06เพชรพระอุมา เล่ม6 ดงมรณะ

1269 สาํ หรบั การสรางพระเดช ขณะเดยี วกนั ก็มคี วามเมตตากรุณาเปนการสรา งพระคุณ รจู ักผอ นหนกั เปน เบา และสามารถเขาถงึ จิตใจของพวกน้ไี ดอ ยา งปรุโปรง ซ่งึ คุณลกั ษณะประการหลงั น้ี มนั เกดิ ขนึ้ จากกมลสนั ดานสวนทดี่ ขี องเขานนั่ เอง ลาํ พงั ฝมอื อันเกง กลา สามารถอยางเดยี ว...ไมสามารถ ชนะใจคนไดห รอก” หญงิ สาวยกั ไหลอกี คร้งั เหมอื นจะไมเ หน็ ดวยกบั คําพดู ของพี่ชาย แตดวงตาเปน ประกาย ชน่ื ชม จบั น่งิ ไปยงั เบ้ืองหลังของรางทีย่ ืนเคียงขางคะหยนิ่ อยูนน้ั พรอ มกับยมิ้ นอ ยๆ เย็นนนั้ คณะนายจา งทกุ คน กพ็ ากนั ออกเดินเทยี่ วเยี่ยมเยือนไปตลอดท้งั หมูบา นหลม ชา ง ดว ยความรูส กึ เหมือนเดนิ อยใู นบา นของตนเอง โดยมีคะหยิน่ เปน ผพู า เชษฐาใชไ มย นั เดนิ เขยกรว ม มาดวย ผูท่ีเดนิ รวมกลมุ อยดู วย ยกเวนจากฝายนายจา งทงั้ สาม กม็ ีเพยี งพรานใหญ และแงซาย อนั บัดน้ีทาํ หนาทเี่ ปนองครักษป ระจาํ ตวั เชษฐารวมท้งั เปนลา มไปในตวั กอนจะขนึ้ ไปบนเรือนของคะหย่นิ ตามคําเชญิ ทุกคนมาหยุดน่ิงอยทู ่ใี ตต นตะแบกหนา ลานบา น ทนี่ นั่ มีเกวยี นคนั หนง่ึ จอดทง้ิ อยู ตางเงียบงันกนั ไปชว่ั ขณะ เมอื่ ไดรบั การบอกเลาจาก คะหยน่ิ วา “น่ยี ังไงนาย เกวียนของคนที่มากบั หนานอนิ มาฝากทง้ิ ไวต งั้ แตป กลาย กอนจะออกเดนิ ทางเขา ดงหายไป” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1270 49 ความเงียบเขามาปกคลุมชั่วขณะ ทัง้ หมดจอ งนงิ่ อยทู ซ่ี ากเกวยี นคนั นน้ั ดวยความรสู ึก ภายในของแตล ะคน อันไมอาจจําแนกถูก แววสลดครองอยูใ นสหี นาและดวงตา ดารนิ เคลอ่ื นชา ๆ เขาไปชดิ เกวียนคันนนั้ เอ้อื มมอื ไปลบู คลําราวกับวามันจะเปน อนุชา วราฤทธ์ิ พ่ีกลางของหลอ น นาํ้ ตาซึมคลอเบา ตา เชษฐากบั ไชยยนั ตก็ซมึ น่ิงไปเปน เวลานาน ตอ จากนนั้ ทัง้ หมดกข็ นึ้ ไปบนเรอื นอันกวางขวางของคะหยน่ิ ซงึ่ ใหการรบั รองอยา ง กุลกี จุ อ คะหยนิ่ ส่งั บรวิ ารใหเ รง จัดหาเหลาและอาหารมาเลีย้ ง แตเ ชษฐาบอกวา “เจา ไมตอ งวนุ วายในเร่อื งนน้ั หรอก คะหยิ่น เราเพยี งแตจ ะมาเย่ียมและคยุ กับเจาบนเรอื น นเี่ ทา นั้น เราจะกลับไปกนิ อาหารของเราเองทคี่ า ยพกั ” กระน้นั ก็ตาม คะหยนิ่ กย็ งั ไมวายทจ่ี ะสง ไหเลก็ บรรจุเหลา ตม เองมาให และเพอื่ ไมใ หเ สีย ไมตรี เชษฐากบั ไชยยนั ตยกขึน้ จบิ เพยี งเลก็ นอย การสนทนาสอบซกั ในเร่อื งของชด ประชากร กเ็ ริม่ ข้ึน คะหยนิ่ เพิ่งจะมาทราบเอาเดยี๋ วนี้ เองวา คณะจากพระนครทง้ั สามเปน พ่ีนอ งและมิตรของบุรษุ ผนู ้ัน เดนิ ทางมากเ็ พ่อื จะออกตดิ ตาม คนหา หวั หนา บา นหลมชา งเต็มไปดวยความต่นื เตน ระคนประหลาดใจ “คะหยน่ิ เพงิ่ จะนกึ ออกเดย๋ี วนีเ้ อง!...” นักเลงชาวดอยอทุ าน ขณะทจ่ี องพินิจไปยงั เชษฐา “ชายผนู ัน้ มีเคา หนา เหมอื นทานผนู ม้ี าก รปู รา งก็สงู ตา่ํ ไลเ ลีย่ กนั เพิ่งจะมารวู า เปน พน่ี อง” เชษฐาพยักหนา รบั “ใช! นอ งชายของเรา และพช่ี ายของนายหญงิ คนนี้ เพ่อื นรักของคนทย่ี ิงตน ยางขาดใหเ จา เห็นนนั่ ” “คะหยน่ิ เพิง่ ร.ู ..คะหยนิ่ ชอบชายคนนน้ั มาก เขาเปนคนดี กลา หาญและมีฝมอื เขามากับ หนานอิน มิตรเฒาผยู ่งิ ใหญข องคะหยนิ่ เพียงสองคนเทา นน้ั มงุ ตดั ดงดบิ นรกดําจะบา ยหนา ไป เทอื กเขาพระศวิ ะ คะหย่ินเตอื นเขาไวแ ลว ...วา อยา ไป แตเ ขาไมฟ งเสยี งคะหยน่ิ ” นกั เลงโตแหง หลม ชาง พูดมาเนิบๆ มวนบหุ รีใ่ บตองแหงในมือชา ๆ แลว ตชี ดุ ไฟ แต รพนิ ทรข ีดไลทเตอรสงไปใหพ รอ มกบั ถามวา “เขามาพักอยทู นี่ ี่นานสกั เทา ไหร? ” คะหยน่ิ เปลี่ยนสายตามาจบั อยทู ีพ่ รานใหญ ดูดพนควันโขมง “คนชอ่ื ชดกบั หนานอิน มาอยูทนี่ ี่เพ่ือเตรียมตวั เพยี ง 4 วนั เทาน้ัน แลว ก็ออกเดนิ ทางเขา ดงไป วนั ที่เขาไป...เปนเวลาเชา ตรู คะหยิ่นกับพวกทน่ี ่ีทกุ คน...ยังออกไปสง เขาเลย เขาบอกกบั คะหยนิ่ วา เขาจะไมต ายและจะกลบั มาใหค ะหยน่ิ เห็นอกี แตจนกระท่งั บดั น.้ี ..คะหยิน่ กไ็ มไ ดขา วได [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1271 คราวของเขาจนนดิ เลย เรอ่ื งนีเ้ มอื่ เกือบปม าแลว พรานใหญไ ดผา นมาทางนี้ และไดถ ามคะหย่ินที หนง่ึ แลว ไมใชหรอื คะหยิน่ ยังจาํ ได” จอมพรานกม หัวรับ “ใช! เราเคยมาถามเจาแลว ในครง้ั หนง่ึ หลังจากทง้ั สองคนนอ่ี อกจากหลม ชางไปได ประมาณสักสามเดือน ความจรงิ เราพบทัง้ สองคนนน้ั ที่โปงกระทิง กอนหนาเขาจะเดนิ ทางมาถึง หมูบานของเจา ท่ีนี”่ “พรานใหญพ บเขาท่โี ปง กระทิบ เขาบอกทานหรอื เปลาวา เขาจะมงุ หนา ไปไหน?” “เขาบอกเราเหมอื นเชน ทีบ่ อกเจานนั่ แหละคะหยนิ่ และเราก็ไดหา มเขาไวแ ลว เหมอื นกนั แตเขาไมเ ช่อื เดีย๋ วนเ้ี ราผา นมาทีน่ ีอ่ กี ครง้ั หนง่ึ ก็เพ่ือจะนาํ เจานายทั้งสาม ตามคนทช่ี ือ่ ชดกับหนาน อนิ นนั่ แหละ” “โอ!...” คะหยน่ิ คราง สีหนา เปล่ียนไป แลวกน็ ่ิงเฉย ไชยยันตถามมาวา “หลงั จากนน้ั แลวเจาไมไ ดว แี่ ววขาวคราวอะไรจากเขาจนนิดเดยี วหรอื คะหยนิ่ ” “คะหยนิ่ ไดขาวจากทางอนื่ แตไ มใ ชจากเขา...” หวั หนาบา นกลาวมาต่ําๆ “ประมาณเจด็ วัน หลงั จากทเี่ ขาออกเดินทางไปแลว มเี จา กะเหรยี่ งผสมทวายคนหนงึ่ มา ถามขาวคราวของนายชดกบั หนานอินทนี่ ่ี แลวก็ออกตดิ ตามไปในดง คะหยิ่นไมร วู า มันตามสองคน น้นั ไปพบหรอื ไมและถงึ ไหน แตกแ็ ปลกใจทเ่ี หน็ มนั มากับคณะเจา นาย และเด๋ียวนก้ี น็ งั่ อยูทีน่ ดี่ วย” วา แลว กห็ วั เราะหาวๆ ตามองไปยังแงซาย “เจา หมายถงึ แงซายผนู ้กี ระมงั ?” ดารินช้ไี ปที่คนใชชาวดงของหลอ น “ไอค นนแ้ี หละ นายหญงิ ” แงซายกย็ ้มิ แลว ตอบคาํ คะหยิน่ ไปวา “ใชแลว คะหยนิ่ ขา ไดอ อกติดตามคนทง้ั สองไป เพ่อื จะขอสมทบไปกับเขาดว ย และ กอนไปกไ็ ดมาสอบถามขาวจากเจา ทน่ี ่ี แตข า ตามทง้ั สองคนไมพ บ ขา ปว ยระหวางทางที่ติดตาม... รอดชีวติ มาไดข ากถ็ อยกลับ พอดีไดข า วที่หนองนาํ้ แหง เจา นายจะออกติดตามคนท้งั สองนนั่ ประกาศหาคนสมคั รเปน ลกู หาบขา กไ็ ปสมคั ร เจา จงึ เหน็ ขา ติดตามมาดว ยนแ่ี หละ” ชายรางใหญห นา เหย้ี ม พยกั หนา อยา งเขา ใจ หันไปทางคณะผจญภยั ชาวพระนคร “ตามสองคนน่นั ไป ก็ไมม ปี ระโยชนอ นั ใดหรอก เชื่อคะหยนิ่ เถดิ คะหยน่ิ เตอื นดวย ความหวงั ด”ี “ทาํ ไม?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1272 ไชยยนั ตข มวดควิ้ กระชากเสียงมาขนุ ๆ คะหยนิ่ หวั เราะเสียงลึก พดู มาตรงๆ ตามประสา คนดงวา “พวกทานจะตอ งเสียเวลาเปลา และจะตองไดรบั เคราะหกรรมเหมอื นท้งั สองคนน่นั เหมือนอกี หลายๆ คนท่เี คยพยายามมากอ นหนานนั้ แลว หนทางไปสูเทอื กเขาพระศวิ ะคอื แดนมรณะ ทีไ่ มเ คยมีใครรอดชวี ิตกลับมาได” “แปลวา เจามน่ั ใจวา ชด กบั หนานอนิ ตอ งตายแนห รอื ?” ดารนิ ซัก พยายามบงั คบั เสยี งไมใ หส นั่ อนั เกดิ จากความหวาดหวั่นพรน่ั ใจ “เขาตองตายแน นายหญิง และนายหญิงกต็ อ งตายเหมอื นกนั ถา ยงั คดิ ติดตามเขาไป คะหยนิ่ ไมไ ดแ ชง แตคะหยนิ่ พดู ตามความจริง” คําตอบอยางตรงไปตรงมาของหวั หนา บา น ทําเอาคณะชาวพระนครนง่ิ อง้ึ ไปอกี ในทีส่ ุด เชษฐาก็หวั เราะออกมาเบาๆ บอกมาวา “ถึงแมจ ะรูวาความตายรอคอยอยูเบื้องหนา ตามทีเ่ จาและใครๆ พากนั ทวงเรา แตเ รากจ็ ะ ไมเ ลกิ ลมความตง้ั ใจเปน อนั ขาด เราจะตองออกตามเขาไป เพอ่ื ใหพบ...หรอื มฉิ ะนัน้ กใ็ หรแู น เห็นชัดกบั ตาวา เขาหาชวี ติ ไมแ ลว นัน่ คือจดุ ประสงคข องเราท่ีออกเดนิ ทางมาในครง้ั น”้ี ชายรางยักษจอ งหนา คณะผจญภยั ทง้ั สามไปทีละคนอีกครั้งอยางพนิ จิ เคาหนา หวั หนา บานเตม็ ไปดว ยความวติ กกงั วลแทน “ทานทง้ั สามเปน คนกลาหาญ และมใี จอนั หนักแนนมน่ั คงมาก คะหยน่ิ ขอคารวะนํา้ ใจ...” แลว หนั ไปทางรพนิ ทร “พรานใหญจะนําทางใหแ กท านทงั้ สามนหี้ รือ” “ถูกแลว เรารบั จางทานทง้ั สามนีม้ า เพ่อื การนําทางคร้งั นี”้ คะหยนิ่ ถอนใจลกึ พึมพาํ “ทา นเปน จอมพรานผูย่ิงใหญ ทา นรจู กั ปา เขาลําเนาไพรทว่ั ทุกแหง ทานยอมรวู า อะไรมนั จะเกดิ ข้ึน ในหนทางมหาวบิ ากเบอ้ื งหนา เหตุใดทานจึงไมท กั ทว งทานทงั้ สามเหลา นี้ไว” รพินทรยมิ้ ยกไหเหลาขน้ึ ดืม่ อยา งเปนกนั เองกบั นักเลงชาวดอย “เมอื่ เราไดรับคา จางท่เี ราพอใจ หนา ทีข่ องเราก็มอี ยูอยา งเดียวเทา นน้ั คือปฏบิ ตั ิตาม สัญญาจา ง แมว าตัวเราเองจะตองตาย” คะหยนิ่ ยกมอื ข้นึ ลบู คาง พยกั หนาชาๆ “คะหยน่ิ รูด ี เลอื ดของทานขน ย่งิ นกั ...แลว เจาละ จะไปกบั คณะเจานายดวยใชห รอื ไม? ” ประโยคหลัง หันไปถามแงซาย หนมุ ชาวดงพเนจรกมศรี ษะลงอยางสงบโดยไมก ลา วคํา ใด คะหยน่ิ ก็พดู เหมอื นรําพึงวา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1273 “เจา ไดพ ยายามมาครั้งหน่งึ แลว และคราวน้ีก็พยายามอีก ขา คนุ หนาเจามานาน แงซาย แต ไมร ูแหลงทมี่ าของเจาเลย” คําราํ พงึ เบาๆ เหมือนจะพดู กับตนเองของคะหยนิ่ เชน น้ี ทาํ ใหรพนิ ทรชําเลืองไปทาง หนุม พเนจรผลู กึ ลบั กเ็ ห็นแงซายย้มิ เฉยอยู คณะนายจางไมร คู วามนัยอะไรในเรอ่ื งนี้ เพราะคาํ พดู ของคะหยน่ิ ไมมใี ครแปลใหฟง “เจาเปนนายบา นอยูทีน่ ม่ี านาน นอกจากคนทีเ่ รากาํ ลงั จะติดตามมานแ้ี ลว จะยงั มใี ครบกุ ดงเพ่ือมงุ ไปเทือกเขาพระศวิ ะ โดยผานทางหลมชา งนอ้ี กี บางหรอื ไม” คาํ ถามอยา งเปน กิจจะลักษะ อันเปนการสอบสวนมาจากหัวหนาคณะ คะหยน่ิ นั่งขดั สมาธเิ อเ ต ดูดบหุ รี่นิ่งคิดอยคู รู กบ็ อกวา “หลายสบิ ปมาแลว เมอื่ พอของคะหยน่ิ เปนนายบาน มคี นชาวคณะหนงึ่ มาจากพมา ผา น ที่น่มี งุ เขาไปในดงดิบนรกดาํ ตัง้ แตว ันนนั้ มาจนกระทง่ั วนั น้ี คะหย่ินไมเหน็ คนขาวคณะนั้นโผล กลับออกมาอกี ” คําวา ‘คนขาว’ ของคะหยน่ิ ยอ มหมายถึงพวกฝรงั่ นั่นเอง ซ่งึ ทกุ คนพอจะเขา ใจไดด ี “หลงั จากน้นั แลว ไมมีใครผา นเขา ไปในดงดบิ น้นั อีกหรอื ?” “ไมม ีอีกเลย จนกระทั่งสองคนนนั่ ไปเมือ่ ปก อ น” “เจาพอจะรูจดุ ประสงคของพวกคนขาวคณะนน้ั หรอื ไม วา เขาจะมงุ ฝา ดงดิบนรกดาํ ไป เพ่ืออะไร” “คะหยน่ิ ไมรู แตพ อบอกวา คนขาวจะไปตรวจปา มาตดิ ตอกับพอจา งลกู หาบท่นี ่ี แตไมมี พวกหลม ชางคนใดยอมไปดวย เพราะรอู ยูวา ไปแลวไมไ ดกลับ พวกนั้นจึงไปกันเอง คนขาวผมแดง สามคน พมา อกี สองคน แลว มีพรานนาํ ทางเปนคะฉิ่น รวมเปนหกคน เด๋ียวนี้คงกลายเปน กระดูก กองอยใู นดงนน่ั เอง” “แลวเจารูจดุ ประสงคของชดกับหนานอนิ หรือเปลา เขาจะไปไหน เพอ่ื อะไร?” ไชยยนั ตถ ามมาแบบหยั่งเสียง “คะหยนิ่ รแู ตเพยี งเขาจะมงุ ไปเทอื กเขาพระศวิ ะ...มรกตนคร เมอื งในหมอก ทน่ี น่ั มขี มุ เพชรมหาศาล คะหย่ินไมรวู า มีจรงิ หรือไม พอ ของพอ บอกพอบอกกนั ตอๆ มาเชน นนั้ คะหยนิ่ เพยี ง แตไดย ินไดฟ ง แตไมเ คยรวู า มใี ครไปไดถงึ และกลับมาเลาใหฟ ง ได” “เจา เองละ ไมเ คยทอ งเที่ยวเขา ไปในนรกดําบางเลยรึ ถน่ิ ท่ีอยูข องเจากใ็ กลเคียงแคน เี้ อง” คะหยน่ิ ชาํ เลืองไปทางรพนิ ทร “เคยเขาไปเหมอื นกนั ไปกบั พรานใหญ ระยะเดินเพยี งไมเกินวนั เดยี ว ปาทึบแทบไมม ี ทางเดนิ ชน้ื แฉะ เตม็ ไปดวยไขปา และภตู ผปี ศาจ ไมม ใี ครผานเขาไปในนรกดาํ ไดลกึ เกนิ ไปกวาที่ คะหยน่ิ กับพรานใหญลองเทยี่ วเขาไปแลว มชี ีวิตรอดกลบั มาไดหรอก” “มซี !ิ ...” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1274 ดารินอดที่จะขดั คอขโี้ มแหง หลมชางไมได บุยปากไปทางแงซาย “กแ็ งซายที่นั่งอยูนี่ยังไงละ เจากับพรานใหญเคยไปดวยกันเพยี งชวั่ ระยะเดนิ เพยี งไมเ กิน วนั เดยี ว แตแ งซายตามชดกบั หนานอินเขา ไปถงึ 7 วัน เขาตองเดินเขา ไปลกึ กวาท่ีคะหยน่ิ เขา ไปแลว แนๆ ” คะหยน่ิ ยิม้ เจื่อนๆ มองหนา แงซาย “จรงิ หรอื ?” แงซายไมตอบ แตร พนิ ทรตอบแทนใหว า “จรงิ คะหยน่ิ แงซายเขา ไปลึกจนพบกบั ตะขาบตวั เทา ฝากระดานเรอื น เพราะฉะนน้ั งู ยักษท ีม่ ารังควานหมูบ านเจา ตองไมใ ชง ทู ่ีเกิดขึ้นดว ยอทิ ธิฤทธิข์ องจาวแนๆ สัตวใ หญๆ มนั มอี ยใู น นรกดาํ งตู วั นนั้ จะตองออกมาจากดงดิบนน่ั แหละ” เขาถือโอกาสปลอบใจคะหยิ่นเรื่องงูยกั ษไ ปในตวั “เจา เขาไปแลว ขากลบั ออกมาจากทางไหน ขา ไมเ หน็ เลยแมแ ตต อนทีเ่ ขาไป” จอมนักเลงชาวดอยซกั ตอ มาอยา งสนใจ “ขากลับออกมาทางหวยเสือรอง ไมไดผ า นทางน้หี รอก” แงซายตอบ “โชคดมี าก ที่เจายงั มชี วี ติ รอดกลับมาได” คะหยน่ิ พึมพํา แลว มองไปทางเชษฐา “ไหนพวกทา นวาจะปราบงยู กั ษใ หคะหยนิ่ แตทา นก็มปี ระสงคท ่ีจะออกเดนิ ทางไป” “เจาไมต องกังวลในเรือ่ งนน้ั หรอก คะหย่ิน” เชษฐาตอบพลางยมิ้ “แมวา เราจะมี จดุ ประสงคส าํ คัญในการตดิ ตามคนคนนัน้ เราก็จะไมไ ปจากทีน่ ่เี ปน อันขาด จนกวาเราจะฆา งยู กั ษ ตวั น้ันลงไดส ําเรจ็ ” ทง้ั หมดน่งั สนทนาอยกู บั นายบา นอีกครู กพ็ ากันกลบั มาที่แคม ป คํา่ คืนนน้ั คณะนายจางรบั ประทานอาหารอยใู นเต็นทกนั ตามลาํ พัง รพนิ ทรห ายหนา ไป โดยใหค นเขา มาบอกวาเขาจะไปรวมวงกับคะหยน่ิ และพวกหลมชางทงั้ หลาย พรานใหญโผลเขา มา ในเตน็ ทเ วลาประมาณสองทุม เศษ ขณะน้ัน คณะนายจางกําลังด่ืมบรัน่ ดแี ละกาแฟหลังอาหารกนั อยู จึงเขารว มวงดว ย “เราจะตอ งอยทู น่ี ี่อกี หลายวนั ...” เขาบอก ขณะท่ีรบั ถว ยกาแฟมาจากไชยยนั ต “พรุงน้ี...คะหยิน่ จะเกณฑค นมาปลกู บานหลังใหญใหทน่ี ี่ คงจะสบายกวานอนกลางดิน กินกลางทราบอยางที่แลวมา” คณะนายจางทง้ั สามพากนั ยนิ ดใี นขา วนนั้ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1275 “ก็ดีนะซิ เราอาจจะตองพกั อยทู นี่ เี่ ปนเดอื น เกีย่ วกบั พกั ฟน เร่ืองขาของเชษฐา กับไอง เู จา กรรมตัวนนั้ ควรจะจัดหาทอ่ี ยถู าวรใหสบายหนอ ย” ไชยยนั ตว า เชษฐาสูบกลองพน ควนั ชา ๆ แลว กเ็ อย ขึ้นเปน งานเปนการวา “รพินทร เด๋ยี วนเ้ี ราไดม าถงึ หลม ชา งเรียบรอ ยแลว ตามขอ ตกลงท่ีใหไวก ับพวกลกู หาบ เปนอันวาหนาทขี่ องพวกนน้ั หมดสนิ้ ลงเพยี งแคน ี้ เราจะปลอ ยใหเ ดนิ ทางกลับไดพ รงุ นถ้ี า พวกเขา ตองการ หรือคุณมคี วามคดิ เชนไร” พรานใหญนิง่ ไปครู เดินไปที่หนาประตกู ระโจมพัก มองไปยังกลุมพวกลกู หาบที่น่ังนอน จบั กลมุ สนทนากันอยรู ิมกองไฟ “ตามปกตแิ ลว ก็ควรจะเปน อยางนั้นแหละครับ แตผมไมแ นใ จเหมือนกันวา กรณที เี่ กิด เหตงุ ยู กั ษม าอาละวาดปว นเปย นอยใู นเขตหลม ชา ง จะทําใหพวกนนั้ กลา เดนิ ทางกลับกันหรือเปลา เดยี๋ วผมจะเรยี กหวั หนาเขา มาสอบถามด”ู วา แลว เขากส็ ัง่ ใหแ งซายไปตามนายเมยเขา มาในเต็นท แลว พดู กับหวั หนา ลกู หาบ ตอ หนาคณะนายจางที่น่ังฟงอยดู วย “หนา ที่ของนายเมยกบั ลกู หาบทั้งหมด หมดสิ้นลงแคน้ีแลว ตามขอ ตกลงจา ง ถาอยากจะ กลับ พรงุ น้ีกก็ ลับกนั ไดเลย” นายเมยอ้ึงไปครู แลวยม้ิ ออกมาแหง แลง “พวกผมคดิ ถึงลูกเมยี อยากจะกลับกนั ใหเ รว็ ท่สี ุดเมอื่ หมดงาน แรกกค็ ดิ วา ระยะทางจาก หลมชางไปกลบั คงไมเ กนิ 20 วนั แตก ต็ องเสียเวลาไปผิดกาํ หนดทค่ี ิดกันไวม าก มิหนําซํา้ พวกผม ยงั ถึงชวี ิตลม ตายกันไปถงึ 7 คน กวาจะถงึ หลมชา ง มากนั 16 คน เดยี๋ วนีเ้ หลอื อยู 9 คนเทา นนั้ เอง” “ขอ น้ันฉันเหน็ ใจ แลว กไ็ ดล่ันปากไวแ ลววา ลูกหาบคนใดกต็ ามท่เี สียชวี ติ ในระหวาง การเดนิ ทางครัง้ นี้ ฉันยนิ ดที ีจ่ ะจายคาทําขวญั ใหแ กล ูกเมยี เปน พเิ ศษ ฉนั จะใหน ายเมยถอื จดหมาย ของฉันไปหาคุณอําพลเขา และขอรับเงนิ กนั ไดทนี่ ั่น” หวั หนา คณะบอกมาอยางปลอบใจ นายเมยยกมือไหวทว มหวั “เปนความกรณุ าอยา งสูงของนายใหญ แตพ วกผมยังไมกลาออกเดนิ ทางจากหลมชา งใน ระยะนี้ ขนื ออกจากหลมชา งกันไปตามลาํ พัง กอ็ าจกลบั ไมถ ึงบานสกั คนเดยี ว” ทงั้ สามเขาใจความหมายของนายเมยไดด ี มองหวั หนา ลกู หาบอยา งเหน็ ใจ อยา วา แตพ วก ลกู หาบทีม่ อี าวุธเพียงปน แกบ กบั ปน ลูกซองลา สมยั กนั ไมก กี่ ระบอกเลย ทจ่ี ะตองหวาดหวน่ั พรั่น พรึงตอ เจาอสูรผูปราศจากตนี ตวั นนั้ แมแ ตค ณะผจญภยั ผมู ีอาวธุ อานภุ าพสูง กย็ ังรับวาเปนปญหา หนักใจอยใู นขณะนเี้ กย่ี วกบั เจางยู กั ษต วั น้ัน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1276 การเดินทางออกจากหลม ชางไปกันตามลําพัง เพ่ือมงุ หนา กลับหนองน้าํ แหง ในภาวะ เชนน้ี กเ็ ทา กบั สง ลูกหาบทงั้ เกา คนใหเขา ไปอยูใ นปากของพญางูตวั นน้ั นน่ั เอง หากวา มันรูเชิงดกั รอ อยู “เรารู วา นายเมยหมายถงึ อะไร...” ดารนิ เอย ข้ึนนา้ํ เสยี งปราณี “ท่เี รยี กเขามาน่ี ไมใชวาจะเสือกไสไลใ หกลับกนั ไป แตเ หน็ วาหมดหนา ท่ตี ามสญั ญา แลว ก็เลยบอกใหรู ถาคดิ วา จะพากันกลบั ไปไดโดยปลอดภยั เราก็พรอมท่ีจะใหไปได แตถ ารสู ึกวา จะไมป ลอดภยั แลว ก็จงอยกู บั พวกเราตอ ไปอีกสกั ระยะหนึ่งกอ น จนกวาเราจะจดั การกบั งูตวั นน้ั ราบคาบลง แมจะหมดหนาทไ่ี ปแลว กต็ าม แตเ รายังถอื อยเู สมอวาพวกของนายเมยทั้งหมดเปนคน ของเราทีจ่ ะตอ งดูแลใหค วามปลอดภัย” “พวกผมปรกึ ษากนั กอนแลว ครับ เรือ่ งน้ี เอาอยา งนายหญิงวา กแ็ ลวกัน พวกผมจะอยรู ับ ใชเจานายตอท่ีนต่ี อ ไปกอน จนกวา งตู ัวนน้ั จะตาย” นายเมยบอกออ ยๆ ไชยยนั ตพยกั หนา เขา มาตบไหลหวั หนา ลกู หาบ “ตกลง! เปนอนั วาเร่อื งนหี้ มดปญ หาไปได อันทจ่ี รงิ เราก็ไมต อ งการใหพวกนายเมยกลบั ไปในระยะนหี้ รอก เพราะมันเสี่ยงมาก แตก ็ตอ งเรยี กเขามาถามความสมคั รใจดูเสยี กอน รวมชวี ติ บุกบ่ันกนั มาจนกระท่งั ถึงหลมชา งนี่ มนั ทาํ ใหเ รามีความรูสึกตอ พวกนายเมยทงั้ หมด เหมอื น สว นประกอบในรา งกายของเราเอง ไมไ ดค ิดวา เปน ลกู จา งลกู หาบอะไรเลยนอกจากพน่ี อง ยงั เสยี ดายอยวู า เราตองมาแยกจากกนั ทห่ี ลม ชา งนี”่ หัวหนา ลูกหายยกมือไหวอ กี คร้งั “พวกผมกเ็ คารพนับถอื เจา นยทั้งหลายเหมอื นพอแม อยากจะตามไปรบั ใชจนถงึ ท่ีสุด แต ทกุ คนมีบา น มีลกู เมียรอคอยอยูขางหลัง” “เราเขา ใจดี และไมต องการใหนายเมยกบั พวกเราตอ งมาพลอยลําบากกับเราดว ยหรอก เทาท่ีมาดว ยกนั แคน ้ี กน็ บั วาดแี ลว เอาเถอะ อยูชวยกันปราบงยู ักษต ัวนนั้ เสียกอ น เพอ่ื ความ ปลอดภัยของชวี ติ ของเราทกุ คน แลว หลังจากนนั้ ก็ขอใหท กุ คนกลบั บา นได ไมต องกังวลอะไรอกี ” เชษฐาพดู อยางเหน็ อกเห็นใจ เมื่อหวั หนาลกู หาบกลับออกไปจากกระโจมแลว รพนิ ทรกท็ รดุ ตัวลงน่ังบนลงั ใบหนึง่ เขาเห็นนางอั้ว นอนขดตวั อยูขางๆ รา งของเจา มุ ใกลกับเตยี งสนามของดารนิ ครู กั หนุม สาวทัง้ สอง อยูในความอปุ การะดแู ลของนกั มานษุ ยวิทยาคนสวยโดยไมมอี ะไรจะตอ งหว ง ปญ หาในขณะนี้ มัน ไมม อี ะไรอกี แลว นอกจากเจาอสรู ดึกดาํ บรรพต ัวนั้นตัวเดยี วเทา นน้ั ...ทีจ่ ะตอ งจดั การใหเ รยี บรอ ย ลงไป กอนการเรมิ่ ตนเดนิ ทางคร้ังใหม มนั เปนภาระ...ท่เี กิดข้นึ ชนิดทีด่ ูเหมือนจะไมม ีการสนิ้ สุด [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1277 อยางไรกต็ าม สงั เกตดคู ณะนายจางของเขา ไมม ีใครทอถอยนอกจากจะหาทางแกไขมัน ใหลุลวงไปเปน เปลาะๆ อยา งนกั ผจญภยั เลอื ดขน วกิ ฤตกิ ารณใ ดๆ กต็ าม ที่มนั อุบตั ิข้นึ ลวนเปน เคร่ืองสงเสริมจรรโลงพลงั ตอ สขู องบคุ คลทัง้ สามใหเด็ดเด่ียวทรหดข้ึนไปทกุ ขณะ ไมว า จะเปน เชษฐา หัวหนา คณะผพู ิการชว่ั ขณะ ไชยยนั ต อดตี นายทหารหนมุ ผกู ราวแกรง ผดิ ไปจากนิสัยขีเ้ ลน ภายนอก และดารนิ ราชสกลุ สาวสวย ผูม นี ้าํ ใจ ฝมอื เปน ตรงขามกับรปู โฉม ราวกบั วา พระเจา สราง เพศของหลอ นมาผดิ ! “เดยี๋ วน้ี เรากาํ ลังมาประจันหนา ปญหาลักษณะเดยี วกันกับเม่อื คราวไอแหวง...” ผพู ดู คอื ไชยยนั ต เอนตวั ลงมานอนพาดเตยี งสนาม มองขึ้นไปจับอยูบนเพดานกระโจม “ถาโชคเขา ขางเรา เราก็ควรจะปราบงยู กั ษต วั นัน้ ลงไดส าํ เรจ็ กอ นขาของเชษฐาจะหาย สนทิ ซ่ึงหลังจากน้นั ก็จะไดอ อกเดนิ ทางกนั ตอไปโดยไมเ สียเวลา แตม ันกเ็ ปนความหวงั ทกี่ ําหนด แนน อนลงไปไมไดเ ลย มนั จะตอ งใชเ วลานานสักเทา ไหรสําหรับไอง ูตัวนน้ั ...อะไรกไ็ มส าํ คญั เทา กบั วา เราไดร ับปากคะหย่ินไวแ ลว วา จะจดั การกบั งูตัวนลี้ งไปใหเ รยี บรอ ยกอนออกเดินทางไป สมมตวิ า อกี สักเดอื นหน่งึ แผลของเชษฐาหายดีพรอ มทจ่ี ะออกเดินทางกนั ได งูตวั นน้ั ก็ยังไมโผลเ ขา มาใหเ ราดําเนนิ การกบั มัน เรามิตองเสยี เวลารอคอยตามท่รี บั ปากไวห รอื ” คาํ พูดของไชยยนั ต ทาํ ใหท กุ คนอยใู นหว งคิดหนัก “ก็นา หนกั ใจอยูเหมอื นกัน...” หัวหนา คณะพมึ พําออกมา หรตี่ าลง “แตฉ ันคิดวา อยางชา ท่ีสดุ ...ภายในไมเ กนิ เจด็ วันนี้ ไอง ูตวั น้นั จะตอ งปว นเปย นเขามาท่ี หมูบ านนอ้ี กี แนๆ อาหารทีม่ นั ควรจะหาไดง า ยทส่ี ุดกค็ ือในหมบู า นน่ี และมนั ก็รูอ ยแู ลว” “ถกู พวกเรายงิ ไปเมอ่ื คืนท่ีแลว แมจ ะไมจ งั นกั ก็ตาม มนั นาจะตกใจ หนเี ขา ดงลึกไป โดย ไมคิดโผลอ อกมาอีกนานนบั ปก กไ็ ดน ะคะพใี่ หญ” ดารินแยง มาเบาๆ หลอนวติ กเชน เดียวกบั ไชยยนั ต “แตผ มอยากจะเชอ่ื ตามความเหน็ ของคณุ ชายครับ” พรานใหญเอย มาแผว เบา “งตู วั น้นั ใหญม าก บาดแผลท่เี รายิงไป สังเกตดูจากรองรอยแลว แทบจะไมทาํ ใหม นั รสู กึ อะไรเลย และอนั เนื่องมาจากเปนสัตวเ ลอื ดเย็น ประสาทมคี วามรสู ึกชา ง เรอ่ื งท่ีมนั จะตนื่ ตระหนก อะไรงายๆ คงไมมี หาสตั วท ไ่ี หนกินไมได ก็คงจะตองหวนเขามาในหมบู า นอีกเพราะเคยเอาไปกิน ไดโดยสะดวก สตั วป า อน่ื ๆ ทจี่ ะเปน เหยอ่ื ของมันกพ็ ากันรเู ชงิ ไหวทนั เตลิดหนีไปหมดแลว ยากที่ มันจะหากนิ จากทีอ่ ื่นได นอกจากทน่ี ”ี่ “มนั กบ็ งั เอิญประจวบเหมาะไปอกี อยา งหนงึ่ เหมือนกัน ทเ่ี ชษฐาจะตอ งอยใู นระหวา งพัก ฟนท่นี ี่ดว ย ระยะเวลาน้ี เราใชเ วลาที่รอคอยกําจดั งตู วั นน้ั ไปในตัว วาแตต ามความรสู ึกของคะหยนิ่ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1278 และชาวบา นทงั้ หลาย เปน อยา งไรบา ง เกย่ี วกับเรอ่ื งท่เี รารบั อาสาคร้งั นี้ พอจะเลื่อมใสศรทั ธาอยู หรือเปลา ?” อดีตนายทหารปนใหญส อบถามเพ่อื ความแนใ จอีกครง้ั พรานใหญย ้ิมเลก็ นอ ย ยกถว ยกาแฟทีถ่ ือคลึงอยูใ นมอื ขนึ้ จิบ “การแสดงของคุณหญงิ กบั คณุ ไชยยนั ตเ ม่อื เย็นนี้ ตอหนา คะหยนิ่ และลูกบานทง้ั หลาย ไดผลมากทีเดยี วครับ ทาํ ใหเ จา พวกน้นั เชอ่ื มัน่ เลือ่ มใสเราข้ึนอีกมาก ขวญั และกาํ ลังใจก็ดีขึ้น นีผ่ มก็ ส่งั คะหย่นิ ไวแ ลว ใหท กุ คนในหมบู านออกไปทํางานในไรกนั ตามปกติ ไมจ ําเปน ตองหลบซอ น หวาดกลัวกันอยูแตในเรือน และใหทกุ คนชวยกันสงั เกตรอ งรอยไวดว ย ไดวแี่ ววอะไรก็ใหร ีบกลบั ออกมาบอก พรงุ น้ีผมเองก็จะลองออกสํารวจรอบๆ บรเิ วณหมบู าน กําหนดทางหนีทไี ลไวใ หพรอม เรอื่ งงูไมส าํ คัญเทา ไหรน ักหรอก เร่ืองสาํ คญั มนั อยทู เ่ี จา มุ” วา แลว เขาก็เหลือบไปยังลกู ชายผเู จบ็ หนักของหัวหนาบา นอกี ครง้ั “คะหยน่ิ และทุกคนในบา น กาํ ลังสนใจเรอื่ งอาการเจ็บของมุอยู กําลังรอดผู ลวา จะรอด ตายจากฝม ือของคณุ หญิงไดจ ริงหรือไม วา อันทจี่ ริงแลว คะหยนิ่ รักลูกชายคนเดยี วของมนั มาก เปน หวงกงั วลอยา งท่สี ุด ถาคุณหญงิ สามารถกูชีวติ ลูกชายของมันไวได เรากเ็ ทากบั ไดค วามซอ่ื สัตยภ คั ดี ของคะหยนิ่ และหมูบานหลม ชา งไวท ้ังหมด แตถา บงั เอญิ มไุ มร อด...คะแนนนยิ มของพวกเราจะตก ไปมากทเี ดยี ว” ทกุ คนเปลีย่ นสายตาไปจับอยูที่ ดาริน วราฤทธ์ิ ผเู ปน คนสําคัญท่สี ุดเกยี่ วกบั เรือ่ งน้ี ศัลยแพทยสาวประจาํ คณะใบหนา เครง ขรมึ ลง ลุกข้ึนเดนิ ชาๆ มายนื กอดอกอยูเหนือรา งอันหลบั สนทิ หายใจรวยๆ ของลกู ชายหวั หนา บา น แลว หนั กลบั มาทางทุกคน “หมอทุกคน ไมม ีใครกลา ทจี่ ะรับรองคนไขข องเขาไดร อ ยเปอรเซ็นตเตม็ ” หลอนเอยขน้ึ แผวตา่ํ “ทกุ สง่ิ ทุกอยา งในโลกนี้มันไมแ นน อนไดเสมอไป เขาทฤษฎอี นจิ จงั เปน ส่ิงไมเทย่ี งแทนน่ั แหละ คนเรา ถา ลงจะถงึ วาระสุดทา ยของชีวิตกนั ละก็ ตอ ใหห มอเทวดากช็ ว ยไวไ มไ ด อยางไรก็ ตาม ในกรณขี องเจา มคุ นน้ี ขอใหร ูวาสดุ ฝมือและความสามารถของฉันเทาทจี่ ะชว ยเหลอื ไดท ีเดยี ว และอยากจะหวังไวด ว ยวามนั ตองรอด สว นความหวงั มนั จะมไี ดมากนอยเทา ไรนน้ั ยอ มขนึ้ อยกู บั เวลาแตล ะชวั่ โมงที่ผานไป” “แตพี่เชอ่ื ในฝม อื ของนอย” เชษฐากลา วมาอยางมน่ั ใจ นอ งสาวยิม้ จดื ๆ สายหนา แชมชา เดินมาจดุ บหุ ร่สี บู “ฝม ือ ตองประกอบดว ยอปุ กรณทพี่ รอ มมลู ครบถวนดวยคะ พีใ่ หญ อาการของมุอยา งท่ี เหน็ กนั อยนู ี่ ถาไดทาํ การรกั ษาเยยี วยากันในโรงพยาบาลที่มเี ครื่องมือพรอ ม ความสบายใจของนอย จะมขี ้ึนอกี มาก แตน เ่ี รามีอปุ กรณแ บบสนามกนั ตามมตี ามเกิด สิ่งทจี่ ําเปนบางอยา งก็ขาด คนเจบ็ ไมไ ดรับการชว ยเลอื ด ไมม นี าํ้ เกลอื ไมม อี อกซเิ จนชว ย สมมตวิ าจะตอ งมกี ารผาตัดซ้ําขึน้ อีก เม่อื ไหร กแ็ ปลวาเกม” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1279 ทกุ คนพากนั นงิ่ ไป “แตเ ทาทีผ่ มเห็นๆ มา พวกชาวปา ชาวเขา ธรรมชาติสรางใหม คี วามทรหดอดทนเปน พิเศษ ผิดกับชาวเมืองมากทีเดยี ว...” ในท่ีสุด พรานใหญก บ็ อกมาเบาๆ “ผมเองเคยชว ยกะเหรีย่ งถูกวัวแดงขวดิ ไสไ หลออกมากอง นกึ วา มันตองตายแนแลว ความรูในเรื่องแพทยผมกไ็ มม ีเลย ชว ยมนั ไปตามมีตามเกิด ขนาดเอาลวดเยบ็ แผลกนั ไมใหไสทะลัก ออกมา แลว รอนแรมขามวนั ขามคืน เอามนั ไปสง ถงึ สุขศาลาท่อี ําเภอ มันกย็ ังรอดตายได ไมย กั เปน อะไร” “นน่ั แหละ ถงึ อยา งไรกจ็ ะถือเปนหลกั ตายตัวใหเช่ือมนั่ ไมไ ด สภาพของแตล ะบุคคลมัน ไมเหมือนกนั แลว แตร ายๆ ไป บางคนอาการหนักท่สี ดุ ใครเหน็ ก็ตอ งวา ไมรอด แตก ลบั รอดไปได บางคนเห็นวาบาดเจบ็ เพยี งเล็กนอ ย นา จะปลอดภัย แตแ ลวกลับตาย คณุ ไมไ ดเ ปน หมอ คุณกไ็ มร ”ู แพทยส าวประจาํ คณะกลา วมาอยางระมดั ระวัง แตร พนิ ทรไมมอี ะไรตอ งกังวลเกยี่ วกบั เร่ืองนี้ มนั บง ชดั อยวู าหลอ นไมไ ดประมาทเลย และเทาทีเ่ ห็น...กเ็ อาใจใสป ระคบประหงมคนเจ็บ อยางเตม็ ที่ ถา เจามไุ มรอดในคร้งั น้ี ก็แปลวามันถึงที่เอาจรงิ ๆ อยางชวยไมได “นกึ วา มาถงึ หลมชาง จะไดพ กั ผอนกนั ใหเ ตม็ ที่กอน การบกุ หนกั ขา งหนาตอไป ทไ่ี หน ได มาเจอเอาเรื่องตงึ เครียดนอนตาไมห ลบั เขาอีกแลว” ไชยยนั ตบน ถอนใจเฮือก มองดูหนา เชษฐาแลว หวั เราะอยา งละเห่ยี ใจ “นีค่ ืออปุ สรรคทเี่ ราจะตอ งฟน ฝา มนั ไปเปนลาํ ดับ มันเปนเรื่องเลก็ นอยเหลอื เกิน ถาจะ เทียบกบั อนาคตทเ่ี ราจะเผชญิ ขา งหนา มาถงึ หลม ชา งไดสําเรจ็ ทําความเขา ใจกบั คะหยน่ิ ไดโ ดยไม ตองเปลอื งเลือดเน้อื ชีวติ กเ็ ปน ส่ิงทีค่ วรจะพอใจที่สดุ ” เชษฐาผูหนกั แนน ม่ันคงเหนอื กวา เอย มาดว ยเสยี งปลกุ ปลอบใจ แลวตบแขนพรานใหญ ถามมาอยางผใู หญวา “กนิ ขา วกนิ ปลาเรยี บรอ ยแลว หรือ รพนิ ทร เห็นหายไปตงั้ แตเ ยน็ ” “ผมกนิ กบั คะหยิน่ เรยี บรอยแลว ครบั นานๆ พบกนั ทแี ละมีเร่ืองท่ีจะตอ งพดู กนั มาก กเ็ ลย ตอ งไปขลุกอยกู ับมนั เพอ่ื เอาใจมันหนอย” ดารนิ ทาํ ทาเหมือนเพิ่งจะนึกอะไรข้นึ มาได ถามมาโดยเร็ววา “เปนยงั ไง ลองสอบเจา คะหยนิ่ ของคณุ ดเู องแลว หรือยงั เรอื่ งท่ีมนั ฆา มชิ ชันนารสี องผวั เมยี นั่นนะ” พรานใหญอดึ อัดใจเลก็ นอย ตอบหลอ นมาอยางไมเ ตม็ ปากเตม็ คํานัก “...ก.็ ..ถามมนั ดูแลว ครับ” “แลวมันบอกวา ยงั ไง ทาํ ไมไมเลาไปใหล ะเอียด” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1280 หลอ นซกั อยางสนใจเต็มท่ี รพินทรถ อนใจเบาๆ จะอยางไรก็ตาม ดารินกท็ งิ้ นสิ ัยประจาํ เพศหลอ นไปไมไ ด ชอบวนุ วายเจา กเ้ี จาการ อารมณอ อ นไหวละเอยี ดยิบ ดูหลอนเจตนาจะสะสาง หวั หนา บานหลม ชางใหไ ดเกีย่ วกบั เร่อื งนี้ เขานึกวา หลอ นจะลืมไปแลว แตก ไ็ มยกั ลมื “หมอสอนศาสนาสองคนนั่น พยายามจะใหพ วกมนั เลกิ กราบไหวบ ชู าผี มาบูชาพระเจา แทน...” เขาบอกมาอยา งเสียไมไ ด “ประจวบกบั ท่ีขณะนนั้ เมยี สาวของคะหยน่ิ คนหนึ่งเจ็บหนกั มชิ ชนั นารสี องคนนนั่ อาสา ที่จะรักษาใหห าย โดยใหห มอผที ร่ี กั ษาอยกู อนเลกิ รกั ษา ทา คะหยน่ิ เอาชีวติ ตนเองเปน เดิมพนั ถา รกั ษาไมห าย สามวันตอ มา...เมียของคะหยนิ่ ก็ตาย...” “คะหยนิ่ กเ็ ลยฆา มชิ ชันนารสี องคนผวั เมียน่นั เสยี ” หลอ นกลา วดกั คอมาดว ยเสยี งกรา วแขง็ ตาลุกวาว พรานใหญยกั ไหล “อยางที่ผมเคยบอกแลว นนั่ แหละครบั เจา พวกน้ีซ่ือตรงตอคาํ มั่นสญั ญาทสี่ ุด ตกลงกันไว อยา งไรก็ตอ งเปน อยางนน้ั มนั มวี ฒั นธรรมมากในดานหนึ่ง แตก ป็ าเถือ่ นมากในอีกดา นหนึ่ง” หนา ของนกั มานษุ ยวิทยาสาวตงึ เครยี ด จอ งมองดูเขาดวยสายตากระดา ง ประหนึง่ จะเห็น เขาเปนคะหยน่ิ ไป “ฮึ! ดีนี่ หมายความวา คณุ เหน็ วาเจาสหายคะหยน่ิ ของคณุ ทาํ ถกู ตอ งแลวงน้ั ส”ิ “ผมกไ็ มเ หน็ วา คะหยนิ่ ทําถกู ตอง แตไ มร จู ะชว ยอะไรได เหตกุ ารณม นั ไมไดเ กิดขน้ึ ใน ขณะท่ีผมอยดู ว ย ถาผมอยดู ว ยในตอนนน้ั มชิ ชันนารีสองคนนั่นกไ็ มตาย และนเ่ี รื่องมนั ก็ผาน มาแลว สิ่งท่ผี มจะทําไดดีกค็ อื สงั่ สอนหา มปรามมนั ไมใ หท ําอยา งนน้ั อีก ซงึ่ มนั ก็ยอมเชอ่ื ฟงด”ี หญิงสาวหวั เราะหๆึ ในลาํ คอ หันไปมองดเู จามุ “มินา ละ คุณถงึ ไดม ากําชบั ฉนั หนกั หนา ในเร่ืองการรกั ษาเจา มุ น่สี มมติวา ถาฉนั ชวยมไุ ว ไมไ ดส ําเรจ็ โดยมันเกดิ ตายลง คะหย่นิ ก็คงจะคิดฆาพวกเราดว ยง้นั ส”ิ จอมพรานหวั เราะเอื่อยๆ ในลําคอ “คงไมถ งึ อยา งนน้ั หรอกครบั คุณหญิง เราไมไ ดไ ปทาพนนั กบั มันไวว า เราจะรกั ษามใุ ห หายโดยเอาชีวติ เปนเดมิ พนั น่ันประการหน่งึ และอกี ประการหนง่ึ ที่สาํ คัญทีส่ ดุ กค็ อื เราไมอยูใน ฐานะทค่ี ะหยนิ่ จะบงั อาจคิดรา ยถงึ เพยี งนนั้ โดยเฉพาะอยา งย่ิง คะหยน่ิ เกรงกลัวฝม อื คณุ หญงิ มาก เปนพเิ ศษ มิหนาํ ซํา้ ยงั เลอ่ื มใสเตม็ ทเ่ี พราะผมไปโฆษณาชวนเช่อื ขมขูมนั ไว โดยบอกมันวา คณุ หญงิ เรียนวชิ าแมมดหมอผีมฤี ทธ์ิมาก เกงกวา หมอผปี ระจาํ หมบู านของมนั หลายเทา นกั ถา ไมม ีเวทมนตร แกกลา คงไมเสกลกู ปนใหเ ขาเปา หมายไดทุกนัด อยา งทีม่ นั เหน็ กับตาแลว และมนั กเ็ ช่ือสนิท” ดารินรอ งอะไรออกมาคําหน่ึง ลืมตาโต “ตาย! นีอ่ ปุ โลกนฉันเปน แมม ดหมอผไี ปเสยี แลวหรอื น?ี่ ” “ถาอยากใหค ะหยิ่นมนั เคารพเกรงคณุ หญงิ ตลอดไป กต็ อ งยอมเปนแมม ดครับ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1281 “บา!!” หลอนรองเอ็ดลนั่ เตน็ ท เชษฐากบั ไชยยันตพ ากนั หวั เราะออกมาอยา งขบขันชอบอกชอบ ใจ ไชยยนั ตพดู พลางหวั เราะพลางกับเพ่ือนสาววา “เหมาะแลว นอ ย รพนิ ทรเขาปูพืน้ ไวใ หเราแลว เธอตอ งเลน บทบาทแมม ดไปจนกวา จะ ออกจากหลม ชา ง” “บาๆๆๆๆ อยดู ีไมวา ดี จะใหฉ ันกลายเปน แมมดไปเสียแลว” “กไ็ มเหน็ เสยี หายอะไรนี่ครบั สมมติวาผมบอกกบั มนั วา คุณหญิงเปนศัลยแพทยม ีเกยี รติ นยิ ม เปน นักมานษุ ยวิทยาทกี่ าํ ลังจะทาํ ปรญิ ญาดษุ ฎีบัณฑิต เปนอะไรตออะไร ทมี ดี ีกรตี อ ทา ยยาว เหยยี ดสักขนาดไหน คะหยน่ิ มนั ไมส นใจหรอก แตถ า บอกวาเปน แมม ดผูม เี วทมนตรวิเศษคาํ เดยี ว มนั ยอมศโิ รราบแลวคุณหญิงจะเลือกเปน แพทย หรือวาเปนแมม ดสาํ หรบั เจาพวกคนดงเหลา น้นั ” “ดีจรงิ นะ ดมี าก พอ พรานไพร...” ดารนิ เนน เสียงประชดมาอยา งฉวิ ๆ ตรงขามกับเชษฐาและไชยยันตใ นขณะน้ี ซึง่ พากัน หัวเราะครึกคร้นื ลน่ั ท่ีพัก “เราจะชนะใจเจาพวกน้ีได กด็ ว ยจิตวทิ ยาเปน หลกั ใหญ รพนิ ทรท าํ ถูกแลว นอ ย” พชี่ ายพดู มายิม้ ๆ “ถา คิดจะพกั อยูท่หี ลม ชางนชี่ นดิ นอนตาหลับ ส่ังคาํ ไหนเปน คํานน้ั ละก็ เธอตอ งเปน แม มดตามท่ีรพนิ ทรว า เขา ใจ” ไชยยนั ตเ สริมมาดวยอารมณส นุก กระเซาเพื่อนสาว ดารินท้งิ ตัวลงไปน่ังบนเตยี งอยา ง หมดแรง ชาํ เลอื งหางตาขนุ ๆ จับอยูทพี่ รานใหญ แลว คอนตาคว่ําบน พาํ “ถา ฉันมีอิทธิฤทธิ์ไดอยางแมมดจริงๆ มนั ก็ดีนะซิ สาํ คญั ไมม ีฤทธจิ์ รงิ เจาคะหยนิ่ มันคง จบั แมมดเกเ ผาทั้งเปน เขาใหวนั หนึง่ กอนทจ่ี ะไปจากท่นี ”ี่ “ทําไมคณุ หญงิ จะไมมีฤทธิ์ครบั ก็มอี ยางที่มีอยูแลว นแี่ หละ สงั่ ลูกปนไดทุกนัด รกั ษาลกู ชายมันใหร อดตายได แคน ี้คะหยน่ิ ก็ขคี้ รา นจะหมอบลงกราบกราน หรอื วางๆ นกึ สนุกจะใหมนั นบั ถอื ยิ่งข้ึน กล็ องโอมอานคาถา เสกนาํ้ ใหเ ดอื ดพลานขึน้ มาใหเ ห็น โดยวธิ ีเตรยี มการของวิทยาศาสตร ขน้ั งา ย รวมทั้งปาฏหิ ารยิ แ บบแปลกๆ อนั เปน วทิ ยากล พวกนก้ี ็จะมองเห็นคณุ หญงิ ยิ่งกวา นางไม หรอื ภตู ผที ่มี นั เคยนบั ถือ ผมชว ยเปน หนามา ประกอบการเลน กลของคณุ หญงิ กไ็ ด” พรานใหญพ ดู หนา ตาเฉย แตแ ลวกต็ อ งหดคอลง เมอ่ื มองเหน็ มือหงกิ ๆ ของ ‘แมมดคน สวย’ สองหรามาทางเขาพรอมกบั ตาเขยี วปด ปะหลบั ปะเหลอื ก “เหงกนแ่ี นะ ! ตัวดนี กั เรานะ ระวังใหด เี หอะ แมมดคนนีจ้ ะเสกเช้ืออหวิ าตใ หเ ขา ทอ งสัก วนั หน่ึง รา ยชะมัดเลย” “แตเ ธอไมมที างเลือกอยา งอน่ื เธอตอ งยอมเปน แมม ดอยางรพนิ ทรว า ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1282 ไชยยนั ตพ ดู มาขงึ ขงั แลว กเ็ ผนออกไปพนรศั มอี ยางทนั ควัน เมื่อเพ่อื นสาวหนั ไปควา มีด ผา ตัดอันคมกรบิ ท่ยี ังวางเกะกะอยบู นโตะ สนามขนึ้ มาถือไว “นกี่ ็อกี คนหนง่ึ เขา กันเปนปเ ปน ขลยุ ดีนกั ประเด๋ยี วไดเหน็ ฤทธ์ิแมม ดหรอก...” แลว หลอนก็หนั ไปทางรพนิ ทร “ถางัน้ ไปบอกคะหยน่ิ เถิดวา แมม ดตนน้ี รเู ร่ืองที่คะหยนิ่ ฆา มชิ ชันนารสี องคนผัวเมยี นัน่ โดยตลอดแลว คะหยิน่ ทําบาปไวอ ยางมหนั ต มันจะตองถกู สาปแชงใหผ ีเขาไปกนิ ไสท ลี ะขดอยาง ทรมานจนกวาจะตาย ไป! ไปบอกมันอยางนแี้ หละ” “ถา ผมไปบอกคะหยนิ่ อยา งนี้ มนั ก็ตกใจชอ็ กตายเทา นน้ั แหละครบั ” รพนิ ทรพ ดู ปนหัวเราะ “อยาไปสนใจอะไรกับเรือ่ งมชิ ชนั นารสี องคนน้นั ใหหนกั สมองอยูเ ลย นอย...” พช่ี ายพดู ขนึ้ เปน งานเปนการ “ไหนๆ เขาก็ตายไปแลว เราเฉยๆ เสียดีกวา สําคัญวา ใหคะหย่นิ ดกี บั เรากแ็ ลวกนั สวนจะ ตักเตือนหรอื อบรมสง่ั สอนใหเขารูผิดรูชอบคอ ยหาโอกาสกันคราวหลงั เอาแตเรอื่ งเฉพาะหนาของ เราดีกวา อยาไปยงุ เรอื่ งอน่ื ทไี่ มใ ชธุระ” คําเตือนของพช่ี าย ทําใหด ารนิ สงบลง แตส หี นายังเครียดตอความไมพ อใจยง่ิ ยวด รพนิ ทรสนทนากบั คณะนายจางอยูอกี ครู กข็ อตัว กอนทีเ่ ขาจะกา วพนประตูกระโจม ออกมาน้ันเอง เสียงหญิงสาวกบ็ อกมาอยา งเปน คําสั่งวา “คุณจะไปคลกุ คลีมว่ั สุมอยกู ับคะหยิ่น เพือ่ นโยบายจติ วทิ ยาอะไรกต็ ามเถอะ แตสาํ หรับ ในเวลากลางคืน คณุ ควรจะนอนอยใู นแคม ปของเรา ไมใชไ ปนอนอยบู นเรอื นคะหยน่ิ ” รพินทรชิดเทา ตรง กม ศรี ษะ ทาํ หนาตายบอกมาอยา งวนิ ยั ทหารวา “กระผมจะปฏบิ ตั ติ ามคาํ สั่งของนายหญงิ ครบั ผม!” แลว เขากผ็ ละออกไป พอลับรา งของพรานใหญ เชษฐาหนั ไปมองหนา นองสาว “ทําไมไปบงั คับเขา ราวกบั วา เขาเปน เดก็ เลก็ ๆ ในปกครองของนอ ยอยา งน้นั ” “ไมใ ชบ งั คบั เพราะเหน็ วา เปน เด็กในปกครองหรอกคะ ...” นอ งสาวตอบพรอ มกับยมิ้ จดื ๆ ยักไหล “พีใ่ หญไ มสังเกตหรือคะ ตัง้ แตมาถึงหลม ชา ง ตาพรานของเราแทบจะไมม เี วลาอยตู ิด แคม ปใกลช ิดกับพวกเราเลย ม่วั สุมอยูกบั พวกนัน้ ตลอดเวลา ในเวลากลางวันกไ็ มว า อะไรแลว กลางคนื มนั เปน เวลาวกิ าล ถา รพนิ ทรไ มอ ยูในแคมปของเราเสยี คนเดียว ใครจะมารบั ประกันอะไร ได จริงละ สาํ หรับตวั เขาเอง รจู กั พวกทน่ี ่ีดี แตพวกเราละ เราไมร อู ะไรสกั อยา งจะไวใ จอะไรได สนทิ อยา งไร ต้ังแคม ปอ ยูทห่ี ลม ชางนี่ นอ ยมคี วามรสู ึกไมผิดอะไรกบั ดงลึกกลางปา เลยสักนดิ เดียว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1283 หรืออาจจะตอ งระวังมากกวาอยูใ นดงเสยี อกี พรานใหญเปน ผูรบั ผดิ ชอบแคมปทั้งหมด เพราะ ฉะนัน้ เขาก็ไมค วรจะผละจากแคม ปไป แมว า เขาจะเชื่อใจคะหยน่ิ สักเทาใดกต็ าม” หวั หนา คณะเพิง่ จะรสู ึกไดต ามถอยคาํ ของนองสาว ดารนิ ละเอียดรอบคอบมากทีเดียวใน เรือ่ งน้ี ซง่ึ เขาเองกม็ องขา มไปเสีย มันมาจากนิสยั ถถี่ ว นและข้รี ะแวงของหลอ นนัน่ เอง กอ นเขา นอน หญงิ สาวเดนิ ออกมาแหวกประตกู ระโจม สงั เกตออกไปยงั บริเวณที่พัก ไชยยนั ตก ต็ ามเขามาหยดุ ยนื ดูเคียงขางอยดู ว ย พบวาพวกลกู หาบและพรานพ้นื เมอื ง เขา ประจําเวร ยามกันแขง็ แรงเปน ปกติ ไมแ ตกตา งไปกบั การพกั แรมอยใู นดง ท้ังสองมองดดู วยความพอใจ “รพนิ ทรข องเราไมใชคนประมาทหรอก เขารัดกมุ อยทู ุกขณะ ชนดิ วางใจไดทเี ดยี ว” ไชยยนั ตก ระซบิ กบั เพอ่ื นสาวเบาๆ “แตฉันดูทา วา คืนนถ้ี า ไมข ัดคอไวเสียกอน เขาคงจะทง้ิ แคมปไ ปนอนบนเรอื นคะหยน่ิ แนๆ ดแู ตเ มื่อเย็นนี้ซิ แทนทจ่ี ะลงมากินขา วกับพวกเรา กลบั ไปกินกบั ไอล งิ ทโมนนนั่ เสยี น”ี่ หลอ นวา ไชยยันตหวั เราะ เขาสังเกตเห็นแลว นกั มานษุ ยวิทยาคนสวยมอี าการหงดุ หงิด มาก เมือ่ รพนิ ทรส ัง่ เกดิ มารายงานวาใหค ณะนายจาง รบั ประทานอาหารเย็นกันตามลาํ พังโดยไมต อ ง รอเขา “ดูทา ทางเธอยงั ไมไวใ จคะหย่ินนกั ” “เธอละ ?” “ทุกสง่ิ ทกุ อยา งมนั ขึ้นอยูกบั พรานใหญข องเรา เขารบั รองคาํ เดียว ฉนั กส็ บายใจแลว สําหรบั คะหยนิ่ นั่น” “ดเู ธอมนั่ ใจในตัวเขาเหลอื เกินนะ” หางเสียงของหลอ นแดกดัน อดีตนายทหารปนใหญกม หัวลงกลาวหนักแนน ขณะทจ่ี อง สบตาเพ่อื นสาวผรู กั สนทิ สนมเหมอื นญาต “ใช! ฉนั มั่นใจในตวั เขาเสยี ยิง่ กวา มน่ั ใจในตัวเองอกี บกุ บั่นเสยี่ งชวี ติ กนั มาคร่งึ ทางเขา นี่ แลว มนั ทําใหฉนั รจู กั เขาดีท่สี ดุ เหน็ ทั้งน้าํ ใจและฝม อื มาพอทีเดียว ถงึ เชษฐากค็ งมคี วามรูสกึ เชนเดยี วกบั ฉนั นัน่ แหละ ทาํ ไม? เธอยังไมยอมเช่อื มือคนคนนอ้ี กี หรือ?” ทําไมหลอนถงึ จะไมเช่อื ...กไ็ มใ ชเ พราะเชอื่ หรอกหรือ ที่ทําใหห ลอนตอ งการใหเขาคนนน้ั อยูในแคมปค นื น้ี โดยไมยอมใหปลีกตวั หา งไปไหน ‘จาวไพร’ ผนู น้ั คือหลักประกันอันอบอนุ ทส่ี ุดสําหรบั หลอน ออมแขนของเขาเคยปก ปก ษพ ทิ ักษผ องภยั ทง้ั หมดในอาณาจกั รพงไพรใหแกห ลอ นมาแลว ซึมซาบอยกู ับหัวใจของตนเอง มาตลอดเวลา...แตธ ุระอะไรทหี่ ลอ นจะตองเปดเผยความรูสกึ นี้ใหแกคนอน่ื ลว งรดู วย หลอนเปนคนกลา หาญเฉียบขาด และโผงผางเหมอื นผูชาย แตแกนแทข องหัวใจ ดาริน วราฤทธ์ิ กเ็ ชนเดยี วกับผูห ญิงสามญั ธรรมดานนั่ เอง ชอบกลบเกลอื่ นอําพรางโดยทตี่ นเองกไ็ มรตู วั [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1284 หาสาเหตุไมได ใครๆ กร็ ูมากอนวา ...หลอ นชังนาํ้ หนา ไมกินเสนกบั พรานนาํ ทาง จะมาช่ืนชมดวย งา ยๆ เปน เรื่องนา อาย โดยเฉพาะอยา งยงิ่ ในสายตาของพีช่ ายและเพ่อื น “ฉนั เชอื่ มือเขาเฉพาะเหลี่ยมคใู นเชิงพราน...” หลอ นตอบ ตรงขา มกบั หวั ใจ นํ้าเสยี งหย่ิงอยูเ ชน นนั้ “แตจ ะใหเ ช่อื ไปหมดทกุ สง่ิ ทุกอยาง มนั กก็ ระไรอยู อยางนอยกจ็ ะไมยอมตดั สทิ ธ์ิ พจิ ารณาญาณของตนเองเสยี เปนอนั ขาด โดยเฉพาะอยา งย่ิงในปญ หาทวั่ ไป ซึง่ ไมเ กยี่ วกบั สัตวห รอื วาเสนทาง ปญ หาใดๆ กต็ ามทีม่ นั เกดิ ขน้ึ ไมค วรปลอ ยใหเ ปนการตัดสนิ ของเขาเสยี คนเดยี วโดย ตลอด มนั อาจผิดพลาดขน้ึ กไ็ ด เขาไมป ราดเปรอื่ งไปเสยี ทุกอยางหรอก หลายหวั ยอมดีกวาหัวเดยี ว การโตเถยี งขดั แยงคอื การรวมกันพจิ ารณาในขอปญหา ส่งิ ท่จี ะตัดสนิ ใจทําลงไป ยอ มไดผลอันรอบ คอยรดั กุมที่สดุ ดีกวา จะคลอ ยตามถายเดยี ว เพราะมวั แตห ลงเชอื่ แตฝ ม อื ความผิดพลาดมันมโี อกาส ทีจ่ ะเกิดขน้ึ ไดง าย” “เหตุผลของเธอก็นาฟงอยู แตจะวาอนั ทจ่ี รงิ รพนิ ทรกไ็ มเ คยทําอะไรลงไปโดยพลการ ชนิดไมบ อกใหพวกเรารเู ลยเม่ือเกิดปญหาใดๆ ขึ้น เขาจะนํามาปรกึ ษาเราเสมอ และคอยรับฟง เรา เปน หลกั ใหญ ยกเวนกรณีทเ่ี ราโยนหนา ทต่ี ัดสนิ ใจใหแ กเ ขาเทานน้ั เขาปฏบิ ัตติ วั เปน ลกู จา งของเรา ไดเ หมาะสม ควรแกฐ านะอยแู ลว ” กลา วจบ ไชยยนั ตชมู อื ขน้ึ ดดี แรงๆ แงซายผูนง่ั อยูร ิมกองไฟใหญห นากระโจมเปนประจํา ก็เหลยี วมา แลว ลกุ ขน้ึ เดนิ ตรงเขา มาหา เมอ่ื อดตี นายทหารปนใหญกวักมอื เรยี ก “บอกหนอ ย แงซาย เดย๋ี วนพ้ี วกเราจะวางใจคะหยนิ่ และพวกหลมชา งทัง้ หมดนไี่ ดแค ไหน?” คนใชชาวดงซึง่ บดั นีก้ ลายเปน คนสนิทที่สดุ ของคณะนายจาง ยม้ิ สวา งอยใู นความมดื สลวั และดแู จมใสบรสิ ุทธเ์ิ หมือนรอยย้มิ ของเดก็ “พรานใหญว างใจคะหยนิ่ ไดแ คไหน เรากว็ างใจไดแ คนน้ั ครับนายทหาร” ไชยยนั ตย ้มิ ออกมาอยางพอใจ หนั ไปมองดหู นาดาริน “เปนยังไง ทป่ี รกึ ษาพิเศษสวนตัวของเธอบอกมาแลว เชน นี้ พอจะสบายใจไดห รอื ยงั ” หญงิ สาวหวั เราะเบาๆ ยกมือขึ้นกอดอก “ถาฉันเปน พรานใหญละก็ จะตองเอ็นดูเธอใหม ากๆ ทเี ดียว แงซาย เธอเลอื่ มใสศรัทธา และใหเกยี รตเิ ขาอยูตลอดเวลา แตฉ ันเหน็ เขาไมค อยจะกนิ เกลียวกบั เธอเลยน”่ี คนใชช าวดงคงย้ิมกวา งอยเู ชน นัน้ ตอบดว ยเสยี งกงั วานแจมใส “ถาผมเปน ผกู อง ผมก็จะตอ งมคี วามรสู กึ เชน เดยี วกนั กบั ท่ีเขามีตอผมนแ่ี หละครบั นาย หญิง” “ทาํ ไม?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1285 “พฤติการณเปน มาของผม มนั นาจะทาํ ใหคนฉลาดรอบคอบอยางผูกองตอ งคดิ ระแวง เพราะเขามหี นา ทีร่ ับผิดชอบตอขบวนเดนิ ทางทัง้ หมด แตผ กู องจะมีความรสู กึ เชนไรก็ตาม ผมไมได มคี วามรสู กึ ใดๆ ตอเขาเลย เขาเปนนายของผมคนหนงึ่ แมจะไมโ ดยตรงนัก และผมกเ็ คารพศรทั ธา ตอเขาดว ยใจจรงิ ” “เธอเปนคนฉลาดมากนะ แงซาย รอบคอบ รัดกุมอยทู กุ ขณะ ไมมอี ะไรหละหลวมเลย แมก ระทงั่ ในดา นวาจา” หลอนพดู มาอยางมคี วามหมายกนิ ลึก แงซายไมม ปี ฏกิ ิริยาใดๆ ท้ังสน้ิ คงอยูใ นอาการเดมิ ไชยยนั ตก็สะกดิ เพ่ือนสาวใหเ ขา มาในกระโจมแลวกระซบิ บอกวา “ถารพนิ ทรคือเสอื ไอเ จา แงซายนีก่ ค็ อื สิงห เธออยาไปหวังจับพริ ุธอะไรหมอนเี่ ลย มันไม ยอมพลาดหรอก ตอ ใหเ ธอเบลมพรานใหญอ ยา งไร มันกจ็ ะไมมกี ารสนับสนุนเอออวยซ้าํ เติมเขาไป กบั เธอดวย เพราะถา เปนอยางน้ัน...มนั กไ็ มใ ชแงซายตวั ปริศนาท่กี ําลงั ตไี มแตกอยใู นขณะน้ี มันกร็ ู ดแี ลววา จะอยา งไรเสีย รพินทรยอ มใกลชดิ กบั พวกเราเหนือกวา มนั อยตู ลอดเวลา” “ถามจริงๆ เถอะไชยยนั ต ในความรสู กึ สว นตวั ของเธอ เธอเหน็ วาแงซายเปนคนลึกลับมี อะไรนา คดิ เหมอื นกนั หรอื ?” ดารนิ ถามแผว เบา “ไมเ พียงแตฉ นั เชษฐาก็ไมเคยมองขา ม เพยี งแตเ ขาไมพ ูดเทานน้ั เราสบายใจไดก็เพราะ ถอื วารพนิ ทรเปน เรดารค อยจบั มองอยทู กุ ขณะ แตจ ะอยา งไรกต็ าม เราปฏเิ สธไมไ ดว า เราพอใจเจา นี่ อยา งทีส่ ดุ และหวงั ไวกอ นในทางทด่ี วี า...มนั จะไมเ ปน พษิ เปนภัยใดๆ กับพวกเราภายหลัง” หญิงสาวหร่ีตาคิด ไมเอยคําใดอีก กอ นจะเขา นอนหลอ นก็เขาไปตรวจดูอาการของมอุ กี ครงั้ หน่ึง แลว ลบู ศรี ษะของนางอัว้ ผตู ลอดเวลานงั่ เฝาชายคนรักไมย อมหา งอยา งแสนภกั ดี ยม้ิ ใหพ ลางบอกออ นโยนเปย มไปดว ยความ ปราณวี า “เจาจงนอนพกั เสยี เถดิ นอนใหห ลับสบาย ไมต องกงั วลคอยนงั่ เฝาครู กั ของเจา ตลอดเวลา หรอก” แมจะไมรูค วามหมายไดช ดั แจง นกั แตนางกะเหร่ยี งสาวกส็ ามารถเขาใจไดโดยสัญชาต - ญาณ และอาการทาํ มอื ประกอบการพดู ของหลอ น นางอ้ัวทอดกายลงนอนเคียงขางคนรกั อยา งวา งาย ตาซอ่ื อนั นา เวทนาทล่ี ืมขึ้นจบั ดหู ลอนนั้น เต็มไปดว ยความเช่ือมนั่ และอบอนุ เหมือนบตุ ร ทมี่ ตี อ มารดา นอกกระโจมพกั พอรา งของไชยยนั ตกบั ดารนิ ลบั หายเขาไป แงซายถอยกลบั ไปนงั่ คลุม ผาอยูร ิมกองไฟตามเดิม รา งหนึง่ ทีเ่ ฝา จบั มองอยเู งียบๆ กอ นแลว ก็เคล่ือนออกจากเงาไม เขา มาหยดุ ยืนอยตู รงหนา ชาวดงพเนจร [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1286 วาระนน้ั เดือนแรมจดั เพ่ิงจะโผลพนเหลีย่ มเขา สาดแสงซดี ๆ ลงมาอาบราวปา และ หมูบา นหลม ชา ง แลเหน็ เหน็ เงารางๆ ขาวสลวั อยทู ั่วไป นํา้ คา งกลน่ั ตัวเย็นฉา่ํ โปรยชมุ ไปทกุ กง่ิ ใบ พฤกษ มนั เปน คอื ที่แสนจะหนาวซา นสะทานทรวงอีกคืนหนง่ึ ตาคกู ราวเฉียบ จบั นง่ิ ประสานมายงั ดวงตาเฉยเมย อมพะนําที่เหลือบข้ึนสบโดยมกี องไฟ กัน้ กลาง แลวฝายทีน่ ง่ั อยกู ห็ ลบต่ําลงไปจับอยทู ีเ่ ปลวไฟในกอง รางอนั ใหญโตตระหงานงามราวกับ นกั รบโบราณนน้ั หอตวั ต่าํ ลงไปอีก ภายใตผ าผวยคูช ีพผนื บางเกา คร่าํ สคี ลํ้า “เด๋ยี วน้ี เรายนื อยูป ากทวารแรกของขนุ เขาพระศวิ ะแลว เพยี งแตจะกา วผา นเขาไปเทา น้ัน ...” รพนิ ทร ไพรวลั ย ทาํ ลายความเงียบข้ึนดว ยเสยี งเบาลึก หยอ นกายลงนั่งบนขอนไมฝง ตรง ขาท หยบิ ก่ิงไมต ดิ ไฟในกองขึน้ มาตอกับบหุ รแี่ ลวโยนเขา ไปในกองตามเดมิ “แกคงพอใจมากซินะ ที่ในทส่ี ุดเราก็มาถงึ หลมชา” “ทกุ คน แมแ ตผ กู อง ก็คงมคี วามรูสกึ เชนเดยี วกนั กบั ผม” คาํ ตอบเต็มไปดวยความระมดั ระวงั และสาํ รวม “แตแ กคงไมพอใจนกั ทพ่ี วกเราทกุ คนตองมาติดงานสําคญั เฉพาะหนากนั ขนึ้ ทีน่ ีอ่ กี ” “แตไ หนแตไรมาแลว นบั ตง้ั แตผมเขา มาสมคั รตดิ ตามมาดว ยกบั คณะเดนิ ทางนี้ ผมไมมี สิทธิท์ จ่ี ะ ‘ไมพ อใจ’ อะไรทัง้ สิน้ หนา ท่ีของผมคือการรบั ใชและปฏิบัติตามคาํ สั่งอยา งซื่อสัตย เทา นั้น” “คะหยน่ิ บอกกบั ฉนั วา แกไมใชก ะเหร่ยี ง ไมวาเผา ไหน” รมิ ฝปากคอนขางบางคูน้นั แยมออกไปนดิ หนง่ึ สบตาพรานใหญอกี แวบ “ผมกเ็ รยี นผูกองแตแรกแลววา ผมไมใ ชก ะเหรยี่ งแทน กั ” “แลว แกเปน อะไร?” แงซายหวั เราะลึกอยใู นลําคออวบใหญ อังมอื ทัง้ สองผิงเปลวไฟ “ถา พอ แม พ่ีนองของผมยังมีอยูบ า ง คนเหลานัน้ จะเปน หลกั ฐานบอกใหรชู ัดวา ผมเปน ชนเผาใด แตน ีผ่ มมีชวี ิตโดดเดยี่ วอยคู นเดยี วในโลก เตบิ โตมาในดงกะเหรย่ี ง ถึงแมกะเหรยี่ งจะ ไมใชเ ชื้อชาตอิ ันแทจริงของผม ผมกม็ สี ิทธทิ์ ่ีจะเรยี กตัวเองวากะเหรย่ี ง” “ชอื่ ของแก ทชี่ อื่ วา แงซาย ใครเปน คนตัง้ ให? ” “ผมไมทราบ เทา ที่จําไดพระธุดงคอ งคท่อี ปุ การะผมมา ตองรูด อี ยแู ลว ” “ครบั ผกู อง ผมรู แงซายเปน ชอ่ื พวกทวาย บางทีอาจเปน ไดในขอ ท่ีวา พระธดุ งคองคท ่ี เลยี้ งผมมา ทา นเปน พมา ผสมทวาย และทา นเปน คนต้งั ชอื่ ใหผ ม” ตางเงยี บกนั ไปชวั่ ขณะ พระจนั ทรขา งแรมลอยสูงพนยอดไมข นึ้ มาทกุ ขณะ ลาํ แสงสกาว สาดลงมากระทบน้ําคางท่ีเกาะพราวอยตู ามใบไม สอ งประกายสะทอนราวกบั รงุ เพชร สายตาของ หนมุ พเนจรชาวดงเงยหนา ขึ้นไปจบั ดเู ดอื นเวา นน้ั ดว ยอาการเลอ่ื นลอย ยากท่จี ะอา นความคิดไดถ ูก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1287 “เม่ือก้นี ี้ นายหญิง กบั นายทหารปน ใหญ เรยี กแกเขาไปพูดเรอ่ื งอะไร?” รพนิ ทรถ ามตอ มา “ถามวา พวกเราจะไวว างใจคะหยน่ิ ไดสกั เพียงใด” “แลว แกตอบวา อยางไร” “ผูกองไวใ จคะหยน่ิ ไดแคไ หน ทกุ คนก็สามารถไวใจคะหยน่ิ ไดเ พยี งน้นั ” “พวกเจา นาย เชื่อแก มากกวา เชอื่ ฉัน” แงซายสนั่ ศีรษะ “หามิได พวกเจา นาย ‘ระแวง’ ผมไมนอยไปกวาผกู อง ‘ระแวง’ น่นั แหละ” รพนิ ทร ไพรวัลย ย้มิ กรานๆ บอกกับตนเองวา เขาไมม ีทางวางกับดกั เจานไี่ ดเลยจนนิด เดียว มันฉลาดเฉลยี วทันเชิงอยทู ุกขณะไมว าจะหมนุ ไปในเหลยี่ มใด “เราท้ังหมดสามารถจะไวว างใจคะหยน่ิ ไดม ากกวาทจ่ี ะไวว างใจแกอกี แงซาย คนโง อยา งคะหยิน่ เปนพษิ เปน ภยั ใดๆ กับเราไมไดหรอก แตคนฉลาดเปน กรดอยา งแก ถา คดิ จะเปน ภัย กบั เราเมื่อใด เม่อื น้ันแกจะทาํ ไดส าํ เรจ็ แนบเนยี นทีส่ ดุ ” แงซายยมิ้ พราย จองเขาดว ยดวงตาเปน ประกายประหลาด กม ศีรษะลงคาํ นบั “ผมทราบมานานแลว วา ผกู องไมใ ชคนประมาท ผกู องเตอื นผมโดยตรง ใหผ มเรงกระทาํ การใดใหแ นบเนียนลกึ ซ้งึ ลงไปอกี ถาหากวา...ผมจะมแี ผนทจุ ริตใดๆ แฝงอยเู บ้อื งหลัง แตผูก องที่ เคารพ ทา นเคยคิดอะไรบา งสักอยางหน่งึ ไหม?” “คิดอะไร?” “ทา นยิ่งระแวงผมเทาใด ทานยงิ่ จบั ตาระมัดระวงั ผมมากข้ึนเทา ใด ทา นกย็ ิ่งสรา ง ความสําคญั ใหแ กก ะเหรีย่ งพเนจรผไู รค า อยางผมเพ่มิ ขน้ึ เทา น้ัน ทา นใหเ กยี รติ ยกฐานะแงซายน้ี เหลือเกนิ ” กลาวจบ เจา หนุมผูลึกลบั ก็กม ศีรษะอยา งออนนอมงดงามใหเขาอีกครง้ั พรานใหญห นา แดง รูสึกตนเองวาไดพ ลาดทา เปด ชอ งวา งใหเ จา ชาวดงพเนจรยอนลําเอาดว ยวาทะอนั ซอ น ความหมายหลายชน้ั เขา ใหเ สียแลว ฟงแตผ ิวเผนิ มนั เปน คาํ สุภาพ กอปรไปดวยคารวะยกยอ ง หาก ฟง ใหล ึก มนั บาดหวั ใจแสลงหพู กิ ล เขาคอแข็งไปนานชว่ั ขณะหนึง่ ตางสบตากันอีก...ระหวา งฝายหนง่ึ อดตี รอยตาํ รวจเอก ตระเวนชายแดนไทย กับอกี ฝา ยหนึ่ง อดตี รอ ยโทกองทหารกะเหร่ยี งอสิ ระ ผตู ลอดเวลา ตา งคนตา ง ผลดั กันตนเปน หน้ีชวี ติ ของกันและกนั อยหู ลายครง้ั หลายหน “แกกําลังเยาะเยนฉันง้ันร”ึ ในท่สี ุดรพินทรพดู กลวั้ ไปกบั อาการหวั เราะ เขาเยน็ ลงไดทันใจดเี หมอื นกัน ในเม่ือรวู า ออกบทโกรธขึ้นไปเทา ใด ฝายตรงขามก็ยมิ้ เยาะมากขึน้ เทา นัน้ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1288 “ผกู องยอมรดู วี า ผมไมบังอาจถงึ เพยี งนน้ั ” “รไู หมวา ฉนั กําลังคดิ อะไรอยูใ นขณะน”้ี ทันใดนนั้ เขากถ็ ามขน้ึ อยางพรวดพราด แตน ้าํ เสียงทเี ลน ทจี รงิ แงซายกย็ ้มิ บาง และตอบในอาการเดยี วกนั วา “รูสกึ วา ผมจะรู” “ผกู องกําลังคาํ นวณอยวู า เมอื่ เดินทางจากหลม ชา งแลว ระยะทางตอนไหนและเมื่อไรกนั แน ทผ่ี มจะทําการทรยศตอ คณะเดินทางทัง้ หมดขนึ้ และการทรยศน้นั จะเปน ไปในรูปใด เพือ่ วัตถปุ ระสงคอ นั ใด และอกี กระแสหนึ่ง ก็กําลงั สงสัยอยูว า ผมเปนใคร มาจากไหน อาสาสมัครมา ครง้ั น้หี วงั อะไรกันแน” พรานใหญห วั เราะหา วๆ กมหัวลง “ใช! แกอานความคิดของฉนั ไดตลอดเวลา เหมือนสมิงทม่ี ันแกะรอยพราน” “แตพรานผสู ามารถก็วางจั่นดกั ไวห มดทกุ ดา นแลว!” “เอาละ เมื่อแกอานความคิดของฉนั ไดถ กู กด็ แี ลว จะไมล องบอกลวงหนาสกั หนอยหรอื วา ส่ิงทีฉ่ นั คิดน้.ี ..จะเปน จริงขึ้นเม่อื ไร ตอนไหน แกจะโกหก อาํ พราง หลอกลวงอยางไรก็ได นกึ เสียวาเราคยุ กนั เลน ก็แลว กนั ” แงซายหวั เราะกวางๆ มอื ลบู อยทู ่เี รอื นผมสีนาํ้ ตาลยาวปรกตน คอหยกั เปนลอนคล่ืนงาม ราวกบั ผมผูหญงิ “ผมอา นความคดิ ของผกู องดแู ลว ทําไมผูก องไมลองอานความคิดของผมดบู า ง” “ฉนั ทายวา แกจะยังไมเปน พิษเปน ภัยใดๆ กับพวกเรา จนกวา จะถงึ มรกตนคร เพราะ ระหวา งนี้...แกตอ งพึ่งเราเกย่ี วกับการเดนิ ทาง แตเม่ือไปถงึ จุดหมายที่แกตองการแลวนน่ั แหละ พษิ รา ยใดๆ ของแก ซึ่งถา หากวา มอี ยู ก็คงจะคายออกในตอนนั้น” “ถา ผมเปน เสือสมิง อยางผกู องวา ...” แงซายพูดยิ้มๆ “กเ็ ปน เสือสมิงตวั ทพี่ รานฉกาจ กําลังสาวรอยกระชนั้ อยเู บอื้ งหลงั เชน กนั เสือกบั พราน เดนิ วนสูดกลน่ิ กนั และกนั อยูเปน วงกลม...ถูกแลวครบั ผูกอง ถา ผมจะคิดทรยศ ผมกจ็ ะกระทาํ ขน้ึ ภายหลงั จากถงึ จดุ หมายแลว น่ันแหละ ไมก อ นหนา น้นั แนๆ ผกู องคาํ นวณถูกตามเหตผุ ลแลว !” “แกไมส งสัยบา งหรือวา ทั้งๆ ท่ีฉันก็ไมไวใจแกมาตลอดเวลา เหตใุ ดฉันจึงยอมใหแก เดนิ ทางมาดว ย” ชาวดงพเนจรผูล ึกลับส่ันหวั ซุนฟนทอนใหญท ถ่ี กู กนิ ลา้ํ ออกมานอกบริเวณเขา ไปใน กองไฟ “ไมส งสัยหรอกครบั ” “ทําไม?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1289 “ผกู องไดล กู หาบหรอื คนใชเ พม่ิ ขนึ้ มาคนหนง่ึ สาํ หรบั การเดนิ ทางเสย่ี งตายครง้ั น้ี อยา ง นอ ยทีส่ ุดก็เปน กําลงั ใหชว งใชโดยซ่อื สตั ยอ ดทน จนกวา จะถงึ จดุ หมายปลายทางขางหนา ถาผกู อง ไมยอมใหผ มมาดว ย ผกู องก็คงไมใชพรานใหญ รพินทร ไพรวัลย ผชู าญฉลาด” พรานใหญแ ยกเขี้ยว “บอกตามตรง ไอความฉลาดเปน กรด ตามทันอยตู ลอดเวลาของแกนี่ มันทําใหฉนั ทง้ั ชงั และท้ังรักแกปนกนั อยอู ยา งไรพิลึก ถา แกไมใ ชคนลกึ ลับเสียอยา งเดียว ฉันจะรกั แกมากทส่ี ดุ ทีเดียว” แงซายเงยหนา ขึน้ มองดเู ขาดว ยสายตาตรง พดู แชมชาชดั เจนวา “ความชงั ทีแ่ ปรสภาพมาเปน ความรัก ยอมมคี ณุ คาเหนอื กวาความรกั ซ่งึ กลบั เปนความ ชงั ภายหลงั ...จรงิ ไหมครับผกู อง?” รพินทร ไพรวลั ย คอแขง็ งนั ไปอีก จอ งสบตาแงซายอยา งพนิ จิ ลึกซึง้ เหมือนจะคนลงไป ถงึ กน บง้ึ ของหัวใจ กเ็ ห็นรอยย้ิมนอ ยๆ ผดุ ข้ึนทร่ี ิมฝป ากน้ัน พลางเมนิ ไปยังกองไฟเสยี “นักรบ-นกั รอนเรพ เนจร-พราน-และลกึ ไปกวานนั้ แกยังเปน นักปรชั ญาอกี ดว ย แงซาย! ฉันภาวนา ขออยา ใหแ กกบั ฉนั ตอ งไปฆากนั ทีหลงั เลย” แงซายคงยม้ิ อยูเชน น้นั เปน ยิ้มที่เขาแสนจะหงุดหงิดชงิ ชงั เพราะมนั ตีความหมายไม ออก!! แสงไฟในกองสาดจบั ผวิ หนา เปน สีแดงเรอ่ื มันละเลื่อมเปนเงา ประดจุ หนุ ทองแดงแลดรู าว รปู ปน ของเจา ชายในนิยายเทพปกิรนัม พศิ ดแู ลว รพนิ ทรก็ปฏิเสธตนเองไมไ ดว า ...เขาจะไมพ งึ พอใจ ในบคุ ลกิ ทาทขี องเจาแงซายผูนี้ “สมมตวิ า” ครน้ั แลวรพินทรเอยข้ึนแผว เบา โดยท่ีตนเองกไ็ มต้ังใจ “ถาฉนั ตายเสยี กอนระหวา งทาง แกจะเปนผนู ําคณะนายจา งของเราไปยังจดุ หมายที่ ตองการไดห รอื ไม แงซาย” คาํ พูดเชน นน้ั ของเขา เรียกสายตาของนักพเนจรชาวดงใหต อ งเหลือบตับนิง่ มาอกี ครัง้ เคา หนาอนั ยากทจ่ี ะพดู ออกมานั้น มีแววเครงขรมึ ลง แตก แ็ ฝงไวดว ยความออ นโยน ดทู า แงซายจะ ตกใจไมใ ชน อ ย ในคําถามแบบคาดไมถงึ ของเขา “ทําไมครบั ผูก อง ทาํ ไมผูกองถึงพดู เชน นนั้ ” “ฉันพดู เผื่อไว อนาคตเปนส่ิงไมแน ถงึ อยา งไรฉันกอ็ ดเปน หว งนายจางของเราไมไ ด พวกเราอาจตอ งตายกันบา งระหวางทาง และคนท่ตี ายอาจเปน ตวั ฉนั เองก็ได” รางทีน่ ่ังหอตวั คลุมอยตู ลอดเวลาน้ัน ยดื ขึ้นเต็มสวนพดู หา วๆ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1290 “ผูก องคนเดียวเทานนั้ ท่จี ะนาํ เราไปสูเทอื กเขาพระศวิ ะได ถาปราศจากผกู องเสยี ขบวน ของเรากถ็ งึ กาลพนิ าศหมด แตจะอยา งไรกต็ าม...สมมติวา สงิ่ นั้นเกิดขน้ึ จรงิ ผมขอปฏิญาณวาจะไม ทอดท้งิ คณะนายจา งทงั้ สามเลย จนกวาชวี ติ จะหาไม” รพนิ ทรลกุ ขน้ึ เดินเขา มาตบไหลก ะเหรย่ี งรา งยักษห นกั หนว ง แลวหยอ นกายลงนัง่ ใกลๆ ยงั กองไฟฝง เดียวกัน พดู อยา งเพลียๆ “ขอบใจมาก! ฉันก็บอกไมถกู เหมอื นกนั วา ท้งั ๆ ทีฉ่ นั กไ็ มไ วใจแกเลย แตท าํ ไมจึงหารอื เรอ่ื งนี้กับแก วาแตน ีแ่ นะ ! งูยกั ษต วั นนั้ กาํ ลังเปนปญ หานักอกสาํ คัญของเราอยูใ นขณะนี้ แกมี ความคิดอยา งไรบางไหม เกย่ี วกบั เรือ่ งน้?ี ” “ผมกะเชน เดียวกับผูก องครบั ภายในไมเ กนิ 6-7 วันน่ี มนั จะตอ งหวนมาเลน งานหมบู าน อีก มฉิ ะน้นั ก็เขามาในรศั มใี กลเคียงท่ีเราพอจะตามมนั ได” “มันใหญเ หลอื เกนิ มนั เปน ตวั อยา งของสตั วด กึ ดาํ บรรพใ น ‘นรกดํา’ ตามทแ่ี กเคยเลา ให ฟงมากอนแลว ” เขาพดู ออกมาอยา งหนกั ใจ “ผกู องวิตกอะไรหรอื ครับ?” แงซายถามเบาๆ มองดเู ขาแนวแน มนั เปน คร้งั แรกที่กระแสเสยี งและแววตาของแงซาย บอกรพนิ ทรไดว าออกมาจากความรสู ึกแทจ รงิ ผดิ ไปกวาการลองเชิง หยั่งเสยี ง หรอื อมพะนาํ เชนท่ี แลวมา “ฉนั เกรงวา อันตรายมนั จะเกิดข้ึนกับพวกเราคนหนึ่งคนใดเสยี กอ น กอนทเี่ ราจะฆา มนั ไดท นั ” “งเู ปนสตั วท ตี่ ายยากทส่ี ดุ ...” เสียงของแงซายเหมอื นจะพูดกับตนเอง “โดยเฉพาะอยา งยิ่งงยู กั ษต วั นี้ ความยาวใหญของมนั จะทําใหเ ราลาํ บากมาก ในการสง กระสุนเขาสจู ดุ ตายอนั เฉยี บขาด โดยไมใ หม ันอาละวาดแผลงฤทธใิ์ หญเปนครง้ั สุดทา ยกอ นตาย ผม วา แคม ันดิ้นปด หาง คนเขาไปอยใู นทศิ ทางนนั้ กค็ งถกู มนั บดแหลกไปทีเดยี ว” “นี่แหละ เปน สิง่ ท่เี ราจะตองคิดกนั ใหมากทีส่ ุด เมื่อมันถกู ยิงมนั จะดิ้น อาจหนหี รอื อาจสู และในระยะกระช้ันชดิ ตดิ พนั ฝายเราตองโดนมันบดเอาบา งแนๆ โดยทฉ่ี ันเองก็อาจไมตั้งใจหรอื เจาะจง” แงซายแหงนหนา คิด แลวถามวา “ผูก องจะทําอยางไรครบั ?” “ก็มีอยูท างเดยี วเทา นนั้ คนที่เหมาะสมทสี่ ดุ อาจเปน ฉันหรอื แกหรือท้งั สองคน หาทาง เขาทางดา นหวั มันใหได. ..สง กระสนุ เขา กลางหวั มนั ถา ดาหนา เขาสมู นั ยงิ่ มากคนเทา ไหรก ็เสย่ี ง เทานัน้ ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1291 “กระดูกกลางสนั หลงั ละครบั ?” เปน ครั้งแรก ทีแ่ งซายรว มหารอื แสดงความคิดเหน็ กบั เขาจากใจจริง รพินทรเปาควนั บหุ รี่ และสน่ั ศรี ษะชาๆ “ยากมาก ขนาดลาํ ตวั มนั อวบใหญเหลอื เกนิ ลกู ปนขนาดใหญท ี่สุดของเรา เทียบกบั มนั แลว กเ็ ล็กนดิ เดยี ว กะลําบากเหลือเกนิ วา กระดกู สําคญั ของมันอยูใ นระดับไหน ถายงิ ไมตรงทก่ี ไ็ มม ี ความหมายอะไรเลย ตรงขา ม...กลับจะแหยมันใหม ฤี ทธ์เิ ดชมากขนึ้ ไปอีก” ภายหลังจากนง่ิ คดิ อยูค รู แงซายก็พดู มาอยา งระมัดระวังวา “ผมไดยินนายใหญพ ดู ถงึ ระเบดิ เรามตี ดิ มาดวยไมใ ชห รอื ครบั เมือ่ คราวปะทะกบั ไอ แหวง ตอนท่ีมนั ลอ ม ผกู องก็เคยใชท หี นึ่งแลว ” “ใช เรามีตดิ มาพอสมควรทีเดยี ว แตเ ราจะหาโอกาสใชกบั มันไดย งั ไง สมมติวาเรารูวา มนั แอบนอนอยูใ นหุบถ้าํ ไหน ยอ มเขา ไปถงึ ตัวได มนั ก็ไมมีปญ หา...แตน เ่ี ราเปน ฝา ยตงั้ รับเวลามนั บกุ เขามา” “ครง้ั หนึ่ง เมอื่ ยงั อยูในหนวยกอกวนของพวกกองทหารกะเหรย่ี งอสิ ระ ผมเคยลอบเขา ไปกอวนิ าศกรรมคลงั แสงและคายทหารของพมา ...” อดตี รอยโทกองโจรกะเหรยี่ งพูดแผวตํ่าแชม ชา ลบู มอื ทง้ั สองเขา หากันไปมา “หนวยของผม ใชระเบดิ ไนโตร มนั ติดกบั ลาํ ของธนู ต้งั สายชนวนระเบิดสิบวนิ าที ตอ ระยะทหี่ มายทาํ ลายหางราว 50-60 เมตร เรายอ งเขา ไปจนไดระยะยงิ จดุ ชนวนขึ้น แลว ยงิ ลูกธนใู ห เขา ไปปกยังทหี่ มายตอ งการ ท่ไี หนทีน่ ่ัน พนิ าศเปน จุลมหาจลุ แมนยาํ และแนนอนยงิ่ กวา ใชระเบิด มอื ขวา ง อาํ นาจของไนโตรใชก ารทาํ ลายไดเ หนือกวา ลกู ธนทู อี่ าศัยเปน พาหนะนําดนิ ระเบิดไป ก็ สงไดไกลกวาระยะขวาง มันทั้งเงยี บ ทัง้ แมนยํา และรัศมีทําลายจากจุดเริ่มตนก็กวา งขวางมาก สมมตวิ าเราจะใชว ธิ ีเดยี วกนั น้ี ยิงธนใู หเ ขา ไปปก ตามลําตวั หัว หรอื ปากของมนั ไนโตรกร็ ะเบดิ ตามจํานวนเทา ท่เี ราจะยงิ ไปได มันพอจะไดผ ลไหมครบั ” รพนิ ทรลืมตาโต หนา แดงข้ึนดวยความตน่ื เตน ปต เิ หลอื ท่ีจะกลา ว แทบจะกระโจนเขา กอดแงซายไว รอ งล่ันออกมา “สาํ เร็จ! แงซาย! ใหตายเถอะ ฉนั ไมน กึ เลยวา แกจะมคี วามคดิ ไดวเิ ศษถึงเพยี งน้ี ไนโตร แตละลกู ทเ่ี ราจะสง ติดกบั ลกู ธนเู ขา ไประเบิด มนั มีอํานาจเสียยงิ่ กวาลกู ปน ขนาด .600 หลายเทา นกั และเรากม็ รี ะเบดิ ไนโตรมาพรอ ม ลูกๆ หนง่ึ สามารถระเบดิ หินไดห ลายตนั และนํา้ หนักของมันกไ็ ม เกินกวาท่ธี นูจะพาไปได เรียกวา ถาทําอยา งแกวานไี่ ดส าํ เรจ็ เรากม็ ปี นใหญใชก นั ทเี ดยี วแหละ วา แตแ กยงิ ธนไู ดค ลอ งดีหรือ” “เมอื่ ยามไมม ปี น ใช ผมใชธนูลาสัตวมากอ น เม่อื เปน ทหารกะเหรย่ี งหนว ยกอ วนิ าศกรรม ผมกร็ ะเบดิ คลงั แสงของพมา มาเสยี นับไมถว น เร่อื งธนตู ดิ ระเบิดผกู องไมตองกังวล ขออยางเดยี ว ผู กองต้งั สายชนวนใหผม กะเวลาใหแ มนยาํ เทานน้ั ผมตองการสิบวินาที อนั เปนระยะกําลงั เหมาะ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1292 ท่ีสดุ เผ่อื การนา วสาย และท่ีลูกธนวู ิง่ ไปในอากาศดวย พอปกเปาหมายก็ถึงเวลาระเบิดพอดี ผมเปน คนยิง ผกู องคอยอยใู กลๆ ผม ทําหนาท่ีจดุ ชนวนใหล กู ธนู เราติดระเบดิ เผอื่ ใหพ รอ มไวหลายๆ ลูก” มันเปนการเขา ใจกนั ไดอยา งรวดเร็ว และปรุโปรงทสี่ ดุ ระหวางฝา ยหน่งึ ...นายทหาร กองโจรผูผานงานวนิ าศกรรมมาโชกโชนแลว กับอีกฝายหนงึ่ ...นายตาํ รวจตระเวนชายแดนผู ชาํ นาญในดา นสรรพาวธุ และระเบิด แววตาของรพนิ ทรแจม ใสขน้ึ ในทนั ทีนนั้ จบั แขนแงซายบีบ แนน “ตกลง! เปน อนั วาแกกบั ฉนั เปนหนว ยปน ใหญอ ยา งวา น่ี แกเปน คนยงิ ฉนั เปน พลบรรจุ หรอื จะเรยี กใหถ ูกกค็ ือคอยจุดชนวนใหแกนั่นเอง พบั ผาซิ...มนั เปนวิธที ่แี ยบยลทสี่ ดุ จนคดิ ไปไมถึง ทเี ดยี วแหละ ของเกา กบั ของใหมนาํ มาผนวกกนั เขา กลายเปนอาวุธพิสดารขึ้นมาได โชคดีเหลือเกนิ ที่สมยั แกยงั เปน ทหารโจรกะเหร่ยี ง สวนฉนั เปนตาํ รวจชายแดนไทย แกไมไ ดเอาวธิ นี ม้ี าเลนงาน พวกฉันเขาให วา แตเราจะหาธนูไดท ี่ไหน ตามปกติพวกกะเหรย่ี งทวั่ ไป แมทหี่ ลม ชางนี้ มนั ก็ใช หนาไมก ันทงั้ นั้น ลูกดอกทย่ี งิ จากหนา ไม มนั ติดระเบดิ ไมไ ด” แงซายหวั เราะ “พรุง นี้ คร่งึ วนั ผมกท็ ําเสรจ็ ครับ” “ธนูท่ีแกเคยใชในการน้ี น้ําหนกั แรงเหนยี่ วประมาณสักเทาไหร?” “กต็ อ งหนกั หนอยครับ อยางนอ ยแรงนาวตอ งไมตา่ํ กวา 70 ปอนด สกั ขนาด 80 กําลงั ดี ที่สุด สาํ หรับลกู ธนูทีพ่ าระเบดิ ไปดว ย” รพนิ ทรก ะคาํ นวณครา วๆ แลวเบป าก ยิม้ ฝด ๆ “ฉันเคยมีความรงู ูๆ ปลาๆ เกยี่ วกบั การยิงธนูอยบู า งเหมอื นกนั ธนทู ฉี่ นั เคยยงิ นา้ํ หนัก เพียง 60 ปอนดเ ทา นั้น รูปรางขอ ลําขนาดฉนั ยังเหน่ยี วสายมนั ไมคอ ยไหว ถาเจอขนาด 80 ปอนดเขา ไปก็คงดงึ สายของมนั ไมข ึน้ เลย คนจะยิงธนขู นาดอยา งแกวา นีไ่ ด จะตอ งเปนคนใหญโตแข็งแรง ที่สดุ สายของมนั ทดี่ ดี ออกไป ถา พลาดไปถกู แขนกแ็ ทบหกั ทเี ดยี วแหละ และแรงปะทะของธนทู ี่ แลนออกไป สามารถลมชางไดในลกู เดยี ว เมอื่ เสยี บเขา เปาหมายสาํ คญั โดยไมจ ําเปนตอ งอาบยา พษิ ” “เร่ืองนผี้ ูกองไมตอ งกงั วลหรอกครับ ผมยงิ ธนขู นาดนไี้ ดอ ยางสบาย และเคยยงิ มาเสียนัก ตอ นักแลว มนั อยทู จ่ี งั หวะในการเหนี่ยวสาย ซงึ่ เปนเคลด็ ลบั ชนิดหนง่ึ ทีอ่ ธิบายยาก ตามปกตเิ รา เหนย่ี วสายธนเู ลน เฉยๆ จะรสู กึ มนั หนกั มาก แทบไมมีแรงดงึ ใหคนั ธนโู คงลงมาได แตเมอื่ เปาหมาย สาํ คัญรอคอยอยเู บอ้ื งหนา เมือ่ ลกู พาดพรอ มอยูใ นสาย และสําคัญทส่ี ดุ เมอ่ื มไี นโตรผูกตดิ กับดอก ธนดู วยเชนนี้ แมผ กู องจะคดิ ในครงั้ แรกวา ไมสามารถเหนย่ี วสายยงิ ได คร้นั ถึงเวลานนั้ เขา จรงิ ก็ตอง ยิงจนไดเองอยา งนา ประหลาดใจ ผกู องยอมจะรูด ีอยวู า ถา ยิงลูกธนูลูกนน้ั ไมไป มนั ก็จะระเบดิ ขน้ึ ฆา เราเอง” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1293 พรานใหญม องดแู งซายตาเปน ประกายเล่อื มใส เขาเห็นดว ยกบั ถอยคาํ ของเจา ชาวดง พเนจร พยักหนาชา ๆ ครางออกมา “ฮือม มันนา จะจรงิ อยางแกวา น่ันแหละ อกี อยางหนึง่ แกกเ็ ปน คนรูปรางใหญโ ตแขง็ แรง อยแู ลว ฉนั เชอื่ วา...แกคงยงิ มันไดอยางสบาย โดยอาศยั ความชาํ นาญท่ีมีมากอ นดว ย” แลว กเ็ ปลย่ี นมาเปนหวั เราะหๆึ ในลําคอ “แกนี่มีอะไรดๆี ซอนอยใู นตวั ชนดิ ทค่ี ดิ ไปไมถ งึ เสมอแหละนะ พษิ สงรอบดานเกนิ เช่อื ทีเดยี ว เสยี อยา งเดยี ว ทจี่ ะตองแคะไคก นั ออกมาแกถึงจะยอมขยาย นดี่ ีฉันปรกึ ษาในเร่อื งน้ีกบั แก ขน้ึ ถาไมง ้นั กค็ งเกบ็ เงียบอยนู ั่นเอง” “ผมคิดในเร่อื งน้ีมาต้งั แตเ หน็ งูยกั ษต ัวน้นั แลว แตไ มก ลาทจ่ี ะเรียนใหผ ูกองทราบถึง วธิ กี ารของผม เพราะไมแนใ จวาผูกองจะเหน็ ดว ยหรอื เปลา ผมเองกค็ ํานวณไมถ กู เหมอื นกนั วา อาํ นาจระเบดิ ของไนโตร ซง่ึ มแี ตเพยี งแรงอัดอยางเดยี ว โดยไมไดมีสะเกิด มนั จะมผี ลในการทาํ ลาย ชีวติ ของงูยกั ษต วั น้นั ไดเพยี งไหน” พรานใหญตอบ ตบไหลแ งซายอีกครงั้ “แกเปนทหารมาแลว และเปน นกั กอ วนิ าศกรรมเสียดว ย แกไมร ูห รอื วา อํานาจระเบิดที่ กอใหเกดิ แรงอัดตวั อยางมหาศาลของอากาศ มคี วามหมายในการทาํ ลายลางวัตถุ หรือสิง่ มีชีวติ อยาง ใดบา งเมอ่ื อยใู นระยะอาํ นาจของมัน ภเู ขาทั้งลูกยังถลมลงมาไดเ ปน กระบิๆ นับประสาอะไรกบั สัตว มีชีวิต เราไมต อ งการสะเกด็ ระเบดิ เพ่อื เจาะทะลวงหรือสรางบาดแผล แตเราตองการแรงอดั เทานน้ั เปนส่ิงทําลายมัน ซงึ่ จะตองไดผ ลอยา งที่สดุ ถา เราใชปน กห็ มายความแตเ พยี งวา เราใหลกู ปน ไป เจาะทําบาดแผลขึน้ เทานน้ั แตจ ะระเบิดจะฆามนั ดว ยอานภุ าพของแรงอัดทําใหเกดิ อาการช็อคได รุนแรงยงิ่ กวา บาดแผลเลก็ ๆ ของลูกปนหลายเทา นกั ” “ผมเรียนมาเฉพาะการรบเทา นัน้ ไมไ ดเรยี นทางเทคนคิ นนั่ มนั เปน วิชาทส่ี งู ขนึ้ ไป เร่อื ง นผ้ี กู องยอมตอ งรดู กี วาผมแน” “ฉนั กร็ ับรองกบั แกอยนู ย่ี งั ไงวา ถา ทาํ ไดต ามวธิ ีการของแกละก็ มันตอ งไดผ ลอยางวเิ ศษ สุด คิดดู แกคงเคยระเบิดปลาในนา้ํ มาแลว แกจดุ ระเบดิ ทิ้งลงไปใหม ันระเบิดขนึ้ ใตน าํ้ ปลานอย ใหญ หรอื สัตวน้าํ ทุกชนดิ ในละแวกรศั มรี ะเบดิ ถูกอาํ นาจอดั ของแรงระเบิดลอยตามขน้ึ มาเปน แพ มันตายเพราะแรงอดั ของนํ้า ไมไ ดตายเพราะบาดแผล อยา วา แตส ตั วเลย เรอื ดาํ นา้ํ ทง้ั ลาํ ก็ยงั แตก เพราะอำนาจแรงอดั ของระเบิดน้าํ ลกึ เราจะใชท ฤษฎนี ี้แหละ ฆา ไองูยักษตวั นนั้ แทนทีฆ่ าดวย ลกู ปน ซงึ่ มองเหน็ ความหวังไดนอยเหลอื เกิน เอาละ แผนการของแกอนั นใ้ี สแจวแลว และฉันกเ็ หน็ ดวยกับแกอยา งย่งิ พรุงนฉ้ี นั จะบอกแผนของแกใหพวกเจา นายทราบ เขาคงจะตนื่ เตนยินดีกันมาก ทเี ดยี ว” ปรึกษาหารืออยูกบั แงซายอกี สองสามคาํ รพินทรก ผ็ ละไปนอน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1294 ประมาณหนึง่ นาฬกิ าเศษ นางอว้ั เขยา ปลุกดารนิ ข้ึนดว ยอาการละลํ่าละลักตนื่ ตกใจ ปรากฏวามมุ ีอาการกระสับกระสา ยรองครางดวยพิษบาดแผลทอี่ ักเสบเต็มท่ี เชษฐากบั ไชยยนั ตหลบั เปนตายเพราะความออนเพลยี ในการเดนิ ทางเมื่อกลางวัน ไมร สู ึกตวั รับรเู หตุการณด ว ย และหลอนก็ เหน็ วาไมจาํ เปน ที่จะตอ งรบกวนเวลานอนของคนท้ังสอง จงึ ลกุ ขน้ึ มาปลกุ ปล้ํากับเจา มตุ ามลาํ พัง โดยนางอว้ั และแงซายเปนลกู มือชว ยเหลอื อยเู ทานน้ั ภายหลงั จากฉดี มอรฟน ใหห นึ่งเขม็ มกุ ็ซมึ สงบไปอีก ราชสกุลสาวกลับไปท่เี ตยี งสนาม ของหลอน ตงั้ ใจจะนอนตอ เมือ่ จัดการกบั คนเจ็บเสรจ็ เรื่องไป แตแลวกน็ อนไมห ลบั อากาศกลางดกึ มนั หนาวเหนบ็ เขา ไปจนถงึ กระดกู จนตอ งลกุ ขึน้ มาดมื่ บรน่ั ดี และสวมเสอื้ คลุมขนสตั วตัวยาวทับ ไวอ กี ชน้ั หนงึ่ ในความเงียบสงดั น้ัน หลอนก็แวว เสียงทมุ กงั วาน ลอยพลว้ิ เขา มากระทบโสตประสาท มนั เปน เพลงกะเหรยี่ งทห่ี ลอ นไมร ูความหมายของถอ ยคาํ แตก็พอจะสําเหนียกกลลี าอันเยือกเย็น ไพเราะของมนั ที่ราวกบั วา จะกล่นั กรองออกมาจากหวั ใจของเจาของเสียง มันชา งออ นหวานซา น หวั ใจเสียนีก่ ระไร...ใครหนอที่เปนเจา ของเสียงเพลงรักชาวเขายามดึกสงดั เชนน้ี เดินมาแหวกประตูกระโจม ทอดมองออกไป ขณะนน้ั เดอื นแรมลอยอยกู ลางฟาอนั โปรง ใส แงซายคนเดยี วเทา นน้ั ทแ่ี ลเห็นนงั่ เปน เงาตะคมุ อยูบนขอนไมขา งกองไฟ และเสยี งเพลง ลอยมาจากทน่ี น่ั หญิงสาวเงีย่ หฟู งอยางฉงนครามครัน ยม้ิ ออกมานอ ยๆ กับตนเอง อดทีจ่ ะปลอ ยอารมณ ใหดม่ื ลกึ ไปกบั กระแสเสียงนัน้ ไมไ ด หลอนไมน กึ มากอ นเลยวา เจาคนใชชาวดงของหลอ นจะรอ ง เพลงไดไพเราะซ้ึงใจถงึ เพยี งนี้ ท้ังๆ ทหี่ ลอ นก็ฟงถอยคาํ ไมออก และโดยไมไ ดต ง้ั ใจเลย เทาพาตวั เดินทอดนอ งออกไปจากกระโจมพัก น้ําคา งพรมเปย ก ชมุ ไปทวั่ พน้ื ดนิ แสงเดือนแมจ ะขา งแรม กย็ ังสกาวผอ งอาบนวลไปทวั่ บริเวณ เสียงเพลงนั้น หยุดไปอยา งกะทนั หัน เมอ่ื ผรู องรสู ึกในฝเทา ของหลอน ทีเ่ ดินเขา มาใกล ดารนิ หยุดยนื อยูต รงหนาแงซายอกี ฟากหนง่ึ ของกองไฟ “รอ งเพลงไดไ พเราะมาก แงซาย” ราชสกุลสาวเอย ข้ึนแผวเบา พรอมกับยิม้ ให แลว โบกมอื เม่ือรางสูงใหญนน้ั ขยบั ตวั จะลกุ ขนึ้ “ตามสบายเถอะ ฉนั ไมมีธรุ ะอะไรจะใชห รอก ออกมาเดนิ เลนเทา นนั้ ” แลวหลอนก็ผละออกเดินตอไปชา ๆ ตามกลุม ลูกหาบและพรานพื้นเมอื ง ทนี่ อนกนั อยู ระเกะระกะรอบบริเวณแคม ป ขณะทผ่ี านเกวยี นคันหน่ึงใตต น ตะแบก ที่มีกองไฟใหญอ กี กองหน่ึง เหลอื แตถ า นแดงเรอื งอยนู น่ั เอง ผทู ี่นอนคลุมผา เอาหมวกปด หนาอยใู ตเ กวยี น กผ็ งกตัวลุกขนึ้ นงั่ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1295 เสยหมวกขึน้ ไปกองอยกู ลางศรี ษะ เผยใหเ หน็ หนา ไดรางๆ อา ปากหาวพรอ มกับพดู ขนึ้ กลัว้ มากบั อาการหนาวนน้ั “มีขอ ควรสบายใจสําหรบั พวกเราอยูอยา งหน่งึ ทีค่ นหน่ึงในคณะนายจางเปน คนขยัน เหลือเกนิ มกั จะต่นื ขนึ้ มาตรวจความสงบเรียบรอยของแคม ปยามวกิ าลอยเู สมอเปน ประจํา...ผูกาํ กบั อยูในหอง ผกู องไมไดไปตรวจ ผหู มวดยงั อยู ผูหมูไ มไ ดไ ปเทีย่ ว แงซายไมไดอ ยูคนเดียว เหตุการณ ปกติครบั ผม!” “ควรจะลุกข้นึ มายืนตรง แลว กร็ ายงาน ไมใ ชอาปากหาวหวอดรายงานอยางนั้น” หลอนกระชากเสียงประชดมา อีกฝายหนง่ึ ปฏิบตั ติ ามคําสัง่ โดยเครงครดั เหมอื นกนั กระโดดผางขนึ้ ยนื ชดิ เทาตรง ยก มอื ตะเบะพบั อยา งแข็งแรงหนา ตาเฉย ดารินยืนกอดอก สาํ รวจตง้ั แตห ัวจรดเทาสลบั กนั อยสู องสาม คร้งั ปน เสยี งตอ มาวา “เหน็ ผูห ญิงเดนิ มาคนเดยี วกลางดกึ จะรวนร?ึ เรานี่เหน็ จะเปน อันธพาลประจําหมบู าน หลม ชางน่กี ระมงั ลกู พ่ีใหญข องเจาคะหยนิ่ อีกทีหนง่ึ เดยี๋ วเหอะ เดีย๋ วไดโดนด”ี “โดนดีไมก ลวั กลวั โดนไอทไี่ มดีตะหาก แลว ก็โดนไออ ยางหลังน่อี ยเู ปน ประจาํ แลว ตั้งแตม ีนายเปน ผูหญิงแสนจะเอาแตใ จตวั -พาโล-ขีง้ อน-ชอบขม ขู...คนนี้” “อยายวั่ นะ คนย่งิ อารมณไ มด ีอยดู ว ย” รพนิ ทรเบิกตาตื่น มองไปรอบๆ ตัว แลว หอ ไหลล ง “เอ...อากาศคนื น้ีกเ็ ย็นฉาํ่ ดีอยูน”่ี “ถงึ อากาศเย็น เลอื ดมนั กร็ อนขึน้ มาได ถาโทสะมันถูกยยุ ว่ั !” “ลูกแกะผูนาสงสารนอนตอไปดีกวา” วาแลว กท็ รดุ ตวั นอนตามเดมิ เอาผา ผืนบางคลมุ โปง แตแลวกต็ อ งสะดงุ โหยง เพราะ ผาผวยเกาๆ ผนื นนั้ ถูกกระชากพน ไปจากตวั โดยแรง พรอ มกบั เสียงแวด “ยงั ไมใหนอน! ถานแดงๆ อยูใกลนดี่ ว ย เดย๋ี วกย็ า งเปน หมหู นั เสียหรอก ฮ!ึ ” รพนิ ทรลุกข้ึนนัง่ อีกคร้งั ถอนใจเฮือก “เวรเสียจริง พบั ผา! ขนาดนอนหลบั ไปแลว ยังอุตสา หมาหาเรอ่ื งอกี ” “ใครหาเร่ือง? ใครไปวาอะไร? เมอื่ ก้ีน้ีใครใชใหตน่ื ขน้ึ มาพูดยว่ั โมโห แหยโ ทสะเขาแลว ยังมีหนาบอกวา จะนอนอกี หรอื เพราะฉะน้ันยังไมต องนอนกอน” “เอา! ไมนอนกไ็ มน อน มะ ! ทะเลาะกันแกห นาวดสู กั ตงั้ ไมไดท ะเลาะกันหลายวันแลว ชักเปรยี้ วปาก วา กันใหเ ปน วรรคเปน เวรติดตอ กันไป แบบเพลงซมิ โฟนีช่ ุด ‘อนั พินชิ ด’ ของชแู บรท ไปเลยทีเดยี ว” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1296 รพินทรป นหนา ขงึ ขัง ถลกแขนเสอ้ื ข้นึ ดารนิ ขยุมผา หม ผนื นน้ั เปนกอ น แลวปาใสห นา เขา พรานใหญร บั ไวไ ด แยกเข้ยี วเขาใส พอดารนิ หนั ไปควา ดุนฟน ตดิ ไฟ กเ็ ผนหวอื ไปนัง่ คมุ เชิงอยู ทกี่ อนหนิ ฝง ตรงขา ม หางรศั มี “เกง จรงิ หนีทาํ ไมละ ” “แลวเรือ่ งอะไรจะเหน็ คนเปน หมูหนั เอาไฟมาลน” ม.ร.ว.สาวคอนนากลัว ทาํ เสยี งหๆึ อยูในลําคอ แลวหันไปดทู ีผ่ าหม ของเขาทีห่ ลอ นใช เปน อาวุธปาใสหนา เมื่อตะก้ี ฉวยขนึ้ มาขยบั จะโยนเขา กองไฟดวยนสิ ยั พาล ที่มกั จะเกิดข้นึ โดยไมม ี เหตุผล โดยเฉพาะอยางยิง่ กบั คปู รบั คนสาํ คัญ รพินทรรอ งลนั่ โจนพรวดมาแยงคืนไปได หนไี ปนง่ั คลมุ ตวั อยูท ี่กอ นหนิ ทเ่ี ดิม “อยาโหดรา ยใหม ากนกั พรานไพรมีผาหม บางๆ อยผู นื เดียวนีเ่ ทา นน้ั จะเอาไปเผาไฟเสีย แลว ตัวเองมีเครือ่ งกันหนาวสารพดั คนอนื่ เขาไมห นาวบา งหรือยังไง” หลอ นตาขุนอยเู ชน นนั้ ยกมอื ขน้ึ ปดผมท่ลี มดกึ เปาลงมาเคลยี หนาผาก แลวทนั ทนี นั้ เอง ก็ทาํ ทาเหมอื นจะเพ่ิงนึกอะไรขึน้ มาได “ฉนั ใหแบลง็ เกจ็ เราไปผนื หนึ่ง ใหมอกี ทเี ดยี ว ขนสัตวแ ทดวย ตอนทีเ่ รานอนจับไขอ ยทู ี่ โปงกระทิงนะ มนั อยทู ไ่ี หนเสียแลว ?” “มาทวงถามทาํ ไม จะเอาคนื เหรอ?” “ใช! เอาของฉันคืนมาเดย๋ี วน”้ี ดารนิ กระชากเสียง รพินทรย กั ไหล “เสียใจเปน อันขาด รพินทร ไพรวลั ย ใหเ ปนเครือ่ งราชบรรณาการแกค ะหยน่ิ ผสู หายรัก ไปเสียแลว ต้ังแตเมอ่ื กลางวนั นี้ อยากจะไดคืนไปทวงทค่ี ะหยน่ิ ” “บา ! ออ นเ่ี อาผา หมของฉันไปใหค ะหย่ินเสยี แลว ...” หลอ นรองแหลม ลืมตาโต อีกฝา ยกม ศีรษะลง ควกั บหุ รมี่ าจดุ สบู บอกหนาตาเฉย “ใช! ใหไ ปเสยี แลว” “ดลี ะ! นบั ตงั้ แตว นั นเี้ ปนตน ไป อยา หวงั ทจ่ี ะไดอ ะไรจากฉันอกี เลย...” “กไ็ มเ คยคดิ หวงั ทจี่ ะใหต นเองตอ งผิดหวัง” “ผาพันคอของฉัน ทพี่ นั แผลทีข่ อ มอื น่ัน ถอดคนื มาใหเ สยี เดย๋ี วน!ี้ ” หลอ นออกคําส่งั เฉียบขาด เสียงเครือ รพนิ ทรห วั เราะ “อยากได มาแกค นื เอาเอง” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1297 ขาดเสียงเขา ดารินเดินปรี่ออ มกองไฟเขามาโดยเรว็ กระชากแขนขางทพี่ นั ผา ของเขาขึ้น ขยบั จะแกป มทผี่ กู ไวออก พรบิ ตาน้ันเองวงแขนลาํ่ สนั เต็มไปดว ยพลงั อีกขา งหน่ึง ก็คลอ งเอว กระตกุ ...เพยี งเบาๆ เทานนั้ รา งงามของราชสกุลสาวผเู ปน นายจา ง ก็ลมลงนั่งทบั อยบู นตัก แลวก็เลยถกู มดั อยูในวงแขนนั้นกระชับแนน หนา ตอหนา หางกนั เพยี งชว่ั คืบ ทุกสงิ่ ทุกอยา งนิ่งอยูใ นความเงียบสงดั นอกจากกระแสลมผะแผวทกี่ ระซิบอยูต ามใบไม รอบดาน และเสยี งเพลงรกั ชาวเขาท่ลี อยแวว แผว หวานมาจากเงาสลวั มุมหนึง่ เทา นนั้ มอื ท้ังสองอนั สน่ั เทาของหลอ น ยงั อยทู ที่ รวงอกน้ันพยายามจะออกแรงดัน แตไมท ราบ วามีพลงั อะไรมายดึ เหนีย่ วไว เรย่ี วแรงมนั เหอื ดหายไปหมดสิ้น หนา แดง และกลับซดี สลับกนั อยู เชนนั้น แววตาประหมา อดสู ระคนไปดว ยความรูสกึ นานาประการ อนั ไมอาจบรรยายออกมาได “ปลอ ย! น่อี วดดียงั ไง...” กระซิบละลํา่ ละลกั อุบอบิ อยใู นลําคอแทบจะฟงไมไ ดศ พั ท แตออมแขนนัน้ ยงิ่ กระสันวง แนนเขา ไปอกี จนสมั ผัสไออนุ ของลมหายใจ “คนทีอ่ วดดที สี่ ุดในโลก ก็คอื หมอมราชวงศหญิงดารนิ วราฤทธ์ิ ไมมีใครอน่ื หรอก” “บอกวา ปลอ ย ไดย นิ ไหม!” หลอ นตวาด แตเ สียงกไ็ มเ กนิ กระซิบอยูเ พยี งแคน นั้ “ใหตายก็ไมป ลอย” “ออ ! นี่บงั อาจลวนลามฉนั งน้ั รึ” “ก็สดุ แลวแตจะต้ังขอ หาเอา” “แงซาย ฆาคนคนนีเ้ สีย!” ดารนิ ตะโกน ทวา ...มันดังกอ งอยเู พยี งในใจนึกเทา น้ัน งา งฝา มอื ขึน้ เตรยี มจะตบ ใบหนานนั้ กลบั ยน่ื ใกลเขามาอกี เหมือนจะเช้อื เชญิ หลอ นตบ จรงิ เหมอื นกัน แตอ ันเน่ืองมาจากระยะมนั ใกลช ิดเกินไป และคนตบก็จติ ใจไมเ ด็ดเดยี่ วมัน่ คง เหมือนทาทางนกั ฝามอื ขา งนน้ั จงึ ลอยมาสมั ผัสแกม เพียงเบาๆ เทา นนั้ ริมฝป ากทีใ่ กลอยูแ ลวกว็ บู เขา ไปถึงรมิ ฝป ากบางเฉียบเปน มุมกระจบั สอ ถึงแววทระนง เจา อารมณ บดประชดิ สนทิ แนบเปนเนอื้ เดยี ว รา งของหลอ นถูกตวดั เอนลงนอนพาดกบั ตัก... ดารินสําลักนดิ หนงึ่ ผงะดน้ิ นดิ เดยี วเทานน้ั สาํ หรับแรงตอ ตานขัดขืนนนั้ ครั้นแลว ก็ สนทิ นิ่งสัน่ พลิว้ ไปทง้ั รางเหมือนถกู กระแสไฟฟา แลน ผานตลอดท้ังองคาพยพ มอื ขางหนง่ึ ขยุมอยูที่ ไหลแ ข็งแรง อกี ขา งหนึง่ กําปอยผมของศีรษะนน้ั ไวเ ควง ควางเลอ่ื นลอย เหมือนตกอยใู นหว งฝน อันเลือนราง นานเทานาน ออมกอดวงนน้ั คอ ยๆ ผอ นคลายออก เปลอื กตาทีป่ ดสนิทคูน้ันเตน พลว้ิ ลม หายใจแผว ระรวยเหมอื นคนทต่ี กอยใู นหว งวสิ ญั ญีดวยมนตส ะกด ครนั้ แลวทันทที นั ใดนนั้ เอง... [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1298 สํานึกก็กลับคนื มา รวบรวมกําลังท่ีมอี ยูท้งั หมดสะบัดเตม็ แรง พนออกไปจากตักของเขา ยนื หายใจ สะทอนหอบ หลังมือขา งหน่ึงคลึงอยทู รี่ มิ ฝป ากรอยถูกจบู ตาแวววับปานเกลด็ ดาว จอ งนิง่ อยทู ีเ่ ขา “สาวหาว! กักขฬะ! สัตวปา ...” เสียงกระซบิ บรภิ าษ แลว เจา ของเสยี งอันแตกพรานั้น กห็ มุนตัวกลับ สะบัดเสน ผมปลวิ กระจายเหมอื นอารมณ ของตนเองทก่ี ระเจิง สาวเทาเดินหายกลับเขาไปในกระโจมโดยเรว็ “ยูงทองลองฟา เมฆิน ถวลิ หวังไอดนิ โบยบินผนิ สพู สุธา ดอกฟา โนม กงิ่ ลงมา จากสวรรคอ าภา ใหด นิ ปรดี าอาวรณ” เจา นกการเวกเสียงใส คงคราํ่ ครวญเพลงรกั ของมนั อยูวเิ วกหวานเชนนน้ั สงิ หส ัตวจ ตรุ บาทและจักจ่ันเรไรรอบดา น ดจู ะเงียบเชียบไปหมดเหมือนจะเงี่ยสดับลํานําเพลงออ นซึ้งบทน้ัน... เจา นกการเวกผมู ีนามวา...แงซาย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1299 50 คะหยิน่ เกณฑคนออกไปตดั ไม เพ่ือนํามาปลูกบา นหลังใหญใหแ กค ณะเดนิ ทางตง้ั แตย า่ํ รุง มกี ารเคล่ือนไหวคกึ คักไปตลอดทงั้ หมบู าน ซึ่งแตกอนมีแตค วามเงยี บซบเซา รพนิ ทรพ ลอยหายไป ดว ยพรอ มกบั แงซาย กอนหนาทคี่ ณะนายจางจะตืน่ “พรานใหญใ หเรยี นวา ใหพ วกเจานายทานอาหารเชากอ น ไมต อ งรอ” บญุ คําเปน คนรายงาน เชษฐากับไชยยันตไมตดิ ใจอะไรนักสาํ หรับรพนิ ทร เพราะคาดถูกวา ...เขาคงจะออกไป สาํ รวจปาตามทบ่ี อกไวเมื่อวาน แตแ ปลกใจเลก็ นอยทไ่ี มเห็นคนใชชาวดง ตามปกตแิ ลว แงซายอยู ยามตลอดคืน และมักจะเขา นอนในตอนกลางวนั แตม าเชา วนั นพ้ี ลอยหายไปดว ย “แลวแงซายไปไหน” “เหน็ ออกไปพรอมกับพรานใหญต ั้งแตห ัวรงุ ” พรานเฒา ตอบ “รพินทรค งจะชวนออกไปดว ยกระมัง” เชษฐาเปรยกับสหายของเขา แลวกไ็ มไ ดซ กั ถามอะไรอีก สาํ หรบั ดาริน ต้งั แตลืมตาต่ืนขึน้ ในเชา วันนี้ หลอนไมมเี วลาจะสนใจกับอะไรท้ังสิ้น อาการของมุทําทา จะไมด นี ัก พิษไขข นึ้ สงู ทาํ ใหไมไ ดส ติ มีอาการเพอ คลัง่ กระสับกระสายอยู ตลอดเวลา หลอ นมัวแตเครง เครยี ดอยกู ับอาการของคนเจบ็ จนไมมเี วลาเปนของตนเอง ครัง้ หน่งึ คะหยน่ิ กะเลอกะลาเขา มาจะขอเย่ียมดอู าการของลูกชาย แตถ ูกหลอ นไลต ะเพิดออกไป ทุกคนสังเกตเห็นหลอ นเครง เครยี ดไปจากทุกวนั และยอ มตะหนกั ดวี า แพทยส าวมอื ดี ประจาํ คณะตกอยใู นภาวะหนกั ใจยิ่ง ในอาการของคนเจบ็ ทอี่ ยูในความรบั ผดิ ชอบโดยตรง หลอน กําลังตอ รองกับมจั จุราชอยางสุดพลังความรูค วามสามารถ ในอันทจ่ี ะเอาชวี ิตของลูกชายหวั หนา บานกลบั คนื มาใหได มุเกดิ อาการชอ็ คข้นึ มาอีกครง้ั หนึง่ หวดุ หวดิ จะกลับบา นเกา ภายหลงั จากฉดี ยา แตห ลอ นกก็ ไู วไดอ ยา งหวดุ หวิดจวนเจยี น ทามกลางความใจหายใจคว่าํ ของทุกคนที่ชวยกันอยา ง ชุลมุน “อยหู รอื ไปก็คงรกู นั กอนค่ําวนั น้ีแหละ” หลอนกระซิบกับเชษฐาและไชยยนั ต ขณะท่ีเงยขึ้นปายแขนเช็ดเหงอ่ื บนใบหนา ขณะน้นั เจามซุ ึมสงบไปไดอีกคร้ัง เกอื บเท่ียง รพนิ ทรกบั แงซายก็โผลก ลบั เขา มา ขณะนน้ั พวกชาวบานในความควบคมุ ของ คะหยนิ่ รวมกบั บุญคาํ กําลังระดมกันขดุ หลุมเตรียมลงเสาเรือนเปนทเี่ อกิ เกรกิ คกึ คัก พรานใหญเ ขา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1300 ไปตรวจดลู กั ษณะการเริม่ ตน ปลกู สรางเรอื นใหญหลังนนั้ ส่ังงานอยคู รูก เ็ ขา มาในกระโจม แงซาย ถอื คันธนูอันใหญเ กอื บทว มหัวตามเขา มาดวย พรอมกบั ไมไ ผท เ่ี ตรยี มทาํ ลกู ซ่ึงยังไมเสรจ็ เรยี บรอ ย นัก เชษฐา ไชยยนั ต รอคอยเขาอยูกอนแลว แตบ คุ คลท่ีหนั หลังใหใ นทนั ทีท่ีรางของพราน ใหญกาวเขา มา ก็คอื ดารนิ หลอ นนง่ั เทา คางอยูท่ีมากลมเล็กๆ เบอื้ งหนา รางอนั นอนยาวเหยยี ดของ คนเจบ็ มองดนู างอว้ั เอาผา ขนหนผู นื เลก็ ชบุ นา้ํ ผสมอัวเดอโคโลญ เช็ดตามใบหนา และลําคอของเจา มุ ตามคําส่งั ของหลอน รพนิ ทรชาํ เลืองไปยังรา งของนอ งสาวนายจางแวบหนงึ่ อยา งไมต ั้งใจ และ สาํ เหนียกไดในความผดิ ปกตนิ ั้นดว ยความรูสึกใหมๆ แปลกๆ หลอนฟอ งพ่ีชายหรอื เปลา สาํ หรับเหตุการณท ่ีเขาเองก็ไมค ดิ ฝนมากอนวาจะเกดิ ขึน้ สําหรบั เมือ่ คืนท่ผี านมา... คาํ ถามท่ีเกดิ ในใจตวั เองขอ นี้ ทาํ ใหรพินทรอึดอัดกระสับกระสา ยอยา งไรพิกล สังเกตไป ยงั อากปั กริ ยิ าราชสกุลหนมุ ใหญ หวั หนาคณะเดนิ ทาง และไชยยนั ตเ ห็นเปนปกติ ไมม อี ะไร เปลยี่ นแปลงเหมือนดงั เชน ที่หวาดระแวง กค็ อยเบาใจขน้ึ “พบรอ งรอยอะไรบาง?” อดตี ทานทตู ทหารบกเอยถามขึน้ ในทนั ทที ี่เขาหยอนตวั ลงนง่ั ลงบนลังใบหน่ึง “มีแตร อยเกา ท่มี นั เลือ้ ยผา นทุง หญา หลังเขาครบั แลว กช็ ายปาบางสว นทางดา นตะวนั ตก ของหมบู าน คงจะตอนท่มี าเอาววั ของคะหยนิ่ ไปกนิ ตอนน้ีผมคดิ วา มันคงไมไ ดอยใู นละแวก ใกลเ คียงแนน อน เพราะสัตวป าอนื่ ๆ มนั เร่ิมออกหากนิ โดยปกติ และเรมิ่ ชมุ นุมในบรเิ วณน”้ี “เมือ่ คนื น้ีผมนอนคิดอยนู าน กอนท่จี ะหลับไป...” ไชยยนั ตวา “มนั มีปญ หาหนงึ่ ท่พี วกเราอาจมองผานไปเสีย ไอง ูยกั ษต วั นม้ี ันเปน ตัวเดยี วกบั ทป่ี ะทะ กับพวกเราหรอื เปลา มนั อาจมีสองตัวเปนคกู นั ก็ไดนะ ดแู ตไ อจงอางคูนัน้ ท่เี ราพบกอ นจะถงึ แคม ป ตรงปา หวาย บญุ คาํ ยิงตายเสียตัวหนงึ่ กอ นหนาแลว พอเราตามหลงั มา กพ็ บคขู องมนั ดักคอยอาฆาต อยู งูเหาดงนนั่ กอ็ ีกคหู น่งึ ทพ่ี บกนั มาแลว จากประสบการณท ่ีผานมา เจาพวกงูรายมกั จะอยเู ปน คู เสมอ และถาเราฆา มันกต็ อ งฆาท้งั สองตัว” คําพูดของไชยยนั ต ทาํ ใหเ ชษฐากับรพินทรเ ฉลียวคดิ ขึน้ มาได “ผมกล็ มื คิดถึงขอ นีไ้ ปเหมอื นกัน” พรานใหญพ มึ พําออกมาเบาๆ มองดูเชษฐากับไชยยนั ตแ ลว ยิม้ จดื ๆ “จรงิ อยา งคุณไชยยนั ตวา ครบั เจาตวั ทเ่ี อาควายของเราไปกนิ และถกู ยงิ ไป กับตัวทเี่ ขามา อาละวาดทห่ี มบู านหลมชา งนี่ อาจเปน คนละตัวกนั กไ็ ด และถาเปนเชน นน้ั มนั กต็ อ งมสี องตวั คกู นั ” ภายหลังน่ิงคิดอยคู รู หวั หนา คณะก็บอกมาดว ยนา้ํ เสยี งเรยี บๆ เปน ปกตขิ องเขาวา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1301 “กไ็ มม ปี ญ หาอะไร ถา มันมอี ยูส องตวั ก็ฉะมันทง้ั สองตวั นน่ั แหละ ลงฆา ตวั แรกไดกต็ อง ฆาตวั ทส่ี องได และตามหลกั ถาเปน คขู องมันจริง การหากินกค็ งจะไปดว ยกัน...ไมแยกหางกันคนละ ทศิ ละทางนกั เราควรจะพบมนั พรอมกันทีเดยี วสองตวั เลย ไมง ัน้ กห็ างกันไมมาก” “มันจะไมงา ยเหมือนอยางทแี่ กพดู นะ ซ.ิ ..” สหายของเขาขดั มา “ขนาดตัวเดียว ก็นง่ั คิดกนั ปวดกบาลอยแู ทบตายนแ่ี ลว วาจะรบกบั มนั ยังไงดี และถาไอ ยกั ษน ่ันมันเกดิ มขี ้ึนสองตวั ความหนกั ใจของเราก็เทา กับเอาสองคณู ทีเดยี ว แลวสมมติวา ถามนั พรอ มใจกนั เขา โจมตีเราทเี ดยี วสองตวั พวกเราจะรับกันอที าไหน ไมใ ครกใ็ ครในพวกเราเปนไดเขา ไปทัศนาจรในทอ งของไอส ตั วโ ลกลา นปก นั บางละ” รพินทรห นั ไปมองดูแงซาย แลว พยกั หนาใหเขามาใกล หลงั จากนนั้ เขาถอื โอกาสอธิบาย ใหเ ชษฐาและไชยยนั ตท ราบถงึ แผนการของแงซายในอาวุธใหม ทจ่ี ะใชป ราบเจางูยักษต วั นนั้ ทั้งสองทาํ ทาต่นื งงในครง้ั แรก แตภ ายหลังจากการสอบซกั แลว รพินทรอธบิ ายใหท ราบ โดยละเอยี ด บคุ คลท่ผี านวชิ าการทหาร และชาํ นาญในดา นสรรพาวธุ มาอยางดีแลว อยางเชษฐากบั ไชยยนั ต กแ็ ทบจะลุกขน้ึ เตน ดว ยความโสมนสั เหลอื ที่จะกลาว ไชยยันตปรเี่ ขา ไปจบั แขนพราน ใหญเขยา อกี มือหนงึ่ ตบหลงั แงซายเตม็ รกั “พอ คุณเอย เดด็ อะไรยงั ง้ี อยากจะรเู หลอื เกนิ วาอะไรนะ ทบ่ี ันดาลใหแ งซายเกิดความคดิ อนั ใสแหนวขนึ้ มาไดแ บบน้ี สาํ เรจ็ แนไมม ีปญหา สาํ หรับอาวุธชนิดใหมท แ่ี งซายกบั คณุ ชว ยกันคดิ ข้นึ มาไดน ”่ี ไชยยนั ตร องลนั่ ออกมาลน่ั เตน็ ท ตาเปน ประกาย หัวเราะรา กลาวสรรเสรญิ ชมเชยแงซาย ไมหยดุ ปาก เชษฐาเองกเ็ ตม็ ไปดว ยความปต ิยนิ ดี แตอ นั เนื่องมาจากความรอบคอบถี่ถว นตามนสิ ัย เขา สอบซกั ถามรพินทรกับแงซายอยางถถ่ี วนทสี่ ุดอกี ครงั้ “แนใ จหรอื แงซาย วาลูกธนทู มี่ ไี นโตรมัดตดิ อยู จะว่งิ เขาไปสเู ปา หมายไดโดยไมเ สยี การ ทรงตัว ผดิ ทิศทาง” คนใชช าวดงยงิ ฟนขาว “แนใ จครับ นายใหญ ผมเคยยิงมาแลว บายๆ วันน้ีธนขู องผมจะเสร็จเรยี บรอย ผมจะ ทดลองใหด กู อ น” “เห็นจะไมม ปี ญ หาหรอก...” ไชยยนั ตแ สดงความเหน็ มาโดยเรว็ ใบหนา เบกิ บานแจมใส “นา้ํ หนักของไนโตรทีจ่ ะมดั ติดธนูมันไมมากมายอะไรนกั และใชธนใู หญข นาดน้ี ลูกธนู จะตองพาระเบิดไปไดอ ยางสบาย มันสาํ คัญอยทู ่ีมือคนยงิ และจงั หวะเวลาระเบดิ เทานั้น” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1302 วาแลว อดตี นายทหารปน ใหญ กข็ อคนั ธนูจากแงซายไปดู ตัวคนั เปน ลําไมไผแกรง เหลา ไวไดสวนสดั งดงาม และยา งไฟอยา งดเี ตม็ ไปดวยกาํ ลงั สปรงิ และเหนียวแนน ม่ันคงยง่ิ นกั สายทาํ ดว ยรวิ้ หนังววั ถักสามเสน ใหญ ขนาดเกอื บเทา น้วิ กอ ย เมอ่ื ทดลองเหนย่ี วสายนา วคนั ดู คนขอ ใหญโ ตลํา่ สนั ขนาดไชยยนั ตก ย็ งั แขนสนั่ เขาดงึ ออกไดนิดเดยี วกเ็ บป าก โคลงหวั บนอบุ วา ไมไ หว เชษฐาขอเอาไปดบู า ง ตรวจดูอยางรอบคอบ ราชสกุลหนมุ เคยเปน นกั กฬี ายงิ ธนูมากอ นบา ง เหมอื นกนั ภายหลังจากพจิ ารณาอยคู รู เขากบ็ อกไดท นั ทีวาธนขู องแงซายเปนธนขู นาดหนกั ท่ีสดุ และมปี ระสิทธิภาพย่งิ หวั หนาคณะเงยหนา ขนึ้ มองดูแงซายดว ยตาเปน ประกาย พมึ พาํ ออกมา “แกนม่ี ันรอบตวั เลยนะ แงซาย ฉันไมนกึ วา แกจะมีอะไรดีๆ อยูใ นตวั ถงึ ขนาดนี้ เอาละ รีบจดั การเสียใหเสรจ็ เรียบรอ ย เยน็ นเ้ี ราจะลองกันดูเสยี กอ น เพ่ือใหแ นใ จที่สุด” แลวกห็ ันมาทางรพนิ ทรกบั ไชยยนั ต บอกมาวา “ประเด๋ียวคณุ ไชยยนั ต ชวยกนั เอาระเบดิ ไนโตรออกมาตง้ั สายชนวน กาํ หนดเวลาระเบิด ใหไ ดต ามที่แงซายตองการ ไมตอ งมากหรอก ทาํ เผือ่ ไวส กั 10 ลูกก็พอแลว รอบคอบถี่ถว นกัน หนอ ยนะ พลาดพลงั้ ยงั ไงละ กแ็ ยทีเดียว พวกเราจะแหลกละเอยี ดกันไปเสยี กอ นทจี่ ะไปฆาเจา สัตว ดึกดําบรรพต วั นนั้ ” “ไมตอ งหว งเรือ่ งนี้ รับรองเลย” ไชยยนั ตร ับปากมาอยางแขง็ แรง ไมเ สยี แรงทเ่ี ปน นายทหารปน ใหญม ากอน “วา แตแ งซายเปน คนยงิ ใครจะเปนคนจดุ สายชนวน” เชษฐาถาม “ผมเองครับ” พรานใหญบ อกมาดวยเสียงเบา แตห นกั แนน ราชสกลุ หนุมยิ้มเลก็ นอย มองดหู นา รพินทรกับแงซายกันอยเู ชน นั้นแลวพยกั หนา เนิบๆ ไมก ลาววาอะไรอกี คิดอยใู นใจวา บคุ คลคูนี้ ฝไมลายมอื และน้ําใจทดั เทยี มคูคก่ี นั ดเี หลือเกิน และก็เหมาะสมทสี่ ุดในการเสีย่ งรว มกันครัง้ นี้ ซ่ึงมา จบั คูกันไดพอดี แนล ะ การยิงธนตู ดิ ไนโตร มนั เปนงานทจี่ ะตอ งทาํ รวมกันแบบ ‘ทมี เวริ ก’ ทง้ั สองฝา ย จะตองเช่อื มนั่ ไวว างใจในฝมอื ของกันและกัน ตลอดจนรเู ชงิ รูใจกนั เปน อันดี เพอื่ การรวมงานได อยา งประสานสมั พันธคลอ งจองโดยไมมอี ะไรขดั เพราะถาพลาดพลงั้ อยางไร กแ็ หลกละเอยี ดไป ดวยกันทงั้ คนยิง และคนจุดชนวน ระหวางทที่ กุ คนกําลงั ปรึกษาหารอื กนั อยู ดารินคงนง่ั หันหลังมองดคู นเจบ็ เงยี บๆ อยู เชนน้ัน มนั ดูเหมอื นจะเปน คร้งั แรกทีน่ กั มานุษยวทิ ยาสาว ไมไ ดเ ขา มารวมแสดงความเหน็ อะไร [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1303 ดว ยในขอ ปรกึ ษา ผิดไปกวา ทกุ ครั้ง จนกระทง่ั เชษฐากบั ไชยยนั ตกอ็ ดที่จะสงสยั ไมได แตแ ลว กค็ ิด วาหลอนคงจะมัวเครง เครยี ดอยกู บั อาการของเจามุคนเจบ็ ไมมีเวลาทีจ่ ะหนั มาสนใจดว ย “นอ ย! นง่ั เงียบเชียวนะ ไมช ว ยดใี จหนอยรึ พวกเรามวี ธิ ที จ่ี ะจัดการกบั ไอง ูยกั ษน่นั โดย เด็ดขาดแลว ” ไชยยนั ตร องบอกมาอยา งราเริง ก็ไดยนิ คาํ ตอบหวนๆ มาจากคนที่นง่ั หนั หลังใหว า “ใครจะมวี ิธปี ราบงูยกั ษน ัน่ ไดว ิเศษเลศิ ลอยยังไง กเ็ ชญิ เถอะ มนั ไมใ ชห นา ที่ของฉัน หนา ทข่ี องฉันขณะนกี้ ็คอื กูช วี ติ ของเจาม”ุ ไมม ใี ครเฉลยี วคิดอะไรในหางเสยี งของหลอ น นอกจากรพนิ ทรผ ูรอู ยแู กใจดีแลว “อาการของมเุ ปนอยางไรบา งครบั ?” เขาถามนายจางท้ังสองขึน้ เชษฐาฝน ยิม้ ถอนใจเบาๆ “ทาทางไมเ ขา ทีนกั เม่อื กน้ี ี้ทาํ ทา เหมอื นจะชัก แกก นั เสยี แทบแย ลูกผลี กู คนยงั ไงอยพู กิ ล ก็ไดแ ตภาวนากันอยนู แี่ หละ อาการไมดีมาตั้งแตเ ชาแลว นอ ยถึงกับตองน่งั เฝา ” พรานใหญลุกข้นึ เดนิ ชาๆ เขา มาทคี่ นเจ็บ พอเขาเขา มาหยุดยืนอกี ฟากหนง่ึ แพทยส าวก็ ลุกข้ึน หันหลงั เดนิ ไปรนิ บรน่ั ดดี ่มื โดยไมเ ผชญิ หนา และไมเ ปดโอกาสใหเ ขาพูดคาํ ใดดว ย รพนิ ทร เหลือบตามองไปนดิ หนึ่ง หนั ไปสง ภาษาถามนางอ้ัวอยูค รู แลว กผ็ ละออกจากเตน็ ทไป แงซายงว นอยกู บั การทาํ ลูกธนูอยใู ตรมไม หางสําหรบั ตัดลมใชหางนกเงอื ก ขณะที่ รพินทรเ ขามาดู เขาเหน็ เจาหนุม พเนจรชาวดงรางยกั ษก าํ ลังตดิ หวั อนั ทําดวยโลหะ มเี ง่ียงเปนแฉก อยูสองแฉกปลายแหลมคมเขา กับปลายของลูกธนทู ท่ี าํ ดว ยไมไ ผต รงแนว พรานใหญข มวดคว้ิ ดว ย ความแปลกใจเลก็ นอย เมอื่ มองเหน็ หวั โลหะชนดิ นัน้ กมลงหยบิ ดอกหนึง่ ท่ที าํ ไวเรยี บรอยแลว ขน้ึ มาพจิ ารณา แลวถามอยางงงๆ วา “นแ่ี กไปเอาหวั เหลก็ ของลกู ธนมู าจากไหน?” อดีตรอยโทกองโจรกะเหรีย่ ง หัวเราะอยใู นลาํ คอ ตอบโดยไมมองหนา เขาวา “ผมมีติดตวั มาดว ยสบิ กวาหวั ครบั ผูก อง ทาํ เสร็จเรยี บรอยไวก อ นแลว ตอนทอี่ ยใู นเมือง หวั ธนูเหลานม้ี ักจะตดิ ตวั ผมอยเู สมอในเวลาเดินปา เผือ่ ไวส าํ หรบั เวลาจาํ เปน บางเวลาผมก็ไมมปี น ใช” “ฮอื ม. ..แกนี่รอบคอบมากนะ” จอมพรานแยกเขี้ยว ครางออกมา จับลูกธนูข้นึ ชัง่ เดาะอยใู นมือหานํ้าหนกั แลว ตงั้ ไวบน นวิ้ เพือ่ หาจดุ ศนู ยถวง เพยี งแคนั้นเขากร็ ไู ดท นั ทีวา แงซายเปนมอื ชัน้ จอมธนขู นาดไหน ลูกธนดู อก นนั้ และคงจะทกุ ดอกทแ่ี งซายทําขึ้นไดส มดลุ ของมนั อยางท่ีสุด ไมมีปญหาเมื่อมนั ถกู ปลอ ยออก จากแหลง มนั จะตอ งทะยานเขาหาเปา หมายอยา งเทยี่ งตรง เทาท่ีมือคนยิงจะอาํ นวยได โดยไมหนั เห ออกนอกลูนอกทางไป [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1304 เจาของธนเู องในขณะนี้ ก็ลอบชาํ เลืองมองรพนิ ทรด ว ยหางตา เมอื่ เห็นพรานใหญ ตรวจสอบลูกธนูอยางถี่ถวน อันแสดงถงึ มคี วามชาํ นาญพอสมควร “ผกู องลองยิงดูซิครบั ” พรานใหญสน่ั หวั “อยาดีกวา ฉนั ไมใชมือฉมงั ธนูหรอก อกี อยางหน่งึ แกก็ไมไ ดม หี วั เหลก็ มาเหลือเฟอ นัก ลองยงิ ออกไปแลวกเ็ สยี เปลา เก็บไวใ ชในเวลาจาํ เปน ดีกวา ” วา แลว เขาก็เดาะลกู ธนขู ึ้นในมอื อีกครง้ั ทดลองพงุ เบาๆ ไปยงั ลําตน ตะแบกทห่ี างออกไป ประมาณ 5 หลา ธนูดอกนนั้ พุง ไปปก ลาํ ตนตดิ เดด ว ยนํ้าหนกั หวั ของมัน เสยี งดังฉึบ รพินทรยิม้ ออกมาอยางพอใจ เดนิ เขาไปถอนธนูออก “ฉนั ชาํ นาญเร่อื งธนสู แู กไมไ ดด อก แงซาย แตถา จะใหบ อกถงึ ความเห็น กอ็ ยากจะทว งวา แกทําลูกมันยาวไปหนอ ย...ปาเขาไปตงั้ รว มเมตร ทําใหนาํ้ หนักของหวั ลดนอยไป กลวั มันจะเหินลม เสยี ในระยะไกล” “ถา เปนลกู ธนยู งิ สัตวธรรมดา หวั มันกเ็ บาไปหนอ ยตามทีผ่ กู องวา เพราะกา นทย่ี าวมาก แตผ ูกองตองไมลมื วา เรามนี าํ้ หนกั ของไนโตรชว ยถว งในตอนหวั อกี ดวย มันจะทาํ ใหไ ดด ลุ กนั พอด”ี “เออ จริงของแก วา แตจ ะมดั ไนโตรติดกา นธนใู นระยะไหน?” “ประมาณเจด็ นวิ้ วดั จากหวั ดอกธนูเขา มา” รพินทรพยกั หนา เนิบๆ แลวยิ้มออกมา พูดอยางขนั ๆ วา “พดู กพ็ ูดเถอะนะ แงซาย แกเปน คนยิง ฉันเปน คนจดุ ชนวน สมมตวิ าพอฉนั เอาไฟจหี้ มับ เขา ใหแ ลว อนั เนือ่ งมาจากอะไรกต็ ามลูกธนทู ีแ่ กยงิ ออกไป ดนั ไปตกอยูขา งหนาเราหางสกั เจ็ดแปด กาว อะไรจะเกิดขึน้ ?” แงซายยิงฟน “ไมใชผ กู องคนเดียวทจี่ ะกลายเปน ผง แตผ มดวย” วา แลว เจาคนดงผลู ึกลับกก็ ม ลงติดหวั ธนหู ัวตอ ไป และเอยหา วๆ ตอ มาวา “ถาผกู องไมไวใจ ปลอ ยใหเ ปน หนาทขี่ องผมคนเดียวก็ได แตตงั้ สายชนวนใหย าว ออกไปอกี นดิ ผมจดุ เองยงิ เอง” พรอมกัน รอยย้ิมชนดิ หนง่ึ ก็ผดุ ขนึ้ ทร่ี มิ ฝปากของแงซาย รพนิ ทรเ ลือดแลน ขึน้ หนาดวย ความเดอื ดดาล เม่อื บอกกับตนเองวา นน่ั มนั เปน รอยย้มิ เยาะ! “แกนกึ วา ฉันขี้ขลาด จนถงึ กับปลอยใหแ กยิงธนตู ดิ ไนโตรตามลําพังคนเดียวง้นั รึ แกรจู ัก รพินทร ไพรวลั ย มาแลวแคไ หน?” แงซายกมศีรษะให รมิ ฝปากยงั พรายไปดว ยรอยยิ้ม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1305 “ผมรูจ กั ผูก องมาดีพอทเี ดยี วครบั ทงั้ ท่ีเห็นดว ยตาและท้งั กติ ติศัพท และขอสาบานวา ไมไดมเี จตนาจะหมนิ่ อะไรผกู องเลย ในขอแนะนําเมอ่ื ครนู ี้ เพยี งแตต ้ังเปน ขอแมว า ‘หากผกู องไม ไวใจในการยิงธนูของผม’ เทาน้นั ซ่งึ ผกู องก็มีสิทธท์ิ ี่จะไมไ ววางใจได เพราะผกู องไมไดเ ปน คนยงิ เอว มันกไ็ มแ นเ สมอไปนักเหมอื นกนั คราวเคราะหรา ยผมอาจยงิ ธนูไนโตรไปตกใกลๆ ตัวเองก็ได ซงึ่ นั่นหมายถงึ ความตายแนน อน การรว มกนั ในคร้งั นี้กเ็ ทา กับวาผูก องฝากชวี ติ ไวก บั ผม โดยมชี วี ิต ของผมเองเปน เดิมพนั ดว ย ทนี ี้ระหวางชีวติ ของผูก องกับชวี ิตของแงซาย ราคามันเทียบกันไมไ ด” “ใช ราคาชีวติ ของคนเรามันไมเสมอกนั หรอก แตเ กียรติศกั ด์ิของลกู ผชู ายมนั มคี า ทดั เทยี มกนั เสมอ เอาละ ขอใหแ กรวู า เปน อนั แนน อน ฉนั จะเปน คนจดุ สายชนวนใหแ กธนูของแก” ไชยยนั ตออกมาตามเขากอนเวลาอาหารเทีย่ งเล็กนอย เพ่อื ใหเขา ไปชวยกันจัดการกับ ระเบิดไนโตร ท้งั สองทดลองเวลาของสายชนวนจนเปน ท่ีแนใ จ แลว กต็ ิดเขา กบั ระเบิด ไมใ ชง านที่ ลาํ บากยากเย็นอะไรสักนิดสาํ หรบั ผเู ช่ียวชาญ แตจ ะอยางไรกต็ าม ตอ งอาศัยความรอบคอบ ระมัดระวงั อยา งเขม งวดทส่ี ดุ การเลน กบั ระเบดิ กค็ ือการเลน กับงเู หา เราดีๆ นนั่ เอง ประมาท เผอเรอ เพียงนดิ เดยี ว มันหมายถงึ ชวี ติ เชษฐาคอยนงั่ ควบคมุ และแนะนําอยใู กลๆ ไมน านนกั ระเบดิ ไนโตรจํานวนสบิ ลกู ก็ พรอมท่จี ะมัดตดิ กบั ดอกธนขู องแงซายไดต ามแผน “แตเ ราจะไปลองกนั ท่ีไหนด?ี ” ไชยยนั ตถามเปรยข้ึน “ริมผาตดั ทา ยหมูบานนกี่ ไ็ ดครับ ใหแ งซายยงิ ลงไปยงั เปา หมายขางลาง พลาดพลงั้ ลกู ธนไู มว งิ่ ไปอยา งทีค่ ดิ ไวอ ยา งไร มนั ก็หลุดรวงลงไปขางลา ง พวกเราอยขู า งบนยอ มปลอดภยั ” รพนิ ทรบ อกอยางรอบคอบ “ด!ี หาทีล่ องไอทีม่ นั ปลอดภยั เอาไวกอ น” เชษฐายาํ้ เตือนมา หลังอาหารเทยี่ ง รพนิ ทรไ ปงว นอยกู บั พวกปลกู สรา ง ทีก่ าํ ลงั ระดมกนั อยูอยา งวนุ วาย พวกลูกหาบและพรานพื้นเมอื งของเขาอยูว า งๆ ไมม อี ะไรจะทาํ กเ็ ขา ชว ยเหลือดว ยอยางแข็งขนั อาศัยจาํ นวนคนมากและเรอื นแบบบา นปา อนั ไมมีอะไรจะตอ งประณีตพิถีพถิ ันนกั พอตกบา ยก็ พอจะมองเหน็ เปน รปู รา งขึ้น พรานใหญก าํ ลังยืนคมุ งานปลูกสราง ตะโกนสั่งโนน สั่งน่ีวนุ วายอยู ก็ตองหนั ขวับมา เพราะมอื ของใครคนหน่งึ วางมาท่ีไหลจ ากเบื้องหลงั เชษฐานน่ั เอง ราชสกลุ หนมุ เดินเขยกเขา มาเมอื่ ไหรเ ขาไมทันรูตัว ตดิ ตามมาดว ยเพือ่ น ชายและนองสาวคนสวย ซง่ึ วนั นเี้ พ่ิงจะเหน็ หนา ถนดั เอาตอนนี้เอง ใบหนา งามดวงนน้ั เครง ขรึมเฉย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1306 เมย ไมย อมมองมาทเี่ ขา เลยี่ งไปยนื กอดอกมองดรู ปู บานทก่ี าํ ลังปลูกสรางอยทู างหน่งึ คณะนายจา ง ทั้งสาม คงจะตามออกมาดูการปลูกสรา งดวยนนั่ เอง “แหม! ลงแรงกันไดเ รว็ ดเี หลอื เกนิ ” เชษฐากลา วยม้ิ ๆ มือยังวางอยูบนไหลข องเขา “ผมส่งั ใหเ ขายกพืน้ เตยี้ หนอ ยครบั สงู ขึ้นมาเพียงเมตรคร่งึ เทา นั้น เพอื่ ใหค ณุ ชายพอจะ ขึน้ ลงไดโ ดยสะดวกสําหรบั ระยะเวลาน้ี พรงุ นก้ี ็คงเสรจ็ ” รพนิ ทรบ อกออนโยน “ใหญโตกวา งขวางดีเหลือเกนิ ยังกะศาลางนั้ แหละ” ไชยยนั ตวา พจิ ารณาดโู ครงเรอื นอยา งพอใจ “ปลกู กนั ท้งั ที ก็ตองเอาใหส บายหนอยครบั โดยเฉพาะอยา งย่งิ พวกเราหลายคน ผมสงั่ ทํา หองคณะเจานายไวส องหอง มีหอ งนํา้ พิเศษสาํ หรบั คุณหญิงดว ย” พรอ มกบั พูด...พรานใหญห ันไปทางนายจา งสาวคอู ริ ดารินสะบดั หนา ไปทางอ่ืน เอาหู ทวนลม ทาํ เหมอื นจะไมไดย นิ ต้ังแตเชา มาจนกระทง่ั บา ยเขาน่ี หลอ นไมไ ดพ ดู กบั เขาแมแตคําเดยี ว หนา กไ็ มย อมมอง แมเ วลาอาหารทรี่ ับประทานรว มกนั ท่แี ลวมาเมอื่ ตอนเทีย่ ง โชคดีเหลอื เกนิ ท่ี เชษฐาและไชยยันตไ มไดสนใจหนั มาจับความผิดสงั เกตนี้ได “ดีเหมอื นกัน ปลูกเสรจ็ จะไดพับเตน็ ทเ ก็บ ขนขา วของขนึ้ มาอยบู นเรือนเสยี ที เออ ! ผม เหน็ จะตองอยบู านหลงั นี้จนกวา ขาจะหายสนทิ ทีเดยี ว” เชษฐาครางออกมา แลวโคลงศีรษะชา ๆ ลบู คลาํ ขาขางท่พี กิ ารชว่ั คราวของตนเองอยไู ป มาอยางอึดอัดใจ “ที่นแ่ี หลง น้าํ อยูไกลไหม พวกนเ้ี อาน้ําทไ่ี หนใช” ไชยยนั ตถ าม “เรื่องนํา้ ท่ีนี่อดุ มสมบรู ณม ากครับ ทา ยบา นมีธารน้าํ ตกอยแู หง หนึง่ พวกน้ที าํ รางไมไผ ใหน าํ้ ไหลเขามาจนถึงหมูบา น ผมจะใหเ ขาตอ รางเขา มาจนถงึ บา นนีเ่ ลย ไมผดิ อะไรกับมที อ นํา้ ประปาใชใ นเมอื ง ผดิ กนั เพียงแคเราปด น้ําไมไดเ ทา นนั้ ตองปลอยใหมันไหลอยตู ลอดเวลา” “วเิ ศษมาก พวกนหี้ วั คิดไมเ ลวเลย เอาละ เห็นจะสุโขแลว เครือ่ งอาํ นวยความสุขของเราก็ มตี ิดกนั มาแยะ เอาประกอบเขาไปในบา นหลงั น้ี มันกพ็ อที่จะทาํ ใหเปนสวรรคข นึ้ มาไดต ามมีตาม เกดิ พอยายเขา อยกู เ็ หน็ จะตองออกการด เชญิ เล้ียงฉลองทาํ บญุ ข้ึนบา นใหมกนั หนอ ยตามธรรม เนยี ม” ไชยยนั ตกลา วออกมาอยางอารมณส นกุ ทกุ คนหวั เราะ ยกเวนแตด ารนิ คนเดยี วผยู ืนเครง ขรมึ เงียบเฉยอยู “นอ ย...เปนอะไรไปหรือ วนั น้ีไมเ หน็ ออกความเหน็ อะไรบาง เธอควรจะดีใจเปนพิเศษ ที่นายชางรับเหมารพินทร อตุ สาหไมล ืมหอ งนา้ํ สาํ หรบั เธอ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1307 เพ่อื นชายหนั ไปทางนกั มานษุ ยวทิ ยาสาว รอ งบอกมาย้มิ ๆ ม.ร.ว.คนสวย ผูนอนไมคอยจะหลับมาตั้งแตเมอื่ คืนน้ีเบะปาก “จะเปน ชางรบั เหมาหรอื สถาปนิกคนใดกต็ าม ฝมือสตึมาก ทีอ่ อกแปลนบานแลดเู หมอื น โรงหนงั ตะลงุ หลงั นี้ จะสรางใหเ หมือนโรงงิว้ หนอ ยกไ็ มไ ด เกก วา ต้งั เปนกอง!” พูดลอยๆ ใหเ ขาหดู ังน้นั แลว กผ็ ละออกเดินหางออกไป ยนื ดแู งซายเหลาธนอู ยทู างหนึ่ง เสยี รพินทร ไพรวัลย กระเดอื กน้ําลายลงคออยา งยากเย็น ไชยยนั ตจปุ ากลนั่ บน พาํ “ใหต ายเถอะ ไอเ ดก็ น่ี ปากย่ิงกวา ตะไกรโรงพยาบาล ตั้งแตเ ชามาแลว ไมเ หน็ คอยพูด อะไรเลยวนั น้ี พออาปากออกมาที ก็ไดเร่ืองเลย อยา ไปเอาเปนอารมณเ ลยนะ ผกู อง เจนนสิ ัยกนั มาดี แลวไมใชห รอื ” พรานใหญย ้มิ แหง ๆ “กถ็ กู ของเธอเหมือนกนั แหละครับ ที่วามองดูเหมือนโรงหนังตะลงุ อตุ สาหใ หเ กียรตวิ า เปนโรงหนงั ตะลงุ นะ ดแี ลว ดีทเ่ี ธอไมว าเพงิ หมาแหงน ซง่ึ ผมกไ็ มม ที างจะเถยี งไดเลย” พช่ี ายท่ีมีนองสาวสวยปากจดั หวั เราะออกมา “วนั น้ที าทางอารมณไ มอยกู ะรอ งกะรอยยงั ไงไมร ู เห็นเครียดมาตง้ั แตเ ชา ” กวา แงซายจะทําลกู ธนูเสร็จครบตามจํานวนท่ตี อ งการ กล็ ว งเขาไปบายจัด พอแดดรม ลม ตก คณะทง้ั หมดกพ็ ากนั มายงั บริเวณริมหนา ผาตดั ทา ยหมูบา น คะหยน่ิ และพวกชาวบา นแทบท้งั หมด พากนั ยกขบวนติดตามมาดูการทดลองธนูของแง ซายดว ยความอยากรูอ ยากเหน็ หัวหนา บา นขี้โวอดไมไ ดท ีจ่ ะคยุ ฟุงเรอื่ งฝม อื ยงิ ธนขู องตน แลว ขอ คนั ธนูของแงซายไปดู ทาํ ทา ทะมัดทะแมงลองเหน่ยี วสาย แตแ ลวกห็ นา เบย้ี ว ตาเหล รีบสง คืนให โดยเร็ว เพราะรงั้ สายธนไู มล ง ทงั้ ๆ ที่รปู รางกส็ ูงใหญแ ขง็ แรง “ธนูของเจา เหมอื นทําไวไ มใ หคนยิง ขาเปน คนทแี่ ข็งแรงทส่ี ุดในหมูบ านน้ี เมือ่ ขายัง เหนยี่ วสายธนอู นั นข้ี องเจาไมล ง กจ็ ะไมม ใี ครเหนยี่ วมนั ได นอกจากชา ง” แงซายยิ้ม “ขาเปนคนทาํ มันขึ้นมา คะหยน่ิ เม่ือขา ยงิ มนั ไมไ ด ขา จะทํามันข้ึนมาทาํ ไม” “เชน นน้ั เจากจ็ งยงิ ใหข าด”ู “เจา จะไดเ หน็ เดยี๋ วน”ี้ ทามกลางสายตาทกุ สายตาทห่ี อ มลอมเฝาจบั มองอยู แงซายกา วออกไปยืนเดน อยรู มิ หนา ผา รา งอันสงู ใหญ ตระหงา นงามสมสวน กระทบกับแสงตะวนั เยน็ ท่ีฉาบเหลอื งอรามลงมา แลดเู ปน มันระยับประหนง่ึ อาบไวด ว ยทอง หยิบดอกธนสู ําหรบั ใชทดลองทิศทางดอกหนง่ึ หัวไมไดห มุ โลหะ เพียงแตเสย้ี มปลายแหลมและลนไฟไวจนแกรงข้นึ พาดสาย สายตาอันคมเฉียบสกุ ใส จบั จอง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1308 ไปยงั มะคาตน หนง่ึ ขนาดสองคนโอบซง่ึ ยนื ตน อยยู งั ชายเนนิ ฟากตรงขาม ระยะหางลงไปประมาณ 60 เมตร ทก่ี ลางลาํ ตนปรากฏเปน โพรงใหญอ ันมองเหน็ อยางถนดั ” “แงซายจะยงิ ไปท่โี พรงมะคาตน น้ัน” คนใชช าวดงของคณะเดนิ ทางประกาศข้ึน เชษฐา ผยู นื อยูใ นระหวา งขนาบของนอ งสาวและเพ่อื น กโ็ บกมอื เปนสญั ญาณ รองบอก มา “ยงิ แงซาย” ทุกคนเหน็ นกั พเนจรชาวดงผลู ึกลบั ยกธนขู ึ้น ทรวงอกอนั กวา งใหญ ยืดขยายขนึ้ เตม็ ท่ี เหมอื นจะอดั ลมหายใจเขา ปอดจนเอวกว่ิ เลก็ นดิ เดียว มดั กลามจากลําแขนท้งั สองผุดขึน้ เปน มดั ๆ รบั กบั แผงอกรูปตัววี และพรบิ ตานน้ั เอง...คนั ธนูก็ถกู เหน่ยี วสายอยา งรวดเรว็ จนดูแทบไมทัน ปรากฏ เสียงดงั พรึบออกไปพรอ มกบั ขนนกตดั อากาศครางหวีดหวอื อดึ ใจตอมานนั้ เอง ก็ปรากฏเสียงฉกึ ข้นึ ทม่ี ะคาตน นนั้ ไดย ินมาอยางถนัด มองเหน็ ขนนก ทา ยดอกธนสู น่ั พล้วิ อยใู นตาํ แหนง โพรงมะคา แมน ยาํ เหมือนเสกดว ยมนต ทามกลางทกุ สายตาที่เฝา มองดู คะหยนิ่ พึมพําอะไรออกมาในลาํ คอฟงไมไดศ ัพท พวกลกู บา นทุกคนสง เสียงจอกแจก ข้ึน เชษฐากับไชยยนั ตด ดี มือแรงๆ อยางพึงพอใจสดุ ขีด แมดารนิ ผูไมม ใี ครเห็นหลอนย้ิมเลยตัง้ แตเ ชา เปน ตน มา ก็ปรากฏรอยย้มิ ชนื่ ชมออกมา ตาทง้ั คูเ ปน ประกาย ตบมือเบาๆ รอ งออกมาเสียงหวานใส “เกงมาก แงซาย เธอทําใหฉนั ช่นื ใจเหลอื เกนิ ” รพินทรค นเดยี วเทา นน้ั ทยี่ นื มองดูอยา งสงบ อยางไรกต็ าม แสงแหง ความพอใจและ เชื่อมน่ั ปรากฏในแววตาของเขา ขณะทมี่ องน่ิงไปยังเขาคนดงคูปรับ คะหยนิ่ แสยะย้ิมพดู มาอยา งไมย อมแพง า ยๆ ตามสนั ดานคนขี้คยุ “เจายงิ ธนไู ดดกี ็จรงิ แงซาย แตสูหนาไมอ าบยางนอ งของขา ไมไดห รอก” ดารนิ อดขวางเจานักเลงดอยจอมโมอ ยไู มไ ด ก็เอาธนูดอกหน่งึ ท่ถี อื อยูในมือของหลอน เดาะไปทไ่ี หลข องคะหยน่ิ แลวบอกวา “ขา จะเตือนเจา ไวดว ยความเอ็นดู คะหยนิ่ คนเกงคนมฝี ม อื เขาไมค ยุ กันหรอก อกี สัก ประเด๋ยี ว เจาจะเห็นกับตาวา ธนูของแงซาย มอี ภนิ หิ ารรา ยกาจเหนอื กวา หนาไมอ าบยางนองของเจา เชน ไรบาง ธนขู องเทวดา ยังไงก็ยงั งน้ั ” คะหยน่ิ ยมิ้ แหยๆ เจา นกั เลงชาวดอยไมเคยเกรงกลวั ใคร นอกจากรพินทรคนเดยี ว มา บดั น้ี มนั ดเู หมอื นจะขยาด ‘แมม ดโฉมงาม’ เสยี ยง่ิ กวา พรานใหญร พินทรเสียอกี ถอยออกไปยืน กอดอกมองดอู ยูเฉยๆ ไมพ ดู เชน ไรอีก รพนิ ทรก าวเขา มาชิดแงซาย สง ดอกธนสู ําหรบั ทดลองขั้นทส่ี องให [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1309 “คราวน้ีลองดอกนี้ มที อ นไม นํา้ หนักและขนาดเทากับระเบดิ ไนโตรผกู ติดอยกู ับดอกธนู ดว ย ดซู วิ า มนั จะพาไปไดสักขนาดไหน” แงซายไมกลา วอะไรแมแ ตค าํ เดยี ว รับลกู ธนูมาพาดสายอกี ครงั้ เล็งไปยังเปา หมายเดิม โดยกะวถิ โี คง เล็กนอยเผือ่ สาํ หรบั นํ้าหนกั ทถี่ ว งไว พอไดจ ังหวะกเ็ หนย่ี วสาย...ปลอยหวอื ออกไปอกี ครงั้ ธนูผูกถวงนํา้ หนกั ไวด ว ยไมดอกนน้ั พุง แหวกอากาศเปน วิถโี คงเลก็ นอ ย แตทาํ มมุ แนว ตรงกับลําตัวของผูยิง ไมมีการเบยี่ งเบนออกไปนอกทศิ ทางเลย แลว กป็ ก สวบลงยังเปา หมายเดิมราว กับจบั วาง โดยหางจากธนูดอกแรกเพยี งฝา มือเดยี ว “สงสยั ไอเ สือนีม่ ันจะเปน โรบนิ ฮูดมาเกดิ ยงิ ธนไู ดด ีกวาปน เสยี อกี ละกระมงั ” ไชยยนั ตหนั มากระซบิ กบั เชษฐา “แบบน้ีกเ็ สรจ็ แน. ..” หนั หนาคณะรอ งออกมาอยา งยนิ ดี แลวสง่ั รพนิ ทรว า “ใหยงิ ของจรงิ ไดแ ลว รพนิ ทร ลกู ธนูพาน้าํ หนกั ขนาดระเบดิ ไนโตรไปไดส บายทีเดยี ว กอ นอน่ื ตอ นพวกชาวบา นใหถอยออกไปใหห างหนา ผาหนอ ย ใครเอาลกู เดก็ เลก็ แดงมา กใ็ หเอา กลบั ไปบานเสยี ประเดย๋ี วไดต กใจตายกนั บา งเทา นั้น” รพินทรห นั ไปสงภาษากบั คะหย่นิ ผซู งึ่ ไมร เู ร่อื งวาจะเกดิ อะไรขนึ้ แตก็ปฏบิ ตั ิตามคาํ สั่ง อยา งวา งาย หัวหนา บา นรอ งตะโกนส่งั ลูกบา นของตนอีกทหี น่ึง ตอ นใหหา งหนา ผาออกไป รวมกลุมกันอยหู า งๆ ทางเบือ้ งหลัง ตัวคะหยนิ่ เองกไ็ ดรบั สทิ ธพิ เิ ศษใหเ ขามารว มดูใกลชิดอยกู ับ คณะของเชษฐาดว ย “เม่อื แงซายยงิ ธนดู อกทสี่ ามหลดุ ออกจากแหลงไป...” ดารนิ พูดขงึ ขังกบั คะหยิ่น “เจา จงรบี นงั่ ลงกับพน้ื และยดึ กอนหินไวใ หมน่ั ” “ทาํ ไมหรอื นายหญิง?” คะหยนิ่ หนาตนื่ แมม ดคนสวยซอ นยมิ้ ปนสหี นา เครง ขรึม “ขาเสกสายฟา ไวในธนูดอกนั้น ทันทที ่ีธนปู ก เปา หมาย ฟาจะผา มาตรงที่ธนปู ก ” หันหนาบา นตาเหลอื ก อา ปากหวอ ทําหนา เลกิ ลก่ั แลว หันไปมองดรู พินทร ถามเหมือน เสียงกระซิบ “จรงิ อยางท่ีนายหญงิ วา หรอื ?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1310 จอมพรานกดั รมิ ฝปากกลนั้ หวั เราะ ชาํ เลอื งไปทางหญงิ สาวเปนการสบตากนั คร้ังแรก สําหรับวันนี้ เขาอดนกึ ชมเชาวนป ฏภิ าณของหลอนไมได ดารินเลอื กโอกาสสําแดงอภนิ หิ ารให คะหยนิ่ เหน็ อยางเหมาะเจาะเหลือเกิน “จริง คะหย่นิ ถา เจาไมเ ชื่อก็คอยดู เจา อาจหแู ตกลม ลงทัง้ ยนื กไ็ ด ถาเจา ไมท าํ ตามท่นี าย หญงิ สั่ง” เขาผสมโรง ยกฐานะ ‘แมม ด’ ใหมฤี ทธจิ์ รงิ ข้นึ แลว หยบิ ธนูท่ีมไี นโตรผูกติดอยู กาวเขา มาหยดุ ยนื เคยี งอยทู างดา นซา ยของแงซาย ผูร อคอยอยูพรอ มแลว ตาตอตาสบกนั นงิ่ “เอาละ แงซาย ทีนี้ก็ถึงของจริงแลว เมื่อแกเอาธนูข้ึนพาดสายรอคอยฟง สัญญาณจากฉัน ใหด ี เม่อื ฉนั สั่งใหยงิ แกก็เหนย่ี วสาย ปลอ ยธนอู อกไปทนั ที” รมิ ฝป ากคูน้นั สยายกวางออก “ผมจะฟงสัญญาณจากผูกอง” รพนิ ทรสง ดอกธนูใหแ ลวจดุ บุหรี่สบู อดั ควันหนกั หนวง หนั ไปมองดูคณะนายจา งของ เขาทางเบอ้ื งหลัง เห็นทง้ั สามเคลื่อนเขาหาโขดหินใหญย ดึ เปน ทก่ี าํ บัง คงมแี ตค ะหย่นิ คนเดยี ว เทา นน้ั ทีย่ นื กะเลอกะลาอยอู ยางไมป ระสปี ระสา นึกจะเตือนใหเขาหาที่หลบ แตแ ลวกย็ มิ้ ออกมา เมื่อคิดวา ควรจะใหเ จาคะหยิ่นรูฤ ทธเ์ิ ดชธนูสายฟา ของแมม ดดารินเอาเอง แลวพระรามแงซาย กค็ วา ศรพรหมมาศข้นึ พาดสายอยา งระมดั ระวงั จบั ตานิง่ ไปยงั เปาหมาย อนั เปน โพรงมะคาทเ่ี ดิม “พรอมแลวยัง?” “พรอมครบั ” “ระวงั !” ปลายบหุ ร่ีตดิ ไฟของรพินทร ก็แตะหมับเขาท่ีชนวนอนั ไวไฟ แตถ วงเวลาสายนัน้ “ยิง!” เขาตะโกนสุดเสียง แงซายสดู ลมหายใจเขา เต็มปอด เหนย่ี วสายธนสู ุดลา แลว ปลอยพรบึ ออกไป ทันทีทธ่ี นู ทะยานหลุดออกไปจากแหลง ด่ิงตดั อากาศเขา หาเปา หมาย ทง้ั แงซาย และรพนิ ทร ก็ทรุดตวั ลงน่ัง พรอ มๆ กันโดยมไิ ดน ัดกนั ไว ลูกธนู...แลนเขา หาทหี่ มายของมนั อยางไมม ีการคลาดเคล่ือน ครัน้ แลวชว งอึดใจนน้ั เอง กมั ปนาทสะเทือนเลื่อนล่ันราวกับระเบดิ ทิ้งจากเครื่องบนิ กส็ ะทา นครนื ขน้ึ ปานวา หนาผาท่ีทกุ คน อยใู นขณะน้ี จะพลิกควํ่าถลม ทลายลง คะหยน่ิ เปนผูเดยี วที่ยนื เซอ ซาอยู ลมกระแทกกน จํ้าเบาลงกบั พ้ืน รสู กึ เหมือนถูกธรณีสบู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1311 ภาพท่ีเห็น เปลวไฟแลบวาบขนึ้ ทโ่ี พรงกลางลาํ ตนของมะคาใหญอ นั เปน เปาหมาย และ พญาไมก ็ถงึ กาลพนิ าศ ขาดสะบัน้ ในพรบิ ตาสมจรงิ ตามทีด่ ารินพดู ขูคะหยิ่นไว มนั ราวกบั วา สาย อสนุ ีบาตฟาดลงมาฉะนน้ั ลาํ ตน ทอ นบนโคน ครืนลงมาพรอ มกบั มา นควันอันหนาทบึ และประกาย ไฟทีแ่ ลบลกุ ตดิ ฮือขึน้ ยงั ตําแหนง รอยทีถ่ กู ตดั ขาด นกกาลงิ คางบา งชะนี และสรรพสัตวที่หากนิ อยู ในรศั มีใกลเ คยี ง แตกตื่นกรูเกรียว เสมอื นหน่งึ เกดิ มคิ สัญญีปาถลม พวกลูกบานของคะหยนิ่ ทีย่ นื จับกลุมกนั อยูหางออกไปทางเบอื้ งหลัง พากันผงะหลังแตก ฮอื ว่ิงหวั ซกุ หวั ซนุ กลบั ไปยงั เขตหมบู า นอยา งขวัญเสยี ทงั้ ๆ ทก่ี ไ็ มทราบตน สายปลายเหตุ รพนิ ทรล กุ ขึ้นเดนิ เขามาฉุดแขนคะหย่นิ ผูมีสีหนาอนั ซดี ขาวดว ยความตกใจสุดขดี ...ให ยืนขนึ้ มนั ก็เปน เวลาเดยี วกบั ท่ีคณะนายจางพากนั ออกมาจากทกี่ าํ บัง “ไดผ ลรอ ยเปอรเ ซ็นตเ ตม็ เราไดศ รพรหมมาศของพระรามไวใ ชแ ลว !” ไชยยนั ตรองออกมาอยา งลิงโลด ปรเี่ ขา มาลบู หนา ลูบหลงั แงซายอยา งต่ืนเตน ดใี จเหลอื ขนาด ราชสกุลสองพี่นอง กเ็ ต็มไปดว ยความสมหวังปลืม้ ปต ิ เชษฐาสงมือมาใหเ จา ของธนูจับ แลวบบี เขยาโดยแรง “วเิ ศษมาก แงซาย ธนขู องแก ชว ยใหเราหมดวิตกกงั วลอกี ตอ ไป มนั จะตองสังหารงยู กั ษ ตวั น้นั ไดอยา งศักด์สิ ทิ ธิย์ ่งิ เม่อื วนิ าทจี าํ เปน ขดี สดุ มาถึง ขอใหแ กจงยิงธนูติดไนโตรใหไดเ หมือน อยางทย่ี งิ ใหดนู ่ีกแ็ ลว กนั ” แงซายไมต อบเพียงแตย ิ้มนอ ยๆ ตาจับน่งิ ไปยังตนไมทข่ี าดสะบัน้ และมไี ฟลุกอยูดวย ความพอใจ ดารนิ หนั ไปทางคะหยน่ิ ผยู ังยนื สหี นา แทบไมเปน ผูเ ปนคนอยเู บอ้ื งหลงั “เจา เห็น และเช่ือหรือยัง คะหยิน่ ” หันหนา บานหลม ชา ง เอาหลังมอื เช็ดเหงอื่ บนหนาผากทผ่ี ุดข้ึนเมด็ โตๆ ตาเบกิ โพลง ยงั มองจบั ไปยังซากตน ไมต น นนั้ ปากสนั่ เสียงแทบไมผ า นลาํ คอออกมา “คะหยนิ่ เหน็ แลว มีสายฟาอยูในธนดู อกนนั้ จรงิ ๆ เสียงมนั ดังยงิ่ กวา ฟาผาที่คะหยนิ่ เคยได ยนิ นายหญงิ ของคะหยน่ิ มอี ํานาจยิง่ กวาแมมดหมอผีคนใดท่ีคะหยิ่นเห็นมา เรยี กสายฟาใหลงมาอยู ในลูกธนูกไ็ ด” “ถา เจายงั แคลงใจ จะใหข า เรียกสายฟาลงมาสิงอยูในธนู แลว ใหแ งซายยงิ เขา ไปใน หมูบ านของเจา ดอู ีกก็ได เอาไหม?” คะหยนิ่ ตาเหลอื ก โบกมอื หรา รอ งละลา่ํ ละลกั “คะหยน่ิ เช่ือแลว คะหยนิ่ ไมต องการลองอาคมของนายหญิงอีก” แมม ดจาํ เปน ย้มิ ออกมานดิ หนงึ่ พยกั หนา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1312 “สายฟา อยบู นฟา ขายงั เรียกลงมาใชได นับประสาอะไรกบั หนงั ววั ทมี่ อี ยูเ กล่ือนกลาดใน หมูบานของเจา ขาจะเสกใหเ ขาไปอยูในทอ งใครก็ได ถา ขา ไมพ อใจข้ึนมา” “นายหญิงคงไมเสกหนงั ววั ใหเขา ไปอยใู นทองของคะหยน่ิ ...” เจา นงั เลงโตชาวดอยทําปากขมบุ ขมบิ เชษฐากบั ไชยยนั ตแทบจะปลอ ยกา กออกมา ตอ ง รบี หนั หนา ไปกลั้นหวั เราะทางอ่นื แตแมม ดคนสวยยังวางหนาอยางสนทิ “ขาไมใ ชค นใจราย เทย่ี วใชเ วทมนตรท ําอันตรายใครโดยไมม ีเหตผุ ลหรอก เดยี๋ วนเ้ี จา เปนคนดี ยอมเคารพเชื่อฟงขา แลวไมใ ชห รอื คะหยนิ่ ?” “ใชแลว นายหญิง คะหยิน่ ยอมเชอื่ ฟงนายหญิงทกุ อยา ง” “ดแี ลว เจา และคนของเจา จะอยกู ันสขุ สบายสืบไปภายในหมบู านนี้ เอาละ เจากลบั ไป บอกลกู บานของเจา เสีย อยา ใหเขาตกอกตกใจอะไรเลย ขา เพยี งทดลองอาคมของขาเทาน้ัน จะไม เปนอนั ตรายใดๆ กบั ใครท้งั สิน้ ” คะหยนิ่ รับคํา แลวเดนิ หนา เริดไปทันที พอรางของนกั เลงชาวดอยหา งออกไป ไชยยนั ตผ กู ล้นั ไวน านแลว ก็ปลอ ยออกมางอหาย “นอ ย! บทบาทแมมดของเธอยอดเยย่ี มมาก เลนเอาเจาคะหยนิ่ นนั่ กลัวลานไปเลย เดด็ แท ...เออแนะ นึกไมถ งึ วาจะแสดงไดถงึ บทแบบน”ี้ เพื่อนชายพดู พลางหวั เราะพลาง ดารนิ หนั มาพูดสะบดั ๆ “ก็ทุกคนตองการใหฉ นั เปน แมม ดไมใ ชห รือ ฉนั กเ็ ปน อยูน ย่ี งั ไง ทาํ หัวเราะดีไปเถอะ เดีย๋ วกส็ าปเสียใหข ากรรไกรคางหบุ ไมลงอยนู น่ั เอง” แลว หลอ นก็หนั มาทางแงซาย พูดเรยี บๆ หนาตาเฉยวา “ถา ถงึ เวลายิงธนรู ะเบิดขน้ึ จรงิ ๆ อยากจะขอรองอะไรเธอสักหนอย จะชว ยทําใหไ ด ไหม?” คนใชชาวดงพาซอ่ื “นายหญงิ จะใหแ งซายทําอะไรหรอื ครับ?” “หมายตา หาท่หี ลบกําบงั ไวใหด ีกอน แลว ทําลกู ธนใู หม ันตกลงใกลๆ ตวั เราเองกระโดด หลบเสยี ถา ทําไดสาํ เรจ็ จะใหรางวลั ” “เฟย!!” ไชยยนั ตต าเหลือก รอ งลั่นออกมา “คนจดุ ชนวนทยี่ นื อยขู า ง กแ็ หลกเปน ผงไปนะ ซ”ิ “อา ว! กไ็ มไ ดเถยี งอะไรนี่นะ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1313 วา แลวหลอนก็เดนิ เล่ียงออกไปยืนอยชู ิดชายหนา ผาตดั ยกกลองสอ งทางไกลทค่ี ลองคอ อยูขน้ึ สอ ง ดผู ลปฏิบัตกิ ารของระเบดิ ไนโตรอันมลี กู ธนูเปน พาหนะลกู นัน้ อยา งใกลชิด ไชยยันต หวั เราะหึๆ มองหนา แงซายผยู ืนยิงฟน ยิม้ อยู “หวงั วาแกคงไมบายุ ทาํ ตามที่นายหญงิ บอกตะกน้ี ้นี ะ นี่มันแผนฆาตกรรมชดั ๆ นายหญิง ของแกคนนบ้ี อ งๆ อยูไ มค อ ยจะเต็มเต็งนกั หรอก บางทเี ขาก็ไมรวู า พดู หรือทําอะไรออกไป” “ใช!...” เสียงรองตอบมาเบาๆ จากคนท่ยี นื สองกลอ งหนั หลังใหอ ยู “หมูนี้ไมรูเปน ยังไง อยากฆาคนพลิ กึ ...อยาลมื ทีส่ ัง่ ไวเ สียนะแงซาย รายการน้ีบอกแลว วา มีรางวัลใหอยา งงาม เราดีกันไมใ ชเหรอ” คนถูกติดสนิ บน ยนื ยม้ิ ฟน ขาว แตคนทถี่ ูกเปน เปาหมายแบบฆาตกรรม ซง่ึ ผูว างแผน บอกไวใ หร ูตวั ลวงหนา ยมิ้ ไมอ อก ไดแตก ลอกหนา วบู หนง่ึ กน็ กึ พรวดพราดขึ้นมาอยา งไมม ปี ม ีขลยุ และโดยทตี่ นเองกไ็ มร ูสกึ ตัววา...มันนา จะใหแ งซาย ทําตามแผนการของคนสวยแตใ จรา ยดสู ักที เหมือนกัน รพนิ ทร ไพรวลั ย จะไดต ายเสยี รูแ ลวรูร อดไป อยากดูเหมือนกันวา คนวางแผนจะปลาบ ปลื้มโสมนัสสกั เพยี งไหน เมอ่ื คูอรทิ ่ีชอ่ื รพินทรค นน้ี ตายลงไดสมกบั ทหี่ ม่นั อาฆาตมาดรา ยนัก เชษฐาไมสนใจและไมเ อาเปน อารมณ ในคําพดู ของนองสาว เพราะราํ คาญหมู า ตลอดเวลาแลว หันไปสอบซักแงซายและรพนิ ทร เกยี่ วกับเร่ืองธนูติดระเบิดอยสู กั ครู ก็บอกวา “เอาละ ลองของจรงิ กันเพยี งลูกเดียวแคน ี้ ก็รผู ลชัดแลว สบายใจได กลับไปทแี่ คมปกัน เถอะ” อาหารคาํ่ ม้ือนัน้ พรานใหญหายไปอีกตามเคย คงมีคณะนายจางรับประทานอาหารกัน ตามลาํ พงั เทานัน้ มหิ นําซํ้า หลงั อาหารอันเปนเวลาพักผอนกอ นเขานอน กไ็ มม วี ีแ่ วววาเขาจะโผล เขามารว มดว ย เชษฐากบั ไชยยันตบ น ถงึ แตแ นล ะ สาํ หรับ ม.ร.ว. หญิงคนสวย วันนดี้ ูแปลกไปกวา ทุกคน หลอนไมปรปิ ากเอย ถึงพรานใหญเ ลยแมแ ตคาํ เดยี ว ไมว าจะกรณีใด อาการของมุ อยใู นระหวางทรงตวั ยังไมด ขี น้ึ แตกไ็ มถึงกบั เลวลง ซึมสงบติดตอ กนั ไปใน ระยะยาว ภายหลงั ตรวจอาการของคนเจบ็ แลว ดารินกป็ ลกี ตวั เขานอนแตหวั คํา่ รางกายออนเปลย้ี ตอ งการพักผอน แตหวั ใจยังต่ืนอยูเชน นัน้ ไมอ าจสงบจิตหลบั ลงไดอ ยางท่ีตอ งการ พีช่ ายกับเพื่อน ชวนกนั เขา นอนทหี ลัง แตท ั้งสองหลับกนั ไปนานแลว หญิงสาวก็ยงั ไม หลับ หวั ใจเจากรรมมนั ยงุ เหยงิ อลหมา นอยางไรบอกไมถ ูก มันชา งเปน สว นของประสาททอ่ี ยู นอกเหนือการบงั คบั เอาเสยี จริงๆ เหลอื บดนู าฬกิ าขอมอื 23.15 น...เอาละ จะพยายามหลบั ลงใหไดภายในกอ นเทย่ี งคืนนี้ ถา หลงั จากนนั้ ไปยงั ไมห ลับอีก กเ็ หน็ จะตองพึ่งยานอนหลบั ละ...หลอนบอกกบั ตนเองอยา ง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1314 หงุดหงดิ แลว พลิกนอนตะแคง งอแขนรองศีรษะไว พยายามทาํ จติ ใหว า งเปลาเปด ทางใหแกนิทรา รมณ จะไมค ิดไมน ึกอะไรอกี แลว ทาํ ไมนะ? เมอื่ คํ่าท่แี ลว คนกกั ขฬะสามหาว หลบหนาไปอยเู สยี ที่ไหน?...เหตใุ ดจงึ ไมมา กินขาวเยน็ ในเตน็ ท อะไรชนดิ หน่ึงกลางกน สมทุ รของหวั ใจไมว ายรําพึง บาจรงิ ! สัง่ ไวแ ลวยงั ไงละวา ไมต อ งถาม!! ...จะหายหนาไปไหนกช็ าง ไมโผลก ลบั มาให เหน็ อีกเลยกย็ ง่ิ ดี สาํ หรับคนสามหาวคนนนั้ ! อะไรอีกชนิดหนึ่ง เกรี้ยวกราดโตตอบไป สองแกม รอ นผา วไปดว ยสายเลือด เที่ยงคนื แลว ดาริน วราฤทธิ์ ยงั ไมหลับ!... หญงิ สาวพลกิ ตัวนอนหงาย ถอนใจยาวอยางรําคาญตวั เอง ทันใดโสตก็แววเสยี งคนพดู กนั พึมพําอยูหนา เตน็ ท หลอ นเปด เปลือกตาขึ้นมองฝา มงุ สนามออกไปดว ยความฉงน จากแสงไฟ กองใหญท่กี อไวเ ปน ประจําทุกคนหนาเตน็ ท เงาของคนสองคนปรากฏเปนภาพอยทู ่ปี ระตกู ระโจม เงาหน่ึงสงู ใหญ จาํ ลักษณะไดว า เปน แงซาย สวนอกี เงาหน่งึ เดาไมถูก หลอนคงนอนสงบน่ิงอยเู ชนนน้ั แตเงยี่ จบั เสียง ซ่ึงฟงไมถนดั นกั ตอ มาก็เห็นแงซายโผล เขา มาในเตน็ ท มองมายงั เตยี งของหลอน แลวกก็ วาดมองไปรอบๆ เหมอื นจะหาอะไรสกั อยา งหนง่ึ ชั่วอึดใจก็ผลบุ กลบั ออกไปอกี “นายหญิงหลับไปตั้งนานแลว ฉนั ไมกลาปลุกหรอก ลงุ คํา” มเี สียงสบถพําดงั มาจากผูท่อี ยูกบั คนใชชาวดงของหลอนในขณะน้ี แลวก็ไดย นิ เสยี งท่จี ํา ไดว าเปน บุญคาํ พรานเฒา “นายหญงิ หลบั เอ็งกช็ วยขโมยยาใหท ีเถอะวะ แงซาย เอง็ ตองรดู ีวา นายหญิงเก็บยาไวท่ี ไหน” “ฉันหยบิ ไมไ ดห รอกลงุ ฉนั ไมใ ชหมอ ไมร ูจ ักยาเดย๋ี วหยบิ ผดิ ใหไ ป กย็ งุ กันใหญเ ทา นน้ั ” เสยี งบุญคาํ จปุ ากจ๊ิกจัก๊ ยนื กระสับกระสายอยูหนาประตูเต็นท “ตายโหง! แลว จะทํายงั ไงดลี ะหวา...เอง็ ไมก ลา ปลุกนายหญิงตรงๆ กย็ องเขา ไปเตะไอมุ เขาสักปา บเหอะวะ พอไอม มุ นั รองขน้ึ นายหญิงทา นก็ตนื่ ข้ึนมาเองแหละ” ตาพรานเฒา แหง เขาอึมครึมแนะนาํ “โธ! ลงุ คาํ พดู เปน บาไปได ไมเ หน็ รึ นงั อวั้ มันนอนเฝาของมันแจไมย อมหางอยา งนั้น ลองฉันไปเตะผัวมนั เขา อยา งลุงวา ซิ มันไมเ อามีดควา นไสฉันขาดไปรึ เออแนะ! ยุดแี ลว ไหนละ ลุง เกง จรงิ ลงุ ไปเตะไอม ุเองดกี วา ฉันนะ ไมก ลา หรอก กลวั นังอวั้ มันเอาตาย น่นั กไ็ มส าํ คญั เทากบั วา มนั จะตอ งฟอ งนายหญิงดว ย คราวนีฉ้ ันก็ระยําหมา...” ดารินพอจะจบั เสียงพูดซุบซิบโตเ ถยี งกนั อยหู นาเต็นทไ ดเลาๆ ลุกขน้ึ เปดมงุ ออกมา “แงซาย!” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1315 หลอนเรียกออกไปเบาๆ เสยี งพดู กนั ซุบซิบนัน้ หยดุ ลงไปในทันทเี งยี บนง่ิ กนั ไป หญิง สาวเรยี กซ้าํ ไปอกี ครั้ง จึงมีเสยี งขานรับ แลว แงซายก็โผลเขา มา “อะไรกัน? มอี ะไรร?ึ ใครมาพดู หนา เตน็ ท?” “ลุงคําครบั ” “บอกใหบ ญุ คาํ เขามาขางในน้ีซิ” ดารนิ ออกคาํ ส่งั พรอ มกับลุกขึ้นยืน รวบผมสบายรัดไวด วยยาง แงซายผลบุ ออกไป อึดใจ เดียวบญุ คํากโ็ ผลห นาเรือ่ ยๆ ยองตัวลบี เขามมายม้ิ แหยๆ “ออ! นายหญงิ ตนื่ พอด.ี ..” “ถาไมต ื่น เจามุของฉนั กค็ งจะถูกบญุ คํารงั แกเอา เพอ่ื อาศัยเสยี งรอ งของมันใหไปปลุกฉัน อกี ที ก็เลยรบี ต่ืนดกั หนา เสยี กอ น...” “โอ! พระพุทธโธ!!...ผมปา ว...แหะ!...แหะ!...” บญุ คาํ รอง ทําหนา มอ ย หลบตาหัวเราะแหะแกเ กอ ดารินโคลงศรี ษะชาๆ มองดูตาพราน เฒาอยางก่งึ ขนั ก่งึ ฉิว ชหี้ นา “ใจรายนกั นะเรา จบั ไดคาหนังคาเขาทีเดยี ว คิดจะรงั แกแมก ระทั่งคนเจบ็ จะตายอยแู ลว เพยี งแคจ ะเอาประโยชนข องตัวเอง ตัวไมล งมือกย็ งั ยุคนดๆี เขาเสียอกี เอารึ ฉันจะใหแ งซาย บอกนังอัว้ วา บุญคาํ ยุเขายังไง” “แหะ แหะ บญุ คําพดู เลน นะครบั นายหญิงอยา บอกนงั อวั้ เดยี๋ วมนั ฆาบุญคาํ ” หลอ นคอนให อดหัวเราะออกมาไมไ ด “ออ ทียงั งล้ี ะรูจกั กลัว ใชซิ นังอัว้ มนั เลน งานบญุ คาํ ตายแน ถา มันรูวา บุญคําวางแผนยแุ ง ซายยังไง สงั่ ไวหลายครงั้ แลว วา มีธรุ ะอะไรจําเปน กใ็ หป ลุกได มายนื จดๆ จองๆ วางแผนอยูได มนั นา เฆ่ยี นนกั เอา ! ฉนั ตืน่ แลว...มีอะไรกว็ า มา ไดยนิ แววๆ เร่ืองหยกู ๆ ยาๆ ใครเปน อะไรร?ึ ” ตาพรานเฒา จอมกะลอนยนื อึกอกั ยิ้มแหงๆ อยพู ัก พอหลอนถามซ้ํามาก็บอกออ มแอม วา “ผมจะมาขอยาแกไ ขน ายหญงิ ครับ” นายแพทยสาวขมวดควิ้ ถามมาเสยี งหนกั ๆ “ฉันถามวาใครเปน อะไร จะมาขอยานะ รแู ลว ” บุญคําทาํ หนาพิกล เอามือลกู หวั อนั สีเสนผมหยกิ หยอยติดหนงั ศรี ษะ แลว บอกตะกกุ ตะ กัก “งา ...ไอเ สยครบั มนั เปน ไขจ ับสัน่ นอนตัวสนั่ อยู ยาของพรานใหญท ่ีมตี ดิ มาดว ยก็ หมดแลว พรานใหญใชใ หผ มมาขอนายหญิง” “เสยเปนไขจ บั สั่น...” หลอ นทวนคํา หัวคว้ิ ยงั ขมวดอยเู ชนนนั้ จอ งตาบญุ คําเปง “ขะรับ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1316 “รไู ดย งั ไงวาเปนไขจ ับสั่น?” “ก็...กม็ นั เคยเปน อยปู ระจําแหละครับ นานๆ มนั กเ็ กิดอาการสน่ั ขึ้นมาเสยี ทหี นึ่ง โรค ประจาํ ตวั มนั ” บญุ คาํ ออ มแอม ล้นิ คับปากอยูเ ชนน้ัน หลบตาหลอ น ดารินจอ งสาํ รวจตาพรานเฒา เหมอื นจะคนหา แตก ไ็ มถ ามอะไรอีก เดนิ ไปหยิบยามาสงให “เอา ! เอา ไปใหกินเสยี ทัง้ สองเมด็ นแ่ี หละ แลวหาผาคลมุ ใหหลายๆ ช้นั หนอย กอ ไฟผิง ใหมากๆ” หลอนส่งั เงยี บๆ บญุ คํารับยา แลวเดนิ แนบออกจากกระโจมไปโดยเรว็ พอลับรางของ พรานเฒา ดารนิ ก็เปลย่ี นสายตามาจับอยทู แี่ งซาย “เสย ไมส บายเหรอ แงซาย?” “ผมก็ไมท ราบครับ นายหญงิ ลุงคาํ มาขอยาจากผมเทานนั้ แตไมไ ดบ อกวา จะเอาไปให ใคร ถามกไ็ มย อมบอก” แพทยสาวเลกิ ค้วิ นง่ิ อยูค รหู น่ึงก็ควา ไฟฉายประจาํ ตวั เดนิ ออกมาหยุดยืนอยหู นา เต็นท กวาดสายตาฝาเงาสลวั ของแสงจากกองไฟที่กอไวไปรอบบรเิ วณ แลวกจ็ บั นง่ิ ไปยังใตร มตะแบก ใหญ มีผาพลาสติกขึงกน้ั ไวเปนหลังคากนั นา้ํ คา ง เห็นบญุ คาํ กําลังกลุ กี จุ อเปากองไฟ และสมุ ฟน เขา ไปเพอื่ ขยายใหเ ปนกองไฟใหญข้นึ ใครคนหนึง่ นอนขดตวั งอเปน กุงอยทู ี่น่นั มองเหน็ รางๆ หญงิ สาวเดนิ ทอดนองตรงเขา ไป พอใกลเ ขามาก็เปด ไฟฉายสองจา ไปยังรางท่นี อนขดตัว สนั่ เทาอยูน นั้ บุญคาํ สะดุงโหยง หนั ขวับมาพบลําไฟฉายจากหลอ น พอมองเหน็ นายหญิงก็ตาเหลอื ก ดว ยความตกใจ ลุกข้ึนขยับจะวง่ิ หนี พอดกี บั เสียงเฉียบขาดของหลอ น ดงั แหวมา “หยุดอยูกบั ทน่ี ะ บุญคํา! อยา หนีเปน อนั ขาด ไมง ัน้ ยงิ ขาหักจรงิ ๆ ดว ย” พรานเฒายนื ตวั แขง็ ทําหนา ปนยาก จะหวั เราะก็ไมเ ชงิ จะรองไหก ็ไมใ ช กะพริบตาอยู ปรบิ ๆ ดารนิ ปน สหี นาเครง ขรึม สาวเทาอาดๆ เขามาถงึ “นึกแลว มพี ริ ธุ อยูน่ีนะ...” หลอนพูดขณะที่หวั เราะหๆึ มองดรู า งที่ขดตวั สัน่ เทาอยู มกี ระสอบปานหลายผนื คลมุ ตวั แทนผาหม กองไฟกอ ลอมไวร อบดาน ใบหนาน้นั ขาวซดี คางสั่นกระทบกันกกึ ๆ ดวงตาทงั้ คปู ด ลักษณะถกู พษิ ไขเ ลนงานจนแทบไมร สู ึกตวั แลว กเ็ ปลยี่ นสายตาไปจับอยทู ่บี ุญคํา ผยู นื ตวั ลบี หนา แหยอยู “กะลอ นนกั นะเรา บุญคาํ ! ทาํ ไมตองมาโกหกฉนั ดว ย?” “แหะ! แหะ!...” “แหะๆ อีกแลว ...” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1317 หลอ นตวาดเบาๆ ทาํ ตาเขยี ว “ฉันถามวา ทาํ ไมถงึ ตอ งโกหกดว ย” “ก็แกไมใ หผ มบอกนายหญงิ นค่ี รบั วา แกไมสบาย” บุญคาํ บอกออยๆ แลวโคลงหัว บน อะไรพํา ดารนิ ยกมอื ข้นึ กอดอก มองดรู างนน้ั อยางสา ใจ สภาพเทา ที่เหน็ กับตาในขณะนี้ กบ็ อกไดโดยไมต องตรวจใหเสียเวลาวา ผทู ีน่ อนตัวสนั่ เปน ลกู นกอยูต รงหนา กาํ ลังถูกทรมานดวยพิษไขมาลาเรียเรอื้ รังสกั ขนาดไหน ไมมอี ะไรจะตองสงสัย สําหรับหลอ น พรานปา กบั มาลาเรยี มนั เปนของคกู ันเสมอ และยามท่มี ันสําแดงฤทธ์ิเดชขึ้นเชน น้ี ไมวาจะเกง กาจทรหดสักขนาดไหน ก็มีสภาพไมผิดอะไรกบั ลกู นกตวั หน่ึงเทา นัน้ ส่ิงท่ชี วนปลงสงั เวชท่สี ุดก็คอื กระสอบปานท่ีคลุมตวั อยใู นขณะนี้...นนี่ ะรึนกั เรียน นายทหารจากสามประเทศ ชา งแสนทุเรศอนาถาเสยี นี่กระไร! เหมอื นๆ กับพวกชาวปาชาวดอยที่ เกิดมาไมเ คยพบเหน็ ความจรงิ มากอ นเลย อยากจะหวั เราะออกมาใหด ังทส่ี ดุ เม่อื ไดยนิ เสยี งครางฮอื ดวยความหนาวสะทา นจบั ใจ จากรางท่นี อนไมไ ดส ติอยนู นั้ แตมนั จะมปี ระโยชนอะไร ถงึ หวั เราะ คนจบั ไขสัน่ อยูใ นขณะนีก้ ค็ ง ไมไ ดย นิ ดีแลว ปลอ ยใหส นั่ ตายอยูตรงนีแ้ หละ... บอกกับตนเองเชน นแี้ ลว ก็สะบดั หนา หมนุ ตัวกลบั ทวา กา วเดนิ ออกไปไดสองสามกา ว เทา นนั้ กห็ ยดุ ชะงักลงอกี ครงั้ ...ใจไมแ ขง็ พอเหมือนอยางท่ีเจตนาไว หนั กลับมา กพ็ บกบั สายตาละหอยของบญุ คาํ มองมาอยูกอนแลว “ชว ยดว ยเถอะครับ นายหญงิ แกไมส บายมาก จับไขม าตั้งแตต อนหวั คํา่ แลว ” “ทาํ ไมถงึ จะตอ งชวยในเมอื่ คนไขเองกไ็ มต อ งการใหช ว ย” “โธ นายหญิงครบั ...ไหนๆ นายหญงิ กอ็ อกมาเหน็ กบั ตาแลว ” “ฉนั เจตนาจะออกมาดูเสยนะ ไมไ ดอ อกมาดใู ครอืน่ ท้ังสน้ิ ” หลอ นพดู เสยี งแขง็ “โธ. ..โธ. ..” “ไมตองมาโธด ีนกั ทั้งบา วทัง้ นายนน่ั แหละ เราเองเปน หมอเกง อยไู มใชหรือ พวกยาหมู สมุนไพรเขี้ยวงาสตั วอ ะไรนนั่ ยังไงละ ทาํ ไมไมช ว ยเจา นายของตวั ปลอ ยใหส่นั พับ่ ๆ เปน เจาเขาอยู ทาํ ไม” บุญคาํ ครางออย ทรุดตวั ลงนงั่ กอดเขา ดารนิ ซอนยม้ิ พดู ขงึ ขังตอมา “แลว ที่ฉันตามออกมานนี่ ะ จะรีบออกมาหา ม เพราะหยบิ ยาผดิ ใหม า บุญคําเอาใหเ ขากนิ แลวยัง?” พรานเฒาหนา ต่ืน “เอาใหก นิ แลว ครบั ทําไมหรอื ครบั ?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1318 “เสร็จกนั ! นั่นมันไมใชย าแกไขห รอกนะ แตม ันเปน ยาพษิ สําหรบั ฆา คน มัวรีบๆ เลย หยบิ ผิดให...” “โอย !...” บญุ คําตาเหลือก รอ งเหมือนถูกบบี คอ หงายหลังแผละลงน่ังจาํ้ เบา กบั พนื้ แพทยส าว หัวเราะอยใู นลําคอ กลา วตอมาเปน งานเปน การขน้ึ วา “ไปทเ่ี ตน็ ทบ อกใหแ งซายหยบิ กระเปา หนงั ลกู เลก็ ทีป่ ลายตีนเตยี งฉัน แลว เอามาใหฉัน ที่นท่ี ้งั หบี นน่ั แหละ ไป! หกลม ไมตอ งเสยี เวลาลกุ กลิ้งไปใหถ งึ ขืนชาเจานายตายไมร ูดว ย” ยงั ไมทันจะขาดเสยี ง บุญคาํ กพ็ รวดพราดลุกข้ึน หอ แนบตรงไปยังกระโจมพกั ของ นายจา งราวกบั ตดิ ปก ราชสกุลสาวปดปากหวั เราะเบาๆ พอลับกายตาพรานเฒา หลอ นกเ็ ปล่ียน สายตามาจับอยทู ร่ี า งนนั้ อกี ครัง้ สอ งไฟฉายจาลงไปทหี่ นา ในระยะใกลๆ แตไมมวี แี่ ววคนทกี่ ําลังจบั ไขค างส่นั กราวกระทบกนั อยู จะไดส ติรูส ึกตัวขน้ึ มา ทรุดกายลงใกลๆ เอื้อมมอื ไปแตะทแี่ ขนแลวเขยาแรงๆ อกี ครัง้ เขาก็คงไมร ูสกึ อยเู ชน นัน้ พดู อะไรพึมพาํ ออกมาจากลาํ คอฟงไมไ ดศพั ทใ นลกั ษณะเพอ แววตาอันสอ ประกายเยอหย่งิ ชาเยน็ คูน ้นั เปล่ยี นแปลงไปในบดั ดล ถอดถงุ มอื หนงั ออก องั ท่หี นา ผากและซอกคอโดยเรว็ แลว อทุ านออกมาเบาๆ รางนั้นรอ นผา วราวกบั ไฟ หญงิ สาวกดั รมิ ฝปาก หัวคว้ิ ขมวดเขา หากนั เล็กนอ ย อาการของพรานไพรใจฉกาจของหลอ น...มากมายเกนิ กวา ท่ี หลอ นคิดเสียแลว หลอ นรสู าเหตแุ ลว ทาํ ไมเขาจงึ ไมไ ดไปรว มอาหารเยน็ หรอื โผลเ ขา ไปใหพบ เหน็ เมอ่ื ตอนหวั ค่ํา คงจะเปนเพราะเริม่ จับไขต ัง้ แตเ ยน็ ทีแ่ ลว มานีเ่ อง...ชา งใจกระดา งอาํ มหติ เสีย เหลอื เกินคนคนนี้ หลอนบอกกบั ตวั เอง นบั ประสาจะใหอ อนโยนการณุ ยกบั ใครที่ไหนเลย ดรู ึ ขนาด ตัวเองแทๆ ยังไมคดิ ทจ่ี ะปราณตี นเอง เจบ็ ไขไ มสบายทรมานอยขู นาดนีก้ ็ยังไมย อมปรปิ ากบอกใหร ู ซํ้ายังเจตนาจะปกปด อําพรางเสยี อกี ดวย ทําไมนะ คนใจรา ย กลวั วาจะรูจุดออนยงั งนั้ หรอื แบบนีป้ ลอยใหต ายเสยี แหละถึงจะสม! รางทหี่ อ ตวั นอนตะแคงสน่ั สะทา นอยนู น้ั หดงอกอ งอขิงเขา มาอีกจนเขา แทบจะตดิ คาง และทันใดนน้ั ก็พดู ลั่นออกมามอื ท้งั สองสะบัดเปะปะ กระทบฝา มือของหลอนท่ีอังซอกคออยเู ฉ ออกไปโดยแรงท้งั ๆ ทตี่ ายังปด “ไปเสียเถอะ แสงโสม!...ไปตามหนทางท่เี ธอเลอื กไวแ ลว มันโรยไวดว ยกลบี กหุ ลาบ ไมใชร ึ ขึน้ ช่ือวาผูห ญงิ ก็คงจะเหมอื นอยา งเธอน่นั แหละ เพราะฉะนนั้ พอกนั ที ไมม รี พนิ ทร ไพร วลั ยอยใู นโลกน้อี ีกแลว มแี ตซ ากทย่ี งั หายใจอยูไดเ ทา นนั้ เธอฆา ฉันไดค รงั้ เดยี วเทา นนั้ ไดย ินไหม? เธอฆา วิญญาณรกั ของฉนั ไดครั้งเดียวเทานัน้ !!...” เสยี งน้นั แหบพรา ขาดหายไป กลายมาเปนเสยี งอูอี้ในลาํ คอที่ฟงไมไดศ พั ทตามเดมิ ลม หายใจหอบ เหงอื่ ผุดซมึ เตม็ ใบหนา อนั ขาวซดี เปลอื กตาท่ปี ด อยนู นั้ เตนระริก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])