สูตรลับ ฉบับสัมผัส 1 Delicious by Touch

“ครบั ผม!” ทกุ ครง้ั ทสี่ ถานการณเ์ ป็ นแบบนี้ แววตาของกยองฮาจะสดใสวิ บวบั อย่างมาก ชนิ ยองฮมี องตามกยองฮาเงยี บๆ คดิ ในใจวา่ ‘เขาวา่ กนั วา่ มา้ ตนี ปลาย[1]มกั จะน่ากลวั สงสยั จะใช.่ ..’ สาหรบั เธอ กยองฮาตอนนีไ้ ม่ตา่ งกบั คนทเี่ พงิ่ เรมิ่ กา้ วขาเขา้ สปู่ ระตู วงการอาหาร คนทที่ าอาหารมาหลายปี บางทอี าจจะหลายสบิ ปี ก็มี อยดู่ าษดนื่ แตก่ ยองฮานั้นตรงกนั ขา้ ม เขาบอกเองวา่ เพงิ่ จะได ้ ทาอาหารเป็ นครง้ั แรกทรี่ า้ นอาหารแหง่ นี้ ซงึ่ ก็ใชว่ า่ เธอจะไม่เขา้ ใจ เพราะเห็นกนั ชดั ๆ อยแู่ ลว้ วา่ กยองฮามพี รสวรรคด์ า้ นการทาอาหาร โดดเดน่ มาก อยา่ งนอ้ ยเมอื่ มองตามความเป็ นจรงิ ปราศจาก ความรสู ้ กึ สว่ นตวั ก็เป็ นเชน่ นั้น ขณะเตรยี มทาแกงกมิ จิ กยองฮามุ่งม่นั เต็มเปี่ ยมทจี่ ะเลอื่ นเลเว ลแกงกมิ จใิ หจ้ งได ้ ตอนนีแ้ กงกมิ จขิ องเขาอยทู่ เี่ ลเวล 3 จะบอกวา่ เป็ นความตอ้ งการอยา่ งแรงกลา้ ทจี่ ะทาแกงกมิ จเิ ลเวล 4 ออกมาให ้ ไดก้ ็ไม่ผดิ นัก

ทวา่ เอาเขา้ จรงิ ๆ เมอื่ ทาแกงกมิ จเิ สรจ็ ทง้ั สามทแี่ ลว้ ก็ยงั ไม่เห็น แมแ้ ตเ่ งาของเลเวล 4 ‘อกี แลว้ มแี คร่ ะดบั ฝี มอื อยา่ งเดยี วทเี่ พมิ่ ขนึ้ ’ ขณะทกี่ ยองฮากาลงั มองแกงกมิ จแิ ละจมดงิ่ อยกู่ บั ความคดิ ของ ตวั เอง จฮี ยอนก็มาถามถงึ หนา้ ครวั “พคี่ ะ คดิ อะไรอยเู่ หรอ แกงกมิ จนิ ี่เอาออกไปเสริ ฟ์ ไดเ้ ลยใชไ่ หม คะ?” “อะ เออ้ ไดๆ้ เสริ ฟ์ ไดเ้ ลย กาลงั จะกดกรงิ่ อยพู่ อดี วา่ แตม่ าตง้ั แต่ เมอื่ ไหรเ่ นี่ย” “หอ้ งอาหารมนั สน่ั สะเทอื นเลอื นลน่ั เพราะกลนิ่ หอมๆ ของแกงกมิ จนิ ่ะคะ่ เลยลองแวะมาด”ู “ดพู ูดเขา้ ยงั ไงก็ขอบใจนะ” “ไม่ไดพ้ ูดเลน่ นะคะ มนั ดนู ่าอรอ่ ยจรงิ ๆ”

“ไปๆ เอาไปเสริ ฟ์ ไดแ้ ลว้ ” กยองฮาพยายามอยา่ งหนักทจี่ ะดงึ หนา้ ใหข้ รมึ เขา้ ไว ้ แตท่ นั ทที หี่ นั หลงั มมุ ปากเขาก็โคง้ ขนึ้ จนแทบจะทะลไุ ปถงึ บนฟ้ า หวั ใจสดุ แสน จะเบกิ บาน รสู ้ กึ ดอี ะไรอยา่ งนี้ ทางจฮี ยอนน้ันก็เอาใจใสห่ นา้ ทตี่ วั เองอยา่ งเครง่ ครดั รบี ยกแกงกมิ จไิ ปยงั โตะ๊ ของลกู คา้ “แกงกมิ จทิ สี่ ง่ั ไวไ้ ดแ้ ลว้ คะ่ ทานใหอ้ รอ่ ยนะคะ” “ครบั จะทานใหอ้ รอ่ ยเลยครบั ” เมอื่ จฮี ยอนหนั หลงั เดนิ พน้ จากโตะ๊ ลกู คา้ คนทพี่ าเพอื่ นมาอกี สอง คนก็ถามทนั ที “แคก่ ลนิ่ ก็สดุ ๆ แลว้ ใชไ่ หมละ่ ?”

“อมื กลนิ่ ดจี รงิ ๆ” แกงกมิ จใิ นหมอ้ ดนิ สง่ เสยี งเดอื ดปดุ ๆ คนทเี่ ป็ นเพอื่ นเอาชอ้ นตกั นา้ ซปุ ขนึ้ มาดู คดิ ในใจดว้ ยความสงสยั ‘ไอน้ ี่มนั อรอ่ ยขนาดนั้นเลยรไึ ง?’ ดจู ากภายนอก ก็ไม่เห็นจะตา่ งจากแกงกมิ จทิ ว่ั ไปตรงไหน แตพ่ อชอ้ นลว่ งเขา้ ปากและนา้ ซปุ แตะถกู ปลายลนิ้ เทา่ นั้นเอง เขาก็ ตาโตพอๆ กบั โคมไฟ ‘เฮย้ นี่...!’ เพอื่ นทนี่ ่ังขา้ งๆ ก็มอี าการไม่ตา่ งกนั ทา่ ทางเหมอื นกาลงั ดมื่ ดากบั ความอรอ่ ยทรี่ ะเบดิ อยภู่ ายใน ราวกบั รอปฏกิ ริ ยิ าเชน่ นีอ้ ยแู่ ลว้ ลกู คา้ ทเี่ ป็ นคนพาเพอื่ นมาเปิ ด ปากถามทนั ที

“ไง อรอ่ ยใชไ่ หม?” “ก็ ก็ใชไ้ ด”้ “โถเ่ อย๊ พดู มาตรงๆ ดกี วา่ แคใ่ ชไ้ ด?้ ” ไม่รวู ้ า่ ไม่ไดย้ นิ ทเี่ พอื่ นสองคนทาสงครามนา้ ลายกนั อยหู่ รอื อยา่ งไร อกี คนทเี่ หลอื ดา้ นตรงขา้ มตกั แกงกมิ จกิ นิ อย่างตะกละเหมอื นคนไม่ มสี ติ ก็แหม กมิ จหิ มกั อรอ่ ยเขา้ เนือ้ เคยี้ วแลว้ มเี ท็กซเ์จอร ์เนือ้ หมู นุ่มสดุ ๆ ไม่มกี ลนิ่ สาบแมแ้ ตน่ อ้ ย กนิ จนเพอื่ นอกี คนจอ้ งหนา้ พลาง ถาม “ซองชอ่ ล แกวา่ ไง” “ฉันยอมรบั วะ่ อรอ่ ยของจรงิ ” เพอื่ นอกี คนทบี่ อกวา่ รสชาตใิ ชไ้ ด ้ อาศยั จงั หวะนีต้ กั กนิ ไม่หยดุ แกงกมิ จนิ ีเ้ หมอื นมแี รงดงึ ดดู ใหย้ งิ่ ลมิ้ รสก็ยงิ่ อยากกนิ อกี เรอื่ ยๆ กวา่ เพอื่ นสองคนทเี่ พงิ่ มาเยอื นรา้ นนีค้ รง้ั แรกจะรตู ้ วั และตง้ั สตไิ ด ้

แกงกมิ จติ รงหนา้ ก็หมดเกลยี้ งชนิดไม่เหลอื แมแ้ ตน่ า้ ซปุ สกั หยด ลนิ้ ยงั คงเรยี กรอ้ งรสชาตลิ กึ ลา้ เขม้ ขน้ ของกมิ จิ “ใหม้ านอ้ ยจงั ” ไดย้ นิ เพอื่ นทบี่ อกวา่ รสชาตใิ ชไ้ ดบ้ น่ แบบนี้ เพอื่ นคนทพี่ ามาจงึ สวนกลบั “เขาใหน้ อ้ ยเสยี ทไี่ หนกนั ละ่ มนั อรอ่ ยจนรสู ้ กึ วา่ นอ้ ยตา่ งหาก แกก็ เห็นวา่ เขาใชห้ มอ้ ดนิ แบบเดยี วกบั รา้ นอนื่ ” “ทนี่ ี่ไม่มแี กงกมิ จหิ มอ้ ใหญ่พเิ ศษเหรอ อรอ่ ยขนาดนีต้ อ่ ใหก้ นิ เยอะ อกี หน่อยก็คงไม่อมิ่ ...” กวา่ จะยอมพดู ความจรงิ ... เพอื่ นคนทพี่ ามาหวั เราะอยา่ งพอใจ “ยอมรบั แลว้ ใชไ่ หมพวกแก? ถา้ อยา่ งนั้นมอื้ นีพ้ วกแกจา่ ย...” “อตุ สา่ หแ์ นะนารา้ นอรอ่ ยให ้ แคห่ า้ พนั ทาไมจะจา่ ยไม่ได ้ ฉันจา่ ย ใหเ้ องก็ได ้ โถ”่

แลว้ ความอกึ ทกึ ของสามหนุ่มก็ปิ ดฉากลง แกงกมิ จเิ ลเวล 3 โดยรวมแลว้ ไดร้ บั คาวจิ ารณท์ คี่ ลา้ ยๆ กนั คอื ลกู คา้ ตา่ งก็บอกเป็ นเสยี งเดยี วกนั วา่ นา้ ซปุ รสชาตลิ กึ ลา้ เขม้ ขน้ และไดร้ สชาตแิ ทจ้ รงิ ของกมิ จิ บางคนก็ใหค้ วามเห็นเพมิ่ เตมิ วา่ เคยี้ วแลว้ เท็กซเ์จอรข์ องกมิ จยิ งั อยู่ แถมเนือ้ หมูก็นุ่มมากดว้ ย ----------------------------- [1] มา้ ตนี ปลาย: คนทที่ างานดจี นประสบความสาเรจ็ ในภายหลงั

ตอนที่ 8 https://novel-lucky.com ชว่ งเวลามอื้ เย็นอนั แสนวนุ่ วายผ่านไปโดยไม่ทนั ตงั้ ตวั และ เนื่องจากมลี กู คา้ คนหนึ่งเพงิ่ มาเอาตอนค่า รา้ นจาเป็ นตอ้ งยดื เวลา ทาการออกไปอกี จงึ ปิ ดชา้ กวา่ ปกตเิ ล็กนอ้ ย ใครก็ตามทที่ างานยงุ่ หวั หมุนทง้ั วนั ยอ่ มตอ้ งเหนื่อยลา้ แตไ่ ม่ใชจ่ ฮี ยอน เธอยงั คงกลา่ วทกั ทายลกู คา้ ดว้ ยเสยี งสดใสเทา่ เดมิ “ยนิ ดตี อ้ นรบั คะ่ ” ผูม้ าเป็ นชายวยั กลางคนทจี่ ดั วา่ หนา้ ตาดที เี ดยี ว ทวา่ มคี วามเย็น ชาบางอยา่ งโอบลอ้ มอยรู่ อบตวั เขา “ขอแกงกมิ จใิ หผ้ มทหี่ นึ่งครบั ” ทนั ทที กี่ า้ วเขา้ มาในรา้ น เขาก็ตรงไปน่ังทโี่ ตะ๊ ขา้ งแคชเชยี ร ์ จากน้ันเอย่ ปากสง่ั อาหาร จฮี ยอนไม่ไดใ้ สใ่ จการกระทาของเขานัก เธอตอบรบั อยา่ งนุ่มนวล

“จะเตรยี มใหเ้ ดย๋ี วนีค้ ะ่ ... เถา้ แก่ โตะ๊ นีแ้ กงกมิ จหิ นึ่งทนี่ ะคะ” “ได”้ เถา้ แกร่ บั ออเดอรจ์ ากจฮี ยอน จดั การสง่ ตอ่ แลว้ พ่งุ ตรงไปยงั ครวั “เดย๋ี วทาแกงกมิ จใิ หอ้ กี ทหี่ นึ่งพอนะ เสรจ็ ป๊ บุ พวกเราก็กนิ ขา้ วกนั ไดเ้ ลย ซปุ เนือ้ เผ็ดเรยี บรอ้ ยหรอื ยงั ละ่ ” “เกอื บเสรจ็ แลว้ คะ่ แตว่ ตั ถดุ บิ ทาซปุ เนือ้ เผ็ดมพี อตม้ ไดแ้ คส่ องถว้ ย ฉันเลยทาแกงกมิ จเิ พมิ่ คะ่ ” ซปุ เนือ้ เผ็ดสองที่ กยองฮาเป็ นคนทาไวแ้ ลว้ สว่ นชนิ ยองฮนี ้ันทา แกงกมิ จกิ าลงั จะเสรจ็ พอดี ดเู หมอื นทกุ คนตอ้ งรบั ผดิ ชอบเตรยี ม อาหารเย็นกนั เองเพราะยงั ปิ ดรา้ นไม่ได ้ “โอเค ไม่มปี ัญหา” เถา้ แกต่ อบแลว้ เดนิ กลบั ไปทหี่ อ้ งอาหาร ชนิ ยองฮที ยี่ งั ตม้ แกงกมิ จอิ ยู่ มองไปทกี่ ยองฮาพลางถาม

“คณุ กยองฮาคะ เรายงั ตอ้ งทาแกงกมิ จเิ พมิ่ อกี ทหี่ นึ่ง ใหฉ้ ันทาให ้ ไหมคะ” “ไม่เป็ นไรครบั ผมทาเอง” สถานการณต์ อนนีค้ อื กยองฮาเป็ นคนรบั ผดิ ชอบทาแกงกมิ จใิ ห ้ ลกู คา้ ทเี่ พงิ่ เขา้ รา้ น สว่ นชนิ ยองฮรี บั ผดิ ชอบทาแกงกมิ จสิ องที่ สาหรบั สมาชกิ ในรา้ น และแลว้ ชนิ ยองฮกี ็ทาแกงกมิ จสิ องทสี่ าหรบั กนิ กนั เองเสรจ็ เรยี บรอ้ ย ขณะทยี่ กถว้ ยเดนิ ออกมาจากครวั เธอก็หนั ไปเรง่ กยองฮา “รบี ๆ ทาใหเ้ สรจ็ แลว้ ตามมานะคะ กนิ ขา้ วกนั ...” “โอเคครบั ” หลงั จากน้ันราว 5 นาที ชนิ ยองฮกี าลงั ตกั ขา้ วเขา้ ปาก เธอมองตา มกยองฮาทเี่ อาแกงกมิ จไิ ปเสริ ฟ์ ลกู คา้ ดว้ ยตวั เอง แลว้ พมึ พาขนึ้ มา

“ทาเรว็ เหมอื นเดมิ เลยพ่อคณุ ” สว่ นจฮี ยอนทมี่ องชนิ ยองฮอี ยกู่ ็ถามขนึ้ “ถว้ ยนี้ แกงกมิ จขิ องคณุ นา้ ใชไ่ หมคะ? หนูขอตกั ซปุ มาชมิ สกั คา ไดห้ รอื เปลา่ ?” “ตามสบายเลย” ชนิ ยองฮอี นุญาตพรอ้ มรอยยมิ้ เต็มดวงตา จฮี ยอนไม่รรี อ เอาชอ้ น มาตกั แลว้ สง่ เขา้ ปาก แตเ่ มอื่ ไดล้ มิ้ รสเขา้ จรงิ ๆ สหี นา้ เธอกลบั ไม่บ่งบอกอะไรเลยแมแ้ ต่ นอ้ ย ชนิ ยองฮที สี่ งั เกตจฮี ยอนอยจู่ งึ ถามอยา่ งตรงไปตรงมาไม่ออ้ ม คอ้ ม “ทาไม? ไม่อรอ่ ยเหรอ?”

“ไม่ใชย่ งั งนั้ คะ่ อรอ่ ยด”ี แตช่ นิ ยองฮเี ป็ นสาววยั กลางคนแลว้ เผชญิ หนา้ ผคู้ นมาสารพดั แบบ ทาไมจะไม่รวู ้ า่ จฮี ยอนพูดจรงิ หรอื แคพ่ ูดไปอยา่ งน้ันเอง ฝ่ าย เถา้ แก่ พอเห็นหนา้ จฮี ยอนก็เกดิ สงสยั ขนึ้ มาบา้ ง จงึ เอาชอ้ นมาตกั แกงสง่ เขา้ ปากดว้ ยคน เถา้ แกก่ ็มสี หี นา้ ไม่ตา่ งกนั “ไม่อรอ่ ยเหรอคะ” “มะ ไม่ใช่ ไม่ใชไ่ ม่อรอ่ ยนะ แต.่ ..” เขายงั พูดไม่จบ และเหตผุ ลนั้นก็ ไม่ใชอ่ นื่ ใด ‘หลอนไปเองหรอื เปลา่ หวา่ ทาไมรสู ้ กึ วา่ แกงกมิ จขิ องนายกยองฮา อรอ่ ยกวา่ เยอะเลย’ สตู รอาหารมกั มกี ารกาหนดไวแ้ น่ชดั อยแู่ ลว้ สตู รอาหารทใี่ ชใ้ น ครวั นั้นยงิ่ แน่นอนวา่ มเี ป็ นคมั ภรี เ์สยี ดว้ ยซา้

สหี นา้ ของชนิ ยองฮเี ปลยี่ นเป็ นจรงิ จงั เครง่ ขรมึ “ชว่ ยอธบิ ายใหฟ้ ังอย่างละเอยี ดหน่อยไดไ้ หมคะ” เถา้ แกถ่ งึ กบั กลนื นา้ ลายแหง้ ๆ ดงั เออื๊ ก ใบหนา้ ของชนิ ยองฮตี อนนี้ ไม่ตา่ งกบั อาวธุ ขม่ ขใู่ หเ้ ขาตอ้ งพูดจนจบประโยค มฉิ ะน้ันเธอจะ โมโหโกรธาอยา่ งยงิ่ ยวด “คอื คอื วา่ ความจรงิ แลว้ ...” ขณะน้ันเอง กยองฮาก็เดนิ มาน่ังลงตรงเกา้ อไี้ ดถ้ กู จงั หวะพอดบิ พอดี แตช่ นิ ยองฮไี ม่สนใจ เธอยงั คาดคน้ั จะเอาคาตอบจากเถา้ แก่ อยอู่ ย่างเดมิ “แกงกมิ จทิ คี่ ณุ ทา รสชาตจิ ะตา่ งกบั ของกยองฮานิดหน่อยน่ะครบั ” เถา้ แกพ่ ูดออ้ มไปมาเพอื่ รกั ษานา้ ใจหวั หนา้ ครวั โดยตอบแบบไม่ให ้ เธอฟังแลว้ เสยี ใจ สว่ นจฮี ยอนทนี่ ่ังเงยี บสงั เกตการณอ์ ยนู่ ั้นใชแ้ วว ตาแบบลกู สนุ ัขพยกั หนา้ หงกึ หงกั เห็นดว้ ยกบั ทเี่ ถา้ แกพ่ ูด... ก็แกง กมิ จทิ พี่ กี่ ยองฮาทา อรอ่ ยกวา่ จรงิ ๆ นี่นาจะใหป้ ฏเิ สธไดอ้ ยา่ งไร

ระหวา่ งทกี่ ยองฮาหนั มองสมาชกิ รา้ นอาหารคนน้ันทคี นโนน้ ที ชนิ ยองฮกี ็จมอยกู่ บั ความคดิ ตวั เองเงยี บๆ ‘จะวา่ ไป ระยะหลงั นีเ้ ราไม่ไดช้ มิ แกงกมิ จทิ คี่ ณุ กยองฮาทาเลยนี่นา หรอื วา่ รสชาตเิ ปลยี่ นไปจากเดมิ แลว้ ?’ ทจี่ รงิ จะบอกวา่ ไม่เคยชมิ ก็คงไม่ได ้ ยอ้ นกลบั ไปตอนชว่ งแรกๆ ทกี่ ยองฮาเขา้ มาทางานในครวั เธอเป็ นคนชว่ ยชมิ และแนะนาเขาอยู่ บอ่ ยๆ ไม่ใชห่ รอื จาไดช้ ดั เจนวา่ แกงกมิ จทิ ชี่ มิ ตอนนั้นกบั แกงกมิ จิ ทตี่ วั เองทา รสชาตไิ ม่ไดต้ า่ งกนั เทา่ ไหรเ่ ลย ถา้ อยา่ งนั้น ปัญหาคอื ชว่ งหลงั สนิ ะ... และในบรรดาคนทนี่ ่ังอยู่ ยงั มอี กี หนึ่งคนทที่ าหนา้ จรงิ จงั เครง่ ขรมึ แบบเดยี วกนั กบั ชนิ ยองฮี น่ันก็คอื ลกู คา้ ผูช้ ายวยั กลางคนทเี่ ขา้ รา้ นมาเมอื่ ตอนคา่ คนทสี่ ง่ั แกงกมิ จนิ ่ันเอง ‘โฮ่... ถา้ ไดร้ สชาตแิ บบนีล้ ะ่ ก็...’

ตาเขาเบกิ โพลงมองแกงกมิ จขิ องกยองฮา นึกชนื่ ชมจากใจจรงิ *** ตง้ั แตร่ บั ตาแหน่งเป็ นผูช้ ว่ ยครวั กยองฮาเพงิ่ จะไดร้ บั เงนิ เดอื นงวด แรก “จา่ ยโน่นจา่ ยนี่จนหมดแลว้ ยงั เหลอื เยอะขนาดนีเ้ ลยแฮะ...” ระหวา่ งออกไปเขา้ งานทรี่ า้ นอาหาร เขารสู ้ กึ วา่ เรอื่ งราวมนั เหนือ ความคาดหมาย จนอดพูดออกมาไม่ได ้ ตอนนี้ เขากลายเป็ นกยองฮาผูจ้ า่ ยบลิ คา่ นา้ คา่ ไฟ จา่ ยคา่ เชา่ หอ้ ง แลว้ ก็ยงั เหลอื เงนิ เก็บ! ยงิ่ เมอื่ เทยี บกบั ตอนเป็ นพนักงานพารท์ ไทม ์ ยงิ่ เป็ นอะไรทไี่ ม่คดิ ไม่ ฝันเขา้ ไปใหญ่ แมว้ า่ จะตอ้ งทางานมากขนึ้ กวา่ ปกตอิ กี สองชว่ั โมง แตถ่ า้ คานวณเทยี บกบั รายไดแ้ ลว้ เขาไม่รสู ้ กึ เสยี ดายเวลาเลย แมแ้ ตน่ อ้ ย

ตอนน้ันเอง เสยี งเตอื นก็ดงั จากโทรศพั ทม์ อื ถอื เขาหยบิ ขนึ้ มาอา่ น ขอ้ ความสดๆ รอ้ นๆ ทเี่ พงิ่ สง่ มาถงึ [ขอแสดงความยนิ ดี คณุ ไดร้ บั เลอื ก……] ชอื่ ผูส้ ง่ ปรากฏบนหนา้ จอวา่ บรษิ ทั คาอลิ เทรดดงิ้ จากดั ... กยองฮาพยายามทบทวนความจา... บรษิ ทั ดงั กลา่ ว เป็ นบรษิ ทั ทาธรุ กจิ ขนาดกลางและเล็กทกี่ ยองฮา เคยไปสอบสมั ภาษณไ์ วเ้ มอื่ เดอื นกอ่ น “ดะ ไดร้ บั เลอื กเหรอ จรงิ เหรอเนี่ย” กอ่ นจะมาเป็ นพนักงานพารท์ ไทมท์ รี่ า้ นอาหาร เขาไปสอบ สมั ภาษณบ์ รษิ ทั โนน้ บรษิ ทั นีน้ ับครงั้ ไม่ถว้ น และทกุ ครง้ั ก็เหมอื นจะ ไปเสยี เทยี่ วเปลา่ แลว้ จๆู่ ก็มขี อ้ ความแจง้ มาวา่ ไดร้ บั เลอื กเขา้ เป็ นพนักงานบรษิ ทั เป็ นครง้ั แรกในชวี ติ ตง้ั แตล่ มื ตามาดโู ลก...

แต.่ .. ความดใี จคงอยไู่ ดแ้ คค่ รเู่ ดยี ว ความกงั วลอย่างสาหสั ก็เขา้ มา แทนที่ ควรจะเลอื กบรษิ ทั ? หรอื เลอื กรา้ นอาหาร? จะไปทางไหนดี รา้ นอาหารในตอนนีใ้ ชว่ า่ จะขอลาออกไดง้ า่ ยๆ เงนิ เดอื นก็เพมิ่ ขนึ้ แลว้ ทางานไดอ้ ย่างสบายใจ แถมยงั สนิทสนมกบั สมาชกิ ในรา้ น มากขนึ้ ทกุ วนั ... แตง่ านบรษิ ทั ก็เป็ นอะไรทรี่ อคอยมาตลอด แลว้ ก็ อยากทามานานนี่นา คนทางานบรษิ ทั อยา่ งไรก็ไดร้ บั สวสั ดกิ ารสงู กวา่ คนทางานใน รา้ นอาหารมาก ยงิ่ กวา่ นั้น ยงั ไดข้ นึ้ ชอื่ วา่ เป็ นพนักงานบรษิ ทั อกี ดว้ ย ความคดิ ในหวั ของกยองฮาตกี นั ยงุ่ เหยงิ ไปหมด เนื่องจากเรอื่ งนีจ้ ะตดั สนิ ใจชยุ่ ๆ ไม่ได ้ เขาจงึ ฝังกลบความกงั วล เอาไวก้ อ่ น ออกเดนิ ตอ่ เพอื่ ไปเขา้ งานทรี่ า้ นอาหาร

“สวสั ดี มาแลว้ เหรอ” “ครบั ...” เถา้ แกก่ ลา่ วทกั ทายกยองฮา แตส่ ายตาแสดงความสงสยั กยองฮาวนั นีม้ สี หี นา้ ตา่ งจากปกตมิ าก หนา้ แบบนีจ้ ะบอกวา่ ขรมึ ก็ ยงั นอ้ ยไป ควรจะบอกวา่ 'เฉยชา' เสยี มากกวา่ ขณะทเี่ ถา้ แกก่ าลงั ครนุ่ คดิ หนักหน่วงวา่ วนั นีก้ ยองฮาเป็ นอะไร หวั หนา้ ครวั ชนิ ยองฮที ี่ ตง้ั ใจจะมาหานา้ ดมื่ ในหอ้ งอาหารก็เดนิ ออกมาสง่ เสยี งทกั ทาย อยา่ งคนคนุ้ เคยกนั “สวสั ดี มาแลว้ เหรอ” “ครบั ...” กยองฮาตอบดว้ ยอาการไรว้ ญิ ญาณแบบเดยี วกบั เมอื่ ครู่ จากน้ัน เดนิ หายเขา้ ไปในครวั เสยี เฉยๆ ชนิ ยองฮจี บั ความรสู ้ กึ ได ้ เธอหนั ไปถามเถา้ แก่

“ทาไมเป็ นอยา่ งนั้นละ่ คะ ดอู ยา่ งกบั คนไรเ้ รยี่ วแรง” “ผมเองก็กาลงั สงสยั แบบเดยี วกนั เลย” ตอนนีก้ ยองฮาพยายามอยา่ งมากทจี่ ะปกปิ ดสภาพจติ ใจอนั สบั สน ของตวั เอง แลว้ เรมิ่ ตน้ ทางาน *** ชว่ งเวลาอาหารเย็น ระหวา่ งทเี่ ถา้ แกไ่ ม่อยเู่ พราะออกไปจดั การธรุ ะสว่ นตวั ขา้ งนอกน้ัน จฮี ยอนก็เขา้ มาในครวั เพอื่ ถามชนิ ยองฮี “แกงกมิ จเิ มอื่ ครใู่ ครทาเหรอคะ?” “คณุ กยองฮาสจิ ะ๊ ”

ไดร้ บั คาตอบแลว้ จฮี ยอนกก็ วกั มอื เรยี กกยองฮา สง่ สญั ญาณทาที วา่ ใหม้ าใกลๆ้ กอ่ นจะกระซบิ เบาๆ “พคี่ ะ ออกมาหน่อยไดไ้ หม ขอเวลาครเู่ ดยี วคะ่ ” “ทาไมเหรอ” “มลี กู คา้ ถามหาพคี่ ะ่ ” “ลกู คา้ ? โอเค ไปเดย๋ี วนีแ้ หละ” เขาเดนิ ไปทโี่ ตะ๊ ลกู คา้ ตามทจี่ ฮี ยอนบอก ลกู คา้ ทวี่ า่ ก็คอื ชายวยั กลางคนหนา้ ตาเย็นชาทวี่ นั กอ่ นมาตอน รา้ นใกลป้ ิ ดเพอื่ สง่ั แกงกมิ จนิ ่ันเอง “ขอโทษครบั ไม่ทราบวา่ ตอ้ งการพบผมหรอื เปลา่ ครบั ” กยองฮา ถาม

ชายคนนั้นหนั ไปเห็นจฮี ยอน จงึ กระแอมออกมา “ออ้ ...ใชแ่ ลว้ แคก่ ๆ อะแฮม่ ” เขาตอ้ งการใหจ้ ฮี ยอนออกจากวง สนทนา เป็ นนัยวา่ ขอความเป็ นสว่ นตวั พอจฮี ยอนหลบออกไปเก็บจานทโี่ ตะ๊ อนื่ เขาก็ถามกยองฮาออกมา เป็ นชดุ ราวกบั รออยนู่ านแลว้ “ผมถกู ใจฝี มอื การทาอาหารของคณุ มากเลยนะ ทจี่ รงิ ผมวางแผน วา่ จะเปิ ดรา้ นแถวนีอ้ ยพู่ อดี เลยอยากจะถามคณุ สกั หน่อยวา่ สนใจ จะไปทางานใหผ้ มไหม... เรอื่ งคา่ จา้ ง ผมใหค้ ณุ มากกวา่ ทนี่ ี่ แน่นอน นี่ครบั นามบตั รผม” เรอื่ งเป็ นเชน่ นีเ้ อง...ชายวยั กลางคนผูน้ ีม้ แี ผนจะเปิ ดรา้ นอาหาร ตามสง่ั ในอกี ไม่นาน จงึ กาลงั ตระเวนสารวจรสชาตอิ าหารของรา้ น ใกลเ้ คยี งทงั้ หมดอยู่ และระหวา่ งนีเ้ ขาก็เกดิ ตดิ อกตดิ ใจแกงกมิ จขิ อ งกยองฮาเขา้ อย่างจงั จๆู่ ก็มแี มวมองมายนื่ ขอ้ เสนอแบบนีใ้ ห ้ กยองฮาเลยไดแ้ ตย่ นื บอื้ เอาละ่ สิ มเี รอื่ งใหก้ งั วลยาวเป็ นหางวา่ วเขา้ ไปอกี และตอนทเี่ ขา กาลงั องึ้ จนพูดอะไรไม่ออกอยนู่ ้ัน เถา้ แกก่ ็กลบั มาพอดี

เถา้ แกส่ มั ผสั ไดถ้ งึ บรรยากาศประหลาด จงึ เขา้ มาถามกยองฮา “กยองฮา มเี รอื่ งอะไรเหรอ” ชายวยั กลางคนสะดงุ้ เขาเคน้ คอกระแอมไอพรอ้ มลกุ จากโตะ๊ แตก่ ็ ยงั ไม่วายแอบกระซบิ ใหก้ ยองฮาไดย้ นิ คนเดยี ว “อมื ... ยงั ไงก็ลองคดิ ดใู หด้ แี ลว้ กนั นะครบั ” เมอื่ ชาระเงนิ เรยี บรอ้ ยแลว้ ชายผูน้ ั้นก็ออกจากรา้ นไป เถา้ แกม่ องก ยองฮาทมี่ อี าการอกึ อกั ทาอะไรไม่ถกู “มเี รอื่ งอะไรเหรอ” “มะ ไม่มอี ะไรครบั เขาแคช่ มวา่ แกงกมิ จริ สชาตใิ ชไ้ ดค้ รบั ”

ณ จดุ นี้ หากบอกความจรงิ ออกไปก็คงจะไม่เหมาะสม เพราะเถา้ แกใ่ นฐานะผูฟ้ ังน่าจะอารมณเ์ สยี ไม่นอ้ ย กยองฮายกถว้ ยเปลา่ ขนึ้ เดนิ เลยี่ งออกไปเหมอื นกาลงั หนีอะไรอยู่ ทงิ้ ใหเ้ ถา้ แกย่ นื เหม่อ จฮี ยอนเป็ นฝ่ ายเดนิ เขา้ ไปหาเถา้ แกแ่ ลว้ รายงานเสยี เอง “แตห่ นูไดย้ นิ นะคะ เขาเป็ นแมวมอง พยายามจะชวนพกี่ ยองฮาไป ทางานดว้ ยคะ่ ” การไดย้ นิ ของเธอชา่ งยอดเยยี่ มอะไรอยา่ งนี้ ขนาดเก็บจานอยโู่ ตะ๊ อนื่ ก็ยงั แอบฟังบนสนทนามาไดห้ มด เถา้ แกต่ าโต ถา้ จะใหพ้ ูดกนั ตรงๆ... นี่เรยี กวา่ หวั ขโมยไดเ้ ลยไม่ใช่ รึ “เขาพดู วา่ อะไรบา้ ง” “ก็บอกวา่ อาหารรสชาตดิ ี แลว้ บอกวา่ จะใหค้ า่ จา้ งเยอะกวา่ ทนี่ ี่ สนใจไปทาใหเ้ ขาไหมน่ะคะ่ ”

จฮี ยอนจะแสรง้ ทาเป็ นไม่รไู ้ ม่เห็นไปเรอื่ ยๆ ก็ได ้ แตเ่ ธอเลอื กทจี่ ะ บอกเถา้ แกต่ ามตรงเพราะไม่อยากใหก้ ยองฮาออกจากรา้ นนีไ้ ป ‘ถา้ เถา้ แกอ่ ยากใหพ้ อี่ ยตู่ อ่ ก็คงจะขนึ้ เงนิ เดอื นใหพ้ เี่ ขาเองแหละ น่า’ สดุ ทา้ ยแลว้ ไม่วา่ อยา่ งไร สงิ่ ทเี่ กดิ ขนึ้ ทง้ั หมดกลบั กลายเป็ น สถานการณท์ ไี่ ม่เลวเลยสาหรบั ตวั กยองฮา ทเี่ หลอื เชอื่ คอื เถา้ แก่ กาลงั ชง่ั ใจเรอื่ งเงนิ เดอื นของกยองฮาตามทจี่ ฮี ยอนคดิ อยพู่ อดี ‘อนั ทจี่ รงิ ทกุ วนั นีร้ า้ นเราขายดขี นึ้ กวา่ เดมิ มาก เพราะจฮี ยอนสวย น่ารกั ออ่ นโยนนุ่มนวลน่ันก็คงเหตผุ ลหนึ่ง แตห่ ลกั ๆ แลว้ ก็เพราะก ยองฮาทาอาหารอรอ่ ยน่ันแหละ สงสยั ตอ้ งคดิ ใหร้ อบคอบกวา่ นีเ้ สยี แลว้ ’ กยองฮาทเี่ ดนิ เขา้ มาในครวั กาลงั จมดงิ่ ลงในความคดิ ของตวั เอง ‘ตอ้ งใหค้ าตอบกบั บรษิ ทั ภายในพรงุ่ นีเ้ ชา้ ดว้ ยส.ิ ..’

แตล่ ะเรอื่ งทตี่ ดั สนิ ใจไม่ไดง้ า่ ยๆ ทาเอากยองฮาไม่ทนั รตู ้ วั วา่ ตอนนี้ ถงึ เวลาเคลยี รข์ องเพอื่ ปิ ดรา้ นแลว้

ตอนที่ 9 https://novel-lucky.com ความอรอ่ ยไดร้ บั การบอกกนั ปากตอ่ ปากทลี ะนอ้ ยจนกระจายไปทว่ั บางครงั้ ถงึ กบั มลี กู คา้ มาตอ่ แถวรอหนา้ รา้ น งานชว่ งกลางวนั น้ันคอ่ นขา้ งหนัก ตอ้ งตอ้ นรบั ลกู คา้ รวมถงึ ทาโน่น ทานี่อยตู่ ลอด ปบุ ปับไม่ทนั ตงั้ ตวั เวลาก็ลว่ งเลยไปถงึ 6 โมงเย็น รา้ นคลาคลา่ ไปดว้ ยลกู คา้ เสยี งจอ้ กแจก้ จอแจ ระยะเวลาเพยี งหนึ่ง เดอื นครงึ่ เทา่ นั้นก็เกดิ เหตกุ ารณท์ เี่ มอื่ กอ่ นแทบจนิ ตนาการไม่ออก เชน่ นีไ้ ด ้ ณ ปัจจบุ นั เถา้ แกท่ เี่ สริ ฟ์ อาหารอยใู่ นหอ้ งอาหารคนเดยี ว กลายเป็ นงานลน้ มอื ขณะทกี่ าลงั ยงุ่ เสยี จนรสู ้ กึ วา่ มมี อื กขี่ า้ งก็ไม่ พอ จฮี ยอนก็มาถงึ รา้ นพอดี เธอเปิ ดประตรู า้ นแลว้ สง่ เสยี งดงั สดใส ไปถงึ แกว้ หู “เถา้ แก่ สวสั ดคี ะ่ ” ปกตเิ วลาเขา้ งานของจฮี ยอนคอื 5 หรอื 6 โมงเย็น วนั นีเ้ ธอเขา้ งาน 6 โมงเย็น

จฮี ยอนน้ันรบั งานพารท์ ไทมช์ ว่ งสน้ั ๆ เวลาอนื่ ทนี่ อกเหนือจากงาน ตรงนีเ้ ธอก็คงทาอยา่ งอนื่ ดว้ ย เพยี งแคเ่ ธอยงั ไม่คอ่ ยเลา่ เรอื่ ง สว่ นตวั สกั เทา่ ไหร่ เถา้ แกแ่ มจ้ ะกาลงั เสริ ฟ์ อาหารจนหวั หมุน กย็ งั ทกั ทายกลบั ดว้ ย เสยี งดงั อย่างยนิ ดี “โอ ้ มาแลว้ ร”ึ ภาษติ วา่ ‘สนุ ัขในสานักอกั ษรสามปี กส็ ามารถแตง่ กลอนได1้ ] จฮี ยอนไม่ใชส่ นุ ัขในสานักอกั ษร แลว้ ก็ไม่ไดท้ างานในรา้ นนีน้ าน ขนาดนั้น แตเ่ ธอมสี งิ่ ทเี่ รยี กวา่ ไหวพรบิ ‘ตอ้ งรบี ชว่ ยดว่ นจเ๋ี ลย’ จฮี ยอนจงึ ตรงเขา้ ไปชว่ ยเถา้ แกท่ นั ที ทง้ั คเู่ สริ ฟ์ อาหารทหี่ ลง่ั ไหล ออกมาจากครวั อยา่ งตอ่ เนื่อง จดั การเก็บกวาดโตะ๊ จนสะอาด วงิ่ วนุ่ กนั ไปมา สว่ นทางฝ่ังครวั เองก็ยงุ่ ไม่แพก้ นั

โดยธรรมชาติ พวกรนุ่ พหี่ รอื พวกทตี่ าแหน่งงานสงู กวา่ มกั จะชอบ แสดงอานาจ แตช่ นิ ยองฮนี ้ันยงั เป็ นเหมอื นเดมิ เธอไม่เคยตงั้ กฎ หรอื ขดี เสน้ แบง่ ใดๆ และตอนนีเ้ กอื บจะเหมอื นสลบั ตาแหน่งกนั ดว้ ย ซา้ ชนิ ยองฮเี สยี อกี ทกี่ าลงั เป็ นฝ่ ายเรยี นรจู ้ ากกยองฮา ไม่วา่ จะเป็ น เรอื่ งการทาอาหารใหอ้ รอ่ ยยงิ่ ขนึ้ หรอื จะเป็ นเรอื่ งการจดั การงาน ตา่ งๆ อย่างมปี ระสทิ ธภิ าพ กยองฮาทาใหเ้ ธอถงึ กบั พูดอะไรไม่ออก และตอ้ งขอบคณุ กยองฮาทที่ าใหก้ ารจดั การงานตา่ งๆ เป็ นไปได ้ อยา่ งรวดเรว็ จะตม้ หรอื ผดั หรอื สง่ อาหารจากครวั ออกไป ทง้ั คกู่ ็ ทางานเขา้ ขาไดร้ าวกบั หายใจเป็ นจงั หวะเดยี วกนั งานลนื่ ไหลไร ้ ปัญหา เสรจ็ สนิ้ ไปทลี ะอยา่ งสองอยา่ ง ดแู ลว้ เหมอื นสองคน รบั ผดิ ชอบงานสาหรบั สามคนอยกู่ ็ไมป่ าน ระหวา่ งน้ัน ชนิ ยองฮหี นั มองกยองฮาทที่ างานอยา่ งตง้ั อกตง้ั ใจ เงยี บๆ ‘คงตดั สนิ ใจแลว้ สนิ ะ’ ทคี่ ดิ เชน่ นีเ้ พราะเห็นทา่ ทางวางเฉยทางาน อยา่ งสบายใจของเขา เธอเองก็รเู ้ รอื่ งทง้ั หมดแลว้ เนื่องจากไดย้ นิ เถา้ แกก่ บั จฮี ยอนคยุ กนั อย่างเครง่ เครยี ดวา่ กยองฮาไดร้ บั ขอ้ เสนอบางอย่างจากแมวมอง

อาศยั จงั หวะทมี่ เี วลาวา่ งเพยี งนอ้ ยนิด กยองฮา็็มองไปทางชนิ ยอง ฮี กอ่ นจะพูดขนึ้ “หวั หนา้ ครบั ... ทจี่ รงิ เรอื่ งก็ผ่านมาสกั พกั แลว้ ละ่ แตผ่ มก็ยงั คดิ วา่ ควรตอ้ งแจง้ ใหท้ ราบครบั คอื พกั หลงั นี้ ผมลงั เลมาตลอดวา่ จะ ลาออกจากทนี่ ี่ดไี หม แตต่ อนนีผ้ มตดั สนิ ใจแลว้ ครบั วา่ จะทาตอ่ จากนีไ้ ปผมจะตง้ั ใจทาใหม้ ากขนึ้ กวา่ เดมิ ครบั ” เขาคดิ จะลองไปตอ่ ใหส้ ดุ ๆ สกั ครง้ั บนเสน้ ทางการทาอาหาร ใจที่ เคยละลา้ ละลงั จงึ ไดส้ งบลง คาพูดของกยองฮาเรยี กรอยยมิ้ บางเบาใหป้ รากฏบนใบหนา้ ของ ชนิ ยองฮี “ทจี่ รงิ ฉันก็ไดย้ นิ มาบา้ งนิดหน่อยแลว้ ละ่ แตจ่ ะยงั ไงก็เถอะ คณุ คดิ ถกู ทสี่ ดุ แลว้ คะ่ เพราะตอ่ ใหล้ าออก ยา้ ยไปทไี่ หนๆ มนั ก็เหมอื นกนั ทง้ั นั้นแหละนะ”

ประสบการณง์ านครวั ทผี่ ่านมาของเธอไม่ใชน่ อ้ ยๆ กยองฮารอู ้ ยู่ แลว้ จงึ ไม่อาจแคฟ่ ังหซู า้ ยทะลหุ ขู วาได ้ “ครบั ” ไดย้ นิ คาตอบชดั เจนจากกยองฮาเชน่ นี้ ชนิ ยองฮจี งึ รสู ้ กึ วา่ ปมทตี่ น กงั วลลกึ ๆ ในใจไดร้ บั การคลคี่ ลาย เพราะเกดิ มผี ูช้ ว่ ยครวั คนอนื่ เขา้ มาแทนที่ ก็ไม่มใี ครการนั ตไี ดว้ า่ จะ สามารถชว่ ยงานรอ้ ยแปดพนั อยา่ งไดด้ รี ะดบั นี้ และคงมคี วาม เป็ นไปไดน้ อ้ ยมากทจี่ ะพบคนทเี่ ขา้ กนั ไดช้ นิดไรเ้ รอื่ งปะทะขดั แยง้ กยองฮาเองก็โลง่ ใจขนึ้ เยอะ เขาหนั มาเรมิ่ จบั งานอกี ครงั้ จงั หวะทที่ างหอ้ งอาหารเรมิ่ จดั การอะไรๆ ไดล้ งตวั มากขนึ้ เถา้ แกก่ ็ แอบแวบมาแถวครวั เดนิ วนไปวนมาอย่างเงยี บเชยี บ พมึ พาคน เดยี วอยใู่ นใจ ‘เดย๋ี วคงตอ้ งคยุ กนั สกั หน่อย’

จรงิ ๆ การคยุ กนั ตอนนีไ้ ม่ใชเ่ วลาทเี่ หมาะสมเทา่ ใดนัก กยองฮาเพงิ่ เขา้ มาเป็ นผูช้ ว่ ยครวั ไดเ้ ดอื นเดยี ว เพงิ่ รบั เงนิ เดอื นงวดแรกไป วนั ถดั มาจะเรยี กเขามาบอกวา่ จะขนึ้ เงนิ เดอื นใหเ้ ลยคงไม่ได ้ ระหวา่ งทเี่ ขาวนเวยี นอยใู่ นความคดิ ของตวั เอง จฮี ยอนก็เดนิ ตรง เขา้ มาทางครวั ยมิ้ อยา่ งน่าเอ็นดู แลว้ พูดขนึ้ “เถา้ แกค่ ะ มคี นมาขอสมั ภาษณเ์ ป็ นพนักงานพารท์ ไทมค์ ะ่ อยใู่ น หอ้ งอาหารโน่น” เมอื่ รา้ นอาหารมคี นเขา้ มากขนึ้ จนยงุ่ วนุ่ วายขนาดหนัก เถา้ แกจ่ งึ ตดั สนิ ใจลงประกาศรบั สมคั รพนักงานพารท์ ไทมเ์ พมิ่ อกี หนึ่งคน “ออ้ งน้ั ร”ึ เนื่องจากกาลงั รออยแู่ ลว้ เถา้ แกจ่ งึ สง่ เสยี งตอบพรอ้ มกบั เดนิ อยา่ ง เรว็ รไี่ ปทางแคชเชยี รเ์พอื่ จดั การเรอื่ งสมั ภาษณพ์ นักงานใหม่ สว่ นกยองฮาซงึ่ ไดย้ นิ สงิ่ ทจี่ ฮี ยอนพูดแวว่ ๆ ผ่านหู ก็เกดิ สงสยั วา่ ทงั้ คคู่ ยุ เรอื่ งอะไรกนั

เขาเรยี กจฮี ยอนทกี่ าลงั จะเดนิ จากประตคู รวั ไปทางหอ้ งอาหารไว ้ “นี่ จฮี ยอน มานี่หน่อยส”ิ “คา่ พ”ี่ พอจฮี ยอนเขา้ มาใกล ้ เขาก็ถามสงิ่ ทสี่ งสยั ออกไปทนั ที “อยา่ บอกนะวา่ จะลาออก” หากไม่นับงานรา้ นทยี่ งุ่ จนไม่ไดห้ ายใจหายคอ กยองฮาน้ันมวั แต่ เครยี ดเรอื่ งทตี่ นไดร้ บั แจง้ จากบรษิ ทั วา่ สอบผ่านรอบสมั ภาษณก์ บั เรอื่ งทแี่ มวมองมายนื่ ขอ้ เสนอใหไ้ ปทางานดว้ ย สถานการณต์ า่ งๆ ภายในรา้ นอาหารเขาแทบไม่ทนั ไดใ้ สใ่ จ เรอื่ งของจฮี ยอนผูน้ ่ารกั ก็ เชน่ กนั “เปลา่ คะ่ เถา้ แกบ่ อกวา่ งานในหอ้ งอาหารยงุ่ มากก็เลยลงประกาศ รบั สมคั รงานทางเน็ต เห็นวา่ จะรบั พนักงานเสริ ฟ์ เพมิ่ อกี คนน่ะคะ่ ”

“อา้ วเหรอ พกี่ ็นึกวา่ เราจะลาออกซะแลว้ ” “โอย๊ ไม่หรอกคะ หรอื พแี่ อบหวงั ใหห้ นูลาออกอย?ู่ ” กยองฮาสา่ ยหนา้ แรงชนิดถา้ มเี สยี งดงั แบบพดั ลมก็คงไดย้ นิ ไปแลว้ “ไม่ใชน่ ะ” กยองฮาเองก็มสี งิ่ ทกี่ งั วลไม่ตา่ งกบั ชนิ ยองฮี เพราะไม่มใี ครรบั ประกนั ไดว้ า่ รนุ่ นอ้ งทเี่ ขา้ มาใหม่จะน่ารกั เทา่ จฮี ยอนหรอื ไม่ จะนุ่มนวลออ่ นหวานเขา้ กบั ผูค้ นไดง้ ่ายเท่าจฮี ยอน หรอื เปลา่ ใบหนา้ ของเขาแสดงสงิ่ ทอี่ ยภู่ ายในใจออกมาจนหมด และไม่รวู ้ า่ สหี นา้ น้ันไปถกู อกถกู ใจจฮี ยอนเขา้ หรอื อยา่ งไร เธอฉีก ยมิ้ กวา้ ง หวั เราะดงั คกิ “หวั เราะแบบนีแ้ ลว้ สวยมากเลย” เห็นเธอหวั เราะ กยองฮาก็หลดุ ปากออกมาโดยไม่รตู ้ วั เป็ นครง้ั แรกในชวี ติ ทเี่ อย่ ปากชมใครตอ่ หนา้ ตอ่ ตาวา่ สวย

ดว้ ยไม่แน่ใจวา่ ตวั เองกาลงั ทาหนา้ แบบไอโ้ ง่อยหู่ รอื ไม่ กยองฮาจงึ หนั หนา้ หนี สว่ นจฮี ยอนน้ันหนา้ แดงกา่ ขนึ้ มาเสยี ดอื้ ๆ ตง้ั แตเ่ ล็กจนโตเธอไดร้ บั คาชมวา่ สวยมาไม่รกู ้ คี่ รง้ั ตอ่ กคี่ รงั้ แต่ ความรสู ้ กึ ตอนนีช้ า่ งแตกตา่ งและประหลาดนัก แถมคนทเี่ พงิ่ แสดง ความรสู ้ กึ ดๆี ออกมาก็ดนั พูดเหมอื นไม่ไดต้ งั้ ใจนี่สิ ยงิ่ ประหลาด เขา้ ไปใหญ่ เหมอื นจะไดเ้ วลาแลว้ ชนิ ยองฮสี ง่ เสยี งเรยี กกยองฮาขนึ้ มาพอดี “คณุ กยองฮา...” เป็ นสญั ญาณวา่ อกี เดย๋ี วสงครามมอื้ เย็นจะเรมิ่ ขนึ้ ตอ้ งกลบั สู่ สมรภมู อิ กี ครง้ั ชว่ ง 6 โมงเย็นทกุ คนสามารถจดั การงานไปไดพ้ อประมาณ ตอนนี้ นาฬกิ าชบี้ อกเวลา ] ทมุ่ ]5 นาที ซงึ่ เป็ นชว่ งทลี่ กู คา้ เต็มแน่น!

ปกตชิ ว่ ง 6 โมงถงึ 2 ทมุ่ จะมลี กู คา้ เขา้ ๆ ออกๆ อยตู่ ลอด ระหวา่ งนี้ จงึ พอมเี วลาพกั อยบู่ า้ งเล็กนอ้ ย สมยั กยองฮาทางานเสริ ฟ์ อยใู่ นหอ้ งอาหารไม่เคยเจอสภาพลกู คา้ ลน้ ทะลกั จงึ สามารถพูดเชน่ น้ันได ้ แตส่ ถานการณป์ ัจจบุ นั ตา่ ง ออกไปมาก เพราะรา้ นแหง่ นีก้ ลายเป็ นรา้ นอรอ่ ยตามทลี่ อื กนั ปาก ตอ่ ปากไปเรยี บรอ้ ยแลว้ น่ันเอง “เขา้ ไปเดย๋ี วนีแ้ หละครบั ” จฮี ยอนทถี่ กู ทงิ้ ใหย้ นื อา้ งวา้ งคนเดยี วหนา้ ครวั ก็รสู ้ กึ ไดโ้ ดยเรว็ เชน่ กนั ว่ากาลงั จะถงึ ชว่ งยงุ่ จงึ หนั หลงั ออกวงิ่ ไปทหี่ อ้ งอาหาร โชค ดที ฝี่ ่ังหอ้ งอาหารยงั ไม่วนุ่ วายเทา่ ไหร่ นอกจากเอาทชิ ชไู่ ปเตมิ แต่ ละโตะ๊ แลว้ ก็ยงั ไม่มอี ยา่ งอนื่ ใหท้ า เถา้ แกท่ ดี่ เู รอื่ งสมั ภาษณง์ านเสรจ็ แลว้ กาลงั เตรยี มพรอ้ มรบั ลกู คา้ อยเู่ ชน่ กนั จฮี ยอนมองไปรอบๆ เพอื่ ตรวจวา่ ยงั มจี ดุ ไหนไม่ เรยี บรอ้ ยอกี หรอื ไม่ ความยงุ่ ทเี่ กดิ ในหอ้ งอาหารกบั หอ้ งครวั น้ันมจี ดุ ทแี่ ตกตา่ งกนั อยู่ เล็กนอ้ ย

ฝ่ังครวั เมอื่ ไดร้ บั ออเดอรแ์ ลว้ ก็จะยงุ่ จนกวา่ อาหารจะเสรจ็ แลว้ สง่ ออกมา สว่ นฝ่ังหอ้ งอาหารจะยงุ่ ตง้ั แตก่ ารนาอาหารทง้ั หลายไป เสริ ฟ์ ใหล้ กู คา้ จนกระทง่ั ลกู คา้ ลกุ ออกไปก็จะยงุ่ กบั การเกบ็ กวาด เชด็ ถู ไม่ผดิ จากทพี่ ดู ไวเ้ ทา่ ใดนัก ลกู คา้ ประจาทยอยเขา้ รา้ นมาถงึ ]0 คน! “เถา้ แกค่ รบั พวกเรามาอกี แลว้ ” “แหม มาถกู รา้ นแลว้ ครบั ! เชญิ ๆ เชญิ น่ังทางนีเ้ ลย” ตอนนีถ้ งึ เวลาทคี่ รวั จะเผชญิ กบั ความยงุ่ กอ่ นใครแลว้ ละ่ ชนิ ยองฮกี บั กยองฮากาลงั ดอู อเดอรท์ สี่ ง่ เขา้ มายงั เครอื่ งปรนิ ท ์ เถา้ แกร่ บั และสง่ ออเดอรด์ ว้ ยตวั เอง กระดาษเหลา่ น้ันถกู พมิ พอ์ อกมา อยา่ งตอ่ เนื่อง 1แกงกมิ จิ 3 / แกงเตา้ หนู้ ุ่ม ]

1ขา้ วราดปลาหมกึ ] / บะหมเี่ ย็นคลกุ ซอส ] / ขา้ วยาเกาหลี (บิ บมิ บบั ) 2 1แกงเตา้ เจยี้ ว ] / ขา้ วหอ่ ไข่ ] รวมแลว้ ]0 อยา่ ง แน่นอนวา่ ตอ้ งมแี กงกมิ จอิ ยใู่ นรายการเยอะทสี่ ดุ ก็จานเดน่ จนเป็ น ทเี่ ลอื่ งลอื ของรา้ นนีค้ อื แกงกมิ จนิ ี่นา ชนิ ยองฮรี บั หนา้ ทที่ าขา้ วราดปลาหมกึ ขา้ วหอ่ ไข่ บะหมเี่ ย็นคลกุ ซอส และขา้ วยาเกาหลี 2 ที่ สว่ นกยองฮารบั หนา้ ทที่ าแกงทงั้ 5 ถว้ ย แมอ้ าหารทชี่ นิ ยองฮรี บั มาทาจะหลากหลายไม่เหมอื นกนั เลย แตเ่ ธอสามารถทาแตล่ ะอยา่ งจนเสรจ็ ไดใ้ นเวลาทแี่ ทบไม่ตา่ งกบั ก ยองฮา ตอนนีก้ ยองฮาเหมอื นโดนเจา้ เขา้ ทรงเรยี บรอ้ ย เขาสามารถคยุ กบั ชนิ ยองฮอี ยา่ งเป็ นธรรมชาตไิ ปพรอ้ มๆ กบั ทาอาหารไดอ้ ยา่ งไร ้

ชอ่ งโหว่ ระดบั ฝี มอื เพมิ่ ขนึ้ ทกุ ขณะ ดงั น้ันจงึ ไม่ใชเ่ รอื่ งเหนื่อยยาก อะไรเลยสาหรบั เขา ทางชนิ ยองฮนี ้ันแทบรากเลอื ด เธอใชก้ าลงั ทงั้ หมดทมี่ ที าอาหารจน เสรจ็ ไปทลี ะนอ้ ย ทง้ั สองคนราวกบั กาลงั อยใู่ นการแขง่ ขนั อะไรสกั อยา่ ง ตา่ งเคลอื่ นไหวดว้ ยฝี เทา้ อนั รวดเรว็ ตง้ั แตเ่ รมิ่ ทาจนถงึ ตอนนี้ ก็สาเรจ็ ไปประมาณ ] ใน 3 สว่ นแลว้ ชนิ ยองฮยี งั คงชอ็ คเรอื่ งแกงกมิ จไิ ม่หาย สถานการณใ์ นครวั ยงุ่ ขนาดนีเ้ ธอยงั มแี กใ่ จเหลอื บมองกยองฮาทที่ าแกงกมิ จคิ นเดยี วอยู่ เป็ นระยะ พลางคยุ กบั ตวั เองในใจ ‘ทง้ั ทใี่ ชว้ ตั ถดุ บิ ออรแ์ กนิคเหมอื นกนั แทๆ้ ...’ ------------- 1] สนุ ัขในสานักอกั ษรสามปี ก็สามารถแตง่ กลอนได:้ ครพู กั ลกั จา

ตอนที่ 10 https://novel-lucky.com พนักงานเสริ ฟ์ คนใหม่มาแลว้ อายุ 22 และเป็ นผชู้ าย ชอื่ ของเขาคอื คมิ เจด็อก ตอนสมั ภาษณพ์ นักงาน เถา้ แกไ่ มไ่ ดถ้ กู ใจหนา้ ตาไม่รบั แขกของ เจด็อกเสยี เทา่ ไหร่ แตง่ านทรี่ า้ นยงุ่ เหลอื เกนิ จงึ จาเป็ นตอ้ งรบั เขา เขา้ มากอ่ นเป็ นกรณีเรง่ ดว่ น งานในหอ้ งอาหารไม่เหมอื นกบั ในครวั เพราะเป็ นงานทตี่ อ้ งมี ปฏสิ มั พนั ธก์ บั ผูค้ นมากมาย ดงั นั้นสงิ่ ทขี่ าดไม่ไดเ้ ลย คอื ความ ออ่ นนอ้ มมนี า้ ใจและรปู ลกั ษณท์ เี่ ป็ นมติ ร ทวา่ น่าเสยี ดาย เจด็อกไม่ มที งั้ สองประการ ชว่ งเวลาวนุ่ วายของมอื้ กลางวนั ผ่านพน้ ไปแลว้ เวลาตอนนีค้ อื 4 โมง 50 นาที กยองฮาทาแกงกมิ จทิ ลี่ กู คา้ สง่ั เสรจ็ เรยี บรอ้ ย กาลงั จะสง่ ออกจาก ครวั ก็หนั ไปเห็นเจด็อกทมี่ าดอ้ มๆ มองๆ อยพู่ อดี จงึ เอย่ ปากถาม

“อา้ ว เจด็อก ดอู ะไรอยนู่ ่ะเรา ไม่ไดจ้ ะมาเอาแกงกมิ จไิ ปเสริ ฟ์ หรอก เหรอ” “เออ้ ... ครบั ” ความตกใจฉายชดั บนหนา้ เจด็อก “รบี เอาไปเสริ ฟ์ เถอะ ถา้ ไม่รวู ้ า่ ของโตะ๊ ไหน อย่าลมื ถามเถา้ แกใ่ ห ้ ดๆี กอ่ นนะ” กยองฮาพดู ตอ่ ดว้ ยความกงั วล เจด็อกเขา้ มาเป็ นพนักงานพารท์ ไทมไ์ ดไ้ ม่นานแตท่ าพลาดไปแลว้ หลายหน สรา้ งวรี กรรมเอาอาหารไปเสริ ฟ์ ผดิ ทไี่ ม่ใชแ่ คค่ รงั้ สอง ครง้ั “ผมรเู ้ ลขโตะ๊ ครบั ” แน่ใจนะวา่ รจู ้ รงิ ๆ? กยองฮาเทา้ คางครนุ่ คดิ พรอ้ มกบั สงั เกตทา่ ทางของเจด็อกทหี่ นั หลงั ยกแกงกมิ จอิ อกไป แลว้ ก็เป็ นไปตามทกี่ งั วล เจด็อกยกแกงกมิ จไิ ปเสริ ฟ์ ใหโ้ ตะ๊ ทไี่ ม่ไดส้ ง่ั

‘เฮอะ ถา้ ไม่โกหก ก็จะไม่วา่ อะไรหรอกนะ’ เขาไม่ไดเ้ สริ ฟ์ ใหโ้ ตะ๊ 5 แตเ่ สริ ฟ์ ใหโ้ ตะ๊ 7 เสยี อยา่ งนั้น ลกู คา้ ปฏเิ สธอาหาร บอกวา่ ไม่ไดส้ ง่ั ฝ่ ายเจด็อกก็ทาหนา้ งงๆ เหมอื นไม่ แน่ใจ “ก็คณุ สง่ั ไม่ใชห่ รอื ครบั หรอื ไม่ใชห่ วา่ ” แคด่ อู ยเู่ ฉยๆ ก็อดึ อดั เหลอื ประมาณ เถา้ แกต่ อ้ งเดนิ มากลา่ วขอ โทษขอโพยลกู คา้ ยกแกงจากโตะ๊ 7 ยา้ ยไปเสริ ฟ์ ทโี่ ตะ๊ 5 เสยี เอง สว่ นเจด็อกน่าจะคดิ วา่ ตอนนีไ้ ม่มงี านใหเ้ ขาทาแลว้ จงึ หยอ่ นกน้ ลง น่ังตรงโตะ๊ ตวั ทวี่ า่ ง หยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ขนึ้ มาเลน่ ประจวบเหมาะ กบั ทชี่ นิ ยองฮลี า้ งจานเสรจ็ พอดี กาลงั จะสง่ ชอ้ นกบั ตะเกยี บทแี่ หง้ แลว้ ออกมาใหท้ างหอ้ งอาหารใช ้ จงึ เอย่ ปากขนึ้ “ใครก็ได ้ ชว่ ยเอาชอ้ นตะเกยี บไปวางตามโตะ๊ หน่อยส”ิ

การจดั ชอ้ นกบั ตะเกยี บเป็ นงานของฝ่ังหอ้ งอาหารอยแู่ ลว้ คอ่ นขา้ ง แน่ใจวา่ เจด็อกไดย้ นิ ทชี่ นิ ยองฮพี ูด แตไ่ ม่แมก้ ระทง่ั จะหนั ไปตาม เสยี ง ครง้ั นีไ้ ม่ใชค่ รง้ั แรกทเี่ ขาทาตวั เชน่ นี้ ตอนทเี่ ถา้ แกส่ ง่ั ใหไ้ ปชว่ ยเชด็ กระจกเขาก็ตอบวา่ “ครบั ” แลว้ เลน่ มอื ถอื ตอ่ ไป กยองฮาเดนิ ออกมาจากครวั ดว้ ยตวั เอง เอาชอ้ นกบั ตะเกยี บวางลง บนโตะ๊ ดงั ปัง! “จะเลน่ มอื ถอื ก็ไม่ไดห้ า้ ม แตค่ วรทางานใหเ้ สรจ็ กอ่ นไหม” งานก็มอี กี เยอะแยะแตน่ ่ังเลน่ มอื ถอื เรอะ สมยั ทเี่ ขาทางานใน หอ้ งอาหารไม่เคยทาตวั เชน่ นีเ้ ลยแมแ้ ตค่ รงั้ เดยี ว จฮี ยอนเองก็ไม่ เคย น่ันแหละเจด็อกถงึ ไดห้ นั มา เผยอปากตอบดว้ ยนา้ เสยี งไม่คอ่ ย พอใจ

“งานแบบนี้ พกี่ ็ทาใหห้ น่อยไม่ไดเ้ หรอครบั ผมเป็ นพนักงานพารท์ ไทมน์ ะ” ในใจกยองฮาเดอื ดดาลจนแทบจะมเี สยี งปดุ ๆ ลอดออกมา แตอ่ ด กลนั้ เอาไวเ้ นื่องจากยงั มลี กู คา้ บางคนน่ังอยู่ “งานแบบนี้ ปกตเิ ป็ นงานของพนักงานพารท์ ไทมต์ า่ งหาก” สนิ้ เสยี งทเี่ หมอื นกดั ฟันเคน้ คาพูดของกยองฮา เจด็อกก็บ่นอบุ แต่ ก็ยอมทาตามอย่างเสยี ไม่ได ้ “โวย้ งานพารท์ ไทมห์ อ้ งอาหารมนั จะเยอะแยะอะไรขนาดนี”้ สารภาพจากใจจรงิ กยองฮานึกอยากประเคนหมดั อดั ลงบนหนา้ เจด็อกสกั ครงั้ แตข่ นื ทาแบบนั้นรงั แตจ่ ะทาใหเ้ รอื่ งมนั บานปลาย ยงุ่ กบั คนเหลวไหลเลอะเทอะอยา่ งหมอนี่ ดไี ม่ดจี ะโดนแจง้ ตารวจ ขอ้ หาประทษุ รา้ ย ‘จะมพี นักงานพารท์ ไทมค์ นอนื่ มาสมคั รอกี ไหมนะ?’

อยา่ งไรเสยี เจด็อกก็แจง้ เถา้ แกต่ งั้ แตเ่ ขา้ สมั ภาษณท์ แี รกแลว้ วา่ อยู่ ทานานไม่ได ้ และเป็ นเพราะรา้ นยงุ่ มากจรงิ ๆ เถา้ แกจ่ งึ จา้ งเขาโดย ไม่เอาเรอื่ งหนา้ ตาทเี่ ย็นชาของเจด็อกมาใสใ่ จ *** เวลาลว่ งเลยไปจนถงึ 5 โมงเย็น จฮี ยอนมาเขา้ งานในเวลานั้น หนา้ ตาทบี่ ง่ บอกความหวั เสยี ของ เจด็อกก็เปลยี่ นไปในตอนนั้นเชน่ กนั “มาแลว้ เหรอ?” แมม้ คี วามไม่พอใจเต็มอกกบั การทางาน แตก่ บั จฮี ยอนน้ันเขาออ่ นโยนขนึ้ มาทนั ที “คะ่ แลว้ พกี่ ยองฮาละ่ คะ?” “นอ้ ยใจนะเนี่ย มาป๊ บุ ก็ถามหาผูช้ ายคนนั้นกอ่ นเลย” จฮี ยอนไดย้ นิ ก็ทาหนา้ นิ่ง

“ผูช้ ายคนนั้นคนนีอ้ ะไรกนั ทาไมไม่เรยี กวา่ พลี่ ะ่ คะ” “พเี่ พ่ออะไร อายมุ ากแลว้ ก็เลยเรยี กกนั ไปอยา่ งน้ันเอง เพงิ่ รจู ้ กั กนั ไดไ้ ม่เทา่ ไหรเ่ หอะ...” ระหวา่ งน้ัน ชนิ ยองฮกี ็กาลงั เตรยี มการอยใู่ นครวั อย่างเรง่ รบี “ฉันขอตวั ไปเอาของทหี่ อ้ งเก็บของหน่อยนะคะ” “ครบั เชญิ ครบั ” “เออ้ ! ชว่ ยปอกผลไมใ้ หห้ น่อยไดไ้ หมคะ เดย๋ี วมนั จะสกุ ไปมากกวา่ นี้ ตอนนีย้ งั พอมเี วลา ปอกมากนิ เลน่ กนั คะ่ ” “ไดเ้ ลยครบั ผม” พอชนิ ยองฮอี อกไปหอ้ งเก็บของ กยองฮาก็เปิ ดตเู้ ย็นเอาพลบั หวาน กบั แอปเปิ้ลออกมา

สกลิ การใชม้ ดี ของเขาขนึ้ ถงึ ขน้ั สงู สดุ เรยี บรอ้ ยแลว้ กระน้ันเขาก็ ยงั เกดิ ความคดิ อยากจะลองทาอยา่ งอนื่ เพมิ่ ‘ทาแบบนีก้ ็ไดเ้ หมอื นกนั เหรอเนี่ย’ จากภาพทลี่ องเสริ ช์ หาดใู นมอื ถอื ผลไมน้ านาชนิดแกะสลกั ไว ้ อยา่ งสวยงาม ผกั ก็มกี ารจดั วางตกแต่งอยา่ งหรหู รา ในจานวน ภาพทง้ั หมด กยองฮาเห็นวา่ แอปเปิ้ลทปี่ อกทาเป็ นรปู ใบไมก้ บั พลบั หวานทปี่ อกเป็ นรปู ดอกไมด้ ดู งึ ดดู สายตาทสี่ ดุ “ลองปอกแบบนีด้ ดู กี วา่ ” แอปเปิ้ลถกู หน่ั อยา่ งบางเฉียบเรยี งรายเป็ นรปู ใบไมอ้ ยา่ งงดงาม สว่ นพลบั หวานก็ถกู แบง่ ออกเป็ น 8 สว่ น เปลอื กถกู บดิ พบั กลบั ดา้ นกลายเป็ นทรงดอกไม้ วางเดน่ อยบู่ นจาน ‘ไหนดซู .ิ .. แบง่ ครงึ่ แอปเปิ้ลโดยทยี่ งั เหลอื เปลอื กอยเู่ ล็กนอ้ ย... หน่ั แบ่งอกี ครงั้ เป็ นสามทอ่ น แลว้ นาทอ่ นทแี่ บ่งไวม้ าหน่ั สไลซบ์ างๆ เป็ นรปู ตวั วี จากน้ันวางเรยี งเป็ นระยะหา่ งเทา่ ๆ กนั ’ กยองฮาอา่ นวธิ ี

ทาไปดว้ ย มอื ก็ปอกๆ หน่ั ๆ อยา่ งชานิชานาญ เรมิ่ ทาไปเพยี งไม่ เทา่ ไหร่ ก็ไดเ้ ป็ นแอปเปิ้ลทรงใบไมอ้ อกมา ขณะทกี่ าลงั จะพูดกบั ตวั เองน้ัน... [ระดบั ฝี มอื การปอกแอปเปิ้ลเพมิ่ ขนึ้ ] [แอปเปิ้ลสาหรบั การตกแตง่ สาเรจ็ แลว้ ] [การปอกแอปเปิ้ลของผูม้ ปี ระสบการณค์ รวั ] ระดบั การจดั จาน: เลเวล 2 วตั ถดุ บิ : แอปเปิ้ล ขน้ั ตอนการปอก:

แบง่ ครงึ่ แอปเปิ้ล แบง่ สว่ นทหี่ น่ั ครงึ่ ไวอ้ อกเป็ น 3 สว่ น “มะ มาแลว้ ! เดย๋ี วนะ ผลไมก้ ็มเี ลเวลเรอะ...” ความภมู ใิ จในความสาเรจ็ พรง่ั พรอู อกมา เพงิ่ รวู ้ า่ แมแ้ ตก่ ารหน่ั ผลไมก้ ็มรี ะดบั ฝี มอื เหมอื นกนั หนา้ ยมิ้ แป้ นแลน้ คา้ งเตงิ่ อยคู่ รเู่ ดยี ว กยองฮาก็หบุ ยมิ้ หนั ไปลอง ปอกพลบั หวานดบู า้ ง [ระดบั ฝี มอื การปอกพลบั หวานเพมิ่ ขนึ้ ] [พลบั หวานสาหรบั การตกแตง่ สาเรจ็ แลว้ ]

[การปอกพลบั หวานของผมู้ ปี ระสบการณค์ รวั ] ระดบั การจดั จาน: เลเวล 2 ลาดบั การปอก: กะสดั สว่ นหน่ั พลบั หวานออกเป็ น 8 ทอ่ น ตรงสว่ นปลาย ใชม้ ดี ตดั ใหเ้ ป็ นรปู สามเหลยี่ ม คราวนีเ้ ป็ นพลบั หวานทรงดอกไม้ กยองฮานาแอปเปิ้ลกบั พลบั หวานทตี่ วั เองจดั ไวใ้ นจานมา เปรยี บเทยี บกบั รปู ในอนิ เทอรเ์น็ต ‘เกอื บจะเหมอื นเลยนะเนี่ย...’

ขณะกาลงั ชนื่ ชมดมื่ ด่าอยกู่ บั ความรสู ้ กึ ของตวั เอง จๆู่ ก็ไดย้ นิ เสยี ง ทเี่ ต็มไปดว้ ยความประหลาดใจของชนิ ยองฮี “นะ นี่คอื ? อะไรคะเนี่ย” กยองฮาเกาหวั แกเ้ กอ้ ไปดว้ ย พลางตอบ “แอปเปิ้ลกบั พลบั หวานครบั ” “ตายจรงิ แอปเปิ้ลกบั พลบั หวานนี่ทาออกมาไดอ้ ยา่ งนีเ้ ลยหรอื คะ?” “...อา่ ครบั มนั จะกนิ ลาบากหรอื เปลา่ ไม่รนู ้ ะครบั ” “กนิ ลาบากน่ันไม่สลู ้ าบากใจจะกนิ หรอกคะ่ ทาเสยี สวยขนาดนีจ้ ะ กนิ ลงไดย้ งั ไง เสยี ดายแย.่ .. นี่ไปเรยี นมาจากไหนคะ อยากรจู ้ รงิ ๆ” “หาตวั อยา่ งเอาจากเน็ต แลว้ ก็ลองทาตามดนู ่ะครบั ”