สูตรลับ ฉบับสัมผัส 1 Delicious by Touch

พรสวรรคก์ ารใชม้ อื ของกยองฮาสงู สง่ ถงึ ขนาดไหน ชนิ ยองฮรี สู ้ กึ จากใจวา่ ตนเรมิ่ จะเดาไม่ถกู เสยี แลว้ คนคนนีเ้ กดิ มาเพอื่ เป็ นพ่อ ครวั โดยแทจ้ รงิ หากไม่ใชเ่ ชน่ น้ัน ฝี มอื การใชม้ ดี ระดบั นีจ้ ะปรากฏ ออกมาไดอ้ ยา่ งไร จานผลไมถ้ กู สง่ ออกมาในหอ้ งอาหาร สมาชกิ แตล่ ะคนถงึ กบั องึ้ “สวยจงั เลย ใครทาคะเนี่ย?” จฮี ยอนถาม ชนิ ยองฮชี ไี้ ปทกี่ ยองฮาซงึ่ กาลงั เขนิ มว้ นตว้ น “คณุ กยองฮาเป็ นคนทา” ขนาดเจด็อกทปี่ กตแิ อบดแู คลนกยองฮาอยใู่ นใจยงั ผงะ ‘ไอน้ ี่แคใ่ ชม้ ดี อยา่ งเดยี วก็ทาไดเ้ หรอ?’

“คณุ เองก็ทาแบบนีไ้ ดไ้ ม่ใชห่ รอื ครบั แหม” เถา้ แกเ่ อย่ แซวหวั หนา้ ครวั “พูดอะไรอยา่ งน้ันคะ แคจ่ ะเลยี นแบบฉันยงั ทาไม่ไดเ้ ลย” จฮี ยอนทถี่ อื สอ้ มอยลู่ งั เล จะจมิ้ ก็ไม่ยอมจมิ้ ลงไป เถา้ แกแ่ ละชนิ ยองฮกี ็ไม่ตา่ งกนั “กนิ เถอะครบั ผลไมพ้ วกนีแ้ ป๊ บเดยี วสกี ็เปลยี่ นแลว้ นะครบั ” กยอง ฮาเชอื้ เชญิ “เอาไปโชวท์ ง้ั แบบนีเ้ ลยดไี หมคะ ตง้ั ไวห้ นา้ รา้ น ถอื เป็ นการ โฆษณารา้ นเราเสยี เลยไงคะ?” “โชวเ์ ชออะไร... ปอกมาใหก้ นิ กร็ บี ๆ กนิ เถอะน่า” จฮี ยอนน้ันกาลงั หลงใหลไดป้ ลมื้ กยองฮาสดุ ๆ ชนิดกไู่ ม่กลบั มอง แคแ่ ววตากร็ แู ้ ลว้ ในฐานะผูช้ ายดว้ ยกนั ไมร่ เู ้ พราะหงึ หรอื หมน่ั ไส ้ เจด็อกเลอื กเอาสอ้ มจมิ้ แอปเปิ้ลชนิ้ ตรงกลางใหท้ กุ คนเห็นอยา่ ง สงา่ ผ่าเผย

ชนิ ยองฮขี มวดควิ้ จฮี ยอนนิ่วหนา้ สว่ นเจด็อกทาหนา้ ไม่รไู ้ ม่ชี้ เหมอื นไม่เกยี่ วอะไรกบั ตน เขาสง่ แอปเปิ้ลเขา้ ปากเคยี้ วตยุ ้ ‘ยงั ไงนี่ก็ไม่ใชเ่ รอื่ งทเี่ ราตอ้ งใสใ่ จอยแู่ ลว้ ’

ตอนที่ 11 https://novel-lucky.com ชว่ งมอื้ คำ่ อนั แสนวนุ่ วำยผ่ำนพน้ ไป ขณะนีเ้ ป็ นเวลำเกอื บ 2 ทมุ่ “ขอเลกิ งำนครบั ” เจด็อกทเี่ ตรยี มตวั ออกกะยนื อยหู่ นำ้ โตะ๊ แคชเชยี รแ์ จง้ กบั เถำ้ แก่ ปกตแิ ลว้ เมอื่ ถงึ เวลำ เถำ้ แกจ่ ะเป็ นคนบอกเองวำ่ ใหเ้ ลกิ งำนกลบั บำ้ นได ้ แตน่ ี่นึกจะเลกิ ก็เลกิ เอำตำมใจตวั เอง แถมตอนนีย้ งั ไม่ถงึ 2 ทมุ่ เลยดว้ ย เถำ้ แกม่ องหนำ้ หนำๆ ของเจด็อก ไม่รใู ้ นใจยกธงขำวยอมแพไ้ ป ครงึ่ หนึ่งแลว้ หรอื อยำ่ งไร ถงึ ไดส้ ง่ เสยี งถอนหำยใจหนักๆ ออกมำ แตก่ ็เอย่ ปำกอนุญำต “อมื ... เลกิ งำนได”้ “ครบั ตงั้ ใจทำงำนนะครบั ”

เจด็อกผูน้ ีแ้ มแ้ ตม่ ำรยำทนอ้ ยนิดก็แทบไม่มี เพรำะขณะทเี่ ขำพูด สำยตำกบั คอจอ้ งแตจ่ ะหนั ไปทำงประตรู ำ้ นทำ่ เดยี ว กำรไปมำลำ ไหวข้ องเขำเหมอื นจะทำแคพ่ อเป็ นพธิ ี เถำ้ แกส่ ง่ สำยตำตำมแผ่นหลงั ของเจด็อกทคี่ อ่ ยๆ ไกลออกไป สำ่ ย หนำ้ แลว้ บ่นกบั ตวั เองวำ่ “จๆึ๊ ... สงสยั ตอ้ งประกำศหำพนักงำนอกี รอบเสยี แลว้ ” เจด็อกออกจำกรำ้ นมำทง้ั อยำ่ งน้ัน ขณะทเี่ ดนิ อยบู่ นถนน กระเป๋ ำ กำงเกงก็สน่ั เตอื นวำ่ มสี ำยเขำ้ เขำลว้ งโทรศพั ทข์ นึ้ มำดหู นำ้ จอ สำยเขำ้ จำกเถำ้ แก.่ .. สำหรบั เจด็อก เขำมคี นทตี่ อ้ งเรยี กวำ่ “เถำ้ แก”่ อยสู่ องคน เถำ้ แก่ (แซ)่ อนั ทเี่ ขำเพงิ่ ขออนุญำตเลกิ งำนออกมำเมอื่ ครู่ และเถำ้ แก่ (แซ)่ ชนิ ทจี่ ำ้ งเขำทำงำนอยกู่ อ่ นแลว้ ... เถำ้ แกช่ นิ จำ้ งเจด็อกทำงำนมำตงั้ แตเ่ มอื่ 2 ปี กอ่ น

“ฮลั โหล?” [ยงั ไง... ไดส้ ตู รทำแกงกมิ จมิ ำหรอื ยงั ] “ยงั ไม่ไดเ้ ลยครบั ” คำตอบของเจด็อกทำใหอ้ กี ฝ่ ำยโมโหทนั ที [เขำ้ ไปทำงำนรำ้ นนั้นตงั้ อำทติ ยห์ นึ่งแลว้ นะ แคด่ สู ตู รสกั เมนูมนั ยำกเย็นนักรไึ ง?] “ตำมนั้นเลยครบั มนั ไม่ใชเ่ รอื่ งงำ่ ยเลย ในครวั มคี นอยตู่ ลอดเวลำ ครบั ” [ถำ้ งนั้ กญุ แจรำ้ นละ่ ไปเอำมำสิ ยอื้ เวลำเปิ ดรำ้ นไวซ้ ะ... ถำ้ แกเป็ น คนเปิ ดประตเู สยี อยำ่ ง แคด่ สู ตู รอำหำรมนั จะลำบำกตรงไหน] โดนจกิ มำกเขำ้ เจด็อกก็อดอำรมณเ์ สยี ไม่ได ้ ตอบดว้ ยนำ้ เสยี งไม่ พอใจวำ่

“รแู ้ ลว้ ครบั แคเ่ อำมำใหไ้ ดก้ ็สนิ้ เรอื่ งไม่ใชห่ รอื ครบั ” [เหลอื เวลำอกี แคส่ องวนั เทำ่ นั้น ไม่ตอ้ งเลอื กวธิ ใี ช ้ แคไ่ ปเอำมำให ้ ไดก้ ็พอ] ปิ๊บ นำ้ เสยี งแหลมคมพุ่งลอดมำตำมสำยกอ่ นจะถกู ตดั ทงิ้ เจด็อกผงะ “ฮลั โหล?... เอำ้ สำยตดั ไปแลว้ นี่หวำ่ ” มำถงึ ขนำดนีแ้ ลว้ จะบน่ ใหไ้ ดอ้ ะไรขนึ้ มำละ่ ... ระหวำ่ งเดนิ กลบั บำ้ นเจด็อกหนำ้ เครยี ดจนบดิ เบยี้ ว เขำพยำยำม คดิ แผนกำรหำวธิ ขี โมยสตู รอำหำร มแี ตต่ อ้ งไดส้ ตู รอำหำรมำ เทำ่ นั้น เขำถงึ จะหลดุ พน้ จำกเสยี งกน่ ดำ่ ของเถำ้ แกไ่ ดเ้ สยี ที ***

“ไม่มจี รรยำบรรณพ่อคำ้ เอำเสยี เลย” ไดย้ นิ เถำ้ แกบ่ น่ อบุ อยำ่ งนี้ กยองฮำกบั ชนิ ยองฮที อี่ ย่ใู นครวั จงึ ได ้ แตส่ ง่ สำยตำมองกนั ไปมำ “ตอนมำทนี่ ี่คณุ กยองฮำเองก็เห็นแลว้ ใชไ่ หมคะวำ่ มรี ำ้ นอำหำร ตำมสง่ั เพงิ่ เปิ ดใหม่ใกลๆ้ รำ้ นเรำ” “ครบั ทำรำ้ นอำหำรเหมอื นกนั จะทำเป็ นไม่สนใจก็ไม่ไดเ้ สยี ดว้ ย” “ทำเกนิ ไปจรงิ ๆ หำ่ งจำกรำ้ นเรำไม่ถงึ 100 เมตรดว้ ยซำ้ ” เถำ้ แกก่ ำลงั จอ้ งไปทำงรำ้ นนั้น ประจวบเหมำะกบั คนทำงรำ้ นนั้นซงึ่ อยไู่ ม่ไกลจอ้ งกลบั มำทำงนีพ้ อดี ‘ยงั ไงก็ตำม เจด็อกจะตอ้ งเอำสตู รอำหำรมำใหไ้ ด’้

คนผนู ้ ี้ เมอื่ ไม่กวี่ นั กอ่ นเคยเป็ นลกู คำ้ สง่ั แกงกมิ จทิ รี่ ำ้ นกยองฮำมำ กนิ แลว้ เกดิ ตกตะลงึ ในควำมอรอ่ ย ถำ้ จะใหบ้ อกชดั กวำ่ น้ัน... เขำก็ คอื แมวมองทแี่ อบยนื่ ขอ้ เสนอใหก้ ยองฮำน่ันเอง สถำนทที่ เี่ ขำเลอื กไวเ้ พอื่ เปิ ดรำ้ นอำหำรไม่ไกลจำกรำ้ นของพวกก ยองฮำ แตท่ ำสญั ญำเชำ่ ไวน้ ำนแลว้ แถมตอนนีเ้ หลอื อกี ไม่กวี่ นั ก็ จะถงึ วนั เปิ ดกจิ กำร และดว้ ยเหตดุ งั กลำ่ วเขำจงึ ตอ้ งเขำ้ ๆ ออกๆ รำ้ นโนน้ รำ้ นนี้ สอดแนมใหห้ มดวำ่ รำ้ นอำหำรรอบๆ มฝี ี มอื ระดบั ไหน จะเปิ ดรำ้ นอำหำรตำมสง่ั เหมอื นกนั แตด่ นั ทำไม่อรอ่ ยเทำ่ ก็แยน่ ่ะสิ ขนื เป็ นแบบนั้นคงเห็นกนั จะๆ วำ่ ไม่รอดแน่นอน เขำผูเ้ ป็ นเถำ้ แก่ เหมอื นเอำเชอื กแขวนคอไปคลอ้ งกบั สตู รแกงกมิ จริ ำ้ นน้ันแลว้ ก็วำ่ ได ้ ตอ้ งยอมรบั วำ่ รำ้ นของกยองฮำมแี กงกมิ จทิ อี่ รอ่ ยเหนือชน้ั กวำ่ แกงกมิ จเิ จำ้ ไหนๆ ทเี่ คยกนิ มำ กำรตกแตง่ ภำยในของรำ้ นใหม่เสรจ็ สนิ้ ไปเมอื่ วำนนีเ้ อง ป้ ำยรำ้ น ใหม่ก็เอำขนึ้ แลว้ เรยี บรอ้ ย! ดำ้ นหนำ้ รำ้ นมพี รติ ตสี้ องคน หนุ่ ดเี นือ้ นมไขย่ งิ่ กวำ่ นำงแบบ ยนื ยมิ้ หวำนคอยแจกของโปรโมชน่ั ใหแ้ กผ่ ทู ้ ผี่ ่ำนไปมำอยำ่ งแข็งขนั

“อยำ่ ทำพลำดละ่ ไดส้ ตู รเมอื่ ไหร่ สง่ ขอ้ ควำมมำใหฉ้ ันกอ่ นเลยนะ” เถำ้ แกช่ นิ ลงทนุ ไปไม่นอ้ ยกบั กำรสรำ้ งรำ้ น และเขำกงั วลเหลอื เกนิ กบั เรอื่ งครวั ตอนนีจ้ งึ หนำ้ ดำครำ่ เครยี ดจนดแู ทบไม่ได ้ ฝ่ ำยเจด็อก ทโี่ ดนสง่ั ซำ้ ซำกเหมอื นเอำตะปตู อกหวู ำ่ “เอำสตู รอำหำรมำ” กห็ วั เสยี ไดแ้ ตต่ อบอย่ำงตดั รำคำญ “รแู ้ ลว้ ครบั มวั แตค่ ยุ กนั อยอู่ ยำ่ งนีก้ ็สำยกนั พอดี เดย๋ี วผมกลบั มำ ครบั ” เจด็อกตอ้ งกลำยเป็ นสำยสบื ไปจรงิ ๆ แตร่ ะยะไปกลบั ระหวำ่ งรำ้ นไม่ถงึ 100 เมตรดว้ ยซำ้ ไม่ใชเ่ รอื่ งยำก สกั นิด ‘ตอ้ งรบี ขโมยสตู ร แลว้ ลำออกจำกรำ้ นน้ันซะ’ มแี วววำ่ ำจะเขำ้ กะสำย ทนั ทที เี่ จด็อกเปิ ดประตรู ำ้ นเขำก็เรมิ่ ออกวงิ่

แตแ่ ลว้ ในขณะนั้นเอง จฮี ยอนผ่ำนมำเห็นหนำ้ ดำ้ นขำ้ งของเจด็อก เขำ้ ดว้ ยควำมบงั เอญิ เธอสง่ เสยี งเรยี ก “พเี่ จด็อก!” แตเ่ จด็อกวงิ่ หำยไปเสยี แลว้ “เอ๋? ไม่ไดย้ นิ ทเี่ รยี กหรอื ไงนะ” จฮี ยอนพมึ พำกบั ตวั เอง เจด็อกออกวงิ่ ไม่หยดุ ฝี เทำ้ เหงอื่ เย็นเยยี บไหลลงมำเรอื่ ยๆ ‘อะไรเนี่ย จฮี ยอนมำทำอะไรในเวลำแบบนี้ เวลำเขำ้ งำนของจฮี ยอนคอื 5 โมงเย็น แตต่ อนนีเ้ พงิ่ จะเทยี่ ง... ดว้ ยควำมคดิ วำ่ จฮี ยอนอำจจะยงั อยแู่ ละเห็นเขำเขำ้ จรงิ ๆ จงึ ตอ้ งวงิ่ วกออ้ มเขำ้ ไปในซอกซอย สว่ นจฮี ยอนน้ันรสู ้ กึ สงสยั ตงดิ ๆ ยนื มอง รำ้ นอำหำรทเี่ จด็อกเพงิ่ ออกมำ

“พเี่ จด็อกมำทำอะไรทนี่ ี่... หรอื ไม่ใชห่ วำ่ เอำไวเ้ ขำ้ งำนแลว้ คอ่ ย ถำมดแู ลว้ กนั ” จฮี ยอนมธี รุ ะสว่ นตวั ตอ้ งจดั กำรจงึ ผ่ำนมำละแวกนี้ จงั หวะทกี่ ำลงั จะ ผ่ำนไปดนั เห็นเจด็อกเขำ้ พอดี เธอรสู ้ กึ ถงึ อะไรบำงอยำ่ งทมี่ ลี บั ลม คมใน แตก่ ็เก็บควำมสงสยั พรอ้ มคำถำมเอำไว ้ เดนิ ตอ่ ไปยงั จดุ หมำยทตี่ ง้ั ใจจะไปแตแ่ รก เจด็อกวงิ่ สดุ พลงั แลว้ แตก่ ็ยงั มำสำย ตอ้ งเขำ้ งำนเกนิ เวลำเทยี่ งตรง เถำ้ แกโ่ กรธจนควนั ออกหู เขำถลงึ ตำมองหนำ้ เจด็อกแลว้ ถำมเสยี ง ดงั “นำยเจด็อก มำทำงำนทง้ั ทคี วรจะรกั ษำเวลำเขำ้ ออกงำนกนั หน่อย ไม่ใชห่ รอื ไง” แมจ้ ะสำยไปเพยี ง 10 นำที แตอ่ ยำ่ งไรกฎก็คอื กฎ โดยเฉพำะ พนักงำนพำรท์ ไทมท์ คี่ ดิ คำ่ จำ้ งเป็ นชว่ั โมงยงิ่ ตอ้ งใหค้ วำมสำคญั กบั กฎนี้ ‘ถำ้ เรำไม่บงั เอญิ เจอจฮี ยอนเขำ้ ตอนน้ันก็คงมำทนั หรอก...’

จะเรยี กวำ่ หวั ขโมยทรี่ อ้ นตวั คงไม่ผดิ ในใจเจด็อกกำลงั รสู ้ กึ แบบ นั้น เพรำะหำกถกู จบั ไดว้ ำ่ เป็ นสำยสบื ขโมยสตู รอำหำร เขำคงตอ้ ง ปฏเิ สธทกุ ขอ้ กลำ่ วหำ จำกน้ันก็รบั เงนิ เดอื นเสยี กอ่ นคอ่ ยยอมให ้ ถกู ไลอ่ อก เถำ้ แกส่ มุ ควำมไม่พอใจไวเ้ ต็มอกแทบระเบดิ อยรู่ อมรอ่ สว่ นเจด็อก นั้นยงั คงควำมหนำ้ หนำไวเ้ ชน่ เคย “ก็สำยแค่ 10 นำทเี องไม่ใชเ่ หรอครบั ” นอกจำกไม่มสี ำนึกดำ้ น มำรยำทแลว้ สหี นำ้ ทแี่ สดงออกยงิ่ นับวำ่ ไม่น่ำดู เถำ้ แกส่ ำ่ ยหนำ้ ไปมำคดิ คนเดยี ววำ่ มองมุมไหนเจด็อกกด็ จู ะไร ้ หนทำงเยยี วยำไปเสยี หมด กระทง่ั สหี นำ้ แสดงควำมสำนึกผดิ สกั นิดก็ยงั ไม่มใี หเ้ ห็นเชน่ นี้ ไม่รจู ้ ะจบั มำดดุ ำ่ วำ่ กลำ่ วเพอื่ อะไร คงไม่ ตำ่ งกบั กำรสซี อใหค้ วำยฟังน่ันแหละ “เออ ไปๆ ทำงำนซะ” “ครบั ”

เถำ้ แกม่ องเจด็อกแลว้ ตดั สนิ ใจอย่ำงเด็ดเด็ดขำด ‘ตอ่ ใหเ้ หนื่อยยำกแคไ่ หน ฉันจะจดั กำรทกุ อย่ำงเอง’ แลว้ เขำก็ปิ ดประกำศรบั สมคั รพนักงำนพำรท์ ไทมค์ นใหมพ่ รอ้ มกบั คดิ หำวธิ ไี ปดว้ ยวำ่ มเี หตผุ ลใดทเี่ หมำะเจำะกบั กำรไลเ่ จด็อกออก บำ้ ง ระหวำ่ งน้ันเจด็อกทที่ ำเป็ นงว่ นกบั งำนของตวั เองก็ไปผลบุ โผลแ่ ถว หนำ้ ครวั พลำงชะเงอ้ มองเขำ้ ไป เหมอื นสถำนกำรณต์ อนนีจ้ ะเป็ นใจ หวั หนำ้ ครวั ออกไปไหนไม่รู ้ ผูช้ ว่ ยครวั ก็กำลงั หนั หลงั ให ้ เงยหนำ้ มองขนึ้ ไปบนชนั้ วำงของก็พบ สงิ่ ทสี่ นั นิษฐำนไดว้ ำ่ ตอ้ งเป็ นหนังสอื รวมสตู รอำหำรแน่ เขำเดนิ เขำ้ ไปในครวั เพอื่ ดลู ำดเลำ คอ่ ยๆ หยบิ หนังสอื เลม่ น้ันลง มำ

ไม่ตำ่ งจำกทคี่ ำดกำรณไ์ วเ้ ลย มตี วั หนังสอื เรยี งแน่นเต็มเลม่ ... สตู ร อำหำรแน่แลว้ ! เจด็อกเผยยมิ้ ตนื่ เตน้ โหร่ อ้ งในใจ ‘จะ เจอแลว้ โวย้ ทนี ีแ้ คถ่ ำ่ ยรปู ไวก้ ็สำเรจ็ ’ กยองฮำทยี่ นื หนั หลงั ใหเ้ มอื่ ครู่ จๆู่ ก็หนั หนำ้ มำ เจด็อกจงึ รบี รอ้ น เอำหนังสอื ซอ่ นไวด้ ำ้ นหลงั กยองฮำมองเจด็อกอยำ่ งออ่ นใจพรอ้ ม กบั พดู ขนึ้ “นี่ เจด็อก ตรงนีย้ งั ไม่มอี ำหำรใหย้ กออกไปเสริ ฟ์ เสยี หน่อยเขำ้ มำ ทำรมุ่ รำ่ มอะไรน่ะ... ลกู คำ้ น่ำจะทยอยมำกนั แลว้ ไม่ใชเ่ หรอ” “ครบั ออกไปเดย๋ี วนีแ้ หละครบั ” ตอบแลว้ ก็ยมิ้ อยำ่ งพอใจ ในใจนึก วำงแผน ‘เดย๋ี วขออำ้ งไปเขำ้ หอ้ งนำ้ ออกไปขำ้ งนอกเอำมอื ถอื ถำ่ ยรปู ไว ้ แลว้ เอำกลบั มำวำงทเี่ ดมิ ก็จบภำรกจิ !’

ชว่ งมอื้ เทยี่ งผ่ำนพน้ ไป ไม่ทนั ไรเวลำก็ลว่ งเลยมำถงึ บำ่ ย 3 โมง “เฮย้ เจด็อก จดั โตะ๊ เตรยี มกนิ ขำ้ วไวห้ น่อยส”ิ กยองฮำทำแกงเตำ้ หนู้ ุ่มเสรจ็ แลว้ สง่ เสยี งไหวว้ ำนใหเ้ จด็อกเอำ เครอื่ งเคยี งไปจดั เรยี งบนโตะ๊ อำหำร “เตรยี มเสรจ็ แลว้ ครบั ” “เสรจ็ แลว้ ...?” ยงั มอี ะไรน่ำประหลำดกวำ่ นีอ้ กี หรอื ... ปกตถิ ำ้ ไม่มคี ำสง่ั เจด็อกจะ ไม่ทำอะไรเด็ดขำด แตน่ ี่กลบั เตรยี มโตะ๊ อำหำรเอง ทำโดยทไี่ ม่มี ใครสง่ั เป็ นครง้ั แรกเลยก็วำ่ ได ้ หำกกยองฮำรเู ้ บอื้ งลกึ เบอื้ งหลงั คง ไดม้ ขี ม่ เขยี้ วเคยี้ วฟันกนั แน่นอน แตน่ ี่เพรำะไม่รอู ้ ะไรเลย ถงึ ไดแ้ ต่ แปลกใจ “ไม่ไดส้ ง่ั ก็ทำเองเป็ นเหรอเนี่ยเรำ เอำ้ ไปเชญิ เถำ้ แกม่ ำทำนขำ้ วได ้ แลว้ ”

“ครบั ” อำหำรจดั เตรยี มเรยี บรอ้ ยอยำ่ งรวดเรว็ ขณะทที่ กุ คนน่ังลงน้ัน เจด็ อกก็พูดขนึ ้ “ผมขอตวั ไปหอ้ งนำ้ กอ่ นนะครบั เดย๋ี วกลบั มำกนิ ” “ไปเถอะ” ไม่มใี ครรสู ้ กึ ถงึ ควำมแปลกประหลำดสกั คน เจด็อกซอยเทำ้ เรว็ จม๋ี ุ่ง ไปยงั หอ้ งนำ้ ของตกึ ขำ้ งๆ เขำดงึ หนังสอื สตู รอำหำรทซี่ อ่ นไว ้ ออกมำ เอำมอื ถอื จอ่ แลว้ ถำ่ ยรปู ทลี ะหนำ้ ทลี ะหนำ้ “เสรจ็ แลว้ ทนี ีเ้ อำมนั ไปคนื ทเี่ ดมิ ก็จะจบอยำ่ งสวยงำม งำ่ ยแคน่ ีเ้ อง นี่หวำ่ !” เจด็อกเก็บควำมดใี จเอำไว ้ สง่ ภำพสตู รอำหำรไปใหเ้ ถำ้ แกท่ นั ที อยำ่ งโลง่ ใจ

ตอนที่ 12 https://novel-lucky.com รบั ประทานอาหารกนั เสรจ็ เตรยี มน่ันเตรยี มนี่สาหรบั ชว่ งเย็นไป เรอื่ ยๆ หนั ดเู วลาอกี ครง้ั ก็ 5 โมงแลว้ บรรยากาศมดื มนของรา้ น กระจายหายไปหมดทนั ทที จี่ ฮี ยอนสง่ เสยี งเต็มไปดว้ ยชวี ติ ชวี า ขนึ้ มา “เถา้ แก่ สวสั ดคี ะ่ ” “อมื มาแลว้ ร”ึ หวั ใจมดื มนของเถา้ แกท่ มี่ เี จด็อกเป็ นตน้ เหตกุ ็สวา่ ง ไสวขนึ้ เพราะเสยี งสดใสของเธอเชน่ กนั กลา่ วสวสั ดเี ถา้ แกแ่ ลว้ จฮี ยอนก็กา้ วฉับๆ ไปยงั ครวั เพอื่ ทกั ทายก ยองฮา “พคี่ ะ หนูมาแลว้ ” “ออื้ ”

“พเี่ จด็อกกบั คณุ นา้ ไปไหนละ่ คะ” “เจด็อกออกไปโทรศพั ทน์ ่ะ สว่ นหวั หนา้ ไปหอ้ งนา้ ” “อ๋อ คะ่ ” “มเี รอื่ งจะถามพเี่ จด็อกนิดหน่อย ไวก้ ลบั เขา้ มาแลว้ คอ่ ยถามก็แลว้ กนั ” “จะถามเจด็อกเรอื่ งอะไรเหรอ” “อา่ ... ตอนเดนิ ๆ อยู่ บงั เอญิ เห็นพเี่ ขาออกมาจากรา้ นอาหาร แต่ ทาเหมอื นไม่รจู ้ กั กนั แถมยงั วงิ่ หนีอกี จรงิ ๆ ก็ไม่คอ่ ยแน่ใจหรอกคะ่ เพราะเห็นแคด่ า้ นขา้ ง เลยวา่ จะลองถามดวู า่ ใชห่ รอื เปลา่ ” เธอพูดคาวา่ รา้ นอาหาร กยองฮาจงึ ถามซา้ “รา้ นอาหารไหน”

“พเี่ องก็คงรจู ้ กั มงั้ คะ ถา้ เดนิ ไปจะอยขู่ า้ งๆ รา้ นทาผม หา่ งจากเรา ประมาณ 100 เมตร เพงิ่ เปิ ดใหม่ มพี รติ ตกี้ บั ดอกไมแ้ สดงความ ยนิ ดกี ระถางใหญเ่ บอ้ เรมิ่ ตกแตง่ ภายในอยา่ งหรเู ลยคะ่ ” “อ๋อ รา้ นนั้นนี่เอง แตเ่ จด็อกคงไม่ไดไ้ ปหาขา้ วเทยี่ งกนิ ทนี่ ่ันแน่ เพราะเจา้ น่ันกนิ พรอ้ มพวกเราทนี่ ี่” “อา้ ว เหรอคะ แบบนีย้ งิ่ น่าสงสยั หรอื วา่ น่ันไม่ใชพ่ เี่ จด็อก” “ไวเ้ ขามาแลว้ ก็ลองดสู ิ เห็นชดุ ทใี่ สก่ ็น่าจะแน่ใจไดร้ ะดบั หนึ่งนะ” จฮี ยอนชกฝ่ ามอื ตวั เองหนึ่งทเี ป็ นเชงิ วา่ พกี่ ยองฮาพูดมเี หตผุ ล “ใชเ่ ลย ดชู ดุ เอาก็ไดน้ ี่นา วา่ แต่ รา้ นนั้นสะอาดเรยี บรอ้ ยมากเลย นะคะ พวี่ า่ มยั้ ” “เพงิ่ เปิ ดใหม่ก็ตอ้ งเป็ นอยา่ งน้ันแหงอยแู่ ลว้ ละ่ ” “จา้ งพรติ ตเี้ สยี ดว้ ย รา้ นเราจะโดนผลกระทบอะไรไหมคะเนี่ย”

สว่ นใหญ่รา้ นทเี่ พงิ่ เปิ ดใหม่ หากบรหิ ารดๆี อยา่ งนอ้ ยๆ ก็ขายดี ตลอด 3 เดอื นแรกอยแู่ ลว้ ตอ่ ใหร้ สชาตหิ ่วยแตก หรอื บรกิ ารไม่ได ้ เรอื่ งอยา่ งไร ก็ตอ้ งมคี นจาพวกทอี่ ยากลองเขา้ รา้ นดสู กั ครงั้ เป็ น จติ วทิ ยาปกตขิ องคนทว่ั ไป ขนึ้ ชอื่ วา่ มรี า้ นเปิ ดใหม่อยใู่ กลๆ้ อยา่ งไรก็คงเลยี่ งผลกระทบไม่ได ้ กยองฮาเองก็ปฏเิ สธไม่ไดเ้ ชน่ กนั “ก็คงจะโดนบา้ งแหละนะ” จงั หวะน้ัน เจด็อกทโี่ ทรศพั ทเ์ สรจ็ เรยี บรอ้ ยก็กลบั เขา้ มาในรา้ น ทนั ทที จี่ ฮี ยอนเห็นเจด็อกทเี่ ดนิ เขา้ รา้ นมา เธอก็หนั ไปกระซบิ ขา้ งๆ หกู ยองฮา “น่ัน ชดุ นั้นใชเ่ ลยคะ่ ชดุ เดยี วกบั ทเี่ ห็นเมอื่ ตอนกลางวนั เป๊ ะ” “แน่ใจนะ” “แน่ใจสดุ ๆ คะ่ ”

ในเมอื่ จฮี ยอนยนื ยนั วา่ ใช่ เชน่ นีก้ ็แปลวา่ หมอนี่ตอ้ งมอี ะไร เกยี่ วขอ้ งกบั รา้ นน้ันอยา่ งแน่นอน ยงิ่ กยองฮาไดย้ นิ คาตอบของจฮี ยอนแลว้ ก็ยงิ่ รสู ้ กึ มากกวา่ เดมิ วา่ เจด็อกมลี บั ลมคมใน ขณะทที่ ง้ั สองคนคยุ กนั อยนู่ ้ัน เจด็อกหนั มาเห็นและสบตาจฮี ยอน เขา้ เขาจงึ เดนิ ตรงมาทางครวั โบกไมโ้ บกมอื ทกั ทาย แสดงทา่ ทวี า่ ยนิ ดที ไี่ ดเ้ จอกนั “จฮี ยอน มาแลว้ เหรอ” แน่นอนวา่ เมอื่ ตอนกลางวนั เจด็อกเองก็ตอ้ งเห็นจฮี ยอนเชน่ กนั พลงั ความหนา้ ไหวห้ ลงั หลอกของเจด็อกทาใหจ้ ฮี ยอนถงึ กบั องึ้ แต่ เธอก็ทกั ทายกลบั “สะ สวสั ดคี ะ่ พเี่ จด็อก เมอื่ กลางวนั พไี่ ปรา้ นอาหารเปิ ดใหมม่ าใช่ ไหมคะ” เจด็อกยงั คงความหนา้ หนากระเบอื้ งตราชา้ งไดอ้ ยา่ งเสมอตน้ เสมอ ปลาย

“ไม่ใชพ่ หี่ รอก จาคนผดิ แลว้ มงั้ ” อาการทาเป็ นไม่รไู ้ ม่ชแี้ บบนี้ สาหรบั จฮี ยอนถอื วา่ เป็ นหลกั ฐานมดั ตวั คนรา้ ย “พตี่ อ้ งไดย้ นิ เสยี งหนูเรยี กแน่ๆ แตท่ าเป็ นไม่รจู ้ กั แลว้ ก็วงิ่ หนี หนู ถา่ ยรปู ไวด้ ว้ ยนะจะบอกให ้ นี่ไงคะ” รปู ในมอื ถอื ทจี่ ฮี ยอนเอาใหด้ นู ้ันเป็ นรปู ดา้ นหลงั ทถี่ า่ ยมาแบบสน่ั เล็กนอ้ ย เทยี บสดั สว่ นรา่ งกาย บวกกบั สเี สอื้ ผา้ ทง้ั ทอ่ นบนทอ่ นลา่ ง แลว้ เหมอื นกนั เป๊ ะทกุ อยา่ ง ตอนน้ันจฮี ยอนเพยี งแตค่ ดิ วา่ ถา่ ยเก็บ เอาไวห้ น่อยก็ไม่เสยี หาย แมไ้ ม่รจู ้ ะไดใ้ ชห้ รอื เปลา่ ก็ตาม “เออ้ ! คดิ ดอู กี ทกี ็เหมอื นจะแวะไปแป๊ บหนึ่งนะ เห็นวา่ เป็ นรา้ นเปิ ด ใหม่ อยากรวู ้ า่ ขา้ งในตกแตง่ ยงั ไงก็เลยเขา้ ไปดนู ่ะ แคด่ เู ฉยๆ ไม่ได ้ ทาอยา่ งอนื่ นะ ขา้ วก็ไม่ไดก้ นิ ” เจด็อกตอบอกึ อกั เหมอื นเพงิ่ นึกขนึ้ ได ้

กยองฮาทฟี่ ังอยขู่ า้ งๆ สรปุ ไดว้ า่ เรอื่ งนีด้ นู ่าสงสยั เห็นๆ เพยี งแตไ่ ม่ มชี อ่ งใหก้ ลา่ วหาเจด็อกไดอ้ ยา่ งเต็มปาก ในเมอื่ เจา้ ตวั ยนื กรานวา่ แคอ่ ยากเห็นการตกแตง่ ภายในของรา้ นใหม่ ซงึ่ มนั อาจจะจรงิ หรอื ไมก่ ็ได ้ ฝ่ ายเจด็อกนั้นรสู ้ กึ เหมอื นเป็ นขโมยแลว้ ขาตวั เองดนั เป็ นเหน็บชา ขนึ้ มาดอื้ ๆ อาการเดยี วกบั กนิ ปนู รอ้ นทอ้ ง แมก้ ารทเี่ ขาขโมยสตู รอาหารไดแ้ ลว้ จะถอื วา่ บรรลเุ ป้ าหมาย แตอ่ กี ไม่นานรา้ นก็จะวนุ่ วายโกลาหลดว้ ยสาเหตทุ ไี่ ม่ตอ้ งบอกก็รู ้ เพราะ ตอ้ งมขี า่ วลอื แพรอ่ อกมาแน่นอนวา่ รา้ นอาหารสองรา้ นทาแกงกมิ จิ ไดร้ สชาตเิ หมอื นกนั ราวลอกกนั มา แลว้ เขาก็จะตอ้ งใชช้ วี ติ แบบ โดนเพ่งเล็งไปโดยปรยิ าย หรอื ทเี่ ลวรา้ ยกวา่ นั้นคอื เถา้ แกอ่ าจแจง้ ความฟ้ องรอ้ งเขาเลยก็ได ้ ฉะนั้น รบี ๆ จดั การใหจ้ บๆ ไปยงิ่ เรว็ เทา่ ไหรย่ งิ่ ดี ‘โวย้ จะบา้ ตาย ถา้ เป็ นแบบนั้นขนึ้ มาจรงิ ๆ ละ่ ก็... ไม่ไดก้ ารแลว้ ไม่ มที างเลอื กอนื่ นอกจากลาออกใหเ้ รว็ ทสี่ ดุ ’ เจด็อกตดั สนิ ใจเสรจ็ ก็เดนิ ไปพบเถา้ แกอ่ นั อลิ เททนั ที

“ผมจะลาออกครบั ” ลกึ ๆ ในใจเถา้ แกห่ วงั จะไดย้ นิ ประโยคนีอ้ ยแู่ ลว้ ตอ่ ใหเ้ จด็อกไม่มา บอกกต็ าม คนอะไร งานการไม่รบั ผดิ ชอบ สานึกและมารยาทก็ไม่ มี ยงิ่ ไปกวา่ น้ัน ความผดิ ตวั เองก็ยงั ไม่ยอมรบั ทา่ ทที ง้ั หมดนี้ เพยี งพอแลว้ ทจี่ ะทาใหเ้ ถา้ แกห่ มดใจ “เออ้ ... ออกไดเ้ ลย ไปส”ิ เอาเขา้ จรงิ พอไดย้ นิ คาตอบจากเถา้ แก่ เจด็อกกลบั เป็ นฝ่ ายตกใจ “ปะ ไป? ไปตอนนีเ้ ลยหรอื ครบั ” “ก็ใชน่ ่ะสิ ถอนเขาววั ทงั้ ทกี ็ถอนมนั รวดเดยี วไปเลย[1]ไม่ดกี วา่ ร”ึ จะพดู เลน่ หรอื อย่างไรก็แลว้ แต่ เถา้ แกอ่ นั อลิ เทน้ันไม่พูดเปลา่ มอื ยงั ชว่ ยดนั หลงั เจด็อกใหอ้ อกจากรา้ นไปอกี เจด็อกเรมิ่ สบั สน

‘ลาออกตอนนีก้ ็ดอี ยหู่ รอก แต.่ ..แบบนีก้ ็ไดเ้ หรอ?’ จๆู่ เขาก็เกดิ ความไม่ม่นั ใจขนึ้ มา “ขอโทษนะครบั แลว้ เงนิ เดอื นผมละ่ ” “เงนิ เดอื น? ตอ้ งใหอ้ ยแู่ ลว้ ใจป้าใหร้ วมของวนั นีด้ ว้ ยเลยแลว้ กนั ” แมเ้ ถา้ แกจ่ ะไม่รเู ้ รอื่ งการขโมยสตู รอาหาร แตเ่ ขาก็เหลอื ทนแลว้ ‘ตดั ไฟเสยี แตต่ น้ ลมดกี วา่ ทนตอ่ ไป สบายใจกวา่ กนั รอ้ ยเทา่ ’ ขณะทกี่ าลงั ดนั หลงั เจด็อกใหอ้ อกจากรา้ น หนุ่มนอ้ ยวยั ใกลเ้ คยี ง กนั กบั เจด็อกคนหนึ่งเดนิ ตรงเขา้ มาหาอนั อลิ เท อยา่ งกลา้ ๆ กลวั ๆ “ขอโทษนะครบั ทนี่ ี่ยงั รบั สมคั รพนักงานพารท์ ไทมอ์ ยไู่ หมครบั ”

“โอ ้ รบั ครบั รบั ... ไม่ทราบวา่ สามารถเรมิ่ งานตงั้ แตว่ นั นีไ้ ดห้ รอื เปลา่ ครบั ” “ไดค้ รบั ถา้ เป็ นไปไดผ้ มก็อยากเรมิ่ ตง้ั แตว่ นั นีเ้ ลยครบั ” ใบหนา้ ของอนั อลิ เทกลบั มามสี เี ลอื ดอกี ครงั้ ตอ่ แตน่ ีเ้ ขาไม่ตดิ คา้ ง ใจอะไรกบั เจด็อกอกี แลว้ ไม่แมแ้ ตน่ อ้ ย พนักงานพารท์ ไทมค์ นใหม่ ก็หาไดแ้ ลว้ เจด็อกไม่ไดร้ สู ้ กึ ดกี บั เหตกุ ารณน์ ีเ้ สยี เทา่ ไหร่ ‘อะไรกนั เวลายงั งปี้ กตคิ นเราตอ้ งรสู ้ กึ เสยี ดายบา้ งอะไรบา้ งไม่ใชร่ ึ ไง’ *** เงนิ เดอื นชว่ งทที่ างานในรา้ นอาหารฮนั อลุ เขา้ บญั ชมี าแลว้ อย่าง ถกู ตอ้ ง แตเ่ จด็อกก็ยงั รสู ้ กึ วา่ มนั ไม่เพยี งพอสาหรบั เขา “โถเ่ วย้ เราน่าจะขอเบอรจ์ ฮี ยอนมาดว้ ย...”

โลกนีม้ สี าวสวยอยมู่ ากมายก็จรงิ แตจ่ ฮี ยอนนั้นหากเทยี บกบั สาว สวยทว่ั ไปตอ้ งบอกเลยวา่ คนละชน้ั หรอื หากจะโมห้ น่อย ก็สามารถ พูดไดว้ า่ ทง้ั รปู รา่ ง ทง้ั หนา้ ตา จฮี ยอนถอื วา่ สวยขนาดทเี่ ป็ นดารา ภาพยนตรไ์ ดส้ บายๆ เจด็อกมใี จใหจ้ ฮี ยอนดว้ ยเหตผุ ลนี้ “เฮอ้ อย่าไปเสยี ดายอะไรมากเลยน่ะ เดย๋ี วก็มโี อกาสอกี ” อกี ไม่นานเขาก็ตอ้ งเขา้ ทางานในรา้ นอาหารนาดลึ รี ซงึ่ ไม่ไดไ้ กล กนั เทา่ ไหรอ่ ยแู่ ลว้ ยงั ไงก็ตอ้ งเดนิ เจอกนั บา้ งแหละ เหมอื นอยา่ งวนั นีไ้ ง... ตดั ภาพมาทรี่ า้ นอาหารนาดลึ รี ดวงตาเถา้ แกช่ นิ แวววาวดว้ ยความคาดหวงั ราวเด็กนอ้ ย ตอนนี้ รา้ นนาดลึ รใี ชส้ ตู รทขี่ โมยมาจากรา้ นฮนั อลุ ทาแกงกมิ จใิ หล้ กู คา้ รายแรกชมิ

“รสชาตเิ ป็ นอย่างไรบา้ งครบั ” น่าผดิ หวงั ทลี่ กู คา้ ไม่ไดแ้ สดงทา่ ทอี ะไรแตกตา่ งไปจากปกตเิ ลย “ก็ พอกนิ ไดน้ ะครบั ใชไ้ ดอ้ ยู่” “ไม่รสู ้ กึ แบบ โอโ้ ห อรอ่ ยมาก หรอื อะไรทานองนีเ้ ลยเหรอครบั ” “แกงกมิ จทิ ไี่ หนๆ ก็รสชาตเิ หมอื นกนั น่ันแหละครบั ” “ไม่สคิ รบั ตอ้ งมแี กงกมิ จทิ อี่ รอ่ ยเป็ นพเิ ศษอยแู่ น่นอน ไม่คดิ อยา่ ง นั้นหรอื ครบั ” เจอคาถามประเภท ‘คาตอบมอี ยแู่ ลว้ ตอบมาใหต้ รงก็จบ’ แบบนี้ ลกู คา้ จงึ ยน่ ควิ้ เขา้ หากนั “คดิ เงนิ เถอะครบั ”

เถา้ แกช่ นิ งงงนั ‘แปลกมาก ไม่ควรมปี ฏกิ ริ ยิ าแบบนีส้ ’ิ สหี นา้ ลกู คา้ บง่ บอกความราคาญใจ คลา้ ยจะสอื่ วา่ ถา้ ขนื ยงั จะถาม อกี เห็นทตี อ้ งมนี า้ โหกนั บา้ ง ‘เอาน่ะ คนแตล่ ะคนไม่เหมอื นกนั จะใหท้ กุ คนบอกวา่ อรอ่ ยคง เป็ นไปไม่ได’้ จดั การชาระเงนิ เรยี บรอ้ ย สง่ ลกู คา้ ออกจากรา้ นไดไ้ ม่นานเทา่ ไหร่ ก็มคี รู่ กั คหู่ นึ่งเดนิ เขา้ มา “ยนิ ดตี อ้ นรบั ครบั ” สองคนไม่ไดใ้ สใ่ จเสยี งตอ้ นรบั ของเถา้ แกช่ นิ เลย ทงั้ คมู่ วั คยุ กนั หนุงหนิงไม่ทนั ไดค้ ดิ อะไร “ตวั เอง เราสง่ั แกงกมิ จมิ ากนิ ดมี ยั้ ?”

“แกงกมิ จเิ หรอ? ถา้ จะกนิ ตอ้ งไปรา้ นฮนั อลุ ส”ิ “เออ้ จรงิ ดว้ ยๆ แกงกมิ จอิ รอ่ ยตอ้ งรา้ นนั้น เมอื่ กอ่ นบางทที า ออกมารสไม่เหมอื นกนั แตเ่ ดย๋ี วนีร้ กั ษามาตรฐานดเี ลยละ่ ” มคี ากลา่ ววา่ นา้ ขนึ้ ใหร้ บี ตกั ลกู คา้ ทเี่ ขา้ รา้ นอาหารนาดลึ รสี ง่ั แกงกมิ จกิ นั นอ้ ยมากเมอื่ เทยี บกบั อาหารชนิดอนื่ เถา้ แกช่ นิ ไม่อยากเสยี โอกาสนีไ้ ป เขารบี ตรงเขา้ ไปแนะนาลกู คา้ อยา่ งใจกลา้ “แกงกมิ จริ า้ นเราก็อรอ่ ยมากนะครบั ลองชมิ ดสู กั ครงั้ ยงั ไงก็ไม่ เสยี ใจแน่นอน” คา่ ตกแตง่ ภายในของรา้ นอยา่ งเดยี วก็ปาเขา้ ไปสามสบิ ลา้ นวอน แลว้ รสชาตจิ ะมาแพค้ แู่ ขง่ ทางตรงอยา่ งรา้ นฮนั อลุ ไม่ได!้ ฝ่ ายชายเหมอื นไม่คอ่ ยเห็นดว้ ยเทา่ ไหรน่ ัก เขาเอยี งคอไปมา

“จะใหอ้ รอ่ ยกวา่ รา้ นน้ันคงยากอยนู่ ะ...” “ลองเชอื่ ผมสกั ครงั้ สคิ รบั หากไม่อรอ่ ยถกู ใจผมไม่คดิ คา่ อาหาร” อาจเพราะเห็นความมน่ั ใจบนหนา้ เถา้ แก่ ครู่ กั จงึ หลวมตวั ยอมตาม “อยา่ งน้ันขอแกงกมิ จทิ หี่ นึ่งก็ไดค้ รบั แตต่ ามทเี่ ถา้ แกว่ า่ เลยนะ ถา้ เรากนิ แลว้ ไม่ชอบหา้ มคดิ เงนิ นะครบั ” “ตามนั้นครบั ” คา่ อาหารแค่ 5,000 วอน มนั จะอะไรกนั นักหนา ลกู คา้ ครู่ กั สง่ั อาหารชดุ ทงคตั สกึ บั แกงกมิ จิ ครน้ั ไดร้ บั ออเดอรจ์ าก เถา้ แกช่ นิ คณุ ป้ ากถ็ ามอย่างสงสยั “ใหต้ ม้ แบบเมอื่ กอี้ กี หรอื คะ?” “ก็ตอ้ งยงั งนั้ สคิ รบั ตม้ ใหไ้ ดต้ ามสตู รเลยนะ”

ทจี่ รงิ ตอนตม้ แกงกมิ จติ ามสตู รเมอื่ ครู่ คณุ ป้ าแม่ครวั ไดเ้ อาชอ้ นตกั ชมิ ไปแลว้ เล็กนอ้ ย ‘ก็ไม่เห็นจะมอี ะไรพเิ ศษเลยนี่...’ แตจ่ ะใหท้ าอยา่ งไรได ้ เถา้ แกส่ ง่ั อยา่ งไรก็ตอ้ งทาตามน้ัน ระหวา่ งรออาหารไม่กนี่ าที สาหรบั เถา้ แกช่ นิ เหมอื นยาวนานเป็ น ชว่ั โมง เขาเฝ้ าคอยวา่ เมอื่ ไหรแ่ กงกมิ จจิ ะเสรจ็ เสยี ที ‘ขอเถอะ ขอใหร้ อบนีล้ กู คา้ ประเมนิ ความอรอ่ ยไดต้ รงสกั ท.ี ..’ ไม่นาน อาหารทสี่ ง่ั ก็ออกมาครบ เถา้ แกช่ นิ เป็ นคนนามาเสริ ฟ์ ที่ โตะ๊ ดว้ ยตวั เอง จากน้ันก็ยา้ ยตวั ไปยนื สงั เกตการณอ์ ยขู่ า้ งๆ “รสชาตงิ น้ั ๆ ตวั เองลองชมิ ดบู า้ งส”ิ ฝ่ ายหญงิ บอกเชน่ นั้น “น่ันสิ แกงกมิ จริ า้ นฮนั อลุ ทกี่ นิ คราวกอ่ นอรอ่ ยกวา่ เป็ นกองเลย” ฝ่ ายชายเองก็แสดงทา่ ทเี ดยี วกนั

เถา้ แกช่ นิ หนา้ หมอง ดทู รงแลว้ ไม่เหมอื นทง้ั คพู่ ยายามโกหกเพอื่ จะ ไดก้ นิ ฟรี 5,000 วอนแตอ่ ยา่ งใด แกงกมิ จเิ หลอื อยใู่ นถว้ ยตง้ั 1 ใน 3 ทา้ ยสดุ ตอนชาระเงนิ ครู่ กั ก็ทวงสงิ่ ทไี่ ดต้ กลงกนั ไว ้ “แกงกมิ จกิ นิ แลว้ เฉยๆ นะครบั ไม่ไดว้ า้ ว หรอื อะไรขนาดน้ัน” “หกั 5,000 วอนออกใหด้ ว้ ยนะคะ” จรงิ ๆ แลว้ ฝ่ ายหญงิ รสู ้ กึ แยเ่ สยี ดว้ ยซา้ ทตี่ อ้ งมากนิ แกงกมิ จทิ ไี่ ม่ได ้ อรอ่ ยถกู ใจ เถา้ แกช่ นิ กลา้ กลนื ประหนึ่งกาลงั รอ้ งไหไ้ ปกนิ ของเผ็ด ไป [2]ทสี่ ดุ ก็ตอ้ งยอมทาตามทตี่ กลงกนั ไว ้ “ถา้ งนั้ คดิ แคร่ าคาอาหารชดุ นะครบั ” หลงั จากครู่ กั ออกจากรา้ น เถา้ แกช่ นิ ก็ควา้ ชอ้ นจว้ งลงไปในถว้ ย แกงกมิ จทิ สี่ องคนน้ันกนิ ไม่หมด ลองตกั ขนึ้ มาชมิ ด.ู ..

“ทาไมเป็ นแบบนีล้ ะ่ ... ทาตรงตามสตู รทเี่ จด็อกเอามาเลยไม่ใช่ เหรอ เกดิ อะไรขนึ้ เนี่ย” เถา้ แกช่ นิ เขา้ สโู่ หมดกลดั กลมุ ้ เหลอื แสน เรมิ่ คดิ ใครค่ รวญอยา่ ง จรงิ จงั วา่ ทาไมความอรอ่ ยจงึ ไดต้ า่ งกนั ถงึ เพยี งนี้ ----------- [1] 쇠뿔도 단김에 빼랬다 (ถอนเขาววั ใหอ้ อกรวดเดยี ว ในทนั ท)ี เป็ นสานวนเกาหลี หมายถงึ ตดั สนิ ใจทาในทนั ทไี ม่รรี อ งานทตี่ ง้ั ใจจะทา ตอ้ งรบี ทาในทนั ทตี อนทตี่ ง้ั ใจ [2] อาการกลา้ กลนื ฝื นทน

ตอนที่ 13 https://novel-lucky.com ตดั ภาพมาทรี่ า้ นอาหารฮนั อลุ พ่อคา้ ขายวตั ถดุ บิ กาลงั ถกู ตาหนิ ยกใหญ่ “โถ่ เอาของแบบนีม้ าขายผมอกี แลว้ ” พ่อคา้ ทาหนา้ ลาบากใจ อกี นิดเหงอื่ คงหยดตง๋ิ แตไ่ ม่วายแยง้ ขนึ้ มา “ขะ ของแบบนีม้ นั ยงั ไง สภาพไม่ไดแ้ ยเ่ สยี หน่อย” “ตน้ หอมนี่ไงครบั แหง้ กรอบหมดแลว้ กยุ ชา่ ยก็เหยี่ ว พรกิ ก็ไม่สด นี่เรยี กสภาพไม่แยห่ รอื ครบั ” กยองฮาโตก้ ลบั พลางชใี้ หด้ จู ดุ เล็ก จดุ นอ้ ยทงั้ หลาย เห็นเขาสงั เกตสภาพวตั ถดุ บิ อาหารไดล้ ะเอยี ดยบิ อย่างกบั มผี บี อก พ่อคา้ เลยรบี เปลยี่ นหวั ขอ้ หาสงิ่ ทดี่ ดู กี วา่ เดมิ มานาเสนอ “ถา้ งนั้ หอมหวั ใหญ่ละ่ พนั ธดุ ์ ที สี่ ดุ เลยนะ!”

ไดฟ้ ังดงั นั้นกยองฮาก็หนั ไปดหู อมหวั ใหญ่ “อมื ... หอมหวั ใหญใ่ ชไ้ ดค้ รบั ” “แคใ่ ชไ้ ดเ้ องเหรอ หอมหวั ใหญ่ธรรมดามนั ขาดตลาดเลยเอาพนั ธุ ์ นีม้ าแทนหรอกนะ แคว่ นั นีเ้ ทา่ นั้นแหละ แพงนะจะบอกให!้ ขายเท่า ทนุ อกี ... เอาเป็ นวา่ ครงั้ นีใ้ ชๆ้ ไปกอ่ นไม่ไดเ้ หรอ คราวหนา้ คอ่ ย เอาของดกี วา่ นีม้ าให”้ “คราวหนา้ ไดไ้ งครบั ใหผ้ มใชว้ ตั ถดุ บิ สภาพนี้ ผมโดนลกู คา้ บน่ ระงมแน่ ไปเอามาใหม่เดย๋ี วนีเ้ ลยเถอะครบั ” สถานะของรา้ นอาหารฮนั อลุ ในวนั นีไ้ ม่เหมอื นเมอื่ กอ่ นอกี ตอ่ ไป แลว้ ชว่ งทรี่ า้ นยงุ่ ลกู คา้ จะลน้ ทะลกั ขนาดทตี่ อ้ งยนื ตอ่ แถวกนั เพอื่ รอกนิ พ่อคา้ เองก็เห็นวา่ รา้ นนีต้ อ้ งจดั ซอื้ วตั ถดุ บิ มากกวา่ รา้ นอนื่ สองถงึ สามเท่า สดุ ทา้ ย วธิ คี า้ ขายแบบขอไปทคี งไม่ใชค่ วามคดิ ที่ ฉลาดเท่าไหร่ “ตะ แตว่ า่ ไปๆ กลบั ๆ มนั ชา้ นะ จะไม่เป็ นไรเหรอ”

“ชว่ ยไม่ไดน้ ี่ครบั เพราะแบบนีผ้ มถงึ บอกไม่รกู ้ คี่ รง้ั แลว้ วา่ ตอนเอา ของมาใหเ้ ลอื กดๆี ตงั้ แตท่ แี รก” เถา้ แกย่ นื อมยมิ้ อยา่ งปลาบปลมื้ มองกยองฮาตอ้ นพ่อคา้ จน ประหม่าทาอะไรไม่ถกู สกั พกั ใหญแ่ ลว้ ทหี่ วั หนา้ ครวั ชนิ ยองฮฝี าก ใหผ้ ชู ้ ว่ ยครวั กยองฮารบั หนา้ ทดี่ แู ลจดั ซอื้ วตั ถดุ บิ สาหรบั ทาอาหาร เนื่องจากรวู ้ า่ กยองฮามคี วามสามารถวนิ ิจฉัยสภาพวตั ถดุ บิ ไดใ้ น ระดบั ทไี่ ม่ธรรมดาน่ันเอง “ปลมื้ ปรมิ่ ขนาดนั้นเชยี วหรอื คะ” ชนิ ยองฮที ยี่ นื จบิ กาแฟอยขู่ า้ งๆ ถาม “แน่นอนอยแู่ ลว้ ” เถา้ แกพ่ ยกั หนา้ อยา่ งสขุ ใจพลางตอบ สาหรบั เขา กยองฮาคงเป็ นอยา่ งอนื่ ไปไม่ไดน้ อกจากดาวนาโชค ไม่ส.ิ .. เขาเหมอื นอญั มณีสงู คา่ มากกวา่ อกี ดา้ นหนึ่ง ณ รา้ นอาหารนาดลึ รี

เจด็อกเบงิ่ ตาจนกลมกวา้ ง ถามเถา้ แกช่ นิ ทกี่ าลงั หนา้ ดาหนา้ แดง อย่างหวาดๆ “ใชไ้ ม่ไดเ้ หรอครบั ” “เออ ลกู คา้ ตอ่ วา่ มาอยา่ งเดยี วเลย” “ไม่มที างเป็ นแบบนั้นแน่ อยา่ งทผี่ มบอก สตู รเขยี นไวย้ งั ไงผมสง่ มา ใหแ้ บบนั้นเลยนะครบั ” “แตฉ่ ันเสริ ฟ์ แกงกมิ จไิ ม่ใชแ่ คถ่ ว้ ยเดยี วนะ... สามถว้ ย... ลกู คา้ จะ ลนิ้ เพยี้ นกนั หมดทกุ คนไดย้ งั ไง ฉันไม่สนแลว้ ตอ่ ใหต้ อ้ งไปประจบ สอพลอไอห้ นุ่มกยองฮาอะไรน่ันแกก็ตอ้ งทา ยงั ไงหมอน่ันก็ตอ้ งรู ้ สตู รแน่ๆ” คนทที่ าตวั เป็ นแมวมองยนื่ ขอเสนอใหก้ ยองฮาเมอื่ คราวน้ัน ก็คอื เถา้ แกช่ นิ นี่เอง สตู รไหนทรี่ า้ นอาหารไม่รู ้ กยองฮาจะตอ้ งรู ้ และสงิ่ นีก้ าลงั ผลกั ให ้ เจด็อกตกสทู่ นี่ ่ังลาบาก

“แตผ่ มลาออกมาแลว้ นะครบั ” “วา่ ไงนะ” “ผมบอกวา่ ผมลาออกแลว้ ” “ทาไม...?” เถา้ แกท่ าหนา้ เหมอื นจบกนั ... สญู สนิ้ หมดแลว้ ทกุ สงิ่ ทกุ อยา่ งบน โลกใบนี้ เจด็อกทยี่ นื อยตู่ อ่ หนา้ เขาตอบดว้ ยเสยี งเบาราวยงุ “ก็ผมคดิ วา่ ... ยงั ไงเราก็ไดส้ ตู รมาแลว้ นี่ครบั ” เถา้ แกก่ มุ ขมบั สง่ เสยี งงมึ งาซา้ ไปซา้ มา “โอย...” ไม่มอี ะไรไปไดด้ สี กั อยา่ งเดยี วเลยใหต้ ายเถอะ

เขาลงทนุ กบั พรติ ตแี้ ละอเี วนทต์ า่ งๆ เพอื่ สรา้ งปรากฏการณร์ า้ น เปิ ดใหม่ดงึ ลกู คา้ เขา้ มา แตย่ งิ่ มายงิ่ นอ้ ยลงอยา่ งรวดเรว็ เชน่ เดยี วกบั ยอดขายทลี่ ดลงฮวบฮาบ หากเป็ นเชน่ นีต้ อ่ ไป ไม่เกนิ หนึ่งเดอื นแมลงวนั คงเรมิ่ มาบนิ วอ่ นในรา้ น เขาลงทนุ กบั รา้ นนีไ้ ปไม่นอ้ ย แตต่ อ่ ใหป้ ระกาศขาย อยา่ วา่ แตเ่ งนิ แป๊ ะเจยี๊ ะเลย จะหาคนมาเซง้ ตอ่ ไดห้ รอื เปลา่ ก็ยงั ไม่ร.ู ้.. ถงึ อยา่ งไร ยอดขายก็ตอ้ งสาคญั ทสี่ ดุ อนาคตเรมิ่ มดื มนลงเรอื่ ยๆ เถา้ แกช่ นิ ไม่มหี นทางอนื่ ใด นอกจาก ตอ้ งพยายามใหม้ ากยงิ่ กวา่ เดมิ *** [พยากรณอ์ ากาศวนั นี.้ .. ทว่ั ภมู ภิ าคของประเทศเรมิ่ มเี มฆอบอนุ่ ปก คลมุ ฝ่ นุ ละออง pm 2.5 ทเี่ คยหนาแน่นจนถงึ เมอื่ วานนีไ้ ม่มเี หลอื ใหเ้ ห็นแลว้ นะคะ... ทอ้ งฟ้ าโปรง่ อากาศก็อนุ่ ขนึ้ เหมาะแกก่ าร ออกไปเทยี่ วพกั ผ่อนคะ่ ... ตดิ ตามการพยากรณอ์ ากาศไดใ้ หม่ สาหรบั ชว่ งนีส้ วสั ดคี ะ่ ]

กยองฮาละสายตาจากจอทวี ี มองออกไปนอกหนา้ ต่าง พลางถอน หายใจเบาๆ “เฮอ้ ... วนั ทอี่ ากาศดขี นาดนีจ้ ะหมกตวั อยบู่ นเบาะอยา่ งเดยี วไดไ้ ง ออกไปเดนิ เลน่ สกั หน่อยดกี วา่ เรา” ทนั ทที อี่ อกมายนื นอกประตู กยองฮาก็สมั ผสั ไดถ้ งึ อากาศแสนสด ชนื่ ไรฝ้ ่ นุ เจอื ปนแมเ้ พยี งนิด เขาสดู อากาศเขา้ เต็มปอดกอ่ นออก เดนิ มองน่ันมองนี่รอบตวั ในบรรดาสงิ่ ทผี่ ่านเขา้ มาใหเ้ ห็นระหวา่ งทาง ครู่ กั หวานชนื่ ทเี่ ดนิ ไป พลอดรกั กนั ไปดเู กะกะสายตาทสี่ ดุ ‘กอดกนั กลางวนั แสกๆ แบบนีเ้ ลยเรอะ...จๆึ๊ ’ ระยะเพยี ง 100 เมตรไม่ใกลไ้ ม่ไกลจากจดุ ทกี่ ยองฮายนื อยู่ จฮี ยอนหยดุ ฝี เทา้ แหงนหนา้ มองขนึ้ ไปบนทอ้ งฟ้ าสคี รามนิ่ง กอ่ น จะอทุ านออกมา

“โอโ้ ห... ฟ้ าโปรง่ ขนาดนีไ้ ม่ไดเ้ ห็นนานแลว้ นะเนี่ย... เอะ๊ ! ยงั อยนู่ ี่” สายตาของเธอยา้ ยไปหยดุ ทตี่ คู ้ บี ตกุ๊ ตา ในตมู ้ ปี ลาหมกึ นอ้ ยน่ารกั กกุ๊ กกิ๊ คกิ ขทุ เี่ ธอหมายตาไวน้ านแลว้ อยู่ ตวั หนึ่ง ทาใหก้ ารเดนิ ผ่านหนา้ ตแู ้ ตล่ ะครง้ั ชา่ งยากเย็นเหลอื เกนิ ใจมนั เรยี กรอ้ งใหเ้ ธอตอ้ งลองคบี อยรู่ า่ ไป แตค่ บี เทา่ ไหรก่ ็ไม่ไดเ้ สยี ที “วนั นีแ้ หละ จะตอ้ งคบี ใหไ้ ด”้ จฮี ยอนลว้ งเศษเหรยี ญในกระเป๋ าออกมา ขยบั กลไกดว้ ยความ คาดหวงั แรงกลา้ ใหห้ วั คบี ตรงดงิ่ ลงไปจบั ตกุ๊ ตา สหี นา้ ของเธอ ตอนนีจ้ รงิ จงั อยา่ บอกใคร “ขนึ้ มาแลว้ ๆ อยา่ บงั อาจตกลงไปเชยี วนะ!” ไม่เป็ นไปตามคาด เจา้ ตกุ๊ ตานอ้ ยหลน่ ตบุ ้ กลบั ลงไปทเี่ ดมิ หลงั จาก นั้นก็เกดิ เหตกุ ารณเ์ ดมิ วนซา้ อกี ครงั้ และอกี ครง้ั

ใบหนา้ จฮี ยอนตอนนีเ้ ต็มไปดว้ ยความผดิ หวงั “โอย๊ ... คบี ไม่ตดิ สกั ที อา้ ว? เหรยี ญหมดอกี !” จานวนเหรยี ญทหี่ ยอดไปวนั นีค้ อื 5,000 วอน ถา้ รวมทหี่ ยอดเลน่ ตลอดตอนเดนิ ผ่านตดู ้ ว้ ยละ่ ก็ นับจนถงึ เมอื่ วานคงเกนิ หมนื่ วอน แน่ๆ ขณะทจี่ ฮี ยอนกาลงั จอ้ งเจา้ ตกุ๊ ตาอยา่ งเศรา้ สลดดว้ ยแววตาทบี่ ่ง บอกความเสยี ดายเหลอื แสนนั้น ไฟตคู ้ บี ก็สวา่ งอกี ครง้ั ... ‘หอื ? เกดิ อะไรขนึ้ ’ ไฟตจู ้ ะสวา่ งไดก้ ็ตอ่ เมอื่ มใี ครหยอดเหรยี ญลงไป เรอื่ งงา่ ยๆ แคน่ ี้ เด็กประถมทไี่ หนก็รู ้ จฮี ยอนประเมนิ สถานการณร์ อบตวั อยา่ งรวดเรว็ นอกจากเธอ ยงั มี ชายอกี คนหนึ่งหยอดเหรยี ญลงตคู ้ บี น่ันเอง ชายหนุ่มผูน้ ีส้ วมฮดู ้ ปิ ดหนา้ ปิ ดตา จฮี ยอนไม่อยากเกะกะเขาจงึ หลกี ทางให ้

ชายคนนีข้ ยบั ตวั คบี เลอื่ นไปยงั ตกุ๊ ตาทจี่ ฮี ยอนจบั จองในใจ แลว้ กด คบี หมบั เขา้ ให ้ ‘ฮอื ๆ ตวั น้ันเคา้ จองแลว้ นะ...’ ตกุ๊ ตานั้น เป็ นปลาหมกึ ตวั สดุ ทา้ ยทเี่ หลอื อยใู่ นตเู ้ สยี ดว้ ย แมจ้ ฮี ยอนจะหวงั ใหค้ บี ไม่ตดิ แตเ่ รอื่ งกลบั กลายเป็ นตรงกนั ขา้ ม ปลาหมกึ นอ้ ยถกู คบี ขนึ้ มาแลว้ ปลอ่ ยลงทชี่ อ่ งบานพบั สาหรบั สอด มอื เขา้ ไปหยบิ ชายหนุ่มหยบิ ปลาหมกึ นอ้ ยออกมาจากตู ้ แลว้ ยนื่ สง่ ไปตอ่ หนา้ จฮี ยอนทนี่ า้ ตาจวนเจยี นจะหยด “เอา้ ...นี่” จๆู่ ก็ไดร้ บั ความเมตตาโดยไม่คาดฝัน แตเ่ ดย๋ี วกอ่ นนะ มบี างอยา่ ง ทะแม่งๆ เกนิ กวา่ จะมองขา้ มไป น่ันก็คอื ชายคนนีไ้ รค้ วามลงั เลทจี่ ะ พูดกบั เธอ แถมพดู ในลกั ษณะคนคนุ้ เคยกนั แบบไมต่ อ้ งรกั ษา มารยาทเลยดว้ ย

“มะ ไม่ทราบวา่ คณุ เป็ นใครคะ?” เมอื่ จฮี ยอนถาม เขาจงึ ไดด้ งึ ฮดู ้ ลง เผยใหเ้ ห็นใบหนา้ อนั คนุ ้ เคย “พะ พกี่ ยองฮา!” กยองฮายมิ้ อบอนุ่ ราวแสงตะวนั “อยแู่ ถวนีเ้ หรอ” เขาถาม “คะ่ เดนิ จากตรงนีไ้ ปประมาณ 10 นาทกี ็ถงึ บา้ นแลว้ พลี่ ะ่ คะ” “เออ้ บา้ นพกี่ ็เดนิ จากตรงนีไ้ ปประมาณ 10 นาทเี หมอื นกนั ” บงั เอญิ จรงิ ๆ ตคู ้ บี ตกุ๊ ตาตนู ้ ีต้ ง้ั อยใู่ นจดุ ทที่ ง้ั สองฝ่ังใชเ้ วลาเดนิ ไป ถงึ บา้ นประมาณ 10 นาทพี อดบิ พอดี “งนั้ เหรอคะ ไม่รมู ้ ากอ่ นเลยวา่ อยใู่ กลๆ้ นี่เอง...”

เป็ นครง้ั แรกทที่ ง้ั คไู่ ดพ้ บหนา้ กนั นอกรา้ นอาหาร ตา่ งฝ่ ายตา่ งก็ รสู ้ กึ ยนิ ดกี วา่ ปกติ “มตี วั ไหนทอี่ ยากไดอ้ กี ไหม” กยองฮามองจฮี ยอนทกี่ าลงั ยมิ้ รา่ พลางถาม เขาเห็นวา่ ในตมู ้ ตี กุ๊ ตาอกี ตงั้ สบิ กวา่ แบบ เขาจงึ ลองถามดู แตจ่ ฮี ยอนเหมอื นจะถกู อกถกู ใจแคเ่ จา้ ปลาหมกึ ตวั ทไี่ ดร้ บั มาเมอื่ ครู่ เทา่ นั้น “ไม่มแี ลว้ คะ่ ปลาหมกึ สชี มพตู วั นีต้ วั เดยี วก็พอ อยากไดน้ อ้ งมากๆ มาตงั้ นานแลว้ ละ่ คะ่ ” ทา่ ทางของจฮี ยอนทาใหก้ ยองฮาพลอยฉีกยมิ้ กวา้ งตามไปดว้ ย “ดใี จขนาดนั้นเลย?” “มากๆ คะ่ จะกอดนอ้ งนอนทกุ วนั เลย”

ฟังทเี่ ธอตอบแลว้ กยองฮาก็รสู ้ กึ ปลมื้ ใจ พยกั หนา้ กบั ตวั เองเงยี บๆ ‘แคต่ กุ๊ ตาตวั เดยี วก็มคี วามสขุ ไดข้ นาดนีเ้ ลยนะเนี่ย’ สงิ่ ทจี่ ฮี ยอนไดร้ บั ไม่ไดม้ เี พยี งตกุ๊ ตาเทา่ นั้น ทา่ ทางของกยองฮาใน วนั นีท้ าใหเ้ ธอรสู ้ กึ ดชี นิดทไี่ ม่รจู ้ ะอธบิ ายอยา่ งไร *** แมข้ ณะนีจ้ ะเป็ นชว่ งเปิ ดรา้ น แตเ่ ถา้ แกช่ นิ ก็ยงั ออกมาเดนิ อยดู่ า้ น นอก เขาแอบเฉียดผ่านรา้ นฮนั อลุ แลว้ ก็ตอ้ งถอนหายใจออกมา หนักๆ “ถา้ แคไ่ ดส้ ตู รน้ันมาละ่ ก็...” เห็นรา้ นฮนั อลุ ทแี่ ทบแตกเพราะลกู คา้ ทง้ั หลายทยี่ นื ออกนั อย่แู ลว้ เขาก็ตอ้ งพยายามขม่ ใจทเี่ ดอื ดพลา่ นใหส้ งบลง “ขนื เป็ นแบบนีต้ อ่ ไป แมลงวนั ไดบ้ นิ วอ่ นรา้ นจรงิ ๆ แน่”

ใครทาอะไรไวก้ ็ยอ่ มตอ้ งไดร้ บั สงิ่ นั้น เถา้ แกช่ นิ ไม่ไดร้ ะลกึ ถงึ สงิ่ ทตี่ วั เองทาแมแ้ ตน่ อ้ ย เอาแตก่ น่ ดา่ โชคชะตา เขาออกจากรา้ นมาดว้ ยความอดึ อดั ใจแทบระเบดิ แลว้ ตอนนีก้ ็ตอ้ งกลบั รา้ นอยา่ งออ่ นระโหยโรยแรง เถา้ แกช่ นิ เดนิ ถงึ รา้ นนาดลึ รขี องตวั เอง เปิ ดประตรู า้ นดว้ ย ความหวงั เสยี้ วเล็กๆ แตส่ งิ่ ทเี่ ห็นมเี พยี งความวา่ งเปลา่ และเจด็อกที่ อยใู่ นรา้ นโลง่ โจง้ ไรล้ กู คา้ ก็ไดก้ ลายเป็ นนา้ มนั ทรี่ าดลงกองไฟ เจา้ น่ันน่ังอยบู่ นเกา้ อตี้ รงมุมรา้ น กาลงั เลน่ เกมอยา่ งไม่สนใจฟ้ าดนิ น่าโมโหอะไรอยา่ งนี้ อยากจะโบกหลงั หวั เจด็อกเต็มๆ มอื สกั ที ‘ใหต้ ายเถอะ ไม่น่าเชอื่ วา่ จะอยกู่ บั ไอบ้ า้ นี่มาไดต้ ง้ั 2 ปี ...’ เถา้ แก่ ชนิ ครา่ ครวญในใจ เขากดั รมิ ฝี ปาก มองดา้ นหลงั เจด็อกแลว้ ตะคอกใสอ่ กี ฝ่ าย

“เฮย้ เลกิ เลน่ เกมไดแ้ ลว้ โวย้ ไปเชด็ กระจกซะ!” เจด็อกมองสถานการณไ์ ม่ออก จงึ ไม่ทกุ ขไ์ ม่รอ้ นกบั สงิ่ ใด แมจ้ ะได ้ ยนิ เถา้ แกช่ นิ ขนึ้ เสยี งสง่ั เขาก็ยงั คงยกกน้ ขนึ้ จากเกา้ ออี้ ยา่ งออ้ ยองิ่ เดนิ ไปทหี่ นา้ ตา่ ง บน่ อบุ อยคู่ นเดยี ว ‘ไม่มลี กู คา้ แลว้ มนั ความผดิ เราหรอื ไง โถเ่ วย้ ...’ สว่ นเถา้ แกช่ นิ นั้นอกจะแตกตาย เขาจมลงสคู่ วามคดิ หนักหน่วง ของตน ‘เอาน่า... รอดไู ปอกี หน่อยก็แลว้ กนั ’