เงาะป่า

ใ'*)๓ นกตาเอชระเหจเหนเวหาสูง เห็นเบนฝูงน’บรอยลอยสะพร'ง ที่ริมทางสล้างล้วนท้นก'ายง นกยว่งจ*บรายสูดสายตา ยินสำเนียงเพียงเยาะอำยเงาะน์อยิยงกูหน่อยกูไม่หนียิงสิหวา ที่งสองเงาะอายใจเมินไคลคลา ม’นใหญ่กว่าเกินอาวุธสูดเสียดาย นางบาชิงเหนี่ยวกงมอเจนโหน พาลูกน์อยลอยโจนน่าใจหาย บาวคงำงทุเรียนกินปลํ้นเมลด็ูดรก่ายางกายกำยำลำกว่ากน วานรยคแลตายกลกกกเกาะ เที่ยวไต่เหราะตามกึงช่วงชิงผล บำงจ'บหม’ดบ้ดแมลงว'นก*นสกนธ์ แล่นลุกลนหลบมองม*นว่องไว ต’นิลวายกึงชายลงร่มกรํ้ม เสียงพำพึมฝูงเตาโว๊ะโผล่ไสว แล’วส่งเสียง!]ว!เวท'วกึงไป ว\"งเวงใจจ*องเดินดำเนินมา ๆ ๑*) คำ ลนิ'ลด ๆ ร© ชวนก็นิดอมออมหากาเหว่าน้พอบยน’!!ร’อยบอกก*นิต่างหรรษา มือขวากวกดินพลางย่างย่องคลา กลึงไกลก’บอุราจนกลมดี แล’วสอดลูกเข*าไว้ในลำกล’อง หลี่วตามองแน่ใจเห็นได้ที่ ก็เบ้าไปต’องนกตกทนที่ ท8งสองศรียิงซาด’วยชำนาญ 1 ๙ คำ เชิดจ’} ๆ © กร8นได้มากมายหลายสิบนก ต่างอี่มอกปรีคเปรมเกษมสานฅ์ กึงเถา'ว*ลึย์พนผูกกล’องแทนคาน พาดไหล่แล่นทะยานเหย่ากรรไล ๆ ๒ คา เชิด ๆ © (เบ้1โ)\\) ย*งซึ่งผึงธารละหานใหญ่ ท8งสองรอนรนเบนพนไป ก็ชวนก’นิลงในลำธาร ๆ ๒ คำ เส}เอ ๆ

121๔ สระบุหร่งนอก 1, * ’ ๏ จบฅะพคมะพราววกฅกวาร รดทวอินทรีย็อาบสนาน นงชุ่มแช่เย็นฉาสำราญ นาเบนเกลียวเชี่ยวฉานทานกายรบ เห็นฝูงปลามาฌ็1นพรวนทวนกระแสสองเงาะแบมือจอ่งเที่ยวมองจบ เหยียบศิลากลงกลมลื่นล้มพ*บ ลงนอนท*บก*นงอนหง่อหำร่อริก โกำโกำมองจํองมือจะช่อนใหม่ กลำปลาตกใจไม่กระดิก พอไค้ทีฉวยผับปลากล*บพลิก ค้นกั๊กดกโยนไปไว้กลางทราย ปูน์อยน์อ่ยวี่งร่อยฅามริมหทาี่ดงสองมาคหมายตะครุบปบเบี่ดหาย คอยปากรูปูไม่ท้นจะซ่อนกาย จ*บไค้,หลายกำช*กห'กผัามไว้ จนเหนื่อยอ่อนรํอนอีกลงนอนขวางที่ในกลางสายชลล้นหล่งไหล แล้วชวนก*นชำระสระเหื่อไคล เร่งผ่องใสแสนสำราญบานกระมล ๆ ๑อ คำ IVสๆ รา© เสร็จสนานเลียบธารเที่ยวแตลาหมาริมท่าหาดใหญ่ใต้ผันสน เห็นร่มรื่นพนราบชอบกล สองกนพาก*นขนหยุดพ*ก ๆ เปี คำ เสมอ ๆ ลมพ*,กช๏ายเขา เม^อนะน ไม้ไผ่ใจกอหน่วงหน*ก คิดควรชวนกนำเพอนรก เก็บกื่งสนห*กมาเบ็,นกอง ล้วงเหล็กไฟในไกพ๊อกออกตต่อย เหมือนห็งห็อ่ยแวว'ว*บจ*บชคจอง แล้วเบาฮุคชุคติคตามทำนอง จุดพึนที่งสองช่วยก*,น'ซก เอานกหนูปูปลาเช่ามาเผา พลิกแล้วพลิกเล่าคูจนสก แลำบนก*นกินเล่นเบ็นกุลียุก สรวลสนุกเยี!เาประสาใจ ๆ & คำ เช่นเหลา เจรจา ๆ

เซ่นเหลำ เลเลเอเลลา เลเลเอเลลา ๏ เลเณอเลลา เลเลเอเลลา ฃึาในเอาซิวา เลเลเอเลลา เลเลเอเลลา เลเลเอเลลา ย์งวิชเบแบมขึา เลเลเอเลลา เลเลเอเลลา เลเลเอเลลา ตากบลอเกียนนา เลเลเอเลลา เลเลเอเลลา เลเลเอเลลา ฮอเง็ดกาเคั๊ยคบ๊า เลเลเอเลลา เลเลเอเลลา เลเลเอเลลา กาเบอะกอเอ็ดตา เลเลเอเลลา เลเลเอเลลา เลเลเอเลลา ปะเยอเจาะโนรา เลเลเอเลลา เลเลเอเลลา เหปะเยอวา แข@ท7 คูม่นวงตามกึงไทร ใช่อะไรคือกรา มือมนกำผลไม้ เห็นฤๅไม่น่นแน่กรา วงช่างหนำวี่งช่างหล้ง ไม่หยดยํ้งเลยหนอกรา เซเรยาต้นโน่น ลิงทโมนฤ'■เอ*อกรา ตนเงาะเปลือกแดงแจ แม้แม้คูซิกรา กอไผ่ใบชอุ่ม เกาะเบ็๋นกลุ่มล้วนแต่กรา ต้นไผ่ตายขุย คูอุกอุ่ยอุ๊ยลกกรา ที่ๆงยอยหํวหอยเหนี่ยว ไม่นึกเสียวเลยฤๅกรา

๒๖ คูมนวึงบนกึงเสม็ค ฅนเหนยวเดคจรงหวากรา โลดโผนโจนร้องแรก เสียงแจ๊กแจ๊กเจ็บฤๅกรา โผล่แผล็บแอบไม้ล*บ กลำกูจ*บฤๅอ่ายกรา หํวชํนยิงพ้นขาว ขู่กูฉาวเจียวอ่ายกรา ต*นไม้น้อยหือย'ทุกกึง เอมากจริงฝูงลิงกรา อยากนกฤๅอยากม*น กินควยก*นหวาอ่ายกรา เลียบเลี่ยงเมียงมาใกล้ เอ*ากูให้มึงอ่ายกรา เท*าน8นทีไม่มีหมด เราจะอดเพราะอ่ายกรา สมิงทองมอญ 11 ๏ มาจะกล่าวบทฬ ถึงเงาะคอลซมพลาเบินหนุ่มใหญ่ มีกำล*งวงชาว'ยิงไว ขนด*นไม้แกลำกล้าเหมือนวานร หกคะเมนเอนหงายกายห้อยโหน โจมกระโจนร่ายไม้ไม่หยุดหย่อน ลาส*นสมชายท1งกายกร เหมือนภมรหมุนกร้างกลางมรคา ๆ ๙คำๆ Vเอ๑ไ-เท แค่1๘เหินล0าหบสาวน^้อย ลุกนางฮอยเงาะเสนหา เงาะตองยิบผู้ใหญ่เบนบิดา ร่วมกรรภาก*'บไม้ไผ่วิไลนำ ให้ละห้อยสร้อยเศร้ากำสรวล ครำครวญวิฅกเพียงอกหำ ทำไฉนจะไค้สมภิรมย์รำ คำยประจำษ์ว่ายีเนาเขาขอไว้ บิดรมารคากึปรานี ทำท่วงทีดุเหมือนหนึ่งจะให้ อกเอยจะคิดอ่านประการใด แอ่นมิไค้ไม่อย่ไยดี จะโจนหน*าผาใหญ่ให้ตายเสีย ไม่มีเมียอื่นเลขจนเบินผี คิดพลางทางเทวศแสนทสี ค*งอกทีจ่อใจไม่วายว*น ๆ ๘ คา ๆ

1ดุ0 ๓) ๏ กรนค่อยเสื่อมกลาย'วายเท'วศ พอสรืเยศเรืองแรงแสงฉํน รืงออกจากท'บฉ*บพล*น คดคนไปในอร*'ญวา ๆ เปี คำ พิราบ?อม หรือ กราวใน ๆ ® ถึงกลางไพรใจคอค่อยเบิกบาน บี1นทะยานขํ้นส่พฤกษา เล่นไม้หอยโหนโยนไปมา ควยกำส่งกายาว'องไว ๆ ๒ คา เชิด ๆ @ ^ใส ถึงล่าพุแถวธารละหานใหญ่ เห็นเงาะน,อยสองนายอยู่ชายไม้ เช่าไปลอบมองจํ'องดู จำไค้ว่าไม้ไผ่กบกน*ง กำส่งกินเลยงก*'นอยู่ เห็นช่องชอบกลเบ็่นพนร้ ก็เคินเช่าไปสู่สองรา ว ๔ค')\") ๏ เมื่อนํ้น สองเงาะยินดีเบึนน*กหนา มาเการพส่อนร*11จ*บพา ไปนำร่มพฤกษาท*'นใด แส่ว้จ*ดนกปลามาเผา สุกแลำก็เอามาส่งให้ เชิญมึงกินเล่นก็เบนไร พวกกูหาไค้ไว้มากมี ตำกทงสองเกษมสานท์ ซึ่งมึงมาพบพานกูที่นี่ จะขอเรียนวิชาให้กส่าคี เหมือนมึงเช่นนจงเมตตา ๆ๖คำๆ © เมื่อนน ดอลซมพลาพงท1งสองว่า ชึ๋นชมสมถวิลจินดา จึ่งมีวาจาฅอบไป

กูขอบใจที่มึงให้อาหารน ใจคีหาใครไม่เหมือนได้ วิทยาอาคมใดใด จะสอนให้สมคิดไม่บิ1คบ*ง ว่าพลางทางแก้ฅอกนุกออก เอากระบอกม*นนึนนมาทั้ง เบี่คฮอนเล็คเห็นบิลาลูกกำล*,ง แล้วก็นงชแจง,ให้แจ,ง,ใจ อ*นบิลานทายางอิโปะ แมนเบาโผละกูกเนอที่ครงไหน เบื่นยาพิษโลหิตสูบซ่านไป ไม่มีใครรอดพีนสํกคนเลย อ*นนกใหญ่ใช้ดินไม่อยู่ดอก กูจะบอกวิธีให้มึงเหวย ถึงกาว*บดาโก๊ะถูก็เคย ถูกไม่เงยล้มผบคบชีวา วิ ๑๐ คำ วิ ® เมื่อนน สองเงาะนี่งนํ่งพีง'ว่า คงใจพากเพียรเรียนตำรา หยิบบิลามาลองทั้งสองกน เป๋าใบไม้ใกล้ใกล้ที่นํงพ*ก ไม่ชำน*กเป๋าได้ไม่ฉงน ซมพลาสอนสง์ให้ทั้งฅน เล็งเป๋าส*บสนจนชำนาญ ๆ ๙ คำ กร!)บองกัน เจรจา ๆ ® เงาะคอลซมพลาจึ่งว่าไป เอ็งว่องไวฉลาดหือไม่คํ้อคาน ใช้บิลาเบ็่นเห็นพอการ แต่จะขลาดฤๅจะหาญยิงมิร้ มาไปก'บกดูเที่ยวหา ส*ตว์ร่ายนานาที่ต่อสู้ กูจะสอนเอ็งไว้จะได้ดู เห็นกูใช้กำล*งวิงชา ๆ ๙ คำๆ ๑ พีงชวน สองเงาะสำรวลเริงร่า ลกขนเดินคามกนมา แลลอดสอดหามฤคร่าย วิ เปี คำ เชิด วิ

๒๘ ๏ ครํ้นถึงสุมทุมพุ่มพฤกษา แลหาสำก*ญม่นหมาย เห็นฅาโก๊ะโฅล่วลาย นอนซุ่มซ้มหวายนํย์น์ฅาวาว เงาะน1อยสองกนชนพอง แอบก่นไมมองน*ยนี่ฅาขาว เหนี่ยวเลาะเฅั๊ยะซมพลาเบ็่นระนงกางว*นล่นหนาวอยู่เต็มที ๆ ๙คำๆ ® เมอนน ซมพลาหำมว่าอย่าอึงมี่ เอ็งจงแอบซุ่มพ่มไม้นี่ กูมิ'ให้เสือมาบีรท ว่าพลางทางย่องเข่าไป แอบโกนไม้ใหญ่บองหนำ จ*บกล่องบรรจุลกบิลา แล่วหล็วฅาเล็งเหมาะเบาเผลาะไป ๆ ๔ คำ เชคนิ'? ๆ IV!1*๏3 ^1นิ\"3 ถ 2^* ซมพลาหาเคยกล่วไม่ เล่าเชี่ยวชิงช*ยชาญเอย เจกลา ๆ เอคำๆ มี่'นแม่นแขนขาฅาไว ® มอกลอง เล่าไวว่องไม่เลือกลาน สอกลกบิลาผลาญ ล่งหารย*บน*บพ*นเอย ๏ แม่นยำ ๆ ๒ คา ๆ เล็งหล็วแลสำกญ ไม่พลากพลำเมื่อยิงล่น แล่นล่นลูกถูกทุกกราเอย ๆเขคำๆ ๑ แข็งขึง รูปผายผึ่งทงกายา องอาจล่งไอยรา เมาล่นกล่างกลางไพรเอย ๆเขคำๆ

๓๐ ๏ บิลาลอยล็วปลิวมา ท่องกาเสือรำย-ริองบิบใหญ่ ทะลึ่งโลดโคดขั้นบ'คใจ ฟาดลไ)ไถลเหยียดกราน สองเท้าขยีดาจนหนำฉีก ซมพลาซาอีกด้วยอาจหาญ ท่องไหล่รวบล'ม-ซมซาน แลวรอง!]บเผ่นทะยานด้งลมพ*ก บ'ดใจก็ถึงซมพลา โถมถาเข่าไปดะกายลิด วงรอบไม้ใหญ่ไล่ลิด เฉวียนฉว*คเวียนหินก่นไปมา ระ) คำ แทงวิไสย ๆ © เมื่อน8น ซมพลาว่องไวใจกลา เวียนไม้ใหญ่จองมองฅา เหินได้ท่าโดดริดกระหวีดกอ โผนขั้นหล*งพล*นเกาะม’นไว้ เสือสลิดเท่าใดไม่ย่นย่อ เสือกระโดคโลกไปไกลพอ กลอกหล่อหลิงเท่าไรก็ไม่พลิค พิษอิโปะแล่นไปในโลหิต หำขวิดยืนไม่ใคร่ถนค เจ็บเหลือทนจนริองก่องบาข่ฏ ทะลึ่งโลกหนำสะบ*คลิมบรรล*ย ๆ 5 คา เฮค ๆ ๑ คร่นเสร็จลิงทารพย*กฆา ซมพลาหาไว้ใจไม่ ถอนปรางกวานพลินํท่นํใด มิให้บาคีมีVวีษ แล่วกวีก่เรียกสองเงาะที่'งกเงืใ่ห้'น รีบเดินเข่ามาอย่าเบือนบิด ดาโกะนม*นตาย'วายชีวิด กู'ไม่กิกหลอกหลอนอย่าริอนํใจ ๆ ๔ คำๆ

๓๑ ๑ พงว่า สองยำก่งขาหาเชื่อไม่ คอลพย*กกว*กซาเรียกรำไร ค่อยย่องเขาไปขาสนรำ เหยียบใบไม้กรอบก็วี่งกราว รีองฉาวโฉไปมิใช่ชว เห็นเสือนอนนี่งไม่ติงคำ ค่อยกลายกลำย่องเช่าไปจนใกล้ชิค จะให้แน่แหย่คูคำขปลายกล่อง มนพ้งอยู่คูทำนองตายสนิท น่งลงแลเล็งเพ่งพินิจ เหิมจิฅจํบฅํอ๋งลองเบี่ดคา ๆ ^ คำ เจ?จา ๆ กราวรา อาเห๘!ออาเห๘!อเส๘!อ^อายกะ ๘เ-ฅ กลั้งโค'โล่เพราะซมพลา คีแฅ่เกยวกถย์ายกรา ๑ หยฮาหุยถุยแยกเขํ้ยว ฮ่าหาฮ่าหาฅาถลน หนำแยกย่นนิ,งไยรา ฉะฉิฉาท่าคะกาย เล็บมึงหายคมฤ')หวา โอ๊ยโขะโอ๊ยแย่แผ่แคค ไฉนไม่แผดเสียงให้จำ เพื่อนเอ๋ยเพื่อนมาช่วยกูโห่ให้ครูผ้แกลำกล่า รุปก็แก่งแรงก็หน์ก ให้กอดารีกจนเบ็1นบำ โห่ฮวโห่อวโห่เห่ ให้สมกะเนอ,ายซมพลา ร® เมื่อน8น ซมพลาเกษมล่นฅ์หรรษา ชิกบาเดะคมคู่ชวา ติดเล็บพย*กฆาท่นใด แล่วชวนสองเงาะเลาะล่คบ่1า ฅรงมาริมธารที่อาศ*'ย อาบนาชำระเหึ่อไกล สำราญบานใจในวารี ๆ ๔ คำ ลฬฺ?ง ๆ

๓!ชิ) ๏ กรนเสร็จสนานสะอ้านแล้ว ผ่องแผ่วปริกเปรมเกษมศรี ชวนเงาะนำยนอนเล่นเย็นดี นึกทวีเทวศ!นวิญญา ๆ๒คำๆ 717\"[]11^1 (ๅ ® โอ้ลำห’บจ่บอกของเรียมเอไฉ้นยเลยจะไค้สมปรารถนา แค่ว’นเห็นไม่เวนทุกข์ทุกเวลา มาฅิคดาเตือนใจให้จำนง ทราบว่าเขามีค่กู้หำมหำ ส์งรื่อรำใผ่ใจจนใหลหลง เมื่อขามนอนถอนใจไม่หล*บลง จะปลคปลงเสียควยงามเพราะกวามร’ก จะคิดผ่อนผ่นฉํนใค จึ่งจะให้เจ่าแจ่งจริงประจำษ์ แม่นได้ไม้ไผ่เบ็๋นสื่อชำ ท่วงทีคีนำจะไค้การ •เ & คา ๆ ® คิกพลางทางพูดก*บไม้'ไผ่ ซำไซ้เรื่องราวกล่าวถึงม่าน แล้วถามถึงลำห*บเยาวมาลย์ บ่คน้คิดอ่านประการใด ว่าฮเนาเขามาขอท่อพ่อแม่ จริงเช่นน8นแน่หรือไฉน แม่นกรำพองอ้องใจ นางจะรำช่างใครใคร่เชยชิด \"1 ๘ คา ๆ ® เมื่อนน ไม้ไผ่ตอบความไปตามจิต ชิเนาเขาอวดอิทธิฤทธ พ่อกุแกคิดจะให้บน แต่พี่ขำน1นม'นเฉยอยู่ เห็นไม่กู้รำใคร่ใผ่ผ่น แค่ตำของกูเองนํ้น ไม่ชอบกนก’บซีเนาเขาอวดดี แม่นอีลำห์บ'ได้กบมึง จะพึงใจกูสั้นที่ เอ็งเก่งนึกหว่าชาตรี ท8งเบี่นครกูนกูนึกรำ ๆ^ คำ เจรจา ๆ 9

๓๓ ๏ พงว่า ซมพลาห่วเราะอยู่คำค่ำ กอดไม้ไผ่กลมชมพ*กทร์ แล่วว่าเก่งนำเจียวน*องยา ว่าพลางทางส่งสองศรี จงอยู่นี่สำหน่อยกอยท่า จะไปเก็บมาลีมิให้ชำ แส่วลีลาแลลอดสอคด ๆ ๙ คำ เชิดฉึง ๆ ๑Iซิ1?ไนิ)-'3 เดน^ กรายร่I ายเราะเสาะหา คอกจำปูนบาได้ท,งค่ อีกคอกสาปองงามตรู จะฝากไปให้รุ้ว่ารำนาง แส่วเอาเล็บเสือที่ฅำใหม่ เหน็บไว้ในช่อดอกไม้ล่าง หวงเบนปริศนาบอกท่าทาง ว่าแม่นใกรขำขวางจะฅ่อดี เล็ดใบไก่เถื่อนน1นี่มาห่อ ว่าแม่พ่อไม่ให้จะพาหนี กร1นี่เสร็จสมถวิลยินดี กล*บมาย*งที่ทํ้งํ้สองพล่น ๆ^คาเล^อๆ ®ย แล่วจึ่งส่งห่อให้ไม้ไผ่เอ็งจงเอาไปขมีขม*น ให้แก่ลำห*บพี่มึงนํ้นี่ บอกทุกลีงอ'น,ให้แจง์ใจ ๆ๒คำๆ ๑ พงว่า ไม้ไผ่อาสาว่ากงได้ ฅะว่นเย็นแล่วิชำ'จะลาไป ชวนกน*งกรรไลมิได้ชำ ๆ ๒ คำ เชิด ๆ มอญโยนคาบ เม^อนVน ซมพลาเกษมสVนฅ*่หรรษา © ฅริฅรารำพึงคะนึงใน แลตามไม้ไผ่ไปลบคา

๓๔ ถึอ์ยยำกำม่นสํญญา เห็นไม'เสียวาจาไม้ไผ่ แลวหวนนึกอนาถหวาคใจ กล'วจะไม่สมถวิลจินดา คิวยฮเนาเขากว่างข้'ๅงชาวบาน จะคิดอ่าน'ช่วยกนนนน้กหนา ถึงลำห่บร่บสวาทสมวิญญา ไหนจะกล่าข*ดผ้ใหญ่ที่ให้บน ๆ 5 คำๆ ตาบกวา,า ๑ อนิจจาโอ้ว่าตัวคู จะส้เขาได้ที่'ไหนนิน แม่นเขาได้ไปก็อายกรน ถึงจะม่วยชีวินก็ไม่คิด จำจะ ไปในบาเสา ะหาที่ คูหาล*บลั้ให้สนิท จะไปมาท่าทางมิดชิด เมื่อสดฤทธื้แลวจะลำพากนไป ๆ ๔ คำๆ I แสวงหาตำบลที่อาศไ) ๑ย ตริเสร็จระเห็ดเขำ'ไพรสณฑ์ ทวิทกถาธารที่ ในไพร วิดที่พเกไว้คำจินดา ๆ ๒ คำ เชิด เพ®งเร็ว เพลงอึง จีนรํ'ว ๆ จุนร๑ำพ'ตชน^เจจุ ที่เงาไม้ราบร่มลมพ*'คฉิว หอมกระถินกสีนไกลใวิว,วริว หรือใครลิ!วลมแฉลบมาแอบมอง โลกนึมีอะไรที่ไม่คู่ ได้เห็นอยู่ทวิตัวนคิวินเบนสอง ควงวินทร์นํ้นยงมีอาทิฅยบ่เดอิง นพบพองบางคราวเมื่อเชำเย็น คิวเราเหงาอยู่ในโพรงไม้ พระไพรมีอยู่ไม่ร้เห็น ยลแคิฝุงสฅว์หลายไม่วายเวน เบนเพื่อนเล่นพอสบายกลายกำวล

๓๕! ระมาดไม่อยากหนามหรือยามน มายวนยีรำรไ]กินสไเสน น์อยฤๅนํนสองเสือก็เบื่อคน หมีหยุคกินผงรวงไม่ห่วงใย เจำกวางทองนนไม่ปองผลมะลื่น ลองเชิงชื่นชมกินอยู่หว่นไหว ถึงเราเดียวก็ไม่เปลี่ยวควงฤทอํยู่ใยนกลางสมุนที่คุ้นเอย ๆ 5)0 คา เพลงฉง เชด ๆ ท*’นI®พองฉื่งเมอน^น ะ นางลำห์บเยาวยอคเสนหา แค่ไม้ไผ่มาแถลงแจงกิจจา ว่าซมพลาปองจะใคร่เบื่นไมตรี นางนึกหวาดหวนพร้นใจ กรนจะโฅ้ฅอบไฉนก็ใช่ที่ จะเลยลุกลามไปไม่ดี มารศรีมิไค้จำนรรจา ร ๘ คำ’! , , ^ , ^จำปาทองเทศ ® น4งเหน^่อแI ผนผ*1าทห2 นาถา 2เท้าราน่าเอนอิงพงพฤกษา ตะกินชายฉายน์าอร่ามคา ตกตามซอกศิลาซ่ากระจาย ที่นาอ*บล'บช่องมองเห็นพน ปลานอยน์อยลอยคื่นคแหล่หลาย พ่นนำฟเบ็1นละอองกิองแมลงตาย ตกเรี่ยรายเบนกิกษาน่าเอ็นด ^00 กิ, ข่ ยามลมตกนกร้องซ8องแซ่เสียง เสนาะเพียงลำนำเฉอยฉำหู ลำควนดงส่งกลี่นประทินชู นางโฉมตรูพงเพลงวงเวงใจ ประจงจ'ไ]จะเข้บ่1ามาลองเสียง ดีคลำเนียงไพเราะเสนาะใส แลวบรรเลงลำนำกำกมใน เงาะไม้ไผ่สดบเสียงนํงเอียงกอ ๆ ๔ คา ๆ

๓๖ จนแส ช่างฉลาดเสาะหาอาหารหนอ ๏ มจฉา ไฉนไม่ปรีชากลำเพียงพอ มาล่อปากบกษาที่ถาลง สกณาฅาดีฉะนแลํว ย์งไม่แกลึวบอเลาเจาช่างหลง อ*นิมนุษย์สุดฉลาดทงํ้อาจอง อย่างวขงงให้เหมือนส*ฅว์บ*คสีเอย 1 ๔ คำ 1 @ย ไม้ไผ่พีงกำที่รำข'บ ช่างเพราะจบใจสวาทฉลาดเฉลย ซ่อนเงื่อนงำอำไว้’ไม่ภิเปรย เสแสรงเอ่ยโดยอุบายย่ายสำนวน เมื่อวานนที่ในไพรน็องไปเห็น ดินไม้เบนคอกขาวราวก'บสวน ไค้ดงใจไว้ว่าจะมาชวน ขาเห็นกวรไปเก็บเล่นให้เย็นใจ ๆ ๔ คำๆ © เมื่อน5น นางลำห*บเชื่อสนิทไม่คิดไหว จึ่งว่านะส'งไว้ให้พี่ไป ขดม*นห'วใหญ่ทีย’งกำง อย่แถวเดียวกบที่มืบุปผา กงจะสมปรารถนาทงสองอย่าง พร่งนเช่าเจามาไปเบนเพื่อนทาง ว่าแลํว่นางเช่าในท*บห*'บใบบาน ๔ คำๆ ® เมอนน ไม้ไผ่ใจกอหำวหาญ สมจิตคิดไว้เหนได้การ ก็รีบรํนิลนลานาเงไป ๆ [ปี คำ เขด ๆ © กรนถึงจึ่งแจงแก่ซมพลา บ*ด'แจะมาบอกลาภใหญ่ พร่งนั้พื่ช่าจะ เช่าไพร เจามาคงไค้พบพูดก*นิ ๆ (ปี ศา ๆ

๓๓) ๑ เมถนน ซมพลาปร้ดื้เปรมเกษมสนดี จึ่ง'ว11ขำ-จะชวนกน้งนน ให้มนไปควยช่วยดุกน กูจะไปซ่อนซุ่มพ่ม?เอนเตา ชวนนางเช่าไปให้ใกล้ตน กูขอบใจเอ็งเบ็๋นลินพีน, จะร*กก*นไปจนสินชีวา วิ ๔ คำ วิ ๏ เมื่อน8น ไม้ไผ่ดีใจเบ็่นนกหนา ร*บรองถ้อยกำแลิวอำลา กลิบมาที่อยู่มิไค้นาน ๆ ๒ คำ เชิด ๆ พม่าเห่ ^ V ซมพลากล่าแกล,วอาจหาญ ตริการที่จะไปใกล้อรุณ ® เมิอนน ไม่หลิบจิตใจให้วาวุ่น ยินดีปรีคาเหลือประมาณ ขย*บหมุนฉวยบอเลาจะเช่าคง บี่คประฅขํดกลอนนอนในท*บ บวนฤดีดาลจิตพิศวง แสงปะยงลงฅามใบไม้พรุน ตะลึงหลงมิไค้หล*บก’บไสยา ออกนอกทบกลิบเห็นยงราตรี เมื่อไรจะร่งแจ,งแสงสุริขง วิ&คำ\") ฅวงพ®ระธาต1ุควงปะย1 งลงอบVลบ เศVลI อรุณไขขาวกระจ่างกลางเวหา อทโ]ส่องแสงทองรองเร้,องคา บกษาแซ่ร้องจากร*งเรียง มานคไพรไขข*นสน’นกอง ดุเหว่าร้องไพเราะเสนาะเสียง เรไรหม่ภ่แมลงหวี่มี่สำเนียง เสนาะเพียงขไ)ขานบรรสานพิณ วิ ๔ คาว

๓ม่ ลงสรงมอญ * 0 0 1 ๏ จงชาระสระสนานส่าราญอาดม ทรางพาดมาแฅธารละหานหน วารีไหลใสสะอาดปราศมลทิน ระคนกลื่นเกสรขจรกระจาย เลาะเฅั๊ยะแล้งแบ่งไว้ชายหนำหล*ง ช*กกลีบบ่งขามิดสนิทหาย กาดม*นนึสายแนบคูแยบกาย จ'บ่บอเลากรีดกรายเดินออกมา ๆ ๙ คำ เส}}อ ๆ I ® เห็นกน*งน'งกอยอยู่หนำท*บก็ล้อนร*บพคก*นล้างหรรษา แล้วชวนเดินคนค*คล*ควนา ไปกอยรุกขฉายาคามน*ค์ไว้ ใ ย คำ เชิด ๆ สร้อยสน?!อ ะ นวลนางลำห*บ่พีสม*ย ® เมอนน ทรามว*ยแล้งฅํวไม่ม'วมอม ต้มหูพวงห้อยดอกไม้หอม กร5นร่งรางส่างแสงอโณท'ย ล้วนลายยอมเหน็บประค*บ่ร*บ่มวย สวมม1ะกล;ำกำไลสายสรํอย หวีไม้ไผ่บรรจงเบื่นวงกอม ๆ๙คำๆ ®ย แล้วๆ*บ่จองกล้องไหล่ไว้เบั้องหล*ง ไม่รุงรีงเล้าทีดูคีสวย ชวนไม้ไผ่ลิลาศนาคนวย รื่นรวยเล้าในดงพงพี ร (ย คำ เพส}เรว ๆ ๑ กร8นถึงร์งทมีบปผา ดวงสุดาปรีคเปรมเกษมศรี กรีดเล็บเก็บพวงสุมาลี นารีข*บ่เพลงว'งเวงใจ ๆ๒คำๆ

ดาลิ่ สมิงทอง 8, ๏ ยามเซา อุระเราชื่นแช่มแจ่มใส สู้บุกบ่1ามาดมชมคอกไม้ ขำขอบใจมาลีที่เบิกบาน ลำนอารีมิให้เรามาเก้อ เผยเผยอกลีบประที่นกลี'นหอมหวาน สายหยุดดกย่อยหอยพวงยาน กลีนซาบซ่านนาสาคอกน่าเชย มะลิว*ลย่พ’นกอพฤกษาดาด เหมือนผ่าลาดขาวลออหนอน่องเอย รสคนธ์ขั้นเบ็1นดงอย่าหลงเลย กำล*งเผยกลีบเกสรสลอนชู โน่นแน่อุ๊ยสารภีไม่มีใบ เหมือนก้นไม้ทองฅํ้งอยู่ที่งกู่ แมลงก้อมฅอมว่อนเสียงหวี่ว ไม่มืผ้'ช่วยสอยนอย'ใจเอย ๆ ๔ คา ๆ แขกมอญบางช่าง ๘ ๏ มาลี ดอกก้งสีบานเย็นเห็นหรือไม่ ผีเสีอร่อนว่อนอยู่ดูวิไล งามกระไรหนอผีเสอช่างเหลืองาม กินอะไรเกิคที่,ไหนผีเสอเอ๋ย อย่าบิดเลยตอบก้อที่ขํอถาม น่องจะไค้ไปเกิดไปกินดาม ให้อร่ามเหมือนผีเสั้อเหลือสวยเอย ๆ ๙ คำๆ ©ย ไม้ไผ่พงคงหนึ่งจะยืนดหกลใ*บจว*บวาบจิตคิดเขินขวย ซมพลาแอบไม้ชม่อยพลอยงงงวย จะใคร่ชวยชายไปให้ใกล้นาง ขย*น่ยํ้ง์พงเพราะเสนาะลา เสียงเหมือนนาเพชรร*ตนจร’สกระจ่าง สมรปทรงนงนุชสุดสำอาง ไม่ควรขวางยามข*บวิ*บวิญญา กระหยี่มมองจ,องเขม็งตาไม่พริบ ด*งลอยลีบอยู่ในกลางหว่างเวหา เด็กกน’าน่ง์,ชม่อยพลอยหลบดา ที่งสองราตะลึงไปไม่ไหวดิง า&คฺ1 ๆ

๘ด สรํอยสน ^นางล0าห^ฆ-จ^บ เค๘คควงบป1ผา เทียวซอกซอนเสาะหาประสาหญิง ช่วยโนไกิ;งช่อใหญ่ให้ใกล้นาง ๏ เหนี่ยวกิ'งไม้ไม่คิดจิฅขนาง ทง์หำหางกระหว*กร*คแขนพ*น ไม้ไผ่สอยลอยหล่นลงมากจริง แสนสำราญบานกระมลจนหลงใหล ดิบต่องงูจู่ลงที่กรงกลาง ๆ ๙ คา ๆ ๑ นางฅกใจร1องกรีดหวีดผวา หมายว่าชีวาม้วยอาส*ญ ลไลงยำพั้นแผ่นดินพลิ'น ไม้ไผ่ผ่นผินรี'องก*องพงไพร ซมพล'าวีงถลาเขามาถึง เอามือดึงงกระชากลากออกไค้ ขวำงลงแลำทุบดำยท่อนไม้ มึนไปลิบที่ม้ไค้นาน เหลียวเห็นลำห้บหล*บฅานี่ง นึกว่าฅายจริงแสนสงสาร เขำช่อนนางวางต่กฅะลีฅะลาน สวมกอดเยาวมาลย์เขาโศกา ๆ*) คำ โอด า คลื่๏นกระทบผกืรงนพนะจ^พศ^ด^ูทิ4ว, กาย ไม่มีรอยระคายก็หรรษา ร้ว่านางไม่ม้วยชีวา ก*ล่ยาลมข์บควยตกใจ จึงลิงให้คน*งไปหานา ที่ในลำธารน1นมาให้ ประพรมลบนี่วกำทรามว'ย ไม้ไผ่โบกบดพ*'ดวี ๔ คา รวๆ กาเรยนทอง ^ V นางลำห*บยอดมื่งมารศรี ® เมอนน ก็กงคืนสมประคีมีมา ให้นึกอ*บอายใจเบ็นนึกหนา ดเองนาฉำชื่นอินทรีย์ กไหนำไม่เหลือบแลไป เห็นซมพลามาน'งกอคประท*บ เลื่อนจากดิกพลินมิต่นชำ ๆ ๘ คำ ไ

๏ เมื่อน1น (3(๑ จึ่งเล้าโลมถามทรามวโ) บ*คนมีอาการเบนไฉน ซมพลายงคิคพิสมไ) แม่นเจำมอดม่วยชีวี เบ็่นใดจึ่งสนสมประดี ฤ']ค่อยกลายใจมารศรี อ*นฅวพี่'แจะตายคาม วิ ๔ คำ 1 ® เมื่อน*น นางลำห*บนบนอบคอบกำถาม ขำไม่ท*นรู้ต*วมวเหมือนกราม ก็สํ้นกวามรู้สึกสมประดี ซึ่งเมฅฅามาช่วยชีวิฅไว้ จะคิดคุณทุกเวลาราตรี มิให้มอคม่ว์ยเบ็่นผี แต่ข้อที่ว่าจะฅาขตาม ไม่มีขอควรเบื่นเห็นเกินการ ตราบสนชีวีวายปราณ ขอหำมอย่าให้มากล่าวขาน ขอประทานโทษที่ท*ดข้คไว้ ๆ^ คำๆ ชาฑรื เมอ^นนะ ซมพลายํ้มแยมแจ่มใส ® จึ่งว่ามิได้แกล้งแสร้งใส่ไคไลม้้ไผ่รู้เห็นเบี่นพยาน อ*นความรำก็ประจ*กษ์แก่ใจเจำ แต่นงเยาว์ไม่เมตตาจึ่งว่าขาน ชะล่าใจเพราะได้เห็นเหตุบ*นดาล ให้เจำพานพบเกราะห์เฉพาะเบน ชะรอยฤทธิ้นางไม้ไพรพฤกษา แปลงเบึนงูจู่มามิให้เห็น ไม'ทำร้ายหมายพิฆาตมาดลำเค็ญจะชเช่นพอให้รู้ว่ากู่นาง เพราะฉะนพี่จึ่งกล้า'ว่าเค็มปากจะขอฝากร*กน*องอย่าหมองหมาง เจำจงใคร่ครวญคิดอย่าจิตจาง พี่ขอวางชีพไว้ในกลยา ๆ ๕ คำๆ

๔1®ปี ๏ เมื่อนน ไม้ไผ่ไวว่องคล่องนํกหนา แจงใจในทีมีอช ฌา ชวนกน*งออกมาที่คันทาง กอยเดินกรายฅรวจคผ้กน จะเดินคันเลาะลํคมาข,ดขวาง เล่นสิลอล่อหากินไปพลาง รึงวางหลบมองว่องไว ๆ ๔ คำ 1 ฅ๊กฅาแกว่งฉลาก ^ ะ นวลนางลำห*บพิสมย คิวยฅริฅรึกนึกในให้เห็นจริง ® เมอนน สนองกำซมพลาประหม่าใจ แกํเสแสรํง์แกล*งกล่าววาจา ช่างว่าฉะนึไค้ไม่น้กกรึง แมนเทวาว่าค่กวรแอบอึง ไยจึ่งนี่งให้สเนาเขาขอร2อง จนป็คายกให้ไค้น\"คงาน พึ่งซมซานมานำทำให้หมอง เบนจนใจไม่รู้ที่จะปรองคอง อย่าไค้ข2องเคืองคัดอ\"ธยา ๆ 3 คำๆ ^อ@ลม แสนฉลาค ช่างคิดิขาคซอกซอนก่อนว่า จะว่าไปไยเล่าถึงเทวา เมือไม่เห็นแก่ฅๅปรากฏมี แฅ่ความรํกนึนประจ้กษ์ในควงจิฅ นึมสนิทจงเชื่อนาใจพี่ จะขากเย็นเบ็1นคายริายฤๅคื ไม่ทอคทิงมารศรี'จะคิกคาม แมนสู่ขอพ่อแม่ไม่ยอมให้ จะคักใปเดินบาพนาหนาม จงฅอบริกสกน้ดอย่าบี่คกวามไม่ลวนลามให้น2องไค้หมองมํๅ ๆ 6) คำๆ ห่นฅะนาว ขำไม่เกยคิดจะมีผัว ผ่ายยีเนาเขาก็ไม่ไค้ใกล้คัว จะกีชํ่ว่ฉน,ใคก็'ใม่ร้

๔๓ ถึงฅำเจำเล่าก็ไม่ไค้นึกรว้า ไม้ไผ่ชกนำเฉลยก็เฉยอยู่ นเจำกรรมนำให้มาพบง เจำจึ่งจู่เขามาว่าให้น่าอาย คิกถึงบุญคุณมีช่วยชีวิฅ จะจงจิกรว้นจำไม่จางหาย เบ็๋นส'จจากว่าชีวิตจะวอดวาย ขำบรรยายกอบเสร็จจงเมฅฅา ๆ ๖ คำๆ สร่อยเพลง ^ *5 ซมพลาเห็นสมปรารถนา ให้ก*ลยาสวมไว้ได้ก่นงู ® เมอนน ที่นางสวมใส่ขอมืออยู่ จึงเบลองพวงนากพฅที่ผกมา คิดถึงเจำจะได้ชชื่นชมเชย แส่วปลอบเปลั้องมะกลากำไล ขอไปชมพลางด่างโฉมฅร ๆ ๔ คำๆ ใ-!ใ/!ฟิ^ แลวช่I วยกเ^)นกเะร& คเ๘ลบ๘เกบบุบผา ตกเสียเบ็1นน*กหนาแน่น*องเอย © เก็บเสียใหม่ของเก่าอย่าเอาเลย กลี่นระเหยชอกชาระยำเยิน แถวโนึนํแน่แม้ช่อช่างน่าร*ก พึ่จะหว้าให้ท8งก็งอย่านึงเขิน อะไรเล่าเผาแด่ทำเมียงเมิน ด่างเพลิดเพลินยวนยีปรีดา ๆ ๔ คำ เพลงจง ๆ เขมรขอทาน มาจะกลI่าวบVท, พ ถึงกาวางซองเงาะบา ๑ แก'ว่างเวนเบ็!นม่ายหลายบี1มา อายุหกสิบห่าย*งว่องไว เรรวนบ่1วนบนกระส*นจิฅ เผาคิดจะมีเมียใหม่ กาจองลองหำส่านว่าบรรส่ย นางถึงเมียไม่สู้แก่น*ก อายุราวสว้าห่าสิบสี่ พ่วงทีคมส*,นพนพึ่งห่ก ได้เกยวพาราสีทีจะรก แด่ลูกหลานคลุกกลว้าไม่ชอบกล ๆ'&คำๆ

๔๔ ๏ น*ดก*นว่าจะไปพกปรึกษา ที่ไร่มี'นกลางบ่าพนาสณฑ์ กรนรุ่งแจ้งแสงสีสุริยน ก็ชวนกน,สองคนเค้นเช่าไพร ๆ ๒ คำ เชิด ๆ เทดงกระบอก สองปรีดาชื่นแช่มแจ่มใส ๏ เคนมา เห็นชบาบาบานฅระการใจ เก็บให้นางชมคมท*'ค พบมะม่วงเขาไกลจ*บไม้สอย สุกร*งมคฅะนอยมีนต่อยก*ก มือลูบมดส่อยค่อยเลือกค*'ด เถาว*'ลย์มี'ดพวงใหญ่ส่งให้นอง ท่านยายรบจ''บพวงมะม่วงห่าม ลกงามงามกระหยี่มยั้มย่อง มดย*'งค้ดค่อยยายตะกายจ้อง ฅาวางซองตกใจกระไรเลย เช่าลบมือถือไหล่บดไปท\"ว อำยมคฅำอุบาทว์แท้อุแม่เอ๋ย นางว่าหมดแล้วอย่าคลำท่าเหมือนต่เากงยภิเปรยปราศร*ยก*น,ไปมา 1 ๘ คา วิ ร© เมื่อน1น สองเงาะไม่หยุดหย่อนเล่นซ่อนหา กน*'งซุ่มซุ้มเงาเถาล*ดดา ไม้ไผ่ตาแลลอดเที่ยวสอดมอง แว่วเสียงฅาก*บยายหมายว่าหมี พึมพำอยู่ตรงนึค่อยย่างย่อง ใจทึกทึกน้กกลำขนหำพอง นงยองยองภาวนาว่าออกเลือน วิ ๔ คำๆ ซิ เมื่อนํ้น ตาวางซองชื่นใจใครจะเหมือน ชวนยายถึงเที่ยวบ่'าพาเชือน ยิมเยอนหยอกเยาเซ่าซ เที่ยวเสาะหาสุมทุมที่พุ่มชิด ร่มมิคบ่งแสงสริยศรี จะไค้เรึมปรึกษาพาทึ กระจู๋กระจี๋ลวนลามตามสบาย วิ ๔ คำ วิ

6เ(3เ ๑ เมื่อน1น ไม้ไผ่ตกใจย’งไม่หาย พอเหลือบไปเห็นหน,าฅาก’บยาย กลืนห*วเกือบฅายจนต,วโกง พอกล*อยไปให้หล*งบ*งกอไผ่ ดีใจทะลึ่งโลคโดคโหยง ไปพบอำยกน’งย*งโกงโกง กูกฅ'วต*องร*องโยงเสียงโค่งค*ง ไม้ไผ่บี่คปากกร ะชากฉด จงนี่งหยุดอย่าเพริดระเสิคระส*ง เล่าเรื่องราวข่าวข*นให้เพื่แอลน*วพตางมหล*งสะกดรอยไปกอยมอง ๆ'อคำๆ ๑ เมื่อน*น เจ้าชู้ผู้ใหญ่ท*งสอง ยินดีมีใจปรองคอง ย่างย่องเข่าไปในซ้มไทร ห์กใบกล*วยบามาปูนง กลึ่งขอนไม้ลืงํ้ต่างหมอนใหญ่ ตาวางซองเอกเขนกน’งพิไร โอภาปราศริยิเบ็1นไมตรี ๆ๙คำๆ จีนค่อย๑มะพ:*าว บุญช^ก เจ้าจงแจ้งประจ้กษนาใจพี่ ชำนานประมาณส’กสิบสี่บี1 พื่ไค้ยลมารศรีที่ยะลอ ให้บ*งเกิดกำหน*ดประหว*คหว’ง เจียนจะกล'งนอนเหงาเผาจอนจ่อ เจ้ามีค่อย่กรองจึงต’องรอ ไค้บนต่อต่นกอด’'นแต่น*นมา อ*นนางไม้ใจเย็นเห็นหรือไม่ นี่งเสียไค้ถึงสิบสี่พะวะษา ถึงเริครางคางริกแรมอยู่ข่า ไม่สุคสํ้นเสนหายี่งเพื่มพน พี่จะขอร่วมจิตพิศวาส จนชีวาฅม์วอควายทำลายสญ ช่วยกนเลึ่ยงลูกเตาเผ่าประยูร อนุกูลก*'นแลก*'นจนว*'นตาย ๆ ๘ คำๆ

๔๖ ๑ เมื่อน*น นางถึงเงาะพงคำรำขยาย คคจรควายวุยฅะกุยคะกาย ชำเลืองชายฅาฅอบให้ชอบที 1 ๒ คำๆ ๏ ปากหวาน ขกรำนเกืองหจ้จั้ แฅ่เห็นสวยมาไค้สิบสี่บี1 ถึงบานนั้ม่นก็กลายหายงาม จนแก่เฒ่างกง*นพนหำ ยำจะมาผูกรำให้รุ่มร่าม เจำจะรำไปถึงไหนให้กร'นกรำม พวกเด็กเด็กม*นจะหยามให้ไค้อาย จนนางไม้ก็ไม่อยากไค้สินบน เพราะท่านไม่เชื่อกนจะถวาย ขำค*องไม่เชื่อบำงอย่าซ*งตาย ทำแยบกายกำนกวำขำหนำคา ๆ*! คำๆ ® เมื่อน*น สองเงาะแหวกมองช่องพฤกษา นึกกะนองลองเอาลูกไม้ปา พอเห็นท่าสบเหมาะปาเปาะไป ๆ ๒ คำๆ โลมนอก ปากจค ๏ เผาสะบงสะบำไปถึงไหน 5ำย อะไรฅกนี่หนอก่อลูกไม้ เห็นจะเบ็1นพระไทรท่านแกลำเย้า โล}]นอก เจำประมาทนาหนำว่านางไม้ ไม่เชื่อพี่นี่อะไรคูเถิกเอา สู้แสรำปาลูกไม้มาให้เรา 5ำย เอะเอาลงมาอีกหรืออย่างไร

โลมมอก ๔ ๓) ร่าย จงเก็บไว้เบ็,นพยานการสำก''ญ โลมมอก ได้เทว*'ญเบึนส*'กชีมีที่ไหน ซึ่งว่าพนห*'กจะเสียไป ร่าย มาอีกหลายใบเจียวกราวน โลมมอก ลองชิมลมดูหวานอยู่แขึะ ใช่จะแกะก่อนว่ามารศรี ร่าย กล*'บหนำกาจีมลมจุ๋มจมดี โลมนอก เมื่อก่อนมีเหยินงอกออกเสียงาม ร่าย น์อยหรือน้องก่องทัวเผาสะด้ง เอะยุ่งมาบึงบึงหนึ่งสองสาม นี่เทวดาเห็นว่าเรากะกลาม เลยหยาบหยามแกล'งปามาราไป อ*'นบรุษสฅรีนี่เหมือนมด ม*นเหลืออดจะไม่ชิมลั้มหวานได้ จงโอนอ่อนผ่อนหามีอาลโ] เอะปาใหญ่เสียแล้วพอละขอรีบ ว่าพลางทางคระโมมโลมเล้า เอะเอิาย่งปามาบบบึบ หำหนอชาระยำย*'บ อย่ไม่ได้จะ^องกล*บทับเสียที

๔๘ ว่าพลางค่างลุกขนเก้ก้ง ให้หลำกลำจริงออกวี่งจี๋ จงไค้โปรคยกโทษเถิดกราวนํ้ ไม่มาทำยายีจนก้นดาย ๆ®๖ คำๆ 1ชิค๏นอก เม^ยิะนน กนำก้บไม้ไผ่ก็ใจหาย พรำเท่วกลำเจอะกากบยาย วึงกะกายฟ้าไปอยู่ในรก ฟ้ายืนเมียงไม้'ซ่อนแล่'วข้อนอก ซมพลาลำห่บสคำ!เสียง นึก'ว่าพ่อมาจบว็่งกล\"บวก สะทำนสะทกแล่นแยกแดกกนไป ๆ (X คำ เชิด ๆ ๏ นางลาหบกลบเขามาทางบาน พอไค้พบพานก้บไม้ไผ่ ชวนก้นคนบากลาไกล รีบฟ้าในทํบห่บห่องนอน ๆ ๒ คำ เสมอ ๆ ฝ๑ ’ เอนอิงพิงทมอนนอนอนาถ นึกหวนหวาดเสียวทรวงสะท่อนถอน โอ้อกเรากราวเคราะห์เฉพาะจร เกือบมำยมรณ์แล่ว้มิหนำ'ซามลทิน เกิดเบื่นหญิงจริงสำหรบร*บอดสูสุดจะกู้แก้กายให้หายกลี่น แมนไค้กบซมพลาก็รากิน เขารู้สนว่าก่กรองของ!)เนา ได้คู่เก้าเล่าก็ร้ายน่าอายเหลเขือาถูกเนึอจิบท่องเหมือนของเขา ยำเอาสกย์ร้บซากรรมของเรา จะรู้เอาหน่าแฝงไว้แห่งไร กรรมเอยกรรมลำห์บอ,กั]ภาคย์ ช่างแสนยากวางจิตคิดไฉน จะละร้างขว่างกำวลไว้หนใด จึงจะได้กวามสบายหายรำกาญ ๆ ๙ คา ๆ

®ฝรง กิคไปใจหนึ่งก็นึกข*น เบนไฉนงูพ*'นแล่'วไม่ผลาญ หรืออาร*กษ์ริแถลงแกลิงบ*'นดาล จะให้พานพบสรี)่คุรี่]ซมพลา ไม่เกยนึกร*กใคร่ใจย*งเฉย จะจำเกยเสียกระม*'งช*'งน*'กหนา จะชวคสอดฅใ้จม]หที่ใฅ] รกา เสียคายหนำจะสีนใสไร้มาลี ค่อยเทจองลองเลือกบปผาหอม ค*งปรุงยอมสรรพสํ้นที่งกลื่นสี รสกนธ์ปนกลืนสารภี ช่อใหญ่นึ่แหละน*กหนาเผามาเตือน ให้เห็นมือกนห*กประจ*กษ์จ่บ สุดจะข*บแค่นใจใครจะเหมือน ไปเสียบซ่อนเสียให้ไกลไค้แลเลนืาองนพ้นเพ้อนง่วงเหงาเศร้าอุรา หรุ่ม ง่ ะ า 5* คํ? ๆ © เมอนิน แค่ขอสู่ลูกสาวดองยิบมา ยอปานเงาะผรี] ู้ใหญ่ใจกล่า จะให้เบนภรรยานายชิเนา ให้นึกชื่นชมสมหว*ง จะไค้ปลูกผงลูกเค่า กิคจะทำการใหญ่ไม่เบา ให้เขาเลี่องชื่อลือชา ๔ๆ คำ ๆ 1 ©ย ฅริพลางทางเรียกลูกชาย คือนายรำแกวแกลิวกล่า ที่งปองสองปองสดเข็ามา ปรึกษาหารือกะการ ให้ไปบอกเฒ่าญาบผู้เบ็1นใหญ่อย่ในพวกเงาะที่งหมู่ท่าน ที่งกนที่แลกหาก*'นมานาน ลิวนท่านผู้เมฅฅาปรานี คือพ่อสินน้ยและพ่อ1วก กำเอกม*งกงดํงเศรษฐี อีกพ่อสมุนย*กษ์ผู้ใหญ่คื อีกพ่ออ่อนอารีมีใจร้ก พ่อแค่ว์พ่อแสงแมนแจงการ กงจะช่วยกิดอ่านไม่หาญห'ก ส่วนพวกเราเท่าไรอย่าไห้พ^ บอกแจ1'งให้ประจ*'กษ์ก่'นทกฅน

(5เ๐ ให้ศคเคยกํดหวายไปแลกของ คามค’องการอย่าให้ขํกสน แล*'ว่พัที่แค่างงานการมงคล ที่ลานฅ*นึ่ฅะเกียนกว่างอย่างโบราณ 1 (10 คำ ๆ ( ๏ ฅริพลางทางเรียกลูกชาย คือนายรำแกวแกลวกลำ) ( ที่งปองสองปองสุคIขำมา ปรึกษาหารือกะการ ) ร ๒ คา'? ๑ เมื่อน,น สองบุครพงบิคาว่าขาน ยินคืปรีคาพ*นประมาณ ออกมาพัการทุกสี่งอ*น ๆ ๒ คำ เสม0 ๆ ๏ พวกหนึ่งนนเขำไปในบาค*กหวายคะกำเบนจำละหวน ค*กเคยมาม*คผูกพ้น พาก*นไปแลกของนานา พวกหนึ่งนึ่นไปเที่ยวบาวรพ*อวงกพ้องให้รู้ทำหนำ กำหนคน*คว*นลํญญา ให้มากินเลยงในวนงาน พวกกรำเฅรียมวำและกวายไว้ ไค้ฤกษ์เมื่อใดจะสำหาร ทำมํจ์ฉมํงสาสุราบาน พร*อมทุกประการมิพ้นชำ า& คา เจรจา ๆ ( ๏ เมื่อน,น สองบุฅรพงบิดาว่าขาน) (ยินคืปรีดาพ้นประมาณ ออกมาพัการมิไค้ชำ ) ๆ ๒ คำๆ กวามไนวงเล็บนำเบนบทตะ;กร ถำระเล่นละ;กรให้เอากามในวงเล็บนั้น

(วิเ© ๏ อ*นที่วีวาหมงกล จำไว้ใต้ก่นดะ:เกียนบ่า โกนเทิบแปดอำมมหิมา ร่มรุกขฉายาเบ่นลานเกียน ช่วยก่นทุบปราบราบรื่น โรยทรายรายพ่นให้แลเลี่ยน แท่งไม้รอบขอบเขฅแนบเนียน ด*คทางอ*อมเวียนไม่วงวน บ่างปลูกแคร่แม่พ่อแลบ่าวสาว เกรียวกราวขนร*บส*บสน ช่วยก่นมากมายหลายสิบกน บ่ดคลก็เสร็จก่งจินดา ๆ*)คำๆ ๏ เมื่อนํน สองเงาะซึ่งเบ็1นหำหนำ ไปหาพ่อเล่าแถลงแช่งกิจจา การนำข่าจดพรำมพรำ ๆ ๒คำๆ (๏ อ*นที่วีวาหมงคล จำไว้ใต้ก่นดะเคียนบ่า) ( กระบือเผือกผลไม้นานา ที่ง๎สุราเมร*ยช่ยบาน) (ส่งข่าวเล่าบอกทวถืง เฅรียมก่โนอออึงพง็หมู่บ่าน ) (กรื่นสำเร็จเสร็จสรรพมิทนไนปาแนช่งการบิดาว่าพรำมพรำ) ๏ เมื่อน,น ยอปานพงแถลงแช่งประจำษ์ ยินดีปรีดาฌ็1นพ*นนำ ออกจากที่พำไปจำพล วิ 10 คา เส)]อ วิ ย® ให้อ*ายฌ็๋ดกำนนออกหนำเหน็บพร*ามือถือถึงสน ย*งพวกสหายอีกหกกน ถือบาเดะรำวนเวียนไป เพื่อนอีกสี่คนนนให้ถือ หอกสำหร*บมือยาวใหญ่ เทินเกียงสองช่างเช่าบ่าวไซร้นอกนน'ให้กอยเทินดาI!

ล้วนคาดมีนนึถือกล้อง (5(1® ยืนกอยเวลาฤกษ์ยาม พวกพ*องท่อมแห่แลหลาม ร่ายใน 4& ในสนามหนำท'บส*บสนก*น ® พอนน ๆ'อ คำเจรจาๆ จึ่งส่งลูกชายอเนานน ยอปานเรี่ยวแรงแข็งข,น ให้แต่งต่วกมล้นตามทำนอง ๆเอคำๆ ๏ อาบนาชำระสะสาง ล้างละอองธุลีที่ฅิดต่อง แล’วนุ่งเลาะเฅั๊ยะใยยอง สดแดงแสงส่องเพียงบาคฅา ไว้ไกพ๊อกกอเลาะดูเหมาะเหมง เชิงนํกเลงกลีบตกบองปกขา มาล'ยฮาปองยาวราวสกวา กระหวํคชายซำยขวาเวี่ยวง กาดมนนึลายนาบอาบสี เบนนากีกระหนก'วิหคหงส์ จิบบอเลาเหลืองอร่ามงามบรรจง อาจองยรยาฅรนาคกราย ๆ*)คาฉุยฉายๆ ฉยฉาย ผIา/ ห1อ/ ยป,ล1อยกระจาย แต่ใจชายยํงรี่วรี่ว ขาวม’าเขียวกาดเขาไว้ออกฅว ’© หญิงหรือจะไม่ลีวฅิคกํ้วพรู นุ่งโมรีสีแดงฉูดฉาด ลมพัดสะบ*คฅองพ่1องปลิว นวยนาค อก หเหลIผายผงาด องอาจไม่มีใครก่ ทํ้งปากทํ้งฅาเบ็่นเชิงเจาชู้ © ลาหลีกล่หลบละลาน วาดแขนกรีดกรายซำยขวา หน'มหน'มดวยกนไม่ขํนสู้

(3เ๓ ๏ ช่างกรีดก'อยร้อยมาล*ย หมายใจจะไปแต่งงาน จำปูนจำบิจำปาสารภี ล้วนมาลีกสีนหอมหวาน กระดุ้งกระฅงหํอยทั้งพวงยใคานรใกล้ให้เบิกบานฅระการใจ ๏นิ?ไใ?1ใ4 ท0ก^ ท4ก/ ท*3กท*ะ9กน*5กเขมฐน^ จะใคร่เห็นเจ่าทรามว,ย ไค้พบในผนม้นไม่เหมือนจริง ใจเจาจะน็่งอยู่ไค้ไฉน หนำกร้มกรีมยมละไม จะซ่อนเท่าไรม้นไม่มิดเม้น แม่ศรีบานเย็น ๑ แม่ศรีเอย นงกไ]แม่ฮอยเงาะ พี่ได้เคยเห็น นำดาลงเผาะเผาะ แม่แกนี่วหนำ เหลือละแม่ศรีเอย งอนงอ์ฉอเลาะ ซ่อนยํ้มข'วนยี © แม่รวยระรื่นเอย ว่านางนองเจายินดี เมื่อยามแช่มชื่น แม่รวยระรื่นเอย ยกยมม่นย้งพี่อง น่าริกเต็มที นํงลุกเดินยืน ดีกว่าคนอื่น ๏ แม่มีมารยาทเอย ริกมารยาทเอย งามพิศงามผาด เหมือนหนึ่งใจพี่จะขาด ไม่สู้เร็วไม่สู้ชำ ยิ'งซาพิศวาส ริกแม่เสียงเพราะเอย พี่พิศจิฅชื่น ๏ แม่พูดเพราะเอย นาเสียงช่างเสนาะ พงเจ่าร่องลำนำ พี่ไม่วายหมายมาด

*๔ ๏ บิคาคำเนินเดินหนำ ถ*คมาพึ่นํองรองลำวับ เพอนบ่าวท8งสองประคองประค‘บ อายฮวยทอมวับวัายดิอุง เจาบ่าวเดินกลางหว่างสองเพื่อไนม่คลาดเคลื่อนชัอนชับสวับยุ่ง พวกพ,องคามพรูเบนหม่มง หมายมุ่งมาวังที่ทำวิวาห์ ๆ ๙ คำ กรางมอก 1 ® เงาะนัอยเงาะใหญ่ไปกึกกึกอึกทึกเลื่อนล่นสน'นบ่1า เต‘นโลดลากเลือกเหลือกตา ตบขาเขย่งเก็งกอย จบ'จบบงบงประวังเสียง วังแผ่นดินจะเอียงทรดวัอย กวัคแกว่งบอเลาเบ่าลูกลอย ถูกนกฅกผลอยแย่งวันพรู ตีกลองปะตุงฅ้งฅ้งผลง อิแนะส่งเสียงเพราะเสนาะหู ค่างลิงยิงพื่นหูชันชู ตุ่นวันอุคอู้ลงอยู่โพรง ระมาคเม่นหมูหมีเที่ยวหนีเชัเนขียงผายลเผ่นไหล่ผาโหยง ควายเถื่อนถึกกระทิงวิงตะโพง เสือโคร่งโคควับไปล*บฅา 1 ๘ คา เชิด ๆ ร© กชันถึงจึงหยุคที่ลานใใหตญ้่วันตะเคียนพรอมหนำ คอยพวกเวัาสาวที่จะมา ต่างกนพูดจาประสาใจ ๆ ๒ คำ โว เจรจา ๆ ชำงประสานงา ง่ ะ ตองยิบซึ่งเบนเงาะผู้ใหญ่ ตริไตรในกิจการวิวาห์ ๏ เมอนน มีความยินดีเบนนักหนา ตงแค่ชับผากู่ลู่ขอไว้ เชัามาปรึกษาหารือ กชันใกล้กำหนดฤกษ์ยาม เรียกลกชายพวันมิทนช้า

๕4 © ให้จ'ดกระบวนควรกรรไล เชิญผู้ร*'กใกร่น''บถือ แห่ห่อมล้อมไปให้เลื่องลือ จะได้มีชึ๋อสืบไป 1 เย คำ 1 ๏ เมื่อน*น เองแองพ้งแจ้งแถลงไข จึ่งลาบิดากลาไกล จ้ดกระบวนไว้ที่หนำทบ 1 เย คา เสา/อ 1 / ชำงประสานงา เม^ธน&น ตองขิบซึ่งฌ็1นเงาะผู้ใหญ่ ) ตริไตรในกิจการวิวาห์) V ๏ มีก'วามยินดีเบ็1นน*'กหนา) ออกมาจ*คนารีที่หนำท*บ ) (ก่งแก่ร*บผ่าคู่สู่ขอไว้ (กร*นใกล้กำหนดฤกษ์ยาม (ชวนลูกร่วมใจไกลกลา 1 ๔ คา เสมอ ๆ แปะ๏เล่’ ชุน สาวนาน' นะม^อถ^อดอก เมVI •/ ช่อ'ใหญ่งามดีสีสล้บิ รำพ้อนร่อนรายเรียงร*บ ห*'นเวียนเปลี่ยนส*'บก*'นหกนาง จ*'ดสี'นารีที่เบนสาว ถือหางละลวยยาวกนละหาง เลือกเพื่อนสาวสองสวยสำอาง ให้เดินเกียงขำงเจ้าสาวไป นางทองขิมทองยวงควงหนำแจ่ม แห่งแห่มงามงกสดใส กระบวนหลงล้วนแห่กำดอกไม้ แจกให้กนละสองฟายมือ หมดสั้นท1งกระบวนแห่ล้วนหญิง เสียงหนุงหนิงพูดก*'นสนํนอํ้อ บางลองรำให้ล้นท*คห่คปรือ เทิดถือกอยท่าจะคลาไกล ๆ ๘ คำ เสมอ ๆ

๔๖ / แปะเด่ชน สาวน0านะน,ม,อ*ถอดอก Vเ1ม1, ช่อใหญ่งามดีลืสล'บ) ห*นเวียนเปลี่ยนส*บก*นหกนาง) V® ถือหางละลวยยาวคนละหาง) ให้เดินเกียงช่างเจ้าสาวไป ) ( รำพอนร่อนรายเรียงรบ เสVอ วิ ( จ*คลี่นารีที่เบี่นสาว (เลือกเพื่อนสาวสองสวยสำอาง วิ ๔ คำ ร๑ เมื่อนํ้น นวลนางลำ,ห'บพิสม*ย บี่ดประฅูอยู่ที่ทบหล*ง,ใน จ''กใบกาย*งนงตะบอย สานสมกใส่หมากฝากไปแลก ของแปลกแปลกนอยใหญ่ที่ใช้สอย ช*กดอกควงเด่นเบ็1นลายลอย เส่นน*อ์ยนอยสนิทดีมีรากา ทราบว่าบิดากำหนดการ จะแต่งงานผู้กนเซ็งซ่า นี่งน่งก'งก*บในอุรา ก*ลยาร่อนรนเบี่นพ*นดิค ๆ'& คำๆ ( .\" ฟ้อนน นวลนางลำห*บพิสม*ย ) ( บิ,กประคอย่ที่ท่บหล*งใน มิไค้มีสุขสกเวลา ) ( ทราบว่าบิดากำหนดการ จะแต่งงานผู้กนเซ็งซ่า) ( นื่งนํ่งก'งก*บในอุรา กลขาร่อนรนเบนพ*นคิด ) ๆ 6 คำๆ นางค๏รวญ อนจจากราน2=8นะอกกู มิร้ที่จะคิดเบี่ยงบิด เห็นจะมิพ,นอายเพราะชายชิด จะเผาร*กชีวิตไปไยมี แม*นจะรอต่อเสร็จการวีวาห็ เห็นท่าจะไม่ไค้ม*วยเบี่นผี สุดจะร*กษาคนพนราคี ดายเสียว*นนั้จะพ้นภ*ย วิ ๔ คาว

ธรณีร‘องไท้ คิดพลางนางแสนโศกสรอย ชลเนตรหยาดย่อยลามไหล โอ้ว่าอาร,กษ์รุกขใด สรำงให้ขำน์อยนเกิดมา ไฉนนีงทํ้งเสียสนสงสาร ไม่บำรุงบริหารริกษา แลวมิ,หนำจำให้มํวยชีวา คำยกวามทุกข์เวทนาอาลำ ๆ ๙ คำๆ ๏ า สงสารเแนาเจ่ากนซื่อ หมายม่นบนมือแล่วมไค้ ใช่ชำชำน่าชำอย่างใด ขำไม่คิดเกียคเกลียดกลำ แค่จะให้ร่วมริกสม่กรหมาย ก็เหลืออายเหลือทนเบ็๋นกนชีว โอ้สงสารซมพลาหนำจะมำ ได้ด*องฅำน์บว่าเหมือนสามี ๆ ๘ คำ ๆ ©ใVIVเปิปน็กพฟ้ กนเห๘แ*ห] IVนงหรอแ*ก3 ล้ง2เ*ลนI พอเหI] เIVบน๘I มลทิ*น*ส^ินรา*3ศเ จึงเพิกเฉยเลยสละละคํงน็ เหลือที่จะหย่งชีงใจ สำเวช1จิตเอยจิฅเผาคิดเห็น ว่าซมพลาหาเบ็นเช่นน่นไม่ น่าจะแสนโศกศลย์เพียงบรรลำ ไม่แน่ใจเหมือนชนกชนนี กงไม'ทนทุกข์ได้ไปถึงไหน จะฅาขฅามลูกไปเบนผี ราพลางนางแสนโศกี เพียงว่าชีวีจะมรณา ๆ^คา โอด (,ปราสา๑ททอง 0เอ^บ^ครมารคานIาสงสาร จะรำกาญขุ่นข้องหมองศรี ) (ราพลางนางแสนโศกี เพียงว่าชีวีจะมรณา ) 1 13 คำ โอด ๆ

๕๘ ร® เมื่อน4น ไม้ไผ่รํอนใจเบนน*กหนา เห็นเขาว่นทํ้งบานการวิวาห์ ก็ไปบอกซมพลาให้แจ้งใจ ซมพลาสงมาให้บอกนาง ว่าหาละวางให้เขาไม่ กร*นเห็นว่างกนก็เข่าไป นงใกล้ลำห*บเห็นโศกี จึ่งแจ้งว่าซมพลาใท้มาบอก ว่าจะคิดย*กยอกพาหนี กอ?]อยู่ยงมิไค้ท่วงที ถ*าแข็งข*คบ*ดนีจะสงกา ซึ่งบิคาจะพาไปแต่งงาน ให้ทำเบนเบิกบานหรรษา แล*วจะคิดผ่อนณ์นควยบญญา อย่าให้อาวรณ์ร*อ์นใจ ๆ ๘ คำ 1 ( ๏ เมื่อน*น ไม้ไผ่ร*ยินใจเบ็1นน*กหนา ) ( กร8นเห็นว่างคนก็เข่ามา น*งใกล้ก*ลยาเห็นโศกี ) (จึ่งแจ้งว่าซมพลาให้มาบอกว่าจะคิดยกยอกพาหนี ) (ในการวิวาห์กราน อย่าทำทํวงทีให้กินใจ ) 1 ๔ คา ๆ ๑ เมื่อน*น นวลนางลำห*บพิสม้ย พงสํ้นยินดีเบนพนไป ดงได้ผาแดงส*กเรอยพ*บ เช็คนาฅาพลางทางว่า มาบอกช*าชีวิฅกงจะคบ กรํ้งนรอดฅายทายแกนคบ พูดกบไม้'ไผ่ ไปมา ๆ ๔ คำ 1 นวลนางลำห*บพิสมิย ) ค*งได้ผ่าแดงส*กร*อยฅรา ) ๆ เอ คำ ๆ

๕^ ๏ เมื่อนํ้น ฅองยิบผู้ใหญ่ใจกลำ เห็นบ่ายบ*งก'วรจวนเวลา จึ่งเรียกภรรยามาสงพลํน เร่งให้ไปแก่งทำลำๅฒั ให้งามสรรพเหมือนอย่างนางสวรรค พวกพ็องพี่น์องมาพร่อมก*น จะได้ไปให้ท้นฤกษ์พา ๆ๔คำๆ ๏ เมื่อนน นางออยเงาะได้พงผำว่า ชื่นชมสมถวิลจินดา กีเข็ามาในท้บฉ*บไว เย คำ เสา]อ ๆ © กรนถึงจึ่งกล่าววาจา ปลอบลูกควงตาพิสม'ย เฑ้จงระง*บดบอายไว้ มาแต่งตำให้วิไลลออตา ๆ ๒คำๆ (๑ เมื่อน5น (เห็นบ่ายบงกวรจวนเวลา ๆ ๒ คำๆ (๏ เมื่อน8น นางขึอยเงาะยํ้มแย'มแจ่ม,ใส) (เรียกบุตรีมาที่ท้บภายใน แต่งตำให้วิไลลออตา) ๆ เข คำ เส}เอ ๆ ชม๑ฅลาค ธุเห*,อาบน^าซ0่าระกายหมดจด ขมื่นสดปรุงประท้นกลนบปผา หอมชื่นรื่นรวยสวยกายา นุ่งผำขึอลีสีแดง ห่มซิใบไว้รอบอุระรด สาวกำคดกร*ดเคร่งเปล่งปลาบแสง สวมกำไลมะกลำนํอยร่อยพลิกแแพลกำ'ต3 กแต่งมาล*ข,ใส่สวมตำ

๖0 วงกระหวดร'กเอวแลำโอบบ่า ลำนบปผากลิ,นกลบคระหลบทว หวีไม้ไผ่ลายช่องไม่หมองมำ 1 สอดแซมหำสำหรำ!รบผมมวย ขึาปองบาจดมาสอดแซมผม ของนิยมแดงเด่นเห็นสะสวย ดอกจำปูนเบ็1นฅ้มหครื่นรวย แลำทอดกรอ่อนระทวยดำเนินมา ๆ ๔ ค้า เส}เอ ๆ ร่าชใน ง่ เ; ตองยิบยินดีเบนน้กหนา ๑ เมอนน เห็นแด่งตำสอดกล้องต่องฅา ประคองพาเขากระบวนชวนดำเนิน บิดรมารดาออกหนำนำ แลำนางลำหำเต่งหงส์เหิน เพื่อนสาวทีงสองประกองเชิญ ทีสะเทินย่างเยํ้องชำเลืองแล เหล่ากระบวนสฅรีที่กอยอยู่ที-พรึงพรูแวดลือมน้อมแห่ ด่างพื่อนรำทำกระบวนปรวนแปรชำเรืองซ้องแซ่เดินนาดนวย ๆ ๖ ค้า เพล} ๆ ( รา® น เพื่อนสาวสฅรีที่คอยก็อพยรูํ่งพรแวดล่อมพร็อมหน้า ) (ขำ)รำทำจริตกิริยา เดินโดยมรกานาดนวย) ๆ [ปี คำ เพล} ๆ / เพดงชำ ยามชาย พระพายพัดมารวยรวย 1 ® จะไปช่วยการวิวาห์ น้างท'ดน้างถือแย่งยอไปมา สาวนอยน้อยพลอยแต่งสวย ขอดมเสียก่อนเถิดหล่อนจำ น่าเสียคายนี่สุดใจ ล่าดอกไม้เต็มฟายมือ ฉำเไม่ละว่าใครใคร กลืนของใครหนอพุงขจร กกออกกลาดดาษคา เช่าของดอกไม้ว่าอย่านะ

๖๑ มาลำดมชมดอกไม้ จะว่าให้ไค้อบอาย ๆ)ะ นางเงาะแก่จึงร้องไป ว่าอย่าให้ม่น่มากมาย ๆ]ะ ขอเสียเถิดอย่าว'นวาย งามจะหายเหื่อไกลยอยเอย ๏ โอ๊ะเสเอเห่เอเฮ เห่เอเฮเอ้เห่ เพลงเร็ว 1,, 1๘ ® ซาหน่อยแม่นางกอยเอย อย่าทำใจนํอยหนำตาบูดบง ขิมเสียให้แฉ่งอย่าแสร้งมึนดึง ชำหน่อยแม่นางก็อยเอย ๆ)ะ ๏ ชำนิดแม่ชื่นจิตเอย อย่าใส่จริตกระด้งกระดั้ง ดอกไม้หอมกรุ่นฉนหรือจะทง ® ชำอืดแม่นางอืดเอย ชำนิดแม่ชื่นจิตเอย ๆ]ะ อย่าให้ชำนำจกเสียลำนำ ตามกนเบ็1นยืดยำไหล'พเอนรำ ชำอืดแม่นางอืดเอย ๆ]ะ ® ชำไว้แม่ชื่นใจเอย ระว้งอกไหล่อย่าให้ปะทะ จะเกิดรำคาญชคร้านเอะอะ ชำไว้แม่ชื่นใจเอย ๆ]ะ ® อย่าแคนแม่แสนงอนเอย เวียนแต่กวำคอนผูกกว'น'วหนำ ผำอึกหน่อยหนึ่งให้ถึงเวลา อย่าแกนแม่แสนงอนเอย ๆ]ะ @ ชะตาแม่ตาคมเอย อย่าทำเกือกไ)เมียงเมินเขินขวย เหลือบมาลำนิดขอพิศตาสวย ซะตำแม่ตากมเอย ๆ]ะ (2) หนอยแน่แม่กินนรเอย รำร่ายฟายพอนให้ฅํองจ*งหวะ ๆ]ะ อย่าทำตวเฅยจะเสียระยะ หนอยแน่แม่กินนรเอย ๏ ถึงแลวแม่แกวตาเอย เหนื่อยนำหรือจำเหื่อตกซิกซิก หยุดพำเสียทียืงมีบทอึก ถึงแล’,วแม่แก*วฅาเอย ๆ]ะ

เอีอ ๏ ครํ้นถึงลานรีที่ประชม เห็นกนชมนมอยู่ไสว นางขวยเขินสะเทินหฤทโ) ตามบิดาเขาไป'ไม่กลาคกลา ๆ เข คำๆ ๏ บคนน ฝงชนซึ่งประ'ชมพรอมหนำ เห็นเจ็าสาวดำเนินเดินมา ก็พาก*นเฮฮาโห่ร*อง ยอปานเจ่างานมาทายท*ก อารีร'กเอาใจมิให้หมอง เชิญไปน่งแคร่ที่มีสำรอง เหล่าพวกพ*องห่อมล่อมอยู่พร*อมเพรี ผู้แก่ผู้เฒ่าเช็านงหนา ถดออกมาหน่มสาวฉาวฉ่าเสียง นางสำห์บเมินชมายอายเอียง แลเลี่ยงชำเลืองไปมา ๆ'อ คา มาคเกี่ยว ๆ ลาวมื่นคลึง ^ ะ , ขึเนาเกษมล่นตหรรษา โสภาพรํ้งพร'อมละม่อมละไม © เมอนน เห็นโฉมลำห่บกํลยา ๆ ๒ คา ๆ ชมโฉม ๏ พิศพ*กฅร์เพียงปะยงเมื่อทรงกลด ลออหมดมิได้มีรอยผี'ไฝ เนตรกมขำดำด*งเซดสล*กใจ แลวิไลปากหูดติดตา เรือนผมกลมขมวดเสมอสมำ เสนอ่อนคำดูอร่ามงามนกหนา กรกายกลายนางกนนรา นขาผาแดงดงแกล^งย5อ^ ม อุระร*ดกร*ก์เคร่งตูมเต่งฅํ้ง ตะโพกผายพอกำล*'งไม่อวนผอม ลำขาบาทาก็เรียวพรอม งามละม่อมประมวลสนท8งอินทรีย์ ยื่งพินิจก็ยิ,งพิศวาสหวิง ด*งจะเข้าลองโลมนางโฉมศรี นึกกร เผายมแยมยนคอยมวาย ๆ ๘ คำๆ

V)๓ ®ย เมื่อนํ้น ซมพลาฅาเขม่นมุ่งหมาย เห็นยีเนากระหยี่มยมพราย ให้ขุ่นแคนระกายเกืองใจ เกลื่อนขย\"'บจ*บบาเดะแลิ'วได้คิด จะระง*บให้สนิทมิใกร่ไหว กรนจะอยู่ดงานต่อไป แม่นไม่ยงไค้จะเสียการ จึ่งเสแสร้งแกลิงว่ากบอำยแค กูเจ็บแท้อยู่ไม่ได้จะไปบ้าน มึงไปกบกูหน่อยไม่เนี่นนาน แลิวจึ่งมาดงานให้หนำใจ ว่าพลางทางพาก*นแหวกคน ญั้นด็นเดินออกมานอกได้ กระซิบส’งข์อกวามดามคิดไว้ แลิวรีบไปย*งทํบฉบพลิน ๆ ๘ คา เชด ๆ ® เมอนน เงาะแคจำกำถน*คม’น แล้วกลบไปในที่ประชุมนํน ลิงเกดสำค*ญคแยบกาย ๆเขคำๆ ๑ เมื่อน8น สองเงาะเฒ่าชื่นชมสมหมาย ด่างจงลูกสาวและลูกชาย ให้น’งเรียงเกียงกายกลางวง ด่างหยิบมือมาให้จ*บก*น เบนสำก*ญยก,ให้ตามประสงค์ แลิวอำนวยอวยพรโดยจำนง ให้ยืนยงกงกู่อยู่นิร*นดร้ ๆ๙คำๆ ๑ บ*ค์นํ้น ซอมลุกกู้เฒ่ากนขย’น จึ่งเรีมทำวิธีพลีกรรม์ กระ มือเผือกผกม*นก*บกอไม้ จ*บหอกประหารพอซานลิม เดินกไ)ภาวนาเบ้ามาใกล้ ยึ่นน้วเทำจุกจมูกไว้ บริกรรมข*บไล่ปรางกวาน ๔ คำ ตระ ๆ

๖๔ ๏ แล้วจึ่งให้หามฅามมา วางหนาฅะเกียนใหญ่ไพศาล กล่าวกำเซ่นวกสกการ ฅามแบบโบราณประเพณี ๆ เอ คำๆ สระบทร,,]ไน 1, , 1,* *, * ® อาองกพระพนสบค อกองกพระศร พรหมร*กิษ์ฤทธิรณ ๚ะ ๑ ท'วยเทพสกิฅพฤกษมณฑล เชิญร*บกำนล ๆ)ะ อ*นรก้บรรเจิดจงถวาย เผือกม*นมากมาย ๆ)ะ ๏ รบเสวยมางส์ค่างโกควาย อีกทํ้งเมร*ยชํยบาน ๑ ครนเสร็จร*บเครื่องส’กการ เชิญช่วยบริบาล บำรุงผู้ขำพงํ้ผอง ๚ะ ๑ จ*กแต่งวิวาห์คู่ครอง ร่วมรมย์สมสอง ๆ]ะ ให้เกิดพิพ*ฌน์สว*สดี ศุภอรรถจงมี ๆ สาธุการ ๏ ช*ยช*ยสิทธิศรีศรี ส*มฤทธค*งจิฅจงปอง ร@ เมื่อนํ้น บิดาเจ้าบ่าวสาวทง์สอง ทํ้งมารดาคณาญาติพวกพํอง ต่างแซ่ซ่องอำนวยอวยช*'ย ๆ ๒ คำ ๆ (เงาะ๓)\"“™น สุกรก จงดูเยี่ยงพย*'กฆ์โกร่งใหญ่ ถึงร้ายกาจอาจหาญปานใค ก็มิ'ไค้ทำ'ร้ายแก่สกเมีย ๆ {ปี คำ ๆ

ป* (ฅองยิบ) ๏ บุญเหลือ จงดเยี่ยงแม่เสืออย่าอ่อนเอย ร*กฅ*วผู้คูลูกเผื่ากกเลีย มีศ'[กรุสู้!เสียชีวิตแทน บาเนา^ ๑ สองเจา ๆ]ข คำๆ ออยเงาะ จงจำคำผู้เฒ่าให้มีนแม่น ผำอย่าคุเมียอย่าคอถือเกียดแกนร*กก*น่มีนแม้นพย*กฆา ๆ ๒ คา ๆ (ทงหมด)®น่าพ้งเนาะน่าพงช่างส*งสอน ขออวยพรอยู่คํวยก*นให้หรรษ บอแอ็คบอแอ็กโว้โห่หุยฮา จงแกลวกลำแกล่วกล่องท1งสองกน ๆ ๒คำๆ (มาเนาะ) แข”ณ์ลูกยา จงคูเยี่ยงบกษาในไพรสณฑ์ แสวงเหยื่อเผื่อค่บินว่วน พอไค้ผลพาร่อนมาบอนนาง ขข ๆ ๒ คำๆ (ออยเงาะ) ๏ ชี่นอก จงคูอย่างนางนกอย่าขนาง เมื่อยามทุกข์ปลกใจให้โศกจาง ไซ้บี1กหางคู่เกลำเผื่าเกลืยคลอ ๆ ๒คำๆ ฅ^องา1ยิอ)บ ๑ ไพเราะ สองแม่เงาะช่างสอนลกอ่อนหนอ I จะร*กฅ่อก*'นไปนานปานทิชา ถนอมก*นผนผ่อนโอนอ่อนง็อ ๆ๒คำๆ (ท,งหมก) ๏ น่าพงเนาะน่าพงช่างส่งสอน ขออวยพรอยู่คํวยก*นให้หรร บอแอกบอแอ็กโว้โห่หุยสา เหมือนสกณาในไพรสาณฑ์สำราญร*ง 1 ๒ คำ 1

เ)เ) เ V เ1ขกอ่อยหม้อ 8. (สIนา) ๏ เอยนะ ลูกไม่ละลืมกำที่รำล่ง มดด้วน์อยสาม*กกีมีกำลง วองก็หว่งพึ่งพากวามการุญ ท8งญาฅิวงศ์พงศ์เผ่าเหล่าสหาย ขอฝากกายแผ่เผื่อช่วยเกอหนุน ข่าร*ก'นางพ่างชีวิฅทํ้งติคคุณ ไม่ห*นหนโหคร่ายอายสฅว์ดง ๆ ๔ คำ วิ ๑นกจาก น้ากำ เพราะลพ*บิจิฅพิศวง อ*นชนกชนนีญาติวงศ์ ล้วนจิหจงร*กเร่าเท่าชีวา ๆ เตคำๆ (ที่งหมด) ๏ น่าพงเนาะน่าพงช่างวิงวอน ขออวยพรอยู่ด้วยล้น บอแอ็กบอแอ็คโว้โห่หุยฮา เราล้วนหนำจะการุญอุดหนุนล้น ๆ เตคำๆ (ลำห*บ) เวส๏ส\"กร:ม ดวงบุปผามาลีไม่มีจิฅ ยำห*'นหาอาทิฅย์ทีแสงฉ*น เมื่อยามกาน้าด้างพร่างไพรว*น ร'บแสงร่นทร์อบอุ่นไม่ขุ่นม*ว อ'นนารีมีจิฅจะผิดไฉน แมนจุใจกงจิรำไม่หวำช*ว อนิจจาใจสฅรีที่เมาฅำ มาพ*นพำพาเพื่อนด1องเอํ้อนอาย ส้มาลีก็มิไค้จิฅใจเอย อย่าหวำเลยว่าลำห*บน*บสหาย ขอบิดามารคาอย่าระกาย ท่านที่งหลายร้เห็นเบ็๋นพยาน ๆ ๖ คา ๆ พ่อ ๒ 1 มอญรำอาม 4 0 ช่างลึกลากล้ากล่าวเหมือนหำวหาญ พิงคา 7 /© แม่ ๒) แม่เหมือนดวงสมาลืที่เบิกบากนลืนดระการกลบแกว,'นแดนวนา ๆเตคำๆ

(ทงหมค) ๑ น่าพ้งเนาะน่าพงช่างกล่าวหนอ ขออวยพรอยู่ก่วยก่นให้หรรษา บอแอ็ดบอแอ็ดโว้โห่หุยฮา ให้ลือชาชื่อนางอย่างมาลี ๆ๒คำๆ ® สาวหนุ่มกุมกู่เกียงสลํบ์ แซ่ศพท์สำเนียงเลียงดีคลี รำพอนอ่อนระทวยท๎งํ้อินทรีย์ สนีนมี่ขบเพลงบรรเลงลาน ๆ 13 คำ ๆ นางนาก ยามเย๘ิน,เ,ต.น0ราสำราญ ล่งกึตข์บขาน ® บรรเทิงละเลิงกลางแปลง ๚ะ ๏ อาทิตย์ทิตยอคไม้แฝง จ*นทร์เห็นเด่นแดง ก่งลอบมาเล็งแลเรา ๆ)ะ ๏ อยู่สูงสุคลาทำเนา โน่นแน่ขุนเขา ก่งพลอยมาลอบชำเลือง ๆ]ะ ๏ คูเถิคพวกขำ'ไม่เคือง ก่นไม้ใบเหลือง ๆ)ะ แลเขียวชอุ่มซุ่มมอง ® โปรยดอกหยอกเล่นลำลอง ห้อยละหานธารกลอง ๆ)ะ เกาะแกะกะกึกกรีกโกรม ® เชิญเถิคชมขำประโลม ให้เบนที่โสม- มน*สบรรเทิงเริงใจ ๆ) *5

๖๘ ๏ ทวยทานสถิฅที่ใกล้ไกล ชมสองทรามว*ย อ*นจะไค้เบนกู่สู่ก*น ๚ะ © จงช่วยอำนวยพรอน*นฅ์ ให้พร,อมทุกพรรค์ ค*,งบปผชาติเราปราย (โปรยกอกไม้ฟายมือหนึ่ง) ๏1 ฝูงส'ฅว์สบสนที่งหลาย หลบซอนซ่อนกาย ๚ะ เพราะเกรงพิณพาทย์เภรี โอ้เน้อเสือหมี ๆ]ะ โผผกหกห*น ๏ มาเทอญเราไม่ราวี สิสลบลานตา ๚ะ มาเถิคอย่าทำรายก*น เยไแราชาวคอน ขอเวียนบทละพง ๆ]ะ ๑ เห็นแฅ่ฝูกนกเนกน*นฅ อยู่เถื่อนเบึนไทย และเหินเวหาสคาษดา โปรยปรายมาลา ๆ]ะ ( โปรยคอกไม้ฟายมือหนึ่ง ) ๏ ซ่อแซ้แซ่เสียงจรรจา ๆ]ะ แลเค็มที่งํ้พนอ*มพร ๏ คุด*งรำร่ายฟายพอน ให้แพ้ให้พ่ายอายเอง ® มาเถิดบกษาอย่าเกรง บรรเลำบรรโลมลานใจ @ พวกเราแสนสุขสบสม*ย ประดุจฝูงสกุณา ๏ เราจงร่วมจิฅหรรษา อ*นเลิศให้เถิดสว้สดี

๖๘ ๏ คร่นสินบทรำรับข*บขาน ก็ประสานส*งคึตคึกสี โกร่งกรับรับรันเภรี เบาบ่ก'ซีและอีแนแซ่สำเนียง ระเข้บาจ่าร*บก*บจ่องหน่อง ปางเล่นบองบงส่งเสียง ผิวปากไปบ่างต่างจำเรียง กึกก’องเพียงเพิกบาพนาล*ย 1 ๔ คำ มทาชัย ๆ ® บ*กน่น พวกชาวครัวรัวดีน์อยใหญ่ ต่างแล่เถือเน้อหน*งกบไฅ ทำครัววุ่นไปเบ็นโกลา บ่างหงขาวกไ)แกงบงย่าง เน้อค่างมีรสเบี่นน*กหนา อีกกระแตกระรอกปูปลา เผือกม*นนานาพรัอมไว้ กร่นเสร็จก็ช่วยรันยกมา ที่งสราหลายหลากมากไห กงใค้ร่มรุกข์เรียงรันไป สำหรับจะไค้เลยงช*,ยบาน ๆ^ คำ เจรจา ๆ ® เมื่อนะน ยอปานปรีดิ้เปรมเกษมสานฅ์ จึ่งชวนพวกที่มาช่วยงาน กินสุราอาหารสำราญใจ ๆ ๒ คำๆ ๏ บ่กน*น ผืายพวกศกก็อยน์อยใหญ่ ต่างคนพารันเขาไป น่งกินมิไค้ร่งรอ จ*บกระชากปากกาบพ้น'รัก แทะเน้อสิงส*ฅว์มิให้หลอ ที่ไค้ค่างอย่างเอกอร่อยพอ ที่มไค้ตามขอรันอออึง ที่กินเหรัาเมาจ*คก็วไเหวยง ต่อยเปรยงเกะสีช่าง'วางรังผิง ที่แก'เฒ่าเผฺาน้งพะเน่าพ?นึง โขลกมนบึ,ง!!งเอามาเกย'ว

ฟ่0 หมุบหมุบหมํบหม*บขยํบกลืน ผดกอเต็มขืนทำหนำเบํ้ยว เอานากล็วกลืนก่อกอเบนเกลียว ไม่แลเหลียวโขลกมุ่งจนพุงกาง พวกลูกเคกเล็กน1อ์ยพลอยชะแง้ กวนพ่อแม่เหนี่ยวกิกสะกิดขำง ผู้ใหญ่กล*วทองเสียเกลี่ย'!กล่พต่ลอยามง ะพร่าวหำวง*างออกหลายใบ เอาเปลือกหอยตะบอยขดต่างกระก่าย กลกขำวมากมายแล*วส่งให้ กินฮงวิชเบิกบานสำราญใจ บำงเกินเที่ยวขว*กไขว่ไปมา ๆ ๑๒ คำ เร่Vเหล่า เรีารีา ๆ ๏ เลียงกินจนฅะว“นรอนรอน บ*างนํงนอนเมามายกินนํกหนา กรนถึงบ*งกวรจวนเวลา ต่างกนต่างลาจรลี ๆ เอ คำ เชิด ๆ แขกมอญ ^ ะ ตองยิบสอยเงาะสองศรี บํคนี่เจ*,'เได้ภ*สคา © เมอนน ชมสิงขรเถื่อนแถวแนวบา จึ่งกล่าวคำรำปลอบบุตรี ลูกยาจงไปให้สำราญ จำจะต*องพากินส*,ญจร กรบเจ็ดราตรีจึ่งกล*บมา ๆ๙คำๆ ร© สํ่งพลางทางมีอาล*ยิน*ก สะอนฮ้กส' กให้สงสาร ขย*บกายจากที่บิทํนนาน ลำห*บเยาวมาลย์ก็ยึดไว้ ๆ เอ คำ โอด ๆ โอ้ว่าเอย์นะของวองเอ๋ไยฉนเลยจะละลูกเสียไค้ สญสนเสนหาอาล*ย ลูกผิคอ*นใคจงลงท*ณฑ์

๓) ๑ เมื่อมิได้รู้จำมำจี่ก่น เหมือนข่มขืนแกล่งฆ่าให้อาส*ญ เวลาก็มืดมนสนธยา จะไปดำยเขาน8นฉไเใค จะลำบากยากเย็นเบ็่นกระไร มิรู้ว่าเขาจะพาไปไหน จงพาลูกกล*บไปทบก่อน ยํงไม่รู้จำใจก่นเลย แลำจึ่งค่อยผไเผ่อนเถิดแม่เอ๋ย นางซบหนำอาดูรมิไค้เงย ทรามเชยเพียงสินสมประดี วิ ๙ คำ โอด วิ ร๏ เมื่อน,น ตองยิบ!เอยเงาะสองศรี พึงวอนสงสารพ*นทรี ครนจะมิส่งไปก็ไม่ควร จึ่งปลอบว่าอย่าวิฅกเลยลุกแก่ว เจาไปแล่วพ่อจะตามทรามสงวน แม่นเขามิรำใคร่ไปรบกวน พ่อจะต่วนชิงร*บเจํไกล่!เมา แต่บำนํ้จะมิให้เจำไปเล่า ผู้กนเขามาช่วยเบ็่นนำหนา จะชวนก่นฅิฉินนินทา ว่าบิดาโลเลไม่แน่นอน แม่นเจำรำชนกชนนี จงพงวาทีที่สงสอน จำเริญศรีสว*สดสถาวร บ*งอรเจำไปจงดี วิ ๔ คา วิ © เมื่อนน นวลนางลำห*บมารศรี พงกำชนกชนนี ยื่งทรีอำอ8นฅ*นใจ นํงนื่งตะลึงรำพึงคิค รำนจิฅดงพิษเพลิงไหม้ มิริ-ที่จะ'ว่าขานประการใก นาฅาหล่งไหลลงพร่างพราย 1 ๔ คา โอด ๆ

ช่^]ร0 ๏ เมื่อน1น ฅองยิบ!เอยเงาะก็ใจหาย เสนหาอาลำมิได้วาย แสนเลียคายบุตรีที่รำ จำเบนลาไปใจจ ะขาด นาฅาหยากหยกพรุสู้ห่ามห่ก จากลูกเหลียวหล*งเผายํ้งพำ อาลำนำแข็งใจไกลคลา 1 ๔ คำ เชิด ๆ ล่องเรือ เม^อน&น ยีเนาเกษมสันต์หรรษา จึ่งเข้ามาโลมเล็าเอาใจ ๏ เห็นนงเยาว์เผาแต่เวียนโศกา ๆ ๒ คำๆ ชาฅร จอมขว^ญ จะเวียนโศกศลย์ไปถึงไหน ๏ บิดรมารคากลาไคล เพราะเชื่อในดำพี่ที่เจฅน์จง ดำยกวามสัตย์ที่แสนพิศวาสจึ่งประสาทให้ตามความประสงต์ ย'งแต่เข้าควงจิตคิดพะวง มิได้แข้งจำนงที่เรียมรำ วีนยลเข้าเยาวยอดเสนหา ดำบิลาลํนตำงอระบก ให้รำนรุ่มกลุ้มกรมอารมณ์เหนมำือนอิโปะเห็นประจำษ์จะขาดใจุ จึ่งสู้ซนค้นหาให้มาขอ เข้าเหมือนหมอแม่นบดจะตำษำ จงเมฅฅาปรานีมีอาลำ อย่าได้เคืองขำตำไมตรี ๆ ๘ คา ๆ เมึ่อนีน นวลนางลำหำ!มารศรี ได้พงกำแกนแสนทวี มิได้มีพจมานประการใด ๆ เอ คำๆ