วรรณกรรม วันเก่าที่เราจำ

วันเก่าที่เราจำ� ปริญญา อินทร์อุดม

ขอ้ มูลทางบรรณานุกรม ปรญิ ญา อินทร์อดุ ม กวีนพิ นธ์ วนั เกา่ ทเี่ ราจ�ำ อุดรธานี: 2558. 200 หน้า กนั ยายน 2558 ii กวีนิพนธ์ : วนั เกา่ ทเี่ ราจำ�

คำ�นำ� เร่อื งทแ่ี ก้มร้อนผ่าวในคราวเขยี น ทแ่ี นบเนยี นพอประมาณในการซ่อน ความรู้สึกนกึ รกั ในวรรคตอน ความอาทรท่ีแอบแนบคารม เรื่องท่ีมคี วามสุขสนกุ สนาน กับโวหารกล้องแกล้งแตง่ ประสม กับนยั บางวลมี ีเงอื่ นปม จากลน้ิ ลมเลห่ ห์ ลอกและหยอกเอนิ ผนวกด้วยเร่อื งราวแบบชาวบา้ น การอย่กู ินถ่ินอสี านแต่นานเนน่ิ จับมาลองกรองกานท์อ่านเพลนิ เพลิน หวังเหลือเกนิ ทกุ ความหมายมหิ ายไป กวีนิพนธ์ : วันเก่าทเี่ ราจ�ำ iii

แมเ้ ปน็ เพยี งเรอ่ื งเก่าทีเ่ ราผา่ น แตเ่ มื่ออ่านทุกคร้งั จะยงั ใหม่ เหมอื นยังมเิ คยลบจบจากใจ ทกุ เรอ่ื งใน\"วนั เก่าท่ีเราจำ�\" iv กวีนิพนธ์ : วนั เกา่ ท่ีเราจำ�

สารบญั ค�ำ นำ� iii กามเทพเจา้ กรรม 9 บ้านในฝัน 13 ฟ้าสงู แผ่นดินต่�ำ 15 ล้อเลน่ วาเลนไทน์ 18 เพลงจกั จน่ั 20 เม่ือฉันตกหลุมฝนั 23 กลอนอ้อมแอ้ม 25 รักหลดุ จำ�นำ� 27 ข้างบพุ เพสนั นวิ าส 30 ปางโศกศัลย ์ 33 ล�ำ ซิง่ จำ�เปน็ 36 มักกะลีเกอื บมีผล 39 บทกวที ีเ่ ขยี นต่อ 42 เยือนวิมานฝนั 44 เมอ่ื ฉนั อยู่กับเธอ 47 นทิ านทล่ี านอโศก 49 กวีนิพนธ์ : วันเก่าทเ่ี ราจ�ำ 5

เปน็ เพือ่ นเยือนดาว 52 บทกลอน 55 บทกวีกับความรู้สึก 58 เคียงขา้ งและค�ำ คนเคยี ง 60 จนั ทร์ออ้ น 65 คนจน 68 แดนปรารถนา 2 72 ร้งุ รา้ วราน 74 เปน็ ท่รี ัก 77 ดที ่สี ุด 79 เด็กหญิงทส่ี ถานี 81 ทรายสะอ้ืนกบั คลืน่ ครวญ 84 ชักเย่อกลอน 88 จันทร์เพ็ญ 91 อินถวาฮาเฮ 93 ลขิ ิตรัก 95 พิณสายกลาง 98 6 กวีนิพนธ์ : วันเกา่ ทเี่ ราจำ�

หว้ งแหง่ รักหวาน 101 สะล้อซอซงึ คะนึงรกั 103 พนิ จิ ชอ่ คิดถึง 108 จุมพติ แห่งค�ำ รัก 110 ตะลุงพยงุ รกั 113 ในหว้ งแห่งรกั 121 คนใจดี 124 กำ�สรวลคนเฝา้ ไข้ 126 คิดถึง 133 มรี ักที่ไม่ม ี 135 ทวิถวลิ กบั สนิ ไซ 138 รักไมร่ อ้ น 142 ร�ำ สวรรค์ 2 144 ขอเรื่อยเปอ่ื ย 149 เหงา 152 รกั ไม่บอด 154 รักไมเ่ สี่ยง 158 กวีนพิ นธ์ : วนั เกา่ ท่เี ราจำ� 7

สาวเสบียง 162 นักรบกลัวรกั 166 จอมพล 169 จอมใจนาง 171 ระบำ�อีสาน(ลลี านานาสตั ว์) 174 ระบ�ำ อสี าน(เครอื่ งมือจับสัตวน�ำ้ 1) 177 ระบ�ำ อสี าน(เคร่อื งมือจบั สตั ว์นำ�้ 2) 181 ระบำ�อสี าน(คลานดิ้นบนิ ฟอ้ น) 184 ระบำ�อีสาน(คคู ลองรอ้ งล�ำ น�ำ ) 189 ระบำ�อีสาน(อาหารอสี าน) 192 ระบ�ำ อสี าน(ลีลาผ้าหมี่ขดิ ) 194 ระบำ�อีสาน(ลีลาผกั พนื้ บ้าน) 196 รายนามผ้รู ว่ มประพันธ์ 198 8 กวีนพิ นธ์ : วนั เก่าทีเ่ ราจ�ำ

กามเทพเจ้ากรรม \"ยอ้ นไปสวู่ ันแปลกแรกรู้จกั การทายทักสวสั ดเี มอื่ ปกี อ่ น \"กามเทพเจ้าขา้ \" ซึง่ วา่ วอน เทพแผลงศรปักลงตรงทรวงใน ยงั มถิ ูกพษิ ศรยงั รอ้ นเร่า ถูกศรเข้าตรงตรงคงเพลิงไหม้ หรอื ยินดจี ะเปน็ วาเลนไทน์ ติดคกุ ใจติดคุกกายจนตายนะ คือบทกลอนทอ่ นทีถ่ ามความคิดเหน็ วา่ อยากเป็นคนมีจติ อสิ ระ หรอื อยากถกู ผกู กันดว้ ยพันธะ โดยไมล่ ะเหตสุ ว่ นควรพะวง กวีนพิ นธ์ : วันเกา่ ที่เราจำ� 9

เคยอา่ นเร่ืองร้คู วามจงึ ถามกอ่ น เพราะวา่ ศรคิวปดิ มีพษิ สง เม่ือรกั แล้วสว่ นมากยากจะปลง แมแ้ ต่องค์ควิ ปดิ ยงั ตดิ ใจ\"1 \"ตามต�ำ นานบรุ าณกรีกเทพปกี นอ้ ย เธอเหมอ่ ลอยศรสะกิดจิตหว่ันไหว ลุ่มหลงรกั ไซคีศรีวิไล สวยสุดในตำ�นานเทพหวานมัน\"2 \"แมแ้ ตเ่ ทพยงั มสี ิทธ์ิเจอพิษทุกข์ ใชศ่ รปกั แล้วปลกุ แต่สุขสนั ต์ พิษความรักหนกั หนาสารพนั จึงยนื ยันเร่อื งเศร้าท่เี ล่าลอื 10 กวีนพิ นธ์ : วันเกา่ ทีเ่ ราจำ�

รักข้ันเทพยังอนาถขาดความเชื่อ บางชว่ งก็ไมเ่ หลือแม้ความซื่อ บางคราวรักถงึ จุดเกอื บหลดุ มือ กระนห้ี รือเปน็ คนจะพน้ พษิ \"1 \"ความรกั รอ้ นรมุ่ เรา้ อาจเผาไหม้ เปรียบเปน็ ไฟทั้งเทพ-คนคอยลนจิต ศรอนงค์หลงฟ้าทว่ั สารทศิ หลบมมิ ิดสะกิดใจฝันใฝ่รัก\"2 \"เตอื นต้ังแตค่ ร้ังแรก แมแ้ ปลกหนา้ มริ ้วู า่ เขาหวาด หรืออาจสมัคร อยากตดิ คุกทกุ ขท์ นพิกลนกั เจอศรปกั ตอนไหน...ก็ไมร่ ู้ กวีนพิ นธ์ : วันเกา่ ที่เราจำ� 11

ฤาพิษศรท่ปี ักอาจหนกั หน่วง เดือนปีลว่ งเลยหลังผลยังอยู่ จนเวลาพ้นผา่ นนานพอดู ยังเปน็ คูต่ ามต้อนโต้กลอนกานท\"์ 1 \"รัก...วันนีป้ กี อ่ นยงั รอ้ นรมุ่ ทุก...โชกชุม่ รมุ รดั สัมผสั หวาน วนั ...ศรปกั ทักเกริ่นใช่เนิน่ นาน คืน...เบ่งบานผา่ นพน้ รกั ล้นทรวง\"2 12 กวนี พิ นธ์ : วนั เก่าทเ่ี ราจำ�

บ้านในฝัน \"หาทไี่ หนบ้านเรือนจะเหมอื นบ้าน สดุ เบกิ บานหวานชืน่ ไรอ้ ่นื เหมอื น พกั หวั ใจสุขแท้มแิ ชเชอื น คนในเรือนล้วนทีร่ ักภกั ดผ์ิ ูกพัน\"2 (There is no place like home; Home, sweet home; Home is where the heart is; Because where you can find all of your Love.) \"Wherever you are is my home . ประโยคโนม้ เปน็ ฐานบ้านในฝัน ใหภ้ าพพจน์รจนาลำ้�ลาวัณย์ นัยสำ�คญั จากการอา่ นนยิ าย กวนี ิพนธ์ : วันเกา่ ที่เราจ�ำ 13

ประโยคทซี่ าบซงึ้ เพยี งหน่ึงประโยค กส็ ร้างโลกเทยี มแจ๋วแลว้ ขยาย เป็นสองฉากสามฉากไดม้ ากมาย ยามบ้านหายจากจิตชวี ิตตน ยามกระหายมากมากปากคอแห้ง แมเ้ พยี งแอง่ มารยาดังห่าฝน พอประทงั ลมจบั ดับทุรน หัวใจคนคราวขาดวาดฝันแทน\"1 14 กวนี ิพนธ์ : วนั เก่าท่ีเราจ�ำ

ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ� \"เขาเขียนกลอนออ่ นไหว \"ไกลเกินฝนั \" ร้องร�ำ พันฝนั ขมเพราะปมด้อย หลงรักสาวชาวสวรรค์บนช้นั ลอย ยิ่งแหงนคอรอคอยยิง่ ลอยไกล ยอมรับความตอ้ ยต�ำ่ อย่างก�ำ สรด แรงรันทดบดจนหมองหมน่ ไหม้ แตกต่างดงั พสธุ า-นภาลัย แต่หวั ใจชาวดนิ ถวิลนภ ฟ้าสงู -แผน่ ดนิ ตำ่�แคค่ ำ�ค่อน ที่แนน่ อนดินฟา้ มาบรรจบ ตรงขอบฟ้าพอดที น่ี ัดพบ มองมมุ ลบความฝนั ถูกบัน่ ทอน กวนี ิพนธ์ : วนั เก่าทีเ่ ราจ�ำ 15

เปน็ ค�ำ มอบปลอบกมลคนตำ�่ ตอ้ ย ลบขืน่ ขมปมด้อยคอยกัดกร่อน ดว้ ยความฝันความคิดถกู ลดิ รอน แมใ้ ครค่อนคนเทา่ กันอย่าหวน่ั เลย ปลอบใจเขาเราหมน่ ไรค้ นปลอบ เจบ็ กรี่ อบลอบช�ำ้ ทำ�วางเฉย เกดิ มาเปน็ ดอกหญา้ มกิ ล้าเงย แมจ้ ะเคยยนื เคียง...ต�่ำ เพยี งดิน ฟ้าสงู -ดินต�ำ่ กวา่ อุทาหรณ์ จึงบ่นั ทอนหวั ใจโดยนยั หม่นิ สรา้ งโศกศัลย์รนั ทดปลดชีวนิ หรือเสริมจนิ ตแ์ กรง่ สุดดจุ ศิลา 16 กวีนพิ นธ์ : วันเก่าท่เี ราจ�ำ

ฟา้ -ดนิ ตา่ งหา่ งไกลในหลายเรื่อง ซ่งึ เปน็ เครือ่ งกีดกนั สร้างปัญหา ให้ความรักบน่ ออดตลอดมา ผทู้ ่ีอาจฟันฝา่ ศรทั ธารัก\"1 \"ขอบดนิ -ฟา้ มาพบบรรจบจิต ขอบจริตชิดใกลใ้ จตระหนัก ไหววันวารหวานงามอรา่ มนัก ยิง่ ประจักษ์รกั มิสิ้นช่ัวดิน ฟ้า\"2 กวีนิพนธ์ : วันเก่าทเี่ ราจ�ำ 17

ล้อเล่นวาเลนไทน์ \"แปลบทกลอนวาเลนไทน์มาให้ขัน เรือ่ งน้�ำ มันขึ้นบกตลกข่นุ วา่ ท�ำ ใหช้ ายหาดสะอาดละมุน จงึ ลงทุนเขยี นขอ้ ความถามลอยลอย คราบน้�ำ มันเกยหาดสะอาดตรงไหน เหตุผลไม่ลงตัวม่ัวหนอ่ ยหนอ่ ย ก�ำ จัดแล้วยังท้งิ คราบทาบเปน็ รอย คนชายหาดกวาดบอ่ ย...ลิน้ หอ้ ยทกุ ที เขาท่องมนต์งึมง�ำ ทำ�เรือรวั่ แล้วกลบั ตัวเบนเขม็ มาเตม็ ที่ ด้วยอ�ำ นาจปลาไหลใสส่ กี เรือตรงรีเ่ ข้าฝั่งด่ังเอออวย\"1 18 กวนี ิพนธ์ : วันเกา่ ท่ีเราจ�ำ

\"ล่องเรือรกั หนักน้�ำ มนั แรงฝันใฝ่ รวั่ จงใจใกลห้ าดสะอาดสวย เลิกล่องเรอื ขนึ้ บกอกระรวย ยินดชี ว่ ยคราบรอยลบได้สบตา\"2 \"แหม! ทัง้ ล่นื ทั้งเปรยี วเชยี วปลาไหล จะพ่ึงไย เรอื เจ้ากรรมท�ำ ปัญหา พงึ่ แคเ่ พียงน้ำ�ลายวา่ ยไปมา กส็ ยองจนไม่กล้ามองหนา้ แลว้ เรอื่ งล้อเลน่ วาเลนไทนท์ ชี่ ายหาด เปน็ ภาพวาดโดยมนสั ยงั ชดั แจ๋ว ดง่ั เหน็ คนตรงหน้าตาวามแวว เหวี่ยงไหวพรบิ ระยบิ แพรวแถวหาดทราย\"1 กวีนิพนธ์ : วันเกา่ ท่เี ราจ�ำ 19

เพลงจักจั่น \"นัง่ ตากลมใตร้ ่มสนบนชายฝั่ง ย้อนกลับไปในภวังคย์ งั เสมือน วันทเ่ี ขาออกปากอยากมาเยือน ด้วยคำ�กลอนซ่อนเง่อื นเออ้ื นออดกนั เขาเขยี นถงึ คร้ังทม่ี ีรกั หวาน ในต�ำ นาน \"เพลงรกั จักจั่น\" ถวลิ เสยี งเพลงหวามอยคู่ รามครัน ไปซคี ะ บ้านฉันเสยี งลั่นดง เชญิ ซิคะ! หาดบางสน คนกส็ วย สดชน่ื ด้วยไอเกลือเหลอื จะหลง คนทะเลใจใหญก่ ว่าไพรพง จะประสงค์อย่นู านสกั ปานใด\"1 20 กวีนพิ นธ์ : วนั เก่าทีเ่ ราจ�ำ

\"เชญิ จริงนะ ! คนดงคงจะพบ หาดบห่ ลบ สบทะเลมิเฉไฉ อยากยลยินถิน่ สมทุ รสดุ กว้างไกล นานปานไหน หากใจรับ มนิ ับวนั \"2 \"ค�ำ พดู มีแง่เงื่อนย้มิ เป้ือนหน้า กับดวงตาระยบิ แพรวมแี ววขนั คิดวา่ เราเปน็ หมมู ริ ู้ทนั กจ็ งอย่ชู ่ัวนริ ันดรท์ นี่ นั่ เลย แตต่ อ้ งจัดขนั หมากฝากแมพ่ อ่ พรอ้ มกบั ขอปวารณา มาเป็นเขย เราตอบเขาในใจไปตามเคย มไิ ดเ้ อ่ยตอ่ ปากหากหลบตา กวีนิพนธ์ : วันเก่าที่เราจำ� 21

คลา้ ยเสยี งจกั จ่ันร้องดงั ก้องทุ่ง เราสะดงุ้ นำ�้ หลายหยดรดใบหน้า หรอื จะตอ้ งรออย่างนี้ชัว่ ชีวา จักจัน่ ไห้หา...คนมาเยอื น\"1 22 กวนี พิ นธ์ : วันเกา่ ทเี่ ราจำ�

เมื่อฉันตกหลุมฝัน กลอนเพอ้ เจอ้ \"เม่อื เธอตกหลุมรัก\" ดั่งกบั ดักปกั พรางวางบนหลุม ราวฉนั หวั ทม่ิ พรวดปวดรุมรมุ ขาดประเมินเดนิ ด่มุ ตกหลุมเธอ ก็ส�ำ บดั ส�ำ นวนชวนหวามหว�ำ หลงหัวปกั หัวปำ�จนปำ้�เป๋อ ฝันเปล่าเปล่าปลป้ี ลีไ้ ด้นเี่ ออ เพ่งิ จะเจอจงั จังยงั งงงัน เธอวา่ ตกหลุมรกั มักฝันใฝ่ น่มุ ละไมเกินจริงทุกสิ่งสรร เกดิ กลมเกลียวเกีย่ วคลอถกั ทอกัน รักกบั ฝันแท้จริงคอื สิ่งเดยี ว กวีนพิ นธ์ : วนั เก่าทีเ่ ราจ�ำ 23

หรอื เพราะมีความฝนั จึงพนั ผกู ใหจ้ ิตปลูกสายใยไปขอ้ งเกีย่ ว จนกลายเป็นความรักสลกั เกลยี ว พอฝันเห่ยี วรกั คลายสลายเลอื น ความฝนั กบั ความรักมกั อยู่คู่ ฝันหดหคู่ วามรักมกั จางเจอื่ น ฉันจะสร้างฝันดสี ักก่เี ดือน รกั จะเยอื นฤดีสักกว่ี นั แทไ้ ม่มีรกั ก่อทอประสาน เพียงแคก่ ารเดินดุ่มตกหลมุ ฝัน แต่ก็คลา้ ยเนน่ิ นานปานกัปกัลป์ กว่าทฉี่ ันจะนึกรู้สกึ ตัว 24 กวีนพิ นธ์ : วันเก่าที่เราจำ�

กลอนอ้อมแอ้ม \"เธอฝากใจถงึ ใจในคืนฝัน ตง้ั แตจ่ นั ทรเ์ ดน่ ดวงบนห้วงหาว จนจนั ทร์ลอยคล้อยหลงั ยังฝันยาว ถงึ ฟ้าขาวคราวนัน้ ฝนั มาราธอน ฝนั ทง้ั คืนอย่างนีม้ ีปัญหา เป็นฝันผิดธรรมดา ฉันขอดค่อน แตเ่ ปน็ หว่ งจริงจรงิ จงึ วิงวอน เปน็ คนนอนไม่พอ...หาหมอนะ\"1 \"แมถ้ ึงหมอใจปวดตรวจไรแ้ ผล หมอคงแค่ คาด กุ เปน็ ตเุ ปน็ ตะ แล้วกใ็ หว้ ติ ามนิ ไวก้ นิ ซะ ช่วยลดละอาการโศกจากโรครัก\"2 กวนี พิ นธ์ : วนั เกา่ ทเี่ ราจ�ำ 25

\"วติ ามนิ กินได้มิหายขาด เชอื้ โรคอาจลามด้วยจนป่วยหนกั ฉันรีบโยนลกู เล่น \"เป็นหว่ งนัก ต้องตดั ทอนผ่อนผลักให้รักรา\"1 \"ขอฝันใฝใ่ นฝนั ทกุ วันว่ี ฝนั ตรงทม่ี ีเธอพร่�ำ เพอ้ หา รักเรื้อรังแทรกซ�ำ้ ไม่น�ำ พา ต้องเปลีย่ นยาเปน็ จมุ พิตกอ่ นคดิ นอน\"2 \"เขาต่อความตามกลบั มารับลกู กานทฉ์ นั แข็งเป็นกระดกู ยงั ถูกตอ้ น เพราะฉันหลงใหย้ าด้วยอาทร วนั น้ันกลอนรอ้ นแกม้ ...อ้อมแอม้ เลย\"1 26 กวนี ิพนธ์ : วันเกา่ ทเ่ี ราจำ�

รักหลุดจำ�นำ� \"เขาเรท่ ำ�จำ�นำ�รกั ไม่พักเหนือ่ ย เรไ่ ปเรื่อยเหนอื่ ยก็ทนรกั ล้นหนัก ประกาศหาคนรับท�ำ จ�ำ น�ำ รัก เหงื่อแตกพลัก่ ไม่พักผอ่ นแม้อ่อนเพลยี อยากจะรับจำ�น�ำ ท�ำ มิได้ เกบ็ เอาไว้พกั พงิ ยิง่ สูญเสีย เพราะเจา้ ตวั ความรกั มกั นัวเนีย ใหอ้ อ่ นเปล้ยี เพราะรักมกั ไมย่ ืน\"1 \"หากจำ�นำ�ไม่ได้ขอขายฝาก แม้นยงุ่ ยากขายขาดมอิ าจฝนื ฤาไมก่ ลา้ รับค�ำ ทนกลำ�้ กลนื ไมข่ อคนื ให้เปลา่ เปล่าแถมเจ้าตวั \"2 กวนี ิพนธ์ : วันเกา่ ท่ีเราจ�ำ 27

\"โลกน้ไี มม่ ีใดท่ีได้เปล่า อยา่ มาหลอกคนเขลาแล้วแอบหวั ท้ังขายฝากขายขาดน่าหวาดกลวั หากรับมว่ั กลวั ถือรอ้ นมือตน\"1 \"ยังไม่รบั วนั นม้ี ีวันหนา้ จะกลบั มาขายปลกี อีกสกั หน แม้นไมซ่ อ้ื ไมห่ าไม่วา่ คน จะเวียนวนพอเหน็ หน้าคมุ้ ค่าทนุ \"2 \"ถ้าไม่ทำ�กร้มุ กรม่ิ จะย้ิมรับ พอชว่ ยดบั ห่อเหย่ี วมิเฉยี วฉุน จะพูดจาวา่ วอนตอ้ นรับคณุ ให้อบอนุ่ น่งั พักรจู้ กั นาม\"1 28 กวีนพิ นธ์ : วันเกา่ ทเี่ ราจ�ำ

\"ก็เปน็ คนกรมุ้ กรม่ิ แค่ยม้ิ ให้ ราวกำ�ไรเต็มจิตทค่ี ิดถาม ขอบคุณย้มิ พิมพใ์ นหวั ใจงาม ได้นิยาม \"จำ�นำ�รัก\" ไวพ้ กั พงิ \"2 \"จำ�นำ�รกั นานนักหนามิมาไถ่ เกบ็ เอาไวล้ ้นในหัวใจหญิง จนมิเหลอื เนอ้ื ที่ใจใหใ้ ครองิ เขาแกล้งทิง้ รักให้บานเต็มลานใจ\"2 กวนี พิ นธ์ : วันเกา่ ท่ีเราจ�ำ 29

ข้างบุพเพสันนิวาส \"เพียงได้พบสบตารู้วา่ ใช่ คงเคยไดจ้ งรักภกั ดีมน่ั \"บุพเพสันนวิ าส\"อาจอัศจรรย์ ล่วงรูก้ ันทันทีเหมือนมีใย อิงบุพเพฯบนั ดาลให้พานพบ แต่พออยากฉากหลบจบวันไหน มกั หาทางอา้ งองิ สิง่ อ่ืนใด มิโทษใจหรอื บพุ เพฯเหกลางคนั \"1 \"เม่ือรกั เร่มิ รักรมุ สมุ รักเรา้ ต่างอา้ งเอาบุพเพฯมเิ หหัน พอเลิกรักรา้ งลาตอ้ งจาบัลย์ มักพากันอา้ งกรรมชอกช้ำ�ทรวง\"2 30 กวนี ิพนธ์ : วันเกา่ ที่เราจำ�

\"บพุ เพสันนวิ าสอาจประสทิ ธ์ิ ให้สัมฤทธริ์ กั แท้แคบ่ างชว่ ง คลา้ ยห้วงหบุ บพุ เพฯเป็นเล่หล์ วง แท้พา่ ยบว่ งห้วงช้�ำ กรรมบนั ดาล\"1 \"ทัง้ บพุ เพฯและกรรมชกั น�ำ รัก ยอ่ มประจกั ษง์ ดงามในยามหวาน หากถนอมกลอ่ มเกลาใหเ้ นานาน รกั เบง่ บานหวานช่ืนรักยนื ยง\"2 \"ในชวี ิตจริงจริงใช่ส่งิ ง่าย ตอ้ งต่างฝา่ ยตา่ งยงั ตง้ั ประสงค์ ร่วมมอื ก่อทอถกั รกั ด�ำ รง จงึ รกั กันม่ันคงและยงยนื กวนี ิพนธ์ : วนั เกา่ ที่เราจำ� 31

อาจตอ้ งผลกั อีกคนทนวา้ เหว่ เม่อื บพุ เพฯปดิ ประตผู ขู้ มข่นื เมือ่ บุพเพฯสร้างสมรักกลมกลืน ฝ่ายหน่งึ ช่นื อกี ฝา่ ยช้ำ�...แมท้ �ำ ใจ\"1 32 กวีนพิ นธ์ : วนั เก่าทเี่ ราจ�ำ

ปางโศกศัลย์ \"เธอต้องมนตด์ อกจานอสี านสวย จนเจบ็ ปว่ ยดว้ ยจิตคดิ ถวลิ ค�ำ รำ�พันรำ�พงึ ซง่ึ ไดย้ ิน ใจคนฟงั พงั ภินทต์ ามลิน้ ลม วิปโยคโศกถวิลไม่สนิ้ สุด จนเกนิ จุดท่ีตนจะทนข่ม เฝา้ คดิ ถงึ ดอกจานจนซานซม จนใจจมความเศรา้ ...ไมเ่ ขา้ ใจ\"1 \"ฤาเพราะรกั เรดิ รา้ งแตป่ างก่อน จึงสะทอ้ นถอนจิตคิดหวัน่ ไหว ยากสลัดตดั ขมตรมฤทัย หวังอ่นุ ไอคนหวานผสานทรวง\"2 กวีนิพนธ์ : วันเกา่ ทเี่ ราจำ� 33

\"คนอยากหวานปานออ้ ยจึงคอยหมาย ให้เธอคลายจาบลั ยอ์ ันหนกั หนว่ ง แต่พะว้าพะวงั ความหลังทวง เกรงปางล่วงหว้ งรา้ งสร้างพษิ ภัย แตป่ างก่อนตอนเก่าเราร้างเริด อาจจะเกดิ รอยซ้�ำ ทำ�ปางใหม่ จะมิมเี รดิ รา้ ง ณ ปางใด หากทกุ ปางร้างไกลใจระทม\"1 \"ฤารกั ร้างปางใดเวน้ ใจช�ำ้ กอ่ กงกรรมกลำ�้ กลืนใหข้ ื่นขม รักกันหนาคราไกลตอ้ งใจตรม ราววงกลมวฏั จักรรอรกั กนั \"2 34 กวนี พิ นธ์ : วนั เก่าทเี่ ราจ�ำ

\"ดัง่ บทกวีน้ยี ้ำ�ความซ้�ำ ซาก เพราะหลังจากรับปลอบใจปางในฝัน ก็มอี ันเรดิ รา้ งอย่างจำ�นรรจ์ ปางโศกศลั ย์เปิดรบั อีกนับนาน\"1 กวนี พิ นธ์ : วันเกา่ ที่เราจ�ำ 35

ลำ�ซิ่งจำ�เป็น \"สาวชุมพรบ่าวขอนแกน่ แฟนแฟนครบั ขอเชญิ รับชมตอนร้องกลอนข�ำ ปริ ันยา่ น่ารักเออื้ นชกั นำ� ปลากัด ล�ำ โต้กลอน อยา่ นอนเดอ้ ! \"2 \"เป็นเร่ืองราวขบขันเม่ือวันก่อน เราโตก้ ลอนอยูด่ ดี เี ลน่ ทเี ผลอ มดั มอื ชกยกใหอ้ ย่เู ป็นคเู่ ธอ ปริ นั ย่าเจอปลากดั สมั ผัสใจ ปริ ันยา่ ชุมพรหัวอ่อนหัด พ่ายปลากัดลำ�ค่สู มู้ ไิ ด้ ท้ังลำ�เพลินลำ�ซ่งิ ยงิ่ ห่างไกล เหมือนคนไทยพดู อังกฤษระอิดระอา\"1 36 กวีนิพนธ์ : วนั เกา่ ทเี่ ราจำ�

\"คนออ่ นหดั จัดใหฟ้ อ้ นยง่ิ ออ่ นช้อย แข็งอยา่ งข้อยคอยหดั ยังขดั ขา ขอพงึ่ พิงอิงเสียงเคียงกายา ร่วมดราม่าพาชนื่ ทุกคืนวนั \"2 \"เมื่อเขาย่ืนไม้ตายไร้ทางเลยี่ ง พอขนึ้ เขียงลำ�ซิ่งย่งิ พรงึ พรัน่ เสียงพิณแคนแสนเพราะเสนาะครนั ทา่ มดึกดน่ื คืนเพ็ญจนั ทรว์ ันงานบุญ\"1 \"จึงเร่มิ โอ้โอ่ลำ�ดว้ ยคำ�ทัก มวลมติ รรกั ฮกั แพงคอื แรงหนนุ ปริ ันยา่ -ปลากดั สัมผัสคณุ หวังไออนุ่ แฟนคลับขยบั กลอน\"2 กวีนพิ นธ์ : วันเกา่ ที่เราจ�ำ 37

\"สาวลำ�ซง่ิ จำ�เปน็ เลน่ ขดั ขดั แต่ปลากัดเล่นไดม้ อื ไม้ออ่ น อุตส่าห์หนหี นุ่มหนมุ่ ทชี่ ุมพร มาพา่ ยบ่าวชาวดอนขอนแกน่ ค�ำ \"1 38 กวนี ิพนธ์ : วนั เกา่ ท่เี ราจำ�

มักกะลีเกือบมีผล \"เขาครวญหานารีมกั กะลผี ล พิสมยั หนึ่งนฤมลแม้ผลเกลือ่ น จนเราได้ออกปากฝากค�ำ เตอื น เพ่อื จะเลือนความช�ำ้ ท่ีคร่�ำ ครวญ หากล่วงเลยเวลาเจ็ดราตรี มักกะลีทล่ี าลับไมก่ ลับหวน อย่กู ็เน่าไปก็ม้วยด้วยกระบวน อันครบถว้ นอายุขัยในนางเอง\"1 \"พิทยาธรถูกซ้อนรักจึงหนักอก ฤทธาตกหมดเลยแมเ้ คยเกง่ ไรเ้ ขีย้ วเล็บเหนบ็ ขย�้ำ ใครยำ�เกรง แพบ้ ทเพลงเรียกนางส้นิ ทางรัก กวีนพิ นธ์ : วนั เก่าท่ีเราจำ� 39

เคยชืน่ ชมภิรมยร์ ื่นสองคนื ก่อน ยงั อาวรณ์พิศวาสประหลาดหนัก ชา่ งลืมง่ายหนา่ ยไวกระไรนัก แมส้ มคั รพนั ผกู ยงั ถกู เมนิ \"2 \"พลิ าปร่ำ�รำ�พันประชนั ประชด โศกก�ำ สรดไรฤ้ ทธาพาเหาะเหิน จนดคู ลา้ ยงี่เงา่ ด้วยเศร้าเกิน จึงตอ้ งเดินไปกวนชวนจำ�นรรจ์ จะรอ้ งไห้อาลยั ทำ�ไมน่ี มักกะลีมผี ลเต็มต้นน่นั ผลไหนไหนกร็ ูปรา่ งไม่ต่างกัน เหาะไมท่ นั เขาละซี...คนขแี้ ย\"1 40 กวนี ิพนธ์ : วันเก่าท่ีเราจ�ำ

\"ฤทธิเ์ หาะเหนิ เดนิ สายหดหายหมด จิตก�ำ สรดอดรักสิหนักแย่ มักกะลหี น่งึ เดยี วทเ่ี หลยี วแล ฝากรอยแผลแพพ้ ่ายเธอหลายใจ\"2 \"จ!ุ๊ จุ๊!สภุ าพบุรุษหยุดกล่าวหา ก็ฤทธาตวั ดอ้ ยสอยมิไหว คนธรรพ์นกั ดนตรีจึงมีชัย จะโทษใครด้วยอคติ...มสิ มควร เขาห่วงมักกะลีผลจนไมร่ ู้ วา่ คนอยูใ่ กล้ชดิ จิตก�ำ สรวล เกอื บจะปล่อยน้ำ�ตาเป้อื นหน้านวล จนเจยี นจวนน้�ำ ตาคลอ...สอ่ พิรธุ \"1 กวีนิพนธ์ : วันเก่าทเี่ ราจำ� 41

บทกวีที่เขียนต่อ เม่อื กวรี จนาภาษารัก ท่วงท�ำ นองกรองถักสลักเสลา มหี ลายสิ่งอิงอา้ งแต่บางเบา เพยี งลมเปา่ เบาบางกจ็ างเลือน ฉันอ่านบทประพันธ์อยา่ งหว่นั ไหว น�้ำ ตาใจพรา่ พรายกระจายเกลอื่ น ลงบนความเชื่อมน่ั ท่ีฟนั่ เฟอื น รกั ยง่ิ เจื่อนเลือนรางกลางน�ำ้ ตา อยากใหร้ ักหนักแนน่ มแี กน่ สาร อยใู่ นงานบทกวีท่ที รงคา่ ที่บอกรกั หนกั แน่นดจุ แทน่ ศลิ า แต่มองหาอย่างไรกไ็ ม่เจอ 42 กวนี พิ นธ์ : วันเกา่ ทเี่ ราจ�ำ

มองหาในทกุ วรรคทกุ อกั ษร อยากให้ซ่อนในทกุ วรรค\"รกั เสมอ\" แต่ก็เปน็ เพียงฉันฝันละเมอ มมิ ีเผลอบอกรกั วรรคใดเลย ฉนั จะท�ำ อยา่ งไรต่อไปนี้ บทกวีทีท่าคลา้ ยชาเฉย ดงั สัญญาณการบ่งวา่ ลงเอย สงิ่ ทีเ่ คยรกั มาราหมดไป \"นี่คือบทกวที ี่ฉนั สลกั จะยังรักยนื ยงอสงไขย จะรักจนถึงจดุ หยดุ หายใจ เขยี นขึ้นใหมอ่ ยา่ งแนน่ หนกั ...รักไมต่ าย\" กวนี ิพนธ์ : วันเก่าทเ่ี ราจำ� 43

เยือนวิมานฝัน \"เธอรอแฟน ณ แดนไกลนานไปนิด ฉันถอดจติ เหนิ ฟา้ ข้ึนมาถาม ไดย้ นิ เสยี งพรำ�่ บน่ รอคนงาม ยงั ไม่ตามขนึ้ มาหรือว่าไร เธออยู่บนดวงดาวคงหนาวส่ัน คนทฝ่ี นั รอทา่ จะมาไหม ถา้ รอคอยนานเนาคงเหงาใจ อยทู่ �ำ ไมไยมกิ ลับไปรบั กนั \"1 \"อยหู่ ้วงหาวดาวไกลหวั ใจแป้ว รอกแ็ ลว้ เรียกไมร่ บั ราวดบั ขันธ์ หนาวแหง่ หว้ งดวงหทัยใฝส่ มั พันธ์ รอรบั ขวญั จนฝนั เพอ้ วันเธอมา\"2 44 กวีนพิ นธ์ : วนั เก่าทเี่ ราจำ�

\"ลมื เสยี เถิดสวรรค์ความฝนั ใฝ่ ละแดนไกลสดุ คะเนลืมเวหา ส่โู ลกปจั จุบันอนั ธรรมดา ตามประสาคนรกั ไดพ้ กั พิง\"1 \"ยงั สงบซบใจ ณ ไกลลบิ อยากกระซิบใชห่ ลบสงบนิง่ ฉนั พบเธอในฝนั ราววนั จริง แสนสขุ ยงิ่ ยินดฉี นั มเี ธอ\"2 \"พอร้วู า่ หัทยาฉนั ชาด้าน ป้อนคำ�หวานเต็มที่อย่างน้เี สมอ แมเ้ พียงซีกเสย้ี ววนั ทฝี่ ันเจอ ชอบเพอ้ เจอ้ เย่อหยอกหลอกเหมอื นลิง กวีนพิ นธ์ : วันเกา่ ทเ่ี ราจำ� 45

เมอ่ื ฉนั เยอื นแดนหวานวมิ านฝัน เราต่อกลอนตอ้ นกนั สขุ สันต์ยง่ิ แต่เวลาและโอกาสมิอาจประวิง ฝนั หรอื จรงิ ล้วนอยูใ่ นเง่ือนไขเวลา\"1 46 กวนี ิพนธ์ : วันเกา่ ทีเ่ ราจำ�

เมื่อฉันอยู่กับเธอ \"เม่ือเราพรากจากกนั นั้นเธอเขยี น เหมือนวนเวียนต่นื หลบั กับความหลงั ราววนั คืนขืน่ ยิ่งโศกจรงิ จงั เศร้าเสียจนคนฟังหลั่งน�ำ้ ตา ถ้าวงิ่ หนจี ะหดหไู่ ม่ร้จู บ เลกิ เลี่ยงหลบแลว้ เดนิ เผชิญหน้า ทีห่ ัวใจใยเย่ือเหลือคา้ งคา อาจเปน็ เพียงจนิ ตนาพยากรณ\"์ 1 \"จะเดินหน้าอยา่ งไรหัวใจแพ้ กร็ งั แต่จะวุ่นวายมถิ ่ายถอน เธอเคยี งคชู่ ชู้ ื่นทกุ คนื นอน ฉนั อาวรณเ์ ปล่าเปล่ยี วฝนั เดียวดาย\"2 กวีนพิ นธ์ : วนั เกา่ ทเ่ี ราจ�ำ 47

\"ไปเพยี งแคไ่ ดด้ ไู ด้รู้เห็น คยุ กันเป็นเพยี งเพื่อนเหมือนสหาย อาจพบว่าทกุ ขร์ อ้ นนัน้ ผอ่ นคลาย จบนยิ ายถวลิ จนิ ตนา\"1 \"คอื ความร้าวลุ่มลกึ เกนิ นึกคดิ ราวความผดิ ที่คดิ รกั เธอนกั หนา จองจ�ำ จนิ ตส์ ิน้ ช่ือสวมข่อื คา เกนิ เยยี วยาแกไ้ ขหทยั วาย\"2 \"ย่งิ กว่าเธอวปิ โยคดว้ ยโศกศลั ย์ หวั ใจฉันร้าวรานปานสลาย ซ่งึ ลำ�บากยากจะอธบิ าย เก็บกบั ตนจนตาย...มิให้รู้ \"1 48 กวนี พิ นธ์ : วันเก่าที่เราจ�ำ

นิทานที่ลานอโศก \"เมื่อเธอทรมานทลี่ านอโศก หลงสู่โลกกามนติ -วาสิฏฐี คิดเคืองแคน้ แดนฝนั วรรณคดี ดัง่ ทะเลอเวจีแห่งชีวา ทอดร่างลงกลางลานซมซานหนกั ดว้ ยขาดรกั รา้ งเล่หเ์ สนห่ า ปวดเจบ็ เหนบ็ หนาวร้าวอรุ า เอ่ยพจนาพยศประชดประชัน\"1 \"กามนติ -วาสิฏฐีมคี วามสขุ ขอแบกทุกข์ทงั้ มวลไร้สรวลสนั ต์ คนอนื่ เขาช่นื หวานปานกนิ กัน ขมข่ืนนั้นฉันเสวยจนเคยชิน\"2 กวนี ิพนธ์ : วันเก่าท่ีเราจ�ำ 49

\"กามนิต-วาสฏิ ฐมี ีความรกั เพียงหวั ใจสมคั รหักมสิ นิ้ แมจ้ �ำ ตอ้ งหมองหมน่ ...ภาคบนดนิ หากสมจนิ ตใ์ นชั้นสวรรคา คนบนดินมิส้ินอุปสรรค อาจพบรัก ณ แดนปรารถนา แหง่ หวั ใจถวิลจนิ ตนา ซ่งึ เปรียบแดนเทวา...สุขาวด\"ี 1 \"กามนติ -วาสฏิ ฐรี ัก สลกั จิต ฉนั ควรคิดคำ�นงึ ถึงใครน่ี จึงอยากวานเธอด้วยช่วยตอบที ฉันควรมีชื่อใดสงสยั นกั \"2 50 กวีนพิ นธ์ : วนั เกา่ ท่ีเราจำ�