เงาะป่า

โอ้โลมนอก (^๓ ๏ งามประกอบ เจ่าจะตอบสำกำก็หาไม่ จงสร่างสินถวิลหาอาล*ย ที่ในบิฅเรศมารกร จากไปจะมิให้เจาชำอย่ พอเช่าฅรู่พี่'จะพาควงสมร ไปให้พบพำตราอย่าอาวรณ์ จะเร่าร่อนหฤทโเไปไยมิ แก่บำนี่จะพาเจ่ากลาไคล ไปอยู่ท*บก่อนเบ็เนเพื่อนพี่ เหมือนช่วยชูชีวาในราฅรี มารศรีจงไค้เมฅฅา จะน*งอยู่ร่มไม้ในกลางคืน ดึกดื่นลำบากนำหนา ว่าพลางทางขย*บเช่ามา จะจูงกรกำยาพากรรไต วิ 6 คำ วิ ร© เมื่อน,น นางลำหไ)นึกพร่นหวนไหว ร่องกรีดสุดเสียงทรามวโ) แล้วลุกขั้นไปเสียให้พ็น ๆ ๒ คำๆ ๑ เมื่อน*น เงาะแกซุ่มอยู่ในไพรสณฑ์ ไค้ยินเสียงนางร*องชอบกล ก็ล้อมล้นแฝงเงาเช่ามา กร*นถึงจึ่งเอาศิลาทั้ง นี่งอยู่กรู่หนึ่งพงท่า แล*วกอยขนำรำปา แฝงหนำมิให้เห็นดำ วิ ๔ คำ วิ ๏ เมื่อน*น ชิเนาขำใจมิใช่ชำ ร,องว่านี่ใครหนอไม่กลว กูจะไปเอาหำเสียเดี๋ยวนี่ ว่าพลางทางสิงนางลำห*บ เจ่าจงย*บย*งขอย่นี่ แล้วออกจากร่มไม้ท*นที เทียวหาผู้ที่มาลอบปา วิ ๔ คำ เพลล้ำ วิ

0^01 สารถีช*กาถ ^ X ซมพลาเห็นสมปรารถนา ๏ เมอนน ลอบย่องมองเขม่นเขิามา พอถึงกลยาก็แม่ง์การ บ้คน็พี่จะมาพาเม่าหนี ไปที่กลางไพรไพศาล จะหายเหือดเคืออร*อนรำคาญ แลำอมเยาวมาลย์พาไป ๆ ๔ คา เชด ๆ ® ครํ้นถึงจึงวางนางนงล้กษณ์ ในถาที่สำนิ'กอาศย พูดจาโลมเลาเอาใจ ให้นางหายประหวีนพรนวิญญา ๆ ๒ คำๆ ชาตรี นอง1,รก อย่าตกใจไปน์กพงพี่ว่า ๏ อ*นอ*ายฮเนาที่หยาบชำ ม*'นไม่หาญมาถึงที่นี เห็นหรือไม่ในความพิศวาส มิให้เกลื่อนกลาดจากกำพี่ ถึงฅำจะฅายวายชีวี มิให้มารศรีไปพไเมือ โกรธขงอ”'นใดไฉนนิน จึงบองก*'นมิให้ต่องถือ กว ามรกรุมใจค,งไฟฮือ กระนหรือควงใจไม่เมตตา หรือเคืองใจที่ไปพามาน ไม่ตองที่มุ่งมาดปรารถนา แม่นเม่าแจงความตามส”'จจา พี่จะพาไปส่งอย่าเสียใจ ความรกนองใช่จะปองแต่ส”งวาส จะตามใจนุชนาฏคิดไฉน แม่นมิอยู่คูหาจะกล”บไป พี่ก็ไม่สนสวาทวนิดา ๆ ร)อ คำๆ ร© เมื่อนํน นวลนางลำห”บเสนหา พงปลอบชอบชื่นในวิญญา จึงตอบวาจาไปา'เนใค ๆ เข คำๆ

\\ ๏ นาคา หวานฉํ่าไม่มีที่เปรียบไค้ มาเคลือบแฝงแฅ่งว่าไม่เต็มใจ ดงหนึ่งว่าใครมิรู้ทํน แม่นเมฅฅาเหมือนว่าฉะนํ้ไซร้ทำไมไม่ขอส่เบนกู่หมื่น ปล่อยให้แต่งงานการก*น ผู้คนทง์นึ่นออกเลื่องลือ แล่วทำการหาญห*กล*กปต์น จะให้อายฝูงกนมิใช่หรือ กร1นเมื่อพามาได้ถึงมือ แล่ว้มา-รอ'ว่าทำเพราะความรีก ยิงซาว่าจะพาส่งเล่า จะให้อายเขาให้จงหน*ก ว่าพลางนางทำล่อนคว้ก เมินพ*กฅร์ไปเสียไม่นำพา ๆ ๔ คำ ๆ โอ้โลมใน ช่างฉลาดพิไรรำว่า ® ทรามสวาท อ*นจะเขาสู่ขอต่อบิดา ไม่มืท่าที่จะไค้สมคิด ขำง?แนาเขามาว่าไว้ก่อน บิดาหย่อนยอมให้เขาเบนสิทธื๊ คงจะไม่ไค้เชยชมชิด จำจิฅจึงต่องทำต่งนึ่ ว่าจะไปไยเล่าไม่เขำการ เยาวมาลย์จงเห็นอกพี่ เมื่อมาใกล้เน้อน่องล่องอินทสรุีดยิที่'จะหำมห*กร*กไว้ ว่าพลางฅระโบมโลมเล่า กลึงเกล่าต่วยความพิสม่ย ทํ้งสองสุขเกษมเปรมใจ อย่ในกหาพนาลี ๆ ๘ คำ โลมพิณ}ฑหย์ ๆ © เมื่อนน นวลนางลาหบมารศร ได้ร่วมรมย์สมถวิลยินดี ต่วยซมพลาผู้ที่มีใจร*ก นางสุดแสนร'กใคร่ใหลหลง เกียงช่างพลางลงนอนด*ก ห้วระริกซิกซพิไรซิก โอบอุ้มฟูมพี่’กไม่เว้นวาย

๓) V) ลืมชนกชนนีที่จากไป ลืมไม้ไผ่เพื่อนเล่นทงหลาย เผาอิงแอบแนบชิดสนิทกาช แสนสนุกสุขสบายทุกนาที ๆ''อ คา ดX๕ ๆ ร๏ เมื่อนีนี ยีเนาแก่นใจไม่ถอยหนี ถึงศิลามาเท่าไรไม่ไยดี ยี่งวีงรี่ฅิดกามไม่ขามใจ ๆ เอ คำ 1 ๑ เมื่อนีน อำยงอดซ่อนซุ่มพุ่มไม้ใหญ่ เห็นยีเนาไล่กระชนแกเขำไป ฉวยศิลาได้คอดทุ่มที่ง ๆ เปี คำๆ ๑ เมื่อนีน ยีเนาใจระทึกนึกกรี่ง เอะศฅรดทีหลายกนจริง วางวีงกลืบไล่อำยงอดมา ๆ เอ คำๆ © เมื่อนน ท่งสองพื่น์อิงแกล1วกลำ ผล*กก*นทงก่อนศิลา แลืวหลบเงาพฤกษาบ*งกาย พอยีเนาให้หล*งขำงไหน ก็ขวีางศิลาไปไม่ขาดสาย ยีเนาวื่งเวียนวนวุ่นวาย ไม่เหือดหายโกรธาบๅใจ ๆ ๔ คำ เชิด ๆ @ แต่เวียนวนจนเวลาดึกดื่น ยีเนาหยุดยืนหาไล่ไม่ สองกนพาก่นคนบาไม้ กลืบไปย*งทบฉบพก่น ๆ เย คำ เชิด ๆ

๓)๓) ๏ เมื่อน1น ชิเนาฅริฅรึกนกพร่น ชะรอยจะมีเหคสกสี่งอน ก็กล*บห'นหวนมาหาบงอ-ร ไม่เห็นที่ร่มไม้ใจหายวาบ นาคาอาบเหึ่อฅกฅีอกข*อ้น เที่ยวหาทุกพุ่มพงคงคอน ไม่หยุดหย่อนกู่กองร่องเรียกนาง ๆ ๔ คำ วิ ยินแค่เสียงร่องก็องบรรพคไม่ปรากฏรูปนองนึกอางขนาง เสียงลิงค่างบ่างชะนีครวญกรก็าวีง่งวางตามไปใจระรำ อนิจจาโอ้ว่าลำหบเอ๋ย ทรามเชยมากำจ*คพล*ดผำ โศกสล*ก็หนำทรวงง่วงมึนมำ ทอดดำลงกำสรคโศก็ ๆ 0 คำ โอค ๆ โอบนอก รู^วทุอ1รูจุจุ,11จุทุดวง“ฅ รกดงชีวิตของพี่ อยู่หลดหล'คหรือมาพลคไปค'งนี สุดที่จะทนเทวศแลำ แค่นใจไพรีมาปองร่าย มาดหมายชิงช่วงเอาควงแกำ คือใครยงไม่รู้วี่แวว มาอวดแกลำแก่กู'จะดูดี หรือเจำตระหนกตกใจ แล่นไปในบ่าปะเสือหมี ฟาดพี่ดก่ดกินอินทรีย์ ก็กงมีซากร่างให้เห็นรอย เจ่ามาหายไปไม่ได้เค่า สดที่จะเดาติดค่อย กรวญครานาตาหยาดย้อย ๆ ๆ ๙ คำ ไอฅ ๆ ท@ข กรนใกล้รุ่งรางล่างแสง อรุณแรงเรืองอุไรรศมี ลมซวยรวยรสสุมาล้ บกษตนตาหาก่น

พระพายชายพ''ดมารื่นรื่น ชุชึ่นจิตวายกลายกระศ'ลย์ ค่อยคำรงทรงกายขนพลิน ผายผไเไปตามมรรคา ๆ ๔คำๆ ๏ เดินพลางทางชำเลืองแลเหลียว ลิ'นโดษเคียวด่าวดนถวิลหา ไอ้ว่าลำห่บเจำพี่อา อนิจจาจะเบนประการใค นกด๊อกดกชํกฝู่งกระพือร่อน เหมือนเมื่อแห่ดวงสมรจะมาให้ นกตอเฅียลกุ-มกู่อยู่ปลายไม้ เหมือนเมื่อได้นิงเรียงเกียงกู่ก นกสน๊อกซอกซอนเที่ยวหาเหยื่อ เหมือนเมื่อกินเลํ้ยงแค่วทำขว*ญ นกค่'องด่างประสานเสียงจำเรีเหยมงืพอน''นพี่ปลอบสาวสวรรค์ชวนคำเนิน นกกากเสียงกุไม่เพราะห เหมือนศ'ตรูเข้ามาขวางให้ค่างเขิน นกกาหลิงเฉี่ยวกระแฅเมื่อแม่เมิเนหมือนใครฉกสมรเหินไปห่างไกล นกปุเลาลิบเจำญะหุเดี่ยว เหมือนอยู่เคียวทุกข์ทนหม่นไหม ดพลางทางรี'นทดถอนฤท''ย หยุดยืนร่มไม้แลวโศกี ๆ 5)0 คำ เอด ๆ ร๏ กวนค่อยเคลื่อนกลายวายโศกา กูจะมารองไห้ไม่พอที่ จำจะรีบไปแถลงแจงคดี จะได้มืผ้ช่วยติดตาม แม่นร้ว่าอยู่ตำบลใด มิ'ได้มืจิฅคิดเข็ดขาม ถึงสู้รบตบมือก็ไม่คราม กงจะสงกรามจนสดฤทธื้ แม่นมิได้ไม่อยู่เบ็1นกน จะดไเดนพยายามตามติด กว่าคำจะตายวายชีวิต คิดแค่วรีบผายผ้นค่นพงไพร ๆ 2) คำ เชิด ๆ

๏ ครนถึงบ้านพล้นมิทไเช่า เห็นอย่พร้อมหนำลวนผู้ใหญ่ สมหวงวางจึงเขาไป ซบหนำร้องไห้ไม่สมประดี วิ ๒ คำ โอด ร ® เมอนน เงาะฅองยิบเงาะยอพ่อแม่พี่ เห็นซเนาเขามาโศกี ต่างมีความฅระหนกฅกใจ จึงว่าอย่าร้องไห้น์ก ลุกรำจงแจํงแถลงไข มีเหตุเภทผลกลใค จงเล่าไปให้แจ*งกิจจา ๆ ๙ คำๆ ® เมื่อนน ฮเนาเศร้าสร้อยเบ็1นนํกหนา จึงแถลงแร้งจริงทกสี่งมา แล1วรำโศกาอาลโ] วิ ๒ ค? โอด วิ ๑ เมื่อน1น บรรดาพวกเงาะผู้ใหญ่ ได้พงก็ฅระหนกฅกใจ ซำไซ้พูกจาหาเหฅการณ์ เงาะญาบผู้ใหญ่จึ่งไต่ถาม ใครทราบความอย่างไรให้ไขขาน เมื่อเวลากลิบมาจากดูงาน ใกรมาถึงบานเวลาใค ๆ ๔ คำๆ ® บด้นน เบ็ดกำจึ่งแจ*งแถลงไข เงาะคอลซมพลานํ้นหายไป มิ'ได้มาเบาน’จนบ*ด้น เมื่อเวลาเลิกงานการวิวาห์ บรรดากนที่งปวงก็กลบที่ แต่อ้ายงอดอำ0แกคุ;ชีวี ต่อใกล้รุ่งราฅรีจึงกลิบมา ๆ ๔ คำ เจโจา ๆ

๘0 ๏ บรรดาผ้ที่นํงทขู่ท1งนน ก็ลงเห็นตองก*นพรอมหนา ว่ามิใช่ใครอ้ายซมพลา มาล,ก,พาลำห์บหนีไป ครํ้นจะเอาสองเงาะมาไต่ถาม ไม่มีหล*'กกวามยืนย*'นไค้ กงจะปฏิเสธใส่ไคล้ จำ-จะจ*บให้'ไค้ด*'วซมพลา กบทงลํ'าห*บพี่ม*'นล*'ก จะไค้จริงประจ*'กษ์ไม่ก*'งขา ปรึกษาเสร็จพล*นมิง!ไเช่า ต่างคนต่างพากนหาไป ๆ ^ คำ เชิด ๆ ชกนา(I 1 *, ฮเนาเศริ'าจิฅจนเบ็1นไข้ ไม่เบนสฅิสมประดี ๆ ๒ คา ๆ เขมร เบา ใบไม้ ๏ ทอ คฅว ลง กลาง คน คอน แน่นอนเหมือนจะมวยเบนผี แล่'วรั้อครวญกรำรํ๋าโศกี มือฅีอกชาระกำใจ สด*บเสียงนกสาลิกากอง ว่าเสียงนองรองหาหนไหน ลุกขนผลีผลามฅามไป ปะตนไม้ยืนกอคสอดประท*บ แล่ว่พูคปลอบโยนโอนอ่อน เสียงสะทไณกระเส่าไม่เช่าศ*'พท์ สนแรงลมรวยระหวยพ'บ พ่อแม่เกียงร*บประกบประคอง ๆ & คา ๆ า® เอาวารีลูบไล้ให้ชูชื่น กลบพนกาขานัยน์ดาจอง เห็นบิดามารคามานงมอง กลบแผดรองคุค่าว่าซมพลา ๆ ๒ คำๆ ไ

ศพทไท?! ^๑ ® อ้ายจญไร มึงมาพานางไปอ้ายโจรบา ผุคลุกขนได้ ฉวยไม้เงั้อง่า แอ้นน์กจึกฆ่า ให้ม้วยบรรลไ) กู'จะสบซา จงหนำแก'ใจ จนกากลืนได้ ไม่แกนลำกอ ๏ ลุกเอยลูกแกว ๆ ๕ คำๆ จึงมาด่าทอ คบเคือดเงือดงด ลืมบิคาแลํวทีเคียวหนอ แย่งยอลือไม้ คืพ่อทำไม สะกดอกสะกดใจ ๏ คูเอยดูถูก เห็นไม่เบนการ อ้ายโจรจึงทาน 1 ๔ คำ 1 พวกพองญาดิกา มึงอย่าม,นหมาย เรียกกูฌนลุกอ้ายใจหาญ จะผลาญให้ตาย ๑ ลุกเอยลูกรก มาควยมากมาย ดลใจไขว่ขวาง จะไม่วายวาง ช่วยอ้นแย่งไม้ ๆ ๔ คำๆ พ่อแม่ทํ้งนํ้ ชะรอยเอ้ห)กตองผีสาง สํ้นสติสมประคื ให้ไค้สกที จงมีเมตตา 1 ๔ คำๆ

(^เ2) ๏ ใ]คนน พวกเงาะทงมวลถวนหนา ค่างกนค่างพากไแขามา ยอกร่าชลมนวุ่นไป ๆ ๒ คำ เชิด ๆ ๏ ช่วยกนรวบรคกระหวคมือ แย่งไม้ที่ถือไปเสียได้ ช่วยก็นประคองพากลาไคล ส่งเช่าไปในห้องเรือน สํ้นกำล*งวงชาตาหลไ] บ่นอุบอับจิตใจไหลเลื่อน ถามสีงไรไม่ได้เรื่องเพี่องเพีกล่’งเอหนมือนเบ็๋นบ่าดำยอาลไ] ๆ ๔ คา า ๏ เมื่อน1น ยอปานแปลกจิตคิดสงสไ] จึ่งส่งรำแก็วให้รีบไป หาซอมลุกมาในเวลาน็ ๆเขคำๆ © เมื่อนน รำแกวรอน,ใจก็งไฟจึ่ ออกจากทไ)พล*นท*นที รีบไปอังที่ฅาซอมลุก ๆ ๒ คา เชด ๆ ® กรื่นถึงจึงเช่าไปหา พบฅาหมอยงกำลงจุก กินเลํ้ยงมากกรนบรรทุก นอนไม่เบ็๋นสุขสะด้งคราง พงรำแกวเล่าเคาเงื่อน นี่กือผีเผื่อนเข่า'ไขว่ขวาง ลกขนนํงยองยองมองเครื่องราง เข้ยวงาต่างต่างเครื่องก็น่ฅัว รำแกวช่วยกดหล'งให้ หายใจกล่องหน่อยค่อยอังช*ว ออกจากทบมาตายงมัว เดินเสกพี่วพวมาตามทาง ๆ ๖ คา เชิด ๆ

^๓ ๏ กร*นถึง,จึ่งเข็าไป'ในบาน ยอปานมาร*บถึงชำงล่าง กระซิบบอกเบาเบาเล่าพลาง พาตาหมอวางเชำในท*บ ๆ ๒ คำๆ ® บ*คน1น ซอมลกอออือยื่นมือจ*บ เห็นฅ็องอย่างทางที่'ท่านบ้งก*บ จึงบอกก*บฅาพ่อยอปาน ว่า?Vองเซม*,งง*ดช*'ดแน่ จะฅองกันแปรคิดอ่าน ฅีแสลงบดพิษคิดจ*ดการ ตามอย่างโบราณท่านว่าไว้ ๆ ๔ คำ8? ๏ เมื่อน1น ยอปานขุ่นของค่อยผ่องใส ชวนลูกสองคนรีบร่นไป แบกกี่งไม้ผูกขั้นมา ๆ เอ คำ ร้ว ๆ ๑ บ'คน1น ซอมลูกผู้ใหญ่ใจกกัา จึงไขว่นะญานีมิไค้ชำ จ*ดหญิาหํอ์ยรอบขอบวง พินในใช้ใบฅองบากรุ เผือกม*นบรรจุไม่หลอหลง จ*บหวายร่ายวิทยายง เรียกผืดงตามเล่ห์ประเพณี เ/ เจ่าบ่1าพนาลี ๆ]ะ บี่ศาจหมู่ใค ๆ)ะ เ๏อ โอมพระพน'สบดี คือควงชีวา อ*นมีดะบะเกรียงไกร ๚ ® สํ่งชำมาข*บมึง'ไกล ด*งกูจะรำพรรณนา ® หม่หนึ่งนนเรียก'ว'าญา มนุษย์ย์น์สุฅชีพกษฺย

๏ หมู่สองเรียกโรบภายใน ๘๔ •X ประจากไม่ประจำคน ๚ะ กือเจฅภฅไป ๚ะ ๏ หมู่สามเซม*งง*ดเวทมนฅ ใช้ผีเข*ๅดล ๚ ให้เกลมให้กลุ้มกล้มใจ คือพิษภายใน ๆ คระ ๆ เหล่าใดบนดาล ๑ หมู่สี่บาตีท่านไข ขืนอยู่จะประล*ย แห่งส*ดว์นานาสาธารณ์ © ท่าฤทธพิษร่ายปรางกวาน ให้กล'งให้กลัมกล้มใจ ๑ กูข*บมึงเร่งออกไป คํวยฤทธแห่งท่าวเทวา ร@ เสกแล่'วหมอเฒ่าทำอำนาจ ข่ฅวาดจ*บหวายเงํ้อง่า ตีไม้เดินไขว่ไปมา ท1งพ่อพึ่นองยาก็ช่วยก้น อีกพวกท่านใกล้ที่ไปเยือน ช่วยตีเดือนเรียกร่องก้องล'น ให้ผีออกจากกายยำยพล*น เช่าในกระโจมน1นท่นใด า ๔ คำ โว ๆ © เดชะเชื่อมนต์สำท*บข*บผี อเนาคืนสมประตีมาไค้ ให้ระทวยระทดสลดใจ วอนไหว้แม่พ่อขอษมา ๆ ๒คำๆ ๏ บ*คน,น ซอมลุกและเงาะท'วหนำ เห็นชิเนาหายกลุ้มกลุ้มวิญฃาก็ด่างคนด่างลากล*'บไป 1 เอ คำ (ชิด า

๘* จะ:เขหนยาว ^ 15 ๏ เมอนน ชิเนาเศร้าสะท่อนถอนใจใหญ่ มิไค้มีสุขส*'กเวลา ชอกชาระกำกายใจ กลืนกำสรคเช้าเย็นเบ็๋นภิกษา แค่ลืมคาทอคถอนจนค่อนคืน ยามกินลืมกินสินรส ไม่วายเศร้าโศกซาราสะอั้น ชุ่มชื่นมีกำล่งว*'งชา ยามนอนไม่เบื่นนอนร*ยินอุรา บิครมารคามาโลมเล่า ล่วงหลายว*นหน่อยจึ่งค่อยพน ๆ ๖ คำๆ © จึ่งวอนว่าบิคามารคร ลูกขอลาส*'ญจรนอนบา เสาะหาลำห*บก*ลยา กว่าจะไค้ประสบพบพาน ไม่ไค้ไม่กล*'บกืนลืน จะเที่ยวไปจนสินล่งขาร ขอจงกรุณาอย่าท’คทาน ให้ลูกทนทรมานเคือคร้อน ๆ ๔ คำ ๆ ๑ เมื่อน,น สองเงาะพงกคีฅีอกช้อน จึ่งว่าลูกยาเจ้าอย่าจร จะอาล*'ยอาวรณ์นางทำไม เขาพาก*'นไปหลายราครี นางหรือจะคีอยู่ไค้ แม่นมไเไม่ทำรกไว้ ที่ไหนจะมีโสมม หาใหม่เถิดเบึนไรลูกแก,ว ที่ผ่องแผว์งามดีย*'งมีถม จงเลือกให้สอคกล่องท่องอารมณ์พ่อจะแค่งให้สมหนำคา ๆ 5 คำๆ ๑ เมื่อนน ชิเนาพงกำบ๊คาว่า จึ่งนบนอบดอบความคามบญญา บิดรเจรจาท่วยการุญ

๘๖ แท่ขำไม่เชื่อใจใหลหลง ว่าใจกอมนกงจึ่งว้าวุ่น จะหาให้ใหม่นึ่นนํบพระคุณ แท่ลกหากสั้นบุญอยู่เพียงนึ่ หญิงใดในโลกไม่เล็งเห็น ว่าจะเบนก่เทียบเปรียบมารศรี แม่นมไค้กไม่ยินคี ที่จะมีภรรยานอกกว่าน1น จึ่งคิดจะติดตามไป ให้ร้ข่าวทรามว*ยแม่นม'น หนึ่งอำยศ*ฅรูต*'วสำ ค*'ญ มิได้แก้แก่'นม*'นมิใช่ชาย จะรู้แห่งไว้หนำหนไหน จะร*'บแท่ไยไพไม่รู้หาย บิดรมารดาอย่าระคาย ขอให้สมหมายอำนวยพร 1 ๑เว ค! ๆ ๑ เมื่อน,น สองเงาะพีงบุตรสุคผนผ่อน จึ่งกล่าววาจาก่วยอาวรณ์ เจำจะจรกนเคียวเปลี่ยวน*ก จงชวนพี่แลนํองสองกน ไปเบนเพื่อนตนช่วยหาญห*ก ขอให้สมจิตจงอย่าหลงร*ก เสร็จผลาญปรบกษ์แล่'วกล*'บมา ๆ (X คำๆ ® เมื่อนึ่น ชิเนานึกสมปรารถนา ชวนพี่แลนองสองรา เขาในบาไม้ไพรร้ง เข คา เฃ'ด ๆ กมเฅ่น กระนถ*งกลางคงพงพฤกษ* ชิเนานึกคำนึงถึงความหล*ง พลาดพล งผิคย*'บได้อ*บอาย © เชื่อถือผู้ใหญ่ไม่ขวนขวาย น์คหมายมาแกล่งแย่งยอ เพราะเชื่อใจไม่ระแวงระว*ง ต*วเราเบาใจไปตามซอ นางจึ่งนอกจิตติดช้ชาย ใ ๔ คาว

เพลงยาวแหบ .ก?ดมาก๗น1^ารง๘เกยจไจ (ะ/๓) © ทิดคามมาทำไมเลยงได้หรือ แลีวหวนก'ดกรามคำรามอือ ร่อนร็อห'นิหุนฉุนคิด ดูดุ๊เบ็๋นชายมาหมื่นชาย มาดหมายเหมือนไม่มีดวงจิต กจะทามส'งหารผลาญชีวิฅ ให้สมชาติชนิดที่เบนพาล คำ ๆ ทยอยเขมร อน*ิจจ0าล่1, าหบสาวศร บางที่มิได้ร่วมคิดอ่าน ห*กหาญฉุดคร่าพาไป ๏ จะแสนทุกข์ทรมานหม่นไหม้ เบ็นไฉนจะไค้เห็นแก่ตา ก่ายซมพลามาแกลงจ'ณ,,ทาล แมนเบนเช่นนั้น่าสงสาร จะสู้ติด1ดามไม่ขามใจ ๆ๙คำๆ ร© คิดแลวก็พาก่นผ*นิผาย รำแกวพี่ชายออกหนำ ทํงปองสองปองสุดอนุชา ชวนกนบุกบาผ่1าไป 1 เย คำ ทยอย เชิด ๆ ฝรํงฅ้ค เมอ^นนะ นางมอซงวงกอนพสมย ๏ ชอบก่นพ'นิผูกถูกใจ ด่างร*กใกร่ในยีเนาเผ้าจำนง เห็นซมพลาท่าทำนองก็ดองจิต ด่างคนด่างคิดพิศวง จะจ'บจองลองกู่ที่กวรกง จึงดกลงเลือกฉลากกระดากกระเทียม มือซ'งไค้ซมพลาทำหนำขวย วงคอนฉวยได้ยีเนาเผ้าอายเหนียม แก่นนมามิไค้ละเผ้าฅระเตรียม คอยและเลียมลอบอายไม่วายวนิ ๆ)!) คา ๆ

๘๘ ขนพลบพะท ะ 1 ,1.., ^ 1, ,,1*-^ ® กรนทราบวาขอสคูล่าหับ เจียนลมจบเศร้าจฅกดกระสน หวนสวาทซมพลาขีนมาพลี'น ต่างผูกพํนร่วมพองกินสองกน เผอิญเบ็๋นซมพลาพานางหนี ขึเนาอยู่ขำงน่ก็บน่น สองนางไม่สบายวายกิงวล แต่ทุรนทุรายรอนอาวรณ์ใจ 1 ๔ คำ') ๏ นอนไม่หลบปรํบทกข์กินยงรุ่ง จนอาทิฅข็พวยพุ่งเหลี่ยมไศ ชวนกิ'นเยั้องย่องจากน่องใน ไปเที่ยวชมน่าพนาลี ๆ เอ คำ เทลงช้า ๆ เพลงชำ แสงทองกระจ่างจำรสศรี ระริกซิกซ้พอพาใจ ® ยามสาง กระซิบกระเส่าเผาพิไร สองนางพึ่งส่างโศกี ใกวมาแอบซุ่มใบไม้ไหว เดินกอดกอชลอเกลา เจ่ายอดหำ'ใจของพึ่มา โน่นนํ่นแน่แลดะคุ่ม ประเดี๋ยวน้ผี่เถิดหนา ฉิพี่นางช่างใส่ไกล้ ทำเบนว่าขำกนคี พี่พงว่าทำดาเขียว กงหายกล่งแล*วกราวนํ้ มาส่อเล่นเหมือนเช่นน่า ช่างส่อดีสาใจเอย โน่นแน่ใกรมาขางหลง เห่เฮเฮเอ้เห่ เหลียวซิน่าพึ่าผี ๑ โอ๊เซีเซีเห่เฮเฮ เพลง1รัว ช^ใ4เ1 หญ1พ*14เ1 จเย๘น)เอย มํวแด่ลี!)เล่นจะไปถึงไหน @ ขำใหญ่พี่ใจเข็นเอย ปล่อยให้เขากอดหรือทอดอาล^

๑ ชำแลํวแม่แกวตาเอย พี่หรือจะพาไปให้ไกลบาน ๆ]ะ เร่งเร่งไปเถิดจะเกิครำคาญ ชำแล่วแม่แน่วตาเอย ๑ ชำน\"กพึ่ซักนองเอย หรือตรึกนึกปองจะกลบคืนลิ'น อย่าได้วิฅกนองยกให้สั้น ชำน*,กพี่-ร*กน*องเอย 'ว!ะ ๑ ชำหรือแม่บญลือเอย อย่าอึงอย่าออยำเย้าเชำ,ซ แม่นเจอะใครก่อนชองหล่อนว”นน์ ชำหรือแม่บุญลือเอย ๚ะ ๏ เร็วเขำพึ่เจำน่องเอย ชำไม่เกี่ยวร)องขคร่านทะเลาะ ผี1ปากผู้ใหญ่จะได้ไพเราะ เร็วเชำพี่เ'ชำน่องเอย ๚ะ ® อย่าชำดวงฅาพื่เอย สาวสำนวนดีจะได้ออเซาะ ๚ะ ให้คลำหนำผากจุปากเจาะเจาะ อย่า'ชำควงฅาพี่เอย ๑ ชำก่อนพี่ท่อนจันทน์เอย จะไปประช”นแฅ่ชำงผายหนำ 'ๆ]ะ พี่อย่ขำงหล*,งช่างหรือเห็นไท้ ชำก่อนพี่ท่อนจันทน์เอย ® หยดหยุดแม่สุดใจเอย จะเร่งรีบไปที่ไหนจะเจอะ ๆ]ะ จะกล*บชำงหลิงก็คงยำเลอะ หยุดหยุดแม่สุดใจเอย เบ้าหลก ®1 เลยบเคนฅามเน้นแนวภูผา ชมพฤกษาซอนซับสล*บสี บางแคงคำกลาเขมเขียวขจี ท่วงทีเอนชายหลายกระบวน กลำยไม้ชายผาสีดาหอย ชองนางย่อยยวนอารมณ์เมื่อลมหวน เขยวกระแตกสีนฅระหลบมาอบอวล ดำเชิญชวนให้สบายคลายกมล ตามซอกผาน่าชมคำพรมลาด เบ็1นดอกคาดแลไปไม่เห็นติน ลิวนเล็กเล็กหลายเหล่าเชำแกมปเหนมือนอย่างคนปลกอ*คจัคลวดลาย

^0 ทงสองนางต่างกนค่อยเลือกค่ด อย่างละคอกได้เบนมคยำเหลือหลาย เทียวเสาะหาดอกแปลกเดินแยกยึาย สองโฉมฉายชื่นอารมณ์ชมสำร ๆ & คำ เลาภ่หยึง ๆ /เบาVลค (ะ* ะ* (ะ ฐะ*/ เะ((ะ** V © เลยบเดนตามเนนแนว,กผา ชมพฤกษาซ้อนซบสลบส ) ( บางแดงดำคลาเข็มเขียวขจี ห่วงทีเอนชายหลายกระบวน ) ( กล่วยไม้ชายผำสีคาห็อย ชองนางย่อยยวนอารมณ์เมื่อลมหวน) ( เขยวกระแคกลืนคระหลบมาอบอวล ด้งเชิญชวนให้สบายวายรำคาญ ) ๆ ๙ คำ แ}เลาภู่71อา ๆ บยิบบ'}ใ4 แค1เพละ*คเพละ*นเคะ*นตามชาน แเศล ก*่3งต2ิ*น ]1เเทรรIมกว2า*งข&างละหาน © รากย่านยื่นย่อยหอยยาวยาน เยาวมาลย์โหนเล่นเบ็่นชิงชำ ผล่คกนไกวใส่จริตเบือนบ๊ดผํน แล่วประพนธ์กลอนข์บแจวจิบ แสรำเปรียบเปรยเย่ยหย่นด้นไปมา ในอุราเศรำหมองร่วมพ8องด้น ๆ๙คำๆ (วงคอน) ® หนำรอน เราเคยสุขสโมสรเกษมล่นต ประหลาคแท้แปรไปเบนเหมนที ให้หนาวคร่นล่นสะทกหำอกเรา โอ้หงส์ทองส่องพาเที่ยวหาคู่น่าอดสูเสียวงศ์หลงกระเหว่า พาโผผินบ๊นพราก'จากลำเนา ไปจบเจ่าจิกขนอยู่หนใด ละพี่นางเหมราชองขาเจา ให้หงอยเหงาทุกข์ทนหม่นไหม้ ดอกไม้ช่อขอถวายเทพไท ช่วยดลใจหงส์ทองอย่าล่องเลย แมนหวนกลบมาริบนางบกสี จะพลีพลบทองของเสวย นองจะนำนิยมเผาชมเชย พลอยเสบยวายเบื่อเหลือกวนเอย ๆ๙คำๆ

(วงคอน) เข©ง หนำรอน เราเกยสุขสโมสรเกษมสํนฅ์) ( ประหลาคแท้แปรไปเบ็1นเหม'น่ตีให้หนาวครึนสนสะทกหิวอกเรา) (โอ้หงส์ทองล่องพ้าเที่ยวหาคูน่า่อดสเสียวงศ์หลงกระเหว่า) (พาโผผินบินพรากจากลำเนา ให้พี่เรารองรำครำครวญเอย) วิ ๔ คา วิ ร@ เมื่อน1น นางมือซังพ้งลำกำโหยหวน นี่อะไรบ*ดสีมายียวน ตีสำนวนดีเหลือขนเหนือลม จะข*,บฅอบขอบใจให้พงหวาน เหมือนนำตาลตีองจิตสนิทสนม ไกวชิงช้าเถอะอย่าซาควยกำคม ถึงเกอกมฒัเท่าใดไม่ละมือ วิ ๔ คา วิ (มือซัง) น๑าง หนำร้อน แด่ปางก่อนเช่นนี่เคยมีหรือ ฝนตกพรำครำหนำจนฅาปรือ เสียงฮือฮือพยุหวนบ่!วนอารมณ์ โอ้กวางทองปองกระจงเผาหลงใหล เจ้าจึ่งได้ทุกข์จิตคิดไม่สม นางทรายทองนํนไม่ปองใจนิยม จะน่าชมเชยอยู่เบนคู่เกียง ช่อบปผาช้าถวายพระไทรยํอย คลใจหน่อยเถิดให้มาอย่าหลีกเลี่ยง เห็นไวไวใครหนอมามองเมียง พี่วพี่วเพี่ยงขอให้กลายเบ็1นทราขทอ เสียงกรากแกรกแหวกลดามาซัางซแัลลายะม่ายเหมือนชิเนาหนำเศร้าหมอง พระไทรศกคิ้สิทธื้ยี่งจริมิเงชหื่นอชา้านม่ามอองงลองคเอย วิ ๘ คา วิ (/&มอ'ซั^ง \\ บ่®คาวิหนำร้อน แด่ปางก่อนเช่นนี่เกยมีหรือ ) ) ( ฝนตกพรำกรำหนำจนตาปรือ เสียงฮือฮือพยุหวนบวนอารมณ์ )

สิ่ I® (โอ้กวางทองปองกระจงเผาหลงใหล เอ้เจึ่งไค้ทกข์จิตกคไม่สม) (นางทรายทองนนไม่ปองใจนิยม เชิญมาชมสมสู่เบี่นกู่เอย) ๆ ๔ คา ๆ ว๏ เมื่อน1น ชิเนาก11เด่นกำอยู่ ยินขํบอ้บจิตร์นชู เอียงหูสอ้บฅรีบพ'ง ปลาบปลั๊มลืมกายเหมือนทายทำ ยินดีนำนึก'ว่าพบสบสมหว*'ง รีบสาวเทำอ้าวเขาไปไม่รอร1ง เห็นสองนางกำล*'งโล้ชิงขำ ๆ ๙ คา ๆ อสๅกระ๙ทมนอก พิศ*เ*ฉมประ[-จุ-ลมลานสวาท งามป1ระหลาคเล๘ง1เลหด้'้ร1 ูปเลขา จริฅงอนอ้อนแอ้'นท*งกายา ด'งกินนรารำร่อนอ่อนเอวองค์ ชิงขำโยนโอนกายกอ้ายโผผิน ขขบบนเหมอนนกวหกหงส เสียวสวไทวาบรืฅพิศงวยงง ตะลึงหลงแลนางไม่วางฅา ๆ ๔ (จา ๆ ร© เมื่อน*น สองนางนึกกรีมยํ้มในหนำ เห็นฮเนาตะลึงไปไม่เจรจา ทำมารยาเหมือนหนึ่งพึ่งจะรู้ นางว’งกอนวี่งซ่อนซุ้มไม้แฝมงือซ*งแสรํ'งทำขึงหนำบงขู่ เอ้'านี่ใกรไฉนกอ้ามาลอบกุ. ทำจ่ลู่ข่มเหงไม่เกรงใจ ๆ๔คำ'? จนขวญออน ^& ชิเนาตระหนกจิดกิดหวนไหว ® ใอ้)ใ^ ก็จำไข้ว่าเกยพบประสบอ้น น็งพินิ'จพิศกสองVเราม'ว0

สิ่๓ จึ่งวอนว่าขาขอโทษเถิดพี่ เมื่อฅะณํ้กลมจิตคิดกระส'น ไม่เออมอาจประมาทวิดผิดสำค*ญ ขำหมายม*น'ว่าเหมือนพื่ที่เการพ ร ๔ คำ ไ ร® เมื่อน1น นางมือซ*งย่งเดนอยู่หรบหรบ น้อยหรือน'นถ้อยกำทำนอบนบ ไม่ร*บคบแล่ว่จึ่งแสรงแกลงดูเบา จะเห็นแต่ลำห*บหลบห'าฅิด กนอื่นคิดว่ากระสือเจียวหรือเจา สงสารหน้าผากลาดำเด่นเงา ยงจะเผาครวญกรำไปทำไม ซมพลาพาไปไกลน*บโยชน์ จะลิงโลดดามตะบึงไปถึงไหน เน้อเขาปากเสือจะเหลือไว้ จงคิดใคร่ครวญคอย่าวู่วาม ถึงดามไปได้มากีหน้าหมาง กงเหลือถ้างกาวหล*งจงพงหำม แม่นหาใหม่คงจะไค้ที่ดีงาม ถ้าทำดามคิกจะช่วยควยเมฅดา วิ๘ คำ วิ ® เมอนน ยีเนานงพงชงนาหนา เอาดีด'อดอบคำจำนรรจา ซึ่งกรุณาน้องร*บน*บพระคุณ แด่แคนใจแมนมิได้ดามลางผลาญ จะเดือดดาลวุ่นวายไม่หายฉน ที่จะหาให้ใหม่ได้การุญ พอสั้นวุ่นวายใจไม่ละวาง วิ ๔ คา วิ © เมื่อนํ้น นางมือซงพี่งถ้อยค่อยกระจำง เห็นจะเสร็จสมคิดไม่วิดจาง จึ่งเรียกนางว่งคอนให้หล่อนมา ไค้รู้จํกม่กจึ่ถ้บพึ่ไว้ จะไค้พึ่งพากนไปวนหน้า เผาขยบลบล่อไม่ต่อดา จะมารยาไปถึงไหนจะใคร่รู้ วิ ๔ คำ วิ

ลิ่ ๔ ๏ เมื่อนี่น นางว*งกอนแลชมไยอายอดสู โฉมดรอึดเออนไม่เคลื่อนกลาย ^ 1, ยืนกไ]ชมช่อบปผาช นางมือซ'งซาเดือนเหลือเบือนบิด ใส่จริฅเคืองค่อนงอนใจหาย ผไแเปรแลชำเลืองเยั้องกราย มายีนอายแอบหล*งบ*งพึ่นาง ๆ ๙ คา ๆ © เมื่อน1น นางมือซ*ง์ส*นทํคไม่ข*คขวาง จึ่งว่ามาร้ๆ*กก'นไว้ พลาง เหมือนทำทางไว้ให้เตียนไม่เวียน ขาเบืนเหมือนน่งร่ไนฅะพานเรือกหรือรอกเชือกช่วยประกองก*นของฅก แม่นสนงานท่านก็เห็นพนเรั้ยวนีร่แกลอกคนเช่นขไมไเน่าอาย แน่สเนาลำเจ่าสมอารมณ์หว*,ง อย่าด่วนช*งเครื่องมือร้อสลาย จะร*กหมากฝากให้รกท1งทะลาย ทำแยบกายเคืองค่อนต่ว์ยงอนใจ ๆ&คๆๆ จีน๙มุล่ง เมอ^น นะ สเนาผไเกล8นยํ้มมิใคร่ไหว นางว*งคอนอ่อนกว่าเราเมื่อไร มายกให้เบ็๋นน่องจองเหมือนนา จะ ขดกำทำไมให้หม่นหมอง จึ่งสนองขอบกำที่รำว่า ต่วน,องเช่นเครือเขาเถาลดา หมายพึ่งพาไม้ใหญ่ได้ไต่เลื่อย แม่นเมฅฅาให้ขไได้ยึดเกาะ ไม่เฉพาะว่าที่ไหนกงไต่เรื่อย เหมือนหว่านขไวไหนเล่าจะเปล่กาเลปไล]เืบอยนเพีอยหญไไปไม่กวรคิด บ'กนี่ข,ไขอลาพี่ไปก่อน เที่ยวส*ญ่จรหาศ*ดรสู้คามคิด มาดแม่นมืด'ายวายชี'วิด ฅํ้งจิฅจะกล*บมาอย่าปรารมก็ 1 ๙ คา 1

ร© เมื่อน1น สองนางต่างอายชห้ายกไ เห็นสมหวงคืงจิฅกิคนิยม แห้วเกลียวกลมที่จะ ไปเสียไกลห้น ถึงจะห้ามปรามอย่างไรไหนจะอย่ เห็นสดรู้!สุดฤทธี้คิดกระสิน ที่งสองห้มห้กดราลงราบลย์ สะอนอนอ่อนอารมณ์ไม่สมประดี เออนอำนวยอวยพรสะห้อนจิฅ จงเปลํ้องปลิดบรรเทา'ทุกข์เบนสุขี แห้นชิงช่ยไค้ชนะแก่ไพรี อย่าลืมที่ริกใคร่ได้ส*ญญา ห้ามิค่วนคืนหห้งดังห้คไว้ จะบรรห้ยมิได้ห้นมาเห็นหห้า รำพลางสองนางก็โศกา ประหนึ่งว่าจะฅายวายชีวิฅ ๆ ๙ คำ เฮค ๆ @ เมื่อนี่น ฮเนานึกประหลาคอนาถจิฅ สงสารสองนางจริงหยุดนึ่งคิด มาหมายผิดเออนี่กรรมทำกระไร จะแห้งความตามสํตย์ดัดสวาท ไหนสองนาฏนางจะหยุดสุดวิห้ย จึงปลอบโยนสองนางให้สร่างใจ แห้วอำลากรรไลเขำในดง ทยอยลาว ๆ ๔ คา เรด ๆ ๏ เด^ินพลางทาง4ฅร4กน๘ก.ก, ขน ดูเหมือนผนอนาถจิฅพิศวง นางที่เราจงจิฅคิดจำนง เกือบได้คงดู่แห้วกห้บแคห้วไกล ส่วนนารีที่มิได้เกยนึกผน มาหมายมีนจงจิฅพิสม*ย เออโลกนึ่นึ่ห้นเบ็่นอย่างไรไป จึงคลให้ไขว้เขวเล่ห์ตังนี่ อ่อที่จริงหญิงดีห้นมีนอย หาห้บรอยไม่ยากเย็นเช่นสองพี่ เมื่อตัวเราหห้งจะใคร่ได้พีดี ไยไม่มีคว ามเพียรเวียนระห้ง โอ้ล0าห้บห้บอย่ไม่ร้ชํด หรือวิบัติเสียแห้วเราไปเมาหห้ง นึกอาวรณ์รอนรนพนกำลง เดินเซซำไปในบ่1าพนาห้ย ๆ ๘ คำ ลาวกระแฅโฅ่ได้

ขอม ^ ะ ซมพลาเพลินจิฅพิสม*,ย กบลำห*บทรามว*ยวิไลล*,กษณ์ ๏ เมยินน แนบสนิทอ้มนางขนวางต*ก ซุ่มอยู่กูหาห์องใน ฟูมพกมิได้เวนวาย แต่เผาเยายวนชวนชิด ๆ ๘ คำ’! ส*มผํสภิรมย์ชมพกฅร์ ๏ กรนเวลาสาย*ณ-ห์เย็นพย*บ กอดประท*บปลอบประโลมโฉมฉาย จงนิทราอย่าประหวนพร’นกาย พี่จะกล่อมลือสายให้ไสยา พ'กชา วิ ๒ คา’! ๏ ควงเนตร ทวเว้งว*นเวคหว่างภูผา จะเสาะโฉมสู้เจาลำเพาพะงา ไม่พึงหาเห็นลึกอย่านึกเลย จะควรกู่อยู่แต่ควงปะยงทิพย์ อ*นลอยลิบนวลละอองแลนองเอ๋ย เคราะห์ของพี่ลีกระไรจึ่งไดแส้นเเชสยบยทุกเวลานาทีเอย วิ ๔ คา วิ ลีลากระทุ่ม งามสิริวิลาสเฉลิมศรี ® ’ ควงสวาท อาจผโอนจิตชายชาตรี ให้สนรำชีวีเพราะหว*งชม แมนมาดพลาดมือไม่เหมือนหมาย ควรวางวายคีกว่าอยู่กลาดส่สม นิ,แลนํ้าจิฅพี่ที่นิยม เกลียวกลมกอดประทบหล*บไปเอย วิ ๔ คำ ต?ะ วิ ร@ กรนนอนระงบหล'บสนิท ก็บงเกิดนิมิตผนใผ สะด้งตื่นตระหนกตกใจ กอดลำห*,บไว้ไม่เคลื่อนกลาย วิ เย้ คำ วิ

ส่๓) ๑ เมือนน นวลนางลำห*บกใจหาย เห็น,ซมพลากอคกระหวือรคกาย โฉมฉายก็ถามไปทนใด ๆ {ปี คา ๆ ๏ เมื่อน,น ซมพลานึกฉงนหม่นไหม้ จึ่งเล่าความผนน1น,ไป ว่ามีกากชใหญ่มหิมา อ*นนอนนแหลมดํงขนเม่น โลดเดนไล่ประชิดขวิดขำ สู้กนในกลางพนาวา ยํงมีดาโก๊ะตำลาย โผนมากว่ากาบตนคอไว้ ด้นรนเท่าไรไม่ขยาย กดติดจนชีวิตวางวาย ผนนั้เห็นรำยเหลือประมาณ ถึงพี่จะตายวายชีวิต มิได้คิกกลำข*อด*บสํงขาร ทุกขแฅ่ถึงเจาลำเพาพาล สงสารจะเบื่นประการใด เล่าพลางอาดูรพูนเทวก ชลเนตรแถวล่งหลงไหล แสนโศกโศกาอาศัย กอดลำห*บไว้'ไม่เคลื่อนคลาย คำ โ?เด ๆ ๑ เมื่อน1น นวลนางลำห์บโฉมฉาย พี่งกำรำเล่าบรรยาย ใจหายประหว่นพรน,น'ก จึ่งว่าถึาเจ1าย์นตราย เมียจะตายตามจงประจ''กษ์ มิขออยู่สู้โศกซึ่งพรากรก ซบลงเหนือต*กแล่วโศกา ๆ ๔ คำ โอด ๆ ๑ ศร1น,ค่อยเคลื่อนคลายวายโศกศัลย์ พอฅะว่น,เรื่อแรงแสงกล่า ชวนกนเสพรสโภชนา ซมพลารำพึงคะนึงใน

แค่มาอยู่คูหาก็หลายว*น หาได้ขุดเผือกม*นมาเติมไม่ จวนจะสินเสบียงที่เตรียมไว้จำจะไปเที่ยวหามาสำรอง จึงบอกลำห*บก''ลยา พี่จะไปหาม*นอย่าหม่นหมอง ไม่ชาจะมาเพื่อนนอง เจาจงอยู่หองให้สำราญ ๆ!} คำๆ ๏ เมื่อน*น สำห*บก*ลยาพงว่าขาน หวาคหว่นพรินใจพไเประมาณ นางจึ่งท*คทานห้ามไว้ เจ่าผืนรำยน*กหนาในราตรี ว่นนํ้หาควรไปไม่ ถึงจะอคอยากลำบากใจ ก็จะเบนไรไปอย่าริอนรน แม่นพ่อไปมือ*นคราย เมียจะคายอยู่ในไพรสณฑ์ จงเมตตาอย่าเบ็1นก*งวล อยู่ห้วยก*นสองคนอย่ากรรไล ๆ)} คำๆ ๑ เมื่อน*น ซมพลายมแยไ)แจ่มใส จึ่งว่าเจำอย่ารอนใจ ทำไมกบผืนไม่พรินพรึง ถึงจะมีศ*ฅรูจู่ประจ*ญ พื่ไม่เกรงม่นสํกนิดหนึ่ง อ*นสิงสาราส*ฅว์อย่าคำนึง บ่ายหน่อยพี่จึงจะกลไเมา ๆ ๔ คำๆ ® เมื่อนน นางลำห*บ่สคบคำผว้ว่า สุดที่'จะทานท*คขค'วิญญา นางน*งโศการำไร ๒ คา 1ฮด ๆ ๑ เมื่อนน ซมพลาหาสะทกสะห้านไม่ ปลอบเมียพลางทางเช็ดชลนํย์ เจ่าอย่าราไห้ไม่ห้องการ *

พี่ไปไม่ช,าจ ะมาพล*น อยู่คำยจอมขว*ญยอคสงสาร ว่าแล‘วแก่งคำมิ'ไค้นาน จบเสียมกล,องทะยานออกไป ๆ ๔ คำ เชิด ๆ ® ครืนออๆมานอกคูหา ให้สยองโลมาเร่งหม่นไหม้ ม'นน้คู่ชีวีที่กาดไว้ ก็ขาดดกลงไปลุ่ยกระจาย สะดุ้งจิฅคิดเห็นเข็ญวิบัติ นึกกลำเซม*งง*กทง์หลาย อ*คอ8นดวงกมลกระวนกวะวาย เบ็่นลางร่ายนึกประหลาดอนาถใจ เหลียวดปากถาระกำอก แสนว้ฅกหวาคหว่นพร่นจิตไหว โอ้ลำห*บัล*บัคาเหลืออาล*ย แม่นมีเหตุเภทภ*ยจะไกลตา หรือหนึ่งจะกล'บักืนหล*ง อยู่ระว*งมารศรีที่คูหา ล่งเลใจมิใคร่จะสินลา แต่ประหม่ากระเหม่นอย่เบึนนาน ๆ ๘ คา ๆ ร® แลำฮึกชิ*กหํกหำมกวามวิตก ไม่สะทกสะทำนจิฅคิดหำวหาญ เห็นไม่มีใกรกลำมาแผ้วพาน ก็รีบผ่านแถวพนาคลาไกล ๆ ๒คำๆ ® เดินทางตามหว่างภูเขาหลวง ไม่หายห่วงน่องน์อยละหอยไห้ เห็นบุปผาเบิกบานตระการใจ กลอยไม้รายช่ออรชร ที่พุใหญ่ใกล้ก่นกํบัคูหา, นาใสไหลซ่าจากสิงขร หวนระลึกนึกคะนึงถึงบังอร เมี่อยามร่อน,■หวง'จะพาเจามายล จะไค้เล่นวารีที่ฅกพร่า จากเงํ้อมผาพร่างพร่อยคำฝอยฝน พิกุลเกิคถึงชายใกล้สายชล ตองลมหล่นแลเกลื่อนเหมือนแกล่ง1]ราย

๑๐0 นึกฉุกใจมิได้พานางมาควย ระได้ช่วยช้ชมสมมุ่งหมาย เหมือนไม่องอาจเช่นชาดชาย นึกอบอายเปล่าเปลี่ยวไม่เหลียวแ ๆ ๕ คำ เชิด ๆ ® กรนมาถึงเชิงชานลานบรรพหเดินเลี่ยวลดดามชายสายกระแส เที่ยวชุดหาเผือกม*นผไแเปร ได้เต็มแล้มากมายก่ายกอง คิดจะเบากระเหว่าไปบ้าง เสียงค่างรํองพิลึกกึกบ้อง กวาบอเลาเขาไปเดินคอมมอง ย่างย่องแหงนชะแง้แลดู ๆ ๘ คำ เพลงกึง ๆ โศกโขไทย เม^อน&น คาจองลองแก่นใกรไม่มีกู่ บ้ายวางซองเสือกจู่เช่ากรอบกรอง © วานแกมาช่วยเขม่นเบ้นที่สอง จึ่งจนใจได้แด่ลองผื่มือม*น อีเฒ่าถึงกาลี'ม*นมี*ชู้ ชวนตาเฒ่าจบIเบรีบเช่าบ้า โรงศาลก็'ไม่มีที่'จะพ้อง ๆ ๔ คำ ๆ เขมรไตกวาย นพลางทางบ่นคุ๋มก่ม กรรมเอยกรรมกรรมอะไรน่น ไปแปร*กเสียสี'บี'เท่านี่น ม*นพาก*นว่ากายโหงโก่งโก่งกุก อีถึงถ่อยหน*ง้หํอยเหมือนกางกก ย*งอยากกกรำไปไม่รุ้หยค บ้ายวางซองสาระขำทำทุกทะรุด ดูไม่กุดหำได้ไม่ใช่ชาย จะแทงคำขบาเดะม่น่เกะกะ แลำก็จะดายง่ายบ้ายฉิบหาย จะต่อยม'นให้กะมำฅำชํ้ทวาย จึ่งจะวายแก่นก*บถึงห*บไฅ นี่แน่พ่อจ*บIเบรีบเถิดเจา ไปให้ถึงก่อนเขาจึ่งจะไค้ เพราะเราทำเขาจะ'ว่าเราท่อใ'จ พากนครรไลไม่หยดยง ๆ ๙ คา คางคา!กนกล:ย ๆ

(3 0 0 ๏ ถึงมอนแลงที่แจงืนดก่น,ไว้ เห็นตไเไม้ใหญ่เข้าหยุดน'ง หญำแพรกอ่อนนอนเล่นเอากำล*ง พลางส่งสนทนาพาที วิ ๒ คำ เจ5'จา วิ ลำ[พซร .1 เ-' ๏ เมอนน ฅาวางซองตรองฅรึกไม่นึกหนี จองลองกลำท่าให้ไปต่อฅี มิไค้มีหวาดหว*นพร*นพรึง แกแก่กว่าราวสกหำบี'ไปได้ ทีงหำใสเสียท่าเรากว่าครึ่ง แมํนถูกหม*คเข่ากงเปราะเพราหะนำดึง มิร่องอึงอบบาอย่าว่าชาย วิ ๘ คำ วิ ร© ชวนฅาฅอเลนไปเบ็่นถู่ เมื่อต่อสู้จะได้เห็นเบี่นสหาย ออกจากบำนพาก*นทีนตะกาย มุ่งหมายมอนแลงแหล่งตำบล วิ ๒ คา แขกIง-าะ วิ ๑ ครึ่นถึงซึ่งพฤกษาใหญ่ เห็นหำจองลองใสอย่ใต้ต*น แวะน'งเหนือร่งจะเวาไม่เข้าปนให้เพื่อนจรดลไปเจรจา วิ ๒ คำ วิ ๑ บ*ตนน ตาตอเลนเจนจ*คหมํดมวยกลำ จงพย*กกว*กเรียกจ'บร]บมา ว่ากล่าวเกลี่ยไกล่เบีนไมตรี อ*นเพื่อนเราสองข้างต่างหงำเหจงะืเลอืกอกอาวุธใดให้ควรที่ จะกำหนดเวลาชำเร็วมี เมื่อต่อตีเราไม่ยึดกี่อึฅใจ วิ ๔ คา วิ

๑๐๒ ๏ บคนน ฅาจ'บใ]บจีบปากถากถางให้ 1พอนของท่านหนุ่มกว่าขำเทห่ราืใอจดะใช้สาตราหนำไม่อาย เพอนของข่าว่าจะชกคำยกำหม่ก่ เพราะเจนจ'ดเหลือคไม่หนีหาย หรือไม่สู้สารภาพไม่หยาบกาย ขอโทษหมายระอภ*'ยไม่จองเวร ๆ ๙ คำๆ ๑ บ'ดน*น ฅาฅอเลนเฅ็นํร่าเหมือนท่าเขน อ*นวางซองของข่าหม่ก่มวยเจน จะประเกนศอกสะทานกะบาลแยะ ฅริฅร องดูเสียให้กีพื่จํบ1)บ จะถูกถีบถลาลไ)จมแหมะแขะ ไม่แกลงคุยข่มท่าว่าก่อนแกะ อย่าหำเราะแหะแหะกงเห็นกน ๆ ๔ คำๆ ๑ บ*ก่นน ฅาจ*'บ!]บปอกคีไม่มีพร็น บอกเวลาอาณัติจำก’ดก’น แลำผายผ*'นกล''บมาหาเพื่อนตำ ๆ เข ศ! พคำใหม่ ๆ @ เมื่อนน สองน์กเลงผู้ใหญ่มิใช่ชำ ช*'กเลาะเฅั๊ยะตึงกระ ส*น'ไม่พ*นพเำสกสามพ8วเบาปลอดตลอดกาย แล1ว่บ่ายหนำมาขืนกลางแปลง ที่สองแจงกำหนดได้นํก่หมาย แท่วจดหมดมืองอย่อทำย ทงสองนายชกต่อยไม่ถอยก''น ๆ ๔ คำ ต่อยา!วย ๆ @ ประเดี๋ยวใจได้ยกเหึ่อตกซที่ส่อางนทะยานเข่ากางก1น เหนื่อยบอบหอบโครงเบ็1นอ’นเอ,นให้นำเสร็จพล''นก่อยบรรเทา ๆ ๒ คา เจร'จา ๆ

00๓ ๑ ต่างกนต่างลกขนชกอีก หลบหลีกตอบต่อยอคำยเข่า เตะถีบถองหล*งดังไม่เบา สองเฒ่าทรหดอดทน ไ ๒ คา เจาเซ็น ๆ ๏ เมื่อน1น ซมพลาเที่ยวมาในไพรสณฑ์ ถึงมอนแลงที่แจ งจรคล ไปพบตาสองคนต่อยก*นนำ จึงเขำ'ไปหาม'ว่าอย่าหุนหิน หยดต่อยก่นส*ก่คร่เถิดบขรำ 4 ำเพื่อนสองข้างต่างเขา'ช่วยพ*น่พำระง1ตVำลากฉุ๘ดก็หลุดพลน ซมพลาเขำใกล้จำได้แน่ ว่าตาแก่เฑ้ชู้ที่ก่ขํน จึงไต่ถามเหตุผลแต่ดันนื่น มาต่อยก่นทำไมในคงดาล จำ ๆ ๏ เมื่อน1น สองเฒ่าเหนื่อยลมลมสวาน ช่วยก*นก1นนวคอยู่เบ็1นนาน หายเหนื่อยอาการจึงค่อยพื่น ๆ ๒ คา เจรจา ๆ ๏ เมื่อนํ้น ตาจองลองเล่าพลางทางสะอํ้น ขำไปคากลบมาเมื่อวานซืน เมียฌ็1นของคนอื่นทำเรือนชาน อำยวางซองจองหองมากรอบงำ เขำอยู่ประจำเสียท1งบาน ไม่มีใครจะได้เบ็1นตระลาการ จึงน*ดม-าฅ่ออำนตำต่อคำ จำ ๆ ๏ เมื่อนน ตาวางซองฅีอกชกหำ ใช่ขำจะคิดรำยไม่อายกลำ เพราะนางถีงว่าผำนื่น,ตายแลำ ขำก็เบี่นพ่อหม่าย'ไร้แม่เรือน คิดหาเพื่อนปกครองให้ผ่องแผำ กรำเดัวมาทำฅาอย่บงแบว พึ่งรู้แกวว่าแกปดหมดบญญา

©0๔ แมนว'ามีฅระลาการศาลถามซ*ก จะให้การให้ประรักษ์ไม่ก่งขา นีหาไม่จำใจฅํอ์งออกมา เพราะเขาทาไม่ร*บ่ก่อ*บอาย ๆ ๖ คำๆ ๑ เมื่อนํ้น ซมพลาพงกำรำขยาย ให้นึกข*นกลไเห้วตาก*บขาย มาเคราะห์รำยชิงชู้ก่กํบเรา เสียวจิตคิดถึงเรื่องของต*ว แมนเก่าผำเซ่อซ่ามาพบเขำ เรามิติองต่อยกนก’บฮเนา แต่ผิดเกาก่นอยู่นิดที่จิฅนาง คิดพลางทางพูคไกล่เกลี่ย ขำจะขอเสียท1งสองขำง จะรักใคร่ไปทำไมก่บคนกลาง เบนเยี่ยงอย่างสตรีที่ชํวรำย อ*นความอายขายหน์ามาต่อรบ ก็พอลบอ*ปรยศให้หมดหาย จงคืนท*บด’บใจให้สบาย อย่าวุ่นวายฅาที่งสองจงตรองกวาม ๆ ๘ คำๆ ๑ เมื่อนึน สองเฒ่านึงนํงพงกำห้าม ค่อยระง*บด*บโกรธที่ลุกลาม ยอมตามซมพลาว่ากล่าวน8น ต่อยทีคีก่นไม่ขงโกรธ ษมาโทษไม่รังเกียจเคียดฉ’น ต่างคนอำลาพาก,น ต่นต่นกล*บห้า'นสำราญ,ใจ 1 ๘ คา แขกตลุง 1 แขกบรเทศ เม^อนะน. ซมพลายมแฒ้แจ่มใส © คิดไว้ว่าจะเล่าให้เมียพ้ง ลำหบจะกอยอยู่ขำงหล'ง สนกเรื่องยายตาเบนพนไป จะไปรังภูผาหาโฉมตรู เหลยวคูสริย์ฉายเห็นบ่ายคลอย เชิด ๆ จึงค*คดไฌรคาเขำบ่1ารัง ๆ ๔ คำ

ฅไแพลงยาว ^ & ๑ก^ ๏ เมอนน 3, I พอเหลียวหนำมาเห็นศ*ดร ซีเนาเคนเวยนวนกนอยู โจมจ่เขำมากว่าแขนร*ค ๆ ๒ คำๆ ร© ช*กบาเดะออกมากงท่าแทง กกัดแกว่งกระชนชิดบิดสะบ'ค ปลากันย่นยึดฮึดส*ค แกังกระหกัดติดค่างไม่วางกัน ๆ ๒ คำๆ ๑ เมื่อนี่น ซมพลากลำดีไม่มีพร,น จึงว่าแก่อเนาไปพลีน ไฉนนํนจึงไม่ให้เก*ว นี่หรือกนกลำหนำไม่อาย ลอบทำอ'นกรายกูน่าหำ มึงทำท1งนี่ก็เพราะกลีว อำยชาติชำลอบก*ดเหมือนส*ฅว์รำย วิ ๔ คา ๆ © เมื่อน8น ฮเนาพ้งซมพลาว่าเลียหาย จึงว่าอย่าวุ่นวายจะวางมือ ไค้สติตริฅรึกนึกอาย อย่าเพ่อหุนห*นก*นคอ เรามาเจรจาว่ากัน มึงหรือพาเมียกูหนีมา ว่าพลางวางให้ไม่ยุดยํ้อ วิ ๔ คำ วิ ๑ เมื่อน1น ซมพลาฅอบไปคำยใจกลำ กูไปร*บลำห*บกัลยา เพราะว่านางสม*กรร*กเรา บ*ดนี่นางก็เบนเมียกู จะห่วงใยอยู่ทำไมเล่า จงไปหาใหม่อย่าใจเบา เช่นเจำหาไหนไม่ยากนาน วิ ๔ คำ วิ

๑0๖ ๏ เมื่อ'น1น ชิเนาพึ้งว่าเห็นกล่าหาญ เร่งพิโรธโกรธใจคงไฟกาล จึงว่าอัายเดรัจฉานช่างพาที มืงไปฉุคนางมากลางคืน แล่วแกสิงข่มขืนกดขี่ ทำการร้ายกาจชาฅิอัปรีย์ รังจะมาอาคดีว่านางรัก กูจะสิงหารผลาญชีวี มิให้ติดธรณีอยู่ให้หนำ อายคนร้ายกาจชาติทรล่กษณี ใครต็ได้ประจำษ์อันว'นนี ๆ ๖ คำๆ ๏ เมื่อน1น ซมพลาพงถอยไม่ถอยหนี ชำบาเดะออกมาว่ากล่าดี มาต่อติอันคูให้รู้ฤทธิ้ ต่างคนต่างว่านางรัก ความจริงไม่ประจำษ์แจง์จิฅ มาสู้ก*นใครฅายวายชีวิต นางคงเบ็่นสิทธิ้ของผู้รัง ๆ ๕ คำๆ ๑ เมื่อน8น ชิเนาได้พงอังจะคสิง แกว่งบาเดะราญรุกบุกจำบ*ง อัาวยงยอนขรับกล*บแทง ๆ ๒ คำๆ ® เมื่อน*น ซมพลาห์าวหาญชาญกำแหง รับรองบองกนกลางแปลง กวิดแกว่งอัดอันล่นีไปมา ๆ ๒ คำ กลอปีก เชิด ๆ ชำหวน เม^ ะ นวลนางลำห*บเสนหา จุนเวลาฅะอันลงไรไร © อนน แต่ละหือยกอยหาอัสคา

๑ ไม่เห็นคืนหล*งมาย*งถํ้า จวนพลบกาน่าจะมีเหตุไฉน นงนี่งรำพึงตะลึงฅะไล นางไม่มีสุขสำนาที ๆ ๔ คำ 1 ร© อย่าเลยจะฅามไปดู จะเบนอย่างไรอยู่ให้รู้ที่ คิดพลางย่างเยํ้องจรลี แลหาสามีทุกแห่งไป ๆ เข คา เพลงเร็ว ๆ ทยอย ค^นตามหน2า,ถ^าล0าธาร หาพบพานร่องรอยแห่งไรไม่ ตะโกนกู่หวนไหวให้สำเนียง © หูฅรบพงไปไม่มีเสียง นางเพียงจะพินาศอนาถใจ นางยี่งตระหนกตกใจ ริองเรียกเท่าไรไม่ขานร'บ เดินพลางย่างย่องมองเมียง ๆ ๙ คำ เฐค ๆ ร© ครนค่อยเสื่อมคลายวายโศกา กำยาทุกข์ทนหม่นไหม้ คดดไเมรคาคลาไกล ลงจากเนินไศลถึงลำธาร เห็นรอยบาทาปรากฏชำ เลาะลำเลียบนาลำละหาน ค่อยบรรเทาเบาเทาศแดดาล เยาวมาลย์ตามรอยจรลี ๔ คา ๆ ฅะนาวแปลง เค^นทางกลางเVI พรเๆ จระท*ก ไม่วายนึกขุ่นขำงหมองศรี @ สง็คเงียบเยียบเย็นเช่นราฅรี บกษีซบเซาเข*าริงรวง บปผามาลีที่เกยบาน ก็บ*นดาลลมโชยโรยร่วง ให้รำนอำวผ่าวปลาบวาบทรวง เหงาง่วงหนำหล*งนัยนา

00๘ มานุกดงลงตกนรมหาค งพิษเลอยผาดผ่านหนา ฌ็นลางนางยี่งหวาดวิญญา แข็งใจลีลากลาไกล ๆ ๖ ค้า ๆ ร๏ เมื่อน่น รำแกววัวดีพี่ผู้ใหญ่ ท*งปองสองปองสดแยกก*นไป คนหานางในพนาลี เดินเวียนวนไปจนประจวบทาง ต่างกนต่างถามถึงนองพี่ ตะวันเย็นเห็นจวนราตรี ชวนวันกลบที่เคยสำน*ก เดินไปบดใจก็เห็นหนา นองสู้ซมพลาอึกวัก เขาแอบไม้มองบองพ*ทตร์ หยุดนีงชะวักคอยที ๆ ๖ คำๆ ๏ เมื่อนิน ชิเนาย*บย่อยไม่ถอยหนี สู้กนบนบกคลุกคลี ต่างมีบาดเจ็บที่งสองกน ๆ {ปี คำๆ ๏ เมื่อน1น ซมพลาย*บย่อยไม่ถอยย่น หลบหลีกตอบต่อล่อชน อลวนประชิดไม่คิดกาย ๆ ๒ คา เชิด ๆ ๑ เมื่อนิน รำแวัวกอยเขมีนไม่ขาดสาย เห็นจวนวัวกวัวนิองจะวันดรหายยิบบอเลามุ่งหมายไม่พริบตๅ เอาปยห้มบิลาพวันบรรจุกลอง จดจองเล็งหลีวนีวหนา พอเห็นฮเนาห่างออกมา ก็เบาลกบิลาโผละไป ๆ ๔ คา เชด0ง ๆ

®0ลิ่ ๏ บลามาฅองซมพลา เฉพาะฅรงหนำกากเพียงฅก์ษํย พิษแล่นวี่งถลาเขาในไพร มิได้รู้ตำบลหนทาง พอมาปะทะปะลำห์บ นางวีงเขำร*,บพอลไ)ผาง ตกใจไม่รู้สึกฅ*วนาง กอคผำฟ้าพลางฅะลึ งไป ๆ ๙ คา ๆ ๏ เมื่อน1น ซมพลาลืมฅาขนมาได้ แลเห็นลำหบทรามวโ) ผวากอดเขาไว้แล่วใศกี ๆ เปี คา เฮด ๆ ^อ@ใน โอ้โอลำหฺบของเรียมเอ๋ย ทรามเชยผู้เทียมชีวิตพี่ จะขออำลาเจาแล่วกราวน้ มิได้มิชีวิตสืบไป ชิเนาเขาฅามส*งหาร ก็พอต่อตานเขาได้ มีผ้ลอบยิงจากในไพร เบ็๋นจนใจจำลํบตํบชีวิต พี่ตายจากพรากเจำไปทงรว้า สตจะห์กหำมวิโยคโศกจิต มาฅรแมื่นชีวีพี่มวยมิด จงกืนกิดรว้าใคร่ในชิเนา เขาดงพิศวาสไม่บาคหมาง จงเสื่อมส่างวิโยคโศกเศรำ ให้พี่ตายวายพะวงตวิยนงเยาว์ จะหลบตาลาเจำบรรลโ)ลาญ ๆ ๙ คา 1อด ๆ ร© เมื่อนน นางลำห์บเยาวยอดสงสาร พงกำอำลาทุกประการ เยาวมาลย์จะพินาศขาดใจ ๆ ๒ คา ๆ

๑๑0 ข ๙‘ณ1า โอ้ว่าซมพลาของเมียเไอฉ๋นยเลยมาสํ่งก่งนั๊ได้ พ่อเดาจิตเมียผิดเบนพ่นไป ผัวยนึกว่าวิส*ยเบ็๋นนารี คงกลำทายหมายแก่จะหาสข ถึงยามทุกข์เขาผักหน่อยก็ถอยหนี ผันฝูงหญิงจริงอยู่ย่อมมากมี แก่ใจของน่องน้ไม่เหมือนผัน พ่อฅายฤๅจะหมายมีผัวไหม่ ให้กินใจผันเบ็1นนิตย์คิดหวา ว่าเคยสองกงปองสามไม่ขามผัน รสร*กน8นกงจะจางผัวยหมางใจ ร*กของน์อ์งปองแก่ให้แท้เที่ไมย่ง หลีกเลี่ยงเข็ดขามตาม'วิส*ย จะไห้พ่อวายชนม์พ่นห่วงใย เมื่อเกิดไหนจะได้พบประสบผัน ๆ ๘ คา ๆ ร@ รำพลางนางฉวยบาเคะมา จากมือซมพลาที่กำม่น แทงสอดซอกกอฉ*บพผัน มอดมวยชี'ผันท*นิใค ๆ ๒ คำ โอด ๆ © เมื่อนึ่น ซมพลาระทึกอกหมกไหม้ เสียวจิตพิษแล่นตลอดใน โลหิตหผังไหลวายปราณ ๆ ๒ คำ โอด ๆ © เมื่อนน ชิเนายืนย8งพงว่าขาน ยินสองผังผันผันดาล ซาบซ่านสยองพองโลมา กร*นเห็นลำผับผับจิต ซมพลามวยมิคผับส*งขาร์ ตะลึงอย่กรู่หนึ่งไม่เจรจาผับวาบปลาบซ่ารู้สึกกาย ความรกสลกอกอดอน ใจคอเสียวผันระสำระสาย ถลาแล่นไม่ยงประผังกาย กอดศพโฉมฉายไม่สมประดี ๆ 1) คำๆ

6) © © โอชา ^ ๏ กรรมกรรมลำห*บเจ้าพีเอย ไม'เห็นเลขว่าจะมํวยเบ็นผี พี่ร*กเจ้าเท่าควงชีวี หว'งมอบชีพมารศรีจึ่งเสาะไป สู่ขอพ่อแม่กียินยอม พร*'กพรํ'อมก้นทำการใหญ่ สมคิดควรหรือมาจากไกล มิได้แจ้งเหตุดีและรำย จึ่งอฅส่าห์พยายามฅามนาง ไม่จืดจางจงจิฅคิดมุ่งหมาย พึ่งมาแจ้งประจ'กษ์เมื่อเจ้าตาย ว่าโฉมฉายสม*'กรร*'กซมพลา ๆ & คำ ๆ ฟิใ\"ยิ[]30ปใใ,?]'?ไ แมน&/แฅเคเ*มะ*เร/^มรู2^กวามฅระหนก จะหามหก3^จฅ(ะ* เว\\/] 2เ^หด นI/ กหน ๏1 ไม่ชิงรกห*กหาญดวงกานคา เพราะความแสนเสนหาห*'กอาล*'ย ถึงจะยอมออมอดไม่เอิบเอํ้อม กีไม่เสี่อมซากิดพีสม*ย จะผีงร*'กสล*'กรูปไว้ภายใน น่าน์'อยใจกล*'บมาพาเจ้าตาย อ*นกวามผิดของพึ่นึ่เหลือลา ให้ชอกชาแสนวิตกอกสลาย ครวญพลางทางทุ่มทอดกาย กอดศพโฉมฉายเขำโศกา ๆ ๖ คำ โอด ๆ แขกสกายง ค่I อยระง.บ/ ค*บ/ ก0าส.รดสลคจ~ต น้งพิน้จน้กสงเวชเบ็นน''กหนา © เออนออกปากชมซมพลา เขากวรนบว่าลูกผู้ชาย ซึ่อฅรงจงร*กไม่หํกหวน จนจวนด'บชีพสูญสลาย ยิงไม่เกียอก*นเห็นแก'กาย หมายแด่สุขของสคาดวงใจ ฅำกซึ่งเบ็'นผู้รํกกนหนึ่ง ไม่เท่าถึงเทียมเทียบเปรียบเขาได้ ซึ่าเบนผ้ก่อเหตุเภทภ*ย ให้เขาบรรล*'ยทั้งสองกน

แม้นมีชีวิฅอย่ฅราบใด ๑ 9) ไฒ คงจะพาจริฅจิตวิกล นึกขนมาเมื่อไรไม่เบ็1นผล สดจะทนทรมานสืบไป ๆ ๔ คำๆ ๏ คิดพลางหมกมุ่นหนห*,น ฉวยบาเดะมาพล่นหาชำไม่ แทงตลอดอกข่ายทะลุใน มอดม้วยบรรลํยเกียงก*น เอ คำ สระหม่า โอด ๆ ® เมอนน รำแส่วิตกใจไหวหวํน อีกทงปองสองปองสุดน1น วี่งเข่าไปพล*นท่นที กอดศพฮเนาเขาไว้ พาก*นรำไรอึงมี่ บมประหนึ่งจะสั้นสมประดี ทีงสองศรีครวญครารำพ*,น ๆ ๔ ค่า 1 วลน.คาโอด คู.VดวามรํกนํกหIนาหนอ มาลวงล่อโลมพากนอาส*ญ ถึงสามศพสยบเรียงเคียงก*น ส่วนทาสร'กทํ้งน8นอนาถใจ แสนสงสารลำห*บสาวน้อย บุญใคที่คอยส่งให้ งามโฉมประโลมโลกเลิศวิไล ผูกจิฅชายได้ด*งคาวี กรรมใดบ่นดาลส'งหารเข่า ให้พลอยกลืนร*กเข่าไปเบ็่นผี โอ้ซมพลาน่าชมผี'มีอมี นาใจดีกส่าหาญทานทน ควรหรือเราสามตามส*ง,หาร ด*งดาโก๊ะทะยานไม่ย่อย่น ตรงต่อร*กห้กไม่เห็นแก่คน ควรน*บว่าเบ็นกนข่าความรํก์ อนิจจาฮเนาเจาเพอนเขญ ไค้ขุ่นของลำเค็ญเพราะร*กหน*,ก ช่างอาภ*พล*บหลงรงจิตนก ไม่มส่วนสุขส*กหน่อยหนึ่งเลย

๑๑๓ อนิจจารำกระไรใจจืคเหลือ ไม'แผ่เผื่อผลาญชีพเล่นเฉยเฉย จงร้ฤทธร*กรำยอย่าหมายเชย ศพจะเกยก่ายกลาคอนาถใจ ๆ ๑๒ คำๆ ๏ ว่าพลางพี่นองที่งสองรา คลอกล่าวน้าฅาหล่งไหล นึงน่งฅะลึงขึงแข็งไป ดำขอาล'ยมิใกร่จรลี แลำจึ่งฅริฅรีกปรึกษาก่น จะที่งศพไว้น้นไม'กวรที่ เวลาพลบกำเข่าราฅรึ จะเบ็๋นเหยื่อเสือสีห์ส-งเวชใจ จะช่วยก่นผงศพที่งสาม ฅามมีดามเกิดจะ ทำได้ แลำชวนก่นขุดหลุมที่ซุ้มไม้กว่างใหญ่พอเพียงเรียงก่น ๆ ๖ คำๆ ฝร่งกวง ะ ๘^ ๏ กรนเสรจซงการขุดหลุม ช่วยก'นอ้มศพชมีขม*น ให้นอนข่างเกียงเรียงร*น นางลำห*บน*นิให้นอนกลาง ซมพลาขวาศพโฉมฉาย ชีเนาพองชำยเกียงขำง หยดนี่งพินิจพิศพลาง ไม่เสื่อมส่างโศกเศรำเหงาใจ ช่วยกนขนกินมาถมกลบ มิคศพมิให้เสือค้ยได้ แล่วชวนก่นเก็บดอกไม้ มาเรี่ยรายไว้คำยกวามร'ก ๆ^คานางหงษๆๆ ©ย เสร็จแล่วกล่าวกำอำลา โศกเศรำโศกาเพียงอกหำ จะจำจากไปอาล*ยนำ บ่ายพำฅร็บุกบ่ากลาไกล ๒ คำ โอฅ ๆ ^าว เกินพลางทางกิคคำนึง ถวิลถึงน้องแลำรํองไห้ สามราพาก่นมาในไพร หรือ'จะกล่บไปแก่สองเรา

(3) 6) ปะยงทรงกลคเมฆบดบง ดด'งช่วยวิโยคโศกเศรำ มองเขม่นเห็นเม็งร*งจะเวา นึกว่าเง่านองยาเจ*ามาตาม นกแซ่’ง่แซวแม่วิมาเวลาคึก สะดุ้งนึกว่าน*องร’องท*กถาม อนิจจาปานนึสํกกี่ยาม ให้วาบหวามโรยแรงแข็งใจจร พี่พร*องน*องพรำรำหา เปลี่ยวเปล่าวิญญาสะท*อนถอน บุกช'ฏลํคบาพนาดร พอเรื่อแสงทินกรก็รีบกลา ๆ ๘ คำ โอด เชิด ๆ ๏ย กรีนรุ่งรางส่างแสงสุริยใส ก็ย่างย่องเข่าไปในเคหา แจ*งการมารดรบิดา ตามเหตุม็มาทุกลี่งอ*น ๆ ๒คำๆ แลมงวํนทอง เมอช่นน๖ สองเงาะพี่งบุฅรสุดโศกศ''ลย์ @ ลูกที่งสองน1น'ไม่สมประดี ๆ ๒ คา โอด ๆ ข,อนอกครวญกรำรำพ่น ®ย บรรดาพวกเงาะที่ทบใกล้ ต่างกนฅกใจอึงมี่ บอกต่อก*นไปไม่ชำที รู้ทวิทงที่ถี่นตำบล พาก'น,รีบมาหามากหลาย มีนายญาบเงาะนนเบึนต่น ฅองยิบยึอยเงาะทงสองคน คำ.เดนเดินบามางกง*นิ อีกที่งเฒ่าซารุนผู้เสียงแหแจ*ง*'งว่าซมพลาพลอยอาส',ญ จะใคร่รู้เรื่องราวข่าวสำก’ญ ก็พาก*นมาย*งบ*'านยอปาน ๆ ๖ คำ เชิด ๆ

® กรนถึงจึ่งชวนก*นเขำไป นี่งแน่นอยู่ในลานบก้น ถามข่าวราวเรื่องเหตุการณ์ ฅามซึ่งบ*นดาลเกิดมี ๆ ๒ คา ๆ ๑ เมื่อนี่น ยอปานมาเนาะทีงสองศรี จึ่งเล่าแถลงแข่งคดี ว่าเหฅนํ้มิน่าจะควรเบ็๋น ลูกขำฅามไปปะซมพลา โกรธาทีฅ่อก่อเข็ญ ซมพลาเสียทีหนีเรน ชีเนาฅามไปเห็นลำบากกาย นางลำห*บนี่นประคบประกองอย่ แลํวจ่ลู่แทงกอฅนสลาย ซมพลาถึพลอยวอดวาย ลกขำก็ฅายเพราะแทงทีว ทีงนี่เบนทีนเพราะกนคด ประมวลหมดความจริงหญิงม*นช'ว ชาย'ซื่อเสียเก่าเพราะเมาม*ว จงเร่งกลวเร่งไกลใจสฅรี ๆ ๙ คำๆ ๏ เมื่อนี่น เงาะย*งพ-งคำ1ถ*วนถี' เห็นว่าน่าจะผกไพรี จะว่ากล่าวให้ดีด'วนทีดกวาม ๆ ๒ คำๆ มอญแปลง ^ นี่แน่ดูราท่านทีงสาม พิเคราะห์ฅามเหตุผลแฅ่ฅ่น่มา ๏ กคแลวจงมวาจา ว่าเบ็๋นลู่ร”กใคร่ไค้สบหนำ เราจะว่าเบนกลางทางที่งาม น่าจะไค้ลอบล*กร้กใคร่ก*น ยินลำห”บกบฮเนาเราไม่รู้ จึ่งจ่ลู่ล้กไปในไพรสํณรา กล”บระคายไปขำงผายนายซมพลา ใช้โทษท*ณ'ทีถึงที่สดยฅิลง กรนผู้ใหญ่ข่คให้ไค้ผิคลู่ ถึงผิดรายก็ไค้ฅายวายชีวน

๑๑๖ ผายชิเนาเล่าก็ฅายเพราะหมายผิด คล่งกล้มคิคร'กใคร่จนใหลหลง พวกเราพังอย่าคิดจองจิฅจง เร่งเปล้องปลงอารภฅให้ขาดพันธุ ๆ ๘ คำ 1 ๏ เมื่อน่น สามบิดาเห็นจริงทุกสี่งสรรพ์ พัอยทีหายเหือดเดือดดาลพัน สามแม่-จาพัลย์บ่นภปราย 1 แขกลพบรีสามชน ๆ ๒ คำๆ ( สามแม่ ) ๏ โอ้ลูกเราสามราเล้ยงมายาก ยามจะพรากเหมือนพาแลบแปลบเคียวหาย ะ แขกลพบุรีสองชํ้น น่าสงสารสามแม่พัวนแก่กาย (ทงหมด) ๏ เล้ยงลูกคพัายผ่งนกที่กกฟอง แขกลพบุรีสามชน ถนอมมากมิให้พรากไปหนไหน มาเหมือนไข่กระทบแฅกแยกเบนสอง ( สามแม่) ® สงสารล้านาฅาอาบหพัานอง ^ แขกลพบุรีสองชน เหมือนรางรองธารามาแค่ธาร (ทงหมค) ® แขกลพบุรีสามชํ้น แม่เลยงมาหพังว่าจะฝากร่าง มาขาดกลางเหมือนพันไม้ใครประหาร (สามแม่) ๏ แขกลพบรีสองช*น ( ที่งหมด ) ® สงสารน'กกวามพักมาขาดราน เหมือนเด็ดพัานพัวสดไม่หมดใย

1 แขกลพบรสามชน ๑๑ฟ่ (สามแม่) ® โอ้แต่นแม่จะมีแฅ่รํอนเร่า เหมือนเพลิงเผาลวกลนก่นไม้ไหม้ V แขกลพบรสองชน (ทงหมค) สงสารจริงยึงล‘นบ่นพิไร ® เหมือนเชอไฟสมขอนจะว่อนนาน 1 แขกลพบุรีสามชน แม่'จะเบนเช่นทิน'ไม้ฅายเพราะลูก เห็นก็ถูกกวรลบคบสงขาร ( สามแม่) ® สงสารแท้เห็นไม่รอดคงวอคปราณ ะ แขกลพบุรีสองช1น เหมือนไฟผลาญไพรพน*สเหลือก*กรอน (ทงหมค) ร*)0 คำๆ ® ร๏ เมื่อนํ้น สามบิดาผาผืนสะอํ้นออ้น กิคจะคบจิคเศร2าที่เร่ารอน จึ่งผํนผ่อนพรรณนาก่วยอาล*ย ๆ ๒ คำๆ แขกยามคึก โอ้โอ์ซมพลาช่างกล้าเหลือ เช่าแย่งเหยื่อจากปากพย*คฆ์ใหญ่ (ซารุน) ๑ (ทงํ้หมค) ใจเขาเด็ดใจเขาเด็ดน่าเข็ดใจ เราพึ่งไค้เกยเห็นกนเช่นนั้ (ซารน) ย*งว่กหญิงยี่งกว่ากายจนหายหวง กล*บเบนห่วงหว่งแก่สุขของโฉมศรี บอกให้ริกขึเนาว่าเขาดี ถึงผิดมืก็ยงเห็นเบ็่นกนฅรง

( ท1งหมด) ๑๑๘ (ฅองยิบ) (ท8งหมด) ใจเขาเด็ดใจเขาเด็ดไม่เข็ดขาม (ดองยิบ) จนถึงยามสนข็วิฅน่าพิศวง (ทงหมด) โอ้ลำห่'บด'โบชีวิ1ฅจิฅมนกง (ยอปาน) ไม่พะวงแด่ความสุขสนุกสบาย (ท8งหมด) (ยอปาน) ใจนางเด็ดใจนางเด็ดไม่เข็ดขาม ช่างตอบความด็ยี่งหญิงที่งหลาย (ที่งหมด ) ใช่แด่พดลวงล่อพอห่วงคลาย ฆ่าดำตายมิให้มิฅรคิดประวิง ไม่กลำความมรณาช่างกล่าเหลือ คูแปลกเชํ้อชาติเช่นที่เบ็่นหญิง ใจนางเด็ดใจนางเด็ดดำเพชรจริง ใครทำงติงก็ตอ์งเห็น'ว่าเบนพาล อนิจจาฮเนาว่าเขลาหรือ ที่แท้ซื่อแสนฉลาดท8งอาจหาญ ใจเขาเด็ดใจเขาเด็ดเข็ดล่นดาน จิบซมพลาแลำไม่ผลาญเมื่อเผลอตำ ร้ตระหนำว่านางริกข่างก่แข่ง ไม่คิดแย่งยอมให้เขาเบ็๋นผำ กร8นนางตายไม่วายรำหำกวามกลำ สู้กลืนกล8วล่ฅย์กบริกห่กใจมรณ์ ใจเขาเด็ดใจเขาเด็ดไม่เท็จถ่อย ตรงไม่น่อยไม่เกยเห็นเช่นแด่ก่อน

6) (3) ทงสามมีคีประเสริ^ควรเชิดชํอน พอแบ่งผ่อนที่พวกเราว่าเมาร,ก ๆร)*)คำๆ (เงาะญาบ) ฅลุ่มโปง พ,5่เ^นอ*งเอ่*ย1 ท, ว่๘ามากถูก ^ ระวงถูกระวงหลานคอยห1า, ญหก ’© เขาริกค้นจงเจาะเฉพาะพักตร์ ไว้กวามหน้กให้แก่ผู้อยู่พังมวล ไหนจะเศร้าที่เขากำจ*คจาก ไหนจะยากจริงไฉนต1องไต่สวน ไหนผู้ใหญ่ใจละห้อยพลอยแปรปรวน ที่มิควรบาดหมางก็'จางก็น ( ท1งหมด ) พูดเบ็่นกลางพูคเบ็๋นกลางช่างฅวิองฅรึก ความคิดลึกถูกสนิทไม่ผิดฟ้น ควรผกริกอย่าให้รานสมานพันธุ ผกให้ม่นสามวงศ์จงเบนเดียว ๆ)อ คำๆ (เงาะญาบ) โอ้พวกเราเหล่าเงาะลวนเคราะห์ร้าย จะค้องย้ายทบหาที่บ่าเปลี่ยว เพราะกนดายริ ายเช่นนํ้ไม่ดีเจีญยาวจะเที่ยวเร่ร่อนควรผ่อนปรน มาชวนกนกุกเข่ากราบเจ้าบ่า ราธนาช่วยระง'บดบนิศผล ให้พวกขาพันพัยใจโสภณ พัวทุกกนสาบ่คดีมีช'ยเทอญ ๆ ๙ คา ๆ สิงโฅเล่นหาง มาจะกลาว) บท [ปV] 1 ถึงผู้ร8งพัทลุงเบนใหญ่ มีใจโอบค้อมอารี © พังแต่ไค้ว่าขานการพัวไป

ตริไฅร[นการปกกรอง ©1ตุป็0 จนถึงปลายแคนบุรี กอยระงบจ*บโจรผ้ร้าย ไปตรวจทุกบ้านช่องท่องท ราษฎรสุขเกษมเปรมใจ อ้นมีพวกเงาะละเมาะ ไพร มิให้ทำบ้นฅรายกำเริบไค้ สรรเสริญทิวไปทงพารา ๆ ๖ คำ ๆ ๏ ว*นหนึ่งออกน’งทื่ว่ากาขรำหลวงพน'กงานพร้อมหนำ ตรวจขอราชการนานา พอไค้เห็นตรามณฑล ส่งมาแต่เมืองสงขลา จะใดร้แจํงกิจจาเหตุผล จบมีคน1อ์ยต’คบ’ดกล ช*กบ้นหนำลืออ่านทนใด ๆ ๔ คำ 1 เอกบท ไ,นล1ก, ษณ4่ะน,นว4ามVทองตรา พระราชสีห์หาส’งให้ จะมืใกรสม่ครภ'กดี ® ตามเพศพวกเงาะถ้วนถี่ อย่าให้มีบ*งก*บจ่บกุมก*น แสวงหาลูกพวกเงาะไพร หาถวายให้ไค้จงกวดข’น แบ้นไค้แม่นมนจงบอกไป เลือกให้ไค้รูปหมดเหมาะ ดฉลาดลาดเลาท่วงที ให้หลวงผู้รงทงํ้ใจ บ้าสบดีน่าจะมีรางว’ล ๆ ๖ คำๆ ร© กรนอ่านเสร็จสั้นในสาสผ์ู้ร้นงราชการหาชำไม่ เตรียมตระพาหนะพร้อมไว้ แต่ในเวลาราตรี ให้หาของต่างต่างอย่างเงาะชอบ หมายมอบจำนวนบ้วนถี่ อีกเสบียงอาหารมากมี พอรุ่งรางส่างศรีจะรีบจร ๆ ๙ คำๆ

© ]® ซี ๑ นคนน ทนายรบกาสงพงสลอน พากนมาพัหาบคอน รีบร่อนสำเร็จเสร็จพล*น ๆ เข คำๆ ๑ สุริยาเรืองรองส่องแสง ผู้รํ้งแต่งกายคมส*น สวมเสอหมวกยศระยไ)พรรณ จรจร่ลมาขั้นกุญชร บ่าวไพร่คิดฅามหลามหลง หามทงเสบียงฟูกหมอน นำหนำน่นตำรวจภูธร พาก*'นส*ญจรรีบไป ๆ ๙ คา เชิด ๆ ๑ เดินทางหว่างทุ่งว้งเขา ล่วงลำเนาถึงชายบาใหญ่ หยดที่วดถาท'นใด ส่งให้ปลดช่างลงพ้ก บ่าวไพร่เข้าใจเดินทาง ช่วยก*นกางเดีนฅ์เสาบก ผกเชือกระยางกางชก โยงหล*กร*ดรวดกวดตึง พวกทนายกนสนิทคิดอ่าน ผูกเปลสายบีานโยงขึง พวกทำกรำขว์ฅ็มอึงคะนึง บ่างนํงอํ้งเห'แจเหนื่อยเมื่อยดำ ๆ)}คำ เจรจา 1 © บคนน พวกผู้ใหญ่บ่านท*วหนำ แจงว่าผู้รงพารา ออกมาฅรวจการด่านทาง ต่างคนยินดีปรีดา จ*คหากผัวยอ*อยหลายอย่าง ออกมากำนไ]ร,บพลาง แจ1งการด่างด่างทุกสี่งอ*น ■7 ๔ คำ เจรจา ๆ ๏ เมื่อน*น ผู้ร1งพ้งกำเกษมผันฅ์ จึงปรึกษาหารือกนท์งน*น จะคิดอ่านผ่อนผันฉ*'นใด

๑ไชิปิ บคนีมี'พระราชประสงค์ ตรงลูกเงาะบ่1าจะใคร่ได้ พาไปชุบเลี่ยงในเวียงชำ แต่อย่าให้เบนที่เดือครอน 1 ๔ คำ วิ ® บัดนน นายสินนัยสนองกำซาบันผ่อน ว่าพวกเงาะเหล่าชาวดอน ที่งแต่ไปเมืองนครกล*บมา เชื่องราบลงกว่าแต่ก่อนหย่อนฅี่นเบบััวยไนค้เห็นไค้เผ่าเขำหนำ ที่งไค้ลาภส*กการนานา เพียงพอปรารถนาบัวนพึงใจ ซึ่งจะกิคเกลยกต่อมเอาไปนน เห็นจะ พอผ่อนบันให้เชื่อไค้ เงาะญาบเรียก'ว'าบังที่งํ้ไว้ ให้เบ็นหำหนำดูแล จะไปฅามตำมาว่าเกลี่ยไกล่ เห็นกงจะหาได้เบนแน่ ขำจะไปช่วยก*นบันแปร สุดแท้แต่จะให้ไค้มา วิ ๘ คา1! ๑ เมอนน ผู้ร8งพงกำผู้ใหญ่ว่า ชื่นชมสมถวิลจินดา บัดของนานาที่พึงใจ คือบัาแดงลูกบดมีดพบ ฅบับหบังกระจกเล็กใหญ่ จอบเสียมเครื่องมือเหล็กไม้ จะไค้ไปแจกจ่ายให้บน วิ ๔ คา วิ © บกนน นายสินนุ้ยชื่นชมหฤหรรษ์ อำลาพาก*นออกไปพบัน หมายบันเฉพาะบำนเงาะบัง วิ ๒ คำ เชิด ๆ