ของขวัญของหัวใจ

“เด๋ียวนะคะ... หนูไม่ได้คิดอะไรกับเร่ืองนีเ้ ลยค่ะ ไม่ได้รู้สึกอะไร เลยด้วย” “แตเ่ ฮียไมอ่ ยากให้ขวญั เข้าใจผิด...” “หนูก็บอกไปแล้วไงคะ หนูเข้าใจแล้วค่ะ เฮียโสด ผู้หญิงคนนัน้ ไมใ่ ชแ่ ฟนเฮีย” “โอเค ถ้าขวญั เข้าใจแล้วเฮียก็สบายใจ” “แตท่ ี่หนูไม่เข้าใจคือ... เฮียจะบอกหนูทําไมคะ หนเู ป็นแค่คนทํา ความสะอาด ไมใ่ ชค่ นสําคญั อะไรที่เฮียต้องมานง่ั อธิบายสกั หนอ่ ย” “หนเู ป็นมากกว่านนั้ ขวญั ... หนสู ําคญั กบั เฮียมากกวา่ นนั้ ” พลวตั พดู พร้อมกบั ลดความเร็วและจอดรถที่ข้างทาง “จอดรถทําไมคะ” ของขวญั ถามเขาด้วยความสงสยั เขาคงไม่ได้ ฉดุ เธอลงไปไหนหรอก สองข้างทางเป็นแหล่งชมุ ชนและมีคนเดนิ ผ่านไป ผา่ นมาอยพู่ อสมควร “มองหน้าเฮียสขิ วญั อยา่ หลบตาเฮีย” เขายื่นมือไปจบั มือเธออย่าง กล้าๆ กลวั ๆ ว่าเธอจะปฏิเสธ แตข่ องขวญั ไม่ทนั ได้คิดถึงสมั ผสั จากมือ ของเขา เพราะเธอกําลงั ตอ่ ส้กู บั สายตาของเขาอยู่ เม่ือหลบหน้าแล้วเขา ยงั ดึงดนั ท่ีจะมอง เธอก็ต้องมองตอบ เพ่ือให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้หวาดกลวั เขาเหมือนท่ีใจกําลงั รู้สกึ อยตู่ อนนี ้ “เฮียรู้นะว่าคําพูดเฮียตอ่ ไปนี ้มันอาจจะทําให้หนคู ิดมาก หรือไม่ กล้ามาเจอหน้าเฮียอีก แต่เฮียก็อยากให้หนูรู้ เฮียรู้สึกว่าเฮียชอบหน.ู .. ตงั้ แตว่ นั แรกที่เจอกนั หนมู ีเรื่องที่ทําให้เฮียคาดไมถ่ ึงเสมอ หนไู ม่เหมือน 100

ผู้หญิงคนอ่ืนท่ีเฮียเคยเจอ เฮียไม่รู้ว่าเป็นเพราะวยั ท่ีต่างกันหรือเปล่า เฮียเลยรู้สกึ มีชีวติ ชีวาขนึ ้ มาก หรือเพราะวา่ ความขยนั ความกตญั ํขู อง หนทู ี่มีให้กบั ครอบครัว แตเ่ ฮียคิดว่าน่าจะทงั้ สองอย่าง และเพราะวา่ หนู สวย... จนเฮียอยากมองหนใู กล้ๆ อยากมองหนนู านๆ” “ยะ... อย่าค่ะ!” ของขวญั เอนตวั หนีเขา เพราะทันทีท่ีเขาพูดจบ เธอก็เพิ่งรู้ตวั ว่าเขากําลงั จะจูบเธอ ใบหน้าของเขาอย่หู ่างจากเธอเพียง ไมก่ ่ีเซนตเิ มตร “ก็เพราะวา่ หนเู ป็นแบบนีไ้ ง เฮียถึงอยากอย่ใู กล้หนมู ากขนึ ้ เร่ือยๆ” พลวัตจับความรู้สึกของของขวัญได้ เธอกําลังสับสนและหว่ันไหวกับ คาํ พดู ของเขา แตก่ ็มีสตมิ ากพอที่จะปฏิเสธความใกล้ชิด และหากว่าเขา อยากใกล้กับเธอมากขึน้ เขาก็ต้องทําให้เธอลืมส่ิงนัน้ ไป เขาเปล่ียน เปา้ หมายจากปากสวย เป็นหลงั มือท่ีแม้จะผ่านการทํางานมาอยา่ งหนกั ก็ยงั เนียนน่มุ ริมฝีปากของเขาหอมเบาๆ ท่ีมือค่นู นั้ ซึง่ มนั เย็นเฉียบและ เหมือนจะไร้ซึ่งความรู้สกึ เพราะแม้วา่ เขาจะวางมือของเธอให้วางลงบน แก้มสากท่ีมีรอยจางๆ ของหนวดเครา เธอก็ยงั ไมด่ งึ มือออกไปไหน แม้วา่ เขาจะปล่อยมนั ให้เป็นอิสระแล้วก็ตาม เขามองเธอด้วยสายตาที่เตม็ ไป ด้วยความเสน่หา อยากให้เธอรู้ว่าส่ิงท่ีเขาพดู นนั้ เป็นความจริง ไม่มีส่ิง จอมปลอมใดๆ เจือปนในความรู้สึกและเขาอยากจบู เธอ เพ่ือยืนยันว่า ความรู้สึกแห่งความปรารถนาท่ีเขามีตอ่ สิ่งสวยงามทงั้ กายและใจนนั้ มี อย่มู ากเพียงใด เขาเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้เธออีกครัง้ ก่อนจะคอ่ ยๆ ปิดตา ลงเพ่ือทําให้เธอรู้ว่าเขาเคลิบเคลิม้ ไปกับบรรยากาศที่มีแต่เราสอง และ 101

เมื่อปากของเขาได้สมั ผสั กบั ริมฝีปากท่ีสน่ั เทาของเธอ เขาก็ลืมตาขนึ ้ มา มองดวงตาท่ีกําลงั หลบั พริม้ ของขวญั ไม่รู้ว่าตวั เองเป็นอะไร แตท่ กุ สมั ผสั ของเขานนั้ ทําให้รู้สึก ร้อนวบู วาบ เหมือนถกู ไฟช็อตจนร่างกายไม่สามารถขยบั ไปไหนได้ เธอ รู้สกึ เหมือนถกู สะกดด้วยมนตราของคาํ หวานและสมั ผสั ที่แสนแปลกใหม่ มือหยาบกร้ านที่ผ่านประสบการณ์มามากที่กําลังสัมผัสใบหน้าเผ่ือ ประคองจูบเธอนัน้ ไม่ได้ทําให้เธอรู้สึกรังเกียจ แต่เธอกลับรู้สึกว่ามัน อบอ่นุ อย่างบอกไม่ถกู ลิน้ ชืน้ ของเขาท่ีว่ายวนอย่ใู นโพรงปากของเธอก็ ทําให้เธอได้คาํ ตอบท่ีเคยสงสยั แล้วว่า คนที่จบู กนั นนั้ มีความรู้สกึ อยา่ งไร ตอนนีเ้ ธอไม่ต้องคอยจินตนาการเวลาดูหนังรัก เธอรู้แล้วว่ามันทําให้ ร่างกายนนั้ ร้อนผา่ วมากแคไ่ หน แตเ่ ธอก็ยงั ไมม่ น่ั ใจมากนกั วา่ ส่ิงท่ีรู้สึก นนั้ มนั ดจี ริงหรือไม่ เพราะเขาเป็นฝ่ายจบู เธอแตเ่ พียงฝ่ายเดียว “ยื่นลนิ ้ ออกมาสิครับ... ขวญั จะได้รู้วา่ ทําไมเฮียถึงจบู ขวญั ” พลวตั พดู เหมือนอ่านใจเธอออก ว่าแล้วเขาก็บรรจงจูบเธออีกครัง้ แตค่ รัง้ นีม้ นั หวานซงึ ้ และเชิญชวนให้เธอจบู ตอบมากกว่าเดิม ของขวญั สบั สนจนคิด อะไรไม่ออก ในสมองเธอคดิ แคว่ ่า เธอจะทําตามที่เขาบอก และเม่ือสิน้ ความคดิ เธอก็ทําแบบนนั้ ทนั ที ปลายลนิ ้ ของเธอทกั ทายลิน้ ของเขาอยา่ ง กล้าๆ กลวั ๆ ความไม่ประสีประสาในการจูบของเธอนนั้ เหมือนเป็นเชือ้ ไฟให้กับคนท่ีเชี่ยวชาญอย่างพลวัต เขาจูบเธอด้วยไฟราคะท่ีร้ อนแรง และดูดดื่มมากขึน้ เรื่อยๆ สองลิน้ ว่ายวน ประสานกันอย่างรู้ใจ เพราะ ของขวญั นนั้ เรียนรู้ได้ว่องไว เน่ืองจากได้คณุ ครูดี พลวตั หายใจแรงขึน้ 102

เร่ือยๆ มือของเขาสมั ผัสเธอไปเร่ือยๆ ก่อนจะวา่ งไว้ที่เอวบางและลบู ไล้ มนั อย่างช้า เขาแกล้งสอดมือเข้าไปที่ชายเสือ้ ของเธอ เพ่ือสมั ผสั กบั ผิว กายสาว และเม่ือเห็นวา่ เธอไมข่ ดั ขืนใดๆ ก็ใช้ปลายนิว้ เก่ียวขอบกางเกง ยีนส์ของเธอ “เฮีย...” ของขวัญได้สติ เธอหยุดจูบและดันเขาออกห่างจากตัว ด้วยความรู้สกึ อบั อาย เธอไมค่ วรเผลอกายและใจให้เขาแบบนี ้และนี่มนั ก็เป็นบนรถ ไมใ่ ชส่ ถานท่ีที่ควรจะพลอดรักกบั เขา “รู้แล้วใชไ่ หม... วา่ เฮียชอบขวญั แค่ไหน” พลวตั ย่ืนมือไปลบู เบาๆ ที่ปากของเธอ ซง่ึ ตอนนีม้ นั บวมเจอ่ เล็กน้อยการการจบู “หนูอยากกลบั บ้านคะ่ ” ของขวญั ไม่ตอบรับอะไร เธอหันหน้าหนี เขาและไมพ่ ดู อะไรอีก จนกระทงั่ เขาจอดรถท่ีหน้าบ้านของเธอ “เดี๋ยวสิครับ” เขารัง้ เธอไว้ด้วยการดงึ เธอมากอดจากด้านหลงั เขา ไมย่ อมให้เธอลงรถไปง่ายๆ โดยท่ีเธอไมพ่ ดู อะไรแน่ “คะ...” เธอตอบเขาตะกกุ ตะกกั “ขวญั ครับ... หนั มามองหน้าเฮียสคิ รับ” “มะ... มีอะไรคะ” “พรุ่งนีอ้ ยากให้เฮียมารับไปส่งท่ีมหาลยั ไหม” พลวตั ถามไปก็ใช้ ปลายจมกู แตะไปทวั่ คอระหงส์ “มะ... มะ ไม.่ .. ไมต่ ้องคะ่ ” ของขวญั ขนลกุ ซูไ่ ปทงั้ ตวั 103

“งนั้ เฮียรอเจอขวญั ตอนเย็นนะครับ รีบมานะ... เฮียอยากกอดหนู แบบนีอ้ ีก” เขาพูดจบก็หอมแก้มเธอเบาๆ และส่งสายตาที่เต็มไปด้วย ความเสนห่ าให้เธอ “ขอบคณุ ที่มาสง่ คะ่ ” ของขวญั ดงึ ตวั เองออกจากความใกล้ชิดท่ีทํา ให้เธอควบคมุ ตวั เองได้ยาก และเดนิ เข้าบ้านไปอยา่ งรวดเร็ว โดยท่ีพลวตั นงั่ มองจนแน่ใจว่า ไฟในห้องนอนของเธอเปิดแล้ว จึงขบั รถออกมาด้วย หวั ใจที่เตม็ ไปด้วยความสขุ แม้ว่าวนั นีส้ ่ิงท่ีเขาพูดไป จะยงั ไม่ได้คําตอบ หรือความคดิ เห็นใดๆ จากของขวญั แต่เขาก็ใกล้ชิดเธอมากกว่าทุกครัง้ และมนั ทําให้เขารู้วิธีที่จะทําให้เด็กดือ้ อย่างของขวญั นนั้ ยอมอ่อนลงได้ อีกหนงึ่ วธิ ี 104

“ชชั !” “ครับเฮีย” บ่ายวันต่อมา ชัชชัยรีบลุกมาต้อนรับเจ้านายอย่าง กระตอื รือร้นเหมือนเชน่ เคย “กินข้าวหรือยงั ” “ยงั เลยครับ” “หวิ ไหม” “หิว... หิวครับ” “ฉนั ก็หิว ยงั ไมไ่ ด้กินอะไรมาเลย ไปซือ้ อาหารญี่ป่นุ มาหนอ่ ยสิ” “ร้ านไหนครับ” 105

“ร้านประจําฉนั ไง ฉนั เอาเหมือนเดมิ สว่ นแกจะเอาอะไรก็สงั่ มา สง่ั ได้เตม็ ท่ีเลยนะ วนั นีข้ ายห้นุ ได้กําไร ฉนั เลีย้ งเอง” “โอ้โห! จดั ไปเลยครับเฮีย ผมเตม็ ท่ีแนน่ อนครับ ขอเงินครับ” ชชั ชยั ถกู ความหิวครอบงํา ตอนนีใ้ จเขาอย่ทู ่ีร้านอาหารเรียบร้อยแล้ว และเมื่อ รับเงินเสร็จ เขาก็หยิบกญุ แจรถออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจเจ้านายที่ ยืนยมิ ้ เจ้าเลห่ ์และมีความสขุ กอ่ นจะเดนิ เข้าไปในห้องทํางาน “ขวญั ...” พลวัตเดินเข้าไปกอดของขวญั ด้วยความคิดถึง เม่ือคืน เขานอนแทบไมห่ ลบั เพราะในหวั เขามีแตใ่ บหน้าและรสจบู ของเธอ “ปลอ่ ยคะ่ เฮีย... เดย๋ี วมีคนเห็น” ของขวญั เอือ้ มแขนไปวางไม้กวาด ที่ถือไว้ ก่อนจะใช้สองมือผลกั เขาให้หา่ งจากตวั “เม่ือคนื นอนหลบั ไหม” เขาถามเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ และเธอก็รู้ วา่ เขาคดิ อะไรอยู่ “หลบั คะ่ ” “จริงเหรอ? ไม่น่าเชื่อ ไม่เหมือนเฮียเลย กว่าจะนอนหลับก็เกือบ เช้า” “ท่ีวา่ เกือบเช้านี่ทํางานใชไ่ หมคะ พอฟ้าสวา่ งก็หลบั เพราะได้เวลา นอนพอดี” ของขวญั พูดจบก็เดินไปหยิบมาไม้กวาดที่วางไว้เมื่อครู่มา กวาดพืน้ ตอ่ “ทําไมรู้ทัน... แต่เช่ือเฮียสิ ทงั้ คืนเฮียก็คิดถึงหนู หนไู ด้เก็บเร่ืองท่ี เฮียพดู ไปคดิ บ้างหรือเปลา่ ครับ” 106

“คดิ คะ่ ” “คดิ วา่ อะไร” พลวตั ได้ยินก็ตื่นเต้นและดีใจ เขาเดินไปยืนขวางการ ทํางานของขวญั และพยายามหกั ห้ามใจไมใ่ ห้เข้าไปใกล้เธอมากกวา่ นี ้ “คิดว่าเฮียไม่ควรพดู คะ่ ถ้ายงั ไม่แน่ใจอะไรก็อย่าเพ่ิงพดู ดีกว่า ถึง หนไู ด้ยินเร่ืองของเฮียจากคําบอกเลา่ ของปา้ นดิ มานาน แตห่ นกู บั เฮียเพิ่ง เจอกนั แคไ่ มก่ ี่วนั มนั เป็นไปไมไ่ ด้หรอกคะ่ ที่เฮียจะชอบหนู เฮียอาจจะไม่ เคย...” “ไม่เคยอะไร” พลวัตเห็นเธอลังเลในสิ่งท่ีกําลังจะพูดจึงถามต่อ อยา่ งรอคาํ ตอบ “ไมเ่ คยมี...” “ไมเ่ คยมีอะไรกบั นกั ศกึ ษา?” “ใชค่ ะ่ ” “เฮียไม่รู้นะว่าหนูเคยได้ยิน หรืออ่านมาจากนิยายเรื่องไหน แต่ ผ้ชู ายไมไ่ ด้จะเลือกมีอะไรกบั ใคร เพราะอาชีพ การศกึ ษา หรือว่าหน้าตา ของผ้หู ญิง มนั อยทู่ ี่ความรู้สกึ เฮียเคยเจอคนที่สวยกว่าหนู อายนุ ้อยกวา่ หนู แต่เฮียก็รู้สึกเฉยๆ ไม่ได้อยาก... ทํา... แบบที่เฮียทํากับหนู” พลวัต พดู ประโยคสดุ ท้ายช้าๆ โดยจ้องตาคนฟังไมก่ ระพริบ “แล้วหนคู ิดว่ายงั ไงอีกล่ะขวญั บอกเฮียหน่อยสิ” เม่ือเห็นว่าเธอ เบือนหน้าหนี เขาก็เดนิ ไปนงั่ ที่เก้าอีท้ ํางาน เหมือนไมม่ ีอะไรเกิดขนึ ้ “หนคู ดิ วา่ หน.ู .. หนจู ะไมห่ ลงกลเฮียแบบเม่ือคืนอีกคะ่ ” 107

“งนั้ ก็ระวงั ตวั ไว้ให้ดีแล้วกนั แล้วหนจู ะรู้วา่ ท่ีเฮียพดู ไปทงั้ หมด เฮีย ไมไ่ ด้พดู เลน่ ๆ” “หนูก็ไม่ได้พูดเล่นเหมือนกันค่ะ ก็แค่จูบเอง” ของขวัญพูดไปก็ กวาดพืน้ ไปด้วย เธอคิดแล้วว่ามนั ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ในเมื่อเขาไม่ได้ จบู เธอครัง้ แรก “ก็แคจ่ บู เหรอ!” พลวตั ได้ยินก็อารมณ์เสียขึน้ มาทนั ที เขาอตุ ส่าห์ ไม่เข้าใกล้เธอ เพื่อให้เธอได้ทําหน้าที่ของตวั เอง แตค่ ําพดู ท่ีเต็มไปด้วย นํา้ เสียงไม่ใส่ใจของเธอนนั้ ทําให้เขารู้สึกเหมือนกําลงั โดนดถู ูก เขาจูบ เธอด้วยความรู้สกึ ดีๆ แตเ่ ธอกลบั บอกวา่ แคจ่ บู อยา่ งนนั้ เหรอ “ชะ... ใช่คะ่ ใครๆ เค้าก็จูบกนั ได้ไม่ใช่เหรอคะ” ของขวญั เห็นเขา มองหน้าด้วยสายตาไม่พอใจก็แอบกลวั ขนึ ้ มา แววตาที่เต็มไปด้วยความ ใจดีท่ีมีให้เธอเมื่อครู่ มนั จางหายไปหมดแล้ว “แล้วใครเค้าจูบกันเพราะว่าเกลียดกนั บ้าง คนเจอกนั ไม่กี่ช่วั โมง ไปเปิดห้องนอนโรงแรมด้วยกัน เค้ายงั ต้องพอใจในกนั และกันก่อนเลย พดู ได้ยงั ไงว่าใครๆ เค้าก็จบู กนั จะจูบใครสกั คน มนั ไม่ใช่เรื่องปกติ ถ้า เฮียไมช่ อบขวญั เฮียจะไปจบู ขวญั ทําไม เฮียไมไ่ ด้แคห่ ื่นนะขวญั !” “แล้วจะให้ขวญั เช่ือได้ยงั ไงละ่ คะ เจอกนั วนั แรก เฮียก็มีถงุ ยางวาง อยบู่ นโต๊ะ ไหนจะหอมแก้มหนทู ี่บ้าน แอบจบู หนตู อนหนหู ลบั อีก” “มันก็ห่ืนด้วยนิดนึงนั่นแหละ แต่ถ้าไม่ชอบจะมีอารมณ์เหรอ” พลวตั พดู ถงึ ตรงนีก้ ็สงสยั อะไรบางอยา่ ง “ยมิ ้ อะไรคะ?” ของขวญั เห็นเขาเงียบและยิม้ เจ้าเลห่ ์จงึ เอย่ ถาม 108

“เปล่า... เปล่า... ไม่มีอะไร” เขาแกล้งทําเป็นไม่ยอมรับในส่ิงท่ี ตวั เองคดิ “หนูไม่ได้ชอบเฮียนะคะ ก็เฮียจบู หนูขนาดนนั้ คนไม่เคยจูบอย่าง หนกู ็เคลมิ ้ สิ!” เธอเถียงเขาอยา่ งรวดเร็ว ดกู ็รู้วา่ เขาคดิ วา่ เธอชอบเขาแนๆ่ “เหรอ... เมื่อคืนหนเู คลิม้ เหรอคะ” พลวตั ทนนง่ั เถียงกบั เธอที่เก้าอี ้ ไมไ่ หว เขาตรงเข้ามากอดเธอ แม้วา่ จะพยายามดนิ ้ หนีก็ตาม “มะ... ไมใ่ ชค่ ะ่ ” “จะโกหกเฮียตอนนีไ้ มท่ นั แล้วนะ แคเ่ ฮียจบู ยงั เคลิม้ ขนาดนี ้ถ้าเฮีย ทํามากกว่านี ้หนูจะเขินแคไ่ หน... เฮียอยากรู้จงั เลยคะ่ ” เขาบอกพร้อม กบั หอมแก้มเธอเบาๆ “ปลอ่ ยคะ่ เดยี๋ วพ่ีชชั มาเห็น” “ไมม่ ีใครอยหู่ รอกนา่ ... เฮียให้ชชั ไปซือ้ ของ คงจะรถตดิ อย่บู นถนน อีกนาน” “แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่เฮียจะมายืนกอดหนูแบบนีน้ ะคะ ปล่อยค่ะ” เธอพยายามจะปลดปล่อยตวั เองให้เป็นอิสระ แต่ย่ิงดิน้ เขาก็ย่ิงใช้สอง แขนกอดเธอให้แนน่ ขนึ ้ “ขวญั ... มองหน้าเฮีย” “ประโยคนีใ้ ช้ไมไ่ ด้ผลแล้วคะ่ ” ของขวญั เบะปากเยาะเย้ยเขานดิ ๆ “เฮียชอบนะ บางครัง้ หนกู ็ดจู ะเคารพเฮีย แต่บางครัง้ ก็ไม่ สนุกดี เหมือนเฮียได้เล่นเกมส์ทายใจ” เขามองเธออย่างพิจารณา และไม่รู้ว่า 109

เพราะอะไร เขาถึงไมค่ อ่ ยถือโทษโกรธเธอกบั พฤตกิ รรมท่ีไมเ่ หมาะสมสกั เทา่ ไหร่ แตก่ ็ต้องยอมรับวา่ ถงึ เขาไมไ่ ด้โกรธ แตก่ ็หงดุ หงิดอยพู่ อสมควร “หนไู ม่สนุกด้วยนะคะ เพราะหนไู ม่ได้อยากทําตวั เป็นเด็กก้าวร้าว หรือเป็นเด็กท่ีไม่รู้จกั กาละเทศะ แตบ่ างครัง้ เฮียก็ทําตวั ไม่เหมาะสมที่จะ ให้หนเู คารพ เข้าใจหนูหน่อยนะคะ แล้วก็ปล่อยหนไู ด้แล้วค่ะ หนูจะรีบ ทํางานให้เสร็จ ต้องไปทํางานตอ่ คะ่ ” “ท่ีเฮียปล่อย ก็เพราะเห็นว่าหนมู ีเหตผุ ลที่ดีนะ” พลวตั ปล่อยเธอ จากอ้อมกอดอย่างเสียดาย ผ่านมาตงั้ หลายนาทีแล้วที่ได้อยู่กันตาม ลําพงั เป็นไปได้ยงั ไงท่ีเขายงั ไมไ่ ด้จบู เธอเลย อตุ สา่ ห์สงั่ ให้ชชั ชยั ไปให้พ้น จากการขดั จงั หวะแล้วนะ “พล...” “แพท...” พลวตั หนั ไปมองตามเสียงของประตดู ้วยความตกใจ เขา กําลงั จะด่าด้วยซํา้ หากคนท่ีเปิดประตมู าโดยไม่เคาะก่อนคือชัชชัย แต่ กลบั ไมใ่ ชค่ นท่ีเขาคาดการณ์เอาไว้ “แพทเคาะประตแู ล้วนะคะ” ภาสินีบอกด้วยใบหน้าใสซ่ือ “ไปคุยท่ีห้องประชุมดีกว่า ห้องทํางานผมกําลังทําความสะอาด อยู่” เขาพูดจบก็หนั มามองของขวญั ก่อนจะเดินไปหาภาสินีท่ียืนอยู่ ใกล้ๆ ประตู “ไม่เป็นไรค่ะพล แพทไม่ได้มีธุระอะไรสําคญั พอดีแพทผ่านร้ าน แหนมเนืองท่ีพลชอบ ก็เลยซือ้ มาฝากน่ะคะ่ ทานเลยแล้วกนั นะคะ เวลา นีพ้ ลคงยงั ไมไ่ ด้ทานข้าวใช่ไหม แพทจําได้... น้องคะ ขอจานให้พี่สามใบ 110

ถ้วยสอง แล้วก็เอาถ้วยอีกใบ ใส่นํา้ เปล่ามาให้พ่ีหน่อยนะ” เธอหันไป บอกของขวญั ด้วยรอยยิม้ ที่แบบนางสาวไทย ยิม้ ท่ีแสนมีมิตรไมตรี ยิม้ ท่ี กลนั่ ออกมาจากความเมตตาปราณีในจิตใจ “ได้ค่ะ สกั ครู่นะคะ” ของขวญั ตอบรับอย่างเต็มใจ เป็นเรื่องปกติ อยแู่ ล้วนิ ที่เธอจะถกู สง่ั ให้ไปหยิบนนู่ หยิบนี่ ยกอนั โน้นอนั นีม้ าให้คนอื่นๆ “เด๋ียวคะ่ !” ภานสิ ีจบั แขนของขวญั ให้เธอหยดุ เดนิ “คะ?” “พี่วา่ หนหู น้าค้นุ ๆ นะคะ เหมือนเคยเจอท่ีไหนมาก่อน” เธอพดู จบ ก็หันไปมองพลวัตด้วยสายตาของผู้ชนะ ที่เธอเรียกของขวัญมาถาม เมนอู าหารเม่ือวาน ก็เพราะว่าอยากจะเห็นหน้าผ้หู ญิงท่ีทําให้พลวตั ไม่มี สมาธิจดจ่ออย่กู ับเธอชดั ๆ และมนั ก็เป็นจริงอย่างท่ีเธอสงสยั ทงั้ คตู่ ้อง รู้จกั กนั มาก่อน แตท่ ่ีเธอคาดไมถ่ ึง ก็คือผ้หู ญิงที่เป็นเดก็ เสิร์ฟ จะทํางาน ใกล้ชิดเขาขนาดนี ้ “ผมให้เลขาไปซือ้ อาหารมาแล้ว มือ้ นีค้ งไม่ได้กินแหนมเนืองท่ี แพทซือ้ มานะ แต่ก็ขอบคุณมากที่ซือ้ มาฝาก” พลวัตรู้สึกได้ว่าการมา เยือนของภาสินีนนั้ ไมไ่ ด้มาเพียงเพ่ือเอาของมาฝากแนๆ่ “งนั้ ก็ทานแหนมเนืองรองท้องก็ได้ค่ะ น้องคะ ไปหยิบจานมาเลย จ้ะ” เธอเปล่ียนเรื่องตามท่ีเขาต้องการ ในเม่ือเขาไม่อยากให้เธอเซ้าซี ้ เร่ืองของขวญั เธอก็จะยอมทําตาม 111

“คะ่ รอสกั ครู่นะคะ” ของขวญั ไม่รู้วา่ เกิดขนึ ้ ระหวา่ งทงั้ คู่ เธอรู้สึก วา่ มนั ต้องเก่ียวข้องกบั เธอแนๆ่ แตเ่ ธอคงไมต่ ตี นไปก่อนไข้ จึงทําเพียงแค่ ยมิ ้ เทา่ นนั้ “แพท... มาหาผมท่ีน่ีมีธุระอะไรกันแน่” เม่ืออยู่กันตามลําพัง พลวตั ก็ถามภาสนิ ีอยา่ งตรงไปตรงมา “ไม่ได้มีธุระอะไรค่ะ ก็แค่ซือ้ แหนมเนืองมาฝาก แต่บงั เอิญเลขา คณุ ไมอ่ ยตู่ ้อนรับแขกท่ีหน้าห้องทํางาน แพทเลยเข้ามาเห็นคณุ ยืนคยุ กบั สาวเสิร์ฟที่ร้านอาหารเมื่อวาน\" เธอตอบเขาด้วยรอยยมิ ้ “วนั นีผ้ มไมไ่ ด้อยากกินแหนมเนือง ผมสงั่ อาหารญ่ีป่นุ ไปแล้ว” “กินทงั้ สองอย่างก็ได้น่ีคะ เด๋ียวแพทมานะ จะไปช่วยน้องเค้ายก จานสักหน่อย ใช้ไปหยิบซะหลายใบ คงจะยกลําบาก เดี๋ยวมานะคะ” เธอพูดเร็วๆ เพราะไม่อยากเปิดโอกาสให้พลวัตได้ขัดใจ และรีบเดิน ออกไปจากห้องของเขา ก่อนจะเดินกลับมาพร้ อมกับของขวัญด้วย รอยยมิ ้ ท่ีมีความสขุ เกินความจําเป็น “มาแล้วคะ่ พล รอแพทจดั จานแป๊ บนงึ นะคะ” เพล้ง! เสียงจานตกแตกดงั ไปทว่ั ทงั้ ห้อง และก็เป็นของขวญั เองที่ซุ่มซ่าม จนเกิดเหตุ 112

“ขอโทษคะ่ หนไู มไ่ ด้ตงั้ ใจ” ของขวญั ยกมือไหว้ทงั้ คดู่ ้วยความรู้สึก ผิด “อย่าเก็บ! ยืนอย่เู ฉยๆ” พลวตั เห็นเธอกําลงั จะก้มเก็บเศษแก้วก็ ร้องห้ามเอาไว้ ก่อนจะรีบเดินไปหยิบไม้กวาดและท่ีตกั ขยะมาทําความ สะอาด “เด๋ยี วหนเู ก็บเองคะ่ เฮีย” เธอพยายามย่ืนมือไปขอไม้กวาดคืนจาก เขา แตส่ ิ่งที่เขาทําคือพาเธอเดนิ ไปยืนรอท่ีมมุ ห้อง “อยา่ ดอื ้ ! เฮียจดั การเอง” เขาชีน้ วิ ้ สง่ั เธอ เหมือนเธอเป็นเดก็ ๆ “แตห่ นทู ําจานแตกนะคะ” “เฮียรู้แล้ว แล้วเฮียก็ไม่อยากให้หนูซุ่มซ่ามเดินเหยียบเศษแก้ว เศษจานพวกนัน้ อีก จะไปทํางานท่ีร้ านต่อหรืออยากหยุดงานแล้วไป โรงพยาบาลแทน?” “ไปทํางานคะ่ ” “ดีมาก” พลวัตยิม้ อย่างพออกพอใจที่เธอไม่ขดั คําส่งั เขาแล้ว จน เม่ือเขาทําความสะอาดใกล้เสร็จ ชยั ชยั ก็กลบั มาถึงพอดี “อาหารญี่ป่นุ ของโปรดเฮียมาแล้วครับ ผมถือวิสาสะสงั่ มาเผ่ือน้อง ขวญั ... ด้วย... นะ... ครับ” ชชั ชยั เดนิ เข้ามาในห้องทํางาน เมื่อเห็นภาสินี ยืนอยใู่ นห้องทํางานด้วยก็ตกใจ เขาจะยกมือไหว้เธอด้วยสองมือที่เต็มไป ด้วยอาหาร แตเ่ ธอก็ไมไ่ ด้มองเขา เธอกําลงั มองหน้าของขวญั อยู่ “แกะเลยชชั ฉนั หวิ นะแย”่ 113

“ขวญั ช่วยคะ่ พี่ชชั เอ่อ... จะทานในห้องนีเ้ หรอคะ” ของขวญั ถาม ตาใส “กินข้างนอกครับน้องขวญั กินในนีเ้ฮียดา่ พี่แย่ พี่แคถ่ ือเข้ามาบอก เฉยๆ จ้ะ” ชชั ชยั ตอบสบายๆ เป็นเร่ืองปกติอยแู่ ล้วท่ีพลวตั ไม่ทานอาหาร ในห้องทํางาน เนื่องจากเขากลวั วา่ กลิ่นอาหาร จะทําให้ห้องทํางานเหมน็ “ออ๋ ... กินอาหารในนีไ้ มไ่ ด้” ของขวญั ทวนคําพดู ของชชั ชยั และหนั ไปมองภาสนิ ี ท่ียืนไร้ตวั ตนอยใู่ นห้องมาสกั พกั แล้ว “โอ๊ย! คณุ มาสาดนํา้ ใส่หนูทําไมคะ” ของขวญั ทําหน้าตกใจแทบ แย่ “แพท! คณุ ทําอะไรของคณุ !” พลวตั เดินมายืนบงั ของขวญั จาก สายตาอํามหิตของภาสนิ ีอยา่ งปกปอ้ ง “ตงั้ แตว่ นั นีแ้ กไมต่ ้องไปทํางานท่ีร้านอาหารของลงุ ฉนั ฉนั จะให้ลงุ ฉันไล่แกออก” ภาสินีพูดนํา้ เสียงเย็นชาแต่สายตานัน้ อาฆาตแค้น ของขวัญเป็ นอย่างมาก ถ้ าเธอสามารถหยิบมีดมากรีดหน้ าของ เดก็ ผ้หู ญิงคนนีไ้ ด้ เธอก็จะทํา! “แพท...” พลวตั มองเธออย่างขอคําอธิบายกบั ส่ิงที่เธอทํา แตก่ ็ไม่ รับคําตอบอะไร 114

“เลา่ ให้เฮียฟังเดยี๋ วนีว้ า่ เกิดอะไรขนึ ้ ตอนแพทเดนิ ไปชว่ ยขวญั หยิบ จาน” พลวตั หนั มาถามของขวญั อย่างคาดโทษ มนั ต้องเกิดเรื่องอะไรขนึ ้ แนๆ่ “ไม่มีอะไรคะ่ ” คนถูกถามตอบด้วยเสียงที่ห้วนมากขนึ ้ ไม่มีความ หวานเจือปนอยู่ เหมือนท่ีคยุ กบั เขาเมื่อครู่เลยสกั นดิ “จะไมม่ ีอะไรได้ยงั ไง แพทไม่ใช่คนที่อย่ดู ีๆ จะมาสาดนํา้ ใสค่ นอื่น แบบนีน้ ะ” 115

“แล้วคณุ แพทของเฮีย เค้าเป็นคนแบบไหนเหรอคะ!” เธอตอบกลบั เขาด้วยความรู้สึกน้อยใจ สายตาท่ีเขามองเธอและพูดถึงภาสินีนัน้ ดู ออกไมย่ ากเลยวา่ เขากําลงั เข้าข้างผ้หู ญิงคนนนั้ อยู่ “มีเรื่องอะไรกนั ขวญั ... เลา่ ให้เฮียฟังได้ไหม” พลวตั รู้สกึ ได้วา่ เธอ กําลงั น้อยใจในส่ิงท่ีเขาพดู เขาพยายามใจเย็นและพดู กบั เธอดๆี “...ไม่มีอะไรค่ะ ขอกินข้าวฉลองตกงานหน่อยนะคะ... อันไหน ของขวญั คะพ่ีชชั ” เธอมองหน้าเขาและตดั สินใจไม่พดู จะดีกว่า ตอนนี ้ เธออยากกินให้อารมณ์ดีขึน้ แล้วก็ไม่อยากเป็นเด็กขีฟ้ ้อง แค่ตดั สินใจ แกล้งทําจานแตกเม่ือครู่ก็ง่ีเง่า จนไมอ่ ยากจะนบั ถือตวั เองแล้ว “ไปครับเฮีย ทานข้าวกันก่อนดีกว่าครับ” ชัชชัยบอกอย่าง กระตือรือร้น เขาไม่อยากให้เหตกุ ารณ์ตอนนีซ้ ํา้ รอยกับวนั ก่อนเลย แต่ โชคดที ี่ครัง้ นีข้ องขวญั ไมป่ ฏิเสธที่จะทานอาหารที่เขาซือ้ มา “กินอิ่มแล้วจะบอกเฮียได้หรือยงั ว่าเกิดอะไรขึน้ ” ทนั ทีท่ีของขวญั ด่ืมนํา้ จนหมดแล้ว หลงั จากทานอาหารไปเกือบคร่ึงของทงั้ หมดท่ีชชั ชยั ซือ้ มา เขาก็ถามเธอในทนั ที “ถ้าหนพู ดู เฮียจะเช่ือหรือเปล่าคะ” ของขวญั ตอบเขาด้วยคําถาม หลงั จากที่ชชั ชยั เดนิ ออกไปจากโต๊ะอาหารอยา่ งรู้งาน “เฮียจะตอบได้ยังไงล่ะ ในเมื่อเฮียยังไม่ได้ฟังเร่ืองท่ีขวัญจะพูด เลย” “แปลวา่ เฮียไมเ่ ชื่อใจหน”ู 116

“ขวญั ... ไมใ่ ชแ่ บบนนั้ นะ” “เมื่อกีค้ ุณแพทสาดนํา้ ใส่ขวัญ เฮียยังคิดว่าขวัญหาเร่ืองคุณ แพทก่อนเลยไม่ใช่เหรอคะ ไม่อย่างนนั้ เฮียคงไม่พดู แบบนนั้ ” เธอนึกถึง คําที่เขาพดู ก่อนหน้านี ้คําพดู ท่ีปกปอ้ งภาสินี วา่ เธอไม่ทําอะไรร้ายๆ กบั คนอ่ืน “บอกเฮียมาสิขวญั ... เฮียจะได้รู้ว่าเฮียมองแพทผิดไป” พลวตั พูด อยา่ งเอาใจ ยงั ไงวนั นีเ้ขาจะต้องรู้ให้ได้วา่ เกิดอะไรขนึ ้ “คณุ แพทไมไ่ ด้ทําอะไรผดิ หรอกคะ่ หนผู ดิ เอง” “...” เขางงกบั สิง่ ท่ีเธอพดู เมื่อกีเ้ธอพดู เหมือนคนผิดคือภาสนิ ี “คณุ แพทเดนิ มาชว่ ยขวญั หยบิ จาน แล้วก็พดู กบั ขวญั วา่ ...” “ทางานทีน่ ีเ่ สร็จแลว้ ก็ตอ้ งไปทางานทีร่ ้านอาหารต่อเหรอจ๊ะ” “ใช่ค่ะ” “ขยนั เนอะ ทางานสองทีเ่ ลย” “ค่ะ” “ร้อนเงินเหรอจ๊ะ ถึงตอ้ งทางานพิเศษเยอะขนาดนี้” “เปล่าค่ะ งานที่นีห่ นูมาทาแทนปา้ เฉยๆ ค่ะ พอดีว่าปา้ หนูปวดหวั เข่า” “อ๋อ... งน้ั ถ้ามาทางานเป็นแม่บ้าน ก็เป็นแค่แม่บ้านนะ อย่าคิดไป ไกล ว่าจะไดเ้ ลื่อนตาแหน่งเป็นภรรยาเจ้าของร้าน เพราะว่าอย่างมากก็ เป็นไดแ้ ค่ค่นู อน” 117

“ขวญั ...” พลวตั ได้ยินส่ิงที่ของขวญั เล่าก็รู้สึกเห็นใจ เขาเช่ือเธอ อย่างเต็มหัวใจ เพราะนี่ไม่ใช่ครัง้ แรกที่ภาสินีพูดแบบนี ้ กับผู้หญิงท่ีมี โอกาสใกล้ชิดกบั เขา ไมว่ า่ เธอคนนนั้ จะเข้ามาอยใู่ นสถานะใดก็ตาม “ที่พดู ก็แคน่ ี ้แต.่ ..” “พดู มาได้เลยขวญั เฮียจะได้เข้าใจความคิดขวญั ไงคะ” พลวตั ไม่ พดู เปลา่ เขาเอือ้ มมือไปจบั มือของเธอไว้ เพื่อให้เธอมนั่ ใจว่าเขาพร้อมจะ รับฟังเธอเสมอ “แต่ขวญั ไม่ชอบสายตาที่คณุ แพทมองขวัญ ขวัญเข้าใจนะคะว่า เธอคงจะชอบเฮียมาก แตก่ ารท่ีเฮียไมช่ อบคณุ แพท แล้วมนั เป็นความผิด ของขวญั เหรอคะ ขวญั ไม่ได้ทําอะไรผิดสกั หนอ่ ย ไมเ่ คยออ่ ย ไม่คอ่ ยยว่ั เฮียเลยสักครัง้ ขวัญก็พยายามอดทนแล้ วนะคะ แต่ขวัญเห็นคุณ แพทเดินกลบั มาคยุ กับเฮีย เหมือนตวั เองไม่ได้เพ่ิงทําร้ายใครมนั ใจร้าย เกินไป ขวญั ทนไมไ่ ด้ แล้วขวญั ก็ทําแบบนนั้ ทําไมก็ไมร่ ู้ แต.่ ..” “แต.่ ..?” “แต่ขวญั ก็รู้สึกดีท่ีได้ยว่ั โมโหคุณแพทคะ่ ก็... ก็มันโมโหน่ีคะ แต่ ขวญั ไม่น่าทําเลยค่ะ น่าจะยอมให้คณุ แพทดถู ูก หนูจะได้มีงานทําต่อ งานที่ร้านนนั้ ถึงจะเป็นแค่พนกั งานเสิร์ฟ แต่ก็รายได้ดีนะคะ ถ้าขวญั ไป ทํางานท่ีอื่นคงไม่ได้เงินเยอะเท่านี ้แล้วก็คงไม่ได้หาประสบการณ์เรื่อง การทําอาหารด้วย เฮียคะ... ขวญั ขอโทษนะคะท่ีทําให้เกิดเรื่องว่นุ วาย ขวญั ... ขวญั ตงั้ ใจนิดนงึ คะ่ ขวญั ไม่ปฏิเสธ อย่าโกรธหนเู ลยนะคะ” เธอ 118

บอกเขาด้วยสายตาอ้อนออด เธอทําไปโดยไม่รู้ตัว แต่คนท่ีน่ังฟังและ มองหน้าเธออยอู่ ยา่ งพลวตั นนั้ ใจออ่ นให้กบั ทา่ ทางของเธอไปแล้ว “เฮียไม่โกรธหนเู ลยครับ” เขาตอบเธอด้วยรอยยิม้ เขาไม่โกรธเธอ เลย ไมเ่ หน็ มีอะไรให้โกรธ เขาดีใจด้วยซํา้ ท่ีได้เห็นมมุ ร้ายๆ ของของขวญั เขาคาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะทําแบบนี ้ทงั้ เรื่องที่เธอปกปอ้ งภาสินีวา่ ไม่ได้ ทําอะไรผิด แม้จะรู้ว่าภาสินีเป็นต้นเหตขุ องเรื่องทงั้ หมด ทงั้ เรื่องท่ีเธอไม่ สามารถอดทนกบั เรื่องท่ีถกู ขม่ เหงจนต้องทําอะไรแบบนนั้ บางครัง้ คนเรา ก็ทําอะไรโดยใช้อารมณ์มากกวา่ เหตผุ ล เขาก็เคยทํามากอ่ นเหมือนกนั “เย้! ขอบคณุ นะคะเฮีย” เธอเขย่ามือเขาและสง่ ยิม้ อย่างขอบคณุ สบายใจท่ีได้สารภาพความผิด แตก่ ็ต้องปล่อยมือเขา เม่ือรู้ตวั ว่าเขามอง เธอด้วยสายตาหวานซงึ ้ เพียงใด “หนู... ไปทําความสะอาดให้เสร็จดีกว่า... อาหารอร่อยมากค่ะ ขอบคณุ นะคะ” “ชชั เลือกเมนูเก่งน่ะ” เขาส่งยิม้ และปล่อยให้เธอเดินไป ก่อนจะ มองตามหลงั ผู้หญิงที่ทําให้เขาคาดไม่ถึงเสมอ จะมีผู้หญิงสกั กี่คนบน โลก ที่จะยอมสารภาพวา่ ตวั เองทําอะไรไร้สาระเพราะหมน่ั ไส้ผู้หญิงอีก คนอย่างตรงไปตรงมา ของขวญั คงต้องกล้าหาญมาก ถึงตดั สินใจบอก เร่ืองท่ีเส่ียงที่จะทําให้ตวั เองดไู ม่ดี แตส่ ําหรับเขา เขาไม่ได้คิดว่าเธอทํา อะไรเลวร้ายเลยสกั นดิ ในเมื่อส่ิงที่เธอทํา มนั ทําให้เขารู้ตวั วา่ เขาเป็นห่วง เธอมากเพียงแคไ่ หน และของขวญั เองก็คงจะรู้สกึ เชน่ กนั 119

“หนูทําความสะอาดเสร็จแล้วจะกลบั บ้านหรือเปล่าครับ” พลวัต ถามเม่ือของขวัญ กําลังจะเดินออกจากห้องทํางาน พร้อมอปุ กรณ์การ ทํางานตา่ งๆ เขาเข้ามาในห้องได้สกั พกั แล้ว แตไ่ ม่ได้รบกวนการทํางาน ของเธอแตอ่ ยา่ งใด “ไมค่ ะ่ ... หนวู า่ จะไปหาเทนนสิ กบั แครอทคะ่ ” “ช่ือเพื่อนหนูเหรอ ใช่คนท่ีเฮียเจอที่ร้ านเหล้าวนั ก่อนหรือเปล่า” เขาทําหน้าแปลกใจกบั ชื่อของเดก็ วยั รุ่นสมยั นี ้ “ใชค่ ะ่ ” “ยงั ไมอ่ ยากบอกปา้ นิดเหรอวา่ ตกงาน” “คะ่ ... ตอนนีป้ า้ นิดก็กงั วลเรื่องจะไปหาหมอ หนไู มอ่ ยากให้ปา้ เป็น หว่ งเรื่องอ่ืนด้วย อีกอยา่ ง... ระหวา่ งนีห้ นอู าจจะหางานใหม่ได้พอดี” “จริงๆ เค้าไมม่ ีสทิ ธิ์ไลห่ นอู อกนะ เค้าไมใ่ ชน่ ายจ้างของหนู แล้วหนู ก็ไมไ่ ด้ทําอะไรผิด” “ไมห่ รอกคะ่ หนผู ิดท่ีทําให้หลานสาวของเจ้าของของร้านไมพ่ อใจ เป็นหนู หนกู ็เลือกท่ีจะฟังคนในครอบครัวคะ่ ” “ทงั้ ๆ ท่ีหลานสาวเค้าหาเร่ืองหนกู ่อนงนั้ เหรอคะ” พลวตั เดนิ มาหา เธอใกล้ๆ เขาอยากปลอบใจให้ความทกุ ข์ของเธอคลายลง “หนเู อาของไปเก็บก่อนนะคะ” ของขวญั ก้าวเท้าถอยหลงั และยิม้ ให้เขาน้อยๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึน้ กับความรู้สึกของตวั เอง เพียงแค่เขา พดู จาคะขากบั เธอ ทําไมเธอต้องรู้สกึ ออ่ นไหวกบั คาํ พดู เหลา่ นนั้ ด้วย “เก็บของเสร็จแล้วจะออกไปเลยใชไ่ หม” 120

“คะ่ สวสั ดีค่ะ” เธอก้มหวั บอกลาเขา เพราะสองมือของเธอนนั้ มี ของมากมายเกินกว่าจะยกมือไหว้ พลวตั พยกั หน้ารับและยื่นมือไปลูบ ผมของเธออย่างเอ็นดู ภายนอกเธอเป็นแคน่ กั ศึกษาเหมือนคนอื่นๆ แต่ เบือ้ งหลังนนั้ เธอต้องแบกรับภาระมากมาย เวลาบ่ายๆ หลังเลิกเรียน แบบนี ้เธอควรจะนง่ั อยทู่ ่ีร้านเบเกอรี่กบั กลมุ่ เพื่อน ไปดหู นงั หรือเดินเล่น ตามห้างสรรพสินค้า แตเ่ ธอกลบั ต้องมาทํางานพิเศษอีกหลายอยา่ ง เขา ส่งยิม้ ให้เธอเพ่ือให้กําลังใจ และหวังว่าเธอจะเข้าใจความหมายของ ภาษากายท่ีเขาทําอย่ตู อนนี ้เขายืนมองเธอเดินออกจากห้องทํางานไป อย่างเสียดาย แตเ่ ม่ือหนั หลงั เดนิ กลบั มาท่ีโต๊ะทํางาน สายตาของเขาก็ เหลือบไปเห็นกระเป๋ าผ้าเก่า ใบเดิมที่เธอใช้เป็นประจํา ว่าแล้วเขาก็เดิน ไปหยิบมนั ก่อนจะเอาไปซ่อนไว้ในห้องส่วนตวั ของเขา ห้องที่เขาเคย แอบมองดเู ธอจากกล้องวงจรปิด ในวนั แรกท่ีได้เจอ ก๊อก ก๊อก ก๊อก “เข้ามา” พลวตั แสร้งทําเสียงขรึมและเก็บรอยยมิ ้ ไว้ให้มากท่ีสดุ “ขอโทษนะคะ หนลู ืมกระเป๋ าไว้คะ่ ” ของขวญั บอกอยา่ งเกรงใจ “เข้ามาหยบิ สิ” เขาบอกสบายๆ และก้มหน้าทํางานตอ่ ไป “เออ่ ... เฮียเหน็ กระเป๋ าหนไู หมคะ หนวู างไว้ตรงโซฟา” เธอถามเขา และชีไ้ ปยงั ที่ท่ีกระเป๋ าของเธอนา่ จะอยตู่ รงนนั้ เธอไมไ่ ด้ความจําเส่ือมนะ 121

วา่ วางมนั ไว้ตรงไหน แตท่ ี่ทําให้เธอลืมหยิบออกไป เพราะเขาชวนเธอคยุ นนู่ คยุ น่ี จนเธอลืมเรื่องกระเป๋ าไปสนิทใจ “ลืมไว้ที่อื่นหรือเปลา่ ลองเดนิ หาให้ทว่ั ห้องสิ” เจ้าของห้องพดู เป็น เชงิ อนญุ าตให้เธอเดนิ หาของที่หายไปได้ตามสบาย “หนขู ออนุญาตนะคะ” ถึงจะเกรงใจท่ีมารบกวนเวลาทํางานของ เขา แตข่ องขวญั ก็จําเป็นต้องทํา เธอเดนิ หาไปเรื่อยๆ เดินวนอย่ใู นห้องที่ ไมไ่ ด้ใหญ่โตอะไร แตก่ ็หากระเป๋ าของตวั เองไมพ่ บ จะว่าเผลอวางไว้ตาม ชนั้ เอกสารก็ไม่มี ใต้โต๊ะ ใต้ต้ลู ิน้ ชักก็ไม่มี มนั จะหายไปไหนได้ ในเมื่อ กระเป๋ าของเธอไมไ่ ด้มีขนาดเลก็ เทา่ เหรียญบาทสกั หนอ่ ย “ลืมไว้ข้างนอกหรือเปลา่ ” พลวตั พยายามกลนั้ หวั เราะ ทา่ ทางของ เธอดงู นุ งงกบั ตวั เองไมเ่ บา “ไม่นะคะ หนูมาถึงแล้วก็เดินเข้ามาในห้อง วางกระเป๋ าที่โซฟา แล้วก็เดินไปเปลี่ยนดอกไม้ในแจกนั ตรงนี ้แล้วหนกู ็เอาดอกไม้เก่ามาใส่ ถังขยะ แล้วหนูก็เอาขยะไปทิง้ ข้างนอกห้อง แล้วก็กลับมาในห้องกับ อปุ กรณ์ทําความสะอาด พอหนกู วาดห้องได้แป๊ บเดียว เฮียก็เข้ามากอด หนตู รงนี ้แล้วหนกู ็...” “เฮียเข้ามาทําไมอะไรนะ?” เขาถามเธอ หลงั จากเดินตามเธอยัง มมุ ตา่ งๆ ของห้องทํางานตามจนิ ตนาการของเธอ “กอดหนูค่ะ” ของขวัญตอบโดยไม่ได้ตระหนกั ถึงสายตาเจ้าเล่ห์ ของเขา เพราะเธอกําลงั ครุ่นคดิ กบั เรื่องกระเป๋ า “ได้ครับ” พลวตั พดู จบก็เดนิ ไปสวมกอดเธอไว้แนน่ ๆ 122

“เฮีย! มากอดหนทู ําไม! ปล่อยนะคะ!” เธอพยายามจะใช้มือตีหลงั เขา เพ่ือให้เขาปลอ่ ยเธอให้เป็นอิสระ “ก็หนบู อกให้เฮียกอดหนไู งคะ” “หนบู อกตอนไหน หนไู มไ่ ด้พดู นะ” “เมื่อกีไ้ ง หนูพูดว่า กอดหนูค่ะ” พลวัตผละตัวเองออกจาก ของขวญั เพ่ือบอกให้อธิบายให้เธอฟัง แต่เม่ือพูดจบ เขาก็กอดเธออีก ครัง้ “เฮีย! หนไู มไ่ ด้หมายความแบบนนั้ หนไู ม่ได้บอกให้เฮียกอดหนสู กั หนอ่ ย” “แต่เฮียอยากกอดหนูนิขวญั เฮียขอกอดหน่อยนะครับ...” เขา เปล่ียนนํา้ เสียงดือ้ ดึงเป็นนํา้ เสียงออดอ้อน แล้วมันก็ได้ผลเกินคาด ของขวญั ไมด่ นิ ้ ไปดนิ ้ มา แตก่ ลบั ยืนน่ิงๆ ให้เขากอด “กระเป๋ าหนอู ย่ไู หนคะ” เธอใช้จงั หวะท่ีเขาตายใจ ผลกั ตวั เองออก จากอ้อมแขนของเขา “เฮียไม่รู้!” พลวตั โกหกหน้าตาย เสียงปฏิเสธของเขาสงู เท่าตกึ ใบ หยกเลยละ่ “เอาซ่อนไว้ในโต๊ะทํางานใช่ไหมคะ” ของขวญั มองหน้าเขาอย่าง เอาเรื่อง และในเม่ือเขาไมต่ อบ เธอก็เดนิ ไปค้นลนิ ้ ชกั เขาแตก่ ็ไมเ่ จอ “ไม่มีจริงๆ เหรอเนี่ย” ของขวญั เร่ิมเซ็งมากขนึ ้ เรื่อยๆ กลา่ วหาเขา วา่ เอาไปซอ่ น แตก่ ็ไมม่ ีหลกั ฐานวา่ มามดั ตวั เขาซะงนั้ 123

“เห็นไหม! เฮียบอกแล้ววา่ เฮียไม่ได้เอาไป แบบนีต้ ้องโดนทําโทษ นะ มาใสร่ ้ายเฮียมว่ั ๆ ไมไ่ ด้” “เฮีย!” ยงั ไม่ทนั ที่เขาจะพดู จบ ของขวญั ก็มองหน้างอนใส่เขา เขา จะไม่ได้เอาไปซ่อนได้ยังไง ในเมื่อเสียงเตือนแชทดังขึน้ ติดๆ กันสดๆ ร้ อนๆ “เฮียเปล่า! เสียงไลน์โทรศพั ท์เฮียเอง” เขาก้าวเท้ายาวๆ ไปท่ีโต๊ะ ทํางานและหยบิ โทรศพั ท์มือถือมากดอา่ นข้อความแบบหลอกๆ “หนูไม่เช่ือ เอาโทรศพั ท์หนูคืนมานะ!” ว่าแล้วเธอก็เดินไปค้นตวั เขา มือบางแตะลงไปท่ีกระเป๋ าเสือ้ และกระเป๋ ากางเกงเขาทงั้ ด้านหน้า และด้านหลงั โดยท่ีค้นถกู ค้นไมค่ ดั ค้านใดๆ เขายืนนิ่งเป็นห่นุ ที่ขยบั ก็คง จะมีแตร่ อยยมิ ้ และปอดท่ีพยายามหายใจให้ถกู จงั หวะเทา่ นนั้ “เฮีย... เอากระเป๋ าหนมู านะ” ของขวญั เริ่มทนไม่ไหว จากเสียง ข้อความ มนั เปล่ียนเป็นเสียงเรียกเข้าแล้ว มีคนโทรศพั ท์มาหาเธอ แต่ เธอไม่รู้ว่ามนั ดงั มาจากที่ไหน เธอเร่ิมเดินวนไปวนมาในห้อง จนแน่ใจ แล้ววา่ มนั ต้องอยตู่ รงนี.้.. ก๊อก ก๊อก ของขวญั ใช้สองมือเคาะกําแพงห้อง เธอเคยดใู นซีรีส์ต่างประเทศ เวลาท่ีตํารวจตามหาผ้รู ้ายในบ้านพกั หากหาทว่ั ทงั้ บ้านจนแนใ่ จแล้วว่า ไมม่ ีทางหนีออกไปได้ แสดงวา่ ต้องมีห้องลบั และวิธีการก็คือเคาะกําแพง 124

ไปเร่ือยๆ หากจดุ ไหนมีเสียงสะท้อนกลบั มา คล้ายกบั มีที่วา่ งอยใู่ นนนั้ ก็ มีความเป็นไปได้ที่มนั จะมีประตลู บั ก๊อก ก๊อก ของขวญั ลองเคาะอีกครัง้ เพื่อความแนใ่ จ “เฮ้ย!” แต่ไม่ต้องรอพิสูจน์หรือคาดคนั้ คําตอบจากเจ้าของห้อง พลวตั ก็เดินมาใช้มือกดแรงๆ ที่ด้านบนของผนงั จากนนั้ ไม่ก่ีวินาที มนั ก็ เล่ือนออกไปทางด้านขวา คล้ายประตกู ระจกในห้องสรรพสินค้า “เฮีย!” ของขวญั หนั มาทําหน้าม่ยุ ใส่เขา ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบ กระเป๋ าของเธอท่ีถูกวางไว้บนโต๊ะกลางห้อง แต่เร่ืองอะไรล่ะ ท่ีเขาจะ ปล่อยให้เธอออกจากห้องนีไ้ ปง่ายๆ ในเม่ือวันนีเ้ ธอไม่จําเป็นต้องไป ทํางานที่ไหน และเธอก็ไมไ่ ด้อยากจะกลบั บ้านตอนนีซ้ ะด้วย “เก่งจงั ... เฮียชอบที่หนทู ําตวั เหมือนนกั สืบแบบเม่ือกี”้ เขาเดนิ เข้า มาหาเธอช้าๆ พร้อมกบั เบอื ้ งหลงั ท่ีประตคู อ่ ยๆ ปิดลง “อย่าเข้ามาใกล้หนนู ะคะ ถ้าเข้ามากอดหรือทําอะไรลวนลามหนู อีก หนจู ะเปล่ียนจากนกั สืบเป็นฆาตกรแน่!” ของขวญั พดู ไป ก็ถอยหลงั สลบั กบั มองเขาอยา่ งระแวดระวงั “กลวั จงั ... จะเอาอะไรมาฆ่าเฮียดีล่ะ อยากเลือกไหม เดินดรู อบๆ ห้องสิ” พลวตั พดู จบก็เดินไปทิง้ ตวั ลงบนโซฟาสบายๆ เขาไม่ทําอะไรเธอ 125

ตอนนีห้ รอกน่า ให้เธอปรับตวั ก่อนก็แล้ว จะได้ค้นุ ชินกับสถานที่ใหม่ๆ แบบนี ้ “เปิดประตใู ห้หนดู ้วยคะ่ ” ของขวญั เดินไปจ้องหน้าเขาเป็นเชิงออก คําสง่ั “ไม่เปิดครับ” ผ้เู ป็นเจ้าของห้อง จ้องกลบั อยา่ งท้าทาย จะเรียกว่า เขากวนประสาทหรือยว่ั โมโหเธอก็ไมผ่ ดิ “เฮีย! อย่าแกล้งหนสู ิ ให้หนอู อกไปเถอะนะคะ หนนู ดั กบั เพื่อนไว้ แล้ว” “นดั ได้ก็ยกเลิกนดั ได้ ในเมื่อหนยู งั ไมอ่ ยากกลบั บ้าน เลยต้องไปหา เพื่อนเพื่อฆ่าเวลา แตท่ ําไมต้องนงั่ รถเมล์ไปให้เหน่ือยด้วย อย่กู บั เฮียที่น่ี แหละ ฆา่ เวลาตายได้หลายชว่ั โมงเลย” “ใครบอกว่าหนูจะนั่งรถเมล์ไปคะ หนูจะน่ังรถตู้ไปต่างหาก แค่ ย่ีสบิ ห้าบาทก็ถงึ หอเพ่ือนหนแู ล้ว ให้หนไู ปเถอะนะคะ เย็นกว่านีร้ ถมนั จะ ติด” เธอบอกเขาด้วยสายตาขอร้อง แตเ่ ธอไมร่ ู้ตวั เลยวา่ สิ่งท่ีเธอทํามนั เป็นการออดอ้อนเขาซะมากกวา่ “ไม่! จริงๆ มนั เป็นความผิดของเฮียด้วยที่ทําให้หนูตกงาน รออยู่ ที่น่ีจนกว่าจะถึงเวลาเลิกงานของหนู แล้วเฮียจะไปส่งหนูที่บ้านเอง” พลวตั เลิกมองหน้าผ้หู ญิงในชุดนกั ศึกษา เพราะกลวั ว่าจะใจอ่อน ย่อม ให้เธอไปหาคนอ่ืน “แล้วหนอู ยทู่ ี่น่ีแล้วจะมีงานใหมท่ ําเหรอคะ หนไู ปปรึกษาเพื่อน ให้ ชว่ ยหางานพิเศษใหมย่ งั จะดีซะกวา่ ” 126

“เรื่องนีเ้ ฮียจะจดั การให้ ขอแคอ่ ย่ใู นห้องนี ้จนกว่าจะถึงเวลาเลิก งาน” “สรุปวา่ จะไมใ่ ห้หนไู ปไหนใชไ่ หมคะ” “ใช”่ “เด๋ียวพ่ีชัชก็สงสัย ว่าทําไมหนูเข้ามาหากระเป๋ านาน เฮียก็ต้อง ปลอ่ ยให้หน.ู ..” “ชชั ออกไปธรุ ะให้เฮียข้างนอก กวา่ จะกลบั มาก็คงคิดว่าหนกู ลบั ไป แล้ว เพราะฉะนัน้ ... ทําใจได้เลยว่าหนูไม่ได้ออกจากที่นี่ง่ายๆ หรอก เข้าใจนะคะ” เขาลกุ จากโซฟาและเดนิ มาบอกเธอใกล้ๆ พยายามขม่ ใจ ตวั เองไม่ให้ดงึ ร่างบางมากอด ทงั้ ๆ ท่ีบรรยากาศแสนจะเป็นใจให้เขาทํา อะไรตอ่ มอิ ะไร “เฮียจะขงั หนูไว้ในห้องนีเ้ หรอ?” ของขวญั เริ่มปลงกับชะตาชีวิต ตวั เอง แตใ่ นใจลกึ ๆ ก็รู้ดีวา่ เขาไมม่ ีวนั ฆา่ เธอในนีห้ รอก “ใช่ครับ... เฮียออกไปทํางานก่อนนะคะ หนูอยู่ในห้องนีไ้ ด้ตาม สบาย” พลวตั ลูบผมของเธออย่างเบามือ ก่อนจะเล่ือนหน้าไปหอม หน้าผากของเธอ เขาไม่อยากให้เธอกังวลว่าเขาจะทําอะไรเธอมากไป กว่านี ้ รอยยิม้ ที่เขาส่งให้เธอก่อนจะเดินออกจากห้องไปนัน้ เต็มด้วย ความรู้สกึ บางอยา่ ง ท่ีของขวญั จํากดั ความไมไ่ ด้ แตม่ นั ทําให้เธอยอมใจ ออ่ นที่จะอยทู่ ่ีน่ีตามท่ีเขาต้องการ และเธอยงั รู้สกึ ว่าสมั ผสั ท่ีแสนนมุ่ นวล ที่เขามอบให้เม่ือครู่นนั้ ชา่ งอบอนุ่ และรู้สึกปลอดภยั ในสถานท่ีแปลกใหม่ นีอ้ ยา่ งบอกไมถ่ กู เลยจริงๆ 127

สองช่ัวโมงผ่านไป ของขวัญเริ่มกระสับกระส่ายเพราะความหิว ตอนนีเ้ ป็นเวลาหกโมงเย็น ซ่ึงตามปกติแล้ว เป็นเวลาที่เธอจะต้องทาน ข้าวเย็นก่อนจะเริ่มงานพิเศษในร้านอาหาร และแม้ทานอาหารญ่ีป่ นุ ดบั โมโหไปแล้วส่วนหน่ึง เธอไม่สามารถเสาะหาอาหารมาดบั ความหิวที่ เกิดขึน้ อีกได้ ในห้องมีต้เู ย็น แตไ่ ม่มีอาหารอะไร จะมีก็ตอ่ นํา้ เปล่า เบียร์ และนํา้ อัดลมอีกไม่กี่กระป๋ อง เธอมองไปรอบห้องอย่างสํารวจอีกครัง้ เผ่ือวา่ ในตอนแรกจะสํารวจอะไรตกหล่นไป แตม่ นั ก็ไมม่ ีของกินอะไรเลย จริงๆ ว่าแล้วเธอตดั สินใจเดินไปตรงประตทู ี่ดไู ม่เหมือนประตเู ลยสกั นิด 128

ใช้มือเคาะตรงจดุ นนั้ เพื่อส่งสญั ญาณเรียกใครบางคนที่อยอู่ ีกด้านหนึ่ง ของสง่ิ กีดขวางนี ้ “คิดถึงเฮียเหรอครับ” พลวตั ได้ยินเสียงก็ทิง้ งานตรงหน้า และเดิน เข้ามาหาเธออยา่ งรวดเร็ว “หน.ู .. หวิ คะ่ ” ของขวญั ตอบอายๆ “หนอู ยากกินอะไรครับ บอกเฮียมา” พลวตั ได้ยินดงั นนั้ ก็รู้สึกผิด มาก หลงั จากพยายามขม่ ใจให้ตงั้ สมาธิอยทู่ ี่งานมากกวา่ เธอได้ ก็เอาแต่ ก้มหน้าก้มตาจนลืมดเู วลาไปเลย “อะไรก็ได้คะ่ ” “อะไรก็ได้เหรอ?” เม่ือคนฟังได้ยินก็ขมวดคิว้ อย่างเคร่งเครียด นี่ มนั คําตอบโลกแตกรองจากไข่กับไก่ อนั ไหนเกิดก่อนกัน และจะให้เขา เดาใจเธอก็คงยาก เขาไมร่ ู้วา่ เธอชอบทานอะไร “หนไู ม่รู้ว่าแถวนีม้ ีอะไรขายบ้าง ก็เลยบอกไม่ถูกคะ่ ว่าอยากทาน อะไร” เธอรีบแก้ต่างให้ตวั เอง กลัวว่าเขาจะเข้าใจผิด คิดว่าเธอเป็น ผ้หู ญิงไร้ความคดิ “อืม... เมื่อตอนบา่ ยกินอาหารญี่ป่ นุ ไปแล้ว งนั้ กินอะไรดีล่ะ เฮียก็ คดิ ไมอ่ อกเหมือนกนั ” “แล้วเฮียหิวหรือยังคะ” ของขวญั เร่ิมเกรงใจเขา ท่ีเขาคิดไม่ออก อาจจะเป็นเพราะยงั ไมห่ ิวเหมือนเธอก็ได้ “หิวส!ิ หวิ มากเลย!” พลวตั ตอบอยา่ งรวดเร็ว เพราะรู้ว่าเธอเกรงใจ เขา แต่อาหารเขาไม่ได้หิวเท่าหรอก ที่หิวมากก็คือตัวของคนถามซะ 129

มากกว่า อยากจะจบั กินให้รู้แล้วรู้รอด อตุ สา่ ห์ข่มใจได้ตงั้ นาน แตพ่ ออยู่ ใกล้ไมถ่ งึ ห้านาที ส่ิงที่พยายามมาทงั้ หมดก็พงั ทลายลงซะอยา่ งนนั้ “เอาแบบนีด้ ีกว่า ตอนนีค้ รัวท่ีร้านเปิดแล้ว เด๋ียวเราช่วยกันเลือก แล้วทานข้าวเย็นด้วยกนั นะ เฮียไปหยิบเมนูในห้องทํางานแป๊ บนึง” เขา พดู จบก็เดินออกไป โดยไมร่ อคําตอบตกลงของของขวญั เธอรู้สึกวา่ เขา ใส่ใจกับความหิวของเธอมาก ซ่ึงเธอควรจะดีใจใช่ไหม และอีกสิบนาที ตอ่ มา ทงั้ สองก็ได้เมนอู าหารท่ีถกู ใจ ของขวญั ไม่ต้องทําอะไร แคน่ ง่ั ทํา การบ้านรออาหารเทา่ นนั้ “มาแล้วครับ” ไมน่ านเกินรอ พลวตั ก็เปิดประตู และเข็นรถเข็นซ่งึ มี อาหารเรียงรายอยู่ในนัน้ เข้ามาในห้องลับของเขา (แต่ไม่ลับสําหรับ ของขวญั แล้ว) “น่ากินจังค่ะ” ของขวัญเลิกสนใจการบ้าน ตอนนีส้ ่ิงท่ีเธอสนใจ ท่ีสดุ คืออาหารพวกนีต้ า่ งหาก เธอเดนิ ตามเขาไปท่ีโต๊ะอาหาร และช่วย เขาย้ายจานตา่ งๆ มาวางไว้บนโต๊ะ “เอ่อ... สงั่ มาเยอะแบบนี ้แม่ครัวไม่สงสยั เหรอคะ” เธอเอ่ยถาม ก่อนจะตกั อาหารเข้าปาก เขาทานคนเดียว แตส่ งั่ อาหารตงั้ ส่ีอย่างเน่ีย นะ “แม่ครัวน่ะไม่สงสัยหรอก คนท่ีสงสยั คือชชั ชยั มากกว่า” พลวตั ตอบด้วยรอยยมิ ้ นกึ ถึงหน้าลกู น้องที่อ้าปากค้าง ตอนเห็นรายการอาหาร ก็งงเป็นไก่ตาแตก 130

“แตเ่ ฮียหิวนิ จะสง่ั มากินหลายอยา่ งไมไ่ ด้เหรอ” เขาพดู ตอ่ สบายๆ ก่อนจะตกั กบั ข้าววางลงในจานของของขวญั “ขอบคณุ ค่ะ” เธอเลิกสงสัยและตงั้ หน้าตงั้ ตาทานอาหาร ปากที่ เคีย้ วตุ้ยๆ ตกั จานนู้นที จานนีท้ ี ไม่รู้เลยว่ามีอีกคนกําลังมองเธอด้วย รอยยมิ ้ “กินเยอะเหมือนกนั นะเราเน่ีย” พลวตั หวั เราะออกมาเบาๆ เธอคง จะหิวอย่างท่ีพูดจริงๆ ท่าทางเธอดูเอร็ดอร่อย ไม่ห่วงสวยตอนอ้าปาก ทานข้าวกบั ผ้ชู ายเลยสกั นิด “หิวด้วย อาหารก็อร่อยด้วย เลยกินได้เยอะค่ะ ตอนนีพ้ งุ หนูนา่ จะ ใหญ่เทา่ แตงโมลกู เล็กๆ แล้วแหละคะ่ ” เธอตอบอย่างมีความสขุ อาหาร อร่อยๆ นี่ทําให้ลืมความหิวเป็นปลิดทิง้ วา่ แล้วก็ลบู พงุ ตวั เองดูสกั หนอ่ ย วา่ ใหญ่เทา่ ลกู แตงโมจริงหรือเปลา่ “ท้องประมาณสองเดือนคะ่ ฮา่ ๆ” เธอเงยหน้ามาบอกเขา คนเพ่ิง กินอมิ่ ก็ต้องพงุ ยื่นแบบนีแ้ หละนา่ “ไม่เอาของหวานอย่างอื่นเพ่ิมแล้วแน่นะ” พลวตั ถามด้วยรอยยิม้ ตลกท่ีเธอทําท่าทางแบบเมื่อครู่ จะมีผ้หู ญิงสกั ก่ีคนกัน ท่ีอวดพุงตวั เอง ให้ผ้ชู ายดู มีแตจ่ ะนงั่ แขมว่ จนหายใจไมอ่ อกซะมากกวา่ “ไมเ่ อาแล้วคะ่ ขอบคณุ นะคะ” เธอตอบเขาด้วยความรู้สึกขอบคณุ สายตาของทงั้ คจู่ ้องมองกนั ด้วยความรู้สึกท่ีตา่ งคนก็ตา่ งมีความสขุ และ เป็นของขวญั ที่เป็นฝ่ายละสายตาจากเขาก่อน “เก็บจานเลยไหมคะ” 131

“ครับ” พลวัตรู้ว่าเมื่อครู่เธอติดกับดกั เสน่ห์ของเขา แต่ก็ไม่อยาก แกล้งให้เธอหลงไปมากกว่านี ้เอาแคพ่ อดีก่อนแล้วกนั ให้เธอตกหลมุ รัก เขามากขนึ ้ เร่ือยๆ ดกี วา่ “ปกติหนูเลิกงานห้าทุ่มใช่ไหม” เขาถามเธอก่อนจะเดินออกจาก ห้อง “ใชค่ ะ่ ” “ตอนสี่ทุ่มครึ่งเฮียจะเข้ามาหานะ ระหว่างนีเ้ ฮียจะต้องไปเดิน ตรวจงาน หนอู ยใู่ นห้องเงียบๆ ได้ใชไ่ หม” เขาบอกและพดู เชิงออกคําสงั่ “คะ่ ” “เด๋ียวเจอกันนะครับ” และพลวตั ก็ไม่ลืมท่ีจะทําให้เธอตกหลมุ รัก อีกครัง้ เขายื่นมือไปลบู แก้มของเธอ ก่อนจะใช้มือดงึ เนือ้ นมุ่ ๆ “อยากหอมจงั ” เขาถอนหายใจและปล่อยมืออย่างเสียดาย แต่ก็ ต้องไปทํางาน รีบทําให้เสร็จ จะได้กลบั มาหาเธอเร็วๆ “ขวญั ...” พลวตั คกุ เขา่ ลงข้างๆ โซฟา ตอนนีเ้ป็นเวลาสี่ทมุ่ คร่ึงแล้ว เขาเข้ามาหาเธอตามเวลาที่ตกลงกันไว้ แตพ่ บกับของขวญั ที่นอนหลบั อยบู่ นโซฟา เคร่ืองเขียนและการบ้านตา่ งๆ ถกู เก็บใส่กระเป๋ าไว้เรียบร้อย เธอคงรอเวลากลบั บ้าน จนนอนหลบั ไป “ขวญั ครับ...” เขาเรียกเธออีกครัง้ เพราะหญิงสาวในชดุ นกั ศกึ ษา นนั้ ไมข่ ยบั ตวั เลยแม้แตน่ ดิ เดยี ว 132

“ขอห้านาทีคะ่ ” ของขวญั ได้ยินเขาปลกุ แล้ว แตเ่ ธอยงั ไม่อยากตื่น ตอนนี ้โซฟาตวั นีท้ ําไมมนั นอนสบายขนาดนีก้ ็ไม่รู้ กะจะเอนหลงั ให้หาย เมื่อยเฉยๆ แตส่ ดุ ท้ายก็แพ้ความสบายของมนั จนตดั สินใจหลบั ไปเลยก็ แล้วกนั เธอพดู จบก็พลกิ ตวั เองอีกด้าน ขาก็กอดก่ายหมอนอิงแทนหมอน ข้าง และความขีเ้ซาของเธอนนั้ ทําให้พลวตั กลืนนํา้ ลายอกึ ใหญ่ อย่ดู ีๆ ก็ คอแห้ง เพราะได้เห็นเรียวขาสวยที่กระโปรงนกั ศึกษานนั้ ร่นขึน้ มาจน เกือบจะเห็นบนั้ ท้ายอย่แู ล้ว เขาไม่อยากมอง แตก่ ็อดไม่ได้ และตอนนีก้ ็ อยากจะย่ืนมือไปสมั ผสั เรียวขาสวยๆ ขาวๆ คนู่ ีเ้หลือเกิน “กลับบ้านกันค่ะ!” และความคิดของเขาก็กระเจิดกระเจิง เม่ือ ของขวญั อย่ดู ีๆ ก็สะด้งุ ตวั ตื่น เธอลืมตวั ไปสนิทเลยว่าเธอไม่ควรจะมา นอนหลบั ต่อหน้าเขาแบบนี ้ก่ีครัง้ กี่คราวแล้ว ท่ีความง่วงทําให้เธอต้อง ถกู เขาจบู “ขวญั ...” พลวตั นง่ั บนโซฟาและดงึ ตวั เธอท่ีเพิ่งลกุ ขนึ ้ ยืนมานงั่ ตกั “อย่าขยับได้ ไหม เฮียขอกอดหนูแค่แป๊ บเดียว” พลวัตบอก ของขวญั อย่างขอร้อง ย่ิงเธอดิน้ หนีอ้อมกอดของเขา ก้นกลมกลึงก็ย่ิงถู กบั แกน่ กายของเขา ซึง่ ตอนนีเ้ขาควบคมุ มนั ให้สงบได้ยากเตม็ ที เขาเกย คางลงบนไหล่มนท่ียอมอย่นู ิ่งๆ ตามท่ีเขาเอ่ยขอ เพราะเธอเร่ิมรู้สึกถึง ความแขง็ ขนั ของบางส่งิ “กอดอยา่ งเดียวนะคะ ห้ามทําอยา่ งอ่ืน” เธอบอกเขา ก่อนจะถอน หายใจเพ่ือให้ตวั เองคลายกงั วล เอานา่ ... ยอมให้เขากอด ดีกวา่ ขดั ใจเขา แล้วถกู เขาทําอะไรมากกวา่ นี ้ 133

“เฮียจะพยายาม...” พลวัตอยากทําให้ได้แบบที่พูด แต่ย่ิงกอด ร่างกายที่อดทนไมใ่ กล้ชิดเธอมาหลายชว่ั โมง ก็ย่ิงควบคมุ ไมไ่ ด้ เขารู้ตวั เลยวา่ อะไรบางอยา่ งนนั้ ควบคมุ ให้อยใู่ นรูปแบบปกติไมไ่ ด้แล้ว เขาเอียง หน้าหอมต้นคอของเธออย่างห้ามใจไม่ได้ แต่เม่ือของขวญั สะด้งุ ตกใจ เขาก็หยดุ การกระทําและกอดเธอไว้เหมือนเดมิ “ขวญั ... เฮียทนไมไ่ หวเลยครับ” เขาตดั สินใจพดู ความรู้สึกตวั เอง ออกมา ทําไมร่างกายถึงพา่ ยแพ้ให้กบั เดก็ ผ้หู ญิงคนนีก้ ็ไมร่ ู้ “ให้หนกู ลบั บ้านนะคะ เฮียไมต่ ้องไปส่งหนกู ็ได้” ของขวญั พดู อยา่ ง ใจเย็น ในเมื่ออารมณ์เขาร้ อนด้วยไฟเสน่หาแบบนี ้ เธอจะหว่ันไหวไป ตามเขาไมไ่ ด้ เธอแกะมือเขาที่กอดเอวเธอไว้ เพ่ือบอกให้เขารู้วา่ เขาควร จะปลอ่ ยเธอให้เป็นอสิ ระได้แล้ว “เฮียจะไปสง่ ” พลวตั บอกด้วยนํา้ เสียงท่ีไมป่ กติเอาซะเลย และเมื่อ ปล่อยให้เธอลุกไปจากตกั แก่นกายที่ถกู เธอปิดบงั ไว้เม่ือครู่ก็ปรากฏชดั ตอ่ สายตาของหญิงสาว เธอมองมนั อย่างตกใจ ก่อนท่ีจะเบือนหน้าหนี ไปทางอื่น ไม่ใช่ว่าเธอไมร่ ู้หรอกนะว่าเขากําลงั รู้สึกอย่างไร แตเ่ ธอไมค่ ิด วา่ มนั จะยงั คงต้องการความใกล้ชิดจากเธออยู่ ทงั้ ๆ ที่เธอลกุ ออกมาจาก ตรงนนั้ แล้ว “หนกู ลบั เองได้คะ่ ” “จะกลบั เองได้ยงั ไง ลืมไปแล้วเหรอวา่ หนอู อกไปจากท่ีนี่ตงั้ แตต่ อน บา่ ยแล้วนะ” พลวตั ได้ทีก็พูดเหตผุ ลที่เป็นแผนการณ์ของเขาตงั้ แต่ต้น 134

เธอจะออกจากที่น่ีโดยที่ไม่มีใครเห็นไม่ได้ นอกเสียจากว่าร้ านจะปิด เสียกอ่ น “เฮีย...” ของขวัญมองเขาด้วยความไม่พอใจ แต่ลึกๆ ก็ไม่ได้รู้สึก โกรธเขามากเทา่ ไหร่นกั หรอก “อยู่ท่ีนี่กับเฮียนะขวญั ... เฮียสญั ญาว่าเฮียจะส่งหนูถึงบ้านแน่ๆ แตไ่ ม่ใช่ตอนนี.้.. ขอให้ตอนนีม้ ีแคเ่ ราสองคนได้ไหม” พลวตั บอกเธอให้รู้ ว่าเขาต้องการเธอเพียงใด สายตาของเขาที่สง่ ให้ ถ้าเธอไม่อ่อนเดียงสา จนเกินไป เธอต้องรู้วา่ เขาเสนห่ าและปรารถนาเธอมากเพียงใด เขาดงึ มือ เธอให้มานง่ั ตกั เขาอีกครัง้ แตค่ รัง้ นีเ้ขาจดั แจงให้เธอนง่ั คร่อมเขาไว้ หาก เธอดิน้ หนี ไม่เพียงแตบ่ นั้ ท้ายที่จะถูไถไปกบั ต้นขาและแก่นกายของเขา หน้าอกของเธอก็จะสา่ ยไปมาหน้าอยตู่ รงหน้าเขาด้วย “หนใู ห้เฮียกอดไปแล้วนะคะ ปลอ่ ยหนคู ะ่ ” “ถ้าเฮียขอทํามากกวา่ กอดได้ไหม” พลวตั มองเธออยา่ งมีความหวงั ในใจก็สับสนกับคําพูดของตัวเองแทบบ้ า น่ีเขาถึงขัน้ ต้ องขอร้ อง เดก็ ผ้หู ญิงคนนีเ้ชียวเหรอ “วนั นีห้ นทู ําตามท่ีเฮียขอหลายอย่างแล้วนะคะ หนขู อให้เฮียปล่อย หนแู คอ่ ยา่ งเดยี ว เฮียทําได้หรือเปล่าคะ” ของขวญั บอกเขาอยา่ งมีชนั้ เชิง ในเมื่อเขาและเธอเป็นอะไรกันก็ยงั ระบสุ ถานะไมไ่ ด้ เป็นแฟนกนั ก็ไมใ่ ช่ เป็นเด็กนกั ศกึ ษาที่มีเขาคอยสนับสนุนเงินค่ากินอยู่ก็ไม่ใช่ แล้วจําเป็น ด้วยเหรอ ที่จะยอมให้เขาได้ในทกุ อยา่ งที่ต้องการ 135

“หนูทําให้เฮียต้องยอมแพ้อีกแล้วนะของขวัญ” เขามองเธอด้วย รอยยิม้ ของความชื่นชม ไม่ว่าเขาอยากจะเป็นผู้ชนะเธอมากแค่ไหน สดุ ท้ายเธอก็กลบั เป็นฝ่ายที่อยเู่ หนือกว่าเขาอยรู่ ่ําไป 136

“เรามาทําข้อตกลงกนั ดีไหมคะ” สาวน้อยลกุ จากตวั เขา และลงมา นั่งข้างร่างสูง ก่อนจะมองหน้าพลวัตด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความ ซกุ ซน “ข้อตกลงอะไร” พลวตั เหลือบมองแก่นกายที่ยงั คงลกุ ชูชันก็หยิบ หมอนองิ มาปิดมนั ไว้ “ข้อตกลงเร่ืองของเราคะ่ ” “เราเหรอ?” เขายกคิว้ สูงและทําหน้าสงสัย แต่ปากก็ยิม้ ออกมา เพราะชอบใจในคํานนั้ อยา่ งบอกไมถ่ กู “ใชค่ ะ่ อะไรๆ มนั จะได้ชดั เจนขนึ ้ ” 137

“หนเู ป็นคนคิดข้อตกลง หรือเฮียคิด” เขาถามให้แน่ใจ เพราะกลวั วา่ จะเสียเปรียบเดก็ ผ้หู ญิงท่ีมีความคดิ คาดเดาไมไ่ ด้อยา่ งเธอ “เราคะ่ หนไู ม่เอาเปรียบเฮียหรอกคะ่ ” ของขวญั พูดแทงใจดําคน ฟังเข้าเตม็ ๆ “โอเค! วา่ มาเลย” “ของหนูมีแคไ่ ม่กี่อย่างค่ะ อย่างแรก... ถ้าเฮียคิดจะจริงจงั กับหนู จริงๆ ก็ช่วยทําอะไรให้มนั ชดั เจนกว่านีน้ ะคะ ถึงหนจู ะเป็นแคห่ ลานสาว ของแมบ่ ้าน แตห่ นกู ็มีศกั ดศิ์ รีเหมือนกนั ไมใ่ ช่ว่าเฮียคดิ จะทําอะไรกบั หนู ก็ทํา เป็นผ้ชู ายต้องให้เกียรตผิ ้หู ญิง ตกลงไหมคะ” “สบายมาก ข้อตอ่ ไปละ่ ” “ข้อสอง เวลาที่หนทู ํางาน ก็ให้หนทู ํางานเถอะนะคะ ห้ามป่วน” “ได้ ข้อตอ่ ไปเลย” “ไมม่ ีแล้วคะ่ มีแคน่ ี”้ “แค่นี?้ ” พลวัตขมวดคิว้ งงๆ เขาคิดว่าไม่กี่ข้อท่ีเธอบอก จะมี มากกว่าสองข้อ อย่างน้อยก็ต้องห้าข้อเป็นอย่างตํ่า แตท่ ่ีไหนได้ ไม่กี่ข้อ ก็คอื ไมก่ ่ีข้อจริงๆ “แคน่ ีค้ ะ่ ของเฮียละ่ คะ” ของขวญั พยกั หน้าและทําหน้าจริงจงั เขา จะได้เช่ือวา่ เธอพดู หมดแล้วจริงๆ ไมต่ งิ นงั “หนตู ้องตอบคาํ ถามนีก้ ่อน เฮียถงึ จะบอกข้อตกลงแล้วเฮียได้” เขา ยืดตวั ตรงและหยิบหมอนอิงที่วางไว้บนตกั ไปวางท่ีอ่ืน มือเอือ้ มไปจบั มือ 138

ของของขวญั ไว้ ตาก็จ้องมองความสวยงามตรงหน้า จนคนถูกมองเร่ิม ใจเต้นแรงมากขนึ ้ ทกุ ที \"เป็นแฟนกบั เฮียได้ไหมของขวญั ” “เป็นแฟนกบั เฮียได้ไหมของขวญั ” “ถ้าไม่ตอบ เฮียจะเข้าใจว่าหนตู กลงนะ” พลวตั เห็นเธอเอาแตท่ ํา หน้าตกใจและอ้าปากค้างก็รวบรัดตดั ตอน สรุปคําตอบที่ตวั เองอยากได้ ยนิ เองซะเลย “หนยู งั ไมไ่ ด้ตกลงเลยนะคะ” ของขวญั ได้สตกิ ็รีบทกั ท้วง “งนั้ ก็ตกลงสคิ รับ” “คือ... เราเพิ่งรู้จกั กันเองนะคะ ไม่ได้รู้จกั กนั ดีด้วย แล้วเฮียก็อายุ มากกว่าหนู แล้ วเฮียก็เป็ นเจ้ านายของป้าหนู แล้ ว...” คําพูดของ ของขวญั ถกู ปิดเอาไว้ไมใ่ ห้เปลง่ เสียงออกมาด้วยปากของพลวตั เธอจะมี เหตผุ ลอะไรท่ีอยากจะพดู ก็คอ่ ยพดู หลงั จากเขาจูบเสร็จก็แล้วกัน เขา ทนไม่ไหวท่ีจะต้องนง่ั มองริมฝีปากสวยๆ ขยบั เจือ้ ยแจ้วไปมา โดยที่ไม่ สมั ผสั มนั สกั ที “จะเป็นแฟนกบั เฮียทําไมต้องคิดเยอะขนาดนนั้ ครับ ในเม่ือหนูก็รู้ ว่าหนชู อบเฮีย ไม่งัน้ คนดือ้ ๆ อย่างหนู คงไม่ยอมทําตามที่เฮียขอจนถึง ตอนนีห้ รอกจริงไหม กล้าๆ ยอมรับสิครับคนเก่ง เฮียยงั กล้ายอมรับกับ ตวั เองเลยว่าเฮียหลงเสน่ห์เด็กนักศึกษาจนหน้ามืดตามัวไปหมดแล้ว 139

เป็นแฟนกบั เฮียนะครับน้องขวญั ” เขาถอนจบู ท่ีตวั เองเป็นฝ่ ายจบู อย่ฝู ่ าย เดียว และเป็นฝ่ายพดู ยาวๆ บ้าง “หนไู ม่เคยพูดเลยนะคะว่าหนูชอบเฮีย” ของขวญั มนั่ ใจว่าเธอไม่ เคยพดู คํานนั้ ออกไปแน่นอน แตใ่ นความรู้สกึ ที่เธอเป็นอยนู่ นั้ มนั ก็ไม่แน่ แฮะ “ช่วงที่เราเป็นแฟนกนั หนูก็ศึกษานิสยั ใจคอของเฮียได้เต็มท่ีเลย นะครับ ศกึ ษาจนมน่ั ใจ และคอ่ ยบอกเฮียวา่ หนชู อบเฮียก็ได้ เฮียไมร่ ีบ” “หนยู งั ไมไ่ ด้ตกลงเลยนะคะ” “ตกลงแล้ว” “ไม่ หนยู งั ไมไ่ ด้ตกลง” เธอสา่ ยหวั ไปมาปฏิเสธเตม็ ที่ “ตกลงสิครับ” “ไมค่ ะ่ ” “ตกส”ิ “ไมค่ ะ่ ” “ตกลงไหม” “ไมต่ กลง” “ไมต่ กลงก็ได้ จบนะ ตกลงไหม?” “ตกลงคะ่ ” “จบ! เราเป็นแฟนกนั แล้วนะ” พลวตั พดู จบก็ยิม้ กว้างและดงึ เธอ เข้ามากอด 140

“หนยู งั ไมไ่ ด้ตกลงเลย มากอดหนทู ําไม” ของขวญั ตงั้ ตวั ไม่ทนั และ ท่ีเถียงเขาอยตู่ อนนีก้ ็ไมแ่ นใ่ จด้วยวา่ ตวั เองเผลอพดู ออกไปหรือเปลา่ “หนตู กลงแล้ว...” เขาคลายอ้อมกอด และเขยิบตวั ออกมานง่ั หา่ งๆ ให้เธอได้ใช้ความคิด และมนั ก็ได้ผล เพราะตอนนีส้ าวน้อยแสนซนของ เขากําลงั เอามือปิดหน้าด้วยความเขนิ ละ่ มงั้ ถ้าเขาเดาไมผ่ ิดนะ “เฮียอะ! ขีโ้ กง! แกล้งหนู!” ของขวญั เงยหน้ามาตีเขาด้วยความ โมโห แต่ในความโมโหนัน้ ก็มีความเขินอายปะปนอยู่ด้วย อุตส่าห์ หลีกเลี่ยงยือ้ เวลามาจนเกือบจะรอดตัวอยู่แล้ว กลับต้องมาพลาดท่า เพราะมวั แตเ่ ถียงกบั เขาด้วยคาํ ซํา้ ๆ วนๆ เม่ือครู่นี ้ “โอ๋... โอ๋นะครับ อย่าตีเฮียสิ เฮียเจ็บนะ” พลวตั รวบมือเธอกมุ ไว้ และดงึ เธอเข้ามากอดปลอบใจใกล้ๆ “เจ็บก็ดีสิ เจ้าเล่ห์กบั หนูตลอดเลย” เธอบอกเขาด้วยนํา้ เสียงง้อ งอน แตศ่ รี ษะก็ซบไหลเ่ ขาไว้ และปลอ่ ยให้เขาลบู ผมอยา่ งเบามือ “หนจู ะมีความสขุ เชื่อเฮียนะขวญั เฮียจะทําให้หนรู ู้ว่าหนตู ดั สินใจ ไมผ่ ิด” เขากระซบิ บอกเธอท่ีข้างหแู ละหอมแก้มเธอด้วยความเอ็นดู แฟน เดก็ ของเขาจะทําอะไรก็นา่ รักไปซะหมดเลยจริงๆ “สญั ญานะคะ” ของขวัญผละตวั เองออกจากอ้อมกอด และยื่น นวิ ้ ก้อยให้เขา พลวตั ยมิ ้ ตอบและเกี่ยวก้อยสญั ญากบั เธอ “เฮียสัญญาครับ” เขาให้สัญญากับเธอด้วยความจริงใจ เขาจะ ตอบแทนความรู้สึกที่ผู้หญิงคนนีม้ ีให้เป็นอย่างดี เพราะเขาซาบซึง้ ใจ 141

เหลือเกินที่แม้ เธอจะยังสับสนกับความรู้ สึกที่มีให้ เขา แต่เธอก็ยัง ตดั สินใจที่จะไมป่ ฏิเสธคําพดู ของตวั เอง ของขวัญมองเขาด้ วยรอยยิม้ ท่ีเต็มไปด้ วยความรู้ สึกอัน หลากหลาย คงเพราะความใกล้ชิดและความรู้สึกลึกๆ ที่รู้สกึ ดีเมื่อได้อยู่ ใกล้เขาล่ะมัง้ เธอถึงเออออตามคําขอ หรือไม่ก็คงเป็นเพราะเธอหลง เสน่ห์เขาอย่างไม่รู้ตัว ซ่ึงเหตุผลหลังก็น่าจะมีส่วนไม่น้ อย เพราะ ไม่อย่างนนั้ เธอคงมีแฟนไปนานแล้ว หากแตค่ นที่เข้ามาขายขนมจีบกบั เธอนนั้ ล้วนอายุเท่ากนั ไม่ก็เป็นรุ่นน้อง ซึ่งไม่ใช่สิ่งเธอปรารถนา เธอมี คําตอบให้ตวั เองมาเสมอว่า ผู้ชายที่จะเอาชนะของเธอนนั้ ได้ ต้องเป็น ผ้ชู ายท่ีอายมุ ากกวา่ สามารถปกปอ้ งและดแู ลเธอได้ เธอต้องการใครสกั คนไว้พ่ึงพิง ใครสักคนท่ีเธอไม่จําเป็นต้องทําตัวเข้มแข็งตลอดเวลา เหมือนอยา่ งทกุ วนั นี ้ “แล้วข้อตกลงของเฮียคืออะไรคะ” ของขวญั ละสายตาอนั หวานซงึ ้ ของเขา ถ้าเขามองเธอนานกว่านี ้มีหวงั เสือ้ ผ้าเธอได้ละลายลงไปกองท่ี พืน้ เป็นแน่ “ข้อตกลงของเฮียคอื ... ไมม่ ี” “ไมม่ ี?” “ใชค่ รับ แล้วแตห่ นเู ลย เฮียยงั ไงก็ได้” “อ้าว? หนงู งนะคะ” “หนจู ะทําอะไรก็ได้ เฮียรับได้หมด หรือถ้ารับไมไ่ ด้ เฮียจะบอกเอง” 142

“งนั้ ถ้าหนอู ้วนขนึ ้ สกั ยี่สบิ กิโล เฮียรับได้ไหมคะ” “รับไมไ่ ด้ครับ” “โอ้โห... ตอบตรงมาก” ของขวญั หน้าเสีย คิดวา่ เขาจะบอกว่ารับ ได้ซะอีก “หนไู มป่ ลอ่ ยตวั เองให้อ้วนขนาดนนั้ หรอก เฮียรู้” “อืม... งนั้ ...” “อย่าทําหน้าแบบนี ้ เฮียอยากฟัด” พลวัตมองหน้าด้วยหางตา เพราะเกิดอาการหมน่ั เขีย้ วแก้มป่องนีเ้หลือเกิน “หนเู รียกเฮียวา่ ... พ่ีพล... ได้ไหมคะ” เธอจบั มือเขาขนึ ้ มา วางคาง ไว้บนมือท่ีมากประสบการณ์ของเขา ก่อนจะกระพริบตาปริบๆ “ทําไมไมเ่ รียกเฮียละ่ ?” “ก็มนั ซํา้ กบั คนอื่นน่ีคะ หนูไม่อยากเรียกพี่พลว่าเฮียเหมือนคนอื่น เพราะวา่ หนเู ป็นคนพเิ ศษของพี่พลไงคะ” “เป็นแฟนกนั วนั แรกอ้อนแบบนีเ้ ลยเหรอ” พลวตั ยิม้ แก้มแทบแตก ได้แต่คิดในใจว่า อะไรกันวะเนี่ย? บทเด็กดือ้ จะอ้อน ก็เล่นเอาซะเขา หาทางปฏิเสธไมไ่ ด้เลย “เป็นแฟนแล้วอ้อนไมไ่ ด้เหรอคะ” “ได้สิ พ่ีชอบ...” “พ่ีชอบหนูเหรอคะ?” ของขวญั เลื่อนหน้าไปใกล้เขามากกว่าเดิม อยากรู้นกั วา่ ตอนเขาเขินจะนา่ รักหรือเปลา่ “อือ้ ...” พลวตั ถอยหนี ไมอ่ ยา่ งเสียฟอร์มให้เดก็ เหน็ 143

“อือ้ นี่แปลวา่ ชอบหรือไมช่ อบเหรอคะ?” เธอตามเขาไปเรื่อยๆ “ชอบ...” “น่ารักจัง...” ของขวญั หยดุ แกล้งเขา แคเ่ ห็นเขายิม้ ก็รู้แล้วว่าเขา เขนิ แคไ่ หนท่ีถกู เธออ้อนแบบนี ้ “ร้ ายไม่เบานะเรา” เขาอดที่จะพูดคํานีไ้ ม่ได้ เดาทางไม่ถูกเลย จริงๆ “หนเู ป็นได้อีกเยอะคะ่ ” “เห็นพี่ตอนเขินแล้วอยากเห็นพี่ตอนหื่นด้วยไหม” พลวตั ดงึ เธอมา นง่ั คร่อมบนตวั อีกครัง้ สว่ นมือก็ลบู ต้นขาของของขวญั ช้าๆ “พ่ีพลกําลงั ทําผดิ ข้อตกลงข้อแรกหรือเปลา่ คะ” “พ่ีทําตามข้อตกลงนนั้ ไปแล้ว พ่ีขอหนเู ป็นแฟนแล้ว เราเป็นแฟน กนั ทกุ อยา่ งชดั เจน หรือถ้าหนมู องวา่ การท่ีคนเป็นแฟนกนั จะใกล้ชิดกนั เป็นการไมใ่ ห้เกียรตกิ นั พ่ีก็ยนิ ดีที่จะอ้มุ หนลู งจากตกั ” “หนยู กเลิกข้อตกลงข้อนีค้ ะ่ ” “ยงั ไงเอย่ ? อธิบายให้พ่ีเข้าใจหนอ่ ย” “ในเม่ือเป็นแฟนกนั แล้ว ข้อตกลงนีก้ ็ไมจ่ ําเป็นคะ่ ” “งนั้ พี่จบู หนนู ะ” พลวตั ลองถาม แม้จะไมไ่ ด้หวงั ผล แตถ่ ้าจบู ก็ดีน่ะ สิ “หนจู บู ไมเ่ กง่ นะคะ” ของขวญั ไมต่ อบตรงๆ เธอทําเพียงแคห่ ลบั ตา ขณะท่ีหน้าเขาเล่ือนเข้ามาใกล้ๆ สองปากจมุ พิศกนั อยา่ งแผ่วเบา ก่อนท่ี ฝ่ ายผ้ชู ํานาญการอย่างพลวตั จะเป็นคนนําทางสายธารความดดู ด่ืมของ 144

ลิน้ ชืน้ ท่ียงั ไม่ประสีประสา และแม้วา่ เธอจะอ่อนประสบการณ์ แต่เธอก็ พร้อมท่ีจะเรียนรู้ความใกล้ชิดนี ้จนเขาอยากจะสอนบทเรียนท่ีเข้มข้นถึง ใจบทตอ่ ๆ ไปแล้ว “พี่พลขา...” เธอถอนจบู ออกจากเขา และใช้สองมือจบั ใบหน้าของ คนท่ีเป็นแฟนเธอสดๆ ร้อนๆ ขณะที่เขาจะจบู เธออีกครัง้ “ครับ” “ถ้าพี่พลอยากทําอะไรมากกว่านี ้วนั หลงั ได้ไหมคะ วันนีข้ วัญไม่ พร้ อม” เธอบอกเขาอย่างตรงไปตรงมา เธอไม่มนั่ ใจอะไรเลยสกั นิด นํา้ ทา่ ก็ยงั ไม่อาบนํา้ ตงั้ แตเ่ ช้า เธอหวาดกงั วลไปหมด ขอเธอทําใจและมี ความมน่ั ใจมากกวา่ นีห้ นอ่ ยก็แล้วกนั “อาบนํา้ ไหมครับ... พี่จะหาเสือ้ ผ้ามาเปลี่ยนให้ ” พลวตั ถามกลบั เหมือนรู้ใจคนที่กําลงั บา่ ยเบ่ียง “ไม่คะ่ ” ของขวญั อมยิม้ เพราะสายตาท่ีมองกนั นนั้ ตา่ งรู้ความคิด ของอีกฝ่ าย “ก็ได้ครับ... แต่พ่ีอยากจบู หนูอีกจงั ” เขาบอกเธอด้วยความรู้สึก ทงั้ หมดท่ีร่างกายต้องการ แนใ่ จแล้วละ่ ว่าเธอคงไมใ่ ห้เขาทําอะไรมากไป กว่านีแ้ น่ แต่ขอจูบได้ไหม อยากจูบเธออีก ไม่มีเหตุผลอะไรสําคัญ นอกจากมนั ทําให้เขามีความสขุ มากจริงๆ “พอแล้วคะ่ ปกติพ่ีพลเลิกงานก่ีโมงคะ” เธอลกุ เดินไปรอบๆ ห้อง เพื่อที่เขาจะได้เลกิ จดจอ่ กบั การจบู เธอ 145

“จริงๆ ก็เลิกตอนไหนก็ได้นะ แต่ปกติพ่ีก็จะอยู่ที่น่ีจนกว่าร้ านจะ ปิด เผื่อวา่ มีปัญหาอะไรที่ชชั ชยั ตดั สนิ ใจเองไมไ่ ด้ พ่ีจะได้แก้ไขได้ทนั ” “แล้วปกตริ ้านปิดก่ีโมงคะ” “ตามเวลาท่ีกฎหมายกําหนดครับ ตสี องไมข่ าดไมเ่ กิน” “แล้ว... ปกตพิ ี่พลพกั ท่ีไหนคะ” ของขวญั เห็นวา่ ภายในห้องนีไ้ ม่ได้ รับการดูแลและทําความสะอาดเหมือนเขาพกั อาศยั อยู่เป็นประจําจึง ตดั สนิ ใจถาม “พ่ีอยบู่ ้านครับ” “อยกู่ บั ครอบครัวเหรอคะ” “ใชค่ รับ ไว้วา่ งๆ พ่ีจะพาขวญั ไปหาแมพ่ ่ีนะ” “เอาไว้ให้เราคบกนั ไปสกั พกั ก่อนนะคะ คอ่ ยพาหนไู ป หนอู ยากให้ พ่ีพลมั่นใจในตัวหนูมากกว่านีก้ ่อนค่ะ เรายังรู้จักกันแค่นิดเดียว ถ้ า นบั เป็นเปอร์เซ็นก็ประมาณหนงึ่ เปอร์เซ็นคะ่ ” “ผมบอกคณุ แพทแล้วไงครับว่าเฮีย... ไม่... อยู่” พลวตั ถึงกบั อ้า ปากค้าง และต้องกลืนคําพดู ที่จะคยุ กับของขวญั ลงคอ เม่ือได้ยินเสียง โวยวายดงั มาจากห้องทํางาน เขาบอกให้ของขวญั เงียบไว้และเดินไปท่ี ประตู “ตอนแรกคณุ บอกฉันวา่ พลไม่ว่าง ไม่ใชไ่ ม่อยู่” ภาสินีหนั ไปมอง ชชั ชยั อยา่ งจบั ผิด นํา้ เสียงของเขาที่พดู ออกมาท้ายประโยคเม่ือครู่ เด็กๆ ฟังดกู ็รู้วา่ เขามีอาการตกใจไมน่ ้อย 146

“ก็เฮียไม่อย่ไู งครับ เฮียเลยไม่ว่าง ผมเลยอยากให้คณุ แพทมาหา เฮียพรุ่งนีด้ ีกว่า อีกอย่างตอนนีม้ นั ก็ดึกแล้วนะครับ ใครมาเห็นอาจจะ เข้าใจผิดได้” “คณุ คดิ วา่ ฉนั เหมือนพวกผ้หู ญิงขายตวั พวกนนั้ เหรอ ถึงกลวั ว่าคน อ่ืนจะเข้าใจฉันผิด” ภาสินียงั ไมเ่ ลิกมองหน้าชชั ชยั นอกจากจะทําตวั มี พิรุธ เขายงั พดู จาไมเ่ ข้าหเู ธอด้วย “ผมไมไ่ ด้หมายความวา่ อย่างนนั้ ครับ” “แล้วคณุ หมายความว่ายังไง?” เธอยงั คงคาดคนั้ เอาคําตอบจาก เขา “คือ... พนกั งานคนอื่นจะเข้าใจวา่ ...” ชชั ชยั ไมก่ ล้าพดู ตอ่ จะให้พดู ยงั ไงดีล่ะ ว่าเขาไม่อยากให้พนกั งานคนอ่ืนเข้าใจว่าภาสินีคือคนรักของ เจ้านาย ทงั้ ๆ ที่เจ้านายเขาพยายามหลีกเล่ียงเธอและครองตัวเป็นโสด มาโดยตลอด “โอเคคะ่ ... ฉันพอจะเข้าใจแล้ววา่ คณุ หมายความว่ายงั ไง แตท่ ่ีฉัน มาที่น่ีตอนนีเ้พราะฉนั บริสทุ ธิ์ใจ ฉนั จะมาขอโทษพลกบั เรื่องที่เกิดขึน้ เม่ือ ตอนบ่าย แต่ถ้าพลไม่อย่กู ็ไม่เป็นไรคะ่ ฉันจะโทรหาเค้าเอง ขอโทษคณุ ชชั ชยั ด้วยนะคะ ท่ีทําให้ต้องลําบากใจกบั ความวนุ่ วายของฉนั ” “ไม่เป็นไรครับ ไมเ่ ป็นไรเลยครับคณุ แพท” ชชั ชยั รู้สึกเกรงใจเธอ ขนึ ้ มากระทนั หนั อยดู่ ีๆ คนที่ดือ้ ดงึ จะเข้ามาในห้องนีใ้ ห้ได้ กลบั ยอมโอน ออ่ นกบั เหตผุ ลของเขา 147

“แต่ฉันขอรอพลอยู่ในนีน้ ะคะ” พดู จบภาสินีก็เดินไปนงั่ บนโซฟา สบายๆ โดยไม่สนใจคนท่ีสมองตีบตนั เพราะคิดวิธีเกลี่ยกล่อมเธอให้ กลับไปก่อนไม่ได้ และท่ีสมองมึนตึบ้ ไปกว่านัน้ คือ... เจ้านายของเขา หายไปไหน เขานง่ั อยทู่ ่ีโต๊ะทํางานหน้าห้องเจ้านาย ถ้าพลวตั เดินออกไป ไหนเขาก็ต้องรู้ หรือถ้าจะเจ้านายจะไปแอบงีบท่ีห้อพกั ส่วนตวั ของตวั เอง ที่อยคู่ นละชนั้ เขาก็ต้องรู้ ยงั ไงพลวตั ก็ต้องเดนิ ผา่ นโต๊ะทํางานของเขา 148

“รออยใู่ นห้องนีน้ ะ... เด๋ียวพ่ีมา” พลวตั ได้ยินเหตกุ ารณ์ก็รู้แล้วว่า ลกู น้องคนสนิท หมดหนทางรับมือกบั ภาสินี และเธอก็จะนงั่ รอเขาตอ่ ไป เร่ือยๆ จนกวา่ เขาจะกลบั มา ตอ่ ให้ต้องรอถงึ เช้า เธอก็ยืนกรานท่ีจะรอ “ถ้าพ่ีพลออกไป ก็ต้องมีคนรู้สิคะว่ามีห้องนีซ้ ่อนอยู่” ของขวญั กงั วลใจเหลือเกิน ความกลวั กําลงั วนรอบตวั เธอไปหมด “ไม่ต้องกังวลนะครับ พ่ีจะจัดการเอง เตรียมรอพี่กลบั มาจูบก่อน จะพาหนูไปส่งท่ีบ้านก็พอ ตกลงไหม” เขาดึงเธอเข้ามากอดและหอมท่ี หน้าผากมนเบาๆ “ตกลงไหมครับ?” 149