ของขวัญของหัวใจ

“...คะ่ ” ของขวญั อดยมิ ้ กบั ความตอแยของเขาไม่ได้ อตุ ส่าห์ทําเป็น เงียบๆ เนียนๆ ไป แตเ่ ขาก็ทวงถามคาํ ตอบอยไู่ ด้ “เฮีย!” พลวตั ปรากฎตวั ขณะที่ชชั ชัยกําลงั จะเดินออกจากห้อง ทํางาน “ขอบใจมากชชั ออกไปทํางานตอ่ เถอะ” เขายิม้ ให้ลกู น้องอย่าง ขอบคุณ ที่ทําหน้าท่ีของตัวเองอย่างสุดความสามารถ ชัชชัยแม้จะมี คาํ ถามในหวั มากมาย แตก่ ็เดนิ ออกไปตามคาํ สง่ั ของเขา “ออกมาได้สกั ทีนะคะ คิดว่าจะให้แพทนงั่ รอจนถึงเช้า” ภาสินีเดิน มากอดอกมองหน้าพลวตั อย่างเย้ยหยนั ที่เธอตดั สินใจรออย่ทู ่ีน่ี เพราะ จําได้ว่า เพ่ือนของเธอเป็นสถาปนิกและเป็ นคนออกแบบอาคารนีเ้ ขา และจะแปลกตรงไหน ถ้าเธอแอบคยุ กบั เพื่อนเก่ียวกบั เร่ืองของเขาละ่ “สงสัยผมต้องจะต้องฟ้องร้ องเพ่ือนคุณสักทีนะ สัญญาปกปิด ข้อมลู ของอาคาร ใช้ไมไ่ ด้ผลมาหลายครัง้ แล้ว” “อยา่ โทษเพ่ือนแพทเลยคะ่ ถ้าจะโทษก็โทษแพท” “ผมก็โทษแพทนน่ั แหละ แตผ่ มฟ้องเอาผิดแพทไม่ได้ เพ่ือนแพทก็ ต้องรับผิดชอบในความอยากรู้อยากเห็นของแพท” “พล...” ภาสินีจุกในออก ถ้าจะพูดขนาดนี ้ ด่าเธอด้วยคําหยาบ คายยงั เจบ็ น้อยกวา่ “ผมไมไ่ ด้โกรธอะไรคณุ นะ ไมต่ ้องขอโทษผม” 150

“แต่แพทอยากขอโทษพลน่ีคะ” เธอพูดจบก็เดินไปใกล้เขามาก กว่าเดิม เสียงออดอ้อนของเธอ ทําเอาคนที่แอบฟังอยู่ข้างในอย่าง ของขวญั ถึงกบั เบะปากควํ่าไปหลายรอบ “แพ ท ก็ น่าจ ะ ร้ ู อยู่แ ก่ใ จ น ะ ว่าคนที่ แ พ ท ควร จ ะ ข อโท ษคื อใ คร ” พลวตั ยกแขนหลบมือที่กําลงั จะเกาะแขนเขาได้ทนั “...แพทก็อยากจะขอโทษน้องแม่บ้านคนนนั้ เหมือนกนั นะคะ แต่ พรุ่งนีแ้ พทไมว่ า่ งมาท่ีนี่แล้วนะ่ สคิ ะ พรุ่งนีแ้ พทต้องกลบั ฮอ่ งกง” “ถ้าอยา่ งนนั้ ก็ขอโทษตอนนีก้ ็ได้คะ่ ” ของขวญั เดนิ ออกมาจากห้อง นนั้ อยา่ งทนไมไ่ หว ได้ยินเสียงเลก็ เสียงน้อยท่ีพดู คยุ กบั แฟนของแล้วรู้สกึ โมโห ทําเป็นพูดว่าไม่ว่าง ท่ีจริงก็ไม่ได้อยากขอโทษเธอหรอก ทําไมเธอ จะไมร่ ู้ “ขวญั ...” พลวตั ถอนหายใจและเดินไปหาแฟนสาวด้วยความคาด ไมถ่ ึง บอกให้รออยใู่ นห้อง กลบั เดนิ ออกมาซะแบบนี ้ “ไมข่ อโทษเหรอคะ รอฟังอย่คู ะ่ ” ของขวญั ไมส่ นใจสายตาท่ีสง่ มา ห้ามปรามของพลวตั “ทําไมเธอถึงอย่ทู ี่น่ี” ภาสินีอึง้ จนทําอะไรแทบไม่ถกู แต่เธอก็เรียก สตกิ ลบั มาสอบสวนผ้หู ญิงคนนีไ้ ด้อยา่ งรวดเร็ว “ก็คุณใช้อํานาจความเป็นหลานสาวเจ้าของร้ านไล่ฉันออกจาก งาน ฉนั เลยไมม่ ีท่ีไป แตว่ า่ ได้รับความอนเุ คราะห์จากเจ้านายใจดีให้พกั อย่ทู ี่นี่ก่อนคะ่ ” ของขวญั เดนิ ไปควงแขนแฟนหน่มุ อยา่ งแสดงความเป็น เจ้าของ 151

“แตเ่ ธอก็ได้งานใหม่เร็วดีนิ สงสัยจะเงินดีกว่าเป็นพนกั งานเสิร์ฟ ด้วยใชไ่ หม เอ... เดี๋ยวนีเ้ป็นเดก็ ไซด์ไลน์ ได้เงินเทา่ ไหร่นะ พลตกลงจา่ ย เป็นอาทติ ย์หรือจา่ ยเป็นเดือน ออ่ ... แล้ววนั นีใ้ ส่ชดุ นกั ศกึ ษา คงจะได้ทิป พิเศษ เพราะทําให้พลต่ืนเต้น เร้าใจ งานนีเ้ หมาะกบั เธอดีนะ อย่าลืมไป เล่าบอกพ่อแม่เธอด้วยล่ะ ว่าชีวิตครอบครัวกําลังจะดีขึน้ เพราะมีเสี่ย อปุ ถมั ภ์” เพีย้ ะ! ของขวญั เดนิ ไปตบหน้าภาสินีสดุ แรง จะพดู อะไรก็พดู แตอ่ ยา่ ดถู กู คนในครอบครัวเธอแบบนี ้ “ขวญั ...” พลวตั องึ ้ กับเหตกุ ารณ์ท่ีเกิดขึน้ เขารีบตงั้ สติ และเข้าไป ดงึ ตวั ของขวญั ออกมา ก่อนที่ภาสนิ ีจะตบเธอกลบั “นี่เหรอคะผู้หญิงที่พลติดอกติดใจ ทํานิสยั ต่ําๆ เหมือนคุณภาพ ชีวิตตวั เองไม่มีผิด! ฉันเดาออกเลยนะ วา่ เธอคงถกู สง่ั สอนมาให้ใช้เสน่ห์ มากกว่าสมอง” ภาสินีเก็บมือท่ีกําลงั จะง้างตบของขวญั และใช้คําพูด ตอ่ ส้กู บั คนที่ทําให้เธอหน้าชาแทน “ปลอ่ ยขวญั คะ่ พี่พล” ของขวญั ฟังคนท่ีทําให้เธอหวั ร้อนพูดจนจบ ก็หนั ไปบอกพลวตั อยา่ งใจเย็น เธอไมเ่ สียสตทิ ําร้ายภาสินีอีกครัง้ หรอก 152

“แล้วคนที่บ้านคณุ ใช้หนงั สือสมบตั ิผ้ดู ีเลม่ ไหนสอนมาเหรอคะ ถึง ได้พูดจาดูถูกคนอื่นแบบนี ้ แต่สงสยั ว่าคนจะคนละเล่มกับหนงั สือของ บ้านฉันนะคะ เพราะฉันยงั ไม่ได้พูดจาดถู กู คณุ เลยแม้แตค่ ําเดียว แล้วที่ ฉันตบคุณ ก็เพราะว่าฉันทนไม่ได้ ท่ีคณุ พูดจาไม่เกียรติครอบครัวของ ฉนั ” เพีย้ ะ! ของขวญั โดนภาสินีตบบ้าง “แพท... คณุ กลบั บ้านเถอะนะ ผมขอร้อง” พลวตั บอกคนเป็นเพ่ือน ก่อนจะหนั มาจบั แก้มของของขวญั ด้วยความเป็นห่วง แก้มน่มุ ๆ ของเธอ มีรอยแดง เธอคงจะเจบ็ มาก แตก่ ็ไมแ่ สดงอาการใดๆ ออกมา “พลกล้าไล่คนท่ีเพื่อนพลมาตลอดหลายปี เพ่ือปกปอ้ งผ้หู ญิงคนนี ้ เหรอคะ” “ถ้าคณุ มีอะไรได้สกั คร่ึงหนึ่งของของขวญั ผมก็คงจะสนใจคณุ ไป นานแล้ว กลบั บ้านเถอะนะแพท ผมไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนของเรา หมดลง” พลวตั พดู จบก็พาของขวญั เดินเข้าไปในห้องพกั โดยไมส่ นใจว่า คนฟังจะรู้สึกอย่างไร ภาสินีเจ็บใจย่ิงกว่าเจ็บกาย ที่ผ่านมาเธอเห็นเขา เป็นคนสําคญั ท่ีสดุ มาโดยตลอด เขามองข้ามความรู้สกึ ท่ีเธอมี เธอยงั พอ 153

ทําใจและมีความหวังท่ีเขายังไม่มีใคร แต่ตอนนีค้ วามหวังท่ีเธอมี มัน กําลงั จะไมเ่ หลือแล้ว “หนูขอโทษคะ่ หนไู ม่น่าใจร้ อนเดินออกไปเลย” ของขวัญยกมือ ขอโทษพลวตั ด้วยความรู้สึกผิด หากเธอใจเย็นกว่านี ้เหตกุ ารณ์เม่ือครู่ก็ คงจะไมเ่ กิดขนึ ้ “ท่ีพี่ไม่อยากให้หนูออกไป เพราะพ่ีกําลงั ปกป้องหนูนะของขวัญ ไม่ใช่ว่าพ่ีกลวั แพทจะรู้ว่าเราเป็นอะไรกนั แต่เวลานี ้และสถานที่ตอนนี ้ มันไม่เหมาะสม คราวหลังหนูต้องใจเย็นๆ กว่านีน้ ะครับ ไม่ต้องหึงพ่ี ขนาดนีก้ ็ได้” พลวตั ไม่ถือโทษโกรธเธอเลยสกั นิด ในใจลึกๆ ก็แอบดีใจ ด้วยซํา้ “ก็หนไู ด้ยินแล้วไมช่ อบนี่คะ มองไม่เห็นยงั รู้วา่ เค้ากําลงั อ้อนพ่ีพล อย”ู่ “พ่ีไม่ให้ใครมาอ้อนพ่ีง่ายๆ หรอกนะ แคม่ ีหนอู ้อนพ่ีคนเดียว พี่ก็มี ความสขุ มากพอแล้ว” “พี่พลจะเดอื ดร้อนอะไรหรือเปลา่ คะ” “ไมค่ รับ... ไหน ให้พ่ีดแู ก้มหนอ่ ยสิ เจ็บมากไหม” เขาสง่ ยิม้ ให้เธอ สบายใจ กอ่ นจะดแู ก้มของเธอ ซง่ึ รอยแดงของนิว้ มือหายไปแล้ว “ไมเ่ จ็บแล้วคะ่ แตก่ ็แสบๆ นิดหนอ่ ย” ของขวญั เอียงแก้มลงบนมือ ของเขาที่จบั แก้มเธอเอาไว้ 154

“แตห่ นูแสบมากเลยนะรู้ไหม พ่ีตกใจแทบแย่ตอนหนูเดินออกมา แล้วหนกู ็ทําให้พ่ีเกือบช็อคที่ไปทําแบบนนั้ กบั แพท” “หนขู าดสตคิ ะ่ จะวา่ อะไรหนกู ็ได้ แตว่ า่ ครอบครัวหนู หนยู อมไม่ได้ ขอบคณุ พ่ีพลนะคะที่ปกปอ้ งหนู หนรู ู้สึกดีจงั ” เธอพดู จบก็เข้ามากอดเขา ไว้แนน่ ๆ รู้สกึ อนุ่ ใจท่ีมีเขาคอยอยเู่ คียงข้าง และอยากให้เขาคอยดแู ลเธอ แบบนีไ้ ปนานๆ “นกั รบที่ดี ควรจะวางแผนการตอ่ ส้กู ่อน เราถึงจะเอาชนะศตั รูได้ แตพ่ ี่ไมอ่ ยากให้หนทู ําแบบนีอ้ ีกนะครับ” “หนูก็ไม่อยากเป็นคนแบบเม่ือกีอ้ ีกแล้วค่ะ หนูไม่สบายเลย หนู ขอโทษนะคะ” ของขวญั บอกเขาด้วยความรู้สึกสํานกึ ผิด มนั ก็สะใจอยู่ หรอกที่ได้ทําแบบนนั้ แต่หลงั จากนนั้ เธอไม่ได้รู้สึกดีเลยสกั นิด เธอมอง หน้าเขา เพ่ือท่ีสายตาของเธอจะได้สง่ ผา่ นความรู้สกึ ที่เธอมี “จบู หนหู นอ่ ยสคิ ะพี่พล” เธอพดู จบก็ยมิ ้ เขนิ ๆ “ได้ครับ...” พลวตั มอบจบู ให้ตามท่ีเธอต้องการ เธอทําให้อารมณ์ เขาขนึ ้ ๆ ลงๆ เหมือนอยบู่ นรถไฟเหาะ เขาอย่างตีเธอท่ีทําอะไรด้วยความ ใจร้อน แต่ก็เข้าใจความเป็นวยั รุ่นของเธอ หากเป็นเขาในวยั เดียวกัน มี คนมาดถู กู ครอบครัวของเขา ทงั้ ๆ ที่มนั ไม่ใช่ความจริง เขาก็อาจจะทํา แบบเธอ และไม่ทําเพียงแค่ครัง้ เดียวแน่ เขารู้ว่าเธอรู้สึกผิดจริงๆ ไม่ได้ แสร้งทําแตอ่ ยากใด จบู อนั ดดู ดื่มที่เขามอบให้ หวงั ว่าจะทําให้เธอรู้สกึ ดี ขนึ ้ จากเรื่องแยๆ่ เม่ือครู่ เขาจบู เธอจนเธอหายใจแทบไม่ทนั จงึ เล่ือนปาก 155

ลงมาซกุ ไซร้ต้นคอของเธอช้าๆ และพยายามให้มือไม้ของตวั เองไมซ่ ุกซน จนเกินไป “พ่ีพลขา...” ของขวญั เรียกเขาด้วยนํา้ เสียงหวานจนคนฟังแทบจะ ละลาย “ว่ายงั ไงครับ” พลวตั เงยหน้ามายิม้ ให้เธอ ก่อนจะระดมหอมแก้ม เธอทงั้ สองข้าง “พ่ีชัชเรียกค่ะ” เธอยิม้ ให้เขา และชีน้ ิว้ ไปนอกห้อง ซึ่งมีเสียงของ ชชั ชยั ดงั ผา่ นเข้ามา “เฮ้อ... ไอ้ชชั ... ไอ้ชชั !” เขาลกุ ขนึ ้ ยืนและจดั เสือ้ ผ้าให้เข้าท่ีเข้าทาง ก่อนจะเดินออกไป โดยไม่ได้ปิดประตซู ่อนความลบั เอาไว้ เพราะไม่มี อะไรต้องปิดบงั แล้ว “มีอะไร!” ผู้เป็นเจ้านายถามลูกน้องอย่างหัวเสีย กําลังทําให้ ของขวญั เคลมิ ้ อย่แู ล้วเชียว เขามองหน้าชชั ชยั อยา่ งหงุดหงิด ก่อนจะมีสี หน้ากงั วล เม่ือเห็นวา่ ลกู น้องมีทา่ ทางท่ีเคร่งเครียดอยา่ งเห็นได้ชดั “คณุ ชาติชายโทรมาครับ... พรุ่งนีค้ ณุ ชาติชายให้นายเข้าไปพบที่ บ้าน” เม่ือชชั ชยั พูดจบ สายตาของเขาและเจ้านายก็มองกันอย่างเป็น กงั วล เพราะรู้ดวี า่ กําลงั จะมีเรื่องไมด่ ีเกิดขนึ ้ แล้ว 156

“อ้าวๆ นงั่ สิพล” บา่ ยวนั ตอ่ มา พลวตั เข้าไปพบชาตชิ ายตามท่ีเขา ได้นดั หมายอยา่ งตรงเวลา “ครับ” พลวัตซ่ึงเป็นแขกของบ้านหลังใหญ่น่ังลง โดยไม่แสดง ทา่ ทางกงั วลใดๆ ซงึ่ ขดั กบั ความรู้สกึ ในใจเขามากเหลือเกิน “ผมจะไม่ต่อสัญญาเช่าท่ีดินให้คณุ นะ ในวันหมดสญั ญาที่เหลือ อีกหกเดือน ท่ีดินของผมต้องกลบั มาเป็นท่ีว่าง เหมือนตอนท่ีคณุ เร่ิมเช่า เม่ือสบิ ปีกอ่ น แตถ่ ้าคณุ ทําตวั ดีๆ กบั ยยั แพทลกู สาวผมมากกว่านี ้ผมจะ ตอ่ สญั ญาให้อีกหนึ่งปี หลงั จากนนั้ เราค่อยมาคยุ เร่ืองนีอ้ ีกที” ชาติชาย พดู ทนั ทีท่ีพลวตั นงั่ ลง เม่ือคืนเขาร้อนใจจนต้องหาทางจดั การกับพลวัต 157

ขนั้ เดด็ ขาด ในฐานะของคนเป็นพอ่ เขาทนไมไ่ ด้ที่ต้องเห็นลกู สาวเจ็บชํา้ นํา้ ใจซํา้ แล้วซํา้ เล่า แม้จะรู้อย่แู ก่ใจวา่ ผ้ชู ายคนนีไ้ ม่ได้รักลกู สาวเธอ เขา มองเธอในฐานะเพ่ือนมาโดยตลอด “ครับ” พลวตั ตอบเพียงสนั้ ๆ เขาเตรียมใจไว้แล้วว่าอาจจะได้ยิน เร่ืองแบบนี ้ เพราะทนั ทีท่ีชชั ชัยบอกเขาเม่ือคืน เขาก็พอจะเดาออกว่า ภาสินีคงเอาเรื่องของเขาและของขวญั ไปบอกผ้เู ป็นพอ่ “เร่ืองท่ีผมจะพดู ก็มีแคน่ ีแ้ หละ ยงั ไงก็เก็บไปคดิ ดแู ล้วกนั นะ” “ครับ... คณุ ลงุ สบายดีไหมครับ” พลวตั ถามความเป็นอยขู่ องเขา ตามมารยาท “สบายดีสิ งานร้านอาหารในหลายประเทศก็ไปได้สวย งานท่ีดินก็ รุ่ง ตอนนีล้ ุงก็กําลังจะทําตวั เป็นคนดีของสังคมด้วยนะ จะแจกทุนให้ นักศึกษาไปเรียนเมืองนอก จริงๆ ก็อยากจะคัดเลือกคนที่พอจะมา ชว่ ยเหลือร้านอาหารลงุ ได้นน่ั แหละ ซือ้ ตวั ไว้ตงั้ แตเ่ นิ่นๆ” ชาติชายมีท่าที สบายยิ่งขึน้ ถ้ามองข้ามเร่ืองที่พลวตั ไม่รักลกู สาวไป ผ้ชู ายคนนีก้ ็ถือว่า เป็นคนดี และทําธุรกิจกบั เขาอยา่ งโปร่งใสมาอย่างยาวนาน และในเมื่อ เขาเองก็รู้จกั กบั ครอบครัวของพลวตั ไมม่ ีอะไรที่เขาต้องไมช่ อบใจผ้ชู าย คนนี ้ “คณุ ลงุ วางแผนลว่ งหน้าเลยนะครับ” “ยงั ไงธุรกิจอาหารมนั ก็ไม่ตายหรอก เกิดเป็นคนยงั ไงก็ต้องกินให้ อิ่มท้อง ครอบครัวเราก็ทําธุรกิจนีแ้ ทบทกุ คน คงไม่ทิง้ ไปง่ายๆ ว่าแตเ่ รา 158

เถอะ... นอกจากเปิดผบั เปิดบาร์ ไม่คิดจะทํางานอื่นบ้างเหรอ มองๆ ไว้ก็ ดนี ะ” “จริงๆ ก็คดิ ว่าจะทําอยา่ งอ่ืนเหมือนกนั ครับ เบ่ือที่จะต้องดแู ลใคร หลายคน หมายถงึ ลกู น้องนะ่ ครับ เยอะแยะไปหมด บางครัง้ ก็น่ารําคาญ พดู จากนั ไมเ่ ข้าใจ” พลวตั เจอเหน็บแนมก็ทํากลบั ใสช่ าตชิ ายบ้าง “ด.ี ..” คนสงู วยั กว่าคดิ คําพดู ไม่ออก ได้แตม่ องหน้าพลวตั จะยงั ไง ก็แล้วแต่ ตอนนีอ้ นาคตของเขาก็อยทู่ ่ีความประพฤติ ว่าเขาจะทําดีกบั ลกู สาวเธอ เพ่ือรักษาธุรกิจของตวั เองไว้ หรือยอมทิง้ ทุกอย่างเพราะเด็ก นกั ศกึ ษาคนนนั้ “ผมลากลับก่อนนะครับ ถ้าผมตดั สินใจได้แล้ว จะมาแจ้งกับคณุ ลงุ ด้วยตวั เองครับ” “...พ่ีพล มีเร่ืองไม่สบายใจอะไรหรือเปลา่ คะ” ของขวญั เห็นสีหน้า เขาไม่ปกติ เลยหยุดงานทําความสะอาดของตวั เองเอาไว้ และเดินไป ถามเขาด้วยควาเป็นหว่ ง “มีปัญหาเรื่องงานนิดหน่อยจ้ะ ขอบคุณนะครับท่ีเป็นห่วงพ่ี ” พลวตั ลบู ผมของเธอเบาๆ “งนั้ หนทู ํางานตอ่ นะคะ” เธอยิม้ กว้างให้เขา ดกู ็รู้วา่ คงไม่ใช่ปัญหา นดิ หนอ่ ย แตถ่ ้าเขาไมอ่ ยากบอก เธอก็ไมอ่ ยากเซ้าซี ้ 159

“หนูไม่ง่วงเหรอคะ นอนไปไม่กี่ชวั่ โมงไม่ใช่เหรอ” เขาหนั ไปถาม เธอบ้าง ท่าทางเธอดสู ดใส ทงั้ ๆ ที่กวา่ เขาจะส่งเธอถึงบ้านก็ตีสาม และ เธอยงั ต้องตน่ื ไปเรียนตอนแปดโมงเช้าอีก “สบายมากคะ่ หนมู ีเทคนคิ พเิ ศษ” ของขวญั ทําหน้าภมู ิใจในตวั เอง “เทคนคิ อะไร... อยา่ บอกนะวา่ เทคนิคการแอบหลบั ในห้องเรียน” “ถูกต้องนะค้าบบบบ! หนจู ะทําให้ดคู ่ะ” ของขวัญเดินมานง่ั บน เก้าอีต้ รงข้ามโต๊ะทํางานของเขา ก่อนจะนั่งกอดอก และวางมือที่จับ ปากกาไว้บนโต๊ะ “น่ีเหรอเทคนคิ ” พลวตั ตลกกบั ทา่ ทางของเธอ “ใช่คะ่ ถ้าเรานง่ั เท้าคางกับโต๊ะ อาจารย์จะเห็นค่ะว่าเราหลบั แต่ ถ้าเรานงั่ เหมือนกําลงั เขียนหนงั สือ อาจารย์ไมเ่ หน็ คะ่ ” “อาจารย์เหน็ แตไ่ มว่ า่ อะไรหรือเปลา่ ฮา่ ๆ” “อาจจะเป็นไปได้ค่ะ แต่หนูก็พกั สายตาแค่ไม่ก่ีนาทีค่ะ เด๋ียวจะ เรียนไมร่ ู้เร่ือง และหนกู ็ดืม่ กาแฟคะ่ ” “หนทู ําให้พี่นึกถึงสมยั เรียนเลย ตอนพ่ีไปกินเหล้ากับเพื่อนจนดึก ดื่นแล้วต้องต่ืนไปเรียนตอนเช้าๆ พี่ก็แอบหลบั เหมือนกันนะ แตน่ อนลง ไปกบั โต๊ะเลย แกล้งตงั้ ใจเรียนไมไ่ หว” “ชอบสงั สรรค์ตงั้ แตเ่ ดก็ ๆ เลยนะคะ มินา่ ถึงเปิดร้านอะไรแบบนี.้..” ของขวญั พดู จบก็มีทา่ ทีสดใสน้อยลง “พี่พล... พ่ีพลเคยมีอะไรกบั พนกั งานในร้านหรือเปลา่ คะ” เธอถาม เขาอยา่ งตรงไปตรงมา 160

“ไม่เคยครับ ไม่มีใครน่าสนใจพอท่ีจะทําให้พี่ต่ืนเต้นจนอยากจะมี อะไรด้วย” “แล้วทําไมพ่ีพลถึงสนใจหนูล่ะคะ พี่ๆ ในร้ านก็สวยกว่าหนูตัง้ เยอะ” “ก็เพราะวา่ หนไู ม่เหมือนคนอ่ืนไงครับ หนนู า่ รัก ขยนั ทํางาน ตงั้ ใจ เรียน และท่ีสําคญั คอื หนทู ําให้ชีวติ พ่ีมีสีสนั ขนึ ้ เยอะ จะมีใครเอานํา้ หวาน สาดใส่พี่ แล้วตกลงเป็นแฟนกับพ่ีแบบหนูไหมล่ะ” พลวัตยิม้ ให้คนรัก อยา่ งมีความสขุ การได้เจอเธอ ทําให้ชีวิตเขาเจอแตเ่ รื่องไมค่ าดคดิ “หนูทํางานต่อนะคะ” ของขวญั เขินท่ีจะจ้องตาเขาเลยกลบั ไปทํา หน้าท่ีของตัวเองต่อ พลวัตอยากจะเข้าไปกอดเธอ แต่ก็กลัวจะผิด ข้อตกลงที่เธอขอไว้วา่ เวลาที่เธอทํางาน อย่าเข้าไปว่นุ วาย ซึ่งเขาคิดว่า ข้อตกลงนีเ้ป็นข้อตกลงท่ีดีอย่างมาก คนเราคบกนั จะรักกนั มากเพียงใด ก็ต้องเคารพและมีระยะห่างให้กันและกัน เพราะต่างคนต่างก็มีหน้าที่ ของตวั เองท่ีต้องรับผิดชอบ เขาช่ืนชมเธอจริงๆ ที่เธอมีความคิดแบบนี ้ ถ้าเป็นภาสินีล่ะก็ เธอคงตามติดเขาทุกฝีก้าว เพราะขนาดเป็นแค่เพื่อน กนั เธอยงั แทบจะไมป่ ล่อยให้เขาคาดสายตา โชคดีที่ช่วงหลงั เธอต้องไป ทํางานที่ฮ่องกง แต่ตอนนีเ้ หมือนเธอจะกลบั มาป่ วนชีวิตเขาและป่ วน มากกวา่ เดมิ ด้วยซํา้ “ของขวญั ” “คะ?” เธอหนั มาตามเสียงเรียกของเขา “พรุ่งนีห้ นไู มต่ ้องมาทํางานท่ีน่ีแล้วนะ” 161

“ทําไมละ่ คะ...” ของขวญั ตงั้ ตวั ไมท่ นั ไมไ่ ด้เตรียมใจมาตกงานสอง วนั ตดิ ๆ กนั นะ “พ่ีไมอ่ ยากให้หนเู ดนิ เข้าเดนิ ออกท่ีนี่อีก มนั ไมด่ ไู มเ่ หมาะสม ส่วน เรื่องทํางานแทนปา้ นดิ หนไู มต่ ้องหว่ ง พี่จะจา่ ยคา่ จ้างให้ปา้ นิดตามปกติ เดินมาหาพ่ีหน่อยครับ” พลวตั พดู จบก็กางแขนออกกว้าง เพ่ือรอให้ร่าง บางเดนิ เข้ามาส้อู ้อมกอด “หนใู กล้สอบแล้ว หนูควรจะได้เตรียมตวั อ่านหนังสือ และใช้ชีวิต วัยรุ่นให้สนุกเหมือนคนอ่ืน ช่วงเวลานีจ้ ะอยู่กับหนูแค่แป๊ บเดียว พ่ีไม่ อยากให้หนูทิง้ เวลานนั้ ในห้องทํางานของพี่” เขาซบหน้าลงบนเนินอก ของเธอ ตอนนีไ้ มม่ ีอารมณ์ราคะใดๆ มาเจือปน เขาอยากกอดเพื่อให้เธอ รู้วา่ เขาอยากจะดแู ลให้ดที ่ีสดุ เทา่ นนั้ “ทําไมพี่พลต้องดีกบั ขวญั แบบนีค้ ะ...” ของขวญั นํา้ ตาคลอเบ้า มี อยจู่ ริงๆ ใชไ่ หม ผ้ชู ายท่ีเป็นหว่ งเป็นใยเธอถงึ ขนาดนี ้ “ก็หนูเป็นแฟนพ่ีไงครับ อะไรท่ีดีกับหนู พี่ก็อยากให้หนูได้รับส่ิง นนั้ ” “น่ารักแบบนี ้เด๋ียวหนูพาไปกินข้าวดีไหมคะ รับรองว่าอร่อยเลิศ และพี่พลกลบั มาทํางานทนั แนน่ อนคะ่ ” “ตกลงครับ งนั้ หนรู ีบทํางานให้เสร็จ พ่ีก็จะรีบทํางานของพี่ให้เสร็จ เราจะได้ไปเดทกนั ” 162

“ไปเดทกนั คะ่ !” ของขวญั ยกมือไฮไฟว์กบั เขา สิ่งท่ีเธอทํา ทําให้ พลวตั รู้สึกสดใสขึน้ มาอย่างไม่นา่ เชื่อ เขาจะพกั เรื่องเครียดของชาติชาย เอาไว้ และกอบโกยความสขุ ตรงหน้าก่อน “จิม้ จ่มุ ?” พลวตั หนั ไปถามคนรัก ขณะท่ีรถจอดเทียบฟตุ บาทที่ริม ถนน “แม่นแล้วค่ะ จิม้ จุ่มสตรีทฟ๊ ูด” ของขวัญบอกเขาด้วยท่าทาง ต่ืนเต้นที่จะได้ทานของโปรด ร้านที่เธอพามา เป็นร้านจิม้ จ้มุ รสชาตแิ สบ ปากที่ตงั้ อย่รู ิมถนน มีเสื่อและโต๊ะญี่ป่ นุ ตวั เล็กๆ ไว้วางเตาถ่านและหม้อ ในขณะท่ีคนทานต้องนงั่ บนเสื่อชลิ ๆ ตดิ ดนิ แบบสดุ ๆ ไปเลย “เอาจริงเหรอ” เขาถามอยา่ งลงั เล ถึงเขาจะดลู ยุ ๆ เป็นผ้ชู ายง่ายๆ แตเ่ ขาไมเ่ คยทานอะไรแบบนีม้ าก่อน “จริงสิคะ ขวญั อยากให้พี่พลลองใช้ชีวิตแบบขวญั ดบู ้าง นี่เป็นร้าน ประจําของขวญั กบั เพ่ือนๆ เลยนะคะ รับรองวา่ พ่ีพลจะตดิ ใจคะ่ ” “ถ้าพ่ีท้องเสียขนึ ้ มา...” “เดี๋ยวขวัญจะดูแลพี่พลเองค่ะ ไม่ต้องจ้ างพยาบาลพิเศษที่ไหน เลย... จ๊บุ ” เธอพดู จบก็หอมแก้มเขาและลงจากรถ ก่อนที่เขาจะตงั้ สตไิ ด้ หลงั จากถกู หอมโดยไม่ทนั ตงั้ ตวั พลวตั เดินลงจากรถด้วยใบหน้าที่แดง ไปถึงใบหู เขินอะไรวะกู แคแ่ ฟนหอมแคน่ ีเ้องเว้ย “แหม... แค่หอมยงั เขินขนาดนี ้ ถ้าขวัญทําอย่างอื่น หน้าพ่ีพลไม่ กลายเป็นสีแดงเหมือนไฟที่ส่ีแยกเลยเหรอคะ” 163

“หนนู ่ีทําให้พี่แปลกใจอยเู่ ร่ือยเลยนะ ก่อนหน้านี ้หนทู ําทา่ รังเกียจ พ่ีจะตาย” “ก็ตอนนนั้ ไมไ่ ด้เป็นอะไรกนั นี่คะ แตต่ อนนีเ้ป็นแล้ว” ของขวญั ตอบ ยมิ ้ ๆ “เป็นอะไร เราเป็นอะไรกัน?” พลวตั เห็นเธอก้มหน้าอ่านเมนู ก็ ตอแยถามให้ได้คําตอบท่ีชดั เจน “ขวญั !” “แครอท!” ของขวัญยังไม่ทันได้ตอบคําถามพลวัต ก็หันไปตอบ เพื่อนซะก่อน ตอนนีแ้ ครอทยืนมองหน้าเพ่ือนสลับกับพลวตั ด้วยความ สงสยั “ใครวะ?” แครอทหรือเขมิกา หนึง่ ในเพ่ือนสนิทของของขวญั ถาม เพ่ือนโดยไมอ่ อกเสียง “อีชะนีขะ... ขวญั ” เทนนิสหรือนิติ ดีใจที่ได้เจอเพ่ือนโดยบงั เอิญ แตเ่ มื่อเห็นคนที่คนหลอ่ ทา่ ทางภูมิฐานนงั่ อยกู่ บั เพื่อนก็จําได้ว่า เขาคนนี ้ คือคนท่ีอ้างตวั ว่าเป็นพี่ชายของของขวญั เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน แต่เมื่อ ไม่นานมานี ้ของขวญั ก็เพิ่งเปิดใจกบั พวกเขาว่าผ้ชู ายคนนีไ้ ม่ใช่พ่ีชาย หรือวา่ ... “อ้าว! คณุ พี่นี่เอง เป็นพี่ชายขวญั ใชไ่ หมคะ” เทนนิสทําใสซ่ือ ยก มือไหว้พลวัตอย่างนอบน้อม ก่อนจะส่งสายตาไปบอกเขมิกาให้เล่น ละครตามนํา้ 164

“อ๋อ... คิดตงั้ นานค่ะว่าใคร ที่แท้ก็พ่ีชายขวญั นี่เอง จําพวกเราได้ ไหมคะ ที่เจอกันร้านเหล้าตอนนนั้ อะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะท่ีทําตวั ไม่มี มารยาท” เขมิกายกมือไหว้เขาอยา่ งรู้สกึ ผดิ “สวสั ดีครับ” พลวัตรับไหว้แบบทําตวั ไม่ค่อยถูก เขาไม่รู้ว่าวัยรุ่น สมัยนีม้ ีความคิดไปในทิศทางไหน จึงยากท่ีรับมือ แต่คงไม่เกิน ประสบการณ์ชีวิตของเขาท่ีผ่านมาเกือบสี่สิบปี ที่เขาน่าจะเดาได้ว่าทงั้ สองคนนี ้นา่ จะได้ร่วมวงกินจิม้ จมุ่ กบั เขาแนน่ อน “นง่ั ด้วยได้ไหมคะ” เทนนิสถามให้มีมารยาท แต่ก้นก็หย่อนลงนงั่ บนเสื่อแล้ว “ขออนุญาตนะคะพี่ คิดซะว่าแครอทกับเทนนิส เป็นน้องสาวกับ น้องครึ่งสาวนะคะ” เขมกิ ากระพริบตาปริบๆ และนง่ั ลง ตอนนีร้ อบๆ โต๊ะ ญ่ีป่นุ มีคนนงั่ ครบทกุ ส่ีมมุ แล้ว “ฉนั รู้นะวา่ พวกแกคดิ อะไร” ของขวญั หร่ีตามองเพ่ือนอยา่ งจบั ผดิ “ถกู ต้อง ฉนั คดิ ว่ามือ้ นีฉ้ ันกบั เทนนิสได้กินข้าวเย็นฟรีแน่ๆ ใช่ไหม คะพี่... พี่ช่ืออะไรเหรอคะ” “พลครับ” “ใชไ่ หมคะพี่พล?” เขมกิ าพดู ตอ่ ให้จบประโยค “พ่ีพล... หนูช่ือเท็นนะคะ แต่ถ้ าอยากมีมิตรภาพดีๆ ต่อกันก็ เรียกวา่ เทนนิสคะ่ สว่ นนงั ชะนีท่ีสวยน้อยกวา่ หนนู ิดนงึ ชื่อแครอทคะ่ ” “ครับ... พ่ีจําได้ครับ” “สรุปวา่ เป็นแฟนกนั ยงั อะคะ?” เขมกิ าและนิตถิ ามพร้อมกนั 165

“เฮ้อ... วา่ แล้วเชียว” ของขวญั ถอนหายใจ น่ีแหละคือส่ิงที่อย่ใู นใจ ของเพ่ือนรักของเธอทงั้ สองคน “แล้วถ้าพ่ีเป็นแฟนของเพื่อนสนิทเราสองคน เราก็ยอมรับได้หรือ เปลา่ ” “อืม...” “คือ...” ทงั้ เขมกิ าและนิตทิ ําหน้าครุ่นคดิ เหมือนกําลงั ทําข้อสอบข้อ ท่ียากท่ีสดุ “พดู ตรงๆ ก็ได้ครับ พ่ียนิ ดีรับฟัง” คนเป็นผ้ใู หญ่บอกอยา่ งใจกว้าง “งนั้ ก็ได้คะ่ คอื เทนนสิ ก็ยงั ไงก็ได้อะคะ่ แล้วแตข่ องขวญั แตเ่ ทนนิส ก็เสียดายท่ีของขวัญไม่ได้คบกับกร การได้คบกันคนรุ่นเดียวกันน่าจะ ดีกว่า พ่ีเองก็อายมุ ากแล้ว น่าจะผ่านอะไรในชีวิตมาเยอะ แต่มาตกลง ปลงใจกบั ผ้หู ญิงที่อายนุ ้อยกวา่ น้อยกว่ามากๆ ตรงนีเ้ทนนิสไม่เข้าใจคะ่ วา่ ทําไมมนั เกิดขนึ ้ ได้ เทนนสิ กลวั วา่ พ่ีจะมาทําตวั เป็นเส่ียเลีย้ งเดก็ ” “แครอทเห็นด้วยกบั เทนนสิ คะ่ พี่เป็นคนรวย มีธุรกิจ ครอบครัวของ พี่น่าจะมีคนท่ีอยากให้พ่ีแต่งงานด้วย แครอทเป็นห่วงเพื่อนค่ะ ยังไง คนเราก็ต้องรักครอบครัวเป็นอนั ดบั หนง่ึ โดยเฉพาะคนอย่างพี่ ท่ีเกิดมามี ครอบครัวสนบั สนนุ พี่ก็ต้องตอบแทนครอบครัวไม่ทางใดก็ทางหนงึ่ แล้ว ถ้าวนั นงึ พี่จําเป็นต้องเลือก เพื่อนหนตู ้องเสียใจมากแน่ๆ ถึงแม้วา่ พ่ีจะรัก เพ่ือนหนมู ากแคไ่ หนก็ตาม ใครบอกกนั ละ่ คะ วา่ ฐานะมนั ปิดกนั้ ความรัก ไมไ่ ด้ ความรักมนั ไมใ่ ชเ่ รื่องของคนสองคนหรอกคะ่ ” 166

“ขอบคณุ นะครับท่ีพูดตรงๆ แต่วนั นีพ้ ่ีคงไม่ได้อย่กู ินข้าวด้ วยนะ” พลวตั ได้ฟังทงั้ สองคนพดู จนจบ ก็ตดั สินใจที่จะไม่รวมโต๊ะจิม้ จ่มุ ด้วย พดู ตรงๆ อยา่ งไมอ่ ้อมค้อมเหมือนกนั เขาเสียใจท่ีถกู ดถู กู ความรักของเขาที่ มีตอ่ ของขวญั และเขาก็ดา่ ตวั เองในใจไปแล้วด้วยว่าไม่น่าขอให้ทงั้ สอง คนออกความเหน็ เลย “พ่ีพล...” ของขวญั มองเขาด้วยไม่เข้าใจ “หนูกินข้าวกับเพื่อนให้อร่อยนะ ถ้าจะให้พี่ไปส่งที่บ้านก็โทรมา บอก พ่ีจะกลบั มารับ” เมื่อหมดเรื่องจะพดู พลวตั ก็เดินไปขนึ ้ รถและขบั ออกไปอยา่ งรวดเร็ว “ก็พ่ีเค้าขอให้ฉันพูดตรงๆ อะแก...” เขมิกาหันไปเห็นเพ่ือนน่ัง นํา้ ตาคลอก็รู้สกึ ผดิ “ขวญั ... พวกฉันขอโทษ แต่ฉันไม่ได้ตงั้ ใจจะว่าอะไรพ่ีเค้าเลยนะ เว้ย” นิติยื่นมือจะไปแตะไหล่เพ่ือน แตก่ ็ไม่กล้า จึงดึงมือกลบั มากุมมือ ตวั เองไว้ด้วยความร้อนใจ “ตอนแกสองคนถามฉันเรื่องผู้ชายที่แกคยุ ด้วย ฉันเคยพูดกับแก แบบนีไ้ หมวะ” ของขวัญตอบไปด้วยความน้อยใจ พยายามจะไม่ให้ นํา้ ตาไหลออกมา “แก... คือฉนั ไมไ่ ด้...” “ชา่ งเหอะ” “ขวญั ... ฉนั กบั เทนนิสขอโทษ” เขมิกาสะท้อนใจอย่างหนกั เวลาท่ี เธอชอบหรือสนใจผู้ชายคนไหน หรือคุยกับใครเชิงชู้สาว เธอขอ 167

ความเห็นจากของขวญั ของขวญั ไมเ่ คยแสดงความคดิ เห็นแย่ๆ กบั คนๆ นนั้ เลยแม้แตค่ ําเดยี ว “อือ พวกแกกินไปกอ่ น” ของขวญั ลกุ ขนึ ้ ยืน “แกจะกลบั มากินกบั พวกฉนั ใชไ่ หม” นิตถิ าม “ไม”่ พดู จบของขวญั ก็เดนิ ออกไป และรีบโทรหาพลวตั ในทนั ที “พ่ีพลอยไู่ หนคะ กลบั มารับขวญั ด้วยคะ่ ” พอเขารับสาย ของขวญั ก็รีบบอกเขาอยา่ งร้อนใจ “เดินตรงมาอีกนิดครับ” พลวตั ไม่ได้ไปไหนไกล เขาขบั รถมาจอด ให้หา่ งจากร้านจิม้ จมุ่ ไมก่ ี่ร้อยเมตร “พ่ีพล!” เธอรีบว่งิ ขนึ ้ รถ และดงึ มือเขามาจบั “อย่าโกรธเพ่ือนขวญั เลยนะคะ ขวัญเช่ือคะ่ ว่าพี่พลไม่ได้เป็นคน แบบท่ีเพ่ือนขวญั พดู ” “พ่ีไมไ่ ด้โกรธหรอก ถ้าจะโกรธพ่ีก็โกรธตวั เอง ที่ไปขอความคิดเห็น แบบนนั้ แตก่ ็เสียใจพ่ีเพ่ือนขวญั ดถู กู ความรู้สึกท่ีพ่ีมีตอ่ ขวญั พี่อาจจะดู เป็นคนไมจ่ ริงจงั เสเพลไปหนอ่ ยละ่ มงั้ ” “ไม่น้อยใจนะคะพี่พล พี่พลไม่ได้เป็นแบบนัน้ ไม่ต้องเก็บมาคิด มากนะคะ ตอนนีข้ วญั อยตู่ รงนีแ้ ล้ว ไมต่ ้องสนใจคนอ่ืนนะคะพ่ีพล” “ไม่ต้องห่วงพี่นะของขวญั หนูนนั่ แหละ จะทะเลาะกับเพื่อนหรือ เปลา่ ” พลวตั เลกิ ทําตวั เองให้เป็นปัญหา เม่ือครู่เขาตดั สินใจและทําอะไร 168

ผิดพลาดไปแล้ว แต่เขาไม่อยากให้ส่ิงที่เขาทําลงไปนนั้ ทําให้คนรักกับ เพ่ือนสนทิ มีปัญหา “เทนนิสกบั แครอทไม่โกรธอะไรขวญั หรอกค่ะ ขวญั เองน่ีแหละที่ น้ อยใจเพ่ือน แต่เด๋ียวเราก็เข้ าใจกันค่ะ ตอนนีแ้ ฟนต้องมาก่อน” ของขวญั พดู จบก็จบั มือพลวตั “แน่ใจนะครับว่าหนจู ะเคลียร์กบั เพื่อนได้ เพ่ือนคือคนที่สําคญั นะ เพ่ือนจะอยกู่ บั หนตู ลอดไป แตพ่ ี่แก่แล้ว อาจจะอยกู่ บั หนไู ด้ไมน่ าน” “ไม่ต้องห่วงหนนู ะคะพี่พล พวกหนมู ีข้อตกลงกนั แล้วค่ะ ผ้ชู ายมา ก่อน เพราะเราจะไมท่ งิ ้ กนั แนอ่ น แตผ่ ้ชู ายไมไ่ ด้เข้ามาหาเราบอ่ ยๆ” “ข้อตกลงอะไร พ่ีไมเ่ หน็ เคยได้ยิน” เขาได้ยินก็หวั เราะร่า สงสยั เขา จะแกเ่ กินกวา่ จะเข้าวยั รุ่นสมยั นีจ้ ริงๆ “ถ้าอย่างนนั้ ก็ได้ยินและจําไว้นะคะ เป็นข้อคดิ ดีๆ ของวยั รุ่นปีสอง พนั สบิ แปดคะ่ ” “โอเค... พี่จะจําไว้ แม้วา่ มนั จะฟังดแู ปลกๆ ก็เถอะ” “แล้วเราไปไหนต่อกันดีคะ พ่ีพลยังไม่ทานข้าวเลย เดี๋ยวก็ไป ทํางานแล้ว” ของขวญั ได้ปรับความเข้าใจกับคนรักก็สบายใจขึน้ เยอะ และตอนนีก้ ็ไมม่ ีอะไรสําคญั ไปกวา่ การได้ทานอาหารมือ้ เยน็ กบั เขาแล้ว “ไปเดทไง” พลวตั พูดจบก็ขบั รถออกจากไป โดยไม่บอกว่าจะพา ของขวญั ไปไหน และเธอก็ไมเ่ อย่ ถามเขา อยากจะพาเธอไปไหน เธอก็จะ ไป 169

“พ่ีพลจะทานร้านไหนเหรอคะ” ของขวญั เอ่ยถาม เม่ือเขาเลีย้ วรถ เข้ามาในห้างสรรพสนิ ค้า “เราไมไ่ ด้จะทานอาหารที่นี่ครับ พี่จะพามาหนมู าชอ็ ปปิง้ ” “ช็อปปิง้ ! ไม่เอานะคะ หนไู ม่อยากได้อะไรคะ่ กลบั กันเถอะค่ะ” เธอรีบยกมือปฏิเสธ ท่ีเธอคบกบั เขา เธอไม่ได้ต้องการข้าวของมีคา่ หรือ ทรัพย์สนิ เงินทองของเขาแม้แตบ่ าทเดยี ว “ใครบอกว่าพี่จะพาไปช็อปปิง้ ของแพงๆ กนั ล่ะ หลงตวั เองนะเรา เนี่ย” พลวตั หวั เราะชอบใจ และภูมิใจท่ีเธอไมเ่ ป็นผ้หู ญิงที่รักเขาเพราะ เงิน “อ้าว... แล้วพี่พลจะพาหนมู าซือ้ อะไรคะ” ของขวญั ทําหน้าสงสยั อายอยนู่ ิดๆ ท่ีคดิ ไปเองซะไกลถงึ เชียงใหม่ “พ่ีจะพาหนไู ปซปุ เปอร์มาเก็ต พ่ีอยากกินอาหารเย็นฝีมือหน”ู “ตายแล้ว! อาหารเยน็ !” ของขวญั อทุ านออกมาอยา่ งตกใจ “อะไรกัน... เรียนคหกรรม ทําอาหารเย็นให้พ่ีทานไม่ได้เหรอ?” พลวตั จอดรถจนเสร็จเรียบร้อย ก็หนั มามองหน้าแฟนสาวอยา่ งแปลกใจ “เปลา่ คะ่ แตห่ นลู ืมไปเรื่องนีไ้ ปเลย” ว่าแล้วเธอก็เปิดกระเป๋ าผ้าใบ เกง่ และดงึ กระดาษใบหนง่ึ ออกจากแฟม้ “นี่ไงคะท่ีหนลู ืม” ของขวญั ย่ืนกระดาษแผน่ นนั้ ให้เขา “รายละเอียดการขอทุนไปศึกษาต่อท่ีประเทศฝร่ังเศส...” พลวัต อา่ นบรรทดั แรกของข้อความ “ใชค่ ะ่ ” 170

“แล้ว... พ่ีอยากให้พี่ชว่ ยอะไรครับ?” เขาถามตอ่ อยา่ งหว่ งใย “หนอู ยากขออนญุ าตใช้ครัวในร้านพ่ีพล ซ้อมทําอาหารได้ไหมคะ” ของขวญั พดู ไปก็ทําหน้าออดอ้อนเขาไปด้วย ในรายละเอียดการขอทุน ข้อที่สําคญั ท่ีสดุ นนั้ ระบไุ ว้ว่า นอกจากผลการเรียนที่ดีแล้ว การรังสรรค์ เมนูอาหารให้ดนู ่ารับประทานและรสขาติดีเยี่ยม ก็เป็นคะแนนหลกั ของ การพิจารณา “หนอู ยากไปจริงๆ ใชไ่ หม” “คะ่ ” เธอตอบกลบั อยา่ งมน่ั ใจ “งนั้ พ่ีก็ไมม่ ีความจําเป็นต้องปฏิเสธ ปา้ นิดเคยพดู ถึงเรื่องนีใ้ ห้พ่ีฟัง นะ ถ้าหนูได้ไปก็ถือว่าเป็นโอกาสดีท่ีจะได้หาประสบการณ์ แล้วก็จะได้ พฒั นาฝีมือตวั เอง ถ้าเราอยากเก่ง เราก็ต้องอย่กู บั คนที่เก่งๆ พ่ีสนบั สนนุ เตม็ ท่ีเลยนะ แตพ่ ่ีคงจะคดิ ถงึ หนมู ากแนๆ่ ” “...พี่พลไมโ่ กรธหนเู หรอคะ ที่หนไู มข่ ออนญุ าตพี่พลกอ่ น” “พ่ีจะโกรธได้ยงั ล่ะครับ น่ีมันชีวิตของหนนู ะ พ่ีเข้ามาทําให้ชีวิตหนู มีความสุขมากขึน้ ไม่ได้เข้ามาเพ่ือบงการชีวิตหนู คนคบกัน คนรักกัน ต้องให้เกียรติและเคารพในการตดั สินใจของอีกฝ่ าย และพ่ีก็ไม่จําเป็น ต้องห้ามหรือทักท้วงอะไร เพราะพ่ีรู้ว่าหนูต้องเลือกสิ่งที่ดีท่ีสุดให้กับ ตวั เองอยู่แล้ว หน้าที่ของพี่ หน้าท่ีของคนเป็นแฟนก็ต้องช่วยเหลือและ สนับสนุนหนูให้เต็มที่เท่าท่ีพี่จะทําได้ แล้วแค่หนูขอใช้ครัวในร้ าน มัน ไม่ใชเ่ ร่ืองใหญ่อะไรเลยด้วยซํา้ พี่ทําให้หนไู ด้อย่แู ล้ว” พลวตั เอือ้ มมือไป 171

ลูบผมเธออย่างให้กําลังใจ เขาชื่นชมท่ีเธอมีความมุ่งมั่นและตงั้ ใจใน อนาคตของตวั เอง “พ่ีพลน่ารักกับขวัญอีกแล้ว” ของขวัญไม่รู้จะใช้คําไหน ที่มัน อธิบายคําว่าซาบซึง้ ใจได้ดีกว่านี ้ น่ีล่ะมัง้ ข้อดีอีกข้อการมีแฟนอายุ มากกวา่ เพราะเขาเป็นผ้ใู หญ่ ที่มีเหตแุ ละผลเสมอ “ถ้านา่ รักก็ทําอาหารอร่อยๆ ให้พี่ทานนะครับ” “ได้เลยคะ่ ” “ปะ! งนั้ เราไปซือ้ วตั ถดุ บิ กนั พ่ีจะเป็นลกู มือเชฟขวญั เองครับ” “เดี๋ยวค่ะ!” ของขวญั ดึงแขนใหญ่ เพ่ือรัง้ ตวั เขาให้กลบั เข้ามานง่ั บนรถ “อะไร... ครับ...” พลวตั พดู ตดิ อ่างขนึ ้ มาทนั ที เม่ืออยดู่ ีๆ ของขวญั ก็หอมแก้มเขาฟอดใหญ่ “ขอบคณุ นะคะ” “ออ่ ... เรื่อง...” “ทกุ เรื่องเลยค่ะ” ของขวญั ไม่รอให้เขาถามจบก็ตอบและส่งยิม้ ให้ เขา ไม่ใช่แคค่ นเดียวนะท่ีเขิน เธอเองก็อายเหมือนกนั ท่ีทําแบบนนั้ ลงไป แตม่ นั อดใจไมไ่ หว ในเมื่อเขานา่ รักจนเธออยากให้รางวลั “อ้อนพ่ีจงั เลยนะของขวญั อ้อนมากๆ พี่จะจบั ของขวญั มาแกะโบว์ นะครับ” พลวตั เอย่ อย่างมีนยั ยะ มือก็จับที่กระดมุ เสือ้ นกั ศกึ ษาของขวญั ด้วย 172

“เป็นประโยคท่ีไมม่ ีคําลามก แตห่ ่ืนมากๆ คะ่ เข็นรถเข็นตามขวญั ให้ทนั นะคะ แตไ่ ม่ต้องเดินเร็วมากนะคะ เดี๋ยวปวดเข่า” ของขวญั พดู จบ ก็หวั เราะชอบใจในมกุ ตลกของตวั เอง คนฟังอย่างพลวตั ก็ได้แต่ยิม้ หมนั่ เขีย้ วแฟนสาว ที่ปากคอร้ายกาจไมเ่ บา “กินข้าวเสร็จ ขอกินคนทํากบั ข้าวตอ่ แล้วกนั ” พลวตั พดู กบั ตวั เอง ก่อนจะลงจากรถและเดนิ ไปหาของขวญั ที่ยืนรอเขาแล้ว 173

“เป็นแฟนกนั ไมก่ ี่วนั ก็พาขนึ ้ คอนโดซะแล้ว...” ของขวญั หนั ไปมอง พลวตั ด้วยสายตาเจ้าเลห่ ์ สว่ นเจ้าของสถานท่ี ที่กําลงั ช่วยเธอหยิบจบั ถงุ ตา่ งๆ หลงั จากซือ้ ของเมื่อครู่ก็ทําเพียงแคอ่ มยิม้ “คิดว่าจะทําเป็นเขินซะอีก” พลวตั คาดเดาเอาไว้ว่าเธอคงเขินอาย และปฏิเสธให้ดดู ี อยา่ งเชน่ ถามเขาวา่ พาหนมู าท่ีไหนเหรอคะ “ไม่เขินหรอกคะ่ คนเป็นแฟนกันก็ต้องไปมาหาส่กู นั เป็นเร่ืองปกติ ถ้าไมม่ ีเวลาอยดู่ ้วยกนั สองคน จะเรียกวา่ เป็นแฟนกนั ได้ไงละ่ คะ” “ไมเ่ ขินสกั นดิ เลยเหรอ?” พลวตั เย้าแหย่ 174

“เขินก็ได้ค่ะ... พ่ีพลอะ... พาหนูมาทําอะไรท่ีนี่คะ” เธอพูดด้วย เสียงท่ีดดั ให้เล็กท่ีสดุ ยิ่งกวา่ เสียงแอ๊บแบ๊ว ตาก็กระพริบปริบๆ เหมือนมี ฝ่นุ เข้าตา “ดอื ้ ...” เขาสา่ ยหวั ให้กบั ความทะเล้น ก่อนจะใช้มือข้างท่ีวา่ งเปลา่ จบั มือเธอไว้ “นี่ของขวญั นะครับ เป็นแฟนผม ผมขอคีย์การ์ดกบั กญุ แจอีกชดุ ให้ เธอด้วยนะครับ” พลวตั บอกนิตบิ ลุ คลที่ดแู ลความเรียบร้อยของโรงแรม ของขวญั จะได้เข้าออกที่น่ีได้อยา่ งถกู ต้อง “ได้คะ่ คณุ พลวตั สะดวกรอรับคยี ์การ์ดเลยไหมคะ” “ไม่ครับ เด๋ียวผมคอ่ ยมาเอา ขอบคณุ มากครับ” พลวตั เสร็จธุระก็ เดนิ จบั มือของขวญั ตอ่ “กดลิฟต์สิครับ มือพ่ีไม่ว่าง” เขาหนั ไปบอกของขวัญที่ยืนมอง สถานท่ีใหมอ่ ยา่ งสํารวจ “คะ่ ชนั้ ไหนคะ” “ชนั้ ระ...” “ฉันรักเธอ ฮ่าๆ มกุ เก่ามาก มาก มากท่ีสดุ ” ของขวญั พูดแทรก หวั เราะร่าให้กบั หน้าแหยๆ ของคนรัก “ชนั้ ยี่สิบแปด” พลวัตตอบเสียงเข้มแก้เขิน ส่วนเธอก็ไม่ล้อเลียน อะไรเขาตอ่ ก็อยา่ งวา่ แหละนะ คนมีความรัก จะอายเุ ท่าไหร่ โลกก็สดใส เหมือนตอนอายสุ บิ แปด 175

“โอ้โห... มีครบเลย” ของขวญั ตาลกุ วาวด้วยความต่ืนตาต่ืนใจ ส่ิง แรกท่ีเธอเดินเข้ามาเห็นนอกจากชนั้ วางรองเท้า คือห้องครัวของเขา มี อปุ กรณ์ทกุ อยา่ งครบครัน เตาอบขนม ไมโครเวฟ เตาไฟฟ้า หม้อ กระทะ ตะหลิว ทกุ อยา่ งถกู จดั วางอยา่ งเป็นระเบยี บและสะอาดสะอ้าน “ขวญั เปิดลิน้ ชกั ดไู ด้ไหมคะ” เธอขออนญุ าตเจ้าของห้อง “ตามสบายครับ” พลวตั ตอบอย่างยินดี และเขาก็ได้ข้อคดิ ใหม่ว่า คนเรามีความชอบแตกต่างกันออกไปจริงๆ สําหรับเขา การได้เห็น อปุ กรณ์พวกนี ้เขาไม่รู้สึกอะไรทงั้ นนั้ มนั มีไว้เพื่อประทงั ชีวิตเขาให้รอด พ้นจากอาการหิวกลางดกึ เท่านนั้ แต่สําหรับของขวัญ สายตาของเธอ เหมือนกบั สายตาของเขาที่ได้เหน็ รถสวยๆ สกั คนั “มีเครื่องผสมแปง้ ด้วย!” เธอเงยหน้ามาบอกเขาอยา่ งตนื่ เต้น “พ่ีพลทําเบเกอรี่ด้วยเหรอคะ” “พ่ีไมเ่ คยทําเลย ไมค่ ดิ จะทําด้วย ตอนซือ้ คอนโดเค้าแถมมาน่ะ อนั ที่พี่ใช้บอ่ ยสดุ คงเป็นไมโครเวฟกบั กระตกิ นํา้ ร้อน” “ขวญั อยากมีแบบนีท้ ี่บ้านมากเลยคะ่ รอเรียนจบ มีงานทําแทบไม่ ไหวแล้วคะ่ ความฝันของขวญั เลยนะคะ มีห้องครัวสวยๆ ไว้ทําอาหารให้ ปา้ กบั แมก่ ิน” “แล้วพี่ละ่ ?” “สําหรับพี่พลไม่ต้องรอให้ขวญั เรียนจบค่ะ พ่ีพลจะได้กินวนั นีเ้ ลย ไปนงั่ รอนะคะ ทําตวั ตามสบาย คดิ วา่ ท่ีนี่เป็นบ้านของพี่พลเองคะ่ ” “เดยี๋ ว... ประโยคหลงั พ่ีต้องเป็นคนพดู หรือเปลา่ ” 176

“ขวญั ล้อเลน่ คะ่ รอไมน่ านคะ่ อร่อยแนน่ อนคะ่ เพราะว่าขวญั ใสใ่ จ ลงไปในอาหารด้วย” “ข้าวเย็นพ่ีจะเล่ียนไหมเน่ีย... แต่ช่างเถอะ มาหาพ่ีใกล้ๆ ก่อน” พลวตั กวกั มือเรียกเธอ และของขวญั ก็เดนิ มาหาเขาอยา่ งวา่ งา่ ย “หลบั ตาสิ พี่มีอะไรจะให้” เขาบอกและใช้มือจบั เอวบางเอาไว้ เม่ือ หญิงสาวหลบั ตาตามที่เขาบอก เขาก็โน้มหน้าลงไปจูบเธออย่างน่มุ นวล ริมฝีปากของเขาทกั ทายริมฝีปากของเธอ กอ่ นที่เขาจะคอ่ ยๆ ใช้ปลายลิน้ แทรกเข้ าไปในโพรงปากของหญิ งสาวท่ียินดีต้ อนรับเขาอย่างเต็มใจ พลวตั ตวดั ลิน้ ไปมาเชี่ยวชาญ มือท่ีจบั เอวเธอเอาไว้ ก็ลบู ไล้ไปตามเรือน ร่างอนั สวยงามอยา่ งปลกุ อารมณ์ แต่ในขณะที่เขาต้องการให้ไฟรักของ อีกฝ่ายลกุ โชน เขากลบั กายเป็นคนที่กําลงั มอดไหม้ เพียงแคเ่ ธอจบู ตอบ เพียงแคก่ อดเขา ใจเขาก็ออ่ นไหว และมีเพียงร่างกายสว่ นเดียวเทา่ นนั้ ท่ี แข็งตวั ขนึ ้ เร่ือยๆ “วนั นีจ้ ะไมไ่ ปทํางานเหรอคะ” ของขวญั ถอนจบู “ไม่ไปครับ พ่ีอยากอย่กู บั หนู” พลวตั พดู จบก็ซุกหน้าลงไปดอมดม กล่ินกลายสาวท่ีต้นคอ กลิ่นนํา้ หอมจางๆ นนั้ ทําให้เขาหยุดใกล้ชิดเธอ ไมไ่ ด้ “กินข้าวก่อนดกี วา่ นะคะ” “มีของคาว แล้วมีของหวานไหม” “หนูไงคะ... ของหวานของพ่ี” ของขวญั พูดจบก็ปลดมือเขาออก จากเอวของตวั เอง เธอกลบั ไปมงุ่ มน่ั กบั การทําอาหาร ส่วนพลวตั ก็ได้แต่ 177

กลืนนํา้ ลายลงคออย่างกระหาย เขากดั ปากตวั เองอย่างอดทน ก่อนจะ เดนิ ไปนง่ั รอเธอในห้องนงั่ เลน่ “อร่อยมากกกกกกก” พลวตั พดู เม่ือดื่มนํา้ จนหมดแก้ว “แซลม่อนไม่มีกล่ินคาว แม้จะเป็นอาหารทะเล แต่ก็ลงตัวกับ รสชาตเิ ผ็ดๆ ของนํา้ ยํา ข้าวผดั เนือ้ ก็ถกู ปากพ่ีมาก ไม่เคม็ เนือ้ ไมเ่ หนียว เคีย้ วง่าย ข้าวไม่ไหม้ ส่วนซุปถ้วยนีก้ ็ทําให้คล่องคอขึน้ สรุปว่าทุกอย่าง อร่อยมากครับท่ีรัก” เขาไม่ได้แกล้งชมเธอนะ มนั อร่อยจริงๆ ไม่เชื่อ พสิ จู น์ด้วยอาหารบนโต๊ะเลย มนั ไม่มีอะไรเหลือสกั อยา่ ง นอกจากพริกที่ ถกู หนั่ เป็นชนิ ้ เล็กๆ ไมก่ ่ีชิน้ “ดีใจจัง” ของขวัญนั่งยิม้ แก้มแทบแตก น่ีแหละความสุขของเธอ การได้เห็นคนทานอาหารของเธอมีความสขุ นนั้ อม่ิ ใจท่ีสดุ แล้ว “ขอบคณุ ครับที่ทําอาหารอร่อยๆ ให้พี่ทาน ทีนีก้ ็เหลือแตข่ องหวาน แล้วที่พ่ียงั ไม่ได้กิน แตก่ ็ต้องพกั ท้องอีกสกั หน่อยเนอะ เดี๋ยวจะจกุ ! ซะ ก่อน” พลวตั แกล้งเอามือลบู ปากและส่งยิม้ เจ้าเลห่ ์ รวมถึงเน้นคําวา่ จุก ท่ีทําเอาคนฟังอยดู่ ๆี หน้าก็แดง “ขนาดนนั้ เลยเหรอคะ” “นนั่ สิ หนวู ดั ขนาดเองดกี วา่ วา่ มนั ขนาดไหน” 178

“...จะกินหนจู ริงๆ ใช่ไหมคะ” ของขวญั ถามเพื่อความแนใ่ จวา่ ส่ิงท่ี เขาและเธอพดู กนั อยนู่ ี ้ไมใ่ ชแ่ คก่ ารกระเซ้าเย้าแหยก่ นั เฉยๆ “แนน่ อนครับ พี่บอกแล้วไง วา่ วนั นีพ้ ่ีจะแกะของขวญั ” “ถ้าอยา่ งนนั้ ... อาบนํา้ ให้หนกู ่อนได้ไหม” “...ได้ครับ หนจู ะหอม หนจู ะสะอาดไปทงั้ ตวั เลย” พลวตั พดู ไปก็ จนิ ตนาการไปวา่ ได้ลบู ไล้เธอทงั้ ตวั พร้อมกบั ฟองสบหู่ อมๆ และนํา้ อนุ่ ๆ “ไปล้างจานดีกว่า นง่ั ตรงนีน้ านๆ เด๋ียวจะมีคนมิดีมิร้ ายกับเรา” ของขวญั เหน็ หน้าเขาท่ีมองหน้าอยา่ งหยาดเยิม้ ก็พอจะเดาออกว่าเขาคิด เร่ืองอะไร “พี่ช่วยครับ!” พลวัตตื่นจากภวงั ค์ เขาช่วยเธอล้ างจาน และทํา ความสะอาดเคร่ืองใช้ต่างๆ ไว้ท่ีเดิม ภายในเวลาไม่นาน เมื่อเสร็จงาน เขาก็พาเธอนงั่ ดหู นงั พอให้อาหารยอ่ ย จนจบไปหนง่ึ เรื่อง ก่อนจะปิดทีวี และหนั ไปบอกบางอยา่ งกบั ของขวญั “ได้เวลาอาบนํา้ แล้วนะครับเดก็ ดีของพี่” “ค่ะ” ของขวญั ตอบรับคําสงั่ เธอยิม้ ให้เขาด้วยความเขินอาย ถึง เวลาแบบนี ้ เธอปกปิดความรู้สึกนีไ้ ม่ได้จริงๆ หน้าเธอแดงจนถึงใบหู เลือดในกายสบู ฉีดด้วยความต่ืนเต้น ไม่เคยทําอะไรแบบนีม้ าก่อน แตก่ ็ ไม่ได้ไร้ เดียงสาจนไม่รู้เรื่องอะไรเลย เธอน่ังให้เขาปลดกระดุมเสือ้ นกั ศึกษาออกทีละเม็ด ทีละเม็ด... จนเมื่อเม็ดสุดท้ายถูกเขาปลดออก หน้าอกที่ถูกเสือ้ ชัน้ ในปิดบังไว้ก็เผยต่อสายตาของเขา พลวตั มองมัน อย่างห้ามใจไม่ได้ แต่ก็สดู ลมหายใจเข้าลกึ ๆ ก่อนจะลงไปนง่ั คกุ เขา่ กับ 179

พืน้ เขาเอือ้ มมือไปดึงกระโปรงนกั ศึกษาของแฟนสาววยั เรียนออกจาก ปลายเท้า เรียวขาสวยโชว์เด่นอยู่เต็มสองตาของเขา ตรงหว่างขามี บราเซียเข้าชดุ กบั เสือ้ ชนั้ ใน ปิดกนั้ จดุ ซอ่ นเร้นเอาไว้ “มองอะไรคะ...” ของขวญั ถามเขา ก่อนจะหนั ไปทางอ่ืน สายตา ของเขามนั ทําให้เธอจ้องมองนานๆ ไมไ่ ด้เลย เขาทําให้เธอใจสนั่ “มองทกุ อยา่ งเลยครับ” พลวตั ยิม้ ให้เธออย่างช่ืนชม เรือนร่างท่ีเขา เคยเห็นอย่างเลืองลางไม่กี่วินาที ตอนนีม้ ันชัดเจนอยู่ตรงหน้าและ เจ้าของของมนั ก็เต็มใจให้เขาได้สํารวจ เขาเอือ้ มมือไปปลดตะขอเสือ้ ชนั้ ใน ก่อนจะดึงมนั ออกจากตวั แฟนสาวอย่างใจเย็น ไม่อยากให้เธอรู้ เลยว่าเขาตื่นเต้นแค่ไหน ที่จะได้เห็นมนั อย่างเต็มสองตา และเม่ือสอง เต้าเด่นอยู่ตรงไหน พลวัตก็กลืนนํา้ ลายอึกใหญ่ คอแห้ งกระหาย อยากจะด่มื นมจากสองเต้าให้กระชมุ่ กระชวย แตเ่ ม่ือหญิงสาวใช้สองมือ ปิด เขาก็ตงั้ ใจสตวิ า่ ต้องพาเธอไปชําระร่างกายให้สะอาดซะกอ่ น “พี่ถอดชิน้ นีน้ ะครับ... เดี๋ยวมนั จะเปียกซะก่อน” เขาอยากให้เธอรู้ คําว่าเปียกที่เขาหมายถึงนนั้ ไม่ใช่นํา้ ธรรมดาๆ แต่เป็นนํา้ ที่ออกมาจาก ร่างกายของเธอ เขาใช้นวิ ้ เกี่ยวอาภรณ์ชิน้ ท้ายให้ออกจากขาเรียวทงั้ สอง ข้าง ตาจ้ องมองไปยังเนินนางหญิงสาวท่ีไร้ สิ่งใดปกคลุม เขาชอบ เหลือเกินท่ีเป็นแบบนี ้มนั ทําให้เห็นทุกอย่างชดั เจน พลวตั เริ่มจะใจเย็น ไม่ไหว เขาลูบไล้ต้นขาของของขวัญ จนเธอขนลุกซู่ไปทงั้ ตวั และไม่ก่ี วินาทีตอ่ มา เขาก็ช้อนร่างบางมาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะอ้มุ เธอตรงไปยงั ห้องนํา้ เขาวางเธอลงในอา่ งอาบนํา้ 180

“ให้หนถู อดให้นะคะพี่พล” ของขวญั จบั มือเขาไมใ่ ห้ถอดเสือ้ ออก “ครับ” พลวัตตอบรับอย่างเต็มใจ เขาจะทํายังไงดีให้ตวั เองทะนุ ถนอมคนตรงหน้าให้มากท่ีสดุ เพราะส่ิงท่ีเธอทํานนั้ ทําให้เขาอยากจะจดั หนักจัดเต็มกับเธอเหลือเกิน เขาไม่สนใจว่าเธอจะผ่านอะไรมา มัน โบราณเกินกวา่ จะตดั สินผ้หู ญิงคนหน่ึงจากความบริสทุ ธิ์ เขาชอบใจด้วย ซํา้ ท่ีเธอรู้งานและรู้จกั พดู เอาอกเอาใจ เมื่อเธอปลดเปลือ้ งเสือ้ ผ้าของเขา ออกหมดทกุ ชนิ ้ เขาก็ปลอ่ ยให้เธอได้ชื่นชมความเป็นผ้ชู ายของเขา “พี่สู้เพ่ือนเกย์ของหนูได้ไหมครับ” เขาไม่เคยลืมท่ีเธอดูถูกเขาว่า กล้ามท้องของเขาไม่ใหญ่เท่าเพื่อนชายรักชายของเธอท่ีเข้าฟิ ตเนส แต่ ตอนนีเ้หน็ ทีต้องถามเธอให้แนใ่ จ วา่ ความคดิ นนั้ เปลี่ยนไปหรือยงั “เพื่อนหนูสู้พี่พลไม่ได้ ตัง้ หากค่ะ” ของขวัญพูดจริงๆ แม้ ว่า ภายนอกเขาจะสู้ไม่ได้ แต่คนเหล่านัน้ ก็ไม่ใช่เขา คนท่ีจะทําให้เธอมี ความสขุ “อาห์...” พลวตั เก็บเสียงครางไว้ไมไ่ หว เพียงแค่เขาดงึ เธอมากอด แก่นกายของเขาที่พาดผา่ นหน้าท้องไร้ไขมนั ก็เสียววาบ “อาบนํา้ ให้หนูสิคะพี่พล” เธอบอกพร้ อมกับเปิดนํา้ ให้ไหลผ่าน ร่างกาย ส่วนพลวัตก็หนั ไปบีบสบูแ่ ละลูบไล้มนั ไปทัว่ ทงั้ กายของคนรัก ของขวญั ก็เองก็ทําเช่นกัน เขาลบู ไล้ไปตามหน้าท้องและมดั กล้ามแขน อนั กํายํา ก่อนจะสมั ผสั กบั แกน่ กายท่ีตงั้ แข็งขนึ ้ มา “ใหญ่จงั ... มือขวญั กําไว้ไมพ่ อเลย” 181

“ตรงนีก้ ็ใหญ่ มือพ่ีก็กําไว้ไมพ่ อ” เขาพดู จบก็บีบคลึงสองเต้า ก่อน จะใช้ปลายนวิ ้ สะกิดปลายยอดถนั “ชอบไหมคะ” “ชอบมากครับ ล้างตวั ดีกว่า อาบแคน่ ีพ้ อแล้ว พี่หิวของหวานจะ แย่” พลวตั พดู จบก็ล้างตวั ของขวญั อย่างรวดเร็ว และเม่ือเช็ดตวั จนแห้ง พอหมาด เขาก็อ้มุ ร่างบางวางบนเตียงอยา่ งเบามือ “ถ้าเจ็บ... บอกพ่ี... ถ้าไมช่ อบอะไรท่ีพ่ีทํา บอกพ่ี... พี่อยากให้หนมู ี ความสขุ ที่สดุ ” “คะ่ พ่ีพล...” ของขวญั รู้สึกดีท่ีเขาใส่ใจเธอมากขนาดนี ้เธอยิม้ ให้ เขา ก่อนจะหลบั ตาลงให้เขาได้เชยชมและเป็นเจ้าของเรือนรางของเธอ อย่างเต็มใจ พลวตั ก้มลงจูบเธอช้าๆ แม้ว่าใจเขาจะร้อนเป็นไฟ แต่ทุก อย่างต้องคอ่ ยเป็นคอ่ ยไป และเมื่อเธอเคลิบเคลิม้ ไปกับการเล้าโลมอนั เก่งกาจของเขา เขาก็เล่ือนปากต่ําลงไปท่ีเนินอก ก่อนจะใช้ปลายลิน้ สะกิดยอดปทมุ ถนั เบาๆ และเร่งจงั หวะขึน้ เรื่อยๆ จนคนท่ีนอนอย่เู บือ้ ง ล่างนอนบิดไปมาด้วยความเสียว ของขวญั รู้สึกว่าสมั ผสั จากเขาเหมือน กระแสไปอ่อนๆ ท่ีช็อตร่างของเธอให้สะดุ้ง แต่เธอไม่ได้ตกใจเพราะ ความกลวั เธอเสียวซา่ นไปทงั้ ตวั และหวั ใจ ยามท่ีเขาบีบคลึงและดดู ยอด อกของเธอ เหมือนเขากําลงั ได้ดื่มนํา้ เย็นๆ ทา่ มกลางอากาศร้อนๆ และ เมื่อคนรักของเธอท่ีสมบรู ณ์แบบทงั้ ท่วงท่า ลีลา และร่างกาย แทรกนิว้ เข้าไปที่กลางหวา่ งขาอนั เป็นที่ที่มีจดุ เสียวอยนู่ นั้ “พ่ีพล...” ของขวญั บีบแขนเขาไว้แนน่ 182

“เจบ็ เหรอครับ” เขาถามเธอและเบาแรงลง “ไม่... อาห์... ไม่คะ่ ...” เธอบอกเขาด้วยสายตาที่หยาดเยิม้ เพราะ ความรัก “ไมเ่ จ็บแน่นะครับ” พลวตั ขยบั ปลายนิว้ ท่ีต่ิงเสียวอีกครัง้ และเม่ือ เธอแอ่นสะโพกตอบรับ เขาก็รู้ว่าเธอไม่ได้เจ็บ แต่มันเป็นเพราะเธอ เสียว... “พี่เลียตรงนีไ้ ด้ไหม...” เขาแหวกสองขาเป็นรูปตวั เอ็ม อยากสมั ผสั ความสวยและชิมนํา้ หวานของมนั เหลือเกิน “ได้คะ่ ท่ีรัก...” “ท่ีรัก...” พลวัตทวนคําเพราะมันฟังแล้วร่ืนหูเป็นท่ีสุด และเมื่อ ได้รับคาํ อนญุ าต เขาก็ก้มลงดม่ื ด่าํ นํา้ รักท่ีไหลออกมารอต้อนรับแก่นกาย ของเขาอยา่ งพอใจ “เราจะเป็นคนๆ เดียวกันนะของขวัญ...” เขาหยุดใช้ลิน้ และจ่อ ปลายหวั ของลํากายไลข่ นึ ้ ลงไปตามรอยแยกหวา่ งขา “คะ่ พ่ีพล...” “ถ้าเจ็บบอกพ่ีนะครับท่ีรัก... อาห์...” พลวตั เสียวแทบคลงั่ ทา่ ทางรู้ งานของเธอ ไมต่ รงกบั ร่องสวาทอนั เล็กนีเ้ลยสกั นิด “อือ้ ...” ของขวญั กดั ฟันระบายความเจ็บปวด แตม่ นั เป็นความเจ็บ ท่ีรู้สกึ ดีเหลือเกิน 183

“เจ็บครัง้ เดียวนะครับขวญั ...” เขาพดู จบก็ดนั ลํากายเข้าไปโพรง สวาทเพียงครัง้ เดียว แม้ว่าจะรู้สกึ เห็นใจคนเบือ้ งล่างที่นอนนํา้ ตาไหลริน ลงมา แตน่ ่ีจะทําให้เธอทรมานเพียงครัง้ เดียว “พ่ีพล... ขวญั เจ็บ...” ของขวญั ทนแทบไม่ไหว ถ้าเย่ือพรหมจรรย์ท่ี เขาว่ากนั มนั มีอย่จู ริง ตอนนีม้ ันคงสลายหายไปแล้ว เธอไม่เสียดายมัน แตจ่ ะทํายงั ไงกบั ความปวดร้าวนี ้ “พ่ีขอโทษ พ่ีขอโทษ...” พลวตั รู้ว่าเธอเจ็บ เขาบอกอย่างเสียใจ และขยบั แกน่ กายให้เคลื่อนไหวช้าๆ ให้เธอปรับตวั “ดีขนึ ้ ไหมครับท่ีรัก... เร่ิมเสียวหรือยงั ...” “ค่ะ...” เป็นอย่างที่เขาบอกจริงๆ ด้วย ความเจ็บเพียงครัง้ เดียว แปรเปล่ียนเป็นความแปลกใหม่ของความรู้สึก อารมณ์แบบนีใ้ ช่ไหม ที่ ใครๆ ก็ตา่ งหลงใหลและปรารถนากบั มนั “หนูจะมีความสุขที่สุดในชีวิต” เขาพูดจบก็ออกแรงให้ลํากาย เคลื่อนไหวอย่างเป็นจงั หวะอย่นู านมากพอ ท่ีจะสลบั สบั เปลี่ยนท่าทาง ต่างๆ ได้อย่างท่ีใจต้องการ และเม่ือปากทางรักของหญิงสาวเริ่มขมิบ ตอดรัดลํากายอนั แขง็ แรงของเขา พลวตั ก็รู้ว่าถึงเวลาท่ีเขาจะต้องจดั การ เร่ืองนีใ้ ห้เสร็จสิน้ เขาออกแรงมากย่ิงขึน้ และเธอก็เหมือนจะรู้ว่าเขา กําลงั จะทําสิ่งใด เธอหลบั ตาพริม้ เพราะเอียงอายท่ีจะสบตากบั เขา “มองพ่ีสิครับคนเก่ง...” พลวตั บอกเธอด้วยเสียงกระเซา่ เขาอยาก สบตากบั เธอในทกุ ๆ วินาที และเม่ือคําขอร้องเป็นผล ก็ถึงเวลาที่เขาต้อง 184

จดั การความเสียวซ่านเหล่านีส้ ักที เขาออกแรงมากขึน้ มากขึน้ จนใน ท่ีสดุ ทงั้ เขาและเธอก็มาถงึ จดุ หมายปลายทางของความสขุ “พี่พล...” ของขวญั เรียกเขาด้วยเรี่ยวแรงที่เหลืออยนู่ ้อยเตม็ ที “พกั นะครับ พี่จะนอนกอดหนไู มไ่ ปไหน” เขาทิง้ ตวั ตะคองกอดคน รักอยา่ งทะนถุ นอม ก่อนจะมองเธอนอนหลบั ไปในอ้อมแขน ไมเ่ คยรู้สกึ ดี และอนุ่ ใจเทา่ นีม้ ากอ่ น ส่งิ ที่เขาได้จากเธอทงั้ ความรักและความไว้วางใจ ให้เขาได้รับความบริสทุ ธ์ินนั้ เขาจะจดจําไปชวั่ ชีวิต “ตนื่ แล้ว...” พลวตั สง่ ยิม้ ให้คนที่เพ่ิงตื่นจากการงีบหลบั “พ่ีพล” ของขวญั ยมิ ้ ตอบ แตเ่ ม่ือเห็นเขาทําหน้าเครียดก็ตกใจ “เป็นอะไรคะ” “เหมน็ ...” “พี่พลอะ!” เธอรีบยกมือมาปิดปากตวั เอง เม่ือเขาชีน้ ิว้ มาท่ีปาก ของเธอ “จะไปไหน... มาให้พี่กอดก่อน” พลวตั คว้าร่างบางมากอด ก่อนที่ เธอจะก้าวลงจากเตยี ง “จะไปอาบนํา้ คะ่ เลอะนํา้ ลายพี่พลไปทงั้ ตวั แล้ว” “รังเกียจเหรอ” เขาถามและกอดเธอไว้แนน่ ขนึ ้ “ถ้ารังเกียจ คงไมย่ อมเป็นของหวานของคนแกห่ รอกคะ่ ” 185

“ปากร้ายนะเรา... วา่ แตห่ นอู ยากกลบั บ้านไหม” “กี่โมงแล้วคะ” ของขวญั ถามกลบั เธอไม่รู้ว่าตวั เองเผลอหลบั ไป นานแคไ่ หน “จะเท่ียงคืนแล้วครับ อีกสิบนาที” “งนั้ ขวญั กลบั บ้านดกี วา่ คะ่ เวลาเลิกงานท่ีร้านอาหารพอดี” “พี่ไปสง่ นะ” “จะดีเหรอคะ ถ้าปา้ นดิ เหน็ พ่ี...” “พ่ีก็จะไปบอกปา้ นิด วา่ ตอ่ ไปนี ้พี่จะชว่ ยดแู ลหลานสาวของปา้ นิด อีกแรง” “ขอบคุณนะคะที่ให้ เกียรติขวัญ ทัง้ ๆ ท่ีขวัญเป็ นแค่ผู้หญิง ธรรมดาๆ ไมไ่ ด้มีอะไรคคู่ วรกบั พ่ีพลเลย” “พ่ีต้องให้เกียรตหิ นสู ิครับ หนเู ป็นคนที่ทําให้พี่มีความสขุ และอยา่ เอาตวั หนูไปเปรียบเทียบกับใคร ถ้าหนเู ป็นแคผ่ ้หู ญิงธรรมดาๆ พี่คงไม่ สนใจหนนู ะครับ แตห่ นเู ป็นคนจิตใจดี รักครอบครัว ขยนั ทํางาน และหนู ก็ยังเป็นเด็กขยันเรียน หลายๆ อย่างในตัวหนู ทําให้หนูมีค่าและสิ่ง เหล่านนั้ มนั ทําให้พี่ต้องให้เกียรติหนู ไมเ่ ก่ียวกบั ของนอกกายแพงๆ เลย ไปอาบนํา้ ครับ ถ้าพี่เข้าไปอาบด้วย คืนนีห้ นไู ม่ได้กลบั บ้านแน่ๆ” พลวตั พูดจบก็หอมไหล่เธอเบาๆ ต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะต้อง อดทนกบั เรือนร่างอนั สวยงาม ที่มีเจ้าของเป็นหญิงสาวที่จิตใจงดงามไม่ แพ้กนั 186

“คะ่ ” ของขวญั ยิม้ อย่างซาบซงึ ้ ใจ ดีใจที่เขาไมไ่ ด้ตีคา่ เธอด้วยของ นอกกาย เขามองเห็นความดีของเธอ ซ่ึงเธอเองก็คิดไม่ถึงด้วยซํา้ ว่า ตวั เองจะเป็นคนดมี ากถึงขนาดนนั้ 187

“ขวญั ... ใครมาสง่ ล่ะลกู ” ปา้ นิดนงั่ ชะเง้อรอหลานสาวกลบั บ้าน อยู่นานสองนาน เมื่อเห็นหลานสาวลงจากรถยนต์ลักษณะคุ้นตา แต่ ความมืดก็ทําให้มองเหน็ ไมช่ ดั เจน “ทําไมปา้ ยงั ไม่นอนคะ ดกึ แล้วนะ” ของขวญั เข้าถามมาปา้ ด้วย ความเป็นหว่ ง “ก็โทรศพั ท์หาหนไู ม่ตดิ นะ่ สิ ปา้ เลยเป็นหว่ ง เลยนงั่ รอนอนรอหนนู ี่ แหละ” “มีอะไรดว่ นหรือเปล่าคะ” เธอถามปา้ อยา่ งสงสยั ปกติถ้าไมม่ ีธุระ อะไรสําคญั ปา้ นิดจะไมโ่ ทรมารบกวนเวลางานของเธอ 188

“เม่ือเย็นมีคนโทรมาหาป้า เป็นคนจากทนุ การศกึ ษาท่ีหนูยื่นเรื่อง ขอไปเรียนตอ่ เมืองนอก” “ทนุ ไปเรียนต่อฝรั่งเศสใช่ไหมคะ!” ของขวญั ตะโกนออกมาอย่าง ตกใจ “ใช่ลูก เค้าโทรมาสอบถามความเป็นอยู่ของหนู คงอยากจะเช็ค ละ่ มงั้ วา่ หนจู นจริงหรือเปลา่ ” ปา้ นิดพดู จบก็หวั เราะออกไป “ออ๋ ... ถ้าวดั จากฐานะจริงๆ ขวญั ก็นา่ จะได้ไปนะ” ของขวญั ก็ตลก เหมือนกัน เธอไม่แปลกใจแล้วล่ะ เพราะก่อนหน้านีท้ างอาจารย์ได้แจ้ง กับผู้ขอทุนแล้วว่า อาจจะมีการตรวจสอบข้อมูลต่างๆ ที่กรอกลงในใบ สมคั ร “แล้วนน่ั ใคร... เฮีย!” ปา้ นิดเลิกฟังหลานสาว ตงั้ แตเ่ ห็นเงาตะคมุ่ ๆ เปิดประตรู ัว้ เข้ามา “สวัสดีครับป้านิด” พลวัตยกมือไหว้ป้านิดอย่างนอบน้อม เขา ต่นื เต้นอยใู่ นใจลกึ ๆ เพราะวนั นีไ้ มไ่ ด้มาที่นี่ในฐานะนายจ้าง “คณุ พระคณุ เจ้า พทุ โธ ธมั โม สงั โฆ... เฮียอยา่ บอกปา้ นะวา่ ...” “ใชค่ รับปา้ นดิ ผมกบั น้องขวญั เราตกลงคบกนั แล้ว และผมก็อยาก มาบอกปา้ นิดให้รู้ด้วยตวั เอง ปา้ นิดคงไมว่ า่ อะไรผมกบั น้องนะครับ” “จริงเหรอขวญั ” ป้านิดหันไปถามหลานสาว และถึงเธอยังไม่ได้ ตอบ ปา้ นิดก็รู้คําตอบดี เพราะหลานสาวเอาแตย่ ืนยิม้ เขิน ก่อนจะพยกั หน้ายอมรับ 189

“เฮ้อ... เฮีย หลานป้าเป็นแค่เด็กนักศึกษา ทํางานพิเศษ ไม่ได้ รํ่ารวยมีหน้าฐานะ พอจะเชดิ หน้าชตู าเฮียได้เลยนะคะ” ปา้ นิดบอกอยา่ ง เป็นกงั วล “ปา้ นดิ อยา่ มองผมแบบนนั้ สิครับ ผมไมไ่ ด้รักใครท่ีชื่อเสียงเงินทอง ปา้ นิดทํางานกบั ผมมานาน ปา้ นดิ ก็นา่ จะพอรู้จกั ผมนะครับ” “ปา้ รู้... ปา้ รู้คะ่ เฮีย แต.่ ..” “ขอเวลาให้ผมได้พิสจู น์ตวั เองนะครับ ผมรู้ว่าผมอายเุ ยอะกวา่ น้อง ขวัญ เราสองคนอาจจะเดินคนละเส้นทาง เราสองคนอาจจะมีอะไร ตา่ งกนั แตส่ ิ่งท่ีไมต่ า่ งคอื เรารู้สกึ ดีๆ ตอ่ กนั นะครับปา้ ” “เฮ้อ... พดู ขนาดนีแ้ ล้วปา้ จะปฏิเสธยงั ไงได้ละ่ เฮีย” “ขอบคณุ ครับปา้ ขอบคณุ นะครับ” พลวตั ดีใจมาก ไม่คิดเลยว่า การมาบอกให้ผ้ใู หญ่รับรู้จะทําให้เขาทงั้ กงั วล ต่ืนเต้น และดีใจในเวลา เดียวกนั “แล้วยงั ไงล่ะเฮีย จะนอนค้างที่นี่เหรอ กลับไปทํางานได้แล้วค่ะ ขอบคณุ ที่มาสง่ หลานปา้ นะ” ปา้ นิดเห็นครู่ ักมองตากนั อย่างมีความสขุ ก็ พดู ขดั จงั หวะ เด๋ยี วจะได้ใจกนั มากไปกวา่ นี ้ “พี่กลบั ก่อนนะ” พลวตั ยกมือบ๊ายบายคนรัก ก่อนจะหนั มายกมือ ไหว้ปา้ นิด “กลบั ก่อนนะครับปา้ ผมจะแวะมาหาบอ่ ยๆ นะครับ” “มาหาปา้ หรือมาหาหลานปา้ ละ่ เฮีย!” ปา้ นิดตะโกนตามหลงั เมื่อ เขาเดนิ พ้นประตรู ัว้ ไป เธอก็หนั มามองหลานสาว แตก่ ็ไมไ่ ด้พดู อะไร เร่ือง 190

ความรักเป็นเร่ืองของคนสองคน เพียงแคบ่ อกกล่าวให้เธอรับรู้ ก็ถือว่าให้ เกียรตผิ ้ใู หญ่มากแล้ว “อะไรละ่ เรา ไปอาบนํา้ นอนสิ พรุ่งนีไ้ มม่ ีเรียนหรือยงั ไง” “ปา้ นิด... ขอบคณุ นะคะ” ของขวญั เข้าไปกอดคนที่เปรียบเสมือน แมข่ องเธออีกคน “เฮียก็ไม่ได้เป็นคนเลวร้ ายอะไร ป้ารักหนูนะลูก” ป้านิดลูบผม หลานสาวด้วยความรัก “ขวญั ก็รักปา้ เหมือนกันจ้ะ... ออ่ ! ลืมเลย ขวญั ไมต่ ้องไปทํางานที่ ร้านพี่พลแล้วนะปา้ ” “ทําไมลกู ! เฮียไลป่ า้ ออกเหรอ!” “เปล่าคะ่ เค้าแค่ไม่อยากให้หนไู ปที่นนั่ บ่อยๆ ส่วนปา้ หายเจ็บเข่า เมื่อไหร่ก็คอ่ ยกลบั ไปทํางานคะ่ ” “ออ๋ ... งนั้ ก็คงจะไปกลบั เร็วๆ นีแ้ หละ ดีขนึ ้ เยอะแล้ว” “จ้า... ปา้ นดิ คนเกง่ ของขวญั ” “อ้อนเชียวนะเรา แตเ่ ดีย๋ วคงอ้อนแฟนมากกวา่ อ้อนปา้ ละ่ มงั้ ” “ถึงขวญั จะมีแฟน แตข่ วญั ก็รักปา้ เหมือนเดมิ นะ” “จริงเหรอ หลอกคนแก่หรือเปล่า” ป้านิดแกล้งมองหลานอย่าง จบั ผิด “จริงจร๊ิงงงงงงงงงงงงง” “เสียงสงู เทา่ เมฆ! ไป ไปอาบนํา้ เหมน็ !” ปา้ นิดผลกั หลานสาวออก หา่ งตวั กอ่ นจะยืนยมิ ้ มองหลานสาวเดนิ ขนึ ้ ไปบนบ้านจนหลบั สายตา 191

“สวสั ดีค่ะซิสและซิส” ของขวญั ทกั ทายนิติและเขมิกาอย่างสดใส เมื่อมาถึงโรงอาหารของคณะ “หายโกรธพวกฉนั แล้วเหรอ!” เขมกิ ามองเพ่ือนด้วยความดีใจ “อย่าไปถามมนั สิ เดี๋ยวมนั ก็กลบั มาโกรธอีก” นิติหนั ไปดเุ ขมิกา ก่อนจะย่ืนมือไปนวดแขนให้ของขวญั “ขวญั เหน่ือยมยั้ จ๊ะ หวิ นํา้ ไหมเอย่ เด๋ยี วเทนนสิ ไปซือ้ ให้” “พอๆ เลิกทําตวั ประดิษฐ์ประดอยเป็นดอกไม้พลาสติกได้ละ ขดั หู ขดั ตาอะ” “ฮ่าๆ หลอกดา่ เลยนะยะชะนี” เทนนิสเบะปากใส่เพื่อน แตก่ ็เอียง หน้าซบไหลเ่ พ่ือนอยา่ งเอาอกเอาใจ “อี๋ ผิดผี กระเทยซบไหล่ผ้หู ญิง นี่แหน่ะ!” แครอทเอากระดาษตี เทนนสิ “กินข้าวมายงั ขวญั ” “กินแล้ว ปา้ ทําแกงส้มแตเ่ ช้าเลย ยงั เหลืออีกหม้อใหญ่เลยนะ เย็น นีไ้ ปกินข้าวบ้านฉนั กนั ไหม” “แกไม่ต้องไปทํางานเหรอวะ” แครอทถามกลับด้วยความสงสัย ปกติของขวญั ไม่คอ่ ยมีเวลาว่างไปเที่ยวเล่นกบั เธอและเทนนิส นอกจาก วันนัน้ จะเป็ นวันหยุดจากงานพิเศษ และเม่ือคิดถึงเร่ืองเมื่อวานท่ี ของขวญั ไปท่ีร้านจมิ ้ จมุ่ ก็ทําให้เกิดความสงสยั ขนึ ้ อีก “พวกแก... ฉนั ถกู ไลอ่ อกวะ่ ” “ไลอ่ อก!” แครอทและเทนนิสทวนคําเสียงดงั 192

“ไล่ออกได้ไงวะ แกเป็นพนักงานดีเด่นของร้ านตลอดเลยไม่ใช่ เหรอ” “เออ! บ้าหรือเปล่า หรือแกเดินสะดุดขาจนอาหารหล่นใส่หัว ลกู ค้า” “เฮ้อ... ฉนั มีเรื่องกบั หลานสาวเจ้าของร้าน” “มีเร่ืองกับหลานสาวเจ้าของร้าน!” เพื่อนทงั้ สองคนตกใจอีกครัง้ และเม่ือของขวญั เล่าเร่ืองรักสามเศร้าของเธอ ภาสินี และพลวตั ให้ฟัง เขมิกาและนติ กิ ็คนั ปากจนต้องออกความเหน็ “แพ้แล้วพาลมากๆ คณุ แพทอะไรนน่ั ถึงพ่ีพลเค้าจะไมไ่ ด้มาคบกบั แก แตค่ ณุ แพทท่ีแกพดู ถงึ ก็ไมม่ ีวนั ได้พ่ีพลไปหรอก” “ใช่ โปรไฟล์อยา่ งคณุ แพท น่ีก็ถือวา่ เป็นไฮโซเลยนะเว้ย คนตามใน อนิ สตาแกรมคงเป็นหมื่น รูปในไอจีก็คงจะชิคๆ คลู ๆ เที่ยวเมืองนอกทกุ ๆ สามเดือน ถ่ายรูปแก้วกาแฟคกู่ ับกระเป๋ าใบละแสน ไม่ก็โลโก้รถคนั ละ สิบล้านตรงพวงมาลยั พอถกู เด็กกะโปโลอย่างแกแย่งผ้ชู ายที่ชอบไป ก็ คงจะเสียหลกั นิดนงึ แหละ” “แตฉ่ นั ตบคณุ แพทนะ...” “ไมต่ ้องมาทําเป็นรู้สึกผิดคะ่ การท่ีลกุ มาส้ไู ม่ได้แปลว่าเรานิสยั ไม่ ดี เรามีสทิ ธ์ิท่ีจะปกปอ้ งตวั เอง” “จะไปรู้สกึ ผดิ ทําไมวะขวญั เค้าแคโ่ ดนแกตบ แตแ่ กเน่ีย ทงั้ โดนตบ ทงั้ ตกงาน แล้วแบบนีจ้ ะทําไงตอ่ ดวี ะ” 193

“ช่วงนีก้ ็หางานไปก่อน ยังพอมีเงินไว้ใช้จ่ายอยู่ อีกอย่างจะได้ โฟกสั เรื่องทนุ ไปเรียนฝรั่งเศสด้วย” “เออ... พดู ถึงเร่ืองทนุ ฉนั จะมีอะไรจะเม้าธ์” เทนนสิ พดู เสียงเบาลง และสง่ สญั ญาณให้ของขวญั และเขมิกาเข้ามาใกล้ๆ “เมื่อเช้าฉันแอบไปอึในห้องนํา้ อาจารย์ ฉันได้ยินอาจารย์ชลิตคุย โทรศพั ท์” นิติพดู ถึงอาจารย์หวั หน้าคณะคหกรรมศาสตร์ท่ีทงั้ สามคน ศกึ ษาอยู่ “คยุ วา่ ...” แครอทตาลกุ วาวด้วยความอยากรู้อยากเห็น “ปีนีจ้ ะประกาศคนได้รับทุนสองรอบ รอบแรกจะประกาศ 5 ทุน แล้วจะคดั เหลือ 3 ทนุ อีกรอบ” “อ้าว... ทําไมอะ ปีก่อนๆ ก็ประกาศให้ 3 ทนุ รอบเดียวไมใ่ ชเ่ หรอ” “ใช่... ถ้าฉันได้ยินไม่ผิดนะ อาจารย์น่าจะคุยกับเจ้าของทุนอะ 3 ทนุ แรก ยงั ไงก็ได้ไปฝร่ังเศสแน่ๆ แต่อีก 2 ทุนท่ีตกรอบ อาจจะได้อะไรที่ ลดหลนั่ กนั ลงมา” “ถ้าอยา่ งนนั้ งีก้ ็ดสี ิ แตท่ ําไมไม่เห็นมีแจ้งในรายละเอียดการให้ทนุ ” แครอทสงสยั จนต้องหยิบรายละเอียดมาอา่ น “ฉนั วา่ อีกสองทนุ อาจจะปลอบใจละ่ มงั้ ” “เด๋ียวอาจารย์คงบอกรายละเอียดอีกทีแหละ เห็นว่าพรุ่งนีจ้ ะนดั ประชมุ คนท่ีสมคั รขอทนุ ” นติ สิ รุปเรื่องเลา่ ทงั้ หมดท่ีได้ยนิ มา “ไมต่ ้องรอพรุ่งนีห้ รอก นี่! อาจารย์สง่ ไฟล์มาในกรุ๊ปแล้ว” ของขวญั พูดจบก็เปิดไฟล์ในโทรศัพท์มือถือมาอ่านให้เพ่ือนๆ ฟัง ทุกอย่างยัง 194

เหมือนเดิม แต่ท่ีเพ่ิมเติมคืออย่างท่ีนิติเล่า จะมีการประกาศผ้ผู ่านการ คดั เลือกรอบแรก 5 คน และจะคดั เหลือ 3 คน ด้วยวิธีการที่เคยแจ้งไว้ แล้ว นั่นก็คือการรังสรรค์เมนูอาหาร เพื่อให้เกิดการแข่งขันและให้ นักศึกษาได้กระตือรือร้ นที่จะแสดงความสามารถอย่างเต็มที่ โดย นกั ศึกษาท่ีจะผ่านการคดั เลือกห้าคนแรกนัน้ จะพิจารณาจากผลการ เรี ย น แล ะ คว าม เ ห็ น จา ก คณ ะอา จ าร ย์ ที่ จ ะสัม ภ า ษณ์ แ ล ะ พูดคุย กับ นกั ศกึ ษาแตล่ ะคน “ออ๋ ... แบบนีน้ ่ีเอง ถ้าจะให้กรรมการชิมอาหารจากคนสมคั รเกือบ ร้อยคนก็แยส่ เิ นอะ เขมิกาเหน็ ด้วยกบั การเปลี่ยนแปลงนี ้ “งนั้ ฉนั ไมผ่ า่ นรอบแรกแน่ ฮา่ ๆ” นิตพิ ดู อยา่ งรู้ชะตากรรม เขาไมไ่ ด้ มีผลการเรียนดีเลิศ แคป่ านกลางเทา่ นนั้ “แตฉ่ ันมีล้นุ วะ่ ถ้าอาจารย์ลืมเร่ืองท่ีฉันชอบแอบหลบั ในห้องเรียน นะ” เขมิกาพดู อยา่ งมีความหวงั “ฉนั ก็มีล้นุ นะ... แตถ่ ้าได้ขนึ ้ มา คงไม่มีเงินไป” ของขวญั บอกด้วย นํา้ เสียงน้อยใจให้โชคชะตาตวั เอง “อีบ้า! เค้าให้ทนุ เรียนฟรี ท่ีพกั ก็ฟรี มีพ็อกเก็ตมนั น่ีให้อีก” “แตไ่ ปเรียนตงั้ หนง่ึ ปีนะเว้ย พ็อกเก็ตมนั นี่จะก่ีบาทกนั เชียว” “กว่าจะได้ไปก็เรียนจบปริญญาตรี อีกปีกว่าๆ ฉันว่าแกหาเงินได้ อยแู่ ล้วแหละขวญั ไมง่ นั้ แกจะลงสมคั รทําไม ทําเป็นนอยดไ์ ปได้” “ก็มนั แอบกงั วลไมไ่ ด้นี่” ของขวญั บน่ กบั เพื่อน 195

“โถ... อีชะนี เอาให้ผา่ นก่อนเถอะค่อยมีคิดเรื่องนี ้กว่าจะคดั เลือก กว่าจะประกาศผลก็เดือนหน้า ว่างๆ ก็นงั่ คิดเล่นๆ ดีกว่าว่าจะรังสรรค์ เมนอู าหารแบบไหนให้ถกู ปากกรรมการ” “งนั้ ก็ต้องนงั่ สมาธิเอาแล้วล่ะ ถึงจะตรัสรู้ ไปเรียนเว้ย! ได้เวลา แล้ว!” เขมิกาเป็นแกนนําพาเพื่อนๆ เข้าเรียน หลงั จากนงั่ คยุ เร่ืองตา่ งๆ “เรียนเหนื่อยไหมครับขวญั ” พลวตั ทกั ทายคนรัก หลงั จากขบั รถมา รับเธอท่ีมหาวิทยาลยั ดีที่เวลาเรียนของเธอมกั เลิกเวลาบา่ ยสามโมง ทํา ให้เขามีเวลาพาเธอไปไหนมาไหน ก่อนที่เขาจะต้องไปทํางาน “ไมเ่ หน่ือยเลยคะ่ พี่พลละ่ คะ?” “พี่จะเหน่ือยอะไรละ่ ครับ พี่เพิง่ ต่นื เองนะ” “โธ่... คดิ วา่ จะคดิ ถงึ หนจู นเหน่ือย” “วยั รุ่นปีสองพนั สิบแปดยงั เล่นมกุ แบบนีอ้ ีกอยู่เหรอครับ” พลวัต อดขําไมไ่ ด้ เขายงั ไมก่ ล้าเลน่ มกุ นีก้ บั เพ่ือนหรือใครๆ เลยนะ “ฮา่ ๆ ขวญั ก็พดู ไปงนั้ แหละคะ่ อ้อ! พี่พลคะ เมื่อวานที่ขวญั บอกว่า ขวญั ขอยืมใช้ครัวท่ีร้านฝึกทําอาหาร ขวญั ขอเล่ือนไปก่อนนะคะ” “อ้าว! ทําไมละ่ พ่ีวา่ จะคยุ เรื่องนีก้ บั หนพู อดี แตห่ นพู ดู กอ่ นเลยจ้ะ” 196

“กติกาการขอทนุ เปลี่ยนไปนิดหน่อยคะ่ ปกติจะให้ทุกคนท่ีสมคั ร ทําอาหาร แต่ปีนีเ้ ปล่ียนเป็นประกาศผลก่อน ใครเข้ารอบ 5 คนสุดท้าย คอ่ ยทําอาหาร แล้วคดั เหลือ 3 คนคะ่ ” “โอ้โห! น่ีประกวดแขง่ ขนั ร้องเพลงหรือเปลา่ เข้มข้นจงั ” “ประมาณนนั้ คะ่ ถ้าขวญั ได้เข้ารอบ 5 คน ขวญั ขออนญุ าตไปใช้ ครัวนะคะ” “ได้เลยครับ แตท่ ่ีพี่จะบอกคอื พี่ไมใ่ ห้ใช้ครัวท่ีร้านนะ” “อ้าว... ทําไมล่ะคะ” ของขวญั ทําหน้าเสียดาย แต่ก็คิดว่าเขามี เหตผุ ล “เม่ือวานพี่ไปดทู ่ีครัวมา มนั มีทุกอย่างที่ขวญั ต้องการก็จริง และ แม้วา่ ขวญั จะไมไ่ ด้เข้าไปฝึกตอนชว่ งที่ร้านเปิด แตม่ นั ก็วนุ่ วายอยดู่ ี ต้อง มีคนเตรียมของ มีคนเข้าออกทงั้ วนั พี่กลวั วา่ ขวญั จะไม่มีสมาธิ และพ่ีคดิ ว่าครัวในร้ านมันใช้สําหรับร้ านอาหารมากกว่า เพราะฉะนัน้ ไปทําท่ี คอนโดพี่แทน ขาดเหลืออะไรให้บอกพี่ พ่ีจะหามาให้” “...จะดีเหรอคะ” เธอถามเขาอย่างเกรงใจ แตร่ อยยิม้ ที่ออกมานนั้ ไม่ได้เกรงใจเลยแม้แต่นิดเดียว เธอยิม้ กว้างส่งให้เขา มือก็จับแขนเขา อยา่ งต่นื เต้น “จริงสิ อยากจะฝึก อยากผดั อยากทอดอะไรก็ตามสบาย... หยิบ เสือ้ ผ้าที่บ้านมาไว้ท่ีนี่บ้างก็ได้นะ เผื่อต้องเปลี่ยนชดุ บอ่ ยๆ” พลวตั พดู จบ ก็ยื่นคีย์การ์ดที่ขอใหมใ่ ห้เธอ “ขอบคณุ นะ พ่ีพลนา่ รักกบั ขวญั ท่ีสดุ ในโลกเลย” 197

“ก่อนท่ีพี่จะหลงตวั เองจนจบั หนฟู ัดบนรถ หนบู อกปา้ นิดเร่ืองออก จากงานท่ีร้านอาหารหรือยงั ครับ” “ยงั เลยค่ะ แต่หนูคิดไว้แล้วค่ะ ว่าจะอยู่เฉยๆ จนกว่าเรื่องทุนจะ ประกาศผล เพราะหนูต้องทําข้อมูลต่างๆ อย่างละเอียดไว้ไปนําเสนอ อาจารย์คะ่ ” “แล้วคา่ ใช้จา่ ยตา่ งๆ ละ่ พอใช้หรือเปลา่ ” “พอคะ่ หนยู งั มีเงินเก็บไว้ใช้ตอนฉกุ เฉินคะ่ เป็นหว่ งหนเู หรอคะ” “ใชส่ คิ รับ พ่ีไมอ่ ยากให้หนลู ําบาก” “แต!่ ไม่ต้องทําตวั เป็นเสี่ยสายเปย์นะคะ แคเ่ ลีย้ งข้าวขวญั ทกุ มือ้ ขวญั ก็เกรงใจจะแยอ่ ยแู่ ล้ว” “เกรงใจอะไรกนั ละ่ พี่แคอ่ ยากให้ขวญั รู้วา่ พ่ีดแู ลขวญั ได้” “ขอบคณุ นะคะ แคน่ ีข้ วญั ก็มีความสขุ แล้วคะ่ ” “อย่ามองพ่ีแบบนี ้ พี่ความอดทนตํ่านะ เด๋ียวก็จบั มาจูบซะเลย” พลวัตมองแฟนสาวอย่างคาดโทษ เธอมองเขาด้วยสายตาซาบซึง้ อยากจะให้หลงขนาดไหนกนั “หนูน่ารักล่ะสิ” ของขวัญหันกลับมามองถนน กลัวว่าเขาจะทํา อย่างที่พดู จริงๆ ไมใ่ ชว่ ่าเธอรังเกียจหรอกนะ แตย่ อมให้เขาบอ่ ยๆ เด๋ียว เขาจะได้ใจเกินไป 198

หนงึ่ เดอื นตอ่ มา หลงั จากของขวญั มีเวลาหยดุ พกั จากการทํางานพิเศษ เธอก็ท่มุ เท ให้กับการเรียนและการสอบปลายภาค ซ่ึงเธอกําลังจะเรียนจบชนั้ ปีท่ี สามแล้ว และเธอยังทุ่มเทให้กับการชิงทุนการศึกษาไปศึกษาต่อที่ ประเทศฝร่ังเศสเป็นเวลาหน่ึงปี และความตงั้ ใจและม่งุ ม่ัน บวกกบั ผล การเรียน รวมถึงความประพฤติที่ดีตลอดการเป็นนักศึกษาก็ทําให้เธอ ได้รับคดั เลือกเป็นหนึง่ ในห้า ของนกั ศกึ ษาท่ีจะมีโอกาสได้ทนุ การศกึ ษา นี ้ 199