เล่ห์ร้ายนิยายรัก

บอกว่าจะพาเดอื นมาวันน้”ี แม่ว่า สหี น้าของฉันคงท้ังประหลาดใจและลังเลใจ ถงึ อยา่ งไรฉันกเ็ พงิ่ ได้พบกับทา่ น วันน้เี องนะคะ แม่อรเหน็ สหี น้าฉันเข้าก็เศร้าซมึ ลง “เดือนไม่อยากอยกู่ ับแม่ให้แม่ชน่ื ใจสักพักหรอื ลูกจ๋า” ทำเอาฉันใจออ่ นไปทันที แม้ว่าจะยังไมค่ ุ้นเคยกันเท่าไหร่ แตฉ่ ันก็ยินดีท่จี ะใกล้ ชดิ กับแมอ่ รให้มากข้นึ มอื อบอุ่นของคณุ โมกข์ ท่ีกมุ ข้อมือฉันอยูก่ ระชับมั่นข้นึ โดยทเี่ ขาคงไมร่ ้ตู ัว แต่ ฉันร้สู กึ ชัด “เรายังไม่เคยมเี วลาอยดู่ ้วยกันเลย แม่อยากร้จู ักลกู คนโตของแม่ อยากให้ลกู ได้พบสนทิ สนมกับน้องๆ อยา่ งน้อยก็กอ่ นท่จี ะแต่งงานไป แมค่ งไม่ได้ขอมากไปใชไ่ หม จ๊ะ” ฉันอยากร้จู ักน้องๆ ของฉันเหมอื นกันค่ะ เกอื บตอบตกลงแม่อรไปแล้ว ถ้าไม่ คดิ วา่ คุณวริ ณุ อาจร้สู กึ ลำบากใจในการปรากฏกายของฉัน และอีกเหตุผลสำคัญคือสามี ของฉันซง่ึ ไม่เตม็ ใจเลยสักนดิ เดยี ว คณุ โมกข์ กมุ ข้อมือฉันไว้ ถ่ายทอดความรสู้ กึ เป็นเจ้าของ ปกป้อง หวงแหน ไม่ อยากให้ฉันห่างกาย ความหวง ห่วงใยของเขาชัดเจนอนุ่ ในหัวใจฉัน ฉันเงยหน้าข้ึนมองคณุ โมกข์ ย้มิ ให้เขานดิ หน่ึง กำลังจะบอกเขาว่าฉันขอมาค้าง กับแมอ่ รสองสามวันเทา่ น้ันเอง แตร่ อยย้มิ ของฉันชะงักค้าง เมือ่ ใบหน้าเครง่ ขรมึ ของ คณุ โมกข์ ไม่ได้มองมาท่ฉี ัน เขามองแมอ่ ร “วันน้หี ลงยังไม่ได้เตรยี มเส้อื ผ้ามา ไว้โอกาสหลังดีกวา่ นะครบั ” ฉันหันกลับไปมองแมอ่ ร “ไม่เปน็ ไรหรอกจ้ะ ยมื เส้อื แมก่ อ่ นก็ได้ แล้วพรงุ่ น้ีคอ่ ยขนย้ายเสอ้ื ผ้าเครอื่ งใช้ ทั้งหมดตามมาให้เดือน” แมอ่ รก็ตอบเย็นๆ อยา่ งไม่ระย่อเชน่ กัน แมจ่ ับมืออกี ข้างของ ฉัน มอื นมุ่ เหนียวแน่นเสมอื นสายใยของมารดร

โอ้...น่ีกำลังเกดิ อะไรข้นึ กันแนค่ ะ สงสยั ว่าความล้มเหลวทผ่ี ่านๆ มาของลงุ ตุ่มอาจทำให้แมฉ่ ันร้สู กึ ไม่ดีกับคุณ โมกข์ เท่าไหร่ แต่การ ‘ขนย้ายเสอ้ื ผ้าเครอื่ งใช้ท้ังหมด’ ของฉันมาอยา่ งท่แี ม่อรบอก ราวกับวา่ แม่อยากให้ฉันย้ายมาอย่างไมม่ กี ำหนดกลับ ฉันขยับกายกอ่ นเอ่ยข้นึ อยา่ งประนีประนอมในทีส่ ดุ “เอ่อ...แมข่ า วันน้ีหลงยังไม่ได้เตรยี มตัวมาจรงิ ๆ” ฉันพูดเสยี งเบา “วันน้ใี ห้หลง กลับไปเกบ็ ของก่อนดีมั้ยคะ ให้คณุ โมกข์ เก็บให้เด๋ยี วไมถ่ ูกใจ แล้วพรงุ่ น้หี ลงคอ่ ยมา ค้างกับแมน่ ะคะ” แม่อรยอมปล่อยตัวฉันกลับมาในค่ำวันน้ัน วันรงุ่ ข้ึน คณุ โมกข์ ไมก่ ล้าบน่ อะไร แม้จะไมค่ อ่ ยเต็มใจ เม่อื ฉันขนเสอ้ื ผ้ามาอยู่ กับแมอ่ รชัว่ คราว และถูกแมด่ ึงตัวเอาไว้ด้วยนับแต่น้ัน เขาพยากรณ์ ว่าแม่อรคงไม่ ปลอ่ ยฉันกลับไปงา่ ยๆ แน่ แตฉ่ ันกแด็ม้ีใวจา่ ผทไ่ีลดท้มส่ี าดุใกฉลัน้ชจดิะตก้ัอบงมถารูกดจาับทแี่ฉยันกเกพับ่งิ คพุณบหโมนก้าเขป์ จน็ นคกรว้ัง่าแจระกถคึงะ่ วันงานเล้ยี งจรงิ ๆ คุณโมกข์ เองก็ร้วู า่ ชว่ งเวลาน้เี ปน็ โอกาสดแี ละอาจเปน็ โอกาสเดยี วของฉัน จึงจำ ใจยินยอม ไมห่ ้ามหวงอะไรมากไปกว่า ขอสัญญาวา่ ฉันจะไม่เผอิญบนิ ไปตา่ งประเทศ หรอื ไปตา่ งจังหวัดกับแม่อรหลายๆ วันโดยไม่บอกกอ่ นเทา่ น้ันเอง (คงกลัวว่าฉันจะถูก ลักพาตัวไปไมใ่ ห้แต่งงานกับเขาเลยกระมังคะ) ฉันมคี วามสขุ ตามสมควรกับบ้านใหมค่ ะ่ แม่อรดอี กดีใจ เอาใจฉันมาก คุณพ่อเล้ียงวริ ณุ มไิ ด้รงั เกียจฉันอยา่ งท่ีฉันกลัว ท่านวางตัวเปน็ ผู้ใหญท่ ่ีดี ฉัน ไมอ่ าจจับความร้สู กึ ได้วา่ ทา่ นไมพ่ งึ พอใจฉันกับแม่อรบ้างหรอื เปล่า แตแ่ มอ่ รยนื ยันกับ ฉันว่า คุณวิรณุ ให้อภัยแม่ และยินดตี ้อนรับฉันอย่างลูกหลานคนหนง่ึ ฉันพบน้องสาวของฉัน เธออายุ 21 ปีแล้ว ชอ่ื อินทิรา หรอื อ๊นิ เพง่ิ เรยี นจบ ปรญิ ญาตรที างด้านศลิ ปะจากตา่ งประเทศ น้องอ๊ินหายงอนแม่อรแล้ว ตอนแรกก็เฉยๆ กับฉัน แตพ่ บกันหลายคร้ังเข้ากเ็ รม่ิ คยุ กันถูกคอ เธอรปู รา่ งสงู โปรง่ สงู เกอื บเท่าฉัน

ผิวขาวราวน้ำนมเหมอื นแม่อร หน้าตาสวยเก๋ ท่าทางรา่ เรงิ แจม่ ใส น้องอาสร์ทว่ นเปอน็ ินคทนรขาวรมุธึ ๆหเรรอืยี บอร้อารย์ทเหมนอื ้อนงคชณุายพคอ่นเเขลา็กอแาตย่เรุ า1ก9็เข้ายกังันเรไยี ดน้ มหาวทิ ยาลัยอยู่ ทั้งหลายระหซวง่ึ ่าบงาทงี่ฉคันนอกยต็ ู่กกับอแกมต่อกรใจกันพอทส่ามนคพวารฉนันั้นไปคหุณาคโณุ มกตขา์ใกห็ปญระ่กสับบคปุณัญยหาายใแนลกะาญรจาัตดิ งานแต่งงาน ท่ีเขาพยายามรบี เรง่ อย่างเรว็ อยทู่ กุ วถิ ที าง ด้วยเหตวุ ่า เมือ่ คุณพ่อของเขา นเด้อนิ ยทหานงไ้าปพเมูดือ่ จมาากไับด้คร้วุณู า่ เตปาน็ ชคนุณม์ ถตงึ านขอคงรฉสวันรเรหคม์ แอื ลน้วกัน คุณตาใหญ่พ่อของแมอ่ รก็เกรงจะ เปน็ เจ้าเภมา่ือพหฝล่าายนหคญนิงแเรสกยี จเะอแงต่งงาแนลทะั้งบทัญี ชเากใหร้งคคุณุณโมวิรกณุ ข์ พจะากคณุระพดาอ่ กมการสะขู่ เดอือ่กังบท่าจนงึ อขีกอครนบั หนงึ่ ด้วย คณุ ตาใหญ่ของฉันพยายามข้นึ ราคาหลานสาว เรยี กรอ้ งสนิ สอดให้แพงทส่ี ดุ และ เล่อื นเวลาออกไปให้นานท่สี ดุ เทา่ ท่ีจะทำได้ ตามคำขอของแมอ่ รของฉัน (ทั้งทเี่ ราจด ทะเบียนกันมาเกอื บสามเดือนแล้วนะคะนี่ ฉันยังสงสัยวา่ คุณโมกข์ จะยอมจ่ายรเึ ปล่า) “สนิ สอดนี่แม่เรยี กไว้ให้ลูก เดือนจะได้มีทุนรอนเก็บไว้เปน็ ของตัวเอง ไมต่ ้อง พึง่ ใคร” แม่อรยังเรยี กฉันวา่ เดือนคะ่ แม้วา่ ฉันจะไม่คุ้นกับชอ่ื นั้นเลย แม่คงได้รบั ความคับข้องใจมาตลอด จึงอยากให้ฉันมีหนทางดแู ลตัวเอง เผือ่ ไปตกระกำลำบาก ทไ่ี หน หรอื ถกู สามที ้งิ ขว้าง “แล้วกข็ อมีเวลาอยกู่ ับเดอื นนานๆ ให้หายคดิ ถงึ กอ่ น” ระหวา่ งเวลาเหล่านั้น คณุ โมกข์ ก็มาเปน็ แขกรับประทานอาหารเยน็ ทบี่ ้านน้เี ปน็ ประจำจนกระทั่งถงึ วันจัดงานในอีกหน่งึ เดอื นถัดมา กวา่รคะซณุ บิ ตถบางึอใแหกมญค้แุณห่มา่อแฤมรกจ่ถษะงึ อ์มคยาวไาาดกม้ปถจหีว่ำเงนปเ้าว็นลใคานใณุ กหา้นตราาจชนัดนกงมาวน์่าเลนเปย้ี ็นต้กอแาตงรเก่ ปด็ค็นว่ งนฝเปใ่าหย็น้ทหไปา่านมไมาทใไ่ รหดา้้ใบแหลใม้นว่ลทะส่ีไคดดุ ะ่้กำเหมฉน่อื ันดรู้ ในอกี สส่ี ัปดาห์ แทน

และแล้ว...ฉันก็ได้แตง่ ชดุ เจ้าสาวในตอนจบท่ีแสนมคี วามสขุ น้จี นได้ค่ะ งานแต่งงานของฉันเปน็ งานช้าง ทกุ ๆ คนมากันครบ ไม่วา่ ญาติผู้ใหญฝ่ า่ ย ไหนๆ เฉพาะฝา่ ยเจ้าสาวกป็ าเข้าไปตั้งหลายคุณตาคณุ ยายแล้วนค่ี ะ ยังฝา่ ยเจ้าบา่ วอีก ลเป่ะ็นสบริ วๆมเหบลรษิ่านทั ักธรุรวกมิจถใงึ นขแ้าวราดชวกงากรากรรคะ้าทแรลวะงวตงา่รงาปชรกะาเรทศแพลนะักข้งารานาชบกราษิ รทัตแำรลวะจโลรงงุ งๆานพอีกี่ๆ ของฉันด้วย คุณตา ป้าผ่อง น้าพร้มิ ป้าสุ ลงุ พร น้องบ๊ิก ขบวนการบอด้ีการ์ดท่ีฉันเพ่งิ ร้จู ัก หน้า แม้แตพ่ พ่ี ักตร์ก็มา เพอื่ นของฉันและเพื่อนของคุณโมกข์ รวมทั้งเพ่อื นนายปา่ อีก สามปา่ ฉันในชดุ เครอื่ งเพชรประจำตระกูล และชดุ แตง่ งานจากดีไซเนอร์ชนั้ นำของ ปใบรหะเนท้าศเรไทม่ิ ยหมดยแนื รฉงเาปยน็ ยอ้ิมัมสพดใาตสบต้าังงแจตุด่ยามแพสลงบแคฟ่ำลเรชอ่ื แยสมงาไฟทจก่ีนรระอพยรยบิ ้มิ วเบิรมว่ิ ับล้สา ลักบลก้ัาบมสเวนา่ ้ือง จ้าเข้าตาไม่หยดุ ทำให้ฉันแสบตาไปหมด เมอ่ื ต้อนรบั แขกทั้งหมดเข้าสงู่ านสำเรจ็ ฉันก็ ย่อเขา่ ไหว้อยา่ งสวยจนเรมิ่ ปวดหลังและตาลายเสยี แล้ว ฉันกแ็ ทกบวลา่ จ้มะพฉับายวแดิ ลีโะอเอรม่ิดฝีตันรกั ถขงึ อกงารเรแาต่งดงา่ืมนอใวนยสพวรนเลตก็ัดๆเค้กใต้ตแรสงงตเทามยี สนตูทร่ีมมีเาพตียรงฐเารนากจับบ พอ่ แม่และเพ่ือนรักสองสามคน ทำไมฉันถงึ เลือกจัดงานแบบน้ันไม่ได้นะ...ฮอื ๆ สง่ิ ที่ทำให้ฉันมีแรงยนื หยัดต้านความออ่ นเพลยี ไปจนจบงานได้กค็ อื รอยย้มิ กับ ความรกั ทเี่ จ้าบ่าวของฉันสง่ ออกมาทางสายตาอบอุ่นของเขาให้ฉันตลอดงานนั่นเองค่ะ แต่ไร ปเขา่ ราเักปเ็นข้โากฆันษไกดเ้ดสเียี ปง็นเอพกิเดศษำเนกับินพราวยกกพาีอ่รล๋พู ้อ่ีช-าแยซเวพรพาะวเกขเารอายคาู่กกับเปน็น้อนงแักอส้มบื มนาแ้อตง่ไสหานว ของพอ่ี ู๋ ในตอนท้ายฉันกไ็ ด้คำตอบเฉลยปรศิ นาซง่ึ นายป่าหลอกฉันไว้ต้ังแต่วันแรกท่ี

รจู้ ักกันในวันแตง่ งานนเี่ องคะ่ เขาป่าวประกาศยกย่องฉันกับใครๆ ว่าฉันเป็นหญงิ เกง่ หญิงแกรง่ ตัวจรงิ ผ้สู ามารถทำสง่ิ ซง่ึ หญงิ พันกวา่ คนทำไม่สำเรจ็ ลงไปแล้ว นัน่ ก็คือ สามารถทำให้คณุ โมกข์ ผู้เอาแตท่ ำงานไมส่ นใจอสิ ตรเี ลยนั้น ตกหลมุ รกั ฉันจนได้ ...ด้วยคณุ งามความดี ความขยันขันแข็ง และอืน่ ๆ ของฉัน (พันกว่าคนนั้นคือตัวเลขทน่ี ายปา่ ประมาณการข้นึ มาถึงจำนวนหญงิ สาวซง่ึ คุณ โมกข์ เคยรจู้ ักมาทั้งหมด มิวา่ เธอจะสนใจไยดีคุณโมกข์ หรอื ไม่กต็ าม...เฮอะ เหลือเชอื่ จ รงิ ๆ เลย) นายปา่ สรรเสรญิ เยนิ ยอเจ้าสาวอย่างสมควรแกโ่ อกาสเป็นอยา่ งยิ่งค่ะ ทั้งความ รา่ เรงิ สดใส มนี ้ำใจของฉัน รวมถงึ ความสวยงามตามแบบฉบับนางสาวไทยแท้ สงู สงา่ ผวิ สนี ้ำผ้ึง ดวงตาโตหวาน ผ้รู กั เด็ก ทำเอาฉันหน้าบาน ยกโทษบรรดามที ่นี ายตัวร้ายก่อกรรมทำเข็ญเลน่ ตลกกับฉัน ไปจนหมด หลังจากการหอมแก้มโชว์ บนเวที กลา่ วขอบคณุ ทา่ นผ้ใู หญผ่ ู้มีพระคณุ ฟันฝ่า ปฏบิ ัตกิ ารมหากาพย์ ถ่ายภาพและวิดที ัศน์ อกี ยกหนง่ึ จนมาถึงหน้าประตูห้องจัดเล้ยี งเพอ่ื สง่ แขกกลับ เจ้าสาวก็เรม่ิ โซเซ จนเจ้าบา่ วเกือบต้องอ้มุ เสยี แล้วละค่ะ มิใชว่ ่ารา่ งกายของฉันจะลืมความทรหดอดทนในอดีตเสยี ง่ายๆ หรอกนะคะ อะไรกันกับรเี ซฟชัน่ แขกสองพันกว่าคนแคน่ ้ี ชวิ ๆ เหน่ือยแงตา่ ยเ่ วลงาน่วง้ีฉงัน่ายเรม่ิ มแลีอะากวิงารเวแียพน้อศยรี่าษงจะรงิ ๆดังน้ันจัคงๆืนน้ฉี ัขน้นึจึงมกาแลลาย้วสภาตพอเปน็นเชน้าาคงลเอนื่ กไผสู้้ ออ่ นแอ เจ้าสาวผู้ (รอคอยการ) ถูกรังแกอยา่ งสมบทบาทจรงิ ๆ คะ่ และแล้วเม่อื งานเล้ยี งอลังการคนื นั้นจบลง คุณโมกข์ ก็ต้องอ้มุ ฉันออกจากรถ ข้นึ มาบนบ้านจนได้ เพราะฉันผลอ็ ยหลับไปในระหวา่ งทางกลับ ฝันถงึ ว่า พรงุ่ น้ีตอนบ่ายเราจะเดินทางไปด่มื น้ำผ้ึงพระจันทร์กันทกี่ รซี แล้ว กรซี ...เมืองแหง่ อาคารสขี าวบนเนนิ เขา เทพอพอลโล เทพวี นี ัส และท้องทะเลสี คราม...กรด๊ี ดดซ

ฉันสะลมึ สะลือตื่นข้ึนมาในตอนทเ่ี ขาพาฉันผ่านประตหู ้องหอเข้ามา ถ้ำคุณ ขหมรมึาปๆ่าเเปปลลีย่ ย่ี นนไไปปจเปาก็นเสดคีิมรแมีล-้วฟ้าไดแ้รลับะกมาว่ รงตลกาแเวตน่งใเดหอมร่ร์สะหโี ปวร่าดงทขฉี่อันงฉไมัน่อยู่ โทนสนี ้ำตาลดำ ทนะัง่ ลเลไุ นป่ ผสเปอู้่าลคีก่ยีลหนุม้อเใงตหหียมนง่ใงึ่ปหัก้เซขลง้่ึาาเกยคันดยอเปกก็นำมแหอพ้อรง์นงหนิง้อกองลนตอตรรงดิ ดีทกอ่ีเันคกยเลขเปก็ณน็ ๆะมนินน้ถี ิบาู่การปรกั ์หรมบัาายเกปไเปลลย่ี ยกนลเผปา้ยนา็ มเหป่า้อน็นงแซทลมุ้ำะงโชาคนดุ้ง ใหม่ ของฉันกับของเขา บรเิ วณทีเ่ ขาเคยวางโต๊ะทำงานเก่าท่รี มิ หน้าต่าง ตอนน้มี ีเก้าอ้ีโยกหุ้มนวมนุ่มน่า ซนงัึ่่งปวิดางกแรทะนดาษแสจกฟี ัน้าอดอ่ อนกกุหลาบขาว-ชมพชู อ่ ใหญส่ ง่ กล่นิ หอมระรวย สตี ัดกับผนังห้อง ห้องของเขา กลายเปน็ ห้องแสนสบายนา่ อยู่...ของเรา ปรอื ปดิ ฉลันงพถรอ้อนมหราอยยใยจอ้มิ ยผา่ ุดงขม้ึนคี วบานมรสมิ ขุ ฝเีปม่ืาอกคณุ สโมตกิขขอ์ วงาฉงันฉันทำลทง่าบวนา่ จฟะกู ปนิดมุ่สวติ ซ์ขต้าามขฉอางกฉไันป จนถงึ รงุ่ อรณุ ของวันใหม่ ทม่ี ีแสงสที องสอ่ งลอดผ้ามา่ นเข้ามาพร้อมกับเสยี งนกร้อง จ๊บิ ๆ เสยี แล้วละค่ะ ถ้าไม่รสู้ กึ ว่าถกู โอบประคองให้ลุกข้ึนนิดหนึ่ง กอ่ นจะถูกจับวางลง ใหม่ให้นอนตะแคง มืออบอุน่ เรมิ่ แกะกระดุมจ๋ิวๆ นับร้อยเมด็ ท่เี รยี งกันอยู่ด้านหลังตัวเสอ้ื ราตรขี อง ฉัน เเปล้็นียงแขถอตวงา่ยฉงาหัวนแูลคลงืนะไปนสถ้าเี ปยงึ ส็สนระช้โอดุพยเกกแหาะทาอยนกไซปปิปไดัก้ยปังรไตะงดัวตับกอครนะรไโสิหปตนรัลงเเฉปมันน็็ดกเชล็ไน้ั ็กมผๆร่ ้า้สู ซมกึ ้อกีตนัรวะๆเลดยุมแจกกำ้วัไนอดเย้ลวูา่่ขื่อช้ามดงุ พหงลาลน้วิัง เหมือนช้ันน้ำตก คอ่ ยๆ บานออกจนถึงชายยาวลากพ้นื ด้านหลัง ตายละ ฉันนี่ชา่ งเปน็ เจ้าสาวทหี่ มดสภาพเสยี จรงิ ๆ หากฉันก็ได้แต่นึกนะคะ ไม่มเี รย่ี วแรงจะลุกข้ึนมาแก้ไขสภาพความเปน็ อยขู่ อง ตัวเองให้ดีข้ึนหรอกคะ่ ในเม่ือหัวฉันมันวิงเวียนไปหมด และก็ปวดขาแทบตาย

ฉันไมค่ วรเลอื กใสส่ ้นสงู เลยจรงิ ๆ ถึงมันจะเปน็ รองเท้าผ้าซาตนิ ปักลูกปัดท่ีสวย งามสักแค่ไหน และสงู แคส่ องน้วิ ก็เถอะ เพราะฉันไมช่ นิ กับการใสส่ ้นสงู เลยสักนดิ การยนื ๆ ย่อๆ อยบู่ นน้ันเกือบสช่ี วั่ โมงทำให้น้วิ เท้าฉันเจบ็ ระบมไปหมด ยังดนี ะคะทฉี่ ันนอนนิง่ เฉยๆ ไมค่ รวญครางอ๋ิงๆ ออกมาด้วย ฉันนึกข้นึ ได้ว่ายังไม่ได้ล้างเครอื่ งสำอางเลย ถึงแม้วันน้จี ะกำชับเมคอัพอาร์ติสวา่ ตขนอ่ื แขต้ึน่งมอา่อนนา่ สๆยอแงตขก่ วาัญรนเปอน็นแดน้ว่ยลอิปีกสท้ัตงกกิ ารบใชลเ้ัชคอรออื่ นงสำแอลางะกมไ็ามส่ดคีการับา่ ลเตกู ม็ นย้อศยในคงคทรำรใภห์ ข้ฉอันง ฉันด้วย ฉันยกเว้นพเิ ศษให้ค่ำวันน้เี ทา่ นั้น และฉันกค็ วรรบี ล้างมันออกโดยเรว็ “หลงต้องล้างหน้า” ฉันพมึ พำงัวเงียข้ึนมา ในตอนทคี่ ณุ โมกข์ แกะกระดมุ เม็ด สดุ ท้ายทสี่ ะโพกของฉันออกแล้ว ร้สู กึ ว่าตัวเส้อื คลายออกฉันกก็ อดอกเอาไว้ คณุ โมกข์ ชอ้ นฉันข้นึ นั่งพิงหัวเตียง “ลกุ ไหวแล้วหรอื ” เขาถามอยา่ งหว่ งใย นั่งลงข้างกายแล้วตลบปลายกระโปรงข้ึนมองดนู ้วิ เท้า น้อยๆ สแี ดงก่ำของฉัน “นา่ สงสารจรงิ ๆ เลย” เขาชอ้ นเท้าของฉันข้ึนวางบนตัก แล้วนวดปลายเท้าให้เบาๆ น้ิวอบอ่นุ นมุ่ นวล ทำให้ฉันรสู้ กึ ดจี นน้ำตาคลอ เขาว่าคนท้องจะอารมณ์ ออ่ นไหวง่ายด้วย จรงิ ไหมคะ ฉันคิดวา่ คงไม่ใชค่ วามร้สู กึ ดจี ากการนวดอย่างเดยี ว คงเป็นความแสนสภุ าพใจดี อ่อนโยนของคณุ โมกข์ คนท่ีฉันรักเหลือเกิน ทำให้ฉันซ้งึ จนพดู ไม่ออกกับการกระทำ ของเขา เหมาะเเจสาะ้ยี วหหรนอื ้ารดมิ ้าฝนปี ขา้ากงนคมุม่ คทาเี่ อยย่ แตดค่ วำงแตสาดทง่ีเหคมวาือมนหม่วดี งวใยงดฉาันวอยูข่ ้างใน สนั จมกู สวย คุณคนอา่ นคงจะซง้ึ ใจไปกับฉันนะคะ ขณะเดยี วกันกอ็ าจคิดว่า เฮ้อ...ก็น่มี ัน

นวา่ ิยายนน่ีนนี่ ะะ่ ชสวี ภิตุ าจพรงบิ ขุรอษุ งสฉดุ ันเพนอะรค์เะฟกต์แแลบะบฉนัน้จี กะห็พาบใเนขชาทวี ตี่แิ สจรนงิ ดไีจดน้เหเหรอมือฉนันฝกันอ็ อยยา่ากงจนะ้จี บรองิ ๆก แล้ว อยา่ สญู เสยี ความหวังและจินตนาการของคุณไปเลยค่ะ ทีไ่ หนสกั แห่งจะต้องมี คนแสนดสี ักคนสำหรับคณุ อยู่แน่ๆ หรอื ใจขหอ่วเพงใียยงกคันุณสออยง่าคทนอดทห้ิงมกั่นันทำแดบีใหง่ ป้แันก่กกัันนในอทยกุา่ ทสำงิ่ รทา้ ยกุ ตอ่ยอกา่ งันแลไม้ว่วคา่ ณุ ด้วกยจ็ กะเาปย็นควนาจทา่ี เขารัก และทำให้เขารักคุณได้ในทสี่ ดุ “ไม่ต้องนวดแล้วละค่ะ คณุ โมกข์ หลงหายเจ็บแล้วละ” ฉันเอย่ แผ่วเบา แค่เหน็ ความเอาใจใสข่ องเขาฉันกห็ ายเจ็บแล้ว “แต่มันยังแดงอยู่เลยนะ” เขาหยุดมือ หันมาพิศดูฉันซง่ึ ยังคงนั่งตาละห้อยพิง หมอนอยู่ แล้วก็ย้ิม คณุ โมกข์ ยังอย่ใู นทักซโิ ด้เชต้ิ ขาว ผ้าผูกคอครบ เสอ้ื กั๊กขาวลายรว้ิ สเี งนิ ขาดก็ แตเ่ ส้อื นอกตัวเดยี วเทา่ นั้น “ผมวา่ ชดุ เจ้าสาวแบบตอนน้สี วยกว่าเม่ือครกู่ ่อนต้ังหลายเท่า” ตาพราวๆ ของเขากวาดมองฉัน ต้ังแต่ผมสนั้ แค่คอทเ่ี ซท็ ปลายงอนไว้แบบนา่ รักๆ ใบหน้าง่วงงุน ตาปรอยๆ ของฉันจนฉันรสู้ กึ วา่ ผวิ แก้มร้อนซา่ นข้นึ มา และข้อเมวือลอานกี ้ีทแลีห่ ้ขูวอแงฉละันตไัวมเ่มสีช้อื อ่หเลพะชหรลแวพมรทวีฉ่พันรากวอดไอมย่เห่กู ล็ออืาจเคปรดิ อื่ บงังปบรระาดลับูกวไิบม้ไวรับส้ บานยตลัวำคจ๋อวิ เอาไว้ไมม่ ดิ ชดิ เทา่ ไหรอ่ ีกด้วย ฉันอยากจะขอตัวไปล้างหน้า อาบน้ำตามลำพัง แต่ไมแ่ น่ใจว่าจะสามารถเดินไป ห้องน้ำเองโดยไมซ่ วนเซได้หรอื เปล่า ฉันตัดสนิ ใจวา่ คงต้องรออกี สักพัก แล้วอาการ วิงเวยี นอาจดีข้นึ แต่หากคุณโมกข์ ยังนั่งมองฉันด้วยตาวิบวับอยู่อย่างน้ี อาการ วงิ เวยี นของฉันคงจะมีแต่เพ่ิมข้ึนไมล่ ดลงแนๆ่ เลย “คณุ โมกข์ อาบน้ำก่อนนะคะ หลงขอนั่งพักอีกครนู่ งึ ”

คณุ โมกข์ ไมค่ ัดค้านอะไร เรม่ิ แกะผ้าพันคอ เส้อื ก๊ักออกจากตัว โดยไมล่ ุกไป ไหน พอเขาแกะเข็มขัดออก พันเป็นวงแล้ววางลงบนโต๊ะหัวเตยี ง ปลดกระดมุ เส้อื เชต้ิ ดึงชายเส้อื ออกจากกางเกงทั้งที่ยังนั่งอยูต่ รงหน้าฉันกห็ น้ารอ้ นฉา่ เอ้อ...คนจะอาบน้ำเขากค็ วรไปถอดเส้อื ผ้าในห้องน้ำสิ ใชไ่ หมคะ ถึงตอนน้พี ระเอกท่ีดกี ต็ ้องไปอาบน้ำกอ่ นสิ แล้วกแ็ ต่งชดุ นอนออกมา...นอน แสลว่ ้นวไฉงัน...กฝ็จันะทไไป่ี มอเ่ าปบ็นบจ้ารงงิ ขแอลง้วนพาองเอออกกอมยาา่ องฉีกัทน.ี ..หลังจากสองชัว่ โมงผ่านไป เขากห็ ลับไป คงเปน็ เพราะฉันไมไ่ ด้ใกล้ชดิ เขามานานกว่าเดือน ถงึ ได้อดึ อัดขัดเขินขนาดน้ี “ตะ...ตะกร้าผ้าอยูใ่ นห้องน้ำนะคะ คณุ โมกข์ ” เขาเลิกค้วิ ข้ึนข้างหนง่ึ มอื ปลดกระดุมเมด็ สดุ ท้ายท่ีชายเส้อื ออก “ก็ใช.่ ..” เขาเหน็ ด้วย ลดสายตาลงจับทชี่ ดุ ของฉัน เป็นนัยวา่ มันกค็ วรไปอย่ใู น ตะกร้าผ้ามากกว่าอยบู่ นตัวฉันตอนน้ีเหมอื นกันแล้วนน่ี า อ๊า... ฉันโล่งใจข้นึ มานดิ หนึง่ เมือ่ เขาลุกข้ึนยืน แล้วความโล่งใจก็หายวับไปเม่ือคณุ โมกข์ ก้มลงมาอุ้มฉันข้นึ ไปด้วยในอีกอึดใจถัดมา “คุณควรจะล้างหน้าออกเรว็ ๆ จะได้พักผ่อน” อ๊า...ไม่นะ “แล้วก็ไม่ควรอาบน้ำคนเดยี วตอนทเ่ี วยี นหัวแบบน้ีด้วย” คณุ หมาปา่ สรปุ เองเสรจ็ สรรพ หอบพาฉันท้ังชดุ เจ้าสาวที่รยุ่ รา่ ยยาวลากพ้นื ผ่าน ห้องแตง่ ตัวไปสสู่ ถานบชู ายัญ หัวใจฉันเต้นกระหน่ำจนหอู ้ือ เวียนศรี ษะยงิ่ ข้ึนกวา่ เกา่ แตท่ ำอะไรเขาไม่ได้ หรอกค่ะ เพราะร้วู า่ ไมม่ ีแรง ‘ใจ’ เพยี งพอ ฉันเพง่ิ บอกคุณไปไม่ใชห่ รอื คะวา่ เคล็ดลับอยา่ งหนงึ่ ท่จี ะทำให้ความฝันเปน็

ความจรงิ กับคนรกั ของเราก็คอื การรจู้ ักแบ่งปันกัน จนได้ แตล้อ้วงใโนทษคเนื จเ้าลต้ยี ัวงนฉ้อลยอใงนแทต้อ่งงงาขนอขงฉองันเรนาะ่ ซคี ฉะันจกะ็ตเป้อน็งยใอคมรทแีไ่บห่งนปันทหี่ท้อำงใอหา้ฉบันนอ้ำกอ่ ับนเแขอา ขนาดน้ี คนเดยี เวหโตดกุ ยาไรมณ่เป์ ซดิ ง่ึ เเผกยิดกข้็แึนลต้ว่อกไันปนน้ันะคะฉันขออนญุ าตเขียนเปน็ บทพเิ ศษแล้วเกบ็ ไว้อา่ น ...และแล้ว คณุ หมาปา่ กับลูกแกะน้อยกอ็ ยดู่ ้วยกันอย่างมีความสขุ ตลอดไป...   บทสง่ ท้าย...ตลอดไป...(อกี นิดนงึ ) ขอแสดงความขอบคณุ รสู้ กึ มีคนวาายมปมา่ัน่ รใักจ..ใ.นน้อตังวรเกัองขท้ึนี่ชมมาเกชจยนคกณุ ลค้าเวขาียมนดนีขอิยงายฉนัน่าเรผักยสแดุผแส่ สสู่ นาจธะารพณาฝชันนเรอื่ ทงำนให้ขี ้้ฉึนัน มา ลุงตมุ่ ...ขอบคณุ นะคะ หากไมไ่ ด้ลุง ป่านน้ีหลงคงยังไมไ่ ด้แตง่ งานกับเขาหรอก ค่ะ ขอบคณุ นักเขยี นนิยายน่ารักๆ ทกุ เล่มที่ฉันเคยได้อา่ น ทุกท่านเปน็ แรงบันดาล ใจอันหวานชนื่ ให้ฉันเสมอ เหมือนแเปล็นะขแอสบงเคทณุ ยี นผ้เูอล่าม่ นเทลุกก็ คๆนทท่ชี ีอ่ว่ ยบออ่านุ่ นเรนอื ิยงารยอเงรแอื่ สงนน้ีสวยพงาวมกคณุ ใหค้ฉอื ักนำไลดั้งสใรจา้ ขงฝอันงฉใันน งานอักษรตอ่ ไป ความรกัสดุ คทว้าายมทดี่สงี ำาคมัญแลทะส่ี นดุ ้ำใจคทุณำใโมห้กฉขัน์ .ม..ผีช้ชูวี ติายอใยนา่ ชงอวี บติ อจรุน่ งิ แขลอะงมฉีคันวามผสขู้เุ ปเสน็ มตอัวแคทุณนขเปอ็นง ผ้ชู ายทีแ่ สนดีเหมือนในนิยายจรงิ ๆ คะ่

รัก...ทุก...คน บ๋าย บายคะ่ หลงบุหลัน   ตอนพเิ ศษ เอ๊ะ ยังไมจ่ บอกี รนึ ่ี ท่านผ้อู ่านคงนกึ สงสัยในใจ ก็อตุ สา่ ห์ สง่ ท้ายขอบคง ฉขัอนบเขคยี ุณนอนะิยไรากยัเนรไอ่ื ปงมนา้จี กบมลางยใพหอมส่ๆมคทววร่าแลต้ว่อนไปนี่ นา้.จี ..ะนเัป่นน็มัขนอเมง่อืแถสมอเงลเด็กอืๆนนก้อ่อนยๆคะ่ ตามตเอสนยี ทงี่ เรยี กร้องจากหัวใจของฉันเอง เนอื่ งจาก ‘บ้านทรายทอง’ ยังมี ‘พจมาน สวา่ งวงศ์’ เป็นภาคตอ่ ตอนที่พจมาน แต่งงานแล้วใชไ่ หมคะ ดังน้ัน จากที่เคยต้ังใจไว้ว่าจะไม่เขยี นตอนพเิ ศษอันหวานชน่ื เคลือบเกลด็ น้ำตาลของฉัน ให้ใครๆ อจิ ฉาตาร้อนออกมาเผยแพร่ แต่ก็มีอันให้ต้อง เขยี นข้นึ มาจนได้คะ่ โเรรยีแมงรนอ้ เตยรกิ อ่ือใงอนรกาชมวว่ ทางเ่ีกฮปรัน็นะตนตอ้มนุี นนูเตสือแ้นั นตๆ่ใเปจตน็ใอ่ หอท้ฉกี ้าันเยรเอ่ืขเงพียหนื่อนในึ่งห้ีห้นลยิ ังาจยาเกรนอื่ ั้นงไนม้ใี่ซเตชง่ึ ม็ ทฉ่ อำาใกิม่ หรย้ฉกั ่ิงัขนป้นนึปทระ่อทงับเทใ่ยจี วจแงึ สไนด้ สกุลใหแมม่ข้วอา่ ฉงนันาองเยอากกวจ่าะเร‘หยี ลกงชบอ่ื หุ ตลอันนตพาลมภอัทยรา่ ’งนแตยิ ฟ่ายังชแ้ันล้วคไรมู ่คลาใสหส้เคปิ เน็ อสาเริ สมิ ยีงเคลลยด้วจยงึ ชขออื่ เรยี กใหมใ่ ห้หวานๆ สกั หนอ่ ยนะคะ My Love, My Happiness หลังจากงานแตง่ งานแล้ว ฉันย้ายจากบ้านคณุ แมก่ ลับมาอยบู่ ้านคณุ โมกข์ อกี

ครัง้ เรมิ่ ชวี ิตครอบครัวของเราด้วยการเรยี นร้แู ละปรบั ตัวให้เข้ากับอีกฝ่ายมากข้ึนอีก นิด จากที่เคยสนิทกันแล้ว ก็ใกล้ชดิ ข้นึ อีก ในวันพิธี ฉันจำได้ว่าได้รบั พร และคำแนะนำในชวี ติ สมรสจากท่านผู้ใหญ่หลาย ท่านมากมาย หน่งึ ในน้ันซง่ึ สะกิดใจฉันให้ระลกึ ถึงบอ่ ยๆ กค็ ือเรอ่ื งเก่ยี วกับการมีลูก ญาตผิ ู้ใหญ่ทน่ี า่ นับถือทางฝา่ ยคณุ แมข่ องฉันทา่ นหนึ่งได้แนะนำวา่ ยังไม่ควรรบี มบี ตุ ร ในทันที ทา่ นบอกวา่ หลังจากแตง่ งานแล้ว คูบ่ า่ วสาวควรจะมเี วลาได้ทำความค้นุ เคยกับ ชวี ิตใหม่ ใชเ้ วลารว่ มกันสองคนระหวา่ งสามีภรรยา ไปเทีย่ วกันสองคน เก็บเกย่ี วชว่ ง เลวกู ลแาลห้ววาเนรชากน่ื จ็ แะลกะลคาวยาเมปทน็ รพง่อจำแดมๆี ่ เวเลอาาขไวอ้ งสชอว่ งงคเวนลกา็จเหะผล่าา่ นน้ันเลจยะไมปคี ไ่ามมห่ าวกนกเลพับรามะาวอา่ กีเมอ่ื มี การมีลูก เป็นความชน่ื ใจกจ็ รงิ แตก่ ็เปน็ ภาระหน้าท่แี ละความรับผิดชอบอัน ยเขิ่ง้าใใหจญกัน่ ถเ้ามสอื่ อมงีลคูกนแยลัง้วปกรอบั็ ตาจัวจเะขม้ากีปันัญไหมา่ไคดร้ดอี บยคังรมัวีขเ้พอิ่มขัดข้ึนแยได้ง้เงล่าก็ยๆ น้อยๆ หรอื ความไม่ เด็กเลก็ ๆ จะเข้ามาแยง่ ความสำคัญของคุณพ่อไปจากคณุ แม่ นับต้ังแตเ่ ขายังอยู่ ในท้อง ความสนใจของคุณแมจ่ ะหันกลับมาที่การดแู ลตัวเองและลูกน้อยตั้งแตเ่ รมิ่ แรก เลยทีเดียว สามีบางคนซงึ่ ยังไม่แนใ่ จในความรกั ของภรรยากอ็ าจมคี วามรสู้ กึ ว่าถูก ทอดท้งิ ถกู ละเลย และกดดันกับภาระท่จี ะเพม่ิ ข้นึ ในภายหน้า ฝา่ ยภรรยาก็จะเรม่ิ รสู้ กึ เปน็ กังวลมากข้ึน ไมม่ ัน่ ใจในตนเอง เม่อื รา่ งกาย เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเรว็ กลัวการคลอด หรอื อื่นๆ ความเครยี ดที่เกิดข้นึ อาจจะ ทำให้ทะเลาะกันได้เหมือนกัน ฉะนั้น หากคู่แตง่ งานได้สานสมั พันธ์ ทางใจกันอยา่ ง แสนคู่ ร่นอแบฟค้นรกวั อ่นน้อยกๆ็จะไสดา้ดมีกาวรถา่ รสว่ ามมมาอืรถกรันว่ รมบั กมันือเกผับชคญิ วคามวเาปมลเคย่ี รนยี แดปลแงละทแี่เกจ้ป้าตัญัวหเลาไก็ ดจ้งะ่านยำขม้นึ า เมอ่ื ทั้งสองฝา่ ยไม่มีชอ่ งว่างระหว่างกันแล้ว คำแนะนำอันน้ีทำให้ฉันย้มิ ไมค่ ่อยสนทิ นัก เพราะทราบวา่ ท่านผ้ใู ห้ ยังไมร่ ู้ สถานการณ์ ตั้งครรภ์ อ่อนๆ ของฉันในวันแตง่ งาน กระนั้น ฉันกจ็ ำมาขบคิด และ พยายามท่ีจะไมใ่ ห้ความเครยี ดกังวลอะไร มารบกวนจิตใจมากนัก

โชคดีที่ฉันไม่มีปัญหาอะไรมาก เพราะครอบครวั ของคุณโมกข์ ชอบฉันกันทุกคน สว่ นเรอ่ื งท้องนั้น ฉันคิดเสยี วา่ การเป็นคุณแม่เป็นธรรมชาตทิ ่หี ญงิ สาวต้ังแต่ยคุ แขด้นึกอ่ดมนำูลอบขนรา่ รวเพปส์ า็นรแกไทราบร้พเไรพมมิม่ม่ แคคี ดววนาามมเรแช้อูถอื่ ะมมไกรั่นเาลใรหแย้แพยกังทตส่ ยนา์ กม้เาอาวรงหถนผ้าา่ ถนึงมเัพนยีไปงนได้ี ้ชยวิ อ่ๆมตแ้ลอ้งวไฉมัน่มซปี งัึ่ญอหยาู่ใอนยยา่ ุคง รับประทฉาันนชไอด้บง่าอย่าๆนหสนงิ่ ังทสี่นอื ออกยเหู่แลน้วอื จากนจึง้ันหาคคุณวาหมมรอเู้ กกยี่ ็ไวดก้แับนสะนง่ิ ทำเค่ี ปว็นรปทรำะจำออยา่แูหลา้รวทีค่ วร ความดใี จทีจ่ ะมีลกู น้อยทำให้ฉันมอี ารมณ์ ดโี ดยอัตโนมัติ นอกจากน้ี ความรัก ความเอาใจใสข่ องคุณโมกข์ ทำให้ฉันมคี วามมั่นใจ อบอ่นุ ใจมากข้ึน ไมเ่ ต็มไปด้วย ความหวาดกลัว น้อยใจ เสยี ใจ และไมม่ ั่นคง เหมือนกับนางเอกนยิ ายหลายเรอ่ื ง ซง่ึ ถกู คณุ พระเอกใจร้ายทำร้ายจติ ใจจนต้องร้องไห้ หรอื ถูกปัญหาในครอบครวั เครอื ญาติ บีบค้ันจนต้องหนไี ปคลอดตามลำพังอยา่ งแม่อรของฉันสักนิด ดังน้ัน ถึงแม้ว่าฉันจะตั้งครรภ์ เรว็ ไปหน่อย แต่ฉันก็มคี วามสขุ ดคี ะ่ สง่ิ ทีฉ่ ัน พยายามจะทำชดเชยในชว่ งเวลาหวานๆ ของสองเรากค็ ือ พยายามเก็บเกย่ี วครยู่ ามทม่ี ี คา่ ทุกเวลานาทเี อาไว้ ใชเ้ วลาของสองคนทุกๆ ขณะให้ดี ระลกึ ว่ามันมคี วามสำคัญ แล้วเพยี งแคน่ ้ัน ฉันกไ็ ด้ทราบวา่ ชว่ งเวลาแหง่ ความทรงจำนั้นเกิดข้นึ ได้ในทกุ ๆ วันท่ี อยดู่ ้วยกัน บ้าน หคัวณุใจไขมอต่ ง้อคงณุ ไปกเพ็ทีย่อวงโทตไี่ เหปน่ยี ไมกไลปด้วหยากคหวัวามใจรักขแอลงคะปณุ ลเ้มืปปน็ ตี สิไขุม่ต่าทงญ่ี จาป่ี กนุ่ กันกกรซีารเปหลรี่ยอื นท่ี บรรยากาศทำให้ตืน่ เต้นสดชน่ื กับภาพความงดงามมากกว่าก็จรงิ แต่เวลาท่อี ยบู่ ้าน ใน สถานท่ีค้นุ เคย คุณกลับได้หันสายตาจากวิวรอบนอก มามองกันและกันมากข้นึ การตระหนักว่า เวลาระหวา่ งสองเราเปน็ สง่ิ มคี า่ ทำให้ฉันทะนถุ นอมมันมากข้ึน ระมัดระวังทจ่ี ะไมเ่ อาแต่ใจตัวเองเวลาทหี่ งุดหงดิ ไม่สบายข้นึ มา มองดสู งิ่ เล็กๆ น้อยๆ ทค่ี ุณโมกข์ ทำให้ แม้กระทั่งการเดนิ ไปหยิบถงุ วติ ะมนิ ให้ฉัน ด้วยสายตาขอบคณุ มอง เห็นรอยย้มิ ของเขา ด้วยความซาบซง้ึ ใจ

ดอกสายน้ำผ้งึ เหลอื งพราวอวดชอ่ ห้อยสสี นั สดใสอยนู่ อกหน้าต่าง น้ำค้างหยาด ลงมาตามใบของมันสวยแวววับราวกับเพชรเมด็ เล็กๆ ประดับประดาอยูท่ ัว่ ไป ห้อง ทำงานใหม่ของฉันและคณุ โมกข์ มโี ต๊ะทำงานของเราอยู่คนละมมุ เขาสัง่ ทำโต๊ะ คอมพิวเตอร์ทท่ี ำด้วยไม้รปู ทรงงดงามให้ฉัน มีชั้นวางหนังสอื อยขู่ ้างๆ ไว้สำหรับวาง หนังสอื ข้อมูลและพจนานุกรม แขวนมา่ นรอบห้องในโทนสคี รมี -ฟ้า หลังแตง่ งานคณุ โมกข์ พาฉันเดนิ ดสู ง่ิ ตา่ งๆ ท่ีเขาสัง่ เปลีย่ นแปลงเพอ่ื ฉัน บอกว่า ซ้อื เก้าอ้ตี ัวน้ใี ห้ ฉันจะได้นัง่ สบาย จัดไฟตรงโต๊ะทำงานกับเก้าอ้ีอ่านหนังสอื ให้ เขา เอาใจใสว่ า่ ฉันชอบอะไรและต้องการอะไร ในชว่ งเวลาสัน้ ๆ ที่เคยอย่ดู ้วยกันได้ มากมายเกนิ กว่าท่ีฉันคดิ เสยี อกี ตอนน้ีฉันเองก็สังเกตรายละเอยี ดเล็กๆ น้อยๆ ของเขาได้มากกวา่ ใคร ในเวลา เชา้ เขากับฉันมักจะตื่นพรอ้ มๆ กัน โดยฉันมักจะตื่นก่อน มองดเู ขาหลับสบายด้วย ดวงหน้าผ่อนคลายงดงาม ร้วู ่าเขาชอบนอนตะแคงข้างหันมาทางฉัน และรวู้ ่าดวงตา สวยคมเข้มนั้นขณะเพิง่ ต่ืนใหม่ๆ จะออ่ นเชอื่ มหวานล้ำนัก กลนิ่ หอมของกาแฟในยามเชา้ ชงแบบเข้มข้นพอดี เตมิ ครมี รอ้ นกับ brown sugar อยา่ งละนดิ หน่อย ทสโ่ี งต่ ส๊ะาอยาตหาามรเาชมา้ อคงณุ ฉัโนมบก้าขง์เแปทน็ บคจระั้งไคมรพ่ าดูว ทานอาหาร ด่ืม กาแฟ อ่านหนังสอื พิมพ์ ธรุ กิจ จนกระทัง่ ถงึ เวลา ออกจากบ้าน เขาจะลกุ ข้นึ ย้ิมละไม แล้วบอกฉันว่า วันน้จี ะกลับช้าไปรเึ ปล่า บางครั้งก็ชวน ไปข้างนอกในตอนค่ำ หรอื แค่ลูบไล้ศรี ษะท่ีมผี มสนั้ ๆ นิม่ ๆ ของฉันเล่น แล้วถามวา่ วันน้ีฉันจะทำอะไรบ้าง หลังจากพูดคยุ กันสน้ั ๆ แล้วกจ็ ะมอบจมุ พติ แผว่ เบาครั้งหนึ่ง ก่อนออกไปทำงาน คณุ โมกข์ ชอบฟังแผน่ เสยี ง เขามเี ครอื่ งเลน่ ของเก่าคุณภาพดีเยีย่ ม ใชเ้ ลน่ แผน่ เสพดี ลำงแไบพบเโรบาะรารณาวทกี่ขับนฟาดังคใหนญรอ้ เ่ ทงแา่ กลับะดจนานตขร้ามี วานเลั่น่นแอหยลใู่ ะกคล่ะ้ๆ ลำโพงตัวใหญห่ ้มุ ผ้าสง่ เสยี ง คนทเ่ี คยฟังแตเ่ ครอ่ื งวทิ ยธุ รรมดาอย่างฉัน ฟังแล้วร้สู กึ เพราะเหมือนเสยี ง สวรรค์

ยามวา่ งในวันเสาร์อาทิตย์ เขามักจะนำแผ่นสะสมเกา่ ๆ ท่ไี ด้รบั มาจากคณุ พ่อเขา แแอผตอ้มน่กอมออายคก่า่องมปยารใๆะหณ้ฟังทตี ำบครวราจมงสะอเาจด้าเควรอืา่ งงลนงั้นบกนส็ จง่าเนสหยี มงอนุ ันเปแ็นล้ธวยรรกมเขชมา็ ตดไิ ้วรย้กมารอื ดมัดาแวปางลลงงแบตนง่ บางครั้งฉันกน็ ัง่ ดูเขาตั้งใจเลือกแผ่น และฟังเพลงอย่างเพลดิ เพลนิ บางหน เสยี งดนตรไี พเราะในวันวานกแ็ วว่ หวานข้นึ ไปเรยี กฉันซง่ึ อา่ นหนังสอื อยู่ ให้เดนิ ตาม เสยี งเพลงลงมาจากชนั้ บน คณุ โมกข์ จะจูงมอื ฉัน และสอนให้เต้นรำ ไมใ่ ชจ่ ังหวะตามสเต็ปบอลรมู จรงิ จังอะไร สว่ นมากก็แค่โยกตัวน้อยๆ ตามเสยี ง หวานอ่อนนุ่มของบทเพลงท่เี ชอ่ื งช้า โอบกอดกันไว้ในวงแขนอบอนุ่ ฉันซบศรี ษะลง บนบา่ กว้าง หรอื แก้มแนบกันเวลาคนตัวโตโน้มใบหน้าลงมาหา หลับตา และซมึ ซาบกับ ความรักที่อวลอย่รู อบกาย Fly me to the moon เป็นเพลงท่ีเราสองคนชอบมากทีส่ ดุ บางทีฉันก็ก้าวลงไปบนเท้าของเขา เคหณุมือโนมกกัขบ์ กแกจ็ ้ะมแแคลห่ ะัวปเลราายะจแมลกู ้วทเ่ีมตัก้นปตัดอ่ ผไป่านเกทัน้า ที่ไมใ่ สร่ องเท้าของเราสมั ผัสกันไปมา พรอ้ มกับรอยย้ิม บางคราวเขากโ็ อบตัวฉันไว้แน่นแล้วหมุนกายไปตามจังหวะสนกุ สนานทฉ่ี ันยังไม่ ชำนิชำนาญ คราวนั้นฉันก็จะหัวเราะทั้งที่หัวหมุนไปหมด ชัว่ ครสู่ นั้ ๆ อันน่าจดจำเหล่าน้ัน ฉันจะเกบ็ มันเอาไว้ ให้หยดุ นงิ่ คงทอี่ ย่ชู วั่ นิรันดร์ ฉันได้เรยี นรเู้ ก่ยี วกับเขาเพ่ิมข้ึนอกี เยอะแยะ เชน่ ว่า คณุ โมกข์ เป็นคนชอบปลูก ต้นไม้ เขาจะชอบไปเดนิ ตลาดนัดและซอ้ื ต้นไม้พันธ์ ุแปลกๆ มาปลูกไว้ในกระถางตาม ระเบียงหรอื ในสวนรอบบ้าน และจะมีเสยี มเล็กๆ เอาไว้คอยตักดินอย่างระมัดระวัง ไม่ ให้ไปถูกไสเ้ ดอื นตัวขาด เพราะวา่ เขาไมช่ อบไส้เดือนคะ่ ฉันรคู้ วามลับน้ใี นวันหนึง่ ซงึ่ กำลังชว่ ยเขาปลกู ว่านเสนห่ ์ จันทร์หอม คณุ โมกข์ พบไสเ้ ดอื นตัวหนึง่ อยใู่ นดนิ และกำลังคอ่ ยๆ เข่ยี มันออกมา สว่ นฉันนึกว่าเขากำลังจะ

ตักมันใสล่ งในกระถาง ด้วยความอยากชว่ ย จึงเอ้อื มมือไปหยบิ มันข้นึ มาให้ ไส้เดอื นกับเดก็ ซนๆ น้ันเปน็ มติ รกันดีอยแู่ ล้วนี่คะ ทำให้ลำตัวอกี สว่ นทย่ี ังอยใู่ ต้เสยี มของเขาตามข้นึ มาไมท่ ัน แไสต้เฉ่ ดันือหนยตบิัวเนร้ัวน็ ไขปาหดนเป่อ็นยสอจึงง ท่อน สว่ นชายหนุม่ ผ้รู ักต้นไม้กระโดดลกุ ข้ึนยืนอยา่ งรวดเรว็ ถอยหา่ งออกไปหน่ึง เมตรราวกับติดสปรงิ เขาจ้องไส้เดือนสองสว่ นตาไม่กะพรบิ เหมือนเด็กชายทีเ่ พิง่ ทำลกู โปง่ แตกตะลึง มองซากลกู โป่ง “ว้าย แย่จัง หลงไม่ได้ตั้งใจ” จึงวางชน้ิ สว่ นช้นิ ทีห่ น่ึงในมอื ลงใน ตอนนั้นฉันยังไมร่ ้วู ่าเขาไมช่ อบไสเ้ ดือน กระถางดนิ “ไมเ่ ป็นไรคะ่ มันยังไมต่ ายหรอก เพิง่ จะเพิ่มเปน็ สองตัวด้วยนะคะ” ขณะทฉี่ ันกำลังหยิบช้นิ ทส่ี องซง่ึ ด้ินดกุ ดกิ อย่บู นพ้นื ลังเลวา่ จะเอามันใส่ กระถางรวมกันกับชน้ิ ท่หี นง่ึ ดมี ั้ย ต้นไม้ของเขาจะได้มีไส้เดือนสองตัวชว่ ยกันพรวนดิน ในกระถางซะเลย คุณโมกข์ ก็บอกวา่ “หลงปลูกตอ่ นะ ผมจะเข้าบ้านแล้ว” แล้วก็เดินหันหลังกลับข้ึนบนตึกไปเลย “อ้าว ทำไมล่ะคะ” ฉันเงยหน้าข้ึนมา เห็นหน้าตลกๆ ของเขาแวบหนึ่งก็เข้าใจทันทีวา่ เจ้าชน้ิ สว่ นที่ ยังไมต่ ายในมอื ฉัน มันก็คงเปรยี บได้กับหางจ้งิ จกท่ีหลดุ ออกมา หรอื หนวด-ขาของ แมลงสาบ สำหรับคนที่ขยะแขยงน่ะคะ่ เรอื่ งน้ีทำให้ฉันหัวเราะทุกครัง้ ท่ีนึกถึงเป็นเวลาหลายวัน พอคดิ ว่า คณุ หมาป่าผู้ ไม่กลัวความมืด ไม่กลัวจ้งิ จก ต๊กุ แก งู หนู และสัตว์ เล้ือยคลาน กลับกลัวไสเ้ ดือน “ผมไมไ่ ด้กลัวไส้เดือน !” คนปากแขง็ ยืนยันหนักแนน่ “แคไ่ มช่ อบตอนทมี่ ันถกู แยกสว่ น ตัดออกจากกัน หรอื ถกู ทับจนเละๆ เท่าน้ัน” เป็นความร้สู กึ ต่อสงิ่ ทเี่ ฉพาะเจาะจงด้วยนะคะ นา่ รกั จัง จรงิ ซี ตอนท่มี ันยังไม่

ขาดเปน็ สองท่อน เขายังอยู่ใกล้ๆ มันได้นี่นา เพ่ือให้นเหอน็ กทจาางกชนา้ ง้กี เิจผกอื รกรมทซงเ่ีึ่ รหาญชอิงทบทอผำร้าว่ กมับกหันนกุ่ม็ยเัลงม้ียี งวัวจกะามรานพั่งบดกทู ัน้อไงดฟ้ป้าีลในะคครนื ง้ั เดจอื งึ นตม้อดื ง ทำวันน้ันให้มีคา่ ท่ีสดุ ฉันไม่คาดคิดว่าจะมเี รอ่ื งราวหน่งึ ซงึ่ ทำให้ฉันเสยี อกเสยี ใจถึงกับน้ำตาตกได้ ในวันอันแสนหวานธรรมดาๆ วันหนงึ่ ของเราสองคนน้ันเอง วันน้ันฉันเพ่ิงทำขนมกล้วยกวนเสรจ็ หซอ่งึ่ กกำรละัดงราบัษแแขกก้วเปเ็นธเอมเด็ปทน็ อหฟญฟงิ ท่ีสลีาวะซคงำึ่ อยา่ งเรยี บร้อย กำลังจะนำออกไปให้คุณโมกข์ นรจู้้ำักตกาลับสผามมขีสอนี ้งำฉตัานลมดาัดนเาปนน็ มคาลก่นืแลส้ววยมาเกชลซตี ัวสงู เหมือนลูกครง่ึ ทัว่ ไป ตาสเี ขียวอม ทั้งสองพูดคยุ กันเปน็ ภาษาอังกฤษ คุณโมกข์ ทักทายเธอทแ่ี วะมาหาอยา่ งดีอก แดนใี จะนำฉเัชนลวซ่าเหีปัวน็ เภราระรอยยา่างหตญ้ืนติงสันาแวลตะ่าบงชอากตวิผา่ คู้นดิ้ันถกงึ ส็ สวามมกขี ออดงฉฉันันมอายก่าเงชเปน่ ็นกัมนิตร คณุ โมกข์ นา่ รกั เหมาะสมกับเขาอะไรต่างๆ ชมวา่ ฉัน จากนั้นทั้งสองกด็ ูเหมือนจะมเี รอื่ งเกา่ ๆ ท่ีอยากจะคุยกันมากมาย เกี่ยวกับคณุ พอ่ คณุ แม่ของเธอ และใครอกี หลายคนทพ่ี วกเขาเอ่ยชอ่ื แต่ฉันไมร่ ้จู ัก จงึ ได้ขอตัวออก มาหาของว่างไปให้เธอรบั ประทานเลน่ ฉันกลับเข้ามาในห้องนั่งเลน่ อกี คร้งั หลังจากเวลาผา่ นไปไม่เกนิ สบิ ห้านาที เชลซี มีท่าทางเหมอื นกำลังจะลากลับแล้ว เพราะเธอยืนข้ึน พูดว่ามธี รุ ะ แต่จะแวะมาอกี ในวัน หลัง ฉันสงั เกตว่าเธอมนี ้ำตาคลอ จึงลังเลไม่ก้าวเข้าไปในห้องในขณะนั้น ฉันเห็นคุณโมกข์ และเธอจากด้านข้าง เขาสองคนกำลังคยุ กัน และสนใจในกัน และกันจนมองไม่เหน็ ฉัน ซง่ึ มายืนอยู่ที่ประตู ฉันได้ยินหญงิ สาวทสี่ วยงามคนนั้นพดู วา่ “มันนานเหลอื เกนิ ทฉี่ ันไมไ่ ด้พบคุณ ฉันไม่นกึ ว่าจะคิดถงึ คุณมากถึงขนาดน้ี เวลาทอ่ี ยคู่ นเดยี ว คิดถงึ ความเข้มแข็งและกำลังใจท่ีคณุ เคยให้แกฉ่ ัน และคอยอยู่

เคยี งข้างทกุ ครงั้ เวลาที่ฉันต้องการคุณ” แม้เธอจะพูดเปน็ ภาษาอังกฤษ แตก่ พ็ ดู ชา้ พอท่ฉี ันจะเข้าใจได้ “พอต้องอยตู่ ามลำพัง ฉันถงึ ได้ทราบวา่ ขาดอะไรไป ต้ังแตเ่ ล็กๆ คณุ คอื คนทฉี่ ัน เคยมีแตไ่ ม่เหน็ ความสำคัญ วันน้ฉี ันจงึ อยากจะบอกให้คณุ รวู้ ่า ฉันรกั คณุ เสมอมา รัก คุณ เชน่ เดียวกับท่คี ิดถงึ คุณ มากมาย มัน่ คงและไมม่ ีวันเปล่ยี นแปลง ไมว่ า่ ฉันจะอยู่ ท่ไี หนในโลกก็ตาม” ดวงตาสสี วยของเธอผู้นั้นเปลง่ ประกายเจิดจ้าไปด้วยความรกั จากใจจรงิ ๆ แล้ว ฉันกป็ ระหลาดใจทีไ่ ด้เหน็ แววตาอ่อนโยนอยา่ งมากมาย ฉายถงึ ความรกั อย่างจรงิ ใจท่ี คุณโมกข์ มตี อบเธอเชน่ กัน เพียงแค่เหน็ แววตานั้น ซงึ่ คล้ายคลงึ ประหนงึ่ สายตาท่เี ขา เคยใช้มองฉัน หัวใจฉันกห็ ลน่ วูบ “ฉันกค็ ิดถงึ เธอเชน่ กัน เชลซ”ี วงแขนท่ีเคยโอบฉัน ดึงตัวหญงิ สาวผ้งู ดงามคนน้ันมากอดแนบอกอย่างรกั ใคร่ “ฉันกร็ ักเธอเสมอมาเชน่ กัน” หัวใจฉันสลายไปก่อนที่เขาจะพูดประโยคน้ีออกมาเสยี อกี ฉันหันหลังกลับ เดนิ ไปวางจานขนมลงทีโ่ ต๊ะเล็กในห้องเตรยี มอาหาร แล้วบอก ยใู ห้ไปเรยี นคณุ โมกข์ วา่ ฉันไม่ค่อยสบาย ขอตัวข้ึนไปพักผอ่ นบนห้องกอ่ น ในเวลาน้ี ฉันใชข้ ้ออ้างว่าไมส่ บายจากการแพ้ท้องได้งา่ ยดาย ไม่มีใครจะผิดสงั เกต จากนั้นฉันก็ เดนิ อยา่ งไร้วิญญาณข้ึนมาบนห้องของตัวเอง ได้ตามขอ้นึกี มเปา็นหาคฉรัในู่ หดญ้วย่ คเวมาื่อมไเดป้ยน็ นิ หเ่วสงยี เปงร็นถใขยองแเขขกาเผป้มูิดาปเรยะือตนเู ขก้าลหับ้อไงปมแาลใ้วนตอคนณุ ทโฉี่มันกขค์ จวึ้งา กญุ แจสำรองจากล้ินชักข้างเตียงข้นึ มาถอื ไว้ในมอื ได้ และมีสหี น้าตกอกตกใจ “หลงเปน็ อะไร...ทำไมถึงรอ้ งไห้ !” น้ำตาของฉันไหลลงอาบแก้มอยา่ งเงียบๆ มาได้พักหนง่ึ แล้ว “คณุ รักเขาเสมอมา...แล้วฉันละ่ คะ เป็นอะไรสำหรบั คณุ !”

สหี น้าประหลาดใจของเขา ราวกับไมค่ ิดวา่ ฉันจะไปได้ยนิ เข้า ทำให้ฉันย่งิ เจ็บใจ “คณุ ได้ยนิ ...” ฉันเดินเฉยี ดผา่ นเขาออกจากห้อง จนคณุ โมกข์ รบี ร้อนถาม “คุณจะไปไหน...” ฉันรบี เดิน เขาก็เดินตามมาตดิ ๆ “หลงบุหลัน” ก่อนแตจง่ นงสานดุ เทข้า้ายไปฉใันนเรหง่้อฝงเี แทล้า้แวรทบีบปเปิดน็ ปวรง่ะิ ตลู ็อกผท่านันปเวรละตากหู ่อ้อนงนทคีอ่ ณุนเโกม่ากซขง่ึ ์ฉจะันตเคามยมใาชทส้ ันมัย My True Valentine ความคใิดคจริตกใไ็ จมเ่รปเู้็นคหยนบอึ่งเกดวยี ่าวกชันวี ิตคไมทู่ ่มย่ี ีคัง่ ยวาืนมลจับะตเกอ่ ดิ กขัน้นึ ไดรว้่กมต็ สอ่ ะเสมา่อื งคปนัญสหอางใคดนๆหลทอ่ีจมะรเกวดิม ข้นึ ด้วยกัน และด้วยกันและกันเท่าน้ัน โดยไม่ยอมให้คนอน่ื มาแทรกแซง คขู่ องคุณจะต้องเป็นคนแรกทค่ี ณุ นึกถึง และปรกึ ษาหารอื เม่ือมีเรอ่ื งในใจ ไม่ ใชค่ นอื่น เรอ่ื งใดก็ตามระหว่างสองคน ก็เปน็ เรอื่ งสว่ นตัวระหว่างคณุ สองคนเท่าน้ัน คน อ่ืนๆ แม้แต่เพือ่ นหรอื ญาตสิ นิท ไมส่ ามารถรว่ มรบั ร้ไู ปทกุ เรอื่ งราวได้ เมอื่ ใดก็ตามทีค่ ุณยังมีคนอืน่ ท่ีคณุ ไว้วางใจ แชร์ความลับ มากไปกวา่ คขู่ องคุณ แล้ว กแ็ สดงวา่ คณุ ยังไมไ่ ด้หลอมรวมชวี ิตจติ ใจไว้กับเขาหรอื เธอได้อยา่ งแท้จรงิ ฉันกำกญุ แจไว้แน่นขณะท่นี ึกถึงข้อความเหล่าน้ี ทีห่ น้าประตู คณุ โมกข์ กำลัง เคาะประตูห้องเรยี กฉันด้วยความรอ้ นใจ “หลง เปิดประตูนะ” เสยี งของเขาไม่ดังถงึ กับตะโกน แคพ่ อให้ฉันได้ยิน “ผม คดิ วา่ คุณไมส่ บายเสยี อีก น้อยใจอะไร ให้ผมได้เข้าไปพูดกัน” ไมม่ ีทาง ฉันหันกลับแล้วเดินตรงมาที่เตียง นัง่ ลงด้วยความอ่อนแรง ไมไ่ ยดกี ับ

เสยี งเคาะประตูซงึ่ เรม่ิ เปลยี่ นเปน็ การทบุ และเสยี งเรยี กของคนท่ฉี ันรกั ฉันมองไปรอบ เหป้อ็นงห้อหง้อลงูกนเ้ียมังอื่ ไยมา่มมอี เขะไารโเตปขล้นึ ย่ี นแปลงไปเลย ห้องนอนเกา่ ของตัวเอง ทเี่ คยคิดวา่ จะใช้ เมื่อก่อนฉันไมส่ ามารถขังตัวเองอยูใ่ นน้ีได้เวลาท่ไี ม่สบายใจ เพราะคนใจร้ายเจ้า เลห่ ์ มกี ญุ แจสำรองของทุกห้องในบ้านน้อี ยู่ เวลาน้ีฉันร้แู ล้ววา่ เขาเก็บพวงกุญแจ ท้ังหมดไว้ที่ไหน และขโมยมันมาในวันท่ีไมอ่ ยากเหน็ หน้าเขามากทีส่ ดุ เมื่อกอ่ นฉันถกู ปิดล้อมทุกทาง ไม่มีหนทางสู้ ไม่สามารถจะหนีไปไหนได้เลย ปลอบใ‘ทห้ฉำไันมถมึัน่งคใิดจม‘าเรก่ือองยร่ าะงหน้วี ่..า.งหเลรางไบมห่ จุ ลำั เนป’็นตฉ้ อันงคจิดบถลึงงทเเี่ ขราาสเคามยากรอถดทฉำใันห้ ไมวั น้ เจปูบ็นซจบั รนงิ ้’ำตา เปน็ คนชเยั้นบ็ หเนอังงสทอื ุกขออยงฉา่ งันยยังังเหคมงืเอตนม็ เไดปิมด้วยหนังสอื ที่ฉันชอบ หมอนอิงลายน่ารักทีฉ่ ัน ‘คณุ เป็นของผมจรงิ ๆ แล้ ว เราจะไม่ แยกจากกั น’ นายหมาป่าบ้า ! เสยี งทบุ ประตทู ีด่ ังข้นึ เรอ่ื ยๆ ของเขาทำให้ฉันเรมิ่ กระวน กระวายจนตัวสัน่ เหมอื นกับวันก่อนเก่าน้ัน ท่เี ขาเคยทำให้ฉันตกใจจนสนั่ สะท้าน ร้องไห้เหมอื นอย่างวันน้ี แต่วันกอ่ นนั้นเขาผละจากประตูห้อง กลับไปหากญุ แจ ไขเข้า มาในห้องน้จี นได้ และฉันไมป่ ลอดภัยอกี ตอ่ ไป แม้ฉันจะรอ้ งไห้วงิ วอน แตแ่ ล้วก็ไม่เปน็ ผลใดๆ อยู่ดี เขาเคยบอกรักฉัน แต่วันน้ี เขาบอกวา่ รกั ผ้หู ญงิ อีกคนหน่ึง แล้วฉันจะรไู้ ด้ อย่างไรวา่ วันไหนท่ีเขาพูดไมจ่ รงิ เขารกั ทั้งสองคน หรอื ว่าเขาเบอื่ หน่ายฉันแล้ว ฉันก้มลงมองหน้าท้องที่นนู น้อยๆ ของตัวเอง ฉันเพง่ิ ท้องได้สเี่ ดือน แม้ หน้าท้องจะยังแทบมองไม่เห็นความเปลย่ี นแปลงเดน่ ชดั แต่ทรวงอกกอ็ วบอมิ่ ข้นึ กว่า แตก่ อ่ น ความกังวลในรปู รา่ งของคณุ แมม่ ือใหม่เรมิ่ เกาะกุมจิตใจ ฉันไม่สวยงาม เหมอื นเดมิ แล้วใชไ่ หม คุณโมกข์ ไม่เคยตำหนเิ รอื่ งรปู รา่ งท่เี ปลี่ยนไปของฉันเลย มีแต่ชน่ื ชมรกั ใคร่ แล้วทำไม...ความงอนอยา่ งหุนหันพลันแล่นเรมิ่ จางไป ฉันเรม่ิ อยากจะพดู จากับเขาข้ึน

มา “หลงบหุ ลัน เปดิ ประตเู ด๋ยี วน้นี ะ” เสยี งแขง็ เรม่ิ ยื่นคำขาดมาจากนอกห้อง “คุณ จะขังตัวเองอยใู่ นห้องนั้นตลอดไปไมไ่ ด้หรอก” ฉันรู้ ฉันมองกญุ แจในมอื หวนนึกถงึ บทเรยี นจากนิยายยอดนิยมของตนเอง เมอ่ื พจมานแตง่ งานแล้วเธอได้แยกห้องนอนกับคุณชายกลางตามธรรมเนยี มยโุ รป ห้องชดุ ท้ังสองมีประตูเชอ่ื มตอ่ กัน แล้ววันหนึ่ง เม่ือพจมานผิดใจกับคุณชายกลาง เธอ ก็ลอ็ กประตเู ชอื่ มห้องแล้วโยนกญุ แจท้ิงไปทางหน้าตา่ ง ฉันมองกุญแจแล้วมองหน้าต่าง ไม่หรอกค่ะ ใหฉ้หันากไมญุ ่โยแจนนกั่นุญมแาจจทน้ิงเหจรออกแล้วเดเ๋ปยี ิดว คณุ โมกข์ เกดิ โมโหข้ึนมาจรงิ ๆ แบบคณุ ชายกลาง ล็อก บอกอยา่ งเย็นชาวา่ ถ้าหากพจมานไมอ่ ยากให้เขาเข้ามาในห้องน้แี ล้ว แคบ่ อกมา คำเดยี วเท่าน้ัน เขาก็จะไมเ่ หยยี บย่างเข้ามาอีกเลย ด้วยศักด์ ศิ รขี องคุณชายกลาง ไม่ต้องมลี อ็ ก ก็กั้นขวางระหวา่ งกันไว้ได้ปานไกล สดุ ฟ้า ไมน่ ะ ฉันโกรธเขากจ็ รงิ แตไ่ มต่ ้องการให้เขาโกรธฉันแบบนั้น “ถ้าคณุ ไมเ่ ปิดประตภู ายในสบิ วนิ าทนี ้ีผมจะพังประตูเข้าไป” เห็นได้ชัดวา่ วธิ ีกั้นคุณชายใชไ้ ม่ได้กับคุณโมกข์ ค่ะ พอได้ยนิ เชน่ น้ัน ฉันกต็ ่นื ตกใจจนทำอะไรไม่ถกู ขณะที่เขาเรม่ิ นับ “หนึ่ง...สอง...สาม....” ยังไมท่ ันถึงเลขห้า ฉันก็ผลุนผลันวงิ่ ไปเปิดประตอู อกทันที คุณโมกข์ ยนื หน้า เครง่ อยู่หน้าห้อง ผวิ แก้มแดงกำ่ ตาวาววามเพราะความโกรธจัด นี่มันไมใ่ ชใ่ นหนังนะ ประตไู ม้หนาหนักต้ังเท่าไหร่ กลอนล็อกอย่างดีเป็นเหลก็ ตันหนาตั้งน้วิ ขืนเขาพยายามพังประตู ไหล่หนาๆ หรอื ข้อเท้าเขาต้องเจ็บมากแน่ และ ประตูก็อาจไม่พังทลายอยา่ งท่ตี ้องการด้วย คุณโมกข์ ก้าวเข้ามาในห้อง สว่ นฉันสะบัดหน้าพรดื หันหลังเตรยี มเดนิ งอน ป่องๆ ออกไป แต่กลับถกู มือแข็งแรงคว้าแขนเอาไว้

หรอื ไม“แอ่ คยค่ ากำพฟูดังคไมำอก่ ค่ีธบิำายเหใชน็ ม่อ้ัยะ”ไรนิดหนอ่ ยกเ็ ข้าใจผิดโวยวาย ไม่ถามเหตุผลกันแล้ว “คณุ บอกวา่ ...คิดถงึ เขา...รกั เขาเสมอมา...ฉันได้ยนิ ผิดไปหรอื ไงคะ” ฉันเสยี ง เครอื “ใชผ่ มรกั เชลซี ถึงแม้จะห่างกันไปไกล แต่เราสนิทกันมานานมากตั้งแตย่ ังเดก็ อยูด่ ้วยกัน” เสยี งคุณโมกข์ คอ่ ยออ่ นลงเลก็ น้อย “เชลซเี ปน็ ลกู พี่ลกู น้องของผมนะ” ฉันเงยหน้าข้ึนจ้องเขา “อาของผมแต่งงานกับชาวนอร์เวย์ ซง่ึ ย้ายมาอยู่อังกฤษ เชลซโี ตทเี่ มืองนอก ตสแลลรระอพเดปนมน็ าาหมว่ทง่ีใเอชธกีอ้ในคจนึงภดหาษไู นมาง่ึเ่อหังมกแอื ฤลนษะคเธนใอไชกทฉ้ เ็ยหันเ็นลกยผับมเธกอัทบ่ีคพแุณวตกไ่ในดน้ยาใยินจปผ่ามเปดน็ เูเหชเหมลมอืซอื นเี ปนคน็ พนน่ีชร้อาักยงกแสันทาว้ๆท”ี่ผเพมเรรขาักะา อธบิ ายด้วยใบหน้าเฉยชา “เอาละ คณุ เข้าใจดหี มดทกุ อยา่ งแล้ว ถ้าอยากย้ายมาอยหู่ ้องน้กี ็ตามใจนะ” แล้วคุณโมกข์ กเ็ ดินออกจากห้องไป ไมห่ ันหลังกลับมามองฉันเลย กับน้องแยท่แ่ีตล้อ้วง.ห..ฉ่างันกเันข้อาใยจ่คู ผนดิ ละสทงิ่วทปี ฉ่ี เปันน็ ไดเว้ยลินานนั่นานหถล้าาแยปปลี เกปไ็น็ มคม่ วขี า้อมสรกังสคยัวเาลมยคิดถงึ ของพี่ จากเด็กหญิงทคี่ งเคยซกุ ซนกับพ่ีชายท้ังส่ี มาเวลาน้ีเธอโตแล้ว มโี อกาสมาหา จงึ ถือโอกาสบอกวา่ รักพ่ีนะ เพราะไมร่ วู้ ่าอีกนานแค่ไหนจะได้พบกันอกี แตฉ่ ันมองผดิ ไป แล้วกห็ งึ จนตาลาย แถมมานัง่ รอ้ งไห้เสยี ใจสารพัด ท้ังท่ีคณุ โมกข์ ก็ออกจะดขี นาดน้ี ในวันแตง่ งาน ผ้ใู หญท่ ุกๆ คนต่างก็ให้พร เตอื นสตไิ ว้แล้วแท้ๆ เชยี วว่า ให้ ร้จู ักใจเย็นๆ คอ่ ยพดู คอ่ ยจา หากวา่ ค้นพบวา่ คู่ของเรามขี ้อบกพรอ่ ง หรอื ทำผดิ พลาด อะไร ก็ให้รจู้ ักให้อภัย อดทน ยอมรับข้อเสยี ของอกี ฝา่ ยบ้าง เพราะวา่ เราทกุ คนต่างก็ ไม่มีใครดีเพอร์เฟกต์ ยังไงละ่ สว่ นฉัน ยังไม่ทันมเี รอ่ื งอะไร ก็งอนจนกระทัง่ คุณโมกข์ โกรธฉันเสยี แล้ว ชวี ติ

แต่งงานมันไม่ได้งา่ ยดายอย่างทีค่ ิดจรงิ ๆ ตอนน้ีฉันคงต้องละทฐิ ิ แล้วเป็นฝา่ ยกลับไป ง้อเขาแทนละซนี ะ คุณโมกฉขัน์ พผิสิดจู ไนป์ แแลล้้วววา่ท่เี เคปยน็ คคิดนวท่าเห่ี ขาาขจ้อะเเปส็นยี ไคดน้ยไามก่ดจี รตงิ ั้ๆงแตฉ่แันรลกอทงี่รนจู้ ักึกกหันาดูจเนอกาใรจะฉทัั่งนวมันานก้ี เกินไปหรอื ไม่ใชแ่ น่นอน คุณโมกข์ ชอบซ้อื ของขวัญ และสงิ่ ของโนน่ นใ่ี ห้ฉันอยู่ เรอ่ื ยๆ เอาใจใสด่ ูแลสขุ ภาพฉันอย่างดี ไปหาหมอด้วยทุกครง้ั พาฉันไปหาซอ้ื หนังสอื หรอื ดวี ีดเี กยี่ วกับเด็กและการตั้ง ครรภ์ มาดดู ้วยกัน ระมัดระวังอาหารการกินของฉันมากกวา่ ตัวฉันเองเสยี อีก ไมเ่ คย เหน็ วา่ จะน้อยใจท่ฉี ันสนใจตนเองกับลูกในท้องมากกว่า มีแตเ่ ขาสนใจฉันและเจ้าตัว น้อยตลอดเวลา ไม่ว่าจะยืนเดินนัง่ นอนจนฉันแทบจะยนื เท้าไม่ตดิ พ้ืนอยแู่ ล้ว ฉันไม่เสแมอ่ื ้เมขคาจละายไปทำเงวาลนามทกีุปัญวันหแาตอก่ะไแ็ รบคง่ ุณเวโลมากใหข์้จคะรรอบี บแคกร้ไัวข แสดงความรักใครเ่ สน่หาตอ่ ไม่เคยหนหี น้า หลบเงียบหายไปอะไรแบบน้ี รบี มาอธบิ ายให้เข้าใจทันที ขวดแชมพูปิดฝาเรยี บร้อยทกุ ครั้ง ฝาชกั โครกไม่เคยเปดิ ค้างไว้ ไมเ่ คยถอดเส้อื ผ้าท้งิ เกลื่อนห้อง ลงตะกร้าทกุ คร้ัง ทานอาหารอย่างสภุ าพมมี ารยาท สะอาดเรยี บรอ้ ย ไม่มีทต่ี ิ โอ๊ย ฉันผดิ ไปจรงิ ๆ ที่เคยคิดวา่ เขาเป็นคนไม่ดี เยน็ ชาไร้หัวใจ คุณโมกข์ เปน็ สภุ าพบุรษุ ผู้แสนดีเพอร์เฟกต์ ยง่ิ กว่าพระเอกตัวจรงิ ร้อยเทา่ แถมยังไม่เจ้าชู้ ไมต่ ดิ เหล้า ไม่สบู บหุ รี่ ไมเ่ ลน่ การพนัน เทวัญขวัญฟ้าลอยลงในหล้ามาจากแดนสรวงเสยี จรงิ ๆ ไหมาย่กพอมอฉฟจันัะงเสทปงิ่ำิดทใปหีเ่ ข้รคะาณุ ตจะูตโพมามกูดเขอข์ ีกโากเดขร้ว้ธายไปเกขฉ็พาันคบคงวตอ่า่ ป้ยอรๆงะนต้อลูเยด็อในิ กจกอทลยีฉ่ ับูค่ันไ่ะปไมท่เ่ีหช้ออ่ื งใขจอเขงาเราดแถ้วยมยกังิรยหิ ลาซบมึ หเนซ้าา ฉันถกู ลอ็ กเอาไว้นอกห้องของตัวเองซะแล้วหรอื น.่ี ..ไมน่ ะ ! ฉันมองกุญแจในมอื จะไขเข้าไปดีไหมนะ แต่เขาคงไม่ต้องการให้ฉันเข้าไปตอน น้ี เวลาท่เี ขายังโกรธอยู่ ฮึ ฉันจะไมเ่ ข้าไปก็ได้ ขอเพยี งเขาบอกมาคำเดียวอยา่ งเย็นชา

ว่าไม่ต้องการให้รบกวนก็พอแล้ว ฉันจะไมร่ บกวนเขาอกี เลย แตว่ า่ เวลาน้ีฉันไมค่ วรกลับเป็นฝา่ ยเลน่ บทคณุ ชายกลางนน่ี า ฉันควรจะไขเข้า ไปสิ เมื่อมีกญุ แจอยใู่ นมอื แล้ว...ถ้าเข้าไปแล้ว จะพูดว่าอะไรดีละ่ ฉันรบี นึกถงึ วธิ ีง้องอนจากนิยายเรอ่ื ง โปรด เผ่ือมไี อเดยี ดๆี เอามาใช้ได้บ้าง ปรศิ นางอนท่านชายไปเทย่ี วกับอานนท์ ตั้งนาน ตอนทา่ นชายป่วยถงึ ได้ไปเยี่ยม แคตวก่ามไ็ คม่ดติ ้อถึงงง้อดเาลวยพสรักะศนกุดิ รเ์พหนราพี ะพี่ภาอคทย่า์ ไนปชจานยเลขมื าเเกนือตบรขห้ึนาเกธอ็พไดู มค่เจุยอกับพปีภร่ ศิาคนยา์ดเป้วน็ ยคดนเี พตราามะไป ง้อ ฮเิ ดโกะกย็ ังแกล้งตกบันได ไมเ่ ห็นมใี ครไปง้อพระเอกก่อนบ้างเลยอะ... จรงิ สิ มตี อนท่อี ังศมุ าลินไปตามหาโกโบรจิ นเจอ และเธอบอกวา่ ‘อะนะตะโอะ อาอชิ มิ าสุ ฉันรกั เธอ โกโบร’ิ ตอนทเี่ ธอรบี ร้อื กองไม้ทท่ี ับอยบู่ นตัวเขาออก กย็ ังบอก ว่า ทั้งแม่กับลูกจะเอาพ่อของเขาออกมาให้ได้ยังไงละ่ เอาไว้ไดแ้ตว่ เหา่ .ม..คอื ุณนทโมี่ฉกันขท์ ไำมกไ่ ับดเ้ถขกู ากอฉงันไมเพ้ทิง่ับรอวู้ ย่ากู่สากั รหถนกู ่อปยดิ กน้ันนี่ จะากแคคน่ปดิทปร่ี กัระมตันลู เจอ็ บ็กปวกด็กใั้นนฉใันจ อย่างไร ขอโทษฉเขัน้าตไปัดกส่อนิ นใจไมร่ไอดจ้วน่าเจขะาใใชจก้ อญุ อ่ นแจอไาขรปมรณะ์ ตดเีูแขล้า้วไปเปดิดี ปรหะรตอื ูใเหค้ฉาะันปเขระ้าตไปูสเง่อเสง ยี งจงึงอยนังงไ้มอ่ กล้าทำอะไรสักอยา่ ง ได้แต่ยืนบิดซา้ ยบิดขวาอยู่หน้าห้อง จๆู่ ประตกู เ็ ปิดออก คุณโมกข์ ยนื จ้องมองฉันซงึ่ ตกตะลงึ ไม่ทันเตรยี มใจ ไม่ร้วู า่ เขากำลังจะออกไปหรอื ร้วู ่าฉันยืนเก้ๆ กังๆ อยตู่ รงน้ีมาสกั พักแล้ว “เอ่อ...คุณโมกข์ คะ...” กอ่ นทีฉ่ ันจะพูดอะไรได้มากไปกวา่ น้ี เขาก็เอ้อื มมอื มาคว้าตัวฉันเข้าไปกอดกับ อกกว้าง ซบศรี ษะลงมาแนบแก้มกับฉันอยู่ครหู่ น่ึง ก่อนจะจับไหล่ของฉันไว้ ให้ฉัน เงยหน้าข้นึ สบตา ฉันเห็นแววตาคมกล้าที่ยังมรี อยโกรธอยเู่ ลก็ น้อย ก่อนจะถกู จุมพติ ลงทัณฑ์

เป็นสชี ฉมันพปเู พลรอ่ ายะรใสู้ห้กึเขวาา่ ลมงันทอัณุ่นฑรอ์้ บนัญชแาลจ้วนเขสาากแ็ยกก่ใจศ..รี .ไษมะอ่ ขดิ้นึ เอย้ือ้มิ นใเสลต่ยาสฉกั ันนดิ แก้มคงกลาย “คนข้ีงอน ข้หี งึ ข้แี ย ผมโกรธคณุ นะท่ีไมเ่ ชอื่ ใจกัน” ฉันรวู้ า่ เขาคอ่ ยคลายโมโหแล้ว เพราะแววตาย้ิมๆ “หลงขอโทษคะ่ หลงเข้าใจผดิ ไปเอง” ฉันยอมรับด้วยน้ำเสยี งสำนกึ ผดิ “หลงกร็ วู้ า่ ผมรกั คุณ แล้วจะไปมใี จให้ใครได้อีก” ฉันเงยหน้ามองเขา แก้ตัวเสยี งออ่ ยว่า “ก็ถ้าคุณเปน็ ฝ่ายเหน็ หลงกอดกับใคร อีกคน แล้วบอกเขาว่า ยังรกั เขาอยู่เสมอ คณุ ก็ต้องโมโหบ้างละ” คณุ โมกข์ นง่ิ คดิ รอยย้ิมเมือ่ ครหู่ ายวับไปทันที “หมอนั่นเป็นใคร” “ใครกันคะ ?” “ก็คนท่คี ุณจะกอดและบอกวา่ ยังรกั อยนู่ ะ่ ส”ิ “ไมม่ ีค่ะ หลงแคส่ มมติเอง” “จรงิ ร”ึ “จรงิ ซ”ิ “แนน่ ะ” “อ๋อ แนซ่ คิ ะ” ฉันหัวเราะ “ทำไมต้องสมมติเรอ่ื งแบบน้ดี ้วย” นี่ขนาดแคส่ มมติเองนะ ฉันร้สู กึ ถงึ พลังความโกรธเรม่ิ ก่อรา่ งเป็นกลุม่ ก้อน รอบๆ ตัวเขาได้เลย “โมโหใชม่ ั้ยละ่ คะ” “แน่นอนอยู่แล้ว” “แล้วมาว่าหลงข้ีหงึ ข้ีงอน แค่น้ีคณุ ยังหงึ แล้วเด๋ียวกจ็ ะงอนแบบหลง” “ไมม่ ที าง”

“ไมง่ อนหรอื คะ” เขาสา่ ยหน้า “งอนทำไมเสยี เวลา ผมจะซัดมันสองหมัด จากน้ันกจ็ ะลากตัวคณุ มาลงโทษ” ประกายในดวงตาคุณหมาป่าแวบข้ึนมาทันทเี ม่อื เขาคิดถึงการลงโทษฉัน “ว้า แย่จัง” ฉันตอบท้ังที่ใจโปรง่ เบา “ง้ันหลงกท็ ำผิดท่ีมัวมารอ้ งไห้ ไม่ได้ซดั ใคร เลยซกั หมัด” ฉันล้อเลยี น “แถมยังไม่ได้ลงโทษคุณให้สาสมความผิดเลย” “มันไมเ่ หมือนกัน” “ไม่เหมอื นตรงไหน” “ผมไม่ได้มีอะไรกับเชลซเี ลย” “หลงก็ไมไ่ ด้บอกนะคะว่ามีอะไรกับ ช.ชาย นามสมมตคิ นน้ัน ท่จี รงิ แล้วเขาเปน็ พ่ชี ายต่างพ่ออีกคนหน่งึ ซงึ่ พลัดพรากจากกันไปนานต่างหากละ่ ” ฉันดึงเนคไทเขาเบาๆ ปดิ ประตแู ล้วลากตัวคณุ หมาปา่ เข้ามาในห้อง เพยี งดึง เบาๆ เขาก็เดนิ ตามมาอยา่ งว่างา่ ย “คุณคิดวา่ หลงควรลงโทษคุณยังไงดคี ะ ท่ีไปกอดกับคนอื่น” คนท่กี ำลังจะถูกลงโทษหน้าเฉย แต่ดวงตาเต้นไหวคล้ายจะยินดีปรดี ากับ ความคิดดังกล่าวมาก เขาคดิ วา่ ฉันจะลงโทษเขาด้วยวธิ กี ารเดยี วกันกับทเี่ ขาใชล้ งโทษ ฉันอยา่ งน้ันรึ คุณคดิ ผิดซะแล้วละค่ะคณุ โมกข์ ฉันปล่อยเขา เดินหา่ งไปอีกสห่ี ้าก้าวก่อนหยุดแล้วหันกลับมา เรมิ่ ถอดเสอ้ื ผ้า ออกทลี ะช้นิ ด้วยความเชอื่ งชา้ พอเหลือแค่ชั้นในลายดอกไม้สองชน้ิ เล็ก ฉันกห็ ันหลัง ให้เขา ปลดตะขอบราแสนสวยออก เก่ยี วมันไว้กับปลายน้วิ แล้วหยอ่ นลงที่พ้ืน ปราย ตามองคนท่ียืนมองอยดู่ ้านหลังด้วยความตะลึง เมอ่ื ฉันกล้าหาญทำสงิ่ ทีไ่ ม่เคยทำมา ก่อน “หลงจะลงโทษคุณให้เกบ็ เส้อื ผ้าพวกน้ไี ปใสต่ ะกร้า” ขณะพดู กร็ ้สู กึ ราวกับวา่ ได้ยนิ เสยี งหัวใจของเขาเต้นแข่งกับฉันเลยทเี ดยี ว “แล้วกช็ ว่ ยชงโกโก้รอ้ นมาให้หลงหน่อยนะคะ หลงอยากดืม่ มันกอ่ นนอนค่ะ”

สัง่ แล้วฉันก็เดนิ ยุรยาตรราวกับนางแบบบนแคตวอร์กตรงไปสหู่ ้องอาบน้ำแล้วปดิ ประตลู อ็ ก ! ฮึ ทีน้ีคณุ หมาปา่ จะได้ร้วู ่า ฉันล็อกประตใู สเ่ ขาได้ เขาห้ามล็อกประตใู สฉ่ ัน ให้ มันรกู้ ันซะบ้าง ฉันหัวเราะขบขันจนตัวสัน่ อยใู่ ต้สายน้ำอุ่นจากฝักบัว ยังจำสายตาตกตะลงึ แกม ต่นื เต้นของเขาตอนท่ีฉันเรม่ิ ปลดกระดุมเส้อื ได้ ป่านน้เี ขาคงต้องหัวเสยี อยู่แนๆ่ เลย ฉันร้สู กึ สนุกสนานและพอใจในตนเองมากๆ ทแี่ กล้งเขาได้ในเรอื่ งเลก็ ๆ น้อยๆ น้ี แตใ่ นขณะที่กำลังอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ นั้นเอง ประตหู ้องฝักบัวกเ็ ปิดออก มมี ืออนุ่ ๆ เอ้อื มมาแตะเอว ทำให้ฉันตกใจจนร้องกร๊ดี ออกมาสดุ เสยี ง กอ่ นหันไปเห็น คุณโมกข์ “คุณลมื ไปว่าท้ิงพวงกุญแจสำรองเอาไว้ในกองเสอ้ื ผ้า” ใบหน้าคมคายสง่ รอยย้ิมอยา่ งหมาป่าผ้ชู วั่ รา้ ย เบยี ดกายเข้ามาใต้สายน้ำโดยมไิ ด้ รบั การเช้อื เชญิ “ผมเอาโกโก้รอ้ นมาสง่ ตามคำสัง่ ครบั ” จบบรบิ ูรณ์ . [1] เพลงบ้านทรายทอง เน้ือร้อง-มล.ประพันธ์ สนิทวงศ์ ทำนอง-พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์ เจ้าภาณุพันธ์ ยุคล [2] วติ ะมิน M – slang หมายถึง เงิน (M = Money)

ผลงานนยิ ายของ ศรีสรุ างค์ แนวหมิ พานต์ เพลิงสนี ้ำเงนิ (นาค-มนษุ ย์ ) ดาราแดง (อสรู -พิทยาธร)ี วามเวหน (ครฑุ -มนษุ ย์ ) แกรง่ ในรวมเรอื่ งส้ัน excite (ครฑุ -อัปสร) แนวปัจจบุ ัน ธาราน้ำผ้ึง ดารกากลางใจ เล่ห์ ร้ายนยิ ายรัก รอยจำในดวงใจ ป่ารกั อลวน แนวราชสำนัก วนิ ธัย อนื่ ๆ ธารทับทิม

แนะนำ eBook ดาราแดง ศรสี รุ างค์ สัง่ ซ้ อื eBook

ธาราน้ำผ้ งึ ศรสี รุ างค์ สัง่ ซ้ อื eBook

เพลงิ สนี ้ำเงิน ศรสี รุ างค์ สงั่ ซ้ ือ eBook

ดารกากลางใจ ศรสี รุ างค์ สงั่ ซ้ ือ eBook