06เพชรพระอุมา เล่ม6 ดงมรณะ

1119 [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1120 44 ท้งั หมดเดนิ เขา ขบวนในลกั ษณะเรยี งเด่ยี วอกี ครัง้ สืบเทาซาํ้ รอยกันไปอยา งระมดั ระวัง โดยทิ้งระยะเทา กบั ความหางของเชือกท่ีผกู มัดเอาไว แงซายสอ งทางไปเฉพาะรองเดนิ ขางหนา แต รพินทรและไชยยันตกวาดลําไฟฉายสองสํารวจไปตามผนงั ท้ังสองดา น ตลอดจนบริเวณแววลอมท่ี กา วผา นไป คร้ันแลว ไมก อ่ี ดึ ใจตอ จากน้นั เอง หลงั พนจากทางเดนิ อนั ขรขุ ระและแสนลืน่ ทุกคนก็ เรม่ิ สําเหนยี กชดั วา กําลงั เดนิ ไตช ดิ ผนงั ดา นซาย ซ่ึงมชี อ งทางสําหรับเดนิ กวางเพยี งเมตรเดียว ซึง่ มี ลกั ษณะเปนขอบเหวนี้ คอื อากาศอนั วา งเปลา มดื มดิ แสงไฟฉายทีร่ พนิ ทรกับไชยยันตสองกราดลงไป ไมสามารถจะสง ลงไปถึงกันอนั สุด หยงั่ นนั้ ได นอกจากเหล่ยี มและแงข องหินผาท่ีผุดอยรู ะเกะระกะลดหลน่ั กันลบิ ล่ิวลงไป การเดนิ เรมิ่ ชา ลง จนกลายเปน คอยๆ ไตไ ป เสยี งรพินทรเ ตอื นนายจา งเขามาเบาๆ กาํ ชับ ใหคอยกาวและหาหลกั ทยี่ ดึ ตามทเ่ี ขาไดทาํ ตวั อยา งไวก อ นแลว แมอากาศภายในจะเย็นเยือกสกั เพยี งใดก็ตาม แตบ ดั น้ี ทกุ คนเหงือ่ ผุดเตม็ ใบหนา จังหวะเดยี วเทา นน้ั ...ทีพ่ ลาด มนั หมายถึงการไถล ล่ืนหลุดลงไปจากทางเดนิ มหาวบิ ากนน้ั ซงึ่ ทํานายไมไ ดว า อนาคตอยทู ่ไี หน “รพินทร คณุ แนใจหรอื วา ชา งมันจะผานทางแบบนีไ้ ปได” เสียงไชยยนั ตร องถามเบาๆ ขณะท่ีใชเ ทาหย่งั ทางอันเทลาดเปน ลอนสงู ต่ําเพอ่ื หาความ ม่ันใจ กอ นจะกาวเหยยี บลงไปอยางระมดั ระวัง มือกเ็ กาะยึดหนิ งอกรมิ ผนังไวแ นน “เชอ่ื เถอะครับ วา มนั ไปได” เปน คําตอบสั้นๆ ของจอมพราน แลวจากนั้น ความเงยี บกป็ กคลุมเหมือนเดิม นอกจาก เสียงหายใจหอบๆ และเสียงอทุ านพึมพําอยูในลําคอของใครบางคนในบางเวลา ดารนิ เหยียบกอ นหินไถลล่ืนคร้ังหน่งึ แตค ะมําไปเกาะยึดแงริมผนงั ไวได กอนหินที่ หลอ นเหยยี บ พลดั จากขอบเหวหลุดรวงลงไป เสยี งมันกระทบกับแงท ่โี ผลยน่ื ออกมาจากริมขอบ แลว กระดอนตา่ํ ลงไปสูเบอื้ งลา ง ดงั สะทอ นกองลงไปเปน ลําดับ ฟง แสยงวบู ไปถงึ ขว้ั หวั ใจ ทกุ คน หยดุ ชะงักการเคลอื่ นไหว นง่ิ อยูกับทไ่ี ปในบัดนนั้ “นอย เปน ยังไงบา ง?” ไชยยนั ตรอ งล่ันขึน้ อยา งใจหาย พรอมกับฉายไฟไปทเ่ี พือ่ นสาวผูอ ยเู บ้ืองหนา ทุกคนเหน็ นกั มานษุ ยวิทยาคนสวย นอนพงั พาบเกาะแงห ินน่งิ อยเู ชนน้นั อดึ ใจหน่งึ ก็ คอยๆ เหนย่ี วกายทรงตวั ขน้ึ สว นเทาขา งหนึง่ ของหลอ นพนขอบเหวออกไปลอยอยู ไมสามารถจะ ใชย ันกบั อะไรได [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1121 “ระวงั ! อยาเพง่ิ พรวดพราดเขามาท่ฉี ัน ตรงนลี้ ่นื ทางเทลาดมาก!” หลอนกลับเปน ฝายเตอื นเขามาเบาๆ ดวยเสยี งเปน ปกติ เมอื่ เห็นไชยยนั ตขยับตวั จะ ผลีผลามตามเขา มาชวยพยงุ ตรงตาํ แหนง นนั้ พรานใหญซง่ึ เปนคนถัดไปจากหลอนทางเบอ้ื งหนา และบัดนอ้ี ยใู นระหวางซอกหนิ ทมี่ ี ความมน่ั คงกวา ตวดั สายเชอื กสว นท่ที งิ้ ระยะในระหวา งเขากับหลอ น คลองพนั ติดกบั แงต อนหนง่ึ อยา งมั่นคง ตนเองยึดปลายไวอ กี ขาง แลว รองบอกมาวา “เอาละครบั คณุ หญิงจบั สายเชอื กไว เหนย่ี วตัวขนึ้ มา” ไชยยนั ตผ เู ปน สายโซอีกดานหน่ึงของดารนิ กจ็ ดั การพันเชือกเขากับหนิ งอกอกี กอ นหนึง่ เปน การชวยยดึ ตรึงอีกแรง พอพรานใหญร องเตอื นมาอีกครั้ง หญงิ สาวก็ปลอยมอื จากแงหนิ ท่ีจบั ไว ควาสายเชือกท่มี ดั ติดเอว ทันทีที่มอื หลดุ ออกจากหลกั ยึด รา งของหลอ นกไ็ ถลล่ืนไปตามทางอนั เท ลาดน้นั หลดุ พนขอบเหวลงไปในพริบตา แตก ็ติดคา งอยตู รงบริเวณปากขอบนน่ั เอง เพราะสาย เชือกยึดไว หญิงสาวจับสายเชือกเหนย่ี วตวั ขึน้ มาอยางยากเยน็ ในขณะท่ีรพนิ ทรและไชยยันตอ อก แรงยึดไวอยา งเตม็ ที่ อึดใจตอ มากพ็ นขอบขน้ึ มาได และไตเ ขา ไปยนื หาหลกั มนั่ คงไดใ กลๆ กบั รพนิ ทร ทกุ คนผอนลมหายใจที่สะกดกลนั้ ไวออกมาอยา งโลงอก ตําแหนง อนั เกอื บจะเกดิ อุบตั เิ หตุนั้น ทาํ ใหค ณะท้งั หมดตอ งหยดุ รอชว ยเหลอื กนั อยตู รง น้ันอีกครใู หญ การเสยี หลักของดารนิ เปน ตัวอยา งเตือนใหเห็นอยแู ลว ดังนน้ั ไชยยนั ต เสย เกดิ และ จนั อกี สีค่ นทจ่ี ะผานไปตามลําดับ จึงตอ งใชความระมดั ระวงั เปน พเิ ศษ โดยมีพวกทีผ่ า นไปไดก อ น แลว คอยเตรยี มปอ งกันชว ยเหลือในวธิ ีเดยี วกันกบั ทไ่ี ดช ว ยดารนิ มาแลว เกอื บครึง่ ชั่วโมง ทีค่ ณะทงั้ หมดไตป ากขอบเหวที่เรยี บชดิ ติดผนงั อุโมงคดา นซา ยไป ตอมากพ็ บหนทางมหานรกในลักษณะเดียวกันเขา อีก แตคราวน้ี...เหวยายไปอยทู างดา นขวาบา ง การคืบหนาเตม็ ไปดว ยความลาชา เสยี เวลาอยา งย่ิง เพราะกวาจะกาวไปไดแตล ะกาว ตองหยั่งแลว หยงั่ อีก เพือ่ ใหแ นใ จวา เทา ที่เหยยี บลงไปจะเหนียวแนน มัน่ คงอยกู ับพนื้ โดยไมเ สียหลกั แมจ ะเตม็ ไปดว ยความระมัดระวงั กนั เชนไรกต็ าม เสยกพ็ ลาดหลดุ ลอยลงไปแขวนตอ งแตงอยกู ลางอากาศอีก คนหน่งึ ทาํ เอาไชยยนั ตผูเดนิ เผลอตัวอยเู บ้อื งหนา ถูกแรงถว งกระชากใหล มลง และไถลลนื่ จะหลดุ ตามลงไปดวยอีกคน หากแตอดตี นายทหารปน ใหญ ไหลลงไปตดิ แงหินตอนหนึ่งไวเสียกอน สาย เชอื กจงึ ยดึ ร้ังรางของเสยใหแ ขวนอยเู พียงแคนั้น และเกดิ ซึ่งเปน คนถดั จากเสยไปทางดา นหลัง ก็ สาวหวิ้ เพอ่ื นขน้ึ มา “เสยี ดายจรงิ หวั หนา คณะของเราไมไ ดเลนกายกรรมบนปากเหวใตบาดาลกบั เราดวย ปานนน้ี อนสบายใจเฉบิ อยูใ นแคมป” ไชยยนั ตเ ปรยออกมาทามกลางความตึงเครยี ดของนาทวี ิกฤติ นายพันตรีหนุมนอก ราชการ มักจะเหน็ อะไรในแงค รึกคร้นื ขบขันอยูเสมอ ซึ่งชว ยใหบรรยากาศดีขน้ึ คาํ พูดของเขา ทาํ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1122 ใหร พนิ ทรย ิ้มอยูในเงามดื นกึ อยูในใจวา บุรษุ ผูนี้เปน มติ รทดี่ สี าํ หรบั คนทุกคน นับเปน โชคอยางย่ิง ท่กี ารเดนิ ทางครั้งนี้ มีบคุ คลอยางไชยยนั ตร วมมาดวย ยง่ิ เหน็ กนั ไปนานก็ยิง่ รกั ใครในอธั ยาศัยใจคอ “เราจะเดนิ ไตป ากเหวอยางนี้ไปนานสกั เทาไหร?” รพินทรรอ งถามไปทางแงซาย กเ็ ห็นใบหนา มดื แตด วงตาสวา งแจมใสนนั้ หนั มาพรอม กบั ฟน ขาวตามเคย “ขา งหนามีเหวอยูอกี ตอนเดยี วเทานั้นครบั ผกู อง” เสียงหาว แตแ ผว เบาตอบมา “ทางเดนิ จะกวา งกวานเ้ี ล็กนอ ย แตเหวอยทู ั้งสองดา น เราเดินไปบนสนั ท่ีเหมือนสะพาน ทอดขาม” พรานใหญห วั เราะออกมานดิ หนึง่ “ดูแกคลอ งหนทางในถํา้ น่เี หลือเกินนะ” ไมมีคาํ ตอบใดๆ จากแงซาย หนทางเปน ไปอยางทแี่ งซายไดบอกไว พอพนจากทางเดินเลียบเหวดา นขวา ก็ผา นทร่ี าบ กวา งเดินสะดวกขน้ึ ตอนหนงึ่ ระยะสน้ั ๆ แลวตอจากนนั้ ทุกคนกต็ องคบื ไตก ันไปอยา งหายใจไมทว่ั ทอ งอีกคร้งั หนทางเหมอื นสะพานหนิ กวา งประมาณ 3 เมตร ทอดคดเค้ียวไปในระหวางปากเหวทง้ั สองดาน บนเพดานเตม็ ไปดว ยหนิ ยอ ยทยี่ น่ื ลงมาแลพราวตาไปหมด เมือ่ แสงไฟสองไปกระทบ จาก ความปลอดเปลีย่ วสงบเงียบ ไมมีวี่แววของสัตวมีชวี ติ ใดๆ ใหพ บเหน็ เลยตลอดระยะทางที่ผานมา นัน้ บดั น้ีทกุ คนเริ่มสัมผสั กบั เสยี งบินพบึ พบ่ั ของคางคาวและลมปก ตลอดจนกลน่ิ สาบสางของมนั ท่ถี ลาโฉบเฉี่ยวเขามาใกล พรอมกบั สงเสยี งรองแซด อกี ชั่วโมงเต็มๆ ทง่ี มกันไปชนิดระวังตวั แจ ครน้ั แลวก็ผา นพนหนทางอนั เตม็ ไปดว ย อันตรายหมน่ิ เหมน น้ั เขาสูพนื้ ทอ่ี นั ขรุขระธรรมดา อนั พอแกก ารทจ่ี ะเคล่ือนไปดว ยความสะดวกใจ ขึน้ ณ ทน่ี ั้น ตางเรมิ่ สัมผสั กับอากาศท่พี ัดโชยสวนเขา มาปะทะอยา งเบาบาง เปน กล่นิ ไอของ อากาศบริสทุ ธิ์ ไมอ บั ทบึ ขนหนกั เหมือนทผี่ า นมาแลว หนทางเร่มิ กวา งขวาง และแยกแยะออกไป เปนหลบื คหู าคลายเขาวงกตอีก ไมนานนกั ก็มองเหน็ แสงสวางรางๆ ปรากฏอยทู ช่ี อ งทางขางหนา ย่งิ ใกลเ ขา มาแสงสวางนัน้ กป็ รากฏชดั ขน้ึ ทุกขณะ มนั ตรงตามทร่ี พนิ ทรคาดคะเนไวไ มมีผิด นนั่ ก็ คือ หนทางเดนิ ในอุโมงคใ ตภ เู ขา ไมไ ดม ดุ ไปใตภ เู ขาตลอด หากแตท ะลบุ รรจบกบั กนเหวบางตอน ทม่ี ปี ากอยูบนสว นใดสว นหนึง่ ของขุนเขาใหญเบอ้ื งบน พอทแี่ สงสวา งในเวลากลางวนั สอ งลอดมา ได และนนั่ คอื ชอ งทางระบายของอากาศไปในตัว ทกุ คนโผลออกมาพบกับแสงสวางอีกครั้ง พรอมกบั สูดลมหายใจเอาอากาศบรสิ ุทธ์ิเขา ไว เต็มปอด ตําแหนง ทีโ่ ผลออกมาน้นั ...เปน บริเวณหน่งึ ของกน เหว อันไมสจู ะกวางใหญน ัก มองเห็น [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1123 สงู ชนั คอตั้งบา ขน้ึ ไปเบอ้ื งบนซ่ึงเขียวคร้ึมไปดว ยพุมไมและเถาวัลย ซง่ึ ขึน้ ปกคลมุ อยูต ามผนงั บางสว น “ไอท่ีเรายืนกนั อยูน่ี มนั ก็กน เหวแลว ” ไชยยนั ตว า แหงนมองข้ึนไปเบอ้ื งบน “แตในกน เหว กย็ งั อุตสา หม เี หวซอนลกึ ลงไปอีกช้ันหนงึ่ อยา งที่เราผา นกนั มาแลว อยากรู เหลอื เกนิ วา นถี่ า เราสามารถไตเ หวขึ้นไปขา งบนได มันจะเปน สวนไหนของเขานาง” “ผมก็งงอยูเหมือนกนั ครบั ” พรานใหญต อบเบาๆ แหงนมองตาม หร่ีตาคิด “แตยากจะเดาวามันควรจะเปนสันเขาตอนใดตอนหนึง่ ทางตะวนั ตกเฉยี งใตของเทอื กเขา นาง มันเปน ปลองเหวทล่ี ึกแลว ก็ชันเหลือเกนิ นอกจากสตั วมปี ก แลว เห็นจะไมม สี ตั วชนิดใดข้นึ ลง ไดเปน อันขาด เราเองก็ไมม ที างปน เสน ทางทเ่ี ดนิ กนั ได มันเปน ถ้ําใตภ ูเขาแทๆ ถึงไดมีกนเหวบน ยอดเขาลกึ ลงมาชนบรรจบเชน น้ี ผมสงสัยแตแ รกแลว ถา ไอแหวงใชถ าํ้ น้เี ปนทางเดนิ มันกต็ องมี อากาศพอทจี่ ะหายใจได ถาไมมปี ลองถายเทอากาศเสยี เลยทเี ดียว สตั วม นั ก็อาศยั เปนทางเดนิ เขา ออกไมได เพราะไมใชระยะทางสั้นๆ” “ถางนั้ หนทางเดนิ ในถ้ํานี่กต็ อ งบรรจบกบั กน เหวอกี หลายแหงทเี ดยี ว คงไมใชท ่ีน่ีแหง เดียวหรอก” ดารนิ เอย มาบาง “ควรจะตองเปน เชนนน้ั แหละครบั ” แลว เขากห็ นั ไปทางแงซาย มองจอ งดว ยตาคมกรบิ ทวา หนุมชาวดงผลู ึกลับไมยอมมอง สบตาดวย แตเ ขาก็ไมเ อยถามคําใดท้งั ส้ิน มนั จรงิ ดังวา ทกุ อยาง ทะลุเขาไปในโพรงถ้าํ ใตกนเหว ซงึ่ กเ็ ปน หนทางในระดบั เดยี วกนั กบั ทีพ่ บอกี สองสามแหง และบางแหง กวา งแตลึกชนั แลสูงลวิ่ ข้นึ ไปชนิดทีห่ มดหนทางทจ่ี ะใช ความพยายามไตขนึ้ ไปใหถ ึงปากเหวบนยอดเขาได หากวามีความจําเปน ข้ึนมา ทกุ ครงั้ ท่ีโผลออกมา บรรจบกับกนเหวกพ็ บกับพมุ ไม พงเถาวลั ยแ ละใบไมแหง ท่หี ลนลงมาทบั ถม ลักษณะเหมอื นบน พื้นดินตามปา นอกสักครัง้ พอบกุ เขา ซอกถ้ําตอ ไป ก็พบกับหนิ ดานอกี สลบั กนั อยเู ชน น้ัน เวนไวแ ต วาไมช น้ื แฉะเหมอื นบรเิ วณที่ใกลปากทางน้ําตกท่ีผานเขา มาในตอนตน รอยเทาชา ง สังเกตเห็นไดช ัดอีกครง้ั มนั ผานหนทางทีแ่ งซายนาํ ไป อยางไมมอี ะไร จะตอ งเคลอื บแคลง นา พศิ วงอยูอ ยางเดียวเทานน้ั คือ รอยเลอื ดของไอแหวงอันตรธานหายไปอยา ง เดด็ ขาดเสียแลว ท้งั ๆ ทไี่ มน าจะเปน ไปได [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1124 ในทสี่ ุด เปนเวลารวมสองชัว่ โมงเตม็ ๆ ทีต่ า งงมกนั มาในอุโมงคใ ตภูเขาทัง้ ลกู แงซายก็ นําทะลุออกยังปากถา้ํ อกี ดานหนึง่ ทางฟากตรงขา มกบั ทเี่ ขา มา ไมมปี ญหา มนั คอื ปากทางท่ีทะลุ ออกหุบหมาหอน ตาํ แหนง ปากถา้ํ ที่โผลออกมาน้นั เปนบรเิ วณปา ทึบ ตีนเนินเขาตอนหนง่ึ สงู กวาระดบั ปา เบอื้ งลา งประมาณ 30 เมตร มีทางดานแคบๆ ซอนเรน วกเวยี นขึ้นมาจากปา ลา ง ซึ่งถาอยเู บอ้ื งลา ง แลว จะไมม สี ายตาใดเฉลียวคดิ ไดเ ลยวา ตาํ แหนง น้มี ปี ากถํา้ ซอนอยู เพราะหมูไมทข่ี ้ึนปด บังไว อยางมิดชิด มนั ถกู อําพรางลึกลบั ไมผิดอะไรกับปากทางดา นตรงขา มทมี่ กี ระแสนา้ํ ตกเปนมา นบัง อยู ขณะนนั้ เปน เวลาเกา นาฬกิ าเศษ แดดในยามสายกําลงั สวา งใส สองผานใบไมลงมา อากาศกําลงั อบอนุ พอพน ปากถ้าํ ออกมาได ทกุ คนกล็ งนัง่ พัก และแกะเชือกทีผ่ ูกตดิ เอวกนั ไวเ ปน พรวนออก รพนิ ทรกวาดสายตาสาํ รวจไปรอบดานอยา งพเิ คราะหเพยี งครูเดียว เขากส็ ามารถจะบอก ไดใ นทนั ใดวา มนั เปนบริเวณสวนใดของเขานางดา นท่ีตดิ กบั หบุ หมาหอน “เห็นยอดเขาทางซา ยมือสงู ลบิ ที่มแี ตก อนหินเปนกาํ แพงชันโนน ไหมครับ” เขาชใี้ หไ ชยยนั ตดู พลางพดู แผว ต่ํา อดตี นายทหารปน ใหญแ หงนมองตามแลว พยักหนา แตยงั ไมเ ขาใจความหมาย พรานใหญห วั เราะแคนๆ ในลาํ คอ มองไปทางแงซายแลว กบ็ อกตอ มาวา “เมื่อเราตดิ ตามขบวนเกวยี นของเรา ซง่ึ ตัง้ รออยทู ่ปี า หวาย เราไตก ันไปบนสนั เขานน่ั แหละครบั หวังวาคุณไชยยนั ตค งจะจาํ ไดด ีวา เราตอ งเส่ยี งไตหนา ผาสูงลบิ นั้นกันไปดว ยความ ลาํ บากยากเย็นสักขนาดไหน ไหนจะเสย่ี งตอชีวิต ไหนจะเปลืองเวลา ทง้ั ๆ ทีท่ างลัดและสะดวกกวา มันก็อยใู ตภเู ขา อนั เปน เสนทางทเ่ี ราโผลก ันออกมาน่ีแหละ วนั นน้ั เจาแงซายกไ็ ตเ ขากับเราดว ย โดย เยบ็ ปากของมนั เสียอยางสนทิ ไมย อมบอกวาดา นลับท่ีเชอื่ มอยูระหวางหุบหมาหอนกบั ปา นอกอยู ตรงนี้ ถามนั บอกเสียวนั น้นั เรากอ็ าศยั เสนทางใตภเู ขานต่ี ดั ออกปานอกไดอยางสบายไปแลว มิหนําซํา้ เรายังสามารถท่จี ะตามไอแ หวง ไดท ันการ ไมปลอ ยใหล า ชา มาจนถงึ เดยี๋ วน้ี ไชยยนั ตห นั ไปมองทางแงซาย ผูบัดนก้ี าํ ลังกมสํารวจรอยชางหางออกไป พลางยกั ไหล หัวเราะออกมาจดื ๆ “จรงิ ของคณุ ไอห มอนม่ี นั มอี ะไรลกึ ลบั ยังไงพกิ ล อยาวาแตค ุณเลย ผมเองกอ็ ดฉิวมัน ไมไดเหมือนกนั ในเร่ืองนี้ หมอเปนคําพิลกึ ๆ อยู บางทหี มออาจถอื คําสั่งปฏบิ ตั แิ บบเถรตรงกไ็ ด นน่ั กค็ ือคณุ เปนผนู ําคณะ สว นหมอถือวาเปนเพยี งผูตาม และถือวาตนเองเปน เพยี งแคคนใช ไมตองการ อวดฉลาดหรอื สูรเู พอื่ หักหนาคณุ ถงึ อยา งไรก็ตาม ผมอยากขอรอ งใหค ุณลมื เสยี เถอะ อยาไปคดิ อะไรอยอู ีกเลย แมจ ะมีอะไรแปลกๆ นาโมโห หมอกพ็ สิ จู นชัดแลววาเปนประโยชนแ กค ณะของเรา อยา งยงิ่ ลักษณะของหมอถอ มตน และกซ็ อ นคมอยางรายกาจ ซง่ึ กด็ ีกวาการคยุ โวโออวด” “ครบั มันเปนลกั ษณะทด่ี ปี ระจําตวั ของหมอเอง แตค ณุ ไชยยันตคดิ บางไหมวา ไอค น ลกั ษณะชนดิ นีแ้ หละ ถา มันซอ่ื สัตยก ับเราตลอดไป เรากไ็ ดคนทีม่ ีสมรรถภาพเย่ยี ม ควรแกก ารนอน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1125 หลบั ไดท ีเดยี ว แตล งถา มันจะคิดหกั หลงั ทรยศเราขึ้นมาเมอ่ื ไหร กวา เราจะตามมนั ทนั เรากค็ งเสยี ทา ” ไชยยนั ตอ้งึ ไปครู ในท่ีสดุ กย็ ม้ิ ออกมากวางๆ ตบไหลพ รานใหญ “กน็ าคิดอยางทีค่ ุณพดู เหมือนกัน แตเราหวงั ในทางดไี วก อนกแ็ ลว กนั รพินทร ผมเชื่อวา แงซายไมมวี ันที่จะพน สายตาหรือความรอบรขู องคณุ ไปไดหรอก คณุ ตามทนั หมออยทู กุ ขณะแลว” ดารนิ สังเกตเหน็ สองชายซบุ ซิบอะไรกันอยู ก็เดนิ ตรงเขามาดวยความสงสยั แตรพนิ ทร กับไชยยันตเปลี่ยนเรอื่ งพดู กลบเกลือ่ นเสยี หลอ นจงึ ไมท ราบวาทง้ั สองพดู อะไรกัน พกั กนั เพียงชวั่ หายใจไดค ลอ งขน้ึ พรานใหญก ็โบกมือเปน สัญญาณกบั แงซายผลู วงหนา ไปรออยกู อนแลว ยงั ปลายหนทางทล่ี าดลงตํา่ น้ัน ใหอ อกเดนิ นาํ ตอ ตนเองสืบเทา ตามหลังไป ทงิ้ ระยะหางพอสมควร อา นรอยไปทกุ ระยะอยา งรอบคอบระมัดระวัง ไรเฟล ของทกุ คนที่สะพายอยู กับไหลใ นขณะที่เดนิ อยูในถ้าํ บดั น้ีถกู ปลดลงมาถอื ไวใ นมือพรอม ดารนิ เดนิ เคยี งไหลเ รียงสองคไู ปกับไชยยนั ต ทอดระยะหา งจากหลังของรพินทร ประมาณ 7-8 กา ว ติดตามดว ยพรานพ้นื เมอื งท้ังสาม ซ่งึ กมๆ เงยๆ สาํ รวจรองรอยเหลา นนั้ มาอยา ง สงบ โดยไมม ใี ครปรปิ ากพดู คําใด ทตี่ นี เนิน กอนจะลงสูปาถลม อนั เปรยี บเสมอื นเชิงบนั ไดของทางดาน ท่นี ําข้ึนสูปากถ้าํ นัน่ เอง ทกุ คนเหน็ แงซายหยดุ รีรอแหงนสํารวจไปทีซ่ มุ เถาวัลยท บึ รมิ ทางตอนหนง่ึ รพนิ ทรก ็เคลอ่ื น กรบิ เขา ไป คนคนู ัน้ ไมไดพดู จาํ คําใดกัน นอกจากจะใชส ายตากวาดหาอยา งระแวงภยั ไปรอบๆ แลว ก็เงยขึ้นไปจอ งยังพมุ ไมตอนนั้นอกี ไชยยันตกบั ดารินจรดฝเ ทาเขาไปถึง เปน เวลาเดียวกับทแี่ งซาย และรพินทร พากันทรดุ ตวั ลงน่งั ยองๆ กับพนื้ ส่ิงทีน่ ายจา งทง้ั สองเหน็ โดยไมจ าํ เปนตองมกี ารซกั ถาม หรอื คาํ อธบิ ายใดๆ เลยกค็ อื เถา เครอื ตรงพมุ ไมใหญน น้ั มรี อยหกั ทึง้ ลงมากนิ ยอดไมบ างสว นยังหลน เกลือ่ นอยกู บั พื้น เปน รอย ใหมส ดเหลอื เกนิ สังเกตไดจ ากยาง เพียงแคพ รานใหญย กนวิ้ ขึ้นแตะรมิ ฝป าก ทง้ั สองก็สามารถเขา ใจเหตุการณไ ดทันที อัน เนอ่ื งมาจากความเคยชิน นักมานุษยวิทยาสาวมอื สั่นนอยๆ อีกคร้ัง นัยนต าลกุ วาว ไชยยนั ตถูมอื ทงั้ สองกบั ขากางเกงใหแหงสนทิ จากเหง่ือทีอ่ อกซึม แลว ปลดเซฟ .600 ไนโตรฯ คูมือ ปารอบดา นเงยี บกริบ ไมไ ดย ินแมแ ตเ สยี งนกหรือจกั จนั่ สกั ตวั เดยี ว ลมยามน้ันสงบนง่ิ อยู กับท่ี ไมอ าจสาํ รวจทิศทางไดแนน อน แงซายยกมอื ขนึ้ ปองหู แลว ทอดกายลงพงั พาบกับพน้ื ดิน เอาหูแนบพน้ื น่ิงไปนาน ในขณะที่รพนิ ทรคอ ยๆ กอบฝุนขา งตัวขึน้ มาโปรย เพ่อื พยายามจะหาทางลมใหได “ไมน าเชอ่ื วา มนั จะปว นเปย นอยูแ ถวนี้ อยา งนอยมนั กล็ ว งหนาเรามากอ นตัง้ คืนหนึง่ ” ดารนิ กระซิบกับเพ่ือนชายเบาทีส่ ุด เพราะสงสยั ในอาการของพรานใหญก ับแงซาย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1126 “ฉนั กค็ ิดอยา งเธอ แตรอยหกั ก่งิ ไมใ หมเ หลอื เกิน สดๆ รอนๆ ทเี ดยี ว” ไชยยนั ตก ระซิบตอบ พลางเขมน มองไปทางรพินทรแ ละคนใชช าวดง เพือ่ จะอา น ความหมายโดยอาศยั อากปั กริ ิยาของทั้งคเู ปน เคร่อื งบอก แงซายภายหลงั จากเอาหฟู ง กับพ้นื อยอู ดึ ใจใหญ กเ็ งยหนา ขมวดควิ้ สัน่ หนา รพนิ ทรเองก็ อยูใ นอาการลงั เลไมแนใ จในบางสิ่งบางอยาง ทันใดนน้ั ลมก็เรม่ิ พดั มาเบาๆ จากตน เนนิ ลงไปสปู า เบ้ืองลา ง มนษุ ยเปน ฝา ยอยูเหนอื ลมสําหรับสตั วท กุ ชนดิ หากอยใู นละแวกดงทบึ นนั้ ทุกสิง่ ทุกอยางยงั คงเงียบสงัดอยเู ชน เดมิ นอกจากเสยี งใบไมไ หวกระทบกนั เบาๆ แงซาย เกดิ จนั และเสย ผูกาํ ลังหยุดน่ิงระวังระไว สดับรหสั อยูแทบไมยอมหายใจ ตา งก็ พากันถอนใจยาวออกมา ลกุ ขนึ้ ยนื ดวยอาการเปนปกติ ขยบั จะออกเดนิ ตอ แตพรานใหญย กมือขนึ้ โบกโดยเรว็ สั่งใหท กุ คนนงิ่ อยูกับทอ่ี กี ครง้ั แววตาของเขาเครียดขรมึ เต็มไปดว ยอาการครนุ คดิ ขนาดหนกั ทกุ คนหนั มองดเู ขาอยางสงสยั ก็เหน็ พรานใหญป าดมอื ทงั้ สองออกไป เปนสัญญาณให พรานของเขากบั แงซาย กระจายกันออกไป แลวชี้ไปยงั ดงทึบเบ้ืองหนา อดีตนายทหารกองโจรกะเหรย่ี ง จอ งเขาดว ยความฉงน จรดฝเ ทา เขา มาใกล “มนั ตองไมอ ยใู กลๆ นีแ่ ลวครบั ผูก อง ลมโชยแลว เราเปนฝายเหนอื ลม ถามันอยูใกลๆ ปานนก้ี ็ตองไดยนิ เสยี งเคล่อื นไหวของมัน” “นา จะเปน อยา งแงซายพูด” ดารนิ เสริมมาโดยเรว็ “ลมพัดจากดา นเราไปทางมนั ถามนั ซุมอยใู นละแวกนจี้ รงิ ก็มอี ยสู องนัยเทา นน้ั หากไม ผละหนี ซงึ่ เราจะตอ งไดยนิ เสียงเคลอ่ื นไหว มนั ก็ปร่ดี ิ่งเขา มาแลว แตน ีไ่ มเ หน็ มีอะไรเกดิ ขึน้ มนั ลว งหนาไปแลวละ” เกดิ เสย และจนั กพ็ ากันมองดเู ขาอยา งประหลาดใจ รพนิ ทรยกมอื ขน้ึ ลูบปลายคาง มอง สบตาทกุ คนทพ่ี ากนั จองมายงั เขาอยูเงยี บๆ แลว เปลยี่ นไปจบั ที่แงซาย “แงซาย แกเปน คนมฌี านสงั หรณด เี ปน พเิ ศษ ถูกแลว ขอ วนิ ิจฉยั ของพรานท่วั ไปบอกเรา ไดว า เวลาใดกต็ าม ที่เราอยูเ หนือลม สัตวจ ะผละหนีทันที หรอื มิฉะน้ันกพ็ ุงสวนเขาใสทันที เหมือนกนั แตสาํ หรับกรณนี ี้ ฉนั อยากจะใหแ กใชฌานสงั หรณข องแก แลว บอกมาซวิ า มนั อยใู กล หรือไกลเราขนาดไหน” แงซายอ้งึ คิด แลว เปดรอยยม้ิ กวาง “ผกู องคิดอยา งไรหรือครับ?” “ฉนั ไมไ ดคิด แตส งั หรณเตอื นวา มนั กําลงั จองมองเราอยูใกลๆ นเ่ี อง เพยี งแตวาเรายงั ไม เหน็ มนั เทาน้ัน” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1127 “ผมไมมีสังหรณอ ะไรในขณะน้ี และฌานสังหรณข องผมก็ไมแนน อนเสมอไปนกั รตู าม หลักของพรานชางอยา งเดยี ววา ถา เราอยเู หนือลมมันเมอ่ื ไหร เม่ือนัน้ กต็ องตามกนั เหงอ่ื ตก เดนิ กนั อกี หลายเหน่อื ยนกั ผมอาจผดิ ก็ได” คนใชช าวดงบอกหา วๆ พรานใหญแ ยกเข้ียวยิ้ม แลว พยกั หนา “เอาละ ถา ง้ัน แกนาํ ตอ ไป” ดารนิ หวั เราะออกมานิดหนง่ึ ตบไหลแ งซายแลววา “ไป! เดนิ ตอ เถอะแงซาย อยา เสียเวลาอยเู ลย” พอแงซายออกเดนิ ม.ร.ว.หญิงคนสวย กแ็ ซงหนาพรานใหญ เดินตดิ หลังคนใชชาวดงไป แตฝา มือหนักๆ ของรพินทรต ะครบุ ไหลข องหลอ น เหนย่ี วไวพ ดู หว นๆ “อยา ออกหนา ไปอยขู างหลงั ผมตามเดมิ ” หลอนหันขวบั มาอยางฉนุ เฉียว “น่ี นายพราน คณุ นะประสาทเสียไปเสยี แลว ฉันคิดวา ทางท่ดี ี คณุ นั่งสงบสติอารมณร อท่ี ปากถ้าํ นัน่ กจ็ ะดีกวานะ แงซายจะนาํ พวกเราไปเอง” ไมท ันจะขาดเสยี งของดารนิ ทตี่ วาดเขา ใสเ ขา ปา เบอ้ื งหนา ในระยะหา งเพียงไมก กี่ า ว ก็ แตกครืนขน้ึ อยา งจโู จมกะทันหัน พรอ มกบั เสยี งแปรน กกึ กอ ง แงซายผลู าํ้ หนา ทุกคนออกไป เหวยี่ งไรเฟลขนึ้ บาแลว ลั่นไกเขา ใสรางมหมึ าทต่ี ะลยุ รี่เขา มานนั้ ในระยะประจนั หนาเผาขน เสียงกระสนุ ระเบดิ สะทานดง เลอื ดในกายของทกุ คนในขณะนี้ ดู เหมอื นจะจบั เปน กอนแขง็ ในปรากฏการณท่เี กดิ ขึน้ เฉพาะหนา มนั สวนเขา ใสค วนั ปน อยางดุรา ยกระหายเลือด และเร็วเหมือนสายฟา ! อดีตนายทหารกองโจรกะเหร่ียงโจนหวือพน หนา ของมนั ไปเพียงองคลุ ีเดยี ว ลมกลิง้ กอด ปนอยูที่โคกใหญร ิมทางใกลๆ พลาดจากแงซาย ขุนเขาลกู นนั้ กต็ ะบึง แผน ดนิ สะเทือนเขา มายงั ดารินและรพนิ ทร ผูบ ดั นี้ ยังอาปากโตเถยี งกนั คา งอยู เพราะอยใู นเสน ทางทันเดยี วกัน และในขณะนนั้ ใกลเขามาเพียงสองสามวาก็จะถงึ ตวั ! เปน คร้ังแรกในชวี ิตของจอมพราน ซงึ่ ยอมสละปน ใหหลุดจากปนไปโดยเจตนา ชีวติ ของ นายจางสาว...สําคญั กวา อ่นื ใดท้งั ส้ิน ปลอกแขนของเขาคลองเขา ท่เี อวกว่ิ ของดาริน และกระชากสดุ แรงเทา ที่มีอยทู ง้ั หมด พรอ มกับถีบตัวเองออกจากทม่ี ุง เขาหาโคนไมขนาดใหญท่ีลมขวางอยรู มิ ทาง ไมหา งออกไปนัก หลอนกระเดน็ ออกไปนอ็ กพืน้ แนน ง่ิ จากกําลังเหวยี่ งสุดแรงเกดิ นน้ั รอดจากบา ทาคชสารทต่ี ะลุยเขามาอยา งหวดุ หวดิ สว นตัวเขาเองก็กล้ิงลมคว่ําคะมาํ หงายไปสามส่ที อด แลเหน็ โลกหมุนไปหมด การเคล่อื นไหวท้งั หมดนี้ เกิดขน้ึ ภายในพรบิ ตาเทา น้ัน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1128 ระหวา งทเี่ ขากลง้ิ หมุนไปกบั พน้ื กาํ หนดทศิ ทางไมถ กู อยนู ั้น หูทั้งสองกล็ น่ั เปรย๊ี ะ ปาน จะดบั ไป รสู ึกแรงกดของอากาศวบู ข้ึนใกลๆ ตัว นั่นคอื เสยี งคํารนของ .600 ไนโตรฯ ไมม ีปญหา จากมือของไชยยนั ตแน ไชยยันตผูท เ่ี ขากย็ งั กาํ หนดไมถกู วาจะเปน อยา งไรบา ง เพราะยืนอยหู า งจาก เบือ้ งหลงั เขาออกไป 4-5 กา วเทา นนั้ เพยี งแตร ูจ ากเสยี งระเบดิ ของปน วา อยางนอ ยทส่ี ุดนกั ผจญภยั หนมุ ชาวกรุง กม็ โี อกาสลั่นกระสุนออกไปไดนดั หน่งึ และเปนนดั ทสี่ องรองจากแงซาย ขณะทช่ี า ง รายพุงสวนหวั แถวเขา มา ตะกายข้ึนยนื ทนั ทีท่ตี ้งั หลกั ไดอีกครัง้ ไชยยนั ตกําลังวงิ่ กระเจดิ กระเจิง แตรา งใหญโต มโหฬารรองโอกยาวลนั่ ปา กวดตามหลังอดีตนายทหารปน ใหญไ ปไดส องสามกา ว ก็คูเ ขาหนา ฮวบ ลง ไชยยนั ตห นั กลบั มาอีกคร้ัง คราวนวี้ ่งิ เขา ไปใกลท างดา นซายของมนั จอปากกระบอกปนเขา ไปท่ี ชอ งหู เสียงลนั่ ตูมขน้ึ อีกนดั คชสารรา ยลมตะแคงครนื ลงไปราวกบั ถูกมอื อนั ทรงพลังผลกั ทางดานเกดิ เสยและจนั ซง่ึ หางออกไปทางเบ้ืองหลัง บัดนี้กก็ าํ ลงั สับสนอลหมานขดี สดุ ทง้ั สามคนชว ยกันกระหน่าํ ไรเฟล เขา ใสอ กี ตวั หนงึ่ สนั่นหวน่ั ไหวไปหมด พรอ มทงั้ วง่ิ แตกกระจดั กระจาย เพราะถกู กวดไลเ ขา มาอยางบาเลอื ด รพนิ ทรกระโจนเขาไปควาปนของเขาท่ตี กอยู แลว วิ่ง ปราดออกไปสกดั หนา ในขณะทเ่ี สยตะเกยี กตะกายเขาไปตดิ อยใู นพงเถาวัลย โดยมีไอย กั ษใ หญ แผดเสยี งรอ ง เลอื ดโทรมตัวแลนเขามาอยางกระชั้นชิด รพินทรปลอยนัดแรกในมือออกไปในขณะทว่ี ิ่งเขา ใส โดยหนบี พานทา ยปน ไวใ นซอก แขน กระสุนนดั น้นั แลนเขา ตดั ซอกขาหนา มันสะทา น สั่นดิกไปทงั้ ตัว สง เสยี งรอ งล่นั ปา บา ยหัว จากการที่มงุ ขยีเ้ สย แลน ตะลยุ ตรงไปยงั ทางดา นอันนําสปู ากถ้าํ อยางปด เปโซเซ เขากวดไลห ลังไป อกี อยางไมค ิดชวี ติ เกดิ กับจนั ซง่ึ แตกกระเจงิ เขา ไปในพงสองฟาก ก็ถลนั ออกมา แลว ระเบดิ กระสนุ ตามหลงั ไปอกี คนละนดั มันยกั แยย กั ยนั อยทู ีท่ างดา นอันชันนน้ั ถอยหลังลน่ื ไถลลงมาสองสามครัง้ แลว พยายาม จะปน ขน้ึ ไปอกี จังหวะนเ้ี องจนั ผูอยูในทิศทางทีใ่ กลกวา รพินทร ก็กวดไลหลังเขามาถงึ จ้ีปาก กระบอก .375 แม็กน่ัม หมายไปท่กี า นคออนั เปนเปา ถนดั ถน่แี ลวลั่นเปรย้ี ง ไอย ักษกพ็ ลนั หมดฤทธิ์ หมอบคาอยปู ากทางดา นนนั่ เอง! ทา มกลางหัวใจอันเตน ไมเปน สํ่าของทกุ คน ปาสงบเงยี บลงตามเดมิ ซากของชางสารสอง ตัวท่กี องพะเนนิ อยู เปนสดี อขนาดใหญเ ตม็ ท่ีทง้ั คู ไมม ีเงาหรอื วีแ่ ววของไอแหวง จา โขลงของมัน ใหค น พบ เปนเพียงสองตัวโดดๆ เทา นัน้ ทพี่ รวดพราดออกมาโจมตฝี า ยมนุษย “นอ ยอยูไ หน?” ไชยยนั ตร องข้นึ เปน ประโยคแรก ในทันทที ีค่ วนั ปน จางและชา งท้งั สองตวั คว่ําไปหมด รพินทรจึงนึกขน้ึ มาได เขาเผน ตรงไปทรี่ างกันหมดสตอิ ยูใตซ ากของตน ไมข องหลอ น ทง้ั หมดกพ็ รู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1129 ตามเขา มา ไชยยันตป ราดเขา มาประคองเพอื่ นอยางตกใจ รพินทรยนื อึง้ ทาํ อะไรไมถ กู ปลอ ยหนา ท่ี ปฐมพยาบาลใหกับไชยยนั ต ครูใ หญห ลงั จากนนั้ นกั มานษุ ยวิทยาสาวก็ไดส ติรูสึกตวั ข้ึนมาอีกครง้ั ดวยอาการมึนงง หลอนสะบัดหนาอยเู ปน ครใู หญ เหมอื นจะเรยี กความทรงจํา แลวลมื ตาโพลงมองดูหนา ทกุ คนที่ แวดลอ มอยู “นอย! เปน ยงั ไงบา ง!” ดารินยกมอื ขน้ึ กุมตน คอ อาการยังงงๆ อยเู ชนเดิม จับตน ชนปลายไมถกู “เกดิ อะไรขึ้นนี่ ฉนั หมดสตไิ ปแลว เหรอ แลว...” หลอ นหันไปรอบๆ ขมวดค้ิว “ชางละ? มนั โผลพ รวดพราดออกมาไลพ วกเราไมใชห รอื ?” “ตายหมดเรียบรอ ยแลวท้งั สองตวั พวกเราปลอดภยั ทกุ คน เธอหมดสตไิ ป สงสยั จะนอ็ ก พ้ืนตอนที่รพนิ ทรก ระชากหลบขณะทีม่ นั วง่ิ เขา ใส” ไชยยนั ตบอกโดยเร็ว มองดูเพอ่ื นสาวอยา งเปน หว ง หญงิ สาวคงนง่ั นง่ิ กุมตน คออยเู ชนนน้ั รพนิ ทรทรดุ ลงตรงหนา มองดูหลอ นอยางสงสาร และรสู กึ เสยี ใจ พดู แผว ตํา่ “กรุณาอภยั ใหผ มเถดิ ครับ คุณหญงิ คงจะเจบ็ มาก ผมกําลงั ตกใจในตอนนนั้ เหวย่ี ง คณุ หญงิ สุดแรงเกิดทีเดยี ว เพราะจวนตวั เหลือเกนิ ” ดารนิ ฝนหวั เราะออกมากรอ ยๆ แตแ ววตาไมส อวา จะโกรธเคืองอะไร “สุดแรงโมโหดวยใชไ หม ทฉ่ี นั อวดดไี มเ ชอื่ คณุ คุณคงผดิ หวงั ทฉ่ี นั ไมค อหกั ตายไปเสียรู แลว รรู อดอตี อนท่คี ุณเหวย่ี งมาน่ันนะ อยากจะฆาฉนั ใชไ หม?” “โธ คุณหญงิ ครบั ...” พรานใหญรอ งออกมาเบาๆ ไชยยนั ตก ็สอดมาโดยเรว็ วา “แลวกัน นอ ย! รพินทรช วยชีวิตเธอไวแ ทๆ กลับไปกลาวหาเขาเสยี อีก เธอน็อกพ้นื สลบ ไปชัว่ ครู ยังดกี วาทจ่ี ะรา งกายแหลกเหลวไปดว ยบาทาชาง ถาเขาไมก ระชากเธอแรงขนาดน้ัน ก็คง หลบมันไมทนั แน” “เปนอนั วาฉนั ผิดอีกเชนเคย ทพี่ ยายามจะคัดงา ง ไมเ ชอ่ื ฟงคณุ และผลแหงการอวดดนี นั้ ฉนั กไ็ ดรบั โทษเจ็บตวั ไปแลว คุณคงเลกิ โกรธฉนั นะ นายพราน” รพนิ ทรถอนใจออกมาอยางโลงอก จองสบตานายจา งหวั รัน้ ของเขานง่ิ ดารินยม้ิ ให กลา ว ยํา้ ตอ มาเมอ่ื เหน็ เขายังเฉยอยู ครั้งนีน้ ํา้ เสียงออ นลงเจอื ไปดว ยกระแสวงิ วอน “ยังโกรธฉันอยอู ีกหรอื ?” พรานใหญส า ยหนา ชาๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1130 “หามิได ผมตะหากท่ีควรจะถามคุณหญิงเชน น้ัน ผมเสียใจเหลอื เกนิ ทที่ ําใหค ุณหญิงตอง บาดเจบ็ โดยไมไ ดเ จตนาและดีใจท่คี ณุ หญิงไมถอื โทษ” ดารินหวั เราะเสียงใส กระโดดลุกขึน้ ยืนอยางวอ งไว “เสียดายเหลือเกนิ ทีฉ่ นั นอ็ กพื้นหลับไปเสยี กอ น เลยไมไ ดร วมเหตุการณต ืน่ เตน เมอ่ื ก้ีนี้ ดว ย มนั ไปยังไงมายังไง หลงั จากฉันหลบั ไปแลว ” ไชยยนั ตเลา ใหหลอนฟงครา วๆ ถงึ นาทฉี ุกเฉินทีส่ ุดซง่ึ ทุกคนเผชิญรว มกัน “มนั สองตัวก็จริง แตพวกเราหวดิ ตายกนั ทุกคนนน่ั แหละ ดีแลว ท่ีเธอสลบไปเสยี ได ชวั่ ขณะ ไมไ ดอ ยูในเหตกุ ารณต อนนนั้ ” เพอ่ื นชายบอกในตอนทา ยของการลา จากการสาํ รวจซาก พบวากระสุนนัดแรกของแงซาย ทีย่ ิงสวนหนาออกไปทันทที ่ีมันโผล พรวดออกมา ทะลุบริเวณสวนบนของศรี ษะอนั เปน สว นโพรงอากาศ นัน่ จึงเปน คาํ ตอบไดชดั วา เหตใุ ดมนั จงึ ยงั สามารถว่ิงสวนเขา มาได จนเกือบถงึ ตัวรพนิ ทรและดาริน สว นลูกปน ของไชยยนั ตท ี่ ลั่นเปน นัดท่สี องตอจากแงซายนนั้ เสยทะลเุ ขาไปกวางหนาอก และนัดท่ซี าํ้ อีกครั้งหน่ึง ระเบดิ ผา น หทู ะลขุ มองเลยออกอกี ดา นหน่ึง มนั จึงควา่ํ ลงในทันที สําหรับเจา ตวั หลังซ่งึ หมอบคาอยชู ายเนินนนั้ ถกู กระสุนของใครตอใคร ทีป่ ระดงั กระหน่าํ เขา ใสแ ทบจะปรไุ ปท้ังตวั นดั ทหี่ ยุดมันลงอยา งเฉียบ ขาด เปนนดั สุดทา ยทจี่ นั กรอกเขา ไปยงั กระดกู คอตอ ยกเวน จากดารนิ ผหู มดสติไปกอ นแลว อกี หกคนตกอยูใ นฐานะวิ่งกันปาแตก กอ นทีจ่ ะ พชิ ิตมันทงั้ สองตัวลงได แตล ะคนถกู หนามและกงิ่ ไผไดแ ผลกนั ไปทงั้ นนั้ รอ งรอยของมนั ทค่ี นพบภายหลังจากนน้ั บอกไดชดั วา เจา สดี อทั้งสองตวั ซุมเงียบคอยดัก รอฝา ยมนษุ ยอยูกอนแลว ดวยเจตนาที่จะพงุ เขา มาขยี้ และมนั จะเปน อน่ื ไปไมได นอกจากเจา ทหาร เอกคใู จสองตวั ทช่ี ว ยกันประคบั ประคองไอแ หวงจา โขลงของมันหนมี า นบั ต้งั แตไ อแ หวง จา โขลง ถกู ดารินยงิ เมอ่ื บายวาน ปรศิ นาอนั ชวนมหศั จรรยใจท่ีสดุ สาํ หรบั ทุกคนก็คือ ไอแ หวง อนั ตรธานไปไหน จงึ เหลือ แตเพยี งบริวารคูใ จของมันสองตวั ดักรอรบั หนา อยูเชนนี้ ระหวา งทพี่ รานใหญย ืนอึ้งอยนู ั้น แงซายกเ็ ดนิ คอตกเขา มาหยดุ ยนื อยตู รงหนา เขามองดู เหมือนจะถาม คนใชชาวดงกเ็ อย ข้ึนดว ยนา้ํ เสียงกงั วานหา วหาญอนั เปน คุณลักษณะประจําวา “ผูก องถูก แตผ มผดิ ” จอมพรานขมวดค้วิ “ในขอ ไหนกนั ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1131 “ผมอานวา มนั อยูใตล มเรา มนั จะตอ งผละหนไี ปไกลแลว แตผกู องอา นวามันจะตองซุม ดักเราอยู และมันก็จรงิ อยางผูกองวา เราเกอื บตายกันทกุ คน ขณะทม่ี นั โผลออกมา ผมยงั ยิงพลาดเสยี อีก ทําใหมนั แลนสวนเขามาได คราวนี้ผมผิดถึงสองขอ อานใจมันผดิ แลว กย็ ิงนดั แรกผิด” พรานใหญย ้ิมกรานๆ “ไมมใี ครถกู เสมอไปหรอก แงซาย ถงึ ฉันเองก็ผิดมาเสยี นักตอ นกั สําคัญแตเพียงวา ถา แกผิด ฉันถูก และเมอื่ ฉนั ผดิ แกกจ็ งถูก เราอยา มาผิดในเวลาเดยี วกนั กแ็ ลว กัน ลืมมนั เสยี เถอะ มา ชว ยกนั คดิ ดกี วาวา ไอแ หวงไปไหน” “ตอนทมี่ ันหลบเขาปากถ้ําทางดานโนน ผมกองแนใ จหรอื ไมว า มนั พากันเขามาสามตัว ไอแ หวง ถูกสองตวั ชวยขนาบขา งมา” “ออ ไมม ีปญ หา รอยเลอื ดของมันก็บอกชดั ” “แลวทปี่ ลักตะไครก ลางนา้ํ กอ นจะถงึ เหว รอยเลือดกห็ ายไปเสีย หายไปอยางคน ไมพบ อีก แลวเรากต็ ามรอยทะลอุ อกทางปากถ้าํ ดา นนี้ พบเพยี งสองตัวดกั รอเราอยู” แงซายเอยมาแชมชา ตาจบั มองมายังเขาน่งิ รพินทรเบกิ ตาโพลงขน้ึ ในบดั นนั้ เหมอื นจะ เฉลยี วคิดอะไรข้ึนมาไดในคาํ พูดของแงซาย และแลวกห็ วนนกึ ไดในทันทนี น้ั เองวา ขณะท่รี อย เลือดของไอแหวง หายไป แงซายพยายามจะวนเวยี นคน หาอยูดวยความสงสยั แตเ ขาเอง...เปนคน ออกคําส่งั ใหเ ลิกสนใจกับเร่ืองรอยเลอื ดทสี่ ญู หายไป และบงั คบั ใหน ําออกมาจากปากถา้ํ ทางดา นหุบ หมาหอนนีเ้ สีย เขานา จะพลาดเสยี แลว ในตอนนน้ั พลาดเพราะมองขามในเรอื่ งรอยเลอื ดทหี่ ายไป นั่นเอง! “แงซาย แกหมายความถงึ วา ...” พรานใหญช ะงักคาํ พูดไวเ พยี งแคนน้ั จอ งหนาแงซายเขมง็ “มันเขาทางปากถํา้ ดา นโนน มาสามตัว แตโผลอ อกทางปากถ้ําดา นนีเ้ พยี งสองตวั อีกตัว หน่งึ คือไอแ หวง หายไปไหน ไมม ีทางออกดา นอ่นื อีกแลว นอกจากดา นนด้ี านเดยี ว” กะเหร่ียงรา งยกั ษพูดมาอยางเปนปรศิ นา และระหวา งทพี่ รานใหญยนื หรี่ตาคิดอยู แงซาย ก็ช้ไี ปทางซากชางอกี ตัวหนึง่ ทีถ่ กู จนั ยิงควาํ่ คาตนี เนินอนั จะนาํ ขนึ้ ไปสูป ากถํ้า บอกตอ มาวา “ผูกองนกึ ออกไหม ไอต วั นน้ั ถา ไมถูกยงิ ลม เสียกอ น มนั กาํ ลงั บา ยหนา ไปไหน ทําไมมัน ไมเตลิดหนไี ปทางอนื่ ทําไมจึงพยายามจะตะเกยี กตะกายยอนกลับไปทางปากถํา้ นนั่ อีก และทาํ ไม มนั ทั้งสองตวั ลว งหนาผานปากถํ้ามากอนเราคนื หนง่ึ จงึ ยังหากนิ ใกลเ คยี งอยกู บั บริเวณนี้ ไดก ลิน่ เรา แลวกย็ ังไมคิดหน”ี รพินทรไมเ อยคําใดในขณะน้ันทัง้ สน้ิ เดนิ เขา ไปพจิ ารณาดซู ากของชา งตัวที่หมอบตาย อยูคาเนินอกี ครงั้ แลวแหงนขนึ้ มองไปยงั ปากถํ้า รมิ ฝปากของเขาเมมเปนเสนตรง ใชนว้ิ เสยปก หมวกขนึ้ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1132 “แกกบั ฉนั เหน็ จะผดิ กันคนละคร้งั เสียแลว ฉนั ผิดกอนแก ทอ่ี า นวาไอแหวงจะตองมงุ ออกมาทางปากถา้ํ ดานน้ี สวนแกผิดทอ่ี านวา มนั ไดก ลนิ่ เรา มันจะตอ งบายหนาหนหี า งไกลออกไป” แลวเขาก็ถอนใจยาว โคลงศีรษะชา ๆ มองไปทางนายจา งทงั้ สอง ซึ่งยืนลอมอยูในขณะนี้ อยางไมเขาใจในความหมายวา เขากับแงซายหารืออะไรกันอยู บอกเสยี แหงวา “ไอแหวงหลบฉาก ซมุ อยใู นถา้ํ เสียแลว ละครับ” เสยี งไชยยันตอ ทุ านอะไรออกมาคาํ หน่ึง เบกิ ตากวาง “คุณแนใ จหรอื ?” “คาํ ตอบมารูเอาแนชัด อตี อนทเี่ ราเผชิญหนากับไอส องตวั นีแ่ หละครับ หลักฐาน ส่ิงแวดลอ มพอจะทาํ ใหสนั นษิ ฐานไดอ ยา งน้”ี แลว เขาก็อธิบายใหท งั้ สองทราบถึงขอ เหตุผลที่เขากับแงซายถกเถียงหารือกัน “แปลวา ชางบริวารของมันสองตวั เทา นนั้ ทีอ่ อกมาทางปากถํ้าดานน้ี โดยตวั ไอแหวง เอง ยังซมุ หลบอยใู นถ้ํา” ไชยยนั ตร อ งถามยาํ้ อกี ครัง้ “ผมยอมรบั วา ผมตามความคดิ ของมนั ไมท ันในขณะนนั้ เพ่ิงจะมารูแนเอาเดยี๋ วนเี้ อง” “ฉันก็สงสัยแตแรกแลว ตอนท่รี อยเลอื ดของมันขาดหายไป” ดารนิ วา มองหนา พรานใหญก ับแงซายสลับกนั “ตอนน้ัน ดเู หมือนแงซายกม็ ที ีทา วา อยากจะคนใหทว่ั แตคณุ เรงใหเ ขานาํ ออกมาทางปาก ถา้ํ ดา นน”้ี “ผมยอมรบั วา ผมพลาดในขอ น้ัน” รพินทรสารภาพแลว สบถพึมพําสาปแชงตนเอง หยบิ ชายผา ขาวมาทเ่ี คยี นเองไวข ึ้นมาซบั เหงอื่ ระหวา งท่ไี ชยยนั ตหนั ไปสอบถามแงซาย ดารนิ กก็ ลา วตอ มาวา “เหน็ จะไมม ีปญ หาหรอก เราหลงกลถูกมนั หลอกเอาอีกแลว ยงิ่ คิดก็ยงิ่ มองเหน็ ชัดขน้ึ ทุก ที หลังจากท่ีรอยเลอื ดขาดหายไป พวกเราเดินไตก นั มาตามปากขอบเหวอนั แคบจาํ กดั และทางเดินก็ ลาํ บากมาก ไอแหวงไมมที างทจ่ี ะเดินผา นไดเ ลย เพราะมนั เจบ็ มาก ถา พยายามเดนิ มากม็ ีหวงั พลดั ตกเหวตาย เราก็สันนิษฐานวา การทไี่ อแ หวงเคลือ่ นไหวรดุ หนาไปได เพราะมชี างใหญสองตัวคอย ขนาบแซงพยงุ ชว ย แตท างท่ีผานปากเหวนน้ั ชา งเดนิ ผานไดเพยี งตวั เดยี วเทา นน้ั มันจะชว ยประคอง กนั ไมไดเ ดด็ ขาด นอกจากจะเดินเรียงเดี่ยวกันไป แลว ไอแ หวงจะผา นไปไดอยา งไร” เหตผุ ลของนักมานษุ ยวทิ ยาสาวยงิ่ มนี ํา้ หนกั ชวยใหค าํ ตอบชัดเจนขนึ้ “จริงของคณุ หญิง ผมก็โง ลืมนกึ ถึงไปในขอน”ี้ “วา แตใ นอโุ มงคถ ํา้ บริเวณทก่ี อ นจะผานปากเหว ไอแ หวง จะหลบซอ นอยไู ดย งั ไง มนั มืด และอบั ทบึ เหลือเกิน” ไชยยนั ตสงสัย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1133 “ถา ในเวลาปกติ ผมก็ไมค ิดเหมือนกนั วามนั จะซมุ ตวั อยใู นบริเวณนั้น แตเ รากต็ อ งไมล มื วาไอแ หวงเจบ็ มาก มันไปดวยตัวมนั เองไมไหวแลว โดยเฉพาะอยา งย่ิงเม่อื หนทางผา นปากเหวที่ ลอแหลมเชนน้ัน และอกี อยางหนง่ึ ก็ตามทเี่ ราไดเหน็ กันแลว บรเิ วณนั้นเปน คหู าแยกแยะออกไป มากมายกวา งขวางมาก อาจมีปลองอากาศจากกน เหวทใี่ ดสักแหงหนง่ึ ลงมาบรรจบอีกกไ็ ด เรายงั ตรวจกนั ไมท ว่ั บริเวณนนั้ เพราะฉะนน้ั ไอแ หวงจะตองใชเปน ทซี่ มุ พักตัวไดอ ยางสะดวกทีเดยี ว บรเิ วณนนั้ อาจเปน ท่ีพักซมุ ซอ นตัวของมันในยามฉกุ เฉิน ที่มนั เขาไปหลบอยเู ปน ประจาํ ก็ได” พรานใหญบ อก จันก็สอดมาวา “ไมผ ิดละครับ เจานาย ตองเปนอยางท่พี รานใหญว าแนๆ ลกู โขลงสองตวั นี่อาจออกมา หาอาหารใหจา โขลงท่ีกาํ ลงั เจบ็ ซุม ตวั อยขู องมันกไ็ ด มนั ถงึ ไมไดผ ละหนไี ปไหนไกล ปว นเปย นอยู ใกลปากถํ้า ตวั สุดทา ยท่คี วาํ่ อยูรมิ เนนิ น่ี ก็บอกทาใหเหน็ ชดั แลว วา มนั พยายามจะว่ิงหนยี อนกลบั เขาไปในถ้ําอกี พญาของมันจะตองหลบอยใู นถา้ํ นน่ั เอง มา ยงั้นมนั จะพยายามยอนกลับเขา ไปอีก ทาํ ไม” “ถางัน้ ก็นบั วา เราโชคดมี ากทม่ี าปะทะกบั ไอสองตัวนเี่ สยี กอ น และอา นความจรงิ ไดท ัน การ ดที ีไ่ มเ ดนิ หลบตามงมโขงไปทางอ่นื ถาพลาดหวั เลีย้ วหวั ตอ ตอนน้ีละกเ็ ยน็ ใจ งมกนั เหนอื่ ย เปลา อกี หลายวนั ทเี ดียว ดไี มด ีไมมโี อกาสเหน็ เงาไอแ หวงอกี แลว” อดตี นายทหารปนใหญค รางออกมา แลว หนั มาทางพรานใหญ พยกั หนา ชวน “ไป ยอ นกลับเขา ถ้าํ เอาตัวไอผ ูรา ยสาํ คญั ใหอ ยูมือวนั นแี้ หละ” รพินทรนิง่ อง้ึ ไปอกี ครัง้ ดว ยความคิดหนกั หนว ง เขากําลังช่งั ใจในบางสิง่ บางอยาง ดาริน กเ็ อย มาชาๆ อยางกังวลวา “วาแตไอแ หวง จะยงั หลบอยใู นถ้าํ นั่นอกี หรอื เปลา ก็ไมรู ระหวา งท่เี ราโผลออกมา ทางดา นหุบหมาหอนน่ี มนั อาจยอ นทางหนกี ลับออกไปทางปากถ้าํ ดา นปา นอกแลว กไ็ ด” ไชยยนั ตส น่ั ศรี ษะ “ถาขอสันนษิ ฐานของเราท้งั หมดนถี้ กู ตอง ก็เช่ือไดแ นว า ไอแหวง ไมม ที างท่ีจะยอ นกลบั ออกไปทางปากถาํ้ ดานโนน ลองคดิ ดู ถา มนั ยงั มแี รงพอทจ่ี ะยอ นกลบั ออกไปได มันกน็ าจะเดนิ ผา น อุโมงคทะลุออกมาทางดา นน้ี พรอมกบั ลูกโขลงของมันแลว” “นาจะเปน อยา งคณุ ไชยยันตว า ครับ” รพินทรล งความเหน็ มาอกี คน แหงนหนาขนึ้ สํารวจอากาศ และเหลือบไปที่นาฬกิ าขอมือ ของอดีตนายทหารปนใหญ มันยงั เหลือเวลาอกี อยา งนอ ยกไ็ มต า่ํ กวา สองช่ัวโมงกอนจะเทย่ี ง “เปน อนั วาเราจะบุกเขาไปคน มันในถ้าํ อกี คุณไชยยนั ตก บั คุณหญงิ พรอ มไหมครบั ” “ผมนะพรอ มเสมอ วา แตน อ ยเถอะ นอ็ กพื้นเม่อื กนี้ คี้ อ ยยงั ชวั่ ดแี ลว หรอื ยงั ถายังไงละก็ พกั อีกสกั ชวั่ โมงก็ได” ดารนิ เอ้ียวดดั คอไปมา แลวย้ิมอยางทรหดตาเปนประกายวาว บอกมาหนักแนนวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1134 “ไมต อ งหวง ฉันเรียบรอ ยดแี ลวละ อยา เสียเวลาเลย” รพนิ ทรพ ยกั หนา เปน ความหมายกบั ทุกคน แลว ออกเดนิ นําผานซากชางตัวนนั้ ไตเนนิ กลบั ขน้ึ ไปสูปากถา้ํ ทอ่ี อกมาเม่อื สักครูน้ี ภายหลังจากสํารวจตระเตรยี มกันพรอม แงซายก็ควา เชือก ข้นึ มาผกู เอวอกี ครง้ั แตร พินทรหร่ีตาคิด “เราจะยอนรอยกลับเขา ไปตามเสนทางเดิม จนกระท่งั ถึงตาํ แหนง รอยเลอื ดคร้งั สดุ ทาย ของไอแหวง ” เขาพูดอยางใครครวญ “นอกจากบรเิ วณเหวที่เราผานมาแลว ตอนอื่นๆ มเี หวอกี ไหม แงซาย?” “จากปากถํ้าดา นน้ี เขาไปจนกระท่งั ถงึ บริเวณเหวที่เราผานมาเปน ทางเดนิ สะดวก แตเม่ือ ผานเหวตอนนัน้ แลว และไปถงึ ตรงทร่ี อยเลือดครงั้ สดุ ทายของไอแหวง หากเราพยายามคน โดยเดนิ แยกไปทางอืน่ บางแหงก็มเี หว บางแหงก็ไมมี” “ถางั้นแกเก็บเชือกน้นั ไวกอน เราจะผกู เอวติดกันอกี ครั้งกต็ อ เมอ่ื ถงึ บรเิ วณตอนนั้น ขณะนยี้ ังไมจ าํ เปน แกนําไปใหด กี แ็ ลว กัน” แงซายสาวปลายเชอื กตวัดใสไ วในยามหลงั โดยมปี ลายขางหนึง่ มดั คา งตดิ กบั เอวไว พรานใหญห นั มาทางนายจา งทั้งสองย้ิมใหค รั้งหนึ่ง พดู แผว ตํ่าวา “หวงั วา ผมคงไมต อ งเตือนอกี แลว นะครบั การเผชญิ หนา กบั ไอแ หวง ครัง้ น้ี เปนคร้งั ท่ี เสีย่ งอนั ตรายที่สดุ ยิง่ กวาครัง้ ใดๆ ทงั้ สน้ิ ถาเราประจันกบั มนั ในปาขา งนอก ก็ไมก ระไรนัก แตนภ่ี ูมิ ประเทศเปน อโุ มงคถ้ําอันแคบจํากัดและมดื เราไมร ดู วยวา มนั หลบซอนบงั เงาอยูตรงไหนแน นอกจากจะคลาํ สมุ ส่สี ุม หาเขาไป ระยะทพ่ี บ...หมายถงึ ชิดตัวกนั ทีเดยี ว และพวกเรากต็ องยอ งตาม กนั เขา ไปเปน ขบวน โดยมเี ชอื กรอยผกู เอวไวเ สยี อกี ดว ย ทงั้ เจด็ ชวี ติ พวกเรานี่ จะกลายเปนชวี ติ เดียวกันหมด ถาเราเปน ฝายพลาด ก็หมายความวาเราตายกนั หมดท้งั เจด็ คน” ไชยยนั ตแยกเขย้ี วยิม้ ตบไหลพรานใหญห นกั หนวง แลว บบี แนน “ผมกบั นอยเขา ใจดี รพินทร ถากระสุนนัดแรกที่จะระเบดิ ขน้ึ ในถ้ํานนั่ ไมส ามารถลมไอ แหวงไดอยา งฉับพลนั พวกเราเจ็ดคนกแ็ หลกไปพรอมๆ กนั แตกไ็ มมที างเลือกอยา งอืน่ เหตกุ ารณ มันบงั คับและทาทายเราเหลอื เกิน น่ีมนั เปนวาระสุดทา ยแลว ทจ่ี ะชข้ี าดวา ระหวางเรากับไอแหวง ใครจะอยู ใครจะไป” กลาวจบ นักผจญภยั หนมุ ชาวกรุงกก็ มลงมองดู .600 ไนโตรฯ ดับเบิลไรเฟลในมอื เดาะ ขน้ึ ลงอยูสองสามครัง้ กย็ ื่นสงมาใหร พนิ ทร กลาวเสียงหนกั ๆ ตอ มาวา “ศกึ ไอแ หวง ถา เกิดขน้ึ ในปา ขางนอก ปนทุกกระบอกลว นมโี อกาสทจี่ ะใชงานไดท ง้ั ส้ิน แตในถาํ้ ใตภ ูเขาที่เรากาํ ลงั จะบุกเขา ไปน่ี มนั มอี ยเู พยี งกระบอกเดยี วเทา นนั้ ทจ่ี ะใชไ ดค ือ กระบอกท่ี จะลัน่ ขน้ึ เปน นัดแรกและนดั สุดทา ย เพอ่ื ตัดสนิ ทกุ ส่งิ ทกุ อยา ง พวกเราคนอน่ื ๆ ลวนเดินตามหลงั [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1135 คณุ กับแงซายไปทง้ั นั้น เพราะฉะนนั้ คนทจ่ี ะประจนั หนา กับมันเปนคนแรก และไดโ อกาสน้ีก็คอื คุณ หรือแงซาย กระสุนท่ีจะชโี้ ชคชะตาระหวา งฝายเรากบั มนั ควรจะเปน กระสนุ ทป่ี ระกาศติ เฉียบขาด ท่สี ุดเทา ท่เี รามอี ยู เอา ! ผกู อง คณุ เปล่ยี น .458 กระบอกน้ันมาใหผมเสียเถอะ แลวเอาไอน่ีไปแทน สองนดั ทอ่ี ยใู นลํากลอ งซายขวานี่ หมายถึงชวี ิตของพวกเราท้งั เจด็ คนเปนเดิมพนั ซ่งึ ฝากไวใ นมอื ของคณุ คนเดยี ว” จอมพรานชัง่ ใจเพียงวิบตาเดยี ว ก็รบั ไรเฟล แฝดขนาดใหญท ่ีสุดมาจากไชยยันตทนั ที โดยเปลีย่ นของเขาไปให เขาเห็นดว ยกับเหตผุ ลขอ ตัดสนิ ใจของอดตี นายทหารปนใหญ ซง่ึ อยใู น หลักการทีถ่ กู ตอ ง แนนอนที่สดุ ...ในภมู ปิ ระเทศและส่งิ แวดลอ มดังกลา วน้ี กระสุนนดั เดยี วเทาน้ันท่ี จะตัดสินทกุ สิง่ ทุกอยาง ซึ่งเขากย็ ังไมแนใ จเหมือนกันวา จะมโี อกาสทนั ไดร ะเบดิ กระสนุ นัดนี้ หรอื ไม โดยไมลืมจะหกั ลํากลองออกตรวจดูกระสนุ ที่บรรจุอยทู ้งั สองนดั เพ่ือความแนใ จอีกครั้ง รพินทรหักลํากลองคนื เขาที่ แลวตบหลังแงซาย ออกคําสงั่ ใหเริ่มนํา ประสาทของทุกคนบดั น้ี เขม็งเกลยี วเครยี ดหนักเสยี ย่งิ กวา เม่อื ขาท่ีเดนิ ผานออกมาเท่ยี ว แรก ไมม ใี ครอานความรูสกึ นึกคิดของใครถกู ทา มกลางความเงยี บสงดั ท่มี แี ตเ สยี งฝเทา ที่ยองกรบิ เขาไปในความอบั ทึบของโพรงถํ้า และเสียงลมหายใจหนักๆ ของแตละคน การเดนิ ยอนรอย อยใู น รูปเดมิ เหมือนเมื่อขาเขามา แงซายนาํ ไปเบื้องหนา ถดั มากร็ พินทร ดาริน ไชยยนั ต และพราน พ้นื เมอื งอกี สามคนตามลําดับ ไมม ีใครเอยคําใดออกมาอกี เลย กอ นจะถงึ บริเวณทีเ่ ต็มไปดว ยหบุ เหว ตรงท่ผี า นกนั มาแลว แงซายเตอื นใหทกุ คนผกู เอว ไวอกี ครั้ง พอเรยี บรอยก็เคลอื่ นหนา กนั ตอ ไปอยา งลาํ บากยากเย็น แตกย็ ังดกี วาขามา เพราะตาง พอจะรูทิศทางอยูบา งแลว ไมมใี ครพลาดหลุดลงไปแขวนอยขู อบเหวอกี พนจากบรเิ วณเหว กบ็ รรลุถงึ ปลักตะไครท ่เี ดมิ อันเปน ตําแหนงที่รอยเลือดของไอแหวง ขาดหายไป พรานใหญสบื เทา เขาไปชิดแงซาย ซุบซิบหารอื กันแผว เบา พรอมกบั สองไฟสํารวจดู บรเิ วณนน้ั อยา งถีถ่ วนชว่ั ขณะหน่งึ กะเหรยี่ งรางยกั ษกอ็ อกเดนิ นาํ แยกไปทางซอกซายมอื ดา นทีเ่ คย พาเดนิ ไปกอ นแลว เม่ือเทย่ี วขามา ทุกคนใชไ ฟฉายสอ งกราดสํารวจไปมาอยา งระมดั ระวัง อดึ ใจ เดียวกม็ าถงึ ตรงบริเวณทแ่ี งซายหันหลงั กลบั เมอื่ ครัง้ แรก จากลาํ ไฟฉายท่พี วยพงุ ออกไป ทกุ คนเห็นปากทางแคบๆ ตอนหน่งึ ปรากฏอยใู น ระหวางหลืบหนิ ริมผนงั มองผาดๆ วา มนั เปน ชองทางแคบเลก็ นดิ เดยี ว แตเ ม่ือเคล่ือนเขา มาใกล พน หลบื หนิ ทบ่ี งั อยกู ม็ องเหน็ เปน โพรงลกึ ขนาดกวา งพอท่ีชางจะผานไปไดค รอื ๆ ตวั ดารนิ ผูต ิดอยู เบื้องหลงั ของพรานใหญ แทบจะรอ งออกมาดวยความต่ืนเตน เม่อื มองเหน็ พน้ื บริเวณปากทางดาน นัน้ มรี อยของตะไครน ํ้าซง่ึ ติดกบั เทา ชา งปรากฏอยู เออื้ มมอื ไปขา งหลงั กระชากแขนไชยยนั ตโ ดย แรง นายพนั ตรนี อกราชการเบียดแทรกเขา มาแลว ยนื ขนลุกชนั [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1136 ทกุ คนหันมาจองหนา กนั ในความมืดอนั คลมุ เครือน้นั อยูอดึ ใจหน่ึง โดยไมไ ดป รปิ ากคาํ ใด หัวใจเตน แรง อยา งเงยี บกริบที่สดุ แงซายจรดฝเทานําหนา แถวไป รพนิ ทรสงไฟฉายในมอื ของเขาไป ใหด ารินชว ยถืออกี กระบอกหนงึ่ สองมือกระชบั ไรเฟล พรอ ม ท้งิ ระยะหางจากแงซายออกมา พอทีจ่ ะวาดปากกระบอกปน ไดโ ดยไมตดิ พุงสายตาตามแสงไฟฉายทอี่ ีกหลายคนชว ยกันสาดกราด อยูไ ปมาน้นั ตาไมกะพริบ ผานปากทางไปตามซอกคหู าแนวตรง ราวกบั มใี ครมาเจาะไวนนั้ เขาไปประมาณ 30 เมตร กท็ ะลุออกในสว นท่ีกวางขึ้นเลก็ นอย อากาศในถ้าํ ทเ่ี ยน็ เยอื กมาโดยตลอด บดั นเี้ ริ่มอบอาวขน้ึ ไอระอชุ นดิ หน่งึ โชยวูบวาบเขา มาสัมผสั รางกายเหมอื นลมทพ่ี ัดผา นเตาเผา เหงือ่ ของทุกคนเรมิ่ ซึม มนั รอ นอา วขน้ึ ทกุ ขณะเมือ่ รดุ หนา ผา นไป รอยตะไครอนั เปน เครื่องนําทางนนั้ ปรากฏใหเ หน็ เปน ครง้ั คราวและเบาบางลงเปน ลําดบั ตอ มากไดย ินเสียงอะไรชนิดหน่ึงดงั ปดุ ๆ อยูเ ปน ระยะ เหมือน วัตถเุ หลวขน ที่เดอื ดอยใู นกระทะ จากแสงไฟทส่ี อ งออกไป มมี านควนั ขาวมัวเหมอื นหมอกลอยอยูตลบอบอวล ควัน เหลานน้ั เร่ิมหนาแนน ขึน้ ทุกที และเสียงเดอื ดปดุ ๆ นัน้ กย็ ่ิงไดย นิ ถนดั อากาศขนหนกั “นึกแลว ทางไปนรกสันดาปแนๆ ” ดารินกระซบิ กับไชยยนั ตเ บาทส่ี ดุ เพื่อนชาวสาวเทา ขน้ึ มาประชดิ คอยประคองหลอ นไว กลน่ิ ฉุนเหมอื นกาํ มะถนั ปกคลมุ ไปทวั่ จนแทบจะหายใจไมอ อก ออกซเิ จนลดนอยลงเปน ลาํ ดับ แต แงซายยงั คงนาํ รดุ หนา ไปราวกบั หนุ ทองแดงทีป่ ราศจากชีวิตจิตใจ รพนิ ทรเ องแมจะทรหดสกั เพียงใดกต็ าม บัดนีเ้ ขาก็อยใู นอาการกระสับกระสา ย ไมผดิ ไปกบั คนอื่นๆ โดยไมอาจคะเนไดว า หนทางเบือ้ งหนามีอะไรรอคอยอยู เกิดกับเสย เรมิ่ สําลักเบาๆ ทกุ คนวิงเวียนและรสู ึกออนเปลี้ยหมด แรงลง โดยเฉพาะดาริน หลอนซวนเซจะลมลงหลายคร้ัง หากแตไ ชยยนั ตควาพยุงไวไ ด “เอ ถามนั จะไมช อบกลเสียแลว มั้ง รพินทร กระทะทองแดงคอยเราอยขู า งหนาหรอื เปลา ก็ไมร ู” ไชยยนั ตร อ งออกมาเบาๆ พรานใหญเ หนยี่ วไหลแงซายไว ใชสายตาเปน คาํ ถามกเ็ ห็นนกั พเนจรชาวดง ผทู าํ หนา ที่ เปน มัคคเุ ทศกย งิ ฟนขาว “ไอแ หวง ไปทางน้แี น ผูก อง” “เรากาํ ลงั จะไมม อี ากาศหายใจ และไอควนั นรกนก่ี แ็ ทบจะทําใหหมดแรงอยแู ลว ขาง หนา มอี ะไร ควันแลว กก็ ลิ่นกํามะถันเหลาน้มี าจากไหน” “บอ โคลนเดอื ดอยหู างจากเราไปขา งหนานไ่ี มไ กลนกั ” เปนคําตอบดว นๆ พรอมกับรอยยมิ้ เชนเดมิ “เราจะผานกนั ไปไดหรือ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1137 “มีทางเลียบชดิ ผนังถํา้ กวางสองวาใหเดินผานไปไดท างเรียบเดนิ สบาย แตร อ นมาก หนอย ไอแ หวง ผา นไดเราก็ผา นได” น่ันเปนคําตอบทไ่ี มจําเปน ตอ งซกั ถามอะไรอกี แลว มนั ควรจะเปนอยางเจาหนุมแงซาย พดู ลงถา ชางอนั เปน สตั วเ ลอื ดอุนสามารถจะเดินผา นไปได มนุษยกน็ า จะผา นไปไดเชน เดียวกนั “คณุ ไชยยนั ตก ับคณุ หญงิ ทนไหวไหมครบั ถา ยงั ไงละกถ็ อยไปพกั รออยูทปี่ ากทางกอนก็ ได ผมจะใหเ กดิ จนั และเสยรออยูดว ย ผมกบั แงซายจะเขาไปเพียงสองคน” เขาหนั มากระซบิ ถามหยง่ั ความเหน็ “นอยไหวไหม?” ไชยยนั ตห นั ไปถามดารนิ ดวยความเปน หว ง ทามกลางควนั ท่ลี อยขาวมวั อยูรอบดาน “มาดว ยกนั กต็ อ งไปดวยกนั ลงนรกขมุ ไหนกใ็ หมันรไู ป” นัน่ เปนคาํ ตอบอยางเด็ดเดย่ี วทส่ี ดุ จากนักมานษุ ยวิทยาคนสวย “อดทนหนอยนะครบั ผมเชื่อวา มนั คงไมถงึ กบั มอี ะไรรายแรงนกั ขา งหนา เรามีบอ โคลน เดือด ผา นตรงนั้นไป อากาศคงดีข้นึ พยายามเดนิ ซํ้ารอยผม ทกุ กาว อยา แยกหางออกไป” ขบวนเคลอื่ นตอ ไป อึดใจใหญห ลงั จากนน้ั ทัง้ หมดก็เดินเลยี บผนงั ถาํ้ เฉยี ดผานบริเวณ ปลักเลน ท่ีกําลังเดือดเปนพรายพล่ักๆ อยู เสียงประหลาดท่ีไดย นิ เปน เสียงของเลนท่ปี ะทุเดือดอยู ในปลักน่เี อง มันถูกความรอนระอุจากเบ้ืองลา งดันโปง นูนขึ้นมา แลวกแ็ ตกปะทขุ ้นึ ลกู แลวลกู เลา เหมือนจะไมม วี นั จบสิ้น สงควันกรุนเหมอื นของเหลวเค่ียวอยใู นกระทะ กลนิ่ กํามะถันไหมร ะเหย ออกมาพรอ มกบั หมอกควนั เหลาน้นั จนแทบสําลัก ทกุ คนไมมเี วลาพอท่จี ะหนั ไปพิจารณามนั และไมอยากจะคิดคาํ นงึ ดว ยวาสาเหตมุ ัน เกิดขนึ้ จากอะไร จงึ มแี หลง บอโคลนเดือดอยใู นถาํ้ ลกึ ใตภ เู ขาแหงน้ี เพยี งสายตาชว่ั เหลอื บในขณะท่ี กราดไฟฉายผานไป กเ็ สียววบู บงั เกิดความหวาดสยองมนั เสยี ย่งิ กวาใตบ าดาลทีผ่ า นกันมาแลว เสีย อีก แงซายนําผา นไปอยางรวดเรว็ ดว ยฝเทา อนั หนกั แนน มนั่ คงเหมือนเดมิ ประดุจเรอื นาํ รอ ง ครเู ดยี วก็ทิง้ ปลกั อเวจนี ้ันไวเ บื้องหลัง มานหมอกควันคอ ยบางลง อากาศหายใจสะดวกขนึ้ ในทสี่ ุด กเ็ ห็นแสงราํ ไรอยยู ังปากหนทางเบอื้ งหนา ไมหางออกไปนกั ไมม ีปญหา น่ันคือสวนของบริเวณกน เหวตอนใดตอนหน่งึ ทีล่ งมาบรรจบกบั อุโมงคเ บ้อื งลา ง อากาศโปรง สดข้นึ ทุกทีเมอ่ื คบื ใกลเ ขามา ครัน้ แลว ทนั ทที มี่ งั่ เขา มาสูแสงสลัวอนั สันนิษฐานวา เปนแสงทส่ี อ งลอดลงมาจากปาก เหวเบ้ืองบนนน้ั เอง โดยไมร ูเนือ้ รูต ัวเลย ทั้งหมดก็โผลเขา มาสูเ ว้ิงอนั กวางใหญต อนหนึ่งในเนอื้ ท่ี ประมาณหนง่ึ ไร เพดานสูงเง้ือมในลกั ษณะกระทะครอบเตม็ ไปดว ยแกง โขดหนิ กระทบกบั แสงไฟ ฉายเปนประกายเลื่อมพราย ทุกคนชวยกนั เอาไฟฉายสอ งกราดสาํ รวจไปรอบดา น [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1138 ทนั ใดนั้นเอง จนั ผอู ยูท า ยขบวน ก็รองเฮว ออกมาสดุ เสยี งอยา งตกใจขดี สุด ไฟทีถ่ ือในมอื หลุดลงกบั พน้ื ผงะหลังมาปะทะเกิดกบั เสย พากันหกลมกล้ิงลง รพินทรห นั ขวบั มา แตเขาหมนุ มายงั ไมท ันครบรอบ ถาไมใชด าริน กค็ งเปน ไชยยนั ตถอยมาปะทะเขาเต็มแรง เสียหลกั หงายหลงั อกี คน สายเชอื กท่ผี ูกเอวกนั ไวพ ลอยกระชากใหแ งซายคะมาํ หนา ลงดว ย ทงั้ เจ็ดคนลม ลกุ ปะทะกันชุลมุน ไฟฉายกระเดน็ หลดุ จากมือไมรูเ หนอื รูใต ทามกลาง เสียงรองล่ันไมเปนภาษาของพรานพืน้ เมอื งท้ังสามคน วนิ าทขี องหวั ใจอนั แทบจะหยุดเตน นี้ รพินทร ไพรวัลย สาํ เหนียกตนเองวานอนหงายอยู กบั พนื้ รอบดานมดื มิดไปหมด ไรเฟล ยังคงกระชบั ม่นั อยใู นมือทง้ั สองของเขา ความสวา งอนั สองจา ออกไปกลางถํา้ นรกน้ี มาจากไฟฉายของใครคนหนง่ึ ท่ีหลน อยูก บั พน้ื และเปดคางอยู มันสองจับไป ยังสงิ่ หนึ่งอยา งถนดั ตา สะทอนภาพเขามาในจกั ษปุ ระสาทอนั ตะลงึ ของเขา และทันทที ่ีเห็น... ประสาททุกสวนดเู หมอื นวา กลายเปน อมั พาตไปหมด ความขาวโพลนเปนประกายยามเมื่อกระทบลาํ ไฟ คอื แทง งาอันมหมึ างอนแหลม เจา ของ รา งยกั ษป ก หลน่ั ราวกับสัตวยคุ ดกึ ดําบรรพน ้นั ยืนตระหงานอยใู นซอกโขดหนิ รมิ ปากทางทที่ กุ คน โผลผ า นเขามานน่ั เอง หใู หญกางผ่งึ หัวขนาดตุม สามโคกกมตาํ่ ลงเล็กนอ ย ดูราวกบั วาเตรยี มจะพงุ งาลงมาใส ไอแหวง พญาคชสารรายยืนทะมนึ คํ้าอยูเ หนอื รา งของกลมุ มนษุ ย ทก่ี าํ ลังลม กล้งิ อยูใน ขณะน้ี หา งเพยี งไมก ่วี าเทานน้ั !! เหมอื นตกอยใู นความฝนผีอาํ รพินทรง ดั เสยปากกระบอก .600 ไนโตรฯ ขน้ึ ท้ังๆ ที่ยัง นอนหงายอยู จังหวะท่ปี ากกระบอกยกขึน้ จองไปทางศรี ษะนนั้ เขารูสกึ เหมอื นกบั วา มนั เชื่องชาราว กบั รอยปกไ็ มป าน และมอี ํานาจลล้ี บั อะไรชนิดหนึ่งมาตอ ตานขดั ขวางไว นว้ิ ของเขาแตะอยูท ีไ่ ก แตค ณุ พระชว ย นว้ิ ของเขาไฉนจงึ แขง็ ไปหมด มันไมย อมกระดกิ ... จกั รพรรดิแหงชางปา...คงยนื ชะเงื้อมชนดิ สนิทนงิ่ อยเู ชน นน้ั ฝายมนุษยท ่ลี มคว่ําคะมาํ หงาย ก็ดเู หมอื นจะหยดุ ลมหายใจกันไปชวั่ ขณะ เบกิ ตาโพลงจองนง่ิ ไปยงั ภาพนน้ั ราวกบั ถกู สะกด เส้ยี ววินาทตี อมา สติสมั ปชัญญะก็กลบั คนื มาสูรพินทรโดยครบถว น เขาเขมนจอ งรา งอัน ใหญโ ตมโหฬารน้นั ตาไมกะพริบ ประทบั ปนมน่ั คอ ยๆ พยงุ ตวั ลุกขนึ้ ยนื อยา งเตรยี มพรอ ม น้วิ ชี้ แตะอยกู บั ไกปนของเขา บดั นีม้ ีความรสู กึ แลว มนั พรอ มท่จี ะกระดกิ สงกระสุนไปทศ่ี รี ษะใหญน ั้น ไดทกุ ขณะ แตเ ขารงั้ ไวเอง เพราะความสนเทหใ จบางอยา ง งวงของมนั หอ ยตกเปนเสน ตรงต้งั ฉากกับพน้ื ไมไ ดเ คลือ่ นไหวแมแ ตส กั นิด และใน ขณะนั้น เขาลกุ ขน้ึ เตม็ สว นสัดของรางกายแลว พญาคชสารกย็ งั ไมต งิ กาย ดวงตาท้งั สองเบกิ โพลง จอ งนง่ิ สวนลาํ ไฟมายงั มนษุ ยร าวกบั แกว สะทอนแสง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1139 ไชยยนั ตกระดกิ ตัวไดเปนคนตอ มา ควา ไรเฟลทีต่ กอยูข้ึนมาอยางตะลีตะลาน แตร พินทร ตะครุบมอื ไว “หมดความจําเปนเสยี แลว ครับ ไอแหวงของเราส้นิ แลว!” ทามกลางความตะลึงพรงึ เพริดของทุกคน รพนิ ทรล ดปน ในมือลงอยางแชม ชา หลับตา พรอ มกบั ถอนใจเฮือกและยนื นิ่งอยเู ชน นนั้ ตอมาทุกคนก็พรวดพราดลกุ ข้ึนมาดว ยกลนิ่ ไอของความ งงงวยเหลอื ทจ่ี ะกลา ว “แนใจหรอื วา มนั ตายแลว” ไชยยนั ตร องออกมา ไมย อมลดปน รพินทรเดินเขาไปหยุดยนื อยูตรงหนาพญาคชสาร เอื้อมมือไปแตะที่ปลายงา พลางหนั หนากลบั มายังทกุ คนผูยงั ไมสรา งจากตะลงึ งนั “ครบั ตายแลว ยืนตายสงา อยใู นสสุ านของมนั แหงนอี้ ยางสมศักด์ศิ รคี วามเปนราชาแหง ชา งทัง้ หลายของมนั สมมติวา ถามันยังไมตายและยนื คอยอยตู รงนี้ เรากต็ ายกันหมดแลวท้ังเจ็ดคน” ทุกคนจองภาพน้นั เงยี บงัน ประหนึ่งถกู สาปใหเปน หนิ ไปอกี ครใู หญ “เกนิ ความคดิ ฝน !” ในทส่ี ดุ เสยี งดารนิ ก็หลุดออกมาส่นั เครือ “นี่เปนสง่ิ มหศั จรรยท ีส่ ุด มนั ไปยังไงมายงั ไงกันน”่ี จากการสาํ รวจอยา งละเอียดท่ีสดุ พบวากระสุน .300 แมก็ น่ัมนดั หนง่ึ เจาะเปน มมุ ทแยงสี่ สบิ หาองศา จากทอ งดานซา ยทะลอุ อกชายโครงขวาในตาํ แหนงรกั แรแ ดง ทางเขา ของกระสนุ เล็ก นิดเดยี ว แทบจะมองไมเหน็ เพราะรอยยน ของหนงั ปดไว แตท างออกปากแผลขนาดลูกมะนาว มี คราบตะไครนา้ํ ปดปากแผลเอาไวเหมอื นจะเปน การหา มเลือด แตถ ึงเชน น้ันกย็ งั มเี ลือดไหลซมึ เกรอะกรงั เปน สีดาํ คลํ้าใตท อ ง ตาํ แหนงท่มี นั ยนื พิงขดั อยใู นระหวางซอกหนิ มีเลือดหยดอยูอกี กอง หนึ่ง และนัน่ เปนเลอื ดจํานวนสุดทายกอนท่ชี วี ิตมันจะปลิดปลงจากราง ไอแหวง ดบั ชพี มาแลว กวา 6 ชว่ั โมง ซงึ่ คงจะเปนเวลากลางดึกของเมื่อคนื นี้เอง รพินทรหันมามองดูหนาทกุ คนในคณะ และในท่สี ดุ กจ็ บั น่ิงอยูที่นกั มานษุ ยวิทยาคนสวย ผกู ําลังยนื งนั อยูเหมือนจะไมเ ช่ือในสายตาจากภาพทปี่ รากฏอยูเบ้อื งหนา “ผม และพวกเราทกุ คน ภูมิใจแทนใหแ กค ุณชายเชษฐาครับ ในขอ ทว่ี านอ งสาวของ คุณชายไดปฏญิ าณไวว า จะแกแ คน แทนใหแ กพีช่ าย และในท่ีสดุ เธอผูน ัน้ กท็ ําไดเ หมอื นเชน ทีพ่ ดู จริงๆ” “หมายความวา ยงั ไงกนั ?” ดารินรองล่ันออกมา ลืมตากวา ง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1140 “กห็ มายความวา คุณหญงิ ดบั ไอแ หวง ดว ยมือเองแทๆ โดยที่คณุ หญิงกไ็ มร ตู วั และคงไม เชอ่ื มากอ น อยา ประหลาดใจเลยครบั กระสุนทีป่ ลิดชพี มนั เปน กระสนุ เพยี งนดั เดยี วเทานน้ั คอื .300 เวเธอรบีแมก็ นั่ม ทค่ี ณุ หญงิ หลบั ตายงิ เมือ่ บายวานน้ี ขณะท่มี นั งดั ผมลอยข้นึ ไป” ราชสกลุ สาวกายสน่ั เทา ยกมอื ทง้ั สองขน้ึ วางไวบนอก กําแนน สั่นหนา อยไู ปมา “โอ ไมจริง...เปน ไปไมได” หลอนรองลน่ั ออกมาแทบไมเ ปนภาษา ไชยยนั ตกาวเขาไปหยดุ ยนื อยูตรงหนา จบั ไหลท้ังสองของเพือ่ นสาวไว “นอย! รพินทรไ มไ ดหลอกเธอหรอก มันเปน ความจริง ไอแหวงดับลงดว ยกระสนุ ทเ่ี ธอ ยิงสงเดชนน้ั แหละ มันเปน กระสนุ นัดฉกรรจท ีเดยี ว หลักฐานกเ็ ห็นอยนู แี่ ลว เพียงแตวามนั ไมไ ดล ม ทนั ทอี ยกู ับทีเ่ ทา นั้น มนั ผละหนีมาไดแลว ซอกซอนมาหลบยืนตายอยูทีน่ เี่ พราะทนพิษบาดแผลไม ไหว บริวารของมันสองตวั ชว ยกนั ประคองมันเขา มาไวใ นน้ี ถา เราไมต ามมันมาจนกระท่ังพบตวั คา หนงั คาเขาเชนน้ี เรากจ็ ะไมร เู ลยวามันตายเสยี แลว” หญงิ สาวเดนิ เขา ไปพจิ ารณาซากของไอแหวงจนใกล พึมพาํ อะไรอยใู นลําคอฟง ไมไ ด ศัพท กดั รมิ ฝปากแนน ลบู คลาํ อยูท่ปี ลายงางามน้ัน แลว หนั มาโผเขา กอดไชยยันตแ นบแนน นาํ้ ตา ไหลซึมดวยความตื้นตนั ใจเหลอื ทจ่ี ะกลาว พูดอะไรไมอ อก ไมเ พียงแตหลอ นเทา นั้น ทกุ คนก็มคี วามรูส กึ เชนเดยี วกนั มนั เปรยี บไมผิดอะไรกบั ยก ภเู ขาออกจากอก “ผมนกึ วา ตายแลว ตอนท่สี าดไฟไปพบมนั เขาจงั หนาหางแคสองวา” จันเอย ขนึ้ ในระหวา งท่ีบรรยากาศอันตงึ เครียดคล่คี ลายลง และทุกคนนง่ั พกั สนทนากนั อยางแชม ช่นื จนั เปน คนแรกทส่ี าดไฟไปพบ และตกใจหงายหลงั ผึง่ พลอยพาใหทุกคนในคณะ ลมลุกคลุกคลานกนั ไปหมด ดารนิ ใชเวลาอยนู าน กวาจะสงบสติอารมณและยอมเชอื่ ในสิ่งท่ีเกิดขน้ึ บดั นห้ี ลอ นเดิน ไปหยดุ ยนื อยตู รงหนาจอมพราน จงู มือแงซายเขามาดว ย พดู ขนึ้ ดว ยเสยี งแผวเบาแตห นกั แนน เปย ม ไปดวยความรสู ึก “ฉันขอขอบใจพรานใหญ ทนี่ าํ เราตามจนไดตวั มัน ขอบใจแงซาย สาํ หรับการนําทาง และขอบใจพวกเราทกุ คนทรี่ ว มคณะมาในคร้งั นี้ ฉนั เองเปน แตเพียงสว นประกอบอันปลกี ยอยทส่ี ดุ และดูเหมอื นจะเปน อุปสรรคเสียดว ยซาํ้ ในการลาไอแหวง ครง้ั นี้ การพชิ ติ ไอแหวงลงไดคราวนี้ เปน ฝม ือของพรานใหญก บั แงซายสองคนเทา นั้น และขอโทษอกี ครั้ง ถา ฉันทาํ อะไรผดิ ไปบา งใน ระหวา งท่ีรว มคณะมาดว ย” จอมพรานหวั เราะเบาๆ กมศรี ษะลงคํานับใหแกห ลอน ตอบเรียบๆ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1141 “ขอบคณุ ครับ ท่กี รณุ ายกยองใหเกยี รตผิ มในขอนี้ แตเ ดยี๋ วนมี้ ันกพ็ สิ จู นช ดั ออกมาแลววา คณุ หญิงเปน ‘มอื พชิ ิต’ ที่ศักดสิ์ ิทธิย์ ่งิ ในคณะของเรา โดยทผ่ี มเองก็คาดไปไมถ ึง ใครจะนึกวา สัตว รายอันตรายระบือช่อื กระฉอ นไปหมดอยา งไอมหิงสาตวั นน้ั และไอแ หวง ของเราตวั นี้ ผมขอนอ ม คํานบั ใหแ กคณุ หญงิ ดว ยใจจรงิ คณุ ชายไอท ราบขา วนคี้ งจะถึงกบั ตะลึง และขาวน้กี ระจายไปถงึ ไหน กจ็ ะตองลือกระฉอ นไปถึงนน่ั อาจเปน ขาวของโลกชนิ้ หน่งึ กไ็ ด พรานอาชพี ทั่วโลกจะพิศวง กนั ไปหมด และยอมรบั นับถือคุณหญิง จดั ทําเนียบใหเ ขาอยูในขัน้ พรานใหญท เี ดยี ว” “เหตกุ ารณท ี่เกดิ จากความฟลกุ มนั ไมทาํ ใหฉ ันภาคภูมิในตนเองถงึ ขนาดไหนหรอก” ดารนิ พูดดว ยอาการสงบ ปราศจากความยินดยี นิ รา ยในคําพดู ของเขา “ตัวฉนั เอง คณุ หรือพวกเราทุกคน ก็รดู ีอยแู ลว วามนั เปน เรื่องของความบังเอญิ เทา น้ัน ไมใชฝ ม อื เลยสกั นดิ เพราะฉะนั้นไมจ ําเปน ทคี่ ุณหรอื ใครจะตอ งสรรเสรญิ ยกยอ งฉนั สิ่งสาํ คัญท่ีสุด กค็ อื พวกเราท้งั หมดสามารถกําจัดไอแหวง ลงไดส ําเร็จ นีค่ อื ความปลาบปลื้มยินดี ไมเพียงแตพวก เราเทานัน้ แตพ วกชาวปาทกุ คน ทที่ องเท่ยี วหากนิ อยใู นดงแถบนที้ ้ังหมดดวย ทจี่ ะพลอยอนโุ มทนา สาธุ เราไดทําอยางที่ไดร บั ปากและประกาศกับพวกเขาไวแ ลวสมตามคําพดู ฉนั ดใี จทส่ี ดุ ดีใจจนไม รูจะกลาวอยา งใดถูก ไมใ ชด ใี จในขอท่วี า ไอแหวงตายดว ยกระสุนของฉนั แตดใี จวาเรากาํ จดั มนั ได สาํ เรจ็ แลว ภายหลงั จากติดตามมันมาดว ยความยากลําบากแทบเลือดตากระเดน็ เปนเวลานาน หมด เปลอื งทง้ั เวลา ชวี ติ คน และสิ่งของ และแมกระท่งั หวดุ หวดิ จะเสยี ชวี ติ ของพช่ี ายฉนั เองไป เพราะ ฤทธิเ์ ดชอภนิ หิ ารของมัน” แลว หลอนก็เดนิ แชมชา เขา ไปทซ่ี ากอนั ยนื ตระหงานหมดลดปราณ แตย ังเปย มไปดว ย สงา ราศีชาตคิ ชสารของไอแ หวง ย้ิมใหซากนัน้ เศรา ๆ ยกมือขึน้ ลบู แผว เบาอยูท่ปี ลายงา นาํ้ ตาคลอ พมึ พาํ เบาๆ กบั ซากของมนั “อโหสิ หมดส้นิ เวรกรรมตอ กนั เสียเถดิ นะพญาชางสาร ชาตกิ อนนีข้ ากบั เจา คงจะมกี รรม ผูกพันกนั มา ชาติน้ขี อใหสนิ้ สดุ กนั เพยี งแคน ้ี ขอใหเจาไปเกิดในภูมิทด่ี กี วา นี้ กศุ ลใดๆ กต็ ามทีข่ า เคยทาํ ไว ขอแผอทุ ิศไปใหแ กเ จา ในโลกหนา วิญญาณของเจา ณ บัดนล้ี องลอยอยูทใี่ ด จงมารับรูใ น คําขมาและกุศลจติ ของขาดว ย” กลาวจบราชสกุลสาวกพ็ นมมอื ขนึ้ จบไหวซ ากนน้ั ส่ิงมหศั จรรยท่สี ดุ กพ็ ลนั ปรากฏข้ึนตอ หนา ของทกุ คนในบัดนนั้ ... ซากของราชาแหงชา งปาผยู งิ่ ใหญ ซึง่ ยืนทะมนึ พิงผนงั ถํ้าไวดา นหนึ่ง และกลุมโขดหนิ งอกอีกดานหนงึ่ เร่ิมเคล่อื นไหวนอยๆ แลวคอ ยๆ ทรุดลงมาหมอบฟบุ อยกู ับพ้ืนอยา งสงบราบคาบ เปนดษุ ณตี รงหนา แทบเทา ของ ดาริน วราฤทธ์ิ ทัง้ หมดที่นัง่ พกั กนั อยทู ะลง่ึ พรวดขน้ึ ยืน เสียงไชยยนั ตรอ งออกมาลัน่ ถาํ้ ทกุ คนขนลุกชนั ขนึ้ ท้ังตวั ในปรากฏการณอ นั เปน ปาฏหิ ารยิ นน้ั หญิงสาวเองบัดนก้ี ย็ นื ตะลึงตวั แขง็ เย็นเฉยี บไปท้งั ราง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1142 หลอ นมารสู ึกตวั อกี ครัง้ เมอ่ื มอื อุนของใครคนหนง่ึ ลอยมาแตะทแ่ี ขน พอหนั กลบั มาก็ เหน็ พรานใหญยนื อยขู างๆ กาํ ลงั มองจับมาท่หี ลอ นดวยแววตาขรึม กระซิบ “ชัยชนะเปนของคุณหญงิ โดยสมบรู ณท ่ีสุดแลวครับ ไอแ หวง ยอมรับคาํ ขมาและยอมลม ใหแกคณุ หญิงแลว เรากลับกนั ไดแ ลว ครบั หมดงานหนกั ในเรอื่ งนี้ สบายใจกนั ไดเสยี ที” หญิงสาวถอนใจยาวอีกคร้งั เอือ้ มมือไปลบู ไลศ รี ษะอันใหญโตมหึมานนั้ เปน ครั้งสดุ ทา ย แลว กลบั เขามารวมกลมุ จัดเตรยี มตัวทจ่ี ะเดนิ ทางยอ นออกไปจากถํ้า “วา แตเราจะจดั การยงั ไงกบั ซากของมนั ตอไปน”ี่ ไชยยนั ตเปรยถามข้ึน มองไปยงั ซากนัน้ ดว ยความรูส กึ อนั ไมอาจกลาวถกู “กลบั แคม ป รายงานใหค ุณชายทราบเสียกอนเถิดครบั ถาไงแลว คอ ยสงคนใหมาเอางาที หลงั ” พรานใหญตอบ ทันใดนั้นแงซายก็กาวเขา มายนื อยตู รงหนา ของบุคคลท้งั สาม ในเงาสลวั ของเว้ิงถํ้าใหญ แลเหน็ ใบหนา นัน้ เปนมนั ละเลอ่ื ม “อนุญาตไหมครับ ผมมีสิ่งท่ีจะบอกกับผกู องและนายทั้งสองคน” รพินทร ไชยยนั ต และดารนิ จอ งหนุมชาวดงพเนจรอยางประหลาดใจ กอ นทีพ่ รานใหญ หรือไชยยนั ตจ ะพดู เชนไรนนั่ เอง ดารนิ กพ็ ยกั หนา ตอบมาโดยเร็ว “อนญุ าต เธอมอี ะไรหรอื แงซาย?” แงซายองึ้ ไปอดึ ใจ มองสบตารพนิ ทรน ิง่ ทาํ ทา เหมอื นจะลงั เลอะไรอยู จนกระท่งั เขาพยัก หนามาอีกคน “วาไป แงซาย ฉันและนายทง้ั สองกําลังรอฟงแกอย”ู “ผกู องจะตอ งไมโ กรธผม” “เอาละ ฉันรับรอง” “ผูก องเคยโกรธผมมาแลว ในเร่อื งที่เกบ็ เร่อื งดานลบั เชอื่ มติดตอ ระหวา งปานอกกบั หบุ หมาหอนนไ้ี ว โดยไมบ อกใหร ู” จอมพรานยิ้มแสยะ จองแงซายเขมง็ “ฮอื ม ใช ฉนั รับวาอยากจะฆา แกเสียทเี ดียวแหละ ในเรอ่ื งน้”ี สีหนาของแงซายเฉยเมยดลู กึ ลบั อยเู หมือนเดมิ ไมเปลย่ี นแปลง “แลวผกู องไมค ิดจะถามผมหรอื วา เหตใุ ดผมจงึ นิง่ เฉยเสยี ไมบ อกทางดานลับน้ีให” “มนั เปนการดสี าํ หรับแกแลว แงซาย ทฉี่ นั ไมถ ามแกในเรื่องน”้ี รพนิ ทรพดู พรอ มกบั หัวเราะกรา วๆ ในลําคอ มองไปทางไชยยนั ตและดารนิ แลวตวัด กลบั มาท่ีหนมุ ชาวดงพเนจรอีกคร้ัง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1143 “ถา ไมมนี ายหญิงกับนายชายสองคนมาดว ย ฉนั ก็ไมร ูเ หมือนกันวาระหวางแกกับฉนั จะ เกิดอะไรขน้ึ สาํ หรบั เร่อื งดา นลบั ทแ่ี กปกปดไวเปน เวลานานน่ี ฉันอยากจะลมื มนั เสยี แลว นแี่ กยงั บงั อาจมาร้อื ฟนย่ัวโทสะฉนั อีกงนั้ หรือ?” แงซายไมสนใจคาํ พดู อยางเดอื ดดาลขุนใจของเขา “ผูกองตองการจะถามผมไหมครบั วา มันเปน เพราะอะไร?” “เอาละ ไหนบอกมาซิมนั เปน เพราะอะไร แกถึงเลนเหลย่ี มปด บังดา นลับที่แกรูนไ้ี ว ทง้ั ๆ ท่ีแกกร็ วู าพวกเรากาํ ลงั คนหากันอยู และเปน ปญหาสําคญั ทีส่ ดุ ระหวา งการตดิ ตามรอยไอแหวง” “ถา ผมบอกเสยี แตแ รก ในขณะทผ่ี มกับผูก องตามมนั มาคราวกอน” เสียงหาวกังวานนน้ั เอย ข้นึ อยางแชมชา ชัดถอ ยชัดคาํ “คณะของเราทัง้ 6 คนครงั้ นน้ั กจ็ ะประจันหนา กบั ไอแ หวง เราจะยงั ไมไดตวั มนั แตท ี่ แนน อนท่ีสดุ กค็ อื พวกเรา 6 คนจะตองมใี ครตายอกี อาจเปนผมเอง อาจเปนผกู อง หรือนายทหาร ปนใหญ เสย เกิด หรือจัน หรอื มฉิ ะน้ันกท็ ง้ั หมด ขอนผ้ี มก็ไมท ราบแน แตทแ่ี นก ค็ ือพวกเราตองมี ตายอยางหลีกเล่ียงไมได ผมรูเ ชน นผี้ มจึงไมบ อกผูก อง” “แกรไู ดย งั ไง?” เสยี งของเขาเกอื บเปนตวาด ดารินก็ขัดมาเยน็ ๆ วา “อยาลมื ซิคะ รพนิ ทร คณุ สญั ญากับแงซายไวแลววา จะไมโ กรธเขา” พรานใหญฝ นหัวเราะ พยายามบังคับเสยี งใหเปน ปกติ พยกั หนา “เอาละ ตอบซิ แกรูเ รอื่ งน้ไี ดย ังไง วา จะตองมีพวกเราตาย ถา หากแกบอกทางดานน้ี และ เราเผชิญหนา กับไอแหวงในคราวน้นั ฉนั ดักคอแกเสียกอนก็ได พระธุดงคใ นความฝนมาบอกแกอีก ซ?ิ ” ประโยคหลัง รพินทรพ ดู เยาะๆ ทวา แงซายคงมีสีหนาตายอยเู ชนเดิม ดวงตาเทา น้ันท่ีสวางอยูในความมดื “ครบั ผูก อง พระธดุ งคอ งคนน้ั เขา มาบอกผมในความฝน ” “อาว! กแ็ ลว ตอนที่เรามาครงั้ หลังน่ี แกดันมาบอกกบั ฉันถงึ เรอื่ งดานลบั น่ีทําไมละ” “มนั ถงึ เวลาทีผ่ มจะเปดเผยดา นลบั นแ้ี กผ ูกองพอดี ผมจงึ บอก” “หมายความวา ยังไง?” ไชยยนั ตซ กั มาแทน “พระธุดงคทานบอกผมไวว า จะไมมีพรานคนใดเลยทจี่ ะฆาไอแ หวง ได นอกจาก...” แงซายหนั ไปทางดารนิ กลา วตอมาวา “ผหู ญงิ คนหน่งึ เทา นัน้ และผหู ญิงคนนน้ั กเ็ ปนคนเดยี วที่รว มอยใู นคณะเดินทางของเรา ทงั้ หมดน่ี ชะตาของไอแหวง จะถึงการแตกดบั ไปตามวาระ ดว ยนํา้ มอื ของผหู ญิงคนนี้ อนั เน่ืองมาจากบพุ กรรมปางกอน จะมีใครอน่ื อกี ในคณะของเราทเ่ี ปน ผหู ญิงนอกจากนายหญงิ คนเดยี ว [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1144 เทานั้น การตดิ ตามสังหารไอแหวง ถาปราศจากนายหญงิ คนเดียวแลว จะไมเกิดผลขนึ้ เลย นอกจาก ความตายของพวกเรา คร้งั กอน นายหญิงไมไ ดไ ปดว ย อยปู างพกั เพ่ือพยาบาลนายใหญ ถาเรา ประจันหนาไอแหวง เราตาย! แตมาครั้งนี้บงั เอญิ มีนายหญงิ มาดวย เหตุการณต รงกนั กับทพ่ี ระธุดงค ทา นบอก และน่ีจงึ เปน เวลาที่ผมควรจะเปด เผยเร่อื งดานลับใหแ กผกู อง แลวเหตกุ ารณม นั กเ็ ปน ไป ตามคาํ ทาํ นายของทา นทกุ อยาง ไอแ หวงตายดว ยนํ้ามือของนายหญงิ ผูกองจะเชื่อผมหรือไมก ็ตาม แตนี่คือส่งิ ท่ีผมไดมาจากความฝน” ท้ังสามหนั ไปดูหนา กนั งนั ไปครใู หญดว ยความรูสกึ อนั ยากทจี่ ะบอกได ในที่สุดรพนิ ทร กแ็ คนยิม้ ออกมา “ฮอื ม ดมู นั ชางเขาเคาดจี รงิ นะ ไอเ พื่อนยาก! แกนี่มันชา งเกง เสียจรงิ ๆ ในการสรรคส ราง นิยายเขามาประกอบเหตกุ ารณใหเ หมาะเจาะ เอาเถอะ ถา การบอกเลา เร่ืองนี้ของแก จะเปนการกลาว แกใ หฉนั หายของใจ หายโกรธแก ในเรอ่ื งทีแ่ กเยบ็ ปากไว แกกส็ บายใจได ความจรงิ ฉันก็ไมไดค ดิ จะเอาเร่ืองอะไรกับแกอกี หรอก” ครัง้ นี้ รวิ้ รอยกังวลฉายชดั ขนึ้ ในดวงตาคนู ัน้ สา ยหนาชา ๆ “หามิได ผกู อง ผมไมไ ดนําเรอื่ งน้มี าบอก เพอ่ื กลา วแกความผิดทผี่ กู องเขา ใจ มนั มีอะไร มากกวานน้ั โปรดฟง ผมอกี สกั นิด” “กว็ าไปซ”ิ “ผมพดู สง่ิ นีข้ นึ้ เพราะไดยนิ วา เราจะมาเอางาของไอแ หวงไป” “กแ็ กคิดวา ควรจะท้ิงเสยี งนั้ รึ?” ชาวดงผลู กึ ลับมองไปทางไชยยันตและดารินอยา งเรารอนกระวนกระวาย แลว เอยขน้ึ ดว ย เสยี งวิงวอนวา “ไดโ ปรดเถอะครบั โปรดเชื่อผม...อยา แตะตองกับงาของไอแหวง ปลอ ยมนั ใหน อนตาย อยางสงบไมม อี ะไรรบกวนตรงทีท่ ีม่ ันมาตายอยู เราฆา มันไดแ ลว นั่นเปนสิ่งท่เี ราควรพอใจทสี่ ดุ ” “มนั จะลกุ ข้ึนมาไลเหยยี บ หรอื ไลแทงเรางน้ั ร?ึ ” “ถาเราเอางาของมันไป ความหายนะวิบตั จิ ะมาถึงพวกเราท้งั คณะ ไมเร็วก็ชา แตใน ระหวา งการเดนิ ทางขางหนาของเราน่แี หละ ทกุ ส่งิ ท่พี ระธุดงคใ นฝน ของผมทาํ นายไวตรงกบั ความ จริงมาหมดแลว ถงึ ผูก องหรอื เจา นายจะไมเ ช่ือ กโ็ ปรดเหน็ แกผ ม ละเวน ในสงิ่ ท่ผี มขอรองน้ีสักคร้งั เถิด” ทง้ั สามน่งิ อง้ึ กนั ไปอกี ครงั้ กระแสเสยี งของแงซายหนกั แนน จรงิ จัง เปย มไปดว ยความ วิงวอนชนดิ ทไี่ มเคยปรากฏมากอน “ทาํ ไม? พระธดุ งคข องแกบอกไวร วึ า ถาเราเอางามันไป พวกเราจะพบกบั ความวบิ ตั ”ิ ไชยยนั ตถามมาอยา งทง่ึ ๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1145 “ครับเจานาย ไดโ ปรดเถอะ บอกความจริงน้ีใหแ กน ายใหญทราบดว ย และชว ยกนั ขอรอ ง วิงวอนนายใหญไว อยาใหคดิ เอางาของไอแ หวงไปเลย ตลอดเวลามาแงซายไมเคยพูดไมเ คยขอรอ ง อะไร นอกจากจะรับใชแ ละปฏิบตั ติ ามคาํ สงั่ ซื่อสตั ยสจุ รติ ประการเดยี ว แตในครงั้ นี้แงซายขอทว ง สกั คร้งั ” ไชยยนั ตหนั ไปทางพรานใหญ เอยขนึ้ ต่าํ ๆ “นาคิดนะรพนิ ทร นาคิดมากทเี ดยี วสาํ หรับคําพดู ของแงซาย อะไรๆ เรากเ็ หน็ ชัดกับตา ออกไปแลว ในวาระสดุ ทายจริงๆ แมจะตาย ไอแ หวง ก็ยังอตุ สาหเขา มาตายอยใู นแหลงอันมิดชดิ ของมนั เตม็ ไปดวยสงาและศักด์ิศรี ยนื ตายผดิ ไปกวามนุษยห รอื สัตวท งั้ ปวง ตอ เมอื่ นอยขอขมาและ อโหสติ อซากของมนั นั่นแหละ ซากของมนั จึงหมอบทรดุ ลง แมว า เราจะไมเชอ่ื ความฝนของแงซาย เลย เรากค็ วรจะยกใหแ กส องส่งิ โดยการละเวน ที่จะเอางาของมันเสีย สองส่งิ ท่วี านี่ก็คือ การขอรอ ง จากแงซาย ซ่งึ ไมเคยขอรองอะไรจากเราเลย นอกจากการรับใชท ่มี สี มรรถภาพเย่ยี ม สวนอีกส่ิงหนง่ึ ก็คอื ใหเกยี รตแิ กศ ตั รผู ูย ่งิ ใหญข องเราเอง...ที่เปน สัตวเ หนอื สตั ว มันพายแพแ กเ ราก็จรงิ แตมันแพ อยางเตม็ ไปดว ยเกียรตแิ บบนกั รบชนั้ อัศวนิ ทเี ดียว เราควรใหก ารคารวะตอ ความเปนเลือดนกั สขู อง มนั บา งตามสมควร งาของมนั ถึงเราจะไดไ ปกไ็ มมีความหมายอะไรหรอก ปลอ ยใหม นั ตดิ คาซาก เปนอนุสรณสมศกั ดพิ์ ญาคชสารของมนั อยูยังสุสานแหงนเ้ี ถดิ ” ดารนิ เอ้อื มมอื มาจบั แขนรพนิ ทรไว กลาวแผวๆ มาอีกคน “ไชยยนั ตพ ูดถูกแลว คะ รพนิ ทร ฉันเองกก็ ําลงั คิดอยา งเขาเหมอื นกนั ” ภายหลังจากนงิ่ คิดอยเู ปนครใู หญ จอมพรานกย็ ้ิมออกมานดิ หนึ่ง มองไปยงั แงซาย ซง่ึ บัดนค้ี งจองนง่ิ มาทีเ่ ขาอยางรุมรอน เอยขึน้ นํ้าเสยี งออนลงวา “แงซาย แกคงจะรูดวี าฉันไมม ีอํานาจอะไรท่ีจะตัดสนิ ชขี้ าดเกีย่ วกบั ทกุ สง่ิ ทุกอยาง ใน คณะเดนิ ทางของเรานี่ อาํ นาจน้นั อยทู ี่นายใหญ แตเ อาเถอะ เม่ือพบนายใหญ ฉันจะเลาส่งิ ทงั้ หมดท่ี แกบอกมา รวมท้งั ทไี่ ดพบเหน็ กบั ตนเองใหทานทราบ ตอ จากน้นั ก็ปลอยใหเ ปนขอ วนิ ิจฉยั ของทา น เองวาจะเอายงั ไง” ดารนิ หนั มายม้ิ กับคนใชชาวดงอยา งปลอบใจ ตบไหลเ บาๆ กระซิบวา “อยาวิตกไปเลยแงซาย ฉันรบั รองวา นายใหญจ ะตอ งทําในสิง่ ที่เธอขอรอ งน้แี นน อน ภายหลงั จากรูเรอื่ งโดยตลอด จะไมใ หใ ครมาแตะตอ งซากของพญาชางตัวนี้ได นอกจากจะปลอยให มนั นอนสงบอยูใ นสสุ านแหง นีต้ ราบจนชว่ั นิรนั ดร” แงซายพึมพาํ อะไรอยใู นลําคอ ตาเปน ประกายแจมใสขึ้น กอนทีจ่ ะผละออกมาจากเวงิ้ ถา้ํ นั้น รพนิ ทรเดนิ เขา ไปหยุดยนื น่งิ อยูทหี่ นา ซากของพญาคชสาร แลว ยกมอื ข้ึนแตะปก หมวก คารวะ ใหแกร า งอนั ปราศจากวญิ ญาณของมัน ทุกคนสงบนิ่งอยกู บั ที่อีกอดึ ใจใหญร าวกบั นดั ไว เหมือนจะเปน การไวอ าลัย ตอจากนัน้ ก็ พากันคลําทางยอนกลบั ออกมาท้งิ ซาก และสุนสานใตขนุ เขานนั้ ไวเ บอื้ งหลงั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1146 บา ยโมงเศษเลก็ นอย ตา งกม็ าถึงปากทางใตมานน้ําตกทเ่ี ขา มาเม่อื เชานี้ แวว เสยี งสะเทอื น กระหม่ึ กองคลา ยๆ ฟา รองดังเขามาอยางถนัด แสงสวางของกลางวนั ทสี่ มควรจะสอ งผานฉากน้าํ ตก อันปด บังอยเู ขา มา กลบั มืดสลวั ลงอยา งประหลาด แทบวาจะสังเกตอะไรไมเ ห็น มืดเสียยง่ิ กวา เมอื่ ตอนเชา ตรทู ผี่ า นเขามาเสียอกี “เอ รสู กึ วา ขา งนอกฝนจะตกนะ” ไชยยนั ตเ อย ขนึ้ พรอมกบั ยกนาฬิกาขนึ้ สงั เกตดูเขม็ พรายนา้ํ “คงหนักดว ย มายงนั้ คงไมม ดื ไปหมดอยางน”ี้ ดารินพมึ พํา สอ งไฟฉายกราดไปยังมา นน้าํ ตกทเี่ ปนฉากบงั อยู แตม องไมเ ห็นอะไร นอกจากสายนาํ้ หนาทบึ ทีก่ ระโจนลงมายังแองน้าํ ขา งลางเสยี งดังอยกู กึ กอ งอ้ือองึ รพินทรส่งั ใหเ กิดลยุ นาํ้ ฝา มานนํา้ ตกออกไปสาํ รวจดลู าดเลากอ น เกดิ วางปนและสัมภาระ ที่ตดิ ตัวลงเดนิ ลุยนา้ํ ตวั เปลา หายออกไปอึดใจใหญก ็โผลก ลบั เขา มา รา งกายเปย กโชกหนาวสัน่ ปน ข้ึนมายังบริเวณปากถา้ํ ทท่ี กุ คนกําลงั รออยู “ท้ังฝน ท้ังพายุทเี ดยี วครบั มดื ไปหมดท้ังปา ” “ฮอื ม ประหลาด! ก็เมอ่ื ตอนทเ่ี ราโผลออกไปทางดา นหบุ หมาหอน ไมเ ห็นวแี่ ววสักนิดวา ฝนจะตก” ไชยยนั ตบ น “เจา ปา ไวอ าลยั ใหแ กไ อแหวง ” พรานใหญบ อกพรอมกับหวั เราะอยา งมีอารมณขันทีเลนทีจรงิ “ขนื โผลอ อกไปตอนนี้กต็ ากฝนกนั แย ขางนอกไมม ีทก่ี าํ บังดว ย ผมวา เราหยุดพักรอให สายฝนหายอยใู นนสี้ ะดวกกวา” “ถาฝนตกไปจนถงึ เยน็ มิตองตดิ กนั อยูในนอี้ กี คืนหน่งึ หรอื ?” ดารินเปรยขึ้นอยา งกระสบั กระสา ย ใจหลอนอยากจะกลบั ไปใหถ งึ แคม ปโ ดยเรว็ ทสี่ ดุ เพราะกะระยะทางถกู วา เดนิ อยางมากกไ็ มเ กิน 4-5 ช่ัวโมง ซ่ึงถา ไมมีการหยดุ เสยี เวลาเลย กค็ วรจะ ถงึ แคม ปกอนคํา่ วนั น้ี “ผมคดิ วา มันคงตกไมนานหรอกครบั รอดอู ีกสักพกั หากมนั ยงั ไมหยดุ คอ ยหารือกนั ใหม ขืนออกไปตอนนี้ก็ตอ งเดนิ ฝาฝนมุงกลับแคมปเ ลย โดยหาทหี่ ลบทไ่ี หนไมไ ด เหน็ เกดิ บอกวา ท้งั ฝน ท้งั พาย”ุ “ผา นมานนํ้าตกออกไป พวกเรากต็ องเปย กกนั อยแู ลวไมใ ชหรอื ?” หลอนแยง เบาๆ “ครบั เราตองเปยกแน แตเ ปย กแคสายนํ้าตกกย็ งั พอผลดั เสอ้ื ผา ชดุ ใหมไ ดใ นกรณที ี่ฝนไม ตก นีเ่ ราไมเ ปย กเพยี งแคน เ้ี ทา นัน้ จะตอ งเปยกโชกหนาวสน่ั ไปตลอดทางเพราะสายฝนจนกวาจะถึง แคมป มนั ไมส นกุ นักหรอก ดไี มด เี ปล่ียวดาํ จบั ตาย” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1147 “เปน ยังไง ‘เปล่ยี วดํา’?” “นิวมอเนยี ” หลอนเงยี บไป ไชยยนั ตก ็ตดั สนิ มาวา “พักรอฝนหยดุ กอน จะรีบรอนไปไหนกนั นะนอ ย เสรจ็ ศึกไอแหวง ก็เย็นใจไดแ ลว ไม เห็นมีอะไรตองเรงรีบ มีท่หี ลบฝนอยางสบายๆ แลว ยงั จะออกไปใหเ ปย กอีกหรอื ” “ตามใจ ฉันนะ ไมใ ชอะไรหรอก ใจมนั รอน อยากจะกลบั ไปใหถ งึ แคม ปเสียวนั นีเ้ ทา นนั้ กน็ ึกวา ระยะทางเดนิ เพยี ง 3-4 ช่ัวโมง เราพอจะกราํ ฝนกันไปได แตถ า ไมเห็นดว ยก็แลว ไป” ทัง้ หมดถอยหา งจากบริเวณปากถาํ้ เขาไปเลก็ นอ ย พอใหพน จากละอองนา้ํ แลว ลงนง่ั พัก จันเอาไตข ้นึ มาจุดสวา งโชนปกไวร ิมผนัง เสยติดเตาฟขู น้ึ ตมกาแฟ ในขณะทเ่ี กดิ กับแงซายชว ยกัน เปดอาหารกระปอ งตามคําสงั่ ของไชยยนั ต แจกจา ยกันกนิ ประทงั ความหิว นานๆ ครง้ั จะไดยนิ เสียง ฟาผา แวว ผา นมานนํ้าตกเขามา พายฝุ นเบ้อื งนอกคงจะรนุ แรงไมใ ชนอยทเี ดียว “หวังวาภเู ขาทง้ั ลกู มนั คงไมถ ลมลงมาทบั เรานะ” ไชยยนั ตเอยอยางอดสนกุ ไมไ ด ขณะที่เหลอื บขึน้ ไปมองดเู พดานถ้าํ “ก็ไมแนน ัก อยา เหน็ เปนเรือ่ งเลน ไป” ดารินตอบมาเบาๆ ควักบหุ รอ่ี อกมาจดุ สูบ แววตามกี ังวล “เมื่อคราวมหงิ สาตวั นนั้ ลม จําไมไดห รอื วา ฝนตกหนกั อยางนี้ แลว คืนน้นั เราก็โดนนา้ํ ปา เลนงานเกือบตาย มาคราวนไี้ อแ หวง ลม ฝนก็เทเปนฟา รั่วลงมาอกี มันจะเกดิ อะไรข้ึนอีกกไ็ มร ู ใจ มันชกั ไมคอยจะดเี ลย” “เหลวไหลนา นอย คราวนนั้ มนั เรอื่ งบงั เอญิ ตะหาก เราดนั ไปพกั นอนกันรมิ ทางนาํ้ พอดี เสยี แรงเปน มอื พิชิตไอแ หวง ไมน า จะขวญั ออนข้ึนมาแบบนี้” นักมานษุ ยวทิ ยาสาวถอนใจเบาๆ ใบหนาสลดลง “ฉนั ยอมรับวา ประสาทของฉันมันไมม่ันคงอยางไรพกิ ล ตอนท่ีตามลามนั ก็เขม แข็งดีอยู ดอก แตพ อพบซากของมนั ยืนตายอยูเชน น้ัน ใจหายยงั ไงบอกไมถ ูก รูส กึ ไมส บายใจเลย ความจรงิ ไอแ หวง ไมนาจะมาตายดว ยมือของฉนั มนั ควรจะตายดว ยมือของคนอ่นื ซง่ึ ฉนั คงจะสบายใจกวา น้ี มาก” “รักจะเปน นกั ลาที่ดี ตอ งฝก ประสาทใหม น่ั คงเสมอตนเสมอปลาย” เสยี งพรานใหญบอกมาดว ยนา้ํ เสียงปลกุ ปลอบ “สัตวใ หญดุรา ย มีอทิ ธิพลอยใู นตวั ของมนั เองเสมอ แมว า มนั จะตายไปแลว นแ่ี ปลวา ตบะของมันกาํ ลังจะมอี าํ นาจอยูเ หนือกาํ ลงั ใจของคณุ หญงิ พรานหนา ใหมท ใี่ จออนทกุ คน มกั จะ เปน เชนน้ี มนั ไมมอี ะไรมากไปกวา อาการหลอนของประสาทคิดเสยี อยางเดียววา คณุ หญิง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1148 จาํ เปนตองฆา มัน แลว กอ็ ยา ไปนึกกงั วลอะไรอีก เทานน้ั คุณหญงิ ก็สบายใจได นกี่ พ็ ิสจู นอ อกไปได ชดั แลววา ตอใหไอแ หวงเกงกาจสกั เพยี งไหน มันก็ทานลกู ปน ไปไมได” ดารินฝนยมิ้ มองไปทางผพู ูดดว ยความรสู กึ ที่อบอุนขึน้ คดิ อยูใ นใจวา ชายผนู ีเ้ ปน ครฝู ก เปน พี่เลยี้ ง รวมทัง้ หลักประกนั อนั มั่นคงสาํ หรบั หลอนในชวี ติ กลางปามาตลอด ยงั พิศวงอยูจ น เดย๋ี วนีว้ า ถาปราศจากเขาผนู ้ีเสียแลว หลอนจะตกอยูในฐานะเชนไร ครัน้ แลว ชว่ั วบู หนึ่ง หลอนก็ บอกกับตนเองวา ไมม อี ะไรทหี่ ลอ นจะตองสะทกสะทา นอีกแลวในอาณาจักรพงไพร ตราบใดก็ ตามทม่ี คี นชอื่ รพินทร ไพรวลั ย ผูนอ้ี ยูเ คยี งขา ง “จนกระท่ังเดยี๋ วนี้ ฉนั ยงั ไมอยากเชอื่ เลยวา ลกู ปน ทฉ่ี ันหลับตายงิ สง เดชดว ยความตกใจ นัดน้ัน จะเปน นดั ทีป่ ลิดชวี ิตมันท้ังทห่ี วั กระสุนก็เลก็ นดิ เดยี ว ปาฏิหารยิ แ ทๆ ” “ผมบอกมาหลายคร้ังแลววา ลกู ปนเลก็ ใหญไมสาํ คญั เทากับตาํ แหนง เปาหมายทก่ี ระสุน เจาะเขาไป มีรอยแผลจากปน ขนาด .458 นดั หน่ึง ทะลตุ ะโพกดา นซายของมันแผลใหญม าก แตไ ม ถกู กระดกู และอวัยวะภายใน ไอแหวง ไมส ะเทอื นเลย เดนิ ออกตวั ปลิว แต .300 แม็กนั่มลกู เลก็ ๆ ของคณุ หญงิ นดั นั้น รอยพวงมัน ทําลายระบบเครอ่ื งในพินาศไป ถึงแมจะผละหนมี าไดในครง้ั แรก มันก็มาพบกบั วาระสุดทา ยจนได อยางที่เหน็ อยแู ลว ชะตาของไอแ หวงตอ งมาดับกบั มอื ของ คุณหญิงอาจเปน อยางแงซายวา ก็ได” “เปน ยังไง คราวน้เี หน็ ฤทธเ์ิ จาเวเธอรบ กี ระบอกน้ีของฉนั แลวยังละ ไมอ ยากถอื บา งละ จะฟาดกับตน ไมหักทิง้ บางละ ถาไมใช .300 แม็กนมั่ กระบอกนี้ ไอแหวง ก็ยงั ไมต าย” เพือ่ นชายไดท วี า มา ม.ร.ว.สาวย้ิมจืดๆ ลบู คลําไรเฟลกระบอกท่ีประจํามอื อยู “เอาละ กลบั ไปถงึ แคม ปจะตัง้ บชู าติดทองใหเลย ปน เธอกระบอกน”้ี “เชษฐาและพวกเราทกุ คนทแ่ี คม ปคงจะดีใจมาก ถา รขู าวเขา คงไมน กึ ดวยซาํ้ วาพวกเรา จะไดต ัวมนั รวดเรว็ ถึงอยา งน้ี ในการออกตามครัง้ สุดทาย เฮอ ! โลง อกไปที ไอแหวง ตัวเดยี วทเี่ อา พวกเรายาํ่ แย แผนการตา งๆ คลาดเคล่อื นเสียหมด” เกดิ ยมิ้ นอ ยย้ิมใหญ พูดมาอยา งกะลม้ิ กะเหลยี่ วา “เจา นายอยา ลมื เลย้ี งฉลองใหมโหฬารนะครบั เวลาเรากลบั ไปถงึ แคม ป” ไชยยนั ตหวั เราะลัน่ ตบไหลเ ดก็ หนุมพรานพน้ื เมอื งของรพินทร “รับรองตาเกดิ พวกเราเปนไดเ มากลง้ิ กนั หมดทุกคนแหละ ฉลองกันใหส นั่นปาเลย เจา ปา เองก็คงจะครึกครื้นไปดวย เพราะรบั บนไวเ ยอะ” “หวงั วาไอแหวง คงไมมีนอ งชายหรอื พชี่ ายโผลขน้ึ มาทําศกึ แกแ คน กับเราอกี นะ” ดารนิ พูดปนหวั เราะกรอยๆ ทาทางของหลอนแทนทจ่ี ะรา เริงภาคภมู ิใจในโชคชยั และ ฝม อื ของตน ท่ีพชิ ิตไอแหวง ลงไดก ลบั เงยี บขรมึ เศรา ซมึ พรานใหญลอบสังเกตอยเู งยี บๆ เขารวู า หลอนไมใ จแขง็ อะไรนกั ถึงอยางไร ผูหญงิ ...ก็คอื ผูหญงิ นน่ั เอง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1149 “ขอสัมภาษณพ รานสาวผยู ่งิ ใหญหนอยเถอะ เลา ใหฟ งละเอียดหนอยซิ เธอยิงไอแ หวง ได ยงั ไงตอนนน้ั ” ไชยยนั ตถ ามยมิ้ ๆ ในการสนทนาฆาเวลาตอนหนึง่ ระหวา งน่งั รอฝน “ก็อยา งที่บอกแลว” หลอ นตอบเนอื ยๆ “มันวิง่ ผา นหนา ฉันตรงเขา แทงพรานใหญ สขี างของมนั หา งจากฉนั เพยี งสองสามวา เทาน้นั ฉนั หนั ปนตรงเหนยี่ วไกออกไปอยา งตะลีตะเหลือก ยงั ไมท นั ประทบั ดวยซา้ํ มันรองลน่ั แลว ก็ว่ิงตะลยุ ไปขา งหนาอยางเรว็ ทเี ดยี ว เขาไปดกู ็เห็นเลอื ดทะลกั กองอยูเปน หยอมๆ ฉนั ว่ิงตามหลัง มันไปสองสามกา ว จะยิงซาํ้ แตกระสุนหมดชุดพอดี กวาจะบรรจใุ หมมนั ก็หายไปแลว รวู านดั ทยี่ งิ ไปนัน้ ถูกแน แตไมคดิ วา จะทาํ ใหม นั ถงึ ตาย อยา งดกี น็ กึ วา ทะลุผานชองทอ งไปเทานนั้ ตอนท่ีตาม รอยเลือด แงซายเขามากระซบิ บอกฉันวา ไอแ หวงอยูแ น ฉนั ยงั ไมเ ชือ่ ” “แปลวาฟลกุ จริงหรอื นัดนัน้ ” “ใช ฟลุก อยางทส่ี ดุ เพราะไมไ ดเล็งเลย เหน่ยี วไกออกไปสงเดชดว ยสญั ชาตญาณเทา นั้น แลวก็ไมคาดฝน ดวยวา มันจะไดผลถึงเพยี งนี้ ตอนน้ันเธอกย็ ังตอวา ฉันวา ถา ฉนั ยงิ ใหป ระณตี สัก หนอย ไอแหวง กค็ วรจะกองอยกู บั ทแ่ี ลว ” “ฮอื ม จรงิ ซินะ นี่กเ็ ปนความจริงวา เธอลมมันดว ยกระสุนนดั น้นั โดยไมร ูต ัวเลย” “เราไมมีโอกาสจะเหน็ ตวั มนั กอ นหนา น้เี ลยครับ คณุ ไชยยนั ต” รพินทรบอกมาอีกคนหน่งึ ดว ยเสยี งเรียบๆ อนั เปนปกตขิ องเขา “พอเห็นมันกถ็ งึ ตัวเสียแลว จังหวะท่ีจะยิงแทบไมมีเหลอื อยเู ลย โชคดีทีส่ ดุ แลว ท่มี นั จูเ ขา เลนงานผม เปด โอกาสใหคณุ หญิงยิงเอาได มันคงคาํ นวณแลว วา ในระหวางผมกบั คณุ หญิง มนั ควร จะตอ งฆาผมกอ น คงคดิ ไปไมถ งึ วามนษุ ยผ หู ญิงตวั เล็กๆ ทมี่ นั มองขามไปเสยี กอ นนนั้ ที่แทค อื มัจจุราชสําหรบั มัน” แลว เขากห็ วั เราะออกมาเบาๆ มองไปยงั นกั มานุษยวทิ ยาสาวดวยสายตาไมวายสนเทห  “แตผมก็สงั เกตมาหลายครัง้ แลว รสู ึกวาคณุ หญงิ จะมลี กั ษณะพเิ ศษอะไรประจาํ ตวั อยูส ัก อยางหน่งึ โดยที่ตนเองกค็ งไมร ตู วั น่ันคอื ดวงในการทาํ บาปขน้ึ ดีเหลอื เกิน สตั วม กั จะบงั เอญิ มาเขา ทางปน ใหเ สมอ และยงิ ออกไปแลวเปน ไดต ัวทุกที ไมว าจะตัง้ ใจหรือไมก็ตาม ดวงแบบนถ้ี าคดิ จะ เปนพรานอาชพี กนั ละก็เปน ไดอ ยา งสบาย เทาทเ่ี ราตามสัตวร ายมาแลว ทง้ั สองชนิด ไมวา จะเปน มหงิ สาหรอื ไอแหวง พวกเราหลายคนมนั ไมย อมเขา ทางปนของใครถนัดเลย แตกลบั ไปยอมเปน เปา ใหคุณหญงิ เสร็จไปทัง้ สองตวั เรื่องนม้ี นั เปนเรอื่ งแปลกท่ไี มเกยี่ วกบั การยงิ ปนแมน หรอื ไมหรอก ครบั แตเปน ลกั ษณะประจําตัวของแตบคุ คลออกไป ทีนี้เมื่อมาประกอบกับฝม ือยิงปนที่แมน ยาํ เปน ทุนเดิมอยกู อ นแลวของคุณหญิง กย็ ิง่ ศกั ดส์ิ ิทธิ์ขนึ้ อีก” “จริง อยา งผมง้ี สตั วมันไมค อ ยจะเขา ทางปน ใหเลย” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1150 ไชยยนั ตย อมรบั อยางเหน็ ดว ย “เปนอันวา วันน้ีเราหลงตามกันเสยี แทบแย โดยหารูไมว า ที่แทไ อแหวงตายเสยี แลว ตง้ั แต เมอ่ื คืนน้ี ดที ีค่ ณุ อา นเหตกุ ารณถ กู ยอ นกลบั เขา มาตามจนพบซากของมนั ถา ไมพ บละยุงทีเดียว เราก็ เขา ใจกนั อยนู เี่ องวา มันคงยงั มชี วี ติ อยู แลว กไ็ มต องคดิ ทาํ อะไรตอไปละ นอกจากคอยตามมนั เกออยู นเี่ อง เสยี เวลาตายเลย” “รูส ึกเปนยังไงบางครับ ตอนท่โี ผลพรวดพราดเขา ไปพบมนั ยนื ตระหงานอยรู ิมทางท่ี พวกเราผานเขาไป” รพนิ ทรถ ามพรอ มกบั หัวเราะ อดตี นายทหารปน ใหญก ระเดอื กน้าํ ลายลงคอ จุปากเบาๆ โคลงศีรษะ “เจาประคณุ เอย อยาใหบ อกเลย ผมบรรยายความรูสึกตอนนน้ั ไมถ กู หรอก กค็ ดิ อยาง เดียววาพวกเราตองตายหมดแนแลว มนั จูโจมกะทนั หนั เหลอื เกนิ นี่ แตค ุณกใ็ จเยน็ สตดิ เี หลอื เกนิ นะ ยังอตุ สา หพ จิ ารณาดจู นรแู นว ามนั ตายเสียแลว โดยไมจาํ เปนตอ งยงิ ใหเ ปลืองกระสนุ ” “ไมใชใจเย็นหรอื สติดอี ะไรหรอกครบั ” พรานใหญส ารภาพ “ผมเองกต็ วั แขง็ ไปหมดเหมือนกัน นว้ิ กระดกิ ไกไมออก จังหวะนั้นถา ไอแ หวงยังไมต าย และดกั คอยเราอยลู ะก็ ผมยงิ ไมทันเดด็ ขาด พอไดสติขนึ้ มาอีกครั้ง ก็พอดสี ังเกตเหน็ ไดว า มนั ตาย เสียแลว พวกเราเองจึงเหมือนกบั ตายแลว เกดิ ใหม” “วาแตไอพ วกลกู โขลงของมันเถอะ รูส ึกวา ยงั เหลอื อยูอ กี หลายตวั ไมใชร ึ” “พญาของมันตายแลวแบบน้ี พวกน้ันกเ็ หน็ จะไมม ีฤทธ์ิมเี ดชอะไรหรอกครบั ความราย กาจตางๆ ของชางโขลงนี้ มนั เกิดขนึ้ เพราะอิทธิพลของไอแ หวงตัวเดยี วเทา น้นั หมดมันเสยี บรวิ าร มันเหลาน้ันกก็ ลายเปน ชา งปา ธรรมดาไป และจะตองเขด็ ไมก ลารงั ควานมนุษยอีกแลว ” หนึ่งช่ัวโมงผา นไป เสียงฟา ที่คาํ รนกอ งอยตู ลอดเวลาเบอ้ื งนอกเงยี บหายสนิทไปแลว และบรเิ วณปากทางอนั มฉี ากน้าํ ตกกน้ั อยู กพ็ อมีแดดของยามบายสองลอดเขามา เกดิ ลยุ น้ําออกไป สาํ รวจดูลาดเลาอกี ครัง้ แลว กโ็ ผลกลบั เขา มาบอกวา ฝนเบอื้ งนอกขาดหายไปหมดแลว รพินทรส ่งั เกบ็ ของ เตรียมตวั ออกเดนิ ทาง ตอ จากนนั้ อกี ครเู ดียว ทั้งหมดก็ลุยนา้ํ ฝา มาน นํ้าตกออกมายงั บรเิ วณเบือ้ งนอก ซึ่งบดั นท้ี อ งฟาเรม่ิ จะโปรง ใสเหลอื แตเพยี งละอองบางๆ อยทู วั่ ไป “เราจะถงึ แคมปประมาณ 6 โมงเยน็ น”้ี เขาบอกกบั นายจา งท้งั สอง แลว ออกนําบา ยหนา ตดั ปาอนั กาํ ลังเปย กชมุ มงุ กลับคายพกั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1151 45 ขบวนพชิ ิตไอแ หวง กลับคนื คา ยพกั ใหญบนยอดเนินในเวลาโพลเพลเ ขา ใตเขาไฟ พวก ลกู หาบท่กี าํ ลงั กอไฟหุงหากนั อยเู ตม็ ไปดว ยความประหลาดใจ ทนั ทที ีไ่ ดย นิ เสยี งกสู ัญญาณเรียกให รูเขา มาลว งหนา ปอ งกนั การเขา ใจผดิ พากันว่งิ พรูออกไปรับยงั ริมปากทางดาน และสงเสียงทักทาย สอบถามล่ัน กอนทฝ่ี ายเพงิ่ กลับมายังไมท นั จะไตทางขึน้ มาถงึ เชษฐากําลงั นอนสบู กลองอานหนังสอื อยใู นกระโจม ขมวดค้ิวเพราะไดย นิ เสยี งเอะอะ เกรยี วกราวเบ้ืองนอก ผงกตวั ขนึ้ มาจากเกา อผี้ าใบ มองหนาบญุ คําผูกําลงั สูบลมตะเกียงเจา พายุอยู “เอะ ! พวกขา งนอกต่ืนเตน อะไร?” ยงั ไมทนั จะขาดเสียงของเขา กไ็ ดย นิ เสยี งโหรอ งแสดงความปติยนิ ดขี องพวกลูกหาบอึง คะนงึ ไปหมด บุญคาํ เผน พรวดไปทป่ี ระตเู ตน็ ทแ ลวรอ งลนั่ ออกมา “นายครบั ! พรานใหญก บั พวกเราทกุ คนกลับกันมาแลว คงไดตวั ไอแ หวงแน เสยี งพวก ลูกหาบโหรอ งดีใจใหญ” อดตี ทตู ทหารบกเช้ือพระวงศแ ทบจะลมื บาดแผลทข่ี าของเขาผุดลุกข้ึนโดยเรว็ ควาไมย ัน เดนิ เขยกออกมา บญุ คําก็ปราดเขามาประคอง เมือ่ โผลพนประตเู ตน็ ทมองเห็นคณะลา ไอแ หวง ทั้ง เจ็ดคนกําลังเดนิ ตรงเขา มาหอ มลอมมงุ หนา มุงหลังดว ยพวกลกู หาบ ไชยยนั ตเดนิ นาํ หนา เคยี งคมู า กับดาริน สว นพรานใหญตามมารั้งทา ย เชษฐาตะโกนถามออกไปเตม็ เสียงดว ยความตน่ื เตน ระคน รอ นใจ “หมดหว งไดแ ลว เรียบรอ ยทกุ อยา ง!” ไชยยนั ตรอ งบอกมาปนหวั เราะรา กอนทจ่ี ะถงึ ตวั หัวหนาคณะหนา แดงเรือ่ บบี แขนบญุ คาํ แนน พมึ พาํ ออกมาดว ยเสยี งอนั ระงบั ความปติ ไวไ มไ ด “พรานใหญของนายไมเคยทําใหฉ ันผดิ หวังเลยสักครง้ั บุญคาํ ” ผทู ี่เขามาถึงตวั เชษฐาคนแรก คอื นักมานษุ ยวทิ ยาผูเปน นองสาวโผเขา กอดพ่ชี ายไวแ นน ใบหนา แชม ชน่ื สดใส กอ นอน่ื ใดทง้ั สนิ้ หลอนสาํ รวจดอู าการยืนทรงตัวของเชษฐา ซง่ึ เหน็ ไดชดั วา บาดแผลทเุ ลาลงเปน ลาํ ดับ สุขภาพสดชนื่ แขง็ แรงขนึ้ ยงิ่ ทําใหหลอ นยินดี ไชยยนั ตเขา มาโอบกอด เขาไวอ ีกคนหน่ึง และจะพดู เชนไรบา งเชษฐาไมไ ดย ิน เพราะมวั แตต นื่ ตะลงึ ในขา วดนี ัน้ อยู สายตา ของเขากราดสาํ รวจไปยังทกุ คน แลว มาหยดุ นิ่งอยูท ร่ี พนิ ทรผ ูก า วเขา มาถึงคนสดุ ทา ย “รพนิ ทร หวงั วา ผมคงไมไ ดฝนไปนะ งานลาตวั ไอแ หวง ของพวกเราสําเร็จลงแลว ใช ไหม?” พรานใหญย มิ้ อยา งสาํ รวมตามลกั ษณะเดิมของเขา กมศรี ษะลง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1152 “ครับคุณชาย เราลม มันไดส าํ เร็จแลว เปน ความจรงิ ” ครึง่ ช่วั โมงหลังจากน้ัน เชษฐากไ็ ดร บั ทราบเหตุการณในระหวา งการตดิ ตามลา พญาคช สารรา ยโดยละเอียดท่ีสดุ เช้อื พระวงศห นุมใหญห วั หนาคณะงงงนั ไป เมอ่ื ทราบวาไอแ หวง สนิ้ ชพี ดา วด้นิ ลงดวย นา้ํ มือของนอ งสาวเขาเอง ซง่ึ เปนส่ิงเกินความคาดฝน มากอน อยา งไรก็ตาม เขาไมแ สดงอาการ ตื่นเตน อะไรนกั นอกจากย้ิมนอยๆ หนั ไปมองดดู ารนิ ดว ยสายตาพิศวง แลว วา “ไอแ หวง มกี รรมกับนอ ยมากอนแนๆ ถึงไดม าเลือกตายดว ยลกู ปน ของนอ ย อยา งไรก็ ตาม พข่ี อแสดงความยนิ ดกี ับนอ ยดว ยในโชคชยั คร้งั นี้ นอยทาํ ไดส มกบั ทีต่ ั้งใจไวทกุ อยาง” สําหรบั เร่ืองซากของไอแ หวง ท่ตี วั มันเองเลอื กเขาไปหลบตายอยใู นถา้ํ ใตภูเขา หลงั จาก ไชยยนั ตกบั นอ งสาวชว ยกนั เลาใหฟ งวา แงซายไดพ ูดขอรองไวเ ชน ไร เชษฐากน็ งิ่ เงียบไปครูใหญ ใครครวญอยา งลึกซงึ้ แลว พยกั หนาเรียกแงซายเขามา “เปน ความจรงิ หรือ แงซาย?” “จริงครบั นายใหญ แงซายไมโกหก” กะเหรีย่ งรา งยกั ษต อบหาวๆ ดารินชว ยพูดขอรองมาพรอมทง้ั ยกเหตุผลขน้ึ ประกอบ เพ่อื ใหพีช่ ายยอมปฏบิ ตั ติ ามคํา ขอรอ งของคนใชชาวดง เชษฐามองไปทางไชยยนั ตเหมือนจะหยงั่ ความเห็น สหายรกั ของเขาก็บอก มาต่ําๆ วา “มนั นาคิดไมใ ชน อยเหมอื นกันแหละในขอ น้ี ถาจะพจิ ารณาดตู ามถอ ยคาํ ของแงซาย และ พฤติการณทเ่ี กดิ ขนึ้ แลวท้งั หมด” เชษฐายกมอื ขน้ึ ลบู ปลายคาง สง สายตาไปทางพรานใหญผนู งั่ สงบอยู ถามความเหน็ เปน ครงั้ สดุ ทา ย “คุณคดิ วายงั ไง รพินทร?” พรานใหญย ิม้ นิดหนึ่งตอบเสียงเรียบๆ วา “ผมไมมีความคิดอะไรทัง้ สนิ้ ในเรื่องนี้ครบั ทุกสิง่ ทุกอยา งขน้ึ อยกู ับคณุ ชายเทานนั้ ” อดตี ทานทตู ทหารบกหนั ไปจอ งแงซายอีกครัง้ แลวยิ้มให ดวงตาอนั ชาญฉลาดรอบคอบ ของเขาเปนประกาย “แกเปน คนพดู นอ ย แงซาย ฉะน้นั เมอื่ แกพดู ออกมา ฉนั จึงคดิ วา เราควรรับฟงแกไวบ า ง อีกประการหนึ่ง เทา ที่รวมทางกันมา แกก็พิสูจนใ หเหน็ แลววา แกมคี ุณคา แกคณะของเรา มคี วามดี ไวกบั ฉนั เปนสว นตัว เอาละ! เปน อนั วา ฉันยินยอมใหเ ปนไปตามคําขอรอ งของแก เราจะไมไ ปแตะ ตองกบั ซากของไอแ หวงอกี เลย” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1153 แสงแหง ความปติปราโมทยผานแวบไปในดวงตาใหญงามคนู นั้ เสยี งหา วกงั วานดังตอบ มาวา “นายใหญเปนผูท่ีควรแกก ารเคารพยิ่ง” แลว รา งตระหงานนั้นกก็ ม ลงโคง คํานบั พลางถอยหา งออกไป “ปญหามนั มอี ยูเพยี งอยา งเดยี วเทานัน้ ” ไชยยนั ตเ อย ขน้ึ อยา งกงั วล “ชาวปาในละแวกนที้ ้ังหมด กาํ ลงั รอฟงขาวการตดิ ตามลา ไอแหวง ของคณะของเราอยู อยา งเอาใจชว ย ทุกคนตอ งการกําจดั มัน ตอ งการรูใหแ นช ัดออกไปวา มนั ตายแลว พวกเขาจะไดโลง ใจนอนตาหลบั เดย๋ี วนเ้ี ราปราบมนั อยมู อื แลว กจ็ ริง แตจ ะเอาอะไรไปแสดงหลกั ฐานใหพ วกนัน้ เช่อื ได อาจหาวาเราหลอกใหก ็ได” “ขอ น้ันไมส ําคัญหรอก” ม.ร.ว.หญงิ คนสวย รบี ขัดข้นึ โดยเรว็ มองไปทางพรานใหญ “พวกชาวปา ทกุ คนเคารพนับถือศรัทธา และเช่อื ฟง พรานใหญอ ยแู ลว ถา เขาบอกพวกนน้ั เพียงคําเดยี ววา ไอแ หวง ตายแลว ทาํ ไมพวกนั้นจะไมเ ชื่อ อกี อยางหน่งึ ความจริงมนั กห็ นคี วามจริง ไปไมพน ตอ ไปน้จี ะไมม ีโขลงของไอแหวง ไปสําแดงอิทธฤิ ทธ์ริ ังแกรังควานพวกบา นปา อกี แลว อยางน้ันใชไ หมผกู อง?” ประโยคหลงั หลอนถามเขาพรอมกบั รอยยม้ิ รพนิ ทรเหลอื บตาข้ึน ก็เหน็ ดวงตางามเปน ประกายพราวใสจบั มากอ นแลว เขาหัวเราะ ต่ําๆ กม ศีรษะใหห ลอนนิดหนง่ึ “ผมไมท ราบวา พวกบานปาเหลา น้ี จะเคารพนบั ถอื ศรทั ธา หรือวาเชอ่ื ฟงผมสักขนาด ไหน แตเหตผุ ลอกี ขอหน่งึ ที่คณุ หญิงวา ดจู ะศกั ด์สิ ทิ ธ์ิกวา...นนั่ คอื ความจรงิ ท่ีหนีความจริงไปไม พน ไอแ หวง มนั ตายไปจรงิ ๆ แลว มันไมไปสรางความเดอื ดรอนใหใ ครอกี นับวนั พฤติการณข อง มนั ก็จะเงยี บหายไปเหมอื นคล่นื กระทบฝง พวกเขารกู นั เองวามนั ไดตายแลวจริงๆ” คาํ ตอบอันถอมตน และระมัดระวงั ตวั แบบทางการเชนนัน้ ของเขา ทําใหเ ห็นคอนนดิ ๆ มาจากตาคูนน้ั เปนคอนทท่ี ําใหค นถกู คอนสุขใจอยูเงยี บๆ คา่ํ คืนน้นั ตลอดทั้งแคมปส วางไสวไปดว ยกองไฟและเสยี งสรวลเสเฮฮารอ งราํ ทาํ เพลง ของพวกลูกหาบตลอดจนพรานพื้นเมือง เชษฐาส่งั ใหน าํ เหลา ออกมาเลี้ยงพวกนนั้ อยา งเต็มทเ่ี ปน การฉลองชัย มันเปน คนื แรกท่คี กึ คักเบกิ บานทส่ี ดุ นับตง้ั แตเดนิ ทางเขา ปามา บรรยากาศเต็มไปดว ย ความแชมช่ืนยินดี ดารนิ วราฤทธ์ิ กลายเปน ราชินีของพวกลกู หาบและพรานพ้นื เมอื งทกุ คน ท้ังหมดพากัน พราํ่ พูดสรรเสรญิ ถึงหลอ น เตม็ ไปดว ยความเล่ือมใสศรทั ธาและยําเกรงย่งิ ไมเ ปน ปญหา...ขาวไอ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1154 แหวงลมลงดวยฝม อื ของหลอน จะตอ งกระจายออกไปทวั่ ตลอดท้ังละแวกปา ใกลแ ละไกล ภายหลงั จากทคี่ นเหลานีไ้ ดแ ยกยายกนั ออกไปแลว พวกเขาจะเลาลือกนั ไปอยา งไมม วี นั จบส้นิ ...นายผูหญิงผู สวยราวกบั เทพธดิ า ดบั พญาคชสารรา ยสมญากระเด่ืองท่ีพรานทง้ั หลายติดตามลามาเปนเวลาชา นาน ลงดว ยกระสุนประกาศติ เพยี งนดั เดียว การลมมหงิ สาของหลอ นในครงั้ แรก คนเหลา นก้ี ย็ ังไม กระตอื รอื รน สนใจมากมายนกั ตางคดิ แตว ามันอาจเปน การบงั เอิญ แตการลมไอแหวง ซํา้ สอง มนั ขจัดความสงสยั ทั้งมวลของพวกเขาออกไปหมดสนิ้ หลอ นคอื ‘เจา แม’ ของพวกเขาโดยแท!! ในกระโจมพกั หลงั อาหารคา่ํ ทกุ คนตกอยใู นอารมณของความสขุ ผิดไปกวาทกุ คนื ดาริน ผุดผาดสะคราญอยูในเสอ้ื คลมุ สีกานมะลิ ปลอ ยผมสยาย มันเปน คนื แรกทหี่ ลอนปลอ ยตวั ปลอ ยใจ อยา งสบายเหมือนกับอยใู นคฤหาสนของตนเองนับตง้ั แตร อนแรมมา ใบหนา สกุ ปลง่ั ราวกับผิว มะปรางกระทบแสงไฟเปนยองใบดว ยฤทธิ์บรัน่ ดี พรานใหญผูผละออกไปรวมกลุมกับคนของเขาเมอ่ื ตอนหวั คาํ่ และถกู เชษฐาใหคนไป เรียกเขา มาสนทนาดว ยอกี ครงั้ โผลเขามาเห็นภาพของนกั มานษุ ยวิทยาสาวดวยอาการงงงนั อดท่ีจะ พศิ วงไมไ ดว า สตรีสาวสะคราญโฉมผนู น้ี ะหรอื ท่คี ลานลากไรเฟลเคยี งคูกับเขา บกุ ปา ฝา หนามมุง เขา หาโขลงชา งรายเม่ือวานท่แี ลว หวนคิดถงึ ภาพตอนนัน้ แลว ทําใหแทบจะเชอ่ื เสียมไิ ด. ..ความ งดงามอันนา ทะนถุ นอมดงั เชน ทเ่ี ห็นอยใู นขณะน้ี มนั ชางคา นเปน ตรงกันขามกับความบกึ บนึ กราว แกรงเทียมอกสามศอก จากพฤตกิ ารณท ผ่ี า นมาราวกับจะเปน คนละคนกนั ทีเดยี ว หลอ นคร่ึงนงั่ คร่งึ นอนอยบู นเตียงผาใบ ทอดปลนี องอันเปลา เปลอื ยผดุ ผอ งใหแ งซายผนู ั่ง อยบู นมา เตย้ี ปลายเตียง นวดเฟนประคบนา้ํ รอนอยู พอเหน็ เขาแหวกประตกู ระโจมโผลเขา มา ก็ สะบดั ชายเสือ้ ตวั ยาวอันงามระยบั คลุมนองไว พยกั หนา กับแงซายเปน ความหมายใหหมดหนา ท่ไี ป ได ผุดลุกข้ึนยนื คลายสายรัดเอว เลิกคิ้วนดิ หนึง่ เมื่อเห็นเขาจอ งมองมาที่หลอน “ขออนญุ าตนอนใหส บายในชดุ อยา งนหี้ นอ ยนะ นายพราน เช่อื วาคงไมม ีเหตฉุ กุ เฉนิ อะไรเกดิ ข้นึ อกี สาํ หรับท่นี ”่ี รพินทรช ดิ เทา ตรงกม ศีรษะให เดินเขาไปท่ีโตะ สนาม อนั มเี ชษฐากับไชยยันตร อคอยเขา อยูแ ลว ทั้งสองกาํ ลังศกึ ษาแผนที่โดยสงั เขปของเสนทางเดนิ จากหลม ชา ง ไปยังเทือกเขาพระศวิ ะท่ี เขามอบไวใหก อนแลว “เสรจ็ ศึกไอแ หวง โลง อกไปเสียที ตอไปนกี้ ม็ ุง เขาแผนการเดมิ ของเราไดแ ลว” เชษฐาพดู ย้ิมๆ มองจบั อยูท ใ่ี บหนา พรานใหญ “พรงุ นีเ้ ราพกั กันอยทู นี่ อี่ ีกสกั วนั พอมะรนื ก็เคล่ือนยายมงุ หลม ชางเลย” “สุดแลวแตคณุ ชายเถิดครับ วาแตการเคล่ือนยายเดนิ ทาง จะเปน อนั ตรายอะไรกับ บาดแผลของคณุ ชายหรือไมเ ทา นน้ั แมจ ะนงั่ ไปในเกวยี น มันก็สะเทอื นมากเหมือนกนั ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1155 “เร่ืองนี้ผมหารือนอยแลว เขาบอกวาไมเปนไร ความจริงแผลของผมกค็ อยยังชวั่ มากแลว และดขี นึ้ ทกุ ที ผมอยากใหไ ปถงึ จุดเรม่ิ ตน ของเรา คอื ทหี่ ลม ชา งน่ีเสียกอน แลว ไปพักรออยทู ีน่ นั่ จนกวา ผมจะเรียบรอ ย เราจงึ เร่ิมเดนิ ทาง ยดึ หลม ชางเปนท่พี ักฟนไปในตัว” “ถา ง้นั ก็ตกลงครบั ทางผมไมมอี ะไรขดั ขอ ง อันทจ่ี รงิ ถา ไมหวงเร่อื งบาดแผลจะอกั เสบ พรุงน้ีออกเดนิ ทางเลยกย็ ังไหว” หวั หนา คณะตบไหลเขา ย้มิ ละไม “พกั เสียอกี วนั เถอะ เปนการพกั ใหสําหรบั คณุ และพวกเราท่ีไปสะบกั สะบอมกราํ หนัก มาแลว เอาแรงไวสักวนั หนง่ึ เราไมม ีอะไรทจ่ี ะเรง รอ นรบี ดว นกนั เกนิ กวาเหตุ การทปี่ ราบไอแ หวง ลงไดสําเร็จ ทาํ ใหผ มสบายใจมากท่สี ดุ หมดเร่ืองกงั วล แลว จะไดเรม่ิ งานแทจรงิ ของเราเสยี ที” เขากม ศรี ษะลงแทนคําตอบรับ ไชยยันตกส็ อดถามมาวา “ระยะทางจากน่ถี งึ หลม ชา งเราใชเวลากนั กว่ี ัน?” “ประมาณ 3 วันครบั หมายถงึ ไปดว ยขบวนเกวยี นของเราท้ังหมด แตถ า เดินกันแบบตวั เปลาตดั ทางขึ้นเขา กเ็ พยี งสองวันเทา นน้ั เราคอยๆ เดินกนั ไปตามสบายกไ็ ด” “หมบู านหลม ชางหนาแนน มคี นอยูส ักขนาดไหน?” “ก็ประมาณสกั สามสิบกวาหลังคาเรอื นครบั เปน หมูบานแหลง สดุ ทา ยท่ีผมเคยสาํ รวจพบ หา งออกไปทางดานตะวันตกเฉียงเหนอื ของหนองนา้ํ แหง อันเปน จดุ เร่ิมแรกของเรา จัดวา เปน หมบู านใหญแหงหนึ่งทเี ดยี ว พวกน้ันฝง รกรากถาวรอยกู ันที่นั่นมานาน ไมเ คยปรากฏวารา งเหมอื น หมูบ านอน่ื ๆ ผมเชอ่ื วาเม่อื ไปถงึ ท่ีน่ัน เราอาจพบหลกั ฐานอนั เปนขา วของคุณชายอนชุ า หรอื ชด ประชากร ทที่ ิ้งไวใ หแ กพ วกน้นั เพราะเอาติดตัวไปไมไดเหลืออยูบา ง ครง้ั สุดทา ยผมยังเหน็ เกวียน ของคณุ ชายอนชุ าอยูทน่ี น่ั เลย” การเอย ถึง ม.ร.ว.อนชุ า วราฤทธ์ิ หรอื นกั แสวงโชคผูใชน ามปลอมวา ชด ประชากร สรา ง ความเงียบงนั ใหแ กบ รรยากาศภายในเตน็ ทข ึ้น คณะนายจางของเขาท้ังสามพากันนงั่ งนั กันไปครู ใหญ สหี นา เศราหมองลงดวยความปรวิ ติ ก ดารินทอดสายตาเหมอ ลอยนงั่ หกั นว้ิ เงยี บขรึม เชษฐา ถอนหายใจเบาๆ สว นไชยยนั ตหยิบบหุ รีข่ น้ึ มาจุดสูบ แลว กลา วขน้ึ ขรมึ ๆ “ทหี่ มูบานหลม ชา งนี่ คณุ พอทีจ่ ะเกลยี้ กลอมใหพ วกชาวบานไปเปนลกู หาบไปกับเรา ดวยไดไ หม ถา ไดกจ็ ะสะดวกขึน้ อกี ไมใ ชน อย ของจาํ เปน ของเรามีมาก ไดอีกสักสามส่คี นกค็ งพอ” พรานใหญนงั่ คดิ แลวกบ็ อกวา “คณุ ชายอนุชาไดล องพยายามดกู อ นเราแลว ครบั แตไ มสาํ เร็จ พวกน้นั ไมยอมไปดว ยเลย แตผมจะพยายามลองพูดกบั พวกน้ันดอู กี ที เพราะถงึ อยา งไรเรากต็ องไปพกั กนั ทน่ี ัน่ นานพอสมควร ทเี ดยี ว จนกวา ขาคณุ ชายจะหายเปนปกต”ิ “ถึงพวกนนั้ จะไมยอมไปดว ยก็ไมเปน ไร พวกเราบกุ กันไปเกาคนตามอตั ราเดมิ นี่แหละ” หวั หนา คณะพดู ขึ้นรวมๆ พลางหัวเราะอยใู นลําคอ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1156 “ความจรงิ ถาจะถอื ตามเคล็ด จาํ นวนคนของเราที่จะไปดวยกนั กเ็ ปน เลขมงคลอยแู ลว ฝายรพนิ ทรหา คน พวกเราสามคน สมทบกบั แงซายอกี หนึง่ รวมเปน เกา พอดี เปน ตายรายดีอยางไร ไปรเู อาขางหนา วาอันทจ่ี รงิ แลว ทีมเกาคนของพวกเราแขง็ เปรย๊ี ะ พอทีจ่ ะเผชญิ กบั ทุกส่ิงทุกอยางได ท้ังนัน้ และกเ็ ปนกําลังคนทพ่ี อเหมาะพอเจาะ ไมมากไมน อย อนชุ าเสียอกี เขาบกุ แดนมรณะกับ เพอื่ นตายอนั เปน พรานพื้นเมืองเพียงสองคนเทานัน้ ” “แลวผลของมนั กค็ ือ อนุชากลายเปนคนสาบสญู ไปจนกระทั่งบดั น”้ี สหายของเขาพมึ พาํ มาดว ยอาการเศรา ๆ ลกุ ข้ึนเดินไปวางมือลงบนไหลของอกี ฝายตบ เบาๆ สว นตามองไปท่ีพรานใหญ พดู ตอ มาวา “ของมนั แนนอนอยแู ลว วา ถา ไมไ ดคนเพมิ่ เตมิ จรงิ ๆ เรากไ็ ปกนั แคเกา คนน่ี แตถ าบงั เอิญ มีคนอาสาสมคั ร มนั ก็ย่งิ ดีขน้ึ อีกอยา งท่บี อกแลว เกยี่ วกับสมั ภาระ ลําพังพวกเราสามคนนนั้ อยาง เกงทีส่ ดุ กเ็ พยี งแคยา มหลังตดิ ตัวกนั คนละใบเทาน้ัน ตอ งคดิ กันใหรอบคอบทเี ดยี ว เก่ียวกบั นํ้าหนกั สมั ภาระจําเปน ทจ่ี ะตองเอาไปดว ย เรารอนแรมมันไปอยา งไมม ีกาํ หนดแนนอน และไมร แู นว า จะ เผชญิ กับอะไรบาง แตก พ็ อจะรวู ามันมหาวบิ ากขดี สดุ ทีเดยี ว เพราะฉะนนั้ สง่ิ ของท่ีจะนําตดิ ตวั ไปจึง เปนเรือ่ งทตี่ อ งคํานงึ ถึงมนั มากทีส่ ุด ถามันเกิดขาดแคลนข้ึนมา การเดินทางจะพบกบั อปุ สรรค” เชษฐาองึ้ ไปดว ยคําพดู อนั รอบคอบของไชยยันต ระหวา งท่หี ัวหนา คณะกําลงั ใชค วามคดิ รพนิ ทรก็บอกมาวา “ถาเราออกจากหลมชางตามทีมเดิมของเราเกา คนน่ี กแ็ ปลวา เรามีลูกหาบอยหู าคนครบั พรานของผมส่ีคน และแงซายอีกคนหนึ่ง ท้งั หาคนนี่จะทําหนา ท่ีหาบหาม” ดารินเคลอ่ื นชา ๆ เขามารวมกลมุ การสนทนาหารือนน้ั เมอื่ รูสึกวา ปญ หาหนกั ใจนา คดิ กําลงั เกิดขนึ้ หลอนถามแทรกเบาๆ ขึน้ วา “คุณคาํ นวณไวแลว หรอื ยงั พวกพรานของคณุ รวมทงั้ แงซาย อันจะทาํ หนาทเี่ ปน ลกู หาบ นี้ คนหนงึ่ จะแบกน้ําหนกั ไดป ระมาณสกั เทาไหร ระหวา งการเดนิ ทาง?” “เตม็ อัตราศกึ กไ็ มเกนิ คนละ 30 กโิ ลกรมั ” เขาตอบโดยไมตอ งคดิ ทงั้ สองมองดตู ากันเอง ไชยยันตย กมือขึ้นลูบปลายคาง “หาคน กเ็ อาไปไดป ระมาณไมเกิน 150 กโิ ลกรมั เจอเอาขา วสารอนั เปนเสบยี งสําคัญ ก็มิ ปาไปกวา ครง่ึ ของน้ําหนักของท้ังหมดแลว หรอื ” เชษฐาสั่นหนา ย้มิ เกรียมๆ “การเดนิ ทางของเราในครั้งน้ี เรื่องเสบยี งตองถือเปน เรือ่ งจําเปน นอยที่สดุ ถามวั ไปคดิ พงึ่ ขา วสารอยู กไ็ มตองไปกนั เทานนั้ ขาวสารจาํ นวนสกั เทา ไหรก ัน จึงจะพอกินในจาํ นวนของคนเกา คนท่ีเดินไปอยางไมร กู ําหนดเวลา และถาขา วสารหมด มแิ ปลวา การเดินทางของเราชะงกั อยเู พยี งแค นน้ั หรือ เพราะฉะนน้ั เราทกุ คนตองรับรูไวลวงหนาวา เราจะหาอาหารประทังชวี ติ ไประหวางทาง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1157 ซึ่งแนละ เน้ือสตั วยอมเปนหลัก เสบยี งของเรากเ็ อาไปบางเหมือนกนั แตพอประมาณเทานนั้ จะใชก็ ตอเมอื่ จําเปน จริงๆ โดยหาอาหารอ่นื ไมไ ด เมือ่ เราตดั ภาระเรื่องน้ําหนักของเสบยี งไปเสยี ได ใน จาํ นวน 150 กโิ ลกรัมทีเ่ ราจะเอาตดิ ตวั ไป กไ็ มใชน าํ้ หนกั ทน่ี อ ยเกนิ ไปนัก สาํ หรับอุปกรณจําเปน อืน่ ๆ” “เอางั้นหรือ?” ไชยยนั ตหนั ไปถามพรานใหญ “คณุ ชายพดู ถกู แลวครับ เราจะมามวั คาํ นึงถงึ เสบยี งอยูไมไ ด เพราะไมช า กเ็ ร็วจะตองหมด ลงแนสาํ หรับการเดินทางไมมกี าํ หนดของเรา เสบยี งเปนเรอื่ งที่จะหาเอาดาบหนา นาํ้ หนกั ของ ขาวสารจึงควรเปลีย่ นมาเปน นาํ้ หนักของลูกปน และเคร่อื งเวชภณั ฑเปนอนั ดบั แรก” “ถางน้ั กห็ ายหว ง” อดีตนายทหารปนใหญนกั ผจญภัยวา แลว หนั มาตบแขนเพือ่ นสาว ผูเ มม รมิ ฝปากครุนคิด อยู อดไมไดท จี่ ะมอี ารมณข นั “เย็นใจไดแ ลว นอย ตอไปน้ีเธอเห็นจะไดลมิ้ รสก้ิงกา ตะกวดหรอื มายกง็ ูแนๆ ไปหัดกิน เสียทหี่ ลม ชา งกอนก็ไดย ังพอมีเวลาถม” นกั มานษุ ยวทิ ยาสาวย้ิมจืดๆ แตแววตาเดด็ เด่ยี วปราศจากแววพรนั่ พรึง “ไมต องเปนหว งหรอก บอกแลววาเมือ่ ถงึ เวลา ฉนั ทาํ อะไรทกุ สง่ิ ทกุ อยางไดเหมอื นพวก เราทกุ คน” พลางหลอ นกท็ อดสายตาไปทางรพินทร พูดเนบิ ๆ วา “คาํ พังเพยเขากลา วกนั ไวว า ‘ในนาํ้ มีปลา ในนามีขาว’ ทีน้ีในปา ละ จะมเี นอ้ื เสมอไป ไหม?” พรานใหญย ม้ิ กวางๆ เขาอา นขอ กงั วลใจของหลอนไดถ ูก แมว า มันจะแฝงอยูล กึ ลํ้าจน สายตาผาดๆ คนไมพบ...ผหู ญิงยอ มหนีนสิ ัยของผูหญงิ ไปไมพ น นน่ั ก็คือมกั วติ กกริ่งเกรงอยูเสมอ ไมว าจะกราวแกรงสกั ปานใด “เสมอไปครับ แตม ีขอแมวา เราจะพบมนั หรอื ไม และก็บอ ยเสยี ดวยขณะทีเ่ ราตอ งการ อาหาร ไมม สี ัตวช นดิ ทคี่ วรจะเปน อาหารไดโผลมาใหเ ห็นเลย แมว าจะเดนิ หากันเปนวันๆ อนั นเ้ี อง ท่ฝี ก นิสยั ของนกั เดนิ ปา ใหรูจักกนิ ไมเลือก เพ่ือประทงั ชวี ติ ไวพลาง ขออยางเดยี วเทา นน้ั สิ่งท่ีกนิ ทํา ใหอ มิ่ และไมเปน ภยั แกช วี ิต” “ไมต องหวงหรอกนา นอ ย” เพอ่ื นชายซอ นยิม้ สัพยอกมาอกี อยา งหนา ตาย “รพินทรเ อย แงซายเอย ไหนจะพรานพน้ื เมอื งผูชํานาญอกี ถึงสี่คน รวมเปนมือดตี งั้ หก คน เปนพ่เี ลยี้ งไปดว ยอยูแ ลว อยางไมไ ดอ ะไรเลยกข็ อรบั ประกันใหไดล วงหนา วา พอจะหาเขยี ด หรือก้ิงกอื มาใหเ ธอขยอกได ไมตองกลัวอด” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1158 ทุกคนหวั เราะยกเวน นกั มานษุ ยวทิ ยาสาวคนเดียว หลอ นฟาดกาํ ปน ไปทหี่ ลงั ของเพ่อื น ชายดงั บกึ แลว เดนิ กลับไปน่งั บนอะไรอบุ อบิ อยูที่เตยี งตามเดมิ เชษฐาชวนพรานใหญรว มดม่ื และสนทนาสอบซกั ถึงแผนการคืบหนา พอเปน สงั เขปจน เวลาส่ที มุ เศษ จงึ อนญุ าตใหเ ขากลับไปพกั ผอ นสวนตนเองเตรียมเขานอน รพินทรโ ผลพน ประตูกระโจมพกั ของนายจา งออกมา ก็สวนกบั ดารนิ ตรงหนา เต็นท หลอ นผละออกจากกระโจมพกั ไปตง้ั แตเ มอ่ื ไหรไมทราบ คงจะออกไปเดินเลน รอบบรเิ วณแคม ป และสังสรรคกับพวกลูกหาบท่ดี ่ืมกนิ สนกุ สนานกันอยู และเพ่งิ จะกลับเขา มา พรานใหญก า วหลบไปเสียทางหนึง่ ใหพ น ประตูกระโจมเปด ทางใหแกห ลอ น แตหญิง สาวคงยืนนิ่งอยกู ับที่ มือท้งั สองซกุ อยูในกระเปา เสื้อกาวนต วั งาม ลมเยน็ เปา เสนผมสยายปลวิ ไสว เอียงคอนิดๆ “อยใู นไนทก าวนแ บบน้ี คณุ หญงิ ควรจะพักผอ นอยใู นเฉพาะกระโจมเทาน้นั ไมควร ออกไปเดนิ ขา งนอก” เขาเปน ฝา ยพดู ข้ึนเบาๆ หลอ นไมสนใจกบั คาํ ตงิ นั้น กลบั บอกมาเนบิ ๆ วา “เสร็จศึกไอแหวง กลบั มาถงึ คายพกั แลว เมื่อไหรจะถาง ‘ปา ’ ใตคางออกเสียที มนั รกลกู ตาเหลอื เกิน” เขาเกือบสะดงุ ยกมือขน้ึ ลูบปลายคางอนั สากคร้มึ ไปดวยหนามโดยไมต ้งั ใจ แลว หัวเราะ หึๆ ในลําคอ “ตอ งขออภัย ผมไมมเี วลาจะคํานึงถงึ มันอยู ถา มันทาํ ความราํ คาญให ‘นายหญงิ ’ กจ็ ะถาง มันออกเสยี แตขอผลดั เปน พรุงน”้ี ราชสกุลสาวเลิกคิ้ว แยม รมิ ฝป ากออกมานอ ยๆ กวาดตาดูรางขะมุกขะมอมแขง็ แกรง ท่ยี นื ตรงหนา คลายจะสาํ รวจตรวจสอบใหตลอดทงั้ กาย ครั้นแลวก็มาสะดดุ นงิ่ อยทู ข่ี อ มอื ของเขา คว้ิ ขมวดเล็กนอย รอยยม้ิ จางหายไปกลายเปนความเครงขรมึ “เอะ! ผาของฉันที่พันไวให หายไปไหนแลว?” พรานใหญก มลงที่ขอมอื ดานนัน้ ซ่ึงบัดนีม้ ีผากอซพนั อยหู นาแนน แลว เหลือบข้นึ กพ็ บ ดวงตาสีดาํ สนทิ จอ งเปง มาโดยไมก ะพริบ แทนคาํ ตอบ เขาบรรจงแกป มผากอซทผ่ี ูกเอาไวอ อกชาๆ คลีใ่ หพน ออกไป พอมนั หลุด ออกมา หลอนก็เหน็ แพรพนั คอสีรุงทต่ี นเองเปน คนพันไวใหแ กเขาในคืนหน่งึ ยงั คงกระชบั ตดิ อยูที่ ขอ มืดดานนน้ั ในลกั ษณะเดนิ ไมม ีอะไรเปลี่ยนแปลง ทห่ี ลอ นไมเหน็ แตแรกกเ็ พราะผา กอซผนื นั้น พันทบั หมุ ไวอกี ช้นั หน่งึ เทาน้นั แววตาเครง เครียดมึนตงึ คนู นั้ ระรนื่ พราวใสขึ้นตามเดิม แตยงั คงปน หนาขรมึ “นึกวา แกะทิ้งไปเสียแลว อกี ทาํ ไมจะตอ งเอาผา พันแผลทบั ไวอกี ชน้ั หนึง่ ดวย?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1159 “ของมีคา กค็ วรจะตองทะนถุ นอมไมอ ยากใหเ ปรอะเปอน ขะมุกขะมอมเสีย” “พันหุมไวตงั้ แตเ มอ่ื ไหรน ?่ี ” “วนั รุงข้ึนของคืนทเี่ จาของผากรุณาพนั ไวใ หคืนนน้ั ความจรงิ เจา ของผานาจะสงั เกตเหน็ ต้ังนานแลว แตบางทคี งเปนเพราะ...” “เพราะ? อะไร? ทําไมไมพูดใหจ บ” “เพราะหลังจากพันไวใหแ ลว ก็ไมไ ดส นใจอะไรดว ยอกี ลืมไปเลย แตส าํ หรับผรู ับ แนละ ...จําตลอดไปไมมีวนั ลืม” หลอ นน่ิง รมิ ฝปากเผยอเหมอื นจะพดู อะไรออกมา แตแ ลว กก็ ระซิบมาเพยี งส้นั ๆ วา “ราตรีสวัสด”์ิ แลวกห็ ันหลงั เดนิ ผละเขา ประตูกระโจมไป มนั เปน ราตรอี นั ราบคาบสันติสขุ ภายใตแ สงเงนิ ยวงของสกาวจันทรท อี่ าบแอรมลงมาท่ัว เหลี่ยมไศลไพรพนา ขณะทท่ี อดรางลงนอน ทอดสายตาทอดมองลอดวงลอเกวยี นขน้ึ ไปยังเดอื นที่ ลอยควางเจดิ แจม กลางเวหา โสตของเขาแวว เสียงทมุ ลกึ กงั วานแผวในทวงทาํ นองรักของลาํ นาํ เพลง ชาวเขา ดงั ลอยมาจากทใี่ ดทหี่ นึง่ แมจะไมเ ห็นที่มาของเสยี งก็จําได. .. แงซาย เจา หนมุ พเนจรผลู ึกลับ! รงุ ข้ึนเปน วนั แหง การพักผอนตลอดทง้ั วัน ตามคําสั่งของหัวหนาคณะ พอถัดมาอีกวนั แคม ปอนั ปลกู สรา งเปน ระยะเวลายาวนานกวา อาทติ ย กถ็ กู ร้ือถอน ขบวนเกวยี นเร่มิ เคลอ่ื นยา ยจากปา หวายมงุ ตะวนั ตกเฉยี งเหนือตอไป การเดนิ ทางเปน ไปตามสบาย ไมม อี ะไรเรง รอ น เชษฐาผตู กอยูในฐานะพกิ ารชว่ั ขณะ โดยสารไปในเกวยี นโดยมี ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ นง่ั เปน เพอื่ นอยดู วย สว นไชยยันตนัน้ ลงมาเดนิ อยเู คยี งคูกบั รพนิ ทรในบางครั้งบางคราว พอเม่อื ย เขากก็ ลบั ขึ้นไปนง่ั บนเกวยี นกบั เพอ่ื นท้ังสอง สลบั กันอยเู ชนนนั้ รอนแรมผานทุงโลง ดงทึบ ขนุ เขาลาํ เนาหว ยกนั ไปเปน ระยะ ทา มกลางภมู ภิ าพอนั สวยงามตืน่ ตาระคนกับความนา สะพรงึ กลัว ไมพบพานหมูบานหรือว่แี ววของมนษุ ยใ นระหวา งทาง ใหเ หน็ นอกจากสัตวปา ขนาดเลก็ ซง่ึ นานๆ จะปรากฏผานหนาขบวนเกวยี นใหเหน็ สักครง้ั บางขณะก็ตดั ไปในทามกลางละอองฝน ทีเ่ ปนมานปกคลมุ ทบึ อยทู ั่วไป และบางขณะ ก็ กรํากนั ไปกลางแดดอนั แผดเปร้ยี งอบอาว พวกพนั ธุไมแ ละสตั วประเภทนกเรม่ิ จะมลี กั ษณะแตกตาง ออกไปจากเทา ทเ่ี คยผา นมาแลว ทวิ เขาทแ่ี วดลอมอยูรอบดาน ก็มีสณั ฐานเปน รปู ประหลาดนาพิศวง บางลกู แหงแลง มองเหน็ โลง โลน มีแตกอ นหนิ และบางลูกกป็ กคลุมหนาทึบเขียวชอุมไปดว ยตน ไม พอตกคาํ่ กป็ ลดเกวียนต้ังแคม ปช ั่วคราวขน้ึ พักนอนแรมคืน ครั้นรงุ ขึ้นกอ็ อกเดนิ ทางตอ ไมม เี หตกุ ารณร ายใดๆ เกดิ ขน้ึ อีกเลย นบั ตงั้ แตไอแหวงถกู พิชติ ราบคาบลง การเดินทาง คืบหนาเปนไปอยางสะดวกดายปลอดโปรง ยิง่ บางเวลาขณะที่ขบวนเกวยี นตัดผานทงุ โลง จะ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1160 มองเห็นฝูงววั ดาํ วิ่งขนานกับขบวนเกวยี นฝงู ใหญในระยะหางๆ อยูเปน เวลาอดึ ใจใหญ กอ นทจี่ ะ แยกตวั หายเขาดงไป บางทลี ะมั่งและฟานอนั เปนสัตวประเภททห่ี าดไู ดย ากกระโจนตัดหนา ผา นให เหน็ และครง้ั หน่ึงในเวลาโพลเพลก อ นท่ีจะถึงตาํ แหนง หยดุ พักวางแคมป ขบวนเกวยี น ทง้ั หมดเดนิ สวนทางกับชา งโขลงหนึง่ ประมาณสิบกวา ตวั ระหวา งท่ีเดินลงจากเนิน ทําเอาเกดิ ปน ปวนอลหมานไป ทุกคนเตรียมพรอมทจ่ี ะรบั มอื แตก ็เปนโชคดีสําหรับสตั วปาและมนษุ ยด ว ยกนั ท้งั สองฝา ย เจา คชสารทน่ี ําฝงู โดยแมแ ปรกเปนฝายหลกี ทางใหแกมนษุ ย หนแี ยกหลบเขาปา ขา งทาง ไป เชษฐาออกคาํ สัง่ หามเด็ดขาดไมใ หย งิ สตั วปา ชนิดใดท้ังส้นิ โดยไมจ าํ เปน ภาพของชวี ติ สัตวท่ไี ดพ บเหน็ มันทอ งเทย่ี วหากนิ กนั อยูอยา งเสรตี ามธรรมชาตนิ น้ั เปน ความตรงึ ตราประทบั ใจแกค ณะนายจา งทงั้ สามอยา งยิ่ง เดย๋ี วนไ้ี มม ใี ครคดิ ท่ีจะลา มนั อกี แลว นอก จากพะวงถึงการเดนิ ทางอยา งเดียว เยน็ ของวันตอมา ขณะที่ผา นทงุ แฝกสลบั ไปกับหญา คา เลาะเลยี บไปตามตีนเขาลูกหนง่ึ คาราวานเกวียนกผ็ า นเขา ไปในไร ซากเหลอื รอ งรอยพอใหสงั เกตเหน็ ไดว า ครัง้ หนงึ่ มันเปน แหลง เพาะปลูก แตถ กู ทอดทิ้งใหร กรางวางเปลา ขณะนน้ั ตะวนั ต่าํ ลงทกุ ขณะ แดดผตี ากผา ออ มโรยลงมา อาบบรเิ วณไรร าง ซึง่ อยใู นระหวางปา โปรงและดงไผน น้ั แลเห็นใบไมเปนสีแสดแสบตาไปหมด เสียงหมาปาเหา หอนเยอื กเยน็ วังเวงมาเปนระยะ พรานใหญผเู ดนิ นาํ อยูเบ้อื งหนา หยดุ ยืนชะงกั เลก็ นอย กวาดสายตาไปรอบดานพรอมกบั ควักบุหรีอ่ อกมาจุดสบู เขายนื รอจนกระทงั่ เกวยี นคนั ทค่ี ณะนายจา งนงั่ เคลือ่ นเขา มาถงึ “ถงึ พเุ ตยท่ีเราจะหยดุ พกั กนั คนื นแ้ี ลวไมใ ชห รอื ?” เชษฐาผตู ลอดเวลามีแผนทห่ี ยาบๆ ศึกษาอยใู นมอื รองถามมา จอมพรานเสยปก หมวกทห่ี ลบหนา อยใู หข น้ึ ไปกองอยกู ลางศีรษะ ควา ชายผาเคยี นเอวขน้ึ ซบั เหงือ่ หัวคว้ิ ขมวดอยางครุน คิดพิศวงเรน ลับ “ครบั ทนี่ ีแ่ หละพเุ ตย” “หนองนา้ํ อยทู างดา นโนน แลว กห็ มูบา นพวกกะเหร่ยี งละ?” ไชยยนั ตด ึงแผนท่จี ากมือเชษฐาไปดู แลว ลกุ ขึน้ ยนื บนแอกเกวยี น พยายามกวาดสายตา ไปรอบๆ “หมูบ า นอยูท างดา นขวามือนน่ั ครบั ในระหวา งดงไผห างปากทางเขาทเี่ ห็นออกไป ประมาณกโิ ล สวนหนองนํ้าอยูใ นปา แดงดา นซา ย” “วา แตเ ราจะตง้ั แคมปค ืนนีก้ นั ทไ่ี หน ในหมบู านหรือวา ท่หี นองนํา้ ” ไชยยนั ตเปรยถามขอความเหน็ รวมๆ เชษฐากต็ ดั สนิ มาวา “ใกลน้าํ ไวกอ นดกี วา สะดวกดี ระยะจากหนองนํา้ กับหมูบา นไมหางกันมากนัก ต้งั แคมป เสร็จเราคอยเขา ไปเยย่ี มพวกในหมูบาน หรือจะใหค นไปเชญิ นายบา นมาคุยกบั เราทแี่ คมปก ไ็ ด เขา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1161 ไปตั้งแคม ปใ นหมูบ าน รบกวนพวกเขาเปลา ๆ อยา งนอ ยเขาก็ตองตอ นรับเราเอกิ เกริกยงุ ยากสาํ หรบั เขาใชท ”ี่ รพินทรน ่ิงเหมือนจะคิดอะไรอยอู ีกอดึ ใจ กป็ องปากตะโกนบอกเกวยี นคนั หนา แลว โบก มอื ทําสญั ญาณใหรวู าใหน าํ เกวยี นมงุ ไปทางปา แดง อนั เปน ตําแหนง ทีต่ งั้ หนองนาํ้ โดยคําสั่งของ หวั หนา คณะ พลางตนเองก็เรง ฝเทาผละจากเกวยี นของนายจา ง ตามหลงั เกวยี นคนั หนา ไป “สังเกตหรือเปลา ทาทีของพรานใหญมอี ะไรเปน กงั วลพกิ ล” เชษฐาผูร อบคอบเอยข้ึนเบาๆ กบั สหายของเขา ไชยยนั ตห นา ตื่น “ทําไมหรือ?” “ก็บอกไมถูกเหมอื นกนั รูสกึ เพยี งแตว า รพนิ ทรกาํ ลงั คิดอะไรอยบู างอยาง ลกั ษณะของ หมอแบบนไ้ี มอ ะไรก็อะไรสักอยา งจะตองเกดิ ขึ้นเสมอเทา ที่สังเกตมา” “ฉนั ไมเ ขา ใจ มันจะเกดิ อะไรข้ึนทาํ นองไหน” “ฉนั ก็ไมรเู หมอื นกัน” “แกคดิ ไปเองมัง้ ถามีอะไรรพนิ ทรก็นาจะบอกกับเราแลว ” ดารินนัง่ ฟงสองชายพูดอยเู งยี บๆ หวั เราะออกมาเบาๆ เอยแทรกขึน้ วา “อยากรูไหมละ อะไรเปน ความคดิ ความอานของพรานใหญอยูในขณะนี”้ พชี่ ายและเพ่ือนหนั มามองดหู ลอ นอยางแปลกใจ “ทําไม เธออานความคิดเขาออกงน้ั หรอื ?” ไชยยนั ตถามโดยเรว็ “ฉันนะอานไมออกหรอก แตคนอานออกมี คนคนนจ้ี ะเปนกระจกเงาสําหรบั เราอยางดี ทเี ดียว ท่จี ะสองสะทอ นใหเราเหน็ ความคดิ และแผนการของรพนิ ทร เพยี งแตเ ราจะใชเ ขาหรอื ไม เทา นน้ั ” วา แลว หลอ นกผ็ ิวปากแหลมยาว แงซายผูเ ดินสงบอยขู า งเกวยี นหนั ขวบั มา ก็เหน็ นาย หญิงกระดกิ นวิ้ เรียก คนใชช าวดงยม้ิ ยงิ ฟน เดินเขา มาชดิ เกวยี น “แงซาย ทา ทางพรานใหญข องเราไมคอยสบายใจ มีอะไรหรอื ?” กะเหรยี่ งรางยกั ษน ิ่ง กวาดตามองไปยงั ไรซ ากท่ีขบวนเกวยี นกําลงั ตดั เคล่อื นผา นไป แลว จบั ไปยังรา งของรพินทรผ เู ดนิ ดุม อยูเ บือ้ งหนา “ไรเหลานี้เปน ของกะเหรย่ี งพเุ ตย แตทาํ ไมมนั จงึ ถกู ปลอ ยใหรกราง แงซายกาํ ลงั คดิ อยู เหมือนกนั ” ท้งั สามหันมองดตู ากนั เม่ือไดยนิ คาํ พดู ลอยๆ ของแงซาย แลว จองมองไปยงั ความรกราง รอบดา นอกี ครง้ั “พวกนนั้ ยายถนิ่ อพยพไปเสยี แลวกระมงั ถงึ ไดปลอยไรพ วกนรี้ า งไว” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1162 เชษฐารองบอกมา ไชยยันตเ สริมมาอกี คนวา “ก็ไมเหน็ แปลกอะไรน่ี ถงึ พวกนน้ั จะยายไปแลวกต็ าม เราไมไ ดห วงั พง่ึ พาอะไรพวกเขา ไมม อี ะไรทีจ่ ะตองกงั วลสกั นดิ ” “กะเหร่ียงลงแรงทําไร ปลกู บา นทอ่ี ยถู าวรข้นึ แลว จะไมอ พยพทง้ิ ถ่ินไปงา ยๆ อะไรเปน ตนเหตใุ หพ วกนัน้ รา งไป ผกู องคงกําลังคดิ อยู เขารจู ักชอบพอกนั มากกบั ผาเอิง หวั หนา ของที่น”่ี “ออ เทา นน้ั เองหรอกเหรอ” ดารนิ ครางออกมาพรอมกับหัวเราะ “ไอแ หวงของเราเสยี ละม้ังทีเ่ ปนตวั การ ใหพ วกนีย้ ายถน่ิ ไป แตก ไ็ มเหน็ มรี อ งรอยวา ชา ง จะลงรังควานไรพวกนี้เลยน”ี่ ขณะนน้ั แสงสนธยากาลทอี่ าบอยูต ลอดแนวไร มืดสลัวมวั มนลงไปอกี อากาศเร่ิมเย็น เยือกลงเปนลาํ ดับ เสียงหอนของหมาจง้ิ จอกดงั โหยหวนอยูไ มขาดระยะ สลับไปกับสาํ เนยี งครางตาํ่ ของนกทดึ ทอื บนยอดไมสูง พอใกลท างแยกที่จะตัดขนึ้ หมูบาน โสตประสาทของดารนิ ก็แวว เสยี ง คลา ยๆ คนพดู กันงมึ งาํ แวว ตามลมมา ตอมากกเ็ ปน เสียงกระบอกไมไ ผแกวงกระทบกัน และเสียง คลา ยๆ ครกตําขาวดงั อยเู ปนระยะขาดๆ หายๆ “ไหนแงซายบอกวา พวกน้นั ยายกนั ไปแลวยังไงละ ยังอยกู นั ออกคึกคกั นั่น” เชษฐาและไชยยนั ตพลอยหวั เราะออกมาเบาๆ “โลง อกไปเสยี ที พรานใหญข องเราคงหายหว งแลว แตใหตายซิ! ฉันไมช อบเสยี งหอน ของไอหมาจ้งิ จอกพวกนน้ั เลยแถวนถี้ า จะชุมมาก ฟง แลว มันเยน็ ไปหมดทุกขุมขน ยงั ไมท ันค่าํ เลย หอนเสียแลว” ไชยยนั ตว า แงซายไมก ลาวคาํ ใดอกี นยั นต าเปน ประกายวาวประหลาด แหงนหนาสายจมูกรอ นไปมา ในอากาศเหมอื นจะสาํ รวจอะไรสกั อยาง แลวเดินหา งเกวยี นของนายจางออกไป ลมโชยออ นๆ จากดงไผม าวูบหนึ่ง กลน่ิ สางๆ ลอยผานเขา มาสมั ผัสกบั นาสกิ ประสาท ของทกุ คนอยา งเบาบาง ช่วั อดึ ใจเดียวมนั กห็ ายไป เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ สมั ผัสกับกลน่ิ ชนดิ น้ี พรอมกนั แตไ มมใี ครสนใจนกั คงน่งั สนทนากนั อยเู ปน ปกติ พรานใหญห ยดุ ชะงักลงอีกคร้ัง บุญคาํ เดนิ ตามข้นึ มาทนั ทง้ั สองมองดหู นา กันเงยี บๆ ขณะเดนิ เคยี งขา งกันไป “นายไดก ลิ่นอะไรไหม?” บุญคาํ กระซบิ “ฮือม” เขาครางตาํ่ ๆ ในลาํ คอ ไมไดเอยคาํ ใดอกี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1163 “ไอพ วกพเุ ตยมันอยูก นั ยังไง เราเดนิ เกวียนผานทายบานมนั หา งแคนี้เอง ไมเ ห็นมใี คร รตู ัวโผลห ัวออกมารบั ” เสียงบญุ คาํ บนอุบอบิ ตอมา อกี ครใู หญ ขบวนเกวยี นกต็ ดั แยกเขาปาแดง และไมนานนัก ในระหวางตะวนั ชงิ พลบ น่ันเอง กถ็ งึ หนองนาํ้ กวา งประมาณรอยตารางวาในวงลอ มของปารวกและพุมไมเ ตยี้ ๆ นาํ้ เปน สดี ํา สนทิ เหมอื นนลิ อันคงจะเนอื่ งมาจากสขี องพ้ืนดนิ ขา งลาง กอนเกวยี นจะเดนิ เขามาถึง รพินทรไ ดล วงหนา มาถึงกอ นแลว และออกตรวจไปรอบๆ บริเวณใกลเคยี ง พอหยุดเกวยี นจะปลงสมั ภาระลงวางแคม ป พวกลกู หาบก็ปราดเขาหาหนองนาํ้ เปน อนั ดับแรก ดวยความรอ นระคนกระหาย เพราะกราํ หนักมาทงั้ วนั ทันใดนัน้ เอง ทกุ คนกต็ อ งสะดงุ ข้นึ สดุ ตวั เสียงไรเฟลนดั หน่ึงระเบิดกกึ กอ งขึ้นทามกลาง ความเงยี บสงดั หวั กระสุนพุง ลงมากลางหนองนํ้า ระเบิดนํา้ แตกกระจายเปนลาํ พงุ ข้ึนสงู ไปใน อากาศ พวกลกู หาบทที่ รุดคกุ เขาอยูริมหนอง กาํ ลังจะวกั นาํ้ เขา ใสป าก ผงะตะลึงพรงึ เพริดดว ยความ ตกใจ กอนท่ใี ครจะทันรสู กึ ตัวทราบในสาเหตนุ นั่ เอง เสยี งพรานใหญก ต็ ะโกนกอ งลงมา “อยา แตะตอ งหนองนา้ํ นน่ั ! ใครหิวน้ําไปกนิ นํา้ ที่บรรทกุ มาในเกวยี น!” ทุกคนเหน็ เขายนื อยบู นเนนิ ตอนหนง่ึ พรอมกบั เสยี งตะโกนนน้ั ก็โบกมอื เปน สัญญาณ หา ม และไลพวกลกู หาบใหออกจากหนองนํา้ ไมมปี ญ หา ไรเฟลนัดน้ันระเบดิ จากมือของพราน ใหญน ่ันเอง เขาใชเ สยี งปนหยดุ พวกนนั้ ไวไ ดอ ยางกะทันหันหวดุ หวดิ กอนท่ีใครจะทนั วักใสปาก “เกดิ อะไรข้นึ รพนิ ทร?” เชษฐากับไชยยันตต ะโกนถามลาํ ละล่ําละลักออกไปพรอ มกัน กเ็ หน็ พรานใหญกวกั มอื เรยี ก เขาอยหู างจากขบวนเกวยี นท่ขี ้ึนมาชมุ นมุ รวมกลมุ กนั อยรู มิ หนองนํา้ นัน้ ราวๆ 40 เมตรในพง รก “แกอยนู ่นั แหละ เชษฐาอยา พยายามลงมา” ไชยยนั ตร อ งบอกเพอื่ นของเขาเรว็ ปร๋ือ แลวควา ไรเฟลประจํามอื กระโดดลงจากเกวยี น พรอมกับดารนิ ตรงเขา ไปหารพินทรท ันที บุญคาํ และพรานพื้นเมืองอีกสามคนออกวง่ิ ตามหลังเขา มาเปน พรวน ทั้งหมดพากันเขา มาถึงตาํ แหนง ท่พี รานใหญห ยุดยนื เหน็ เขายืนนง่ิ สีหนา เครียด มานตาหรท่ี อดมองลงไปยงั บริเวณ พนื้ ใตพ งไมตอนหนง่ึ หา งออกไปเพยี งสองวา ไชยยนั ตก ับดารนิ หนั มองตาม ก็แทบผงะรอ งออกมาดวยความตกใจ พวกพรานพน้ื เมือง ทตี่ ามเขา มาทหี ลัง พากันพมึ พําแซด แลว พรกู นั เขามารายลอมพจิ ารณาสิง่ นน้ั มันคอื ศพตายซากแหงเกราะ ของหญงิ กะเหร่ยี งผูหนงึ่ นอนกงโกอ ยบู นกองใบไมแ หง ศพน้ันมแี ตเพยี งทอ นเอวข้ึนมา สว นทอ นลางหายไป หนงั สคี ลํ้ารัดติดกระดกู บางแหง มีรอยถูกสตั ว [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

1164 แทะจนเหลือแตกระดกู ขาว เสนผมอนั ยาวกระจายรุงรงั ปกคลุมอยูบนใบหนา อนั แสนจะนา เกลียด นา กลัว แถบหนง่ึ กลายเปนกระดกู ไปแลว เห็นกระดกู โหนกแกม และกราม สวนอกี แถบหน่ึงยังมี หนังสคี ลา้ํ ๆ หุม อยู จมกู และนยั นต ากลวงโบ ขณะนเ้ี ต็มไปดว ยมดและแมลงไตก นั ขวกั ไขว กลิ่น ศพไมถ งึ กบั ฉนุ เฉียวรนุ แรงนกั พอลมพัดหวนกรรโชก กม็ แี ตเพยี งกลนิ่ อับๆ สางๆ เทา นัน้ ดารนิ หนา ซีด กายสน่ั นอยๆ หลอ นตกใจอยางกะทันหนั เพราะมาพบเห็นเขา โดยจโู จม ไมทนั รตู วั เตรยี มใจมากอ น จบั แขนไชยยนั ตไ วแ นนแทบจะไมห ายใจ อดีตนายทหารปน ใหญก นั เพ่อื นสาวใหออกไปยนื อยหู า งๆ แลว กาวเขาไปพจิ ารณาดูโดยใกล เคยี งขางรพินทรแ ละพรานพวก นัน้ “หมายความวา ยังไงกนั น่ี ศพนีถ่ กู อะไรกดั ตายแลวลากมากนิ ทีน่ ก่ี ระมัง?” ไชยยนั ตพดู แหบๆ พรานใหญเหลือบตาจอ งหนา เขาอยเู ชน นนั้ ครูใ หญก็สะกิดใหถ อยหา งซากนน้ั ออกมา “ศพท่ีถกู สัตวร ายกดั ตายโดยเจตนาจะกินเปน อาหาร ไมม ลี ักษณะอยางน้”ี จอมพรานกระซิบแผวต่ํา ปาดแขนขนึ้ ปา ยรมิ ฝป ากแลว มองไปทางดาริน ผูบ ัดน้ีกาํ ลัง พยายามสะกดกลั้นอารมณล งใหเ ปน ปกติ “สงั เกตไหมครับ มนั เปนศพตายซาก ซง่ึ คงจะตายมานานแลว และที่มาอยูตรงนคี้ งเปน พวกหมาปาหรือหมาจ้ิงจอกลากมาแทะ บางทผี ูช าํ นาญทางนติ เิ วชอยา งคุณหญงิ อาจใหก ารสนั นษิ - ฐานไดใ กลเ คยี งขึ้นอกี ” นักมานษุ ยวทิ ยาสาวฝนยิ้มสนั่ หนา ชา ๆ “ฉันคดิ วาฉันสันนิษฐานอะไรไมไ ดดกี วาคณุ หรอกรพนิ ทร โดยเฉพาะอยางยง่ิ ในปาแถบ นี้ ศพตายมานานแลวจนแหง เกราะมแี ตหนงั หมุ กระดูก มหิ นาํ ซาํ้ ยงั มรี อยสตั วแ ทะเนอื้ แหวง หายไป เกือบหมด ผเู ช่ยี วชาญทางนติ เิ วชคนไหนก็ไมมที างบอกไดว า ศพตายดวยอะไร แตเ ทาทดี่ ูผาดๆ น่ี ฉันกะวา ตายมาประมาณเดือนเศษ คนตายจะตอ งเปนคนผอมแหงเหลอื แตห นังหมุ กระดกู อยูกอ น แลว ถา ไมง้นั ก็ควรจะขน้ึ อดื เนาเฟะเนือ้ หนังหลุดไปหมด” “ผมมีเหตุผลท่ยี นื ยนั ไดแ นน แฟน อกี ขอ หนง่ึ ทว่ี า ศพนจี้ ะตอ งไมไ ดถ กู สตั วท าํ รา ย ตาํ แหนง ทเ่ี ราพบศพนอ้ี ยใู กลห นองนํา้ หางไมกี่กา วนเี่ อง และหนองนํา้ แหง นก้ี ็หางจากหมบู า น ออกไปไมไกลนกั ทสี่ าํ คญั ท่ีสดุ กค็ อื พวกกะเหรย่ี งพเุ ตยไดอาศัยน้าํ ในหนองนแ้ี หงเดยี วมาตกั กนั ไป ทุกวัน พวกนน้ั จะตอ งคน พบในทนั ที ไมป ลอ ยใหเ ปน ซากทุเรศอยใู กลแหลง นาํ้ กนิ อยางน”้ี “ก็แลว พวกนน้ั มาเอาน้ําในหนองนี่ทกุ วนั ทําไมถึงไมพ บศพที่นอนอยนู ี่?” พรานใหญส บตาเขา เสยี งแผว ลงอกี “กน็ นั่ นะซคิ รับ ขอน้ีแหละท่ผี มกาํ ลังคดิ ” “ทําไมคุณสงสยั วา น้ําในหนองนน่ั จะไมส ะอาดพอใชไหม ถึงไดห ามพวกน้ันไว” ดารินถาม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1165 “ครับ มอี ะไรหลายๆ อยางเหลอื เกิน โดยเหตผุ ลสว นตวั ของผมทําใหอ ยากจะเชื่อวา นาํ้ ในหนองน่นั ถา จะไมไดก ารเสียแลว และเทาทีเ่ ห็นอยแู นๆ นกี่ ค็ ือ ถามีซากตายอยบู ริเวณใกลเคยี ง กบั แหลงน้าํ กเ็ ปนการไมเ หมาะทีเ่ ราจะเส่ยี งใชนาํ้ นัน่ ดมื่ กินอยแู ลว อยา งไรกต็ าม อีกสักครูกค็ งจะรู กนั ออกไปแนช ดั ในปญหานา คดิ ทง้ั หมดน่ี กลบั ไปท่พี วกเราเถดิ ครบั คณุ ชายตะโกนเรียกมานั่น แลว” ประโยคสุดทา ย เขาพยักหนา ชวนนายจา งทงั้ สองแลวโบกมือกับคนของเขาทัง้ ส่ี ใหกลบั เขา ไปรวมกับกองเกวยี น เมือ่ เหน็ เชษฐาตะโกนถามโหวกเหวกมา หัวหนา คณะเตม็ ไปดวยความ สงสัย เพราะเห็นคนเหลา นนั้ ยืนมงุ อะไรกนั อยู ไชยยนั ตอ ธิบายใหเ ชษฐาทราบในสง่ิ ทพ่ี บเหน็ และเหตผุ ลของรพินทรท ่ีไมต องการให ทกุ คนในคณะใชน ้าํ ในหนองน้ัน ภายหลังจากการสอบซกั ถงึ เรือ่ งศพทพี่ บและนงิ่ คดิ อยางใครค รวญ อานแววตาของรพนิ ทรอ ยคู รู อดีตทา นทตู ทหารบกกบ็ อกมาวา “ถางัน้ กส็ ่งั หา มทุกคนเสียใหเด็ดขาดเลย น้าํ ท่เี รามสี าํ รองอยพู อเพียงสาํ หรับการหุงหา แลว ดื่มกนิ ไปจนกระทัง่ ถึงพรุงน้ี เพยี งแตต องประหยดั กนั หนอ ยเทาน้ัน วาแตเราจะต้ังแคมปท ีไ่ หน ทแี รกกห็ วังจะมาอาศยั หนองน้ําตรงนี้ แตเดย๋ี วนม้ี นั ไมม ีประโยชนเ สียแลว” “มืดลงเต็มทีแลวครับ เหน็ จะตองพกั กันท่ีนแ่ี หละ เพยี งแคอ ยา ไปแตะตองนาํ้ ในหนอง นัน่ กแ็ ลวกนั ” “ตกลง เอาตรงนก้ี ็เอา” หัวหนา คณะพยกั หนามาอยา งงา ยๆ พรานใหญส งั่ ใหปลดเกวยี นตัง้ แคมปข น้ึ ทนั ที เรยี กนายเมยหัวหนาลกู หาบมากําชบั สั่ง ความเรอ่ื งนํ้า พอกระโจมพกั ของนายจา งขึงเสร็จ ขา วกาํ ลังต้งั อยูบ นกองไฟก็มืดสนทิ พอดี รพินทร โผลเ ขา มาในกระโจม “ผมจะเขา ไปดทู ่หี มูบา นสกั ประเด๋ียวครับ จะกลับมาทันอาหารค่ํา” เขารายงาน สหี นา และแววตายงั เต็มไปดว ยริ้วรอยกงั วลลกึ ลบั อยูเชนเดมิ “ผมวา รอใหขา วสกุ กินขา วเสียกอนไมด ีกวาหรอื ไมตองรบี รอนก็ได” เชษฐาวา “ระยะทางใกลๆ แคน ีเ้ องครบั ผมอยากจะพบกับพวกในหมูบานใหเ รว็ ท่ีสดุ มีอะไรหลาย อยา งทท่ี าํ ใหผ มรอนใจยงั ไงพิกล” “ศพทีเ่ ราพบใกลๆ น่กี ระมงั ?” “ครบั นีข่ อหนงึ่ ละ” เชษฐาพนิ จิ ดูอาการกระสบั กระสายของเขาอยางสะกดิ ใจในบางสิง่ แลว ยมิ้ ขรึมๆ พยัก หนา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1166 “งนั้ ก็ไปซริ พนิ ทร ถา พบผาเองิ ชวนเขามาคยุ กับเราทน่ี ดี่ ว ยกด็ ”ี จอมพรานรับคํากอนท่เี ขาจะลบั กายออกมา ไชยยนั ตกเ็ รยี กไว “เด๋ียว! ผมไปกบั คุณดว ยคน” วา แลว ก็ฉวยไดเ บราวน ิง่ กง่ึ อัตโนมตั ิ บรรจลุ กู ซองหา นดั พรอ มไฟฉายประจํามอื กระโดดตามเขาออกมา รพินทรหนั มายม้ิ ให “ผมวา คณุ ไชยยันตอยูทนี่ ี่ไมด กี วา หรอื ครบั ” “คุณจะไปทห่ี มูบานนัน่ คนเดียวไมใ ชห รอื ?” “ครบั ” “สองคนดกี วาคนเดียว!” นักผจญภยั ชาวกรงุ บอกส้นั ๆ พรานใหญไ มเ อยเชนไรอกี ตะโกนสั่งความกับคนของเขาสองสามประโยค แลวเดนิ ออก จากบริเวณท่ีตง้ั แคม ป ยอ นรอยทางเกวยี นทผ่ี า นเขามาทะลอุ อกทงุ แฝก โดยมีไชยยนั ตเ ดินเคยี งไหล มาติดๆ เปด ไฟฉายสอ งทางและกราดอยไู ปมา ไมน านนกั ทงั้ สองก็พบตนเองเดินไปในระหวา งทางเตยี นแคบๆ ทตี่ ดั เขา สดู งไผ ซึ่ง หนทางนนั้ เปน รอยเดนิ ของพวกกะเหรี่ยงพเุ ตยทใี่ ชอ ยูประจําน่ันเอง เสียงหมาปา ยังคงหอนเยอื กไม ขาดระยะอยเู ชน น้นั กอไผถ กู ลมพดั เสยี ดสีกันดังเปน สาํ เนียงประหลาดๆ นกแสกตวั หนงึ่ สง เสยี ง รองแหลมและโฉบถลาเปนเงาดาํ ตดั หนาท้ังสองไป ทําเอาไชยยนั ตสบถออกมาปนหวั เราะ “เอ บรรยากาศมันไมคอยจะดยี งั ไงพกิ ลแฮะ มันไมน า จะเปน ทางเขา หมบู า นคนเลยนี่ รพนิ ทร นี่ยังอยหู างเทา ไหรก วา จะถึง” “ใกลๆ ขา งหนานีเ่ องครบั ไมเกินสองรอ ยเมตร” เสยี งรพินทรต อบมา ความมดื ทําใหไ มเ หน็ สหี นาของกันและกนั “ใกลแ คน เ้ี อง ทําไมถึงไมไ ดย ินเสยี งอะไรเลย อยา งนอยกค็ วรจะเหน็ แสงไฟบาง นมี่ นั ก็ หวั คํ่าอยแู ทๆ” ไชยยนั ตพมึ พาํ เหมอื นจะพดู กบั ตนเอง รูสกึ หนาวเยือกเขา ไปถึงขัว้ หวั ใจอยา งประหลาด กลางปาทึบในเวลากลางคนื อนั ดึกสงัด เขาเคยเดินกับรพนิ ทรในลกั ษณะเชน นีม้ ากอ นแลว แตไมเคย มคี วามรูส กึ สะทอ นสะทานเหมือนคราวนเี้ ลย มันบังเกดิ ความวงั เวงเปลา เปลีย่ วอยา งไรบอกไมถกู ท้ังๆ ทคี่ วรจะอบอนุ อยา งทส่ี ุดเม่อื รูอยวู า หมบู านคนรอคอยอยเู บอ้ื งหนา จอมพรานไมไดตอบคําใด นอกจากหัวเราะต่ําลึกอยูในลาํ คอ ไชยยันตร สู กึ วาเสียง หัวเราะนน้ั แปรง หผู ิดกวาเคย อยา งไรกต็ าม มืออนั อบอุน ม่ันคงลอยมาจบั แขนเขาไว บบี เบาๆ หนทางเดนิ แคบลกั ษณะเหมอื นลาํ หว ยนัน้ คดเคีย้ วไปมาในระหวางพมุ ไมทบึ สลับกอไผ ลกั ษณะการอยอู าศยั ของมนษุ ยอันเปน ส่ิงแรกท่ีเหน็ ก็คอื ซากเกวยี นหกั คันหน่ึงทงิ้ อยรู มิ ทางผานนน้ั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1167 ถงึ กระนนั้ ทกุ สิ่งทกุ อยางมันกย็ งั เงยี บเชยี บ ไมม อี ะไรกระโตกกระตากเลย นอกจากลมพัดก่ิงไผไหว อยอู อดแอด และใบไมพ ลิกกระทบกนั ซ่ึงฟงเสยี งเหมอื นมคี นมากระซิบกระซาบอยูรอบๆ กาย ขณะทเี่ ดนิ ผานไป บางทกี แ็ วว เหมอื นเสยี งผูหญงิ หวั เราะตอกระซิก ทนั ใดนั้นไชยยนั ตผ เู ดนิ ตดิ อยู เบอ้ื งหลงั ก็ฉดุ แขนเขาไวโดยแรง รพินทรห ันกลบั มาเห็นอดีตนายทหารปน ใหญสอ งไฟฉายยอน ทางไปเบื้องหลงั และกราดไปยงั ปา ไผร มิ ทางทง้ั สองดา น “อะไรหรือครับ?” เขาถามเบาๆ ภายหลงั จากสอ งไฟคนหาไปทั่วอยูครู ไชยยนั ตกค็ รางออกมา “ฮือม แปลก จะวาอุปาทานก็ใชที่ เมอ่ื กนี้ ผี้ มไดยินเสยี งฝเทาคนเดนิ ตามหลังอยตู ก้ึ ๆ สอง ไฟดกู ไ็ มเ หน็ มีอะไร เปนอยา งน้ีมาสองสามครัง้ แลว บางทกี เ็ หน็ เงาคนหลบวอบแวบอยรู มิ ทาง ขางหนา ตอนท่คี ณุ กราดไฟสองทางไป คณุ ไมสังเกตเหน็ บา งหรอกร”ึ “ผมไมเ หน็ มอี ะไรอยา งที่คณุ ไชยยนั ตว าเลยนค่ี รับ บางทีจะเปนเงากง่ิ ไม แลว กเ็ สยี งฝเทา ของเราเองกไ็ ด” นกั ผจญภยั ชาวกรุงผิวปากออกมาเบาๆ ยกมอื ขึ้นแคะหแู รงๆ แลว พยกั หนาพูด พลาง หวั เราะ “ถาง้ันก็เดนิ ตอ ไป แตบอกตามตรง ผมรสู ึกวามนั ไมสูจ ะชอบกลเสียแลว ” ไมเพียงแตไชยยันตเ ทานั้น แมร พนิ ทร ไพรวลั ย เอง ยามนี้กย็ อมมีความรสู กึ เชน เดยี วกัน ประสาทสมั ผสั มันเตอื นใหท ราบชดั เจนวา เขาไมไดเ ดนิ ใกลห มบู านของมนุษยเ ขามาเลย แมจะรวู า บริเวณนเ้ี ปน ทอ่ี ยอู าศยั ของกะเหรีย่ งพุเตย ทีเ่ ขาเคยผานไปมาอยูบอ ยครั้งจนเรียกวาคุนเคย ลมเยน็ เฉียบกรูโกรยสวนทางเขา มา กลนิ่ สางๆ อันเปน กลน่ิ เดยี วกบั ศพตายซากทพี่ บ เหนอื หนองนาํ้ ฉนุ กกึ อบอวลเขา มาแตะจมูกอยางแรงวบู เดียวมนั กห็ ายไป ไชยยันตท าํ จมกู ฟดุ ฟด พยายามจะสดู คน หาไมป ริปากพดู คําใด นอกจากจะสะกิดหลงั เขาแรงๆ เหมือนจะเตอื นบอกโดย อาการ อดึ ใจของการเดินรุดหนา โดยไมพดู อะไรกนั อีกเลย หนทางกม็ าสน้ิ สุดเอาท่ลี านในเน้อื ที่ กวา งประมาณสีไ่ ร ซกุ ซอนมดื สนิทอยูในวงลอ มของทิวไผ ปากทางเปน ตะเคยี นใหญค หู นง่ึ ยืน ตระหงานสงู ชะลูดประหนงึ่ เสาประตทู างเขา ไฟฉายทั้งสองลํากราดสวางจา ออกไป ภาพท่ีเห็นกค็ อื เรือนกะเหรย่ี งทีป่ ลูกเรยี งรายกนั อยูเ ปนกลุม อยา งไมมีระเบยี บนัก ประมาณ 10 หลังคาเรอื น กลางลานมีโองไหลม กลิ้งอยอู ยางปราศจากการเอาใจใส กระชไุ มไ ผแ ละ เสอ่ื ทส่ี านดวยตอกหนาคลายจะมว นพนั อะไรไวข า งในเกะกะอยูตามใตถ ุนเรือน และบนแครย กพนื้ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

1168 รอบๆ ลาน บางเรอื นยังคงสภาพอนั สมบูรณ บางเรือนกโ็ ยเ ยต ะแคงทรดุ ลมคํา่ พัดหลงั คาแฝกและ ฝาขัดแตะไหวพะเยิบพะยาบ ปรากฏเสียงแสกสากวิเวกใจ มองเขาไปปราดเดยี ว สามญั วินจิ ฉยั ก็บอกไดทนั ทวี า ไมมมี นุษยค นใดอยใู นหมบู า นน้ี นอกจากความรกรางวางเปลาอนั ชวนสยอง!! ทง้ั สองหยดุ ชะงักอยทู ปี่ ากทางเขาสูลานน้ัน กราดไฟฉายสอ งสาํ รวจไปรอบดานอยาง ระมัดระวงั “นรกจกเปรต! น่ีมนั หมบู านรา ง!!” เสยี งกระซิบดงั มาจากไชยยนั ต หอ ไหลล ง บงั เกดิ ความหนาวสะทา นขนึ้ มาในบดั น้นั พรานใหญปองปากตะโกนเรยี กนามผาเองิ อันเปนนายบา นผคู นุ เคยชอบพอกับเขา ดงั ลั่น เขาไปสองคร้ัง เสียงของเขาสะทอนกอ งไปในความเงยี บสงัดน้นั ไมม ีสรรพสําเนียงของมนษุ ยใดๆ ตอบออกมาทงั้ สน้ิ นอกจากเสยี งรอ งแหลมอยา งตกใจ ของนกฮกู ท่ถี ลาบนิ พ่ึบพับออกมาจากชายคาของเรอื นหลงั หน่ึง ทงั้ สองหนั มามองดหู นากันอีกครงั้ “ผมสงั หรณแลว ไมม ีผิด” พรานใหญย กมือข้นึ ลบู ใบหนา เมม รมิ ฝปาก “มันรางเสียแลว ละครบั ” ไชยยนั ตตบหลงั เขามาหนกั ๆ พลางพยักหนาพดู อยา งหา วหาญตามนิสยั “ไป! รพินทร ไหนๆ เรากเ็ ขา มาถงึ แลว เขาไปดเู สยี ใหร ชู ัดเลย บางทีเราอาจพบหลักฐาน ตน เหตวุ า ทําไมมนั ถึงกลายเปน หมูบ านรางไป” จอมพรานชาํ เลืองมองดูสหายรวมทางของเขาอยางนิยมในความกลา ไมกลา วคาํ ใดอีก สอ งไฟออกเดนิ นําหนาตรงเขาไปอยางเตรยี มพรอม ไชยยันตก็สบื เทาตามหลงั มาตดิ ๆ มอื กระชับ ปน โดยไมประมาท ลําไฟของพรานใหญส องจบั นงิ่ ไปทมี่ ว นเสือ่ ตอกอนั หนงึ่ ซ่ึงกองอยบู นแครกลางลานใต ตนพิกลุ อยางสงสัยในรูปรา งลักษณะของมัน พอใกลเขา มา กล่นิ สาบสางกย็ ิง่ โชยรนุ แรงขึ้น กอ นท่ี เขาจะกาวเขา มาถึง ไชยยันตกใ็ ชปากกระบอกปน กระทงุ ไปทม่ี ว นเสอื่ ผืนนัน้ มันกลิง้ ขยายตวั ออก แลว หลน ตบุ ลงไปกับพ้ืน “เฮย! ศพ!!” อดตี นายทหารปนใหญรองล่นั ออกมาอยา งลืมตัว ยืนตะลึงเบกิ ตาโพลงขนลุกชันดวย ความรูส กึ อนั ไมอาจกลา วถูก อสุภศพซากหนึง่ ถูกหอไวภ ายใตมว นเสอื่ ตอกทีก่ ระจายออกผืนนน้ั สงกลนิ่ ฉนุ ตลบ รนุ แรงขน้ึ ในฉบั พลัน เมื่อสงิ่ ทีป่ กคลุมหุมอยูไ ดถูกเปด ออก ลักษณะเหมือนคางคกตายซากเพราะ ความผอมแหง ความสะเทอื นทก่ี ลิง้ หลน ลงมาจากแคร ทําใหสว นศีรษะอนั นาเกลียดนากลวั นนั้ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])