เสน่ห์ลวงซ่อนรัก

เสนห่ ์ลวงซ่อนรกั เพอ่ื นรกั รอสายไมน่ านกไ็ ดย้ นิ เสยี งตอบรบั ผา่ นปลายสาย ซงึ่ เปน็ เสยี งของ ดร.หนุ่มซง่ึ บ่งบอกวา่ งัวเงีย “ครบั ” “ขอสายแคทหน่อยค่ะ” “รอสักครู่นะครบั ” เพยี งไมน่ าน ก็ได้ยนิ เสียงหวานใสของเพื่อนรกั ส่งผา่ นปลายสาย “โทร.มาตั้งแตเ่ ช้าเชยี ว อยไู่ หนล่ะนั่นนะ่ ” “กำ�ลงั จะออกจากโรงพยาบาลนะ่ มาตรวจตามทแี่ กบอกไง” “ผลเปน็ ไงล่ะ อย่างที่ฉันบอกใชม่ ยั้ ละ่ ” “อมื ...แกพูดถกู ” “อย่าลืมบอกเขาซะละ่ ” “รูแ้ ลว้ นา่ แล้วนีแ่ กเพ่ิงตนื่ หรือแคท” “สกั พักแล้ว ไปดูลกู อยู่ แต่พ่แี ทนยงั นอนอยู่เลย” “อ๋อ...งนี้ เี้ อง เด๋ยี วฉันจะแวะไปหาแกก่อนนะ ปา่ นนี้คณุ ทศคงยัง ไมต่ น่ื หรอก” “จะมาเลยหรอื เปล่า” “เปลา่ หรอก ไปหาพอี่ อฟกับนมอุ่นกอ่ น” “แกไมพ่ านมอุ่นไปอย่ดู ว้ ยกนั ล่ะ” “นมอนุ่ บอกว่ารอให้ฉนั แต่งงานกอ่ น” อรณิชานัดแนะเวลากับเพ่ือนรักก่อนจะวางสาย ขณะกำ�ลังเปิด ประตูรถ เธอหันมองคนท่ีเดินตามก่อนจะเบิกตากว้าง ทว่าไม่ทันท่ีเสียง จะไดเ้ ล็ดลอดออกจากรมิ ฝปี าก รา่ งสูงโปร่งก็ฟบุ หมดสติ “ก็แคน่ ีล้ ะ่ ทนี ี้กเ็ ตรยี มเรยี กคนของแกมาได้แลว้ ไอต้ ุลย”์ “พีด่ าคิดว่าไอ้เสี่ยนั่นจะไมร่ ู้เรือ่ งรไึ ง” 351

วลชั สิตา “ไม่มีทางรูห้ รอก พไ่ี มเ่ ห็นรถของพวกนั้นเลย” “ง้นั กร็ บี ๆ ไปกันเถอะ กอ่ นจะมีใครสงสัย” นาถยดาข้ึนนั่งหลังพวงมาลัย ขณะที่ตุลาวางร่างของอรณิชาไว้ บนเบาะดา้ นหลงั ซง่ึ คบั แคบเพราะเปน็ รถสปอรต์ หญงิ สาวเรง่ เครอ่ื งยนต์ ขณะตลุ าคอยสังเกตการณร์ อบขา้ งด้วยการดกู ระจกหลัง และกระจกขา้ ง แทบตลอดเวลา “พด่ี า...ไอร้ ถคันนน้ั ตามเรามานานแล้วนะ” นาถยดาเงยหน้ามองกระจกหลังแล้วเร่งเคร่ืองยนต์ ทว่า รถมอเตอรไ์ บคก์ ลบั ไมม่ ที า่ ทจี ะเพม่ิ ความเรว็ แตอ่ ยา่ งใด หญงิ สาวมองหนา้ น้องชายกอ่ นจะผ่อนลมหายใจ “คงคิดมากไปนะไอต้ ุลย”์ “ระวงั ไว้ดีกวา่ นะ ถา้ เกิดเรื่องยุง่ ๆ ข้ึนมาจะไดแ้ กท้ ัน” “ก็จรงิ ของแก แกก็ระวังไว้ นี่ก็ใกลถ้ งึ ท่แี ลว้ ” ตุลาพยักหน้ารับ ชายหนุ่มหันมองไปยังทางท่ีท้ิงระยะห่างจาก มอเตอร์ไบค์อย่างสงสัย ทว่าความสงสัยของเขาน้ันก็ไมไ่ ด้รับคำ�ตอบใดๆ ทศพลกระตุกยิ้มมุมปากขณะกอดอกจิบกาแฟ ภาพบน หนา้ จอโนต้ บกุ๊ ท�ำ ใหเ้ ขาพอใจ กอ่ นจะตอ้ งเลกิ คว้ิ อยา่ งสงสยั เมอ่ื เหน็ เบอร์ โทรศพั ทข์ องรุ่นพี่ “วา่ ไงครับรุ่นพี”่ “เมียนายกลับบ้านหรือยงั ” “ท�ำ ไมหรอื ครบั มีอะไรรเึ ปลา่ ” “เหมียวเป็นห่วง เพราะแอฟนัดว่าจะมาหา เม่ือเช้าเธอไป โรงพยาบาล นายไม่รูห้ รือไง” 352

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรกั “ไปทำ�ไมครบั เธอไม่สบายเหรอ” “น่นี ายไมร่ ้เู หรอวา่ เธอทอ้ งนะ่ ” โทรศัพท์ในมือของทศพลแทบหลุดร่วง ทว่าจุดสีแดงบนจอท่ีเขา ก�ำ ลงั มอง ท�ำ ใหเ้ ขาตอ้ งขอตดั สายจากแทนไท แลว้ รบี หยบิ ของจ�ำ เปน็ กอ่ น จะสาวเท้าออกจากหอ้ งท�ำ งาน ขายาวๆ ก้าวอยา่ งรวดเรว็ ค�ำ วา่ ‘ท้อง’ ท่ี ดงั กอ้ งอยใู่ นหวั ทำ�ให้เขาเรง่ วริ ัศให้ขบั รถเร็วข้นึ “เสย่ี กงั วลเร่ืองอะไรครบั ” “ฉันท�ำ เร่ืองผิดพลาดมากๆ ลงไปแลว้ ล่ะวิรัศ ฉันนา่ จะเช่ือความ รู้สึกของตวั เอง” “เกดิ อะไรขนึ้ ครบั เสี่ย” “แอฟกำ�ลงั ทอ้ งลูกของฉัน” วิรัศชะงักเล็กน้อย ทว่าใบหน้ากลับเรียบน่ิง เขามองใบหน้าของ เจา้ นายผา่ นทางกระจกมองหลงั ทา่ ทางนง่ิ เฉยแตแ่ ววตากรนุ่ โกรธ ครนุ่ คดิ เป็นการแสดงออกวา่ กำ�ลังโทษตวั เองอยู่ “เลี้ยวขวาตรงซอยข้างหน้าเลยนะวิรัศ ฉันไม่อยากให้ช้าไปกว่า นี้แลว้ ” “เส่ียไม่คิดวา่ จะทำ�ให้ผิดแผนไปหนอ่ ยหรือครบั ” “ผิดแผนกบั ความปลอดภยั เปน็ นายจะเลือกอะไรละ่ วิรัศ” คนถกู ถามพยกั หนา้ รับค�ำ อยา่ งเขา้ ใจ ‘ความรัก’ ท่ีเกิดข้ึน ทศพลไม่รู้ว่าเร่ิมตอนไหน เกิดขึ้นได้อย่างไร ทว่าเขาเชื่อว่าความรักท่ีเขามีนั้น ไม่ได้น้อยกว่าใคร และคงมากพอให้ เธอวางใจฝากชวี ติ ไว้ หากอนาคตขา้ งหนา้ จะเกดิ อะไรขน้ึ เขากพ็ รอ้ มทจี่ ะ โอบกอดและประคองเพื่อดูแลเธอ...และรกั เธอตลอดไป “นายจอดขา้ งหนา้ นไ้ี ดเ้ ลยวริ ศั แลว้ ท�ำ ตามแผนทว่ี างไว้ ถา้ คณณิ 353

วลชั สติ า กับภูวิศมาถึงก็เรยี กต�ำ รวจไดเ้ ลย” “ครับเสยี่ ” เม่ือรถจอดสนิทร่างสูงก็ก้าวเท้าเข้าไปในโกดัง เขาเห็นท้ายรถ สปอร์ตสีแดงที่คุ้นตา ก่อนจะเห็นร่างของตุลาท่ีเดินออกมาจากบ้าน เสยี งกรดี รอ้ งของนาถยดา ท�ำ ใหช้ ายหนมุ่ หยบิ ปนื ทเี่ หนบ็ อยดู่ า้ นหลงั ของ บั้นเอวขึ้นมาเช็กกระสุน กอ่ นจะเหน็บกลับไปที่เดิม “เส่ยี ครบั เดี๋ยวผมจดั การไอต้ ุลาให”้ ภวู ศิ อาสาทันทที ่ีมาถงึ “อืม...คณิณอยูก่ ับวิรศั ใช่มย้ั ” “ครบั เสย่ี ก�ำ ลังรอตำ�รวจท้องที่ครับ” พดู จบ ภวู ศิ กไ็ ดเ้ ดนิ เขา้ ไปดา้ นใน จดั การตลุ าทห่ี นั ซา้ ยหนั ขวาจน ลม้ ฟบุ โดยใชด้ า้ มปนื กระแทกกกหจู ากดา้ นหลงั แลว้ หนั มองเจา้ นายเพยี ง เล็กน้อย พอทศพลพยักหน้ารับ ก็ลากร่างผอมสูงของตุลาออกไปยังด้าน นอก ท่ีมคี ณิณและวริ ัศคอยสงั เกตการณ์อยู่ “เสย่ี เข้าไปข้างในแลว้ เหรอ” “อมื ” ภวู ิศพยกั หน้ารับคณิณ ทั้งคหู่ ันมองวิรศั ทีม่ ีใบหนา้ เครง่ เครียด “มอี ะไรเหรอ ดูทา่ ทางนายเครยี ดๆ นะ” ภูวิศเอย่ ถามอย่างสงสยั “ฉันห่วงเสย่ี กบั คุณแอฟน่ะส”ิ “ห่วงท�ำ ไม เสย่ี ช่วยคุณแอฟไดอ้ ย่แู ล้ว ว่าแต่ท�ำ ไมเส่ียถึงมาก่อน เวลาล่ะ” “เพราะเรอ่ื งนนี้ ลี่ ะ่ ทที่ �ำ ใหเ้ ปน็ หว่ งนะ่ เสยี่ เปน็ หว่ งคณุ แอฟอยแู่ ลว้ แตย่ ่งิ ร้วู า่ คณุ แอฟทอ้ ง เสยี่ ย่ิงร้อนรนเขา้ ไปใหญ่” “ตายหา่ ! ท�ำ ไงดลี ะ่ ” คณิณสบถ ก่อนจะหันมองวิรัศและภูวิศสลับไปมาด้วยความ 354

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรัก ไม่สบายใจ ทั้งสามคนถอนหายใจ ขณะช่วยกันมัดร่างของตุลากับเสา ไฟฟา้ ขา้ งทาง ซง่ึ มแี ตบ่ า้ นรา้ งและโกดงั รา้ ง รวมไปถงึ พนื้ ทวี่ า่ งเปลา่ รกรา้ ง ไปดว้ ยท่งุ หญา้ วิรัศได้แตส่ า่ ยหน้า ไม่คดิ วา่ รตั นศ์ รันยจ์ ะสรรหาพ้นื ที่ได้ขนาดนี้ 355

วลชั สิตา CHAPTER 28 ไมห่ วนคนื ...ไม่เหมือนเดิม อรณชิ าเชดิ หนา้ มองหญงิ สาวตรงหนา้ อยา่ งไมไ่ หวหวน่ั หาก ภายในใจกลับตรงกันข้าม เธอเคยคิดจะแลกชีวิตของตัวเองกับการทวง ความแค้น ทว่าตอนน้ีเธอกลับกลัว...กลัวความตาย เธองอเข่าขึ้นชิดกับ อกของตัวเอง แลว้ รอหญิงสาวทต่ี ้ังท่าเป็นเจ้าชวี ิตของเธออยา่ งนาถยดา “นา่ แปลกจรงิ ๆ ทเี่ สยี่ ทศปลอ่ ยใหเ้ ธอออกมาโดยไมม่ ใี ครตามคมุ ” “กค็ งดีกว่าเธอท่ีปลอ่ ยแลว้ ปลอ่ ยเลย” “นี่เธอคิดว่าตัวเองจะโชคดีได้อยู่กับเส่ียทศจริงๆ น่ะหรืออรณิชา ฉันจะบอกอะไรให้รู้ไว้นะว่า ผู้หญิงของเส่ียน่ะ ไม่มีวันยอมปล่อยให้เธอ ไดม้ คี วามสขุ กบั เขาหรอก” นาถยดายอ่ เขา่ หน้าหญงิ สาว จบั ปลายคางเธอไว้ อรณชิ าสะบัด หนา้ ออก แลว้ มองอกี ฝา่ ยดว้ ยสายตาหยามเหยยี ด กอ่ นนาถยดาจะสะบดั มือลงบนแก้มเนียน แล้วยกยิ้มอย่างช่ัวร้าย เมื่อมองแก้มท่ีแดงเถือกท้ัง สองข้างของอรณิชาอย่างสมใจ ทว่าคนถูกทำ�ร้ายกลับไม่ย่ีหระต่อการ กระท�ำ ของอกี ฝา่ ย 356

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรกั “นอนกบั เขามาตง้ั นาน แตเ่ ขาเพง่ิ คดิ จะประกาศแตง่ งาน ไมช่ า้ ไป หน่อยหรอื ไง หรือวา่ ทอ้ งละ่ ” ค�ำ ถามของนาถยดาท�ำ ใหอ้ รณชิ าลอบกลนื น�ำ้ ลาย หญงิ สาวแนใ่ จ วา่ ชายหนมุ่ ไมร่ เู้ รอื่ งทที่ อ้ งแนน่ อน ทวา่ เธอหวาดกลวั สายตาของนาถยดา ที่มองหนา้ ทอ้ ง ซึง่ เธองอเขา่ ขน้ึ มาป้องกนั ไว้ “ทอ้ งจริงๆ สนิ ะ” “เธอคดิ จะทำ�อะไรน่ะนาถยดา” อรณิชาถามเสียงส่ันเมื่อหญิงสาวตรงหน้าแกะเชือกที่ผูกกับ เสาออก เธอตั้งท่าจะวิ่ง ทว่ากลับถูกกระชากมาอย่างรวดเร็ว นาถยดา มองหน้าท้องแบนราบของอีกฝ่ายเขม็ง นึกอิจฉาผู้หญิงคนนี้ ท่ีหล่อน ไม่เคยเอาชนะได้เลยแม้แต่เรื่องของทศพล เขาไม่เคยต้องการแม่ของลูก ไม่ต้องการลูกจากผู้หญิงคนไหน เขาระมัดระวังการป้องกันเสมอ ทว่า อรณชิ ากลับทำ�ใหเ้ ขาเปลยี่ นไปอย่างสนิ้ เชิง “ฉันจะทำ�ให้เธอได้รู้ไงว่าความเจ็บปวดจากการสูญเสียมันเป็น ยังไง” ดวงตาของนาถยดาลกุ โชน ทวา่ อรณชิ ากลบั โกรธแคน้ ยง่ิ กวา่ ‘การ สญู เสยี ’ งนั้ หรอื ? คดิ วา่ ชวี ติ ของเธอทอี่ ยมู่ าตง้ั แตบ่ ดิ าจากไป อยเู่ พอื่ อะไร หากไมใ่ ชเ่ พอ่ื เอาคนื จากการสญู เสยี แล้วผูห้ ญงิ คนนก้ี ล้าดีอย่างไร ทีค่ ดิ จะใหเ้ ธอสญู เสียอกี อย่าได้หวงั ! เธอไม่ใชค่ นอ่อนแอทจ่ี ะยอมสญู เสียอีก “อยา่ แมแ้ ตจ่ ะคดิ นาถยดา! ฉนั ไมม่ วี นั ยอมสญู เสยี สงิ่ ทร่ี กั ไปฟรๆี หรอกนะ ทงั้ แมฉ่ นั พอ่ ฉนั ลงุ วสุ แลว้ ยงั จะนมผอ่ งอกี อยา่ คดิ วา่ ฉนั ไมเ่ คย สญู เสยี เธอตา่ งหากทไี่ ม่เคยสญู เสยี ” น้ำ�เสียงเย็นเยียบ ทว่าไร้ความรู้สึกบนสีหน้า ทำ�ให้นาถยดา ไม่แน่ใจในความคิดของหญิงสาวตรงหน้า หล่อนยกปืนด้ามสั้นในมือขึ้น 357

วลชั สติ า เล็ง อรณิชาผงะเล็กน้อย ก่อนจะจับข้อมือของอีกฝ่ายแน่นแล้วบิดอ้อม มาดา้ นหลัง “โอย๊ ! เจ็บนะ! ปลอ่ ยฉนั นะนงั อรณชิ า!” เสียงร้องล่ันของนาถยดาไม่ได้ส่งผลให้อรณิชายอมปล่อยง่ายๆ เมอ่ื ปนื รว่ งหลน่ บนพนื้ หญงิ สาวกเ็ ตะปนื ออกไปใหไ้ กลจากตวั ทวา่ ไมท่ นั ท่ีเธอจะระวงั ตัวก็ถูกนาถยดากระแทกตัวจนลม้ ลง อรณิชากัดริมฝีปาก ขณะพลิกกายหลบมีดเล่มเล็กอีกเล่มในมือ ของอีกฝ่าย ความเจบ็ ปวดบริเวณท้องนอ้ ยท�ำ ใหเ้ ธอต้องกมุ ทอ้ งไว้แน่น “หึ! แกอาจชนะฉันเร่ืองอื่น แต่ถ้าวันน้ีแกไม่ตายฉันไม่มีวันยอม ฉนั จะท�ำ ใหแ้ กตายตามพ่อกับแมแ่ กไปด้วย” อรณิชาฝืนใจกัดฟันลุกขึ้น ทว่าความเจ็บปวดทำ�ให้เธอเคล่ือน ตวั ชา้ ลง มดี เลม่ เล็กเฉอื นเน้ือต้นแขนไปอยา่ งเฉยี ดๆ ทว่ากท็ ำ�ใหไ้ ดเ้ ลอื ด ไปไม่น้อย ความเจ็บปวด เหน่ือยล้า และไร้อาวุธทำ�ให้ร่างท่ียังไม่ฟ้ืนตัว จากฤทธยิ์ าสลบดนี กั ออ่ นลา้ รา่ งกายทไ่ี มไ่ ดร้ บั อาหารและน�้ำ มาเปน็ เวลา หลายชั่วโมง ทำ�ให้ทุกส่วนของร่างกายไม่สามารถทานทนได้อีก ร่างสูง โปรง่ จึงทรดุ ตัวลง นาถยดาหยุดยืนมองร่างที่ไร้ซ่ึงอาวุธ และสติท่ีพร่าเลือนของ อกี ฝา่ ย หลอ่ นเดนิ ไปหยบิ ปนื ทอ่ี รณชิ าเตะไปเมอื่ ครู่ ทวา่ เพยี งหนั มากพ็ บ รา่ งสงู โซมไปดว้ ยเหงอื่ ใบหนา้ สวยเครง่ เครยี ด สายตาของเขาไมไ่ ดจ้ บั จอ้ ง หลอ่ น แต่เปน็ ร่างที่กำ�ลังไร้สตมิ ากข้นึ ทุกที ทศพลรีบสาวเท้ายาวๆ ไปยังร่างที่พิงกับฝาผนัง จับจ้องใบหน้า แดงเป็นแถม และแผลบรเิ วณตน้ แขนทมี่ ีเลอื ดโชก ชายหนุ่มตวัดสายตามองหญิงสาวอีกคนที่ชะงักนิ่ง ทว่ายังเล็ง ปืนไปยงั รา่ งของอรณชิ า ดวงตาเรียวดัง่ นางกวางลืมตาขนึ้ อย่างช้าๆ และ 358

เสนห่ ล์ วงซ่อนรกั ออ่ นล้า “คุณทศ...” “ไมต่ อ้ งพูดครับคนดี” ทศพลรง้ั รา่ งบอบบางของหญงิ สาวเขา้ สอู่ อ้ มกอด สายตาตวดั ไป ยงั หญงิ สาวอกี คน “ฉันเคยเตอื นเธอแลว้ นะนาถยดา” “เสี่ย...เส่ียหมายความว่าไงคะ” นาถยดามือส่ันระริก เมื่อเห็นอาวธุ ดำ�มะเมือ่ มท่ชี ายหนุม่ ดึงออก มาจากกางเกงด้านหลงั อรณิชาส่ายหน้าพลางวางมือบนบา่ ของเขา เธอ ไม่ต้องการให้นาถยดาตายง่ายๆ แบบน้ี อยากให้อีกฝ่ายได้รับโทษทาง กฎหมาย ได้ใชช้ วี ิตทเ่ี หลืออย่างทรมานให้สมกับความผดิ บาป ทศพลก�ำ ลงั จะคลอ้ ยตาม ทวา่ เลอื ดทเี่ ปอื้ นเรยี วขางาม ซง่ึ ซมึ ผา่ น กางเกงขายาวสขี าวจนเหน็ ไดช้ ดั เจน ท�ำ ใหเ้ ขายงั คงเลง็ ไปยงั รา่ งทยี่ นื หนา้ ซีด แม้อยากจะลดปืนลงตามท่ีอรณิชาร้องขอก็ตาม ขณะที่เสียงฝีเท้าดัง ขึน้ ในระยะประชิด “อย่า...” ปงั ! เสียงของอรณิชาขาดหายเม่ือทศพลร้ังศีรษะของเธอแนบกับอก เขาปิดหขู องหญงิ สาว ทวา่ เสยี งปืนกย็ ังก้องใหค้ นในอ้อมกอดไดย้ ิน ก่อน ทสี่ ตจิ ะดับวบู เพราะความเหนื่อยล้าและออ่ นเพลยี กล่ินแรกทโี่ ชยเข้ามาแตะจมูกเมอื่ รู้สกึ ตวั คอื กล่นิ ฉนุ ๆ อัน เปน็ เอกลักษณข์ องโรงพยาบาล หูไดย้ ินเสยี งสองเสยี งทีค่ ้นุ เคย “ตกลงวา่ นาถยดาตาย ส่วนไอต้ ุลากบั คุณนรี นาถถกู ตำ�รวจจับ” 359

วลัชสติ า “อืม...ฉันผิดเองว่ะซนั ฉนั นา่ จะคดิ ให้รอบคอบกว่าน”้ี “ไม่เอาน่า คณุ แอฟไม่ได้เปน็ อะไรมากไมใ่ ช่หรือไง” “แต่ลกู ...” “นายไม่รู้น่ีว่าจะเป็นแบบนี้ นายไม่คิดด้วยว่านาถยดาจะมีอาวุธ ในมอื ” “แต่เปน็ เพราะฉนั แอฟจึงแทง้ ลกู ถ้าฉันไม่ท�ำ อะไรบ้าๆ ไม่ให้เธอ เป็นตัวล่อ ถ้าตอนนั้นฉันไปกับเธอหรือร้ังเธออย่างที่ใจคิด เร่ืองแบบน้ีก็ ไม่เกิดขนึ้ ฉันจะบอกแอฟยังไงวะซนั แล้วเธอจะโกรธฉนั หรือเปลา่ ทฉ่ี นั ให้ เธอเปน็ ตัวล่อนาถยดาและตลุ าออกมาเพอ่ื จดั การส่งมนั เขา้ คุก จริงอยวู่ ่า ฉนั จดั การมนั เพราะเธอ แตก่ เ็ หมือนไดล้ า้ งแคน้ แทนพอ่ ฉนั ดว้ ย เพราะพอ่ ของมันคือผู้ชายที่คิดวางแผนฆ่าพ่อ แล้วยังทำ�ให้ผู้หญิงคนนั้นท้ิงพ่อกับ ฉนั ไว้ เพราะผู้ชายคนนนั้ ท่ีทำ�ใหผ้ หู้ ญงิ ทีค่ รง้ั หน่ึงฉนั เคยเรียกวา่ แม่ หอบ ทรัพยส์ มบัตไิ ปให้ ทงั้ ๆ ทีม่ ันกเ็ ปน็ เพื่อนของพอ่ ฉนั ” “นายรู้เร่อื งนมี้ านานแค่ไหนแลว้ ” “ตง้ั แตเ่ มอื่ สามปกี อ่ น หลงั จากฉนั เรมิ่ สนใจแอฟ กใ็ หค้ นสปื ระวตั ิ เธอ เลยไดป้ ระวัตขิ องนาถยดามาด้วย ทำ�ให้ร้เู รอื่ งน้ี แต่ว่า...” ทศพลเงยหนา้ ขน้ึ มอง การขยบั ตวั ของหญงิ สาวบนเตยี งท�ำ ใหเ้ ขา ขยบั ตัวไปขา้ งเตยี ง หยดน�ำ้ ตากลิ้งไปตามแกม้ เนยี นซดี เธอผนิ หนา้ ไปอกี ด้าน หลบั ตาน่งิ มอื กุมหนา้ ท้อง ก่อนเขาจะกุมมอื เธอไว้ “แอฟ...ผมขอโทษ ผมรู้วา่ ผม...” “ขอฉนั อยู่คนเดยี ว” น�ำ้ เสยี งแขง็ ๆ ท�ำ ใหท้ ศพลชะงกั มอื ทจี่ บั เธอไว้ เขาหนั มองภาสกร ทส่ี ่งสายตาเปน็ เชิงบอกขอตัวกลบั ทศพลมองหญิงสาวอย่างครุ่นคิด เขาอยากนั่งพูดคุยอธิบายกับ 360

เสน่หล์ วงซ่อนรัก เธอ แตร่ ดู้ วี า่ เธอไมพ่ รอ้ มจะรบั ฟงั ชายหนมุ่ ถอยไปยงั โซฟา มองหญงิ สาว ทท่ี าบมอื บนหนา้ ทอ้ ง ทค่ี รง้ั หนงึ่ เคยมหี วั ใจอกี ดวงก�ำ ลงั เตน้ ทวา่ เขากลบั เปน็ คนทำ�ลายด้วยตัวเอง แม้ดวงตะวันจะคล้อยตำ่� ทว่าคนสองคนภายในห้องกลับ เงียบ ต่างคนต่างไม่ยอมพูด หนึ่งคนรอให้อีกฝ่ายอารมณ์เย็นพอจะฟัง ทวา่ อกี คนไมอ่ ยากรบั ฟงั อะไรอกี ตอ่ ไป เธอผดิ เองทเ่ี ชอ่ื ใจ ไวใ้ จ และคดิ วา่ เขารักเธอจริง ท่แี ท้...เขาก็ใช้เธอเป็นเครือ่ งมือ เปน็ ตัวลอ่ เพื่อฆ่านาถยดา เทา่ น้ัน เธอมันโงเ่ องท่ีเช่อื เขาอย่างสนทิ ใจ และกเ็ ป็นเธอทต่ี ้องเจ็บเพราะ ความรักอกี คร้งั ‘ความรัก’ ทีใ่ ครๆ คิดวา่ สวยงาม แต่เธอกลบั มองไมเ่ หน็ ความสวยงามท่วี ่าสักนดิ ...ไมเ่ ห็นเลย เสียงปืนยังก้องอยู่ในโสตประสาท ถึงจะรู้ว่าเขาน้ันโหดร้าย แต่ ไม่คิดว่าเขาจะโหดร้ายขนาดฆ่าคนได้จริง ทว่าน่ันยังไม่สำ�คัญเท่าคำ�ขอ ของเธอจะไม่มีผลต่อเขา น่ันทำ�ให้เธอไม่รู้ว่าจะเช่ือคำ�ว่ารักของเขาได้แค่ ไหน ในเม่ือคำ�ขอของเธอไร้ผล ไม่รู้เลยว่าท่ีเขาทำ�ลงไป น่ันเป็นเพราะ เขาเป็นห่วงเธอ แคร์เธอ หรือแท้จริงแล้วไม่ได้รักเธอกันแน่ ทั้งหมดอาจ เปน็ การแกแ้ คน้ ของเขากเ็ ปน็ ได้ เพอ่ื จะไดฆ้ า่ ลกู ของผชู้ ายทคี่ ดิ ฆา่ พอ่ ของ เขาเทา่ นน้ั อรณิชาได้แต่ครุ่นคิดเพียงลำ�พัง กับคำ�ถามท่ีสร้างความสับสน จากการคิดเอง และเข้าใจไปเอง ด้วยไม่พร้อมที่จะรับฟังจากเขา เพราะ กลวั ว่าจะเปน็ ค�ำ โกหกหลอกลวง และเธอคงไมม่ ีทางเชอ่ื เขาแนๆ่ “ว่าไงแอฟ” อากาศที่เพ่ิงว่างจากงาน เดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยพร้อม อิงภพ อรณิชามองหน้าพ่ีชายก่อนจะลุกขึ้นน่ัง สวมกอดอากาศท่ีเดินมา 361

วลชั สติ า นง่ั บนเตยี งผปู้ ่วย “เปน็ อะไรน่ะ” อิงภพเอ่ยถามพลางลูบศีรษะน้องสาว ก่อนจะหันไปมองสีหน้า เครง่ เครยี ดของทศพล อรณิชาสา่ ยหน้ากับอกแกร่งของอากาศ ทศพลไดแ้ ตข่ บกรามแนน่ ทา่ ทางทเี่ ธอแสดงออกบง่ บอกเปน็ อยา่ ง ดี ว่า ‘จุดแตกหัก’ ที่เขากังวลมาตลอดย่ีสิบสี่ช่ัวโมงท่ีเธอหลับใหล เร่ือง ราวละเอยี ดออ่ นเกีย่ วกบั ความสัมพันธข์ องแมแ่ ละลูก เขารู้ดวี ่าไม่ใช่เรือ่ ง งา่ ยๆ ทเี่ ธอจะอภยั ใหก้ บั ความคดิ โงเ่ ขลาในครงั้ นี้ แตก่ ไ็ มค่ ดิ วา่ จะอธบิ าย ยากขนาดนี้เชน่ กนั องิ ภพและทศพลเดนิ ออกจากหอ้ งพกั ผปู้ ว่ ย ปลอ่ ยใหอ้ ากาศเปน็ ผซู้ กั ถามความรสู้ กึ ของหญงิ สาว แมท้ ศพลอยากจะพดู คยุ ดว้ ยตวั เอง ทวา่ เขารู้ดวี า่ เธอจะไมร่ บั ฟงั เขา นอกจากจะไมร่ บั ฟงั เธอยังเตรียมพรอ้ มทีจ่ ะ ก้าวเท้าออกไปจากเขาทันทีทนั ใด และนีค่ อื เหตผุ ลสำ�คัญท่ที �ำ ใหเ้ ขายอม นง่ั เงยี บๆ ตลอดบา่ ยทผ่ี า่ นมา แมค้ วามจรงิ อยากจะพดู กบั เธอแทบขาดใจ “ผมเข้าใจความรู้สึกคุณทศนะครับ แต่ช่วงนี้ผมอยากให้คุณ เขา้ ใจแอฟดว้ ย” “เรือ่ งนนั้ ผมรคู้ รับ แตผ่ มอยากจะคยุ กบั เธอใหร้ ูเ้ รื่อง” “รอสกั หนอ่ ยเถอะครับ แอฟคงต้องการเวลามากอย่”ู “ผมจะทำ�ทุกวิธใี หแ้ อฟเข้าใจ ผมจะท�ำ ทกุ ทางเพื่อจะได้แตง่ งาน กับแอฟตามวนั เวลาท่นี มอุ่นหามาให้” “นมอนุ่ ชอบคณุ ทศมาก นมแกคดิ วา่ คณุ เปน็ ผชู้ ายทเี่ หมาะสมกบั น้องสาวของผมมาก” “แม้ว่าผมจะเป็นคนทำ�ให้คุณหนูของนมอุ่นต้องเจ็บท้ังกายท้ังใจ แบบนี้น่ะเหรอครับ” 362

เสน่หล์ วงซอ่ นรัก “คุณเองไม่คิดว่าพวกรัตน์ศรันย์จะกล้าทำ�ขนาดน้ี และคุณก็ไม่รู้ วา่ แอฟกำ�ลังท้องนคี่ รับ ถา้ คณุ รู้ ผมเชือ่ วา่ คณุ ก็คงไม่กลา้ เสี่ยงขนาดน้ี ที่ ส�ำ คญั ต�ำ รวจจ�ำ เปน็ ตอ้ งท�ำ หนา้ ทขี่ องเขา ในเมอื่ นาถยดาตง้ั ใจจะฆา่ แอฟ เขาไมย่ อมวางปนื ตามท่ตี ำ�รวจสง่ั พวกเขาก็ตอ้ งทำ�ตามหน้าที่ ถา้ ต�ำ รวจ ไม่ยงิ เธออาจจะยิงแอฟ หรอื คุณอาจจะยงิ แทนกเ็ ป็นได้” ทศพลพยกั หนา้ รบั ค�ำ ขององิ ภพ กอ่ นจะเอย่ ดว้ ยสหี นา้ เครง่ เครยี ด “ผมเป็นคนใจร้อน กล้าได้กล้าเสียมาตลอด จนถึงวันน้ีถึงได้รู้ วา่ การใช้ความคิดของตวั เองเพยี งคนเดียว มนั ไม่ไดช้ ่วยอะไรเลย และผม ยงั ท�ำ ใหแ้ อฟตอ้ งมาเปน็ อนั ตรายอกี ผมรสู้ กึ โกรธตวั เอง โกรธนาถยดา ผม เกอื บจะเหนย่ี วไกปนื ออกไปแลว้ ถา้ ไมไ่ ดย้ นิ เสยี งหา้ มของแอฟ และโชคดี ท่ีต�ำ รวจมาได้เร็วพอ” “ไม่ต้องห่วงหรอกครับ พวกเรายนิ ดีจะช่วยคุณทศอยู่แลว้ ” ร่างสูงของศตายุเดินเข้ามาหาเพ่ือนรักและทศพล ทั้งสามคนน่ัง พดู คยุ กนั ในขณะทฝ่ี า่ ยผปู้ ว่ ยมอี ากาศช่วยซบั นำ้�ตาให้อย่างปลอบใจ “ไม่เอานะอยา่ คิดมากสิ ตวั เองเข้มแขง็ จะตายไป” “เค้ารักผู้ชายคนนั้นได้ยงั ไง อาร.์ ..เค้าจะตายม้ัย เค้าเจบ็ ไปหมด เจ็บจนไม่อยากหายใจ อยากจะหายไปจากโลกใบนี้ เค้า...อยากลืมเร่ือง ท้ังหมด อยากหลับไปตลอดกาล อยากหลบั แล้วไมต่ อ้ งตน่ื ” “ไมเ่ อา...ตวั อยา่ พดู แบบนนี้ ะ ตวั กน็ า่ จะรวู้ า่ คณุ ทศไมไ่ ดร้ เู้ รอ่ื งตวั ทอ้ ง มใี ครรบู้ า้ งละ่ เรอ่ื งนี้ นอกจากเพอื่ นตวั ท�ำ ไมตวั ไมโ่ ทร.บอกเขาละ่ เขา เองก็เครยี ดที่เปน็ ต้นเหตทุ ำ�ใหต้ วั เจ็บแบบน้ี ตวั คดิ ว่าเขาจะดีใจหรอื ไง” “แลว้ ยงั ไงละ่ ตวั แนใ่ จเหรอวา่ วนั ขา้ งหนา้ เขาจะไมท่ �ำ รา้ ยเคา้ เคา้ จะไมเ่ จบ็ อกี เคา้ อยากจะหนไี ปใหไ้ กลๆ ไมต่ อ้ งเจอเขาอกี เคา้ จะหนไี ปให้ ไกล ไปในที่ทเี่ ขาจะไมส่ ามารถไดเ้ จอไดเ้ ห็นเค้าอีกเลย” 363

วลชั สติ า อรณิชาเอ่ยอย่างเหม่อลอยก่อนจะล้มตัวลงนอน เธอหลับตาลง อย่างครุ่นคิด อากาศรอจนอรณิชาหลับสนิท เขาจึงค่อยๆ เดินออกจาก ห้องอย่างแผ่วเบา คนท่ที ุกคนคดิ ว่าหลบั สนทิ นน้ั คอ่ ยๆ ลกุ ขนึ้ จากเตยี ง เธอเบ้หนา้ เม่ือรู้สึกเจ็บหน่วงบริเวณท้องน้อย ทว่าเธอก็ฝืนร่างกายตัวเองเดินไปยัง ตู้เสอ้ื ผา้ หน้าห้องน�ำ้ เห็นเสื้อเชิต้ สีขาวและกางเกงของเขากค็ รุน่ คดิ เพียง ไม่นานก็ฉวยเสื้อเช้ิตตัวใหญ่ข้ึนสวมทับเสื้อสีฟ้าของทางโรงพยาบาล ซึ่ง ตวั ใหญ่พอทจ่ี ะเปน็ ชุดเดรสได้ เธอถอดกางเกงของทางโรงพยาบาล แล้ว หยบิ กางเกงบ๊อกเซอรใ์ นถุงทยี่ ังมปี า้ ยราคาแปะไว้ “ก็ดีกว่าไม่ใส่อะไรเลยล่ะนะ อย่างน้อยๆ เขาก็ยังไม่เคยใส่ตัวนี้ มาก่อน” อรณิชารีบเท่าท่ีจะทำ�ได้ เธอหยิบกระเป๋าเงินของทศพลมาเปิด ฉวยโอกาสหยิบธนบตั รเพยี งไม่กี่ฉบบั แล้วถอดแหวนหมั้นของตัวเองวาง ไวใ้ กลๆ้ ก่อนจะเดนิ ออกจากหอ้ งพักผปู้ ่วยอย่างรวดเรว็ ทศพลกล่าวขอบคุณอากาศ ที่อยู่เป็นเพื่อนพูดคุยกับอรณิชาจน เธอหลับ ทว่าเขากลับต้องแปลกใจเมื่อเข้ามาในห้อง แล้วไม่พบร่างของ หญิงสาว ประตูห้องน้ำ�เปิดแง้มเล็กน้อย ทว่าภายในน้ันไม่มีใคร มีเพียง กางเกงของทางโรงพยาบาลเท่านั้น ชายหนุ่มว่ิงออกมาจากห้องนำ้� เปิด ประตเู สอ้ื ผา้ ดว้ ยมอื สน่ั เทา สองขาพารา่ งของชายหนา้ สวยไปนงั่ บนโซฟา กอ่ นจะเหลือบเหน็ กระดาษสขี าวและแหวนเพชรน�ำ้ งาม ขอบคณุ ส�ำ หรบั ความทรงจ�ำ ดๆี ทท่ี �ำ ใหฉ้ นั ไดร้ จู้ กั ความรกั อกี ครง้ั ขอบคณุ ส�ำ หรบั ทกุ ๆ อยา่ งทมี่ อบใหฉ้ นั อยา่ งเตม็ ใจ แตค่ วามเจบ็ ปวดครง้ั นม้ี ากเกนิ กวา่ ทฉ่ี นั จะยอมรบั ขอใหเ้ ราจบกนั เพยี งเทา่ นี้ และหวงั วา่ คณุ จะ 364

เสนห่ ล์ วงซอ่ นรกั เจอผหู้ ญงิ ทเ่ี หมาะสมกบั คณุ และคณุ รกั มากกวา่ ฉนั ขอโทษทไี่ มส่ ามารถ บอกคณุ ด้วยตวั เอง...ลาก่อน ความรกั ของฉนั ... อรณชิ า ทศพลอ่านทวนข้อความในกระดาษคร้ังแล้วครั้งเล่า ทว่าเขา กลบั ไม่สามารถท�ำ ใจยอมรับกบั ส่ิงเหล่านีไ้ ดเ้ ลย ไม่สามารถท�ำ ใจยอมรับ ความเจบ็ ปวดนจี้ รงิ ๆ ความเจบ็ ปวดทเี่ ขาไมเ่ คยเจอมากอ่ น เพยี งแคค่ �ำ วา่ ‘ลาก่อน’ เพียงคำ�เดียวก็มากเกินพอที่จะทำ�ให้เขาแทบขาดใจ ความเจ็บ ปวดนช้ี า่ งแสนสาหสั ซึ่งเขาไมเ่ คยร้สู ึกเจบ็ ปวดมากขนาดนม้ี าก่อน “คณุ จะใหผ้ มรกั ใครไดอ้ กี ละ่ แอฟ ในเมอื่ หวั ใจของผม รา่ งกายของ ผมมนั เรยี กรอ้ งหาแตค่ ณุ ท�ำ ไมคนทผี่ มรกั ตา่ งตอ้ งจากผมไป ทง้ั แม่ ทง้ั พอ่ แลว้ ยังจะคณุ อกี เหรอแอฟ ท�ำ ไม...ท�ำ ไม...” ทศพลพึมพำ�ก่อนจะเงยหน้าข้ึน ภาพของอรณิชาที่ย้อนให้เขา หวนคิดถึงเครื่องประดับราคาแปดหลักท่ีเขาประมูลมาเพ่ือเธอ ซึ่งเขา ต้งั ใจมอบใหใ้ นวันแต่งงาน อัญมณีสีแดงด่งั เลอื ดนก...ทบั ทิมสีแดงเลอื ดนกพริ าบ อญั มณที ี่ มีความหมายถึงความหนักแน่นและมั่นคง ชายหนุ่มรีบโทรศัพท์หาเพ่ือน เพอื่ ขอความช่วยเหลือทันที อรณิชาได้รับความช่วยเหลือจากเมวารี ท่ีพาครอบครัว ไปพักร้อนที่จังหวัดภูเก็ต เกาะส่วนตัวของปรุจน์คือสถานที่พักผ่อนของ อรณิชาหลังจากท่ีบาดแผลทางกายหายเป็นปกติ คงเหลือเพียงบาดแผล ทางใจเท่านนั้ ทย่ี งั สดใหม่ เมวารีมองเพื่อนรักที่เดินเลียบชายฝ่ังด้วยหัวใจที่หมองหม่น เธอ 365

วลัชสติ า รู้ว่าอรณิชาไมม่ ีวนั หมดรักทศพล พอๆ กับไม่มวี นั ท่จี ะใหอ้ ภัยเขา ในเมื่อ เจ้าตัวไม่ยอมรบั ฟังความจริง และค�ำ อธบิ ายจากใครเลย “เหมยี ว” เจ้าของช่ือหันมองตามเสียงเรียก ดวงตาคมเข้มของสามีทำ�ให้ เธอยม้ิ รบั ในขณะทดี่ ร.หนมุ่ โอบเอวภรรยาเขา้ สอู่ อ้ มแขน แลว้ จมุ พติ ขมบั ภรรยาอย่างอ่อนโยน “เปน็ ไงคะ คุณทศวา่ ไงบ้าง” “ทันทที ีร่ กู้ ร็ ีบบึง่ มาเลย น่เี หน็ ว่าอย่ทู ี่ทา่ เรอื ” “เรว็ ดจี งั ใหค้ ณุ ซนั บอกเมอ่ื สองชวั่ โมงกอ่ น ตอนนอี้ ยทู่ ที่ า่ เรอื แลว้ นค่ี งจองตัว๋ มาทันทเี ลยสินะคะ” “คงจะอยา่ งนน้ั แต่ชกั เป็นหว่ งตงิดๆ” “อะไรคะ ห่วงแอฟเหรอ” “ไมใ่ ชเ่ ลยแมวเหมยี วนอ้ ย พหี่ ว่ งเรอื่ งผหู้ ญงิ คนกอ่ นๆ ของเจา้ ทศ มากกวา่ ดูเหมือนมันจะบังเอญิ เกนิ ไปจรงิ ๆ” เมวารีมองตามสายตาของสามี เม่ือเห็นร่างอวบของหญิงสาว อีกคน ท่ีเดินลงมาจากเรือพร้อมทศพล เธอเลิกค้ิวขณะมองหน้าดร.หนุ่ม อย่างไม่เข้าใจ “พี่ว่าเหมยี วไปดงึ ตวั แอฟมากอ่ นดีกว่านะ” “คะ่ ” เมวารีรีบสาวเท้าไปหาเพ่ือนทันที ทำ�เหมือนไม่เห็นอีกฝ่าย ใน ขณะทท่ี ศพลยนื มองรา่ งสงู โปรง่ บอบบาง ทวา่ เธอดซู บู ผอมราวกบั จะปลวิ ตามแรงลม เม่ือเห็นท่าทางการเดินของเธอที่ดูเหมือนไม่มั่นคง เขาก็ก้าว เทา้ เหมอื นจะเขา้ ไปชว่ ย “เสยี่ ทศขา ยนื ท�ำ อะไรคะ” 366

เสน่ห์ลวงซอ่ นรกั เสยี งของคนทเี่ ผอญิ เจอกนั ทที่ า่ เรอื ท�ำ ใหห้ ญงิ สาวทเ่ี ขาคดิ ถงึ ทกุ ลมหายใจเขา้ ออกเงยหนา้ ขน้ึ มอง ใบหนา้ ใสทเี่ ขาจ�ำ ไดย้ งั ไมเ่ ปลย่ี นไป แวว ตาคะนงึ หา แสนคดิ ถงึ ของเธอมใี หเ้ หน็ เพยี งนดิ กอ่ นจะถกู กลบเกลอื่ นดว้ ย ทา่ ทเี ฉยเมยและหยง่ิ ทะนง กลน่ิ หอมทท่ี �ำ ใหเ้ ขาหวนนกึ ถงึ คนื วนั ทแี่ นบชดิ ครัง้ ก่อน ท�ำ ให้เขาคว้าขอ้ มอื หญงิ สาวไว้ “ปลอ่ ยดว้ ยค่ะ อยา่ มาถือวิสาสะแตะตอ้ งดฉิ ัน” สายตาท่ีจิกมองมือของเขา และคำ�พูดท่ีเหมือนแอลกอฮอล์คอย สาดใส่แผลที่เหวอะหวะของเขา ทำ�ให้ชายหนุ่มต้องปล่อยข้อมือบาง อรณิชารีบสาวเท้าเดินไปให้เร็วที่สุด เมวารีเม้มปากแน่นแล้วแอบส่ง กระดาษชน้ิ เลก็ ๆ ใสม่ อื เขา “น่นั มนั โสเภณีท่โี สเหน็ ที่เชียงใหมน่ ีค่ ะ” “อย่าเรียกแอฟอย่างนน้ั แอฟเป็นเมียฉัน ไม่ใชโ่ สเภณี แล้วเธอก็ เลกิ วนุ่ วายกบั ฉนั ได้แลว้ ไมง่ ้ันฉันจะจดั การเธอเหมือนคนอ่นื !” โสภาเม้มปากแน่นก่อนจะเดินไปอีกทาง ทศพลที่ตั้งท่าจะเดิน ไปหาอรณิชาถูกร้ังด้วยมือหนาและเสียงท่ีคุ้นเคย เขาหันมาพบร่างของ เพือ่ นรักและภรรยาทม่ี อี ายุครรภส์ ามเดือน “กวา่ จะมา...ฉนั คดิ ว่าตอ้ งรอจนตัวเลก็ คลอดซะอีก” “รอถงึ ตอนนั้น ฉันไม่ต้องแต่งงานเลยนะ่ ส”ิ “ก�ำ หนดวนั แตง่ งานอกี สองเดอื น การด์ กแ็ จกหมดแลว้ แตน่ ายยงั ไมพ่ ดู กับวา่ ท่ีเจ้าสาวเลยนะ” “นนั่ ละ่ ปญั หาใหญ่ นถี่ า้ นายไมบ่ งั เอญิ มาพกั ผอ่ นทนี่ ี่ ฉนั กค็ งไมร่ ู้ วา่ แอฟอยทู่ น่ี ี่” “ก็ตัวเล็กน่ะสิ บ่นแต่ว่าอยากเที่ยวเกาะ ฉันก็รีบเคลียร์งานท่ีไร่ แลว้ ลงมานีแ่ หละ ว่าแต่ช่วงเดือนทผี่ ่านมาคดีของรัตนศ์ รนั ยเ์ ป็นไงบา้ ง” 367

วลชั สติ า “ก็จ�ำ คกุ ตลอดชวี ิตน่นั ล่ะ” “แลว้ นคี่ นอน่ื ทบ่ี า้ นน้นั รูห้ รอื เปลา่ วา่ คณุ แอฟมาอยู่น”ี่ “คงไมร่ จู้ รงิ ๆ เพราะคณุ อาร์และคณุ ยุยงั ช่วยฉนั หาแอฟอย่เู ลย นี่ คงได้รุน่ พีแ่ ละคณุ เหมียวชว่ ยมากกวา่ ” “พ่แี ทนก็จรงิ ๆ เลยนะ ไมค่ ดิ จะช่วยรนุ่ นอ้ งบา้ ง” “เห็นว่าโดนเมียห้ามไว้ คุณเหมียวคิดว่ารอให้แอฟดีข้ึน และลืม ความรู้สึกนั้นได้บ้าง แต่ดูเหมือนว่าไม่ได้ช่วยอะไรเลยน่ะสิ” ทศพลเอ่ย พลางมองกระดาษในมอื มีนาย้ิมให้สามีที่ก้มหน้ามองเธอ รอยยิ้มหวานๆ และลักย้ิมข้าง แก้มของภรรยา ทำ�ใหเ้ ขาอดไม่ไดท้ จี่ ะบบี จมูกเธออย่างกลน่ั แกลง้ “คณุ ซนั ...เจบ็ นะคะ” “เจ็บจริงหรอื ครบั ไหนสำ�รวจหน่อยซิวา่ ตัวเลก็ พดู จริงหรือเปลา่ ” ภาสกรกม้ หนา้ ลงจนปลายจมกู ชดิ กนั ลมหายใจเปา่ รดใสก่ นั เปน็ เหตใุ หท้ ศพลรสู้ ึกปวดใจท่ไี ด้มองภาพหวานแหวว จึงเดนิ หนีไปดอ้ื ๆ “ถงึ เวลาของเราแลว้ ครบั ตวั เลก็ เดยี๋ วตวั เลก็ ไปบอกคณุ แอฟ สว่ น ผมจะจดั การเจา้ ทศเอง คดิ วา่ คงไมย่ ากเทา่ ไหร”่ ภาสกรเอย่ พลางมองตาม แผ่นหลงั ของเพ่ือนรกั “ของคุณซนั นะ่ ไมย่ าก แตข่ องตัวเลก็ สิคะยาก” “นะครับคนดี นะครบั ทูนหวั ของพ่อเลยี้ งซนั ” “ค่ะๆ คืนน้ีต้องกล่อมตวั เลก็ ด้วยเลย” “จะใหก้ ล่อมทั้งคืนม้ยั ครบั ผมไหวนะ” “ทะลงึ่ ! ทำ�ไมถึงคดิ แตเ่ รื่องน้ีก็ไมร่ ู้” “กต็ วั เล็กไม่เหมือนคนทอ้ งน่ี แล้วช่วงนี้ก็อวบอิม่ จนน่ากอดไปทงั้ ตัว” ภาสกรเอย่ พลางโอบร่างอวบอ่มิ อยา่ งพอใจ 368

เสนห่ ล์ วงซ่อนรกั “เดีย๋ วเจอกนั นะคะ ตวั เล็กไปหาพี่แอฟก่อน” หญิงสาวบอกกอ่ น จะเขยง่ ตวั หอมแก้มสาก แล้วสง่ ยิ้มหวาน “ครบั ผม” ภาสกรมองตามร่างเล็กท่ีเดินไปยังบ้านพักของอรณิชา ในขณะ ที่เขาหันหลังเดินไปยังบ้านพักของเพื่อนรัก ที่กำ�ลังเหงาหงอยเพราะเมีย รักหนีหน้าและไม่ยอมพูดคุยด้วย นอกจากนี้ยังถอนหม้ันกันง่ายๆ ด้วย ค�ำ ลาบนกระดาษ ทศพลเงยหน้ามองภาสกร ในขณะท่ีกำ�ลังอ่านกระดาษชิ้นเล็กๆ ในมือซ้ำ�ไปซ�ำ้ มาอยา่ งไมเ่ ข้าใจนัก ชายหนมุ่ เลกิ ควิ้ เมื่อเหน็ เพอ่ื นรกั เพยี ง ล�ำ พัง ไรร้ า่ งของภรรยาตัวเล็กทีม่ กั จะอยู่ด้วยกันไมห่ า่ ง “อยากหาท่คี ยุ กบั คุณแอฟสองตอ่ สองบา้ งหรือเปล่าวะ” “พูดเหมอื นมที ”ี่ “มสี ิ เดีย๋ วเยน็ ๆ หน่อยน�ำ้ จะขึน้ คณุ แอฟชอบเดนิ เลยไปโน่น” ภาสกรเอ่ยพลางช้ี ทศพลมองตามก่อนจะหันกลับมามองหน้า เพื่อนรัก ด้วยไม่เข้าใจนยั ยะท่ีอีกฝ่ายพยายามจะส่ือ “แลว้ ไงล่ะ” “ก็ไมย่ งั ไงหรอก ถา้ เดนิ ไปเรื่อยๆ มันจะมีถ�้ำ แล้วถ้านำ�้ ขน้ึ ถ้ำ�ตรง นนั้ กเ็ หมอื นเกาะ เพราะถกู ตดั ขาดจากชายฝง่ั ตอ้ งใชเ้ รอื อยา่ งเดยี ว แตพ่ อ พรุง่ นน้ี �้ำ ลงกเ็ ดินกลบั มาได้ เข้าใจทฉ่ี นั พูดหรือเปลา่ วะทศ” “เข้าใจแล้ว” ทศพลยิ้ม ขณะมองเน้ือความในกระดาษที่เขียนส้ันๆ ด้วยลาย มอื หวัดๆ ของเมวารี ‘ฝากดแู ลแอฟดว้ ยนะคะ เธอเหมือนนกทีถ่ กู เดด็ ปีก’ “เข้าใจก็นำ�ไปกอ่ นสิวะ ทเี่ หลอื พวกเราจะสานต่อเอง ออ้ ! เกอื บ 369

วลชั สติ า ลืมบอกนายเลย ในบา้ นมเี ปท้ ่ีฉนั เตรยี มของจ�ำ เป็นไว้ให้ หวงั ว่าถงุ ยางคง ไม่จ�ำ เป็นใชม่ ย้ั วะ นายคงนำ้�ยาดีพอใช่ม้ยั ” ภาสกรพูดจบก็รีบเดินออกจากบริเวณบ้านพักของเพ่ือน โดย ไมร่ อผลของค�ำ พดู ทวา่ ทศพลกลบั ยมิ้ ข�ำ นนั่ สนิ ะ! ถงุ ยางอนามยั ไมจ่ �ำ เปน็ แตอ่ ยา่ งใด ในเมอ่ื จะท�ำ ใหเ้ ธอแตง่ งาน กต็ อ้ งใชว้ ธิ นี ้ี เรอื่ งปรบั ความเขา้ ใจ ไมใ่ ช่เรอ่ื งยากเสียหนอ่ ย 370

เสน่ห์ลวงซอ่ นรกั CHAPTER 29 ถงึ ร้าย...ก็ยงั รกั อรณชิ าถกู มนี าและเมวารบี งั คบั ใหเ้ ปดิ ใจรบั ฟงั เรอ่ื งราวของ ทศพล แมเ้ ธอจะปฏเิ สธวา่ ไมอ่ ยากฟงั ทวา่ ภายในใจลกึ ๆ กลบั จดจ�ำ ค�ำ พดู ของท้งั สองคนได้เป็นอย่างดี “แกก็น่าจะรู้ดีวา่ คณุ ทศนะ่ คิดจะแตง่ งานกบั แก ถ้าไม่รกั ไมแ่ คร์ ไม่ห่วงแกมีหรือจะแต่งงานด้วย จะเตรียมงานเสียใหญ่โต แล้วนี่ก็แจก การด์ ไปแล้วด้วย” “โดยท่ีไม่สนว่าฉันจะอยากแต่งหรอื เปลา่ น่ะเหรอ” “พ่ีแอฟคะ...คุณทศไม่ใช่คนฆ่านาถยดาจริงๆ นะคะ คนท่ียิงคือ พวกตำ�รวจต่างหาก ก็เธอไม่ยอมวางปืน แล้วยังเล็งปืนมาทางพี่แอฟกับ คุณทศด้วย คุณทศไม่ใช่คนใจดำ�หรอกนะคะ ท่ีสำ�คัญเขาเช่ือที่พี่แอฟ ห้ามเขานะคะ” “แตว่ ันนเี้ ขามผี หู้ ญิงของเขา” อรณิชาหาเร่อื งแย้ง “ไม่ใช่ผู้หญิงของเขา แต่เป็นผู้หญิงที่ตามตื๊อเขาต่างหาก แกเอง นา่ จะรดู้ ที สี่ ดุ วา่ ผหู้ ญงิ คนนน้ั เปน็ ใคร ผหู้ ญงิ ทแี่ คบ่ งั เอญิ มาเจอกนั ทท่ี า่ เรอื 371

วลชั สติ า และบังเอิญวา่ เป็นผูห้ ญงิ ในอดตี ของเขา” “ฉันหวังว่าจะไม่บังเอิญนอนห้องเดียวกัน เตียงกัน และบังเอิญ นอนแกผ้ ้าด้วยนะ” “หึงเขาเพราะยงั รักเขาสนิ ะคะพแ่ี อฟ” “มนี ! พไ่ี มไ่ ดห้ ึงเขา” “นลี่ ะ่ หงึ ของแทแ้ ลว้ แอฟ ยอมรบั ความจรงิ หนอ่ ย แลว้ แกคงจ�ำ ได้ วา่ เขาหว่ งแกแคไ่ หน ขนาดรบี ตามแกมาหลงั จากทค่ี ณุ ซนั โทร.บอกเขา เขา ไมร่ ู้ว่าพวกน้ันมีอาวธุ และไมร่ วู้ า่ แกทอ้ ง อีกอยา่ งเขายงั ใหค้ ณณิ และภวู ิศ ขบั มอเตอรไ์ ซคต์ ามเปน็ ระยะๆ นอกจากนร้ี ถของแกกย็ งั ตดิ จพี เี อสตดิ ตาม ดว้ ย ถ้าเขาไม่ห่วงแก เขาจะทำ�แบบนั้นท�ำ ไม” “เขา...ฉนั ...” อรณิชาคดิ หาขอ้ โตแ้ ยง้ ทว่าเธอกลับคดิ ไม่ออกสกั นดิ เธออยาก จะแยง้ วา่ เขาท�ำ รา้ ยจติ ใจเธอ ทวา่ เมอ่ื ไดย้ นิ เรอ่ื งทงั้ หมดกพ็ ดู ไมอ่ อก อยาก จะแยง้ วา่ เขาท�ำ ใหเ้ ธอตอ้ งไดร้ บั บาดเจบ็ แตก่ พ็ ดู ไดไ้ มเ่ ตม็ ปากนกั เมอ่ื เรอ่ื ง ทงั้ หมดเธอเป็นคนเรม่ิ มนั เองตงั้ แตต่ น้ การทีไ่ ดร้ บั ผลแบบนมี้ นั ยังน้อยไป เสยี ด้วยซ้�ำ “ฉนั ไมร่ .ู้ ..ฉันสบั สน แคท...ฉันควรจะทำ�ยังไง” “ทำ�ตามใจแกสิแอฟ ฟังเสียงหัวใจอย่างท่ีเคยทำ�มาตลอดชีวิต ของแกน่ันละ่ ” “ใช่คะ่ พแี่ อฟ พ่ีแอฟลองเกบ็ ไปคิดดูนะคะ ลมเยน็ ๆ ตอนนนี้ า่ จะ ชว่ ยให้หวั เยน็ จนคิดออกวา่ ตอ้ งท�ำ ยงั ไงก็ไดน้ ะคะ” อรณชิ ามองออกไปยงั ชายหาดทแี่ ดดเรมิ่ วายแลว้ จงึ เดนิ ทอดนอ่ ง โดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าไม่มีใครตามเธอมาเลย กระท่ังเดินจนถึงทางเข้าถำ้�ที่ เธอเคยเดินมาสำ�รวจต้ังแต่เม่ือสองสัปดาห์ก่อน ทว่าขณะกำ�ลังจะหมุน 372

เสนห่ ล์ วงซ่อนรัก ตวั กลบั กต็ อ้ งตกใจกบั อ้อมกอดที่ควา้ ร่างเธอไวท้ ้ังตวั “กรดี๊ ! ปล่อยนะ ปลอ่ ยฉนั นะ!” “ใครจะปล่อยเมียตัวเองให้โง่ล่ะ แอบหนมี าแบบน้ตี อ้ งลงโทษ” เสียงกระซิบแหบพร่าทำ�ให้อรณิชาต้องเบี่ยงหน้าออก เพราะลิ้น ร้อนท่ีเลียหลังใบหูน้ันชวนให้ขนลุกซู่ ความหวาดกลัวเม่ือครู่เลือนหาย ความต่นื เตน้ เขา้ มาแทนที่ หญงิ สาวดน้ิ รนพยายามทจ่ี ะออกจากออ้ มกอดของเขาเตม็ ที่ ทวา่ เมอื่ เขายอมปลอ่ ยเธอกเ็ สยี หลกั ตกน�้ำ ทก่ี �ำ ลงั ขนึ้ ทศพลเบกิ ตากวา้ งตกใจ ขณะพุ่งตัวไปช่วยหญิงสาว เขารั้งเอวบางมาแนบชิด หญิงสาวสำ�ลักน้ำ� และกลืนน้ำ�ทะเลเข้าไปหลายอึก ชายหนุ่มมองใบหน้าแดงจัดของเธอที่ ชวนให้หลงใหล ริมฝีปากบางสวยแนบกับริมฝีปากอ่ิมหวานอย่างคิดถึง อรณิชา พร้ิมตารับจุมพิตแสนหวานของเขา อ้อมแขนแข็งแรงรั้งให้ร่างบอบบาง แนบชิดร่างของเขา ไอร้อนจากกายแกร่งทำ�ให้เธอเอื้อมมือโอบกอดเขา ไว้อย่างเต็มใจ กลิ่นกายท่ีคุ้นเคย ความหวานท่ีเขาปรนเปรอ ทำ�ให้เธอ ไมส่ ามารถควบคมุ ความรสู้ กึ คดิ ถงึ ทเ่ี ธอมกั หวนนกึ ถงึ คนื วนั เกา่ ๆ อยเู่ สมอ “เขา้ ไปในถ�้ำ เถอะ หน้าซดี เชยี ว หนาวเหรอ” ชายหนุ่มถามไถ่อย่างห่วงใย อรณิชาเม้มปากขณะก้มหน้า มือ ท่ีกอดเขาเมื่อครู่ตกอยู่ข้างลำ�ตัว ทศพลมองสีหน้าสับสนของเธอ ก่อน จะช้อนสะโพกเธอข้ึนอุ้มเหมือนอุ้มเด็กๆ หญิงสาวโอบกอดคอเขาแน่น ชายหน่มุ ย้ิมอย่างพอใจ แลว้ แกล้งใชจ้ มูกสดู กล่นิ กายสาวจากอกอวบให้ เธอขนลกุ ซู่ “ยงั อึ๋มไม่เปล่ยี นเลยนะเนยี่ เมยี ผมนน่ี ่ารักจริงๆเลย” อรณชิ าทบุ หลงั กวา้ ง ทวา่ เขากลบั ไมอ่ ทุ ธรณส์ กั นดิ ซ�้ำ ยงั หวั เราะ 373

วลชั สติ า ลงลกู คออยา่ งอารมณด์ ี หญงิ สาวเมม้ ปากแนน่ อยา่ งขนุ่ เคอื งใจ เขาท�ำ กบั เธอแบบนี้ได้อย่างไรกนั ท�ำ ให้เธอหว่ันไหว ท�ำ ให้เธอปรารถนา เสนห่ ์ของ เขามนั จะมากเกินไปไหม และเพราะเสนห่ ข์ องเขานไี่ มใ่ ช่หรือท่ีลวงให้เธอ กระโจนเข้าไป ทศพลครุ่นคิดวิธีการง้อภรรยาทางพฤตินัยในถ้ำ�แห่งนี้ไป ตลอดทาง เขาวางร่างบอบบางบนผ้ายางที่เขาปูไว้ก่อนแล้ว ภายในถ้ำ� สวา่ งโรเ่ พราะไฟทกี่ อ่ ข้ึน อรณิชาลอบมองทศพลท่ีถอดเส้ือผึ่งไฟ กล้ามเนื้อแขนเป็นมัดๆ แผงอกก�ำ ย�ำ ทมี่ ไี รขนออ่ นเซก็ ซน่ี า่ มอง จนถงึ กลา้ มหนา้ ทอ้ งเปน็ ลอนคลนื่ เสน้ ขนบรเิ วณสะดอื หายเขา้ ไปในอนั เดอรแ์ วรส์ ขี าว ทโ่ี ผลพ่ น้ ขอบกางเกง ยนี สส์ ซี ดี ใบหนา้ ใสแดงเรอ่ื เมอ่ื เผลอคดิ ซกุ ซน เธอคดิ ถงึ ความใหญโ่ ตของ กายแกรง่ ทนี่ นู ชดั ภายในกางเกง หญงิ สาวกม้ หนา้ ทร่ี อ้ นผา่ ว ขณะทคี่ นถกู มองลอบยมิ้ อยา่ งพอใจ อยา่ งนอ้ ยกท็ �ำ ใหร้ วู้ า่ เธอกค็ ดิ ถงึ และปรารถนาเขา ไม่ตา่ งจากที่เขาเป็น “ไมถ่ อดเสอื้ เหรอแอฟ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” หญงิ สาวส่ายหนา้ ปฏิเสธ ตัง้ ทา่ จะลกุ ข้ึนหนีคนที่เดินเขา้ มา เขา ไม่ปล่อยให้เธอได้หนี เขาคว้าร่างของเธอก่อนจะถอดเสื้อยืดตัวเล็กแนบ กายออก “ทำ�บา้ อะไรนะ่ ไอ้คนบ้ากาม!” “หึๆ คิดถึงคำ�นี้จัง เอาล่ะในเม่ือผมเป็นคนบ้ากาม คนเป็นเมียก็ ต้องสนองดีๆ ล่ะ” หญิงสาวเบิกตาโต ทว่าสายไปแล้วเมื่อคนที่ถูกเรียกว่า ‘คนบ้า กาม’ ลงมือถอดเส้ือผ้าทุกช้ินบนเรือนกายขาวผ่องดั่งนมสดจนเปลือย 374

เสนห่ ล์ วงซอ่ นรกั เปลา่ เชน่ เดยี วกบั ตวั เอง หญงิ สาวพยายามปดิ สว่ นสงวน ทวา่ เขากลบั ตรงึ มอื เธอไว้ แลว้ เอาแตจ่ บั จอ้ งความงดงามของเรอื นกาย ทป่ี ลกุ ความตน่ื ตวั ความปรารถนาของเขาเพียงแค่จุมพิต...แค่มอง...แค่โอบกอด แม้เขาจะ คบหาสาวงามมามากมาย แตไ่ มเ่ คยปรารถนาใครมากขนาดนี้ “อย่าคะ่ ...” “เจบ็ เหรอ ผมทำ�แอฟเจบ็ รเึ ปลา่ เจบ็ มากมยั้ ” นำ้�เสียงและสีหน้าดูวิตกกังวล จนอรณิชาต้องส่ายหน้าปฏิเสธ ชายหนมุ่ จมุ พติ ดวงหนา้ หวาน แลว้ วกกลบั ไปจมุ พติ เรยี วปากอกี ครงั้ อยา่ ง ไมเ่ คยรสู้ กึ เบอื่ หนา่ ย เรอื นกายขาวผอ่ งในคราแรกถกู แตง่ แตม้ ดว้ ยรอ่ งรอย กลบี กหุ ลาบ ไมเ่ วน้ แมแ้ ตป่ ลนี อ่ งและปลายเทา้ หญงิ สาวรสู้ กึ สะทา้ นเยอื ก ทง้ั ความรสู้ กึ รกั คะนงึ หา ปรารถนา ตอ้ งการใหเ้ ขาเตมิ เตม็ ความรสู้ กึ ตา่ งๆ ท่ีก�ำ ลงั เรยี กร้องใหเ้ ธอโอบเรอื นกายของเขาตอบ ทศพลสัมผัสเธออย่างใจเย็น ต้องการให้เธอรับรู้ความรู้สึกของ เขาผ่านสัมผัสอ่อนโยน ทว่าสร้างความป่ันป่วนให้คนใต้ร่างหอบสะท้าน ลมหายใจหอบยามเธอแตะขอบรุ้ง หากในขณะที่เขาทำ�หน้าที่ส่งเธอไป แตะตอ้ งมนั เขากลบั ตอ้ งอดทนขม่ ความเจบ็ ปวดจากความตอ้ งการ ความ ปรารถนาทจ่ี ะครอบครองเธอในเวลาน้ี “ทศขา...” เสยี งหวานพรา่ นยั นต์ าฉ�ำ่ ปรอื ราวกบั ก�ำ ลงั เชญิ ชวน และเปดิ ทาง ใหเ้ ขาไดค้ ลายความเจบ็ ปวดครงั้ นี้ เขาลบู ไส้ สมั ผสั และเลา้ โลมเธออกี ครง้ั กอ่ นจะแทรกความใหญโ่ ตของเรอื นกายตวั เองเขา้ สกู่ ายสาว หญงิ สาวพรม้ิ ตา กัดรมิ ฝีปากแนน่ มอื ที่จบั ต้นแขนเขาไวเ้ กร็งจิกแน่น ทศพลครางในลำ�คอ ความคับแน่นของเธอยังไม่ต่างจากครั้ง ก่อนๆ และคร้ังแรกของเธอ สรีระทางร่างกายท่ีแตกต่างกัน ยิ่งทำ�ให้เขา 375

วลชั สติ า และเธอต่างพานพบกับความสุขสม ชายหนุ่มพลิกร่างบอบบางให้คร่อมร่างเขาไว้ ทั้งๆ ที่ยังไม่ถอน กายออกจากกายสาว อรณิชาส่ายหน้าปฏิเสธไม่ยินยอมทำ�ตามใจที่ ปรารถนาของเขา ทศพลย้ิมหวานขณะลูบไล้ต้นแขนเนียนอย่างย่ัวเย้า ขณะที่เธอตวัดสายตามองเขาอย่างขุ่นเคืองใจ ซ่ึงกลับสร้างความสุขสม ใหแ้ ก่เขาย่ิงขึ้น “อยากถามอะไรหรือเปลา่ ครับคนด”ี “เล่ามาสิคะ” “เลา่ กไ็ ด้ แตข่ อรกั คณุ ใหเ้ สรจ็ กอ่ นไดม้ ยั้ หนผี มมาเปน็ เดอื น คดิ ถงึ จะแย่แลว้ ให้ผมนอนอมลกู กวาดคนเดยี ว ไมส่ งสารกนั บ้างเลย” “สมน้ำ�หนา้ ” หญิงสาวแลบลิ้นล้อเลียน ชายหนุ่มเลิกค้ิวก่อนจะจับเอวบาง ขณะเธอวางมอื ไวบ้ นแผงอกแกรง่ อยา่ งรงู้ าน ทศพลควบคมุ จงั หวะใหเ้ พยี ง ไมก่ ่คี รัง้ ก่อนจะปลอ่ ยให้เธอเป็นฝา่ ยคมุ เกมรักตอ่ ไป ร่างบอบบางถูกดึงให้อยู่ใต้ร่างอีกคร้ัง ใบหน้าชื้นเหงื่อของเธอ ท�ำ ใหช้ ายหนมุ่ ยม้ิ หวาน เขาจบู ซบั เหงอ่ื อยา่ งรกั ใคร่ ขณะเธอรง้ั ล�ำ คอหนา ให้เข้ามาชิด ชายหนุ่มใช้จมูกโด่งคมถูกับจมูกโด่งของเธอ จนหญิงสาว ครางออื เมื่อเขาเร่ิมขยบั สะโพกอีกคร้งั บรรยากาศเย็นฉ่ำ�ในถำ�้ ช่วยบรรเทาความรอ้ นรุม่ ในกายได้เพียง เล็กน้อยยามพัก ก่อนจะโหมกระหนำ่�อีกครั้ง ทศพลรู้ตัวดีว่าเขาสามารถ รักเธอไดท้ งั้ วนั ทง้ั คืนไมม่ เี หน็ดเหน่ือย จะห่วงก็เพียงรา่ งบอบบางของเธอ นล่ี ่ะทีจ่ ะออ่ นเพลยี จนรบั ไม่ไหว ท้ายทีส่ ุดเขากต็ อ้ งยอมตามใจเธอจนได้ ชายหนุ่มจุมพิตลำ�คอระหง ท่ีเต็มไปด้วยร่องรอยสีกลีบกุหลาบ ขณะหญิงสาวเอียงหน้าให้เขาอย่างเต็มใจ ก่อนจะแอ่นกายขึ้นเมื่อเขา 376

เสน่หล์ วงซอ่ นรัก เคลื่อนริมฝีปากร้อนรุ่มไปยังทรวงอกนุ่มหยุ่น ใบหน้าแดงก่ำ�และดวงตา พริม้ ซ้ำ�มือทงั้ สองยงั เกาะบ่าหนาไว้ ปล่อยใหเ้ ขาปรนเปรอรา่ งเธอ ทศพลลากมอื ไปตามต้นแขนเนยี นนมุ่ ทรวงอกอมิ่ และชายโครง ไปจนถึงต้นขาด้านใน สะโพกสวย และก้นงอนงาม ขายาวเรียวสวยอ้า ออก ชายหนุ่มสอดแขนรองรับร่างของหญิงสาว ก่อนจะสอดกายเข้าหา ความคับแนน่ ของเธอท่ีทำ�ให้เขาไดแ้ ต่ครางอย่างสุขใจ พลางขยบั สะโพก ตามจงั หวะ เสยี งหวานยงิ่ กระตนุ้ ความปรารถนาของเลอื ดหนมุ่ เปน็ เหตใุ หเ้ ขา กระแทกกายเข้าสู่ร่างเธอ ก่อนจะกระตุกเพียงเล็กน้อย สายธารแห่งชีวิต รนิ หลง่ั เขา้ สกู่ ายสาวทเี่ หนอื่ ยหอบไมแ่ พเ้ ขา ชายหนมุ่ ซกุ ซบกบั ล�ำ คอหอม กรุ่น จากนัน้ จึงจุมพติ อยา่ งออ่ นโยนอีกหลายครัง้ หลายหน ใบหน้าสวยแย้มย้ิมเมื่อเขาผละริมฝีปากออกห่าง ก่อนจะ ถอนกายแลว้ เอนตวั ลงนอน ตะแคงกายพลางเทา้ ศรี ษะตวั เอง ขณะเคลอ่ื น มือไปตามวงหน้าของหญิงสาว ลากไปยังลำ�คอระหง ทรวงอกอิ่ม จนถึง หนา้ ท้องแบนราบอยา่ งปล้มื ใจ “ออ้ื ...หยดุ ก่อนคะ่ ” อรณชิ าโอดครวญขณะจบั มอื เขาทลี่ ดต�ำ่ ลงเรอ่ื ยๆ ทศพลรงั้ ศรี ษะ เธอใหห้ นนุ บา่ กวา้ งของตวั เอง กอ่ นหญงิ สาวจะขยบั ตวั เพอ่ื รบั ความอบอนุ่ จากเรอื นกายหนุม่ เมอ่ื ได้ท่าสบายจงึ กอดเอวเขาไว้ “แอฟ...ผมรกั แอฟนะ” “แล้วผหู้ ญงิ คนนน้ั ละ่ คะ” “ใครครบั ” ทศพลขมวดค้วิ ขณะก้มมองหญิงสาวที่แนบหน้ากบั แผงอกเขา 377

วลชั สติ า “ก็คนทค่ี ณุ พาเธอมาทนี่ ่ี” “ผมไม่ได้พาใครมา ผมมาหาคุณต่างหาก อ้อ! คุณคงหมายถึง โสภาละ่ สิ คณุ เคยเจอเขาทเี่ ชยี งใหมแ่ ลว้ นี่ คณุ ยงั ทะเลาะกบั หลอ่ นอยเู่ ลย นะ ผมไมไ่ ด้สนใจใครหรอก ผมคิดแตจ่ ะหาคุณ คิดแต่จะหาตัวคณุ ให้พบ พอเจอก็ดคู ณุ สิ ซบู ผอมลงไปตัง้ เยอะเชียว” “ก.็ ..” “ฟงั ผมสักคร้งั จะไดม้ ้ัย” ทศพลเอย่ ดว้ ยน�้ำ เสยี งและสหี นา้ จรงิ จงั เครง่ เครยี ด อรณชิ าไดแ้ ต่ พยกั หน้าหงกึ หงกั อยา่ งยอมรบั ขอ้ ตกลง “เรื่องราวฝังใจต้ังแต่เริ่มหนุ่มของผมมันเคยเจ็บปวด และทำ�ให้ ผมไมอ่ ยากนกึ ถงึ แต่ตอนนีม้ คี วามเจ็บปวดอย่างอน่ื ทท่ี ดแทนมนั ได้ และ คงเจ็บปวดมากกว่าเป็นร้อยเป็นพันเท่า น่ันคือการท่ีไม่มีคุณมายืนเคียง ขา้ งกนั คุณเคยขอใหผ้ มเลา่ เรอ่ื งราวของผมเมือ่ ตอนน้นั ...คณุ คงจ�ำ ได้” “คะ่ ” “เพ่ือนของพ่อผม ที่แม่ของผมไปอยู่ด้วยคือพ่อของนาถยดา ผม ไม่รู้มาก่อนว่านาถยดาเป็นลูกสาวของผู้ชายคนน้ัน ผมมารู้เม่ือพยายาม สืบหาประวัติส่วนตัวของคุณ และทำ�ให้ผมเจอประวัติของนาถยดา ผม สงสยั มาตลอดเกยี่ วกบั ความสมั พนั ธข์ องนาถยดาในบา้ นภกั ดวิ์ ริ นั ดร์ และ กไ็ ด้เจอประวัติของรตั น์ศรันย์ ซง่ึ ทิม่ แทงใจผมมาตลอด ตัง้ แตร่ ูว้ า่ ผชู้ ายที่ แมห่ อบเงินของพ่อไปอยู่ด้วยน้ันเป็นใคร จริงอยู่ทผี่ มคิดจะแกแ้ ค้น แต่ผม ไม่คิดว่ามันจะมีประโยชน์อะไร จนได้รู้จุดประสงค์ของคุณ ผมยินดีช่วย เพราะคิดวา่ จะช่วยให้ผมเลกิ จมปลกั กบั เรื่องของแม่ดว้ ย” ทศพลกระชบั ออ้ มกอด เมอ่ื รสู้ กึ ไดว้ า่ รา่ งบอบบางสนั่ สะทา้ นดว้ ย ความหนาวเย็น เขาขยบั กายเพื่อเออื้ มหยิบผ้าห่มผนื หนาในกระเป๋าเป้ใบ 378

เสน่ห์ลวงซ่อนรัก ใหญ่มาหม่ กายของพวกเขา “แล้วท�ำ ไมคณุ ถึงได้ฆ่าเธอ” “ผมเปล่านะ” ชายหนุ่มปฏิเสธพลางขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะเอ่ยต่อ อย่างจริงจัง “ถ้าผมพูดคุณจะหาว่าผมแก้ตัวหรือเปล่าก็ไม่รู้ คือตอนน้ัน ผมโกรธทเ่ี หน็ คณุ ตกเลอื ด และคดิ วา่ คนตระกลู นเ้ี ลวเหมอื นกนั หมด ชอบ ทำ�ลายครอบครวั คนอนื่ ดว้ ยความโกรธก็เลยคดิ จะลน่ั ไกออกไป แตเ่ สยี ง หา้ มของคณุ ท�ำ ใหผ้ มไดแ้ ตเ่ ลง็ ปนื ขนู่ าถยดาเทา่ นนั้ ระหวา่ งทส่ี ตคิ ณุ ก�ำ ลงั จะหมด ต�ำ รวจกว็ ง่ิ กรกู นั เขา้ มาจากการแจง้ ของวริ ศั นาถยดาตกใจจงึ คดิ เหนี่ยวไกปนื แต่ตำ�รวจยงิ สวนกลบั ไปเสยี กอ่ น” ทศพลสบตาหญงิ สาว รอยยม้ิ ของเธอเผอื่ แผไ่ ปถงึ ดวงตาสอี �ำ พนั ราวนางกวางใหส้ กุ สกาวนา่ มองยงิ่ นกั นน่ั เปน็ การบอกวา่ เธอเชอื่ ทเ่ี ขาพดู “ถา้ คณุ บอกวา่ ไมไ่ ดฆ้ า่ เธอ เพราะเสยี งหา้ มของฉนั แลว้ เรอ่ื งของ แม่คณุ ล่ะ คณุ ไม่โกรธทา่ นแล้วหรอื คะ” “จะวา่ ไมโ่ กรธเลยกค็ งไมใ่ ชซ่ ะทเี ดยี ว แตผ่ มไมม่ เี วลาคดิ มากกวา่ ผมเอาแต่คิดเรื่องคุณ เพราะการทำ�อะไรไม่เข้าเร่ืองของผมทำ�ให้คุณต้อง เจ็บตวั ท�ำ ให้เราตอ้ งเสยี ลูกไป ถา้ ผมคิดทบทวนใหม้ ากกว่าน้ี หรอื รง้ั คุณ ไวใ้ นเชา้ วนั นน้ั อยา่ งทเี่ ซน้ สบ์ อก คงไมเ่ กดิ เรอ่ื งราวแบบนขี้ นึ้ แนๆ่ ผมแทบ บา้ ทคี่ ณุ ทง้ิ ไป ทงั้ ๆ ทค่ี ณุ บาดเจบ็ แบบนนั้ กลบั พยายามอยใู่ หห้ า่ งจากผม จากความโหดร้ายของผม ผม...” นว้ิ เรยี วแนบกบั รมิ ฝปี ากของเขา หญงิ สาวสง่ ยม้ิ ใหเ้ ขาอยา่ งเขา้ ใจ เธอซกุ หนา้ กับอกเขา ก่อนจะพดู เสยี งออู้ ีท้ ่ที ำ�ให้หวั ใจคนฟงั พองโต “คณุ โหดรา้ ยกับแอฟก็จรงิ แตถ่ า้ คณุ ไมร่ ้าย แอฟก็อาจไมร่ กั คณุ ขนาดน”ี้ หญงิ สาวขยบั กายเขา้ หาเขาจนแนบชดิ ชายหนมุ่ จมุ พติ หนา้ ผาก 379

วลชั สิตา หอมกรุ่นของหญิงสาว ใบหน้าใสแดงระเรื่อ ก่อนเขาจะแย้มย้ิมอย่าง อารมณด์ ี “รกั ผมขนาดนแี้ ลว้ ท�ำ ไมถงึ หนผี มมา ไมย่ อมฟงั ค�ำ อธบิ ายกนั บา้ ง” “ก็ตอนน้ันไม่อยากฟังนี่คะ ตอนนั้นรู้สึกเพียงว่าคุณไม่ได้จริงใจ กบั แอฟเลย แลว้ กโ็ หดร้ายทสี่ ดุ ” “แลว้ ตอนนี้เช่อื ใจผมบ้างหรอื ยงั ครับคนด”ี “ยังคะ่ ” “แล้วจะให้ท�ำ ไง” ทศพลเอ่ยถามขณะตะแคงมองหน้าหญิงสาว เธออมยิ้มอย่าง นึกสนุก ก่อนจะขยับนิ้วช้ีไปมาหน้าเขา ชายหนุ่มจับมือหญิงสาวก่อนจะ ลกุ ขน้ึ นัง่ “ท�ำ อะไรคะ” อรณิชาลุกขึ้นนั่งตามเขา ทศพลหยิบแหวนเพชรในกระเป๋า กางเกงยีนสม์ าสวมให้เธออยา่ งรวดเร็ว หญงิ สาวอมยิ้มอย่างนกึ ขำ� น่ีเขา พกตดิ ตัวหรือไงกันนะ “ผมเกบ็ ไวก้ บั ตวั คดิ วา่ เจอคณุ เมอ่ื ไหรจ่ ะไมย่ อมใหห้ นไี ดเ้ ลย คณุ น่าจะรู้ว่าผมเจา้ เล่ห์นะแอฟ” “ไมค่ ะ่ คณุ มีเสนห่ ต์ า่ งหาก เสนห่ ์ของคุณน่ะหลอกลวงคนอืน่ ให้ หลงรัก” “รวมถึงคุณด้วยหรือเปล่าละ่ ...หมื ” “แนส่ คิ ะ ฉนั ถงึ ไดเ้ ปน็ แบบนไี้ งเลา่ แพท้ างคณุ ทกุ ทเี ลย โกรธจรงิ ๆ จังๆ ไม่ได้สกั ที คณุ น่ีมันนกั ล่อลวงจริงๆ” “ลวงใหร้ กั ก็น่าสนนะ แตผ่ มวา่ เสน่ห์คณุ ตา่ งหากท่ีลวงผม” “ฉนั ไปท�ำ อะไรใหเ้ ลา่ ” อรณิชาเอย่ พลางยืน่ หน้าเขา้ ใกลเ้ ขา 380

เสนห่ ์ลวงซ่อนรกั “อืม...” ทศพลทำ�สีหน้าครนุ่ คดิ ก่อนจะยิม้ เจ้าเลห่ ์ อรณชิ าต้งั ทา่ จะผงะ ทว่าก็ช้าไปกว่ารา่ งแกรง่ ก�ำ ยำ�ท่ีควา้ รา่ งเธอ ใหล้ งนอนดว้ ยกนั หญงิ สาวหวั เราะคกิ คกั เมอื่ ถกู เขากอดรดั ฟดั เหวยี่ งอยา่ ง กลั่นแกลง้ “แอฟ...ผมไมเ่ คยรกั ใครเลยนอกจากคณุ คณุ ท�ำ ยงั ไงนะถงึ ใหผ้ ม หลงได้ขนาดนี้ คุณท�ำ ให้ผมแทบบ้าในยามทไ่ี มไ่ ดเ้ จอหน้า ไม่ไดจ้ ูบ ไมไ่ ด้ กอด ทำ�ให้ผมแทบขาดใจยามท่ีคุณได้รับอันตราย ยามท่ีคุณบอกลาผม คุณน่สี ิหลอกล่อ หลอกลวงผมด้วยเสนห่ ์ คณุ น่ีร้ายเห็นๆ นะแอฟ” “อะ๊ ! อยา่ มาโทษกนั แบบนน้ี ะคะ ฉนั ท�ำ ซะทไ่ี หน คณุ นน่ั ละ่ ท�ำ ตวั เอง” “เสน่ห์คุณนั่นล่ะ ผมคงหลงคุณตั้งแต่ชิมริมฝีปาก กับร่างนุ่มนิ่ม ของคุณแน่ๆ แถมยังทำ�เมินให้ผมตอ้ งทำ�ทุกอยา่ งเพือ่ เข้าใกลอ้ ีก” “แล้วเป็นไงคะ ต่นื เตน้ หรือเปล่า” “ที่สุดครับ ก็แอฟน่ะร้อนแรงจะแย่ ทำ�ผมแทบหยุดหายใจทุกที เชยี ว” อรณิชาเงยหน้าข้ึนจุ๊บปลายคางของเขา ก่อนจะกระชับกอดเอว เขาขนึ้ อกี นดิ แลว้ ซกุ ใบหน้ากบั อกแกร่งขณะเรียกเขา “คณุ ทศคะ” “ครับ มอี ะไรหรอื เปลา่ ” ทศพลเอ่ยถาม ขณะมองร่างนุ่มน่ิมท่ีซุก กายเข้าหาอกแกรง่ ของเขา “ถ้าฉันแต่งงานกับคุณ ฉันจะไม่ต้องมาปวดหัวเพราะถูกผู้หญิง ของคุณตามราวี ไม่ต้องช้ำ�ใจว่าคณุ จะมีคนอืน่ ใชม่ ั้ยคะ” “แอฟครบั ฟงั ผมนะ...ผมจะมแี อฟแคค่ นเดยี วเทา่ นน้ั เพราะงน้ั ... ผมจะให้สิทธิ์คุณเต็มท่ี และแอฟจะเป็นเมีย เป็นผู้หญิงคนเดียวในชีวิต 381

วลัชสติ า ของผมด้วย” “ขอบคุณนะคะ แอฟคงดูง่ีเงา่ มากทีห่ นมี าแบบน”ี้ ทศพลสา่ ยหน้ากับความคดิ ของหญงิ สาว “ไมห่ รอกครบั ผมเขา้ ใจความเจบ็ ปวดของคณุ วา่ แตท่ �ำ ไมยอมรบั ฟงั ผมแบบไม่มเี งอื่ นไขแลว้ ละ่ ฮ”ึ “แอฟลองทบทวนคำ�พูดท่ีแคทกับมีนพูด แต่ว่าตอนแรกแอฟ ไมพ่ รอ้ มทจี่ ะฟงั อะไรเลย กลวั วา่ คณุ จะแกต้ วั แตเ่ มอ่ื คดิ ตามเหตผุ ลตา่ งๆ กไ็ มห่ นกั แนน่ พอ จนท�ำ ใหแ้ อฟอยากกลบั ไปตงั้ หลายครง้ั แตเ่ พราะทฐิ ติ วั เดยี วท่ที �ำ ให้แอฟยังอยูท่ ี่นตี่ ่อ ยิ่งมเี รอื่ งทค่ี างคาใจก็ยิง่ ท�ำ ให้สงสยั ” “ค้างคาใจเรอื่ งอะไร” “คณุ สง่ ลกู นอ้ งตามแอฟไป ใชจ้ พี เี อสตดิ ตาม แตค่ ณุ กลบั ปลอ่ ยให้ แอฟเผชิญหนา้ กับความโหดรา้ ยของนาถยดาได้ตง้ั นาน ท�ำ ไมคะ” “ผมไม่คิดจริงๆ ว่านาถยดาจะมีอาวุธ แต่ม่ันใจว่าหล่อนต้องคิด หาทางจับตัวคุณไปแน่ ผมเลยตั้งใจปล่อยคุณไปวันน้ัน โดยท่ีผมไม่ได้รู้ เรื่องลูกสักนิด ถ้ารู้คงไม่ปล่อยให้เกิดเร่ือง ผมมารู้ตอนที่นาถยดาไปถึง โกดงั แลว้ ทนั ทที พี่ แี่ ทนบอก ผมกไ็ มส่ นใจวา่ คณุ จะอยไู่ หน รบี ตามไปทนั ที ภวู ิศกบั คณิณตามมาทหี ลัง เพราะนาถยดาสงสัยการติดตามของเขา ผม ขอโทษ...ถ้าผมร้วู า่ จะเปน็ อยา่ งนี้ ผมจะไมม่ ีทางเอาคุณไปเสี่ยงเดด็ ขาด” “แตต่ อนน้ีแอฟไมเ่ ป็นอะไรแล้วนะคะ” “และผมดีใจมากท่ีเป็นแบบนั้น แล้วคุณก็ต้องรีบเตรียมตัวเป็น เจ้าสาวได้แลว้ นะครับ อกี สองเดือน...เราจะแตง่ งานกนั ” “ค่ะ” ชายหนมุ่ จุมพิตหนา้ ผากเนียนทีร่ บั คำ�อย่างง่ายดาย “ง่วงหรือยังครบั ” 382

เสน่หล์ วงซอ่ นรกั “นดิ หนอ่ ยคะ่ ” “งั้นหลับเถอะครับ พรุ่งนีเ้ ราคอ่ ยกลับ” อรณชิ าพยกั หนา้ รบั กอ่ นจะซกุ กายเขา้ สอู่ อ้ มกอดของเขา ทศพล ใชผ้ า้ หม่ ผนื หนาหม่ กายของพวกเขาไว้ เนอ้ื แนบเนอื้ ทวา่ อบอนุ่ ยงิ่ กวา่ การ นงั่ ผงิ ไฟเสยี อกี ชายหนมุ่ ยมิ้ กวา้ งอยา่ งสขุ ใจ เพยี งแคม่ อี รณชิ าอยขู่ า้ งกาย จะมอี ะไรเข้ามาเขาก็ไม่หวัน่ อกี ต่อไป 383

วลชั สิตา CHAPTER 30 เรื่องรา้ ยในขา่ วดี ทศพลพลิกกายมองร่างนุ่มนิ่มบนท่ีนอนของเขา นับจาก วันที่เขาได้ปรับความเข้าใจกับเธอในวันน้ัน เขาพยายามทำ�ทุกอย่างให้ เธอไว้ใจและเช่ือใจ เขารอให้เธอเอาจ๊ิกซอว์ช้ินสุดท้ายมาติดไว้ในท่ีของ มนั มาตลอด เสียงโทรศัพท์ภายในห้องนอนดังข้ึน หญิงสาวพลิกกายหนีเสียง รบกวน เขาจึงรีบรับโทรศัพท์ที่คาดเดาได้ไม่ยาก ว่าคงมาจากลูกน้องท่ี อยู่ดา้ นลา่ ง “เสีย่ ครบั คณุ ภัทรฟืน้ แล้วครับ” วิรศั รบี แจ้งขา่ วสำ�คญั “เมื่อไหร่?” “ทางโรงพยาบาลแจ้งว่าเมอ่ื คนื ครับ” “อาการเป็นไงบา้ ง” “เท่าที่ตรวจดูเบ้ืองต้นเป็นปกติดีครับ เช้าน้ีหมอสั่งให้เจาะลือด และสแกนดว้ ยเครอื่ งซที สี แกน ชว่ งบา่ ยจะท�ำ เอม็ อารไ์ อ ถา้ ผลออกมาเปน็ ปกติดี ก็เตรยี มรา่ งกายทำ�กายภาพครบั ” 384

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรกั “ดีแลว้ บอกให้คณณิ ไปดูแลกอ่ นกแ็ ลว้ กัน” “แล้วเสย่ี จะเขา้ ไปเมือ่ ไหร่ครับ” “เด๋ียวจะบอกอกี ที” “ครับเสี่ย” “ออ้ ...วิรัศ เด๋ยี วเอากาแฟและมื้อเชา้ ขน้ึ มาด้วยนะ” “ครบั เส่ยี ” ทศพลตดั สายขณะนง่ั พงิ กบั หวั เตยี ง เขาปดั ปรอยผมของหญงิ สาว เพอ่ื จะไดม้ องดวงหนา้ สวยงามของเธอใหช้ ดั ๆ ทวา่ ความคดิ กลบั จดจอ่ ถงึ เรอื่ งของภทั รพล...รกั แรกของอรณชิ า เธอหมดรกั นอ้ งชายของเขาแลว้ จรงิ หรือ? เธอสามารถรกั เขาอย่างไรเ้ งือ่ นไขได้จรงิ ๆ หรอื ? อรณิชาที่ต่ืนเพราะเสียงโทรศัพท์ แล้วแกล้งหลับไปครู่ใหญ่ จึง ได้จับตามองมองคนใจลอย หญิงสาวคล่ียิ้มเม่ือเห็นมือใหญ่ประสานมือ เธอไวร้ าวกับกลวั วา่ เธอจะหายไป จึงผดุ ลุกแล้วหนนุ ขาของเขาขณะสอด แขนโอบเอวเขาไว้ ชายหนมุ่ รสู้ กึ ตวั จงึ กม้ หนา้ มองหญงิ สาวทใ่ี ชข้ าของเขาหนนุ แทน หมอน ทศพลมองเธอทก่ี ระชบั ออ้ มกอดและซกุ หนา้ กบั หนา้ ทอ้ งแกรง่ ดว้ ย แววตาไมม่ ่ันใจนกั ซึ่งความเงียบกลับท�ำ ให้อรณชิ าตอ้ งเงยมอง “คดิ อะไรอย่คู ะ” “มีเร่อื งให้คดิ นดิ หนอ่ ยครบั ” “เรื่องอะไรคะ” ทศพลมองหนา้ สวยอยา่ งชง่ั ใจ ดว้ ยไมแ่ นใ่ จวา่ เขาควรบอกอรณชิ า หรือเปลา่ ทวา่ เสียงเคาะประตูกด็ งั ขนึ้ ขดั บทสนทนาของคนท้งั คู่ ทศพลฉวยเสอื้ คลมุ อาบน้ำ�สขี าวตวั ยาวมาสวม กอ่ นจะส่งอีกตัว ให้หญิงสาว เมือ่ เหน็ วา่ เธอสวมเรยี บรอ้ ยเขาจงึ เปดิ ประตู ให้ภวู ศิ ถอื ถาด 385

วลชั สติ า เขา้ มาในหอ้ ง “ไปล้างหน้าแล้วมาทานมอ้ื เช้ากันเถอะครบั ” “ยังไม่ตอบเร่ืองเมือ่ ครเู่ ลย” “ไปล้างหนา้ ก่อนครับ ไม่ง้นั ผมไมค่ ุยด้วย” อรณิชาคล่ียิ้ม ก่อนจะหอมแก้มเขา แล้วพาตัวเองเข้าห้องน้ำ� หญงิ สาวยมิ้ กวา้ งเมอื่ เหน็ แปรงสฟี นั ทมี่ ยี าสฟี นั บบี ตงั้ ไวใ้ หอ้ ยเู่ สมอ ซง่ึ เธอ รบั ร้ไู ด้ถึงการเอาใจใสข่ องเขา ชายหนุ่มเปิดทีวี ก่อนจะถือถ้วยกาแฟของตัวเเองไปนั่งริมประตู ระเบยี ง บรรยากาศดา้ นนอกเยน็ สบาย เพราะฝนตกมาใหเ้ ยน็ ชมุ่ ฉ�่ำ ตงั้ แต่ เม่ือคืน ทวา่ เขากลับรู้สกึ หม่นหมองและไมส่ บายใจเอาเสียเลย ถ้วยกาแฟถูกเจ้าของยกขึ้นจิบบ่อยคร้ัง ทว่ากลิ่นของกาแฟกลับ ท�ำ ให้คนทีเ่ พิง่ ออกจากห้องนำ้�ตอ้ งปดิ จมกู ทศพลเลกิ คิ้วอยา่ งแปลกใจ “แอฟเปน็ อะไรหรือเปลา่ ” คนถูกถามส่ายหน้าปฏิเสธ แล้วรีบพาร่างของตัวเองกลับเข้า ห้องนำ้�ก่อนจะโก่งคออาเจียน ทศพลวางถ้วยกาแฟก่อนจะลูบแผ่นหลัง บาง จากนน้ั จึงประคองร่างทีท่ ำ�ทา่ จะทรุดตวั ลงนงั่ อาการแบบนเ้ี ขารู้จัก ดี ไมใ่ ชเ่ พราะเคยเปน็ หรอื เคยมคี นเคยี งขา้ งมอี าการแบบนี้ แตเ่ หน็ ไดจ้ าก ละครหลังขา่ วภาคค่�ำ รวมไปถึงการบอกเลา่ ของเพื่อนรักสองคน ยามพูด ถงึ ภรรยา ทศพลย้ิมกร่ิมขณะอุ้มร่างบางให้กลับมานอนบนเตียง หญิงสาว ยังคงรู้สึกพะอืดพะอม ย่ิงได้กล่ินกาแฟก็ทำ�ให้ย่ิงอยากลุกกลับเข้าไปใน ห้องน้�ำ ทศพลรบี ยกถาดกาแฟออกจากหอ้ ง แลว้ สง่ั ใหล้ กู นอ้ งขึน้ มาเกบ็ “ย้ิมอะไรคะ” อรณิชาตวัดตามองอย่างข่นุ เคืองใจ “ก็ผมคดิ ว่าเราคงมีขา่ วดี” 386

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรกั “สำ�หรับคณุ ละ่ สคิ ะ” “ส�ำ หรบั เราครับ เพราะอีกเดีย๋ วผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล แลว้ ก็พาคณุ ไปอ�ำ เภอ” “ไปอำ�เภอทำ�ไมคะ” “จดทะเบียนไวก้ อ่ นเลยครับคนดี เพราะเจ้าภัทรฟื้นแล้ว ผมกลวั มนั จะแยง่ ลกู กบั เมยี ผม ทสี่ ำ�คญั ผมอาจตอ้ งบอกมนั เรอื่ งพอ่ ทแ่ี ทจ้ รงิ ของ ตวั เอง” “จะดหี รอื คะ ยังไงเขากับนาถยดาก็ไม่มีทางไปดว้ ยกันได”้ “ใช่ครับ ไม่มีทางเลย และตอนน้ีนาถยดาก็ตายแล้ว ผมกลัวมัน จะกลับมาหาคุณ” “แต่แอฟไม่ยุ่งกับเขาแล้วล่ะค่ะ เจ็บครั้งเดียวเกินพอ หรือว่าคุณ กลวั เรอื่ งถ่านไฟเกา่ คะ” อรณชิ าเอ่ยถามพลางหร่ตี าอย่างสงสยั “ถา้ บอกวา่ ใช่ คณุ จะว่ายังไงครบั ” “จะวา่ อะไรไดล้ ะ่ คะพอ่ หนมุ่ กรกี เจา้ เสนห่ ”์ อรณชิ ายมิ้ หวาน กอ่ น จะโอบล�ำ คอแกรง่ ใหล้ ดใบหนา้ มาฟงั ค�ำ หวานของเธอ “ฉนั รกั คณุ ...รกั คณุ แค่คนเดียวเท่าน้ันค่ะ แค่น้ี...จะทำ�ให้ม่ันใจได้รึเปล่าคะ ว่าฉันจะไม่มีวัน สนใจใครได้อกี นอกจาก...คณุ ” ทศพลทาบริมฝีปากบางราวกับผู้หญิงของตัวเองกับริมฝีปากอ่ิม สวยของเธอ รสชาติหวานคุ้นเคยที่ทำ�ให้เขามีความสุขได้เสมอ เขาคง ไม่ตอ้ งการใครอีกแล้ว...นอกจากเธอ “ลุกไหวรึเปล่า หรือจะใหผ้ มอาบนำ�้ ให”้ “อ้ือ...อาบให้หนอ่ ยสคิ ะ เวยี นหัวจงั ” ใบหน้าซีดเซียวและท่าทางออดอ้อนของอรณิชา ทำ�ให้เขาย้ิม กวา้ งขณะเดนิ เขา้ ไปเปดิ น้ำ�ใส่อา่ ง กอ่ นจะกลบั ออกมาอมุ้ เธออกี คร้ัง 387

วลชั สติ า รา่ งเปลอื ยเปลา่ ของหญงิ สาวทม่ี เี สยี่ หนมุ่ คอยบรกิ าร ซงึ่ ตง้ั แตเ่ กดิ มาเขากม็ แี ตผ่ หู้ ญงิ มาคอยเอาอกเอาใจ เหน็ ทวี นั นจี้ ะเปน็ วนั แรก และเธอ กค็ งเปน็ คนแรกและคนสดุ ทา้ ยที่เขาจะบรกิ ารใหแ้ บบน้ี ความสบายท�ำ ใหร้ า่ งบอบบางเอนตวั พงิ อกแกรง่ ชายหนมุ่ กอดรดั รา่ งบอบบางที่พรม้ิ ตาหลบั ขณะเขากระซบิ รมิ หหู อมอยา่ งยว่ั เยา้ “อยา่ แกล้งหลบั นะครบั ไม่ง้นั วนั นีอ้ ดไปโรงพยาบาลแนๆ่ เพราะ จะถูกสามีกรกี รกั ตลอดวนั ” “ออื้ ...ไม่เอา” เสียงหวานปฏเิ สธพลางขยับกาย ทว่าทศพลกลบั ร้งั รา่ งเธอให้รบั จุมพติ แสนหวานจากเขา กอ่ นทจี่ ะเป็นคนอมุ้ เธออีกครง้ั เสี่ยหนุ่มพาคู่หมั้นมาน่ังในห้องพักผู้ป่วย หลังจากพาเธอ ไปตรวจทแ่ี ผนกสตู -ิ นารีเวชเป็นทเี่ รียบรอ้ ย และผลท่ีไดก้ ไ็ ม่ได้ตา่ งไปจาก ท่ีคิด อรณิชาตั้งครรภ์ได้ห้าสัปดาห์แล้ว และน่ันก็ทำ�ให้ว่าท่ีคุณพ่ออย่าง ทศพลย้ิมแก้มปริ เพราะเม่ือนับเวลาแล้ว ก็ช่างประจวบเหมาะกับวันท่ี เขาปรับความเข้าใจกับเธอในถ้ำ� ที่เกาะส่วนตัวของปรุจน์ซ่ึงปรับปรุงให้ เปน็ สถานทที่ ่องเที่ยว “อารมณ์ดีจังเลยนะพ่ีทศ เธอน่ีเก่งนะแอฟ ทำ�ให้พ่ีทศอารมณ์ดี ยิ้มแกม้ ปริแบบน”้ี หญงิ สาวเลกิ ควิ้ ขณะมองหนา้ ทศพลสลบั กบั ภทั รพลอยา่ งแปลก ใจ ชายหน่มุ ข้างกายกมุ มือเธอไวข้ ณะเอ่ยถามน้องชายอย่างจริงจัง “ภัทร...นายจำ�เร่อื งผู้หญงิ คนนน้ั ได้รเึ ปลา่ ” คำ�ว่า ‘ผู้หญิงคนนั้น’ คือสรรพนามเรียกแทนมารดา ที่ทศพลใช้ ตง้ั แตน่ างจากไป นน่ั ทำ�ให้ภัทรพลตอบรับดว้ ยน้ำ�เสยี งเนอื ยๆ 388

เสน่หล์ วงซอ่ นรกั “ครบั แม่ทง้ิ พวกเราไปกับผชู้ ายคนอืน่ ” “นายรู้มย้ั ผู้ชายคนน้ันน่ะเปน็ ใคร” “ใครครบั ” ภัทรพลหันมามองหนา้ พ่ีชายอยา่ งแปลกใจ “เขาเปน็ พ่อของนาถยดา และเปน็ พ่อของนายดว้ ย” “ห๊า! พ่ีทศพูดอะไรน่ะ จะเป็นไปได้ยังไง ผมกับดาไม่มีทาง... ไมจ่ ริงใชม่ ้ยั ครบั ผมจะเปน็ พ่ีของดาไดย้ ังไง” “นนั่ สนิ ะ ฟงั ดไู มน่ า่ เปน็ ไปไดเ้ ลยใชม่ ย้ั ละ่ ฉนั กไ็ มอ่ ยากจะเชอื่ แต่ เลือดนายเปน็ กรปุ๊ เอบี ในขณะทีพ่ ่อและผ้หู ญงิ คนน้นั เปน็ กรุ๊ปเอ คิดยงั ไง กค็ งไมม่ ที างเปน็ เอบไี ด้ และบนั ทกึ ของพอ่ ทฉี่ นั ไปคน้ ไดก้ บ็ นั ทกึ ความจรงิ เรอื่ งนไ้ี ว้ ในวนั ทพ่ี อ่ กบั ผหู้ ญงิ คนนนั้ ทะเลาะกนั เธอหลดุ ปากพดู วา่ แกไมใ่ ช่ ลกู ของพอ่ แตเ่ ปน็ ลกู ของชู้ ลกู ของผชู้ ายคนนนั้ ทหี่ ลงั จากนนั้ สองสามปกี ็ ไปแตง่ งานกับนีรนาถ ท้ิงผู้หญิงคนน้นั ทไ่ี ปแต่งงานใหม่กับพ่อมา่ ย” “ถ้าอยา่ งนนั้ ...พ่ีก็รเู้ รื่องนีม้ าตั้งแตต่ ้น” “พไ่ี ม่เคยรวู้ า่ นายไมใ่ ชล่ ูกพ่อจนกระท่งั รถคว�่ำ แตเ่ ร่อื งของผู้ชาย คนน้นั พรี่ ้มู านานแล้ว” “พ่ีคงเกลียดผม” “ภัทร...นายเป็นน้องพ่ีนะ พ่ีเป็นคนเลี้ยงนายมา นายลืมไปแล้ว หรือไง” “พีท่ ศ...” “ไมต่ อ้ งมาท�ำ ซงึ้ เลย รบี ๆ หายใหท้ นั นะ อาทติ ยห์ นา้ พจี่ ะแตง่ งาน กับแอฟแล้ว” “ผมดใี จกับพดี่ ้วยนะครบั แอฟเหมาะสมกับพีจ่ ริงๆ” “เรื่องน้ันมันแน่อยู่แล้วล่ะ นายพักผ่อนก็แล้วกัน พ่ีจะพาแอฟ กลับไปพักผ่อนบ้าง” 389

วลชั สติ า “ครบั ผมจะออกจากโรงพยาบาลกอ่ นงานแต่งพีท่ ศแนน่ อน” “พจ่ี ะรอที่บา้ นนะภทั ร” ทศพลย้ิมให้น้องชาย ก่อนจะโอบคนข้างกายให้เดินไปด้วยกัน ขณะเดินไปที่ลานจอดรถ สายตาก็เหลือบเห็นร่างของโสภาที่เดินเข้ามา พรอ้ มกับอาวุธในมือ อรณชิ าไดแ้ ตย่ นื อยกู่ บั ที่ เมอ่ื ทศพลใชร้ า่ งบดบงั ตนไวข้ ณะเผชญิ หน้าและสบตากับโสภาที่เล็งกระบอกปืนมา เธอกำ�เสื้อด้านหลังของเขา แน่น ชายหนุ่มรวู้ า่ เปา้ หมายของอีกฝ่ายคอื อรณชิ า แตเ่ ขาไม่มวี นั ยอมให้ เธอถูกทำ�รา้ ยเป็นหนท่สี อง “เพราะผู้หญิงคนน้ีใช่มั้ย เส่ียถึงได้ทำ�กับโสแบบนี้ เส่ียทำ�แบบนี้ ได้ยงั ไง” “เธอท�ำ ตัวเองตา่ งหากโสภา” “แตภ่ าพพวกนนั้ ...” “เธอคิดให้ดีนะว่าใครเป็นคนทำ� ฉันเคยขู่ แต่ไม่เคยเอาเธอไป ประจานให้สื่อรเู้ ลยสักครั้ง” “ไมจ่ รงิ ! เสย่ี โกหกโสใชม่ ย้ั เสย่ี จะบอกโสวา่ ไมไ่ ดเ้ อาภาพพวกนนั้ ไปให้ส่ืออยา่ งนนั้ เหรอคะ” “ก็ใช่นะ่ สิ ฉันไมใ่ ช่คนทำ�” โสภาเรมิ่ สบั สน หลอ่ นอยากจะเชอื่ ทวา่ ขอ้ มลู ทไี่ ดม้ าจากนกั ขา่ ว ก็ทำ�ให้หล่อนเช่ือไม่ลง ทศพลสังเกตท่าทางของหล่อน ก่อนจะหันมอง อรณิชาซ่ึงอยดู่ ้านหลงั “ขึน้ รถครบั แอฟ” ทศพลกระซบิ กอ่ นจะเปดิ รโี มตประตรู ถ หญงิ สาวพยกั หนา้ รบั ทวา่ กระสนุ นดั แรกทล่ี นั่ มานนั้ ถากตน้ แขนเขาไปเลก็ นอ้ ย เพราะหางตาเหลอื บ 390

เสน่ห์ลวงซ่อนรกั เหน็ โสภาที่เลง็ กระบอกปนื มาทางอรณชิ าพอดี “เสยี่ โกหกโส เสย่ี น่นั ละ่ ท�ำ โสจะฆ่ามนั ผูห้ ญงิ แพศยา!” โสภาตะโกนล่ันขณะเล็งปืน การลั่นปืนคร้ังที่สองและสามดังติด กนั จนวริ ศั ตอ้ งรบี วง่ิ มาดู กระสนุ นดั ทส่ี องไมถ่ กู ใคร ทวา่ กระสนุ นดั สดุ ทา้ ย ที่เธอลนั่ นน้ั ฝังเข้าไปในกายแข็งแกร่ง อรณชิ าตกใจรบี ชว่ ยเขาพยงุ รา่ ง ในขณะทวี่ ริ ศั จบั ตวั โสภาไว้ เพยี ง ไมน่ านกม็ เี จา้ หนา้ ทพ่ี รอ้ มต�ำ รวจมาจบั ตวั หญงิ สาวผกู้ อ่ เหตุ กอ่ นรา่ งของ ทศพลจะถกู น�ำ ไปยังห้องฉุกเฉนิ จากที่ว่าการอำ�เภอ กลายเป็นห้องพักผู้ป่วย อรณิชามอง ใบหน้าซีดเซียวของชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มขำ� คนที่ต้ังท่าจะไปจดทะเบียน สมรสกับเธอในวันนี้ ต้องมานอนรอดูอาการในห้องพักผู้ป่วย แม้อาการ จะไม่หนักหนาสาหัส และกระสุนไม่ได้ถูกอวัยวะสำ�คัญ ทว่าคนเจ็บกลับ ท�ำ ทา่ เหมอื นเจ็บเจียนตาย “แอฟ...ผมอยากทานองนุ่ ” “ระวงั จะตดิ คอนะเว้ยไอท้ ศ” เสียงทุ้มของอนุชิตแซวข้ึน ขณะเดินเข้ามาในห้องพร้อมภรรยา และบุตรสาว ทำ�ให้ทศพลได้แต่ทำ�หน้าเบื่อหน่าย เพ่ือนของเขาช่างขัด ความสุขเล็กๆ นอ้ ยๆ เสียจริง นีเ่ ขาเคยไปเปน็ ก้างขวางคออนชุ ติ เมือ่ ชาติ ไหนกันนะ “ป้าแอฟขา...ลุงทศเป็นอะไรมากหรอื เปลา่ คะ” “ไมเ่ ปน็ อะไรหรอกคะ่ หนนู ดิ เป็นห่วงลงุ ทศเหรอคะ” อรณิชาเอ่ยถามเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ในขณะที่ทศพลก่ึงนั่งก่ึงนอน รับองุ่นจากมือนุ่มนิ่ม ท่ีเขาฉวยโอกาสจับไม่ปล่อยอยู่หลายครั้ง ทว่าคน 391

วลชั สติ า ถกู จับมือเพียงย้มิ หวานสง่ ให้เขา ครอบครัวของอนุชิตถามไถ่อาการเพื่อนไม่นานก็พากันกลับ ใน ขณะที่อรณิชาแอบงีบบนโซฟาตัวยาว ทศพลแอบลุกลงจากเตียงเพื่อจัด ท่าให้เธอนอนสบายขึ้น ทว่าเสียงเปิดประตูของภาสกรและมีนา ก็ทำ�ให้ ผปู้ ว่ ยทีแ่ อบย่องลงมาจากเตียงหนั ไปทำ�หน้าดใุ ส่ “ทำ�ไรวะทศ” “แอฟหลับอยู่ เงยี บๆ หนอ่ ยสิ” “แล้วท�ำ ไมมาหลบั อย่างนล้ี ่ะ” “แอฟอยากพักผ่อน ฉันกป็ ลอ่ ยให้หลับส”ิ “มีข่าวดีอะไรจะบอกมั้ย เม่ือกี้สวนกับไอ้นุข้างล่าง เห็นบอกว่า นายเจ็บตวั แตม่ ขี า่ วด”ี “ก็อย่างท่ีคดิ นน่ั ละ่ แอฟท้องแลว้ ” “ดใี จเลยล่ะสินายน่ะ แลว้ น่จี ะออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร”่ “พรุ่งนี้ก็จะออกแล้วเน่ีย แค่โดนยิงเอง ฉันไม่ได้เพิ่งเคยโดนเป็น ครั้งแรกเสียหนอ่ ย” “แลว้ เรื่องเตรียมงานเปน็ ไงบา้ ง” “เรียบร้อยดี ว่าแต่ว่าน่ีมาทำ�อะไรกัน ไหนบอกว่าจะมาอาทิตย์ หน้าทเี ดยี วเลยไง” “พาตวั เล็กมาหาศานะ่ ” ทศพลมองหน้าเพ่ือน ก่อนจะมองหน้ามีนาที่ส่งย้ิมหวานมาให้ ทศพลขน้ึ ไปนง่ั บนเตยี งผปู้ ว่ ย ขณะทภี่ าสกรเลอื กจะยนื อยใู่ กลๆ้ กบั เกา้ อ้ี ที่มนี านั่ง “ศาจำ�ใครไม่ได้เลยค่ะ ตัวเล็กคิดว่าเธอควรมีเพื่อนบ้าง วินกับ ไหมกผ็ ลัดกนั มาคยุ กบั ศา ตวั เล็กเองก็ไมถ่ ือโทษโกรธเธอแลว้ โกรธไปกม็ ี 392

เสน่หล์ วงซอ่ นรัก แตจ่ ะทำ�ให้เราแย่ลง” “แล้วน่ีจะไปกันเลยเหรอ” “อมื ...ฉนั ไปกอ่ นดกี วา่ เดย๋ี วตวั เลก็ จะไดก้ ลบั ไปพกั ผอ่ นทบี่ า้ น ไป กนั เถอะครบั ตวั เล็ก” “คะ่ หายไวๆ นะคะคณุ ทศ ฝากดแู ลพ่ีแอฟดว้ ยนะคะ” มีนาย้ิมหวาน ก่อนจะจับมือของภาสกรเดินเคียงข้างกันไป ชายหนุ่มยิ้มกว้างอย่างเป็นสุข เธอเข้ามาในชีวิตที่แสนเรียบง่ายของเขา เข้ามามีบทบาทในหัวใจ เข้ามามีอิทธิพลต่อความรู้สึก ผู้หญิงตัวเล็กๆ ท่ีไม่มีอาวุธหรือพละกำ�ลังอะไรจะสู้เขาได้เลย ทว่าเขาก็ต้องแพ้ทุกครั้ง เพราะรอยย้ิมหวานท่ีมองทีไรก็พาใจเขาให้อ่อนยวบ ยินยอม และทำ�ให้ เขาอารมณด์ ีข้ึนมาโดยหาคำ�อธบิ ายไม่ได้ “คุณซันคะ ศาจะทำ�รา้ ยตัวเล็กรเึ ปลา่ คะ” “ไม่หรอกครับ แต่ถา้ เธอทำ� ผมจะปกป้องตัวเล็กกบั ลกู เอง” “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณท่ีทำ�ให้ตัวเล็กได้รู้จักความรัก ขอบคุณ จรงิ ๆ ค่ะ” “ผมก็ต้องขอบคุณตัวเล็กที่ทำ�ให้ชีวิตชาวไร่ของผมได้นำ้� ได้ อากาศ และปุ๋ยมาต่อเติมชีวิตให้อยู่ต่ออย่างมีความหวัง ความหวังที่จะ ใช้ชีวิตกับผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่พร้อมจะเงยหน้ารับแสงอรุณจากดวงตะวัน อยา่ งผม” “ก็คุณซันเป็นดวงตะวันของเดือนมีนาน่ีคะ ไม่ให้ตัวเล็กเงยหน้า รบั ได้ไงล่ะคะ” ภาสกรยิ้มรับคำ�พูดของเธอ ก่อนจะเดินเข้าไปหาสุนิศา ท่าทาง ของสุนิศาที่อยู่ในช่วงบำ�บัดอาการน้ันดูสงบน่ิง หล่อนย้ิมรับมิตรภาพท่ี 393

วลชั สติ า ท้ังคู่มอบให้อย่างจริงใจ มีนามองภาสกรด้วยรอยยิ้ม ท้ังคู่ใช้เวลาอยู่กับ สนุ ศิ าอยู่พักใหญก่ ่อนจะพากันกลับ ในระหวา่ งทางกลับบ้าน มนี าจงึ ไดพ้ ดู ถงึ เรือ่ งราวเก่าๆ “คุณซนั ร้มู ้ยั คะ วา่ ท�ำ ไมตวั เล็กถึงไม่ดืม่ กาแฟ” “ทำ�ไมหรอื ครบั ” “เพราะความขลาดกลัวที่ฝังใจม้ังคะ ตัวเล็กเคยถูกหลอกให้ด่ืม กาแฟที่ผสมยานอนหลับ ศาหลอกให้ตัวเล็กด่ืมก่อนท่ีจะส่งตัวเล็กให้กับ ตุลา แต่ตัวเล็กคงยังโชคดีท่ีเผอิญว่าไหมเห็นเข้าพอดี เลยรีบโทร.บอก พเ่ี หมยี วและพแ่ี ทนใหม้ าชว่ ย ไมง่ นั้ ...ปา่ นนต้ี วั เลก็ คงกลายเปน็ คนเกบ็ ตวั หรือไมก่ ค็ งเปน็ คนเสยี สติไปแลว้ ” “ถ้าอย่างนั้นผมก็คงเสยี ใจ” “ท�ำ ไมคะ” “ก็เพราะคงไม่มีใครคิดวางแผนมาสลบหน้าไร่ผม พอตื่นมาก็ กลายเป็นคนความจำ�เส่อื ม จะวา่ ไปผมเองกโ็ ง่เหมอื นกนั นะ ทีโ่ ดนตัวเล็ก หลอกอยู่ได้เป็นเดือน คนความจำ�เส่ือมอะไรพูดภาษาอังกฤษปร๋อ ใช้ คอมพิวเตอร์ชำ�นาญเสียด้วย นอกจากนี้ยังติดละครซิตคอมราวกับแฟน พันธ์แุ ท้ ทงั้ ๆ ทไ่ี มน่ ่าจะจ�ำ ได”้ “คุณซนั ผดิ เองทไี่ มช่ ่างสงั เกต” “นั่นสินะ แล้วคนความจำ�เส่ือมก็มักจะชอบเรียกร้องความสนใจ จากพ่อเล้ียงเป็นพิเศษ และยั่วอารมณ์ผู้หญิงท่ีอยู่ในฐานะคนรักของ พ่อเล้ียงได้เก่งไม่หยอก ท่าทางใสซื่อไร้เดียงสาทำ�ให้พ่อเลี้ยงหลงเสน่ห์ หัวปักหวั ปำ� จากท่เี ป็นห่วงกลายเป็นตอ้ งคอยมองหาตลอดเวลา สดุ ทา้ ย ก็รักเข้าเต็มเปา รู้ตัวอีกทีก็สายเกินกว่าจะถอยออกมาเสียแล้ว ส่วนคน วางแผนก็ตกหลมุ ทีต่ ัวเองขดุ ไว”้ 394

เสน่ห์ลวงซอ่ นรกั “น่ันสิคะ โชคดีนะคะไม่ได้เจ็บตัวมาก เพราะในหลุมมีคนมายืน รอช่วยไวก้ ่อนท่จี ะกระแทกจนเจ็บตวั ” “แตค่ เู่ ราคงจะสคู้ เู่ จา้ ทศไมไ่ ดห้ รอกครบั คนู่ น้ั เจา้ เลห่ พ์ อกนั หลอก กันไปหลอกกันมาก็รักกันเอง แถมปากหนักพอกัน ทิฐิก็สูงมากเสียด้วย กวา่ จะลงเอยกนั เล่นเอาคนอืน่ ๆ พากนั ลุ้นซะตวั โก่งเชียว” “ตัวเล็กว่าเราคงต้องรอลุ้นไปจนถึงวันแต่งงานค่ะ เพราะวัน แต่งงาน พวกเขาสองคนก็จะก้าวพ้นการใช้ชีวิตที่อิสระ เพ่ือจะแบ่งปัน ชวี ติ แบง่ ปนั ความรสู้ กึ แบง่ ปนั ทกุ ๆ อยา่ งแกก่ นั ทงั้ สองคนตอ้ งเรม่ิ ตน้ ชวี ติ ใหมก่ ับคนทเ่ี ราจะใช้ชวี ิตด้วยในเวลาท่เี หลอื อยู่” “คงเหมอื นเราสองคนทต่ี อ้ งปรบั ตวั เขา้ หากนั เพอื่ เรมิ่ ตน้ ชวี ติ ใหม่ สนิ ะ แบง่ ปนั ทกุ ข์ สขุ รอยยมิ้ น�้ำ ตา เสยี งหวั เราะ และแบง่ ปนั ความหว่ งใย ใหแ้ ก่กัน” “คะ่ เพราะคนสองคนท่ตี า่ งทต่ี า่ งทาง ต่างวิถชี วี ิต ต่างการดำ�รง ชพี ตา่ งการเลี้ยงดู จะเหมือนกันนน้ั ก็ยากเต็มที เราตอ้ งปรบั ตวั เขา้ หากนั แต่ไม่ใช่การทิ้งตัวตนของเรา ไม่ใช่การอดทน ทำ�ทุกอย่างให้พอดี สิ่งใด ผ่อนปรนได้กค็ วรท�ำ ไมง่ น้ั กค็ งทะเลาะกันบา้ นแตกแนๆ่ คะ่ ” “จริงครบั คนสองคนกค็ งเหมอื นล้ินกบั ฟนั กระทบกระทั่งกันบ้าง แตส่ ดุ ทา้ ยกต็ ้องอยู่ด้วยกนั อย่ดู ี” มีนาย้ิมรับ ขณะภาสกรหมุนพวงมาลัยรถเข้าไปยังบ้านหลัง กะทดั รดั ของมนี า ทมี่ คี นเฝา้ บา้ นเปน็ คนเกา่ คนแกท่ อ่ี ยมู่ านานและไวใ้ จได้ ภาสกรช่วยประคองรา่ งของมีนาใหเ้ ดนิ ลงจากรถ ท�ำ ใหห้ ญงิ สาว นกึ ขนั กบั ทา่ ทเี ปน็ หว่ งเปน็ ใยมากของเขา จนเหมอื นเธอก�ำ ลงั จะใกลค้ ลอด ทงั้ ทเ่ี พงิ่ เขา้ สเู่ ดอื นทหี่ า้ เทา่ นนั้ ทวา่ เธอรดู้ วี า่ เพราะความรกั นลี่ ะ่ ทที่ �ำ ใหเ้ ขา คอยเอาใจใส่เธออยู่เสมอ 395

วลชั สติ า ‘ความรักไม่ต้องการเวลา’ คำ�คำ�น้ีคงใช้ได้กับเธอจริงๆ เธอรู้จัก ภาสกรไดไ้ มน่ าน ทวา่ กร็ สู้ กึ ไดว้ า่ รกั เขามากเหลอื เกนิ บางทอี าจเปน็ เพราะ ‘คนบนฟ้า’ ได้ลิขิตให้เธอมาเจอกับเขา แต่เธอก็อดขำ�ไม่ได้เม่ือนึกว่าการ พบเจอกันมันช่างประหลาดนัก เธอวางแผนเพ่ือให้เขาหลงรัก ลวงหลอก เขาสารพัด สุดท้ายก็ไม่พ้นที่จะรักเขาเข้าเสียเอง แต่คงโชคดีที่ว่าเขาเอง ก็รักเธอ ‘เสน่ห์’ ที่เอาไปใช้ ‘ลวง’ เขากลับ ‘ซ่อน’ ความรู้สึกมหัศจรรย์ที่ เรยี กวา่ ‘รกั ’ ซง่ึ คงถกู ใครสกั คนลขิ ติ ใหเ้ ธอกบั เขามาเคยี งคกู่ นั ในวนั นแ้ี นๆ่ มีนาย้ิมอย่างสุขใจ เช่นเดียวกับภาสกรที่คิดไม่ต่างจากเธอ เธอ ใชเ้ สนห่ ล์ วงเขาใหห้ ลงรัก แตเ่ ขากใ็ ช้เสนห่ ล์ วงเธอให้รักเขาเช่นกัน แบบนี้ ก็คงจะเสมอกนั สินะ สองสามีภรรยากุมมือกันเดินเล่นรอบบ้าน ท่ีเต็มไปด้วยต้นไม้ นานาชนิด เร่ืองราวในอดตี ท่ีไม่เคยรจู้ กั ยังคงผลัดกันเลา่ เพ่อื เรียนรู้ซง่ึ กัน และกนั ต่อไป 396

เสนห่ ์ลวงซอ่ นรกั CHAPTER 31 เสน่หล์ วงไมซ่ อ่ นรัก อรณิชากอดอกมองจ๊กิ ซอว์ตัวสุดท้าย ทีเ่ ธอเพ่งิ แปะมันลง ไปเมอ่ื ครู่ บรรยากาศงานแต่งงานในคำ่�คนื ท่ีผ่านมา ไม่มอี ะไรให้ระทึกใจ เทา่ กบั ค�ำ หวานของทศพล ค�ำ สญั ญาทเี่ ขาเคยใหไ้ วก้ บั แมน่ มของเธอตง้ั แต่ ทีเ่ ขาขอเธอแต่งงานดว้ ยคำ�พดู หว้ นๆ ในวันนั้น ‘ผมเคยสัญญากับผู้ใหญ่คนหน่ึงเมื่อหลายเดือนก่อน ก่อนท่ีผม จะขอแอฟแตง่ งาน ก่อนทเี่ ธอจะมาเปน็ คหู่ ม้ันผม ผูใ้ หญ่ทา่ นนน้ั เปน็ คนที่ เจ้าสาวของผมรักเสมือนแม่ และท่านก็รักแอฟเสมือนลูก ท่านพูดกับผม ว่าถ้าผมรักผู้หญิงคนนี้ ขอให้ผมทำ�ให้เธอมีความสุข ตอนนั้นผมบอกกับ ท่านไว้ว่า ผมสัญญาว่าจะทำ�ให้เธอมีความสุขเท่าท่ีผู้ชายอย่างทศพลจะ ใหไ้ ดน้ บั จากนีไ้ ป วนั น้ีผมกย็ ังไม่คิดจะเปล่ียนค�ำ สญั ญาในวันน้ัน เพราะ ผมก็จะขอพดู อกี ครัง้ พดู ต่อหนา้ ทกุ คนที่นี่ และตอ่ หน้าผู้หญงิ ท่ผี มรกั ว่า ผมจะรกั เธอ ใหเ้ กยี รตเิ ธอ จะรกั ษาน�้ำ ใจ จะมอบความสขุ ใหก้ บั เธอ ทกุ สงิ่ ทุกอยา่ งทีเ่ ธอปรารถนา ผมจะไขว่คว้าหามาให้เธอ’ ค�ำ พดู แสนโรแมนตกิ บนเวที ท�ำ ใหเ้ ธอพดู อะไรไมอ่ อก ท�ำ ไดเ้ พยี ง 397

วลชั สติ า หลง่ั น�ำ้ ตาแหง่ ความตนื้ ตนั ใจ่ กวา่ จะพดู ขอบคณุ แขกเหรอื่ ได้ กต็ อ้ งใหค้ น เป็นเจา้ บา่ วช่วยซับนำ�้ ตาและโอบกอดอยคู่ รูใ่ หญ่ อ้อมกอดกำ�ยำ�เย็นชืดจากหยดน้ำ� ทำ�ให้อรณิชาหลุดจากภวังค์ กอ่ นจะผินหน้ามองชายหน้าสวย เขากดจมกู กบั ซีกแกม้ ของเธอ “คนื นี้ปรารถนาใหส้ ามคี นนที้ ำ�อะไรใหห้ รอื เปลา่ เอย่ ” ทศพลเอย่ เสยี งทุ้มพร่า อรณิชายิม้ อย่างรู้ทัน “ไมม่ คี ่ะ” “หมื ...ไมม่ เี ลยหรอื ครบั ” ทศพลเลกิ ควิ้ ถามอยา่ งไมส่ บอารมณน์ กั “คะ่ ไม่มสี ักนิดเลย” หญิงสาวน่ังบนเตียงขณะมองเรือนกายกำ�ยำ�ของเขา ท่ีมีเพียง กางเกงขายาว ชายหนมุ่ เคลอื่ นกายไปยงั ตเู้ ซฟทม่ี มุ หอ้ ง หญงิ สาวมองตามอยา่ ง สงสยั เขาเดนิ กลบั มาพรอ้ มกล่องของขวญั รอยยม้ิ เกข๋ องเขาท�ำ ใหเ้ ธออด แปลกใจไมไ่ ด้ “อะไรคะ” “ของขวัญต้อนรบั สมาชกิ ใหมไ่ งครบั ” “สมาชิกใหมอ่ ะไรคะ” “ภรรยาของทศพล ภักดพิ์ ิบูลย์ เจ้าของตระกลู ภักดพิ์ บิ ูลย์ ผู้ชาย แหกคอกของตระกลู ทข่ี ายหนุ้ สว่ นบรษิ ทั ของพอ่ ไปครง่ึ หนง่ึ แลว้ มาจบั งาน สถานบันเทิงกลางคืนแทนไงละ่ ครับคนสวย” “แล้วเมอ่ื ไหรจ่ ะเลกิ ใช้ชีวติ กลางคนื ล่ะคะ” “คงตอ้ งเลกิ ซะแลว้ ไมง่ นั้ ลกู จะเอาเปน็ แบบอยา่ ง คงตอ้ งหนั มาใช้ ชวี ติ กลางวนั อยา่ งคนปกตเิ สยี ที อาจจะตอ้ งใชเ้ งนิ มากหนอ่ ยเพอื่ กวา้ นซอื้ หุ้นกลับคืนมา แล้วนงั่ แทน่ ประธานแทน” 398

เสน่ห์ลวงซอ่ นรัก “จะไหวมยั้ คะ” “อีกไม่นานเจ้าภัทรก็คงหายเป็นปกติ คงต้องดึงมาช่วย เพราะ ผมต้องดูแลเรื่องไร่ชาที่เชียงใหม่ด้วย พูดถึงเชียงใหม่...เราไปฮันนีมูนกัน ทีน่ ั่นดีมย้ั แอฟ” “กด็ นี ะคะ ฉันชอบบรรยากาศท่นี ่ัน ถ้าคณุ จะไมข่ งั ฉันอกี ” ทศพลยม้ิ กวา้ ง เขาพอจะรอู้ ยบู่ า้ งวา่ เธอชอบบรรยากาศภาคเหนอื โดยเฉพาะเชยี งใหม่ แตท่ เี่ ขาตอ้ งการคอื ใหห้ ญงิ สาวไดพ้ กั ผอ่ นทนี่ นั่ จนกวา่ จะคลอด เพอื่ เลย่ี งจากการรบั ขา่ วสารทอ่ี าจมผี ลรา้ ยตอ่ สขุ ภาพจติ และลกู ทวา่ เขายงั ไมไ่ ดพ้ ดู เรอื่ งนี้ ดว้ ยรวู้ า่ อรณชิ าไมไ่ ดอ้ ยากอยทู่ นี่ น่ั นานๆ เพราะ ชินกับการใชช้ ีวติ ในกรงุ เทพฯ จึงต้งั ใจจะเก็บความตอ้ งการนีไ้ ว้จนกว่าจะ ถงึ วนั เดินทางไปเชยี งใหม่ ชายหนมุ่ ใช้ผ้าขนหนผู นื เล็กเช็ดผมท่ียงั เปยี ก ขณะมองภรรยาซ่งึ ก�ำ ลงั พจิ ารณาของขวญั ทถ่ี กู หอ่ มาอยา่ งดี ทวา่ ยงั ไมม่ ที ที า่ จะเปดิ มนั ออก ทศพลรออยูน่ านสองนาน หญิงสาวก็ไม่ยอมแกะมันเสียที เม่อื หมดความ อดทนจงึ เอ่ยถามอรณชิ าดว้ ยความใครร่ ู้ “ท�ำ ไมไม่แกะละ่ ครบั ” “ไม่แกะไมไ่ ด้เหรอคะ” “ไม่แกะแล้วจะรู้เหรอว่ามันคืออะไร” ทศพลเอ่ยถาม อรณิชาได้ แต่ส่ายศรี ษะ ชายหนมุ่ ยม้ิ ขนั กอ่ นจะหยบิ ของขวญั ในมอื เธอมาแกะเสยี เอง เขา อดคิดไม่ได้ว่าไม่น่าห่อกระดาษให้เสียเวลามาน่ังแกะแบบน้ีเลย พอแกะ ออกได้เขาก็ดันฝากล่องกำ�มะหย่ีสีดำ�ขนาดสี่เหลี่ยมจตุรัสขึ้น แล้วย่ืนให้ เธอเห็นของทบ่ี รรจุภายใน อรณชิ าจ�ำ กลอ่ งนไี้ ด้ ของขวญั ราคาสบิ ลา้ นทเ่ี ขาประมลู จากงาน 399

วลชั สติ า กุศลเพื่อเด็กก�ำ พรา้ ในวนั นนั้ เธอผนิ หน้าไปมองเขาอย่างตะลงึ งนั “คุณให้ฉันเหรอ” “แนส่ ิ คุณคดิ วา่ ผมจะประมูลมาเลน่ ๆ หรือประมลู มาใหใ้ ครละ่ ” “ก.็ ..ฉนั ไม่คิดว่าคุณจะ...” อรณิชารบั กล่องก�ำ มะหยีท่ ีเ่ ปดิ ออกมาดู ทบั ทิมสีแดงครบชดุ ไม่ วา่ จะเปน็ สรอ้ ยคอ แหวน ตา่ งหู แตท่ ี่เธอต้องแปลกใจคือสรอ้ ยขอ้ มือตา่ ง หาก ด้วยจำ�ได้ว่ามนั ไม่มใี นงานประมลู หญงิ สาวจงึ หันมองเขาอกี คร้ัง “ผมสงั่ ใหไ้ อน้ ชุ ว่ ยหาสรอ้ ยขอ้ มอื เขา้ ชดุ มาให้ ตอนทค่ี ณุ ทงิ้ แหวน หมั้นไว้ ผมคิดถึงเครื่องประดับชุดน้ี ผมส่ังให้เจ้านุช่วยหา และต้ังใจว่า ถ้าคุณไม่ยอมแต่งงาน ไม่ยอมฟังเหตุผลของผม ผมจะเอาไอ้น่ีแหละให้ คุณ เพราะผมเห็นว่าคุณชอบ แต่บอกตามตรงผมก็ไม่รู้ว่าคุณชอบหรือ ไม่ชอบอะไร ซึ่งผมก็พร้อมท่ีจะเรียนรู้ และก็พร้อมท่ีจะเร่ิมต้น เพื่อให้เรา ได้เดินไปด้วยกนั ” “ขอบคณุ นะคะ มนั สวยมากจรงิ ๆ คะ่ ฉนั คดิ วา่ คณุ เอาไปใหค้ นอน่ื เสยี แลว้ ” “จะให้คนอ่นื ไดย้ ังไง ในเม่อื คุณคอื เมียของผม ผมรักคณุ นะแอฟ รกั คณุ ขนาดนจ้ี ะเอาไปใหค้ นอน่ื ท�ำ ไมใหเ้ สยี ของ มนั ตอ้ งอยใู่ นมอื ของคน ทีเ่ หน็ คา่ ไม่ใชอ่ ยูใ่ นมือของคนท่เี หน็ ว่ามันเป็นเพยี งเคร่อื งประดบั สวยหรู เพียงอยา่ งเดียว” “คุณทศ...แอฟไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไง ความรักของแอฟเพียง อยา่ งเดยี วจะมีค่าเทา่ หรอื เปลา่ กไ็ มร่ ้”ู “แค่นน้ั กเ็ พยี งพอแล้วละ่ ผมใหด้ ว้ ยใจ ไมไ่ ด้สนราคาค่างวดของ มนั หรอก ทสี่ �ำ คญั ...แคเ่ มยี คนเดยี วคงไมท่ �ำ ใหผ้ มจนลงหรอื รวยขนึ้ กบั เรอื่ ง แค่นี้ แต่มนั ท�ำ ใหผ้ มมีความสขุ มันท�ำ ใหค้ ุณยิ้มได้กพ็ อแล้วครบั ” 400