เล่ห์ร้ายนิยายรัก

ฉันยิ่งชอ็ กจากการชอ็ กไปแล้วหลายครงั้ เปน็ ชอ็ กยกกำลังสองเชงิ ซ้อน ป้าสลุ บู แขนฉันเบาๆ “หนูเพ่งิ มารคู้ งตกใจมาก แตอ่ ยา่ งไรก็อย่าโกรธคณุ เขาเลย นะคะ คณุ โมกข์ นะ่ หว่ งหนูมากจรงิ ๆ” คะ ไม่มฉีทันาไงมเปเ่ ชน็ อื่ ไป...ไเรดอ่้ืหงรนอ้มีกันฉไมันน่ ถ่าูกเชหอื่ลยอ่ิงกกจวน่าสเรบั อื่ สงนพไนิ ปัยหกมรดรแมลข้วองคณุ พอ่ อีกไมใ่ ชห่ รอื “เด๋ียวคณุ โมกข์ จะมารบั ค่ะ คงอธบิ ายทกุ อยา่ งกับหนูเอง” ป้าสปุ ลอบ “ใจเย็นๆ คอ่ ยๆ พดู ค่อยๆ จากันนะคะ” นัน่ เป็นสงิ่ ท่ฉี ันไมอ่ ยากได้ยินที่สดุ ป้าเป็นพวกเขา ป้าหลอกฉันมาตั้งแตต่ ้นเหมือนทเ่ี ขาหลอก ฉันคิดว่าจะหาท่ี หลบพักให้ใจสงบ หลงคิดวา่ ทีน่ ่ีคอื บ้านของฉัน หลงคิดว่าฉันดูแลตัวเองได้ ได้พบกับ คนดๆี น่ารกั มนี ้ำใจในสงั คม ทกุ อยา่ งคอื ฉากละคร และป้าสผุ ้หู วังดีกำลังจะสง่ ฉันให้แกผ่ ้กู ำกับละครเรอื่ งน้ี ทหี่ ลอกลวงฉันมาด้วยทุกสง่ิ ทกุ อยา่ งซงึ่ ฉันเคยคดิ วา่ สรา้ งข้ึนด้วยตนเอง ฉันผวาลุกข้ึน ความคดิ ว่าจะต้องเผชญิ หน้าเขาอีกครัง้ ทำให้ฉันตัวสนั่ ความ ทรงจำท่เี ขากอดฉันไว้เม่อื คนื เอ่ยคำหวานกับฉันมันเหมือนหนามตำใจให้เจ็บปลาบ คนทรยศ ไหนเขาเคยบอกวา่ ไม่ชอบโกหกใคร เขาพูดความจรงิ กับทุกคน แต่ โกหกมากทส่ี ดุ กับฉัน เสแสร้งทกุ ๆ อย่าง ฉันสงสัยวา่ สงิ่ ที่เขาเคยพูดทุกคำนั้นจะมี เรอื่ งไหนท่ีจรงิ บ้างไหม “อย่าเพง่ิ ไปลูก อยา่ ใจรอ้ น ฟังป้าก่อน” ฉันไม่ฟัง ฉันไม่ต้องการฟังคนที่โกหกฉันอีกต่อไปแล้ว แห้งเหอื กดรหะเาปย๋าเสรสู้้อื กึผร้าาฉวันนยกังปอีกยหู่ใักนทรีไ่ ถม่อาฉจันบคนิ วไ้าปกบรนะเฟป้า๋าซถงึ่ือเคยเบซนิซังไดอ้ออยกา่ไงปเจสารกอี บกี ้าแนล้วน้ำตา ฉันถอยรถออกจากบ้านป้าสุ พาตัวเองออกไป ร้วู ่าต้องไปให้ไกล แต่...ฉันจะไปไหน ?

บทท่ี 15 และ...ฉันท้อง ฉันจอดรถอาเจยี นถงึ สองครัง้ เปน็ ลมหแมลดะเเกรยีิ่ดวอหุบมัตดเิ หแตรงุ กฉรันะทร้วัู่งา่รค้อรงาไวหเ้กคย็รัางะไหม์ ขม่ อีแรงงฉจันะยรอ้ังไงม่หฉมัดนสจน้อิ ดรดถจู นากั่งเพรัอก่ื งราเวกรรา้ งยจๆะ ทีก่ ระหนำ่ ใสฉ่ ันในวันนั้นแล้ว เชอื่ ว่ายังมีเรอื่ งรา้ ยท่สี ดุ รอฉันอยอู่ ีกเรอ่ื งหนึ่งอย่าง แนน่ อน ฉันเฝ้าสงสัย กระวนกระวายใจมาเกอื บสองสัปดาห์ เม่ือพบว่าประจำเดือนไมม่ า ตามกำหนด หลอกตัวเองว่ามันคงแคช่ า้ ไปบ้าง มันเคยเกิดข้ึนได้ พยายามไม่คิดในทาง ร้ายๆ พอมาถึงวันน้ี ความหวังวา่ อะไรๆ จะดีข้ึนดับวบู ไป อาจเกิดฉจันากไมมเ่ เี ครยอื่ งคกลรน่ื ะไทสบจ้ การกะคเวทาอื มนไมใจ่สรบนุ าแยรใงจมากห่อรนอื เปน็ เหอมากอื นารกแับพท้ซีไ่ ง่ึ มเพเ่ คิง่ ยเรเปมิ่ ต็น้นลมฉันกม็ไันม่ แนใ่ จ จรงิ ทกุ ๆฉันสขงิ่ ับรไมถ่มตกีอ่ าไรปคจานดเหจวอังร้าหนลขอายกยตัาวเอตังดสหนิ รใอื จทวำ่าเปใ็นหล้มมื ันไรปกู้วันันไๆป ฉันต้องการร้คู วาม อีกแล้ว ฉันลงไปซอ้ื อุปกรณ์ ทดสอบการต้ังครรภ์ ด้วยตนเองมาสองชดุ ไมเ่ หมอื นกัน เพ่ือป้องกันความผดิ พลาด แล้วขับรถต่อไปเรอื่ ยๆ ใจสนั่ หวัน่ ไหว สมองวุน่ วาย วนเวยี น ฉันจะไปไหน จะทำการทดสอบท่ไี หน ร้ผู ลแล้วฉันจะทำยังไง คนื น้ฉี ันจะนอนที่ไหน...ต่อไปฉันจะทำยังไง... ฉันขับไปเรอื่ ยๆ ออกนอกเมืองไปจนถึงถนนวงแหวน แล้วขับข้ึนเหนือ รตู้ ัวว่า อาการดขี ้ึนแล้ว ไม่คลื่นไส้อกี ไม่เวียนศรี ษะ

พระอาทิตย์ กำลังจะตกเมอื่ ผ่านจังหวัดอา่ งทอง ฉันขับรถช้าๆ ไปตามทางหลวง กว้างใหญ่ คุ้นตาจากคร้ังสดุ ท้ายทีเ่ คยผ่านมา รสู้ กึ ตัวอีกครัง้ กม็ ืดสนิทแล้ว รถของฉัน จอดลงที่หน้าบ้านคณุ น้าพรม้ิ พราว จังหวัดนครสวรรค์ รอ้ งเปน็ บจ้าันงหควุณะไนพ้าเอรยาะชู่ าผนสเามนือกงับเสลยมี งแทผีวว่ ีซพง่ึ ัดคผณุ ่านน้าสเวปนดิ ผไวล้แไวมว่ ้เลมก็าเๆบาๆเสจยีากงแใมนลบ้งากนลางคืน ฉันใจเย็นลงแล้ว หายตกอกตกใจไปพอสมควร แต่ยังรสู้ กึ เศร้าอยู่ ฉันสดู หายใจลกึ ๆ หยิบกระเป๋าเส้อื ผ้าลงจากรถแล้วเดินไปตามถนนโรยหิน กรวดสชู่ านบ้านของคุณตา พอนึกร้อู ยู่วา่ ฉันจะต้องพบเจอกับอะไร แม้ใจฉันไม่อยากพบไมอ่ ยากเผชญิ หากก็ไม่อาจหลกี เลี่ยง ฉันยังไมไ่ รส้ ตสิ ตังถึงขนาดไปนอนคนเดียวตามโรงแรม ท้ิงรถที่ คุณโมกข์ ให้ไปนัง่ รถรับจ้างแทน หรอื ไปซมุ่ ซอ่ นตัวในท่ีซงึ่ จะไม่มใี ครหาฉันพบหรอก นะคะ ลุงต่มุ ตามฉันอยู่ และฉันกไ็ มค่ อ่ ยสบาย ออ่ นแอท้ังกายและใจในวันน้ี ที่ฉันทำ มาทั้งหมด ขับรถมาถงึ น่ี กอ็ ันตรายกับตัวเองมากพออยู่แล้ว ทจ่ี รงิ ฉันนึกจะกลับบ้านไปหาคุณโมกข์ มากกวา่ หน่งึ ครัง้ ตอนที่ไมร่ วู้ า่ จะไปไหน กลับไปรอ้ งไห้ตัดพ้อต่อว่า ข่วนเขา ทบุ เขาให้หนำใจสกั หลายๆ ที แต่มาคิดดูดๆี คนอา่ นคงไม่ให้อภัยฉันแน่ ถ้าฉันทำแบบน้ัน แม้ฉันกค็ งไมใ่ ห้ อภัยตัวเอง ฉันรวู้ ่าตนเองอ่อนแอ (เฉพาะในวันน้ีเทา่ นั้นนะคะ) แตฉ่ ันก็ต้องมศี ักด์ ศิ รพี อ จะโกรธเขาให้มากๆ บ้าง ให้คนใจรา้ ยรวู้ า่ ฉันเสยี ใจมากแค่ไหน และไม่ยกโทษให้เขา เงดา่ ยิมๆฉันฉไันมต่ร้วู้อา่ งถก้าากรลเปับน็ ไปแบบ้าบนนจ้ันรงิ ๆ ไมถ่ งึ ข้ามวันกค็ งละลายอย่ใู นอ้อมแขนเขาเหมอื น ฉันเกลียดเขา...เกลียดเขา...เกลยี ดเขาแล้ว ฉันไม่อยากให้เขาดีใจท่รี ้วู า่ จะได้เปน็ พอ่ ของลูกฉัน (หากฉันท้องจรงิ ๆ) อยาก

ให้เขาวงิ่ วนุ่ หาฉันไปทัว่ ทั้งประเทศจนหมดแรง แกล้งเขาให้ลำบากอีกหลายๆ อย่าง คนหลอกลวง ฉันโกรธเขา แตท่ ำไมจากท้ังหมดท่ฉี ันฟังป้าสพุ ดู มา จำได้แคป่ ระโยคทปี่ ้าสพุ ดู โทรศพั ท์ ว่า ‘ถึงยังไงคณุ ทำไปกเ็ พราะรักแกหว่ งแกจรงิ ๆ’ คนบ้า ! ฉันอยูใ่ นระยะโกรธและงอนสดุ ขดี ดังน้ันฉันต้องไมฟ่ ังเหตผุ ลอะไร ทั้งนั้นและทำตัวน้ำเน่าเอาแต่ใจต่อไปอีกสักหน่อย ทีจ่ รงิ ฉันอยากนอนรอ้ งไห้คนเดียว สักคืนด้วย แต่ฉันไม่สามารถทำอยา่ งนั้นเวลาอยกู่ ับคณุ โมกข์ ได้ เน้นตรง ‘คนเดียว’ นะคะ ไม่ใช่ ‘ร้องไห้’ คณุ โมกข์ ต้องต้ังใจแน่ๆ ท่ีจะทำให้ฉันท้อง เขาจงใจละเลยมาตรการป้องกันที่ ฉันยนื ยันให้ใชม้ ากกวา่ หน่งึ คร้ัง และหันเหความสนใจจนฉันหลงลืมท่ีจะจรงิ จังในการ ป้องกันตนเองไปด้วย ฉันตั้งใจไปหาคุณหมอเพ่ือขอยาคุมกำเนิดต้ังหลายครงั้ เขาขอ ว่าจะไปด้วยแล้วกย็ กเลกิ เพราะไมว่ า่ งเสยี ทุกครั้ง คนบ้า ฉันเกลยี ดเขาจรงิ ๆ ลองนกึ ดูในเวลาน้คี อ่ ยเหน็ เหตุผลในหลายๆ สง่ิ ซงึ่ ฉันเคยสงสยั หาเหตุผลไม่ ได้ ท่าทางเฉยชาซอ่ นความเกลยี ดชังของเขาทีม่ ีต่อลงุ ตุ่ม โทรศัพท์ หาตำรวจตาม ลำพัง การคยุ กันสองคนกับป่ารัก หรอื การทน่ี ายป่านึกสนกุ มาดหู น้าฉันตั้งแต่วันแรก เรอ่ื งทคี่ ุณโมกข์ ซงึ่ ฉันคิดว่าเปน็ คนมีความร้สู กึ ละเอยี ดออ่ น ใช้ทุกวถิ ที างท่ดี ู โหดร้ายไร้หัวใจหวา่ นล้อมกึง่ บังคับให้ฉันตกลงไปอยู่กับเขา สงสัยอยู่เพยี งอย่างเดยี ว ว่า ทำไมต้องให้ฉันจดทะเบียนด้วย คุณตาเป็นคนให้คำตอบเรอื่ งน้แี ก่ฉันค่ะ เม่ือฉันมาถงึ คณุ ตากับคณุ น้ารบั ประทานอาหารค่ำ อาบน้ำอาบทา่ กันผ่องใสแล้ว กำลังดูทีวอี ย่างเพลดิ เพลนิ ฉันมาโดยไม่บอกลว่ งหน้า กป็ ระหลาดใจกันพอสมควร น้าพร้มิ กับคุณตามองหน้า ดูตาแดงๆ ของฉันกค็ งรไู้ ด้ทันทีวา่ มเี รอื่ งมา การ สอบสวนซักฟอกจำเลยจงึ เรม่ิ ข้ึน ณ บัดนั้น

“ทะเลาะกับพ่อโมกข์ มาหรอื ยายหลง” แคค่ ำถามแรกของคณุ ตาฉันก็พอรแู้ ล้ววา่ อะไรเป็นอะไร และท้ังๆ ท่ีคาดเดาเอา ไว้บ้างแล้วกย็ ังมวิ ายแข้งขาอ่อน ก็ฉันเคยบอกคณุ ตาเสยี ท่ไี หนละ่ คะวา่ ย้ายท่อี ยู่ใหม่ หรอื ไปจดทะเบียนกับคณุ โมกข์ แล้ว “คณุ ตาร้หู รอื คะ วา่ ...ว่าหลงไปอย่กู ับคณุ โมกข์ ” ฉันอ้อมแอ้มไม่เต็มเสยี ง กนำัง่ ลแังปดะูทอวียีอกู่ ยับขู่ พ้า้นืงๆข้างเทก้า็ปคิดณุ ทตวี าีเซสงย่ึี นตั่งั้งบแนต่เเหก้็านอห้ีเอนน้าฉใันน ห้องรบั แขก น้าพร้มิ นั่งโซฟา โศกเศรา้ เข้ามาแล้ว คณุ ตาตอบรับในคอเบาๆ “ออื ” มองดฉู ันตั้งแตห่ ัวจรดเท้าอยา่ งเพ่งพศิ สายตา ออกจะพงึ พอใจมากกว่าฉงนฉงายใครร่ ้เู สยี อกี ท่านอาจแปลกตากับการแตง่ กายของ ฉัน หรอื น้ำหนักทเ่ี พม่ิ ข้นึ ของฉันด้วยก็ได้ คณุ ตายังคงผอมเหมือนเดมิ หากแววตาดแู จ่มใสมีชวี ติ ชวี า ใบหน้าผอ่ งแผ้วมี เลอื ดฝาด ไมซ่ ดี เซยี ว “แล้วเขารรู้ เึ ปลา่ วา่ เรามานี่” ฉันก้มหน้า งมึ งำตอบ “ไม่ร้คู ่ะ” “แล้วมายังไง หือ ตาไมเ่ หน็ ได้ยนิ เสยี งรถ” “หลงขับรถมาค่ะ จอดไว้นอกร้ัว” ฉันบอก “อ้อ ! ขับรถขับราเกง่ แล้วเรอะ” “ค่ะ” “แล้วยังไง ทะเลาะกับพ่อโมกข์ เรอื่ งอะไรมา” ฉันยังคงก้มหน้า ไมก่ ล้าสบตาคณุ ตา พอทา่ นเห็นฉันไม่ตอบก็เลยถามอีก “ทะเลาะกันต้ังแต่เม่ือไหร”่ “ยังไม่ได้ทะเลาะกันค่ะ” ฉันอบุ อบิ ตอบ

“หา...อะไร ยังไม่ทะเลาะ แตร่ อ้ งไห้” ฉันบดิ น้ิวมอื ตัวเองไปมา “หือ...พดู มา บอกตา อยา่ เอาแตเ่ งียบ” คณุ ตาเรม่ิ ดุ สว่ นคุณน้านั่งฟังนงิ่ “หลงยังไม่เจอเขาคะ่ ” ฉันต้องตอบ “ทำไม...เขาออกจากบ้านไปรึ ?” “เขาไปทำงานคะ่ ” สงสัยว่าฉันคงถกู ซักฟอกอยา่ งละเอียดไปถึงเช้าแน่ๆ เลย คณุ ตาถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเรมิ่ เทศนากัณฑ์ มหมึ าด้วยทา่ ทางตำหนติ ิเตียน “แล้วทำไมเราไม่รอพูดกับเขาให้ร้เู รอื่ ง น้อยใจอะไร มีอะไรผดิ ใจ ไมถ่ ูกใจ กต็ ้องทำ หคาวคามนเอขน่ื้าใลจะกกันแ็ ตไกมหใ่ ักชกว่ ัิง่นหนีมเราอื่ สงเาลม็กีภกรรลยาายเปค่็ไูนหเนรอื่ คงูน่ ใั้นหญพเ่ พอรมาีเะรเอ่ืองาวแง่ิตห่งนออนี อกกันจไาปกงบอ้านนกไันป มา เธอไม่พดู กับฉัน ฉันก็ไมพ่ ูดกับเธอกอ่ น เธอไปบ้านเธอได้ ฉันก็ไปบ้านฉันได้ แล้วเม่ือไหรร่ อยร้าวจะประสาน แถล้า้วแมตัน่ลจะคะไนปไไมด่ต้ตั้งลใอจดจะรเอขด้าฝใจั่งกยันังไงปหรบั อื ค?ว”ามเข้าใจกันให้ ตรง ขอโทษ ยกโทษให้แกก่ ัน ฉันเรมิ่ ห่อเหย่ี วลงเหลอื ตัวเลก็ นิดเดียวกับเสยี งดขุ รมึ ของคณุ ตา “ถงึ ยังโกรธกันอยกู่ ต็ ้องอดทนไว้กอ่ น อยดู่ ้วยกันเห็นหน้ากันจนกวา่ จะอารมณ์ หเยน็นีอมอากพจดู าจกาบ้ากนย็ ไังปดเปกี ็นว่ากหานรแหี กนล้า้งหเาขยาไใปหเ้เลสยยี ใจอมกี าฝก่าขย้นึ ออยกี ากด้งวอยนใงช้อไ่ขหอมโ”ทษ ก็เลยทำไมไ่ ด้ ใไมหใ้่คชณุ ค่ โนทมำผกไมดิ ขสค์ กณุกัันหหตนมา่ตอด้อยฉงมถันากู กเอเลข็ดาาฉยหเันลปออ็นกีกฝลา่ วฉยงันผถนดิ งึ ้เแออคยงไ่ใทหจ่ีหนขน้ึนีมคมาณุา ตไมาม่ คใี ณุครนเห้าน็ ปใ้าจสฉุันใบค้ารงๆเลเยป็นฉใันจ “เอ้า...ไมต่ ้องรอ้ งไห้” คุณตาเสยี งอ่อนลง “ถ้าเราไม่ด้ือเสยี ตั้งแต่แรกคงไมม่ เี รอื่ ง มาถงึ อยา่ งน้หี รอก” คราวน้ีฉันรอ้ งไห้ออกมาจรงิ ๆ หากฉันยอมกลับไปอยกู่ ับป้าผ่องพรรณเสยี ต้ังแต่ แรก คงไม่ต้องชอกช้ำใจเสยี ใจเหมือนอย่างน้ใี ชไ่ หม

“คณุ ตาอยากให้หลงอยกู่ ับป้าผอ่ งใจร้ายมากกว่าใชไ่ หมละ่ คะ” ฉันเรม่ิ งอแง “กแ็ กเปน็ ลกู ผู้หญิง ไมม่ ีทพ่ี งึ่ พงิ มันจะได้ยังไง” คณุ ตาข้ึนเสยี งดัง “ตาเคยบอก ให้ไปอยู่กับยายน้อยเอาไหม ถ้าไมอ่ ยู่กับแม่ผอ่ ง แกก็เถียงเสยี งแข็งว่าไมไ่ ป ไมย่ อมไป อย่กู ับใครท้ังน้ัน ถ้าบังคับแกจะไมต่ ดิ ต่อมาอีกเลย แล้วจะให้ตาทำยังไง” คำพูดของคุณตาทำให้ฉันนึกข้ึนได้ ในตอนทฉ่ี ันวุ่นวายเรอ่ื งป้าผ่อง น้าพรม้ิ พยายามเกล้ียกล่อมให้ฉันกลับไปแตฉ่ ันไม่กลับ ตอนน้ันสามขี องน้าพรม้ิ ยังอยู่ด้วย มี แม่สามีกับครอบครัวน้องสาวของเขาอย่ทู ่บี ้านน้ีอกี สามคน คุณแมส่ ามีน้าพร้มิ ก็ป่วย น้าพร้มิ มีภาระหนักอย่แู ล้ว ห้องในบ้านกเ็ ต็ม ฉันอยากอยู่เรยี นมหาวทิ ยาลัยทกี่ รงุ เท พฯ ไมย่ อมมาอยู่กับคณุ ตา เกรงว่าจะถกู บังคับกลับไปอยู่กับป้าผ่องในที่สดุ เลย กต็ใอนนเมนอ่ื ั้นฉคันุณไมตเ่าคเอย่ยเหชน็ อื่ หคนุณ้ายคา่ายตนาค้อณุ ยขย้ึนายมนา้คอรยั้งมหานสงึ่บิ กวา่ หปาี กทข่าณนะจนึง้ดันเู ฉหันมืมอนไิ ดค้สนนอใน่ื จ คนไกล เท่ากับคนแปลกหน้าคนหนึ่งสำหรับฉัน ขนาดป้าผอ่ งป้าแท้ๆ ยังร้ายกับฉัน ฉันไม่คดิ ไปอาศยั ใครอีกหรอกค่ะ ในตอนน้ันคดิ แต่วา่ ตัวเองเก่งแล้ว ยืนด้วยลำแข้งตัวเองก็ย่อมได้ ใครๆ เขาก็ ทำกันไมใ่ ชห่ รอื คะ แค่เชา่ ห้องอยู่ หางานทำ ดังน้ันฉันจงึ ไมเ่ ก็บเรอื่ งไปอยูก่ ับยายน้อย หรอื กับใครมาใสใ่ จเลย “บ้านแม่ผอ่ งกเ็ พิ่งหนีมา สว่ นบ้านยายน้อยก็มแี ต่หนุ่มๆ ถงึ สห่ี นมุ่ กเ็ อาเถอะ ตวนากา็เชลว่ ยยไแมลเ่ ซด้าูเซป้นแ็ี กหอูเปกี ็นตอายใหาก้บอ้างยูค่ นเพด่อียแวมกแ่ต็ กามกใต็ จายหแมตด่กแ็ทลน้วอย่ไู มเ่ไปดน็ ้ ลโกู ทกรำไพปขร้าอไใมหม่ ้นีใคายร เหลยี วแล วนาเขากร็ ับปาก ให้ตาได้คลายใจบ้าง” คุณตาบอก “แล้วเขาก็ไมท่ ำให้ตา ผดิ หวังจรงิ ๆ” ฉันไมไ่ ด้มองตัวเองในสายตาของผู้ใหญใ่ นวันนั้น ฉันเพ่ิงอายุสบิ เจด็ อาจเลย วัยเดก็ มาแล้ว แต่สำหรบั สายตาปูย่ ่าตายาย ฉแันถยมังกเทำลา่ กังับเปเ็นด็กสตาวัวกเรหะ็นเปแ๊ียวกวแสควน่ยั้งนามไขม้นึ เ่ คมยา ออกจากบ้านไปผจญชะตากรรมตัวคนเดียว อีก หากฉันเป็นคุณตาฉันคงนอนไมห่ ลับเหมือนกันละคะ่

อยากจพะรอ้วู ค่าณุมันตเาปเนอ็ ย่คถวงาึ มคจุณรงพิ ไ่อหคมุณแม่ของฉัน ฉันกน็ กึ ถึงเรอ่ื งทีค่ ุณโมกข์ เคยบอกได้ ฉันเงยหน้าข้นึ มองคณุ ตา ซงึ่ ยังคงจ้องมาท่ฉี ัน “คุณโมกข์ บอกหลงว่า คณุ พ่อ เขาเคยขอหลงไว้กับพอ่ กับแม่ต้ังแต่หลงเด็กๆ จรงิ รเึ ปล่าคะ” คณุ ตาหัวเราะออกมาทันที “นี่เขาบอกแกยังง้ันเรอะ” ฉันใจเสยี แล้วก็เสยี ใจ คดิ วา่ คณุ โมกข์ จะบอกอะไรสกั เรอื่ งที่เปน็ ความจรงิ กับ ฉันบ้างอย่างนั้นหรอื โนหมม่ะกชั้นขอเ์ ขสบ“ากั พไมส่อบ่ใิยโชขมา.ย่กว..นบ”ข์้สอตคบยอิ ุณเแนอกเต็ดลหาข็กัลววๆเารบกาเะมสเสยาี ทกยงี ำฟทออัน่าเธยแปบิาทน็ กาบหยไรดนว่้เุม่“ปงแนน็ ม้อลแ่แยกูกกนชตน่าาอ่ะรยสนกั เินนคเั้นข่ายเานขอออ็น่ะยมเดาขันกนู ายมจักังาีลกกูกัพบชแเอ่ าดมเย็กขแ่ สขกาักไเอวลคท้ ยนาแไนปมขพข่แ้าออ่กง ถนนไม่มผี ิด ยายลกู หลงเอ๊ย ดำมอมแมม ตัวผอมนิดเดยี ว ตาโตเหมอื นนกฮกู ไม่ เหน็ เค้าเล้ยวา่ โตข้ึนมาจะสวยได้” อ๊า...คุณตาพดู แบบน้ไี ด้ยังไง...โหดร้าย ฉันถาม“อตยกา่ลงงกครุณะฟตัดากก็รระใู้ เชฟไ่ ียหดมคะว่าคณุ โมกข์ เขามาขอให้หลงไปจดทะเบยี นกับเขาน่ะ” ให้ฟังทคกุ ุณเดตอื านหยดุพหอัวมเปีราัญะหหึๆาไอ“้เรส้สู ย่ี ิ คเขนานเป้ันน็ หเว่ ขงาเกปม็็นาใบยอแกกตาสวง่า่ รอปู ยมาากใจหะ้ตราับไโปทอรยม่ดูาเ้วลยา่ เรอ่ืถ้งา ตายอมยกให้เขาจะให้พ่อมาขอ” ฉันชกั สนใจข้นึ ทกุ ที “แล้วคุณตาว่าอย่างไรคะ” คณุ ตาย้ิม “ตากบ็ อกเขาว่า ต้องแล้วแต่ยายลกู หลงเขาซ”ิ ท่านยืน่ แขนขวามาหา ฉัน ลูบศรี ษะฉันเบาๆ “ตาบอกว่า ยกให้ไม่ได้ ต้องแล้วแต่หลง จะจับมัดมอื ชกปุบปับไม่ได้ เด๋ยี วแกย่งิ หนีเตลิดใหญ่ ให้พดู กันเอง ตกลงกันได้ยังไงกม็ าบอกตา “ตอ่ มาตอนท่แี กเรมิ่ โทรมาอ้ำๆ อ้ึงๆ น่ะ เขาก็โทรมาเหมอื นกัน บอกวา่ ตกลง

กันได้แล้ว หลงจะย้ายไปอยู่กับเขา เขาจดทะเบียนแล้ว แตย่ ังไมไ่ ด้จัดงาน รอให้พ่อแม่ เขากลับมาจากต่างประเทศกอ่ น เขาบอกวา่ หนูกลัวตาว่าเหมือนกันเลยยังไม่กล้าบอกว่า จดทะเบยี นแล้ว” ฉากๆ ฉสันมคอ้วาปรเาปกน็ คผ้าง้กู ำกคัณุบตโ๊กุมตกาขท์ ตอิดงตจ่อรงิคๆุณฉตันาลไับมห่อลยังาฉกจันะเชออ่ื ำเนลวยยการสร้างทกุ อย่างเป็น “แล้วคุณตาไว้ใจเขาได้ยังไงกันคะ” ฉันประท้วงเสยี งดัง หลานสาวคนเดียวของ คณุ ตาทั้งคนนะน่ี ไอ้แกน“ั่นปแา่ โหมลกะขท์ ดม่ี ูแันลยแงุ่ กมหาัวตดล้อื อหดัวตรั้งน้ั แนตักอ่ อกตจากากเ็ กบอื้านบพิกาแรลค้วรงจ่ึ ตะัใวหอ้ฉยัน่ถู งึไมน่ไ่ี ว้ไใมจ่มเขปี าัญไดญ้ยัางจไะง ค้มุ ครองแกหรอก เขาปราบของเขาได้กด็ แี ล้ว ตาจะได้หมดห่วง” ฉันอยากรอ้ งไห้โฮ สง่ เสยี งโหยหวนอยา่ งเสยี สติ ฉันโกรธคุณตาแล้ว น้าพรม้ิ ป้าผอ่ ง ป้าสดุ ้วย โกรธทุกคนเลย แล้วฉันก็มี บัญชจี ะต้องคดิ กับคณุ โมกข์ มากข้ึนอีกหลายข้อหานัก ฉันลกุ ข้ึน งอนปึงปังข้นึ มาข้างบน ไม่สนใจเสยี งหัวเราะหึๆ ของคณุ ตา เข้า ยดึ ครองห้องนอนสำหรับแขกของบ้านซงึ่ มอี ยู่ห้องเดยี วน้ัน ลอ็ กประตู ร้อื หาผ้าออกมา ปทู ีน่ อน อาบน้ำสวมชดุ ใหม่ น้าพรม้ิ มาถามว่ากนิ ข้าวรยึ ังก็ไม่ตอบ ไมย่ อมพูดอะไรกับ ใครอีกเลยแม้แตค่ ำเดยี ว ฮึ ฉันมาหายฮึดฮัดขัดใจก็ตอนท่ีร้อื กระเป๋าออกมาเจออุปกรณ์ ตรวจสอบการตั้ง ครรภ์ เข้าน่ะค่ะ เกอื บลมื ไปแล้วไหมละ่ คะ ตกลงฉันกย็ ังไมร่ ้เู ลยว่าท้องแน่รเึ ปล่า ฉันหยบิ อุปกรณ์ สองอันออกมาวาง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วแกะกลอ่ งออก อ่านคำอธบิ ายวธิ ใี ช้อยา่ งละเอยี ดทแี่ นบมาด้วย กอ่ นลงมือตรวจสอบชะตาชวี ติ ของ ตนเอง การตรวจสอบน้ใี ชป้ ัสสาวะเพยี งเลก็ น้อยคะ่ ไมต่ ้องใชเ้ ลอื ด ค่อยยังชัว่ และ เขาเขยี นไว้ว่าได้ผลคอ่ นข้างแมน่ ยำแม้จะตรวจเม่ือประจำเดอื นเพิ่งขาดไปแคว่ ันเดียว

อีกด้วย อุปกรณ์ ชน้ิ แรกต้องปัสสาวะผ่านปลายข้างหน่ึงของแท่งทดสอบนิดหนงึ่ สว่ น วอิธกี ีเอรันยี บตร้อ้องยหแยลด้วลกง็ถไปือใอนุปชกอ่ รงณ์ ซสงาึ่ มเปาร็นถแททดง่ ยสาอวบคเอล้างยงา่ดยินๆสอไดอ้ัในนหหน้อ่งึ งน้ำ ฉันทำตามท้ังสอง กับแผน่ สเ่ี หล่ียม พลาสตกิ เล็กๆ อกี อันหนึง่ กลับออกมารอดผู ลในห้องนอนด้วยใจเต้นระทกึ ยนื ยันวเพ่ากียางรไตมร่กวนี่ จาสทอี บขเปดี ็นสทผี แี่ลสสดำเงรผจ็ ลแล้วpoแsลitะiขveีดท่ยีกนืข็ ้ึนยันเหวน็ า่ ฉเดัน่นตช้ังัดคทรั้งรสภ์องอัน ทั้งขีดท่ี แตผ่ ลกทา้ังรๆตรวทจี่วตันรงนห้ฉี นัน้าโกกลรับธทคำณุ ใหโ้มฉกันขย์ ม้ิมาอตอลกอมดาวไันด้เปน็เสคยี รใ้ังจแรร้อกงไหแล้เพะไรมาะ่สเขามาไาปรถหหลยายดุ หยน้ิม ได้เลยจนกระทั่งถึงเวลาเข้านอน ฉันผลอ็ ยหลับไปด้วยความเหน่ือยออ่ นปนสขุ ใจ

บทท่ี 16 คนื ดที บี่ ้านสวน ฉันร้สู กึ ตัวตืน่ ข้นึ กลางดึก อาจเป็นเพราะเสยี งเม็ดฝนพรมพรายเบาๆ ลงบน นหลาฬังคกิ าาผจึงสไามนร่ เวู้ส่ายีเปงฟ็น้เาวรอล้ งาเคทร่านืไรแแผลว่ ้วแวค่วลม้าายแฝตัน่ทไ่ีวก่าไลด้ยินเใสนยี หง้อโทงมรศดื ัพสทน์ ดิทังจนแฉตัน่ในมอห้งอไงมท่เีฉ่หั็นน นอนกไ็ ม่มีเครอื่ งโทรศัพท์ ปนมากฉับันเสพยี ลงกิ ฝกนาฟย้นาฟอังนแเลค้วลช้ิมน่ื ฟใังจเสยี หงนก้บาตเข่างยี ดด้าแนลปะลอา่งึ ยอเาต่ งยี รงอ้ แงงส้มลไับว้กมันีลูกตักวรลงะเทหีสลอ็กงดทัดี ก้ัน เมปไิ ็นด้ซหันๆ่ี ไปทหาบาทอิศยฝู่กับนม้งุ ลฝวนดจึงอไามก่สาาศดกเำขล้าังมเาย็นสแสบงายจันทร์สาดเงาใบของต้นมะพร้าวน้ำหอม เหมอื นแใลค้วรฉเปันิดกปค็ รละต้ายู เไดดนิ้ยอนิ ยเสทู่ ยี่ามงเกคลราอ่ื งงคยวนามต์มแผืดใว่ นๆบ้านใกล้เข้ามาก่อนดับหายไป เสยี ง เสยี งเปฉดิ ันปตระน่ื ตเูตม็ ตาแล้ว และเรมิ่ ประมวลผลจากข้อมูลเสยี งท่ีได้รับ โทรศัพท์ เสยี งรถ โอ ไมน่ ะ พระเจ้า ! ฉันมาอยู่ถึงนครสวรรค์ แล้วนะคะ อย่างน้อยน่าจะมเี วลาสกั หนึง่ คืนจนถึงเชา้ ไม่ ใชเ่ หรอ คุณโมกข์ ไม่ควรจะตามมาเรว็ ขนาดน้เี ลยนน่ี า ฉันยังทำใจไม่ได้นะ ขคอวาพมักหคเวด้าัง๋งียกควับนื กตกอ่ ัวลนเอาองงยด่ากกึ เ่พอนงิ่ คไโดทดิ ้ยรเขศนิ ้าัพเขสท้าย์ีงมงตาฝัใวหเีเอท้ค้างณุ เนสอ้ยาาี จเงปเพปดิ ูด็นปงแรึมะขงตกำูใเขหบอ้อางๆะคไณุรจอานกย้นา่าสงอนกั ก้ันคหนไ้องกงล็ไะ่ ด้ ผ่านมา ฉันให้ เสยี งกญุ แจถูกเสยี บเข้ามาทปี่ ระตูห้องของฉันกอ่ นหมุนล็อกดังคลกิ ฉันนอนจ้องประตอู ย่ใู นความมดื ม่ายยยยนะ น้าพรม้ิ เอากญุ แจให้เขาเข้ามาใน ห้องฉันรนึ ี่ โดยไมเ่ คาะเรยี ก ไมใ่ ห้สมุ้ ให้เสยี งกันกอ่ นเลยนะ ถ้าหากฉันหลับสนทิ อยู่

จะทำยังไง ตกใจตื่นข้ึนมานึกว่ามโี จรผ้รู ้ายเข้ามานอนด้วยแล้วหัวใจวายไป น้าพรม้ิ จะ รับผิดชอบชวี ติ ฉันไหม ถงึ แม้ว่าบ้านน้จี ะไมม่ หี ้องนอนอ่ืนเหลอื อยู่อีกแล้ว น้าพรม้ิ ก็ไมค่ วรจะทำอย่างน้ี อยู่ดนี ีน่ า เปิดเข้าปมราะตเู ปดิ แง้มนดิ หนงึ่ มเี สยี งกระซบิ เบาๆ ท่ีนอกห้องก่อนเงียบไป แล้วประตกู ็ เขาก้าวรเาข่ ง้าสมงูาเใหนน็ หเ้อพงยี กง่อเงนาใจนะปแิดสปงจรัะนตทตู ร์าสมลหัวลจังาอกยท่าางงเเงดยี ินบนสอนกิทห้อแงลเ้วพฉยี ันงแกวก็ บลเับดมยี อวงไตมอ่เนหน็ที่ อะไรในความมดื มิดเชน่ เดมิ ถงึ กระนั้น แคเ่ พยี งน้ัน ฉันกจ็ ำคุณโมกข์ ได้ มนษุ ย์ หมาป่าคงสามารถมองเหน็ ได้ดีในทมี่ ืด จงึ เคลื่อนไหวคล่องแคลว่ จๆู่ เขา กเ็ ข้ามาอยใู่ กล้จนฉันตกใจเพราะมองเขาไม่เห็น คุณโมกข์ วางกระเป๋าแล้วนัง่ ลงข้าง เตียง มอื อบอ่นุ วางลงบนแก้มฉันเบาๆ ฉันหันหนีทันที ทำให้ผ้บู ุกรกุ ยามวกิ าลรใู้ นพลันวา่ ฉันตน่ื อยู่ นั่นเป็นผลรา้ ย ทำให้ฉันถกู ดงึ ไปกอดรดั อย่างรนุ แรง และถกู จบู จนหายใจหายคอแทบไมท่ ัน คนใจรา้ ยใช้กำลังขโมยจบู ฉันอีก ฉันบันทึกความผิดอกี กระทงหนึ่งของเขาใน บัญชหี างว่าว แล้วด้ินหนี สง่ เสยี งประท้วง “ปล่อยนะ คนบ้า !” เขาปลอ่ ยโดยดี แต่ไม่ยอมให้ฉันไปไหนไกล โอบเอวไว้ กอ่ นเอ้อื มมือไปเปิด โคมไฟหัวเตยี ง ฉันตาพรา่ ไปพักหนงึ่ จึงเหน็ เขาชัด คณุ โมกข์ กำลังเดือดดาล ผิวแก้มเปน็ สเี ข้ม ดวงตาสชี อ็ กโกแลตแวววาวรอ้ นระอุ “ทำไมถึงหนีผมมาแบบน้”ี ยังจะมาถามอีก ฉันผลักเขา แตเ่ ขาไมย่ อมปล่อย ยิ่งดงึ กลับไปกอดไว้แนน่

รยมิังไฝมปี เ่ ากก่งกกร็มะาซจบินดถุเึงดนือี่ ดผอมยแกู่ ทับบขเปมน็ับบข้อา งกฉลันัวค“ณุ คดิ เกบิด้างอไบุ หัตมิเวหา่ ตผุ”มเปน็ ห่วงสกั แค่ไหน ขับรถ “ทำไมไม่รอท่บี ้านป้าส”ุ เขาถาม จับไหลฉ่ ันสองข้างดันออกนดิ หนึ่งเพือ่ จ้องตา “ทำไมถึงออกจากบ้านมา ไมค่ ยุ กับผมกอ่ น !” ฉันรสู้ กึ ราวเด็กด้อื ร้นั คนเดิมท่ีเพิง่ หนีออกจากบ้านเมอ่ื หลายปีกอ่ น จรงิ สิ ฉัน ไม่มีเหตผุ ลดๆี ให้การกระทำของตนเองเลย “กะ...กห็ ลงตกใจ...น้อยใจ” ฟังเสยี งตัวเองชา่ งอ่อนแอไรท้ างสู้ ไมเ่ หมือนโจทก์ ท่ีกำลังตั้งข้อหาจำเลยอยสู่ กั นดิ “จะโกรธผมยังไงกท็ ำให้ผมเจบ็ สิ อย่าทำให้ตัวเองเป็นอันตราย ผมทนเรอ่ื งน้ัน ไมไ่ ด้” แล้วจะไม่ให้ฉันใจออ่ นได้ยังไงกันคะ คณุ โมกข์ ก็เปน็ อยา่ งน้ที กุ ที ฉันไมม่ ีทาง ลแขะล็งขายืนกกลับาเยขเาปไน็ด้เนล้ำยหมเขดาเหจมะโอื กนรไธฟก็โกแลรธ้วไฉมันล่ เงหมยือง่ิ นเวเนลยาทเ่ีพขอาแเขส้าดใงกคลว้ใานมรหะว่ ยงะใไยอฉอันนุ่ อฉยันา่ กง็ ตรงไปตรงมาแบบน้ี “คนข้โี กง” ฉันร้องไห้กระซกิ ทุบอกเขา “คณุ หลอกหลง” คณุ โมกข์ ประคองแก้มฉัน เชด็ น้ำตาให้ “แคว่ ันแรกเทา่ น้ัน มันจำเปน็ ผม วนุ่ วายหาทางอะไรไม่ออก ไมร่ ้จู ะทำยังไงให้คณุ ยอมออกจากบ้านนั้น รบี ย้ายมาอยู่กับ ผมเรว็ ๆ” คุณโมกข์ ถอนใจ กลา่ วออ่ นโยน “ผมจะบอกคณุ ยังไงดี ไมไ่ ด้มีแคล่ ุงตุ่มคน เดียว ในเวลาน้ัน คนของผมเห็นพรรคพวกเขาหลายคนคอยผลัดกันสังเกตคณุ ผู้ชายหนุ่มๆ สห่ี ้าคน เปล่ยี นหน้ากันมา คนของผมถกู ทำร้ายด้วยวันกอ่ นหน้าทผี่ มจะ ไปหาคณุ ” ฉันตะลงึ “ผมยอมรับวา่ หลอกลวง โกหก ก็แค่วันแรกกับเรอ่ื งท่เี กย่ี วกับพินัยกรรมและ เงอ่ื นไขเทา่ น้ัน” คณุ โมกข์ ยอมรับ “ผมใช้มันเพื่อบีบบังคับ เรง่ คุณให้คำตอบ ผมรวู้ ่า คุณคงมีน้ำใจ กลัวผมเสยี หาย แล้วมันก็ได้ผลเรว็ จรงิ ๆ...ใชไ่ หม”

ฉันได้แต่ตาโตฟัง “ผมพาคณุ มาหาคุณตาวันนั้น เหตุผลหน่ึงเพราะท่านอยากพบคุณมาก ไมไ่ ด้พบ กันนานแล้ว แตน่ อกจากน้ันผมยังอยากพาคณุ มาให้หา่ ง ไม่ให้พวกมันมาเห็นวา่ ผม ตดิ ต่อกับคณุ ด้วย เผื่อเวลาคุณมาอยู่กับผมแล้ว พวกน้ันจะได้ไมม่ รี อ่ งรอยที่จะตาม คุณตอ่ ขากลับบ้านผมยังนั่งคิดไปในรถวา่ ถ้าคุณยังไม่ตกลงจะทำยังไง” เขาย้มิ นิด หนง่ึ “ลักพาตัวไปเลยดีมั้ย” “หลงไมม่ ีทางไปด้วยหรอก” ฉันยังงอน คณุ โมกข์ ถอนใจ “คิดหรอื วา่ ถ้าบอกความจรงิ ได้ผมจะไม่อยากบอก” ฉันไมเ่ หน็ เข้าใจ “อธบิ ายกับหลงกไ็ ด้นี่คะ ว่ามอี ันตราย” คุณโมกข์ ย้ิมเครยี ด “ได้จรงิ ๆ น่ะหรอื ลองคดิ ดูดๆี ซิ หากวันหนึง่ มีคนแปลก หน้ามาหา บอกคุณว่าคณุ กำลังอยู่ในอันตราย คุณต้องสงสัย ไมเ่ ชอ่ื ไว้กอ่ น คุณต้อง กถาามรเวปา่ ดิ เผผมยรเรไู้ อด่ื ้งยปัง้ไางสวทุ ่าีค่ คอุณยไดมูแป่ ลลอเดรภอื่ ัยงงาผนมขกอ็ตงค้อุณงแสดเรงอื่ หงลทัก่มี ฐีคานนคใหอ้คยุณสะเกชดอื่ รอนยัน่ ตราวมมคถุณึง เป็นบางเวลา ทั้งหมด ยังรวมถงึ คำขอรอ้ งของคุณตาและคำสัง่ ของพ่อผม แล้วคุณจะ รสู้ กึ ยังไง น้ันจะเ“หคลณุ อื ใตค้อรงทโกี่คุณรธไวอ้ใาจจใพนาเลวเลกาลทีย่ีกดำลพังวเกปเน็ รอาทันกุ ตครนายไมย่ อคมณุฟังอทา่ผีจหมนพีไดู ปเลไมยย่ อแมล้รวับตกอานร ค้มุ ครอง ผมเสยี่ งให้คุณเตลดิ ไปในตอนน้ันไม่ได้ หลงบุหลัน คณุ จะวงิ่ เข้าสรู่ า่ งแหที่ ลุงตมุ่ วางล้อมดักคณุ ไว้ทันทีเลย” คุณโมกข์ กุมมือฉันไว้ท้ังสองข้าง “ผมโกหกคุณ หลายเรอื่ ง แตผ่ มไมอ่ ยากให้คุณเกลียดผมก่อนทีเ่ ราจะมีโอกาส ได้ร้จู ักกัน ผมหลอกลวงคุณเรอื่ งพินัยกรรม แต่นอกจากน้ันแล้วจรงิ ท้ังหมด และผม คยัรงงัย้ อมว่ารมับันผอดิ าทจส่ี เปร้า็นงไเปรอ่ืไดง้ใหแ้คลณุ ้วตต้ออนงแนต้ี ง่ งกาานรกแัตบง่ผงมานแขตอ่ทงีจ่เรรางิกแ็เลป้ว็นจผรมงิ แตล้อ้วงกาใรชโอไ่ หกมาสสไมัก่ หลอกลวงอีกต่อไป”

ฉันกัดรมิ ฝีปาก ชอ้ นตามองเขา “คุณฉ้อฉล เปน็ ผลให้การแต่งงานเปน็ โมฆียะ สามารถยกเลกิ ได้ทกุ เมอ่ื ค่ะ” จงึ ถูกฉวยจมุ พิตท่รี มิ ฝีปากอีกหน่งึ ที “พดู เกง่ ” เขาค่อน “คุณจะยกเลกิ การแตง่ งานของเราก็ได้ แยกทางจากผมก็ได้ แต่ลกู ของเรา ยกเลิกไมไ่ ด้ พรากเขาไปจากผมไมไ่ ด้นะหลง” แอลุป้วกหรันณข์ ทวดับสไปอตบาสมอสงาอยันตขารอะงยฉิบันขวอางงเเขดา่นเตปรน็ งสโตง๊ะ่าอข้ยางู่ เตขยี ดี งแสใดต้งโคผมลไเฟหทน็ ีเ่ชขดั า ฉันอ้ึง เพง่ิ เปิดสว่าง ถนัดตา อ๊า...นา่ โมโหทส่ี ดุ คุณโมกข์ ย่นื หน้าเข้ามากระซบิ จนชดิ แก้มฉัน “ดีใจไหม” อ๊า... “และคว“คามวจามรงิจแรลงิ ้แวล้มวันถกงึ ็เคปณุน็ กจาะรอแยตาง่ กงหานยท่าผ่แี มท้กจรไ็ มงิ ต่ยลออมดหเรวอลกา” แก้มฉันร้อนไปหมดแล้ว ก็รกั ผม ไมม่ อี ะไรหลอกลวงในเรอ่ื งน้ี จรงิ ไหม” เพราะผมรกั คณุ และคุณ ฉันพยายามต้ังสติทีท่ ำท่าจะแตกกระจาย แต่โฟกัสไมค่ อ่ ยได้ คณุ โมกข์ บอกว่า รักฉัน ตะ...แตใ่ ครบอกกันวา่ ฉันรกั เขา ฉันยังไมเ่ คยพดู เลยจรงิ ๆ นะ คุณโมกข์ เห็นสหี น้าฉันเข้ากย็ ้มิ ยั่ว ก้มหน้าลงมาปัดรมิ ฝีปากกับปากฉัน “ปฏเิ สธผมส”ิ เขาท้าเสยี งแผ่วพรา่ อ๊า.... สว่างแตเม้มื่อขสอน้ิบสฟดุ้ารนาตารงเี อเกสทยี ีส่ งดมเเุ ปหวน็ ่ากแลุ วสว่ ตหวรกีาน็ตม้อางจตานื่ กขก้นึ่ิงไมล้ทง่ีใไนปชสวว่ ยนคณุ กน่อ้นาใแนสคงรรวัังสหมงุิ ขาจ้าวะ หาปลาจัดสำรับยามเชา้ ท่ามกลางละไอหมอกขาวเยน็ ชน่ื ใจ ใชไ่ หมคะ ฉันก็ลุกแต่เช้าค่ะ ต่ืนเพราะเสยี งนกดเุ หว่านั่นแหละ หากลงไปชว่ ยคณุ น้าใน

คเปรน็ ัวกไมารไ่ ดล้มวากกบมะาหยมถ่ี ้วเพยราหะรกอื ับตข้ม้าบวะขหอมงซ่ีคอาวงฉแันตไ่เมร่สอ่ื ันงขทอัดงหวอาานหลาระจกา็เนชยถี่ วนชัดาหญากคฉ่ะันทำก็คง พอน้าพรม้ิ ช้ที เุ รยี นสามลูกซงึ่ มีคนเขาให้มา บอกวา่ “ยังดิบแข็งปั๋ง ไมร่ ้ใู ห้มา ทำไม” ฉันกด็ อี กดีใจทันที จัดแจงสวมถุงมือหนาท่คี ณุ น้าใช้ทำสวน ปอกเปลอื กเอา เน้อื ในออกมาเชอื่ ม ผลประโยชน์ จากการอยกู่ ับป้าผ่องและป้าสุ คือชำนาญการทำขนมเชอ่ื มขนม กวนทกุ ชนิด ทุเรยี นเชอื่ มหาทานยากนะคะ และอรอ่ ยกวา่ มันเชอ่ื ม กล้วยเชอ่ื ม หรอื อะไรเชอื่ มๆ บรรดามเี สยี อีก แตต่ ้องใชท้ ุเรยี นดิบๆ คะ่ ต้ังหม้อใสน่ ้ำตาลไฟอ่อนๆ ทสี่ ดุ ไว้หลายชัว่ โมงจนเข้าเน้ือ จะได้ทเุ รยี นเชอื่ มสี เหลอื งสวย เน้อื เหนียวหนบึ หวานมันอรอ่ ย แทบไม่มกี ลนิ่ ทเุ รยี นเลยคะ่ เวลาจะทาน โรยเกลือปน่ นิด หรอื ราดกะทขิ ้นๆ กนิ แล้วหยดุ ไมไ่ ด้เลยทีเดียว ดังน้ันขณะน้าพรม้ิ ทำข้าวต้มปลา ฉันก็ต้ังหม้อใหญเ่ ชอ่ื มทเุ รยี น จะได้เป็นอะไร หวานๆ เข้ากับบรรยากาศบ้านสวนไงคะ พอคุณตาต่ืน ฉันก็ชว่ ยน้าพร้มิ ดูแลคุณตา ท่านชว่ ยเหลือตนเองได้มาก พอสมควร เพยี งแต่เดินไมไ่ ด้ เพราะแขนซ้ายกับขาซา้ ยขยับไม่ไหว แต่พดู ได้ชัด กนิ ข้าวเองได้ เวลาอาบน้ำก็ต้องพยงุ คณุ ตาไปนัง่ เก้าอ้ีพลาสตกิ ในห้องน้ำ พอทา่ นอาบ เสรจ็ กจ็ ะเรยี กให้ไปชว่ ยพยงุ ออกมาแตง่ ตัว จะมีหญนิง้าสพารวม้ิคเนปห็นนพง่ึ ยมาาบทาำลคควะ่ ามทสำะงอานาดทบโ่ี ้ารนงพแลยะาบอยาลู่เปใน็นตเพัวื่อจันงหควุณัดตพาจอนนก้าวพ่ารนม้ิ ้าไพปรท้มิ ำจงะานก็ กลับ ชอ่ื แม่แวว คณุ โมกข์ ตน่ื ลงมาพร้อมๆ กับท่คี ุณตาอาบน้ำเสรจ็ พอดี ฉันชว่ ยน้าพรม้ิ ต้ังโต๊ะ ขณะทเ่ี หลา่ สภุ าพบรุ ษุ ดูขา่ วและคุยกัน ข้าวต้มรอ้ นๆ ใสเ่ น้อื ปลาสดจากต้นแมน่ ้ำเจ้าพระยาลวก ในน้ำซปุ ใสกลมกล่อม โรยต้ังฉ่าย กระเทียมเจยี วพรกิ ไทยดำบดและค่นื ชา่ ยผักชี เคียงด้วยน้ำจ้มิ เต้าเจ้ยี วปรงุ รสเปร้ยี วเค็ม สำหรบั ชรู สเน้อื ปลา

หลังจากข้าวต้มก็มผี ลไม้จากสวนเล็กๆ ของน้าพร้มิ คือสม้ โอพันธ์ ุขาวทองดี กับขาวทองกวา ฉันชะโงกดูหม้อทุเรยี นที่ในครัวหลังเกบ็ ถ้วยชามไปล้างเสรจ็ แล้ว ดูวา่ ไฟอ่อน กำลังดกี ท็ ้ิงไว้ แล้วออกไปเดินเลน่ รบั แดดยามเชา้ ในสวนกับคณุ โมกข์ เพราะคณุ ตา กำลังตดิ รายการข่าว สว่ นน้าพร้มิ ก็เตรยี มตัวไปทำงาน เราเดนิ ผ่านทางเดินเล็กๆ ตัดสนามหลังบ้านเข้าไปในสวน สม้ โอปลกู สลับกับ มผะสขมาผมสาขนนกุนันไปลำไเยพราแะลน้ว้ายพังรม้มิ ีตไม้น่ไมดะ้ปนลากูวขกัาบยมเะปพน็ รลา้ ำ่วเนป้ำ็นหสอันม อย่างละไมก่ ี่ต้นหรอกคะ่ บ้างเท่านั้นเอง เหลอื กนิ ก็ไปฝากเขาขาย เม่อื ก่อนทส่ี วนมีมากกวา่ น้ี แต่แบง่ ขายไปเยอะแล้ว เหลือแค่แปลงทต่ี ิดหลังบ้าน อยู่ไม่เทา่ ไหร่ น้าพรม้ิ ให้เขามาขดุ บอ่ ปลาเล็กๆ เล้ยี งปลานิลกับปลาชอ่ นด้วย น้ำใสเหน็ ลกู ครอกตัวแดงๆ ว่ายเป็นฝงู เลก็ ๆ รวมกันอยูเ่ หนอื พอ่ ปลาชอ่ น คุณโมกข์ จูงฉันมานัง่ เล่นท่มี ้านัง่ ไม้ข้างบอ่ ปลา ลซู ี่ สนุ ัขพันธ์ ุสปิทซ์สขี าวของ คุณน้าซง่ึ สนใจเราสองคนตามมาว่ิงเลน่ อยขู่ ้างๆ ทจ่ี รงิ วันน้ีคุณโมกข์ ต้องทำงาน แตเ่ ขาบอกวา่ ไหนๆ มาแล้ว ก็อยคู่ ุยกับคุณตา สักวัน เย็นๆ จงึ คอ่ ยกลับ “คณุ รไู้ ด้ยังไงคะวา่ หลงมาอยูท่ ่ีน”่ี ฉันถามเพราะความสงสยั ในใจมาตั้งแตเ่ ม่อื คนื เขารเู้ รว็ มากซะด้วยซคี ะถงึ ได้ ตามมาเรว็ ขนาดน้ี วันน้ีคุณโมกข์ แต่งตัวแปลกไปจากเคย เม่อื คนื เขาสวมชดุ ทำงานตามปกติ แต่ วันน้ีสวมกางเกงแบบทหารสเี ขยี วเข้มพอดตี ัว รองเท้าผ้าใบสดี ำสนิทเหมือนใหม่ เสอ้ื ผ้าฝ้ายสคี รมี แขนยาวพับข้นึ แคศ่ อก เพงิ่ อาบน้ำโกนหนวดสะอาดเอ่ยี ม ผมยังช้นื ๆ มี กลิน่ แชมพขู องฉันด้วย “ผมโทรถามหาคณุ ไปทัว่ ตั้งแตเ่ ย็น พอร้วู ่าคุณออกจากบ้านป้าสพุ ร ไปไหนกไ็ ม่ ร้”ู เสยี งท้มุ กลา่ วหา “โทรไปหาท่รี ้านคุณพักตร์ หาเพอื่ นๆ ของคณุ แล้วก็โทรมาหาคณุ

ตา บอกเอาไว้ว่าหากคุณมาหรอื โทรมาให้โทรหาผมเลย” “เพอ่ื นหลงด้วย ?” ออฟฟศิ“บาไปงคถนึงบท้าป่ี น้าสป้าพุ สอคุ รล้จู ัากดนก่ะับ”คณุ คนุณิดเโดมยีกวขเ์ วท่า่านั้น“”พอนายปา่ โทรไปบอกผมก็ออกจาก แสงเชา้ ลอดแพใบไม้เบ้ืองบนลงมาต้องใบหน้าเขาเปน็ เงาพล้วิ ไหว แววตาสนี ้ำตาลเข้มคมกล้า สะท้อน “ขนาดบ้านป้าผอ่ งของคณุ ยังโทรไปเลย วา่ พมอันไเมป่รน็ วู้ ย่าัจงไะงตมาามยหังาไทงไี่ หแนตตค่ ณุ่อผกม็ไกม็กก่ ลลัับบ ไปรอทบ่ี ้าน คิดวา่ คุณอาจกลับไปหา พูดจากัน ไป ที่ทำงานผมคุณกไ็ มไ่ ป” คณุ โมกข์ ว่า “นายปา่ เกอื บถกู ผมบีบคอตาย” มมุ ปากของเขายกย้มิ “ดีใจใชไ่ หม ?” “ไมเ่ ลยคะ่ ” ฉันตอบตามความจรงิ หากไม่เพราะป่ารัก ป่านน้ีฉันอาจยังไม่ร้คู วาม จรงิ กไ็ ด้นคี่ ะ “พอคุณมาถึงนี่ งอนข้ึนห้องไป น้าพรม้ิ กโ็ ทรหาผมเลย ผมก็ออกจากบ้านมา เด๋ยี วน้ัน คดิ ว่าพอเจอหน้ากันจะต้องทำโทษเสยี ให้หนัก” ฮึ คนอะไร “ไมค่ ิดบ้างเหรอคะว่าจะต้องงอนง้อไปอกี หลายๆ วันน่ะ” “ก็คดิ เหมือนกัน” ดวงตาระยิบระยับ “หากหลงโกรธผมมากจรงิ ๆ อาจไมร่ จู้ ะง้อ ยังไงกไ็ ด้ เพราะกลัวอยา่ งน้ไี งถึงได้ลังเลไม่กล้าบอกสักที ท้ังทีเ่ หลือเวลาอีกไม่นานพอ่ ผมกจ็ ะกลับแล้ว พ่อเกดิ กลับเรว็ ไปเสยี อกี ” แล้วแววตาเขากเ็ ปล่ยี นไป “ผมคงเสยี ใจ หากหลงไมเ่ ข้าใจ ไม่เชอ่ื ใจกันเลย” “หลงเสยี ใจยงิ่ กว่าอกี ในตอนแรกนะ่ ค่ะ” ฉันวา่ อยา่ งตัดพ้อ “ตกใจแทบตาย แถมไมส่ บายด้วย” “แล้วทำไมไมย่ อมรอผม” เขาวา่ อย่างไมพ่ อใจ

รมิ ฝปี ากสวยเม้มแนน่ กอ่ นถอนหายใจ โอบไหล่ฉันไปกอดไว้ “ถ้าไม่มเี รอ่ื งลุงคนน้ัน ผมคงค่อยๆ ใชเ้ วลาให้เราทำความร้จู ักกันอย่างถกู ต้อง ดกี ว่าน้ี ตอนน้ีมันก็เปลย่ี นแปลงอดตี ไม่ได้แล้ว เวลานั้นกลัวแตว่ า่ คุณจะถูกจับไปหรอื อะไรก่อน ผมไปปรกึ ษาพ่อด้วยวา่ ควรจะทำยังไงด”ี ฉันมองเขาตาใส สนใจฟัง คณุ โมกข์ ขยับกาย เหยยี ดขายาวไปไขว้กันไว้ข้าง หน้า เอนหลังไปเท้าศอกไว้กับโต๊ะ เหมอ่ มองผิวน้ำในสระ การแบง่“วแัลนะนจ้ันัดพก่อารกทับรแัพมย่ก์ สำนิลังทจ้ังะหเมดดินเทผาื่องเกดิ อทบุ ่าัตนิเเหรยตี เุกปผน็ มอไะปไอรไธปบิ ายถึงแพตนิ ่ผัยมกไรมร่สมนทใี่ทจำฟไวัง้ เลย” คุณโมกข์ ย้ิมน้อยๆ “พอ่ อธิบายยืดยาวเสยี เหน่อื ย แต่ผมใจลอย คอยแต่จะถามวา่ แล้วเรอื่ งคุณล่ะ จะทำยังไง พ่อเลยโมโห พดู ประชดว่า กแ็ ต่งงานกับเขาซะเลยสิ ถ้าห่วงนัก พ่อจะ เขียนพินัยกรรมใหมว่ ่า ถ้ากลับมาแล้วผมยังไม่มคี วามก้าวหน้าอะไรเลยละก็ จะไมใ่ ห้ มรดกสกั บาทเดยี วเลย ดไี หม ผมกเ็ ลยได้ไอเดยี ” ฮ้า “แล้วคุณพอ่ คุณร้ไู หมคะนี่ ว่าคณุ ทำอยา่ งน้ันจรงิ ๆ !” คณุ โมกข์ ทำหน้าเม่อื ย “ถึงตอนน้คี งรหู้ มดแล้วละมัง ถ้าผมเดาไม่ผิด นายปา่ ต้องโทรไปรายงานความคืบหน้ามานานแล้ว ไมข่ าดตกบกพรอ่ งรายละเอียดแม้แตว่ ัน เดยี ว” ฉันเปล่ียนใจกลับมาหมั่นไสน้ ายปา่ รักใหมด่ กี ว่า แต่แล้วก็คดิ สงสยั อะไรอย่าง หนง่ึ ข้ึนมาได้ “นี.่ ..หมายความว่าทุกคน...ทุกคนก็รวู้ า่ คณุ หลอกหลงให้แต่งงานด้วยพนิ ัยกรรม ปลอมๆ กันหมดท้ังบ้านเลยใชม่ ้ัยคะเนี่ย” “ทุกคนเขาร้กู ันมาต้ังนานแล้วว่าผมรกั คณุ ...มคี ณุ ไม่รอู้ ยคู่ นเดยี วนล่ี ะ” เสยี งหัวเราะท้มุ ๆ ทำให้ฉันอยากทุบเขาข้ึนมาอกี ครัง้ ผิวแก้มรอ้ นผ่าว “ไม่จรงิ คณุ ไมเ่ คยพบหลงมาก่อนสักที ไมเ่ คยพดู กัน รจู้ ักกัน”

แล้วเขาจะ...ชอบฉัน...รักฉัน..ได้ยังไง “ผมไม่ได้ถกู ใจคณุ ต้ังแตแ่ รกร้จู ักกันเลย ผมเคยพบคณุ ครง้ั แรก หลังจากคณุ หนอี อกจากบ้าน ชว่ ยกันกับพนักงานกฎหมายคนหนึ่งท่บี รษิ ัทตามสบื ไปถงึ สถานศกึ ษา ซง่ึ คุณบอกคุณตาว่าจะไปสมัครเรยี น จากนั้นก็ตดิ ตอ่ สำนักทะเบียนจนทราบทอ่ี ยทู่ ี่คุณ แจ้งไว้ “ผมไปคอยดคู ุณทีห่ น้าตกึ ห้องเชา่ ของคณุ ในตอนน้ัน เห็นคณุ คร้ังแรกเทยี บกับ รปู ทีล่ งุ ชนม์ ให้ผมมา เวลานั้นกแ็ คค่ ดิ ว่า มีหลานสาวน่ารกั และแสนด้ือคนหนึ่ง” ฉันกัดรมิ ฝปี ากฟังด้วยใจเต้นระทึก “ตอ่ มาพนักงานทผ่ี มจ้างพเิ ศษ ป้าสุ กับใครๆ กค็ อยเขียนเรอ่ื ง เลา่ เรอ่ื งสง่ มา ให้ผม นานๆ ทีกถ็ า่ ยรปู เพือ่ สง่ มาให้คณุ ตา ใสแ่ ฟ้มมาผา่ นผมทุกๆ เดือน เรอ่ื งราว เล็กๆ น้อยๆ ทที่ ำให้ผมรสู้ กึ ราวกับร้จู ักคุณ สนิทกับคุณมากข้ึนเรอ่ื ยๆ ตามเวลาท่ี ผ่านไป “คุณกล้าหาญ เข้มแข็ง ฉลาดเฉลียว กล้าต่อส้ดู ้วยตนเอง ขยันขันแขง็ ไม่ รเกปู ่ยี ถง่างยากนี่ใบๆตั้งคใจุณทกำงย็ า้ิมนสวยตั้งฟใจังเปร้ายี สนรุ ายงราจู้ นักถปึงรสะหง่ิ ดยีๆัด ถึงแม้ลำบากกย็ ังรา่ เรงิ อารมณ์ ดี ถกู ใจ มากข้นึ ทกุ ที” ท่ีคณุ ทำ มันทำให้ผมทง่ึ ชอบใจ คราวน้ดี วงตาสชี าเข้มทีม่ องตรงมาหวานปานน้ำเชอ่ื ม “ชน่ื ชมวธิ ีที่คณุ ร้จู ักเก็บออมไว้เผอื่ เจบ็ ปว่ ยยามจำเปน็ หนังสอื ทอ่ี า่ นแล้วไม่ ชอบกไ็ ม่ท้งิ ขว้าง เอาไปบรจิ าคห้องสมุด รักที่คณุ มีน้ำใจ เอาขนมท่ีป้าสใุ ห้ไปแจกเด็กๆ แถวบ้าน ประหยัดค่าแตง่ ตัวแตไ่ ม่ประหยัดเวลาให้ทานชว่ ยคนอ่ืน” เขารา่ ยยาว “เพ่ือน เเดล็ก็กๆเสริก์ฟ็เกแง่มอ่ปกี ว่ ตยา่กง็ชหว่ายกคล่ารูกักใษคราตเอ่ ฝใ้าคไรขต้เวิดลกาันปเ้าปสน็ ไุ มแ่สถบว”าย สอนการบ้านตาบ๊กิ เล้ยี งเด็ก “นะ...นป่ี ้าสบุ อกคณุ ทุกอยา่ งเลยหรอื คะ” “ทุกอย่าง กจิ กรรมทีค่ ณุ ทำ หนังสอื ทค่ี ณุ เขยี นบางเล่มผมยังเคยอา่ นเลย” ฉันอ้าปากค้าง เลยถกู หัวเราะเยาะ น้วิ เรยี วเสยผมแล้วลบู ไล้ศรี ษะทุยของฉัน

เขย่าเบาๆ อย่างล้อเลน่ แววตาวับๆ แบบทฉี่ ันรวู้ ่า หากเราไม่ได้กำลังอยู่ในสวน บรเิ วณท่ีพอมองเห็นได้จากบ้านแล้วละก็ ฉันคงถูกเอาเปรยี บอะไรสักอย่างอกี แนๆ่ “คราวน้เี ชอ่ื รยึ ัง” ฉันพยักหน้าหงึกหงัก ไมก่ ล้าสบตา ต้องทำ“เปผน็ มเเพคยิ่งรเห้จู ัก็นคแณุ ตอ่ไปีกเหหล็นาบย้าคนรค้ังุณแชตดั ค่ ๆณุ ไวมัน่เนคั้ยนรแ้ตูลัว้วโกวัรนธท่เี เรพาพราบะกมันันวโัทนรแมรกกว่าผทมี่เหถน็ ึง ห่างๆ มากนัก รสู้ กึ ไม่พอใจทตี่ ัวเองปล่อยให้คุณลำบากขนาดน้ี นา่ จะคิดวิธีดีๆ ให้คณุ อย่สู บายๆ กวา่ นั้นมาก่อน” ฉันจำได้วา่ เขามที ่าทางไม่พอใจในวันน้ัน “หลงคดิ วา่ คณุ กำลังหงดุ หงดิ ทถ่ี ูก บังคับกลายๆ ให้มาแตง่ งานกับหลงเสยี อีก” ฉันอทุ านเบาๆ เขาสา่ ยหน้า “หงดุ หงิดทีต่ ้องแต่งงานนะ่ หรอื ” คณุ โมกข์ หัวเราะอยา่ งไมอ่ าจเชอื่ “ผมดใี จแทบตายตอนทคี่ ิดวธิ ีน้อี อกมาได้นะ่ ไมส่ งั เกตหรอื วา่ วันที่จดทะเบียนกันผม ดใี จแคไ่ หน” ค่ะ ฉันจำท่าทางอิม่ อกอิ่มใจในวันน้ันได้แมน่ จำได้ด้วยว่าพอถาม เขากเ็ อาแต่ พูดถงึ ผลประโยชน์ ทางธุรกจิ มากมายทจ่ี ะได้กลบเกลอื่ น ฉันยังมอี ะไรอีกตั้งหลายอย่างทอ่ี ยากถาม และคดิ จะบอกเขาด้วยว่าเท่าทีผ่ า่ นมา ฉันมคี วามสขุ ดมี าตลอดนะคะ ยกเว้นเรอื่ งลงุ ตุ่มอยา่ งเดยี ว ตลอดเวลามาเขาก็ ชว่ ยเหลอื ฉันมากจนฉันคดิ ว่าโชคดีผดิ ปกติอยู่บ่อยๆ แล้ว ถ้าชว่ ยมากไปกว่าน้ฉี ันคง ต้องสงสยั แน่ เพ่อื รำ่ ลพาอเผดอื่ ีเหว็นา่ จนะ้าไพมรไ่ ดม้ิ ้พกำบลคังณุ จะนอ้าออกกี จใานกตบอ้านนเย็นคณุ แโลมะกกขล์ จับงึ มชาวคนุยใเหป้ล็นกุเพขือ่้ึนนคเุณดินตากดล้วับยมา แรนะหววคา่างงทโกเี่ ดนนิ ไวเค้เรยี ยี งบเขเปาก็นลสับจี ไาปงๆ สวย ฉันเงยหน้ามองคณุ โมกข์ เหน็ แก้มเนียนนวล จมูกโด่งได้สว่ นงดงาม คดิ ในใจว่า ไม่ยุติธรรม เลย เขารทู้ ุกเรอื่ งราวของฉันกอ่ นเราแตง่ งานกัน แต่ฉันแทบไม่รอู้ ะไรเกี่ยวกับเขาเลย

บทท่ี 17 พันตำรวจเอกปลอมตัวมา อยา่ เพิง่ คิดว่าหลังจากการคืนดีกันแล้ว บทน้จี ะเปน็ บทจบ สง่ ท้ายเรอ่ื งราวรัก หวานฉำ่ ของฉันตามประเพณนี ยิ ายทัว่ ๆ ไปสคิ ะ ยังไคม่ะ่ใหเ้เรสอ่ื ยี งชขอ่ือนงฉักันเขยยี ังนไมนจ่ ยิ บาคยะ่พาฝมัันน ต้องมีอะไรอกี สกั นิดหน่ึงกอ่ นจึงจะสมบรู ณ์ แบบ อย่างฉันได้ เรามาย้อนนึกเน้อื ความตามท้องเรอื่ งกันนะคะ ตอนน้กี ็ดำเนินมาจนถึงเวลาท่แี ม่ นางหลงบหุ ลันกับคณุ โมกข์ สามพี ากันกลับจากสวนมาหาคุณตาชนม์ ชวี าในบ้านตึกสอง ชั้นหลังเล็กกะทัดรัด ณ ชานเมืองจังหวัดนครสวรรค์ แล้วละค่ะ (อยา่ งกะคนอ่านเขาไม่ ร้อู ย่แู ล้วงั้นแหละ) รายการขา่ วของคุณตาจบพอดีกับที่น้าพร้มิ ออกจากบ้านไปทำงาน ฉันกับคุณ โมกข์ ก็มานัง่ คุยกับท่านในห้องอเนกประสงค์ ของบ้าน ซง่ึ ใชท้ ้ังนั่งเลน่ รบั แขก ดูทีวี และมีมุมหน่ึงวางโต๊ะอาหาร ใช้รบั ประทานอาหารไปพร้อมๆ กับดโู ทรทัศน์ ด้วยกไ็ ด้ คุณตาเอ้อื มไปทโี่ ต๊ะเล็กข้างกาย หยบิ กญุ แจซง่ึ วางอยมู่ าสง่ ให้ฉัน แล้วสัง่ ให้เข้า ไปหยบิ ของในห้องออกมาให้หนอ่ ย กล่องเห“เลอ็ก้าสเี่ หนล่ีกย่ี ุญมแสจนี โ้ำตต๊ะาเลขียนเหปนิดังแสลอ้ืวขเออางกตญุ าแจหพลวงงไสปแี ไดขงลใ้ินนชกกัลท่อางงอขอวกามา”ในนท้ัน่านจะสมงั่ ี “กญุ แจนั้นไขต้สู ดี ำทหี่ ัวเตยี งของตา ในตู้มหี บี เหล็กสเี ขยี วใบเลก็ ๆ อีกใบวางอยูช่ ้นั บน หยบิ มาให้ตาท”ี ฉันกะพรบิ ตาปรบิ ๆ จดจำคำสัง่ แล้วผละมาท่ีห้องของคณุ ตา ซง่ึ อยูช่ ้ันล่าง นัน่ เอง ดัดแปลงจากห้องอาหารเดมิ ก้ันฝาผนังแล้วเพิม่ ห้องอาบน้ำเข้าไป เพราะคณุ ตา ข้ึนบันไดไมถ่ นัด เหตนุ ้ชี ้นั ลา่ งของบ้านจึงเหลอื เน้อื ท่แี คบลงไปหน่อย...กไ็ มห่ น่อยเทา่ ไหรล่ ะค่ะ ทจี่ รงิ แล้ว เนอื่ งจากบ้านมันเลก็ ก็เลยหายไปประมาณครง่ึ หนึ่ง

ห้องคณุ ตาจัดไว้โปรง่ ๆ มเี ครอ่ื งตกแต่งเท่าทีจ่ ำเป็น เตียงไม้หนึง่ เตยี ง ตู้เส้อื ผ้า โต๊ะเขยี นหนังสอื และตู้เล็กสดี ำอกี ใบ มีพัดลมตั้งอยขู่ ้างราวพาดผ้าหน้าห้องน้ำ และ เก้าอ้ตี ัวโปรดของคณุ ตาวางอยใู่ กล้หน้าต่างอีกตัวหนึ่ง ฉันตรงไปไขล้ินชกั โต๊ะคณุ ตา ในนั้นมกี ล่องเล็กกลอ่ งน้อยอย่เู ตม็ ไปหมด สว่ น มจนากสหถี นล้าอตกาเอหยมู่ตือรนงมกุมลล่อกึงลสกูดุ กวเปาดิดหอรออื กกมลา่มอีงเศชษอ็ สกตโกางแคล์ เตก่าๆ ฉันพบกล่องสนี ้ำตาลเก่าครำ่ กญุ แจสองพวง แหวนทองสองวง และพวง ขนาดหอนัน่ึงหนน้ิวงไ่ึ วเป้ ็นฉพันวจงำกไดุญ้วแา่ เจปพน็ ลราปูสขตอกิ งสฉแี ันดสงมอัยีกยพังเวปงน็ห้ทอายรกกรออบารยปู รุ พาวลา3ส-ต4กิ ใเสดอื ในสร่ นปู กึสี แปลกใจ แต่กม็ ไิ ด้หยิบข้ึนมา คงฉวยแต่พวงสแี ดงตามทคี่ ณุ ตาสัง่ ไเซปม้อ้็นสนดปี ๆำกึ ใพๆบวสงกงกูหันซุญนงอ่ึ ังแตยส้จังูด่ ออนื ้าโัย้นนบอู่ หลรีก้อ่าางณฟยาลกูกหขชก้ออนัุ้ญงงตแสรจเะงมเสกพอ่ื มลียเปขางงิดอดทตงอีเ่ค้นูหกุณั้็นนเดเอตยดี อานว่ กชมดั มีกจเีปเลงึ อนไ็ อ่ กมปงส่มเืนาลปี รลั็กญหกู กลหโลามายอ่ใ่สนองอนยกง้อาา่กงรยรจนหะัดำบลมใอาัสนยกแ่มใพฟบารไ้มว้อขไามตวงู้้ กลอ่ งกระสนุ เสยี ด้วย จงึ เป็นพฉรันะมพอทุ งธขร้ึนปู ไทปอตงากมับชหน้ั บี บเหนลๆ็กใซบงึ่ เมลกี ็กลส่อเี ขงหียนวัสงกดับกระเป๋าหลายใบเก็บอยู่ ช้ันบนสดุ หนักกวฉา่ ันทฉีเ่ ขันยคง่ สาดดุ เปอลาไาวย้ เฉท้ัานดไึงขหตบี ู้ปใิดบไนวั้น้อยออ่างกเดมมิา แปลกใจจนเกือบทำหลน่ เพราะวา่ มัน เอากุญแจมาเก็บกล่องในล้ินชัก ลอ็ ก ล้นิ ชักโต๊ะทำงานของคณุ ตาไว้ดังเดิม แล้วจงึ ถอื หบี เลก็ ใบน้ันออกมา คณุ ตาซงึ่ กำลังคุยกับคุณโมกข์ หยุดพูดจาทันทที เี่ หน็ ฉันโผลอ่ อกมาจากห้อง ท้ัง กสัอนงอคยนู่ มเพอรงามะาตท่าางงมฉอันงมดา้วทยฉี่ สันหี รนา้าวยกาับกเบพร่งิ รเยหาน็ ยกันฉเันปน็ทาคยรไั้งมแถ่รกูกจรงิ ๆ ค่ะว่าทั้งสองคยุ อะไร ฉันเกือบกลอกตาข้ึนมองเพดาน คุณโมกข์ ต้องกำลังนนิ ทาฉันให้คณุ ตาฟังอยู่ แน่ๆ เลย

สาวเท้าตรงไปนัง่ ลงตรงหน้าคุณตาวางหบี บนตักทา่ น เพ่งิ เหน็ ว่าหีบใบนั้นล็อกไว้ ด้วย “ตาลมื บอกไป ในกลอ่ งสนี ้ำตาลนั่นมพี วงกญุ แจอยอู่ ีกพวง อันที่เปน็ รปู เราน่ะ ต้องเอามาไขหีบใบน้ี” คณุ ตาบอก ฉันจงึ ต้องกลับไปในห้องท่านอกี ครั้ง คราวน้หี ยิบเจ้าพวงกญุ แจนา่ สนใจอันนั้น มาด้วย ปร๋อื ให้ฉคัุณนกตลาัฟบัองอแกลมะาทเร่าวน็ จกึงข็ ทมันวไดดค้เห้ิวน็นคิ่วุณหนโ้ามเกคขร์งก่ คำลดิ ังกระซบิ บางอยา่ งเสยี งตำ่ เบาเรว็ มองพวฉงักนญุกลแับจเมลายนั่งนข้ัายงนค์ ตณุ าสตเาี ข้มสทง่ีข่ พอวบงเกรมญุิ่ เแปจ็นรฝปู ้าตจัวาเงอๆงใมหนี้ท้ำ่าตนาค่อคยุณๆตาคกลม็ ออคงลฉอันงออไกม่ มา ทา่ นเอ้ือมมอื สนั่ ระรกิ ของท่านมาวางบนศรี ษะฉัน “ยายลูกหลงเอ๊ย” ฉันตกใจทเี่ หน็ คณุ ตาร้องไห้ น้ำตาหยดใสๆ ไหลลงมาจากตาทั้งสองข้าง “คุณตา” ฉันกอดท่าน “ร้องไห้ทำไมกันคะ” ชำเลืองมองดูคณุ โมกข์ อย่าง กล่าวหา แต่ฉันไม่ได้ถามอะไรออกมา รวู้ า่ คอ่ ยไปซกั ฟอกเขาทีหลังเม่อื กลับบ้านก็ได้ ว่ามาพูดอะไรให้คุณตาฉันร้องไห้ คุณตากอดฉันตอบด้วยแขนข้างเดียวทีย่ ังใชก้ ารได้ของทา่ นครหู่ นง่ึ หัวเราะเบาๆ ก่อน “ตาดใี จน่ะ ทีห่ ลงจะได้แตง่ งานซะท”ี ไมจ่ รงิ ฉันรู้ “คณุ ตารตู้ ้ังนานแล้วนค่ี ะว่าหลงจดทะเบียน” ฉันแย้งเบาๆ คณุ ตากลับโบกมอื “เอาเถอะ ตอนน้ีตากด็ ใี จท่เี ราจะจัดงานแต่งจรงิ ๆ ไงล่ะ” กคญุุณแตจาวทา่ฉ่ี ันใหแ้ ลไ้วขหเปันิดมอาสอนกใมจาหแบี ลใ้วบหเลัน็กมบันนมตาัใกหท้ฉ่านันแไดท้เนหคน็ ลข้า้ายงไใมน่อยากตอบ ทา่ นหยบิ “น่นี ่ะ เป็น...” คุณตาหยุดสดู หายใจเฮอื กใหญ่ ก่อนสดู จมกู ตามด้วยทอดถอน

ใจอกี หนงึ่ ที “เปน็ ของรบั ไหว้ ท่ีตาเก็บไว้ให้เรา” “ของรับไหว้หรอื คะ” ฉันกระซบิ เอปา็นจจทะนุ มครีขุณออนตงกามย็ไอด้ิมบ้ ใถ“ห้าเ้เอวรลยาเาาปลกน็กูจะขหใอลหงา้”นขวแคัญตุณง่ ตงาาเนปอ็นธิบกเหาต็ ยม้ออื งนพพากรันมใาหไ้เหรวาเ้ญปาน็ ตสิผง่ิ ู้ใมหงญคล่ เปก่ยู็บ่าไตว้ายหายรอกื ็ นัยน์ ตา“คขุณองตใานแนส้ีนเศแรมา้ เ่ พ“เรขาายไพุม่ราขหู้ อรองเกรวาเ่าขจาะเปกุบบ็ ปไัวบ้ใตหา้เยรจาากเมราาไฝปากไกมับ่ทัตนาไเดอ้สางัไ่ วเส้นยี า”นแล้ว” ภกขันาวพบใถนฉ่าหฉยันนัเนกย้าจหัา่งๆำไนวมาันค่วสทอ่ปว่ ่ีแยนี นมรั้นแจ่้เู รมาอ่ืก่องฉยรอัถูนก่ ะัเบไไกปรฉดิ ไันดรพแ้้มูด้นตาี โจว่ คนา่ ้งพทฉตา่่อันกนขขอเอป้าางงยน็ ฉเุสโขันรบิาคจสตาอกับงแไปมปฉีบ่ตันั้างเรดจแาำเตนจพฉ่ ับ็ง่ ่อันรสแถยาททหังบััวสเลไรม์ก็ไปไ่ ดเแท้ ลอ่ยนี ะาวอเยสเกชุเยี พจยีชายี งกวี งริตใหานยท้าี่ โรงพยาบาล สว่ นฉันแค่แขนหักเทา่ นั้น “แต่แมเ่ ราเขาเตรยี มนีไ่ ว้ให้ต้ังแต่หลงยังเล็กๆ ตอนท่มี าฝากตาไว้ เขาก็บอกตา ด้วยว่าเกบ็ ไว้สำหรับให้หลง” คุณตาหยิบของชน้ิ หนึ่งข้นึ มาจากหบี เหลก็ ซง่ึ ภายในบกุ ำมะหยี่สดี ำ มันเป็น สรอ้ ยคอสายยาว เพชรเจยี ระไนน้ำขาวพรา่ งพราย มสี รอ้ ยข้อมือ ต่างหู เข้าชดุ กัน ฉันตะลึงเพราะความใหญ่อลังการงานสรา้ งราวกับสร้อยลเิ ก “แนใ่ จเหรอคะคณุ ตาวา่ ของจรงิ นะ่ ” ฉันเผลออุทานความคดิ ตัวเองออกมาดังๆ “อ้าว ! ของจรงิ ซิ ยายลูกหลงน่ี แมเ่ ขาจะเก็บของปลอมให้เราทำไมกันหือ” พดู กันตามตรงฉันไมเ่ คยเหน็ ใครใสส่ รอ้ ยเพชรใหญว่ บู วาบขนาดน้กี ับตามากอ่ น เลยคะ่ นอกจากเพชรประดับชดุ ลเิ กแล้ว สรอ้ ยสายใหญก่ ับต่างหอู ุบะเพชรแบบน้เี คย เหน็ แต่ในรปู ตามหนังสอื ข่าวสังคมไฮโซ กับภาพแฟชนั่ เครอ่ื งเพชรบนนิตยสารเทา่ น้ัน “เขาบอกว่ามคี นให้เขามา ไมใ่ ชต่ าหรอกนะ เราก็ร้วู า่ ตาไมร่ ำ่ รวยอะไร”

ฉันมนึ งง “พ่อให้แมม่ าหรอื คะ ?” คุณตาหัวเราะเบาๆ ย้ิมเศรา้ ๆ “ตอนแรกตาก็คดิ ว่าอย่างง้ัน” แล้วก็หยบิ อะไรบาง สอวยย่างลอะอเอกียมดาจยาิบกหฝบี ีมออืกี เหมฉือันนจขึงเอพงงิ่เกม่าองไกปำเไหลน็ทกอ้นงสหอบี งมวสี งรอ้ ลยวทดอลงาเยสลน้ งใยหาญรา่ วกลับาขยอลงูกนสานง ลแทะค่งรเหแมลอื ้วนยแังทมง่ีกชำอไ็ ลกขโ้กอแเทล้าตเลค็กิทๆแคอทยแตา่ งเ่ ขปอน็ งสเทดี อ็กงอกี สองวง และทองแทง่ ยาวๆ อกี สาม “ทองน่ีของท่ตี าให้แมเ่ ขา แหวนเพชรนพ่ี ่อเราเขาให้แมไ่ ว้” คณุ ตาจาระไนถึง แหวนเพชรกลมล้อมทับทมิ อีกวง แล้วหยิบสงิ่ สดุ ท้ายออกมาจากหบี ให้ฉันดู มันเป็นลอ็ กเกตเงินฝังรปู แมเ่ พราของฉันอ้มุ ฉันในห่อผ้าไว้แนบอก ฉันตัวเลก็ จ๊ิดเดียวเหมือนเพิง่ เกดิ ได้ไม่กวี่ ันเท่าน้ันเอง ไหขลน่ ังไกมกม่ฉรีัระนปทู รอาบั นะมไ่าารเพอ็ิศนเปดดน็ใูู กเพลล็อยี้ๆกงแเกผลตวน่ อดเังนลนิ นาย้ีทฉสำลเลปุลัก็นะตตเัวอลอียับักดษลแ้รอกจม๋ิวะภอๆาอพกไขวจา้ าวกดรกะำับนรปูุวเปัรนขี็นทนสี่ าอซดงง่ึปฝเรปาะไน็ มดวา้ ัณนดเเก้าทนดิ ่า ของฉัน และข้อความอกี สองบรรทัดตวัดหางอย่างสวย ...ขอฝากหั วใจให้ เธอรั กษา... ...ถนอมด่ั งแก้ วตาดวงใจของฉั น... “โอ้โฮ ซ้งึ จัง” “ลองเปดิ ดสู ”ิ คุณตาบอก ไว้ ฉันฉใันชแป้ กละาลยอ็นก้วิ เคกอ่ ตยเปๆิดอคอลกีอ่ อขก้าองใ่านนยังแมผกี น่ รกะดระาษดแาษผเน่ ปเน็ ลแ็กถเหบลยือาวงรการวอกบับพไสับข้ทนบมกันฟใอสร์ ่ จนู คุกก้ีเลยคะ่ ลายมือแมข่ องฉันเขยี นเอาไว้ว่า ...สำหรั บหลงบหุ ลั น ลกู น้ อยของแม่ จงเก็ บล็ อกเกตน้ ี ไว้ แล้ ววั นหน่ึ งหาก

บแัมง่เไอปิญใหล้ เกขู เาจด้ อวกยั บนคะนจ๊ ะท่ีมีล็ อลกอเงกถตาเมช่เนขนา้ วี เ่ าหมือนมกีเัรน่ือองี กราอวั นอหะนไร่ึ งน่ าสก็ นขอใจฝจาะกเคล่ วาใามห้ ลคิกดู ฟถึ ังงขไหอมง บางทีเขาอาจมีเร่ืองคาดไม่ ถึ งมาบอกลกู ของแม่ ก็ ได้ อย่ างไรก็ ดี รั กลกู เสมอจ้ ะ ยายลกู หลงของแม่ ... อ๊ะ ฉันไมเ่ คยร้เู ลยว่าแม่ท้ิงปรศิ นาหาสมบัตไิ ว้ให้ฉันด้วย “คำวา่ บังเอญิ ได้เจอน่ีมันหมายความวา่ ยังไงคะคุณตา แม่ล่อให้หลงอยากรชู้ ัดๆ เลยน่ีนา” คณุ ตายังคงย้มิ มองดูฉัน “เขาบอกวา่ บังเอญิ เจอ ก็เพราะเขาคดิ วา่ คงไม่มี โอกาสได้เจอกันนะ่ ซี คงแคเ่ ผ่อื เอาไว้” คณุ ตาบอก ฉันมองคุณตา แล้วหันไปจ้องคณุ โมกข์ หน้าเขาเฉย ดวงตาไมบ่ อกอะไร นา่ สงสัยอกี แล้ว แล้วคุณโมกข์ กพ็ ูดข้นึ ด้วยเสยี งเบาวา่ “ผมกลับไปคงเตรยี มจัดงาน ได้กำหนด อย่างไรแล้วจะมาเรยี นเชญิ นะครับ” คณุ ตารบั คำเออออ แล้วทั้งสองคนกเ็ รม่ิ ต้นคุยเรอ่ื งทกุ ข์ สขุ ของคุณพ่อคณุ แมบ่ ้านโน้น สถานการณ์ เศรษฐกจิ ลมฟ้าอากาศ และอ่ืนๆ จากเรอ่ื งโน้นไปเรอื่ งน้ีกัน ต่อเรอื่ ยไป ท้ิงฉันให้นัง่ สงสยั ปรศิ นาของคณุ แม่อย่คู นเดียว เฮอะ มันยังไงกันแน่คะนี่ คณุ วา่ ยังมีเรอ่ื งอะไรทีฉ่ ันยังไม่ร้อู ีกหรอื คะ ไม่น่าจะมี เลยนะ คุณโมกข์ ไมน่ า่ มีเรอื่ งอะไรอกี นน่ี า ฉันวา่ ตอนน้คี นท่นี า่ สงสัยมากกวา่ คือคณุ ตาเสยี แล้วละคะ่ ในเมอื่ ท่านทำทา่ ไมส่ นใจฉัน และหลีกเลี่ยงทจี่ ะตอบคำถามฉันว่าทำไมรอ้ งไห้ ฉปิดันลกอ็ ต็ ก้อกงุญเกแ็บจปเารกยี เบกร็บ้อคยำ นั่งเกบ็ งำสมบัตซิ งึ่ เพิ่งโชคดหี ลน่ มาใสฉ่ ันลงหีบไว้อยา่ งเดมิ เป็นไรคใะ่ครกถันงึ คทุณี่จะตมาีเไรมอื่ ่ไงวค้ใาจดฉไัมนถ่ งึ แมตา่บฉัอนกสฉงัสนยั ว่าคคณุ วตามารตอู้้อันงรน้แู ้ีอนาๆ่จจะถแตูกไ่ถม่า่ยยอทมอบดอมกาทคี่ ไณุ ม่

โมกข์ แล้วก็ได้ จากการคุยซบุ ซบิ เมอื่ ครกู่ อ่ น หรอื ในทางกลับกัน เขาเพง่ิ บอกอะไรคณุ ตาไปท่ีฉันไม่รู้ ฉันนัง่ ฟังท้ังสองพดู คยุ กันพลางคดิ ว่าทันทีทไี่ ด้ตัวคณุ โมกข์ มาอย่ตู ามลำพังกับ ฉัน จะทำการสอบสวนหฤโหด เค้นความลับออกมาจากคนปากแขง็ ให้ได้ หากเขายัง เหลอื อะไรซอ่ นอย่อู ีก หรอื เพิ่งร้อู ะไรมาแล้วยังไม่บอกฉันนะคะ คุณโมกข์ เป็นคนท่ชี อบเก็บเรอื่ งที่เขาคดิ วา่ ยังไมจ่ ำเป็นต้องพดู เอาไว้ในใจ แต่ก็ เไขมาใ่ ไชมค่ ต่ นั้งลใจับปลิดมบคังมใถน้าหหราอืกไวม่าย่ถอามมเพขูดากเวจ็ ละบาทอี่คกวอรยพา่ ูดงตหรรงอไกปคตะ่ รงมเาทา่ ทแฉ่ีตั่ถน้าสไังมเถ่กาตมดู อะไรท่ี พูดถึงเสยี ยังง้ันบ่อยๆ ก็เลยไม่ ตอนกลางวันเราสองคนพาคณุ ตาเปลย่ี นบรรยากาศไปรับประทานอาหารข้างนอก เลือกรา้ นรมิ แมน่ ้ำซงึ่ มอี าหารจานปลาอรอ่ ยเลอ่ื งชอ่ื ของจังหวัดนครสวรรค์ จากน้ันก็พา คณุ ตานัง่ รถเทย่ี วดเู มืองและสถานทห่ี ย่อนใจทั่วไป เชน่ สวนสาธารณะอทุ ยานสวรรค์ บึงบอระเพ็ด ไหว้พระทว่ี ัดหัวเมือง ท่าทางคุณตาแจม่ ใสมีความสขุ ฉันกด็ ีใจ พอบา่ ยแก่ๆ เรากพ็ าคณุ ตากลับบ้าน และรำ่ ลากลับกรงุ เทพฯ คุณตามอบหีบเครอื่ งประดับให้ฉัน บอกวา่ อยากให้ฉันใช้ในวันงาน จะได้ไป เลอื กแบบชดุ ให้เข้ากันกับสรอ้ ย สว่ นฉันได้ทุเรยี นเชอ่ื มท่ีทำเสรจ็ แบ่งกลับมาทานสว่ น หอุดนรง่ึ เดป้ว็นยคคนะ่ ขับลมมื าบอกเมไปือ่ วกา่ลาเงมวอื่ันวกาอ็นาทศ่ีคยั ุณนาโยมอกดุข์รมขาัตบาพมาฉคันุณนต้ันากับเขพาวมกาเรรถาคเทันีย่ ใวหญต่ใหก้นบาา่ ยย คุณโมกข์ กใ็ ห้นายดรขับรถคันใหญ่กลับไปคนเดยี ว สว่ นเขามาขับรถคันเลก็ พาฉัน กลับค่ะ ฉันกอดลาคุณตา กำชบั ว่าให้กนิ ทุเรยี นของฉันเยอะๆ และสญั ญาวา่ จะ ออกแบบชดุ แต่งงานให้หรเู รดิ สมกับเครอื่ งเพชรประจำตระกูลของเรา ท่านหัวเราะหึๆ ไมต่ อบว่าอะไร คณุ โมกข์ กราบลาท่านแล้วกห็ ้ิวกระเป๋าพาฉันจากมา

ฉันนัง่ เงียบมาในรถ ครนุ่ คิดถงึ เรอ่ื งทท่ี ำให้ฉันประหลาดใจในวันน้ี ฉันยังงงๆ จับเรอ่ื งไม่ค่อยจะถกู นักว่ามันอะไรยังไงกันแน่ แม่ท้ิงสรอ้ ยถนิมพิมพาภรณ์ ไว้ให้ฉัน มันกพ็ อเข้าใจได้วา่ ทำไมคุณตาไม่มอบให้ ฉเหันลไือปเขกาอื ยบทคำรทบนุ คเงา่ เนิ ลท่าใเี่ รชยี ้จน่ายเสฉยี ันกทอ่ ำนงาหนนห้าานไ้ดี ้พอมกาเ็ตพลรอาะดฉันจงึยไนื มย่จัำนเวปา่็นเงทินีค่ เณุ ก็บตใานจะบสัญง่ ชทยอี ังง หยองมาให้ฉันขายกิน สว่ นคุณแมม่ ลี ็อกเกตสวยๆ เขยี นปรศิ นาไว้ราวกับมีเพ่ือนเกา่ สกั คนซงึ่ มีความ เกี่ยวพันถงึ ฉัน มันกน็ า่ สงสยั อยูห่ รอกคะ่ แต่ไม่เห็นจะเกย่ี วอะไรกับการท่คี ณุ ตา ดเู หมอื นสะเทอื นใจด้วยเรอื่ งอะไรบางอยา่ ง ทำไมคุณตาต้องรอ้ งไห้ด้วย ฉันไม่เข้าใจเลย “คุณโมกข์ บังเอญิ ร้รู เึ ปล่าคะว่า เจ้าของล็อกเกตที่เหมอื นกันอีกอันหนึ่งเป็นใคร” ร้สู กึ ล้วฉนันๆโพเลลย่งขแ้ึนลดะ้วฉยันคกวไ็ าดม้รสับงคสวยั ามเไงมียท่ บันเปค็นิดคเรำยีตบอเบรยี งเรอื่ งราวหรอกค่ะ อาศัยความ คุณโมกข์ ขมวดค้ิวมนุ่ ขบคดิ ขณะขับรถอยู่บนเสน้ ทางสายหลักจากนครสวรรค์ สกู่ รงุ เทพฯ “ผมไมแ่ น่ใจ” เขาตอบในทสี่ ดุ เสยี งท้มุ อ่อนเบาคล้ายไม่แนใ่ จจรงิ ๆ สว่ นฉันตา โตประหลาดใจว่าทำไมเขาจึงพอจะรดู้ ้วย เขาหันมามองฉันแวบหน่งึ “ผมไมเ่ คยร้เู รอ่ื งกล่องเครอื่ งประดับน้มี ากอ่ นจรงิ ๆ แต่...” “มีอะไรทีค่ ุณยังไมไ่ ด้บอกหลงอีก !” ฉันโวยวาย เขาย้มิ “แล้ว...แต่ อะไรคะ” แล้วกอ็ ดไมไ่ ด้ทีเ่ ขาหยดุ พูดไว้แค่นั้น “ผมลองเดาดูกไ็ ด้ แตเ่ กรงว่าจะเดาผดิ ขอเวลาหาคำตอบอีกนดิ ได้ไหม” “ไม่ได้ค่ะ” ฉันร้องอยา่ งไม่พอใจ ทำไมเขาถึงพอเดาได้แตฉ่ ันเดาไมไ่ ด้ล่ะ

“ผมต้องใช้สมาธิขับรถนะครบั ” เขารบี แก้ตัว “ไว้พูดกันท่ีบ้านเถอะนะ” “ง้ัน...คณุ พดู อะไรคะคุณตาถึงร้องไห้” เรอื่ งงา่ ยๆ อย่างน้ีเขาคงตอบตอนน้ีได้นะ คณุ โมกข์ ถอนใจ “เรอื่ งมันยาว ผมอยากให้เรานั่งคุยกันดีๆ ไมใ่ ชต่ อนน้”ี ฉันฮดึ ฮัดขัดใจ นัง่ กอดอกขบฟันอยู่พักใหญ่ จนเขาต้องเปดิ เพลงทำลาย บรรยากาศคกุ รนุ่ ฉันยอมให้เพราะถนนใหญม่ ีรถเยอะจรงิ ๆ ความเรว็ หนึง่ รอ้ ยถึงร้อย สส่ี บิ กโิ ลเมตรตอ่ ชัว่ โมงท่ีเขาใชท้ ำให้ไมเ่ หมาะจะทำการสอบปากคำอยา่ งที่ฉันต้ังใจไว้ ฉันจงึ ยอมปล่อยไปก่อน ท้ังท่ีเรม่ิ หงดุ หงิดแทบตายแล้ว คนอ่านก็คงเรม่ิ อารมณ์ เสยี พอกัน ว่าพอใกล้จบเรอื่ งละกย็ ืดยาดคบื คลานเปน็ เตา่ ชา้ เหลือเกิน แชก่ ล้องอยู่นัน่ แล้ว เน้ือหาไมเ่ ดินไปไหนเลย เอาละคะ่ ฉันก็อยากฟาสต์ ฟอร์เวิร์ดเหมอื นกันนะคะ แต่มันยังไปไม่ได้คะ่ ก็ยัง มอี กี ฉากหนง่ึ ที่สำคัญอันเกดิ ข้นึ ระหว่างทางกลับบ้านของเราน่คี ะ เรากลับเกือบจะถงึ บ้านอยูแ่ ล้วคะ่ ถ้านับโดยเปรยี บเทยี บระยะทางระหว่าง นครสวรรค์ ถึงกรงุ เทพฯ มาถึงแถวดอนเมอื งก็เลยเวลาอาหารค่ำไปสักหน่อยแล้ว เรา จงึ ต้องแวะรบั ประทานอาหารกันก่อน สองคูหราา้ ลนกึ อตา่อหการันก็ธมรีโรตม๊ะดตาั้งๆเต็มไแมล่คะวครนแกค่ก่อานรขบ้ารงรเยยาอยะเรปา็นวพกับิเศเปษน็ เจไ้มาอม่ รีวอ่ ิวยแแถตวพ่น้น้ืี ทกี่ ว้าง เรารับประทานเสรจ็ เรยี บรอ้ ย (เรง่ สปีดแล้วนะคะ เห็นม้ัย) เจ๊กำลังมาคดิ เงนิ ที่ โต๊ะเม่ือเหตกุ ารณ์ สดุ เซอร์ไพรซ์ของฉันบังเกดิ ข้นึ มีชายหนุ่มกลุ่มหนึง่ เดินเข้ามาในร้าน ฉันนัง่ หันหลังให้จงึ ไม่สามารถมองเหน็ แต่ แรก หากคณุ โมกข์ เหน็ และเงยหน้าข้นึ ย้มิ ทักทาย ทำให้ฉันพลอยหันหลังไป แล้วก็ ตะลงึ จังงังอยกู่ ับท่ี “ลุงตมุ่ !” พรอ้ มกับนายอู๋นายชายด้วย ขาดกแ็ ตเ่ พ่อื นอาวโุ สผู้ไม่มีความสำคัญของเขาอกี คนหนึ่งเท่าน้ัน

สง่ิ ท่ที ำให้ฉันตะลึงมากทีส่ ดุ กค็ อื ท้ังสามคนแตง่ เครอ่ื งแบบข้าราชการตำรวจเต็ม ยศ เสอ้ื ผ้าเรยี บกรบิ สะอาดเอีย่ มภมู ฐิ าน ดาวบนบ่าแขง่ กันสอ่ งแสงวับๆ ปลาบมาเข้าตา ฉัน คุณโมกข์ สง่ เงินให้คนเก็บเงินแล้วยนื ข้นึ ต้อนรบั อ๊า...อะไรกันนี่ ! ฉันมองดสู ามสี ดุ สวาทขาดใจของฉันน้อมศรี ษะไหว้ลุงตุ่มอย่างเรยี บรอ้ ย ลงุ ตมุ่ แกบ็ย้บิมเรปบั ็นกันสเอว่ งนในหา้เยขชา ายกับนายอ๋ยู กมือข้นึ วันทยาหัตถ์ แสดงความเคารพในเครอ่ื งแบบ นายอ๋ยู ้ิมตาใสให้ฉัน สว่ นนายชายย้มิ แหยๆ “ไปไหนกันมา” ลุงตุ่มทัก “ไปหาคุณลงุ ชนม์ ท่ีนครสวรรค์ น่ะครับ” “อ้อ ! คุณชนม์ ชวี าทค่ี ุณเคยบอกผมคนนั้น” “ครับ” คุณโมกข์ รับคำ ฉันหันกลับไปกลับมาระหว่างสองคน แล้วหยุดจ้องคณุ โมกข์ เขมง็ จนลุงตุ่ม กระแอมไอ “เอ้อ...นค่ี ณุ ยังไมไ่ ด้บอกหนหู ลงอีกเรอะ” ฉันเดอื ดจนควันพงุ่ ออกหทู ั้งสองข้างแล้วละคะ่ เหลอื อย่างเดยี วคือไม่ได้ สง่ เสยี งว้ดี อยา่ งกาน้ำเดือดรนุ่ เกา่ ออกมาเท่าน้ัน ฉันลุกยืนถอยห่างจากลงุ ตมุ่ อย่างระแวง ไม่เอย่ ปากอะไรออกมาทั้งนั้น คุณ โมกข์ จับแขนฉันไว้เบาๆ หันฉันไปทางลุงและนายสองคนนั่น “หลงบหุ ลัน...น่คี ุณลงุ นภดล กับพ่ีอู๋ พ่ชี าย...” ฉันไมฟ่ ังการแนะนำของเขา สะบัดแขนออกแล้วพุง่ ออกไปหน้าร้าน ทำให้เขา ต้องรบี ร้อนกล่าวลา ก่อนเดินแทบวิง่ ตามฉันมา ฉันดิ่งไปทร่ี ถของเราซง่ึ จอดอยู่รมิ ฟตุ บาท ความโกรธขนาดกาน้ำเดือดกำลังจะ

กปดลิ ปายรเะปตน็ ูดปังฏลัิ่นกริซยิ ะาจรนะเรบถิดสละเกู ทโือซน่ คุณโมกข์ รบี กดรโี มทเปดิ ล็อก ฉันเข้าไปนัง่ ข้างคนขับ กระเดน็ ไปได้นั่นแหละค่ะ แรงขนาดว่าถ้าแขนขาฉันขวางทางอยูล่ ะกค็ งขาด เข้าก็ไมฉ่กันล้นาเัง่อนย่ งิ่ สงิ่ หใดนอ้ารอ้อกนมผาใา่ หว้เๆป็นโกการรธจจุดนชตนัววสนัน่ ระเสบว่ดิ นกค่อณุ นเสวาลมาเี หน็ อาการฉันอยา่ งน้ัน เขารบี ออกรถทันที อาจเกรงว่าฉันจะเปลีย่ นใจกระโดดหนีไปจากเขาเสยี เมอ่ื ไหร่ ก็ได้ แต่ฉันไม่เปล่ียนใจหรอกคะ่ เรยี นรแู้ ล้ววา่ ถึงหนีก็คงหนไี ม่พ้น ฉันตั้งใจระบาย ความโกรธลงท่ีเขาให้หมดเลยจะดีกว่า และเฝ้ารักษาเล้ียงดูความโมโหโกรธาของตัวเอง ไว้ให้มันอ้วนใหญข่ ้ึนทกุ ที จนกระทั่งมาถงึ บ้าน พอเขากดรโี มทเปดิ ประตูใหญก่ ่อนเคล่อื นรถเข้าไปฉันกส็ ดุ จะทน “ลงุ ตุ่ม ! ตำรวจ !?” ฉันโมโหมากจนเรมิ่ พดู อะไรไมป่ ะติดปะต่อ “พันตำรวจเอกนภดล วรี วาณชิ คุณลงุ ของคณุ ” คุณโมกข์ ตอบอยา่ งสภุ าพ เบาๆ “คะ...คุณลงุ !” ฉันหันมาหาเขา หากเป็นสนุ ัขก็ต้องวา่ แยกเข้ียวขขู่ นคอต้ังชนั ประมาณนั้นเลยคะ่ “หลง...ใจเยน็ ๆ นดิ นึงก่อน” นัน่ ...ทำให้ฉันใจร้อนข้นึ อีก “คณุ หลอกหลงอีกแล้ว !” ฉันแทบตะโกน จจะอขด้นึ หหน“้อ้ไาบมง้ไไา่ ปนดป้หฉดิลันปอกรกเ็ ะปติดลูจปรอ็ รงิกะๆหตูรพอคื รเรวรับดมิ่ ลเกงผ็บไมปขเ้าพวคิง่ ขรุณอตู้ งโอมนกอขย์ แูท่ทญ่ีบว่ปี ิ่งนุ่ ตนามี่เอมงา”ดักพฉอันเไขวา้ เคคลงอ่ื กนลรัวถฉมันา เอ...ไม่แน่เขาอาจกลัวฉันเรม่ิ อาละวาดพังบ้านเขากเ็ ป็นได้

“ที่ญ่ีปุ่นมันกน็ านต้ังสองอาทติ ย์ มาแล้ว !” “ตอนนั้นผมเพง่ิ รชู้ อื่ เขาเองนะครับ” “คนบ้า !!” ฉันกรด๊ี ออกมา เข้ามาถึงห้องโถงในบ้านก็สะบัดรอ้ งเท้าออกเตรยี ม กระโจนใสเ่ ขา “เขารวู้ ่าผมพยายามสบื หาเขา เขาเองก็สบื เรอื่ งผมเหมือนกัน” คณุ โมกข์ ใจเย็น พยายามปลอบฉัน แตฉ่ ันบิลท์ อารมณ์ มาจนหน้ามืดเสยี แล้วละค่ะ “หลงใจเยน็ ๆ กอ่ น” ฉันตรงเข้ารัวทุบเขาไมน่ ับอย่างหลับหูหลับตา “คณุ บ้าๆๆ คุณมันคนเลว หลอกลวงหลงมาตลอดทกุ ๆ อย่าง” ปรเิ ทวนาการ ด้วยเสยี งขาดๆ หายๆ ไม่ ปะติดปะตอ่ พอเขาพยายามจะกอด จะปลอบ ฉันก็กลับปัดมือเขา สะบัดตัวหนี แตก ค“วอายม่าโมการแธตกะลตา้อยงเปฉน็ันคนวะา”มเสจายี กใเจสยี ผงดิ สหะวอั้งืนขกออ่ งนตจัวะเตอางมมฉาัดน้วร้วยู ่าอเารกม่ิ ารร้อวงงิ ไเหว้ ยี นแลจนะสตตาิ ลาย ฉันเรม่ิ เซซงั รอ้ งไห้พลางผลักไสอ้อมแขนเขา เมอ่ื คุณโมกข์ ก้มลงช้อนฉันอ้มุ ข้ึนจากพ้นื “ปล่อยฉันลงนะ ปลอ่ ย ปลอ่ ย” ฉันทบุ เขา ร้สู กึ ว่าแผน่ อกเขาสนั่ สะเทอื นจาก การหัวเราะแบบไม่มีเสยี งแล้วยง่ิ โมโหจ๊ีดข้นึ มา “ปลอ่ ยหลงเด๋ยี วน้ีนะ !” เสยี งหัวเราะทโี่ พล่งข้นึ จากคนซง่ึ เพ่งิ เดนิ เข้ามาสหู่ ้องนัง่ เล่นอีกคนทำให้ฉัน ตกใจหันไปดู ป่ารกั ก้มหน้าหัวเราะจนหน้าแดง “ขอโทษทีครบั ผมคิดว่าจะมาชว่ ยปรับความเข้าใจ...เอ้อ...คงจะไมจ่ ำเปน็ แล้วสิ นะ” นายป่าว่าหน้าทะเล้น “ก๊ดู ไนท์ ครบั พโ่ี มกข์ ...พส่ี ะใภ้” ยักค้ิวให้ฉันกอ่ นพล้ิวกาย

ออกไปทางประตหู น้ารวดเรว็ ปราดเปรยี วราวกับเงา ฉันถกู อ้มุ ห่างจากเขามาด้วยความเรว็ เป็นสองเท่าสโู่ ถงทางเดนิ ทม่ี ไี ฟสลัวจนถึง บันได พอร้วู า่ กำลังจะถกู พาไปไหนฉันก็เรมิ่ ด้นิ อกี ยก ท้ังทบุ ตี หยิกเขาเท่าไรคณุ โมกข์ ก็ไม่ปล่อย จนกระทั่งเข้ามาสถู่ ้ำหมาปา่ อกี คร้ัง หลังจากที่ฉันไม่เคยย่างกรายเข้ามาใน ห้องเขาอกี เลยนานกว่าเดอื น “หลงจะกลับห้องหลง” ฉันประกาศติ ด้วยเสยี งดังของความโกรธปนตื่นตระหนก “ชวู่ ์ ” คุณโมกข์ ปราม “เราต้องคยุ กัน คุณอยากให้เขาตกใจแหก่ ันมาดทู ้ังบ้าน อย่างน้ันร”ึ “ฉันไม่ต้องการคยุ ฉันต้องการออกไปจากทน่ี ี่ !” ฉันกรด๊ี ออกมา “ปลอ่ ย ฉัน...ลง...เด๋ยี ว...น้ี !!!” ฉันได้สมดังใจในท่ีสดุ เมือ่ คุณโมกข์ ปล่อยมือให้ฉันหล่นลงบนเตยี ง

บทท่ี 18 ปานรูปเดอื นเสย้ี ว คณุ จะทำยังไงคะ หากพบวา่ พระเอกกลายเป็นผ้รู า้ ย และผู้รา้ ยกลับกลายเป็น พระเอก อยา่ งหลังยังพอเข้าที ใชไ่ หมคะ แต่อย่างแรกนี่ชา่ งแย่เสยี จรงิ ๆ ฉันลงเอยด้วยการนอนร้องไห้กระซกิ อยูก่ ับอกเขา (อีกแล้ว) ถกู คุณโจรเจ้า เสนห่ ์ ปล้นไปหมดทั้งตัวและหัวใจ รวมท้ังวิญญาณรกั นิรนั ดร์ของฉันด้วย...โห สำนวน อยา่ เพง่ิ อ้วกค่ะ แหม...ความหวานมันกต็ ้องมกี ันบ้างซคี ะ ตกลงเรามาดำเนนิ เรอื่ งกันต่อดกี ว่า คุณโมกข์ อธบิ ายให้ฉันฟังตั้งแตต่ ้น ที่เขาทราบจากป้าสวุ ่ามคี ุณลงุ ทา่ ทางไม่น่าไว้ วเกปารง็นะใทถจั่งงึ มถตางึำปเร้รวววน็ จๆเนปี่ค้ียนะน้ี กวคนต็ ุณ้เอวโงียมมนกีวขวธิ ์ุ่นไกี มวา่สรากยามันกาัคบรนฉถัสสนบบืื ทสรามวาบันมไานดถา่้วึงปา่ตรลัวะงุ ไหตดลุ่ม้แาเยดปบใน็ ยจในลคักกรววมา่า่าคกนอ่ รนจ้าายกแเวปหันน็ มนไห้ันกนจ็ลๆนงุ ลคุงณุตุ่มตเาองกป้็กาสำลุ ังตรา่สู้ งกึกอังวยล่างหเ่วดงยี ใวยกใันนอสยวั่ไูสมด่มภิ ผี าพดิ เขพอ้ยี งนฉันคแณุทบลเุงปเ็นปแน็ ทลบุง ตาย ท้ังคณุ โมกข์ โดยหาร้ไู มว่ ่า ของฉันจรงิ ๆ คะ่ แต่จะลงุ ทางไหนนั้น คณุ โมกข์ ขอพักเรอื่ งน้ีไว้ก่อน สรปุ วา่ คุณลุงผู้พลัดพรากจากฉัน ได้ตามสบื หาจนรวู้ ่าฉันเป็นใคร ทำงานอะไร อาศัยอยทู่ ีไ่ หนในทส่ี ดุ และเรม่ิ ต้นจะพาตัวเองมาทำความร้จู ักกับฉัน ขณะเดียวกันน้ัน เองกไ็ ด้พบว่า ฉันถกู ค้มุ ครองโดยอำนาจมดื ที่มองไมเ่ ห็นของผู้ชายหนุ่มอีกคนหนง่ึ อยู่ ลงุ ตุ่มตกใจ เกรงไปว่าคณุ โมกข์ เจ้าของอทิ ธิพลทฉ่ี ันมองไมเ่ ห็นน้จี ะมเี จตนาร้าย ตอ่ ลูกแกะตัวน้อยๆ ในปา่ กว้างอย่างฉัน ดังนั้นลุงจงึ พยายามหาทางฝา่ ปราการป้องกัน ของคณุ โมกข์ เข้ามา เพอ่ื หาโอกาสดึงฉันออกไป แต่โชคร้ายฉันเองก็หวาดระแวงลุงตมุ่ ไมใ่ ห้ความรว่ มมอื ใดๆ ทั้งส้นิ จนกระทัง่ ลงุ ตุ่มกับพรรคพวกลูกน้องและพี่ๆ ของฉัน

เรมิ่ จนหนทาง การทีจ่ ่ๆู ฉันก็ย้ายหายไปจนหาตัวไม่เจออยพู่ ักหน่งึ นั้นเปน็ เหมอื นฟางเสน้ สดุ ท้ายบนความอดทนของลงุ ลงุ โมโหฉัน เมอื่ คดิ ว่าฉันไมร่ ักดี ทนลำบากไมไ่ หวก็เลย ยอมไปให้เสยี่ หน่มุ เล้ยี งซะอย่างน้ันเอง และโกรธคุณโมกข์ ด้วยที่ชกั นำฉันมาในทาง เสยี หาย (ตามความคดิ ของลุงในตอนน้ัน) พอฉันจดทะเบียนย้ายมาอยู่บ้านคณุ โมกข์ ได้ไม่ก่วี ัน ลงุ กส็ บื ร้แู ล้วว่าฉันมาอยู่ ทไ่ี หน โดยตามฉันมาจากบ้านป้าสใุ นวันท่ีฉันไปจา่ ยค่าเชา่ ครงั้ สดุ ท้าย ลุงไมเ่ คยคิดเลยวา่ ฉันจะไปจดทะเบียนสมรสกับเขาแล้ว จึงมิได้ไปตรวจสอบหา ฉันทีส่ ำนักงานเขต แต่วางคนรอดักฉันที่บ้านป้าสมุ าตลอด (ฉันไม่รตู้ ัวเลยเพราะ สายลับระดับมืออาชพี อยา่ งพวกของลุงนั้นย่อมไมม่ าแอบซมุ่ แล้วให้มือสมัครเลน่ อย่าง ฉันสงั เกตเห็นได้งา่ ยๆ) ในทส่ี ดุ ลุงก็รวู้ ่าฉันย้ายมาอยบู่ ้านหนุ่มนักธุรกจิ ด้วยฐานะอันนา่ สงสยั โดยไม่มี วีแ่ ววขา่ วงานมงคลใดๆ ทั้งส้นิ ลุงตมุ่ ไมร่ หู้ รอกค่ะว่าฉันกับคณุ โมกข์ เก่ียวดองกันมาอยา่ งไร เพราะในประวัติ สคณุว่ นโตมัวกขขอ์ กง็ไเมข่ไาด้เปชน็ อ่ื ญมาารตดิใานเขทาากงไไ็ หมน่ใชกคั่บณุ ฉันยาเลยยน้อดยังขนอั้นงฉลัุงนจสงึ กั ไมห่อนาอ่ จยจนนิ ค่ีตะนากจารรงิ ไๆด้วา่ แเหลต้วุ ใดเขาจงึ มารับฉันไปอยดู่ ้วย เหน็ ได้ชดั วา่ ลงุ ไม่ได้สบื ไปจนถงึ นามสกลุ เดมิ ของคณุ ยายน้อยภรรยาใหม่ของ คุณพอ่ คุณโมกข์ ซงึ่ เกี่ยวโยงมาถึงคุณตาของฉัน ลงุ คดิ แต่วา่ หากพบฉันอีกครัง้ จะต้อง ลากพามาพดู กันให้ร้เู รอื่ ง และอบรมสงั่ สอนฉันให้เลกิ ชวี ติ แบบน้ีเสยี รวมทั้งเสนอตัว ชว่ ยอุปการะดแู ลฉัน อยา่ งน้อยจนกว่าฉันจะเรยี นจบมงี านดๆี ทำ คดิ ดซู คิ ะ น่าโมโหชะมัดเลย พวกคนฐานะดมี ีบรวิ ารพรรคพวกมาก ทำตัว เหมอื นๆ กัน คดิ เหมอื นๆ กันไปซะได้ ตา่ งฝ่ายต่างคิดว่าอกี พวกหนง่ึ เปน็ แก๊งมาเฟียใจโหด ตา่ งฝ่ายตา่ งต้องการค้มุ ครองฉัน จนในทสี่ ดุ กท็ ะเลาะกันจนเกอื บเปน็ เรอ่ื งราว

ใหญโ่ ต ท่ีสวนอาหารรมิ แม่น้ำวันน้ัน คณุ โมกข์ เพ่ิงพบกับลงุ ตุม่ เป็นครั้งแรกจรงิ ๆ ต่าง คนก็ต่างเกลยี ดกัน ฉันจึงพบว่าพวกลุงต่มุ แสดงทา่ ทางก้าวรา้ วออกมาอย่างโจง่ แจ้ง เห็นลกู ฉสันาวคนดิ ้อไงปสวา่าวพตวัวกเเอขงามเมากาับไหอา้หกนแุ่มท้จทอี่จมรงิหแลลอ้วกลลวงงุ เหกม็เลือยนถกอื ับสพทิ วธก์ ิวค่าุณถูกพตอ่ ้อแงลทะ่จี พะช่ลี าายก ฉันกลับบ้านและต๊ันหน้าไอ้หนมุ่ ผู้ขวางลกู กะตาคนนั้นให้หมอบ ฐานะที่ไมเ่ จยี มตัว หาญกล้ามาล่อลวงหลานสาวพันตำรวจเอก แต่ลงุ ตมุ่ มไิ ด้คดิ จะให้เรอื่ งเลยเถดิ ขนาดชกต่อยกัน ต้ังใจจะพาฉันไปแถลง ความจรงิ สกั ครเู่ ดยี วแค่นั้นจรงิ ๆ ยังดที ่วี ันน้ันคณุ โมกข์ กับพช่ี ายไมเ่ ปน็ อะไรมากทั้งคู่ ไมอ่ ยา่ งน้ันฉันคงต้องแย่ แนๆ่ “ท่ญี ี่ปุน่ นายปา่ โทรไปบอกว่าสบื พบตัวแล้ว เขาเป็นตำรวจ และอยากพบผม” คุณโมกข์ ว่า นก้ัานรไเวป้ก“็นอ่หคนลันังจทนาี่ใกชัน่ สช้ เหบือ่ื หตเขาุผมาลจาหนรงินาๆนึ่งปเพา่ สนรว่ นานะ้ี เอราีกพเเหพบตกิง่ ผุไันดลอ้เกรยอ่ื็เ่าปงง็กนบค็ังไปเงอไเพดิญ้วรทา่าะน่ี รั่นถหทลลีัเ่งขุงจขาาใอกชงเ้หไคปตณุ รกุ ้าไานมรอไ่ณดา์้หวเตันารรนยวี ัั้นนม แล้ว ลงุ ตุ่มยอมให้เรารตู้ ัวเขาในที่สดุ เพ่ือจะได้มาพูดคยุ กับผม” “แปลวา่ รถคันเกา่ ทลี่ ุงขับไปหาหลงทบี่ ้านป้าสุ สบื ไปไม่ได้ความอะไรเลยหรอื คะ” คุณโมกข์ สา่ ยหน้า “ทะเบยี นเปน็ ชอ่ื ใครคนหนึ่ง ซง่ึ ตามท่อี ยเู่ ป็นบ้านร้าง หาตัว ไม่ได้” “โอ้โฮ ยังกับหนังสายลับ” “ผมสบื เขาจนเจอ เขาก็สบื ผมจนรใู้ นท่ีสดุ วา่ จดทะเบยี นสมรสกับคุณแล้ว เลย หายโกรธ พอผมกลับมากรงุ เทพฯ กข็ อนัดคยุ ปรับความเข้าใจกัน ผมอยากรวู้ ่าตำรวจ มตาาตมคามณุ คเุณพเรพาะื่อเอปน็ะไหรว่ งคจึงุณไปพไมบ่มพีเวจกตเนขาารม้าายเม่อืไมสใ่ าชมค่วันนรก้า่อยนลนัก้เีพอางตัวอเขยา่ากง็บทอี่ผกมผคมดิ วา่ เเขขาาคมดิ า

วา่ ผมเปน็ คนรา้ ยตา่ งหาก” คณุ โมกข์ เล่าพลางหัวเราะ ต้องเป็น“คผณุ ู้ร้าเยปทน็ ม่ี คานใรน้าคยรคา่ะบ”สภุ ฉาันพยบืนุรษุยันกลห่ลาวอหกาให“้หร้ไลู หงมเชคอื่ะใจถ้านแเ่ี ปลน็้วนสดยิุ ทาย้ายลกะก็ท็ำใคหุณ้หลจะง หัวใจแตกสลาย” คณุ โมกข์ หัวเราะเสยี งท้มุ เบาๆ กับคำพดู ของฉัน สอดน้วิ ลบู ไล้เรอื นผมสน้ั ๆ ของฉันอยา่ งเอ็นดู “ตกลงนิยายเรอ่ื งน้ีจบเศร้าหรอกหรอื ” เขาหยอกเย้า “ผมคิดว่าจะจบดมี ีความ สขุ เสยี อีก” บดบังแฉวัวนแเงพยรหวนพ้ารขา้วึนไจปานกดิอกรเอขยาย้ิมสอบิ่มดอวกงอต่มิ าหใจรแปี่ ตรอืะแทตี่ม้มอรงมิลฝงมีปาากเขเงาาขนตาหนาหลบุ ลง “แล้วทำไมไม่บอกหลงต้ังแตส่ ามวันก่อนแล้วละ่ คะ” ฉันถาม เขามองฉันซงึ่ นอนเท้าคางทับอยบู่ นอกเขาอยา่ งพจิ ารณา รอยย้มิ สดใสเลือนลง “กเ็ พราะว่า...ผมยังต้องหาวิธบี อกคุณเรอื่ งของเราก่อน” ปลายน้วิ เลอ่ื นมาแตะใบหน้า ฉันอย่างทะนถุ นอม “และเพราะวา่ ...ผมกลัวจะเสยี คุณไป” “ทำไมคณุ ถงึ จะเสยี หลงไปละ่ คะ ?” ฉันประหลาดใจ คณุ โมกข์ ย้มิ จางๆ “กเ็ พราะตอนน้ัน เม่ือสามวันท่แี ล้วนเี่ อง ผมร้.ู ..วา่ คุณคงรัก ผม แต่ยังไมร่ ้วู า่ รกั มากแค่ไหน...ไมร่ วู้ า่ ...ถ้าหากมญี าติผ้ใู หญ่ใจดฐี านะดี ยนิ ดีอุปการะ คณุ ดูแลคุณ เหมอื นทผ่ี มดแู ลแล้ว...คุณจะตัดสนิ ใจจากไปรเึ ปล่า” เขาเอ่ยชา้ ๆ “ความจำเปน็ ที่คณุ ต้องอยกู่ ับผมก็หมดไปแล้ว ลุงตุม่ ไม่ได้เปน็ อันตรายอีกตอ่ ไป แล้วยง่ิ หากคุณได้ร้เู รอ่ื งเง่อื นไขพนิ ัยกรรมที่ผมแต่งข้นึ อีกเรอ่ื งหนง่ึ คณุ ต้องโกรธผม มากแน่ แต่จะมากจนกระทัง่ คณุ ตัดสนิ ใจไปจากผมรเึ ปลา่ นั้น ผมไม่แนใ่ จเลย” ฉันเพ่งิ เข้าใจจรงิ ๆ ว่าทำไมคณุ โมกข์ จงึ ลังเล ถ่วงเวลาไม่ยอมบอกฉันในเรอ่ื ง ท้ังหมดน้ี มาคดิ ดูดๆี หากฉันได้ร้เู รอื่ งลงุ ต่มุ พรอ้ มๆ กันในวันทรี่ เู้ รอ่ื งพินัยกรรมด้วย ฉันอาจโกรธเขาหูอ้ือตาลายจนย้ายไปอยู่กับลงุ เลยกไ็ ด้

“ตอนทผ่ี มเห็นอปุ กรณ์ ทดสอบของคณุ ทบี่ ้านคณุ ตา ผมดใี จที่สดุ ” เปน็ เพรคานะแเจว้าวเลแส่ห์นรย้วู ินา่ ดมีีปข้อรดีอา้าองจยะ่าผงบกู รฉสิ ันทุ ไธว์ ใิ ้ไจดเ้แรอ่ืล้งวลนูกะ่ ขสอิ งฉเันราอใยนาดกวหงมตั่นาพไสร้บเิ ขพานราักวขหอางกเขไมา่ ฉันยังไมไ่ ด้บอกคุณโมกข์ เลย ว่าฉันกด็ ีใจที่สดุ เหมอื นกัน มอื อุ่นชอ้ นท้ายทอยฉันแล้วดงึ ลงไปหารมิ ฝีปากเขาช้าๆ อ่อนหวานจนฉันแทบละลายเหมอื นไอตมิ กลางแสงแดด จมุ พติ น่มุ นวล “มีอีกเรอื่ งหนึ่ง” เขากระซบิ “ทค่ี ุณถาม และผมยังไม่ได้ตอบ” ฉันกำลังเคล้มิ “เมอ่ื ก๊ีท่หี ลงถามว่า รกั มากแคไ่ หนใชม่ ้ัยคะ” พึมพำถามเขาตา ปรอย คณุ โมกข์ หัวเราะ ทำให้แผ่นอกใต้รา่ งฉันสนั่ สะเทอื นเหมือนแผน่ ดนิ ไหว “นั่นก็ ใช่ แตว่ ่า...หลงไม่รจู้ รงิ ๆ นะ่ หรอื ?” ฉันหลับตาสา่ ยหน้า “วันแต่งงานนะ่ ทจ่ี รงิ ผมไม่มีงานดว่ นอะไรหรอก แตอ่ อกจากบ้านไปเพราะดีใจ มากจนเกรงจะเกบ็ อาการไม่อยู่ หากอย่ตู ่อหน้าคุณ คุณคงจับได้” เขาสารภาพออกมา เสยี งแผ่ว “หลังจากนั้นก็แทบเกบ็ ไม้เก็บมอื จากคุณไม่ได้เลย” หืม...อันน้ีฉันไมร่ ้มู ากอ่ นจรงิ ๆ ค่ะ ฉันลมื ตาจ้องเขาตาใสแจ๋ว “แล้วยังไงอกี คะ” ฉันชอบฟังเวลาเขาบอกวา่ รักฉันมากๆ คะ่ คุณคนอา่ นหากต้านทานความหวานไม่ไหวในตอนน้กี ็กรณุ าอดทนเอาหนอ่ ย แล้วกันนะคะ หหุ ุ “แล้วก็มีเรอื่ งคุณตาไง หลงลืมไปแล้วหรอื ...ทำไมคุณตาจงึ รอ้ งไห้...ทำไมถึงเพง่ิ มี คณุ ลุงทีไ่ ม่ใชพ่ ช่ี ายของแม่ปรากฏตัวข้นึ มา” อ๊ะ...นัน่ ทำให้ฉันตาสวา่ งข้ึนมาได้ แมเ่ พราของฉันเป็นคนกลางในพี่น้องสามสาว ผอ่ งพรรณ เพรายพุ า พร้มิ พราว

สว่ นคณุ พ่อของฉันกเ็ ปน็ ลกู คนเดียว “ล็อกเกต !” ฉันนกึ ถงึ มันข้ึนมาทันที “ลงุ ตุม่ คอื คนที่มีลอ็ กเกตอกี อันหรอื คะ” “ผมกย็ ังไม่รู้ ยังไม่ได้ถามเลย” คุณโมกข์ วา่ “แตผ่ มรอู้ ะไรอยา่ งหน่ึง ซง่ึ คณุ ยัง ไม่ร้”ู เขาคลายน้วิ ท่ีพันผมตรงท้ายทอยฉันเล่นอยู่ แล้วไล้มือลงมาตามแผน่ หลัง หยดุ ที่กงึ่ กลาง คอ่ นไปทางซา้ ยของกระดกู สนั หลังนดิ เดียว ตำแหน่งตรงข้ามหัวใจซง่ึ ฉันรดู้ วี ่ามีสงิ่ ใดอยู่ “เดก็ ผ้หู ญงิ คนท่ลี ุงตมุ่ ตามหา มีชอ่ื ว่าหลงบุหลัน ชอื่ เล่นว่าเดอื น เกิดวันเดยี วปี เดียวกับคุณ และมปี านแดงรปู คล้ายเคยี วหรอื พระจันทร์เสย้ี วอยกู่ ลางหลังด้วย” ตอนเปฉน็ ันทลารุกกข้นึ เนมั่ง่อื แจมด่แจยำง่ทฉี่แันมม่เคายจาบกอนการงาฟว้าลท้อีค่ ฉ้มุ ันคเรลอน่ งวฉา่ ันอรอยยู่ ปซางน่ึ แขมอ่เรงฉยี ักนตนาั้นมไทดั่ว้มไปาแวตา่ ่ แม่ซอ้ื แม่ซอ้ื อยากจะได้ตัวฉันไว้ แตไ่ มอ่ าจรักษาฉันไว้ได้ จงึ ต้องยอมยกให้แม่มาเล้ยี ง แม่ซอ้ื สง่ ฉันให้แกแ่ ม่แล้วกย็ ังตัดใจไม่ได้ เปลยี่ นใจจะดงึ ฉันคืน สว่ นแม่ก็แย่งฉันมา จนได้ เหลือรอยเลบ็ ติดหลังฉันมาจนทกุ วันน้ี แม่เพราเรยี กปานเล็กๆ ของฉันวา่ รอยเล็บของแม่ซอ้ื ฉันร้วู ่ามันเปน็ นิทานเพราะรอยทห่ี ลังฉันมันเปน็ ปาน มใิ ชแ่ ผลเปน็ แต่เรอื่ งเล่า ของแม่ก็สะกดิ ใจอย่างประหลาด และดเู หมอื นว่าเรอื่ งทกุ อยา่ งกำลังค่อยๆ เรยี บเรยี ง จนลงตัวในทีส่ ดุ คณุ โมกข์ ลกุ ข้นึ ตามฉัน คอ่ ยๆ พดู อย่างระมัดระวังด้วยน้ำเสยี งนุ่มนวล “หลงบุหลัน คณุ รไู้ หมวา่ คุณยังมแี ม่อกี คนหนึง่ ” บ้านของคุณแม่อีกคนของฉันกว้างขวางสวยงามคลาสสคิ ราวกับพระราชวัง โสบนราามณดอรากยโลม้อกมดดอ้วกยปสีบวนตอ้นันทรอม่ งรหนื่ ลาตง้ดนา่ลงัน่ใบทลมาดยอสกวขยาวสพรระาบวัวหสอามยสรตี ว่่างงกพลรร่นณเกลตื่อัวนบ้าทน้ัง

สองช้ันแต่งด้วยลายปูนปั้นชดช้อย สบิ ปีแลค้วณุ แแมมม่ค่ ดีนวทงส่ี ตอาแงขลอะรงปูฉหันนผ้าวิ คขลา้าวยรคาวลกึงักบังบาฉชันา้ ง ยังคงสดสวยงดงามแม้มีวัยกวา่ สี่ เจ้าหญงิ ซงึ่ ทำจากกระเบ้ือง หากรา่ งเลก็ แบบบาง ประหน่ึงต๊กุ ตา ฉันต่นื เต้นตกตะลงึ จนแทบหายใจไมอ่ อกเม่อื พบกับทา่ น “ลกู เดอื นของแม่ !” แมร่ ้องไห้โผเข้ามากอดฉันไว้แน่นเมอ่ื พบหน้ากัน ยังมทิ ันที่ฉันจะสงั เกตห้องรับ แขกท่ีตกแตง่ อยา่ งหรหู ราด้วยเฟอร์นิเจอร์คลาสสคิ สขี าว โคมไฟระย้าหรอื ว่าพรมสแี ดง ชมพูหนานมุ่ ได้สักเทา่ ไหร่ ผมยาวของแม่รวบไว้ด้วยคลบิ ง่ายๆ ทที่ ้ายทอย พวงผมยาวเคลยี ไหลเ่ ปน็ สนี ้ำ ตาลออ่ นกว่าสผี มของฉัน หากดวงตาทม่ี ีน้ำตาไหลนองท้ังสองข้างชา่ งเหมอื นกับฉัน เหลือเกนิ แม่ดงึ ฉันให้นัง่ ลงบนโซฟารบั แขกกับท่าน ลุงตมุ่ ซง่ึ เป็นคนพาฉันกับคณุ โมกข์ มากเ็ ชญิ คุณโมกข์ ให้นัง่ ลงบ้าง แม่ไม่ได้สนใจใครเลยหลังจากรบั ไหว้ฉันกับคณุ โมกข์ แล้ว เอาแต่จ้องมอง ลบู หน้าลูบตาฉัน และรอ้ งไห้เงียบๆ ความเศรา้ ของเธอทำให้ฉันพลอยโศกเศรา้ ใจไปด้วย จนในทสี่ ดุ แมร่ ะงับอก ระงับใจได้ ซับน้ำตาด้วยผ้าเชด็ หน้าแล้วจงึ เงยหน้าข้นึ พูดกับฉัน “หลงบุหลัน แมค่ ิดถงึ ลกู เหลือเกนิ จ้ะ” วันน้เี ปน็ วันถัดมาหลังจากท่ฉี ันได้รบั รวู้ ่า ฉันยังมีมารดาอยู่อกี คนหน่ึง ซงึ่ เปน็ ข่าวทที่ ำให้ฉันตกใจมาก แม่หยิบล็อกเกตสเี งนิ อันเล็กออกมาให้ฉันดู อันที่เหมอื นกับท่ีคุณตาให้ฉันมา ราวกับแกะ ฉันฟัง “แม่ไม่ได้เหน็ ลูกอีกเลยตั้งแต่ลูกอายไุ ด้สองขวบ” แมเ่ รมิ่ เลา่ เรอื่ งแตห่ นหลังให้

แม่คนน้ขี องฉันชอ่ื อินทุอร คะ่ ฉันเพ่งิ ร้วู ่าฉันถกู ต้ังชอื่ ตามแม่อร ชอ่ื ของเราต่างมีความหมายถึงดวงจันทร์ เหมอื นกัน อินทุอร หลงบหุ ลัน หรอื ว่าเดอื น “แม่ต้ังชอ่ื ลูกว่าเดือน แตแ่ มเ่ พราเขาชอบเรยี กของเขาวา่ ลกู หลง” แมบ่ อกฉัน ฉันได้รจู้ ากลงุ ตุ่มวา่ แมเ่ ป็นภรรยาของทา่ นทตู ชอ่ื วิรณุ ผ้เู ป็นข้าราชการ กระทรวงตา่ งประเทศคนสำคัญ มเี ชอ้ื สายสกุลเกา่ แก่และมีฐานะมั่นคงมาแต่อดีต และ...แมอ่ ร...เปน็ มารดาทแี่ ท้จรงิ ของฉัน ไมใ่ ชแ่ ม่เพรา ชวี ติ ไปสตัว้่งนแตบเ่ ดิ มาอ่ื ทยี่แ่สี ทบิ้จหร้งาิ ขปกอี อ่งฉนันนเหั้นลเือปไ็นวเ้เพพยียี งงบภุตาพรชถาา่ ยยชสาซี วดีสจวานงเจกน่าๆแก่ คนหนึ่ง ซงึ่ เสยี มือแมอ่ รของฉันเทา่ นั้น ที่กำลังสัน่ ไหวใน “พอ่ ของลกู ชอื่ ประสทิ ธ์ ิ เปน็ เพื่อนเรยี นมหาวิทยาลัยของแม่” แม่เลา่ ให้ฉันฟัง ด้วยเสยี งสนั่ พรา่ “เรารักกัน ต้ังใจจะแตง่ งานกัน แต่พอเรยี นจบไม่นาน พอ่ ของลูกก็ จากแมไ่ ปอยา่ งกะทันหัน ทั้งที่เรากำลังจะแต่งงานกันในอกี ไมก่ เี่ ดือน แล้วเวลานั้นคณุ พอ่ ของแม่...คุณตาของลกู น่ะจ้ะ ก็ค้าขายขาดทนุ จนล้มละลายเสยี อกี ” โศกนาฏกรรมของชวี ติ ฉันก็เรม่ิ ข้นึ ตั้งแต่ตอนน้ันละคะ่ แม่พบวา่ ต้ังท้องฉัน ในตอนทพี่ ่อประสทิ ธ์ ขิ องฉันไปมเี รอ่ื งกับอันธพาลท้องถิ่น จนถกู ยงิ ตาย แมก่ ลับมาบ้าน ไม่ร้วู ่าจะบอกคุณตาของฉันได้อยา่ งไรวา่ วา่ ทเี่ จ้าบา่ วเสยี ชวี ิตแล้วและแมท่ ้องสองเดอื น ในตอนทคี่ ณุ ตากำลังหัวใจแทบวายกับความวบิ ัติ ทางการเงนิ ของครอบครวั ยายกลัวคุณตาหัวใจวาย หากรวู้ ่าลูกสาวคนโตมเี รอ่ื งอ้อื ฉาวเข้าอกี เรอื่ ง จงึ สง่ แม่ไปอยูก่ ับแม่ของคณุ ยาย กค็ ือคุณทวดของฉันทจ่ี ังหวัดนา่ น อ้างวา่ คุณทวดป่วย แมจ่ ะได้ไปชว่ ยดูแล และเปลยี่ นอากาศเปลยี่ นสถานท่ี บรรเทาความเสยี ใจท่ีแฟนหนมุ่ เสยี ชวี ิตไป คุณตากย็ นิ ยอม ของคณุ แมตา่ไปซอง่ึยหู่จลังงหรวกั ัดแนม่าอ่ นรกขับอคงุณฉันทมวาดนไดาน้ห้าเไดดือ้ทนราบขคา่ วุณววา่ ริ นณุ าบยุตปรรชะสายทิ ขธ์อิคงหู่ คมคู่ า้ายคขนอหงแนมึ่ง่

ตายเสยี แล้ว จงึ พยายามจะหาวิธมี าสขู่ อทาบทามทางผู้ใหญ่ เขาได้พาบิดาของเขามาเย่ยี มเยียนคุณตาบ่อยๆ เม่ือคณุ พอ่ ของคุณวริ ณุ ได้ ทราบวา่ แตก่เปารน็ คเ้พาขรอาะงกคาณุ รขตาาดใหเงญนิ ทข่ นุองหฉมันนุ นเวั้นียมนไิ กด้้อลน้มเใหหลญว่อดย้ว่ายงคกวะาทมันบหกันพรอถ่ ้งาหในากกไาดร้ จัดการงาน เงนิ ก้มู าตอ่ ทนุ เพยี งพอ กจิ การกอ็ าจฟ้ืนข้ึนมาได้ พตารใ้อหมญๆพน่ อ่กา่ ัขจบะอสมงขู่ ผีคอณุลแกมวำ่อิรไณรรุ ขงมาอมองใงฉนเันหอน็ไนปวาด่าค้โวตรยงไกงดัาน้ นเผลยลติ จเะมได็จดึงพ้เเปสลน็ นาสทอตอเิกปงทแน็ ผี่กหน้่ำนุ ลเสัดงวล่ ยี น้มวกลกันะันลเมพาั่นยอื่ ขคชองว่ จงยรคเงิหุณๆลอื คุณตาใหญพ่ อ่ ของแมอ่ รน้ัน ไมเ่ คยถูกชะตาพอ่ ประสทิ ธ์ ขิ องฉันซง่ึ เป็นชาวสวน กเกลเารยคเนปห็นนหึ่งม้าย(ใขนันคหวมาามกเหต็นรขงอขง้าทมา่ นค)ณุ ตอายใแู่หลญ้ว่นั้นจถึงกไู มใ่ไจยคดุณอี วะไิรรณุ เลอยยทา่ ี่พงมอ่ าฉกันตายและแม่ คุณตาอยากให้แม่แตง่ งานเพอ่ื ก้ฐู านะ แต่คุณยาย ซง่ึ เป็นคนเดียวทีร่ ้เู รอื่ งการตั้ง ครรภ์ ของแม่ ร้วู า่ ทางน้ันคงปฏิเสธทันทีหากร้วู ่าแมอ่ รกำลังจะมเี ด็ก จึงได้หาทาง บ่ายเบยี่ งเล่ยี งหลบถว่ งเวลาทุกหนทาง แตฐ่ านะลำบากของคุณตาขณะน้ันกแ็ ยล่ งทกุ ที แมอ่ รยังมีน้องสาวน้องชายทอี่ ยู่ ในวัยเรยี นอีกสามคน ไหนจะพนักงานคนงานในโรงงานอกี จำนวนมาก คณุ ยายสดุ หนทางท่ีจะปฏิเสธโอกาสเดยี วของคณุ ตาใหญ่ ทั้งสองจึงตกลงรบั หม้ันลูกชายของ เพือ่ นไว้ อ้างว่ารอเวลาให้คณุ ทวดหายป่วยเสยี ก่อนแล้วกจ็ ะให้แมอ่ รกลับมาแตง่ งาน ด้วย คุณยายจดหมายไปบอกแมอ่ รวา่ ให้หาทางฝากหลานที่จะเกดิ ไว้กับใครสกั คน กอ่ นเม่อื คลอดแล้ว และกลับมาแต่งงานให้เรว็ ที่สดุ โดยไมย่ อมบอกคณุ ตาจนแล้วจน รอดว่าแมท่ ้อง กลัวคุณตาจะเส้นเลอื ดในสมองแตกตายไปทันทที ี่รู้ โรงพยาใบนาตลอทนแ่ี นม้่ัอนรเอไปงฝแมาก่อครไรดรภ้ร์้จู ักแกมับเ่ แพมร่เาพขรอางขฉอันงฉแัตนง่ งานมาเจซ็ดงึ่ ปทีแำลงา้วนไมเป่มน็ ีลพกู ยาบทา้ังลสออยงู่ สนทิ สนมกันเพราะแมเ่ พราเห็นใจแม่อรตั้งแตพ่ บกันคร้ังแรก เมื่อแมอ่ รมาหาหมอแล้ว ทราบวา่ แม่อรยังไม่มสี ามี เอาแตเ่ ศรา้ เสยี ใจร้องไห้อยูค่ นเดียว

เมอ่ื สถานการณ์ บีบคั้นจติ ใจมากเข้า แมอ่ รกเ็ ครยี ดจนคลอดก่อนกำหนด “ลูกตัวเล็กมาก ออกมาตอนเจ็ดเดือนครง่ึ แคน่ ั้นเอง ถ้าไม่ได้แมเ่ พราคอยชว่ ย ดแู ลใกล้ชดิ ท้ังแม่ท้ังลูกคงไมร่ อด” แมอ่ รเลา่ ด้วยน้ำตา “คืนทีแ่ มค่ ลอดหนู พระจันทร์ เส้ยี วเหมือนกับปานที่หลังลกู ไมม่ ีผิดเลย” ฉันฟังประวัติชวี ิตตนเองด้วยความอ้ึง ไม่เคยคิดวา่ ชวี ิตจะคล้ายนิยายขนาดน้ี “แม่เพราเขารเู้ รอื่ งท้ังหมด แมเ่ ล่าให้เขาฟังเอง เพราะแม่วา่ งมาก จติ ใจฟุ้งซา่ น” ฉันลืมบอกไปรเึ ปลา่ คะว่า การไปพยาบาลดแู ลคณุ ทวดเป็นเพียงข้ออ้างเพราะใน เวลาน้ันคุณทวดของฉันแขง็ แรงดี แม่จงึ ไมม่ อี ะไรจะทำ “แม่เพราเขาหางานให้แมท่ ำ ไปชว่ ยทำขนมกับพี่ผ่องพรรณ คอยให้กำลังใจแม”่ ฉันกเ็ พง่ิ รวู้ ่า แมอ่ รกถ็ กู ป้าผ่องหลอกใชง้ านกวนขนมเหมือนฉันเลย “พอแมห่ มดหนทาง เขากว็ า่ เปน็ ไรไป เขาจะรับฝากเล้ียงหนใู ห้แม่กอ่ นกไ็ ด้ หากแม่คลอดแล้วยังหาทางแก้ไขอะไรไม่ได้” แมว่ า่ “แมม่ ืดมนไปหมด รา่ งกายกอ็ อ่ นแอ คิดอะไรไมอ่ อก คณุ พ่อของแมก่ ไ็ มร่ เู้ รอ่ื งราว เรง่ แมใ่ ห้ลงไปแต่งงานอยทู่ ุกวัน จนหนู กเก็มดิ า.ข..แอมห่เนพกู รับาเแหม็น่ หวนา่ ูเจขะ้าเคปรน็ งั้ พแอ่รกแกม็รใ่ ักห้ทันจะทใี หย้เิง่ปอ็นุ้มบยุตงิ่ รอบยุญากธไรดร้มสหดุรอืท้เาปย็นเขพา่อกัแบมสเ่ าลมยีขโอดงยเขไมา่ บอกหนูพวกเขาก็ยนิ ดี ตอนน้ันหนเู กดิ แล้วสามวัน แม่ต้ังชอ่ื หนูแล้ว แต่ยังไมไ่ ด้ไป แจ้งเกิด สับสนไปหมดไมร่ จู้ ะทำยังไงด”ี แม่ร้องไห้ มา เปน็ “แขมอก่งอ็เลยยา่ ยงเกดลียูกวใทห่เี ้หแมลเ่อื พอรยาเู่ซขงึ่ าคไปุณเลตยายังเไอมา่ไสดร้เ้ออยาไขปอขงาแยมใ่ชด้ทอค่ี กุณเบย้ยีายเขซากุ ซมอ่อนบใใหห้้แแมม่่ เพราไปพรอ้ มกัน” แม่เล่า “พอลกู ครบสองเดอื นแมก่ ็กลับกรงุ เทพฯ มา เตรยี มแต่งงาน กับคณุ วิรณุ ... ก็กนิ ข้า“วเขไมาร่ลกั งแ...มเข่มาาคหิดลวาย่าแปมี ย่ แังมเ่รสู้ ยี แใมจ่เเหร็นอ่ื งใพจเ่อขปาระไสมอ่ทิ ธย์ ติากายหลอกแเมข่กาเ็ไลมย่กลเ้าหบน็ อหกนค้าวเขามาทจรไี รงิ ถงึ อยา่ งน้ันคุณวริ ณุ ก็ยังดีกับแม่”

ฉันรบั ฟังทกุ อยา่ งด้วยความหนักอ้งึ ในอก เคยพูด“กแับมเต่ ขดิ าซต้ำอ่ ๆกับตแอมนเ่ พฝรากาเฝสังมลอกู ไเวข้”าทแำมล่พ็อลกกิ เกลต็อรกปู เกลตูกใสหง่ ้ฉมัานใดหู้แ“มจ่ นสกลระักทขั่ง้อแคมว่แาตม่งทงแ่ีานม่ ใลหกู มค่ นแเดมยี่จดวหคมนายอไนื่ ปๆบอไกมแม่ มีใคเ่ พรรราเู้ ลเขยาววา่่าแมแเ่ มคแ่ยตท่ง้องงากนับใหปมระแ่ สลทิ้วธ์ แิ แลละะมนลี อูกกขจ้นึ ากมคา”ณุ ยายของ ฉันคงเป็นความลับคับอกอันดำมืดในใจแมอ่ รมาตลอดเวลานั้น “อีกสองปีตอ่ มาแม่ท้องน้องอ๊นิ กย็ ังตดิ ตอ่ กับแมเ่ พราอยู่ แม่บอกเขาวา่ ตอนน้ี ครอบครวั ใหมแ่ มร่ ักเข้าใจกันดีแล้ว การเงินของบ้านคณุ ตากฟ็ ้นื ดขี ้นึ หากวันใดแม่ กล้าพอจะสารภาพกับคุณวริ ณุ แล้ว อาจรบั ลูกกลับมาอยู่กับแม่ได้... แหมรอส่ การภ“พไามพอ่วอแ่าอมอกเ่ยพไ่าปรงาไกรรับอู้ สยตา่าม่องนีไป้ัหนนรอ้ืีขมเอขีใใาคหกร้แ็โๆมทถ่รรมอื ้เู ารเสหอ่ื มางทอื ่ีแนยมลนื่ เ่ ูกปคเ็นำดขแอื ามนด่หกเปนับ็นู แเลมขูก่วาเ่ากข็ไามแเอ่ขลาา้วจจหะไ้หามมา่ใวกห่าวจ้ลันะกู ไรหค้จู นัืนก กัน แตเ่ ขาจะไมใ่ ห้หนคู นื มาให้แมเ่ ล้ยี งอกี แม่เพราเขาวา่ เขาทนไม่ได้ ถ้าให้เล้ยี งจนรกั ผูกพันกันแล้ว วันหนึ่งจะมาขอคืนจากเขาไปเขาไม่ให้ แม่เองกเ็ ห็นใจเขาอยู่... “เขาวา่ ถ้าจะเอาคืน ก็ให้ไปบอกคณุ วิรณุ เด๋ียวน้ี แล้วมาเอาลกู คนื ไปเลย แตถ่ ้า ไมเ่ อาตอนน้ี ตอ่ ไปไมต่ ้องมาพูดอกี ให้แม่สัญญากับเขาว่าจะไม่ทวงหนูคืนอกี ตลอด ไป... “แมไ่ มม่ หี นทางอะไรอ่ืน คุณตาคุณยายถงึ ฐานะกระเต้อื งข้นึ แตก่ ย็ ังใช้หน้ไี ม่ หมด น้องๆ ยังต้องเรยี น แล้วแม่ก็มีครอบครัวใหม่ ไม่กล้าแตกหักกับเขา หว่ งน้อง ของหนูอกี คนจะทำยังไง แมก่ ็เลยไมก่ ล้าบอกอะไรคณุ วิรณุ เขา” แมจ่ ับมือฉันไปกมุ ไว้ สายตาวงิ วอนจนนา่ สงสาร “เดือนอย่าโกรธแมเ่ ลยนะ ทีเ่ หมอื นทอดท้งิ ลูก ถ้าแมไ่ มค่ ิดว่าแม่เพราเขารักลกู จรงิ แม่คงไม่ท้งิ ลกู ไว้กับเขาหรอกนะจ๊ะ เดอื นอย่าเกลยี ดแมเ่ ลยนะลกู ” น้ำตาฉันไหลพราก ฉันจะเกลียดแมแ่ ท้ๆ ของตัวเองลงได้อยา่ งไร “แมย่ อมรบั วา่ พอคุณวริ ณุ เขาเรมิ่ รบั ราชการ ได้ตำแหน่งท่ตี า่ งประเทศ แม่ก็

เดนิ ทางไปกับเขา อย่เู มอื งนอกแหง่ ละนานหลายปี ไม่ได้คิดตดิ ตอ่ ลกู อีกเลย เกรงว่า ลแมกู เ่ไพปรจารเงขิ ๆาจไะมระไ่ ดแ้วขงา่ วแคลร้าววแกมันก่ เย็ ปังน็ ไมสก่บิ ลป้าี บอกความจรงิ กับใครทั้งน้ัน จงึ เหมือนกับแมท่ ้งิ “แมก่ ลับมาเมืองไทยอีกหนกร็ ้วู า่ แม่เพราย้ายจากน่านไปเสยี แล้ว เห็นเขาว่าไป ณอยเ่ขูกัาบยพ้าอ่ยแกมลท่ับี่กกรรงุะเททรพวฯงครลง้ั กู นส้ี าวว่าคแนม่เเดพียราวขสอขุ งสหบนาตูยาดยีแเมสก่ยี ห็แลาย้วหตว่้ังงหลเาพยง่ิ ปจ”ี ะมาร้เู มอื่ คุณวริ ุ เรอ่ื งของแม่อรของฉันสามารถเขียนเปน็ นิยายชวี ติ โศกรันทดขนาดยาวแปดรอ้ ย หน้าได้เลม่ หนงึ่ เลยนะคะ ฉะน้ัน ฉันจึงขอยอ่ เรอ่ื งพอสงั เขปให้คณุ ๆ ทราบกันว่า แม่ อรก็แต่งงานมคี วามสขุ ดีกับสามีคนใหมค่ อื คณุ วิรณุ ซง่ึ ความรักของเขาได้ชว่ ย ปลอบโยนแมอ่ รของฉันให้คลายความหมน่ หมองลงในที่สดุ ไม่นานต่อมาแมอ่ รกม็ ีลูกชายอีกคน รวมเปน็ หญิงหนึง่ ชายหนง่ึ ขณะอยูต่ ่าง ประเทศ และด้วยมัวยงุ่ กับการเล้ียงดบู ตุ รชายหญิงของตน จงึ หลงลืมฉันไปบ้าง รสะัมหพวันา่ งธน์ ล้ันกึ เซอง้ึ งกแับมน่อารยกปส็ รนะทิสสทิ นธ์ กิมอ่กันบจสะามมาพี แอตจง่ ะงทานรากบับวเ่าขาอยเู่ ขาเแอลงกะกพ็ ม็ อีครเ้วู ราอ่ืมงสทงแ่ี สมยั ่มถคี ึงวกาามร หายตัวไปต่างจังหวัดพักใหญข่ องแมม่ าตลอด แตเ่ ม่อื เขาไม่เปิดปากถาม แมอ่ รของฉันก็ไม่เรมิ่ เรอ่ื งเลา่ (ราวกับใครบางคน ข้างๆ ฉันไม่มีผิด) เมไหือ่ แว้มวาก่ นลคับุณกรลงุ งุ เตทมุ่พซฯง่ึ เมปา็นคตรงัำ้ รนว้ีพจบใหวา่ญ่แมแ่เพลระาเปตน็ายลไกู ปพตีลั้่งแกู ตน่ป้อมี งะทโีส่ วน้แลิท้วสนจมงึ ดังนั้น ตื่นตกใจมาก กับแมอ่ รมาแตย่ ังเยาว์ ให้ชว่ ยสบื หา ตอนแรกกย็ ังไมย่ อมบอกว่าฉันเป็นลูก บอกแต่วา่ เป็นลูกสาวเพอื่ นสนิท ไปๆ มเปา็นๆตกำราวรจสญบื สาตวกินันขกอร็ง้เลู รงุอ่ื ซงง่ึดท้วำยให้ต้องมาคุยกันทีบ่ ้านหลายหน ประกอบกับหลานชายซงึ่ วันหนึง่ คุณวิรณุ จงึ สงสัยถามข้ึนมา แมอ่ รเห็นวา่ ไมอ่ าจทนปิดบังสามไี ว้ได้อกี แล้วจึงยอมสารภาพหมดทกุ ข้อหา เป็น

ผลให้คณุ สามอี ้งึ ไปสามวัน สว่ นลกู สาวคนโตนั้นโกรธแมไ่ ปสองเดอื น ลูกชายก็ยัง อมึ ครมึ อยูจ่ นวันน้ี สมตามผคลวาสมดุ ปทร้าะยสงคล์ ขุงอตงมุ่ แแมล่อะรคณเระอก่ื ง็ไดรา้รว้คู ตว่อามมจากรง็เิ ปท็น้ังหเชมน่ดทคี่ แุณลๆะรว่ ไมดก้อัน่านหไาตปัแวฉล้ัวนนจั่นนเพอบง ค่ะ...เฮ้อ ! เหน่อื ย “นแ่ี ม่ยังไมร่ ้เู ลยว่า จะบอกคณุ ตาชนม์ ของลูก...พอ่ ของแม่เพรา กับคุณตา ใหญ่...พ่อของแมไ่ ด้ยังไง” แม่ครำ่ ครวญเอากับฉัน สว่ นฉันไม่รจู้ ะไปครำ่ ครวญเอากับใคร

บทท่ี 19 มคี วามสขุ ตลอดไป ใครมาเปน็ ฉันแล้วจะไมช่ อ็ กบ้างคะ ขนาดคนอา่ นนิยายยังอ้งึ เลย ใชไ่ หมเล่า อะไรกันเดินเรอื่ งมาจนเกอื บจบแล้วมปี ระวัติชวี ติ ท่ีฉันไมร่ ้ยู าวต้ังหลายหน้าโผลอ่ อกมา แม่อรขอตัวไปล้างหน้าล้างตา สว่ นลงุ ต่มุ ขอตัวกลับกอ่ นเพราะมีธุระ เหลือฉัน กับคณุ โมกข์ นั่งรอในห้องรับแขกกันอยสู่ องคน คุณโมกข์ มานัง่ ใกล้ๆ และโอบฉันไปกอดไว้ครหู่ นึ่ง ราวให้กำลังใจ “คุณบอกคณุ ตาแล้ว ใชไ่ หมคะ” ฉันถามเบาๆ “คุณตาถึงได้ร้องไห้” คณุ โมกข์ พยักหน้านดิ หน่ึง สง่ เสยี งตอบรับเบาๆ ในคอ “คณุ ลงุ ชนม์ สงสัยมากอ่ นเหมอื นกันนะ หลง เรอ่ื งสร้อยล็อกเกต” “ทำไมคณุ ตาไมร่ คู้ ะ ในเมอื่ แม่เพราไมไ่ ด้ท้องแล้วอยดู่ ีๆ กม็ ีหลาน” ฉันสงสัย นา่ น “เชพว่รงาเะวแลมา่เนพ้ันราคขุณองตคาณุคุณแตอง่ยกกู่ ับรพงุ เอ่ ทคพณุ ฯซง่ึ กเปับ็นคคุณนพจัรงมห้ิ วัดนสวา่่ นนลูกกสเ็ าลวยอตกี าสมอไปงคอนยกู่อับยู่ เขา สว่ นป้าผอ่ งผมคดิ วา่ คงตามไปอยดู่ ้วยเฉยๆ กระมัง” เขาคาดเดา ฉันเห็นด้วยทันที เพราะรวู้ า่ ป้าผ่องไม่ถูกกับน้าพรม้ิ เจอหน้ากันทไี รเป็นต้อง ทะเลาะกัน “คณุ ตากเ็ ลยไมร่ วู้ า่ แมเ่ พราท้องหรอื คะ” ฉันพมึ พำ “ใช่ ได้ข่าวคร้งั แรกก็ตอนคลอดเลย” “น่าสงสัยมากๆ” ฉันวา่ ร้สู กึ วา่ คุณโมกข์ ย้มิ จากแก้มทแี่ นบขมับฉันขยับนดิ หน่ึง “แตค่ ณุ ตากร็ กั คุณเหมอื นหลานแท้ๆ ตลอดมานะ หลงบหุ ลัน”

ข้อน้ฉี ันเห็นด้วยกับเขาทส่ี ดุ “ฉันเองก็คดิ เสมือนว่า คณุ ตาเปน็ ตาแท้ๆ ของฉัน จรงิ ๆ คะ่ ” แม้จนบัดน้ีความรสู้ กึ ของฉันก็ไมเ่ ปลย่ี น “ป้าผอ่ งต้องรแู้ น่ๆ เลยว่าหลงไม่ใชห่ ลาน ถึงได้ใชห้ ลงยังกับทาส” ฉันบ่นเม่อื คดิ ถงึ เรอ่ื งน้ีข้นึ มาได้ “สว่ นลุงตมุ่ ต้องมาทำลับๆ ลอ่ ๆ ในตอนแรกกเ็ พราะคณุ วิรณุ ยัง ไม่รเู้ รอ่ื งของหลง ลงุ จงึ ไมก่ ล้าเอกิ เกรกิ ให้ใครรวู้ า่ มาตามหาหลานน่ะเอง” คุณโมกข์ ถอนใจคลายแขนจากไหลฉ่ ัน ดวงตาเขามีแววครนุ่ คดิ กอ่ นบอกฉัน ว่า “ผมให้นายปา่ ไปสบื อีกอยา่ งหน่ึงมา หลังจากท่รี ้เู รอื่ งแม่อรของคุณ เวลาน้ผี มร้จู ัก คุณตาอกี คนของคณุ แล้วละ” เขาบอก “จรงิ หรอื คะ” คณุ โมกข์ พยักหน้าย้ิมๆ “คณุ พาพงศ์ วรี วาณชิ ท่าทางน่ากลัวกวา่ คณุ ตาชนม์ ขผอา่ นงคมณุา แเยลอ้วะคเุณลยคิดมวบี า่ ้เาปน็นอสยถูใ่ นานซทอตู ยไเดด้ไียหวมก”ันน้เี อง จำบ้านกำแพงสนี ้ำตาลปากซอยท่ีเรา อา หรอฉื ญันตาตาโคิ ตนอคืน่ วๆามคเพิดม่ิทขว่ี ้่านึ ยอังกีมเคี ปุณน็ โตขายองีกคทนำใหน้ฉำพันารคสู้ วกึ าแมปนลัยกวป่าอระาจหยลังามดียคง่ิ นุณักน้าแตค่ยณุ ัง ไม่ทันที่ฉันจะถามอะไรต่อ แมอ่ รกก็ ลับเข้ามาในห้อง ดวงหน้าสะอาดหมดจด แตง่ แต้ม แป้งนวลผ่องใสข้นึ แล้ว นยิ ายเรชอื่ วี งติ นข้อี อยงู.่ฉ..ักน็มนันีช่ เา่ปงน็เหนมยิ อื านยนนยิ่ียาะยจหรลงิ อ่ๆน เแลตยเ่นชะอ่ื คเถะอะคคุณ่ะคมงีสชงวี สิตัยคในนอเกีมเ่ือปก็นำจลำังนอว่านน มากซงึ่ ‘ยิ่งกว่านยิ าย’ เสยี อกี มันคงคล้ายเป็นวงจร นยิ ายกส็ ร้างจากชวี ิตจรงิ และชวี ติ จรงิ ก็เป็นแรงบันดาลใจ ให้เกิดนิยายข้ึนมา คนเราทุกคนไม่อาจมชี วี ิตราบรน่ื เสมอ บางครั้งในวันทีค่ ิดวา่ โชครา้ ย กับบังเกิด เรอ่ื งดๆี ข้ึนได้ หากบางวันในวันทฟี่ ้าแจม่ ใสมีสขุ ชวี ติ กอ็ าจพลกิ ตลบไปในทางตรง ข้าม

ดูอยา่ งฉันและคณุ โมกข์ เป็นตัวอยา่ งเถอะคะ่ ตอนน้เี ราควรจะได้อยู่ใกล้ชดิ กัน อย่างมีความสขุ สมชอื่ ตอน เตรยี มจบเรอื่ งได้แล้ว ใชไ่ หมคะ ใครจะไปร้วู ่าจะมเี รอ่ื งให้ เจ้าบา่ วสดุ ทร่ี ักของฉันได้ใจหายใจคว่ำก่อนจบกันบ้างละ่ ฉันคิดว่าคุณโมกข์ คงเรมิ่ สังหรณ์ ใจต้ังแตท่ ราบเรอื่ งคุณแม่และคุณตาอกี ทา่ น ของฉันแล้วละค่ะ หลังจากแม่อรล้างหน้ากลับมา กพ็ รำ่ ซักถามถึงเรอ่ื งราวระหวา่ งเราสองคน วา่ คิด จะจัดงานยังไง ทไ่ี หน เม่อื ไหร.่ ..ไมเ่ รว็ ไปหรอื ลูก ? ซงึ่ คำถามเหลา่ น้ีคุณโมกข์ ยังไม่ สามารถให้คำตอบแนช่ ัดได้เพราะตั้งแตก่ ลับมาจากนครสวรรค์ เรายังไม่มเี วลาพอจะ ตกลงรายละเอยี ดเหลา่ นั้นกันเลย สว่ นคำถามสดุ ท้ายของแมอ่ รน้ัน แม้ว่าฉันกับคุณโมกข์ จะมคี ำตอบแล้ว (วา่ ต้อง เรว็ แล้วละคะ่ คณุ แม่) แตเ่ ราทั้งสองกย็ ังไมม่ ใี ครยนื ยันเรอ่ื งนั้นกันข้ึนมาในตอนน้ี แม่อรบ่นถึงน้องๆ ซง่ึ ฉันยังไมม่ ีโอกาสได้เจอหน้า เพราะตา่ งกก็ ำลังงอนแม่กัน ไปหมด รวมท้ังบรรยายถงึ สมาชกิ ครอบครัวอีกหลายคนที่ฉันยังไมเ่ คยพบปะ มีคุณน้า น้องของแม่อรอกี สามคน ตายายของฉัน และบรรดาหลานๆ ทางลงุ ตมุ่ อีกพะเรอ เกวียนจนฉันไมส่ ามารถจำชอื่ ได้หมดในคราวเดียว ตลอดเวลาน้ันคณุ โมกข์ ซง่ึ ย้ายมานั่งข้างฉันก็กมุ มอื ฉันไว้ ฉันดใี จทไี่ ด้กำลังใจจากเขา ในเรอื่ งใหม่ๆ มากมายหลายอยา่ งท่ฉี ันยังไม่ทันตั้ง ตัวเตรยี มรับน้ี มิได้เฉลียวใจวา่ เขาเองกต็ ้องการความมัน่ ใจจากฉันอยเู่ หมอื นกัน ก็เรอ่ื งท้ังหลายน้ีมันนา่ ตกใจใชน่ ้อยอยหู่ รอื คะ บทสนทนายามบา่ ยของเรายาวไปจนถงึ ยามเยน็ จนค่ำแล้วแมอ่ รก็ยังไมอ่ ยากให้ ฉันจากมา “ไม่อยทู่ านข้าวเยน็ กับแมก่ ับน้องๆ กอ่ นหรอื ลกู ” แม่อรพยายามหนว่ งเหนี่ยว ฉันเรม่ิ ผดิ หกู ต็ รงคำถามวา่ “นี่หนูเอาเส้อื ผ้ามาด้วยรเึ ปลา่ จ๊ะ” “อะไรนะคะ” ฉันคดิ ว่าฟังไมช่ ัด และแล้วแมอ่ รก็หยอ่ นระเบิดลงมาจนได้ “แม่คิดวา่ หนจู ะย้ายมาอยกู่ ับแมเ่ สยี อีก แม่เตรยี มห้องรอไว้แล้วนะจ๊ะ พอลงุ เขา