เสน่ห์ลวงซ่อนรัก

เสน่ห์ลวงซ่อนรกั “เสี่ยคะ...เส่ียทำ�อย่างนี้ไม่ได้นะคะ เสี่ยจะแต่งงานกับผู้หญิงคน นี้ไมไ่ ด!้ ” “ทำ�ไมจะไม่ได้ หรือว่าเธอเสียใจที่คุณทศเลือกฉันไม่ใช่เธอ... ยัยงพู ิษ!” อรณิชาแหวทั้งๆ ที่ถูกชายหนุ่มหน้าสวยโอบรัด จนไม่สามารถ จะด้นิ รนไปไหนได้อีก ทศพลเลกิ คว้ิ อยา่ งแปลกใจเมอ่ื ได้ยินคำ�โตข้ องเธอ “เขาเป็นของฉนั ไม่ใช่ของเธอ!” “งั้นหรือ” อรณิชายกย้ิมมุมปากเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเบียดตัวเข้าหา ร่างกำ�ยำ� แล้วเอ่ยถามชายหนุ่ม “ทศขา...คุณเป็นของนาถยดา หรือเป็น ของแอฟคะ” อรณิชาโอบรอบลำ�คอท่ีเร่ิมเกร็ง เมื่อสัมผัสได้ถึงอกอิ่มนุ่มนิ่ม ภายใตเ้ สอื้ ยดื รดั รปู ทเี่ ธอสวมใส่ ความตอ้ งการทางกายก�ำ ลงั เรยี กรอ้ งเขา ชายหนุ่มสบตาเธอขณะโอบเอวบางไว้แน่น หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความ ต้องการของเขา จากการขยายกลางลำ�ตัวท่เี ธอสมั ผัสได้ ทศพลไม่ตอบคำ�ถาม ทว่าริมฝีปากบางกลับแนบสนิทไปกับ ริมฝีปากอิ่มเย้ายวนของเธอ กล่ินลูกกวาดและรสชาติคุ้นเคยที่เขา โปรดปราน ช่วยบรรเทาความเจ็บปวด ความทรมานทางกายท่ีเกดิ ข้นึ กบั เขาทกุ ครั้งยามหลับตา 201

วลชั สติ า CHAPTER 16 คุณคูห่ มั้นทรี่ กั นาถยดามองภาพตรงหนา้ อยา่ งตะลงึ ทศพลจมุ พติ อรณชิ าราวกบั หิวกระหายอย่างหนัก เสมือนนักเดินทางท่ามกลางทะเลทรายท่ีค้นพบ แหล่งน้ำ� ใบหน้าสวยสูดดมกลิ่นหอมที่โปรดปรานไปท่ัวดวงหน้า และ ซอกคอ ริมฝปี ากบางเมม้ ซอกคอขาวจนเห็นรอยแดงได้ชัด “ไม่...ไมจ่ รงิ ...ไม่จรงิ ! แกท�ำ อะไรเขานะ่ นังแอฟ! ตายซะเถอะ...” เสียงแหลมจากการกรีดร้องของนาถยดา ทำ�ให้ทศพลตื่นจาก ภวงั คม์ ัวเมาพศิ วาส แล้วเอาร่างตวั เองเปน็ ก�ำ บงั รา่ งบอบบางทีย่ งั มึนงง “หยุดนะนาถยดา!” เสียงเข้มเอ่ยขณะฉวยข้อมือเล็กของอีกฝ่าย ไว้ ไมใ่ ห้ทำ�รา้ ยร่างบอบบางท่ีเขาปกปอ้ ง อรณิชาเบิกตาโพลงเมื่อเห็นมีดเล่มเล็กในมือคู่อริ ทว่าปลายมีด ปรากฏสีของเลือดให้เธอได้เห็น จึงรีบดึงมีดเล่มนั้นโยนไปให้ไกล ก่อน จะหันมาสังเกตทศพล ที่ปล่อยข้อมือเล็กของนาถยดา แล้วขู่อีกฝ่ายด้วย เสยี งเขม้ “อย่าคิดทำ�ร้ายแอฟอีก ไม่ง้ันเธอเองนั่นล่ะที่จะลำ�บาก อย่าหา 202

เสน่หล์ วงซ่อนรัก ว่าฉันไมเ่ ตือน” ทงั้ สหี นา้ น�้ำ เสยี ง และเลอื ดทไ่ี หลซมึ ออกมาของชายหนมุ่ ทเี่ กดิ จาก น�ำ้ มอื ของตนเปน็ เหตใุ หน้ าถยดาหนา้ ซดี เผอื ด ทวา่ ตอ้ งกดั รมิ ฝปี ากตวั เอง เพอ่ื ซ่อนความตื่นตระหนกไว้ กอ่ นจะหันมองอรณชิ า แลว้ สะบัดหนา้ เดิน หนดี ว้ ยความแคน้ เคอื ง ทีเ่ สียหนา้ ตอ่ หน้าเสี่ยหนมุ่ ท่ีหมายปอง “มวั พูดบ้าอะไรนะ่ ดูแผลบ้างสคิ ุณ!” อรณิชาดุ เธอมองแต่เลือดท่ีเป้ือนเส้ือเชิ้ตสีขาวบริเวณชายโครง ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ พลางส่ายหน้า น่ีเขากำ�ลังจะมีแม่มาคอยดุ คอย ตักเตือนอย่างท่ีเคยหวงั เมื่อตอนเด็กๆ หรือ? กด็ ีนะ...เพราะเขาเคยอิจฉา ภาสกรและอนุชิตที่มีแม่คอยตักเตือน คอยดุ ในขณะที่เขาน้ันไม่เคยมี โอกาสน้นั เลย “แคบ่ าดนดิ หนอ่ ย ไมไ่ ดโ้ ดนแทงนะครบั คณุ นท่ี �ำ ใหเ้ ปน็ เรอื่ งใหญ่ ไปได้ เปน็ หว่ งผมรไึ ง” “หว่ งส!ิ ” อรณิชาหลดุ ปาก กอ่ นจะสบตากบั เขา เมอ่ื เห็นแววตาของเขาจงึ ได้รู้สกึ ตวั แล้วรบี เอ่ยแกอ้ ยา่ งวางท่า “ฉันไม่อยากให้ใครมาตายในบ้านฉัน ที่สำ�คัญคุณก็อุตส่าห์ช่วย ฉนั ไว้ ฉันไม่อยากเปน็ หนี้บญุ คณุ ใคร” “เป็นหนบ้ี ญุ คุณผวั ตวั เอง คงไม่เปน็ ไรหรอกนะแอฟ” “ใครเปน็ ผัวใคร...พดู อะไรบ้าๆ” เธอแหวพลางชว่ ยพยงุ เขาใหเ้ ดนิ เขา้ บา้ น ในขณะทอี่ นุ่ เรอื นเตรยี ม เคร่อื งมอื ท�ำ แผลให้ “เราท�ำ แผลใหค้ ณุ ทศแลว้ กนั นะ พไ่ี มถ่ กู กบั เลอื ดเทา่ ไหร่ นมอนุ่ ไป เป็นเพื่อนผมหนอ่ ยสคิ รับ เราคงตอ้ งพดู กับบ้านโนน้ ให้รู้เรื่อง” 203

วลชั สติ า “คะ่ คุณออฟ” “เดยี๋ วสคิ ะ! พี่ออฟ...นมคะ...” “เดยี๋ วนมมานะคะคณุ หนู คณุ หนทู �ำ แผลใหค้ ณุ ทศไปกอ่ นนะคะ” อนุ่ เรอื นเอย่ จบกเ็ ดนิ ตามองิ ภพไปทนั ที ไมค่ ดิ รอใหค้ ณุ หนขู องนาง ได้ส่งสายตาขอรอ้ ง หรอื เรยี กเสยี งออดอ้อน ทศพลแอบยิม้ ในใจอยา่ งนึกข�ำ คนบ้านน้ชี า่ งเข้าใจให้โอกาสเขา เสียจริง เสี่ยหนุ่มมองท่าทางหงุดหงิดของอรณิชา พลางขยับตัวเพื่อให้ เธอทำ�แผล แม้จะหว่ันใจอยู่บ้างว่าหญิงสาวจะแกล้งราดแอลกอฮอล์ลง บนบาดแผล ทว่าเป็นเพียงความคิดของเขาเท่านั้น เมื่อเธอปิดผ้ากอซให้ อย่างเรียบรอ้ ย ก่อนหนั ไปเก็บยาและอุปกรณ์ลงกล่อง ทศพลฉวยโอกาสที่หญิงสาวไม่ทันระวังตัว คว้าเอวบางให้เธอ น่งั บนตัก อรณิชาผนิ หน้ามามองเขาอยา่ งไมช่ อบใจ แมอ้ ยากจะดน้ิ อยา่ ง ทุกคร้ัง ทว่าแผลท่ีเขาเพ่ิงได้รับเพื่อปกป้องเธอ ก็ทำ�ให้เธอได้แต่ส่งค้อน ให้เขา “แตง่ งานกบั ผมนะแอฟ” “ไมแ่ ตง่ ! ฉันไมอ่ ยากจะแตง่ งานสักหน่อย” “ทำ�ไมละ่ บอกเหตุผลใหผ้ มร้ไู ด้มย้ั ...หมื ” อรณชิ าเมม้ ปาก สายตาคมปลาบทส่ี บกบั เธอนนั้ จรงิ จงั และจรงิ ใจ จนหญงิ สาวไม่กล้ารวนใสอ่ ย่างทกุ ครั้ง “คุณเองก็รู้น่ีว่าฉันใช้คุณเป็นเคร่ืองมือเพ่ืออะไร ฉันไม่สามารถ ลืมเรอื่ งนั้นไดห้ รอก” “แลว้ ถา้ ผมจดั การรตั นศ์ รนั ยใ์ หค้ ณุ ได้ คณุ จะยอมแตง่ งานกบั ผม หรือเปลา่ ” หญิงสาวส่ายหน้าอีกครั้ง ชายหนุ่มเลิกค้ิวก่อนจะเอ่ยถามอย่าง 204

เสน่หล์ วงซอ่ นรัก ใจเยน็ “ทำ�ไมอกี ละ่ ...หืม” “ฉนั ไมอ่ ยากเปน็ เมยี กอดทะเบยี น ไมอ่ ยากถกู พวกผหู้ ญงิ ของคณุ มาแหกอกหรอกนะ” “เรอื่ งนไ้ี มต่ อ้ งหว่ งหรอกนะ ผมมวี ธิ จี ดั การ เอาละ่ ...ทนี ยี้ อมตกลง ได้หรือยังล่ะ” “ก็ได้...แต่งก็ได้ ฉนั ไมม่ ีอะไรจะเสียแล้วนี่” “งัน้ ยน่ื มอื มา” หญงิ สาวขมวดควิ้ เธอไมย่ อมสง่ มอื ใหเ้ ขา ทวา่ เขากลบั ดงึ มอื ของ เธอมาแลว้ สวมแหวนเพชรให้ หวั แหวนเปน็ เพชรน�ำ้ งามขนาดสองกะรตั ตวั เรอื นเปน็ ทองค�ำ ซงึ่ ดเู หมาะกบั นว้ิ เรยี วนกั ชายหนมุ่ ยมิ้ อยา่ งพอใจเมอื่ เหน็ เธอพจิ ารณาแหวนทีเ่ ขาให้ “มดั จ�ำ ไวก้ ่อน เผ่อื คณุ เบี้ยว” “คณุ นท่ี �ำ ตวั เขา้ กบั ส�ำ นวน ‘เอามะพรา้ วหา้ วไปขายสวน’ นะรหู้ รอื เปลา่ แลว้ เม็ดมนั ก็...” “ผมไมไ่ ดส้ นใจวา่ จะตอ้ งใชเ้ พชรหลายกะรตั เสยี หนอ่ ย รหู้ รอกวา่ คณุ นะ่ รเู้ ร่อื งเพชรดอี ยแู่ ล้ว และคงมมี นั เยอะแยะ แตน่ ีพ่ ิเศษนะ...ผมเพง่ิ ไดจ้ ากไอ้นวุ นั น้ีเลย” “คุณสงั่ ท�ำ เหรอคะ” “ครบั แบบเร่งด่วนด้วย” “เมือ่ ไหรค่ ะ” “ความลบั ครับ” ชายหนมุ่ เอ่ยพลางยม้ิ หวานอย่างอารมณด์ ี เขาโอบเอวหญงิ สาวทกี่ �ำ ลงั จดๆ จอ้ งๆ กบั แหวนหมน้ั สายฟา้ แลบ ทวา่ เธอกลบั รอยแกะสลกั ดา้ นในเพชร คราแรกคดิ ว่าเปน็ การสลักแบรนด์ 205

วลชั สติ า ไว้ แต่ไมน่ า่ จะใช่ เพราะมนั คือภาษากรกี “มันแปลว่าอะไรคะ” ทศพลอมยมิ้ ก่อนจะหอมแกม้ คหู่ มนั้ หมาดๆ เป็นการบอกให้เธอ รวู้ ่าเขาจะยังไม่บอกตอนน้ี ชายหนมุ่ ขอใหอ้ นชุ ติ แกะสลกั ภาษากรกี ทฐี่ านเพชร ซง่ึ ท�ำ ใหเ้ พชร เมด็ นม้ี เี มด็ เดยี วบนโลก เขารวู้ า่ หญงิ สาวไมร่ คู้ วามหมายของมนั ดว้ ยไมม่ ี ความรู้ด้านภาษากรกี อยา่ งแนน่ อน แต่สักวนั หน่ึงเขาจะบอกความหมาย แก่เธอ ความหมายที่ถา่ ยทอดจากหวั ใจผ้ชู ายเจา้ เลห่ ์ ร้ายกาจอย่างเขา ‘καραμέλα μου’ ‘ลูกกวาดของผม’ นาถยดายืนกอดอกมองภาพเส่ียหนุ่มและหญิงสาว ท่ีเพ่ิง ประกาศวา่ เปน็ ‘คู่หมน้ั ’ หมาดๆ ซึ่งนั่งพดู คยุ กันในสวนหนา้ บา้ น ใบหน้า อ่อนโยนของเขา ทำ�ให้หล่อนนึกอิจฉา อยากเป็นคนที่โชคดีเช่นน้ันบ้าง ทว่าสิ่งทไี่ ด้รับนน้ั มแี ต่เรอื่ งรา้ ยๆ และความซวย ดไู ดง้ า่ ยๆ ตั้งแต่ขา่ วคลิป หลดุ ทหี่ ลอ่ นกไ็ มร่ วู้ า่ เปน็ ของจรงิ หรอื เปลา่ แตก่ แ็ กข้ า่ วออกไปวา่ เปน็ เพยี ง ภาพเหมอื นเท่านนั้ หากขา่ วกไ็ มจ่ บเพยี งเทา่ นี้ เมอื่ มมี อื ดเี อาภาพถา่ ยระหวา่ งหลอ่ น กับชายหนุ่มในข่าวมาโจมตีอีกจนได้ เป็นเหตุให้หล่อนถูกถอดออกจาก งานเดนิ แบบหลายงาน รวมถงึ งานอเี วน้ ทแ์ ละงานโฆษณาจ�ำ นวนไมน่ อ้ ย “ลูกจะทำ�ยังไงล่ะ” นีรนาถเอ่ยถามบุตรสาวที่ยืนกอดอกตรง ระเบยี งบ้าน “ดากำ�ลังคดิ คะ่ ” “จดั การมันให้พ้นทางส”ิ 206

เสน่ห์ลวงซอ่ นรกั “ไมง่ า่ ยขนาดนน้ั หรอกคะ่ แม่ แมเ่ องกเ็ ถอะ จดั การไอพ้ ชี่ ายมนั ยงั ไม่ได้เลย ไอ้เราก็คิดว่าอาการโคม่าจนนังแอฟต้องกลบั มา ทีไ่ หนได.้ ..พอ ฟ้ืนกท็ �ำ กายภาพ แล้วกลับมานัง่ แทน่ ประธานไดห้ นา้ ตาเฉย” “ใครจะไปรลู้ ่ะว่าไอพ้ วกนัน้ จะท�ำ งานพลาด” “ไมค่ มุ้ เลย เงนิ ทม่ี กี เ็ รม่ิ รอ่ ยหรอลงทกุ วนั นงั แอฟกเ็ หนยี วจะแย่ นี่ คดิ จะตัดเงินปนั ผลปลายปอี ีกหรอื เปลา่ กไ็ มร่ ”ู้ “กจ็ ดั การนงั แอฟก่อนจะเป็นไรไป” “ตอนนี้ย่ิงจัดการยากกว่าเม่ือก่อนอีกค่ะแม่ เสี่ยทศเค้ียวไม่ง่าย อย่างท่ีคิดหรอกนะแม่ เขาเลือดเย็นพอที่จะฆ่าใครสักคนท้ิงโดยไม่สนใจ ไยดี แม่คงไม่เคยได้ยนิ ข่าววงในใช่ม้ัยล่ะ” “แล้วมีทางอน่ื รึเปลา่ ล่ะ” “ไมร่ ู้เหมือนกนั ดาก�ำ ลงั คิดอย”ู่ นาถยดาครนุ่ คิด กอ่ นจะถอนหายใจเบ่ือหนา่ ย เมื่อเห็นนอ้ งชาย ของตวั เองขบั รถเขา้ มาในบา้ น ทา่ ทางอารมณด์ เี สยี จนผดิ ปกติ กน็ กึ โลง่ ใจ ว่าตุลาคงไม่ไปสร้างหน้ีกับเส่ียหรือเจ้าพ่อคนไหน ทว่าก็อดไม่ได้ท่ีจะเอ่ย ถาม “ตุลย.์ ..แกอารมณ์ดีเร่ืองอะไร” “อะไรนะ่ พด่ี า พีค่ วรจะย่งุ เรอื่ งของพี่สิ โนน่ ! ไอ้เสย่ี หนา้ สวยของ พี่น่ะ ไปแจกขนมจบี กบั บา้ นโนน้ แล้ว เหน็ คยุ กันกระหนงุ กระหนงิ เชยี ว” “ไม่ต้องมาจุ้นจ้านเรื่องฉันเลย แกนั่นล่ะคงไม่ไปหาเรื่องกู้หนี้ ยมื สินใครใหฉ้ นั จดั การใหอ้ กี หรอกนะ” “ท�ำ เปน็ บน่ ไปได้ พก่ี แ็ คย่ อมไปนอนกบั พวกบา้ ผหู้ ญงิ พวกนน้ั ไมก่ ี่ ครั้งเอง ทำ�เหมือนพ่ีไม่เคยทำ�ไปได้” ตลุ าเอย่ อย่างไม่ใสใ่ จนัก นาถยดาขมวดค้ิวม่นุ ทนั ที เพราะต้องชว่ ยน้องชายแบบน้ีอย่างไร 207

วลชั สติ า เล่า หล่อนจึงถูกอรณิชาตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงส่ำ�ส่อน เป็นเหตุให้หล่อน ไมย่ อมปล่อยผา่ นเร่ืองนี้ไปง่ายๆ “ทฉ่ี นั ถกู คนบา้ นนน้ั ตราหนา้ วา่ เปน็ ผหู้ ญงิ ส�ำ่ สอ่ น ถกู ดถู กู วา่ เปน็ โสเภณี ก็เปน็ เพราะปญั หาท่ีแกสร้างนนั่ แหละไอ้ตลุ ย!์ ” “พี่ก็ได้เงินจากบ้านนั้นตั้งเยอะ งานก็แยะ พี่น่ันล่ะเอาไปใช้ ฟุ่มเฟอื ยเอง” เสียงโวยวายลั่นบ้านของพนี่ ้อง ดงั ไปจนถึงหูของอรณิชา ทกี่ �ำ ลงั ครนุ่ คิดเร่อื งราวทที่ ศพลถ่ายทอดมาให้รู้ หญงิ สาวเบห้ นา้ ไม่ชอบใจ นี่เธอ ต้องมานงั่ ฟังสองพน่ี ้องคูน่ ้ที ะเลาะกนั อกี แล้วหรอื ไง “จะเข้าไปในบ้านหรือเปล่าล่ะ ขืนอยู่ตรงน้ีคุณก็จะรู้เร่ืองงี่เง่า พวกนนั้ จนหมดเปลอื กเชยี วละ่ หรอื อยากจะนงั่ ฟงั กไ็ ดน้ ะ แตฉ่ นั ขอตวั ละ่ ” “เดีย๋ วสิ!” ทศพลคว้าข้อมือเรียวของคนท่ที �ำ ทา่ จะลกุ จากม้าน่ัง อรณชิ าทรดุ ตวั ลงนง่ั ทเ่ี ดมิ พลางขมวดควิ้ มนุ่ อยา่ งแปลกใจ ทศพล ยม้ิ มมุ ปากเจา้ เล่ห์ “อย่ามายม้ิ เจ้าเล่ห์แบบน้นี ะคุณ เห็นทีไรรสู้ กึ ไม่ดสี ักที” “ก็ที่ผมบอกไงว่าถ้าจะจัดการรัตน์ศรันย์ ก็ต้องจัดการนาถยดา ก่อน” “แลว้ มนั เกย่ี วอะไรดว้ ยละ่ คะ” หญงิ สาวขมวดคว้ิ เธอไมเ่ ขา้ ใจสง่ิ ทเี่ ขาตอ้ งการจะส่อื “ผมเชื่อว่าพวกเขาต้องหาทางจัดการคุณเหมือนกัน ย่ิงเราหม้ัน กันแบบนี้ นาถยดากค็ งหวั เสียน่าด”ู “อ้อ! จะบอกว่าตวั เองเสนห่ ์แรงล่ะสิ หลงตัวเองมากไปรึเปล่าน่ะ คณุ ” “ผมเปล่าหลงตัวเองนะคุณ ผมพูดจริงๆ คุณไม่คิดแบบนั้นเหรอ 208

เสนห่ ์ลวงซ่อนรกั คณุ ยงั ตกหลมุ พรางผมเลย” “แหวะ! ใครไปตกหลมุ พรางคณุ คณุ เสนอขอ้ แลกเปลย่ี นนา่ สนใจ ต่างหาก ไมง่ ั้นฉันกไ็ ม่ยุ่งกบั คณุ หรอก” อรณิชาแสดงท่าทีเล่ียนให้เขาเห็น ก่อนจะหันไปให้ความสนใจ กับเสียงโวยวายดังลั่นท่ีได้ยินเป็นระยะๆ ทศพลเลิกคิ้วเม่ือได้ยินช่ือของ หญงิ สาวและเขาในบทสนทนาของสองพน่ี อ้ ง “ดเู หมอื นเราจะเปน็ หัวขอ้ สนทนา” “ฉันชินแล้วล่ะ ฉันได้ยินช่ือของคุณจากปากผู้หญิงคนนี้ต้ังแต่ ไมเ่ คยเหน็ คุณตัวเปน็ ๆ ซะดว้ ยซ�ำ้ ” “กผ็ มไม่เคยเข้ามาหานาถยดาท่นี ่เี ลย” “มีแต่เรียกให้ออกไปหาละ่ สิ” อรณิชาบิดปากหม่ินๆ ทศพลอมย้ิม แล้วบีบจมูกเชิดรั้นของเธอ หญงิ สาวแกล้งปดั มือเขาออกแลว้ ท�ำ หนา้ งอน ก่อนมือใหญจ่ ะจับใบหน้า เธอให้หนั มามองเขา “หึงรเึ ปล่าละ่ ...ฮึ” “ใครจะไปหงึ เรอ่ื งของคุณสิ!” “ไม่หงึ จริงหรือ” “จะหาเร่ืองกันหรอื ไง” อรณิชาค้อนคมอยา่ งคนไม่ยอม ทศพลส่ายหนา้ น้อยๆ กอ่ นจะคล่ยี ้มิ แล้วเปลีย่ นเร่อื ง “น่กี ็เยน็ แล้ว...ไปอาบนำ�้ แต่งตวั ดกี ว่ามารวนใสผ่ มนะแอฟ” “ไม่ไปไม่ไดห้ รือคะ แอฟไมอ่ ยากไป” “กลัวอะไร กลัวท่ีจะไปกับผม หรือกลัวว่าจะไปเจอใครแล้วเขา เข้าใจผิด” “ไมไ่ ดก้ ลัวอะไรทั้งน้นั ละ่ แตว่ า่ เบ่อื !” 209

วลัชสติ า “เบอื่ อะไร ชว่ งนกี้ ไ็ มเ่ หน็ คณุ จะมขี า่ วไมด่ อี ะไรเลย นอกจากขา่ วกบั หม่อมหลวงอะไรนน่ั น่ะ” “น่ีคุณลืมไปหรือเปล่า ว่าเมื่อวันก่อนคุณประกาศอะไรไปท่ีงาน โชว์เคร่ืองเพชรน่ะ” ทศพลเลิกค้ิวอย่างขบขัน ตรงกันข้ามกับหญิงสาวตรงหน้า ท่ีน่ัง หน้างอ ไม่ได้ขำ�ด้วยสักนิด เม่ือนึกถึงเหตุการณ์ครั้งล่าสุด ด้วยมีนักข่าว มาถามเรื่องแหวนบนน้ิวนางข้างซ้ายของอรณิชา ซึ่งเขาก็ยอมรับว่าเป็น คนใหเ้ ธอ เขาไมไ่ ดพ้ ดู อะไรเกินความจรงิ ไปสกั นดิ “ก็มนั เปน็ เรอื่ งจริงน”่ี “แล้ววันนี้ถ้าไปงานเล้ียงที่เขาเชิญคุณไป ก็ต้องมีกระแสเร่ืองน้ี ลงข่าวให้เพ่ือนฉันโทร.มาถามต้ังแต่เช้าอีก ฉันข้ีเกียจตอบคำ�ถามใครๆ จะแย่แล้ว” “ทำ�ตัวเปน็ ค่หู มั้นท่ดี ีหนอ่ ยสิ” อรณชิ าเบ้หน้าเม่ือไดย้ ินคำ�เตอื นของเขา “แล้วคุณล่ะ ทำ�ตัวเป็นคู่หม้ันท่ีดีตรงไหน เมื่อคืนก็ไปเจอสาวๆ ของคณุ อีกน่นั ล่ะ อยา่ คดิ ว่าฉนั ...” อรณชิ าถกู อกี ฝา่ ยปดิ ปากใหเ้ งยี บดว้ ยมอื ใหญ่ ดวงตาคมดขุ นึ้ ซง่ึ ไดผ้ ลกบั หญงิ สาว ใหเ้ ธอนิง่ เงียบ เพ่ือรอฟงั คำ�อธบิ ายของเขา “ไปเจอกจ็ รงิ แตไ่ มไ่ ดม้ อี ะไรกบั พวกเธอเหมอื นเมอ่ื กอ่ นหรอก ผม กำ�ลังท�ำ ตัวตามเงอื่ นไขท่ใี หไ้ ว้กับคุณ” “จะเช่อื ไดส้ ักกีน่ �ำ้ ก็ไม่ร้”ู อรณชิ าเบป้ าก กอ่ นจะลกุ จากมา้ นงั่ ทวา่ ถกู อกี ฝา่ ยรงั้ ขอ้ มอื ไวเ้ สยี กอ่ น จึงเอย่ ถามข้ึนอยา่ งหงดุ หงิด “อะไรอีกละ่ คณุ ” 210

เสน่หล์ วงซ่อนรัก ใบหน้าสวยของชายหนุ่มเริ่มขุ่นเคืองเมื่อเธอไม่เช่ือใจ หญิงสาว จึงถอนหายใจใสท่ ันที น่ีเขาจะบงการอะไรชีวิตเธอนักหนา ชีวิตที่มีอิสระมาตลอดยี่สิบ กว่าปี กำ�ลังจะถูกกักขังเพียงเพราะมีแหวนหนึ่งวงมันพันผูก นี่สินะท่ีเขา เรยี กกนั ว่า ‘พนั ธะ’ คนทถ่ี กู กลา่ วหาวา่ เปน็ พนั ธะยงั ไมย่ อมปลอ่ ยขอ้ มอื บาง ชายหนมุ่ ลุกขน้ึ ยืนแล้วจบั จงู มือเลก็ ของเธอให้เดินไปดว้ ยกัน “จะไปไหนนะ่ ” “บ้าน” “บ้านใคร...บา้ นคณุ เหรอ ไม่เอานะ...ฉันไมไ่ ป!” อรณชิ าเรม่ิ ออกอาการประทว้ งราวกบั เดก็ ๆ ทก่ี �ำ ลงั จะถกู จบั ฉดี ยา ทศพลเรมิ่ นกึ ข�ำ เธอชา่ งมหี ลากหลายอารมณจ์ นเขาแทบตามไมท่ นั กอ่ น หน้านี้ยังแซวเขาอย่ดู ๆี ก็เปลี่ยนมาเปน็ หงุดหงดิ แล้วน.่ี ..ก็มาพยศ ดอ้ื รน้ั เหมือนเด็กๆ จนเขารู้สึกได้เลยว่า จะโกรธก็โกรธไม่ลง จะเคืองก็เคืองได้ ไมน่ าน ชายหนมุ่ อุ้มรา่ งสงู โปร่งเกินมาตรฐานหญงิ ไทยของอรณิชา แลว้ ดนั ร่างเธอเข้าไปในรถก่อนจะสั่งเสียงเขม้ “ห้ามด้อื ! ถา้ ด้อื ผมปล�้ำ ” คำ�คำ�เดียวที่ได้ผลสำ�หรับเด็กด้ืออย่างอรณิชา เพราะเม่ือเขาพูด จบปบุ๊ รา่ งบอบบางก็นง่ิ สนิท ไมข่ ยบั ไมด่ ิ้น ไม่แม้แต่จะเปิดปากพูดอะไร ทศพลมองหญิงสาวท่ีทำ�ตัวเป็นตุ๊กตาหน้ารถเป็นระยะๆ ทวา่ เจา้ ตวั ยงั คงตกอยใู่ นภวงั คข์ องตวั เอง เพราะคว้ิ เรยี วสวยขมวดมนุ่ ทง้ั สายตายงั เหมอ่ มองอยา่ งไรจ้ ดุ หมาย ท�ำ ใหเ้ ขาคอ่ ยๆ ผอ่ นความเรว็ ของรถ 211

วลัชสิตา ราวกบั ตอ้ งการจะขบั รถกนิ ลมเลน่ อรณิชาครุ่นคิด ว่าเธอน้ันคิดหาทางกำ�จัดรัตน์ศรันย์มาตลอด หลายปนี ้ี ทวา่ ไมเ่ คยสกั ครงั้ ทจ่ี ะท�ำ ส�ำ เรจ็ แตค่ วามมนั่ ใจทที่ ศพลประกาศ ท�ำ ใหเ้ ธออดไมไ่ ดท้ จ่ี ะสงสยั วธิ กี ารทที่ ศพลจะจดั การรตั นศ์ รนั ยค์ อื วธิ ไี หน กนั หนอ เธอคดิ ไมอ่ อกจรงิ ๆ เส่ียหนุ่มหมุนพวงมาลัยเลี้ยวเข้าบ้าน รถคันใหญ่หยุดนิ่ง จากนั้นชายหนุ่มโน้มตัวเข้าหาหญิงสาว น่ันล่ะอรณิชาจึงรู้สึกตัว แล้ว เกร็งตวั น่ิง ทศพลคลย่ี ิ้มก่อนจะกดรมิ ฝปี ากบางบนหน้าผากเนยี น ขณะท่ี เธอเบิกตาโตดว้ ยความตกใจ “คดิ อะไรอยนู่ ะ่ อยา่ ไดค้ ดิ วนุ่ วายเลย คณุ ไมม่ ที างรหู้ รอกวา่ ผมนะ่ รา้ ยกาจแค่ไหน” ทศพลเอ่ยอยา่ งรูท้ ัน “ฉนั รู้วา่ คณุ น่ะร้ายกาจ” “ไมห่ รอก...คณุ ไม่มีทางรู้ ผมรา้ ยกวา่ ทคี่ ุณเห็น คณุ ยงั ไมร่ จู้ ักผม ดีหรอกนะแอฟ” อรณชิ ามองทา่ ทางจรงิ จงั ของเขาอยา่ งฉงน ทา่ ทางเยน็ เยยี บของ เขาทเ่ี ธอไมเ่ คยรสู้ กึ มากอ่ น ไมเ่ คยสมั ผสั ราวกบั นเี่ ปน็ ตวั ตนทแี่ ทจ้ รงิ ทวา่ ไม่ทันท่ีเธอจะเอ่ยถาม ชายหนุ่มก็เปล่ียนอารมณ์ เผยรอยย้ิมเจ้าเล่ห์บน ใบหน้าสวย หญิงสาวเลิกค้ิวพลางขยับตัว เมื่ออีกฝ่ายเคลื่อนตัวมาชิด มากขึน้ “จะท�ำ อะไรน่ะคุณ ออกไปเลยนะ” ทศพลยอมถอยกลบั อย่างว่างา่ ย กอ่ นจะเดนิ ลงจากรถพรอ้ มกบั ท่ีอรณิชาเดินตามเขาอย่างระแวดระวัง ไม่แน่ใจว่าเขาจะคิดรังแกเธออีก เมื่อไหร่ หญงิ สาวหยดุ เทา้ เมอ่ื เขาเดนิ น�ำ เขา้ หอ้ งนอนหอ้ งหนง่ึ เธอไมย่ อม 212

เสน่หล์ วงซ่อนรัก เดนิ ตามดว้ ยไมน่ กึ ไวใ้ จคนมอื ไวเทา่ ไหรน่ กั ทวา่ เขากลบั จงู มอื เธอเขา้ มาใน ห้อง แลว้ เว้นระยะเลก็ น้อยราวกับไม่คิดจะท�ำ อะไรอยา่ งทีเ่ ธอคดิ “ถงึ แลว้ ละ่ คณุ เขา้ ไปอาบน�ำ้ กอ่ นไดเ้ ลย ผมใหค้ นเตรยี มชดุ และ ของใช้ท้ังหมดไว้แล้ว อีกหน่ึงช่ัวโมงเจอกันนะครับทูนหัว เด๋ียวผมจะขึ้น มารับ” วา่ แลว้ กถ็ อื วสิ าสะจมุ พติ เรยี วปากอมิ่ เรว็ ๆ กอ่ นจะเดนิ ลวิ่ ออกจาก หอ้ ง ใหอ้ รณชิ ามองตามแผน่ หลงั ของเขาด้วยความงนุ งง “ทำ�ตัวเหมือนวัยรุ่น เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย รอบเดือนมาผิดปกติหรือ ไงกนั นะตาบ้าน!ี่ ” อรณิชาบ่นพึมพำ� ก่อนจะกวาดตามองห้องที่เขาเตรียมไว้ให้ ซ่ึง เปน็ หอ้ งนอนขนาดใหญ่ ทเี่ ธอเดาวา่ เขาคงใชห้ อ้ งนอนเปน็ หอ้ งท�ำ งานดว้ ย เพราะมีโต๊ะขนาดใหญ่และโซฟาตัวยาวที่ถูกส่ังทำ�เป็นพิเศษ เน่ืองจาก ความยาวที่รองรับความสูงของชายหนุ่มได้อย่างพอดิบพอดี ตู้เส้ือผ้า บิวท์อินสีเดียวกับฝาผนัง ห้องท้ังห้องมีแต่เฟอร์นิเจอร์สีขาว จนแทบจะ เป็นโทนเดียวกับสีผนัง เว้นเสียแต่โต๊ะทำ�งานไม้สักเนื้อดี และผ้าปูท่ีนอน สีเทาหม่น หญิงสาวหันไปเห็นโต๊ะซึ่งทำ�ด้วยเหล็กดัดสีเข้มมีลวดลายสไตล์ กรกี เช่นเดยี วกบั กรอบกระจกบานใหญ่ ซงึ่ เปน็ สไตล์ทีช่ นื่ ชอบเปน็ พิเศษ เธอมองลวดลายของมันอย่างช่ืนชม ก่อนจะเห็นครีมและเครื่องสำ�อาง จ�ำ นวนมากทีว่ างเรยี งราย พร้อมโนต้ ส้ันๆ ดว้ ยลายมือของเขา ‘แด่คหู่ มน้ั คนสวยของผม ทั้งหมดน้เี ปน็ ของคุณ’ อรณชิ ามองยีห่ อ้ งเครอื่ งสำ�อางและครมี ตา่ งๆ อยา่ งแปลกใจ เขา รู้ได้อย่างไรกันว่าเธอใช้ย่ีห้ออะไร และใช้อะไรบ้าง นี่เขาไปตามสืบเร่ือง ละเอยี ดพวกนไี้ ดอ้ ยา่ งไร และนน่ั คงเดาไดไ้ มย่ ากเลยวา่ โตะ๊ กระจกตวั นคี้ ง 213

วลัชสิตา ถกู สง่ั ทำ�เปน็ พเิ ศษ และมนั เพง่ิ มาอยู่ในหอ้ งน้ไี ดไ้ มน่ านนกั ถัดไปจากโต๊ะกระจก เธอเห็นราวแขวนที่มีชุดราตรีสีขาวประดับ เลื่อม ไม่ต้องเดาเลยว่ามันเป็นของใคร ก็ของเธอนั่นล่ะ...น่ีเขาบริการ ผ้หู ญิงทุกคนแบบน้ีหรือเปลา่ นะ อรณิชาครุ่นคิด ก่อนจะเดินเข้าห้องนำ้�ที่มีเครื่องใช้พร้อมสรรพ ไม่ว่าจะเป็นเส้ือคลุมอาบน้ำ� อุปกรณ์ในการอาบน้ำ�ท้ังหลายทั้งปวง ถูก จัดเตรียมไว้ให้เธอเรียบร้อย เธอไม่เสียเวลาในการครุ่นคิดอีกต่อไป เธอ รบี ลงมอื อาบน้�ำ ทันที 214

เสนห่ ล์ วงซอ่ นรกั CHAPTER 17 เด็กบา้ นแตก อรณชิ าพาตัวเองออกจากหอ้ งน�ำ้ แล้วทรดุ กายนัง่ บนเกา้ อี้ หน้ากระจกบานโต เพื่อแต่งตัวให้เสร็จก่อนพ่อเทวรูปหน้าสวยเจ้าเล่ห์จะ ข้ึนมาอยา่ งท่ีได้บอกทิง้ ท้ายเอาไว้ นยั นต์ าสอี �ำ พนั คสู่ วยมองเขา้ ไปในกระจกขณะลกุ ขนึ้ ยนื เตม็ ความ สงู รอยยมิ้ พงึ พอใจปรากฏบนใบหนา้ เมอ่ื เหน็ ความงดงาม ทถี่ กู เปดิ เผยใน สว่ นทคี่ วรเปดิ และปกปดิ ในสว่ นทค่ี วรปกปดิ ดว้ ยการรวบผมขนึ้ เกลา้ มวย เพือ่ เปดิ เปลอื ยล�ำ คอระหง ลาดไหล่ กอปรกบั การสวมใสช่ ุดเดรสเกาะอก สีขาว ซึ่งด้านหลังเว้าถึงก่ึงกลางหลัง ตัวกระโปรงแนบเนื้อเผยให้เห็น สัดส่วนน่ายวนตาของเธออย่างชัดเจน ปลายกระโปรงบานออกราวกับ หางปลาสะดวกต่อการเคล่ือนตัวและก้าวเท้า ส่งผลให้เธอดูเย้ายวนและ เซ็กซ่ี ทั้งทอี่ ยู่ในชุดเดรสเรียบๆ ไม่ฉูดฉาด หญิงสาวมองตัวเองในกระจกอีกคร้ังอย่างแปลกใจ เธอไม่เคยรู้ มาก่อนเลยวา่ สีเรียบๆ จะทำ�ใหเ้ ธอดูโดดเด่นได้ ไมน่ ่าเชือ่ จรงิ ๆ วา่ ทศพล จะเลอื กเสอื้ ผา้ ใหผ้ หู้ ญงิ ไดเ้ กง่ ขนาดน้ี สมแลว้ ละ่ ทเ่ี ขาถกู โหวตใหเ้ ปน็ หนมุ่ 215

วลัชสิตา นา่ กอดและนา่ ถวลิ หาทส่ี ดุ จะไมน่ า่ ถวลิ หาไดอ้ ยา่ งไร ในเมอ่ื คอยเอาใจใส่ สาวๆ ขนาดน้ี แม้แตเ่ ส้ือผ้ายงั คดั สรรเลอื กหาใหเ้ หมาะสมได้ “เสรจ็ แลว้ หรือ” เสียงทุ้มเอย่ ถาม ก่อนท่ีอรณชิ าจะหมนุ รา่ งของตวั เองเผชญิ หน้า กับเขา ชายหนุ่มย้ิมอย่างถูกใจ น่ีเขาเลือกชุดท่ีโป๊น้อยที่สุด เซ็กซี่น้อย ที่สุดแล้ว ทว่าทำ�ไมเธอกลับย่ิงน่ามอง น่าสัมผัสขนาดนี้ ท้ังยังดูเซ็กซ่ีจน เขานึกอยากฉีกทึ้งชุดเดรสทิ้งเสียเดี๋ยวน้ีจริงๆ เห็นทีคืนน้ีเขาคงต้องคอย ตามประกบเสยี แล้ว ไมง่ นั้ คนอน่ื อาจมาฉีกทึ้งชุดนี้เปน็ แน่ ทศพลยังคงไว้ซ่ึงเอกลักษณ์ของตัวเองด้วยเสื้อสูทและกางเกง สขี าว ทวา่ ทตี่ า่ งออกไปคอื เสอ้ื เชติ้ ดา้ นในเปน็ สดี �ำ ซง่ึ ปลดกระดมุ สองเมด็ แมจ้ ะยอมรบั วา่ เขาเหมาะกบั เสอ้ื ผา้ สขี าว แตเ่ มอื่ แตง่ ตวั แบบนก้ี ด็ มู เี สนห่ ์ ไปอีกแบบ จนเผลอมองเขาอย่างละสายตาไมไ่ ด้ “สวยจรงิ ๆ เอาละ่ ...หันหลงั ให้ผมสวมสร้อยให้กอ่ น” หญิงสาวท�ำ ตามอย่างว่าง่าย ชายหน่มุ หยิบสร้อยเพชรซึง่ ช่วยให้ เธอดูโดดเด่นขึน้ ไปอีก เม่ือเพชรสอ่ งประกายล้อแสงไฟภายในหอ้ ง “ทนี ีเ้ สร็จจรงิ ๆ ไหนหันมาให้ผมดหู นอ่ ยซิ คู่หม้นั ผมสวยแค่ไหน” “ไม่ต้องมาปากหวานหรอก ฉันไม่ใช่คนบ้ายอ และก็ไม่เช่ือคุณ ดว้ ย ไมร่ เู้ คยบรกิ ารใครหรอื ชมใครมาบ้าง นล่ี ่ะนะ...น�ำ้ คำ�ของผ้ชู ายเจ้าชู้ ใครๆ ก็บอกวา่ เช่ือไม่ได้” “ไม่เชื่อวันน้ีก็ไม่เป็นไรหรอก แต่สักวันหน่ึงคุณก็คงจะเช่ือเอง” ทศพลเอย่ เสยี งทมุ้ นมุ่ ขณะจับจ้องหญิงสาวไม่วางตา อรณชิ ารสู้ กึ หนา้ รอ้ น จงึ รบี เสหลบตาแลว้ จดั ปกเสอื้ เชต้ิ เขาแกเ้ ขนิ กอ่ นจะรบี เปล่ียนเรอ่ื ง “แลว้ นจี่ ะไปกนั ไดห้ รือยงั ” 216

เสนห่ ล์ วงซอ่ นรกั อรณิชายังรู้สึกได้ถึงสายตาคมกริบ ที่ทอดมองเธออย่างเอาจริง เอาจัง ราวกับตอ้ งการยืนยันค�ำ พูดของตน ซึ่งท�ำ ให้เธอหวนั่ ไหวมากข้นึ ... มากเสยี จนเกือบไม่สามารถแกล้งมีก�ำ แพงหวั ใจได้ “ไปกันเถอะ” อรณชิ ามองแขนทเี่ ขายนื่ มาให้ กอ่ นจะสอดมอื ควงชายหนมุ่ อยา่ ง เสยี ไมไ่ ด้ ทศพลลอบยมิ้ อยา่ งพงึ พอใจ เขาไมป่ ฏเิ สธเรอื่ งการเลอื กชดุ และ เครอื่ งประดบั ใหห้ ญงิ สาวทเี่ ขาควงคู่ แตใ่ ชว่ า่ สาวๆ เหลา่ นนั้ จะไดเ้ ดนิ เขา้ มาแตง่ ตวั ในบา้ นของเขา ในหอ้ งนอนของเขาอยา่ งทเ่ี ธอไดร้ บั เนอ่ื งจากเขา ตงั้ ใจไวแ้ ลว้ วา่ เธอจะไมใ่ ชเ่ พยี งคหู่ มนั้ แตจ่ ะเปน็ ภรรยา และเปน็ แมข่ องลกู ของเขาอีกดว้ ย เพราะเธอคือผู้หญิงที่ทำ�ให้เขายอมหยุด ยอมท�ำ ทุกอยา่ ง เพียงเพ่อื จะไดเ้ ห็นรอยย้มิ และความสุขของเธอเท่านนั้ สอื่ มวลชนพากนั จบั ภาพของทศพลและอรณชิ า ทเ่ี ดนิ ควงคู่ กนั เขา้ มาในงานเลีย้ ง แสงแฟลชท่สี ะท้อนเข้าตาคร้งั แลว้ ครั้งเล่า จนทั้งคู่ ต้องหยุดให้เหล่านักข่าวจับภาพ ก่อนที่นักข่าวจะเริ่มกรูกันเข้ามาหมาย จะสัมภาษณ์ ชายหนุ่มจึงโอบเอวบางของคนข้างกาย ซึ่งเธอก็ให้ความ รว่ มมอื เป็นอยา่ งดี “อดทนหนอ่ ยนะ” ทศพลกระซบิ หญิงสาวพยักหน้ารับ แม้จะไม่ชอบการสัมภาษณ์จู้จ้ีจุกจิก ซอกแซกของพวกส่ือมวลชนนักก็ตาม แต่นี่เป็นส่ิงจำ�เป็นท่ีต้องทำ� และ มนั จะทำ�ใหส้ ิ่งทีเ่ ธอตอ้ งการบรรลผุ ล “ข่าวท่ีว่าเสี่ยทศพลจะประกาศลั่นระฆังวิวาห์เป็นจริงหรือครับ เนีย่ ” เสียงชัตเตอร์ถ่ายภาพของนักข่าว ทำ�ให้อรณิชาต้องกะพริบตา 217

วลัชสิตา ก่อนจะมองหนา้ คนทถ่ี ูกถาม “ครับ ในเมื่อผมหมัน้ กับแอฟแล้ว กต็ ้องแต่งงานแนน่ อน” “แล้วข่าวที่ว่า...คุณอรณิชาไปแย่งเส่ียทศพลจากคุณนาถยดาท่ี เปน็ น้องสาวละ่ ครบั เปน็ เร่อื งจรงิ หรือเปลา่ ” “คงไม่จรงิ หรอกครบั เพราะผมร้จู กั แอฟกอ่ นเธอ จริงๆ ผมอยาก จะแก้ความเข้าใจผิดสักหน่อย นาถยดาเป็นเพียงน้องบุญธรรมของแอฟ เท่านน้ั ไมว่ า่ เธอจะท�ำ อะไร กค็ งไม่ใชเ่ ร่อื งทีจ่ ะกระทบกับภักดว์ิ ริ นั ดรไ์ ด้” เสยี งกระหม่ึ ของเหลา่ นกั ขา่ วดงั ขนึ้ แทบทนั ที อรณชิ ายมิ้ ในใจ เมอื่ ทศพลใช้หน้าตามีเสน่ห์กับเสียงบริสุทธิ์ใจและจริงใจ ที่มักจะทำ�ให้เหล่า นกั ขา่ วโอนออ่ นตามไดไ้ มย่ าก ครง้ั นกี้ เ็ ชน่ กนั นนั่ ท�ำ ใหค้ �ำ ถามเรอ่ื งขา่ วฉาว ของนาถยดาถูกยกขึ้นมาถามทันที “แล้วคุณแอฟได้รู้ข่าวที่คุณดาถูกโจมตีเร่ืองผู้ชายกับคลิปม้ัยคะ เพราะข่าวนั่นทำ�ให้เธอเธอถูกถอดโฆษณาไปหลายตัวด้วย มันคงไม่ใช่ แค่ขา่ วลือใช่มั้ยคะ” “แอฟเองก็ไม่รู้เหมอื นกนั ค่ะวา่ จรงิ มัย้ เพราะมาร้จู ากขา่ วเหมอื น กนั กอ็ ยา่ งทคี่ ณุ ทศพดู ...ดาเปน็ แคน่ อ้ งสาวบญุ ธรรม เราไมไ่ ดส้ นทิ กนั ดว้ ย จรงิ ๆ ดาก็โตแลว้ จะทำ�อะไร ทไ่ี หน เมอื่ ไหร่ กับใคร แอฟกค็ ิดวา่ เปน็ สิทธิ์ ของเธอ ถ้าพ่ีๆ อยากรเู้ รื่องน้ขี องดาคงต้องไปถามเจา้ ตวั เองแลว้ ล่ะคะ่ ” ค�ำ ตอบฟงั ดสู วยหรู ทวา่ ทศพลรดู้ วี า่ เปน็ ค�ำ ตอบเคลอื บยาพษิ ทมี่ ี แตจ่ ะท�ำ ใหน้ กั ขา่ วพากนั เชอื่ วา่ ขา่ วเหลา่ นนั้ เปน็ จรงิ ซงึ่ ไมไ่ ดด้ กี บั ชอื่ เสยี ง ของนาถยดาสักนดิ เม่ือนักข่าวไม่ได้คำ�ตอบฟันธงอย่างที่ต้องการ จึงพากันเปล่ียน เร่อื งมายงั สองหนมุ่ สาวทเี่ ปดิ ตวั กนั ในฐานะคู่หม้นั ไม่นานนกั “แลว้ เสีย่ จะมีข่าวดกี บั คุณแอฟเม่อื ไหรค่ รับ” 218

เสน่หล์ วงซอ่ นรกั ค�ำ ถามของนกั ขา่ ว ท�ำ ใหท้ ศพลตอ้ งหนั มองสาวขา้ งกาย ดเู หมอื น เธอเลือกจะน่ิงเงียบ แล้วให้เขาเป็นคนตอบคำ�ถามเกือบทุกข้อที่เก่ียวกับ เรอื่ งแตง่ งาน “ผมแล้วแต่แอฟครับ ถ้าเธอพร้อมเมื่อไหร่ ผมก็พร้อมจะจัดงาน เมื่อนัน้ ครบั ” ทศพลโยนให้อรณชิ า เธอมองหน้าเขาแทบจะทนั ที ทว่าเขาเพียง มอบรอยย้มิ ให้เธอเท่านนั้ “แล้วเร่ืองหม่อมหลวงยุท่ีก่อนหน้าน้ีไปไหนมาไหนกับคุณแอฟ บ่อยๆ ล่ะครับ” “ใชค่ ่ะ ขา่ วน้ีทำ�ใหใ้ ครๆ คดิ ว่าคุณสองคนเปน็ คนรกั กนั ยงั มีขา่ ว อีกว่าคุณแอฟสนิทสนมกับครอบครัวของหม่อมหลวงยุเป็นอย่างดี ไหน จะมีข่าวลือว่าทางผู้ใหญ่อยากให้หมั้นหมายกันไว้ แบบน้ีจะมีปัญหากับ เขม็ อคั รราชรเึ ปลา่ คะ” “แลว้ คณุ แอฟดใู จกบั เสย่ี มานานเทา่ ไหร่แลว้ ครบั ” “แลว้ เร่ืองฉายาดไ้ี ฮโซน่ียังไงคะ ที่ผ่านมาแค่ตบตารึเปล่าคะ” เสยี งนกั ขา่ วทร่ี มุ ถาม ไมเ่ ปดิ ชอ่ งโหวใ่ หค้ นถกู ถามไดต้ อบ อรณชิ า เร่ิมรู้สึกไม่พอใจ ทว่าเธอก็ยังสามารถเก็บอาการเรียบน่ิงได้เป็นอย่างดี ตามคาแรคเตอรท์ เ่ี หล่าสื่อมวลชนเรียกขานว่าเปน็ คนไมแ่ คร์ส่อื “จะให้แอฟตอบค�ำ ถามไหนกอ่ นดีคะ เรม่ิ ไมถ่ ูกเลย” อรณิชาเอ่ยอย่างทีเล่นทีจริง เรียกเสียงหัวเราะของเหล่านักข่าว ไดไ้ ม่น้อย “งั้นแอฟขอตอบทีละเร่ืองละกันนะคะ...พ่ียุกับแอฟรู้จักกันต้ังแต่ เดก็ ๆ เพราะครอบครวั รจู้ กั กนั เลยสนทิ กนั ในฐานะพนี่ อ้ ง ไมไ่ ดม้ อี ะไรเกนิ เลยมากกว่าน้นั ” 219

วลชั สติ า หญิงสาวคล่ีย้ิม แล้วหันไปหาคู่หมั้นหนุ่มท่ีมองเธออยู่ก่อนแล้ว เสย่ี หนมุ่ บบี มอื บางพลางส่งย้มิ ใหเ้ ธอตอบค�ำ ถามเร่ืองเขาด้วยตวั เอง “ก่อนจะตอบเรื่องรู้จักกับคุณทศ แอฟขอพูดเร่ืองฉายาก่อน เดิมทีฉายาก็มาจากพวกพ่ีๆ ที่เห็นแอฟควงสาวทอม คราวก่อนท่ีให้ สัมภาษณ์ก็เพราะโกรธท่ีถูกโยงกับอุบัติเหตุของภัทร แต่แอฟเปิดกว้าง เรื่องความสัมพันธ์อยู่แล้ว ไม่ว่าหญิงหรือชาย กับคุณทศเองก็รู้จักกันมา หลายปี เจอกนั ตามงานบอ่ ยๆ แตเ่ พราะชื่อเสยี งความเปน็ หนุ่มเจา้ ชขู้ อง เขา แอฟก็เลยไม่อยากจะเสี่ยง จนได้รู้จักตัวตนจริงๆ ของเขา แอฟเคย บอกว่าสนใจผู้ชายท่ีมีแรงดึงดูดมากพอ คุณทศเป็นคนคนน้ันค่ะ เพราะ งั้น...เร่ืองเวลาจึงไม่ใช่เร่ืองสำ�คัญท่ีทำ�ให้แอฟตัดสินใจหมั้นกับเขา แต่ เป็นส่ิงท่ีเขาทำ�ให้แอฟมากกว่า เขาทำ�ให้แอฟรู้ว่าเขาแคร์ และจริงจังกับ แอฟแคไ่ หน” “แล้วข่าวลือที่ว่าเสี่ยทศคบหากับคุณดา เพ่ือเป็นสะพานในการ ใกล้ชิดกบั คุณแอฟ เป็นเรือ่ งจรงิ รึเปลา่ ครบั ” “ผมขอเปลย่ี นค�ำ ถามได้มัย้ ครบั ” ทศพลเอย่ พลางยกมุมปากข้ึนย้ิมอย่างเจ้าเลห่ ์ ทว่าเขากลบั ยินดี ตอบอยา่ งสงวนท่าที รักษาภาพพจนโ์ ดยการไมพ่ าดพงิ ถึงนาถยดา “ความจรงิ กอ่ นจะมาเปน็ คคู่ วงกบั นาถยดา ผมรจู้ กั กบั แอฟในงาน แตง่ งานของเพอื่ นมากอ่ นแลว้ และสนใจเธอมาก แตเ่ ธอไมเ่ หมอื นใครเลย ถอื ตวั หยงิ่ ทะนง แลว้ กย็ งั เมนิ ผมจนผมเสยี เซลฟ์ แตเ่ มอื่ ไดร้ จู้ กั กนั มากขน้ึ ได้คุยกัน ผมกลับรู้สึกดีมากๆ เธอเหมือนลูกกวาดหลากรส ท่ีมอบความ หวานใหส้ ดชนื่ ยามอยใู่ กล้ และเหมอื นดอกไมช้ ่อสวยทีห่ วนให้คิดถงึ ยาม ห่างไกล แบบน้ีเขาเรียกว่าหลงรักหรือเปล่าครับ ถ้าใช่...ผมก็เป็นอย่าง น้ัน เพราะต้ังแต่ได้รู้จักตัวตนแท้ๆ ของแอฟ ไม่มีวันไหนที่ผมจะไม่อยาก 220

เสน่ห์ลวงซอ่ นรกั เรยี นรเู้ ธอ เธอท�ำ ใหผ้ มอยากรจู้ กั อยากใกลช้ ดิ และไมอ่ ยากปลอ่ ยมอื ไป” “ถ้าอย่างนั้นท่ีมีข่าวลือว่าเสี่ยจับตัวคุณแอฟไปกักขังไว้ ก็เป็น เพยี งข่าวลอื สิคะ” คำ�ถามของนักข่าวสาวทำ�ให้อรณิชาก้มหน้าแอบขำ� ทศพลร้ัง เอวบางมาชดิ กายเปน็ การเตอื น หญงิ สาวสบตาเขา ประกายตาสดใสอยา่ ง สนกุ สนานเสยี จนชายหนมุ่ ไดแ้ ตล่ อบถอนหายใจ กอ่ นจะตอบค�ำ ถามของ นกั ขา่ วชา่ งซัก “ผมถกู แอฟแกลง้ จนนา่ โกรธเลยละ่ ครบั แตก่ เ็ ปน็ แคแ่ ผนนกึ สนกุ ท่ีอยากแกล้งผมเท่านั้น อีกอย่าง...คนอย่างผมมีหรือจะลักพาตัวใครไป จรงิ มย้ั ละ่ ครบั ” ทศพลแกลง้ ถามทเี ลน่ ทจี รงิ กอ่ นจะขอตวั จากนกั ขา่ ว “ผม ขอตัวไปทักทายเจ้าภาพกอ่ นนะครับ” “ขอรูปหวานๆ สกั รปู ได้รเึ ปลา่ ครับเส่ีย” ทศพลพยักหน้ารับ ก่อนจะเอียงหน้าหอมแก้มคู่หม้ันสาวที่ ไม่ทันตั้งตัว เสียงรัวชัตเตอร์และแสงแฟลชวูบวาบจนอรณิชาเริ่มทำ�ตัว ไมถ่ กู เสี่ยหนุ่มย้ิมรบั เหลา่ นักข่าว แลว้ รง้ั รา่ งโปรง่ ใหต้ ามเขา้ งาน “คุณทำ�บ้าอะไรน่ะ นี่มันท่สี าธารณะนะ แลว้ ใหน้ ักขา่ วถ่ายรปู ... โอย๊ ! อยากจะบา้ ” “ผมแค่หอมแกม้ ไม่ไดป้ ล�้ำ นะทนู หวั ถ้าอยากให้ปลำ�้ เด๋ียวคืนน้ี ผมจะกลบั ไปจดั ชดุ ใหญใ่ ห้ ดมี ย้ั ละ่ ” ชายหนมุ่ เอย่ ถามพลางขยบิ ตาอยา่ ง เจ้าเล่ห์ อรณิชาถลึงตาก่อนจะตีบนท่อนแขนก�ำ ยำ�ของอีกฝ่าย ทว่าขณะ ท่ีกำ�ลังโต้เถียงกับเขา สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นสายตาอิจฉาริษยา ของน้องสาวรว่ มนามสกลุ ริมฝปี ากอิม่ ยกเป็นรอยย้มิ เยาะ ทศพลเลิกค้ิวข้ึนข้างหน่ึง ก่อนจะมองตามสายตาของหญิงสาว 221

วลชั สติ า เขาลอบถอนหายใจ อยากจะเห็นเธอยิ้มด้วยใจ ไม่ใช่รอยยิ้มเยาะแบบนี้ อยากจะรนู้ กั หากเธอยม้ิ หวานจากใจ รอยยม้ิ ของเธอจะสวยบาดใจแคไ่ หน “มองแค่ผมกพ็ อ คนอ่นื ไปสนใจทำ�ไม” “แต่เขาคงสนใจคณุ แนๆ่ ล่ะ มองตามตาละหอ้ ยเชียว” “ชา่ งเขาส.ิ ..ผมจะท�ำ ตามเงอื่ นไขทต่ี กลงไวก้ บั คณุ เทา่ นนั้ แลว้ ผม จะได้แต่งงานกบั คุณเสยี ท”ี “นีค่ ุณตอ้ งการอะไรจากการแตง่ งานกับฉันนะ่ ” “คนเป็นผัวเมียกันก็ต้องอยู่ด้วยกัน แต่นี่คุณเอาแต่บ่ายเบี่ยง เอาแตเ่ ล่ยี ง ถามจริงๆ เถอะ...รังเกียจผมหรอื ไง” “ใช่ รงั เกียจมาก” อรณชิ าปากไว ตอบอยา่ งไมค่ ดิ เปน็ เหตใุ หช้ ายหนมุ่ เครง่ ขรมึ แทบ จะทันที รอยยิ้มเจา้ เลห่ แ์ ละแววตาแพรวพราวเม่อื ครู่เลือนหายไปทันที หญิงสาวเองก็รู้ว่าเธอทำ�ให้เขารู้สึกแย่ จึงหันไปสนใจอาหาร ค็อกเทลแล้วจิ้มขึ้นมาชิมพลางยิ้มถูกใจ ก่อนจะยื่นไม้จ้ิมอันหน่ึงให้เขา เป็นการง้อคนตวั โตท่ียังคงทำ�หนา้ ขรึม “คณุ ...ทานอันนส้ี ิ อร่อยดี วา่ แต่วนั น้งี านอะไรเหรอ” อรณชิ าเอ่ย ถามพลางยืน่ อาหารให้เขา ทศพลจับมือเธอที่ยื่นอาหารมาตรงหน้า ก่อนจะรับเอาแซนด์วิช ช้ินเล็กพอดีคำ�เข้าปาก ทว่าสายตาคมคู่สวยกลับสบตากับดวงตาเรียว สอี ำ�พนั ของเธอนิง่ “ปลอ่ ยได้แลว้ อายคนอ่ืนเขา” อรณชิ าหนั มองซา้ ยขวา แกม้ นวลซบั สเี ลอื ด เสยี่ หนมุ่ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะ ยม้ิ กบั ท่าทางน่ารักของค่หู มน้ั สาว ทไ่ี ม่ได้มีใหเ้ หน็ บ่อยนัก ทศพลวางไมจ้ ม้ิ ทว่าไมย่ อมปล่อยมอื เล็กน่มุ น่ิมของเธอ ดว้ ยยัง 222

เสน่ห์ลวงซอ่ นรัก รู้สกึ ลำ�พองใจ เมอ่ื คิดว่าเธองอ้ เขาท้ังทจ่ี ะทำ�เปน็ ไม่สนใจเหมอื นเมอ่ื กอ่ น ก็ได้ แตเ่ ธอกลบั ทำ�ในส่งิ ที่ไมเ่ คยทำ� จนท�ำ ให้เขานกึ เข้าขา้ งตัวเอง “วันน้ีจะมีประมูลของพวกคุณหญิงคุณนายและไฮโซท้ังหลาย รายไดท้ ัง้ หมดน�ำ เข้ามูลนิธิเด็กก�ำ พร้าและเดก็ บ้านแตก” ค�ำ วา่ ‘เด็กบ้านแตก’ ทำ�ใหอ้ รณชิ ามองเขานงิ่ เขาจะคิดถงึ ตวั เอง ตอนเด็กๆ หรือเปล่าหนอ ตอนที่ตัวเองเป็นเด็กบ้านแตก ตอนที่ตัวเองรู้ ความจริงเร่ืองของแม่ ตอนนั้นเขารู้สึกอย่างไร รู้สึกเหมือนตอนที่เธอเสีย นา้ สาวผเู้ ปรียบเสมอื นแมไ่ ปหรอื เปล่า เขาจะรูส้ กึ อย่างไรกนั อรณิชาเป็นห่วงความรู้สึกของชายหนุ่มอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะ ยืนนิ่งเมื่อได้ยินเสียงพิธีกรบนเวทีเริ่มเรียกความสนใจ หญิงสาวจึงมอง ไปยังเวที สินค้าท่ีนำ�มาประมูลน้ันมีตั้งแต่ของใช้ส่วนตัวกระจุกกระจิก ไป จนถึงเครื่องประดับ เส้ือผ้า กระเป๋า ทศพลคอยสังเกตหญิงสาวข้างกาย ทว่าเธอไม่สนใจของช้ินใดๆ จนกระทั่งเครื่องประดับทับทิมสีแดงสดครบ ชุดถูกนำ�ออกมาแสดง ท่าทางท่ีสนอกสนใจเป็นพิเศษทำ�ให้เขาลอบยิ้ม ขณะฟังการบรรยายสนิ ค้าทน่ี ำ�มาประมลู “ทับทิมชุดน้ี เป็นทับทิมสีแดงสดเหมือนเลือดนกพิราบที่หายาก อยา่ งสรอ้ ยคอเสน้ นมี้ จี ที้ บั ทมิ เจด็ กะรตั ตา่ งหทู บั ทมิ เขา้ ชดุ สามกะรตั และ แหวนหา้ กะรัต ซึ่งทบั ทิมทท่ี ำ�เป็นหัวแหวนนย้ี งั มีปรากฏการณ์สตาร์ที่เกิด ขนึ้ เองตามธรรมชาติ เหน็ ไดว้ า่ มลี กั ษณะสาแหรกเปน็ ดาวหกแฉกอยกู่ ลาง พลอย ราคาเร่มิ ตน้ อยทู่ ่ีสามแสนครับ” “ทำ�ไมถูกจังเลยน่ะคุณ ราคาต้องประมาณแปดหลักเลยนะ ยิ่ง เปน็ ทบั ทมิ สแี ดงสดเหมอื นเลอื ดนกพริ าบ แลว้ ยงั มปี รากฏการณส์ ตารต์ าม ธรรมชาติด้วย ของแบบน้ีหายากมากเลยนะ” 223

วลชั สติ า อรณิชาเอ่ยด้วยท่าทางฉงนสนเท่ห์ ทว่าทศพลไม่ได้สนใจ เขา ตั้งใจจะประมูลมันมาให้ได้ เมื่อเห็นว่าเธอยืนจับจ้องตั้งแต่มันออกมา แสดง ชายหนุม่ ฟงั การเสนอราคาประมลู ท่คี อ่ ยๆ เพิม่ ขึน้ อย่างไม่เร่งรีบ “หกล้านห้าแสนบาท” เสยี งเสนอราคาประมลู ดงั ขน้ึ จากดา้ นหลงั ของทศพลและอรณชิ า “มีอีกม้ยั ครบั ” “หกล้านห้าแสนบาทครั้งทหี่ นง่ึ ” พิธกี รเอ่ยอย่างช้าๆ ก่อนจะมองหาคนเพิม่ ราคา “หกล้านห้าแสนบาทครงั้ ทส่ี อง” พิธกี รมองคนในห้องแสดงผลงาน “หกล้านห้าแสนบาท ครงั้ ท.ี่ ..” “สบิ ลา้ น!” เสยี งทมุ้ ของคนขา้ งกาย ท�ำ ใหอ้ รณชิ าเลกิ ควิ้ อยา่ งแปลกใจ เสยี ง ฮือฮาดังขึ้นทั้งห้องบอลลูนท่ีกำ�ลังประมูลสินค้า และราคาท่ีเขาประมูลก็ ไม่มีใครมาทำ�ลายได้ และเขาก็เป็นผคู้ รอบครองของชิ้นนท้ี ันที “คณุ จะบ้าหรอื ไง...สิบล้าน ผลิตแบงกเ์ องหรือไงกันนะ!” อรณิชาบน่ พึมพำ�ตลอดทางที่ทศพลพาเธอเดนิ ออกมา เน่ืองจาก เขาไดส้ นิ คา้ มลู คา่ สงู ทสี่ ดุ ตง้ั แตร่ ว่ มการประมลู มา ทวา่ ชายหนมุ่ กลบั ดใี จ และภาคภมู ใิ จเปน็ ทส่ี ดุ ทไี่ ดป้ ระมลู ของชนิ้ นม้ี า รา่ งสงู ก�ำ ย�ำ ยมิ้ อยา่ งสขุ ใจ ทวา่ ... “คณุ ตอ้ งบ้าแนๆ่ ท่ยี อมทมุ่ เงินสิบล้าน เพื่อเครือ่ งประ...อุ๊ย! คณุ จะหยดุ ท�ำ ไมไม.่ ..” หญิงสาวอุทานเม่ือชนกับแผ่นหลังท่ีหยุดชะงัก ทว่าไม่ทันได้เอ่ย 224

เสนห่ ล์ วงซอ่ นรัก ให้จบประโยค เพราะเห็นท่าทางน่ิงขึงของชายหนุ่ม กอปรกับมือใหญ่ที่ กุมข้อมือเธอน้ันบีบแน่นจนอยากจะร้อง ก่อนจะมองตามสายตาของเขา ทก่ี �ำ ลงั จ้องมองผหู้ ญิงตรงหน้า ท่ีเธอคาดเดาได้วา่ นางคงมอี ายไุ มต่ ำ่�กว่า ห้าสิบปแี น่ๆ “γεια γιο (ยาโย)” (ไง! ลกู ชาย) อรณิชาเอียงคอกับท่าทางและรอยยิ้มพิมพ์เดียวกันกับชายหนุ่ม ข้างกาย ภาษาที่นางพูดน้ันไม่คุ้นหู แต่เคยได้ยินภาษาแบบนี้ยามที่คน ข้างกายสบถ และนั่นท�ำ ให้เดาได้ไม่ยากว่านี่คือภาษากรีก เพราะมารดา ของเขาเปน็ ลกู ครงึ่ ไทย-กรกี ท�ำ ใหเ้ ขาสามารถพดู ภาษากรกี ไดร้ าวกบั เปน็ เจ้าของภาษา “ไมเ่ จอกนั นาน โตมาเปน็ หนมุ่ หลอ่ เหมอื นพอ่ ตอนหนมุ่ ๆ ไมม่ ผี ดิ สาวๆ ลอ้ มหนา้ ลอ้ มหลงั แถมยงั รวยมากเสยี ดว้ ย ดไู ดจ้ ากการทเ่ี ธอประมลู เครื่องประดบั ครบชุดนไี่ งละ่ ” “ไมเ่ ก่ยี วกบั คุณ! แลว้ อย่าได้พดู ถึงพ่อราวกับรจู้ กั เขา ท้งั ๆ ทีค่ ุณ คิดจะฆา่ เขา และเป็นคนท้งิ เขาไป” ทศพลกา้ วเทา้ ออกเดนิ พารา่ งบอบบางทเี่ ขากมุ มอื ไวไ้ มป่ ลอ่ ยให้ เดนิ ตามไปดว้ ย “เรยี กแมเ่ หมือนตอนเดก็ ๆ ไมไ่ ด้หรอื ไงทศ แมก่ อ็ ยากใหล้ ูกเรยี ก ว่าแมเ่ หมอื นทภี่ ัทรเรยี ก ถ้าสิง่ ที่แมท่ �ำ มันผดิ มาก แมก่ ็ขอโทษนะลูก” คำ�วอนขอของผู้เป็นแม่ ไม่ได้รับการตอบรับจากบุตรชายที่ยังคง กา้ วเดนิ ต่อไป เสย่ี หนมุ่ กงึ่ ลากกง่ึ จงู คหู่ มนั้ ใหเ้ ดนิ ไปดว้ ยกนั ความรสู้ กึ มากมาย ประเดประดงั เข้ามา จนชวนใหน้ ึกโมโหเสยี เหลือเกนิ ด้วยตดั มารดาออก 225

วลัชสติ า ไปจากชวี ติ มานานหลายปมี ากแลว้ แตเ่ ขากย็ งั รสู้ กึ ทกุ ครง้ั ทเี่ หน็ หนา้ หรอื ไดย้ นิ ขา่ ว...ชายหนมุ่ ขบกรามแนน่ โดยไมไ่ ดร้ เู้ ลยวา่ มารดาของตนนน้ั มอง ตามดว้ ยสายตาเช่นไร 226

เสน่หล์ วงซ่อนรกั CHAPTER 18 ความออ่ นแอ ทศพลเงียบขรึมตลอดทางกลับบ้าน อรณิชาลอบสังเกตท่าทาง ของเขาอย่างเป็นห่วง เธอไม่เคยเห็นเขาเงียบขรึมเช่นนี้ มีแต่ร้ายกาจกับ เจา้ เลห่ ใ์ สเ่ ธอ แตน่ คี่ อื มมุ ออ่ นแอของเขาทเ่ี ผยออกมาใหไ้ ดเ้ หน็ เปน็ ครงั้ แรก ฝ่ายลูกน้องของเขาก็ได้แต่เป็นห่วงอยู่เงียบๆ ทว่าพวกเขาก็ยัง พอใจชน้ื ได้บ้าง เมอ่ื เหน็ สาวขา้ งกายของผ้เู ปน็ นายกเ็ ป็นหว่ งอยู่ไม่หา่ ง หญงิ สาวเดนิ ตามชายหนมุ่ ทอ่ี ยใู่ นโลกสว่ นตวั เขา้ ไปในหอ้ งนอน ท่ี เธอใชอ้ าบน�ำ้ แต่งตัวเม่อื เย็น เขานั่งบนเตียงแล้วซบหนา้ ลงบนฝา่ มือ เธอ ทรดุ ตวั ลงนง่ั คกุ เขา่ บนพน้ื พรมสขี าว มอื เลก็ บอบบางแกะมอื ใหญข่ องเขา ดวงตาคู่คมแดงกำ่�ราวกับคนจะร้องไห้ เธอสบตาเขาด้วยสายตาเต็มไป ดว้ ยความห่วงใยจับใจ ทศพลสบตาคู่สวยของคู่หมั้น ก่อนจะร้ังร่างบอบบางของเธอเข้า มาสวมกอด หญงิ สาวปลอ่ ยใหเ้ ขาโอบกอด มอื เลก็ ลบู แผน่ หลงั ก�ำ ย�ำ อยา่ ง ปลอบประโลม ไร้เสียงพูด ไร้เสียงปลอบโยน มีเพียงการกระทำ�เงียบๆ เท่าน้ันที่แสดงความรู้สึกของคนท้ังคู่ ความรู้สึกท่ีแตกต่าง คนหนึ่งเศร้า 227

วลชั สติ า ทกุ ขร์ ะทม อกี คนหว่ งใย ปลอบโยน “เจ็บหรอื เปลา่ ” เขาเอ่ยถามพลางพลิกขอ้ มือบาง ทป่ี รากฏรอ่ งรอยแดงๆ กอ่ นจะ เงยหน้าขึน้ มองหญิงสาวทส่ี า่ ยหน้าเบาๆ ปฏเิ สธความเจ็บปวด “ไม่เจ็บจรงิ หรอื ไม่ไดโ้ กหกใช่ม้ยั ถ้าเจบ็ ก็บอกผมตรงๆ” “ฉนั ไม่เปน็ ไรจริงๆ แตค่ ุณนะ่ คณุ ก�ำ ลังร้สู ึก...” ชายหนมุ่ ปดิ ปากเธอดว้ ยนวิ้ ช้ี เขาสา่ ยหนา้ เบาๆ สหี นา้ ยงั ไมค่ ลาย จากความเจบ็ ปวด ความทกุ ขร์ ะทม และความหมองเศรา้ หญงิ สาวเปน็ หว่ ง เขาจับใจ “ขอจูบคุณได้ม้ยั ผมอยากจบู คุณ” คำ�ขอจากคนตรงหน้าที่ทำ�ให้เธอเป็นห่วง ได้รับการตอบรับ อย่างง่ายดาย เธอพยักหน้าเบาๆ ก่อนทศพลยิ้มน้อยๆ ทว่าสายตากลับ เศร้าหมอง ใบหน้าสวยโน้มเข้าใกล้ แล้วทาบริมฝีปากบางราวผู้หญิงบน ริมฝีปากนุ่มน่ิม หอมกรุ่น รสชาติคุ้นเคย รสสัมผัสท่ีโปรดปราน ล้ินร้อน สัมผัสกับเรียวลิ้นเล็กท่ีตอบสนองเขาอย่างไม่รอช้า ให้ความทุกข์เศร้าถูก ปลอ่ ยวาง แลว้ แทนทด่ี ว้ ยความปรารถนา มอื ใหญล่ ากไปตามสดั สว่ น จากตน้ แขนกลมกลงึ ไปถงึ ขอ้ มอื และ นว้ิ มอื เขาจบั มือของเธอวางบนตน้ คอของเขาอยา่ งง่ายดาย กอ่ นจะทาบ ทบั รา่ งก�ำ ย�ำ ของตวั เองบนรา่ งนมุ่ นม่ิ บอบบาง ทค่ี ลอ้ ยตามอารมณข์ องเขา เธอปล่อยให้เขาสัมผัส จุมพิต และนำ�ทางอย่างช้าๆ ทว่าทุก สัดส่วนท่ถี ูกเขาสัมผัส กลับร้อนขนึ้ ...รอ้ นขึน้ ...ราวกบั ตอ้ งการใหเ้ ขาปลด ปล่อยทุกอย่าง ให้เขากระทำ�ทุกขั้นตอนให้เร็วกว่าน้ี แต่เขากลับเคล่ือน ฝ่ามือร้อนอย่างช้าๆ จากบ่ากลมกลึงสู่เนินอกอ่ิมภายใต้ชุดเดรสโนบรา รมิ ฝปี ากรอ้ นสมั ผสั ไปตามล�ำ คอระหง ลาดไหลเ่ นยี น แลว้ วกกลบั ไปจมุ พติ 228

เสน่ห์ลวงซ่อนรกั เรยี วปากอ่ิมระเรอื่ อกี ครั้ง จมูกโด่งคมซุกซบกับข้างแก้มเนียน สูดดมกลิ่นกายหอมกรุ่น รสสัมผัสราวกับลูกกวาดที่เขาไม่เคยเบื่อน้ัน ให้ความรู้สึกท่ีปวดร้าวไป ทง้ั รา่ ง ความปรารถนาจโู่ จมอยา่ งรวดเรว็ ทวา่ เขากลบั ใจเยน็ คอ่ ยๆ สมั ผสั ค่อยๆ ล้มิ รสท่ีหา่ งหายไปนาน ราวกบั ต้องการจดจ�ำ ทุกสว่ นบนเรือนกาย งดงาม หอมกร่นุ กายสาวเฉพาะตวั รา่ งบอบบางแอน่ ตวั รบั ลนิ้ รอ้ นทป่ี ลกุ เรา้ กายสาว ขณะเขาเออ้ื มมอื ปลดซปิ ดา้ นหลงั ครนั้ เมอื่ ซปิ แยกออกจากกนั เรอื นรา่ งขาวผอ่ งกป็ รากฏสู่ สายตา เขาจบั จอ้ งเรอื นกายนา่ หลงใหล ก่อนจะสัมผสั เธอบางเบาราวกับ เป็นแกว้ เจียระไน ท่กี ลวั ว่าจะแตกหักได้ เธอปรอื ตามองเขาอยา่ งเยา้ ยวนและลมื ตวั กอ่ นเขาจะสง่ ยมิ้ แลว้ วางมอื ของเธอบนแผงอกก�ำ ย�ำ ทเ่ี ตม็ ไปดว้ ยลอนกลา้ มเนอื้ และไรขนออ่ น ท่ีหายลับไปในกางเกงสแล็กส์ “ถอดเข็มขดั และปลดกางเกงผมออกสิทูนหวั ” คำ�ส่ังอ่อนโยน มีอิทธิพลต่อหญิงสาวท่ีไร้ซ่ึงสติ มีเพียงความ ปรารถนาท่ีจะได้รับการปลดปล่อยเท่านั้น หากเขาก็ปล่อยให้เธอทำ�ได้ ไม่นาน ด้วยปรารถนาจวนเจียนจะคลั่ง จึงลุกจากเตียงแล้วถอดมันท้ิง เสียเอง อรณิชามองเรือนกายกำ�ยำ� ท่ีผงาดความแข็งแรงของตัวเอง พา ให้ทศพลยิ้มรับสายตาซกุ ซนของเธอท่ีมองเรือนกายของเขา เขายินดที จี่ ะ ใหเ้ ธอเรยี นรู้ และสัมผัสอยา่ งทเี่ ธอตอ้ งการและปรารถนา มอื เลก็ ลากไลไ้ ปทว่ั แผงอกก�ำ ย�ำ จนเขาครางในล�ำ คออยา่ งสขุ ใจ ย่ิงเธอสัมผัส ร่างกายของเขาก็ย่ิงเรียกร้องและร้อนขึ้นทุกขณะ จนต้อง สัมผัสร่างบอบบางที่ตื่นตัวและเต็มไปด้วยปรารถนาไม่ต่างกัน เขาอยาก 229

วลชั สิตา ให้เธอจดจำ�การร่วมรักคร้ังน้ี การร่วมรักครั้งแรกสำ�หรับเขา ‘การร่วมรัก’ ท่ีไม่ใช่ ‘เซก็ ส์’ ทวา่ เปน็ การรว่ มรักท่ีเกดิ จากความรัก ความผกู พนั ทางใจ อรณชิ าหลบั ตา รบั รถู้ งึ ความสขุ ทเี่ ขาปรนเปรอ แมร้ า่ งกายของเขา และเธอจะรอ้ นผา่ ว เตม็ ไปดว้ ยความปรารถนา ทวา่ เขากลบั ใจเยน็ เลา้ โลม เธอใหพ้ รอ้ มส�ำ หรบั ขนาดกายทแี่ ขง็ แรงของเขา ซง่ึ ดเู หมอื นจะผงาดพรอ้ ม สู้ตลอดเวลายามสัมผัสกัน ลิ้นร้อนท่ีทำ�หน้าที่ไม่ต่างจากเครื่องฮีตเตอร์ ทำ�ให้อุณหภูมิในกายสูงข้ึน แม้จะเปิดเครื่องปรับอากาศให้เย็นฉ่ำ� แต่ก็ ไมส่ ามารถดับความร้อนทเ่ี ผาผลาญได้ เส่ียหนุ่มแทบทะยานเร่งเคร่ือง เมื่อเธอพร้อมและวอนขอให้เขา ปลดปลอ่ ยความปรารถนาของเธอ เรอื นกายท่ีผงาดช�ำ แรกแทรกผา่ นเข้า สู่เรือนกายหอมกรุ่น อรณิชากัดริมฝีปากจนรู้สึกเจ็บ ทว่าเขากลับจุมพิต ใหเ้ ธอคลายความเกรง็ และความเจบ็ ปวด เขารดู้ วี า่ ขนาดของตนไมไ่ ดพ้ อดี กบั ผหู้ ญงิ ทไ่ี มช่ �ำ นาญสนามรกั อยา่ งอรณชิ านกั แมเ้ ขาจะมเี ซก็ สก์ บั เธอมา หลายครั้งหลายหนแล้ว แต่ก็ใช่ว่าเขาจะได้มีโอกาสสนใจความรู้สึกของ หญงิ สาวบอ่ ยนกั เขามกั เอาแตใ่ จตน รงั แกเธอใหเ้ จบ็ ปวดทกุ ครงั้ แตค่ รงั้ นี้ เขาจะท�ำ ใหเ้ ธอมแี ตค่ วามสขุ ใหเ้ ธอรสู้ กึ ถงึ ความสขุ เพยี งอยา่ งเดยี วเทา่ นน้ั สะโพกสอบขยบั ไปตามคลน่ื อารมณป์ รารถนาทถ่ี าโถม หญงิ สาว จิกเลบ็ บนตน้ แขนของเขา กลั้นเสียงครางแสนสขุ ล้ำ� ทวา่ ผู้น�ำ ทางรกั กลับ เปิดริมฝีปากของเธอให้เปล่งเสียงหวานหู ท่ีกระตุ้นความร้อนในกายจน เขาแทบกระโจนใส่ร่างเธออย่างไม่ปรานี ถ้าไม่ติดว่าต้องคอยใส่ใจความ ร้สู ึกของเธออยา่ งท่ตี ง้ั ใจไวแ้ ทบตลอดเวลา “อมื ...เจบ็ หรอื เปล่า” เสียงถามนั้นแหบพร่าไปด้วยคล่ืนอารมณ์ หญิงสาวส่ายหน้า ปฏิเสธ ดวงหน้าซุกซบกับหมอน ปล่อยให้เขาฟังเสียงหวานครางอย่าง 230

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรัก รญั จวนตอ่ ไป “ขอเรง่ เครอื่ งใหแ้ รงกว่าน้ี เรว็ กว่าน้จี ะได้ม้ยั ...ทนู หัว” “คะ่ ” ส้ินคำ�ตอบรับของอรณิชา เหมือนระฆังสวรรค์ ทศพลเร่งเคร่ือง ให้เร็วและแรงข้ึนไป จนไม่แน่ใจนักว่าเสียงครางที่ดังออกมาเป็นเสียง ของเขาหรือของเธอ แต่ไม่ว่าจะเป็นเสียงใคร เขากำ�ลังมีความสุขราวกับ ตวั เองก�ำ ลงั จบั จงู มอื นอ้ ยชมสวนดอกไม้ ทมี่ องเหน็ ปยุ เมฆลอยอยแู่ คเ่ ออื้ ม ทง้ั คู่พากันจงู มือว่ิงเพอ่ื เออื้ มไปใหถ้ ึงปุยเมฆสขี าวอบอนุ่ เรือนกายแข็งแรงซุกซบกับร่างนวลเนียน จมูกโด่งคมฝังนิ่งกับ ซอกคอหอมกรุ่น ก่อนจะผละขึ้นมาจุมพิตหน้าผากเนียนชื้นเหงื่อ แล้ว ถอนกายออกจากเรอื นกายบอบบางนา่ ทะนถุ นอม รอ่ งรอยจมุ พติ สกี หุ ลาบ ประทบั ทว่ั กายสาว รอยยมิ้ แหง่ ความสขุ แยม้ นอ้ ยๆ กอ่ นทเ่ี ขาจะกม้ ลงมอง หญงิ สาวอกี ครงั้ “เจ็บหรอื เปลา่ ” เขาเอ่ยถามอีกคร้ัง ทว่าแก้มแดงระเร่ือของเธอก็เป็นคำ�ตอบได้ เพียงอย่างเดียว ชายหนุ่มลากน้ิวไปตามพวงแก้มซับสีเร่ือ ก่อนจะก้มลง หอมแก้มทัง้ สองขา้ งของเธออยา่ งอ่อนโยน “ถ้าไมเ่ จบ็ ...แล้วมีความสุขมยั้ ” “คะ่ ” เสยี งตอบอ้อมแอม้ ลอดริมฝปี ากออกมาเบาๆ “จดจ�ำ ครัง้ นแ้ี ทนครั้งกอ่ นๆ นะครับ เพราะครั้งนเ้ี ป็นครั้งแรกเชน่ กันท่ีทำ�ให้ผมมีความสุข และอยากจะนอนกอดผู้หญิงสักคนให้หลับไป พรอ้ มๆ กนั และผหู้ ญงิ คนนนั้ จะเปน็ ใครไปไมไ่ ด้ นอกจากจะเปน็ คณุ คณุ จะเป็นเมียคนเดยี วของผมนบั จากนี.้ ..ผมสัญญา” ค�ำ พดู นน้ั ออ่ นโยนแสนหวาน ทวา่ คนทอี่ อ่ นเพลยี ไดแ้ ตร่ บั ค�ำ เสยี ง 231

วลัชสติ า เบา กอ่ นทเี่ ปลอื กตาจะหนกั องึ้ จนตอ้ งท�ำ ตามทร่ี า่ งกายเรยี กรอ้ ง แขนเรยี ว พาดผ่านเอวสอบ กอดเขาเอาไว้ ศีรษะเล็กหนุนแขนข้างหนึ่งของเขา ที่ กระชับเธอไว้ในอ้อมกอด ซ่ึงเขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไปเด็ดขาด ไม่ว่าจะ ตอ้ งแลกดว้ ยชวี ิต เขากจ็ ะไม่ปล่อยไป ภาพหลบั ใหลงดงามของเธอ ท�ำ ใหเ้ ขาหวนคดิ ถงึ ค�ำ พดู หนงึ่ ทเี่ ขา เคยเห็นว่าไรส้ าระท่ีสดุ แตน่ บั จากวนั นเ้ี ขาจะใชพ้ ูดกับเธอเพียงคนเดียว “ผมรักคณุ ...ท่รี กั ” ทศพลยิ้มกร่ิมก่อนจะจุมพิตหน้าผากเนียน แสงไฟจากหัวเตียง ถูกดบั ลงดว้ ยมือของเขา ก่อนทศ่ี รี ษะของเขาจะหนุนหมอนใบโตบนเตยี ง กวา้ ง ทวี่ นั นเ้ี ขาจะมคี นนอนเคยี งขา้ ง มคี นใหโ้ อบกอด มคี นคอยปลอบโยน มคี นคอยเปน็ หว่ งเปน็ ใย และมคี นทท่ี �ำ ใหเ้ ขารจู้ กั ค�ำ วา่ ‘รกั ’ ค�ำ ค�ำ นน้ั ทเี่ ขา ไม่เคยเห็นค่า ทวา่ ตอนน้.ี ..เขาร้จู กั และโปรดปรานมนั เปน็ ท่ีสดุ มนี านงั่ แกวง่ เทา้ หนา้ บา้ นหลงั กะทดั รดั มอื เลก็ หมนุ ดอกไม้ ในมอื อยา่ งครนุ่ คดิ รอยยม้ิ ผดุ พรายบนใบหนา้ เธอเดนิ เขา้ บา้ นพลางถาม หาแจกนั จากแม่บา้ นสูงวยั “คุณตัวเล็กจะเอาไปทำ�อะไรคะ แล้วนี่...ไปเอาดอกหน้าวัวและ ดอกกลว้ ยไม้พวกนีม้ าจากไหน คุณซันรหู้ รือเปลา่ คะเน่ีย” “ไมท่ ราบหรอกคะ่ ตวั เลก็ แอบบอกใหน้ ายสนิ ชว่ ยไปตดั มาใหค้ ะ่ ” “ตายจริง! รู้หรือเปล่าคะว่าดอกหน้าวัวแพงมาก แล้วนี่ตัดมาต้ัง หลายดอก ป้าจะเป็นลม” หญิงสาวยิ้มหวาน ก่อนจะกระซิบส่ิงท่ีทำ�ให้หญิงสูงวัยเปล่ียน อารมณท์ นั ที นางมองเธออย่างแปลกใจ รอยย้ิมหวานและลักย้ิมขา้ งแก้ม ท�ำ ให้คนมองอดไมไ่ ด้ท่จี ะยิม้ ตาม 232

เสน่ห์ลวงซอ่ นรกั “กไ็ ดค้ ะ่ นถ่ี า้ ไมร่ ู้ ปา้ คงคดิ วา่ คณุ ตวั เลก็ คงหาเรอ่ื งเลน่ แผลงๆ แน่ เลยค่ะ รอป้าสกั ครนู่ ะคะ” “คะ่ ” เพยี งไมน่ าน หญงิ สงู วยั กเ็ ดนิ กลบั มาพรอ้ มแจกนั ทรงสงู หญงิ สาว วางดอกไม้หลากสี ก่อนจะจัดลงแจกันอย่างใจเย็น ดอกหน้าวัวมีหลาก หลายความหมายนกั มนี าอดคดิ ถงึ สายไหมที่เปน็ คนแนะน�ำ เธอไมไ่ ด้ ‘แกก็ใช้ดอกไม้บอกแทนความรู้สึกสิ ลองเส่ียงดูสักต้ัง แกมีเวลา อีกแค่สองอาทิตย์เองนะ รีบทำ�คะแนนให้เขารักแกให้มากๆ เม่ือแกจาก ไปแลว้ เขาจะได้คดิ ถึง’ ‘จะให้ทำ�ไงละ่ แถวน้ีมีแตด่ อกหน้าววั กบั ดอกกลว้ ยไมน้ ะ’ ‘กใ็ ช้ทั้งสองอย่างนน่ั แหละ แต่แกตอ้ งไปหาความหมายนะ’ ‘แลว้ เขาจะรูไ้ ด้ไงละ่ ว่าความหมายมันคอื อะไร’ ‘ไมเ่ หน็ จะยาก แกกบ็ อกปา้ พลอยไว้ ถา้ คณุ ซนั ไมร่ ู้ ปา้ พลอยกต็ อ้ ง แอบบอกอย่แู ลว้ จริงม้ัยล่ะ’ รอยย้ิมแต่งแต้มบนใบหน้าสวย เธอจัดตกแต่งไม่นานก็ถือแจกัน เดินข้ึนชั้นสองของบ้าน หญิงสาววางแจกันทรงสูงบนโต๊ะทำ�งานของ เขา ก่อนจะมองช้ันวางหนังสือที่เขาเคยอนุญาตให้เธอหยิบไปอ่านเล่น หญงิ สาวลากนว้ิ ไปตามสนั หนงั สอื กอ่ นจะชะงกั เมอ่ื เหน็ ชอ่ื หนงั สอื ทค่ี นุ้ ตา babyville... วรรณกรรมโรแมนติกเก่ียวกับรักสามรูปแบบของสามสาว เป็น หนึ่งในหนงั สอื เล่มโปรดทเ่ี ธอมักจะพกพาตดิ กาย ทว่าการสญู เสยี เมือ่ ส่ีปี ก่อน ท�ำ ใหเ้ ธอนำ�หนงั สอื เล่มนี้ไปบรจิ าคให้กับหอ้ งสมดุ เธอไมอ่ ยากเห็น หนังสือเล่มน้ี ความทรงจำ�เก่ียวกับหนังสือเล่มนี้มีมากมายเสียจนทำ�ให้ เธอไม่อยากทุกข์ระทมกบั มนั อกี 233

วลชั สติ า รา่ งบอบบางทรดุ ตวั ลงนง่ั หนงั สอื วรรณกรรมเลม่ เลก็ ถกู กอดแนบ อก น�ำ้ ตารนิ ไหลเลอะแกม้ นวล ใบหนา้ โศกเศรา้ ทใี่ ครเหน็ กค็ งไดแ้ ตส่ งสาร ทว่าความเศรา้ ความทกุ ข์ของเธอ ไมม่ ีใครมโี อกาสทจ่ี ะไดเ้ ห็นและสมั ผสั แมก้ ระทง่ั ชายหนมุ่ ทเี่ ขา้ มาเตมิ เตม็ สว่ นทขี่ าดหายไปในชวี ติ ผชู้ ายทที่ �ำ ให้ ใจเธอสน่ั ไหว ผชู้ ายคนแรกในชวี ติ ทท่ี �ำ ใหเ้ ธอใจเตน้ แรง ใชว่ า่ ไมเ่ คยมใี คร ตามต๊ือ ตามจบี ทวา่ เขากลับทำ�ใหเ้ ธอหวน่ั ไหว สบั สน และทำ�ใหเ้ ธอรูจ้ ัก สง่ิ ทเี่ ธอไมเ่ คยไดล้ ม้ิ ลองมากอ่ น เขาท�ำ ใหเ้ ธอมหี ลายสงิ่ หลายอยา่ งทเ่ี ปน็ คร้งั แรก จบู ครง้ั แรก... หวงคร้งั แรก... หงึ ครงั้ แรก... งเ่ี ง่าครั้งแรก... และ...รกั ครั้งแรก ผชู้ ายทเ่ี ธอเคยคดิ วา่ เปน็ เพยี งเปา้ หมายทเี่ ธอตอ้ งยดึ ไวเ้ ปน็ เหยอ่ื เพราะเขาเป็นตัวแปรสำ�คัญให้เธอล้างแค้นได้สำ�เร็จ ทว่าเขากลับเข้ามา พรอ้ มกบั มอบความรสู้ กึ แปลกใหม่ เขาดกี บั เธอ ทะนถุ นอมเธอ หว่ งใยเธอ รักเธออย่างไร้เง่ือนไข แต่เธอกลับมีแต่เง่ือนไขในการอยู่ร่วมกับเขา เธอ อย่กู บั เขาเพียงเพราะสนุ ศิ า เพยี งเพราะอยากท�ำ ใหอ้ ีกฝ่ายเจ็บปวด ทกุ ข์ ระทม ตายทงั้ เปน็ ใหส้ าสมกบั ท่ีเธอเคยได้รับ ความรู้สึกเจียนตาย อยากจะหายไปจากโลกใบน้ี อยากจะตาย ให้พ้น ทว่าตายไม่ได้ หนีไม่ได้ ต้องเผชิญกับความทุกข์ ความทรมาน เจยี นคลง่ั กวา่ จะรอดพน้ เหตกุ ารณน์ นั้ มาได้ เธอตอ้ งรกั ษาดว้ ยการบ�ำ บดั ทางจิตจากจิตแพทยเ์ ปน็ ปี ตอ้ งไดร้ บั การดูแลอย่างใกลช้ ิด แม้แต่ทุกวันน้ี เธอยังไม่ลืมความเจ็บปวดในวันวาน ไม่เคยลืมได้เสียที แม้อยากจะลืม 234

เสน่ห์ลวงซอ่ นรกั อยากจะปลอ่ ยวาง ทวา่ เพยี งแคน่ กึ ถงึ ความโกรธ ความแคน้ กผ็ ลกั ดนั ให้ เธอก้าวหน้าต่อ จนไม่สามารถถอยหลังกลับไปได้อีกแล้ว เธอต้องทำ�มัน ตอ่ ไปใหจ้ บเพียงประการเดียวเทา่ นน้ั “คณุ ตวั เล็กท�ำ อะไรอยู่คะ” เสียงของพลอยจนั ทรท์ ำ�ให้คนท่กี ำ�ลังสะอ้นื รีบปาดน้ำ�ตา เธอลกุ ขึ้นยืนพลางเก็บหนังสืออย่างรวดเร็วขณะส่งยิ้มให้กับแม่บ้านสูงวัย โดย ไม่รตู้ ัวเลยว่าล็อกเกตสเี งินของตนรว่ งหล่นบนพืน้ พรม “ร้องไห้หรือคะ มีอะไรรึเปล่าคะ” พลอยจันทร์เอ่ยถามอย่างเป็น หว่ ง “เปลา่ คะ่ ตัวเล็กคงอินกบั นยิ ายน่ะคะ่ ” “โถ...แมค่ ุณ ปา้ ตกใจหมด คิดว่าเกิดอะไรขนึ้ ” “คุณซนั กลับมาแลว้ หรือคะ” “ค่ะ ถามหาคณุ ตวั เลก็ นะ่ ค่ะ ปา้ เลยอาสาข้ึนมาตาม กลัวจะมา เจอเซอร์ไพรส์ของคณุ ตวั เลก็ เขา้ เสียก่อน” หญงิ สาวย้มิ หวานก่อนจะเดินตามคนสงู วัยออกจากหอ้ ง แตแ่ ลว้ ต้องเบิกตาอย่างตกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มท่ีน่ังเคียงข้างภาสกร เธออ้าปาก แลว้ พดู อยา่ งไมม่ เี สีย งเม่ือคนทีเ่ ธอจ้องนนั้ มองเธอเขม็ง “ตัวเล็กไปไหนมาครบั วนั นี้ไม่ยอมน่งั รอผมกลับมาเลยนะ” ภาสกรเอย่ ถามพลางเดนิ มาหาหญงิ สาวทไี่ ดแ้ ตย่ ม้ิ เจอ่ื น เธอลอบ กลืนน้ำ�ลายเมอื่ หันไปมองชายหน่มุ อกี คน “น่ตี วั เลก็ ...แฟนพี่ สว่ นนเี่ จ้าวนิ ...ลกู ชายของอาผมเองล่ะ” “ลกู ชายของอาเหรอคะ” หญิงสาวเอย่ เสียงเบาหวิว โลกมันจะกลมเกินไปแลว้ ... มีนาบอกตัวเองในใจ ขณะมองหน้าคนมาใหม่พลางกะพริบตา 235

วลัชสิตา ปรบิ ๆ ปวนิ ลอบยม้ิ ข�ำ เมอ่ื เหน็ ทา่ ทางของหญงิ สาว นเี่ พอื่ นของเขาไมร่ อู้ ะไร เลยหรือไง ชายหนมุ่ พยายามกลั้นรอยยิ้ม “ตวั เล็กคงจะรนุ่ ราวคราวเดียวกันกบั แก นา่ จะคยุ กันถกู คอ” “เอ่อ...” หญงิ สาวอึกอกั กอ่ นจะมองหนา้ ภาสกรด้วยความสงสยั “พอดีเจ้าวินลาพักร้อนน่ะ ก็เลยมาขอพักท่ีน่ีสักเดือน ส่วนใหญ่ ทบ่ี า้ นผมจะไปสร้างครอบครัวท่ีกรงุ เทพฯ กันหมดนะ่ ครบั ครอบครัวของ อาผมก็เชน่ กัน” “เอ่อ...คะ่ ” “เด๋ียวคุยกันไปก่อนนะ พี่ไปสั่งให้แม่บ้านจัดห้องให้แกก่อน” เจ้าบ้านบอกชายหนุม่ ทมี่ ีศกั ดเิ์ ปน็ นอ้ ง “เดย๋ี วผมมานะครบั ตัวเล็ก” หญิงสาวพยกั หน้ารบั ก่อนปวินรีบเคลื่อนตวั มานงั่ ใกลเ้ พอ่ื นสาว ทนั ทที ค่ี ลอ้ ยหลงั เจา้ ของบา้ น ชายหนมุ่ จอ้ งหนา้ เพอื่ นขณะยม้ิ ข�ำ เมอ่ื เหน็ ท่าทางย่นคอและเบ้หน้าอย่างเตรียมพร้อมจะถูกซักฟอก ดวงตากลมโต กะพริบปริบๆ “แกไมร่ รู้ ึไงว่าแม่ฉันเป็นอาของพีซ่ นั นะ่ ” “จะรไู้ ดไ้ งเลา่ เคยรจู้ กั ญาตแิ กทไี่ หน แลว้ ฉนั กร็ จู้ กั แกตอนม.ปลาย สมยั เรยี นทีก่ รุงเทพฯ นะเวย้ ” “กจ็ ริง แต่ฉนั เคยบอกนะวา่ มีบา้ นท่ีเชยี งใหม”่ “ก็ใครจะไปคิดวา่ โลกมนั จะกลมขนาดน้ีเลา่ ” “แล้วน่ีที่ยัยไหมบอกว่าแกลงทุนทำ�เนียนเป็นคนความจำ�เส่ือม เพ่ือมาอยูบ่ า้ นพซี่ ันเนย่ี เปน็ เรอ่ื งจรงิ เหรอวะ” “ก็อย่างท่เี ห็น แกมีปญั หาอะไรนักหนา” “มีสิ ก็เห็นๆ อยวู่ ่าพซ่ี นั จะเอาแกมาเปน็ พ่สี ะใภ้ฉันน่ะ” 236

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรกั “ฉันไมไ่ ด้คดิ แบบน้ันนะ” หญิงสาวหลบตาเพอ่ื น ไมก่ ลา้ สบตาตอบ “ไมต่ อ้ งมาแถเลยนะเวย้ ฉนั มองตาแกกร็ ไู้ ปถงึ ไหนๆ แลว้ วา่ แกนะ่ ถูกพี่ฉนั ตะครุบสุดตัว” “พดู บ้าอะไร” “แกรกั พซ่ี นั ใชม่ ย้ั มนี บอกความจรงิ มาซะดๆี ไมต่ อ้ งพดู กไ็ ดน้ ะ แค่ พยักหน้ากบั สา่ ยหนา้ กพ็ อ” มีนาอมลมเข้าปากก่อนจะผ่อนออกมาช้า เธอพยักหน้าเนิบๆ อยา่ งจ�ำ ยอม “โธ่เอ๊ย! แลว้ มาท�ำ เป็นพูดว่าไม่ได้คงไมไ่ ด้คิด แล้วนี่แกลงทุนมา แกแ้ คน้ ยัยน่นั ถึงนเี่ ลยหรอื ” “ใครวา่ ละ่ โลกมนั กลมเกนิ ไปนะ่ สิ บงั เอญิ วา่ ฉนั ไปรเู้ รอ่ื งพแี่ กกบั ยยั นน่ั ต่างหาก” “อ้อ...พี่ซันก็เลยถูกดึงมาให้เก่ียว เกี่ยวไปเกี่ยวมาก็เลยมา ควงแขนเปน็ คนรักกนั แบบนนี้ ะ่ สิ” “เฮอะ! เงียบบา้ งก็ได้นะไอ้วนิ ” “ไดค้ รับตัวเลก็ ” ปวินเอ่ยล้อก่อนจะรีบกลับไปนั่งที่เดิม เมื่อเห็นเงาสะท้อนจาก ประตูห้องนัง่ เลน่ เขาขยิบตาให้เพอ่ื นอย่างร้กู นั “คุยอะไรกนั น่ะ” “ผมแคถ่ ามว่าหลงผิดยังไงถึงได้มาคบกับพซี่ นั น่ะครับ” “อ้าว...ไอ้วิน! วอนหาเรอ่ื งแล้วไง” “ผมล้อเล่นน่ะพ่ีซัน เฮ้อ...เหน่ือยจัง ผมขออาบน้ำ�แล้วนอนเอา แรงได้มั้ย รู้สึกเม่ือยไปทั้งตัว ขับรถจากกรุงเทพฯ ถึงเชียงใหม่นี่ไม่ง่าย 237

วลชั สติ า เลยนะเนีย่ ” “ไปเลย หอ้ งเดมิ นะ” “ครา้ บ...ขอบคณุ นะครับป้อเล้ยี ง ต้จี ั๊ดห้องหับห้อื เปิน้ ” ภาสกรเลกิ ควิ้ พลางสา่ ยหนา้ อยา่ งนกึ ข�ำ มนี าอมยม้ิ กบั ทา่ ทางของ เพื่อนหนุ่มท่ียังกวนประสาทไม่เปล่ียนจากเม่ือก่อนสักนิด หนุ่มข้างกาย หนั มองทา่ ทางยมิ้ ๆ ของเธอ กอ่ นเธอจะเงยหนา้ ขน้ึ มองพลางยมิ้ เกอ้ อยา่ ง เขินอาย แก้มนวลแดงระเรื่อ เขาจับมือนุ่มน่ิมของเธอให้เดินเคียงออกไป ทอดนอ่ งนอกบา้ นดว้ ยกัน 238

เสนห่ ล์ วงซอ่ นรัก CHAPTER 19 ผู้ชนะมคี วามลับ “ตวั เลก็ ครบั ” ชายหนมุ่ เรยี กหญงิ สาวเมอ่ื พากนั เดนิ เลน่ มาครใู่ หญ่ “คะ?” หญิงสาวเอียงคอมองเขา “แตง่ งานกนั มย้ั ครบั ” มนี าหยดุ ชะงกั ดวงตากลมโตสน่ั ระรกิ อยากจะตอบตกลงเขาเสยี เดย๋ี วนนั้ ทวา่ สงิ่ ทแ่ี ยง้ ขนึ้ ภายในใจกค็ อื ภาพของสนุ ศิ า เขาคบหากบั หลอ่ น มาเกอื บสามปี แตห่ ลงั จากเจอเธอเพยี งไมน่ าน กก็ ลบั ทงิ้ คนรกั ทค่ี บหากนั มาแล้วขอเธอแต่งงาน เธอจะมั่นใจและเชื่อใจเขาได้จริงๆ ใช่ไหม ความ รสู้ กึ หวาดกลัวทำ�ใหเ้ ธอครนุ่ คิด ภาสกรมองใบหนา้ ครนุ่ คดิ สบั สนของหญงิ สาว รมิ ฝปี ากบางเมม้ จนเป็นเส้นตรง เขารู้ว่าเธอไม่คิดว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนี้ แผนการของ เธอคงไมม่ เี รอื่ งคาดฝนั แบบนแ้ี นๆ่ แตค่ วามรสู้ กึ ทจี่ รงิ จงั ของเขาไมใ่ ชเ่ รอื่ ง โกหก ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งหลอกลวงแตอ่ ยา่ งใด เขารกั เธออยา่ งทไ่ี มเ่ คยรกั ใคร รกั เธอ มากจนพรอ้ มจะท�ำ ทุกอย่างเท่าท่ผี ชู้ ายคนหนง่ึ จะทำ�ใหไ้ ด้ “ว่าไงครับ ตัวเล็กจะแต่งงานกับผมได้หรือเปล่า ผมไม่สนว่า 239

วลชั สติ า ตัวเล็กจะเป็นใครมาจากไหน ไม่สนใจว่าตัวเล็กจะทำ�อะไร ไม่สนว่าใคร จะใสร่ า้ ย จะพดู อะไร ผมเชอื่ ตวั เลก็ เชอ่ื ทกุ ๆ สงิ่ ทตี่ วั เลก็ พดู เทา่ นนั้ เพราะ ผมรกั ตวั เลก็ ...รกั มาก...รกั จนไมส่ ามารถเสยี เวลาแมแ้ ตเ่ พยี งวนิ าทเี ดยี วท่ี จะไม่มีตัวเล็ก ผมยอมแลกทุกอย่างท่ีมีเพียงเพ่ือให้ตัวเล็กมาอยู่ข้างกาย ผม ได้โปรด...ตอบตกลงแต่งงานกบั เจ้าของไรธ่ รรมดาๆ ผ้ชู ายผวิ แทน ที่ วนั ๆ อยแู่ ตใ่ นไรก่ บั ฟารม์ ผชู้ ายทหี่ ลงรกั ผหู้ ญงิ ทรี่ จู้ กั ไดไ้ มน่ าน แตก่ อ็ ยาก แต่งงานกับเธอแทบขาดใจ ใหโ้ อกาสผมไดห้ รือเปล่า” ภาสกรคกุ เข่ากับพ้นื หญา้ จบั มือเล็กแนบแกม้ ไว้ หญงิ สาวตาโต ตะลึงงัน เขาทำ�ราวกับเจ้าชายสู่ขอเจ้าหญิง เหมือนนิทานท่ีเธอเคยอ่าน สมัยเดก็ ๆ “ตง้ั แตเ่ กดิ มาผมไมเ่ คยขอผหู้ ญงิ คนไหนแตง่ งาน ตวั เลก็ ใหโ้ อกาส มอบชวี ิตของตวั เลก็ ให้ผมดูแล แตง่ งานกบั ผมนะครบั ” เสยี งขอแตง่ งานของภาสกร ท�ำ ใหเ้ ทา้ ทง้ั สองขา้ งทเ่ี พง่ิ เดนิ ทางมา ถงึ ชะงกั กกึ มนี าเงยหนา้ มองหญงิ สาวทก่ี �ำ ลงั ยนื มอง เพยี งแคเ่ หน็ ใบหนา้ ของศัตรู เธอก็อยากเอาชนะ เหตุผลต่างๆ เม่ือครู่ถูกอารมณ์ควบคุมจน หมดสิ้น หญิงสาวยิม้ หวานทง้ั ปากทัง้ ตา กอ่ นจะพยักหน้ารบั “ตกลงคะ่ ตัวเล็กจะแต่งงานกบั คุณซนั ค่ะ” ภาสกรยิ้มอย่างดีใจ เขาลุกขึ้นยืนพลางโอบร่างเธอไว้ทั้งตัว ร่าง เล็กจมหายไปในอ้อมกอดของเขา ก่อนชายหนุ่มจะประทับจุมพิตลงบน ดวงหนา้ หวานอยา่ งสขุ ใจ ความปตี ทิ �ำ ใหเ้ ขาเอาแตม่ องใบหนา้ เลก็ ของเธอ “รอผมตรงน้นี ะ ผมมอี ะไรจะให้” ภาสกรไมไ่ ดร้ บั รกู้ ารมตี วั ตนของสนุ ศิ า เขาหายลบั ไปอกี ทาง มนี า กระตุกย้ิมมุมปากขณะสาวเท้าเข้าใกล้สุนิศา ใบหน้าหวานถูกฉาบด้วย รอยยิม้ แหง่ ชยั ชนะ 240

เสน่ห์ลวงซอ่ นรัก “เธอแพ้แล้วล่ะ เขาเลือกฉัน เลือกจะแต่งงานกับฉัน...ไม่ใช่เธอ คราวนถี้ งึ เวลาทเ่ี ธอจะตกนรกอเวจขี องจรงิ แลว้ ละ่ ตกเหมอื นทฉี่ นั ตก แลว้ เธอจะเขา้ ใจความเสียใจของฉัน” “ไม่มีทาง! เขาจะตาสว่างถ้าได้รู้ความจริงเร่ืองเธอ ฉันจะบอก ให้เขารู้ว่าความจริงแล้วเธอมันก็แค่ผู้หญิงที่แย่ง และนอนกับแฟนของ น้องสาวตวั เอง ท�ำ ใหน้ อ้ งสาวแท้งและตายท้ังเปน็ ” มีนากระตกุ ย้ิมมุมปาก “เธอแน่ใจแล้วหรือไงท่ีพูดออกมา อย่าให้ฉันต้องพูดเลยนะ ว่า ใครกันแน่ท่ีเลวกว่ากัน หรือเธออยากจะทำ�ร้ายฉันเหมือนที่ทำ�ร้ายมุกล่ะ เอาส!ิ ทำ�เลย ฉนั ไมแ่ คร.์ ..ไม่สนหรอกนะ” “อยา่ มาทา้ ฉันนะมีนา!” “ฉนั นะ่ หรอื ทก่ี �ำ ลงั ทา้ เธอ ฉนั แคก่ �ำ ลงั ปลกุ ใหเ้ ธอตนื่ และรจู้ กั ตวั ตน ของตวั เองตา่ งหาก เพราะคนเลว ไมม่ ที างปดิ ความเลวของตวั เองไดห้ รอก เคยได้ยินสำ�นวนช้างตายท้ังตัวเอาใบบัวปิดไม่มิดหรือเปล่าล่ะ เธอเป็น อยา่ งน้ันล่ะ” สุนิศาได้แต่กัดริมฝีปากด้านในอย่างแค้นเคือง ขณะมองมีนาซ่ึง หมนุ กายหมายจะเดนิ จากไป โดยไมร่ เู้ ลยวา่ หญงิ สาวตวั เลก็ ทหี่ นั เปน็ เหน็ เจ้าของบ้าน เธอลอบยม้ิ ขณะก้มหน้า ภาสกรท่ีกำ�ลังเดินกลับมา มองคนรักของตัวเองที่เอาแต่ก้มหน้า ด้วยความสงสัย ทว่าสายตาท่ีหันไปเห็นผู้หญิงอีกคน เขาจึงหยุดร่างเล็ก ของมนี าไว้ แล้วเชยคางเธอข้นึ ส�ำ รวจก่อนจะชะงกั เม่อื น้ำ�ตาเปรอะเปอ้ื น ดวงหนา้ สวย แกม้ นวลมแี ตห่ ยาดน�้ำ ตาทไี่ หลลงมาไมข่ าดสาย สายตาของ เธอตดั พ้อต่อว่าอยา่ งชดั เจน “ร้องไห้ทำ�ไมครับคนดี ใครรังแกหรือทำ�ร้ายตัวเล็กให้เจ็บปวด” 241

วลัชสติ า ชายหนุ่มเอย่ ถามอยา่ งอ่อนโยน “คุณโกหก ตัวเล็กไม่ใช่คนแรกท่ีคุณขอแต่งงาน คุณเคยขอ คนอนื่ แตง่ งานแลว้ ท�ำ ไมถงึ ไดพ้ ดู แบบนน้ั ออกมา...ท�ำ ...ท�ำ ไมท�ำ แบบนนั้ ” น้ำ�เสียงสะอึกสะอื้นท่ีตีบทแตกกระจายของมีนา ทำ�ให้คน สองคนตกใจ ภาสกรตกใจเพราะไมค่ ิดไม่ฝนั วา่ สุนิศาจะรา้ ยกาจ ท�ำ ร้าย จิตใจมีนาด้วยคำ�พูดเช่นนี้ ทว่าสุนิศากลับมองคนเจ้าน้ำ�ตาตีบทแตก อย่างไม่อยากจะเชื่อ ท้ังไม่คิดว่ามีนาจะร้ายกาจถึงเพียงน้ี ไม่คิดว่า ผู้หญิงท่ีดูไม่มีพิษมีภัย จะซ่อนความร้ายกาจไว้ภายใต้ใบหน้าน่ารักและ นา่ ทะนุถนอมได้อยา่ งไม่นา่ เชอื่ “ตัวเลก็ ...ฟังผมนะ ผมไม่เคยขอศาแตง่ งาน ไม่เคยพดู เลย ผมรกั ตัวเล็กคนเดียวนะ ไม่เคยรู้สึกกบั ใครอย่างทรี่ ูส้ กึ กับตัวเลก็ เลย เช่อื ผมนะ คนดี ผมรกั ตวั เลก็ และขอตวั เล็กแตง่ งานเพยี งแคค่ นเดียวเท่านนั้ ” “จริงเหรอคะ แน่ใจนะคะ” เสียงสะอื้นยังมีให้ได้ยิน ทว่ามือหยาบคอยเกล่ียน้ำ�ตาออกจาก ดวงหน้าสวย เธอโอบกอดเขาไว้ทั้งตัวเม่ือเขาพยักหน้ารับ มือใหญ่ลูบ แผน่ หลงั หญงิ สาวอยา่ งออ่ นโยน กอ่ นจะเอย่ กบั สนุ ศิ าดว้ ยน�ำ้ เสยี งเดด็ ขาด “เลกิ ยงุ่ เรอ่ื งผมกบั ตวั เลก็ เสยี ทเี ถอะ เราไมไ่ ดเ้ ปน็ อะไรกนั อกี แลว้ ผมก�ำ ลงั จะแตง่ งานกบั ตวั เลก็ หวงั วา่ คณุ จะเขา้ ใจค�ำ พดู ของผมนะสนุ ศิ า” น�้ำ เสยี งเหนิ หา่ ง ค�ำ แทนตวั เตม็ ยศ และการเดนิ หนเี ธอไป บง่ บอก ว่าความรักที่หล่อนมอบให้ไม่มีค่าอะไร เมื่อผู้หญิงเจ้ามารยาที่หันมา ย้ิมเยาะใส่เธอนั้นใช้นำ้�ตาออดอ้อน คำ�พูดหวานหู และใบหน้าท่ีหล่อน ไม่เคยคิดสกั คร้ัง วา่ จะซ่อนนสิ ัยรา้ ยกาจท่ีหล่อนไม่เคยสัมผสั ได้ อาจเปน็ เพราะหล่อนสนิทกับมุกดา...ฝาแฝดคนน้องของมีนา ซึ่งอ่อนโยนและ อ่อนหวาน แตกต่างกับพ่ีสาวคนละข้ัว ขณะที่มีนาเจ้าเล่ห์ แต่มีเสน่ห์ท่ี 242

เสน่หล์ วงซ่อนรกั แตกตา่ งจากมกุ ดา บางครงั้ หลอ่ นกเ็ คยรสู้ กึ วา่ มนี ามสี ง่ิ ทน่ี า่ ดงึ ดดู มากกวา่ มกุ ดา ทว่าไม่เคยมีใครได้รู้ถึงสาเหตุท่ีมีนาปฏิเสธความสัมพันธ์ของ ชายหนุ่มทุกคน ความเป็นพี่สาวทำ�ให้มีนาเสียสละความสุข และ ประสบการณด์ า้ นความรักในวัยรนุ่ เพ่ือใหเ้ วลากับน้องสาวท่ีอ่อนต่อโลก มนี าดแู ลนอ้ งสาวเปน็ อยา่ งดี แตเ่ พราะความไวใ้ จ เชอื่ ใจมากเกนิ ไป ท�ำ ให้ มุกดาต้องจากไปอยา่ งไม่มวี นั หวนคนื แม้เวลานั้นมีนาอยากจะจากไปเช่นเดียวกับน้องสาว แต่ความ เสียใจจากการสูญเสียท่ีแปรเปล่ียนเป็นความเจ็บแค้น ก็ทำ�ให้เธอต้อง ดนิ้ รนมชี วี ติ อยตู่ อ่ เพอ่ื ทวงคนื ความยตุ ธิ รรมจากคนทท่ี �ำ รา้ ยนอ้ งสาวของ ตัวเอง และบัดนกี้ ารเอาคนื ของเธอกป็ ระสบผลแล้ว ภาสกรมองดอกไม้ในแจกันอย่างนึกขำ� ด้วยคราแรกท่ีเข้า มาเหน็ ในหอ้ งท�ำ งาน เขาไมเ่ ขา้ ใจถงึ เหตผุ ลทม่ี นี าจดั แจกนั มาใหเ้ ขา ทวา่ กโ็ กรธทเี่ ธอใหค้ นไปแอบตดั ดอกไมไ้ มล่ ง ยงิ่ เหน็ ใบหนา้ ออดออ้ นกบั ลกั ยมิ้ ขา้ งแกม้ กย็ งิ่ ตอ้ งยอมใจออ่ น เขาแพท้ างเธอจรงิ ๆ เมอ่ื นกึ ถงึ คนตวั เลก็ จงึ หนั ไปมองลอ็ กเกตสเี งนิ บนโตะ๊ ซงึ่ เขาจ�ำ ไดว้ า่ หญงิ สาวมกั จะสวมตดิ กาย ไมย่ อมถอด ทวา่ มันกลับมานอนแน่นงิ่ บนพืน้ พรมใกลช้ ้นั หนงั สือ เขาพลิกล็อกเกตไปมาอีกคร้ัง ลวดลายถูกสลักไว้อย่างสวยงาม แตเ่ มอ่ื เพง่ สายตากลบั พบตวั อกั ษรเลก็ ๆ ทส่ี ลกั ไว้ ‘มนี า’ ชายหนมุ่ ขมวดควิ้ ก่อนจะพลกิ ดูอกี ด้าน และพบการตวั อักษรเชน่ เดียวกนั ‘มกุ ดา’ ชายหนุ่มเปิดล็อกเกต ภาพหญิงสาวเล็กๆ สองภาพ ทว่ากลับมี ความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด คนหนึ่งผมยาวดูยุ่งๆ ร่าเริง ขี้เล่น อีกคน ผมซอยสน้ั ดอู อ่ นโยน เรยี บรอ้ ย...ฝาแฝดไขใ่ บเดยี วกนั คนสองคนทเ่ี หมอื น 243

วลชั สติ า ราวกับแกะ แตเ่ ขากลบั สังเกตจุดตา่ งได้อยา่ งชดั เจน “นสี่ ินะ...เหตุผลท่ตี วั เลก็ มาท่ีนี”่ ภาสกรมองล็อกเกตในมือก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง ภาพ น้องชายของเขากำ�ลังกอดคอหญิงสาวตัวเล็ก ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เขา อาจจะหึงญาติผู้น้องเป็นแน่ แต่ท่ียืนดูอย่างใจเย็นได้ เป็นเพราะได้รู้ถึง ความหมายของดอกไมใ้ นแจกนั ท่ีพลอยจันทรแ์ อบกระซบิ บอกเขา ‘คณุ ตวั เลก็ ขอแจกนั มาจดั ดอกไมใ้ หค้ ณุ ซนั คะ่ บอกวา่ ดอกไมพ้ วก นแี้ ทนความรสู้ กึ ของเธอ’ ตอนได้ยินปริศนาของพลอยจันทร์ ก็ทำ�ให้เขาอดไม่ได้ที่จะต้อง เปิดอินเตอร์เน็ต แล้วหาความหมายของดอกไม้ที่เขาเป็นคนปลูกกับมือ กอ่ นจะต้องยมิ้ เมื่อพบว่า... ‘ดอกกลว้ ยไม’้ มคี วามหมายกนิ ใจมากกวา่ ทค่ี ดิ มนั แทนความรสู้ กึ ‘หา้ มใจไม่ใหค้ ิดถงึ เธอไมไ่ ด’้ แค่ดอกไม้ชนดิ น้กี ็ทำ�ใหเ้ ขายมิ้ แก้มปริ แตก่ ็ ไม่รอช้าท่จี ะหาความหมายของ ‘ดอกหนา้ วัว’ ซึง่ เป็นตัวแทนของ ‘ผู้หญิง เหงาเศรา้ ’ ทมี่ ี ‘ความรกั ทม่ี น่ั คงและอดทนเปน็ อมตะ ไมม่ วี นั เหย่ี วเฉา’ นนั่ กเ็ พราะก้านดอกหน้าวัวแทนความหมายความคงทน ม่ันคง ซ่ึงดอกไม้เพยี งสองชนดิ กท็ ำ�ให้เขาเขา้ ใจความรู้สกึ ทเ่ี ธอไมย่ อม เอ่ยออกมาแลว้ ล่ะ แคน่ กี้ เ็ พยี งพอส�ำ หรบั เขาแล้ว เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำ�งานดังขึ้น ทำ�ให้เจ้าของต้องชะโงกหน้า ดูช่ือท่ีโชว์หราบนหน้าจอ เขากดรับก่อนจะแนบหูเตรียมฟังเสียงบ่นของ เพ่อื น ทวา่ ... “มขี า่ วมาบอกว่ะซัน” “อะไร...จะแตง่ งานหรือไง” “อยากเหมือนกนั แตม่ เี รื่องจะเลา่ ใหฟ้ งั เผ่อื นายสนใจจะชว่ ยฉนั 244

เสน่หล์ วงซอ่ นรกั สักหน่อย” “เกีย่ วกับตัวเลก็ ด้วยใช่มัย้ ล่ะ ถงึ ไดค้ ิดจะยมื มือเพ่อื นเน่ีย” “นายจะไมช่ ่วยก็ได้น”ี่ “วา่ มาเลยดกี ว่า เรือ่ งท่นี ายรนู้ ่ะ” “มนี าหรอื ตวั เลก็ ของนายน่ะ...มฝี าแฝด” “เรอื่ งนีค้ ิดวา่ รูแ้ ลว้ ...ชอ่ื มกุ ดา” “รู้ไดไ้ ง” น�ำ้ เสยี งท่กี รอกผ่านสายงนุ งง และแปลกใจ “เธอทำ�ล็อกเกตตกไว้ทีห่ ้องทำ�งานฉัน แลว้ มีชอ่ื สลกั อยู่น่ะสิ” “โอเค แลว้ นายกพ็ อเดาเรื่องออกใชม่ ยั้ ละ่ ” “นายเล่ามาเลยดกี ว่าทศ ฉันขี้เกยี จเดาเรอ่ื ง” “ตกลง...เอาสน้ั ๆ เลยนะ แมต่ กุ๊ ตาญป่ี นุ่ ของนายตอ้ งการแกแ้ คน้ สุนิศา ให้มุกดาที่ต้องแท้งลูกและเสียชีวิตไปเม่ือสี่ปีก่อน เดิมทีน่ะมุกดา ตั้งใจจะแต่งงานกับตุลา มีนายอมให้แต่งเพราะมุกดาท้อง แต่ในช่วงท่ี มีนาเป็นตัวแทนของบริษัทไปอบรมท่ีต่างประเทศ มันเป็นช่วงที่มีนารู้ว่า ตุลามีคนอ่ืน แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร สุนิศาอาสาดูแลมุกดาให้ แล้วเร่ืองมันก็ แดงขึ้น และจบลงไม่สวยเท่าไหร่ ตอนที่เธอกลับจากต่างประเทศก็แทบ เสียสติกันไปเลย เพราะกำ�ลังจัดงานศพของน้องสาวพอดี เธอต้องรักษา ตัวในโรงพยาบาลจิตเวชอยู่หลายเดือน แล้วเข้าออกอีกเป็นปี หลังจาก หายเปน็ ปกตกิ ถ็ กู สง่ ตวั ไปเรยี นตอ่ เพอื่ ลบเลอื นบาดแผลในใจ แตด่ เู หมอื น ไม่ได้ผล เพราะเธอรู้ความจริงว่าสุนิศาและตุลาเป็นต้นเหตุให้น้องตัวเอง ตอ้ งตาย ฉนั ไมร่ ้รู ายละเอียดนกั แตเ่ ทา่ ท่รี ู้กค็ ือหลังจากมุกดาตายไม่นาน สุนิศาก็เลิกกับตุลาแล้วกลับไปใช้ชีวิตที่เชียงใหม่ จากน้ันก็คงได้รู้จักกับ นาย ถ้าให้ฉนั เดานะ” “แล้วตลุ านเ่ี ป็นใคร” 245

วลชั สติ า “ผชู้ ายคนนเี้ ลวจนฉนั ยงั คดิ ไมถ่ งึ เลยวะ่ ซนั มนั คดิ จะฟนั ทงั้ มกุ ดา และมนี า แตค่ งเปน็ โชคดขี องแมต่ กุ๊ ตาญป่ี นุ่ นายนะ ทเ่ี ผอญิ วนั นน้ั มนี าไป ท�ำ ธรุ ะดว่ นทต่ี า่ งจงั หวดั สว่ นมกุ ดากด็ นั มานอนหอ้ งพส่ี าวพอดี แลว้ นายรู้ อะไรม้ยั วะซนั ว่าคุณเหมยี วส่งเธอไปท�ำ งานท่นี ่ันเพราะอะไร” “นายอยา่ บอกนะว่าเพราะไอต้ ลุ าอะไรน่นี ่ะ” “โป๊ะเชะ! ถูกต้องเลยล่ะ เพราะอย่างนี้ไงล่ะ คุณเหมียวถึงได้ส่ง ไอ้วนิ ไปทีน่ ่นั น่ะ” “เดยี๋ วนะ! ฉนั ไม่เข้าใจ หมายความว่าไง” “น่ีนายไม่รู้หรือไง ว่าสองคนนั้นเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียน ม.ปลาย” “แลว้ ไอ้วินเกีย่ วอะไรกับเร่ืองนด้ี ว้ ย” “คณุ เหมยี วกห็ ว่ งนอ้ งนะ่ สิ เลยใหไ้ อว้ นิ ชว่ ยเปน็ หเู ปน็ ตาคอยระวงั ไอต้ ลุ านน่ั วนิ เคยชอบมกุ ดามากอ่ น ทงั้ คเู่ ลยสนทิ กนั มาก จนมนี าขอใหพ้ ่ี สาวรบั นายวนิ เขา้ ท�ำ งาน นอ้ งนายเปน็ ผจู้ ดั การแผนกจดั เลย้ี งไมใ่ ชห่ รอื ไง” “มง้ั ...ไมไ่ ดส้ นใจว่ะ แลว้ ไอ้ตุลามันขนึ้ มาเชียงใหม่แล้วใชม่ ยั้ วะ” “ไปเมอ่ื เชา้ คุณแอฟไดข้ า่ วนจี้ ากคณุ เหมียว” “ญาตดิ กี ันแลว้ หรือวะ” “ห!ึ ไมบ่ อก นายจะจัดการไอต้ ลุ าเองรเึ ปล่า” “อยากให้ฉันจัดการ เพราะว่านายจะได้ไม่ต้องจัดการรัตน์ศรันย์ คนนอ้ งใชม่ ยั้ วะ” “ฉลาดเชียวนะเว้ยไอซ้ ัน ยอมรับวะ่ ” “ยมื มอื ฉันนหี่ ว่าไอ้ทศ” “หรือจะไมท่ ำ�” นำ้�เสียงเจ้าเล่ห์ของทศพลท่ีภาสกรไม่เคยชอบสักคร้ัง แต่ก็ต้อง 246

เสน่ห์ลวงซอ่ นรกั ยอมรับว่าเพื่อนเขาถนัดการยืมมือคนอื่นเสียจริงๆ จากที่สื่อประโคมข่าว น่ีก็ถือว่ายืมมือนักข่าวสร้างกระแสเร่ืองเขาและอรณิชา ราวกับต้องการ ประกาศให้ชายผู้สูงศักด์ิได้รู้ว่าหญิงสาวมีเจ้าของ และเป็นการเตือน นาถยดากลายๆ ว่าการแตะต้อง หรือทำ�ร้ายคู่หมั้นของตนไม่ใช่เร่ืองง่าย อย่างทคี่ ดิ อีกด้วยเหมอื นกัน “ฉันจะจดั การคนน้องให้กไ็ ด้ วา่ แต่คนแมก่ บั คนพ่ีนายจะเอาไง” “ไมต่ ้องห่วง ฉันยมื มอื เจา้ พอ่ การพนนั แถวน้ีจัดการนาถยดาได”้ “ใครวะ...ไอ้อภิวัฒน์เหรอ?” “ใช่!” “หมอน่ันไมส่ นใจอรณิชาเหรอวะ” “มนั เคยสนนะ เหน็ วา่ เคยจบี แลว้ แตโ่ ดนตอกกลบั ไปจนหนา้ หงาย มนั กเ็ ลยตัดใจ ถือว่าตัวเองมีเงนิ จะกอดใครสกั ก่คี นกไ็ ด”้ “เหมือนนายนั่นล่ะว่ะ แต่ว่านายน่ะ...สนใจคุณแอฟเอามากๆ ก็ เลยฉวยโอกาสลากเธอกลบั บา้ น แลว้ กต็ ีตราเปน็ เจ้าของเรียบรอ้ ย ดีนะท่ี เธอไม่ไดท้ ้องน่ะ” “ไม่ต้องมาทำ�เป็นพูดเลยนะเว้ย ฉันขอให้ท้องอยู่เช้าเย็นเนี่ย ไม่ ได้ผลซะท”ี “นบั วนั ให้ตรงดิวะ หรือว่าน�้ำ ยาไมด่ ีวะ” ภาสกรแซวพลางกล้ัวหัวเราะ แต่เสียงท่ีด่ากลับมาเป็นภาษาแม่ ของปลายสายนั้น ทำ�ให้เขาอดไม่ได้ทีจ่ ะขำ� “ไมต่ อ้ งมาด่าฉนั เปน็ ภาษากรกี นะเว้ย ฉันฟังไม่รู้เร่ือง เก็บไปพดู กบั เมยี นายไป” “เออ! อย่าลืมจดั การหักคอไอต้ ุลาให้ดว้ ยนะ” “ฉนั ไมไ่ ดใ้ จจืดใจด�ำ แบบนายนะไอท้ ศ” 247

วลัชสติ า “ถา้ ยงั ไงกใ็ หม้ นั ลงมากรงุ เทพฯ กไ็ ด้ จดั การทน่ี น่ี า่ จะงา่ ยกวา่ แถบ นัน้ หลุดออกชายแดนล่ะยงุ่ เลย” “ตามนั้นละ่ ” “ออ้ ! เกอื บลมื แอฟบอกใหฉ้ นั เตอื นนายเรอื่ งสนุ ศิ านะ่ เธอบอกวา่ ผู้หญิงคนน้ันร้ายกว่าที่พวกเราคิด แต่ไม่ยอมบอกรายละเอียดอะไรมาก นายคงตอ้ งไปงา้ งปลาแมต่ ุก๊ ตาจ้ิมลม้ิ ของนาย” “ขอบใจที่เตือน ฉนั จะได้ไมต่ อ้ งสงสารเธออีก” “ออื ...แค่นีน้ ะ” เสียงตัดสายดังขึ้น พร้อมๆ กับเสียงเคาะประตูของหญิงสาวใน ชุดนอนกระโปรงสวมศีรษะตวั ยาวแขนยาว “มอี ะไรครับตัวเล็ก” เขาเลกิ คิว้ อยา่ งแปลกใจ “เออ่ ...ตัวเล็กอาสาป้าพลอยเอาน้�ำ กระเจ๊ียบมาใหน้ ่ะคะ่ ” เธอวางถาดแก้วนำ�้ ก่อนจะกม้ หนา้ ลงอยา่ งครนุ่ คดิ “มีอะไรจะถามผมหรือเปล่าเอ่ย” ภาสกรถามพลางจับมือนุ่มน่ิม อยา่ งอ่อนโยน “เออ่ ...คอื ...คอื ว่าตัวเลก็ ไมร่ ูว้ ่าจะพดู ยังไงนะ่ คะ่ ก�ำ ลังสับสน” หญงิ สาวอ�ำ้ อง้ึ ชายหนมุ่ ยม้ิ อยา่ งเอน็ ดู นว้ิ หวั แมม่ อื ไลบ้ นหลงั มอื น่มิ ให้เธอผ่อนคลายความเกร็ง “พูดอย่างทอี่ ยากจะพูดครับ ผมรบั ฟงั ตวั เลก็ เสมอ” “ถ้าวันหน่ึงตัวเล็กรู้เรื่องราวของตัวเอง แล้วทุกอย่างไม่สามารถ เป็นเหมือนตอนนี้ได้ คุณซนั จะท�ำ ยังไงคะ” “หมายความว่าไงครบั ” “ถ้าตัวเล็กไม่ได้เป็นคนดีอย่างท่ีคุณเห็นตอนนี้ ไม่ได้เป็นผู้หญิง ที่ควรค่าแก่การทะนุถนอม และไม่สามารถยืนเคียงข้างคุณได้อีก คุณจะ 248

เสน่หล์ วงซอ่ นรัก ยังรกั ตัวเล็กหรอื เปล่า” “ตัวเล็กครับ...ผมรักตัวเล็ก และไม่มีวันยอมให้ตัวเล็กไปยืน ข้างใครนอกจากผม เพราะตัวเล็กมีค่าสำ�หรับผมเสมอ ผมเคยบอกแล้ว ใช่ม้ัยว่า ผมไม่สนใจเร่ืองราวในอดีตของตัวเล็ก ผมสนเพียงแค่ตัวเล็กรัก ผม และพร้อมจะแต่งงานกับผม...ผมขอแค่นี้” ภาสกรเอ่ยด้วยน้ำ�เสียง อบอนุ่ อ่อนโยน “ขอบคุณนะคะ ตัวเล็กรกั คุณซนั นะคะ” ค�ำ บอกรกั ออ้ มแอ้ม กับใบหน้าซับสีแดงระเรอ่ื ท�ำ ใหช้ ายหนมุ่ ร้ัง ร่างเธอมากอดไว้ นัยน์ตาสีฟ้าทอดมองเธออย่างอ่อนโยน เขาจับมือของ เธอไว้ มือสากสัมผัสได้ถึงแหวนท่ีเขาสวมไว้เม่ือเย็น แหวนท่ีเขาได้รับ ตกทอดมาจากมารดาชาวอเมรกิ นั ซง่ึ ปา่ นนค้ี งมคี วามสขุ กบั บดิ าทป่ี ระเทศ ใดประเทศหนึ่งบนโลกกลมๆ ใบนี้ “ห้ามถอดนะครับ แล้วก็อย่าไปฟังใคร อย่าไปฟังคำ�ใส่ร้ายของ ใคร ถ้าอยากรู้อะไร ไม่แน่ใจอะไรเกี่ยวกับเรื่องของเรา ให้หันหน้าคุยกัน ผมสัญญาว่าจะไม่มีวันปล่อยมือคู่นี้ ถ้าเราต้องห่างกัน ไม่ว่าด้วยเหตุผล อะไร เราจะตอ้ งเจอกนั ในวนั นข้ี องทกุ เดอื น...วนั ทเ่ี ราสญั ญาวา่ จะอยดู่ ว้ ย กนั แบ่งปนั ทกุ อย่างแก่กนั ” “ตัวเลก็ ขอเรยี กว่า...วนั สญั ญาของเรานะคะ” “ครบั ผมเหน็ ด้วย” หญิงสาวยิม้ รบั กอ่ นจะก้าวเข้าสอู่ ้อมกอดเขาอีกคร้งั ภาสกรย้มิ อยา่ งสขุ ใจ มีนาครุ่นคิดถึงคำ�พูดท่ีสายไหมฝากให้เธอคิด คำ�พูดที่ทำ�ให้ เธอกล้าท่ีจะเดินเข้ามาในห้องทำ�งานของเขาในเวลาดึกดื่นด้วยชุดนอน บางเบาแบบนี้ แม้จะเป็นชุดนอนแขนยาว แต่เน้ือผ้าบางเบาแนบลำ�ตัว 249

วลชั สติ า แบบนี้ มันกส็ ่งเสริมค�ำ พูดของสายไหมไดไ้ มน่ อ้ ย ‘ถ้ารกั เขา กม็ ีความสขุ กับเขา เก็บเกีย่ วความทรงจ�ำ ความผูกพนั ท้ังหมด เพราะหลังจากจบเรื่อง แกจะต้องแต่งงานกับคนอื่นอย่างเล่ียง ไมไ่ ด้ แกควรท�ำ ตามทห่ี วั ใจเรยี กรอ้ ง กอ่ นทแี่ กจะตอ้ งเสยี ใจเพราะไมก่ ลา้ ท่จี ะทำ�มันลงไป’ “คุณซนั คะ” เสยี งหวานเรียกชื่อเขาเบาหวิว “หอื ...วา่ ไงครบั ” “ตวั เล็กขอนอนดว้ ยไดม้ ้ยั คะ” ภาสกรดันร่างบางออกห่างเล็กน้อย ขณะก้มมองใบหน้าของคน เอย่ ขออยา่ งแปลกใจ เขาไมค่ าดคดิ วา่ จะไดย้ นิ ค�ำ พดู นจ้ี ากปากเธอ ไดย้ นิ คำ�ว่ารัก ได้รับรู้ความรู้สึกของเธอ ก็ทำ�ให้เขาทั้งแปลกใจ ต่ืนเต้น และ ดีใจมากพอแล้ว ทว่าส่ิงที่เธอบอกเมื่อครู่ ยิ่งกว่าทำ�ให้เขาต่ืนเต้น แต่มัน ท�ำ ให้เขาต่ืนตัวแทบจะทันที ความปรารถนาแลน่ ไปทว่ั สรรพางคก์ ายโดย ไมส่ ามารถควบคุมได้ “ตวั เล็กเขา้ ใจความหมายท่ตี ัวเองพดู หรือเปลา่ ” “ค่ะ เรากำ�ลังจะแต่งงานกันไม่ใช่หรือคะ” หญิงสาวเอียงศีรษะ ถามอย่างฉงนใจ “คณุ จะมาเสียใจภายหลงั ไมไ่ ด้นะ” “ไมม่ วี นั หรอกคะ่ ตวั เลก็ จะเสยี ใจได้ไงล่ะคะ่ ” ภาสกรยกมุมปากข้ึนยิ้ม แล้วช้อนร่างบอบบางของเธอข้ึนสู่อ้อม แขน หญงิ สาวกอดคอชายหนมุ่ ไวแ้ นน่ น�้ำ กระเจย๊ี บทถ่ี กู น�ำ มาเปน็ ขอ้ อา้ ง ถกู ทง้ิ ไวอ้ ยา่ งไมไ่ ยดี เนอื่ งจากคนดมื่ มสี งิ่ ทนี่ า่ สนใจ และคงท�ำ ใหเ้ ขานอน หลับฝันดกี ว่า 250