เสน่ห์ลวงซ่อนรัก

เสนห่ ์ลวงซ่อนรกั CHAPTER 20 รักมากกวา่ แคน้ แผ่นหลังบอบบางแตะฟูก ก่อนร่างเนียนจะเปลือยอย่างไม่รู้ ตัว ริมฝีปากร้อนผ่าวและจมูกโด่งเป็นสันลากไปตามโครงหน้า สูดกลิ่น หอมกรนุ่ เหมอื นน�ำ้ ผงึ้ สมั ผสั แสนออ่ นโยนของเขา ไมเ่ หมอื นทเี่ ธอคาดคดิ ไว้สักนิด ทุกส่วนท่ีเขาสัมผัสมันร้อนรุ่มจนแม้แต่เครื่องปรับอากาศก็ ไม่สามารถบรรเทาความร้อนน้ไี ด้ เคร่ืองหน้าเล็กๆ ของมีนาประดับไปด้วยเหงื่อ ดวงตากลมโตหรี่ ปรอื ทวา่ ความอยากรู้ กท็ �ำ ใหเ้ ธอพยายามลมื ตาเพอ่ื จดจ�ำ ความสขุ ความ ประทบั ใจทเี่ ขาปฏบิ ตั ติ อ่ เธอ ชายหนมุ่ สง่ ยมิ้ ใหเ้ ธออยา่ งอบอนุ่ เหงอื่ ทอ่ี อก จากดวงหนา้ ผุดผาดถูกซบั ดว้ ยมือหยาบและจุมพติ อบอุน่ ของเขา ริมฝีปากของเขายังคงทำ�หน้าที่เป็นผู้นำ�ทางได้เป็นอย่างดี ทรวงอกอ่ิมพอดีมือของเธอท่ีเขาสำ�รวจด้วยจุมพิต ทำ�ให้เจ้าของต้อง แอ่นกายให้เขาเติมเต็ม และทุกคร้ังท่ีเขาวกกลับมาทาบเรียวปากของ เธอ ลิน้ ทล่ี กุ ล้ำ�เขา้ มากเ็ หมือนจะสูบวญิ ญาณของเธอออกไป แตเ่ มื่อรสู้ ึก เหมอื นจะขาดใจตาย เขากลบั ปล่อยให้เธอไดม้ ชี วี ติ อย่ตู อ่ ด้วยการใหเ้ ธอ 251

วลชั สติ า ไดน้ ำ�อากาศเข้าปอด ภาสกรสำ�รวจร่างเปลือยเปล่าด้วยสายตาและปลายลิ้น ลิ้น ร้อนลากผ่านทรวงอกอิ่มจนถึงสะดือบุ๋ม เสียงครางหวานหู ทว่าเธอกลับ พยายามประทับความทรงจ�ำ แสนประหลาดทเี่ ขามอบให้ ริมฝีปากบางเม้มเพ่ือกลั้นเสียงคราง มือเกร็งจิกผ้าปูที่นอนแน่น ทวา่ ดวงตาที่หรีป่ รือกลบั ตอ้ งเบิกโพลง เมอ่ื เห็นวา่ เขาเล่อื นตวั ซุกหนา้ กบั กลางลำ�ตวั “อ๊ะ! อย่าค่ะ” มีนาร้องอย่างตกใจ เธอพยายามหนีบขาตัวเองไว้ ทว่าภาสกร กลับรั้งไว้อย่างอ่อนโยน แล้วเงยหน้าข้ึนมอง มีนาหลบตาก่อนจะตอบ อย่างออ้ มแอม้ “มันสกปรกนะคะ แล้วมันกเ็ ป็นของตำ�่ ทำ�แบบน.้ี ..” ภาสกรเคล่ือนกายกลับขึ้นมาดูดซับคำ�พูดของเธอ ให้กลืนหาย ดว้ ยรมิ ฝปี ากของตวั เอง ลนิ้ รอ้ นกวาดไปทวั่ โพรงปาก ซมึ ซบั ความนมุ่ ของ ลน้ิ เลก็ รสชาตหิ อมหวานราวกบั น�้ำ ผงึ้ ชนั้ ดี และสมั ผสั ไดถ้ งึ ความปรารถนา ท่เี ธอเองก็มไี มย่ ่งิ หยอ่ นไปกว่าเขา ภาสกรถอนจมุ พิตวาบหวามพลางมองหนา้ เธอนิ่ง นวิ้ หยาบทวา่ อบอุ่นลากไปตามโครงหนา้ สวยดง่ั เนรมติ ของหญิงสาวใตร้ า่ ง แลว้ เอ่ยขน้ึ ด้วยรอยยิ้มเอน็ ดู “ไรเ้ ดยี งสาแบบน้ี ผมไมร่ กั ยังไงไหว ตัวเลก็ ไมส่ กปรกหรอก แลว้ มันกไ็ ม่ต�ำ่ ผมจะพสิ ูจนใ์ หด้ ู” ภาสกรลุกก่อนจะนั่งเคียงข้างร่างเล็กบนเตียง เขาสัมผัสข้อเท้า เลก็ แล้วยกขนึ้ จมุ พติ ทัง้ จูบ ท้งั เม้ม ทว่าเตม็ ไปดว้ ยความออ่ นโยน ความฉงนใจและความสงสัยของหญิงสาวเลือนหาย เม่ือความ 252

เสนห่ ล์ วงซ่อนรัก รัญจวนเพม่ิ ข้ึน ปลอ่ ยใหเ้ ขาจมุ พติ จนถึงปลีนอ่ ง ขาออ่ น และ... บุปผาหอมหวานท่ีกำ�ลังสะพร่ังงามด้วยหยาดนำ้�ค้าง เป็นผลให้ ภมรหนุ่มผู้กระหายปรารถนาจะดื่มความหวานของมวลดอกไม้ แม้จะ กระหาย ทว่าเขากย็ งั เปน็ ภมรทมี่ ีมารยาท และมีเมตตามากพอทจ่ี ะมอบ เพยี งความออ่ นโยนใหก้ บั เหลา่ ดอกไม้ โดยการดดู ดมื่ น�ำ้ หวานอยา่ งใจเยน็ ภาสกรเงยหน้ามองดวงตาฉ่ำ�ปรือพลางขบกรามข่มอารมณ์ไว้ เขาปวดไปท้งั ร่าง ทวา่ กไ็ มอ่ ยากใจร้อน ไมอ่ ยากท�ำ ให้เธอเจ็บปวด ไดแ้ ต่ อดทน...และอดทน รอให้กลไกของร่างกายสาวพรหมจรรย์พร้อมท่ีจะรับ การรกุ ล�้ำ เขาอยากให้เธอสัมผัสกายเขา อยากให้เธอรักเขา จุมพิตเขา เหมือนอย่างที่เขาทำ� แต่เขารู้ดีว่า เธอนั้นไร้เดียงสาเพียงใด ไร้เดียงสา เร่อื งรกั เรอ่ื งบนเตียง เธอชา่ งแสนบรสิ ุทธิแ์ ละงดงามเหลอื เกิน ภาสกรเตรียมความพร้อมของร่างกายเธอ และเมื่อเป็นไปตามที่ ตอ้ งการ เขาจงึ เคลอื่ นกายเพอ่ื จมุ พติ เธอ ปลอบประโลมเธอดว้ ยเสยี งพรา่ ซึ่งเตม็ ไปด้วยความปรารถนาอยา่ งยากทจ่ี ะห้าม “พรอ้ มแล้วนะตวั เลก็ ” แม้คนรับฟงั จะเข้าใจ ทว่าความหวาดกลัวก็ท�ำ ให้เธอลืมตาโพลง เธอเคยได้ยินมาจากหลายคนนักว่า ‘คร้ังแรก’ ของผู้หญิงมักจะเจ็บปวด ไปท้ังร่าง เจ็บราวกับจะถูกแยกออกเป็นเสี่ยง และเธอชักเร่ิมหวั่นๆ กับ ความเจบ็ ปวดน่ัน ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาจับขาท้ังสองของ เธอชนั ขนึ้ เพอ่ื ลดความเจบ็ ปวดส�ำ หรบั ‘ครง้ั แรก’ ของเธอ รา่ งเลก็ พยายาม บิดกายหนี ทว่าน้ำ�เสียงปลอบประโลม และอ่อนโยนของเขา ก็ทำ�ให้เธอ ออ่ นลง 253

วลชั สติ า “เชือ่ ใจผมนะ...ผมจะไมท่ ำ�ให้ตัวเล็กเจ็บ ผมจะถนอมตวั เลก็ จะ ไม่รังแกตวั เลก็ ” เมอื่ เธอยินยอม ภาสกรจงึ เคลอ่ื นกาย ชำ�แรกกายแกรง่ เข้าส่กู าย บอบบาง เพียงแรกท่ีสัมผัส...มอื เลก็ ก็ขยุ้มผ้าปูทนี่ อนจนข้อน้ิวซีดขาว “อยา่ เกรง็ ครับคนด”ี ภาสกรกระซิบ พลางจุมพิตเรียวปากเธอเพื่อให้เธอผ่อนคลาย กอ่ นจะขยบั ตวั จนเจอดา่ นตรวจ เขารดู้ วี า่ เธอจะตอ้ งเจบ็ เพราะความเปน็ ลกู ครง่ึ ของเขาและคนไทยของเธอ แตเ่ ขากไ็ มอ่ ยากใหเ้ ธอตอ้ งเจบ็ นาน เขา หลบั ตาและกระชน้ั กายเขา้ สกู่ ายเธออยา่ งเรว็ แรง เสยี งกรดี รอ้ งดว้ ยความ เจ็บปวดถูกกลืนหายเข้าสู่ลำ�คอหนา มือหยาบลูบเส้นผมของเธออย่าง ออ่ นโยน ดวงตากลมโตเบกิ โพลงอยา่ งตกใจ ความเจ็บปวดกายทเ่ี ธอเคย เจอมาทงั้ หมดในชวี ติ มนั เทยี บไมไ่ ดเ้ ลยจรงิ ๆ เทยี บไมไ่ ดก้ บั ความเจบ็ ปวด ท่ีมาพรอ้ มความรู้สึกประหลาดในครง้ั น้ี ชายหนุ่มหันเหความสนใจความเจ็บปวดของเธอ ด้วยการดูดร้ัง ทรวงอกนุ่มของเธอ หญิงสาวส่ายหน้าพลางหยัดกายแอ่นให้เขากระทำ� ไดถ้ นดั ถนีข่ ้ึน หากทันทีที่ความร้อนผ่าวซ่ึงบีบรัดเรือนกายเขาคลายตัวลง เขา จึงเคล่ือนกายออก มีนาลืมตามองเมื่อปลายนิ้วของเขาเกล่ียน้ำ�ตาที่ไหล ไปตามแก้มนวลออก พลางมอบรอยยิ้มอ่อนโยนท่ีทำ�ให้เธออบอุ่นใจและ ยนิ ยอมทกุ ประการ เพียงแคไ่ ด้เหน็ รอยยม้ิ เขาเชน่ นี้ตอ่ ไป ภาสกรให้เรือนกายแกร่งก้าวไปตามเส้นทางเล็กๆ แสนแคบ อีกคร้ัง เสียงกรีดร้องได้เปล่ียนเป็นเสียงครางอย่างรัญจวนจิต และน่ัน ก็ทำ�ให้เขาแทบควบคุมตัวเองไม่ได้ จนเกือบปล่อยให้อารมณ์ดิบเถ่ือน ควบคมุ แตเ่ ปน็ เพราะหวั ใจทม่ี รี กั ท�ำ ใหเ้ ขายงั คงเคลอ่ื นกายอยา่ งออ่ นโยน 254

เสน่ห์ลวงซอ่ นรัก หญงิ สาวหลบั ตาแนน่ อยา่ งเขนิ อาย กบั เสยี งครางประหลาดทเี่ ธอ เปลง่ ออกไป แตเ่ มอื่ ไดย้ นิ เสยี งครางทไ่ี มต่ า่ งกนั หลดุ รอดจากรมิ ฝปี ากของ เขา เธอก็เริ่มละทิ้งความเขินอาย ตอบสนองความต้องการของร่างกาย ด้วยการโตต้ อบกลบั วธิ เี ดยี วกบั ทีเ่ ขากระท�ำ กับตน เขาสอดแขนรองแผ่นหลังบาง เพ่ือให้ลำ�ตัวแนบกับเธอทุกส่วน ริมฝีปากคลอเคลียกับใบหูเล็ก จุมพิตไปทั่วซอกคอหอม ความเร่าร้อน ปรารถนา พิศวาสกำ�ลงั รมุ เร้าใหเ้ ขามแี รงขับเคลอื่ นภายในร่างกายสกู่ าย เธอชนดิ ‘ส้ไู ม่ถอย’ และเมอื่ เสยี งหวดี ร้องของหญิงสาวดังข้นึ อยา่ งสุขสม เขาก็ขยบั กายแกร่งเรว็ ขึน้ กอ่ นจะครางไมต่ า่ งกัน มีนารับจุมพิตอ่อนโยนของชายหนุ่ม ที่ขยับตัวนอนเคียงข้าง หญงิ สาวขยบั กายซบกบั อกแกรง่ ซอ่ นใบหนา้ แดงก�ำ่ เพราะความเขนิ อาย ขณะทีเ่ ขาไลเ้ สน้ ผมยุง่ ๆ ของเธออยา่ งออ่ นโยน รมิ ฝปี ากหนาจมุ พติ ขมบั หอมกรุ่น “เจบ็ มากมั้ยครบั ตัวเล็ก” หญงิ สาวสา่ ยหนา้ กับอกเขา ผมยงุ่ สยายบนแผงอกของเขา “ไม่เจ็บเลยหรอื ครับ” น้ำ�เสียงท่ีถามแฝงความเจา้ เลห่ ์ “เออ่ ...เจ็บค่ะ แตด่ ขี ้ึนแล้ว” “ถ้าอีกรอบจะไหวรึเปล่าครับ ถ้าไม่ไหวก็ไม่เป็นไร ผมไม่อยาก ท�ำ ใหต้ ัวเลก็ เจบ็ มากไปกวา่ น”ี้ หญงิ สาวไมต่ อบค�ำ ถาม เธอไมต่ อบรบั ทวา่ กไ็ มไ่ ดป้ ฏเิ สธเชน่ กนั ภาสกรอมยมิ้ กอ่ นจะจมุ พติ ดวงหนา้ หวานและเรอื นรา่ งงดงาม ซงึ่ ยง่ิ ผกู พนั ทางกาย เขากย็ ิ่งหลงใหลและรกั เธอมากขึน้ ไปอีก ลาดไหลน่ วลเนียนเตม็ ไปดว้ ยรอยกลบี กหุ ลาบสรี ะเรอื่ ทเี่ ขาประทบั ไวบ้ นกายนมุ่ นมิ่ ของเธอ แลว้ จับจูงมือเธอให้เดนิ บนเสน้ ทางใหมแ่ สนหวานไปดว้ ยกนั ตลอดค่�ำ คืน 255

วลชั สติ า ชายหนุ่มก้มมองคนท่ีหลับใหลด้วยความอ่อนเพลีย เรือนกาย หอมละมุนราวกับนำ้�ผึ้งรวง ร่างเล็กๆ ที่มีสัดส่วนกลมกลึงน่าสัมผัสไป ทง้ั ตัว เย้ายวนใหเ้ ขากอด ใหเ้ ขารกั อย่างไม่รจู้ ักเหน็ดเหน่ือย ภาสกรมอง ไปตามรา่ งเปลือย สายตาสบกบั จุดเลก็ ๆ บนผา้ ปทู ีน่ อน หลักฐานยืนยัน ความบรสิ ทุ ธผ์ิ ดุ ผอ่ งของเธอ นน่ั ท�ำ ใหเ้ ขาภาคภมู ใิ จ และรสู้ กึ ราวกบั ก�ำ ลงั เปน็ เจ้าของเธอ ภาสกรทาบล็อกเกตเงินบนลำ�คอของคนหลับใหล แล้วติดตะขอ ให้เธอ เขาไม่อยากพรากความรักของเธอท่ีมีต่อน้องสาว ไม่อยากพราก ความสุขจากเธอ และไม่อยากพรากรอยย้ิมยามหลับใหลบนใบหน้าของ เธอเช่นกัน เพราะทุกส่ิงท่ีรวมเป็นเธอ ซ่ึงทำ�ให้เธอมีชีวิตอยู่จนถึงวันน้ี เป็นสิ่งมีค่าที่ทำ�ให้เขาค้นพบว่า ชีวิตท่ีเหลืออยู่ของเขานั้นต้องการใคร เคยี งขา้ ง ตอ้ งการก�ำ ลงั ใจจากใคร ภาสกรเอนกายลงนอน แล้วปิดไฟหัวเตียงท่ีให้แสงนวลตา ห่ม กายเธอด้วยกายเขา ก่อนจะหยิบผ้านวมผืนโตห่มกายทั้งคู่เพ่ือให้ความ อบอ่นุ คนื นีช้ ายหนุ่มไมต่ อ้ งพึ่งสิ่งใดๆ เพอ่ื ใหห้ ลบั อย่างคืนก่อนๆ อีกแลว้ จากนเี้ ขาจะมเี ธอใหก้ กกอด และท�ำ ใหเ้ ขาหลบั อยา่ งสขุ ใจดว้ ยกลน่ิ หอมๆ ของเธอเอง ทศพลหงุดหงิดกับข่าวบนหน้าจอแท็บเล็ตยิ่งนัก น่ีมันเกิด อะไรข้นึ อกี เนย่ี เขาอยากจะรู้เสยี จริงๆ วา่ ทำ�ไมอรณชิ าถึงพยายามมีข่าว กับคนโน้นคนน้ีอยู่เร่ือย ทว่าคนท่ีถูกโจมตีในข่าว ก็หงุดหงิดไม่ต่างจาก คนเห็น “ใครเปน็ คนใสส่ แี ตง่ ขา่ วบา้ ๆ นก่ี นั นะ! พอี่ อฟบอกแอฟมาเดย๋ี วน้ี นะว่าเพ่อื นพคี่ ดิ จะท�ำ อะไร” 256

เสน่ห์ลวงซอ่ นรัก “ไอ้ยุกช็ ว่ ยเรานั่นแหละ” “ช่วย? ช่วยให้แอฟโดนคนเอาแต่ใจจอมห่ืนกามรังแกหรือไง...น่ี มนั เรือ่ งบ้าชัดๆ” “แต่ทีพ่ ีส่ งสัยและคดิ เหมือนกับยุ มันมีอย่อู ย่างหน่ึงน่ะส”ิ “อะไรอกี ละ่ !” น้ำ�เสียงพาลพาโลของอรณิชาดังล่ันบ้าน จนคนที่ก้าวเข้ามาใน บา้ น อดส่ายหน้ากับนสิ ยั เอาแต่ใจของนอ้ งสาวเพ่ือนรักไมไ่ ด้ หม่อมหลวงศตายุเดินเขา้ มานัง่ อยา่ งถือวสิ าสะ แลว้ สัง่ ใหเ้ ดก็ ใน บ้านเอานำ้�มาใหเ้ ขาเรยี บร้อย “พีย่ ุ...นม่ี นั อะไร ขา่ วบา้ พวกน้นี ะ่ ” “กเ็ พราะไอข้ า่ วน่ีไงทพ่ี ี่จะมาพดู ” “หมายความว่าไงคะ” “คุณหนูคะ...คุณทศมาค่ะ จะให้เข้ามาในห้องน่ังเล่นเลยหรือ เปลา่ คะ” เสียงแม่บ้านเก่าแก่ท่ีเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ขัดการพูดคุยของ ศตายุ อรณชิ าพยักหน้ารบั กอ่ นจะถอนหายใจอยา่ งเหนือ่ ยหนา่ ย อรณชิ าไขวห่ า้ งกอดอก เธออยากจะลกุ ขนึ้ มายนื กรด๊ี อยากจะวนี อยากจะเหวย่ี ง อยากจะตะโกนใหล้ น่ั บา้ น อยากจะระบายความหงดุ หงดิ น่ีไปเสียที ทศพลเดินเข้ามานั่งเคียงข้างคู่หมั้น ท่ีมีสีหน้าเรียบเฉยเสียจน ผิดปกติ “มอี ะไรกนั หรือครบั ” ทา่ ทางสุภาพท่ีไม่ไดแ้ กล้งหรอื ประชดใคร ทำ�ให้ชายหนุ่มสงู ศกั ด์ิ ซอ่ นความพอใจไวใ้ นใจ เขารสู้ กึ ชอบทศพลกเ็ พราะเหตนุ ้ี เพราะชายหนมุ่ คนนี้สามารถดูแลอรณชิ าได้ สามารถทำ�ให้เธอมีความสุขได้ แมเ้ ขาจะรกั 257

วลชั สติ า หญิงสาวเกนิ น้องสาว แต่กร็ ้ตู ัวดีว่าเธอมองเขาเปน็ เพยี งพชี่ าย เปน็ ‘พย่ี ุ’ ทีเ่ ธอสนิทสนมตั้งแตเ่ ดก็ ...เพยี งเทา่ น้นั จรงิ ๆ “กำ�ลงั คยุ เร่อื งขา่ วครับ” หน่มุ สูงศกั ด์เิ ป็นคนตอบ “ค่ะ เรอ่ื งขา่ วบา้ ๆ ท่ีแอฟอยากรูเ้ หมือนกัน วา่ พย่ี ทุ �ำ บา้ อะไร พ่ยี ุ สรา้ งข่าวพวกน้ที ำ�ไม” “เดี๋ยวๆ อย่ามาใส่ร้ายพี่นะน้องแอฟ พี่จะไปสร้างข่าวท�ำ ไม เธอ เป็นนอ้ งสาวพ่ีนะ ไมใ่ ช่คนรกั คนรกั เธอกน็ ่ังอยขู่ ้างๆ ไม่ใช่หรอื ไง อย่ามา พาลใสพ่ ่ีนะ น่งั เลยแอฟ อย่าคดิ จะวีนจะเหวยี่ งตอนนนี้ ะ” ศตายุชี้อรณิชาท่ีผุดลุกแทบจะทันที แต่มีหรือที่คนเอาแต่ใจจะ ฟงั เธอย�ำ่ เท้าเดินขึ้นบันไดบ้านอย่างไมส่ บอารมณ์ เสยี งกระแทกกระทัน้ บง่ บอกอารมณห์ งดุ หงดิ ของเจา้ ตวั ไดเ้ ปน็ อยา่ งดี องิ ภพไดแ้ ตส่ า่ ยหนา้ กบั นอ้ งสาว “จะเอาไงละ่ ทนี ้ี เดย๋ี วกไ็ ดว้ นี ไดเ้ หวย่ี ง จนใครตอ่ ใครเขา้ หนา้ ไมต่ ดิ อกี ยงิ่ ชว่ งนเ้ี หวย่ี งกบั ทกุ เรอ่ื ง อะไรกระทบเขา้ หนอ่ ยไมไ่ ด้ แมแ้ ตน่ มอนุ่ ยงั แปลกใจเลยทีแ่ อฟเปน็ ไดข้ นาดน”้ี ศตายุขมวดคิ้วมุ่นอย่างประหลาดใจ เพราะต้ังแต่บิดาของ สองพ่ีน้องคู่นี้จากไป เขาแทบไม่เคยเห็นอรณิชาหงุดหงิดจนใครเข้าหน้า ไมต่ ิด มบี า้ งทโี่ วยวาย ฟาดหวั ฟาดหาง ทว่าก็ไมไ่ ด้รนุ แรงมากเหมือนเมอื่ คร้งั ทีเ่ ธอเป็นเดก็ ม.ปลายขาดความอบอ่นุ “แปลกจรงิ ๆ แอฟไม่เหวี่ยงขนาดน้มี านานแลว้ นะ” “ใช่ ตง้ั แตพ่ อ่ ตาย แอฟไมเ่ คยเหวยี่ งแรงขนาดนเี้ ลย ฉนั กบั นมอนุ่ จนปญั ญาแลว้ ไมร่ วู้ า่ ปญั หามนั คอื อะไรกนั แน่ วนั กอ่ นไมร่ ลู้ กู สาวบา้ นโนน้ มาพูดอะไรไม่เข้าหู แอฟกวาดของทำ�งานในห้องหายไปเกือบคร่ึง น่ียัง ไม่รวมการตัดเงินปันผลส้ินปี งดเบี้ยเล้ียงประจำ�เดือนอย่างไม่มีกำ�หนด 258

เสนห่ ล์ วงซอ่ นรกั คุณทศพอจะรู้ที่มาท่ีไปหรอื เปล่าครับ” “ถ้าให้ผมตอบตรงๆ ก็ไม่ทราบจริงๆ ครับ เธอเองก็เป็นกับผม เหมอื นกัน ตอนแรกเพราะคดิ วา่ เธอไม่พอใจท่ีผมบงั คบั เธอมากไป แตว่ ่า จากทีฟ่ ัง มนั น่าจะเพราะเหตอุ นื่ มากกวา่ ” “ถ้าง้ันนายปรึกษากับคุณทศไปก่อนนะยุ ฉันขอไปดูน้องก่อน เป็นหว่ งว่ะ” “อืม...กด็ ีเหมอื นกัน” ศตายุรับคำ� อิงภพเพียงพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินข้ึนช้ันบนของ บา้ น ปลอ่ ยใหส้ องหนมุ่ ไดป้ รกึ ษาหารอื กนั ตามล�ำ พงั ทง้ั คเู่ รมิ่ เปดิ ประเดน็ ถึงที่มาของข่าว สาเหตุของผู้กระทำ� และแผนการเพ่ือจัดการคนลอบ ท�ำ รา้ ยใหอ้ รณชิ าเจ็บช้�ำ น้�ำ ใจเสียที อรณิชาเท้าคางมองเมวารี ท่ีกล่อมลูกแฝดให้หลับหลัง อาหารเที่ยงในห้องของเด็กๆ เม่ือเด็กสองคนท่ีส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวเม่ือครู่ เงยี บไป คนทที่ �ำ ตวั เปน็ แขกจงึ ไดเ้ อย่ ปากพดู ถงึ ความเบอื่ หนา่ ยของตวั เอง “ฉนั ควรท�ำ ไงดลี ะ่ แคท ฉนั สบั สนไปหมดแล้ว” “สับสนเร่ืองอะไรล่ะ ก็ไหนแกบอกว่าคุณทศจะจัดการเรื่องของ รตั นศ์ รนั ยใ์ ห้” “ก็ใช่ แตอ่ ยูด่ ีๆ เขาก็ไปทำ�ตัวกระดี๊กระด๊ากบั ยยั นน่ั แล้วพย่ี กุ ็มา ทำ�ตวั เป็นตังเมกบั ฉนั พอนกั ข่าวไปถามนะ ไอเ้ สย่ี บา้ น่ันก็ตอบว่า ผมรกั เพียงคูห่ มั้นของผมเทา่ นนั้ ครับ แลว้ ยังยม้ิ ได้หน้าตาเฉยมาก” อรณิชาลากเสียง แม้น้ำ�เสียงจะล้อเลียน ทว่าเพ่ือนท่ีรู้จักกันดี อยา่ งเมวารี มหี รอื จะไมเ่ ขา้ ใจความหวนั่ ไหวภายในจติ ใจ ในเมอ่ื รกั ไปแลว้ คงไม่มีเสียล่ะท่ีจะไม่หึง ไม่โกรธ ไม่โมโห แต่การท่ีเพ่ือนรักไม่อาละวาด 259

วลชั สติ า ออกมา มนั ไมเ่ หมือนคนทเี่ ธอเคยรูจ้ กั เลยสกั นิด “แอฟท่ีฉันรู้จักหายไปไหนแล้ว แกไม่เคยยอมให้ใครสวมเขาให้ ไม่เคยยอมให้ใครทำ�ร้ายแก แต่น่ีแกยอมเป็นนางเอกงั้นหรือ ยอมให้เขา ทำ�ร้ายหวั ใจแกไดย้ ังไง” “แกจะให้ฉันเต้นแร้งเต้นกาหรือไง ฉันก็มีศักดิ์ศรีของฉันนะ แก คิดว่าฉันควรย้ิมหรือไง ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้น ผู้ชายท่ีฉันรักไปกับ ผหู้ ญงิ ทฉ่ี นั เกลยี ดทส่ี ดุ เขาท�ำ อยา่ งนก้ี บั ฉนั ไดย้ งั ไง ท�ำ รา้ ยความรสู้ กึ ของ ฉนั แบบนไี้ ด้ยังไง” น้ำ�ตาท่เี มวารีไม่คาดคิดว่าจะไดเ้ หน็ จากอรณิชาน้ันร่วงหลน่ เธอ ปรี่เข้าไปโอบเพ่ือน มือเล็กลูบแผ่นหลังบาง ปลอบโยนความเศร้าโศก เสยี ใจทเ่ี พอื่ นเธอมี เธออยากจะเดนิ ไปหาผชู้ ายคนนนั้ เขา้ ไปถามเขาตรงๆ วา่ ทำ�ร้ายเพ่อื นเธอท�ำ ไม ทว่าเร่อื งบางเรอ่ื ง...ควรปลอ่ ยให้มนั เปน็ ไปตาม ทางจะดีกว่าไหม เธอคิดว่าเธอดไู มผ่ ดิ นกั ทศพลไม่ไดร้ กั นาถยดา เขารกั อรณชิ า แตส่ ิง่ ทเ่ี กิดขึ้นน่มี ันคืออะไร “แอฟ...แกอยากไปพักผอ่ น อยากจะหนีเรือ่ งพวกน้ไี ปสกั พักหรือ เปล่า” “ไม่เป็นไรหรอก ตอนน้ีฉันยังพอไหว ขอให้ฉันได้ร้องไห้ ให้ฉัน สร้างความเขม้ แข็งกอ่ นนะแคท ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าความเข้มแขง็ ที่เคยมมี นั ไมม่ ใี นตวั ฉันเลย” “เอาเถอะ...ร้องไห้ซะให้พอ ยงั ไงฉันกอ็ ยูเ่ คียงขา้ งแกอยแู่ ล้ว” เมวารีย้ิมให้เพื่อนอย่างให้กำ�ลังใจ อรณิชายืมบ่าเพื่อนเป็นท่ีซับ นำ้�ตาจากความทอ้ แท้ ความเสียใจทุกประการ ทว่าเพยี งครเู่ ดียว กห็ ลบั ไปพร้อมน�ำ้ ตา หญิงสาวเจา้ ของบา้ นไดแ้ ตจ่ ัดท่าใหเ้ พอื่ นหลบั สบาย “คณุ เหมยี วคะ” 260

เสน่หล์ วงซอ่ นรัก “มีอะไรคะป้าณ”ี “คณุ ลุง คุณป้ามาคะ่ ” เมวารพี ยกั หนา้ รบั ทวา่ ใบหนา้ กลบั ฉายแววเปน็ กงั วลอยา่ งเหน็ ได้ ชดั เจน หญงิ สาวเดนิ ไปยงั ดา้ นลา่ งของบา้ น เธอยกมอื ขน้ึ ไหวผ้ ใู้ หญท่ ง้ั สอง “ตากติ ...ยัยเก๋หลบั แล้วหรือ” “ค่ะ คณุ ป้ามีอะไรหรือเปลา่ คะ” “เร่ืองยยั มีนนะ่ ” ชื่อบุคคลที่สามทำ�ให้เมวารีต้องพยายามรักษาสีหน้าไว้ ด้วยรู้ จุดประสงค์ของอีกฝ่ายดี เธอเคยเห็นด้วยกับความคิดน้ี ทว่าตอนนี้ ... นอ้ งสาวของเธอมผี ชู้ ายทเี่ หมาะสมทจี่ ะปกปอ้ งแลว้ ปา้ ของเธอยงั จะใจด�ำ บงั คับให้มนี าแต่งงานกบั ผชู้ ายคนอื่นจริงๆ หรือ ท�ำ ไดจ้ รงิ ๆ หรือ “เหมยี วคิดว่า...” “ไม่ต้องเลยนะเหมียว ป้ารู้ว่ามีนไม่ได้รักลูกของเพื่อนป้า แต่เขา เป็นคนดี ปา้ เช่ือวา่ จะดูแลมีนได้ มนี เองกไ็ ม่ได้มคี นรกั ไม่ใช่หรือไง” “แล้วถ้ามีนมีคนรกั แลว้ ล่ะคะป้า” คำ�ถามของหลานสาวทำ�ให้ผู้เป็นป้าขมวดคิ้วมุ่น นางไม่เคยเห็น มนี าจะคบหากับใครในเชิงชู้สาว แลว้ เหตใุ ดเมวารจี ึงได้พูดเช่นน้ี “หมายความว่าไงนะ่ มนี มีคนรกั ตง้ั แตเ่ ม่อื ไหรก่ นั ” “เหมยี วถามคณุ ปา้ วา่ ถา้ ยยั มนี มคี นรกั แลว้ คณุ ปา้ จะท�ำ ยงั ไงคะ” “เหมียวเองก็รู้ไม่ใช่หรือไงว่าป้าตอบตกลง และพูดคุยเร่ือง แต่งงานกับฝ่ายโน้นแล้ว สองคนนั่นก็พูดคุยกันแล้ว ป้าก็เห็นเข้ากันได้ดี ไมใ่ ช่หรอื ไง” “คณุ ปา้ คะ...ความรกั ใชว่ า่ จะบงั คบั กนั ได้ คณุ ปา้ คดิ วา่ ถา้ ผชู้ ายที่ แตง่ งานกบั เหมยี วไมใ่ ชพ่ แ่ี ทน เหมยี วจะยอมแตง่ งานหรอื คะ แตเ่ ปน็ เพราะ 261

วลชั สติ า เหมียวรักพีแ่ ทนต่างหากจงึ ยอมแต่งงาน ไมง่ ้นั แลว้ เหมยี วกไ็ มย่ อม ตอ่ ให้ ไดช้ ือ่ วา่ เป็นหลานอกตญั ญู ไม่รูจ้ กั บญุ คุณผเู้ ลย้ี งดกู ต็ าม” “อยู่กันไปก็รักกันเองน่ันล่ะ ลุงกับป้าก็ไม่ได้รักกันมาก่อนต้ังแต่ แรก” “แลว้ ถา้ กอ่ นจะแตง่ งาน เคยรกั ใครสกั คนทรี่ กั มากมากอ่ น คดิ วา่ แค่ การแตง่ งาน การอยกู่ บั ใครสกั คนจะท�ำ ใหร้ กั กนั จรงิ ๆ หรอื คะ เหมยี วคดิ วา่ นไ่ี มใ่ ชว่ ธิ คี ดิ ทดี่ นี กั หรอก เหมยี วจะไมย่ อมใหน้ อ้ งตอ้ งตกกระไดพลอยโจร จำ�ยอมทำ�ตามคุณลุงคุณป้า เพียงเพราะบุญคุณหรอกนะคะ มีนต้องใช้ ชีวติ ร่วมกบั ผชู้ ายทไ่ี ม่ไดร้ กั ไปตลอดชวี ิตไมไ่ ด้หรอกคะ่ เวน้ เสยี แต่ว่า มีน จะรกั คุณเทพจริงๆ เท่านน้ั ” “ยัยเหมยี ว...ทำ�ไมพูดกับปา้ เราอย่างนัน้ ” คนเป็นลุงท่ีนั่งเงียบอยู่นาน เตือนหลานสาวท่ีค้านความคิดของ ภรรยา “ขอโทษนะคะคุณลุงคุณป้า แต่เหมียวไม่อยากให้น้องเป็นทุกข์ เท่านนั้ ไวย้ ยั มีนกลบั มาแลว้ คอ่ ยถามเจ้าตวั ก็แล้วกันนะคะ” “แตพ่ ่อเทพรกั นอ้ งของเรานะ ปา้ ดูออก” “ตบมอื ขา้ งเดยี วไมด่ งั หรอกคะ่ คณุ ปา้ ตอ้ งถามดว้ ยวา่ คนของเรา ยอมแตง่ กับเขาหรือเปลา่ เหมียวขอรอ้ งนะคะ อย่าบงั คบั น้องเลย” “แต่มีนกร็ ูเ้ ร่อื งท่ปี ้าจะให้แต่งงานกับพอ่ เทพน”ี่ “มีนรู้ แต่มีนก็ไม่ได้พูดอะไรนี่คะ ถือว่าเหมียวขอร้องเถอะค่ะ เหมียวไม่เคยขออะไรคุณป้าเลย เหมียวขอเรื่องนี้แค่เร่ืองเดียว...นะคะ คุณป้า” นำ้�เสยี งออดอ้อนวอนขอของหลานสาวอันเป็นทีร่ ัก มหี รอื ท่ีหญิง สูงวัยจะไม่ยอมโอนอ่อนผ่อนปรน ในเมื่อเป็นคนเลี้ยงดูมาต้ังแต่เล็ก 262

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรกั แต่น้อยจนกระท่ังเติบใหญ่ คอยดูผลผลิตแห่งการเลี้ยงดูที่เติบโต อย่างประสบความสำ�เร็จ ทงั้ หนา้ ท่ีการงานและครอบครัว ซึ่งนางกภ็ ูมใิ จ หลานสาวคนนมี้ าก “ก็ได.้ ..แลว้ ยยั มีนไปไหนล่ะ ป้าตดิ ต่อไม่ไดเ้ ลย” “เหมียวส่งยัยมีนไปติดต่องานท่ีเมืองนอกค่ะ เดือนหน้าก็คงจะ กลับมาแลว้ ล่ะคะ่ ” “งนั้ หรอื ไวค้ อ่ ยคยุ กนั ตอนนน้ั กไ็ ด้ โชคดวี า่ พอ่ เทพไปท�ำ ดอ็ กเตอร์ ก็เลยกำ�ลังยุ่ง เห็นว่ากำ�ลังจะกลับมาแล้ว คงกลับมาเวลาไล่เล่ียกันน่ัน แหละ” “คะ่ ” เมวารีได้แต่รับคำ� เธอไม่ได้อยากโกหกผู้ใหญ่ท้ังสอง ทว่าเธอ จ�ำ เปน็ จรงิ ๆ ทจี่ ะตอ้ งโกหก เพอื่ ใหม้ นี าไดร้ จู้ กั หวั ใจของตวั เอง ไดร้ จู้ กั ทจ่ี ะ ‘รัก’ มากกว่า ‘แค้น’ เธอเชื่อวา่ ความรกั จะดบั ความแคน้ ในใจของญาติผู้ น้องไดใ้ นไม่ช้านี้ 263

วลชั สติ า CHAPTER 21 ร้แู ล้วว่ารัก อากาศไปพบทศพลตามนดั เจ้าของผบั เชิญญาติหนุ่มของคหู่ มั้นให้นง่ั กอ่ นอากาศจะยน่ื ซองเอกสารสีนำ้�ตาลโดยไมม่ ีการทักทายและออ้ มค้อม แต่อยา่ งใด “แอฟเป็นน้องสาว เป็นเพ่ือน และเป็นคนสำ�คัญสำ�หรับพวกเรา ทุกคน เธอจมปลักกับความทุกข์มาต้ังแต่วันที่สูญเสียแม่ลดา ผมจึงได้ ดน้ิ รนทกุ หนทางเพอื่ ปลดความทกุ ขเ์ หลา่ นนั้ ของเธอออก แตด่ เู หมอื นความ ทกุ ขข์ องเธอจะมมี ากขน้ึ เรอ่ื ยๆ จนแทบจะกดั กนิ ตวั เอง เลยระบายมนั ออก ด้วยการแก้แค้น ท้ังทำ�ลายทุกอย่างท่ีเก่ียวพันกับคนท่ีแค้นเคือง รวมถึง น้องชายของคุณด้วย ผมรู้เร่ืองของภัทรและแอฟดี แม้จะเป็นเช่นน้ัน ผม ก็ไม่สามารถห้ามเธอได้ ย่ิงเธอทำ�ตัวเป็นน้ำ�มันเดินเข้ากองไฟอย่างคุณ ยอมใชเ้ สนห่ แ์ ละความสวยของตวั เองเพอื่ ลอ่ ลวงใหค้ ณุ เปน็ กญุ แจไปสกู่ าร ลา้ งแคน้ ของตวั เอง ยงิ่ เหน็ แบบนนั้ ผมกย็ งิ่ ไมส่ บายใจ จงึ ยอมชว่ ยคณุ ผม ไมอ่ ยากใหน้ อ้ งตวั เองตอ้ งทกุ ขอ์ กี ตอ่ ไป แอฟเคยพดู ไวว้ า่ จะมชี วี ติ อยเู่ พอ่ื ทวงคนื ทุกอย่างจากรตั น์ศรันย์เท่านั้น” 264

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรัก “คุณบอกว่าแอฟมีชีวิตเพื่อทวงคืนทุกอย่างจากรัตน์ศรันย์...มัน หมายความว่ายงั ไง” “เรอ่ื งนไ้ี มม่ ใี ครรนู้ อกจากผมและนมอนุ่ แมแ้ ตพ่ อี่ อฟกไ็ มร่ ู้ ไดอารี่ เลม่ เดยี วทค่ี ณุ อานพิ นธเ์ ขยี นกอ่ นตาย ถอื เปน็ มรดกชน้ิ ส�ำ คญั ส�ำ หรบั แอฟ เธอเสยี ใจมาก เสยี ใจทท่ี �ำ รา้ ยบดิ าดว้ ยค�ำ พดู ดว้ ยการกระท�ำ เนอ้ื ความใน ไดอาร่ีเปน็ หลักฐานชิน้ สำ�คัญท่จี ะระบุคนทำ�ผดิ คนทีฆ่ า่ คณุ อาลดา...น้า ของแอฟ คนที่ฆ่านมผ่อง...แม่นมของพี่ออฟ คนท่ีฆ่าทนายวสุ...พ่อของ ผม และเปน็ ทนายประจ�ำ ตระกลู ภักด์ิวิรันดร”์ อากาศหยดุ พดู เมอื่ นกึ ถงึ บดิ า กลนื ความเจบ็ ปวดลงคอไมใ่ หเ้ ผย ออกมา ก่อนจะรีบปรับสีหน้าเพื่อเอ่ยต่อ “เรอ่ื งทเ่ี ลา่ ผา่ นตวั อกั ษรนท้ี �ำ ใหแ้ อฟเครยี ดมาก จนตอ้ งใชย้ านอน หลับเพ่ือที่จะได้หลับในแต่ละคำ่�คืน ขนาดยาถูกใช้เพ่ิมข้ึนเรื่อยๆ เพราะ ความเครียดสะสม จนวันที่ผมมีสอบและอยู่มหา’ลัยจนดึก แอฟใช้ยา นอนหลับเกินขนาด โชคดีท่ีเหมียวมาหาแอฟ จึงได้พาไปส่งโรงพยาบาล ไดท้ นั ผมไมร่ จู้ ะท�ำ ยงั ไงใหแ้ อฟหายเครยี ด ตอนทเี่ ธอฟนื้ ผมจงึ บอกใหเ้ ธอ กลบั มาลา้ งแคน้ และทวงคนื ทกุ อยา่ งจากรตั นศ์ รนั ย์ เธอกเ็ ลยปฏญิ าณกบั ตวั เองวา่ จะเอาคนื รตั นศ์ รนั ยใ์ หถ้ งึ ทส่ี ดุ และถา้ จากนนั้ เธอจะตาย เธอกจ็ ะ ไม่เสียดายชีวิต ตอนนี้เรื่องกำ�ลังจะจบ ผมกลัวว่าแอฟจะยอมตายจริงๆ เพื่อใหบ้ รรลุเปา้ หมาย เธอยอมท�ำ ได้ทุกอย่างจรงิ ๆ คณุ นา่ จะรูเ้ รื่องน้”ี “ผมไมม่ วี นั ยอมใหเ้ ธอตายหรอก เธอเปน็ ผหู้ ญงิ ของผม เปน็ คนที่ ผมรัก เพราะงนั้ ผมจะไม่มีวันยอมเสียเธอไปแนน่ อน” “ไดย้ นิ แบบนผ้ี มกเ็ บาใจ ในซองนนั้ มไี ดอารขี่ องคณุ อานพิ นธ์ และ หลกั ฐานบางอยา่ งทผี่ มไดเ้ กบ็ รวบรวมไว้ ถา้ คณุ จะใหท้ นายของคณุ จดั การ ต่อ ผมก็ไม่...” 265

วลชั สติ า “ผมใหค้ ณุ เปน็ ทนายครบั คณุ อากาศ คณุ ตงั้ ใจจะท�ำ เรอื่ งนใี้ หน้ อ้ ง สาวไม่ใชห่ รือครบั ” ทศพลเอย่ ถามพรอ้ มรอยย้มิ อากาศย้มิ รับพลางพยักหน้า “ขอบคณุ นะครบั แอฟคงไมเ่ สยี ใจถา้ จะใชช้ วี ติ ของเธออยกู่ บั คณุ ” “ผมไม่มวี ันทำ�ร้ายเธออีก” “แตผ่ มเชอ่ื วา่ ตอนนคี้ ณุ ก�ำ ลงั ท�ำ เพราะเมอ่ื สกั ครเู่ ธอโทร.มาออ้ น ใหผ้ มพาไปหัวหนิ ” ทศพลขมวดค้ิวอย่างงุนงง เขาไม่เข้าใจว่าการท่ีอรณิชาโทรศัพท์ อ้อนอากาศให้พาไปเที่ยวท่ีหัวหินน้ัน มีความหมายว่าเธอกำ�ลังเสียใจได้ อย่างไร “แอฟจะไปพักที่บ้านพักตากอากาศทุกคร้ังท่ีเสียใจ ที่มีปัญหา แล้วผมก็เป็นคนเดยี วท่เี ธอขอให้ไปเปน็ เพอื่ น” “คุณกบั เธอดสู นิทกันดีนะครับ” “เราโตมาด้วยกันครับ ไม่เคยมีความลับกัน เราเหมือนคู่แฝดท่ี รู้ว่าอีกฝ่ายชอบอะไร ไม่ชอบอะไร เกลียดอะไร รักอะไร รู้แม้กระทั่งว่า ตอนนคี้ ดิ อยา่ งไร รสู้ กึ เชน่ ไร เหมอื นเราสามารถสอ่ื ถงึ กนั ไดเ้ พยี งแคม่ องตา อีกฝา่ ยเทา่ นน้ั ผมหวงั ว่าคุณคงจะเข้าใจ และไม่หงึ พี่ชายของเธอ” “ผมเข้าใจ แตจ่ ะหา้ มไม่ให้หงึ กค็ งห้ามยาก” “น่ันสนิ ะครบั คณุ ออกจะหึงแรงเสยี ด้วยสิ” “ครบั ” ทศพลไมป่ ฏเิ สธ กอ่ นจะถอื ซองเอกสารไวใ้ นมอื “หลกั ฐาน พวกนผ้ี มจะขอกลบั ไปดกู อ่ น แลว้ เดยี๋ วจะเอาหลกั ฐานทที่ างลกู นอ้ งผมสบื มาได้ เกบ็ รวบรวมไวใ้ หค้ ุณ” “แล้วแผนทีค่ ณุ และพย่ี ทุ �ำ รว่ มกนั ไปถึงไหนแล้ว” “ทางผมใกล้แล้วครับ รอทางคณุ ยุนัน่ ล่ะครับ วา่ จัดการคนน้นั ได้ 266

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรัก เม่ือไหร่” “ดูเหมือนส่ิงท่ียึดเหนี่ยวแอฟไว้กับความทุกข์ กำ�ลังถูกคลายไป ทลี ะจดุ นะครบั ” “อืม...ผมเองกห็ วงั เช่นน้นั หวงั ว่าจะทำ�ไดส้ ำ�เรจ็ อย่างทค่ี ดิ ” อากาศยิ้มรับรอยยิ้มคาดหวังของอีกฝ่าย ทศพลหยิบไดอารี่ สเี ทาจากซองเอกสาร ทป่ี มั๊ ดว้ ยตวั อกั ษรสแี ดงตวั ใหญเ่ อาไวว้ า่ ‘ลบั เฉพาะ’ ทนายหนมุ่ ขอตวั กลบั ปลอ่ ยใหเ้ สย่ี หนุ่มครุน่ คิดถงึ กลน่ิ หอมกรุน่ ที่เขาไม่ได้สัมผัสมาร่วมสัปดาห์อย่างคิดถึง เธอจะคิดถึงเขาเหมือนท่ีเขา เปน็ หรอื เปลา่ หนอ ทศพลหมุนเก้าอ้ีตัวโตไปยังขวดโหลท่ีบรรจุลูกกวาด เขาเปิดฝา แก้วออกแลว้ หยิบข้นึ มาแกะกอ่ นจะนำ�เขา้ ปาก รสชาตทิ ค่ี นุ้ เคย ทว่าตา่ ง ตรงท่ีความรู้สึกอบอุ่น นุ่มเนียนจากผิวกายเธอ ที่เขาไม่ได้แนบอิง ไม่ได้ สมั ผสั เทา่ น้นั วิรัศเคาะประตูแล้วเดินเข้ามาหาเจ้านาย ก่อนทศพลจะเงยหน้า ขน้ึ พลางเลิกคิว้ เป็นคำ�ถาม “นักสบื ทีเ่ สี่ยจา้ ง ตอนน้ีได้หลกั ฐานส�ำ คญั มาครบั ” “หลักฐานอะไร” “หลักฐานความสมั พนั ธ์ของคุณนาถยดากับคุณภทั รครบั ” “แค่นัน้ ?” “มีหลกั ฐานความสัมพันธ์กบั ผูช้ ายคนอืน่ ดว้ ยครับเสยี่ ” “ดี จดั การต่อได้เลย” รอยย้ิมมุมปากของเขาทำ�ให้วิรัศลอบกลืนนำ้�ลาย น่ีเจ้านายของ เขาคดิ จะเหยียบนาถยดาให้จมดินเลยใชไ่ หม ทว่าเขากพ็ อจะเข้าใจถงึ ส่ิง ท่ีทศพลทำ�อยู่หรอก เพราะหากเป็นเขาก็คงทำ�เช่นกัน ในเมื่ออรณิชาคือ 267

วลชั สติ า ผู้หญงิ ทีเ่ จา้ นายของเขารัก “แลว้ เสยี่ จะให้ผมจัดการคณุ นีรนาถยังไงครับ” “รายนน้ั เปน็ หนา้ ทข่ี องคุณยุ ไมต่ อ้ งไปก้าวกา่ ย ว่าแต่ไอต้ ุลาละ่ ” “ผมให้คณิณและภูวิศดักท่ีชายแดน หากพ่อเล้ียงพลาดน่ะครับ เพราะดเู หมอื นตอนนที้ ไ่ี รก่ �ำ ลงั จะมงี านเหมือนกัน” “งานอะไรวะ” ทศพลเอย่ ถามอยา่ งสงสยั ควิ้ ทพ่ี าดเหนอื ดวงตาเลกิ ขน้ึ อยา่ งเปน็ คำ�ถาม “งานแต่งงานครับ พอ่ เลยี้ งใหเ้ อาบตั รเชิญมาใหเ้ สีย่ ดว้ ยครบั ” “หือ...มันจะไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ฉันคิดว่าไอ้ซันคงไม่ได้แต่ง หรอก” “ท�ำ ไมละ่ ครบั เสีย่ ” “นายลืมไปหรือเปล่าวิรัศ ไอ้ซันกำ�ลังจะแต่งงานกับว่าที่เจ้าสาว ของผู้ชายที่คนในวงการไฮโซทั้งประเทศจับตามอง และรอคอยการกลับ มาพรอ้ มต�ำ แหนง่ ดอ็ กเตอร์ ทสี่ �ำ คญั ...ทง้ั สองตระกลู กเ็ ปน็ ทร่ี จู้ กั จนถกู พดู เป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์ขนาดนี้ ใครๆ ก็เลยพากันรองานแต่งงานงาน ชา้ งนท้ี ง้ั นนั้ แลว้ ถา้ ไอซ้ นั แตง่ งานกบั มนี า มนั ไมด่ เู ปน็ การหกั หนา้ ฝา่ ยวา่ ที่ เจ้าบ่าว และฝ่ายผูใ้ หญข่ องคุณมีนาหรือไง” วิรัศคล้อยตามคำ�พูดของเส่ียหนุ่ม เพราะเขาเองก็เข้าใจเร่ืองน้ี ไมต่ ่างจากเจ้านายนัก “นายไปจัดการเรื่องทีส่ ัง่ เถอะ สว่ นเร่ืองไอซ้ นั คอ่ ยวา่ กันอีกท”ี ทศพลยกมือไล่ลูกน้อง ขณะก้มหน้าก้มตาอ่านไดอาร่ีเล่มสีเทา ในมือต่อ เรือ่ งราวของอรณิชาตง้ั แต่เด็ก ความบาดหมาง ความเข้าใจผิด ความขัดแย้งภายในครอบครัวภักดิ์วิรันดร์ ท่ีมีต้นเหตุจากรัตน์ศรันย์ถูก 268

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรัก ถ่ายทอดให้ทศพลไดเ้ กบ็ เป็นความทรงจ�ำ ทเี่ ขาจะชดเชยใหก้ ับเธอเอง และทุกความทุกข์ท่ีหญิงสาวเคยได้รับ เขาจะขอเป็นคนส่งกลับ ให้พวกรัตน์ศรันย์ด้วยมือของตัวเอง เพ่ือผู้หญิงที่เขาเลือกแล้ว...เขาจะ ทำ�ทุกอย่างให้ถึงท่ีสุด และจะต้องไม่พลาด หากทำ�ไม่ได้...คงไม่ใช่ผู้ชาย ชอ่ื ทศพล! ค�่ำ คนื ทก่ี รงุ เทพมหานครเตม็ ไปดว้ ยแสงสเี สยี ง ผคู้ นขวกั ไขว่ พากันชมแสงสีอย่างสนุกสนาน ทว่าคนที่จิตใจหม่นหมองกลับไม่ได้รู้สึก ยินดีปรีดาเลย ยิ่งเห็นภาพบาดตาบาดใจ เธอย่ิงอยากออกไปจากที่น่ีให้ มันพน้ ๆ “น้องแอฟเปน็ อะไรหรือเปล่า” “พย่ี .ุ ..พาแอฟมาทนี่ ที่ �ำ ไมนะ่ แอฟไมไ่ ดอ้ ยากมาเทย่ี ว แอฟอยาก กลับบ้านคะ่ ” น้ำ�เสียงหงุดหงิดที่แฝงด้วยความเบ่ือหน่ายของอรณิชา ทำ�ให้ ศตายุต้องลอบถอนหายใจ เขาสงสารเธออยู่หรอก แต่ก็ไม่สามารถบอก แผนการนี้ให้เธอรู้ได้เช่นกัน เพราะเขาไม่อยากให้มันพลาด ไม่อยากให้ ทุกอย่างผิดแผน เพราะหากพลาดไปครัง้ น้ี ครั้งต่อไปกจ็ ะยากย่งิ กวา่ เดิม “พอ่ี ยากใหแ้ อฟเห็นอะไรบางอยา่ ง” “อะไรคะ? คู่หม้ันนอกใจ นอกกายกับผู้หญิงอื่น กกกอดสาวอื่น แต่บอกสื่อว่ารักแอฟ ไร้สาระ! แอฟไม่เช่ือใจใครแล้ว ผู้ชายก็เหมือนกัน หมดน่นั ล่ะ โลเล หลายใจ เมอ่ื หมดความทา้ ทายกจ็ ากไปเหมือนกนั หมด! พ่ียไุ ม่ต้องพยายามอะไรอกี แล้ว แอฟเบือ่ ถ้าจบเรอื่ งนแ้ี อฟจะไปใหไ้ กลๆ ไปแบบไมต่ อ้ งกลบั มาเลย แตถ่ า้ จะใหด้ .ี ..หลบั ไปแบบไมต่ อ้ งตน่ื กด็ นี ะคะ” อรณิชาเอ่ยจบก็ลุกจากโซฟาท่ีนั่งเดินออกไป ทว่าร่างบางกลับ 269

วลชั สติ า ลอยหวือพาดบ่าใครบางคน เธอเบิกตาโตอย่างตกใจ กลิ่นโคโลญกลิ่น นี.้ ..จะเปน็ ไปไดอ้ ยา่ งไร หญิงสาวหันกลับไปมองยังนาถยดาที่ยังมีผู้ชายหน้าตาเหมือน คหู่ มน้ั ของเธอยนื โอบกอดอยู่ ทวา่ ผชู้ ายทอ่ี มุ้ เธออยกู่ ค็ อื ทศพลไมใ่ ชห่ รอื ... นีม่ นั หมายความวา่ อย่างไรกนั “ท�ำ ไมไมร่ บั โทรศพั ท์ ท�ำ ไมหลบหนา้ คดิ วา่ ผมเปน็ คนยงั ไงนะ่ แอฟ เคยเช่ือใจกันบา้ งรเึ ปล่า” “ไม!่ ผูช้ ายกเ็ หมอื นกนั หมด น่ีคิดจะป่นั หัวอะไรกันอีก” “ไมเ่ คยปน่ั หวั คณุ ไดส้ กั ที มแี ตค่ ณุ ทเี่ อาแตป่ น่ั หวั ผม ลมื ค�ำ สญั ญา คนื ท่ผี มให้คณุ หรอื ไง” อรณชิ าอา้ ปากจะเถยี ง ทวา่ ประโยคทคี่ า้ งอยใู่ นความทรงจ�ำ ยาม ใกล้หลับในคนื น้นั กท็ �ำ ให้เธอไดแ้ ต่เงยี บและเมม้ ปากแนน่ ‘คณุ จะเปน็ เมยี คนเดียวของผมนับจากนี.้ ..ผมสญั ญา’ ทศพลใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้ประคองร่างบางเปิดประตูรถ แล้ววาง ร่างของเธอบนท่ีน่ังหลังพวงมาลัย อรณิชาเบิกตาโตเม่ือเห็นเขาขยับจะ เข้ามาน่ัง เธอรีบขยับไปนง่ั อกี ฝง่ั อยา่ งรวดเรว็ ชายหนุ่มหัวเราะกบั ทา่ ทาง ต่นื ตระหนกเกนิ จำ�เป็นของเธอ “อยากจะรู้อะไร อยากจะถามอะไรรเึ ปลา่ ล่ะ” คนถูกถามนั่งเงียบราวกับไม่ได้ยิน สายตาทอดมองไปยังแสงสี ด้านนอกตัวรถ ทศพลถอนหายใจ ถ้าเธอเป็นเด็กๆ คงได้ฟาดก้นเด็กดื้อ คนน้ีแน่ๆ แต่เธอไม่ใช่เด็ก เพราะฉะนั้นวิธีการลงโทษเมียดื้อๆ คงมีอยู่ เพียงแค่หนทางเดียวเท่าน้ัน ทศพลสตาร์ทรถและเคล่ือนรถออกจากลาน จอดรถอย่างรวดเร็ว “หยดุ นะ! หยดุ เด๋ียวนี้นะ! จะไปไหนน่ะ ฉันไมไ่ ปนะ...หยดุ นะ!” 270

เสน่หล์ วงซ่อนรัก เสียงตวาดล่นั รถของเธอ ไม่ไดท้ ำ�ให้ทศพลหยดุ รถได้ อรณชิ ากดั ปากอย่างไม่พอใจ “ไม่ต้องการฉันก็ไม่ต้องมาก๊ัก ไม่ต้องมาทำ�ดีกับฉัน ไม่ได้รักฉัน ก็ไม่ตอ้ งป่าวประกาศว่ารักฉัน ฉันร้วู า่ ฉันอยู่ตรงไหน เปน็ ใคร และรู้วา่ จะ ทำ�อะไร!” “ทำ�อะไรล่ะแอฟ คุณคิดจะทำ�อะไร เอาชีวิตที่มีค่าของตัวเอง ไปแลกกับชีวิตแสนโสมมของคนพวกน้ัน ยอมแลกชีวิตของตัวเองกับ เศษเดนพวกนั้นน่ะหรือ คุณคิดว่าผมเป็นใคร คิดว่าผมจะยอมให้คุณทำ� แบบนน้ั หรือไง” ทศพลแทบตะโกนใส่หน้าเธอ ความดื้อของเธอแม้จะทำ�ให้เขา หงดุ หงดิ แตก่ ไ็ มไ่ ดท้ �ำ ใหเ้ ขาขนุ่ เคอื ง หรอื โมโหไดเ้ ทา่ กบั ตวั หนงั สอื บนหนา้ กระดาษแผน่ สดุ ทา้ ยของไดอารท่ี ีเ่ ขาอา่ นจนจบได้เลย ‘เลือดแลกด้วยเลือด ชีวิตแลกด้วยชีวิต แอฟขอสัญญาว่าจะทำ� เพ่อื ภักดิ์วริ ันดร์ จะขอชดเชยบาปทเ่ี คยทำ�ใหพ้ อ่ เสียใจ และรัตน์ศรนั ย์จะ ได้รบั การเอาคนื ’ ลายมอื ทเ่ี ขาเหน็ แลว้ อดไม่ได้ทจี่ ะใจหาย เสยี ใจ ทวา่ เขายอมให้ เกดิ เหตกุ ารณเ์ ช่นน้ันไมไ่ ด้ ยอมเสียเธอไปไม่ได้ หากเธอตาย เขากย็ อมที่ จะตายเช่นกัน เขาไมส่ ามารถมชี ีวติ อย่ไู ด้ในวันท่ีไร้เธอ เพียงแคค่ ิดว่าเธอ จะมผี ิวกายทเ่ี ยน็ ชืด ลมหายใจอ่นุ นั้นหายไป ดวงตาค่สู วยปิดสนิท เสียง หัวใจของเธอท่ีเขาเคยได้ยินเงียบหาย เขาคงยอมไม่ได้ หากเธอไม่รักเขา ไม่แยแสเขา ยังคงจะดีเสียกว่าเธอหายไปจาก โลกใบน้ี เขายอมรับจนหมดหัวใจว่า ‘ชีวิตนี้ขาดเธอไม่ได้’ เขาไม่เคยคิด ว่าจะรักใครได้ขนาดนี้ ไม่เคยคิดว่าจะทำ�ให้ใครขนาดนี้ แต่เธอคือคนท่ี เขายอมทำ�ให้ทกุ อย่าง เพอ่ื ให้หัวใจเธอยงั คงเตน้ ลมหายใจยงั มี แมไ้ ม่ได้ 271

วลชั สติ า อยดู่ ว้ ยกนั ก็ไม่เปน็ ไร “เรอื่ งของฉนั ! ฉนั จะตายหรอื อยมู่ นั เกย่ี วอะไรกบั คณุ คณุ จะมากกั๊ ฉันทำ�ไม ปล่อยให้ฉันไปเจอคนท่ีดีกว่าคุณไม่ได้หรือไง แค่น้ีฉันยังเสียใจ กับการกระทำ� การหลอกลวงของคุณไม่พออกี เหรอ อยา่ รั้งฉนั ไวด้ ว้ ยวิธีนี้ อย่าได้ก๊กั ฉนั เหมือนหมาหวงก้างเลย หากไมต่ อ้ งการฉัน กป็ ลอ่ ยฉนั ไป!” “ผมจะปลอ่ ยคณุ ไดย้ งั ไง ในเมอื่ หวั ใจผมแทบจะสลายอยแู่ ลว้ ทกุ วนั นเี้ พยี งแคค่ ดิ วา่ คณุ จะตาย จะไมม่ ชี วี ติ อยู่ ผมกอ็ ยากจะตายตามคณุ ไป อยูแ่ ลว้ คุณเขา้ ใจหรอื ยังล่ะวา่ ผมรูส้ ึกยงั ไง” อรณิชาทบทวนคำ�พดู อ้อมๆ ของเสยี่ หนมุ่ อยา่ งครนุ่ คดิ หัวใจแทบสลายยามเธอจะตาย อยากจะตามตามหากเธอไร้ซ่ึง ชีวิต ความหมายของมันคือ...ยอมแลกชีวิตหากเธอนั้นจะต้องตาย เขาก็ ไม่อยากมีชีวติ ดว้ ย ประโยคนีแ้ สดงความรสู้ กึ เพียงอยา่ งเดียวเทา่ นน้ั นัน่ คอื ‘รัก’ อรณิชาหนั มองชายหนุม่ ดวงตาวูบไหว ทว่าความไมแ่ น่ใจท�ำ ให้ เธอเอย่ ปากถามตรงๆ “คุณรักฉันเหรอ” ทศพลเบนรถออกขา้ งทางเพอ่ื หยดุ รถ กอ่ นจะเปลย่ี นเกยี รแ์ ละดงึ เบรกมอื แลว้ หันมองใบหนา้ มีเสน่หช์ วนหลงใหล ทลี่ วงล่อให้เขายอมเปน็ เหยื่อ แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าเธอลวงเขา หลอกเขา ใช้เขาเป็นเพียงเหย่ือให้ นาถยดาติดกับ ทว่าเขาก็ยังยอมให้เธอทำ� ยอมทุกอย่างเพียงเพ่ือจะได้ ยดื เวลาการมเี ธออยขู่ า้ งกาย จนหวั ใจแอบซอ่ นความรกั ไวโ้ ดยไมร่ ตู้ วั และ ตอนนี้เขารู้แล้ว และไม่อยากจะเสียใจ ไม่อยากจะมีครอบครัวที่ล้มเหลว เหมอื นพ่อ เขาจะใชเ้ วลาใหค้ มุ้ คา่ ใช้เวลาทุกนาทสี รา้ งความรักกบั เธอ “รักสิ...” ทศพลเขยบิ ตัวเข้าใกลเ้ ธอ แลว้ จบั มอื บางวางแนบแผ่น 272

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรัก อกแกรง่ “รสู้ กึ มยั้ วา่ หวั ใจผมมนั เตน้ แรงแคไ่ หนยามมองหนา้ คณุ ยามจอ้ ง ตาคุณ ยามอยใู่ กล้คณุ ” อรณชิ ารบั รถู้ งึ สงิ่ ทเ่ี ตน้ ตบุ ๆ ใตฝ้ า่ มอื ทงั้ เรว็ ทง้ั แรง จนเธอตอ้ งเงย หนา้ ขน้ึ สบตาเขา ชายหนมุ่ รง้ั เอวบางเขา้ ใกล้ ใบหนา้ หา่ งเพยี งคบื ทวา่ เธอ ก็ยังมคี �ำ ถามใหเ้ ขาต้องตอบ “มันเกดิ ขนึ้ ตัง้ แต่เมอ่ื ไหร่คะ” ทศพลขมวดควิ้ เขาเองกอ็ ยากรคู้ �ำ ตอบนะ แต.่ ..มนั จะมไี ดอ้ ยา่ งไร ในเมอื่ เขาเองกเ็ พงิ่ รตู้ วั เขาอาจจะรกั เธอตงั้ แตส่ ป่ี ที แี่ ลว้ ...หกเดอื นทแี่ ลว้ ... อาจจะเปน็ ตอนทไี่ ดม้ คี วามสมั พนั ธค์ รงั้ แรก หรอื ตอนทรี่ คู้ วามจรงิ เรอื่ งของ เธอ เขาเองกไ็ มร่ วู้ า่ เมอ่ื ไหร่ ทวา่ ความรกั มนั ถกู ซอ่ นไวจ้ นเขาเกอื บจะไมร่ ตู้ วั แตก่ แ็ ค่เกือบเทา่ น้ัน เพราะตอนน้ีเขารแู้ ลว้ ว่าเธอคอื คนท่ีเขารัก “ผมคงตอบไม่ได้ รู้เพียงว่ารัก ไม่เคยรู้ตัวว่ารักคุณจนถูกคุณ ปฏเิ สธ จนต้องหา่ งคุณ ทุรนทรุ ายอยากเจอคุณ อยากพบคุณ แตพ่ อเจอ คุณอยู่กับผู้ชายคนอื่น ก็ย่ิงหงุดหงิด ย่ิงโมโห ผมแทบจะเหมือนหมาบ้า ทัง้ ๆ ท่ีไมเ่ คยเปน็ กับใครท่ีไหนมากอ่ น จากนั้นผมกล็ องพสิ ูจน์ตวั เองวา่ รัก คุณหรอื เพราะยงั ไม่เบ่อื คุณกนั แน่” “พสิ ูจน์ยังไง” อรณชิ าปากไวถามเขาทันที “ผมเปลย่ี นผหู้ ญงิ พยายามจะใชช้ วี ติ ใหเ้ หมอื นเกา่ แตไ่ มส่ ามารถ นอนกบั ใครไดเ้ ลย ทกุ คร้ังท่ผี หู้ ญิงพวกนั้นจะจูบผม สมองก็มีแตภ่ าพคุณ แบบนม้ี ันไม่เหมือนเดมิ เลย ยิ่งรู้เรอ่ื งของคณุ ยิ่งปลอ่ ยคณุ ไม่ได้ ยงิ่ อยาก เสนอตัวเข้าไปช่วย และความคิดหนึ่งก็แวบมาตอนท่ีผมไปเจอคุณยุใน วันนนั้ ผมอยากแตง่ งานกับคณุ ...แคค่ ณุ เท่านั้น” “คณุ ไมเ่ คยรกั ใคร ไมเ่ คยแครผ์ หู้ ญงิ คนไหน ไมเ่ คยเปน็ หว่ งเปน็ ใย ไม่เคยทำ�อะไรให้พวกเธอเป็นพิเศษ และไม่เคยหึงหวงใคร แล้วทำ�ไมกับ 273

วลชั สติ า ฉัน...” “ผมกไ็ ม่รู้ รูแ้ ต่วา่ ใจมันบอกว่าคุณเป็นของผม เปน็ ผ้หู ญิงของผม ผมจะยกใหใ้ ครไมไ่ ด้ ไมม่ วี นั ยกคณุ ใหใ้ คร จะตอ้ งท�ำ ทกุ วถิ ที าง ท�ำ ทกุ อยา่ ง เพื่อใหค้ ณุ อยูก่ บั ผม” “แล้วปมของคณุ ล่ะ คุณลมื มันแล้วจรงิ ๆ หรือคะ” ค�ำ ถามของเธอท�ำ ใหเ้ ขาชะงกั ใบหนา้ สวยซบกบั ซอกคอหอมกรนุ่ ไร้เสียงตอบ มีเพียงเสียงลมหายใจ และหัวใจท่ีเต้นไปพร้อมๆ กับเธอ เทา่ นั้น “ผมยังลืมมันไม่ได้...แต่คุณจะช่วยผมใช่ม้ัย ช่วยให้ผมลืมภาพ ของผู้หญิงหลายใจ ลืมภาพผู้หญิงท่ีหักหลัง ทรยศความรัก ลืมมันให้ หมด ใหผ้ มจดจ�ำ เพยี งคณุ อยากใหค้ ณุ รกั ผมเหมอื นทผี่ มรกั อยากใหค้ ณุ ซ่ือสัตย์ต่อความรักท่ีผมมอบให้ อาจจะดูว่าผมเอาแต่ใจ ขอมากไป แต่ ชวี ติ ของผมไมเ่ คยเชอื่ ใจสงิ่ มชี วี ติ ทเ่ี ปน็ ผหู้ ญงิ มากอ่ น ผมอยากเชอ่ื ใจคณุ อยากวางชีวิตไว้กบั คณุ ชว่ ยผมไดม้ ย้ั แอฟ” นำ้�เสียงส่ันเครือของเขาทำ�ให้อรณิชาใจอ่อน อยากจะโอบกอด ปลอบประโลม ทว่าประโยคหน่ึงที่คงจะช่วยเขาได้มากกว่าการปลอบ ประโลมนัน่ คอื ... “คะ่ ฉนั จะชว่ ยคณุ ในเมอื่ คณุ ไดห้ วั ใจฉนั ไปครองแลว้ กช็ ว่ ยรกั ษา ชว่ ยซอื่ สตั ย์ ชว่ ยดแู ลดว้ ย ฉนั ไมใ่ ชค่ นเขม้ แขง็ อยา่ งทคี่ ณุ เหน็ ฉนั รา้ ยกจ็ รงิ อยู่ แตท่ ร่ี ้ายกเ็ พอื่ ปกปอ้ งตัวเองเทา่ นนั้ ไม่อยากให้ใครเหน็ วา่ อ่อนแอ ไม่ อยากใหใ้ ครว่าพา่ ยแพ้ ฉนั คงขาดใจแนๆ่ ถ้าคณุ เปน็ เหมือนพอ่ แมว้ า่ พ่อ จะไม่ได้ตั้งใจเพราะถูกคุณไสย แต่ฉันคงแย่ยิ่งกว่าแม่ลดา คงไม่เข้มแข็ง เท่าแม่ลดา คงไม.่ ..” “ไมต่ อ้ งพูดแล้วทนู หวั แค่ไดย้ นิ วา่ รกั ผม ผมก็ดีใจและยินดที ำ�ให้ 274

เสน่หล์ วงซ่อนรกั คณุ ทกุ อย่าง” “ฉันรักคุณค่ะ รักผู้ชายใจร้ายท่ีเอาแต่รังแกฉัน ทั้งๆ ที่คุณไม่ได้ นา่ รกั เลย” ชายหนมุ่ สบดวงตาคสู่ วยทส่ี อ่ งประกายเมอ่ื คลายจากความโกรธ และไดร้ บั รคู้ วามรสู้ กึ ของเขา รมิ ฝปี ากบางเหมอื นผหู้ ญงิ คลย่ี ม้ิ อยา่ งถกู ใจ กับค�ำ บอกรกั ของเธอ ท่ียงั คงเสมอตน้ เสมอปลายเรือ่ งความพยศ “ผมรังแกเพราะรักคุณต่างหาก เพราะอยากอยู่ใกล้จึงได้หาเรื่อง จึงไดร้ งั แก ไม่รู้หรือไงคนดี” “คนรกั กัน ใครเขาท�ำ แบบคณุ บา้ ง นเ่ี ขาเรยี กวา่ ซาดสิ มค์ ่ะ” “ซาดิสม์แลว้ รักมัย้ ล่ะ” “ยอมให้คุณคนเดียวนะคะ แล้วก็อย่าไปพูดแบบนี้ ทำ�แบบน้ีกับ ใครทไ่ี หนรู้มั้ย” “แน่นอนครับทูนหัว แต่คืนน้ีคงต้องยอมให้คนซาดิสม์ท่ีรักคุณ คนน้ี กอดท้ังคนื แล้วละ่ ครบั ” “เดีย๋ วคะ่ แอฟมีเรอ่ื งอยากจะถามอกี เรื่อง” “อะไรล่ะเมยี จ๋า ถามผวั มาได้เลย ผัวจะตอบให้” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างยียวน จึงได้รางวัลไปหนึ่งแปะ หญิงสาวค้อน คมกอ่ นจะถามเขาถึงสงิ่ ทีย่ งั สงสยั “ผชู้ ายที่กอดกับนาถยดาทีผ่ ับเปน็ ใคร” “ผชู้ ายทกี่ อดกบั เธอ อยกู่ บั เธอ และมขี า่ วกบั เธอตลอดเวลาตง้ั แต่ วันท่ีเราเป็นคู่หมัน้ กัน ไม่มภี าพไหนทเ่ี ปน็ ผมเลย ยกเวน้ ภาพท่ีนักขา่ วมา ถามในงานเปดิ รา้ นอาหารใหมข่ องผม แลว้ ผมใหส้ มั ภาษณว์ า่ ผมรกั เพยี ง คหู่ มน้ั ของผมเท่าน้นั ครบั นั่นล่ะเป็นผมตัวจรงิ ท่เี หลือเป็นเพยี งหนา้ กาก หนงั เหมือนจรงิ ทไ่ี ม่ใช่ตัวผม” 275

วลชั สติ า “จรงิ หรือคะ คุณไม่ได้โกหก?” “อยากจะลองถามคณุ อภวิ ฒั น์มย้ั ล่ะแอฟ” “หา๊ ! ไอเ้ จ้าพ่อการพนนั โรคจติ นัน่ น่ะหรือ” “ท�ำ ไมไปว่าเขาอยา่ งนนั้ ละ่ ” “นี่คุณไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้น่ะคุณทศ นายอภิวัฒน์นั่นน่ะกระเป๋า หนักก็จริงอยู่ แต่ทั้งซาดิสม์และโรคจิตเลยนะ คนวงในพูดกันให้แซ่ดว่า หมอนั่นน่ะชอบให้ลูกน้องมีเซ็กส์กับผู้หญิงที่ตัวเองห้ิวไป แล้วตัวเองค่อย มีอะไรกบั เธอ ทีส่ ำ�คญั ยงั ชอบใชค้ วามรนุ แรง และหมอนีก่ ย็ งั มเี ซก็ สท์ อย เยอะแยะ ถงึ ขนั้ ว่าเป็นนักสะสมเซ็กสท์ อยตัวยงเลยด้วยซำ้� พดู แล้วขนลกุ นค่ี ุณสง่ เธอให้เขาจริงๆ น่ะเหรอ” “เธอทวี่ า่ ถา้ เปน็ นาถยดากใ็ ช่ และเขาทว่ี า่ ถา้ เปน็ นายอภวิ ฒั นก์ ใ็ ช่ อกี เหมือนกนั สว่ นเรอ่ื งซาดิสมข์ องเขาผมก็พอรูบ้ ้าง แต่คุณนร่ี ู้ละเอยี ดจัง นะ ผมเชื่อแล้วว่าคุณนะ่ คอข่าวกอสซิปจริงๆ” “อย่าแซวนะ วา่ แต่ทำ�ไมถึงส่งยยั น่ันใหเ้ ขาล่ะ” “กน็ ้องชายตดิ หน้ีการพนัน พส่ี าวจะใชแ้ ทนก็ไมเ่ ห็นจะเปน็ ไร แต่ ดูเหมือนเธอจะยงั ไม่ร้ตู วั น่ะส”ิ “คณุ น่ีร้ายกาจชะมัด” “ผมรา้ ยกว่าท่คี ุณคิด ผมเคยบอกแลว้ ใชม่ ้ยั ครบั ทนู หวั ” “งน้ั เรอ่ื งทค่ี ณุ เคยสงั่ ฆา่ ผหู้ ญงิ ทคี่ ดิ จะขายความลบั และคดิ หลอก ลวงคณุ เพอ่ื เอาความลบั บรษิ ทั ก็เป็นจริงสนิ ะ” ทศพลที่กลับไปนั่งตัวตรงหลังพวงมาลัยไม่ได้ยอมรับ ทว่ากลับ ถามเธอกลบั “ถา้ เป็นจรงิ คณุ จะยอมรับสามที ่ีเคยทำ�บาป และมือเปื้อนเลอื ด รเึ ปลา่ ล่ะ” 276

เสน่ห์ลวงซอ่ นรกั เธอเงียบไปอึดใจ จนเขาใจเริ่มฟ่อ ก่อนในท่ีสุดจะพูดออกมาให้ เขาได้ยมิ้ “ตอนนั้นฉันยังไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำ� แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้ เกย่ี วข้องอะไรกบั ฉัน วา่ แตฉ่ นั ก็หลอกคณุ แลว้ กท็ �ำ รา้ ยนอ้ งชายคณุ คุณ ไมแ่ คน้ ฉนั เหรอคะ” “ผมเคยบอกไม่ใช่เหรอว่าผมกับภัทร ไม่ได้ต่างจากคุณกับ นาถยดา แค่มีสายเลือดของผู้หญิงคนน้ันก็เท่านั้น ผมเล้ียงเขามาก็เลย อยากรู้ว่าใครเป็นคนทำ� ถึงจะรัก จะเป็นห่วง แต่มันก็ทำ�ตัวเองด้วย ผม รจู้ กั นอ้ งชายตวั เองดี นายภัทรเคยเสเพล ไมเ่ ป็นโล้เป็นพายมาก่อน ถงึ จะ รู้จักรับผิดชอบมามากข้ึน แต่ก็ยังทำ�ตัวไม่โตสักที เร่ืองน้ีคุณเองก็น่าจะรู้ ใหม้ ันนอนนิง่ ๆ ไป อาจจะดีเสียกวา่ ” “แล้วถ้าวันหนึ่งเขาฟ้นื ขึน้ มา คณุ จะทำ�ยงั ไง” “ทำ�ยังไงก็ได้ไม่ให้คุณอยู่ใกล้มัน เดี๋ยวถ่านไฟเก่าคุ ผมไม่อยาก ต้องวิง่ หาน้�ำ ดับ กลวั วา่ จะไดฆ้ ่าน้องตวั เองตายซะกอ่ น” “ใจร้อนแบบน้ี จะรอจนถึงบ้านคุณไหวเหรอคะพ่อหนุ่มกรีกสุด หล่อ” อรณชิ ายนื่ หนา้ เขา้ ไปใกล้ ปากอม่ิ เอย่ แซว มอื นมุ่ นมิ่ สอดผา่ นสาบ เสื้อที่ปลดกระดุมเส้ือเช้ิตเม็ดบนไว้สองเม็ดซึ่งเปิดกว้าง ทศพลมองตาม มอื เลก็ ทลี่ ากไปตามแผงอกของเขา ความรสู้ กึ ตนื่ เตน้ และความปรารถนา พุง่ ทะยานแทบทนั ที เขาจบั จอ้ งรมิ ฝปี ากอม่ิ คิดถงึ รสชาตกิ ลมกลอ่ มแสน หวาน หญงิ สาวทก่ี �ำ ลงั ยวั่ ยวนเขาดว้ ยค�ำ พดู และการกระท�ำ คลยี่ ม้ิ กอ่ น จะจุมพิตริมฝีปากบางของเขาให้เจ้าของนึกขัดใจ เพราะสัมผัสเพียงแผ่ว เบาของเธอ ไม่ได้ทำ�ให้เขาหยุดความต้องการได้ ทว่าเป็นการจุดไฟใน 277

วลชั สติ า กายใหล้ ุกพรึ่บ “แบบนี้คงต้องรีบหน่อย หวงั ว่ารถคงไมต่ ดิ ” “คงไมม่ ้ังคะ เทยี่ งคืนกว่าแล้ว” “งน้ั เตรยี มตวั เลยเมยี คนสวย เดย๋ี วผวั กรกี สดุ หลอ่ จะปรนเปรอให้ ถึงพริกถงึ ขิงเชยี ว” “ยนิ ดคี ะ่ ” รอยย้ิมทั้งปากท้ังตาของอรณิชา ทำ�ให้ทศพลสะดุดลมหายใจ จึงเบ่ียงตัวไปหอมแก้มเธอ ก่อนจะเปลี่ยนเกียร์แล้วทะยานรถออกสู่ท้อง ถนนอีกคร้ัง และเป้าหมายคร้ังน้ีคือ...บ้านของเขา เตียงหลังใหญ่ท่ีรอรับ ร่างของคนท้ังคนู่ ัน่ เอง 278

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรกั CHAPTER 22 ดวงตะวนั แหง่ เดือนมีนา มีนาเปิดสมุดไดอาร่ีเล่มสีม่วงลายดอกไม้ ท่ีเธอขอจากภาสกร ตั้งแต่มาอยู่ท่ีไร่ชูตะวนั ใหมๆ่ เพื่อบันทกึ ประจำ�วันทเ่ี ธอได้ทำ�ที่นี่ในแตล่ ะ วนั ซงึ่ วนั นส้ี ภาพจติ ใจของเธอย�ำ่ แย่ ใชว่ า่ มเี รอ่ื งกระทบจติ ใจเพราะเขา... ผชู้ ายผวิ แทน ตาสฟี า้ แตเ่ ปน็ เพราะเธอเองตา่ งหาก เธอจะท�ำ อยา่ งไรดกี บั เรอื่ งราวทง้ั หมด จะสารภาพกบั เขาอย่างไร แล้วเธอจะทำ�อย่างไรกบั การ แต่งงานท่อี าจจะเกดิ ข้นึ หากคุณลงุ คุณป้ารู้เขา้ ...เธอจะพูดอย่างไรดี เธอ จะทำ�อย่างไร มีนาวางปากกาพลางเหมอ่ มองจันทรส์ นี วลตา เธอก็คงเหมือนดวงดาวไกลโพ้นที่เห็นแสงเพียงริบหรี่ ด้วยความ คิดด้านดีและร้ายกำ�ลังรุมทำ�ร้ายเธอ เธออยากสารภาพเรื่องราวท้ังหมด ให้ภาสกรรู้ ทว่าความคิดท่ีอยากจะให้สุนิศาได้ล้ิมลองความเจ็บปวดนั้น มีมากกว่า ด้วยในหัวมีภาพท่ีมุกดาต้องจมกับความทุกข์โดยที่เธอเอง ไม่ได้รับรู้ ไม่ได้ช่วยเหลือแต่อย่างใด เพียงเท่าน้ียังไม่พอ น้องสาวของ เธอยังถกู สุนศิ าผลักตกบันไดจนแทง้ ลกู เป็นเหตุใหเ้ จบ็ ทง้ั ตัวท้งั ใจ แมจ้ ะ ไมต่ ายก็เหมือนตาย 279

วลชั สติ า และเมื่อความเสียใจที่ถูกทรยศ ถูกความเชื่อใจทำ�ร้าย สภาพ จิตใจและร่างกายที่ยำ่�แย่ ก็ทำ�ให้มุกดาจากไปอย่างไม่หวนคืน พร้อม จดหมายท่ีคนเป็นพี่สาวอยา่ งเธอไมส่ ามารถทำ�ให้ได้ “เธอขอให้ฉนั อภัยใหส้ นุ ศิ าและตลุ าเหรอมุก ฉนั ท�ำ ไมไ่ ด้ ไม่มีวัน ท�ำ ได้ ฉนั เสยี หลาน เสยี นอ้ งสาวไป แตผ่ หู้ ญงิ คนนน้ั กลบั เสวยสขุ ฉนั คงท�ำ ไมไ่ ด้ ถา้ ไมไ่ ดเ้ จอกค็ งไมเ่ ปน็ ไร แตน่ เ่ี ปน็ โชคชะตา ใหฉ้ นั ไดเ้ อาคนื แทนเธอ ฉนั จะไมม่ ีวนั ให้อภัยจนกวา่ จะไดเ้ หน็ มันเจบ็ เจียนตาย” ความคิดช่ัวรา้ ยชนะความคิดฝา่ ยดี มีนาหยบิ ปากกาบนั ทึกเร่อื ง ราว ความรสู้ กึ ของตวั เองอกี ครง้ั ภาพทเี่ ธอรา่ งเลน่ ๆ ตอนนเี้ รม่ิ เปน็ รปู เปน็ รา่ ง ภาพใบหนา้ คมเขม้ เปน็ ประกาย มเี งาสะทอ้ น การใหแ้ สงและเงานน้ั ดู สวยงามราวกบั พรสวรรค์ มนี ามพี รสวรรคด์ า้ นวาดรปู ทวา่ การเสยี นอ้ งสาวฝาแฝด ท�ำ ใหเ้ ธอ ไม่สามารถท�ำ งานทีต่ ัวเองรักตอ่ ไปได้ เธอตอ้ งลาออกจากทที่ ำ�งานเพราะ อาการทางจติ ตอนน้ีงานทรี่ กั จงึ กลายเปน็ งานอดเิ รก มนี าลอบยมิ้ นอ้ ยๆ กอ่ นจะตวดั ปลายปากกาดว้ ยลายมอื ศลิ ปว์ า่ ... ‘ภาสกร ชตู ะวนั ...ดวงตะวันแหง่ เดอื นมนี า’ เธอเงยหน้ามองพระจันทร์ด้านนอกอีกครั้ง...ชีวิตมนุษย์ก็คง เหมือนแสงจนั ทร์ มีมดื หม่น มีสว่างไสว เธอเคยสว่างไสว มีความสขุ ทวา่ ตอ่ มาเธอกม็ ดื หมน่ เปน็ ทกุ ข์ หากอยากมแี สงสวา่ งอกี ครงั้ เธอกร็ ดู้ วี า่ แสง สวา่ งใดทเ่ี ธอต้องการ แสงสวา่ งของพระอาทติ ย์... แสงสวา่ งเจดิ จา้ ยามรงุ่ อรณุ ทเี่ คยี งขา้ งพระจนั ทร์ ทวา่ ไมส่ ามารถ มาบรรจบพบเจอกนั ได้ พระอาทติ ย์ท่สี ่องสว่างดบั แสงจันทร์ พระอาทิตย์ ท่ีเป็นเพียงหน่ึงแห่งการส่องแสงแห่งความสว่างไสว แสงท่ีส่องประกาย 280

เสนห่ ล์ วงซ่อนรัก ความอบอุ่น โอบล้อมต้นไม้ ใบหญ้า และส่ิงมีชีวิตทุกชนิดให้ดำ�รงอยู่ ได้ ทำ�อย่างไรเธอถึงจะมีความอบอุ่น ความสว่างไสวน้ันเป็นของตัวเอง เธออยากจะครอบครองมัน อยากให้มันเป็นของเธอ...อยากยืนเคียงข้าง แสงตะวนั แหง่ ไรช่ ตู ะวนั มนี าสาวเทา้ พลางโอบกอดรา่ งของตวั เองไว้ เสยี งทพี่ ดู คยุ กนั ของ สองหนมุ่ พน่ี อ้ ง ท�ำ ใหเ้ ธอตอ้ งลอบฟงั ดว้ ยอยากรอู้ ยากเหน็ เสยี งหวั ใจบอก ให้เธอซ่อนตัว ไมใ่ หเ้ ดินไป ณ จุดน้นั “โธ่! พ่ซี นั กร็ ู้ แลว้ ถามผมท�ำ ไม” “ก็พ่จี ะแตง่ งานกบั เธอ” “กแ็ ตง่ ไปสิ นนั่ นะ่ ตวั เลก็ ของพนี่ ะ ไมใ่ ชข่ องผม เฮอ้ ...ผมไมเ่ ขา้ ใจ พซ่ี ันเลย” “นายร้เู ร่อื งน้ดี กี ว่าพี่นะวิน” “ผมรู้ แต่พ่ีจะให้ทำ�ไงล่ะ จะให้ผมพูดยังไงล่ะ ผมทำ�ตามหน้าท่ี แลว้ น่”ี “แต่ถา้ มนั ...” แกรก! เสียงที่ดังขึ้นขัดบทสนทนาทำ�ให้ภาสกรหันมอง ชายผ้าสีขาว คุ้นตาทำ�ให้เขาหร่ีตาพลางย้ิมน้อยๆ อย่างรู้ทัน เขารู้จักเงาท่ีสะท้อนจาก แสงจันทร์นั้นดี รูปร่างแบบน้ันจะมีใครได้ ย่ิงชายผ้าสีขาวที่เห็นเม่ือครู่ ไม่ตอ้ งคิดใหม้ ากความเลย “เอาเปน็ วา่ ฝากด้วย พ่คี ดิ ว่าคงมีลกู แมวหลงมานะ่ ” “หา๊ ! ลกู แมว พ่ีซนั พูดเล่นใช่มย้ั พ่กี ร็ วู้ า่ ผมแพข้ นแมวนะ่ ” “ไมต่ อ้ งหว่ ง เด๋ยี วพ่จี ดั การเอง นายไปนอนไดแ้ ลว้ พรงุ่ น้ีคอ่ ยวา่ กนั ” 281

วลชั สติ า “อือๆ จดั การให้เรยี บร้อยนะพี่” ปวินมองซ้ายมองขวาอย่างระแวง เม่ือไม่เห็นลูกแมวที่ญาติผู้พ่ี บอก เขาก็รีบสาวเท้ากลับเข้าบ้านทันที ทว่าลูกแมวที่ซ่อนตัวกลับต้อง เบิกตาโตจากทโี่ ตอยู่แล้ว เพราะร่างโตกำ�ยำ�ทม่ี ายืนยิ้มกร่มิ หน้าเธอ “เออ่ ...” “เอ่อ...อะไรครบั ” “เอ้อ...คอื วา่ ...ตัวเลก็ ...เอ่อ...” “จะเลย่ี งยังไงดีครับตวั เลก็ ” เสยี งทมุ้ ยงั ไมท่ �ำ ใหเ้ ธอใจสน่ั เทา่ กบั มอื ทร่ี งั้ เอวเธอไว้ ในขณะทมี่ อื อกี ข้างกไ็ ลใ้ บหน้าเธออยา่ งออ่ นโยน หญิงสาวพยายามขืนตวั กลวั ว่าเขา จะไดย้ นิ เสยี งหวั ใจจะแย่ ทวา่ รา่ งทแ่ี นบชดิ ขนาดนนั้ เขาเองกค็ งจะรู้ หาก ใจเขาไมเ่ ตน้ แรงพอๆ กบั เธอ แตใ่ นเมอ่ื ภาสกรเองกต็ น่ื เตน้ ไมแ่ พเ้ ธอ เสยี ง หัวใจจึงแข่งกนั เตน้ โครมคราม “รสู้ ึกเหมอื นผมใชม่ ย้ั ครับตวั เล็ก” “อะ๊ ! ปล่อยกอ่ นค่ะ” ร่างเล็กอุทานอย่างตกใจ ขณะโอบลำ�คอของร่างแข็งแรงที่อุ้ม เธอราวกับอุ้มเด็กๆ และด้วยร่างเล็กท่ีสูงไม่ถึงร้อยหกสิบเซนติเมตรดีนัก ในขณะท่ีเขามีหุ่นสูงเกินมาตรฐานชายไทยด้วยความสูงเกือบร้อยเก้าสิบ เซนติเมตร ทว่าภาสกรรู้ดีว่าร่างเล็กๆ ของมีนาน้ัน สัดส่วนของเธอไม่ได้ เลก็ ตามไปดว้ ย เมอื่ เธอมใี นสง่ิ ทผ่ี หู้ ญงิ ควรจะมอี ยา่ งสมบรู ณแ์ บบราวกบั ประตมิ ากรรมชน้ิ เอก “ไม่น่าเชอ่ื วา่ ตัวเล็กๆ เบาราวกับปุยนนุ่ แบบนี้ จะอ๋ึมไม่หยอก” ภาสกรก้มมองอกอ่ิมยวนตาท่ีถูกดันออกจากบราเซียร์ แม้เธอ จะมีเส้ือคลุมชุดนอนสายเด่ียวผืนบาง แต่เขาก็จำ�ได้เป็นอย่างดี เพราะ 282

เสนห่ ์ลวงซ่อนรกั ทกุ สดั สว่ นท่ีเขาสมั ผัสอยู่ทุกคนื น้ัน มันทำ�ให้เขาโหยหาตลอดวนั “ทะล่งึ ! ปล่อยเลยนะ วนั น้ีตัวเลก็ ไม่...” “ไม่อะไรครับคนสวย ปฏิเสธไปก็ไม่ได้ผล สุดท้ายตัวเล็กก็ต้อง ครางอย่ใู ต้รา่ งผมอยูด่ นี น่ั ละ่ ” มีนาเบกิ กตาโตมองคนพูดอย่างแทบไม่เชอื่ หู “ทะล่ึงที่สุดเลย ถ้าตัวเล็กรู้ว่าคุณเป็นแบบน้ีนะ ตัวเล็กจะไม่รัก คุณเลยเชียว” “ถอนตวั ไมข่ ้ึนแลว้ ครบั คนดี สายไปแลว้ วนั นี้พร้อมจะเรียนรู้บท รักใหม่หรอื ยัง” ค�ำ ถามทกี่ ระซบิ รมิ หู ท�ำ ใหใ้ บหนา้ เลก็ แดงระเรอ่ื ดว้ ยความขดั เขนิ “บ้า!” หญงิ สาววา่ พลางทบุ อกของชายหนมุ่ ทตี่ ระกองกอดเธอบนเตยี ง ใหญ่ที่คุ้นเคย เตียงกว้างที่เธอมอบร่างกายของตัวเองให้กับเขา เตียงที่ ผูกพันคนสองคนให้เปน็ หนงึ่ เดียวกันทั้งรา่ งกายและจิตใจ ภาสกรมองใบหนา้ เลก็ ทซี่ บกบั หมอน ผมยงุ่ สยายเตม็ หมอน เขานั่งข้างร่างเล็กของเธอ หยดน้ำ�จากเส้นผมสีดำ�ตกบนหัวไหล่มน มีนา พลกิ กายหนั มาหาเขา กอ่ นจะกะพรบิ ตาปรบิ ๆ มือเย็นชืดจากการอาบน้ำ� แตะบนแก้มนมุ่ ของหญิงสาว “ผมปลกุ ตัวเล็กหรอื เปล่า” มนี าสา่ ยหนา้ กอ่ นจะจบั ผา้ นวมปดิ กายเพอื่ ลกุ ขนึ้ นงั่ ภาสกรลาก นว้ิ จากหวั ไหลก่ ลมกลงึ ไปตามแผน่ หลงั นวลเนยี น หญงิ สาวขยบั หนี สมั ผสั บางเบาทจี่ ดุ ประกายความรอ้ นรมุ่ ดว้ ยรตู้ วั ดวี า่ รา่ งกายของตนไมพ่ รอ้ มจะ รบั บทเรยี นรักจากเขาอกี 283

วลชั สติ า “พอก่อนคะ่ ตวั เล็กรับไมไ่ หวหรอกนะคะ” ใบหน้าใสแดงระเรื่ออย่างเขินอาย ภาสกรร้ังร่างเปลือยเปล่าเข้า สู่อ้อมกอด กลิ่นหอมจากเส้นผมของเธอ ทำ�ให้เขาสูดเข้าปอดอย่างไม่รู้ เบ่ือ มือเลก็ โอบกอดเขาไว้ ทวา่ เสียงประตทู ี่เปิดเข้ามาทำ�ให้รา่ งเลก็ ชะงกั พอ่ เล้ยี งหนุ่มกอดเธอไวข้ ณะผินหน้าไปมอง คิ้วเข้มขมวดอย่างไม่ชอบใจ นัยน์ตาสีฟ้าน้ำ�ทะเลเข้มจนเกือบ เป็นสีนำ้�เงิน ร่างท่ียืนอยู่ที่ประตูชะงักค้าง ริมฝีปากกัดแน่นอย่างระงับ อารมณ์โกรธ “มนี า! เธอท�ำ อะไรนะ่ เธอทำ�อะไร!” สนุ ศิ าปรเี่ ขา้ มาหมายท�ำ รา้ ย ทวา่ ภาสกรกลบั ใชต้ วั เองบงั รา่ งเลก็ ด้านหลงั ไว้ มนี าต่ืนตระหนก ดว้ ยไม่คดิ วา่ อีกฝ่ายจะโกรธจนเรยี กช่อื จริง ของตน นั่นทำ�ให้นกึ หวาดกลวั ท่าทางของเจา้ หล่อน ทเี่ ธอเพง่ิ ตระหนกั ถงึ ความนา่ กลวั ยามหวงของรกั กว็ นิ าทีนีเ้ อง ทวา่ ตอนน้เี ธอคอื ผ้ชู นะ จะต้อง กลัวอีกฝ่ายไปทำ�ไมกัน จึงแกล้งทำ�เป็นกลัวแล้วนั่งคุกเข่าบนเตียงหลบ อยู่ดา้ นหลงั ของภาสกรทีก่ ำ�ลงั โกรธจัด “คณุ ข้ึนมาทำ�ไมน่ะ!” “เรามีนดั เรื่องจดั กจิ กรรมดอกกลว้ ยไมไ้ งคะ” “แต่ยังไม่ถึงเวลานัด และคุณก็ไม่มีสิทธิ์ขึ้นมาห้องของผมนะ สนุ ศิ า” “คณุ กำ�ลังโดนหลอก ศาเคยเตือนแลว้ ว่าคณุ จะตอ้ งเสยี ใจ” “ผมไมเ่ ขา้ ใจทค่ี ณุ พดู แลว้ ถา้ จะมาหาเรอื่ งอะไรกก็ ลบั ไปซะเถอะ นะ ชว่ งสายค่อยเจอกนั ทอี่ อฟฟิศ” ภาสกรหนั ไปหารา่ งบอบบางทอี่ ยใู่ นผา้ นวมผนื โต ใบหนา้ ซดี เผอื ด ดว้ ยความกลวั เขาจบั มอื เธออยา่ งใหก้ �ำ ลงั ใจ มนี าเงยหนา้ ขนึ้ มองเขา กอ่ น 284

เสนห่ ์ลวงซ่อนรัก จะโอบรอบลำ�คอแกร่ง ซุกหน้ากับซอกคอเขา ทรวงอกได้รูปแนบกับแผง อกก�ำ ย�ำ เปลอื ยเปล่า เธอเงยหน้าขนึ้ มองหญิงสาวท่ยี ืนน่ิงอย่ทู ีป่ ระตู มุม ปากยกยิม้ อยา่ งผกู้ มุ ชยั ชนะ “คุณซนั คะ ตวั เลก็ อยากอาบน�ำ้ แล้ว” ใบหนา้ ใสแดงระเรอ่ื ซกุ กบั ซอกคอหอมกรนุ่ กลนิ่ สบู่ และยาสระผม จากเส้นผมสีดำ�ท่ีระต้นคอ ชายหนุ่มเอื้อมไปหยิบเสื้อคลุมชุดนอนท่ีเธอ สวมเมื่อคืนมาสวมให้ ก่อนจะกอดร่างบางไว้อีกครั้งเม่ือได้ยินเสียงญาติ ผนู้ ้อง “อา้ ว! โอ๊ะ! พี่ซัน คุณตวั เลก็ ...เออ่ ...ศา น่มี ีธรุ ะอะไรกันหรือครบั ทำ�ไมเธอถึงได้มาอยู่ท่ีห้องคู่หม้ันคู่นี้ล่ะ เมื่อก้ีอยู่ท่ีห้องครัวกับป้าพลอยก็ ไม่ยกั จะเหน็ เธอ แลว้ เธอเองก็เป็นแขกของทนี่ ไี่ ม่ใช่เหรอ...ยงั ไงกันเนย่ี ” ปวินแสร้งทำ�อำ้�อ้ึง ขณะเดียวกันก็แกล้งญาติผู้พี่ด้วยการมอง เข้าไปด้านในห้อง ให้เจ้าของห้องต้องคอยกอดคนตัวเล็กที่อยู่ในสภาพ ไม่เรยี บรอ้ ยนัก “นายมากด็ ี ช่วยปิดประตูหอ้ งพ่ี แลว้ พาแขกลงไปดา้ นลา่ งด้วย” “ครบั พซ่ี นั รบี ลงไปนะ นปี่ า้ พลอยใหผ้ มขนึ้ มาตามไปทานขา้ วตม้ ออ้ ! คณุ ตวั เล็กด้วยนะครบั รีบอาบนำ้� แลว้ รีบลงไปดา้ นลา่ งนะครับ” “ฉันรู้แล้ว นายรบี ๆ ไปเหอะ” ภาสกรบอกน้องชาย ก่อนจะหันหน้ากลับมามองคนตัวเล็กใน ออ้ มกอด ขณะทป่ี วนิ ปดิ บานประตใู หเ้ รยี บรอ้ ย ชายหนมุ่ ถอนหายใจอยา่ ง เหนอื่ ยหน่าย วันน้ีเป็นเช้าที่วุ่นวายพลิ ึกจริงๆ “อาบน�้ำ กันเถอะครบั ตัวเล็ก” “อุ้มสคิ ะ” “ไมป่ ฏเิ สธครบั ” 285

วลชั สติ า ชายหนุ่มส่งยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ทว่าแฝงความอ่อนโยน เขาปลด เส้ือคลุมออกจนเผยร่างเปลือยเปล่า หญิงสาวได้แต่อุทานกับการกระทำ� ทร่ี วดเร็วจนเธอแทบไมไ่ ด้ตั้งตัว “คณุ น.ี่ ..ปล่อยเลยนะ” “จะอายทำ�ไมล่ะ ผมจำ�ได้หมดแลว้ วา่ ตัวเลก็ มีไฝตรงไหน มแี ผล ตรงไหน และทีส่ ำ�คัญ ผมร้ดู ้วยวา่ ทำ�ยงั ไงใหต้ ัวเลก็ ครางเสยี งหวาน” “คุณซนั น่ะ ตวั เล็กเป็นผูห้ ญิงนะคะ” หญิงสาวทำ�หน้างอน จนชายหนุ่มต้องหอมแก้มเธอไปอีกหลาย ฟอด “ตวั เล็กมอี ะไรจะสารภาพกับผมรึเปล่า” “อะไรคะ ไม่มเี สยี หนอ่ ย” หญิงสาวแสร้งทำ�หน้าสงสัย แต่เขาไม่ยอมอ่อนข้อให้ คราวนี้จะ งดั จะงา้ งปากเธอใหพ้ ดู ความจรงิ ทง้ั หมดใหไ้ ดเ้ ชยี ว ภาสกรตงั้ ใจอยา่ งมาด หมาย ขณะทวี่ างรา่ งบางในอา่ งอาบน�ำ้ หญงิ สาวขยบั ตวั เมอื่ ชายหนมุ่ ถอด กางเกงวอรม์ ขายาวออก เพอ่ื ร่วมใชอ้ า่ งอาบน้ำ�กับเธอ “ตอบผมมาซะดๆี มนี า รุง่ วิรยิ ะ” เจา้ ของชอ่ื ตวั เกรง็ ขน้ึ ทนั ที ทวา่ เขากลบั โอบกอดไวอ้ ยา่ งออ่ นโยน เขาเขา้ ใจท่าทางล�ำ บากใจและสบั สนของเธอ เพราะหากเป็นเขาก็คงรู้สึก เช่นเดยี วกนั “บอกความจรงิ กบั ผมเถอะครับตวั เลก็ ” “คณุ รูไ้ ดย้ ังไง สุนศิ าบอกคุณเหรอ” “เปลา่ เธอบอกเพียงแคว่ ่าคุณจะหลอกให้ผมเสียใจ แตผ่ มคิดวา่ ผมไมเ่ คยมคี วามแค้นส่วนตัวกบั คุณแนๆ่ ” “ท�ำ ไมถงึ ไดม้ นั่ ใจนกั คะ วา่ ฉนั ไมเ่ คยมคี วามแคน้ สว่ นตวั กบั คณุ ” 286

เสนห่ ์ลวงซ่อนรกั “เพราะผมไมเ่ คยท�ำ แบบน้ีกับใคร” ภาสกรจมุ พติ เรยี วปากของเธอ กอ่ นจะลากไปตามโครงหนา้ เมม้ ใบหูเล็กอย่างมนั เขยี้ ว แล้วซกุ ซบซอกคอหอมกรุน่ สร้างรอยระเรือ่ เหมอื น กลบี กหุ ลาบ รมิ ฝปี ากรอ้ นรหู้ นา้ ทเ่ี ลือ่ นจากลำ�คอลงต�ำ่ ลงเรอ่ื ยๆ “อ้อื ...อย่าคะ่ ” ภาสกรเงยหนา้ จากทรวงอกอมิ่ มนี าหลบั ตาสดู ลมหายใจเขา้ ปอด ระงบั อารมณ์พรึงเพริดของตัวเอง เพื่อพดู คยุ สิ่งทเี่ ขาเกรนิ่ ค้างไว้ “ตัวเล็ก...ผมไม่เคยมีเร่ืองอะไรกับคุณ หรือถ้าจะมีผมก็ดีใจที่ได้ เจอคุณอยู่ดี เพราะไม่ว่าคุณจะเป็นใคร มาอยู่ที่น่ีด้วยเหตุผลอะไร ผมก็ คงเลกิ รกั คณุ ไม่ได”้ “คณุ ซนั ...” มีนาเรยี กชือ่ อกี ฝา่ ยราวกบั เพอ้ คำ�พูดงา่ ยๆ ทว่าทำ�ให้หวั ใจของ เธอน้ันพองโตจนคับอก เธอแย้มยิ้มท้ังปากทั้งตา ภาสกรย้ิมรับขณะรั้ง เธอใหแ้ นบอก “ผมรเู้ รอื่ งทงั้ หมดจากทศแลว้ คณุ แคน้ สนุ ศิ าทที่ �ำ ใหน้ อ้ งสาวจาก ไป แคน้ ท่ีเธอทรยศหกั หลังความไวใ้ จ และเธอกท็ ำ�ใหค้ ุณเสียน�ำ้ ตา” ภาสกรสบดวงตากลมโต ขณะใชน้ �้ำ ในอา่ งลบู ไปตามใบหนา้ ของ หญงิ สาวอยา่ งอ่อนโยน “คณุ รมู้ านานแล้วเหรอคะ” “รู้ก่อนจะขอคุณแตง่ งาน รหู้ ลังจากทีร่ ูใ้ จตวั เองไม่นาน ตอนแรก ผมเองก็ไม่ได้คิดว่าจะรักคุณ เพราะคิดเสมอว่าตัวเองมีคนรักอยู่แล้ว แต่ ว่าผมกลับถอนสายตาจากคุณไปไม่ได้ ทำ�อะไรก็เอาแต่มองหาคุณ ผม ยังไม่รู้เลยว่าถ้าคุณต้องจากผมไป ผมจะอยู่ได้ยังไง ตัวเล็ก...คุณจะเป็น ตวั เลก็ ของผม จะอยเู่ คยี งขา้ งผมใชม่ ย้ั ทคี่ ณุ บอกวา่ รกั ...ไมไ่ ดโ้ กหกหลอก 287

วลชั สติ า ลวงผมใช่หรือเปลา่ ” “คะ่ ตัวเลก็ รกั คุณ แต่ตวั เล็ก...” “เราจะฟันฝ่าทุกอย่างไปด้วยกัน” ภาสกรขัดเธอท่ียังพูดไม่จบ ประโยค “คะ่ ตัวเล็กสญั ญาวา่ จะอยู่เคียงขา้ งดวงตะวนั อยา่ งคุณซัน” ภาสกรจุมพิตหน้าผากของเธอ ก่อนจะถอนหายใจเม่ือได้ยิน เสียงเคาะประตู ตามด้วยเสียงของปวิน มีนามองหน้าคนรักอย่างขำ�ขัน ชายหนมุ่ ขนึ้ จากอา่ งน้ำ� แล้วหยบิ ผ้าขนหนผู นื โตพันกายทอ่ นลา่ งง่ายๆ “รบี ๆ อาบนะครบั ผมเริ่มรำ�คาญเจา้ วนิ เต็มที” “คะ่ ” มีนารับคำ�ก่อนจะมองตามแผ่นหลังของเขา หญิงสาวเหลือบไป เห็นแปรงสีฟันที่เขาบีบยาสีฟันทิ้งไว้ ใบหน้าเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่นยิ้มละไม อย่างดใี จ ทวา่ เพยี งครู่ใบหน้าสลดกม็ ีให้เหน็ เธอจะทำ�อยา่ งไรเร่ืองผู้ชาย อีกคน...ผูช้ ายทผี่ ใู้ หญ่จะให้เธอแต่งงานด้วย ให้เธอร่วมชีวิตด้วย หญงิ สาวขนึ้ จากอา่ งน�ำ้ จากนนั้ จงึ สวมเสอื้ คลมุ อาบน�้ำ เรยี บรอ้ ย แลว้ มองตวั เองผา่ นกระจก ถา้ เธอมลี กู กบั ภาสกรคงจะดไี มน่ อ้ ย อยา่ งนอ้ ย ก็จะมีตัวแทนความรักระหว่างเธอและผู้ชาย ที่จะเป็นหนึ่งเดียวในดวงใจ ตลอดไป “ทำ�อะไรอยูค่ รบั ตัวเล็ก” ภาสกรโผลห่ นา้ เขา้ มาในหอ้ งน�้ำ ทนั ไดเ้ หน็ ใบหนา้ เศรา้ สลดทเี่ ธอ รีบเปลีย่ นเป็นรอยย้มิ ทำ�ให้เขากมุ มือบางอย่างปลอบประโลม “อย่าคิดมากสิ ผมบอกแล้วไงว่าเราจะอยู่ด้วยกัน เคียงข้างกัน ฟันฝ่าทุกอย่างไปด้วยกัน ต่อให้โลกทั้งโลกไม่มีใครรักคุณ แต่ผมจะรัก คณุ คนเดียว และจะรกั จนคุณลืมคนอ่ืนๆ ไดห้ มด เหลือเพยี งผมกับคุณ” 288

เสน่ห์ลวงซอ่ นรกั “แต่วา่ ...” “ไม่ต้องคดิ มากแล้วครบั ไปแต่งตวั แลว้ ทานข้าวกนั ดกี ว่า ตวั เลก็ ตอ้ งไปทำ�หนา้ ทีผ่ ชู้ ว่ ยผมท่อี อฟฟศิ นะครับ” “ผ้ชู ว่ ยเหรอคะ” “ครบั ผชู้ ว่ ยใหผ้ มมกี �ำ ลงั ใจ และตอนนผ้ี มชกั อยากกนิ น�้ำ ผง้ึ แทน ขา้ วต้ม” หญิงสาวทำ�ตาโต ก่อนจะรีบสาวเท้าออกจากห้องน้ำ� ชายหนุ่ม ได้แต่หวั เราะตามอย่างอารมณด์ ี ภาสกรและมีนาพากันเดินลงมาด้านล่างของบ้าน รอยย้ิม ฉาบบนแก้มงามของหญิงสาว เช่นเดียวกับใบหน้าสดใสของชายหนุ่ม เจ้าของบ้านท่ีดูจะอารมณ์ดี ใบหน้ามีความสุขของท้ังคู่ทำ�ให้ปวินเลิกคิ้ว อยา่ งแปลกใจ ทวา่ เขากไ็ มไ่ ดเ้ อย่ ถามอะไรออกมา เมอื่ เหน็ พช่ี ายยกั คว้ิ ให้ อาหารมอื้ เชา้ มขี า้ วตม้ และเครอื่ งดมื่ ผสมคาเฟอนี ทวา่ คนตวั เลก็ ท่ีสุดในกลุ่มกลับทานเพียงขนมปังทาแยมและโกโก้ร้อน ท่ีดูเหมือนเป็น กิจวัตรประจำ�วัน ซ่ึงภาสกรได้ส่ังให้แม่บ้านทุกคนทำ�ไว้เพื่อหญิงสาวโดย เฉพาะ “ทำ�ไมคุณตัวเล็กถึงทานเพียงขนมปังกับโกโก้ล่ะคะ คุณก็เอาใจ คหู่ มน้ั ซะเหลอื เกินนะคะซัน” เสยี งหวานเคลอื บยาพษิ เอ่ยถาม มีนาท่ีก�ำ ลงั ทาแยมไม่ไดใ้ หค้ วามสนใจ เธอเพยี งมองด้วยหางตา เล็กน้อยก่อนจะทาแยมต่อไป แม่บ้านสูงวัยอมย้ิมกับท่าทางราวกับเด็ก เลก็ ๆ ที่สนุกสนานกับการทาแยมดว้ ยรอยยมิ้ ของหญิงสาว “คุณตัวเล็กไม่ด่ืมกาแฟก็ดีแล้วนี่ครับ เป็นผู้หญิงดื่มกาแฟมาก ไปกไ็ มด่ ีหรอก” 289

วลชั สติ า ปวินเป็นฝ่ายตอบแทน เมื่อภาสกรจิบกาแฟของตัวเอง เขาเองก็ ไมร่ สู้ าเหตทุ หี่ ญงิ สาวไมย่ อมดมื่ กาแฟ ทวา่ สายตาทส่ี นุ ศิ ามองมานน้ั ท�ำ ให้ เขาไม่แน่ใจวา่ มีอะไรทีเ่ ขายังไม่รู้ บางทขี ้อมูลที่ทศพลมีอาจไม่ครอบคลมุ เร่ืองบางเร่อื งก็เป็นได้ “คณุ ตวั เลก็ คงไมม่ เี หตกุ ารณอ์ ะไรฝงั ใจจนท�ำ ใหไ้ มย่ อมดมื่ กาแฟ ใชม่ ยั้ คะ” มือที่กำ�ลังคนโกโก้ชะงัก พอๆ กับคนท่ีกำ�ลังคนกาแฟ ชายหนุ่ม สองคนสบตากัน มีนาจิบโกโก้อย่างระงับอารมณ์ ก่อนจะถอนหายใจ แล้ววางถ้วยโกโก้พลางยิ้มบางๆ รอยย้ิมท่ีไร้การเสแสร้ง เธอเองก็เหน่ือย ไมน่ อ้ ยกบั การตอ้ งมานง่ั ปน้ั หนา้ เสแสรง้ โกหก ทวา่ เธอหยดุ ไมไ่ ด้ เมอ่ื เธอ รดู้ วี า่ สนุ ศิ าจะไมม่ วี นั ยอมวางมอื และยอมหยดุ งา่ ยๆ เธอลมื ค�ำ เตอื นขอ้ นี้ ของมกุ ดาไปเสียสนิท ‘ศาไม่มีวันวางมือ ถ้ายังไม่ได้ส่ิงท่ีตัวเองต้องการ เธอจะทำ� ทกุ อยา่ งเพ่ือให้ไดม้ า โดยไมเ่ กี่ยงวธิ กี าร’ มีนามองสนุ ิศาทกี่ �ำ ลงั มองเธออย่างประเมนิ “คุณศาน่ีรู้เร่ืองฉันดีจังเลยนะคะ เคยรู้จักฉันเหรอคะ ถ้ารู้จักฉัน ท�ำ ไมไมบ่ อกใครๆ ล่ะคะวา่ รจู้ กั ฉัน” “เธอพดู เรื่องอะไรน่ะ ฉนั จะรู้จกั ได้ยังไง หรือว่าความจรงิ แลว้ เธอ ไมไ่ ดค้ วามจำ�เสือ่ ม” “ตัวเล็กแค่ถามนะครับศา มีแต่ศานั่นล่ะที่แสดงท่าทีเหมือนรู้จัก ตั้งแต่เมือ่ เช้าท่ตี ะโกนเรยี กช่อื ใครก็ไม่รอู้ อกไป” ภาสกรพูดหน้าตาย ทว่าใต้โต๊ะทานข้าวภาสกรกลับจับมือคน ตัวเล็กที่หมายจะทำ�ร้ายเขา ชายหนุ่มหันมายิ้มให้กับหญิงสาว แล้วเอ่ย อยา่ งอารมณ์ดี 290

เสนห่ ์ลวงซ่อนรกั “ตวั เลก็ ของผมนะ่ ป�ำ้ ๆ เปอ๋ ๆ จะตายไป ทา่ ทางเดก็ ๆ แบบนจี้ ะไป แกลง้ ความจำ�เสื่อมไดท้ ่ีไหนกันล่ะครับศา” มีนาไม่ตอบ และไม่ได้มีท่าทีใดๆ เพราะรู้ตัวดีว่าเขากำ�ลังดูท่าที ของสนุ ิศา ภาสกรมองนาฬกิ าข้อมอื กอ่ นจะบอกใหแ้ ม่บา้ นเกบ็ โตะ๊ “ไปออฟฟิศกันเถอะครับตัวเล็ก ไปเหอะเจ้าวิน ส่วนคุณศาก็ขับ รถตามไปก็แล้วกนั นะครบั ” เอ่ยจบก็ฉุดมือคนตัวเล็กออกไปทันที มีนาก้าวขาตามภาสกรไป ทวา่ ชายหนมุ่ กลบั ลมื กญุ แจรถไวใ้ นบา้ น เขายม้ิ เจอ่ื นใหห้ ญงิ สาว กอ่ นจะ ยผี มยุ่งๆ ของเธอทีท่ ำ�หนา้ บึง้ “อยา่ งอนนะครบั ตัวเลก็ เด๋ยี วผมจะให้หอมแกม้ ” “ใครจะไปหอมคุณล่ะ ทำ�ไมตอ้ งเหนบ็ กนั ด้วยกไ็ ม่รู้” “โอเคครับ ผมผิดเอง รอน่ีนะ ไอ้วินมาพอดี มาดูแลตัวเล็กให้พ่ี กอ่ น เดยี๋ วพี่ขึ้นไปเอาเอกสารกับกญุ แจรถแปบ๊ นึง” “ครับๆ” ปวินรับคำ�ขณะยืนข้างเพ่ือน ก่อนเอ่ยถามข้ึนเมื่อสุนิศาขับรถ ออกไป “พีซ่ นั รแู้ ล้วใช่มั้ยละ่ จะทำ�ไงตอ่ ล่ะแกนะ่ ” “ฉนั อยากใหแ้ กกับไหมช่วยอะไรหนอ่ ย” “ช่วยอะไร?” ปวินเลกิ ค้วิ “ฉนั รจู้ กั ลงุ กบั ปา้ ดี ทา่ นไมม่ วี นั ยอมใหฉ้ นั ยกเลกิ งานแตง่ งานครงั้ นแี้ นๆ่ ช่วยบอกพี่เหมยี วแทนฉันทีเถอะ” “ไมไ่ ดห้ รอกมนี แกกน็ า่ จะรนู้ ว่ี า่ คณุ เทพนะ่ รกั แก แลว้ ฝา่ ยโนน้ จะ ยอมหรือไง” “แลว้ ฉันจะท�ำ ไงดีล่ะ” มีนาหนั มองหนา้ เพื่อนอย่างไม่สบายใจ 291

วลชั สติ า “แกกร็ นู้ ี่ ฉนั ไมเ่ คยรกั ใคร อยดู่ ๆี กม็ ารกั พแ่ี ก แกจะใหฉ้ นั ท�ำ ไง ฆา่ ฉันใหต้ ายเสียสิ ให้มนั ตายๆ ไปซะดีมั้ย” “พูดบ้าๆ ถ้าทำ�อย่างนั้น พี่ซันจะอยู่ยังไง พี่ซันรักแกมากนะเว้ย พ่ีซันไม่ใช่ผู้ชายท่ีหาได้ง่ายๆ จริงอยู่พ่ีซันไม่ได้เพอร์เฟกต์หรอก แต่อย่าง น้อยพ่ีซันก็ไม่เจ้าชู้ ไม่เคยคิดจะหลอกแก ที่แกมีอะไรกับพี่ซันก็เพราะแก เองก็ยินยอม หรือแกจะเถียงฉันล่ะ? แกต้องแก้ปัญหานะมีน ไม่ใช่หนี ปญั หา แกตอ้ งกลา้ เผชิญหน้ากบั มัน” “ฉันไม่กล้าหรอก ฉันกลัว ฉันไม่อยากเสียอะไรไปอีกแล้ว ฉัน เหนอ่ื ย...ฉันทอ้ ...ฉัน...” “มนี ...แกปลอ่ ยวางทกุ อยา่ งแลว้ เดนิ ตามหวั ใจสิ ลองฟงั เสยี งหวั ใจ ของตัวเองว่ามันต้องการอะไร อยากทำ�อะไร แกก็ทำ�ตามที่มันต้องการ นน่ั ล่ะ” “ฉนั ...” เสยี งเทา้ ทเี่ ดนิ มาท�ำ ใหม้ นี าเชด็ น�ำ้ ตาของตวั เองอยา่ งลวกๆ ปวนิ มองหนา้ เพอื่ นอย่างเป็นกงั วล สภาพจิตใจของมีนาก�ำ ลังแย่ น่ากลัวจริงๆ ว่าสภาพจิตใจแบบนี้ และการต้องเผชิญหน้ากับสุนิศา อาจทำ�ให้เพื่อน คนน้ีของเขาจะต้องอย่ใู นภาวะซึมเศร้าอกี ครั้ง เขาห่วงเร่อื งนจ้ี รงิ ๆ “ไปกนั เถอะ...ตวั เล็กเป็นอะไรรึเปลา่ ” ภาสกรเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นคนตัวเล็กเอาแต่ก้มหน้า ชายหนุ่มมองน้องชายทมี่ ใี บหน้าเป็นกังวลก็พอจะเดาได้ ปวินขนึ้ ไปนงั่ รอ บนรถ ขณะที่เจ้าของไรร่ ัง้ รา่ งนิม่ เขา้ สอู่ อ้ มกอด “อย่ารอ้ งไหน้ ะครับ ผมรกั ตวั เล็กนะ ไม่ว่าจะเกดิ อะไรขน้ึ ผมกจ็ ะ ยังรกั ตวั เลก็ ผมจะทำ�ทุกอย่างเพอ่ื ให้ตวั เล็กอยขู่ า้ งๆ ผม คุณจะเป็นมนี า ของใครหรอื เปน็ มนี ของใคร ผมไมส่ น แตต่ อนนแี้ ละนบั จากน.ี้ ..คณุ จะเปน็ 292

เสนห่ ล์ วงซอ่ นรัก ตัวเล็กของผมตลอดไป สญั ญาได้มยั้ ครบั ไมว่ า่ จะเกิดอะไรขน้ึ หวั ใจของ ตวั เลก็ จะเปน็ ของผม จะมแี ตผ่ ม ไมว่ า่ จะเกดิ อะไรขน้ึ จะมเี รอ่ื งแย่ มใี ครมา บบี บงั คบั อะไรกต็ าม ไมว่ า่ คณุ หรอื ผมจะอยขู่ า้ งใคร จะตอ้ งท�ำ อะไร หวั ใจ ของเราจะเป็นของกันและกัน จะไมม่ วี นั มอบหัวใจให้คนอืน่ ” “คะ่ ตัวเลก็ สญั ญาคะ่ ” “ครบั ผมเองก็สญั ญา” ภาสกรจุมพิตหลังมือนุ่มน่ิม ก่อนจะไล้น้ำ�ตาออกจากข้างแก้ม เขาเปิดประตูรถให้หญิงสาว เธอปีนข้ึนน่ังบนรถคันใหญ่ ขณะท่ีเขาเดิน ไปดา้ นคนขับ “ออกเดินทางไดแ้ ล้วครับพีช่ าย ไมง่ ัน้ เราอาจจะสายจรงิ ๆ” “ร้แู ล้วครับคุณปวนิ แกเปน็ น้องหรอื เป็นพ่ีวะ” “น้องสคิ รับปอ้ เลย้ี งภาสกร...ปอ้ เล้ียงดวงตะวันแหง่ เดือนมนี า” ปวินเอ่ยแซว ในขณะคนที่ถูกพาดพิงหน้าแดงระเร่ือ ภาสกรยิ้ม อยา่ งถกู ใจ นน่ั สนิ ะ...ดวงตะวนั แหง่ เดอื นมนี า...ดวงตะวนั อยา่ งเขาจะสอ่ ง แสงอบอุ่นในเดือนมีนา เพราะรกั ของเขามีเพียงมนี าเท่านั้น 293

วลัชสติ า CHAPTER 23 อดีตท(่ี ไม)่ หวนคืน บรรยากาศยามเยน็ ในไรช่ ตู ะวนั ทโี่ อบลอ้ มดว้ ยตน้ ไม้ ท�ำ ให้ รสู้ กึ รม่ เยน็ มนี านง่ั เพยี งล�ำ พงั เมอ่ื ชายหนมุ่ เจา้ ของไรไ่ ปท�ำ ธรุ ะกบั นอ้ งชาย ในขณะท่ีพลอยจันทร์ขอตัวไปซื้อของเข้าบ้าน คนอื่นๆ ต่างพากันกลับ บ้านพักคนงาน เน่ืองจากเย็นมากจนเห็นดวงตะวันสีส้ม ซึ่งกำ�ลังเคลื่อน คลอ้ ยลอยตำ่�บริเวณเนินเขาไกลลบิ “ซันพาเธอไปท่ีบา้ นบนเขาแลว้ ใช่มัย้ ” น�ำ้ เสยี งทถ่ี ามท�ำ ให้มีนาหันมอง เธอลกุ ขน้ึ ยืนพลางพยักหนา้ รับ “ใช่ อิจฉาหรอื ไง” “ไม่เลยสักนิด ความจริงซันเองก็ไม่ได้ชอบอะไรสาวบริสุทธ์ินี่นะ ไมง่ ั้นคงไม่จรงิ จงั กับเธอหรอก ก็ในเม่ือเธอมนั ...” สายตาของสุนิศามองมีนาตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วมองย้อนกลับ ราวกบั เยาะเยย้ ทวา่ รอยยม้ิ ทผี่ ดุ ขน้ึ มมุ ปากของมนี าท�ำ ใหห้ ลอ่ นแปลกใจ “น่ันน่ะสิ เขาบอกว่าฉันน่ะร้อนแรง ไม่ต้องเสียเวลามาสอน เขา นะ่ ช้อบชอบ เขาบอกวา่ เบ่อื สาวพรหมจรรย์ ไรเ้ ดยี งสาที่ต้องสอนอย่อู ีก... 294

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรกั เสียเวลา!” “มนี า! มันจะมากไปแลว้ นะ คอยดนู ะฉนั จะบอกเขาวา่ เธอนะ่ มัน มว่ั ผชู้ ายขนาดไหน” “แลว้ เธออยากใหฉ้ นั บอกรเึ ปลา่ วา่ ท�ำ ไมฉนั ถงึ ไมด่ ม่ื กาแฟ อยาก ใหฉ้ นั บอกมย้ั วา่ ทฉี่ นั ไมย่ อมแตะกาแฟอกี เพราะความกลวั จากการกระท�ำ ของชายโฉดกบั หญงิ ชว่ั ! แลว้ อยากรมู้ ยั้ วา่ ไอห้ ญงิ ชว่ั คนนน้ั นะ่ เปน็ ใคร มนั ก็ยืนอยู่หน้าฉันน่ีไง ความจริงเธอเองก็ใช่จะมีพรหมจรรย์แล้วนี่ นอนกับ ตลุ ามาตงั้ แตม่ นั คบกบั มกุ นฉ่ี นั กไ็ ดข้ า่ ววา่ เมอื่ วนั กอ่ นทมี่ นั ขน้ึ มาเชยี งใหม่ เพอื่ จะหาเรื่องฉัน เธอกอ็ ตุ สา่ หไ์ ปเสนอตวั ให้มันถงึ ทไี่ ม่ใช่หรอื ไง” “แก! ยยั บา้ แกเองกเ็ ป็นเมยี มันเหมอื นกัน” “ไปถามมันก่อนดีกว่ามั้ยว่าหลังจากให้ฉันด่ืมกาแฟถ้วยนั้นแล้ว มันมีสภาพยังไง แลว้ ฉันตน่ื ข้ึนมาที่ไหน” “จะที่ไหนละ่ กใ็ นโรงแรมม่านรดู น่ะส”ิ “ผดิ แลว้ ฉนั ตน่ื ขน้ึ มาทบี่ า้ นพเี่ หมยี ว เพราะพเี่ หมยี วและพแ่ี ทนไป ชว่ ยฉนั กอ่ นทไ่ี อบ้ า้ นน่ั จะไดท้ �ำ อยา่ งทเี่ ธอคดิ สว่ นไอต้ ลุ าเองกโ็ ดนกระทบื จนตอ้ งหยอดน�้ำ ขา้ วตม้ ตงั้ หลายวนั นถี่ า้ ฉนั รวู้ า่ แผนทจ่ี ะใหพ้ นี่ อ้ งผดิ ใจกนั เธอเปน็ คนคดิ ละ่ กอ็ ยา่ หวงั วา่ จะไดเ้ ขา้ ใกลย้ ยั มกุ อกี แตม่ นั เปน็ เพราะตอน นน้ั ฉนั โงท่ ไี่ ปเชอ่ื ไอม้ ารยากบั น�ำ้ ลายเนา่ ๆ เสยี ๆ ของเธอ แตค่ ราวนไี้ มใ่ ชอ่ กี แลว้ ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าระหวา่ งฉันกบั เธอ คณุ ซันจะเชือ่ ใคร” “ง้นั ลองฟงั เสียงขอรอ้ ง ออ้ นวอนของยัยมุกดามย้ั ละ่ ” เสียงส่ันๆ แทบจะขาดใจรอนๆ ท่ีมีนาจำ�ได้ดีดังขึ้นจากโทรศัพท์ ในมือของสุนิศา มุกดาอ้อนวอนและขอร้องให้ตุลาอยู่กับเธอ ท้ังยังขอให้ สนุ ศิ าวางมอื จากผชู้ ายทไี่ ดช้ อื่ วา่ เปน็ พอ่ ของลกู ใหเ้ หน็ แกม่ ติ รภาพในชว่ ง หลายปีทผ่ี า่ นมา 295

วลชั สติ า ยิ่งได้ยินนำ้�เสียงของน้องสาวตอนรำ่�ไห้ ที่มีนาไม่มีโอกาสได้เห็น ทำ�ให้เธอยิ่งเจ็บปวด ความรู้สึกเสียใจถาโถม จนรู้สึกหดหู่ นึกกลัวว่าตน จะกลบั ไปซมึ เศร้าอีก จงึ พยายามปิดหูของตวั เองแน่น “ไม่! ไม่! ฉันไม่ฟงั ! เอามันออกไป! ไม!่ ” มนี ากรดี ร้อง ทวา่ สนุ ศิ ากลับแสยะยม้ิ ผู้หญงิ สองคนที่ผูกพันกนั ดว้ ยจติ ใจ จติ ใตส้ �ำ นกึ และจติ วญิ ญาณ คแู่ ฝดทถ่ี กู ผกู ไวด้ ว้ ยกนั ยามคนหนง่ึ ร้สู ึกเชน่ ไร อกี คนก็ร้สู ึกไม่ต่าง “ฟงั ส!ิ ฟงั ! น�ำ้ เสยี งออ้ นวอนขอรอ้ งของนอ้ งแกไมใ่ ชห่ รอื ไง นงั มกุ กราบแทบเท้าฉัน ออ้ นวอนขอร้องใหฉ้ นั ปลอ่ ยผ้ชู ายคนน้ันคืนมันไป แล้ว แกรูม้ ย้ั วา่ ฉันท�ำ ยังไง” ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ด้วยเจ้าหล่อนขณะน้ี เหมือนคนบ้าและโรคจิต ที่รู้สึกดีใจและพอใจเม่ือเห็นเธอเจ็บปวด มีนา สา่ ยหนา้ ไปมา พยายามหนอี อกจากกรงเลบ็ ของนางพญาอยา่ งสนุ ศิ า ทวา่ เพียงเธอขยบั อีกฝ่ายกผ็ ลกั จนเธอต้องเบกิ ตาโตอย่างตกใจ เสยี งกรดี รอ้ งอยา่ งหวาดกลวั ท�ำ ใหป้ วนิ และภาสกรซง่ึ เพงิ่ กลบั มา ถงึ รบี สาวเทา้ ไปทนั ที ทงั้ สองเหน็ รา่ งของมนี ากลงิ้ ไปตามทางลาดชดั ของไร่ ภาสกรรบี วง่ิ ตามลงไปโดยไมส่ นใจสนุ ศิ า ปวนิ มองหนา้ ตวั ตน้ เหตแุ ลว้ ตวดั มอื ลงบนหน้าหลอ่ นราวกบั จะเรยี กสติอย่างไม่เบาแรง “เธอเป็นบ้าหรอื ไง! เธอก�ำ ลังจะท�ำ ให้มนี ตาย เธอฆ่ามุกคนเดยี ว ยังไมพ่ อเหรอ ฉนั ถามว่าไม่พอหรือไง!” น�้ำ เสยี งโกรธเกร้ียวของปวนิ ท�ำ ใหส้ ุนิศาหนั มามอง แกม้ นวลแดง ด้วยรอยนิ้วมือ “ก็ดีแล้วนี่! ให้พวกมันตายให้หมดสิดี เพราะนังมุกดาทำ�ให้ฉัน อกหกั นังมีนาคนพ่ีกอ็ กี คน ผชู้ ายทฉี่ ันรักไมเ่ คยรกั ฉัน ตา่ งไปรักนงั พ่ีน้อง 296

เสน่หล์ วงซอ่ นรกั คู่แฝดคู่น้ีกันหมด นายเองก็รักมุก ส่วนพ่ีของนายก็รักนังมีน แล้วฉันล่ะ? ทำ�ไมไม่รกั ฉนั กนั บ้าง ทำ�ไมล่ะ!” ปวินมองหน้าของสุนิศาท่ีไม่ต่างจากคนจิตผิดปกตินัก ชายหนุ่ม หันมองภาสกรท่ีอุ้มมีนาเดินตรงมา ร่างบอบบางโชกเลือดสลบไสลไปใน อ้อมกอดของพ่อเลี้ยงหนุ่ม ทำ�ให้เขารีบขับรถมาจอดเปิดประตูให้พ่ีชาย นำ�รา่ งโชกเลือดข้ึนรถ ภาสกรร้สู ึกตัวเย็นเฉยี บ หัวใจเหมอื นจะเต้นชา้ ลงด้วยหวาดกลัว ถา้ เธอเปน็ อะไรเขาจะทำ�อยา่ งไร ในเมอื่ เขาไม่สามารถขาดเธอได้ สายตา มองเลอื ดทชี่ ุ่มโชกไปทั้งตวั แลว้ เหลือบเห็นเลอื ดท่ีโคนขา เสยี งภายในหวั ดงั ข้นึ ทันที ลูก...ไม่จรงิ ! “ขบั ให้เร็วหน่อยวิน ฉันกลวั ว่า...” “อะไรครบั พซ่ี ัน” “มนี จะแท้ง...แทง้ ลูก” น�้ำ เสยี งแตกพรา่ ของคนตอบ ท�ำ ใหป้ วนิ รบี เหยยี บคนั เรง่ ใหเ้ รว็ ขน้ึ มนี าคงยอมรบั สภาพตวั เองแบบนน้ั ไมไ่ ดแ้ นๆ่ ทนั ทที ถ่ี งึ โรงพยาบาล ภาสกร ก็ได้แตภ่ าวนาขอใหห้ ญงิ สาวปลอดภยั เขาไมห่ วงั ไม่ขออะไรมากไปกว่า น้ี เขาขอเพียงเท่านีจ้ รงิ ๆ หลงั จากทป่ี วินท�ำ หนา้ ทกี่ รอกรายละเอยี ด กโ็ ทร.บอกเมวารกี อ่ น กลับมาที่หน้าห้องฉุกเฉิน แล้วพบว่าใบหน้าของภาสกรเต็มไปด้วยแวว เครียดและหมองหม่น ขอบตาแดงก่ำ�เห็นได้ชัดเจน ชายหนุ่มจึงตบบ่า พช่ี ายอยา่ งใหก้ �ำ ลังใจ “มนี ไม่เป็นอะไรหรอก เชื่อสิ...ยัยมนี เคยเจ็บมากกว่าน้ี ปวดกว่า นี้ ยงั ผ่านมาได้” 297

วลชั สติ า “แตว่ ่า...” เสียงเปิดประตหู อ้ งฉุกเฉนิ ทำ�ใหภ้ าสกรเอย่ ถามหมอทนั ที “เดก็ ปลอดภัยดีนะครับ แต่ว่า...” ประโยคหลงั ของหมอท�ำ ใหภ้ าสกรได้แต่ยนื นิ่ง ราวกับวา่ ถกู ปลดิ ข้วั หวั ใจ ปวินเองก็ไมต่ ่างกนั ภาสกรจะอยู่ต่อได้หรือหากไม่มีนายืนเคียงข้าง เขาจะอยู่ได้ อย่างไร เมื่อตั้งใจกับการมีครอบครัวในคร้ังนี้ แม้อีกแปดเดือนข้างหน้า มนี าจะคลอดลกู ของพอ่ เลยี้ งหนมุ่ ทวา่ เขาจะไดเ้ รยี กเดก็ คนนน้ั วา่ ลกู หรอื เปลา่ แล้วเดก็ คนนัน้ จะร้ไู หมวา่ เขาคือพ่อทแี่ ทจ้ ริง อรณิชาถอนหายใจอย่างไมส่ บายใจ เมอื่ เห็นท่าทีเพอ่ื นรกั ของคหู่ มน้ั ทีด่ เู หมือนจะเป็นจะตายเสยี ให้ได้ เน่อื งจากเม่ือมีนาออกจาก โรงพยาบาลแล้ว อาการต่างๆ ก็หายเป็นปกติ เหลือเพียงความทรงจำ�ที่ เคยใชร้ ่วมกับภาสกรเทา่ นนั้ ทีถ่ ูกลมื ไป แม้วา่ เขาจะไปหาเธอบอ่ ยแคไ่ หน ทว่าอาการความจำ�เส่ือมช่ัวคราว กลับทำ�ให้มีนามองเขาอย่างคนแปลก หน้า แม้สายตายามทอดมองนั้นจะเต็มไปด้วยความไว้ใจ ความรักและ คิดถึง ความรู้สึกจากจิตใต้ส�ำ นึก แต่มนี าไม่ไดร้ ้ตู วั สักนิด มีนามีเพียงอาการปวดศีรษะเท่านั้น ยามพยายามนึกเรื่องที่เกิด ข้ึนในไร่ชูตะวัน ซึ่งทุกคนลงความเห็นว่าค่อยๆ บอกเล่าเร่ืองของภาสกร ไปทีละเรอ่ื ง ดว้ ยไม่อยากใหห้ ญงิ สาวเจบ็ ปวดกวา่ นี้ สว่ นสนุ ิศานัน้ ถูกน�ำ ตวั ไปสบื สวนจนไดร้ วู้ า่ หลอ่ นมอี าการปว่ ยทางจติ จงึ ไดถ้ กู สง่ ตวั เขา้ รกั ษา ในโรงพยาบาลจิตเวช ซึ่งทุกคนยินดีบอกเล่าเพ่ือให้หญิงสาวปล่อยวาง จากความแคน้ ทว่าการที่มีนาไมเ่ ชือ่ และไม่ยอมรับ วา่ เธอทำ�เรือ่ งเหลอื เชอ่ื เหลา่ 298

เสนห่ ์ลวงซ่อนรกั น้ันตลอดเกือบสองเดือน ทำ�ให้ภาสกรกระวนกระวายใจไม่น้อย ยิ่งได้รู้ ว่าวนั วิวาห์ระหวา่ งเธอและธนเทพกำ�ลงั จะมีขึ้นในสปั ดาหห์ น้าน้ี เขากย็ ิ่ง รอ้ นใจ ระหว่างท่ีทศพลรอเพื่อนรักที่ขึ้นไปชำ�ระร่างกายและทำ�ธุระ สว่ นตวั เขาจงึ หนั ไปปรกึ ษากบั คหู่ มน้ั สาวทม่ี สี หี นา้ ไมต่ า่ งจากเขามากนกั “มีวธิ ไี หนบา้ งมยั้ แอฟ ผมเป็นหว่ งเพือ่ น” “คิดจนหัวจะแตกแล้วค่ะทศ นี่ถ้าไม่ติดว่ายัยมีนความจำ�เส่ือมก็ คงง่ายกว่า...เดี๋ยวนะ! ถ้าไม่ความจำ�เสื่อม มีนก็ต้องเลือกคุณซัน มันน่า จะมีสักวิธีที่ช่วยกระตุ้นความทรงจำ�ยัยมีน แต่ไม่รับประกันนะคะว่าจะ ช่วยใหม้ ีนจำ�ได้จรงิ ๆ” “ยงั ไงกเ็ สยี่ งไปกอ่ นเถอะ เหน็ ไอซ้ นั เมาหวั ราน�้ำ ท�ำ ตวั เปน็ คนบา้ ๆ แบบน้ีผมก็ไม่ไหว ตั้งแต่คบกันมา มันไม่เคยเป็นแบบน้ีเลย เพ่ิงเคยเห็น เป็นครั้งแรก” “คงรักยัยมีนมาก...ใช้วิธีคุณสิคะเส่ียทศพล” อรณิชาหรี่ตามอง สามีทางพฤตนิ ัย “ยงั ไงครับคนสวย” “มียาอะไรพอให้มึนๆ สะลึมสะลือ แต่ไม่มีผลต่อเด็กในท้องหรือ เปล่าล่ะคะ” “มคี รับ แล้วยังไงต่อ” “คณุ กเ็ สยี สละบา้ นหลงั นใ้ี หเ้ พอื่ นสกั คนื จะเปน็ ไรไป ดไี มด่ พี อชว่ ย ได้บ้าง ความทรงจำ�น่ะต้องขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายและสภาพจิตใจด้วย เพราะงน้ั ถา้ ใจยอมรับสัมผัส อาจจะง่ายกวา่ ทเ่ี ราคดิ ” “วธิ ีนไี้ ม่เลว ส่วนทางไอ้ซนั ผมจะจดั การเอง” “ทศ...ฉนั ขอยืมบ้านนายหนอ่ ยได้ม้ัย” 299

วลชั สติ า เสียงของพ่อเลี้ยงภาสกร ท่ีสดช่ืนจากการอาบนำ้�และโกนหนวด โกนเครา ท�ำ ใหช้ ายหนุ่มหญิงสาวมองหนา้ กันอย่างแปลกใจ “ยืมน่ะได้ ว่าแตจ่ ะทำ�อะไร” “ฉุดเมียมาทวนความจำ� ฉันยกตัวเล็กให้ใครไม่ได้ ไม่ว่าผู้ชาย หนา้ ไหนกไ็ ม่มีวนั ไดแ้ ตะเมียกบั ลูกฉัน ฉันรกั ของฉัน ใครก็ไม่มีสทิ ธ์แยง่ ” น้ำ�เสียงเครง่ ขรมึ เอาจริงเอาจงั ท�ำ ให้ทศพลพยกั หน้าเห็นด้วย “อยากให้ช่วยอะไรก็บอกนะคะ เพราะตอนน้ีแอฟได้ให้วินช่วย นำ�รอ่ งไปก่อนแลว้ คะ่ ” อรณชิ าเอ่ยพลางยกั ค้ิว “ช่วยอะไรครับ” “ไดอารี่ของตัวเล็กท่ีบ้านชูตะวันไง แอฟไปเจอตอนท่ีไปช่วยเก็บ ของ เลยลองเอามาอ่าน” ทศพลเฉลย “ค่ะ มันเป็นบันทึกประจำ�วันแบบละเอียด บันทึกแม้กระท่ัง คำ�สัญญาทุกอย่าง วันสัญญาที่คุณสัญญาไว้กับมีนว่าจะเป็นวันที่จะได้ เจอกนั ในทกุ ๆ เดอื น ไมว่ า่ จะอยทู่ ไ่ี หนกต็ าม ถงึ เวลาทม่ี นี จะตอ้ งเลอื กชวี ติ ของตัวเองเสียที ในเมื่อเธอปล่อยวางจากความแค้นเคืองได้ เธอก็ควรได้ เลือกทางเดนิ ของตวั เองเช่นกนั ” “แล้วคุณล่ะปล่อยวางความแคน้ ของตวั เองหรอื ยงั ท่รี กั ” “เงยี บไปเลยคะ่ ทศ เพราะคณุ นน่ั ละ่ ยยั ผหู้ ญงิ บา้ เงนิ ถงึ หนไี ปได”้ อรณิชาอดไม่ได้ท่ีจะคิดถึงนีรนาถ ในวันที่เธอเตรียมยื่นฟ้องคดี เพ่ง กำ�จัดนาถยดาออกจากการรับมรดก และคดีอาญาในส่วนวางแผน ฆาตรกรรม ทั้งผ่องศรี...แม่นมของอิงภพ ทนายวสุ รวมไปถึงบิดาและ น้าสาวของเธอ ทว่าเจ้าพ่อการพนันกลับช่วยเหลือพวกรัตน์ศรันย์ ทาง ต�ำ รวจจงึ ท�ำ ไดแ้ คอ่ อกหมายจบั เทา่ น้นั 300