06เพชรพระอุมา เล่ม6 ดงมรณะ

1319 ม.ร.ว. สาวเลกิ คิว้ นอ ยๆ เอียงคอ คอยจับคําพูดใดๆ กต็ ามทจ่ี ะออกมาจากจิตไรสํานกึ ของ คนทีห่ มดสตเิ พราะพิษไขอ กี รอยยิ้มบางๆ ชนิดหนึง่ ผดุ ข้ึนท่รี มิ ฝป าก ประกายตาออ นโยนลง คนไข ไมพดู เปน ประโยคไดใ จความใดๆ ใหห ลอนจับไดอ กี นอกจากครง้ั หนึง่ เขารองเรียกบุญคําดว ย น้ําเสยี งอนั ตน่ื เตน คลา ยๆ จะบงการอะไรสักอยางหน่งึ ในอดตี ท่ผี านมา บุญคาํ หิ้วกระเปา เคร่อื งเวชภณั ฑแ ลนอาวกลบั เขา มาอยา งรบี รอ น ไมไดมาคนเดยี ว มีแง ซายติดหลังมาดว ย ดารินเปลี่ยนสหี นา เปน มนึ ตงึ เชน เดมิ ควา เขม็ ฉีดยาขึน้ มา ดูดยาออกจากหลอด ออกคําสง่ั ส้นั ๆ ใหบุญคาํ จับตัวคนไขไ ว พรานเฒา กรากเขา มาทําตามคําสง่ั ของหลอ น แตปรากฏวารพนิ ทรพลิกด้นิ สะบดั อยา ง รนุ แรงเหมือนคนทตี่ กอยใู นหว งฝนราย พรอมกับเสยี งคาํ รามลนั่ ทําเอาบุญคําหวั คะมําไปไม สามารถจะกดใหนง่ิ อยเู ฉยได ท้งั ๆ ทพ่ี ยายามปล้ําอยางสดุ กาํ ลัง รองบอกใหแ งซายชว ยอกี คน คนใช ชาวดงรา งยกั ษจึงเขา ชว ยรวบรา งอนั ด้ินรนกระสับกระสาย รอ นรุม ของพรานใหญส นทิ นิ่งลงได “ระวังใหด ีนะ จับใหแ นน อยา ใหดนิ้ ได ในขณะท่ีฉันเดินยา!” หลอ นสงั่ ตา่ํ ๆ อึดใจหลังจากนั้น หลอ นก็ฉดี ยาเสรจ็ แงซายกบั บุญคาํ กป็ ลอยตวั ออก รพนิ ทรสะบดั กาย กระสบั กระสา ยอยพู กั หน่ึง ก็คอ ยๆ สงบลงไป บญุ คาํ หนาจอยไปถนัด จดั แจงเอากระสอบปาน หลายผนื ท่ีใชแ ทนผา หม มาคลมุ ตัวเจานาย แลวน่ังชันเขาอยใู กลๆ เกดิ เสย จัน และนายเมยผูนอน หลับอยู ต่ืนขน้ึ เพราะเสยี งชลุ มุน ขณะทแี่ งซายกบั บุญคําชวยกันจับรพนิ ทร พากันตรงเขามาหอม ลอ ม “กลับไปนอนเสียเถอะ” หลอนพูดกบั คนเหลา น้นั เงยี บๆ “เขาไมเ ปน อะไรมากนักหรอก ประเดย๋ี วกค็ อยยงั ชั่ว” พวกน้ันยนื ดเู จา นาย ซักถามบุญคําอยูอ ีกครู ก็แยกกันไปนอนตามเดิม คงเหลือแตบญุ คําผู นงั่ เฝานายใกลๆ คนเดียวเทานนั้ “เขาเปนมานานสักเทาไหรแ ลว ?” หลอนหันมาถามบญุ คําขรมึ ๆ “หาหกปแ ลว ครับ นายหญิง มันเรื้อรังอยอู ยา งน้ีไมห ายขาดสกั ที นานๆ มนั ก็กาํ เริบหนกั อยางนขี้ ้ึนมาเสียทีหนงึ่ ” “แปลกนะ เจา นายของบญุ คําคนนี้ เขาเองกเ็ ปน คนมคี วามรู เปน คนที่เจริญแลวคนหนง่ึ ทําไมถงึ ปลอ ยตวั เองอยา งนกี้ ไ็ มรู มาลาเรยี ขนื ปลอ ยใหมนั เร้ือรังนานเทาไร ก็ยงิ่ รกั ษายากขนึ้ เพยี ง นั้น เชือ้ ข้นึ สมองเม่ือไหรก เ็ สรจ็ เม่ือนัน้ ความจรงิ ตอนทเ่ี ริ่มทําทา ไมด ตี ง้ั แตเมื่อหวั คาํ่ นี้ เขาควรจะ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1320 ใหฉ นั รู. ..จะไดสกดั ไวทนั นป่ี ลอยไวจ นไขขนึ้ สงู ไมไ ดสติถงึ ไดมาขอยา มหิ นําซาํ้ ยงั ชว ยกันโกหก เสยี อกี นี่ถาไมเ กดิ สงสัยตามออกมาดลู ะก็...ฮึ” ตาพรานเฒาเงยี บกรบิ ไมกลา พดู อะไรอกี แมแ ตคาํ เดยี ว “แลว นเี่ มอื่ เยน็ น้เี ขากินขาวเยน็ ท่ไี หน ไปกนิ กบั คะหยน่ิ อีกกระมงั ?” หลอ นถามตอมา บญุ คาํ ส่นั หวั พดู เศรา ๆ “ไมไดกนิ อะไรเลยครับ บนวาหนาว ปวดหวั แลว ก็ลงนอน สกั สองทมุ ผมเห็นลกุ ขน้ึ มา คน หายากิน แลวกจ็ บั ไขห นาวสนั่ ตอนทแ่ี กเปน มาก ผมมาคนยาจะเอาใหแ กกนิ อกี ยาทเ่ี คยใชม นั ก็ หมดลงพอดี ผมเลยตอ งไปหาแงซายใหชวยขอยาจากนายหญงิ ” “แลวกโ็ กหกวา คนไมส บายคือเสย ” บุญคาํ ยกมอื ขน้ึ พนม “นายหญงิ อยา โกรธผมเลยครับ แกสั่งไวแตเ ยน็ แลว วา คืนน้ีแกเปน อะไร อยาใหผ มไป บอกนายหญิง แกวาแกไมเ ปน มาก ปลอยใหแกสนั่ ไป พรงุ นเี้ ชาก็หายเอง แกวายังง้ัน แกคงไมอ ยาก รบกวนนายหญิงนน่ั แหละครับ ผมก็นกึ วาไดย ามาสกั เมด็ สองเม็ดแกกค็ งคอ ยยงั ชว่ั ไมน ึกวา คนื นี้แก จะเปน มากถงึ ขนาดน”ี้ แพทยส าวยกั ไหล หัวเราะตาํ่ ๆ “เอาละ ฉนั ไมว า อะไรบุญคําหรอก บุญคําเปนบาวท่ซี อ่ื ตรงตอ คําส่ังของนายมาก เขาสง่ั ยังไง เรากป็ ฏบิ ัตอิ ยา งนน้ั ฉนั เองก็ไมอ ยากจะมายงุ อะไรดวยหรอก แตม นั จาํ เปน อยดู ี ถาเขาตาย เงนิ คาจางของฉนั กส็ ูญเปลา เพราะฉะนนั้ ถงึ แมเขาอยากจะฆา ตวั ตาย ฉนั ก็ตอ งขัดขวางเอาไว จนกวา พนั ธะสญั ญาจา งจะหมดส้นิ ลง หลงั จากนน้ั แลวกเ็ ชญิ ตามสบาย ฟนรสู ึกตัวขน้ึ มา กบ็ อกเสยดว ยนะ วา ฉนั บอกอยา งน”ี้ กลาวจบ หลอ นก็เดนิ กลบั เขา กระโจม กอนจะพน ประตกู ระโจมเขาไป หญิงสาวชะงกั นดิ หนงึ่ “แงซาย” คนใชชาวดงผูเดินถอื กระเปา ตามมาเบือ้ งหลงั ก็กา วเขามาประชดิ “ครบั นายหญงิ ” “ไปบอกบญุ คํา” หลอนพดู แผว เบา รีรออยูนดิ หนงึ่ “ใหต มขาวตม เตรยมไว อีกสกั ช่วั โมง เขาจะสรางไขต ื่นขนึ้ ใหเ ขากนิ ขา วเสยี ” “บอกวา เปน คาํ สง่ั ของนายหญงิ หรอื ครบั ?” “ไมต อง! บอกวาเปน คําแนะนําจากเธอกแ็ ลวกนั ” “ครบั ผม!” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1321 การนอนไมห ลบั ยดื ระยะเวลากลางคืนใหยาวนานออกไป นเี่ ปน ความรูสกึ ของ หมอม ราชวงศหญงิ ดารนิ วราฤทธิ์ ผนู อนลมื ตาโพลนจับอยทู ีเ่ พดานมงุ สนามเต้ียๆ และการนอนท่ีไมห ลบั แตย งั ตอ งฝน นอนอยนู ัน้ มนั ไมม อี ะไรจะทรมานเทา! ราตรอี นั เยอื กเย็นเปลยี่ วเปลาวังเวยใจเชนน้ี เจา การเวกเสียงเสนาะผรู กั ในการขบั ขาน เพลงยามวกิ าล ก็แวว สําเนยี งเพลงของมันลอยลมเขามาใหไ ดย ินอีก ผสมผสานไปกับเสยี งลมหยอก เอิน ใบพฤกษแ ละสาํ่ เสยี งเรไรดง ไมเ พยี งแตใ ครคนหนง่ึ ทนี่ อนลืมตาใสจบั เพดานมุงอยใู นกระโจมเทา นนั้ ใครอีกคนหนึ่ง ซ่งึ บัดนี้สรา งจากพิษไขแ ลว คงเหลือแตค วามออ นเพลยี ละเห่ียโหย กน็ อนมองดูพระจนั ทรท ่กี าํ ลัง ลอยควางกลางมานเมฆ ปรากฏเงาลอดกิ่งไมท อดแสงลํายองลงมาสอ งหนา ปลอ ยใจใหเ ลอ่ื นลอย ไปกับกระแสเพลงแหง ราตรนี น้ั ดจุ กนั ขา วตม รอ น สง ควนั กรนุ อยใู นชาม วางอยใู กลๆ ตัว บญุ คําเปน คนยกเขา มาต้ังให เตือน ใหก นิ แตเขากย็ งั ไมเ อาใจใส จนกระทงั่ แววฝเ ทาแผว เบา เคล่ือนเขา มาหยุดอยใู กลๆ พอเหลอื บตา กแ็ ลเหน็ สงิ่ ท่หี ัวใจ เรียกรอง ปรากฏใหเหน็ เหมือนภาพฝน นเ่ี ห็นจะเปน อํานาจของแรงอธษิ ฐานทพ่ี ราํ่ วิงวอนตอเทพ เจาแหงแสงราตรกี ระมัง ไมใ ชต าฝาดแนนอน รพินทร ไพรวัลย ยนั กายขน้ึ นง่ั ในขณะทีร่ า งงามในชดุ เสอ้ื คลมุ ขนสัตว ยนื สงบนง่ิ เปน ดษุ ณี หา งออกไปประมาณ 4-5 กา ว แววตาคนู ัน้ หมางเมนิ “ขอบคณุ คุณหญงิ ท่กี รุณา” “ไมจําเปน บญุ คําบอกอะไรแลว ไมใ ชห รอื ?” “บอกหมดแลว ทกุ ถอยกระทงความที่คุณหญิงสง่ั ไวใหบ อก” “ดีแลว ...” เสยี งแผว เบา แตแฝงไวด ว ยความชาเยน็ เมนิ ไปอีกทางหน่ึง “ฉนั ออกมาดตู ามหนาท่ขี องหมอ ซึง่ มตี อ คนไข หวังวาคงจะหายดแี ลว ” “ไขก ายหาย แตไ ขใ จมนั หนกั ลงไปทุกวนั ” “ไขกาย หมอคนน้พี อจะรกั ษาใหห ายได แตไขใจเหน็ จะตอ งเปน หมอคนทีช่ ่ือแสงโสม” “ตอ ใหหมน่ื แสงโสม กไ็ มม ีทางเยยี วยาได นอกจากยงิ่ ทรดุ ” “ถา เชน นัน้ ก็ชว ยไมไ ด” “ใช! ชวยไมได มันเปน เร่อื งของกรรม...” รพนิ ทรพึมพาํ พรอมกับถอนใจยาว เอนหลังไปพงิ ลอ เกวยี น เออ้ื มมอื ไปลว งยา มใกลๆ ควาขวดเหลาออกมาเปดจกุ ยกขนึ้ ขยับจะเทใสปาก แตก ต็ อ งชะงกั เม่ือเสียงลอยๆ ดังขดั มาวา “อยากตายเรว็ ก็กนิ เขา ไป เหลา นะ ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1322 ชายหนมุ จอ งหนา หลอ นเมนิ ไปอกี เขาปด จุกลงตามเดมิ โยนกลับเขา ที่ของมัน “ผมยังตายไมไ ดห รอกครบั คณุ หญงิ อยา งนอ ยกจ็ นกวาจะรบั ใชตามหนาท่ใี หครบพนั ธะ สัญญาเสยี กอน เอาละ ถาเหลา นี่มันจะทาํ ใหผ มตองตายเรว็ ขึ้น ผมกจ็ ะไมก ินมันเสยี เพื่อเหน็ แก นายจา งผูเกรงเงินจะสูญเปลา ” เสียงน้นั แผวลกึ ออกมาจากความรูสกึ มากกวา จะเปน การประชด ดารนิ ชาํ เลืองแวบหนง่ึ ดวยหางตา “เขา ใจไดอยางนั้นกด็ แี ลว เมื่อเยน็ นย้ี งั ไมไ ดกนิ ขาวเลยไมใ ชห รือ ขา วตมนนั่ ยงั ไง รอง ทอ งเสยี มันจะชว ยใหดขี น้ึ ” “ผมไมหิวเลย” “ถึงไมห วิ กค็ วรจะตองกิน” เขามองดูชามขาวตม อยางไมแ ยแส “แงซายออกจะรดู ไี ปหนอ ย มันมาสง่ั บุญคําใหตมขาวตม ใหผม น่ีเปน เจตนาที่ดกี ็จรงิ แต ผมไมต อ งการ” “กถ็ า เปนคําสงั่ ของฉนั ละ ?” “ถาเปน คาํ สงั่ ของนายจาง ลกู จา งกข็ ัดขนื ไมได” “กนิ เสีย นเ่ี ปนคําสงั่ !” แลว คนออกคาํ สง่ั ก็หยอ นกายลงน่ังคมุ อยตู รงหนา จองนิง่ บังคับมา อีกฝา ยเอ้ือมมอื อัน สัน่ เทาไปลากชามขาวตม มาตรงหนา ปฏิบตั ิตามบัญชาอยางวา งา ยโดยไมปริปากคาํ ใดอีกทัง้ สน้ิ ภายหลงั จากฝน กนิ เขาไปไดค ร่ึงชาม เขากว็ างชอ น มีอาการผะอดื ผะอม หลอนเดาะยาเม็ดอยูในมอื เปน จงั หวะรอคอยอยกู อนแลว พอเขาเงยหนา ข้นึ กส็ ง มาให “ยาอะไร?” “กลัวจะเปนไซยาไนต หรือสตรค๊ิ นินกระมงั ?” “ตรงกนั ขาม อยากจะไดเสยี ดว ยซํา้ จะไดห มดทกุ ขห มดรอน หมดภาระอนั แสนที่จะ หนกั นเี้ สยี ท”ี “ยังกอ น ยังไมถ ึงเวลาท่ีจะปลีกหนไี ปใหพน หนา ทโ่ี ดยวธิ ีนั้น” รพนิ ทรโยนยาเขา ปากกลนื โดยไมต อ งอาศยั นาํ้ แววตาอนั แหง ผากดวยพษิ ไข จับนิ่งไปยัง ราชสกลุ สาว ผอู ยใู นฐานะนายจา ง “บางที ผมเคยนึกภาวนา...” เสียงแหบๆ ของเขาผา นลาํ คอออกมาในลักษณะรําพึง เปลย่ี นสายตาจากใบหนา หลอน ไปยังราวปา อนั สลวั รางอยูภ ายใตส กาวจนั ทร “ขอใหแงซายจงปฏิบตั ติ ามคาํ สั่งของคุณหญิง...” “คาํ สั่ง? อะไร?...” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1323 “ยงิ ลูกธนตู ดิ ระเบิดไนโตรใหมนั ตกลงใกลเคยี งกบั ผม...” ดารินหยิบกงิ่ ไมเล็กๆ เขย่ี กองไฟอยางปราศจากความหมาย “ใช! ไมป ฏเิ สธเลยวา ฉนั พดู กับเขาเชน นนั้ จริง และก็ขอสารภาพวา ขณะท่ีพดู ลมื นกึ ไป ถนดั วาคณุ ยังเปนหนค้ี าจา งเราอยู และทํางานใหย งั ไมคมุ คา เงินทจี่ ายไปแลว ” “ครับ ผมก็พอเขาใจในขอ นี้ ผมเองกส็ ง่ั แงซายไวแ ลว พดู กบั เขาไวเมอื่ คนื ท่ีแลว มานเี่ อง” “พูดเรอื่ งอะไร?” ดวงตาคนู นั้ ตวัดขึ้นสบนดิ หนง่ึ ดว ยแววฉงน “ฝากฝงคณะนายจางของผมท้ังหมดไวก บั เขา ในกรณที ผ่ี มมอี นั เปนไปเชนไรเสียกอ น ระหวา งทาง แงซายคนเดยี วเทานนั้ ทจี่ ะทาํ หนา ท่ีแทนผมได ถาหากวา เขาไมทรยศ หรือมีแผนอนั เปนพษิ เปน ภยั ใดๆ แฝงซอ นอยู แงซายจะหกั หลังผมก็ได แตข ออยา งเดียวเทา นน้ั จงซ่ือสตั ยสจุ ริต ตอ คณะของคณุ หญิง นนั่ คอื ส่งิ ที่ผมขอรอ งเขาไว” สหี นาอันเฉยเมยชาเยน็ เปลยี่ นแปลงไปในบดั นนั้ ...กลายมาเปนความหว่ันไหวกังวล มนั ปรากฏข้ึนในประกายตาทจี่ อ งนิ่งมา ฝนยม้ิ บังคบั เสยี งใหเปน ปกติ “ทาํ ไมพดู อะไรไมเ ปน มงคลกับตัวเองเชน น้ัน คณุ กร็ ูอยกู ับตัวเองดแี ลว วา ปราศจากคุณ เสียคนเดยี ว การเดนิ ทางของเราก็ลม เหลวลงในทันที ถึงแงซายเองกต็ ามเถอะ เขาจะตอ งตระหนัก ถึงในขอนี้...” “ผมพูดเผ่อื เอาไว...” อีกฝายหน่ึง ยงั คงกลา วมาดว ยเสยี งหนกั แนนจรงิ จงั เชน เดิม “ส่ิงที่เราไมค าดฝนมนั อาจเกดิ ขนึ้ ไดเสมอ และเมื่อถงึ เวลาน้ันจริง เมอ่ื ผมดว นสน้ิ ชวี ติ ไป กอ นระหวางทาง โดยยังไมส ามารถปฏิบตั ิหนาทีร่ บั ใชตามสัญญาจางไดค รบ คณุ หญิงไดโปรด กรณุ าอยา สาปแชงผมเลย คดิ เสยี วา ลกู จา งคนหนึ่งไดเ สียชวี ติ ไปแลว เพราะผลแหงการรับใช มี มรดกเปน เงนิ กอนเล็กๆ กอ นหนง่ึ เหลอื ไวใหแกแ มท ่แี กๆ ซงึ่ อยขู างหลังเพยี งคนเดียว ไมน กึ สงสารผม...กเ็ วทนาผูหญิงแกท ห มดทพ่ี ง่ึ สกั คนหนง่ึ นะครับ” ความรสู ึกชนดิ หน่ึงแลน ข้นึ มาบีบหัวใจของคนปากแขง็ ต้นื ตันสะทอ นไปหมด เบอื น หนาไปทางหนึ่ง ซอ นไมใ หเ หน็ หยาดนา้ํ ตาทีค่ ลอออกมาปรม่ิ ขอบตา เสยี งเครือ “คงจะเหน็ ฉนั เปนคนหนา เลอื ด ใจไมไสระกาํ เหลอื เกนิ แลวซนิ ะ...เอาละ...ขอโทษดว ย ที่ บางทีฉันอาจใชว าใจใดๆ ออกไปทําใหคุณพจิ ารณาฉันอยางน้ี ท้งั ๆ ทโี่ ดยแทจ รงิ แลว ฉัน...ฉนั ไมไ ดม เี จตนาเลย ขอใหรูไ วเ สยี ดว ยวา ฉนั ภาคภมู แิ ละปลาบปล้ืมใจแทนใหแ กสภุ าพสตรีชราคน หนง่ึ ทม่ี ลี ูกชายกอปรไปดว ยเลอื ดกตญั นู าสรรเสรญิ อยางคณุ คนอยา งคุณตกนํา้ ไมไ หลตกไฟไม ไหมห รอก” “ผมไมไ ดบ ังอาจพจิ ารณาคณุ หญงิ อยางใดทง้ั ส้นิ ...” เสียงแผวเบานน้ั กลาวตอ มา พรอ มกับรอยย้ิมเศราๆ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1324 “ผมเขาใจฐานะความเปน ลูกจางของผมดี เขา ใจในราคาคา จา งท่ีไดร บั มาแลว และเขาใจ ในหนา ทีซ่ งึ่ จะตองปฏบิ ัติชดเชยตามเงอ่ื นไข” “หยุดพดู เสียที ไมอ ยากฟง!” ดารนิ ยกมือขนึ้ อุดหู เขาเงยี บ หลอ นนงั่ เอามือเทา คาง กัดเลบ็ ขอบตาแดงๆ นเี่ ปน ครั้งแรกที่ รพินทร ไพรวลั ย มองเหน็ เงาของน้ําตาจากนายจางสาวแสนสวยคปู รับ มนั ทาํ ใหบังเกดิ ความงงงนั พิศวง นานเทา นานทตี่ างเงียบงนั กนั ไป ดวงตาทงั้ สองคูม ีจุดนดั พบกันทก่ี องไฟอนั กน้ั กลาง “อนญุ าตใหผ มพดู ไดไ หมครับ?” ในทีส่ ุดเขาเปน ฝา ยทาํ ลายความเงียบขน้ึ กอ นดวยนาํ้ เสยี งแผวตาํ่ เชนเดมิ โดยไมมองหนา หลอนวา “จะพูดอะไรกพ็ ดู แตอยา พดู เร่ืองลูกจางนายจา งอะไรอีก บอกแลวไมอ ยากฟง ” “ผมอยากจะพดู ถึงเรื่องเมือ่ คนื ท่แี ลว ...” หลอ นคงนิ่งเฉยอยเู ชน นนั้ กดั รมิ ฝปาก รพนิ ทรถอนใจเบาๆ “วนั นท้ี ้ังวัน ผมไมสบายใจเลย ผมรูวา คณุ หญงิ โกรธผมมาก แมแตห นากย็ งั ไมม อง ถกู ของคุณหญงิ แลว ครบั ผมสามหาว กักขฬะ แลว ก็...สตั วป า ผมหยาบคายกับคุณหญงิ มาก ขณะนน้ั ผมเปนอะไรไปกไ็ มทราบ ผมเสยี ใจเหลือเกนิ ผมจะไมขอใหคณุ หญิงอภัยให แตอยากจะใหทราบ แตเพยี งวา ผมเสยี ใจจริงๆ ความจริงคุณหญงิ ควรจะยิงผมทง้ิ ตั้งแตเกดิ เหตตุ อนนน้ั แลว มันจะทาํ ให ผมสบายใจกวา น”ี้ คําตอบของหลอ น ก็คอื การไมมีคําตอบ เขาพดู คนเดยี วตอไป “ผมบังอาจเกนิ ตัวไปมาก ผาแบล็งเก็ตของคุณหญงิ กรณุ าใหผ มยมื มาหมเมอื่ คราวไม สบายทโ่ี ปงกระทิง ผมกถ็ ือสทิ ธเิ อาไปกาํ นลั คะหย่ินเสีย ซึง่ ความจริงก็เพ่ือหวังจะเอาใจมัน โดยลมื คดิ ไปวา มนั เปน ของคุณหญงิ หรือคดิ ...ก็คดิ วาคณุ หญิงกค็ งจะไมเ อาคนื หรือสนใจอะไรอีกแลว เอา เถดิ ครบั พรุงนี้ผมจะไปทวงมนั คนื มาให และสําหรับผา พนั คอของคณุ หญิงผืนน้ี ผมกจ็ ะแกมนั ออก คนื ใหเด๋ียวน.้ี ..” เขากม ลงแกะปมผาผนื งามที่มัดตดิ ขอ มอื ทนั ใดนนั้ เจา ของผา กห็ นั ขวับมาดว ยนัยนต า วาว “คนสับปลับ! ไหนบอกไวไ มใชห รือวา ตอ ใหต ายก็ไมย อมใหใครมาแกะผา ผืนนน้ั ออก... ฮ!ึ ” “...กค็ ุณหญิงทวงคืนอยเู มอื่ คืนน”ี้ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1325 “คนทช่ี ื่อ ดารนิ วราฤทธิ์ ลงไดใหอ ะไรแกใ ครไปแลว ไมเ คยคิดจะเรยี กคืน ถายงั ไมร กู ็จง รไู วเ สียดว ย แตคนท่ีรบั ไปแลว อยากจะคนื ใหเองกช็ วยไมได” รพินทรช ะงักอ้งึ ไปอีกคร้งั “ถึงผา หมผืนนนั้ ก็เหมือนกนั ...” เสยี งตัดพอ กลา วตอมา “ไมใชห วงั จะทวงคืนเอาไปทาํ อะไรหรอก เห็นตวั เองนอนหนาวสัน่ หม ผาดําราวกบั ผาขี้รวิ้ ผืนเทา กระแบะมือ ก็เลยสงสยั ถามดู พอรวู าเอาไปใหเ จา คะหยิน่ เสยี แลว ใครบา งจะไมโ มโห แลว นเ่ี หน็ ไหมละ จับไขส น่ั งกั ๆ แทบตาย ตัวเองตองมาหม กระสอบ ทเุ รศแคไ หนบา ง” “ผมยอมรับสารภาพผิดท้งั หมด” “ก็แคนีเ้ อง เมอ่ื คืนนี้ พดู ดๆี เสียอยางนก้ี ไ็ มม เี ร่อื ง รจู ักยอมรบั ผดิ เสยี บา งอยา งน้ีกด็ ีแลว บอกตรงๆ วา ขอ งใจมาทง้ั วนั เหมอื นกัน ชั่วๆ ดีๆ ฉนั กน็ บั ถอื คุณในดานความเปนสภุ าพบรุ ุษใน เกยี รตศิ กั ด์ิของความเปนลกู ผูชายเต็มตวั แตเ หตกุ ารณเมอ่ื คืน...มันทําใหความรูสกึ ของฉนั เปล่ยี น แปลงไปหมด คุณบังอาจเกนิ กวา ทฉ่ี ันจะเชอื่ มากอน บอกตรงๆ ตอนนัน้ ฉันอยากฆา คณุ ” “กแ็ ลวทาํ ไมถงึ ไมฆ า วิญญาณของผมจะไมเ อาผดิ อะไรกับคณุ หญิงเลย” นํ้าเสยี งซมึ ๆ ยอ นถามมา มันฟง เศราลึกลงไปกลางใจของ ม.ร.ว.หญิงดาริน ผดิ แผกไป จากการยวั่ โทสะเชนทกุ ครงั้ หญงิ สาวถอนใจเบาๆ โดยไมร สู กึ ตวั หันกลบั มามองฝา ยตรงขา มดว ยสายตาตรง “ฉันจะลืมมนั เสีย...” หลอ นพูดเสียงแผว ออนละมุน “คุณก็ควรลมื มนั เสียดว ย ขอใหฉ นั หวงั ไวว า มนั จะไมเกิดข้ึนในลักษณะเชน นัน้ อกี ” “ครบั คณุ หญงิ มนั จะไมเกดิ ขึน้ อกี ” เปนครง้ั แรก ทีห่ ญงิ สาวมีความคดิ ขนึ้ มาวา ชายผนู ้ีนาสงสารถาเขาจะทาํ ตวั ใหห ลอ น สงสารอยา งน้มี าแตต น และตลอดไป หลอนจะสบายใจไมนอยทเี ดยี ว “รตู ัวบางหรอื เปลา วา ตวั เองมโี รคประจาํ ตวั รา ยแรงพอทจี่ ะปลิดชวี ติ ไดง า ยๆ ในเวลาใด กต็ ามที่เผลอตัวชะลา ใจโดยคดิ วา ตนแขง็ แรงทรหดอดทนเสยี เหลอื ประมาณ” รพินทรกม ลงมองดทู ่ีฝา มอื อันซีดเยน็ แลว องั กบั เปลวไฟในกอง “ถึงรตู วั กไ็ มร จู ะชว ยตวั เองอะไรได ชีวติ มนษุ ยม จี ุดจบของมันอยูแ ลว แกไข เปล่ยี นแปลงไมไ ด หนทางชวี ติ มนั กาํ หนดไวอ ยา งไรมันกเ็ ปนอยางนนั้ ” ชาํ เลืองคอ นนิดหนง่ึ อยา งอดทีจ่ ะขวางไมไ ด แตอกี ฝายคงไมเห็นเพราะมัวกม หนาอยู “ออ ! นี่เปน คนประเภทเชือ่ ดวงง้ันรึ?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1326 “อะไรมันจะเกิด มันกต็ อ งเกดิ ครบั คณุ หญิง ผมเช่ือเชน น้ี จะพาดพิงไปถงึ ดวงท่คี ณุ หญงิ วา ดว ยหรือเปลา ผมไมท ราบ” “ถางัน้ มนษุ ยเ ราก็นาจะทําอะไรไดต ามใจชอบหมดทกุ อยางสิ โดยถือคตอิ ยางคุณ รักจะ ทําดกี อ็ างวา วถิ ชี วี ิตมันบงการใหตองทําดี รักจะทําชัว่ กอ็ างทฤษฎีเดยี วกันน้ี แบบแผนครรลอง ตา งๆ ของมนษุ ยชาติ กเ็ ห็นจะไมจ าํ เปนตอ งคาํ นงึ ถึง เจ็บไขกไ็ มต องรกั ษา คดิ เสียวา ถึงทมี่ ันตายเอง ไมถึงทก่ี ร็ อด” เขานิ่ง หลอ นจึงกลาวตอมา “คณุ เปนคนเจริญแลว นะ เปนปญ ญาชน ไมใ ชค นบา นปาอยา งตาพรานบุญคํา หรอื ลูกนอ งชาวปา ของคุณทงั้ หลาย ทําไมถึงปลอ ยใหเ ปน มาลาเรียเร้อื รังมาถงึ บดั น้ี ทั้งๆ ทคี่ ุณก็ตอ งรดู ี วา ถาเร่ิมเปน ...และถงึ ยาถึงหมอเสียในระยะแรก มนั หายขาดได” “ผมไมมีเวลาพอทีจ่ ะรกั ษาตวั ไดอยา งจรงิ จงั ครบั คณุ หญิง พดู สน้ั ๆ แคน ี้ คุณหญงิ กค็ งจะ พอเขา ใจได” พรานใหญพ ดู เนอื ยๆ ตาเหมอ ดเู ปลวไฟทแ่ี ลบเลยี ปะทเุ บาๆ อยใู นกอง “ฉนั ดูคณุ เปน คนหมดอาลัยตายอยากในชวี ิตเหลอื เกนิ ไมยอมเอาใจใสก บั ตัวเองเสยี บา ง ไหนคณุ วาคณุ เปน หว งคุณแมข องคณุ แลวทาํ ไมถงึ ปลอยตวั แบบน้ี คณุ เปนอะไรไปกอนเวลาอนั ควร ทานจะพง่ึ ใคร” ตาคนู ้นั ปรากฏแววเซ่อื งซมึ ขน้ึ ใหห ลอ นเหน็ เปนครงั้ แรกนบั ตั้งแตพ บเห็นกนั มา แลขึน้ สบตา แววสลดเศราครองไปตลอดท้งั สีหนา จนทาํ ใหส ดุ สมเพช “ผมเองก็คิดอยูใ นขอนเ้ี หมอื นกัน แตจะทําอยา งไรได หนาท่ีการงาน อาชพี มนั บีบบงั คบั อยู ผมทาํ ไดดที ี่สุดก็เพยี งแคน เี้ อง ความจริงผมกอ็ ยากมชี วี ิตทีส่ ุขสบายเหมอื นคนอน่ื เขาเหมอื นกนั ทวาคนเราเลือกทเ่ี กดิ เลอื กเกณฑชะตาของตวั เองไมไ ด” หลอนมองดูเขาดว ยความเหน็ ใจ ระคนไปกบั ความรูสึกอันไมอ าจบรรยายออกมาได บน ความกรา วแกรง ทระนงแข็งกระดา งอยา งนา หมน่ั ไส บรุ ษุ ผูนีม้ สี งิ่ อนั ควรแกการสมเพชแฝงซอ น อยเู รน ลกึ ยงิ่ คบกนั นานยาวไป กย็ ่งิ คน พบ “ไหนลองบอกมาตามตรงซิ ไมสบาย ทําไมถึงตอ งปด ไมต อ งการใหฉนั รูดว ย ถึงกับ กาํ ชบั ส่ังบุญคําไว กลวั วา ฉนั จะรกั ษาคณุ ทาํ ใหเปน บญุ คณุ ตดิ ตอ หรอื วา กลวั จะเสยี ศักดศิ์ รีพราน ใหญมนษุ ยเ หล็ก ทาํ ใหฉันไดท.ี ..เห็นจุดออ นของตัวกระนน้ั หรือ?” รพินทรส นั่ ศีรษะ มองตอบหลอนดว ยดวงตาสจุ ริต เปด เผย “ไมใ ชเชน น้นั หรอกครบั ” “แลว ยงั ไง?” เขานง่ิ ไปครู กถ็ อนใจอกี ครง้ั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1327 “ผมรูวา คุณหญงิ ไมช อบหนา ผม ย่งิ กวา นนั้ ยังมเี ร่อื งทาํ ใหท ัง้ เกลยี ดทั้งโกรธผมเพม่ิ ข้ึน ดวยเหตกุ ารณท ่ีผานมาเมอ่ื คืนกอ น แลวมาคืนน้ี ผมเกดิ ไมส บายขึน้ มา ผมก็ไมกลาบอกคณุ หญิง เพราะเชื่อวา คณุ หญิงคงจะไมชวยอะไรแน ผมตองการยาสักเม็ดสองเมด็ ผมก็ยังไมก ลา ที่จะใหบ ุญ คาํ ไปขอตรงๆ กลวั จะไมไ ดม า” ดารนิ เชดิ หนา รองฮึ จอ งดูเขาดว ยแววตาขนุ ขอ ง เนน เสยี ง “ตวั เองเปนคนใจดาํ อํามหติ อยแู ลว กเ็ ลยนกึ วา คนอืน่ เขาจะเปนอยา งตัว ใชสิ ฉันมี ความรสู กึ เชน ทค่ี ุณรตู ัวดอี ยนู ่ันแหละ แตใ นฐานะท่ฉี นั เปนหมอ ตอใหฉ ันท้งั เกลยี ด ทั้งโกรธ มี ความคิดอยากจะฆาใครเชน ไรกต็ ามที ในกรณที ใี่ ครคนนน้ั เจบ็ ไขไดปวย ตองการความชว ยเหลือ จากวิชาชพี ของฉัน ฉนั กต็ องชวยกอนตามหนา ที่ สว นจะไปคิดฆา กค็ อ ยวากนั ทหี ลงั ชว ยใหร อด ตายจากเจ็บไข แลว คอ ยไปฆา ใหตายดว ยมอื ทหี ลังยงั ไงละ มนั ถึงจะหายแคน ” “ผมถูกฆา ใจมาแลว ครง้ั หนึง่ เหลือแตเ พยี งรางกายทเุ รศมาใหคุณหญงิ ชว ยฆา เพอื่ ให หมดเวรหมดกรรมเสยี ที กด็ ีเหมือนกนั และก็พรอมอยเู สมอทจี่ ะใหฆา ” “รา งกายไมม วี ญิ ญาณมันจะมีประโยชนอ ะไร ถงึ ฆาก็ไมสนกุ หรอก” “ถา เชน นนั้ กป็ ลอ ยทิง้ ไวอ ยา งนีแ้ หละ อกี ไมนานคงตายเอง คณุ หญงิ จะไดไมมเี วรกรรม ตดิ ตวั ไปดวย” “ยังไมยอมใหต ายหรอก...” นัยนต าคนู นั้ ยมิ้ เอากา นไมเ ล็กๆ ปามากระทบอกเขา “จะตายเมอ่ื ไหรก จ็ ะพยายามแกไขไว เอาใหรา งกายอนั ถูกใครลวงเอาวญิ ญาณไปแลวรา ง นี้ อยูใหท เุ รศทุลงั ตาไปจนถึงที่สุดทเี ดยี วดไี หม?” ประโยคสดุ ทาย เอียงคอถาม ตาตอ ตา...เหมอื นแมเหลก็ คนละขว้ั ผนกึ กนั อกี คร้ัง ใบหนา อนั ซดี เซยี วคล้าํ หมองของอกี ฝายหนง่ึ เรม่ิ ปรากฏสเี ลือดข้นึ ความอบอนุ ซา นซมึ ไปตลอดท้งั หวั ใจ ขับไลค วามหนาวเหนบ็ สะทานทรวงใหสลายไปอยางนาพศิ วง เสียงเพลงของแงซาย ยงั คงแวว หวานเยือกเยน็ กลอมราตรอี ยูเชนนน้ั แทรกซึมไปท่วั ทกุ อณูของบรรยากาศ คร้นั แลว รพนิ ทร ไพรวลั ย กต็ าตกลงดพู น้ื อยางเจยี มใจ ราชสกุลสาวลกุ ข้ึนจากท่ีชา ๆ บอกมาดว ยนาํ้ เสียงเนยี นนุม เดมิ วา “ฉันออกมาดอู าการของคณุ วาดีข้นึ แลว หรอื ยงั คอ ยยงั ชวั่ อยา งน้กี ด็ ีแลว นอนพกั เสยี เถอะ ประเดีย๋ วจะใหแ งซายเอาผาหม มาใหอ กี ผืนหนงึ่ หวังวา คงจะไมเอาไปทาํ เปนเครื่องราชบรรณาการ ใหใคร แลว ตวั เองตองมาหม กระสอบอกี นะ” รพินทรยนั กายลกุ ข้นึ อยางรวดเรว็ หญงิ สาวกาํ ลงั จะผละออกเดนิ หนั กลับมาเลิกควิ้ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1328 “อาว! บอกใหน อน ลกุ ข้นึ มาทาํ ไม?” “ผมจะไปสง คุณหญิง” “คนไขไมต องไปสงหมอหรอก” “ผมเปน ปกตเิ รียบรอ ยดีแลว ” “น่จี ะออกทาอวดดี ขดั คาํ สัง่ อีกแลวร?ึ ” รพนิ ทรผายมือกวางออกไปแลว ทิ้งลงขางตวั ทรดุ ลงตามเดิมอยางจํานน ดารินย้มิ ระรน่ื “ดมี าก ขอใหน าเอ็นดูอยางนีต้ ลอดไปนะ อาว!...แลว จะนั่งทําหนายงุ อยอู ยางนน้ั ทาํ ไมอีก ละ นอนเสียซิ...” “ถึงนอน ก็นอนไมห ลบั ...” “นาจะหลับไดอ ยา งสบายและเปน สขุ ที่สุด แงซายรองเพลงกลอ มใหฟงอยูนัน่ ” “ถาจะไมห ลับ กไ็ มหลบั เพราะเสียงเพลงของเจาองครักษคนโปรดของคุณหญงิ นน่ั แหละ” “ทําไม? นี่มจี ติ ใจกระดา งเสยี จนกระท่ังไมชอบเสยี งเพลงเชียวรึ แงซายออกรอ งเพลง เพราะ” “ใช! เจา การเวกเสยี งหวานนนั่ รอ งเพลงไดเ พราะมาก แตความหมายของมัน ทําใหห ลบั ไมล ง” หลอ นหนั ไปมองดูทางเงาสลัวรางหนาเตน็ ท อันเปนทม่ี าของเสยี งเพลง แลว หันกลับมา ถามวา “ขอความในเพลงของแงซาย มันมคี วามหมายอยางไรนะ ชวยแปลใหฉ ันฟง หนอ ยได ไหม?” “คุณหญิงจะฟง ร?ึ ” “ฉนั ชอบในกระแสเสียงทว งทํานอง มันออนหวานเยอื กเย็นดีเหลือเกนิ แตฉนั ไมรู ความหมาย” รพนิ ทรห รีต่ าลง ทอดมองข้ึนไปยังดวงจันทร กลา วแผวเบาเปน จังหวะแชมชา “เปรยี บประดจุ หยดนาํ้ คา งทพ่ี รางพรม...อยูตามกง่ิ ใบพฤกษชาติ ครนั้ ยามดึกก็เนอื งนอง ปานจะรองดืม่ กนิ ได ตอเมอื่ รงุ ปจ จสุ มยั สุรีสียส อ ง...นํ้าคา งก็ยอมจะระเหยเหือดหายไป นา้ํ ใจของ เธอก็เปรยี บไดฉ ะนัน้ !...นี่คอื ขอความในเพลงของแงซายครับ...คุณหญิงดารนิ !...” ดารนิ วราฤทธ์ิ ยนื ตะลงึ ใบหนาเปน สชี มพู อึดใจตอมา หลอ นก็ผละเดนิ จากไป [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1329 51 เรือนพักของคณะเดนิ ทาง ซึ่งเกณฑแรงงานท้งั หมูบ าน เสร็จสน้ิ เรียบรอย ขนยายขาว ของขน้ึ อยไู ดเ มอื่ เวลาเที่ยง มันใหญโตกวางขวางเอาการทีเดยี ว ลักษณะรปู รา งผดิ ไปจากเรอื น กะเหรี่ยงทงั้ หลาย มหี อ งนา้ํ มิดชดิ สาํ หรับคณะนายจา งสองหอง โดยแยกหองนา้ํ ไปอกี หอ งหนงึ่ เปน พิเศษ สว นนอกชานกวา ง เปน ทีพ่ ักนอนของพวกลูกหาบและพรานพนื้ เมือง ภายหลงั จากขนของขน้ึ และจดั ตบแตง เพอื่ ใหเปนท่ีอยอู าศยั ระยะยาวนาน โดยอุปกรณท่ี ใชอ ยใู นเตน็ ท คณะนายจางกเ็ ตม็ ไปดว ยความตืน่ เตน พอใจในความสะดวกสบายนา อยูของมัน ซึ่ง ผิดไปกวา การกางเตน็ ทครอ มดินท่ีใชม าตลอดระยะเดนิ ทาง “เอาละ ทีนส้ี โุ ขสโมสรแลว นา ขอบใจรพนิ ทรท ่ีพยายามจดั หาความสะดวกสบายใหเรา ทกุ อยา ง” เชษฐาวา กวาดสายตาไปรอบๆ เรอื นดวยความชนื่ ชม ต้ังแตเ ชาเขาเหน็ พรานใหญเพียง ครูเดียวเทา นัน้ เปน การเหน็ กันผาดๆ ในระยะหา ง ขณะนน้ั รพนิ ทรก ําลังคุมพวกสรางบานใหม งุ หลงั คาอยู หนั มาย้ิมใหเม่อื เขาตะโกนทกั แลวก็ออกเดินทางหายไปพรอ มกับคะหยนิ่ จนกระทงั่ เทีย่ งกย็ ังไมกลับมา ปลอยหนา ทก่ี ารขนยายใหแกค ณะนายจางตามลําพัง โดยทิ้งพรานพน้ื เมืองท้ังสี่ และลกู หาบไวใ ห ผทู ่ีชวยกนั ตบแตงจัดเรอื นกค็ ือดารินและไชยยนั ต โดยมแี งซายกับพรานสี่คนเปนลกู มอื “ม.ร.ว. หญงิ คนสวยสดชนื่ แจม ใสเปน พิเศษสําหรบั วนั นี้ อาการของเจามุพน เสน ตาย มาแลว และดจู ะดขี ้นึ เปนลาํ ดับ เรือนพกั เพง่ิ จะปลกู เสรจ็ เรยี บรอ ย เปน สง่ิ แปลกและใหมสาํ หรบั หลอน แมว ามนั จะเปน เรอื นปลูกหยาบๆ ตามมีตามเกดิ ประสาบา นปา มนั ก็เปนสง่ิ ตนื่ ใจไมใ ชนอ ย ถงึ อยางไรหลอนกห็ นีสญั ชาตญาณของผูหญงิ ไปไมพน นน่ั ก็คือความตองการเปนแมบา น และอารมณข องการเปนเจาของ ตงั้ แตเชา มาแลว หลอนงว นอยกู ับการจัดตบแตงบาน เทา ทีเ่ ครือ่ งใชอปุ กรณท่ีมีมาดว ยจะ อํานวยใหไ ด ทะเลาะวนุ วายอยกู ับไชยยนั ตตลอดเวลา ไมยอมใหเ พื่อนชายมายงุ เกย่ี วอะไรดว ย ทง้ั นนั้ นอกจากจะใหเ ปน ลกู มือตามแตห ลอ นจะสัง่ “ไง? ไหนเม่อื วานนี้บอกวาเหมือนโรงหนงั ตะลุงไงละ มาวันน้ที าทางชอบอกชอบใจมาก ไมใชหรือ พยายามแตงโรงหนังตะลงุ ใหเ ปน วิมานใหไ ด” ไชยยนั ตส ะกดิ แขนถามยวั่ เม่อื เห็นหญิงสาวยนื เทา เอวเอยี งคอมองดู ‘บา น’ ของหลอ น อยางพออกพอใจ “เฉยๆ เหอะ ไชยยันต เราจะตอ งอยูท ่นี ีก่ นั อีกนาน ฉนั ชว ยทาํ ใหมนั เปนบานโดยสมบรู ณ ขึ้น เพื่อความสขุ ของทกุ คน ยงั ไมชอบอีกเหรอ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1330 ดารนิ พูดเสยี งเขยี ว หันไปถลงึ ตาใส เพื่อชายทําหนาลอ เลียนแลว หวั เราะ หนั ไปพูดกบั เชษฐาผยู ืนย้ิมๆ อยู “ทเี มือ่ วานนี้ ตเิ สียไมม ีดี พอวนั นบ้ี านเสรจ็ เหอ มากกวา ทุกคน กาํ ลงั จะบอกอยูทเี ดียววา เพ่ือนอตุ สาหป ลกู บา นใหอยูอยางสบายถงึ อยางนแ้ี ลว ถา ยังไมพอใจอกี ก็ควรจะไปนอนเตน็ ทค น เดียว” “บา นหลังน้ี คะหยน่ิ เปนหวั แรงสําคญั ในการปลูก เขาใจ แลว กเ็ จตนาท่ีจะปลูกใหฉ ัน โดยเฉพาะ ไมเ ชอ่ื ก็ลองถามพวกนดี้ กู ไ็ ด ฉนั จึงเปน เจา ของบานโดยตรง เธอเปน เพยี งผอู าศัยเทานนั้ เพราะฉะน้นั ถา ขืนพูดมาก ตวั เองน่ันแหละจะถกู ไลใหออกไปนอนเต็นท” “เปนงน้ั ไป...” ไชยยนั ตจ ุปาก โคลงหัว พวกพรานพนื้ เมืองพากันย้มิ ไปตามๆ กนั “จรงิ ของนายหญงิ ครบั นายทหารปน ใหญ. ..” บญุ คาํ สอดเบาๆ ปนหัวเราะ คะหยน่ิ มันสรา งใหนายหญิงอยู มนั นับถือนายหญิงกวาใครทง้ั นั้น ดารินยกั ควิ้ ให บอกมาโดยเรว็ อยา งไดท ี “ไดยินหรอื ยังละ เพราะฉะนนั้ ...ไป! คนื น้อี ยาข้นึ มานอนบนเรือนหลงั นเี้ ปน อนั ขาด ไป ขึงเต็นทน อนเอา ไลแ ลว !” “ถาง้ันก็เชญิ อยูไปคนเดียว ฉันจะขนสมคั รพรรคพวกไปนอนแคม ปต ามเดิมกไ็ ด” “ธุระอะไร พใ่ี หญและทกุ คนจะตองอยบู นเรอื นนที่ งั้ นนั้ ยกเวน เธอคนเดยี ว หรอื จะมีคหู ู อกี คนก็คอื ตาพรานใหญน น่ั เชิญไปนอนกนั นอกเรือนสองคน บอกกลาวกอน ตอ ใหเธอมีพราน ใหญเปน พวก ก็อยา ไดม าทําแข็งขอปฏวิ ตั นิ ะ คะแนนเสยี งของฉนั สาํ หรบั ประเทศหลมชางน่ี เดีย๋ วน้ี มาลบิ ทีเดยี ว” ไชยยนั ตยกมอื ไหลป ลกๆ “จะๆ กลัวแลว แมมดผวู เิ ศษ-แมราชินีแหง ประเทศหลมชาง ผูม ีนายกรฐั มนตรีช่อื คะหยน่ิ พับผา ซิ เลน ยึดอํานาจเผดจ็ การหมดทกุ อยา ง” “กอ็ ยากปากเสยี ทาํ ไมละ เขาชวยจัดแตง บานใหอยสู บายๆ ยังมาทําพดู โนนพดู น่ี ยั่ว โมโหอยูได” อดตี นายทหารปน ใหญเกาหวั บน พมึ แลว หันไปทางพวกพรานพื้นเมอื ง ทพ่ี ากนั หวั เราะ คกิ คกั อยู ถามวา “แลว นีพ่ รานใหญหายไปไหน ตั้งแตพ วกเราถอนเตน็ ทข นยายขน้ึ มายดึ ครองบนนี้ ยงั ไม เห็นหนา เลย” “นายไปคมุ พวกน้นั ตอ รางไมไผ เอานาํ้ จากน้าํ ตกใหเ ขา มาถึงเรือนนี่ครบั ” เกดิ เปน คนตอบ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1331 “ทําไมจะตองไปเองดว ย สงั่ ไวแ ลว วา วนั นใี้ หนอนพัก” ดารินหนา เครง ลง หนั ไปพูดเสียงต่ําๆ กับเกดิ แลว มองไปทางบญุ คํา “คนอยา งนาย ถาลงนอนพักเมอ่ื ไหร ก็ถงึ โรงพยาบาลเมอ่ื นนั้ แหละครบั นายหญิง แกโง หัวได แกไมยอมอยเู ฉยๆ หรอก แตไหนแตไรมาแลว” บญุ คาํ พดู เบาๆ เสียงออ ย หญิงสาวกดั ริมฝป าก “น่ี อีแบบนีซ้ ิ เมื่อคืนนเี้ กอื บตาย บอกตรงๆ ฉนั ออ นใจจรงิ ๆ นะ เจานายของบญุ คําคนนี้ ด้อื ยังกับกระบือ ชอบฝนคําสง่ั หมออยเู สมอ” เชษฐากับไชยยันตไ มท ราบเรอ่ื งมากอน หนา ตนื่ ถามมาเปน เสยี งเดยี วกนั “ทาํ ไมหรอื นอ ย?” “จะทําไมละคะ พีใ่ หญ. ..” หลอ นรอ งเบาๆ ตาขุน สอแววหงดุ หงดิ กระฟดกระเฟย ด “ตอนดกึ ของเมอื่ คืนทแ่ี ลว ยอดชายนายรพินทรคนดขี องพ่ใี หญ เกือบจอดไปแลว มาลาเรียเลนเสียงอม ตอนทีน่ อยออกไปพบนะ ไมมีสตแิ ลว ส่ันเปน เจา เขา นอ ย บญุ คํา แงซาย ปลํ้า กันพักใหญก วา จะเอาไวอยู เพ่ิงจะจบั ไดเ มอื่ ค่าํ คืนนเ้ี องวา เขามีโรคประจาํ ตวั อยเู รื้อรงั มานาน ทําทา จะไมค อยดีนกั ” พี่ใหญก ับเพอื่ นมีอาการตกใจในทันทีทไี่ ดย นิ หลอ นพูด “รพนิ ทรเปนมาลาเรยี หรือ?” เชษฐาอทุ าน ดารนิ หวั เราะแคน ๆ “ขนาดหนกั ดว ยคะ แตเขาไมย กั บอกใหน อ ยรูส ักนิดวา เขามีโรคประจาํ ตัวอยู ทงั้ ๆ ที่นอย เปนหมอ เมอื่ คืนนีด้ ที อี่ อกไปพบเขา เองถึงไดร ขู ึน้ ไอโ รคชนิดนี้เวลามันไมส าํ แดงอาการขึ้น ก็ เหมอื นคนดๆี ท่วั ไป มองไมเ ห็นวีแ่ ววเลย แตบทมันจะแผลงฤทธิ์ข้นึ มาเมือ่ ไหร กท็ ําเอาย่ําแย บางที กห็ นกั ถึงขั้นหมดสตแิ ลว แตข นาดของมัน อกี อยางหน่ึงมันไมเ ลือกเวลาหรือเปด โอกาสใหรตู วั ลวงหนา เสยี ดว ย เวลามันจะจบั ข้นึ มามันปบุ ปบ เปน ข้นึ มาอยางกะทนั หนั เหมอื นพวกลมบา หมนู น่ั แหละ” “โชคดเี หลอื เกนิ ตอนทีห่ ลงปาอยกู บั นอยเพียงสองคน เขาไมเ กดิ อาการจับสนั่ ข้นึ มา ไม ง้ันแยทเี ดยี ว ถึงแมเ ขาจะทรหดสักขนาดไหนก็ตาม มาลาเรียมนั กลายเปนจดุ ออนของเขาเสียแลว ถา ไปเกดิ จับสัน่ ขึน้ ในนาทีฉกุ เฉนิ ทสี่ ุดกเ็ สร็จกนั เทา น้ัน รพินทรไมเปนรพินทรอ กี แลว ” หวั หนาคณะ และไชยยันตแ สดงความวิตกหวงใย ความประหลาดใจอยางยิ่งในขา วที่ได รับทราบ ตา งสอบซักถาม ดารนิ เลาใหฟ งโดยละเอยี ดในเหตกุ ารณท ห่ี ลอ นพบมาเมอื่ คนื “ไมนาท่ีจะปลอ ยใหเ ปน เรอ้ื รงั มาจนถึงเดย๋ี วนเ้ี ลย” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1332 เชษฐาบนออกมาดวยความเปนหวง “นี่ถาขึ้นสมองมิเสร็จหรือ?” “ออ ไมม ีปญ หาหรอกคะ ในขอน้นั แลว กย็ ังรบั รองไมไ ดวาเมอ่ื ไหรเชอื้ มนั จะแพรข ึน้ สมอง อาการเทาที่เห็นเม่ือคนื น้ีมนั ไมใ ชน อ ย” “มนิ าละ เม่ือเชานีเ้ หน็ หนา เซยี วๆ โรยๆ” ไชยยันตเ อยขึ้นเบาๆ “แตฉ นั ก็ไมไ ดเฉลยี วคิด อะไร นึกวาอดนอน วาอันทจี่ ริงแลว มาลาเรียกบั นกั เดนิ ปาทกุ คน จดั วา เปนญาติสนทิ ทีเดยี ว ไมเห็น เคยมใี ครหนพี น สักคน มากหรือนอยเทา นน้ั ” แลวเขากห็ นั ไปทางกลุม พรานพนื้ เมือง อนั เปน คนของรพนิ ทร ถามวา “พรานใหญจบั สัน่ อยูบอยๆ ไหม?” พวกนนั้ พากันยมิ้ แหง ๆ มองหนา กนั เอง บญุ คาํ ผูอ าวโุ ส และใกลชดิ กบั นายย่ิงกวา ทกุ คน ก็เปนคนตอบแทนมา “ก็ไมบ อยนกั หรอกครบั ในรอบเดือนกเ็ อาเสียครง้ั หน่ึง เวลาจับข้นึ มากน็ อนคลมุ โปงสน่ั งากๆ ไปพกั หน่งึ พอมนั สรางลงแลว ก็ทําอะไรๆ ไดต ามปกติเหมือนเดมิ เหมอื นไมไ ดเปนอะไร” “แลว เคยไปจบั สัน่ ขน้ึ ในระหวา งตามรอยสตั วครัง้ สาํ คญั บางไหม เปน ตน วา ระหวางแกะ รอยเขา หาสตั วราย?” บุญคาํ หวั เราะแหะๆ “ก็เอาบา งเหมอื นกนั แหละครับ ถาพวกผมไปดวยแกกห็ ยดุ ตาม ใหใ ครสักคนเฝาแก คน อน่ื ตามตอ แตถ า แกไปคนเดยี ว เวลาเกิดจบั ส่ันข้ึน ผมก็ไมท ราบเหมอื นกันวาแกทาํ ยงั ไง แตกไ็ มเ คย เห็นแกเปนอะไรสกั ท”ี คณะนายจางมองดหู นากนั เอง “เคยเปน หนกั จนถงึ กบั ตอ งเขาโรงพยาบาลมาบางแลวหรอื ยงั ?” เชษฐาซัก “ยังไมเคยครบั พรานใหญเขา โรงพยาบาลอยูครง้ั เดียว เม่อื คราวซ่โี ครงหักเพราะกระทงิ ขวดิ เทานนั้ ” “ออ ใชซิ ถาลงเขา โรงพยาบาลเพราะโรคนเ้ี มื่อไหร กไ็ มต อ งกลบั ออกมาอกี แลว นอกจากไปปา ชาเลย...” ดารินหนั มาพดู กับบุญคาํ เสยี งประชด พลางหวั เราะหๆึ หันมาทางพีช่ าย “คนเปนมาลาเรยี มกั จะชะลา ใจอยา งนีแ้ หละคะ พี่ใหญ อาการของมันผิดกบั โรคชนดิ อืน่ คอื ไมไดทําความทุกขท รมานอะไรใหเหน็ ชัดนัก นอกจากจับขึน้ เปน ครัง้ คราว แลวก็หายไป พอ หายก็รสู กึ เหมอื นไมไดเ ปน อะไรเลย นค่ี ือสาเหตุทาํ ใหค นปวยนอนใจ ไมสนใจจะรกั ษาเยยี วยาให มนั หายขาด กวา จะรสู กึ ตวั ก็สายเสียแลว แทบทกุ รายไป มิสเตอรฮันเตอรข องเราคนนี้ ก็คงอีแบบ เดียวกนั นแ่ี หละ ถา เขายงั ไมร สู ึกตวั หาทางจัดการกบั มนั ใหเ ดด็ ขาดลงไป ก็ทายไดลว งหนาเลยวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1333 อายุเขาไมย นื หรอก สตั วป า อาจเอาชวี ติ เขาไมได แตไ ขปาชนิดนแี้ หละจะเปน เพชฌฆาตของเขา โดยทีต่ ัวเองไมร ูตัว” “แทนท่ีจะแชง ฉันวา เธอควรจะหาทางชว ยเขา เสยี แรงตัวเองเปน หมอ” ไชยยนั ตบ อกมาดวยเสยี งจรงิ จงั ปราศจากการเลนเหมือนเคย ดารนิ ยกั ไหล “ออ ชว ยนะชว ยไดแน แตต อ งหมายความวา เจา ตวั จะตอ งรวมมอื ดว ย คนไขอยา งนาย รพนิ ทร ไพรวลั ย คนนี้ อยา วา แตฉ ันเลย ตอ ใหหมอคนไหนๆ ก็ไมอ ยากจะรกั ษา หา มอะไรกไ็ มเชอ่ื สักอยา ง ตัวเองเพงิ่ จะสรางไข บอกใหนอนพกั โนน หายเขาปา ไปอีกแลว อยา งน้ีไหวเหรอ?” ตามปกติ เชษฐา วราฤทธ์ิ ไมเคยสนใจดว ยในกรณีทนี่ อ งสาวของเขากลา วพาดพิงไปถงึ รพินทร แตในครงั้ นีเ้ ขาเหน็ วา มันไมใ ชเร่อื งท่คี วรจะมองขา มไปเสีย ราชสกลุ หนมุ หันไปทางพวก พรานพื้นเมอื ง แลวบอกมาเปน งานเปนการวา “ใครกไ็ ด พวกเรา ไปตามรพินทรส ักคนหนงึ่ บอกวาฉนั เรยี ก ใหเขาทง้ิ งานกอนไมว า จะ ทาํ อะไรอยู ใหม าที่นีเ่ ดยี๋ วน”ี้ เกิดวองไวกวาเพ่ือน กระโดดผลุงลงจากชานเรือน เดนิ อาวไปในทนั ทีทีน่ ายใหญอ อก ปาก พอลับตาลงจากเรือนไป ไมถงึ อดึ ใจระหวา งท่คี ณะนายจา งกาํ ลังพูดกนั ถึงรพินทรอ ยูน ั่นเอง ก็ ตอ งพากันหยดุ ชะงักลงมาอยา งกะทนั หนั มเี สยี งชาวบา นรองตะโกนกนั เอะอะวนุ วาย สําแดงความต่นื ตนใจดังมาจากทายบา น ซ่ึง หา งออกไป เสยี งฝเทาว่งิ กนั คึกคัก ครั้นแลว กอนท่คี นใดคนหน่ึงบนเรอื น จะเอย ปากคําใดออกมา นน่ั เอง รางของพรานใหญก บั คะหยนิ่ กโ็ ผลออกมาพนแนวบังของกลมุ บา นกะเหร่ียง เดินคร่งึ วิง่ ตรง มายังเรอื นพกั อยางรวดเรว็ เกิดผูเดนิ สวนออกไปไดครง่ึ ทางกห็ ยดุ ชะงกั คนเหลา น้นั พูดอะไรกนั เรว็ ปร๋ือ “เอะ ! นั่นเกดิ อะไรกันขน้ึ ?” ไชยยนั ตรองข้ึนอยา งตืน่ เตน ซ่งึ มันกเ็ ปนเวลาเดยี วกับทร่ี พนิ ทรแ ละคะหยน่ิ เผนตามกนั ข้นึ มายังชานบา น อนั มคี ณะนายจา งยนื คอยอยูกอ นแลว โดยเฉพาะอยา งยง่ิ คะหย่ินหนา ซีดแทบไมม ี สีเลือด เบิกตาโพลง ทุกคนเหน็ เขายนื สะกดลมหายใจอยเู สย้ี ววนิ าที เหมือนตองการจะทําบรรยากาศใหอ ยูใน สภาพปกติ แลวก็บอกมาดว ยสหี นายิม้ ๆ น้าํ เสียงเรียบวา “ไอย กั ษต วั นน้ั ปวนเปย นเขา มาใกลหมบู า นแลวครบั ” คําพดู ของพรานใหญธ รรมดาท่ีสดุ แตเลือดในกายของทกุ คนแทบจะจบั เปนกอนแขง็ พา กันยนื ตะลึงงนั ไปช่วั ขณะ แงซายกาวพรวดเขาไปควา ธนูกบั ลกู ซ่งึ ตดิ ไนโตรเตรียมพรอมอยูแลว การเคลื่อนไหว ของคนใชชาวดงนนั่ เอง ทาํ ใหค ณะนายจางไดส ติข้นึ ดารนิ กบั ไชยยนั ตป ราดเขาหาไรเฟลประจาํ มือ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1334 พรอมกระสุนสาํ รอง มอื ส่นั เห็นไดชดั คงมเี ชษฐาคนเดียวเทาน้ันทเ่ี ยอื กเย็นสุขมุ อยใู นอาการเดมิ ไม สอใหเหน็ ถงึ ความตกใจใดๆ ท้งั ส้ิน นอกจากดวงตาที่สวางวาว “ขณะน้ีมนั อยทู ีไ่ หน?” “บนไหลเ ขาหลงั เนนิ ดานทเี่ ราลองธนกู นั เมื่อวานนแี้ หละครบั ระยะหา งจากทน่ี ีป่ ระมาณ 2 กโิ ลเมตร พวกทีอ่ อกไปเก็บกลวยในไร มองเห็นลําตวั ของมันเลือ้ ยผานบริเวณเชงิ เขาอันเปนที่ โลงเตียนตอนหนง่ึ วิง่ มาบอกผม ทีแรกผมกน็ กึ วา พวกนนั้ ตาฝาดไป เลยไปคอยดกั ดอู ยู ก็เหน็ ลาํ ตวั สว นหน่ึงของมันปรากฏอยใู นตอนท่เี ปนปา โปรงบนเขาลูกน้นั นกึ วาเงาตน ไม แตแ ลวกแ็ นใจเมอ่ื เหน็ มันเคลอ่ื นไหวชาๆ ประเดยี๋ วลับหายไป ประเด๋ียวโผลใหเ หน็ อีก เปน แนวคดเคี้ยวยาวเหยยี ด ลักษณะกําลงั เล้อื ยตดั เขาลูกนน้ั ลงมาอยางชา ๆ โชคดมี ากทีเ่ ราเหน็ มนั แตไกล รูต ัวเสยี กอ นเชน นี้ “ระยะหา งตง้ั สองกโิ ล ลกู เขาคนละลกู มองเห็นดว ยร?ึ ” ดารินรองออกมาอยา งไมแนใ จ แตห างเสียงไมวายสนั่ จอ งหนา เขาเขมง็ “ถาเปน งูเขียวก็คงไมเ หน็ หรอก แตน ม่ี นั รถไฟทัง้ ขบวน บงั เอญิ เหลือเกินดานทม่ี นั เลือ้ ย ลงมากเ็ ปน ปาไมท บึ นกั มหิ นําซาํ้ บางตอนยังเปน ท่ีโลงเตียน พวกชาวบานไปถางไวสําหรบั เตรียม ทาํ ไร ถาเห็นคนเดยี วก็อยากจะเช่อื วาตาฝาดเหมอื นกนั ” ดารนิ รูสกึ เหมอื นจะเปน ลม “คุณคิดยังไง มนั กาํ ลังบายหนา มาที่นหี่ รอื ?” ไชยยนั ตถ ามโดยเรว็ หักลํากลอ ง .600 ยดั ลกู บรรจเุ ขา ไปอยางรบี รอน “ผมยังไมแนใ จเหมือนกนั วา มนั จะตรงเขา มาที่น่เี ลยทเี ดยี ว หรือวา จะแอบหลบซมุ อยู ใกลๆ กอ น แลวดอดเขา มาหลังตะวนั ตกดนิ ไปแลว แตโอกาสดีเลิศเปน ของเราแลว ครบั เพราะเรา เห็นมนั กอนรตู ําแหนงทห่ี มายของมันแนน อน มิหนาํ ซาํ้ ยังเปนเวลากลางวัน มองเห็นอะไรไดถนัด ทีส่ ุด เทา ท่สี งั เกตเหน็ มนั พยายามบา ยหนาใกลเ ขามาอยา งเงียบที่สุด” “ลงแบบน้ี มันเอาเราแน. ..” หวั หนาคณะวา หันไปมองดแู งซาย ผูกาํ ลังตรวจสอบลกู ธนูตดิ ระเบิดอยูอ ยา งถถี่ ว น แลว เปล่ียนสายตาไปจบั อยทู ร่ี พนิ ทรอกี คร้งั ยมิ้ เยอื กเย็น “เหมาะที่สุดแลว รพินทร ไอยกั ษเ ขามาไดต รงตรมแผนท่เี รากาํ หนดไวก อ นเวลาอนั ควร เสยี อีก วา แตคณุ จะเอายงั ไง?” พรานใหญเหลยี วไปทางแงซาย ตาท้ังสองคูพ บกันประสานน่ิง แลว รพินทรกห็ นั กลบั มา ทางหัวหนาคณะ “ผมกับแงซายจะปะทะหนามันไว กอ นทีม่ นั จะเขาถึงหมบู าน กลางวันอยางน้ีสะดวก มาก จดั การกบั มันตามแผน” “สองคนเทานนั้ หรอื ?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1335 “ตามความเหน็ ของผม ผมอยากจะไปกับแงซายเพียงสองคนเทา นน้ั แตม คี ะหยน่ิ อาสานํา ทางไปอกี คนหนงึ่ ” “ธนตู ดิ ไนโตรนะ ศักด์สิ ทิ ธ์แิ น แตห มายความวา คณุ กบั แงซาย จะตอ งเขา ไปใกลม นั จน ไดระยะ ผมวา วิธที ่ีดที ี่สดุ ก็คอื ควรจะมปี นขนาดหนกั ติดไปดว ยอยา งนอ ยสองกระบอก ผมตอ งการ ใหไชยยนั ตกบั นอ ยไปกับคุณดว ย พลาดพลงั้ ยงั ไง เรายงั ไดอาศยั ปนชว ยอกี แรงหนงึ่ รวมคณะไป ดวยกันหาคน คุณ แงซาย ไชยยันต นอย แลว กค็ ะหยน่ิ สวนจะไปแยกพวก วางแผนกันยังไง กส็ ดุ แลวแต” หนั หนาคณะตดั สนิ มาภายหลังตรกึ ตรองครูเ ดียว “กไ็ ดเหมอื นกนั ครบั พรานของผมทกุ คน จะอยกู ับคณุ ชายท่ีหมบู านนี่ โปรดคอยระวัง เตรยี มพรอ มไวดว ย ถาพวกผมรบั หนามันไวไมอยู มนั อาจบุกตะลยุ เขา มาจนถงึ หมบู า นนี่ คุณชาย กบั พวกเราทัง้ หมดที่นจ่ี ะไดร ับไวเ ปนดานสุดทา ย” “ไมต องหวงทางนี้ ขาผมเสีย เดนิ เขาไปหามนั ไมไ ดก จ็ รงิ แตจ ะคอยรบั หนามนั ทนี่ ี่เอง คุณกบั พวกเราทุกคนท่จี ะออกไปประจนั หนามนั ระวังตวั ไวใ หด กี แ็ ลว กัน บอกพวกชาวบา นทุกคน เสียดว ย อยา ใหพวกเขาต่นื ตกใจไป ใหทกุ คนเขา ไปอยใู นบา นใหห มด อยาใหออกมาเดนิ เพน พาน” รพนิ ทรห ันไปส่งั ความกับคนของเขาเรว็ ปรื๋อ สวนคะหยิน่ กระโดดลงจากเรอื นไปรอง ตะโกนเอด็ องึ สงั่ ลูกบานท่ีกาํ ลงั อลหมา นอยู ตอ นใหท ุกคนหลบเขาอยูในเรอื นหมด ไมก่ีอดึ ใจหลังจากนน้ั หมูบ า นใหญท้ังหมบู าน กส็ งบเงียบเชียบราวกบั ปราศจาก สงิ่ มีชีวิต แมแ ตหมากซ็ กุ ตวั หางหดเขา หลบอยูต ามซอกกาํ บังหมด นานๆ จะสงเสียงหอนยาวเยอื ก ขนึ้ สักคร้ัง เตม็ ไปดว ยความเยือกเย็นวงั เวงอยา งไรบอกไมถกู คงมแี ตบ นเรอื นของคณะเดนิ ทาง เทา นนั้ ทวี่ ุนวายอยใู นการจดั เตรยี มตวั อยา งแขงกบั เวลา แมจ ะรตู วั ลว งหนา มากอนวา จะตองเผชิญ กับอะไร ทุกคนกไ็ มว ายจะสนั่ ระทึก นางอ้ัวถงึ กับตวั สนั่ เทาเปนลกู นก กอดเจา มุไวแนบอก นาํ้ ตาไหลดว ยความสยองกลวั สุด ขีด ลกู ชายของหวั หนาบา นไดสตติ ื่นขนึ้ และรบั รูเหตกุ ารณนัน้ เริม่ ปรากฏอาการกระสับกระสา ย เหง่ือผุดซึมเตม็ หนา ดารนิ หวนกลบั เขาไปหยิบกลอ งสอ งทางไกล เห็นท้งั สองเขา ก็เดนิ เขา มาลูบหัว ยิม้ ให พดู ปลอบโยน “เจาท้งั สองไมตอ งกลวั วนั นเี้ ปนวนั ตายของไองูยกั ษต ัวนน้ั แลว ” ทัง้ หมดเตรยี มตัวเสร็จ ออกมาชุมนมุ กันอยูท ่นี อกชานกวาง ทกุ คนมอี าวุธครบมอื พวก ลูกหาบไดรับการแจกไรเฟล อีกครัง้ เชษฐาหันไปส่งั นองสาวดว ยความเปนหว ง แลว จับแขน รพินทรก ับแงซายไวคนละขา ง บีบแนน “ขอใหโชคดนี ะ พวกเราจะคอยฟง เสียงระเบดิ อยทู น่ี ”ี่ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1336 รพนิ ทรก ม ศีรษะใหอ ดตี ทา นทูตทหารบก ผเู ปน นายจา ง สว นแงซายยิงฟน ขาว อึดใจหลังจากนนั้ ทัง้ ส่กี ็ผละออกจากเรอื น พบคะหยนิ่ ยนื ดกั รอคอยอยูก อนแลว ใน ลกั ษณะครงึ่ ขลาดคร่ึงกลา หวั หนาบานสะพายดาบถอื ปน แกป คูช ีพ มอี าการกระสับกระสา ยเห็นชดั ไชยยนั ตย มิ้ ใหเ ดนิ เขา มาตบไหล “คะหยน่ิ ถาเจกลัวกจ็ งอยูท ห่ี มบู า นนก่ี บั นายใหญ และพวกเราท่ีนเ่ี ถดิ ...ไมตอ งไปดวย หรอก” คะหยน่ิ ฝนยิม้ แหงๆ สนั่ หวั “มพี วกเจา นายไปดวย คะหยนิ่ ไมก ลัว คะหยน่ิ จะนาํ ทางให” “ดมี าก! ความกลา หาญ และมีเหตผุ ลเทา นน้ั ท่ีจะทาํ ใหเจา เหมาะสมทจ่ี ะเปน หัวหนา หมูบาน ไป! เราไปดว ยกนั ” ดารนิ บอกมาดว ยนาํ้ เสยี งกรา วกังวาน เตม็ ไปดว ยความเด็ดเด่ียวอาจหาญ ชวยทําให กาํ ลังใจของคะหยนิ่ ดีข้ึน แดดอันแรงกลา ยามเที่ยงวัน บัดนมี้ ดื คร้มึ ลงดว ยพยับฝน ลมสงัดแมแ ตใ บไมก ็ไมก ระดกิ บรรยากาศกดตํา่ ขน หนกั ปกคลุมไปตลอดทั้งไหลเ ขา อนั เปน ทตี่ ั้งของหมบู า น มเี สยี งฟาคํารนแวว มาจากขุนเขาใหญเ บ้อื งหนา ประหนงึ่ เสยี งบน อยา งหงดุ หงิดของอสูร พรานใหญพ ยกั หนา กับหวั หนาบาน คะหยน่ิ ก็ออกเดินนําไปในบดั นน้ั โดยไมมีใครปริ ปากพูดคําใดกนั อีก ตดั ทายหมูบ านดา นตะวนั ตกเฉยี งใต อนั เปน บรเิ วณไรก ลว ยออกเครือดก ไต เนนิ ข้นึ สไู หลเขาลูกเล็กๆ ลกู หน่ึง อันเปน ภเู ขาทีแ่ งซายทดลองยงิ ธนเู มอ่ื วานนี้ พอพน เขตหมบู า นขึน้ สเู นนิ ฝนกเ็ ริ่มโปรยเปน ละอองลงมา เสยี งพายุพดั อ้ืออยูบนยอด เขาสูงขนึ้ ไป ฝนกาํ ลังตกหนกั อยยู งั ปา บนและไลแ ดนใกลเขามาทุกขณะ ทางลมกาํ หนดทศิ แนน อน ไมได ผนั ผวนตลบหมุนอยา งไรพิกลอยู คะหยน่ิ ผเู ดนิ นาํ อยเู บอ้ื งหนา หยดุ ชะงักแหงนหนาสงั เกต ขึ้นไปทางยอดเขา เคา หนา สอ แวววติ กกระสบั กระสา ย รพินทรกก็ าวเขาไปยนื เคียงพดู อะไรกนั ซุบซิบ ไชยยนั ตก บั ดารินสาวเทา ติดมาทางเบ้ืองหลงั พลอยหยุดชะงักลงดว ย สงสายตาเปน คําถาม มา “ถา ฝนตกหนกั บนภเู ขาลูกนี้ เราจะลาํ บาก...” จอมพรานพดู เบาๆ ยกมอื ขา งหนง่ึ ขนึ้ ชแู บรบั ลม พรอ มท้งั สงั เกตไปรอบๆ ดา น “ผมกก็ าํ ลงั คดิ อยเู หมือนกนั มันเลน มาพรอ มกบั พายฝุ นอยา งนเี้ ราแย จะอาศัยฟง เสยี ง อะไรไมไดเ ลย เพราะเสยี งพายุกลบหมด พวกเราเดนิ กนั สองตนี มนั ไมม ตี ีนแตใ ชเลื้อยไป มนั ไดเ ปรยี บเราแน นา แปลกเหมือนกนั นะ แดดออกเปรยี้ งอยเู มอ่ื ตะก้ีหยกๆ ไมม ีเคาฝนสักนิด พอไอ เจา นีเ่ ล้ือยมาเทานั้น ทง้ั ฝนท้งั พายมุ ดื มาเลย” ไชยยนั ตก ระซบิ ตอบมาดวยความรสู กึ พร่นั ใจอยา งไรพกิ ล [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1337 รพินทรเมม รมิ ฝป าก ระหวา งทเี่ ขาอยใู นอาการเหมอื นจะตริตรองใครครวญ เพ่อื การ ตดั สินใจในบางอยาง นายจางทง้ั สองไดย นิ เสียงคะหยิ่นสง ภาษาอะไรกับพรานใหญเร็วปรื๋อสนั่ ระรัว แตด ลู กั ษณะเขาไมสนใจอะไรกับคาํ พดู ของคะหยนิ่ นกั คงเครง อยูกบั การสังเกตอากาศอยู เชน นัน้ “คะหยนิ่ วาอะไร?” ดารินถามอยางรอ นใจจนไมอ าจระงบั ไวไ ด กเ็ หน็ รพนิ ทรย ้มิ เล็กนอ ย ตอบอยา งสงบใน อาการเดมิ วา “คะหยน่ิ บอกวา เจา งยู ักษตวั นีม้ าทไี ร เกดิ เปนพายุฝนอยา งนท้ี กุ คร้งั สงั เกตจากเวลาทีม่ นั เขามารบกวนหมบู า นสามครั้งมาแลว” นกั ผจญภยั สาวหันขวับไปจอ งหนาคะหยน่ิ ผูยนื หนาซดี ขาวอยู อดไมไดท่ีจะใจสน่ั ในคํา บอกเลานน้ั หวั เราะเสยี งแปรงในลําคอ “แลว คณุ คดิ วา ยงั ไง นายพราน เจาสตั วด กึ ดําบรรพต ัวน้ี มฤี ทธวิ์ ิเศษถงึ ขนาดเรยี กลมเรยี ก ฝนไดท เี ดยี วหรอื ” “ถา เหตกุ ารณเ ปน อยางทคี่ ะหยนิ่ พูด ผมกอ็ ยากจะเขา ใจวา มันเลอื กเวลาออกลาเหย่ือใน เวลามฝี นและพายุ เพ่ือผลประโยชนในการลาของมันเอง ฝนฟาเปนเรอื่ งของธรรมชาติ แตสัตวม นั มี สัญชาตญาณลว งรูค วามเปลยี่ นแปลงของธรรมชาติไดลวงหนา เหนือกวา มนษุ ย และคอยฉวย โอกาสนี้ มันไมไดม ีฤทธวิ์ ิเศษสามารถเรยี กฝนไดอยา งคุณหญงิ วาหรอกครบั แตมนั ตอ งรวู าเวลา ไหนฝนจะตก สญั ชาตญาณพเิ ศษของมันชนิดน้ี กน็ า จะทําใหคนอยางคะหยน่ิ เขา ใจไปวา เปน เรอื่ ง ของอทิ ธิปาฏิหาริยไ ป ซง่ึ กเ็ ปนเร่อื งนาเหน็ ใจเขาอยเู หมอื นกัน ถาเขาไมโนม เอยี งทจ่ี ะเขาใจอยางน้ี เขากค็ งไมใชคะหย่ิน ผยู อมเชอ่ื วาคุณหญิงเปน แมม ดผูม อี าคมวิเศษ” ดารินฉุนกกึ ขน้ึ มาในทนั ทีนนั้ แตในเหตกุ ารณคบั ขันเชน น้ี หลอนไมม แี กจ ติ แกใ จท่จี ะ ปะทะกบั คูอ ริ ผูตลอดเวลาไมเคยกินเกลยี วกนั ไดสนทิ ในดา นวาจา จึงไดแตจ องหนาเฉย ซ่ึงรพินทร ก็ไมไ ดห นั มาสนใจอะไร ทันใดนน้ั แงซายผยู ืนหา งออกไปทางดานหนงึ่ กก็ า วตรงเขา มาช้ีมอื ใหท ุกคนดูเมฆดาํ กอนใกล ท่พี ัดผานทิวเขากระจายไปทางดา นเหนือ “ลมบนแรงมาก พัดไปทางเหนือ หอบเมฆกอ นนน้ั ผา นไปแลว ฝนคงตกบริเวณน้ีไมม าก นกั ” “แตพ ายคุ งไมส งบลงงา ยๆ ภายในชว่ั โมงนี้ เราจะเขา ถงึ ตวั มนั ไดล าํ บาก เทาๆ กับท่ีฟง เสียงมนั ไมไดด ว ย” รพนิ ทรแ ยงตา่ํ ๆ “เอาละ เสย่ี งดู ถา เหน็ จะไมไ ดก าร คอ ยถอยลงไปดักมนั ทีช่ ายเนนิ ริมหมบู าน” ไชยยนั ตตดั สนิ มา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1338 ทั้งหมดเคลอื่ นที่ตอไปอยา งรวดเรว็ บา ยหนา ไปทางชะงอ นสงู ตอนหนง่ึ อนั เปนตาํ แหนง ที่รพินทรและพวกชาวบา นแลเหน็ เงาของอสูรดึกดําบรรพเ ล้อื ยอยยู งั เชงิ เขาฟากตรงขา ม ฝนยงั คงโปรยเปน มานละอองขาวมัวอยูเชน นั้น ทัศนวิสัยเลวเต็มทน ไมส ามารถจะ สังเกตอะไรไดเ ห็นชดั ตา งมาหยดุ อยูที่รมิ หนา ผาตอนหนง่ึ ชว ยกนั พุงสายตาคน หาไปยงั เนนิ เขา ใหญอ กี ฟาก อันเปน ปาไมส จู ะทบึ นัก บางตอนแลเหน็ โลงเตยี นเปน หยอ มๆ เกิดจากพวกชาวบา น ไปถากถางปาไวเพ่ือเตรียมทําไร สูงลบิ ทะยานเยยี่ มเมฆข้ึนไปเปน ทวิ อนั สลบั ซบั ซอนของดงดิบ ซ่ึง ขณะนแ้ี ลเหน็ ดํามืดลี้ลบั อยใู นละอองหมอกปนพายุฝน เขตมนั เกย่ี วกันตดิ ตอกนั กบั เขายอมๆ ลูก นน้ั รพนิ ทรช ใี้ หไ ชยยันตด ไู หลเขาตอนบน อนั เปน ที่โลง เตยี นแหงหนึ่ง แลเห็นหญา ขน้ึ เขียว ชอมุ ในวงลอมของปาใหญร อบดา น เหมอื นใครไปทาํ สนามฟุตบอลเอียงลาดไวบนนัน้ “ตรงนั้นแหละครบั ทีพ่ วกตัดกลว ยเห็นทอ งกลางของลาํ ตัวมนั เลอ้ื ยผานจากดานบนลง มา แลวกว็ ง่ิ ไปตามผม ขณะทีผ่ มมาถงึ ที่นี่ ไมเห็นมันตรงนน้ั เสยี แลว แตเ หน็ ลบั ๆ ลอๆ อยใู นปา ตาํ่ ลงมาทางดานซา ยมือ ตอนทีม่ ีหินกอ นขาวโลง กอ นนนั้ ระยะเวลามันหางกนั ไมถ งึ คร่ึงช่วั โมงมา น่เี อง ถามันจะเลือ้ ยจริงๆ ปานนี้ไปถงึ หมบู านแลว ผมจงึ คดิ วา มนั คงจะปว นเปย นอยแู ถวตนี เนนิ ขา งลา งนเี่ อง” “ตรงตนี เขาปา ทึบกวา ตอนบน ถา มนั ลงมาแลว และหลบน่ิงอยู เรากไ็ มม ที างจะเหน็ ตัว มนั ได” ไชยยนั ตบอกอยา งหนกั ใจ กวาดสายตาสํารวจต่ําระลงมาจนถึงบริเวณตนี เนนิ เขาลกู น้นั อันปกคลุมไปดว ยหมไู มแ นน ทึบ ลกั ษณะคลา ยจะเปน หุบ สายตาอกี สค่ี ชู วยกนั กวาดหาอยา ง ระมดั ระวัง ระยะนน้ั หางออกไปเพยี งไมเ กนิ 1 พันเมตรเทา นนั้ จากทีท่ กุ คนยนื อยู อึดใจตอมานนั้ เอง ดารนิ ผใู ชก ลอ งสอ งทางไกลกวาดสํารวจอยู ก็มาหยุดชะงกั ลงอยาง กะทันหนั ทีเ่ ปา หมายหนงึ่ ทกุ คนหันขวบั มาทางหลอ นโดยเรว็ เมื่อไดย นิ เสยี งอุทานอะไรออกมาคาํ หนง่ึ “วาไง นอย เหน็ อะไร” ไชยยนั ตถามเร็วปร๋ือ ดารนิ เบิกตาโพลง จองผานกลอ งปรบั เลนสอยอู ึดใจหนง่ึ ไมพ ดู อะไรแมแ ตคําเดียว กาย สั่นนอ ยๆ สงกลองไปใหไ ชยยนั ตแลว ชี้มอื ไปยงั ตําแหนง ทห่ี มาย อดตี นายทหารปน ใหญรับกลอง มาอยางลกุ ลน ยกข้ึนสอง ความหาเปาหมายอยคู รู พอจบั ภาพไดถ นดั กย็ นื ตัวแขง็ มีความรูสกึ เหมอื นหวั ใจจะหยุดเตน ลงชั่วขณะ บรเิ วณที่โลง โปรงตาตอนหนงึ่ เหนือชายเนินขนึ้ ไปเลก็ นอ ย มเี น้ือท่กี วางประมาณสัก รอ ยตารางวา อยใู นวงลอ มแนนทบึ ของหมบู าน มองดวยตาเปลาในอากาศขมกุ ขมวั ขณะน้ีเหน็ เปน ทวิ โขดหนิ ตัง้ แนว แตจบั ดว ยเลนสกลอ งสนามขนาด 12 คณู 50 มนั หาใชโ ขดหนิ เสยี แลวไม ถึงแม [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1339 จะมสี ีสันใกลเ คยี งกนั ก็ตาม ลักษณะของมันละมายทอ นซุงท่ีทอดขวางอยยู งั ทีว่ า งตอนนั้น เหน็ ชัดเจนแมกระทัง่ เกลด็ ปลายสองดานถกู กลนื หายบดบงั อยูใ นความทบึ ของปา ที่แวดลอมอยู สนั บน เปนสจี ดั จนเกอื บดํา ตอนท่ีตาํ่ ลงมาใกลเ คยี งกับสว นทต่ี ดิ พืน้ เปนสจี างเกือบขาว “ผกู อง...” เสียงดังไมเกินกระซิบ แววออกมาจากลําคอทก่ี ระเดือกเตนข้นึ ลงไมเ ปนจังหวะของไชย ยันต ตายงั ติดเลนสก ลอ งอยูเชน น้นั แลวกเ็ งียบงันพดู อะไรไมอ อกไปอกี คนหน่ึง ผิวปากออกมาเปน เพลงเหมอื นจะปลอบใจตนเอง แตไ มมนี กั เพลงคนใดในโลก สามารถบอกไดวาไชยยนั ตทําเพลง อะไร พรานใหญจองหนา อันขาวเผอื ดของดารนิ แสรง หนั ไปจบั ดอู ากปั กริ ยิ าของไชยยนั ต ขณะทย่ี งั สองกลอ งอยเู ชน นน้ั เขากเ็ ฉลยี วคดิ ข้นึ มาในบัดดล พยายามเพงสายตาเปลา มองตาม แง ซายกก็ าวเขามากระทบไหล กระซิบ “ริมเนนิ ดานซาย...ตรงที่มองเหน็ เหมอื นโขดหินโผลในพงไมน นั่ ” เปา หมายตาํ แหนง นนั้ เขาก็เหน็ อยกู อ นแลว เหมือนกนั แตผ า นความสนใจไปเสยี รวมทัง้ การสะกดิ เตือนของแงซาย ทาํ ใหตองเพงพจิ ารณาอีกครง้ั ถามเบาๆ โดยไมเ ปลย่ี นสายตาวา “ใชมันหรอื ครบั คณุ ไชยยันต? ” ไชยยนั ตแยกเขยี้ ว หนา เหยเก หวั เราะดังแหะๆ แลว ทําตลกพูดพองคอเลียนเสียงเปน แขก พูดไทยออกมาวา “อินีช่ า ยไมชายก็ไมร ูน ะ เหมือนชางสิบตวั นอนเขา แถวกนั แตไ มม ีตีน หวั กไ็ มเหน็ หางก็ ไมเ ห็น โอย ! เปนลมดีกวา...” ดารินกรากเขา มาซดั หลงั เพื่อนชายผมู ีอารมณค รึกครน้ื อยตู ลอดเวลา แมใ นนาทีคับขนั ขีด สุด เสยี งดงั พลก่ั แลว กระชากกลอ งจากมอื ไปสอ งดอู กี ครง้ั พดู มาเร็วปร๋อื “อยามวั พลอยบาอยูกบั ไชยยนั ตเลย นายพรานจะทาํ อะไรกต็ ดั สนิ เสยี เด๋ยี วน้เี ถอะ มนั เร่ิม เคลอ่ื นไหวแลว ” กลา วจบหลอนกย็ ดั เยยี ดกลอ งใหเ ขาโดยเร็ว พรานใหญสอ งสํารวจดเู พยี งอึดใจเดียว ก็ลดกลองลง “มนั บา ยหวั ลงตีนเขาครบั เราจะไปดกั สกดั ท่ชี อ งเขาลูกน้ี ถา มนั เจตนาจะไปท่ีหมบู าน มนั จะตองผา นทางน้นั ตงั้ รบั มนั ทน่ี ัน่ ” อยา งแขง กับเวลา ท้งั หาคนตดั ทางดา น มงุ หนาไปทางชองเขาอันเปน ตาํ แหนง ปากทาง เช่อื มตดิ ตอ กับปาโปรง และชายเนนิ ทเี่ ห็นเจาสัตวด กึ ดําบรรพตัวนั้นบายหวั ลงมาโดยทันที มันจรงิ ตามที่แงซายคาํ นวณไว ฝนคงโปรยเปน ละอองเบาๆ อยูเชนนั้น ไมไดห นาเมด็ ไปกวา เกา และกจ็ ริง ตามรพนิ ทรค าํ นวณเหมือนกนั คอื พายยุ งั พัดแรงตลบไปมา ปรากฏเสยี งอ้อื องึ นา กลัว ไมส ามารถจะ สําเหนยี กเสียงใดๆ ไดนอกจากเสียงปาลัน่ ฮอื ดวยแรงลม อากาศทเี่ คยอบอา วกลายเปน เยน็ เฉยี บ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1340 ไมกี่นาทหี ลงั จากนน้ั ทกุ คนก็มาถึงทหี่ มาย รพนิ ทรสง่ั ใหเขาแฝงตวั ซุมอยใู นหลืม ชะงอ นหนิ ทงี่ อกอยูระเกะระกะเปน ทก่ี าํ บงั อยา งดี เบื้องหนา เปนดา นใหญซ ง่ึ เขาช้ีบอกใหน ายจา ง ทง้ั สองเขาใจ หากเจางยู กั ษต ัวนน้ั ตง้ั เขม็ ของมนั ไปยงั หมบู า น มันจะตอ งผานใหเ หน็ ทางน้ี “คณุ ไชยยนั ต คุณหญงิ และคะหยนิ่ สามคน ซุม คมุ เชงิ อยูในซอกหินนีแ่ หละ ถาจาํ เปน จะตองยงิ กใ็ หย ิงออกมาจากทก่ี าํ บงั น่ี อยา ผละออกไปเปน อันขาด” “ตกลง วา แตคณุ กบั แงซายเถอะ” ไชยยนั ตถามอยา งงา ยๆ ทนั ตอ เหตุการณ “ผมจะพยายามฟง เสยี งมนั อยูท น่ี กี่ อ น ถา รแู นว ามนั ใกลเ ขามา กจ็ ะยองสวนเขาไปหามนั โดยไมใหม ันรูตัว จนไดร ะยะธนู อาจตอ งออมเขาทางดานใดดา นหนงึ่ ของมนั สุดแลวแต เหตกุ ารณ” “เอา จะเอายังไงกเ็ อากนั แตม าตกลงกันเสยี กอ น ระหวางทค่ี ุณกบั แงซายแยกไป โดยพวก ผมสามคนรออยทู ่ีน่ี ถาเหน็ มนั โผลละก็ พวกผมซัดละนะ” รพนิ ทรย ้มิ ให ตบแขนอดตี นายทหารปนใหญเ บาๆ “เอาเลยครับ ถามันเลื้อยผา นมาใหคณุ ไชยยนั ตเ หน็ โดยยังไมไ ดย นิ เสียงระเบิด กแ็ ปลวา ผมกับแงซายถกู มันกลนื เขา ไปแลว เปน หนา ท่ีของคุณไชยยนั ตก บั คณุ หญิงทจ่ี ะตดั สินใจ แตข อให จาํ ทผี่ มสั่งไว ถาไมผละออกจากท่ีกําบงั มนั จะทําอะไรไมไ ดเ ลย” ไชยยนั ตพ ยกั หนา รับคํา กวาดสายตาสํารวจไปรอบๆ เหมือนจะคํานวณทางหนที ไี ล รพินทรผ ูกาํ ลงั สง ภาษาบอกความแกค ะหยนิ่ รสู ึกวามมี อื มาแตะทห่ี ลงั หนั กลับไปก็พบดวงตาสอ แววกงั วลลกึ จบั อยกู อ นแลว พรอมกบั เสียงกระซบิ “แนใจหรือวา ในนาทีคบั ขันที่สุด คุณจะไมเ กิดอาการจบั สั่นข้นึ ” กระแสเสียงนนั้ บอกถงึ ความเปนหว งชัด พรานใหญย มิ้ ใหหลอน “คงไมหรอกครบั เทาที่ปรากฏมา ผมไมเ คยเกิดอาการไขข้ึนในขณะทปี่ ระสาทกาํ ลังตึง เครียดอยใู นงานสําคัญเฉพาะหนา ” ดารินจอ งหนา เขาอยูเชน นน้ั เตม็ ไปดว ยกรงิ่ เกรงหว่ันวติ ก ทีไ่ มส ามารถจะเอยออกมา เปน คําพดู ได นอกจากจะปรากฏโดยแววตาเทา นน้ั แงซายกบั คะหย่ิน ทิง้ กายลงนอนราบเอาหฟู งกบั พ้ืน เวลาผา นไปทามกลางความอดึ อดั กระสับกระสา ยของอกี สามคน ทรี่ อรบั สญั ญาณรหัสจากหูอนั ชํานาญเปน พเิ ศษ ซึง่ เปน คณุ ลักษณะ ของลูกปา โดยกําเนดิ ทัง้ สอง “มนั เลือ้ ยๆ หยดุ ๆ คลา ยจะออมเนินไปทางซา ย...” แงซายรายงาน หูยังแนบพน้ื อยูเชนนน้ั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1341 “แตข าวา มนั กาํ ลงั ตรงมาทางน้ี ขา ไดยนิ เสยี งกอ นหนิ ลนั่ ดว ย” คะหยนิ่ กระซิบ “ชว ยกนั ฟงใหแ นกะใหถกู ตอ งแมน ยาํ ทสี่ ดุ วามนั หา งจากเราเทาไหร” รพนิ ทรสั่งมา ทัง้ คูนอนฟง เสียงตอไป ดวยสีหนา ขมวดยุง แสดงถึงความคลางแคลง ไมแนใจในบางส่ิง บางอยา ง อีกอดึ ใจใหญต อ มา คะหยนิ่ กส็ ่ันหวั “คะหยน่ิ ไมไ ดย นิ เสียงมนั อกี แงซาย เจา ไดย นิ อยูอ กี หรอื เปลา ?” คนใชชาวดงของดารินสา ยหนาชา ๆ แลว มองไปทางพรานใหญบอกแผว ตํ่า “เสียงเคลอื่ นตวั ของมันเงยี บไปแลว ผูกอง” “คอยจบั ตอ ไป ถา เงียบ กแ็ ปลวามนั หยุดเลอ้ื ย ประเดยี๋ วก็คงเคล่ือนไหวอกี เอาใหแ นใ จ ท่สี ดุ ถา รแู นวา มนั หยดุ นานเพื่อพักซุม เราจะเขา ไปหามนั เอง” “เล้ือยอกี แลว!...จริงของคะหย่ิน มนั กาํ ลังตรงเขา มาชาๆ” เสียงแงซายรอ งออกมาเบาๆ อยา งตน่ื เตน รพินทร ไพรวลั ย แยกเข้ียวเพง สายตาออกไปยังดา นชา งอันกวา งใหญ ท่ีคดเคี้ยวราวกบั ถนน ไปในระหวา งปา โคกขึ้นทบึ ไปดว ยตนไมใ หญนอ ย แซมสลับกอ นหนิ ถา สญั ชาตญาณพราน อันจัดเจนของเขาคาํ นวณไมผ ดิ เจา สัตวยุคโลกลานปท มี่ อี ายยุ นื นานจนเกินกึ่งพุทธกาลตวั นน้ั จะตองอาศัยดา นชางนี้ เปน ทางอนั แสนสะดวกดายของมนั มากกวาจะเล้อื ยผานมาในพงรก และเขา กก็ ําหนดแผนไวเรียบรอยแลว เพียงแคร อระยะเวลาใหม นั คบื ใกลเ ขามากวา น้อี กี สัก 4-5 นาทเี ทา นนั้ ซ่ึงชวงระยะเวลานี้ จาํ เปนตองอาศัยหูเรดารของแงซายกบั คะหยน่ิ ผชู าํ นาญฟงเสยี งสัตวก บั พื้นดนิ ลาํ พงั เขาแมจะชํา่ ชองสกั เพยี งไรกต็ าม ลงปา ปว นไปดว ยพายุสงเสียงอึงคะนงึ อยูเชน ขณะนี้ เขากไ็ ม มีทางจะจบั รหสั อะไรได นอกจากประสาทสมั ผัสสวนทีห่ กเทา นน้ั ซงึ่ บางขณะมนั กค็ ลาดเคลอื่ น มนั ใกลเขามา...ใกลเขา มาเปน ลาํ ดับ! และจริงอยางท่เี ขาคิด มันอาศัยทางดา นชา งนน่ั เองเคลือ่ นตวั มาอยา งเงียบเชยี ว ท้ัง คะหยนิ่ และแงซายยนื ยันตรงกนั อดึ ใจนน้ั เอง รพนิ ทรกต็ บหลงั แงซาย สะกดิ ใหลกุ ขน้ึ แลว ชม้ี อื เตือนคะหยน่ิ โดยอาการ ใบ ใหเขาไปหลบตวั กําบังรวมกลุม กับไชยยันตและดารนิ แงซายควา คันธนูขนึ้ มาถอื กระชับ หยิบ ลกู ในกระบอกท่คี าดเอวไวข ึ้นมาถือในอกี มอื หนงึ่ พรานใหญห ันไปโบกมือกบั นายจา งทงั้ สองอกี ครั้ง และโดยปราศจากคําพูดใดๆ อีกเลย ทง้ั เขาและแงซายกเ็ คล่อื นกรบิ ออกจากที่ ตัดดา นชา ง แยกหายเขา ไปในปาดานซา ยมอื ทางดา นเชษฐา ทันทีท่ีฝายของรพนิ ทรพ ากันผละเดนิ ออกไปจากหมบู า น เขากอ็ อกคําสงั่ ใหพ รานพ้ืนเมอื ง และลูกหาบทงั้ หมดแยกยายกระจายกนั ออกลาดตระเวนรอบหมูบานทกุ ดานอยาง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1342 ไมประมาท กําชับใหเ ตอื นชาวบา นทั้งหลายหลบอยูแตในเฉพาะเรอื นตน ไมใ หใ ครออกมาเกะกะ แลว เรียกบญุ คาํ พรานอาวุโส ใหขึ้นมาคอยเปนเพ่อื นเฝา เจามอุ ยกู บั นางอ้ัว ตวั เองควา ไรเฟล .458 คมู ือพรอมกระสุนท้งั กลอ ง เขยกลงจากเรือนยดึ ไดก อรวกกอหน่ึงเปน ทม่ี ัน่ ทางดานหลังของเรอื นท่ี สรางใหม หางจากคอกววั ขนาดใหญของคะหยน่ิ ออกมาเล็กนอ ย นง่ั สบู บหุ รีบ่ นครกตําขา ว เอาปน พาดตกั นายเมยหวั หนาลกู หาบผูไดร ับคําสง่ั ใหเฝาอยทู างหนาบานเหลือบมาเหน็ ก็แบกปน เขามา สมทบเปน เพอ่ื นอยดู ว ย แลวฝนกป็ ลวิ วอนเปนละอองปกคลุมไปตลอดท้ังหมบู า น พายอุ นั เยน็ เฉยี บโยนปารอบ ดานใหไ หวสะทานลรู ะเนน สงเสียงอยอู ้ืออึง เสียงก่งิ ไมห ักลน่ั โผงผาง ระคนไปกบั เสียงฟาคาํ ราม อยไู มข าดระยะ อากาศอนั เคยสวา งแจมใส มดื มวั ลงอยางรวดเรว็ จะเปนดว ยญาณสงั หรณห รอื อะไรก็ไมสามารถจะบอกไดถ กู ราชสกลุ หนุม รสู กึ ตะครน่ั ตะครออยา งไรพิกล ประสาททกุ สว นตน่ื พรอม ตาอันคมไวกวาดสํารวจไปยังทิศทางรอบดานเทา ท่ี จะมองเหน็ ได นายเมย แหงนมองข้นึ ไปยงั ยอดไมช ายปา ซง่ึ อยูไมหา งออกไปนกั บัดน้แี ลเหน็ ละออง ฝนพล้ิวผา นเปน หมอกขาวมวั “ฝนกําลังจะตก ผมวา นายใหญขนึ้ ไปบนเรือนดกี วา” ราชสกลุ หนุม ย้มิ ใหห วั หนาลูกหาบ “ไมเปน ไรหรอก ฉันคดิ วา ฉนั ควรจะอยตู รงนด้ี กี วา อยางนอยก็จนกวา พรานใหญก ับ พวกน้ันจะกลบั มา อยูบ นเรอื นมองเหน็ อะไรไมไ ดถ นดั พวกเราเหลอื อยูในหมบู านน้ี 14 คนเทานั้น เขตหมูบานท้งั หมดมนั ก็กวางไมใ ชนอ ย เราตอ งการยามชว ยกนั กระจายเฝาไวท กุ ดา น ปา มัน ลอมรอบไปหมด เราไมร แู นว า มันจะโผลออกมาทางดานไหน” “มนั ตอ งปะทะกับพรานใหญและแงซายเสียกอน กอ นท่มี ันจะเขามาถงึ ท่ีน่ี เราพอจะ รูตัว” หวั หนา คณะสนั่ ศีรษะตวดั เสอ้ื ฝนทีเ่ ตรยี มมาดวยขึน้ คลมุ ตวั หลบุ ปก หมวกลงพลางกม ลงตรวจปน เพอ่ื ความแนใ จอีกครั้ง “เราประมาทหรอื วางใจอะไรไมไดท ั้งนนั้ พรานใหญกับพวกน้นั อาจไมพบกนั กอน หนาทม่ี นั จะแอบเขา มาถงึ ทน่ี ่กี ็ได” “แต...ขาของนายใหญย งั เดนิ ไมถ นดั นัก” นายเมยพูดมาเบาๆ มองดเู ขาอยางหวังดีและเคารพเลื่อมใส “แตฉ นั ก็พอจะยงิ ปนไดแ ลว ถา จาํ เปน ขอบใจมากทเ่ี ปน หว ง เอาละ นายเมยจะอยูเปน เพอื่ นฉนั ท่ีนกี่ ไ็ ด” ความเงยี บปกคลมุ ไปทั่วทั้งหมูบาน คงไดย นิ แตเ สียงพายุที่ครางฮือ และตน ไมใ หญนอ ย ไหวลูร ะเนนลมเทา น้ัน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1343 หมาตวั หนึง่ กแ็ อบนอนหางหดอยูบ นตับแฝก ซึง่ กองอยใู ตถนุ เรือนปลกู ใหม สง เสียงรอ ง ข้นึ งืดงาด ตัวสนั่ เทม้ิ ทนั ทนี ้นั มันกล็ กุ พรวดพราดขนึ้ วง่ิ หางจุกกน ผลุดออกจากใตถ นุ เรอื น หวั ซุก หวั ซุนไปทางกลมุ เรอื นกะเหรีย่ งท่ปี ลูกเรยี งรายอยเู ปนแนวหางออกไปทางดา นขวามอื วัวในคอก ของคะหยน่ิ มอี าการแตกตนื่ รอ งมูมอ เบียดเสียดชนกนั อยยู ังรมิ คอกดา นหนึ่ง มีอาการเหมอื นจะ แหกคอกออกมาใหได รวมทั้งควายเทยี มเกวยี นทีล่ ามไวรอบๆ เรือน พากันสะบดั ดงึ เชอื ก เตน กระสับกระสา ยอยไู ปมา นายเมยหนั มามองตาเขาเลกิ ล่ัก เชษฐากัดรมิ ฝป ากเบาๆ ยนั กายลุกขน้ึ ในทันทนี น้ั เขยก ออกจากท่เี ดมิ ออ มกอรวกมาทรุดคุกเขาอยูยังอีกดานหนงึ่ หนา หนั ออกไปทางเนนิ เขาหลังคอกวัว พงุ สายตาไปยงั หมูไมทบึ ทอี่ อ นลโู อนเอนไปมาดวยกระแสลมแรง หัวหนา ลกู หาบตามติดเขามาดว ย โดยไมไ ดเอย คาํ ใดท้ังส้นิ อดึ ใจเดียวกนั นัน้ เอง ส่งิ มหัศจรรยพ ันลกึ กพ็ ลนั ปรากฏในคลองจักษขุ องเชษฐา สาปให อดตี นายพันโททูตทหารบกเชอื้ พระวงศ กลายเปนอมั พาตไปช่วั วิบตา ระหวา งลาํ ตน ยางใหญส องตน ที่ยืนเคยี งกนั อยูริมเนิน เงาของอะไรชนิดหนง่ึ โผลวบู ขน้ึ มาอยางกะทนั หัน ทา มกลางอากาศท่ีปกคลมุ ไปดวยละอองฝนเชน น้ี แลเหน็ ดาํ ทะมึนราวกบั เงา ปศ าจทีเ่ กิดขนึ้ จากภาพลวง ภาพนนั้ ผุดเดน ขึ้นเหนอื หมูไมเตย้ี ๆ ลาํ ตวั ลักษณะเปน ทอ นยาวนัน้ ใหญโตกวา ตน ยางมากมายนกั มนั จะมีขนาดสักปานไหน เชษฐากไ็ มอ าจบอกได ในความตะลึงงัน ตัวแขง็ ของเขายามน้ี เหน็ แตเ พียงดวงตาใหญโปนทั้งคู ราวกับจะเอาตมุ มงั กรเขาไปฝงไวท ้งั ลกู ลน้ิ สองแฉกเทา ใบพายพงุ ออกมาแปลบปลาบเปน จงั หวะราวกบั ฟา แลบ นายเมยผยู นื อยูข า งๆ เขาในขณะนี้ หยดุ ลมหายใจไปเสยี แลวอยา งนอ ยก็ชวั่ ขณะหนง่ึ เวลามันจะผานไปนานสกั เทา ใดไมทราบได โดยความรสู กึ ทเ่ี หมือนถกู สะกดนี้ เชษฐามา ไดส ติกต็ อ เมอ่ื เงาประดุจพญารงั เงาน้นั คอ ยๆ เอนตํ่าลงมาอยางเงยี บกรบิ ขยายลํายืดยาวออกมาราว กับจะไมม ีทสี่ ิ้นสดุ จนกระทงั่ สว นหัวของมันขา มพงไมระแตะกับพน้ื ทีโ่ ลงพน เขตแนวปา ออกมา หางจากทเี่ ขาและนายเมยซุมหลบอยูไมเ กนิ 50 เมตร และบดั น.้ี ..กําลังเอนหัวบายหนา ไปทางคอกววั อยา งแชม ชา โดยมีอีกสวนหน่งึ ของลาํ ตัว ถูกบดบงั อยใู นพงทบึ ดานหลงั อยา งแทบไมร สู ึกในการเคลอ่ื นไหวของตนเองเลย พานทายของ .458 แมก็ น่ัมแอฟรกิ ัน ก็ขึ้นมาประทบั อยูก บั ไหลใ นเสย้ี วของวินาทตี อมา ศนู ยแตะเขาไปทต่ี าขางซายอนั ใหญปานตุม นน้ั แลว นว้ิ อันแขง็ ท่ือเปน เหนบ็ ชาไปหมดก็กระดิก...ชว งระยะรั้งไกนี้ มนั ชางนานแสนนานเหมอื นรอ ย ปก ็ไมป าน สําหรบั ความรูส ึกของเชษฐา ราวกบั วาไกมันไมยอมลน่ั ฉะนัน้ ... คร้นั แลว มนั ก็ระเบดิ ตูมกกึ กอ งออกไปสะทานสะเทือน ดวยพลังใจอันเดด็ เดยี่ วมนั่ คง ของคนยงิ ซงึ่ พยายามตอ ตา นกับอํานาจลกึ ลับ ที่เขามาสะกดอยใู นขณะนี้ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1344 ทันทที ห่ี ัวกระสุนชนิด 500 เกรน ผา นพน ลํากลอ งออกไป เชษฐาซงึ่ หลักไมดอี ยูก อนแลว ผงะหลงั ลงกับพ้ืน ติดตามมาดว ยความรูส กึ ที่เหมือนกับวา โลกเบือ้ งหนาของเขากาํ ลงั จะถลมทลาย ลง มเี สยี งฟูข ึ้นราวกับหวั รถจกั รพนไอนํา้ ออกมา จากน้ันปา เบอ้ื งหนา กแ็ ตกครืนโครม กลบ เสียงพายฝุ นในขณะน้โี ดยสน้ิ เชิง เสียงตนไมหกั สนน่ั อนั เกดิ จากการตวดั ตวั ของมนั ตนรงั ที่ เคลอื่ นไหวไดเ บื้องหนา มว นตลบเปน กอ นเขามา และดปู ระหน่ึงภเู ขา แลวมนั กส็ ะบัดกวัดแกวง ออกไปปะทะคอกววั พังถลมลงในพรบิ ตา ปรากฏเสียงดงั โครมครนื เหมือนถกู แทรกเตอรย กั ษว ิง่ เขา ชน หางบางสว นวาดเขามากระทบกอรวกทีเ่ ขากําบังอยู แทบจะแหลกลาญทัง้ กอง นายเมยหงายหลงั ลงท้ังยนื ลมกลิ้งอยูเ คียงขา งเขา เชษฐาพลกิ กลับนอนคว่ําอยา งรวดเร็ว กระชากปลอกกระสุนเกาออกทิ้ง สง นดั ใหมขนึ้ ลาํ กลอ งเรว็ ท่ีสุด แลว กร็ ะเบดิ กระสนุ ซาํ้ ออกไปในทาทนี่ อนอยูนน้ั โดยไมย อมเสียเวลาแมแ ตจ ะ หายใจ หมายไปยังบรเิ วณทอ งขาวที่พลิกตลบใหเ หน็ อยวู ูบวาบ จงั หวะนีเ้ ขาไมม โี อกาสจะเลง็ เสีย แลว เปาหมายมันใหญโ ตเสยี จนไมรจู ะเลอื กเล็งสว นไหนได นอกจากจะใหล ูกปนทะลวงผานลําตวั มันเขาไปเทา นั้น พรอมกบั เสียงกมั ปนาทของนัดทีส่ อง เหมอื นกับเพมิ่ ฤทธ์ริ ายใหแ กเ จางมู หายกั ษต วั นัน้ ข้ึนอกี มนั สะบัดดนิ้ สุดแรงเกดิ ฟาดพงไมแ ละแผนดินเหมอื นพายทุ อรน าโด ปากอนั ใหญโ ตอากวา ง แลเห็นแดงฉาบ เลอื ดทะลักฟูมเต็มหวั ไมมปี ญหานดั แรกของเขา เจาะนยั นตาซา ยของมันอยา ง ถนดั ถน่ที ่สี ดุ หมนุ ควางสา ยราอยูไ ปมา สง เสียงขสู นน่ั ราวกบั หวั รถจกั รไอนํ้าอยูเ ชน นั้น ทอ นหาง วาดขึ้นไปรดั พนั กบั ตนยางไว ทอ นกลางของลาํ ตวั โกงงอโคงเปน วงข้นึ ไปในอากาศ สูงกวา ยอด ตะแบกแลว กฟ็ าดลงมาแตะดินอกี ครัง้ กระทบยอดตะแบกหกั ครืนแหลกยบั ลงมาทัง้ กงิ่ อยา งนากลวั บุญคํากระโจนตวั ลอยลงมาจากเรอื น อันเปนเวลาเดยี วกนั ท่เี กิด เสย จนั และพวกลกู หาบ ทีล่ าดตระเวนอยูทางดานอน่ื ๆ วงิ่ พรกู นั เขา มาอยางอกสน่ั ขวัญแขวน เชษฐากระชากลกู เลอื่ นอกี ครง้ั ตะโกนสุดเสยี ง “ชว ยกนั ยงิ เรว็ !” อดึ ใจตอ มานนั้ เอง เสยี งไรเฟล จงึ ระดมกนั แผดขึ้นเอด็ องึ สนั่นหว่ันไหวกลบเสยี งอื่นใด หมดส้นิ พวกนน้ั ยงิ ออกมาจากทศิ ทางดานตางๆ สุดแลว แตใ ครจะมองเห็นสว นใดของมัน เจาสตั ว ดึกดําบรรพม ว นตวั หลบ...พยายามจะเอาหัวไถลราบไปกบั พ้ืน ผละจากทางดานคอกววั ของคะหยนิ่ ซง่ึ บดั นฝี้ ูงววั กระโจนแหกคอก วง่ิ กระจัดกระจายออกไปหมด จะบา ยหนาผละเล้ือยไปทางดาน ตะวนั ออกของหมูบาน ซง่ึ เปน ทางเกวยี นไตข ้ึนมา ทา มกลางเสียงรอ งตะโกนเอด็ ไมเ ปน ภาษาของพวกพราน และลูกหาบท่ีว่ิงวนุ กนั อยูใน ขณะน้ี ระคนไปกับเสียงปน ถ่ยี บิ ไมเ ปน จงั หวะ ทกุ นดั ทคี่ นเหลา น้ันชวยกันระดมสาดกระหนํา่ เขา ไป ไมมีการผดิ เปา หมายเลย มันเจาะทะลวงเขาไปลาํ ตัวอนั ใหญโ ตมโหฬารยาวเหยยี ดตามสวน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1345 ตางๆ น้ัน จนเหน็ เลือดทะลกั ออกมาโทรม นายเมยเปน คนสุดทา ยทเี่ พ่ิงจะรูส กึ ตวั ไดส ติ ผละออกวงิ่ หนีพลางยิงพลางอยางกระเจดิ กระเจงิ สว นเชษฐาคงหมอบประทบั ปน อยทู เี่ กา บญุ คําว่ิงปราดตรง เขามาห้วิ ปก เขาพรอมกบั เกดิ ชวยกันลากออกมาใหห า งรศั มีการวาดแวง ตวั ของมนั เหตุการณม ันเตม็ ไปดว ยความชุลมุนตนื่ ตระหนกเหลอื ทจ่ี ะกลา วได “ไมตอ งเปน หว งฉนั ชว ยกนั ยงิ เขา ไปทห่ี วั ของมัน” หัวหนาคณะรอ งล่นั ส่ังการ สะบัดบญุ คํากบั เกดิ ใหหางตวั ออกไป แลว ยกปนข้ึนอีกครงั้ อยางไมค ํานึงถึงชีวติ ท้ังๆ ท่ีเขายงั เขยกอยู พอจังหวะทงี่ ยู กั ษง อลําตวั สว นกลางขน้ึ อีกครั้ง เขากเ็ ลง็ ไปยงั ตาํ แหนง อนั ควรจะเปนท่ตี ้งั ของกระดกู กลาง แลวเหนีย่ วไกลนั่ เปรย้ี งออกไปอยางดุเดือด ภาพ ท่ีเหน็ ...เจา อสูรปราศจากตีนตนนน้ั ทง้ิ ลาํ ตวั ทค่ี อ นไปทางดานหางของมัน ฟาดลงมากับพืน้ จน แผน ดนิ สะเทือน กระสนุ .458 กระทบกระดูกลําตวั ของมันอยา งถนดั ถนเี่ ปน นดั แรก ผิดจากนดั อน่ื ๆ ทเ่ี พียงแตผ านกลามเนื้อไป รา งกายทอ นหางอนั เปนบรเิ วณประมาณ 1 ใน 4 ของความยาวท้ังหมด กลายเปน อมั พาต แข็งทอ่ื ไปในทนั ที ไมสามารถท่ีจะโบกสะบัดฟด ฟาดได ยกเวน แตท อ นบนสวนใหญเ ทานัน้ ทยี่ งั เตม็ ไปดว ยพลงั และฤทธอ์ิ ํานาจมหาศาล ซง่ึ เพมิ่ ขนึ้ ดว ยแรงเจบ็ ปวดโกรธแคนของมนั เปน ทวีคูณ แตก ฉ็ ลาดพอทจี่ ะไมชหู วั ขนึ้ มาใหเ ปนเปา ถนัด นอกจากจะสา ยเลอ้ื ยไปมาอยา งรวดเรว็ เรยี ดกบั พนื้ พุงเขา ไลพวกพรานสุดแลว แตจะเหน็ ใครใกล พรอ มทง้ั อาปากกวางราวกบั ถํา้ พวกนนั้ เผนกระจดั กระจายจา ละหว่ันไมเ ปนสา่ํ มันเปนความชลุ มนุ เหลอื ที่จะกลาว ทามกลางพายฝุ นท่คี รอบคลมุ อยู ในขณะน้ี จนั กบั เสย อยใู นทศิ ทางทใ่ี กลก ับสว นหวั ของมันมากท่ีสุด ท้งั สองผละหนั หลงั วิ่งอยา งไม คิดชวี ิต พญางกู าํ ลังเกรี้ยวกราดดรุ ายเพราะความเจบ็ ปวด ตลอดทง้ั ตัวอาบแดงฉานไปดว ยเลือด เสอื กตัวปราดเขา โลดไล ลักษณะไมผิดอะไรกบั งกู นิ ปลาท่ีเล้ือยไลล ูกเขียดนอ ย การเคล่อื นไหวของมนั ดผู าดๆ วา ไมสจู ะวอ งไว รวดเรว็ นักก็จริง แตอันเน่อื งมาจาก ความใหญโตมโหฬาร เพยี งขนาดชาๆ ของมัน ก็หวดุ หวิดจะเขาถงึ ตวั มนุษยก ระจอ ยรอยทว่ี งิ่ กระเจงิ กันอยา งสดุ ชวี ติ ในการเสือกตวั แตล ะคร้งั ระหวา งนีใ้ ครตอใครท่มี องเหน็ เหตุการณชดั อยู กบั ตา พากันรอ งเสยี งหลงตนื่ ตะลึงจงั งงั กันไปหมด แมก ระทัง่ เชษฐาเอง เขาใจหายวาบ คดิ วา ...ไม คนใดคนหนง่ึ กจ็ ะตอ งพลัดเขา ไปในปากมจั จุราช ทง่ี ับไลมาอยางมงุ รา ยหมายขวญั ภายในพริบตา ขา งหนา นเ้ี ปน แน ครน้ั แลว จนั กว็ ่ิงสะดดุ ขาตนเองลมกลิ้งไมเปน ทา หา งจากเบ้อื งหนา ของมนั เพียง 10 เมตร ซง่ึ ก็เปน เวลาเดยี วกับทเ่ี จาอสูรยุคโลกลา นปขมวดงอตวั โกง สูงขึ้น ตาขา งหนึ่งลกุ จา ราวกบั ดวงไฟ แลบล้ินเปนแฉกแปลบปลาบ เตรียมทจ่ี ะพุงหวั อนั ชรู าขนึ้ หมายฉกเหยอื่ หนึง่ ในสิบของวินาทีดับจติ น้ีเอง สตสิ มั ปชญั ญะกลบั คืนมาสเู ชษฐาอีกครง้ั เขาวาดไร เฟลเขาหาดวงตาขา งท่ยี ิงไวแ ตแ รก ซ่ึงเปน ดา นทเี่ ห็นถนัดนน้ั แตก อ นหนาทกี่ ระสนุ ซง่ึ บรรจุอยูใน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1346 ซองนัดสุดทายของชุดนน้ั จะระเบดิ ออกไปเพยี งวบิ ตาเดยี ว .375 ในมอื ของพรานเฒา บุญคํา กส็ นัน่ ตูมขึน้ เสยี กอ นอยา งทนั ตอ เหตุการณ สวนของเขาปะทขุ ึน้ พรอ มๆ กับปนในมอื เกดิ แลว จากนนั้ ก็ แซร ะงมประสานกันขน้ึ อกี หลายนัด จากใครตอใครอีกหลายคน ซึง่ ลว นเคยชนิ ตอ เหตุการณคับขนั มาดแี ลว จนสามารถรวมทมี กนั ไดอยางกลมเกลียว อาํ นาจปะทะของไรเฟลแรงสงู ขนาดตา งๆ กัน ไมต ํ่ากวาสบิ นดั ท่พี งุ เขาหาเปาหมายรวม จดุ ในเวลาเกือบจะพรอมกนั ยึดวนิ าทมี รณะของจนั ใหห า งไกลออกไปไดอ ยา งหวดุ หวิด มันอา กรง เขี้ยวแลเห็นโคง แหลมคมราวกับใบหอก งับลงมายังเปาหมายแลว แตแรงปะทะของกระสนุ หมทู ่ี รมุ ซัลโวเขามาต้ังแตลําคอขน้ึ ไปจนกระทงั่ ดานขา งของหัวอนั ใหญโ ต ผลักมันใหเ ฉหางทิศทาง ออกไปประมาณสองวาเศษ ประกอบกบั ท่ีจนั ผไู มไดเ สียสติในการเอาชีวิตรอด พลกิ กลงิ้ สะบดั ตวั เองออกไปทางดา นขวาสดุ แรงเกดิ สามสี่ทอด ปากของเจางูยักษจ งึ งับเอาดนิ กลางพน้ื กระจุยขนึ้ เหมอื นไถดว ยรถขุด สว นหวั ของมนั กซ็ บนิ่งอยกู บั ทตี่ รงนน้ั ไปชัว่ ขณะหน่ึง ในลักษณะถูกนอ็ ก “ซ้ํา! เรว็ !!” เชษฐามเี สยี งอยเู ทาไหร ก็ตะโกนบงการออกไปจนหมดกระสนุ ชุดใหมของเขาอยา ง ลุกลลี้ ุกลนรีบดวนทีส่ ดุ บุญคํา เกดิ และเสย ผูวิง่ แจน อยหู ันกลับมา แลวทั้งสามพรานกก็ ดเขา ใหอ ีก คนละตมู ทา มกลางความรีบรอนฉกุ ละหกุ ใจไมอยกู บั เน้อื กบั ตวั มนั จะกระทบกบั สว นไหนบา ง ในขณะนไี้ มม ใี ครทาํ นายไดถ ูก แตแลว ขณะท่ีเชษฐาบรรจกุ ระสุนครบชดุ สง ข้นึ ลําและยกขึ้น หมาย เลง็ ไปท่ีกลางตวั ของมนั นนั่ เอง ใครคนหนง่ึ กว็ งิ่ เขา มาปะทะเขาโดยแรง พรอ มกบั เสยี งหลง “นาย! หลบเรว็ หางมันวาดมาแลว!” เขาเซเสยี หลกั ...ไมท ันจะปลอ ยกระสุนนดั นั้น และกเ็ ห็นวา ผทู ่ีวง่ิ เขามาชนพรอมกับควา แขนไว ฉุดใหผ ละออกวิง่ กค็ อื บุญคาํ นั่นเอง พอเหลือบไปเบื้องหลัง เลอื ดในกายกแ็ ทบจะเปนกอน แขง็ สว นหวั ของมนั สงบน่งิ ไปกจ็ รงิ แตบดั น.้ี ..สว นลาํ ตวั อนั ยาวเหยียดกาํ ลงั คอ ยๆ วาดตลบ เขา มา แลดูไมผ ดิ อะไรกับกาํ แพงเคล่ือนทใี่ กลเ ขามาทกุ ขณะ น่ันจะเปนเพราะประสาทบังคับดว ย ความเจบ็ ปวด หรอื วาเจตนาขยส้ี ังหารศตั รขู องมนั อยา งใดกไ็ มท ราบได แตท ่ีแนน อนทส่ี ดุ ก็คอื ...ถา ออกไมพ น วงท่มี นั กาํ ลงั วาดเขามานไี้ ดทนั อยาวา แตมนษุ ยต วั กระจอ ยรอ ยเลย ตอใหร ถยนตท ้ังคันก็ มีหวงั ถูกบดแหลกไปดว ยนา้ํ หนักลําตวั อนั มหาศาลน้นั หลายคนทจ่ี าํ ไมไ ดว าเปน ใครบาง สง เสยี งรอ งบอกลั่น แลวกห็ อ แนบหัวซุกหัวซนุ เพอ่ื นําตวั ออกใหพ นวงเชือกยกั ษทกี่ ําลงั ขมวดเขา มานน้ั ชนดิ ตวั ใครตวั มนั เชษฐาก็ทิง้ ไรเฟลในทันทนี นั้ แขนขา งหน่งึ คลองบุญคําไว อกี ขาทย่ี งั ดอี ยู ว่ิงแบบ เขยงเกง็ กอง ซ่ึงในเวลาปกติกแ็ ทบไมเ ชือ่ ตัวเองมากอ นวา จะวิ่งไดเ ร็วถึงเพียงน้ี บุญคาํ กด็ เี หลอื ใจ ทําหนา ทแ่ี ทนรพินทรไดเปน อยางดี ไมเ คยจะคดิ ทงิ้ เขาเอาตัวรอด [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1347 ท้ังเชษฐาและบญุ คํา พากันวิง่ กระเจิดกระเจิงสวนออกมาพน ขมวดหางของมนั ได ชนิดที่ ปลายสุดของดานหางขนาดลําตาลนน่ั หางตัวไปเพยี งวาเดยี ว โชคดที ีเ่ ขายิงสว นหางของมนั กระดกู หักไวก อนแลว มฉิ ะนน้ั มนั จะคลอ งแคลวรวดเร็วกวานนั้ และจะไมม ใี ครทอี่ ยใู นวงดกั หลดุ รอดออกไปไดเ ลยสักคนเดยี ว นอกจากถกู บดขยแ้ี หลกเหลวไปหมด พลาดจากกลุมคนท่ีพากนั วิง่ ออกพน รัศมี เจา เชอื กยกั ษว งนัน้ กก็ วาดตดิ เรอื นกะเหรยี่ งเขา หลงั หน่งึ ปรากฏเสียงเสาลนั่ แลวกห็ ักครืนดงั สนัน่ เรอื นทรงสงู โคนโครมลงมาราวกบั เกดิ แผน ดินไหว ทามกลางเสียงรองของคนท่หี ลบซอ นอยูบนเรือนหลังนนั้ มนั เทกระจาดเอาสามสี่ชวี ิต ซงึ่ มที งั้ หญงิ ชาย และลกู เดก็ เลก็ แดง ลงมากลิ้งกระจดั กระจายอยกู ับพ้นื ใครจะคอหักหรอื หวั รา ง ขา งแตกไปบา งขณะนย้ี งั สํารวจไมไ ด เหน็ แตเ พยี งสองคนรองโวยวายออกมาไมเ ปน ภาษา แลว ก็ ออกวง่ิ กระเจงิ ไปอยา งไมรทู ศิ ทาง เชษฐากดั กรามแนน กระชาก .44 แม็กนมั่ ที่ติดเอวขึ้นมา มนั เปน อาวุธชนดิ เดยี วทเี่ ขายงั เหลืออยู และเขาก็สอู ยา งไวล ายของยอดนกั เผชญิ ภัย แมว า จะมองไมเ หน็ ทางแหง ความหวัง สอู ยา ง นักสูเลือดขน ผไู มคํานึงถงึ ชวี ติ ปนสน้ั ในมือของเขาแผดระเบิดกอ งออกไปตามมตี ามเกดิ เปาหมายทก่ี ะยงิ แมจะเปน สวนของลาํ ตวั ทีอ่ าละวาดอยนู นั้ ก็ฝากความหวงั ไวว า กระสุมมนั ควรเจาะเขา ไปกระทบสว น กระดกู บาง เปน การตัดกําลังมหาศาลของมันออกไปเทา ทจ่ี ะทําได บญุ คาํ ไมฟ งเสียง คงกระชากแขน หว้ิ ปกเขาพาวิง่ ออกใหห า งรศั มอี ันตรายอยูเชน นัน้ ทางดานอนื่ ใครจะเปน อยา งไรเขามองไมเ ห็นถนัด ทามกลางกองเชอื กมหึมาทเ่ี ขามาขมวดมว นปด ไปปด มาอยูเตม็ หมูบา น บดบงั ทกุ สง่ิ ทุกอยางหมดสนิ้ ราวกับราหเู ขามาอาละวาด ระยะนีไ้ ดย ินแต เสยี งรองโวยวายไมเ ปน ภาษาแซส ํา่ เสียงปน คงระเบดิ ไมเ ปน จงั หวะอยเู ชน นนั้ จากทศิ ทางดา นตางๆ แตก ็หา งออกไปมาก พวกนนั้ คงจะเสยี เวลาวงิ่ เพ่ือจะเอาชีวติ รอดบาง เพื่อบรรจุกระสนุ ชุดใหมบาง บุญคาํ เอง...บัดนีไ้ รเฟล ประจํามอื ก็ไมร ูตกหายไปเสยี ขางไหน ขณะที่แบกเขาพาวง่ิ หนี และโดยทิศทางดานที่วิง่ กระเจงิ กนั ออกมานี้ เขาไมสามารถจะมองเห็นสวนหวั ของมนั เสยี แลว รูส ึก วา มันจะมว นซอนหลบเขา ไป โดยเอาลําตวั อนั กองพะเนนิ เทนิ ทกึ เปน กําบงั เสยี งขฟู ฟู ายงั คงดงั อยู เปน ระยะ แตล ะคร้ังทมี่ นั พน ลมขูออกมา แทบจะทาํ ใหท ุกคนขาดใจตายไปดวยความตระหนกอก สนั่ ขณะนนั้ นายเมยกถ็ ือไรเฟลทไ่ี ดรบั แจกประจํามอื ซึ่งยิงออกไปนอยนดั ท่ีสุด เพราะขข้ี ้ึน ไปอยูบนหวั สมอง ว่งิ หนา ตาไมเ ปน ผูเปน คนผานมา บญุ คาํ กโ็ ดดเขา ลอ็ กคอไวแ ยงปน มา “ไอเมย เอง็ ไป! ว่งิ หนีไปใหเรว็ ทส่ี ดุ เอาชวี ติ รอดไวกอ น” ตาพรานเฒา ตวาดสดุ เสยี ง เตะปาบเขา ใหท ีก่ นของหวั หนา ลูกหาบเปน การสงทาย นาย เมยกห็ อแนบตามพวกลูกหาบไปทางทายบาน บญุ คํากระชากลูกเลอื่ นสลดั ปลอกเกาท่ียังคงคา งอยู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1348 ออกท้งิ ยดั นัดใหมเ ขา รงั เพลงิ แลว วงิ่ ปรไี่ ลหลังตามสว นหางของมนั ทกี่ าํ ลงั คอ ยๆ ลากเขา ไป รวมกลมุ เพื่อจะหาจดุ หมายสําคญั ในการปลอ ยกระสุน เชษฐากต็ ะโกนเสยี งหลงเขา ไป “อยาเขา ไปใกลบญุ คํา กะยงิ กลางลาํ ตัวใหถ ูกกระดกู ” บญุ คําจ้ลี ํากลองขนาด .30/06 เขาไปทลี่ าํ ตัวอนั มสี ันสงู ทวมหวั แลว กระหน่ําเขาไปใน ระยะเผาขน จนกระท่งั หมดชุดนดั ซึง่ มเี หลอื ติดอยูเพยี งอกี สามนดั ดมู นั ไมไ ดไ หวสะเทอื นแมแตน ิด เดียวสาํ หรบั เมด็ ตะกว่ั ขนาด 200 เกรนที่จะผา นเขาไป ตรงกนั ขา ม กลบั ขยายวงอนั ยาวเหยยี ดปาด วาดออก ทาํ ทาจะกวาดเอาตาพรานเฒา เขา มาไวในวงรดั บุญคํากน็ กรูและวอ งไวเกินตวั สมทีเ่ ปน พรานมาช่ัวชวี ติ กระโดดหลบถอยหา งออกมาได โกยอาวกลับมาสมทบกบั เชษฐา ซึง่ ขณะนี้ กระโดดเขายดึ ตนเสล่ียงใหญข นาดหา คนโอบ “มันไมสะเทือนเลย นาย ปน เราทาํ อะไรมนั ไมได” เสียงบญุ คํารอ งออกมาเหมอื นสําลัก หนา ซดี เผอื ด เชษฐากดั รมิ ฝปากแนน เขาเองในขณะนกี้ ต็ กอยใู นสภาพไมผิดอะไรกบั บุญคําและทุกคน อานุภาพของไรเฟล แมจ ะเรียกไดว า ขนาดหนักทสี่ ุด สาํ หรบั สตั วใ นแผน พภิ พโลกนเ้ี ทาท่ีมนษุ ยจ ะ ประดษิ ฐอ อกมา และทั้งที่จบั เปาหมายอนั เปน สวนสาํ คัญทส่ี ุดคือบรเิ วณหัว ตลอดจนกระทงั่ ลกู นัยนต าของมนั กย็ งั มองไมเห็นทางเลยวา ไอม หายกั ษจ ะหมดฤทธ์เิ ดชลงอยา งทีห่ วังไว ไมม ปี ญหา ถามันชคู อขน้ึ มาไดอกี ครง้ั ก็แปลวา หมูบา นหลมชางทลายหมดทงั้ หมูบ า น! อดึ ใจเต็มๆ ทหี่ ัวหนาคณะเดนิ ทางยนื งนั ทําอะไรไมถ ูก ทุกคนทกี่ ระจดั กระจายกนั อยใู น ดา นตา งๆ ก็คงจะเชน เดยี วกนั เพราะบดั นพ้ี ากนั เงยี บเสียงปนไปชัว่ ขณะราวกับจะนดั กนั ไว เวลาแหงการคาดคะเนอนาคตไมถ ูกนี้ ผา นไปอกี ครูใหญ พญางตู ัวนน้ั ก็ยังหลบหวั ซอ น น่งิ คงมตี อนปลายของลําตวั เทา นนั้ ท่เี คลื่อนไหวไปมาอยา งแชม ชา เชษฐาเรม่ิ มสี หี นาดีขึน้ ตาที่จบั จอ งไปยังรางมหึมาโดยไมกะพริบน้นั เปนประกายไปดว ยความหวัง “ทําใจดีๆ ไว บญุ คาํ ...” เขารองออกมาเบาๆ อยางตนื่ เตน มอื กาํ แนน “ลกู ปนของพวกเราจะตองไดผลบา งแนนอน ไมง ัน้ มันไมซ ึมน่งิ ไปอยางน้ีหรอก เฉยไว คอยดมู ันใหด!ี ” “จริงของนาย! มันนอนเฉยไปแลว วาดแตห างชา ๆ เทานนั้ !” บุญคาํ อทุ านเสยี งล่ัน กลางลานหมบู า นคือกองอันพะเนนิ เทนิ ทึก ประหน่ึงภเู ขาเลากาของเจาอสูรดึกดาํ บรรพ ตัวนั้น ความเงยี บปกคลุมไปทั่ว เสยี งขขู องมันกพ็ ลอยเงยี บไปดว ย เกดิ เสย และจัน โผลลบั ลอออกมาจากมมุ ตา งๆ ถอื ปนจดๆ จองๆ เชษฐากโ็ บกมอื เปน สัญญาณใหพวกนน้ั สงบนิ่ง ไมใ หเ คลอื่ นเขา ไปใกลแ ละไมใ หย งิ นอกจากเตรยี มพรอมอยูเ ชน น้ัน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1349 ไมม ใี ครสามารถจะคาดคะเนส่ิงใดไดถ ูกทง้ั สิ้น แตล ะวนิ าทที ผ่ี า นไป...เปน ความกระสบั กระสา ย รอ นรมุ เหลอื ท่ีจะกลาว มนั หมดฤทธิล์ งแลว หรอื ยัง? มนั จะชหู วั และก็สําแดงเดชขึ้นอีกเมือ่ ไหร น่เี ปน ปญหาทถ่ี ามอยใู นใจอนั เตนไมเ ปน สาํ่ ของทุกคน สองนาทีผานไป ซึ่งนานเหมือนถกู กดใหจ มอยูในนรกรอ ยปกไ็ มปาน ทามกลางสายตา อันเบกิ โพลงของทุกคน ทจี่ องจับไปเปน ตาเดียว ตางกเ็ หน็ ลาํ ตวั ทขี่ มวดพนั ตวั เองยุงเหยิงอยนู ั้น คอยๆ สยายคลายออกชาๆ ทอนปลายกระดบึ ๆ เปนจงั หวะ ดงึ ตวั เองออกไปยงั ชายปาดานที่มันโผล ออกมา บุญคําจับขอ มอื เขาบีบโดยแรง กระซิบออกมาละลาํ่ ละลัก “ดูนน่ั นาย! มันถอยแลว ...พยายามจะลากตัวเองกลบั เขาดง” ราชสกุลหนมุ ใบหนา แดงเรอื่ ดว ยความปต ติ น่ื เตน “เฉยไวก อ น...ดูมนั ...มันจะตอ งบอบช้าํ มากทีเดยี ว ถงึ คดิ จะหนีคอยจงั หวะใหด ี ถา มนั คลายตัวออกหมด เหน็ หัวเมอื่ ไหร ยงิ พรอ มกันเขา ไปทห่ี วั ของมนั อีก” จรงิ อยา งท่บี ุญคาํ วา เจา ยกั ษใ หญผปู ราศจากตนี เริม่ ผละถอยแลว ภายหลงั จากเผชิญกบั การตอตา นอยา งถงึ พรกิ ถึงขิงของกลมุ มนษุ ยใ จเดด็ ซง่ึ อยา งนอยทสี่ ดุ กท็ ําเอามนั สะบกั สะบอม บอบชาํ้ จนหมดปญ ญาที่จะสาํ แดงเดชตอ ไปได การผละของมันกค็ อื คอยๆ เขยิบตัวเองเขา หาชายดง ทึบ โดยกระดบื ไปทางดานขา ง และกฉ็ ลาดพอท่จี ะซกุ หัวหลบอยใู ตขมวดมว นของลําตวั สวนหนง่ึ มันจะตอ งตระหนกั ดวี า หวั ของมนั เปน จดุ ออ นทีส่ ุด และจะตองปองกันหลบซอ นเอาไวเพ่ือไมให ถกู ซาํ้ เติมอีก ลักษณะการเคลือ่ นไหวของมันในครั้งนี้ เห็นชัดวาเชื่องชา ลงมาก ไมม ีปญหา มนั พกิ าร ลงเสียแลว กระดูกกลางลาํ ตวั หลายตอ หลายตอน คงจะถูกลกู ปนทําอนั ตรายเอา สว นหัวกถ็ กู เอาไว หลายตอ หลายนัด โดยเฉพาะอยางย่ิงตาขา งซา ยถูกกระสนุ ขนาด .458 ของเชษฐาเจาะทะลุออกขางๆ รูจมูกนนั้ เรยี กวา ฉกรรจทีเดียว แตอาศัยท่เี ปนสัตวเลือดเย็น และขนาดทใี่ หญโตมโหฬารเกนิ อาํ นาจ ของลูกปนขนาดนัน้ จึงเพียงแคทําใหม นั บาดเจบ็ ตาบอดไปขา งหนงึ่ เทา น้ัน พอทอนปลายของลําตวั เขาเขตปารก ความวองไวของมนั กป็ รากฏขนึ้ อีกครัง้ คลายหัว ออกจากการซกุ ลากตวั เองปรดู ๆ ขึน้ เนนิ จงั หวะน้ีเอง เชษฐากต็ ะโกนบัญชากอง “ยงิ !” เสยี งปนแผดสะเทือนเลือ่ นลน่ั ประสานพรอมกนั ข้ึนอีกคร้ัง จากทิศทางตา งๆ ทคี่ อยจอ ง อยูแลว ตวั หวั หนา คณะเองว่งิ เขยกๆ กลบั มาทีไ่ รเฟล ประจาํ มือของเขาอยางแขงกับเวลาดว ย ความหวงั วา ขออีกเพยี งนัดเดยี ว...เปนนัดสุดทายเทา นั้นทจ่ี บั เขา กลางสว นหวั ของมันดวยขนาด [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1350 .458 แมก็ น่ัม ไอยกั ษใ หญอ าจพบจดุ อวสานของมันลงได เพราะตลอดเวลาเขาไมส ามารถจะเลง็ ยงิ สว นสําคญั ของมันไดถนัดเลย นอกจากลกู นัยนต าขา งซายเทา นน้ั มาตรวา กระสุนจบั เปน เสน ตรง เขา กลางสมองโดยไมแ ฉลบเฉออกไปทางใดทางหน่งึ เสยี ประสาทสว นบงการใหญท ีส่ ุดของมัน ก็ ควรจะดบั เขาชา ไปเสียแลว กวาจะว่งิ มาถงึ ปนทต่ี กอยู ไอม หายกั ษก็พรวดพราดหายเขาไปในดงรก เปนการไปอยา งรวดเร็วชนิดไดโ อกาส ผดิ กับการคอยๆ เคล่อื นขณะทยี่ งั กองอยกู ลางลานมาก แสดงใหเ หน็ ชดั วา กาํ ลังของมนั ยงั มอี ยไู มใ ชนอย ลกู ปนทพ่ี วกพราน และลกู หาบชว ยกันระดมสาดเขา ไปเปนชุดสุดทา ย หยดุ มนั ลงไมไ ด และไมร ูว า ผลเปนเชนไร ส่ิงที่เห็นตอมาก็คือ ยอดไมใ นดงไหวเปน คลนื่ ตามทิศทางการไปของมนั เหมือนมรี ถไฟ ทัง้ ขบวนเขา ไปวิ่งแหวกอยภู ายใต ทง้ั ๆ ที่พายุพดั กระหนํา่ ครนื ครนั อยูในขณะน้ี ก็ยงั ไดย นิ เสยี ง เลือ้ ยอขู องมันอยา งถนดั บญุ คํากับจนั ขยับจะแลน ตามเขาไป แตเชษฐารอ งหา มไว “ยงั ไมต อ งตาม! ปลอ ยมนั ไปกอน” “ถา ตามก็ทันครับ มนั หลงั หกั ไปแลว คงไปไมไดไ กลนกั ” จันบอกกระหดื กระหอบ “รอใหพรานใหญก ลบั มาเสียกอ น เราปะทะมันไดแคนก้ี ด็ ีที่สดุ แลว” ทุกคนเขา มารวมกลมุ พวกชาวบา นก็ฮือกนั ออกมาจากบา น ทา มกลางความตระหนกอก ส่ัน โกลาหลกันไปหมด เชษฐาส่ังใหสาํ รวจโดยเรว็ แลว เขาก็ถอนใจออกมาอยา งโลง อก เมื่อปรากฏ วา ไมมพี วกลกู หาบ หรือชาวบา นคนใดเปน อันตรายเลย นอกจากเรือนหลงั หนึง่ จะถกู หางของมนั กวาดพังไป พวกทีต่ ดิ อยูใ นบานเคราะหรา ยหลังน้นั เพยี งแตเ คล็ดขดั ยอกเพราะตกเรอื นบางเทานน้ั เลือดของพญางูยกั ษย งั คงปรากฏกองอยใู หเ หน็ เปรอะไปหมด ตลอดทงั้ ลานหมูบาน มี แนวกระจัดกระจาย วงกวางในรัศมีรว มรอ ยเมตร เทาทม่ี นั จะดิน้ รนฟด ฟาดตัวไปขณะทโ่ี รมรนั กบั ฝา ยมนุษย บางหยอมเปน กองหนาราวกับใครมาเชอื ดวัวไวท ัง้ ตวั สภาพของรอยเลือดบอกชัดวามนั ไดรับบาดเจบ็ ฉกรรจไ ปไมน อ ยทีเดยี ว แลว เชษฐากบั ท้ังหมดกเ็ ฝารอคอยขาวคราวจากฝายของรพนิ ทร ท่ยี ังเงยี บหายไปอยา งไม มอี ะไรกระโตกกระตาก ดว ยความกระวนกระวายใจเหลือทีจ่ ะกลาว พรานใหญก บั อกี สี่คนที่รวมคณะไปดว ยขณะนอ้ี ยูท่ีไหน พวกนั้นเปน ฝายทเี่ ดนิ สวนมงุ เขาไปหาเจา งยู ักษต ามแผน แตแ ลว เหตใุ ดจๆู อสรู ดกึ ดํา บรรพตัวน้นั จงึ ยอ งเขา มาตที า ยครวั จนเกอื บจะถลม ทลายวายวอดกนั ไปท้งั หมบู าน ไมมีใครไดย ินเสยี งระเบิดจากธนขู องแงซาย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1351 ไมไดย ินแมแตเ สียงปน จากไชยยนั ตห รอื ดารนิ ทกุ สิ่งทุกอยางเงียบเชยี บอยใู นปรศิ นาอนั ไมอาจทาํ นายได พรานใหญกับคนเหลานน้ั หายไปไหนเสยี แลว!! พรานทั้งส่ีท่รี พินทรท ง้ิ ไวใ ห ก็ไมมีใครสามารถจะคล่คี ลายปญ หาขอ นข้ี องหวั หนา คณะ เดนิ ทางได ตา งก็รอ นใจราวกับถูกไฟเผาไปดวยกันทกุ คน “ตามเถดิ ครบั นายใหญ ถามนั ยังไงเสยี แลว ” บญุ คําพดู มาโดยเรว็ เชษฐาหนั หนา เครียด เต็มไปดว ยความกงั วลขีดสุด ช่ังใจอยคู รกู ็ตดั สนิ มาอยางคน รอบคอบวา “รออกี สกั พัก ถา ยังเงียบอยู คอยออกตาม” กอ นหนา การระเบิดกระสุนนดั แรกของเชษฐาเพียงอดึ ใจเดยี ว รพนิ ทรก บั แงซายเดินยอง ตามกนั ไปตามดานสตั วเ ลก็ มุงสวนเขา หาเสียงท่กี ําลงั เล้อื ยอยา งแชม ชา เงียบกริบมาตามดานสาย ใหญเ บือ้ งหนา ท้ังสองมีความคดิ ตรงกัน คือออ มเขา ดกั ทางดา นขาง เพอ่ื ท่จี ะเหน็ ตวั เจา ของเสยี ง เลอื้ ยมาน้ันในระยะใกลทีส่ ดุ ทจี่ ะเขาใกลไ ด โดยไมเ ปดโอกาสใหมันรตู วั พรานใหญไตข ามหวยแหง เลก็ ๆ ขน้ึ ไปยงั อีกฝง หนึง่ แงซายกต็ ดิ หลงั ขน้ึ มา ท้งั สองมา ทรดุ ตวั หมอบอยูขา งจอมปลวกใหญเ บ้อื งหนา เปนซมุ เถาวัลย และหมไู มใ หญน อยหนาทบึ ปกคลุม บรเิ วณนัน้ ไวร าวกับมหี ลงั คาครอบ...มองไมเหน็ ทอ งฟา ดา นใหญท ่แี ยกพน ทางออกมา แลเหน็ อยู เบอื้ งหนาระยะหา งไมเ กิน 40 เมตร ทางดานซา ยมือของดา นเปน บรเิ วณเนนิ โคกมมุ กอ นหนิ ใหญ ลกั ษณะโคง ขอ ศอก เจา งูยกั ษจะตองเลือ้ ยโผลใ หเ หน็ ออกมาจากมุมนน้ั ถา หากมนั ยงั คงคืบรุดหนา มาตามทศิ ทางที่คาํ นวณไว แงซายลงหมอบพงั พาบ เอาหูแนบพื้นฟงอกี ครั้ง อดึ ใจเดยี วก็ทรุดตวั ขนึ้ คกุ เขา จอ งตาเขา นง่ิ อยเู ชนนัน้ โดยไมเอย คาํ ใด แตห ยบิ ลกู ธนตู ิดระเบดิ ขนึ้ เตรียมพาดสายอยา งระมดั ระวัง และน่ัน ยอ มเปนคําตอบท่ีชดั เจนทีส่ ดุ ซง่ึ รพนิ ทรกไ็ มจ าํ เปน ตองถามเหมอื นกนั เขาก็จุดบหุ รข่ี ึน้ ในบดั นนั้ จอ รมิ ฝปากเขาไปชดิ หแู งซาย “คอยฟงสัญญาณยิงจากฉัน และพยายามยิงใหป ก สว นใกลเคยี งกับหวั ของมนั มากทส่ี ดุ พอธนปู ก กระโดดลงลําหวยทันที” จอมขมงั ธนแู งซายพยกั หนา เหงื่อผดุ ซมึ นยั นต าเบกิ โพลง จับไปยังมมุ ทางดานน้ันตาไม กะพรบิ รพนิ ทรป ลดเซฟไรเฟลประจํามือแลวคอยๆ วางตรงหนา ในลักษณะท่จี ะหยบิ ฉวยข้ึนมาได อยา งทันที เปลี่ยนบหุ รีต่ ดิ ไฟมาถอื พรอ มไวใ นมือขวา สายตาของเขาชาํ เลอื งอยูในระหวา งสาย ชนวนทดี่ อกธนอู นั พาดสายของแงซาย และทางมุมดานนน้ั ในบริเวณอันเปน ดงทึบเชนน้ี แมพ ายเุ บ้อื งบนเหนอื ขน้ึ ไป จะยังคงโหมกระพืออยอู ยาง รนุ แรง แตใ นชอ งหบุ มนั กม็ คี วามสงดั พอทจ่ี ะสดับฟง เสียงอะไรไดต ามสมควร และบดั นีน้ ว้ิ ท่ีถอื [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1352 บหุ ร่ขี องรพนิ ทร ไพรวลั ย สั่นนอ ยๆ โสตของเขาแวว เสียงส่ิงหนกั ๆ คอยๆ เคลอื่ นลงมาตามทาง ดานนนั้ อยา งถนดั ชัดเจนเปน ชว งหยุดๆ หายๆ ไดย ินแมก ระทงั่ เสยี งกอ นหนิ พลิกลนั่ ไมม ปี ญหา... อีกไมก่อี ดึ ใจขา งหนานแ่ี หละ ส่งิ ที่เคลือ่ นลงมาตามดา นชางนนั้ กจ็ ะตอ งพนมุมออกมาปรากฏให เหน็ จอมพรานกลน้ั ลมหายใจ ชําเลอื งไปทส่ี หี นา ผูรว มสถานการณโดยไมตงั้ ใจ ก็เหน็ ใบหนา สีทองแดงน้ันเครียดเขมง็ กรามขบนนู เปน สนั มอื หนึง่ กําแนน อยทู ี่คนั ธนู อกี มอื หนง่ึ จับทา ยลกู ธนู ซง่ึ บัดนี้บากหลงั คลอ งตดิ อยูกับสายเรียบรอ ย ครัน้ แลว เหตุการณชนดิ หนง่ึ มันกเ็ กิดขนึ้ อยา งไมค าดฝน ทงั้ สองสะดงุ เฮอื กขึน้ สุดตวั เสยี งไรเฟลนดั หนงึ่ แผดกกึ กอ งแวว สะทอนมา ไดย ินอยา งถนดั กังวานซา ไปทัง้ ลกู เขา! กอ นจะทันรูส กึ ตวั เชน ไร ก็ตมู ลัน่ ตามติดขนึ้ มาอีกนัดในระยะเวลาท่ีหา งไมถงึ อึดใจ ทงั้ สองหนั พรวดไปจอ งตากนั ดวยความรสู กึ อันไมอาจกลาวไดถ ูก ยังไมท ันจะอาปากเอย คําใดแกก ันออกมา ทนี ก้ี ไ็ ดย ินเสยี งตูม!...ตูม!...ตูม! นับนัดไมถ วน เอด็ อึงประสานกันแซไ ปหมด ราวกบั เกดิ มีการตอ สูกนั ขนึ้ ขนานใหญ เสียงปนท่รี ะเบดิ ไมเ ปนส่ําเหลานัน้ ดงั ไกลมาจากทางดา น หมบู าน ไมใ ชฝ ายของไชยยนั ตห รอื ดารนิ ผูสงบรอคอยเขาอยูเ บอ้ื งหลงั ไมหางออกไปเทาใดนกั “เกิดอะไรข้ึนท่ีหมบู านแลว !” แงซายอุทาน เตม็ ไปดว ยความตระหนก ระคนประหลาดใจขีดสดุ ซง่ึ กเ็ ปน อาการ เดียวกบั พรานใหญ ผูต ะลึงไปชว่ั ขณะ ทันทที ่เี สียงปน ดังสน่ันหวนั่ ไหว สะทานไปทั้งดงทึบ ทง้ั สองผูน่งั หมอบตะลงึ งันอยู กไ็ ด ยนิ เสยี งกอ นหนิ ถลม รว งพรู ดงั มาจากทางดา นขางหนา ท่เี ฝาอยูแ ลว ปา ก็แตกอหู า งออกไปทางดาน หน่ึงอยา งรวดเร็ว แงซายรบี ทิง้ ตัวกม ลงฟง อกี ครั้ง พลางรอ งลั่นออกมา “มันไปแลว ผกู อง! มันเปลย่ี นทศิ หนั หัวแยกลงปาทางดา นขวา” “เราเสียแผนทางดานนีเ้ สยี แลว มนั ตกใจเสยี งปนผละไปเสียกอ น รบี ไปเถอะ แงซาย ไมร ู เกดิ อะไรข้ึนกบั พวกเราทห่ี มบู าน” พรานใหญร อ งบอกเรว็ ปรอื๋ เผนเขามาตบไหลแ งซายเตอื นใหล กุ ขึน้ แลวกระโดดลงหว ย ไตกลับขนึ้ อีกฟากหนง่ึ แงซายก็กระโจนตามตดิ อยา งวอ งไวทันๆ กนั ทงั้ สองครึ่งวง่ิ ครึง่ เดนิ เลาะ ลดั ตัดทางอยางรีบรอ น บายหนายอ นมายงั ตาํ แหนง ท่ที ิ้งไชยยนั ต ดารนิ และคะหยน่ิ ไว ตลอดเวลาท่ี จํา้ อา วมา เสียงปน ยงั คงดงั ติดตอ กนั อยูเ ชน นน้ั อยางไมยอมหยดุ มันเปนการระดมยงิ อยางขนาน ใหญท ีเดยี ว นับนดั ไมถว นและคาดไมถกู ดว ยวามนั จะสนิ้ สุดลงเมอ่ื ใด ไชยยนั ต ดารนิ และคะหยนิ่ กระสับกระสา ยหนาตาตนื่ ตกใจอยูกอนแลว พอรพนิ ทรกับ แงซายโผลย อนกลบั มา ทงั้ สามกก็ ระโจนออกจากทีก่ าํ บงั สีหนา ของแตละคนบอกความตระหนก และงนุ งงจนไมอ าจบรรยายได และแมท งั้ สองฝา ยจะมายนื หนาตื่นเลิกลัก่ จองกนั อยใู นขณะนแ้ี ลว เสียงปน ทางดา นหมูบา นจะสงบลงก็หาไม [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1353 มันคงตมู ตามสนัน่ หวนั่ ไหวอยเู ชนนนั้ “ตะลุมบอนใหญแ ลว !...” ไชยยนั ตละลาํ่ ละลักออกมา “ใหจ า วหกั คอเถอะ เดาไมถ กู เลยวา เกิดกลยี คุ อะไรขน้ึ กบั พวกเราทหี่ มบู า นโนน ” “รีบกลบั เถิดครับ ถามนั ยังไงเสียแลว!” รพินทรพ ดู แคน ัน้ ก็ออกเดนิ อา วนําไปเบอื้ งหนา โดยเร็ว ชนิดไมย อมใหเ สยี เวลาแมแ ต นดิ หนง่ึ ไชยยนั ตกบั ดารินเผนตดิ ตามมาอยา งกระชนั้ ชดิ ท้ังหมดเรงฝเ ทาเตม็ ที่ ซกั ถามพูดจากกนั ไปพลาง “ทางดานคณุ กบั แงซายวาไง?” “มนั กาํ ลังจะโผลออกมาใหเหน็ อยแู ลว พอดเี สยี งปนทางโนน ดงั เปน ขา วตอกแตก เสยี กอ น มนั กเ็ ลยเบนหวั ผละถอยกลบั ไป บังเหลีย่ มกอ นหินกนั อยนู ดิ เดยี วเทานน้ั ถา ไมม ีเสียงปน ดงั ขน้ึ เสยี กอนทาํ ใหม ันตกใจ ปา นนแ้ี งซายไดย ินแลว” “แนใจหรอื วา ไอง ูยักษตัวนน้ั กาํ ลงั จะโผลอ อกมาขณะทค่ี ณุ ดกั อยูกบั แงซาย โดยมนั ไม เปลีย่ นทศิ ทางออ มยอ นไปเลน งานพวกเราทีห่ มูบา น โดยปลอ ยใหเ ราดกั มันเกอ อยูทางนี”้ ไชยยนั ตถามแทบจะไมห ายใจ “แนใ จทสี่ ดุ ผมไดยนิ แมแ ตเสยี งทม่ี นั เล้ือยใกลเขามา หา งไมถึง 60 เมตรเทา น้ัน ถาไมใช เพราะกอ นหินใหญบงั ก็คงมองเหน็ ตวั แลว ” “แลว ถาง้ัน...มนั เกิดอะไรขนึ้ ทห่ี มบู า น” คราวนไี้ ชยยนั ตเอย มาเหมือนกระซิบ จอ งหนา เขาตาไมก ระพริบ หนา ซีด “นนั่ นะซคิ รบั มนั เปนปริศนาท่ที าํ ใหผ มรอนใจจนบอกไมถูกไปหมดแลว ผมสงั หรณ เสียแลว วา มนั จะเปน อยางท่คี ณุ ไชยยนั ตเ คยสนั นษิ ฐานใหข อคดิ ไว คอื ไอง ูยักษจะตอ งมีอยดู ว ยกนั สองตัวเปน คูกนั ตวั หนงึ่ เลอ้ื ยมาใหเ ห็นและเราตามรอยเขา มาหมายเผชญิ หนา มนั อยนู ี่ สวนอีกตวั หนงึ่ วกออ มเขา อกี ดา นหนึง่ โดยเราไมร ตู วั เขา เลน งานทางหมูบา นและปะทะกบั พวกเราทางโนน ขึ้น แตประเดย๋ี วกร็ ู” คําพดู ของเขาทําใหไชยยนั ตน ิ่งเงยี บไปในทนั ทีนั้น ไมม ีใครเอย ปากอีก นอกจากจะเรง ฝเทากนั อยา งเตม็ ที่ ใจแทบไมอ ยกู บั เน้อื กบั ตัว พอลงจากเนนิ เขา ขึ้นบรเิ วณไรก ลวย เสยี งปน ทด่ี งั แซส่ําราวกบั ประทดั ตรษุ จีนติดตอกัน อยพู ักใหญ กซ็ าสงบไปอีก ครูเดียวก็พากนั เดนิ มาอยางรบี รดุ ใกลจะถงึ เขตหมูบา น ตา งกไ็ ดย ินเสยี ง พดู จาเอะอะองึ คะนงึ แวว มาจากหมูบานนนั้ ฟง ไมไ ดศพั ท แตส ําเนียงท่ไี ดยินเหลานัน้ พอจะ สาํ เหนียกไดว า เตม็ ไปดว ยความตน่ื ตระหนกตกใจเหลือที่จะกลาว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1354 ไมก่อี ึดใจหลังจากน้นั ทงั้ หา คนกต็ รงเขา มาถงึ ตา งใจหายวาบที่มองเหน็ คนทัง้ หลายยนื ออกนั อยูเ ต็มลานบา น เรอื นหลงั หนงึ่ พังทลายลงมาราพณาสรู อยกู บั พนื้ และกองเลือดแดงฉาน ละเลงไวเปรอะไปตลอดท้ังลานบา นอันกวางขวาง พวกนั้นหนั มาเหน็ ก็รองบอกกนั พรอมกบั พากนั วงิ่ พรูเขามารับ สง เสียงรายงานแซสนัน่ ฟง ไมได ดารนิ กบั ไชยยนั ตก ็ออกวิ่งตรงเขาไปอยา งรวดเรว็ รอ งเรียกหาเชษฐา พอเห็นตวั ทั้งเพื่อนและนอ งสาวก็เขา ไปจับตวั หวั หนา คณะไว ซักถามขอ ความ แทบจะไมหายใจ กวา ท้ังสองฝา ยจะรูเร่อื งของกันและกันตลอด ก็กนิ เวลาไมตํ่ากวาสบิ นาที รพินทรถ อนใจ ยาวเม่อื ทราบวาไมม ีใครเปน อนั ตรายมากมายนัก จบั มอื เชษฐาไปบีบแนน “พวกเราทหี่ มบู า นนีป่ ลอดภยั ได ก็เพราะความรอบคอบถ่ีถว นของคณุ ชายแทๆ ผมเองยงั คดิ ไมถ งึ วาอกี ตัวหน่ึง มันจะดอดเขามาตที ายครวั ถาคณุ ชายไมล งมาจากเรอื นและเหน็ มนั กอ นเปน คนแรกยงิ ปะทะไว ปา นน้ไี มใ ครก็ใครคงเสร็จกนั ไปบา งแลว ” เชษฐาเองบดั นี้กเ็ ตม็ ไปดวยความปต ยิ นิ ดเี ชนกนั ทเ่ี หน็ รพนิ ทรก บั คณะพากันกลบั มา อยางปลอดภยั “นี่แปลวา มนั มีสองตวั แนแ ลว หรือ?” หัวหนา คณะถาม ยงั ไมค ลายความตนื่ เตนตอ เหตกุ ารณ พรานใหญหยิบชายผาขาวมาท่ี เคียนเอวอยูขนึ้ เชด็ เหงื่อปนละอองฝนบนใบหนา ทหี่ นา ผากของเขาเตม็ ไปดว ยรว้ิ รอย “เห็นจะไมม ปี ญ หาหรอกครบั เหตุการณครั้งน้มี ันพสิ จู นใ หเราเห็นชัดอยแู ลว เจาตวั หนงึ่ ก็คอื ตวั ท่ีผมกบั แงซายกําลงั ดักคอยมันอยู อกี ตัวหน่ึงกค็ อื ตวั ทแ่ี ยกมาอกี ทางหน่ึงโดยเราไมรรู ะแคะ ระคาย จนปะทะกบั คณุ ชาย เสียงปน ทางนี้ ทําใหอกี ตัวทางดา นโนนชะงกั ไหวทันหลบไป เสียกอน” เชษฐาครางในลาํ คอ แลวมองไปทางไชยยนั ต ผูย ืนกดั รมิ ฝปากอยกู ระซบิ ตํา่ ๆ “ถางั้นขอ สนั นษิ ฐานของแกก็ถูกตอ ง ไชยยนั ต เสยี ดายเหลอื เกินทแ่ี กกับรพินทรไ มไ ดอ ยู ทีน่ ดี่ ว ยในขณะนน้ั พวกเราทางนี้เกือบตายกันทกุ คน อดนึกเสยี วไมไ ดว า ...มันกลืนทัง้ หาคนเขา ไป กอนแลว ถึงไดผ า นเขามาจนถงึ หมบู า นนี่ เพราะไมไดย นิ เสยี งระเบดิ หรอื เสยี งปน ทค่ี อยฟง อยูเลย” ไชยยนั ตหอ ไหลล ง ทาํ ตวั สัน่ สยดสยวิ “ถา ไมใชเ พราะเสยี งปน ของแกทางน้ี ไอตวั น้ันก็คงจะเสรจ็ แงซายกับรพนิ ทรไ ปแลว มัน กาํ ลงั จะโผลอ อกมาเปน เปา อยรู อมรอทเี ดยี ว พวกเรากใ็ จหายใจควาํ่ หมด ทไ่ี ดย นิ เสียงปน ทางนยี้ งั กับเกิดสงคราม วาแตแกเถอะ เปนอะไรบา งหรือเปลา ขายังไมคอยยงั ชว่ั ดีเลย ตะลมุ บอนกับไอย กั ษ เขาใหแลว ” ราชสกุลหนมุ ใหญห วั เราะ กม ลงมองดูขาตัวเอง “เหตกุ ารณใ นตอนนั้น ทําใหล ืมคดิ ถงึ เรือ่ งขาหรืออะไรทัง้ ส้นิ แตถาไมไดบ ญุ คาํ ปานน้กี ็ คงจะถกู ลาํ ตวั มนั บดแหลกไปแลว ฟาดกบั มนั ไปตามเรอื่ งเพราะความจําเปน มันบงั คบั อตี อนนัน้ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1355 ชลุ มนุ ชลุ เกกนั ดีเหลอื เกนิ นา ดยู ่งิ กวาคราวรบกะไอแหวง เสยี อกี เจาประคณุ เอย !...ไมร ใู ครเปนใคร วง่ิ กันตบั แทบทรดุ แตนับวา โชคดมี ากทพ่ี วกเราสว นมากไมถงึ กับเสยี สติ ชวยกันระดมยงิ ไดอยา ง พรอ มเพรยี ง แตง ั้นจนั กเ็ กือบเสรจ็ ไปแลว” เชษฐาเลาถึงเหตุการณต อนนน้ั ใหฝา ยทไี่ มไ ดอ ยรู ว มดว ยไดท ราบโดยละเอยี ดอกี ครัง้ นับตง้ั แตเห็นมันโผลม าและกระสนุ ไรเฟล นัดแรกของเขาระเบดิ ขน้ึ ไชยยันตกบั ดารนิ พลอยขวัญ หายไปดว ย “คราวนเ้ี หน็ มนั ชัดกบั ตาแลว ” ประโยคสุดทา ย หวั หนาคณะพดู แหบๆ กระเดอื กนา้ํ ลายลงคออยา งฝดๆ มองจับไปยัง พรานใหญผูส งบนิง่ อยู “ผมกลา พนันวามันใหญกวา ไดโนเสาร เทา ท่เี คยเห็นจากโครงกระดกู ในพพิ ธิ ภณั ฑเสีย อีก ลกู ปน ของเราดเู หมือนจะทําอะไรมันไมไ ดเ ลย ทั้งๆ ทถี่ ูกไปนับไมถ ว นอยา งถนดั ทัง้ นั้น” รพินทรงนั ไปครู ยังไมกลา วอะไรท้งั สิน้ เดนิ ออกไปสาํ รวจพิจารณารอยเลอื ด ทกี่ อง เรีย่ ราดอยูตลอดบรเิ วณอันกวา งขวางน้นั อยางถี่ถว น แงซายก็ตามตดิ ออกไปดว ย สหี นา ของเขาเงยี บ ขรึม แสดงอาการใครค รวญหนัก แลว พยกั หนา เรียกบญุ คําผรู วมเหตกุ ารณอยูกบั เชษฐาอยา งใกลชิด เขา ไปซบุ ซิบสอบถามอะไรอยูอีกครใู หญ ก็เดินกลบั มาท่ีคณะนายจา ง ซ่งึ บดั น้ชี มุ นมุ กนั อยทู ีเ่ รือน พัก ทุกคนเหน็ ดวงตาเครยี ดเครงเปย มไปดว ยความกงั วลหนกั คูน น้ั เปน ประกายแหง ความหวังขน้ึ “ผมตรวจดูรอยแลวครบั ...” พรานใหญพดู แผวตํ่า ดดู ควนั บุหร่ีจนแกม ตอบ “มันถกู ฉกรรจไ ปไมน อ ยทเี ดยี ว รูส กึ วา กระดกู กลางลําตัวบางสวนจะหกั ดว ย ถาคาํ นวณ ไมผิด ไอย ักษต วั นค้ี งไปไมร อด มันตองตายแน ชา หรอื เรว็ เทานน้ั มันชอ็ ก นอนนิง่ ไปพกั หนึง่ ไมใช หรอื ครบั กอนทจ่ี ะถอยหนีไป” เชษฐาลมื ตาโพลง สหี นาดีขนึ้ มองดเู ขาตน่ื ๆ “ใช! มันฟุบนิ่งไปพักใหญ ตอนทพี่ วกเราระดมกนั ซลั โว ขณะท่ีมนั ยกหัวขนึ้ จะคาบจนั พอขาดเสยี งปน ชดุ นนั้ หวั มนั กซ็ บดินน่ิงไปทเี ดยี ว แตลงทา ยกเ็ หน็ มนั ลากตวั ไปได ดูจะคลอ งแคลว รวดเรว็ ดีเสยี ดว ย ตอนทเี่ ขา เขตปา ” “นั่นเหน็ จะเปน สัญชาตญาณหนเี อาตวั รอดครง้ั สดุ ทายของมนั แตแ บบนไ้ี ปไมไดไ กลนัก หรอกครับ งถู าลงกระดกู หักมนั ก็หมดกําลงั เทา น้ัน จะวา ลกู ปน ของเราทําอะไรมันไมไ ดเ ลยกไ็ มถกู นัก ผมเคยเรยี นไวแ ลว วา ถา ถกู เขา เหมาะๆ มันกต็ อ งเสร็จเหมอื นกนั นัดแรกทค่ี ณุ ชายยิงถูกลูก นัยนต าของมนั วิถีกระสนุ คงจะเฉยี งออกมาทางดา นอน่ื เสีย ถา ผานตรงเขาสมองนัดนนั้ คงจะอยกู ับ ทีแ่ ลว ทนี หี้ วั มนั ใหญโ ตเสยี จนกระท่งั ลกู ปนจบั เปา สําคญั ไมถ นดั ประกอบกับเปนสัตวประเภทที่ ตายยากอยแู ลว ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1356 “คุณเชือ่ อยา งนน้ั หรือ?” เชษฐาถามยา้ํ อกี คร้งั เหมอื นจะไมแนใ จ “ผมกบั แงซายจะออกตามมนั เดี๋ยวนแ้ี หละครบั จดั การไอต ัวนี้ใหเ สรจ็ ส้ินไปกอ น เพราะ มองเห็นทางสะดวกแลว สาํ หรบั อกี ตวั คอ ยวา กันทีหลงั ” หวั หนา คณะนง่ิ เหมือนจะชง่ั ใจอยูค รู แลว กพ็ ยักหนา “ตกลง ดีเหมอื นกนั ความจรงิ พวกนี้จะตามมนั ไปแลว ตอนทม่ี นั ผละหนี แตผ มหา มไว เอง เพอื่ รอความเหน็ จากคณุ กอ น คดิ ถงึ เรอื่ งขาเขยกของผมนแ่ี ลว เจบ็ ใจทุกที อยากจะไปดวยกเ็ ดนิ ตามไมไ หว ตอ งอยโู ยงทุกครั้ง” ไชยยนั ตเ ขามาตบไหลเ พื่อนอยา งปลอบใจ “อยาใจรอ นเชษฐา อกี ไมนานแกคงหายเรยี บรอย และเปน ไดบ ุกบนั่ เคยี งบา เคยี งไหลกับ พวกเราแนน อน สําหรบั คราวนกี้ น็ บั วา เปน บุญอยา งย่ิงแลว ที่แกขาเจบ็ เลยอยูโยงทหี่ มูบานนี่ ถา บังเอญิ แกขาไมเจ็บไปกบั พวกเราดว ย ไอย ักษนน่ั โผลมาทางนอ้ี ยา งท่ีแลว จะไมม ใี ครแกไ ข สถานการณได มันคงเอาใครไปกินไดบ า งเปนแน แตน ีท่ ั้งๆ ท่ีเปนคนพกิ าร แกก็ยังฟาดกบั มนั ได อยา งนา ดู จนกระท่งั มันเปน ฝายเปด อา วไป นบั วาแกสามารถเกินคนขาหักธรรมดามากนกั ” รพินทรไ มย อมเสยี เวลาอกี เลยแมแตน าทีเดยี ว โบกมอื เรียกบญุ คาํ กบั จนั ใหส มทบ ติดตามเพิ่มเตมิ ไปอีกสองคน เพ่อื สาํ หรบั ใหเปนพรานคมุ กนั ไชยยนั ตก บั ดาริน ในกรณเี ขากับแง ซายตองแยกไปเพยี งสองคนตามแผน คงทิ้งใหเ กดิ กบั เสยอยกู บั เชษฐา เพราะแนใ จวา คงไมม ี เหตุรายอะไรเกดิ ขนึ้ ทางดานหมบู านอกี แลว ทัง้ หกคน สมทบดว ยคะหยน่ิ อกี คนหนึ่ง ซึง่ ขอติดตามไปดวยตามเดมิ รวมเปน เจ็ด ก็ ผละจากหมูบาน ติดตามรอยเจา งยู กั ษล ําบากตวั นนั้ อยา งรบี เรง โดยเวนระยะหางกนั เพียง 15 นาที นับต้งั แตเ วลาทีม่ ันผละหนีไป ในครั้งน้ี บุญคาํ ทาํ หนา ที่แกะรอยนําไปเบือ้ งหนา โดยเร่ิมจากดงดา นทีเ่ หน็ มนั เลอ้ื ยหาย เขาไปนั้น พายฝุ นขณะน้ีซาสงบลงแลว ปาเปยกชมุ ชนื้ รอยไปของมนั แลเหน็ ไดถ นดั ชดั เจน เพราะ เปนทางราบลไู ปในพุม ไมราวกบั ใครลากทอ นซุงขนาดใหญผานไป มิหนําซ้ําเลอื ดยังปรากฏตดิ อยู พนื้ และกง่ิ ใบของตนไมเ หมอื นเทถังสีระไวเปนหยอ มๆ ผดิ กับรอยเลอื ดเพียงจางๆ เม่ือครั้งทถ่ี ูกยิง คราวเอาควายไปกินมากนัก บอกใหท ราบชดั วา...บาดแผลทป่ี รากฏตามรา งกายของมัน จะตอ ง ฉกรรจเ หวอะหวะไมนอยทีเดยี ว หาไมเชน น้ันแลว เจาอสรู เลือดเยน็ จะไมมีเลือดออกมากมายถงึ เพยี งน้ี มันเปน การตามรอยกนั อยา งสะดวกสบาย เหนือกวา การตามรอยสตั วอืน่ ใดทแี่ ลว มา ทง้ั นั้น ทางไปอันพรวดพราดอยา งตกใจและคิดหนีของมนั ทําใหบ รเิ วณที่รกทึบแตแรกราบเรยี บ กลายเปน ทางดา นขึน้ กลายๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1357 ทงั้ หมดเรง ฝเ ทา ไปตามรอยเลอ้ื ยของมันอยางแขง กับเวลา และไมจ ําเปนตอ งคอยคิด ระแวงระวังตวั เกนิ ไปนกั วามันจะหลบซมุ ดักคอยอยทู ่ใี ด ท้ังน้เี พราะความใหญโ ตมโหฬารผดิ กบั สัตวโลกทั้งหลายนั่นเอง ถงึ อยางไรก็ตาม มนุษยจะตอ งเปนฝา ยเหน็ มนั ไดก อ นเสมอ โดยการตาม รอยเลื้อยของมันไปเชน น้ี เชอ่ื ไดแ นว ามนั ไมมีทางทีจ่ ะทาํ อุบายเรนตวั คอยดกั ทาํ รา ยโดยไมใ หฝ า ย มนุษยร ูต วั ลวงหนาไดเ หมือนสัตวลําบากอืน่ ๆ อีกประการหนึง่ เจาสัตวด กึ ดาํ บรรพยุคไดโนเสาร ตนน้ี กไ็ มใ ชส ตั วประเภทมเี ลห เ หล่ียมเพทบุ ายอยางไอก ุด ไอมหิงสา หรอื วาไอแ หวง ดงั น้นั ความ หวนั่ เกรงวาจะถกู เลหก ล จึงเปน อนั หมดปญ หาไป คงมีแตอยา งเดียวเทา นนั้ คอื ถาประจันหนา พบเหน็ กันเขาเมอ่ื ใด ทาํ อยางไรจงึ จะสงั หาร มนั ไดอยา งฉับพลนั เฉียบขาด กอ นทีฝ่ ายมนุษยจะเพลี่ยงพล้ําข้ึน สาํ หรบั สตั วท่ีทรหดอดทนและ ตายยากเชนนนั้ รอยน้ัน นําออมคดเคีย้ วไปตามตนี เขาอันเอยี งลาดประมาณ 45 องศา เปน ดงดบิ ไมใหญ ยนื ตระหงานสงู ชะเงื้อม แผก่งิ กา นสาขาบงั ไวท ึบ ชนดิ ท่แี สงแดดแทบไมม โี อกาสสอ งผา นลงมาได อากาศอบั ช้นื และชวนใหต ะคร่ันตะครออยา งไรพกิ ล หนทางเดนิ กย็ ง่ิ ลําบากขึ้น เพราะพ้ืนเต็มไป ดวยใบไมห ลนลงมาปกคลุมทับถมกันดว ยกาลเวลาอันเหลอื ทจี่ ะคณานับได ทาํ ใหอากาศเต็มไป ดวยกลิ่นใบไมเนา และสาบของเหด็ ราบางชนิด มองเหน็ สง่ิ ตา งๆ ไดเปน เงาตะคมุ รางๆ ในระยะไม เกนิ 20 เมตร บางแหงเทาซงึ่ เหยยี บบนพน้ื ทีป่ กคลมุ ดวยใบไมน น้ั จมลกึ ลงไปจนเกอื บถึงเขา ยากทีจ่ ะ เคล่อื นไปโดยเร็วและเงียบลงไดอยา งเชน ท่ีทกุ คนตองการ ไมม ีรองรอยของสตั วส เี่ ทาชนดิ ใดอาศัย หากิน หรือเดนิ ผา นทางนม้ี ากอนทงั้ สิน้ นอกจากสัตวป ระเภทเลื้อยคลาน และพวกหนอนตวั ใหญๆ ทางไปของเจา งยู ักษย งั บริเวณนี้ และเปนรอ งประหนึ่งในเรอื ชะลา แลน ไปบนบก ยิง่ ลึกเขาไป การเดินกย็ ิง่ ลําบากข้นึ ทกุ ขณะ สองสามคร้ังที่ไชยยนั ตกา วเหยยี บลงไปบน พนื้ ทีป่ กคลุมไปดว ยใบไมห นาทึบนนั้ แลว กเ็ สยี หลักถลาํ วบู ทําทา จะจมมิดหายไปเหมือนตกหลมุ อันซอ นอยขู า งใต แตรพนิ ทรกบั แงซาย ผเู ดนิ เคียงอยูใกลๆ ชว ยกนั หิว้ ปก รงั้ ไวไ ด บญุ คําเอง...ผูนําไปเบือ้ งหนา กล็ มฟาดลงครง้ั หน่งึ เพราะเหยยี บลงไปไมพ บพืน้ นอกจาก ใบไมท ส่ี มุ อยเู ปนเครอื่ งพรางตา กลิง้ โครมครามลงไปตามระดบั ราบนน้ั แลว ไปตดิ กบั ตน ไมใ หญ ตนหน่ึง ทยี่ นื ตน ดกั อยูห างจากระดับทท่ี กุ คนยืน ใจหายใจคว่าํ อยลู งไปประมาณ 15 เมตร จันปลด เชือกทค่ี ลองตดิ เอวอยทู าํ เปน บว งบาศไวได กค็ อ ยๆ ลากรา งของพรานเฒา ซง่ึ มอี าการเหมือนกับวา วายอยบู นกองใบไม กลับข้นึ มาถึงที่เกา ทุลักทุเล “โอโ ฮ! หบุ หรือเหวกไ็ มรู อยขู างลา ง ตนี เหยยี บลงไปไมถึงพ้ืนเลย มแี ตใ บไมพ รางตวั ไว ท้งั นั้น” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1358 บุญคาํ รองออกมาพรอ มกับสบถพาํ หนา ตาตืน่ มองไปรอบดานอยา งหวาดๆ รพนิ ทรก็ กระดกิ น้วิ เรียกคะหยนิ่ ผเู ดนิ อยูร้ังทายข้นึ มา “คะหยนิ่ เจาชาํ นาญอยใู นดงแบบนีเ้ หนือกวาพวกเขา เพราะฉะนน้ั เจา จงนาํ ทางไป ขางหนา ” คะหยน่ิ ยมิ้ รา ออกมาเปนคร้งั แรก ยดื อกข้ึน “ใชแลว ไมม ใี ครชาํ นาญปา แถบนี้ไปกวาคะหยนิ่ แตตาบุญคาํ ถอื วารูทางดีกวาคะหยิน่ อ อกนํามา คะหย่นิ ก็อยากจะดเู หมอื นกนั คะหยน่ิ อยากเห็นตาเฒา ตกลงไปในบอตอ หลุม ถูกแทะ เหลือแตก ระดกู ” พรานเฒาแหง เขาอมึ ครมึ แยกเข้ียว คํารามออกมาอยางหวั ฟด หัวเหวยี่ ง “โธ! ไอชิบหายน่ี กเ็ อ็งทําไมไมนํามาเสียแตแรก ชๆิ เดยี๋ วพัดก็ซดั เปรี้ยงใหเ ทานน้ั หนอย แนะ เสอื กบอกเสียดว ย วา อยากเห็นขาถูกตอหลุมแทะเหลือแตก ระดกู ถงึ เหลอื แตก ระดกู ขา ก็เตะ เอ็งไดว ะ คะหยนิ่ ” ทุกคนหวั เราะกนั ขึน้ ไดเ ปน ครั้งแรก ทา มกลางบรรยากาศอันเครียดหนกั นนั้ บญุ คาํ คอ น หวั หนา บา นหลมชา งปะหลบั ปะเหลอื ก ทาํ ปากหมบุ หมบิ อยูเ ชน น้ัน คะหยนิ่ ย้มิ นอยย้มิ ใหญไม กลาวเชน ไร ลุยทะเลใบไมแหง สวบๆ นาํ ไปเบือ้ งหนาอยา งชํานาญทาง ทกุ คนเดนิ ตามรอยของคะหยนิ่ ไปอยางระมดั ระวัง ไมม ใี ครกลา แยกหางไปทางอ่ืน นอกจากจะเขา แถวเรียงเดี่ยว จนั ลงมาอยรู ง้ั ทายปดหลังขบวน หวั หนา บานหลม ชางนาํ เดนิ ขนึ้ ไปใน ระดบั สงู เหนอื รอยของงูยกั ษที่ปรากฏเปน ทางอันบุญคําใชเปนรองเดนิ ตามน้นั ขนึ้ มา บางขณะก็ตดั ลงมาเดินอยใู นลาํ ดับท่ตี าํ่ กวา สลับกนั ไปมาอยเู ชนนน้ั พักใหญจ ึงมาหยุดยืนนิ่งอยบู รเิ วณหนึ่ง มีลําตน ของไมใ หญท่ีชูยอดขึ้นไปชนิดแหงนคอ ตง้ั บา ยืนเรียงรายกนั อยหู า งๆ ปราศจากตนไมขนาดเล็ก หรอื พวกวชั พชื ท่อี าศยั ขน้ึ เกะกะตามดนิ แมแ ตตน เดยี ว เห็นแตพื้นใบไมแหงสคี ลาํ้ ปกคลุมไวอ ยา งสมํา่ เสมอตามลกั ษณะของพื้นทีร่ าวกับจะ มใี ครมาเกล่ยี ไว รอยของงยู กั ษท ่เี ลอื้ ยเปนทางมาตลอด บา ยหนา ลงไปยงั ระดบั ลาดตํา่ เหน็ พนื้ ใบไมต รง น้นั กระจุยกระจายผิดไปกวาทุกตอนราวกบั วา นาํ้ หนกั ตัวอันมากมายทีเ่ ลอ้ื ยผานตอนน้ัน ทาํ ใหม นั จมมดิ หายลงไปภายใตร อยเลอื ด ท่ีเร่มิ จะจางหา งไปนบั แตไ ดเร่ิมสาวรอยมาเปน ลาํ ดับนนั้ ปรากฏ กองอยูม ากมายตรงตาํ แหนงนอี้ ีกครัง้ แสดงวา มันหยดุ อยขู ณะหน่ึง กอนจะตดั สินใจเลือ้ ยลงไปทาง นัน้ คะหยนิ่ ชี้มือลงไป ปากบอกขนึ้ ลอยๆ วา “มันลงไปทางนี!้ ” บญุ คําเอ้อื มมอื มาไสหัวนายบานหลม ชา ง พูดมาเสียงขุนๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1359 “ไอเ วร! อยา วา แตเอง็ เลยวะ ลูกหมามันก็บอกได เหน็ รอยอยทู นโท” เจา นักเลงชาวดอยยงิ ฟน ยดื อกข้ึนอกี ครั้ง “แตถ า ไมมคี ะหยนิ่ เปน คนนาํ ก็จะไมมใี ครตามมนั ลงไปได มนั มดุ ไปใตใบไมแ หง แลว ไปโผลทีข่ อบเหวตนี เขาลกู นี้ คนหรอื สตั วอน่ื ขืนมดุ ทะเลใบไมต อนนี้ กต็ อ งไมโผลอ ีกแลว” “หมายความวา ยงั ไง บริเวณที่มันลงไปนี่ เปน กองใบไมล กึ มากหรือ?” พรานใหญถ ามมาโดยเรว็ “ถากวาดใบไมเ หลานอี้ อกไปหมด...” คะหยน่ิ วา “บรเิ วณตรงนเี้ ปนหุบตดั ลกึ ลงไป ใบไมก องสงู ทวมขน้ึ มา มันลกึ สกั เทา ใดพอ ของคะหย่ิ นกบ็ อกไมไ ด ใครไมร ูเดินลงไปก็จมหาย กอนทพ่ี อของคะหยนิ่ จะมาคน พบ หลายคนมาแลว จม หายลงไปที่หบุ ใบไมน ้ไี มเ คยโผล ระยะที่จะจมลงไป...หา งจากตน รงั ตน นล้ี งไปถงึ ตนยูงใหญ ขา งลา งที่เหน็ อยูน ่นั ตอ จากน้ันลงไปแลวกพ็ อจะเดินไปได” รพนิ ทรย กแขนขน้ึ ปาดเหง่ือทีใ่ ตจ มกู กะคาํ นวณดูตามคําบอกของคะหย่ิน เขตอนั ตรายท่ี หัวหนาบานหลมชา งวา มันเปน ระยะหา งประมาณ 30 กวา เมตร “พอมีทางอ่นื ที่ออ มไปไดโ ดยปลอดภยั บา งไหม?” คะหยนิ่ สั่นหวั “ถาจะตัดทางลงไปยังขอบเหวตนี เขาลูกนี้ คะหยน่ิ ยงั คน ไมพบวาจะมที างไหนทีเ่ ดนิ ไป ได ทกุ ดา นและทกุ กา วทเ่ี หยยี บลงไปในบรเิ วณนเ้ี ปนเหวใบไมทั้งส้นิ พบแตวา ระหวางตนรังกับตน ยูง เปน ทแ่ี คบทสี่ ุด” “แลวพวกเราจะมวี ธิ ผี านลงไปไดย งั ไง โดยไมจมหายไปอยา งเจาวา?” “เอาเชอื กของทกุ คน มาผูกตอ กนั เขา ...” เจา นักเลงชาวดอย ลกู หลมชา งโดยสายกําเนิดอธบิ าย “ปลายขางหนง่ึ ผกู ติดกบั ตน รงั ไว ปลายอกี ขางหน่งึ คะหย่ินจะเอาติดตวั ไป คะหยน่ิ จะ ผานเหวใบไมน ้ีไปดว ยการเลื้อยอยา งเชน ทค่ี ะหยน่ิ เคยทาํ เม่ือถงึ ตน ยงู กจ็ ะผูกเชอื กไวอกี ดา นใหตงึ เปนสะพาน พวกเราใชสายเชอื กสะพานนี้ ไตเ ล้ือยลงไปทีละคน” “เลื้อย?” รพนิ ทรร อง เบิกตาโตจอ งหนา คะหยิน่ พยกั หนายมิ้ อยางภาคภมู ิ “ใชแลว” “เจาแนใ จหรือวา เจา จะไมจ มหายลงไป” “ถาเดนิ ก็จม ถา เลื้อยอยา งคะหย่ิน กพ็ อลงไปถึงตน ยงู นั่นได” “เจา เคยมากอ นแลว หรือ?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1360 “คะหยน่ิ เคยมาหลายครง้ั แลว พอสอนไวต ัง้ แตค ะหยน่ิ ยงั เลก็ ๆ อยู พรานใหญอยา สงสัย คะหยน่ิ ทาํ ได” เสยี งของคะหยิน่ เตม็ ไปดวยความมัน่ ใจ ระหวา งท่ีเขากําลังจองหนาเจานกั เลงชาวดอย เพือ่ การตดั สินใจอยนู ้นั ไชยยนั ตก ับดารินเปน เพียงสองคนในคณะ ทีไ่ มสามารถจะเขาใจการพดู จา ไดโ ดยปราศจากการแปล หนั ไปดหู นา รพนิ ทรเหมอื นจะถาม เพราะเหน็ ซุบซิบปรกึ ษาอะไรกบั คะหยน่ิ อยูเ ปน เวลานาน ซ่ึงแงซายกด็ ี บญุ คําหรือจันกด็ ี ขณะนีม้ วั แตฟ ง การโตต อบนน้ั อยูดว ยความ ตื่นเตนสนใจ จนลมื ท่ีจะถายทอดออกมาใหเ จา นายสองคนทราบอยางเคย แลว รพินทรกอ็ ธิบายใหนายจา งทง้ั สองทราบในแผนการ และคําบอกเลา ของคะหยนิ่ “ถา บรเิ วณตรงนีเ้ ปนเหวใบไมอยางคะหยนิ่ วาจรงิ จะเดนิ ไปหรือจะเลือ้ ย...มนั กค็ วรจม หายลงไปเหมอื นกนั นน่ั แหละ เพราะน้าํ หนักตัวมนั ไมไดเ ปลี่ยนแปลงไปสกั เทาไหร” ดารนิ พูดเบาๆ หรี่ตามองลงไปยงั พื้นใบไมท ี่เปนระดบั ปูลาดลงไป อนั มองผาดๆ วา นาจะ เหยยี บลงไปได “ผมกาํ ลังคดิ อยเู หมือนกนั ในขอ น้ี แตร สู ึกวา มันตองเปนเหวลึกและใบไมสามารถจะ แนน แขง็ พอทจ่ี ะรบั นา้ํ หนกั ไดจรงิ ๆ สังเกตดทู ี่รอยของไองูยกั ษน นั่ มนั เลื้อยลงไป มันไมไดเลื้อยไป บนผิวใบไมอยางท่ีเราเหน็ กนั มาตลอด แตม นั จมหายลงไปเลย เหมอื นดําน้ําหรอื ไมก ช็ าํ แรกแผน ดนิ หายไปงน้ั แหละ ทีนงี้ มู ันมดุ ใบไมไปได เราทําไมไดอ ยา งมนั ขนื จมกห็ ายใจไมอ อกเทา นน้ั เอง แลว คะหยนิ่ กบ็ อกวา มนั ลกึ เสยี ดว ย มีคนมาจมตายกนั ทน่ี ห่ี ลายคนแลว ซงึ่ มนั กน็ าจะรวมถงึ สัตวอ่ืนๆ ท่ี หลงเขา มาดวย” “แลว คะหย่นิ วา จะเลอื้ ยไปบนผิวใบไมเ หลา น้ี?” “มันวา ยงั งน้ั ครบั มันบอกวา มนั เคยมาแลว” นักผจญภยั สาวเมม ริมฝปากแนน แลวสัน่ หนาอยา งไมเ ห็นดว ย แตไชยยนั ตเสรมิ มาวา “ผมคดิ วาควรจะเปนไปไดน ะ ความชํานาญเฉพาะตวั ของมนุษยเรา มันไมเ หมอื นกัน หรอก อีกอยา งหนง่ึ ถา จะถอื ตามหลกั ความจรงิ มันก็มเี หตผุ ลควรเช่อื ไดบ า งเหมือนกัน ถา เราเดิน น้ําหนกั ของตวั ทัง้ หมด มนั ไปอยูท ่ีขาทงั้ สองขา ง ซงึ่ แปลวา นา้ํ หนกั ถวงเต็มทที่ ีเดยี ว แตถา เรานอน ราบลง นา้ํ หนกั มันแบงเฉลี่ยออกไปได และอะไรกไ็ มส าํ คัญเทากบั วา คะหยน่ิ เคยทํากอนแลว จะตองรูดี อกี อยางหน่ึงเราก็มสี ายเชือกขา งหน่งึ มดั ตดิ ตนไมอยแู ลว พลาดพลง้ั ยงั ไงกย็ งั ชว ยดงึ ตวั คะหยน่ิ ขน้ึ มาได” “เอาละ สมมตวิ าเราผา นปญหาขอน้ไี ปไดน ะ แตค ดิ อะไรกนั บางหรือเปลา ...” ดารินเอย เบาๆ ตอมาดว ยวิสยั อนั รอบคอบถีถ่ ว น อนั เปน ลกั ษณะเดียวกันกับเชษฐาผูเ ปน พชี่ าย ตาสอ ประกายสยดสยองของหลอนยังจับน่ิงไปยังทะเลใบไมแ หง เหลา น้ัน หอไหลล ง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1361 “ถา เปนอยางคะหย่นิ วา ขา งใต อาจเปนเวง้ิ ของหุบหรอื มฉิ ะนั้นกเ็ หวอนั ลึกท่สี ดุ งูยกั ษต ัว นัน้ มันดําหายลงไปทีน่ ี่ มนั อาจลงไปกบดานซอนอยใู ตก น อนั ลึกล้าํ ขา งหนานกี่ ็ได แบบเดยี วกับดาํ หายลงไปใตทะเล แลวเราจะตามมันพบไดอ ยา งไร” คําพูดของหลอ น ทําใหรพินทรกับไชยยนั ตง นั ไป ตา งจมด่ิงอยใู นหว งคดิ หนัก อึดใจเต็มๆ ที่ไมมใี ครเอย คาํ ใดออกมา นอกจากมองตากันนง่ิ ... [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])