เงาะป่า

๑๒๓ ๏ กรนถึงจึ่งขนไปบนทบ เงาะญาบมาร*บเชิญให้น'ง สินนุ้ยแถลงแจงให้พ้ง โดยคำผู้รํงส'งมา ๆ ๒ คำ 1 ๏ เมื่อน1น เงาะยงพงคำที,รำว่า นี่งนํงดำริฅริฅรา เห็นว่าเบี่นเวลาเหมาะด็ คำขเกิคเหฅุเภทพาลเบ็่นการราย พวกเงาะที่งหลายจะย้ายที่ อำยกน*ง'พ่อแม่ม*นํไม่มี ที่งพึ่ชายก็หนีคำยกลิวภไ) อยู่แต่เด็กสองราน่าสงสาร อำยคินการงานพอใช้ไค้ อำยกนำยำเล็กแม้นพาไป จะอคอยากยากใจในอร*ญ รูปร่างพอใช้ไค้ขนาด ที่งฉลาคท่วงที่กมสไเ จึงว่าอ'นจะหาเช่นว่าน1น คงจะไค้แม่นม”นมิเบนไร แต่พวกเงาะน1นชอบโนรา ขอให้หามาเล่นจงได้ แม้นม'นมาขำจะแกลิงหน่วงไว้ ส่งคำให้ไค้คำใจจง ๆ ๑ □ คํ า ๆ @ บ'คนน สินนัยชื่นชมสมประสงค์ กำหนคน'คหมายม่นกง แล่ว้ฅรงมาย*งผู้'รงราชการ ๆ เข คำ เชิด ๆ @ กรนถึงจึงกราบเรียนความ คามที่เงาะยำว่าขาน เห็นไม่สู้เดือดร่อนรำกาญ คำยเด็กนี่นมารคาบิดาคาย พึ่งเบนกำพรำไม่ชำน*ก สินผู้ปกบกที่งหลาย อาศ*ยอย่คำยพี่ชาย จะนำไปถวายก็สมกวร 1 ๔ คา ๆ

๏ เมื่อน1น ๑123๔ จึงสำทนายพลินวนจวน เร่งหาโนราขนมามี ผ้รํ้งไค้พงก็แฒ้สรวล พาหนะอ*นใคผีคเคือง ให้รีบค'วนคืนหลิงยำกลางเมือง เลือกที่โรงคืลือเลื่อง อย่ากลิวเปลืองจ่างให้ไค้รีบมา ๆ ๔ คำ 1 @ บ์คน1น ทนายรีบกำเหนือเกศา มิได้นี่งนอนใจไกลกลา มิช่าก็ถึงกลางเมือง ๆ เย .จำ เชิด ๆ ® กรนถึงจึ่งไปบอกหา โนรามืผื่มือลือเลื่อง ช่วยขนร*บกรบกลองนองเนือง หีบเครื่องดุ้งเทริดของ•สำค*ญ ฅํวละกรผ่อนบอกพวกตาเสือ เออเพอท1งมวลลำนฃยํน มา ขอมให้ขี่คอหำร่องน พากไเฅรงไปพนาลี ๆ ๔ คา เชด ๆ @ ครนถึงจึ่งไปอาศ'ข ที่บ่านผู้ใหญ่เกษมศรี คางอย่ในเวลาราตรี พรุ่งนจึ่งจะไค้ลงมือ ๆ ๒ คำ ๆ @ เมื่อนน เงาะยำผู้ใหญ่ใจซื่อ เรียกพวกพ*องมาพูดหารือ ค่างอออือเห็นคำยจะช่วยลิน จึงให้บ่1าวรํองพวกศกกอย ใหญ่น1อยที่วบ่าพนาลิณฑ์ จะมีโนราโรงสำกญ ให้ผายผํนมาดบ่ายว*นน 1 ๔ คำ เจรจา ๆ

๑]®(3เ ๏ แท่พอบอกน*'ดบ*'ดใจ พวกศกกอยน*'อยใหญ่อึงมี่ เท่'นโลกโคกมาด้วยยินดี เต็มที่หนำทบเงาะขำ แท่อายงอกอายแกไม่แน่จิฅ กลำเขาจบผิดเรื่องหล*ง ลอบหลบท่'วไปในไพรรำ เหลือแท่กน*งน*อึงน์อย ก*บอายดินได้ยินข่าวมา สองรามิได้รู้ความอ่อย ดีใจกำจะโคกโลดลอย ชวนก*'นหยอยหยอยรีบมา ๆ & คำ เชิด ๆ ๏ ถึงบานอายย*'งพร'1'งพรอม เขำไปนำแวดล*'อมสลบหนำ พูกจาจำโหนทโจฅนา ชะเงอชะแง้แลฅามิใคร่พริบ ๆ๒คำๆ © เมื่อน1น อ้ายยำนำพูดอุบอิบ กบนายสินนุ้ยคุยกระซิบ งุบงิบยอนยำทำอุบาย ร*องว่าบรรดาพวกเด็กเก๊ก ยำเล็กเบียดก*นมากหลาย จะเจ็บปวคชอกชาระกำกาย ควรขยายให้ชนบนชานเรือน จะได้กก')รเล่นเห็นถน*'ด เราช่วยก*'นค*'คคุเถิดเพื่อน เรียกลูกสาวมาสงน*งเตือน อย่าเฉยเชือนเด็กน*อยคอยคุแล ๆ'&คาๆ ๏ บ*'คนํ้น พวกร่วมกิคพ้งดรู้กระแส เห็นว่าญ่'กวดยำอ่อนแอ เรียกอีขีอลอมแม่อ้มขํ้นมา อีกอำขกำไลลูกอ่ายโวะ ยำเด็กโอ๊ะโอ๊ะให้น่งหนำ อ้ายไม้ไผ่และกนำท8งสองรา พาก*'นขํ้นไปไม่พร*นพรึง ๆ ๔ คำ 1

๑]®อ^ ® บดนน ผายพวกโนราพอม!ถึง ปูเสื่อดํ้งวงลงเอ็ดอึง แล*วพะเน์าพะนึงแต่งตํว เบิคลุ้งขลุกขล'กประด''กประเด็ด หยิบเทริดขนสอดสวมห*ว นายโรงรองร้มกล้บพ''นพ''ว กลองรวรกกระหนำฅามทำนอง ๆ ๔ คำ เจ;จาเล่นโนรา ๆ ® บดนน พวกศกกอยน้อย,ใหญ่ทํ้งผอง คูโนรารื่นรมย์สมปอง นํงของยองมองเขมนอยู่เบ็1นวง พวกชนนอกออกสนุกลกขํ้นยืนใจชั้นนึกอร่อยพลอยซ''คส่ง บางทำมาซอยเฅนเบ็1นวงกง ใหลหลงเพลิดเพลินเจริญใจ ๆ ๘ คำ เจรจา ๆ ๑ เมื่อนํน เงาะย',งซึ่งเบ็1นหัวหนำใหญ่ หยิบเอาสิ'งของที่กองไว้ มาแจกให้เงาะบาที่มาคอย ผายนางซิเลียผู้ลูกสาว หามะพร้าวข้าวปลากล*'วยอ*'อย ออกมาเลขงเฉพาะเงาะน*อยนํอข พากไเกินอร่อยสำราญ ๆ ๘ ค้า เจรจา ๆ ® กรนเวลาสุริยาเย็นพย*บ ต่างกนต่างกล*'บไปบ้าน เผาเผือกเผามันตามสินดาน เบ็นอาหารกินอยู่พูวาย พวกเด็กเด็กได้ชองกินสินวิตหกลายทอดหลายยกอื่มเหลือหลาย ดโนราสนุกมากมาย น'งสบายไม่ย'คเขียดเบียดกน ฅกพลบกำเข้าก็หาวนอน คูละเม็งละครไม่เบึนผล ลงพ'งพาบราบอยู่บคดล ก็เอนหัวลงกรนหลไ]ไป ๆ๖คำๆ

๑ไฮ) ๏ เมื่อน,น อายยงยลชอบอ*ชฌาสำ พย*กเรียกสินนุ้ยเขามาใน อุ้มกน*งส่งให้ท1งนิทรา ๏ บคนน ๆ ๒ คำ ๆ ให้บ่าวร*บกนังแบกกลา ส(ะ\\นนI/ุ^้ย(ะะข) น๘! ดเบชิ-/นนกหนา รีบมาว*ดถํ้าที่สำนึก ๆ เย้ คา เชิด ๆ ๑ เมื่อน1น คน*งตื่นนอนฅกใจหน*ก นี่งฅะลึงองอย่เบ็๋นกร่พำ ไม่ประจำษ์ว่าอยู่แห่ง,ใด พอรู้สึกนึกกลำจนฅำแข็ง คนเต็มแรงกนอ้มทนไม่ไหว กินกระแทกเพื่อนประทะเขำทานไว้สามสี่กนเขำไปช่วยกินยึด ถีบทะลึ่งฅึงฅ้ง'ไม่■ย*งหยด ช่วยกินฉุดเหวี่ยงสะบ*ดว่ดผึด โมโหเหะหะฮํดฮึด ปลํ้”'1กินอ*ด์อึคมาส่งเต็น์ฅ์ ๑ เม^อนะน 1 ๖ คำ เชิด ๆ ผู้'รํ้ง๎นึงอ่านหนำสือเล่น บนเก็าอเกศกมลมเย็นเข็น เงยหนำขั้นเห็นปลาลูกเงาะ ดีใจออกไปร*บเขำมา ชมว่ารูปร่างช่างเหมาะเจาะ เห็นจะสมที่ประสงค์จงจำเพาะ พูดปะเหลาะเอาใจให้หายกลำ หยิบเสี่อผำมาแฅ่งฅำให้ใหม่ หาเพื่อนเล่นให้ชวนยมหำ จ*คของกินมาให้จากในกรำ กุมคำก*กไว้ใช้ปลอบโยน ๆ & คำ ๆ แขกสหร้ศ 1 0 ^^ คน์งนึกถึงท*บขยึบโผน ๑ ลวงเวลายามกาดคด ก พวกที่อย่รำษาพาก่นโจน เดินเคียวโทนแทบไล่มิใคร่ทน

ชิ)เส)๘ เขาปลอบพาคืนหลิงยํ'งเด็นฅ์ไคก้ราวนื่แกล่ง,ใส่ไคล้ให้ขบข*น ทำนอนหงายเท่าง้มหงิกย,น, น้ากาน,นไหลหล,งพร'งพราย แต่เผาหอบปลอบเท่าไรก็ไม่นื่เหงมือนเมนลมชํกจ?งน่าใจทาย พูกเ'พอพก,พนเพือนเหมือน-ระต-ๅย เห็นกนรายรอบจ*,องร*องว่าลิง ให้หวากหว่นพร'นฅ่วกส่วไปหมกจะปลอบปลคเปลองเท่าไรก็ไม่นื่ง จนเหนื่อยอ่อนนอนมำหำเอนอิงเกลือกกลํ้งกลอกกลิบหลบไป วิ ๘ คา ตระ วิ ๏ กร่นเวลารุ่งรางสว่างพ้า ผุ้ร่งเรียกชำงมาหาชำไม่ ให้โทรมลงตรงขนไปฉบไว ส่งให้ส่งกน์งิมาน'งเกียง เด็กน้อยกลำนี่กระไรไม่เคยเหหำ็อน กเตน่ตาพองรองสุดเสียง พอถึงหลิงน้งๆ*องเผามองเมียง เดินโขกเอียงกลำตกตระหนกใจ วิ ๔ คา เชด วิ ^0^ว๏ิ0าเใพ^ อเกยหนอIยกอIยสบายหายหวาดเสยว กนงเเ^หล^่ยวหล3^งกล่นสะยิน3-, ไห้ เสียกายท*บน'บว*,นแก่จะไกล แสนอาล*ยวงศ์วานว่านเครือ ห่วงเถื่อนถาลำธารชานไศล เกยเบานกจบปลามาจานเจือ เพื1,่อนไม’!้. ไผ่ค่ชีวิฅอิคถึงเหลือ จะนงเบอบ่นรำทุกกำคืน โอ้ถื่น1านลานบ่1า'จะลาแล่ว น้าตาแถวลิงไหลไห้สะอั้น ผ้ร่งปลอบกน*ง-น้อยก่อยกลากลืน แล*,วชวนชื่นชชมพนมว*'น ๆ?) คา ๆ ชม๏ใ4 ออกชายไพรแลไปสุคสายเนตร เห็นขอบเขตมิไค้มีที่กีดกน น้าลำ!]'าคดคอมอ่อมเวียนกร'น เขาลูกนนอกทะลุปรุโปร่งตา

©13)ส์ ถาคูหาสวรรกตรงนนแน่ เคินเร็วแท้หน่อยหนึ่งถึงพานสลา เหนกน*งยํงเหงาเกรำอรา หยิบเสอผาหมวกใหม่ให้ใส่ลอง แก่ผลดเปลียนเวียนไปเบนหลายอยเ่ห็านเงสื่อมส่างหงอยเหงาที่เศรำหมอง ขบชางผ่านบานสวนชวนเยี่ยมมอง น*งยํ้มย่องเพลิดเพลินเจริญใจ ๆ ๖ คำ เชด ๆ ๑ กรนถึงจวนด่วนลงจากคชสาร พากนํงเชำบ้านหาชำไม่ ส’งทนายทํ้งน์นทํน่ใด เราจะให้ทำขว*ญในว*นน้ จ*ดบายศรีนมแมวแลว์เรียกหา แก่บรรดาผู้ใหญ่ใกล้ที่นี่ มาช่วยก*น่โห่รองท4งํ้ฆํองฅี อย่าให้ทํนรากรีเร่งเกรียมการ ๆ ๔ คำ วิ © บ*กน*น ทนายกำน*บร*บบรรหาร เร่งร*ด์เต็มทีฅาลีฅาลาน มิทํนนานพรํอ์มก*นก'งบ*ญชา ๆ ๒ คำๆ ® เมื่อนน ผู้รํ้งภิรมย์หรรษา จึ่งเรียกกน*งนนออกมา ให้น’งหนำบายศรีนมแมว ผู้ทำขว*ญนนน*งกรงบายศรี นอกนให้น’งเรียงเบ็๋นแถว กร8นพรอมสำเร็จเสร็จแลว สงให้,จุดแว่นแกวแววไว ๆ ๕ คำๆ ® บดนน ฅาเฒ่าผู้ร้กรูใหญ่ รํบเทียนชนวนติดไฟ มาจดเทียนช*ยฉ*บพล*น

๑๓๐ แลวนงประนมมือหล*บฅา โอมอ่านคาถาว่าทำขวํญ จบลาฆองล*นเบนสำค*ญ โห่สน'นไปถ*วนสามครา วิ ๔ คำ ว่าทำ1ขวัญ วิ มหาฤกษ 1,*,* กระแจะจุณจ*นทน์เจิมหนำ ด้ายขอคกลางมาผูกขํอมือ © แลวคบเทียนชยโบกกว*น เจริญสุขสถาวรอย่าคึงดั้อ เจิมสองไหล่หล*งและอรๅ ออกชื่อระบือนามสืบไป เสรจแลิวอำนวยอวยพร ให้ทำคีมียศเลื่องลือ วิ ๔ คำ มหาไชย วิ © เสร็จการทำขว*ญนายคน*ง ผู้ร้งยมแยมแจ่มใส ส\"งทนายไปพล‘'นทนใค ให้แฅ่งโรงละครพรุ'งนั้ เขาว่าละครคนชรา มาแต่กรุงเทพอยู่ที่นี่ หามาให้เล่นเห็นจะดี เรื่องราวเชำทีเกี่ยวกับเงาะ จ'บเมึ่อทํงหกไปหาปลา เงาะถอครูปมาพอเหมาะเจา เขาว่าร้องราลำเพราะ ออกมาเฉพาะพํองเวลา ๆ ๖ คำ วิ ๏ บ*คนํน ทนายร*บกำเหนือเกศา รีบไปจ*ดการฅามบ'ญชา ไปว' าหาละครพร้อมไว้ เสมยึ วิ วิ เย้ คำ ๏ กร,นเวลาสายแสงสุริยา ละครมาลงโรงหาชำไม่ ร*บบทฅามกำหนคทํนใค เล่นคีนี่กระไรลิวนก*วเบืน วิ เย้ คำ (ล่มละคร 1

รูปนายคน่งแต่งเต็มยศตามเสด็จ



๑๓๑ ๏ พระนิพนธ์เงาะบาว,าฅามเกา กน*งเล่าแต่งต่อล*อมํนเล่น ใช้ภาษาเงาะบา,ว่ายากเย็น แต่พอเห็นเงื่อนเงาเข่าใจกน ทำแปด'ว*นก,ร*นมาถึง'ว*นศุกร์ สั้นสนุกไม่มีที่ข่อข่น ว*นที่สองของเดือนกุมภาพ*นธ์ ศกร*อ์ยยี่สิบสี่ม'นจบหมกเอย ๑ วิบ บทประกิษ^แกล*ง กล่าวกลอน เรื่อง หลากเล่นละคร เงาะ ก็อยเกิดในดอน ๘ V]เค^์ บ่'า เบนเรือนยากไร้ ก แดนพ1ท ลุงแฮ ย,อมรู้ร์กเบน

ขาย^{พเข*เพขฺฑณ[วแยง^ิื?ฒกหว.็/ข^.'?'พเาาฑพา งห่าผ*'์เฒท™ห-.่หฐู[พหาณะ!ๅ)ภ'ไ-1ก 3( ๐ ^