาดๆ ซยา่ ฉนุ อวีโบกมือ “เจา้ ออกไปกอ่ น อีกเดียวขา้ เกลยี กลอ่ มนางเอง” ซยา่ ฉนุ อวีเขา้ หอ้ งนอน เหน็ เยียเจียเหยาหนา้ ตาซีดขาว นบั ตงั แตแ่ พท้ อ้ งจนถงึ เวลานียงั ไมถ่ งึ สองชวั ยามเลย พอ รูส้ กึ เหมือนวา่ คนทงั คนผา่ ยผอมลง กป็ วดใจ 7

“เหยาเหยา ดีขนึ บา้ งหรอื ยงั ” ซยา่ ฉนุ อวีไมก่ ลา้ เขา้ ใกล้ กลวั วา่ กลนิ อะไรบนตวั จะจ่โู จมนาง เยียเจียเหยากวกั มือเรยี กเขา ตอนนีนางตอ้ งการออ้ ม กอดอนุ่ ปลอบโยนนางมากทีสดุ ซยา่ ฉนุ อวีเดินเขา้ ไปสามกา้ ว นอนลงเป็นเบาะหนงั มนษุ ยใ์ หน้ างอยา่ งรูท้ นั เยียเจียเหยาหนนุ หนา้ อกเขา มือกอดเอวเขาไว้ รอ้ งวา่ “ฉนุ อวี ทนไมไ่ หวแลว้ ทาํ อยา่ ง ไรดี” ซยา่ ฉนุ อวีลบู หลงั นางพลางปลอบ “ไดย้ นิ มาวา่ ผา่ นไป พกั หนงึ ก็ดีเอง เจา้ ทนเอาหน่อย คดิ เรอื งอืนมาเบียงเบน 8

ความสนใจไปเสีย” เยียเจียเหยาเอย่ เสียงขมขืน “ยงั จะคดิ อะไรไดอ้ ีก ขา้ เปิด ภตั ตาคาร ทาํ อาหาร อะไรกเ็ กียวกบั ของกินทงั นนั คดิ ถงึ ของกินขา้ กอ็ ยากอาเจียน” พดู ไปก็มีผลนกั นางคลนื ไสข้ นึ มาอีกแลว้ ซยา่ ฉนุ อวีลบู หลงั นาง กลา่ วอยา่ งจนปัญญาวา่ “อยา่ ง นนั เจา้ กค็ ิดถงึ ลกู ไว้ เป็นผชู้ ายหรอื ผหู้ ญิงกนั เหมือนเจา้ หรอื เหมือนขา้ ลกู คลอดชว่ งเดือนหนงึ แน่ พวกเราควร เตรยี มอะไรใหเ้ ขาดี...” 9

พดู ถงึ ลกู จิตใจเยียเจียเหยาก็ออ่ นยวบลง ลบู ทอ้ งทียงั แบนราบโดยไมร่ ูต้ วั เวลานีเดก็ คงยงั เป็นแคก่ อ้ นกลม เลก็ ๆ อยสู่ นิ ะ! กลบั ใชว้ ิธีรุนแรงเชน่ นีประกาศถงึ การ ดาํ รงอยขู่ องตน ชา่ งเป็นความรูส้ กึ ทีพเิ ศษนกั “แตข่ า้ วา่ พวกเราไมต่ อ้ งเตรยี มอะไรแลว้ ทา่ นแมเ่ ตรยี ม ทกุ อยา่ งรอบคอบ เมือถงึ เวลามีองคห์ ญิงอีเตอ๋ เหลา่ จู่ จงคอยตระเตรยี ม สว่ นเจา้ รกั ษารา่ งกายใหแ้ ข็งแรง บาํ รุงตวั เองจนอว้ นขาว สว่ นขา้ กร็ บั หนา้ ทีดแู ลเจา้ บาํ รุง ครรภ.์ ..” 10

“ดงั นนั ตอ่ ใหเ้ จา้ ไมอ่ ยากกิน กต็ อ้ งกิน ตอ่ ใหอ้ าเจียน ออกมาหมดก็ตาม หากเจา้ ไมก่ ินแลว้ ลกู ของพวกเราก็ หวิ ตอนคลอดออกมาเป็นเจา้ ลงิ จิว เจา้ จะปวดใจเอา...” เยียเจียเหยาเงียบ จรงิ ดว้ ย นางไมก่ ิน ลกู ก็ไมไ่ ดก้ ิน หาก ทาํ ใหพ้ ฒั นาการไมด่ ีกแ็ ยแ่ ลว้ “หอ้ งครวั ตนุ๋ โจ๊กแลว้ ใหเ้ ฉียวซีเอามาใหเ้ จา้ สกั ถว้ ยดี หรอื ไม่ กินเยอะหนอ่ ย ไดห้ รอื เปลา่ ” ซยา่ ฉนุ อวีพยายาม เกลยี กลอ่ มอยา่ งอดทน เยียเจียเหยาทนเอย่ เสียงน่าสงสาร “ถว้ ยเลก็ นะ” 11

“เอาอีกหนอ่ ยหรอื ไม”่ “ทา่ นอยา่ พดู ถงึ เรอื งอืนไดห้ รอื เปลา่ ” “ได้ เจา้ รอก่อน ขา้ ไปยกมาเอง...” เมือโจ๊กยกเขา้ มา เยียเจียเหยาก็เรมิ นกึ เสยี ใจ แตไ่ หนแต่ ไรมาไมเ่ คยคดิ วา่ ตวั เองจะมีวนั ทีกินไมไ่ ด้ ความชอบชวั ชีวติ ของนางคืออาหารอรอ่ ย ตอนนีอาหารกลายเป็นของ ทีนางรงั เกียจไปเสียแลว้ ซยา่ ฉนุ อวีเกลยี กลอ่ มดว้ ยความลาํ บาก ไมง่ ่ายเลยนาง ถงึ กินไดส้ องคาํ จากนนั กอ็ าเจียนออกมาอีก กินเขา้ ไป 12

ยงั ไมม่ ากเทา่ อาเจียนออกมาเลย เมือถงึ เวลาดืมยา ก็เป็นเชน่ นีอีก เหน็ นางกินอาหารทา่ ทางเหมือนกบั ถกู ลงทณั ฑ์ ซยา่ ฉุ นอวีทนไมไ่ หวลบู ทอ้ งนาง กดั ฟันแนน่ “เจา้ เดก็ บา้ ! ยงั ไมท่ นั คลอดออกมาก็เคียวกราํ มารดา บดิ าเจา้ แลว้ รอเจา้ ออกมา ขา้ จะตอ้ งสงั สอนเสียให้ เขด็ ...” เยียเจียเหยาจงึ ไดเ้ รมิ ใชช้ ีวิตอยา่ งนา่ เศรา้ เชน่ นี 13

วนั ๆ ไดแ้ ตต่ อ่ สกู้ บั คาํ วา่ กิน นางกินไมล่ ง มีแตอ่ าเจียน แมแ้ ตเ่ ดินยงั ตวั ปลวิ แตว่ า่ ทาํ ไมไมห่ ิวกนั เรอื งเปิดรา้ นอาหารตะวนั ตกกบั เรยี บเรยี งตาํ ราอาหาร ถกู พกั ไวก้ ่อน วชิ าเรยี นทีสถานศกึ ษาก็ใหห้ รงฮหู ยินสอน แทน ประกาศไปวา่ นางไปหยางโจว กนั ไมใ่ หท้ กุ คนมา เยียม เวลานีนางสติไมป่ ลอดโปรง่ ไมม่ ีอารมณแ์ ละแรงรบั แขก บวกกบั นางบอกแขกไมไ่ ดว้ า่ ใหท้ า่ นกลบั ไปเปลยี นชดุ ที ไมไ่ ดอ้ บกลนิ หอม ลา้ งแปง้ บนหนา้ ออกก่อนคอ่ ยมา จงึ บอกวา่ ไมอ่ ยบู่ า้ นไปเลยเพือตดั ปัญหา 14

เพียงแตเ่ ช่นนีนางอยา่ ไดค้ ิดจะออกจากบา้ น ไมเ่ ช่นนนั จะเผยพริ ุธออกมา ทกุ วนั โยวซือตอ้ งมาเยียมอยา่ งนอ้ ยหนงึ ครงั ซนุ มา มากลายเป็นมามาผดู้ แู ลทีเรอื นนางไปแลว้ โยวซือยงั ตงั ใจหาแมค่ รวั สองคนมาให้ ยอมใหค้ รวั เลก็ เปิดเตาทาํ อาหารเอง อยากกินอะไรกท็ าํ ไดท้ นั ซยา่ ฉนุ อวีเลกิ งานแลว้ กก็ ลบั มาหานาง ชกั แมน่ าํ ทงั หา้ หยอกนางใหเ้ บิกบาน คิดหาสารพดั วธิ ีลอ่ ใหน้ างกิน อาหาร การดแู ลเหมือนสอยดาวลงมาประเคนให้ ตอนที หลวิ หลีตงั ครรภย์ งั ไมท่ าํ อะไรมากเทา่ นีมากอ่ น 15

วนั เวลาผา่ นไปอยา่ งสงบ เยียเจียเหยาขอผา้ ตว่ นจาก หอ้ งตดั เยบ็ มาใหซ้ นุ มามาสอนนางเยบ็ ชดุ มีอะไรทาํ บา้ งก็ชว่ ยเบียงเบนความสนใจไปได้ ไมอ่ ยา่ งนนั นางคง ไดค้ ลนื ไสต้ งั แตเ่ ชา้ จรดเยน็ ผา้ ลว้ นตดั มาเรยี บรอ้ ยแลว้ นางทาํ แคเ่ ยบ็ ติดกนั กใ็ ชไ้ ด้ ตดั ชดุ เดก็ ทารกดเู หมือนงา่ ย ทวา่ ยงั พิถีพิถนั มากกวา่ ชดุ ผใู้ หญ่ ใชเ้ สน้ ไหมออ่ นนิม ฝีเขม็ ละเอียด หา้ มมีปลาย ดา้ ยหลดุ ลยุ่ ออกมา ตอ้ งเกบ็ ไวด้ า้ นในหมด กนั ไมใ่ หท้ ิม ถกู ผวิ บอบบางของทารก 16

เมือเทียบฝีมือการตดั เยบ็ กบั การทาํ อาหารของเยียเจีย เหยาแลว้ เรยี กไดว้ า่ หา่ งชนั ราวฟา้ กบั เหว ซยา่ ฉนุ อวีเหน็ นางสนิ เปลืองแรงมาก ฝีเขม็ ไมส่ มาํ เสมอ ก็กลา่ วดว้ ยความกลดั กลมุ้ วา่ “เหยาเหยา ชดุ แตง่ งาน ของเจา้ ชดุ นนั ตดั นานเทา่ ไรกนั ” เขาไมร่ ูว้ า่ เหยาเหยาไมถ่ นดั งานตดั เยบ็ เพียงหลงคดิ วา่ นางทมุ่ เทใจกบั การทาํ อาหารจนหมดจงึ ไมช่ อบงานเยบ็ ปักเชน่ นี ดงั นนั ปีทีแลว้ ทีนางมอบถงุ หอมใหเ้ ขาจงึ ทาํ ให้ เขาดีใจอยนู่ าน เฉียวซีกบั เซียงเถารูด้ ี ทวา่ ไมอ่ าจเอย่ ออกไป ดว้ ยเหตนุ ี 17

จงึ ทาํ ใหซ้ ยา่ ฉนุ อวีกลดั กลมุ้ อยใู่ นเวลานี เยียเจียเหยาปักทกุ ฝีเขม็ เสน้ ดา้ ยอยา่ งจรงิ จงั ตอบมาวา่ “หนงึ เดือน สองเดือน หรอื สามเดือนก็ไมร่ ู้ ลืมแลว้ ” ซยา่ ฉนุ อวีตะลงึ งนั เรอื งนีนางยงั ลมื ได้ สตรชี วั ชีวติ นีตดั ชดุ แตง่ งานแคค่ รงั เดียว สมควรจาํ ติดอยใู่ นใจถงึ จะถกู “ขา้ เหน็ ชดุ แตง่ งานเจา้ ตดั ไดไ้ มเ่ ลวเลย” ความหมายกค็ ือไฉนตอนนีเจา้ ถงึ ไดฝ้ ีมือหว่ ยเช่นนีเลา่ เหน็ ฝีเข็มบดู ๆ เบียวๆ อยา่ งกบั แมลงเดนิ กไ็ มป่ าน ลกู ของเราจะใสไ่ ดอ้ ยา่ งไรกนั 18

ความกงั วลเชน่ นีเขาไมม่ ีทางพดู ออกไป อยา่ งมากก็สวม ไวด้ า้ นใน ใครก็มองไมอ่ อก เยียเจียเหยายมิ พยกั หนา้ ไมผ่ ดิ แตว่ า่ ไมใ่ ชน่ างเยบ็ นี เป็นฝีมือเจา้ ของรา่ งคนเดิมตา่ งหาก ซยา่ ฉนุ อวีพยายามหาเหตผุ ลมาตอบตวั เอง บางทีอาจ เพราะวา่ นานแลว้ ฝีมือถงึ ไดต้ กลงบา้ ง “ฉนุ อวี เจา้ ลองดู กางเกงตวั นีของขา้ เป็นอยา่ งไรบา้ ง” เยียเจียเหยาปักเขม็ สดุ ทา้ ยลงไปเรยี บรอ้ ย ยกขนึ อวดให้ ฉนุ อวีดู 19

ฉนุ อวีหยบิ มาพลกิ ดู ถามดว้ ยความสงสยั วา่ “นีทาํ ให้ เดก็ อายเุ ทา่ ไรใสก่ นั ” เยียเจียเหยาตอบ “สามสเี ดือน ถงึ เวลานนั อากาศน่าจะ อนุ่ ขนึ บา้ ง สเี หลืองออ่ นเขา้ กบั ผิวเดก็ ทารกมากทีสดุ ตอ้ งนา่ ดมู ากแน่” ซยา่ ฉนุ อวีกระแอมไอแหง้ ๆ สองที นกึ สงสยั วา่ ‘เดก็ อายุ สามสีเดือน ยงั ตอ้ งสวมกางเกงไคตงั *อยเู่ ลยนะ! ’ “นนั ยอ่ มแน่นอน หรอื วา่ ทา่ นไมห่ วงั ใหเ้ ขาถอดกางเกง ปลอ่ ยเบาไดเ้ องกนั ! ” เยียเจียเหยาเอย่ จากใจ ปัญหา 20

สามญั แบบนียงั ตอ้ งถามอีกหรอื ซยา่ ฉนุ อวีคลขี ากางเกงทงั สองขา้ งออกดู มองเยียเจีย เหยาอยา่ งจนคาํ พดู ออ้ ...เยียเจียเหยาตะลงึ ซนุ มามาบอกนางแลว้ ใหเ้ ยบ็ ขอบดา้ นขา้ งทงั หมดติดกนั ก็พอ ผลสดุ ทา้ ยแลว้ นางไม่ ทนั ระวงั เยบ็ เปา้ ติดไปดว้ ย หนา้ พลนั แดงขนึ มา มารดาเจา้ เถอะ ขายหนา้ ใหญ่แลว้ ! นางรบี เอากางเกงหลบ บน่ อบุ วา่ “เพราะทา่ นนนั แหละ พดู นนั พดู นี ทาํ ใหข้ า้ ไมม่ ีสมาธิ” 21

ซยา่ ฉนุ อวีสีหนา้ จนปัญญา ตอนเขาเขา้ มา นางกาํ ลงั เยบ็ เปา้ กางเกงอยไู่ มใ่ ชห่ รอื ไง --- *กางเกงไคตงั คือกางเกงทีไมเ่ ยบ็ ตะเข็บตรงเปา้ เพือให้ ขบั ถา่ ยไดส้ ะดวก 22

บทที 405 รสนิยมแปลกพเิ ศษ เหน็ สหี นา้ พดู ไมอ่ อกของเขา เยียเจียเหยาจงึ ขม่ ขู่ ขนึ มา “ทาํ ไม ขา้ พดู ผิดหรอื ก่อนหนา้ ขา้ ยงั จาํ ไดว้ า่ ไม่ ตอ้ งเยบ็ เปา้ เพราะทา่ นทาํ รา้ ยขา้ แทๆ้ ” เรอื งนา่ ขายหนา้ เชน่ นี ตีใหต้ ายก็ไมย่ อมรบั ... ไมอ่ ยา่ งนนั คนผนู้ ีตอ้ งบอกกบั ลกู วา่ ตอนนนั แมข่ องเจา้ แมแ้ ตก่ างเกงยงั ทาํ ไมเ่ ป็นเลย... เดก็ คนนนั ยงั จะไมด่ ถู กู นางอีกหรอื ! 1

ซยา่ ฉนุ อวีกระตกุ มมุ ปาก ถกเหตผุ ลกบั สตรเี ทา่ กบั หา เรอื งใหต้ วั ไมเ่ ป็นสขุ ช่างเถอะ เป็นความผิดเขาเอง เป็น ความผิดของเขาทงั หมด เกิดเรอื งขายหนา้ อยา่ งนี เยียเจียเหยาเสยี หนา้ มาก นาง ตดั สนิ ใจฝึกฝนฝีมือเยบ็ ปักหน่อยดีกวา่ ภายหนา้ จะได้ ทาํ เสอื ผา้ สวยๆ ใหล้ กู ใส่ ของทีตวั เองทาํ กบั คนอืนทาํ ให้ ความรูส้ กึ ไมเ่ หมือนกนั แมป่ ักดว้ ยความรกั ใหล้ กู รกั สวม เตม็ ไปดว้ ยไอรกั จากมารดา... เยียเจียเหยาคลา้ ยกบั หาเปา้ หมายฮดึ สใู้ หม่ นางไมเ่ ชือ วา่ สองมือของนางจะปักลวดลายทีชวนใหค้ นตกตะลงึ ไมไ่ ด้ สมองของนางสามารถคิดอาหารทีคนอืนคดิ ไม่ ออกได้ ในเมือมีฝีมือประณีตเช่นนี ยงั จะจดั การเข็มปัก 2

ผา้ เลก็ ๆ อยา่ งนีไดไ้ มอ่ ยหู่ มดั อีกหรอื อยา่ งไร ทางเรอื นหลกั สง่ คนมาตามซยา่ ฉนุ อวีไปกินขา้ ว แน่นอนวา่ คาํ วา่ กินขา้ วสองคาํ นีไมอ่ าจพดู ในเรอื นหลงั นี ได้ บา่ วจงึ เขา้ มารายงานวา่ ฮหู ยินมาเชิญซือจือ ก่อนซยา่ ฉนุ อวีจากไปยงั กาํ ชบั วา่ “เจา้ อยา่ ปักอีกเลย มืดแลว้ แสงไมพ่ อ เดียวตาจะเสยี เอา” ..... ภายในหอ้ งของโยวซือ โยวซือกบั ซนุ มามากาํ ลงั พลกิ ดู 3

เอียมตวั หนงึ เป็นของทีเยียเจียเหยาทาํ ปลายดา้ ยเก็บเรยี บรอ้ ย แตฝ่ ีเข็มเบียวไปมา ไมเ่ รยี บรอ้ ย ขอบผา้ ตดั เรยี บถงึ กบั ถกู นางเยบ็ จนเบียว โยวซือถอนใจ หยดุ ดู “นีคือผลงานของคณุ นายรองหรอื ” ซนุ มามากลนั หวั เราะ “ใชเ่ จา้ คะ่ คณุ นายรองยงั ดีใจ บอกใหบ้ า่ วหาลวดลาย ปักลายอะไรดี” โยวซือเงียบไป คดิ วา่ ‘ฝีมือเยบ็ ปักของจินเซวียนแยเ่ กิน ไป ตอนนางปักผา้ ครงั แรก เยบ็ ชดุ ครงั แรกยงั ดีกวา่ นีอีก! 4

คนเราไมไ่ ดส้ มบรู ณแ์ บบไปทกุ เรอื งจรงิ ๆ ฝีมือทาํ อาหาร ของจินเซวียนอยใู่ นระดบั สงู งานเยบ็ ปักกลบั เละเทะ’ หลานสดุ ทีรกั ของนางสวมเอียมยาํ แยแ่ บบนีไดห้ รอื เฮอ้ ยงั ดีทีในบา้ นมีช่างตดั เยบ็ หากไมพ่ อจรงิ ๆ ก็ยงั มียา่ อยา่ งนางอยทู่ งั คน หากเดก็ คนนีใชแ้ ตข่ องทีมารดาเขา ทาํ ใหก้ ็น่าสงสารไปแลว้ “ซนุ มามา เจา้ เอากรรไกรมา ตดั ดา้ ยออก ขา้ จะแก้ หน่อย” โยวซือเอย่ ซนุ มามายมิ “ฮหู ยนิ อยา่ แกเ้ ลย ถงึ คณุ นายรองจะไม่ 5

ถนดั งานเยบ็ ปัก แตน่ ีก็เป็นนาํ ใจของนาง บา่ วเหน็ คณุ นายรองตงั อกตงั ใจเรยี น เดียวก็ดีขนึ เอง รอนางทาํ ไดด้ ี แลว้ ตวั เองตอ้ งรงั เกียจแน่ พดู อีกอยา่ งคนมากมายตดั เสอื ผา้ ใหค้ ณุ ชายนอ้ ย ถงึ เวลาขา่ วเรอื งตงั ครรภแ์ พรอ่ อก ไป เสอื ผา้ ทีสง่ มาใสอ่ ยา่ งไรก็ไมห่ มด ไมด่ อ้ ยไปกวา่ ตวั นี แน่เจา้ คะ่ ” โยวซือคดิ เช่นนนั ก็ถกู ดงั วา่ ยมิ กลา่ ว “อยา่ งนนั เจา้ ก็ เลือกลายงา่ ยๆ ใหน้ างแลว้ กนั !” ใหจ้ ินเซวียนฝึกฝีมือ ถงึ จะทาํ งานไดด้ ี ซยา่ ฉนุ อวีกบั ฉนุ เฟิงมาหามารดาพรอ้ มกนั โยวซือกลบั 6

ถามวา่ “อาหารคาํ นีจินเซวียนอยากกินอะไร” ซยา่ ฉนุ อวีตอบ “ไมก่ ลา้ เอย่ คาํ วา่ กินกบั นาง แตว่ า่ วนั นี ผลซงิ *ทีลกู เอากลบั มา นางกลบั กินไปสองลกู ” โยวซือตาวาว “นางอยากกินของเปรยี วอยา่ งนนั หรอื ” ซยา่ ฉนุ อวีคดิ “ไมแ่ นใ่ จ ผลซงิ สองลกู นนั เป็นขา้ พยายาม ปลอบนางกินลงไป ดีทีไมอ่ าเจียนออกมา” โยวซือกบั ซนุ มามามองตากนั ในใจยนิ ดี สงั การวา่ “ซนุ มามา สงั การลงไป ใหเ้ อาผลไมไ้ ปใหค้ ณุ นายรอง” 7

“เจา่ คะ่ บา่ วไปจดั การเอง” “ขา้ วา่ ทอ้ งของอาซอ้ รองตอ้ งเป็นลกู ชายแน่ นกึ ถงึ ตอน นนั หลวิ หลกี ช็ อบกินของเปรยี วเหมือนกนั ...” ฉนุ เฟิงเอย่ คาํ พดู นีออกมาอยา่ งเป็นธรรมชาติ พดู ไปครงึ คาํ กลบั หยดุ ลง เรอื งในอดีตคอ่ ยผดุ ขนึ มา เวลานนั เขาก็เหมือนกบั พีรอง ตืนเตน้ ดีใจจนไมร่ ูเ้ รยี กวา่ อยา่ งไรดี เวลานนั เขากบั หลวิ หลีเรยี กวา่ หวานชืนมืนอยา่ งทีสดุ เวลานนั เขาเฝา้ คิดถงึ หนา้ ตาของลกู นบั ครงั ไมถ่ ว้ น... จากนนั ก็ไมม่ ีลกู แลว้ เดก็ ชายทีกอ่ ตวั เป็นรูปเป็นรา่ ง 8

จากนนั หลวิ หลีก็ไมไ่ ดอ้ ยบู่ า้ นหลงั นีอีกตอ่ ไป กลายเป็น คนทีผา่ นเขา้ มาในชีวิตของเขา เรอื งราวเกินกวา่ ทีคนเราจะคาดคิดได้ ในระยะเวลาสนั ๆ เพียงหนงึ ปีเทา่ นนั ซยา่ ฉนุ อวีเหน็ สีหนา้ สลดของฉนุ เฟิงก็รูว้ า่ นอ้ งชายคิดถงึ เรอื งไมค่ วามสขุ จงึ เปลยี นหวั ขอ้ วา่ “ทา่ นแม่ อาการของ เหยาเหยาจะเป็นอีกนานแคไ่ หน ขา้ กลวั นางรบั ไมไ่ หว” ไมใ่ ช่แคเ่ หยาเหยารบั ไมไ่ หว เขาเองก็รบั ไมไ่ หวเชน่ กนั แมแ้ ตอ่ าหารทีมีเครอื งเทศก็ยงั ไมก่ ลา้ กิน ตน้ หอมขิง 9