เล่ห์ร้ายนิยายรัก

โดยไม่ชว่ ยเหลือเลยได้อยา่ งไร ยิ่งความเสยี หายนั้นมันมไิ ด้เกิดจากความผิดของเขา ด้วย หากคณุ ตาโกรธฉันเม่อื ร้เู ข้าจรงิ ๆ ฉันก็คงต้องอ้างกับท่านด้วยความจรงิ น้ี ถ้าคุณโมกข์ แต่งงานกับใครก็ได้ละก็ ฉันก็คงไมม่ วี ันยนิ ยอมเซน็ ชอื่ ในใบ ทะเบยี นให้เขาแน่ๆ แต่นี่ หากจะโทษ กต็ ้องโทษคุณพอ่ เขาคนเดียวที่เขียนพนิ ัยกรรม ประหลาดนั้นข้นึ มา พอคิดตกได้อยา่ งน้แี ล้ว ฉันกค็ ่อยสบายใจข้ึนเลก็ น้อย ถงึ อย่างไรเสยี คณุ ตาก็ อยู่ถงึ นครสวรรค์ โนน่ ถ้าไมม่ ใี ครไปบอกท่านคงไม่ร้หู รอกนา่ กว่าคุณยายน้อยของฉัน จะกลับจากทัวร์หลายประเทศกอ็ ีกเกอื บสามเดือน ตอนน้ีอย่าเพ่งิ คิดอะไรในทางรา้ ยไป กอ่ นดีกว่า ฉันตั้งหน้าต้ังตาตอ่ สายคอมพวิ เตอร์เครอื่ งเก่า เปดิ เครอ่ื งเชค็ ดูโปรแกรมและ การทำงานโดยรวมว่าใช้การได้ปกตดิ ี แล้วย้ายไปจัดของจกุ จิกอน่ื ๆ ให้เข้าทเี่ ข้าทาง กว่าคณุ โมกข์ จะกลับถงึ บ้านก็ทุ่มกวา่ แล้ว เขาขอตัวไปอาบน้ำผลัดเสอ้ื ผ้าขณะท่ี ป๋ิวกับยชู ว่ ยกันตั้งโต๊ะอาหารเยน็ รอ ฉันภาวนาอยู่ในใจขออยา่ ให้มแี ขกมารว่ มรับประทานอาหารม้ือค่ำด้วยเลย ก็ พอดีมีเสยี งรถมาจอดหน้าบ้าน ยวู ่งิ ออกไปดไู ม่นานก็กลับมาพรอ้ มกับตะกร้าดอกไม้ชอ่ โต ซง่ึ มีการ์ดใบเลก็ เขยี นตดิ มาว่า ‘ขอแสดงความยินดี ในคื นมงคลสมรส’ จาก ป่ารั ก น้ องรั ก

บทที่ 6 คืนมงคลสมรส ข้อความวา่ ‘คนื มงคลสมรส’ ทำเอาหัวใจฉันเต้นผดิ จังหวะ ฉันหาเหดอตกุผไลมไ้แดล้วะา่ เคปำน็อวเพยรพาระโแมฝโงหนคัยวลาม้อทเละียลนง่ึ ขขอองงนน้อายงชปา่ายรกัตัทวแำใสหบ้แนกัน่้มนฉ่ัะนซรีอ้ นไผมะใ่ ผช่อา่ วยา่ ง อื่น คณุ ป่าโมกข์ ชายตามองดอกไม้ที่เดก็ ยนู ำมาวางไว้บนโต๊ะครง่ึ วงกลมข้างผนังใน ห้องอาหารนดิ หนึ่ง รบั การ์ดใบเล็กมา มองกวาดผา่ นเพยี งแวบเดยี วด้วยสายตาเฉยเมย ไม่แยแส คล้ายมองดูลกู เล่นต้ืนๆ ของเดก็ ๆ แล้วน้วิ เรยี วทค่ี ีบกระดาษแผ่นนั้นก็รอ่ น มันลงบนโต๊ะอยา่ งไมใ่ สใ่ จ “นัง่ สคิ รับ” เขาเอ่ยเชอ้ื เชญิ พรอ้ มกับนั่งลงที่หัวโต๊ะ ฉันนั่งลงทางซ้ายมือของเขาซงึ่ ยจู ัดจานเอาไว้ “จัดของเข้าที่เรยี บรอ้ ยไหม” เขาถามด้วยน้ำเสยี งสภุ าพ “ค่ะ” ฉันตอบขณะทยี่ ูเรมิ่ ตักข้าวให้ ฉันเพ่ิงสังเกตว่า เมอื่ ตอนกลางวันขณะที่ ฉันรบั ประทานอาหารกับป่ารักนั้น ยไู มไ่ ด้อยู่คอยบรกิ ารเชน่ น้ี แต่ว่งิ หนไี ปเกบ็ ตัวอยใู่ น ครวั ด้วยความรวดเรว็ “คุณชอบห้องทผ่ี มจัดให้หรอื เปล่า” เขาถามอย่างสนใจ “ค่ะ” ฉันรบั คำส้นั ๆ เขาพยักหน้า “ถ้าหากว่ามอี ะไรต้องการเพิม่ เติมก็บอกผมได้นะ” เมอ่ื ตักข้าวเสรจ็ แล้วยกู อ็ อกไปจากห้อง เรารบั ประทานอาหารกันเงียบๆ ฉันแทบไมไ่ ด้สงั เกตกับข้าวบนโต๊ะวา่ มอี ะไรบ้าง ตักแตจ่ านทีอ่ ยู่ข้างหน้าตัวเอง จนกระทัง่ คณุ โมกข์ เลื่อนถ้วยแกงมาใกล้ๆ แล้วตักให้ พลางบอกฉันวา่ แกง

เขียวหวานลกู ชน้ิ ปลากรายเปน็ อาหารจานเด็ดของป้าปรานีแม่ครัว ซงึ่ มชี อื่ เล่นวา่ แป๊ด ชอ้ นกลางเซรามคิ สขี าวกับน้ิวเพรยี วยาวสนี ้ำตาลออ่ น แกงสเี ขียวข้นนา่ รบั ประทาน มีพรกิ ชฟ้ี ้าสแี ดงสดประดับเพือ่ ความสวยงามอยูบ่ นเงาของสายกะทิขาว นวล ฉันลอบมองด้านข้างของใบหน้าของคุณโมกข์ ขณะทเี่ ขาตักอาหารให้ แนวค้ิว ดกเรยี วเหมือนวาดปลายคม เหนอื ดวงตาทีม่ ีรอยรน่ื รมย์ กวา่ เคย คณุ โมกข์ ย้ิมให้ฉัน ทา่ ทางอ่อนโยนเอาใจของเขาทำให้ฉันชกั จะทำตัวไมถ่ ูกข้ึน มา “ผมต้องขอโทษทรี่ บี ออกไปวันน้ี” เขากล่าวเสยี งนมุ่ นวล “เพราะมีงานด่วนเข้า มาจรงิ ๆ” “ไมเ่ ป็นไรค่ะ” ฉันตอบเบาๆ เรมิ่ ร้สู กึ ตัวลอยๆ ใบหน้าท่ีคล้ายคลึงกับป่ารักเมื่อกลางวันทำไมจงึ สามารถทำให้ฉันรสู้ กึ ต่างไปได้ มากขนาดน้ี คณุ โมกข์ เล่าให้ฟังอย่างสบายๆ ระหว่างม้อื อาหารว่ามใี ครทำหน้าท่อี ะไรบ้างใน บ้าน อยา่ งที่ฉันแอบสบื ได้ความมาจากยแู ล้ว และบอกว่า เขาจะแนะนำฉันกับทกุ คน หลังจากน้ี ฉันคอยแอบมองเขาพลางนกึ เปรยี บเทียบกับป่ารกั ในใจ คณุ โมกข์ ผิวคล้ำกว่านิดหนง่ึ ขณะทป่ี า่ รกั เกอื บเรยี กได้ว่าขาวจัด เครอ่ื งหน้า ของเขาคมชัดกว่า ไมเ่ หมือนปา่ รักทีใ่ บหน้าจะดลู ะมนุ ละไมด้วยความอ่อนวัย และ ดวงตา...ที่ปา่ รกั ระยบิ ระยับรอ่ งรอยสนกุ สนาน ทว่าดวงตาของคุณโมกข์ ดสู งบสขุ มุ หากเหมือนซอ่ นความหลักแหลมและพรายพราวของไฟอารมณ์ ท่รี ะออุ ุ่นไว้ข้างใน “ผมคดิ วา่ เราน่าจะอยู่ด้วยกันได้อย่างผ่อนคลายเหมือนเพื่อนสนิท” เขากล่าว อยา่ งชวนคยุ “ผมจะให้เกียรติคณุ และไมท่ ำสง่ิ ใดให้ผดิ ธรรมเนยี มการแตง่ งานทีด่ ี ถึง แม้วา่ เราจะไม่ได้แต่งงานอยา่ งเตม็ ตามความหมายของการแตง่ งานจรงิ ๆ ก็ตาม” สง่ิ ที่เขาพดู ข้ึนมาทำให้ฉันชะงักจากความคดิ เงยหน้าข้ึนมองเขา

สายตาสงสัยของฉันคงขอการขยายความอย่างละเอยี ด เพราะคุณโมกข์ ย้มิ นิด หนงึ่ แล้วอธบิ ายพลางตักช้นิ ปลาเน้อื ออ่ นให้ฉันอกี คอ่ ยๆ เลาะก้างให้อย่างใสใ่ จ “หมายความว่าผมจะไม่นอกใจ ไม่ทำให้คณุ ขายหน้าในฐานะภรรยา ถ้าเผอื่ จะมี ใครรเู้ รอ่ื งการจดทะเบยี นสมรสของเราข้ึนมา ภายในระยะเวลาท่คี ณุ อยู่กับผมน้”ี การกระทำและคำพูดของเขาทำให้ฉันรสู้ กึ ราวกับไม่ใชต่ นเอง ไม่มใี ครเคยแสดง เกปริ ็นยิ ดาเ้าอนาทใจีม่ ใเี สสนอ่ ยห่ ์า่นงา่ลหะลมงุนใลหะลไขมอจงนเคขลา้าซยงึ่พทะำเในห้า้สพาะวนๆอฉนัับนไอมย่ถา่ ้วงนน้มีราายกส่อญูนหัวใจเมการแงลว้า่วนี่จะ หากคำพูดของเขากลับทำให้ฉันต้นื ตันใจได้อยา่ งไมค่ าดฝัน เปน็ สภุ ฉาพันบเอรุ ยษุ่ ขอมบหี คลัณุกมเี กทณั้งเพฑ์ราแะลเหะตมทุนี เี่้ำขใาจตตักออบาตหอ่ารสใง่ิหท้ ่ีฉแันลยะอคมำสทัญำเพญือ่ าซเขงึ่ าแสเขด้างใถจงึ ขค้นึ วามมา ทันทีว่า ความสภุ าพอ่อนโยน กับเรอ่ื งท่เี ขารบั รองน้ี มาจากความร้สู กึ ขอบคุณของเขา นั่นเอง ฉันมองดคู ุณโมกข์ ซงึ่ สวมเสอ้ื ยืดมปี กสเี ขยี วเข้ม กางเกงขายาวเน้ือนมิ่ สนี ้ำ ตหนาล่งึ ออ่รมนิ ฝอีปยา่ากงสมบีรอายยๆย้มิ รลบั ะปไมระทดาวนงอตาาหคาลร้าชย้าจๆะอด่อ้วนยหทวา่ ทานางมสีปภุ ราะพกายคพณุ รโามวพกขร์าสยบตต่าางฉไปันจนากิด ทุกครั้ง เขาไมข่ มวดค้วิ ใสฉ่ ันอีกแล้ว ไมม่ ีท่าทางเครง่ เครยี ด รอ่ งรอยเย้ยหยันหรอื วางมาดออกคำสัง่ เขากำลังมคี วามสขุ “ผมอยากให้คุณอยทู่ นี่ ่ีอย่างสบายทสี่ ดุ มีความสขุ ท่ีสดุ ” เขาบอกด้วยรอยย้มิ จางๆ ท่ดี ูจรงิ ใจและอบอุ่น “ดใี จที่ร้วู า่ คุณอยทู่ ีน่ จ่ี ะปลอดภัยกว่าอยู่ในบ้านเชา่ แถวน้ัน ตัวคนเดยี วอีกด้วย” เขาเสรมิ “หากว่าคณุ ลงุ ชนม์ กับคุณน้าคุณทราบก็คงจะคลาย ห่วง” ตัวแล้วฉันพฉัยนาอยาาจมเผหันลอกนลัับง่ มมอาสงเนขใาจเพจาลนินอจานหลารมื ขกอนิ งขต้าัววเกอ็เงป็นไรดสู้ ้.ก.ึ .นว่า่าถอ้าาไยมม่คาอกยๆระมนัดะรยะาวยัง

หลง เธอชักจะคิดออกนอกลูน่ อกทาง ประเภทท่ีว่า ลกึ ๆ แล้วคณุ ปา่ โมกข์ เปน็ ชาย หนุ่มผ้เู พยี บพรอ้ ม แสนดีมีน้ำใจ ต้องการใครซักคนมารกั ...ซะแล้ว ไม่ได้นะ ไม่ได้ ฉันพยายามนกึ ย้อนอดีตตอนเขาหงุดหงิดและข่มขู่ แต่ความจำเจ้ากรรมของฉัน มันดันมาบกพรอ่ งเอาตอนน้พี อดีเลย ฉันจงึ รบี ถามเพอ่ื เปลีย่ นเรอื่ งในใจของตัวเอง ทันที “แล้วฉันจะอยู่ท่นี ี่ในฐานะอะไรสำหรบั ทกุ คนกันคะ” “สำหรบั ขณะน้ี ผมบอกทุกคนแล้ววา่ ไม่ต้องถามอะไร” เขาตอบอยา่ งนุ่มนวล หากสงิ่ ที่เขาพูดมีความหมายเฉียบขาดอย่ใู นที น้ำเสยี งเรยี บเรอ่ื ยอยา่ งมัน่ ใจของเขาแสดงวา่ ‘ทุกคน’ ทเี่ ขาตีความถงึ น้ันไมเ่ คย ขัดคำสัง่ “และคุณกไ็ มต่ ้องบอกหรอื อธบิ ายอะไรกับใครท้ังนั้น” ชา่ งพูดงา่ ยแตท่ ำยาก แตฉ่ ันลองคิดดูดๆี บางทีในเรอื่ งท่นี ่ากระอักกระอ่วนใจแบบน้ี อาจไม่มใี ครกล้า ถามข้ึนมาตรงๆ อยู่แล้วกไ็ ด้ ยกเว้นคนโผงผางท่ไี ม่เกรงใจใครอย่างนายป่ารัก “อย่างน้ีฉันอาจวางตัวลำบากสกั หน่อยเหมือนกันนะคะ” ฉันท้วง “อย่างน้เี ราจะไม่ต้องโกหกใครเลย” คณุ โมกข์ ตอบ แม้มคี วเาปมน็ จคำเำปต็นอบนทสิ่ที ัยำใดห้า้ฉนันน้คีคอ่ล้นายขๆ้างแกปับลฉกันใจฉันเขจะาไรม้สู น่กึ ยิแยมม่กาากรโเกวลหากโกหหกลอกี อเลกี่ยไงปทจี่ไมะทว่ าำ่ เมราอื่ เพงนรัา้นะจวะ่าเวลันก็ นน้ีป้อา่ ยรกัแคทไ่ำหใหน้ฉ..ัน..ไลมำน่ บะา.ก..ในจไ่ี มมา่ใแชลว่ ้ว่าเฉรันอื่ งกนำล้ีกัง็เทชนา่่ื นชั้นมเเอขงาห(รแอื กอ้ตะัวไเรปน็ พแัลคว่คันดิ )ข้ึน “คุณปา่ รกั มาหาคะ่ เมือ่ กลางวัน” ฉันบอกเขา “ท่าทางจะสงสยั จรงิ ๆ” คราวน้ฉี ันรทู้ ีรบี ตักยำเน้ือย่างใสจ่ านตัวเองกอ่ นที่คณุ โมกข์ จะเห็นวา่ จานฉันวา่ ง แล้วตักให้อีก

เขาพิจารณาฉันอยา่ งสนใจเมื่อได้ยนิ สง่ิ ทฉี่ ันบอก “เขาทำให้คุณไมพ่ อใจหรอื เปล่า” “เปลา่ คะ่ ” ฉันอบุ อบิ “ฉันแคล่ ำบากใจไมร่ วู้ า่ จะตอบเขาอยา่ งไร ยังดีนะที่ฉันไม่ ได้ยอมรบั อะไรลงไปแนน่ อน” “กด็ แี ล้ว” คุณโมกข์ ว่า “ไมต่ ้องไปสนใจนายปา่ และอยา่ เชอื่ เรอื่ งอะไรกต็ ามท่ี นายตัวรา้ ยนัน่ พูด” แหม...ราวกับเขาจะรวู้ ่าป่ารกั มาวางระเบิดไว้อยา่ งไรบ้าง ฉันงนุ งงนดิ หนอ่ ยกับ สรรพนามทเี่ ขาใช้เรยี กน้องชาย “คุณป่านคี่ อื คุณป่ารักคนเดียวใชไ่ หมคะ” เ“ขเมาออื่ ธผบิ มาเยรยี ก“นเปา็นยปปา่ระวกัตห็ มิ มาาแยตถ่ยงึังปเดา่ ร็กักท่เี รสาวส่ นามอคีกนสไอมงม่ คใี นคผรเมรเยี รกยี นกานยาปยา่สวัก่า เขาย้ิม กับนายไทร” ‘น้องรัก’ หรอื ‘พ่ีรัก’ ได้ลงคอนะ่ ครับ รวมถึงการเรยี กว่า ‘รกั ’ เฉยๆ ด้วย” ฉันอดขำไม่ได้ “นัน่ บอกอะไรได้มากทีเดียวนะคะ” “นายนัน่ ตัวแสบ เข้าใจผดิ วา่ ตัวเองเปน็ ‘ลูกรกั ’ ของแม่ จอมยงุ่ ชอบแกล้งคน อ่นื อยตู่ ลอดเวลา” คณุ โมกข์ เล่าย้มิ ๆ “แต่ก็ไม่ถึงกับเลวร้ายอะไร คุณเฉยๆ เสยี เขา ก็จะเลกิ มาตอแยเอง” แล้วขมวดค้ิวพึมพำวา่ “ผมน่าจะนกึ อยแู่ ล้วว่านายปา่ ต้องอดไม่ ได้ถ้าร้”ู “เขาทราบอะไรบ้างคะ” คุณโมกข์ ลังเลนิดหนง่ึ “ก็แค่เงอ่ื นไขในพนิ ัยกรรม และการทผี่ มรับคณุ เข้ามา อยู่ด้วย” เขาตอบในทสี่ ดุ “ไมต่ ้องพูดอะไรกับเขาในเรอื่ งน้ี อย่างทผ่ี มบอกแล้ว ถ้า เซา้ ซ้มี ากก็ให้มาถามผม” เอาละ อยา่ งน้อยฉันก็เข้าใจอะไรๆ ได้ดีข้นึ มากกว่าเก่า หลังจากจบของหวานซง่ึ ประกอบด้วยกระท้อนลอยแก้ว ลูกตาลเชอ่ื ม ไอศกรมี กะทิใสล่ กู ชดิ และผลไม้หลากหลายเตม็ จานแก้ว ท่ีคุณโมกข์ รบั เพยี งผลไม้สองสามช้นิ

ขณะทีฉ่ ัน ‘ชมิ ’ ทุกอย่างอยา่ งละนิดแล้ว ฉันก็อ่ิมจนแทบกล้งิ ออกจากโต๊ะได้ “ไมเ่ ห็นคุณชอบของหวาน ทำไมป้าแป๊ดถึงทำมาหลายอยา่ งนักละ่ คะ” ฉันถาม อย่างอดไม่ได้ขณะทีล่ ุกจากโต๊ะอย่างเชอ่ื งช้า “คงคิดวา่ คุณจะชอบกระมัง” ฉันคดิ ว่าคงจะต้องถูกอัธยาศัยแมค่ รวั ของบ้านน้มี ากทส่ี ดุ เพราะฉันเปน็ คนชอบ เกดนิ าจขานกมกหารวทานฉ่ี นัน่คี จัะดกไามรว่ ขา่ นขมนทมับไททยมิ กขรนอบมมเท้ือศเทโีย่ ดงยเสเฉยี พเกาละ้ไยี องศถก้วรยมีเป็นแมแค่นร่ ัวมือเอกคงคาด ป้าแป๊ดเป็นหญงิ วัยกลางคนรา่ งท้วมผวิ คล้ำ ฉันได้พบป้าแป๊ดหลังจากน้ัน ดวงตาดำขลับโตกลม ท่าทางรา่ เรงิ ใจดี ฉันทักทายด้วยประโยคแรกวา่ “ป้าจ๋า ป้าทำขนมอรอ่ ยมากๆ เลย” นายอดุ ปร๋วิคเนปข็นับหรญถิงอสายาวปุ อราะยมมุ าณากสกสวี่ าบ่ิ ยปหู ี นเป่อน็ ยคนรผปู อรมา่ งผทวิ ่าขทาาวงคบลคุ้ายลปิก้าเงแยีปบ๊ดๆผ้เู ปน็นายแหมม่ ุดสวก่ ันบ ยู ฉันพบแล้วเมอ่ื ตอนสาย ทุกคนไมถ่ ามอะไรเมือ่ ป่าโมกข์ แนะนำว่า “นคี่ ณุ หลงบุหลัน...ตอ่ ไปจะมาอยทู่ ่ีบ้านน้ี...” และขอให้พวกเขาปฏบิ ัติตอ่ ฉัน เหมือนกับที่ปฏบิ ัตติ อ่ เขาทกุ อยา่ ง ทกุ คนพยักหน้าอย่างย้ิมแย้มแล้วก็แยกกันไป คุณโมกข์ พาฉันชมบ้าน ทั่วท้ังช้ันล่างซงึ่ ประกอบด้วยห้องรบั แขก ห้องนัง่ เล่น ห้องทีค่ ณุ โมกข์ ใช้เก็บหนังสอื และแผ่นเสยี ง ห้องอาหารเลก็ ทเ่ี ราเพ่งิ ใชร้ ับประทาน อาหารกัน แล้วยังมีห้องอาหารใหญอ่ ีกห้องสำหรบั ใช้เล้ยี งแขก ช้ันบนนอกจากห้องนอนของฉันแล้ว มหี ้องพระและห้องนอนอกี ห้องเดียว เเทล่ยาน้ันเขทาจีบ่ ัดอตกกวแ่าเตป่งน็ ไเวพ้ครราบะคยรังันไม่จหำ้อเปงนท็ เ่ีตห้อลงือใวช่า้ งอกี หลายห้องน้ันยังไมม่ เี ฟอร์นเิ จอร์อะไร แล้วบอคกุณว่าโม“กนขี่เ์ปพน็ าฉหั้นองเดนนิ อมนาขจอนงสผดุ มโถถง้ทามางเี รเดอื่ นิงอซะง่ึ ไมรีปฉรุกะเตฉไู นิ มต้บอานนใกหลญางอ่ คยนื อู่ กี เชบนา่ นไมหส่นบึ่งาย หรอื อะไรกเ็ คาะเรยี กได้นะครบั ”

“ค่ะ” ฉันก้มหน้าแล้วหันกลับ หากเขาแตะศอกไว้นดิ หนง่ึ นำฉันเข้าไปในห้อง นั่งเลน่ ทีอ่ ยู่ติดกัน “มาทางน้ี ผมอยากคุยด้วยสกั คร”ู่ โมกข์ หบยนบิ โซตอ๊ะงเลแรก็ กหขน้นึ ้ามชาดุ เเปกิด้าอ้นี ฉวันมมทีอ่เขงาเพห็นาฉใันบสมมานัคัง่ รลบงัตนรั้นเคมรีซดอิตงทเ่เีอขกียสนาชรออ่ื ยแ่ปูลึกะนหานม่ึงสกปุลา่ ใหม่ของฉัน ซองต่อไปเป็นสมุดบัญชี และเอกสารขอเปดิ บัญชซี งึ่ เปน็ แบบฟอร์มตา่ งๆ กรอกข้อมูลไว้แล้ว เว้นวา่ งไว้เพียงบรเิ วณทจ่ี ะลงลายมอื ชอื่ เท่านั้น ฉันตกตะลงึ อ้งึ อั้น ว่าคอ่ น“ขร้าะงหบวีบ่างบนังค้ีคับุณแคลงะจไะมตใ่ ้หอ้งทมางคี เ่าลใือชก้จกา่ ยับสควุ่ณนตแัวตบ่ก้า็งเพรคาะุณคเวสายีมสจลำเะปใน็ หจ้ผรมงิ มๆากไม่ไถดงึ้ตผ้ังมใจรู้ จะโหดรา้ ย คณุ ต้องร้วู ่าผมได้รับประโยชน์ มากแค่ไหนจากความรว่ มมอื ของคณุ ” ฉันยังคงตะลงึ มองนามสกลุ ใหมข่ องตัวเองจนไม่ได้สนใจวา่ เขาจับมอื ฉันไปกมุ ไว้ มองหน้าฉันและพูดกับฉันด้วยเสยี งตำ่ เบานมุ่ นวล “นเี่ ป็นเรอื่ งเลก็ น้อยมากๆ เมือ่ เทยี บกับสงิ่ ท่คี ณุ ทำให้ผม เพราะฉะน้ันอย่า รังเกียจหรอื คดิ วา่ ผมดถู กู ในการเสนอสง่ิ ตอบแทนที่ผมพอจะทำได้น้ีเลยนะ...หลง บหุ ลัน” ทอ่ีเยร่าางตไกมสลค่ ตงาิฉดกันันฝัคไนว่อท้กยำ่อใกนหล้รแับ้สูตมกึง่ างเสปาต่นู็นัวรเปูมธ่ือรบเรขามงาชเทรดีอั ยี เากจจชนเปอื่ใ็นนเนสพีเ่งิ่ รปทา็นะฉี่ กสันางิ่ ทรนเำหอล็นกงเไชหปอื่ นกตัืบอัวชจเาอวี กตงิ ขใตน้อัวเนเสอานมงกอส็ไขกดอลุ ้ งใเหขมทา่ี่ ทำให้ฉันตกตะลึงมากท่ีสดุ จนกระทั่งความโกรธซง่ึ ควรจะเกดิ กไ็ มเ่ กิดข้นึ ในใจฉัน และเมอื่ ได้ยินสงิ่ ทีเ่ ขาพูด เห็นความตั้งใจจรงิ ในดวงตาท่ีไมม่ แี ววหมนิ่ แคลนหรอื กระหยม่ิ ใจ ทำให้ฉันพอจะยอมรบั ได้ “คณุ เท่ากับเป็นญาตขิ องผมคนหนึ่งด้วยเหมือนกัน ดังน้ันในระหวา่ งท่ีคณุ มา อยใู่ นความดแู ลของผม ผมก็ยอ่ มต้องใสใ่ จคุณให้ดี ทั้งการกินอยู่ จัดเตรยี มคา่ ใช้จา่ ย คา่ เลา่ เรยี น ไม่ให้ขาดตกบกพรอ่ ง”

ในอกี แง่หน่งึ กค็ ือ ถ้าเขาเล้ยี งฉันให้ลำบากซอมซอ่ ผู้คนทีร่ ้จู ักเขา หรอื คุณยาย ของฉันกอ็ าจดูถกู ไปถงึ ทา่ นได้ วา่ เล้ยี งหลานยังไงให้ดูยากจนจรงิ ไหม เขาสง่ ปากกาให้ฉันเซน็ ชอื่ ในเอกสารตา่ งๆ เหลา่ นั้น สว่ นบัต“ผรเมคจระดโติ อนน้เี เปงน็นิ บเขัต้ารใเหส้ทรุกมิ เดหอื ักนบัญชผี เมมอื่ เวปงิดเงบนิ ัญสชำหเี สรับรจ็คคุณณุ คหงนจะึง่ ไแดส้รนบั หบ้าัตหรมเง่ืนินบสาดท ตอ่ เดอื น ผมจะสง่ รายการหักบัญชมี าให้คณุ ตรวจสอบทุกต้นเดอื น แค่เชค็ ว่ามัน ถกู ต้อง ผมไม่กำหนดว่าคณุ จะซ้อื อะไรหรอื ไม่ซ้อื อะไร ทุกอยา่ งแล้วแตค่ ุณ” ฉันตกใจ “มะ...มันมากเกินไป” ปา่ โมกข์ ย้มิ ความขบขันทำให้นัยน์ ตาเขาแวววับราวกับแก้ว “ไมจ่ ำเป็นต้องใชใ้ ห้เต็มวงเงินทกุ เดือนนะครับ” ฉันหน้าแดง “จรงิ ด้วยซี หลงลมื ไปค่ะ” ฉันอบุ อบิ ทจ่ี รงิ ฉันคงแทบไมไ่ ด้ใช้เลย “ซอ้ื เสอ้ื ผ้า กระเป๋า รองเท้า หนังสอื ดีวดี ี โน้ตบ๊คุ ต่างหูเพชร...ถงุ เท้าแพร ตามแตใ่ จคุณ” เขาเอย่ เรอ่ื ยๆ ฉันเหลือบมองแววล้อเลียนในตาเขาอย่างระแวงระวัง “คุณต้องการให้หลงแต่งตัว....ใหม่ ?” คุ้นเคยเกขับารคับวรา้บูมาอง่ออนยไา่ หงใวนขนอ้งำเสสตยี รงใี ขนอกงาฉรัถนูกวแิพละากมษที ์่าวทจิ าางรรณะ์มเรัดอื่ รงะเวคังรขอ่ื ้นึ งแตอ่งยกา่ งายชเาปยน็ หอนยุ่ม่าผงู้ ดี “ไมไ่ ด้หมายถงึ สไตล์ หรอื รสนิยมนะครบั ขอให้ ‘ใหม’่ ข้ึนกวา่ เดมิ มีคุณภาพดี ตามแบบทค่ี ณุ ชอบ” แนน่ อนอยแู่ ล้วท่ฉี ันคดิ ว่าจะต้องแตง่ ตัวให้ดูดี ถูกกาลเทศะ พอที่จะไมน่ ่าอาย สำหรับเขา เวลาอยู่ในบ้านน้ี แตว่ ่า... “คณุ คดิ ว่าเราต้องไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยแค่ไหนคะ” ปา่ โมกข์ ครนุ่ คิดครหู่ นงึ่ “ผมคงจะอยากให้คณุ ไปกับผมบ้างในบางโอกาส เชน่

ไปรบั ประทานอาหาร งานเล้ียงบางงานทผี่ มเห็นวา่ เหมาะสม หรอื บางทอี าจไปดหู นัง ดู การแสดงด้วยกัน” ฉันตาโต “ผมคิดว่าเราควรใช้เวลารว่ มกันบ้าง ไม่อย่างนั้นจะหา่ งเหินกันเกินไป ไมเ่ ปน็ ผล ดีไม่วา่ ในกรณไี หนๆ” ฉันกเ็ ลยเถียงไมอ่ อก มคณือุ ถโอืมรก“นุ่ไขมล์ บ่ตา่ อส้อกดุงพหสลว่ขี งาางวเผบปาดิมงจกเฉะลบีย่ออบงกสในคเี่ หณุกลลล่ีย่อ่วมงงทขหีว่้นึ นามง้ากอากย็แดลูบ่ ้เวนปกโิดันตเ๊ะคเรจปอ่ืะน็ งไดส้งมิ่ สเี วดุ ลทา้าหยาเส้อื ผห้ายท่เบีิ หโมทาระศสพั มท”์ “มือถอื ของคุณ” เขากดหารายการหมายเลขที่บันทกึ ไว้ในสมุดโทรศัพท์ ของ เครอื่ ง “ผมเข้าใจว่าเขาบันทึกหมายเลขบ้านน้ี และเบอร์สว่ นตัวของผมไว้แล้ว....ใช”่ เขาเชก็ ดูแล้วพยักหน้าอยา่ งพอใจ สงสัยอ“ะพไรกกเอ็โทาไรวป้ตรลกึ อษดาผผมมไดต้ท้อันงทกาีเชรตน่ ดิ เดตยี อ่ วคกณุ ันไดผ้เสมมต้อองกในารทจาะงรกปู้ ลัญับหกาันทกุ หอายกา่ คงณทุ เ่ี มกีิเดรกอ่ื ับง คณุ กอ่ นใคร” เขาบอก “หลงคดิ ว่าไมน่ า่ จะมปี ัญหาอะไรนะคะ” ฉันแย้งอยา่ งระวังตัวข้นึ มาบ้าง เขาคิดวา่ ฉันจะกอ่ ปัญหาอะไร เผ่อื เอา“ไอวย้เพ่างื่อเไชมน่ ใ่ กหร้มณปี ัีนญาหยาปอา่ ะมไราหระาหเมว่อื ่างกเลราางมวาักนกวห่ารอื วเร่าาเเรพอ่ื ิ่งงรอจู้ น่ื ักๆก”ัน เขาพดู “ท่ีจรงิ แล้ว เม่อื มาอยู่รว่ มกัน กกอ็วา่าจหจาะกมคขี ณุ้อขมัดอี ขะ้อไรงสใงนสกยั ารปถารมบั ผตัวมเไขด้า้ทหันากทันี ไบม้าว่ง่าจถะ้าเมปอี น็ ะเไรรอื่ งเรเลาคก็ ุยนก้อันยแกค็จไ่ ะหเนข้าใผจมกกัน็ยไินด้ดดีี จะตอบให้” คุณปา่ โมกข์ ย้มิ วันน้ีเขาชา่ งย้มิ งา่ ยเสยี จรงิ และเจ้าย้ิมอ่อนละมนุ ของเขาก็ทำให้ฉันร้สู กึ ลอยๆ ราวไม่ใชต่ ัวเองจนชักอยากหยิกตัวเองบอ่ ยๆ

รอยย้ิมนีส่ ำหรับบรษิ ทั ของเขา มรดกของเขา และปัญหาทางกฎหมายทไี่ ม่เปน็ ปัญหาอีกต่อไปแล้วตา่ งหากเล่า อย่าเข้าใจผดิ เด็ดขาด คอยแตฮ่จ้ยึ ะ.ม..นองฉี่ ใันบเหปนน็ ้าอคะมไครไาปยนะคอถยงึใรสสู้ ใ่ กึจฟคัลงท้ายี่เขตา้อพงูดมนแต์ลห้วนเอ่ข้ยาขๆ้างตเวัวลเอางอวยา่ ใู่ กรลา้เวขกาับเตขาา อยากให้เราเข้าใจและใกล้ชดิ กันเหมอื นคแู่ ตง่ งานจรงิ ๆ...ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ไม่ ไม่ ไม่ ! ฉันต้องไมเ่ ปน็ ดาวพระศกุ ร์เด็ดขาดดด ฉันตะโกนก้องในใจตัวเอง แค่หกเดอื น ฉันจะต้องมชี วี ิตรอดไปจากบ้านหลังน้ี โดยไมต่ กหลมุ รักเขาได้สิ มสาทิ ทธ์ำิขใอหท้งกีเ่ เขาขราาแพตตดู้อ่งถงงรงึาานกบาผรรดนิื่ปพรบันลตั่นาดัวเปไปน็ ปตเรห่าับงตหคุผาวลกามขเอขรงะ้ากหใาจวร่าใงหเหพ้มกรือเาดถะอืไอื มนแอ่ ลนยะ้ตี าอ้อก่ืนงใๆไหม้ม่มอี ี ะไ‘รปแัญมห้แาต’่นิดกเาดรยีรบัว ฉันสงสัยวา่ ตลอดหกเดอื นน้ี คุณโมกข์ ต้องทำตัวดีและนา่ รกั สดุ ๆ เอาใจฉัน และไม่ทำให้ฉันโกรธ ฉันเกรงวา่ ถ้าเขาทำตัวดมี ากๆ กับฉัน แล้วหญงิ สาวผู้ไร้ ประสบการณ์ ความรักและยังอ่อนตอ่ โลกเชน่ ฉันจะทนรบั มันได้หรอื ใฝ่รักเขหาัวเใขจ้าลนะ้อกย็ ๆฉันขตอ้องฉงแันยอย่ าิง่จกหววา่ัน่ นไาหงวเอไปกผนิดยิ ลายผู่ ริดนั ททาดงทห่ฉี าันกชมัอนบเกอดิ า่ นหลเปง็นผแิดนไป่ หลงใหล แย่แล้ว... รวมกับฉหันญกงิ ำสลาังวจผินู้อตาภนัพากอาีกรพถึงันชกะวต่าาคกนรรมออยัน่างเทลว่ปี รา่ ้รายกั ขเผอลงตอนกะเอปงรเะมม่ือาตณ้อองอถกูกมจัาดเเขป้า็นไปคนที่ หน่ึงพันเก้ารอ้ ยกว่าๆ...เมอ่ื คุณปา่ โมกข์ ลุกข้นึ ชวนฉันไปยังอีกห้องหนงึ่ อ่อนโย“นก่อ“นผจมาอกยกาันกคในหื ้เนป้ี.็น..”คืนเขเราหมิ่ ยตุ้ดนแทลด่ี ้วี”หันมา ใบหน้าคมสันใต้แสงนวลของโคมไฟดู มพี านดอกไม้สองพานวางเคยี งกันอยบู่ นโต๊ะเล็กข้างทางเดิน คล้ายมีคนจัด เตรยี มไว้ คณุ โมกข์ หยิบพานหนงึ่ สง่ ให้ฉัน พานเงินปูผ้าลกู ไม้สขี าว วางพวงมาลัยข้อมือดอกมะลริ ้อยสลับกับกลีบกหุ ลาบ

เป็นลวดลายงดงาม ห้อยอุบะดอกรกั ปลายกุหลาบตมู สชี มพูจาง ฉันมองดูมันอย่างงงงัน เดนิ ตามเขาซง่ึ ถือพานอกี อันเข้าไปในห้องพระ คุณโมกข์ จุดธปู เทียนหน้าโต๊ะหมบู่ ูชา พระพุทธรปู สมัยอูท่ ององค์ ประธานสที อง ครำ่ เรอื งรอง “พระพทุ ธรปู องค์ น้ผี มได้รบั มาจากคุณปู่ ท่านเคยบอกวา่ ศกั ด์ ิสทิ ธ์ นิ ะ ถ้า อธษิ ฐานวา่ จะทำความดีถวายแล้ว ขอพรอะไรมักจะได้” เขาบอกพลางย้ิมพราย ฉันกราบพระเคียงข้างเขา นั่งมองดูพานดอกไม้คกู่ ันของเราแล้วหัวใจเต้นแรง อยา่ งไมน่ า่ ไว้ใจ ตายละฉันรสู้ กึ เหมอื นต้องมนต์ อกี ครงั้ ราวกับหลดุ เข้าไปในดนิ แดนที่ มีแตเ่ มฆ และตัวฉันก็เบาราวปยุ นนุ่ ล่องลอยไปมา สญั ญาณเตอื นภัยในจิตใต้สำนกึ ดัง ระงมว่า แยแ่ ล้ว แย่แล้ว... คุณปา่ โมกข์ ทำให้ฉันรสู้ กึ คล้ายกับว่าคืนน้เี ป็นคนื แตง่ งานของเราจรงิ ๆ เลย

บทท่ี 7 ปะทะนางมาร ชวี ิตของฉันในบ้านหลังใหม่ของคณุ ป่าโมกข์ ชา่ งแสนสขุ ฉันตนื่ นอนแต่เช้า ออกกำลังกายโดยชว่ ยยกู ับป๋วิ ถูห้องตัวเอง ลงไปชว่ ยป้าแป๊ดทำอาหารเช้า พรอ้ มท้ัง เรยี นวธิ ีทำอาหารทฉ่ี ันโปรดไปด้วย อยากกอนิ ยทู่ ไน่ี มีฉ่่เหันมไอื ดน้รบัแปต่รกะ่อทนาซนงอึ่ กานิหาบร้าทงุกไมมไ่้ือดต้กรินงเบว้าลงาเน่อื งจแาถกทมขำงอานงวไ่ามงเ่ นปา่น็ อเรวอ่ลยาทกุบเามง่ืทอกที ี็่ เพราะอา่ นหรอื เขยี นหนังสอื จนลมื เวลา โดยเฉลยี่ เมือ่ ก่อนฉันกินวันละสองม้อื ไมเ่ ช้า กับเยน็ กเ็ ท่ียงกับดึก บางคร้ังหวิ จนตาลายคอ่ ยลุกข้นึ มาหาอะไรกนิ ฉันจึงชอบขนมหวานๆ มันทำให้มเี รย่ี วแรงและอยู่ท้องดยี ังไงละ่ คะ สป๋ิวมบบอูรณกอว์ เยา่ชู่ฉทน่ ี่นันเธ่ีผอหอสามกอเฉงกัคนินนอไปใ่านห้ไหดน้โังดสยอืเรจแว็นละเนลจับยะรเเปวว่ ็นลมาเมปือป้ากห้าัแบมปปาย๊ด้าแซกปง็จ่ึ ๊ดทะ้ขสาทนุง่ าปฉย๋ิวัฉนหันใรหอือ้อยย้วมูา่ นงายตทิ่งา้วมนไเปปก็นินหขญ้าวิง แม้ว่าคืนแรกๆ ท่ีย้ายเข้ามาฉันจะนอนไมค่ ่อยหลับเพราะแปลกท่ี หากสัปดาห์ หนึ่งผ่านไปฉันก็เรม่ิ ปรับตัวได้ เครอ่ื งหฉรันแู ลใช้ว้โทจระศพพั กทต์ มิดอื ตถัวอื แเลคะรเอื่ปงดิ ใตหลมอเ่ อดี่ยเวมลโาทรแหตาคก่ ณุย็ ังตคางกไ่มอน่กลใค้าบรอกบเอรกอื่ ทง่ยาน้ายวท่ามี่อมี ยอื ูแ่ ถลอื ะ การตัดสนิ ใจจดทะเบียนสมรสของฉันหรอกนะคะ คณุ ตาดใี จทีต่ ่อไปน้ีสามารถจะคยุ กับฉันเมื่อไหรก่ ไ็ ด้ ไมต่ ิดต่อยากเยน็ เพราะฉัน กพอ่ยนายามหนสีหว่ นน้าคณุ นอ้้าาพงวร่า้มิ มพือรถาือวสพััง่งใไหม้ม่รบีีเงหินางซา้อื นเคทรำเอื่ ปงน็ ใหหมลั่กแหหลรง่อื ทไมีด่ ม่ีกีควา่า่ โงทานรศลัพ้างทจ์ เาหนมโือดนย ด่วน เรอ่ื งน้ฉี ันก็ตอบรบั ว่าจะรบี ไปปรกึ ษาป้าสอุ ย่างเรว็ เชน่ กัน ฉันอยากทำงานหารายได้เสรมิ ท่ีไมใ่ ชเ้ วลามากนัก เพราะฉันต้องอ่านหนังสอื

เรยี นเป็นงานหลัก เขียนนยิ ายขายเป็นงานรองอยแู่ ล้ว แต่ถงึ อยา่ งน้ันก็ยังพอมเี วลา เหลอื ว่างบ้าง บางทีฉันอาจรับเล้ียงเดก็ ชว่ งวันหยดุ เมอ่ื คณุ พ่อคณุ แม่บางคนไมว่ า่ ง หรอื อาจหา งานแปลหนังสอื หรอื รบั จ้างพมิ พ์ งานมาทำเพราะฉันพิมพ์ ดดี ได้เรว็ เคยรบั พิมพ์ รายงาน ของนักวิจัยกับนักศกึ ษามาบ้างแล้ว ฉันไปหาป้าสพุ รครั้งหน่ึง ซง่ึ คร้ังน้ันไปเก้อเพราะป้ากับตาบ๊กิ ไปเยย่ี มญาตทิ ่ตี ่าง จังหวัด จึงต้องโทรนัดกันใหม่ ต้ังใจจะไปจัดการเรอื่ งเลิกสัญญาเชา่ และจา่ ยค่าน้ำคา่ ไฟ ทค่ี ้างอยพู่ ร้อมๆ กันเสยี ด้วยเลย บา่ ยวันน้ีป้าสวุ า่ ง ฉันจงึ ได้โอกาสกลับมาเย่ยี มบ้านเกา่ อีกคร้งั บ้านเชา่ หลังจ๋วิ ของฉันยังอย่ดู ี สนามหญ้าแถบเล็กๆ แห้งตายไปเกอื บหมด แต่ ต้นยีโ่ ถกับพุม่ ไม้ทนแล้งของฉันยังงดงาม ป้าสโุ ผลห่ น้าออกมาจากบ้านข้างๆ เรยี กฉันอย่างดีใจ ฉันก้าวเข้าไปในบ้านไม้ หลังเกา่ ที่รปู รา่ งคล้ายกับบ้านเชา่ ของฉัน ไหว้ทักทายป้าสเุ หมือนเคย ป้าสพุ รอายหุ ้าสบิ ห้าปี ใบหน้ากลมผ่อง รปู รา่ งแข็งแรงกระฉับกระเฉง ไว้ผมส้นั ดัดหยกิ แค่ต้นคอ ดวงตาโตแจ่มใสของป้าถูกบดบังด้วยแว่นสายตายาวกรอบสนี ้ำตาล แอวาย่นุแหคนส่ าสี่นบิ้เี อปงเี ทท่าีท่ นำั้ในห้ป้าดูแกเ่ ท่าอายจุ รงิ มิฉะน้ันถ้าถอดแว่นออกแล้วป้าจะดเู หมือน “ไปอย่บู ้านใหม่สบายมั้ย หลง” ป้ารนิ น้ำเย็นใสแ่ ก้วให้อย่างกลุ กี ุจอ “มากินน้ำกนิ ท่า” “อ๊ยุ ไมต่ ้องหรอกค่ะป้า” ฉันรบี เข้าไปชว่ ยอย่างเกรงใจ ป้าสหุ ัวเราะ “ดื่มน้ำเยน็ เสยี หน่อย มันรอ้ นยังกะอะไรนะปนี ้ี” เราพากันมานั่งลงที่โต๊ะกนิ ข้าวไม้ซง่ึ ตอ่ หยาบๆ มมี ้าไม้สเี่ หลย่ี มสตี่ ัววางรอบ ป้าสุ หยิบซองใบเรยี กเก็บคา่ สาธารณูปโภคตา่ งๆ ทเี่ หนบ็ ไว้ข้างฝามาให้ฉัน “เอ้า ป้าเกบ็ ไว้ให้”

“ขอบคุณค่ะ” “ป้าบอกเจ้าของบ้านเขาให้แล้วนะ พอดีวันก่อนเขาคงได้ข่าวหรอื ไง แวะมาถาม เหน็ บ่นกระปอดกระแปดวา่ ไม่บอกเขาล่วงหน้า ไม่ร้จู ะหาคนมาเชา่ ตอ่ ได้ทันเดอื นหน้า ไหม” ฉันถอนใจ “สงสยั หลงคงโดนหักเงินประกันแหงๆ เลย” “แล้วเปน็ ยังไงลกู บ้านใหม่ คุณน้าเขาใจดีไหม” ฉันดื่มน้ำอกึ หน่ึง แล้วกระแอมไอ “ก็...ใจดคี ะ่ ” อะไรๆ กด็ อี ยหู่ รอก หากการรว่ มโต๊ะอาหารทกุ ม้อื เชา้ ก่อนเขาไปทำงาน และทุก ม้ือคำ่ นั้นจะไมเ่ ต็มไปด้วยบรรยากาศอบอ่นุ จนนา่ อันตราย ฉันไมเ่ คยร้วู า่ การได้ดูเขาด่มื กาแฟ อ่านหนังสอื พิมพ์ และรับประทานอาหารทกุ เชา้ ในชดุ สดุ เน้ยี บน้ันมันจะทรมานใจได้ขนาดน้ี ยง่ิ การท่เี ขาคอยถามว่า ชอบทานอะไร อันน้ี อันน้ัน อรอ่ ยไหม ทกุ ม้ือค่ำ มันกท็ ำให้ฉันทำตัวไมถ่ กู “ก็ด.ี ..แล้วทำไมทำหน้า...อ๊ะๆ หน้าแดงด้วยนี่” ป้าสทุ ัก เรม่ิ มองฉันด้วยสายตาเลเซอร์ทะลุเลนส์ออกมา “เปล่านี่คะ ก็แคใ่ จดีเท่าน้ันเอง” ฉันรบี รอ้ นเปลี่ยนเรอื่ ง “พี่พักตร์ว่ารเึ ปล่าคะที่ จู่ๆ หลงกห็ ยุดงานไปเลย” “จะไปวา่ อะไร พวกลกู จ้างเขามันก็ทำกันยังง้ีแทบท้ังนั้นแหละ หาทีม่ าบอกกล่าว กันกอ่ นนะ่ น้อย เขาชนิ ซะแล้ว” ฉันหน้าสลด “หลงไม่ได้ตั้งใจจะออกปุบปับไมบ่ อกลว่ งหน้าอย่างน้ีหรอกคะ่ ” ฉันคิดวา่ คงจะต้องแวะไปขอโทษพีพ่ ักตร์สักหน่อย และอาจเสนอตัวชว่ ยงานวันไหนท่ี พีพ่ ักตร์ขาดคนจรงิ ๆ “มีใครมาถามหาหลงบ้างรเึ ปล่าคะป้า” บางทีเพ่ือนๆ ของฉันกม็ าหาฉันบ้างเหมอื นกัน “สาวๆ ที่เคยมานะ่ ไม่มี”

ป้าสหุ ยิบอ่างมะม่วงสกุ ท่ปี อกค้างไว้จะทำมะมว่ งกวนข้ึนมาวางแล้วฉวยมีดมานั่ง ปอกต่อ ฉันไปหยบิ มดี ในครวั มานั่งลงชว่ ยพลางคยุ “หลงยังไมไ่ ด้บอกเพอื่ นๆ เลยคะ่ ว่า ย้ายบ้าน กำลังคิดว่าจะโทรไปบอก หลงมโี ทรศัพท์ ใหมด่ ้วยนะคะป้าสุ คุณโม...คณุ น้า ซ้อื ให้ค่ะ” ฉันอดอวดไมไ่ ด้ ป้าสเุ งยหน้าจากมะม่วงข้ึนเลิกค้ิวมอง ฉันหัวเราะแหะๆ แล้วบอกหมายเลขใหม่ “จดไว้ในสมดุ นั่นแนะ่ ป้าจำไมไ่ ด้หรอก” ป้าวา่ ฉันหยิบสมุดเกา่ ๆ ซง่ึ ใช้จดทกุ อยา่ งรวมๆ ของป้าสพุ รมาจากช้ันข้างฝาแล้วจด ลงไว้ แปลกที่บ้านฝาไม้กระดานเก่าสถี ลอกหลังเล็กแหง่ น้ใี ห้ความคุ้นเคยสบายใจแก่ ฉัน เพ่งิ ร้สู กึ ตัววา่ ไมไ่ ด้นั่งสบายๆ ฟาดแขนฟาดขาตามใจตัวอยา่ งน้เี ลยตอนอยู่ทบ่ี ้าน คณุ โมกข์ โดยเฉพาะตอ่ หน้าเขา จนฉันเกือบลืมวธิ นี ั่งขัดสมาธิไปแล้ว ทเ่ี ตม็ ไปอดาจ้วเยปเน็ก้เาพอ้สรี าวะยตห้อรงหูแรตาง่ กช็เปดุ น็ใหไดม้่ท่นี า่ รกั สวยงาม (ตามความเหน็ ของฉัน) ในบ้าน ได้ คฉล้ัานยไๆปชอ็ ชปดุปขงิ อมงาแสลาว้วอคอ่ะฟซฟอ้ืิศเแสบ้อื บผเ้ากม๋ าสซห่ี ง่ึ้าสชาดุ มารดถดู ใพี ชอส้ ทว่จี มะไใปสดไ่ ูหปนทัำงงแาลนะแรลบั ะปไรปะสทอานบ อาหารค่ำได้ด้วย หลายประโยชน์ พรอ้ มๆ กันไปเลย คณุ คงทราบใชไ่ หมคะว่า การสวมกระโปรงกับกางเกงยนี ส์นั้นมันให้ความรสู้ กึ ต่างกัน และการปฏบิ ัตติ ัวของเรากย็ อ่ มจะต่างไปเลก็ น้อยด้วย คณุ ย่อมไมส่ ามารถนัง่ ชนั เข่าหรอื ขัดสมาธบิ นเก้าอ้ีได้ถ้าคุณใสก่ ระโปรง คณุ ต้องนั่งเรยี บร้อย ไขว่ห้างอยา่ งสวย (ถ้ากระโปรงแคบและสนั้ สักหน่อย) และยอ่ มไม่ สามารถเดินก้าวยาวๆ อย่างท่ีเรยี กวา่ เดินตามควาย ได้สะดวก หรอื แม้แตเ่ วลาทส่ี วมกางเกงผ้าพล้วิ สวยพอดตี ัว ท่ีไมท่ รหดบกึ บนึ อย่างผ้ายีนส์ ท่ีฉันชอบใสจ่ นชนิ แล้ว คณุ ยอ่ มต้องเคลือ่ นไหวนุ่มนวลข้ึนไปด้วย จะนั่งลงบนไหน เบยี ดกายผ่านอะไรกต็ ้องดซู ะกอ่ นว่ามันจะสกปรกเปรอะเป้อื น หรอื มีสงิ่ แหลมคมอะไร

จะมาเกยี่ วกางเกงคุณให้ขาดได้ไหม ย่ิงคำแนะนำของนายป่ารกั ทำให้ฉันไม่กล้าใสข่ าส้นั เสอ้ื กล้ามอยบู่ ้านเสยี อีก ผล ก็คือความเก็บกดลกึ ๆ ของชว่ งขา มาอยู่กับป้าสุ ในชดุ เกา่ ชดุ เกง่ ของฉัน ฉันไมต่ ้องดูสวย ไม่ต้องกลัวเสอ้ื ผ้าจะ เป้อื นมอมแมมหรอื ขาด แก่นกะบโปางโทลฉี ันกมค็ อิดมวฝ่านุ่ เปดน็แี ลแ้มวจวะคไรดา้หวัดอยกาิ่รงยิ เากใ่าห้เป็นแสตภุ่กาลพับสมตารบี้านโเตกา่ขอ้นึ ยส่ากังนท้แไีี มล่เ้วปกน็ บ็ เดอ็กก ตัวเองว่า ฉันยังไมอ่ ยากโตเลยละคะ่ ความคิดของฉันสะดุดหยดุ ลงเมอ่ื ป้าสเุ อ่ยข้ึนวา่ “มคี นมาถามหาหนู” สหี น้าของป้าทำให้ฉันใจหาย หอ่ เหี่ยวข้ึนมาทันที “มาถามหลายครั้งแล้ว” ป้าวา่ ขรมึ ๆ “ใครคะป้า” ฉันถาม คดิ ว่าพอจะเดาออก “หรอื วา่ ตาลุงหัวงูคนเกา่ ” ป้าสถุ อนใจยดื ยาวแล้วพยักหน้า “นัน่ แหละ จนแล้วจนรอดถามชอื่ จรงิ เสยี งจรงิ กไ็ ม่ยอมบอก คนอะไร้” “เขาถงึ กับมาถามป้าเชยี วหรอื คะ” นั้นพอ่ แตมาล่ขุงอคงนเดนก็ ้ีฉพันาพไดว้พกบเรคารไัป้งแงรากนเวมัน่อื เไกปดิ เเปจ็น้านพาี่เลย้ียงตเาดลก็ ุงใคหน้หนล้กี าน็เปพ็นีพ่ แักขตกรใ์คนนงหานนคึ่งนหวนัน่ึง เขาคอยมองฉัน ทำทา่ สนอกสนใจ แล้วกเ็ ข้ามาคยุ ด้วย ถามชอื่ เสยี งเรยี งนาม ฉันก็ บอกเขาไปอยา่ งไมเ่ อะใจ เพราะเขาก็ดูสนใจอยา่ งสภุ าพ ยังบอกว่าหากขาดพ่ีเล้ยี งเด็ก จะได้ตดิ ต่อฉัน ไม่คิดยฉ้ายันงไามน่ไดแ้ยตอก่ ม็ขบออเกบทอีอ่ร์เยข่แู าลไวะ้ เบถอ้าฉร์โันทไรมศม่ พั ีงทา์นไปแหลร้วอจกะเนปะน็ คฝะ่ายตเพิดตยี ่องแไปต่ตเอขบากวา็่ไมฉ่ยันอยมัง ให้ค่ะ สว่ นฉันกไ็ ม่ยอมให้ของฉันเหมือนกัน เรอ่ื งทอ่ี ย่เู บอร์โทรน่ีป้าสยุ ้ำนักหนาวา่ ไม่

ให้บอกใครสง่ เดช ฉันทำงหานลัเงปจน็ากพนนั้นักเงขาานกข็ชาอยบใโนผหล้าม่งสาพรรบพฉสันนิ ตคา้มา สเถขาานกท็ ี่ต(า่เงผๆอญิ ทหีค่ ราอื ดไไมม่ไถ่มงึ่ทราเบช)น่ พผักา่ หนนมึ่งา ซพ้อืาภขรอรงยาแมลา้แวนก็เะลนยำผท่านำเมปา็นบว่อ่ายพๆาภรครอยยาเมขา้าซม้อื าขคอยุ งดด้ว้วยย จนฉันชักใจไม่ดไี ม่ยอมคุย เขาก็ (ภรรยาจรงิ หรอื เปลา่ กไ็ ม่ร้)ู ฉันเล่าให้ป้าสฟุ ัง ป้ากว็ า่ แปลก จๆู่ คนแปลกหน้ามาตสี นทิ จะเป็นพวกแก๊งต้ม ตุ๋น หรอื แก๊งขายผู้หญิงหรอื เปล่าก็ไม่รู้ ฉันเรมิ่ กลัว พอดคี นร้จู ักของป้าสมุ าบอกวา่ เจ้านายเขาเพงิ่ คลอดลกู หาพเี่ ล้ยี งไม่ ได้ ขอร้องให้ฉันไปชว่ ยแก้ขัดก่อน ฉันอยากเปล่ยี นงานอยู่แล้วก็เลยลาออกไปเล้ยี ง เดก็ อ่อนอยเู่ กอื บสเี่ ดอื น ตอ่ มาฉันขอลาออกอกี เพราะเล้ียงเดก็ ทารกไม่มเี วลาเหลือดู หนังสอื สอบเลย จากนั้นฉันมาทำงานเสริ ์ฟฉุกเฉินทรี่ ้านพ่ีพักตร์ ตาลงุ คนน้ันก็มาเปน็ แขกในรา้ น อกี ตุ่ม นใ้ันนเบปน็รรผดู้ทาห่ีมนีควุ่มาทม่มี หานจีบุ่มฉเหันลทือ้ังอหยมูน่ ด้อยตทาล่สี งุดุ คนอนา้ียซสุ งึก่ั ยหอกมสบบิ อปกไี ดฉ้แันลแ้วต่เพหียางกชเปอื่ น็เลค่นนวท่าี่ ตามต๊อื ฉันนานทีส่ ดุ คนอน่ื ๆ หากฉันปฏเิ สธหรอื แสดงวา่ ไม่สนใจ เขาก็มักเลกิ จีบ แต่ลงุ ต่มุ ไมเ่ คย จีบฉันตรงๆ ชอบมานั่งคยุ ด้วยย้มิ ๆ เอาขนมมาฝาก เอาของมาให้ ไถถ่ ามสารทกุ ข์ สกุ ดบิ ทำนองผู้ใหญ่เอน็ ดูเดก็ แตช่ วนคยุ แบบมาราธอน หากฉันอ้างว่าทำงานก็จะ หยุดคยุ ไปสักพัก พอฉันวา่ งกช็ วนคยุ ตอ่ ฉันไมร่ ้จู ะปฏเิ สธให้เด็ดขาดยังไง ในเม่อื ลุงตุ่มไม่เคยจบี ฉันตรงๆ นับเปน็ เรอ่ื ง นา่ หนักใจมากเรอื่ งหน่งึ ของฉัน “งูแกๆ่ ลายยงิ่ เยอะ” ป้าสเุ คยคอ่ น “ไมใ่ ชเ่ สอื เก่าไมท่ ้งิ ลาย หรอื เสอื ลายพาดกลอนยง่ิ แก่ลายยิง่ จางหรอกหรอื คะ ป้า” ฉันท้วง

“อู๊ย น่ีแหละ ลวดลายตาแกต่ ัณหากลับ ต๊อื ไมเ่ ลกิ ซะด้วยซี โรคจติ รเึ ปลา่ ก็ไม่ร้”ู ป้าสทุ ำนายในทางรา้ ยหลายรปู แบบ นัน่ เป็นสาเหตุให้ฉันย้ายไปสมัครงานเป็นแม่บ้านในบรษิ ทั คุณโมกข์ ครัง้ หลังสดุ นยี่ ังไงละ่ คะ ฉันเลอื กงานนั้นเพราะในตึกมีการรักษาความปลอดภัยดี ไมใ่ ชล่ กู ค้า ไม่ ใชเ่ จ้าหน้าทจ่ี ะเข้าไปเพน่ พา่ นไมไ่ ด้ แตโ่ ชคร้าย คุณน้าของฉันดันกลายเป็นเจ้าของและผู้บรหิ ารไปซะได้...เฮ้อ ชว่ งที่ฉันลาออกจากบรษิ ัทคณุ โมกข์ มาล้างจานกับพพ่ี ักตร์อกี ครงั้ นั้น ลุงตมุ่ ก็ได้ สบื เสาะจนรจู้ ักบ้านเชา่ หลังจ๋วิ ของฉันเข้าจนได้ เขามักขับรถมาจอดซมุ่ รอตอนคำ่ ๆ พอฉันกลับจากงานเดนิ ผา่ นก็ย้ิมให้ ฉัน กลัวไมก่ ล้าเดนิ ไปใกล้รถเขา ไม่ยอมคยุ ด้วยเลย พอดมี ตี าบ๊กิ ลูกชายป้าสซุ ง่ึ มายืนรอ รบั ฉันอยดู่ ้วย ในครั้งแรกเขาจงึ ไม่มีโอกาสพูดกับฉัน หลังจากน้ัน ป้าสจุ ะคอยดู ถ้า เหน็ รถเขามาป๊บุ ก็จะให้ตาบ๊กิ มายนื คอยรับฉันหน้าปากซอยทันที เหตนุ ้ลี งุ ต่มุ จงึ ยังไม่ มีความคืบหน้า ไมส่ ามารถหาโอกาสคยุ สองต่อสองกับฉันได้ เรอื่ งลุงตมุ่ นีแ่ หละที่ทำให้ฉันคดิ วา่ การอยู่ตัวคนเดยี วของลกู ผู้หญิงนั้นชา่ งน่า กลัว แเหบมบอื นนักลชเงุลาตวงุม่จหีนไรมอืพไ่ เอดจท้้ามพจ่ีที อ่ะา่ เททร้าอยี งงกเถหอม่ินาเอืไสดนย่ี้ ผไแด้รู ต้้ายก่แถิรยิมาหเทขนา่ า้ทาเตาปงา็นยดคังี ไนสทรภยุ า่ างๆพใหอญีกไมเ่ จพ่ห้ากาเกนปจ้อืืนะดูใดหูคผ้รลวิ ้า้าไยยมกค่ข็พนาอวดมเีปคาน็นก หน่ึง แต่ลกึ ๆ แล้วคงไมด่ ีเพราะมาเที่ยวตามเดก็ สาวอายุคราวลูกหลาน “ป้าพยายามจะถาม ว่าชอ่ื อะไร เปน็ ใคร มีธุระอะไร เขาก็อมพะนำไมบ่ อก นป่ี ้า จดเลขทะเบียนรถไว้ด้วยนะ” “เขามาถามป้าวา่ อะไรคะ” ฉันชกั ใจไมด่ ี “เขากถ็ ามวา่ หนหู ลงไปไหน ทำไมไมก่ ลับบ้าน ป้าก็วา่ คณุ จะร้ไู ปทำไม เดก็ มัน ได้ดีมคี นรับไปอุปการะดแู ลแล้ว เขากถ็ ามว่าใคร ป้ากไ็ ม่บอก” ป้าสเุ บะปากทำท่ารังเกียจ

“ยังจะมาทำหงดุ หงิดโมโหป้า ป้าเลยสะบัดหน้าหนีเดินเข้าบ้าน มันก็รบี ถามวา่ หนู จะกลับมาอีกไหม ป้ากว็ ่าไม่กลับหรอก มันจะได้เลกิ ต๊ือซักที มันกย็ ิ่งโมโหใหญ่ แตส่ ู้ ข่มไว้ ถามป้าดีๆ ว่ารไู้ หมหนไู ปอยไู่ หน ป้าก็วา่ ไมร่ ู้ หนไู ม่ได้บอก” ป้าสวุ างมะมว่ งที่ ปอกเสรจ็ แล้วลงชามอ่างอกี ใบ แล้วหยิบลกู ใหมม่ าปอกต่อ “ป้าไมบ่ อกอะไรกับมันหรอก ให้มันรวู้ า่ หนูไปแล้วไปเลย ไมม่ ีหวังตาเฒา่ หัวงูเปน็ พอ” “แล้วเขากไ็ มม่ าอกี เลยใชไ่ หมคะ” ป้าสพุ รกระฟัดกระเฟยี ดตอบ “ท่ีไหนได้ล่ะ มาทรี่ า้ นคณุ พักตร์ทกุ วันอยู่เกอื บ อาทิตย์ แน่ะ มากนิ ข้าวเท่ียง พาพรรคพวกมาด้วย ผู้ชายมัง่ ผู้หญิงมั่ง เหน็ คณุ พักตร์วา่ มากันหลายคน ถามหาหนูกับพวกเด็กเสริ ์ฟท่รี ้าน เหมือนท่ถี ามป้าแหละ ว่าหนูไปอยู่ ทไ่ี หน ไปกับใคร “พวกน้ันเขาถามว่าอยากร้ไู ปทำไม ลกู น้องคนนงึ ของเขาก็บอกวา่ เฮยี อยากจะ อุปการะหนูเหมอื นกัน หนูไม่นา่ ใจเรว็ เขาคยุ ว่าเฮยี เขารวยมาก จะสง่ เสยี ให้เรยี นดูแล อยา่ งดี อะไรสารพัดละ เมื่อวานป้าไปหาคุณพักตร์ คณุ พักตร์ยังวา่ นา่ ประหลาดจรงิ เพิ่งเคยเห็นคนแก่มาทำประเจดิ ประเจ้อ” “ตายจรงิ ” ฉันกลัวจนกลายเปน็ ขำ แกล้งเอามอื ทาบอกแล้วกระพอื ขนตาให้ป้าสุ “ไม่ร้เู ลยนะคะเน่ยี ว่าหลงจะเสน่ห์ แรงถงึ ปานน้”ี ป้าสเุ ลยหัวเราะ แล้วค้อนฉันหนึง่ ขวับ “จ้ะ ทำเป็นตลกไปเถอะ ถงึ หนหู ลงจะไม่ สวยขนาดนางงาม แตก่ น็ ่ารกั มเี สน่ห์ สมตัว” “เสนห่ ์ แบบดำๆ ใชไ่ หมป้า” “ฮู้ย” ป้าสรุ ้องเสยี งแหลม “ดำเดิมอะไรกัน ผวิ อย่างน้นี ะ่ เรยี กวา่ สนี ้ำผ้ึง แทน ออ่ นๆ กำลังสวยเชยี ว ดาราฝรัง่ ชอ่ื ดังๆ เขายังอยากมีผวิ แบบน้ี หนูน่ะสวยน่าเอน็ ดู เหมือน ลนิ ดา ค้าธัญเจรญิ สมัยสาวๆ แน่ะ” ป้าสา่ ยหน้า จ้องมองฉันไปมา “เผลอๆ เบนซ์ พรชติ า หรอื หน่อย บษุ กร ก็ยัง นา่ รกั สหู้ นูหลงของป้าไม่ได้เลยนะเนี่ย”

เกือบเกฉิดันไยม้ม่ิทันแก้มฉแันทเบคปยรเหิ ต็นัวภเกาพอื คบณุลอลยินไดดา้ ตแอมน้ป้ยาจังะเปชน็มสวา่าสวแวยรกเหรนมุ่ ือเหนมดอื านรากรันนุ่ นเกะ่าคจะนฉไันม่ อยากเข้าข้างตัวเองแต่กต็ ้องยอมรับว่าพอมีเค้าอยูเ่ หมือนกันละคะ่ ฉันหัวเราะคิกคัก ด้วยความชอบใจ เปน็ นัก“สหู้ลปง้ากร็ดักีอนยักา่ ลงะนเ้ี”ด็กปอ้ายสา่ พงุ นดู ้ี”เนิบๆ “มอี ะไรหนักใจกย็ ังย้ิมได้ ไม่ค่อยเสยี กำลังใจ “ขอบคณุ ค่ะป้า” ฉันย้มิ หวานให้ป้าสอุ ีกคร้ัง “แล้วตกลงลุงต่มุ เขาทำยังไงตอ่ ล่ะ คะ พอหาหลงไมเ่ จอ” “หลังจากไปนั่งรา้ นสม้ ตำอยู่สหี่ ้าวันแล้วเขากห็ ายไป นไี่ มม่ ใี ครเหน็ หน้ามาสาม วันแล้ว” สามวัน ไม่นานเลยนะ “ขออย่าให้เขาเผอญิ มาแถวน้ีวันน้ีเลยนะคะป้า” ฉันภาวนาดังๆ ค่ำแล้ว“คชงวไ่ มงท่มีม่าตารอ้านนนส้ีห้มรตอำกก็เปคน็ นชเรว่ างกวต็ัน้อหงยมดุ ีงยานาวมีกวารันทนำ้กีวัันนทมัำง่ งาทน่ีเคขงามไมาแม่ ถาหวรนอ้ีสกว่ ”นมปา้ากวก่า็ “ยังไงหลงกร็ ะวังตัวไว้หนอ่ ยนะลูก หมดธุระคราวน้ีแล้วก็ไม่ต้องมาหาป้าอกี มีอะไรโทร คุยกันกพ็ อ” ป้าสัง่ “นี่เด๋ยี วก่อนเย็นก็รบี กลับ ป้าเก็บขนมทเ่ี หลือขายไว้ให้ถงุ ใหญ่ เอาไปด้วยนะ” “คะ่ ป้า” ฉันชว่ ยป้าสปุ อกมะม่วงจนหมดอา่ งป้าก็ไลก่ ลับ ป้าสมุ ีสวนมะมว่ งอยสู่ องสามไร่ หน้ามะม่วงหากขายไม่หมดกท็ ำมะม่วงกวนไว้ขายตอ่ สว่ นเวลาอ่ืนๆ ป้ารบั ทำอาหาร ง่ายๆ พวกเม่ียงคำ เมีย่ งคะน้า และขนมกวนสง่ ขายที่ตลาด ฉันรับขนมหวานๆ ของโปรดมาเต็มถงุ กราบขอบคุณป้าสแุ ล้วรบี กลับบ้าน ไม่ ได้ไปแวะรา้ นพ่ีพักตร์อยา่ งทตี่ ้ังใจเพราะกลัวจะไปเจอลุงต่มุ เข้า ได้แตฝ่ ากป้าสไุ ปขอโทษ พี่พักตร์อกี ที สว่ นเรอ่ื งจะอาสาไปทำงานที่ร้านกต็ ้องพับไว้กอ่ นเชน่ กัน รอให้ลุงตมุ่ หมด กำลังใจ ไปตามจีบสาวคนใหมเ่ สยี กอ่ นแล้วฉันค่อยกลับไปร้านพ่ีพักตร์ได้อยา่ ง

สบายใจอีกหน ป้าสเุ ดนิ มาสง่ ฉันข้ึนรถเมล์ ถึงหน้าปากซอย เราสองคนตา่ งมองซ้ายมองขวา มองหน้ามองหลัง ยังกับโจรขโมยขนม ไม่เหน็ ใครคอยซมุ่ ดอู ยู่กห็ ัวเราะให้แกก่ ัน ฉันกอดป้าสแุ ล้วกจ็ ากมา โบกมอื ให้ป้าทางหน้าต่างรถ จะนับเป็นโชคดีหรอื ไมก่ ต็ าม การทีฉ่ ันย้ายไปอยกู่ ับคณุ โมกข์ ในเวลาน้ี ก็ ปลอดภัยกว่าจรงิ ๆ ระหวา่ งทางฉันแวะบ้านเจ้าของบ้านเชา่ เพื่อชำระคา่ อะไรต่ออะไรที่ยังค้างอยู่ ถกู หักเงนิ ประกันจนเหลอื ไม่ถึงครง่ึ แต่กต็ ้องจำยอม กวา่ จะกลับมาถงึ บ้านก็โพล้เพล้เจียน คำ่ แล้ว เพราะตอนเย็นรถตดิ มาก วันน้คี งเปน็ วันไมด่ ขี องฉัน หลังจากที่อยอู่ ย่างสขุ ใจมาหลายวันก็มาได้รบั ขา่ ว รา้ ยเรอ่ื งลุงตุม่ แล้วพอกลับถึงบ้านยังได้พบแขกไม่พึงประสงค์ อกี คนหนึ่ง เอะใจตั้งแตเ่ ห็นรถญ่ีปนุ่ คันเล็กแต่แพงลบิ สแี ดงสดจอดอยูห่ น้าบ้านแล้วเชยี ว พอเดินถงึ ระเบยี งหน้าบ้าน หญิงสาวสวยมาก แต่งตัวหรหู ราและเซก็ ซอี่ ย่างร้ายก็นาด กรายออกมาต้อนรบั ฉันถงึ หน้าประตู เธอกอดอกมองฉันข้ึนๆ ลงๆ ด้วยสายตาหาเรอื่ ง ไม่ต้องคอยให้มใี ครบอกฉัน กท็ ราบได้ มาหยารศั มี รตตี ัวจรงิ แนๆ่ ฉันขำ...แต่ความขบขันของฉันอยูไ่ มน่ าน หลังจากชมทา่ เย้ืองย่างอยา่ งนางแบบ บนสน้ สงู สน่ี ้วิ นา่ ตกลงมาคอหักของเธอ สบสายตาดูหมิน่ ดูแคลนจากหญิงสาวท่ีเหมอื น แมม่ ดในคราบนางฟ้าแล้ว เสยี งกระซบิ ชัว่ รา้ ยของนายป่ารักก็ดังข้นึ มาในใจ ...พ่โี มกข์ นะ่ ชอบแม่เสอื สาว... โอย ฉันเกลียดความจำของตัวเองท่ีดันมาดีเลศิ ในเรอ่ื งที่ไมค่ วรจะจดจำอย่างน้ี ทำไมเวลาอา่ นหนังสอื เรยี นไมเ่ คยจำแมน่ อย่างน้ีบ้างเลยนะ คปดิระเปตลทู “า่ียสงนเวขใัส้าจดบเดี้คานิน่ะ”ฉไปันเเอขป้ยาน็ ทู่ ฉางัน(ปตทรอเี่ะปนตน็นูหฝ้ีฉล่าัังนยบคท้าิดันกวทแ่าทาบยน้ากนหอ่ ครนอณุ กโคมจะ่ กำเขป์ เน็ ปต็นม้อบันง้าทเนสักฉยี เันพศแกรั าลดะ้์วิศว)า่รเพี ธแนิอลิยตะนนื ฉัขนันวทไานมง์ ่

อย่างฉัน “เธอเป็นใคร” คำถามมาตรฐานของนางร้าย “หลงบุหลันค่ะ คณุ ละ่ คะ” หญิงสาวสวยผ้นู ั้นปรายตามองฉัน ขนตายาวหนาของเธอหรี่ “พิทย์ ธิดา” ฉันขอภาวนาให้มันเปน็ ขนตาปลอม “มาหาคณุ โมกข์ หรอื คะ” เมือ่ เธอยังไม่ขยับจากที่ ฉันจึงยังหนีเข้าบ้านไปไม่ได้ “ใช”่ เธอตอบอยา่ งเย็นชา “ไม่ยักรวู้ า่ เขารบั คนใช้คนใหม”่ ฉันสะอกึ ร้สู กึ เจ็บแปลบเข้าไปถงึ ใจ “ขอโทษนะคะ คุณโมกข์ ยังไมก่ ลับ ฉันขอตัวกอ่ น” ฉันวา่ แล้วพยายามแทรก ตัวเข้าไปในประตู จิตใจข“อเงดเ๋ียหวลา่ นฉัานงยเอังกพทูดั้งไหมล่จบาย”ตอพนทิ ถย์กูธดิหามเิ่นรยีศกกั ฉดั์นิศไรวจี ้ดน้วตย้อเงสลยี ดงตแัขวลง็ งไวปนิ ตาบทกนี ับ้ันนฉาันงรเขา้ ย้าใจ ได้อย่างลึกซง้ึ ข้ึนมาทันที อารมณ์ น้อยเน้อื ต่ำใจมันมาจากไหนได้ยังไงกไ็ ม่รู้ รแู้ ต่ว่าขณะน้ันฉันเกลยี ด ผ้หู ญิงคนน้ี แล้วกโ็ กรธคุณโมกข์ ข้นึ มาอยา่ งไมม่ เี หตุผลด้วย “เธอทำงานที่นใ่ี ชไ่ หม” นีค่ งเปน็ คนรกั เก่าของเขา หน่งึ ในจำนวนพันทีป่ า่ รกั วา่ กระมัง ถึงตอนน้ฉี ันชัก เอนเอยี งเชอ่ื ถอื เรอ่ื งท่ีเขาบอกข้นึ มาบ้างแล้ว ก็ดเู สอ้ื เกาะอกทีเ่ กาะแสนต่ำเสยี จนแทบ จะหล่นพ้นนวลเน้ือของเธอลงมา แล้วยังกระโปรงแคบ สน้ั ผ่าท้ังสองข้างจนถึงต้นขา เรยี วขาวนัน่ อกี “จะวา่ อยา่ งนั้นก็ได้ค่ะ” ฉันตอบอย่างมึนชา กฉ็ ันเขยี นนิยายทบ่ี ้านน้ี ต้ังใจจะรบั แปลหนังสอื กต็ ้องทำ ทน่ี อี่ ีก ดังนั้นยอมรบั วา่ ทำงานที่นค่ี งไม่ผดิ “ง้ันทำไมไมเ่ ข้าทางประตูด้านหลัง !”

ฉันพยายามทำใจเยน็ กัดฟันขม่ ความโกรธสดุ ความสามารถ “ฉันไมใ่ ชค่ นใชท้ ่นี ่ีคะ่ แคอ่ าศัยบ้านน้ีเป็นท่ีทำงาน คณุ ยังไมท่ ราบว่าฉันเป็นใคร ก็ไมส่ มควรมาสัง่ ฉันใชไ่ หมคะ เทา่ ทีฉ่ ันทราบ คุณโมกข์ ไมว่ า่ อะไรในการที่ฉันจะเดิน เข้าออกทางประตหู น้าน้ี” ฉันร้ตู ัวว่าควันเรมิ่ ออกหแู ล้ว เลือดแล่นเป็นร้วิ ๆ ข้ึนหน้า รบี เดินผ่านเธอเข้าไป ถอดรองเท้าไว้ในห้องเลก็ ด้านข้าง “ไมใ่ ชค่ นใช้ แล้วเธอมาทำอะไรอยใู่ นบ้านน้ลี ะ่ !” พทิ ย์ ธดิ ายังตามมาจองเวร ฉันไมเ่ ลกิ “แล้วคณุ ละ่ คะเปน็ ใคร ทำไมฉันต้องตอบคำถามคุณ” ฉันย้อน เสยี งนางเอก เรม่ิ แข็งข้ึนเรอื่ ยๆ ตามดกี รขี องอารมณ์ มองเล็บแหลมๆ เพ้นท์ ลวดลายดอกไม้สมี ว่ ง ของเธอแล้วไมน่ ึกขยาด แม้เธอจะตัวสงู กวา่ ฉัน รองเท้าแหลมกวา่ ฉัน (ยังไมย่ อมถอด อเมยือ่ ูใ่ เนข้สามภาายวืนกาใรนณห์้ทอ่ีเงรโยถี กงว่าทำเใหห็น้ยช่งิ า้สงงูเทข้า่นึ หไมปูอเกีห)น็ งแูเปถ็นมลเลกู บ็ เจย๊ยีังยบาเสวกยี วแา่ลฉ้วันสามเท่า แตฉ่ ัน “ฉันจะเปน็ ใครแล้วมันกงการอะไรของเธอ บอกมาเด๋ยี วน้ีนะ เธอเป็นอะไรกับพ่ี โมกข์ !” พทิ ย์ ธิดาเสยี งดังข้ึนทุกขณะ ร้สู กึ วา่ เครอ่ื งเธอติดเต็มท่ีแล้วเพราะระดับโวลุม่ ที่ ไม่บันยะบันยัง “คุณรกั บอกฉันว่าเธอย้ายเข้ามาอยู่ ทำทา่ ลับลมคมใน ถ้าเธอไมไ่ ด้ทำงานกับเขา แล้วมาอยู่ในฐานะอะไร” ฉันสบถในใจเมื่อได้ยนิ ชอื่ ป่ารกั ต“ฉั้งใันจบวอ่าถก้าแจละ้วมนีเระอ่ื งคะต้อว่างไใมห่เ้เกธย่ีอวเปกน็ับฝคณุา่ ย”เรมฉ่ิ ลันงเมนือ้นกค่อำวนา่ ใหค้ไะด้ เป็นพิเศษ ข่มใจไว้ กอ่ น ถึงเวลาท่คี ณุ โมกข์ สอบสวนคดีฉันจะได้ชนะ พิทย์ ธดิ าแผดเสยี งปร๊ดี ข้นึ มาทันทีทไี่ ม่ได้คำตอบดังใจ “อ๋อ ถ้าพ่โี มกข์ จะมีเมียเกบ็ ละก็มันต้องเกย่ี วกับฉันแน่ ! นังเด็กขอทาน ! บอก

มานะเธอเป็นเมยี พี่โมกข์ ใชม่ ้ัย !?” เตรยี มตัวมันกับฉากบู๊กันได้แล้วละคะ่ ทนี ้ี ฉันไม่เคยเปน็ คนข้ขี ลาดอยู่แล้ว “ถ้าใช่ แล้วคุณจะทำไมฉัน” ฉันเชดิ หน้าท้า เตรยี มตัวจะใช้เทคนิคบ่อนทำลาย ฐานให้ล้มครนื ลงมาเสยี ก่อนถงึ จะตะกุยจิกตบกันได้ถนัด รอจังหวะเพียงแค่ให้แม่พษิ - ธิดาลงมือฟาดฉันสกั ครัง้ ก่อนเท่านั้นเอ๊ง... น่าเสยี ดายท่ีแม่มดสาวแสนสวยยังไมท่ ันกระโจนใสฉ่ ัน ให้ฉันได้แสดงท่าจระเข้ ฟาดหาง หรอื หนุมานตกแท่นตามสตู รมวยวัดที่ฉันคดิ ข้ึนเองบัดเด๋ียวนั้นสักนดิ เมื่อ เสยี งห้าวทรงอำนาจปานฟ้าคำรณดังก้องมาจากประตดู ้วยความโกรธเกรย้ี ว “พิทย์ ธิดา !” เราสองคนหันขวับไปพรอ้ มกัน ฉันตกใจ สว่ นแมพ่ ษิ ซาตานตะลึงกว่าเป็นสอง เท่า “คณุ โมกข์ !”

บทที่ 8 พระเอกของฉัน เขามาทันป้องกันเหตุการณ์ เลวร้ายไว้ได้เพยี งเสย้ี ววนิ าทีเท่านั้นเอง เราสองคนมัวแตเ่ ถียงกัน ไม่ทันได้ยนิ เสยี งรถคันใหญ่ท่ีแสนเงียบของคุณโมกข์ กลับเข้ามา จนเขามายืนอยู่หน้าประตู (ซง่ึ ไม่รวู้ ่านานแคไ่ หนแล้ว) คณุ โมกข์ ไมพ่ ูดอะไรอีก ยืนตัวตรงคอต้ังมองหน้าพิทย์ ธดิ าเขม็ง ไม่มองมาทาง ฉัน สายตาเยน็ ชาปานหนิ ผา บรรยากาศหนาวยะเยือกดุจข้ัวโลกสง่ ผา่ นมาทางสายตา ปรามาสดูแคลนของเขา คุณโมกข์ ไมเ่ คยมองฉันซง่ึ แต่งกายซอมซอ่ ยากจนด้วยสายตาเชน่ นั้นมากอ่ น เลย แม้แต่วันทเ่ี ราพบกันท่ีบ้านเชา่ เกา่ โทรมของฉัน หากขณะน้เี ขากำลังมองหญิงสาว สวยผ้แู ตง่ กายดุจมาจากสวรรค์ ของนางแบบและบูตกิ แบรนด์ เนมด้วยสายตาดถู ูก ราว กับมองดูคนเลวๆ ตำ่ ๆ ทีไ่ มค่ วรคา่ แม้แตจ่ ะพดู ด้วย “มาทำอะไรท่ีน”่ี คำถามของเขาห้าวห้วน แฝงความโกรธไว้อยา่ งชดั แจ้ง ขณะกำพลทิ ังยแ์ ผธิดลางหฤนท้าธซ์ ิ ดี ไมก่ ลห้าตล่ออนบคมำีทถา่ าทมาคงเุณงอโะมงกะขข์ ้ึนแมลาทะเันมท่อื ีทเขร่ี าวู้ ไ่ามถ่พูกูดจตับ่อได้คกาไ็ หดน้แังตคอ่ า้ำเอข้ึงา ในทส่ี ดุ ก็ตะกกุ ตะกักเอย่ ลา เบาแทบไมไ่ ด้ยนิ เสยี ง เธอไหว้ลาคุณโมกข์ แล้วยอบตัวเดนิ ผ่านกลับไปทางหน้าบ้านอยา่ งรวดเรว็ ปาน ลมพัด ฉันทง่ึ คณุ โมกข์ ข้ึนมาทันที พิทย์ ธิดาไมม่ คี วามหมายอะไรจรงิ ๆ เป็นแค่หญงิ ที่ สำคัญตนผดิ หรอื ไม่คณุ โมกข์ ก็มวี ิธีปกครองสตรที เี่ ฉยี บขาดขนาดใครก็ไม่กล้าหือ จะ อย่างไรฉันกด็ ีใจ มองตามหลังเธอออกไปอยา่ งไมส่ งสาร ส.น.น. สมน้ำหน้ากะลาหัวเจาะ สะใจชะมัด คนอะไรนสิ ยั ไม่ดีแถมมารยาททราม

หาท่ีเปรยี บมิได้ คุณโมกข์ เขาต้องเอาใจฉันย่ะ ในหกเดอื นต่อไปน้ี เธอไม่มสี ทิ ธ์ มิ าอาละวาดท่ี บ้านน้ีเข้าใจม้ัย ฉันนึกในใจ เกอื บว่ิงตามไปโห่ไลแ่ ล้วแลบล้ินหลอกเหมอื นท่เี คยทำกับ เพือ่ นเกเรตอนเดก็ คณุ โมกข์ หันสายตาเย็นชามาท่ีฉันเป็นอันดับถัดมา ทำทา่ คล้ายจะพดู ด้วยแล้ว ชะงัก กวาดตาดฉู ันจากศรี ษะจรดเท้า กอ่ นถามวา่ “ไปไหนมา” ฉันอ้ึงกับเสยี งถามค่อนข้างแข็งของเขา ลมื นกึ ไปวา่ ฉันยังอยู่ในเสอ้ื ผ้าทีเ่ หมาะ กับการไปโฉบฉายในย่านสลัมมากกว่าในห้องโถงหน้าคฤหาสน์ หรใู นฐานะภรรยาอยา่ งท่ี เขาเหน็ ฉันมาตลอดสบิ วัน เส้อื ยดื เปื่อยๆ มรี อยขาด (อยา่ งมศี ลิ ปะในความเหน็ ของฉัน) กับยีนส์เยินๆ นับวา่ สดุ ขั้วไปในทางตรงข้าม ฉันเรม่ิ รสู้ กึ ตัวลบี ลง สำนึกผดิ ข้นึ มาได้วา่ เมื่อครฉู่ ันเองก็เกอื บทำกิรยิ า หยาบคายไมต่ า่ งจากเธอ เกอื บตะลุมบอนตบกันกลางโถงหน้าบ้านเขาราวกับแม่ค้า ตลาดสดเสยี แล้ว นกึ ดูก็ไมน่ า่ ภูมิใจในตัวเองเทา่ ไหร่ ฉันกลืนน้ำลาย แล้วตอบอยา่ ง เรยี บร้อย “หลงไปหาป้าสทุ ีบ่ ้านเก่าคะ่ ไปชำระค่าเชา่ ค่าน้ำไฟที่ค้าง และเลิกสญั ญาเชา่ ด้วย” คณุ โมกข์ สดู หายใจเข้า ดวงตาคมปิดลงครหู่ นงึ่ อยา่ งขม่ ใจ ฉันคล้ายได้ยินคำวา่ ‘นกึ แล้ว’ ดังข้นึ มาท้ังที่เขาไม่ได้พูด “คงไม่ต้องกลับไปท่นี ัน่ อีกแล้วใชไ่ หม” เขาถาม คำถามท่เี หมือนแฝงคำสงั่ เอาไว้ ด้วย ถึงฉันอยากจะปฏิเสธ แต่นกึ ถึงเหตผุ ลมากมายทฉี่ ันยังไมค่ วรกลับไปท่ีนัน่ อีก แล้ว กไ็ ม่อยากขัดแย้งกับเขาข้ึนมาในเวลาน้ี “คงไมม่ ธี รุ ะอะไรอีกแล้วคะ่ ” “ดี ต่อจากน้แี ต่งตัวให้ดูดตี ลอดเวลา จะใสย่ นี ส์เสอ้ื ยดื ผมไมว่ า่ แตต่ ้องซอ้ื ใหม่

ให้มัน ‘ใหม่’ กวา่ น้ี ผมคิดว่าคณุ เข้าใจดีแล้วเสยี อีก” เสยี งเขาเข้มงวด ไมพ่ อใจ “แล้วต่อไปน้ีทกุ ครัง้ ท่จี ะออกไปไหน ให้อุดรขับรถไปสง่ ” เขาสัง่ ฉันอ้งึ งงวา่ เขาเหน็ ความจำเป็นอะไรในการทจี่ ะให้ฉันมีคนรถปบุ ปับ “แล้ว...แล้วใครจะขับรถให้คุณล่ะคะ” “ผมขับรถเองเป็น ถ้าคณุ อยากมีอสิ ระ ไปไหนมาไหนเอง ผมจะหัดขับรถให้ แต่ ระหวา่ งน้ี ไปไหน ให้นายอุดรไปสง่ ...ทุกครงั้ ” เขาย้ำ “แต.่ ..ทำไมละ่ คะ่ ” ฉันไมเ่ หน็ ว่าการเกอื บทะเลาะกับพทิ ย์ ธิดาจะเกยี่ วข้องกับการ เดนิ ทางของฉันตรงไหน “เพราะว่าผมไมอ่ ยากให้ใครมาเข้าใจผิดในฐานะของคณุ ” คำตอบของเขาทำเอาฉันหน้าชา ในท่สี ดุ กเ็ ข้าใจวา่ การแต่งกาย หรอื ไมก่ ต็ ัวตนของฉันเปน็ เหตใุ ห้ถกู มองเปน็ คน รบั ใช้ เขาสภุ าพพอท่จี ะไม่ตำหนิตัวฉัน แฉตัน่สไงั่มเ่เรคอื่ ยงอเสา้อยื ผใน้าใคหวมาม่ เแปลน็ ะตเสัวรขมิ อรงถตยัวุโเรอปงคันแโตต่ พร้อมคนขับเพอ่ื ให้ฉันไมถ่ ูกดูหมน่ิ อีก การทีเ่ ขาอับอายในตัวฉัน มันเหมอื นถกู ตบหน้า ฉันไมร่ จู้ ะพูดอะไรตอ่ ลำคอปวดร้าวข้ึนมา “อกี ครงึ่ ชัว่ โมงออกไปข้างนอกกับผม แตง่ ตัวใหม่ทันไหม” ฉันกล้ำกลนื ก้อนแขง็ ๆ ของศักด์ ิศรใี นคอลงไป ไม่นึกว่าคำพูดของเขาจะทำให้ เจบ็ ถึงขนาดน้ี น้ำเสยี งแขง็ ทเี่ ขาไมเ่ คยใช้กับฉัน และสายตามองนง่ิ ๆ เหมอื นไม่ค่อย พอใจ “เรา...จะไปไหนกันคะ” ฉันพยายามบังคับเสยี งตนเองให้ราบเรยี บ แต่มันกย็ ังฟังดูแหบพรา่ กวา่ เคย ต้อง ถามเพราะว่าจะได้ไมแ่ ต่งกายผดิ พลาด แตแ่ ล้วฉันกต็ ้องแปลกใจเมอ่ื เหน็ สหี น้าเขา เปลีย่ นไป คณุ โมกข์ เอ้อื มมือมาจับต้นแขนฉันไว้ จ้องมองตาราวกับว่าอ่านความคดิ ของฉัน

ได้ทะลุปรโุ ปรง่ เพยี งแค่ได้ยินน้ำเสยี งฉันเปลยี่ นไปเพียงเลก็ น้อย ฉันรบี หลบตาเขา เกรงว่าความเปน็ คนชา่ งสงั เกตของเขาจะทำให้รวู้ ่าฉันกำลัง เสยี ใจ “พิทย์ ธิดาเขาว่าอะไรหรอื ” เขาถาม “ผมเข้ามาตอนหลังแล้ว...เขามานานหรอื ยัง” เสยี งอบอุ่นนุ่มนวลอยา่ งทเ่ี ขาใช้กับฉันเสมอกลับคนื มา แต่เขาไมร่ วู้ า่ พทิ ย์ ธดิ าทำอะไร ฉันไม่ได้หรอก ความเหน็ ของเขาทม่ี ีต่อตัวตนต่ำต้อยของฉันต่างหากทีท่ ำรา้ ยฉันได้มากทส่ี ดุ เดก็ กะโปโลตัวผอมยากจนทไี่ มม่ อี ะไรดี นั่นแหละที่ฉันเปน็ ในสายตาของเขา และในความเปน็ จรงิ ฉันก้มหน้า สา่ ยหน้าเลก็ น้อย ไม่ยอมตอบเขา เกรงเสยี งจะเครอื น้วิ เรยี วยาวเอ้อื มมาแตะคางฉันให้เงยข้นึ ฉันสบตาคณุ โมกข์ อยา่ งไม่ตั้งใจ เห็น แววหว่ งใยชดั เจนในดวงตาคมท้ังค่ขู องเขา “ไม่เอา...คิดอะไรเหลวไหลใหญ่เลย หลงบุหลัน” เขาหรตี่ าลง “คุณคงต้องเข้าใจ อะไรผดิ ไปแนๆ่ ” ฉันเบ่ยี งหน้าหนมี ือเขา กลัวข้ึนมาวา่ เพียงแค่มองฉันเขาก็สามารถอ่านอะไรต่อ อะไรได้มากมายเกินไป “กลัววา่ ไปไหนกับอุดรแล้วจะไม่มคี วามเปน็ สว่ นตัวหรอื ” “ไมค่ ะ่ ” ฉันตอบเบาๆ ถอยหลังหนี “หลงขอไปอาบน้ำแตง่ ตัวก่อน” ฉันเลย่ี ง “ทีจ่ รงิ ...” สายตาเขาไม่ละไปจากฉัน “ไม่ต้องเปลี่ยนกไ็ ด้...” ฉันตกใจ “ไมไ่ ด้คะ่ !” หากเขาพาฉันไปไหนในสภาพอย่างน้ฉี ันต้องขายหน้าแน่ ! “ร้หู รอื ว่าผมจะพาไปไหน”

ฉันสา่ ยหน้า คณุ ปา่ โมกข์ ก้าวเข้ามาใกล้ ประคองใบหน้าฉันไว้ด้วยสองมอื ฉันร้สู กึ เหมือนติดกับเม่ือถูกเขาจ้องมองอย่างค้นคว้า ราวจะหาคำตอบให้ได้ว่า ฉันมีอารมณ์ ผิดปกตไิ ปเพราะอะไร “คณุ เป็นของผมแล้ว เปน็ ภรรยาผม...คิดบ้างไหมวา่ ผมจะร้สู กึ เสยี ใจ เหมอื นถกู ตส่อบปไหรนะม”าทนเว้ำลเสาทยี ่คีงเุณขา..น.”ุม่ เนเขิบาลาเกหนม้วิ อื ลนงนไป้ำผแต้ึงอะแาบขยนาเพสอ้ิษื ขอ“งคฉิดันบ้าง“ไสหวมมวผ่าผ้าขม้รี จ้วิ ะนเป่ีไนป็ ไหหว่ นง เวลาทค่ี ณุ เดินออกไปข้นึ รถเมล์ คนเดียวแล้วหายไปค่อนวัน ไปเทยี่ วตามตรอกซอก ซอยยา่ นสลัมโดยไมม่ คี นดแู ล หรอื วา่ ถูก...ผู้หญงิ แยๆ่ ...มาตอ่ ว่าถึงในบ้าน...หืม...หลง บหุ ลัน... “คดิ บ้างไหมว่าท่ผี มนิง่ มาตลอด ไมก่ ล้าสัง่ บังคับเอาตามใจผม เพราะผมกลัวคุณ ไมช่ อบ ไม่พอใจ “คิดบ้างไหมว่าผมจะหว่ งความปลอดภัยและความเปน็ อยู่ของคุณอย่างจรงิ ใจ ไม่ ได้นกึ ถึงผลประโยชน์ แอบแฝงเลย” ใจฉันเต้นรัวราวกับกลองเพล หน้าร้อนผา่ วในฝา่ มือเขา “พรงุ่ น้ผี มจะพาไปซ้อื เส้อื ผ้า ‘ใหม่’ ” เขาเน้น “และหัดขับรถให้ด้วย สำหรับวัน คนณุ้ี...”อาเจขไามบ่บออกกโคดุณยไตมา่ละแมตือ่ผจมาจกะฉใันห้ท“กุ ผคมนจใะนพบา้าคนุณทไั้งปหบ้า้หานลใังหนญ้รี ้วู่ ่าพคอุณกันเปท็นีสภำหรรรยบั าคผวมาม” ลับ บ้านใหญ่คอื บ้านของคุณพ่อคุณแม่เขา อยตู่ รงกลางระหว่างคฤหาสน์ หรอู ีกส่ี หลัง เดนิ ผา่ นสวนไปไมไ่ กลก็ถึง สงิ่ ทค่ี ุณโมกข์ พดู ทำเอาฉันเสยี ศนู ย์ คิดอะไรไมอ่ อกไปเป็นเวลานาน ได้แต่รบี ข้ึนไปอาบน้ำแตง่ ตัวใหม่ด้วยชดุ สวยมาตรฐานของฉัน กระโปรงทรงแคบปลายบานสนี ้ำ ตาลอ่อนเข้าชดุ กับเสอ้ื แพรสคี รมี ระบายรอบไหล่ รองเท้าห้มุ ส้นสเี น้อื ฉันเลือกโทน สนี ้ำตาลเพราะมันเข้ากับผิวสแี ทนอ่อนๆ ของฉันนะ่ คะ่ ไม่ได้คดิ จะแตง่ ตัวสวยเปน็ พิเศษเพราะฉันกย็ ังไมแ่ น่ใจว่าจะได้พบใครบ้าง แตค่ ง

ไมไ่ ด้พบคุณยายน้อยของฉัน หรอื แม่เล้ียงของเขากับป่าไทร เพราะท้ังคู่ยังไมก่ ลับจาก ตา่ งประเทศ ฉันคอ่ นข้างเงอะงะเมือ่ ลงมารอคุณโมกข์ ในห้องรบั แขก เขาตามลงมาในเวลา ไลเ่ ล่ียกันด้วยชดุ เสอ้ื เช้ติ แขนยาวสฟี ้าเข้มกับกางเกงสเี บจ ในมือถอื กล่องกำมะหยรี่ ปู สเ่ี หล่ยี มมาด้วยกลอ่ งหน่ึง เขาเดินมาหยดุ ยืนมองฉัน สหี น้าพอใจ ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้แล้วเปดิ กลอ่ ง สนี ้ำเงนิ เข้มนั่นออก สร้อยมกุ สนี วลเส้นหนง่ึ วางอยใู่ นน้ัน “พอดเี ลย” คุณโมกข์ หยิบข้นึ มาแล้วถือวิสาสะสวมให้ฉันซงึ่ ยนื ตัวแข็งเหมือน ต๊กุ ตาด้วยความตกใจ เสรจ็ แล“้วเข้าก“ับไปเสก้อืันตเัวถนอ้ขีะ”องคคณุ ณุ พโอมดก”ีข์ แตเขะาศถออกยฉหัน่างผอู้ยอังกคมงเาปช็นนื่ ใชบม้อเมยื่อูใ่ หต้เดิ ดตนิ ะเขคอยี ดง้าขน้างหเลขังา ออกจากบ้านไป บ้านหลังใหญ่ไมไ่ ด้ใหญ่ไปกวา่ หลังอืน่ ๆ มากนัก หากดเู ครง่ ขรมึ เพราะความเกา่ แก่ และสะอาดงามตาด้วยได้รบั การดแู ลรักษาอยา่ งดี ห้องรบั แขกกว้างใหญเ่ ตม็ ไปด้วย เฟอร์นเิ จอร์แบบโบราณ ทั้งตู้ไม้แกะสลัก เก้าอ้ที รงยโุ รป แจกันลายครามของเกา่ สง่ิ ที่ เหน็ ได้ชดั เจนท่สี ดุ เมือ่ แรกเดนิ เข้าไปคอื ภาพขนาดใหญ่แขวนไว้กลางผนังห้อง คล้ายกมับันวเาปด็นข้ึนภาดพ้วถยา่ สยนี ท้ำ่ีใมชันเ้ ทคเนปิคน็ พภเิาศพษคพรอมิ บพค์ ลรงวั บนคผณุ้าใพบ่อของเตขกากแับตคง่ ภณุ ายพาเลย็นกน้อ้ยอยขใอหง้ ฉันนัง่ เก้าอ้ีคู่กันอย่เู บ้ืองหน้า และบุตรชายทั้งสคี่ นในวัยหนุ่มยืนเรยี งกันอยู่ด้านหลัง ฉันจำคณุ พอ่ เขาไมไ่ ด้เพราะพบกันเพยี งไมก่ ค่ี ร้ังสมัยที่ฉันยังเยาว์ มาก คุณโมกข์ กับคณุ รักได้เค้าคณุ พอ่ มาไม่ผดิ เพ้ยี น ฉันมองดภู าพของสภุ าพบรุ ษุ วัยกลางคนท่ี ล่วงลับด้วยความสนใจ ท่านคงคล้ายภาพของคณุ โมกข์ ยามสงู วัยข้ึน เสน้ ผมสดี ำสนทิ มีสเี ทาแซม หางตามรี ้วิ รอยของรอยย้ิมอยา่ งผู้ใหญใ่ จดี ดวงตาเหมอื นคณุ โมกข์ จมกู ปากก็คล้าย เพียงแต่คางเหลี่ยมกวา่ และค้วิ หนากวา่ คณุ ยายน้อยของฉันมีใบหน้ารปู ไข่ ผวิ สนี ้ำผ้งึ คมขำ ตาหวานใส รปู รา่ งอวบ

ทก้ไ็วมมต่ ้อฉงันทเาหย็นวร่าใปู คบรรุ เษุปอน็ ีกใคสรองคนใในนเมภื่อาพหทนีย่งึ่ ัใงนไมน่รัน่วู้ า่เดคินนอไหอนกเมปา็นทปัก่าทสากัยหจรากอื หป้อา่ ไงทอราหแารตท่แี่อลย้วู่ ติดกันทันที “สัก...มาคอยนานหรอื ยัง” คณุ โมกข์ ถามเขา “เพ่ิงมาเหมอื นกัน” เขาตอบแล้วหันมาทางฉัน ย้มิ ให้ ป่าสักผิวคล้ำกว่าคุณยายน้อยของฉันเสยี อีก ไมข่ าวเหมอื นคุณพ่อและคณุ พ่ี คุณน้องอีกสามคนเลยสักนิด เค้าหน้าคมเข้มคล้ายคณุ ยายของฉัน เขาพาภรรยามา ด้วย “หลง...น่ปี ่าสกั กับลนิ ลา น้องชาย-น้องสะใภ้ของผม” ฉันไหว้ทักทายทั้งสองคน แล้วเราท้ังหมดก็เดนิ เข้าไปนัง่ คุยกันในห้องอาหาร อยา่ งไม่มีพธิ ีรตี อง อาหารเรมิ่ เสริ ์ฟทันทที ี่เรานั่งลง ทำให้ฉันโลง่ ใจว่ายังไมต่ ้องพบคนอ่นื ๆ มากมาย รวมทั้งนายป่ารักอกี คำรบหน่ึงเรว็ นัก อารมณ์ หมั่นไสค้ วามปากบอนของนายตัวรา้ ยยัง ไคมณุ ่คปลา่าสยกัไปแจลาะกพฉล่ี ันินลอาุตมสีทา่่าหท์ คเี ปาบน็ ขม่าติ วรไกปับบฉอันกนอยางา่ มงจารรพงิ ใิทจย์ ธิดาให้มาราวีฉันถึงบ้าน โชคดที ี่ ดูคล้ายกับว่าท้ังสองจะทราบอะไรเปน็ อะไรพอควร เพราะไม่มคี ำถามท่ีทำให้ฉัน อดึ อัด และไมแ่ สดงความอยากรอู้ ยากเหน็ อย่างขบขันเยาะเย้ยฉันแบบนายปา่ รัก เรา รับประทานอาหารกันอยา่ งสบายๆ พลี่ นิ ลาเป็นผู้หญิงอ่อนหวานน่ารกั ขาวผอ่ งเปล่งปลัง่ ไปทั้งเน้อื ท้ังตัว ฉันคุยกับ มเธาอกแเพล้วรากะ็ไเดพ้ทง่ิ รจาะบไปวฟา่ ังผเธลอตกรำวลจังจตา้ังกทค้อุณงอหอ่มนอๆมาเมปื่อรวะมานาณน้ีเสอองงเดือนกว่า ท้ังสองคนดใี จ “เมอื่ คนื โทรไปบอกแม่แล้ว ดใี จกันใหญ”่ ปา่ สกั วา่ ท่าทางมคี วามสขุ อยา่ งปกปดิ ไมม่ ดิ “ง้ันหรอื แมก่ ับนายไทรเปน็ อย่างไรบ้าง” คณุ โมกข์ ถามขรมึ ๆ คุณป่าสกั เหลอื บตามามองฉันนดิ หนง่ึ ก่อนตอบ “ก็ด”ี แล้วเสรมิ ย้ิมๆ เมอื่ เหน็ พี่

ชายจับจ้อง “ฉันยังไมไ่ ด้บอกอะไรหรอกนะ ไมว่ ่าขา่ วของพจี่ ะเป็นอะไร ก็คิดวา่ ควรรอ ให้พ่บี อกเอง” “ฉันจดทะเบียนกับหลงบุหลันแล้ว” คณุ โมกข์ ประกาศออกมา “รอให้แมก่ ลับมา กอ่ นคอ่ ยจัดงาน” ทำเอาฉันอ้าปากค้างไปพักหนง่ึ โธ่ ถึงจะเตรยี มตัวมาพอสมควร แต่ ฉันกอ็ ดใจหายวบู ไมไ่ ด้ ความสคะดวาวมกรใสู้นกึ กวาา่รจัดการกทารรแพั ตยง่์ สงนิานตขามอพงเินรัยาเกปรน็ รเมพเยีรม่ิงขส้อนั่ ตคกลลองนทางกมัฎนหชมกั าดยูเเปพ็นอ่ื จอรำงิ นเปว็นย จังข้นึ เรอื่ ยๆ อย่างนา่ กลัว พ่ลี ินลาเอ้อื มมอื มาจับมือฉันแล้วย้มิ ให้อย่างอบอุ่น “ยนิ ดดี ้วยนะคะ...พข่ี อให้ น้องหลงมคี วามสขุ ” ฉันหน้าร้อนผา่ ว ไมก่ ล้าปฏเิ สธความปรารถนาดีของเธอ เอ่อ...เหลอื บมองคณุ โมกข์ เห็นเขากำลังย้ิมอย่างขบขัน น่าหมั่นไสท้ ี่สดุ “ขอบคุณค่ะ” ฉันอบุ อบิ ตอบ รสู้ กึ เหมอื นมอี ะไรอดุ ปากอดุ จมกู ทำให้ไมส่ ามารถ พดู ได้ถนัด คุณป่าสักถอนหายใจเฮือกใหญ่ สบตากับคณุ โมกข์ เหมอื นรคู้ วามนัย หากไมพ่ ูด อะไรออกมา ในขณะนั้นเอง แขกไมพ่ งึ ประสงค์ ของฉันกเ็ ข้ามาขัดจังหวะ ป่ารักเดนิ ตึงๆ เข้ามา ดวงตาเต้นระยับ “แหมๆ เชญิ ก็ไมเ่ ชญิ รอกไ็ มร่ อ” เขา บ่นแล้วมองดูโต๊ะอาหาร “ทานของหวานกันเสรจ็ แล้วด้วย น่าน้อยใจจรงิ ๆ เลย” แล้ว นัง่ ลงข้างคุณสัก เอนหลังพิงพนักกอดอก “มกี ารแถลงข่าวอะไรทผ่ี มไม่ทราบหรอื เปลา่ ครับน่”ี พีล่ นิ หัวเราะขำ สา่ ยหน้าอยา่ งระอา “ใคร.้ ..จะปิดบังอะไรจากน้องรกั ได้” ปา่ รักหรต่ี า “ผมรสู้ กึ เหมือนวา่ ถกู กีดกันให้อยู่วงนอกยังไงกไ็ ม่ร้สู ”ิ “ฉันไมเ่ ชญิ นายเอง” คุณโมกข์ กลา่ วเสยี งแข็ง “วันน้สี ง่ พิทย์ ธดิ าไปทำอะไรที่ บ้านฉัน”

ปา่ รกั ทำท่าตกอกตกใจจนเกนิ จรงิ “พชี ไปบ้านพโ่ี มกข์ หรอื ฮะ จรงิ รเึ ปลา่ !?” ประหลาดใจอยา่ งสดุ เสแสรง้ เหมอื นนักแสดงหว่ ยๆ “ไปทำไมกันผมไม่รเู้ รอื่ งเลย” ชาย ทฉำันใเหพ้ฉ่งิ ันเหรน็สู้ กคึ ณดุ ีขโ้ึนมนกขิด์ กหัดนฟ่ึงันขห่มาอกสารงิ่ มทณ่ีเข์ าพรูดาวลกอับดเกไรรฟงันว่าอตอนกจมะาโทผำนใหไป้ฉขันยใ้มุ จควอูบนรอ้อบง สอง “ฉันจดทะเบยี นกับหลงบุหลันแล้ว และหวังวา่ นายจะไม่เปน็ คนทำให้เกิดปัญหา ใดๆ ข้ึนมาระหว่างเรา” ป่ารกั มีสหี น้าตกใจจรงิ ๆ ข้นึ มาแวบหน่ึง ก่อนจะซอ่ นไว้ด้วยมาดสบายๆ ไม่ ยห่ี ระเหมือนเคย “รา้ ยแรงจัง หาว่าผมใจร้ายขนาดนั้นได้ยังไงกัน พช่ี าย แค่เลน่ สนกุ ๆ ให้มีสสี ัน บ้างแคน่ ั้นเอง พโ่ี มกข์ กร็ ู้ ผมไม่มที างแกล้งคุณหลงจรงิ ๆ หรอก” “ถุย” ป่าสกั โพลง่ ข้ึนมา กอ่ นหันมาทางฉันนดิ หน่งึ “ขอโทษนะครบั คุณสภุ าพ สตร.ี ..ไมม่ ที างแกล้งจรงิ ๆ...ไอ้แค่แกล้งเล่นๆ ของแกน่ะมันกเ็ กินพอแล้วเว้ย” ฉันแอบย้มิ มองพลี่ นิ ลาหัวเราะอยา่ งไมเ่ อาสาระกับพนี่ ้องพวกน้ี เธอคงชนิ ซะ แล้ว พ่ลี ินลาหันมากระซบิ กับฉันว่า “ระวังนะคะ น้องรกั คนน้นี ่ะ ทำให้คุณเต้นจนนั่ง ไมต่ ดิ ได้เลย โดยเฉพาะตอนที่คณุ สองคนรกั กันดี พีน่ ่ะโดนมาแล้ว พ่ีสกั เกือบ...” “ไม่ต้องนนิ ทากันตอ่ หน้าเลยพ่ลี ิน” ป่ารกั ขัดข้ึนเม่ือได้ยินเสยี งกระซบิ พีล่ นิ จเปลติัญยแหหพัาวทหเรยน์าผักะู้รแใบัจล้อปวระพกไึ ูดรษดกาั็งปปๆรัญกึ ษหวาา่าหไดัว้นใ“พจะค่ีกไะำมล่เังคบยกอมรกีใมนคข้รอา่เงวกหกินลรปงอ่าวงรา่ ักเห”น็ หเัวกหเรนอ้ายนา่ ักงนส้บกีื เ็เอถกอชะน เวลาทมี่ ี และ ทำให้นายตัวดหี ัวเราะชอบใจใหญ่ พล่ี นิ เลยลดเสยี งลงกระซบิ กับฉันอกี วา่ “ยังไงกไ็ มเ่ ลวร้ายจนเกินทนหรอกค่ะ พอทำใจได้” แล้วเธอก็ถอนใจอยา่ งออ่ นอก อ่อนใจ สองเดอื“พนี่โกมวก่าขแ์ ไลม้ว่ไนดา้มยเี ปรอืา่่ งแแกถจละงไคดน้เปเดน็ ยี อวา”แล้วลปะา่ ”สักพูดข้ึน “เม่อื วานน้ลี ินไปตรวจมา

ป่ารกั โหร่ อ้ งด้วยความดีใจเหมอื นเด็กๆ “ยินด้วยด้วยครับ พี่ลิน พีส่ ัก” อยา่ คดิ ว่ารอยย้ิมสวา่ งสดใสจนแทบทำให้ตาพรา่ ของเขา กับการแสดงความยนิ ดี อยา่ งจรงิ ใจจะทำให้ฉันเหน็ เขาดขี ้นึ มาได้หรอกนะคะ ถงึ อยา่ งไรฉันกย็ ังร้สู กึ อยากต๊ัน หน้าหล่อๆ นัน่ สักหมัดหนึง่ อยูไ่ ม่หาย ไม่ใชแ่ ค่เขาสง่ นางมารรา้ ยมาตอแยฉัน เปแน็ต่ ผเหลตใุกหา้อระณไ์รนๆ้ันยมัังนทเำรใรหว้คนณุไปโหมมกดข์ ทฉนันไสมงไ่ สหัวยตว้อ่า งแยลอ้วมตรอ่ ับไคปวมาันมจจะรเงิ ปเรน็ อ่ื ยงังขไองกงเันราลอะ่ อนก่ี ไป ใจฉันหววิ ด้วยความกลัว แผนอนาคตที่วาดครา่ วๆ ไว้อาจไม่เปน็ ไปตามที่หวัง เสยี แล้ว เม่ือนึกถึงโทสะของคุณตา ซง่ึ ดทู า่ จะใกล้เข้ามากวา่ ท่คี ิด ตายแน่ๆ ซแ้ี หงๆ ลกู หมตู ัวผอมจะทำยังไงดีถ้าต้องเข้าพิธแี ต่งงานจรงิ ๆ เม่ือรบั ประทานอาหารและสนทนากันเสรจ็ แล้ว (โดยในระหวา่ งอาหารฉันสงั เกต โไมด้วก่าข์ ปพระนสักบงคานวาเมดสินำโเตร๊ะจ็ แใทนบกทารุกปครนะกแอาศบสมงิ่อทงี่ทฉุกันค)นสพง่ีนส้อัยงอกอ็แกยไกปยอ้ายยา่ กงไันมกเ่ ปล็นับทานงักบาวร่าคณุ เพราะขณะรบั ประทานอาหาร สงิ่ ทเี่ ราสนทนากันนั้น เหลา่ ผ้มู หี น้าที่ยกข้าว เสริ ์ฟน้ำ ก็ ต้องพลอยได้ยนิ ไปด้วย ใครกไ็ ม่รเู้ คยเขยี นไว้ในนยิ ายโรแมนตกิ สมัยโบราณว่า คนท่ีรอู้ ะไรดีๆ มากที่สดุ กค็ ือบรรดาแมบ่ ้าน หรอื คนสนิทของเจ้านายนีเ่ อง โมกข์ เมฉ่ือันเดกนิร็ สู้กกึลจับำบเป้านน็ ผทาจ่ี่ นะตส้อวนงโทวมี่ยแีวสายงสระลบัวาเยรคอื วงตามามคัทบาขง้อเดงินใจอเสยยา่ี งหสนวอ่ยยงามมกา็คกณุ ับคโมณุ กข์ เล่นประกาศว่าจะจัดงานทั้งทีย่ ังไมไ่ ด้ตกลงอะไรกับฉันเลย ดังน้ันพอลับหลู ับตาคนฉัน ก็หันมาหาเรอ่ื งเขาทันที “คุณทำอะไรลงไปทำไมไม่ปรกึ ษาหลงกอ่ น” คณุ โมกข์ หันมามอง เลิกค้ิวนดิ หน่งึ อยา่ งประหลาดใจ “ก็ผมบอกคณุ ก่อนออก จากบ้านเราแล้วว่า...” “ฉันร.ู้ ..เรอื่ งจดทะเบียน แตค่ ณุ ไม่ได้บอกเรอ่ื งจัดงานแต่งงานสกั หน่อยนค่ี ะ

คุณบอกใครๆ โดยไม่ปรกึ ษาฉันกอ่ น” ทางเดนิ “ชในวู่ ์ ส” วนคซุณง่ึ เโรมากกขำ์ลยังกจนะ้ิวผขา่ ้นึนไแปตะใรคมิ รฝคีปนาหกนงึ่ ฉยันนื ชเปะน็งักเงเามตอื่ ะเคหุ่มน็ อเขยาู่ทมน่ี อัน่ งไปกทอ่ ่พี นมุ่ คไ่อมย้รๆมิ ก้าวออกมาสแู่ สงสว่างของโคมไฟรมิ ทางเดนิ กลายเปพน็ ิทมยา์ ธดิดนา.า.ง.อทกี าสแผล้ว้สู ำนใึกนผเคิดรอื่ งทรงเซก็ ซช่ี ดุ เดิม แต่คราวน้มี าดนางมารมลายหาย ฉันอยากเงยหน้าหัวเราะเยาะเย้ยเหวยๆ ฟ้า ดา่ ทอโชคชะตา ว่าทำม้ัยทำไมต้อง มาเจอะเจอกันอกี ฟ้าสง่ ฉันมาเกิดแล้วทำไมต้องสง่ แมพ่ ทิ ย์ ธดิ าน่มี ารงั ควาญด้วยเล่า “พ่ีโมกข์ พชี มาขอโทษคะ่ ” หญิงสาวเสยี งอ่อย กระพมุ่ มอื ไหว้แล้วหลบสายตา ฉันเมินหน้า ไมอ่ ยากอยรู่ ว่ มในฉากอ้อนวอนขอขมา ก้าวเท้าทำท่าจะจากมา กอ่ น แตค่ ุณโมกข์ จับศอกฉันไว้ “คนท่ีเธอต้องขอโทษคือหลงตา่ งหาก” พิทย์ ธดิ าคอ่ ยๆ เดินมาหยุดตรงหน้าฉัน ฉันไม่อยากให้เธอมาทำดีด้วยเลย แตง่ งาน“ขกัอบโพที่โษมคก่ะข์ รยึวังันนก้ีพ็เลชี ยเลบน่ อแกรใงหไ้พปชหี นไปอ่ ..ย.เอ้อพ.ร.่ี .กัแสเขดาง..เ.ปเอ็นอ่ น..า.เงขอาิจแฉคาอ่ อยยา่ากงรใ้วูน่าลคะณุ คหรนลงะ่ ค่ะ พีชกค็ ิดว่ามันคงสนกุ ดี” “เลยเล่นซะสมบทบาท” คุณโมกข์ ตอ่ ให้ พิทย์ ธิดาช้อนตาข้ึนมองเขาอย่าง หวั่นๆ แต่แล้วกห็ ัวเราะคิก “ทีหลังพชี ไมก่ ล้าเล่นด้วยกับพร่ี ักแล้วละคะ่ ตกใจหมดเลยตอนถูกพี่โมกข์ จับ ได้” เธอหัวเราะแหะๆ “ง้ันพีชไปละนะคะ” เธอโบกมือบ๊ายบายฉัน ไหว้ลาคณุ โมกข์ แล้วเดนิ ผา่ นสวนจากไปทางบ้านของป่ารกั ความเข้าใจเลอื นรางเพง่ิ สวา่ งเข้ามาในหัวฉัน “เธอไมใ่ ช.่ ..เอ่อ...ที่จรงิ แล้วเธอเปน็ เพอื่ นคณุ รกั ใชไ่ หมคะนี่” ฉันรสู้ กึ โง่ไปถนัด ใจ มึนงงวา่ ตัวเองชา่ งหลงไปได้วา่ นางร้ายอย่างในละครจะมีตัวตนจรงิ ๆ ในชวี ติ จรงิ

“พทิ ย์ ธดิ าเปน็ แฟนคนลา่ สดุ ของนายป่า เหน็ ว่าอยากเป็นนักแสดง” เขาแตะฉัน ให้เดินตอ่ ฉันก็เดนิ ราวคนละเมอ นกึ ออกอย่อู ยา่ งเดยี วว่า โชคดจี รงิ จรง๊ิ ทเี่ รายังไม่ได้ ตบกัน ไม่รวู้ า่ คุณพทิ ย์ ธดิ าเธอตั้งใจมาแสดงบทถงึ ขนาดไหน ฮึม่ แล้วฉันก็ย่ิงรอ้ื โกรธ นายปา่ รกั ข้นึ มาใหม่ ต้องหาทางคิดบัญชที บต้นให้จงได้ ฉันมัวคดิ หาวิธเี อาคืนนายตัว รา้ ยจนกระทั่งใกล้ถึงบ้านเรา จึงนกึ ได้ว่ายังพดู กับคุณโมกข์ ไม่จบ ฉันรอจนกระทั่งเราเดินข้ึนบันไดมาถึงชน้ั บนด้วยกัน เกรงว่าใครจะมาได้ยนิ เข้า อกี เมอื่ ร้สู กึ วา่ เราอยู่กันตามลำพังแล้วฉันจึงดงึ มือเขาไว้ สัมผัสถูกมืออบอ่นุ ของเขาทำให้ฉันตกใจตัวเองนดิ หนง่ึ เป็นเพราะเราเดินเคียง กันมา หากเวลาข้ึนบันไดเขานำข้ึนมาก่อน แล้วกเ็ ลยทำทา่ จะเดนิ เลยไปยังห้องของ ตัวเอง ฉันจึงดึงมอื เขาไว้อย่างไมค่ ิดอะไร แต่ในทันทที ส่ี ัมผัสก็เพิง่ ร้สู กึ ตัวว่าเป็นครั้งแรกทฉี่ ันเปน็ ฝ่ายจับมอื เขา รบี ปล่อย และนึกได้วา่ ควรจะใช้เสยี งเรยี กเขาไว้มากกวา่ คงเพราะว่าตลอดมาจนถึงวันน้ี แหมร้คอื ุณไมโ่กม็เกปขน็ ์ เไคปยตแาตมะมตาัวรยฉัานทหลายฉคันรจงั้ ึงไแมตไ่ ่ทดุ้กใสคใ่รจั้ง มักเกดิ ข้นึ ขณะที่ฉันกำลังว่นุ วายใจ สงั เกตมันมากนัก หากเจ้าสัมผัสเลก็ ๆ น้อยๆ ทไ่ี ม่เกินเลยเหลา่ น้กี ลับทำให้ฉันร้สู กึ สนทิ สนมกับ เขามากและเรว็ ข้ึนอย่างน่าตกใจ ...น่าตกใจย่ิงกว่าทฉ่ี ันไม่คดิ หลีกหนีหรอื รงั เกยี จ สัมผัสเหลา่ น้ันเลย “ทำไมครับ” เขาถามเม่ือเหน็ ฉันดงึ ไว้แล้วก็น่งิ กลางแสงสลัวฉันเหน็ ดวงตาเขา ออ่ นโยน “จะต่อวา่ ผมเรอ่ื งประกาศจัดงานตอ่ ใชไ่ หม” ฮึ ฉันถอนใจเฮอื ก “หลงไม่อยากจัดงาน !” คณุ โมกข์ ล้วงมือท้ังสองลงในกระเป๋ากางเกง เอนพิงผนัง หรต่ี ามองฉัน “ถ้าความแตก คณุ ตาคุณรู้ คุณแม่ผมรู้ เราไม่มีทางทำอะไรน้อยกว่าน้หี รอก” “ถ้าความแตก เราก็ต้องสารภาพว่าทำไปเพราะความจำเปน็ จรงิ ๆ ย่ิงคนรนู้ ้อยก็ ยง่ิ ดี ไมใ่ ชห่ รอื คะ พอเราจดทะเบยี นหยา่ ก็ต่างคนต่างไป หลงคดิ ว่าพอคณุ ตารคู้ งโกรธ

แน่ละ หลงกจ็ ะรบี ย้ายไปอยกู่ ับทา่ น ให้ท่านสบายคลายใจวา่ ไมม่ อี ะไรระหว่างเราจรงิ คณุ ตาก็คงหายโมโหไปได้บ้าง ถงึ ยังไงพินัยกรรมนก่ี ไ็ มม่ ีทางออกอนื่ ทดี่ กี ว่าไม่ใชห่ รอื คะ” คุณโมกข์ นง่ิ จนฉันเรมิ่ ขยับกายอย่างอดึ อัดเขาจงึ ตอบวา่ “ก็จรงิ ...ท่ผี มพดู ไปก็แค่อยากจะให้รวู้ ่า ผมยนิ ดใี ห้เกยี รตคิ ณุ และคุณตาสงู ท่สี ดุ เท่านั้นเอง ผมจะทำทกุ อย่างที่คณุ ต้องการ และจะชว่ ยแก้ไขสถานการณ์ ทุกอยา่ งทีจ่ ะ เกดิ ข้ึนให้เมอ่ื ถงึ เวลาน้ันด้วย” เขาถอนใจยาว “แต่เรามาภาวนาไม่ให้เกดิ อะไรร้ายแรงดีกวา่ บางทีอาจไมม่ ีอะไรเลยก็ได้ คณุ ยายอาจไม่วา่ อะไร คุณตาคุณอาจไม่รู้ หรอื ว่าร้แู ล้วก็เข้าใจเรา เหน็ ใจเรากไ็ ด้นี่นา” เรอื่ งเหลอื เชอื่ อาจเปน็ ไปได้ นั่นคือสง่ิ ทเ่ี ขาพูด จรงิ ๆ แล้วเมอ่ื ฉันมานกึ ดดู ๆี แทบไม่มที างเลยวา่ ผลสดุ ท้ายจะจบลงอย่างทีฉ่ ัน หวัง ราบรนื่ และรอดตัว “ไมว่ ่าจะอย่างไร” คุณโมกข์ เอย่ เบาๆ “ผมก็ขอบคณุ คุณเสมอท่ไี ว้วางใจผม ต้ังใจจะชว่ ยผมในหลายๆ ด้าน ผมจะยนื อยู่เคยี งข้างคุณตลอดเวลานะ หลงบหุ ลัน ไม่ต้องหวัน่ ใจเลย” ไม่หวั่นใจเลยละคะ่ คณุ ผ้ชู ม คนื น้ัน ฉันนอนไม่หลับ พลิกกลับไปกลับมาจน ดึก แล้วกล็ ุกข้นึ มาสวดมนต์ ข่มใจ คุณพระคุณเจ้าชว่ ยลูกหมดู ้วยเถ๊ิด...ลูกหมูเป็นโรคขาดอาหารอยู่แล้ว ไหนจะ ขาดวติ ะมนิ M[2] อยา่ งหนักอกี ขออยา่ ให้คณุ ตาคณุ ยายคุณป้าคุณน้าท้ังหลายโกรธ เกลยี ดลกู หมซู ้ำเลย ฮือๆ จนตัดหจานงใสก้นั ลๆ้เชา้ ขฉอันงจฉงึ ันไดป้ยลอ่อมยรวบั ัดกหับรตอนกเคอะ่ งวา่ ถึงสโกงิ่ รทธ่ฉี อันยก่างลไัวรททส่ี ่านดุ ไกม็คใ่ งชไมก่ ล่ตััวดคเปณุ น็ ตตาัดโกตรายธ แค่ด่าไปหลายเดือน แล้วขดุ เรอื่ งข้นึ มาด่ายามฉันแก่ หรอื ทำความผดิ อย่างอน่ื ใน

ภายหลังเท่านั้น แตท่ ีฉ่ ันกลัวมากกวา่ ก็คอื หากฉันต้องเข้าพธิ ีกับเขา ทำให้การแต่งงานของเรา เหมือนจรงิ ย่งิ ๆ ข้นึ แล้ว ใจฉันจะรอดพ้นจากอันตรายในการตกหลมุ รกั คณุ โมกข์ ได้ อยา่ งไร ในขณะน้มี ันก็อยูข่ อบปากเหวลกึ ท่ีชอ่ื หลุมรักอยู่รอมรอ่ เจยี นตกมติ กแหล่อยู่ แล้ว หากตกลงไปฉันต้องเจ็บเจียนตายย่ิงกว่าถกู คณุ ตาด่าหลายรอ้ ยพันเท่า พรงุ่ น้ฉี ันต้องรบี ไปซ้อื อปุ กรณ์ ปีนเขาด่วน เชอื กชชู พี อย่างเหนยี วและอปุ กรณ์ เซฟตีท่ดี ีทส่ี ดุ ผกู ปลายเชอื กไว้กับปากเหวให้ดี แล้วไปหัดเรยี นไต่หน้าผา ภาวนาซ้ำๆ วา่ ...ฉันจะรอดไปได้ แตบ่ างทใี จฉันกส็ งสัย...หรอื ฉันได้ตกจากขอบเหวลงมาเกาะหน้าผาท่ีครง่ึ ทางอยู่ แล้วกันแนน่ ะ ฉันจะรไู้ ด้ยังไงว่าก้นหบุ เหวแหง่ ความรกั มันลึกถงึ แคไ่ หน และฉันอยู่ใน ห้วงหุบทมี่ ดื มดิ นัน่ หรอื ยัง คุณคิดวา่ ยังไงคะ ?

บทที่ 9 อยา่ คะ่ ...คุณโมกข์ขา ฉันไมเ่ คยนกึ เลยค่ะวา่ การไปชอ็ ปปงิ กับผ้ชู ายจะดีขนาดน้ไี ด้ เทพุกรๆาะเวตวล้ังันแานแตลั้น่เช้วหา้ ้าเมงสเ่อื ขรฉารกันพพ็ ตสาน่ืนิฉขคัน้นึ้าอยมอังาไกมจรเ่ าปับกปิดบร้าะนทานเอราาหแวาระกทับร่ี ้าคนุณเบโมเกกอขร์ สข่ี อองงคพนล่ี เนิ หเมปอื ็นนแกหับ่งแทรีท่ กำ เคยร้มู ารกา้ น่อนขอเลงยพวีล่ ่าินมเี คน้ก้องพสาะยใภ้ขชอสี งเคค้กุณโมแกลขะ์ไมอฝี ศมี กือรใมี นโฮกมารเมทดำขซนง่ึ อมรขอ่นยามดาเปกดิๆรา้ นฉัขนอไมง่ ตนเอง พีล่ ินชวนฉันชมิ ขนมหลายอยา่ งทเี่ พง่ิ เสรจ็ ใหมๆ่ อันไหนท่ีฉันวา่ อรอ่ ย คณุ ใโมนกเวขล์ กา็รใบีกสลัง้่รซา้ น้อื กเปอ่ ดิ นใทนีพ่ ต่ีลอินนจสะาเยสนฉอันวก่าจ็ไะดแ้ขบน่งมไปกใลห่อ้ฉงันใหทญานถ่ ทงึ บี่ส้าานมกลอ่ กงวา่ รจวะมอทอั้งกไจอาศกกร้รานมี กลับไปบ้านด้วย โดยพ่ลี นิ บอกว่าจะสง่ ไปให้ทบี่ ้านเลย ฉันกับคณุ โมกข์ จะได้ไมต่ ้อง หอบขนมไปกับเราทั้งวัน บางอยา่ งจะละลายเสยี ก่อน ของ...ขหอลงังฉจันากหนาั้นกคตุณามโใมจกเขข์ กา พ็ ตาั้งฉแันตไเ่ วปลหา้าทง่ใีรหา้ นญคบ่ ้านเรถม่ิ นเปนดิ สขุ มุ วิทและเรมิ่ ต้นการซ้อื เผอญิ ว่าเม่ือเราเดนิ จากลานจอดรถเข้ามาในห้างนั้น ผา่ นรา้ นหนังสอื ใหญเ่ ป็น อันดับแรก ฉันก็เลยอดแวะเข้าไปไม่ได้ หลงเพลนิ ใชเ้ วลาอยู่ในน้ันต้ังนาน จนฉันได้ หนังสอื มาตั้งใหญ่ โชคดที ก่ี ารเรมิ่ ต้นอย่างนั้นไม่ทำให้คณุ โมกข์ เบื่อหรอื หงุดหงดิ อยา่ งไรเลย เขาเองก็ดูเพลิดเพลินพอๆ กันกับฉัน ดูหนังสอื เกี่ยวกับธุรกจิ และ ชวี ประวัติ สว่ นฉันวนเวียนอย่แู ผนกนวนิยายและแผงหนังสอื ขายดี ในเวลาชำระเงิน คณุ โมกข์ ไมย่ อมจ่ายให้ฉัน แตบ่ ังคับให้ฉันใช้บัตรเครดติ ของ ตัวเอง (ซง่ึ เขาให้มา) เมื่อฉันทำทา่ จะจ่ายเงินสดก็ดุ

“ทำไมไมใ่ ชบ้ ัตรท่ีผมให้” ทีจ่ รงิ ฉันลองใชด้ คู รั้งหนึ่งเม่อื ได้มาใหมๆ่ แล้วละคะ่ ใช้ด้วยความอยากร้อู ยาก เหน็ หลังจากนั้นก็ไมไ่ ด้ใชอ้ กี เพราะเกรงใจ ของสว่ นตัวของฉัน ฉันซอ้ื เองได้นค่ี ะ แตว่ ันน้ฉี ันจำใจต้องหยิบข้นึ มา “เด๋ยี วเราฝากหนังสอื ท่ซี ้อื ไว้ที่รา้ นน้ีดีกว่านะ ก่อนจะกลับคอ่ ยมาเอา” เขา แนะนำ และฉันกเ็ ห็นด้วย เฝ้ามองพนักงานนำบัตรของฉันรดู ผา่ นเครอื่ งคดิ เงิน เคยชนิ ฉทันไี่ มค่มงเีเงปินน็ โรคหจรติอื คจะะ่ เปน็ เวคลวาาทมพ่ี รส้นู กัึกวงา่าบนัตเอราไบมัตใ่ ชรขข่ อองงฉฉัันนไกป็ไรดดู้ คงเปน็ เพราะความ ทำให้ฉันชอบคดิ ว่า เจ้าเครอ่ื งนัน่ มันต้องปฏิเสธบัตรของฉัน หาว่าไม่มเี งินพอ หรอื ไม่กห็ าว่าฉันขโมยบัตร นั่นมา ก็แหม บัตรแพลตินัมกับสมาชกิ พรรคกระยาจกอย่างฉันมันเข้ากันซะท่ไี หน หยบิ ข้ึนมาแต่ละทีต้องมองซา้ ยมองขวา กลัวตำรวจจะมาจับ แล้วยังกลัวบัตรไมผ่ า่ นอีก ล่ะ ประสบการณ์ ครั้งแรกในการใช้บัตรทำให้ฉันตื่นเต้นปนหวั่นกลัวเชน่ น้ี ฉันจึงไม่ คอ่ ยอยากใชม้ ันนัก ค่อยยังชัว่ ท่ีวันน้ีคุณโมกข์ มาด้วย ทำให้ฉันต้องพลอยแตง่ ตัวดีๆ ตาม ดูไมค่ ล้ายเด็กยากจนเท่าไหรแ่ ล้ว พอเครอื่ งพมิ พ์ สลปิ ออกมา ฉันก็เซน็ ชอ่ื มอื ไม้สนั่ พยายามจำให้ได้ว่าวิธเี ซน็ นามสกุลใหมข่ องตัวเองฉันเซน็ ไว้ยังไง...เฮ้อ ! กอ่ นออกจากรา้ นฉันมองดถู งุ หนังสอื ถุงเบ้อเรม่ิ ของเราสองคนถูกวางไว้ในชอ่ ง ฝากของ แล้วฉันกร็ ับหมายเลขมาใสก่ ระเป๋าไว้ เหน็ คณุ โมกข์ ซงึ่ ยนื รออยู่หน้าประตู รา้ นกำลังมองฉันอย่างขำขัน รอยย้ิมฉนัน้อเยพๆง่ิ เหบ็นนเรขมิ าฝมปีีดาวกงกตน็าพา่ ปรารยะทพับราใวจด้วยความสนกุ สนานอยา่ งน้ันเปน็ ครง้ั แรก ฉันรสู้ กึ ผวิ แก้มอบอุ่นข้ึนมานดิ ๆ พร้อมกับเสยี งออดสญั ญาณอันตรายดังเตอื น ข้นึ ในหัวตัวเอง....อีกแล้ว

ร้านตอ่ ไปทเ่ี ราแวะก็คอื รา้ นขายกางเกงยนี ส์ แตล่ ะตัวนา่ รกั นา่ ซอ้ื ทั้งนั้น ฉันเปน็ คนรกั ยนี ส์คะ่ ทั้งสคี ลาสสคิ สฟี ้าอ่อน สี กรมท่า สดี ำ หลายหลากแบบ ฉันลองแบบน้ันแบบน้ี เลือกได้ตั้งสองตัว แตค่ ณุ โมกข์ บังคับให้ซอ้ื อีกตัวหนึ่ง เขาเองกล็ องด้วย และซอ้ื มาสองตัว ฉันไม่เคยนกึ เลยว่ามาซอ้ื ของกับผู้ชายจะสนกุ ขนาดน้ี เราผลัดกันดูและตชิ ม เส้อื ผ้าให้แกก่ ัน ออกจากรา้ นยีนส์แล้ว กไ็ ปแผนกเส้อื ผ้าสตรี เขาเลอื กชดุ สวยๆ เซก็ ซนี่ ดิ ๆ โดยไมโ่ ป๊เกนิ ไป และดูมคี ลาสมากๆ ให้ฉันลอง สวม หากถูกใจเขาก็ซอ้ื ทันที ฉันเลือกเสอ้ื ยดื กระเป๋ารองเท้า ไม่มากช้นิ แต่ใช้ได้หลาย โอกาส และมคี ณุ ภาพดี พอฉันเรม่ิ หัวหมุน เรากห็ ยดุ ที่แผนกเครอื่ งสำอาง ฉันดคู รมี กันแดด แป้งกับลิป มัน ขณะท่คี ุณโมกข์ เลอื กอาฟเตอร์เชฟอย่เู คาน์ เตอร์ถัดไป เราเอาของท่ซี ้อื มาไปเกบ็ ไว้ในรถ แล้วมารับประทานอาหารกลางวันกัน นเแปตพ็นงเกสกวง้า่ิ มลาหัคนะันอ่ลเปัน้ฝายน็ พอเรัยมนา้ ี่ยลนงะหอนมาม้หอตู ีแาย้มปรพเ้งกวบใากสาหงล่ลๆไงีขใเเ่นทหส่มีแม้นผหี ือม่นนเหยูแแ็ด่าปผงเ้งกข่นับ็มกหซ๋ทวยอยออสเงตดอ๋ียนแรวค้อำ่ รจรย้ปิูมอมกซทาลงกค่ึ เมลๆปเุกน็ปง็นซฉาอัแีน๊ิปเวชนผ้งอ้อืหสบก่อมอ้งุ งาตเาหร้ขมาาาชรเวอเน้ิ รกายเไีับลสกตก็ ซ้ ว้นๆง่า่ึ หอมและพรกิ ป่นนิดหน่อย หอ่ ชน้ิ พอคำ ทานกับผักดอง ฉันสนกุ กับการหอ่ แป้งไม่ให้มันแตกทลายออกมามาก และรสชาตขิ องมันก็ อรอ่ ยด้วยซคี ะ พอรับประทานอาหารเสรจ็ คุณโมกข์ กถ็ ามว่า “บ่ายน้หี ลงอยากทำอะไร” ฉันเงยหน้าข้นึ จากจานผลไม้และชาเยน็ แก้วโต ถามกลับวา่ “คุณโมกข์ ละ่ คะ อยากซ้อื ของต่อรเึ ปล่า”

อยากไดเข้นาายฬ้ิมกิ า“สกวแ็ ยลๆ้วแไตห.่ ม..ผหมรไอมื ว่อ่ายแาวกน่ ไดก้ัอนะแไดรดแลส้วร้อแยตคค่ อิด.ว..า่อ..ะ.”ไรพเขวากมนอ้”ีงดมู อื ฉัน “หลง “ไม่อยากได้อะไรแล้วคะ่ ขอหลงพักให้หายตกใจกอ่ น” เรมิ่ มึนคงงา่ คเสดิ ้อื อผะ้าไรชไดุ มสค่ ว่อยยใอนอแกผหนลกังเจสา้อืกผน้า้ันซเง่ึปเน็ขาตเ้นป็นมาคนจ่าซยง่ึใคหุณ้ทำโเมอกาฉข์ันลงเกคอืวาบมลเมหใ็นสว่ า่ เแปล็นะ เพราะฉันหวิ “งั้นคณุ อยากหัดขับรถไหม ?” ข้อเสนอใหมท่ ำให้ฉันตนื่ เต้นดีใจ “อยากคะ่ แตค่ ุณโมกข์ ไม่ต้องเสยี เวลาหัดให้หลงเองก็ได้ เด๋ยี วเราไปหาโรงเรยี น สอนขับรถสกั แหง่ ...แล้ว...” “ผมจะหัดให้” เขายืนยัน ฉันห่อไหล่ “แล้วเราจะเอารถทไี่ หนหัดละ่ คะ ถ้าเราสมัครตามโรงเรยี นสอนเขามี รถให้ด้วยนะคะ หลงเคยเห็น” คุณโมกข์ น่ิงไปนิดหนึ่ง “ไม่อยากใชร้ ถผมหัดหรอื ” นะ หรอฉื เันบตนาซโ์ตคันอเท้าป่าบา้กานแขตอ่ไมงม่เขเี สา ยี ฉงันอคองกชมอ็ากฮต่าายไฮป่าก่อฮนา่ จเะอขาับพเอปร็น์ชคาเรรา่ มาหัดขับเนย่ี เขาถอนใจกับปฏกิ ิรยิ าของฉัน “ง้ันก็ไม่เป็นไร เด๋ียวเราแวะซอ้ื รถให้คณุ ก่อนก็ ได้” ฉันคิดวา่ ได้ยินอะไรผดิ ไปสกั อย่างหนง่ึ จงึ นิ่งอ้ึง แล้วก้มหน้าลงรบั ประทาน ผลไม้ตอ่ ไป ได้ยินเสยี งคุณโมกข์ หัวเราะเบาๆ เสยี งท้มุ ๆ เขาน่ารกั เหลอื เกนิ เวลาหัวเราะ จนหัวใจฉันปวดร้าว ถึงอยา่ งไรกย็ ังดีใจท่กี าร ล้อฉันเลน่ ทำให้เขาสนุกสนานได้ เราออกจากห้างหลังจากน้ัน มันเป็นประสบการณ์ แปลกใหม่สำหรบั ฉันนะคะ

ฉันเคยไปไหนมาไหนกับเพ่อื นหญงิ มากอ่ น บจางงึ คครอ่ งั้ นใขน้ากงลขัุม่ดเเพขินื่อนเวกลม็ าีผท้่ีเชู ขาายเปด้็นวยฝา่ ยแเตปก่ดิ ็ ยังไมเ่ คยไปเทย่ี วกับหนมุ่ ไหนสองต่อสอง เหปปรร็นอะื ตพอูใิเะศหไ้รอษเยล่าก็ งๆสภุ นาพ้อทยุกๆครซงั้ งึ่ ดูนคุม่ อนยวถลือเปข็นอธงทรรเ่ี รมาชซาอ้ืตมิเหาลือเกกันินปรแะลตะูลอิฟยทา่ ์ ใงหไม้ฉ่มันที เ่ขาท้าไาปงใกสอ่ ใ่ นจ ราวกับวา่ เขาทำจนเคยชนิ เป็นนสิ ัย ที่จะดูแลเรอ่ื งเลก็ ๆ น้อยๆ เหล่าน้ี แม้แตเ่ วลาทีฉ่ ันเดนิ เป๋อดขู อง แล้วพ้นื เป็นข้ันลดระดับลงนิดหน่งึ เขากจ็ ะแตะ แขน หรอื พึมพำเบาๆ ให้ฉันระวังเท้า ความเอมาันใจเปในส็ เ่มทา่ารนยั้นาทจทงึ จล่ี ะะทเอำียดแอลอ่ ะนมันสอายม่าางรสถภทุ าำพใหบ้เรุดษุ ็กทกีส่ ะงโู ปท้ัโงลกคารนศหกึ นษงึ่ ารสู้ กึสรงั าควมกับเปผน้็มู ี เจ้าหญงิ ข้ึนมาได้มากที่สดุ มากกว่าการทเ่ี ขาซอ้ื สงิ่ ต่างๆ ซง่ึ แพงเหลือเชอื่ ท้ังหมดนั่นให้ ฉันเสยี อีก คล้ายกับเวลาที่เขาคอยสังเกตวา่ ฉันชอบอะไร ไม่ชอบอะไรในเวลารบั ประทาน อาหาร แม้แตส่ งั เกตรวู้ ่าฉันไม่สบายใจ เพยี งแคน่ ้ำเสยี ง สหี น้า เปลีย่ นไป ฉันไม่อยากเชอื่ เลยวา่ เขาเปน็ คนเดยี วกับท่ีข่มขู่วา่ จะจองล้างจองผลาญฉันไปทั้ง ชเสานติอเหงาินกเฉปันน็ ขท้ำอใแหล้เขกเาปต้ลอยี่งสนญูเพเืส่อใยี หห้ฉุ้นันจายกอมมรตดกกลขงอเซงคน็ ณุ ชอ่ืพใ่อนทเะหเมบือียนนไสมม่ใรชสค่ ในหเ้ ดยี วกเพับ่ือท่ี ความสะดวกทางกฎหมาย คุณโมกข์ ดเู ปน็ คนอาทรใสใ่ จความรสู้ กึ ของผู้อื่นมากกวา่ นั้น ระยะเวลาส้นั ๆ ท่ี ฉันร้จู ักเขามา เขาคล้ายกับมีสองด้านทไ่ี ม่เหมอื นกันอยใู่ นคนๆ เดียว ดังนั้นฉันจึงคดิ วา่ เขาซบั ซอ้ น ด้านทีท่ ะเยอทะยานของเขาทำให้ฉันสลดใจ หากด้านท่อี อ่ นโยนของเขากก็ ำลัง จะทำให้ฉันหลงรกั รถยนตฉ์ นันำสเขะ้าดแ้งุ หตง่ ่นื ใหจญาก่ ห้วตงคกึ วสางูมสคาิดมขชอนั้ งซตง่ึ นเปเม็นือ่กคระณุ จโกมบกาขน์ จใอสดหรมถดททห่ี กุ นช้านั้ โชแหว์ รง่ มนู ข้ันาย มรี ถ

รปู รา่ งสวยงามหลายแบบหลายสจี อดเรยี งรายอยู่ ทั้งในลานจอดและบนตกึ จนถึงช้นั สงู สดุ ฉันนั่งอ้าปากค้างอย่ใู นรถจนคุณโมกข์ ต้องอ้อมมาเปิดประตรู ถให้ ไม่ใชว่ า่ ฉันชกั นสิ ยั เสยี เลยนัง่ รอให้เขามาเปดิ ประตรู ถให้อีกอยา่ งหรอกนะคะ การให้เขาต้องเดินอ้อมถงึ ขนาดน้ีท้ังๆ ทฉี่ ันก็มแี ขนมขี าลงเองได้น้ันมันออกจะเวอ่ ร์ เกนิ ไป ฉันเคยเห็นเพยี งในฉากละครกับในนยิ ายเทา่ น้ัน ยังไม่เคยเหน็ ใครทำจรงิ ๆ มา กอ่ นเลย คุณโมกข์ ไมเ่ คยเปิดประตูรถให้ฉัน (มากอ่ น) ไม่เคยเลอ่ื นเก้าอ้ีให้ อะไรที่มันดู มากเกินไปสกั หน่อยแบบนั้น แตต่ อนน้ี สมองของฉันเรมิ่ มสี ภาพเพ้ยี นไปแล้วนดิ หนอ่ ย มอื จงึ มีอาการ ออ่ นเปล้ยี ชัว่ ขณะ ไมส่ ามารถรบั ความจรงิ ได้ “ลงมาส.ิ ..หลง” คุณโมกข์ ลากเสยี ง รอยย้ิมของเขาคราวน้ดี เู จ้าเลห่ ์ กว่าทกุ คราว ข้นึ ลาเกมออ่ื อเหกน็มฉาจันากยัรงถนแั่งลน้วง่ิ ปเหดิ มปือรนะตตลู๊กุ อ็ ตกาสมองกลวงอยู่ ก็เอ้ือมมาดึงข้อมอื ฉันให้ลกุ “เลือกคันไหนที่ขับง่ายๆ ดีนะ” เขาชวนคุย ขณะพาฉันเดินไปยังโชว์ รมู “คัน เลก็ ๆ ทม่ี เี กยี ร์อัตโนมัติดไี หม” นเ่ี ขากำลังทดลองใจฉันอยใู่ ชไ่ หม ต้องใชแ่ นๆ่ เลย ทดลองดวู า่ ฉันเปน็ ผู้หญิงโลภมากรเึ ปลา่ หรอื วา่ เขากำลังแกล้งล้อฉันเล่น หาก ฉันรบี เลือกรถสักคันอย่างละโมบ กจ็ ะหัวเราะเยาะ ทำให้ฉันหน้าแตก...แต่ลกึ ๆ แล้ว ขฉัับนนคั้นดิ วจ่าะคเปุณ็นโตมลกกขร์ ค้างยไใมน่เตลั่นวเตอลงกออยูแย่ ลา่ ง้วโกหต็ ดารมา้ ยเชน่ นั้น แม้ว่าการซอ้ื รถใหมเ่ พอ่ื มาหัด คณุ โมกข์ สนใจรถ BMW สตี ะกั่วคันหนงึ่ ซง่ึ คนขายกำลังพรรณนาคณุ สมบัติ แท้ัลงสะสามมครันรถทนบ่ี ะ้าอนันเขเลากิศ็เขปอน็ งสมใีันกใลห้เ้เคขียางฟกังันอนย้ีู่ ดทู ่าคณุ โมกข์ จะชอบรถสเี ทา หรอื สเี งิน รถ พนักงานขายดูคล้ายจะรจู้ ักเขามาก่อน ไม่นานกม็ ีคุณพนักงานขายอีกคน น่าจะ

เป็นคุณผ้จู ัดการมากกว่า รบี ร้อนออกมาต้อนรับเขา ทั้งสองคุยกันแล้วเขาก็เอียงศรี ษะ หันมาทางฉันนดิ หน่งึ ราวจะบอกคุณผ้จู ัดการวา่ มาทน่ี ่เี พราะฉัน จากน้ันทั้งสองคน (พนักงานขายคนแรกปลกี ตัวออกไปแล้ว) ก็เดินตรงมาทาง ฉัน ซง่ึ กำลังยืนดเู จ้ารถมินคิ ันจ๋วิ สนี ้ำเงนิ อยู่ตรงมุมหนงึ่ “ชอบคันน้หี รอื ครบั ” คณุ ผู้จัดการถาม แล้วกเ็ ลยรบี สา่ ย ฉันกำลังจะพยักหน้าเม่อื เผอญิ เหลือบมองไปเหน็ ป้ายราคา หน้าทันที “เอ้อ...ยังไมท่ ราบคะ่ ก็ ดเู รอ่ื ยๆ ไปก่อน” ฉันรบี บอก “คันน้เี ล็กเกินไป ผมนัง่ ด้วยแทบไม่ได้” คุณโมกข์ ออกความเห็น “จรงิ ด้วยครับ” คุณผ้จู ัดการรบี เหน็ ด้วย “ข้างในมันเลก็ ไปนิดหนึง่ ถึงพอนัง่ ได้ คุณโมกข์ กค็ งไมส่ บายเท่าไหรน่ ะครับ” ฉันย้ิมแหย หลังจากน้ันเราก็ถกู พาทัวร์เดินดูรถทุกคันต้ังแตช่ นั้ ลา่ งถงึ ชนั้ บน ข้ามคันทีใ่ หญ่ เกนิ ไป ประเภทรถขับเคลอื่ นสล่ี ้อหรอื รถตู้ไป “ไม่สนใจเมอร์ซเิ ดสคันน้ีหรอื ครับ” เรอ่ื ยไปฉจันนมถองึ คงดันู สดุCทL้าKยที่ชคมันสจขนี าควุณเงผินู้จทัดอ่ี กยาตู่ รรเรงมหิ่ ยน้ิม้าฝดืแลฉ้วักนร็ชบี ักสสา่ งยสหานรเ้าขา และสา่ ยหน้า หันมองคุณ โมกข์ ซงึ่ เดนิ ตามมาอยา่ งเงยี บๆ เกรงว่าเขาจะโกรธอยูเ่ หมอื นกัน แต่คณุ โมกข์ กลับย้มิ รอยรน่ื รมย์ ในดวงตายังไม่จางหายไป ฉันคอ่ ยใจมา ขอตัวเบาๆ กับคุณผ้จู ัดการแล้วลากแขนชายหนมุ่ หา่ งไปนดิ หนงึ่ “หืม ?” เขาก้มลงถามอย่างสงสัย ตาเปน็ ประกายสวย ใบหน้าที่ก้มลงมาใกล้กับ ฉันนดิ เดยี ว ฉันจงึ สามารถกระซบิ ได้โดยคุณผ้จู ัดการไมไ่ ด้ยิน “หลงว่า...เรา...เอ่อ...ถ้าคุณคดิ จะซอ้ื จรงิ ๆ ละก็ รถญ่ีปุน่ คันเล็กๆ ทีร่ าคา เหมาะสมหนอ่ ยดมี ้ัยคะ รถนำเข้าพวกน้มี ัน...” ฉันทำท่าขนลกุ “แพงมากเกนิ ไป”

เขายกมอื ข้นึ ลูบศรี ษะของฉันอย่างอ่อนโยน กลา่ วเบาๆ คล้ายยัว่ เย้าเล่น “ผม รชถอญบร่ปี ถุ่นพตว้อกงนจ้มีอางกเปกน็ วเ่าดนอื นี่ นากวแา่ ลจ้วะไกด็ ้” ถ้าชอบคันไหนในน้ี เขาก็ขับไปสง่ ให้ได้ทันทีเลย เป็นข้อแก้ตัวท่ีรา้ ยกาจมากๆ “เลือกคันไหนไปก่อนกไ็ ด้ สักคันหนึ่ง” เขาบอก “ถ้าเลือกไมถ่ กู ให้ผมเลอื กให้ ดีไหม” ไม่ดี ไม่ดแี นๆ่ คะ่ ฉันคดิ ในใจพลางสยอง “หลงไมม่ ีทางหัดขับด้วยรถใหม่ได้แนๆ่ ” ฉันครวญออกมา “เกิดหลงขับชน หรอื ทำรถเสยี ละ่ ” “ไมเ่ ปน็ ไร ถ้ามันพังเด๋ียวผมซ้อื คันใหม่ให้” เขากระซบิ ตอบ ใกล้จนลมหายใจ กระทบแก้มฉัน ตาพราว ความหลอ่ มากในระยะใกล้ทำให้ฉันตาพรา่ พรายไปหมด... “อะ...อะไรนะคะ” สมองก็ทำท่าจะเบลอไปด้วย เสยี งหัวเราะของเขาท้มุ นุ่ม “ผมล้อเลน่ น่ะ หลง รถมันไมเ่ สยี ง่ายๆ หรอก แล้ว เด๋ยี วผมพาไปหัดทก่ี ว้างๆ ยังไงก็ไม่ชน” สติสตังของฉันแตกซา่ นไปแล้ว หลังจากนั้น คุณโมกข์ กก็ ลับเป็นคนควบคมุ รายการทัวร์โชว์ รมู อีกคร้งั เขาหยดุ ท่รี ถสองสามคันทผ่ี า่ นมากอ่ นหน้าแล้ว ซกั ถามคณุ ผ้จู ัดการ มองดฉู ัน แล้วในทีส่ ดุ กถ็ ามวา่ “ชอบคันไหนมากทสี่ ดุ คันน้ี หรอื สเี ทาฟ้าตรงโน้น หรอื คันสดี ำทผี่ มหยดุ ดูตรง ชน้ั สองเมื่อก้”ี ฉันร้วู า่ เปน็ คันไหน ทั้งสามคันมรี ปู รา่ งเพรยี วสวย ขนาดกะทัดรดั กำลังเหมาะ แต่ฉันไม่กล้าดูราคา “เอ้อ...” แล้วกไ็ ม่กล้าตอบด้วย “งั้น หลงไมช่ อบคันไหนมากทีส่ ดุ ” “คันสดี ำค่ะ” ฉันตอบโดยไมค่ ิด เพราะมันเป็นสที ี่ฉันไมช่ อบ และรปู รา่ งเต้ีย

เปน็ เหลีย่ มมุมมากกวา่ คันอื่น คณุ โมกข์ หันกลับไปหาคุณผ้จู ัดการ “ตกลง CLK คันน้กี แ็ ล้วกันนะครบั ” ได้ยนิ เสฉยีันงจอ้อะงไดรไรู มถ่คส่อที ยอชงคัดเำทข่าาไวหตรร่ งมหันนม้าาอเยป่า็นงหต้วะงลๆงึ งันจับคควุณามผพู้จอัดไกด้าวร่าย้ิมแป้น หูฉันเรม่ิ “...ทางรา้ นจะรบี ไปสง่ ...” “...ไม่มีปัญหาครบั เด๋ียวติดทะเบยี นแดงให้เด๋ยี วน้ี เลย...” “...คุณสกั กับคุณรักสบายดนี ะครบั ...” “...ลดพิเศษเลยครับแถมตรวจเชค็ สภาพ ฟร.ี ..” คุณโมกข์ หยบิ สมุดเชค็ ออกมาเขียน มีฉันนั่งบ้อื อยขู่ ้างๆ มองแก้วน้ำเย็นมลี ะ ไอฝ้าเกาะท่พี นักงานนำมาเสริ ์ฟให้ วางอยบู่ นโต๊ะหน้าชดุ รบั แขกในห้องคณุ ผ้จู ัดการ แล้วอีกไม่กีน่ าทีหลังจากนั้นเรากอ็ อกจากร้านขายรถ มุ่งหน้ากลับบ้าน ฉันได้หัดขับรถในเวลาบ่ายแกๆ่ วันนั้นเอง เมื่อทางรา้ นนำรถมาสง่ ท่ีบ้านแล้ว คุณโมกข์ ก็พาฉันนั่งรถคันใหม่ออกไปไม่ไกล จากบ้านนัก มซี อยอยู่ซอยหนงึ่ ลกึ ประมาณห้ารอ้ ยเมตร สองข้างทางมีบ้านไมก่ หี่ ลัง สลับกับที่ดินเปลา่ มีซอยแยกไปเชอ่ื มกับซอยคขู่ นานกันอีกซอยซงึ่ วา่ งพอๆ กัน ถนน ปูนกว้างประมาณห้าเมตรตลอดสาย แทบไมม่ ีรถผ่านไปมาเลย เขาจอดรถแล้วให้ฉันเปลย่ี นมานัง่ ท่ีตำแหน่งคนขับ อธิบายว่าอะไรอย่ตู รงไหน และทำให้ฉันค้นุ เคยกับอุปกรณ์ ตา่ งๆ ท่ฉี ันต้องใช้ อธบิ ายการใชเ้ กยี ร์ การมองกระจก ข้างและหลัง แล้วก็ออกไปยนื รอบรถในจดุ ตา่ งๆ เพือ่ แสดงระยะห่างให้ฉันเหน็ วา่ ด้าน หน้าของรถมีขอบเขตไปถงึ ไหน ทั้งด้านข้างและด้านหลัง จากน้ันกก็ ลับเข้ามานั่งในรถ สัง่ ให้ฉันเรมิ่ พารถเคล่ือนทีไ่ ปเป็นคร้ังแรก ฉันเหยียบเบรกไว้ เปล่ยี นเกยี ร์มาท่ตี ำแหน่ง D เน่ืองจากรถคันน้เี กยี ร์อัตโนมัติ อยา่ งทเ่ี ขาบอกไว้ การหัดขับจึงง่ายกว่าเกียร์ธรรมดามาก ฉันแค่บังคับพวงมาลัยให้รถ อยใู่ นชอ่ งทางซ้ายอย่างถูกต้อง ค้นุ เคยกับจังหวะการเรง่ และเบรกของรถก็พอ

เพราะว่ารอบข้างไม่มีรถคันอืน่ แล้วข้างถนนสว่ นใหญก่ เ็ ป็นทงุ่ หญ้าโล่งๆ ฉันจึง คอ่ ยคลายความเครยี ดลง “เหน็ ไหม ไมย่ ากเลย” ออื ฮึ ตราบใดท่ฉี ันไม่นกึ ว่ารถคันน้รี าคาเทา่ ไหรล่ ะก็ มันกไ็ ม่ยากเลยละคะ่ “เอาละทนี ้ลี องกลับรถด”ู เรามาถึงสดุ ซอยพอดี ฉันถอยอยสู่ ามรอบกก็ ลับรถได้ (ตามคำบอกของเขา) “ไมเ่ ลวเลยน่ี เคยขับมาก่อนแล้วรเึ ปลา่ ” เสยี งชมเชยแกมหยอกของเขาทำให้ ฉันหน้าแดงด้วยความดีใจ สา่ ยหน้า “ไม่เคยเลยค่ะ แต่หลงเคยหัดขมี่ อเตอร์ไซค์ ของคุณป้าตอนเดก็ ๆ” “ไม่น่าเกยี่ วกันนะ” คณุ โมกข์ ว่า ฉันพารถเคลอื่ นไปเรอ่ื ยๆ จนถงึ ซอยแยก “เอาละ ทนี ้เี ราลองไปเที่ยวอีกซอยหนึ่งด”ู ฉันปัดก้านให้สญั ญาณไฟเล้ยี วซ้าย ชะลอรถจนเกอื บหยุด แล้วคอ่ ยๆ เล้ียว ออกยี าซ่ งอใยห้หลนอง่ึงทฝะึกลฝไุ นปยังถนนหลายสายในหม่บู ้านจัดสรรแห่งหนง่ึ ซง่ึ มีแยกเล้ยี วหลาย คณุ โมกข์ ให้ฉันขับเล้ียววนไปมาในหมูบ่ ้านนั้นหลายเที่ยว และซอยหนง่ึ ก็นำไป สอู่ กี ซอยหนงึ่ แสนจะวกวนนา่ งงงวยเหมอื นเขาวงกตทีไ่ มส่ ้นิ สดุ ฉันสงสัยจนต้อง ถามว่า “จะให้หลงขับไปเรอ่ื ยๆ อย่างน้ีเหรอคะ” “ใช่ แค่ขับไปให้ชนิ กับการบังคับรถ การเล้ยี วเสยี กอ่ น ต่อไปคอ่ ยเรว็ ข้นึ หลัง จากออกถนนใหญ่ หรอื ทางด่วนทใ่ี ชค้ วามเรว็ ได้แล้ว ถงึ เรมิ่ ใช้เกยี ร์ตา่ งๆ มากข้ึน เรยี นจังหวะในการแทรก แซง เปล่ียนเลน หรอื จอดรถ” ฉันพยักหน้า มองดูบ้านหลากแบบลายตา สลับกับพงกกพงหญ้าในทดี่ ิน ว่างเปลา่ แปลงแล้วแปลงเลา่ ทผ่ี ่านไปอย่างมนึ งง

ทุกที ไ“มหร่ ลทู้ งิศหไหวังนวเา่ปคน็ ณุ ทจศิ ะไจหำนทแางลก้วลับได้นะคะ” เพราะฉันรสู้ กึ ว่า ยิง่ ขับยง่ิ แปลกตาข้นึ ฉันหันไปมองคณุ โมกข์ เมือ่ เหน็ เขาเงยี บไป แล้วกไ็ ด้เหน็ สหี น้างงๆ ของเขา “คุณโมกข์ ร้ใู ชไ่ หมคะวา่ จะกลับบ้านนไ่ี ปทางไหน” ฉันกระซบิ เขาหันสายตาเลือ่ นลอยเหมอื นเดก็ ๆ มาทางฉัน กระซบิ ตอบ “ผมก็ไม่ร้เู หมือน กัน” ฉันกลั้นหัวเราะแทบไมอ่ ยู่ โธเ่ อ๋ย...เขาเป็นคนบอกให้เล้ียวซา้ ยเล้ียวขวามา ตลอดทาง ฉันก็หลงคดิ วา่ เขาร้จู ักทางดีเสยี อกี “ผมแค่รจู้ ักซอยแรกท่เี ราเรมิ่ ต้นกัน หลังจากซอยทส่ี องแล้วไมเ่ คยมาเลย เขา ขมวดค้ิวน้อยๆ พยายามคิด ท่าทางแบบน้ันทำให้ฉันร้สู กึ ออ่ นโยนอย่างประหลาด ฉันเล้ยี วโค้งชา้ ๆ ไปตามทางที่คอ่ นข้างคดเค้ยี ว แลเหน็ สามแยกอยู่ข้างหน้า “แล้วตกลงตอ่ ไปเราจะเล้ยี วซา้ ยหรอื เล้ียวขวาดีล่ะคะ” ถามเบาๆ เกรงว่าจะรบกวนการ คดิ หนักเรอ่ื งหนทางของเขา อยู่ พลคันุณดโวมงกตขา์เมขอากงไ็เปปข็น้าปงรหะนก้าายขเห้ึน็นมแายเหกมแอื ลน้วกหัับนคมดิ าทอาะงไฉรบันางอซยงึ่ ่ายงังไคด้งพยายามกลั้นย้ิม “ผมร้แู ล้วละ เล้ยี วซา้ ย” ฉันเปดิ สัญญาณไฟเล้ยี ว ถอนคันเรง่ ชะลอรถลง “เราต้องหยุดสนิทก่อนเพราะน่เี ปน็ สามแยกรปู ตัวที เราเป็นทางโท” ฉันเหยยี บเบรกจนรถหยุดสนทิ “แล้วมองขวา” ฉันหันหน้าไปมองทางขวาตามเขาบอก ไม่เห็นมรี ถอะไรมา “แล้วกม็ องซ้าย...” ไมไ่ ด้สงั เกตว่าคุณโมกข์ ก็ยน่ื หน้าออกมาชะโงกดดู ้วย เขาจะ ตั้งใจหรอื เปล่าไมท่ ราบ แต่คุณโมกข์ ชะโงกมาใกล้ฉันมาก พอส้นิ เสยี งสัง่ เบาๆ ของเขา ฉันก็หันกลับมามองซ้าย ไม่ทันระมัดระวังใบหน้าทีแ่ สนใกล้ จนกระท้ังแก้มไปชนกับ