เสน่ห์ลวงซ่อนรัก

เสนห่ ล์ วงซ่อนรกั หลอ่ นรกั เขามาก และไมม่ ีวนั ยอมใหใ้ ครแยง่ เขาไปได้...แม้กระท่ังมนี า จริงอยู่ที่ว่าสุนิศาเคยพรากคนสำ�คัญของอีกฝ่ายมา แต่ก็ไม่คิด เลยว่ามีนาจะกล้ามาแย่งคนที่หล่อนรักด้วยวิธีนี้ ไม่คิดว่าจะกล้าลงทุน ถงึ เพียงนั้น ไม่วา่ จะเปน็ ความจริงหรือหลอกลวง...แตต่ อนนีภ้ าสกรกเ็ ห็น มนี าเปน็ แค่ ‘คนความจ�ำ เสอ่ื ม’ และหลอ่ นกห็ วงั ใหเ้ ขาไมค่ ดิ เกนิ เลยกวา่ น้ี เม่ืออาหารม้ือเย็นจบลง ‘คนความจำ�เสื่อม’ ก็อาสาช่วย พลอยจนั ทรเ์ กบ็ จานไปลา้ งในหอ้ งครวั โดยอา้ งวา่ ไมอ่ ยากอยเู่ ปลา่ ๆ และ ไมอ่ ยากเปน็ ภาระ ภาสกรจงึ ไดแ้ ตพ่ ยกั หนา้ ตามใจ กอ่ นจะหนั มองใบหนา้ ของสุนศิ าทีด่ ูเคร่งเครียดผดิ ไปจากปกติ “มอี ะไรรึเปล่าครับศา” “ดทู ่าทางคณุ จะเป็นหว่ งเปน็ ใยเธอซะเหลือเกินนะคะ” “คุณหมายถึงตวั เลก็ หรอื ครับ” “ค่ะ หรือว่ามคี นอืน่ อีกล่ะคะ” “ศาครบั ผมไมร่ วู้ า่ คุณคดิ ยงั ไงเรื่องตวั เลก็ แต่เธอกำ�ลังปว่ ย และ เราไมร่ ู้ว่าเธอมีญาตทิ ี่ไหน หรอื วา่ คุณรลู้ ่ะครับ” “ถา้ ศารู้ คณุ จะสง่ ตวั เธอกลบั หรอื เปล่าล่ะคะ” “ครับ เธอได้รับการดูแลจากญาติของเธอ ย่อมดีกว่าอยู่แล้วล่ะ ครบั ” “งนั้ ศากจ็ ะเชอ่ื ใจคณุ คะ่ ขอโทษนะคะทร่ี ะแวง แตป่ กตแิ ลว้ คณุ ไม่ เคยยอมให้ใครมาพกั ทนี่ ่ี แมก้ ระทั่งศา คุณยังไมเ่ คยใหค้ ้างเลย” “เธอไมม่ ีทไี่ ปนีค่ รบั แลว้ ท่ผี มไมใ่ ห้คณุ คา้ งท่นี ่ี เพราะไมอ่ ยากให้ ใครเอาคุณไปพูดเสียๆ หายๆ” “ศารคู้ ะ่ วา่ คณุ หวงั ดกี บั ศา แตเ่ ราเปน็ แฟนกนั นะคะ ถา้ ศาจะคา้ ง 51

วลชั สิตา ที่นี่ กไ็ มเ่ หน็ จะแปลกเลยนี่คะ” “ยงิ่ เปน็ แฟนยงิ่ ไมเ่ หมาะครบั ศา คนจะยงิ่ เอาไปพดู กนั วา่ ยงั ไมไ่ ด้ เปน็ อะไรกนั ก็มานอนคา้ งซะแล้ว” “งน้ั คณุ กร็ บี ไปพดู กบั คณุ พอ่ สคิ ะ ไปพดู พรงุ่ นเ้ี ลยกไ็ ด”้ สนุ ศิ าเอย่ พรอ้ มรอยยม้ิ ภาสกรกลับไม่คล้อยตามคนรักสักนิด ชายหนุ่มตีหน้าน่ิง เขายัง ไมพ่ รอ้ มทจี่ ะพดู คยุ สขู่ อสนุ ศิ า จงึ นกึ หาทางเลยี่ ง เพอ่ื อธบิ ายหลอ่ น ทวา่ ... เพลง้ ! ภาสกรรีบลุกไปยังท่ีมาของเสียงทันที ก็พบร่างบอบบางใน เส้ือยืดแขนยาวสีขาวเปียกน้ำ� โดยมีตัวการเป็นเจ้าแมวสีน้ำ�ตาลอ่อนที่ ก�ำ ลังสง่ เสยี งรอ้ งอยขู่ ้างๆ “เกิดอะไรข้ึนคะคุณตัวเล็ก ตายจริง! ป้าไปเอาจานให้เจ้าปีโป้ แปบ๊ เดยี ว เกดิ อะไรขนึ้ คะเนย่ี ” “ตัวเล็กตกใจ ที่จู่ๆ เจ้าปีโป้กระโดดข้ึนมา ชามก็เลยหลุดมือ ขอโทษนะคะ” “ขอโทษอะไรกนั ละ่ คะ ดสู .ิ ..เปยี กหมดเลย ปา้ วา่ ไปเชด็ เนอ้ื เชด็ ตวั แลว้ กเ็ ปลย่ี นเสอ้ื ใหมเ่ ถอะนะคะ” “เอ่อ...คะ่ ” หญงิ สาวรับค�ำ พลางจะขยบั กายออกไป ทวา่ ภาสกรร้งั เอวบางของหญิงสาวไว้ก่อนจะตวัดขน้ึ อุม้ เปน็ เหตุ ให้หญิงสาวเบิกตาอย่างตกใจขณะกอดคอเขาไวต้ ามสญั ชาตญาณ “อยู่นิง่ ๆ สิตัวเลก็ รู้ตวั ม้ัยว่าที่เท้ามีแผล เดย๋ี วแผลอกั เสบแลว้ จะ หาว่าผมไมเ่ ตอื นไมไ่ ด้นะ” “เทา้ หรือคะ” “ครับ เลือดยังไหลอยู่เลย คงได้มาจากตอนชามแก้วหลุดมือน่ัน 52

เสนห่ ์ลวงซ่อนรกั แหละ” ชายหนมุ่ เปดิ ประตหู อ้ งนอนของหญงิ สาว แลว้ วางเธอลงบนเตยี ง อย่างเบามือ กอ่ นจะสง่ั ใหเ้ ธอนั่งนงิ่ ๆ ส่วนตวั เเองน้นั หายออกไปจากห้อง ของเธอ เพียงไม่นานกก็ ลบั มาพรอ้ มอปุ กรณท์ �ำ แผล ภาสกรน่งั บนสน้ เท้า ของตวั เอง แล้วเริ่มทำ�แผลใหเ้ ธอ “เอาละ่ เสรจ็ แลว้ ตอ่ ไปกเ็ ปลย่ี นเสอื้ เปยี กน�ำ้ นอี่ อก นค่ี รบั เสอ้ื รบี ถอดเรว็ เขา้ ผมไม่อยากให้ตวั เล็กเป็นหวดั นะ” มีนาพยักหนา้ รบั เพ่ือรอให้เขาออกจากหอ้ งนอน ทว่าเขากลบั ยงั ยนื นิง่ จนเธอตอ้ งเปน็ ฝา่ ยออกปาก “คุณออกไปด้านนอกสิก่อนสิคะ ฉันเป็นผู้หญิงนะ ไม่เปล่ียน เส้ือผ้าตอ่ หน้าคุณหรอก” “ตวั เล็กครบั ตวั คณุ นะ่ เลก็ นิดเดียว ไมม่ อี ะไรน่ามองหรอก” ชายหนุ่มปด ขณะพยายามมองเพียงใบหน้าเล็กท่ีน่ารักเหมือน ตุ๊กตา เพราะเมื่อเสื้อสีขาวเปียกน้ำ� เขาก็เห็นไปถึงไหนต่อไหน และยิ่ง ตอนที่อุ้มเธอ เขาก็สัมผัสได้ว่าเธอซ่อนรูปแค่ไหน แม้ภายนอกจะเป็น แมส่ าวตวั เล็กอย่างท่เี ขาตัง้ ชอ่ื ให้ แต่เมอ่ื ดไู ด้จากเส้อื ทแ่ี นบกับตัวแลว้ ก็ เห็นทรวดทรงเย้ายวนตาได้อย่างชัดเจน จนภาสกรต้องพยายามข่มกล้ัน อารมณ์ “เร็วสติ ัวเลก็ ” เขาเร่งเธออกี ครงั้ “แล้วท�ำ ไมคุณไมอ่ อกไปจากห้องล่ะ ฉนั จะได้เปล่ยี นไดง้ า่ ยๆ” “กไ็ ด้ครบั เสรจ็ แล้วก็เรยี กผมนะ ผมมเี รือ่ งจะคุยดว้ ย” “คะ่ ” ทนั ทที ภ่ี าสกรออกไปจากหอ้ ง หญงิ สาวกร็ บี เปลยี่ นเสอ้ื ผา้ จากนนั้ 53

วลชั สิตา จงึ รอ้ งบอกใหเ้ ขาเขา้ มาในห้อง “จะคยุ เรื่องอะไรคะ” “เมอ่ื วนั กอ่ น คณุ บอกวา่ อยากชว่ ยงานเปน็ การตอบแทนทช่ี ว่ ยคณุ ไว้และใหพ้ ักที่น่ี ยังจ�ำ ได้มั้ย” “ไดค้ ะ่ คุณจะใหฉ้ นั ช่วยปา้ พลอยทำ�อะไรเหรอคะ” “ผมอยากใหค้ ุณช่วยผมต่างหาก คณุ ใชค้ อมพวิ เตอร์ไดม้ ้ยั ครับ” “คดิ ว่าไดม้ ั้งคะ” มนี าตอบอย่างไมม่ น่ั ใจ หญิงสาวเองก็ไม่แน่ใจนักว่าคนความจำ�เส่ือมจะใช้คอมพิวเตอร์ เป็นไหม ขณะทภ่ี าสกรคลย่ี ้มิ พลางพยกั หน้าน้อยๆ “ถา้ งน้ั กล็ องดกู แ็ ลว้ กนั ครบั อาจจะตอ้ งใชภ้ าษาองั กฤษนดิ หนอ่ ย ผมจะใหค้ ณุ เปน็ คนตดิ ตอ่ งานแทนผม พรงุ่ นผ้ี มจะสอนงานใหก้ อ่ น ไมย่ าก หรอกครบั แคต่ อบเมล สง่ ราคากบั สญั ญาอะไรนดิ หนอ่ ยเทา่ นน้ั สว่ นใหญ่ ผมจะยุ่งกับเรอ่ื งในไร่ในฟาร์ม กวา่ จะได้ตอบกด็ กึ ๆ เลย ถ้าคุณมาช่วยก็ เบาแรงไปได้เยอะ แล้วก็จะได้ช่วยคัดเมลให้ผมดว้ ย” “เออ่ ...ฉนั ดใี จนะคะทจี่ ะไดช้ ว่ ยคณุ แตจ่ ะดหี รอื คะ ความจรงิ แฟน ของคณุ คงจะไมพ่ อใจ ถา้ ฉนั ...” “ไมใ่ ชเ่ รื่องทต่ี วั เลก็ ต้องกงั วลครับ ผมจัดการปัญหาน้ไี ด้” “แต่คุณกับเธอกม็ แี ผนแต่ง...” “เรื่องของผมกับศา ผมจะคุยกับเธอเอง” ภาสกรเอ่ยขัด ก่อนจะ เอย่ ขนึ้ พรอ้ มรอยยมิ้ “ตอนนตี้ วั เลก็ พกั ผอ่ นเถอะครบั ออ้ ...อยา่ ลมื ทานยา ดว้ ยละ่ ยาทห่ี มอสงั่ นะ่ ครับ” ภาสกรหมนุ สน้ เทา้ เดนิ ออกจากหอ้ ง โดยมมี นี ามองตามแผน่ หลงั กำ�ยำ�พลางครุ่นคิดตามคำ�พูดของเขา ท่ีพูดเสมือนว่าระหว่างเขาและ สุนิศาไม่มีเรื่องใดน่ากังวลอย่างไรอย่างนั้น หากไม่ใช่เพราะไว้ใจ เช่ือใจ 54

เสนห่ ล์ วงซอ่ นรกั กนั มากเกนิ ไป กเ็ ปน็ เพราะเขาเหน็ เจา้ หลอ่ นเปน็ เพยี งเพอื่ น ไมใ่ ชค่ นรกั ที่ ไม่จำ�เป็นตอ้ งให้ความสนใจ อรณิชาวางคางบนหัวเข่า มองโซ่ตรวนที่ข้อเท้าซึ่งยึดกับ เสาเตยี งไวอ้ ยา่ งแนน่ หนา หญงิ สาวทอดถอนใจ ทงั้ ทเี่ ขานา่ จะรดู้ วี า่ กกั ขงั เธอไดเ้ พยี งร่างกายเทา่ นั้น ใบหน้าสวยซบกับหน้าต่างกระจกใส แล้วก้มมองชายหนุ่ม หญงิ สาวทก่ี อดจบู กนั จนแทบจะเรยี กไดว้ า่ เลน่ เซก็ สก์ ลางสนามหนา้ บา้ น ริมฝปี ากอิม่ เบอ้ ย่างนึกขยะแขยงและรงั เกียจ ก่อนจะเบือนหนา้ จากภาพ ตรงหน้า แล้วปิดมา่ นสขี าวผนื หนา ทศพลเงยหน้าจากซอกคอของหญิงสาวในอ้อมกอด เมื่อเห็น ผา้ มา่ นของหอ้ งนอนชนั้ สองปดิ ลง ทตี่ ง้ั ใจท�ำ ใหเ้ หน็ เพราะอยากใหอ้ รณชิ า รวู้ า่ เขาไมไ่ ดส้ นใจเธอ ไมไ่ ดแ้ ครอ์ ะไรเธอ ไมแ่ มก้ ระทงั่ จะแตะตอ้ งเธอ ซง่ึ ที่ เขาฉนุ จัดขนาดน้เี ป็นเพราะค�ำ พดู เม่ือเช้าของเธอนัน่ ละ่ ‘ถามจรงิ ๆ เถอะนะ ผหู้ ญงิ ของคณุ ตง้ั มากมาย ท�ำ ไมตอ้ งมายงุ่ กบั ฉนั หรือแท้จรงิ แลว้ คณุ อยากไดฉ้ นั เปน็ แมข่ องลกู กนั ละ่ คะ’ “เส่ยี ขา” เสียงพร่าของผู้หญิงในอ้อมแขนทำ�ให้ทศพลตื่นจากภวังค์ เขา น�ำ ทางหญงิ สาวใหเ้ ขา้ บา้ น แลว้ ตรงดง่ิ ไปยงั หอ้ งนอนทเี่ ขามกั ใชห้ าความ สุขกับผหู้ ญงิ ซึ่งอย่ขู ้างหอ้ งของอรณชิ าพอดิบพอดี อรณชิ าถอนหายใจ ทงั้ ทก่ี �ำ แพงไมไ่ ดบ้ างขนาดนนั้ แตก่ ลบั ไดย้ นิ ชัดเจน เธอจึงเปิดทีวีให้เสียงดัง เพ่ือกลบเสียงจากห้องข้างๆ ด้วยรู้สึก ขยะแขยงและรังเกียจเป็นที่สุด เธอต้องการแค่อยากหนีออกไปจากที่นี่... ทท่ี ี่เหมือนนรกอเวจีสำ�หรบั เธอ 55

วลชั สิตา “คอยดูนะ! ถ้าฉันออกไปจากที่น่ีได้ ฉันจะแจ้งความ จะฟ้อง ตำ�รวจ จะ...จะ...โอย๊ ! ฉันเกลยี ดผ้ชู ายหืน่ และบ้ากามคนน้!ี ” อรณิชาสบถอย่างหงุดหงิด พลางลากเท้าเดินไปมาในห้อง เป็น เหตุให้โซล่ ากกระทบกับพ้ืนไม้เสยี งดัง จนห้องข้างๆ ได้ยนิ ชดั เจน ทศพลไมส่ ามารถกอดหญงิ อน่ื ไดอ้ ยา่ งใจคดิ เมอื่ เขาเอาแตค่ ดิ ถงึ ใบหน้าด้ือดึงแสนหอมหวานของคนท่ีอยู่ห้องข้างๆ จนต้องปล่อยร่างของ หญิงสาวทเี่ ขาพามาให้คา้ งเติง่ แลว้ มาหยดุ ยนื หนา้ หอ้ งของอรณิชา ประตถู กู เปดิ เขา้ ไปในหอ้ ง ในขณะทอ่ี ารณชิ าก�ำ ลงั นง่ั กอดเขา่ อยู่ บนพ้ืน แผ่นหลังบอบบางพิงกับเตยี ง เธอเพียงเงยหนา้ มองก่อนจะกม้ ลง เช่นเดิม ทศพลสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆ หญิงสาวจึงรีบผุดลุกพลางถอย เธอ ไม่ได้กลัวเขา แต่ขยะแขยงเต็มกำ�ลัง ซึ่งมันแสดงออกมาผ่านสีหน้าของ เธออยา่ งชดั เจนเสยี จนชายหนุ่มไม่ต้องถาม “ผมไมส่ นหรอกนะแอฟ วา่ คณุ จะขยะแขยงหรอื รงั เกยี จ แตอ่ ยา่ มา ท�ำ สงครามประสาทกบั ผม อยา่ มาท�ำ เสยี งนา่ ร�ำ คาญ และกอ็ ยา่ มาส�ำ คญั ตวั ผิด เพราะผมจะไมม่ ีวนั สนใจคณุ ” “ดแี ลว้ ละ่ คะ่ ทค่ี ณุ ไมส่ นใจฉนั เพราะฉนั ทงั้ รงั เกยี จ ขยะแขยง และ สดุ จะทนกบั ผชู้ ายอยา่ งคณุ ผชู้ ายอยา่ งคณุ นะ่ ทงั้ สกปรก ทเุ รศ ฉนั ไมเ่ คย เกลียดอะไรขนาดนม้ี ากอ่ นเลยในชีวติ ” “รังเกียจเหรอ ขยะแขยงเหรอ แต่รู้มั้ยว่าคนที่คุณเกลียดน่ะเป็น ผัวของคณุ !” “แคน่ ั้น...ฉนั ไม่แครห์ รอกคะ่ ฉนั จะถือวา่ ท�ำ ทาน ฉันให้ทานหมา จรจัดมากกวา่ ทใ่ี ห้คุณด้วยซำ้�” มือหนากระชากเอวบางมากอดไว้แน่น ริมฝีปากบดจุมพิตอย่าง โกรธเคอื ง ขณะทอ่ี รณชิ าพยายามสะบดั ตวั ออก รา่ งบอบบางกบั กลน่ิ ทเี่ ขา 56

เสน่หล์ วงซอ่ นรกั โปรดปรานทำ�ให้เขาลมื ตวั ความโกรธเมอ่ื คร่อู ันตรธานหายไป ชายหนุ่มดันร่างของเธอให้เอนลงบนท่ีนอน และทันทีที่แผ่นหลัง สมั ผัสฟูกหนานุ่ม หญิงสาวก็รบี พลกิ กายหลบหนี แต่สดุ ท้ายกก็ ลับมาอยู่ ทเ่ี ดมิ เมอื่ เขากระตกุ โซเ่ สน้ ยาว ไมท่ นั จะไดบ้ รภิ าษ เขากด็ งึ เสอื้ ยดื ของเธอ ผา่ นศรี ษะ แลว้ มดั มือเลก็ ของเธอรวบไว้ดว้ ยกันอย่างง่ายดาย หญิงสาวพยายามสะบัดตัวออกจากการเล้าโลมชวนหวามของ เขา ภาพท่ีเขาใช้มือโอบประคองหญิงสาวอีกคน ยังฉายซ้ำ�ไปมาเหมือน ภาพยนตร์ เธอท้ังถีบท้ังเตะเพ่ือให้เป็นอิสระ แต่ทศพลใช้ขาแข็งแรงของ ตัวเองบังคับให้เธอหยุด ขณะเรียวล้ินหนาลากไปตามลำ�คอระหงจนถึง แอง่ ชพี จร ใบหนา้ นวลแดงก�ำ่ ด้วยความโกรธเคอื ง เธอพยายามเบย่ี งกาย หลบ ทว่ายิง่ พยายามกลบั ยง่ิ ถูกบังคับใหร้ ับสัมผัสมากขน้ึ มอื หนาพยายามสมั ผสั จดุ ออ่ นไหวของเธอใหม้ ากทสี่ ดุ เพอ่ื ใหเ้ ธอ ยอมโอนออ่ น คลอ้ ยตามเขา ทวา่ ไมง่ า่ ยเลย เมอ่ื เธอยงิ่ พยายามผลกั ไสเขา ทุกครัง้ ทเี่ ขาแตะตอ้ ง ราวกบั รงั เกียจเขาจรงิ ๆ ทศพลขบกรามแน่น ความ ปรารถนาในกายของเขาต้องการปลดปล่อย ทว่าเธอกลับไม่มีทีท่าจะ ยินยอมพร้อมใจด้วยสักนดิ “แอฟ...มองตาผม มองผมสิ” ชายหนุ่มจับใบหน้าที่เบือนหนีให้สบตากับตน ดวงตาสีอำ�พัน หยงิ่ ทะนงสบตาเขาตอบอยา่ งไมย่ อม ทศพลผอ่ นลมหายใจ กอ่ นจะเรม่ิ จบู เธออีกครง้ั และครง้ั นด้ี เู หมอื นฤทธ์ขิ องเสอื สาวจะสงบลง แม้จะยงั ปฏิเสธ การกระท�ำ ของเขาก็ตาม ทศพลค่อยๆ ทาบทับร่างของตัวเองจนแนบสนิทกับร่างนุ่มนิ่ม หญงิ สาวเมม้ ปากแนน่ ตาคสู่ วยมนี �ำ้ ตาคลอบง่ บอกถงึ ความเจบ็ ปวด เขา จุมพติ ปลอบประโลม เธอไม่ใชผ่ หู้ ญงิ เจนสนาม...เขารู้เรือ่ งนด้ี ี 57

วลชั สติ า ทนั ทที ร่ี า่ งหนาผละออกไป พรอ้ มกบั แกป้ มทผ่ี กู ขอ้ มอื เธอซงึ่ ตรงึ ไว้ กับหัวเตยี ง หญงิ สาวก็รบี เบยี่ งกายตัง้ ท่าจะลกุ หนอี อกจากเตียง แต่กลับ ถูกเขาร้ังเอวไว้จนล้มไปทาบทบั บนแผงอกแกร่ง “จะรบี ไปไหน นอนกบั ผวั มนั จะมปี ญั หาอะไรนกั หนา” ทศพลเอย่ เสียงขนุ่ ในช่วงปลายประโยค เมื่อคิดถึงประโยคของเธอก่อนหน้านี้ อรณิชานิ่งเงียบ ไม่ตอบโต้ใดๆ ท้ังส้ิน ชายหนุ่มมองใบหน้าสวย ทีย่ งั ฉายแววด้ือดึง “คณุ ไม่มีสิทธิร์ งั เกยี จ และขยะแขยงผัวตัวเองหรอกนะ” “ฉนั จะคิดอะไร จะทำ�อะไรก็เรอื่ งของฉัน คุณไมต่ ้องมายงุ่ ” “คณุ เป็นของผม ผมจะไมย่ ุง่ ได้ยังไง” “หึ! คณุ ลืมไปรเึ ปลา่ ละ่ ว่าฉนั คดิ จะฆา่ น้องชายของคุณ” “อรณิชา!” “คุณเป็นคนพูดเองนะเส่ียทศพล” อรณิชาเอ่ยเสียงเรียบเฉย แต่ ใบหนา้ เตม็ ไปดว้ ยความเยาะเยย้ ทง้ั ดวงตาและรมิ ฝปี ากแสดงออกชดั เจน ว่าตง้ั ใจดูถกู และเยาะเยย้ เขา ทศพลกดร่างนุ่มนิ่มลงกับเตียงอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ได้อ่อนโยน ไม่ได้ใจเย็นอีกต่อไป ความรูส้ กึ ตา่ งๆ ประเดประดังเลน่ งานเขา และคนท่ี ตอ้ งรองรับก็ไม่ใช่ใคร...อรณิชานั่นเอง เขาฉกจบู เธออยา่ งรวดเรว็ มอื หนาแยกเรยี วขาเธอออก แลว้ แทรก เข่ากั้นไว้ ขณะท่ีหญิงสาวพยายามดิ้นรนออกจากมือใหญ่ดั่งคีมเหล็ก ที่ เปลีย่ นมาบบี ตน้ แขนเนียนอยา่ งแรง เพื่อกกั ร่างเธอไว้ใตร้ ่างตน “ปลอ่ ย...ไดโ้ ปรด...” “คณุ ผดิ เองแอฟ ผดิ ท่ีท�ำ ใหเ้ ป็นแบบน้ี!” ริมฝีปากร้อนผะผ่าวลากไปตามผิวกายขาวผ่อง มือใหญ่กดผิว 58

เสนห่ ล์ วงซ่อนรกั ขาวจนแดงช้ำ� เพราะอารมณก์ รุ่นโกรธท�ำ ใหเ้ ขาไม่สามารถผอ่ นแรงลงได้ รมิ ฝปี ากบางกดแนบบนริมฝีปากอมิ่ บอบบางจนบวมช�ำ้ ล้นิ ร้อน กวาดไปทวั่ โพรงปากหอมหวานอยา่ งจาบจว้ ง ไรค้ วามออ่ นโยนใดๆ ทง้ั สน้ิ หญงิ สาวรบั รรู้ สเคม็ ของเลอื ดในปาก ทเี่ ขาถอื สทิ ธค์ิ รอบครองไดเ้ ปน็ อยา่ ง ดี ใบหนา้ นวลพลกิ ซบกบั หมอนใบโต พยายามกลั้นเสียงครางท่ีถกู ริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาปลุกเร้าไปตามจุดอ่อนไหว แม้เธอจะพยายาม ปิดบังกายเปลือยเปล่าของตนจากสายตาเขาเพียงใด ทว่าร่างใหญ่ที่ แนบชิดไม่ปล่อย กท็ �ำ ใหเ้ ธอตอ้ งยอมแพ้ ชายหนุ่มบรรจุอารมณ์เดือดดาล และอารมณ์รักท่ีไม่สามารถให้ สาวใดรองรบั ไดอ้ กี หลงั จากน�ำ พาเธอกลบั มาเคยี งขา้ ง โดยการแทรกกาย อย่างไม่รอชา้ “ไม่!” เสยี งรอ้ งของอรณชิ าท�ำ ใหช้ ายหนมุ่ ขบกรามแนน่ เขาตระกองกอด เรอื นกายหอมหวานอยา่ งทะนถุ นอม เมอื่ ไดย้ นิ เสยี งรอ้ งบอกความเจบ็ ปวด ทถ่ี าโถมเข้าสกู่ ายบอบบาง เขาผดิ ท่ีเหน็ แกต่ ัวและอารมณร์ ้อนเกนิ ไป จน ไม่ได้ปลกุ เรา้ และเลา้ โลมเธออยา่ งทีเ่ คย “ใจเยน็ ครบั ทนู หัว...อย่าเกรง็ ...” หญิงสาวสะบัดหน้าพลางส่งเสียงสะอื้นอย่างน่าสงสาร ขณะที่ ชายหนมุ่ จมุ พติ ซบั อยา่ งออ่ นโยน เพอ่ื ใหเ้ ธอผอ่ นคลายความเจบ็ ปวด และ พรอ้ มร่วมทางรักไปกบั เขาจนสุดปลายทาง สุดท้าย...เขาก็สามารถทำ�ให้เธอยอมจำ�นนได้ และเธอก็เหน่ือย จนหลับไปแทบจะทนั ทที ่เี ขาถอดถอนแกน่ กายของตน ทศพลมองร่างบอบบางท่ีหลับสนิท ชายหนุ่มไล้รอยแดงเป็นจำ้� 59

วลชั สติ า บนผิวเนียนนุ่มของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน เพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบท่ี กระทำ�กับเธอ ชายหนุ่มเช็ดผิวขาวราวกับนมสดของเธอ ทศพลรู้สึกผิดท่ีเห็น ร่องรอยซ่ึงเขาเป็นผู้กระทำ� ย่ิงเห็นรอยแดงบนข้อเท้าจากโซ่ตรวน ก็ย่ิง รู้สึกหงุดหงิดที่เขาทำ�ให้เธอต้องเจ็บตัว จึงปลดโซ่น้ันออก ก่อนจะมอง ดวงหนา้ สวยอกี ครัง้ ใบหน้ายามหลับใหลของเธอ ทำ�ให้เขาตระหนักได้ว่า แม้เธอจะ รงั เกยี จเขาแคไ่ หน จะพน่ ผรสุ วาทใสเ่ ขาอกี กห่ี น แตเ่ ขากไ็ มส่ ามารถปลอ่ ย เธอไปได้ แมว้ ่าสุดท้ายแลว้ เขาจะต้องร้สู ึกผดิ ทท่ี �ำ ร้ายเธอก็ตาม “ผมขอโทษนะแอฟ แต.่ ..ผมปล่อยคณุ ไปไมไ่ ด้” ชายหนุ่มกดจุมพิตหน้าผากเนียน รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าอย่าง ไม่รูต้ วั ขณะเฝา้ มองคนท่ีก�ำ ลังหลบั ใหล 60

เสนห่ ล์ วงซ่อนรกั Chapter 5 เกมความเสีย่ งสูง อรณชิ าครนุ่ คดิ มาตลอดหลายวนั ทผี่ า่ นมา วา่ บางทเี ธออาจ จ�ำ เปน็ ต้องเปล่ยี นแผนจริงๆ เสยี ที หลงั ไดด้ ขู ่าวทางทวี ีเมอื่ หลายวนั ก่อน ซ่ึงศตั รตู วั ฉกาจเป็นคนใหส้ ัมภาษณ์ ‘ส�ำ หรบั ดาแลว้ ...เสยี่ ทศเปน็ ผชู้ ายทนี่ า่ สนใจคะ่ ผหู้ ญงิ คนอนื่ ๆ ก็ คงเห็นดว้ ยกบั ดา ตอนนด้ี าเองกก็ ำ�ลังพยายามเอาชนะใจเส่ยี อยคู่ ่ะ’ ถอ้ ยคำ�ของนาถยดา...น้องสาวบุญธรรมท่เี ธอไมย่ อมรบั บง่ บอก ชดั เจนวา่ ก�ำ ลังตกหลุมพรางของพอ่ เทวรูปกรกี ที่ตอนนคี้ อยแตจ่ ะหาทาง เอาเปรียบเธออยูต่ ลอด อรณิชาขมวดคิ้วมุ่นอย่างครุ่นคิด หากเธอเปล่ียนแผน ก็จำ�ต้อง ยุ่งเกี่ยวกับทศพลมากกว่านี้ ต้องอยู่กับเขาเพื่อแก้แค้นให้ความเจ็บปวด ท่ีเธอตอ้ งทนมาเป็นสิบปี หญิงสาวเดินไปมาอย่างครุ่นคิด เสียงโซ่ที่ลากไปมาทำ�ให้คณิณ ซ่งึ ยนื เฝ้าตามหนา้ ท่ีนึกรำ�คาญ ทวา่ ทำ�ได้เพียงแคก่ ลอกตาไปมาเทา่ น้ัน “เป็นอะไรวะคณิณ” 61

วลชั สิตา “ไมไ่ ดย้ นิ เสยี งโซท่ ล่ี ากไปมาเหรอวริ ศั ฉนั นโี่ คตร...จะร�ำ คาญ มนั น่าหงดุ หงดิ จรงิ ๆ” “คณุ อรณชิ าคดิ จะท�ำ อะไรอกี รเึ ปลา่ ถงึ ไดเ้ ดนิ ไปเดนิ มาตลอดทงั้ วนั แบบน”้ี “ไมร่ ู้ แต่มันไมใ่ ช่ทงั้ วันนะ เปน็ แบบนี้มาหลายวันแลว้ ตั้งแตเ่ สี่ย สง่ั ใหใ้ สก่ ุญแจ กอ่ นเสยี่ จะไปกรุงเทพฯ นน่ั แหละ” “เสยี่ ตอ้ งไปจดั การเรอื่ งวนุ่ ๆ ทก่ี รงุ เทพฯ ถา้ ไมท่ �ำ แบบน้ี เธอคงหนี ไปอกี แบบนน้ั คงลำ�บากพวกเรานแ่ี หละ” “หวังว่าเสี่ยกลับข้ึนมาคราวน้ีจะช่วยปลดโซ่ข้อเท้า คุณอรณิชา จะได้เลิกทำ�เสียงให้รำ�คาญซะที” คณิณเอ่ยพลางมองประตูห้องสลับกับ หนา้ เพื่อน สองหนุ่มไม่ได้รู้ตัวเลยว่าบทสนทนาของตน มีคนยืนฟังอยู่ ซึ่ง คนคนนน้ั ไมใ่ ช่ใครทไี่ หน เปน็ เจา้ นายของพวกเขานนั่ เอง ก่อนจะหนั มอง ตามเสยี งกระแอมที่คุน้ เคย “เสย่ี กลับมาแล้วเหรอครับ เอ่อ...จะเขา้ ไปดูมัย้ ครับ” “เกดิ อะไรข้ึนละ่ ” “คุณอรณิชาเดินลากโซ่ท้ังวันมาหลายวันแล้วครับเส่ีย พวกผม ร�ำ คาญ แตก่ ไ็ ม่กล้าห้ามเธอ” “เดย๋ี วฉันจัดการเอง พวกนายไปพกั เถอะ” สน้ิ เสยี งของทศพล ลกู นอ้ งกพ็ ากนั เดนิ ลงบนั ไดทนั ที ราวกบั ไดร้ บั อิสระจากภาระหน้าท่อี นั หนกั อึ้ง ทศพลเปดิ ประตหู อ้ งเข้าไปดา้ นใน เป็นเหตใุ หค้ นท่ีเดนิ ไปเดนิ มา หยดุ นงิ่ แลว้ หนั มองชายหนมุ่ ซงึ่ ยนื พงิ ประตู ทกี่ �ำ ลงั สงั เกตทที า่ ของอรณชิ า กอ่ นจะเลิกคิว้ ถาม 62

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรกั “มเี รอื่ งกงั วล หรอื คดิ จะสรา้ งเรอื่ งหนอี กี ละ่ ” เขาถามเสยี งเหนอ่ื ย ออ่ นพลางกา้ วไปนง่ั บนเตียง เพื่อเตรยี มรบั มอื กบั แม่เสือสาว “นคี่ ณุ ! ฉนั มขี อ้ เสนอใหค้ ณุ แลกกบั การไมต่ อ้ งถกู กกั ขงั ไมว่ า่ จะ ล่ามโซ่ หรอื ขงั ฉันแต่ในบา้ น” “อ้อ...” เขาลากเสียงกอ่ นจะยกมุมปากขน้ึ ยิม้ เจา้ เลห่ ์ ท่าทางของอรณชิ าเดาได้ไม่ยากเลย แม้จะไมร่ วู้ ่าสาเหตุคอื อะไร แต่เธอกำ�ลังมีแผนบางอย่าง และอาจคิดใช้เขาเป็นเคร่ืองมือ เพ่ือบรรลุ เป้าหมายอะไรสักอย่าง “แล้วคณุ จะใหอ้ ะไรผมไดบ้ า้ งละ่ ” หญิงสาวเม้มปากครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ ทศพลเฝ้ามองคนคิดไม่ตก ก็ได้แต่นกึ ข�ำ ในใจ ทว่าเขาไมอ่ ยากรออกี แลว้ ดว้ ยรสู้ ึกเมื่อยหน้าที่เกก๊ ไว้ จะแย่ “เอาเป็นว่า...ผมเสนอให้คุณเป็นคนรักช่ัวคราวของผม ท่ีต้องใช้ เตียงและรา่ งกายร่วมกนั หรอื จะพดู ให้ถกู ก็คือเราจะนอนดว้ ยกนั ” “นอนดว้ ยกนั ? นค่ี ุณหมายถงึ เรื่องอย่างว่าดว้ ยเหรอ” “ผหู้ ญงิ กบั ผชู้ ายนอนบนเตียงเดยี วกัน เขาไม่แคค่ ุยกันหรอกจรงิ มั้ย ผมคงไมต่ อ้ งบอกหรอกนะวา่ คณุ ต้องท�ำ ยังไง” คนฟงั หน้าแดงขึ้นมา ก่อนจะรีบกลบเกลอื่ นด้วยความโกรธ ทว่า เพียงแคเ่ สี้ยววทิ ่ีได้เหน็ กท็ �ำ ใหท้ ศพลพงึ พอใจ จนเผลอแกล้งอีกฝา่ ย “แต่ผมจะม่นั ใจในตัวคุณไดเ้ ร้อ...” “มัน่ ใจอะไร” “ม่ันใจว่าคุณไม่มีแผนอะไรเม่ือเป็นอิสระ เช่นไม่คิดหนีอะไร แบบน้นั อกี เฮ้อ...ไมเ่ อาดกี ว่า ผมจะใจดีดว้ ยการไมล่ า่ มคุณ แตจ่ ะขังคุณ ไว้แบบนี้ นา่ จะปลอดภยั กวา่ ” 63

วลชั สิตา “ไม่นะ! เอ่อ...อย่าขังฉันอีกเลยนะ ฉันรับรองว่าจะไม่หนีไปจาก คณุ จะท�ำ ตามกฎของคณุ อยา่ งเครง่ ครดั เชน่ อยใู่ นสายตาคณุ ตลอดเวลา และยอม...” หญิงสาวเอ่ยเสียงลนลาน ก่อนจะเอ่ยต่อเสียงเบาจนแทบ กระซบิ “ใช้ร่างกายร่วมกับคุณ” “ทำ�ไมว่างา่ ยจัง มันแปลกๆ นะ” “ฉันก็แค่เบ่ือท่ีต้องมีโซ่ล่ามตลอดเวลา แล้วยังถูกจำ�กัดอิสระอีก แล้วอกี อย่าง...ฉันก็เปน็ ของคณุ ไปแลว้ ถึงไมย่ อมคุณก็ใชก้ �ำ ลงั อยูด่ ี แลว้ ระหว่างท่ีรอคุณพิสูจน์ความจริงเรื่องน้องชายคุณท่ีน่ี ฉันก็ไม่อยากอยู่ เหมือนคนตดิ คกุ ” ทศพลยิม้ อยา่ งพงึ พอใจ ก่อนจะเอย่ ขนึ้ “ผมอนมุ ตั ิ แตบ่ อกไวก้ อ่ นนะวา่ ผมยงั ไมเ่ ชอ่ื ใจคณุ หรอก คณุ ดไู ม่ นา่ ไว้วางใจเลยแอฟ” “กแ็ ลว้ แต่คุณเลยคะ่ เชิญคณุ เอาฉนั ไปผูกติดกบั คุณไดเ้ ลย” หญงิ สาวทา้ ทาย เธอตดั สนิ ใจแลว้ วา่ จ�ำ เปน็ ตอ้ งใชเ้ ขา เธอจ�ำ เปน็ ตอ้ งออกไปจากทนี่ เี่ พอ่ื จดั การนาถยดา แมจ้ ะตอ้ งถกู ใครคดิ วา่ เปน็ ผหู้ ญงิ หนา้ ไมอ่ าย ทยี่ อมผชู้ ายอยา่ งงา่ ยๆ ยอมถกู ดถู กู เหยยี ดหยาม แตส่ �ำ หรบั เธอ...อะไรก็ไมส่ ำ�คัญเท่าการเอาคืนนาถยดา มีนาลอบมองสุนิศาท่ีดูจะเอาใจคนรักเป็นพิเศษ แต่เธอรู้ ดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีเจตนามาหาชายหนุ่ม แต่มาเพื่อจับผิดเธอ ซ่ึงเธอไม่ เดอื ดรอ้ นอะไรอยแู่ ลว้ เพราะคนกลางอยา่ งภาสกรนน้ั เขา้ ขา้ งเธอเตม็ ประตู ด้วยเหตุผลท่ีว่าเธอคือผู้ป่วย ‘ความจ�ำ เส่อื ม’ “ตัวเล็กครับ เดี๋ยวคุณช่วยส่งเมลน้ีให้มิสเตอร์โทน่ีหน่อยนะครับ ผมจดเมลไว้ให้แล้ว” 64

เสนห่ ์ลวงซ่อนรัก “คะ่ คุณซนั ” “ผู้ป่วยในความดูแลของคุณดูท่าจะขยันเป็นพิเศษนะคะ อยาก ช่วยงานมากเลยเหรอคะเนี่ย แบบน้ีเอาไปช่วยงานศาบ้างจะได้ม้ัยคะ” สุนศิ าเอย่ ถาม ขณะมองใบหนา้ จ้ิมลิม้ ของมนี าท่ีส่งยม้ิ ใสซอื่ บรสิ ทุ ธิใ์ จ “ผมเกรงวา่ จะใหต้ วั เลก็ ไปชว่ ยศาไมไ่ ดห้ รอกครบั ผมเองกต็ อ้ งการ ผ้ชู ่วยงานขยนั ๆ แบบน้”ี “งั้นให้ศามาชว่ ยซันสคิ ะ เวลาศาอาสาทีไรคณุ กไ็ ม่ยอมสกั ที” “งานคณุ เองกล็ ้นมือไม่ใช่หรือครบั ” “แต่ศามาช่วยงานคุณไดน้ ะคะ” “ไมเ่ ป็นไรหรอกครบั ตอนนี้ผมมตี วั เลก็ คอยชว่ ยงานแลว้ ล่ะ” “คุณซันคะ” มนี าเรียกช่ืออีกฝา่ ย พลางเงยหน้าจากคอมพิวเตอร์ ตงั้ โตะ๊ “ฉันสง่ เมลถึงมสิ เตอรโ์ ทน่ีเรียบรอ้ ยแลว้ คะ่ ” “ดเี ลยครบั งนั้ เราออกไปทานข้าวเท่ยี งดว้ ยกันดกี วา่ ” “ไมเ่ ปน็ ไรค่ะคณุ ซนั ฉนั เกรงใจ คณุ ไปทานกบั คุณศาเถอะคะ่ ” “ไปดว้ ยกันน่ีละ่ ” ภาสกรไมร่ อฟงั ความคดิ เหน็ ของใครทง้ั สน้ิ เขาหยบิ กญุ แจรถยนต์ และควา้ ข้อมอื คนตัวเลก็ ทีต่ งั้ ท่าจะปฏเิ สธเขาอกี ครงั้ สุนิศามองมือของคนรักอย่างไม่พอใจ เขาไม่เคยจับมือเธอแบบ น้ีด้วยซำ้�ไป เธอรีบขึ้นรถนั่งเคียงข้างภาสกรท่ีตั้งใจเปิดประตูให้หญิงสาว อีกคน ชายหนุ่มเลิกค้ิวงุนงงอย่างไม่เข้าใจการกระทำ�ของสุนิศา ก่อน จะเปิดประตูด้านหลังให้มีนา เขาอุ้มร่างเล็กให้นั่งบนรถคันใหญ่ท่ีเขามัก ใช้ในไร่ 65

วลชั สิตา “ขอบคุณค่ะ” มีนาเอ่ยเสียงเบา ก่อนจะน่ังตัวเกร็งเม่ือชายหนุ่ม รัดเขม็ ขดั ให้ ภาสกรอมย้ิมเล็กน้อย กลิ่นหอมๆ จากร่างบอบบางของมีนานั้น ช่วยผ่อนคลายอารมณ์เขาจริงๆ ซ่ึงเป็นกลิ่นหอมท่ีไม่ได้มาจากน้ำ�หอม แตเ่ ปน็ กลนิ่ เนอ้ื แทข้ องตวั เธอเอง มนั ชา่ งหอมเหลอื เกนิ ครนั้ หญงิ สาวขยบั กายด้วยความอดึ อดั ใจ เขาจงึ ดงึ สติกลับมากอ่ นจะเอ่ยยมิ้ ๆ “อยา่ ซนนะครบั ตวั เลก็ เดย๋ี วตกจนไดแ้ ผลอกี นแ่ี ผลโดนแกว้ บาด ก็เพิง่ หาย” ภาสกรเดนิ กลบั ไปนงั่ ประจ�ำ ทค่ี นขบั มนี าไดแ้ ตค่ รนุ่ คดิ เพยี งล�ำ พงั ท่าทางเป็นห่วงเป็นใยท่ีเขามีให้เธอน้ัน มีเหตุผลมาจากอะไรกัน? เพียง เพราะเธอคือผู้ป่วย หรือเป็นเพราะเธอสามารถทำ�ให้เขาหลงรักได้ อะไร คือเหตุผลทแ่ี ท้จรงิ มีเพียงทางเดยี วคอื 'การพสิ ูจน'์ “เออ่ ...คณุ ซนั คะ...ช่วยไปส่งฉันทบี่ า้ นไดม้ ัย้ คะ อยดู่ ีๆ กร็ สู้ ึกปวด หวั เหมือนจะระเบิดเลย” “เป็นอะไรมากรึเปล่าครับตัวเล็ก” ภาสกรเอ่ยถามพลางผินหน้า มามองคนนัง่ ดา้ นหลังเล็กนอ้ ย ก่อนจะหันกลบั ไปมองทอ้ งถนนด้านหนา้ “ปวดหัวมากๆ เลยค่ะ” “เครยี ดอะไร หรอื คิดอะไรมากไปรึเปล่าคะ” สุนิศาเอ่ยถามอย่าง อดไม่ได้ เมือ่ เห็นวา่ อีกฝ่ายเอาแตใ่ จและออดอ้อนคนรักของเธอ “ตัวเล็กคงอยากจะรู้เร่ืองของตัวเอง จนต้องพยายามคิดเรื่อยๆ นะ่ ครบั ” สนุ ศิ าเหลอื บมองชายหนมุ่ พลางเมม้ ปากอยา่ งครนุ่ คดิ แตภ่ าสกร ไม่ได้สนใจเธอ กลบั ให้ความสนใจหญงิ สาวอกี คนมากกวา่ “ถา้ งนั้ ครง่ึ วนั บ่ายคณุ นอนพักเลยนะครบั ตวั เลก็ ” 66

เสน่ห์ลวงซอ่ นรัก “ขอบคณุ คะ่ ฉันร้สู ึกเปน็ ภาระให้คณุ จังเลย” “อยา่ คิดมากสิครับตัวเล็ก ผมเตม็ ใจ” ภาสกรหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปในไร่ รถคันโตจอดนิ่งสนิทหน้า บ้านหลังใหญ่ มีนาแอบอมย้ิมในใจ เม่ือเห็นใบหน้าไม่พอใจของสุนิศา ขณะทช่ี ายหนุ่มชว่ ยเปดิ ประตู และพยุงรา่ งของคนตวั เลก็ ท่ีกุมศีรษะไว้ “เดนิ ไหวหรอื เปลา่ ครบั ตวั เลก็ ” ชายหน่มุ เอย่ ถามอยา่ งเป็นหว่ ง “ไหวค่ะ” มีนาพยักหน้ารับ แต่ภาสกรกลับตวัดร่างเธอขึ้นสู่อ้อมแขน เป็น เหตุใหเ้ ธอเบิกตามองอยา่ งตนื่ ตระหนก “หลบั ตากอ่ นไดเ้ ลยนะตวั เลก็ ” ภาสกรบอกขณะเดนิ เข้าบ้าน ก่อนจะชะงกั เทา้ เลก็ นอ้ ย เม่ือเหน็ ทศพลมานั่งรอในห้องรับแขกพร้อมหญิงสาวอีกคน ที่เพ่ือนรักคอยดูแล ไม่ห่างราวนกน้อยในกรงทอง “เกดิ อะไรขึน้ วะซนั ” ทศพลเอ่ยถามเพอ่ื นดว้ ยความสงสัย “ตัวเลก็ ไมส่ บายนะ่ ” อรณิชามองร่างเล็กและใบหน้าเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่น ซึ่งอยู่ในอ้อม แขนของภาสกรดว้ ยความแปลกใจ ใบหนา้ น.ี้ ..หนุ่ แบบน.ี้ ..ทา่ ทางแบบน.้ี .. เธอจ�ำ ไดด้ ี นมี่ ัน...มนี า รุง่ วิริยะ ญาติผู้น้องของเพ่ือนเธอแนๆ่ “ใหฉ้ ันชว่ ยดแู ลให้มย้ั คะ” อรณิชาอาสา กอ่ นจะเดนิ ตามภาสกร ขนึ้ ไปยงั ห้องนอน ท่เี ตรียมไวใ้ ห้มีนาพกั ผ่อน “ฝากดว้ ยนะครับคุณแอฟ ส่วนนีอ่ าหารและยาของตวั เลก็ ครับ” “คะ่ ถา้ คณุ ทศจะกลบั ช่วยใหค้ นขนึ้ มาตามด้วยนะคะ” “ครบั พกั ผอ่ นเยอะๆ นะครับตวั เล็ก” ภาสกรไม่วายอดเป็นห่วงคนตัวเล็กท่ีนอนบนเตียงไม่ได้ จนต้อง 67

วลชั สติ า หันมาบอกมนี าท่ีทำ�เพยี งพยกั หนา้ รับ คลอ้ ยหลงั ภาสกร มนี ากล็ กุ ขน้ึ นง่ั ขดั สมาธบิ นเตยี ง พลางมองหนา้ เพื่อนสนิทของญาตสิ าว “พี่แอฟมาทน่ี ี่ได้ไงคะ แล้วท�ำ ไมถึงมากบั เสย่ี ทศละ่ ” “อย่าเพิ่งมาถามเร่ืองของพี่ เราน่ันแหละ...กำ�ลังคิดจะทำ�อะไร แลว้ นีแ่ คทรู้รึเปล่า” “พเี่ หมยี วคงรแู้ ลว้ ละ่ คะ่ ไหมนา่ จะโทร.ไปเลา่ แลว้ วา่ มนี อยทู่ นี่ ใ่ี น ฐานะผปู้ ่วยความจำ�เสื่อมค่ะ” “หือ? หมายความวา่ ไง” มนี าอมยมิ้ นอ้ ยๆ จนเหน็ ลกั ยม้ิ ขา้ งแกม้ กอ่ นจะเลา่ เรอ่ื งราวทเ่ี กดิ ขนึ้ และเปน็ สาเหตใุ หเ้ ธอมาอยทู่ น่ี ่ี โดยทส่ี นุ ศิ ากไ็ มร่ ตู้ วั วา่ ตกเปน็ เหยอื่ ซง่ึ มภี าสกรเปน็ ตวั แปรส�ำ คญั จากนนั้ อรณชิ าจงึ เปน็ ฝา่ ยเลา่ ถงึ ทมี่ าของการ มาอย่กู บั ทศพล “พแ่ี อฟไมค่ ดิ วา่ ลงทนุ มากไปหนอ่ ยเหรอคะ อยกู่ บั เสย่ี ทศมนั มแี ต่ เสียนะคะ อยา่ งนอ้ ยๆ ผู้ชายคนนกี้ ไ็ ม่คดิ จริงจังกบั ผ้หู ญิงคนไหนเลย เขา เห็นผหู้ ญงิ เป็นแค่...” “สิ่งตอบสนองความสขุ ทางด้านเพศ ห!ึ เขาใช้ผู้หญงิ เปลืองพอๆ กบั ถุงยางอนามัยของเขานน่ั ล่ะ” “ทั้งๆ ท่รี ู้ แตพ่ ีแ่ อฟก็ยังยอมเขา้ ไปยงุ่ กบั ผูช้ ายแบบนน้ั อกี มนี ไม่ เขา้ ใจเลยว่าพี่เหมียวยอมใหพ้ แี่ อฟท�ำ แบบนไี้ ด้ไง” “คดิ หรอื วา่ ใครจะหา้ มพไ่ี ด้ ยงั ไงคนพวกนนั้ กต็ อ้ งรบั ผดิ ชอบ เพราะ ถงึ เวลาแลว้ ทพี่ จี่ ะตอ้ งทวงคนื ทกุ อยา่ งของภกั ดวิ์ ริ นั ดรจ์ ากรตั นศ์ รนั ย์ ชวี ติ ต้องจ่ายด้วยชวี ิตเทา่ น้ัน!” อรณิชาเม้มปากแน่น ก่อนสังเกตเห็นหน้าญาติสาวของเพ่ือนรัก 68

เสน่ห์ลวงซอ่ นรัก ท่กี �ำ ลังขมวดค้วิ มนุ่ “คดิ อะไรอยู่น่ะมนี ” “ไม่มอี ะไรหรอกค่ะ บางทมี นี เองก็คงตอ้ งรีบล่าเหย่อื เสยี ที ไมง่ ้ัน ตัวล่อรู้ตวั ข้ึนมาทกุ อย่างคงจบเหก่ นั พอด”ี อรณิชาหรต่ี ามองมนี าอย่างสงสัย ก่อนจะเอย่ ถาม “น่ันรวมถึงพยายามไม่หลงรักเจ้าของไร่ดอกหน้าวัวส่งออก และ ฟาร์มนกกระจอกเทศใช่ม้ยั ” “ท�ำ ไมพแ่ี อฟถงึ ถามมนี แบบนน้ั มีนจะรักเขาไดไ้ งกัน อีกอยา่ ง... มีนกร็ กั ใครไมไ่ ดด้ ว้ ย” “ลองถามใจตัวเองดๆี เถอะ” “แล้วพแ่ี อฟละ่ คะ เกลยี ดคณุ ทศอย่างทป่ี ากพูดจรงิ ๆ หรอื เปลา่ ” มีนาพูดจบกม็ องสหี น้าของอรณิชาทีไ่ ม่ตอบคำ�ถามของเธอ ทว่า สหี นา้ ของอกี ฝา่ ยกลบั มหี ลากหลายอารมณ์ ทงั้ สบั สน รงั เกยี จ หวาดกลวั ไม่แน่ใจ ก่อนจะกลับมาว่างเปล่าอีกครั้ง อะไรที่ทำ�ให้ผู้หญิงท่ีม่ันใจใน ตัวเองเป็นถึงขนาดน้ี มันใช่ความรักหรือเปล่า? หรือมันคือความแค้นกัน ละ่ ? คนตัวเล็กเจ้าของห้องได้ยินเสียงด้านนอกประตู จึงพยักหน้าให้ อกี ฝ่าย ก่อนทีต่ นจะลม้ ตวั ลงนอน อรณิชาเดินไปแง้มประตูออกเล็กนอ้ ย อยา่ งสงสยั แตก่ ไ็ มพ่ บใคร เพราะคนทแี่ อบฟงั เมอื่ ครไู่ ปซอ่ นตวั ทห่ี วั มมุ ซง่ึ ผูห้ ญงิ คนนน้ั ก็คอื ...สนุ ิศา ขณะเดียวกัน คล้อยหลังสุนิศาที่ขอตัวข้ึนไปดูคนป่วยแล้ว ในห้องรบั แขกจึงเหลอื เพียงสองหนมุ่ ที่นงั่ พดู คุยกันเพียงล�ำ พัง “นายมอี ะไรเหรอทศ ดเู ครยี ดๆ นะ ใหฉ้ นั เดาคงเปน็ เรอื่ งคณุ แอฟ” 69

วลัชสิตา “ใช่ ดเู หมือนเธอจะมเี อ่ียวกับเร่ืองน้องชายฉนั แตไ่ มใ่ ช่ท้ังหมด” “หมายความวา่ ยงั ไง” “ฉันได้ข้อมูลเพ่ิมเติมมาว่า เธอทำ�ให้นายภัทรทะเลาะกับผู้หญิง ของฉนั ” “ใคร? แล้วเพ่ืออะไรล่ะ?” “คนคนนน้ั เผอญิ เป็นนาถยดา ซ่งึ มคี วามแคน้ กันส่วนตัวน่ะสิ ฉัน อยากรูว้ า่ เธอมีเรื่องสว่ นตวั อะไรกัน แต่ยังสบื ไมไ่ ด้ว่ามนั คอื เรือ่ งอะไร” “นน่ี ายก�ำ ลงั สนใจเธอเปน็ พเิ ศษนะไอท้ ศ นายก�ำ ลงั ถล�ำ ตวั เขา้ ไป และสดุ ทา้ ยนายกจ็ ะรักเธอ ในขณะที่เธอน้นั เกลียดนาย” “ไม่มีทาง! ฉันไม่มวี ันรกั ใคร ต่อให้ผหู้ ญิงคนนน้ั จะไม่เหมือนใคร อยา่ งแอฟก็ตาม” “ถ้านายไม่อยากกลืนนำ้�ลายตัวเอง นายควรอยู่ห่างๆ จากเธอ ตอนนี้นายกำ�ลังวนเวียนคิดแต่เร่ืองเธอ รู้สึกว่ากอดใครก็ไม่น่ากอดเท่า กอดเธอ ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไปนายจะรักเธอ และจะต้องผิดหวัง เพราะ เธอจะไมม่ ีวันรกั คนทที่ ำ�ร้ายเธออยา่ งนาย” ค�ำ พดู แทงใจด�ำ ของภาสกรท�ำ ใหท้ ศพลตอ้ งคดิ ตาม ใช!่ เพอ่ื นเขา พดู ถกู และทางออกท่ีดที ่สี ุดก่อนท่ีเขาจะตอ้ งผิดหวงั คือ การปลอ่ ยเธอไป แตเ่ ขาจะทำ�ไดเ้ หรอ ทศพลเฝ้าถามตวั เองอยหู่ ลายนาที ทา่ มกลางความเงยี บ ภาสกรกห็ นั ไปเหน็ สนุ ศิ าทเี่ ดนิ เขา้ มาในหอ้ ง รบั แขก ใบหนา้ สวยซดี เผอื ดจนเขาตอ้ งถามไถ่ กอ่ นหลอ่ นจะสา่ ยหนา้ เบาๆ “ศาเหมอื นจะไมส่ บายนะ่ คะ่ ถา้ ยงั ไงคณุ ชว่ ยไปสง่ ศาทบ่ี า้ นหนอ่ ย สคิ ะ” “เดย๋ี วผมแวะไปสง่ ใหก้ แ็ ลว้ กนั ผมก�ำ ลงั จะกลบั พอด”ี ทศพลอาสา “ดเี หมอื นกัน ฉันกเ็ ป็นหว่ งตวั เลก็ ถ้าจะท้ิงไวล้ ำ�พงั ” 70

เสน่หล์ วงซ่อนรกั ความเปน็ หว่ งเปน็ ใยจนเกนิ พอดนี นั้ ท�ำ ใหส้ นุ ศิ ามองหนา้ ภาสกร อย่างคร่นุ คดิ “ซนั คะ...ถา้ ฉนั บอกวา่ เธอไมไ่ ดค้ วามจ�ำ เสอื่ ม แตจ่ ดั ฉากมาเปน็ ลม หนา้ ไรข่ องคณุ แลว้ แกลง้ ความจ�ำ เสอื่ มเพอ่ื ใกลช้ ดิ คณุ คณุ จะเชอ่ื รเึ ปลา่ คะ” สุนิศาเอ่ยถามเสียงรัว ภาสกรเลกิ ควิ้ แปลกใจ สงิ่ ทอี่ กี ฝา่ ยพดู นนั้ มนั จะเปน็ ไปไดอ้ ยา่ งไร แม่ต๊กุ ตาญป่ี นุ่ จะท�ำ แบบนนั้ ทำ�ไมกนั หนอ “คุณทศคะ...จะกลับกันหรือยังคะ” อรณิชาเอ่ยถามเสียงเรียบ ขณะหยุดยนื น่งิ ที่ประตหู อ้ งรบั แขก “ตวั เล็กล่ะครบั คุณแอฟ” “ทานข้าว ทานยาเสร็จกห็ ลับแลว้ ละ่ คะ่ ดทู ่าทางคุณจะเปน็ ห่วง เธอจังเลยนะคะ ระวังคุณศาจะเข้าใจผิดนะคะ เพราะสัญชาตญาณของ ผหู้ ญงิ นะ่ แรงพอตวั อยนู่ ะคะ อยา่ งส�ำ นวนทวี่ า่ ‘เสยี ทองเทา่ หวั ไมย่ อมเสยี ผัวให้ใคร’ แต่ฉันคิดว่าแฟนคุณอาจจะไม่ถือหรอกค่ะ เห็นเธอยังอุตส่าห์ ตามขน้ึ ไปดู” ท้ายประโยคเธอจงใจพูดเสยี งเบาลงพอให้ได้ยนิ กนั สองคน “มีปญั หาอะไรกันรเึ ปล่าครับเน่ยี ” “ไม่มหี รอกคะ่ ฉันก็พดู ไปเรือ่ ย” อรณชิ ากระตุกมมุ ปากขนึ้ ย้มิ ให้ สนุ ิศา “คุณทศคยุ ธุระเสร็จหรอื ยงั คะ” “อือ...ฉันกลับกอ่ นนะซนั เร่อื งนั้นฉนั จะลองคิดด”ู “โอเค กลบั ดๆี ละ่ ศาจะกลบั กบั เจ้าทศรเึ ปลา่ ครับ” “เออ่ ...ศามีเร่อื งสำ�คัญจะคุยกบั คุณนะ่ คะ่ ” “ครับ ง้นั รอสักครนู่ ะครับ ผมไปส่งเจา้ ทศก่อน” “ค่ะ” 71

วลัชสิตา สนุ ศิ ารบั ค�ำ พลางทงิ้ ตวั ลงนงั่ บนเกา้ อ้ี ปลอ่ ยใหภ้ าสกรไปสง่ เพอื่ น รัก และผหู้ ญิงอีกคนที่หลอ่ นได้ยินชอ่ื เสียงเรียงนามว่าร้ายกาจไมน่ อ้ ย ‘ซันรรู้ ึเปลา่ คะว่าคุณอรณิชากบั ผปู้ ว่ ยของคุณนะ่ รจู้ ักกนั ’ ‘คณุ รู้ได้ไงครับ?’ ‘เออ่ ...ศาไดย้ ินสองคนนั้นพดู กันนะ่ คะ่ ’ ‘แลว้ ยังไงล่ะครบั ’ ‘นั่นก็หมายความว่าผู้หญิงคนน้ันไม่ได้ความจำ�เสื่อมไงคะ เธอ หลอกคุณ เท่านี้คุณยังไม่เข้าใจอีกหรือคะ ซันคะ...เราคบกันมาหลายปี แลว้ นะคะ แตค่ ณุ ไมเ่ คยห่วงใยฉันแบบน้ันสกั ครั้ง แต่กบั เธอ คณุ เปน็ หว่ ง เธอ เอาใจใสเ่ ธอ คุณรักศาจรงิ ๆ รึเปลา่ คะ’ ภาสกรถอนหายใจเมอ่ื คดิ ถงึ ค�ำ พดู ของคนรกั เมอ่ื บา่ ย เขาเคยคดิ ว่าสุนิศาเหมาะสมกบั เขา เคยคดิ วา่ รักหล่อน แตต่ อนนี้เขากลบั รู้สกึ ได้วา่ มนั ไมใ่ ช่ ถา้ จะใหพ้ ดู กค็ อื เขา 'อาจจะ' หมดรกั หลอ่ นแลว้ กเ็ ปน็ ได้ หรอื เปน็ เพราะเจอผู้หญงิ ในสเปกจริงๆ เข้าให้แล้วกันนะ “คณุ ซนั คะ ไปกันเถอะค่ะ” เสียงของมีนาปลุกภวังค์ของภาสกร ชายหนุ่มจึงยกมือข้ึนแตะ ศรี ษะของเธอดว้ ยความเป็นหว่ ง “ไมป่ วดหัวแลว้ แนน่ ะ” “แนค่ ่ะ” ภาสกรพยกั หนา้ รบั กอ่ นจะเดนิ เคยี งขา้ งคนตวั เลก็ ไปเงยี บๆ ทวา่ ยังไมค่ ลายความครนุ่ คิดเรอ่ื งสนุ ศิ า เน่ืองจากการไปสง่ หลอ่ นท่บี ้าน เปน็ เหตุให้เขาได้เจอกับบิดาของหญิงสาว ซ่ึงได้พูดกับเขาในทำ�นองให้หา ฤกษย์ ามไปสขู่ อบตุ รสาว ทวา่ ในเวลานเ้ี ขายงั ไมพ่ รอ้ ม ทงั้ รสู้ กึ ไดว้ า่ สนุ ศิ า 72

เสน่หล์ วงซอ่ นรกั ไมใ่ ชผ่ ้หู ญิงทเ่ี ขารอคอยและตามหา มีนามองเสี้ยวหน้าคมสีแทนจากการกรำ�งานกลางแดดอย่าง หนกั ท้ังที่เขาเปน็ ฝ่ายชวนเธอใหอ้ อกมาเดนิ เลน่ ขา้ งนอก ทวา่ กลับเอาแต่ เหมอ่ ลอย จึงเอ่ยถามขน้ึ เพ่ือท�ำ ลายความเงียบ “คุณซนั คบหากบั คณุ ศามานานหรอื ยงั คะ” “ครบั ประมาณสองปี” “ก็นานพอจะแต่งงานแล้ว ทำ�ไมคุณกับเธอถึงยังไม่แต่งงานกัน ละ่ คะ” “ผมยงั ไมพ่ รอ้ มที่จะมคี รอบครวั ตอนนี้” “ยังไม่พร้อม คำ�น้ีผู้ชายชอบเอามาอ้างกับผู้หญิงอยู่เร่ือยเชียว แลว้ เมอ่ื ไหร่จะพร้อมล่ะคะ” ภาสกรมองใบหน้าเล็กอย่างแปลกใจ คำ�พูดของเธอเหมือน ตอ้ งการใหเ้ ขาแตง่ งานกบั สุนศิ าเร็วๆ “ตัวเล็กอยากให้ผมแต่งงานกับศาหรอื ครบั ” “ไมเ่ ก่ยี วกับฉัน มนั ข้ึนอยู่กบั คณุ และคุณศาต่างหาก” คำ�พูดของหญิงสาวทำ�ให้ภาสกรอดไม่ได้ท่ีจะยิ้ม เขาจะผิดหรือ เปลา่ ถ้าจะบอกว่า เขาน้นั ดใี จจริงๆ ท่ไี ดย้ นิ แบบนี้ และหากเขาได้รู้จักเธอ ก่อนท่ีจะตกลงคบหากับสุนิศา ตอนน้ีอาจกำ�ลังสร้างครอบครัวกับเธอก็ เป็นได้ ชายหนมุ่ ส่งย้มิ ให้คนตัวเลก็ ทส่ี ่งยิ้มหวานกลับมา “ความต้องการของผมตอนน้ีคือ อยากจะเร่ิมต้นกับผู้หญิงตรง หน้าในฐานะคนรกั ไม่รวู้ ่าเจา้ ตวั จะยนิ ดีหรอื เปลา่ ” ดวงตากลมโตสีรัตติกาลมองน่ิงที่เขาอย่างต่ืนตระหนก ใช่! เธอ กำ�ลังตกใจจริงๆ ไม่คิดว่าเกมของเธอจะดำ�เนินไปเร็วขนาดน้ี หากเป็น อยา่ งนแ้ี ลว้ เธอกม็ แี ตจ่ ะตอ้ งเดนิ เกมตอ่ ความแคน้ ทมี่ จี ะไดถ้ กู สะสางเสยี ที 73

วลัชสิตา “แต่คุณจะมาคบ มาจีบฉันท้ังๆ ที่ยังเป็นแฟนกับผู้หญิงอีกคน ไมไ่ ดน้ ะคะ ฉนั ไม่ตอ้ งการจะแยง่ แฟนคนอ่ืน” “ตอ้ งการแย่งหน่อยสคิ รบั ผมเต็มใจจะใหแ้ ยง่ นี่ก็เอนไปทางคณุ เกอื บหมดตวั แลว้ นะ อะไรกค็ งรง้ั ไวไ้ มอ่ ยู่ นอกจากความรกั จากหวั ใจคณุ ” น�้ำ เสียงทะเลน้ ของอีกฝา่ ย เรยี กเลอื ดฝาดบนแก้มใสได้ไมน่ อ้ ย “รอผมหนอ่ ยนะ ผมจะเป็นโสดใหค้ ุณครอบครอง แตร่ ะหว่างน้กี ็ ช่วยเป็นแฟนผนู้ ่ารกั ของผมก่อนไดม้ ้ัย” “ทำ�ยังไงคะ?” “เร่ิมต้นจากตอนนี้ เรามาจับมือเดนิ ด้วยกนั กอ่ นนะครบั ” มีนายอมส่งมือใหเ้ ขาอยา่ งวา่ งา่ ย กอ่ นจะสอดนว้ิ ประสานมอื ตน ไวก้ บั เขาแลว้ เดนิ ไปดว้ ยกนั เธออมยม้ิ นอ้ ยๆ เมอ่ื คดิ วา่ แผนการของเธอคบื ไปอกี ก้าวหนงึ่ แล้ว 74

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรัก Chapter 6 ห่วงใย...ไม่รู้ตวั “เม่ือไหรค่ ณุ จะเลิกขงั ฉนั สักที คณุ คงไม่ได้ลืมขอ้ ตกลงของ เราใช่มั้ย” น�้ำ เสยี งและแววตาของอรณชิ าเตม็ ไปดว้ ยความไมพ่ อใจ เมอ่ื ชาย หนมุ่ ขา้ งกายทน่ี ง่ั บนรถคนั เดยี วกนั ดไู รท้ า่ ทจี ะท�ำ ตามสญั ญาทต่ี กลงกนั ไว้ เพราะเมือ่ ออกจากไร่ของภาสกร เขาก็พาเธอตระเวนไปนัน่ มานี่ตลอดวัน “ผมไม่ไดล้ มื แตผ่ มก็จำ�ไดว้ ่าไม่เคยตกลงให้คุณกลับบา้ น ถงึ เรา จะตกลงกนั แต่ผมกไ็ ม่ไว้ใจขนาดใหค้ ณุ กลบั บา้ นหรอกนะ” อรณชิ าลอบเดาะลน้ิ ครนุ่ คดิ หากมวี ธิ ที �ำ ใหท้ ศพลยอมปลอ่ ยเธอ ไป ไมว่ ่าจะต้องทำ�อย่างไร เธอกจ็ ะท�ำ ให้เขาเชื่อ หญิงสาวขยับกายเข้าหาเขา ด้วยม่ันใจว่าวิธีน้ีจะทำ�ให้เขายอม ใจอ่อน มือเรียวกอดรอบลำ�คอของเขา ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำ�เสียงย่ัวยวน เชญิ ชวน “ถ้างน้ั ...ฉันจะทำ�ใหค้ ณุ เช่ือด้วยรา่ งกายของฉนั ดีม้ยั คะ” แมท้ ศพลจะรทู้ นั เธอ แตเ่ ขากไ็ มค่ ดิ ปฏเิ สธ เพราะเพยี งทา่ ทางและ 75

วลัชสิตา น้ำ�เสยี ง กท็ �ำ ใหเ้ ขาแทบอยากดงึ ทงึ้ เสอ้ื ผา้ ของเธอออกเสยี เดย๋ี วน้ี จงึ ออก เสียงเร่งวิรศั ซ่งึ ทำ�หน้าทเี่ ปน็ สารถี “วิรศั ...ขับเรว็ ๆ หน่อย กอ่ นฉนั จะเปลยี่ นรถคนั นี้ไปท�ำ อย่างอนื่ ” พดู จบกร็ บี กดปมุ่ ดา้ นขา้ ง ใหฉ้ ากสดี �ำ กนั้ ระหวา่ งคนขบั และคนนงั่ ด้านหลัง ก่อนจะผนิ หนา้ มามองหญงิ สาวที่ก�ำ ลังมองหนา้ เขาน่งิ ชายหนุ่มโน้มหน้าลงหา ทว่าถูกมือเล็กของเธอดันไว้ เป็นเหตุให้ ทศพลเลกิ ค้วิ ดว้ ยความฉงนใจ “เราตกลงกันแลว้ นะคะ วา่ ฉันจะเป็นผู้หญงิ ของคณุ เพราะงั้น... คณุ ตอ้ งไม่ท�ำ ใหฉ้ ันเปน็ นกั โทษ ต้องไม่กกั ขังฉนั แบบนี้ นาถยดาเองกเ็ ป็น ผูห้ ญิงของคุณ เธอยังเป็นอสิ ระได้ ฉันกต็ อ้ งเปน็ ได้ จริงม้ัยคะ” “คณุ พูดถงึ อะไร?” “ขา่ วบนั เทงิ นไ่ี งละ่ ” อรณชิ าเปดิ แทบ็ เลต็ ของเขา แลว้ ยนื่ ใหเ้ จา้ ของไดอ้ า่ นขา่ วกอสซปิ ชายหนุ่มเลิกคิ้วพลางมองไปยังรูปภาพในจอ ก่อนจะอ่านรายละเอียดที่ เขาไมเ่ คยใส่ใจ นางแบบสาวดาวรุ่งพุ่งแรงดูเหมือนจะโชคดีไปเสียทุกอย่าง เม่ือ หลายเดือนก่อนยงั เห็นควงคกู่ บั เสยี่ หนุ่มหนา้ สวยพนั ล้าน กอ่ นจะเปลย่ี น มาควงกบั ไฮโซรปู หลอ่ เมอ่ื อาทติ ยก์ อ่ น วา่ แตท่ �ำ ไม.๊ ..ท�ำ ไม ถงึ ไดย้ งั ไดย้ นิ ข่าววงในว่าคุณน้องยังคอยโทร.หาเสี่ยหน้าสวย แล้วช่วงนี้เสี่ยหน้าสวย ของเราหลบไปพักอยู่ทไี่ หนนะ เอะ๊ ! หรือขา่ วท่ีว่าควงนางแบบสาวเจา้ ของธรุ กิจเพชรเล่อื งชอ่ื จะ เปน็ จริงนะ ช่วยโผลห่ น้ามาตอบคำ�ถามหนอ่ ยนะคะเสย่ี ขา 76

เสน่หล์ วงซอ่ นรัก ทศพลส่งแท็บเล็ตคืนให้ ก่อนจะหันมองอรณิชาที่นั่งไขว่ห้าง กอดอกน่ิงเฉย ไม่แสดงท่าทางใดๆ เลยสกั นิด เขาผ่อนลมหายใจ แล้วจบั มือเธออยา่ งออดอ้อน “ผมไม่เคยเห็นคุณเป็นนักโทษเลยนะ” “น้อยไปน่ะสิ คุณใส่กุญแจมือฉัน ล่ามโซ่ฉัน กระทำ�กับร่างกาย ฉนั อย่างท่ีตอ้ งการ” “อ๊ะๆ เดี๋ยวนะแอฟ คุณบอกผมว่าจะเป็นผู้หญิงของผม งั้นก็น่า จะรรู้ สนิยมเวลาอยบู่ นเตียงของผมส”ิ “ซาดิสม์น่ะเหรอ!” อรณิชาค้อนอย่างเคืองๆ จะไม่ให้เธอเรียกแบบนี้ได้อย่างไร ใน เมอ่ื เขาขยันเอาเปรยี บเธอวนั ละหลายๆ รอบ และแทบจะไมป่ ล่อยใหเ้ ธอ คลาดสายตาเลยสักครง้ั “ผมไมไ่ ดซ้ าดิสม์ แต่คุณท�ำ ใหผ้ มรู้สกึ ไม่เคยพอนะ่ ส”ิ “อ้อ! เหตุผลมาจากฉนั น่ะสิ งัน้ ฉันควรท�ำ ยังไง” “ไมต่ อ้ งท�ำ อะไรกท็ �ำ ใหผ้ มตอ้ งการคณุ แลว้ เสยี ดายวา่ ผมตอ้ งคยุ งานกบั ภูวศิ ไม่ง้นั คณุ คงไดเ้ รียนรู้รสนิยมของผมเร็วขนึ้ ” “ฉนั จะกลับบ้าน” คำ�พูดของอรณิชาที่โพล่งข้ึนมา เป็นเหตุให้เขาหันขวับ ก่อนจะ กระชากรา่ งนุ่มนิม่ เข้าหา “ท�ำ ไมละ่ ฉันไม่มสี ทิ ธกิ์ ลับไปอยูบ่ า้ นเหรอ คนอ่นื ๆ ก็ท�ำ กันแบบ น้ันนะคะ” อรณิชาเอยี งคอถามอยา่ งสงสยั กอ่ นจะเอย่ ด้วยน�้ำ เสยี งทเี ลน่ ทจี ริง “หรือว่าฉันเป็นผูห้ ญงิ คนพิเศษของเสย่ี ทศล่ะคะ” “จะเปน็ แบบนนั้ ไดย้ งั ไง ผมกแ็ คต่ อ้ งระวงั ถา้ ผมปลอ่ ยคณุ ละ่ ก.็ .. คณุ ก็คงหนไี ปอกี คณุ ยง่ิ ไม่เหมอื นผ้หู ญิงคนอืน่ ด้วยส”ิ 77

วลัชสิตา “ไมเ่ หมอื นตรงทไี่ มด่ ดู เงนิ ของคณุ นะ่ เหรอคะ ฟงั ดนู า่ ภาคภมู ใิ จดี เหลอื เกนิ แล้วจะใหฉ้ ันเรยี กคณุ ว่าเสี่ยทศขาดว้ ยหรือเปล่าคะ” “ห!ึ ” ทศพลยกมมุ ปากขน้ึ อยา่ งถกู ใจ ผหู้ ญงิ คนนฉ้ี ลาด และท�ำ ให้ เขาสนุกทกุ คร้ังท่ีอยูด่ ว้ ยกนั “ไมต่ อ้ งหรอกแอฟ แต่เปล่ียนเปน็ เรียกว่า...ผวั ขาดกี วา่ มยั้ ” “คณุ ! บา้ สิ คณุ นะ่ หรอื จะเปน็ ...” อรณชิ าแหวดว้ ยใบหนา้ แดงจดั ริมฝีปากอิ่มสวยเม้มเข้าหากัน เพราะไม่อยากเอ่ยคำ�น้ันของเขา ทศพลจงึ เยา้ ตอ่ อย่างนึกสนกุ “ผมนล่ี ะ่ ผัวคุณ นอนด้วยกนั ทกุ วนั ทุกคนื หรือจะเถยี งละ่ ” “เถียงสิ เพราะถ้าแบบนั้นคุณคงเป็น...เอ่อ...ผัวของผู้หญิงค่อน ประเทศแล้วละ่ ” หญิงสาวค้อนอย่างไม่พอใจ เธอรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าว ไม่ต้อง บอกก็รู้ว่าหน้าคงแดงจัด เพราะดวงตาเป็นระยิบของพ่อราชสีห์หน้ากรีก จ้องแทบไม่กะพริบตาแบบนี้ นี่ไม่รู้วา่ จะคดิ หาประโยชน์อะไรจากเธออีก “ใกล้ถึงบ้านแล้ว เอาเป็นว่าเราจะคุยกันต่อหลังจากผมคุยงาน กับภูวิศเสร็จ คุณข้ึนไปอาบนำ้�อาบท่าแล้วนอนรอผมละกัน ผมจะรีบขึ้น ไปสอนใหว้ ่า รสนยิ มที่ผมชอบเป็นแบบไหน” “สมองคดิ อยูเ่ รอ่ื งเดยี วหรอื ไงกันนะ” อรณิชาบ่นพึมพำ�เม่ือชายหนุ่มเดินเข้าห้องทำ�งานไปพร้อมๆ กับ วริ ัศ ทง้ิ เธอไว้ท่ชี านบนั ไดขนึ้ ชั้นสอง ทศพลขมวดค้ิวกับรายงานของภูวิศ เส่ียหนุ่มเงยหน้าแล้ว รบี ยกมอื ขน้ึ หา้ ม เปน็ การขดั ลกู นอ้ งทต่ี ง้ั ทา่ จะอธบิ ายตอ่ กอ่ นจะเปน็ ฝา่ ย สรปุ แลว้ เปดิ ปากถามด้วยความฉงนใจ 78

เสนห่ ล์ วงซอ่ นรกั “แอฟตอ้ งการใชฉ้ นั เปน็ เครอ่ื งมอื ในการลา้ งแคน้ นาถยดางน้ั เหรอ เธอคิดว่าฉนั กับผ้หู ญิงคนน้ันจะผกู พันกันนักหรอื ไง” “เส่ียไม่คิด แต่คนอ่ืนคิดนะครับ โดยเฉพาะผู้หญิงท่ีได้ช่ือว่าเป็น คู่ควงของเสีย่ ” “นายคิดว่าแอฟตอ้ งการเหมือนผหู้ ญงิ พวกน้นั หรือเปล่า” “ผมไม่คิดวา่ จะเหมอื นหรอกครบั เธอมเี ปา้ หมายเดยี วคอื ทวงคืน ทกุ อย่างทีร่ ตั น์ศรันยเ์ อาไปจากภักดว์ิ ริ นั ดร”์ “เธอมีสิทธ์ิจะทวงคืนนานแล้วนี่ แต่ทำ�ไมถึงคิดจะมาทวงคืนเอา ตอนนี้” “เป็นไปได้ว่าทกุ อย่างยงั ไม่อ�ำ นวยพอท่ีจะใหท้ �ำ ” “ฉันไม่ยอมตกเป็นเคร่ืองมือง่ายๆ หรอก แต่จะลองเล่นด้วยสัก หนอ่ ยก็ได”้ ทศพลเอย่ อย่างนึกสนุก เขาชกั อยากจะเห็นเสยี แล้วสิ วา่ คนทไ่ี ม่เคยยอมใครงา่ ยๆ อยา่ ง อรณชิ าจะเปน็ อยา่ งไร ยามทต่ี อ้ งเปน็ ผหู้ ญงิ ของเสย่ี ทศพล ทง้ั ยงั ตอ้ งคอย เอาอกเอาใจผู้ชายอย่างเขา เพือ่ ให้บรรลุเปา้ หมายท่ีมเี ง่ือนงำ�ของตน “อ้อ! ไปบอกวิรัศด้วยว่าให้เตรียมรถไว้ พรุ่งน้ีเช้าฉันจะเข้า กรุงเทพฯ” “ครับเสี่ย” ส่ังงานเสร็จทศพลก็ก้าวขายาวๆ เดินข้ึนห้อง เสียงคุยโทรศัพท์ ลอดผ่านออกมานอกห้อง นำ้�เสียงที่เจือไปด้วยความเครียดของอรณิชา ซ่งึ เขาไมเ่ คยไดย้ นิ มาก่อน เป็นเหตุใหช้ ายหนุ่มแนบหนา้ กับประตไู ม้สกั ท่ี แกะสลักอยา่ งสวยงาม นี่เป็นหน่ึงอิสระท่ีเขาให้เธอ อย่างน้อยจะได้เลิกพูดว่าเขาผิด สัญญา เอาแต่ได้ฝา่ ยเดียว 79

วลชั สิตา “พ่ีออฟพูดจริงเหรอคะนม แอฟไม่เคยรู้เรื่องน้ีเลยนะคะนม เอา เปน็ วา่ แอฟจะรบี กลบั ไปนะคะ แอฟเปน็ หว่ งพอี่ อฟจงั คะ่ ฝากนมดแู ลกอ่ น นะคะ...ราตรสี วสั ดิค์ ่ะนม” อรณชิ ากดั รมิ ฝปี ากดา้ นใน กอ่ นจะวางคางไวบ้ นเขา่ ทงั้ สองขา้ งที่ งอเข้าหาตวั เธอลืมไปได้อยา่ งไรกัน วา่ ตนเองไม่ได้อยตู่ วั คนเดยี วบนโลก ใบนี้ เธอยังมีพี่ชาย ยังมีหญิงชราท่ีเปรียบเสมือนแม่ของเธออยู่อีก...คน สองคนที่รกั และหวงั ดกี ับเธอเสมอมา เธอลืมได้อย่างไร เสียงปิดประตูทำ�ให้เธอเงยหน้ามองอีกฝ่าย ดวงตาสีอำ�พันเต็ม ไปด้วยแววโศกาอาดูร ขณะมองทศพลที่เดินมานั่งลงเคียงข้าง พลางร้ัง รา่ งนมุ่ นิม่ ให้พักพงิ อกอนุ่ เขาอยากให้เธอได้พ่ึงพิง อยากให้เธอยอมเปิดใจกับเขา เพียง เพราะเห็นแววตาเศร้าโศกของเธอ เขาก็รู้สึกไม่สบายใจไปด้วย เขาไม่รู้ หรอกวา่ เกดิ อะไรข้นึ แต่มันต้องเก่ยี วกบั พ่ชี ายและแม่นมของเธอแนๆ่ “พรุ่งนี้ผมจะเข้ากรุงเทพฯ ตั้งใจว่าจะพาคุณไปด้วย คุณอยาก กลับบ้านรึเปลา่ ” น้ำ�เสยี งมีแววอาทรแฝงอยลู่ กึ ๆ แตค่ นท่กี �ำ ลังคร่นุ คดิ ถงึ เรือ่ งของ ตวั เองกไ็ ม่ไดส้ งั เกต “จริงหรอื คะ!” ประโยคนี้พาให้เธอลิงโลดนัก หากแต่ก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่าเขา หมายความเพยี งจะพาเธอไป หรือจะปลอ่ ยเธอด้วย “ผมวา่ คณุ พกั ผอ่ นเถอะ นก่ี จ็ ะหา้ ทมุ่ แลว้ เราตอ้ งตน่ื กนั ตง้ั แตเ่ ชา้ ” “เอ่อ...แล้วคณุ ...” ทศพลหันมายิ้มให้เธอ ขณะทเ่ี ขาก�ำ ลังปลดกระดมุ เส้อื เชติ้ สขี าว ของตัวเองโยนใส่ตะกร้าหน้าห้องนำ้� ก่อนมือใหญ่จะดึงเข็มขัดสีขาวออก 80

เสน่ห์ลวงซอ่ นรัก จากหูกางเกง “วันนี้ผมคงไม่ทำ�อะไรคุณหรอกแอฟ คิดว่าวันนี้คุณคงไม่มี อารมณ์จะเรียนรู้อะไร ผมเองก็รู้สึกเหน่ือยด้วย แต่ผมขอเตือนไว้ก่อนนะ ว่ากลับกรงุ เทพฯ แล้วคุณจะต้องรบั โทรศัพท์ผม ห้ามโกหกอะไรเด็ดขาด” หญิงสาวพยักหน้ารับคำ�อย่างงุนงง ก่อนจะมองตามเรือนร่าง แขง็ แรงเปลือยเปล่าด้วยความแปลกใจ นีเ่ ขากนิ ยาลืมเขย่าขวดหรอื เปล่า ถึงได้มาใจดดี ว้ ยแบบน้ี อรณชิ าครนุ่ คดิ กอ่ นจะเตรยี มตวั พกั ผอ่ น ดว้ ยรดู้ วี า่ หลงั จากทศพล อาบน�ำ้ เสรจ็ เปน็ ตอ้ งมาฉวยโอกาสใหเ้ ธอเปน็ หมอนขา้ ง ทงั้ ๆ ทเ่ี ขาเคยพดู เองว่าไม่คดิ จะนอนหลับรว่ มเตียงกับผู้หญิงคนไหน เขาจะใช้เตยี งรว่ มกบั ผหู้ ญงิ เพ่ือหลับนอนเทา่ นัน้ ทศพลมองรา่ งทหี่ ลบั ใหลบนเตยี งหนานมุ่ สขี าว เสน้ ผมสชี า ขบั ดวงหนา้ ขาวใสใหด้ ผู อ่ งผดุ ผาด กอ่ นจะหยอ่ นสะโพกนง่ั เคยี งขา้ งรา่ งท่ี ก�ำ ลังอยู่ในห้วงนทิ รา “ฉันใจดกี ับเธอคนื นี้ ไม่ไดห้ มายความว่าคนื อื่นเธอจะเล่ียงได้นะ ลูกกวาดแสนหวานของฉัน เพราะฉนั เป็นราชสีห์ ไม่ได้เป็นคนใจด”ี มือใหญ่ไล้ใบหน้านวลของหญิงสาว ขณะที่ใบหน้าสวยคมเข้ม แบบกรกี ตามเชอื้ สายของมารดาทเ่ี ปน็ คนประเทศกรซี จะเผยยมิ้ ออ่ นโยน โดยไมร่ ตู้ วั กอ่ นจะถกู ขัดด้วยเสียงเคาะประตูห้อง หญงิ สาวบนเตยี งขยบั ตวั เลก็ นอ้ ย เปน็ เหตใุ หช้ ายหนมุ่ รบี สาวเทา้ ไปยังดา้ นนอกหอ้ ง ซึง่ มคี ณิณยืนรอด้วยสหี นา้ ล�ำ บากใจ “มีอะไร” คณิณมองหน้าคนเป็นนาย ซ่ึงดูเหมือนเพิ่งอาบนำ้�เสร็จ ด้วยอยู่ 81

วลชั สิตา ในชดุ คลมุ อาบน้ำ�สีขาวตวั ยาว ผา้ ขนหนูสขี าวผืนเลก็ พาดบนลำ�คอแกร่ง ท้ังท่ีผมสีเข้มยงั เปยี กนำ�้ “เออ่ ...คุณโสภามาหาครับเส่ยี ” “ตอนน้ีน่ะเหรอ...ห้าทุ่มคร่ึงเน่ียนะ แล้วใครเรียกมา ฉันจำ�ได้ว่า ไม่ได้เรียกใครมาเลย” “เธอบอกวา่ มธี รุ ะสำ�คญั ทีจ่ ะคยุ กบั เส่ียให้ไดน้ ะ่ ครับ” “เร่ืองสำ�คญั อะไร? ไปบอกให้เธอรอกอ่ นละกัน” “ครับเส่ยี ” ทศพลกลับเข้าไปในหอ้ ง เช็ดผมเปียกชนื้ ของตวั เองจนแหง้ ทว่า ก็นึกเปล่ยี นใจ แล้วยกหูโทรศัพทภ์ ายในหอ้ งข้นึ “ฉนั ไมล่ งไปพบโสภาแลว้ ละ่ บอกเธอวา่ คอ่ ยมาคยุ ธรุ ะวนั หลงั วนั นี้ดึกแลว้ ฉนั อยากพกั ผอ่ น” วา่ แลว้ กว็ างโทรศพั ทบ์ นแปน้ กอ่ นจะลม้ ตวั ลงนอน ดวงตาคมทอด มองร่างโปร่งของอรณิชา ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนใคร ท้ังยังทำ�ให้เขาแหก กฎเกณฑ์ของตัวเอง ที่ว่าจะไม่ยอมใช้เตียงร่วมกับผู้หญิง เว้นเสียแต่ กิจกรรมหลับนอน โดยทเ่ี ขาเองก็ไมร่ ู้เหตุผลแน่ชัด หากในเมอ่ื เขาเลอื กทจ่ี ะยอมเปน็ คนโง่ ใหเ้ ธอใชเ้ ปน็ เครอื่ งมอื แลว้ อนาคตจะเป็นอย่างไรค่อยว่ากัน ผู้หญิงคนนี้ทำ�ให้ความตั้งใจท่ีเขาจะไม่ ยุ่งเก่ียวกับเธอต้องพังลงทุคร้ัง และไอ้ความปรารถนาลึกๆ ในตัวเขา มัน กย็ ินดปี รดี าเสียเหลือเกินทีเ่ ขาหาเหตุผลใกลช้ ิดเธอได้ ทศพลรั้งศีรษะหอมละมุนของหญิงสาวให้หนุนแขนตน มือใหญ่ โอบรัดเอวบางเสมือนกำ�ลังหวงแหน กล่ินลูกกวาดบนผิวกายของเธอขับ กลอ่ มให้เขานอนหลบั อยา่ งสขุ สบาย 82

เสน่ห์ลวงซอ่ นรกั อรณิชากะพรบิ ตาปรบั แสง ก่อนจะเหน็ อกแกรง่ กำ�ยำ� และ สาบเส้อื คลมุ อาบนำ้�ที่คุ้นตา เธอขยบั ตวั เลก็ นอ้ ย แตก่ ลับถกู แขนแข็งแรง รัดไว้จนจมูกโด่งเชิดรั้นแนบกับแผ่นอกขาว จึงเผลอสูดกล่ินกายบุรุษท่ี คนุ้ เคย กอ่ นออกแรงผลกั ไสรา่ งใหญโ่ ต ทส่ี าวคอ่ นประเทศใหค้ วามเหน็ วา่ น่ากอดเปน็ ทีส่ ดุ หากเธอกลบั รูส้ ึกทงั้ รงั เกยี จและขยะแขยง จริงหรอื ? เสยี งรอ้ งคา้ นจากภายในใจดงั ขนึ้ หญงิ สาวรบี ปดั ความคดิ นน้ั ทงิ้ แลว้ ย�ำ้ กับตวั เองวา่ รงั เกยี จเขาทฉี่ วยโอกาสกบั เธอ เขาเปน็ เพียงหมากใน ตาราง ท่ีจะใชท้ �ำ ร้ายนาถยดาใหส้ าแกใ่ จ และเขาจะต้องชดใช้ในสิง่ ทเ่ี ขา เคยทำ� นน่ั รวมไปถงึ สง่ิ ทีภ่ ัทรพลเคยทำ�ให้เธอเจบ็ ช�้ำ นำ้�ใจดว้ ย อรณิชาผลักร่างหนาก่อนจะผุดลุก แต่อีกฝ่ายเร็วกว่า ไม่ยอม ให้เธอได้ออกจากอ้อมกอดของเขา ชายหนุ่มก้มมองราวกับอีกฝ่ายเป็น ขนมหวาน และหากเธอลว่ งรคู้ วามคดิ ของเขา คงจะไมย่ อมเงยหนา้ มาตอ่ ปากต่อคำ�กับเขาแนๆ่ แต่เป็นเพราะไม่รู้ เม่ือเงยหน้าข้ึน ริมฝีปากอ่ิมของเจ้าของสีตา อำ�พันดั่งนางกวางก็ถูกครอบครองทันที ก่อนทศพลจะใช้ความรวดเร็ว และความชำ�นาญ พาให้เธอหลงใหลไปกับจุมพิต และเผลอตอบสนอง เขากลับคืนมา “หวานเหลือเกนิ แบบน้สี ถิ ึงจะเหมาะสมท่ีจะเป็นคนของผม เป็น ผหู้ ญงิ ของผมตอ้ งหดั เรยี นร.ู้ ..รมู้ ย้ั ? แตส่ �ำ หรบั คณุ ...ผมยนิ ดจี ะสอนตงั้ แต่ ต้น” สติที่กระเจิดกระเจิงไปของอรณิชาไม่ทันได้กลับเข้าท่ี ร่างของ หญิงสาวก็ถูกเขาชักจูงแกมบงั คบั ให้ทาบทับร่างก�ำ ยำ�ของเขา ทศพลละเลียดชิมกลีบปากของเธออย่างใจเย็น ในขณะที่มือ 83

วลชั สิตา รอ้ นผา่ วของเขาบรรจงลบู ไลไ้ ปตามสดั สว่ น และจดุ ไวสมั ผสั ของหญงิ สาว ชุดนอนผ้าล่ืนถูกปลดออกด้วยมือใหญ่ ในขณะท่ีมือเรียวของอรณิชา ก็สัมผัสแผ่นอกของเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ พาให้เขารู้สึกร้อนทุกขณะท่ี มอื บางนนั้ ลากผา่ น เขาอยากออ่ นโยนกบั เธอมากกวา่ ทกุ ครงั้ ทผ่ี า่ นมา แต่ แมเ่ สือสาวกด็ ูจะไมเ่ ปน็ ใจเอาเสยี เลย “แอฟ...ก�ำ ลงั จะฆา่ ผมใชม่ ย้ั คณุ ท�ำ ผมรอ้ นไปหมดแลว้ นะทนู หวั ” เสยี งพรา่ ของเขากระซบิ ชดิ รมิ หหู อม หญงิ สาวสา่ ยหนา้ ทงั้ ทย่ี งั ไม่ หยดุ มือทีล่ ูบไลไ้ ปตามผวิ กายชายหน่มุ มือของเธอลากไปตามหน้าท้องเป็นลอนแข็งแรงก่อนหยุดน่ิงเสีย ด้ือๆ ทศพลบดกรามแน่น อยากให้หญิงสาวสัมผัสต่ำ�ลงไปอีก ไม่อยาก ใหห้ ยดุ ลบู ไล้เพยี งเท่าน้ี เขาสง่ เสียงคำ�รามอย่างขัดใจ เมือ่ เธอยงั ไมย่ อม ขยบั มอื ของตัวเอง “คุณไมพ่ อใจฉันเหรอคะ” อรณิชาเอ่ยถามด้วยนำ้�เสยี งสัน่ พรา่ “ไม่ แต่ผมต้องการคณุ จะตายแล้ว คณุ ต้องช่วยผม” “ทำ�อะไรคะ” มอื เนยี นนุม่ สรา้ งอณุ หภมู ิในกายของเขาให้สงู ขนึ้ อกี คร้ัง เมือ่ เธอ ลดมอื ต�ำ่ ลง...ต�ำ่ ลง...ต�่ำ ลง กอ่ นจะถงึ จดุ ทเ่ี ขาหวงั ไว้ รา่ งของเธอกถ็ กู ผลกั จนนอนราบกับเตียง ทศพลกดสะโพกไปกับเน้ือนุ่มนิ่มของหญิงสาว ที่ เบิกตากวา้ งด้วยความตืน่ ตระหนก ชายหนุ่มปลอบประโลม และชักจูงเธออีกครั้งด้วยจุมพิตพิศวาส ปากเรียวสวยบดเบียดเรียวปากอิ่มอย่างดุดัน เม่ือร่างกายเต็มไปด้วย ความปรารถนา สะโพกสอบก�ำ ย�ำ ไปดว้ ยกลา้ มเนอ้ื ขยบั ขนึ้ ลงอยา่ งรวดเรว็ เสียงหวานหลุดครางออกมาจากปากของหญิงสาวใต้ร่าง เม่ือ เส่ียหนุ่มเปล่ียนตำ�แหน่งจากปากอิ่ม ที่บวมเจ่อเพราะรับจุมพิตของเขา 84

เสน่ห์ลวงซ่อนรกั มาเปน็ ทรวงอกอม่ิ ทสี่ ะทอ้ นขนึ้ ลงอยา่ งรวดเรว็ เพราะความเหนอื่ ยจากการ กระแทกท่ีแสนดดุ ันของเขา สะโพกสอบยงั คงไม่หยุดยัง้ ทจ่ี ะขยับ เพือ่ ให้ตวั เองได้ปลดปล่อย ความตอ้ งการ ทศพลขยบั กายขณะจบั เรยี วขาของหญิงสาวใหโ้ อบรดั เขา ไว้ กอ่ นจะพลิกกายข้นึ น่ัง และออกค�ำ ส่งั ทท่ี �ำ ใหอ้ ีกฝา่ ยได้แตส่ า่ ยศรี ษะ “ท�ำ เร็วๆ แรงๆ ขยับให้ลกึ ...อย่าหยดุ ” มือของทศพลค้ำ�ไปบนที่นอนด้านหลัง บนตักมีร่างโปร่งของเธอ แนบชิด สะโพกของอรณชิ าวางบนหน้าขาของเขา “ทะ...ท�ำ ...ท�ำ ไมเ่ ปน็ ” หญงิ สาวเอย่ กระทอ่ นกระแทน่ ดว้ ยน�ำ้ เสยี ง ก่งึ สัน่ กึง่ หอบ “งั้นผมจะสอนให้...จ�ำ ดๆี ละ่ ” ทศพลใชม้ อื ทง้ั สองขา้ งจบั เอวบางไว้ แลว้ เปน็ ฝา่ ยควบคมุ จงั หวะ ให้เธอขยับสะโพกตามจังหวะท่ีเขาปรารถนา ก่อนจะครางในลำ�คออย่าง พอใจ เมอื่ หญงิ สาวเร่ิมจับจงั หวะได้ จากนั้นทศพลก็ปล่อยให้เธอเป็นฝ่ายคุมเกม ซ่ึงจังหวะที่อรณิชา โรมรันใส่เขาน้ัน ทำ�ให้ทศพลพอใจเป็นอย่างมาก เธอช่างเร่าร้อนและ ร้อนแรงย่ิงกว่าสายไฟแรงสูง ชายหนุ่มอุ้มเธอทั้งตัวแล้วพลิกกายทาบ ทับร่างเธออีกคร้ัง ความปรารถนาที่ซ่อนเร้นภายในกายสาวแจ่มชัด สติ กระเจดิ กระเจงิ แมแ้ ตใ่ นยามทเ่ี ขาขยบั สะโพกสอบใหถ้ ข่ี นึ้ กอ่ นทรี่ า่ งหนา จะกระตุกแล้วแน่นง่ิ ไป จมูกโดง่ และริมฝปี ากบางเหมอื นผหู้ ญงิ ลากไลไ้ ป ทวั่ ดวงหนา้ เสยี งกระซบิ ทเ่ี จอื ไปดว้ ยความหวานของเขาเรยี กสตทิ ห่ี ายไป ของเธอให้กลับคืนมา “เกง่ จงั แอฟ คณุ นห่ี วั ไวจริงๆ เลย ทงั้ หอมทัง้ หวาน ถกู ใจผมเป็น ท่ีสุด” 85

วลชั สิตา “ปลอ่ ยฉนั นะคนฉวยโอกาส ทำ�บ้าอะไร...ลุกไปสิ” “ให้ผมพักก่อนสิ คุณจะเร่าร้อนไปถึงไหน ยังไม่ถึงใจคุณอีกหรือ เน่ีย จะให้ ‘ลกุ ’ อกี เหรอ\" ทง้ั น�้ำ เสยี งและสายตาแพรวพราว บง่ บอกวา่ เขานน้ั ตง้ั ใจใชค้ �ำ พดู ของเธอไปอกี ทางหนง่ึ ใหไ้ ด้อายกับการกระทำ�เมอ่ื ครู่ “ออกไปเลยนะไอบ้ ้ากาม...ไปเลยนะ!” อรณิชาตวาดแหว ทศพลยังคงย้ิมกว้างขณะนั่งกอดอกอย่างอารมณ์ดี สายตาของ เขาจบั จ้องอกอวบอิ่มยวนตาทีเ่ ปลอื ยสล้างใหเ้ ขานั่งดู “อะไรกนั ...ใชง้ านเสรจ็ กไ็ ล่ ทเี มอ่ื กล้ี ะ่ กอดซะทอ้ งตดิ กนั เชยี ว แบบ นี้ต้องทวนความจ�ำ อีกรอบล่ะมั้ง” “ไมน่ ะ!” อรณชิ าตะโกนลนั่ พลางตงั้ ทา่ ขยบั หนี แตช่ า้ กวา่ อกี ฝา่ ย ทจี่ อ้ งเธออยู่ก่อนแล้ว “ผมเป็นเจ้าป่านะแม่กวางน้อย เอาล่ะ...ไปทบทวนความจำ�ใน หอ้ งน้ำ�กนั ดีกวา่ ทำ�ใหผ้ มพอใจเรว็ เทา่ ไหร่ คุณจะไดก้ ลับถึงกรงุ เทพฯ เรว็ เท่านนั้ ” พูดจบก็ไม่สนใจอะไรอีก อุ้มร่างหญิงสาวพลางบดจูบกลีบปาก บวมเจ่อ ไม่ให้เธอได้บริภาษอะไรออกมาอีก เพราะตอนน้ีเขากำ�ลังติดใจ ความเรา่ รอ้ นของหญงิ สาว ทก่ี �ำ ลงั ขน้ึ เปน็ แมส่ าวนมั เบอรว์ นั ของเสยี่ ทศพล จากการพสิ ูจนก์ ิจกรรมแสนเรา่ รอ้ นรับรุง่ อรณุ บนเตียงนอนเม่ือครู่ 86

เสน่ห์ลวงซอ่ นรัก Chapter 7 ตดิ กบั อาหารมอ้ื เช้าในเวลาเกือบจะสบิ โมง ท�ำ ใหอ้ รณชิ าแทบจะ เรียกว่าเป็นอาหารมื้อสาย ด้วยความหิวหญิงสาวจึงรับประทานอาหาร ตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย “เสี่ยขา” หากเสียงหวานๆ กบั คำ�พดู เล่ียนๆ ท่ีดังข้นึ ทำ�ใหเ้ ธอต้องยกถ้วย กาแฟข้นึ จบิ เพอ่ื ซอ่ นรอยย้มิ เยาะ “เห็นรเึ ปลา่ วา่ มแี ขกร่วมทานอยูด่ ว้ ยน่ะ” อีกฝ่ายมองไปยังอรณิชาด้วยสายตาเยาะหยัน พาให้คนถูกมอง เมม้ ปากแนน่ ตงั้ ท่าจะลกุ จากเก้าอ้ที ีน่ ่งั อยา่ งฉุนเฉยี ว “คณุ เพ่ิงกนิ ได้ไม่กค่ี ำ�เองนะครบั แอฟ” แม้นำ้�เสียงจะราบเรียบ แต่เธอรู้ดีว่าเขากำ�ลังออกคำ�สั่งแฝงมา ในน้ำ�เสยี งน้ี “แน่ใจเหรอคะวา่ แค่แขก ไมใ่ ชอ่ ีตัวทเ่ี สีย่ ห้วิ มาจากกรงุ เทพฯ” อรณชิ าชะงกั กอ่ นจะผลนุ ผลนั ลกุ ขน้ึ ทนั ที เธอไมส่ นใจสายตาของ 87

วลชั สิตา ทศพล และไม่สนใจผูห้ ญงิ อีกคน รา่ งโปร่งเดนิ ออกมาดา้ นนอก แล้วทรุด ตวั ลงนัง่ บนม้าหินออ่ นใต้ต้นไมใ้ หญ่ “เปน็ อะไรรเึ ปลา่ ครบั คุณอรณชิ า” วริ ศั เอ่ยถาม อรณิชาส่ายศีรษะปฏิเสธ เป็นเหตุให้อีกฝ่ายยอมปล่อยเธอไว้ ลำ�พัง เมื่อคล้อยหลังวิรัศ หญิงสาวก็จมอยู่กับความคิดว่า นี่มันคุ้มแน่ หรอื กับการลงทนุ คร้งั น้ี ในเม่ือตอนนี้เธอกำ�ลงั ถูกใครๆ เหน็ วา่ เป็นผหู้ ญงิ ของทศพล ผู้ชายท่ีไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธ หากเธอไม่ได้ต้องการ เช่นคนอื่น ไม่ได้ต้องการตัวเขา เธอต้องการเอาคืนรัตน์ศรันย์เพ่ือความ สะใจเท่านน้ั อรณชิ าจมอยกู่ ับความคิดของตัวเอง ก่อนจะผนิ หน้าไปมองที่มา ของเสียง ซึ่งเป็นหญิงสาวอีกคนที่ยืนกอดอกแล้วเชิดหน้าขึ้นด้วยใบหน้า บึ้งตงึ “อย่าคิดนะว่าเส่ียจะสนใจเธอนาน ยังไงฉันก็เป็นคนท่ีเขาสนใจ มากท่ีสุด” “คะ่ ฉันหวงั ให้เปน็ เชน่ นั้นตลอดไปนะคะ” อรณิชาไม่คดิ แยแสอีกฝา่ ย หากเป็นผูห้ ญิงคนอ่ืนคงต้องโวยวาย และส่งเสียงกรดี รอ้ งแทบเปน็ แทบตาย แต่ไม่ใชเ่ ธอเพราะไม่คดิ จะใช้ชวี ิต รว่ มกับผู้ชายบ้าอำ�นาจ และเจา้ อารมณ์อยา่ งทศพลแนๆ่ “ผู้หญิงกรุงเทพฯ น่ีดีเสียจริงเลยนะ ทำ�ตัวเป็นไม้เล้ือย ยามเจอ ใครท่สี ามารถให้ความสุขได้ก็ไป” “แน่นอนค่ะ...เพราะใครบ้างล่ะคะท่ีไม่ชอบความสุขและความ สบาย คุณคงไม่ปฏเิ สธเหมือนกนั ไมง่ ้นั จะมาหาเส่ียทำ�ไม” “นเี่ ธอ! ให้มันรซู้ ะบ้างนะวา่ ไมม่ ีใครร้ใู จเสย่ี ดีเท่าฉัน” 88

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรกั “แตน่ ้ำ�พริกถว้ ยเก่าๆ ของเก่าๆ มันไมต่ น่ื เตน้ เร้าใจเทา่ ของใหมๆ่ ท่ีไมเ่ คยลิ้มลองหรอกค่ะ คณุ คิดวา่ ไงคะ” “มันจะมากไปแล้วนะนงั โสเภณ!ี ” โสภาตวาดล่ันพลางเงือ้ มอื ขน้ึ แต่อรณิชากลบั ตวัดมอื ของตวั เอง ลงบนซีกแกม้ ของอกี ฝ่าย นยั น์ตาสีอำ�พันดจุ า้ ทันที เพย้ี ะ! “ถา้ ไมร่ เู้ รอ่ื งของฉนั จรงิ กอ็ ยา่ มายงุ่ ใหม้ ากนกั หดั เจยี มตวั ไวห้ นอ่ ย นะ เธอมันก็แคผ่ ู้หญงิ ทคี่ อยเกาะผู้ชายรวยๆ แต่ฉนั ไม่ใช่ จ�ำ เอาไวว้ า่ อย่า มาเลน่ กับฉนั เพราะเธออาจเจอจดุ จบไม่สวยเท่าไหร่” อรณชิ าขู่ โสภาเงยหน้ามองคนขู่อย่างไม่ยอมแพ้ ทว่าก็ต้องชะงักเมื่อเห็น คนที่เพิ่งเดนิ ออกมา “ยังไม่กลับไม่ว่า ยังจะมาหาเรื่องแขกของผมอีกเหรอโสภา” ทศพลถามเสยี งดุ อรณชิ าสะบดั หนา้ ไปอีกทางเมอ่ื ได้ยนิ เสียงเสี่ยหนมุ่ ก่อนจะเดิน จ้ำ�อ้าวออกไป ทิ้งให้ชายหนุ่มมองตามแผ่นหลังบอบบาง แล้วหันไปหา หญิงสาวทีย่ ืนนงิ่ แก้มขาวมีรอยนว้ิ แดงๆ “เธออา้ งวา่ เปน็ คนรกั ของคณุ น่ี โสคดิ วา่ เธอคงโกหก เพราะคณุ ไม่ เคยเรียกใครวา่ คนรักเสยี หน่อย” โสภาใส่ความด้วยใบหนา้ เศรา้ สรอ้ ย เพราะคิดวา่ ทศพลคงจะไม่ พอใจกับการกล่าวอ้างของอรณิชา เน่ืองจากใครๆ ก็รู้กันเป็นอย่างดีว่า ทศพลไมช่ อบใหผ้ ูห้ ญิงไปอ้างตัววา่ เปน็ คนรกั ของเขา “ง้ันหรอื ...” แมภ้ ายนอกจะถามดว้ ยสหี นา้ เรยี บเฉย ทวา่ ความจรงิ แลว้ ภายใน ใจกำ�ลังแปลกใจและดีใจกบั สิ่งท่ไี ด้ยนิ 89

วลชั สติ า ดีใจงน้ั หรือ? เสี่ยหนุ่มย้อนถามตัวเองในใจ ก่อนจะมองโสภาท่ียังจ้องมองเขา อยู่ “คุณกลับไปไดแ้ ล้ว แลว้ กจ็ ำ�ไว้ดว้ ยนะวา่ ถา้ ผมไม่โทร.ตาม หรอื ไมเ่ รียกก็ไมต่ ้องมา” “แตว่ า่ ...” “หรืออยากให้ผมตัดหางปล่อยวัดคณุ ละ่ ” สิ้นคำ�ถามของทศพล ขาแข็งแรงก็ก้าวไปอีกทาง เพื่อตามหาแม่ ลูกกวาดแสนหวานท่ีทำ�ให้เขาเหมือนคนติดยา เพราะหากวันใดไม่ได้อยู่ ใกล้ ไมไ่ ดล้ ม้ิ รสความหอมหวานแล้ว ก็เหมือนคนกำ�ลังจะขาดใจ อรณชิ ายอ่ ตวั ลงเดด็ ดอกลนั่ ทมดา้ นหลงั ของบา้ นดว้ ยความ รสู้ กึ สบั สน เธอไมไ่ ดร้ สู้ กึ ดกี บั ทศพลแนๆ่ แตท่ �ำ ไมเธอจะตอ้ งหงดุ หงดิ ดว้ ย นะ หรอื เปน็ เพราะผชู้ ายคนนน้ั เจา้ อารมณ์ บา้ อ�ำ นาจ ชอบออกค�ำ สงั่ และ ทำ�ร้ายเธอสารพดั ใช!่ นไ่ี งละ่ เหตุผล หญิงสาวผ่อนลมหายใจออกอย่างช้าๆ ดวงตาคู่สวยผ่อนคลาย ลง เธอน่ังบนม้าน่ังเพื่อสูดกล่ินหอมของดอกล่ันทมหลายต้นในบริเวณ สวนด้านหลัง “ทำ�อะไรอยู่น่ะ?” รา่ งสงู นง่ั บนมา้ นงั่ ตวั เดยี วกบั เธอ พลางขยบั ตวั ชดิ รา่ งกลมกลงึ ท่ี แสรง้ ท�ำ หทู วนลม ไมไ่ ดย้ นิ ทเ่ี ขาถาม ชายหนมุ่ จงึ รงั้ รา่ งของเธอมาแนบชดิ มอื ใหญ่ลบู ไล้ต้นแขนนวลเนยี นเบาๆ “หยุดนะไอบ้ ้ากาม” หญงิ สาวแหวพลางดนิ้ รนออกจากออ้ มแขน แกรง่ 90

เสนห่ ล์ วงซอ่ นรกั “คณุ ไปพดู อะไรกบั โสภา แล้วไปท�ำ ร้ายเธอท�ำ ไม” “พอใจ...ใครจะทำ�ไม หรือคณุ มีปัญหา” “มสี ิ คุณบอกว่าคุณเป็นคนรกั ของผม” “ฉนั ไม่ได้พูด และ...” ไมไ่ ดค้ ดิ อยากจะเป็นสกั นดิ ... อรณชิ าตอ่ ประโยคในใจ “และอะไรคนสวย” “เรอ่ื งของฉัน ปลอ่ ยได้แลว้ ...ปล่อยสิ!” “เร่ืองอะไรจะปล่อยใหโ้ ง่ล่ะ ผมยงั ไมเ่ บื่อคณุ เลย\" “นีค่ ณุ !” เธอแหวพลางเงยหน้าขึ้น ขณะที่ริมฝีปากบางทาบลงมากับ รมิ ฝปี ากอวบอม่ิ ของเธอ หญงิ สาวเบกิ ตากวา้ งอยา่ งตกใจ กอ่ นจะพรม้ิ ตา หลบั รบั รสจมุ พติ ทเ่ี ขามอบให้ เธอไมร่ วู้ า่ อะไรทที่ �ำ ใหเ้ ธอไมร่ สู้ กึ รงั เกยี จเขา เหมอื นท่ีเปน็ กบั คนอืน่ ...เธอไมร่ จู้ ริงๆ ใบหน้าละมุนรูปหัวใจงดงามของอรณิชาพิงกับกระจกรถ ดวงตาพรมิ้ เสมือนคนท่ีเข้าสนู่ ิทรา ทว่าความจริงแล้วเธอก�ำ ลังคดิ ถึงเร่อื ง ราวฝงั ใจในอดตี ...รกั ครงั้ แรก ค�ำ พดู ทที่ �ำ ใหเ้ ธอเปลยี่ นไป แมจ้ ะเปน็ ในทาง ทดี่ ีขน้ึ แต่ก็ทำ�ให้เธอจำ�ฝังใจ กอปรกับเมื่อรับรู้เร่ืองของบิดาในระหว่างนั้นที่แทบจะไม่สนใจ น้าสาว ท่ีเปรียบเสมือนมารดาอีกคนหลังจากสูญเสียมารดาผู้ให้กำ�เนิด ไปต้ังแต่แบเบาะ โดยการกระทำ�ของบิดาเป็นเหตุให้น้าสาวของเธอ ล้มป่วยเพราะฤทธ์ิยาที่สะสมในกระแสเลือด ซึ่งถูกนีรนาถผสมในอาหาร มายาวนาน ก่อนจะตรอมใจเพราะท่าทีเมินเฉยของบิดา จนอาการทรุด 91

วลชั สิตา และจากไปอยา่ งไมม่ ีวันหวนกลบั หญงิ สาวหลบั ตาอกี ครงั้ กอ่ นจะหวนนกึ ถงึ ค�ำ บอกลาของภทั รพล เม่อื วยั แรกรุ่น ‘เลกิ กนั เถอะ...ภทั รเบอื่ แอฟจะแยแ่ ลว้ สวยกไ็ มส่ วย ยงั จะเลน่ ตวั หัวโบราณไม่เข้าเร่ือง น่าเบ่ือสุดๆ แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกันอีกนะ ภัทรชอบ น้องเขามากกวา่ แล้วก็ไม่ตอ้ งมาถามอะไรนะ มันน่ารำ�คาญ!’ ในตอนนั้น ด้วยวัยวุฒิที่เป็นเพียงเด็กสาว ที่เพิ่งก้าวขึ้นมัธยม ปลายท�ำ ใหเ้ ธอเสยี ใจมาก เพราะภทั รพลคอื รกั ครงั้ แรก และเธอกเ็ หน็ ดว้ ย กับสำ�นวนที่ว่า ‘รักมาก...แค้นมาก’ จึงได้เปล่ียนแปลงตัวเองหลายอย่าง ท้ังดัดฟัน เข้าคอร์สลดความอ้วน เข้าฟิตเนสออกกำ�ลังกาย จนในที่สุดก็ สามารถมั่นใจได้ว่าไม่เป็นรองใคร ทว่าการแก้แค้นแบบเด็กๆ ในตอนน้ัน มนั ไมไ่ ดท้ �ำ ใหเ้ ธอรสู้ กึ ดใี จสกั นดิ เพราะอกี ฝา่ ยไมไ่ ดส้ นใจเลยหลงั ไดก้ ลบั มาคบกันอกี คร้งั แม้เธอจะเปน็ ฝ่ายท้งิ เขาไปก็ตาม ความแคน้ ท่เี ธอมตี อ่ ภทั รพล สง่ ผลให้เธอไมค่ อ่ ยลงรอยกบั ผู้ชาย โดยเฉพาะผู้ชายเจ้าชู้ หากคำ�เตือนที่เพ่ือนรักเคยพูด กำ�ลังดังข้ึนราวกับ ภาพยนตรท์ ่ถี ูกฉายซ้�ำ ‘ระวังนะแก เกลยี ดอะไรจะไดอ้ ย่างน้ัน’ เมวารเี คยพดู กับเธอเมอื่ หลายปกี อ่ น ยามที่เธอแซวเพอื่ นรักเร่อื ง ดร.แทนไท ท่ีแสนจะเป็นหนุ่มขรึมจอมขี้หึงเสียเหลือเกิน มาวันน้ี...แม้จะ ไม่ใช่คนขี้หึงอย่างที่แซวเพื่อน แต่กลับต้องมาพัวพันกับผู้ชายที่ใช้คำ�ว่า ‘เจา้ ชู้’ กย็ งั นอ้ ยเกินไปซะด้วยซ้ำ� “คิดถึงใครน่ะแอฟ คงไม่ได้คิดถึงหนุ่มคนไหนที่แอบนัดไว้ท่ี กรุงเทพฯ หรอกใชม่ ั้ย” น้�ำ เสยี งทุม้ เอาแต่ใจ หงุดหงิด กระซบิ ขา้ งหู โดยเธอกไ็ มร่ ูว้ า่ เขา 92

เสน่ห์ลวงซอ่ นรกั ขยับมานัง่ แนบชดิ เธอตั้งแตเ่ มอ่ื ไหร่ “ฉันจะนดั ใครก็ไม่เกย่ี วกบั คุณ เราเปน็ อสิ ระแกก่ ัน” “ผมไม่เคยอนุญาตให้คุณไปบำ�เรอรักผู้ชายคนไหน ไม่อนุญาต แมก้ ระทงั่ ใหน้ ัดเจอใคร” “ฉันไม่ใช่เมีย เราแค่สนุกด้วยกัน ฉันก็เหมือนผู้หญิงคนอ่ืนของ คุณน่นั ละ่ ” “อยา่ เอาตวั เองไปเทยี บกับพวกน้ัน คณุ มีค่ามากกวา่ นัน้ มาก” “มคี ่างน้ั หรอื ” อรณชิ าเอย่ ถามพลางยมิ้ หยัน “คา่ ของฉนั มนั ไมม่ ตี ง้ั แตท่ คี่ ณุ ท�ำ ลายฉนั แลว้ ละ่ คณุ ลกั พาตวั ฉนั พาฉันไปบำ�บดั ความใคร่ ความปรารถนาของคุณ” น�้ำ เสยี งกรนุ่ โกรธของหญงิ สาว ท�ำ ใหเ้ ขาตอ้ งจอ้ งเขา้ ไปในดวงตา สอี ำ�พันของเธอ “รงั เกียจผมนักหรือไง” กใ็ ช่น่ะสิ หญงิ สาวไดแ้ ตต่ อบในใจ ทวา่ ความจรงิ แลว้ เธอท�ำ ไดแ้ ตเ่ มนิ หนา้ ออกไปนอกหน้าตา่ ง ทศพลขบกรามแน่น เมื่อเห็นท่าทางเมินเฉยเสมือนไม่อยากต่อ ความยาวกับเขา เขาจงึ ตวดั ร่างบอบบางขน้ึ มานงั่ บนตักอย่างรวดเร็ว ใน ขณะทมี่ อื ใหญ่กก็ ดป่มุ ฉากก้นั ระหวา่ งคนขบั และผูโ้ ดยสารทันที “ปล่อยฉันนะ คุณจะท�ำ อย่างนก้ี บั ฉนั ไมไ่ ด้นะ!” “ทำ�ไมจะไม่ได้ ผมเป็นผัวของคุณ เรื่องแบบนี้ถือว่าเป็นเร่ือง ธรรมดา” อรณิชาพยายามดิ้นรนออกจากตักแกร่งกำ�ยำ� แต่การทำ�เช่นนี้ กลบั ยิง่ กระตุ้นความปรารถนาของชายหนุม่ ใหล้ ุกโชน 93

วลชั สติ า หญิงสาวสะดุ้ง เมื่อรับรู้ถึงสิ่งที่กำ�ลังดุนดันใต้สะโพกเธอ แม้จะ มีเสื้อผ้าก้ันอยู่ ทว่าเธอกลับรับรู้ถึงขนาดของมันได้อย่างชัดเจน ราวกับ ก�ำ ลังมองมันอยู่ “คุณปลุกมนั คุณกต็ อ้ งรับผดิ ชอบด้วยตัวเอง” “ฉันไมไ่ ด้ทำ� คณุ นั่นล่ะ” “แลว้ ใครกนั ละ่ ทน่ี งั่ บนตกั ของผมนะ่ นงั่ นงิ่ ๆ มนั กค็ งไมต่ นื่ หรอก” “ฉันน่ังของฉันดีๆ แล้วคุณมาอุ้มฉันนั่งตักทำ�ไม คิดว่าฉันอยาก นั่งนักหรอื ไง!” “คิดให้ดีอรณิชา ใครกันที่ตอบตกลงข้อเสนอท่ีจะเป็นผู้หญิงของ ผม และผมก็ไมไ่ ดบ้ ังคับ” “คณุ !” อรณิชาตะโกนพลางเบกิ ตาโต ทศพลย้ิมกริ่มขณะฉวยโอกาสซุกซบกับซอกคอหอมละมุน จมูก โดง่ คมลากไปตามล�ำ คอโปร่งระหง เสื้อสขี าวคอกว้างยางยืดเผยลาดไหล่ เนยี นขาวราวนมสด เปน็ เหตใุ หเ้ ขาอยากดงึ ลงมาเพอ่ื จะไดม้ องอกอม่ิ ของ เธออยา่ งถนดั ถน่ี “อย่าค่ะ...เอ่อ...นี่มันบนรถนะคะ” อรณิชาส่งเสียงห้ามอย่างรู้ เทา่ ทันความคิดของเขา “หมื ...ไมม่ ใี ครสนใจหรอก ฟลิ ม์ ก็หนา” ทศพลไม่สนใจเสียงอ้อนวอนของอีกฝ่าย ที่ดูเหมือนจะค้านไม่ จริงจังนัก เนื่องด้วยเสียงหวานๆ ของหญิงสาวเต็มไปด้วยอารมณ์ท่ีเขา เปน็ คนจดุ ประกายมนั ขนึ้ มา รมิ ฝปี ากรอ้ นผา่ วประทบั ไปทว่ั ดวงหนา้ กอ่ น จะแนบนง่ิ ไปกบั ริมฝปี ากนมุ่ นมิ่ แสนหวานของเธอ มือร้อนลากไปตามส่วนสัดท่ีเขาจำ�ได้เป็นอย่างดี ทว่าเสียง โทรศัพท์ที่ดังข้ึน กลับขัดอารมณ์ปรารถนาไว้ ราวกับคนที่กำ�ลังจะข้ึน 94

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรกั สวรรคแ์ ลว้ ถกู ผลกั ใหต้ กลงมา ชายหนมุ่ สบถออกมาเปน็ ภาษาทห่ี ญงิ สาว ไม่เขา้ ใจ และไดแ้ ตเ่ ลิกค้วิ “วา่ ไงวะไอซ้ นั มีเรือ่ งส�ำ คญั อะไร” น้ำ�เสียงขุ่นเคืองดังผ่านปลายสาย ไปยังภาสกรที่กำ�ลังหงุดหงิด ไมต่ า่ งกัน “ฉนั โทร.มาผดิ เวลาใช่มั้ยวะ น่ีนายยังไม่ปล่อยเธอไปใช่มยั้ ” “เออ! ยงั ไมป่ ลอ่ ย แลว้ นายมอี ะไร ไมต่ อ้ งคดิ จะพดู เรอ่ื งนนั้ เลยนะ ฉันอยากจะลองดูมนั สักตั้ง อยากจะร้วู ่าจะเปน็ อย่างท่นี ายวา่ จริงรึเปล่า” “แล้วถา้ เปน็ ล่ะ” “ก็ค่อยว่ากันทหี ลงั ว่าจะทำ�ยังไง” “กต็ ามใจ” ภาสกรยักไหล่ ขณะท่ีสายตากำ�ลังมองไปยังแผ่นหลังบอบบาง ของแม่ตกุ๊ ตาบอบบาง ท่ีกำ�ลังพดู คุยกับแม่บา้ นสงู วยั อย่างสนกุ สนาน “แลว้ มอี ะไรล่ะวะ” “เรอ่ื งตัวเล็ก” “หอื ?” ทศพลเลกิ คว้ิ อยา่ งแปลกใจ กอ่ นจะหนั มองอรณชิ าทเ่ี ขยบิ ตวั หา่ ง จากเขาพลางดึงคอเส้ือขึ้นปิดลาดไหล่ ในขณะที่เขาใช้มืออีกข้างที่ว่างร้ัง มนั ลงมา แตเ่ ธอกลบั ดงึ ขน้ึ อกี ครงั้ สลบั กนั ไปมาอยอู่ ยา่ งนนั้ สดุ ทา้ ยเขาจงึ ตดั สินใจเปิดลำ�โพงโทรศพั ท์ แลว้ รั้งร่างน่มุ นมิ่ ของเธอใหน้ ่ังบนตักอีกครั้ง “แม่ตุ๊กตาท�ำ อะไรใหน้ าย” “อยากให้นายช่วยสบื ประวัตใิ ห้หนอ่ ย” “อะไรวะ! คนของนายกเ็ ยอะแยะนี่ แล้วทำ�ไมตอ้ งให้ฉนั สืบด้วย” “ฉันขอละ่ เร่ืองน้ีสำ�คัญส�ำ หรบั ฉนั จริงๆ” 95

วลชั สิตา “ส�ำ คัญยังไง” ทศพลโอบร่างน่มุ นิ่มมากอดพลางเกยคางบนไหล่บาง ในขณะที่ อรณิชาตง้ั ใจฟงั เมือ่ รู้วา่ เปน็ เรอื่ งของใคร “พอ่ ของศาก�ำ ลังบังคบั ใหฉ้ นั หม้นั กบั เธอ แตว่ า่ ฉัน...” “ออ้ ! นายหลงรกั แม่ตกุ๊ ตาญป่ี ุ่นตวั เลก็ บอบบางน่นั แลว้ ...ว่างนั้ ” “กป็ ระมาณนน้ั ยงั ไมช่ วั รร์ อ้ ยเปอรเ์ ซน็ ต์ แตอ่ ยกู่ บั เธอแลว้ มคี วาม สุขด”ี “แลว้ นายจะอยากรู้ประวัติของเธอทำ�ไม” “มีอะไรบางอยา่ งทีศ่ ามาพดู กบั ฉนั แลว้ ทำ�ให้ฉันสงสยั ” “อะไรล่ะ นซ่ี นั ...ถามจริงๆ เถอะ นายดูไมอ่ อกเลยเหรอวา่ ผู้หญงิ คนนัน้ น่ะคดิ จะจับนายตง้ั แตค่ บกันแรกๆ” “ฉันรู้ว่าศาตอ้ งการรวมไรข่ องฉนั กบั ไร่ของพอ่ เธอ” “เพราะงี้เลยพยายามเลี่ยง ที่จะพาเธอไปบา้ นบนเขานน่ั ใชม่ ยั้ ” “ก็ใช่ไง...ชว่ ยหน่อยดิทศ ฉันอยากรูจ้ รงิ ๆ” “รแู้ ล้วได้อะไร” “อยากรวู้ า่ ถา้ ตวั เลก็ เปน็ อยา่ งทศี่ าพดู จรงิ ๆ เธอตอ้ งการอะไรจาก ฉัน ทงั้ ๆ ทฉ่ี ันกบั เธอไม่รู้จักกันมากอ่ น” “จะลองให้ลูกน้องหาให้” “ขอบใจว่ะทศ นี่ทศ...ฉันเตือนแล้วนะเร่ืองนั้นน่ะ ฟังๆ กันบ้าง ฉนั หวังดี” “ร้.ู ..แต่อยากลองดู ไม่เคยรสู้ กึ แบบน้ีเหมอื นกัน” “ตามใจ ถา้ มีอะไรให้ชว่ ยก็บอก” ทศพลไมส่ นใจประโยคของเพอ่ื นเทา่ ไหรน่ กั เพราะรมิ ฝปี ากนมุ่ นมิ่ ของหญิงสาวข้างกายแตะบนริมฝปี ากของเขาเบาๆ อย่างเชญิ ชวน 96

เสน่หล์ วงซ่อนรัก อรณิชาอยากให้เขาลืมเรื่องที่ตกลงกับภาสกร เธออยากจะช่วย ให้มีนาทำ�งานของตัวเองให้สำ�เร็จ ในขณะท่ีเธอเองก็อยากจะลองเสี่ยงดู สักต้ัง ว่าจะทำ�ให้เขาหลงชนิดท่ีลืมคนอื่น และไม่สนใจนาถยดาได้หรือ เปล่า เธออยากจะลองเสีย่ งให้ร้แู ล้วรรู้ อด ไมว่ ่าจะออกหัวหรอื กอ้ ย เธอก็ พร้อมทจ่ี ะยอมรบั มัน พื้นที่กว้างสุดลูกหูลูกตา ถูกแบ่งใช้สอยเป็นแปลงดอก หนา้ ววั แปลงดอกกลว้ ยไม้ และฟารม์ นกกระจอกเทศ แสงแดดทส่ี อ่ งผา่ น ม่านเมฆกระทบกับดอกไม้ในไร่ และดอกไม้ในสวนรอบบ้าน ให้ความ รสู้ กึ สดชน่ื ทวา่ มีนากลับไม่ได้รู้สึกเชน่ นน้ั เลย เธอก�ำ ลงั ครุน่ คดิ หาวธิ ที จี่ ะ จัดการสุนศิ า จะทำ�ใหส้ นุ ศิ าไดร้ ู้ว่าเธอไมใ่ ช่มีนาคนทอี่ ีกฝา่ ยเคยรู้จกั หญิงสาวร่างเล็กบอบบางก้มมองโทรศัพท์มือถือในมือ โทรศัพท์ รนุ่ ใหมล่ า่ สดุ ทภ่ี าสกรเปน็ คนถอยออกมาใหเ้ ธอใช้ แมเ้ ธอจะปฏเิ สธมนั ไป แลว้ แตเ่ ขากลบั ใชเ้ หตผุ ลเร่อื งงาน ท�ำ ให้เธอต้องจ�ำ ใจรบั มันมา “เธอตง้ั ใจจะท�ำ อะไรนะ่ มนี า” น�ำ้ เสยี งไมเ่ ป็นมติ รดงั ขน้ึ ในขณะทีม่ ีนากำ�ลงั ลกุ ขึน้ จากพ้นื หญ้า หญิงสาวแสร้งย้ิมใสซื่อราวกับคนที่ไม่รู้เร่ืองรู้ราว ก่อนจะหันไปย้ิมหวาน ให้กับร่างสงู ผิวคล�้ำ แดดของภาสกร “วา่ ไงครับตวั เล็ก ท�ำ ไมมานง่ั คนเดียวละ่ ครบั ” ชายหนุ่มยิ้มหวานให้ร่างเล็กพลางโยกศีรษะเธอเบาๆ ท่าทาง สนิทสนมและแววตาท่ีเต็มไปด้วยความเอาใจใส่ของภาสกรนั้น อยู่ใน สายตาของสุนิศาท่ีสังเกตคนรักของตัวเองอยู่ก่อนแล้ว มือเรียวสอดเข้า กบั แขนก�ำ ย�ำ อยา่ งแสดงความเปน็ เจา้ ขา้ วเจา้ ของ แตเ่ ขากลบั ยกแขนของ ตัวเอง เพ่ือหยิบหมวกปีกกว้างของตัวเองสวมบนศีรษะเลก็ ๆ ของมนี า 97

วลชั สิตา “เหน็ ป้าพลอยบอกวา่ ตวั เล็กไมส่ บาย เป็นอะไรน่ะฮึ!” “ไม่เป็นอะไรหรอกคะ่ ดีข้นึ แล้วล่ะค่ะ” “ตวั เลก็ ไปงานเลี้ยงกับผมม้ัยครบั ” คำ�ถามของภาสกร ทำ�ใหส้ ุนิศาหันมองชายหนมุ่ ทนั ที งานเลย้ี งที่ เขาพดู ถงึ คอื งานเลย้ี งของเจา้ ของไรต่ า่ งๆ ในจงั หวดั ซง่ึ ปกตเิ ขาไมเ่ คยชวน ใครไป และชวนหล่อนเสมอ คร้ังนี้เขาไม่เอ่ยชวนหล่อน แต่กลับเอ่ยชวน มีนาต่อหน้าต่อตา แล้วคนถูกชวนก็พยักหน้ารับก่อนจะผินหน้ามามอง หล่อน “แล้วคุณศาล่ะคะ คุณซันไม่ชวนคุณศาเหรอคะ” มีนาเอ่ยถาม อยา่ งสงสัย แมภ้ ายในใจของเธอก�ำ ลงั ยม้ิ รา่ ดว้ ยรสู้ กึ ถงึ ชยั ชนะในครงั้ น้ี เพราะ มันกำ�ลังแสดงออกอย่างชัดเจนว่าภาสกรเลือกเธอ และไม่คิดจะเลือก สุนศิ า “ศาไปเองไดน้ ค่ี รบั เขาไปทกุ ปี เขา้ บ้านกนั ดกี วา่ ครับตวั เล็ก ผม มอี ะไรจะให้ตัวเล็กดดู ว้ ย” “อะไรคะ” “ไปเถอะครบั ผมขอตวั นะครบั ศา” ภาสกรเอย่ เสยี งเรยี บกบั สนุ ศิ า ขณะทช่ี ายหนมุ่ เดนิ น�ำ เขา้ บา้ น คนตวั เลก็ กอ็ ดไมไ่ ดจ้ ะหนั ไปมอง หญิงสาวอกี คน ซ่ึงทำ�ใหเ้ ธอร้สู กึ ได้ใจ ลำ�พองใจ และสะใจเป็นท่ีสุด เม่อื ได้เห็นใบหนา้ ซดี เผือดของสุนิศา “เขา้ ใจความรสู้ กึ ของมกุ ดา และความรสู้ กึ ฉนั รยึ งั ละ่ สนุ ศิ า แตเ่ ธอ จะได้รู้สึกมากกว่านี้แน่นอน” มีนาพูดเสียงเบาให้ได้ยินกันสองคน พลาง กระตุกยิ้มมมุ ปาก เจา้ ของดวงหนา้ เหมอื นตกุ๊ ตาญปี่ นุ่ รบี เดนิ เขา้ บา้ น เมอื่ ไดย้ นิ เสยี ง 98

เสน่หล์ วงซอ่ นรัก ของภาสกรทีเ่ รียกช่ือ ‘ตัวเล็ก’ ท่ีเขาต้งั ให้ ทง้ิ ผู้หญงิ อกี คนไวเ้ พยี งล�ำ พงั ... ผู้หญงิ ท่เี ขาขอเวลา เว้นชอ่ งวา่ งการคบหา ดว้ ยค�ำ พดู แสนเรียบง่าย ‘ห่างกันสักพักเถอะครับศา ผมยอมรับว่าตอนนี้ผมกำ�ลังชอบ ตัวเล็ก ผมรู้ตัวว่าผิด แต่เราก็เคยตกลงกันแล้วว่าจะยอมรับการตัดสินใจ ของอีกฝ่ายเสมอ และหวังว่าคุณจะยอมรับท่ีตอนน้ีผมจะขอห่างกับคุณ ผมอยากจะรู้เหมอื นกันว่าความรู้สึกนีใ้ ช่ความรกั หรอื แค่ความสงสาร ผม อาจดเู ปน็ คนเหน็ แกต่ วั ทพี่ ดู แบบน้ี แตค่ ณุ กร็ ดู้ อี ยแู่ ลว้ วา่ ระหวา่ งเราไมเ่ คย พดู คุยตกลงวา่ เปน็ คนรกั มีเพยี งความเหมาะสมทใี่ ครๆ คดิ ว่าเราเปน็ มา ถงึ ตอนนผ้ี มคงจะไมส่ ามารถเหน็ แกต่ วั ใหค้ ณุ รอหรอื อะไรทงั้ สนิ้ ผมเชอ่ื วา่ คณุ จะเจอคนทร่ี กั คุณ และดกี วา่ ผม’ ค�ำ พดู ทฟี่ งั ดเู หน็ แกต่ วั ของภาสกรนนั้ ไมไ่ ดท้ �ำ ใหส้ นุ ศิ าโกรธเคอื ง เขาเลยสักนิด ทว่าคนที่เธอโกรธน่ันคือมีนา ผู้หญิงเจ้ามารยา ที่เสแสร้ง ทำ�เปน็ ‘คนป่วยความจ�ำ เส่อื ม’ ตา่ งหาก ผู้หญิงท่ีกลบั มาทวงคืนสิง่ ทเ่ี ธอ เคยทำ�รา้ ย 99

วลชั สติ า Chapter 8 เลน่ กับไฟ ชดุ เดรสสายเดยี่ วสขี าวตกแตง่ ดว้ ยดอกกหุ ลาบสชี มพอู อ่ น ทั้งตัว โดยตัวกระโปรงน้ันพล้ิวสวย ใบหน้าแต่งอ่อนๆ ด้วยเครื่องสำ�อาง ยี่ห้อดังท่ีภาสกรลงทุนให้กับมีนา แม้เจ้าตัวจะเอาแต่ปฏิเสธ อ้างว่าแพง ไปบ้างล่ะ ไม่จำ�เป็นบ้างล่ะ แต่เขาเช่ือว่าผู้หญิงและเคร่ืองสำ�อางเป็น ของคู่กัน อย่างสำ�นวนที่ว่า ‘ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง’ เพราะ หญิงสาวผิวสีนำ้�ผึ้งที่เขาเห็นตรงหน้าน้ี ช่างงดงามราวกับนางฟ้าเลยที เดยี ว “นา่ รกั มากเลยครับตัวเลก็ ไปกันได้รึยังเอย่ ” “ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ถ้าไม่ได้คุณซัน ตัวเล็กคงไม่ได้ไปไหน นอกจากทีบ่ า้ นกับสำ�นักงานแน่ๆ คะ่ ” “นผี่ มไมไ่ ดก้ กั ขงั ตวั เลก็ นะครบั ผมบอกแลว้ ไงละ่ ถา้ ตวั เลก็ อยาก ไปไหนกบ็ อกผม” “เออ่ ...ความจรงิ แล้ว คือว่า...ตัวเล็กเกรงใจคุณน่ะค่ะ” “เกรงใจทำ�ไมครับ คราวหน้าไม่ต้องเกรงใจนะครับ ถ้าอยากไป 100