06เพชรพระอุมา เล่ม6 ดงมรณะ

1169 หลุดออกจากบาเพราะความผเุ ปอ ย กลง้ิ ขลุกๆ หางตัวออกไปสองสามศอก ภาพอนั ชวนสยองขวญั นีป้ รากฏชดั อยเู บื้องหนา ในระยะใกลจ ากลําไฟฉายท่ีสาดจับมาทงั้ สองทอ น ลมเยน็ พดั กระโชกมาเปนระลอก เสียงหลังคาแฝกไหวตวั กระทบกันดงั กรูเกรยี วพบึ่ พั่บ อยทู ่วั ไป ตบั แฝกบางอนั หลุดจากทม่ี ุงไวป ลวิ โครมครามลงมายงั พื้นเบ้อื งลาง จะกลา หาญชาญชยั สักเพียงใดก็ตาม ในภาวะเชน นไ้ี ชยยนั ตม ีความรูสึกเหมือนกบั ศรี ษะของเขาจะขยายโตข้นึ จากเดมิ สักสามเทา พยายามยนื สงบจติ ขม สตลิ งใหเ ปน ปกติ หนั ไปมองดู รพนิ ทร ไพรวลั ย เห็นรา งนนั้ ยนื น่งิ สนทิ ราวกบั เสาหินอันมน่ั คง ไมมีอาการสะทา นสะเทือนใดๆ ทงั้ สิ้น ชว ยทาํ ใหน กั ผจญภยั ชาวกรงุ ใจชน้ื ขึ้น แนละ ถา พรานใหญสาํ แดงอาการขวญั เสยี ใดๆ ขน้ึ มาเพยี งนดิ เดยี ว ไชยยนั ตกไ็ ม รบั รองกับตนเองวา เขาจะไมพ ลอยเสียขวญั ไปดว ยหรือไม ระหวางทไี่ ชยยันตย งั ยืนขนลกุ ซๆู อยูนั้น รพนิ ทรกราดไฟในมอื ไปยังมวนเส่ือตอกท่ีกล้ิง อยเู กะกะเปนแหง ๆ รอบดานแลว เหนีย่ วแขนอดตี นายทหารปนใหญ ใหก าวหลบขึน้ ไปอยเู หนอื ทางลมของซาก ทก่ี าํ ลงั สง กลิ่นชวนคลืน่ เหยี นนน้ั “ที่เห็นมว นเสอ่ื กองอยูเ พน พา นนนั้ กเ็ ห็นจะไมม ีปญหาหรอกครบั ศพท้งั นัน้ ” “อะไรกันนี่ มนั หมายความวา ยงั ไง เกดิ อะไรข้นึ กับหมูบา นนห้ี รอื ถึงไดตายกนั เกลอื่ น กลาด ทิง้ ศพไวในสภาพผดิ วสิ ัยอยางน”้ี สหายรวมทางของเขาเอย ออกมาอยา งลําบากยากเย็น บงั คับหางเสียงไมใ หส่นั พรานใหญก ดั ริมฝปาก “ลักษณะทเ่ี ราเห็นอยนู ี่ มันพอจะบอกไดชดั แลววา อะไรเปนอะไร” “พวกโจรเขา ปลน ฆา ตายกนั ทั้งหมบู า น?” “ไมใชห รอกครับ ถา เปน การตายธรรมดาหรอื ถกู ฆาตาย พวกกะเหรย่ี งจะไมป ลอ ยทง้ิ ศพ ไวอ ยา งนัน้ พวกเขาจะตอ งฝง และโจรท่ฆี า พวกในหมบู า นนต่ี ายอยา งคุณไชยยนั ตวา ธุระอะไร จะตอ งหอ ศพไวด ว ย รองรอยการตอ สกู ไ็ มม เี ลย” “แลวอะไรกันละน?ี่ ” “โรคระบาดรายแรงครบั ถาไมใ ชทรพิษก็อหิวาต หรอื อยา งทีพ่ ้ืนบา นเรยี กวาหา ลง คงจะ มีการตายกนั อยางกะทันหนั และมากทส่ี ดุ สว นท่ีเหลือก็ผละหนีอพยกทงิ้ ถิ่นไปเลย ศพจึงถูกทง้ิ เกลอื่ น โดยไมมกี ารจดั การอยา งนี้ พวกนก้ี ลวั โรคหา ลงมาก เขาเชอื่ วา เปนการกระทาํ ของภตู ผปี ศ าจ ถาลงหมูบานไหนเกดิ โรคติดตอรา ยแรงลมตายกันมาก ก็มักจะเปดหนีกันไปหมดแบบนี้ ไมมใี คร อยูจัดการกับศพ นอกจากจะปลอ ยทงิ้ ไว” เสียงไชยยนั ตค รางอะไรออกมาดวยความอเนจอนาถ ระคนขนพองสยองเกลา รพินทร กราดไฟฉายไปรอบๆ อกี ครั้ง แลวบอกตอมาวา “ผมจะเดนิ ขน้ึ ไปดูทเี่ รอื นของผาเอิงสกั หนอ ย คุณไชยยนั ตร ออยูต รงนี้กไ็ ดค รบั ” “ไปดว ยกัน!” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1170 ไชยยนั ตพูดสน้ั ๆ ท้งั สองเคล่ือนออกจากท่ี เดนิ ตดั ลานตรงเขาไปท่ีเรอื นใหญห ลังหนึ่ง ซ่ึงตั้งเปน ประธาน อยใู นระหวางเรือนเลก็ ทร่ี ายลอม ระหวา งท่ีผา นใกลเ ขา มา กล่ินเหมน็ เนา ระเหยคลงุ แทบจะทนไม ไหว เสียงหมาปา ดคู ลายๆ จะมาหอนกันอยทู ่ที า ยหมูบา นรางใกลๆ ออกไปนเี่ อง ลมพัดยงิ่ รุนแรง เพม่ิ ข้ึนเปน ลาํ ดบั แตล ะเรอื นเหลานั้นโยกไหวอยูออดแอดราวกับมใี ครมาขยม ไชยยนั ตร ูส กึ ตะครน่ั ตะครออยา งไรบอกไมถูก แตแข็งใจเดนิ ตามหลงั พรานใหญเ ขา ไป ที่หวั บนั ไดเรอื นสูงลูกบนั ไดทาํ ดวยไมก ลมท้งั ทอ น รพินทรห ยดุ ชะงกั ลงอกี ครง้ั กราด ไฟสองข้ึนกอน บนชานเรือนวางเปลา ปราศจากสิง่ มวี ิญญาณใดๆ ท้งั สน้ิ นอกจากเศษผาเกา ๆ สดี ํา คล้ํากองอยู เขาสองสาํ รวจดทู ุกมมุ บาน ในขณะท่ไี ชยยนั ตย ืนเงยี บกรบิ อยูเ บ้อื งหลงั อึดใจหนึง่ ก็ เหวยี่ งไรเฟล ขน้ึ สะพายไหล คงถือไวแตไฟฉาย เอือ้ มมือจบั ลูกบนั ไดขยบั จะไตขน้ึ ไป ทนั ใดน้ันเอง เสียงแหบๆ ตา่ํ พรา เสยี งหนงึ่ กล็ อยแวว ออกมาจากความมดื อนั คลุมเครือ ของหองขา งในเบาๆ มนั เปน เสียงเหมือนคนรองครวญครางใกลจ ะตาย กระแสเสียงนั้นแทรกลกึ เขา ไปจนถงึ ไขสนั หลงั ทาํ ใหไชยยนั ตถ งึ กับชาดิกไปทงั้ กาย รพนิ ทรเองก็ชะงกั ไปอกี คร้งั ตะแคงหู มนั เงยี บหายไปอยางลกึ ลับ ครนั้ แลวอกี อดึ ใจก็มี เสียงประหนงึ่ คนกระซบิ พูดกันในความมดื ฟากลนั่ ไหวเอยี ดเบาๆ ไชยยนั ตขบฟน แนน พยายามควบคมุ สติมน่ั ปลดเซฟปน ถอื ในทาเตรยี มพรอ ม แตก เ็ ห็น พรานใหญคงอยใู นอาการปกติ เขยาลูกบนั ไดเบาๆ สอบความมน่ั คง จากนน้ั ก็คอยๆ ไตขน้ึ ไป อดีต นายทหารปน ใหญอ าปากเหมือนจะรอ งหา มไมใ หเขาขน้ึ ไป เขายนื นง่ิ อยกู ับทีไ่ มไ ดก าวตามรพนิ ทร ขน้ึ ไปดว ย แตไ ฟฉายและปน พรอ ม จอมพรานเดนิ หายขึ้นไปอดึ ใจใหญ กโ็ ผลกลบั ออกมาสหี นา อยูในอาการสยองสังเวชใจ ไตบ นั ไดลงมาบอกเรยี บๆ “เราไปกันเถอะครบั ” ไชยยนั ตก ระเดือกน้าํ ลายลงคอ จองเขาเหมอื นจะถาม แตพ รานใหญไ มพดู อะไร ควา แขน เขาได นาํ เดินฝากระแสลมท่ีพัดอยูตลบเปน ผงคลีขณะนี้ ยอ นกลบั ออกมายงั ปากทางตําแหนง ตะเคยี นคู แลวสดู ลมหายใจเขา เตม็ ปอด เมอื่ พน จากกล่นิ ศพ ควักบหุ ร่ีออกมาจุดสบู เมื่อนัน้ ไชยยนั ตจ ึงเพง่ิ มเี สยี งหลุดรอดรมิ ฝป ากออกมาได “วา ไง พบอะไรบา งบนนั้น?” “ศพที่ข้นึ จนโทรมแลว สศี่ พ” “ผาเอิง กบั ครอบครัวของเขา!?” “ผมจาํ หนาใครไมไ ดเลย กระดกู มากกวาเน้อื แตมนั เปน เรือนของผาเองิ ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1171 ไชยยนั ตห นั ไปจอ งภาพหมบู า นรา งนนั้ อกี ครัง้ ความรสู กึ ของเขายามน้ี อยากจะกระโจน ออกไปใหเ รว็ ที่สดุ บา ยหนา กลับคายพกั รมิ ฝป ากหมบุ หมบิ แลว เสียงกระซิบกด็ ังออกมาเบาทสี่ ดุ “รพนิ ทร! ผมสาบานไดวา กอ นที่คุณจะกา วข้นึ ไปบนเรอื นหลังนัน้ ผมไดยินเสยี งคน คราง เสยี งซบุ ซบิ พดู กัน คณุ ไมไดย นิ หรอกรึ ผมเห็นคุณเงย่ี หฟู งอยเู หมอื นกนั ” กเ็ หน็ ยม้ิ ขรมึ ๆ ปรากฏข้ึนทใ่ี บหนา เครง เครียดนน้ั มืออบอนุ เอ้อื มมาตบทีไ่ หลเ ขา “ไดย ินครบั แตอยาสงสัยอะไรไปเลย เสียงท่ีเหมือนครางเปน เสียงของนกทดึ ทือที่เกาะ อยบู นไมครา วในหอง สว นเสียงคลา ยคนกระซบิ เปน เสยี งหนูผตี วั เกอื บเทาแมว มันกาํ ลังชวยกนั แทะซากอย”ู “ไปใหพน จากหมบู า นผีดบิ นเ่ี สยี โดยเรว็ เถอะ ผมรูสึกวาจะไมสูปกตเิ สยี แลว ” ไชยยนั ตร ะเบดิ ออกมาอยางสําลกั ทง้ั สองเรม่ิ ออกเดินยอนกลับออกมาทางเกา กลิน่ เหมน็ สางคงติดตามมาเปน คร้ังคราวที่ ลมหอบ แลว คอ ยๆ จางลงเปนลําดับ เมือ่ หางไกลออกมา ลมที่พัดกระโชกอยางรนุ แรงทําทา เหมอื น จะเปนพายขุ ณะทีท่ ง้ั สองเขา ไปเดนิ สํารวจอยใู นหมูบา น ก็กลบั เปนปกตลิ งตามเดิม พอโผลพน ปาก ทางทะลุสทู งุ แฝก อดตี นายทหารปน ใหญกถ็ อนใจเฮือกออกมา หนั กลับไปสองไฟยอนปากทางอกี ครั้ง คลา ยๆ จะสํารวจดวู า มอี ะไรตามมาเบื้องหลงั หรือเปลา “สวรรคทรงโปรด...” เขารองคราง “เปนความรอบคอบของคณุ เหลือเกนิ ผกู อง ทไ่ี หวทนั สัง่ หามไมใ หพ วกเราใชน ้ําใน หนองนนั่ ไดทนั การ ไมงั้นไมร จู ะเกดิ อะไรขน้ึ บาง มอี ะไรหรือท่ีคุณเฉลยี วคดิ ไดล ว งหนา?” “จําไดไ หมครบั กอนท่ีจะลงทงุ แฝกเราผา นไรร าง” อีกฝายกม ศีรษะรับ จองตาเขาไมก ะพริบ รพนิ ทรโอบไหลไ ชยยนั ตเ ดนิ เคียงกนั มา “ผมสงั หรณใ จตงั้ แตตอนนน้ั แลว วา พวกกะเหร่ียงพุเตยจะตอ งไมไ ดอ ยูที่นอี่ ีกแลว ไมง้ัน ทําไมปลอยใหไรรกรา งวางเปลา อยา งนี้ คร้งั แรกผมคดิ วา พวกเขายายถนิ่ เพราะไอแ หวงรงั ควาน แต กไ็ มเ หน็ รองรอยของชา งเขามารบกวนอะไรเลย ตอมา ขณะทีผ่ า นปากทาง ผมกไ็ ดก ลิน่ ไมด ีนัก มนั เปน กลน่ิ ซากเกาๆ พอไปถงึ หนองนาํ้ ผมเร่ิมสํารวจรอบๆ ก็ไปพบซากศพทีเ่ ราเหน็ กนั นัน้ คณุ ไชย ยันตน กึ ออกหรอื ยงั ครบั ทําไมซากนั้นถงึ ไปอยูทีน่ นั่ ” “เปน ซากของพวกท่ตี ายอยใู นหมบู า น แลว สตั วม ันคาบมากนิ กระมัง?” “ครบั ถกู ตอง และอยา งทีผ่ มไดบอกแลววา ศพธรรมดาที่ตายลงไมว าจะเนื่องมาจาก อะไร พวกนจี้ ะตองฝง ไมปลอ ยใหศ พถูกคาบเพน พา นอยา งนี้ โดยเฉพาะอยา งยงิ่ ใกลๆ กับหมูบาน ที่อาศัยเสยี ดว ย ปญ หาทว่ี า เหตุไรพวกในหมูบา นซ่ึงมาใชน ํา้ ที่หนองทุกวัน จึงไมพ บเหน็ ศพนี้ ทํา ใหผมรูสึกไมช อบกลขน้ึ กเ็ ลยตามมาดเู สยี ใหหายสงสยั นแี่ หละ และเรากเ็ ห็นประจักษต ากัน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1172 ออกไปแลว นาํ้ ในหนองนน่ั ...จะเปน พิษ จะมเี ช้ือโรคหรือไมกต็ าม แตม ันเปน นํา้ ท่พี วกในหมบู า น ซง่ึ ตายยบั เยนิ ดวยโรคระบาดใชด่ืมกนิ กนั ถาเราขนื ลอไปกเ็ ดอื ดรอ นแน” ไชยยนั ตทําทา เหมือนจะนกึ อะไรขนึ้ มาได ลืมตากวาง เขยาแขนรพนิ ทรโดยแรง พดู ละลา่ํ ละลัก “ผมนึกออกแลว!...” “อะไรหรอื ครับ?” “เม่อื ตอนทเ่ี ราผานปากทางเขาหมูบาน ผม เชษฐา และนอ ยยงั พดู กนั ถึงเรอื่ งไรรา ง และ เราก็สังเกตเหน็ อาการไมสบายใจของคณุ อยเู หมือนกนั แตแ ลวอะไรชนดิ หนึง่ ทาํ ใหเราโลงอกและ ไมเ กดิ ความระแวงใดๆ ข้ึนมาเลยวาหมูบา นจะกลายเปน หมูบานผีดบิ ไปหมด” พรานใหญขมวดค้วิ มา จองหนา อันตน่ื เตน กระหืดกระหอบของไชยยันต “ผมไมเขา ใจ คุณไชยยันตห มายถึงยงั ไง?” “ผมไดยินเสยี งคนพูดกนั แวว ๆ ดงั มาจากดงไผ เสยี งกระบอกไมไ ผแ กวงกระทบกนั แลว ก็ท่แี นน อนทส่ี ุดก็คือเสียงตาํ ขา ว! มันบอกชดั อยูทนโทว ามีหมูบานผูคนอยใู กลๆ ตอนนนั้ ตะวนั ยงั ไมทันตกดินเลย ใหตายดบั ไปเดีย๋ วนแี้ หละ ผมไดย นิ กับหจู ริงๆ” เสยี งของไชยยนั ตห นกั แนน จรงิ จงั ยนื ยันมา อกี ฝา ยส่ันศีรษะ “หฝู าดนะครบั มันจะมีเสยี งเหลา นน้ั ไดอยางไร ในเมอื่ คุณไชยยันตก ็เห็นชดั กับตาเม่อื ตะ ก้นี ี้แลว วา มนั เปน หมูบา นรา ง มีแตศพ!” “ประเดี๋ยวคณุ กลบั ไปถามเชษฐากับนอ ยไดเลยวา ไดย ินเสยี งอยางวา น่ีไหม ธรรมดา คนเราหูฝาด มนั คงไมฝาดไปพรอมๆ กันหรอก” “แตผมรับรองวา ผมไมไดย นิ เสยี งอยา งวา นเ่ี ลย ไดยินแตเ สยี งลมพัดกง่ิ ไผเ สยี ดสีกนั อัน เปนธรรมดาของปา ไผ แลว กไ็ ดก ลนิ่ ศพ” เสียงไชยยันตส บถอะไรออกมาคาํ หน่งึ แลวหัวเราะออกมาแหบแหง “โชคดเี หลือเกนิ ทีค่ ณุ เปนคนสตดิ มี ั่นคง และเปน หลกั ประกันทดี่ ที ีส่ ุด ผมบอกตามตรง สง่ิ ทั้งหมดทเ่ี กดิ ข้ึนน่ี ถาเปน ลาํ พังผมเองไมม ีคุณอยูดว ย ปา นน้วี ่ิงปา แตกไปแลว ตั้งแตเกดิ มาเปน ผู เปน คน ผานโลกมาหลายซกี แลว ก็เพ่งิ จะมาเจอเอาเหมาะๆ คราวทอ งปากับคุณนแี่ หละ” เสยี งหวั เราะจากรพนิ ทร ชว ยปลอบขวญั ของเขาใหด ขี ึน้ เพราะมนั เปน อาการหวั เราะ อยา งขบขนั เหมอื นไมไ ดเกดิ อะไรขึ้น “ตรงกันขาม สาํ หรบั ผมเห็นวา คุณไชยยนั ตเ ปน คนมีสตดิ ีที่สดุ กลาหาญ แลวก็มเี หตุผล ไมไ ดพดู เพอ่ื ยกยอหรือปลอบใจอะไรเลย บุกบัน่ มาดว ยกันถึงเพียงน้ี ทําไมถงึ จะไมร ู” “ขอบคณุ มาก ผกู อง ทีพ่ ยายามใหก ําลงั ใจผม อตี อนเดินเขาไปเห็นศพแรกในหมูบานนนั่ ผมจะเผนตั้งหลายคร้ังแลว ถา คณุ ขยบั ตวั นดิ เดียว รบั รองวาผมโกยแนบ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1173 แลว ท้ังสองกห็ วั เราะออกมาพรอ มๆ กนั ล่นั ทุง “อยาลมื เสียซคิ รับ ทุกสิ่งทกุ อยา งมนั ขน้ึ อยกู ับสตแิ ละกําลงั ใจเทา นนั้ มีอยสู องส่ิงน้ี เทาน้นั ถึงไหนถงึ กนั ผมกต็ องถือวาโชคดีเหมอื นกันทค่ี ณุ ไชยยนั ตก าํ ลงั ใจดี ถา ตอนทีเ่ ราบกุ ขน้ึ ไป บนบานผาเองิ นนั่ คณุ ไชยยนั ตข วญั เสยี คนเดยี ว ผมเองกเ็ ห็นจะอยูไมไ ดเ หมือนกนั ดีไมดพี ากันวิง่ ตับทรดุ ” “ผมกะแลว อะไรมันไมชอบมาพากล ก็เปนไดซัดแหลกแลว คอยวิง่ กนั ทหี ลัง” รพนิ ทรและไชยยันตเดนิ ยาํ่ ไปในทงุ แฝก คยุ กนั ไปพลาง เวลาผานไปตามลาํ ดับ ทา มกลางอากาศท่ีหนาวเยน็ เพ่ิมขึน้ ทกุ ขณะ เสยี งรพนิ ทรเ งียบหายไป กราดไฟรอบๆ เมอื่ บายหนา เขามาชดิ ชายปาตอนหนงึ่ ไชยยนั ตก็เรม่ิ จะรสู กึ ตวั เอะใจขน้ึ ในบดั นน้ั ขามาครง้ั แรก...เขากะระยะ ไววา จากบรเิ วณทต่ี ัง้ แคม ปจ นถึงหมูบา นรา ง มันใชเ วลาเดนิ เพยี งสบิ กวานาทเี ทา น้ัน แตในเทยี่ วขา กลับนี่ ใชเวลากวาครงึ่ ชั่วโมงเขามาแลว ยงั มองไมเหน็ ว่ีแววตัดทุงแฝกทะลุเขาปา แดงอันเปน ทาง ทตี่ ้งั แคมป ในความมดื และเงยี บน้นั เขาเห็นจอมพรานหยดุ ยนื นงิ่ กล่ินสาบสางโชยกรุนมาอีก หมา หอนวเิ วกรอบดานไปหมด นักผจญภยั ชาวกรงุ สาดไฟฉายสํารวจเบอ้ื งหนาออกไป พอมองเหน็ ภมู ิ ประเทศไดถ นดั เขารูส กึ เย็นต้งั แตเสน ผมลงไปถงึ ปลายเทา เบ้ืองหนาของทง้ั สองขณะน้ี คือปากทางรมิ ปาไผดา นที่จะนาํ เขา ไปในหมบู านรา ง น่ันเอง! “นเี่ รากาํ ลงั จะบายหนากลบั แคม ปไ มใ ชห รือ?” เขารองลน่ั ออกมา “ครับ!” “แลว อะไรกนั น่ี เดินไปเดินมา ทําไมถงึ หวนมาเจอปากทางทเ่ี ราออกมาแลว นเี่ ขา อกี ” “ผมกาํ ลังคิดอยเู หมอื นกันครับ” “ฮา ! เอาเขาแลว รพนิ ทร เจอะดเี ขา ใหแ ลว !” “เปน ความผิดของผมเองครับ ท่พี าหลงยอนทางกลบั มาทน่ี อ่ี ีก ใจเยน็ ๆ ไวค รบั รบั รองวา อที นี ไ้ี มหลงแน” เสียงรพนิ ทรเอย มาปนหวั เราะ แตไชยยนั ตยอ มรูทันวา นน่ั เปนการพดู กลบเกล่อื นเพ่ือ ปลุกปลอบเขา “เมอ่ื ผมมีคณุ อยูดว ยอยา งนี้ ผมไมแครอ ะไรหรอก แตคดิ วา สหายผาเองิ ของคณุ เลนไม สวยเสียแลว เสยี แรงเปน เกลอกบั รพนิ ทร ไพรวัลย เดนิ ปา ระยะทางหางเพียงแคไมถงึ สองกิโลเมตร แลว หลง มนั เปนสงิ่ ทีเ่ ช่อื ไปไมไ ด เอารึ เดินยอนกลับไปท่ีหมบู านนนั่ ถวายพระเพลิงเสยี เถอะ” “เสยี เวลาครบั ปานน้ีคณุ ชายกับคณุ หญงิ รอแยแลว ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1174 จอมพรานตอบมาดว ยน้ําเสยี งเร่อื ยๆ เหมือนไมไดเ กดิ อะไรข้ึน แตไ ชยยนั ตสังเกตเห็น เขาชกั มดี โบวอ่ี อกมาจากเอวขึ้นสงบนง่ิ อยูอ ดึ ใจหนึ่ง มอื อกี ขา งลูบอยทู ี่คมมดี โบวี่นนั่ โดยสาวจาก โคนไปหาปลายสามครั้ง แลวยกข้ึนกระหนํ่าฟน กิง่ ไมท ที่ อดขวางหนาขาดสะบั้นออก จากนน้ั กเ็ ก็บ มีดเขาฝกตามเดมิ หันกลบั มาพยักหนา ย้มิ ให “ไปครบั ถา คราวน้กี ลบั ไมถ งึ แคมปอ ีก คนท่เี ดนิ อยกู บั คุณไชยยนั ตนก่ี ไ็ มใ ช รพินทร ไพรวัลย แลว ” เพียงสิบนาทหี ลังจากนนั้ เขาก็นําไชยยันตกลับเขา มาถึงที่ต้งั แคม ป ราชสกุลสองพน่ี องกาํ ลงั รอคอยทงั้ สองอยูดวยความกระวนกระวาย อาหารตัง้ เตรยี ม พรอ มไวแ ลว บนโตะ สนาม ครั้นแลว กอ นทดี่ ารินจะระเบิดความพศิ วงรอ นใจออกมา ทงั้ คกู ็โผลเ ขา มาในกระโจม ไชยยนั ตไมเอย คําใดกบั ใครทัง้ สน้ิ พอมาถึงก็ควาบรั่นดที งั้ กระตกิ ใหญ รินออกใสฝ า มอื ยกขนึ้ ลบู ลา งหนา แลว เทอกั ๆ เขาปากราวกบั นา้ํ เปลา ทรุดตวั ลงนั่งบนลงั ใบหนง่ึ สว นรพินทรเ ดิน เขามาในอาการปกติ วางไรเฟล กบั ไฟฉายลง สองพน่ี องสงั เกตดสู หี นาของคนทง้ั สองดว ยความ ประหลาดใจ โดยเฉพาะอยา งยิ่งไชยยนั ต ผมู ีใบหนาอนั เผือดขาว ทาทางลกุ ลน ผิดสงั เกตไป “วา ยงั ไง พบผาเองิ หรอื เปลา?” หวั หนาคณะถามขนึ้ รวมๆ รพินทรอ้งึ มองสบตาไชยยนั ต ตา งคนตางพดู ไมอ อกไปชัว่ ขณะ เชษฐากับดารนิ ยิง่ ประหลาดใจเพิ่มขน้ึ ในอาการแปลกๆ ของคนท้ังสอง ถามซ้ํามาอีก ไชยยนั ตจงึ พยักหนากบั พราน ใหญบอกเสียงแหบแหง “คณุ บอกเขาทเี ถอะ ผมขอพักสงบสตอิ ารมณส กั เดย๋ี ว” “ไมพบหรอกครับ หมบู านนั้นไมม ีคนอยเู สียแลว เปน หมบู านรา ง” จอมพรานบอกมาเบาๆ ดว ยเสียงปกติ “หมบู านราง!!” ดารินกับพ่ชี ายอุทานออกมาพรอ มกัน ลมื ตากวางอันอศั จรรยใ จขดี สดุ “ครับ” “ไมน า จะเปน ไปไดเ ลยนี่ คณุ แนใ จหรอื ?” หญิงสาวรองเสียงสงู มาเรว็ ปรือ๋ ขมวดค้วิ “ถา ผมคนเดียวก็สงสยั วา จะตาฝาด น่มี สี ายตาของคุณไชยยันตดว ยอกี คหู นง่ึ ครับ หรอื ถา คณุ หญงิ ยงั ไมเ ช่อื จะไปดใู หเ หน็ กับตาก็ได ไมมีมนษุ ยเหลอื อยูเ ลยสกั คน มีแตซ ากศพตายคาบา น เกลอ่ื น” “คณุ พระชว ย!!...” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1175 ดารนิ หนา เปล่ียนสี มือทั้งสองกมุ อยบู นอก หนั ไปจอ งหนา พชี่ าย และมองไปที่ไชยยนั ต อยา งงงงนั ไปหมด เชษฐาหนา ขรึมลงในบดั น้ัน ถามมาโดยเรว็ “เกิดอะไรข้นึ เดาถกู ไหม?” “สงสยั จะอหวิ าตระบาดครับ ลงเลน งานทั้งหมูบานเลย ทเ่ี หลือตายกค็ งมบี าง แตผ ละยา ย ถน่ิ หนไี ปอยางกะทันหัน ทิ้งหมบู านไปเลย เหลอื ศพทป่ี ลอ ยไวเ ลอะเทะไปหมด” “แปลวารางเลยหรอื ?” หวั หนาคณะถามยา้ํ มาอกี ครงั้ เหมอื นจะไมแ นใจ “ไมม ีเหลอื แมแ ตส ัตวเ ล้ยี งสกั ตวั ครบั ” ความเงียบปกคลมุ ภายในเตน็ ทน น้ั เชษฐาหันไปมองดหู นา นอ งสาวกะพริบตาถๆี่ แลว เปลีย่ นไปที่ไชยยนั ตอ กี ครง้ั กเ็ หน็ สหายกรอกบรน่ั ดเี ขาปากอกี อึกใหญ ดารนิ เออื้ มมืออันส่ันเทาไป หยบิ บหุ รข่ี น้ึ มาคาบ จุดอัดควันหนกั หนว ง เคาหนาของหลอนสอ ความพิศวงประหลาดใจเหลอื คณา ครางออกมา “เอ ก็เม่อื ตอนท่เี ราเดนิ เกวยี นผานปากทาง ยงั ไดย นิ เสยี งคนเดนิ ในหมูบานอยนู ่ี มนั จะ รางไปไดย ังไง” ไชยยนั ตหนั ไปมองหนารพนิ ทร “เห็นไหม รพนิ ทรผ มบอกคณุ แลวนอ ยก็ไดยนิ แกละเชษฐา แกไดย ินเสียงคลายๆ มคี น อยใู นหมูบานในดงไผนนั่ หรอื เปลา ?” เชษฐาเมมริมฝป าก บรรจกุ ลอ งยาเสน ชา ๆ “อือม ไดย ิน แตก ็ไมแ นน ะ หูเราอาจฝาดไปกไ็ ด ในเมื่อรพินทรย ืนยนั อยวู ามนั เปน หมบู า นรา ง แลวเสยี งทเ่ี ราไดย นิ เหมือนมีคนอยจู ะมาจากไหน แกละ ไปดมู ากบั รพนิ ทรเ หน็ ยงั ไง บาง” “เห็นยงั ไง” ไชยยนั ตแ คน หัวเราะ พูดเสยี งพรา สอดมอื กอดอกหอไหลล ง “กเ็ หน็ วา มนั มแี ตผ ีดบิ ทง้ั น้ันนะซิ นอนเกลือ่ นทเี ดยี ว พดู แลวขนยังลกุ อยนู ”่ี ไมก นี่ าทหี ลงั จากน้นั ทง้ั สองพีน่ อ งก็ไดรบั ทราบเรอื่ งราวทง้ั หมดทที่ ัง้ สองไปพบเหน็ มา อยา งละเอยี ด ไชยยนั ตเ ลา ดว ยอาการขนพองสยองเกลา เขาเลาแมกระท่ังเรอ่ื งนาอศั จรรยท ร่ี พนิ ทร นําหลงทาง ยอ นกลบั ไปพบปากทางเขา หมบู า นนน้ั อกี ครัง้ ภายหลงั จากที่ไดพ ากนั ออกมาแลว หวั หนา คณะกบั นองสาวนั่งฟงดวยอาการงงงนั และสอบซกั ไซโดยละเอยี ด “เธอเคราะหด นี ะ นอย ท่ไี มข ามตามไปดวยเม่อื ตะก้ี ไมง ้ันคงแทบชอ็ กทเี ดยี ว ถาไปพบ กบั ส่งิ ทฉ่ี นั และรพินทรพ บมา” ไชยยนั ตบ อก “ยงั น่ังบนกบั นอยอยหู ยกๆ นเ่ี องวา ทําไมถึงไปกันนานนัก ระยะทางก็แคน้ีเอง” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1176 เชษฐากลาวเสียงเครยี ด ไชยยันตก็บยุ ปากไปทางพรานใหญ ผูน่ังสงบอยู “ถามยอดชายเขาดเู องเถอะ วา มันเปน ยงั ไง” “พอจะคะเนถกู ไหมวา มนั รา งมานานสักเทา ไหรแ ลว ?” ดารินถามเสยี งส่นั “ผมกะวา คงประมาณสักเดือนเศษมาแลว ” “โธ อนาถเหลอื เกิน” หญิงสาวคราง หอไหลล งอยา งสยดสยอง “ใชแลว คงจะอหิวาตน นั่ แหละ แลว นเ่ี ราจะเอายังไง บรรยากาศมันไมดเี สียแลว” “กค็ ืนน้คี นื เดียวเทา นนั้ พรงุ น้เี ราก็ไปแลว” พชี่ ายบอกตา่ํ ๆ สหี นา อาการของหัวหนา คณะกไ็ มป ลอดโปรง ใจนกั เมอ่ื รขู า ว หลังจากน่ิง กนั ไปครหู นง่ึ รพินทรก บ็ อกแผวเบาวา “ผมตอ งเรยี นใหทราบกอนวา เราจะตอ งปดขาวนเ้ี ปน ความลบั อยาแพรงพรายใหพ วก ลกู หาบทัง้ หมดรเู ปนอันขาดวา หมูบานพเุ ตยมกี ารตายดว ยโรคระบาดและกลายเปนหมูบ า นรางไป แลว ไมงั้นคืนนอี้ ลเวลแนเ กยี่ วกับขวญั และกําลงั ใจคนของเรา พวกนอ้ี ยางอืน่ พอทําเนา แตเร่ืองภผู ี ปศ าจแลว ปลอบกันยังไงกไ็ มม ีทางเอาไวอยู พวกกะเหรย่ี งกลวั ผที ส่ี ดุ ในโลก ถา รูเปนเผนหมด” “แลว มพี วกลกู หาบคนใดรบู างหรือเปลา ?” “ยังไมม ใี ครรเู ลยครบั แมแ ตพ รานของผม” “ถา งน้ั ดแี ลว รกู ันเองเฉพาะพวกเราก็แลว กัน อยา ใหข าวกระโตกกระตากออกไป” หวั หนาผพู กิ ารช่ัวขณะส่งั กาํ ชับมา ดารินหนั ไปทางพีช่ าย “เราจะปด คนเหลา น้ไี ดมดิ ชดิ อยา งไรคะ ถงึ ไมร คู นื นี้ พรงุ น้เี ขาก็ตอ งรกู นั หมด” พรานใหญเ ปน ผูตอบหลอนมา “และเราก็ออกเดินทางจากทน่ี ีไ่ ปแลว ถึงจะรูก ็ไมเปน ไร ขอเพียงอยา ใหรูกนั คืนนเี้ ทา น้ัน พวกนีร้ ูจกั และคนุ เคยกนั ดกี บั กะเหรยี่ งพุเตยแทบทกุ คน รูด ดี วยวาระยะทเี่ ราตัง้ แคมปกันอยนู ี่ ความ จรงิ มันกเ็ ปน เขตของหมบู าน อยูใ กลๆ กันแคน ้ีเอง ถา รเู สยี เด๋ียวนว้ี า พวกพเุ ตยตายกนั หมดทง้ั หมูบา น มแี ตศ พเกลื่อนกลาด เขาก็จะหวาดกลัวกนั มากท่สี ุด ไมเปนอนั ทําอะไรตลอดท้งั คนื ดไี มด ี พากันระสาํ่ ระสายรบเรา ใหเ ราเคล่ือนยายแคมปเสียเด๋ยี วน้ี ไมก็ผละหนีกนั หมด พรานของผมส่ี คนนะ รบั รองวาไมเปน ไรหรอก สาํ คญั พวกลกู หาบ” “พวกนนี้ ก่ี ลัวในสิ่งทไ่ี มมเี หตผุ ลเลยนะ มินาละ ถงึ ไมยอมตามเราไปเทอื กเขาพระศิวะ ดว ย ทง้ั ๆ ที่ใหราคาจา งอยางดที ีส่ ดุ ” ดารินบน ไชยยันตก ห็ นั ขวับไปจองหนา แลว กระซบิ มาเบาทีส่ ดุ “นอย! อยา ทาํ เปนพดู ดีไป ไอส่ิงที่มนษุ ยเ จริญแลว อยา งเราเรียกวา ‘ไมมเี หตผุ ล’ นี่แหละ มนั ทําเอาเราจะแยม าแลวหลายคร้ัง ถาอยใู นภมู ิประเทศสงิ่ แวดลอ มและเวลาอนั เหมาะเจาะสอด [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1177 คลอ งของมันเขา เดย๋ี วนฉ้ี นั รบั สารภาพวา ไมก ลาประมาทสง่ิ ใดทงั้ สิน้ เพราะโดนเขาเองจงั ๆ มา หลายทีแลว เธอเองกล็ มื เสียแลวหรอื ” นักมานษุ ยวิทยาน่งิ ย้มิ ออกมาฝนๆ เชษฐากต็ ดั บทมาวา “เอาละ กนิ ขาวเถอะ” ทง้ั ส่รี วมรบั ประทานอาหารกันเงยี บๆ และกินกนั ไดน อ ยผิดไปกวาทกุ วัน โดยเฉพาะ อยา งยิง่ ไชยยนั ต ไมย อมแตะตอ งอาหารอนั เปน เน้ือแหงยา ง ทเี่ คยโปรดปรานเลยแมแตค าํ เดยี ว เพราะจําภาพศพตายซากอนั นา สะอดิ สะเอยี นไดอยางติดตา ซง่ึ มีลักษณะใกลเ คยี งกบั เนื้อแหงมาก ในความรสู กึ อนั เต็มไปดว ยอปุ าทานของเขายามน้ี เชษฐาดารินก็พลอยอ่มิ เรว็ ตามไปดว ย เพราะ ความรสู กึ บางอยา งทท่ี าํ ใหไ มปลอดโปรง ใจนกั คงมแี ตร พินทรคนเดยี วเทา นน้ั ทไ่ี มมอี ะไรผิดปกติ เวน แตจะเครง ขรึมไป บางทีจะเปน เพราะฝา ยนายจางไมม ีใครพดู คุย จงึ ทาํ ใหเขาผูซง่ึ เปนคนพดู นอย อยูกอนแลว พลอยเงยี บงันไปดวย ด่ืมกาแฟหลังอาหารเพยี งถว ยเดยี ว พรานใหญกเ็ ตอื นใหคณะนายจางของเขาเขา นอนแต หวั คํ่า เพ่ือเอาแรงไวส าํ หรบั การเดินทางพรุง นี้ ตนเองกลบั ออกมานอกกระโจม แลว ก็ประจันหนา กบั รา งสูงใหญข องแงซายยืนขวางอยูเบือ้ งหนา แววตาอนั มีประกายยากจะหย่งั นน้ั จบั นง่ิ ประสานมา ท่ีเขา พรอ มกบั รมิ ฝปากทเ่ี ปดย้มิ นอยๆ แมจ ะไมเอยคาํ ใด แตร อยยมิ้ และแววชนดิ น้นั พดู ความกับเขามากเสยี กวาทจ่ี ะเอยออกมา เปน ถอยคําซ่ึงคนอยางรพนิ ทรก็อา นออก เขามองตาเจาคนใชช าวดง และนง่ิ อยเู ชน นั้นเปน ครูใหญ จงึ กา วเดินออกจากที่ แงซายก็ หลบถอย หลกี ทางให แตแ ลวทนั ทนี ้นั เอง กอ นทจี่ ะผานพน หนาของแงซายไป กห็ ยุดชะงกั ลงกลา ว ขน้ึ ดว ยเสยี งกระซบิ ที่ไดย นิ เฉพาะสองตอสอง “สมมตวิ า แกจะรูแลววา หมบู านพุเตยรา งไปหมด กจ็ งเยบ็ ปากของแกเสีย อยา พดู กบั ใคร ท้งั สนิ้ ” ย้มิ นั้น สยายกวา งออกไป “ผกู องทราบดีอยแู ลว ปากของแงซายยอ มเย็บสนิทเสมอ” คําตอบชนิดนน้ั อันท่ีจรงิ กค็ วรจะใหความพอใจแกเ ขาที่สดุ แลว แตท นั ทที ่ไี ดย นิ รพนิ ทร ไพรวลั ย เดือดปุดๆ อยูภายในอยางหาเหตุผลแนน อนไมได...ถูกแลว ปากของเจาแงซายเยบ็ สนทิ เสมอ ไมจ าํ เปนทเ่ี ขาจะตองเตือนหรือขอรอ งเลย...มันสนทิ เสยี จนกระทั่งบางขณะ เขาเองนน่ั แหละตองงางออก จอมพรานหวั เราะหๆึ อยูในลาํ คอ พอขยบั ตวั จะผละไปกต็ อ งชะงักอกี ครงั้ “แต ผูกองครบั ...” “ทาํ ไม?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1178 แงซายหวั เราะดว ยสาํ เนียงประหลาด เงยหนาข้ึนมองดพู ระจันทรข า งแรมอนั ซดี สลวั ที่ กาํ ลังโผลข อบรูปเคียวขึน้ มาเหนอื ทวิ เขา เสยี งหมาปา หอนเยน็ มาเปนสาย “ถาผมเปนผูกอง ผมปด ขา วไมใหพ วกลกู หาบรูก จ็ รงิ แตจะตองบอกใหพ รานอกี สค่ี น รบั รูไวดว ย” “เพ่อื อะไรกนั และมนั จาํ เปนอะไรนักเทียวหรอื ?” รพนิ ทรก ระชากเสยี งถามหว นๆ แงซายไมต อบ เพียงแตหวั เราะเออ่ื ยๆ อยใู นอาการเดมิ ตาจบั นงิ่ อยทู เี่ ดอื นแรมดวงน้ัน รพนิ ทรสะบัดหนา เดนิ ผละไปอยางหงดุ หงิด แวบหน่งึ ของอนุสติที่ผานเขา มาอยา งกะทนั หนั ขณะทเี่ อนตัวลงนอน คําพดู ของแงซาย แวว อยใู นหขู องเขา และอะไรชนดิ หนงึ่ กเ็ ขามาเตอื นวา เขาควรจะเรยี กพรานท้งั สี่เขา มากระซิบบอก ใหรูความจรงิ เสยี ซึ่งนกี่ ็เปนความตงั้ ใจไวแ ตแ รกดว ย ทวาแตแ ลว ความงว งระคนออนเพลียสะกดเขาใหเ ขาผลอ็ ยหลับไปเสยี กอนทจ่ี ะทาํ อยาง ท่คี ิดไว ประมาณตหี นงึ่ รพินทรพ ลิกขดตวั ดว ยความหนาวเยน็ ทซี่ า นซึมเขาไปทุกขมุ ขน การได งบี หลับไปในเวลาติดตอกนั 3-4 ชั่วโมงทําใหความงว งบรรเทาไปบาง สงิ่ ทีน่ า ราํ คาญอยางยง่ิ ของ เขาในขณะน้ี มนั ไมเ พยี งแตอ ากาศกลางดกึ ทแี่ สนจะทารณุ เทา นน้ั แตม นั เปน เสียงหอนของหมา ซ่ึง ดเู หมอื นตั้งแตเ หยยี บยางเขามาในเขตพเุ ตย ไมม ชี ว งเวลาไหนท่จี ะไมไ ดย ินเสยี งของมนั เลย ขณะนน้ั เดอื นรปู เคยี วสแี สดสลวั ปรากฏอยูต รงชอ งโหวข องก่งิ ไมส ูงเหนือศรี ษะ และ กาํ ลงั จะถกู กลนื เขาไปทางกลุมเมฆดาํ รพินทรลกุ ขน้ึ จุดบุหร่สี ูบ แลวเดินเขาไปนงั่ ผิงไออนุ จากกองไฟใหญที่กอ ไวกลางลาน ขณะน้ี มนั เปน ยามของเกดิ และลกู หาบคนหนงึ่ ซง่ึ เขา ยามคูกัน ท้งั สองน่งั หอ ตวั อยใู นผา หม สัปหงก ดว ยความงว ง จอมพรานกวาดสายตาไปรอบบรเิ วณแคม ป ทุกสิ่งทุกอยา งอยูในสภาพปกติเรียบรอย ไฟทกุ กองคงลุกดีอยู อนั เกดิ จากการดแู ลของผูอยูยามตามหนา ที ไมมกี องไหนมอดดบั ไป เขากวาดสายตาไปทางพวกลูกหาบ ทีน่ อนเรียงรายกนั อยรู ิมกองไฟอยางไมต้ังใจ แลวก็ กวาดมายังพวกพรานพืน้ เมอื งคูใจของเขา ทรี่ วมกลุม กนั นอนอยูอ กี ฝงหนง่ึ ครนั้ แลว ก็บังเกดิ ความ สนเทหใจเลก็ นอย ใครสองคนนอนคลุมโปงงอตวั อยู สวนอีกคนหนงึ่ คือเกดิ ซงึ่ ในขณะนนี้ ง่ั สัปหงกอยยู าม อีกคนหนง่ึ หายไป! พรานใหญลกุ ขึ้น เดินไปทรี่ า งอนั นอนคลุมโปงอยนู น้ั เลิกผาทางดานศีรษะออกดู คน หน่งึ คอื บุญคาํ อกี คนหน่งึ กค็ ือจนั ทั้งสองก็รูสึกตวั ในทนั ทีเม่ือเขาดงึ ผา ปด หนาออกดู ลุกพรวดข้นึ โดยเร็ว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1179 “มอี ะไรหรอื ครบั นาย?” บุญคาํ กับจันถามขน้ึ เปนเสยี งเดียว รพินทรขมวดคว้ิ นิดหน่งึ สา ยหนา “เปลา วาแตเสย หายไปไหน?” ทั้งคหู นา ต่นื มองไปรอบๆ จนั ตอบวา “เอ ไมทราบนีค่ รับ ผมนอนหลบั กเ็ มื่อตอนหาทมุ เปนยามของไอเ สย มันรบั ยามสองตอ จากผม หลงั จากนนั้ ผมกน็ อน” “ผมนอนมาตงั้ แตห วั คาํ เพราะตองตนื่ รบั ยามสุดทา ย” บญุ คาํ เสรมิ มา “ถางน้ั เกิดกร็ บั ยามตอ จากเสย ” พรานใหญว า ทงั้ สองพยักหนารับ “ใชค รับ ไอเ สย แลวก็ไอเกดิ ” เขาลุกข้นึ เดนิ ตรงมาทีเ่ กิดผนู ั่งสัปหงกอยู บุญคาํ กับจนั ไมส นใจอะไรอีก ลงนอนคลุม โปงตอไป เกดิ สะดงุ ต่นื จากภวังคเมอ่ื เขาเขามาหยดุ ยนื ตรงหนา ลืมตาโพรงขึน้ พอมองเหน็ พราน ใหญกห็ วั เราะแหะๆ ขยับเขาไปรินกาแฟในกา รพนิ ทรใ ชส ายตาสาํ รวจรอบดา นอีกคร้งั แงซายนอน คลมุ ผา อยปู ากทางเขากระโจมของนายจางริมกองไฟตามหนาท่ี ทุกคนอยกู นั ครบ ขาดหายไปแตเ สย คนเดยี ว ในทสี่ ุด เขากห็ นั มาทางเกิดอีกคร้ัง กม ลงรนิ กาแฟขนึ้ มาจบิ บาง พรอมกับถามต่าํ ๆ วา “เสย หายไปไหน?” เกิดสหี นา มพี ริ ุธบางสง่ิ บางอยา ง หวั เราะแหะๆ อยูเชน น้ันยกมอื ขน้ึ ลบู หัว มองดูเขาอยา ง เกรงๆ พอถกู ถามซํา้ กอ็ อมแอมมาวา “ไอเ สย มันยองไปกับนางกะเหรี่ยงพุเตยครบั ฝากยามผมไวตง้ั แตหาทุมกวา ความจรงิ ยงั ไมถึงยามผมเลย แตมนั ไปปลุกผมขึน้ มาใหช ว ยรับยามแทน สาวดอมมารบั มนั ถงึ ท่ีน่ี บอกวาจะ กลับมาตอนใกลร ุง” รพนิ ทรก ําลังจะจิบกาแฟ ชะงกั คางอยแู คน นั้ รอ งล่ันออกมา “หา! วายังไงนะ พดู ใหมซิ?” เกิดกะพรบิ ตาปรบิ ๆ ทา ทางใจไมด ี เพราะนึกวา ตนเองสมคบกับเพอ่ื น ปฏิบตั ิในสิ่งท่ี นอกเหนือคําสั่ง ซึง่ แมจะไมใ ชตวั การ แตใ นฐานะใหค วามรวมมอื คงจะถูกพรานใหญดาไปดวย นกึ สาปแชงเจาเสย เกลอแกว อยใู นใจ แลวก็ตดั สนิ ใจสารภาพออกมาหมด ดวยอาการยม้ิ แหย “ผมเตือนมนั แลว ครับ วา อยา แอบหนไี ปเลย พรงุ น้กี ไ็ ดพ บเอง มันกไ็ มเ ช่ือ อยี ะขิน่ อก อ๋ันนนั่ แหละครบั ยอ งมาชวนมันถงึ ทนี่ ี่ ปานนีไ้ อเสย ไปนอนกอดอนี ่ันอยใู นเรือนกะเหร่ียงสบาย เฉิบไปแลว ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1180 “ยะขิน่ ลูกสาวตาผาเอิงน่ันนะ เหรอ?” เขาตะโกนออกมาอยา งลมื ตวั แทบจะไมเ ปน ภาษา “ครบั นังนั่นแหละ ไอเสย เขามีอะไรกับนางสิบหา หยกๆ สบิ หกหยอ นๆ ลกู สาวตาผาเอิง มาตง้ั แตค ราวท่เี รามาดกั กระซูกนั สองเดอื นกอนนแ้ี ลว มันกําชับผมไวห นกั หนา ไมใ หป ากบอน ฟอ งนายวา มันอยากเปนลกู เขยผาเองิ คืนนี้มนั ลงทนุ กราบไหวผม เพราะอีนัน่ มาใหท า ถงึ น่ี ผมใจ ออนกเ็ ลยพลอยริยาํ ไปดวย ไมนกึ วานายจะสงสัย ตื่นขึ้นมาจบั ได แหะ! แหะ!” รพินทร ไพรวัลย ตาเหลอื ก ยืนตวั แข็งอยูกับที่ กาแฟหลดุ จากมือโดยไมรตู วั พอสติ กลบั คืนมา เขาก็กระชากเกดิ ขึ้นยนื ถามละลา่ํ ละลกั “เลาใหล ะเอยี ดซิ เสยไปยังไง ที่วายะข่ินมาชวนนะ แกเหน็ อยดู ว ยหรือเปลา บอกเรว็ !” “ผมไมท นั เหน็ ยะขน่ิ หรอกครับ เพราะหลบั อยู ไอเ สย มันปลกุ ข้นึ นงั ครู ักมนั คงจะแอบ อยหู ลงั พุมไม ไมอยากใหพบเหน็ พอมันฝากยามผมเสร็จ ควาปน ไดก ็ยองไปทางหลงั พมุ ไมน ั่น ผม ไดยนิ แตเสยี งมันหัวเราะกนั คิกๆ คักๆ แลว ก็เสยี งเดนิ หา งกนั ออกไปทางหมูบา น” “ใครเปน คนยามคูก ับเสย?” เสียงของเขากระหดื กระหอบอยางระงับไวไ มได “ไอป งครบั มันนอนหลับไปแลว อยูโนน แนะ !” เกิดชี้มอื ไปทางลูกหาบคนหน่ึง ทีน่ อนหลบั อยู พรบิ ตานัน้ เอง พรานใหญก ก็ ระโจนถึงตวั ลกู หาบคนนน้ั ปลุกขนึ้ มาอยา งกะทนั หนั ทง้ั ๆ ทย่ี ังงัวเงยี อยู ระหวางนีเ้ อง ไชยยนั ตผ ตู งั้ แตเรมิ่ นอนมา ไมไดห ลบั ลงแมแ ตงีบเดยี ว เพราะภาพของ เหตุการณใ นหมบู านรางคอยติดตามหลอกหลอนอยู ไดย ินเสยี งเอะอะของรพินทรก ็ผุดลุกขน้ึ อยา ง สงสัย เชษฐา ดารนิ ซึง่ ถึงแมจ ะหลบั ก็นอนไว พลอยต่ืนขึ้นมาดว ยเพราะเสยี งลกุ พรวดพราดของ ไชยยนั ต “เกิดอะไรข้ึน?” เสียงเชษฐารองถามออกมาจากมุง เปน เวลาเดยี วกบั ไชยยนั ตก ระโดดลงจากเตยี ง “ไมรูเหมอื นกนั ฉันจะออกไปดเู อง” ดารินควาไรเฟล กระโจมตามออกมาดว ยติดๆ ดว ยนสิ ยั อันคลองแคลว วอ งไวประจาํ ตัว ท้งั สองพรวดออกมาจากกระโจม เปนเวลาเดียวกับที่พรานใหญก าํ ลงั เขยาคอซกั ถามเจา ปง อนั เปน คูยามของเสย อยู “ผมไมรู ไมเ หน็ เลยครบั นาย ผมนง่ั โงกเงกอยไู ดพ กั เดยี วตอนเร่มิ เขายาม พ่เี สยเขากบ็ อก ใหผมนอน เขารับจะอยยู ามคนเดียว ผมกเ็ ลยนอน” “อะไร รพนิ ทร” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1181 ไชยยนั ตรอ งถามออกมาอยา งเรารอน พรานใหญห นั ขวบั มา เปน ครง้ั แรกที่ทง้ั ไชยยันตแ ละดารนิ สังเกตเหน็ ใบหนา ขาวซีด ตา เบิกโพลงอึกอกั อยูเปน ครใู หญ กเ็ ผน เขามาควาแขนนายจา งท้ังสอง ลากออกเดินใหห างพวกลกู หาบ และพรานพนื้ เมืองของเขาออกมากระซิบเรารอ น “เสยแอบหนีไปทางหมบู า นพุเตยครบั สอบไดความวา ระหวา งอยูย าม มีผูห ญงิ มาชวน เปนลกู สาวของผาเอิง...” “เฮย ชบิ หายแลว!!...” ไชยยนั ตรองออกมาสุดเสยี ง รสู กึ เหมอื นกับวา เลือดในกายทุกหยดจบั เปนกอนแข็งไป ในทันทีนั้น [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1182 46 บัดนี้ ลูกหาบทุกคนทีก่ ําลังนอนหลบั อยตู น่ื พรวดพราดขน้ึ มาหมด เพราะเสียงเอะอะ เหลา นนั้ แตไ มมีใครเขาใจความหมายวาเกิดอะไรขน้ึ นอกจากฮือเขา มารวมกลุมซกั ถามกนั จอกแจก แลวกพ็ อจะรเู ลาๆ แตเ พียงวา เสยแอบยองออกจากบรเิ วณแคมปก ับสาวกะเหรยี่ งพุเตย ตา งไมร ูค วามหมายวา สาเหตุแคพ รานหนมุ ยอ งหนอี อกจากแคม ป ไปพรอดรักกบั สาว ชาวดงกลางดกึ เหตไุ ฉนพรานใหญจ ึงตน่ื ตระหนกนัก และพากนั สงสยั อยากจะรเู หตกุ ารณใ หแ จม ชดั ขนึ้ เกิด จนั และบญุ คาํ ก็อยใู นสภาพเดียวกับพวกลกู หาบ พากันจองมองมาทอ่ี าการของ พรานใหญอยา งพิศวง ในระหวา งรพนิ ทร ไชยยนั ต และดาริน ซงึ่ จอ งตากันเองตะลงึ อยู นักมานุษยวทิ ยาสาวดู เหมือนจะไดสตกิ อ นทุกคน ความฉลาดและฉบั ไวตอ เหตกุ ารณเ ฉพาะหนา ทาํ ใหห ลอ นขยมุ แขน พรานใหญก บั ไชยยนั ตไวค นละขาง กระซบิ มาเรว็ ปรือ๋ “อยาเพง่ิ พูดอะไรออกไปทั้งสน้ิ ! ประเดย๋ี วปนปวนใหญ เขาไปพูดกนั ขางในเต็นทเถอะ” รพินทรนึกออกตามคําพูดของหลอ นในทนั ทนี นั้ หนั กลบั มาทางพรานคใู จของเขาทงั้ สาม ไมเอยคาํ ใดทงั้ สนิ้ แตโ บกมอื เปน สัญญาณเรียกใหต ามเขา ไปในกระโจมพกั ของนายจาง แลว เดินตามหลงั ไชยยันตกับดารนิ เขา ไปในเตน็ ทโ ดยเรว็ เกิด จัน และบญุ คาํ ก็วง่ิ ตามเขา มาอยา งไมร เู รอ่ื ง แตละคนหนา ตน่ื เลกิ ลั่ก แมจ ะไมเ ขาใจ ความหมายอะไร ตางก็รูโดยสญั ชาตญาณวา มนั นาจะเกดิ เร่อื งรายขึน้ เสยี แลว ในเตน็ ท ทุกคนเขาไปชมุ นมุ กันอยตู อ หนา เชษฐา ซึง่ ขณะนน้ี ั่งหนา ตน่ื อยบู นเตยี งสนาม ไชยยนั ตเ ปนคนบอกใหห วั หนาคณะทราบในเหตุทเ่ี กดิ ขนึ้ ดว ยคําพดู ชนิดล้ินพนั กันแทบจะฟง ไมไดศัพท ภายหลงั จากซกั ถามเพยี งสองสามคาํ เชษฐาก็พอจะจบั ใจความไดว าอะไรเปนอะไร ราช สกุลหนุม ใหญหวั หนา คณะแทบจะผงะไปเชนกนั เขาหันไปทางรพินทร “พวกพรานทง้ั ส่คี น ยังไมรูเ รอื่ งในหมูบ านพุเตยใชไ หม?” “ครบั ” จอมพรานรับแหบๆ เตม็ ไปดว ยความกระสับกระสา ย “ผมยังไมไ ดบอก ตง้ั ใจไวกอ นวา จะบอกใหร ูเรื่องลว งหนา เหมือนกนั แตลืมเผลอหลบั ไปเสยี ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1183 “ใครเปน คนเหน็ เสยครัง้ สุดทาย?” “เกิดครับ” พรอ มกับบอก รพินทรพยกั หนาเรยี กเกดิ ใหเ ขา มาใกลเ ชษฐา เกดิ ยงั มสี ีหนาต่นื งง ไมร ู เร่ืองอยเู ชนนน้ั อันเปนอาการเดยี วกบั จนั และบุญคาํ ซ่ึงนั่งยองๆ อยกู บั พนื้ หา งออกไปเลก็ นอ ยทาง ประตเู ต็นท ขณะน้ไี ดแ ตน่ังมองดูหนา กันไปมา เบอ้ื งหลงั ของทุกคน แงซายยืนตระหงานฟง เร่อื งราวอยอู ยา งสงบ ดวยตาอันเบิกโพลง “เกดิ เลาไปใหล ะเอยี ดซิ แกเหน็ เสย ออกจากแคม ปไ ปกับใคร?” “เสย มาปลกุ ผมใหช ว ยอยยู ามแทนครบั บอกวาสาวมาหา จะออกไปคยุ ดว ย จะกลับตอน ใกลร ุง” “แกตนื่ ขึน้ มา แลว เสยก็ออกจากแคมปไ ป?” “ครบั ” “แกเหน็ ผหู ญงิ มารอคอยรบั เสยอยดู ว ยรึเปลา ตอนทเ่ี สยออกไปนะ?” เกิดน่งิ คดิ อยคู รู “ผมไมแ นใ จครบั นายใหญ ตอนนน้ั ผมตน่ื ข้นึ มางวั เงยี มองอะไรไมเ หน็ ชดั นัก ไดยนิ เสียงมันบอกวา สาวมารอคอยอยู ชวนใหไ ปทหี่ มบู าน คลับคลายคลบั คลาอยูเหมอื นกนั วาจะเหน็ ลบั ๆ ลอๆ อยูห ลังพุม ไมน อกกองไฟ แตต อนทีเ่ สยออกไป ผมไดย นิ เสยี งพูดกนั พมึ พํา แลวมีเสยี ง ผูหญิงหวั เราะ มันหยอกกนั อยหู ลังพุม ไมอ ยูพ กั หนึ่ง แลว กค็ งจะชวนกนั เดนิ ไป” ไชยยนั ตกบั ดารินครางอะไรอยูในลําคอ สว นเชษฐาจองไปสบตารพนิ ทร แลวซักเกดิ มา อยา งคาดคัน้ “แกแนใจหรอื วา ไดย ินเสยี งคน...ฉันหมายถงึ เสียงผูห ญิงคนนนั้ ?” เกดิ ชักลังเล ยมิ้ แหงๆ “เอ...ผมวา ผมไดย นิ นะครบั ไมเห็นตวั มนั กจ็ รงิ แตไ ดย นิ เสยี งมันคยุ กนั หนุงหนิง หวั เราะ คกิ ๆ ตรงหลงั พมุ ไมใหญน นั่ ” “ตามปกติ เวลาอยยู าม จะตอ งอยูกันคสู องคนเสมอไปไมใ ชหรือ ใครเปน คยู ามกบั เสย ” รพินทรตอบแทนมาโดยเรว็ วา “ลูกหาบช่อื เจา ปงครบั แตสอบไมไดความอะไรเลย เพราะปรากฏวาเสยอยยู ามใน ขณะนนั้ เพยี งคนเดยี ว บอกใหเ จา ปงนอน เจานัน่ กห็ ลบั ไป” “นานสกั เทาไหรแลว ทเี่ สย แอบหนอี อกจากบรเิ วณแคม ปไ ป” “ราวใกลเทยี่ งคืนครบั รวมสองชวั่ โมงแลว ” เกดิ ตอบ เชษฐาเมม ปาก ทอดสายตาจบั น่งิ ไปยังพรานใหญอกี ครั้ง พดู แผวตํา่ “มนั คืออะไรกนั น่ี คุณใหคําอธบิ ายไดไหม?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1184 ภายหลงั จากใครครวญอยูอดึ ใจเดยี ว พรานใหญกฝ็ น ย้มิ บอกมาดวยเสียงทบ่ี งั คับใหเ ปน ปกตวิ า “กค็ งจะไมม อี ะไรหรอกครบั เจา เสยออกจะเปน คนเจา ชอู ยูสกั หนอ ย มนั เคยติดพันชอบ พออยกู บั สาวกะเหรย่ี งในหมูบา นพเุ ตยกอนแลว ตอนท่ีเรามาตง้ั แคม ปอ ยนู อกหมบู า นท่ีน่ี เสย ก็มี ทาทางกระวนกระวายอยแู ลว เขา มากะลม้ิ กะเหลีย่ กบั ผม ออนวอนใหเขา ไปตงั้ แคม ปในหมบู า น เพราะตวั เองอยากจะพบปะกับนังคนนน้ั พอตอนดกึ ขณะที่ตนเองอยยู าม ทนรอ นใจไมไหว เพราะ รูลว งหนาวาเราจะพกั แถวนค้ี ืนเดยี ว รุงขน้ึ จะเดนิ ทางตอ กเ็ ลยแอบยอ งเขาไปหาผูห ญงิ คนนนั้ ใน หมบู าน สว นทีบ่ อกวา ผูหญิงมารอคอยรับนั้น คงเปน เรอื่ งท่กี ขุ ึน้ โกหกเกดิ และเกดิ กห็ ฝู าด อปุ าทานไดย นิ เสียงข้ึนเอง อันเน่ืองมาจากเจา เสยบอกไว” “ผูกอง! คณุ สันนษิ ฐานไดส มเหตสุ มผลที่สดุ แตต ามความรูส ึกของผมนะ มันไมใ ชอยาง น้ันเสยี แลว ” ไชยยนั ตเ อยมาดวยเสยี งกระซิบ “และไอความรูส กึ แทจริงของคุณ มนั กไ็ มใ ชอยา งทคี่ ุณพดู ดว ย คดิ ดู หมูบานนนั่ หา งจาก ทน่ี ่ีเพยี งนิดเดยี วเทานน้ั สมมตวิ า เสยไปทน่ี น่ั และไปเหน็ อยา งทเี่ ราเหน็ เขาก็นาจะกลบั มาแลว แตน ่ี เสย หายไปสองชว่ั โมงแลว” จอมพรานน่งิ “คุณจะเอายังไง?” หวั หนา คณะถาม แมจะอยูในอาการสงบเยือกเยน็ ตามบคุ ลกิ ก็ยังเหน็ ไดชัดวาเขาตน่ื เตน กระวนกระวายไมนอ ยไปกวาทุกคน “ผมจะออกไปตามเดย๋ี วนแ้ี หละครับ เขา มาเรียนใหค ุณชายทราบเสียกอน” “ฉันกบั ไชยยนั ตจะไปกับคณุ ดว ย จะไดร ูอ อกไปใหช ดั กบั ตาวา อะไรมันเปนอะไร” ดารนิ บอกโดยเร็วดว ยเสยี งกราวๆ ในทันทเี่ ขากลา วจบ วางไรเฟล ลง หันไปควา ลกู ซอง แบบปม แอค็ ชนั่ และเขม็ ขัดกระสุนขึ้นคาดเอว อดตี นายทหารปน ใหญก็ฉวยแฝดซาวเออร ขึ้นมา หกั ลาํ กลอ งตรวจดกู ระสุนทบ่ี รรจอุ ยู แลว จบพระเครอื่ งทห่ี อ ยคออยูขน้ึ เหนอื ศรี ษะ อาราธนา รพินทรเหลือบไปทีด่ ารนิ แลว เปลยี่ นสายตาไปยงั เชษฐาเหมือนจะขอความเหน็ หวั หนา คณะกพ็ ยกั หนา บอกมาวา “ใหนอยกบั ไชยยนั ตไปกับคุณดวย ดเี หมือนกนั ผมเจบ็ ใจไอเ ร่อื งขาน่นี ัก ไมง น้ั กค็ งได ไปดว ยอกี คนหนง่ึ ไปเถอะ รพินทร ผมเปน หวงเสยเหลอื เกิน” “จะตอ งไปตามมนั ทําไมใหเ สียเวลาครับเจา นาย สางๆ หนอยไอเ สย ก็กลับมาเองแหละ มันรูจักพวกพเุ ตยดที ุกคน ไมม อี นั ตรายหรอก พรงุ นมี้ ันกลบั มาผมจะเตะเอง คา ท่ีแอบหนีไป” บญุ คําผไู มเ ขาใจความหมาย พดู พึมพาํ ออกมาอยางงงๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1185 คณะนายจางมองตากนั งันไปอีกครง้ั แลวสง สายตารวมจดุ ไปยงั พรานใหญ รพนิ ทร กระซิบมาวา “ผมจะเอาสามคนนีไ่ ปดว ยครบั และจาํ เปนที่จะตองบอกใหพ วกเขารคู วามจริง” เชษฐาพยักหนา “บอกใหร กู นั เฉพาะพรานของคุณเทา นน้ั อยาใหแ วว ไปถงึ พวกลูกหาบเปน อนั ขาด” พรานใหญถ อยหา งจากเตยี งของหวั หนาคณะ เรียกคนของเขาท้งั สามคนเขาไปรวมหวั ซุบซบิ บอกความจริงใหท ราบถึงเร่ืองการรา งของหมูบานพุเตย ซึง่ ขณะนี้มีศพกลาดเกลอ่ื น พอรูความโดยตลอด เกดิ ก็รอ งล่นั ออกมาอยางตกใจ หงายหลังจากทา ทน่ี ่ังยองๆ อยูจํา้ เบา ลงกบั พื้น สวนจันกบั บญุ คําหนา ซดี ไมม ีสเี ลอื ด หัวใจของพรานพ้นื เมอื งท้ังสาม แทบจะหยดุ เตน ลง ในบดั นั้น “ไอเสย เคราะหรายเสยี แลว !” บญุ คาํ อทุ านออกมาเสยี งสน่ั แลวทง้ั สามกเ็ งียบกริบลงในทนั ทีน้นั ไมม ใี ครปรปิ ากพูดคาํ ใดอกี เพราะสายตาปรามของพรานใหญท ่ีจองบังคับมาใหสงบปากสงบคําไว เขาหนั ไปเหน็ แงซาย ยืนน่งิ อยู กอ็ อกคาํ สง่ั โดยเร็ววา “แงซาย แกคอยดแู ลนายใหญ และคุมบรเิ วณแคม ปทง้ั หมดไวจ นกวาฉนั จะกลบั มา แกรูด ี อยแู ลว วา แกควรจะทําอยางไร” “ครบั ผูกอง โปรดอยา กังวลทางน้”ี อึดใจตอมา ทกุ คนนอกจากเชษฐากบั แงซาย กพ็ รวดออกมานอกกระโจม บุญคําแลน เขา ไปควายามละวา ตกั ขา วสารในกระสอบใสเ ขาไปสองกระปอ งใหญๆ เหวยี่ งไรเฟล ขนึ้ บา กระชาก มีดหมดลงอาคมอันยาวขนาดชวงแขนออกมาจากฝกไม แลว ยกขึน้ จบเหนือหวั พมึ พาํ สวดทอ งคาถา สว นจันและเกดิ เตรยี มไตเ หนบ็ หลังไปหลายอนั รพนิ ทรก็กระโดดขนึ้ ไปยนื บนตอไม ประกาศกบั พวกลูกหาบทก่ี ําลงั นง่ั จับกลมุ ตนื่ ตระหนกกันอยูเปน การอําพรางกลบเกลื่อนวา “เสยมอี รบิ าดหมางกับพวกพเุ ตย ยอ งตามผหู ญงิ เขาไปในหมูบานเพยี งคนเดยี ว อาจเกดิ อันตรายขน้ึ เราจะไปตามเสย กลบั มา ขอใหท กุ คนสงบเปนปกติอยใู นปางพกั ” พวกลูกหาบทกุ คนเชอ่ื อยา งสนทิ ไมม ีใครระแวงสงสัยอะไรตอ ไป รพนิ ทรสงั่ ใหน ายเมย จดั ยามเฝาดูแลแคม ป แลว พยกั หนา กับพรานของเขาซึ่งบัดน้ีเตรยี มพรอ ม พากันออกเดนิ นอก บริเวณโดยเรว็ ไชยยันตกบั ดารินตามมาตดิ ๆ รวมเปนหา คน พรานใหญไมล มื ดึงมีดเดินปาเลมยาว จากพวกลูกหาบคนหนึ่งตดิ มอื มาดว ย สว นไรเฟล สะพายไวกับไหล ตําแหนง แรกท่เี ขาตรงไป กค็ อื หลงั พุมไมใ หญ ทเ่ี กดิ ชีบ้ อกวา เสย เดินลบั หายเขา มา แลว ไดยนิ เสียงหวั เราะตอกระซิกกบั ผูหญงิ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1186 จากแสงไฟฉายทชี่ ว ยกันกราดสอ งไปรอบๆ พบวามรี อยเทาของเสย เดนิ ย่ําวนเวียนอยู ตรงตําแหนง นนั้ เพียงคนเดยี วเทา นน้ั ...ไมม ีรอยเทาอื่นใดอีกเลย เกดิ ทรดุ ตัวลงนัง่ พจิ ารณารอย เหลาน้นั ดว ยตาอันเหลือกลานมองหาไปรอบๆ พง แลวเงยหนา ขนึ้ “ใหเ จา หักคอซคิ รบั ! ผมไดย นิ เสยี งผหู ญงิ หลงั พุมไมน จ้ี รงิ ๆ และไอเ สยกย็ อ งมาตรงนี้ ดวย แตทาํ ไมไมมีรอยตนี ของผูหญงิ มีแตร อยของไอเสย คนเดยี ว” “กเ็ พราะความจรงิ มันไมมผี หู ญงิ ทีไ่ หน มาอยตู รงหลังพมุ ไมน น้ี ะ ซิ มันถึงไดไ มม รี อย ตนี ” รพนิ ทรขัดขึน้ หาวๆ “แลวทําไมเสย ถึงเขามาเดนิ วนเวียนอยตู รงนี้ มนั เปน ทเ่ี ดียวกบั ที่เกิดไดย นิ เสยี งผหู ญิง พูดคยุ กบั เสย” เสยี งไชยยันตก ระซบิ มาเบาทสี่ ดุ จอมพรานไมต อบ เพราะไมร ูจ ะตอบอยางไรถูกเหมือนกนั ดารินเอ้อื มมอื มาตบไหลเกดิ ผู นงั่ ตรวจรอยอยู แลว ดึงใหลุกข้นึ “อยา มัวสงสัย คนหารอยผหู ญงิ คนนน้ั อยูเ ลย เกิดหฝู าดไปเองตะหาก ทีไ่ ดย นิ เสียงเสยพูด กับใครอยหู ลงั พมุ ไมนี่ ความจรงิ มันมแี ตเ พียงวา พอออกจากบรเิ วณแคมป เสยกเ็ ดนิ มาตรงนี้เปน แหงแรกเทา นนั้ ตอนทเี่ สยปลุกเกดิ ใหเดนิ มาอยยู ามแทน โดยบอกวาจะออกไปหาผหู ญิง เกิดก็ควร จะรูสกึ ผิดปกติ และหามเขาไวแ ลว มอี ยา งหรอื ดกึ สงัดกลางปา ออกไปนอกบรเิ วณแคมปได อยา งไรกนั คนเดยี ว มนั อันตรายสารพดั อยา ง เกิดกน็ าจะตองรูด ”ี “โธ! นายหญงิ ครับ ผมไมเฉลียวคดิ อะไรเลยจนนดิ เดยี ก็รอู ยูวาแคมปเ ราใกลก บั หมบู าน เพยี งแคน ้ี ไอเ สย กช็ าํ นาญทางดี หลบั ตาเดนิ ได แลว กร็ จู กั พวกพเุ ตยทกุ คน ใจของไอเสยมนั อยากจะ ยองเขา ไปหานังนั่นทหี่ มบู านตง้ั แตเย็นแลว ผมก็ไมรูเ หมือนกันวา มันแกลงหลอกผมหรือเปลา ที่ บอกวานังยะขน่ิ มาดอมๆ เลยี บเคียงอยใู กลแคมปของเรา แตหผู มไดย นิ มนั พดู กนั หนุงหนงิ อยตู รง หลังพุม ไมน ี่ ผมไมรมู ากอนวาพุเตยมนั กลายเปนบานผไี ปหมดแลว ถา รลู วงหนากค็ งไดฉ ดุ ไอเ สย ไว ถึงมนั เองกเ็ หมือนกนั คงไมอุตรยิ องตามอผี ีดิบน่นั ไป เพราะไมรูตวั แทๆ ทเี ดยี ว ไอเ สยถงึ ถูกมัน หลอกไป หา ลงตายหมดทัง้ หมูบานแบบน้ี ผมี ันแรงนกั ปานน้ไี อเ สย ถกู ลว งไสอ อกมาเสียแลวก็ไมรู มนั คงรมุ กนิ กนั สนกุ ไป” เกิดพดู เสียงเครือเหมอื นจะรองไห รพินทรต วาดมาเบาๆ “ฉันบอกแกกค่ี ร้งั แลววาผสี างทไ่ี หนมี เรอ่ื งของเร่ืองกค็ อื เจาเสยคดิ ถึงผหู ญิงแอบหนเี ขา ไปในหมบู า นเทานนั้ เอง เพราะไมรูวาพวกนน้ั ตายกนั หมดแลว ไมมผี สี างทไ่ี หนมนั มาหลอกเอาไป หรอก เสย ไปเอง และท่หี ายไปยังไมก ลับก็อาจเปนเพราะหลงทางก็ได เรากาํ ลังจะไปตามอยเู ดยี๋ วน้ี หยดุ พดู เร่อื งบา ๆ เสียที” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1187 คาํ พดู ของเขา อันทีจ่ รงิ ก็เปน การเจตนาโดยตรงเพื่อปลุกปลอบขวัญนายจา งท้ังสองที่รว ม มาดวยเทา นนั้ แตไชยยันตก ับดารินก็ยอมตระหนกั ไดด ี อยา งไรกต็ าม ถงึ แมจะถูกครอบงาํ ดว ย ความสยองขน ในปรากฏการณอ นั วิปรติ ผิดสามัญสักเพยี งไหน ท้งั สองกพ็ รอ มแลว ทจี่ ะเผชิญ และ พสิ จู นออกไปใหร ชู ัดกับตา บญุ คาํ กับจันเงยี บกรบิ ไมเอย คาํ ใด ภายหลังจากยนื สํารวจพจิ ารณารองรอยของเสย อยอู ึด ใจ บญุ คําก็กาํ ขา วสารจากยามที่สะพายไหลออกมาพมึ พําเสกคาถา ซัดไปมารอบๆ พลางออกเดนิ นาํ สาวรอยของเสยไปในทนั ที จันใชม ดี บากฟน ตนไมระไปเปน ลําดับ รอยตนี ของเสย ปรากฏอยูตามพ้นื ที่จบั หนาไปดว ยฝนุ มองเหน็ ถนดั บา ยหนาเลาะลัดตัด ปา แดงไปตามพมุ ไมซ่งึ เปน ทางตัดแยกไปมาดวยดานสตั วเลก็ ๆ ครัน้ แลว กเ็ ลียบชายเนนิ ลงสูบรเิ วณ ไรซ ากอันรกราง รอยเหลาน้ันเบาบางรางเลอื นลงทกุ ขณะ อันเนอื่ งมาจากพื้นเริ่มแข็งขน้ึ และใน ทส่ี ุดกอ็ ันตรธานหายไป เมอ่ื คณะตดิ ตามทุกคนพบตนเองยืนอยกู ลางไรลกู เดอื ยอันรกทบึ สูงทวม หวั สลบั กบั ตน หญาขน ทอ งฟา เหนอื ศรี ษะขณะน้มี ดื มิดเปนสีดาํ สนทิ เดอื นเสีย้ วแฝงตวั เขากลีบเมฆหนีหายไป แลว ไมเห็นแมแ ตดาวสักดวงเดยี ว เสียงลมครางอูเหมอื นจะเกิดพายแุ ตไ กล แลว ก็ไดยนิ เสยี งเหมอื น คนกูแวววๆู ตามลมมาจากทางละเมาะบรเิ วณทา ยดงไผ “น่นั ไง เสียงเสย กระมงั ” ไชยยนั ตรองบอกมาโดยเรว็ ขยับจะปอ งปากกรู บั ออกไป แตท นั ทนี ้ันเองรพนิ ทรก ็ควา ขอมือไปเสียกอ น “อยา ครบั ! ไมใ ชเ สยี งคนกหู รอก ถา ขนื กตู อบออกไป มนั จะกูขานมาอกี แลวเราก็จะหลง เดนิ ตามเสยี งกผู ิดทศิ ผิดทางออกไปเลย” ไชยยนั ตชะงกั ลงตามคําปรามของเขาทนั ที ตาสวา งวาวจองตามลาํ แสงไฟที่กวาดตดั กัน ไปมา หมาหอนประสานเสยี งแซไ ปหมด ประหน่ึงวา จะดังมาจากรอบทิศ เย็นแสยงสะทอนเขาไป ถงึ ขวั้ หวั ใจอยา งไรบอกไมถกู เสียงลึกลับที่จบั สาํ เนียงไมแนช ัดน้นั ดงั วโู วแ วว มาอกี คราวนีฟ้ งราว กับจะเปน เสยี งคนกูตอบรับกนั เองเปนทอดๆ พรานพ้นื เมอื งทงั้ สามคน ซ่ึงยนื หนาเครง อยใู นขณะน้ี ไมมใี ครสนใจกับสาํ เนียง ประหลาดนนั้ จนั ใชม ดี ฟน ตนหญาขน แลว แหวกออกคน หารองรอยของเสย อยา งระมัดระวัง บญุ คําแหงนหนา มองดูทอ งฟาอนั มืดมดิ พลางเอาขา วสารขวางสูงขึน้ ไป รพนิ ทรกบั เกดิ บุกสวบสาบ แหวกพงไปอกี ดานหน่ึง แลวกก็ ลับออกมายืนเมม รมิ ฝป าก เขาคนไมพบเคา เงื่อนรอ งรอยใดๆ ของ เสยในละแวกน้นั “รอยของเสย หายไปไหน จากรอยเทา ครัง้ สดุ ทายทีเ่ ราตามมาบอกชัดวา เขาควรจะมาทาง น้ีไมใ ชห รอื ?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1188 ดารินกระซบิ ถามขนึ้ อยา งกระวนกระวายใจ “ตามบุญคํามาเถอะครบั อยา ไปคาํ นงึ ถึงรอยเทาของมนั อยูเลย” บญุ คาํ ผูดูเหมอื นจะแกกลาในเรื่องไสยศาสตร และความลี้ลบั อาเพศของปา ดงเหนอื กวา ทกุ คนในคณะ บอกมาพรอ มกบั หวั เราะสาํ เนียงประหลาด กาวออกนาํ หนาตอ ไป ไชยยนั ตแ ละดา รินเพง่ิ จะสงั เกตเหน็ ครัง้ น้ีเปน ครัง้ แรก ท่ีพรานใหญร พนิ ทรเปนฝายเดินตามหลังพรานเฒาของเขา อยา งไวว างใจ เพราะรมู ือกนั มากอน ท้งั หมดการนําของบญุ คาํ ไปอยา งเงียบสงบ ทา มกลางหวั ใจอันสน่ั ระทึก ขณะนน้ั นาฬกิ าพรายนํา้ ทข่ี อ มอื ของไชยยนั ตบ อกเวลาสองนาฬกิ าตรง บุญคาํ นําเลาะลดั มาถึงปากปาไผ อันจะนาํ เขา สูบรเิ วณหมบู านพุเตย บอกใหเ กดิ สง ไตม า ให จุดสวา งโชนขึ้นถือชไู วใ นมอื ซา ย อีกหนงึ่ กซ็ ดั ขาวสารออกไปทั้งสองดา น แลว เดินเขาไปตาม ทางน้ัน อดึ ใจใหญต อ มา ระหวา งหนทางแคบเคย้ี วคดทต่ี ัดไปในระหวางดงไผท บึ สองฟากทาง น้นั ดารนิ กบั ไชยยนั ตผ เู ดินกระชบั ปนลกู ซองในมือตามหลงั รพินทรอยู กพ็ ลันสําเหนยี กกับเสยี ง ประหลาด ทแ่ี ววออกมาจากปาสองฟากทาง ครงั้ แรกมนั เปนเสยี งลมพดั ไมไหวครางซซู า ใกลๆ เขา มา ครน้ั แลว กก็ ลายเปน สาํ เนียงรอ งครวญครางเหมือนคนทีต่ กอยใู นหว งทกุ ขทรมานใกลจ ะตาย ปรากฏรอบดาน ไหห วน ประหน่ึงวามันจะดังมาจากหลงั พุม ไมใ กลๆ รอบตวั ทผ่ี านเขา ไปนัน่ เอง “นอ ย! ไดยนิ อยางทฉี่ ันไดย ินหรือเปลา?” อดตี นายทหารปน ใหญ กระซิบขางหูเพื่อนสาวผเู ดินอยเู คยี งขา ง มือเยน็ เฉยี บของดารนิ เออื้ มมาจบั แขนไชยยันตบีบแนน กระซบิ ตอบ “ไดย ิน เหมอื นคนกําลังจะตายสัก 20-30 คนครางขึ้นพรอมๆ กัน ไมก ส็ ง เสียงเหมือน เปรตที่อดอยาก รอ งขอสว นบุญ...เธอไดย นิ ยังไง?” “เหมอื นกนั ” ทั้งสองเรง ฝเทาข้นึ ไปเดินขนาบพรานใหญ ผเู ดินตามบญุ คําไปอยา งสงบ กไ็ ดย นิ เสียง แผว ตํ่าบอกมาส้นั ๆ วา “เฉยไวค รบั ” ทนั ใดน้ันเอง ทุกคนก็ตองสะดงุ สดุ ตวั เพราะเกดิ ผูเดนิ รงั้ ทายอยเู บ้ืองหลัง รอ งวากออก มาสดุ เสยี ง กระโดดตบุ ตับอยกู ลางทางเดนิ ตา งหันขวบั สอ งไฟจบั ไปทรี่ า งของพรานพนื้ เมอื ง กเ็ หน็ เกดิ หนาขาวราวกบั ศพ ตาเหลือกลานกระโจนพรวดเขา มายนื ตวั ส่นั อยูก ลางวง คางกระทบกนั กราว อาปากพูดแตฟ ง ไมเปนภาษา บญุ คาํ ก็ปราดเขามาตบฉาดเขา ใหท ห่ี นา แลว เขยา คอ “ไอเ กิด เอ็งเปน อะไร?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1189 เกดิ ช้โี บชเ้ี บไ ปทซ่ี ุม ไผร ิมทางดานหลัง กระหดื กระหอบเหมอื นปลาสําลกั นาํ้ ไชยยันต กราดลาํ ไฟฉายไปยังตาํ แหนง ทีเ่ กดิ หลับหหู ลบั ตาชี้ แลว จบั นง่ิ อยทู ีส่ ิง่ หน่ึงบนพน้ื ดนิ รมิ ทางเดนิ มนั ต้ังอยูบนกองใบไมแหง ลกั ษณะเหมอื นลกู ตาลหยี พอมองเห็นถนัด ดารินกแ็ ทบหลุดปากรอ ง ออกมาดังๆ วัตถุสีดําคลาํ้ น้ัน คือศรี ษะของมนษุ ยศรี ษะหนึ่งปราศจากรา ง ส่งิ ท่ดี คู รัง้ แรกเหมือนลูก ตาลหยี ก็คอื เสนผมอนั เปนกระเซิงติดหนงั หัว นยั นตากบั จมกู กลวงลึกหายเขา ไป มแี ตห นังหมุ กระดกู แหง มองเห็นฟน เขยบิ อา แสยะราวกับจะยม้ิ ใบหนานน้ั ต้งั สูแ สงไฟ พรอ มกบั ภาพทีส่ ะทอ นเขา สจู กั ษุของทกุ คน กลิ่นเหม็นสางของศพตายซากก็โชยตลบ จนทนแทบไมไ หว “โธ! ไอร ยิ ําเกดิ เห็นหวั ศพแคน เ้ี องกร็ องปา แตกเสียแลว ” บุญคําสบถลัน่ ออกมาอยา งเดอื ดดาล เกิดยงั คงตาเหลือกอยเู ชนนนั้ อา ปากพะงาบๆ “ลุงคํา มนั ไมใ ชหวั ศพเหน็ ตงั้ อยนู นั่ เฉยๆ นะซิ ปรอ๋ื ...” “ทาํ ไม?” “มันกลง้ิ ขลกุ ๆ ออกมาจากริมทางอกี ฟากหน่ึง พนั อยกู ับตนี ฉนั ทีแรกฉนั นกึ วา ลูก มะขวดิ หลนจากตน กลิง้ มาถกู ตนี พอสองไฟดกู ห็ ันมาอา ปากแงบๆ ไลกดั ตีนฉนั ฉนั กเ็ ลยเตะมนั กระเดน็ ไปโนน ใหรากเลือดลงแดง ตายโหงตายหา ซีเอา !” วา แลว เกิดกย็ กขาขึ้นสอ งดกู ับไฟฉายอยา งขนลกุ ขนชัน “เหลวไหล เกดิ แกมนั เดนิ ไมด ู ไปสะดดุ มนั เขา เองตะหาก แถวน้ีศพมนั ถกู ท้งิ เกล่อื นไป หมด ไป! ไปเดนิ กลางนน่ั ” พรานใหญบอกมาตาํ่ ๆ ผลักหวั เกดิ ผูประสาทไมม่นั คงนกั ใหเ ขาไปเดนิ อยูต รงกลาง แลว ตบไหลบ ญุ คาํ ชไ้ี ปทางทายแถว “เอาละ ฉนั จะเดนิ นําขางหนา เอง บญุ คาํ ไปคมุ อยูขางหลงั ” พรานเฒา มองดูเขาอยางเปน หว ง “ระวังนะครับ นาย” “เอาเถดิ นา ไมต องหวงหรอก” บุญคํากับจัน ถอยลงไปเดินปด หลังอยูทายขบวน สวนเจาเกิด ซงึ่ บัดน้ขี วญั เสยี เตม็ ที ตัว สั่นเทาอยูตรงกลางระหวางดารนิ และไชยยนั ต รพินทรย ืนตระหงานนงิ่ อยเู บอื้ งหนา ของทุกคนเปน หวั แถวแทนบญุ คาํ ไมมีใครเดาถูกวาเขากําลังทําอะไรอยู ในขณะทส่ี งบนง่ิ ราวกับรปู ปน นั้น อึดใจ ตอ มาก็เริม่ กาวสวบๆ นาํ ลิว่ ไปเบื้องหนา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1190 พายุเริม่ พดั แรงขนึ้ ทกุ ขณะ เมือ่ ใกลเขตหมบู า นเขา มา...เสียงกง่ิ ไมใบไรเ สียดสกี ระทบกัน ดังย่ิงขน้ึ สําเนียงทสี่ ดับเปน เสียงครางหายไปแตก ลายเปน เสยี งคลายๆ คนซุบซบิ พดู จากนั ดงั แทรก อยูทุกสมุ ทุมพมุ พฤกษ บางขณะกม็ เี สยี งแสกสากอยใู นพงรกริมทาง ราวกบั คนเดนิ แหวกพุม ไมตาม ติดมาทุกระยะ ดารนิ ขนลกุ เกรียวตลอดเวลา หลอนขยับปน ในมือข้ึนหลายคร้งั ต้งั ทาจะระเบดิ กระสุนกราดออกไป แตไ ชยยันตจับมือไวป รามโดยอาการใหส งบ หญิงสาวพยายามสํารวมสติมน่ั ตอสูกับความหวาดกลวั ท่ีกาํ ลงั ทวปี ระดงั ขนึ้ มาบีบหวั ใจในขณะน้ี แทบจะไมแ นใจวาขณะน้ี สิง่ แวดลอ มทีเ่ ผชญิ อยู มันเปน ความจรงิ หรอื ความฝน ! เสยี งฝเทาของท้งั หกคน ทแี่ มจ ะเดินยองกนั ไปอยา งแผว เบาท่สี ดุ กป็ รากฏเสยี งดงั คึกๆ สะทอนไปในความเงียบ และดูเหมือนจะกงั วานหลอกลอ กันอยูไปมาไมมที ่ีสิ้นสดุ ประเด๋ยี วมันไป ดงั อยเู บ้อื งหนา ประเดยี๋ วกลบั ไปดงั อยเู บอื้ งหลงั ดารนิ เหลยี วชําเลอื งมาทางเบอ้ื งหลงั กเ็ หน็ บุญคํา ซดั ขาวสารเสกของแกออกสองฟากทางเปนระยะ ปากกท็ อ งบนคาถาอยงู มึ งํา จะเปน ดว ยอปุ าทาน หรอื อะไรก็ตามที หญิงสาวสงั เกตเห็นเงาตะคุมๆ สองฝง ทางทผี่ า นไป เหมอื นมีคนมายนื เรยี งราย จับกลมุ กันอยู ครั้นสาดไฟจบั เขา ไป มนั ก็อันตรธานหายไปกลายเปนก่ิงกา นของใบไมแ ละจอม ปลวก รพนิ ทรค งนําหนา ไปดว ยอาการปกติ เล้ยี วออ มตน ตะครอ ใหญ อนั เปน ทางสองสายมาบรรจบกนั ตรงทีม่ เี กวยี นหกั เลมหนงึ่ จอดอยูรมิ ทาง พรานใหญผเู ดินนําอยเู บ้ืองหนา หยดุ ชะงกั กึกลงอีกคร้งั เบือ้ งหนา ของเขา หางประมาณ 14-16 กา ว เจา กอนลูกตาลหยีสีคล้ําๆ ปรากฏต้ังเดน ดัก หนา ขวางอยกู ลางทาง ปรากฏชัดอยูทา มกลางแสงไฟที่พงุ จาออกไป ดารนิ หวั ใจแทบหยุดเตนลงใน บัดนั้น หลอ นจาํ ไดอยา งถนดั ตา มนั เปน ศรี ษะอันเดียวกบั ทีพ่ บมาแลว เมอื่ ครใู หญน่เี อง! ไชยยนั ตเผน วบู เดียวขน้ึ มายนื เคยี งขางรพนิ ทร เบิกตาแทบถลนจอ งไปยังหวั อสุภนน้ั บัดนี้ลมพัดหวนแรงลงต่ํา เปา ใบไมต ามพนื้ ดนิ ปลิวกระจายฟงุ ขึ้น ศรี ษะอันนา เกลยี ดนา กลวั เบอ้ื ง หนา เคลอ่ื นไหวกลิ้งขลุกขลิกอยูกบั พน้ื ราวกบั มีชวี ติ “ใหต ายดับไปเดี๋ยวนเี้ ถอะ ไอหวั ผเี ม่อื ตะกน้ี ีน้ น่ี า มนั มาดกั หนา เราอกี แลว !” ไชยยนั ตกดั ฟน ผรุสวาทออกมา รพนิ ทรไ มเอย คําใดทงั้ สน้ิ นอกจากหวั เราะหๆึ อยใู นลาํ คอ ขยบั มดี เดนิ ปาในมือ ปร่ีเขา ไปท่ีศีรษะนนั้ ดว ยอาการอันเยือกเยน็ มน่ั คงประมาณสามส่ีกาว กอ นจะถึง มนั ก็กลง้ิ ขลกุ ๆ ไปตาม ทางเดิน หางเขาออกไปอกี จะเปนจากกระแสลมแรงทพี่ ัดมาจากเบ้อื งหลังของเขาหรืออะไรกส็ ดุ ที่ จะบอกได ในที่สุด มนั กก็ ลง้ิ ไปตดิ โคนกอไผรมิ ทาง แยกเขยี้ วขาว เสนผมเปนกระเซงิ ถูกลมพดั เขา มาใกล รพินทรต วัดมดี ฟน ฉวั ะลงไปที่ศีรษะอนั นาสะพรึงกลัวนั้น มนั กระเดน็ ตามแรงฟน หายเขา ไปในพงรก ปรากฏเสยี งรอ ง ‘โอย !’ ดังกอ งขนึ้ ครัง้ หนึง่ ทันทีทค่ี มมดี หวดฉับลงไป แลว ก็กลายเปน เสยี งรอ งครางอยเู บาๆ ไชยยันตส บถลั่นออกมาอยางบา ดีเดือด ฉายไฟตามศรี ษะนนั้ เขา ไปในพงรก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1191 พอจับเปาไดถ นดั เหน็ มนั กลิ้งอยูใตซมุ ไมก ็กระหนํา่ ลกู ซองออกไปเสยี งสน่นั ปา กระสนุ ลกู ปราย ท้งั เกาเมด็ รวมกลมุ เขา ไประเบิดหวั อันปราศจากรางกระจายออกเปนเส่ียง เห็นแตเ ศษปอยผมหอย รงุ รง่ิ ติดอยกู บั กงิ่ ไม “พอบาเลือดข้ึนมามัง่ แลว เอามนั รพินทร! เสอื ชาง โขมด แรดกร็ บกบั มนั มาแลว คืนนี้ รบกับผดี ูสกั ทีเปนไรเปน กันลูกปน น่แี หละดีนัก ดซู วิ าผีมันจะทานไปไดไ หม บุญคาํ อยามวั แตเ อา ขา วสารสาดอยเู ลย ลูกปน ดกี วา...เห็นมันอยทู ี่ไหน เอาลูกปน กรอกเขา ไป เอา ! พวกมงึ แนจ รงิ โผล ออกมา” อดีตนายทหารปนใหญตะโกนเอ็ดตะโรไปในความเงียบ ระเบิดกระสุนกกึ กอ งกมั ปนาท ขน้ึ อีกนดั หน่งึ เขา ไปในพุม ไมริมทาง ใบไมข าดกระจายปลิววอน ดารนิ ยืนตะลึงตวั แข็ง ดว ยอาํ นาจของความหวาดกลวั สยดสยองตอเหตกุ ารณพองขน ก็ พลันไดส ติขน้ึ มาในบดั น้ัน มหิทธฤิ ทธ์ิของเสียงปน ชว ยขบั ไลความขวญั หนดี ีฝอ และเพ่มิ พลงั ใจให ไดอ ยางประหลาด และมันกไ็ ดผลจรงิ ทนั ทีท่ไี ชยยันตเ ปดฉากอาละวาดขน้ึ สิ่งอนั นา สะพรงึ กลัว รอบดานกด็ เู หมือนจะถกู ทําลายไปหมดสน้ิ แมกระทงั่ เสียงหมาปาท่ีหอนเยือกอยใู นขณะนก้ี ็เงียบ หายไปเปนปลดิ ท้งิ บุญคําเดนิ โคลงหัวเขามา บน พํา “นายทหารทําเสยี พธิ เี สยี แลว บญุ คาํ อุตสา หส ะกดตะลอมมาอยางดี แตแรกหมายจะให พวกนายดูอะไรแปลกๆ ทไี่ มเคยเหน็ แลวกจ็ ะเอาคาถาปราบผดี บิ ของอียะขิ่นใหได จะเอาไวเ ลีย้ ง เลน นายทหารเลน เอาดนิ ปนขบั มันอยา งน้ี มนั กเ็ ปดหมดเทา นัน้ ไมไดเ ห็นอะไรกนั แลวคราวน”ี้ ไชยยนั ตอา ปากคา ง งงไปหมด “หมายความวา ยงั ไงกนั น่ี ฉนั ไมเ ขาใจ” รพินทรเ ออ้ื มมือมาจับแขนนกั ผจญภยั หนมุ ชาวกรุงไว “บุญคาํ ชาํ นาญมากครับในทางภตู ผีปศาจ แกเคยเปนหมอผี แกเขา มากระซบิ บอกผมแต แรกแลววา แกจะเขา มาผกู วญิ ญาณของกะเหรย่ี งสาวทช่ี อ่ื ยะขนิ่ ลกู สาวตาผาเอิงหวั หนาบา นทน่ี ใี่ ห ได แกวา ผขี องนังน่ันแรงมากถึงขนาดไปลอ เอาเสย ออกมาจากปางพกั ได ขอรองใหผมปฏิบัตติ าม แกอยางสงบ นนั่ กค็ ือตามแกมาเงยี บๆ อยากระโตกกระตากอะไรขึ้น ไมวา พวกปศ าจในหมูบานนี้ จะสําแดงฤทธข์ิ ้นึ เพียงใด แกรบั รองวา พวกเราจะไมมใี ครเปน อันตราย แลว กจ็ ะมโี อกาสไดเ ห็น อะไรพสิ ดารชนดิ ท่ไี มเ ชือ่ สายตาทีเดยี ว ทนี ีค้ ุณไชยยนั ตย งิ ปน ออกไป พวกหมอผเี ขาถอื วาดินปน หรอื ดินดาํ เปนของอาถรรพณทีข่ บั ไลภ ตู ผปี ศ าจอยูแลว ทาํ ใหมันหนไี ปหมด พธิ ที ี่แกเตรียมไวก็ พลอยลมเหลวไปดว ย” “ง้นั เหรอ?” ไชยยนั ตร องล่นั ออกมา เต็มไปดวยความพศิ วงเหลือทจ่ี ะกลาว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1192 “ก็ไมบอกใหร กู อ นน่ีนา วา ไอส ่งิ นา ขนลุกท่ีมันแผว พานเขา มาใหเ ราเห็นนน่ี ะ มนั อาจ เปนอํานาจทางไสยเวทของบุญคําทีท่ าทายปลกุ มนั ขึ้นมา นาเสยี ดายเหลอื เกิน ถารเู สยี แตท ีแรกกจ็ ะ สะกดใจรออยจู นถึงทสี่ ุดทเี ดยี ว แตอะไรกช็ า งเถอะ สง่ิ สาํ คญั ที่สดุ ในขณะน้ีก็คือเสย เราตองการตัว เขากลบั คืนมาอยางปลอดภยั ทสี่ ุด” “ไอเ สย ไมไดไ ปไหนหรอกครบั มนั นอนอยูในเรอื นอยี ะข่นิ นั่นแหละ ถา ไมพบ บญุ คาํ ใหตัดหัว” พรานเฒาแหง เขาอมึ ครึมบอกมาปนหวั เราะหๆึ ถม ใบกระทอมออกจากปาก ไชยยนั ตห นั ขวบั ไปจองหนา รพนิ ทร “จริงหรอื รพนิ ทร? ” “ผมยงั ไมท ราบเหมอื นกนั ครบั ผมเองก็มคี วามรสู กึ ไมผิดอะไรกบั คุณไชยยันตห รอื คณุ หญิงนั่นแหละ ท่พี ูดอะไรใหฟ ง เมื่อตะกี้น้ี กเ็ พยี งแตเ อาถอ ยคําบอกเลา ของบุญคํามาเลาตอ ใหฟ ง เทาน้ัน ผมก็ตอ งการดูเหมอื นกันถึงไดย อมใหบุญคํานํามา ความจรงิ ถา คณุ ไชยยนั ตไ มใ จเรว็ ดว นยิง ปนข้นึ เสียกอ น ผมก็อยากดอู ยูวา บุญคําจะทําอะไรใหเห็นไดจ ริงตามคําพูดหรือไม” “เห็นอะไร?” ดารินกบั ไชยยนั ตถ ามมาเปนเสียงเดยี วกัน “เหน็ หมูบานพุเตย ท่เี รารเู หน็ มากับตนแลววา รา งและเตม็ ไปดว ยศพ กลบั สภาพเหมอื นมี คนอยูอ ยางเดมิ นะซคี รบั บญุ คาํ รับรองวา จะเรยี กยะขนิ่ ออกมาใหเ หน็ ในลักษณะทย่ี ังสาวสดและ สวยเหมอื นเดมิ ทกุ อยาง จะใหเ ตน ระบาํ ใหด ูดว ย” ไชยยนั ตอ าปากคา งไปอีกครง้ั ครางออกมา “ถึงงั้นเชียวเหรอ แลวทําไมไมบ อกใหฉ ันรูลวงหนา ฉันกต็ อ งการเหน็ สิ่งมหัศจรรยท ว่ี าน่ี เหมอื นกนั ” “นายทหารยิงปนขึ้นแบบนี้ กร็ ูแลวรูรอดดเี หมือนกนั ครับ” บญุ คาํ วา ปนหวั เราะหาวๆ อยูใ นลาํ คอเชน เดมิ “หาไมบ ุญคําก็ไมแ นใจเหมอื นกนั วา พวกเราท่มี าดว ยกนั จะสะกดใจมีสตมิ ่ันคงไดแค ไหน พลาดพลงั้ ยงั ไงจะยงุ กนั ใหญ ใจบุญคํานะ อยากจะมากบั พรานใหญเพียงสองคนเทา นนั้ ไอเ กดิ กข็ ีข้ นึ้ ไปอยบู นขมองเสียแลว นายหญงิ แมจ ะเกง กลา สักขนาดไหนก็เปนผูหญงิ คงทนเหน็ อะไรท่ี มันหวาดเสยี วนากลัวเกนิ ไปไมไดแ น ใครไมมน่ั คงพอ ระงบั ใจไวไ มอ ยู กถ็ ึงจับไขห วั โกรนทเี ดยี ว แหละ ขนาดเหน็ มนั แผลงฤทธิ์นิดเดยี วเมอื่ ตะก้นี ายทหารยงั ทนไมไ หว เอาปน ยงิ แลว เลย ความจรงิ ถาสงบใจดูมันเฉยๆ มนั จะเขามาแตะตอ งทาํ อะไรพวกเราไมไดเ ลย นอกจากจะหลอกหลอน เทา น้นั ” “ถา งนั้ มันเปนความผิดของฉนั ท่ใี จเรว็ ไปหนอ ย นาเสียดายเหลอื เกนิ ทฉ่ี ันทําลายพธิ ีของ บญุ คาํ เสยี เพราะรูเทาไมถ ึงการณ ฉนั อาจเปนคนข้ีขลาดเกินไปหนอยกไ็ ด” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1193 “ถา เธอไมยงิ เม่อื ตะกนี้ ี้ ฉนั กย็ งิ ” ดารินแอบกระซบิ เสยี งสนั่ กบั เพือ่ นชาย กอนทีจ่ ะมา หลอ นมีความกลาหาญเด็ดเด่ยี ว พอท่จี ะพสิ ูจน และเผชิญหนา กับสิ่งอันลล้ี บั นาสะพรึงกลัวนีไ้ ด แตย ามนี้หลอ นไมม ีความรูสกึ ชนิด นั้นเหลืออยูอีกเลย และไมเ สยี ดายแมแตน ิดเดียวในขอ ท่วี า จะไมไดเ หน็ สิง่ อันพิสดารทีห่ ลอ นเคย ตองการอยากเห็นชัดออกไปกับตา กลบั นกึ ภาวนาขออยา ใหเ หน็ อะไรอกี เลย หลอ นไมแ นใจ เหมอื นกนั วาจะทนตอ เหตุการณไดเ พียงไหน จนั ผูสงบนิ่งมาตลอดเวลากเ็ อยขึน้ วา “ปา นนี้นายใหญท ่แี คมปค งจะไดย ินเสยี งปน คงตกใจวาเกดิ อะไรขน้ึ ” “ไมเ ปนไรหรอก สองนัดเทา นน้ั อยา งมากก็นึกวาเรายิงสตั วอะไร” หญงิ สาววา ไชยยนั ตหันไปพยักหนา กับพรานใหญ “รบี ไปเถอะ ผมเปนหว งเสย จนบอกไมถ ูกแลว อยากจะเหน็ ใหช ดั ออกไปวาเสย อยูท่ี เรอื นของผาเองิ อยางทบี่ ญุ คําวา จริงแคไหน และอยใู นลกั ษณะอยางไร” รพนิ ทรเ คลื่อนนําตอ โดยเรว็ ไมมีสิง่ ใดกระโตกกระตากอกี ทงั้ สน้ิ นอกจากเสยี งลมที่พดั แรงปะทะกิง่ ไผค รางหวือหวา ครเู ดยี วก็ถงึ ปากทางตะเคยี นคู แลเห็นหมบู านรางพเุ ตยยนื ตัวเงยี บ สงัดอยูทา มกลางแสงไฟฉาย ดารินตวั เยน็ เฉียบขึ้นอีกครง้ั เมือ่ มองเหน็ ลกั ษณะของบา นเรือนรางนา กลัวเหลานน้ั จนั กับเกดิ ครางห่ึมอยูใ นลําคอ ไชยยนั ตทาํ จมูกฟดุ ฟด แลว ควกั บุหรีอ่ อกมาจดุ สูบ เขา รูสกึ วา กลิน่ ซากศพทีโ่ ชยมาแตะจมูกในครง้ั นี้ เหน็ รนุ แรงยง่ิ กวา เมอื่ คราวทเ่ี ขามากบั รพินทรต อน หัวค่ําเสยี อกี ทันทีนัน้ เอง พรานใหญผ สู าวเทาปราดๆ นําหนาไปกห็ ยดุ ยนื นงิ่ อยกู บั ทอี่ กี คํารบหนง่ึ ไชยยนั ตข ยับปากจะถามก็ชะงักคา งตดิ อยแู คค อน่นั เอง เพราะสายตาของตนเองใหคาํ ตอบดอี ยแู ลว ที่แครใ ตตนพกิ ุลกลางลาน ทั้งเขาและรพนิ ทรย อ มจะจําไดดวี าตาํ แหนง นี้ ตา งไดพบศพ หนึ่งหออยูในเสื่อตอกตั้งอยู และเขาเองนน่ั แหละเปน คนเอาปากกระบอกปนกระทุง ศพทถ่ี ูกมว นอยู ในเสื่อกลงิ้ ตกลงกบั พื้น และซากเปดเผยออกมาใหเห็น ทวา บัดนมี้ ันเหลือไวแ ตเ พียงเสอ่ื ท่ีหอ เทานั้น ศพนน้ั อนั ตรธานหายไปเสียแลว ท้งั สองหนั มามองดูตากันเอง ในขณะทีค่ นอื่นๆ ไมเขาใจความหมาย รพนิ ทรก ดั ริมฝปาก สอ งไฟไปยงั บริเวณลานและใตถุนเรือนทเี่ คยเหน็ หอศพลกั ษณะเดยี วกนั ต้งั ทิง้ อยูกลาดเกลื่อน ไมม ีศพใดเหลอื ท้งิ ไวใ หเหน็ เลยแมแ ตเ พยี งศพเดยี ว นอกจากเสื่อท่ีถกู คลีค่ ลายออก ราว กบั วา อสภุ ตายซากเหลา น้ันกลับมวี ิญญาณลกุ ขึน้ เดินไปเสียแลว! ไชยยนั ตยกมอื ขย้ตี าแรงๆ แลว มองจอ งไปอกี ครงั้ “น่ีถา กลับไปกรุงเทพ และไปเลา ใหใครฟง ในส่งิ ท่เี หน็ อยนู ี่ ใครเขาจะเชื่อมัง่ ไหมน”่ี เสียงไชยยันตพ มึ พาํ เหมือนจะรําพึงกับตัวเอง จบั แขนรพนิ ทรบบี แนน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1194 ดารินสังเกตอาการของทัง้ สองอยแู ลว บางส่งิ บางอยา งทาํ ใหห ลอ นเอะใจ กา วเขามายนื เคียง “อะไรหรอื ?” พรานใหญสะกิดไชยยันตไว นกั ผจญภัยชาวกรงุ ไหวทนั ในอาการปรามของเขา กก็ ลบ เกลื่อนมาวา “เปลา ! ไปท่ีเรอื นผาเอิงกันเถอะ” ท้งั หมดเดนิ รวมกลมุ เปนขบวนกราดไฟฉายไปรอบดา น แลว พากนั เดินตัดลานผานไป ตามเรือนกะเหร่ียงรา งเหลา น้นั โดยมงุ ไปยงั เรือนใหญ อันเคยเปน เรือนอาศยั ของผาเองิ หวั หนา บาน ทามกลางกลิน่ สาบสางที่โชยตลบอบอวลจนแทบสําลกั พายุคงพัดแรงและหมนุ วนผดิ วิกลอยู เชน นน้ั หอบเอาเศษใบไมแ ละแฝกมุงหลงั คาปลิววอน แตละเรือนทเี่ ดินผานไป มที ีทา เหมือนจะ ถลม พงั ลงมาใสไหวอยพู ะเยบิ พะยาบ อึดใจตอ มาตา งก็มาถึงท่ีหมายตาํ แหนงซง่ึ รพินทรแ ละไชย ยันตมากอ นแลวตอนหวั คํา่ บนั ไดสูงชนั แบบเรอื นกะเหรี่ยงทัว่ ไป ทไ่ี ชยยนั ตเ หน็ ทอดลงมา และรพนิ ทรเคยอาศัยไต ขนึ้ ไปนน้ั บดั น้มี นั ถกู ชักขึน้ ไปเกบ็ ไวบนชานเรือนเสยี แลว! ระหวางทพ่ี รานใหญสะอกึ คอแขง็ ไชย ยันตแทบจะคล่ังตายไปดว ยความขนพองสยองเกลา “ใหม นั ไดยงั งซ้ี ิ พวก เดด็ แท! !” อดตี นายพนั ตรตี ะโกนลนั่ ขนึ้ ทา มกลางความเงยี บ ดารินหันขวบั ไปทางไชยยนั ตอ ยาง สงสัย ถามเสยี งกระเสา “ทําไมอกี ละ ไชยยนั ต?” “เหน็ บนั ไดนนั่ ไหม?” เขาบยุ ปากไปยังบันไดท่ขี ึ้นไปตงั้ อยูบนชานเรอื น แยกเข้ียว “ตอนท่ีฉนั มากบั รพินทร มนั ยังทอดลงมาถงึ พ้ืนอยดู ีๆ เด๋ียวนี้มนั ถกู ชกั ขึ้นไปเก็บไวบ น นน้ั เสยี แลว” ดารนิ หลุดปากอะไรออกมาคําหนึ่ง รพินทรห ันไปทางจนั ออกคําสัง่ หาวๆ วา “จัน ปน เสาขน้ึ ไป หยอนบนั ไดลงมา” จนั ผมู คี วามกลา หาญกวาเกดิ ไมพดู คาํ ใด สะบดั ไรเฟล ทีส่ ะพายไหลแ ละมดี ในมือสงไป ใหบญุ คาํ ชว ยถอื ปราดตรงไปทีเ่ สาตนหนงึ่ ทค่ี า้ํ ยนั บรเิ วณนอกชานไว สงู ประมาณ 5 เมตร ไตเ ดยี ะ ข้นึ ไปอยางคลอ งแคลว โดยมีคนขางลางคอยฉายไฟสองให ช่ัวอดึ ใจเดยี วก็ปนขน้ึ ไปบนชานเรอื น ได ลากบนั ไดหยอ นลงมาใหโดยมีเกดิ เปน ผูคอยรบั พอหยอ นบนั ไดเสรจ็ ตนเองกก็ า วนําลวงหนา เขา ไปในหอง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1195 เบ้อื งลา ง รพินทรไ ตนาํ ขน้ึ ไปกอ น ถัดมากไ็ ชยยนั ต ดารนิ เกดิ และบญุ คาํ เปน คนปด ทาย แตแ ลว ทนั ทีนน้ั เอง กอ นทร่ี พินทรผ ปู น นาํ ขึน้ ไปยังไมท นั จะถงึ ขน้ั สดุ ทาย ทุกคนกต็ องสะดุงเฮือก ขนึ้ สุดตัว เสียงรอ งแหลมกรดี ชนดิ หนึ่งดังข้ึนชนิดกระเจงิ ขวญั ทามกลางความเงยี บสงัดและพรอม กับเสยี งนน้ั กเ็ ปน เสียงรองโวยวายไมเปนภาษาของจนั “โอย ! นาย ชวยดวย!!” ตมู เดียว รพนิ ทร ไพรวัลย เผน จากกลางบนั ไดถึงชานเรอื น แลวถลาปราดเปน ลูกธนพู ุง เขา ไปในหอง อนั เปนตําแหนง ทีม่ าของเสียงนั้น ใครตอใครทอี่ ยูเบอื้ งหลังก็กระโจนตามเขาข้นึ มา ดวยชนิดเรือนเกา ๆ แทบจะถลม ทลายลง มันเปนเส้ียวของวนิ าทที ่ีไมม ีใครสามารถทํานายเหตกุ ารณ อยา งใดไดถกู จากเงาสลวั คลมุ เครือของหองนัน้ รพินทรช ะงักตะลงึ ไปช่ัวพริบตาท่ีจกั ษภุ าพของเขารับ ภาพได รา งของจนั นอนหงายดิ้นกระแดว อยกู ลางพน้ื หอง อีกรางหน่งึ ครอ มทับอยูบนหนาอก เสน ผมยาวคลมุ ปกหนา ขยมุ มือทัง้ สองเคนคอพรานพน้ื เมืองของเขาอยอู ยา งดรุ า ยกระหายเลอื ด หนา ดวงนนั้ เงยวับข้ึนทนั ทที เ่ี ขาโผลเ ขาไป แสงเรืองประหลาดชนดิ หน่งึ ราวกับฟอสฟอรัสในทีม่ ดื น้ัน สองใหเหน็ หนาอยางถนัดตา มนั เปน ใบหนา อนั สะสวย แตเปย มไปดวยความนา สะพรงึ กลัวของสตรีสาวนางหน่งึ ตา ทั้งสองลุกวาวราวกบั ไฟ รมิ ฝปากแสยะเหน็ เขย้ี วขาว อกเปลาเปลือยเหน็ ถนั ตระหงานเตง ต้งั ชูชนั ทงั้ คู มเี สน ผมคลุมลงมาบงั ไว กาํ ลังจองเหมอื นจะกระโจนเขา ใสเขา...ยะขนิ่ !! แวบเดยี วทเ่ี หน็ เทาของจอมพรานกเ็ หวย่ี งโครมออกสดุ แรงเกดิ เสียงรองเทา เดนิ ปา สมั ผัสกับอะไรชนิดหน่งึ ดังสนัน่ รางน้ันกระเดน็ หลดุ ออกไปจากอกของจัน แลว เผน ผางขึ้นอยา ง รวดเร็ว โจนเขา ใสเขาราวกบั เสือ รพินทรเ บย่ี งฉาก ปาดแขนออกไปสกดั พอขยมุ จบั ไดก พ็ ลกิ ตวั ฟาดหงายตึงลงกับพน้ื จน เรือนสะทา น เขาพุงตวั เขา รวบไวด ว ยพลงั ที่มอี ยูท้งั หมด และดว ยชน้ั เชงิ ของยวิ ยดิ สูล็อกแขนไขว ไปเบ้ืองหลงั สมั ผัสขณะทีก่ ระทบกนั คลกุ คลีใกลช ดิ มนั บอกไดช ัดวานเ่ี ปน เนอ้ื หนังมังสาของ มนุษย แตเ รย่ี วแรงรา ยกาจ มนั สะบัดดน้ิ รนและสงเสยี งแหลมอยูกรด๊ี กองไปท้ังเรอื น จังหวะอนั ชลุ มนุ นีใ้ ครตอ ใครก็เผนเขา มาถงึ พรอมกับแสงไฟท่ีสาดจา รพนิ ทรพบกบั ความอัศจรรยใ จไปอีกครง้ั รา งทก่ี าํ ลังดิ้นสะบัดเรา ๆ อยูในการจบั มดั ของ เขาในขณะน้ี เมือ่ ปรากฏชดั อยูใ นแสงไฟฉายท่ีรมุ สาดประดังเขา มา มนั คือรา งของเจา เสย พราน ของเขานน่ั เอง เวน ไวแ ตวามนั แผดเสยี งรองแหลม...เปน เสียงกรดี ของผหู ญิง!! “เสย !” ทกุ คนรองออกมาเปนเสยี งเดยี วกนั “เรว็ คุณไชยยนั ต น็อกมนั ใหสลบกันไปกอ น!!” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1196 พรานใหญตะโกนสดุ เสียง ขณะทล่ี ็อกแขนเสน จนอกแอนอยูดา นหลัง ใบหนาของเสย ในขณะน้ี ไมม ใี ครจาํ ไดเ ลย เวนไวแ ตจ ะจําจากรปู รา งลกั ษณะเทาน้นั มันเปน ทรงหนาบดู เบยี้ วนา กลัวทไี่ มเคยมใี ครเห็นมากอน ตาท้งั สองกลอกกลบั ปะหลับปะเหลือก แลบลิ้นปลนิ้ ตา และแผดรอง กร๊ีดๆ อยเู ชนนน้ั ไชยยันตโ จนผางเขามางา งหมดั ขน้ึ สดุ ลา หมายยงิ เขากระโดงคางกะใหหลับไป เลย แตบญุ คาํ กระชากแขนไวก อ นรองเรว็ ปร๋ือ “อยา นายทหาร ไมมีประโยชน บญุ คาํ เอง” พรานเฒา แหงเขาอมึ ครมึ ดงึ ไชยยนั ตห างออกไป ลวงมอื ควาเรยี วไผเ ล็กๆ ออกมาจาก ยามละวายกขน้ึ เสก แลวฟาดเบาๆ ไปทแ่ี สกหนาของเสย ซึ่งกาํ ลงั บดิ ตวั ด้นิ หวดี เปน ผหู ญิงอยูนน้ั ใบหนาอนั กลอกกลงิ้ ผดิ มนษุ ยม นา ตาเหลอื กคา ง สงเสียงหวดี แหลมยาวออกมาเปนครั้ง สดุ ทาย แลว คอออ นพับลงในออมแขนของรพนิ ทรไ ปในบัดน้นั เขาคอยๆ ผอนรา งของเสย ลงนอนราบกบั พนื้ ทกุ คนยืนรายลอมตะลึงงนั ไปช่วั ขณะ บดั นี้ จันคอ ยๆ ยนั กายลุกขนึ้ มาไดแ ลว ใบหนาขาวซดี ปราศจากสีเลือดอยา งอกสนั่ ขวัญแขวน เดนิ เอามือ กุมคอหอยเขามาพิจารณาดูรา งของเสย ดว ยดวงตาเบกิ โพลง ครางออกมาเสยี งส่นั “ไอเ สย หรอกหรอื น่ี มันไปยงั ไงมายงั ไง...เม่อื กี้น้ที ม่ี ันเขามาบีบคอผม มนั ไมใ ชไ อเ สย” รพินทรย กมอื ข้นึ ลบู ใบหนา กลํา้ กลืนอะไรชนดิ หน่งึ ลงคอ ถามแหบๆ “ไมใชเสยแลว จะเปนใคร กเ็ ห็นอยทู นโทน แ่ี ลว” จนั ตาเหลอื ก รมิ ฝป ากสั่น “ไมใชไอเ สย แนๆ ครบั ผมเหน็ หนามันชัดกับตา อยี ะขนิ่ !...มนั แนๆ พอผมเดินผา นประตู หอ งเขามามนั แอบอยูรมิ ประตู ปะทะผมลมลงแลวโจนครอมอก บบี คอ สาบานใหตกนรกไปเดยี๋ วน้ี เถิด ไมใ ชไอเ สย ” “เมื่อตะกี้นต้ี อนที่คณุ จบั แขนลอ็ กไว บอกใหผมเขา มานอ็ กนะ ผมกม็ องวา ไมใชห นา เสย เหมอื นกนั ” ไชยยนั ตพูดเร็วปรอ๋ื อีกคน ดารนิ ผตู ลอดเวลายนื ตวั แขง็ กระดกิ ไมไ ด บัดนี้เพิ่งจะรูสกึ ตวั รองเสยี งสะทา นมาวา “ฉันก็วาไมใ ชเ สย มันเปน หนา ของใครกไ็ มรู จนกระท่งั เขาลม ลงแลวนั่นแหละ ถึงได เห็นชัดวา เปน เสย ของเรา” พรานใหญง ัน...ไมเพียงแตจ นั ไชยยนั ต หรือดารนิ เทา น้นั ทีม่ องเห็นวา ใบหนานน้ั ไมใช เสย ขณะทีย่ ังอยูใ นระหวางตอสชู ุลมนุ อยู แมกระทงั่ เขาเองแทๆ กย็ ังเหน็ เชนนั้น...ดเู หมือนจะเห็น ไดช ดั เจนเทา ๆ กบั จันนน่ั แหละ ทา มกลางความมืดมดิ ทแ่ี สงไฟยงั ไมสาดเขามา รา งที่เขา เลนงานจนั แมแ ทท ่ีจรงิ จะเปน รางกายของเสย แตมีอาํ นาจของพลังงานชนดิ หน่เึ ขาไปสวมรอยบงการ มนั แรง พอทีจ่ ะปรากฏใหเ ห็นชัดกบั ตาออกไปทเี ดยี ว โดยอาศยั ความมดื เปนสอ่ื อยางไรกต็ าม มนั ไมเปน ส่งิ สมควรทีเ่ ขาจะพดู ออกมา นอกจากการกลบเกลื่อน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1197 “คุณหญิงกรุณาตรวจซคิ รับ เสยเปน อยา งไรบาง” ดารินเขามาตรวจกายของเสย อยางเรารอน ทกุ คนถูกครอบงําดว ยความงุนงนและ อศั จรรยใ จจนแทบจะบรรยายออกมาไมไ ด แตเ หนอื กวาความรสู ึกอนื่ ใดท้งั มวลในขณะน้ี ตา งกย็ ัง ปติยินดี ใจช้ืนขึ้นทค่ี นพบตวั เสย อดึ ใจใหญ หลอ นกเ็ งยหนาขนึ้ “ไขข้นึ สงู ทีเดยี ว แตก ย็ ังดีทเ่ี ขาไมเ ปนอะไรถงึ กับชวี ิตไปเสียกอน รบี เอาตัวกลับเถอะ” รพินทรบอกใหจ นั กับเกดิ ชวยกนั แบกเสย ลงจากเรอื น ดารินตามลงไปดว ย ตวั เขาเอง ไชยยนั ต และบญุ คาํ สํารวจดตู ลอดทัง้ เรอื นหลังน้ันอกี ครง้ั พบไรเฟล ของเสย ทีเ่ อาตดิ ตัวมาดว ยวาง อยรู มิ ผนังตอนหน่ึง สวนภายในหอ ง ศพสี่ศพท่เี หลอื แตหนงั และกระดกู ยงั คงกองอยใู นลกั ษณะ เดมิ เชน ทเ่ี ขา มาเหน็ เม่ือตอนหวั ค่าํ ไมม ีใครเสยี เวลากนั อยูบ นเรอื นรางอันเตม็ ไปดว ยศพหลังนัน้ รพนิ ทรค วา ปน ของเสยขน้ึ มาถือแลวลากแขนไชยยันตเดนิ ลงจากเรือน ซง่ึ ขณะน้อี กี สาม คนพรอมทั้งรา งอนั หมดสตขิ องเสย ลวงหนา ลงไปคอยอยูก อ นแลว บญุ คํายนื อยูบ นชานเรอื นเปน คนสดุ ทายตะโกนลงมา “นาย! ผมวาอยาเอามันไวเ ลย เอาพระเพลงิ ลา งมันเสียเถอะ พวกมันจะไดไ ปผดุ ไปเกดิ ” “ดแี ลว เผามนั เสียใหห มดทั้งหมบู า นนแ่ี หละ!” ไชยยนั ตคํารามตอบข้นึ ไป รพินทรก ร็ ับไตมาจากจนั และเกดิ ในทนั ทนี ้ัน จดุ สวางโชนขึน้ หลายอันแจกจายไปยังทุก คน อนั หน่ึงโยนสวา งวูบขนึ้ ไปใหบุญคาํ ผยู นื คอยรบั อยู บญุ คํารับไตตดิ ไฟไดก ก็ า วผลุบหายเขา ไป ชว่ั ครูเดยี ว เปลวไฟแดงฉานกแ็ ลบวบู ขนึ้ ตดิ หลังคาแฝกอยางรวดเรว็ รพินทร ไชยยนั ต เกดิ และจนั ชว ยกันขวางไตข น้ึ ไปบนหลงั คาเรอื นหลังอืน่ ๆ ในละแวกใกลเคียงอยา งทัว่ ถงึ แลวทัง้ หมดกผ็ ละ ถอยออกมายนื รวมกลุมกนั อยูท่กี ลางลานใตรมพกิ ุล ชว่ั สามสีน่ าทีตอมานั้น พระเพลิงกโ็ หมขนึ้ ตดิ เรอื นรางทุกหลังไหมล ามอยา งรวดเร็ว อัน เนือ่ งมาจากเชอ้ื ติดไฟอยา งดี และอาศยั ลมที่กรรโชกหนกั อยใู นขณะน้เี ขาชวย บริเวณน้นั สวางไสว ไปหมด เสยี งฮือของไฟ เสียงปะทลุ นั่ ของไมร ะคนกบั กลนิ่ ควันและไอรอน ปา ไผร อบดานถูกรัศมี ไฟจับแดงฉาน ทา มกลางรตั ติกาลอนั หนาวเหน็บกรุนไปดวยกลิ่นไอสยองขวญั พระเพลิงยอ มศกั ดส์ิ ทิ ธแ์ิ ละทรงมหทิ ธิอํานาจเหนอื กวา ทกุ ส่งิ ทุกอยา งเสมอ บัดนไ้ี มมี ความลึกลับนาหวาดสะพรงึ กลัวใดๆ เหลอื อยูอ กี แลว สําหรบั หมบู า นผสี ิง เพราะมนั กาํ ลังขยายเปน ทะเลเพลิงอันโชติชว ง สรรพส่ิงทงั้ หมดจะกลายเปน เถาถานไปภายในไมก ่อี ดึ ใจขา งหนานแ้ี ลว หมดสิน้ สาบสญู เสยี ที สําหรบั หมบู านรา งพเุ ตย และความอาถรรพณล้ลี บั นา สยองพอง ขนของมนั ! [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1198 ท้ังหมดยนื สงบนิ่ง จองมองดภู าพหมูบา นรางทกี่ าํ ลงั โหมจา ไปดว ยเปลวเพลิงอยูพกั ใหญ อยางปลงสังเวช จนกระทัง่ แนใ จวามนั ไมเ หลอื ซากอีกแลว พรานใหญจ งึ โบกมือเปน สญั ญาณกับ ทุกคนใหผละกลบั ปลอ ยหนา ที่การชาํ ระลา งใหแกพ ระเพลงิ จนั กับเกิด ทําหนา ทแ่ี บกรางอันหมดสติของเสยนําหนา ลว่ิ ไป รพินทร ไชยยนั ต และดา รนิ เดนิ รวมกลมุ กันอยรู ะหวา งกลาง สว นบญุ คาํ ร้ังทาย ทิง้ หมูบ า นทกี่ ําลังถูกไฟโหมไวเ บื้องหลัง บรรยากาศในเท่ียวขากลบั ปลอดโปรง เบาใจข้ึน ความนากลวั และเลศนัยอันลึกลบั ทีเ่ ผชิญกนั มาใน ครง้ั แรกสญู หายไปหมดส้นิ ไมม ีเสยี งหมาหอน ไมมแี มก ระทัง่ กล่ินศพมารบกวนจมูกนดิ เดยี ว นอกจากความเยน็ ฉ่ําของนํ้าคา งกลางดึก ทง้ั หมดเรงฝเ ทาเพอื่ จะกลบั ไปใหถึงทีพ่ กั โดยเร็ว “ศพท่เี ราเหน็ เกลอื่ นกลาดแตแรก มันหายไปไหนหมดตอนทไี่ ปถึงคร้ังหลังนี?่ ” ไชยยนั ตก ระซบิ ถามรพินทร ในระหวางที่เดินเคียงกนั ไป “ผมก็ไมท ราบเหมือนกนั ครบั มนั เปนเรอ่ื งลกึ ลบั แตอยา งไรก็ตาม จะไมม ีอะไรนากลัว เหลืออยอู ีกแลว สําหรบั หมบู า นพุเตย ไฟลางไดสะอาดเสมอ” “ใครเปน คนชกั บนั ไดบา นผาเอิงขึน้ ?” ไมมใี คร เสยเองนั่นแหละ หลังจากข้นึ ไปบนเรอื นแลว กช็ ักบนั ไดขนึ้ เสยี ” “ผมไมเขาใจเลย เสยเปน อะไรไป ทาํ ไมถึงอาเพศวปิ รติ อยางนนั้ เสยี งกรดี๊ ๆ ท่แี ผดรอ ง ออกมา ฟง แลวขนหวั ลุก จนกระทั่งบญุ คาํ เอาเรยี วไมไผตแี สกหนาลม ลงไปนั่นแหละ ถึงได มองเห็นเปน หนา เสย” รพนิ ทรเหลือบมองดดู าริน ผขู ณะน้ีเรง ฝเ ทา ตามหลังเกดิ และจนั ข้นึ ไป ทิ้งระยะหางจาก เขาและไชยยนั ตจ นเกนิ กวาทจ่ี ะไดย นิ เสยี งพดู จาโตต อบ แลวกระซิบมาพอไดยนิ สองตอ สองวา “คุณไชยยันตย งั ดที ี่มองเห็นหนาเสย ขณะท่ีเอาไฟฉายสอ ง ผมกับจันสองคน มองเหน็ ใน ท่มี ืด มนั ประหลาดท่ีเหน็ ชดั กวาแสงไฟเสยี อกี ” “คุณเหน็ เปน ยงั ไง?” “ทั้งรปู ราง หนา ตา เปนผูหญิงกะเหรยี่ งคนหนึ่ง เปน กะเหร่ียงสาวท่ีผมคุนหนา เสยี ดว ย” “ใคร?” “ยะข่ิน ลกู สาวของผาเองิ ” “!!” “อยา เพ่ิงบอกใหค ุณหญิงทราบ จนกวา เราจะถึงแคม ป” เขาขอรอง นกั ผจญภยั ชาวกรงุ พยักหนา อยา งเขาใจความหมาย กระซิบตอ มา “ถางั้นที่จันบอกกเ็ ปนความจรงิ เพราะไมเ พยี งแตจนั เทา นน้ั คณุ เองกย็ งั มองเหน็ เชน นั้น ดว ยอกี ท้งั คน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1199 “สมมติวา ถาจันตาฝาด ผมก็ตาฝาดไปดว ยเหมือนกนั แตม ันแปลกในขอทว่ี า ผมกบั จนั ดันมาตาฝาดขนึ้ พรอ มๆ กัน เห็นอยา งเดยี วกัน โดยไมไ ดนดั กนั ไว หรือรูกันมากอ น ผมมาเห็นอกี ครัง้ วา เปน รา งกายของเสย กต็ อนทพี่ วกเราตามเขา มาทนั และฉายไฟเขา มาน่นั แหละ” “แปลวา วิญญาณของยะขน่ิ ในตอนนัน้ เขา สงิ อยูในรางของเสยอยา งนน้ั กระมงั ?” “ผมเรียนแลว วา มนั เปน เรอื่ งลกึ ลบั ที่ผมกอ็ ธบิ ายหรือหาคาํ จาํ กดั ความแนน อนไมได เหมอื นกนั อะไรตางๆ คุณไชยยนั ตก็ไดพ บเห็นมากบั ตาตนเองแลว” “นีเ่ สยจะเปนอยา งไรบางกไ็ มร”ู “กลับไปถงึ แคม ปรอฟง การตรวจของคุณหญิงผูเปนแพทย ก็คงรูกันหรอกครบั ” “โชคดีท่ีคุณโผลเขา ไปพบเสยกําลังเคน คอจันเปน คนแรก อาศยั ทค่ี ุณเปนคนสตมิ ่ันคง เหลอื เกนิ ถาเปน ผม มองเห็นผิดวกิ ลไปแบบท่คี ณุ เหน็ ผมคงซดั ดว ยปนแนๆ แลว ก็กลายเปน วายิง เสย ตายเปลาๆ เพราะตามองเห็นเปน คนอ่นื ” ไชยยนั ตครางอยา งสยดสยอง! ทางแคม ป...ทนั ทีทีค่ ณะติดตามเสยทง้ั หมดออกจากบริเวณปางพกั ไป เชษฐากไ็ มเปนอัน หลับอนั นอนลงได เต็มไปดว ยความกระสับกระสา ยรอ นใจ ใหแ งซายชว ยประคองออกมานอก กระโจมพกั และน่ังอยูริมกองไฟหนา เต็นท โดยมคี นใชชาวดงนั่งอยใู กลๆ ดวย ลูกหาบตางพากัน หลับนอนลงตามเดมิ นอกจากพวกท่อี ยยู าม “แงซาย แกรเู ร่ืองทงั้ หมดทเี่ กิดขน้ึ แลว ใชไหม?” “ครบั นายใหญ” “แกคดิ วา ยังไง เสย ยอ งออกจากปางพักไปดว ยตัวเองหรอื วา มอี ะไรมาชกั จูงเขาไป” หนมุ กะเหรยี่ งพเนจรหวั เราะเสยี งลกึ ตอบอยางระมดั ระวงั ถอยคํา “ผมไมบ งั อาจทจี่ ะคาดคะเนใดๆ ไดทั้งส้ินครับ อกี ไมน านนกั พรานใหญก จ็ ะกลบั มา แลว ทุกอยา งกจ็ ะเปน ทรี่ กู นั ออกไป” “แกคงจะรดู อี ยูแลว วา ฉนั รกั แกเปน สวนตวั และทถี่ ามนีก่ เ็ ปน การถามความเหน็ สวนตวั อยาคิดวา แกเปน ผทู ีจ่ ะคอยรับใชแ ละปฏบิ ัติตามคาํ สัง่ อยางเดยี ว แกไมต อ งอาํ พะนําในสง่ิ ท่เี ปน ความรูสึกของแกขณะนี้ และไมต องกลวั วา ฉันจะไมพ อใจ ถา แกแสดงความเหน็ ใดๆ ออกมา ฉนั อยากจะฟง แกพูดอะไรออกมาบา ง เก่ยี วกบั เรอ่ื งนี้” แงซายแลเหมอ ออกไปยังแนวปาอันมดื มดิ “ผมไดเ ตอื นผกู องแลววา ใหบ อกคนของเขาท้ังส่ีคนใหร ไู วเ สยี วา หมบู านพุเตยหาลงตาย กนั หมดแลว กลายเปน หมูบ า นรา ง ผกู องคดิ วาไมจ ําเปน และคงไมเ ช่ือวา มนั จะเกดิ เหตุอะไรขนึ้ โอกาสทพ่ี รานทงั้ สี่คนไมรตู วั ลว งหนาน้เี อง เปน โอกาสปลอดท่สี ดุ เหตกุ ารณม นั ประจวบเหมาะ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1200 พอดีกบั เสย ทร่ี ักใครชอบพอกบั สาวกะเหร่ยี งในหมบู า นน้ันอยกู อ นแลว ทา นยอ มจะทราบมิใชห รือ ครบั วา อาํ นาจของความรักมนั ย่ิงใหญเ พยี งไร” ราชสกุลหนุม จอ งแงซายอยา งพนิ ิจ “แกตอบอยางคนฉลาดๆ แตก อ็ าํ พรางความรูส ึกแทจ รงิ ในขณะนีข้ องแกไว แกมันก็ เหมือนๆ กับรพนิ ทรน่ันแหละ วา แตแ กรไู ดอ ยา งไรวา หมบู า นพเุ ตยรา ง พรานใหญบ อกแกร?ึ ” แงซายส่นั ศีรษะ “หามไิ ด ผูกองไมไดบ อกผมเลย เขาปฏบิ ตั ติ ามคําส่งั ของทานอยางเครงครัดทีเดียว น่ัน คือ ไมยอมบอกใครท้ังส้นิ แมแตพรานทง้ั สีค่ นของเขาเอง แตผ มรวู า หมบู า นนนั้ รา งไปแลว เพราะ โรคระบาดรายแรง รูในเวลาเดียวกบั ท่ผี กู องรูนน่ั แหละ เหตกุ ารณท พี่ บเหน็ เม่อื เยน็ ตอนทีผ่ านไร ซากมา ตลอดจนซากศพขา งหนองน้ํา เปน สัญญาณเตือนชัดพอ แตผูกองยังไมแนใจนักจงึ ตามไปดู เมื่อตอนหวั คาํ่ ท่แี ลว และเขากร็ วู า ผมไดร ูเหตุการณแ ลว โดยไมจําเปน ตองบอก เขากลบั เปน คน เตอื นกาํ ชบั ผมเองไมใหแ พรง พรายแกใ ครทงั้ ส้นิ ” คาํ ตอบของแงซาย เตม็ ไปดว ยความรัดกมุ และสงวนถอ ยคํา จนเชษฐาไมอ าจทจี่ ะซักไซ คาดค้ันอะไรออกมาได อกี ประการหนึ่ง เขายอ มจะถอื ตนวาเปน ผูเจรญิ แลว ไมเคยศรัทธา เชื่อถือใน เร่ืองภูตผปี ศาจตลอดจนความอศั จรรยล้ีลบั เหนอื ธรรมชาติ ขืนซกั ถามมากไป กย็ อ มจะเสยี เชิง ตนเองและเทา กบั เปน การยอมรบั ในส่งิ ท่เี ขาไมเชอื่ ถอื น้โี ดยปริยายประการหนง่ึ เลา คาํ ตอบของแง ซายกบ็ อกอยใู นทแี ลววา ไมป ระสงคจะนําเอาส่ิงนี้มาพูดกบั คนชั้นเขา ซงึ่ มันก็เปน ลกั ษณะเดยี วกนั กับพรานใหญร พนิ ทรนัน่ เอง ตอมาครูใหญ เขาก็ตอ งสะดงุ เยือกขนึ้ ดว ยเสียงปน ทล่ี ่ันกองมาสองนดั ไดยนิ อยางถนดั พวกลูกหาบกพ็ ลอยตนื่ กนั ขน้ึ หมดอกี คร้ัง “เอะ ! เสียงปน พวกนน้ั ยงิ อะไร?” เชษฐารอ งข้ึน จองหนา แงซาย หนมุ ชาวดงก็มสี หี นา ต่นื งุนงง พยายามเงย่ี หจู บั รหสั แต ทกุ อยา งกลืนอยใู นความเงยี บอนั เต็มไปดว ยปริศนา เสยี งปน ลนั่ ขน้ึ เพยี งสองนัดเทา นัน้ และจากนั้น กเ็ งียบสงบไป พวกลูกหาบลุกขึ้นเตรยี มพรอมอยา งต่นื เตน พูดกนั จอ กแจก เปนภาษาพ้นื เมืองท่ี เชษฐาฟงไมออก “พวกนนั้ พดู กนั วายังไง?” หวั หนา คณะถามตอมาโดยเรว็ เมือ่ มองเหน็ ปฏกิ ิรยิ าของพวกลกู หาบ “พวกนนั้ บอกกันวา พวกเราทอ่ี อกไปเมอ่ื ก้ี ปะทะกบั พวกกะเหรีย่ งพเุ ตยครับ มนั เนือ่ งมาจากพรานใหญก อนจะออกไป บอกพวกเขาไววา เสย มีเรอ่ื งอริอยกู ับพวกพุเตย และจะ ออกไปตามตวั กลบั พวกเขารอนใจอยากจะไปสมทบชวยถาหากเกิดรบกันข้นึ ” ไมท นั ขาดเสยี งของแงซาย นายเมยหวั หนา ลกู หาบกเ็ ดินถอื ปนตรงเขามาอยา งรีบรอ น เชษฐาบอกใหแ งซายส่งั พวกลูกหาบใหสงบลงตามเดิม เพราะรูจดุ ประสงควา หัวหนา ลกู หาบกาํ ลงั [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1201 จะมาพดู เร่ืองใดกับเขา แงซายสงภาษาออกไป นายเมยก็ถอยกลบั ไปยงั กลุม ของตน นัง่ ซุบซิบหารือ กนั ตอ ไป แตไมมีใครนอน นอกจากนั่งกอดปนคอยเงย่ี หอู ยดู ว ยความเปน หวง ภายหลงั ที่นายเมยถอยกลับไปแลว เชษฐากม็ องตาแงซายอยา งถามอกี ครัง้ “เสียงปน ลกู ซอง...” แงซายพึมพาํ หรต่ี าคิด “มีสองคนเทา น้นั ที่ถอื ปน ลกู ซอง นายหญงิ กับนายทหารปน ใหญ แตด ังเพยี งสองนดั ก็ เงียบหายเชนน้ี ควรจะยงิ สตั วหรอื อะไรสักอยา งหนึ่ง คงจะไมม ีอนั ตรายคับขนั ใดๆ นัก ไมงน้ั ควร จะมเี สยี งปน ถีม่ ากกวาน”ี้ “เดนิ ไปประจนั หนากบั เสอื ไมก ็งูใหญเ สียแลว กระมัง” เชษฐาพูดเหมอื นจะกลา วกบั ตนเอง แงซายน่งิ เงยี บ คงอยใู นอาการใชความคดิ และคอยสําเหนยี กรหัสอยูเชน นัน้ คร้นั แลว ไมน านตอ มาน่ันเอง พวกลกู หาบทนี่ ง่ั รวมกลมุ กนั อยกู ล็ กุ ฮือขึ้นอกี ครั้ง พรอ ม กับสง เสียงเอะอะล่นั ชมี้ ือไปทางทองฟาดา นหน่งึ ซ่ึงบดั นี้แลเหน็ แสงเพลงิ สวา งจา แดงฉาน เชษฐาก็ ตะกายลกุ ข้นึ ยนื ในทนั ทีนน้ั พรอมกบั แงซาย “แสงไฟอะไรนะ?” “หมบู า นพุเตยแนๆ ครบั แสงไฟมาจากทางดานนนั้ !” “เกิดอะไรขน้ึ ?” แงซายย้มิ ฟน ขาว “ถาผมทายไมผิด ผูกองคงเผาเสยี แลว เขาทาํ ถกู แลวทเี่ ผามันเสียคนื น!้ี ” จากน้นั ทงั้ หมดในแคมป กเ็ ฝา รอคอยตอ ไปดวยความรอ นรุม กระสับกระสาย ครง่ึ ชว่ั โมงหลงั จากนน้ั ทกุ คนไดย นิ เสยี งกแู วว เขามา แลวทง้ั คณะทอ่ี อกไป กพ็ ากนั เดนิ กลบั มาถงึ แคม ปอยา งรบี รอ น จันและเกดิ ชวยกันแบกรา งเสยนําเขามา พวกลูกหาบกรกู ันออกไป รับและสอบถามแซด แตร พนิ ทรไมยอมตอบอะไรกับคนเหลานนั้ ทั้งสนิ้ บอกใหท กุ คนอยใู นอาการ สงบเชนเดิม แลว ออกคาํ ส่ังใหเกิดกับจนั แบกรางของเสยเขา ไปในกระโจมพกั นายจา ง เชษฐายนื รอ อยหู นา แคมป สํารวจไปยงั สหี นา และอาการของแตละคน ท่ีผลนุ ผลันกลับมาถึง เขาไมเอยถามคาํ ใด ในขณะทค่ี นเหลานั้นเดนิ สวนเขามา แตเขยกตามเขาไปโดยเร็ว ดารนิ สง่ั ใหว างรา งของเสย ลงบนพืน้ ที่ปดู ว ยผาใบ แลว ตรงเขาหาหบี เครอ่ื งเวชภณั ฑข อง หลอน ระหวา งน้เี อง เชษฐากพ็ อจะทราบเหตุการณทง้ั หมดโดยคราวๆ จากไชยยันต ทุกคนชุมนมุ กนั อยใู นเตน็ ทย กเวนพวกลูกหาบ ซ่งึ ขณะนร้ี วมกลมุ คอยรบั ฟง ขา วกนั อยอู ยางไมส ามารถจะเดา เหตุการณใ ดๆ ได “นอย เสย เปน อยา งไรบา ง?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1202 เชษฐาถามขน้ึ อยา งรอนใจ ทนั ทที ่แี พทยสาวประจําคณะถอดหูฟงหวั ใจออก “อาการอยา งอ่ืนก็ไมเ หน็ มีอะไรนคี่ ะ นอกจากความรอ นข้ึนสงู เหลอื เกนิ ขณะนี้หมดสติ” ทนั ทีนั้น รพินทรกก็ า วเขาไป ในขณะที่หลอนกําลงั ดูดยาออกจากหลอดโดยเขม็ ฉดี “บญุ คําตองการใหย าเสย สกั ขนานหนึง่ กอ นทีค่ ณุ หญงิ จะจดั การอยางไรลงไป ไมท ราบ วาคณุ หญงิ จะขดั ของหรอื เปลา?” ดารนิ หนั มาจอ งหนาเขา แลว มองไปทางบญุ คํา ผูย นื หนา เครงอยูใ กล “ยาอะไร?” “ไมเปน ยาอนั ตราย หรอื ขัดกบั วิชาแพทยข องคณุ หญงิ หรอกครบั มันเปน พวกสมุนไพร และเขีย้ วงาบางชนดิ อันเปน ยาพ้นื บา นตามความเช่อื ถอื ของเขา ปฏกิ ริ ยิ าของยากค็ อื จะทําใหเ สย อาเจยี นออกมา” แพทยส าวประจาํ คณะ ขมวดควิ้ ลงั เล บญุ คาํ กพ็ ูดวงิ วอนมาอยางรอ นใจ “ใหผมแกม นั ตามพธิ ลี ูกปา กอนเถอะครับ นายหญงิ พอมันอาเจียนออกมาแลวคอยพ่ึงยา ของนายหญงิ ทหี ลัง ตอนนย้ี าฟาร้งั อามันไมอ ยูห รอก มนั ตองเปน ยาอาคมสําหรบั แกพ ษิ อาถรรพณ ปศ าจมนั ยงั สงิ อยใู นตวั ของเสย ผมรักษาใหเ สย หายไขไมได แตผมขับใหผอี อกจากมนั ได” “คุณคิดวาฉันควรจะอนุญาตไหม?” หลอ นหันมาถามพรานใหญ “สุดแลว แตด ุลพนิ จิ ของคุณหญิง” ม.ร.ว.หญงิ คนสวยเมมริมฝปาก มองไปยงั รา งอันหมดสติของเสย พอดกี บั ที่ไชยยนั ต บอกมาตํ่าๆ วา “นอ ย ฉันคดิ วาควรจะยอมใหบุญคําจดั การตามประสาของเขากอนนะ ตอ จากนัน้ เธอ คอ ยจดั การทหี ลงั อะไรๆ เรากเ็ ห็นกันมากบั ตาแลว หรอื วา เธอยงั ไมย อมเชื่อ” หลอนพยกั หนา ยิ้มฝนๆ “เอาละ ตกลง แกเ ขาซิ ฉนั จะคอยดดู ว ย” ทา มกลางความเงียบงนั ของทุกสายตาทีจ่ บั จอ งอยูน ัน้ บญุ คําลวงเอายาผงชนดิ หน่ึง ท่มี อี ยู พรอ มแลวในยา มของแกออกมาละลายกบั เหลา ขาว ยกขนึ้ จบเหนือหวั หลบั ตาสวดอะไรพึมพําอยู ครู เปา ลงไปท่ถี ว ยยาน้ัน เอานิ้วจมุ ดีดพรมไปท่ัวรางเสย แลว บอกใหเกดิ ประคองศรี ษะขนึ้ เทยา กรอกเขาใสป าก ระหวา งท่รี อคอยดูผลอยนู ้ี เชษฐาก็ไดรับทราบเหตกุ ารณโ ดยละเอียดทงั้ หมดจากทกุ คนที่ เผชิญมา หัวหนาคณะอ้ึงไป “นาเสียดายจรงิ ๆ เชษฐา ที่แกไมไ ดไ ปรว มเหน็ สงิ่ พลิ กึ ๆ กับเราดวย พดู แลว ไมน าเชื่อ” ไชยยนั ตพ ูดดว ยเสยี งแผวเบา แตเ ครง ขรมึ จรงิ จัง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1203 “ฮือม. ..” ราชสกุลหนมุ คราง ยกมือข้ึนลกู คาง การยืนยนั จากไชยยันตแ ละดารนิ ผไู ปประสบพบ เหน็ มากบั ตนตนเอง ทําใหเขางงงัน “มันลึกลบั พิสดารมากทีเดยี ว ฉันไดย นิ แลวละ เสยี งปน ลนั่ สองนดั ตอมาอีกครูใ หญก ็ เหน็ แสงไฟจบั ทอ งฟา ดแี ลว ท่เี ผาลา งมันเสยี ใหส้ินซาก” ประมาณ 5 นาทีตอมา ทกุ คนทพ่ี ูดกนั อยู หยดุ ชะงกั ลงในทันทีหนั ขวับไปทางรา งอัน นอนเหยียดยาวของเสย เหน็ พรานหนมุ ผเู คราะหร า ย มสี ีหนา บดู เบย้ี วผิดรปู ไป เคล่อื นไหวฟด ฟาด แขนขาไปมาอยา งกระสบั กระสา ย แลว ก็พรวดพราดลุกขนึ้ น่งั ทง้ั ๆ ทีย่ งั หลับตาอยู อาปากอาเจียน พงุ ออกมาเปนสีเขยี วคลาํ้ เลอะเทอะไปท่วั บุญคําก็ปราดเขา ประคองลูบหลงั เสกเปา ลงไปบนศีรษะ เสยอาเจียนจนหมดกระเพาะแลว หงายหลงั ผึง่ ลงนอน หายใจรวยๆ แนน ง่ิ ตอ ไป ภายหลังจากบญุ คํากวาดเชด็ อาเจยี นออกไปแลว ดารินกเ็ ขา มาตรวจอยางละเอียดอกี ครง้ั สหี นา ของหลอ นเตม็ ไปดว ยความประหลาดใจ อณุ หภูมอิ นั สงู ในกายของเสยลดสูระดับปกติ เหงื่อ ออกเต็มฝามอื และใบหนา รา งกายกลบั เยน็ ชืด หัวใจเตน ออ น “ไดผลดีนี่ ความรอ นลดลงแลว เกือบจะเปน ปกติทีเดยี แตชีพจรเตน ออ นเหลอื เกนิ ” “ชว ยกระตนุ ดว ยยาบํารงุ หวั ใจไดไ หม?” พ่ีชายถามกึ่งขอความเหน็ มา “เห็นจะไมจ าํ เปน หรอกคะ บรั่นดีก็ได” หลอนตอบดว ยสายตาท่ีแชม ชนื่ ขน้ึ ไชยยนั ตกร็ นิ บร่ันดลี งแกว แลวสงไปใหบ ุญคาํ กรอก จากนัน้ แพทยห ญงิ ประจําคณะ กส็ ั่งใหเ อาผาขนสัตวมาคลุมใหคนเจบ็ “เอาละ ใหเ สย นอนอยใู นนแี้ หละ อกี สกั ครอู าจรสู ึกตัวไมก ต็ ่ืนในเวลาเชา ” “ฉนั อยากจะใหเ ขาฟน ขน้ึ มาเสียเดย๋ี วนเี้ ลย จะไดรชู ัดออกไปวา มันไปยังไงมายงั ไงกันแน เสยจะตอ งบอกเราได” ไชยยนั ตวา “ตอนนี้อยา เพง่ิ รบกวนอะไรเขาเลย ถายงั ไมตื่นขึ้นมากป็ ลอ ยใหน อนไปกอ น สําคัญนอ ย ตองคอยตรวจดูอาการทกุ ระยะเทานั้น” “คะ นอ ยจะดแู ลเขาเอง” รพินทรบ อกคนของเขาท้งั สามคน ใหก ลบั ออกไปพักผอ นได กอนที่ท้งั สามจะกาวพน กระโจมออกไป เชษฐากส็ ัง่ มาวา “พวกลกู หาบกําลังรอ นใจ อยากจะรูเร่อื ง จงบอกเขาแตเพยี งวา...เสย ปลอดภัยเรยี บรอยดี แลว เขาไมสบาย พษิ ไขทาํ ใหเ ดินไปที่หมบู านพเุ ตย เราตามไปพบทห่ี มูบา นพเุ ตย เสย นอนจบั ไขอ ยู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1204 ทนี่ ั่น และพบวาหมูบานนน้ั รา งไปแลว กเ็ ลยเผาเสยี แลว เอาตวั เสย กลบั มา บอกพวกเขาแคนีแ้ หละ อยา พดู อะไรใหมากไปกวา น้นั ” พวกนัน้ รบั คาํ แลว พากนั กลบั ออกไป พรานใหญด ่ืมกาแฟสนทนากับคณะนายจา งอยอู ีก ครู กก็ ลา วขอตวั ไปพกั ผอ น ขณะที่เขาขยบั ตวั ลกุ ขึ้นนน่ั เอง ดารนิ กร็ องออกมาเบาๆ วา “เสยรสู ึกตัวแลว !” ทกุ คนมองไปทร่ี า งของพรานพนื้ เมอื งเปน ตาเดยี ว เหน็ กระดกิ ตวั เปลอื กตาเตน พลว้ิ แลว คอ ยๆ ลมื ขึ้น ทนั ทีทม่ี า นตาขยายเปด มองเห็นสงิ่ รอบตัวไดถนดั เสยก็ผงกตวั ลกุ ขน้ึ นั่งโดยเรว็ ใบหนา อนั ซดี เซยี วอิดโรยนนั้ เตม็ ไปดว ยความตนื่ งงประหลาดใจเหลือทจี่ ะกลา ว กม ลงมองดตู วั เอง แลวเงยข้นึ จอ งไปยังทกุ คนเหมือนจะไมเชอ่ื สายตาตนเอง หนายงิ่ ซดี ลงไปอกี ดวยความตกใจ เมอ่ื แลไปพบพรานใหญผเู ปน นายกาวเขามาหยุดตรงหนา จอ งเขม็งอยู “นาย...” เสย ครางแหบๆ ออกมา “นายไปเอาตวั ผมมาจากบา นพเุ ตยต้ังแตเมอ่ื ไหรน ี่ ผมไมรสู กึ ตวั เลย นายคงโกรธผมมาก ...” ลักษณะทา ทางและคําพูดของเสย แสดงใหเห็นชัดวา เขาไมรเู หน็ ในเหตกุ ารณร า ยท่ี เกิดขึ้นเลย มนั เปนความรสู กึ สํานกึ แตเ พยี งวา เขาไดแ อบหนีไปนอนทห่ี มบู านกะเหร่ียง และอยไู ม อยูตื่นข้ึนอกี ครั้ง กพ็ บตัวเองนอนอยใู นแคม ปของนายจาง โดยมกี ลมุ นายจา งทั้งหลายจอ งมองอยูใน ขณะน้ี ซงึ่ เขาเขา ใจวา ทกุ คนกําลังพจิ ารณาความผิดของเขาทีล่ ะทง้ิ ยามไป รพินทรเขาใจความรสู ึกนึกคดิ ของพรานพ้ืนเมอื งหนมุ ของเขาไดดี จากการสงั เกตทา ที “ไมตอ งตกใจ วา ฉนั จะเลน งานอะไรแกหรอกเสย ” พรานใหญเอย ขน้ึ ดวยนํ้าเสยี งออนโยนปกติ ย้มิ ใหเล็กนอ ย “สํารวจดตู ัวแกเองเสยี เด๋ยี วนี้เถดิ รสู กึ เปน อยางไรบา ง สบายดีแลวหรอื ยงั ?” เสยยิ้มแหงๆ ชําเลืองไปรอบๆ ตัวอีกครง้ั ไมกลา สบตาใคร ลักษณะยงั ประหลาดใจงงๆ อยูเชน นน้ั “ผมกส็ บายดนี ่ีครับ นาย เพยี งแตห ลบั ไปเปนตายไปเทานน้ั ไมร ูสกึ ตวั สกั นดิ วาผมตน่ื ข้ึน ในนไ้ี ดยังไง” ดารนิ ตรงเขา มาชา ๆ สง บรัน่ ดีใหถว ยหน่งึ พรอ มกบั พยกั หนาออกคําส่งั “เอา ! ดม่ื เสยี กอ น ไมตอ งกลวั วาพรานใหญจ ะดุดา อะไรทเ่ี สย ทิ้งยามไปหรอก ดม่ื เสีย แลว สงบสติทบทวนความทรงจําใหด ี พวกเราอยากจะสอบถามอะไรเสยหนอยเทานน้ั ” พรานพนุมพน้ื เมอื งผเู พงิ่ ฟน จากสลบ มองดนู ายหญิงอยางเกรงๆ ไมกลารบั บรัน่ ดีที่ หลอ นสง มาให เพราะเดาอะไรไมถกู ท้ังสน้ิ รพินทรพยกั หนา มาอกี คน จงึ ยอมรบั ไปด่ืม อาการแชม ชืน่ กระปร้กี ระเปรา ขนึ้ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1205 รอจนกระทัง่ เสยดม่ื บรน่ั ดหี มดถว ย พรานใหญจงึ ทรดุ ตวั ลงบนลงั ตรงหนา “เอาละ เลา เหตุการณไ ปใหล ะเอยี ดซิ ทําไมแกถงึ ออกจากแคมปไ ปกลางดึก” เสย เช็ดรมิ ฝป าก อกึ อักกม หนา อยูค รู ก็บอกออยๆ มาวา “สุดแลวแตน ายจะดาเถอะครบั ผมยอมรับผิดทกุ อยาง ผมฝากยามไอเกิดไวแลว ยองเขา ไปท่ีหมูบานพเุ ตย กะวาจะกลบั มาในตอนสางๆ แตกเ็ ผลอนอนหลบั ไปเลย จนกระทั่งนายคงตาม ไปเอาตัวผมมา” “ไมมใี ครคดิ จะเอาผดิ กับเสย หรอก” เชษฐาพดู ดวยนาํ้ เสยี งปลอบใจมาอีกคน “เราเพยี งแตอ ยากจะรเู หตกุ ารณท ั้งหมด ตงั้ แตเสย ออกจากแคม ปไ ปเทา นัน้ ทําไมเสย ถึง ออกจากแคมป? ” “ผมไมไดต ้ังใจจะฝาฝนคาํ สง่ั เลยครับ นาย” เสยสารภาพเบาๆ ทาทสี ํานกึ ในความผิด และเสยี ใจ “ผมอยยู ามสอง ตอ จากนาจนั พอดียะขน่ิ มาหาผม ผมอดใจอยไู มไ หว ก็เลยไปกับมัน ฝากยามเกดิ ไว” พรานใหญก ับคณะนายจางสบตากันอีกคร้ัง จากถอ ยคาํ สารภาพซอ่ื ๆ ของเสย “ยะขนิ่ ...” เชษฐาพึมพาํ ออกมา กัดรมิ ฝป าก ระหวางทีท่ กุ คนอึ้ง “ลกู สาวผาเอิงนายบา นนะร?ึ ” “ครบั นายใหญ ผมรกั มัน มันกร็ ักผม รูว า ผมตดิ มากบั คณะของเจานายและมาพักอยทู ่นี ่ี อตุ สา หบ กุ ปามาหาผมกลางดึก ชวนไปทบี่ านมัน ผมบอกมนั แลว วาไปไมไ ด ใหม นั คุยกบั ผมทน่ี ่ี มันก็ออ นวอนจนผมใจออ น โดยเฉพาะอยา งยง่ิ คืนนย้ี ะขน่ิ สวยเหลอื เกนิ ...” ประโยคหลงั เสยี งของเสย แผว เหมือนจะราํ พงึ ราํ พันอยกู บั ตัวเอง แววตาท่ที อดเหมอ ลอย ปราศจากจุดหมายนัน้ ฉํา่ ไปดวยความรกั แลว เหตุการณก ็เปน ท่ปี ระจกั ษอ อกมา โดยคําบอกเลา ของเสย ... ขณะนน้ั มนั เปนเวลาดกึ สงดั ระยะปลายยามกอ นจะถงึ ยามของเกดิ เพยี งเล็กนอย มนั เปน เวลาดกึ ทแี่ สนจะหนาวเย็นสะทานจติ ทุกคนในแคม ปห ลบั สนทิ แมก ระท่งั ลูกหาบที่ชือ่ เจาปง อัน เปนคยู ามของเขา พรานหนมุ น่ังกอดปนอยูรมิ กองไฟเพยี งคนเดียว ความเงียบและความเปล่ยี ว ทําใหห วั ใจ ของเขาประหวัดคดิ ไปถึงนางกะเหร่ยี งรนุ สาวลกู ของผาเอิงแหงหมบู านพเุ ตย อนั เคยมจี ิตผกู พนั กนั มากอ น เขารอนรมุ กระวนกระวายใครท จ่ี ะไดพ บปะกบั นงั พลับพลึงไพร ผูร ะบือในดา นความงาม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1206 เปน ที่หมายปองของหนมุ บา นปาใกลไกลท้งั หลาย มาตงั้ แตขบวนเกวยี นเดนิ เฉยี ดใกลหมูบ านพเุ ตย เมอื่ ตอนเยน็ นแี้ ลว แตส สู ะกดกลั้นไว เพราะไมม คี ําอนุญาตใดๆ จากพรานใหญ ยง่ิ ดึกสงัด จติ ใจของเขากย็ ่งิ ฟงุ ซานกระสนั สวาทขึน้ มาเปน ลาํ ดับ ทันใดนั้นเอง ก็ไดกลิ่น หอมของดอกไมปาโชยตลบมา พรอมกบั เสียงอันหวายเจอื้ ยไพเราะในทวงทาํ นองเพลงรกั ท่ียะ ขิ่นเคยขบั ใหเ ขาฟง เขาจาํ ไดอยา งแมน ยํา...วามนั เปน เสียงของสาวนอยยะขิน่ คเู สนหานน่ั เอง แรก คิดวาหูฝาดไป เง่ียคอยสดบั ฟงอยอู ยา งตั้งอกต้ังใจ เสยี งเพลงและกล่นิ หอมของดอกไมน นั้ โชยแวว ถนดั ใกลเขา มาเปน ลาํ ดบั หูเขาไมไดล วงตวั เอง! ครน้ั แลว อึดใจนน้ั เอง ก็มีเสยี งฝเ ทาย่ําใบไมก รอบแกรบเขามา ตอ มาของการเฝา จบั มอง ดว ยหวั ใจอนั เปย มปล้มื ไปดว ยความปติ รางแนงนอยอวบอดั ของนางพะยอมไพรครู ัก กป็ รากฏขึน้ ท่ี รมิ พุมไมดานหนา ปรากฏชัดกับแสงไฟในกองสวางวบั แวมอยู สวยสะคราญบาดใจปวนอารมณ ใบหนาอนั หวานแฉลม นน้ั อมิ่ เอบิ ไปดว ยระบัดเลือดสาว มมี าลยั ดอกพิกลุ และดอกปบคลอ งอยูรอบ คออนั เปลือยเปลา ประทมุ ถันเตงตึง ตัง้ ตระหงา นชชู นั ปานบวั หลวง กระทบกับเปลวเพลิงเปนเงา ระยบั เรอื งรองละลานตา เรอื นผมดาํ สนทิ ยาวสยายจรดสะโพกทป่ี กปด ลบั ลอ ไวดวยกระโปรงถกั ใบ แฝก ยามนัน้ ตองลมพดั สา ยไหวอยไู ปมา เปด เผยใหเหน็ ปลีขาอันอวบ กลงึ เกลาปานแกน ไมสลกั นางทัดจอนผมขา งหนง่ึ ไวดว ยชอ มะลปิ า นัยนต าท้งั คเู ปนประกายพราวราวกบั แสงดาวหยาดเยมิ้ เต็มไปดว ยเสนห านภุ าพ รมิ ฝปากเผยอย้ิมแยมเยือน เขาแทบไมเ ชอ่ื สายตาตนเอง จนกระทัง่ สาวนอยเยอ้ื งกายแชมชา เขามาหยุดยืนอยหู นา กองไฟ หางเพยี งไมกก่ี าว “ยะขิ่น!” เสยอทุ าน ถลนั ลกุ ขน้ึ ยนื จองตะลงึ ใบหนา งามรญั จวนใจนน้ั พยกั นอ ยๆ กระซบิ ตอบมาเสยี งหวาน “ใช! ขาเอง ยะขิ่น พ่ยี งั จําขาไดอ ยูอีกหรอื ?” “ทําไมขาจะจาํ ยอดรักของขาไมได” เสยรอ งละลาํ่ ละลกั กาวออกนอกกองไฟโดยเรว็ แลวควาแขนของนางไว ยะขิ่นสะบดั เบย่ี งเพยี งเบาๆ และถอยหา งออกไปเพยี งเล็กนอย “ขา จาํ ไดต ั้งแตไ ดย นิ เสียงเพลงของเจา แลว แรกนึกวาฝนไป ไมคิดวา จะเปน ยะขนิ่ ดกึ ดน่ื คอ นคนื อยางนี้ ทําไมเจา ถงึ บกุ ปามาถงึ น”ี่ นางสาวรนุ กะเหรย่ี ง ชายหางตาคมปลาบ ตวดั คอนใหน อ ยๆ ตัดพอ “ออ! แมแตเ สียงเพลงกย็ งั จาํ ไดดว ยหรอื ชา งนา ชนื่ ใจแทๆ แต...ฮ!ึ ทข่ี าอตุ สาหห นีพอ บกุ ปายามคํ่าคนื มานี่ กเ็ พยี งแคจ ะมาดใู จพ่ีวายังจํายะขนิ่ ไดอ ีกหรือไมเ ทา น้นั เดนิ เกวยี นผานทา ย บา นมาต้งั แตเยน็ แลว ระยะทางกใ็ กลแคน เี้ อง พ่ีจะแวะเขา ไปหาขา สกั นดิ ก็ไมม ี พรุงนีก้ จ็ ะเดนิ ผาน พุเตยไปแลวไมใ ชหรือ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1207 พรานหนมุ ผรู อ นรกั ตรงจับมอื นางไวอกี ครั้งกุมแนน ฝา มือนอ ยๆ น้ันเย็นนุม กลนิ่ มาลัย ดอกพิกลุ ที่นางสวมอยกู ็ซา นจรุงไปถงึ ขั้วหวั ใจ “จําเปนแททเี ดียว ทยี่ งั ไมไ ดไ ปหายะขิ่นในหมูบา น ทง้ั ทีใ่ จขา เฝา คดิ ถงึ แตเ จาตลอดเวลา นายส่ังใหพักอยูท ่นี ี่ ไมใ หพ วกขาออกไปไหนเลยตลอดท้งั คืนน้ี ตั้งใจวา รุง เชา กอนจะเดนิ ทางไป ก็ จะเขาไปเยย่ี มเจา อยทู ีเดยี ว ถงึ เดย๋ี วน้กี ก็ าํ ลังคดิ ถงึ ยะขนิ่ อยทู กุ ลมหายใจเขา ออก อํานาจความคดิ ถึง ของขา โดยแท ทจ่ี ูงใจใหเ จาเขามาหาถึงที่น”ี่ พรอ มกบั พูดเสย กป็ ระคองดวงหนาของนางไวด ว ยฝา มือท้งั สอง ยะข่ินเงยข้ึนทอดมอง สบดว ยประกายตาดําขลับ “วา แต นเ่ี จามาคนเดยี วหรือมากบั ใคร?” “ขา มาคนเดยี ว หนพี อมา” “มือคํา่ ดึกด่นื เชนนีแ้ ลว เจา เดนิ มาไดอยา งไรคนเดียว” ยะขิ่นหัวเราะเสียงใสกงั วาน “พี่ประหลาดใจอะไรหรอื ทาํ ไมขา ถึงจะเดนิ มาคนเดยี วไมได ในเมอ่ื ถน่ิ นเ้ี ปนถนิ่ ของขา มาแตเกดิ หลบั ตาเดนิ กย็ งั ได ระยะทางจากบานถึงหนองนํา้ น่ีกใ็ กลนดิ เดยี ว แตถงึ มันจะหางสกั เพยี ง ไหน ขา รกั พ่ี ขา ก็มาได” เสย เหลยี วซายแลขวา แลว โอบนางกระชบั แนน ไวใ นออ มแขน กะเหรย่ี งสาวผงะหนาหนี จบู ออกเสียงอทุ านระรกิ “อยาเพ่ิงรังแกยะขิน่ อุตสา หม าหาแลว พอพบหนาไมท นั จะพดู อะไรกต็ งั้ หนา รังแกเทยี ว หรือ” พลางนางก็สะบดั หลดุ ถอยหนเี ขาไปในเงามดื หลงั พุมไม เสยตามเขา ไปกอดรดั ไวแนบ อกอกี ครัง้ นางดิน้ แตเ พยี งมารยาหญงิ แลว กโ็ อนออ น ระทวยรางอยใู นออมแขนรบั จบู โดยเตม็ ใจ มอื ทงั้ สองโอบรัดรอบคอพรานหนุมไวก ระชบั แนน สาํ เนียงท่กี ระซบิ พรดิ สนั่ เครือกระเสา ไปดวย ความรัก “เขาไปคยุ กบั ขา ในปางพกั รมิ กองไฟนนั่ เถดิ ที่น่หี นาวนกั ” เสย กระซบิ ชวน ลูบไลไปตลอดท้ังเรอื นกายของสาวนอย นางย้มิ พลางส่นั หนานอยๆ “เดย๋ี วใครเหน็ ขาไมต อ งการใหใครรวู าขามาหาพ”่ี ไมว าเสย จะขอรองออนวอนเชน ไร นางกค็ งยนื กรานปฏิเสธอยเู ชนนน้ั แลว วา “ขา รักพ่ี สูบากบ่นั มาเยอื นจนถึงทีน่ แี่ ลว พีจ่ ะไมไ ปที่เรอื นขากระนน้ั หรือ น่ีขา มารบั มา เถอะพี่ ไปคยุ กับขา ที่บา นดกี วา ” เสย ลืมตาโพลง “จะใหข า ไปเดย๋ี วนนี้ ะหรือ?” “เด๋ียวน”ี้ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1208 “ขา จะไปไดอยางไร หนา ทข่ี องขาขณะนตี้ องอยยู ามเฝาปางพกั คนอนื่ ๆ ก็หลับหมด” “ก็ไมเหน็ เปน ไร ปางพักใกลหมูบา นแคน เ้ี อง ไมมอี ะไรนา กลัวหรอก พ่ีกร็ ูอยูแลว หรอื วาพ่ไี มอ ยากไปกบั ขา” นางปด แขนเขาทโี่ อบเอวอยอู อก ผินขางให เสย ถอนใจเฮือกดว ยความรอ นรุมกระสบั กระสา ย “โธ ยะขิ่น เหน็ ใจขา บา งเถอะ” “ไมร ไู มชี้ ไมไ ปกแ็ ลว ไป ขา กลับละ ” “เด๋ียวกอน!” เสยละล่าํ ละลกั ควา ขอมอื ไว กุมเขามาแนบท่หี วั ใจ “ยะขนิ่ อยา ใจนอ ย เอาเถอะ จะเสี่ยงตอ การถูกดา อยา งไรก็ยอมแลวเพอ่ื เจา ขา จะไปปลกุ นาย ขออนุญาตเขากอน บอกนายตามตรงวา จะไปหาเจา ” ยะขนิ่ ผงะ ตาลุกวาวขน้ึ มาในทันทนี ้นั รองออกมาอยางรอ นรน “ไมได! อยาบอกนายเปน อันขาด ถา บอก พไ่ี ปกบั ขา ไมไ ดแ นน อน” “นายใจดี คงไมวาหรอก ขาจะสารภาพวาขา รักยะขนิ่ สดุ หวั ใจ” “ถาพี่ปลกุ นายขึน้ ยะขน่ิ จะวง่ิ หนีไปเสยี เดย๋ี วน”้ี นางตอบอยา งเดด็ เดย่ี ว ตวั สนั่ นอยๆ เต็มไปดวยอาการประหวน่ั เสย เหลยี วไปรอบตวั อีก ครงั้ พอนางหนั หลงั กา วออกเดนิ ก็ถลาเขา กอดไว “เดยี๋ ว ยะขน่ิ ขาจะไปกบั เจา ดว ย! แตขอไปปลุกไอเ กดิ ใหขน้ึ มาอยยู ามแทน เดยี๋ วเดียว เทานัน้ ” คร้ังนี้ นางยิม้ ออกมาได พยกั หนา “ยะข่ินจะรอพอี่ ยหู ลงั พุมไมน ี่ รีบมาเรว็ ๆ นะ” เสย รบั คํา กอดจูบนางดว ยความรกั อีกครง้ั แลว ผละเขาไปในบรเิ วณปางพกั โดยเรว็ เขาปลกุ เกิดขนึ้ กระซิบบอกความใหรู แลวกาํ ชับวา “เอง็ อยา อึง้ ไป ขา จะยอ งกลับมาตอนใกลร ุง” “ถานายรวู า เอง็ แอบหนไี ปหาสาวกลางดกึ เอ็งจะถูกดาแลว ก็พลอยมาถงึ ขา ผูสมคบ รวมมอื กะเอ็งดวย” “เหอะนา ขา กราบตนี ละวะ นายไมร ูหรอก เวน แตเ อ็งจะปากบอน แตถ า นายรูขึ้นมา วา ขา หายไปคนื น้ี เอง็ กโ็ ทษซัดมาทข่ี าใหห มดก็แลว กนั ขาขอยอมรบั คนเดยี ว อยา วา แตด าเลย นายจะ กระทบื สกั สิบทขี า กย็ อม” “วา แตอยี ะขนิ่ อยทู ่ไี หน ขา ไมเ ห็นม”ี “หลบอยหู ลังพมุ ไมโนน แนะ กําลงั รอขา อย”ู “มนั มาคนเดยี วเรอะ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1209 “เออ” เกิดจุปาก “อนี ีก่ ลาแท เออแน เดนิ บกุ ปา มาหาชกู ลางดึกคนเดยี วโดดๆ ความรกั ของเอ็งชางเกงแท ไอเสยเอย เออขา เห็นใจ เอง็ ไปเหอะ ระวังตาผาเอิงจับได กระดกู เอ็งจะปน” เสยแทบจะโลดดวยความปต ิ ตบไหลเพอื่ นคหู ู ควา ปน ประจาํ มือไดก ็ผลันผลันออกมา โดยเรว็ ยะขิ่นคอยเขาอยแู ลวในเงามอื ของพุม ไม ทงั้ สองโผเขา หากันอกี ครง้ั แลว กเ็ ดนิ เกยี่ วกอย คลอ งเอวกนั บา ยหนา ไปยงั หมูบ านของนาง ในความมดื รัตติกาลนนั้ พรานหนุมกบั กะเหรีย่ งสาวนอ ยคลอเคลยี ไปดวยกนั พรอ มกับ ภาษารักทโี่ ตต อบหยอกเยากนั ไมขาดระยะ จนกระทัง่ บรรลุถึงหมูบ า นอนั เงียบสงดั ทุกเหยาเรือน มืดมิดไปหมดปราศจากแสงไฟ เสย หยดุ ชะงกั อยูทีป่ ากทางตะเคียนคู “หมาหายไปไหนหมด ทาํ ไมมนั ไมเหากนั ข้ึนบางเลย กอ นน้ีเหน็ มีอยหู ลายตัว” เสยี งยะขิ่นหวั เราะมาระรกิ ระร่ืน “เสอื ลากเอาไปกินหมดแลว ดีซิ ไมม หี มา มันจะไดไ มเหา พอ่ี ยากใหห มามันเหา ปลุกพอ ขึน้ มากระนน้ั หรือ” พรานหนุมกวาดสายตาไปรอบๆ ไอรักทําใหอบอุนกาํ ซาบใจ ความเปลีย่ วและความเงียบ ยอ มเปน มติ รที่ดีทส่ี ุด ขณะเม่อื ชายหนมุ อยใู กลหญิงสาวคนรัก “เราน่งั คุยกนั ท่แี ครใตตน พกิ ลุ นดี่ กี วา” “ไมดีหรอก” ยะขนิ่ ฉดุ แขนเขา ดึงนอ ยๆ เอยี งหนาย้ิมอยา งนา รัก “ขึ้นไปบนเรอื นดกี วา คอยๆ ยอง รับรองวาพอ ไมตื่นหรอก” “แตถา ผาเองิ ต่นื ขน้ึ มา...” “หอ งยะขนิ่ อยขู างหลงั อยคู นเดียว หางจากหองพอมากอยากจะน่ังตากนา้ํ คางใหหนาว ตายอยูตรงนห้ี รือ ถา งนั้ ยะขนิ่ ข้ึนบา นละ” เลีย่ งหนอี อกมาจากปางพกั ในขณะปฏิบัตหิ นา ทเี่ วรยามกแ็ ลว ถาไมเสย่ี งเขา หอ งสาวใน ระหวา งพอของนางหลบั และนางเองก็เชญิ ชวนอยอู ยา งนี้ เสยกย็ อมเสยี ชาติเกดิ เขาบอกกับตนเอง “ขอไปตายอยกู บั ตักยะข่ินบนบา นดกี วา ” ในฉากของความมดื นั้น โดยการจงู นาํ ของนาง เสย ยอ งกริบข้ึนบนั ไดผานชานเรือนอนั เงียบสงดั นนั้ เขา ไปในหองของยะข่นิ เสือ่ กกอันออนนมุ รองรบั อยูแลว ภายในหอ งอนั มืดมดิ นน้ั เต็มไปดวยกล่ินหอมรญั จวน ใจของดอกไม เขามองไมเ หน็ อะไร นอกจากจะสัมผสั กบั ผิวเนื้อเกล้ยี งเกลา ปราศจากส่ิงกดี ขวาง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1210 ของนางกะเหรีย่ งรนุ นางทอดกายลงนอน เหนย่ี วคอเขาใหต ามลงไปดว ย เน้ือหนงั มงั สาในสว นที่ ลกึ ลา้ํ ของยะขนิ่ เขาเพ่งิ จะมโี อกาสไดสัมผสั สมดงั เจตนาวาระน้เี ปน วาระแรก มันชางเตม็ ไปดว ย ความด่มื ดาํ่ กําซาบอะไรเชนน้นั ...เปน คนื แหง ความสขุ อนั สุดยอดของชีวติ หนมุ เทาท่เี คยใฝฝ น ไว เขาจาํ ไดเ ปน คร้ังสดุ ทายวา ไดนอนหนุนทรวงของนาง ฟงเสยี งกระซบิ พรอดพราํ่ คํารกั จนกระทงั่ หลบั ใหลไปอยางคนสมรกั สมปรารถนา ครน้ั แลว จูๆ กม็ ารูสึกตัวขนึ้ อกี ครง้ั หนง่ึ พบตนเองวา เหตใุ ดจงึ มาอยใู นกระโจมพกั ของ นายจา งได ใครไปพรากเขามาจากอกของยะขิ่นตงั้ แตเ มอื่ ไหร และเอาเขามาไดอ ยางไร ยะขน่ิ ละ อยไู หน??? ภายในเตน็ ทถ กู สะกด ความเงียบ รพนิ ทร และคณะนายจางมองตากนั ไปมา สหี นาแตล ะ คนเปลย่ี นแปลงไปในอกี ลกั ษณะหนงึ่ ขณะทไี่ ดร ับฟง เรอื่ งราวบอกเลาจากเสย ความรูสกึ บางสิ่ง บางอยางวง่ิ เขา มาจับกลางใจ ทําใหตอ งสงบงนั กันไปหมดทุกคน ไชยยนั ตก รอกบร่ันดีเขา ไปหลายอกึ แลว ลุกขนึ้ พูดเปนภาษาอังกฤษ เพือ่ ปอ งกันไมให เสยผนู ัง่ งงอยใู นขณะนีเ้ ขา ใจ “ประหลาดมาก! น่ีมนั เปน นิยายรกั สะเทอื นใจฉากสน้ั ๆ แทรกเขา มาในความสยดสยอง พองขนทเี ดยี ว ในสายตาและความรูส กึ ของเสยเอง เขาพบวาตวั เขาเดนิ เขา ไปสูออมแขนแหงความ รกั อนั หวานชน่ื และเปน สขุ แตใ นสายตาและความรสู กึ ของพวกเราทกุ คน กลับพบความสยดสยอง พองขน เสย พบกบั คนรกั สาวสวยผสู ดชนื่ และไดส มรัก แตพวกเราพบกับผดี บิ ! นี่อยากจะรู เหลือเกนิ วา ถา เราไมไ ปตามเสยกลับมา เขาจะเปน อยางไรบา ง คุณบอกไดไหม รพนิ ทร? ” พรานใหญอ้งึ ไปนาน ในทส่ี ุดก็สน่ั หนา ชา ๆ “ผมไมม ีทางจะเดาไดถกู เลยครบั แตม ันก็เปน อยา งท่คี ณุ ไชยยนั ตว า คอื ในความรสู กึ ของ เสย นน้ั ...เปน สขุ ทส่ี ุด ไมไดพบกบั เภทภยั อันตรายใดๆ เลย พวกเราตะหาก ที่ประจันหนา กบั ความ นากลัวท้ังหลาย จนกระทั่งเด๋ยี วนี้เสย กย็ งั หลงคดิ ถงึ ความสุขสดช่นื ที่เขาไดรบั ไมรสู กึ ตัวสักนดิ วา เกิดอะไรขึ้นกบั ตัวเขา” “ใหฉันสรุปความเหน็ ตามหลักวชิ าหนอยนะ มนั จะผิดหรือถกู กไ็ มร ูเหมอื นกนั สมมตวิ า ถา เราไมไปตามเสย กลับมาในคืนนี้อยา งทนั การ ถึงแมความรูสึกในจินตนารมณของเขาจะพบกบั ความสขุ แตใ นดานรางกายของเขา มันจะตอ งไดร ับอนั ตรายแนๆ จาํ ไวว า ขณะทเี่ ราพบเขาน้นั เขา ไมไ ดส ติเปนตวั ของตัวเอง คนทผ่ี เี ขานั้นจะเปนอยางไรบา ง ฉันไมรู แตเ ทา ทีต่ รวจดูรา งกาย พบวา เสย กาํ ลังมไี ขข น้ึ สูง และพษิ ไขข นาดนน้ั มันทําใหค นเราลืมตัวคลมุ คลง่ั ไปไดต า งๆ นานา ถาเราไม รีบไปตามเอากลับมาแกไข อาการไขกจ็ ะกําเรบิ ขึ้นเกนิ ขดี ท่ีจะเยยี วยา และเปน อนั ตรายได” ดารนิ พดู ขึน้ ชา ๆ อยา งระมดั ระวัง จดุ บุหรอ่ี ัดควันหนักหนว ง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1211 “อาการของเสยท้งั หมดน้ี มนั ขึ้นอยูกบั แฟก เตอรส องตัว ซ่ึงแยกกนั ไมอ อกคอื อาการไข เปนตัวนําครัง้ แรก ซึง่ เปนผลเกดิ ตามมาดว ยพฤตกิ ารณต างๆ ดังเชนท่เี ขาเลา มานี้ ฉันคิดวาขณะทเ่ี ขา อยูยามเขาจะตอ งมอี าการไขขน้ึ แลว ตอจากน้นั เขากเ็ ห็นยะขนิ่ ถึงไดพ ูดจากันเปน ตุเปนตะ และ ชวนกนั ไปทเ่ี รอื นรา งของยะขนิ่ การเก่ียวพันตดิ ตอกบั ยะขน่ิ จะตอ งดาํ เนินไปในทางจิต ไมใ ชท าง รา งกาย เขาไดส ัมผัสกบั พฤติการณต า งๆ เหลานน้ั ทางมโนรมย ซ่ึงในขอนกี้ ็อาจมพี ลงั งานพเิ ศษ อะไรสักอยา งทเ่ี ราพิสูจนไ มไ ด ซึง่ ขอเรียกงา ยๆ วา ‘วญิ ญาณ’ เขามามบี ทบาทชักนาํ อยดู ว ย เราจะ เหน็ หลกั ฐานไดช ัดวา รอยเทา ของเสยมีอยรู อยเดยี ว ไมมมี นุษยห รอื ส่ิงมรี า งกายตวั ตนใดๆ เดนิ เคยี ง คูก บั เขา ขณะทีเ่ ราพบเสยบนเรอื นรา งหลงั นั้น เราก็พบเขาเพียงคนเดยี ว มแี ตอ าการเพอคลงั่ ของพษิ ไขซ ึ่งแยกกันไมออกกบั พลังงานลึกลบั ชนิดหน่งึ เขาครอบงาํ อยู แตถงึ อยา งไรก็ตามมนั ยงั เปน เร่อื งท่ี ลึกลับมดื มนอยนู ่ันเอง!” “พเ่ี หน็ ดว ย กบั ขอสันนษิ ฐานของนอ ย” เชษฐากลาวข้ึนอยา งใครค รวญ “และกเ็ ห็นดว ยเหมอื นกันวา มนั เปนเรอ่ื งลล้ี ับ เกินกวาที่เราจะวเิ คราะหก ันออกไปได แต กน็ ายนิ ดี สาํ หรบั เสย ทใี่ นความรสู ึกของเขานน้ั ...พบแตส ง่ิ ดีงาม...แทนทจ่ี ะพบกับความนา หวาด กลัว เขาไมร สู กึ ตัววาไดม ีอาการเจบ็ ไขอะไรขึ้น มาไดส ติอกี ครง้ั กต็ อนที่คอ ยยังชวั่ ขนึ้ แลว ความ ทรงจาํ ยังเหลือไวแ ตภ าพของความสุขถา ยเดียว ทนี เี้ รามาพดู กนั ตามภาษาชาวบาน ถาแมวาภตู ผี ปศ าจมีจริง และวญิ ญาณของยะขิ่นไดมาสําแดงตนเขา ตดิ ตอกับเสย อันเปนคนรัก ก็นา จะลง ความเหน็ ไดว า วิญญาณของยะขิน่ ไมไ ดม เี จตนารา ยอะไรกบั คนรักเลย มาเพอื่ ตองการใหไ ดพ บกบั ความรกั เทานนั้ สวนพวกเรารูตัวกอนแลววา อะไรเปน อะไร ตดิ ตามไปเพอ่ื จะเอาตัวคืน พวกเรากจ็ งึ พบเขากบั ความสยดสยอง นา กลัว อนั เปน การตอตา นของวญิ ญาณพวกน้ัน พูดงา ยๆ กค็ อื ผีมัน หลอกเรา...แตม นั รกั เสย” ไชยยนั ตห วั เราะแคน ๆ หนั ไปมองดเู สย “มันรกั มากนะซิ ถึงไดจ ะหาทางมาชวนใหไ ปอยูเ มอื งผเี สียดว ยกนั ถาไมไปตามกค็ ง เสรจ็ ไปแลว วา กนั แตภ าษาชาวบานกค็ ือเอาตวั ไปอยกู ะมนั ภาษาแพทยก ็คือเปน ไขต าย แตต ายแบบ นี้ก็เขาทดี เี หมอื นกนั เพราะตายอยางเปน สุขและไมรูตวั โชคดเี หลือเกนิ ในคณะของเรามีบญุ คาํ ติด มาดว ย แกกนั ตก ไมงัน้ แพทยหญงิ นกั วทิ ยาศาสตรค นเดยี วเหน็ จะแย แลว นจ่ี ะเอายงั ไงกนั ตอไป เสย ยังงงไมร เู ร่ืองทงั้ หลายอยูเ ลย ลกั ษณะของเขาเหมอื นเพิ่งตื่นขนึ้ จากฝนดงี ัน้ แหละ บอกใหเ ขารู ความจรงิ ไดเ สยี ทีแลว ...วา อะไรมนั เปนอะไร” ทันใดนั้น ดารนิ ก็รอ งหา มมาโดยเรว็ “อยาเพิง่ ! เสยเชือ่ ในความรูส ึกของตนเองอยางแนน แฟน วายะขน่ิ ยังมชี ีวิตอยู และได พบปะพลอดรกั กบั เขามาอยหู ยกๆ ขนื บอกเขาเสยี เดยี๋ วนว้ี า ความจริงมนั คืออะไร เสยอาจช็อก ขณะนเี้ ขายงั ไมแ ข็งแรงดีนกั ดวย” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1212 “จรงิ อยา เพ่งิ บอกใหร ู จนกวาจะพรงุ น้ี ใหเขาไปเห็นภาพหมูบ า นนน้ั กบั ตาตัวเอง” เชษฐาลงความเหน็ มาอีกคน “ปญ หามนั มีอยวู า เราจะบอกกับเขายงั ไงดใี นขณะน”้ี รพินทรพมึ พาํ มองดูหนา คนของเขาท่ียงั มองไปยังคนโนน ทคี นนี้ทอี ยางนา สงสาร ดารนิ ก็ลุกขึน้ เดนิ เขา ไปหา “ไมเ ปน ไร ฉนั จดั การเอง” แลวหลอนก็ยมิ้ กับเสย เปลีย่ นมาเปน ภาษาไทย นาํ้ เสยี งปกติ “เสย เธอไมร ูต ัวหรอกวา เธอไมส บายมาก นอนจบั ไขไ มไ ดส ติในขณะท่อี ยยู าม มคี นเขา มาบอก ฉนั เลยเอาเธอเขา มารกั ษาในเตน็ ทน ่ี เรือ่ งราวตา งๆ ท่เี สยเลา มานั่นนะ เสย ฝน ไปทั้งนนั้ แหละ พวกเราแกลงถามเธอไปเชนนนั้ เอง ในเร่อื งทเ่ี ธอแอบออกไปจากปางพัก เพราะไดย นิ เธอเพอ พดู ขึน้ ทถ่ี ามกเ็ พราะอยากรวู า เสย ฝนถึงอะไรอยู ความจรงิ เธอไมไ ดอ อกไปไหนเลย นอนจบั ไขอ ยู ในปางพัก เธอยังไมห ายเรยี บรอยดีนกั หรอก นอนอยใู นเตน็ ทนแ่ี หละ จนกวา พรุงน้ีเชา หา มไมใ ห ลกุ ไปไหนทั้งนนั้ ” เสยอา ปากคาง กะพรบิ ตาถ่ๆี สหี นาประหลาดใจขีดสดุ ครางออกมา “ผมไมสบาย แลวฝน ไป!” แลวหนั ไปจองหนาจอมพรานผเู ปน นาย รพนิ ทรก็ผงกหวั ลง บอกเรียบๆ วา “ใช! แกฝนทง้ั นัน้ ฝนในขณะทไ่ี มส บาย นายหญงิ กรณุ าแกมาก อุตสา หเ อาตวั เขา มา รกั ษาและใหน อนในน้ี พกั เสยี กอนเถอะ ปฏบิ ตั ติ ามคาํ สงั่ ของนายหญงิ ” แลว รพนิ ทรก็เดินผละออกจากกระโจมของนายจา งไป... [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1213 47 เสย มารบั รเู รอ่ื งราวทงั้ หมดท่ีเกิดขึน้ กบั ตนเองอยางละเอียด ภายหลังจากต่นื ข้ึนอกี คร้ัง ในเชา ตรขู องวนั รงุ ขนึ้ ...เปนการรใู นเวลาเดยี วกนั กบั พวกลกู หาบทง้ั หลาย พรานหนุม นง่ั ตะลึงตัว แข็ง หนา ซดี ราวกับศพ “โชคดีเหลือเกนิ ทพ่ี รานใหญก บั พวกขา ตามไปทัน ไมง ัน้ เอ็งเสร็จ!” บุญคาํ วา ขณะที่ลูบตนคอของเสย เบาๆ เปนการเรยี กขวัญ เสย งนั นง่ิ เหมอื นถูกสาปให กลายเปน หินอยเู ปน เวลานาน กวาจะไดส ติพมึ พาํ ออกมาเบาๆ “ยะขนิ่ ...” จันตบไหลหนกั หนว ง ปลอบใจวา “อยา ไปรําพงึ รําพนั ถึงมันอยอู กี เลย มนั เปน ผีไปแลว สวนเอง็ ยงั เปน คน” เกิดกช็ ว ยพดู ปลอบโยนมาอกี คน ตลอดเวลาเสยไมไดปริปากพูดคาํ ใดเลยนอกจากนง่ั ซมึ ตาลอย เอามอื กมุ ศีรษะพวกลกู หาบภายหลังจากรเู ร่อื งตลอด พากันอกส่นั ขวัญหาย วิจารณก ันแซด อยา งไรกต็ ามเมอ่ื ผา นราตรนี ้นั มาได ตะวนั ข้ึนแลว เชน น้ี ความนาสะพรงึ กลวั ท้งั หลายกค็ ลคี่ ลายไป จากความรสู กึ ของทกุ คน กอนเคลอ่ื นยายเลก็ นอย ดารนิ เรียกเสย เขามาตรวจสอบรางกายอกี ครัง้ เพอ่ื แนใ จวาจะไม มอี าการแทรกซอนอยา งอนื่ ซงึ่ จะกอใหเกดิ อนั ตรายตอ สุขภาพและจติ ใจตอไป แลวหลอนกถ็ อนใจออกมาโลงอก หนั มาทางคณะพรรคทีร่ อฟงผลอยู “ทรหดแขง็ แรงดอี ยเู หมอื นเดิมในดา นรา งกาย แตทางจิตใจคงไดรบั ความกระทบ กระเทือนไมใชนอ ย อยางไรกต็ ามเขาออกเดินทางกับพวกเราตอไปได” “โลง อกไปท”ี เชษฐาวา กวา จะเก็บแคม ปเริม่ ออกเดนิ ทางตอไปได ก็ลว งเขา ไปในยามสายแดดแรงจา ขบวน เกวยี นเดนิ ตดั ปาแดงลงทุง บา ยหนา ผานเขาไปในเขตหมูบานผีสงิ ซึง่ ขณะนเ้ี หลอื แตก องเถาถา น และเสาเรอื นถกู ไฟกนิ เหน็ เปน ตอดาํ ปก อยรู ะเกะระกะ มีกองกระดกู ขาวโพลนกระจายเปนหยอ มๆ ปะปนอยกู ับเถาธุลีเหลาน้ัน ทุกคนเคลอ่ื นขบวนผา นหมบู า นรา งไปอยา งเงียบกริบ ดว ยความรูสกึ อนั สงั เวชใจ เดย๋ี วนี้ มันไมม คี วามนา กลัวใดๆ เหลืออยูอีกแลว เพราะการชาํ ระลา งอยางส้ินซากของพระเพลงิ มองไป ทางไหนกโ็ ปรงโลง ไปหมด ปาไผในบรเิ วณใกลเคยี งรอบดา น พลอยถกู ไฟไหมล ุกลามกนิ แนว เตียนราบเขาไปอีกนับเปน รอ ยเมตร กลายเปน เวิง้ ที่ราบโลงสดี าํ เกรียม [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1214 เสย ยืนซมึ กระทือ เหมอมองซากเรือนของยะขน่ิ ท่ถี ูกไฟผลาญเสยี จนเหลือแตเสาโดอ ยสู ่ี ตน ดว ยความรูสกึ อันไมอ าจกลา วถูก นํา้ ตาคลอ มไิ ยทขี่ บวนเกวยี นและเพอ่ื นทุกคนจะพากนั เดนิ ผา นไปไกลแลว เชน ไร พรานเด็กหนุมก็คงยืนใจลอย น่งิ อยูท ่เี ดิมกระทง่ั มาสะดงุ รสู กึ ตัวข้ึนเมอื่ ฝา มอื หนกั ๆ ของใครคนหนงึ่ ตบลงมาทไ่ี หล หันมากพ็ บแววตาเยือกของพรานใหญ ใบหนา นน้ั ยิ้มให “ลืมมันเสียเถอะเสย นกึ ไวว า แกฝนไปก็แลวกัน” เสยกมหนา พดู เสยี งเครอื “แตน ายครบั ยะข่นิ มนั รักผมจริงๆ เมื่อคนื นผี้ มเปน ผวั มนั แลว แตทาํ ไมผมยงั รอดเปน คน อยูไ ดกไ็ มร ”ู “พิษไขม ันทําใหแ กฝน เพอไปท้ังนน้ั อยาคดิ อะไรอยูอ กี เลย งานหนักขา งหนา ของเรายงั มี ไปกันเถอะ” เขาตบไหลเ ดก็ หนุม พรานพนื้ เมืองของเขาอีกคร้ัง แลว กระตนุ ใหออกเดนิ โดยตนเองเดนิ ทงิ้ ทา ยคมุ มาทางเบื้องหลงั จนกระทงั่ ผา นดงไผ ตดั เขาปา ทบึ อกี ครง้ั ทิ้งเหตุการณส ําหรบั เมอ่ื ราตรที ผ่ี านมาไวเบ้อื งหลัง โดยไมต องการจะไปขบคดิ ถงึ มันอีก จากพุเตยมาไดป ระมาณชวั่ โมงเศษๆ คณะนายจา งทกุ คนกร็ สู ึกวา กองเกวยี นเรมิ่ ไตขึน้ สูง เปน ลาํ ดับ มนั วนเลาะออมไปตามไหลเ ขา ซึง่ แตล ะลกู สูงใหญท ะมนึ ค้าํ ฟา สงั เกตไดจากยอดของปา สูงท่ีเห็นลิบลว่ิ ลงไปเบื้องลา ง มีเมฆหมอกปกคลุมอยู อากาศเร่ิมเยน็ สบายขนึ้ และกาํ ลังจะกลายเปน ความเยอื กเยน็ จากระยะทางทล่ี วงผานไป มนั เปนเขตปา ดึกดาํ บรรพท ต่ี นไม เถาวัลยแ ตละตน อายุ เปน รอ ยๆ ปขนึ้ ไป ไทรยกั ษต นหนึ่งใหญโ ตมโหฬารจนถึงขนาดรากตรงโคนตนของมัน มีลกั ษณะ เปน ถ้ํายอมๆ สามารถใหก องเกวียนผา นลอดเขาไปไดท้ังขบวน เถาวลั ยบางชนดิ กม็ ีใบใหญขนาด กระดงฝด ขา ว ลาํ ตนทเี่ ลอ้ื ยพนั ไปตามซอกหนิ มขี นาดพอๆ กบั ซุง นกกะลิงเกาะจบั อยเู ปน ฝูง แลเหน็ เขยี วไปหมดราวกบั มรกตท่มี ีปก โฉบถลาอยไู ปมา สง เสยี งรองแซด ตามพน้ื ที่ผา นไปเตม็ ไปดวยรอยสัตวปา หลายชนดิ ยํา่ อยสู ับสน เหมอื นรอยววั ควายท่ี คนเล้ียงไวต ามทองทงุ เชษฐา ไชยยันต และดาริน ใชก ลองสอ งทางไกลสองชมภมู ปิ ระเทศที่ผานไป อยางเพลิดเพลนิ สองหรอื สามครัง้ ทรี่ พินทรทาํ สญั ญาณใหเ กวยี นหยดุ ลงชั่วขณะ ตวั เขาเองกบั บญุ คาํ ซบุ ซิบหารือกนั พลางก็กวาดสายตาสาํ รวจดภู มู ปิ ระเทศรอบดาน เหมอื นจะคนหาอะไรสักอยา ง แลวกเ็ กณฑพ วกลกู หาบใหถ ากถางทาง นาํ เกวียนบกุ เขาไปในพงรกน้ันระยะสนั้ ๆ เพื่อบรรจบกับ ทางดา น ยดึ เสนทางท่ีเกวยี นพอจะเดนิ ไปไดอ ยางสะดวกนน้ั อีกพกั ใหญ กฟ็ นตน ไมถ ากทางกันอกี เปน ระยะๆ ไป “ตามกําหนดของพรานใหญ เราจะถงึ หลม ชา งกันภายในวนั นไ้ี มใ ชห รอื จะถงึ เวลาสัก เทาไหร?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1215 ไชยยนั ตร องถามแงซายลงมาจากเกวยี น จอมกะเหรยี่ งจอ งสงั เกตไปยังยอดเขาลูกหนง่ึ ทเ่ี ห็นสว นปลายสงู สดุ เปนลักษณะเรยี ว แหลมเหมอื นจะงอยปากนกพุง ทะยานล่วิ ขนึ้ ไปบนเวหา มเี มฆคลมุ อยูมิดชดิ “ผมกลวั วา กอ นตะวันตกดนิ วนั นน้ั เราจะยังไมถ งึ หลม ชา ง” “ฮา !...” ไชยยนั ตอุทานลนั่ ออกมาลมื ตาโต เชษฐากบั ดารนิ หนั ขวบั ไปจองแงซายเปน ตาเดยี ว “พรานใหญไ มเ คยกะอะไรพลาดนี่ ทาํ ไมแกจึงวา ไมถงึ ” คนใชช าวดงชม้ี อื ไปยงั ยอดเขาลกู นั้น “ท่ีเหน็ ยอดเสยี ดฟา อยโู นน คอื เขาจาว หมบู า นหลมชา งตง้ั อยูในระหวา งหุบตอนหนงึ่ ของ เชิงเขาลูกน้ัน นเ่ี ที่ยงวนั กวาเขามาแลว อกี หกชัว่ โมงเรายงั เดินไมถึงตนี เขาลูกนน้ั แนๆ ” คณะนายจา งหนั มาแลตากันเอง และก็จรงิ ดังแงซายวา ขณะทีห่ ยุดพกั เกวยี นกนิ อาหารกลางวันริมหว ยเล็กๆ แหง หน่ึง ตอนบายสองโมง รพินทรก ็เดนิ เขามาทรดุ กายนงั่ บนกอ นหินตรงหนา คณะนายจางของเขา “ผมคาํ นวณผดิ เสยี แลว ละครบั ...” จอมพรานเอย ขน้ึ พรอมกับยม้ิ จืดๆ ถอดหมวกออกเชด็ เหงือ่ “กะไวแ ตแ รกวา วนั น้ีสกั คาํ่ ๆ เราจะถึงที่หมาย ถา จะไมถึงเสียแลว ผมตัดผดิ เสน ทาง ตัง้ แตอ อกจากพุเตยออมเขาอโี กงเสียเกือบคร่งึ ลกู ทางมันรกทึบเหลอื เกิน ถาไปทางเดมิ ท่กี ะไวแ ต แรกกต็ องถางปา กนั แย เสยี เวลาพอๆ กัน ทางในปาถาไมมีใครผานไปมาสกั เดอื นเดยี วเทา นน้ั ตน ไม มันกข็ ึน้ บงั หมด ดา นสตั วก ็เปลีย่ นแปลงอยเู รือ่ ยๆ” เชษฐาหวั เราะอยา งอารมณดี “พวกเรารตู วั ลว งหนา แลว ละ กไ็ มเ หน็ แปลกอะไรนี่ เปนอันวาตอ งยดื ไปอกี วันใชไหม?” “กอ็ กี คร่ึงวันเทา น้นั ครบั ถา เราไมพ ักกนั เลย เอาใหถ ึงวนั นีม้ นั ก็ถงึ เหมอื นกัน แตจ ะไปถึง ประมาณสกั เทยี่ งคืน ผิดกาํ หนดราวๆ 5-6 ชว่ั โมง แตถา พักเสยี อีกคนื พรงุ น้ีกไ็ ปถงึ วนั หนอย” “ไมจ าํ เปนทจ่ี ะตอ งเดนิ กันกลางคนื นอนกลางดงกันอกี คนื เปนไรม”ี หัวหนา คณะวา ไมร สู ึกวติ กกังวลอะไร ไชยยันตใ ชกลองสองไปยงั ยอดเขาทเ่ี หน็ ลิบๆ อยู ทางดา นเหนอื “ทีเ่ ห็นอยนู ัน่ ใชไหม เขาจาว ทตี่ ัง้ ของหมูบานหลม ชา งนะ ” “ครับ นั่นแหละเขาจา ว หรอื อีกนยั หนง่ึ เปนแผนทข่ี องมงั มหานรธาระบไุ วว า เขาหวั แรง ปากทวารกน้ั ระหวา ง ‘นรกดาํ ’ กับหลมชาง” “รูปรา งมันพกิ ลนะ มียอดสงู สุดคลายๆ จะเปน กอนหนิ ลว นตงั้ เดนขนึ้ ไปราวกับปากนก” ไชยยนั ตพ มึ พาํ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1216 “ถาไปถึงหลมชางแลว จะมองเหน็ ยอดที่สงู ขึน้ ไปนัน่ มลี กั ษณะเหมือนสวนคอกบั หัวแรง ไมมผี ิดครบั ” รพินทรบอก ดารนิ เลกิ แขนเสื้อขึน้ ดนู าฬกิ า เปรยออกมาวา “มีเวลาเดนิ อกี ไมกี่ช่ัวโมงก็คา่ํ แลว เหน็ จะยงั ไมพนเขาลกู น้ี” “ค่าํ ตรงไหน กน็ อนมันตรงนั้น” พ่ีชายบอกมาอยางคนงา ยในทกุ ส่งิ พรานใหญขอตอบหุ รีก่ ับไชยยันต อดั ควันนง่ิ ไปครู ก็ บอกรวมๆ มาวา “ในราวหา โมงเย็นเราจะออมเขาลูกนีไ้ ปทางดานเหนือตดิ ตอกบั ทุง หญา กวา งใหญ เราจะ พักนอนบนไหลเ ขาตอนหนึ่งเหนอื ทงุ หญา น้ัน ปลอดโปรงสบายมากอกี แหง หนึ่ง อากาศก็ไมห นาว จัดเกนิ ไปนกั เพราะลงตีนเขาแลว” “เอาไงก็เอากนั ขออยา งเดยี วอยา ใหม ันเกิดเรื่องขนหวั ลุกอยางทีเ่ จอกันมาเมือ่ คนื น้กี ็แลว กนั ” ไชยยนั ตพดู พรอ มกบั หัวเราะเสียงแปรงๆ ยังสยดสยองพองขนอยไู มห าย เมือ่ หลบั ตานกึ ถงึ เหตุการณใ นราตรที ่ีผา นมา หลังอาหารกลางวัน รพนิ ทรส งั่ ใหพ วกลูกหาบบรรทุกนํา้ เตม็ อัตราจากลําหว ยโดยไม ประมาท แลว ก็เคลื่อนขบวนตอ เชษฐากบั ไชยยนั ตถ อื โอกาสนอนหลบั ในเกวยี น คงมแี ตด ารนิ คน เดียวเทา นนั้ ทนี่ ัง่ สังเกตภมู ิประเทศไปตลอดระยะทาง โดยมแี งซายผเู ดนิ อยูชิดเกวยี นเปน เพอื่ นคยุ ประมาณสโี่ มงเยน็ เศษๆ ตา งก็ออ มมาเดินอยทู างอกี ฟากหนึง่ ของลกู เขา และเหน็ ทงุ โลง อนั กวา งใหญป ระดจุ ผาสีทองมาปูไวอยเู บ้ืองลา ง สลับไปดว ยลอนสูงๆ ตาํ่ ๆ อนั เปนเขาเหนอื เนิน ขนาดยอมๆ ลบิ ลิว่ สุดสายตา ซึ่งแลเหน็ อยใู นแสงรางๆ ของตะวนั เยน็ คือแนวทะมนึ มหึมาของเขา จาง การเดนิ เกวียนไปตามไหลเขาซ่ึงคอ ยๆ ทอดลงตาํ่ สูทุง หญาเบ้ืองลา ง อีกไมก ีน่ าทตี อ มา พรานใหญก ส็ งั่ ใหห ยุดตั้งแคม ปลงตรงบริเวณหนา ผาตอนหนึ่ง เหนือ ระดบั ทุง หญา ประมาณ 100 เมตร ภมู ปิ ระเทศตอนนัน้ เปน ปา โปรง อดุ มไปดว ยกอ นหิน มพี ุมไม โปรง เตี้ยสลับกับตนไมทย่ี ืนเรยี งรายอยหู างๆ ดา นหนึ่งเปน ผนงั ภผู า เหน็ หนิ เกล้ยี ง อกี ดา นเปน หนา ผาตดั ลาดลงไปสูเบือ้ งลา ง ระหวา งการปด กวาดถากถางเพอ่ื วางคา ยพกั ชั่วคราวยงุ กนั อยนู น่ั เอง เสยี งอะไรชนดิ หนึง่ กด็ งั สนั่นขึ้นมาจากทุงหญา เบือ้ งลา ง เสยี งควบตะบงึ ของสตั วป ระเภทตีนกบี ฝูงใหญ ทกุ คนยกเวน เชษฐา พากันว่ิงมายังริมหนา ผามองลงไปขา งลาง ภาพทเี่ หน็ ทําใหเกิดความประหลาดใจงุงงงกนั ไป หมด [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1217 ทา มกลางมานฝนุ คลุงตลบเปน ควนั อยูเบื้องลา งนน้ั สัตวใหญท่แี ลเห็นผาดๆ คลายกระทิง หรือมฉิ ะนนั้ กว็ ัวดาํ ฝูงหนงึ่ ประมาณ 20 ตัว กําลงั พากนั วง่ิ อยา งแตกตนื่ เหมือนจะเตลดิ ตกใจอะไร ตามกันเปน ขบวน ออกจากปา ทบึ ดา นหนึ่งของตนี เขา มงุ ตดั ออกกลางทุง บายหนา ไปยงั เนนิ ที่เห็น อยู “กระทิง!” เสียงไชยยนั ตอ ุทานออกมาอยา งตืน่ เตน แตพ รานใหญบอกแผว ตาํ่ ขณะทหี่ รต่ี ามอง ตามหลงั สัตวฝ ูงน้ันดว ยอาการครุนคิด “ไมใชกระทิงหรอกครับ สองกลอ งดใู หด ีซ”ิ ไชยยนั ตย ังไมท ันจะยกกลอ งขึ้น ดารินกแ็ ยง กระชากไปจากมือเสียกอ น ยกขึน้ สองแลว รองออกมา “ควายปา! ตาย!...นี่ไอม หิงสาทง้ั ฝูงเลยหรอื น่ี นาดูเหลอื เกิน เพงิ่ จะมาเจอไอทรพที ัง้ ฝูง เขา คราวนีเ้ อง” เพ่อื นชายแยง กลอ งคนื ไปบา ง พอสอ งดูเหน็ ถนดั ก็คราง “เออ...จริงดว ย ควายปาทง้ั ฝงู แตละตวั เขายงั กะดาบ แตท ุกตัวในฝงู นนั้ ก็ยงั เล็กกวา ไอเขา เกกท่ีเธอยิงมาแลว” ดารินกบั ไชยยนั ตรวมท้ังลกู หาบอน่ื ๆ ยนื มองดูควายปา ฝูงน้ัน ควบตะบึงจนกระทง่ั ลับ เนินหายไปในเวลาอนั รวดเรว็ ดวยความรสู ึกอนั ช่ืนชมตืน่ เตน ธรรมดาที่ไดเ หน็ ธรรมชาติของสัตว ปาประเภทหาดไู ดย าก โดยไมเฉลยี วคิดหรือหันมาเหน็ อาการไตรตรอง เครงขรึมของจอมพรานใน ขณะน้ี พวกพรานพ้นื เมืองอีกสี่คน เขา มารวมกลมุ ซบุ ซบิ อะไรกนั รพนิ ทรคงยืนอดั ควนั บหุ รี่ หัวคว้ิ ขมวดอยเู ชนนนั้ คร้งั หนึ่งดารนิ หนั มาถามอะไรเขาบางอยา งเกย่ี วกบั ควายปาฝงู น้นั กบ็ งั เอญิ ไดเ หน็ พรานใหญกบั แงซาย ซึ่งยนื ไมหางกนั ออกไปนกั แลสบตากนั นงิ่ อยเู ชน นนั้ แตห ลอนกไ็ มไ ด สนใจอะไร เมอื่ เจา พวกมหงิ สาเหลาน้ันลับหายไปหมดแลว ทกุ คนกผ็ ละจากริมหนาผาทอ่ี อกไปยืน มงุ ดู กลบั เขามาในบรเิ วณแคม ปตามเดมิ เชษฐาผูไมม โี อกาสไปเห็นภาพน้นั ดว ยตา แตก็ไดรับการ ถา ยทอดบอกเลาจากนอ งสาวและสหายของเขา “รสู กึ วามันจะวิ่งกนั กระเจิดกระเจิงทเี ดียว ไดยนิ ขน้ึ มาอยางถนัด ราวกับมีทหารมา สกั กองรอ ยควบตะบงึ อยใู นทงุ ขา งลา ง....” หวั หนา คณะผเู ตม็ ไปดว ยความรอบคอบ และมีสัญชาตญาณเจนปาเหนือกวา เพอ่ื น และ นอ งสาวพูดขน้ึ อยางสงสยั ตาจับไปยงั พรานใหญ “อะไรทาํ ใหมนั ตนื่ ตกใจหรือรพนิ ทร? ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1218 ประโยคหลังอนั เปนคําถามนนั้ ยงิ ถูกเปา หมายสําคญั ซงึ่ เปนปญหาทร่ี พนิ ทรกาํ ลังขบคดิ อยูในขณะนเี้ หมอื นกนั ทาํ ใหเขาตองยิ้มออกมาจืดๆ ยงั ไมท ันที่พรานใหญจะตอบ ไชยยันตก ็บอกมา โดยไมเ ฉลยี วคดิ อะไรอยูตามเดมิ วา “กะสากล่ินพวกเรากระมงั เสยี ดายทแี่ กไมเ ขยกออกไปดดู วย นาชมเหลือเกิน พวกมนั หอ กันไปกลางทุงใหเ ราเห็นถนดั ตาเปนเวลานานถงึ เกอื บสามนาที กอนทจี่ ะลบั เนนิ หายไป ตั้งแตออก เดนิ ทางมา...กเ็ พิ่งจะมโี อกาสพบเหน็ ควายปา ท้งั ฝูงคราวน้แี หละ ยกเวน ไอเขาเกกผูฉายเดย่ี ว แตเจา พวกนนั้ ไมใ หญน ัก” อดีตทตู ทหารบกเช้ือพระวงศ ผูแมจ ะขาพกิ ารและน่งั อยกู บั ทีโ่ ดยไมไ ดไ ปเหน็ ภาพนั้นอยู ดว ย แตก ช็ าํ่ ชองในรหัสปา พอตัว แทบไมด อ ยไปกวาพรานอาชีพท้ังหลาย มองดสู หายของเขา พลาง หัวเราะหึๆ “ถา เจา ควายพวกนนั้ เผน ออกมาจากปา ทึบทางดานซา ยของตีนเขาลกู น้ี ก็แปลวา มนั จะตองอยเู หนอื ลมของพวกเรา เพราะฉะนนั้ มันไมม ที างจะไดกลน่ิ เราหรอก” “อา ว แลวถางน้ั พวกมันตกใจอะไร?” ไชยยนั ตถ ามเปรยๆ หนาต่ืนมองหนารพนิ ทร คร้นั แลว กเ็ ร่มิ เอะใจทนั ที กลา วตอมา โดยเรว็ วา “เสือไลก ระมงั ?” พรานใหญอง้ึ ไปครู ก็แบงรบั แบงสูม าวา “ครบั อาจเปน เสือกไ็ ด” “ผมวามนั ไมใ ชเ สือนา...” เชษฐาแยงมาเสียงตาํ่ ๆ จอ งตารพินทรไ มก ะพริบเหมือนจะคนหาอะไรท่ซี อ นเรนอยู “ตามปกตแิ ลว ไอชาตทิ รพีมนั ต่นื ตกใจกลวั อะไรงายๆ เสียเมื่อไหร อยา วาแตค วายปา เลย ควายบา นก็ยังไมคอยจะกลวั เสอื อยูแ ลว ในอาณาจกั รไพรมหิงสากจ็ ดั วาเปน เจา ประเภทหนึง่ ไมมี สองเหมือนกนั เสือกบั ควายปา ทีฉ่ กรรจเ ตม็ ท่แี ลว ถาเจอกนั เขา เสอื วง่ิ ไมใชควายวิ่ง หรอื พราน ใหญจ ะเถยี ง?” จอมพรานหวั เราะกรอ ยๆ ไมก ลา วตอบเชน ไร ดารินหนั ไปมองพชี่ าย หลอนกเ็ พงิ่ จะมี อะไรสะกดิ ใจขนึ้ บา งเหมือนกัน กระซิบถามมาวา “พ่ีใหญส งสัยอะไรหรือคะ?” “กส็ งสัยวา ทาํ ไมควายปาทง้ั ฝูงถงึ วงิ่ ตนื่ หวั ซุกหวั ซุนไปอยางน้นั โดยทม่ี ันก็ไมไ ดต นื่ ตกใจกล่นิ พวกเรา รพินทรเขาเองก็คงกําลังคดิ อยเู หมอื นกัน เวน แตจ ะยงั คดิ ไมอ อกเทา น้ัน” ขณะท่ีเขากระซบิ ตอบนอ งสาว รพนิ ทรไดผ ละจากทน่ี ้ันไปเดินตรวจดบู ริเวณรอบๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])