เล่ห์ร้ายนิยายรัก

จมูกโดง่ ๆ ของเขาเข้าอย่างจัง คณุ โมกข์ สดู ลมหายใจเข้า กึ่งตกใจ กงึ่ ...พงึ พอใจ ฉันกระตุกแก้มหนี หน้ารอ้ นผา่ ว สายตาระยบิ ระยับของเขามันฟ้องวา่ เจ้าอุบัตเิ หตุเม่อื ครไู่ ม่ใชแ่ คส่ งิ่ บังเอญิ คน เจ้าเลห่ ์ ใชอ้ ุบายแอบหอมแก้มฉันสำเรจ็ แล้ว มสี หี น้าเหมือนแมวท่เี พ่ิงขโมยปลาย่างไป ได้...สขุ ใจ...สมใจ “พอไมม่ รี ถแล้วเราก็เล้ยี วได้” เขาแกล้งทำไมร่ ้ไู มช่ ้ี แตต่ าซกุ ซนร้ายกาจ ฉันกลัวว่ารถจะชนถ้าขับต่อไป ก็มอื ฉันมันสนั่ ไปหมดแล้วน่ีคะ เพราะคนเจ้า เล่ห์ ...เขาเหน็ ฉันหัวเราะเยาะเขา ก็เลยจะแกล้งเอาคนื บ้างใชไ่ หมล่ะ ฉันควรจะโกรธเขา แต่กลับไมโ่ กรธเลย ได้แตเ่ ขินอายจนทำตัวไม่ถูก แย่จรงิ ๆ...หัวใจของฉันรำ่ ร้อง อย่าเลยนะคะ คณุ โมกข์ ขา...อยา่ นา่ รกั ไปกวา่ น้เี ลย ฉันจะต้านทานเสน่ห์ คณุ ไม่ไหวอยแู่ ล้ว...

บทที่ 10 ผ้รู ้ายหนังไทย วันเสารก์อาารทเริตยี ยน์ เปข็นับรเวถลขาอเรงยีฉนันปคร่อะยจๆำขอกงฉ้าวันหน้านข้นึอทกลจี าะกนน้อ้ันยตามวเันวลธารทรมผ่ี ด่านาวไันปไหนทุกทบคี่ า่ณุ ย โมกข์ กลับจากงานเรว็ เขากใ็ ห้ฉันหัดขับในทใ่ี กล้ๆ บางวันนายอดุ รก็เปน็ คณุ ครจู ำเปน็ สองวิชฉาตัน้อใงชเ้เขว้าลฝาึกสอว่ บนรใมหเญสรอ่ มิ่านทัหกนษัะงสพอรื อ้ มวิชกัาบทนี่ฉักันศลกึ งษทาะอเบน่ื ียๆนดเร้วยี ยนสฉาันมจวึงชิ ไามสไ่ ดดุ ้ทว้่าางยอนย้ี า่ มงี ท่ีคดิ ไว้ งานพเิ ศษซงึ่ คดิ จะทำกเ็ ลยพักไว้กอ่ น สว่ นงานเขียนนิยายน่ะหรอื คะ แทบไม่ ก้าวหน้าไปไหนเลยคะ่ ความคดิ ของฉันไมแ่ ล่นเอาเสยี เลย มันคอยแตจ่ ะจอดน่ิงอยู่ เรอื่ ย ยงิ่ เด๋ยี วน้คี ณุ โมกข์ มักเลิกงานเรว็ วันไหนไมพ่ าฉันไปหัดขับรถกจ็ ะพาไป รับประทานอาหารข้างนอก บางคร้งั กด็ ูหนังรอบค่ำ วันเวลาจงึ ผา่ นไปรวดเรว็ โดยไมร่ สู้ กึ ตัว ฉันได้เปิดหเู ปดิ ตามากมาย กเพเ็ รียอ่ื งงแพคว่ไกดน้ด้เีูภปาน็ พสยง่ินฟตุ่มรเ์ ฟหอื รยอื ซไงป่ึ ฉรัับนปไมรเะ่ คทยานมีโออาหกาารสใมนา สถานทส่ี วยงามตา่ งๆ เหล่านั้น ก่อนนี่คะ มันทำให้ฉันได้ข้อมูลใหมๆ่ ไปเกบ็ สะสมไว้เขียนนิยายในอนาคต ฉันจะได้ บรรยายฉากต่างๆ ได้สมจรงิ ข้ึน อกี ท้ังได้เรยี นร้แู นวคิดตลอดจนโครงเรอื่ งแปลกๆ จากภาพยนตร์ตา่ งประเทศไปด้วย อาละวารดถเคปัน็นใตห้นมมข่ าองนฉาัยนปไดา่ ร้ทักะไเมบม่ียานรแงั ลค้ววาญเลฉขันสอวกี ยเเลสยยี ดช้ววี ยติ คช่ะว่ งแนล้ีขะอตงั้งฉแันต่จเหงึ ตมุพคี ทวิ ายม์ ธสดิ ขุ า ดี วันน้ีคุณโมกข์ พาฉันมาดินเนอร์ใต้แสงเทียนสองต่อสองอกี แล้วคะ่ เขาต้องพา มาอย่างน้อยอาทติ ย์ ละคร้ัง ฉันกลัววา่ ตัวเองจะเสยี นสิ ัยซะแล้วซี นา่ อิจฉาไหมคะ ฮึฮึ

รา้ นทีเ่ รามาวันน้เี ป็นสวนอาหารกว้างขวางรมิ แมน่ ้ำ ไม่หรหู รามากอย่างบางรา้ นที่ สเควยนไซปง่ึ จัดแแตต่บง่ รอรยยา่างกมาศศี ลริ ม่ประนื่ แแสตน่ลสะโบตา๊ะยตดั้ง้วหยา่ ตง้กนันไมม้ใาหกญ่รมอีพบ่มุ ดไ้ามน้ประดโตับ๊ะคอั่นาหาใรหจ้คัดวไาวม้กเลปาน็ ง สว่ นตัว แล้วยังเมทวี ียงนดในนตครรอี อะบคแูสกต้วิกใบสรบรนเลโงตเ๊ะพกลับงตเพะเรกาียะๆงนใ้ำหม้ฟันังแอขกี วดน้วไยว้คตาะ่ มกิง่ ไม้สง่ แสงเรอื งสวย รายการอาหารชวนน้ำลายสอของเรามี ต้มโคล้งปลาทูใบมะขาม ปูไขผ่ ัดผงกะหร่ี น้ำพรกิ ลงเรอื เคยี งด้วยปลาดกุ ฟหู มหู วานและผักตา่ งชนิด ข้าวสวยรอ้ นๆ หอมกรนุ่ ฉันเจรญิ อาหารเชน่ เคยคะ่ ม้อื ทที่ านกับคณุ โมกข์ ฉันจะหม่ำได้อยา่ งเอรด็ อรอ่ ย ท่ีสดุ ไม่ตื่นเต้นเขนิ อายอย่างในวันแรกอกี แล้ว เวลาที่เขาไมอ่ ยู่ และฉันต้อง รับประทานคนเดียวต่างหากทไ่ี มค่ อ่ ยอยากจะกนิ นัก สว่ นมากจะติดหนังสอื นิยาย ก็กนิ พอผ่านๆ ม้อื ไป เวลาป้าแป๊ดถามวา่ อยากกินอะไร ฉันมักตอบตามความเคยชนิ วา่ มามา่ มากกวฉา่ ันฉไมัน่ไดเป้ห็นว่ คงรนปู ทรม่ี า่ ักงหจระอสื นน้ำใหจนสักง่ิ อต่นืัวๆเองหมราอกกกนวา่ะกคาะรกิน สว่ นมากแล้วจะไมค่ ่อยหวิ หรอื ทำค้างคาอย่แู ล้วฉันจะไมน่ กึ อยากอาหาร ถ้ามีอะไรอยา่ งอืน่ ต้องทำ ป้อนคำแหมนเ่ คึ่งอยมบไอวก้เปส็นมัยชทัว่ โ่แี มมงย่ ังมจีชนวี ขติ ้าอวยกูว่ล่าายตเปอ็นนกเลากก็ กๆ็มี ฉันกนิ ข้าวแสนยากเยน็ บางที อาหาร เหตุน้จี งึ ผอมเหมือนเดก็ ขาด เด๋ียวน้หี ากอยูบ่ ้านฉันจะถูกตามตัวให้กินตรงเวลา ถ้ามหี นังสอื มากางข้างจาน อาหารด้วย ป้าแป๊ดกจ็ ะออกจากครวั มาดุ แล้วรบิ หนังสอื ไปจนกว่าฉันจะกนิ เสรจ็ ป้า อ้างวา่ คุณโมกข์ สัง่ ไว้ ซง่ึ ฉันไม่ค่อยจะเชอื่ นัก และหากว่าหนังสอื เล่มน้ันกำลังสนุก หรอื ฉันเขียนนยิ ายกำลังลื่นไหลดอี ยู่ละก็ ฉันจะรบี กนิ ไม่ก่คี ำแล้วอิม่ ให้มันผ่านไป เรว็ ๆ อยูด่ ี เหตนุ ้ี อาหารม้อื เช้ากับค่ำจึงเปน็ ม้ือท่ดี ที สี่ ดุ ของฉัน ฉันลงความเหน็ ว่า สองม้อื ใหญๆ่ น่กี น็ า่ จะพอแล้วสำหรับคนๆ หนึ่ง พระป่าทา่ นยังฉันม้อื เดียวได้เลยน่ีคะ

เมอื่ มคี ุณโมกข์ อยดู่ ้วย ฉันยอ่ มไม่สามารถเอาหนังสอื อะไรมาอา่ น หรอื นั่งเขียน อะไรขยกุ ขยิกขณะกินไปด้วยได้ อาหารจึงดนู ่าสนใจข้นึ และตามปกตเิ มนกู จ็ ะ หลากหลายข้ึนกวา่ ตอนกินคนเดยี วอย่แู ล้ว หลายครั้งรอยย้ิมบาดตาของเขาก็เปน็ ตัวชว่ ยทำให้ฉันต้องหาทางหลบสายตา หันมาเพง่ สมาธใิ นการรับประทานอยา่ งใจจดจ่อ เพอ่ื จะไมใ่ ห้หัวใจหวิวไหวมากเกนิ ไป นัก ฉันชนิ กับการอยกู่ ับเขามากข้นึ แล้ว คุ้นกับการดูแลเอาใจใสข่ องเขา แตก่ ย็ ังอด หวัน่ ไหวในบางทไี มไ่ ด้ แม้แค่เวลาที่เดินอยใู่ ต้รม่ คันเดียวกันในวันฝนตก หรอื เวลาที่ มือชนกันตอนหยิบป๊อปคอร์น จเหะมเปือ็นนกกเดาารรก็ อปวอลัยก่อรเนยุ่ อให็กหลเ้หซงัวดอใราจร์ไซไาดสส้กัก์ทคร่ไี ะมนโอ่ดเทันด่าดตน๋ึรงั้นดาเย๋ังออขงะ้าไมไรมจนั่นงักห่าไวเมปะ่็ในบช้กางห่ังเรวลอืล็กคในจะ้ออยะไใรนฉเลขันณยก..ะแ็.เคห่หลลา่ นงใั้นหลเนขาา่ ฉันหาข้อแก้ตัวให้ตัวเองได้แล้วก็เหลอื บมองคณุ โมกข์ ฉันชอบแอบมองเขา เวลาท่ีเขาไม่รตู้ ัว ชอบดเู วลาที่เขารบั ประทานอาหารอย่างเอรด็ อรอ่ ย แม้แต่ตอนที่ด่ืมน้ำ อ่านหนังสอื พิมพ์ หรอื ดูหนัง เขาไมใ่ ชอ้ ุบายหรอื เล่ห์ กลใดๆ เพื่อหอมแก้มฉันอีก อ๊ะ...แล้วก็ไม่ได้หมายความ วกาั่นจวะา่หอตมอ่ กจันากตหรองๆมแกโ้มดยแลไม้ว่มจะขี เ้อปอน็ ้ายงัองไะงไเรนอี่ยย่างนั้นนะคะ ตอนแรกฉันก็ชักหวัน่ เหมือน รไม้วู เา่่ กไมดิ ค่ ปแวัญตร่วลห่า้าำ.เ..สดไมน้ัง่มนมีอั้านกะคไเกรณุ อนิ โีกมไปหกรขอร์ กกะ็ยหคังว่ะคา่ งงขเเอรปาอน็ ภสคัยภุงทคาพี่ตว้อบามุรงเทษุ ปำไ็นใมหมม่ ้ ติที (ร่ตีใทคิต่ีอร่อบบไาอปงสุ่นคำพนหอ)รดบั ผๆีฉดิ ันหดวีกังว่าเขาจกะค็ไดง้ เอิม่ ...แตต่ อนน้ีเขาสามารถจงู มือและโอบไหล่ฉันอย่างสนิทสนมในบางขณะ เหมือนพี่ชายกับน้องสาว อะไรอยา่ งน้ันแล้วละคะ่ (แคย่ ังไม่ถงึ กับนั่งจับมอื กันในโรง หนังเท่าน้ันเอง) ฉันคิดว่านา่ จะบอกคุณผ้อู ่านให้ทราบไว้ เด๋ยี วจะมาหาวา่ ไม่บอกกัน ทีหลัง

ใหม่ให้คฟุณัง โแมมก้จขะ์ เมปีค็นอนมักเมฟ้นังทต์ีด่ตีรตง้ัๆงใจอฟยัง่าแงไลมะเ่ไกมร่ทงำใทจ่าตเบามอ่ื มาเวภลายาทหีฉ่ลัันงวเลา่ ่า‘พนล้ำเ็อนต่าน’ ิย‘พายระเรเออ่ื กง หวานแหววเกนิ ไป’ หรอื ‘ไมส่ มจรงิ เลย’ อะไรประมาณน้อี อกมาบ้าง ก็ไม่ทำให้ฉันถงึ กับหอ่ เหยี่ วเสยี กำลังใจซะทเี ดียว เพราะเขากเ็ คยให้คำแนะนำหลายๆ อย่างอยา่ งตั้งใจ ทซง่สีึ่ ฉมันจรเองิ คาไวปรใจชะ้ปเปรน็ะโอยยช่านง์นไดั้น้ ๆเชมน่ าวกา่ กวพา่ ระเอกควรทำอย่างน้ี ไมค่ วรทำอยา่ งน้ี หรอื เรอื่ ง เขาบอกว่าฉันมปี ระสบการณ์ น้อยเกินไป ก็เลยยังมองอะไรไมก่ ว้างขวาง เหมือนเดก็ มองโลกผ่านแว่นสชี มพู แต่มันกด็ ี หากฉันจะเขยี นนิยายสำหรับวัยเด็กๆ เหมือนกัน ถ้าไม่อาจหาญอยากทำอะไรเกินตัว เชน่ เขยี นนยิ ายชวี ติ ของผ้ใู หญ่ หรอื เสยี ดสสี ังคม เพราะฉันยังไม่รจู้ ัก ‘ผ้ใู หญ’่ กับ ‘สังคม’ ดีพอจะทำอยา่ งน้ันได้ ซงึ่ ฉันก็ น้อมรบั มาปฏบิ ัตคิ ะ่ “คดิ อะไรอย”ู่ พอได้ยินเสยี งถามฉันกร็ วบรวมความคดิ กลับสปู่ ัจจุบันแล้วเงยหน้าข้นึ ตอบ “คดิ เกย่ี วกับการเขียนนยิ ายของหลงนะ่ คะ่ ” ฉันย้มิ กำลังจะฝอยต่อวา่ จะใช้ ฉากรา้ นอาหารแห่งน้ดี ำเนินเรอื่ งนิยายใหมข่ องฉัน ก็สังเกตเห็นว่าคุณโมกข์ ไม่ได้สนใจ ฉันนัก เขาถามเหมือนกับเรยี กฉันกลับมามากกวา่ และขณะน้กี ็กำลังมองผา่ นฉันไป ทางชายน้ำ สหี น้าค่อนข้างขรมึ “หลงรจู้ ัก...ผู้ชายที่นัง่ อยโู่ ต๊ะนั้นไหม ?” “ไหนคะ” ฉันหันหลังไปมองตามสายตาของเขา ถัดหลังฉันไปทางซ้ายหา่ งประมาณสองถึงสามเมตร มโี ต๊ะตัวหนง่ึ ตั้งยนื่ ออกไป ใกล้ชายน้ำมากกวา่ โต๊ะของเรา ถูกบังไว้ด้วยพ่มุ ไม้บางสว่ น แตห่ ากชะเง้อคอมองกจ็ ะ พสบิอปมีสอองเงหคน็ นหนอ้ีากคสนอทงนีค่ นั่งออยายรู่ อุมบากโตห๊ะนนอ่ ้ันยได้ ทั้งโต๊ะมผี ้ชู ายนั่งอยู่สค่ี น อายปุ ระมาณสาม “ผู้ชายคนมอี ายุนั่งจ้องคณุ ไมว่ างตาตั้งแตเ่ รามาถึงแล้ว” คณุ โมกข์ บอกฉันด้วย เสยี งแผ่วต่ำ

พอฉันเห็นหนง่ึ ในชายสงู วัยรา่ งท้วมซงึ่ ค้นุ ตาคนน้ันชดั หัวใจฉันก็รว่ งดิ่ง “โอ๊ย” ฉันคราง “ลงุ ตุ่ม” ทำไมฉันจึงเคราะห์ ไมด่ มี าเจอลุงตมุ่ เข้าได้อีก แยจ่ รงิ ๆ เลย “ใคร ?” ฉันหันกลับมา กระซบิ กระซาบเรอื่ งราวของลุงตุม่ ให้คณุ โมกข์ ฟังอย่างรวดเรว็ หันกลับไปมองคราวไร ลุงต่มุ ก็ยังจ้องมองฉันอยูต่ าไมก่ ะพรบิ ทำให้ฉันชักใจไม่ค่อยดี ข้นึ มา ฉันจบเรอ่ื งลงตรงท่ีวา่ ลงุ ตมุ่ ไมส่ ามารถหาฉันพบ หลังจากขับรถมารอหน้าซอย กับไปรอทรี่ า้ นสม้ ตำหลายวันแล้วไมเ่ จอ จึงเลิกราไป “เพ่อื นของลุงตุ่มหาวา่ หลงไมน่ า่ ใจเรว็ ลงุ ตมุ่ กอ็ ยากรับอุปการะหลงเหมือนกัน เขาบอกว่าลงุ ตมุ่ ฐานะดีมากด้วยค่ะ” ตีความฉเอันงถกอแ็ ลน้วใกจัเนฮอื กถ้าเขคาวบารมสิ หทุ มธา์ ิใยจโจดรยงิ นัยอขยอากงกรบัารฉอันุปเกปา็นระบนตุ ั่นรบกญุ ็ใหธ้ครณุรมโอมะกไรขอ์ เปย็น่างฝน่าั้นย ทำไมต้องทำตัวลับๆ ลอ่ ๆ ด้วยละ่ คะ “คนไหน...” คณุ โมกข์ ถาม เสยี งแผว่ เบายิ่งกวา่ เมอื่ แรก “คนสงู อายทุ ีส่ วมเส้อื พระราชทานไหมสฟี ้าออ่ น...ทจ่ี ้องคุณอย่นู ะ่ หรอื ?” “คนทอ่ี ายุมากท่ีสดุ ในโต๊ะนัน่ ละคะ่ ” ฉันกระซบิ ตอบ แลเหน็ สายตาคุณโมกข์ ก็ จับจ้องไปทางโต๊ะนั้นไมว่ างเหมอื นกัน แล้วจู่ๆ ยังไงกไ็ มร่ ู้ ฉันก็รวู้ า่ คณุ โมกข์ โกรธ เขาไมไ่ ด้ถลงึ ตาจ้องอย่างหาเรอ่ื ง หรอื ขมวดค้ิวนิ่วหน้าเลยสกั นดิ ถ้าเปน็ สำนวน นพไมันยิ ก่ าลเ็ยม้าทน้มัว่ ตปไัวาปกเปสอ็นวยๆยา่ จงคนน่ะเ้อปยน็ ตเสอ้นนตโกรรงธ กต็ ้องบรรยายว่าพระเอกกัดกรามแนน่ ยน่ ค้วิ หรอื อะไรแบบน้ันใชไ่ หมคะ แต่ไมใ่ ชค่ ณุ โมกข์ นักธุรกิจ เขานง่ิ มาก หน้าเฉยๆ มองไปทางโต๊ะโน้นเหมอื นมองวิว แต่มันมีรังสแี หง่ ความ พยาบาทแผก่ ระจายออกมาจากรา่ งประหนง่ึ เตาไฟสง่ ความรอ้ นออกมาได้โดยไมม่ ีแสง เหมือนแรย่ เู รเนยี มสง่ กัมมันตภาพรงั สอี ันตรายออกมาโดยคนอย่ใู กล้ไม่ร้ตู ัว แต่พอก

ลับไปถงึ บ้านก็อ้วกแตกล้มลงตายไปอยา่ งไม่ร้สู าเหตุอยา่ งน้ันเลยคะ่ เรยี บเฉถย้าจคนณุ ผถิดาปมกวตา่ ฉไิ ปันกรไ็้ไู ดด้้คยัะ่งไงหหรรอื อื อคาะจวจ่าะเเขปา็นโกทรีด่ ธวองยตู่ าซงึ่ ไม่แกส็อดาจงจคะวเาปมน็ รเ้สู พกึ รเาหะมคอื วนามเคนยง่ิ ฉันคิดว่าตอนคุณโมกข์ โกรธพิทย์ ธิดายังไม่น่ากลัวเท่าน้ีเลย นี่มันคล้ายเปน็ ความชงิ ชังรงั เกยี จอย่ลู ึกๆ บวกกับความอาฆาตมงุ่ ร้ายอยา่ งน่า กลัว ฉันมือไม้เย็นไปหมด หันไปมองโต๊ะโน้นอกี ทีกน็ กึ ดีใจที่เหน็ น้องบรกิ รกำลังรอ รับชำระเงนิ อยู่ “เขาจะกลับกันแล้วคะ่ ” ฉันรบี หันกลับมาบอกคุณโมกข์ อย่างดีใจ ซงึ่ ไมจ่ ำเป็น นักเพราะเขาคงเห็นอยูแ่ ล้ว “พวกเขาคงมากันกอ่ นเรานานนะคะ” ฉันพยายามชวนคุย ทำลายบรรยากาศวังเวงราวปา่ ชา้ วัดป่าบ้านสงัด และนกึ วา่ สงิ่ อันใดทฉ่ี ันได้เล่าบอกไปจงึ ทำให้คุณโมกข์ ไม่พอใจซะขนาดน้ีเลย “ขะ...เขาไปกันหรอื ยังคะ” ฉันถามเม่อื คณุ โมกข์ แปรสายตามามองหน้าฉัน “ลกุ ข้นึ แล้ว ออกไปทางหน้ารา้ นท้ังสค่ี น” คณุ โมกข์ ตอบ ตามองหน้าฉัน หางตา มองเลยฉันไป “คนหนุ่มสองคนท่าทางเหมอื นทหาร” ฉันนงิ่ นกึ ถึงกางเกงยนี ส์เสอ้ื ยืดคอกลมทพี่ วกเขาสวม ไม่ได้สังเกตอะไรมากกวา่ น้ันตอนทห่ี ันไปมอง “ทำไมคุณโมกข์ ถงึ คดิ ว่าอยา่ งน้ันละ่ คะ” เขาบอกว่า “เดาเอาน่ะ ผมสนั้ มาก แขนขาแขง็ แรงมีกล้ามเน้อื ผิวคล้ำแดด วธิ ี แต่งตัว วิธีพดู คยุ กับอกี สองคน” “ละ...แล้วทำไมคณุ ถงึ โกรธ” คราวน้ีเขาละสายตาจากสถานทแี่ สนไกล ซง่ึ ฉันเดาว่าอาจเปน็ ทางเดนิ เลก็ ๆ ซง่ึ ผ่านสวนกลับไปทางหน้ารา้ น หันมามองฉัน สหี น้าเรยี บสนทิ เฉยชาเปลย่ี นไปนดิ หนึ่ง

แววตาแสดงความสนใจ “เขาสบประมาทผม” คุณโมกข์ บอก “นัง่ มอง...จ้อง...ผู้หญิงท่ีผมพามาด้วยอย่างไมม่ มี ารยาท หากร้จู ักคณุ และทำท่า อย่างนั้น ก็ควรมาทักทายกันดีๆ ไม่ใชเ่ อาแต่มอง ปลอ่ ยให้ลกู น้องมองด้วย แล้ว ซบุ ซบิ กัน” ฉันจำไมไ่ ด้วา่ อีกสามคน คนแไตห่ชนาจย้อหงนฉมุ่ ันอบกี ้าสงองตล้อุงงตหุ่มันสหามลาังรมถานมั่งอมงอเปง็นฉบันาตงรคงรๆ้งั เพราะเก้าอ้ีเขาหันมาทางฉันพอดี ซง่ึ คณุ โมกข์ คงเห็น และชายแกอ่ กี คนท่นี ั่งหันข้างมาทางเราฉันไม่ได้สนใจ “สง่ิ ที่พวกเขาทำ ไมใ่ ชไ่ มม่ ีมารยาทอยา่ งเดยี ว มันเหมือนจงใจดูถูกคุณและ เหยียดหยามผมในที” คุณโมกข์ ครนุ่ คดิ “ทำไมเขาต้องทำอย่างนั้น” เขาไม่ได้ถามฉันหรอกคะ่ รำพงึ กับตัวเองดังๆ มากกวา่ และฉันก็เหน็ ด้วย ลุง ตุ่มไมม่ ีเหตผุ ลอะไรจะเทย่ี วหาเรอื่ งใครเขาไปทั่วแบบน้ันเลย คนทค่ี วรจะอายตัวเองก็ คอื ลุงต่มุ ตา่ งหาก แล้วฉันก็นกึ ได้ถงึ บางสงิ่ ท่ีเหน็ บนโต๊ะอาหารของพวกเขาเม่ือครู่ แก้วเหล้า ขวดวิสก้โี ซดากับถังน้ำแข็ง แนแ่ ล้ว พวกลงุ ตุ่มคงเมา บวกกับความ ผดิ หวังจากฉัน ก็เลยขาดสตพิ าลหาเรอื่ ง นี่เขาคงคิดว่าคณุ โมกข์ ซอ้ื ฉันได้ก่อนเขาละสิ นกึ แล้วฉันกส็ ะด้งุ น่ฉี ันเองก็มีแรงจงู ใจจากเงินก้อนใหญ่ให้แตง่ งานปลอมๆ กับเขาด้วยรเึ ปลา่ นะ ถ้าใช่ ฉันกผ็ ิดตามท่ลี ุงตมุ่ นกึ กลา่ วหาละซนี ี่ “ทานตอ่ เถอะ เรอ่ื งไรส้ าระผา่ นไปแล้ว” ฉันไมเ่ หลือความอยากอาหารอย่แู ม้แตน่ ิดเดยี ว ท้ังทเ่ี พง่ิ ทานเข้าไปไม่ถงึ ครงึ่ จาน ร้สู กึ สลดใจกับตัวเอง คดิ ว่าหลังจากสดุ สน้ิ ระยะเวลาของเราแล้ว ฉันไมร่ ับเงินและ สง่ิ ของของเขาจะดกี วา่ ญาติมีน้ำใจจะชว่ ยญาติ ก็ไมค่ วรมสี งิ่ ตอบแทน ฉันรวบช้อนแล้วด่มื น้ำ พยายามคดิ คำนวณว่าเหลือเวลาอีกเท่าไหร่ คุณโมกข์ เอ้ือมมาจับมอื ฉันไว้ แล้วดึงแก้วน้ำวางลง

“อยา่ เพิง่ อมิ่ ผมไมน่ า่ บอกคณุ ให้ร้ตู ัวเลยจรงิ ๆ” เขาบอกเสยี งออ่ น ฉันสดู หายใจลกึ “ไม่ได้นะคะ เรอ่ื งอยา่ งน้ีต้องบอก หลงจะได้ระวังตัว” ฉัน ขยับตัวบนเก้าอ้ีอย่างไม่สบายใจ พยายามอยคู่ รใู่ หญก่ ย็ ังไม่สามารถกนิ อะไรลงได้มาก กวา่ น้ำไม่กีอ่ ึก จนคณุ โมกข์ สัง่ ให้เด็กเก็บโต๊ะ แล้วเอาเมนูของหวานมาให้ดู ฉันฝืนใจสงั่ ไอศกรมี เชอร์เบทมะนาวมาทห่ี น่ึง คิดว่าคงจะชว่ ยทำให้ชนื่ ใจข้นึ ได้ ระหว่างรอไอศกรมี ฉันก็ขอตัวไปห้องน้ำ อยากจะไปล้างหน้าล้างตา สดู หายใจสกั หนอ่ ย แยจ่ รงิ ๆ ทำไมต้องมาเจอคนหน้าไมอ่ ายอยา่ งลุงตุ่มเข้าด้วยนะ ฉันเดนิ ตามทางเดนิ ปูอิฐแดงเล็กๆ ลัดเลาะสวน คณุ โมกข์ มองตามมาอยา่ ง ห่วงใย ฉันร้สู กึ ผิดท่ที ำให้เขาพลอยรบั ประทานได้น้อยไปด้วย เขาคงไมร่ ะแวงวา่ ฉันร้จู ักมักจี่กับลุงต่มุ มากกวา่ ท่เี ลา่ ให้ฟังหรอกนะคะ ฉันชกั นึกกลัว แลค้วิดพถรึงะฉเอากกกล็เะชคอื่รหหลาาวยา่ เนรอา่ื งงเทอี่ผก่าคนงตเปา็นผ้หูคญนริง้าไยมมด่ าีมแาอกบอ่ อน้าใงนว่าอเคดยตี สนทิ สนมกับ นางเอก เฮ้อ...ฉันคงไม่โชครา้ ยถึงขนาดนั้นหรอกนา่ จรงิ ไหมคะ คณุ โมกข์ ออกจะฉลาด หลักแหลม ต้องไมห่ เู บาหรอื ข้ีระแวงแน่ๆ เอ๊ะ...แล้วนี่ฉันโมเมว่าเขาเป็นพระเอกแล้วตัวเองเปน็ นางเอกไปตั้งแตเ่ มือ่ ไหรก่ ัน เนย่ี ทางไปห้องน้ำไปคนละทศิ กับหน้ารา้ น แบฉง่ ันเปต็นามฝปัง่ ้าชยารยปู -ตหุ๊กญตงิ าหพ้อองเนข้ำ้าหใญกลงิ ้ไซป้มุ จไนม้ เกือบสดุ ทาง เหน็ ห้องเลก็ ๆ ซอ่ นอยใู่ ต้ซ้มุ ไม้ ใจฉันกห็ ายวับ ท้ังสค่ี นท่ฉี ันคดิ วา่ ออกจากร้านกลับบ้านไปต้ังนานแล้ว หวนมาแอบแฝงหลัง ต้นไม้รอฉันอยู่ ปีนรวั้ เขฉ้าันมมาจนึ างกงทวี่ขา่ พ้างวเกคเยี ขงาเขฉ้าันมราบีอถยอูต่ ยรหงนล้ีัไงดก้ยรัดงู ไงแโตดห่ยนไมึง่ ่เใดนนิ สผอา่ งนชโาตย๊ะหฉนันุม่ เอข้อ้ามมามาดหักรหอื ลวัง่า ฉันไว้ จากตรงน้ีฉันมองไมเ่ หน็ โต๊ะอาหารของเราแล้ว “ลงุ ขอพดู ด้วยนดิ เดียว หนูหลง ไม่ต้องตกใจ”

ลงุ ตุ่มพูดกับฉันเบาๆ น้ำเสยี งสภุ าพ แตฉ่ ันไมถ่ กู หลอกงา่ ยๆ หรอกคะ่ หน้าลุง ต่มุ เครยี ดยังกับอะไร เขากวาดตามองดูฉันแล้วเปรยว่า “อ้วนท้วนมนี ้ำมนี วลสวยข้นึ เยอะเลย เขาคงเล้ยี งดีสนิ ะ” ลงุ ต่มุ แค่นย้มิ “เขา คนน้ันใชไ่ หม คนท่เี ล้ยี งดหู นอู ยู่น่ะ” ฉันสลดสดุ ๆ กับน้ำเสยี งเสยี ดสขี องลงุ ต่มุ ฟังดคู ล้ายฉันเป็นหญงิ โสเภณี หรอื ไม่อย่างดกี ป็ ระหน่งึ ลูกหมทู ี่เขาขนุ ให้อ้วนในคอกรอเวลาเชอื ด “หลงจะไปแล้ว...ไม่มอี ะไรจะพูดกับลุง” ฉันหันหลังกลับ “หลีกทางด้วยค่ะ” เม่ือเห็นนายคนทย่ี ืนขวางทางไว้ไม่ขยับ ฉันก็เลยี่ งไปข้างๆ พยายามจะอ้อมเขา ไป แต่ทางเดินแคบมพี มุ่ ไม้สองข้าง และเขากางแขนออกมากัน “เอ๊ะ” ฉันถอยหลังโดยสัญชาตญาณกลับมาทางลุงตุ่ม หันไปเหน็ ชายสงู อายอุ กี จคะนเปยนืน็ คทาองยทถพี่ ัดวหกลเัขงลาใุงชตเ้ ุม่ ขไ้าปมา เพ่ิงเห็นว่ามที างเดินต่อไปข้างหลังเขา หายไปในสวน คง อาจอ้อมไปหลังรา้ นแล้วมีทางออกรมิ ถนนได้ ทำท่าผ้ใู“ไหปญกั่ใบจลดงุ ที ดร่ี ีกะวอ่าากับลเดุงก็มดอี ้อืะไร“จหะลพงดู ไมกั่บควเรราจเยะมอาะเแปย็นะเ”มียเกลบ็งุ ตขุ่มอใงชเขค้ าำปหุบวปานับหแบลบอนก้ลี ่อมี อะไร ลำบากเรอ่ื งอะไรทำไมไม่บอกลงุ ก่อน” ฉันไม่ฟังเสยี ง “ถ้าลงุ ไม่บอกให้เขาหลีกไปหลงจะกรด๊ี เด๋ียวน้ีเลยนะ” ฉันขู่ เสยี งสนั่ แต่กเ็ อาจรงิ “อย่าเหลวไหลน่ะ” ลุงตุ่มก้าวเข้ามาดึงแขนฉัน “มากับลุงดๆี ” “อยา่ นะ !!” ฉันร้อง บดิ มือหนี แล้วตื่นตระหนกเมื่อเห็นชายหน่มุ ทั้งสองคน เคลื่อนเข้ามาใกล้ราวจะชว่ ยกันจับฉันด้วย “ทำอะไรกันนะ่ !” เสยี งตวาดของคุณโมกข์ ดังข้ึน สองคนน้ันหันขวับไปทันที ฉันฉวยโอกาสตอน ลุงตมุ่ ตกใจบดิ แขนจนหลดุ แล้วถลาไปหาคุณโมกข์ แต่นายคนท่กี ้ันฉันอย่เู ม่อื ครจู่ ับ แขนฉันไว้ได้อกี

“ปลอ่ ยเธอ !” คณุ โมกข์ เดินเข้ามาใต้ซมุ้ ไม้ ขณะทน่ี ายคนน้ันลากฉันหนี ฉัน ได้กลิ่นเหล้าจากเขาฟุ้งไปหมดจนร้สู กึ คลนื่ ไส้ “ลากตัวไปเลยอู๋ นายนี่เด๋ยี วฉันจัดการเอง” ชายหนมุ่ อกี คนพูดแล้วก้าวผ่านฉัน ไปหาคณุ โมกข์ ฉันถูกบดิ แขนไพลห่ ลัง แตก่ ไ็ มก่ ลัวเจ็บหมุนตัวตามจนแขนคลายออก แล้วท้ัง เตะท้ังเข่าไอ้คนรา้ ย ตะกุยจิกแบบหลับหูหลับตาพลางตะโกนกร๊ดี สดุ เสยี ง “ชว่ ยด้วยยยยย ! คนร้ายๆๆ ชว่ ยด้วยๆๆ” เสยี งเป็นอาวธุ อยา่ งหนงึ่ ทท่ี รงอานุภาพชว่ ยคณุ ได้ โดยเฉพาะในท่สี าธารณะค่ะ หนังสอื เลม่ ไหนสกั เลม่ หนง่ึ สอนฉันไว้ ยังไงก็ไม่รฉู้ ันทำเอานายอู๋หกล้มหงายหลังลงไปก้นจ้ำเบ้ากับพ้นื ได้ อาจเปน็ เพราะตกใจเสยี งฉันหรอื เพราะเขาเมาเลยไมเ่ กง่ กาจเท่าไหร่ พลันได้ยนิ ลุงตมุ่ รอ้ งเสยี ง หลง “ไอ้ชายอยา่ !” ฉันหันกลับไปทันเหน็ หมัดคณุ โมกข์ เสยคาง ‘ไอ้ชาย’ ท่ีกำลังเง้อื ขวดซอส มะเขือเทศอยเู่ ข้าหน่ึงพลอ็ กพอดี ไอ้ชายหน้าหงาย เซถอยหลังไปคว้าขอบต้เู กบ็ จานท่ี ตั้งแอบอยรู่ มิ ทางเดินพยงุ ตัว พนักงานเสริ ์ฟหญงิ คนหนึ่งซง่ึ คงวิ่งมาดูเพราะเสยี งรอ้ งของฉันร้องว้ดี เบาๆ แล้ว ว่ิงกลับไปพลางตะโกนเรยี กให้คนชว่ ยอกี แรงทันที ซอสทม่ี นันายคงชหายยเิบกมาาะใขชอเ้ บปตน็ ้ไู อวา้แวนุธน่เมจอ่ื นคตรู้เู่อนแล้บวยนังตม้เู กีเค็บรจอ่ื างนปนรั้นงุ เตโ็มถไนป้ดำป้วลยาขแวลดะซพอีร๊วิกิ นข้ำสวม้ด มันกวาดขวดซอสหลน่ กระจาย คว้าขอบโถพรกิ น้ำสม้ ได้กห็ ลับหหู ลับตาเหว่ยี งเข้าใส่ คณุ โมกซง่ึ กำลังก้าวตามมาในระยะกระชัน้ ชดิ คณุ โมกข์ ปัดโถน้ำส้มพ้นไปได้ แตน่ ้ำส้มพรกิ ตำจำนวนมากสาดเข้าหน้าตาเขา อย่างจัง เขาผงะ ไอ้ชายได้ทีรบี คว้าโถน้ำตาลขว้างใสเ่ ขาอีกอย่าง ถูกท่ีเหนือค้ิวของเขา พอดี คุณโมกข์ เซถอยหลัง

ฉันกรด๊ี ออกมาสดุ เสยี ง ตรงเข้าทุบหลังนายชายเปน็ พัลวัน มันหันกลับมาหาฉัน แตล่ งุ ตุ่มรบี ตวาด “หยุดนะ พอแล้ว ! ไอ้พวกน้ี ชบิ หายจรงิ ๆ ใครใช้ให้ลงมอื วะ เผน่ เรว็ ” ลงุ ต่มุ ตร้อุ่มงซสงึ่ ัง่ยนื พหลนา้างซปดี รเะปคน็ อไงกนต่ า้มยดอูอ๋ทู ย่ีกขูุ่ม้ากงลๆ่องปดรวเี่งขใ้าจมไาวล้ใาหก้ลุก‘ขไ้อนึ ้ชจาายก’พ้ืนท่ีเหเพมอ่ื็นนเหสลงู ้าอพาอยๆุของกลันุง ออกวิ่งหนไี ปทางหลังร้านอยา่ งรวดเรว็ รัวฟังไมเสไ่ ดยี ้ศงหัพลทา์ มยาเแสตยี ่ไงกขลองเหล่าบรกิ รและไทยมงุ ทมี่ งุ่ หน้าเข้ามาชว่ ยตะโกนถามคำถาม “เกิดอะไรข้นึ ๆ...เปน็ อะไรพ่ี...ไหนคนร้าย ฯลฯ” “นั่นค่ะ พวกมันไปทางนั้น” ฉันรบี ตอบเสยี งสนั่ ช้ตี ามพวกมันไป เหล่าพนักงานชาย บ้างมือเปล่า บ้างมถี าดหรอื ไม้ถพู ้นื เป็นอาวธุ ว่ิงตามพวกมัน ไปทันที คณุ โมกข์ ก้มหน้า มอื กมุ ตาท้ังสองข้าง “คณุ โมกข์ !” ฉันแทบหัวใจวายเมื่อเห็นเลอื ดไหลเป็นทางจากแผลที่เหนอื ค้ิว ยซา้ืนยลขังอเลงเอขยาู่แถรวบี นค้ันวานเสหยี างผส้านั่เชจด็นหฟนัง้าอไอปกกมดาปเาปก็นแหผ้วลงเๆอาไว้ บอกบรกิ รหญงิ สองสามคนท่ี “พค่ี ะชว่ ยหน่อย ขอน้ำสะอาดเยอะๆ มากๆ เลย” พนักงานคนหน่งึ รบี วงิ่ ไปขอน้ำมาให้ฉัน “คุณโมกข์ ...คณุ โมกข์ เปน็ อะไรมากไหมคะ” ตลอดชวี ิตเกอื บยส่ี บิ สป่ี ขี องฉัน ไมเ่ คยมีคร้งั ไหนท่ฉี ันตกใจกลัวเทา่ น้ีมากอ่ น เลย

บทที่ 11 มองไมเ่ หน็ ชัว่ คราว !? คุณโมกข์ ตาบวมมากจนแทบลมื ไมข่ ้ึน แม้วา่ กอ่ นไปหาคุณหมอ ใช้น้ำดม่ื ล้างไป ถึงสองขวดแล้วก็ตาม ตาของเขาแดงกำ่ น้ำตาไหลตลอดเวลา คณุ หมอล้างตาให้อยา่ ง ละเอียดพิถีพิถันอีกคร้ังด้วยน้ำเกลอื ทฆี่ า่ เช้อื แล้วของโรงพยาบาล คุณหมอบอกวา่ เยื่อ บุตาอักเสบ แตไ่ ม่มคี วามเสยี หายกับกระจกตาหรอื อื่นๆ คณุ หมอให้ยามาหยอด หลังจากน้ันเรากไ็ ปหาคณุ หมออกี คนทำแผลท่ีเหนอื ค้ิว ซงึ่ กว่าจะมาถงึ โรงพยาบาลเลอื ดก็หยุดแล้ว คุณหมอเยบ็ ให้สามเข็มทั้งทีแ่ ผลเล็กนิดเดยี ว เพราะ เผอญิ คณุ หมอทำศลั ยกรรมความงามด้วย บอกว่า “จะได้ไม่มีแผลเป็นนะครบั ” คราบเปเรมออื่ ะอเยป้อทืู่ ่รีน้าอนออกาหหามรดแลห้วลังจแากตลก่ ้า็สงวตมาแเสล้อื้วเปยี คกุณๆโมกนขั้น์ กก็ถลอับดเเขส้าอ้ืไปอใอหกมม่ าซเักราเรลยี ้ากง แสทว็กมซแทมี่ นาโเรสงอ้ืพทย่เี าปบยี ากลไปทพ้งิ รลถาไงวๆ้ทรี่คา้ ุณนกโมอ่ กนข์ ตต้อองนนนั่ง้ีครถณุ เขพน็ ยเาพบราลาะกตเ็ ้อลงยปหิดาเตสาอ้ไื วค้ นไข้มาให้เขา ฉันโทรบอกให้นายอุดรมารับเราทีโ่ รงพยาบาล พร้อมทั้งเอาเสอ้ื ตัวใหม่ของคุณ โมกข์ มาด้วย ว่าเจ็บมฉาันกมอ้ัยกสนั่แสขบวัญตาแมขั้ยวนกต็บลออกดแเวตล่วาา่ ไมคเ่ ุณปน็ โมไรกขก์ ไมวา่่อเอรากจปะาอกอสกักจคากำวโ่ารเงจพ็บยาพบาอลฉไันด้ถก็หาม้า ทุ่มกว่าแล้ว หายสนโทิ ชคดคทีวาี่คมณุ เปหน็ มหอ่วตงาอบยอูต่ กรวงา่ ทวี่ อา่ ากนาร้ำคสณุ ม้ สโมายกชข์ใูไนมร่รา้า้ ยนแนร้ันงเปไน็มเ่นก้ำินสส้มอแงทส้ราเึ ปมลวันา่ กถน็ ้าา่ แจทะ้ ปอลากอามรกจะค็ แงรไงมกม่ วอี า่ ะไแรตมก่ าก็ไมม่ คี แวตาห่ มาเกสไยี มห่แาทย้ เป็นกกอ็ าารจถหาาวยรช้าคลงงจะเจเพบ็ ตราาะกนร้ำดตจาาไกหนล้ำสมม้ อสงเาหยน็ชู

ไม่ชดั ส้แู สงจ้าๆ ไม่ได้ไปสกั สองวัน ถงึ อย่างน้ันฉันกใ็ จหาย นี่ถ้าหากคณุ โมกข์ เป็นอะไรไปมากกว่าน้ฉี ันจะทำยังไง กลัวว่าเฉขันาจไมะเ่รป้ตู ็นัวอเละยไรวไ่าปนัง่ นจับ่ถี ้มาอือันเขธาพไวาล้ตพลวอกดนเว้ันลพากอรา้แูวตธุ ว่มา่ าไลม่ะ่อาฉจลันะหสลาับยตตาาลไปงจาพกวเขกามไันด้ ตั้งสคี่ น แถมเมาขาดสตอิ กี ด้วย ฉันร้สู กึ ตัวเม่ือคณุ โมกข์ บีบมอื ฉันตอบเบาๆ เราใกล้จะถงึ บ้านแล้ว อกี ไมเ่ กินห้า นาที “มือเยน็ ยังกับน้ำแขง็ แนะ่ ยังตกใจอยหู่ รอื หลง” เกือบจะคใณุ ห้โคมุณกหข์มถอามตฉรัวนจตฉั้งันหดล้วายยครง้ัแวตา่ ่ฉฉันันไเมป่เน็ ปอ็นะอไะรไไรหจมรงิ ๆเจบ็ ลตงุรตงไ่มุ หไนมไ่รดเึ ป้จลับ่าฉันแแนร่ใงจมนากะ ตาอันธพาลอู๋กแ็ คท่ ำฉันเจ็บแขนนิดหนอ่ ยเท่าน้ันเอง ขณะน้ีกห็ ายเจบ็ แล้ว คณุ โมกข์ ปลดมือออกจากมือฉัน แล้วยกมอื ข้างน้ันข้นึ ช้าๆ ใช้ปลายน้ิวแตะ แก้มฉันเบาๆ มนี ้ำตาอยทู่ น่ี ั่น “คุณร้องไห้” ไปแล้วควนาม้ำตตา่นื ฉตันกไใหจลขพวรัญากหายภจาาพกขเหอตงกุเขาราซณง่ึ ์ เตร้อมิ่ งสมง่ าผบลากดัเบจฉ็บันเพรหาละฉังจันามกันภเาปว็นะวสกิ ง่ิ ฤทตที่ ผินา่ไนม่ ได้จรงิ ๆ “อยา่ รอ้ ง...เสยี ดายน้ำตา” เขาใช้น้ิวเชด็ แก้มฉัน “รา่ งกายต้องสญู เสยี สารอาหาร สำคัญตั้งเยอะแยะเพือ่ สรา้ งน้ำตาข้นึ มาร้ไู หม คุณย่ิงผอมๆ อย”ู่ เขาเย้า ยิ่งทำให้น้ำตา ฉันไหลใหญ่ คุณโมกข์ ถอนหายใจเมื่อรวู้ ่าปลอบไม่สำเรจ็ พยายามจะแกะที่ปดิ ตาของตัวเอง ออก พยายาม“อฝยนื า่ ลคื่มะตา!” ฉันรบี ห้าม ดงึ มอื เขากลับ “คณุ หมอบอกให้ใสไ่ ว้กอ่ น อยา่ เพง่ิ ให้ตาได้พักไงคะ”

เขามที ่าทางไม่พอใจท่ีทำอะไรไม่ได้ หัวค้ิวเรม่ิ ขมวดน้อยๆ “หลงไม่รอ้ งไห้แล้วคะ่ ” ฉันรบี เชด็ น้ำตา สดู จมกู “แค่ตกใจแล้วกห็ ่วงคุณเท่าน้ัน เอง” ฉันต้องไมท่ ำให้เขาไมส่ บายใจเพิ่มข้นึ อกี อย่าง “ผมไม่เปน็ ไรหรอก” เขายนื ยัน “เรอื่ งนดิ เดยี วแค่น้ี อยู่กับพวกนายปา่ สมัย เดก็ ๆ หัวร้างข้างแตกยง่ิ กว่านห่ี ลายเทา่ ” ฉันค่อยร้สู กึ ดีข้ึนนิดหน่อย ฉันอาจจะตื่นเต้นตกใจมากไปเอง ได้ว่ามิใพชอม่ มีฉาันถงึคบน้าเนดียเวหท็นี่ตไืน่ ฟเเตป้นิดเสปวน็ ่ากงังวปล้าแป๊ดกับป๋ิวออกมายนื รอรับถงึ หน้าประตู เหน็ “เปน็ ยังไงบ้างคะคุณ” สหี น้าเป็นหว่ งเป็นใยของคณุ แมบ่ ้านเสมอื นญาติผ้ใู หญ่ท่ผี กู พันกันมา นัง่ พักในนาหย้อองุดนรั่งจเับลมน่ ือกเอ่จ้านนาปย๋วิ จเงูปเดิ ดไินฟสขวา่ณงะเปร้าง่ แแปอ๊ดร์กหลุ ากี นจุ ้ำอมไาปใหเป้ดดิ ืม่ ประตู พาคุณโมกข์ มา “พรกิ เข้าตาเขาวา่ ให้อมเกลอื ค่ะ หายแสบร้อนเปน็ ปลดิ ท้ิง มีใครให้คุณโมกข์ กิน เกลอื รยึ ัง” ป้าหันมาถามฉัน ฉันสา่ ยหน้างงๆ “พวกท่ีร้านอาหารเขาไมแ่ นะนำบ้างหรอกเหรอ” ป้าวา่ “ป้าเคยลองแล้ว ได้ผล ชะงัดเลยนะคะ” ป้าแป๊ดแนะนำพลางฉวยถ้วยเกลือเลก็ ๆ ท่เี ตรยี มไว้ ใชช้ ้อนชาตัก ข้นึ มานดิ หนึง่ นัง่ คุกเขา่ ลงตรงหน้าคณุ โมกข์ “ลองไหมคะคณุ ” ฉันไม่เคยได้ยินเทคนคิ อะไรอยา่ งน้มี ากอ่ นเลย ภูมปิ ัญญาของแม่ครัว “วางเกลือไว้นดิ หนง่ึ บนล้ิน แล้วกลืนค่ะ แป๊บเดียวเท่านั้นเอง” ป้าแป๊ด คะย้ันคะยอให้คณุ โมกข์ อ้าปาก เขาขมวดค้ิวคดิ อยคู่ รหู่ นึง่ คงเห็นว่าการกนิ เกลือ เลก็ น้อยไม่นา่ มีอันตรายอะไรก็เลยยอมให้ป้าแป๊ดป้อนเกลือให้ ฉันไม่รวู้ ่าจะได้ผลรเึ ปลา่ เพราะตอนน้ีในตาคุณโมกข์ กไ็ ม่เหลือพรกิ อย่แู ล้ว “เปน็ ยังไงคะ” ป้าแป๊ดถาม

คณุ โมกข์ นิง่ ไปนาน สกั สองนาที กอ่ นถอนใจเบาๆ แล้วตอบว่า “ดขี ้ึนนดิ หนงึ่ ” ฉันก็ไมร่ วู้ า่ คณุ โมกข์ รสู้ กึ ดขี ้นึ จรงิ ๆ หรอื ตอบเพอ่ื เอาใจป้าแป๊ดซง่ึ อตุ สา่ ห์ กุลีกุจอห่วงใยอยา่ งแท้จรงิ อย่างไรป้ากห็ น้าชน่ื ข้นึ ทันใด “แล้วยังเจ็บอยมู่ ากไหมคะ” คุณโมกข์ ไมต่ อบแต่ถอนหายใจ “โถ...คณุ ขา” “บ้านเรามนี ้ำแขง็ ทบุ ไหมคะป้า คณุ หมอบอกวา่ ประคบเย็นจะชว่ ยได้” แผน่ เจล ประคบตาทีฉ่ ันซอ้ื มาจากโรงพยาบาลยังไม่ได้แชเ่ ยน็ คงต้องใช้น้ำแขง็ ไปก่อน คนื น้ีฉัน จะเอาเจลแชต่ ้เู ย็นไว้ พรงุ่ น้ีคงจะใชไ้ ด้ “มนี ้ำแขง็ ก้อนคะ่ เด๋ยี วป้าทบุ ให้” ป้าแป๊ดกระวกี ระวาดออกไป คุณโมกข์ หันไปหาอุดร ย่นื กุญแจรถของฉันคันทเ่ี ราท้งิ ไว้ท่รี ้านอาหารให้ ถามวา่ “จะไปเอารถคืนน้หี รอื พรงุ่ น้ี” คนขับรถรา่ งผอมรบั ไปอยา่ งเครง่ ขรมึ “ผมวา่ จะไปเอาคืนน้เี ลยครบั ” คุณโมกข์ สงั่ วา่ “อยา่ งนั้นพรงุ่ น้ี นายดรชว่ ยแวะไปท่รี ้านอีกครงั้ ได้ไหม ถามคน ท่ีร้านวา่ เขาตามพวกนั้นไปเจอไหม ถ้าหากได้เลขทะเบียนรถหรอื รายละเอียดอน่ื ๆ มา ด้วยก็จะดี” เราไมไ่ ด้สนใจเรอื่ งน้เี ลยตอนที่อยู่ที่รา้ น ล้างตาคุณโมกข์ เสรจ็ ก็ออกมาข้นึ แท็กซ่ี ท่ีบรกิ รร้านชว่ ยเรยี กให้ พวกเขาบางคนบอกเหมือนกันวา่ ตามไปถงึ ถนนพวกนั้นก็ข้ึน รถขับหนไี ป แตฉ่ ันก็ลืมถามรายละเอียดอนื่ ๆ ยิ่งไม่ได้คิดถึงเรอ่ื งแจ้งความเลย “คุณโมกข์ จะแจ้งตำรวจไหมคะ” ฉันถาม “คงไม่ ผมไมอ่ ยากให้รกู้ ันมากไป” เขาปฏเิ สธ “ผมมเี พื่อนตำรวจอยู่ จะลองให้ เขาสบื ให้ แตไ่ มร่ ้เู หมอื นกันวา่ ทร่ี า้ นเขาไปแจ้งรเึ ปล่านะ” “นา่ จะแจ้งนะคะ” ฉันว่า “ตำรวจจะได้ตามจับลงุ ตมุ่ ”

นายอุดรมสี หี น้าไม่สบายใจ “ถ้าเป็นขา่ ว คงจะไม่ดกี ับคณุ ผ้หู ญิงนะครบั ” เป็นข่าวหรอื ฉันไม่เคยนึกถงึ เรอื่ งน้เี ลย ใจฉันกระโดดไปคิดว่า ถ้าคุณตาร้วู ่า ฉันมาอย่กู ับคณุ โมกข์ ด้วยวิธนี ั้น ฉันแยแ่ น่ นึกถึงสำนวนรา้ ยกาจของพวกนัก หนังสอื พิมพ์ ซคี ะ ‘เสย่ี อ้วนชงิ เมยี เก็บนักธุรกิจหน่มุ กลางร้านอาหาร’ คุณตาอาจเส้นเลือดในสมองแตก “คงไม่หรอกนะ ข้าวของไมเ่ สยี หายอะไรมากมาย แค่ของแตกนิดหน่อย ทำ ความสะอาดไมม่ าก ทางรา้ นคงไมอ่ ยากเสยี ชอ่ื มากกว่าจะตามเอาเรอื่ ง” จรงิ สิ หากมขี า่ วตีกันทีร่ า้ น ลกู ค้าอาจกลัวหนีหายหมด “นายดรถามเขาก็แล้วกัน ในเมือ่ เขาตามพวกน้ันไมไ่ ด้เลย ถ้าอยา่ งไรเราชว่ ยค่า เสยี หายให้เขาแทนก็ได้” นายดรรบั คำแล้ว กอ่ นจะถอยออกจากห้อง ถามค่อยๆ ว่า “คณุ โมกข์ จะให้ผมอยชู่ ว่ ยอะไรก่อนไหมครบั ” คณุ โมกข์ โบกมอื ให้ “ไม่เป็นไร” นายดรจงึ ออกไป ถามวา่ ป“้าจแะปป๊ดรกะคลบับกมันาพยรังอ้ไงมลผะ่ ้าคขะนนหี่ ตน้อผู งืนแเกละก็ ผๆ้าปหดิ ่อตนาอ้ำอแขก็งกสอ่ อนงมหั้ย่อคะม”องดคู ณุ โมกข์ แล้ว สเตอร์กเคันรนาะ้ำหช์ ดนีทิดค่ี พุณิเศหษมใอหซ้เขงึ่ าเยบ็ เแปผ็นลแทผีศ่ ่นรี พษละาใสหต้ กิ ใเหส็นบวาง่าๆคุณโตมิดกแขน์ ตบาผเจวิ ็บหนังจงึ แสปาะมพารลถา อาบน้ำได้เลยโดยน้ำไมเ่ ข้าแผลและพลาสเตอร์จะไมเ่ ลื่อนหลดุ คณุ หมอไมใ่ ห้แกะออก เลยจนกว่าอีกสามวันถัดไปแล้ว ไโมม่ตก้อข์ เงปปก็นกลพัตวแิพิเศผลษลาเสเพปเตยีียองกไรด์ช้แเนหค็นดิ เ่ อนหา้ีนมทั้กา่ปี คใิด่ชะต้กนาับอับแอเผปกลนก็ ผอ็โชาา่ บตคัดนด้มใีำไนาดกค้ กว(วาคม่าุแณโผชหลคมรเลอา้ ยก็ศ)ัลๆยกนร้อรยมๆถูกชดะังตนาั้นคจณุ ึง

“ไว้ค่อยประคบกอ่ นเข้านอนก็ได้” คณุ โมกข์ วา่ แล้วลกุ ข้ึนยนื ฉันรบี เข้าไปจับ แขนเขาเมอ่ื เขาทำทา่ จะเดนิ “งั้นป้าเอาไปใสต่ ู้เย็นเล็กในห้องนอนคุณไว้ก็แล้วกันนะคะ” เขาพยักหน้า แล้วก้มลงบอกฉัน “วธิ ีจูงคนมองไม่เห็นท่ีถกู ต้องกค็ ือ คุณไมจ่ งู ด้วยมือ แตเ่ ดินไปข้างๆ ผม เย้อื ง หน้านิดหน่งึ ให้ผมจับข้อศอกคุณไว้ ทีน้เี วลาท่คี ุณก้าวข้นึ หรอื ลงอยา่ งไร ผมก็รไู้ ด้ ทันทโี ดยคุณไมต่ ้องบอก” เขาเลอ่ื นมอื ฉันออกแล้วใชม้ ือซ้ายจับศอกขวาของฉันไว้ ย้มิ นดิ หนง่ึ อธิบาย เม่ือเห็นฉันเงียบ “นายไทรเขามีเพ่อื น...เออ่ ...ตามองไม่เห็นคนหนง่ึ ” ฉันถึงเพิง่ เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรเู้ รอ่ื งราวพวกน้ีได้ นำเราสปอ้างแคปน๊ดขร้ึนวบไปรชวมัน้ ขบ้านวขเอปงน็ ซคงึ่ นมคีถองุ ยยาเปดิ ถปุงรเะสตอ้ื ู ผเป้าขิดอไฟงคเณุ ปดิโมแกอขร์์ใแหล้ ะหอ่ น้ำแขง็ เดิน จปารงะตูกเตฉรียะันจงเกไพมทง่ิ้สี่เไปดดี ดิ้ำเขขไ้ปานมสาาดรู่ ใะในเหบหญยี้อง่ตงชันดน้ั กอบับนนผเขไ้าดาคค้ ลรมุ ง้ั สแรขี กาบวรเิ วหมณ้อโี งตนก๊ะั่งวเเข้ลางีย่นเนพซหดง่ึ นมานีโังซสสฟองูื าเปอยน็ผตู่นไมรัง้งสทขเีาข้าส้มมนี กอ้ำับยตทูร่าลมวิี ี เครอ่ื งเสยี งและมมุ กาแฟเล็กๆ ห้องน้ำกับห้องแตง่ ตัวแยกออกไปตา่ งหาก เทาจางๆป้าแป๊ดใหว้างถงุ เดยาินไไวป้ทรี่โดูตม๊ะา่หนัวปเติดียง เอาหอ่ น้ำแข็งแชต่ ู้เยน็ เปิดโคมไฟซงึ่ ห้มุ ผ้าสี รอบคอบ แล้วบอกพวกเรากอ่ นออกไป ตรวจลอ็ กประตหู น้าตา่ งอยา่ งแมบ่ ้านทีล่ ะเอียด “มอี ะไรก็เรยี กป้านะคะ กดเบอร์ในครัวนะ่ ค่ะป้าได้ยนิ ดึกแคไ่ หนกเ็ รยี กได้นะ คะ” ป้าย้ำกับคุณโมกข์ แล้วออกจากห้องไป “หลงชว่ ยหยบิ เสอ้ื นอนให้ผมเทา่ นั้นก็พอครับ” คณุ โมกข์ บอกฉันเบาๆ วา่ จะหาเสอ้ื กางเกงนอนของเขาได้จากต้ไู หน ฉันเดินไป

หยบิ ให้ตามท่เี ขาบอก ห้องแต่งตัวทีค่ ณุ โมกข์ ใช้เก็บเสอ้ื ผ้าอยู่ตดิ กับห้องน้ำ ฉันเปิดไฟ แสกวาะ่ งททป่ี ั้งิดสตอางอหอ้อกงแล้ววางเส้อื ชดุ นั้นไว้หน้ากระจก พอกลับออกมากเ็ ห็นคุณโมกข์ กำลัง เปลือกตาของเขายังคงบวมแดง เขาปรอื ตาข้ึนนิดๆ แล้วค่อยๆ เดนิ มาทางฉัน “มองเหน็ ชดั ไหมคะ” “มัวๆ นะ่ ” เขาตอบ “ไม่เป็นไรแล้ว ผมดแู ลตัวเองได้” เขาย้ิมให้ฉันนดิ หนึ่ง “หลงไปพักผ่อนเถอะ” เกอื บปฉดิ ันมเีรงสู้ ารกึ น้ืดนีข้้ำนึ ตจาาทก้ังรสออยงยข้ิม้างนท้อยี่ ยังๆมีขอนบัน่ ตาแหดากงกก่ำย็ ังไมห่ ายกังวลใจเม่อื มองดวงตาหร่ี “หลงจะไปอาบน้ำ แล้วอีกสกั ครงึ่ ชัว่ โมงจะแวะเข้ามาดูคุณกอ่ นนอนอกี ครงั้ นะ คะ” ฉันบอก คณุ โมกข์ รบั คำแล้วเดนิ เข้าห้องน้ำ คนื นั้นหลังจากทีฉ่ ันอาบน้ำแต่งตัวเสรจ็ ฉันก็รบี ออกไปดเู ขาอกี หน ฉันยังไมไ่ ด้ สวมชดุ นอน ใสเ่ สอ้ื ยืดกางเกงสส่ี ว่ นแบบอยู่กับบ้านไปก่อน เมอ่ื ฉันเข้าไปคุณโมกข์ ก็ อยู่ในชดุ นอนแล้ว เขาสวมเสอ้ื แขนยาวกางเกงขายาวผ้าฝ้ายสเี ข้มชดุ ทฉี่ ันหยบิ ให้ กำลังนั่งอยู่บนเตยี ง ประคบหอ่ น้ำแข็งของป้าแป๊ดกับดวงตาทั้งสองข้าง พอเห็นฉันเข้ามาเขาก็ลืมตาแล้วย้มิ ให้ ครง้ั น้ดี วงตาโตของเขาลืมได้มากกวา่ ครง่ึ ไมห่ รม่ี ากอยา่ งเม่อื แรกแล้ว “ประคบน้ำแข็งแล้วดขี ้นึ จรงิ ๆ” ฉันพลอยโล่งใจไปด้วย “ถ้าง้ันคณุ จะเข้านอนเลยม้ัยคะ” “อมื ...ก็ดนี ะ” คณุ โมกข์ พยักหน้า “แตห่ ลงชว่ ยหยอดตาให้ผมก่อนได้ไหม เมือ่ ก้ีลองหยอดเองแล้วมันไมเ่ ข้าน่ะ” “คะ่ ” ฉันเดินไปล้างมือในห้องน้ำกอ่ นกลับมาคุกเข่าลงข้างเตยี งใกล้ๆ เขา คณุ โมกข์

นอนลง เอาห่อน้ำแขง็ ออกวางไว้บนโต๊ะ ฉันหยิบยามาเปดิ ทบทวนวิธีใช้ยาหยอดตาที่ คณุ หมอสอนมาในใจ ใช้ปลายน้ิวดึงหนังตาลา่ งลงมาเบาๆ หยอดยาลงในกระเปาะตาลา่ ง ระวังไม่ให้ ปลายหลอดสมั ผัสถกู บรเิ วณตา หลังจากนั้นก็ให้หลับตาไว้ 1-2 นาที ใช้น้วิ สะอาด หรอื ก้อนสำลีเล็กๆ กดหัวตาไว้เบาๆ ยาจะได้ไมไ่ หลลงคอ จะได้ไม่ขมคอ ฉันใช้สำลกี ้อนเลก็ กดหัวตาเขาไว้ มองดูแพขนตายาวนา่ อจิ ฉาขยุกขยกิ นดิ หนอ่ ยยามหลับตา หลังจากน้ันกย็ ้ายไปทำเชน่ เดยี วกันกับตาอีกข้างหน่ึง พอหยอดตาเสรจ็ เรยี บรอ้ ย ฉันกเ็ อาหอ่ น้ำแข็งย่นื ให้เขา ชว่ ยห่มผ้าให้ ปิดไฟ แล้วออกมาจากห้อง “ราตรสี วัสด์ นิ ะคะ” “ขอบคุณมากครับ” คุณโมกข์ ตอบมา วันรงุ่ ข้ึนฉันตน่ื สายกวา่ คณุ โมกข์ เสยี อกี กว่าจะอาบน้ำอาบทา่ ลงมาเขากร็ ออยู่ที่ โต๊ะอาหารแล้ว ดวงตาเขาดดู ีข้นึ กว่าเม่อื คืน บวมน้อยลงมาก แตย่ ังแดงกำ่ อยู่ ออกไปหทลำงังาจนากเชอน่ าหเคายรเชา้ เซขง่ึาเนปั่งน็ ฟขัง้าขวา่ ตว้มปเลพาราะตอบ่าทน้าหยนดั้งวสยอืผพลิมไมพ้ส์ จดะเแพลง่้วตาคเกณุ นิ โไมปกข์รไอมถไ่ ดึง้ เวลาแปดโมงก็โทรสงั่ งานที่บรษิ ทั เสยี ยืดยาวเยอะแยะ ตอนสายก็มีคนสง่ เอกสารนำแฟ้มหลายปึกมาให้ทีบ่ ้าน คุณโมกข์ อ่านและเซน็ อยูจ่ นเกอื บเที่ยง ฉันนำแผน่ เจลประคบตาเข้าไปให้ตอนสบิ โมงกวา่ แตด่ เู หมือนว่าเขาประคบไป แป๊บเดียวเท่าน้ัน นายอดุ รกลับมารายงานเมื่อใกล้เที่ยงว่า พนักงานในร้านจำเลขทะเบียนรถของ พวกลงุ ตุ่มได้ นายดรจงึ จดมาให้ ทำให้ฉันเพง่ิ นึกได้เหมือนกันว่า ป้าสเุ องกเ็ คยจด ทะเบียนรถลุงตมุ่ ไว้เหมือนกัน ฉันจงึ รบี โทรไปถามป้าสอุ ีกคนหนึ่ง

ผลปรากฏว่าเป็นรถคนละคันกัน กันไปรคา้ นันอทาีล่ หุงาตรเ่มุ ปใ็นชรข้ ถับตไู้ปสรเี ขอยี ฉวันอใมนเทซอา ยทบี่ ้านเก่าเป็นรถเก๋งคันเลก็ สฟี ้า สว่ นคันที่พา คณุ โมกข์ ฟังรายละเอยี ดจากเราสองคนแล้วก็เข้าไปโทรศัพท์ ถงึ เพอ่ื นตำรวจตาม ลำพังในห้องหนังสอื ฉันเอาหนังสอื เรยี นของตัวเองมานั่งอ่านขณะท่ีเขาทำงานด้วย แต่กไ็ ม่ค่อยจะมี สเมม่อื าวธาเิ ทนา่วใา่ ดควอรจยะาปกดิจะตดาใใี หจ้ทพ่ตีักาไควุ้ณสักโสมอกงขว์ ดันูเหกมอ่ อืนนจะหายแล้ว ถ้าไม่นึกถึงทค่ี ุณหมอบอก วันน้ฉี ันไม่เห็นวา่ เขาสนใจจะปดิ ตา หรอื หลับตาลงพักสกั เท่าไหรเ่ ลย หลังรับประทานอาหารเท่ยี ง คณุ โมกข์ ขอยาแก้ปวดสามเม็ด ทานแล้วกไ็ ปนัง่ ประคบตาอยใู่ นห้องนั่งเล่นพักหนง่ึ

บทท่ี 12 ไข้รัก ฉันเห็นเปลือกตาของคุณโมกข์ บวมข้ึนมาอกี แล้ว ตอนน้ีคนด้อื ทที่ ำเปน็ เก่งคงเรม่ิ เจ็บข้ึนมาอกี การอยกู่ ับคนปากแข็ง เจบ็ กไ็ ม่ ยอมบอกวา่ เจ็บนี่มันลำบากซะจรงิ ๆ นะคะ ตกบา่ ยมเี อกสารมารอให้เขาเซน็ อกี ต้ังหน่งึ โทรศัพท์ ดังทกุ สบิ ห้านาที คุณโมกข์ คุยโทรศพั ท์ เกอื บตลอดบ่าย แตไ่ ม่แตะต้องเอกสาร เมือ่ ถงึ ตอนเย็นฉันกบ็ ังคับให้เขา ประคบตาอีกครง้ั หน่ึง ขณะท่ชี ว่ ยหยอดตาให้เขาฉันจงึ ได้รวู้ ่าเขาตัวรอ้ นเหมือนมไี ข้ วัดปรอทดไู ด้สามสบิ แปดองศากว่าๆ ไม่สงู นักหรอกค่ะ คงเป็นเพราะอาการอักเสบ และอาจรวมการสวมเสอ้ื เปยี กตากแอร์อยู่เปน็ ชวั่ โมง เมือ่ วานน้ี เทยาองจะติแยวฉทะิ ันใยตนาัดถดสุ้วงยนยิ ากใอจาอรขไก้นึ มมไ่ยปาออทัมนี่หไห้อปนงไขหง่ึ นองจแเนขลกา้ววลา่ งเมขเอาาบจาัะแงยคผัอบ่นมปปปดิ ดิ ิดตตาาเอขสันาจง่ใเนหสไมยีดท่ ง้ คเี่ ซณุ ใ้าชซหว้้รี มิธบอบีกใีบวหนค้สั้นเำวรกลอดางเดมขันาา คุยโทรศพั ท์ พักหนงึ่ใกนอ่ ทน่สี ปดุ ิดเรตากาก็หลงับุดเหขง้าดิ ไปกัในหทมั้ง่ สหอลงังคจนากกโดินยยคานลดเจไ็บขย้เขอ้ามไปนแอลน้วปรสะว่คนบคนน้ำแไมขป่็งบ่วนยกโซำจฟัดา เอกสารกับโทรศัพท์ ออกไปจากห้องได้สำเรจ็ ในเวลาเลกิ งาน หยดุ พักฉงันานโมไปโหสตกั ัววเันองใเหม้ห่อื านยึกดีกวา่วค่าวฝรนื จตะัวกเำอจงัดแเจล้า้วสทง่ิ ำเใหหล้อา่ านกั้นารอเอร้อืกรไงัปต้ังแต่บ่ายแล้ว เขา พอยมู าตามไปรับประทานอาหารเยน็ เราสองคนก็ไม่พูดกัน เขาลุกข้ึนยนื คงไมค่ ิดว่าฉันเตรยี มจะเข้าไปจงู เขาเหมอื นเม่ือวานจึงก้าวเดนิ เอง แล้วก็เตะโต๊ะวางกาแฟเข้าอย่างจัง

คุณโมกข์ กัดฟัน ไม่สบถไมส่ ง่ เสยี ง แต่หน้าแดง สว่ นฉันโวยวายว่าทำไมเขาไม่ รอให้ฉันจงู เดิน “ผมบอกแล้วใชไ่ หมว่าไม่อยากปิดตา” “กค็ ณุ หมอบอกให้ปิด แล้วคุณไม่ยอมทำตามเมือ่ เช้าถงึ ได้ปวดข้ึนมาอีกใชไ่ หม ละ่ คะ” ฉันเถยี ง “ตอนบ่ายคณุ กแ็ สบตามองแทบไม่เหน็ ใชไ่ หมล่ะถึงได้เซน็ งานไมไ่ ด้” ครบอาการโกรธตามมาตรฐานปกตทิ ีไ่ ม่ใชโ่ กรธแบบภูเขาไฟ เขาเม้มปาก กัมมันตภาพรังสที ี่รา้ นอาหาร ฉันจับมือเขาวางบนแขนฉันแล้วพาเดนิ มาห้องกินข้าว “ถึงยังไงก็ต้องเปดิ ตอนน้ีอยู่ดี ไมง่ ั้นผมจะกนิ ข้าวได้ยังไง” “หลงจะป้อนเอง !” คราวน้ีคณุ โมกข์ หน้าแดงยง่ิ กว่าเก่า ยกมอื ข้ึนแกะผ้า “อยา่ นะคะ ! ไมง่ ั้นหลงโกรธจรงิ ๆ ด้วย” ฉันรบี บอก “ถงึ คณุ แกะมันออกตอน นป้อ้กี นแ็ ทเปบน็ จสะมบิ อเทงา่ไ”มเ่ ห็นอยดู่ ี จะเพ่งจ้องไปทำไม เด๋ยี วถ้าทำกับข้าวหกย่งิ ขายหน้ากวา่ หลง เขานิง่ ฉันจับเขานัง่ ลงที่นั่งประจำตรงหัวโต๊ะ แล้วจัดการป้อนอาหารภาคบังคับ กสรว่ ะนทปากี กไับแกขกก่ ้าง็นวเมุ่ขวัีนจยนวนหใั้นชวเช้าปนอ้น็ ลนอูกเาลชหาน้าิ ะรแเไนหท้อื้งยออแรกลบั ไ้วปดกร้งผ็ะา่ ทยัดๆาผนักงไรา่มยว่ใมชอ่ มาทีพหุกะาโรอลฝย้ปรา่ ักีงง่ หทไกั่ีนต่ ใ่้อเปสงหน็ใ่ ชนช้ม่อ้นิ ดี ไๆมส้ก้อัอบมยไขแู่หน่ ลรอก้ืว พาสต้า ก๋วยเต๋ยี ว จนเกือบจะอม่ิ นั่นละ คุณโมกข์ ถงึ เสยี งออ่ นลง “มัวแตป่ ้อนผม แล้วคณุ ทานเองบ้างรเึ ปลา่ ” “เด๋ียวหลงทานทหี ลังได้ค่ะ ไม่ต้องหว่ งหรอก” ฉันตอบค่อยๆ “ชว่ งน้ีกำลังจะเซน็ สญั ญาใหมก่ ับบรษิ ทั ต่างประเทศ ผมถึงงานยงุ่ มากกว่าปกติ”

เขาอธบิ ายเหตผุ ลให้ฟัง “เอกสารท้ังหมดนัน่ ผมควรจะต้องเซน็ วันน้”ี “ในเมอ่ื คณุ ปว่ ย เล่ือนไปสักวันสองวันคงไมถ่ งึ กับเปน็ ไปไม่ได้ไมใ่ ชห่ รอื คะ” เขาถอนใจ “ท่สี ำคัญกค็ ือผมไมไ่ ด้คิดว่าตัวเองปว่ ยขนาดน้ันสักหน่อย” ฉันอดย้ิมไม่ได้ “คำต่อไปอยากทานอะไรคะ” ฉันถาม เขาเลกิ ค้ิวนดิ หน่งึ “ป้อนมาจนเกอื บหมดจานแล้วไม่เห็นถาม...อะไรก็ได้ละมัง ครับ ตามใจคุณหลง” เขาประชดฉัน แต่ย้มิ “ยังไม่หายโกรธหลงละซี ใชไ่ หมคะ” ฉันแกล้งว่า “ทจี่ รงิ มคี นป้อนข้าวให้มแี ต่ คนเค้าขอบคุณนะคะ” ฉันป้อนข้าวกับผัดผักเมอ่ื เขาอ้าปากจะตอบ เป็นผลให้เขาไม่สามารถตอบโต้ได้ “แล้วร้ไู ด้ยังไงคะว่าจะหมดจานแล้ว” “กผ็ มอ่มิ แล้วนี่” ตอ่ จากนั้นฉันก็ป้อนผลไม้ ให้เขาด่ืมน้ำ แล้วพามานั่งฟังเพลง ก่อนกลับไป รบั ประทานอาหารของตัวเอง วันน้คี ุณโมกข์ ทานอาหารน้อยกวา่ ปกติ อาจจะเขิน หรอื โกรธฉัน หรอื รสู้ กึ ไม่ สบายก็ได้ทั้งสามอยา่ ง โชคดที ี่เขามองไมเ่ ห็นยูที่แอบย้มิ เมือ่ เหน็ ฉันป้อนข้าวให้ มิ ฉะน้ันอาการทั้งสามอย่างนั่นคงกำเรบิ ข้นึ กวา่ น้อี กี เมือ่ ฉันรบั ประทานอาหารเยน็ เสรจ็ มาหาคณุ โมกข์ กพ็ บว่ามแี ขกมาเย่ยี มไข้คน แรกแล้ว คอื นายปา่ รัก ‘นายป่า’ หันมาพยักย้มิ ทักทายฉันนดิ หน่งึ ก่อนหันกลับไปคุยกับคณุ โมกข์ ต่อ วิธที เี่ ขาพดู กันเสยี งเบาๆ ทำให้ฉันไมอ่ ยากเข้าไปรบกวนการปรกึ ษาหารอื ระหวา่ งพ่นี ้อง จงึ เลี่ยงข้ึนห้องของตัวเอง บางทีคุณโมกข์ อาจกังวลใจเรอื่ งงานมากกว่าที่ฉันร้กู ็ได้ ในเมื่อบรษิ ัทของ ครอบครวั สำคัญสำหรบั เขามาก นา่ แปลกทนี่ ายป่ารักดสู นทิ สนมกับเขาดี เมื่อครนู่ ้ีทฉ่ี ันเหน็ ไมเ่ หมอื นพ่ีน้อง

คกู่ ัดซง่ึ ชอบยั่วโทสะกันไปมาอย่างเม่ือฉันไปรบั ประทานอาหารค่ำที่บ้านใหญ่ครงั้ ท่ีแล้ว เลย เห็นนายฉัปน่าอราักบเนด้นิำ กแลลับ้วอเอขก้าอไปนิ จเาทกอทรา์เนงห็ตนอ้า่าตน่าเงวห็บ้อไงซแตล์ ก้วับจบึงลป็อิดกเคตร่าอ่ืงงๆ อย่พู ักใหญ่ มอง ลงมาข้างลา่ ง หมดแลใ้วนหไ้ฟองกน็เหั่งลเลอื น่ เปดิ ไควณุ้สลโัมวๆกขฉ์ นันั่งนเขิ่ง้าเไหปมนือัง่ นลกงบำลนังโใซชฟค้ าวใากมลค้ๆิดหเขนาักก็แทเบคไรมอื่ ข่ งยเสับยีตงัวปดิ ฉันอยากจะถามเขาวา่ นายปา่ รักมาพดู เรอื่ งอะไรบ้าง เขาจงึ ได้เครง่ ขรมึ ไป แต่ คิดวา่ อาจละลาบละล้วงเกนิ ไปทจ่ี ะถาม “คณุ โมกข์ อยากข้ึนไปข้างบนหรอื ยังคะ” ได้อย่กู คับณุ ตัวโเมขกาขต์ หรังนนม้ี าเฟนัง่ือฉงันจากหเาขกาจปติิดใตจาขยอง่ิงทเขำาใคหล้ฉ้าันยไยมังส่ คางมลาอรถยเอดยาู่คณวามทรส้แีู่ สกึ นคไกวาลมคไมิด่ หรอื อารมณ์ ของเขาได้ชัดเจน ในทสี่ ดุ ฉันก็หลุดปากถามออกไปจนได้ “เขามาพูดเรอื่ งอะไรหรอื คะ” “ทำไมหรอื ?” จนได้ ค“คงุณเป.็น..เเหพมรอืาะนเขไมาไ่สมบ่สาบยาใยจ”ฉันฉถันงึ พมยคี าวยาามมรแ้สู ลกึ ้วปกแปต้อค่ งวเขามาโกรธก็ออกไปทางน้ำเสยี ง “ไมเ่ ลย นายปา่ ไมไ่ ด้...ผมเรยี กเขามาเอง อยากจะปรกึ ษาเรอ่ื งบางอยา่ ง” คุณ โมกข์ ชะงักหยุดไปนิดหน่ึง แล้วบอกวา่ “ถ้างานเรง่ ผมอาจมอบอำนาจให้เขาไปเซน็ สญั ญาแทนผมด้วย” ฉันคอ่ ยโล่งใจ ถ้าอย่างนั้นก็คงเปน็ เรอื่ งงานจรงิ ๆ ทีร่ บกวนใจเขาอยู่ “อยากดู...หรอื ฟังทวี ไี หมคะ” ฉันเอ้ือมมอื ไปแตะแขนเขาเพือ่ วัดอุณหภมู ิ ดีใจทมี่ ันไมร่ อ้ นแล้ว “แตห่ ลงว่า คณุ ควรจะเข้านอนเรว็ ๆ จะได้หายเรว็ ๆ”

เขามปี ฏกิ ิรยิ ากับสมั ผัสของฉันมากกวา่ คำพูดท้ังหมดที่ฉันพูดมาเสยี อีก ใจฉันเต้นรวั ยง่ิ อาชจา่เงปน็น่าเแพปรลาะกเทขีจ่าถๆู่ กู เปขดิ ากตห็าไันมค่ใหว้ามมอสงนเหใ็นจมอายทู่ ฉ่ี แันลท้ว้ังจรู่ๆอ้ ยเมปีออะรไ์เรซไนป็ ตส์ มัเตผม็ ัสแสตนะใตจ้อองยต่าัวง ประสาทสมั ผัสจงึ ตน่ื ตัวข้นึ มา คล้ายว่าอยา่ งนั้น เขาขยับศรี ษะหันมาหา เหมือนกำลังมองหน้าฉัน หันตัวมาหา ในตอนน้ันฉัน ร้สู กึ ราวกับว่าเขามองเหน็ ฉันนั่งอยู่ตรงน้ัน ท้ังๆ ทีเ่ ขามองไมเ่ ห็น เหมอื นเราตา่ งมี ความรสู้ กึ ถึงกันและกัน รกุ ล้ำคว“หามลเงป..น็.เอส่อว่ น...ตขัวอขโทอษงเคขะ่ าถอ้ายทา่ ำงใกหะ้ตทกันใหจัน” ในแกตา่ฉรทันำรอวู้ ยา่ ่าเขงนาไ้ันมไ่ “ดอ้ตยกาใกจจะรวู้ฉา่ ันไขเพ้คียุณงลแคด่ หรอื ยัง” มันแปลกทเี่ ราก็สามารถแตะแขน แกตละามยอื เปกน็ันกไดาร้ตลา้ำมขปอกบตเิทขุตกวันอยู่แล้ว แต่การ แตะโดยอีกฝ่ายไม่ร้ตู ัวมากอ่ น ไม่คาดคิด ไม่ใชค่ วามรังเกียจ ที่จะปัดมือคนแปลกหน้าออกไป ทฉี่ ันรสู้ กึ จากเขา หาก เหมอื นกับฉันได้ก้าวเข้าไปในห้องสว่ นตัวขณะเจ้าของกำลังพักผ่อนอยู่ และมัน สว่ นตัวย่ิงกวา่ นั้น เพราะฉันร้สู กึ ว่าเขาอยากจะดึงฉันเข้าไป มากกวา่ ผลักไสออกมา เจ้าความคดิ ประหลาดอันน้ีทำให้ฉันหน้าแดง นกึ ดีใจท่ีเขาไมเ่ หน็ “ข้นึ ข้างบนกด็ เี หมือนกัน” เราตา่ งพูดเพียงเพอื่ ทำลายความเงยี บ ปเรยาดิ ต็นหรไนสีป้าวใวตัสสัน่าตด่ นง์้ิูเ้ฉยี ปนั็นรเะทลตำก็ หูรไะนวเ้บ้าทียร่ดี งอแู จลปนคิดเวมขาา่ ามนอเราบเยี ปนบดิ ้รำแเอ้ สอยรรขจ์็ อเตงกรห็หยี้อยมงอชอยดดุ ต่านงาอทในีหเ่ หใ้ น็หห้เปข้ม่าาแผป้เา๊ดอปทาดิ แำไผเฟม่นื่อเคจแนลืล้ปววกรานะลค่าบว ตลอดเวลานั้นฉันไม่กล้าประสานสายตากับเขา แม้แตต่ อนท่เี ขายังปดิ ตา กไ็ ม่ กล้าทำตัวใกล้ชดิ นัก

พยาบาลสมัครเล่นด้วยความจำเปน็ อยา่ งฉันรบี ล่าถอยกลับมาอยู่ในห้องของ ตัวเอง รสู้ กึ ปลอดภัยข้นึ แตก่ ลับนอนไมห่ ลับ นยิ าย เหพริง่ อื จทะำสอาะมไทรมุ่ทั้เงทน่า้ันน้ันจเึงอองาบแนต้ำ่ฉผันลัดกเ็ไสมอ้ือ่ ผย้าามกาดเูทปวีน็ ี ชไดุ มน่ออยนากคฟลังเาพนลข้งนึ เตไมยี อ่งมยาาซกกุอต่านัว ในผ้าหม่ วันน้ีฉันเพิง่ ร้สู กึ ครง้ั แรกวา่ ได้ก้าวข้ามเส้นแบ่งเขตแดนทอ่ี ันตรายบางอยา่ งโดย ไมไ่ ด้ตั้งใจ แตฉ่ ันกไ็ มเ่ ข้าใจวา่ มันคอื อะไร จงึ ทำให้ต้องมานอนกระวนกระวายอยู่อย่าง น้ี เองรเึ ปเลร่าาสแนลทิ ะสมนันมเพกิ่งันเกมดิากขข้นึ ้นึ เปน็ใชคร่รเึ้งั ปแลรา่กนจะรงิ รเจเึ ป้าวลนิ า่ าทที ีน่ า่ กังขาข้างล่างนัน่ ฉันรสู้ กึ ไป อาจจะมหี ลายโอกาสทผ่ี ่านมา ซง่ึ คุณโมกข์ เคยทำทา่ อย่างนั้นมากอ่ น ฉัน พยายามนกึ ท่าทางให้ความสนใจอย่างเตม็ ที่กับฉัน จนราวกับเขาสามารถอ่านใจฉันออก ครบั วราค้มู ควาิดมจรงึ สู้ ถกึ กู ขดอึงงใฉห้ันหลไดง้ไปกเับพสยี างยแตตา่เควล่นู าั้นเหแลลา่ะนเรั้นอ่ื งราฉวัทนกี่ สำาลมังาเรปถน็ มไอปงเหจ็นนดลวมืงตทาจี่ ขะอสงนเขใจา ความรสู้ กึ ซงึ่ กำลังเกดิ ข้ึนกับตน...ความรสู้ กึ ท่กี ำลังเกิดข้ึนระหวา่ งเรา ความสนทิ สนม ความผูกพัน คงเปน็ สง่ิ นั้น คล้ายกับมสี ายใยบางอย่างสอ่ื ถึง กัน และเจ้าสง่ิ น้ันสง่ แรงดงึ มาท่ฉี ัน จนฉันร้สู กึ ได้ ฉันเคล้มิ หลับไปกับความคดิ น้ี จนถึงกลางราตรดี ึกสงัด เสยี งของหลน่ กระแทกพ้ืนดังปังใหญ่ทโี่ ถงทางเดนิ นอกห้องทำให้ฉันสะด้งุ ต่ืน ข้นึ มา คเหง็นตแ้อสงตงมไอีใฟคนสรแลลรักุวกจขสา้นึับกมสโถานเงดตทกินาใจงจเึงดวเปิน่าเดิ ลกไอิดฟดอเะหขไร้ารอืมข.้านึ.ก.ค..ร็ .ุณ้วหู า่รโไมอื มกว่ใ่าขชข์ ่ โมกยล..า.หงคากนื พในอมบ้อานงจไปะปทิดางไปฟรมะืดตหู มด ฉันรบี ลุกข้ึน เปดิ ประตูออกไป เหน็ เขาในชดุ นอนกำลังก้มเกบ็ กรอบรปู ท่ตี กลง

มาจากโต๊ะเลก็ ข้างทางเดนิ เขาคงเดนิ ไปชนมันเข้า “คุณโมกข์ ลกุ ข้นึ มาทำไมคะ ไม่สบายรเึ ปล่า” ตาเขาปรอื “ผมคิดว่าลมื ยาแก้ไข้ไว้ข้างลา่ ง” ฉันจับแขนเขา ดึงให้เดนิ กลับไปทางห้องนอน ลืมเรอ่ื งเส้นเขตแดนก่อนเข้า นอนไปเสยี สนทิ คุณโมกข์ ตัวรมุ ๆ อีกแล้ว “กลับไปรอที่ห้องดกี วา่ ค่ะ เด๋ียวหลงลงไปหยบิ ยาให้” ฉันพาเขาไปสง่ ที่ห้อง ให้นัง่ คอยทเี่ ตยี ง แล้วลงไปหายาท่จี ำได้วา่ ท้ิงไว้บนโต๊ะใน ห้องนัง่ เลน่ พอกลับข้ึนมาคุณโมกข์ ก็ลงนอนหลับไปแล้ว ฉันวางของไว้บนโต๊ะเล็กข้างๆ เดนิ ไปทีม่ ุมเครอื่ งดม่ื ข้างทีวี รนิ น้ำใสแ่ ก้ว ก่อน กลับมานัง่ ลงบนเตียง “คณุ โมกข์ คะ” ฉันเรยี กเบาๆ เขาถอนหายใจ แต่ไม่ขยับตัว แสงสลัวจากโคมไฟเลก็ ดวงหน่ึงที่บนโต๊ะน้ัน สอ่ งให้เห็นผ้าห่มยับยุ่ง พอๆ กับ ชดุ นอนของคนทน่ี อนคางเขยี วครม้ึ อยบู่ นเตียง ฉันเขยา่ ตัวเขาเบาๆ “คณุ โมกข์ ...ทานยาแก้ไข้คะ่ ” เขาปรอื ตาข้นึ มอง ขยับตัวอยา่ งงัวเงยี แล้วลกุ ข้นึ นัง่ เอนๆ รบั ยาใสป่ าก แล้วด่มื น้ำทีฉ่ ันสง่ ให้ “ยังเจ็บตามากไหมคะ” ฉันถามเม่ือเขาดม่ื น้ำเสรจ็ คดิ วา่ เขาจะไม่ตอบหรอื ตอบวา่ ไม่เปน็ ไรเหมอื นเคย แตค่ ุณโมกข์ พมึ พำเบาๆ ว่า “...มาก” ใจฉันออ่ นยวบ “แล้วปวดศรี ษะรเึ ปลา่ คะ”

“ปวดหัว...นอนไม่หลับ” เขาเอนกายลงนอนบนหมอน ฉันวางมอื ลงแตะหน้าผากเขา ร้สู กึ วา่ รอ้ นพอๆ กับเมอ่ื กลางวัน “ทานยาแก้ปวดลดไข้แล้วอกี ครคู่ งดีข้ึนคะ่ ” คณุ โมกข์ ลืมตาข้ึนมองฉันอีก ตาปรอยมเี งาน้ำตา แก้มเป็นสชี มพเู พราะความ ร้อน “ประคบตาอีกนดิ ไหมคะ ชว่ ยลดความรอ้ นด้วย” บนตาคเณุม่ือโมเหกน็ ขเ์ กข็ปาไัดมมต่ ันออบอกฉทันันกท็ผี ละไปหยบิ Eye mask จากตู้เย็นมา แต่พอวางลง “อ้าว ทำไมล่ะคะ !?” ฉันหยบิ แผ่นเจลทต่ี กลงบนเตยี งข้นึ มาใหม่ “มันเย็นไป” ฉันวงิ่ ไปหาผ้าเชด็ หน้าในต้ขู องเขามาห่อให้ หากคนเอาแต่ใจกย็ ังไมพ่ อใจ คราว น้พี อประคบลงไปคุณโมกข์ ก็หยบิ มันปาท้งิ “คณุ โมกข์ !” ฉันไม่คดิ เลยวา่ คนตัวโตอย่างเขาจะเกเรเป็นเดก็ ๆ อย่างน้ีได้ใน เวลาไม่สบาย “ผมไม่อยากประคบตาบ้าๆ นี”่ ฉันลุกข้นึ จะไปหยบิ มันกลับมาใหม่ แต่คณุ โมกข์ กลับดงึ มือไว้ ไมไ่ ด้ดึงเบาๆ พอให้ฉันหยุดเหมอื นทกุ ที แตด่ งึ จนฉันเสยี หลักล้มลงมานอนบนเตียงกับเขา ฉันตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้น เมือ่ ถูกแขนแข็งแรงโอบไปรอบกาย เขารั้งตัว ฉันเข้าไปกอดไว้แนบแน่น พลิกกายข้นึ กักฉันเอาไว้ระหวา่ งแผน่ อกและอ้อมแขน เรอื นรา่ งของเขารอ้ นรมุ คณุ โมกข์ ก้มหน้าลง แตะปลายจมูกเบาๆ เข้ากับจมกู ของฉัน ลมหายใจของเขา อุ่นจัด ก่อนท่ีจมุ พิตแรกของฉัน...ของเราจะเรมิ่ ข้นึ อยา่ งออ่ นโยนแผ่วเบา

และมันไม่ได้จบลง มันเรมิ่ ร้อนรมุ เสมือนพษิ ไข้ของเขา และเพมิ่ ความเรา่ รอ้ นอ่อนหวานข้ึนเรอื่ ยๆ อ๊า...มะ...ไม่นะ ฉันพบว่าตัวเองไม่มเี รย่ี วแรงต่อต้านเขาเลย ไม่จรงิ อาการตกใจจนสัน่ สะท้านของฉัน ทำให้คุณโมกข์ หยุดนิดหนึง่ ราวกับเขาได้สติ ข้นึ มาเพยี งเลก็ น้อยจากความเลือนรางรอบกาย เขายกศรี ษะข้ึน ดวงตาหรปี่ รอื ที่เข้ม ด้วยไฟอารมณ์ จ้องมองลงมาท่ฉี ัน “หลงบหุ ลัน” และเรยี กชอ่ื ฉันแผว่ เบา เขากระตกุ หัวใจของฉันไปไว้ในอุ้งมือได้เพียงแค่เรยี กชอ่ื ฉันเบาๆ อย่าง แเสปรนน็งทิ จสแุมนลพ้วมิตจเทชบู ีส่น่ขง่นอคั้งนวเอารมาอกปกเ็ รรมาม่ิารเขถพ้นึนียอางเีกครคยีรั้งรกหั้งรน้อรงึง่ มิขฝอปีงเใาขจกาฉอเขันบ้าอกมุน่ราะขใเนอจิดสงเากขยราเะสลเัมจือิงผดไัสขปอฉกังับนฉจอันังยหา่ วงะลกกึ าซรง้ึเตด้นืม่ ดรวั ำ่ แล้วฉันกล็ ่องลอยหลุดไปในห้วงฝัน ทั้งๆ ที่ฉันจำได้ว่าพยายามออกแรงผลักเขาอย่างไม่เบานัก เมื่อร้สู กึ ตัวว่าเส้อื นอนของเขาและฉันหายไป แต่แผน่ อกท่ที ั้งกว้างและตึงด้วยกล้ามเน้ือของเขาไมข่ ยับ เลย ท้ังๆ ทฉี่ ันร้วู ่าจะต้องไมย่ อมให้มันเกดิ ข้ึน ในเวลาท่สี ติของเขาไม่อยกู่ ับตัวเตม็ บรบิ รู ณ์ อย่างน้ี แตฉ่ ันก็ไม่กล้าตอ่ ต้านเขาอย่างรนุ แรง เกรงจะพลาดพลั้งไปถกู แผล หรอื ทำให้เขาเจบ็ ปวด ท้ังๆ ที่ฉันควรรอ้ งขอความชว่ ยเหลอื มากที่สดุ ว่งิ หนใี ห้สดุ ชวี ติ ไปจากห้องน้ี และไมย่ อมกลับมาอกี เลย ฉันกลับพบตนเองนอนนิ่ง โอบกอดเขาไว้ และยินยอมตามใจเขาในท่สี ดุ น้ำตาหยดเลก็ ๆ ไหลออกมา...นานหลังจากนั้น เมอ่ื คุณโมกข์ หลับไปแล้ว ขณะ แขนข้างหนง่ึ ของเขายังกอดฉันเอาไว้ราวหวงแหน ฉันพลกิ หน้าไปมองรมิ ฝปี ากสอี อ่ นท่เี ผยอน้อยๆ และดวงตาท่ปี ิดสนทิ ของเขา

ซงึ่ ซกุ อยกู่ ับหมอนใกล้ๆ ฉันทำสง่ิ ท่ไี ม่นา่ ให้อภัยกับตัวเองไปเสยี แล้ว แตฉ่ ันไม่รสู้ กึ เสยี ใจเลย น้ำตาของฉันไหลออกมาอกี ไม่...ไมใ่ ชค่ วามเสยี ใจกับสง่ิ ทีเ่ กิดข้ึน หากเปน็ ความเสยี ใจท่รี ้วู ่า สงิ่ ทีเ่ กิดข้ึนไม่ อาจคงอยู่ได้ตลอดไปต่างหาก หัวใจไรเ้ ดียงสาของฉันมันแสนทรยศ ฉันรกั เขาไปแล้วจรงิ ๆ รกั มากและลกึ ซ้งึ เชน่ หบุ เหวทีไ่ มอ่ าจวัดกำหนดได้ว่าลึกถงึ แค่ไหน และยังไม่ อาจรวู้ า่ ยามทฉ่ี ันตกลงไปถงึ ก้นเหวนั้นแล้วจะเจ็บปวดสักเท่าไร

บทท่ี 13 หวานปานน้ำผ้งึ เดอื นห้า ลกู แกะถกู หมาปา่ กินไปเสยี แล้ว เรยี บร้อลยูกแใกจะดผอี ู้แอ่ สนนโยไรนเ้ ดยแี ตงสท่ าี่จไรมงิ ร่ แ้ตู ลัว้วเเลปยน็ วหา่ หมมาปา่าปผา่ ปู้กลำลอังมหติวัวโมหาย เสแสร้งทำท่าทางสภุ าพ หมาป่าเฝ้ารอเวลาอยา่ งอดทน เล้ยี งลูกแกะจนอ้วนท้วนด้วยอาหารดีๆ และรอย ย้มิ อบอนุ่ ทำให้ลูกหมู เอ๊ย ลูกแกะ ไว้วางใจจนยอมเข้าไปใกล้ๆ ถ้ำของมัน และแล้วคืนวันหนง่ึ ในขณะที่ลกู แกะตัวน้อยไว้วางใจว่าปลอดภัย หลงเข้าไป เทีย่ วในถ้ำหมาปา่ โดยไม่ทันระวังตัว กถ็ กู ตะครบุ ไปหม่ำอย่างงา่ ยดาย ชา่ งน่าสงสารลกู หมู เอ๊ย ลกู แกะน้อยยง่ิ นัก กวา่ จะเหน็ เข้ียวขาวคมท่ีคุณ หมาป่าซอ่ นไว้กส็ ายเกนิ ไปเสยี แล้ว เชา้ วันถัดมา คณุ หมาป่าต่ืนข้ึนมาอย่างแฮปป้ีมคี วามสขุ เตม็ เปยี่ ม ถึงตาจะยังไม่ หายดีแตก่ ็ไม่มคี วามหงุดหงิดขัดใจหลงเหลืออยูเ่ ลย คุณโมกข์ อารมณ์ ดตี ลอดวัน ไม่ สนใจเซน็ เอกสาร โทรไปสัง่ งานให้นายปา่ รักทำแทน และไม่ยอมอยูห่ ่างจากฉันเกิน สองนาที สว่ นฉันน่ะหรอื คะ เปลย่ี นใจอยากจะให้เขากลับไปทำงานทีอ่ อฟฟศิ ไม่มาสนใจ ฉันตลอดทั้งวันนั้นไปเลย ฉันสับสนไปหมด ไมร่ ้วู า่ ควรจะทำตัวยังไง และยิง่ ไม่ต้องการคดิ ว่าต่อไปฉันจะ เป็นอย่างไร มใิ ห้มันสกง่ิ ลทา่ีเยกเิดปขน็ ้นึ อมยันา่ งเกนิน้ีไดเล้ ยขแ้อตต่กกลลับงพขบอวงเา่ รทาี่จไรปงิแแลล้ว้วฉันฉัไนมเม่คีพยคลิดะกว่าำลจะังสหารมอื าอรำถนปา้อจงใกดันๆ ไปตอ่ กรกับเขาเลย ไมส่ ามารถควบคุมสงิ่ ใดไว้ได้สักอยา่ งแม้แตค่ วามรสู้ กึ หรอื หัวใจ ของตนเอง

หลังจากวันนั้นอีกวันหนงึ่ รงุ่ เชา้ คณุ โมกข์ ก็หายดี เราดำเนินชวี ิตครอบครัวต่อ ไป อย่างไมค่ ่อยเหมอื นเชน่ เดมิ นัก คณุ โมกข์ ปฏิบัติตอ่ ฉันประหนึง่ ว่าฉันเปน็ ภรรยาของเขาจรงิ ๆ สนทิ สนมเอาใจ เพียรสง่ สายตาหวานมาให้ตลอดเวลา ทุกอย่าง ในทีส่ ดุ ฉันกเ็ ข้าใจวา่ เจ้าความร้สู กึ แปลกๆ ระหวา่ งเราก่อนหน้าน้ันมันคอื อะไร ไม่ใชค่ วามสนทิ สนมมเี ย่อื ใยผูกพันที่สง่ แรงดงึ ดดู มาท่ฉี ัน หากมันคือความปรารถนา...ทีจ่ ะอยู่ใกล้ชดิ กัน...ยิ่งข้ึนกว่าเดิม ถ้าเพียงแตฉ่ ันจะรวู้ ่ามันคอื อะไรมาก่อน กค็ งไม่หลงปล่อยใจให้เลื่อนไหลไปตาม จนไม่อาจดงึ ร้ังให้ย้อนกลับได้เชน่ น้ี ฉันโทษเขาคนเดยี ว คณุ โมกข์ เจ้าเล่ห์ ล่อลวง และเอาเปรยี บฉันทกุ อยา่ ง ในตอนกลางคืน ฉันไม่ยอมไปหาเขาท่ีห้องอีก เขากก็ ลับเป็นฝ่ายมาหาฉัน ถึง ฉันลอ็ กประตู แตเ่ จ้าของบ้านกม็ ีกญุ แจ ฉันไม่ร้วู า่ จะปฏิเสธมใิ ห้มันเกิดข้นึ อกี ได้อย่างไร ในเม่อื ฉันไม่สามารถจะหนไี ป ไหนได้ แม้บางครง้ั ฉันจะรอ้ งไห้ พ้อกับเขาวา่ เราไมค่ วรจะทำอยา่ งน้ี คุณโมกข์ กห็ าข้อ แแกล้้วตกัวไจ็ ดะ้จทัดกุ งทาี นแวต่าเ่งรงาาจนดจทระงิ เๆบียนเขสาบมรอสกกวันา่ แลถ้วงึ ไนมะจ่ ัดงแาคนร่ ฉอลใหอ้คงุณฉแันมขก่ เอ็ ปง็นเขภารกรลยับาขมอากงอเ่ ขนา ตามกฎหมายอย่แู ล้ว ข้อแก้ตัวทไี่ มน่ ่าเชอ่ื ถืออย่างน้ัน... เพราะเราสองคนกร็ วู้ ่าเราจดทะเบยี นสมรสกันทำไม ปลอบใ“หท้ฉำไันมมถัน่ งึ คใจิดม“ามกันอไยม่าจ่ งำนเป้ี...น็ หตล้องงบจุหบลลันง” ระหเวขา่ างจเระากอเรดาฉสัานมไาวร้ ถทำจใบูห้ซมัับนนเป้ำน็ตจาใรหงิ ้ฉ” ัน ฉันไม่รวู้ ่าจะเชอ่ื เขาได้ไหม คุณโมกข์ พูดเพื่อให้ความหวังกับฉัน ให้ฉันสามารถ ทนตอ่ ไป ไมห่ นีไปจากเขาเสยี ก่อน หรอื พูดเพราะหมายความตามนั้นจรงิ ๆ ฉันกไ็ ม่รู้

“หกเดอื น ใชไ่ หมคะ” “พูดอะไรอย่างนั้น” เขาดุฉัน “คุณเปน็ ของผมจรงิ ๆ แล้ว เราจะไมแ่ ยกจากกัน” จูบของเขาทำให้ฉันไมส่ ามารถปฏิเสธ ทำให้ฉันไมอ่ าจจากไป ทั้งๆ ทฉ่ี ันรวู้ า่ ฉัน ควรจะไป กอ่ นทท่ี ุกสงิ่ ทกุ อย่างจะเลวรา้ ยย่ิงไปกวา่ น้ี หลงใหจละเป็นทอำตยาา่ มงทไรี่เหขาาตก้อคุณงกโามรกข์ ไจมะไ่เปด้น็รักอฉยัน่างไรหากทหมุกดอยเว่าลงาทใ่เี นขอาพีกดู ไมเพถ่ ือ่ งึ หห้ลาเอดกือในหแ้ฉลัน้ว เขาขอให้ฉันเซน็ ใบหยา่ ฉันคงต้องตายแน่ๆ รอจนถึงเวลาน้ัน ฉันคงไม่เหลอื เศษเสย้ี วหัวใจไว้เป็นของตัวเองอกี แล้ว แม้แต่ ลมหายใจของฉันกย็ ังถูกเขาขโมยไป เชน่ เวลาน้ี...เชน่ ทกุ ๆ ทที ่เี ขาจบู และพรำ่ บอกว่า ฉันน่ารักสักแคไ่ หน น่า คลุ่ม่อหยลมัง่นสใกัจเใทน่าตไัรวเอทงำอใยห้่าฉงันฉหันากยลใัวจวแ่าทมบันไจมะ่ทไันมเเ่ พปน็ราคะวคาำมชจมรแงิ สนหวาน ซง่ึ กลับทำให้คนไม่ “ผิวคณุ เนยี นเหมอื นเน้อื แพร...ดวงตาสหี วาน...เหมอื นน้ำผ้ึง เวลาคณุ มองผม อย่างนั้น มันทำให้ผมคดิ อะไรไม่ออกเลย นอกจากกอดและเกบ็ คณุ ไว้ให้ใกล้หัวใจ ทีส่ ดุ ตลอดไป” ฉันกลายเปน็ สาวน้อยในเทพนยิ าย (หลังจากท่ีกลายเปน็ ลกู แกะไปก่อนหน้านั้น นะ่ คะ่ ) หลังจากวันนั้นแล้ว คณุ โมกข์ ก็ไม่ยอมให้ฉันคลาดสายตาไปไหน เนปาน็ ยทอหุดยารรามหมีหญทน่เี งิ้ขาคทาไนข่ี มับสอ่ รนยถิทู่ ใตไหดิป้ฉทตันาำงมาไหนปรทอื กุกน็สแั่งงหั่ ไเง่ปปข็น้าคงำๆขาดหวากา่ ฉฉันันจเปะต็น้อคงนไมขัไ่บปไหถน้าไมปาซไหอ้ื นขอคงนกเด็มปยีี ๋ววิ ภัยร้ายจากลงุ ตุ่มยังไม่หมดไปนคี่ ะ แม้ว่าฉันจะตกลงไปในไหน้ำผ้ึงแล้วก็ตาม ฉันขับรถเก่งข้ึนแล้ว ไปสอบได้ใบขับข่ีมาแล้วด้วยคะ่ การอ่านหนังสอื เรยี นและ การเขียนนยิ ายกค็ ่อยคืบคลานตามมาอยา่ งชา้ ๆ เพราะความหวานรอบๆ ตัวฉันมัน ทำให้อะไรตอ่ อะไรดูเชอื่ งชา้ ไปเสยี หมด

ระหว่างท่ที างตำรวจเพื่อนคุณโมกข์ ยังสบื เสาะหาประวัตวิ ่าลุงตุม่ เป็นใคร มาจาก ไหน มีชวี ติ ในซอกมดื อันเลวร้ายอยา่ งไรมาได้ไม่สำเรจ็ นั้น คณุ โมกข์ กต็ ้องบินไปญปี่ ุน่ หนงึ่ สัปดาห์ เรอื่ งงาน เม่อื ชว่ งเวลานั้นฉันไม่ติดกจิ กรรมพิเศษหรอื การอบรมของมหาวิทยาลัย เขาก็ เลยให้ฉันไปด้วย ฉันดใี จอยเู่ หมือนกันเพราะยังไมเ่ คยไปเที่ยวต่างประเทศเลย และการอยบู่ ้านคน เดียวหนึ่งสัปดาห์ ผวาถงึ ลุงตมุ่ นั้นกไ็ มน่ า่ พิสมัยอยา่ งยิง่ ไปญป่ี ุน่ ฉันปลอดภัยจากลงุ ตมุ่ แนๆ่ คะ่ ดจี ัง แต่จะไม่ปลอดภัยจากใครยิ่งกวา่ น้ัน คณุ ๆ ก็คงร้กู ันอยู่แล้ว ทโริวงทแัศรมนร์สทงุ่ วอันยรสณงุ มาัมยวันหตรนืน่ หู ้อีตราาากขใอนาศงยชมา่ า่นหงาชแนนจิ ค่มจรใกู โสุตเตแกึกสียสงวแงู ๆดฉดัสนสทีตวอยืน่ งๆขส้ึนามดมาสากใอ่ นมงาหลย้องรมงาชายจดุราอบกบนฟต้าคึบก้รสานางูมเมกอืซรงง่ึ ะเเปปท็็นนบ ระเบยี บเรยี บรอ้ ยและสะอาดมากๆ วันน้เี ป็นวันท่ีห้าแล้วที่ฉันมาอยโู่ ตเกียว คุณโมกข์ ได้พบนักธรุ กิจคู่ค้าหลายราย รวมทั้งเพื่อนหลายคนของเขาซง่ึ อยู่ที่น่ดี ้วย ครัง้ เมอ่ื ใเนขวาัเนขท้าเ่ีปขราะไชปมุเย่ยี ฉมันชกม็จงะาไนด้ไปดชผู อ็ ลปติ ปภงิ ัณแลฑะ์ ทให่อมง่เท่ีฉยวันกโ็ไดดย้ตมดิ พี ตนามักไงปาดน้วหยญงิ หคานกหบนางงึ่ ซงึ่ บรษิ ัทท่ญี ่ปี ุ่นสง่ ตัวมาต้อนรับ ชว่ ยพาฉันไปตามสถานท่ีตา่ งๆ ตามแตฉ่ ันอยากไป ฉันได้ไปเดินดูของตามแหล่งชอ็ ปทั้ง ชนิ จกู ุ ฮาราจูกุ กินซา่ และเวลาทค่ี ณุ โมกข์ วา่ งไปด้วย เขาก็พาฉันไปเท่ยี วชมวัดอะซาคุสะ วัดทใ่ี ครๆ ต้องไป ทีม่ ปี ระตคู ามิ นาริ แขวนโคมไฟสแี ดงขนาดใหญม่ าก สงู สเี่ มตรครง่ึ นั่นยังไงคะ เราผ่านถนนนาคามิ เสะ ซง่ึ รวมรา้ นของท่รี ะลกึ น่ารกั ๆ มากมายสองข้างทางไปวัด ไปเท่ียวศาลเจ้าเมจชิ นิ โต เทย่ี วดเู ขตโอไดบะ โชว์ รมู รถยนต์ ดเู ครอื่ งไฟฟ้าทีอ่ ากิฮาบาระ รา้ น Tokyu Hands แม้แต่ชมละครคาบูกใิ นตอนค่ำ

สง่ิ ที่ฉันประทับใจท่สี ดุ คงเป็น รา้ นขนมที่อเิ ซตัน ซาลาเปาทอดหน้าวัดอะซาคุสะ กับสเตก็ เน้อื โกเบในรา้ นเลก็ ๆ ทชี่ นิ จกู ุใกล้โรงแรมเราน่ะคะ่ (มีแตเ่ รอ่ื งกิน) เย็น จงึฉไันด้หคิววรเปจ็นะอพ้วเิ ศนษข้ึนแอถีกมบาแงตว่นัน้ำตห้อนงักแกบลกับถคุงชงเอ็ดปิมปิงเเดพนิราทะาเงดหินลจานยขกาิโลลาดก้วตย้ังนแต่ะซเ่ ชคิ า้ ะถงึ นอกจากน้ีฉันกช็ อบวัดทุกวัดท่ีไป ไม่วา่ จะคนเยอะหรอื คนน้อย ฉันเป็นต้องไป บรจิ าคเหรยี ญห้าเยนแล้วอธษิ ฐาน รวมท้ังซอ้ื เครอื่ งรางกลับมา และกช็ อบไปร้าน การ์ตนู กับรา้ นหนังสอื มากคะ่ แม้ว่าฉันจะอ่านไม่ออก แค่ไปยืนดกู ็พอใจแล้ว ได้มาเท่ียวต่างถิ่น มีสง่ิ น่าต่ืนตาตืน่ ใจเยอะแยะ ทำให้ฉันสนุกสนานเพลิดเพลิน ลมื ความหวาดหวั่นลกึ ๆ ในใจลงไปได้บ้าง แตห่ ลายครั้ง บางเวลา เจ้าความร้สู กึ ไม่ มั่นใจ กังวลใจก็หวนคืนมาสฉู่ ัน มาเทีย่ วญป่ี ่นุ ครั้งน้ี เรอื่ งหนงึ่ เป็นอยา่ งท่ฉี ันคาดเดาเอาไว้ไม่มีผิด โมกข์ สงั่ จองห้องชดุ ห้องเดียว ซงึ่ ประกอบด้วยห้องนัง่ เลน่ และห้องนอน นัน่ กค็ ือคุณ ไมม่ ีปัญหาวา่ ใครจะนอนห้องไหน เพราะคณุ โมกข์ ไม่ยอมนอนโซฟาอยแู่ ล้วละคะ่ แล้วอยา่ คิดวา่ ฉัน จะสามารถหนมี านอนบนโซฟาคนเดยี วได้ คณุ โมกข์ ใจรา้ ยมากๆ ไมย่ อมให้ความเปน็ สว่ นตัวกับฉันเลย เขาอ้างวา่ ต่อไป เวลาเราย้ายห้องนอนหลังจากจัดงานเล้ยี งแตง่ งานแล้วจะได้คุ้นชนิ ยังไงล่ะ บางครงั้ แววตาซกุ ซนรนื่ รมย์ ของเขากท็ ำให้ฉันรสู้ กึ มคี วามสขุ เชอ่ื มัน่ ในทกุ สงิ่ ทเ่ี ขาพูดจรงิ ๆ หากกม็ ีบางหน ทค่ี ณุ โมกข์ มักนิ่งเฉยหรอื เครง่ ขรมึ ซง่ึ เวลาเหลา่ น้ันฉันไมอ่ าจ อ่านออกได้วา่ ในใจของเขาคดิ อะไรอยู่ ฉันอาจระแวงไปเอง แต่ก็รสู้ กึ ว่า มบี างสง่ิ บาง อยา่ งทคี่ ณุ โมกข์ ไมไ่ ด้บอกฉัน เราสนิทกันมาก และแบ่งปันกันเกือบทุกอยา่ ง (ยกเว้นห้องน้ำที่ฉันยังไม่ยอมให้ เเกขาบ็ เเขอ้าามไาวแ้ บไมง่ เอ่ ปาดิบเดผ้วยยอใอนกเวมลาาทฉ่ฉีันันสอามาบารอถยรอู่ ้สู ยกึ า่ ไงดเ้ดด็ ขาด) แตฉ่ ันรวู้ า่ ยังมมี ุมเลก็ ๆ ทีเ่ ขา เชน่ วันน้ี เมื่อฉันแตง่ ตัวเสรจ็ เดนิ ออกมาที่ห้องนัง่ เล่น คุณโมกข์ กำลังรับ

โทรศพั ท์ ทางไกลจากประเทศไทย เขาหันมามองและนงิ่ ไปนิดหนึง่ เมื่อเหน็ ฉัน ดวงหน้า นิ่งสงบเฉยเมย ดวงตาปดิ กั้นความรสู้ กึ เขาไม่ได้ไล่ฉันออกไปจากห้อง ขอความเปน็ สว่ นตัวออกมาตรงๆ แตเ่ ขาแทบไม่ พดู เลย แค่ตอบรบั สนั้ ๆ นานๆ คร้ัง ถามคำถามสัน้ ๆ บางที เชน่ ใคร...อยา่ งไร...ทำไม...เมอื่ ไหร่ แล้วหันหลังให้ฉันในท่สี ดุ ฉันก็มมี ารยาทพอจะถอยกลับไปนั่งรอในห้องนอน แต่ก็สงสยั วา่ อะไรทคี่ ุณ โมกข์ จะบอกฉันไม่ได้ ไม่อยากให้ฉันรู้ คนเกา่ ขคอวงามเขลาับสทกั าคงนธุรกฉจิันหพรยอื าคยะามเหดราอื ควุ่ณาเรวอื่ า่ งนลา่ ุงจตะเมุ่ ปน็ อเราอ่ื จงจอะะเปไรน็ ไขด้ม่าวาคกรทาส่ี วดจุ ากกันแคฟะนสาว ต้ังแต่ฉันได้พบคุณโมกข์ มาจนถงึ วันน้ี ขอบอกวา่ นอกจากนางอิจฉาตัวปลอม อยา่ งพทิ ย์ ธิดาแล้ว ฉันไม่เคยเหน็ รอ่ งรอย ได้ยนิ เรอื่ งราวข่าวลอื หรอื ได้เห็นแม้แตเ่ งา ของ ‘อดตี ’ ของคุณโมกข์ สกั คนเลยคะ่ ลองนกึ ดูถงึ สมมตฐิ านท่ีฉันเคยตั้งวา่ คณุ พ่อของเขาไม่พอใจทเ่ี ขา ‘อาจจะ’ ควงหญิงสาวไมซ่ ำ้ หน้า และไมย่ อมตกลงปลงใจกับใครสักที อันน้ีฉันก็คดิ เดาข้ึนเอง สว่ นท่นี ายป่ารกั เคยวา่ ฉันได้ทำสำเรจ็ ในสงิ่ ทห่ี ญงิ พันกว่าคนทำไมส่ ำเรจ็ ไปแล้ว เกใขนราะวไนันม้ันเ่แคตฉยง่ันหงกาวนย็งมังไอื มถอเ่ อืคันยมเีนหแัยมน็ ้สแสตำาคว่คัญทอ่ีเมวข่าพาคววิ ุณ่าเเตลโอมยรกส์ ขัก์ เฉคคันนยอมยสี ู่ดาทว้ว้ังๆยทเ่ีคขุณามกาโ็วกมามกงาทขย์้งิเปนไว็ันบ้ คไมนเปถ่ เ้ปิวดนเดิ คเรผราอ่ืยยงมทา้ิงกแไตๆว้่ ตลอดเวลา ถ้าฉันเชอ่ื ตามพยานหลักฐานท่ีปรากฏแก่ตาตน ข้อเทจ็ จรงิ ที่เห็นตรงหน้าก็บอก ฉันวา่ เขาไมใ่ ชค่ นเจ้าชู้ ไมเ่ คยชายตามองใครเวลาไปไหนกับฉัน ไมน่ า่ ใชผ่ ู้ชายทจี่ ะมี ก๊กิ หลบซอ่ นไว้ทัว่ ทกุ มุมเมอื ง เขาปกปเมิดอ่ื ฉอันยไูท่ว้บ่ี ้านไมน่เขา่ าใไชมเ่่เรคอ่ื ยงมหโีญทงิรอศื่นพั ท์ สแว่ ลนะตถัวงึ มคาุณหาโนมอกกข์เจวะลเคางยามนีแเลฟยนมดาังบน้าง้ัน เรอื่ งที่ เลิกรากันไปนานแล้ว จงึ ไม่มมี าวอแวกวนใจ ป่วนประสาทฉัน ก็อาจ

ยงิ่ คิดถึงท่ีคุณโมกข์ เคยบอกฉันว่า ‘อยา่ เชอื่ เรอ่ื งอะไรก็ตามท่ีนายตัวร้ายนั่นพดู ’ แล้วคำพูดของปา่ รักยิ่งไม่มนี ้ำหนัก สมควรตกไปจากการพจิ ารณา แล้วถ้าหากเป็นขา่ วเรอ่ื งลงุ ตุ่ม ไม่ใชเ่ รอื่ งสาวทีไ่ หน ก็ไมม่ เี หตุผลใดทีจ่ ะปดิ บัง ฉันเลยนะคะ น้ันเขาจอะยเา่กงรนงั้นฉัแนลไ้ดว้กยเ็ินหไลปือทคำวไมามในนา่ จเมะอ่ืเปฉน็ ันอเยปา่็นงคสนดุ ไทม้าม่ยีคกวค็ าือมร้ทู คาวงาธมุรลกับิจเบลรยษิ ัทฟังไแปตกเ่ ็อรอื่าจง ไม่รเู้ รอ่ื ง ไม่ได้ทะเยอทะยานอยากมัง่ มหี รอื อยากดังพอจะขายข้อมูลกับใคร ทีส่ ำคัญ วันๆ ฉันแทบไม่ได้ไปไหน ไม่คบค้าสมาคมกับใครมากมายพอจะเผลอพดู อะไรทำให้ ข่าวรัว่ ฉันไมใ่ ชค่ นชา่ งพูดขนาดน้ัน และกร็ จู้ ักรกั ษาความลับหรอกคะ่ เรอ่ื งน้ีบางทคี ณุ โมกข์ อาจยังไม่ไว้ใจฉันกระมัง มาคิดดอู กี ที ฉันยังไมต่ ัดความเชอื่ เรอ่ื งหญงิ อ่นื ท้ิงไปอย่างส้นิ เชงิ จะดกี ว่า ใคร จะไปรู้ คณุ โมกข์ อาจไม่เจ้าชู้ แต่เขาอาจมีใครสกั คนทรี่ กั จรงิ เกบ็ ซอ่ นไว้ในใจก็ได้ ครงั้ น้ีเปน็ หนงึ่ ในไม่ก่คี รัง้ ทฉ่ี ันไมส่ ามารถเดาได้ว่าใครเปน็ ผู้โทรศัพท์ มาหาเขา ฉันจำได้ว่าเคยมอี ีกสองครงั้ เม่อื ยังอยู่กรงุ เทพฯ และท้ังสองครัง้ เขาก็เงยี บขรมึ ไปเชน่ น้ี จเปำนเ็ ปอน็ สิ ขหรอระองจื เาวขก่าาฉนันีจ่ จะ..เงึ.ปไม็นค่ห่อนย่ึงโใทนรอมดาตีรบรักกทวนจี่ ำจาเกฝไ้ากรอลคขออยงเอขยาจ่างรองิ ๆดทนถเึงธเอวลผา้เู ทข่ีค้าใณุ จใโนมกคขว์ าจมะ ฟ้งุ ซา่ นได้อยา่ งนากเอ๊ก...นางเอกมากๆ เลยนะคะน่ี คณุ โมกข์ คุยโทรศพั ท์ เสรจ็ แล้ว เดนิ เข้ามาหยุดอยูท่ ่ปี ระตูห้องนอน มองดฉู ัน ฉันหันไปหา ย้มิ ให้จากเก้าอ้ียาวรมิ หน้าต่าง ไมก่ ล้าถามว่าใครโทรมา และเขาก็ไมไ่ ด้ บอก คุณโมกข์ เดินเข้ามาหา นั่งลงชดิ แล้วโอบฉันไว้ กดรมิ ฝปี ากลงบนเสน้ ผมของ ฉัน ฉันไปตัดผมใหมม่ าแล้วคะ่ เปน็ แบบส้นั สวยเก๋ ไมพ่ องฟูช้โี ด่เดแ่ บบเดิม ฉัน

สวมสทู กางเกงสคี รมี เส้อื ตัวในสกี าแฟ ห้อยตา่ งหมู ุกท่ีคุณโมกข์ เพ่งิ ซอ้ื ให้จากมิกโิ ม โตะเม่ือวาน ดูเหมอื นภรรยานักธุรกิจผ้มู ฐี านะดี มใิ ชเ่ ดก็ สาวจากพรรคกระยาจกคน เดิมแล้ว เขาไมไ่ ด้กล่าวถงึ โทรศัพท์ เมอ่ื ครู่ บอกแตว่ า่ “วันน้ีผมไมว่ า่ ง ประชมุ ทั้งวันเลย” ฉันเงยหน้าข้ึน มองใบหน้าคมคาย ดวงตาสนี ้ำตาลเข้มสวยใส ขนตาเปน็ แพสี นลิ เงา วาดโค้ง“ขพ้ึนรงุ่เปนน็้ีไปรอบรยษิย้ทัิมข“นซม้อื กขับอผงมทอี่ ยมากะไรดนื ้คเชรบา้ เหรารกอื จ็ยะังก”ลับแล้ว” รมิ ฝปี ากหยักเหมือน “ซ้อื จนเกินพอแล้วคะ่ ” ฉันตอบคอ่ ยๆ ฉัน ซกุ เขไซาช้ระอ้ เนรอื่มยือลปงรจะนคอรมิงฝข้าีปงาแกกแ้มตฉะันกันไว้ รอยย้มิ จางลง จมกู โด่งลดลงมาจรดทแ่ี ก้ม “เชอร.ี่ ..” เขาพึมพำ ลปิ มันกง่ึ ใสของฉันมันมีกล่นิ อ่อนๆ “...หอม” “คุณโมกข์ ” ฉันผลักเขาเบาๆ แก้มอนุ่ ซา่ นข้นึ “ไหนจะไปประชมุ ไงคะ” แล้วลกุ เขข้นึาหยัวืนเราดะนู ราฬอยกิ ยาข้มิ ้อพมรือายแจม่ ใสบาดตาบาดใจฉัน คุณโมกข์ จุ๊บแก้มฉันอีกทีหนง่ึ “มิสกึ ซิ ังจะมารอหลงที่ล็อบบ้เี ก้าโมงใชไ่ หม” เขาถาม “ใชค่ ่ะ” ฉันตอบ “แล้ววันน้หี ลงจะไปไหน” ฉันถอนหายใจ “คงจะถามคณุ มิสกึ ิดคู ่ะวา่ แนะนำท่ีไหนอกี หลงอาจจะไปวัดกับ พิพธิ ภัณฑ์ เอโดะก็ได้คะ่ ” “ถ้าง้ันขอให้สนุกนะครับ เจอกันก่อนอาหารคำ่ ” เขารวบตัวฉันไปกอด คณุ โมกข์ ดึงความสนใจของฉันไปจากสงิ่ ที่สงสัยสำเรจ็ ทุกครั้ง ทำให้เรอ่ื งอะไรก็ ตามท่ีฉันกังวลดูเลก็ ลงไปเสมอ ฉันเดินไปสง่ เขาท่ปี ระตูห้อง มองดูรา่ งสงู ได้สดั สว่ น

งดงามถือแฟ้มเอกสารบางๆ เดนิ จากไป ก่อนหับประตเู ข้าหากันแผว่ เบา ฉันรักคณุ คำพดู น้ีฉันยังมิได้พดู ออกไป ไม่เลยสักคร้งั และเชน่ กันเขาก็ยังไม่มีทา่ ทีวา่ จะ พูดมันออกมา ฉันเกรงเหลือเกินวา่ จะไมม่ ีโอกาสได้พดู ทำไมฉันจงึ ได้กลัวอะไรไรส้ าระเชน่ น้ีนะ ฉันควรจะมคี วามสขุ มากๆ มัน่ ใจใน ตัวเองข้ึนอกี นิด และเชอ่ื ที่คณุ โมกข์ บอกฉัน ว่าเราจะมอี นาคตรว่ มกัน เขาชอบฉันจรงิ ๆ และเขาเห็นวา่ ฉันสวยถกู ใจเขา อยา่ งน้อยนั่นก็เปน็ สง่ิ ที่เขา ยนื ยันกับฉัน วา่ รา่ งกายของฉันงดงามสกั แคไ่ หน และเขารักทีจ่ ะสัมผัสมันเพยี งไร นี่จะเป็นจุดเรม่ิ ต้นของความรักได้หรอื ? สงิ่ น้ีจะเป็นรากฐานของความสัมพันธ์ ได้จรงิ หรอื ? ในเม่ือรา่ งกายของคนเรามีแต่เปลี่ยนแปรไป พ้ืนฐานนิสยั ความชอบที่ จิตใจ การเข้ากันได้ทางความคิดนา่ จะสำคัญกวา่ มากในความเห็นของฉัน หรอื วา่ สง่ิ เหล่านั้นก็ไมส่ ำคัญ ในบางขฉณันระกั แเขลาะทเปเ่ี ปน็ น็ คเณุขาหเทมา่ านปั้น่าใเนองบางเทปีน็ คนซับซอ้ น เปน็ คนปากแข็ง สภุ าพห่างเหิน ทัศนคติ ความเชอ่ื นสิ ัยใจคอ ความดงี าม มันรวมอยใู่ นนั้นด้วยใชไ่ หม ในรปู กายงดงาม ในดวงตาสวย ในทุกๆ อยา่ ง สาวกำลคังวตาั้มงทราั่กเคข้ือาเอละ่นไรงาน?ฉคันนจเนราปคั่นวปรร่วักนกใันนศท่ีตรี ษรงะไหนแน่ ? ปัญหาโลกแตกของเดก็ วัย ฉันจะเชอื่ เขาได้ไหม เชอื่ เขาได้แคไ่ หน หรอื ตัวเขาเองก็กำลังถามคำถามน้กี ับตนเองเชน่ กัน... เขาจะเชอื่ ฉันได้ไหม ? ฉันกลับจากญ่ีปุน่ ได้เพยี งสองสัปดาห์ ก็พบคำตอบคะ่ คณุ ขา ปัญหาเรอ่ื งความ

รกั ความเชอ่ื อะไรนัน่ มันระเบดิ ตูมเข้าใสห่ น้าฉันในบา่ ยวันหนึ่ง วันที่อากาศแสนรอ้ น คุณโมกข์ ไปทำงานตามปกติ สว่ นฉันอา่ นหนังสอื อยู่กับบ้าน วิชาการเขยี น สำหรบั สอื่ สงิ่ พิมพ์ ซงึ่ ฉันกำลังอา่ นถึงตอนการเขยี นสารคดีน้ันไมด่ งึ ดูดใจฉันเท่าเรอื่ ง อ่นื ๆ ฉันจึงลุกลงมาเดนิ ยืดเสน้ ยืดสายข้างลา่ ง สวนบรเิ วณข้างบ้านคณุ โมกข์ ทางฝั่งตะวันตกนั้นรม่ รนื่ มีพญาสตั บรรณต้น ใตหิดญกันข่ ้ึนคเคัน่ ยี ใงหก้รับ้ดู จ้วายมพจ่มุ รุ แเี ขผ็ม่รปม่ ลเงกู าเคปร็นอแบนควลยุมาไวปตจัดนแถตึงง่ มทมุ รสงสวนเ่ี หขลอยี่ งมบส้างนู เใพหยี ญงเ่ซขง่ึ า่ มอีหาาณงนากเขยตงู เพ่งิ ผลิดอกสสี ้มสดสวย ฉันเดนิ ทอดนอ่ งผา่ นกอบานบุรสี เี หลอื ง กำลังจะไปนั่งเลน่ ทีม่ ้าหินใต้ต้นจามจุรี ก็เผอญิ มองไปเห็นทางบ้านใหญ่มผี ู้คนขวักไขว่ผิดกว่าทกุ วัน รถคันใหญ่สดี ำซง่ึ ฉัน เคยเห็นจอดอย่แู ต่ในโรงจอด วันน้ีมาเทียบอยู่ทีเ่ ทอเรซหน้าบ้าน พนักงานผู้ชายสอง สามคนขนของออกจากรถกันอยู่ นอกจากน้ียังมรี ถยนต์ ท่ีฉันไม่เคยเหน็ มาจอดอยหู่ น้าบ้านอีกสองคันด้วย เรว็ กวา่ ใกจำฉหันนหดาเกยอวื ับบเสลอยงลอะาคท่ะติ ยไ์ นพ่ีคละไ่ ปนไมึกว่น่า่าเปหน็ รอไื ปคไณุ ด้ ยาหยานก้อคยุณกยลาับยมนา้อแยล้จวะก!ลับนมม่ี าันจยรังงิ คุณโมกข์ คงต้องรขู้ ่าวก่อน อยา่ งไรกต็ ามฉันใจไม่ดี เผื่อพวกเขาเลือ่ นกำหนดกลับ กะทันหัน รเู้ ที่ยวบนิ เอาตอนดกึ แล้วเลยไมโ่ ทรมาบอกก่อนอะไรแบบน้ี ฉันแอบแฝงตัวตามพุ่มไม้ เข้าไปเมียงมองใกล้ๆ บ้าน เผ่ือมีใครเดนิ ผ่านมาทาง น้ฉี ันจะได้ลองถามดู บ้านใหญ่คล้ายจะมีแขก มีเสยี งคนพดู จากันดังลอดมาจากหน้าต่างห้องรบั แขก พอดลี มพัดมาทางทฉ่ี ันยนื จึงพอจะได้ยินเสยี งคยุ แตจ่ ับใจความไมไ่ ด้หรอกค่ะว่าคยุ กัน เรอื่ งอะไร เอ หรอื จะเปน็ คณุ สัก หรอื นายปา่ คนใดคนหนึง่ มาใชบ้ ้านคุณแม่เปน็ สถานที่ ต้อนรับแขกก็ได้ ฉันยังมทิ ันลงความเหน็ ได้แน่นอนก็เห็นเงาคนคนหนึ่งผ่านหน้าไปในระยะใกล้

เแขซามผส้นู ล้ันับเกดับินผมมาตดาำมจทนาดงูโเลด็ยกๆรวมซเงึ่ปจ็นะผสเ่าี ทนาพมุ่ ไมด้ทวงฉี่ ตันาแโตอสบนีอ้ำยตู่ าเลปเน็ ขช้มามยีรสว้ิ งูรออายยจุ ามกีผกมารสยขี ้มิ าทวี่ หางตา ตัวสงู ใหญ่ ท่าทางใจดี แตง่ กายภมู ิฐานด้วยเส้อื แขนยาวผูกเนคไท กางเกงขา ยาวรองเท้าหนัง เขาผู้น้ันหยุดมองดูฉัน และฉันกม็ องดเู ขา รสู้ กึ คุ้นหน้าคุ้นตาราวกับว่าเคยเห็น ทีไ่ หน แล้วทันใดนั้นเองฉันกน็ ึกออก ฉันเคยเห็นเขาในภาพหมู่รปู ครอบครวั กลางห้อง รบั แขกทบี่ ้านใหญ่ในวันท่ีไปรบั ประทานอาหารเยน็ นั่นเอง เขาหน้าตาทา่ ทางเหมือนคุณ พอ่ ของคุณโมกข์ ไม่มีผิดเพ้ยี น เหมือนราวเพ่งิ ก้าวออกมาจากรปู ภาพ แม้แต่ทรงผม วิธีแต่งกาย ฉับพลันฉันขนลกุ ซู่ นึกวา่ เห็นภาพหลอนตอนกลางวันแสกๆ สงิ่ เดยี วทีฉ่ ันคดิ ออกมาได้ในตอนน้ันกค็ ือ ชะ...ชว่ ยด้วยค่ะ ผะ...ผีหลอก !

บทที่ 14 ผคี ณุ พอ่ ฉันผงะถอยหลัง เรมิ่ สวดมนต์ ในใจโดยอัตโนมัติ นโมตัสสะ คณุ พระคณุ เจ้าชว่ ยลูกหมูด้วย ผะ...ผีคุณพอ่ มาหลอกลกู หลง กลางวันแสกๆ เลยคา่ ...เกือบจะพนมมอื พึมพำวา่ ไปทช่ี อบๆ เถอะนะคะ ก็พอดที า่ น ทักข้นึ หลังจากเพ่งมองพิจารณาฉันอยูค่ รหู่ น่งึ “เอ...หลงบหุ ลัน หลานพี่ชนม์ ใชไ่ หมน่ี ?” ฉันยิง่ ตกใจซำ้ สอง ผคี ณุ พอ่ พดู ได้ด้วยค่ะ ฉันพยักหน้าหงกึ หงัก ยังไม่ทันหาย ชอ็ ก “อ้อ ! สวัสดีจ้ะ” ฉันรบี ยกมอื ข้ึนไหว้แทบไมท่ ันพอท่านทักกอ่ น แต่ทักแล้วทา่ นก็ย้มิ ๆ เดินเลย ผ่านฉันไป ฉันไมก่ ล้าวิ่งตามไปดู เกรงวา่ ทา่ นจะหายวับไปกับตา ทำให้ฉันย่ิงขวัญผวา จับไข้หัวโกร๋น พอได้สติฉันกห็ ันหลังวงิ่ อ้าว คิดว่าจะหนเี ข้าบ้าน แตอ่ ารามตกอกตกใจ ขาได้ พาตนเองวิ่งไปผิดทางค่ะ ร้ตู ัวว่ามาผดิ ทางก็ตอนทว่ี ง่ิ ชนนายป่ารักเข้าโครมใหญ่ แทบ หงายหลังผลึง่ ลงไปนอนกับพ้ืน ถ้านายปา่ ไมจ่ ับฉันไว้ก่อน “อ้าว...มาวง่ิ ทำอะไรแถวน้ีละ่ ฮะ คณุ พ่สี ะใภ้” ป่ารกั ทักฉัน ฉันละลำ่ ละลักบอกเขาด้วยความตกใจ “หลง...จะ...เจอผคี ะ่ ” “หา !” นายป่าตาโต “ผที ีไ่ หนกัน” “ผะ...ผีที่บ้านใหญค่ ่ะ กลางวันแสกๆ เลย” ปา่ รักขมวดค้ิวมุ่น “มะ...เมื่อก้ีหลงเดนิ อยู่ในสวนข้างบ้านคณุ แมน่ ะ่ คะ่ เห็น คะ...คณุ พอ่ คุณเดิน

ผา่ นไป ท่านทักฉันด้วยนะคะ” นายป่ารกั สะอึก ทำทา่ เหมือนสำลัก แล้วกัดฟันหน้าบูดหน้าเบ้ียว ฉันเพิง่ มารู้ ตอนหลังวา่ นายนั่นกลั้นหัวเราะจนตัวสนั่ แต่แล้วคล้ายเขาจะคดิ อะไรบางอยา่ งข้นึ ได้ นายป่าจึงหยุดตัวสัน่ หันมาป้ันหน้าขรมึ กับฉัน “เอ่อ...แล้วเหน็ คนอื่นอกี ม้ัยครบั ” “มะ...ไมค่ ะ่ ” ฉันพาซอ่ื ป่ารกั ถอนใจ “กด็ ีแล้วละ อย่าเพง่ิ ไปยงุ่ แถวน้ันเลย คุณพอ่ เพ่ิงกลับมา ทา่ ทาง เหนื่อยๆ แถมมแี ขกด้วย” ฉันคิดว่าหูเฝอ่ื น กระซบิ ถามวา่ “อะ...อะไรนะคะ” ปา่ รกั หัวเราะก๊ากออกมา “โทษทนี ะ ผมล้อเลน่ น่ะ คณุ จะเหน็ ผกี ลางวันแสกๆ ได้ยังไงกันครับ ต้ังสตใิ ห้ดๆี กอ่ น” ฉันมึนงงไปหมดแล้ว เม่ือเหน็ ฉันตกตะลึงอ้ำอ้งึ งงงันหน้าตาตืน่ เหมอื นไก่ตาแตก คุณธรรมท่ียังคง หกลวนงเเหปลลอื ยี่ อนยไปเู่ ลเ็กปน็นดจิ รใงินจตังัวก็กระตุ้นให้เขามสี หี น้าสงสารฉันข้นึ มา น้ำเสยี งนายป่าจอม “คณุ หลง คุณพ่อไม่ได้ตายนะฮะ ทา่ นเพง่ิ กลับจากยโุ รป เล่อื นกำหนดกลับ กะทันหันนะ่ ครับ ผมก็เพงิ่ ทราบตอนพวกท่านมาถึงแล้ว คณุ แม่ผมกับน้องไทรกก็ ลับ มโมาดก้ขว์ยกับพเขี่สากั ไปมแปี อัญฟหรากิเราอกื่ ังนสแญั ล้วญกาไ็กป็เยลโุยรจปะตกอ่ ลับมเพาชง่ิ ไว่ ปยถเจึงรฝจรางั่กเัศนสกไ่อดน้สามควัอ่นยไปแตยเุ่โหร็นปใวหา่ พม่ี่ ทีหลัง” ปา่ รักจ้องหน้าฉัน แล้วพูดชา้ ๆ “คณุ พอ่ ไมไ่ ด้ตายสกั หนอ่ ย แล้วจะกลายเปน็ ผี ได้ยังไง” แล้วเขากค็ ล้ายกับขำในสงิ่ ที่ตัวเองเพงิ่ พดู ออกมา จึงหลดุ หัวเราะออกมาเต็ม เสยี ง “โอยตายแล้ว งานน้พี โี่ มกข์ เนา่ แนๆ่ คณุ พอ่ เล่นกลับปุบปับไม่บอก” เขาบ่นกับ ตัวเอง แล้วหันมาทางฉันซง่ึ ยังคงยืนนง่ิ ตะลงึ งัน

“อยา่ เพงิ่ โกรธพีโ่ มกข์ มากนะ คณุ หลง ถึงยังไงก็อยา่ เพง่ิ ฆ่าเขาตาย ให้เขาเขียน พินัยกรรมยกมรดกให้ผมก่อน” แล้วนายปา่ กห็ ัวเราะตัวสนั่ ต่อไป กลับบ้าฉนันไแมทส่ บนไมใจ่ไดเส้ยยี ินงอเระยีไรกออีกยหา่ งลเังปจน็ ากหน่วัง้น หฉู ันมันอ้อื ไปหมด ฉันหันหลังเดินเปะปะ ปนขำ ของนายป่ารกั ขำมากสนิ ะ น่ฉี ันเปน็ ตัวตลกตัวเอกของพี่น้องท้ังบ้านน้ีเลยใชม่ ั้ย คุณพ่อไมไ่ ด้ตาย ทกุ ๆ คนรู้ มแี ต่ฉันเทา่ นั้นท่ไี ม่รู้ ถูกทำให้เข้าใจผิดอยู่คน เดยี ว ฉันเดินข้นึ บันไดไปห้องตัวเอง ตาลายมองแทบไมเ่ ห็นทาง ไม่ร้วู ่ามาจนถงึ ห้อง ได้ยังไง ฉันทนเห็นห้องตัวเองเกอื บไม่ได้ หลอกลวง หลอกลวงทั้งหมด ทุกๆ อย่าง เขาหลอกเรอ่ื งพินัยกรรมของคุณพอ่ กเ็ ชอ่ื เขางา่ ยๆ คนตายทไี่ หนจะเขียน พินัยกรรมได้ ยายเด็กโงเ่ อ๋ย ใชส่ ิ พินัยกรรมเขากต็ ้องเขียนกันตอนยังมีชวี ติ อยู่ ฉัน ทบทวนดู คณุ โมกข์ หรอื ใครๆ ไม่เคยบอกฉันสักคำวา่ คุณพอ่ เขาเสยี ชวี ิตแล้ว หรอื เสยี ตั้งแต่เมอ่ื ไหร่ ฉันคิดไปเองทั้งน้ัน ฉันฉวยกระเป๋าถอื กญุ แจรถ จะออกจากห้องแล้วหันหลังกลับ ลากกระเป๋าผ้า ออกมาจากตู้ โยนเส้อื สองสามชดุ ลงไป ยังไม่ร้จู ะไปไหน แตต่ ้องไป ฉันทนอย่บู ้านน้ี ไมไ่ ด้อกี แล้ว เขาโอนห้นุ ไมไ่ ด้เพราะติดเงือ่ นไขพนิ ัยกรรม เหตผุ ลบ้าๆ อะไร ใครทไ่ี หนเขาจะเขียนพนิ ัยกรรมแบบน้ันกัน แล้วไอ้พนิ ัยกรรมเจ้าปัญหานัน่ ฉัน กไ็ มเ่ คยได้อา่ นมันด้วยตนเองสักครั้งหนึ่ง ไมเ่ คยเหน็ หน้าคา่ ตามันเลยก็วา่ ได้ หากเป็นคนอน่ื คงไมเ่ ชอื่ จำเพาะต้องมาเปน็ ยายสมองใสใสแ่ วน่ สชี มพอู ย่างฉัน หลงใหลอย่ใู นโลกจินตนาการไปวันๆ ถึงได้เชอ่ื จนหมดใจ ไม่สงสัยสกั นิดเลย ฉันมันโง่ แล้วยังเซอ่

ไมเ่ คยมภี าพงานศพ ไม่เคยมีหลักฐานทีแ่ นช่ ัด ฉันมันถกู หลอกง่าย หรอื ฉันเตม็ ใจให้เขาหลอกใช้อยูแ่ ล้วกันแน่ ฉันกดคันเรง่ พารถออกจากบ้านอย่างรวดเรว็ เกอื บชนถกู นายป่ารกั ท่กี ระโดด เข้ามาขวางรถไว้กลางทางกอ่ นออกประตูบ้าน เขาเกาะกระจกมองข้างไว้แนน่ เคาะ หน้าตา่ งข้างฉัน ฉันจำใจเล่อื นกระจกลง “คณุ จะไปไหน !” นายปา่ มีสหี น้าไม่สบายใจจรงิ ๆ คร้ังน้ี ฉันไมไ่ ด้ตอบ ลำคอฉันมันอัดแน่นจนปวดไปถึงหน้าอก ตลอดเวลาท่ีคณุ โมกข์ หลอกฉัน ตั้งแต่วันทเี่ ราร้จู ักกัน จนถงึ วันทฉี่ ันรกั เขา หมดใจ ตลอดเวลาเหลา่ น้ันคุณพ่อเขาท่องเที่ยวดสู ัตว์ อยู่ในปา่ แอฟรกิ า ฉันเลอื่ นกระจกข้ึน “เด๋ยี วกอ่ น คณุ หลง อย่าออกจากบ้านไปท้ังแบบ...” เสยี งเขาหายไปเมอ่ื กระจก เล่อื นข้ึนจนสดุ มอื ของเขาหลุดไปเม่ือฉันเคลอื่ นรถอีกครัง้ ได้ยินนายปา่ ตะโกนพูดแว่วๆ เอ่ย ชอื่ คณุ โมกข์ แตฉ่ ันไมฟ่ ังอกี แล้ว ประตูใหญเ่ ป็นประตซู ง่ึ เปิดอัตโนมัตดิ ้วยรโี มทที่ฉันมอี ยู่ในรถ ฉันขับผ่านออก มไมา่เแคลย้วเกป็ย็นังเไรมอ่ื ร่ งวู้แา่ บจบะไนป้ี ไทห่ีเนขาปริด้วู บ่าตังัจวาเอกงฉกันำลังชอ็ กมาก จากเรอื่ งอะไรทั้งหมดท่ีฉันสงสัย ไมเ่ คยเป็นการหลอกลวงกันอย่างโหดรา้ ยตั้งแตต่ ้นเชน่ น้ี ฉันมองเหน็ ทางไมช่ ัด พยายามกะพรบิ ตา แตน่ ้ำตาไมห่ ยดุ ไหล ฉันสะอกึ สะอ้นื ไปขับรถไป ในหัวคิดอะไรไม่ออกสกั อยา่ งเดียว แล้วใบหน้าของป้าสกุ ล็ อยเข้ามาในความคิดคำนึง ที่พึง่ ของฉัน ฉันหักพวงมาลัยเปลีย่ นทศิ ทาง กลับไปบ้านเก่า ฉันต้องไปตั้งหลัก สักครกู่ อ่ นให้หายตกใจ แล้วคงจะคดิ อะไรออกเองละ ฉันปลอบตัวเอง แล้วฉันจะต้อง

คิดหาทางออกทด่ี ีๆ ได้ในทีส่ ดุ ฉันปวดศรี ษะไปหมดเมอื่ ไปถึงบ้านป้าสุ ด้วยความชอ็ กอย่างแรง สง่ิ แรกทฉี่ ันทำ เม่อื ไปถึงบ้านป้าคอื วิ่งไปอาเจยี นจนหมดไส้หมดพงุ จากน้ันกน็ ั่งร้องหม่ รอ้ งไห้พดู จาไม่ ร้เู รอ่ื งอย่อู ีกพักใหญ่ คุณโมกข์ ทำกับฉันอยา่ งน้ีได้ยังไง ฉันไว้ใจเขา รักเขา เราสนิทกันมาก อย่างที่ ฉันไมเ่ คยสนทิ สนมกับใคร แล้วทำไมเขาจงึ ได้หลอกลวงฉันอย่างน้ี ป้าสกุ อดฉัน ปลอบฉัน ปล่อยให้ฉันได้ร้องไห้จนสาแกใ่ จ ไม่ถามอะไรฉันเลย “โธ่ คนดีของป้า ไมเ่ ปน็ ไรนะลกู นะ โอ๋ๆ” ฉันจำได้วา่ คร้ังเดียวทฉี่ ันร้องไห้หนักขนาดน้คี ือในตอนทแ่ี ม่จากฉันไป ฉัน อยากปฏิเสธความจรงิ ไมเ่ ชอื่ ในสง่ิ ทเี่ กดิ ข้นึ แต่แล้วฉันกค็ งไมส่ ามารถผลักไสความ จรงิ ได้ตลอดไป ฉันหยุดร้องไห้ในทสี่ ดุ รสู้ กึ แห้งเหือดราวกับหัวใจถูกท้ึงถอนไปจากอก เจบ็ ปวด เหลือทน “ไปล้างหน้าล้างตาเสยี หนอ่ ยไปลูก” ป้าสบุ อก คะยั้นคะยอให้ฉันลุกข้นึ “นะจ๊ะ” ตั้งต้นเลฉ่าันเรสอื่ ดู งจใมหูก้ป้าฟยังไอดม้อไยป่าลง้าไงรหนน้ัน้าโฉดัยนดกีไ็ ด้ใยนินเเวสลยี างทโ่ีฉทันรศอัพอทก์ มาจากห้องน้ำ คดิ ว่าจะ ชัว่ โมงทไมผี่ ่ใ่าชนโ่ มทารแศลัพ้วท์ โมดือยถไือมข่ดอูหงนฉ้าันจอหวร่อาเกปคน็ ่ะเบอฉร์ใันคปริดมแตันเ่ ไปปน็ ตโั้งทแรตศ่มัพันทด์ ขังอคงรป้ัง้าแสรกุ เมอื่ ครง่ึ “ค่ะคณุ อยทู่ น่ี ่ีค่ะ โถ คุณทำยังไงกัน ร้องห่มร้องไห้ถงึ อาเจียน” ฉันได้ยินทป่ี ้าสพุ ูดชดั แล้วชะงักงันอยหู่ น้าห้องน้ำนั่นเอง เปน็ เพร“จาะะหใันห้อมยาเู่ทหีน่ น็ ่ีกฉอ่ ันนยืนแตละ้วลเรึงอ่ืตงัวเแจข้าเง็ สฟยี่ ังตอุม่ ยนูต่ ัน่รงลปะ่ รคะะตูหเก้อดิ งมันมแาต..่เ.พ” รปา้าะสเสหุ ยียงดุ จพากดู ปมลาิไยด้ สายอกี ข้าง ซงึ่ กำลังอธบิ ายยดื ยาว “ตายจรงิ แล้วนห่ี นูหลงร้รู ยึ ังคะ คณุ บอกหนูหลงรยึ ัง”

ยัง... ฉันตอบแทนคนท่อี ยู่อกี ฝัง่ ได้เลย “ป้าต้องบอกแล้วคะ่ ไมบ่ อกไม่ได้แล้ว ป้าจะอธบิ ายให้หมด ถึงยังไงคุณทำไปก็ เเดพ็กราๆะรมกั ีอแกะไหร่วกง็ไแมก่พจดู ร”งิ ๆป”้าสปถุ ้าอสนวุ า่ใจเ“ฮไมอื ต่ก้อง“เมอาาแเกถ้ตอัวะคกัะ่บปต้าเอลนยน้คี คุณุณกนไ็ ่ะมปม่ าสี กทิ แธข์ ิทง็ ำมอาะตไั้งรแไตด้่ แล้ว ต้องให้หนูหลงเขาตัดสนิ คะ่ ความผิดข้อน้ีของคณุ น่ะ” ป้าสเุ หลือบมาเหน็ ฉันเข้า พอดี “โอ๊ะ หนหู ลงมาแล้วป้าต้องวางก่อน เท่านั้นนะคะ” แล้วป้าก็วางหปู บุ ฉันตัวชา ศรี ษะทเ่ี รมิ่ ดขี ้ึนเมื่อครู่ กลับมาวงิ เวยี นราวม้าหมนุ ใหม่ นี่ป้าสุ ป้าสทุ ่ฉี ันรักราวแม่คนท่สี องก็เป็นไปด้วยหรอื น่ี ถงึ ได้ร้วูรา่้สู เปกึ ็ตนัวลอมกี ไปทเีฉมันื่อกคน็รู่อนอยู่บนพ้ืน มีป้าสโุ บกยาดมใต้จมูกและบีบนวดฉันไปมา ฉันไม่เคยเปน็ ลมมากอ่ นเลย ฉันนง่ิ นกึ ทบทวน ถงึ จะหวิ ไสก้ วิ่ ถูกป้าผอ่ ง ทรมานทรกรรมใชแ้ รงงานทาส หรอื ตากแดดตากลมกลางสนามบอลเลน่ กีฬา เดินทาง ไตกาลลปเขัต้ารคมา่ ายกตเ่ากงินจัไงปหวเัดหมือยนนื โลตกากพแลดิกดคแวจำ่ ก..ใ.เบหปมลอื วิ นก..ล. างเมอื ง แตว่ ันน้ีทกุ อยา่ งมันกลับ ฉันพยายามจะไม่สง่ ความคิดไปในแนวทางอันตรายอกี แนวหนง่ึ ซงึ่ ทำให้ฉันอก สนั่ ขวัญแขวนมาแล้วสบิ กว่าวัน ไม่ ต้องไม่ใชอ่ ยา่ งน้ันแน่ คลนื่ ไส้อาเจียน เวยี นศรี ษะ เป็นลม... ฉันแค่ตกใจมากเกินไปเทา่ น้ัน และยังไมพ่ ร้อมกับความชอ็ กอกี ชนดิ หนงึ่ อย่าง แน่นอน โธ่เอ๋ย สงสารคนอา่ นบ้างเถอะ อยา่ ชอ็ กอะไรกันบทเดยี วถงึ สามอย่างเลยนะ ขอร้องละ ป้าสปุ ระคองฉันลกุ ข้ึนนั่งช้าๆ พากันมานั่งพิงฝาบ้านมมุ หน่งึ ซงึ่ เปน็ มมุ โปรด ยามนัง่ ตำน้ำพรกิ ทำกับข้าวของป้าสุ สมองฉันเรมิ่ จัดลำดับความสำคัญใหม่ “ป้า...ป้าสรุ ้จู ักกับ...คณุ โมกข์ เขาหรอื คะ” ฉันถาม ตะกุกตะกักเพราะลำคอตีบตัน

ป้าเชด็ น้ำตาให้ฉัน “ใชล่ กู ป้าเคยเล้ียงคุณโมกข์ มาต้ังแต่ยังเลก็ ๆ แล้วก็ชว่ ย ดแู ลคุณๆ อีกสามคนจนกระทัง่ ป้าแตง่ งานนั่นแนะ่ ” ฉันหวนนึกถึงวันแรกท่ไี ด้พบป้า ฉันตามใบปลวิ โฆษณาที่มีคนสอดใต้ประตูห้อง เชา่ แห่งเกา่ ของฉันเข้ามา เวลาน้ันฉันเพ่งิ หนีออกจากบ้านไมก่ เ่ี ดือน ไปลงทะเบียน เรยี นท่ีมหาวิทยาลัยคร้ังแรก แล้วก็เพง่ิ หาห้องเชา่ ได้ รับสมัคพรเอดยก็ ้าสยาเวขเ้าปไปน็ อลยูกไู่ มมอื ก่ ทว่ี ำันขกน็เมจอกวปนระขกาายศหทาคอ่ี นยไู่ชมว่ ไ่ ยกงลานใใบหน้คั้่นาจ้างซดง่ึ ีเขฉียันนตวาา่ มตป้อระงกกาาศร มากไ็ ด้พบกับป้าสทุ ีบ่ ้านเชา่ หลังน้ี เรมิ่ ต้นด้วยการชว่ ยป้าสทุ ำงานวันละชัว่ โมงสองชวั่ โมง ได้คา่ แรงครงั้ ละห้าสบิ หรอื ร้อยบาท หลังจากน้ันก็มาชว่ ยงานประจำ จนกระทัง่ บ้านเชา่ ข้างๆ บ้านป้าว่าง ป้า เลยชวนฉันย้ายมาอย่ตู ิดกัน จึงดีใจรดบี้วยย้าคย่ามเชาา่ ถแลูกะแอสยน่เู ถปูกน็ สเพำหื่อรนับขบ้า้างนบเ้าลนก็ ขสอองงปช้าน้ัสมกุ าวต้างลขอวดานงกับวแา่ ตห่น้อั้นงเชา่ หลายเทา่ ฉัน จนหนทเปางน็ เไวมลว่ าา่หจละาเปย็นปทีงา่ีปน้าพดแูนลักสงงัา่ นสอขนายฉใันนหแ้างนสะรนรำพงสานนิ ใคห้า้ใในหเญวล่ งาาเกนดิเลป้ยีัญงหเดา็กปล้าไ้ามงจเ่ คานย รบั จ้างพมิ พ์ งาน หรอื แม้กระทัง่ งานแม่บ้านในบรษิ ทั ใหญข่ องคณุ โมกข์ “ตลอดเวลานั้น...” ฉันคราง น้ำตารว่ งอีก “ป้า...” “คณุ วนา พอ่ ของคุณโมกข์ เป็นคนขอให้ป้ามาชว่ ยดูแลหนู ต้ังแตค่ ุณโมกข์ สบื รู้ วา่ หนอู ยู่ที่ไหน ป้าเคยไปพบคณุ ผอ่ งพรรณป้าของหนูด้วย แต่ดูอัธยาศยั แล้ว” ป้าสุ สา่ ยหน้า “เกรงว่าถ้าเกล้ยี กลอ่ มหนูกลับไปจะยงิ่ คับใจ กเ็ ลยปล่อยเลยตามเลยดกี วา่ ” “ป้าดแู ลหนู...หางานให้หน”ู ฉันไมส่ งสัยในข้อนั้น “แล้ว...เงนิ คา่ ทำขนมที่ป้าให้ หนู ?” ป้าสอุ ้งึ ไปพอได้ยนิ ฉันคงไมต่ ้องถามให้ชดั ว่าเงนิ ของใคร ฉันเคยเฝ้าสงสยั หลายตอ่ หลายครง้ั ในความโชคดีของตนเอง คา่ เชา่ บ้านที่ เพ่ือนๆ ฉันเคยเปรยี บเปรยอย่างอิจฉาตารอ้ นวา่ ‘ถูกยังกะข้’ี ตำแหน่งพนักงานขาย

เครอ่ื งประดับในห้างหรู ซง่ึ เพื่อนๆ ฉันอยากได้ สมัครก่คี ร้งั ไมเ่ คยผา่ น หากพอฉันตก งานกเ็ ผอิญเขาขาดคนด่วน รับเข้าทำทันทีไมม่ ีคแู่ ข่ง ตกงานไมเ่ คยเกนิ สามวันฉันกไ็ ด้ งานใหม่ โชคดีอะไรอยา่ งน้ี เรม่ิ งานแไมด้แ้ทตันบ่ ทรีทษิ ีฉ่ ัทันใสหมญัคข่ รองรคา้ นณุ พโ่ีพมักกขต์ รย์ทัง่ีรใบัห้สฉทันิ ธเขพิ ้าเิ ไศปษทรำาคววฉาันมเสปะ็นอลาดูกใหนลชา้นันผู้บรหิ าร “แล้วพีพ่ ักตร์ละ่ คะ” ฉันลองถาม “คณุ พบพักตร์ เคยเปน็ เลขาคณุ วนาท่านมาสบิ กวา่ ปี กอ่ นจะออกมาต้ังรา้ นของ ตัวเอง” ป้าสตุ อบทกุ คำถามของฉันอยา่ งตรงไปตรงมา ยถากรร“สมังไดค้หมสรอมกัยคน่ะ้มี ันชอว่ันยตดรูแาลยไดค้กุณด็ ทไู ปา่ นไถมงึ ป่ ไลม่อ่ใชยห่ใหล้ลานูกโหดลยาตนรมงาตคกุณระกโมำลกขำบ์ เปาก็นไคปนตรามับ ดูแลเรอื่ งคณุ แทนทา่ นอีกท”ี ป้าวา่ “คุณโมกข์ เรมิ่ ไม่สบายใจตั้งแตป่ ้าไปบอกวา่ มเี สยี่ ตมุ่ คอยตามหนู ดูผิดสงั เกต น่ากลัว คุณก็เลยเข้ามาดูหนใู กล้ชดิ ข้ึนต้ังแตต่ อนนั้น” “แต่หลงไม่เคยได้พบคณุ โมกข์ มากอ่ นเลยนี”่ ป้าสพุ ยักหน้า “คุณไมไ่ ด้มาเอง แต่มีคนคอยตามหนูอยู่ เราต้องถา่ ยรปู หนู ทำ รายงานสง่ ผา่ นคณุ โมกข์ ไปให้คณุ วนาทุกเดือนอยู่แล้ว มปี ้าคอยดูแลตอนกลางคืนกับ เชา้ เยน็ หากหนูทำงานร้านคุณพักตร์เขาก็ชว่ ยดูให้ พวกเด็กๆ ที่หนูเล้ียงกล็ ูกหลาน คนร้จู ักกันไว้ใจได้ ทีห่ ้างของคณุ วนากม็ ียาม ทบี่ รษิ ทั ยงิ่ ปลอดภัย แตเ่ วลาหนูเดินทาง ไปทำงานเชา้ -เยน็ มีคนคอยไปรับสง่ นะคะ หนหู ลงไม่รตู้ ัว” หา...ฉันมบี อด้กี าร์ดด้วยเหรอนี่ สมองฉันเรม่ิ ชอ็ ต “เมอื่ ก่อนนะ่ ไมม่ คี ่ะ แตน่ ับตั้งแตป่ ้าไปบอกเรอ่ื งตาลงุ ต่มุ นั่นแหละคะ่ ทค่ี ณุ ให้ คนมาคอยตามรับสง่ หนู ตาลุงนัน่ ก็ดูท่าจะรๆู้ อยูบ่ ้าง ถงึ ยังเข้าใกล้หนูไม่ได้สมใจสกั ที แตห่ ลังๆ มานีแ่ กพาพรรคพวกมาด้วย ดูน่ากลัวอันตรายมากข้นึ เหมือนพวกเจ้าพอ่ อิทธพิ ลเถือ่ น หรอื แก๊งค้าโสเภณี พวกนักสบื ท่ีคณุ รักให้สบื ๆ ก็ไมไ่ ด้ความเกี่ยวกับ พวกน้มี าเลย คุณโมกข์ ถึงร้อนใจอยากได้หนไู ปอยูด่ ้วย จะได้ปลอดภัย”