เสน่ห์ลวงซ่อนรัก

เสนห่ ์ลวงซ่อนรัก ภาพครอบครวั ในมอื ของหญงิ สาว เปน็ ภาพทถ่ี กู บนั ทกึ ตง้ั แต่ เธอยังเป็นเพยี งเด็กหญงิ ตวั เลก็ ๆ มีพ่ีชายทร่ี ักนอ้ งสาว มพี ่อท่เี ป็นหวั หน้า ครอบครัวท่ีอบอุ่น มีน้าสาวท่ีเปรียบเสมือนแม่ซ่ึงใจดีเสมอมา ทว่า ทุกอย่างกลับสูญสลาย เพียงการก้าวเข้ามาของผู้หญิงหน้าเงินคนนั้น เพียงคนเดียว...อรณิชานึกย้อนกลับไปในวันวานแห่งความร้าวรานของ ครอบครวั เธอยงั จ�ำ ผหู้ ญงิ ทบี่ ดิ าพาเขา้ บา้ น เพอื่ จะชว่ ยแมล่ ดาดแู ลบา้ น ซงึ่ ขณะนั้นสุขภาพไม่แข็งแรงนัก หากทว่านีรนาถไม่ได้เข้ามาอยู่เพียงลำ�พัง หล่อนเข้ามาพร้อมกับบุตรสาวและบุตรชาย ซ่ึงนาถยดาอายุรุ่นราวคราว เดยี วกับเธอ หลงั จากทงั้ สามคนเข้ามาในบ้านได้ไม่ถงึ ปี คนแม่กถ็ กู เลอื่ น มาเป็นคุณนายอกี คนของบา้ น น้าสาวของเธอจึงขอร้องให้บิดาสร้างบา้ น อกี หลังใหก้ ับรตั นศ์ รนั ย์ แทนการอยู่รวมในบา้ นหลงั เดียวกัน บิดาของเธอยินยอมตามคำ�ขอของน้าสาว แต่ดูเหมือนบิดาแทบ จะไม่กลับบ้านหลังใหญ่อีกเลย หลังจากน้ันเพียงสองปี แม่ลดาของเธอ กจ็ ากไปดว้ ยอาการตรอมใจ ซ่งึ ในชว่ งสองปนี ้ัน...นรี นาถมกั ท�ำ รา้ ยความ รสู้ กึ ของเธอดว้ ยค�ำ พดู อยตู่ ลอด และดว้ ยวยั เพยี งสบิ สามปี ท�ำ ใหเ้ ธอท�ำ ได้ เพยี งเกบ็ งำ�ความเสยี ใจไว้ หากหญงิ สาวยงั จ�ำ ไดด้ ใี นวนั ทแี่ มล่ ดาเสยี ชวี ติ ขณะนนั้ เธอมอี ายุ สิบห้าปี กำ�ลังเข้าสู่ชีวิตของเด็กม.ปลาย นางได้มอบล็อกเกตทองคำ�ขาว ของมารดาผใู้ ห้ก�ำ เนดิ ซึ่งบิดาเคยมอบใหก้ ับมารดาในชว่ งปีแรกที่ใช้ชีวติ รว่ มกนั เรอ่ื งราวความรกั ของบดิ าและมารดานนั้ เธอรบั รจู้ ากนา้ สาวตงั้ แต่ เด็ก แม้มารดาผู้ให้กำ�เนิดจะเสียชีวิตตั้งแต่เธอยังไม่ครบขวบ แต่เธอก็ได้ น้าสาวผู้เล้ียงดูเธอเสมือนลูกในไส้ ทั้งยังเล่าเรื่องของมารดาให้เธอฟัง ทกุ คนื ก่อนนอน 301

วลชั สติ า เสยี งเปดิ ประตูห้อง ท�ำ ใหห้ ญงิ สาวตื่นจากภวังค์ เธอวางรูปกอ่ น จะหนั ไปหาชายหนมุ่ ร่างสงู ท่ีสวมชดุ นอน เธอเลกิ ค้ิวอยา่ งแปลกใจ “วันนี้ไม่ไปผับเหรอ” “ไม่ล่ะ วา่ แต่แอฟมาทำ�อะไรท่นี ่นี ะ่ ” “ห้องแม่ลดาน่ะค่ะ ตอนเด็กๆ เคยฝันไว้ว่าถ้าจะมีครอบครัว จะ หาผู้ชายแบบพ่อ แตว่ ่า...” เสยี งหวานเงยี บหายไป เมอื่ เธอเงยหนา้ มองภาพแตง่ งานของบดิ า กบั นา้ สาวบนฝาผนงั ทศพลมองตาม ดวงตาสอี �ำ พนั ของหญงิ สาวเหมอื น สตรใี นรูป รวมไปถึงสว่ นอนื่ ๆ บนใบหนา้ ของเธอก็คล้ายคลงึ มาก “คณุ เหมือนท่านมากเลยนะ ทั้งทท่ี า่ นเปน็ นา้ สาวของคุณ” “คะ่ กอ่ นพอ่ จะเสยี กพ็ ดู แบบนนั้ อาจเปน็ เพราะวา่ แมล่ ดาเหมอื น แม่ผู้ให้กำ�เนิดฉันมาก พ่ีออฟเคยเล่าให้ฟังว่าพ่อขอให้แม่ลดาช่วยดูแล พวกเรา กอ่ นท่ีทา่ นทั้งค่จู ะตกลงใช้ชีวติ แบบสามภี รรยา คณุ ทศคะ...คุณ เคยได้ยินคำ�พูดที่ว่า...ลูกสาวยิ่งเหมือนแม่มากเท่าไหร่ก็จะย่ิงอาภัพหรือ เปลา่ คะ” “คณุ อาภัพหรอื เปล่าล่ะ” “จริงค่ะที่ว่าฉันเกิดมาท่ามกลางเงินทอง มีรถหรูขับ ใช้เงินเป็น เบยี้ แตฉ่ นั อาภพั รกั ตงั้ แตพ่ วกรตั นศ์ รนั ยเ์ ขา้ มา ค�ำ วา่ บา้ นไมเ่ คยเปน็ บา้ น เลย พอ่ ไมเ่ คยดูด�ำ ดดู ีแมล่ ดากบั ฉนั เลย แมแ้ ตว่ ันทีแ่ มล่ ดาเสีย พอ่ ท�ำ แค่ โทร.สงั่ หมอใหด้ แู ลแมล่ ดาใหด้ ที ส่ี ดุ แตไ่ มไ่ ดอ้ ยกู่ บั แมล่ ดาในวาระสดุ ทา้ ย ตอนนน้ั มเี พยี งฉนั พอี่ อฟ นมผอ่ ง และนมอนุ่ เทา่ นนั้ ใครๆ บอกวา่ แมล่ ดา ตรอมใจ แตน่ มผอ่ งรดู้ ที ส่ี ดุ วา่ ยาทแี่ มล่ ดาทานถกู สบั เปลยี่ นดว้ ยฝมี อื ของ นีรนาถมารว่ มสองปี เธอฆ่าแม่ลดาผอ่ นสง่ คณุ ลงุ วสุก็รู้เรื่องน้ีดี นน่ั ท�ำ ให้ ทัง้ สองคนถูกฆา่ ตายตามไปดว้ ย” 302

เสน่หล์ วงซอ่ นรกั “แล้วมันเกดิ อะไรขึน้ ละ่ ท�ำ ไมคณุ ถึงได้แค้นพวกน้ันขนาดนัน้ ” “ลอ็ กเกตทแี่ มล่ ดาใหไ้ ว้ เปน็ ของดตู า่ งหนา้ ชน้ิ เดยี ว ทเ่ี ปน็ ของแม่ แท้ๆ ข้างในมกี ุญแจดอกเลก็ ๆ มันคือกุญแจไดอารี่ ในไดอาร่ี แม่ลดาเล่า ทกุ เรอื่ งทกุ ความรสู้ กึ แตฉ่ นั ไมเ่ คยเขา้ ใจเลยวา่ ท�ำ ไมแมล่ ดาถงึ ไมเ่ คยโกรธ ไม่เคยเกลียดพ่อ กระทง่ั หลังจากที่พ่อเสีย ฉันก็เข้าใจทุกอยา่ ง คำ�ใบข้ อง แมล่ ดาคอื ...พอ่ ไมม่ วี นั เลกิ รกั แมล่ ดาแมแ้ ตล่ มหายใจสดุ ทา้ ย เพราะรกั มา จากหัวใจ ไมใ่ ชก่ ารบังคับด้วยเสน่ห์มนตรา” “แล้วพอ่ คุณรู้เรอื่ งนัน้ เมื่อไหร”่ “ตอนฉนั เรยี นอย่ปู สี องคะ่ ” หญงิ สาวตอบอย่างไมค่ ิดปิดบัง อรณิชาสบตากับชายหนุ่ม เพราะว่ารักผู้ชายคนน้ี เธอจึงอยาก บอกเลา่ ทกุ เรอ่ื งราว อยากใหเ้ ขาไดร้ จู้ กั เธอใหม้ ากขนึ้ หญงิ สาวยอมใหเ้ ขา ร้ังกายไปองิ กบั อกแกร่ง กอ่ นจะเร่มิ เล่าต่อเมอื่ เขาจมุ พติ กระหม่อมหอม “ช่วงท่ีฉันเรียนอยู่ม.ปลาย เป็นช่วงเวลาที่พ่อรับนาถยดามาเป็น บตุ รบญุ ธรรม เธอขโมยสรอ้ ยล็อกเกตทองค�ำ ขาวในหอ้ งนี้ ตงั้ ใจจะเอาไป ขาย แตข่ ายไม่ได้ เพราะเปน็ ของช้นิ เดยี วและทำ�ขน้ึ พเิ ศษ ตอ้ งมกี ารเซ็น อนญุ าตใหข้ ายเทา่ นน้ั ฉนั ไมร่ วู้ า่ นาถยดาไปท�ำ อที า่ ไหน กลบั มาถงึ ไดเ้ ยนิ จนไม่มีชิน้ ดี ฉนั เลยทำ�รา้ ยและว่าสาดเสียเทเสีย...” นาถยดาหยุดพูด แลว้ นึกถึงช่วงเวลาในอดีต เพ่อื จะเล่าต่อ... อรณิชาวัยเพียงสิบหกปีในชุดนักเรียน ร่างอวบมองล็อกเกตใน มือของนาถยดาอย่างขุ่นเคือง เธอเปิดประตูรถ กระชากร่างของน้องสาว นอกไส้มาประชนั หน้า ‘ล็อกเกตของแมฉ่ ันไปอย่กู บั เธอได้ยังไง’ ‘ไม่ใชเ่ สียหน่อย นนี่ ะ่ ของคุณแม่ตา่ งหาก’ ‘อยา่ มาตอแหล! เธออย่าคดิ ว่าได้ใชน้ ามสกุลภกั ดว์ิ ริ นั ดรแ์ ลว้ จะ 303

วลชั สติ า เอาของทุกอย่างไปได้นะ อย่าคิดว่าเธอจะได้ทุกอย่างที่หวังไว้ นี่มันของ แม่ฉัน อยา่ มายงุ่ !’ อรณชิ าหยบิ ลอ็ กเกตในมอื ของนาถยดา แลว้ ผลกั เธอจนลม้ เสยี ง หวดี รอ้ งโวยวายของคณุ นายคนใหม่ ท�ำ ใหเ้ ธอตวดั สายตาขนึ้ มอง กอ่ นจะ เดนิ ชนอกี ฝา่ ยแลว้ ข้นึ บนั ไดบ้าน ทวา่ เสียงทุ้มทเ่ี รยี กไว้ ท�ำ ให้เธอหยดุ นงิ่ ‘ยยั แอฟ! พอ่ ไมเ่ คยสอนใหเ้ ราเปน็ เดก็ แบบนน้ี ะ ใครสอนนะ่ หรอื วา่ แม่เราสอนใหม้ าระรานลกู คุณนี’ ‘พอ่ พดู ถงึ แมล่ ดาแบบนไี้ ดย้ งั ไงกนั หนไู มอ่ ยากจะเชอื่ เลย หนกู บั พี่ออฟเป็นลูกพ่อ แต่ไอ้เด็กสองคนน้ีก็แค่กาฝาก หนูไม่มีวันยอมรับพวก ไรส้ กลุ มารยาทต่�ำ ๆ แบบน้เี ป็นภกั ดว์ิ ิรนั ดรห์ รอกคะ่ และหนูไมม่ วี ันยอม ให้ผู้หญิงคนไหนได้เป็นแม่ของหนู นอกจากแม่ลดา แม่ลดาที่ตายเพราะ ตรอมใจ! แลว้ ลอ็ กเกตอนั นท้ี เี่ ปน็ ของดตู า่ งหนา้ ชนิ้ เดยี วของแมท่ เ่ี กดิ แอฟ มา แล้วแม่ลดาก็ช่วยดูแลรักษาให้อย่างดี แต่พ่อคงลืมไปแล้วล่ะสิว่าพ่อ เคยมีแม่และแม่ลดาอยู่ เพราะตอนน้ีพ่อไม่รักแม่ ไม่รักแม่ลดา ไม่รักหนู ไม่รกั พ่ีออฟ แต่รักพวกผู้หญงิ มารยาสาไถ ช้นั ต�่ำ ยง่ิ กว่าวัชพืช เอาเถอะ... พอ่ จะรกั พวกโสเภณขี า้ งถนนกต็ ามใจ แตพ่ อ่ ไมม่ สี ทิ ธม์ิ าพาดพงิ ถงึ แมล่ ดา แบบน้ี พ่อไมม่ ีสทิ ธ!ิ์ ’ สิ้นเสียงตะโกนกร้าว คนเป็นพ่อก็ตวัดมือบนซีกแก้มของลูกสาว คนโปรด ลกู สาวทเ่ี ขาเลยี้ งดแู ละรกั มาก ทวา่ เพยี งเหน็ ลอ็ กเกตทหี่ ญงิ สาว ท�ำ ตกเพราะความตกใจกท็ �ำ ใหเ้ ขาตะลงึ งนั ความเจบ็ ปวดรา้ วจากบรเิ วณ อกลามไปถึงหัวไหล่ แต่เขากลับกลั้นใจอดทนต่อความเจ็บปวดนี้ เขาจำ� ล็อกเกตชิ้นนไ้ี ด้ ทว่า... ‘ออกไปจากบ้านฉันซะ! ฉันจะคิดซะว่าไม่เคยมีลูกแบบแก แล้ว แกจะไปไหน ไปท�ำ เร่ืองเลวทรามบัดสีอะไรก็ไป...ไปส!ิ ’ 304

เสนห่ ์ลวงซ่อนรกั ‘อยา่ คดิ วา่ หนจู ะอยากอยนู่ ะคะพอ่ แตห่ นไู มอ่ ยากเชอ่ื จรงิ ๆ วา่ พอ่ จะเชอ่ื เมยี เลวๆ มากกวา่ ลกู ทพ่ี อ่ เลยี้ งมา ไหนวา่ หนเู ปน็ ลกู ทพ่ี อ่ รกั ไหนวา่ หนูเหมือนแม่ ที่แท้...พ่อมันกเ็ หมอื นผชู้ ายทว่ั ไปนัน่ ล่ะ ชอบท�ำ รา้ ยความ ร้สู ึกของคนที่รกั ’ เลา่ มาถงึ ตรงน้.ี ..น�ำ้ ตาท่กี ลน้ั เอาไว้กไ็ หลพรากราวกับท�ำ นบแตก ทศพลกก็ ระชบั อ้อมแขน พลางลบู เส้นผมนิ่มจนถงึ กลางหลัง “แอฟ...อย่าร้องไห้สิครับ” เสยี งทมุ้ ขา้ งหทู �ำ ใหค้ นทต่ี กอยใู่ นภวงั คค์ อ่ ยๆ เชด็ น�้ำ ตาตวั เอง เธอ สง่ ยม้ิ พลางสา่ ยหนา้ ใหเ้ ขา ราวกบั จะบอกวา่ ไมเ่ ปน็ อะไร ชายหนมุ่ กดจมกู กับศรี ษะเล็ก เพอื่ ยืนยันวา่ เขายังคงอยตู่ รงน้ี “ถ้าอย่างนัน้ พ่อคณุ ก็ทะเลาะกบั คณุ บอ่ ยข้ึน” “แทบทุกวัน ฉันเลยเริ่มใช้เงินเป็นเบี้ย อยากใช้เงินให้มากท่ีสุด เพอ่ื ไมใ่ หพ้ วกรตั นศ์ รนั ยไ์ ดใ้ ช้ ฉนั ไปลดความอว้ น เขา้ ฟติ เนส เขา้ สปา ซอ้ื กระเปา๋ แบรนดเ์ นม เครอ่ื งประดบั ซอื้ ทกุ อยา่ งทอ่ี ยากซอ้ื ฉนั สามารถใชเ้ งนิ หมืน่ หมดภายในวนั เดยี ว ทัง้ ๆ ท่ีเรยี นเพียงม.ปลาย ฉนั ตัดสนิ ใจเรียนต่อ มหาวิทยาลัยเอกชนด้วยเหตุผลท่ีว่าค่าเทอมแพง เรียนท้ิงเรียนขว้าง ลง เรียนเสริมคอร์สภาษา เรียนอะไรมากมาย ซ้ือรถ ซื้อเฟอร์นิเจอร์ ซื้อมัน ทกุ อย่าง” “แล้วคณุ เริ่มเข้าวงการนางแบบต้งั แต่เมื่อไหร่” “กอ่ นจะขน้ึ ม.หกนะ่ คะ่ จ�ำ ไดค้ รา่ วๆ วา่ พอ่ ใหไ้ ปชว่ ยเดนิ แบบโชว์ เครอื่ งเพชร ความจรงิ แลว้ ผหู้ ญงิ คนนน้ั อยากใหล้ กู สาวตวั เองเดนิ แบบโชว์ แตโ่ ชครา้ ยทเ่ี กดิ ปว่ ยเสยี กอ่ น ฉนั กเ็ ลยยอมเดนิ ใหพ้ อ่ เพราะอยากเอาชนะ สองแมล่ ูกน่ัน” ใบหน้ายกยม้ิ อยา่ งสะใจ ทว่าเขากลบั เห็นแววตาหม่นหมอง เธอ 305

วลชั สติ า เป็นโรคขาดความรกั และความอบอุ่นจรงิ ๆ “จากน้ันก็เลยมีงานเดินแบบเข้ามาเรื่อยๆ ฉันมารู้ตอนหลังจาก นมอุ่น ว่าพ่อแก้ไขพินัยกรรมหลังจากที่มนตร์ดำ�คลายไป พ่อแก้ปัญหา ความยุ่งยากที่ไม่จบไม่สิ้น ด้วยการส่งฉันไปเรียนต่อเมืองนอกทันท่ีฉัน เรียนจบปริญญาตรีที่เมืองไทย แต่ฉันไปได้ไม่ถึงปีพ่อก็ล้มป่วย แม้ปาก จะบอกวา่ เกลยี ด แตฉ่ นั รวู้ า่ ไมเ่ คยโกรธ ไมเ่ คยเกลยี ดพอ่ ไดส้ กั ที คงเพราะ จิตใตส้ ำ�นึกลกึ ๆ รูด้ วี ่าพอ่ เองก็รกั ฉัน ฉันดูแลพอ่ จนท่านจากไปอยา่ งสงบ ไมไ่ ดจ้ ากเพราะหวั ใจวายอยา่ งทใี่ ครๆ เขา้ ใจ แตเ่ ปน็ เพราะฤทธย์ิ าทส่ี ะสม ในรา่ งกาย มันมากเกินกวา่ จะรักษาและแกไ้ ข ฉันและพีอ่ อฟตัดสนิ ใจปิด ข่าว และให้ข่าววา่ พ่อหวั ใจวาย” ทศพลลูบแผ่นหลงั เธออยา่ งใหก้ ำ�ลงั ใจ หญงิ สาวจงึ ยิ้มตอบกอ่ น จะเลา่ ตอ่ “พนิ ยั กรรมของพ่อแบ่งมรดกเป็นสามสว่ น ส่วนท่หี นงึ่ ของพ่อี อฟ สว่ นท่ีสองของฉัน และส่วนทส่ี ามของนาถยดา แตผ่ ู้ท่ีมอี �ำ นาจในการเบิก จา่ ยใหแ้ กน่ าถยดานั่นคอื ฉัน และเป็นสิทธิ์ผูกขาดตลอดชพี ไม่มีสทิ ธ์ฟิ อ้ ง รอ้ งเรยี กสทิ ธใิ์ ดๆ ทง้ั สนิ้ นอกจากนย้ี งั ใหร้ ตั นศ์ รนั ยก์ ลบั ไปอยบู่ า้ นหลงั เกา่ ทเ่ี คยอยใู่ นสมยั ทแี่ มล่ ดายงั มชี วี ติ ดู่ ว้ ย สามแมล่ กู ตอ้ งยา้ ยของไปจากบา้ น หลังใหญ่ของภักด์ิวิรันดร์ ตอนน้ันทนายได้นำ�ไดอาร่ีมาให้ฉันและพี่ออฟ คนละเล่ม บอกว่าคุณพอ่ สงั่ ไว้” “คุณอากาศบอกผมวา่ คณุ เครยี ดมากหลังจากอา่ นไดอาร”่ี “คะ่ ฉันไม่เคยรู้มากอ่ นวา่ ทำ�ไมแม่ลดาถงึ รกั พอ่ แมแ้ ตล่ มหายใจ สุดท้ายก็ยังบอกให้ฉันอย่าเกลียดพ่อ อย่าทำ�ร้ายพ่อ แต่ฉันก็ไม่เคยเช่ือ จนวนั ทไ่ี ดอ้ า่ นไดอารท่ี พ่ี อ่ บนั ทกึ ฉนั เพง่ิ มารคู้ วามจรงิ วา่ สามแมล่ กู ท�ำ รา้ ย ภกั ดวิ์ ริ นั ดรอ์ ยา่ งสาหสั พรากชวี ติ บคุ คลทร่ี กั ท�ำ รา้ ยรา่ งกายและจติ ใจพวก 306

เสนห่ ล์ วงซอ่ นรัก เรามากแคไ่ หน ฉันจงึ ให้สัญญากบั ตัวเองวา่ จะทวงคืนทกุ อยา่ ง” “คุณมีผมนะแอฟ ต่อจากน้ีไป ขอให้บอกผม ผมจะช่วยคุณเอง จะช่วยอยา่ งเตม็ ท่ี” “ขอบคณุ นะคะ” ทศพลจมุ พติ ศรี ษะเลก็ อกี ครง้ั กอ่ นจะดงึ รา่ งบอบบางใหล้ ม้ ตวั ลง นอนพรอ้ มๆ กันบนเตยี งกว้างท่ียงั มีผ้าคลมุ เตียง หญงิ สาวรดู้ วี า่ ผชู้ ายคนนพ้ี รอ้ มจะชว่ ยเหลอื เธอจรงิ ๆ เธอจงึ พรอ้ ม จะฝากปญั หาของตนใหเ้ ขาชว่ ยแบง่ เบา ทวา่ ...เธอกอ็ ยากจะรเู้ รอ่ื งของเชน่ กนั จงึ เปดิ ปากถามอีกฝ่าย “ฉันเลา่ เรื่องของฉันแลว้ ถึงทคี ณุ ตอ้ งเล่าบา้ งแลว้ ” ทศพลก้มมองคู่หมั้นสาวอย่างครุ่นคิด ด้วยไม่รู้ว่าหญิงสาวจะ อยากรู้ไปท�ำ ไม ในเมอ่ื ไมม่ อี ะไรนา่ เล่าสักนดิ 307

วลชั สติ า CHAPTER 24 เคยี งข้างเธอ “ว่าไงล่ะคะ อยา่ ฟังเร่อื งฉันฝ่ายเดยี วสิ มันไม่แฟร”์ อรณชิ าขยบั กายในอ้อมแขนของชายหนุม่ แล้วสบดวงตาคมเข้ม ของอกี ฝา่ ย ทศพลสบตอบขณะเกยี่ วเสน้ ผมเธอด้วยนิ้วของตัวเอง “เรอ่ื งของผมเหรอ อยากร้เู ร่อื งอะไรละ่ ” ดวงตาคมเข้มบนใบหน้าสวยของชายหนุ่มสบกับดวงตาสีอำ�พัน แววตานนั้ อ่อนโยนจนอรณิชารู้สกึ ได้ ทวา่ ไมว่ ายท่ีจะลังเลถามเขา “เร่ืองคุณกับ...คณุ แมข่ องคณุ ” หญงิ สาวเอย่ อ้อมแอ้ม “ไม่มีอะไรหรอกครับ” ทศพลเอย่ ขณะเหล่ตามองหญงิ สาว อรณชิ าพยกั หนา้ กอ่ นจะลกุ ขนึ้ ดว้ ยรดู้ วี า่ เขาโกหก จงึ แกลง้ ท�ำ เปน็ ไมอ่ ยากรู้ นน่ั เปน็ เหตใุ หช้ ายหนมุ่ รง้ั รา่ งเธอใหน้ อนใตร้ า่ ง หญงิ สาวสบตา เขาพลางลากนิ้วไปตามโครงหนา้ สวยของเขาดว้ ยสายตายัว่ ยวน “ทำ�ไมถงึ อยากรูล้ ่ะ...ฮ”ึ “แค่อยากรู้คะ่ วันนนั้ ทงี่ านประมลู ดเู หมือน...” “เธอมีอะไรกับเพื่อนของพ่อ นายภัทรก็เป็นลูกของเธอกับผู้ชาย 308

เสน่ห์ลวงซ่อนรกั คนนนั้ ตอนแรกกค็ ดิ วา่ มพี อ่ คนเดยี วกนั แตผ่ มมารคู้ วามจรงิ ตอนนายภทั ร รถคว�ำ่ เพราะกรปุ๊ เลอื ดทนี่ ายภทั รใชค้ อื กรปุ๊ เลอื ดเอบี ไมใ่ ชเ่ อ ทง้ั ทพี่ อ่ และ ผ้หู ญงิ คนน้นั เป็นเอ ผมเองกเ็ อ มันไมม่ ีทางจะเป็นเอบีไดอ้ ยแู่ ลว้ ผมกเ็ ลย รู้ว่าภัทรไม่ใช่ลูกของพ่อ แต่ถึงผมจะรักและเป็นห่วงนายภัทร ผมก็รู้สึก แยอ่ ยู่ดีที่ไมใ่ ชอ่ ย่างที่คิดมาตลอดย่ีสบิ กวา่ ปี ดีแลว้ ทพ่ี อ่ ไม่อยู่รับรเู้ ร่อื งน้ี” “พ่อคุณเสยี แล้วเหรอคะ” “เสยี ไปตง้ั แตผ่ มเรยี นจบป.ตรี ผมตอ้ งเรยี นตอ่ โทผา่ นอนิ เตอรเ์ นต็ แลว้ ดแู ลธุรกจิ ของพ่อไปด้วย” “พอ่ คุณรู้ไดไ้ งคะเร่ืองคณุ แม”่ “พ่อผมเห็นด้วยตาตัวเอง ก็เลยรู้ว่าผู้หญิงคนน้ันมีอะไรกับเพ่ือน พ่อมานานแล้ว แถมยังเป็นผู้ชายที่เธอคิดวางแผนเพ่ือฆ่าพ่อแล้วฮุบ สมบัติ โชคดีที่เธอเห็นว่าผมยืนฟังอยู่ จึงยกเลิกแผนการ เม่ือพ่อรู้ว่าเธอ นอนกับผู้ชายคนอ่ืนจริงๆ อย่างท่ีผมเคยพูด ก็เลยขอให้เธอเซ็นใบหย่า แล้วผู้หญิงคนน้ันก็หน้าด้านขอเงินสดเพื่อแลกกับการหย่า สุดท้ายเธอ ก็เอาเช็คเงินสดไปอยู่กับผู้ชายคนนั้น นอกจากเขาแล้ว เธอก็ยังยุ่งกับ ผ้ชู ายอกี หลายคน ถึงผมจะไมอ่ ยากรู้ แต่นายภัทรก็มาเล่าใหฟ้ งั อยู่ตลอด หมอนั่นยังติดต่อและเรียกผู้หญิงคนน้ันว่าแม่ ทั้งยังแอบเอาเงินไปให้คน แบบนัน้ อยบู่ อ่ ยๆ อีก” “นี่คือเหตุผลที่คุณคิดว่าผู้หญิงเห็นค่าของเงิน มากกว่าความรัก ความรูส้ กึ สนิ ะ” “จะวา่ อยา่ งนน้ั กไ็ ด้ แตค่ ณุ ไมใ่ ชค่ นแบบนนั้ คณุ ใชค้ วามแคน้ เปน็ ตวั ยดึ เหนยี่ วในการด�ำ รงชวี ติ เพอ่ื เอาคนื จากรตั นศ์ รนั ย์ เพราะสง่ิ ทคี่ ณุ ท�ำ มนั มเี หตผุ ลมาจากความรกั ของครอบครวั คณุ ใหค้ วามรกั กบั ตระกลู แมว้ า่ จะไม่เคยได้รับความรักความอบอุ่นก็ตาม แต่ผมสัญญาว่าคุณจะได้รับ 309

วลัชสิตา ความรักและความอบอุน่ จากผมตลอดไป” “อยา่ สัญญาเลยคะ่ กลวั วา่ คณุ จะทำ�ไมไ่ ด”้ “ผมจะสัญญาในส่ิงที่ทำ�ได้ ส่วนเรื่องรัตน์ศรันย์ผมจะจัดการให้ ไมต่ อ้ งห่วงนะ” “ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวย้ิมหวาน ก่อนจะปิดปากหาวหวอด “ฉนั งว่ งแลว้ คณุ งว่ งม้ยั คะ” “งัน้ ไปนอนกันเถอะครับ” อรณิชารับคำ�ก่อนจะลุกจากเตียง เธอมองภาพครอบครัวข้าง เตียงอีกคร้ัง ก่อนจะเดินตามแรงจูงของสามีทางพฤตินัย แล้วปิดไฟและ ประตูอยา่ งเบามือ “หอ้ งนนั้ ท�ำ ไมไม่มใี ครใชล้ ่ะครบั ” “ทกุ คนทนี่ ร่ี ดู้ คี ะ่ วา่ เปน็ หอ้ งของแมล่ ดา เปน็ หอ้ งทแ่ี อฟและพอ่ี อฟ จะไม่ใหใ้ ครมาซ้ำ�รอย เพราะเป็นหอ้ งแห่งความทรงจำ�” “ลกึ ซง้ึ และขหี้ วงจงั เลยนะเมยี ผมเนยี่ จรงิ ส.ิ ..นมอนุ่ บอกผมวา่ คณุ จะทุบบ้านหลังน้ันทิง้ แล้วทำ�ศาลาริมนำ�้ เหรอ” “ค่ะ เมื่อก่อนเคยเป็นศาลาริมนำ้� มีมาต้ังแต่สมัยแม่ท้องพี่ออฟ แตแ่ มล่ ดายอมเสยี สละใหผ้ หู้ ญงิ คนนนั้ แมล่ ดาของแอฟเสยี สละ และเปน็ นางเอกมากเกนิ ไปในความคดิ ของแอฟ ถา้ เปน็ แอฟคงไมย่ อมใหพ้ อ่ ไดพ้ า ผู้หญิงคนน้ันเข้ามาในบ้าน อย่าได้หวังว่าจะข้ึนมาชูคอเลย แค่จะให้เข้า บา้ นในฐานะคนทีช่ ่วยดูแลก็อยา่ หวัง” “แบบนี้ผมคงต้องมลี กู กับคณุ เรว็ ๆ จะไดม้ ีเครื่องเหนยี่ วผมให้อยู่ กับคุณไง” “แต่งงานยงั ไม่แตง่ คิดเร่อื งลกู เรว็ ไปหรอื เปลา่ คะ” “นนั่ สนิ ะครับ งน้ั แตง่ งานกนั ก่อนดีม้ัย” 310

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรัก อรณชิ าย้มิ ข�ำ ขณะเดนิ เข้าสู่อ้อมกอดแสนอบอุ่น ออ้ มกอดทีเ่ ธอ คนุ้ เคย กลนิ่ กายสมชายชาตรรี าวบรุ ษุ กรกี โบราณทเี่ ธอชนื่ ชอบ ทวา่ สงิ่ หนงึ่ ทีเ่ ธอยงั ไม่แนใ่ จ นน่ั คือ...ความสขุ เธออยากจะมัน่ ใจมากกวา่ นี้ วา่ ความ สุขจะอยู่กบั เธอตลอดไป ไมใ่ ชเ่ พยี งเดย๋ี วเดียวแลว้ จางหายไป มนี ามองไดอารเ่ี ลม่ สมี ว่ งทอ่ี รณชิ าฝากมา สลบั กบั โทรศพั ท์ มอื ถอื ทส่ี นั่ ครดื เธอตดั สนิ ใจรบั อยา่ งหงดุ หงดิ เสยี งทมุ้ หวานดงั ผา่ นปลาย สาย ทว่าในความรู้สึกของเธอแลว้ ไมไ่ ด้ทำ�ให้รสู้ กึ ดีเลยสกั นิด “น้องมนี นอนหรอื ยังครับ” “พเี่ ทพจะโทร.มาท�ำ ไมนกั หนา หยดุ โทร.ไดแ้ ล้ว จะโทร.มาจบั ผดิ หรือไงคะ” “พเี่ ปลา่ นะ พแ่ี คเ่ ป็นห่วง” “จะห่วงอะไรนักหนา มนี ไมใ่ ชเ่ ดก็ ๆ แลว้ นะ ไม่ตอ้ งโทร.มาอกี นะ คะ...มีนจะนอน” เสียงหวานตัดสาย ก่อนท่ีเธอจะปิดเครื่องแทบจะทันที คิ้วขมวด มนุ่ ริมฝปี ากเมม้ แนน่ เธอคดิ ถงึ เสียงทุม้ น่าฟงั ท่แี สนคนุ้ เคย เสียงท่ที �ำ ให้ เธอรู้สึกราวกับกำ�ลังล่องลอย นึกถึงภาพใบหน้าของชายหนุ่มผิวสีแทน นัยน์ตาสีฟ้านำ้�ทะเลท่ีคอยทอดมองเธออย่างเป็นห่วง แม้ว่าเธอจะขับไส ไลส่ ง่ เขาออกจากหอ้ งพกั ผปู้ ว่ ยเสมอ ทวา่ ความรสู้ กึ ลกึ ๆ ในใจกลบั เอาแต่ ร�ำ่ รอ้ ง อยากให้เขาอยู่ใกล้ๆ ไม่อยากผลกั ไสเขาไป ‘แกจำ�อะไรไม่ได้จริงๆ เหรอมีน แกรู้ตัวหรือเปล่าว่าแกน่ะรัก คณุ ซนั มากแคไ่ หน รักทง้ั ๆ ท่ีรู้วา่ เขาเปน็ คนรักของสุนิศา รักท้ังๆ ทีร่ ู้วา่ แก อาจจะเจ็บปวดถา้ เขารู้ความจรงิ ’ ‘แกพดู บา้ อะไรนะ่ ไหม ฉนั เนย่ี นะจะมคี วามรกั แกลอ้ ฉนั เลน่ ใชม่ ยั้ 311

วลัชสิตา ฉนั จะตอ้ งแตง่ งานกับพเี่ ทพนะ’ ‘ฉนั เปน็ พยานได้นะมีน ไหมพูดถูกแล้ว แกกับพ่ีซันน่ะไมไ่ ด้แคร่ ัก กัน แต่แกกำ�ลังท้องลูกของเขา แกลองอ่านบันทึกไดอาร่ีของแกดูแล้วกัน ท่ีเหลือก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของแก ส่วนน่ีคือเบอร์โทรศัพท์พี่ซัน คิด ดๆี นะมนี ชีวติ แกมันเป็นของแก อยา่ ใหใ้ ครมาตัดสนิ ใจชวี ิตของแกแทน’ มนี ายนื มองไดอารด่ี ว้ ยความลงั เล เธอเดนิ ไปเดนิ มาอยา่ งครนุ่ คดิ กอ่ นจะยนื พงิ หนา้ ตา่ งหอ้ งนอน แลว้ เปดิ ผา้ มา่ นมองลงไปดา้ นลา่ งของตวั บ้าน ซ่งึ มองเห็นประตรู ้วั หน้าบา้ นพอดี ทวา่ ... “รถใครมาจอดหน้าบา้ น” หญิงสาวยืนเต็มความสูง แสงไฟจากเสาไฟฟ้าทำ�ให้เห็นร่างสูง กำ�ยำ� ที่ยืนพิงรถเงยหน้ามองตรงมายังเธอ ดวงตาแบบน้ี สายตาแบบน้ี นี่มนั ...ผชู้ ายคนนั้นนี่ มีนากุมศีรษะ ความทรงจำ�กับความต้องการของหัวใจ มันไม่ไป ด้วยกนั เอาเสยี เลย เธอจะท�ำ อยา่ งไรดี... หญิงสาวปิดเปลือกตา เพ่ือสลัดความคิดอันแสนวุ่นวายออกให้ หมด เธอพร้อมจะฟังเสียงหัวใจของตัวเอง หัวใจท่ีกำ�ลังเคล่ือนไหว และ นน่ั ท�ำ ให้เธอต้องเดนิ ตามเสียงของหวั ใจ “ตวั เลก็ ...” ภาสกรเรียกอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ ทว่าเพียงครู่ใบหน้าของเขาก็ เต็มไปดว้ ยรอยยิ้มดีใจอยา่ งออกนอกหน้า “คณุ มาท�ำ อะไรทน่ี ห่ี รอื คะ นมี่ นั ดกึ แลว้ นะคะ กลบั ไปเถอะคะ่ ยนื ตากน้ำ�คา้ งแบบนีจ้ ะไมส่ บาย” แมน้ �้ำ เสยี งจะเหนิ หา่ ง แตเ่ ขาสมั ผสั หวั ใจของเธอได้ ความรสู้ กึ อนั หนงึ่ อนั เดยี วกนั ทเี่ ธอจ�ำ ไมไ่ ด้ ทวา่ เธอไมเ่ คยผดิ สญั ญา เธอจะมเี ขาอยใู่ น 312

เสน่หล์ วงซ่อนรัก ใจ ใจของเธอจะเปน็ ของเขา เช่นเดยี วกับท่ใี จของเขาเป็นของเธอ “แพท้ ้องมากหรอื เปล่า” คำ�ถามของเขาทำ�ให้หญิงสาวยืนน่ิง แล้ววางมือบนหน้าท้อง ตัวเองขณะสบตากับเขานงิ่ “ผมเป็นห่วง เลยฝากพวกของบำ�รุงมากับเจ้าวิน...เอ่อ...ตัวเล็ก ได้รบั หรือเปลา่ ” น้ำ�เสียงอ่อนโยนและสรรพนามแทนช่ือท่ีให้รู้สึกคุ้นเคย ความ เป็นห่วงในแววตาที่เขาส่งมาให้ ทำ�ให้หญิงสาวต้องช่ังใจ เธอคุ้นเคยกับ ความรู้สกึ น้ี แตก่ ลับจำ�อะไรไมไ่ ด้เลย “เรารักกนั มากหรอื เปล่าคะ” ค�ำ ถามของเธอท�ำ ใหเ้ ขาตอ้ งเลกิ ค้วิ พลางสาวเทา้ ยืนชิดเธอที่จบั ประตูรั้วไว้ แล้วทาบทับมือเธอเพ่ือถ่ายทอดความอบอุ่น ความรัก ความ หว่ งใย ความคิดถงึ ทุกๆ ความรู้สกึ ท่เี ขาเผชญิ กบั มันให้เธอได้รับรู้ “ผมรักคุณมากนะตัวเล็ก รกั จนยอมเป็นคนโงใ่ หค้ ุณหลอกใชผ้ ม เป็นเคร่ืองมือให้คุณได้แก้แค้นสุนิศาตามแต่ใจของคุณ ผมเคยหว่ันใจ ว่าคุณจะไม่รัก แต่ความรู้สึกในใจของคุณท่ีได้บอกผ่านดอกหน้าวัวและ ดอกกล้วยไม้ทำ�ให้ผมดีใจ แต่ก็คงไม่เท่าคำ�รักคำ�สัญญาที่คุณมีให้ผม คุณมอบตัวเองให้ผมอย่างเต็มใจ แม้จะเจ็บปวดแต่คุณก็ไม่เคยอุทธรณ์ ผมเสยี ใจทเ่ี ป็นต้นเหตใุ ห้คุณตอ้ งบาดเจ็บ ท�ำ ให้คณุ สญู เสียความทรงจ�ำ ระหว่างเรา” น�ำ้ ตาลกู ผชู้ ายหลงั่ รนิ ชายหนมุ่ กม้ หนา้ ขณะปลอ่ ยมอื ออกจากมอื น่มุ น่ิม ทว่ากา้ วได้ไม่กีก่ ้าวก็ตอ้ งตกใจ เมื่อร่างของเขาถกู รวบไว้จากเรียว แขนทโ่ี อบมาจากดา้ นหลัง ใบหนา้ เลก็ ซบกลางแผน่ หลังกว้าง “ฉนั ไมร่ วู้ า่ ท�ำ ยงั ไงใหจ้ �ำ ได้ แตอ่ ยา่ เดนิ จากไป ไดโ้ ปรด...อยา่ เดนิ 313

วลัชสิตา จากฉันไป ฉันไม่รวู้ ่าเกดิ อะไรข้นึ ไมร่ ู้ว่ามเี รือ่ งราวอะไรบ้าง แตใ่ จของฉนั อยากอยู่ใกลค้ ุณ และเจ็บปวดทสี่ ดุ เมื่อเหน็ คุณเจ็บปวด” ภาสกรหมนุ กายมาเผชญิ หนา้ กบั หญงิ สาว ทเ่ี ปดิ ประตรู ว้ั ออกมา หาเขา ใบหนา้ เลก็ ทเี่ ขาแสนคดิ ถงึ บดั นม้ี แี ตแ่ ววตาเศรา้ สรอ้ ย ดวงตาแดงก�่ำ ราวกบั จะร�ำ่ ไห้ ชายหนมุ่ กม้ หนา้ ลง...รมิ ฝปี ากเนยี นนมุ่ ของเธอทเี่ ขาสมั ผสั ยงั เหมอื นเคย ดวงตากลมโตพรม้ิ หลบั ปลอ่ ยตวั ปลอ่ ยใจไปกบั รสจมุ พติ ท่ี เขามอบใหอ้ ยา่ งไม่คดิ จะปฏิเสธ ร่างเล็กเขย่งปลายเท้าเพ่ือตอบรับจุมพิตของเขา เรียวแขนโอบ รอบล�ำ คอแกรง่ ไวอ้ ยา่ งตอ้ งการทย่ี ดึ เหนยี่ ว เธออยากใหเ้ วลาหยดุ ไวต้ รงน้ี อยากอยใู่ นออ้ มกอดเขาเชน่ นี้ อยากใหเ้ ขาสมั ผสั เธอ อยากใหเ้ ขาจบู เพยี ง เธอคนเดยี วตลอดไป ทวา่ เธอกค็ งเหมอื นซนิ เดอเรลลา่ ทเี่ มอ่ื ถงึ เวลากต็ อ้ ง กลับ เธอเองก็มภี าระหน้าท่ีของตวั เองเชน่ กัน “อยูค่ นเดยี วได้ใชม่ ้ัยครบั ” มนี าพยกั หนา้ รมิ ฝปี ากเมม้ แนน่ อยากจะบอกใหเ้ ขาอยดู่ ว้ ย ทวา่ เธอรู้สึกหวาดกลัวและเกรงว่าจะไม่เหมาะสม หญิงสาวเงยหน้ามองคนที่ ขมวดค้ิวอย่างครนุ่ คิด “จะให้ผมอยูเ่ ปน็ เพอ่ื นรเึ ปลา่ ” “คุณอยไู่ ดห้ รอื คะ” “อยทู่ วี่ า่ เจา้ ของบ้านหลงั นีจ้ ะให้ผมอยดู่ ว้ ยมย้ั ว่าไงครบั ” มนี าเอียงคออย่างคร่นุ คดิ “คณุ ...เอ่อ...” “ซนั ครับ คุณเรียกผมแบบน้นั เสมอ” “ค่ะ คุณซนั คะ ฉนั มีเรือ่ งอยากจะให้คณุ ช่วยคะ่ ” “อะไรหรอื ครับ” 314

เสนห่ ์ลวงซ่อนรกั “ฉนั รวู้ า่ อาจจะเป็นการขอรอ้ งคุณมากไป แต่ฉันอยากจะลองดู” “ตวั เล็ก...ผมไมเ่ คยปฏเิ สธส่ิงทคี่ ณุ ขอ คณุ ขอมาเถอะครับ” “พรุ่งนี้จะมีนักข่าวไปทำ�ข่าวเร่ืองเตรียมงาน แต่ฉันไม่อยากแต่ง กบั พเ่ี ทพ อาจจะฟงั ดงู เี่ งา่ กไ็ ด้ ถา้ ฉนั จะบอกวา่ ฉนั อยากอยกู่ บั คณุ มากกวา่ ท้ังที่จำ�อะไรไม่ได้ คิดทุกคร้ังก็พาลให้ปวดหัว แต่กลับอยากอยู่ใกล้คุณ ตง้ั แตว่ นั ท่ีคณุ ไปเฝ้าทโ่ี รงพยาบาล แม้บางครั้งปวดหัวมากๆ เข้าก็พาลไล่ คณุ ไปใหพ้ น้ หน้า แต่คุณกไ็ ม่เคยยอมแพ้สักคร้ัง” “ผมรู้ว่าคุณไล่เพราะผมทำ�ให้คุณต้องปวดหัว ผมทำ�ให้คุณรู้สึก ค้นุ เคย แตน่ ึกไม่ออก” “ฉนั ...ไมร่ วู้ า่ ควรท�ำ ยงั ไงดี ฉันสบั สน” “ผมจะช่วยคณุ เต็มที่ แต่มอี กี เร่อื งทค่ี ณุ ตอ้ งรู้ และระวงั ตวั ไว”้ “อะไรคะ” “สุนิศาหนีออกจากโรงพยาบาล คาดว่าคงต้องหาทางมาทำ�ร้าย คุณแน่ๆ เพราะเธอเคยรักเจา้ วนิ แตว่ นิ รักมุกดา พอคราวของผม ผมกย็ ัง มารกั คณุ อกี เธอคงจะทง้ั แคน้ ทง้ั เกลยี ดคณุ แตผ่ มจะไมย่ อมใหเ้ ธอท�ำ รา้ ย คณุ ไดอ้ ีก ผมจะปกปอ้ งคณุ ” “ขอบคุณนะคะ ขอบคณุ จริงๆ” “ว่าแต่คนื น้ี จะให้ผมนอนเป็นเพอ่ื นหรอื เปลา่ ครบั ” มนี าอมยมิ้ พลางพยกั หนา้ ท�ำ ใหภ้ าสกรยม้ิ กวา้ งอยา่ งพอใจ กอ่ น กม้ หน้าลงหอมแกม้ ใสทง้ั ซ้ายขวาอยา่ งดีใจ “เอารถเขา้ ไปจอดขา้ งในเถอะค่ะ” มนี ากดรโี มตประตรู ว้ั ใหเ้ ปดิ กวา้ ง ชายหนมุ่ ชวนเธอใหน้ ง่ั รถเขา้ ไป ด้วยกัน ประตูรวั้ อัลลอยปดิ ตามหลังทา้ ยรถสีขาวท่ีเขายมื ทศพลมาใช้ “คุณอยู่ทีน่ ค่ี นเดยี วมากปี่ แี ลว้ ล่ะ” 315

วลัชสิตา “ปีเดียวเองค่ะ ฉันเพ่ิงกลับจากเรียนต่อโทที่อังกฤษเม่ือปีที่แล้ว หลงั จาก...รักษาโรคซึมเศร้าน่ะค่ะ” “ท�ำ ไมคุณถึงไมอ่ ย่บู ้านคณุ ลุงคณุ ปา้ ล่ะครับ” “ทน่ี ที่ �ำ ใหฉ้ นั รสู้ กึ เหมอื นยงั อยใู่ กลท้ กุ คนในครอบครวั โดยเฉพาะ มุก ฉันรู้ว่าเธอคงอยากให้ฉันปล่อยวางความแค้นลงเสียที แต่วันท่ีฉัน ปลอ่ ยวาง มนั กส็ ายเกนิ ไป ฉนั ตอ้ งสญู เสยี ความทรงจ�ำ เปน็ ขอ้ แลกเปลย่ี น ม้งั คะ” มนี าเอ่ยอย่างคดิ ข�ำ ภาสกรส่ายหน้าไมเ่ ห็นดว้ ย “ไม่หรอกครับ เพราะมุกดาทำ�ให้เราได้เจอกัน ผมไม่คิดว่าการ แกแ้ คน้ จะสง่ ผลรา้ ยกบั คณุ แตอ่ าจเปน็ การพสิ จู นค์ วามรกั ของเราวา่ มนั่ คง จริงหรือเปลา่ ก็ได้” “ฉันหวังให้เป็นแค่นัน้ ” “ผมมีเรอ่ื งอยากจะขอเหมอื นกนั ” “อะไรคะ” มนี ามองชายหนมุ่ อย่างแปลกใจ “แทนตวั เองว่าตัวเล็กนะครับ ผมคงไม่ไดข้ อมากไป” “คณุ ไมไ่ ดข้ อมากไป...เออ่ ...ตัวเลก็ ขอถามอะไรหนอ่ ยได้มยั้ คะ” “ว่าไปครบั ” ภาสกรเอ่ยยิ้มๆ ขณะเดนิ จบั มือเธอข้ึนหอ้ ง “ตัวเล็กของคุณเม่ือหลายอาทิตย์ก่อน กับตัวเล็กท่ีจำ�อะไรไม่ได้ ตอนนี้ คุณคิดวา่ เหมือนกนั หรอื เปลา่ คะ” ภาสกรเลิกค้ิวก่อนจะย้ิมขำ� เขาเข้าใจความหมายท่ีเธอถามเป็น อยา่ งดี เธอก�ำ ลงั ลงั เลและสบั สน วา่ เขาจะรกั ‘ตวั เลก็ ’ ทอี่ ยใู่ นคราบผหู้ ญงิ ไร้เดียงสาแสนรา้ ยกาจ แมเ้ ธอจะบรสิ ทุ ธิ์ นา่ ทะนถุ นอม ทว่าเธอกเ็ หมือน แม่มดตัวน้อยๆ ที่คอยปั่นหัวเขาให้หลงให้รัก ในขณะเดียวกันก็ร้ายกาจ กับสุนิศาเสียเหลือเกิน แม้เขาจะรู้ แต่ก็อยากจะแกล้งโง่ต่อไปเพ่ือให้เธอ 316

เสนห่ ์ลวงซ่อนรัก ได้อยกู่ บั เขา ใหเ้ ธอรกั เขา “เหมอื นกนั ครบั ตา่ งกนั ทตี่ วั เลก็ ของผมตอนนส้ี วยกวา่ นา่ รกั กวา่ อวบอม่ิ ไปทงั้ ตวั คงเพราะเจา้ ตวั เล็กทผ่ี มเสกเข้าไปนี่แนๆ่ ” ภาสกรเอย่ พลางลบู หนา้ ทอ้ งแบนราบ ทไ่ี มม่ ลี กั ษณะเหมอื นหญงิ สาวก�ำ ลงั ตงั้ ครรภส์ ักนิด เขามองหน้าเธอก่อนจะเอย่ อยา่ งทใี่ จคิด “ผมรกั ตวั เลก็ อยา่ งทตี่ วั เลก็ เปน็ ไมว่ า่ จะเปน็ ตวั เลก็ จอมเสแสรง้ ที่ ยอมใหศ้ าตบจนแกม้ แดงช้ำ� เจา้ น�้ำ ตาป้ายสี โยนความผิดใหก้ บั ศา เรยี ก รอ้ งความสนใจดว้ ยการเดนิ ตากฝนกลบั บา้ น ทง้ั ๆ ทร่ี วู้ า่ สดุ ทา้ ยจะไมส่ บาย แลว้ กย็ งั เปน็ แม่มดตวั น้อยๆ คอยปน่ั หัวใหผ้ มหลงรกั เยา้ ยวนผมดว้ ยเสอื้ เปยี กโชกโดยไม่รู้ตวั แล้วยงั จะทา่ ทางใสซ่ือบริสุทธข์ิ องคุณ ทท่ี ำ�ให้ผมละ สายตาไปไม่ได้อีก แต่คุณก็ช่างเจ้าแผนการเหลือเกิน มาสลบหน้าไร่ผม ไมค่ ิดบ้างเลยว่าถ้าคนอ่นื มาเจอจะเปน็ ยงั ไง แต่ไมว่ า่ จะร้ายแคไ่ หน ผมก็ รกั สว่ นตวั เลก็ ของผมตอนนก้ี ย็ งั รา้ ยไมเ่ ปลย่ี น ประกาศแตง่ งานใหผ้ มเมา จมกองเหลา้ เปน็ อาทติ ย์ นยี่ งั ไมร่ วมความใจรา้ ยใจด�ำ ของคณุ ทไ่ี มย่ อมให้ ผมได้เจอหน้าบ้างเลย แล้วนี่ยังคิดวางแผนหนีงานแต่งงานไปอยู่กับผม แบบน้จี ะไมใ่ ช่ตวั เลก็ คนเดียวกนั ไดย้ งั ไงครับ” คำ�อธิบายยืดยาวของเขาเรียกรอยยิ้มหวานของหญิงสาวได้ ไมย่ าก สายตาคมเห็นสมุดไดอารที่ ีค่ ุ้นเคยก็เลกิ คว้ิ อยา่ งสงสัย มนี าหยิบ สมดุ เลม่ น้ันขนึ้ มาก่อนจะกระซิบใหเ้ ขาได้ยมิ้ “อยากรอื้ ฟนื้ เรอ่ื งราวโดยไมพ่ งึ่ สมดุ เลม่ น้ี แตอ่ ยทู่ คี่ ณุ วา่ จะท�ำ ได้ แคไ่ หน” “ถ้าอย่างน้นั คงต้องเหนอื่ ยทง้ั คืนแน่ๆ ครับทูนหัว” “อื้อ...ทะลึ่งใหญ่แล้วค่ะ ตัวเล็กไม่ได้หมายความอย่างนั้นเสีย หน่อย” 317

วลัชสิตา “ปากไม่ แตใ่ จคณุ บอกวา่ ใชน่ ะครบั ดตู าคณุ สิ หวานฉ�ำ่ เชยี วนะ” มนี าไมส่ ามารถโตเ้ ถยี งเขาไดอ้ กี เมอื่ รมิ ฝปี ากหนากดทบั รมิ ฝปี าก บาง ร่างบอบบางทอดกายบนเตียงหนานุม่ ปล่อยให้ชายหน่มุ จมุ พติ และ สัมผัสเธออย่างน้ัน ดวงหน้าใสสีน้ำ�ผึ้งที่เขาโปรดปรานยังคงหอมกรุ่น ผวิ กายกย็ ังน่มุ เนียนปาก ท้งั ริมฝปี ากกห็ วานยง่ิ กวา่ นำ้�ตาลเสยี อกี “ตัวเลก็ ...หวานจงั ...” เสียงทุ้มพร่าเอ่ยชิดเรียวปากบากหวาน ก่อนจะทาบทับลงไปอีก ครั้ง ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดอะไรอีก ราวกับโหยหาจุมพิตจากเธอเสีย เหลือเกิน เมอื่ จมุ พติ จนสมอยาก ภาสกรกเ็ ปลยี่ นทหี่ มายเปน็ เรอื นกายหอม กรุ่นท่ีเขาแสนคิดถึง มือใหญ่คอยปลดเส้ือผ้าของเธอออก เช่นเดียวกับ มนี าทป่ี ลดเสอ้ื ผา้ เขาออกเชน่ กนั เปน็ การบง่ บอกวา่ รา่ งกายของเธอคนุ้ ชนิ กับสัมผสั และกายแกรง่ ของเขา เรือนกายเปลือยเปล่าสองร่าง ที่ทอดกายกกกอดบนเตียงกว้าง มีเพียงแสงจันทร์จากภายนอกฉาบร่างของท้ังคู่ไว้ แม้เครื่องปรับอากาศ จะยังคงทำ�งาน หากความรอ้ นจากภายในร่างกาย ทวา่ อบอนุ่ ถึงข้ัวหัวใจ น้ันยังคงกระจายอยู่ในห้อง ความหวานของคู่รักที่แลกเปลี่ยนเรื่องราว ผ่านสมั ผัส เน้ือแนบเนอ้ื จูบแลกจูบ แล้วพากันจบั จงู ผา่ นพายสุ วาทไปยัง สายรงุ้ ตรงหน้า เมื่อความสุขฉาบท่ัวท้ังร่างกายและหัวใจ จึงพากันตระกองกอด แม้มีนาจะยังจำ�อะไรไม่ได้ แต่สิ่งหนึ่งท่ีเธอรับรู้ได้ชัดเจนน่ันคือความรัก ไมเ่ พียงแคเ่ ขาท่ีรกั เธอ...แตเ่ ธอเองกร็ ักเขามากเชน่ กัน ไมว่ า่ ในอนาคตขา้ งหนา้ ...เธอจะสามารถรอ้ื ฟนื้ ความทรงจ�ำ กอ่ น หน้าน้ไี ดไ้ หม แต่เธอก็เลอื กแล้วทจี่ ะทำ�ตามหัวใจตัวเอง ขอเลือกคนทเี่ ธอ 318

เสนห่ ์ลวงซ่อนรกั อยากจะอยเู่ คยี งขา้ งไปตลอดชวี ติ ดว้ ยตวั เอง แมจ้ ะไมใ่ ชผ่ ชู้ ายทด่ี ที สี่ ดุ ใน สายตาคณุ ลงุ คณุ ปา้ แตเ่ ปน็ ผชู้ ายทด่ี ที ส่ี ดุ ในสายตาเธอ และเธอมน่ั ใจวา่ เขาจะเปน็ พอ่ ของลกู ที่ดอี ยา่ งแน่นอน เม่ือได้ตัดสินใจอย่างแน่นอน มีนาจึงซุกศีรษะกับแผงอกแกร่ง ราวกับวางใจฝากชีวิตและหัวใจของเธอไว้กับผู้ชายท่ีชื่อภาสกร...ผู้ชายที่ เปน็ ดวงตะวนั ของเดอื นมนี า 319

วลชั สติ า CHAPTER 25 ยงั ไมจ่ บ นาถยดามองสองรา่ งทก่ี อดกา่ ยกนั บนเตยี ง ภายในหอ้ งเชา่ ขนาดเล็กที่มารดาของเธอเป็นคนเช่า หลังจากโดนไล่ออกมาจากบ้าน ภกั ดว์ิ ริ นั ดรอ์ ยา่ งกบั หมกู บั หมา และยงั มปี ระกาศจบั ครอบครวั ของหลอ่ น ไปทวั่ ประเทศ หล่อนยงั จ�ำ ค�ำ พูดสดุ ทา้ ยของอรณิชาได้เป็นอย่างดี ‘รตั นศ์ รนั ยไ์ มม่ ที างไดเ้ ชดิ หนา้ ชคู อในตระกลู ภกั ดว์ิ ริ นั ดรไ์ ดห้ รอก นะ และจ�ำ ไวว้ า่ ฉนั จะไมม่ วี นั ปลอ่ ยเธอ พวกเธอตอ้ งชดใชก้ รรมทก่ี อ่ เตรยี ม ตัวตงั้ หนา้ ตงั้ ตาชดใช้กรรมในคุกเถอะนะนังงูพษิ ! ออ้ ...อกี อยา่ ง...คณุ ทศ ไม่เคยรักเธอ ไม่เคยสนใจเธอ เขาใช้เธอเป็นเครื่องมือมาหาฉัน และเป็น คนส่งเธอให้กับอภิวัฒน์ เธอเองน่าจะรู้ดีว่าเขาร้ายแค่ไหน อย่าสำ�คัญ ตัวผดิ อกี ละ่ เพราะเราก�ำ ลงั จะแตง่ งานกนั ’ หลังจากที่อรณิชาประกาศ ตำ�รวจก็กรูกันเข้ามาโดยมีรถของ ทศพลและอากาศนำ�เข้ามา ตำ�รวจว่ิงเข้าจับตัวหล่อน ตุลา และมารดา ของเธออยา่ งรวดเรว็ ทวา่ สงิ่ ทที่ �ำ ใหเ้ จบ็ ปวดยง่ิ กวา่ นน่ั คอื รอยยม้ิ เยาะของ ผหู้ ญงิ ทอี่ ยใู่ นออ้ มกอดทศพลตา่ งหาก ผชู้ ายคนแรกทหี่ ลอ่ นรกั ดว้ ยใจ แต่ 320

เสน่ห์ลวงซอ่ นรัก เขาไมเ่ คยเหน็ คา่ ของหลอ่ น...ไมเ่ คยสกั ครงั้ เขาเหน็ หลอ่ นเปน็ เพยี งสะพาน ข้ามมาหาอรณชิ า อ้างว่าโกรธแคน้ ทห่ี ญงิ สาวทำ�รา้ ยภทั รพล ย่งิ ได้ยินคำ� ยนื ยันจากเขา หลอ่ นก็ยง่ิ แน่ใจถงึ ความรู้สึกของเขา ‘โชคร้ายหน่อยนะนาถยดา เธอทำ�ร้ายแอฟมาตลอด ตอนนี้ถึง คราวที่เธอจะถูกทำ�ร้ายบ้าง ถ้าอยากรอด ไม่ลองโทร.ไปอ้อนวอนกับ อภวิ ฒั นล์ ะ่ หมอนน่ั สวมหนา้ กากไดเ้ หมอื นฉนั จรงิ ๆ เธอวา่ หรอื เปลา่ ตอน เหน็ หนา้ หมอนน่ั จรงิ ๆ รสู้ กึ ยงั ไงบา้ งละ่ แลว้ เรอื่ งเจา้ ภทั รนะ่ ฉนั ไมเ่ คยถอื สา แอฟเลย แต่มนั คอื โอกาสทจี่ ะให้มาอยกู่ บั ฉนั คิดจรงิ ๆ หรอื ว่าฉนั ดูแลเธอ มาต้ังเกอื บสี่ปีเพราะเธอน่าดึงดูด มเี สน่ห์...ไม่ใชเ่ ลย ตอนนฉ้ี นั ไดแ้ อฟมา อยขู่ า้ งกายฉนั แลว้ เธอกห็ มดประโยชน์ และทส่ี �ำ คญั เธอผดิ เองทค่ี ดิ จะรา้ ย ใสแ่ อฟ เธอเองกน็ ่าจะรวู้ ่าฉันไมเ่ คยใหโ้ อกาสใคร ครงั้ นก้ี เ็ ช่นกัน’ หล่อนรู้ดีว่าตอนน้ันคงจะหน้าซีด ปากสั่นด้วยความโกรธ ความ ผิดหวัง ความรู้สึกหลายอย่างประเดประดังเข้ามา หล่อนบ้าเลือดจนถึง ข้ันสลัดตัวออกจากการจับกุมของต�ำ รวจที่มีอยู่น้อยนิด แล้วหยิบปืนจาก เอวของตำ�รวจคนหน่ึงข้ึนเล็ง ซึ่งน่ันก็ทำ�ให้แม่และน้องชายของหล่อน สามารถหนีออกมาได้ นาถยดายังคงโชคดีท่ีตำ�รวจตามไม่ทัน เพราะได้รถของอภิวัฒน์ ช่วยไว้ ทว่าหล่อนก็ต้องยอมเป็นเครื่องบำ�บัดความใคร่ของอภิวัฒน์ ซึ่งชอบใช้ความรุนแรง แต่เพื่อความอยู่รอดแล้วกลับไปเอาคืนอรณิชา หลอ่ นกจ็ �ำ เปน็ ตอ้ งทน แมค้ ราแรกจะแปลกใจทเ่ี ขากลบั มาควงหลอ่ นหลงั ประกาศหม้ันกับอรณิชาเพียงไม่นาน ทว่า...สิ่งที่เขาปฏิบัติกับหล่อนน้ัน มนั รนุ แรงอยา่ งทไ่ี มเ่ คยพานพบ จนไดร้ คู้ วามจรงิ ในวนั ทเี่ ขาถอดหนา้ กาก เทียมเหมือนจริงออก ว่าร่างกำ�ยำ�ของเขาไม่ใช่ของทศพล หากเป็นของ อภวิ ฒั น.์ ..ผชู้ ายทใี่ ครๆ กร็ กู้ นั ดวี า่ ซาดสิ ม์ และเคยท�ำ ใหค้ คู่ วงตายคาเตยี ง 321

วลชั สติ า มานกั ตอ่ นัก แต่เขาไมเ่ คยต้องติดคุก ตดิ ตะรางสักครั้ง นัน่ เพราะเม็ดเงนิ ในกระเปา๋ ทเ่ี ขามนี นั่ เอง “อา้ ว! พดี่ า มีธรุ ะอะไรหรือเปล่าคะ” สนุ ศิ างวั เงยี ลกุ ขนึ้ จากทนี่ อนทม่ี รี า่ งของตลุ ากอดกา่ ยไว้ นาถยดา มองหญงิ สาวตรงหนา้ อยา่ งไมอ่ ยากเชอ่ื วา่ เจา้ หลอ่ นจะมอี าการทางจติ ท่ี เรยี กวา่ ‘จติ เภท’ หรอื ภาษาทางการคอื ‘Schizophenia’ แตก่ น็ น่ั ละ่ ถา้ ไมม่ ี อาการทางจิตจะถกู สง่ ตัวไปรักษาท่โี รงพยาบาลจิตเวชทำ�ไม “ไหนเธอบอกว่าจะไปหาภาสกรไงล่ะ” “ใชค่ ่ะ วนั นศ้ี ามขี องจะให้เขา และเป็นของส�ำ คญั ดว้ ยคะ่ เพราะ มันคือหลักฐานชิ้นสำ�คัญ” รอยย้ิมโรคจิตของสุนิศาทำ�ให้นาถยดาพอใจไม่น้อย ถ้าอยากรู้ ความเคล่ือนไหวของอรณิชา หล่อนเองก็ต้องรู้เร่ืองการแต่งงานของมีนา และธนเทพเชน่ กนั เพราะเชอื่ วา่ อกี ฝา่ ยจะตอ้ งรว่ มงานแตง่ งานครง้ั นแี้ นๆ่ “ก็รีบไปซะสิ นมี่ ันจะเทีย่ งแล้วนะ” “ค่ะพี่ดา ถ้ายงั ไงฝากบอกพต่ี ลุ ย์ด้วยนะคะ” “ไม่ต้องหรอก...พ่ีจะปลุกมนั ตอนนีล้ ะ่ มันเองก็ต้องทำ�หน้าทขี่ อง มันซะที” ไมว่ า่ เปลา่ นาถยดากเ็ ดนิ เขา้ ไปปลกุ นอ้ งชายทห่ี ลบั ใหลบนเตยี ง แคบๆ น้นั แทบจะทันที ชายหนุ่มงวั เงียก่อนจะลุกขึน้ นั่งมองพี่สาว เขาบดิ กายก่อนจะลกุ จากเตยี ง “พจ่ี ะให้ผมไปฉดุ ใครละ่ มีนาเหรอ” “เออสิ! พวกเราจ�ำ เปน็ ตอ้ งมตี วั ประกนั และต้องเปน็ ตวั ประกันท่ี ช่วยเราได้” “แล้วไหนว่าไออ้ ภวิ ัฒนจ์ ะช่วยแกไง!” 322

เสน่ห์ลวงซอ่ นรัก เสยี งของมารดาทด่ี งั ขนึ้ ดา้ นหลงั ท�ำ ใหน้ าถยดาหนั มองนางอยา่ ง ขุ่นเคือง มารดาของหล่อนเอาแต่โทษว่าเป็นความผิดของหล่อนทุกอย่าง ทวา่ ตวั เองกลบั ไมเ่ คยชว่ ยเหลือหรอื คดิ อะไร “แมพ่ ดู อยา่ งนไี้ ดไ้ งกนั นะ่ แลว้ ผชู้ ายของแมล่ ะ่ หนกู ไ็ มเ่ หน็ วา่ มนั จะชว่ ยแมเ่ ลย นอกจากไมช่ ว่ ยแลว้ ยงั ขบั ไสไลส่ ง่ ท�ำ เหมอื นไมร่ จู้ กั แมท่ งั้ ท่ี กินอยู่กับปากอยากอย่กู ับท้องแท้ๆ” “ไอ้ดา!” เพี้ยะ! นรี นาถตบใบหนา้ สวยของบตุ รสาว นาถยดาผนิ หนา้ กลบั มามอง มารดาทั้งนำ�้ ตา แมห้ ล่อนจะร้ายในสายตาใครๆ ทว่าไม่เคยทจ่ี ะอกตัญญู ต่อมารดาทเี่ ลี้ยงดมู า “หนูไม่เคยคิดจะทำ�ร้ายแม่ ไม่เคยจะทรยศแม่ แต่แม่กลับเห็น ผู้ชายคนน้ันดกี ว่าหน.ู ..ดีกว่าหนูท่ีเปน็ ลูกของแม่เสียอีก” นำ้�ตาถูกปาดออกอย่างรวดเร็ว หล่อนรีบเดินออกจากห้องของ นอ้ งชายไปอยา่ งรวดเรว็ ตลุ ามองหนา้ มารดาทตี่ กใจอยา่ งไมใ่ สใ่ จ มอื หนา เกาหัวแกรกๆ ก่อนจะหันไปหอมแกม้ ของสนุ ิศา ที่เดนิ ออกมาจากห้องน�้ำ “รบี ๆ ท�ำ งานนะท่รี ัก จะไดก้ ลับมาเร็วๆ” “ท�ำ เป็นพดู ไปค่ะพี่ตุลย์ พตี่ ุลยน์ น่ั ล่ะอยา่ มัวไปหลงเสนห่ ์ยัยมนี า เข้าละ่ ไมง่ น้ั ก็อยา่ ไดห้ วัง” “จะไปหลงใครไดล้ ะ่ นอกจากเมยี แสนรกั คนน้”ี ตุลาปากหวานก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ� ปล่อยให้หญิงสาวได้ออก ไปทำ�ธุระของตนเอง ซึ่งได้ตกลงกับนาถยดาและเขาไว้เรียบร้อยแล้ว ตอนน้ีพวกเขาลงเรือลำ�เดียวกันแล้ว เป้าหมายไม่ใช่ความสุขสบายอย่าง แต่ก่อน หากเป็นการแก้แค้น เพราะคนส่ีคนทำ�ให้พวกเขาต้องเจ็บปวด 323

วลชั สติ า เจียนตาย และถึงเวลาที่จะเอาคืน ความเจ็บใดๆ คงไม่เท่ากับการทำ�ให้ เจ็บแค้นใจจากคนทรี่ ักมากที่สดุ สนุ ศิ ามองใบหนา้ ของตวั เองทสี่ ะทอ้ นในกระจก เมอ่ื คดิ ถงึ ใบหนา้ เจบ็ ปวดของภาสกรทไ่ี ปเยย่ี มหลอ่ นทโี่ รงพยาบาลเมอ่ื คราวกอ่ น ทวา่ ความ เจ็บปวดนั้นไม่ใช่เพราะหล่อน แต่เป็นเพราะความทรงจำ�ที่เลือนหายไป ของมนี าต่างหาก ‘ฉันเคยบอกคุณแล้วว่าเธอจะทำ�ให้คุณเสียใจ ทีนี้เช่ือศาแล้วยัง ละ่ คะ’ ‘ผมรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอไม่ได้ความจำ�เส่ือม ไม่ใช่เพ่ิงรู้อย่างที่ คณุ เขา้ ใจหรอก ผมมาที่นีเ่ พ่อื จะมาบอกคณุ ให้ร้ไู ว้ว่าผมไม่มวี นั รกั คณุ ได้ ต่อให้ผมไม่ได้แต่งงานกับตัวเล็ก ผมก็ไม่คิดจะแต่งงานกับใคร แต่ผมจะ ไมล่ ะความพยายาม ผมจะต้องท�ำ ให้ตัวเลก็ จำ�เรอ่ื งราวทุกอยา่ งให้ได้ ผม จะทำ�ใหต้ ัวเลก็ จ�ำ ผมให้ได้ และเธอจะกลบั มาหาผม อีกเรือ่ งทีค่ ุณควรรู้ก็ คอื ตวั เล็กก�ำ ลงั มีลูกกับผม ไม่ใช่กบั ธนเทพ’ หล่อนไมร่ ้วู า่ ควรจะย้ิมหรอื รอ้ งไห้ เขาไมเ่ คยรักหลอ่ น แล้วทผี่ า่ น มาเขาท�ำ รา้ ยหล่อนท�ำ ไม ทำ�ใหห้ ล่อนรัก ใหค้ วามหวงั กบั หล่อน แต่แลว้ ก็ โยนมนั ทง้ิ ดว้ ยค�ำ พดู งา่ ยๆ วา่ เขาแคช่ อบหลอ่ น แตไ่ มไ่ ดร้ กั ค�ำ พดู ทม่ิ แทง จติ ใจยงิ่ กวา่ ถกู ของมคี มชนดิ ใดๆ ค�ำ พดู แตล่ ะค�ำ ของเขามนั ฟงั สวยหรู ทวา่ กลบั ท�ำ รา้ ยหลอ่ นจนยากจะเยียวยา สิง่ ทจี่ ะเยียวยาไดก้ ค็ ือ การตายของ มนี าเพียงอยา่ งเดียวเทา่ นั้น สุนิศาย้ิมมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะสวมแว่นกันแดด แล้วก้าวเท้า ออกจากบา้ นเชา่ ขนาดเลก็ ทอ่ี าศยั กันสค่ี น ตามดว้ ยตุลา ทว่าคนสองคน ต่างมีเป้าหมายทตี่ ่างกนั ไป แตม่ ีจุดประสงคเ์ ดยี วกนั คอื ‘ล้างแคน้ !’ 324

เสน่หล์ วงซอ่ นรกั ภาสกรนง่ั อยใู่ นรถ มองทา่ ทางเหมอ่ ลอยของมนี าดว้ ยความ เป็นห่วง ทว่าร่างของชายหนุ่มท่ีได้ช่ือว่าเป็นว่าท่ีเจ้าบ่าว ซึ่งเดินเลี่ยงไป อีกทางน้ันทำ�ให้เขาลังเล เขาบอกคณิณที่ทำ�หน้าที่เป็นสารถีให้เขาใน วนั นี้อยา่ งเครง่ เครียด “ฝากดูแลตวั เล็กดว้ ยนะคณิณ ถ้ามอี ะไรรบี โทร.บอกละ่ ” “ครบั พอ่ เลย้ี ง” ภาสกรลงจากรถไปตามทางท่ธี นเทพเลี่ยงไป เสยี งพูดคยุ ของคน สองคน ทวา่ นำ�้ เสียงน้ันฟงั ดูคุ้นเคยจนเขาตอ้ งแอบฟงั “คณุ มอี ะไรจะบอกผมหรอื ครับ” “คนรกั ของคณุ ฉนั หมายถงึ ว่าทเี่ จา้ สาวของคณุ นะ่ ค่ะ คุณคงยงั ไม่รวู้ ่าเธอก�ำ ลังท้อง” “นอ้ งมนี ไมไ่ ด้ทอ้ ง!” “แล้วอาการแพ้ท้องของเธอไม่มีเลยหรือคะ” สุนิศาเลิกคิ้วเอ่ย ถามอีกฝ่าย “ไมม่ ีน่ะสิ คณุ พูดอะไรบา้ ๆ” “ถ้างั้นคณุ ไม่รู้สึกวา่ เธอเปลี่ยนไปบา้ งเหรอ” คำ�ถามของหญิงสาวตรงหน้าทำ�ให้ธนเทพชะงักได้ไม่น้อย เขารู้ เร่ืองนดี้ ี มีนาเปลี่ยนไปจริงๆ จริงอย่ทู เี่ มือ่ กอ่ นเธอเฉยชากับเขา แตว่ า่ เธอ ไมเ่ คยเหมอ่ ลอยราวกบั ก�ำ ลงั คดิ ถงึ ใคร หรอื คดิ ถงึ อะไร บางทกี ป็ วดศรี ษะ อยา่ งไม่มสี าเหตุ “ฉันจะบอกให้นะคะว่าเธอน่ะหนีไปอยู่กับผู้ชาย ก่อนจะถูกเข่ีย กลับมาพร้อมกับลูกในท้อง นี่คุณคงไม่รู้สินะว่าเธอวางแผนจะจับคุณให้ เป็นพ่อของลูก ดีไม่ดี...เธออาจจะขอยกเลิกงานแต่งงาน เพราะว่าผู้ชาย คนนัน้ กลับมาขอคืนดกี ็ได้ ฉนั แค่มาเตอื นด้วยความหวังดี” 325

วลชั สติ า สนุ ศิ ารู้ตวั ดวี ่าไม่มวี นั เป่าหู หรอื พดู ให้ภาสกรเขา้ ใจผดิ มีนาได้ น่ี จงึ เปน็ ทางเดยี วทจี่ ะท�ำ ใหภ้ าสกรเจบ็ อยา่ งทห่ี ลอ่ นเจบ็ และท�ำ ใหม้ นี าทกุ ข์ ตรมไปช่ัวชีวิต ทว่าหล่อนคงลืมไปว่าผู้ชายไม่เหมือนกันท้ังโลก ผู้ชายดีๆ กย็ ังมีเหลือบนโลกใบน้ี แมจ้ ะเพียงนอ้ ยนดิ แต่กย็ ังคงมเี หลือใหเ้ ห็นอยู่ดี ภาสกรสะดงุ้ เพราะโทรศพั ทท์ สี่ น่ั อยใู่ นกระเปา๋ เขาหยบิ ขนึ้ มาอา่ น ข้อความท่ีคณณิ สง่ มาใหท้ ันที ‘นายตลุ ามาทนี่ ่ี’ ประโยคเดยี วทีท่ ำ�ใหภ้ าสกรรบี เดนิ ไปหามนี าทนั ที และเมือ่ ไปถงึ ก็ได้พบหญิงสาวถูกอีกฝ่ายฉุดกระชากอยู่ ชายหนุ่มมองใบหน้าสวยใสที่ เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เธอไม่กล้าส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เพราะของมีคมทใี่ ช้จ้อี ย่ดู า้ นหลัง “เปน็ ไงบา้ งละ่ มนี าทร่ี กั คราวนล้ี ะ่ จะไดเ้ ธอมาเปน็ เมยี ใหส้ มใจ ฉนั ว่ามกุ สวยแลว้ แตเ่ ธอนต่ี อ้ งสวยกว่าแนๆ่ ดูอวบอมิ่ ไปทงั้ ตัวเลย” มีนาส่ายหน้า น้ำ�ตาไหลพราก ภาสกรมองภาพตรงหน้าอย่าง เป็นกังวล ทว่าสิ่งท่ีเขาเห็นด้านหลังของตุลาคือคณิณ แต่เจ้าตัวรู้ตัวเข้า เสียก่อน จึงรีบสลัดร่างของมีนาแล้วว่ิงออกจากลานจอดรถ ทว่าไม่ทันที่ ภาสกรจะเขา้ ถงึ ตวั มีนา รา่ งเลก็ ก็ลอยหวอื ไปสู่อุ้งมอื อกี คน “แก! ยยั มนี ! แกแยง่ คนรกั ของฉนั แกท�ำ รา้ ยฉนั เพราะแก...เพราะ นงั มกุ ดา พวกแกสองคน ทำ�ให้ฉันตอ้ งตกนรกทงั้ เป็น เพราะพวกแกแท้ๆ ถงึ ทีท่ีฉันจะเอาคนื แกแล้ว ช่วยไมไ่ ด้...แกทำ�ตัวของแกเอง” มีนาเบิกตากว้าง ภาพความทรงจำ�ย้อนเข้าสู่ตัว ภาพที่เธอถูก สุนิศาผลักให้กล้ิงไปตามทางลาดชันของไร่ หญิงสาวพยายามเบ่ียงกาย สลดั ตวั ออกจากอกี ฝา่ ย ทวา่ ก�ำ ลงั ของคนทม่ี ภี าวะจติ ทผ่ี ดิ ปกติ และอาวธุ ในมือก็ทำ�ให้ไม่สามารถสลัดมันหลุดได้ ภาสกรมองมีดด้ามเล็กท่ีหมาย 326

เสนห่ ล์ วงซ่อนรัก จะท�ำ ร้ายรา่ งของคนรกั เขารบี วง่ิ เขา้ ไปดึงรา่ งของมีนาเขา้ มากอด แล้วใช้ ตัวเองรับมีดของอีกฝ่ายแทน สุนิศารีบปล่อยมีดออกจากมือแทบจะทันที ธนเทพท่ีเพิง่ เดนิ มาเหน็ เหตกุ ารณเ์ ข้ากอ็ ดจะตกใจไม่ได้ “กร๊ดี ดด!!! ไมน่ ะ! ฉนั ไม่ได้ทำ�...ฉนั เปลา่ นะ ไมจ่ ริง!” สนุ ศิ าทถี่ กู คณณิ จบั ตวั ไวข้ ณะกรดี รอ้ งปฏเิ สธ ทวา่ คนสตแิ ตกกลบั ไมใ่ ชส่ ุนิศา แต่เป็นหญิงสาวอีกคนท่กี ำ�ลงั ดแู ลชายหนุ่ม “คุณซัน...คุณซนั อย่าเปน็ อะไรนะ ลมื ตาส!ิ ไม่นะ! ไมจ่ ริง!” “นอ้ งมีนครบั ลุกเถอะครับ” ธนเทพรง้ั รา่ งของหญงิ สาวใหล้ กุ จากลานจอดรถ ทเ่ี ขามองวา่ มนั สกปรก แตม่ นี ากลบั สลดั มอื ใหญอ่ อก แลว้ กอดรา่ งทเ่ี ตม็ ไปดว้ ยเลอื ด ขณะ ท่อี รณิชาและทศพลวิง่ ลงมาจากรถ หลังจากทคี่ ณิณโทร.บอกเจ้านาย “มนี ...พาคุณซันไปโรงพยาบาลกอ่ น จะไปกับพ่ีหรอื เปลา่ ” “ไปค่ะพ่ีแอฟ!” มีนารีบลุกแล้วเดินตามอรณิชา ท่ีก่ึงเดินกึ่งว่ิงตามทศพลซึ่ง ประคองรา่ งท่ีสตใิ กล้เลือนหายไวใ้ นอ้อมแขน “ไอซ้ นั อยา่ เพงิ่ ตายนะเวย้ ! นายยงั ไมไ่ ดเ้ หน็ หนา้ ลกู เลยนะ ฉนั จะ เหยียบไปใหถ้ ึงโรงพยาบาลภายในสองนาทนี แี้ หละ” ค�ำ พดู ของทศพลท�ำ ใหอ้ รณชิ าหนั หนา้ ไปมอง เธอไมเ่ คยรมู้ ากอ่ น เลยวา่ ทศพลจะรกั เพอ่ื นไดข้ นาดนี้ ชายหนมุ่ เหยยี บคนั เรง่ พารถคนั โตออก ไปอย่างรวดเร็ว ขณะทธี่ นเทพมองท้ายรถยนต์สขี าวท่ขี ับตามกนั ไป จาก นั้นจงึ พาตัวเองข้ึนรถ แล้วขับตามออกไป ธนเทพไดต้ ระหนกั แลว้ วา่ มนี าไมไ่ ดร้ กั เขาเลยสกั นดิ คนทเี่ ธอแคร์ และรักก็คอื ผ้ชู ายคนนน้ั ...ผ้ชู ายท่ชี ่ือภาสกรคนน้นั 327

วลชั สติ า มีนากระสบั กระสา่ ย เดนิ ไปเดินมาบริเวณหน้าห้องฉกุ เฉิน อย่างกังวลใจ สมาธิทั้งหมดจดจ่ออยู่ท่ีภาสกรในห้องฉุกเฉิน อรณิชาจับ มือหญิงสาวเอาไวอ้ ย่างใหก้ ำ�ลังใจ ก่อนจะเอ่ยถามอยา่ งคลางแคลงใจ “มนี จ�ำ ได้แลว้ ใช่มย้ั ” “คะ่ จ�ำ ไดแ้ ลว้ ตอนทศี่ ากระชากมนี ไป เหมอื นโลกมนั ตกี ลบั ความ ทรงจ�ำ บางสว่ นเขา้ มาในหวั แลว้ มนั กค็ อ่ ยๆ หลง่ั ไหลเขา้ มาเหมอื นสายน�้ำ มนั กลับมาทั้งหมดเลย...ความทรงจำ�ในไร่ชตู ะวนั กลบั มาทั้งหมดเลยค่ะ” “พี่ดีใจจริงๆ แล้วมีนจะบอกคุณซันรึเปล่า ยังไงเขาก็เป็นพ่อของ ลูก แลว้ กเ็ ปน็ คนท่ีเรารกั ” มีนาลบู หน้าทอ้ งตัวเองกอ่ นจะเผยย้มิ หวาน “ขอบคุณนะคะพ่ีแอฟ แต่มีนไม่รู้จะอธิบายคุณลุงคุณป้ายังไง ส่วนพเี่ หมยี วนะ่ พูดเสมอว่าให้มนี ทำ�ตามใจตวั เอง แตม่ ีนไม่กลา้ ขัดค�ำ ส่ัง คณุ ปา้ หรอกค่ะ” “ลงุ กบั ปา้ ต้องเขา้ ใจเราอยแู่ ลว้ มีนยงั ไม่ได้หมนั้ กบั คุณธนเทพ ก็ แค่แจกการ์ด เรายงั เปล่ยี นตวั เจ้าบ่าวทนั นะ” “จะเป็นอยา่ งน้ันได้ยงั ไงคะ พีเ่ ทพจะยอมหรือคะ” “พี่คิดว่า...” อรณิชาพูดได้เท่านั้นก็ต้องเงียบ เมื่อเห็นร่างของหมอหนุ่มเดิน ออกมาจากห้องฉุกเฉิน ใบหน้านั้นเคร่งเครียดจนมีนาหน้าซีดเผือดด้วย ความกงั วล “ผูป้ ่วยเสียเลือดมาก เราจ�ำ เป็นตอ้ งใช้เลอื ดกรุ๊ปโอครับ” ทกุ คนมองหนา้ กนั มนี าเมม้ ปาก เธอหว่ งลกู กจ็ รงิ อยู่ แตค่ นในหอ้ ง ฉกุ เฉนิ น่าหว่ งยิง่ กวา่ เธอกำ�ลังจะเอ่ยปาก ทวา่ ... “ผมเลือดกร๊ปุ โอครบั ใชเ้ ลือดของผมไดใ้ ชม่ ้ยั ครับหมอ” 328

เสนห่ ล์ วงซอ่ นรกั ธนเทพอาสา พาใหท้ ุกคนมองหน้ากนั อยา่ งแปลกใจ “นอ้ งมีนก�ำ ลงั ท้องนะครบั ตอ้ งคดิ ถึงลูกของตัวเองดว้ ยรูม้ ยั้ ” “ขอบคุณนะคะพี่เทพ” ธนเทพเพียงยิ้มรับก่อนจะเดินตามพยาบาลไป แม้ภายในใจจะ เจ็บปวดแค่ไหน ทวา่ เพื่อรอยยิม้ หวานบนใบหน้าของเธอ...เขายนิ ดี มีนามองตามแผ่นหลังของธนเทพด้วยสายตาซ้ึงใจ รับรู้ได้ถึง ความใจดี ความหวังดี และความรู้สึกดีๆ ของเขา แต่ก็ไม่สามารถรักเขา ได้ ในเม่ือใจของเธอมอบให้ภาสกรไปแล้ว เธอกไ็ มพ่ ร้อมท่ีจะมอบให้ใคร อีก หญิงสาวได้แต่ลูบหน้าท้องเบาๆ ภาวนาให้พ่อของลูกมีลมหายใจต่อ ไป ลมหายใจที่เปน็ ท่ยี ึดเหน่ียวทางกายและใจของเธอและลูก “เร่อื งคงไมจ่ บลงงา่ ยๆ หรอกครบั แอฟ” ทศพลเอ่ยข้ึนเม่ืออรณิชาน่ังบนเก้าอ้ีหน้าห้องฉุกเฉิน เธอมอง มนี าอยา่ งเบาใจ แตช่ ายหนมุ่ หนา้ สวยทเี่ ดนิ กลบั มาดว้ ยใบหนา้ เครง่ เครยี ด พรอ้ มค�ำ พดู แฝงปริศนาท�ำ ให้เธอตอ้ งเอย่ ถาม “ทำ�ไมคะ เกดิ อะไรขนึ้ ” “คณิณบอกผมว่าไอ้ตุลาดักฉุดมีนาออกมาจากร้าน ส่วนสุนิศา มาทหี ลงั โชคดวี า่ ซนั สงั่ คณณิ ไว้ คณณิ ตงั้ ใจจะวง่ิ ตามไอต้ ลุ าไป แตเ่ พราะ สุนิศา มนั เลยหลุดมือไป” “พวกน้ันยงั ไมถ่ กู ตำ�รวจจับเหรอ” “ครบั ทีส่ �ำ คัญ...คนท่ชี ่วยสุนศิ าหนีออกมาจากโรงพยาบาลกค็ อื ไอ้ตุลาน่ีล่ะ แต่คราวน้ีผมส่ังเจ้าหน้าที่ให้ดูแลอย่างเข้มงวด ทางตำ�รวจก็ เขา้ มาดแู ลคดนี เี้ อง เพราะถอื วา่ เธอท�ำ รา้ ยคนอน่ื โดยเจตนาในขณะทสี่ ตดิ ี กอ่ นทจ่ี ะตกใจจนผดิ ปกติ ซงึ่ ไมไ่ ดเ้ ปน็ คนเสยี สตอิ ยา่ งสมบรู ณซ์ ะทเี ดยี ว” “แลว้ พวกนั้นอยูท่ ไ่ี หนกันคะ” 329

วลัชสติ า “ไมต่ อ้ งหว่ งนะ ผมใหภ้ วู ศิ ตามสบื อยู่ อกี ไมน่ านเรากค็ งจะไดเ้ รอ่ื ง สว่ นนายอภิวัฒนต์ อนน้คี งจะเงียบไปพักใหญ่ละ่ ” “คณุ ไปท�ำ อะไรอีกละ่ ” อรณชิ าเอย่ ถามพลางหร่ีตามองเขาอย่าง รู้ทนั “รทู้ ันกันแบบนม้ี าแต่งงานเข้าหอกนั เลยดกี ว่ามยั้ ครบั ” ทศพลบบี จมกู เธอเบาๆ อยา่ งกลนั่ แกลง้ ทวา่ เธอกลบั ท�ำ หนา้ ยใู่ ส่ จนชายหนมุ่ ตอ้ งยมิ้ “บอกผกู้ �ำ กบั สน.ใหส้ รา้ งผลงานดว้ ยการถลม่ บอ่ นการพนนั แหลง่ ใหญ่ท่ีสุดของมัน ถือเป็นคำ�เตือนจากผมว่าอย่าคิดจะมาหักหลัง ถึงผม จะร้ายแต่ไม่เคยทำ�งานทุจริต ในขณะท่ีมันทำ�งานทุจริต ก็จะถูกผมเล่น งานงา่ ยกวา่ มนั กเ็ ลยตอ้ งชะงกั มอื ทจ่ี ะชว่ ยใหส้ ามแมล่ กู หนที างชายแดน” “แลว้ น่ีคณุ ไม่รู้จริงๆ หรอื วา่ พวกนั้นอยไู่ หน” ทศพลตีสีหน้าเคร่งเครียดแล้วส่ายหน้า ทว่าเมื่อเห็นใบหน้าเป็น กังวลของหญงิ สาว เขาจึงจบั มอื เธออย่างใหก้ �ำ ลังใจ อรณิชาย้ิมรับความ หวงั ดีท่เี ขามใี ห้เธออย่างเต็มใจ 330

เสน่หล์ วงซ่อนรัก CHAPTER 26 วนั ท่รี อคอย ภาสกรคอยเหลือบตามองไปทางระเบียงห้องพัก ที่มี ร่างของคนตัวเล็กและธนเทพยืนพูดคุยกัน ทว่าเพราะประตูระเบียงท่ีปิด สนิท ทำ�ให้เขาไม่ได้ยินการพูดคุยนั่นสักนิด เขาอยากรู้ เขาสงสัย ความ คลางแคลงใจท�ำ ใหใ้ บหนา้ ของเขาเครง่ เครยี ดจนอนชุ ติ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะถามไถ่ “เครยี ดอะไรนกั หนาวะไอซ้ นั แคค่ ยุ กนั นะเวย้ เขาอาจจะเคลยี ร์ กนั เพ่อื หาทางออกทดี่ ที สี่ ดุ กไ็ ด”้ “ฉนั ไมช่ อบ แลว้ ฉนั ก็สงสยั ” “เรอื่ งอะไรวะ” อนุชติ เลกิ ค้ิวถาม “ตัวเล็กดแู ปลกๆ เหมอื นมเี รือ่ งไม่สบายใจ แต่ก็ไมย่ อมพดู ” “ยงั ไงวะ” ภาสกรมองหนา้ คนถามท่เี ดนิ เขา้ มาพรอ้ มอรณชิ า ท่ีส่งยม้ิ ให้ เขาก่อนจะเดินออกไปสมทบกับคนท่ีระเบียง จากน้ันมีนาก็เดินกลับเข้า หอ้ งมาดว้ ยใบหน้าไม่สบายใจนกั “มีอะไรกนั หรอื ครบั ” 331

วลชั สิตา ภาสกรเอ่ยถามอย่างร้อนรน เขาพยายามจะลุกขึ้นนั่ง ทว่า ทศพลกลบั ผลกั รา่ งทไ่ี มเ่ จยี มสงั ขารใหน้ อนลง คนถกู บงั คบั ไดแ้ ตม่ องหนา้ เพือ่ นอยา่ งไม่สบอารมณ์ “ตวั เล็กไปก่อนนะคะ” “ไป? จะไปไหนนะ่ ตวั เลก็ ” “มนี ตอ้ งไปเตรยี มตวั แลว้ ครบั พรงุ่ นเ้ี ราจะจดั งานแตง่ งานแลว้ หวงั วา่ คณุ คงจะเขา้ ใจ” คำ�ตอบของธนเทพทำ�ให้ภาสกรมองอีกฝ่ายนิ่ง แม้อยากจะ ค้าน แต่กจ็ นถ้อยค�ำ ดว้ ยสภาพเดี้ยงๆ แบบน้ี เขาคงทำ�อะไรไม่ได้ ทศพล มองทา่ ทางของเพื่อนขณะตบบ่าเบาๆ กอ่ นมนี าจะเดินมาจับมอื คนป่วย “จะรอ” ค�ำ พดู สนั้ ๆ แตก่ ท็ �ำ ใหใ้ จคนฟงั พองโต ใบหนา้ เลก็ จม้ิ ลมิ้ ทมี่ อง เขาอย่างออดออ้ น ท�ำ ให้ชายหนมุ่ บบี มือตอบรับคนพดู ทันที ก่อนจะยอม ปล่อยให้มนี าออกจากหอ้ งพกั ฟ้ืนของเขา ชายหนมุ่ มองตามแผน่ หลงั บาง เขาจะตอ้ งหายใหท้ นั วนั ทเี่ ธอ แต่งงาน จะต้องพาเธอหนอี อกจากงานแต่งงานคลมุ ถุงชนน่ีให้ได้ จรงิ อยู่ ท่ีธนเทพเป็นคนบริจาคเลือดให้เขา แต่เขาไม่สามารถปล่อยมีนาไปได้... ไมม่ ีทางเด็ดขาด ภาสกรปฏญิ าณกบั ตวั เอง ทศพลและอนชุ ติ มองหนา้ กนั กอ่ น จะหันไปมองอรณิชาและพิมาดา ท่ีกำ�ลังสนใจนิตยสารเส้ือผ้าเด็กแรก คลอด “จะเอาไงวะซนั อยา่ ช้านกั นะ เด๋ยี วจะหาวา่ ไอ้นุไมเ่ ตอื น” “เงียบเหอะว่ะ! ฉันไม่มีวันให้ใครมาท�ำ แบบน้ีกับฉันหรอกนะ ตวั เลก็ กเ็ มยี ฉนั เดก็ ในทอ้ งกล็ กู ฉนั ใครจะเอาไปกข็ า้ มศพฉนั ไปกอ่ นเหอะ” 332

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรัก อรณิชาลอบยิ้มอย่างพอใจ เช่นเดียวกับพิมาดาที่แอบยกนิ้ว โปง้ ใหก้ ับสามีต๋ีเกาหลีทเี่ หลอื บมามองเธอ ผู้ป่วยจับแผลที่สีข้างพลางคิดถึงภาพแรก ท่ีตื่นขึ้นมาจาก ความเจ็บปวดเจียนตายน่ัน กล่ินของโรงพยาบาลท่ีคุ้นจมูกกลับถูกกลิ่น หอมของร่างเล็กกลบจนหมด แม้หญิงสาวจะเดินไปเดินมาระหว่างเตียง ผู้ป่วยและโต๊ะข้างเตียงด้วยความกังวล แต่เมื่อเขาเรียก เธอก็มานั่งข้าง เตยี งเขาทนั ที ‘คณุ ซันฟื้นแล้ว...หิวน�ำ้ หรอื เปลา่ เด๋ียวตวั เล็กเอานำ้�ใหน้ ะคะ เออ่ ...ตัวเลก็ ไปตามหมอกอ่ น...’ ‘ใจเยน็ ครบั ตัวเลก็ เดย๋ี วคอ่ ยไปตามก็ได้ ตัวเลก็ ละ่ ...เจบ็ ตรง ไหนหรือเปล่า’ ‘เจบ็ คะ่ ...เจบ็ ทตี่ รงนี้ ถา้ คณุ ซนั เปน็ อะไรไป ตวั เลก็ จะอยไู่ ดย้ งั ไง อยา่ ทำ�แบบนีอ้ กี นะคะ ตัวเล็กร้วู า่ คุณซันร้สู ึกแบบเดยี วกับตวั เล็ก แต่ วา่ ตัวเลก็ คงเจบ็ ปวดมากแนๆ่ ถา้ ตวั เลก็ ไม่มคี ณุ ซัน อย่าทำ�ให้ตัวเล็กตอ้ ง ปวดใจมากไปกว่านเ้ี ลย...สัญญานะคะ’ เขาจ�ำ ได้ว่าเขายิม้ รับคำ�สญั ญา ขณะมอื นมุ่ นม่ิ จบั มอื ของเขา ไปทาบอกเพอ่ื บอกถงึ บาดแผล ความเจบ็ ปวดของตวั เอง และตอนทไ่ี ดย้ นิ นำ้�เสียงเศร้าๆ ของเธอ เขาก็อยากจะโอบกอดเธอไว้ ทว่าสภาพร่างกาย ของเขาทำ�ให้คนตัวเล็กเบ้หน้า และบ่นอุบเม่ือได้ยินเสียงโอดครวญเจ็บ ปวดของเขา ภาสกรครุ่นคิดเพียงลำ�พัง เม่ือเพื่อนของเขาพากันขอตัวกลับ เขาหนั หนา้ ไปมองระเบยี งหอ้ งพกั ผปู้ ว่ ยดว้ ยความกงั วล วา่ จะหายทนั หรอื เปลา่ ในเมอื่ วนั พรงุ่ นคี้ อื วนั ทมี่ นี าจะเขา้ พธิ แี ตง่ งาน โดยจะมพี ธิ รี ดน�ำ้ สงั ข์ ในช่วงเชา้ และงานเลย้ี งในช่วงเท่ยี ง จากน้ันจะเปน็ ฤกษส์ ่งตวั เขา้ หอ้ งหอ 333

วลชั สติ า “บ้าชะมัด!” ภาสกรสบถอย่างหงุดหงิด กำ�ปั้นทุบบนเตียง ผู้ปว่ ยอย่างไมพ่ อใจ นาถยดาโยนหนังสือพิมพ์ในมือทิ้ง แล้วกระทืบซำ้�ท้ัง ยังกรีดร้องล่ัน นีรนาถเดินออกมาจากห้องน้ำ� ในขณะที่ตุลาเท้าประตู พลางแคะหู เบ้หน้าอย่างไม่สบอารมณ์ พาดท่อนแขนบนบ่าอวบอ่ิมของ หญิงสาวใบหน้าจิม้ ล้ิมท่นี งุ่ เพียงผ้าเช็ดตัว “อะไรกันคะเน่ยี ” “ไมม่ อี ะไรหรอก ไปตอ่ กนั ดีกวา่ ปล่อยไปเถอะ” ตลุ าสา่ ยหนา้ อยา่ งเบอ่ื หนา่ ยกอ่ นจะปดิ ประตหู อ้ ง แลว้ พารา่ ง แนง่ นอ้ ยใหต้ ามเขา้ ไปในหอ้ งนอน ปลอ่ ยใหพ้ สี่ าวของตวั เองใสอ่ ารมณก์ บั หนังสอื พิมพ์ตรงหนา้ ตอ่ ไป นีรนาถหยบิ หนงั สอื ยับๆ ขึน้ มาเปิดอ่าน เห็น ภาพและหัวข้อข่าวตัวใหญ่ ววิ าหช์ ้าง! เจา้ พ่อวงการผับอยา่ งเสี่ยทศพล ภักด์พิ บิ ลู ย์ ออก มาประกาศท่ามกลางสื่อ ในงานเล้ียงเปิดตัวแหวนเพชรดีไซน์ใหม่สุดเก๋ ในนามบริษัทฟลอร่า จิวเวลร่ี ของคู่หมั้นสาวคนสวย ท่ีเจ้าตัวบอกเอง ว่าแหวนเพชรวงนี้แม้จะไม่ได้เป็นแหวนแต่งงาน แต่จะมีปรากฏในงาน แต่งงานเร็วๆ น้ีอย่างแน่นอน ได้ยินแบบน้ีเราก็ต้องถามกันเลยว่าข่าวดี เรื่องน้ีจะเกิดข้ึนที่ไหน เมื่อไหร่ ทว่า...ฝ่ายอดีตนางแบบกลับอุบไว้ด้วย รอยยม้ิ ขวยเขนิ แล้วปล่อยใหเ้ สยี่ หน่มุ ตอบทุกประเดน็ อยา่ งชดั เจน อ่าน ตอ่ หนา้ ที่ 4... นีรนาถรีบเปิดอ่านต่อทันที ซ่ึงคราวน้ีดูเหมือนสาวใหญ่จะ 334

เสน่ห์ลวงซ่อนรกั สนใจมากทีเดียว ทว่าเสียงทีวีที่นาถยดาเปิดก็ทำ�ให้นีรนาถเงยหน้าจาก หนังสอื พิมพ์ทันที “งานแตง่ งานของผมและแอฟจะจดั ทโี่ รงแรมรงุ่ วริ ยิ ะ แตผ่ มจะ จัดงานเลี้ยงแบบครอบครัวท่ีบ้านของผมก่อน ซ่ึงผมไม่เคยเปิดให้สื่อหรือ สาวคนไหนเขา้ ไปมากอ่ น” “แล้วจะจดั งานเลีย้ งเมอื่ ไหร่คะ” “สำ�หรับงานเล้ียงที่บ้าน ผมจะจัดขึ้นภายในสัปดาห์นี้ครับ แล้วให้ส่ือเข้าไปทำ�เพียงแค่ช่ัวโมงเดียวเท่าน้ัน ท่ีเหลือจะเป็นเวลาของ การพบปะภายในครอบครัวและเพื่อนฝงู สอ่ื ทกุ คนจะได้บัตรก�ำ นลั การใช้ บรกิ ารสถานบนั เทงิ ของผมฟรภี ายในหนงึ่ ปนี ี้ สว่ นงานแตง่ งาน ผมตอ้ งรอ ใหแ้ มน่ มของแอฟหาฤกษ์ยามใหต้ ามประเพณคี รับ” เสยี งฮอื ฮาของเหลา่ นกั ขา่ วดงั ขน้ึ เพยี งเลก็ นอ้ ย ทศพลยม้ิ อยา่ ง อารมณ์ดีกอ่ นจะเอย่ ตอ่ “ผมรบั รองไดค้ รบั วา่ งานแตง่ งานของผมกบั แอฟไมเ่ ปน็ รองใคร แนน่ อน ไมย่ ิ่งใหญ่ผมไมจ่ ดั ครบั เพราะผมสละโสดทัง้ ที ตอ้ งให้ทุกคนได้ รับรู้อย่างแน่นอน โดยเฉพาะอย่างย่งิ ผู้หญงิ ข้างกายของผมคนน้ี เป็นคน ท่ีทำ�ให้ผมยอมหยุด และยอมทำ�ทุกอย่างให้เธอ ส่วนฤกษ์นั้นเม่ือไหร่ผม จะบอกพๆ่ี นักขา่ วแนน่ อนครับ” “วา่ แตข่ องช�ำ รว่ ยในงานแต่งงานคอื อะไรคะ” ทศพลมองคู่หมัน้ สาวทย่ี ม้ิ หวาน “เป็นเคร่ืองประดับคอเล็กช่ันใหม่ท่ีถูกย่อส่วนให้มีขนาดเล็ก เหมาะจะโชวใ์ นตู้โชวค์ ะ่ และทำ�ดว้ ยเพชรแท้ๆ ทีแ่ อฟตง้ั ใจจะสลกั ชอ่ื ของ เราเอาไว้ เปน็ ท่ีระ...” หนา้ จอทวี ดี บั วบู ดว้ ยฝมี อื ของนาถยดา ทใี่ ชร้ โี มตปดิ ดว้ ยสหี นา้ 335

วลชั สติ า แค้นเคืองไมพ่ อใจ “แกมคี วามสขุ ในขณะทฉี่ นั ตอ้ งอยบู่ า้ นเลก็ ๆ เทา่ รงั หนู เงนิ กไ็ ม่ มใี ชเ้ นย่ี นะ! คอยดนู ะ...ฉนั ไมม่ วี นั ยอมใหแ้ กมคี วามสขุ หรอก ฉนั จะท�ำ ให้ แกได้รสู้ ึกนงั อรณชิ า!” เสยี งกรา้ วของนาถยดาดงั ขน้ึ อยา่ งโกรธแคน้ สหี นา้ ฉายแววไม่ พอใจออกมาใหเ้ หน็ ไดอ้ ยา่ งชดั เจน “แกหาเรอ่ื งเขาเดยี๋ วกต็ อ้ งหนอี กี หรอก แกบอกเองไมใ่ ชห่ รอื ไง ว่าไอเ้ สี่ยทศนัน่ น่ะ มันโหดร้ายไม่ไว้หนา้ ใคร” “แลว้ แมจ่ ะใหห้ นทู �ำ ไงละ่ คณุ อภวิ ฒั นก์ ป็ ฏเิ สธความชว่ ยเหลอื เรา เพราะถกู เส่ียทศเลน่ งานจนขาดทนุ ตอ้ งเอาเงนิ ไปปดิ ปากตำ�รวจและ ส่อื ต้งั ไมร่ ู้เทา่ ไหร่” “มนั ตอ้ งมีสักทางส”ิ “ไม่มแี ล้วล่ะ เราตอ้ งพุ่งเข้าชนอยา่ งเดยี ว” “เอาไงก็เอากัน ไมห่ นีกต็ าย หนกี ็ตาย ก็ลองดแู ล้วกัน” นีรนาถเอ่ยอย่างเหน่ือยอ่อน คงโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง มันคือความผิดของนางท่ีเป็นคนผูกเรื่องท้ังหมด หากจะแก้ปมก็สายไป เสียแล้ว นี่สินะผลกรรมที่นางต้องก้มหน้ารับ...ความทนทุกข์ทรมานตอน อายมุ ากแลว้ ดีไมด่ ีอาจตอ้ งเขา้ ไปกินขา้ วแดงแกงรอ้ นในตะรางกเ็ ป็นได้ ภาสกรสาวเท้าไปตามทางอย่างรวดเร็ว แม้จะเจ็บแผล ทว่าเขามีเร่ืองสำ�คัญกว่าน้ัน ท้ังหมดท้ังมวลก็เป็นเพราะธนเทพท่ีมาหา เขาพรอ้ มเสอื้ ผา้ ตง้ั แตเ่ ชา้ ตรู่ โดยทเ่ี จา้ ตวั สวมเพยี งเสอื้ ยดื และกางเกงยนี ส์ สบายๆ ดูแล้วไม่เหมือนคนที่กำ�ลังจะเป็นเจ้าบ่าวแต่อย่างใด ซ่ึงเขาต้อง ขอบคณุ อกี ฝา่ ยจรงิ ๆ ทยี่ อมเสียสละเช่นนี้ 336

เสน่หล์ วงซอ่ นรกั ‘ผมเอาชุดเจ้าบ่าวมาให้คุณ ผมไม่อยากแย่งเมียและลูกใคร หรอกนะครบั คณุ ซนั ทสี่ �ำ คญั นอ้ งมนี รกั ผมแคพ่ ชี่ ายเทา่ นนั้ เธอรใู้ จตวั เอง ดี และผมไมอ่ ยากไดผ้ หู้ ญงิ ที่มแี คต่ ัว แต่ไร้หัวใจ เมือ่ วานผมไดพ้ ูดคุยกับ คณุ อาทง้ั สองใหเ้ ปลย่ี นตวั เจา้ บา่ ว เพราะผมไมส่ ามารถปกปอ้ งนอ้ งมนี ได้ ในขณะท่คี ุณใชช้ วี ติ ของตัวเองเข้าแลก ผมทำ�ไดแ้ คย่ นื ด’ู ธนเทพยิ้มให้ ราวกับว่าได้ตัดสินใจมาก่อนหน้าน้ีแล้วว่าจะ ไม่แทรกกลางความรักระหว่างภาสกรและมีนา กอ่ นจะเอ่ยตอ่ ‘ผมฝากดแู ลนอ้ งมนี ดว้ ย เลอื ดในกายของคณุ มขี องผมอยดู่ ว้ ย หวังว่าคุณคงจะรับรู้ว่าผมได้เสียสละมันเพ่ืออะไร ไม่ใช่เพ่ือคุณ แต่เพ่ือ ผหู้ ญิงตวั เลก็ ๆ ท่แี มว้ ่าผมไม่ได้เปน็ เจา้ ดของ แต่แค่เห็นเธอมคี วามสขุ มี รอยยม้ิ ผมกด็ ใี จแลว้ งานจะเรม่ิ ตอนแปดโมง ตอนนห้ี กโมงแลว้ ผมคดิ วา่ คณุ ควรอาบน�ำ้ แตง่ ตวั ไดแ้ ลว้ ออ้ ! ผมลมื บอกไป นอ้ งมนี รอคณุ อยนู่ ะครบั ’ เพยี งแคโ่ อกาสแคน่ ก้ี ม็ ากเกนิ พอแลว้ ทเี่ ขาจะเออื้ มมอื ควา้ แม้ จะไมไ่ ดข้ อบคณุ คนทเี่ ขา้ มาพดู โดยไมฟ่ งั เสยี งขอบคณุ ของเขา แตเ่ ขากร็ ดู้ ี วา่ ธนเทพคงรับรมู้ ันได้จากการกระทำ�ของเขา “ไอซ้ นั ! ขึน้ มาเลย เดย๋ี วกเ็ ลยฤกษก์ นั พอดี ทนี ้ลี ่ะอดแต่งแน่” ทศพลปราดรถเขา้ จอดหนา้ โรงพยาบาล ภาสกรไมร่ รี อ รบี ข้นึ รถ กอ่ นเพอ่ื นจะเหยยี บคนั เรง่ ทนั ทที ป่ี ระตปู ดิ ชายหนมุ่ กดบาดแผลทร่ี สู้ กึ เจ็บอีกคร้ัง “เจ็บแผลเหรอคะคณุ ซนั เลือดซึมหรือเปลา่ คะเนยี่ ” อรณิชาเอ่ยถามเม่ือเอี้ยวตัวมามอง ในขณะที่ทศพลเงยหน้า มองกระจกหลัง “เลอื ดไมซ่ มึ ครับ แตป่ วดแผล” “งนั้ ทานยาแกป้ วดกอ่ นดกี วา่ คะ่ ” อรณชิ าสง่ ยาและขวดน�้ำ ให้ 337

วลชั สติ า “ขอบคณุ ครับ” เขารบี กินยาและดืม่ น�้ำ ตาม ก่อนจะออกปาก เรง่ เพื่อน “เรว็ กวา่ น้ีหนอ่ ยไดม้ ยั้ วะทศ” ทศพลท�ำ ตามอยา่ งวา่ งา่ ย ทวา่ รถในกรงุ เทพฯ ชว่ งเวลาเรง่ ดว่ น ทำ�ให้เขาต้องเปิดนาวิเกเตอร์หาเส้นทางลัดเลาะหลีกการจราจรที่แออัด เพียงไม่นานรถของเขากม็ าเทยี บหนา้ บ้านที่จัดงาน เจา้ บา่ วคนใหมท่ เี่ พง่ิ ถกู เปลย่ี นตวั ตอ้ งแปลกใจอกี ครง้ั เมอ่ื เหน็ บดิ ามารดาของตวั เองก�ำ ลงั พดู คยุ กบั หญงิ สาว ทไ่ี ดช้ อื่ วา่ เปน็ เจา้ สาวของ งาน ชายหนุม่ ยืนนิง่ อยา่ งงนุ งง ก่อนจะตอ้ งชะงกั ไปอีกหนเมื่อเห็นรอยยิม้ หวานของคนตัวเล็กท่ีสง่ ยิ้มพลางสาวเท้ามาหาเขา ชดุ ไทยประยุกต์สีทอง เส้ือเกาะอกสที องเหลือง พาดดว้ ยสไบ ระบายสที อง ทาบทบั ดว้ ยสไบปกั ฉลโุ ปรง่ ซงึ่ มสี งั วาลพาดทบั อกี ชนั้ ผา้ นงุ่ สีทองปกั ดนิ้ เงนิ จีบหนา้ นางผา่ หนา้ มีเข็มขัดเผยใหเ้ หน็ สดั สว่ นเดน่ ชดั สีทองของชุดขับให้ผิวสีนำ้�ผ้ึงดูโดดเด่น เหมาะกับใบหน้าท่ี ถูกแต่งด้วยเคร่ืองสำ�อางโทนสีส้มและน้ำ�ตาล ผมเกล้ามวยยกขึ้นจนสูง ประดบั รดั เกลา้ และปน่ิ นพเกลา้ เขา้ ชดุ กบั เครอื่ งประดบั ชนิ้ อน่ื ล�ำ คอระหง ทปี่ ระดบั สรอ้ ยคอเสน้ งามทเี่ ขาจ�ำ ไดว้ า่ เปน็ ของมารดา เชน่ เดยี วกบั ตา่ งหู และกำ�ไลขอ้ มอื “เจ็บแผลรเึ ปล่าคะ” หญงิ สาวเอ่ยถามอยา่ งเปน็ หว่ ง “นิดหนอ่ ยครับ แล้วนมี่ นั หมายความว่ายังไง” ภาสกรมองใบหนา้ สวยตราตรงึ กอ่ นจะหนั ไปเหน็ ชอื่ บนเวทซี งึ่ เป็นช่อื ของเขา หญงิ สาวอมยม้ิ ก่อนจะกระซิบ “ตามสญั ญา...ตวั เลก็ สญั ญาวา่ จะอยเู่ คยี งขา้ งดวงตะวนั อยา่ ง คณุ ซนั ...สัญญาแบบนีห้ รอื เปลา่ คะ” “นีค่ ุณ...ตัวเล็กจ�ำ ไดแ้ ล้วเหรอ ทำ�ไมไมบ่ อกผม” 338

เสนห่ ล์ วงซ่อนรกั ลกั ยม้ิ ขา้ งแกม้ ของหญงิ สาวตรงหนา้ ท�ำ ใหเ้ ขาตอ้ งยอมใจออ่ น หญงิ สาวจบั จงู มอื ของเขาใหเ้ ดนิ ตาม ผใู้ หญท่ ง้ั สองฝา่ ยพากนั ยม้ิ ละไมกบั ความสขุ ของคนท้ังคู่ “หาลกู สะใภใ้ หพ้ อ่ ได้ทันใจจริงๆ นะเจา้ ลกู ชาย” “พอ่ ไมเ่ ห็นบอกผมเลยวา่ จะมา” “เซอรไ์ พรสด์ มี ยั้ ละ่ งานนต้ี อ้ งขอบคณุ เจา้ ทศมนั นะ ทโ่ี ทรศพั ท์ บอกพอ่ ใหไ้ ปเอาตวั๋ เครอื่ งบนิ ทส่ี ถานทตู ไมง่ น้ั คงไมไ่ ดก้ ลบั มาเหน็ ลกู ชาย ในวนั งานแตง่ งาน แตแ่ กนไี่ มเ่ จยี มสงั ขารเลยนะ เดยี้ งแบบนจ้ี ะไหวหรอื ไง” “อะไรครับพอ่ ” ภาสกรขมวดค้ิวอยา่ งงุนงง แต่เมอ่ื หันมาเหน็ แววตาสื่อความ นัยของมารดา ก็ทำ�ให้เขาเขา้ ใจไดท้ นั ที “ผมวา่ พอ่ คงตกขา่ วมากกวา่ ผมน�้ำ ยาดกี วา่ เจา้ ทศนะครบั พอ่ ” “เฮย้ ! จริงเหรอวะ ไมไ่ ดห้ ลอกให้พ่อดใี จใชม่ ้ัย” “ไม่เช่อื ลองถามลกู สะใภ้ของพอ่ สิครบั ” ภาสกรย้ิมอย่างอารมณ์ดี ทว่าอาการเจ็บแผลก็ทำ�ให้เขาต้อง เบ้หน้าอีกครั้ง มีนามองอย่างเป็นห่วง เธอทาบมือบนแผลเขา ก่อนจะ เบิกตาโตเม่อื รูส้ กึ วา่ มนั ช้ืนๆ “เลอื ดซึมน่คี ะ ทำ�แผลกอ่ นเถอะคะ” “ไมเ่ ปน็ ไร” “อย่าดือ้ สคิ ะ นะคะ...ให้ตัวเลก็ ทำ�ให้” “ก็ไดค้ รบั ” ภาสกรถูกคนตัวเล็กจับจูงให้เดินเข้าไปในบ้าน หญิงสาวก้าว เท้าไปยังห้องน่ังเล่นท่ีมีเพ่ือนๆ และญาติๆ นั่งพูดคุยกัน สายไหมลุกขึ้น ยืนอย่างรหู้ นา้ ท่ี 339

วลชั สติ า “ช่วยถอดเส้ือข้างนอกน่ีออกก่อน ไหมจะดูหน่อยว่าแผลเย็บ ปริหรือเปลา่ ” มนี าพยักหน้าเห็นดว้ ย กอ่ นที่สายไหมจะตรวจดแู ผล “เป็นไงบ้างไหม” “ไม่ปริ แคซ่ ึม คงออกก�ำ ลังมากไป” “กค็ งงน้ั ว่งิ ออกมาถึงหน้าโรงพยาบาลเลยนี่ คงกลัวคนแถวน้ี เปล่ยี นใจล่ะมั้ง” อรณิชาเอ่ยแซว มีนาขมวดคิ้วมุ่นขณะท่ีปล่อยให้สายไหมทำ�แผล เม่ือเสร็จ เรยี บรอ้ ย ทกุ คนจงึ พากนั ออกจากหอ้ งราวกบั รงู้ าน ภาสกรรงั้ รา่ งบอบบาง มานัง่ บนตัก “ท�ำ ไมไมย่ อมดแู ลตวั เองบา้ ง ดสู คิ ะ เลอื ดซมึ เลย นถ่ี า้ แผลปริ จะท�ำ ไง” “แผลปริก็ช่างสิ แต่เมยี นะ่ มคี นเดยี ว ไมร่ ีบควา้ เกดิ หายไป จะ ท�ำ ยังไง” “คนนะคะไมใ่ ช่ฝ่นุ ละออง จะไดถ้ ูกลมพดั ปลวิ ไปง่ายๆ นะ่ ” ใบหน้าสวยบึ้งตึง ทว่ายังดูน่ารักส�ำ หรับคนตัวโต เขาโอบร่าง เธออย่างง้องอน แล้วประทับรมิ ฝีปากกับขมบั หอมกรนุ่ “ผมรกั มนี นะ รักมนี า รักตวั เลก็ รกั มาก รกั ทีส่ ดุ รักๆๆๆๆ” ปากหนาท่ีเอ่ยคำ�รักถูกมือบางปิดแน่น ใบหน้าเล็กแดงก่ำ� ชายหนุ่มย้ิมใต้ฝ่ามือนุ่มน่ิม ก่อนจะแกล้งเม้มและจุมพิตฝ่ามือของเธอ เบาๆ เป็นเหตใุ ห้หญงิ สาวรบี ดงึ มอื ออกทนั ที “บา้ !” ภาสกรย้ิมกว้างทันทีท่ีเห็นใบหน้าสวยแดงก่ำ�ย่ิงขึ้น เพียงได้ กอดรา่ งบอบบางน้ี ไดส้ มั ผสั ผวิ เนยี นของเธอ เขากร็ สู้ กึ อบอนุ่ ใจและมนั่ ใจ 340

เสน่หล์ วงซอ่ นรัก ว่าจากน้ีเขาจะได้มีเธอเคียงข้าง ได้เธอมาเป็นคู่ชีวิต และจะได้กอดเธอ จากนี้ตลอดไป “ย้ิมอะไรนักหนากนั คะ ดีใจขนาดนน้ั เลยเหรอคะ” “แน่สิครับ ผมเกือบคดิ วา่ ตวั เองจะไมม่ ีโอกาสซะแล้ว” “จะไมม่ โี อกาสไดไ้ งคะ ในเมอ่ื ...ตวั เลก็ รกั คณุ ขนาดน้ี แลว้ ไหน จะลกู ของเราอีกล่ะคะ” “นน่ั ส.ิ ..เอ่อ...ใกลไ้ ด้เวลารดนำ้�สังข์แลว้ ใชม่ ัย้ ตัวเล็ก” “คะ่ ง้ันรีบไปกันเถอะค่ะ” “ทำ�ไมตอ้ งรีบครบั ” “กอ่ นรดน้ำ�สังข์ ตอ้ งจดทะเบยี นสมรสไงคะ” “พิธีสำ�คญั เลยนะ ลายเซ็นตวั เลก็ นีส่ �ำ คญั จริงๆ” “คณุ ซันคะ” “ครับผม” “ทำ�ไมถึงไม่ยอมเรียกช่ือของมนี คะ” “กค็ ณุ เปน็ ตวั เลก็ ของผม ผมตง้ั ชอื่ นเี้ อง เพราะงนั้ เรยี กวา่ ตวั เลก็ นีล่ ะ่ ผมชอบ” รอยยิ้มเอาใจของเขาทำ�ให้เธอได้แต่ยิ้มตาม ก่อนจะเดินไปท่ี ห้องรับแขก เพ่ือเตรียมตัวจดทะเบียนสมรส และเข้าสู่พิธีรดนำ้�สังข์ตาม ประเพณไี ทย พิธีการสุดท้ายคืองานเลี้ยงเล็กๆ ในครอบครัว ซ่ึงธนเทพเอง ก็มาร่วมงานหลังจากไปขอโทษขอโพยเหล่าคุณหญิงคุณนายด้วยตัวเอง โดยช้ีแจงให้ฟังว่าเขาและมีนาไม่ได้รักกัน เป็นได้เพียงพี่น้องเท่านั้น จึง ตัดสินใจเปิดอกคุยกับผู้ใหญ่ เน่ืองจากมีนาเองมีคนรักอยู่แล้ว ซึ่งไม่มี ใครโกรธเขา และยงั เขา้ ใจอีกด้วย ส่วนโรงแรมท่ีจองไว้นัน้ ถกู ยกเลิกอย่าง 341

วลชั สติ า งา่ ยดาย ดว้ ยเมวารรี ดู้ วี า่ สดุ ทา้ ยญาตผิ นู้ อ้ งจะตอ้ งเลอื กทางเดนิ ตามเสยี ง ของหัวใจของตัวเองอยา่ งแนน่ อน 342

เสน่หล์ วงซ่อนรัก CHAPTER 27 กบั ดักที่ผดิ พลาด ภาสกรโอบร่างของภรรยาทางนิตินัยหมาดๆ ขณะที่เธอ ก�ำ ลงั เปดิ ไดอารเ่ี ลม่ เลก็ ในมอื มนี าเงยหนา้ ขนึ้ ยมิ้ ใหก้ บั เขา กอ่ นเขาจะยมิ้ ตอบ แลว้ กระชบั ออ้ มกอดพลางโอบรา่ งบอบบางใหพ้ งิ แผงอกก�ำ ย�ำ จากนนั้ จงึ จมุ พติ ศรี ษะทยุ หอมกร่นุ ขณะมองตวั หนังสอื ในไดอาร่ี “คณุ ซันคะ วนั นเ้ี รายงั ไม่ไดม้ ีโอกาสขอบคณุ พีเ่ ทพเลย” “พรงุ่ นี้เราค่อยไปขอบคุณเขาด้วยกันดมี ้ัยครบั ตัวเล็ก” “คะ่ ตัวเลก็ รสู้ กึ วา่ ตวั เองโชคดจี รงิ ๆ นะคะ มพี สี่ าวท่ีแสนดีอยา่ ง พี่เหมียว มีคุณลุงคุณป้าท่ีเข้าใจ มีพี่ชายคนใหม่ท่ีตามใจน้องสาวอย่าง พีเ่ ทพ แลว้ ก็ไดค้ ู่ชีวิตท่ปี กปอ้ งตัวเล็กดว้ ยชวี ิตอยา่ งคณุ ซัน” “ครับ ผมก็คิดว่าผมโชคดีที่รู้ใจตัวเอง และยอมทำ�ตามหัวใจ ตวั เอง ไม่ใหอ้ ารมณอ์ ยเู่ หนอื เหตุผล ถา้ ผมมวั แต่โกรธอยา่ งคนอน่ื ๆ เมื่อรู้ วา่ ถกู หลอก ผมอาจจะไม่ไดส้ รา้ งความทรงจำ�ดๆี แบบนีก้ บั ตวั เล็ก และก็ ดใี จทต่ี วั เองยอมเปน็ คนใจด�ำ เพอื่ ทง้ิ สนุ ศิ า ไมค่ บหาเธอตอ่ ไปเพราะความ สงสาร” 343

วลชั สติ า “นั่นสินะคะ ตอนแรกตวั เล็กคดิ วา่ คุณซนั จะตอ้ งโกรธมากแน่เลย คะ่ ทถี่ กู หลอกลวงแบบนนั้ แตว่ า่ คณุ ซนั กลบั ยมิ้ รบั แลว้ บอกตวั เลก็ วา่ รเู้ รอื่ ง ทกุ อย่าง ตอนน้นั ตวั เล็กร้สู ึกประหลาดใจ และซงึ้ ใจมากเลยคะ่ ” “ว่าแต่เมอื่ วานตัวเล็กคุยอะไรกบั คณุ เทพหรอื ” มนี าอมยมิ้ เมอ่ื คดิ ถงึ การพดู คยุ กบั ธนเทพทรี่ ะเบยี งหอ้ งพกั ผปู้ ว่ ย ‘พี่ไปคุยกับคุณอาแล้ว มีการเปลี่ยนชื่อเจ้าบ่าว และจะจัดงานที่ บา้ นน้องมนี วันนที้ ุกคนไปชว่ ยจัดหอ้ งหอให้’ ‘ขอบคณุ นะคะพีเ่ ทพ ทำ�ไมพเ่ี ทพถงึ ไดช้ ่วยคุณซนั ล่ะคะ’ ‘เพราะเขาปกป้องน้องมีน ในขณะท่ีพี่ทำ�ได้แค่ยืนมอง พ่ีเชื่อว่า เขาจะปกป้องคนท่ีพ่ีรักคนน้ีได้ น้องมีนไม่ต้องห่วงนะ แค่น้องมีนยอมรับ พี่เปน็ พช่ี าย พีก่ พ็ อใจแล้วล่ะ’ ‘มีนขอให้พี่เทพเจอคนที่ดีนะคะ มีนเช่ือว่าพ่ีเทพจะเจอผู้หญิงที่ เหมาะสมค่ะ’ ‘พ่ขี อแสดงความยินดกี ับนอ้ งมีนลว่ งหน้านะ’ มนี ามองใบหนา้ ของสามที ก่ี ระชบั ออ้ มกอดมากขน้ึ หลงั จากไดย้ นิ เรื่องราวจากเธอ เขาวางมือบนหน้าท้องแบนราบของเธอ ที่ยังมีหัวใจอีก ดวงของเขาอาศัยอยู่ “ตัวเลก็ จ�ำ ได้ตั้งแต่เมอ่ื ไหร่ครบั ” “ท่ีลานจอดรถตอนสุนศิ าจะทำ�ร้ายนะ่ คะ่ ” ภาสกรจบั มอื หญงิ สาวทเี่ งยหนา้ มองเขา ชายหนมุ่ ยม้ิ นอ้ ยๆ กอ่ น จะร้องเพลงคลอเสียงเพลงภายในห้องหอ จากนั้นทั้งคู่จึงพากันก้าวตาม จังหวะของเพลง แม้ภายนอกทุกคนกำ�ลังสนุกสนานกับงานเล้ียง ทว่ากลับมีบาง คนก�ำ ลังเหน่ือยลา้ กับงานแต่งงานวุ่นวายของมนี า 344

เสนห่ ล์ วงซ่อนรกั “เปน็ อะไรหรอื เปลา่ นะ่ แอฟ” “เปลา่ ไม่ได้เปน็ อะไร รู้สึกมนึ อยากจะอ้วกเฉยๆ น่ะ” “แพท้ ้องหรือเปลา่ น่ะ” อรณชิ าตวดั หางตามองคนทคี่ าดเดาอาการของเพอ่ื น ทวา่ สายตา เตอื นของหญงิ สาว ท�ำ ใหเ้ มวารไี ดแ้ ตเ่ อยี งคอมองอยา่ งสงสยั เธอไมไ่ ดก้ ลวั หรือเกรงกับสายตาของอกี ฝ่ายสกั นดิ “ประจำ�เดอื นรอบนมี้ าช้ากวา่ ปกตลิ ่ะส”ิ “แคท! ขอเตอื นนะว่าอยา่ พดู มาก ถา้ ไมร่ เู้ ร่ืองอะไรจรงิ น่ะ” “ง้นั แกก็ปฏิเสธฉันมาสวิ า่ มนั ไม่จริง รอบเดือนแกยังมาปกติ แลว้ แกก็ไม่ได้อยากกินของเปรี้ยว ไม่ได้รู้สึกเพลีย และอยากนอนตลอดเวลา แกบอกฉันมาส”ิ คนถูกถามผ่อนลมหายใจช้าๆ ก่อนจะเห็นภาสกรท่ีว่ิงลงบันได มาจากหอ้ งหอ สองสาวมองทา่ ทางรอ้ นรนของอกี ฝา่ ยอยา่ งแปลกใจ ทา่ ที ไม่สนใจว่าบาดแผลของตัวเองจะปริหรือไม่ แล้วหายเข้าไปด้านใน ห้องครัว ก่อนจะเดินออกมาพร้อมจานผลไม้จานใหญ่ ขณะหันมาย้ิมให้ หญงิ สาวท้งั คู่ “มีนอยากทานของเปร้ยี วละ่ สิ” “ครับ ผมกเ็ ลยอาสาลงมาเอาให้” “แตเ่ หมยี ววา่ คณุ ซนั ระวงั แผลตวั เองหนอ่ ยกไ็ ดน้ ะคะ เดยี๋ วมนั จะ ปริ คราวนคี้ งไมไ่ ด้กอดยยั มีนจนหลงั คลอดล่ะคะ่ ” ค�ำ พดู เยา้ แหยข่ องเมวารที �ำ ใหภ้ าสกรยมิ้ รบั ชายหนมุ่ จบั ต�ำ แหนง่ แผลของตัวเอง ก่อนจะเดินข้ึนบันไดอย่างไม่เร่งรีบนัก ท่าทางนั้นทำ�ให้ ทศพลที่เพิง่ เดนิ เขา้ มาแอบข�ำ กอ่ นจะหันมาสังเกตคนหนา้ ซดี ท่ีน่งั อยบู่ น โซฟา 345

วลชั สติ า “เป็นอะไรหรอื เปล่าแอฟ ดูหน้าซีดเชียว” “เปล่าคะ่ รสู้ ึกเหมอื นไมส่ บายนะ่ คะ่ ” หญิงสาวปฏิเสธเสียงแข็ง ทศพลพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เมวารี หรีต่ ามองเพอื่ นอย่างไมพ่ อใจ “งน้ั กลบั กนั เลยมย้ั คณุ จะไดพ้ กั ผอ่ น ผมเหน็ คณุ ไมค่ อ่ ยสบายมา หลายวันแล้ว ถ้าไม่ดขี ้นึ ผมจะพาไปหาหมอ” “คะ่ กลบั สิคะ” “ขอเวลาสักครนู่ ะคะคุณทศ เหมียวขอยืมตัวเพือ่ นสกั หน่อย แล้ว เดีย๋ วจะเดินไปส่งใหถ้ ึงรถ” “เออ่ ...ครับ ตามสบายครบั งั้นผมรอที่รถนะครบั แอฟ” ทศพลย้ิมหวานให้คู่หมั้น ก่อนจะเดินออกจากห้องโถง ปล่อยให้ เมวารีทจ่ี บั แขนเพ่อื นไมใ่ หเ้ ดนิ หนีต้องอยู่กับท่ี “ฉนั รวู้ า่ ควรทำ�ไงนะแคท” “แกไม่ยอมบอกคุณทศ แกก�ำ ลังไม่ม่ันใจอะไร” “ฉนั กลัว...กลัวว่าเขา...” “คุณทศรักแก แกก็รดู้ ีน่ี แลว้ แกกลวั อะไร กลวั วา่ เขาจะเข่ยี แกทิง้ เพราะแกมีลูกกับเขาน่ะเหรอ เขาจะแต่งงานกับแก จะให้แกเป็นแม่ของ ลูกนะ แกไมร่ ูห้ รอื ไง” “ฉนั ร.ู้ ..แตว่ า่ ...” “แกตอ้ งบอก ถ้าแกไม่บอก ฉันนี่ละ่ จะบอกเอง” “ฉันไม่อยากให้เขากังวลเร่ืองฉัน ระหว่างที่กำ�ลังวางแผนจัดการ นาถยดา ฉนั ...” “เขาปกปอ้ งแกได้ แกตอ้ งเชอื่ เขาเรอ่ื งน้ี เขาเปน็ สามแี ก เปน็ ผชู้ าย ของแก เปน็ คนทร่ี ักแก และที่สำ�คญั แกรักเขา...และรกั มาก” 346

เสน่หล์ วงซอ่ นรัก อรณชิ ากม้ หนา้ เธอรวู้ า่ เขารกั เธอ และเธอกร็ กั เขามาก ทวา่ ไมร่ จู้ ะ ขจดั ความกงั วลภายในใจออกไปอยา่ งไร เธอไมร่ วู้ า่ ก�ำ ลงั กงั วลอะไร สบั สน เร่อื งไหน แต่เธอกไ็ มก่ ลา้ ทีจ่ ะบอกเขาไปอย่ดู ี “แอฟ...แกเคยมนั่ ใจตวั เองกวา่ นี้ แกไมเ่ คยแครอ์ ะไร แตว่ นั นไ้ี มใ่ ช่ แกกำ�ลังแคร์เขามากกว่าตัวแกเอง แคร์เขาโดยท่ีไม่ถามเขาสักนิดว่าเขา แคร์แกมากกวา่ มั้ย แกลองคดิ ดูสวิ ่าถา้ เขาไมแ่ ครแ์ ก เขาจะคอยตามดูแล แกทุกฝกี ้าวท�ำ ไม ไมใ่ ชเ่ พราะว่าเขากังวล เขากลวั ว่าแกจะได้รบั อนั ตราย จากคนพวกนั้นที่แฝงตัวในเงามืด และพร้อมจะทำ�ร้ายแกทุกเม่ือหรือไง ไม่ใชเ่ พราะเขาแคร์แก ห่วงแก รักแกหรอื ไง” “กไ็ ด้ ฉนั จะลองไปตรวจให้แน่ใจ แล้วจะบอกเขา” “พรงุ่ นเี้ ลยนะ เพราะมะรนื นแ้ี กตอ้ งเตรยี มตวั แลว้ ตอนเยน็ กม็ งี าน เลย้ี งไม่ใช่หรือไง” “อืม...ขอบใจนะแคท” เมวารพี ยกั หนา้ ขณะเดนิ ไปหาทศพลทกี่ �ำ ลบั สบู บหุ ร่ี แสงไฟทกี่ น้ บุหรบี่ ่งบอกถึงแรงอดั ของเจ้าตวั อรณชิ ารดู้ ีว่าเขากำ�ลงั เคร่งเครยี ด คุณแม่ลูกสามมองหน้าเพื่อนที่ทอดมองเสี่ยหนุ่มด้วยสายตา ห่วงใย เธอไม่เคยเห็นอรณิชาห่วงใยหรือแคร์ความรู้สึกหนุ่มคนไหน นอกจากคนในครอบครัว ทว่าทศพลได้มากกว่านั้น เขาได้รับความรัก จากหวั ใจน�ำ้ แขง็ ทถ่ี กู ปดิ ตายมานานหลายปี ถา้ เปรยี บเหมอื นผเู้ ขา้ แขง่ ขนั กรีฑา เขาก็คงชนะตงั้ แตย่ ังไม่ได้ยนิ เสียงปืนปลอ่ ยตวั เลยด้วยซำ�้ “พาค่หู ม้ันมาส่งแล้วนะคะ” เมวารเี อ่ยพร้อมรอยยม้ิ ทศพลทิง้ มวนบุหร่ีก่อนขยี้ เขาหันมายมิ้ ให้กับเมวารี ก่อนจะเดิน มาเปดิ ประตใู หค้ หู่ มนั้ แลว้ ออ้ มกลบั ไปนงั่ ทดี่ า้ นหลงั พวงมาลยั กอ่ นจะพา กันออกจากบา้ นมีนา ทวา่ ไมไ่ กลนักเขากจ็ อดรถข้างทาง 347

วลชั สิตา “แอฟ...คุณรักผมจริงๆ หรอื เปลา่ ” “คะ? ท�ำ ไมคณุ ถงึ ถามแบบนี”้ “ผมอยากม่ันใจ” “มีอะไรท�ำ ให้คณุ ไม่มน่ั ใจ” “คุณแทบจะไม่บอกรักผมเลย ในขณะที่ผมเป็นฝ่ายบอกรักคุณ แทบทกุ คร้งั ” “ค�ำ ว่ารกั ของฉนั มันสำ�คญั กับคุณมากหรือไงคะ” “จริงอยู่ที่คำ�ว่ารักไม่สำ�คัญเท่ากับการกระทำ� แต่การกระทำ�มัน หลอกลวง เสแสรง้ ได้ไม่ใช่หรอื ไง” “แล้วคำ�ว่ารักพูดลอยๆ ไม่ได้หรือไงคะ” อรณิชาเอ่ยถามพลาง มองหน้าชายหนมุ่ “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แค่อยากได้ความมั่นใจว่าคุณ จะอยกู่ บั ผม ไม่วา่ จะเกดิ อะไรข้ึน คณุ ก็จะอยกู่ ับผม จะไม่ทงิ้ กนั ไปไหน” “ถา้ คณุ ไมท่ งิ้ ฉนั ฉนั กจ็ ะไมท่ งิ้ คณุ เพราะฉนั ไมม่ วี นั ทจี่ ะอยกู่ บั คน ที่ฉนั ไมไ่ ดร้ กั และไมไ่ ด้รักฉัน” ทศพลคลีย่ มิ้ อยา่ งพอใจ “ถา้ อย่างน้นั คงต้องอยู่กนั จนตาย” ทศพลจับมือนุ่มน่ิมข้ึนจุมพิต ใบหน้าสวยอยู่ใกล้เพียงคืบ หาก เป็นทุกครั้งเขาจะกดจมูกกับแก้มนุ่มนิ่ม หรือไม่ก็ฉวยโอกาสชิมลูกกวาด ของโปรดของเขาจากเรยี วปากเธอ ทวา่ ครง้ั นี้ อรณชิ ากลบั เปน็ ฝา่ ยกดจมกู กบั ซกี แกม้ ของเขาแทน ราวกบั เปน็ เครอ่ื งยนื ยนั ค�ำ พดู ของเธอ วา่ เธอไมไ่ ด้ หลอกลวง หรือต้องการใชเ้ ขาเป็นเคร่อื งมอื ใดๆ เหมอื นเมอื่ กอ่ นอีกแลว้ “อยากกลบั ถงึ บา้ นเร็วๆ ผมจะกอดคณุ ใหฉ้ �่ำ ปอดเชียว” ทศพลเอ่ยด้วยใบหน้าทะเล้น ก่อนจะขยับตัวไปทำ�หน้าท่ีหลัง 348

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรกั พวงมาลยั อกี ครง้ั อรณชิ าซบหนา้ กบั แขนแกรง่ ก�ำ ย�ำ ทเี่ ตม็ ไปดว้ ยมดั กลา้ ม ชายหนุม่ เหลือบตามองรอยยม้ิ บนใบหนา้ รูปหวั ใจอยา่ งปล้มื ใจ อรณิชาเคลื่อนรถออกจากบ้านภักด์ิพิบูลย์ตั้งแต่เช้า ใน ขณะท่ีเจ้าของบ้านซึ่งแกล้งหลับเม่ือตอนท่ีเธออาบน้ำ�แต่งตัว ได้แต่ยืน มองทา้ ยรถสปอรต์ สแี ดงของเธอ แมภ้ ายในสมองจะสงั่ ใหเ้ ขาปลอ่ ยเธอไป เพียงล�ำ พงั ทว่าลึกๆ ในใจแล้วก�ำ ลงั รอ้ งเตือนให้เขาโทร.ตามตัวเธอกลับ มาโดยด่วน ความกงั วลตา่ งๆ นานากำ�ลงั แลน่ เขา้ สู่หวั ใจอย่างห้ามไมอ่ ยู่ วิรัศเดินเข้ามาภายในห้องนอน มองแผ่นหลังของเส่ียหนุ่มที่ยืน บริเวณประตูระเบียงห้อง ชุดคลุมอาบน้ำ�ตัวยาวท่ีทศพลสวมใส่ไม่ได้ลด ความสงา่ ลงสักนดิ “เส่ียครบั พวกนนั้ ตดิ กบั เราแล้วครบั ” “งน้ั เหรอ ก็ดีส”ิ แมจ้ ะพูดเชน่ น้นั ทว่านำ้�เสียงกลบั แฝงไปดว้ ยความกงั วล “วริ ศั ...นายคดิ วา่ ฉนั ท�ำ ถกู รเึ ปลา่ ทป่ี ลอ่ ยใหแ้ อฟเปน็ ตวั ลอ่ แบบน้ี หรือฉนั ไม่ควรปลอ่ ยเธอให้ไปเสย่ี งอนั ตรายแบบน้นั ฉนั รสู้ กึ ...” “ผมเช่ือว่าคุณแอฟจะเขา้ ใจเสีย่ นะครับ” “ฉนั ก็หวงั ให้เปน็ อยา่ งน้นั นะวริ ัศ” วิรศั มองใบหน้าของผเู้ ป็นนายด้วยสายตาเป็นห่วง “เสย่ี ห่วงคณุ อรณชิ าเหรอครบั จะให้ผมตามไปหรอื เปลา่ ครบั ” ใบหน้าสวยเครง่ เครยี ดอย่างคิดไมต่ ก เขาจะทำ�ใหแ้ ผนลวงคร้ังน้ี พังไม่ได้ เขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำ�ให้อรณิชาเป็นกังวลอย่างเช่นทุกวันนี้ แมเ้ ธอจะยิม้ แยม้ แตเ่ ขารู้ดวี า่ เธอยงั เปน็ กงั วลเร่อื งน้ีไมน่ อ้ ย “ไม่ต้อง รอไปกอ่ น รถคันนน้ั ติดจีพเี อสแลว้ ใชม่ ้ยั ” 349

วลชั สติ า “ครับเสยี่ ” “ท�ำ ตามแผนนั่นแหละ ไดข้ ่าวอะไรก็แจง้ มา” “ครับเสย่ี ” วริ ศั เดนิ ออกจากหอ้ งนอนของเจา้ นาย ปลอ่ ยใหท้ ศพลยนื ครนุ่ คดิ ตอ่ ไปเพยี งล�ำ พงั ชายหนมุ่ ยนื กอดอกพงิ ประตรู ะเบยี ง ภาพจก๊ิ ซอวบ์ นผนงั ตรงขา้ มประตรู ะเบยี งท�ำ ใหเ้ ขาตอ้ งหลบั ตา ชน้ิ สว่ นจกิ๊ ซอวช์ น้ิ หนง่ึ หายไป ทวา่ เขากลบั ไมไ่ ด้รู้สกึ เช่นนนั้ รสู้ กึ เหมือนมันจะหายไปไม่มวี ันกลบั คนื มา ภาพจ๊ิกซอว์รูปเขาและเธอ ท่ีถูกค่ันกลางด้วยหัวใจขนาดกลาง ทว่าจิ๊กซอว์ตรงกลางหัวใจน้ันหายไป เขาและเธอเคยช่วยกันต่อจิ๊กซอว์ ภาพนี้ตัง้ แตท่ ี่เธอยา้ ยมาอยูท่ นี่ ี่ ‘จิ๊กซอวช์ ิ้นสุดทา้ ยละ่ แอฟซ่อนไว้ใช่มั้ย’ ‘เปล่านะคะ ไม่ได้ซอ่ นเสยี หนอ่ ย’ ‘แลว้ ซ่อนอะไรไวด้ า้ นหลัง’ ‘แอฟจะเกบ็ ไว้’ ‘เหตผุ ลละ่ ครบั บอกมาเลยทูนหัว’ ‘หัวใจของคุณเป็นของแอฟ ถ้าแอฟมั่นใจในตัวคุณ แอฟจะมา ติดมนั เอง’ “รีบมาตดิ มันไวน้ ะแอฟ ผมขอรอ้ ง...ผมไมอ่ ยากเสยี คุณไป” ใบหน้าสวยมแี ววกงั วล ทว่าสายตากลบั จบั จ้องเพียงดวงหนา้ รูป หัวใจของหญิงสาวในภาพจิ๊กซอว์ หากทศพลสามารถล่วงรู้ถึงการออก จากบา้ นในเชา้ นข้ี องเธอ เขาคงจะไมป่ ลอ่ ยใหเ้ ธอออกไปเพยี งล�ำ พงั อยา่ ง เด็ดขาด อรณชิ ายม้ิ รา่ เมอื่ ไดร้ ผู้ ลตรวจ เธอกดหมายเลขโทรศพั ทห์ า 350