ของขวัญของหัวใจ

ให้พงศกร ก่อนจะชว่ ยเขาทํารายงานตอ่ โดยท่ีไม่รู้เลยวา่ เพ่ือนของเธอ คนนีน้ นั้ รู้สกึ กับเธออย่างไร เขาชอบเธอตงั้ แตไ่ ด้เจอเธอครัง้ แรก ในงาน รับน้องใหม่ของมหาวิทยาลยั เม่ือสามปีก่อน แต่ด้วยความท่ีเขากลวั จะ เสียความเป็ นเพ่ือน หากบอกความในใจกับเธอ เขาจึงเลือกเก็บ ความรู้สกึ ท่ีมีเอาไว้ “แครอท... เข้าไปตอนนีห้ รือรออีกแป๊ บดีวะ” นิติหนั ไปถามเขมิกา เมื่อยืนอยหู่ น้าร้านและเห็นพงศกรกบั ของขวญั กําลงั นง่ั คยุ กนั อยู่ “นนั่ ดิ เข้าไปตอนนีจ้ ะขดั จงั หวะไอ้กรเปลา่ วะ” “เราจะขดั หรือไม่ขดั มนั จะมีประโยชน์อะไรวะ นี่มนั ชอบขวญั มา สามปีแล้วนะ มนั ไม่บอกหรือทําอะไรให้ขวัญรู้หน่อยเหรอ ปีหน้าก็จะ เรียนจบแล้วนะ” “ขนาดกรมนั ไม่ได้ชอบเราสองคน เรายงั รู้เลยว่ามนั ชอบขวญั แก คดิ วา่ ขวญั มนั จะไมร่ ู้สกึ อะไรบ้างเหรอเทนนสิ ” “เฮ้อ... จิตใจชะนี ยากแท้หยง่ั ถึง” นิติถอนหายใจออกมาอย่าง เซ็งๆ ของขวญั เป็นเพ่ือนสนิทของเขากบั เขมิกา ส่วนพงศกร แม้จะไม่ได้ อยกู่ ลมุ่ เดยี วกนั แตเ่ ขาก็เป็นเพื่อนผ้ชู ายท่ีดีมาโดยตลอด หากทงั้ สองคน ได้คบหาดใู จกนั เขากบั เขมิกาก็จะยินดีเป็นอยา่ งมาก “ฉันว่าเด๋ียวไอ้กรมนั คงบอกเร็วๆ นีแ้ หละ ไม่งนั้ มนั จะแอบมาขอ เปล่ียนกล่มุ ทํารายงานกับแกเหรอ” เขมิกาออกความเห็น เม่ืออาทิตย์ 50

ก่อน อาจารย์จบั ฉลากให้ทํารายงานเป็นคู่ และเป็นนิติท่ีได้ทํางานคกู่ บั พงศกร สว่ นเธอบงั เอญิ ได้ทํางานคกู่ บั ของขวญั “ถ้าไอ้กรมนั ไม่บอกชอบนงั ขวญั ก่อนจบปีสาม ฉันจะจดลิขสิทธิ์ นายพงศกร มาเป็นของฉนั แตเ่ พียงผ้เู ดียว หล่อ น่ารัก นิสยั ดี ยิม้ สวย แต่ ตอนนี ้ เราเข้าไปทํางานกันได้แล้วแครอท จะไปเท่ียวทงั้ ๆ ท่ีงานยงั ไม่ เสร็จไมไ่ ด้ อยา่ ลืมคอนเซปท์ของพวกเราสิ” “ไมล่ ืมคะ่ คณุ เทนนิส...” “แรด ร่ัว ยว่ั ได้ แตไ่ ม่เซย์ก๊ดู บายเร่ืองเรียน” นิติและเขมิกาพดู คํา ขวญั ประจํากลมุ่ ขึน้ มาพร้อมกัน ก่อนจะเดินเข้าไปร่วมโต๊ะกับของขวญั และพงศกร “ชนนนน!” เสียงแก้วเหล้ากระทบกนั ดงั ขนึ ้ เรื่อยๆ เมื่อกล่มุ เพ่ือน ของของขวญั รวมตวั กนั ท่ีร้านแหง่ หน่ึง คล้ายๆ วา่ นี่เป็นงานท่ีรวมทกุ คน ในชนั้ เรียนเอาไว้เพื่อหาความสขุ ใสต่ วั กอ่ นที่แตล่ ะคนจะต้องว่นุ วายและ ทุ่มเทให้กับการทําโปรเจคสําหรับการเรียนให้จบชัน้ ปีท่ีสามในชีวิต มหาวิทยาลยั จริงอยู่ท่ีการเรียนคหกรรมศาสตร์นนั้ ไม่ต้องเสียเวลาน่งั อ่านหนงั สือและทําความเข้าใจกบั อะไรยากๆ เป็นเวลาหลายวัน แตก่ าร เข้าครัว ที่ไม่ใช่ทําแคเ่ พียงทอดไขด่ าวหรือเจียวไข่ จึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย สกั นิด เพราะการจะรังสรรค์เมนูอาหารขึน้ มาสักหน่ึงชนิด ไม่เพียงแต่ รสชาติของอาหารจานนัน้ จะต้องอร่อย แต่ต้องรู้ถึงรายละเอียดของ 51

วตั ถุดิบ เข้าใจและใส่ใจในกรรมวิธีต่างๆ และใช้จิตวิญญาณความเป็น ศลิ ปิน ตกแตง่ จานอาหารให้ออกมานา่ สนใจอีกด้วย ของขวัญน่ังนิ่งๆ มองเพ่ือนร่วมชัน้ ท่ีน่ังรวมกลุ่มกันอยู่ในโต๊ะท่ี ใหญ่ท่ีสดุ ของร้าน บางคนร้องเพลงคลอไปกบั เสียงนกั ร้องและดนตรีสด บางคนก็ลกุ เต้นอยา่ งสดุ เหว่ียง บางคนก็เดนิ มาชนแก้วกบั เธอ โดยท่ีไม่รู้ เลยวา่ ตอนนีส้ มองของเธอนนั้ รับรู้กบั เรื่องราวตรงหน้าได้น้อยลงไปทกุ ที “ขวญั ! ไหวไหมแก!” นิติเห็นเพ่ือนไม่คกึ ครืน้ เหมือนชว่ งแรกๆ จึง หยดุ เต้นและเดนิ มาถามด้วยความเป็นหว่ ง “ไหวๆ แตถ่ ้าไปเต้นคงไมไ่ หวแล้วอะ” “เดี๋ยวเรานง่ั เป็นเพ่ือนขวญั ได้นะ เทสนิสไปเต้นตอ่ เถอะ” พงศกร ได้โอกาสใกล้ชดิ กบั เพ่ือนท่ีเขาแอบชอบ ก็เสนอตวั ชว่ ยดแู ลของขวญั “กรไมไ่ ปเต้นกบั เพื่อนๆ เหรอ” ของขวญั ไมอ่ ยากรบกวนเขา “ไมเ่ ต้นหรอก เราเต้นไมเ่ ก่งนะ่ ” “งนั้ ก็... ฝากด้วยนะกร” นิตสิ บายใจที่มีคนช่วยดแู ลเพื่อนรัก และ เขาก็มนั่ ใจวา่ พงศกร จะไมท่ ําอะไรนา่ เกลียดกบั เพ่ือน “วนั นีข้ วญั ไมเ่ ห็นเมาเลย” เม่ืออยกู่ บั เพียงลําพงั พงศกรก็เขยิบมา นง่ั ใกล้ๆ ของขวญั แตก่ ็ยงั รักษาระยะหา่ งเอาไว้ เพ่ือให้เธอรู้สกึ ปลอดภยั เขาเพียงอยากดแู ล และพดู คยุ กบั เธอ ไมไ่ ด้อยากใช้โอกาสนีท้ ําอะไรไมด่ ี “ยงั ไมเ่ มา... แตต่ อนนีก้ ็มนึ ๆ หวั เราเลยนง่ั เฉยๆ ดีกวา่ ” “ดีแล้ว ถ้าออกไปเต้นกบั เทนนสิ กบั แครอทอาจจะอ้วกก็ได้” 52

“ใช่ น่ีถ้าเรากินอีกแก้ว มีหวงั ภาพตดั แนๆ่ ” เธอประเมินอาการของ ตวั เอง เธอเคยเมา เพราะไมร่ ู้จกั ขีดจํากดั ของตวั เอง และเธอจะไม่ให้เกิด เรื่องแบบนนั้ ขนึ ้ อีก “งนั้ ขวญั กินนํา้ สกั แก้วดีไหม นํา้ เปล่าจะได้เจือจางแอลอกอฮอล์ ไง” “นํา้ เปลา่ ก็ได้เหรอ ปกตเิ ราเคยได้ยินวา่ ให้กินพวกนมเปรีย้ ว” “หรือขวญั จะกินนมเปรีย้ วละ่ เราออกไปซือ้ ให้ได้นะ เซเวน่ อย่ใู กล้ๆ น่ีเอง” “ไมเ่ ป็นไรๆ นํา้ เปลา่ ก็พอ” เธอเห็นเขาทําท่าจะลกุ ไปซือ้ นมเปรีย้ ว มาให้เธอจริงๆ ก็รีบบอกเขา “นํา้ เปลา่ หมด... เด๋ยี วเราไปสง่ั มาให้นะ อยา่ เพงิ่ หลบั ” “โอเค... จะพยายาม” ของขวญั พดู จบก็หาวอยา่ งห้ามไม่ได้ ตอนนี ้ เธออยากนอน เธอปวดหวั และไม่อยากทําอะไรทงั้ นนั้ นอกจากทิง้ ตวั ลง บนท่ีนอน “เฮ้ย! ทําอะไรอะ” พงศกรรีบวางขวดนํา้ เปล่าไว้บนโต๊ะ และผลกั ร่างสงู ของผ้ชู ายคนหนงึ่ ท่ีกําลงั จะนง่ั ลงข้างๆ ของขวญั “ผมมารับขวญั กลบั บ้าน” “คณุ เป็นใคร” เขมิกาและนิติ เห็นสถานการณ์ไม่ปกติจึงเดินมา ถาม ทงั้ สองมองหน้าผ้ชู ายแปลกหน้าด้วยความสงสยั ก่อนจะเข้าไปยืน บงั เพ่ือนสนทิ ที่นอนหลบั สนทิ ไมร่ ับรู้เร่ืองราวใดๆ 53

“มายงุ่ กบั เพื่อนฉนั ทําไม” “ผมเป็นพี่ชายของของขวญั ” “พี่ชาย? ขวญั ไมเ่ หน็ เคยบอกพวกเราวา่ มีพ่ีชาย” “จะมาลอ่ ลวงเพื่อนฉนั ไปทํามิดีมริ ้ายไมใ่ ช่ กร! ไปเรียกการ์ดมาพา ผ้ชู ายคนนีอ้ อกไป” เขมกิ าสงั่ พงศกร “ผมไมไ่ ด้จะมาลอ่ ลวงเพ่ือนคณุ ผมรู้จกั กบั ของขวญั จริงๆ” “คณุ ชื่ออะไร เราจะโทรไปถามปา้ นิดวา่ คณุ รู้จกั ของขวญั จริงหรือ เปลา่ ” “ผมชื่อพลวตั ...” “พลวตั ?” “ใชค่ รับ แล้วปา้ นดิ ก็เป็นคนบอกให้ผมมารับของขวญั กลบั บ้าน” “แครอท! โทรหาปา้ นิด” นิติยืนบงั เพื่อนรักไว้อย่างปกป้อง ส่วน เขมิกาก็รีบกดโทรศพั ท์หาผู้ปกครองของขวญั ท่ีเธอรู้จักมกั ค้นุ พร้ อมๆ กบั ท่ีพงศกร เดนิ กลบั มาท่ีโต๊ะ พร้อมกบั ชายฉกรรจ์อีกสามคน “ป้านิดสง่ั ให้เค้ามารับไอ้ขวญั จริงๆ ว่ะ” เขมิกากระซิบบอกนิติ อยา่ งอายๆ “แนใ่ จเหรอแครอท” พงศกรถามยํา้ เพื่อความมนั่ ใจ ตลอดสามปีที่ ผ่านมา เขาไม่เคยได้ยินของขวญั พูดถึงพี่ชายที่ชื่อพลวัตเลยแม้แต่ครัง้ เดยี ว 54

“บ้านขวัญอยู่ไหน” นิติต้องการข้อยืนยันว่าผู้ชายคนนีร้ ู้จกั เพื่อน ของเธอจริงๆ เพราะถ้าเขาเป็นคนหลอกลวง เป็นพวกสิบแปดมงกฎุ เขา คงเสียใจไปตลอดชีวิต ท่ีปกปอ้ งเพ่ือนรักไมไ่ ด้ “รามอินทรา ซอย 47” พลวตั ตอบอยา่ งใจเย็น เขาไมโ่ กรธหรือถือ โทษเพื่อนๆ ของคนที่นอนฟุบโต๊ะหลับไปแล้ว เพราะเขาไม่เคยเข้ามา วนเวียนอยู่ในชีวิตของคนเหล่านีม้ าก่อน พวกเขามีสิทธ์ิที่จะถามเพ่ือ ความมนั่ ใจ “...ก็ได้! พวกเราให้คณุ พาขวญั กลบั บ้านก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่า คณุ จะต้องถ่ายรูปสง่ มาให้พวกเราดู วา่ คณุ ส่งเพื่อนเราถึงบ้าน พร้อมกบั แชร์ โลเคชน่ั มายืนยนั กบั พวกเราด้วย หยิบโทรศพั ท์ของคณุ ขึน้ มาปลดล็อค แล้ วส่งมาให้ ฉันด้วยค่ะ” เขมิกาพูดจบก็แบมือรอรับโทรศัพท์จาก ชายแปลกหน้า ซ่ึงเขาทําตามท่ีเธอบอกโดยไม่ลังเล และไม่มีท่าทีจะ หลีกเลี่ยงคาํ ขอ “ขอบตั รประชาชนคุณด้วย” นิติไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาด เขา อาจจะไมส่ ง่ รูปมาบอกเขมิกาก็ได้ “ถ้าผมส่งเพื่อนคณุ ถึงบ้านแล้ว คณุ ต้องลบรูปถ่ายบตั รประชาชน ผมทิง้ ด้วย ตกลงไหม มนั ไม่ใช่รูปท่ีควรจะอยู่ในโทรศพั ท์มือถือของคน อ่ืน” พลวตั เปิดกระเป๋ าสตางคแ์ ละย่ืนมนั ให้นติ ิ “เราจะลบรูปบัตรคุณ ก็ต่อเม่ือเราได้คุยกับป้านิดและแน่ใจว่า ของขวญั ปลอดภยั ดี” “ตกลงครับ” 55

“น่ีเบอร์โทรศพั ท์ของฉัน แล้วนี่ก็ไลน์ของฉัน คณุ ต้องรายงานฉัน ทนั ทีที่ขวญั ถึงบ้าน” “ผมเข้าใจครับ... ผมพาเพ่ือนคณุ กลบั บ้านได้หรือยงั ” “ได้... แตพ่ วกเราจะเดนิ ไปสง่ ขวญั ที่รถด้วย” พงศกรพดู จบก็เข้าไป ช่วยนิติและเขมิกาพยงุ ร่างของขวญั แม้วนั นีเ้ ธอจะไม่ได้เมาจนขาดสติ แตเ่ ธอก็นอนหลบั ไปโดยท่ีไมร่ ู้เรื่องอะไรเลย “ถ่ายรูปรถผมกบั ทะเบียนรถไว้ด้วยไหมครับ ผมอยากให้พวกคณุ สบายใจ” พลวตั หนั ไปถามทงั้ สามคน หลงั จากพวกเขาจดั แจงของขวญั ให้นงั่ อยบู่ นรถเรียบร้อย “ถ่ายแล้ว...” พงศกรหนั หน้าจอโทรศพั ท์มือถือให้พลวัตดู เขาทํา กอ่ นที่พลวตั จะพดู ซะอีก “ถ้าอย่างนนั้ ผมขอตวั นะครับ” พลวตั พดู จบก็เดินไปขึน้ รถ โดยไม่ รอฟังคําพูดอะไรอีก เพราะคืนนีเ้ขาเสียเวลานงั่ มองเดก็ ผ้หู ญิงท่ีหลบั คอ พบั อยทู่ ี่เบาะข้างๆ มาหลายชวั่ โมงแล้ว “ขวญั มนั มีพี่ชายหลอ่ ขนาดนี ้ทําไมมนั ไม่บอกพวกเราเลยวะ” นิติ มองตามท้ายรถหรูท่ีเพง่ิ ขบั ออกไปด้วยความสงสยั “ที่ฉนั สงสยั ... ไมใ่ ชเ่ ร่ืองมีพี่ชายหรือเปลา่ หรอก” เขมิกาเห็นตา่ ง “แล้วแกสงสยั อะไรวะ” “ถ้าพี่ชายขวญั ขบั รถแพงขนาดนี ้ทําไมน้องสาวต้องทํางานพิเศษ งกๆ เกือบทกุ วนั วะ” 56

“เออ... นน่ั สิ” “อาจจะเป็นญาติกันก็ได้มงั้ ” พงศกรออกความเห็น เพราะเขาไม่ เหน็ ความคล้ายคลงึ กนั ของพ่ีน้องสองคนนีเ้ลยสกั นิด “อืม... ช่างเถอะ ยังไงป้านิดก็ยืนยนั แล้วว่ารู้จักผู้ชายคนนีจ้ ริงๆ ตอนนีเ้รากลบั เข้าไปข้างใน แล้วก็รอเค้าโทรมาดีกวา่ ” “โอเค... ไปจ้ะกร ไปเต้นกบั เทนนิสดีกว่า” นิตติ อบตกลงกบั เขมิกา แตต่ าหนั ไปมองพงศกรอยา่ งออดอ้อน “ไม่เต้นจ้ะ... ปวดฉี่” พงศกรบอกก่อนจะหวั เราะท่าทางของนิติ เบาๆ เขาไม่มีอารมณ์จะเต้นหรือสนุกกับเสียงเพลงแล้ว เขาเป็นห่วง ของขวญั และสงสยั สถานะท่ีแท้จริงของผ้ชู ายท่ีช่ือพลวตั มากกวา่ “น่ี... ถ้าชอบขวญั ก็บอกขวญั ได้แล้วนะกร” เขมิการู้ว่าเขาเป็นห่วง เพ่ือนสนิทของเธอ “ใช่ ไม่ยอมบอกสกั ที เก็บไว้ทําไมก็ไม่รู้ ดีนะที่ขวัญมันไม่สนใจ พวกผ้ชู ายที่เข้ามาจีบ ไม่งนั้ แกอกหกั ไปนานแล้วนะกร” นิติเห็นด้วยกับ ส่งิ ที่เขมิกาพดู “ก็เพราะว่าขวญั ไม่สนใจใครเลยน่ะสิ เราถึงไม่กล้าบอกขวญั ถ้า เราบอกไป ขวัญจะยังคุยกับเราเหมือนเดิมหรือเปล่าก็ไม่รู้... ไปเข้า ห้องนํา้ ก่อนนะ” พงศกรรู้ว่าถ้าเขาบอกไป ของขวญั คงทําตวั หา่ งจากเขา มากขนึ ้ “อยา่ งน้อยก็ได้บอกเปลา่ วะแครอท... ผ้หู ญิงอยา่ งพวกแก มีคนมา บอกชอบ ก็ต้องดใี จไมใ่ ชเ่ หรอ” 57

“ก็ดีใจแหละ... แตม่ นั ก็ต้องดเู หตผุ ลอ่ืนๆ ด้วย” “เหตุผลไรของพวกชะนีเนี่ย น่าเบ่ือ! ไปเต้นต่อละ แกรอรับ โทรศพั ท์ด้วย โอเคนะ!” “อีนี่! เจอผ้ชู ายหล่อเดินเข้าร้านก็ทิง้ เพ่ือนเลยนะ” เขมิกาบน่ เพ่ือน ท่ีทําเป็นไมเ่ ข้าใจท่ีเธอพดู ความจริงก็อยากเดนิ ตามผ้ชู ายไปนนั่ แหละ 58

“ขวญั ...” พลวตั จอดรถเทียบฟุตบาทข้างทาง เม่ือเห็นว่าของขวญั ขยบั ตวั ไปมา เขารู้วา่ เธอออกไปสงั สรรคก์ บั เพื่อน เพราะเมื่อเย็นเขาตงั้ ใจ จะเข้าไปพูดคยุ กับเธอ เร่ืองที่เขาทําให้เธอไม่สบายใจท่ีบ้าน โดยใช้การ เยี่ยมเยียนปา้ นิดเป็นข้ออ้าง แตเ่ ม่ือถามถึงหลานสาวตวั แสบ ก็ได้ความ วา่ เธอขออนญุ าตออกไปกบั เพื่อน เขาถามไลเ่ รียงไปมา ก็ได้ความว่าเธอ มาที่ร้านเมื่อครู่ จึงแกล้งบอกไปว่า เขามีนดั กับเพ่ือนที่ร้านนนั้ พอดี และ อาสาจะพาหลานสาวมาส่งให้ถึงบ้ าน แม้ว่าป้านิดจะปฏิเสธ เพราะ ของขวัญบอกไว้แล้วว่าจะนอนค้างกับเพ่ือน แต่พลวัตก็พูดให้ป้านิด เปล่ียนใจ ด้วยเหตผุ ลท่ีวา่ “น่ากลวั นะครับ มีแต่เพือ่ นผูห้ ญิง ตอนกลบั ก็ 59

นง่ั รถแท็กซี่ ไม่รู้จะไวใ้ จได้หรือเปล่า” เมื่อเขาพดู ออกไป ปา้ นิดก็เกิดเป็น หว่ งหลานสาว และยินดีรับความชว่ ยเหลือจากนายจ้าง “ขวญั ... ต่นื หรือยงั ” พลวตั ถามของขวญั อีกครัง้ หลงั จากเธอไมต่ ื่น ขนึ ้ มา เม่ือเขาเรียกครัง้ แรก “ตื่นแล้ว... ถึงหอแล้วเหรอ... นอนก่อนนะ” เธอลืมตาขึน้ มามอง เขา และปิดตาลงภายในเสีย้ ววินาที เธอรู้สึกตวั อย่หู รอกน่าว่าเมื่อกีอ้ ยู่ บนรถแท็กซี่ และตอนนีไ้ ม่มีการเคล่ือนไหวใดๆ ก็แปลว่าถึงหอพกั ของ เพ่ือนเรียบร้ อยแล้ ว “นอนก็นอน” พลวัตถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาไม่เคยคิด ภาพของขวัญในสภาพเมามายแบบนีม้ าก่อน แต่เขาก็ไม่รู้สึกรังเกียจ พฤติกรรมแบบนีเ้ลยแม้แตน่ ิดเดียว มนั เป็นเรื่องธรรมชาตขิ องชีวิตวยั รุ่น เขาเอือ้ มตวั ไปปรับเบาะท่ีนั่งเธอให้เอนไปด้านหลัง ก่อนจะหยุดมอง ใบหน้าของคนท่ีเมื่อตอนบ่ายนัน้ ดือ้ รัน้ กับเขา แต่ตอนนีก้ ลับนอน หลบั ใหลคล้ายกบั เดก็ ไร้เดยี งสา “ขอหมอนข้างนะ” เธอดงึ แขนเขามากอด ใบหน้าแนบไว้กบั หวั ไหล่ ท่อนแขนของเขาวางชิดกบั หน้าอกของเธอ โดยที่เขาไม่ได้ตงั้ ใจท่ีจะฉวย โอกาส แต่ในเมื่อโอกาสนีเ้ ธอเป็นคนมอบให้ เขาก็ยิม้ กว้างออกมาอยา่ ง เจ้าเลห่ ์ ก่อนจะคอ่ ยๆ ปลดเขม็ ขดั นริ ภยั ของตวั เองออกเบาๆ และโน้มตวั เข้าไปใกล้ของขวญั เขาหอมเธอเบาๆ ท่ีหน้าผาก ไล่ต่ําลงมาเรื่อยๆ ที่ สองแก้ม และหยดุ อย่ทู ่ีปากหยกั ที่เผยอออกจากกันเล็กน้อย พลวตั วาง 60

ปากของเขาลงบนปากน่มุ ช้าๆ เขาสมั ผสั ได้ถึงกลิ่นแอลกอฮอล์จากลม หายใจ และออกแรงจบู เธอมากขึน้ เร่ือยๆ ไม่มีการปฏิเสธใดๆ เหมือนที่ เขาเคยได้รับ มีเพียงเสียงครางในลําคอและปากท่ีอ้ากว้างให้เขาจบู เธอ ได้ถนดั มากขนึ ้ “ขวญั ” เขาหยุดจูบ เพ่ือดวู ่าเธอรู้สึกหรือยงั แต่ดวงตายังลงหลับ พริม้ ลมหายใจยงั สมํ่าเสมอ “เฮียจบู ขวญั อย่นู ะ” การที่เธอไม่โต้ตอบอะไรก็ดีเหมือนกัน แต่จะ ดกี วา่ หรือเปลา่ ถ้าเธอจบู ตอบเขาสกั หนอ่ ย แตเ่ ธอก็ไม่ลืมตาขนึ ้ มา เขารู้ ว่าเขาไม่ควรเอาเปรียบ แตจ่ บู เธอเม่ือครู่นนั้ มนั ยงั ไม่เพียงพอกบั ความ ต้องการของเขาเลยสกั นิด เขาตดั สินใจเห็นแก่ตวั จบู เธอตอ่ ไปจนไฟรัก ในกายนัน้ ร้ อนแรงขึน้ เรื่อยๆ เขาละจากปากสวย มาหอมที่คอและ ประทบั รอยจบู ตํ่าลงมาเร่ือยๆ จนถึงเนนิ อก “ถ้าไมต่ ่ืน เฮียจะไม่หยดุ นะ” พลวตั พกั ความเสนห่ าที่มีเอาไว้ เขา อยากรู้ว่าเธอแกล้งหลับหรือเปล่า แต่เขาก็ไม่ได้คําตอบอะไรจากเธอ นอกจากความเงียบ “ห้ามใจหน่อยสิวะ!” เขาบอกตวั เองให้อดทน ก่อนจะมองคนท่ี นอนหลบั ตรงหน้าอยา่ งเสียดาย อยากจะทําตวั เป็นผ้ชู ายเห็นแก่ตวั จะแย่ แตเ่ ขาก็ไม่อยากให้คําดถู กู ของเธอกลายเป็นเร่ืองจริงไปมากกว่านี ้เม่ือ ตงั้ สตไิ ด้ด้วยความยากลําบาก เขาก็เร่งเครื่องยนต์ เพื่อเดนิ ทางไปส่งเธอ ท่ีบ้านอีกครัง้ 61

“โอ๊ยยยยย ขวญั เอ๊ย! ทําไมเมาขนาดนี”้ ปา้ นิดตื่นขนึ ้ มากลางดึก เพื่อรอรับหลานสาว หลงั จากรับสายจากพลวตั วา่ เขาใกล้จะถึงบ้านแล้ว “ยงั ไมเ่ มาหรอกครับปา้ แคม่ นึ ๆ หวั แล้วหลบั ไป” “ไหนๆ แล้ว รบกวนเฮียช่วยปา้ พาหลานขนึ ้ ไปนอนบนบ้านทีนะคะ ปา้ คงแบกไมไ่ หว ไหนจะขนึ ้ บนั ไดอีก” “ได้ครับ... ผมขออ้มุ ขวญั เลยได้ไหมครับ” “ออ๋ ! ได้คะ่ อ้มุ เลยเฮีย อ้มุ เลย” ปา้ นิดเห็นด้วยกบั เขา จะหิว้ ปีกกนั คนละข้าง คงลําบากกวา่ ให้เขาอ้มุ นา่ ดู “โอ้โห! ตวั หนกั เหมือนกนั นะครับ” พลวตั อ้มุ เธอไว้ในอ้อมแขนจน ถนดั มือ ก่อนจะเดนิ เข้าไปในบ้าน “หนกั เหล้าที่กินไปมงั้ เฮีย นานๆ จะได้กินที สงสยั หลานปา้ จะจัด ซะเตม็ ท่ี” “ป้านิดไม่โกรธที่หลานไปเท่ียวกลางคืนแบบนีเ้ หรอ” เขาอยากรู้ ความคิดของคนเป็นผู้ปกครอง ทําไมถึงอนุญาตให้หลานสาวเมากลบั บ้าน “ไมโ่ กรธหรอกเฮีย ขวญั มนั ยงั วยั รุ่น ปกติทําแตง่ าน ไมค่ อ่ ยมีเวลา เที่ยวเลน่ อยา่ งคนอื่นเขา อีกอยา่ งขวญั มนั ก็ไมไ่ ด้ทําตวั ให้ปา้ เป็นห่วง ปา้ เข้าใจ สมยั ปา้ สาวๆ ยงั ไปดูลิเก ไปดเู ค้ารําวงกันเลย มนั ก็ตามยุคตาม สมยั เนอะ” “ก็จริงนะครับ ตอนผมวยั รุ่น ก็ไปร้านเหล้าบอ่ ยกวา่ ห้องสมดุ อีก” 62

“ป้าน่ะไม่คิดอะไรมากหรอก ถึงหลานป้ามันจะไปเท่ียวกินเหล้า เมายาบ้าง ปา้ ก็รับได้ เพราะยงั ไงมนั ก็เป็นคนเดียวกับคนที่ดแู ลป้าเป็น อยา่ งด”ี ปา้ นดิ พดู จบก็หม่ ผ้าให้ของขวญั “ปา้ นิด ผมขอถา่ ยรูปหนอ่ ยได้ไหม” “ถา่ ยรูป? ถ่ายทําไมคะเฮีย” “พอดีวา่ เพ่ือนๆ ของของขวญั เค้าสงั่ ให้ผมส่งรูปไปให้ดนู ะ่ ครับ วา่ ผมมาสง่ ขวญั ถึงบ้านแล้ว” “โอ๊ย! นี่ต้องเป็นความคดิ ของแครอทกบั เท็นใช่ไหม” ปา้ นิดได้ยินก็ หวั เราะชอบใจ “ก็นา่ จะใชน่ ะครับ แล้วก็มีผ้ชู ายอีกคน นา่ จะแฟนน้องขวญั ด้วยนะ ครับ ชื่อกรหรืออะไรสกั อย่าง ถ้าผมจําไม่ผิด” พลวตั ได้โอกาสก็แกล้ง ถาม “ชื่อนีป้ า้ ไมเ่ คยได้ยนิ เลยนะ แตค่ งไมใ่ ชแ่ ฟนหรอก ขวญั มนั ไมค่ อ่ ย สนใจผ้ชู ายคนไหน ขนาดลกู ชายเพ่ือนปา้ อย่บู ้านถัดไปอีกสามหลงั มา จีบขวญั ตงั้ แต่เรียนมหาลยั ใหม่ๆ จนตอนนีจ้ ะจบหมออย่แู ล้ว ขวญั มนั ยงั ไมส่ นใจเลย” “โอ้โห... เรียนหมอนี่ก็ตงั้ หกปีเลยนะครับ สงสยั จะชอบมาก” “นนั่ นะ่ สิ ไมร่ ู้หลานปา้ มนั เลน่ ตวั หรือไอ้หมอนนั่ มนั อดทน” “ฮา่ ๆ... น้องยงั โสดก็ดแี ล้วน่ีครับ จะได้ดแู ลปา้ ได้เตม็ ที่” “ปา้ นะ่ ไมไ่ ด้หวงหลานหรอกนะ กลวั แตจ่ ะขนึ ้ คานนะ่ สิ” “น้องคงอยากเรียนให้จบกอ่ นมงั้ ครับ” 63

“พดู อีกก็ถกู อีกนนั่ แหละเฮีย เหน็ วนั กอ่ นมาปรึกษาเรื่องทนุ ไปเรียน ตอ่ เมืองนอก ปา้ บอกให้ไป ไปเถอะไมต่ ้องห่วงปา้ แตข่ วญั มนั ก็ไมอ่ ยาก ให้ปา้ อยคู่ นเดียว” “น้องเป็นห่วงปา้ ไงครับ เอ่อ... ผมว่าผมกลบั บ้านก่อนดี นี่ก็จะตี สองแล้ว” “อ้ยุ ! ปา้ ก็คยุ เพลินเลย ขอบคณุ มากนะคะเฮียที่เมตตาหลานปา้ ” “ยนิ ดคี รับ” “เด๋ยี วปา้ ลงไปสง่ คะ่ ปา้ ต้องไปลอ็ คประตบู ้านด้วย” “ครับปา้ ขอบคณุ ครับ” พลวตั พดู จบก็ให้ปา้ นิดเดินนําหน้าไป ก่อน จะสง่ ยิม้ เจ้าเลห่ ์ให้ของขวญั ที่รู้สึกตวั ต่ืนตงั้ แตป่ า้ นิดเล่าเร่ืองที่เธออยาก ไปเรียนตอ่ เมืองนอก เขาดีใจท่ีปา้ นิดยืนหนั หลงั ให้หลานสาว ไมอ่ ยา่ งนนั้ เขาคงไม่ได้เห็นใบหน้างงๆ ของเธอ ที่ตื่นมาเจอเขายืนอยู่ในห้องนอน ของตวั เองสองวนั ติดกนั แบบนี ้เขามองไปท่ีประตู และเห็นวา่ ปา้ นิดเดิน ลงบนั ไดไปแล้ว ก็ก้าวเท้ายาวๆ มาหอมแก้มของขวญั “ก๊ดู ไนท์จ้ะ” เม่ือบอกให้เธอฝันดี เขาก็รีบวิ่งออกไปจากห้อง ก่อนท่ี ป้าจะสงสัย เขาไม่กลวั ว่าเธอจะตะโกนต่อว่าเขา เพราะเธอไม่กล้าทํา แนๆ่ “ไอ้เฮีย...” ของขวญั ทําได้แค่เพียงโยนต๊กุ ตาตามหลงั และปวดหวั หนกั กว่าเก่า เม่ือหาคําตอบไม่ได้ว่า ตวั เองมานอนอย่ทู ่ีบ้านตงั้ แตต่ อน ไหน และเขามีสิทธิ์อะไร ถึงได้รับอนญุ าตจากปา้ นิด ให้ขึน้ มาบนชนั้ สอง ของบ้าน (อีกแล้ว) 64

“โอ้โห... ทําไมวนั นีด้ อู ารมณ์ดีจงั เลยครับเฮีย” ชชั ชยั ถามเจ้านายท่ี กําลงั จะเดนิ เข้าห้องทํางาน “ห้นุ ราคาขนึ ้ น่ะ” พลวตั ตอบสบายๆ เขาไมไ่ ด้โกหก เพียงแคไ่ มไ่ ด้ บอกสาเหตทุ ่ีทําให้เขามีความสขุ จริงๆ ซะมากกวา่ “อ๋อ ดีใจด้วยครับเฮีย เชิญท่ีห้องทํางานเลยครับ เดี๋ยวผมเอา เอกสารท่ีเฮียต้องตรวจไปให้ครับ” “ห้องฉนั ทําความสะอาดเรียบร้อยหรือยงั ” “เรียบร้ อยแล้วครับเฮีย น้องขวญั เพิ่งทําเสร็จ กลิ่นนํา้ ยาถูพืน้ ยัง หอมอยเู่ ลยครับ” “เหรอ... แปลวา่ เอาของไปเก็บที่ห้องแมบ่ ้านอยงู่ นั้ สิ” “น้องกลบั ไปแล้วครับ กลบั ก่อนเฮียจะมาถึงนา่ จะสกั ... สิบนาทีได้ ครับ” ชชั ชยั คํานวณเวลากอ่ นจะตอบออกไป “แกมีเบอร์โทรหลานปา้ นดิ ใชไ่ หม” “มีครับ เฮียอยากได้เหรอครับ” “เปล่า... ฉันจะวานให้แกโทรไปถามที ว่าพรุ่งนีว้ ่างหรือเปล่า ฉัน อยากได้คนมาชว่ ยจดั แฟ้มในห้องทํางาน” “จดั แฟ้ม?” 65

“ใช่! แฟ้มของปีที่แล้วไง ฉันบอกให้แกหาคนมาชว่ ยจดั การตงั้ แต่ เดือนท่ีแล้ว จําได้หรือยงั ” “ออ๋ ! แฟม้ เอกสารปีที่แล้ว... ท่ีมนั ล้นตู้ จนเอกสารปีนีจ้ ะไมม่ ีท่ีไว้... เดย๋ี วผมจะโทรถามน้องขวญั เดยี๋ วนีเ้ลยครับ” “ด!ี แตไ่ มต่ ้องบอกนะวา่ ฉนั สง่ั ให้มาถาม” “แล้วเฮีย...” “ไมต่ ้องถามวา่ ทําไมฉนั ไมใ่ ห้บอก!” “...ผมจะถามวา่ แล้วถ้าน้องวา่ ง เฮียจะให้น้องมาทํางานกี่โมงครับ แล้วจะให้คา่ จ้างน้องเทา่ ไหร่ครับ” “ให้มากกวา่ เงินท่ีได้จากทํางานพิเศษสองเท่า สว่ นทํางานชว่ งไหน ก็... สบิ เอ็ดโมงแล้วกนั ” “สิบเอ็ดโมงเฮียต่ืนแล้วเหรอครับ อีกอย่างพรุ่งนีม้ นั เป็นวนั อาทิตย์ นะครับ” “ต่นื ส!ิ หรือแกไมต่ ื่น” “ตน่ื ก็ได้ครับ” ชชั ชยั ไมก่ ล้าขดั ใจเจ้านาย และเขาคดิ ว่ามีของขวญั มาชว่ ยแบง่ เบางานก็ดเี หมือนกนั เขาจะได้ไม่ต้องลําบากหาคนที่ไว้ใจมา ชว่ ย งานท่ีคงั่ ค้างจะได้เสร็จ “ทํางานดี ปลายปีโบนสั ก็เยอะนะชชั ” “โอ้โห! พอพดู ถึงโบนสั ผมก็มีแรงทํางานขนึ ้ มาเลยครับ ผมจะตงั้ ใจ ทํางานอยา่ งยิง่ เลยครับเฮีย” “เอางานมาให้ตรวจเร็วๆ ด้วย” 66

“ครับเฮีย!” ชชั ชยั พดู จบก็เดนิ ไปเปิดประตหู ้องทํางานให้พลวตั เขา มีความสขุ ที่ได้ทํางานกบั เจ้านายคนนี ้แม้เขาจะดแุ ละวางอํานาจไปบ้าง แตม่ นั ก็เป็นส่งิ ท่ีเขามีสิทธิ์ท่ีจะทํา และพลวตั ก็ให้คา่ ตอบแทนความเหน็ด เหน่ือยของเขาอยา่ งค้มุ คา่ “ขวญั ไมว่ ่างคะ่ พี่ชชั ” ของขวญั ปฏิเสธงานที่ชชั ชยั บอกไปอย่างไม่ ลงั เล เธอไมอ่ ยากเข้าไปที่ร้านนนั้ โดยไมม่ ีเหตจุ ําเป็น “แตพ่ ี่มีค่าเสียเวลาให้นะน้องขวญั ปกติน้องขวญั ทํางานท่ีร้านได้ วนั ละกี่บาท พ่ีให้สองเทา่ เลย แคช่ ว่ ยจดั เอกสารง่ายๆ” “ทําไมพี่ชชั ไมจ่ ้างแมบ่ ้านคนอื่นท่ีร้านละ่ คะ” “เออ่ ... ขวญั ... พี่ไม่ได้จะพดู ดถู กู ใครนะครับ แตพ่ วกปา้ ๆ แกอา่ น หนงั สือไม่ค่อยออกน่ะ พ่ีให้มาทํางานก็ดจู ะเสียเวลาไปเปล่าๆ ขวญั มา ชว่ ยพี่หนอ่ ยนะ เร่ิมงานสิบเอด็ โมง ไมเ่ กินส่ีโมงเยน็ ก็เสร็จ” “พ่ีชชั จะอยทู่ ํางานกบั ขวญั ตลอดเลยใชไ่ หมคะ” “ใชค่ รับ!” “แนใ่ จนะคะ...” “แนใ่ จสิ... น้องขวญั กลวั อะไรเหรอ” “เปลา่ คะ่ ... ถ้ามีพ่ีชชั อยดู่ ้วย ขวญั ก็ตกลงคะ่ ” ของขวญั เห็นวา่ เป็น งานที่จะได้เงินมาจ่ายคา่ นํา้ คา่ ไฟ และคา่ อินเตอร์เน็ตในบ้านก็ไมอ่ ยาก ปฏิเสธ และการท่ีมีชชั ชยั อยดู่ ้วย พลวตั คงไมก่ ล้าเข้ามาวนุ่ วายอะไรกบั เธอ 67

“ขอบคณุ มากเลยน้องขวญั งนั้ พรุ่งนีเ้จอกนั สบิ เอ็ดโมงนะ” “เฮียครับ น้องขวญั ตกลงจะมาทํางานนะครับ” “อืม” “ผม... ไปทํางานตอ่ นะครับ” “เชิญ” พลวัตคยุ กับชัชชยั โดยท่ีไม่มองหน้า เขาปล่อยให้ลูกน้อง เดินออกจากห้องทํางานไปด้วยความไม่เข้าใจ ว่าเขาเป็นอะไรถึงถาม คําตอบคําและดเู คร่งเครียด แตเ่ ม่ือประตูปิดลง เขาก็ใช้สองมือทุบโต๊ะ ด้วยความดีใจ “เยส!” พลวตั คดิ ถึงเหตกุ ารณ์บนรถเม่ือคืน และวนั นีเ้ขาก็ตงั้ ใจมา ทํางานตามเวลาปกติ เพ่ือไม่ให้เธอมีโอกาสถามเขาว่าเม่ือคืนเกิดอะไร ขนึ ้ เขาอยากให้เธอคิดถึงเขาบ้าง และจะให้เขาโทรศพั ท์ไปขอให้เธอมา ช่วย แคเ่ ธอรับสายและรู้ว่าเป็นเขา เธอก็คงจะตดั สายเขาทิง้ ตงั้ แตศ่ นู ย์ จดุ หนง่ึ วนิ าทีแรกที่ได้ยินเสียง 68

สายวนั ตอ่ มา... “น้องขวญั ! มาก่อนเวลาตลอดเลยนะ มาๆ งนั้ มากินข้าวกนั ก่อน พี่ สงั่ มาเผื่อแล้ว ยงั ไมไ่ ด้กินข้าวมาใช่ไหม หรือกินแล้วละ่ กินแล้วก็กินอีกก็ ได้” ชชั ชยั ทกั ทายของขวญั อยา่ งกระตือรือร้น เพ่ือกระต้นุ การทํางานใน วนั หยดุ ท่ีกวา่ จะขดุ ตวั เองลกุ จากเตียงได้ก็นานพอสมควร “ยงั ไมก่ ินคะ่ ” ของขวญั ยมิ ้ ให้ชชั ชยั กอ่ นจะนงั่ ลงตรงข้ามกบั เขา “งนั้ ดเี ลย กินอะไรเลือกเลย” “ขวญั เอาข้าวคะน้าหมกู รอบนะคะ” 69

“ไมไ่ ด้! ฉนั จองแล้ว” เธอหยิบกลอ่ งข้าวมาเตรียมจะแกะ แตพ่ ลวตั เดินเข้ามาแย่งกล่องข้าวไปจากมือของเธอ สิ่งที่เขาทํา ทําให้ชัชชยั ลืม เคีย้ วข้าวในปาก และมองด้วยความงุนงง ของขวญั เองก็เช่นกัน เขาอยู่ ดีๆ ก็โผล่มาจนเธอตกใจ และท่ีสําคญั เขาเรียกตวั เองว่าด้วยคําท่ีเธอไม่ ค้นุ หู “ฉนั จะกินกลอ่ งนี”้ เขายืนยนั สงิ่ ที่ต้องการและนง่ั ข้างๆ เธอทนั ที “งัน้ น้ องขวัญทานอันนีน้ ะ ผัดพริกแกงหมูกรอบ มีหมูกรอบ เหมือนกนั ” ชชั ชยั หยบิ ข้าวกลอ่ งที่เหลือสง่ ให้ของขวญั ที่นงั่ ทําตวั ไมถ่ กู “ขวัญ... ไม่ได้กินดีกว่าค่ะ อยากกินนํา้ ป่ันมากกว่า น่ีก็ยงั ไม่สิบ เอ็ดโมงเลย เด๋ียวขวญั มานะคะพ่ีชชั พี่ชชั เอาอะไรไหมคะ” ของขวญั ส่ง ยิม้ ให้ชัชชยั โดยไม่สนใจพลวตั ที่พยายามมองหน้าเธออย่างเรียกร้ อง ความสนใจ “มะ... ไมเ่ อาจ้ะ พี่ไมร่ ู้จะกินอะไร ขอบใจนะ” “ไมเ่ ป็นไรคะ่ เดยี๋ วขวญั เลือกให้เอง” “เฮียสงั่ ผดั พริกแกงหมกู รอบไมใ่ ช่เหรอครับ” เมื่อของขวญั เดนิ จาก ไป ชชั ชยั หนั มาถามเจ้านายด้วยความไมเ่ ข้าใจ “ใช่! แตไ่ ม่กินละ อยากกินกาแฟ” พลวตั หงดุ หงิดที่ตวั เองไมเ่ ป็นท่ี สนใจของของขวัญ เขารีบเดินตามเธอไป โดยไม่สนใจว่าชัชชยั กําลัง ประเมินสถานการณ์ของแมบ่ ้านชว่ั คราวและเจ้านายอยา่ งไมป่ ิดบงั 70

“หาเงินได้วนั ละสามพนั หรือไง ถึงเลีย้ งนํา้ คนอ่ืนไปทวั่ ” พลวตั ปัด มือของขวญั ท่ีกําลงั จะย่ืนให้พนกั งานในร้านกาแฟและจา่ ยเงินให้เธอ “หาเงินได้ไม่เยอะหรอกค่ะ แต่พอดีว่าอยากตอบแทนนํา้ ใจของ พี่ชชั ” “มนั มีนํา้ ใจตรงไหน เงินที่ซือ้ ข้าวก็เงินเฮีย เงินที่จะจ่ายคา่ จ้างให้ หนกู ็เงินเฮีย” “บางครัง้ ความมีนํา้ ใจมนั ไม่ได้วดั ท่ีใครเป็นคนจ่ายเงินหรอกค่ะ มนั อยทู่ ่ีการกระทําและคําพดู ” “อ๋อเหรอ... วนั นีป้ ากแตกเหรอ เม่ือวานยงั น่มุ ๆ อย่เู ลย” พลวัต เปลี่ยนเร่ือง และคําพดู ของเขาก็ทําให้ของขวญั มองหน้าเขาด้วยความไม่ พอใจ “เมื่อคืนเฮียแอบจบู หนใู ช่ไหม” ของขวญั ถามเขาเบาๆ เธอมองไป รอบอยา่ งระมดั ระวงั เพราะกลวั คนอื่นจะได้ยิน “ใช่... จบู มาถึงตรงนีด้ ้วย” เขาตอบและปลายตามองไปท่ีคอเสือ้ ของเธอ “ทําจริงๆ ใช่ไหม” เธอถามยํา้ ให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้คิดไปเอง เธอรู้ แล้ววา่ ทําไมเขาถึงมาส่งเธอท่ีบ้าน ปา้ นิดและเพ่ือนๆ เล่าให้เธอฟัง แตท่ ี่ เธอหาคําตอบไม่ได้ คือการตื่นมาส่องกระจกและพบว่าสีของลิปสติกท่ี ควรจะอยู่แค่ที่ปากของเธอนนั้ กลับมีรอยสีจางๆ อยู่ท่ีแก้มและต้นคอ ของเธอ 71

“จริงสิ! หนจู ําความรู้สึกนนั้ ได้หรือเปล่าล่ะ ถ้าจําไม่ได้ เฮียช่วย เตือนความจําได้นะ” พลวตั พดู จบก็หวาดระแวงผ้หู ญิงตรงหน้า เพราะ ขณะท่ีเขากําลงั มีความสขุ กบั การกวนประสาทเธอนนั้ ... “เปิดฝาแก้วนํา้ ทําไม” “อยา่ มายงุ่ กบั หนอู ีก! เข้าใจไหมไอ้แก่!” พดู จบเธอก็ใช้แก้วนํา้ ที่สง่ั เผ่ือชชั ชยั เปิดฝาและสาดใสห่ น้าเขาเตม็ ๆ “คิดคา่ เสียหายกับผ้ชู ายคนนีเ้ ลยคะ่ !” เธอบอกพนกั งานและเดิน ออกจากร้านไปอยา่ งหมดความอดทน ไหนกนั ล่ะคนดีท่ีปา้ นิดช่ืนชมและ เยนิ ยอให้เธอฟัง ไหนละ่ คนที่เธอพยายามจะมองวา่ เขาไม่ได้เลวร้ายแบบ ท่ีเธอเข้าใจ คนๆ นนั้ ไม่มีอย่จู ริงหรอก มีแตเ่ จ้าของร้านเหล้าแก่ๆ และก็ หื่นกาม เขาคอื โรคจติ “ขวญั ! หยดุ เดี๋ยวนี!้ ห้ามออกจากร้าน! พลวตั จะว่ิงตามของขวญั แตก่ ็ถกู พนกั งานร้านขวางไว้กอ่ น “คณุ ต้องจา่ ยคา่ เสียหายก่อนนะคะ” “เอาเทา่ ไหร่ จะเอาเทา่ ไหร่!” เขาถามอยา่ งหวั เสีย มือก็หยิบเงินใน กระเป๋ าส่งให้พนกั งานด้วย เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะตีราคาความอบั อายท่ี เกิดขนึ ้ เป็นราคาเทา่ ไหร่ แตเ่ งินแบงค์พนั ที่เขานบั ได้ห้าใบ นา่ จะเพียงพอ กบั คา่ ทําความสะอาดพืน้ ของร้าน 72

“หายไปไหนหะของขวญั !” พลวตั ว่ิงตามเธอออกมาติดๆ แตก่ ็ไม่ เห็นเธอแม้แตเ่ งา เขาว่ิงไปท่ีปา้ ยรถเมล์ใกล้ๆ ร้านกาแฟ เพราะมนั่ ใจว่า เธอจะต้องมารอรถเพื่อหนีเขาไปให้ไกล “ชชั !” เขารีบหยบิ โทรศพั ท์มาตอ่ สายหาเลขา “ครับเฮีย” “เอากญุ แจรถในห้องทํางานลงมาให้ฉนั ที่ลานจอดรถเด๋ียวนี!้ ” “เฮีย... เฮียจะไปไหนครับ” ชัชชยั ถามพร้ อมกับเดินไปในห้อง ทํางานเขาตามคาํ สงั่ “กสู ง่ั ให้เอากญุ แจรถลงมาให้ก.ู ..” พลวตั บอกอย่างใจเย็น แม้จะรู้ วา่ ชชั ชยั ถามด้วยความสงสยั ใคร่รู้ตามธรรมชาตขิ องมนษุ ย์ แต่ตอนนีม้ นั ไม่ใช่เวลาท่ีเขาอยากจะตอบคําถามใครทัง้ นัน้ เขาอยากจะตามหา ผ้หู ญิงที่กล้าเทนํา้ หวานใส่ตวั เขา ตอ่ หน้าคนทงั้ ร้านกาแฟ จนตอนนีต้ วั เขาเปียกและเหนียวไปหมดแล้ว “โอเคครับเฮีย ผมหยบิ มาแล้วครับ... เด๋ียวพ่ีมานะขวญั ” “มงึ พูดว่าอะไรนะ?” ผ้เู ป็นเจ้านายถามด้วยความรู้สึกโกรธท่ีมาก ขนึ ้ กวา่ เดมิ “ผมหยิบกุญแจรถแล้วครับ กําลงั จะเอาลงไปให้ครับเฮีย ไม่เกิน หนง่ึ นาทีครับ” ชชั ชยั ได้ยินเสียงเขาหงดุ หงิดกวา่ เดมิ ก็เปลี่ยนจากก่ึงเดนิ กึง่ วง่ิ เป็นวงิ่ ให้เร็วท่ีสดุ ในชีวติ “อ้าว! เฮีย! เฮียจะไปไหนครับ” ชชั ชยั สวนทางกบั พลวตั ที่วิ่งเข้าไป ในตวั อาคาร โดนไมส่ นใจเขาเลยแม้แตน่ ดิ เดยี ว 73

“อะไรของเฮียวะเนี่ย...” เขาหยดุ ว่ิงและสดู ลมหายใจเข้าลกึ ๆ ก่อน จะวง่ิ ตามเจ้านายไป “ขวญั !” พลวตั เดนิ มาดงึ โทรศพั ท์มือถือที่ของขวญั กําลงั นงั่ เลน่ วาง ไว้บนโต๊ะ โดยไม่สนใจว่ามนั จะสกึ หรอหรือไม่ และถ้ามนั จะพงั เงินแคน่ ี ้ เขามีปัญหาจา่ ย แตส่ ําหรับของขวญั เธอมองวา่ เขานนั้ ไร้มารยาทสนิ ้ ดี “เรียกทําไมคะ” เธอละสายตาจากโทรศพั ท์ท่ีอาการน่าเป็นห่วง และมองหน้าเขาด้วยความไมพ่ อใจ “กล้าดยี งั ไงถึง...” “แล้วทําไมขวญั ต้องไมก่ ล้าละ่ คะ อายเหรอคะที่เสียหน้า ทีตอนทํา อยา่ งอ่ืนให้ไม่เห็นจะอาย!” ของขวญั พูดแทรกก่อนท่ีเขาระเบดิ อารมณ์ ใสเ่ ธอ “ขวญั !” “จะเรียกอะไรนกั หนาคะ ถ้าอยากระบายอารมณ์ก็ไปลงที่อื่น หนู ไมใ่ ชค่ นท่ีต้องรองรับอารมณ์ของใครทงั้ นนั้ ” “น่ีปา้ นิดรู้หรือเปล่าว่าไอ้เด็กผ้หู ญิงท่ีป้าแกรักนกั รักหนา ลบั หลัง เป็นคนพดู จาไมม่ ีสมั มาคาราวะกบั คนอายมุ ากกว่าแบบนี”้ “แล้วป้านิดรู้หรือเปล่าคะว่าเจ้านายท่ีป้าเทิดทูญวา่ เป็นคนดีนกั ดี หนา ลบั หลงั เป็นคนชอบเอา...อือ้ !” ของขวญั ยงั พดู ไม่จบก็ถกู เขาเอามือ 74

ปิดปากไว้ก่อน พลวตั ไม่อยากให้ใครได้ยินว่าเธอถูกเขาทําอะไรไปบ้าง เพื่อรักษาเกียรตแิ ละศกั ดศิ์ รีของเธอ “อยากจะประกาศให้โลกรู้หรือไงวา่ ถกู เฮียจบู ถ้าอยากประกาศนกั ก็เชิญ...” เขากระซิบบอกเธอท่ีข้างหู กอ่ นจะปลอ่ ยเธอให้เป็นอิสระ “...ไม่น่าเช่ือนะคะว่าเฮียจะมีความเป็ นสุภาพบุรุ ษหลงเหลืออยู่ ด้วย หนคู ดิ วา่ มนั หมดไปตงั้ แตเ่ ม่ือคืนแล้ว” ของขวญั มองเขาด้วยสายตา เหยียดหยาม เธอไม่เช่ือหรอกว่าเขาอยากจะปกปอ้ งเธอ เขาแคป่ กป้อง ตวั เองเทา่ นนั้ คนเห็นแก่ตวั อยา่ งเขา ไมม่ ีทางเห็นคนอื่นสําคญั กวา่ หรอก “สายมาสบิ นาทีแล้ว... เราจะทํางานกนั ได้หรือยงั คะพ่ีชชั ” เธอมอง ผ่านไหล่เขาไปคยุ กับชชั ชยั ท่ียืนอึง้ กับบทสนทนาท่ีเต็มไปด้วยความไม่ สบอารมณ์ของทงั้ คู่ เขาแคว่ งิ่ ตามเจ้านาย ไมไ่ ด้ตงั้ ใจจะยืนฟัง แตเ่ ม่ือได้ ยนิ ทงั้ คฟู่ าดฟันคําพดู ใสก่ นั ขาของเขาก็ชาขนึ ้ มาจนก้าวเท้าไปไหนไมไ่ ด้ “ทะ... ทํา... ทําเลยครับน้องขวัญ เร่ิมงานเลยครับ” ชัชชยั บอก พร้อมกบั เดนิ ผา่ นเจ้านายมาด้วยความรู้สกึ ร้อนๆ หนาวๆ “ไมต่ ้องทํา... กลบั ไปให้หมด!” “ครับ... ไมท่ ําครับ” ชชั ชยั หนั มายมิ ้ แหยๆ สง่ ให้เจ้านาย “ถ้าไม่ทําก็จ่ายคา่ เสียเวลามาด้วยค่ะ” ของขวญั เดินมายืนแบมือ ตรงหน้าเขา “จะเอาเทา่ ไหร่” “ขอแคค่ ่ารถกลบั บ้านกบั คา่ เปล่ียนฟิ ล์มกระจกที่เฮียทําแตกก็พอ คะ่ ... คา่ เสียอารมณ์หนไู ม่คิด” เธอยกหน้าจอโทรศพั ท์ให้เขาดู โชคดีเธอ 75

ติดฟิ ล์มกนั กระแทกหน้าจอชนิดที่เรียกว่ากระจก มนั เลยรองรับอารมณ์ เขาไปเตม็ ๆ ไมอ่ ยา่ งนนั้ ตอนนีห้ น้าจอโทรศพั ท์จริงๆ ของเธอ อาจจะดบั สนิทและใช้งานไมไ่ ด้อีกเลย “คา่ รถ... คา่ เปลี่ยนฟิล์มกระจก...” พลวตั หยิบเงินแบงค์พนั วางบน มือของเธอทีละใบ “ใบเดียวก็พอค่ะ ค่าฟิ ล์มกระจกไม่ถึงหนึ่งพนั หรอกคะ่ ” เธอย่ืน แบงค์ให้เขาคืนหนึ่งใบ พร้ อมกับใบหน้าท่ีตวั เองก็รู้ว่ามันกวนประสาท เขาขนาดไหน พลวตั รับมาอย่างอดทน เขาจะอยากจบั เธอมาตีด้วยไม้ เรียวให้หลาบจํา ว่าการเป็นคนท่ีชอบทําให้เขาปวดหวั นนั้ มนั ต้องโดน ลงโทษอย่างไร เวลาไม่ถึงหน่งึ ชว่ั โมงที่ผา่ นมา ผ้หู ญิงคนนีท้ ําให้เขาร้อน รนไปหมด เขาคิดว่าเธอจะหนีเขากลับบ้าน แต่เธอกลับมารอที่นี่เพ่ือ ทํางาน และเธอยงั กล้าขอเงินและปฏิเสธเงินของเขาในเวลาเดียวกนั ซ่ึง ไมม่ ีผ้หู ญิงคนไหนเคยกบั เขาแบบนีม้ ากอ่ น “ถ้าเหลือ... เดี๋ยวหนูเอามาทอนให้นะคะ สวสั ดีค่ะ” ของขวญั ยก มือไหว้เขาอย่างจําใจ เธออยากจะตอ่ ยเขามากกว่าจะทําความเคารพ เขาในฐานะนายจ้าง ถ้าไม่ติดว่าอยากให้ปา้ นิดมีงานทําหลงั จากเธอปา้ หายจากอาการเจ็บหวั เขา่ ละ่ ก็ ถ้าจะตอ่ ยเขาจริงๆ แน่ “เด๋ียว...” พลวัตหันไปเรียกของขวัญ และเดินไปหาเธอท่ียืนรอ ใกล้ๆ “มีอะไรคะ?” เธอถามและก้าวเท้าถอยหลงั ให้ห่างจากเขา เขายืน ใกล้เธอเกินไป 76

“เธอยงั กลบั ไมไ่ ด้” “ก็ไม่มีงานให้ทําแล้ว ทําไมจะกลบั ... อย่าถอดนะ!” ของขวญั ร้อง ห้ามเขาเสียงดงั เพราะอยดู่ ๆี พลวตั ก็ถอดเสือ้ ของตวั เองออก “ในเมื่อฉันจ่ายค่าเสียเวลาของฉันให้เธอ เพราะฉะนนั้ เธอก็ต้อง รับผิดชอบส่ิงเธอทําให้ฉันเสียเวลาด้วยเหมือนกนั เอานี่ไปซกั !” พลวตั โยนเสือ้ ให้ของขวญั และไมร่ ู้วา่ เขาตงั้ ใจให้มนั โดนหน้าของเธอหรือเปล่า แตม่ นั ก็ถกู หน้าของเธอเข้าเตม็ ๆ “หนไู มซ่ กั ” เธอโยนเสือ้ กลบั คนื ไปให้เขา แตพ่ อเขารับไว้ไม่ถึงเสีย้ ว วินาที เขาก็โยนกลบั มาให้เธออีกครัง้ “ต้องซกั !” “ไม!่ ทําไมหนตู ้องซกั ด้วย” “ก็เพราะเธอโยนแก้วนํา้ ใสต่ วั ฉนั จนเปียกแบบนีไ้ ง จะไมร่ ับผิดชอบ ในส่ิงท่ีตัวเองทําหน่อยเหรอ ขนาดฉันทําโทรศัพท์เธอพัง ฉันยังกล้า รับผดิ ชอบเลย!” “หนไู ม่ได้ไม่มีความรับผิดชอบ แตท่ ี่หนโู ยนแก้วนํา้ ใสค่ ณุ ก็เพราะ คณุ ...” “เพราะฉันทําไม...” พลวตั ถามด้วยใบหน้ากวนประสาท ดวงตา ของเขาจ้องมองของขวญั ที่ทําทา่ ทางเหมือนจะพดู อะไรสกั อย่าง แตก่ ็ไม่ พดู ออกมา “หนไู มซ่ กั ” ของขวญั มองหน้าเขาอยา่ งอดทน เขาอยากให้เธอขาย หน้าหรือไง ถึงยว่ั โมโหเธอแบบนี ้ 77

“ถ้าไมซ่ กั วนั จนั ทร์ก็ไมต่ ้องกลบั มาทํางาน เงินทอนอะไรนน่ั ฉนั ให้ เธอเอาไว้เป็นคา่ รถไปหางานใหม่ให้ป้าเธอก็แล้วกนั ” เขาพดู จบก็ก้มลง หยบิ เสือ้ ท่ีเธอปลอ่ ยลงพืน้ มาถือไว้ “คุณ! แบบนีม้ นั ไม่มีเหตผุ ลเลยนะ คณุ จะไล่ป้านิดออกไม่ได้ ” ของขวญั วง่ิ หายืนบงั ไมใ่ ห้เขาเดนิ กลบั ไปที่ห้องทํางาน “ฉนั ไมไ่ ด้ไลป่ า้ เธอออก ฉนั ไลเ่ ธอออก” “จะไลห่ นหู รือไลป่ า้ นิดแล้วมนั ตา่ งกนั ตรงไหนคะ” “ตา่ งกนั สิ! ฉนั ไมไ่ ด้เป็นคนทําให้ปา้ นิดไมม่ ีงานทํา เธอนน่ั แหละ ท่ี ทําให้ปา้ เธอไมม่ ีงานทํา” “...ก็ได้คะ่ หนจู ะซกั เสือ้ ตวั นีใ้ ห้คณุ เอง เครื่องซกั ผ้าอย่ตู รงไหนคะ” ของขวญั ยอมแพ้เขาอย่างจําใจ การท่ีปา้ นิดมีรายได้ แม้จะไม่มากมาย แต่ก็เป็ นเงินท่ีทําให้ ป้าสามารถดูแลตัวเองและไม่ต้ องนั่งเบ่ืออยู่บ้ าน เหงาๆ ได้พดู คยุ กบั เพ่ือนๆ ในที่ทํางาน “ชชั ... พาแมบ่ ้านคนนีไ้ ปที่ห้องซกั รีด” “ครับเฮีย” ชชั ชยั รีบตอบกลบั เป็นอีกครัง้ ที่เขาต้องฟังทงั้ สองคนมี ปากเสียงกนั โดยที่ไมร่ ู้วา่ สาเหตทุ ่ีแท้จริงคอื อะไร “เดี๋ยว! เอานี่ไปซกั ด้วย” พลวตั เรียกทงั้ สองให้หยุดเดิน เขาถอด กางเกงยีนส์ต่อหน้าของขวญั และชชั ชัย เขาอยากให้เธอตกใจท่ีได้เห็น ผ้ชู ายท่ีเธอไมอ่ ยากเข้าใกล้และตอ่ วา่ วา่ เขาอายมุ ากแล้ว นนั้ ร่างกายของ เขายงั แข็งแรงและสมบูรณ์มากเพียงใด ของขวญั เห็นเขาทําตวั มนั่ ใจจน เกินเหตกุ ็ถอนหายใจออกมาอยา่ งเบื่อหนา่ ย 78

“ไม่ได้จะพดู ให้เสียความมน่ั ใจนะคะ แตถ่ ้ากล้ามท้องยงั สวยและ อกยงั ไมแ่ น่นเท่าเพ่ือนเกย์ๆ ของหนู ก็ไม่ต้องโชว์คะ่ เห็นแล้วตลก” เธอ ไม่ได้ด่าพลวัต แต่ส่ิงท่ีเธอพดู ก็เหมือนคําหยาบ ท่ีทําให้เขาต้องระบาย อารมณ์ด้วยการโยนกางเกงยีนส์ลงพืน้ “โอ๊ย!” ของขวญั ร้องออกมาด้วยความตกใจ สายเข็มขดั ของเขาท่ี ถกู เหว่ียงตามแรงนนั้ บงั เอิญโดนหน้าของเธอพอดี “...ขวัญ” พลวัตเห็นดังนัน้ ก็รีบตรงเข้าไปดูอาการของเธออย่าง หว่ งใย เขาเห็นแล้วว่าปลายสายเข็มขดั มนั กําลงั จะฟาดหน้าของเธอ แต่ เขาเข้ามาบงั ไว้ไมท่ นั หรือจะให้ยงั้ มือท่ีพลาดเมื่อครู่ มนั ก็ไมท่ นั เสียแล้ว “หนูไม่เป็นไรคะ่ ” เธอเบ่ียงตวั หลบมือของเขาที่กําลงั จะเข้ามาจบั มือของเธอท่ีกมุ ใบหน้าไว้เพราะความแสบร้อน เธอจําความรู้สึกแบบนีไ้ ด้ มนั เหมือนเธอถกู แมต่ ตี อนเดก็ ๆ ด้วยไม้แขวนเสือ้ เพราะความดือ้ หรือไม่ ก็เหมือนถกู นํา้ ร้อนลวก “เฮียขอดหู นอ่ ย” พลวตั ก้าวเท้าตามเธอไป เธอถ้าไมเ่ ป็นอะไรจริงๆ ดวงตาของเธอจะมีนํา้ ตาคลออยไู่ ด้อยา่ งไรกนั “พ่ีชชั ... พาขวญั ไปท่ีห้องซกั รีดหน่อยคะ่ ” เธอก้มลงเก็บกางเกง ยีนส์ของเขา และกลบั หลงั หนั เดนิ ไปอย่างรวดเร็ว แต่พลวตั ก็วิ่งตามเธอ มาเสียก่อน “ขวญั ... เอามือข้างนีอ้ อกจากแก้ม” เขาชีน้ ิว้ บอกเธออย่างสงั่ การ ในเมื่อพดู ดีๆ ไมไ่ ด้ผล เขาก็ต้องใช้เสียงท่ีเข้มขนึ ้ “ขอทางหนอ่ ยคะ่ หนจู ะรีบไปซกั ผ้า อยากกลบั แล้ว” 79

“เฮียบอกให้เอามือออกจากแก้ม” “ไม่ค่ะ” ของขวัญปฏิเสธและเดินเลี่ยงเขาไป แต่ครัง้ นีพ้ ลวัตไม่ ยอมให้เธอเดินหนีไปไหน เขาดงึ แขนเพื่อรัง้ เธอไว้ และใช้มืออีกข้างแกะ มือเธอออกจากแก้มอยา่ งรวดเร็ว “...ชัช ไปเอานํา้ แข็งกับผ้ามาให้ฉัน” พลวัตเห็นส่ิงตัวเองทําบน ใบหน้าของเธอก็รู้สึกผิดอย่างมาก ความอยากเอาชนะและไม่รู้จัก ควบคมุ อารมณ์ของเขา ทําให้แก้มน่มุ ๆ ท่ีเขาเคยหอมนนั้ มีรอยแดงเป็น ทางยาวตงั้ แตห่ างควิ ้ ลงมาถงึ กรามของของขวญั “เจ็บไหม... เฮียขอโทษ เฮียไม่ได้ตงั้ ใจ” เขาใช้มือลูบบริเวณรอย แดงอยา่ งแผว่ เบา “ไม่เจ็บคะ่ ไม่ต้องทําแผลให้หนนู ะคะ เด๋ียวมนั ก็หาย” เธอดงึ มือ เขาออก เธอไม่ชอบสายตาท่ีพลวัตกําลังมองเธอเลยสักนิด มันไม่มี สายตาของความเจ้าอารมณ์แบบเม่ือสกั ครู่ มนั เหมือนว่าเขากําลงั รู้สึก ผิดและคําขอโทษท่ีเขาพดู ออกมานนั้ ก็ออกมาจากใจเขาจริงๆ มือท่ีเขา สมั ผสั แก้มของเธอนนั้ เหมือนว่าเขากําลงั ทะนุถนอม และกลวั ว่าเธอจะ บบุ สลาย “เดีย๋ วมนั หายก็จริง... แตอ่ ยา่ งน้อยตอนนีก้ ็ต้องประคบเย็น อาการ แสบร้อนมนั จะได้ลดลง เฮียขอโทษนะขวญั เฮียไม่ได้ตงั้ ใจ ให้เฮียได้ดแู ล หนนู ะขวญั ” 80

“หนูดูแลตวั เองได้ค่ะ” ของขวัญไม่อยากฟังส่ิงท่ีเขาพูด เธอเห็น ชชั ชยั เดนิ กลบั มาพร้อมถงั นํา้ แข็งและผ้า ก็เดนิ ผา่ นพลวตั และดงึ ของทงั้ สองจากมือชชั ชยั ไป “บอกทางหนกู ็พอคะ่ วา่ ห้องซกั รีดไปทางไหน” เธอเห็นชชั ชยั กําลงั จะพดู อะไรสกั อยา่ ง “ลงบนั ไดไปชนั้ ลา่ งสดุ แล้วเลีย้ วขวา ห้องซกั รีดอย่สู ดุ ทางเดินครับ น้องขวฯั ” “ขอบคณุ คะ่ ” ชชั ชยั เห็นหน้าเจ้านายก็รู้วา่ เขาไม่พอใจที่บอกทางกบั เธอ แต่เขา คงไมอ่ าจะให้เจ้านายทําอะไรพลาดอีกครัง้ ตอนนีข้ องขวญั ควรได้อยคู่ น เดยี วตามท่ีใจเธอต้องการ “เฮีย... ไมต่ ้องตามไปหรอกครับ” เขาห้ามพลวตั ด้วยนํา้ เสียงที่เต็ม ไปด้ วยความขอร้ อง “ก็...” “จะอะไรก็แล้วแต่ ไปคุยกบั น้องขวญั ตอนนีก้ ็ไม่ได้ประโยชน์หรอก ครับ ให้น้องขวญั อย่คู นเดียวเงียบๆ ก่อนจะดีกว่า เฮียเองก็จะได้ทบทวน ตวั เองด้วย ผมจะไปบอกให้น้องขวญั กลบั ได้เลยนะครับ เด๋ียวเสือ้ ผ้าเฮีย ผมจดั การให้เอง แล้วก็... เฮียไปใสเ่ สือ้ ผ้าดีไหมครับ ไม่รู้สกึ หวิวๆ เหรอ” เขามองเจ้านายตงั้ แตห่ วั จรดเท้า ตอนนีพ้ ลวตั มีเพียงกางเกงบ็อกเซอร์ตวั เดียวบนร่างกาย และแม้ว่าเขาจะห่นุ ดีแคไ่ หน เขาก็ไม่ควรจะทําแบบนี ้ เลย” 81

“ฉนั ทําอะไรผดิ วะ” ผ้เู ป็นเจ้านายถามด้วยความหนกั ใจ “ผมจะรู้เหรอครับ...” ชชั ชยั พดู จบก็เดินหนีเขาไปอีกคน ตงั้ แต่เขา รู้จกั และทํางานกบั พลวตั มาหลายปี นี่เป็นครัง้ แรกท่ีเขารู้สึกว่าเจ้านาย ของเขานนั้ ไมม่ ีเหตผุ ลเอาซะเลย 82

“แก... หน้าไปโดนอะไรมาวะ” นิติและเขมิกาถามของขวญั ด้วย ความตกใจ หลงั จากเธอโทรศพั ท์มาบอกเพ่ือนสนิททงั้ สองคนว่าจะเข้า มาหาที่หอพกั “อบุ ตั เิ หตนุ ะ่ ... คืนนีข้ อนอนด้วยได้ไหมแครอท แกด้วยเทนนิส คืน นีม้ านอนกบั ฉนั นะ” ของขวญั มองหน้าเพื่อนอยา่ งขอร้อง และส่ิงที่เธอทํา มนั ทําให้เพื่อนรักทงั้ สองคนมองหน้าเธออยา่ งจบั ผิด “ตกลงวา่ แก้มแกไปโดนอะไร” “แกยงั ไมบ่ อกฉนั เลย วา่ ให้ฉนั นอนด้วยได้ไหม” 83

“แครอทไม่ให้แกนอนหรอก แล้วฉันก็จะไม่มานอนกับแกด้วย ถ้า แกไมเ่ ลา่ ให้พวกฉนั ฟังวา่ เกิดอะไรขนึ ้ กบั หน้าแก” “ใช.่ .. แกทะเลาะกบั ปา้ นิดเหรอ ปา้ นิดไลแ่ กออกจากบ้านใชไ่ หม” “ไมๆ่ ไมไ่ ด้ทะเลาะ” “แล้วทําไมแกไมก่ ลบั บ้าน” “ก็...” “ก็ถ้าขวญั มนั กลบั บ้าน ปา้ นิดก็จะถามมนั แบบที่เรากําลงั ถามมนั อยู่ตอนนี ้ สรุปว่าแกไปโดนอะไรมาขวัญ ทําไมต้องไม่อยากให้ป้านิดรู้ ด้วย” “คอื ... คือเรื่องมนั ยาว...” “สบายมาก! ฉันมีเวลานง่ั ฟังแกทงั้ คืน” เขมิกาเดินไปหยิบหมอน มากอด และนงั่ ลงข้างๆ ของขวญั เพื่อรอฟังสิ่งที่เพ่ือนกําลงั จะเลา่ “เรื่องผ้ชู ายชวั ร์!” นิตดิ ดี นวิ ้ อยา่ งมน่ั ใจ “ผ้ชู ายคนไหน” เขมิกาถามตอ่ “ชีวิตขวัญก็มีผู้ชายอยู่ไม่ก่ีคนหรอก นอกจากฉัน เพื่อนในคณะ แล้วก็...” “ผ้ชู ายที่มารับแกกลบั บ้านเมื่อคนื !” นิตแิ ละเขมกิ าพดู พร้อมกนั “โอเค... ฉันสญั ญาว่าฉันจะเล่าให้ฟัง แตย่ งั ไม่ใช่ตอนนี ้ฉันยงั ไม่ พร้ อม” “งัน้ ฉันขอแค่คําถามเดียว...” เขมิกามองหน้าเพ่ือนรักโดยไม่ละ สายตา 84

“ผ้ชู ายคนนนั้ ไมใ่ ชพ่ ่ีชายแกใชไ่ หม” นติ ถิ ามตอ่ ในทนั ที “อือ” “นน่ั ไง! ฉนั บอกแกแล้วแครอท ขวญั ไม่มีทางมีพี่ชายรวยขนาดนนั้ หรอก” นิตหิ นั บอกเขมกิ าอยา่ งผ้ชู นะ “แล้วเค้าเป็นใครวะขวญั ฉันกับเทนนิสนง่ั คิดตงั้ แต่ต่ืนมาเม่ือเช้า เลยนะเว้ย” “เจ้านายปา้ ” “เจ้านายปา้ นิด!” นติ แิ ละเขมกิ าพดู พร้อมกนั อีกครัง้ “ถ้าอย่างนนั้ ก็เป็นเจ้านายท่ีชอบหลานสาวแม่บ้าน จบ!” เขมิกา สรุปเรื่องราวทงั้ หมดอยา่ งรวดเร็ว “แตเ่ ค้าแก่แล้วนะเว้ย เค้ายงั ไม่มีเมียเหรอวะ” นิติไม่อยากเช่ือว่า ส่ิงที่เพื่อนพูดจะเป็นเร่ืองจริง ทงั้ สองออกความคิดเห็นกันอย่างออกรส ส่วนของขวญั ก็ปล่อยให้ทงั้ ค่พู ดู ไปอย่างไม่ถือสา เธอทิง้ ตวั ลงนอนบน เตียงและพยายามจะนอนให้หลบั เพ่ือพกั สมองจากเรื่องราววนั นี ้แตว่ ่า คาํ พดู ของเพื่อนที่บอกวา่ พลวตั ชอบเธอก็ผดุ เข้ามาในหวั เธอพยายามไม่ คิดถึง เพราะมนั ไม่น่าเป็นไปได้ ไม่มีผู้ชายคนไหนจะจีบผ้หู ญิงด้วยวิธี หา่ มๆ แบบนีห้ รอก เขาก็แคผ่ ้ชู ายห่ืนๆ คนหนงึ่ เทา่ นนั้ “ปา้ นิดครับ” เม่ือพระอาทิตย์กําลงั จะลบั ขอบฟ้า พลวตั ก็ตดั สินใจ มาหาปา้ นดิ ที่บ้าน 85

“เฮีย... มีอะไรเหรอคะ” เธอถามด้วยความสงสยั เพราะเขามาหา เธอท่ีบ้านสามวนั ตดิ กนั แล้ว “หลานป้านิดอยู่บ้านไหมครับ” เขาพูดจบก็ถอนหายใจออกมา อยา่ งโลง่ อก เขาคดิ อย่นู านวา่ จะมาท่ีนี่ดีหรือไม่ แตเ่ ม่ือตัดสินใจมา กวา่ เขาจะกล้าลงจากรถก็นานพอสมควร “ขวญั ไม่อย่คู ะ่ โทรมาบอกปา้ เม่ือตอนบา่ ย ว่าจะไปนอนท่ีหอกับ เพื่อน” ปา้ นิดตอบและมองเจ้านาย ไม่ต้องวิเคราะห์อะไรมาก ก็รู้ว่าเขา กําลงั สนใจของขวญั “แล้ว... หอเพ่ือนของของขวญั อยไู่ หนครับ” “ปา้ บอกไม่ได้หรอกค่ะเฮีย... เอาไว้วนั หลงั คอ่ ยคุยกับหลานป้าดี ไหม” “ก็ได้ครับ ขอโทษที่มารบกวนบ่อยๆ นะครับป้านิด คือผมรู้สึกว่า ผมชอบ...” “เฮีย... ถือซะว่าป้าสอนลูกสอนหลานแล้วกันคะ ถึงป้าจะไม่ได้ เรียนสงู หรือมีงานดีๆ ทํา แตป่ า้ อยากแนะนําให้เฮียทบทวนดีๆ ก่อนจะ พดู อะไรหรือทําอะไร เพราะผลของการไมค่ ิดให้รอบคอบ ถ้ามนั ไม่ทําให้ คนอื่นเดอื ดร้อน ก็จะทําให้เราเดือดร้อน หรือไมก่ ็ทงั้ คนฟังและพดู นะคะ” “ครับ” พลวัตเข้ าใจส่ิงที่ป้านิดบอก เขารู้ว่าป้านิดไม่ได้หวง หลานสาว หรือมีความคิดท่ีจะกีดกนั เขา และปา้ นิดคงเดาออกว่าเขาทํา ให้ของขวญั ต้องขออนญุ าตไปนอนค้างกบั เพ่ือน 86

“ยังไงก็กลับบ้านไปก่อนนะคะเฮีย ถือซะว่าป้าขอนะ ถ้ามีเร่ือง อะไรไม่เข้าใจกัน รอวนั จันทร์ก็ได้ ขวัญต้องไปทํางานแทนป้าอยู่แล้ว ระหว่างนีเ้ ฮียก็จะได้ทบทวนเร่ืองที่เกิดขึน้ ” ป้านิดบอกอย่างเข้าใจ แม้ เธอจะไมร่ ู้ถึงสาเหตทุ ่ีแท้จริงท่ีทําให้หลานสาวของเธอไมอ่ ยากกลบั บ้าน และหนีหน้าพลวตั แตเ่ ธอก็เคยผ่านชว่ งเวลาวยั หนมุ่ สาวที่มีความรักมา เหมือนกนั “ครับ... เดี๋ยวผมรอคยุ กับของขวัญตอนวนั จนั ทร์ก็ได้ แล้วป้านิด เป็นยงั ไงบ้างครับ หวั เขา่ ดีขนึ ้ หรือยงั ” “จะวา่ ดขี นึ ้ มนั ก็ดีนะเฮีย ไมร่ ู้วา่ ยาหมอดหี รือวา่ ปา้ ไมค่ อ่ ยได้เดนิ ” “แล้วมีนดั กบั หมออีกวนั ไหนครับ” “อาทิตย์หน้าคะ่ ครบหน่ึงเดือนพอดี หมอก็นดั ไปดูอาการ ถ้ามัน ไมด่ ขี นึ ้ ปา้ ก็คงจะต้องผา่ ตดั ” “แต่ถ้าผ่าตัดไปเลยก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอครับ ไม่งัน้ ก็คงจะปวดๆ หายๆ แบบนีไ้ ปตลอด” “ขวญั มนั ก็บอกป้าแบบนีเ้ หมือนกันค่ะเฮีย แต่จะป๊ บุ ปั๊บผ่าเลยก็ ไมไ่ ด้ ต้องเตรียมเงินกอ่ น” “หายเร็วๆ นะครับปา้ นิด จะได้กลบั ไปทํางานด้วยกนั คนที่ร้านบน่ คดิ ถึงปา้ จะแย่ โดยเฉพาะวนั หวยออก” พลวตั พดู จบก็ยมิ ้ ให้ปา้ นิด “โอ๊ย! ปา้ ก็คดิ ถึงคะ่ จะเดินไปซือ้ ลอตเตอร่ีก็เหนื่อย หลานสาวตวั ดีมนั ก็ห้ามปา้ ไม่ให้ซือ้ เยอะ อย่บู ้านล้นุ คนเดียวก็ไม่สนุก ถ้าไปหาหมอ 87

ครัง้ นี ้หมออนุญาตให้ป้าไปทํางานได้ ป้าก็จะไปนะคะ ฝากบอกแกงค์ หวยปา้ ด้วย” “ครับปา้ นิด... ผมกลบั กอ่ นนะครับ” “ขบั รถดีๆ นะเฮีย” “ครับ” พลวตั ยกมือไหว้ป้านิดอย่างปกติที่เขาเคยทํา แต่ที่ป้านิด สงั เกตและรู้สกึ ได้ คงจะเป็นความนอบน้อมถ่อมตนท่ีเขามีให้เธอมากขนึ ้ กว่าเดิม เธอมองหลงั ของเจ้านายท่ีกําลงั เดินออกไปจากบ้านอย่างใช้ ความคดิ ใจหนงึ่ ก็กลวั ที่เขาให้ความสนใจในตวั ของขวญั เพราะเขาไมใ่ ช่ ผ้ชู ายที่ทํางานเหมือนคนปกตทิ ว่ั ไป แตใ่ นความแตกตา่ งท่ีเขามีนนั้ ก็ทํา ให้เขามีชีวิตที่มนั่ คงและมงั่ มีกว่าคนอื่นๆ และเขาไม่เคยสนใจผ้หู ญิงคน ไหน แม้ในร้านจะมีผ้หู ญิงที่สวยกว่าของขวญั มากมาย แตเ่ ขากลบั สนใจ หลานสาวของเธอ ที่เป็นเพียงนกั ศกึ ษาธรรมดาๆ เทา่ นนั้ “จะกลับแล้วเหรอวะแก” นิติหรือเทนนิส งัวเงียตื่นขึน้ มาถาม ของขวญั “จะกลบั แล้วเทนนิส บา่ ยนีม้ ีทํางานนะ่ ” “เฮ้อ ฉันอยากมีเงินไปกินข้าวร้านแกบ้างจงั แตค่ งต้องเก็บเงินสกั สามเดือน” เขมิกาต่ืนขึน้ มาพดู ด้วยสภาพไมต่ ่างจากนิติเท่าไหร่นกั เม่ือ คืนทงั้ สองคนนอนดึก เพราะมวั แต่ดลู ะครย้อนหลงั กันเกือบค่อนคืน แต่ ของขวญั นนั้ หลบั ไปตงั้ แตย่ งั สามทมุ่ 88

“ฉันก็อยากกินเหมือนกนั บางเมนนู ่ากินมากกกกก ฉันยกไปเสิร์ฟ ก็ได้แต่ กลืนนํา้ ลายอยใู่ นใจ” “ฮา่ ๆ กลืนนํา้ ลายในใจ อะไรวะขวญั ” “กลืนจริงๆ ไมไ่ ด้ไง เด๋ียวผ้จู ดั การรู้ว่าหิว จริงๆ ฉนั แคไ่ ด้ทํางานก็มี ความสขุ แล้วแหละ ตอนนีร้ อให้ตาํ แหนง่ พนกั งานในครัววา่ ง ฉันจะได้เข้า ไปแอบจําสตู ร” “ร้าย! ร้ายกาจ! เป็นชะนีท่ีร้ายกาจ!” เทนนิสมองเพื่อนด้วยสายตา คาดไมถ่ งึ “ก็นิดนึงอะนะ แต่จําไปก็เท่านนั้ ของแบบนีม้ นั อยู่ท่ีฝีมือตอนทํา ล้วนๆ ขนาดอาทิตย์ท่ีแล้ว อาจารย์ให้เราแกะสตู รนํา้ จิม้ คอหมยู ่าง พวก เรายงั ทําได้ไมเ่ หมือนเลย” “ใช่... ขนาดอาจารย์เอานํา้ จิม้ ร้านยอดฮิตของเด็กมหาลยั เรามา แล้วพวกเราก็กินร้านนนั้ แทบจะทกุ อาทิตย์” “ถูกค่ะ ฉันชิมแล้วชิมอีกจนจะเป็นโรคไตอย่ลู ะ ทําเป็นร้อยรอบก็ ไม่เหมือน” เขมิกาถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย เม่ือคิดถึงสาม ชวั่ โมงของการแกะสตู รเม่ืออาทติ ย์กอ่ น “จะบา่ ยโมงละ ฉันไปก่อนนะพวกแก ขอบคณุ มากสําหรับที่นอน เม่ือคืน” ของขวัญลุกขึน้ ยืนและส่องกระจกเพ่ือเช็ความพร้ อมก่อน เดินทางอีกครัง้ เธอต้องเข้าไปเตรียมตวั ก่อนท่ีร้านจะเปิดตอนบา่ ยสาม โมง “เดีย๋ ว!” นติ เิ รียกของขวญั เม่ือกําลงั จะเปิดประตหู ้อง 89

“ดขี นึ ้ แล้วใชไ่ หม เร่ืองเม่ือวานอะ” “แผลท่ีแก้มนะ่ หายแล้ว แล้วแผลที่ใจหายหรือยงั ” เขมกิ าถามตอ่ “ดีขนึ ้ ทงั้ กายและใจ... ไปก่อนนะ พรุ่งนีเ้จอกนั ” ของขวญั ยิม้ กว้าง ให้เพื่อน เธอซาบซงึ ้ ใจที่ทงั้ คเู่ ป็นห่วง และเธอก็รู้สกึ ดีขนึ ้ แล้วจริงๆ เธอรู้ ว่าเขาไมไ่ ด้ตงั้ ใจที่จะทําให้เธอเกิดรอยแดงชํา้ บนใบหน้า ส่วนเรื่องที่เขา ลว่ งเกินเธอนนั้ เธออยากจะลืมๆ มนั ไปซะ ตอนนีเ้ ธอแคร่ อเวลาที่จะพา ปา้ นิดไปหาหมอ และรอให้หมออนญุ าตให้ปา้ กลบั ไปทํางานได้ จะได้ไม่ ต้องพบเจอเขาอีก เม่ือมาถึงร้านอาหารกลางใจเมืองของกรุงเทพมหานคร ของขวญั ก็ เข้ามารวมกลมุ่ กบั เพ่ือนพนกั งานเสิร์ฟ เพ่ือฟังผ้จู ดั การร้านชีแ้ จงวา่ วนั นี ้ ที่ร้านมีเมนอู าหารอะไรเป็นอาหารแนะนํา มีเมนไู หนเป็นเมนโู ปรโมชนั่ มี เมนูไหนที่วัตถุดิบหมด ลูกค้าไม่สามารถสั่งได้เหมือนเช่นปกติทุกวัน หากแตว่ า่ วนั นี ้มีส่งิ ท่ีพเิ ศษกวา่ นนั้ “วนั นีต้ อนสองทมุ่ มีลกู ค้าพิเศษจองโต๊ะด้านในเอาไว้นะ ลกู ค้าช่ือ คณุ แพท ตอนลกู ค้ามาถึง ยงั ไม่ต้องเสิร์ฟอาหาร เสิร์ฟแค่นํา้ เปล่าก่อน พอเพื่อนของลูกค้ามาถึง ค่อยเร่ิมเสิร์ฟไวน์ แล้วตามด้วยอาหารตาม ลิสต์นี ้พี่สงั่ เชฟไว้แล้วว่าให้ทําเมนูตามลําดบั นี ้เสิร์ฟเมนูแรกจนลูกค้า ทานหมด ค่อยไปเก็บจานและเสิร์ฟเมนูที่สอง สาม และสี่ สุดท้ายคือ เสิร์ฟของหวาน ตอนท่ีลูกค้ามาถึง ต้องดูแลให้ดีนะ ลูกค้าคนนีเ้ ป็น หลานสาวของคณุ กฤษนยั เจ้าของร้าน ส่วนลกู ค้าท่านอ่ืนๆ ที่โทรมาจอง 90

โต๊ะ อย่าลืมแจ้งว่าโต๊ะตัวนัน้ ไม่ว่างแล้ว อย่าพลาดจองให้ลูกค้าซํา้ เด็ดขาด” ผู้จัดการร้ านบอกพนักงานทุกคนให้เข้าใจในหน้าที่ของตน ส่วนของขวญั และเพ่ือนๆ พนกั งานก็เข้าใจเป็นอย่างดี ลูกค้าพิเศษวนั นี ้ เป็นหลานสาวเจ้าของร้าน พวกเธอต้องดแู ลให้ดี เหมือนกบั ท่ีต้องต้อนรับ ดาราหรือบคุ คลมีชื่อเสียงตา่ งๆ ที่แวะเวียนมาที่ร้านบอ่ ยๆ นน่ั เอง “สวสั ดีครับ คณุ แพทใชไ่ หมครับ” พนกั งานต้อนรับของร้าน กลา่ ว ทักทายผู้หญิงท่ีไม่ต้องคิดนานก็รู้ว่าเธอนนั้ คู่ควรกับการน่ังโต๊ะพิเศษ เพียงใด ชดุ เดรสสีแดงเลือดนกแขนกดุ ที่ยาวเหนือเข่าขนึ ้ มาเล็กน้อย แม้ จะดไู ม่เซ็กซี่แตก่ ็มีอะไรให้น่าค้นหา เพราะมนั เข้ารูปเข้าทรงกบั รูปร่างที่ แสนสมบูรณ์แบบของเธอ ผมยาวสลวยของเธอ ถูกปัดมาไว้ท่ีข้างหนึ่ง ของหวั ไหล่ เพ่ือเปิดต้นคอระหงส์ ตา่ งหเู พชรเม็ดเล็กๆ เข้ากบั กําไรข้อมือ ท่ีน่าจะเป็นเซ็ตเดียวกับแหวนเพชรบนนิว้ เรียว ก็เข้ากันกับกระเป๋ าถือ ของเธอเหลือเกิน “ใช่ค่ะ จองไว้ตอนสองทุ่มค่ะ” เธอยิม้ ตอบจนพนกั งานต้อนรับ เกือบหลงเสนห่ ์ไปกบั ความสวยนนั้ แตด่ ีที่เขาเป็นชายเพียงคร่ึงหนึ่งของ จติ ใจเทา่ นนั้ “โต๊ะท่ีคุณแพทจอง ทางร้ านจัดไว้ให้เรียบร้ อยแล้วนะครับ เชิญ ด้านในครับ” 91

“ขอบคณุ ค่ะ” เธอเดินตามพนักงาน และเห็นว่าเขาส่งสญั ญาณ เรียกเพ่ือนพนกั งานอีกคน ท่ีมาทําหน้าท่ีหน้าต้อนรับลกู ค้า เพราะเขามี หน้าท่ีต้องดแู ลแขกพิเศษคนนีแ้ ล้ว “สวยเนอะ” เขาแอบกระซิบกับของขวัญ ซึ่งของขวัญก็พยักหน้า เห็นด้วยอยา่ งไมม่ ีข้อโต้แย้งใด เธอยืนว่างๆ อย่ไู ม่ถึงห้านาทีก็กลบั มาทํา มาทําหน้าท่ีของตวั เองอีกครัง้ “ขวัญ! ลกู ค้าที่ขบั รถคนั เมื่อกีจ้ องโต๊ะไว้แล้วนะ” พ่ีที่ดูแลรถให้ ลกู ค้า วทิ ยมุ าบอกให้ของขวญั เตรียมตวั “รับทราบคะ่ พี่” พดู จบเธอก็เตรียมตวั ทํางานของตวั เอง “สวสั ดีคะ่ จองไว้ในนามของใครคะ” ของขวญั เห็นหน้าของลกู ค้า คนนี ้ก็รู้วา่ เขาไมไ่ ด้จองโต๊ะอาหารในชื่อของตวั เอง “ช่ือคณุ แพทครับ” “คณุ แพทมาถึงแล้วนะคะ เชิญค่ะ ดิฉันจะพาไปที่โต๊ะ” ของขวญั พดู จบก็เดนิ นําเขาเข้าไปในร้าน “พล!” สาวสวยคนนนั้ วางแก้วนํา้ ท่ีกําลงั จิบแทบไมท่ นั เธอเดินเข้า มากอดพลวตั อยา่ งรวดเร็ว “ขอบคณุ นะคะที่มาหาแพท” เธอส่งยิม้ ให้เขาด้วยความดีใจ แต่ พลวตั ทําเพียงแคย่ ิม้ ให้เธอน้อยๆ ก่อนจะนงั่ ลงบนเก้าอี ้โดยไมม่ ีโอกาส ได้หนั ไปมองของขวญั ท่ีเดนิ กลบั ไป เพราะหมดหน้าที่ของตวั เองแล้ว 92

“พลเป็นยงั ไงบ้างคะ ขบั รถมาเหน่ือยหรือเปลา่ ” แพท หรือ ภาสินี ถามไถพ่ ลวตั อยา่ งมีความสขุ “สบายดี แพทละ่ เป็นยงั ไงบ้าง” เขาถามกลบั แตไ่ ม่รู้สึกมีความสขุ แบบเธอสกั เทา่ ไหร่ “แพทสบายดีคะ่ พอว่างจากเปิดร้านอาหารของคณุ แมท่ ่ีฮ่องกง ก็ รีบกลบั บ้านแล้วก็นดั พลมาทานข้าวเลย แพทคิดถึงพลนะคะ” เธอบอก เขาอย่างตรงไปตรงมา เหมือนท่ีเคยบอกเขามาแล้วตลอดสิบปี เธอและ พลวตั รู้จกั กันเพราะครอบครัวของทงั้ สองสนิทสนามกนั ทงั้ ครู่ ู้จกั กันใน ฐานะเพื่อน จนกระทงั่ เธอรู้สกึ ดกี บั เขามากเกินกวา่ กวา่ นนั้ แตเ่ ขายงั รู้สกึ กบั เธอเหมือนเดมิ “แพท...” “พลไม่ได้คิดกับแพทแบบท่ีแพทคิดใช่ไหมคะ.. แพทรู้ค่ะว่าพลจะ พดู อะไร” ภาสินีพดู แทรกขึน้ มาอย่างรู้ทนั ทุกครัง้ ที่เธอบอกความรู้สึก ของตวั เองไป เขาก็จะเรียกชื่อเธอด้วยนํา้ เสียงท่ีเต็มไปด้วยความเกรงใจ ก่อนจะตามด้วยประโยคท่ีเธอไมอ่ ยากฟัง “แพทรู้นะคะว่าพลไม่ได้คิดอะไรกับแพทเกินเพื่อน แต่จะให้แพท ทํายงั ไงล่ะคะ แพทพยายามที่จะเลิกชอบพลแล้วนะคะ แตแ่ พททําไมไ่ ด้ แพทก็เบือ่ ตวั เองเหมือนกนั คะ่ ที่ต้องทําตวั แบบนี ้ยงั ไงวนั นีพ้ ลก็ฝืนใจทํา ตวั เป็นเพ่ือนท่ีดีกับแพทสักนิดแล้วกันนะคะ แพทอยากให้พลได้ทาน อาหารอร่อยๆ ของร้านคณุ ลงุ แพท” เธอบอกเขาด้วยความน้อยใจและ ผดิ หวงั แตก่ ็ยงั คงยมิ ้ ได้ 93

“แล้วร้านอาหารท่ีฮอ่ งกงเป็นยงั ไงบ้าง” “กําลงั ดีขึน้ เรื่อยๆ คะ่ แพทซือ้ หุ้นของแม่เกือบหมดแล้วนะคะ ถ้า แม่ไม่เห็นว่าแพทบริหารงานดี คงไม่ยอมขายให้แพทแน่ๆ แพทเก่งขึน้ เยอะเลยนะคะ ไม่หยิบจับอะไรก็เจ๊งเหมือนเม่ือก่อน ต้องขอบคณุ พล มากนะคะ ที่เม่ือก่อนแนะนําให้แพทไปลงเรียนเรียนคอร์สพิเศษเรื่องการ บริหารธุรกิจ” “เห็นใจคณุ ปา้ นะ่ มีลกู สาวดือ้ อยากเรียนนิเทศศาสตร์ แตเ่ รียนจบ มาก็กลบั ใจอยากมาทําธรุ กิจเหมือนท่ีบ้าน” “พลก็แบบนีต้ ลอดเลย เอาความจริงมาพดู ให้แพทเสียความมนั่ ใจ อยเู่ รื่อย” “แต่แพทก็ด.ู .. ดดู ีขึน้ เยอะเลยนะ” พลวตั มองเธออย่างพิจารณา หลังไม่ได้เจอเธอมากว่าสามเดือน ถ้าจะให้จัดเธออยู่ในกลุ่มไหนของ ผ้หู ญิง ก็คงต้องจดั ให้เธออย่ใู นกลุ่มของสาวสงั คมชนั้ สงู ท่ีคาบช้อนเงิน ช้อนทองมาเกิด และมีวาสนามากกว่าคนอ่ืนในกล่มุ เดียวกัน ตรงท่ีเกิด มาสวยทงั้ รูปร่างหน้าตาและผิวพรรณ ที่เพียงแค่แต่งนิด เติมหน่อย ก็ พร้อมที่จะเฉิดฉายเป็นดาวเดน่ ได้ตลอดเวลา “ดดู ีแคไ่ หนก็ยงั ไมช่ นะใจพลอยดู่ .ี .. พลเป็นเกย์หรือเปลา่ คะ พลไม่ ชอบแพท แตก่ ็ไมช่ อบใครเลยสกั คน มนั ทําให้แพทอดคดิ ไมไ่ ด้นะ่ คะ่ ” “แล้วเพื่อนๆ แพทเลา่ ให้ฟังไหมละ่ วา่ เคยเห็นผมเดนิ สวีทกบั ผ้ชู าย คนไหนบ้าง” 94

“ก็แค่ตอบว่าไม่ได้เป็นมันยากเหรอคะ ตอบซะเป็นปริศนาธรรม เลย” ภาสินีทําหน้ามยุ่ แตก่ ็แอบตลกกบั การตอบคําถามของเขาที่มีชนั้ เชงิ “ไม่ได้เป็นเกย์ แค่ยงั ไมเ่ จอคนที่ถกู ใจ ทกุ วนั นีก้ ็มีผ้หู ญิงสวยๆ ให้ เห็นทกุ วนั เลยไมร่ ู้สกึ เหงามงั้ ” “แต่พนกั งานเสิร์ฟคนท่ีเดนิ มาส่งพลที่โต๊ะ คงจะสวยกวา่ ผ้หู ญิงที่ พลเห็นทุกวันใช่ไหมคะ พลถึงพยายามแอบมองเธอข้ามไหล่แพทไป ตลอดเลย” ภาสนิ ีบอกอยา่ งรู้ทนั เธอสงั เกตว่าทกุ ครัง้ ที่ของขวญั เดินผา่ น ไปผ่านมาท่ีโต๊ะของเธอ พลวตั จะละสายตาจากเธอไปมองของขวญั อยู่ เรื่อย “คนไหนเหรอ?” พลวตั ทําหน้าไมร่ ู้เร่ือง “น้องคะ!” ภาสินีไม่ตอบกลบั สิ่งที่เธอทําคือหนั ไปเรียกของขวญั ที่ เพิง่ เดนิ ผา่ นโต๊ะของทงั้ คไู่ ปเมื่อไมก่ ี่วินาท่ีที่ผา่ นมา “ให้ทางร้านรับใช้อะไรคะ” ของขวญั ทําหน้าที่พนกั งานได้อย่างดี เย่ียม เธอยมิ ้ แย้มและพดู จาด้วยความไพเราะเหมือนเชน่ ทกุ วนั “เมนจู านนีอ้ ร่อยมากคะ่ ไมท่ ราบวา่ เป็นเนือ้ ววั จากท่ีไหนเหรอคะ” “เมนจู านนีเ้ป็นเนือ้ ววั นําเข้าจากประเทศญ่ีป่นุ คะ่ ” “อ๋อ... ขอบคุณค่ะ พอดีว่าแฟนพี่ชอบมากๆ เลยค่ะ ฝากชมเชฟ ด้วยนะคะ” “ได้คะ่ ขอบคณุ มากนะคะท่ีช่ืนชอบอาหารของทางร้าน มีอะไรให้ รับใช้อีกไหมคะ” 95

“ไมม่ ีคะ่ ” “คะ่ ดิฉนั ขอตวั นะคะ” พดู จบของขวญั ก็ส่งยิม้ ให้ทงั้ คู่ ก่อนจะเดิน ออกไปทําหน้าท่ีของตวั เองตอ่ “อยา่ พดู แบบนีอ้ ีกนะแพท ผมไมช่ อบ” พลวตั มีทา่ ทีไม่พอใจอยา่ ง เห็นได้ชดั “แหม... เจอกนั แคค่ รัง้ เดียว จะคดิ มากทําไมคะ ทําอย่างกบั พลจะ มาร้านนีบ้ อ่ ยๆ งนั้ แหละ” ภาสินียกั ไหลส่ บายๆ “คณุ ควรจะห่วงตวั เองนะแพท การบอกใครตอ่ ใครว่าผมเป็นแฟน แพท มันไม่ใช่สิ่งท่ีแพทควรทํา และที่ผมไม่ออกมาเจอแพทบ่อยๆ ก็ เพราะวา่ แพทชอบบอกให้คนอ่ืนเข้าใจผิด ว่าเรากําลงั คยุ ๆ กนั อยู่ ทงั้ ๆ ที่ มนั ไมใ่ ชเ่ รื่องจริง ผมเบอื่ ที่จะตอบคําถามเพ่ือนผม เพื่อนคณุ หรือใครตอ่ ใครที่คณุ ทําให้พวกเค้าเข้าใจผิด ผมขอตวั กลบั ก่อนนะ เร่ืองคา่ อาหาร ผมจดั การเอง” พลวตั บอกในส่ิงท่ีเขาคิดจบก็ลกุ จากเก้าอี ้โดยไม่สนใจ ว่าคนฟังกําลงั ตกใจมากแคไ่ หนกบั คําพดู ของเขา เขาเบื่อท่ีจะแก้ตา่ งให้ ตวั เองและคอยปกปอ้ งศกั ดศิ์ รีของภาสินีในเวลาเดียวกนั ที่เขามาหาเธอ วนั นี ้เพราะเขาปฏิเสธเธอมาหลายตอ่ หลายครัง้ จนหมดข้ออ้างใดๆ แล้ว ส่วนภาสินี เม่ือได้ ยินดังนัน้ ก็รู้สึกหน้ าชาที่ถูกเขาจับได้ ว่าตัวเอง พยายามจะเป็นคนพเิ ศษของเขามากเพียงใด 96

“ขวญั !” “...” ของขวญั หนั ไปมองตามเสียงเรียกก็ถอนหายใจออกมาอย่าง เบ่ือหนา่ ย ไมใ่ ชใ่ ครอ่ืนนอกจากพลวตั ที่กําลงั ขบั รถช้าๆ เพื่อเรียกเธอ ซ่ึง เพ่งิ เลกิ งานและจะเดนิ ไปรอรถเมล์เพ่ือกลบั บ้าน “ขวญั ... ขนึ ้ รถ เฮียอยากคยุ ด้วย” เม่ือเห็นวา่ เธอไมส่ นใจ พลวตั จงึ ตดั สนิ ใจจอดรถ และเดนิ มาหาเธอท่ีปา้ ยรถเมล์ “ไม่คยุ ค่ะ จะรีบกลับบ้าน พรุ่งนีม้ ีเรียนแต่เช้า” เธอขยับตวั เพื่อ รักษาระยะหา่ งจากเขา “เฮียจะไปสง่ ท่ีบ้าน ระหวา่ งทางเราจะได้คยุ กนั ด้วย” 97

“ถ้าอยากคยุ ก็คยุ ตรงนีก้ ็ได้คะ่ รถเมล์ยงั ไมม่ า” “ไม่! เฮียจะไปส่ง” เขาพดู จบก็จอดรถและคว้าแขนเธอมาจบั ไว้ ยงั ไงคืนนีเ้ขาก็ต้องได้คยุ กบั เธอให้เข้าใจ “ปลอ่ ยหนนู ะ จะเอาอะไรกบั หนอู ีก” ของขวญั รําคาญเขาจนสดุ จะ ทน เธอไมร่ ู้วา่ เขาต้องการอะไรกนั แน่ ถ้าอยากจะขอโทษ เร่ืองท่ีทําให้เธอ เจบ็ ก็พดู ออกมา เธอจะรับคําขอโทษ จะได้แยกทางกนั ให้มนั จบๆ “เฮียจะไปสง่ ขนึ ้ รถ!” “ไมค่ ะ่ ปลอ่ ยหนู รถเมล์จะมาแล้ว” เธอพยายามแกะมือเขาออก เพราะรถเมล์นนั้ ใกล้เข้ามาทกุ ที แตเ่ ขาก็จบั แขนเธอไว้แนน่ ขนึ ้ “ยงั ไงก็ต้องกลบั กบั เฮีย! เฮียมีเร่ืองจะคยุ ด้วย” “นนั่ มนั รถเมล์คนั สดุ ท้ายแล้วนะเฮีย!” ของขวญั บอกเขาอย่างหวั เสีย เพราะรถเมล์ว่ิงผ่านไปโดยที่ไม่หยุดรับ เพราะไม่มีคนโบกมือเรียก เธอโกรธเขามากขึน้ ทุกที เธอสะบดั แขนสุดแรง และที่มือเขาหลุดออก จากการเกาะกมุ ได้ ก็เป็นเพราะพลวตั เหน็ แล้ววา่ เธอหมดข้ออ้างที่จะหนี เขา ของขวญั เห็นเขาอมยิม้ ให้กบั ชยั ชนะของตวั เองก็สะบดั หน้าหนี และ เดนิ ไปขนึ ้ รถเขาอยา่ งจําใจ ตอนนีเ้ป็นเวลาเที่ยงคืน รถเมล์ไมม่ ี รถต้กู ็ไม่ ผา่ น แตจ่ ะให้ขนึ ้ แทก็ ซี่ก็ราคาแพงเกินกวา่ จะรับไหว “หน้าหายเจ็บหรือยงั ” เมื่อออกรถมาได้ไม่กี่นาที พลวตั ก็เอย่ ถาม เธอด้วยความเป็นหว่ ง “หายแล้ว” 98

“เฮียขอโทษนะท่ีทําให้หนเู จ็บ เฮียไมไ่ ด้ตงั้ ใจ” “คะ่ ” “...แล้ววนั นีท้ ํางานเหน่ือยไหม” “ไมค่ ะ่ ” “ทํางานที่นี่นานหรือยงั ” “สิบเดอื นคะ่ ” “แล้ว...” “นี่เหรอคะเร่ืองที่อยากจะคยุ ” ของขวญั หนั ไปถามเขาด้วยความไม่ เข้าใจ ถ้าเขาจะถามอะไรแบบนี ้ไว้เจอกนั ตอนที่เธอไปทําความสะอาด ห้องเขาคอ่ ยถามก็ได้ “เฮียไมไ่ ด้เป็นแฟนกบั ผ้หู ญิงคนนนั้ นะ” “บอกหนูทําไมคะ” เธอทําหน้างงเป็นไก่ตาแตก สาบานได้เลยว่า เธอไมส่ นใจเขาและแขกผ้หู ญิงคนนนั้ เลยสกั นิด และเธอยินดีด้วยซํา้ ที่ได้ รู้วา่ เขามีเจ้าของแล้ว “เฮียกลัวว่าขวญั จะเข้าใจผิด เฮียไม่ได้คบกับผู้หญิงคนไหน เธอ เป็นแคเ่ พ่ือน” “โอเคคะ่ หนรู ับฟังและเข้าใจ ไมต่ ้องอธิบายอะไรแล้วนะคะ” “ขวญั ... ที่เฮียอยากอธิบายก็เพราะวา่ เฮียแคร์ความรู้สกึ ของหนนู ะ เฮียปล่อยให้หนูคิดว่าเฮียเป็นผ้ชู ายเจ้าชู้ ที่มีแฟนอย่แู ล้ว แล้วยงั มาหา เศษหาเลยกนั หนไู มไ่ ด้” 99