เสน่ห์ลวงซ่อนรัก

เสน่ห์ลวงซอ่ นรกั ไหนก็บอกผม” “ค่ะ” “ดีมากครบั เราออกเดนิ ทางกันดกี วา่ ” “เด๋ียวค่ะ” หญงิ สาวรง้ั แขนก�ำ ย�ำ ของอกี ฝา่ ย ภาสกรเอยี้ วตวั หนั มามองพลาง เลกิ ควิ้ ทวา่ คว้ิ เรยี วสวยของคนฉดุ รงั้ เขานนั้ ก�ำ ลงั ขมวดมนุ่ อยา่ งไมส่ บายใจ ชายหนุ่มยกมุมปากข้ึนยิ้มเก๋ ด้วยรู้เท่าทันความคิดของเธอ ว่ากำ�ลังเป็น กงั วลเรอื่ งสนุ ศิ า เขาจงึ ลบู เรยี วคว้ิ สวยของเธอเบาๆ หญงิ สาวเงยหนา้ มอง เขาด้วยยงั ไมค่ ลายความกังวล “กังวลอะไรกันครับตวั เล็ก” “คุณซันทะเลาะอะไรกับคุณศารึเปล่าคะ หรือว่าเป็นเพราะตัว เล็กคะ” สีหน้าหม่นหมองของคนตัวเล็กทำ�ให้ชายหนุ่มลอบถอนหายใจ เขาจะบอกเธออยา่ งไรดหี นอ จะบอกวา่ เพราะเธอท�ำ ใหเ้ ขาอยากจะขอเลกิ กับสุนศิ า หรอื จะบอกวา่ เพราะเขารักเธอ จงึ จำ�เปน็ ต้องเลิกกบั สุนิศา เขา จะบอกอยา่ งไรดหี นอ ภาสกรกม้ มองคนตวั เลก็ ทก่ี ม้ หนา้ จนคางจรดกบั อก ดหู นา้ แมต่ กุ๊ ตาญปี่ นุ่ สิ ท�ำ ทา่ ราวกบั ตวั เปน็ คนอกหกั อยา่ งไรอยา่ ง นัน้ ภาสกรคิดข�ำ พลางอมยม้ิ ชายหนมุ่ เชยคางใหส้ บตากับเขา กอ่ น จะเอย่ เสยี งนมุ่ อยา่ งคนอารมณด์ ี เขาเองกไ็ มเ่ ขา้ ใจตวั เองนกั รเู้ พยี งวา่ การ ได้อยกู่ ับเธอ ท�ำ ใหเ้ ขามคี วามสขุ สบายใจ ที่ส�ำ คญั ที่สดุ เขาอยากอยใู่ กล้ เธอทุกวัน อยากเหน็ เธอทกุ วัน “ทำ�ไมถึงคิดว่าผมทะเลาะกบั ศาละ่ ” “ดคู ณุ เฉยชากับเธอ คนเป็นแฟนกันไมท่ ำ�กนั แบบนห้ี รอกนะคะ” 101

วลชั สติ า “ผมเคยบอกคณุ ไปแลว้ นะครบั สงสยั วา่ ตวั เลก็ นอกจากจะความ จ�ำ เสอ่ื มแล้วยังจะขีล้ มื ด้วย” “อะไรคะ” หญงิ สาวเอยี งใบหนา้ เลก็ ๆ ของเธออยา่ งสงสยั ทวา่ ชายหนมุ่ กลบั จับจูงมือเล็กให้เดินตามไปท่ีรถญ่ีปุ่นคันเล็กกะทัดรัด ที่ง่ายต่อการข้ึนนั่ง ของหญิงสาว ไม่เหมือนรถคันใหญท่ ี่ใช้ในไร่ “ผมจะเปน็ โสดใหต้ วั เลก็ ครอบครอง เพราะงน้ั รหู้ รอื ยงั ละ่ วา่ ท�ำ ไม ผมถึงเลือกท่ีจะท�ำ แบบน้ี” “คุณบอกเลิกกบั เธอหรือคะ” “ไมถ่ งึ ขนาดนน้ั หรอกครบั ผมแคข่ อหา่ งกบั เธอสกั พกั แมอ้ ยากจะ ท�ำ อย่างทีต่ วั เล็กว่าก็เถอะ ว่าแต่เธอมาพดู อะไรกับตัวเล็กรึเปลา่ ละ่ ครบั ” “เออ่ ...เปลา่ หรอกคะ่ แตม่ นั ไม่เรว็ ไปหนอ่ ยหรือคะ คุณยังไม่รู้จกั อะไรฉันเลย ท่ีสำ�คัญฉันก็จำ�อะไรไม่ได้ ไม่รู้ว่าเม่ือก่อนฉันเป็นใคร เคย คบหากับใคร หรือวา่ ...” เสียงเล็กเงียบหายไปภายใต้น้ิวหยาบๆ แต่อบอุ่นของภาสกรที่ ทาบลงมา นัยน์ตาสีฟ้าทอดมองเธออย่างจริงจัง หญิงสาวมองตอบด้วย ดวงตากลมโตแสนน่ารัก ท่ีทำ�ให้เขาต้องยับย้ังช่ังใจ ไม่ก้มหน้าลงไปปิด ริมฝปี ากเธอ ทวา่ ไมว่ ายท่จี ะกดจมกู โดง่ กับซีกแกม้ เธอหนกั ๆ “อยา่ พดู แบบนนั้ เลยครบั ตวั เลก็ ผมไมส่ นใจเรอ่ื งพวกนนั้ หรอก ขอ เพยี งแคจ่ ากนตี้ วั เลก็ จะมผี มตลอดไป ไมว่ า่ ตวั เลก็ จะจ�ำ เรอ่ื งราวในอดตี ได้ หรอื ไม่ นนั่ ไมส่ �ำ คัญเลย ขอเพยี งแคต่ วั เลก็ มอบหัวใจใหก้ บั ผม เพียงแค่นี้ เท่านัน้ ทผ่ี มต้องการ” “มกั นอ้ ยจงั เลยนะคะ แตเ่ รอื่ งแบบนี้ต้องใชเ้ วลาหนอ่ ยสิคะ” “จะขอเวลาอกี นานรเึ ปลา่ ครบั ผมใหไ้ ดท้ งั้ ชวี ติ แตอ่ ยา่ ใหผ้ มตาย 102

เสน่หล์ วงซอ่ นรัก ก่อนจะไดร้ นู้ ะครบั ว่าตวั เล็กรักหรือไมร่ กั ผม” “แล้วคุณรักตัวเล็กจริงๆ หรือคะ” “อยากร้อู ย่างน้ีตอ้ งจ่ายค่าตอบนะครบั ” “อะไรคะ” เธอเอียงศีรษะมองชายหนุ่ม ที่เลี้ยวพวงมาลัยรถยนต์ออกจาก รวั้ ของไรเ่ ขา้ สู่ถนนใหญ่ ชายหนุ่มหันมามองหญิงสาวด้วยรอยย้มิ มีเสน่ห์ “หนงึ่ จูบ...หนง่ึ คำ�ตอบครบั ” “แพงจังเลยค่ะ งัน้ ตัวเลก็ ไมร่ ู้กไ็ ด้” “ว้า! ผมคดิ วา่ ตัวเลก็ จะกลา้ ลงทนุ ซะอกี ” “ไมเ่ อาคะ่ แคฟ่ งั กร็ แู้ ล้ววา่ ตอ้ งขาดทุน” มนี าเอ่ยพลางอมยิม้ ลักยิม้ บมุ๋ ขา้ งแกม้ ที่ปรากฏทกุ ครงั้ ท่ยี มิ้ บ่งบอกว่าหญิงสาวเองก็ มีความสุขเชน่ กันกบั การไดใ้ กลช้ ิดกบั เขา เธอคงไมร่ ตู้ วั เลยวา่ ความสขุ นน้ั อยไู่ ดไ้ มน่ าน ทวา่ ความทกุ ขท์ เ่ี ธอ เคยเผชิญก็ยังคอยเตือนให้เธอรู้ว่า การใกล้ชิดกับเขานั้นจำ�เป็นอย่างยิ่ง เธอจำ�เป็นต้องเรง่ ปฏิกิริยา ต้องท�ำ ทกุ วถิ ที างใหภ้ าสกรบอกรักเธอ ใหเ้ ขา บอกเลกิ กบั สนุ ศิ า ใหผ้ หู้ ญงิ คนนนั้ ไดเ้ จออยา่ งทเี่ ธอเจอ ใหไ้ ดร้ ซู้ งึ้ ถงึ ความ เจบ็ ปวด ความทรมาน มีนารู้ดีว่าผู้ชายยามอยู่ใกล้ผู้หญิง ก็เหมือนกับน้ำ�มันท่ีอยู่ใกล้ กองไฟ ภาสกรก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น เพราะตอนน้ีเธอกำ�ลังทำ�ตัวเป็นกองไฟ ทีร่ อใหน้ �ำ้ มันอยา่ งเขาราดลงมา เพื่อโหมกระพอื ใหไ้ ฟน้ันแรงขึน้ ทว่าเธอ คงลืมไปว่าผู้ชายไม่ใช่เพศที่โง่อย่างท่ีคิด และเจ้าของไร่ข้างตัวก็ไม่ใช่คน ท่ีจะยอมให้ใครมายืมเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นง่ายๆ แม้ว่าใครคนน้ัน จะเป็นเธอกต็ าม 103

วลชั สติ า อรณิชามองใบหน้าเพ่ือนสาวอย่างประหลาดใจ จริงอยู่ที่ ไม่ใช่เร่ืองแปลกท่ีเมวารีจะมาหาเธอถึงที่บ้านเช่นน้ี แต่ที่น่าสงสัยก็คือ สหี นา้ เคร่งเครียดของเมวารีตา่ งหาก “มีอะไรรึเปลา่ แคท” “แกกับยยั มนี ก�ำ ลังเลน่ อะไรกนั เลน่ กบั ไฟใชม่ ้ัย” “แกเองกร็ ู้ว่าผ้ชู ายบา้ นน้ัน...” “แกไม่รู้จริงน่ะสิ! ทศพลและภัทรพลเป็นพ่ีน้องกันก็จริง แต่เป็น พี่น้องต่างพ่อ แม่ชาวกรีกของเสี่ยทศมีชู้กับเพ่ือนของสามีตัวเอง จริงอยู่ ทนี่ ายภัทรอะไรนนั่ จะใช้นามสกลุ ภกั ดพ์ิ ิบูลย์ แตห่ มอนน่ั ไมใ่ ชภ่ ักดิ์พบิ ูลย์ ทแ่ี ทจ้ รงิ มนั กเ็ หมอื นกบั นาถยดานนั่ ละ่ เสย่ี ทศใชโ้ อกาสเรอื่ งของนายภทั ร เพอื่ ใกลช้ ดิ แก และอา้ งเรอื่ งนน้ั เอาแกไปกกั ขงั แกลองคดิ ดใู หด้ นี ะวา่ หมอ นน่ั น่ะให้แกเป็นอะไร นางบำ�เรอรักบำ�เรอสวาทหรือไง แอฟ...แกควรถอย ออกมาก่อนจะสายเกินไป แค่นีม้ ันยงั ไมส่ ายเกนิ ไปหรอก” “สายไปแลว้ ละ่ แคท” อรณชิ าเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ เมวารีผ่อนลมหายใจ ขณะที่แผ่นหลังต้ังตรงเกร็งขึ้นพลางกัด รมิ ฝีปากดา้ นใน เธอจะชว่ ยเพ่ือนอย่างไรดี “แอฟ...ได้โปรดเถอะ อยา่ ไปยุ่งกับเขา แกจะไปเที่ยวไหนก็ได้ แก ไม่ได้รักเขาไม่ใช่หรือไง ถ้าแกไม่รักเขา แกสามารถถอยออกมาได้น่ี แก เกลยี ดเขาไม่ใชร่ ึไง” “ฉันเกลียดก็จรงิ แตเ่ ขาเปน็ ตวั แปรส�ำ คญั เร่อื งนาถยดา” “มนั ยงั มอี กี หลายวธิ ที เ่ี ธอจะทวงคนื ทกุ สง่ิ ทกุ อยา่ งจากรตั นศ์ รนั ย์ นะแอฟ ฉนั ชว่ ยแกได้นะ” “มันสายเกินไปจริงๆ แคท พ่ีออฟอยู่โรงพยาบาลเพราะอะไรแก ไม่รูจ้ รงิ ๆ หรอื ไง” 104

เสนห่ ล์ วงซอ่ นรกั ดวงตาท่ีเคยสุกสกาวตลอดเวลา บัดนี้มีเพียงร่องรอยแห่ง ความเจ็บปวด และเมวารีรู้จักอรณิชาดีเกินกว่าจะตอกย้ำ� เพราะย่ิง เจ็บก็ยิ่งร้ายกาจ บางทีน่ีคงเป็นการเปิดฉากลงสนามระหว่างรัตน์ศรันย์ และอรณชิ า ภักดิ์วิรันดร์ ก็เปน็ ได้ “ทำ�ไมต้องเป็นเขาล่ะแอฟ...เธออาจถูกใครๆ...” “แล้วใครๆ ที่แกวา่ น่ะมาชว่ ยฉันเรอ่ื งพอ่ กบั แม่ลดาได้รึเปลา่ ฉนั ก�ำ พรา้ แมต่ ง้ั แตย่ งั แบเบาะ ไดน้ มอนุ่ กบั แมล่ ดาเลยี้ งดมู าตลอด ถงึ แมล่ ดา จะไมใ่ ชแ่ มแ่ ทๆ้ และพอ่ กอ็ าจรกั ไมเ่ ทา่ แมข่ องฉนั แตพ่ อ่ กด็ แู ลเอาใจใส่ รกั แมล่ ดาดี แตต่ ้งั แต่ท่ีสามแมล่ ูกนน่ั เดินเขา้ มา ทุกอยา่ งก็พลกิ จากหน้ามอื เป็นหลงั เทา้ ” “แอฟ...” เมวารีเรยี กช่ือเพ่อื นเสยี งออ่ นอย่างเป็นห่วง “ขอโทษนะแคท ขอฉันอยคู่ นเดียวเถอะ ฉันอยากอยู่ตามล�ำ พัง” เมวารพี ยกั หนา้ รบั ทวา่ ไมว่ ายดงึ เพอื่ นมากอดไว้ ราวกบั ตอ้ งการ จะให้ก�ำ ลังใจ เป็นการบอกทางอ้อมว่ายังมีเธออยู่ข้างๆ ไม่ว่าเร่ืองอะไรก็ พรอ้ มจะชว่ ยเสมอ เมอ่ื เมวารเี ดนิ ออกจากหอ้ งนอนแลว้ อรณชิ ากล็ ม้ ตวั ลงนอน เรยี ว แขนยกข้นึ กา่ ยหนา้ ผาก ขบคดิ ถึงสงิ่ ทต่ี นตดั สนิ ใจ ทว่ากย็ งั เชือ่ เหลอื เกิน ว่าไดท้ ำ�ส่ิงทถี่ ูกตอ้ งแล้ว เธอคิดถูกต้ังแต่แรกสินะ ท่ีเอาตัวเข้าไปเกี่ยวข้องกับครอบครัว ภักดิ์พิบูลย์ แต่เธอไม่ได้ต้องการจะแก้แค้นภัทรพลหรอก เพราะนั่นก็แค่ ผลพลอยได้ สง่ิ ที่เธอต้องการก็คอื นาถยดาต่างหาก “หึ! แล้วยังไงล่ะ ยังไงฉันก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว ในเม่ืออยาก ได้ฉันนัก ฉันก็จะทำ�ให้ได้รู้กันไปเลยว่ามันไม่ง่ายอย่างท่ีคิด ศึกสองด้าน ฉันรู้ว่ามันไม่ง่าย แต่ถ้าจะลองเสี่ยงจัดการด้านใดด้านหนึ่งไปก่อน ก็คง 105

วลัชสิตา จัดการไดไ้ ม่ยากหรอก” อรณิชาครุ่นคิดก่อนท่ีปากอิ่มสวยจะยกย้ิม เขาเคยบอกว่าเธอ ไม่มีสิทธ์ิควงผู้ชายคนอื่น แต่เธอจะทำ� ทำ�เพื่อท้าทายให้เขาต้องตามติด เธอตลอดเวลา อยากร้นู กั วา่ นาถยดาจะทำ�ยังไง ถ้าไดร้ ูว้ ่าทศพลเอาใจใส่ เธอมากขนาดนี้ รอยยิ้มแฝงความร้ายกาจของอรณิชาแบบนี้ ถ้าเมวารีได้เห็นคง ไม่นกึ เปน็ ห่วงแต่อยา่ งใด แตเ่ พราะไมร่ ้จู ึงยังคงเป็นห่วงอยู่เช่นน้ี และน่ัน ท�ำ ใหค้ ุณแม่ลกู สามเอาเรอ่ื งนี้ไปปรึกษากบั สามี ซ่ึงเป็นรนุ่ พขี่ องทศพล ชุดเดรสผ้ายืดสีดำ�เกาะอกแนบกับร่างโปร่งบางระหงของ อรณชิ า หญงิ สาวควงแขนเพอ่ื นชายไปยงั ดา้ นในผบั หรู ดว้ ยรอยยม้ิ หวาน ทกี่ ระชากใจใครหลายๆ คน แตไ่ มใ่ ชช่ ายหนมุ่ ขา้ งตวั แนๆ่ เพราะเขาเปน็ ทง้ั เพ่อื นและพี่ชายของเธอ “นคี่ ิดไงถงึ ไดช้ วนมาผับนะ่ แอฟ” “อยา่ บ่นสอิ าร์ ชวนมาเปน็ เพ่อื นแคน่ ี้ แฟนตัวไม่เข้าใจผิดหรอก” “ห!ึ หาเรอ่ื งใหอ้ กี รเึ ปลา่ นะ่ ” อากาศเอย่ ถามพลางสอดสอ่ งสายตา ไปรอบๆ ตัว แต่เมือ่ ไม่เหน็ สง่ิ ใดผดิ สงั เกตจึงยอมนั่งข้างญาตสิ าว “เค้าไม่หาเร่ืองให้หรอก เค้าแค่อยากพักผ่อนเฉยๆ ทำ�บ่นเป็น คณุ ปไู่ ปได้ ตอ้ งคอยดูแลพี่ออฟทง้ั วนั เหนอ่ื ยจะแย่” “จะไม่ให้บ่นได้ไง เค้าแก่กว่าตัวก็ต้องคอยตักเตือนสิ ตัวน่ะชอบ ทำ�อะไรไมค่ อ่ ยคิดหน้าคดิ หลงั อยเู่ รอ่ื ย” “ตัวก็บ่นแต่เค้า แก่กว่าเค้าไม่กี่วันอย่ามาทำ�เป็นพูดเลย พ่ีออฟ ยังไมเ่ คยบน่ เค้าเลย” น้ำ�เสียงกระเง้ากระงอดของอรณิชา ทำ�ให้อากาศอดไม่ได้ท่ีจะยี 106

เสนห่ ์ลวงซ่อนรัก ผมนอ้ งสาวทเี่ กดิ หลงั เขาเพยี งสามวนั ดว้ ยรอยยมิ้ เอน็ ดู แมใ้ ครๆ จะคดิ วา่ อรณชิ าเปน็ สาวเจนจดั เปน็ ผหู้ ญงิ ทมี่ คี วามคดิ เหมอื นสาวสมยั ใหม่ แตเ่ ขา รู้ดีทสี่ ดุ ว่าเธอก็เหมอื นเดก็ ตัวเลก็ ๆ ท่ีขาดความรกั จากบดิ ามารดา เพราะ เสียมารดาไปต้ังแต่แบเบาะ ซ้ำ�ยังต้องมาสูญเสียน้าสาวที่เปรียบเสมือน มารดาตงั้ แต่ยังเรยี นไมจ่ บ ทว่าแคน่ ัน้ ยังไมพ่ อ จากน้นั เพียงสามปี เธอก็ สูญเสยี บดิ าผใู้ ห้ก�ำ เนิดอีกคน “พีอ่ อฟเป็นไงบ้างล่ะ เห็นตวั ไปนั่งเฝ้าทุกวัน” “ไมด่ ีขึน้ เลย” น้ำ�เสียงหญิงสาวเศร้าลงจนคนน่ังเคียงข้างต้องปลอบด้วยการ ประสานมือให้กำ�ลงั ใจ หญิงสาวไดแ้ ต่สง่ ยิ้มแห้งๆ “วนั นเี้ คา้ ไปหาพอ่ี อฟทโ่ี รงพยาบาล พอ่ี อฟดเู หมอื นคนทมี่ แี คร่ า่ ง ท่สี ามารถหายใจได้ เคา้ ไม่พร้อมจะเสียใครไปอีกนะ” “ไม่หรอก พ่ีออฟไม่มีวันท้ิงตัวไปหรอก พ่ีออฟรักตัวจะตายไป... เคา้ รดู้ ี” อากาศเอย่ พลางโอบรา่ งญาตสิ าวไว้ในอ้อมแขน อรณชิ าซกุ หนา้ เขา้ หาอกอนุ่ น�้ำ ตาทเี่ ธอคดิ วา่ เหอื ดแหง้ แลว้ กลบั ไหลยอ้ นออกจากเบา้ ตาซึมเข้าเน้อื ผ้าของชายหนุม่ ทวา่ เสยี งโทรศัพท์ทำ� ใหอ้ รณิชาตอ้ งขมวดค้วิ “ขอรบั โทรศัพท์หนอ่ ยนะ เดี๋ยวเดยี ว” อากาศได้แตพ่ ยกั หนา้ รับ เมือ่ เหน็ ญาติสาวหมนุ กายออกไปดา้ น หลงั ผับหรู หญงิ สาวเม้มปากก่อนจะตัดใจรบั โทรศพั ท์ “ค่ะ มอี ะไรคะ” “รับโทรศพั ท์ชา้ นะ ทำ�อะไรอยู่” “เพงิ่ ออกจากห้องน้ำ�คะ่ ” หญิงสาวปดพลางยกมมุ ปากข้นึ ย้ิม 107

วลชั สติ า “พี่ชายคุณเปน็ ไงบ้างละ่ แอฟ” “ยังไมร่ สู้ ึกตัวค่ะ แต่หมอบอกวา่ ไม่มอี ะไรน่าห่วง” แม้นำ้�เสียงเหมือนจะไม่ใส่ใจ ทว่าทศพลกลับได้ยินนำ้�เสียงเป็น กังวลท่ผี สมปนเปมาด้วย “อยากให้ผมไปอยูเ่ ปน็ เพื่อนหรอื เปลา่ ” “ไม่เป็นไรค่ะ วันน้ีฉันเฝ้าพี่ออฟเหนื่อยมาทั้งวัน อยากนอนพัก แล้ว” “พร่งุ นผ้ี มจะไปรบั คุณ แลว้ พาไปดพู ีช่ ายคณุ นะ” “คณุ กลับมาจากธรุ ะที่ฮ่องกงแลว้ หรือคะ” “ครบั เพิง่ ลงจากเคร่ืองเลย คดิ ถงึ ผมแลว้ หรือไงแอฟ อยากใหผ้ ม ไปหาตอนน้รี เึ ปลา่ ” “ไมด่ ีกว่า คุณเองกจ็ ะไดพ้ กั ผอ่ น” “หวงั วา่ ชว่ งทผ่ี มไมอ่ ยคู่ ณุ คงไมไ่ ดไ้ ปมขี า่ วกบั หนมุ่ ไหน หรอื วา่ ไป ไหนกับหนุ่มคนอ่ืนหรอกนะ” “คงมีแคพ่ อี่ อฟที่ฉนั อยู่ดว้ ย” หญงิ สาวเอย่ เสียงเรียบ ทวา่ รอยยิ้ม นนั้ กระจายเตม็ ใบหนา้ “งน้ั พักผอ่ นเถอะครบั ” หญิงสาวตัดสายเขาเมือ่ รบั คำ�เรียบรอ้ ย รอยยมิ้ สวยแต่งแตม้ บน ใบหนา้ เรยี ว เธออยากจะเหน็ หนา้ เขายามทไ่ี ดร้ บั รวู้ า่ ทเ่ี ธอบอกเขานน้ั ลว้ น ถกู เธอปนั่ หวั ทงั้ สนิ้ กใ็ นเมอื่ ไมม่ เี หตผุ ลใดเลยทเ่ี ธอจะตอ้ งอยใู่ นโอวาทของ เขา เธอสามารถเทย่ี วเตรพ่ กั ผอ่ นกบั ใครกไ็ ด้ แตใ่ ครคนนน้ั ทเี่ ธอเทย่ี วกค็ อื อากาศ ซึง่ เป็นท้งั เพอื่ นรกั และญาตทิ ี่รัก ดวงตาสีรัตติกาลจบั จ้องผวิ นวลเนียน แม้แสงภายในผบั จะ 108

เสนห่ ล์ วงซอ่ นรกั ไม่ชัดเจนนัก แต่เขากลับจำ�ได้ดี ท้ังรูปร่างอรชร ผิวนวลเนียน และกลิ่น หอมกรุน่ ตดิ จมูก ภาพตรงหน้าทำ�ใหส้ นั กรามขบกันแน่น เธอกลา้ พยศเขา กลา้ ขดั คำ�สั่งเขาได้อย่างไรกัน ย่ิงคิดถึงคำ�พูดผ่านปลายสายทุกๆ วัน รวมไปถึง เมอ่ื ครนู่ ี้ กท็ �ำ ใหเ้ ขากรนุ่ โกรธยง่ิ ขน้ึ นเ่ี ธอกลา้ ดยี งั ไงถงึ ไดม้ าปน่ั หวั เขาเลน่ ทศพลผินหน้ามองหญิงสาวข้างกาย ที่ยืนกอดอกมองภาพเดียว กับเขาด้วยรอยย้ิมเหยียด ใบหน้าที่เขาไม่เคยเห็นจากนาถดยดา ทำ�ให้ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะแปลกใจ ก่อนจะซอ่ นใบหน้าดงั กล่าว เม่ือหญงิ สาวแย้มรอย ย้มิ หวานมาใหเ้ ขา “เสีย่ เปน็ อะไรรึเปลา่ คะ พีแ่ อฟท�ำ อะไรใหค้ ณุ ไม่พอใจรึเปลา่ คะ” “เปลา่ นี่ ผมอยากจะฆา่ ผหู้ ญงิ คนนน้ั ทง้ิ ซะดว้ ยซ�ำ้ คณุ มวี ธิ รี เึ ปลา่ ละ่ นาถยดา” “แหม...ทำ�ไมไม่บอกดาต้ังแต่แรกล่ะคะ ตอนแรกดาคิดว่าเส่ีย ชอบพีแ่ อฟเสียอกี ” “คุณมีวิธีหรือไง ผมอยากให้ผู้หญิงคนนั้นเจ็บปวดหรือตาย เพ่ือ ชดเชยท่ีทำ�ใหน้ ายภัทรต้องกลายเป็นเจา้ ชายนทิ ราแบบน”้ี ชายหนมุ่ แกลง้ เอย่ ดว้ ยน�ำ้ เสยี งราบเรยี บ ทง้ั ทใี่ จจรงิ แลว้ เขาก�ำ ลงั โยนหินถามทาง ด้วยอยากรู้ว่าส่ิงที่ได้รับรู้จากอนุชิตนั้นเป็นจริงแค่ไหน ต่างหาก ‘นาถยดาร้ายกาจกว่าท่ีนายคิดนะทศ เธอมีส่วนรู้เห็นเรื่องการ ตายของพ่อและน้าของคุณแอฟ ฉันคิดว่าดีไม่ดีอาจกำ�ลังวางแผนกำ�จัด ทุกคนของภักด์ิวิรันดร์ก็ได้ เพราะทรัพย์สมบัติท่ีภักด์ิวิรันดร์มีอยู่นั้น ไม่มี ใครรู้จำ�นวนที่แท้จริง นอกจากพี่น้องสายเลือดภักดิ์วิรันดร์ที่แท้จริง และ ตอนนี้คณุ แอฟเองก็คงไมป่ ล่อยใหเ้ ร่อื งนผี้ า่ นหูผ่านตาไปได้ง่ายๆ เมยี ฉัน 109

วลัชสิตา บอกวา่ อบุ ตั เิ หตรุ ถคว�ำ่ ของคณุ ออฟ อาจเปน็ แผนของพวกรตั นศ์ รนั ยก์ ไ็ ด’้ “ถา้ ดาท�ำ ให้เธอหายไปได้ เส่ียจะให้อะไรดาละ่ คะ” คำ�ถามของนาถยดาเรยี กทศพลใหห้ ลดุ ออกจากภวงั ค์ ชายหนุ่ม หันมองคนถามด้วยสายตาแน่นง่ิ “ทุกอยา่ งท่ีคณุ ต้องการ ว่าแตช่ ว่ ยบอกหน่อยสิวา่ จะท�ำ ยงั ไง” “กท็ ำ�เหมอื นอยา่ งทที่ �ำ กับพอ่ และแมม่ ันไงคะ” เสียงหวานนั้นเคลือบไปด้วยยาพิษจนทศพลอดอึ้งไม่ได้ หล่อน เป็นงูพิษหรือนี่? ดูเหมือนว่าเขาจะหาเรื่องให้กับตัวเองและอรณิชาเสีย แล้วสิ ชายหนุ่มครุ่นคิดหาวิธีปกป้องแม่ลูกกวาดของเขา ทว่าเสียงหวาน ท่ีดงั ขน้ึ ข้างกายท�ำ ใหเ้ ขาตอ้ งหันไปมองหล่อนอกี คร้งั “แต่วา่ ดาตอ้ งการเส่ยี ตอนน้ี ไม่ร้วู า่ เสย่ี จะว่ายังไงคะ” น้ำ�เสียงท่ีเอ่ยถาม ขณะขยับกายของตัวเองมาน่ังโอบรอบลำ�คอ ของเส่ียหนุ่ม พลางบดเบียดทรวงอกที่มีเพียงผ้าล่ืนสีนำ้�เงินเข้มขวางก้ัน กท็ �ำ ให้ชายหนุม่ หันไปหาวริ ศั กอ่ นลูกนอ้ งคนสนทิ พยกั หนา้ รับคำ� “เอาส”ิ ทศพลลุกข้ึนโอบเอวคอด ทว่าหางตาของเขายังคงมองไปด้าน ล่าง มุมท่ีอรณิชานั่งซุกซบกระซิบกระซาบกับหนุ่มอีกคน ใบหน้าสวยด่ัง เทวรปู กรกี ขบกรามแน่น ใบหน้าสวยของเสี่ยหนุ่มซุกซบกับทรวงอกนุ่มน่ิม ท่ีหยัดกายให้ เขาได้ล้ิมลองรสชาติของมัน ซึ่งเขาก็ตอบสนองความต้องการที่นาถยดา เปน็ ฝ่ายเสนอได้อย่างถึงพรกิ ถึงขงิ ไมต่ ่างกัน เรียวล้ินเล็กที่โอบกายแกร่งกำ�ยำ�ของเขานั้น กระตุ้นแรงอารมณ์ และความปรารถนา ทว่าเขากลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่ มันไม่พอ ความรู้สึกท่ี ไม่เคยเกิดขึน้ กับเขา ท�ำ ให้ทศพลอดไม่ไดท้ จ่ี ะหงดุ หงิด 110

เสน่ห์ลวงซอ่ นรกั “เสี่ยขา...” นาถยดาเรยี กเสยี งหวาน ขณะเคลอ่ื นกายเพอ่ื ครอบครองรา่ งกาย เขาด้วยตัวเอง ทว่าใบหน้าท่ีเขาเห็นซ้อนทับนั้น กลับเป็นใบหน้าสวยช้ืน เหงอื่ แสนเซก็ ซข่ี องอรณชิ า เขาจ�ำ ทา่ ทาง สหี นา้ และทกุ ๆ อยา่ งทเี่ กยี่ วกบั อรณชิ ายามรว่ มรกั กนั ได้เปน็ อย่างดี เพียงแค่นึกถึงอรณิชา ความหงุดหงิดและอารมณ์กรุ่นโกรธก็พุ่ง ข้ึนแทบจะทันที เพราะเธอเพียงคนเดียวท่ีทำ�ให้เขาเป็นบ้าได้ขนาดน้ี ไม่ เคยมีผู้หญิงคนไหนทำ�ให้ผู้ชายอย่างเขา ไม่สามารถมีความสัมพันธ์กับ หญงิ อ่ืนไดอ้ ยา่ งเธอ เพราะอรณิชาเพียงคนเดียว ท่ีทำ�ให้เขาต้องปฏิเสธผู้หญิงทุกคน ราวกบั เขาเปน็ พวกไรค้ วามรสู้ กึ ทวา่ ความจรงิ แลว้ เปน็ เพยี งเพราะไมอ่ ยาก ใหเ้ ธอไมพ่ อใจเมอ่ื รบั รใู้ นภายหลงั เขาไมเ่ ขา้ ใจเลยวา่ ท�ำ ไมถงึ มเี พยี งเขาที่ ต้องการเธอ แล้วเธอละ่ เคยบา้ งไหม เคยท่จี ะรูส้ กึ อย่างทเี่ ขารู้สกึ เคยเป็น อยา่ งทเี่ ขาเป็นบา้ งไหม ทศพลได้แต่เอ่ยโทษอรณิชาภายในใจ ใบหน้าสวยเคร่งขรึมจน นาถยดารู้สึกขัดใจ ด้วยเขาไม่ยอมกระท�ำ ในสง่ิ ท่หี ลอ่ นปรารถนา ไม่สาน ต่อความเร่าร้อนท่หี ลอ่ นเสนอให้เขาอย่างครง้ั กอ่ นๆ “มีอะไรหรอื คะเส่ยี ” นาถยดาเอย่ ถามอยา่ งแปลกใจ พลางขยบั กายเขา้ หาเสยี่ หนมุ่ ที่ สบถเป็นภาษากรกี ของตวั เอง “σκάσε (สะกา้ เส!)” ชายหนุ่มตะโกนให้อีกฝ่ายหุบปากด้วยภาษากรีกแล้วขบกราม แน่น ก่อนจะนึกได้ว่าตนพูดภาษากรีกอยู่จึงรีบเปล่ียนภาษาที่พูด ทว่า อารมณไ์ ม่ไดล้ ดลงเลยสกั นิด 111

วลัชสิตา “ออกไปซะ! จะไปไหนก็ไป” “แต่ว่า...” “ถา้ เธอไมไ่ ป ฉนั ไปเอง!” พูดจบคนหน้าสวยราวรูปปั้นเทวรูป ก็กลัดกระดุมเส้ือเชิ้ตสีขาว ที่ไม่ได้หลุดออกจากร่างกาย ต่างจากหญิงสาวท่ีเปลือยเปล่าดุจทารก แรกเกดิ “ดาท�ำ อะไรให้เส่ยี ไม่พอใจหรอื ไงคะ” “ทำ�ไม!” ทศพลเอย่ ถามด้วยน�้ำ เสียงหงดุ หงิด นาถยดากม้ หนา้ ลงทนั ที ผชู้ ายคนนอี้ ารมณข์ น้ึ ๆ ลงๆ เปน็ ประจ�ำ เขาไมเ่ คยยอมถอดเสอื้ ผา้ เรอื่ งนน้ั เธอรดู้ ี ทวา่ เธอกห็ วงั วา่ เขาจะรกั เธอบา้ ง เหมอื นกบั ทีเ่ ธอหลงรกั เรือนกายก�ำ ยำ�นา่ หลงใหลของเขา “กต็ อนแรกเสย่ี เหมอื นจะพอใจ แตพ่ อดาจบู เสี่ย ท�ำ ไมเส่ียถงึ ...” “เอาเงินค่าตัวคืนน้ีของเธอไป แล้วก็หยุดโทร.หาฉันด้วย ถ้าฉัน ไม่โทร.ไป ก็ไมต่ ้องโทร.มา เขา้ ใจรึเปลา่ ” “คะ่ ” เสี่ยหน่มุ เดินออกจากห้องหนึ่ง ไปยงั ห้องท�ำ งาน ซึ่งเป็นห้องดา้ น บนห้องหนึ่งของผับ ใบหน้าสวยตึงเครียด น่ีเขาเป็นบ้าอะไร ทำ�ไมถึง ไมพ่ อใจ จรงิ อยทู่ ไ่ี มเ่ คยรว่ มรกั กบั ใครจรงิ ๆ จงั ๆ เหมอื นอยา่ งทที่ �ำ กบั อรณชิ า แต่ว่าเธอก็ไม่น่าจะมีสิทธิพิเศษอะไร ไม่น่าจะเข้ามามีความสำ�คัญต่อ อารมณ์ และความรสู้ ึกของเขา นี่มันเกดิ เรื่องอะไรข้นึ กันแน่ ทศพลก�ำ มอื แนน่ เมอ่ื คดิ วา่ ดา้ นลา่ งของผบั นน้ั มใี ครอยู่ ซง่ึ คนคน น้ันกำ�ลังป่ันหัวเขา จนพาลหัวเสียในตอนน้ีน่ีแหละ ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากเห็น กับตานักว่าอรณิชาตั้งใจพาผู้ชายคนนั้นมาหยามเขา หรือแค่อยากผ่อน คลายจากความเครยี ด 112

เสน่ห์ลวงซ่อนรัก ทว่า...ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ทนเห็นอรณิชาอยู่กับชายอ่ืนไม่ได้ ทน ไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ ชายหนมุ่ จบั แกว้ เครอื่ งดม่ื บรนั่ ดแี นน่ กอ่ นจะยกขน้ึ ดม่ื รวดเดยี ว หมดแก้ว ด้วยหวังวา่ แอลกอฮอลจ์ ะช่วยลดความหงดุ หงิดงุ่นงา่ นลงได้ 113

วลัชสิตา Chapter 9 แค่น.ี้ ..ยังไม่พอ แมค้ าดหวงั วา่ แอลกอฮอลจ์ ะชว่ ยดบั ความหงดุ หงดิ ทวา่ เมอ่ื ออก จากหอ้ งท�ำ งานชนั้ บนของผบั แลว้ สายตาสะดดุ กบั รา่ งสองรา่ งทก่ี �ำ ลงั เตน้ ด้านล่าง เขาจงึ ก�ำ มอื แนน่ ขณะยนื มองรอยยิ้มสนกุ สนานของอรณิชา ท่ี เขาไมเ่ คยมโี อกาสจะไดเ้ หน็ สักครง้ั ท่าทขี องเสย่ี หน่มุ ที่ก�ำ ลงั หงุดหงดิ จนเห็นสันกรามนูนชัด วริ ศั จงึ เร่งสาวเทา้ เดินเข้าหาอกี ฝ่าย ท่หี ันมาหาเขาราวกบั จะเรยี กหา “เส่ียจะใหผ้ มทำ�ยังไงครับ” วริ ัศถามอย่างกลา้ ๆ กลวั ๆ เขาเองกไ็ ม่กล้าสนทนากบั เจ้านาย ที่ ก�ำ ลงั หงดุ หงดิ เหมอื นหมาบา้ เชน่ นี้ แมจ้ ะไมไ่ ดต้ โี พยตพี าย ฟาดงวงฟาดงา แต่ไอ้อาการยืนกำ�มือแน่น ประกายตาเคร่งขรึม มันก็บอกอาการหึงหวง ไดช้ ดั เจนแล้ว “ยกสะพานไฟห้านาที แลว้ เอารถมารบั ฉันดา้ นหลัง” สั่งจบกห็ มุนส้นเทา้ จากไป ทง้ิ ไว้แตค่ วามงงงวย เพราะไอ้อาการ กระตุกมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ของเสี่ยหนุ่มนั้น เหมือนเพ่ิงคิดแผนการบาง 114

เสน่หล์ วงซอ่ นรัก ประการได้ ทท่ี �ำ ให้อารมณ์นัน้ สวนทางกบั เมอ่ื ครอู่ ย่างชัดเจน ทันทีท่ีไฟดับ เพลงเงียบ อรณิชาหันซ้ายหันขวา แล้วกะพริบตา เพ่ือปรับแสง แต่ไม่ทันจะถามหาคนที่มาด้วย ข้อมือเล็กก็ถูกกระชากให้ ก้าวตามแรงทจี่ ับจูง “ตัวจะลากเค้าไปไหนเน่ีย ไม่เห็นเหรอว่าทางมันมืดน่ะ แล้วเดิน ให้มนั ช้าๆ หนอ่ ยสิ เค้าเดนิ ตามตัวไมท่ ันนะ จะรบี ไปไหนน่ะ” อรณิชาเอ่ยข้ึนพลางพยายามดึงข้อมืออีกฝ่ายให้เดินช้าลง ทว่า แรงทจ่ี บั ขอ้ มอื เลก็ ไวน้ น้ั เพมิ่ แรงจนกลายเปน็ บบี และเรมิ่ กระชากเธอมาก ขึ้น หญิงสาวเร่ิมรู้สึกถึงความผิดปกติ จึงพยายามฝืนกาย และดึงข้อมือ ตวั เองออกจากอุ้งมือใหญ่ รา่ งสงู ก�ำ ย�ำ หยดุ เทา้ เมอ่ื ถงึ ทห่ี มาย สง่ ผลใหร้ า่ งโปรง่ ทถ่ี กู กระชาก ตามมา กระแทกกบั แผน่ หลงั แขง็ แรงดง่ั หนิ ผาของเขา หญงิ สาวไมท่ นั ไดอ้ า้ ปากรอ้ งโวยวาย กถ็ กู รมิ ฝปี ากเรยี วสวยรอ้ นรมุ่ ทาบลงมา มอื ใหญป่ ระคอง ศีรษะให้รับจุมพิตแสนหวานของเขา จุมพิตท่ีเต็มไปด้วยความปรารถนา หงึ หวง โกรธเคือง หญิงสาวเบิกตาโต ก่อนที่แสงไฟจากด้านในผับจะลอดออกมา ดา้ นนอก พอให้เห็นใบหน้าของผทู้ ก่ี ระท�ำ การอกุ อาจฉดุ เธอออกมา “หวานมาก” ทศพลยิ้มอยา่ งถูกใจ เรยี วลน้ิ ของเขาตวดั ข้นึ เลียริมฝีปาก แสดง อาการใหเ้ ธอเหน็ ชดั ๆ ในขณะทมี่ อื ใหญก่ จ็ บั มอื เลก็ แนน่ เพราะรดู้ วี า่ หาก ไม่จบั ไวล้ ่ะก็ มันจะตอ้ งตวดั ใสห่ น้าเขาใหไ้ ด้รอยแดงแนๆ่ “จากกันไม่ถึงอาทิตย์ พาชายอ่ืนมากกท่ีผับผมนี่มันหมายความ วา่ ยงั ไงแอฟ แลว้ ไอท้ พ่ี ดู กบั ผมเปน็ ตเุ ปน็ ตะนก่ี ค็ ดิ ปน่ั หวั ผมใชม่ ย้ั ไอท้ คี่ ณุ สญั ญานม่ี ันเชอื่ ไม่ได้เลยสินะ” 115

วลัชสิตา น้ำ�เสียงทุ้มดุดันบ่งบอกอารมณ์กรุ่นโกรธ แต่คนถูกถามกลับยืน นงิ่ เธอไมต่ อบค�ำ ถาม ไมโ่ วยวาย ไมด่ อ้ื ดงึ ไมพ่ ยศอยา่ งทที่ ศพลคาดคดิ ไว้ คิ้วเข้มสวยพาดเฉียงบนดวงตาของชายหนุม่ เลิกขึ้นอย่างแปลกใจ “ตอบมาสิแอฟ” “คะ่ ” “ค่ะอะไรของคุณ” นำ้�เสียงหงุดหงิดของทศพลทำ�ให้อรณิชาถอนหายใจอย่าง หงุดหงดิ เธอเงยหน้ามองคนตัวโตดว้ ยสายตาเรืองรองอยา่ งไม่พอใจ “ฉันจะมากับใคร ไปท่ไี หน หรือท�ำ อะไร มันไปเกย่ี วอะไรกบั คุณ” “ผมเป็นผัว มันจะไม่เก่ยี วไดไ้ ง หรอื วา่ มันถงึ ใจกวา่ ผมล่ะ” “ใช่...เขาถึงใจกว่า ให้ฉันได้มากกว่า ปลุกอารมณ์ฉันดีกว่า คุณ คุณมันก็แค่ไอ้คนไร้นำ้�ยา ไม่มีประสิทธิภาพ!” หญิงสาวตวาดอย่าง หงดุ หงดิ อรณชิ ามองเขาน่งิ เขามสี ิทธิอ์ ะไรมาใช้คำ�ว่า ‘สาม’ี กับเธอ เธอ ไมม่ วี นั ยอมรบั ค�ำ หยาบคายนน่ั จากเขาเดด็ ขาด เขาเหน็ เธอเปน็ แคผ่ หู้ ญงิ บ�ำ เรอความใคร่ ในขณะทเี่ ธอกเ็ หน็ เขาเปน็ แคเ่ ครอื่ งมอื แกแ้ คน้ มนั กแ็ คน่ นั้ เพราะฉะน้นั คำ�ว่าสามที ่เี ขาใช.้ ..เขาไม่มสี ทิ ธ์ิ ทศพลกระชากร่างบอบบางใหเ้ ข้าหาตวั รมิ ฝปี ากบางแนบไปกับ รมิ ฝปี ากอมิ่ สวยไดร้ ปู รสชาตแิ ละกลน่ิ กายสาวทแ่ี สนคนุ้ เคย เรยี กอารมณ์ ตน่ื ตวั ภายใตก้ างเกงเนอื้ ดี เขารงั้ รา่ งบอบบางใหแ้ นบชดิ ไปกบั รา่ งของเขา สดั ส่วนท่ีเขาคุ้นเคย แผ่นหลังเนียนสวยทเี่ ขาจำ�ได้ดี เพียงสัมผัสก็ทำ�ให้อารมณ์กรุ่นโกรธเมื่อครู่หายไป ด้วยอารมณ์ ปรารถนาและแรงพิศวาสเข้ามาแทนท่ี เป็นเหตุให้ชายหนุ่มกดจูบอย่าง ไมร่ ้เู บือ่ 116

เสนห่ ล์ วงซอ่ นรกั เรียวแขนของหญิงสาวโอบรอบลำ�คอของชายหนุ่ม สมองขาว โพลน สติกระเจิดกระเจิง จนเหมือนกำ�ลังลอยละล่องบนปุยเมฆสีขาว ทอ้ งฟา้ ทส่ี ดใสก�ำ ลงั อา้ แขนพรอ้ มจะโอบกอดเธอไว้ ไมไ่ ดร้ ตู้ วั เลยวา่ เกอื บ จะทรดุ ตวั ลงกบั พน้ื หากไมไ่ ดช้ ายหนมุ่ ทรี่ งั้ รา่ งของเธอไว้ ทวา่ เสยี งเรยี กชอ่ื ของอรณชิ า ก็ทำ�ให้ทศพลเงยหน้าจากซอกคอหอมกรุ่นทเ่ี ขาโปรดปราน “แอฟ!” อากาศทวี่ งิ่ วนุ่ ตามหาญาตสิ าวไดแ้ ตต่ กใจ เมอื่ เหน็ วา่ รา่ งของคน ทตี่ ามหาน้ัน ก�ำ ลงั องิ แอบอยกู่ ับทศพลราวกบั คนถูกมอมยา ดวงตาเรียว สีอำ�พันเต็มไปด้วยประกายหวานฉำ่�อย่างที่เขาไม่เคยเห็น ร่างบอบบาง ออ่ นระทวยในออ้ มกอดท่มี ีวงแขนก�ำ ยำ�โอบกอดไวร้ าวกบั เป็นเจ้าของ “คุณเป็นใครน่ะ? แล้วทำ�อะไรกบั แอฟ” “ภาพยังฟ้องไม่พอรึไง หรืออยากเห็นหนังสดล่ะ แสดงให้ดูก็ได้ นะ” ทศพลเอ่ยพลางยิ้มในหนา้ ขณะที่มือเรียวของอรณิชายังโอบเอวเขาไว้ พลางหายใจหอบ ราวกับคนท่ีต้องการอากาศหายใจ ดวงตากลมโตยังไม่ได้สติจากความ ปรารถนาท่เี ขาปลุกเรา้ เมื่อครู่ “นายท�ำ อยา่ งนก้ี บั แอฟไดย้ งั ไง แอฟไมม่ วี นั ปลอ่ ยตวั ใหใ้ ครงา่ ยๆ แบบน้แี น่” อากาศแย้งอย่างไม่นึกเชอื่ เขารจู้ กั อรณชิ าดี เพราะอายเุ ทา่ กนั จงึ เปน็ เพอื่ นเลน่ และเตบิ โตมา ด้วยกัน แม้จะห่างกันดว้ ยระยะทาง แตไ่ มเ่ คยขาดการตดิ ต่อกัน “ท�ำ ไมจะท�ำ ไม่ได้ ในเม่ือเธอเป็นของฉนั นายไมเ่ ห็นรึไงล่ะวา่ เธอ ยอมให้ฉันจูบ ยอมให้ฉนั กอด” “นายบงั คบั เธอ” “เรื่องแบบน้ีบังคับกันไม่ได้หรอก คนคุ้นเคยกัน รู้จักกันดีแบบนี้ 117

วลัชสิตา จะทำ�อะไรกไ็ ม่แปลก” “นายมนั เห็นแกต่ วั เหน็ ผูห้ ญิงเปน็ อะไร” อากาศหมายจะดึงตัวญาติสาวมาหาตน ทว่าทศพลที่ระวังตัว อยู่ก่อนแล้วรีบเบ่ียงตัวหลบ เป็นเหตุให้ร่างของอรณิชาลอยหวือ เธอจึง กอดคอเขาแน่นตามสัญชาตญาณด้วยความตกใจ ทว่าไม่ทำ�ให้อากาศ ยอมแพ้ หมายจะตามเข้าไปอีกคร้ัง แต่กลับถูกวิรัศเข้ามาขวางจนได้แต่ ยืนมองญาตสิ าวทโ่ี อบคออกี ฝ่ายดว้ ยดวงตาเบิกกว้างอยา่ งต่นื ตระหนก “ท�ำ บา้ อะไรนะ่ !” อรณิชาเอย่ ถามอย่างตนื่ ตระหนก ทศพลยกมุมปากข้ึนยิ้ม เมื่อรู้ว่าหญิงสาวกลับมามีสติอีกครั้ง ชายหนมุ่ จงึ บอกชดิ รมิ หู ดว้ ยน�ำ้ เสยี งรนื่ รมย์ ราวกบั ไมไ่ ดถ้ อื โทษอะไร ทวา่ ความหมายน้นั ชา่ งตรงกันข้าม “ผูช้ ายขอคุณจะมาเอาตวั คณุ ไป แตอ่ ย่าคิดนะวา่ มนั จะงา่ ยแบบ น้นั ผมไม่มวี ันปล่อยคนโปรดไปงา่ ยๆ หรอก คณุ เองก็ควรจำ�ไว้ เพราะง้นั คืนน้คี ณุ จะได้รบั โทษทณั ฑข์ องคุณท่ีกล้าฝ่าฝนื ค�ำ สั่งของผม...อรณชิ า” หญิงสาวเบิกตาโตเมื่อเห็นรถคันใหญ่สีขาวท่ีเธอจำ�ได้ดี ป้าย ทะเบียนจังหวัดเชียงใหม่บ่งบอกชัดว่าเป็นของใคร ก่อนที่คณิณจะก้าว เท้าลงจากรถฝง่ั ทีน่ งั่ ขา้ งคนขบั มาเปิดประตูใหเ้ จา้ นาย แผ่นหลังบางสัมผัสได้ถึงเบาะกว้างของรถ มือใหญ่ของทศพล ควา้ มอื เลก็ ทก่ี �ำ ลงั ยนั แผงอกเขาไวด้ ว้ ยมอื เดยี ว วงหนา้ สวยรปู หวั ใจสะบดั เส้นผมสีชาที่ส่งกลิ่นหอมคลุ้งไปทั่ว ทว่าการหลีกหนีริมฝีปากบางเฉียบ ของชายหนุ่ม กลับทำ�ให้เขาก้มลงประทับตราบนซอกคอขาวหอมกรุ่น กล่ินหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ ซึ่งช่วยปลุกเร้าความปรารถนาของ ชายหนุ่มไดไ้ มน่ อ้ ยเลย 118

เสนห่ ล์ วงซ่อนรกั “ปลอ่ ยฉัน! ฉนั ไม่ได้อยากไปกบั คณุ ” อรณิชาดันแผ่นอกแกร่ง พลางจ้องตาเขานิ่งอย่างไม่คิดหลบ เธอไม่เคยถูกใครจับลากถูตามใจชอบแบบนี้มาก่อน แม้จะมีเงื่อนไขหรือ สัญญากนั แตเ่ ขาจะมาทำ�เหมือนเป็นเจา้ ขา้ วเจา้ ของแบบน้ไี ม่ได้ หญิงสาวผลักร่างหนาที่กำ�ลังเบียดกายเธอ แล้วขยับตัวไปชิด ประตู ทว่าไม่วายหันมาถามเขาดว้ ยน้ำ�เสยี งเอาเรือ่ ง “คณุ จะทำ�แบบน้ีกบั ฉนั ไมไ่ ด้นะ!” “ทำ�ไมจะไม่ได้ละ่ คณุ ขดั ค�ำ สั่งผม” “คำ�ส่งั ?” อรณิชาเลิกคิ้วก่อนจะกระตุกย้ิม อดไม่ได้ที่จะนึกสงสัยว่าน่ีเป็น เพยี งขอ้ อา้ ง เพอื่ ปดิ บงั ความจรงิ ในใจของเขาหรอื ไม่ จงึ แกลง้ ถามอกี ฝา่ ย ด้วยน้�ำ เสยี งแสดงความมัน่ ใจในตัวเอง “ออ้ ...คณุ หงึ งนั้ สิ หงึ ทฉี่ นั อยกู่ บั อารง์ นั้ สิ หรอื วา่ หงึ ทฉ่ี นั แทนตวั กบั อารว์ ่าเค้า แลว้ เรยี กอาร์ว่าตัว ไม่น่าเช่อื เลยนะวา่ คุณจะหึงฉันนะ่ ” “อย่าส�ำ คญั ตวั ผิด” “ไมเ่ ลยสกั นดิ เพราะวา่ ฉนั รดู้ ไี งล่ะวา่ ฉันเป็นอะไรส�ำ หรบั คณุ ฉนั จึงมีสิทธ์ิเต็มท่ีท่ีจะอยู่กับใครก็ได้ และใครคนนั้นก็ไม่จำ�เป็นต้องเป็นคุณ คุณนน่ั ละ่ อยา่ สำ�คญั ตัวผิด เพราะหากวันใดที่ฉันสนใจใครขน้ึ มา อยา่ ได้ คิดว่าจะท�ำ แบบนัน้ กับฉันได้อกี ” “คณุ ไม่มีสิทธส์ิ นใจใคร คุณต้องอยกู่ บั ผมเท่าน้นั ” “คณุ รตู้ วั รเึ ปลา่ วา่ พดู อะไรออกมา คณุ คดิ วา่ ฉนั จะยอมอยกู่ บั คณุ อย่างไร้พันธะให้เส่ือมเกียรติหรือไง ฉันไม่จำ�เป็นต้องอยู่กับคุณให้เม่ือย หรอกนะ ผู้ชายมีอีกเป็นร้อยเป็นพัน และฉันคิดว่าคงไม่มีใครปฏิเสธฉัน หรอก” 119

วลัชสิตา “เธอเป็นของฉันเท่าน้ัน! ใครก็ไม่มีสิทธ์ิในตัวเธอ เพราะเธอเป็น เมียฉนั !” ทศพลประกาศกรา้ วด้วยความความโมโห ใบหนา้ ใสของหญงิ สาวปรากฏรอ่ งรอยความเครยี ดทนั ที เขากลา้ พดู ได้อย่างไรกนั ว่าเธอเปน็ ‘เมีย’ ใช่ว่าผู้หญิงที่นอนกบั ผู้ชาย จะตอ้ งเป็น สามีภรรยากนั ทกุ คู่เสยี หนอ่ ย เขาเองน่าจะรดู้ ที ส่ี ดุ อรณิชามองใบหน้าด้านข้างของชายหนุ่มในเงามืด เธอไม่รู้ว่า เขาคิดอะไร เชน่ เดียวกบั ทเี่ ธอเองก็ไม่เขา้ ใจ ว่าท�ำ ไมจงึ รสู้ ึกสับสน ทงั้ ยัง รสู้ กึ ไมพ่ อใจกบั ความสมั พนั ธท์ ไี่ มช่ ดั เจนนี้ นมี่ นั คอื ความรสู้ กึ บา้ อะไรกนั ! ทา่ ทางนงิ่ เงยี บไปพกั ใหญข่ องอรณชิ า ท�ำ ใหท้ ศพลตอ้ งขม่ อารมณ์ ของตวั เอง กอ่ นจะเปลย่ี นเรอื่ งคยุ ดว้ ยไมอ่ ยากไดย้ นิ ค�ำ พดู ไมช่ อบใจจาก ปากของเธออกี “ผู้ชายคนน้ันเป็นใคร?” การเปลี่ยนเร่ืองเอาดื้อๆ ของทศพล เป็นเหตุให้อรณิชาเลิกคิ้ว กอ่ นจะนกึ ไดว้ ่าเขาพูดถงึ เรอ่ื งอะไร “จะอยากรู้ไปทำ�ไม” อรณชิ ายยี วน “ผมถามวา่ เขาเปน็ ใคร” “อากาศ ธนาสรณ์” “ท�ำ ไมคุณถึงมากบั มนั ” “กฎหมายขอ้ ไหนหา้ มไมใ่ หฉ้ นั มากบั อาร”์ หญงิ สาวเอย่ ถามเสยี ง เรียบ เธอกไ็ มค่ อ่ ยเขา้ ใจอารมณแ์ ปรปรวนของตวั เองนกั หรอก รเู้ พยี งวา่ เขาก�ำ ลงั ท�ำ ลายความตง้ั ใจของเธอ ความตงั้ ใจทจี่ ะแกแ้ คน้ นาถยดา และ ทุกคนของรตั น์ศรันย์ “แอฟ...ผมเหน่ือยเตม็ ที ผมอยากรูท้ ุกอย่างทีเ่ ก่ยี วกับคุณ ใหผ้ ม 120

เสน่หล์ วงซ่อนรัก ไดช้ ว่ ยคณุ เถอะ ผมรวู้ า่ คณุ ตอ้ งการแกแ้ คน้ นาถยดา ตอ้ งการทกุ อยา่ งคนื ทกุ อยา่ งทเ่ี ป็นของคุณ” “ฉนั ไม่ต้องการความชว่ ยเหลือจากคนนอกอยา่ งคณุ ” “เราไมใ่ ชค่ นนอกกนั หรอกนะแอฟ เราเปน็ ผัวเมียกนั ” “คุณอย่าพูดเหมือนเราเป็นคนรักกันหน่อยเลย เพราะความจริง แลว้ ฉันกบั คณุ กแ็ ค่มเี ซ็กสร์ ่วมกันเท่านน้ั ” น้�ำ เสยี งเย็นชาของหญิงสาวท�ำ ใหเ้ ขาชาไปทั้งรา่ ง เซ็กส์เหรอ...แคเ่ ซก็ ส์เท่านนั้ หรือ? ชายหนมุ่ ถามตัวเอง ก่อนจะตอ้ งแปลกใจกบั ค�ำ ตอบภายในใจ ไม่ใช.่ ..แคเ่ ซก็ ส์ยังไมพ่ อ ทศพลขมวดค้ิว ก่อนจะถามตัวเองในใจ ว่าอะไรถึงจะทำ�ให้เขา พอได้ล่ะ อะไรท่ีค้างคาเป็นคำ�ถามภายในใจ คำ�ถามท่ียังไม่มีคำ�ตอบ สำ�หรับเขา “ถ้าผมบอกว่ามันไมใ่ ชแ่ ค่เซก็ ส์ แตเ่ ปน็ มากกว่านน้ั ละ่ ” อรณิชาหันมาจ้องคนพูดแทบจะทันที คำ�พูดท่ีเธอไม่คิดว่าจะ ไดย้ ินมนั คำ�บอกรกั กลายๆ ของเขา ท�ำ ให้ใจสาวเต้นรวั ราวกลองบนเวที ร็อกแอนด์โรล มือใหญ่กุมมือบอบบางของหญิงสาวไว้ ราวกับจะแสดง ความจริงใจของเขา “คณุ หมายความว่าไง คุณรักฉนั ใชม่ ั้ย” คำ�ถามของเธอไร้ซง่ึ คำ�ตอบ ทวา่ มอื ท่จี บั กุมมือหญงิ สาวนนั้ กลับ จบั แน่นข้นึ ทศพลยมิ้ นอ้ ยๆ เขาเองกย็ งั ไมร่ ู้คำ�ตอบนี้ เขารเู้ พยี งว่าพอใจที่ จะมีเธออย่ใู กล้ๆ และสุขใจท่มี อื เล็กนมุ่ นม่ิ เกาะกุมมือเขาไว้ “ผมจะไปสง่ คณุ ทบี่ า้ นนะ สญั ญากบั ผมกอ่ นไดม้ ย้ั วา่ จะไมไ่ ปไหน กับผู้ชายคนอ่นื อกี ” 121

วลัชสิตา “อารไ์ มใ่ ชค่ นอืน่ เขาเป็นเพอื่ น เปน็ พ่ชี าย เปน็ ท่ีปรึกษา” “หมายความวา่ ไง” ทศพลเอย่ ถามอยา่ งแปลกใจ กอ่ นจะขมวดคว้ิ ม่นุ เมื่อเหน็ อรณชิ าอมย้มิ ข�ำ “ธนาสรณ์คือนามสกุลแม่ของฉัน คราวนี้พอจะเข้าใจอะไรบ้างรึ เปลา่ คะ” “นีค่ ณุ หลอกผมเหรอ” “หลอกอะไรเหรอคะเสยี่ ขา...” อรณชิ าทอดเสยี ง ในขณะทสี่ ายตา กล็ ้อเลยี นเขาเชน่ เดยี วกนั ชายหนุ่มผ่อนคลายลง ก่อนจะสา่ ยหน้าไปมาอยา่ งเหนื่อยหนา่ ย ใจ แต่เพียงครู่เดยี วเขากฝ็ ังจมูกลงข้างแกม้ หญงิ สาว รถท่ีวิรัศเป็นสารถีแล่นตรงมาจอดภายในบ้านภักด์ิวิรันดร์อย่าง ปลอดภัย ทศพลหยิบผ้าพันคอในถุงขึ้นมาพันคอระหงของหญิงสาว ที่ กำ�ลงั ท�ำ หนา้ มยุ่ อยา่ งไมช่ อบใจ “ผมซื้อมาฝากคุณ ตั้งใจว่าจะเอาไปให้พรุ่งนี้ ไม่คิดว่าจะได้เจอ กอ่ น ทสี่ �ำ คญั ...คณุ คงตอ้ งปดิ รอยคสิ มารก์ ของผมไปอกี หลายวนั มนั แดง มากเลยรูม้ ย้ั ” อรณชิ าตาโต ในขณะทแ่ี กม้ ใสแดงปลงั่ ราวกบั ลกู ต�ำ ลงึ สกุ ทศพล จับแก้มแดงร้อนจัดของหญิงสาวอย่างพอใจ ใบหน้าคมสวยจับจ้องดวง หนา้ ขาวใสของหญิงสาวไมว่ างตา “พรงุ่ นจ้ี ะมารบั ไปหาพชี่ ายคณุ ทโ่ี รงพยาบาล ทส่ี �ำ คญั เลย คอื ผม มเี ร่อื งอยากจะคุยด้วย” “ส�ำ คัญมากเหรอคะ” หญงิ สาวเอย่ ถามเสยี งออ่ น เธอท�ำ ตวั ไมถ่ กู เมอ่ื เขาออ่ นโยนกบั เธอ ดกี บั เธอแบบน้ี เธอไมร่ วู้ า่ ควรจะท�ำ อยา่ งไรดี ถา้ เขารา้ ยมา เธอกร็ า้ ยตอบ 122

เสนห่ ล์ วงซ่อนรัก ได้ แตด่ แี บบนี้ เธอจะท�ำ อย่างไรได้เล่า “อืม...ส�ำ คญั มาก” ทศพลเอย่ ด้วยสหี นา้ เครง่ เครียดจรงิ จงั “ส่วนคำ�ถามที่คุณถามว่าผมรักคุณใช่มั้ย ผมยังไม่มีคำ�ตอบ ไว้ ผมแนใ่ จแลว้ จะตอบให”้ “ไมเ่ ชอื่ หรอก ใครๆ กร็ ทู้ งั้ นนั้ ละ่ วา่ เสยี่ ทศพลนะ่ มผี หู้ ญงิ เยอะแยะ ไม่เคยขาดผ้หู ญงิ แลว้ ก็ใช้ผู้หญิงเปลืองพอๆ กับถุงยางอนามยั ” “คุณรู้ได้ไงล่ะว่าผมใช้ถุงยางอนามัยเปลือง เคยใช้กับคุณท่ีไหน ล่ะ...หมื ” อรณชิ าเบกิ ตากว้างเม่ือเพง่ิ นกึ ขึ้นได้ วา่ เขาไมเ่ คยใชก้ ับเธอจรงิ ๆ จงึ ไดอ้ ุทานด้วยสีหนา้ เคร่งเครยี ด “ตายล่ะ! แย่แนๆ่ ” “อะไรเหรอแอฟ” “โอย๊ ! คณุ ท�ำ ฉนั ลมื สนทิ เลย บา้ จรงิ ๆ เชยี ว ท�ำ ไมคณุ ไมป่ อ้ งกนั นะ ถา้ ฉนั ทอ้ งจะท�ำ ไงเลา่ ...ตาบา้ เอย๊ !” หญงิ สาวงมึ ง�ำ มอื เรยี วยกขนึ้ กมุ ขมบั “ถ้าคณุ ท้องกม็ าเป็นแมข่ องลกู ผมไงละ่ ” “ไม่ตลกแล้วค่ะ ฉันไม่เคยคิดจะแต่งงาน ไม่ว่ากับใคร ผู้ชายก็ เหมอื นกนั หมด เจ้าชไู้ ดโ้ ล่ ปลาไหลเรยี กพอ่ ” “แตจ่ ะปอ้ งกนั ตอนนคี้ งไมท่ นั แลว้ ละ่ ผมวา่ คณุ เตรยี มใจดกี วา่ นะ ไม่แตง่ งานกอ็ ยูด่ ว้ ยกนั เฉยๆ ก็ได.้ ..เอา้ !” ทศพลพูดอย่างคนใจกว้าง ทว่าอรณชิ ากลบั ไม่สนกุ ด้วย เมื่อเธอ เริ่มกังวลข้ึนจริงๆ ชายหนุ่มลอบถอนหายใจเม่ือเห็นสีหน้าลำ�บากใจของ หญิงสาว “อยา่ คดิ มากสคิ รบั ยงั ไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ้ เสยี หนอ่ ย เขา้ บา้ นเถอะ... ดึกแล้ว รีบอาบนำ้�นอนซะ แล้วก็อย่าคิดอะไรล่วงหน้า บางทีอาจไม่เป็น 123

วลัชสิตา อยา่ งทค่ี ณุ คดิ กไ็ ด”้ “ค่ะ” อรณชิ าตอบรบั เสยี งออ่ นกอ่ นจะเปดิ ประตรู ถ ทวา่ มอื หนากลบั ฉดุ แขนเธอไว้ รมิ ฝปี ากร้อนผา่ วมอบจุมพิตรญั จวนใจใหเ้ ธอ ราวกบั ต้องการ ฝากคำ�ถามท่ีเธอถามเขา กลบั ไปใหถ้ ามตวั เธอด้วยเชน่ กนั ดงั นนั้ เมอ่ื อรณชิ าลม้ ตวั ลงบนทนี่ อนอยา่ งเหนอ่ื ยลา้ ภายในสมอง จงึ มีแตเ่ สยี งทมุ้ ทถ่ี ามท้ิงท้ายกอ่ นเธอจะเดินเขา้ บา้ น ‘แลว้ คุณล่ะ จบู ตอบผมแบบนี้ รักผมบ้างรเึ ปล่า’ อรณชิ าพริ้มตาหลับไปดว้ ยค�ำ ถามทไ่ี ม่มคี ำ�ตอบ ค�ำ ถามทเี่ ธอทง้ั อยากรคู้ �ำ ตอบ และไม่อยากรคู้ ำ�ตอบ หากในเวลาเดยี วกัน ทศพลก็นอนยม้ิ กริ่มบนเตยี งนอนนุ่มสบาย มองลูกกวาดที่เขากำ�ลังหมุนไปมาในมือ ในขณะท่ีกำ�ลังลิ้มรสลูกกวาด รสนมในปาก แมร้ สชาตจิ ะใกลเ้ คยี งกบั หญงิ สาวทเี่ ขาคะนงึ หา ทวา่ กไ็ มไ่ ด้ ถกู ใจเขาเทา่ กับริมฝปี ากอมิ่ ท่ีเขาลิม้ รส รมิ ฝปี ากบางเหมอื นผหู้ ญงิ แยม้ รอยยม้ิ อยา่ งพงึ พอใจ ค�ำ ถามของ เธอเขาไม่รู้คำ�ตอบหรอก รู้เพียงว่าเขาพอใจรสชาติ และกล่ินหอมๆ บน ตวั เธอเปน็ ทส่ี ุด อย่างที่ไมเ่ คยถกู ใจใครมาก่อน “ความรกั งัน้ เหรอ...เธอจะหยดุ ฉนั ได้จริงเหรอแอฟ” ชายหนมุ่ เปรยกบั ตวั เอง กอ่ นจะยมิ้ กวา้ งยงิ่ ขน้ึ อยา่ งไมร่ ตู้ วั เพยี ง คิดวา่ พรุ่งน้จี ะได้เจอเธอ หวั ใจกพ็ องโตดว้ ยความร้สู ึกดีใจ แม้จะไม่เคยมี ความรกั มากอ่ น แตเ่ ขากร็ สู้ กึ ไดว้ า่ เหมอื นยอ้ นกลบั ไปเปน็ เดก็ หนมุ่ อกี ครงั้ ทวา่ ...แคค่ วามรกั จะหยดุ เขาใหอ้ ยกู่ บั ผหู้ ญงิ เพยี งคนเดยี วไดจ้ รงิ หรอื ? ทศพลเองกไ็ มแ่ นใ่ จเชน่ กนั คงไมม่ ใี ครตอบเขาได้ นอกเสยี จากความ รสู้ กึ และระยะเวลาท่เี ขาและอรณิชาจะมีดว้ ยกันจากน้ี 124

เสน่ห์ลวงซอ่ นรัก Chapter 10 เรียกคะแนนสงสาร มีนาลอบมองใบหน้าชื้นเหง่ือของภาสกร ที่เดินเข้ามาใน สำ�นักงาน แมอ้ ากาศภายนอกส�ำ นักงานจะไม่รอ้ นจนเหง่ือโชก ทวา่ คนท่ี วิ่งวุ่นระหว่างไร่กับฟาร์มนกกระจอกเทศ เหตุมาจากมีลูกค้าสั่งออเดอร์ เร่งดว่ น ทำ�ให้ทงั้ เจา้ นายและลูกนอ้ งเหงื่อตกกนั ไปตามๆ กนั “คุณตัวเล็กไม่ไปเดินเที่ยวในไร่บ้างหรือครับ ไปกับผมม้ัย ไอ้สิน คนนี้ยินดใี ห้ซอ้ นทา้ ยครบั ” หญงิ สาวยม้ิ หวานกบั ทา่ ทางทะเลน้ ของสนิ ทร คนงานในไรท่ ขี่ ยนั หยอดเธอไม่เวน้ แต่ละวัน “อะแฮม่ !” ภาสกรแสร้งกระแอมกอ่ นเอ่ยถามเสยี งเข้ม “งานทส่ี ั่ง ไวน้ ่ะเสรจ็ แลว้ หรอื ไงไอส้ ิน” “งานอะไรครับพอ่ เลย้ี ง พ่อเล้ยี งไมไ่ ดส้ ง่ั อะไรผมนะ” คนเป็นลูกน้องเอ่ยถามอย่างฉงนใจ ทว่าสายตาของคนเป็นนาย ท่ีมองมาทำ�ให้ลกู นอ้ งยม้ิ แหง้ “จริงด้วยสิครับพ่อเลี้ยง ผมต้องไปช่วยตาลบดูกล้วยไม้ ไปก่อน 125

วลัชสิตา นะครบั คณุ ตวั เลก็ ” สนิ ทรรบี พารา่ งผอมๆ ของตวั เองขนึ้ มอเตอรไ์ ซค์ ขณะ รอ้ งเพลงแซวเจา้ นาย “กถ็ กู ใจอกี แลว้ ...มนั อดไมไ่ หวใจแตกอกี แลว้ ...สกดั ยงั ไงกเ็ อาไม่อยู่...ควบคุมไมอ่ ย่.ู ..” เสียงเพลงยังคงดังลอยมาจากลูกน้องตัวแสบที่หายลับไปพร้อม ยานพาหนะคันเก่ง ทิ้งให้ภาสกรได้แตส่ า่ ยหน้าอย่างระอาใจ ฝากไวก้ อ่ นนะไอ้สิน อยา่ ใหเ้ จอเชยี ว จะเตะใหต้ ายเลย “งานเสรจ็ แล้วหรือครับตัวเลก็ ” ชายหนุ่มเอย่ เสยี งนมุ่ นา่ ฟงั อยา่ ง เอาใจใส่ กอ่ นจะเอย่ ถามตอ่ เมอ่ื หญงิ สาวพยกั หนา้ “วนั นมี้ เี มลจากลกู คา้ บ้างรึเปล่า” “ไม่มคี ะ่ มีแต่เมลคอนเฟริ ม์ การไดร้ บั สนิ คา้ ” “ลูกค้าวา่ ไงครบั ” “พอใจทกุ รายค่ะ” หญงิ สาวยมิ้ หวานจนลักแก้มบุ๋ม “ง้นั ตัวเล็กกว็ ่างแล้วสิครบั ” ชายหนุ่มเอย่ เป็นเชงิ ถามไถ่ “มีธุระอะไรรึเปล่าคะ” หญิงสาวเอ่ยถามพลางเลิกค้ิว ก่อนจะ โคลงศรี ษะด้วยความสงสยั “เราเป็นแฟนกัน ไม่ควรใช้คำ�นี้นะครับรู้ม้ัย” ชายหนุ่มเอ่ยอย่าง ตัดพอ้ เชงิ น้อยใจ “แตต่ ัวเลก็ ยงั ไมพ่ รอ้ มน่คี ะ ให้เรารูจ้ กั กนั มากกว่านีไ้ ดม้ ยั้ คะ” “คณุ ไมเ่ ชอ่ื ใจผมใชม่ ยั้ ” ชายหนมุ่ เอย่ พลางเคลอื่ นหนา้ ชดิ วงหนา้ เลก็ ราวตุก๊ ตาญีป่ ุน่ “เราเพง่ิ รจู้ กั กนั ตวั เลก็ เองกค็ วามจ�ำ เสอื่ ม อยากจะรวู้ า่ ตวั เองเปน็ ใคร มาจากไหน” “แนใ่ จนะครบั วา่ นค่ี อื เหตผุ ลทแ่ี ทจ้ รงิ ตวั เลก็ ไมไ่ ดโ้ กหก หรอื หลอก ลวงอะไรผม” 126

เสน่ห์ลวงซอ่ นรกั ชายหนมุ่ หรตี่ าจบั จอ้ งใบหนา้ ใสของเธอ หญงิ สาวกม้ หนา้ ลงอยา่ ง ครุ่นคดิ เพอ่ื จะหาทางรอดพ้นจากเหตกุ ารณน์ ี้ “ตวั เล็ก...” เสียงหวานเบาหววิ ก่อนจะเงียบหาย เมอื่ นิว้ หยาบจากการท�ำ ไร่ ของเขาเชยคาง เพอื่ สบตากลมโตคู่สวยของเธอ หมายจะอ่านความในใจ ดั่งสำ�นวนท่ีว่า ‘ดวงตาเป็นหน้าต่างของดวงใจ’ ภาสกรย้ิมขันเม่ือเห็น ผวิ แกม้ แดงปลง่ั ราวกบั ลกู ต�ำ ลงึ สกุ ดวงตากลมโตหลบุ ต�ำ่ ลงอยา่ งเขนิ อาย “เขินหรือครับ อะไรกัน...ผมแตะหน่อยเดียวเองนะ ไร้เดียงสาจัง เลยนะครับ” ภาสกรเอ่ยอย่างลอ้ เลยี น ทว่าคนตัวเล็กเร่ิมหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจ เป็นเหตุให้ชายหนุ่ม งอนง้ออยา่ งอารมณ์ดี คนสองคนที่ใครๆ เห็นว่าท้ังคู่เหมาะสม ทว่าสุนิศาไม่คิดเช่นนั้น หล่อนไม่สามารถยอมยกภาสกรให้ใครได้ แม้ว่าน่ีจะเป็นการเอาคืนของ อดตี เพ่อื นรกั ก็ตาม “ซันคะ” เสยี งของบคุ คลทสี่ าม ท�ำ ให้ภาสกรปลอ่ ยออ้ มแขนจากเอวบางที่ กำ�ลงั หวั เราะ ซง่ึ พยายามหนจี ากออ้ มกอดของเขา “ศามีธุระหรอื ครบั ?” ภาสกรเคลอ่ื นมอื ไปกอบกุมมอื นมุ่ น่ิมของคนตัวเลก็ ข้างกาย “เดีย๋ วนศี้ ากลายเปน็ คนนอกส�ำ หรบั คุณแล้วหรือคะ” “เออ่ ...” ภาสกรกม้ มองร่างเล็กของหญิงสาวทเ่ี งยหนา้ มองเขาเช่นกัน “ศาเข้าใจค่ะ” สนุ ศิ าเอ่ย พลางก้มหนา้ อย่างเศรา้ สรอ้ ย ภาสกรมองใบหน้าเศร้าสร้อยของสุนิศาอย่างไม่สบายใจ มีนา 127

วลัชสิตา มองทา่ ทางของเขา กอ่ นจะแกะมอื ตวั เองออกจากองุ้ มอื ใหญ่ เธออยากจะ รู้เหมอื นกันวา่ เขาจะทำ�อยา่ งไร “คุยกนั ตามสบายนะคะ ฉนั ขอตัวกลับก่อน” “จะไปไหนครบั ตวั เลก็ ” ภาสกรเอย่ ถามอยา่ งตกใจ สถานการณท์ ่ี เขาตอ้ งเลอื กแบบนี้ ไม่ใชเ่ รื่องถนัดเอาเสยี เลย “ตัวเล็กนัดป้าพลอยไว้น่ะค่ะ ว่าจะให้ป้าพลอยสอนทำ�ขนม ฟกั ทองให้ คุณศาอยู่ทานด้วยสิคะ” “แล้วคณุ จะกลับยงั ไงครบั ” “เดินไปก็ได้ค่ะ ไม่ได้ไกลเสียหน่อย” มีนาเอ่ยพลางยิ้มหวานให้ กบั ชายหนุม่ ข้างแก้มทง้ั สองข้างบ๋มุ ลง ปล่อยให้ภาสกรมองตามเธอเดิน ออกจากสำ�นักงาน มีนาลอบยมิ้ รา้ ยพลางเงยหนา้ มองฟา้ ทอ้ งฟา้ มดื ครม้ึ บง่ บอกวา่ ฝนก�ำ ลงั จะตก หญงิ สาวกา้ วเทา้ อยา่ งไมเ่ รง่ รบี รา่ งเลก็ ทม่ี เี พยี งเสอ้ื กลา้ ม สีขาวและกางเกงขาสัน้ เรม่ิ ว่งิ เม่อื ใกล้ถงึ บา้ นหลังใหญ่ “ตายจริง! ทำ�ไมเปียกมาอย่างน้ีคะ” พลอยจันทร์เอ่ยถามอย่าง เปน็ ห่วง “ตัวเล็กอุตส่าห์รีบวิ่งมา แต่โดนฝนซะได้ ว่าแต่ป้าพลอยทำ�ขนม ฟักทองถงึ ไหนแล้วคะ” หญิงสาวชะโงกหน้าดูฟักทองน่ึง ที่พลอยจันทร์กำ�ลังนวดให้เข้า กบั แปง้ ขา้ วเจา้ แปง้ มนั และกะทิ ดทู า่ ทางนา่ รบั ประทานจนหญงิ สาวอาสา “ตวั เลก็ ชว่ ยนะคะ” “ไม่ไดค้ ะ่ ไปอาบน�ำ้ เลยค่ะ เดี๋ยวกเ็ ปน็ หวดั ปะไรคะ” “โธ่! ป้าพลอยขา ไหนสัญญากับตวั เล็กแล้วไงคะว่าจะสอนให”้ “แต่ว่า...” 128

เสน่ห์ลวงซอ่ นรกั “นะคะ...นะคะปา้ พลอยคนสวย ตวั เลก็ อยากจะท�ำ ใหค้ ณุ ซนั ทาน มาอยตู่ ง้ั นานแลว้ อยากจะทำ�อะไรใหเ้ ขาบ้าง” มีนาออดอ้อน จนหญิงสูงวัยต้องยอมแพ้ เมื่อเห็นรอยย้ิมกับลัก ยมิ้ จนแกม้ บุ๋มของหญิงสาว “ก็ได้คะ่ แต่ทำ�เสรจ็ ต้องรีบอาบน้�ำ ทันทเี ลยนะคะ” “ค่ะ” หญิงสาวรับคำ�ขันแข็ง ก่อนจะลงมือลงแรงช่วยแม่บ้านผู้ สงู วัย พลอยจนั ทรล์ อบมองทา่ ทาง และสหี นา้ ราวกบั เดก็ ๆ ของหญงิ สาว ดว้ ยรอยยม้ิ เอน็ ดู นางพอจะดอู อกอยหู่ รอกวา่ หญงิ สาวคนนม้ี เี สนห่ ด์ งึ ดดู ใหใ้ ครๆ กอ็ ยากเขา้ ใกล้ ไมว่ า่ จะเป็นเจ้าของไร่ หรือลกู นอ้ งในไร่ เพราะดู เหมือนหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่เอาแต่พูดถึงจนเจ้าของไร่เขม่นไม่น้อย ทว่า หญิงสาวกลับไมม่ ีท่าทกี บั ใครเป็นพิเศษ ซึ่งทำ�ใหน้ างเองออกจะแปลกใจ ไมน่ อ้ ย เนอ่ื งจากนอ้ ยคนนกั ทจ่ี ะไมร่ สู้ กึ ใดๆ กบั ภาสกร หนมุ่ เจา้ ของไรแ่ สน อบอ่นุ ทีย่ ามอยใู่ กลน้ นั้ สุขใจนกั “คณุ ตวั เลก็ คะ” พลอยจันทร์เรียกคนตัวเล็กที่กำ�ลังเตรียมนึ่งขนมฟักทอง อาหาร ว่างยามเย็นของคนอ่ืน และเป็นของโปรดของเจ้าของไร่อย่างภาสกรอีก ด้วย “อะไรหรือคะป้าพลอย” “ขน้ึ ไปอาบน�้ำ เถอะคะ่ เดย๋ี วทเี่ หลอื ปา้ จดั การเอง อกี เดยี๋ วคณุ ซนั กก็ ลบั มาทานของวา่ งแล้วล่ะค่ะ ของโปรดด้วยนค่ี ะ” “นน่ั สคิ ะ ตวั เลก็ กเ็ ลยอยากใหค้ ณุ ซนั ชมิ ฝมี อื ตวั เลก็ เสยี หนอ่ ย มา อยู่เป็นภาระตงั้ นานสองนาน” “อยา่ พูดแบบน้ันเลยค่ะ รีบไปอาบน�้ำ นะคะ” 129

วลัชสิตา “ค่ะ...ฮัดช้วิ !” มนี ารบั ค�ำ ก่อนจะปดิ ปากแล้วรีบวงิ่ ออกจากห้องครัว แตแ่ ม่บา้ น สงู วัยกย็ ังไดย้ นิ เสียงจามของอกี ฝ่ายอยู่ดี มนี าเดินข้นึ บันได แลว้ ยืนหมุนซา้ ยหมุนขวาที่พักบันได เธอลอบ ย้ิมนอ้ ยๆ อยา่ งนกั วางแผน ก่อนจะรบี วงิ่ ขึ้นห้องของตวั เอง ภาสกรเดินเข้ามาในบ้านพร้อมสุนิศา เขามองดูฝนตก โปรยๆ ที่เพิ่งซาไปเมื่อครู่อย่างไม่สบายใจ อยากรู้นักว่าคนตัวเล็กท่ีขอ กลบั มากอ่ นจะเปยี กฝนกลบั บา้ นมาหรอื เปลา่ สายตาของเขาช�ำ เลอื งมอง หาร่างของหญิงสาว ซ่ึงยามปกติมักจะนั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่น บ้างก็ได้ยิน เสียงคุยกับแม่บ้านสูงวัยในครัว หรือบางทีอาจกำ�ลังน่ังอ่านหนังสือใน หอ้ งท�ำ งานของเขา หากไมท่ นั ทเี่ ทา้ จะกา้ วเดนิ ตามทค่ี ดิ เสยี งหวดี รอ้ งของ แม่บ้านสูงวัยกด็ ังขน้ึ “คุณตวั เล็ก!” ภาสกรรีบสาวเท้าไปยังที่มาของเสียง เห็นร่างบอบบางนอนแน่ นงิ่ บนพนื้ ขณะทแี่ มบ่ า้ นสงู วยั ยงั ยกมอื ทาบอกอยา่ งตกใจ ชายหนมุ่ จงึ รบี ช้อนรา่ งบอบบางขึ้นสอู่ อ้ มแขน “ปา้ พลอยชว่ ยบอกตาลบใหไ้ ปรบั อาหมอสกลดว้ ยครบั แลว้ เดย๋ี ว ป้าพลอยข้นึ ไปหาผมท่หี อ้ งตวั เล็กด้วยนะครบั ” สุนิศาตั้งท่าจะก้าวเท้าตามภาสกร ที่อุ้มร่างเล็กของหญิงสาวอีก คน แตน่ ยั นต์ าสฟี า้ น�ำ้ ทะเลทเี่ ขม้ ขน้ึ กลบั ตวดั มามองเธอราวกบั โกรธเคอื ง นนั้ ทำ�ใหเ้ ธอต้องหยุดยนื อยกู่ บั ท่ี “ผมวา่ ศากลับไปกอ่ นเถอะ ผมคงไมว่ า่ งดแู ลแขกหรอกครับ” พดู จบกร็ บี สาวเทา้ ขน้ึ ชน้ั บนทนั ที สนุ ศิ าเมม้ ปากแนน่ เหตกุ ารณน์ ้ี 130

เสน่หล์ วงซ่อนรกั มนั คนุ้ ตาเธอเหลอื เกนิ สนุ ศิ านกึ ยอ้ นความทรงจ�ำ ทผี่ า่ นพน้ มานานหลายปี ‘น่มี ันเกดิ อะไรข้ึน! ใครทำ�แบบนีน้ ะ่ ศา’ ‘เธอทำ�ร้ายศาคะ่ ’ ‘เธอผลกั คณุ ตกจากบนั ไดเหรอศา เธอท�ำ อยา่ งนไ้ี ดย้ งั ไงกนั นมี่ นั จะมากไปแลว้ นะ!’ ความทรงจำ�ที่คิดว่าลืมไปเสียแล้ว ความร้ายกาจของหล่อน ที่ ทำ�ให้ใครคนหนึ่งต้องกลับมาทวงคืนในรูปแบบเดียวกัน ทว่าหล่อนก็ ไม่สามารถใช้คืนมีนาด้วยการยกผู้ชายท่ีตนรักสุดใจให้ได้ หล่อนท�ำ ไม่ได้ และจะไม่ยอมใหม้ นี าท�ำ มนั ส�ำ เรจ็ เป็นอนั ขาด แต่วันนี้หลอ่ นจะยอมถอย ไปก่อน หากเปน็ การถอยเพยี งเพอ่ื ตงั้ หลกั เทา่ นน้ั พลอยจนั ทรท์ �ำ หนา้ ทไี่ ปสง่ คณุ หมอ กอ่ นจะเดนิ ขนึ้ ไปหาชายหนมุ่ เจา้ ของบ้านบนหอ้ งของหญงิ สาว ยงั แปลกใจอยเู่ ลยทคี่ นตวั เลก็ ตกบันได ลงมา นคี่ งเปน็ โชคดแี ลว้ กระมงั ทเี่ ธอไมไ่ ดเ้ ปน็ อะไรมากกวา่ อาการไขห้ วดั จากการตากฝน “คุณซนั คะ...ปา้ ว่าไปอาบน�้ำ แล้วทานอะไรก่อนเถอะคะ่ เด๋ยี วปา้ ดแู ลคณุ ตวั เลก็ ให”้ “ไม่ครับ เป็นเพราะผมแท้ๆ ถ้าผมไม่ปล่อยให้เธอกลับมาเพียง ล�ำ พงั เธอกไ็ มต่ อ้ งตากฝน ไมต่ อ้ งเปน็ หวดั ไมต่ อ้ งตกบนั ได มนั เปน็ ความผดิ ของผมทั้งหมด” “ไมห่ รอกคะ่ ความผดิ ของปา้ ตา่ งหาก ปา้ ไมน่ า่ ใจออ่ นใหเ้ ธอชว่ ย ทำ�ขนมฟักทองเลย เธออยากจะทำ�ให้คุณทาน เพราะรู้ว่าเป็นของโปรด ของคุณ” “โธ.่ ..ตวั เลก็ ” “ว่าแต่เธอตกบันไดลงมา เธอจะจำ�เรือ่ งในอดตี ได้หรือเปลา่ คะ” 131

วลัชสติ า “ไม่ร้เู หมือนกันครบั แต่หากจ�ำ ได้ ผมกข็ อใหเ้ ธออยา่ ลมื เร่ืองผม” “คณุ ซันรกั เธอหรอื คะ” “ครับ ผมไมเ่ คยรสู้ กึ กับใครแบบนมี้ าก่อน มีความสขุ ทกุ ครั้งทไี่ ด้ เห็นหน้า อยากจะเห็นหน้าทุกวัน อยากได้ยินเสียงเธอ อยากรู้ว่าเธอคิด อะไร ผมอยากจะทำ�ทุกอย่างให้เธอ และอยากรู้ทุกๆ อย่างเก่ียวกับเธอ อยากจะพาเธอไปบา้ นบนเขาด้วยซ้�ำ ” “คุณซนั พดู จรงิ ๆ หรอื คะเนี่ย” “ผม...” ภาสกรเงยี บเสยี งเมอ่ื รบั รถู้ งึ มอื เลก็ ทเี่ ขากอบกมุ เรมิ่ ขยบั ชายหนมุ่ ผนิ หนา้ มามองหญงิ สาวทนี่ อนบนทนี่ อน รา่ งบอบบางขยบั ตวั กอ่ นใบหนา้ สวยจะบดิ เบ้ียวราวกบั เจ็บปวด “ตัวเล็ก...เป็นไงบ้างครับ ไดย้ นิ ท่ผี มพดู หรอื เปล่า” “เออ่ ...คุณซนั ...ปา้ พลอย” มีนาเรียกชือ่ คนทัง้ ค่กู ่อนจะเบห้ นา้ “เปน็ อะไรครับตวั เลก็ ” “ปวดหวั ค่ะ รสู้ กึ เหมอื นหัวจะแตกเปน็ เส่ียงๆ เลยค่ะ” “คุณทำ�ผมตกใจรูม้ ัย้ คุณตกบันไดได้ยังไงกัน” “เปลา่ นะคะ ฉันไม่ไดต้ กบนั ได ฉนั ก�ำ ลังจะไปหาป้าพลอยในครวั แลว้ รสู้ กึ หน้ามดื แตอ่ ยู่ๆ มนั ก็วบู ไปเลย” “ไมไ่ ดต้ กบนั ไดแนน่ ะครบั ” หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงัก ทำ�ให้ชายหนุ่มจับร่างของเธอข้ึน นั่งแล้วสำ�รวจตามร่างกายจนคนถูกมองยังงุนงง แม้มีนาจะคิดแผนตก บันได แต่เธอไม่ได้คิดจะใช้มันตอนนี้ เธอจะใช้เมื่อจบเร่ืองน้ีแล้ว เพ่ือจะ หาทางออกไปจากที่นี่ตา่ งหาก “เฮ้อ...ค่อยยังช่ัว คิดว่าคุณตกบันได ผมกังวลแทบแย่ แล้วนี่หิว 132

เสน่หล์ วงซ่อนรกั ม้ัยครับ” หญิงสาวพยักหน้ารับ พลางเขยิบตัวจากอุ้งมือของเขาที่กระชับ รอบแขนเธอแน่น ชายหน่มุ ยม้ิ ขนั เม่ือเห็นท่าทางของเธอ กอ่ นปล่อยรา่ ง แนง่ นอ้ ยออกแลว้ กดจมกู กบั แกม้ นมุ่ หญงิ สาวตาโตเมอ่ื หนั ไปเหน็ รอยยม้ิ เอ็นดขู องแม่บ้านสงู วัย “คณุ ซนั ! นคี่ ณุ ท�ำ อะไรนะ่ ตอ่ หนา้ ตอ่ ตาปา้ พลอยแทๆ้ ” หญงิ สาว แหวกอ่ นจะก้มหนา้ กม้ ตาบ่นอุบอบิ ภาสกรน่ังบนเตียงข้างหญิงสาว ขณะหันไปมองแม่บ้านที่อยู่กับ เขามาตัง้ แต่เด็กๆ อยา่ งรู้ใจ พลอยจนั ทร์สง่ ยมิ้ นอ้ ยๆ ก่อนจะพาร่างอวบ ของตัวเองเดนิ ออกจากห้อง แล้วปดิ ประตอู ยา่ งเงยี บกริบ “แล้วถ้าแบบนีล้ ะ่ ครบั ” ภาสกรประคองใบหน้าหญิงสาวด้วยมือข้างหน่ึง มืออีกข้างช้อน ท้ายทอยใหเ้ ธอรับจุมพิตแสนหวานและออ่ นโยนของเขา หญงิ สาวเบกิ ตา กวา้ งอยา่ งตกใจ กอ่ นจะดนั บา่ ก�ำ ย�ำ ของเขา ทวา่ ยง่ิ ผลกั ออก เขากลบั กอด เธอแน่นขน้ึ จนขยบั ตัวไม่ได้ เขาจุมพิตจนพอใจก่อนจะปล่อยให้ริมฝีปากบางเป็นอิสระ เธอ เม้มปากเข้าหากัน ขณะเหลือบตามองคนที่กำ�ลังจับจ้องใบหน้าของเธอ ดว้ ยรอยยมิ้ สุขใจ “ผมขอโทษทปี่ ลอ่ ยใหต้ วั เลก็ กลบั เพยี งล�ำ พงั แลว้ อยกู่ บั ศา ตวั เลก็ จะให้อภยั ผมมัย้ ครบั ” มนี าขมวดคว้ิ มนุ่ เธอก�ำ ลงั สบั สน ความรสู้ กึ ทเ่ี ขาเปน็ คนท�ำ ใหม้ นั รวน เพราะจมุ พติ แสนหวานทจ่ี โู่ จม กบั ความรสู้ กึ ภายในใจทก่ี �ำ ลงั ตะโกน บอก ให้เธอรู้ว่าเปา้ หมายในการมาทน่ี ี่คืออะไร หญิงสาวหลบั ตาน่ิง เปน็ เหตใุ ห้คนถามเร่ิมหวั่นใจ 133

วลชั สิตา “ตวั เลก็ ปวดหวั หรอื ครบั ถา้ งน้ั นอนพกั นะ ผมจะรบี อาบน�ำ้ แลว้ มา ทานข้าวเป็นเพอ่ื น ตัวเลก็ จะไดพ้ กั ผ่อน” หญิงสาวไม่แย้งอีกเม่ือเขาบังคับให้เธอนอนบนที่นอน แล้วขยับ ผ้าหม่ ให้ กอ่ นท่เี จ้าตัวจะเดินออกจากห้องนอนของเธอไป ไมไ่ ดน้ ะ! เธอจะหลงรักผู้ชายคนน้ีไมไ่ ดเ้ ด็ดขาด มีนาตะโกนบอกตัวเองภายในใจ เธอจะต้องรีบจบเร่ืองน้ีให้เร็ว ที่สุด ก่อนที่ความอบอุ่นของเขาจะทำ�ลายทุกอย่างลง เห็นชัดๆ แล้วว่า เธอเร่ิมรู้สึกดีกับเขา จากความหวั่นไหวและความอิจฉาท่ีเกิดขึ้นเมื่อเขา ใหค้ วามสนใจกบั สนุ ศิ า ท้ังยงั รู้สกึ ดีใจและสขุ ใจทุกครงั้ ท่ีเขาทำ�ดีกบั เธอ หญงิ สาวหยบิ มอื ถอื ทตี่ ดิ ตวั ของเธอขน้ึ มาเปดิ เครอื่ ง และไมท่ นั ที่ จะไดเ้ ปดิ ดขู อ้ ความทแ่ี จง้ วา่ มคี นโทร.เขา้ มนั กส็ นั่ ครดื จนเธอตอ้ งรบี กดรบั สายของญาตผิ ู้พ่แี ทบจะทนั ที “ว่าไงคะพี่เหมยี ว” “เธอจะให้พ่ีว่าไงล่ะมีน เงียบไปเลย เธอจะแก้แค้นยังไงพี่ไม่สน แต่ไม่ใช่เอาตัวเข้าแลก ไปอยู่ใกล้กองไฟแบบนั้น คิดว่าตัวเองเป็นไฟรึไง กันนะ่ ห๊า!” “พ่ีเหมียวใจเยน็ ก่อนสิคะ งานของมีนก�ำ ลงั จะเสรจ็ แล้ว เสร็จป๊บุ มนี จะกลบั กรงุ เทพฯ ปบ๊ั เลยคะ่ ” “เธอใหพ้ ี่ใจเยน็ แล้วคดิ บ้างหรอื เปลา่ ล่ะว่ามันไม่น่าเยน็ เลยนะ่ ” “พเี่ หมียวขา...” มนี าเอย่ เสียงอ้อน “พ่ีให้เวลาอีกแค่เดือนเดียวเท่าน้ันนะมีน แค่เดือนเดียว...ถ้าเธอ ไมก่ ลับกรุงเทพฯ พจี่ ะไปลากตัวกลับมา” “ค่ะ แล้วเรื่องพแ่ี อฟละ่ คะ” “รายนน้ั นะ่ พี่ไมย่ ุ่งด้วยหรอก” 134

เสน่ห์ลวงซอ่ นรัก “พี่ไมค่ ิดวา่ เสย่ี รักพ่ีแอฟเหรอคะ” “เหอะ! รักทีไ่ หนจะยงั เปลยี่ นผูห้ ญงิ ออกงานไม่ซำ้�หน้าเล่า นี่พ่ีก็ รอดูอยู่วา่ แอฟจะทำ�ไง” “ไหนว่าไม่ย่งุ ไงคะ” มีนาอดจะแซวพส่ี าวไมไ่ ด้ “ยยั มนี ! พไ่ี มย่ งุ่ ไมไ่ ดแ้ ปลวา่ ไมร่ ู้ แตเ่ รานะ่ นอ้ งพนี่ ะ พไ่ี มพ่ รอ้ มจะ เสียใจหลายรอบหรอกนะ” “ค่ะๆ ทราบแล้วค่ะ เอาเป็นว่าอีกหนึ่งเดือนเจอกันนะคะ สวัสดี คะ่ ” “เดย๋ี ว!” มีนารีบกดปิดเคร่ืองแทบทันที แล้วได้แต่ฝากลมไปขอโทษพ่ีสาว ก็พ่ีสาวคนนี้ตั้งแต่เป็นคุณแม่ลูกสามก็ข้ีบ่นขึ้นเป็นกอง เมื่อพูดถึงลูก ท้ังสามคนของพี่สาว ก็อดไม่ได้จะคิดถึงแม่หลานสาวจอมแสบอย่าง ‘เมธารา’ หรือ ‘หนเู มย’์ วัยหา้ ขวบ แล้วยังจะฝาแฝดชายหญิงทใี่ กลจ้ ะเขา้ โรงเรยี นเตม็ ทีอีกคูห่ นง่ึ “แล้วคณุ น้าจะรีบกลบั ไปหานะจ๊ะ” มนี าพมึ พ�ำ พลางยมิ้ หวาน กอ่ นจะซอ่ นมอื ถอื เครอื่ งบางของตวั เอง แลว้ นอนบนเตยี งนง่ิ ๆ โดยไมไ่ ดร้ เู้ ลยวา่ ค�ำ พดู ทเ่ี ธอคดิ วา่ ไมม่ ใี ครไดย้ นิ นนั้ ชายหนมุ่ ด้านนอกก�ำ ลงั ขมวดคิว้ มนุ่ อย่างสงสยั ใคร่รู้ ภาสกรมองบานประตไู มส้ กั ตรงหนา้ นง่ิ แมอ้ ยากจะเปดิ เขา้ ไปถาม ใหร้ เู้ รอ่ื งเสยี เดย๋ี วนนั้ แตเ่ ขากก็ ลวั วา่ ไกจ่ ะตน่ื จนพาลหนไี ป ทนี น้ี อกจากจะ ไม่รู้เรื่องของมีนา เขาอาจจะเสยี เธอไปตลอดชวี ติ นัน่ ย่อมหมายความวา่ เขาคงหมดหวงั ในรักน้ีตัง้ แต่ยงั ไมท่ ันเร่มิ 135

วลัชสิตา CHAPTER 11 ตกหลุม...ไม่รูต้ ัว อรณิชาผลกั แท็บเลต็ บนโตะ๊ กอ่ นจะเหลอื บดหู น้าจอ แลว้ รบี กด ปดิ หนา้ จอดว้ ยนกึ หงดุ หงดิ ใบหนา้ สวยบดู บงึ้ ทวา่ คนทเี่ ดนิ เขา้ มาในหอ้ ง ทันไดเ้ ห็นท่าทางเหล่านัน้ กอ็ ดไม่ได้จะเอ่ยถามทเี ลน่ ทจี รงิ “เปน็ อะไรนะ่ ยยั แอฟ น่ีโกรธที่พอี่ อกจากโรงพยาบาลไดห้ รือไง” “ใครจะไปโกรธพอ่ี อฟกนั เลา่ อยา่ มาพดู บา้ ๆ หนอ่ ยเลย แอฟเบอ่ื !” หญงิ สาวกระแทกเสยี ง ขณะทใี่ บหนา้ บดู บง้ึ รมิ ฝปี ากอมิ่ เบอ้ ยา่ งหงดุ หงดิ “ไปเท่ยี วหรอื จะรับงานเดนิ แบบโชวเ์ พชรดีละ่ ” “หือ...งานโชวเ์ พชรเหรอคะ ทไ่ี หนอะ่ พ่ีออฟ” “ภเู กต็ จะ้ นอ้ งรกั เราตอ้ งเอาไปประชันกับมุกน่ะ” “ไข่มกุ ภเู ก็ต ใครก็ว่าสวยนักนะคะ อย่างนจ้ี ะไหวเหรอคะ” “ทำ�ไมจะไม่ไหวล่ะ นางแบบสวยขนาดนี้” องิ ภพเอย่ ชมน้องสาวซ่ึงๆ หน้า อรณชิ าอมยิ้ม ก่อนจะพยกั หนา้ ตกลงทันที เธออยากไปจากเรื่องบ้าๆ ที่ต้องได้ยิน ต้องรับรู้ทุกวัน แม้จะ บอกว่าเกลียดและไม่ชอบขี้หน้าแค่ไหน แต่กลับรู้สึกหงุดหงิดได้ทุกคร้ัง 136

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรัก สนิ า่ ทเี่ ห็นขา่ วเขากับผู้หญิงคนอนื่ ๆ “พี่ออฟ...วันนี้ขอลาคร่ึงวันบ่ายนะ รู้สึกไม่มีสมาธิเลย ฟุ้งซ่าน ชะมดั !” “เรื่องเสยี่ ทศนะ่ เหรอ” “พูดอะไรของพี่นะ่ เก่ยี วอะไรกบั นายน่นั ละ่ ” “ก็เห็นๆ อยู่ ช่วงน้ีน้องพี่หงุดหงิดและฟุ้งซ่านอยู่เร่ืองเดียว พ่ี สังเกตมาตั้งแต่ตอนรู้สึกตัวแล้ว เขาก็ดูรักใคร่เราดีน่ี ว่าแต่เราเถอะ...รัก เขาเข้าแลว้ ล่ะสิ” คนเป็นพ่ีชายถามพลางเปิดหน้าจอแท็บเล็ตของหญิงสาว อ่าน ขา่ วทท่ี ำ�ใหน้ ้องสาวคนเดียวของเขาหวั เสยี จนใครต่อใครพากนั บ่นว่าเข้า หน้าไม่ตดิ “พ่ีก็น่าจะรวู้ า่ มนั เปน็ ไปไม่ได้” “ปล่อยวางบ้างเถอะแอฟ พ่ีรู้นะว่าเขากับแอฟน่ะมีอะไรกันแล้ว อยา่ ถือแตท่ ฐิ เิ ลยรมู้ ย้ั แคพ่ ดู วา่ รักจะยากอะไรละ่ ” “ไม่มีทาง! แอฟไม่มีทางรกั เขาหรอก ผชู้ ายพรรค์นนั้ ใครจะเอาไป ท�ำ พันธุก์ ัน แอฟไม่ใชย่ ยั นาถยดานะพ่ีออฟ” “เอ้า! เอาเข้าไป ว่าแต่เรือ่ งดาน่ะ เจา้ อาร์บอกวา่ มีหลักฐานพอดู แลว้ น่”ี “หลกั ฐานพอดนู ะ่ ใช่ แตค่ งไมล่ มื นะคะวา่ จะเลน่ งานทางกฎหมาย กล็ �ำ บากอยู่ ต้องเอาชนดิ ด้นิ ไมห่ ลุด ท่ีสำ�คัญรายแม่มนั นะ่ มชี อชา้ งสระอู ไมโ้ ท...ชู้ เปน็ พวกผมู้ อี ทิ ธพิ ลในกรมมสี เี ยอะแคไ่ หน เราท�ำ อะไรกต็ อ้ งระวงั ดไี มด่ จี ะซวยกนั พอดี ไดโ้ ดนงฉู กกลบั กง็ านนล้ี ะ่ คราวกอ่ นทเ่ี ราปดิ เรอื่ งพอ่ ไมใ่ ช่เพราะฝา่ ยโนน้ ตั้งท่าจะฉกกลับมาหรอกเหรอ” “ทำ�ไมเราถึงไม่ให้เสี่ยชว่ ยละ่ อิทธพิ ลเขาชว่ ยได้เลยนะ” 137

วลัชสิตา “ไมค่ ะ่ ! แอฟไมม่ วี นั ยมื มอื เขาเดด็ ขาด หยดุ พดู เรอ่ื งไอผ้ ชู้ ายหน่ื กาม นเี่ สยี ทีเถอะ แคน่ ี้แอฟก็เวยี นหัวจวนจะอว้ กแล้วเนย่ี ” “แพ้ทอ้ งรเึ ปลา่ น่ะยัยแอฟ” “โอ๊ย! พ่ีออฟทำ�แอฟประสาทจะกิน ไม่พูดด้วยแล้ว ขอตัวไป พกั ผ่อนดีกว่า” “ไปไหนนะ่ ” “ไปหาหนังดีๆ ดสู กั เร่อื ง ผอ่ นคลายสมองตึงเครียดหน่อย ไม่ไหว แล้ว ถ้าเครยี ดมากกวา่ น้ี แอฟต้องสมองระเบิดตายแน่ๆ” “ตามใจก็แล้วกนั ” องิ ภพไหวไหล่ กอ่ นจะหลกี ทางให้น้องสาว แต่ไมท่ นั ท่เี ธอจะเปิด ประตูออกไปจากห้อง เลขาฯ ก็นำ�ดอกไม้ช่อโตมาให้เจ้านายสาว เธอจึง มองหน้าอกี ฝ่ายราวกับตอ้ งการจะถาม “ใครส่งมา?” “เออ่ ...” “เอ่ออ่าอะไร แคบ่ อกวา่ ใครส่งมา” “เส่ียทศพลค่ะคณุ แอฟ มีการ์ดแนบมาดว้ ยนะคะ” หญงิ สาวพลกิ การด์ ทต่ี ดิ มากบั ดอกลลิ ลส่ี ขี าวชอ่ ใหญ่ ซง่ึ บง่ บอก ราคาแพงระยบิ ของมนั ไดอ้ ยา่ งดี เธอกวาดสายตามองตวั อกั ษรสดี �ำ ซงึ่ เปน็ ลายมือของชายหนุ่ม ‘คดิ ถึงคุณจงั เลยครบั ทูนหวั คืนนี้มาหาผมหนอ่ ยสิ หรือจะให้ผม ไปรับ เอาเปน็ ว่าโทร.มาบอกผมด้วยนะครบั คิดถึงมาก...ทศพล’ “ไปตายซะ!” หญิงสาวสบถดังล่ัน ก่อนจะส่งช่อดอกไม้คืนให้ เลขาฯ สาวทีไ่ ด้แตท่ ำ�หนา้ เหลอหลา “เอาไปทิ้งซะ! แล้วถ้าเขาส่งมาอีกก็ท้ิงถังขยะไปเลย ไม่ต้องรับ 138

เสน่ห์ลวงซอ่ นรกั มาอกี รกหอ้ ง รกโตะ๊ นา่ ร�ำ คาญจรงิ ๆ เลย” อรณชิ าเอย่ ดว้ ยสหี นา้ ร�ำ คาญ เลขาฯ สาวไดแ้ ตท่ �ำ ตาม ท้ังท่ใี นใจนนั้ นกึ เสยี ดายดอกไมช้ อ่ สวย ราคาแพง “ฉันให้เธอทิ้ง ไม่ต้องมาเสียดาย แล้วอย่าให้เห็นนะว่าใครแอบ เอากลับบ้านไปน่ะ ถ้าฉันรู้ล่ะก็จะไล่ออกให้หมดเลย” อรณิชาเอ่ยอย่าง หงุดหงดิ ใจ ก่อนจะเดินออกจากหอ้ งไมส่ นใจคนในห้อง เลขาฯ สาวหนั ไปมองประธานบรษิ ทั ซงึ่ มองตามแผน่ หลงั นอ้ งสาว กอ่ นจะเผยย้ิมแล้วบอกให้หล่อนทำ�ตามคำ�สัง่ ของนอ้ งสาวเขา จากน้นั จงึ กลบั ไปยังห้องทำ�งานของตัวเอง วงหน้าสวยรูปหัวใจมองกระจกหลังด้วยความขุ่นเคืองใจ เธอไม่เข้าใจสักนิด ว่าเหตุใดที่ทศพลต้องให้คนขับรถตามเป็นเงาเช่น นี้ ย่ิงพยายามสลัด ก็ยิ่งถูกติดตาม น่ีมันเกิดอะไรข้ึนกันแน่ เขาต้องการ อะไรจากเธอ ผู้หญิงตั้งมากมายท�ำ ไมไม่อยากได้จากพวกน้ันบ้าง เธอได้ แตห่ งดุ หงิดเพยี งลำ�พัง ทศพลมองไปยังรถสปอร์ตคันกะทัดรัด ท่ีหญิงสาวเจ้าอารมณ์ พยายามขับหนีห่างจากเขา เขารู้ว่าเธอไม่สบอารมณ์ที่เขาคอยติดตาม แต่เธอจะรู้บ้างไหมว่าเขาหงุดหงิดเพียงใด กับการพยายามติดต่อเธอแต่ ไม่ได้รับการตอบรับ มีเพียงการตัดสาย และเสียงฝากข้อความ ดอกไม้ที่ เพียรส่งก็ไม่มีค่าอะไรกับเธอสักนิด แม้ว่าดอกไม้ช่อน้ันจะผูกด้วยสร้อย เพชรราคาแพงลบิ ลว่ิ แค่ไหน ทวา่ เลขาฯ ของหญงิ สาว กบ็ อกวา่ เธอท้ิงมัน ลงถังขยะอยา่ งไมใ่ สใ่ จทุกครั้ง นเ่ี ธอไร้หัวใจ ไรค้ วามร้สู ึก หรือเธอเกลยี ด เขาจรงิ ๆ กันแนน่ ะ “เสย่ี ครบั ...เราคลาดกบั คณุ อรณชิ าแลว้ ครบั เธอใชท้ างแคบๆ นน่ั 139

วลชั สติ า ผมไม่แนใ่ จวา่ เธอมีจุดหมายท่ีไหน” “ฮย่ึ ! ฉนั ควรจะทำ�ยงั ไงกับเธอดี ช่างพยศเหลอื ร้ายจรงิ ๆ อะไรที่ จะผูกมดั เธอไดบ้ า้ งนะ” “แต่งงานไงครับเส่ีย” วริ ัศเอ่ยอย่างไมท่ ันคิด “นายพูดอะไรน่ะวิรัศ นายคิดว่าคนอย่างฉันจะแต่งงานหรือไง... ไม่มีทาง!” ทศพลเอย่ เสยี งกรา้ ว ภาพฝังใจในอดีตผุดขึ้นมา ทั้งหมดเป็นเพราะเขาบังเอิญไปเห็น มารดากำ�ลังร่วมรักกับเพื่อนสนิทของบิดาในบ้านตัวเอง บนเตียงหลัง เดียวกับที่นอนกับบิดา น่ันทำ�ให้เขาตระหนักได้ว่าผู้หญิงไว้ใจไม่ได้ ทั้งที่ บอกรกั ทงั้ ทก่ี อดจบู กับบิดาทกุ วัน แตล่ ับหลงั กย็ งั มีเซก็ ส์กับคนใกล้ตวั ได้ อยา่ งง่ายดาย วริ ศั ลอบถอนหายใจ แมเ้ ขาจะพดู อยา่ งไมค่ ดิ แตน่ น่ั เปน็ เพราะเขา รสู้ กึ ไดถ้ งึ กระแสความหงึ หวง ความรกั ความรสู้ กึ แปลกใหมท่ เ่ี จา้ นายของ เขาไม่เคยรู้จัก ซ่ึงไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ท่ีเจ้าตัวจะได้คำ�ตอบให้ตัวเอง...คำ�ตอบ ที่ครั้งหนึ่งผู้เป็นนายเคยใช้ถามอรณิชา ที่ไม่มีคำ�ตอบให้เช่นกัน หากเขา คาดเดาไม่ผดิ ท่ีเป็นเช่นน้ีเพราะทงั้ คู่มีความหลงั ประเภทเดยี วกนั “เสี่ยจะไปไหนครบั ” “ฉันนดั กับนาถยดาไว้ ไปตามนัดก็แล้วกนั ” น้ำ�เสยี งนัน้ บอกอยา่ งเสียไม่ได้ เพราะไม่เคยมีผู้หญงิ คนไหนกลา้ ขดั ใจเขาอยา่ งทอ่ี รณชิ าทำ� “แลว้ ข้อมูลเรื่องท่ไี อ้ซนั ฝากหาไปถงึ ไหนแลว้ ” “เรียบรอ้ ยแลว้ ครบั อีกไม่นานคงถึงมือพอ่ เล้ียงครับ ผมใหค้ ณิณ ไปสง่ แล้ว” “ด.ี ..มนั จะได้เตรียมตัว อยากรูเ้ หมือนกันวา่ มันจะท�ำ ยงั ไง” 140

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรกั ทศพลไม่ใคร่สนใจเรื่องเพื่อนรักนัก ด้วยตอนน้ีสิ่งท่ีรบกวนใจ เขาทีส่ ดุ กค็ อื แม่ลกู กวาด ทแี่ มจ้ ะห่างกันไปเปน็ อาทติ ย์ แต่กล่ินหอมกร่นุ กายสาว ยงั ตดิ ตรงึ ไม่วา่ ยามหลบั หรือยามตน่ื เสี่ยหนุ่มหมุนลูกอมท่ีห่อด้วยกระดาษสีสวยในมือ ราวกับจะส่ง ความรู้สึกของตัวเองไปบอกเธอ ความรู้สึกท่ีเขาเองก็ไม่สามารถอธิบาย ได้ ความรู้สึกท่ไี ม่เคยพานพบตั้งแตจ่ ำ�ความได้ และนัน่ กท็ ำ�ใหเ้ ขาท้ังกลัว และท้าทายท่ีจะไดร้ จู้ ักมนั อรณชิ าถอื ตวั๋ ภาพยนตรอ์ ยา่ งอารมณด์ ี หญงิ สาวอมยม้ิ ขณะ เดนิ ไปหาชายหนมุ่ รา่ งสงู ทย่ี นื กอดอกหนั ซา้ ยหนั ขวา แลว้ ยน่ื ตว๋ั ไปตรงหนา้ อกี ฝ่ายทีร่ ับมนั ไปไว้ในมอื “อย่าโกรธเคา้ ดิ เค้าอุตสา่ หเ์ ลี้ยงหนังไถ่โทษเลยนะ” อรณชิ างอนงอ้ ญาตหิ นมุ่ ทแี่ สรง้ ท�ำ หนา้ งอน ดว้ ยอยากกลน่ั แกลง้ คนตรงหน้า เพราะคราวก่อนนั้นเธอทำ�ให้เขาเป็นห่วง ด้วยการไม่ติดต่อ กลับมาเลยหลังจากถกู ทศพลพาตวั ไป “เค้าไมไ่ ดโ้ กรธ” “เหอะ! ตัวบอกไม่โกรธ แต่หน้าตัวน่ะรำ�คาญเค้าเต็มแก่ ถ้าตัว ไม่อยากมาขนาดนี้ เคา้ ไม่น่าบงั คบั มาเลย รู้ง้ีไปชวนแคทกไ็ ด”้ อากาศเหลอื บมองใบหนา้ ของอรณชิ าทเี่ หมอื นนอ้ ยใจ ทวา่ หางตา ของเขากลบั เหน็ รา่ งใหญโ่ ตก�ำ ย�ำ ทคี่ รงั้ หนงึ่ เขาเคยเผชญิ หนา้ มาครง้ั หนงึ่ แลว้ จงึ โอบรา่ งญาตสิ าวพลางกระซบิ กระซาบใหไ้ ดย้ นิ กนั สองคน ทวา่ คน อ่นื ๆ พากนั คดิ วา่ เป็นคู่รักหวานชน่ื “อย่าหนั ไปนะแอฟ หมอน่นั อยู่ทน่ี ี่กับนาถยดา” คำ�ว่า ‘หมอนั่น’ ท่ีอากาศใช้แทนการเรียกช่ือมีอยู่เพียงคนเดียว 141

วลชั สติ า และน่ันทำ�ให้อรณิชาปล่อยให้อีกฝ่ายกอดเธอ ขณะที่ก้อนเน้ือภายใต้อก ซ้ายกำ�ลังเต้นกระดอนอย่างตื่นเต้นและต่ืนกลัว จนไม่แน่ใจนักว่าความ รู้สกึ ใดมมี ากกว่ากัน “ไปแลว้ ใช่มัย้ อ่ะตัว” อรณิชาเอ่ยถามเม่ืออากาศปล่อยอ้อมแขนจากเธอ ชายหนุ่ม พยกั หนา้ รบั หญิงสาวจึงได้ปลอ่ ยลมออกทางปาก รสู้ กึ โลง่ แทบจะทนั ที “เฮอ้ ! คดิ ว่าจะมีเรอ่ื งเสยี อีก” “กต็ วั นะ่ ไปเลน่ กบั ไฟท�ำ ไมกไ็ มร่ ู้ ถา้ เคา้ รวู้ า่ ตวั จะท�ำ แบบนนี้ ะ ตวั ได้โดนเค้าตีตูดลายแน่” “พดู มากนะ่ ตวั เคา้ ไปเขา้ หอ้ งน�ำ้ ดกี วา่ เดยี๋ วเจอกนั ทห่ี นา้ โรงหนงั เลยนะ” อรณิชาเอ่ยกอ่ นจะรีบสาวเทา้ ไปทางเขา้ ห้องนำ้� เม่ือเข้าห้องน้ำ�เสร็จเรียบร้อย หญิงสาวก็หมายจะตรงไปตามท่ี นดั หมายกบั ญาตสิ าว ทวา่ เพราะมวั สนใจกบั ตว๋ั ภาพยนตรท์ ร่ี ะบหุ มายเลข ทน่ี งั่ และโรงไวจ้ นไมไ่ ด้มองทาง จึงตกใจไปกับแรงกระตกุ ท่ขี ้อมอื ซง่ึ ทำ�ให้ เธอแทบกรีดร้อง หากแต่มือใหญ่กลับปิดปากเธอไว้ เม่ือได้กล่ินท่ีคุ้นเคย จงึ รีบหันมอง “ชู่ว์...เงียบไวท้ ูนหัว” หญิงสาวมองดวงตาสรี ัตตกิ าลของชายหน่มุ อย่างขนุ่ เคือง “หา้ มร้อง หา้ มโวย โอเคม้ยั ” เธอพยักหน้ารับ ทศพลจึงค่อยๆ ปล่อยมือออกจากริมฝีปากอ่ิม ชา้ ๆ หากพอตงั้ ทา่ จะหนี เขากลับกอดร่างบางแน่น “คิดถงึ จะตายแล้ว ทำ�ไมใจด�ำ นกั ไม่ยอมติดต่อ ไม่คิดถึงกนั บ้าง เลยหรอื ไง” “ปลอ่ ยนะ! ฉนั ไมไ่ ด้อยากตดิ ตอ่ กบั คุณน่”ี 142

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรัก “โอ๊ย! ปวดใจจัง เมียใจร้าย ทำ�ร้ายจติ ใจผัวเหลอื เกนิ ” “อยา่ มาหยาบคายนะ! ไอค้ นเจา้ ชู้ บา้ กาม ทเุ รศ นสิ ยั ไมด่ ี ปลอ่ ย ฉันเลยนะ!” “เอา้ ๆ มาวา่ ผวั ตวั เองแบบน้ไี มไ่ ด้นะ ผัวไมว่ า่ สักคำ�ทเ่ี มยี ไปกอด หนุ่มอ่นื กลางห้างฯ นะ่ ” “ฉนั จะกอดใครแลว้ จะท�ำ ไม” “จะท�ำ แบบนีไ้ งละ่ ” รมิ ฝีปากบางจโู่ จมไมใ่ ห้เธอได้ตัง้ ตวั แตเ่ พียงผิวเผินเทา่ นัน้ “อยากจะจูบให้ขาดใจตาย อยากจะกักขังคุณไว้ใต้ร่าง ไม่รู้ตัว เลยรึไงว่าคุณทำ�ให้ผมร้อนไปท้ังตัวน่ะ แบบนี้ยังคิดว่าผมจะกอดใครได้ อกี หรอื ไง” “จะไปร้เู หรอ! ฉันไม่ใช่คณุ นะ ปลอ่ ยสกั ทสี ิ อึดอดั จะตาย” “คุณจะใหผ้ มทำ�ยงั ไงถึงจะเช่อื ” “คุณไมไ่ ดร้ ักฉันและฉนั กไ็ ม่ได้รักคณุ แค่น้ียงั ไมพ่ ออีกเหรอ หยดุ พูดเรื่องไร้สาระเถอะ ความจริงทุกอย่างมันผิดพลาดต้ังแต่ฟ้าลิขิตให้ฉัน มาเจอคนบ้าๆ นิสัยร้ายๆ อย่างคุณแล้ว ต่อแต่น้ีไปเราอย่าเกี่ยวข้องกัน เลยดกี ว่า” “ไม่มผี ม คุณจะแกแ้ คน้ นาถยดายงั ไงล่ะอรณชิ า” “ไมจ่ �ำ เปน็ ตอ้ งมคี ณุ ฉนั กท็ �ำ ได้ ขอตวั คะ่ ออ้ ! ทางทดี่ นี ะคะ ลาขาด ตลอดกาล...บ๊ายบาย” อรณชิ าโบกมอื ใหเ้ ขา ทศพลได้แต่ยืนมองตามแผ่นหลังของเธอ ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น พลางนึกแปลความหมายค�ำ พูดของอรณชิ า เธอขอลาขาด หมายถงึ ...ไม่อยากย่งุ เก่ยี วกบั เราอีก ไม่อยากยุ่งเกี่ยว คือ...เกลียดเขามาก แม้แต่หน้าก็ไม่อยากมอง 143

วลชั สติ า เสียงก็ไมอ่ ยากไดย้ ิน ซ่งึ ผิดกบั เขาลบิ ลับ เขาอยากจะยงุ่ กับเธอน่ี แลว้ เขา จะท�ำ อย่างไรดี...ทศพลขมวดคว้ิ ครนุ่ คดิ ก่อนจะหาทางออกของปัญหาที่ คิดไมต่ ก นี่เขาร้สู ึกอย่างไรกบั อรณิชากันแน่ รกั หรอื ...แลว้ ไอค้ �ำ วา่ ‘รกั ’ ทว่ี า่ นมี่ นั คอื อะไร ใครจะชว่ ยใหค้ �ำ ตอบ เขาไดบ้ า้ ง แลว้ หากไมใ่ ชร่ กั เขารสู้ กึ อะไรกบั อรณชิ าละ่ ไมส่ !ิ เขาจะมคี วาม รักได้อย่างไรกัน น่ีมันต้องเกิดอะไรข้ึนกับชีวิตเขาแน่ๆ เขาเป็นโรคอะไร รเึ ปลา่ ไมด่ แี นๆ่ คนื นเี้ ขาตอ้ งหาสาวมากอดสกั คน ตอ้ งพสิ จู นใ์ หร้ กู้ นั ไปวา่ เขายังเหมือนเดิมหรือเปลา่ ภาสกรขมวดควิ้ มนุ่ กบั การสอื่ สารชวนปวดศรี ษะของเพอื่ น รัก ทมี่ ปี ญั หาจนแก้ไมต่ ก แล้วโทร.มารบกวนเวลาพักผ่อนในช่วงตสี อง “ฉนั ตอ้ งเปน็ โรคอะไรสกั อยา่ งแนๆ่ วะ่ ซนั นกเขากย็ งั ขนั ดอี ยหู่ รอก แตไ่ มอ่ ยากมกี ับคนอน่ื นอกจากแอฟ” “จะบา้ ไปหรือเปลา่ ! แกแค่ตกหลมุ รักนะ ไมไ่ ดเ้ ป็นโรค” “อย่ามาพดู เรอ่ื งทีไ่ มน่ ่าจะเปน็ ไปไมไ่ ด้สซิ นั ฉันเคยรกั ใครละ่ ” “เพราะไม่เคยรักใครไง นายถงึ สมควรจะหัดเรียนวิธรี กั ไงละ่ ” “แตเ่ ธอเกลยี ดฉันเขา้ ไส้เลยวะ่ ” “สมนำ้�หน้า เป็นฉันนะคงอยากหนีไปให้พ้นๆ ไม่ต้องเจอกันอีก เลย” “เฮ้ย! ฉันโทร.มาปรกึ ษา ไม่ได้ใหม้ าซ้�ำ เติมนะเว้ย” “ไอท้ ศ...นายเคยไดย้ นิ ค�ำ พดู ทวี่ า่ ผหู้ ญงิ เกลยี ดแสดงวา่ ผหู้ ญงิ รกั แตถ่ ้าผหู้ ญิงเฉยๆ คอื ไม่สนใจเราหรือเปลา่ ” “ไม่เลยว่ะ! แต่เอาเปน็ ว่าจะจ�ำ ไว้ แลว้ นฉ่ี นั จะเริม่ ยังไงล่ะ” “อะไรวะ เร่ืองธุรกจิ ล่ะวางแผนเก่งนกั ทีเรื่องง่ายๆ แบบนี้ เสือก 144

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรัก จะโงข่ ึ้นมาเชียวนะ” “เออ! ฉันจะลองคดิ ดู แลว้ แม่ตุ๊กตานายละ่ ” “ก�ำ ลังรออยู่” “รออะไรวะ” “รอแผนเธอนะ่ สิ จะเลน่ ตามน้ำ�เธอไปกอ่ น แตอ่ ย่าให้ถงึ ทีฉนั นะ จะทบต้นทบดอกให้ใชห้ น้ีไปนานๆ เลย...คอยดูดิ” ภาสกรเอ่ยอย่างมาดหมาย จดุ ประสงคข์ องเธอไมใ่ ช่เขา แตเ่ ปน็ อีกคน ต่างจากทศพลที่คิดว่าตัวเองรู้จักอรณิชาดี หากกลับไม่รู้เท่าทัน ความคดิ เธอ ทค่ี ิดจะแกแ้ คน้ ท้งั รัตน์ศรันย์และตวั เขา “ไอท้ ศ...นายบอกว่าคณุ แอฟกับตวั เล็กรูจ้ ักกันใชม่ ้ยั ” “กไ็ ม่เชงิ แต่เพราะคุณตัวเลก็ ของนายเป็นญาติของคุณเมวารี ก็ เลยรจู้ ักกบั แอฟ” “จรงิ ด้วยสิ! ลืมไปเลยว่ารุ่งวิรยิ ะเปน็ นามสกุลเกา่ คุณเมวารี” “ฉนั ไมก่ วนนายแลว้ ดกี วา่ ขอไปนงั่ คดิ แผนปราบพยศแมเ่ สอื กอ่ น” “เฮ้ยๆ มาท�ำ ใหต้ ่นื แลว้ ก็ช่ิงหนีกนั อย่างน้ีเลยเหรอวะไอท้ ศ!” “เออดิ! นายก็คดิ ไปสิ วา่ จะไปแงะปากแม่ตกุ๊ ตาญ่ปี ุ่นตัวเล็กของ นายยงั ไงใหพ้ ูดความจรงิ ” “เฮย้ ! ไอ้ทศ...” ภาสกรไดแ้ ต่จบั จ้องโทรศัพท์ เม่อื ถกู ทศพลตดั สายไปดอื้ ๆ ท้งิ ให้ เขายงั คดิ ไมต่ กสกั นิด ว่าจะงา้ ง จะแงะ จ�ำ เลยตัวเล็กให้ยอมเปดิ ปากพูด เรอื่ งนไี้ ด้อยา่ งไรกนั หนอ “ป้อเลี้ยงเจ้า...กึ๊ดอิหยังจ่ึงบะนอน เป้ินว่าป้อเลี้ยงป๊ิกเฮือนเถอะ เจ้า” นำ้�เสียงเป็นห่วงเป็นใยของหญิงวัยหกสิบอย่างหนานจั่น ภรรยา 145

วลชั สติ า ของตาลบคนงานในไร่ของภาสกรถามขึ้น เม่ือเห็นเจ้านายหนุ่มออกมา เดนิ ทา่ มกลางน�ำ้ คา้ งเยน็ จัด “ป้าหนานจั่นนั่นล่ะกลับไปนอน ผมขอคิดอะไรเรื่อยเปื่อยสักครู่ แล้วก็จะไป” “จา๊ ววนั พกู ปอ้ เลยี้ งจะหอื้ ไผเฝา้ คณุ ตวั๋ เลก็ ในมอ้ื อยุ้ พลอยบะอยู่ เฮอื น เปนิ้ สแิ อว่ ในเมอื งซอ้ื ของหอ้ื ปอ้ เลย้ี ง ตต้ี งั้ ใจว๋ า่ สจิ ด๊ั งานเลยี้ งเนอ้ เจา้ ” “ผมเฝา้ เองครับป้าหนานจั่น ป้าขึ้นนอนเถอะครบั ” “ก่อได้เจา้ ป้อเล้ียงกอ่ ฮีบป๊กิ เฮอื นเนอ้ เจา้ ” “ครบั ” ภาสกรถอนหายใจอย่างคนโล่งอก มองตามแผ่นหลังอวบท่ีเดิน กลับบ้านพัก กอ่ นจะเงยหน้าขนึ้ มองไปยงั ชั้นบน หนา้ ต่างดา้ นบนเปดิ ทงิ้ ไว้ ลมท่พี ดั เข้าไปในหอ้ งทำ�ให้ผ้าม่านปลิวไสว เขาเดินกลับเข้าบ้านตรงไปยังห้องนอนช้ันบน ร่างบอบบางนอน ตะแคงกอดตวั เองไว้แน่น ผ้าห่มผืนหนารน่ ไปอยู่ปลายเตียง ชายหน่มุ ปดิ หนา้ ตา่ งทม่ี ลี มเยน็ ๆ พดั ผา่ นเขา้ มาในหอ้ ง กอ่ นจะจดั แจงหม่ ผา้ ใหก้ บั เธอ ภาสกรถือวิสาสะค้นหาอุปกรณ์ส่ือสาร ท่ีเขาได้ยินเม่ือคร้ังก่อน อย่างใจเย็น ร่างสูงจึงเคล่ือนกายอย่างเงียบเชียบ เห็นโทรศัพท์รุ่นใหม่ ขนาดกะทัดรัดที่เขาซื้อให้ตั้งอยู่บนโต๊ะหัวเตียง ก่อนจะเปิดลิ้นชัก ใน ขณะที่คอยสังเกตหญิงสาวผู้หลับใหลบนเตียงกว้าง นัยน์ตาสีฟ้าน้ำ� ทะเลกวาดตามองทา่ มกลางความมดื มดิ ทม่ี เี พยี งแสงนวลจากดวงจนั ทร์ ดา้ นนอกเทา่ นนั้ ครนั้ เปดิ ลน้ิ ชกั ในตเู้ สอ้ื ผา้ กต็ อ้ งแปลกใจกบั โทรศพั ทบ์ าง เฉยี บ หนุม่ ลกู คร่ึงนึกย้อนถงึ ครงั้ แรกทพี่ บกัน เขาจ�ำ ไดว้ ่าเหน็ เธอมนึ งง อย่างมาก ยามรู้สึกตัวข้ึนมาเห็นหน้าเขา ชายหนุ่มเปิดโทรศัพท์มือถือ 146

เสน่หล์ วงซอ่ นรัก เครอื่ งบาง ภาพหน้าจอเป็นภาพของเธอ แล้วถือวิสาสะเปิดดูขอ้ มลู ต่างๆ ซ่ึงไม่มีอะไรท่ีจะทำ�ให้เขากระจ่างแจ้ง ถึงความเกี่ยวข้องแสนคลุมเครือ ของเธอและสนุ ศิ าไดเ้ ลย ชายหนุ่มเก็บทุกอย่างเข้าที่ ก่อนจะแอบออกจากห้องเธออย่าง เงียบกริบ แม้จะล่วงเลยไปจนฟ้าเร่ิมเปล่ียนสี ทว่าความคิดของภาสกรก็ ไม่ได้หยุดแล่น เขามองความเก่ียวข้องระหว่างสุนิศา ตุลา และผู้หญิงท่ี ชือ่ มนี า ผ่านขอ้ มลู ที่ทศพลหาให้อยา่ งแปลกใจ เธอชื่อมีนาอยา่ งนั้นหรอื ค�ำ ถามของภาสกรเกดิ ขนึ้ ภายในใจ เขาไมเ่ ขา้ ใจสกั นดิ วา่ ทง้ั สาม จะมอี ะไรท่ีเชอื่ มโยงกันได้ นอกจากความสัมพันธ์ระหวา่ งสนุ ิศา และตุลา ที่บ่งบอกเขาได้ว่าทั้งคู่เคยเป็นคู่รัก แล้วมีนาล่ะ? เธอเกี่ยวข้องอะไรด้วย เธอต้องการอะไรกนั แน่ ภาสกรมีคำ�ถามมากมาย แต่เม่ือความคิดเร่ิมถึงทางตัน ความ เหนื่อยล้าและต้องการพกั ผ่อนกเ็ ขา้ ครอบงำ� ชายหนมุ่ เก็บเอกสารใส่ในตู้ เซฟ กอ่ นจะลม้ ตวั ลงนอนบนเตยี งอยา่ งออ่ นเพลยี ทง้ั ดา้ นความคดิ รา่ งกาย และจิตใจ 147

วลชั สติ า CHAPTER 12 ไมร่ า้ ยถา้ ไม่รกั มนี าต่นื แตเ่ ช้า รบี ลา้ งหนา้ อาบน้�ำ ก่อนจะยิ้มให้กบั กระจก ทว่า สายตาทเ่ี หลอื บไปเหน็ ปฏทิ นิ กท็ �ำ ใหใ้ บหนา้ ทก่ี �ำ ลงั เรงิ รา่ เศรา้ สลดลงแทบ จะทนั ที เธอแนบมอื บนหนา้ ทอ้ งแบนราบของตวั เอง วนั ทเี่ ธอเสยี ใจทส่ี ดุ ใน ชวี ติ และเสยี ใจทกุ ๆ ปี นบั จากวนั นน้ั จนถงึ วนั นเ้ี ปน็ เวลาสป่ี ี การพรากจาก กนั ทท่ี �ำ ใหเ้ ธอตอ้ งเลอื กจะกา้ วเดนิ ตามทางทถ่ี กู ตอ้ ง ไมใ่ ชต่ ามหวั ใจ เรอ่ื ง หัวใจของเธอ เธอไม่พรอ้ มจะคิด...ไมพ่ ร้อมจรงิ ๆ ใบหนา้ คมเขม้ สีแทนกบั นยั น์ตาสีฟา้ น�ำ้ ทะเล ทค่ี อยทอดมองเธอ อยา่ งเอาใจใส่ เปน็ หว่ งเปน็ ใย ยามบอกรกั เธอผา่ นการกระท�ำ มากมายของ เขาผดุ ขน้ึ มาในความคดิ หญงิ สาวสะบดั ศรี ษะราวกบั ตอ้ งการทงิ้ ความคดิ น้ันออกไป “ไรส้ าระจริงๆ เลยนะมีนา เธอจะรกั เขาได้ยงั ไงกนั จ�ำ ไว้สวิ า่ เธอ มาทน่ี เ่ี พอ่ื อะไร จดุ ประสงคค์ อื อะไร หา้ มลมื เดด็ ขาด อยา่ ฟงุ้ ซา่ นไปหนอ่ ย เลย ผชู้ ายก็งี่เง่าเหมือนกันหมดนนั่ ละ่ ” มนี าเตอื นตวั เองกอ่ นจะเดนิ ออกจากหอ้ งนอน แลว้ หยดุ ยนื เมอื่ เหน็ 148

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรกั รา่ งของหญงิ สาววยั ยสี่ บิ ตน้ ๆ ของค�ำ แกว้ ซงึ่ เปน็ บตุ รสาวของปา้ หนานจนั่ และตาลบ “คณุ ต๋ัวเลก็ ลกุ จากต้นี อนแล้วกะ๊ เจา้ มื้อนอ้ี ุ้ยพลอยบะอยเู่ น้อเจา้ ปกิ๊ จา่ ยกาดตง้ั แตจ่ า๊ ว ปอ้ เลยี้ งกอ่ บะตน่ื จากตน้ี อนเลยเนอ้ เจา้ เปนิ้ สขิ อฮอ้ ง หอ้ื คณุ ต๋วั เล็กจ้วยปลกุ ป้อเล้ียงตวยเน้อเจา้ ” “กโี่ มงเหรอจ๊ะคำ�แกว้ ” “ตอ๋ นนก้ี อ่ ไดเ้ จา้ อแี มอ่ วู้ า่ ปอ้ เลย้ี งเขา้ นอนตอ๋ นฟา้ ใกลฟ้ า้ สางแลว้ กา นา่ เป๋นอ่วงแต๊ๆ เน้อเจ้า” “ใกลฟ้ ้าสางเหรอค�ำ แกว้ แล้วจะต่นื ไหวหรอื เน่ยี ” มีนาเอย่ พลาง รีบสาวเท้ากลบั ขึ้นชนั้ บนของบ้าน คำ�แก้วมองตามร่างเล็กๆ กับแผ่นหลังบอบบางของอีกฝ่ายด้วย รอยยม้ิ “เปน๋ จะอ.ี้ ..บะหอ้ื ปอ้ เลีย้ งเลกิ กะ๊ คณุ สุนิศา แลว้ มาฮักคุณตัว๋ เลก็ ไดจ้ ะได๋ คณุ ตวั๋ เลก็ กอ่ เปน๋ อว่ งปอ้ เลย้ี งจะอ้ี จะอวู้ า่ บะฮกั เปนิ้ บะเจอ้ื แตๆ๊ ” คำ�แก้วเอ่ยด้วยรอยยม้ิ ขำ� มีนาเคาะประตูห้องเจ้าของบ้าน ก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้าห้อง ไปหาชายหนมุ่ ไมไ่ ดส้ นใจบรรยากาศรอบๆ เพราะส่งิ ท่ีเธอสนใจตอนน้ี มี เพยี งรา่ งหนาทนี่ อนซบกบั หมอนบนทนี่ อนสีเทาเขม้ หญงิ สาวเมม้ ปากอยา่ งครนุ่ คดิ เธอสมควรปลกุ หรอื ไมส่ มควรปลกุ ดหี นอ ยิ่งคิดถึงค�ำ พดู ของค�ำ แกว้ ก็ยิง่ รูส้ กึ เปน็ หว่ งตามคำ�พดู ของแม่บา้ น วัยรุ่นเสียจริงๆ เธอตั้งท่าจะหมุนกาย ก่อนจะสะดุ้งเม่ือได้ยินเสียงงึมงำ� ของคนทซ่ี บกับหมอนเม่ือครู่ “ตวั เลก็ หรอื ครับ” “เออ้ ...ค่ะ” 149

วลชั สติ า หญิงสาวหมุนกายกลับมาเผชิญหน้ากับเขาอีกคร้ัง พลางส่งย้ิม ให้เขาน้อยๆ “มาปลกุ ผมหรอื ครบั ผมนแ่ี ยจ่ งั ...ใหค้ นเพง่ิ หายปว่ ยมาปลกุ แบบ นี้” “ตวั เลก็ สบายดแี ลว้ คะ่ หายดแี ล้ว” “ดแู ล้วก็นา่ จะเป็นอยา่ งนั้น ตัวเลก็ มานง่ั ใกลๆ้ ผมหน่อยสิครับ” หญิงสาวสืบเท้าเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะหยุดนิ่งเม่ือยืนอยู่ห่างจาก เตยี งไมม่ ากนกั ชายหนมุ่ ยมิ้ ขนั เมอื่ เหน็ ทา่ ทางระแวดระวงั ภยั ของเธอ เขา ฉุดข้อมือเลก็ จนเธอตอ้ งนัง่ บนเตียงน่มุ ชายหนุ่มใช้ตักนุ่มน่ิมของหญิงสาวมารองศีรษะ เขาจุมพิตมือ นุ่มหอมกรุ่นท้ังๆ ที่ยังพร้ิมตาหลับ ชายหนุ่มจับมือเธอทาบแผ่นอกของ ตวั เองไว้ “ตัวเล็กเชื่อรเึ ปลา่ วา่ ความรักไมไ่ ด้เกดิ ขึน้ ไดแ้ ค่ครงั้ เดยี ว” “ไมท่ ราบสิคะ” “ตวั เล็กไม่เคยมีความรกั หรือครบั ” ชายหนมุ่ หลอกถาม ทวา่ คนทฟี่ งั กลบั ไหวตวั ทนั และตอบไดอ้ ยา่ ง แนบเนียน สมกับบทบาททีต่ ัวเองแสดง “ตวั เลก็ ความจำ�เสอ่ื ม จะรไู้ ด้ไงว่าเคยหรอื ไม่เคย” “แล้วตอนนไี้ มร่ ักใครหรอื ครับ?” “รกั ค่ะ” คำ�ตอบของหญิงสาวทำ�ให้คนหนุนตักลืมตาขึ้น สบกับดวงตา กลมโตของเธอ “ตวั เลก็ รักปา้ พลอย” “ใครอีกครับ?” 150