สูตรลับ ฉบับสัมผัส 1 Delicious by Touch

สบั หอมหวั ใหญ่แตไ่ ม่ตอ้ งละเอยี ด . . . ขณะจะถอื จานเดนิ ไปยงั หนา้ หอ้ งครวั น้ันเอง “คณุ กยองฮาคะ” เสยี งเรยี กตดิ จะแหลมสงู ของชนิ ยองฮเี ลน่ เอากยองฮาตกอกตกใจ จนตอ้ งเหลยี วหลงั กลบั มา “ครบั ผม?” “จานน้ันคณุ กยองฮาทาเองเหรอคะ”

“อา่ ครบั ...” กยองฮาเกาจอนผม ยมิ้ แหง้ ๆ “ทายงั ไงคะน่ัน รสู ้ ตู รอยแู่ ลว้ เหรอ” “ปะ เปิ ดเน็ตแลว้ ก็ทาตามเอาครบั ไม่รใู ้ ชไ้ ดไ้ หม” ชนิ ยองฮหี นา้ เครยี ด สงิ่ ทปี่ ลอ่ ยใหเ้ กดิ ขนึ้ ไม่ไดเ้ ด็ดขาดคอื การนา อาหารทที่ าม่วั ซว่ั ออกไปเสริ ฟ์ เธอหยบิ ชอ้ นสว่ นตวั จว้ งตกั ขา้ วผดั กมิ จขิ นึ้ มาโดยทยี่ งั คงสภาพเดมิ ไว ้ แลว้ ชมิ ดู สหี นา้ ม่ทู เู่ มอื่ ครคู่ ลายออกทนั ที “อมื้ อรอ่ ยนะเนี่ย ใชไ้ ดเ้ ลยคะ่ คณุ กยองฮาทาอาหารเกง่ แฮะ อาศยั แคด่ จู ากเน็ตก็ทาไดข้ นาดนีเ้ ลย” ขนึ้ ชอื่ วา่ การทาอาหาร จะงา่ ยดายขนาดน้ันไดอ้ ยา่ งไร หากเพยี ง แคม่ องสตู รแลว้ ทาออกมาก็อรอ่ ยเลย อยา่ งนั้นใครหนา้ ไหนก็คง เป็ นเชฟเป็ นพ่อครวั แม่ครวั ไดห้ มดน่ะสิ

“ถงึ จะชมตามมารยาทก็ขอบคณุ มากครบั ” ไม่รเู ้ ป็ นเพราะไดค้ าชม หรอื อะไร รอยยมิ้ กยองฮาแทบจะไปถงึ ใบหู “ไม่เลยคะ่ อรอ่ ยจรงิ ๆ นะ จานนีเ้ อาออกไปเสริ ฟ์ ไดเ้ ลย ฉันลมื ขา้ ว ผดั กมิ จไิ ปเสยี สนิท ขอบคณุ มากนะคะ” เมอื่ ถงึ เวลา เถา้ แกก่ ็ยนื่ หนา้ เขา้ มาในครวั “ขา้ วผดั กมิ จลิ ะ่ !” “อยนู่ ี่แลว้ ครบั ” เถา้ แกฉ่ วยจานทกี่ ยองฮายนื่ ให ้ รบี เอาไปเสริ ฟ์ ลกู คา้ ทางฝ่ังลกู คา้ ทมี่ สี หี นา้ ไม่พอใจแตเ่ มอื่ ไดข้ า้ วผดั และตกั ชมิ ดแู ลว้ ก็คลายความ หงุดหงดิ ลงอยา่ งรวดเรว็ “โอ ้ อรอ่ ยนะ” กยองฮาทแี่ อบดอู ยยู่ งิ่ กวา่ ภมู ใิ จ

ไม่วา่ สถานการณจ์ ะเป็ นอยา่ งไร สาหรบั ชนิ ยองฮแี ลว้ ความ ชว่ ยเหลอื เล็กนอ้ ยทไี่ ดร้ บั จากกยองฮาครง้ั นีย้ งิ่ ใหญ่เกนิ คาด เธอ ถงึ กบั อารมณด์ มี ากพอจะสะสางออเดอรท์ ยี่ งุ่ เหยงิ ใหค้ ลคี่ ลายได ้ อยา่ งเป็ นระบบ อาหารตา่ งๆ ทยอยออกมาอยา่ งตอ่ เนื่องสู่ หอ้ งอาหาร เถา้ แกก่ า้ วอยา่ งฉับไวราวตดิ ปี กเพอื่ เสริ ฟ์ อาหารโตะ๊ ตอ่ โตะ๊ สว่ นกยองฮาน้ันลอบสารวจสภาพตนเองเงยี บๆ ‘เรมิ่ จากมองเห็นสตู รอาหาร เวลาหน่ั หรอื ทาอาหารจะไดส้ กลิ ใหม่ ระดบั ฝี มอื เพมิ่ ขนึ้ และยงิ่ ทาก็ยงิ่ ไดเ้ ลอื่ นเลเวล ตอนนีเ้ ป็ นระดบั มอื ใหม.่ .. ครา่ วๆ ก็ประมาณนีใ้ ชไ่ หมนะ’ *** หลายวนั ใหห้ ลงั กยองฮายงั คงไปทางานตามปกตเิ หมอื นทกุ วนั เขากาลงั ทาความ สะอาดหอ้ งอาหารอยู่ ใจนึกไปถงึ ตอนทไี่ ดท้ างานแทนผูช้ ว่ ยครวั

เมอื่ วนั กอ่ น แมจ้ ะยงุ่ วนุ่ วายเหลอื เกนิ แตเ่ ขาก็ไดร้ บั การยอมรบั มาก ขนึ้ คา่ จา้ งก็ไดเ้ พมิ่ ขนึ้ ดว้ ย เป็ นความรสู ้ กึ ทไี่ ม่เลวเลย ยงิ่ ไปกวา่ นั้นความรสู ้ กึ ทไี่ ดท้ าอาหารรวมถงึ รสสมั ผสั และรสมอื ทาใหเ้ ขาลมื ไม่ลงไปโดยไม่รตู ้ วั แตค่ วามคดิ นั้นอยไู่ ดแ้ คค่ รเู่ ดยี วก็ถกู ขดั จงั หวะ จๆู่ ชนิ ยองฮกี ็ ตะโกนเสยี งดงั ออกมาจากฝ่ังครวั “ขอรอ้ งเถอะคะ่ ชว่ ยทาไปเกบ็ ไปจะไดไ้ หมคะ!” “ทาใหเ้ สรจ็ แลว้ คอ่ ยเก็บทเี ดยี วก็ได!้ ” เสยี งตะโกนแหบๆ เสยี งที่ สองนีเ้ ป็ นของผูช้ ว่ ยครวั ทง้ั กยองฮาทกี่ าลงั เชด็ โตะ๊ และเถา้ แกท่ กี่ าลงั นับเงนิ อยตู่ รง แคชเชยี รห์ นั หนา้ ไปทางครวั พรอ้ มกนั โดยอตั โนมตั ิ เสยี งในครวั ยงิ่ ดงั มากขนึ้ ‘อยอู่ ยา่ งสงบไดไ้ ม่เทา่ ไหร่ ก็เปิ ดศกึ กนั ขนึ้ มาอกี แลว้ ’

ดว้ ยความคดิ จะตดั ไฟแตต่ น้ ลม เถา้ แกจ่ งึ พงุ่ ตวั ไปยงั หอ้ งครวั อยา่ ง รวดเรว็ ราวกบั จรวด “โอย มเี รอื่ งอะไรกนั อกี ครบั ” ถงึ จะกลา้ ๆ กลวั ๆ เขาก็ยงั พยายาม เขา้ ไปหา้ มทพั แตท่ ง้ั คผู่ ดิ ใจกนั ไปใหญ่โตเสยี แลว้ การทเี่ ขาเขา้ มาแทรกจงึ เหมอื นเป็ นการไม่ดตู ามา้ ตาเรอื อยา่ งหนึ่ง บนหนา้ ผากของเถา้ แก่ ถา้ เหงอื่ ไหลออกมาได ้ คงไหลลงมาเป็ นทาง ทจี่ รงิ ตงั้ แตก่ อ่ นกยองฮาจะเขา้ มาทางานทนี่ ี่ ชนิ ยองฮกี บั คณุ ป้ า ผูช้ ว่ ยครวั ก็ถกเถยี งทะเลาะกนั อยเู่ ป็ นประจา และทกุ ครงั้ สง่ ผลให ้ กจิ การตอ้ งชะงกั ชนิ ยองฮนี ั้นไม่พอใจคณุ ป้ ามาตง้ั แตไ่ หนแตไ่ ร เพราะงานทปี่ ้ า ไดร้ บั มอบหมายไปแตล่ ะอยา่ ง แกจะทาเฉพาะทอี่ ยากทาเทา่ นั้น สตู รอาหารทกุ ชนิดปรบั เอาเองโดยเห็นเป็ นเรอื่ งปกติ ความเอาใจ ใสก่ ็นอ้ ยเกนิ ไป และไม่ใชแ่ คค่ รงั้ หรอื สองครง้ั ทมี่ าเขา้ งานสายเกนิ 10 หรอื 20 นาที ยงั ไม่หมดเทา่ นี้ เมอื่ ไม่กวี่ นั กอ่ น แกขาดงาน กะทนั หนั โดยอา้ งวา่ มธี รุ ะสว่ นตวั ตอ้ งไปจดั การ ซงึ่ พอใหเ้ ลา่

รายละเอยี ดก็แทบหาความน่าเชอื่ ถอื ไม่ได ้ สดุ ทา้ ยเหตผุ ลทใี่ หม้ าก็ พอถไู ถจนผ่านไป ชา่ งเป็ นคนทขี่ าดความรบั ผดิ ชอบจรงิ ๆ นอกจากนีย้ งั เรยี กไดว้ า่ เป็ นประเภท ‘ฉันทาได ้ แตค่ นอนื่ หา้ มทา’ ตวั เองทาผดิ ตรงไหนมกั แกต้ า่ งจนเป็ นนิสยั วา่ คนเราก็พลาดกนั ได ้ แตถ่ า้ ใครทาอะไรผดิ ตอ่ ใหเ้ ป็ นเรอื่ งขปี้ ะตว๋ิ แกจะลากแวน่ ขยายมา ทาใหเ้ รอื่ งมนั ใหญเ่ อง บางเรอื่ งก็แจง้ เถา้ แกไ่ ม่ไดเ้ พราะมนั ไม่ใช่ เรอื่ งใหญ่โตเทา่ ไหร่ อยา่ งเชน่ การคอ่ ยๆ ตอดเล็กตอดนอ้ ยแอบ เอาวตั ถดุ บิ หรอื ซอสกลบั บา้ น หรอื พวกผลไมร้ าคาแพงก็ตามแต่ จะแคไ่ หนแกก็กลา้ เอา นี่มนั การลกั ขโมยแบบโจง่ ครมึ่ เลยไม่ใช่ หรอื ในขณะเดยี วกนั แกกท็ างานเป็ นผชู้ ว่ ยครวั มานาน คงจะคดิ วา่ ตวั เองไดข้ นึ้ เป็ นขนุ นางแลว้ ชนิ ยองฮเี ขา้ มาทหี ลงั แตค่ อยมาสง่ั ให ้ ทาโน่นทานี่ แกจงึ รสู ้ กึ ไม่พอใจเอามากๆ สายตาแรงกลา้ ของชนิ ยองฮยี งั คงสาดไปทคี่ ณุ ป้ าอยา่ งตอ่ เนื่อง

“คอื อยา่ งนีน้ ะคะ... ถา้ หน่ั ไดป้ ระมาณหนึ่งแลว้ ก็เอาเศษทกี่ อง สกปรกบนพนื้ ไปทงิ้ ใหเ้ รยี บรอ้ ยกอ่ น แคน่ ีต้ อ้ งโมโหใสก่ นั แบบนี้ ดว้ ยหรอื คะ” ผูช้ ว่ ยครวั เหลอื บตาเล็กๆ ของเธอขนึ้ มอง พรอ้ มกบั แผดเสยี งแหบ หา้ ว ไมเ่ หมอื นเสยี งผูห้ ญงิ เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย “ฉันเป็ นพวกทาเสรจ็ แลว้ คอ่ ยเก็บกวาดมาตงั้ แตไ่ หนแตไ่ รแลว้ คน กอ่ นๆ ก็ไม่เห็นจะมปี ัญหาเลย” เถา้ แกก่ าลงั รอดทู า่ ทแี ละสงั เกตไปตามสถานการณ์ พนื้ ครวั ในตอนนีส้ ภาพเหมอื นบ่อขยะยอ่ มๆ มองดๆี จะเห็นพลาสตกิ สาหรบั ห่ออาหารถกู ฉีกเป็ นรวิ้ ๆ ปลวิ วอ่ น มเี ศษผกั และเปลอื กผกั ทปี่ อกทงิ้ รวมอยดู่ ว้ ย ไม่ใชแ่ คน่ ั้น ยงั มี เปลอื กผลไมท้ แี่ อบปอกมากนิ เลน่ หลน่ เกลอื่ นกลาดอยเู่ ต็มพนื้ นี่ ถา้ เทศกจิ เขา้ มาตรวจมาตรฐานความสะอาดในพนื้ ทลี่ ะ่ ก็ รบั รองได ้ อบั อายขายหนา้ กนั ไปทง้ั บาง

คนทรี่ บั หนา้ ทเี่ ป็ นหวั หนา้ ครวั คอื ชนิ ยองฮี เปรยี บไดก้ บั ผู ้ บญั ชาการอยา่ งไม่ตอ้ งสงสยั และตอนนีค้ นทกี่ าลงั ทาตวั เขา้ ทานอง ‘ราไม่ดโี ทษปี่โทษกลอง’ อยกู่ ็คอื คณุ ป้ าผชู้ ว่ ยครวั “เออ ฉันมนั สกปรกซกมกเอง ไม่ทงไม่ทาแลว้ พอใจหรอื ยงั ! ฉัน พอแลว้ ฉันขอลาออก!” สบถไมพ่ อยงั ปาผา้ กนั เปื้อนทงิ้ ดว้ ย แน่นอนวา่ การกระทาทกุ อยา่ ง อยใู่ นสายตาของเถา้ แก่ ‘เฮอะ ชนิ ยองฮี หลอ่ นคดิ วา่ ทกุ อยา่ งจะเป็ นไปตามทหี่ ลอ่ นตอ้ งการ หรอื ไง’ ปกตเิ ถา้ แกจ่ ะเป็ นคนกลางคอยผ่อนสถานการณใ์ หเ้ สมอ เหตผุ ลก็ เห็นกนั ชดั เจนอยแู่ ลว้ ว่าการจะหาคนมปี ระสบการณม์ ารบั ตาแหน่ง ผูช้ ว่ ยครวั นั้นไม่ใชเ่ รอื่ งงา่ ยเลย 10 วนิ าที ผ่านไปอยา่ งเงยี บกรบิ คณุ ป้ าไม่ไดพ้ ูดอะไรแมส้ กั คา ทา เพยี งปรายตามองไปทางเถา้ แกอ่ ยหู่ ลายครง้ั

‘น่าจะถงึ เวลาออกมาไกลเ่ กลยี่ ไดแ้ ลว้ นี่นา...’ จงั หวะน้ันเองทเี่ ถา้ แกเ่ ปิ ดปากพูดขนึ้ มา

ตอนที่ 5 https://novel-lucky.com “จะใหท้ ำยงั ไงดลี ะ่ ครบั ” คณุ ป้ ำโหร่ อ้ งอยำ่ งยนิ ดอี ยใู่ นใจ แลว้ พูดออกมำอยำ่ งม่นั ใจ “แหม... กบั อแี คเ่ รอื่ งเก็บกวำด คอ่ ยทำทหี ลงั ก็ไดไ้ ม่ใชห่ รอื คะ เถำ้ แก่ ก็รๆู ้ อยู่ วำ่ ตอนยงุ่ ๆ ใครจะไปใสใ่ จทกุ เรอื่ งไดพ้ รอ้ มกนั ” แตเ่ ถำ้ แกไ่ ดข้ ดี เสน้ ชดั เจนแลว้ “ไม่ใชค่ รบั … ผมถำมคณุ ชนิ ยองฮ”ี สหี นำ้ ของคณุ ป้ ำทลี่ อยหนำ้ ลอยตำอยเู่ มอื่ ครเู่ ปลยี่ นเป็ นแข็งคำ้ ง ชนิ ยองฮปี ลดผำ้ กนั เปื้อนออก พดู อยำ่ งไม่ออ้ มคอ้ ม “ฉันคงทนตอ่ ไปไม่ไหวแลว้ คะ่ เถำ้ แกเ่ ลอื กมำเถอะคะ่ วำ่ จะใหฉ้ ัน ออก หรอื ใหค้ ณุ ป้ ำออก”

อะไรจะเกดิ ก็ตอ้ งเกดิ จนได.้ .. เถำ้ แกค่ ดิ ในสถำนกำรณเ์ ชน่ นี้ ตอ่ ใหฝ้ ื นเย็บแผลอยำ่ งไรก็ไม่มอี ะไรดขี นึ้ มำ “คณุ จนิ มยี อง ขอบคณุ สำหรบั ทผี่ ่ำนมำนะครบั ” คณุ ป้ ำหนำ้ ซดี ขำวรำวกบั กระดำษ “อะ อะไรนะคะ” “คณุ บอกวำ่ ไม่ทำแลว้ ขอลำออกนี่ครบั ” เถำ้ แกพ่ ดู อยำ่ งจรงิ จงั แมแ้ ตใ่ นแววตำก็ไม่มคี วำมใจออ่ นเหลอื ให ้ เห็น สว่ นผชู ้ ว่ ยครวั ทพี่ ำตวั เองเขำ้ ไปอยใู่ นสภำวะจนตรอก แมแ้ ต่ จะขอใหพ้ จิ ำรณำใหม่อกี ครง้ั ก็พูดไม่ออก ตอ้ งโทษทที่ ฐิ บิ ำงสว่ นรง้ั ไวไ้ ม่ยอมใหเ้ ปิ ดปำก “ขอเงนิ เดอื นดว้ ยคะ่ ”

“ผมจะโอนเขำ้ บญั ชใี หเ้ มอื่ ถงึ วนั เงนิ เดอื นออกครบั ” คงเพรำะรสู ้ กึ เหมอื นถกู หกั หลงั คณุ ป้ ำหนั มองเถำ้ แกด่ ว้ ยสหี นำ้ ที่ บดิ เบยี้ ว แลว้ เดนิ จำกไปทงั้ อยำ่ งน้ัน ทงิ้ ไวเ้ พยี งควำมเงยี บกรบิ ใน รำ้ นอำหำร *** ผ่ำนไปหลำยวนั กยองฮำกำลงั น่ังเตรยี มวตั ถดุ บิ อยู่ ณ มุมหนึ่งของหอ้ งครวั จๆู่ เขำ ก็นึกถงึ คณุ ป้ ำจนิ มยี อง ผชู ้ ว่ ยครวั คนกอ่ นขนึ้ มำ วนั นั้นทแี่ กจำก ไปอย่ำงรบี รอ้ น มองหนำ้ แกแลว้ เหมอื นจะเห็นควำมเสยี ดำยอะไร บำงอยำ่ งซอ่ นอยู่ ตวั เขำทคี่ อยดชู นิ ยองฮกี บั ป้ ำจนิ มยี องทะเลำะกนั นั้นอยำกจะเขำ้ ไปชว่ ยคลคี่ ลำยสถำนกำรณแ์ ตก่ ็ไม่ไดท้ ำ เนื่องจำกไม่อยำกเห็นป้ ำแกทำอะไรทรี่ ำ้ ยแรงยงิ่ ไปกวำ่ นี้ “คณุ กยองฮำคะ เถำ้ แกเ่ รยี กหำน่ะคะ่ รบี ออกมำเถอะคะ่ ”

ชนิ ยองฮกี บั เถำ้ แกก่ ำลงั คยุ กนั อยใู่ นหอ้ งอำหำร เธอเป็ นฝ่ ำยเดนิ มำเรยี ก “ออ้ ... ครบั ผม” กยองฮำทกี่ ำลงั จมอยกู่ บั ควำมคดิ ของตวั เองชว่ั ขณะ รสู ้ กึ เหมอื น ตอ้ งมเี รอื่ งดว่ นอะไรแน่ จงึ รบี ลกุ ทนั ที แลว้ ก็เป็ นอยำ่ งทคี่ ำด เถำ้ แกท่ นี่ ่ังอยทู่ โี่ ตะ๊ แคชเชยี รด์ หู นำ้ ดำครำ่ เครยี ดทเี ดยี ว เมอื่ ชนิ ยองฮแี ละกยองฮำน่ังลง เขำก็เรมิ่ พูด “เรำตดิ ประกำศรบั สมคั รผูช้ ว่ ยครวั ไปตงั้ 7 วนั แลว้ ยงั ไม่มใี คร ตดิ ตอ่ มำเลยแมแ้ ตค่ นเดยี ว แตท่ โี่ ทรเขำ้ มำถำมกนั เยอะมำก กลำยเป็ นตำแหน่งคนเสริ ฟ์ ทง้ั ทฉี่ ันไม่ไดต้ ดิ ประกำศรบั สมคั รคน เสริ ฟ์ เสยี หน่อย... ฉะนั้น ฉันจงึ คดิ ทบทวนและตดั สนิ ใจวำ่ จะใหเ้ ธอ ชว่ ยทำหนำ้ ทผี่ ูช้ ว่ ยครวั แทน หวั หนำ้ ชนิ คดิ วำ่ ยงั ไงครบั ” กำรใหก้ ยองฮำเป็ นผชู้ ว่ ยครวั ตอนนีก้ ็เป็ นแคก่ ำรแกป้ ัญหำเฉพำะ หนำ้ ชว่ั ครำว แตเ่ ถำ้ แกส่ รปุ แลว้ วำ่ ตอ่ ใหร้ อนำนกวำ่ นีก้ ็หำคนมำ เป็ นผชู้ ว่ ยครวั ไม่ไดง้ ำ่ ยๆ สว่ นพนักงำนเสริ ฟ์ พำรท์ ไทมใ์ น

หอ้ งอำหำรน้ัน เขำคอ่ นขำ้ งแน่ใจวำ่ จะเป็ นใครก็ได ้ สำมำรถเลอื ก จำ้ งไดเ้ ลยทนั ที ฟังคำถำมเถำ้ แกแ่ ลว้ กยองฮำไดแ้ ตเ่ อยี งคอไปมำ สว่ นชนิ ยองฮเี อย่ ตอบอยำ่ งไม่ลงั เล “ฉันโอเคคะ่ ” เธอตอบรำวกบั รอคอยคำถำมนีอ้ ยกู่ อ่ นแลว้ และคลำ้ ยจะบอกวำ่ ตลอดหลำยวนั ทที่ ำงำนดว้ ยกนั มำ กำรทำงำนของกยองฮำไม่ได ้ ดอ้ ยไปกวำ่ เธอเลย คำตอบอนั รวดเรว็ ของชนิ ยองฮเี รยี กรอยยมิ้ จำกเถำ้ แก่ “คดิ เหมอื นผมเป๊ ะ เอำละ่ กยองฮำละ่ วำ่ ไง” เถำ้ แกเ่ องก็ไวใ้ จใหก้ ยองฮำรบั หนำ้ ทผี่ ูช้ ว่ ยครวั แมเ้ ขำจะเป็ นแค่ มอื ใหม่ แตส่ ำมำรถรบั ผดิ ชอบงำนตวั เองไดด้ เี ยยี่ ม เวลำทชี่ นิ ยองฮี ยงุ่ จนหวั หมนุ กส็ ำมำรถชว่ ยทำอำหำรได ้ แถมยงั เรยี นรเู ้ รว็ กวำ่ คน ทว่ั ไปอกี ดว้ ย

กยองฮำคดิ อยนู่ ำน กอ่ นจะมองไปทำงเถำ้ แก่ แลว้ ถำม “ใหผ้ มทำในฐำนะพนักงำนประจำใชไ่ หมครบั แลว้ ... ผมจะได ้ เงนิ เดอื นเท่ำไหรเ่ หรอครบั ” หลงั จำกวนั น้ัน เขำรสู ้ กึ วำ่ ไฟในใจลกุ โชนขนึ้ มำอยำ่ งหนักเพรำะ กำรทำอำหำร เรอื่ งรำวตำ่ งๆ ในชวี ติ ใครเลำ่ จะรลู ้ ว่ งหนำ้ ขนำดกยองฮำทไี่ ม่เคย สนใจกำรทำอำหำรมำกอ่ นยงั เปลยี่ นไปทลี ะนิดได ้ ดงั น้ัน แม้ อยำกจะรบี ตอบทนั ทวี ำ่ ทำไดค้ รบั แตส่ ถำนภำพทำงกำรเงนิ สว่ นตวั บงั คบั ใหต้ อ้ งคดิ ใหด้ กี อ่ น จำเป็ นตอ้ งถำมเรอื่ งเงนิ เดอื น อยำ่ งเลยี่ งไม่ได ้ “เออ จรงิ ดว้ ย จะทำหรอื ไม่ทำก็เรอื่ งหนึ่ง สงิ่ สำคญั ทคี่ วรคยุ กนั กอ่ นดนั ลมื ไปเสยี นี่!” เถำ้ แกม่ วั แตร่ อ้ นใจ สนใจเพยี งวำ่ กยองฮำจะรบั งำนหรอื ไม่เทำ่ นั้น ทจี่ รงิ ควรบอกเรอื่ งจำนวนเงนิ เดอื นกอ่ นเป็ นอนั ดบั แรก รำยละเอยี ดอนื่ ๆ คอ่ ยไปอธบิ ำยกนั ทหี ลงั ก็ยงั ได ้

ใครๆ ก็ตอ้ งสงสยั เรอื่ งเงนิ กอ่ นเรอื่ งอนื่ ทง้ั นั้น เถำ้ แกน่ ิ่งคดิ อยคู่ รหู่ นึ่งก็สง่ สำยตำอบอนุ่ ใหก้ ยองฮำ พลำงตอบ “เดอื นแรก ใหเ้ รมิ่ ทสี่ องลำ้ นหนึ่งแสนวอนกอ่ น อนำคตก็ดกู นั ตอ่ ไป แลว้ ยงั ไงฉันจะเพมิ่ ให”้ “ครบั ?” ฟังแลว้ กยองฮำเบกิ ตำจนกลมโต นึกวำ่ ตวั เองฟังผดิ เพรำะจำนวน เงนิ มนั มำกเกนิ ไปจนน่ำตกใจ รำยไดข้ องผูช้ ว่ ยครวั โดยปกตนิ ้ันอยทู่ ปี่ ระมำณ ลำ้ นเกำ้ แสนวอน จนถงึ สองลำ้ นวอน หรอื ถำ้ มปี ระสบกำรณห์ น่อยก็เรยี กไดส้ องลำ้ น หนึ่งแสนวอน แตน่ ี่ประสบกำรณค์ รวั ก็เป็ นศนู ย ์ รำยรบั ของรำ้ นก็ ใชว่ ำ่ จะดี แตเ่ ถำ้ แกก่ ลบั เสนอเงนิ เดอื นใหก้ ยองฮำเทยี บเทำ่ กบั ผูม้ ี ประสบกำรณ์ แลว้ ยงั บอกอกี วำ่ ตอ่ ไปอำจเพมิ่ ใหอ้ กี

“สะ สองลำ้ นหนึ่งแสนวอนหรอื ครบั ?” กยองฮำถำมดว้ ยสหี นำ้ ไม่ อยำกจะเชอื่ “อมื้ น่ันก็ไม่นอ้ ยเลยนะ... จะรบั งำนดไู หมละ่ ” กยองฮำหยุดคดิ ปกตแิ ลว้ เขำทำงำน 8 ชว่ั โมงตอ่ วนั ตำมกฎหมำยบงั คบั ไวว้ ำ่ ใน หนึ่งสปั ดำหพ์ นักงำนพำรท์ ไทมจ์ ะทำงำนเกนิ 40 ชว่ั โมงไม่ได ้ คำ่ จำ้ งทเี่ ขำไดร้ บั สงู กวำ่ ขน้ั ตำ่ อยเู่ ล็กนอ้ ย คอื ชว่ั โมงละ 7,500 วอน ฉะน้ันทำงำนหนึ่งวนั เขำจะได ้ 60,000 วอน ทำงำนหนึ่ง สปั ดำหก์ ็ไดร้ ำวๆ สำมแสนวอน หำกนำมำคดิ เป็ นรำยเดอื น ก็จะได ้ แตะปรมิ่ ๆ อยทู่ ลี่ ำ้ นสองแสนวอนเทำ่ น้ัน แตต่ อนนีม้ โี อกำสไดเ้ งนิ มำกกวำ่ ถงึ สองเทำ่ เขำตอ้ งตกใจเป็ น ธรรมดำ แน่นอนวำ่ สว่ นทขี่ ำดทนุ ก็มบี ำ้ ง พนักงำนประจำนั้นตอ้ งทำงำน 10 ชว่ั โมง ไม่ใช่ 8 ชว่ั โมงแบบทเี่ คยทำ แตน่ ่ันก็แคท่ ำงำนเพมิ่ ขนึ้ อกี 2 ชว่ั โมงตอ่ วนั แลว้ ไดเ้ งนิ เดอื นมำกกวำ่ เดมิ เกอื บสองเทำ่ ตรงนีจ้ ะ ไม่ยอมรบั ก็คงไม่ไดแ้ ลว้ ละ่

“ครบั ผมจะทำเองครบั !” กยองฮำดวงตำเตน้ ระรกิ อยำ่ งลงิ โลด ไม่วำ่ จะมองอย่ำงไร สถำนกำรณต์ อนนีก้ ็ไม่ชวนใหป้ ฏเิ สธ “โอเค อยำ่ งน้ัน ตงั้ แตว่ นั นีก้ ็เป็ นพนักงำนประจำเลยนะ ตอ่ ไปก็ทำ ใหไ้ ดแ้ บบนีเ้ หมอื นเดมิ ก็พอ” เถำ้ แกพ่ ูดอยำ่ งสบำยๆ กยองฮำแสดงควำมขอบคณุ จำกใจอกี ครงั้ “ขอบพระคณุ มำกครบั ” ไม่ใชเ่ รอื่ งเหลอื บ่ำกวำ่ แรงอะไรเลย เขำจำควำมรสู ้ กึ ของกำรกนิ อยู่ อย่ำงกระเบยี ดกระเสยี รไดเ้ สมอ “เอำละ่ งน้ั เรำมำเรมิ่ งำนกนั อกี ครงั้ นะครบั ทกุ คน” “คะ่ ”

“ครบั ผม” เถำ้ แกม่ องนิ่งไปยงั กยองฮำและชนิ ยองฮที ตี่ อบรบั แลว้ เดนิ ไปทำง ครวั พรอ้ มกนั กำรตดั สนิ ใจครง้ั นีไ้ ม่ขำดทนุ เลยแมแ้ ตน่ ิดเดยี ว ยงิ่ ดงึ ดนั เรอื่ งคน ครวั เทำ่ ไหร่ ก็ยงิ่ ไดร้ บั เสยี งรอ้ งเรยี นมำกขนึ้ เทำ่ นั้น ในระยะยำวมี แตจ่ ะทำใหล้ กู คำ้ นอ้ ยลงไปอกี ‘อมื ... ไดค้ นครวั แลว้ ตอนนีก้ ็เหลอื แคเ่ ลอื กพนักงำนเสริ ฟ์ ละ่ นะ’ เถำ้ แกโ่ ลง่ ใจแลว้ จงึ ปลดประกำศรบั สมคั รผชู้ ว่ ยครวั ลงมำ เปลยี่ นเป็ นรบั สมคั รพนักงำนเสริ ฟ์ พำรท์ ไทมแ์ ทน สว่ นในครวั นั้น ชนิ ยองฮแี ละกยองฮำกำลงั สนทนำกนั “ลงตวั พอดเี ลย ยนิ ดดี ว้ ยนะคะ”

“ขอบคณุ นะครบั ” สำหรบั ตอนนีค้ งไม่มวี ธิ ไี หนดกี วำ่ นีแ้ ลว้ ละ่ กยองฮำตอบพรอ้ ม ประเมนิ สถำนกำรณใ์ นใจ *** เวลำบ่ำย 2 โมง ในอกี หลำยวนั ถดั มำ “คณุ กยองฮำคะ มแี กงกมิ จหิ นึ่ง ขำ้ วผดั กมิ จหิ นึ่งคะ่ ” “รบั ทรำบครบั ” ชนิ ยองฮที ที่ ำอยำ่ งอนื่ อยู่ แจง้ ออเดอรท์ สี่ ง่ั เพมิ่ เขำ้ มำใหก้ ยองฮำรู ้ กอ่ นจะพดู ตอ่ “ฉันขอไปมว้ นขำ้ วหอ่ สำหรำ่ ยสกั ครู่ เดย๋ี วมำนะคะ” “ครบั ”

งำนมว้ นขำ้ วหอ่ สำหรำ่ ยก็เป็ นหนำ้ ทขี่ องชนิ ยองฮี ปกตแิ ลว้ งำนหอ่ ขำ้ วหรอื มว้ นขำ้ วเชน่ นีส้ ว่ นใหญ่จะเป็ นของผูช้ ว่ ยครวั แตก่ ยองฮำ ผูช้ ว่ ยครวั ป้ ำยแดงคนนีด้ นั มว้ นขำ้ วหอ่ สำหรำ่ ยไดเ้ ขำ้ ขนั้ เละเทะ ชนิ ยองฮยี อ้ นนึกไปถงึ เหตกุ ำรณน์ ่ำสะพรงึ เมอื่ สองวนั กอ่ น ขำ้ วหอ่ สำหรำ่ ยทกี่ ยองฮำมว้ นน้ันไสท้ ะลกั ออกมำดำ้ นขำ้ ง หำก แขง่ กบั เวลำก็ดเู หมอื นจะแพเ้ พรำะใชเ้ วลำนำนเหลอื เกนิ ยงั ไม่นับ สงิ่ ทลี่ กู คำ้ พูดออกมำใหไ้ ดย้ นิ แลว้ เจ็บขว้ั หวั ใจ “จะใหก้ นิ ไอน้ ี่น่ะเหรอ?” เหมอื นจะพูดประมำณนีน้ ะ หนำ้ ตำเหมอื นคนถกู พรำกวญิ ญำณไปจำกรำ่ งของกยองฮำตอน นั้น เธอยงั ลมื ไม่ลง ‘หหึ ึ ขำ้ วหอ่ สำหรำ่ ยน่ะไม่ใชง่ ำ่ ยๆ หรอกนะจะ๊ อยำ่ งเกง่ ก็ตอ้ งฝึ ก กนั เดอื นสองเดอื นน่ันแหละถงึ จะพอทำได’้

จะวำ่ ยงั ไงดลี ะ่ มนั คอื เรอื่ งของทกั ษะและควำมรสู ้ กึ จำกกำรสมั ผสั กำรมว้ นขำ้ วหอ่ สำหรำ่ ย สงิ่ สำคญั ทขี่ ำดไม่ไดค้ อื ควำมรสู ้ กึ สมั ผสั ทมี่ อื หำกรบั รคู ้ วำมรสู ้ กึ ไม่ได ้ แคเ่ สยี้ ววนิ ำทเี ทำ่ นั้นสงิ่ ทมี่ ว้ นอยู่ อำจกลำยรำ่ งเป็ นสตั วป์ ระหลำด และนี่คอื เหตผุ ลทเี่ ธอตอ้ งมำรบั หนำ้ ทมี่ ว้ นขำ้ วหอ่ สำหรำ่ ยอยู่ ตอนนี ้ ‘แตง่ ำนครวั แบบนี้ คงอกี ไม่นำนก็เกง่ ขนึ้ แลว้ ละ่ ’ ทำงดำ้ นกยองฮำทมี่ องไปทำงมุมทำขำ้ วหอ่ สำหรำ่ ยน้ันกำลงั รสู ้ กึ ละอำยแกใ่ จสดุ ๆ “ไอข้ ำ้ วหอ่ สำหรำ่ ยนี่ เมอื่ ไหรจ่ ะมว้ นดๆี ไดอ้ ยำ่ งคนอนื่ เขำบำ้ งนะ ...”

ตอนที่ 6 https://novel-lucky.com เชน่ เดยี วกบั การทาอาหารชนิดอนื่ การทาขา้ วหอ่ สาหรา่ ยเองก็ จาเป็ นตอ้ งใชค้ วามชานาญเชน่ กนั แตท่ กั ษะการทาขา้ วหอ่ สาหรา่ ยใหไ้ สท้ ะลกั ออกมาดา้ นขา้ งตดิ ตอ่ กนั จานวนสหี่ า้ แถวขอ งกยองฮา ทาเอาความม่นั ใจเขาหดหาย ระดบั ฝี มอื ก็ไม่เพมิ่ ขนึ้ เลย กยองฮาเก็บสงิ่ ทพี่ ูดและคดิ เอาไวค้ นเดยี ว พยายามรบั ภาระงาน จากหวั หนา้ ครวั มาทาอยา่ งเต็มความสามารถ เขาเคลอื่ นไหวอยา่ ง รวดเรว็ หยบิ หมอ้ ดนิ ออกมาวางบนเตาแลว้ ตดิ ไฟ เตมิ นา้ ซาวขา้ ว ลงในหมอ้ ดนิ ใสก่ มิ จทิ สี่ กุ มากหน่อยพรอ้ มตน้ หอมลงไป มอื ไม้ ยามสะบดั มดี หน่ั หวั หอมน้ันดไู ม่ธรรมดาเลย ‘จงั หวะนีท้ าขา้ วผดั กมิ จดิ ว้ ยเลยดกี วา่ กมิ จกิ บั อยา่ งอนื่ หน่ั เตรยี ม ไวแ้ ลว้ เดย๋ี วเคลอื บกระทะดว้ ยนา้ มนั กอ่ น...’ ตอนนีห้ ากใครก็ตามไดม้ าเห็น ความเรว็ และความลนื่ ไหลไม่มี สะดดุ ระดบั นี้ จะเรยี กเขาวา่ มอื ใหม่คงไม่ได ้ มอื หนึ่งผดั กมิ จิ อกี มอื หนึ่งก็หยบิ เครอื่ งปรงุ รสสาหรบั ใชก้ บั อาหารทง้ั สองชนิดออกมา

ในบรรดาเมนูอาหารทง้ั หมด แกงกมิ จแิ ละขา้ วผดั กมิ จกิ ลายเป็ น เมนูหลกั ยนื พนื้ ของกยองฮาไปแลว้ แมม้ อี อเดอรเ์ขา้ มามากมาย ทกุ วนั ก็ไม่ใชเ่ รอื่ งเกนิ แรงอะไรสาหรบั เขา อาหารทง้ั สองอยา่ งเรมิ่ เป็ นสเี หลอื งอรา่ ม สง่ กลนิ่ หอมเยา้ ยวนใจ พรอ้ มควนั ฉุยออกมาในเวลาเดยี วกนั แตข่ า้ วผดั กมิ จทิ ผี่ ดั อยา่ งได ้ ทเี่ สรจ็ เรยี บรอ้ ยกอ่ น จงึ ไดย้ า้ ยทจี่ ากกระทะลงสจู่ าน โปะหนา้ ดว้ ย ไขด่ าว โรยทบั ดว้ ยผงสาหรา่ ยและงา [ระดบั ฝี มอื การทาขา้ วผดั กมิ จเิ พมิ่ ขนึ้ ] [ขา้ วผดั กมิ จเิ ลเวล 2 สาเรจ็ แลว้ ] [ขา้ วผดั กมิ จขิ องผมู้ ปี ระสบการณค์ รวั ] ระดบั การปรงุ : เลเวล 2 วตั ถดุ บิ :กมิ จิ หวั หอม ขา้ วสวย นา้ กมิ จิ โคชจู งั ผงสาหรา่ ย...

ขน้ั ตอนการปรงุ อาหาร: หน่ั กมิ จเิ ป็ นชนิ้ เล็กๆ สบั หวั หอมแตไ่ ม่ตอ้ งละเอยี ด . . . “ทาทงั้ วนั ทง้ั คนื ไม่หยดุ เพมิ่ ขนึ้ แคร่ ะดบั ฝี มอื ? เลเวลจะขนึ้ เมอื่ ไหร่ ละเนี่ย?” ชว่ งจากมอื ใหม่เลเวล 1 ขนึ้ มาเป็ นผูม้ ปี ระสบการณเ์ ลเวล 2 น้ันก ยองฮารสู ้ กึ วา่ มนั คอ่ นขา้ งงา่ ยสบายมอื เพราะแคท่ าอาหารไม่กี่ อยา่ งก็ไดเ้ ลอื่ นระดบั

แตช่ ว่ งทอี่ ยรู่ ะหวา่ งขน้ั ของผมู ้ ปี ระสบการณน์ ั้นแตกตา่ ง เพราะตอ่ ใหท้ าอาหารตอ่ เนื่องมากมายเทา่ ไหร่ มแี ตร่ ะดบั ฝี มอื เทา่ น้ันที่ เพมิ่ ขนึ้ สว่ นเลเวลยงั คงเดมิ ขณะทาแกงกมิ จใิ นตอนนีก้ ็เชน่ กนั ถา้ นับจนถงึ ปัจจบุ นั ในบรรดา อาหารทเี่ ขาทามา แกงกมิ จถิ อื เป็ นเมนูทเี่ ขาทาบอ่ ยทสี่ ดุ จงึ ได ้ เลอื่ นระดบั ขนึ้ เลเวล 2 นานแลว้ ‘จะไดเ้ ลเวล 3 ตอนไหนนะ?’ กยองฮาเก็บความสงสยั ไวแ้ ลว้ หนั มาจดจอ่ กบั การทาอาหารตอ่ ไป ครน้ั กดกรงิ่ สง่ สญั ญาณวา่ ขา้ วผดั กมิ จพิ รอ้ มเสริ ฟ์ แลว้ แกงกมิ จทิ ี่ ตม้ อยกู่ ็มาถงึ ขนั้ ตอนสดุ ทา้ ยพอดี การรอเป็ นวธิ หี นึ่งทชี่ ว่ ยทาใหอ้ าหารสมบรู ณข์ นึ้ ไปอกี ขน้ั กยองฮา คอ่ ยๆ เก็บกวาดครวั อยา่ งใจเย็น สงิ่ ทชี่ นิ ยองฮเี กลยี ดทสี่ ดุ คอื การทาใหค้ รวั สกปรก และตวั เขาเอง ปกตกิ ็ไม่คอ่ ยชอบสภาพแวดลอ้ มทรี่ กรงุ รงั อยแู่ ลว้

ในทสี่ ดุ แกงกมิ จกิ ็เสรจ็ เรยี บรอ้ ยสง่ เสยี งเดอื ดปดุ ๆ กระจายกลนิ่ หอมฟ้ ุงทว่ั หอ้ งครวั ตวั อกั ษรทแี่ ปลกตาโผลข่ นึ้ มา [ระดบั ฝี มอื ขนึ้ สขู่ น้ั สดุ ยอดแลว้ ] [แกงกมิ จเิ ลเวล 2 สาเรจ็ แลว้ ] [แกงกมิ จขิ องผูม้ ปี ระสบการณค์ รวั ] ระดบั การปรงุ : เลเวล 2 วตั ถดุ บิ :เตา้ หู้ ตน้ หอม เกลอื กระเทยี มสบั ผงพรกิ ไทย ไวนช์ องจู เนือ้ หมู (สว่ นขาหนา้ )... ขน้ั ตอนการปรงุ อาหาร:

หน่ั เนือ้ หมูเป็ นชนิ้ พอดคี า หมกั ใหเ้ ขา้ เนือ้ กอ่ นโดยใชไ้ วนช์ องจู และผงพรกิ ไทย หน่ั กมิ จดิ า้ นกวา้ ง 1 ซม. ผดั เนือ้ หมูในกระทะรอ้ น . . . *ผลประเมนิ : ถา้ อยากใหร้ สชาตดิ ขี นึ้ ไปอกี ลองใชว้ ตั ถดุ บิ ออรแ์ ก นิคดไู หม

“ระดบั ฝี มอื ขนึ้ สขู่ น้ั สดุ ยอดแลว้ เหรอ แลว้ ไอผ้ ลประเมนิ นี่มนั อะไร?” แตแ่ กงกมิ จติ ม้ เสรจ็ ไปแลว้ นะ... ดว้ ยความประหลาดใจและสงสยั ความคดิ ในหวั กยองฮาจงึ ตกี นั ยงุ่ ไปหมด ‘อยากลองทาอกี สกั หมอ้ จงั ’ แมจ้ ะมคี วามอยากเกดิ ขนึ้ กะทนั หนั แตใ่ นเมอื่ วตั ถดุ บิ ออรแ์ กนิคไม่ มี ออเดอรก์ ็ไม่เขา้ มา ขนื ยงั จะทาอกี ก็เทา่ กบั ขดุ หลมุ ฝังตวั เองแทๆ้ แลว้ ครวั แหง่ นีก้ ็เป็ นกรรมสทิ ธขิ ์ องเถา้ แกด่ ว้ ย กยองฮาจาใจสง่ แกงกมิ จอิ อกไปเสริ ฟ์ จากนั้นหยบิ สมารท์ โฟนอ อกมา คน้ หาเรอื่ งเกยี่ วกบั วตั ถดุ บิ ออรแ์ กนิคอา่ นอยา่ งละเอยี ด ผลลพั ธก์ ารเสริ ช์ แตล่ ะครงั้ ไดข้ อ้ มูลทเี่ หมอื นจะไม่สอดคลอ้ งกนั สกั เทา่ ไหร่ แตห่ ากใหส้ รปุ โดยรวมก็คอ่ นขา้ งชดั เจนตรงกนั วา่ การใช ้ วตั ถดุ บิ ออรแ์ กนิคทาอาหาร ความจรงิ แลว้ มปี ระโยชนต์ อ่ สขุ ภาพ มาก รวมถงึ ยงั ชว่ ยชรู สชาตใิ หอ้ าหารอรอ่ ยขนึ้ อกี ดว้ ย ไม่ใชแ่ ค่ พวกแกงเทา่ นั้น เมนูไหนๆ ก็สามารถใชว้ ตั ถดุ บิ เหลา่ นีไ้ ด ้ อยา่ ง พวก ปลาแอนโชวี สาหรา่ ยทะเล กงุ ้ หอยแมลงภู่ เห็ดชติ าเกะ หรอื ผลเมล็ดงาขมี้ อ้ น...

วตั ถดุ บิ มากมายอะไรขนาดนีเ้ นี่ย... เขาเลอื กดเู ฉพาะวตั ถดุ บิ ออร ์ แกนิคทจี่ ะเอาไปใสใ่ นแกงกมิ จเิ ป็ นหลกั กอ่ น น่ันก็คอื นา้ สตอ๊ ก ปลาแอนโชวี และนา้ สตอ๊ กกระดกู ววั สาหรบั วธิ ที านา้ สตอ๊ กปลาน้ัน ใชป้ ลาแอนโชวชี นิดทานา้ ซปุ กงุ ้ แหง้ สาหรา่ ยทะเล แลว้ ก็เมล็ดพรกิ ... สว่ นนา้ สตอ๊ กววั ตอ้ งใชก้ ระดกู ขาววั รวมกบั กระดกู สว่ นอนื่ อกี เล็กนอ้ ยต๋นุ รวมกนั คดั เอาเลอื ดออกจากกระดกู ดว้ ยการลา้ งซา้ สองถงึ สามรอบ... ‘นา้ สตอ๊ กกระดกู ววั น่าจะยากไป’ การทานา้ สตอ๊ กกระดกู ววั ใชต้ น้ ทนุ สงู กวา่ ทคี่ ดิ ไวม้ าก แถมกวา่ จะ ต๋นุ เอานา้ สตอ๊ กออกมาไดก้ ็ตอ้ งทมุ่ เทเวลาไม่นอ้ ย ดงั น้ันกยองฮา จงึ วางแผนไวว้ า่ ครงั้ นีเ้ ขาจะทานา้ สตอ๊ กปลาแอนโชวี ทวา่ ตอ่ ให ้ บอกเถา้ แกห่ รอื คยุ กบั ชนิ ยองฮเี พอื่ ขอใชว้ ตั ถดุ บิ ออรแ์ กนิค ราคา ปลกี ตอ่ หน่วยคงสรา้ งภาระใหก้ บั รา้ นแน่ๆ เขาจงึ ตดั สนิ ใจลองทา ตามผลประเมนิ ดกู อ่ น จากนั้นคอ่ ยไปยนื่ ขอ้ เสนอ

หลงั เลกิ งานชว่ งหวั คา่ วนั นั้น กยองฮาจงึ แวะไปทตี่ ลาดเพอื่ ซอื้ วตั ถดุ บิ สาหรบั ทานา้ สตอ๊ กปลากอ่ นจะกลบั บา้ น *** วนั ตอ่ มา กยองฮายนื อยใู่ นครวั จอ้ งแตป่ ระตรู า้ นชนิดตาแทบถลน เขาอยาก ลองสานตอ่ งานเมอื่ วานเรว็ ๆ... ในทสี่ ดุ ลกู คา้ กลมุ่ แรกก็เขา้ รา้ น กยองฮาพจิ ารณากลมุ่ ลกู คา้ ใน ใจคาดหวงั อยา่ งแรงกลา้ ‘ขอใหส้ ง่ั แกงกมิ จเิ ถอะ...’ เถา้ แกร่ บั ออเดอรแ์ ลว้ สง่ รายการเขา้ เครอื่ งปรนิ ทท์ คี่ รวั ทนั ที [หมูสามชน้ั ผดั ซอส / รามยอน / แกงกมิ จ]ิ

“มหี มูสามชน้ั ผดั ซอส รามยอน แกงกมิ จคิ ะ่ ” ชนิ ยองฮอี า่ นออเดอร ์ ใหฟ้ ัง รอยยมิ้ คอ่ ยๆ กระจายบนใบหนา้ กยองฮา ‘มาแลว้ ’ “อยา่ งน้ัน ฉันทารามยอนกบั แกงกมิ จเิ อง ดไี หมคะ?” ชนิ ยองฮยี งั คงคดิ เผอื่ ผูอ้ นื่ เสมอ เธอมกั ตดิ นิสยั ถามและรบั ฟังความ คดิ เห็นของลกู นอ้ งกอ่ น “แกงกมิ จเิ ดย๋ี วผมทาเองครบั ” สายตามุ่งมน่ั ของกยองฮา ถา้ ยงิ เป็ นแสงเลเซอรอ์ อกมาไดค้ งยงิ ไป แลว้ ชนิ ยองฮนี ั้นไม่ไดร้ เู ้ บอื้ งลกึ เบอื้ งหลงั วา่ กยองฮาขอทาแกงกมิ จเิ พราะอะไร แต่ก็อนุญาตโดยดี “โอเค ไดค้ ะ่ ”

เมอื่ เธอตกลง กยองฮาก็ตม้ รามยอนอยา่ งสบายๆ ไวก้ อ่ น แลว้ แอบ เอานา้ สต็อกปลาทตี่ ม้ จากบา้ นเมอื่ คนื ออกมาเตรยี มทาแกงกมิ จอิ ยา่ งไวไม่ใหใ้ ครเห็น ‘เอาละ่ ลองดกู อ่ น ทาไปตามการประเมนิ นี่แหละ เดย๋ี วมนั ตอ้ งมี อะไรแน่!’ และแลว้ แกงกมิ จกิ ็เสรจ็ เรยี บรอ้ ย [ระดบั ฝี มอื การทาแกงกมิ จเิ พมิ่ ขนึ้ ] [แกงกมิ จเิ ลเวล 2 เลอื่ นระดบั เป็ นเลเวล 3] [แกงกมิ จเิ ลเวล 3 สาเรจ็ แลว้ ] [แกงกมิ จขิ องผูช้ านาญงานครวั ]

ระดบั การปรงุ :เลเวล 3 รสชาตขิ องนา้ ซปุ มคี วามลกึ ลา้ และเขม้ ขน้ กวา่ แกงกมิ จธิ รรมดา ทว่ั ไป ขอ้ สรปุ นี่ก็สนั้ ไดใ้ จเหลอื เกนิ ใหเ้ พมิ่ มาแคบ่ รรทดั เดยี ว ‘ในทสี่ ดุ เลเวลก็ขนึ้ แลว้ เวย้ ’ กยองฮาเก็บความดใี จไวไ้ ม่อยู่ ยนื บอื้ มองแกงกมิ จเิ ลเวล 3 ของ ตวั เองนิ่ง อยากจะชมิ ดเู ดย๋ี วนีเ้ ลย แตเ่ ถา้ แกย่ นื่ หนา้ เขา้ มาในครวั เสยี กอ่ น “กยองฮา ขอแกงกมิ จเิ รว็ หน่อยไดไ้ หม ลกู คา้ เรง่ มาแลว้ ”

ยงั ไม่ทนั ไดช้ มิ เขาก็ตอ้ งสง่ แกงกมิ จอิ อกจากครวั พอดกี บั ทชี่ นิ ยองฮที าหมูสามชน้ั ผดั ซอสเสรจ็ เถา้ แกจ่ งึ นาทง้ั สองจานไปเสริ ฟ์ รามยอนกบั หมูสามชน้ั ผดั ซอสยอ่ มไม่มปี ัญหาเรอื่ งรสชาตแิ น่นอน มแี คแ่ กงกมิ จเิ ทา่ นั้นทเี่ ขากาลงั สงสยั และในทสี่ ดุ ก็ไดร้ คู ้ าตอบจาก ปากของลกู คา้ เมอื่ ใชช้ อ้ นตกั นา้ ซปุ ขนึ้ มาชมิ ลกู คา้ ก็เบกิ ตาจนกลมโต เป็ น ปฏกิ ริ ยิ าทแี่ ตกตา่ งจากการชมิ อาหารธรรมดาอยา่ งชดั เจน “เฮย้ อนั นีอ้ รอ่ ย ชมิ ดสู ”ิ “เหอะ แกงกมิ จทิ ไี่ หนๆ ก็เหมอื นกนั มงั้ แกน่ันแหละกนิ ไปเลย” “ไม่นะ ไม่เหมอื นอะ่ นา้ ซปุ เขม้ ขน้ มาก” ผูช้ ายทนี่ ่ังตรงขา้ มน่าจะถกู กระตนุ้ ความสงสยั เขา้ ให ้ จงึ ตกั ชมิ ไป หนึ่งคา และเชน่ เดยี วกนั เขาเบกิ ตาจนกลมโต

“หอื ? ไม่เหมอื นจรงิ ดว้ ย เฮย้ อรอ่ ยจรงิ ” หลงั จากน้ัน ทเี่ หลอื อกี สองคนก็ตกั ชมิ ตาม และมปี ฏกิ ริ ยิ า เหมอื นกนั เป๊ ะๆ “โอโ้ ห อรอ่ ยมาก รสชาตติ ดิ ปลายลนิ้ เลย...” ชอ้ นเดยี วไม่เคยพอ เพอื่ นๆ ทาทา่ ยนื่ ชอ้ นออกมาอกี ครงั้ คนทเี่ ป็ น เจา้ ของแกงกมิ จถิ ว้ ยน้ันโวยวาย “หยดุ เลยนะ สง่ั เพมิ่ กนั เองสวิ ะพวกแก” เถา้ แกท่ ยี่ นื มองกลมุ่ ลกู คา้ อยตู่ รงหนา้ ไดแ้ ตป่ ระหลาดใจ แน่นอน วา่ เขาไม่เคยเห็นทา่ ทเี ชน่ นีม้ ากอ่ น ‘แกงกมิ จริ า้ นเราอรอ่ ยขนาดนั้นเลยเหรอ’ กยองฮาเองก็คอยสงั เกตปฏกิ ริ ยิ าของลกู คา้ อยเู่ หมอื นกนั แตค่ วาม ดใี จนั้นอยไู่ ดค้ รเู่ ดยี วก็เปลยี่ นเป็ นความกงั วลขนั้ รนุ แรง เพราะจะ

แอบใชน้ า้ สตอ๊ กปลาแบบนีต้ อ่ ไปเรอื่ ยๆ คงไม่ไดแ้ น่! ยงิ่ กวา่ นั้นคา่ วตั ถดุ บิ เขาคงรบั ผดิ ชอบไม่ไหว... ดงั น้ันกอ่ นเลกิ งาน กยองฮาพยายามคดิ แลว้ คดิ อกี กวา่ จะ ตดั สนิ ใจยนื่ ขอ้ เสนอตอ่ เถา้ แกโ่ ดยปกปิ ดความรสู ้ กึ ตวั เองไว ้ บอก เพยี งความสาคญั ของการใชว้ ตั ถดุ บิ ออรแ์ กนิค อธบิ ายขอ้ ดชี นิด ไม่มขี าดตกบกพรอ่ ง... เถา้ แกค่ ดิ อยคู่ รใู่ หญ่จงึ อนุญาตตามทกี่ ยองฮาเสนอ เนื่องจากเห็นสงิ่ ทลี่ กู คา้ แสดงออกวนั นีแ้ ลว้ หากใช ้ วตั ถดุ บิ ออรแ์ กนิค เขาคาดวา่ ยงั ไงเสยี ก็ตอ้ งไดก้ าไรอยา่ งแน่นอน

ตอนที่ 7 https://novel-lucky.com พนักงานเสริ ฟ์ พารท์ ไทมค์ นใหม่มาแลว้ อายุ 20 และเป็ นผหู้ ญงิ “ยนิ ดตี อ้ นรบั คะ่ !” เสยี งใสๆ กลา่ วทกั ทายลกู คา้ แขกไปใครมาเห็นความน่ารกั และตา กลมโตไรเ้ ดยี งสาของเธอเขา้ ก็อดยมิ้ ตามไม่ไดก้ นั ทกุ คน ตอ้ งยก ความดคี วามชอบใหเ้ ธอทเี่ ขา้ มาทางานแคเ่ พยี งไม่กวี่ นั ก็เป็ นทโี่ ดง่ ดงั ในหมลู่ กู คา้ เสยี แลว้ กยองฮาน่ังเทา้ คางอยใู่ นครวั มองไปทจี่ ฮี ยอน พลางคดิ ในใจ ‘สาวสวยอยา่ งน้ัน มาทางานพารท์ ไทมใ์ นรา้ นอาหารเนี่ยนะ...’ ชอื่ ของเธอคอื คมิ จฮี ยอน เธอปฏบิ ตั ติ อ่ ลกู คา้ อยา่ งนุ่มนวล วธิ พี ดู ก็ออ่ นหวานมเี สน่ห ์ เชน่ เดยี วกบั ตอนทเี่ ขา้ มาสมั ภาษณแ์ นะนาตวั เพอื่ สมคั รงาน

“คะ่ ... ซปุ เนือ้ เผ็ดสองทนี่ ะคะ จะเตรยี มใหเ้ ดย๋ี วนีเ้ ลยคะ่ ” รบั ออเดอรม์ าแลว้ เธอก็เคลอื่ นตวั รวดเรว็ ไปยงั แคชเชยี รท์ เี่ ถา้ แกย่ นื อยู่ ถา่ ยทอดออเดอรอ์ ยา่ งฉะฉาน “เถา้ แกค่ ะ โตะ๊ 5 มซี ปุ เนือ้ เผ็ดสองที่ ลงรายการใหด้ ว้ ยนะคะ” เถา้ แกเ่ หมอื นคณุ พ่อทอี่ อกอาการ ‘หลงลกู สาว’ เขา้ ไปทกุ ที ยมิ้ แยม้ ไปทงั้ ตา พลางตอบดว้ ยนา้ เสยี งอบอนุ่ “โอเค” ขนาดตวั เขาเองก็ยงั รสู ้ กึ วา่ พนักงานพารท์ ไทมท์ ชี่ อื่ จฮี ยอนคนนี้ น่าพอใจเป็ นอยา่ งยงิ่ หาทตี่ ไิ ม่ไดส้ กั นิดเดยี ว ‘ไม่เหมอื นพนักงานพารท์ ไทมส์ มยั นีเ้ ลยจรงิ ๆ’

เทยี บกบั เมอื่ กอ่ น นักศกึ ษาทมี่ าเป็ นพนักงานพารท์ ไทมท์ กุ วนั นี้ กวา่ ครงึ่ มกั ขาดสานึกความรบั ผดิ ชอบและตดิ จะรกั สบาย ความ แตกตา่ งยงิ่ ชดั ขนึ้ ไปอกี เมอื่ เห็นความทมุ่ เทอยา่ งสดุ ใจในการ ทางานของจฮี ยอน ระหวา่ งนี้ กยองฮาก็ยดื คอรอดอู อเดอรจ์ ากเครอื่ งปรนิ ทจ์ นแทบจะ เป็ นยรี าฟ เป้ าหมายคอื การเพมิ่ เลเวลใหต้ วั เอง เขาอยาก รบั ผดิ ชอบทาอาหารใหม้ ากทสี่ ดุ มากขนึ้ อกี สกั อยา่ งก็ยงั ดี เหมอื น พวกตดิ เกมแลว้ เกดิ ความกระหายอยากจะไดเ้ ลเวลสงู สดุ น่ันแหละ ตอนนีก้ ยองฮาหมกมุ่นอยกู่ บั เรอื่ งนีเ้ รอื่ งเดยี ว เดย๋ี วนะ เมอื่ ครเู่ ถา้ แกแ่ คต่ อบรบั เฉยๆ รเึ ปลา่ จฮี ยอนพูดกระตนุ ้ ดว้ ยนา้ เสยี งเนือยๆ “เถา้ แก”่ “หมื ?” “ไม่ลงรายการออเดอรเ์ หรอคะ”

“เออ้ ลงๆ ตอ้ งลงส”ิ มนั ก็น่าชวนใหส้ ตหิ ลดุ อยหู่ รอก เถา้ แกค่ งกาลงั ลอ่ งลอยอยกู่ บั ความปรารถนาลกึ ๆ ในใจทวี่ า่ ‘ถา้ มลี กู สาวแบบนีส้ กั คน คงดไี ม่ นอ้ ยเลยจรงิ ๆ’ แมจ้ ะชา้ ไปสกั หน่อยแตเ่ ถา้ แกก่ ็สง่ ออเดอรเ์ขา้ ไปทคี่ รวั แลว้ ทางฝ่ัง ครวั จงึ ไดเ้ รมิ่ ทาอาหาร ซงึ่ ใชเ้ วลาทง้ั หมด 9 นาทพี อดบิ พอดไี ม่ ขาดไม่เกนิ เมอื่ เสยี งกรงิ่ ดงั ขนึ้ จฮี ยอนก็วงิ่ ไปทางครวั ทนั ที “เสรจ็ หมดแลว้ เหรอคะเนี่ย? วา้ ว! ซปุ เนือ้ เผ็ดก็น่าอรอ่ ย!” เธอเป็ นแฟนคลบั แกงกมิ จขิ องกยองฮา ตดิ อกตดิ ใจสดุ ๆ ถงึ ขนาด บอกวา่ แกงกมิ จทิ ง้ั หมดทเี่ คยกนิ มา ฝี มอื กยองฮาอรอ่ ยทสี่ ดุ ใน ชวี ติ แลว้ กยองฮาไม่ไดว้ า่ อะไร ชว่ งกาลงั หนั หลงั กลบั น้ัน จฮี ยอนก็ถามขนึ้ “พคี่ ะ เย็นนีท้ าซปุ เนือ้ เผ็ดแบบนีใ้ หห้ น่อยไดไ้ หมคะ”

แมก้ ยองฮาจะอยากทาแคไ่ หน แตเ่ มนูอาหารเย็นไม่ใชส่ งิ่ ทตี่ นจะ กาหนดเอาเองได ้ อกี อยา่ ง ในโลกนีม้ สี งิ่ ทเี่ รยี กวา่ ชนชนั้ ทางสงั คม อยู่ ฉะน้ันแน่นอนวา่ คนทจี่ ะตดั สนิ ใจกาหนดเมนูอาหารเย็นได ้ คอื เถา้ แกไ่ ม่ก็หวั หนา้ ครวั อย่างชนิ ยองฮี ขณะทกี่ ยองฮากาลงั ลงั เลไม่รจู ้ ะตอบอยา่ งไร เถา้ แกท่ ไี่ ม่รโู ้ ผลม่ า ตอนไหนก็เป็ นคนตดั สนิ ใจให ้ “ดเี หมอื นกนั เอาซปุ เนือ้ เผ็ดนี่แหละ ของฉันดว้ ยหนึ่งท!ี่ ” บคุ คลนอกวงสนทนาซงึ่ ก็คอื ชนิ ยองฮที กี่ าลงั ยนื มองทกุ คนอยู่ เงยี บๆ สง่ เสยี งกระตนุ้ “จฮี ยอนจะ๊ เอาอาหารไปเสริ ฟ์ กอ่ นดไี หม ทงิ้ ไวแ้ บบนั้นเดย๋ี วเย็น ชดื หมด” “วา้ ย! จรงิ ดว้ ยคะ่ ”

น่ันแหละ เธอถงึ ไดก้ ลุ กี จุ อยกอาหารไปทโี่ ตะ๊ ลกู คา้ ทา่ ทางเหลา่ น้ัน คงน่ารกั น่าชงั ไม่เบาในสายตาเถา้ แก่ เขาเผยยมิ้ ออ่ นโยน “ซปุ เนือ้ เผ็ดทสี่ ง่ั ไวไ้ ดแ้ ลว้ คะ่ ทานใหอ้ รอ่ ยนะคะ” “ขอบคณุ ครบั ” ลกู คา้ ประจาทเี่ ป็ นผูช้ ายทง้ั หลายหนา้ บานแฉ่ง กยองฮาทเี่ ห็น เหตกุ ารณท์ ง้ั หมดยน่ ปากยน่ ควิ้ ‘ถงึ ขนาดพูดขอบคณุ กนั เลยทเี ดยี ว ปกตมิ แี ตพ่ วกขรมึ ๆ ทงั้ นั้น ไม่ใชเ่ หรอ’ ดงั น้ัน การเลอื กคนมาเป็ นพนักงานพารท์ ไทมจ์ งึ สาคญั ตวั กยอง ฮาเอง เมอื่ ตอนทเี่ ป็ นคนเสริ ฟ์ อยา่ วา่ แตไ่ ดร้ บั คาพดู โตต้ อบจาก ลกู คา้ เหลา่ นี้ แคร่ อยยมิ้ สกั ครงั้ ก็ยงั ไม่เคยไดเ้ ห็น เข็มนาฬกิ าชบี้ อกเวลา 5 โมง 30 นาที อกี ไม่นานรา้ นจะยงุ่ เพราะ เต็มไปดว้ ยลกู คา้ ทเี่ ขา้ มารบั ประทานอาหารเย็น แตเ่ มอื่ ชว่ งเวลา นั้นผ่านพน้ รา้ นก็โลง่ พอเรมิ่ วา่ ง กยองฮาจงึ หลบไปเขา้ หอ้ งนา้

จงั หวะน้ันเอง จฮี ยอนก็ปรดู ปราดเขา้ มาในครวั เพอื่ ถามชนิ ยองฮี “พกี่ ยองฮามใี บประกอบวชิ าชพี อาหารเกาหลเี หรอคะ?” “ไดย้ นิ วา่ ไม่มนี ะ...” “โห ขนาดไม่มยี งั ทาอาหารเกง่ ระดบั นี้ คณุ นา้ เป็ นคนสอนใชไ่ หม คะ” ปกตแิ ลว้ ตอ้ งเรยี กชนิ ยองฮวี า่ หวั หนา้ แตช่ นิ ยองฮรี สู ้ กึ วา่ มนั ทางการเกนิ ไป จงึ โนม้ นา้ วจฮี ยอนวา่ จะเรยี กคณุ ป้ าเฉยๆ ก็ได ้ แต่ จฮี ยอนโนม้ นา้ วกลบั วา่ เรยี กคณุ นา้ ดดู กี วา่ “ฉันไม่ไดส้ อนอะไรเลย เขาเรยี นรเู ้ อาเองทงั้ น้ัน” “จรงิ เหรอคะ” “อมื ”

คยุ กบั ชนิ ยองฮแี ลว้ จฮี ยอนก็รสู ้ กึ วา่ เธอไม่เคยเจอใครเจ๋งและเท่ เทา่ กยองฮามากอ่ น ตอนน้ันเอง มผี ูช้ ายสวมสทู 3 คนยนื เถยี งกนั ไปมาอยหู่ นา้ ประตู รา้ น “เออ... ลองเขา้ ไปในรา้ นดกู อ่ นเหอะน่า!” “อาหารตามสง่ั ? ถา้ อยากกนิ อะไรแบบนีไ้ ปกนิ บฟุ เฟตอ์ าหาร เกาหลไี ม่ดกี วา่ เรอะ” เถา้ แกม่ องแตล่ ะคนทยี่ งั ตกลงกนั ไม่ไดอ้ ยา่ งเหม่อลอย เป็ นเวลา เดยี วกบั ทจี่ ฮี ยอนวงิ่ อยา่ งเรว็ รตี่ รงเขา้ หาลกู คา้ กอ่ นจะเชอื้ เชญิ อยา่ งสดใสสดุ พลงั “ไม่ตอ้ งลงั เลกนั แลว้ คะ่ เชญิ ดา้ นในเลยคา่ !” จฮี ยอนในวนิ าทนี ีท้ าใหเ้ ถา้ แกภ่ มู ใิ จเหลอื เกนิ ถา้ ไม่มคี วามเป็ น ผูน้ าอยเู่ ต็มเปี่ ยมคงทาเชน่ นีไ้ ม่ไดแ้ น่นอน

เมอื่ หนั ไปเห็นพนักงานสาวนอ้ ยน่ารกั ผูช้ ายสองคนทเี่ ถยี งกนั อยกู่ ็ ใจออ่ นยวบ “ขะ เขา้ รา้ นกนั ไหม?” “อะ เอาสิ กนิ แคอ่ ะไรเบาๆ รา้ นนีก้ ็โอเคอย”ู่ ครน้ั ไดท้ นี่ ่ังเรยี บรอ้ ย ทงั้ หมดก็เรมิ่ ดเู มนู “กนิ อะไรดลี ะ่ ?” “ไม่ตอ้ งคดิ เยอะ บอกแลว้ รา้ นนีแ้ กงกมิ จคิ อื ทสี่ ดุ ” คนทเี่ งยี บมาตลอดพูดสวนขนึ้ มาทนั ควนั “ตง้ั แตก่ นิ แกงกมิ จใิ นรา้ นตามสง่ั มา ยงั ไม่เจอทไี่ หนอรอ่ ยขนาดน้ัน นะ”

“ทนี่ ี่ไม่เหมอื นทอี่ นื่ เวย้ ฟังฉันแลว้ ลองกนิ ดกู อ่ น ถา้ ไม่อรอ่ ยฉัน จา่ ยเอง” “เอาจรงิ เหรอ” “เออ แตถ่ า้ อรอ่ ยพวกแกจา่ ยนะ จา่ ยสว่ นของฉันดว้ ย” ถงึ อยา่ งไรแกงกมิ จกิ ร็ าคาแค่ 5,000 วอน ไม่มอี ะไรตอ้ งลาบากใจ ผูช้ ายสองคนในกลมุ่ ตดั สนิ ใจเอาดว้ ย “โอเค ขอแกงกมิ จสิ ามทคี่ รบั ” “จะเตรยี มใหเ้ ดย๋ี วนีเ้ ลยคะ่ ” ลกู คา้ ทพี่ าเพอื่ นมาอกี สองคนแอบกงั วลใจ เขามองจฮี ยอนทกี่ าลงั ยมิ้ ละไม

“ชว่ ยทาใหอ้ รอ่ ยๆ นะครบั เออ้ ! คงไม่ไดเ้ ปลยี่ นคนครวั ใชไ่ หม ครบั ” เขาถาม “อา่ ...คะ่ ยงั เป็ นคนเดมิ คะ่ ” จฮี ยอนเดนิ ไปเพอื่ จะแจง้ ออเดอรใ์ หเ้ ถา้ แกท่ ราบ เธอเอยี งคอขบคดิ ‘หมายถงึ คณุ นา้ หรอื พกี่ ยองฮากนั นะ’ เพราะคนทรี่ บั หนา้ ที่ ทาอาหารมอี ยสู่ องคน เถา้ แกท่ รี่ ออยตู่ รงแคชเชยี รถ์ ามจฮี ยอนทกี่ าลงั ทาทา่ คดิ ไม่ตก “คดิ อะไรหนา้ เครยี ดเชยี ว?” “เออ้ ! ลกู คา้ ทา่ นน้ันถามวา่ ไม่ไดเ้ ปลยี่ นคนครวั ใชไ่ หมน่ะคะ่ ” เถา้ แกฟ่ ังแลว้ ไม่ไดเ้ ห็นเป็ นสาระอะไร สองสามวนั กอ่ นมลี กู คา้ มา กนั สคี่ น หนึ่งในนั้นสง่ั แกงกมิ จิ ซงึ่ พอไดช้ มิ ก็ชมเปาะเสยี ยกใหญ่ ลกู คา้ คนนั้น ก็คอื คนทจี่ ฮี ยอนกาลงั ชใี้ หม้ องอยตู่ อนนี้

“คนครวั ก็คนเดมิ น่ันแหละจะเปลยี่ นไดไ้ ง ออเดอรล์ ะ่ ” “แกงกมิ จสิ ามทคี่ ะ่ ” เถา้ แกส่ ง่ ออเดอรไ์ ปทคี่ รวั ชนิ ยองฮดี งึ กระดาษแลว้ มองไปทกี่ ยอง ฮา “คณุ กยองฮาไปพกั ก็ไดน้ ะคะ ออเดอรง์ า่ ยๆ เดย๋ี วฉันทาเองคะ่ ” ใจเธอน้ันเธอคดิ เผอื่ กยองฮา แตใ่ จกยองฮาน้ันกาลงั คนั ยบุ ยบิ เพราะความอยากพชิ ติ เป้ าหมาย “ขอผมทาไดไ้ หมครบั อยากทาจรงิ ๆ นะครบั ” สหี นา้ กยองฮาน้ันยงิ่ กวา่ คาวา่ จรงิ จงั ชนิ ยองฮจี งึ อนุญาตตามคา ขออยา่ งใจกวา้ ง “อะ อา่ เอาอยา่ งน้ันก็ได ้ งนั้ ฉันจะไปทานา้ สลดั นะคะ”