AW_Uttacheevapravat

๒๐๐ อัตตชวี ประวัติ อ.วศนิ อินทสระ โดยทานอาจารยไมเคยไดรบั ทราบเลยเปนเวลากวา ๓๐ ป จนวนั ท่ี ๒๙ เมษายน ๒๕๕๐ ดฉิ นั และคชู วี ติ ไดพ ากนั ไป กราบทา นอาจารยว ศนิ อนิ ทสระทหี่ อ งเรยี นพระพทุ ธศาสนาหลกั สตู ร พเิ ศษ มหาวทิ ยาลยั มหามกฏุ ราชวทิ ยาลยั วดั บวรนเิ วศวหิ าร ดฉิ นั กราบแทบเทาของทานอาจารยดวยน้ําตาแหงความปติ และกราบ เรียนทานวา ทานอาจารยเปนครูทางพระพุทธศาสนาคนแรกของ ดฉิ นั ดฉิ นั ดใี จทย่ี งั มโี อกาสพบทา นอาจารย ภาพพระพทุ ธเจา พระ อานนท พระอริยสาวกและบรรยากาศครง้ั พทุ ธกาลที่ทา นอาจารย บรรยายไวอ ยางซาบซึง้ ตรึงใจในหนังสอื “พระอานนทพ ุทธอนชุ า” และ “ผสู ละโลก” ผดุ ขนึ้ ในมโนภาพเปน ฉาก ๆ ดฉิ นั เขา ใจความยง่ิ ใหญและอานุภาพแหงธรรมโฆษณของทานอาจารยวศินในบัดดล เปน ความรูส กึ ท่สี ัมผสั ไดด ว ยใจของตนเองอันยากทจ่ี ะบรรยาย ในวนั น้ี ดฉิ นั ขอจารึกความประทับใจในความเปน “ทา น อาจารยว ศนิ ” ดว ยถอยคาํ ท่กี ล่นั กรองจากประสบการณและความ รูสึกของตนเอง ดิฉันขอมอบบันทึกน้ีไวเพื่อบูชาพระคุณของทาน อาจารยแทน “ลูกศิษย” ของทานอาจารยอีกจํานวนมากท่ีไมมี โอกาสไดพ บและประกาศคณุ ของทาน ทา นอาจารยวศิน อนิ ทสระเกิดมาเพอื่ สาดสองแสงธรรม ใหแ กโ ลก เปน ปชู นยี บคุ คลผเู ปน เสาหลกั แหง วงการพระพทุ ธศาสนา ของประเทศ เปน “conscience” หรือมโนธรรมในหวั ใจของลกู

๒๐๑อาจริยานุสสติ ศิษยและศรัทธาชนผูไดอานไดฟงผลงานของทาน เปนนักเขียน และ “ศิลปน เอก” ผมู ผี ลงานเปนอมตะในบรรณพิภพและในหวั ใจ ของผอู า นทกุ เพศ ทกุ วยั ทกุ ยคุ ทกุ สมยั เปน องคป าฐกผมู ปี ฏภิ าณ และธัมโมหารอนั ยอดเย่ยี ม เปนตนแบบของ “พหสู ตู ” ทแ่ี ทแ ละ นกั วชิ าการทางพระพทุ ธศาสนา ปรชั ญา และบาลศี กึ ษาชน้ั เลศิ เปน ผคู วรแกก ารเรยี กขานวา “ปราชญ” อยา งสนทิ ใจ เปน ยอด “ครู” ผูประเสริฐ ผูตรงตอพระสัทธรรมและเปนแบบอยางในการดํารง ชวี ติ อยา งชาวพทุ ธทแี่ ท แมว า ชวี ติ ของทา นอาจารยจ ะประสบความสขุ ทุกขและโลกธรรมท้ัง ๘ ไมตางจากคนธรรมดาท่ัวไป แตทาน อาจารยเปนประดุจ “ธรรมเจดีย” ท่ีมีชีวิต เยือกเย็น สงบนิ่ง มัน่ คง ควรแกการสรรเสรญิ ยกยอ งและเคารพบชู า ในชว งหลงั ทา นอาจารยม กั จะปรารภกบั ลกู ศษิ ยว า รา งกาย ของอาจารยเ หมือนเกวยี นทเี่ กา คร่าํ ครา จวนเจียนจะหกั พงั ไดอยูทุก เม่ือ ดิฉันยอมรับวา บางคร้ังก็ใจหาย ประทีปแกวดวงน้ีจวนจะ มอดดบั แลว หรอื กระไร บางครงั้ อดคดิ ไมไ ดว า เวลาทกุ ขณะทที่ า น อาจารยย งั มชี วี ติ อยู คอื โอกาสทองของลกู ศษิ ยร วมทงั้ พทุ ธศาสนกิ ชาวไทยผสู นใจใฝร พู ระสทั ธรรมอนั บรสิ ทุ ธิ์ จะเปน ทน่ี า เสยี ดายอยา ง ยิง่ หากมิไดเคยอาน ไดย นิ ไดฟ งผลงานของทา นอาจารย หรือไม ไดถามขอ กังขาเกีย่ วกับพุทธพจน พทุ ธธรรมจากทานอาจารย ดฉิ นั ขอขอบพระคณุ และอนโุ มทนาตอ กศุ ลจติ ของคณุ ขวญั เพยี งหทยั ทไี่ ดเ ปน ผูริเรม่ิ จัดทําอตั ตชวี ประวัตขิ องทานอาจารยออก

๒๐๒ อัตตชวี ประวัติ อ.วศนิ อินทสระ เผยแพรในเบื้องตน และทันตแพทยหญิงอัจฉรา กล่ินสุวรรณ ท่ี ไดก รณุ านาํ อตั ตชวี ประวตั ขิ องทา นอาจารยม าจดั พมิ พอ กี ครงั้ เพอื่ เผย แพรใ หก วา งขวางออกไป พรอ มทง้ั เชญิ ชวนใหล กู ศษิ ยแ ละผทู เ่ี คารพ รกั ทา นอาจารยร ว มกนั ประกาศเกยี รตคิ ณุ ของทา นอาจารย การจดั ทาํ หนงั สอื นใี้ หท า นอาจารยไ ดร บั รแู ละระลกึ ถงึ คณุ ความดแี ละความ สามารถอนั ยอดเยย่ี มของทา นขณะทที่ า นยงั ดาํ รงขนั ธอ ยู เปน การ แสดงกตเวทิตาคณุ อนั ประเสริฐ และยอมเปนสขุ สมุทัยอันเลิศของ ทา นอาจารยอยา งแนแ ท ขอกราบบชู าพระคณุ ทา นอาจารยว ศนิ อนิ ทสระดว ยความ เคารพและนอบนอมอยา งสงู ยงิ่ วธิ ัญญา ภทั รวมิ ลพร ๑๗ มนี าคม ๒๕๕๔

๒๐๓อาจริยานสุ สติ แดครูผเู ปน็ มงคลชวี ติ ของปวงศษิ ย อาจารยวศินเปน ผูสอนเร่ือง ศาสตรแหง การพนทุกขด ว ยปญ ญา และการฝก ตน ความรูสึกของเราตอ อาจารย เปน ความรสู ึกดว ยใจจรงิ ๆ เพราะเวลาบางคนพูดถงึ ความดขี องอาจารย ตอ งมีการ “น้ําตาไหล” ทกุ ทีไป ดฉิ นั มชี วี ติ มากกวา ครง่ึ คอ นเกนิ เลขหา มาแลว กวา จะไดม า “มอบตวั ” เปน ศษิ ยข องอาจารยว ศนิ ในหอ งเรยี นธรรมะวนั อาทติ ย สบื เนอื่ งมาจากวา ในป พศ.๒๕๔๖ ไดอ า นหนงั สอื ของคณุ ขวญั เพยี ง หทัย ชื่อ “ธรรมะรอบกองไฟ” ที่เปนหนังสือสําคัญ เรียกไดวา เปนหนังสือเปลี่ยนชีวิตอยางไรอยางนั้น ไดรูวาชีวิตที่มีธรรมะเปน

๒๐๔ อัตตชีวประวตั ิ อ.วศิน อินทสระ หลักคูทักษะความคิด ไดเ ขา ใจความจรงิ ของชีวติ และตระหนกั ถึง ความสําคัญของการพัฒนาจิตใจของตน ทําใหรูวาการมีชีวิตที่ไม ประมาทหมายความวา อยา งไร นกึ กตญั ถู งึ ผเู ขยี น ดฉิ นั จงึ โทรศพั ท ไปขอบคุณในปญญาท่ีให คุณขวัญบอกวาที่อยูในหนังสือเลมน้ัน ลว นเปน คาํ สอนของอาจารยว ศนิ จากหอ งธรรมะวนั อาทติ ยท งั้ นน้ั และยงั ชวนดฉิ นั วา ดฉิ นั กม็ าเรยี นได ไมม คี า สอน ไมต อ งจา ยคา เรยี น ไมต อ งจองทนี่ งั่ ไมต อ งสมคั ร และถา ดฉิ นั มาเรยี น ดฉิ นั กจ็ ะเขา ใจ ธรรมะอันวิเศษไดเหมือนอยางที่คุณขวัญเขียนในหนังสือเลมน้ัน เชนกัน แมใ นความจรงิ ดฉิ นั ไมใ ชค นไกลวดั นกั เพราะคณุ แมพ าไป วัดดวยตลอดชีวิต แตอานหนังสือธรรมะท่ีไรก็ไมเคยเขาใจไดเกิน ๑๐ หนา คณุ ขวญั บอกวา คนทเี่ รยี นธรรมะไมค อ ยไดแ ละฟง ไมค อ ย เขา ใจ เพราะขาดความเขา ใจใน “หลกั ใหญ” หรอื “โครงรา งหลกั ” ที่เปนโครงสรางของศาสนาพุทธ เวลาอานหรือฟงจึงไมทราบวา หัวขอธรรมที่อานและฟงน้ัน ๆ เปนเรื่องอะไร เช่ือมโยงไมได เปรยี บเหมอื นวา หากคนเราไมร จู กั รา งกายมนษุ ย วา สว นใดอยทู ไี่ หน เมอ่ื ไดย นิ คาํ วา ตบั มา ม เอน็ หวั ใจ กย็ อ มจะไมท ราบวา อะไรอยู ตรงไหน และภาษาของหนังสือธรรมะของอาจารยแตละคนก็ตาง กนั บางกล็ ะเอียด และยากมาก ยงิ่ มีภาษาบาลมี ากดว ยจะยิ่งยาก มากข้ึน คุณขวัญบอกวาอาจารยวศินเปนผูสอนใหรูจักหัวใจของ พุทธศาสนา จะทําใหเราไดรูจักโครงหลักของศาสนาอะไรบางเปน โครงใหญ เม่อื นักเรียน อาน ฟง เร่ืองของหลกั ธรรมตอ ไปก็พอ

๒๐๕อาจรยิ านุสสติ จะเขา ใจตามไดง า ยขึ้น ไมงงจนตอ ไมตดิ อยา งทีเ่ คยคดิ วา ชาตนิ ีไ้ มมี หวงั เขา ถึงขุมทรัพยทางปญญาอันวเิ ศษนี้ได ครงั้ นนั้ ดฉิ นั ตนื่ เตน ยนิ ดที จ่ี ะใหโ อกาสตนเองไดเ ปน “นกั เรยี น ธรรมะ” อยา งมหี ลกั การสกั ที ถงึ วนั อาทติ ยข องสปั ดาหน น้ั กเ็ ตรยี ม กาย เตรยี มใจ เกดิ ปต ิวา จะไดเ ปน ศิษยของอาจารยว ศนิ แมวาจะ เขา ใจหรอื ไมห รอื จะพบใครในบรรยากาศหอ งเรยี นวนั อาทติ ยอ ยา งไร กย็ นิ ดี ขอไปรบั รพู ทุ ธศาสนาจากครทู ดี่ สี กั ที ขณะขบั รถไป ยงั นกึ ถงึ คณุ แมท่ีทานเคยพาเขาวัดตั้งแตเด็ก คุณแมผูมีธรรมะในการใชชีวิต ครอบครัว ใหตัวอยางแหงวิถีของคนมีธรรมในการคิด ในการพูด การทํา แตคุณแมเสียชีวิตไปตั้งแตป พ.ศ.๒๕๔๓ ซ่ึงเกือบสามป นนั้ เปนชว งชวี ิตทจ่ี ติ วญิ ญาณของดิฉนั เกดิ เปน สุญญากาศ เหมอื น ขาดผูที่ใหพลัง ทิศทางและหลักคิดดี ๆ ของชีวิตไปอยางสําคัญ ดังนั้นการจะไดเปนนักเรียนของหองเรียนธรรมะวันอาทิตยของ อาจารยท ยี่ ง่ิ ใหญเ ชน อาจารยว ศนิ จงึ เปน เหมอื น “โอเอซสี ทางจติ วญิ ญาณ” ใหก บั ชวี ติ ใหมอ กี ครัง้ อาจารย วศนิ เปน อาจารยท มี่ ลี กั ษณะแตกตา งจาก “อาจารย” ทด่ี ฉิ นั รจู กั มาตลอดชวี ติ ตงั้ แตท เี่ คยเปน เดก็ นกั เรยี น เปน นสิ ติ เปน นักศึกษา และเปนอาจารยมหาวิทยาลัยของดิฉันเอง “อาจารย” ท่ีดิฉันคุนชิน มักมี “ทา” มี “มาด” มีภาษาพูดยาก ใชศัพท แปลกๆ ที่ทําใหนักเรียนเกิดอาการ “ประมาณตน” “ไมม่ันใจใน ตน” “ขยาดเกรง” หรอื “ประหมา ” จนไมก ลา คดิ จนมอี าการ

๒๐๖ อตั ตชวี ประวตั ิ อ.วศิน อนิ ทสระ “สบั สน” “งนุ งง” ทา นอาจารยว ศนิ ของพวกเรานกั เรยี นธรรมะวนั อาทิตยมีมากกวาความเปน “อาจารย” เพราะทานมีความเปน “ปราชญส อนธรรม” ทแี่ ทจ รงิ มากกวา อาจารยว ศนิ มใี บหนา ทา ที ท่ีสงบ มีเมตตาธรรม มีคําพูดเรียบงายแตเฉียบคม และชัดเจน อาจารยพูดชา นํ้าเสยี งสมาํ่ เสมอ ไมเนน คํา เราเรียนพระสตุ ตันต ปฎ กพระสตู รจากพระไตรปฎ ก ทา นอาจารยส อนตรงตามพทุ ธพจน ไมมีการคาดเดา ตีความ ขยายความ ปรับเปลี่ยนไป นอยหรือ มากกวา นนั้ อาจารยบ อกพวกเราวา มผี สู อนพทุ ธศาสตรใ นประเดน็ อน่ื ๆ อยมู ากแลว เชน สอนอภธิ รรม สอนปฏบิ ตั ธิ รรม แตม นี อ ย คนที่สอนเฉพาะพุทธพจนจากพระโอษฐ ในโอกาสตาง ๆ กันไปใน พระชนมชพี ของพระพทุ ธเจา เวลาพทุ ธกาลกผ็ า นไปนานกวา ๒๕๕๔ ปแลว นักเรียนของอาจารยทุกคนรูสึกโชคดี และรูสึกกตัญูตอ อาจารยเ สมอ ทเี่ รารสู กึ วา ไดเ รยี นรใู นสง่ิ ทพี่ ระพทุ ธเจา ตรสั สอนใน วาระตาง ๆ ทีเ่ ปนเหตกุ ารณต าง ๆ ท่ีเกดิ ข้นึ ในสมยั พุทธกาล ทีด่ ู หา งไกลจากพวกเราเหลอื เกนิ และเมอื่ ไดเ ดนิ ทางไปประเทศอนิ เดยี ไปสงั เวชนยี สถานในเมอื งตา ง ๆ เรอื่ งราวในพระไตรปฎ กทอ่ี าจารย สอนในหองก็กลับมาเปนลําดับตามวาระในชวงชีวิตของสมเด็จพระ สัมมาสัมพุทธเจา ความเขาใจในหลักธรรมก็เดนชัดเพิ่มขึ้นอีก อาจารยร บั ฟง ความคดิ เหน็ ฟง คาํ ถาม “เดอ ดา ” ของพวกเราดว ย ทา ทที เ่ี ขา ใจ ยอมรบั และใหอ ภยั ในความไมป ระสปี ระสาของพวกเรา อาจารยต อบอธบิ ายทกุ คาํ ถาม คาํ สอนของอาจารยม คี ณุ คา เตม็ รส ธรรม จนนักเรียนไดร ถู งึ การคน พบอันวเิ ศษของพระพทุ ธเจา และ พวกเราทุก ๆ คนในหองเรียนไดรูถึงวา พวกเราโชคดีเทาใดท่ีได

๒๐๗อาจริยานุสสติ อาจารยวศินเปนผูสอนเรื่องศาสตรแหงการพนทุกขดวยปญญา และการฝกตน ความรูสึกของเราตออาจารยเปนความรูสึกดวยใจ จริง ๆ เพราะเวลาบางคนพูดถึงความดีของอาจารยตองมีการ “น้าํ ตาไหล” ทกุ ทีไป การเรียนธรรมะวันอาทิตยของดิฉันจึงงอกงาม เติบโต แขง็ แรง แนว แนม น่ั คงมากขน้ึ ใหค วามรสู กึ รม เยน็ แกจ ติ ใจ ดฉิ นั รูสึกถึงหองเรียนนี้วาเปน “สปาแหงจิตวิญญาณ”โดยแท และมี วันอาทิตยท่ีสงบสุขมาก ๆ ตางจากทุกวันอาทิตยท่ีผานมาในชีวิต มากมาย เพ่ือนท่ีเรียนดวยกันเปนคนจิตใจงาม ใฝหาธรรมสมบัติ กันทุกคน ใหความเมตตามีไมตรี อบอุนตอกันและกัน พวกเรามี หัวหนาหองท่ีเปนผูนําของหองท่ีสมบูรณแบบ ช่ือคุณสมโภช เสขะนันท อยหู ลายป จนพ่จี ากภพนี้ไปอยา งสงบและงดงามท่สี ุด หลายปก อ น และยงั มพี สี่ ธุ ผี ทู าํ ขนมของวา งเลย้ี งพวกเราทกุ อาทติ ย ตลอด ทง้ั นเ้ี ปน เพราะความรกั ความเคารพอาจารยว ศนิ อยา งแนบ แนน พวกเราจงึ เปน หอ งเรยี นธรรมะทโ่ี ชคดที อ่ี ยใู นทท่ี เี่ ปน “สปั ปายะ” ทั้งกายและใจ มาอยูรวมในเวลาประมาณ ๓ ชั่วโมง สัปดาหละ หนงึ่ ครง้ั เดอื นละ ๓ ครง้ั มากนั จากตา งทก่ี นั จากชวี ติ งานการ ตา งกัน บา งก็มาจากไดอา นหนังสอื อนั มากมายของอาจารย บาง กไ็ ดฟ ง อาจารยจ ากรายการวทิ ยุ บา งกฟ็ ง ซดี ขี องอาจารย บา งกไ็ ด รับรูเรอื่ งทีอ่ าจารยสอน ทีท่ ําใหเราคดิ วาชีวติ คงดีกวานี้ หากพวก เรามีครทู างจิตวญิ ญาณทีด่ ี

๒๐๘ อตั ตชวี ประวตั ิ อ.วศิน อนิ ทสระ ที่สําคัญก็คือ การมีอาจารยที่ใหหลักธรรมะท่ีบริสุทธิ์ที่ ชว ยใหพ น ทกุ ขไ ดจ รงิ ดว ยการวเิ คราะหเ ขา ใจคดิ ตามหลกั ของศาสนา ทที่ าํ ใหเ รามคี วามมน่ั คงในจติ ใจมากขนึ้ ในการดาํ เนนิ ชวี ติ ทใี่ นหลาย สภาวะทเ่ี รามกั ไมอ ยากเผชญิ เชน อาจมคี วามหวาดกลวั เกรงตอ ปญ หา กลวั ไมด เี ทา คนอนื่ ความประหมา ไมม นั่ ใจ ความไมอ ดทน ความโลภ อิจฉา ริษยา วาวุนใจ การไดมีปญญาทางธรรมที่ อาจารยส อนชว ยใหม นั่ คงไดเ รว็ ไดม าก มสี มดลุ ขน้ึ มาใหมเ หมอื นไป ทใ่ี ดเมอื่ เอาธรรมะไปดว ยไมต อ งหวาดหวน่ั อะไรเลย เพราะมหี ลกั คดิ หลกั ของการพดู การทาํ การมสี ติ การมคี วามคดิ แบบโยนโิ สมนสกิ าร อยางท่ีกลาวมาแลว ส่ิงท่ีอาจารยใหประสบการณจากการเปน นักเรียนในหองเรียนวันอาทิตยของอาจารย ทําใหเรามีทรัพยทาง ธรรมะอนั รม เยน็ มธี รรมะของอาจารยแ ลว จะอยทู ไ่ี หนอยกู บั ใครจะ ทาํ อะไรกด็ ไู รป ญ หา สามารถทาํ ไดไ มต อ งปรงุ แตง ใหร งุ รงั ดว ยนวิ รณ ตอไป ในพุทธพจนท่ีอาจารยสอนพวกเราใหเขาใจนั้น ที่ชัดเจนคือ อาจารยใหเรารูจักหนทางแหงความดี ใหมีสติ รูจักวาอะไรเปน ความจริง อะไรเปน เรอ่ื งปรงุ แตง จากกเิ ลสและนวิ รณ และการรบั รบู นพน้ื ฐานประสบการณข องเรา วธิ คี ดิ ใหเ ราลดละอวชิ ชา ใหเ รา เขาใจหลักไตรลักษณ ในการรับรูและใชชีวิต ใหเรารูจักชีวิตท่ีเปน อนจิ จงั ทกุ ขงั อนตั ตา ใหเ รามหี ลกั คดิ ทท่ี าํ ใหเ ราละจากทางแหง ทกุ ข มาเดนิ บนทางแหง ความดี ทมี่ ปี ญ ญา อาจารยท าํ ใหเ ราเลอื ก มีชีวิตที่มีมงคล เขาใจตัวเรา เขาใจผูอื่น ใหอภัย และทําหนาที่ อยา งดที ่ีสุด ไมประมาททกุ เวลา

๒๐๙อาจรยิ านสุ สติ นอกจากอาจารยใ หธ รรมะแกพ วกเราแลว อาจารยย งั เปน ตวั อยา งใหพ วกเราดว ย ดว ยความเสยี สละในการสอน อธบิ าย ยก ตวั อยางเพอ่ื ใหเราเขา ใจตามทนั โดยทานอาจารย ใชก าย, วาจา, ใจ, ปญญา ประสบการณ ของชีวิตของทานทั้งหมดใหพวกเรา อยางที่สุด เพื่อใหพวกเราไดธรรมะทุกวันอาทิตย ใหเราเปนชาว พุทธที่มีปญญาธรรม ใหพวกเรามีจิตใจท่ีสรางสุข สรางปญญา สรางประโยชน ไมส รา งทุกข มสี ุขงาย มีทกุ ขยาก เปน ชาวพทุ ธ ท่ีรูจักใชความเปนมนุษยที่โชคดี มีศาสนาที่อุดมปญญาอันวิเศษ พฒั นาจติ ใจของตน รจู กั แกน สารสาระแหง ชวี ติ และจติ ใจของมนษุ ย อยางแทจ ริง อาจารยบ อกวา จิตใจท่ีมหี ลักธรรมจะรสู กึ รมเย็นเหมอื น อยูใตรมเงาของตนไม หรืออยูภายใตรมท่ีใหความสงบเย็นแกชีวิต จิตใจ ไมตองมีชีวิตจิตใจท่ีขาดหลักคิด อันเปรียบเหมือนคนยืน กลางแจง โลง ขาดรม เงา ถกู แดดเผา ถกู ฝนกระหนา่ํ ลมกรรโชก คลุกฝนุ อยเู ชน น้ัน อาจารยว ศนิ นอกจากเปน ครทู างธรรมอยา งประเสรฐิ แลว ทานยังเปนที่พ่ึงที่ใหหลักคิด ไขปญหาชีวิตของนักเรียนท่ีมากราบ ขอพึ่งหลักคิด ขอกําลังใจจากอาจารยดวย ลูกศิษยบางคนถาม ปญหาเร่ืองครอบครัว เร่ืองการทํางาน เร่ืองสุขภาพกาย และ สขุ ภาพใจ บางคนมเี พอื่ นฝากปญ หามาถาม อาจารยน ง่ั นง่ิ รบั ฟง ทุกคํา และตอบครบถวนอยางงดงาม ดวยเมตตาทุกคน ใหหลัก

๒๑๐ อัตตชวี ประวตั ิ อ.วศนิ อินทสระ คิดท่ีเปนกุศล เปนปญญาจริง ๆ มิใชเพียงใหแคฟงไพเราะ นา สนใจ หรอื เพียงเพ่ือให “ผา นไป” ในบางครั้งความเปนอาจารย มีอานุภาพสําหรับใหความ มั่นใจแกลูกศิษยอยางมาก หลายครั้งอาจารยมิเคยไดลวงรูวาลูก ศิษยและหลายคนรวมทั้งดิฉันเองดวย เวลาเผชิญปญหาท่ีทําให ทั้งกลมุ และเครยี ด หลายครง้ั ทพี่ วกเราบอกตวั เองวา “จะทกุ ขอ ะไร ไปนัก เราเปนลูกศิษยอาจารยวศินนะ เรามีครูนะ อาจารยวศิน เปน ครู เราตอ งไมท าํ ใหอ ะไรแยไ ปกวา น้ี หรอื ถา มนั จะแย มนั สดุ ๆ กค็ อื ถามอาจารยก ไ็ ดว า อาจารยค ดิ อยา งไร” เราคดิ ลกั ษณะมอี าจารย ในใจเชน น้ี ทาํ ใหเ ราผา นความทุกขแ กปญหาได กลับมีจติ ใจผองใส เขม แขง็ มีพลังไดอีกครั้ง อาจารยท าํ ใหเ รารวู า ชวี ติ ทไ่ี รห ลกั ธรรมะจะเปน ชวี ติ ทมี่ ที กุ ข อยา งไร มอี วชิ ชาอยา งไร ใชช วี ติ คนพาลเปน อยา งไร อาจารยส อน วา ชวี ติ แบบใดเปน ชวี ติ ทม่ี สี ขุ พอเพยี ง งดงาม และเปน สขุ อยา งไร ชีวิตทลี่ ดละจากโลภ โกรธ หลง ชีวติ ท่มี สี ติ ชวี ิตทีป่ ระกอบดวย ศลี สมาธิ และ ปญ ญา เปน อยา งไร การมสี ตยิ ง้ั คดิ ไมป ระมาท ระวังกาย วาจา ใจ เสมอ เปนชีวิตที่เปนฐานของการพัฒนาตอ ไป ใหเปน การพฒั นาจติ วญิ ญาณทแี่ ทจ ริง เพอื่ ถงึ ซงึ่ การหลดุ พน จากทกุ ขท งั้ ปวง เปน สขุ ทแ่ี ทจ รงิ ทกุ คนควรตง้ั สตฝิ ก จติ ใจใหก าร พนทุกขเปนเปาหมายอันประเสริฐของชีวิตมนุษย พวกเราทุกคน ทาํ ได และเรม่ิ ทาํ ไดเลยทกุ คน

๒๑๑อาจรยิ านสุ สติ มาถงึ ตรงนเ้ี มอ่ื ชวี ติ ของดฉิ นั ดาํ เนนิ คอ นมาถงึ เลขหก ดฉิ นั มขี อ สรปุ ใหต นเองไดอ ยา งมน่ั ใจวา ในการคน พบหลายสงิ่ หลายอยา ง ทม่ี คี วามหมายจรงิ ๆ ตอ ชวี ติ ทส่ี าํ คญั อยา งยง่ิ คอื การไดพ บอาจารย วศนิ อนิ ทสระ ทอ่ี าจารยเ ปด โอกาสใหด ฉิ นั ไดเ ขา ถงึ ศาสนาของตน เพ่ือรูจักวิธีใชชีวิตน้ีอยางไมประมาทตลอดไป การพบอาจารย เรยี นธรรมะจากอาจารยถ อื เปน มงคลของชีวติ ท่สี ูงนัก สายฤดี วรกิจโภคาทร มีนาคม ๒๕๕๔

๒๑๒ อัตตชีวประวัติ อ.วศิน อินทสระ แทนความผูกพัน รสู ึกวา ตนเองโชคดที ไี่ ดผูกพันมากบั หลวงพ่ี ต้ังแตเปน เด็กไรเดียงสา เปน ศิษยวัดเดยี วกนั ท่บี า นเกิด มาอาศัยเลา เรียนศกึ ษาอยูในปกครองของทา นชว ยวยั หนมุ และยังไดรับความอนเุ คราะหต ลอดมา เมอื่ เดอื นเมษายน พ.ศ. ๒๔๙๙ ผมเดนิ ทางเขา กรงุ เทพฯ มากบั พระภกิ ษรุ ปู หนง่ึ จาํ ไดว า ไปขนึ้ รถไฟทจี่ งั หวดั พทั ลงุ เปน การ เดินทางไกลครง้ั แรกในชีวิตจากบานเกดิ ทส่ี งขลา จุดมุงหมายของ การเดินทางเขามาก็เพ่ือศึกษาตอท่ีโรงเรียนเพาะชาง ดวยฝนไววา เรียนจบแลวอยากจะเปนจิตรกรเอก เดินทางไปเขียนรูปที่น่ันท่ีน่ี อยา งมคี วามสขุ

๒๑๓อาจรยิ านุสสติ กอ นหนา ประมาณหน่ึงป พระภิกษรุ ูปน้เี คยแวะไปเยย่ี มท่ี บานในชนบทชวงปดภาคเรียน คุยกับคุณพอคุณแมและตัวผมเอง ถึงเรื่องวาจบ ม.๖ แลวจะเรียนตออะไร ซึ่งตัวเองก็ม่ันใจมาต้ัง นานแลวแต ป.๓ โนนวาอยากเรียนเขียนรูป อยากสรางสรรค สิ่งสวยงาม โดยไมเคยตั้งคําถามกับตัวเองวา “เขียนไปทําไม, เขยี นไปแลว ไดอ ะไร นาํ ไปประกอบอาชพี หากนิ ไดห รอื เปลา ทาํ นอง เดียวกับจะถามวาเราเขียนจดหมายไปทําไม รองเพลงแลวไดอะไร หรือหลังขดหลังแข็งน่ังเขียนหนังสือเลมใหญๆ เอาเวลาน้ันมา กินนอนเทีย่ วสนุกไมดีกวาหรือ มาอยกู รงุ เทพฯปแรก จาํ ไดวาถึงหนาหนาวรมิ ฝปากแตก เปนรองรอย ยามเชาเดินทางไปเรียน ออกจากวัดบุบผาราม ฝง ธนบรุ ีผา นทะลวุ ัดประยูรวงศาวาส ขึ้นสะพานพทุ ธฯ เดินผาน โรงเรียนสวนกุหลาบฝงถนนตรีเพชร ฟากตรงขามเปนโรงไฟฟา วดั เลยี บในทสี่ ดุ กถ็ งึ โรงเรยี นเพาะชา ง ตลอดหา ปอ นั เพยี รฝก ฝนวทิ ยา ยุทธอยทู ่นี ี่ ชุดทีส่ วมใส เฉพาะกางเกงนงุ แตย นี สล กู เดยี ว เพราะ สมยั นน้ั มรี าคาถกู ทสี่ ดุ อาหารมอื้ กลางวนั นอกจากอยา งอนื่ ทจ่ี าํ ไดแมนคือกวยจั๋บไดรับเงินจากทางบานเดือนละ ๓๐๐ บาทซึ่งใช ไมเ คยพอ ทจี่ ะไปดหู นงั ดลู ะครหรอื เทย่ี วเตรส นกุ สนาน ไมต อ งพดู ถงึ นับเปนเรื่องไกลเกินเอื้อม ความขัดสนจนยากเหลาน้ีนาจะเปน อุปสรรคในการศึกษา แตหามิได ไมใชเลย ความของขัดเหลาน้ี สลายไปดวยความเมตตาของหลวงพ่ีที่ผมอาศัยอยูดวย ทานเปน นักเทศนดัง ไดรับกิจนิมนตอยูเสมอ ซึ่งหมายถึงมีปจจัยถวายมา

๒๑๔ อัตตชวี ประวตั ิ อ.วศิน อนิ ทสระ ดว ยเสมอ และผมเองเปน คนเกบ็ เงนิ เหลา นน้ั เขา ทเี่ ขา ทาง หลวงพ่ี บอกวาจําเปนตองใชเงินเม่ือไหรก็ใหหยิบใชไดทุกเวลา ถึงอยางไร ผมเองกร็ ักษาความพอดวี าจะหยิบไปใชเ มือ่ จาํ เปน จริงๆเทานนั้ กาลเวลาผนั ผา น พอเรยี นจบผมกลบั บา นทส่ี งขลา ทาํ มา หากินดวยการประกอบอาชีพครู สอนในโรงเรียนเอกชนซ่ึงตัวเอง เคยอยตู อนมธั ยม ทาํ หนา ทสี่ อนวชิ าศลิ ปะหรอื เรยี กกนั สมยั นน้ั วา “วชิ าวาดเขยี น” พรอ มกนั นน้ั กข็ วนขวายสอบวชิ าชดุ ครู พ.ป., พ.ม.ดว ย เปน การเพม่ิ ดกี รแี ละใบเบกิ ทางใหก บั ตวั เอง มคี วามรใู นเรอ่ื ง วชิ าคร,ู วิชาภาษาไทย, วิชาภาษาอังกฤษ, วิชาสังคมศึกษาเพิ่มขึ้น ถึงป พ.ศ.๒๕๐๖ จงึ ไปสอบบรรจเุ ขา เปน ครขู องโรงเรยี นสตรปี ระจาํ จงั หวดั ทาํ งานอยทู น่ี นั่ ๓๖ ปแ ละเกษยี ณอายรุ าชการในป พ.ศ.๒๕๔๒ ใน ตาํ แหนง หลงั สดุ คอื อาจารย ๓ ระดบั ๘ ดา นศลึ ปศกึ ษา ดว ยผลงาน เขียนตาํ ราสอนลูกศิษยช ือ่ “ศิลปะนิยม ๑” อีกเลมท่ตี ามตดิ มาก็ เปน รายวชิ าตอ เนอื่ งคอื “ศลิ ปะนยิ ม ๒” เพอ่ื ขอตาํ แหนง ระดบั ๙ แตก็ไมทนั การณ เพราะเกษยี ณเสียกอน บางครั้งบางเวลามาจินตนาการวา ถาชีวิตของเราไมได เรยี นทน่ี นั่ ทนี่ ่ี ไมไ ดพ บกบั คนนนั้ คนนี้ แตก ลบั ไปเรยี นทอี่ นื่ , อยทู อ่ี น่ื , พบอาศัยอยูกับคนคนอื่นจะเปนอยางไรหนอ ไดรับคําตอบจาก หนังสือ “หลักกรรมและการเวียนวายตายเกิด” ของหลวงพี่รูป นั้นวา ชีวิตของสรรพสัตวถูกบงการดวยกรรมคือการกระทําของ ตนเอง ทั้งมโนกรรม วจีกรรมและกายกรรม ผูที่เราเขาไปผูกพัน

๒๑๕อาจริยานสุ สติ ดว ยในชวี ติ นแ้ี สดงวา เคยทาํ กรรมรว มกนั มา เคยเออ้ื เฟอ เกอื้ กลู กนั สนใจในความดีความงามอยางนั้นอยางน้ีเหมือนกัน จึงไดดึงดูด เขา หากนั และกนั รสู กึ วา ตนเองโชคดที ไี่ ดผ กู พนั มากบั หลวงพต่ี ง้ั แต เปนเด็กเล็กไรเดียงสา เปนศิษยวัดเดียวกันที่บานเกิดมาอาศัยเลา เรียนศึกษาอยูในปกครองของทานชวงวัยหนุม และยังไดรับความ อนุเคราะหตลอดมาในวัยทํางานจนแมในวัยสูงอายุเกษียณราชการ อยางปจจุบัน เมื่อสงสัยในเร่ืองทางธรรมก็ไตถามทานไดอยูเสมอ เปน ผใู หก บั ชวี ติ ของเราตลอดมา พระคณุ ของทา นตอ เราจงึ เหลอื ลน ชดใชก ันไมหมด พระภกิ ษใุ นอดตี รปู นน้ั คอื อาจารยว ศนิ อนิ ทสระ ปราชญ ใหญท างพทุ ธศาสนาคนหนง่ึ ของบา นเราในปจ จบุ นั นกึ ถงึ โคลงบท หนึง่ ขึ้นมาได กลา วไวว า สายหยุดหยุดกลิ่นฟงุ ยามสาย สายบห ยุดเสนหห าย หา งเศรา ก่ีคนื ก่วี ันวาย วางเทวษ ราแม ถวลิ ทกุ ขวบคาํ่ เชา หยุดได ฉันใด

๒๑๖ อัตตชีวประวตั ิ อ.วศิน อินทสระ คณุ ปู การทอ่ี าจารยม ตี อ สงั คมไทยในแงก ารเผยแผพ ระพทุ ธ ศาสนา ไมว า จะในรปู ของธรรมนยิ ายอยา ง “พระอานนทพ ทุ ธอนชุ า” “จอมจักพรรดิอโศก” หรือในหนังสืออธิบายพุทธธรรมใหกระจาง ชวนอานชวนติดตามอยาง “หลักกรรมและการเวียนวายตายเกิด” หรอื เลม ใหญลา สุด “พระไตรปฎ กฉบับทที่ าํ ใหงา ยแลว ” นน้ั ยอม สงกลนิ่ แหงความดีงาม หอมหวนทวนลมอยูไดตลอดกาลนาน ไม หายไปยามสายดังกล่นิ หอมของสายหยุดอยางแนนอน นิวติ หะนนท ศษิ ยรนุ ๒๔๙๙-๒๕๐๔

๒๑๗อาจริยานุสสติ โลกน้ไี มมีบังเอิญ หากใครจะถามวา รูจักทา นแลว ไดอะไรจากทา นบาง ฉนั คงไดรบั ความเมตตาและปญ ญาจากทาน เชนเดยี วกับท่ีศษิ ยทานอ่นื ๆ ไดร ับ แตฉันมกั คิดไปในทางตรงกันขา มวา ฉันจะตอบแทนและชวยเหลอื อะไรทา นไดบ าง เพ่ือใหทา นมีความสขุ สบาย และมกี าํ ลงั ใจทจ่ี ะมชี วี ติ อยตู อ ไปไดนานทีส่ ุด การทเี่ ราจะรจู กั ใครสกั คนทจ่ี ะเขา มามบี ทบาทสาํ คญั ในชวี ติ และเปนแรงบันดาลใจในการพัฒนาความดีตอไป มีเหตุปจจัยสวน หน่ึงจากอดีตยาวไกลท่ีตาคูน้ีมองไมเห็น สัมผัสไมถึง คร้ันไดมี ปจ จบุ นั กรรมรว มกนั แลว มสี ว นสง เสรมิ เกอ้ื กลู พฒั นาใหจ ติ วญิ ญาณ ก็ย่ิงเปน เหตปุ จจยั ตอ ความเปน “กลั ยาณมติ ร” ย่ิงขึน้

๒๑๘ อตั ตชวี ประวัติ อ.วศิน อนิ ทสระ ฉนั คงเหมอื นทา นอนื่ อกี เปน จาํ นวนมากทไ่ี ดช นื่ ชมชอื่ เสยี ง และผลงานของทา นอาจายว ศนิ อนิ ทสระ มาเนน่ิ นานตง้ั แตเ ยาวว ยั กอ นทจี่ ะไดม าพบทา น เรม่ิ จากการเปน ลกู ศษิ ยท างธรรมทอ่ี าศยั ผล งานวรรณกรรมทางพทุ ธศาสนาและหนงั สอื ธรรมะตา ง ๆ ของทา น เปน หลักทางใจและเปนแนวทางแหง ความสงบสุขของชีวิต ไมเคย นกึ ฝน มากอ นวา จะไดม โี อกาสรจู กั ไดใ กลช ดิ และไดต อบแทนพระคณุ ตลอดจนไดดูแลรบั ใชท านเชนในวนั น้ี ดวยวิถีชีวิตที่อยูในแวดวงกัลยาณมิตรผูใฝธรรมและเปน แนวหลงั ทางธรรม เมอ่ื เหตปุ จ จยั ถงึ พรอ ม กลั ยาณมติ รหลายทา น ก็ชวยเปนสะพานแหงความดีนําทางใหฉันไดพบทานอาจารย จาก ซีดีธรรมชุด “พระรัตนตรัยและพุทธชัยมงคลคาถา” จนถึง “ความไมตองการ” และท่ีประทับใจมากเปนพิเศษคือ เสียงธรรม บรรยายเรอื่ ง “ศรทั ธากบั ปญ ญา” ถงึ เวลาแลว ทฉ่ี นั ตอ งยอมรบั วา เราเปน ศษิ ยข องทา นในชวี ติ จรงิ ทา นมใิ ชค รทู อี่ ยแู ตใ นหนา หนงั สอื ธรรมะหรือในแผน ซดี ีอีกตอไป จะวาไปแลวก็เปนเวลาเพียงปเดียว จากวันท่ีไดมากราบ เทาทานครั้งแรก ถือวาฉันเปนศิษยผูนองของทุก ๆ ทานใน “อาจรยิ านสุ สต”ิ เลม นี้ แตเ มอ่ื ศรทั ธาและมน่ั ใจในครแู ลว ทกุ สงิ่ ทุกอยา งที่จะเกอื้ กูลชีวิตฉนั ตอ ไป ถอื วาทานมีสว นเปนแรงบันดาล ใจอยางยิ่ง ยิ่งไดมีโอกาสใกลชิดก็ย่ิงประทับใจในความเมตตา ความพากเพียรวิริยะอุตสาหะและภูมิธรรมภูมิปญญาของทานมาก

๒๑๙อาจริยานุสสติ ขนึ้ เรอ่ื ย ๆ ทงั้ มคี วามเหน็ ใจและหว งใยในความทกุ ขจ ากความเจบ็ ปว ย ที่รุมเราและหวงใยในความเปนอยูเปนไปในชีวิตของทานท่ีตองการ ความชว ยเหลอื ดูแลเอาใจใสอยมู าก ถือไดวาทานอาจารยเปน”บุพการีของสังคม” ซ่ึงสราง คุณประโยชนแกพระศาสนามาตลอดชีวิตอยางอเนกอนันต เมื่อได อา น “อตั ตชวี ประวตั ”ิ (พมิ พค รงั้ แรก) ทท่ี า นเขยี นเลา ถงึ ตวั ทา นเอง จากความทรงจําตั้งแตวัยเด็กจําความไดจวบจนถึงชวงปจฉิมดวย ฉันรูสึกซาบซ้ึงสะเทือนใจวาทานผานความทุกขยากลําบากมามาก จนออนลาเหลือเกิน ทานควรไดรับกําลังใจ และการดูแลเอาใจใส อยา งมากในเวลาที่เหลอื อยูใ นบ้ันปลายชวี ติ ของทา น เกี่ยวกับภูมิปญญาและปรีชาญาณของทานอาจารย คง ไมตองกลาวพรรณนาซํ้า เพราะเปนที่ประจักษแกใจทุกทานท่ีได สมั ผสั ผลงานอนั ทรงคณุ คา และเปน อมตะของทา นแลว จากวยั แรก ทตี่ อ งกาํ พรา ผใู หก าํ เนดิ ทงั้ สอง ขาดความรกั ความอบอนุ ความเอาใจ ใสอ นั บตุ รจะพงึ ไดร บั จากบดิ ามารดาตง้ั แตว ยั เพยี ง ๕ ขวบ ความ ทกุ ขย ากผลกั ดนั ใหม าอาศยั วดั อยู จากเดก็ บา นทข่ี าดออ มอกอบอนุ ของบพุ การมี าเปน เดก็ วดั ทต่ี อ งรบั ผดิ ชอบชวี ติ ตวั เองใหอ ยรู อด เวลา ทกุ ขเ วลาปว ยไขก ไ็ มม ใี ครใหอ อ นและไมม ใี ครคอยปลอบใจ จนบงั เอญิ ไดมาบวชเปนสามเณรนอยกับพระพ่ีชายท่ีวัดบุปผาราม กรุงเทพฯ (ตั้งแตอายุ ๑๓ ขวบ) ไดศึกษาเลาเรียนอยางมุงมั่นใฝรูจนจบ เปรยี ญธรรม ๗ ประโยค ตง้ั แตย งั เปน สามเณร แลว เปลยี่ นแนว

๒๒๐ อตั ตชวี ประวัติ อ.วศิน อินทสระ มาศึกษาเชิงวิชาการท่ีมหาวิทยาลัยสงฆ (ที่มหามกุฏราชวิทยาลัย วดั บวรนเิ วศวหิ าร) ตามลาํ ดบั ดว ยหวงั นาํ วชิ าความรแู ละประสบการณ ที่กวางขวางมาเผยแผเพื่อทดแทนคุณพระศาสนาใหดีท่ีสุด จนถึง วนั นี้ ท่ีมผี ลงานหนังสอื นบั สองรอยกวาเลม ตีพมิ พซํ้าแลว ซ้ําเลา ผลงานเสยี งบรรยายอกี นบั ไมถ ว น ทง้ั รายการวทิ ยแุ ละบรรยายสด ยากจะหาใครในโลกนี้ท่ีจะสามารถทําสิ่งดี ๆ ไวไดมากมายขนาดน้ี ในเวลาเพียงหนง่ึ ชวี ิต เมอื่ ไดม ารจู กั และมโี อกาสใกลช ดิ กบั ทา นอาจารยว ศนิ อนิ ทสระ ฉนั มคี วามเคารพศรทั ธาและมน่ั ใจในความเปน ครู ผรู ผู เู ปย มเมตตา ของทาน จนขออนุญาตเรียกทานวา “คุณพอ” (ทานคงเปนคุณ พอท่ีมีลูกสาวมากที่สุดในโลก) ทั้งไดพิจารณาเห็นความแตกตาง บางอยางเม่ือเปรียบเทียบกับครูบาอาจารยทานอื่น ตรงที่ทาน อาจารยว ศนิ อยใู นสภาวะทตี่ อ งการการเอาใจใสด แู ล ตอ งการกาํ ลงั ใจและความชว ยเหลอื มากเปน พเิ ศษ เพราะทา นไมม ใี คร และมโี รค ภัยไขเจ็บรุมเรามาก ทุกวันทุกคืนทานไมเคยไปเที่ยวที่ไหน อยูแต ในบา นชนั้ เดยี วหลงั นอ ย ๕๐ ตารางวาเศษ ทงั้ บา นเตม็ ไปดว ยกอง หนังสอื ธรรมะ ไมมีทรัพยส นิ ศฤงคารมคี า ใด ๆ ทานอยกู ับ “พย่ี ”ุ (ยวุ ดี องึ๊ ศรวี งษ) ศษิ ยผ อู ทุ ศิ เวลาทง้ั ชวี ติ มาดแู ลเอาใจใสท า นอยา ง ใกลชิดทุกวันทุกคืน ประดุจบุตรสาวกับบิดา เปนเรื่องประทับใจ แรกทพี่ บเหน็ ในวนั ทไ่ี ปกราบทา นครง้ั แรก เมอ่ื ๘ มกราคม ๒๕๕๔ ฉนั ประทบั ใจในความเสยี สละของพย่ี ุ หากไมม พี ย่ี ุ ทา นอาจารยค ง เปนอยูยากลําบากมาก เมื่อเห็นสถานการณเปนเชนนั้น ก็คิดวา

๒๒๑อาจริยานสุ สติ ตนเองจะชว ยเหลอื ดแู ลทา นเทา ทมี่ โี อกาสและมกี าํ ลงั ความสามารถ การดแู ลทา นอาจารยว ศนิ หรอื “คณุ พอ ” ทพี่ วกเราเรยี ก ทา นนน้ั พยี่ ตุ อ งดแู ลเรอ่ื งอาหารการรบั ประทานทเี่ หมาะสมปลอดภยั และมปี ระโยชน ทง้ั ดแู ลจดั หยกู ยาอาหารเสรมิ สารพดั คอยวดั ความ ดันโลหิต คอยเช็คน้ําตาลเพราะโรคเบาหวาน (มีคุณนวลจันทรผู ซอื่ สตั ยค อยชว ยงานพย่ี ใุ นบางวนั และบางเวลา) คณุ พอ ตอ งการสง่ิ ใดกเ็ รยี กหาเรยี กใชพ ยี่ ุ (ยุ ยุ ย.ุ ..) ทง้ั งานดา นเลขานกุ าร งานปฏคิ ม งานวชิ าการ งานชา ง งานซอ มบาํ รงุ สารพดั จปิ าถะ ทกุ อยา งอยใู น ความดแู ลของพย่ี คุ นนค้ี นเดยี ว (พวกเราเรยี กพย่ี วุ า หวั หนา วอรด ) ทง้ั ทจ่ี รงิ ๆ แลว ทา นอาจารยม บี ตุ รชาย ๒ คน แตด ว ยภารกจิ หนา ท่ี การงานและครอบครวั จึงมไิ ดอยดู ูแลทา นใกลชิดในปจจุบัน ชีวิตของทานอาจารยจึงฝากไวในความดูแลเอาใจใส ของ “บรรดาศิษย” ที่มีความกตัญูและรักหวงใยทาน ซึ่งผูท่ี อุทิศเวลาและชีวิตมากที่สุด คือผูหญิงตัวเล็กๆ ช่ือ “ยุวดี” และ ยังมีศิษยอีกมากหนาหลายตาผลัดเปลี่ยนกันมาดูแล บางคนสง อาหาร บางคนสงยา บางทานก็แวะมาเย่ียมเยียนพรอมเครื่อง อปุ โภคบรโิ ภคหลากหลาย เหมอื นบา นคณุ พอ เปน กฏุ หิ ลงั นอ ย และ ที่เปนอาหารใจทรงอานุภาพ คือกลุมศิษยหลากหลายท่ีชวยกัน เผยแผงานทางธรรมของทานใหกวางขวางตอเนื่อง ซึ่งก็รวมถึง ชมรมกัลยาณธรรมดวย ยามใดท่ีทานตองไปพบแพทย ไปตรวจ สุขภาพ กม็ ีลกู ศิษยล ูกหาคอยชว ยเหลือดแู ล อาํ นวยความสะดวก

๒๒๒ อัตตชีวประวัติ อ.วศนิ อินทสระ ซึ่งกลุมพวกเรา ไดแก หมอเปล นองบุญ นองหมู พ่ีอาทิตย นอ งเอกและนอ งอว น เปน ตน ถอื เปน ศษิ ยก ลมุ ลา สดุ ทเ่ี ตม็ ใจศรทั ธา เขามาชวยดูแลทานดวยความรักและหวงใย จนถึงวันสําคัญ ที่ได พาทานไปตรวจหัวใจและทํา “สวนหวั ใจ” (บอลลูน) ถึง ๒ เสน (๒ ครง้ั ) ทา นจงึ เปน อาจารยข องบรรดาศษิ ยจ รงิ ๆ คอื อยใู นความ ดแู ลอปุ การะ เอาใจใสข องบรรดาศษิ ยท ง้ั หลายอยา งเตม็ ท่ี มากกวา จะไดรับความเอาใจใสจากญาติและบุตร ทําใหพวกเรารูสึกวาทาน เปนเสมอื นบิดาของพวกเราทกุ คน ดงั กลา วแลว วา ทา นอาจารยเ ปน เสมอื น “บดิ า” ของพวก เราทุกคน เพราะทานตองการความชวยเหลือ ตองการการดูแล เอาใจใสจ ากพวกเรามากกวา ครบู าอาจารยท า นอนื่ ๆ ทา นมกั กลา ว ถึงชีวิตของทานวาเปนเกวียนเกาครํ่าคราชํารุดท่ีรอเวลาท่ีแตกหัก พังสลาย ทานมักปรารภวา “ไมรูวาจะอยูถึงวันพรุงนี้หรือ เปลา” จากแตกอน ท่ีทานเคยมีความสุขทั้งชีวิตทุมเทอยูกับงาน เผยแผธ รรม ตน่ื แตเ ชา มดื กเ็ ขยี นตาํ รา เตรยี มการบรรยายการสอน ตอนบายก็ไปสอนพระสอนฆราวาส ตกค่ําก็จัดรายการวิทยุ บาง วันก็ตรากตรํางานอยางเพลิดเพลินจนขามวันใหม อยางไมเห็นแก เหน็ดเหนื่อยและละเลยที่จะหวงใยสุขภาพตัวเอง อุทิศตนสมเปน ทหารเอกขององคสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจา เมื่อวันหนึ่งมาถึง ท่ีโรคภัยเบียดเบียนรุมเรา จนดวงตาคูนี้มัวเกินกวาจะอานหนังสือ ไดเอง สองมือท่ีเคยลิขิตขอธรรมและวรรณกรรมอันทรงคุณคาไม สามารถทํางานท่ีรักไดอีกตอไป จะคนควาหาความรูจากหนังสือ

๒๒๓อาจริยานสุ สติ ตําราใด ๆ ก็ออนลากําลังและมองไมเห็นชัด ทานจะตองทุกขและ รสู กึ ทอ แทส กั เพยี งไร เมอื่ ทาํ สงิ่ ทร่ี กั ไมไ ดอ กี ตอ ไปแลว งานเผยแผ ธรรมที่ทานรัก ตองรอโอกาสใหคนอ่ืนชวยเขียนชวยอาน ที่ทาน ยังทําไดเองก็คือฟงธรรมเทานั้น (แตถึงกระน้ันทานก็ยังมีเมตตา ตอบปญ หาธรรมะในคอลมั นส นทนาธรรมในเวบ็ ไซดเ รอื นธรรม โดย ความชว ยเหลือของพยี่ ุวดีตลอดมาทกุ สปั ดาห) บางคร้ังในยามทอแทเพราะทําอะไรไมไดเอง ทานเคย ปรารภวา “ชวี ติ ทอ่ี ยไู ปวนั ๆ ไมไ ดท าํ ประโยชนอ ะไร กไ็ มม คี า ไมร ู จะอยูไปทําไม” ฟงแลวใจหายและมีความเห็นใจวาควรจะคอยชวย ดแู ล ประคบั ประคอง เปน กาํ ลงั ใจใหด วงประทปี แกว นย้ี งั คงสวา งไสว เพอ่ื มวลชนอยตู อ ไป เพราะนอกจากไดป ระจกั ษใ นความเมตตาของ ทานแลว ตองยอมรับวาทานยังเปนผูมีพระคุณตอพุทธศาสนิกชน จํานวนมาก สมควรไดรับการดูแลเอาใจใส ไดรับความรูสึกดี ๆ ตอบแทนบาง ฉันจึงต้ังใจจะตอบแทนคุณธรรมความดีของทาน ตง้ั ใจทาํ สง่ิ ทจี่ ะเปน กาํ ลงั ใจ นาํ ความภมู ใิ จ และชว ยผอ นคลาย บรรเทา ความทกุ ขค วามกงั วลของทา นบา ง เมอ่ื พวกเราพาคณุ พอ ไปตรวจหวั ใจ โดยการความอาํ นวย ความสะดวกของหมอเปล และทา นตอ งทาํ บอลลนู เพราะเสน เลอื ด หวั ใจตบี ถงึ ๒ เสน ในเดอื นมนี าคม และเมษายน ปพ .ศ. ๒๕๕๔ นี้ตามลําดับ ฉันขอเขาไปอยูในหองปฏิบัติการสวนหัวใจเปนเพ่ือน กบั ทา นถงึ ๒ ครงั้ (ไดร บั อนญุ าตจากแพทยเ ปน พเิ ศษ) และแลว

๒๒๔ อตั ตชวี ประวตั ิ อ.วศิน อนิ ทสระ อุบัติเหตุเสี่ยงตายท่ีรายแรงที่สุดในชีวิตของฉันก็เกิดขึ้น ในวันท่ี ๒๔ เมษายนทผี่ า นมา หลงั จากทา นผา ตดั บอลลนู เสน ท่ี ๒ เพยี ง วันเดียว ในนาทีชีวิตท่ีรถพลิกคว่ํา พังยับเยิน หลังจากกลับจาก ไปนอนเฝา คณุ พอ อดนอนตลอดคนื ในขณะทย่ี งั มสี ตดิ ี แมจ ะเจบ็ ปวดบริเวณหลังมากและมีเลือดอาบหนา คนแรกที่ฉันคิดถึงคือ คุณพอ เพราะทุกครั้งท่ีกลับถึงบาน ฉันจะตองโทรศัพทกลับไป เรียนใหทานทราบเพื่อคลายความหวงใย เมื่อเกิดเร่ืองไมคาดฝน ฉันมองหาโทรศัพทมือถือทันทีแตไมพบ คิดวาจะสงขาวถึงทานได อยา งไร คดิ ในใจวา “คณุ พอ ขา ชว ยลกู ดว ย ลกู จะกลบั ไปหาคณุ พอ อกี ” เราเพงิ่ ลาจากกนั เมอ่ื ชว่ั โมงทผ่ี า นมานี้ ในบรรยากาศของ ความสุข เสียงหัวเราะ ดว ยความรสู กึ ผอนคลายสบายใจทีค่ ณุ พอ ปลอดภยั ผา นพน จากการผา ตดั ดว ยดี แมร า งกายของฉนั จะเหนอ่ื ย ลา มาก เราเพงิ่ นดั กนั วา จะรบี กลบั มาเยย่ี มคณุ พอ อกี ในเรว็ วนั แต กลับตองมาประสบอุบัติเหตุทางรถยนตที่ไมคาดฝน และคุณพอก็ ทราบขาวรายทันที เพราะทานโทรมาหาฉันเพ่ือจะถามวาถึงบาน หรือยัง แลวไดยินเสียงพยาบาลแจงขา วอบุ ตั เิ หตุที่นาตกใจ แทน เสียงฉนั ตอบรับตามปรกติ ฉนั ตองนอนอยบู นเตยี งในโรงพยาบาลถงึ ๒๑ วนั จาก วันแรกที่แพทยประมาณวาอาจตองนอนนานถึง ๒ เดือน และ แพทยบอกวาหาก “โชคดี” ฉันก็คงจะกลับมาเดินได ดวยความ หวงใยท่ีคุณพอมีตอฉันมาก สุขภาพรางกายของทานจึงฟนตัวชา โชคดีที่ยังโทรศัพทติดตอกันไดทุกวัน คุณพอจึงคลายความหวงใย

๒๒๕อาจริยานสุ สติ และทกุ ขโ ศกไดบ า ง ถงึ กระนน้ั ทา นกม็ กั กลา วตาํ หนติ วั เองวา เปน ตน เหตุของอุบัติเหตุรายแรงของฉันคร้ังนี้ บางครั้ง ทานก็รองไห สงสารฉนั อกี ทงั้ ทท่ี า นเองกย็ งั ไมห ายดนี กั แมฉ นั จะคอยปลอบใจ และเปน กาํ ลงั ใจใหท า นเตม็ ที่ พรอ มทง้ั ใหก าํ ลงั ใจตวั เองใหเ ขม แขง และยอมรบั สถานการณท เ่ี ปน ไป โดยไมท กุ ขใ จซาํ้ เตมิ ตวั เองมากนกั ฉันนับวันรอที่จะหายเปนปรกติอีกคร้ัง สวนหนึ่งเพราะอยากเห็น คณุ พอ สบายใจคลายกงั วล และเมอื่ คณุ พอ แขง็ แรงขนึ้ ทา นกเ็ มตตา มาเยย่ี มฉนั ทโ่ี รงพยาบาลถงึ ๓ ครง้ั ทง้ั ทส่ี ขุ ภาพอยา งทา นยงั ไม ดีนัก ทานกลาววา “ไมไดไปเย่ียมใครที่โรงพยาบาลหลายปแลว” การไดมาพบกันบาง ทําใหทานสบายใจและมีกําลังใจขึ้นมาก แมบ างคร้ังฉันจะรอ งไห เมื่อทา นจะลากลับ ในทส่ี ดุ เมฆหมอกรา ยกผ็ า นไป ฉนั ไดย นื อกี ครงั้ ไดห ดั เดนิ ไดออกจากโรงพยาบาลและไดกลับมากราบเทาคุณพออีกครั้ง กลบั มาสง ยา สง อาหารและดแู ลชว ยเหลอื ในสง่ิ อน่ื ๆ เทา ทจ่ี ะชว ย ได มาชว ยงานเผยแผธ รรม เปน กาํ ลงั ใจ เปน ความอนุ ใจและความ ภมู ใิ จของทา น อยา งไมเ หน็ แกเ หนด็ เหนอื่ ย หากใครจะถามวา รจู กั ทา นแลว ไดอ ะไรจากทา นบา ง ฉนั กค็ งตอบวา ไดร บั ความเมตตาและ ปญ ญาจากทา น เชน เดยี วกบั ทศ่ี ษิ ยท า นอน่ื ๆ ไดร บั แตฉ นั มกั คดิ ไปในทางตรงกันขามวา ฉันจะตอบแทนและชวยเหลืออะไรทานได บา ง เพอ่ื ใหท า นมคี วามสขุ และมกี าํ ลงั ใจทจ่ี ะมชี วี ติ อยตู อ ไปไดน าน ทสี่ ุด เพราะดวยโรคภยั ตา ง ๆ ท่รี ุมเรา อยู ประทปี ธรรมดวงนี้อาจ ดบั วบู ลงวนั ใดกไ็ ด ฉนั จงึ ตง้ั ใจวา จะไมป ระมาททจี่ ะทาํ สงิ่ ดี ๆ เพอื่

๒๒๖ อตั ตชวี ประวตั ิ อ.วศนิ อนิ ทสระ ใหท า นมกี าํ ลงั ใจอยกู บั พวกเราไดน านทสี่ ดุ และเปน ปชู นยี บคุ คลใน ชีวิตใครตอใครไดอีกนับไมถ ว น จบบทความน้ีดวยคําวา “โลกน้ีไมมีบังเอิญ” ทางชีวิต ของฉันยังดําเนินตอไป ดวยความต้ังใจท่ีจะสรางสรรคส่ิงดีงามให ตอเนื่อง ดวยสํานึกในบุญวาสนาท่ีไดมาพบคุณพอผูเปนยอด กลั ยาณมติ ร ครผู ปู ระเสรฐิ ผเู ปย มดว ยปญ ญาและเมตตา ขอบญุ กศุ ลทคี่ ณุ พอ วศนิ อนิ ทสระ ไดบ าํ เพญ็ มาในทกุ ภพ ทกุ ชาติ และ บญุ กุศลที่ปวงศิษยไดส านตอความดีและบารมธี รรมใหยิ่งใหญ จง เปนพลังมาอภิบาลคุมครองคุณพอที่เคารพรักของพวกเรา จงมี ความสขุ สขุ ภาพแขง็ แรงและมกี าํ ลงั ใจทจี่ ะสอ งแสงธรรมสใู จมวลชน ตอไปตราบแสนนาน คุณพอเคยปรารภวา หากยังไมสิ้นภพชาติ ตองกลับมาเกิดตายอีกในสังสารวัฏ ก็ขออธิษฐานวา ขอกลับมา ทาํ หนา ที่ “คร”ู ผเู ปน พระธรรมเจดยี ต ลอดไป ทกุ ภพชาติ ฉนั จงึ ขออธษิ ฐานวา หากยังตองกลับมาเกดิ อกี ขอใหฉนั ไดก ลับมาชว ย สบื สานงานเผยแผธ รรม และดแู ลรบั ใชค ณุ พอ วศนิ อนิ ทสระ อกี ทุกภพทุกชาติ จนกวา จะถงึ พระนิพพานอนั เปน บรมสขุ นิรนั ดร ดวยความเคารพอยา งสงู ทพญ.อัจฉรา กลิน่ สุวรรณ ๙ ธันวาคม ๒๕๕๔

ผภนาวคก บทบาททางพระพุทธศาสนา ของอาจารยวศิน อนิ ทสระ ตอน บทบาทดานการเปน ครผู สู อน นักเขยี น และนกั เผยแผ

บทสัมภาษณอ าจารยว ศิน อนิ ทสระ (๒๙ พ.ย. ๒๕๕๒) โดย แมชีวัลลภา จนั ทรอยู นกั ศกึ ษาปรญิ ญาโท มมร. ณ หอ งสมุดมหาวิทยาลยั มหามกฏุ ราชวทิ ยาลัย (มมร.) สํานึกวาจะไดตอบแทนบุญคุณของพระศาสนา และตอบแทนอปุ การะของชาวบาน อุบาสก อุบาสิกา ประชาชนท่ีไดอ ุปถัมภค ้ําชู ไดชว ยเหลอื ใหช ีวติ ไดเ ปนอยูมาจนถงึ ทุกวันน้ี ปจ จบุ นั นกี้ ไ็ ดอ าศัยศาสนาอยโู ดยตลอด คิดจะตอบแทนพระคณุ ของสังคม พระคณุ ของศาสนา พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ กเ็ ลยทํางานดานนี้มาตลอด ตัง้ แตบวชอยจู นถงึ สกึ แลว สวัสดีคะ แมชีช่ือ แมชีวัลลภา จันทรอยู แมชีทํา สารนพิ นธเ รอ่ื ง บทบาททางพระพทุ ธศาสนา ของ อาจารยว ศนิ อนิ ทสระ ตอนนเี้ ปน บทที่ ๔ ทจ่ี ะสมั ภาษณ อยา งหนงึ่ ทสี่ มั ภาษณ คอื บทบาทของการเปน ครผู สู อน นกั เขยี นและนกั เผยแผ จะมบี ทสมั ภาษณท ใี่ หพ วกทา นนกั ศกึ ษาชว ยเขยี นชว ยกรอก หนอยนะคะ จะสัมภาษณ ดร.สายฤดี คุณปนัดดา คุณวิรัช ซ่ึง คณุ ปนดั ดาบอกวาใหคนรนุ หลังพดู บา ง คอื คุณวารุณี

๒๒๙ภาคผนวก

๒๓๐ อตั ตชีวประวัติ อ.วศิน อนิ ทสระ ถาม ๑. ในบทบาทฐานะครูผูสอน วิธีสอนของทาน อาจารย ใชเ ทคนคิ อะไรคะ ตอบ มีเทคนิคในการสอนอยางไรก็เอาเทคนิคมาใช คือ มีความกรุณาตอผูท่ีเรียน แมในการเขียนหนังสือ ที่สําคัญกวา เทคนคิ ตา ง ๆ กค็ อื ความกรณุ า อยากทจี่ ะใหผ อู า นพน จากความทกุ ข ประสบความสขุ ในการเผยแผธ รรมทางวทิ ยุ กใ็ ชห ลกั เดยี วกนั คอื หลกั ความกรณุ า ทาํ อยา งไรทจี่ ะใหผ ฟู ง ไดร บั ความสขุ พน จากความทกุ ข ในการสอนอยทู กุ วนั นี้ ทใ่ี ชม ากทส่ี ดุ กค็ อื ความกรณุ า มากกวา เทคนคิ อยา งอน่ื ทเ่ี ขาใชก นั อยู สว นวาทศลิ ปต า ง ๆ ไมค อ ยไดเ รยี น ไมค อ ย ไดฝ ก ฝนเทา ไหร แตอ าศยั ความจรงิ ใจ และความกรณุ าเปน แมบ ท ถาม ๒. ทา นอาจารยน าํ หลกั คาํ สอนของพระพทุ ธเจา มาสอนอยา งไร ตอบ สว นมากนาํ มาจากพระไตรปฏ กเปน หลกั อรรถกถา บาง นอกจากนั้นก็มีวิพากษวิจารณกัน ถามและแสดงความเห็น กนั บา ง ถาม ๓. ทา นอาจารยไ ดอะไรจากการสอน ตอบ ไดในส่ิงที่ถาไมไดสอนก็ไมได คือ ความรูสึกสุขใจ ความชนื่ ใจ ความโสมนสั ในการสอน และรสู กึ วา ไดใ หใ นสง่ิ ทค่ี วรให แกผทู ค่ี วรไดร ับ ก็มคี วามสบายใจ มคี วามสุขใจ มีกาํ ลงั ใจ บางที ต่ืนมาเชา ๆ กค็ ดิ วาวนั น้จี ะสอนอะไร บางทกี ็มานอนท่ีหอ งพกั มา ปรารถกับตัวเองวา วันน้ีจะสอนไหวหรือ แตพอเขาหองสอนรูสึก

๒๓๑ภาคผนวก มีกําลังขึ้น ขอโทษท่ีจะพูดคําวา “คลาย ๆ มาศึก” เพราะมาศึก เมื่อไดยินเสียงกลองศกึ มันจะมีกําลังขึ้นมา มชี างศกึ ของพระเจา ปเสนทิโกศลไปตกหลมทาํ อยา งไรกไ็ มข น้ึ คนไปชว ยอยา งไรกไ็ มข นึ้ จากหลม มีบัณฑิตทานหนึ่งเปนปุโรหิตของพระเจาปเสนทิโกศล บอกวาเขาเปนชางศึก ใหตีกลองศึก พอไดยินเสียงกลองศึก ชาง รวบรวมกาํ ลงั ทงั้ หมดเทา ทมี่ อี ยู ถอนตนขนึ้ จากหลม ได พระพทุ ธเจา ทานทราบจากภิกษุท้ังหลายท่ีไปบิณฑบาต แลวกลับมากราบทูล พระพทุ ธเจา ตรสั วา “เธอทงั้ หลายจงถอนตนขนึ้ จากหลม คอื กเิ ลส เหมอื นกบั ทช่ี า งศกึ ของพระเจา ปเสนทโิ กศลถอนตนขนึ้ จากหลม เลน” ถาม ๔. คณุ สมบตั ทิ ดี่ ขี องครู ในความเหน็ ของทา น อาจารย ควรเปน อยา งไรคะ ตอบ อนั นผ้ี มไมต อ งแสดงความเหน็ เอง มนั มอี ยใู นตาํ รา คุณสมบัติของครู ๗ ประการ ไดแ ก “ปโย ครุ ภาวนีโย วัตตา จะ วจนักขโม คัมภีรัญจะ กถงั กตั ตา โน จฏั ฐาเน นโิ ยชเย” ปโ ย คือ ทาํ ตนใหเ ปน คนนารกั ครุ คือ เปน คนนาเคารพ เปนคนหนกั แนน ภาวนีโย คือ อบรมตนอยูเสมอ ทั้งทางวิชาความรู ทงั้ ทางคุณธรรม วตั ตา จะ คือ ขยนั สอน ขยนั พูด ขยนั กลา ว

๒๓๒ อัตตชวี ประวตั ิ อ.วศิน อินทสระ วจนักขโม คือ เม่ือเขาเตือน ก็ยินดีรับฟง ไมทะนงตน ยอมใหผ อู น่ื เขาพดู บาง คัมภีรัญจะ กถัง กัตตา คือ ทําส่ิงท่ีตื้นใหลึก ทําสิ่งที่ ลึกใหต ื้น โน จัฏฐาเน นิโยชเย คือ ไมชักชวนในทางเสื่อม ไม ชกั ชวนศษิ ยใหท ําในสงิ่ ที่เปน ไปไมได ไมช ักนาํ และไมสอนศษิ ยใ นสิง่ ทเี่ ปนไปไมไ ด นี่เปนหลักที่ใหเอาไวสําหรับศิษยท่ีจะเขาไปหาครู หรือ สําหรับผูท่ีเปนครูควรที่จะประกอบดวยคุณสมบัติเหลาน้ีในการ สอนศษิ ย และยงั มอี น่ื ๆ อกี เยอะในการทจ่ี ะเปน ครู ใชศ ลิ ปะในการพดู ในการอปุ มาใหเ ขาเหน็ หรอื วา สนั ทศั นา คอื พดู อะไรใหเ ขาเหน็ จรงิ สะมาทะปะนา คอื ชกั ชวนใหเ วน จากอกศุ ล ประพฤตอิ ยู ในกุศล สมตุ เตชะนา คอื ใหก าํ ลงั ใจในการทจี่ ะละความชวั่ ทาํ ความดี และมกี าํ ลงั ใจทจ่ี ะศึกษาเลา เรียน สมั ปะหงั สะนา คอื รา เรงิ แจม ใสในการศกึ ษาเลา เรยี น ใน การทจี่ ะทาํ ความดี ไมห ดหู เรยี นแลว ไมเ ครยี ด ไมใ ชเ รยี นไปเครยี ดไป ใหส บาย ๆ ใหรูส กึ มคี วามสขุ

๒๓๓ภาคผนวก ถาม ๕. ทา นอาจารยค ดิ วา ทา นจะสอนอกี นานเทา ไหร คะ แลว เพราะเหตใุ ดคะ ตอบ นกี่ แ็ ลว แตพ ยาธกิ บั มรณะเปน ตวั กาํ หนด เผอ่ื พยาธิ รบเรารุกรานจนไมไหวแลว เดินเหิรไมไดแลว ก็ตองเลิก แตถา ความตายมนั มากอ น เรากต็ อ งเลกิ ตอ งหยดุ เอาไวส อนกนั ชาตหิ นา ตอ แตก ย็ งั มคี วามตง้ั ใจวา ถา ยงั เวยี นวา ยตายเกดิ อยู กข็ อทาํ งาน นไี้ ปทกุ ชาติ ขอเปน อยา งทเี่ ปน ขอทาํ งานอยา งทที่ าํ อยู มนั เปน แรงอธษิ ฐานมาตง้ั แตเ ปน สามเณรนอ ย ทจี่ ะขอทาํ งานดา นน้ี ดา น เผยแผศ าสนา เผยแผธ รรม ถาม ๖. บทบาทในฐานะนกั เขยี น ทา นอาจารยม แี รง บนั ดาลใจอยา งไรทเี่ ปน นกั เขยี น ตอบ ดวยปรารภวา เม่ือไดเจริญเติบโตข้ึนมาในศาสนา ตงั้ แตเ ดก็ ไดอ าศยั ศาสนามาตง้ั แตเ ปน เดก็ ในประวตั กิ ไ็ ดเ ขยี นเอาไว แลวก็มาบวชเปนสามเณร สึกออกมาก็ออกมาเขียนหนังสือดวย สาํ นกึ วา จะไดต อบแทนบญุ คณุ ของพระศาสนา และตอบแทนอปุ การะ ของชาวบา น อบุ าสก อบุ าสกิ า ประชาชนทไี่ ดอ ปุ ถมั ภค า้ํ ชู ไดช ว ย เหลือใหชีวิตไดเปนอยูมาจนถึงทุกวันน้ี ปจจุบันน้ีก็ไดอาศัยศาสนา อยโู ดยตลอด คิดจะตอบแทนพระคณุ ของสังคม พระคุณของพระ ศาสนา พระพทุ ธ พระธรรม พระสงฆ กเ็ ลยทาํ งานดา นนม้ี าตลอด ตัง้ แตบวชอยจู นถงึ สึกแลว

๒๓๔ อัตตชวี ประวตั ิ อ.วศิน อนิ ทสระ ถาม ๗. ทา นอาจารยช อบเขยี นหนงั สอื แนวไหนมาก ทสี่ ดุ คะ ตอบ ทม่ี คี วามสขุ มากกค็ อื การเขยี นนวนยิ ายองิ หลกั ธรรม เชน เร่ืองพระอานนทฯ เร่ืองพระเจาอโศก ชีวิตนี้มีอะไร เปนตน ยังมีอีกหลาย ๆ เร่ือง ที่เปนนวนิยายอิงหลักธรรม ก็จะทําใหมี ความสขุ มาก มคี วามสบายมาก คอื จติ ใจสงบเยอื กเยน็ เหมอื น เราอยูในโลกอีกโลกหนึ่ง เรื่องแนวอื่นก็ชอบ เชน หลักวิชาการ การเขยี นบทความ การแสดงความคิดเห็นตา งๆ การอธิบายธรรมะ จะมีความสุขมากท่ีไดเขียนนวนิยายอิงหลักธรรม พอเขียนจบ ปกปากกาลงบนกระดาษจนกระดาษทะลุ มันถึงใจ เมื่ออายุ ๓๙ ไดเขียนหนังสือ ทางแหงความดี ๔ เลม พอเขียนเสร็จ วางปากกา ถอนหายใจยาว แลว บอกกบั ตวั เองวา “เราตายไดแ ลว ” หนงั สอื เรอ่ื งนเ้ี รมิ่ เขยี นตงั้ แตอ ายุ ๓๕ ป รสู กึ วา ไดท าํ งานทอี่ ยาก จะทํา แลว คดิ วาเปนประโยชนต อ สงั คม ถาม ๘. การเปน นกั เขยี นของทา นอาจารย ใชห ลกั อะไรในการเขยี น ตอบ ความกรณุ า คอื เมอ่ื รอู ะไรแลว กอ็ ยากจะใหค นอนื่ เขารดู ว ย ไดร บั ผลดจี ากอะไรแลว กอ็ ยากใหค นอน่ื ไดร บั ผลดนี น้ั ดว ย อยากจะชว ยเหลอื ผอู นื่ ใหไ ดพ น จากความทกุ ข ใหม คี วามสขุ เมตตา และกรุณา เปนตัวแสดงบทบาทยิง่ ใหญอยใู นวิถชี ีวติ

๒๓๕ภาคผนวก ถาม ๙. นกั เขยี นทด่ี แี ละประสบความสาํ เรจ็ ควรมี ความพรอ มอยา งไร ตอบ เหมอื นออ ยท่เี ติบโตเต็มที่ มนี า้ํ หวานอยเู ต็ม เมอื่ เอาไปเขา เครอ่ื งคนั้ นาํ้ ออกมา นา้ํ ออ ยกอ็ อกมามาก ฉะนน้ั คนเขยี น หนังสือตองคอยบมตัวใหเพียงพอเหมือนลําออย มีความรูพอ มีความสามารถพอ มีจิตใจพรอม ในขณะที่เราเขียนถึงคุณธรรม ใดแลว เรารสู กึ วา เรามคี ณุ ธรรมนนั้ อยู แลว มนั จะออกมาจากความ รูสึกจรงิ ๆ จากใจจริง ๆ ยอ มมีรสแหง ธรรม ยอมชนะรสทงั้ ปวง ถามเก่ียวกบั การเป็นนักเผยแผ ถาม ๑. ทา นอาจารยม หี ลกั อยา งไรในการเปน นกั เผยแผ ตอบ มนั กเ็ รอื่ งเดยี วกนั กบั งานเขยี น เขยี นกเ็ ปน การเผยแผ และกม็ เี ผยแผโ ดยการพดู หรอื ทางวทิ ยกุ เ็ ปน การเผยแผ และกเ็ ผยแผ โดยการสอน เชน การสอนพระภกิ ษุ สามเณร แมช ี ในมหาวทิ ยาลยั สงฆ เปน เวลา ๔๕ ปพ อดี แตต อนนหี้ ยดุ หมดแลว เหลือแตการ สอนในวนั อาทติ ย ทบี่ รรยายทางวทิ ยุกห็ ยดุ หมดแลว ก็ยงั มาออก สดท่ีนี่อยางเดียว ที่ยังพูดธรรมะใหฟงอยูเพราะเห็นวาเปนชุมชน เปน กลมุ ทห่ี าไดย าก เปน ผทู ม่ี คี ณุ สมบตั เิ พยี บพรอ มทจี่ ะไดร บั คาํ สอน ถาม ๒. ทา นอาจารยไ ดอ ะไรบา งจากการเปน นกั เผยแผ ตอบ กต็ อ งตอบเปน คาํ ตอบเดยี ว คอื ไดส งิ่ ทถ่ี า ไมไ ดเ ปน นกั เผยแผก จ็ ะไมไ ด เหมอื นกบั ถามแมช วี า บวชแลว ไดอ ะไร กต็ อ ง ตอบวา ไดส่งิ ทถี่ า ไมบ วชก็จะไมได

๒๓๖ อตั ตชวี ประวัติ อ.วศิน อนิ ทสระ สัมภาษณน กั ศึกษา ถาม ๑. สาเหตใุ ดทนี่ กั ศกึ ษามาเรยี นธรรมะกบั ทา น อาจารยว ศนิ ดร.สายฤดี ตอบ เพราะวาตวั อาจารยม ากกวา สาเหตมุ ี หลายอยา ง บางคนมาเพราะไดอ า นหนงั สอื ของทา นอาจารย สว น ดิฉันเองคิดวา อยากเรียนธรรมะจากคนที่มีความบริสุทธิ์ มา ทดแทนคณุ แมด ฉิ นั เพราะเคยไดแ นวความคดิ อนั บรสิ ทุ ธมิ์ าจากคณุ แม พอคณุ แมเสยี กเ็ ควงควางอยู ๒ ป และคณุ ขวญั ไดแ นะนําวา ทา น อาจารยสอนใหรูจักคิดในเร่ืองดี ๆ ที่ทําใหมีความสุขและเปนเรื่อง เกี่ยวกับธรรมะ ดิฉันจึงมาและไมเคยผิดหวังเลย อาจารยมีความ เมตตาสงู มคี วามรแู ละมวี ธิ กี ารสอ่ื สารครบถว น ตรงตามระดบั ของ ความรู ฐานของความรู อาจารยเ ปน ผทู ส่ี อนมานาน ทาํ ใหม ตี วั อยา ง ทน่ี กั เรยี นสามารถจะเขา ใจได เหมาะสม เพยี งพอ ชดั เจนและทาํ ให รูสกึ วา สิ่งทอี่ าจารยใ หน้ันมคี า มากกวาทีเ่ ราจะไปคนควาเอง คุณวารุณีตอบ สาเหตุงาย ๆ ก็มาจากท่ีรุนพ่ีที่มาเรียน กอนไดประโยชนจากชั้นเรียนมาก ชีวิตของเราที่เหลืออยูจะไดเดิน ตอไปในทางที่ถูกตอง เราก็เช่ือและก็ลองมาเรียนดู เมื่อมาแลวก็ พบวา เปนเชน น้นั จริง ๆ คาํ ตอบก็เหมอื นกบั ขา งตน

๒๓๗ภาคผนวก คณุ วริ ชั ตอบ สาเหตโุ ดยตรงทมี่ าเรยี นกเ็ พอื่ เพมิ่ พนู ความรู ความเขา ใจธรรมะจากครบู าอาจารยท ร่ี จู รงิ เพอื่ นาํ ความรไู ปประพฤติ ปฏิบตั ิใหถ ูกตรง จงึ เสาะหาครูบาอาจารย ถาม ๒. หลังจากที่ทานไดศึกษาแลว ตัวทาน เปลย่ี นแปลงอยา งไรบา ง คณุ วริ ชั ทาํ ใหเ ขา ใจตนเองและเขา ใจผอู นื่ มากขน้ึ มองผู อ่ืนในแงดี สวนการเปล่ียนแปลงก็ในแงของการปฏิบัติ ก็ไดดูจิต ดใู จของตวั เอง เขา อกเขา ใจตวั เอง มรี ายละเอยี ดธรรมะลกึ ๆ กไ็ ด จากครูบาอาจารย ทาํ ใหเกดิ การฝกฝนตวั เอง ดร.สายฤดี ทําใหมีความม่ันคงทางจิตใจมากขึ้น จึงมี หลักคิดวา คิดอยางไรไมใหเปนทุกข คิดอยางไรถึงจะเขาใจชีวิต คิดอยางไรถึงจะเปนประโยชน และก็มีความรูสึกที่ดีเกิดข้ึน จากท่ี มคี วามมนั่ คงทางจติ ใจ คอื มคี วามเมตตามากขนึ้ มคี วามหงดุ หงดิ นอ ยลง มชี วี ติ ทสี่ งบขน้ึ แลว กไ็ มไ ขวค วา มาก แลว กไ็ มย งุ ไมห งดุ หงดิ มากเหมือนแตก อน คุณวารุณี คลาย ๆ กันคะ แตจะเห็นอกเห็นใจคนอื่น มากข้ึน ทะนงตัวนอยลง เมื่อกอนคิดวาตัวเองทําดีแลว แตเมื่อ มาเรยี นกบั อาจารยท าํ ใหเ ขา ใจธรรมะ และการประพฤตธิ รรมแงม มุ ตาง ๆ ไดละเอียดมากข้ึน เห็นวาหลาย ๆ อยางที่เราเคยคิดเคย ปฏบิ ตั ิ ไมไ ดถ กู ตอ งเหมาะสมดที สี่ ดุ เราจงึ พยายามปรบั ตวั เอง ใน

๒๓๘ อตั ตชีวประวตั ิ อ.วศิน อนิ ทสระ เรอ่ื งของศลี กท็ าํ ใหเ ขา ใจละเอยี ดมากขนึ้ สามารถนาํ มาใชป รบั ปรงุ ตวั เอง ไดด ี ความทอี่ าจารยเ ปน แบบอยา งใหเ หน็ ดว ยตาตนเอง กท็ าํ ใหเ รา สงบมากข้ึน ส่ิงที่เกิดข้ึนกับตัวเอง ท่ีเม่ือกอนชอบทองเที่ยว ไปตามความอยากของตวั เอง อยากรอู ยากเหน็ กล็ ดลง คอื ไดข อ คดิ จากบทความท่ีอาจารยเขียน ถาจําไมผิดก็เปนเร่ืองท่ีอาจารยไป อเมริกา อาจารยเขียนไววา การเที่ยวไปไหนก็เห็นแตธาตุ ๔ ซ่ึง ตวั เองเคยคดิ เหมอื นกนั ไปมาหลายประเทศ ในทสี่ ดุ ทรพั ยากรธรรมชาติ ทเ่ี ห็น มันก็คลาย ๆ กัน กไ็ มรวู า จะแสวงหาไปทําไม ถาม ๓. ทา นนกั ศกึ ษาไดแ บบอยา งอะไรจากทา นอาจารยค ะ คณุ วริ ชั กไ็ ดจ ากแบบอยา งทท่ี า นทาํ ใหด ู คอื การประพฤติ ปฏิบัติดีของครูบาอาจารย ก็ทําใหพยายามท่ีจะทําตามหรือซึมซับ เอาไวท ลี ะนดิ ทลี ะหนอ ย แบบของทา นมหี ลายอยา ง ไมว า จะเปน การ ประพฤติ การสอน การพูด การแสดงความคิดเห็น ลูกศิษยก็ได ประโยชนตรงนแ้ี หละ ดร.สายฤดี อยากใหแ มช มี าวนั ทเี่ ราจดั งานใหอ าจารยน ะคะ จะมรี ปู แบบอยา งน้ี ทจ่ี ะบอกวา ไดอ ะไรจากอาจารย คอื ทกุ อยา งทอ่ี าจารย ทําเปนแบบอยางใหพวกเราไดทั้งหมด อาจารยไมคร่ําครวญกับ รา งกายของอาจารย อาจารยพ ยายามใชร า งกายนที้ จี่ ะสรา งประโยชน ใหกับพวกเราได อาจารยไมเคยบน ไมเคยทําใหเรามีความรูสึกวา เปนทุกข แตเรารูสึกเปนทุกขเองเพราะเราศรัทธาอาจารยมาก อาจารยใ หท งั้ คิดทงั้ พดู ทง้ั ทาํ เปนอยูใหเราเหน็

๒๓๙ภาคผนวก คณุ วารณุ ี ความเมตตา กรณุ า ความถอ มตวั ความพยายาม อาจารยมีความพยายามสูงในการที่จะอธิบายใหพวกเราเขาใจอะไร ตา ง ๆ ไดดขี น้ึ คุณปนดั ดา ความอดทนของทานอาจารยท่มี ีตอลูกศิษย ตางระดับแตกตางกัน เปนตัวอยางที่สําคัญที่ทําใหเรามองเห็นวา อาจารยมีความเมตตากรุณาขนาดไหน อาจารยอดทนได และให กําลงั ใจกบั ทุกคน แมวาจะอยใู นระดบั ท่ีเขาใจผิด อาจารยกอ็ ดทน ท่ีจะอธิบาย นี่เปนตัวอยางที่หาไดยากมาก พวกเราทุกคนรูสึกวา โชคดมี ากทไ่ี ดม าเรยี นกบั อาจารย อาจารยเ ปน ผทู ส่ี ภุ าพและซอ่ื สตั ย มาก บอกเราวา อนั ไหนเปน พทุ ธวจั นะ อนั ไหนเปน อรรถกถา ความ รคู วามสามารถขนาดอาจารยน เี้ ราคดิ วา เราหาแทบจะไมไ ดแ ลว รวม ถึงแบบอยา งการปฏบิ ัติของอาจารยด วย แมชีวัลลภา แมชีปล้ืมใจกับลูกศิษยทุกทานนะคะ ท่ีมี ความรสู ึกดี ๆ กับทา นอาจารย คุณชนิตา (รอ งไหส ะอืน้ อยสู ักพกั พูดไมออก) อ.วศิน กลาววา เอา รองไห...ที่นี่เขามักจะเปนอยางน้ี พอจะใหพ ดู อะไรก็รองไหเสียกอ น.. คณุ ชนติ า (ระงบั อารมณส กั พกั แลว จงึ กลา ววา ) ในโอกาส ที่ไดเปนนักศึกษาของทานอาจารย ก็รูสึกดีใจมากที่ไดมาเรียนที่

๒๔๐ อัตตชวี ประวตั ิ อ.วศิน อินทสระ มหาวิทยาลัยแหงน้ี ย่ิงพอจะขึ้นป ๓ รูวาจะมีโอกาสไดเรียนกับ ทานอาจารย ก็ย่ิงมีความรูสึกตื่นเตน อยากจะใหถึงวันน้ันเร็ว ๆ เพราะเคยไดมีโอกาสอานหนังสือของทานอาจารยบาง เวลาอาน แลว รสู กึ วา สาํ นวนของทา นเพราะพรง้ิ อา นแลว คลอ ยตาม ซมึ ซบั รูสึกอยากพบทาน อยากกราบทา น อยากเรยี นกับทา น เม่ือพวกเราชั้นปที่ ๓ ไดเรียนกับทานครั้งแรกก็รูเลยวา ทา นไมใ ชอ าจารยธ รรมดา สายตาของทา นมเี มตตา แมแ ตพ ระ แมช ี และฆราวาส ในสว นทท่ี า นเมตตากบั พวกเรา ทกุ ครง้ั ทเี่ รยี นจะมพี กั ๑๐ นาที ทานจะออกเงินของทานใหไปซ้ือนํ้าปานะ และซ้ือน้ําให ลูกศิษยใ นหองทง้ั หมด จะเปนอยา งนี้ทกุ คร้ังไป ในเบ้อื งหลังของ การเปน นกั ศกึ ษานะคะ ทานทเ่ี รียนวนั อาทติ ย จะไมทราบวา วนั ที่ ทานสอนนักศึกษาเปนอยางไร ทานยังใหกําลังใจกับพระ แมชี ฆราวาสอกี ใครสอบไดค ะแนนดี ๆ ทา นจะใหช ดุ แมช หี นงึ่ ชดุ พระกม็ ี ชุดผาไตร และมีปจ จยั อีก ๕,๐๐๐ บาท แมช กี ็ไดม าแลว คะนี่คอื เบอ้ื งหลัง สว นลกู ศษิ ยท เี่ ปน ฆราวาสทา นกเ็ มตตา ชว งวนั เกดิ บอกทา น ทานก็จะใหหนังสือแถมลายเซ็นใหดวย แถมเมตตาไปถงึ ลกู ๆ ของ ลกู ศษิ ยอกี ถา จะใหพูดถงึ ความประทบั ใจมีมากคะ

เลา ไวในวนั เกิด ปีที่ ๗๐ ณ หองเรยี นพุทธศาสนาวันอาทิตยห ลกั สูตรพเิ ศษ ตงั้ ใจวา ไมวา อะไรจะเกดิ ข้ึนก็ตามเถอะ จะขอทํางานดานนตี้ ลอดไป ผมมีความรสู ึกวามนั เปนหนาทที่ จ่ี ะตอ งทาํ จากการทไี่ ดรับอปุ การะจากศาสนามาตงั้ แตผมเปนเด็ก เรื่อยมาจนถึงวัยผูใหญ มาจนบัดนีก้ ็ยงั ไดรับอปุ การะจากศาสนาอยู มีหนาท่ที ่จี ะตอ งทาํ ตอบแทน กอนอ่ืนก็ขออนุโมทนากับทานทั้งหลายท่ีไดต้ังใจมารวม ทาํ บญุ คลา ยวนั เกดิ ฉลองปท ี่ ๗๐ ปน ้ี ตง้ั แตว นั ที่ ๑๗ กนั ยายน ก็เปน ความปลาบปล้ืมใจของผมทนี่ ึกไมถ งึ ในชวี ิตกไ็ มไดนึกวา จะมี

๒๔๒ อตั ตชีวประวัติ อ.วศนิ อินทสระ ผูทําบุญใหมากมายอยางนี้ เม่ือวันท่ี ๑๗ อยูบานก็ทําจิตใหสงบ ทาํ สมาธวิ ปิ ส สนาอะไรไปตามทอี่ ยากจะทาํ เมอื่ ปรารภถงึ เรอื่ งวนั เกดิ กจ็ ะเลานิดหนอ ยกไ็ ด จะเลามากก็ได แตว ากําลงั ท่จี ะเลาไมคอ ยมี ผมเกดิ มาเปน เดก็ ชนบท ลาํ บากยากจนมาตลอด ไดเ หน็ สัจธรรมที่วา ชีวิตเต็มไปดวยความลําบาก ผมชอบยอนกลับไป คิดถึงเร่ืองอดีต วาไดเกิดมาอยางไร ไดเปนมาอยางไร ไดผาน ปญ หาอปุ สรรคมาอยา งไร มนั มากมายเสยี จนเขยี นไมไ ด ผมเขยี น เรอ่ื งอื่นได แตเ ขียนประวัติตวั เองไมไ ด ในชีวติ มเี รอื่ งตอ งผจญกบั ความทกุ ขย ากลาํ บากเหลอื เกนิ ตง้ั แตเ ดก็ มาจนถงึ บวชเปน สามเณร และบวชพระ ในระหวา งทบ่ี วชสามเณรหรอื ตอนเปน เดก็ นนั้ กม็ คี วาม ทกุ ขย ากลาํ บากทใ่ี หญห ลวง เทา ทย่ี อ นกลบั ไปคดิ เวลานว้ี า เราผา น ชวี ติ มาไดอ ยา งไร คอื วา ควรจะตายเสยี ตงั้ แตเ มอ่ื ยงั เลก็ ๆ ในสภาพ สังคมหรือสภาพความเปนอยูของชีวิตแบบนั้น ตอนบวชสามเณร และตอนบวชพระกเ็ ตม็ ไปดว ยความยากลาํ บากในความเปน อยู ไมม ี อะไรอยา งทมี่ อี ยใู นเวลานหี้ รอก ทอ่ี ยอู าศยั อาหารการกนิ ผา นงุ ผาหม ยารักษาโรค อะไรๆ ก็ขาดแคลนฝดเคืองไปหมดทุกอยาง ก็ตอสูมาดวยความอดทนอยางยิ่ง โดยเฉพาะอยางย่ิงคือตอสูกับ โรคภัยไขเจ็บมาตลอดตั้งแตวัยเด็กมาจนถึงบัดนี้ ย่ิงอายุมากขึ้น มนั กย็ งิ่ รมุ เรา มากขน้ึ จนแทบจะทนไมไ หว ทกุ ครงั้ ทเ่ี ขา สอนหนงั สอื ไมว า จะเปน วนั อาทติ ยห รอื วนั องั คาร วนั พธุ ทบ่ี รรยายถวายความรู

๒๔๓เลาไวใ นวนั เกิด แกพ ระ หรอื แมแ ตเ วลาอดั รายการออกอากาศ ชว งเวลา ๑ ชวั่ โมง น้ัน มีความรูสึกวา เรากําลังเขาสูสงคราม ไมรูวาจะแพหรือ ชนะ “แพ” กห็ มายถงึ วา เราอาจจะเสยี ชวี ติ ในขณะทสี่ อนอยู “ชนะ” กค็ อื รอดมาไดใ นชวั่ โมงนนั้ มคี วามรสู กึ อยา งนตี้ ลอดเวลา ๒-๓ ป ท่ีผานมานี้ แตก็คิดวาเปน หนา ที่ทจ่ี ะตอ งทําในฐานะเปนทหารของ พระพุทธเจา ถาจะเสยี ชีวติ ในขณะออกรบ มันก็ดีเหมอื นกัน มีบางคนพูดใหฟงวา ลูกศิษยรุนน้ี ท่ีมาเรียนต้ังแตชวง ๒ ปใ หห ลงั มาน้ี เสยี ดายวา ถา มาเสยี สกั เมอื่ ๕ ปก อ น จะไดอ ะไร อกี มากมายกวา ทไ่ี ดร บั อยใู นเวลาน้ี ผมไดย นิ แลว กม็ คี วามรสู กึ ตอ ย ตํ่า เพราะบอกตามตรงวา ความสามารถในการถายทอดความรู ทางธรรมะของผมใหแ กท า นทง้ั หลายในเวลาน้ี ลดลงเกนิ ครง่ึ งาน ออกรายการสดๆ ผมทาํ ไมไ ดเ ลย นอกจากทาํ เทปเปน บางเรอื่ ง ที่ ออกไมไดเลยเปนเพราะผมคนควาหนังสือไมไดเลยมาเปนเวลา ๒ ปแ ลว คอื หาขอ มลู ไมไ ดเ ลย เพราะไมม ตี า (มองไมค อ ยเหน็ ) ไมม ี กําลังท่ีจะไปคนหาขอมูล เมื่อกอนนี้ถอยหลังไปสัก ๔-๕ ป ผม ทํางานทั้งวัน เชาขึ้นมา ต่ืนแตเชามืดมาอานตําราเพื่อทํารายการ วิทยุ ทุกวัน ทําเสร็จแลว บายก็ไปสอนหนังสือ ทุกวัน วันละ หลายช่ัวโมง กลางคืนกลับไปออกอากาศวิทยุ ทุกคืน รวมทั้ง รายการ “ธรรมะรวมสมัย” ตอนดึกดวย แตตอนนี้ผมไมไดทํา รายการนี้แลว เพราะทําไมไหว แตผูจัดทานมีน้ําใจขอเทปที่เคย บรรยายเอาไวเกา ๆ นาํ ไปออกอากาศใหอ ยู

๒๔๔ อตั ตชีวประวตั ิ อ.วศนิ อนิ ทสระ ฉะนนั้ ทา นอาจรสู กึ วา การสอนการบรรยายของผมเวลา นไี้ มเ หมอื นเมอื่ กอ น เมอ่ื กอ นนผ้ี มจะมคี มู อื เพยี บเลย ทา นถามอะไร ผมจะพูดเร่ืองอะไร ผมจะมีคูมือจากพระไตรปฎก จากอรรถกถา อะไรตา งๆ มากมาย มากองอยบู า ง บนั ทกึ มาบา ง แตม าถงึ เวลาน้ี ผมพดู ไดแ ตส งิ่ ทม่ี อี ยใู นตวั เทา นนั้ พดู ไดแ ตเ ทา ทม่ี อี ยู หาใหมไ มไ ด ผมเสยี ดายมากเลย โดยเฉพาะความรจู ากตาํ ราภาษาองั กฤษทม่ี คี น เขียนไวมากมาย อันน้ีก็เปนแหลงใหญเหมือนกัน นอกจากพระ ไตรปฎกและอรรถกถาแลว ตําราในภาษาอังกฤษท่ีมีทานผูรูเขียน เอาไว ผมไดอาศัยมากเลย จะคนควาตําราเหลาน้ีทุกวัน ทําใหได พบของใหม ๆ นาํ มาฝากทา นทง้ั หลาย แตม าถงึ เวลานี้ หมดแลว ไมมีแลว ไมมีทางที่จะหาได เพียงแตเปดดูหนังสือเลมสองเลมก็ มนึ แลว อา นกไ็ มไ ด กม็ แี ตค วามรเู ทา ทมี่ อี ยู เทา ไรกเ็ ทา นนั้ ของ ใหมจ ะไดก จ็ ากการฟงบา ง จากการดรู ายการโทรทศั นบา ง นค่ี ือสภาพจาํ กัดท่ีอยากจะเรียนใหท า นทัง้ หลายทราบ ที่ มผี ปู รารภวา เสยี ดายทล่ี กู ศษิ ยท ม่ี ารนุ หลงั คอื ภายใน ๒ ปห ลงั น้ี ไมไดรับอะไรมากมายอยางที่เคยไดรับกันมาเม่ือกอน น่ันก็เปน เพราะวา มันหมดสมรรถนะ หรอื วาเรียกวา ควรจะเลกิ สอนไดแ ลว อนั นไี้ มไ ดพ ดู เพอ่ื ใหเ สยี กาํ ลงั ใจ เพยี งแตว า ถา มผี ทู จ่ี ะมาทาํ แทนได ก็อยากจะใหเปนอยางนั้น แตขณะน้ียังไมทราบจะทําอยางไร จึง อยากขอใหทา นท้ังหลายเขา ใจวา ทา นไดร ับเทาท่ีผมมีอยู และผม กต็ อ งอาศยั ทา นทงั้ หลายชว ยพดู คอื ผมพดู คนเดยี วไมไ หว เมอื่ กอ น ผมพูดได ๒-๓ ชั่วโมง พูดคนเดียวก็ได ย่ิงพูดยิ่งมัน แตเดี๋ยวน้ี

๒๔๕เลาไวในวนั เกิด ยง่ิ พดู ยง่ิ หมด หมดเพราะไมม ขี อ มลู และหมดกาํ ลงั ไดอ าศยั ขอ มลู จากพระไตรปฎ กทพี่ วกเราทกุ คนมกี นั มา กม็ าอา นสกู นั ฟง เสรจ็ แลว ผมกช็ ว ยอธิบาย ขยายความ ตอบคาํ ถาม ทํานองนีน้ ะครบั แตผ มกช็ นื่ ใจ ทกุ อาทติ ยท ม่ี าทน่ี ี่ รสู กึ ชน่ื ใจทไี่ ดเ หน็ ทา น ทงั้ หลาย ซง่ึ เปน สหธรรมกิ เปน ผทู ม่ี กี ายตา งกนั แตว า มจี ติ เหมอื น กัน ไดมาสนทนาธรรมกัน เปดโอกาสใหกันและกัน เพื่อซักถาม สนทนาธรรมอยางเปนกันเอง ไมมีเขา ไมมีเรา ไมมีการทะเลาะ วิวาท ในชน้ั เรียนของเรานไ้ี มเคยมปี ญหาในเรื่องทํานองน้ัน เรามี แตเรียนกันอยางออนนอมถอมตน ท้ังผูสอน ทั้งผูเรียน ไมมีทิฐิ มานะ อนั นเ้ี ปน สง่ิ ทน่ี า ชนื่ ใจมาก คอื เรายอมรบั วา เราไมร ู เราไมใ ช ผรู ใู นประการทง้ั ปวง แตว า รบู า งพอเปน ประโยชน ไมใ ชเ ปน ผรู โู ดยท่ี ไมม ขี อ ผดิ พลาดเลย หรอื วา ยนื ยนั วา อยา งนเ้ี ทา นน้ั ถกู อยา งอน่ื ผดิ ปญ หาเหลาน้ีไมเ กิดขน้ึ ในสังคมทีน่ ่ี เพราะทกุ คนเปดกวางเอาไวว า ถาเปนอยางนั้นจะไดไหม ถาเปนอยางน้ีจะไดไหม เราถือหลัก if-then law คอื conditionality ความมเี งอ่ื นไข สงิ่ ตา งๆ มเี งอ่ื นไข ผมไดเก็บเร่ืองน้ีเอาไวประมาณ ๔๐ กวาป ไมไดเลาให ใครฟง นอกจากลูกศิษยบ างคนทีใ่ กลช ิด แตไ มเ คยพดู ในทป่ี ระชุม สว นมากผมคดิ วา จะเลา เวลาผมใกลต าย ไมไ ดห มายความวา วนั นจ้ี ะ

๒๔๖ อัตตชวี ประวตั ิ อ.วศิน อนิ ทสระ ตายนะครบั แตข อโอกาสเลา เสยี วนั นี้ เพราะไมร วู า จะมโี อกาสไดพ ดู กับทานในปหนา หรอื เปลา คอื เมื่อสมยั ที่บวชเปน พระอยสู กั ๒-๓ พรรษา เกดิ ปว ย มากจนคิดวาจะตาย แลวนอนฝนไป ฝนวามียมทูต ๒ ตนมาพา ตวั ไป ลงนงั่ ในเรอื ผมนง่ั กลาง ยมทตู ทงั้ สองนง่ั หวั เรอื นงั่ ทา ยเรอื ในฝนผมก็เปนพระอยู ยมทูตพาไปพบทานผูใหญทานหน่ึง คิดวา เปน ทา นยมราช พอทา นเหน็ เขา ทา นพดู กบั ยมทตู ทงั้ สองวา “พาทา น มาทําไม เอาไวใหทานสั่งสอนประชาชน พาทานคืนไป” จากน้ัน ผมกต็ ่นื ข้ึน และโรคทีเ่ ปนอยกู ห็ ายดวย อนั ทจ่ี รงิ ผมตงั้ ใจไวก อ นหนา นนั้ แลว วา จะใชช วี ติ ประกาศ ศาสนาไปตลอดชีวติ จนกวา จะสิน้ ลมหายใจ ทก่ี ลา เลาเรื่องนี้ ซงึ่ ปด ไวต งั้ ๔๐ ป เพราะวนั นม้ี นั เกดิ วกิ ฤต คอื มอี าการเหมอื นวา จะ ส้ินชีวิต แตมันไมใชหรอก มันคงยังไมตาย แตก็ไมควรประมาท กเ็ ลยถอื โอกาสเลา เสยี ใหล กู ศษิ ยท งั้ หลายไดฟ ง แตบ างคนกค็ งเคย ไดฟงแลว เพราะผมจะเลาใหพวกเขาฟงเวลาท่ีชีวิตผมวิกฤต คือ ไมรูวา จะอยูหรือจะไป ทาํ นองนัน้ กต็ ้ังใจวา ไมวาอะไรจะเกิดข้ึน ก็ตามเถอะ จะขอทํางานดานนี้ตลอดไป ผมมีความรูสึกวามัน เปนหนาท่ีท่ีจะตองทํา จากการที่ไดรับอุปการะจากศาสนามา ตั้งแตผมเปนเด็กเรื่อยมาจนถึงวัยผูใหญ มาจนบัดนี้ก็ยังไดรับ

๒๔๗เลาไวในวันเกดิ อุปการะจากศาสนาอยู มีหนาที่ท่ีจะตองทําตอบแทน ท่ีจริงมี เรื่องจะเลาใหฟงเยอะ แตวากําลังของผมไมคอยมีที่จะเลา บางที ผมอานนิทานชาดกแลวน่ังน้ําตาไหล นึกถึงตัว คือนึกถึงเรื่องใน ชาดก แลว กน็ กึ ถงึ ตวั วา เขาชา งเหมอื นกบั เราจรงิ ๆ เราชา งเหมอื น กบั เขาจรงิ ๆ แลว กน็ งั่ นาํ้ ตาไหลดว ยความรสู กึ ประทบั ใจในคณุ สมบตั ิ ของผูนัน้ แมบ างทเี ปน สัตวเ ดรจั ฉานในชาดกกต็ าม อะไรควรไมควรอยางไร ผมก็ไดตัดสินใจท่ีจะพูดแลว ความจริงถาผมไมปวยวันน้ี ผมก็จะยังคงไมเลาเร่ืองความฝนน้ัน และขอบคณุ คณุ หมอปกาศติ ทไ่ี ดช ว ยเหลอื ใหค าํ แนะนาํ เกยี่ วกบั อาการ ปวยในวันน้ี ไดตรวจดูจนทําใหผมมีความม่ันใจในการที่จะพูด ผม เคยนกึ มาหลายครง้ั หลายหนวา สกั วนั หนงึ่ ผมจะตอ งคยุ กบั ทา นใน เรอื่ งนี้ คอื ในแบบนี้ แบบทผ่ี มนอนคยุ ใหฟ ง แลว กน็ กึ วา อาจจะ นอนคุยอยูในหอง และตอสายออกมา ไมนึกวาเวลาเชนนั้นจะมา ถึงเร็วอยางนี้ และก็มาถึงวันน้ี ในวันที่ผมอายุยางเขา ๗๐ ปมา ได ๔-๕ วัน ก็ขอปรารภเทาน้ีครบั

ชมรมกลั ยาณธรรม หนงั สือดีลําดับที่ ๑๔๘ อัตตชวี ประวัติ ของ อาจารยวศิน อินทสระ พิมพค รัง้ ที่ ๑ มกราคม ๒๕๕๕ จํานวนพมิ พ ๔,๐๐๐ เลม จดั พมิ พโ ดย ชมรมกลั ยาณธรรม ๑๐๐ ถนนประโคนชยั ตาํ บลปากนาํ้ อาํ เภอเมอื ง จงั หวดั สมทุ รปราการ ๑๐๒๗๐ โทรศพั ท ๐-๒๗๐๒-๗๓๕๓ และ ๐-๒๗๐๒-๙๖๒๔ www.kanlayanatam.com ภาพปก/ออกแบบปก สวุ ดี ผอ งโสภา ออกแบบ/จดั ทาํ รปู เลม คนขา งหลงั / วชั รพล วงษอ นสุ าสน ภาพวาดดอกไมใ นเลม คณุ เคอ ซว่ิ เซยี ง บรษิ ัทขมุ ทองอุตสาหกรรมและการพิมพ พมิ พโ ดย จาํ กดั ๕๙/๘๔ หมู ๑๙ ถนนบรมราชชนนี แขวงศาลาธรรมสพน เขตทวีวัฒนา กรุงเทพมหานคร ๑๐๑๗๐ โทรศพั ท ๐-๒๘๘๕-๗๘๗๑-๓ โทรสาร ๐-๒๘๘๕-๗๘๗๔ สัพพทานงั ธัมมทานัง ชนิ าติ การใหธ รรมะเปนทาน ยอ มชนะการใหท ง้ั ปวง www.kanlayanatam.com