สูตรลับ ฉบับสัมผัส 1 Delicious by Touch

ตอนที่ 14 https://novel-lucky.com จงั หวะทอี่ นั อลิ เทกำลงั จะเปิ ดประตรู ำ้ น ก็มคี นเขำ้ มำทกั “เถำ้ แก่ มำแลว้ เหรอครบั ” กยองฮำมำรออยกู่ อ่ นแลว้ ตง้ั แตป่ ระตยู งั ไม่เปิ ด เพรำะผูท้ รี่ รู ้ หสั เปิ ด ประตรู ำ้ นมเี พยี งเถำ้ แกแ่ ละชนิ ยองฮี “โอ ้ กยองฮำ มำรอเลยเหรอ” “ครบั ผม” “ทำไมมำแตเ่ ชำ้ ขนำดนีล้ ะ่ อกี ตง้ั 30 นำทกี วำ่ จะถงึ เวลำเปิ ดรำ้ น นะ” “ผมอยำกเตรยี มงำนชว่ งเชำ้ ไวส้ กั หน่อย พวกวตั ถดุ บิ บำงอย่ำงกะ จะหน่ั เตรยี มไวเ้ ลยครบั ”

อนั อลิ เทฟังทกี่ ยองฮำตอบแลว้ ก็แทบปิ ดควำมชนื่ ใจเอำไวไ้ ม่มดิ “มเี ธออยู่ ฉันอนุ่ ใจขนึ้ เยอะเลย” คำชมปบุ ปับทำใหก้ ยองฮำตกใจเล็กนอ้ ย “มะ ไม่ถงึ ขนำดนั้นหรอกครบั ผมทำตำมหนำ้ ทเี่ ทำ่ นั้นเอง” ฟังอกี ก็ยงิ่ ปลำบปลมื้ อนั อลิ เทเลยแงม้ สงิ่ ทตี่ นตง้ั ใจไวอ้ อกมำ “เดย๋ี วฉันมเี รอื่ งสำคญั จะคยุ ดว้ ย รไู ้ วเ้ ทำ่ นีก้ อ่ นแลว้ กนั นะ” กยองฮำทำตวั ไม่ถกู อยนู่ ิดๆ แตก่ ็ตอบรบั “ครบั ผม” แมจ้ ะอยำกรทู ้ นั ทวี ำ่ เป็ นเรอื่ งอะไร แตก่ ็ทำไดเ้ พยี งอดทนรอคอย เนื่องจำกยงั มงี ำนใหท้ ำอกี มำก ทเี่ ขำมำรำ้ นตงั้ แตเ่ ชำ้ ไม่ไดม้ ี เหตผุ ลเพยี งแคต่ อ้ งกำรเตรยี มวตั ถดุ บิ เอำไวล้ ว่ งหนำ้ เทำ่ นั้น ตอนนี้

เขำรบั หนำ้ ทเี่ ตรยี มทงั้ อำหำรเชำ้ กลำงวนั และเย็นสำหรบั สมำชกิ รำ้ นดว้ ย และทสี่ ำคญั เหนือสงิ่ อนื่ ใดคอื เขำอยำกฝึ กฝนเพอื่ เพมิ่ เลเวล กระทง่ั บำงครงั้ งำนของชนิ ยองฮี กยองฮำยงั รบั มำทำเองเสยี ดว้ ยซำ้ ทำงำนมำกก็ตอ้ งเหนื่อยมำกเป็ นธรรมดำ แตก่ ยองฮำไม่แสดงออก ถงึ ควำมเหนื่อยยำกแมแ้ ตน่ อ้ ย ใจทคี่ วำมปรำรถนำลกุ โชตชิ ว่ งของ เขำมุ่งม่นั อยแู่ ตก่ บั กำรเพมิ่ เลเวลเทำ่ นั้น *** พนักงำนเสริ ฟ์ พำรท์ ไทม ์ ชอื่ : อซี นุ กกุ (ชำย) อำย:ุ 23 ปี ไม่กวี่ นั กอ่ นตอนเจด็อกลำออกไป ซนุ กกุ [1]ก็เขำ้ มำรบั ตำแหน่ง แทน

ซนุ กกุ มบี ำงอยำ่ งทมี่ องแลว้ ใหค้ วำมรสู ้ กึ ออ่ นโยนอบอนุ่ แมจ้ ะยงั ทำงำนไม่คลอ่ ง แตเ่ มอื่ เทยี บกบั เจด็อกแลว้ สไู ้ ดส้ บำยๆ กยองฮำอยใู่ นครวั มองซนุ กกุ ทที่ ำงำนอยำ่ งตงั้ อกตง้ั ใจอยใู่ น หอ้ งอำหำร เขำเปรยขนึ้ มำเบำๆ “โชคดจี งั จำกนีไ้ ป เถำ้ แกม่ คี นชว่ ยแบ่งเบำภำระแลว้ ” ซนุ กกุ นั้นไม่วำ่ จะทำอะไรก็ถอื วำ่ ทำไดด้ กี วำ่ เจด็อกไปเสยี หมด ตลอดเวลำทผี่ ่ำนมำเจด็อกเป็ นตวั กำรทำใหเ้ ถำ้ แกต่ อ้ งเหนื่อยเก็บ กวำดควำมเสยี หำยอยรู่ ำ่ ไป บรรยำกำศกำรทำงำนยำมเชำ้ เรมิ่ ตน้ อยำ่ งอบอนุ่ ชว่ งเทยี่ งทยี่ งุ่ วนุ่ วำยก็ผ่ำนพน้ ไปอยำ่ งเรยี บรอ้ ย ไม่ทนั ไร กถ็ งึ เวลำ 1 ทมุ่ อนั เป็ น เวลำทลี่ กู คำ้ เรมิ่ ออกนั แน่นรำ้ น “ซนุ กกุ ! เสริ ฟ์ นำ้ ใหโ้ ตะ๊ 5 ดว้ ย” “รบั ทรำบครบั ”

“จฮี ยอน! โตะ๊ 3 ขอเพมิ่ กมิ จิ โตะ๊ 5 ขอไชเทำ้ ดองกบั สลดั นะ ฝำก ดว้ ย” “คำ่ กำลงั ยกไปคะ่ ” “เตรยี มแลว้ เหรอ เออ้ โอเค” จฮี ยอนน้ันเชค็ หมำยเลขโตะ๊ กอ่ น แลว้ จงึ เตรยี มของเสริ ฟ์ ไวเ้ อง โดยทเี่ ถำ้ แกย่ งั ไม่ทนั ไดส้ ง่ั แมร้ ำ้ นจะยงุ่ เสยี จนป่ันป่ วนขนำดไหน เถำ้ แกก่ ็สำมำรถออกคำสง่ั ไดอ้ ยำ่ งตอ่ เนื่อง ทำงำนงำ่ ยดำยไม่มี ชะงกั ทเี่ ถำ้ แกท่ ำงำนไดส้ บำยขนึ้ กวำ่ แตก่ อ่ นไม่ใชเ่ พรำะมซี นุ กกุ เขำ้ มำ เพมิ่ เทำ่ นั้น ยงั เป็ นเพรำะจฮี ยอนเองก็มสี กลิ กำรเสริ ฟ์ อำหำรที่ รดุ หนำ้ ไปมำกจนตวั เขำถงึ กบั พูดไมอ่ อก ดไู ปดมู ำทำใหน้ ึกถงึ กยองฮำสมยั ยงั รบั หนำ้ ทเี่ สริ ฟ์ อยทู่ ำงฝ่ังหอ้ งอำหำร สองคนนี้ เหมอื นกนั เลยทเี ดยี ว ระหวำ่ งน้ันทำงฝ่ังครวั เองก็ทงั้ ตม้ ผดั ทอด พรอ้ มกบั รบั ออเดอรท์ ี่ เขำ้ มำเรอื่ ยๆ ไม่มหี ยดุ เหงอื่ บนหนำ้ ผำกกยองฮำไหลโชกรำวฝน ตก ชว่ั ขณะทที่ ำซปุ เนือ้ เผ็ดเสรจ็ พอดนี ้ันเอง

[ระดบั ฝี มอื กำรทำซปุ เนือ้ เผ็ดเพมิ่ ขนึ้ ] [ซปุ เนือ้ เผ็ดเลเวล 2 เลอื่ นระดบั เป็ นเลเวล 3] [ซปุ เนือ้ เผ็ดเลเวล 3 สำเรจ็ แลว้ ] [ซปุ เนือ้ เผ็ดของผูม้ ปี ระสบกำรณค์ รวั ] ระดบั กำรปรงุ : เลเวล 3 . . . รสชำตขิ องนำ้ ซปุ มคี วำมลกึ ลำ้ และเขม้ ขน้ กวำ่ ซปุ เนือ้ เผ็ดธรรมดำ ทว่ั ไป

‘โอว้ ในทสี่ ดุ ก็ไดเ้ ลอื่ นขน้ั ’ สวสั ดกี ระบวนกำรเลเวลอพั ทไี่ ม่ไดพ้ บกนั มำนำน! กยองฮำฉีกยมิ้ ปำดเหงอื่ บนหนำ้ ผำกทงิ้ ไปอยำ่ งไม่ใยดี กอ่ นจะลง มอื ทำอำหำรตอ่ ไป และตอนทกี่ ำลงั จะสง่ จำนใหม่ออกจำกครวั นั้นเอง [ระดบั ฝี มอื กำรทำขำ้ วรำดหมูผดั ซอสเพมิ่ ขนึ้ ] [ขำ้ วรำดหมูผดั ซอสเลเวล 2 เลอื่ นระดบั เป็ นเลเวล 3] . . .

‘ขำ้ วรำดหมูผดั ซอสก็มำ!’ เป็ นเพรำะชว่ งนีล้ กู คำ้ เยอะหรอื เปลำ่ นะ เลเวลอพั ครง้ั ที่ 3 ตำมมำตดิ ๆ ดว้ ยเมนูขำ้ วผดั กมิ จิ จำกนั้น ทกุ เมนูทสี่ ง่ ออกไปเสริ ฟ์ ก็เลเวลอพั ตอ่ เนื่องกนั ไปทลี ะอยำ่ งๆ จนเสยี ง เตอื นดงั อยใู่ นหไู ม่เวน้ ชว่ ง ‘วนั เดยี ว... ไม่สิ แคช่ ว่ั โมงเดยี วจะอพั มนั กอี่ ยำ่ งกนั ละ่ เนี่ย!’ กยองฮำดใี จจนเนือ้ เตน้ ไปทว่ั ทง้ั รำ่ ง ทำงำนอยำ่ งสนุกสขุ สนั ตร์ ำว รอบตวั มแี ตเ่ รอื่ งมงคลก็ไม่ปำน ชนิ ยองฮเี ห็นเขำ้ ก็ปรบั ลมหำยใจ ของตวั เองใหห้ ยดุ หอบ เอยี งคอไปมำ พลำงชวนคยุ “ฟ่ ูว... สดุ ยอดเลย คณุ กยองฮำนี่ดทู ำ่ จะไม่รจู ้ กั คำวำ่ เหนื่อยเลย นะเนี่ย” คำพูดของชนิ ยองฮที ำใหก้ ยองฮำแอบเขนิ “ก็ ก็แค.่ .. มนั สนุกดนี ่ะครบั ”

ทำ่ ทำงของเขำทำใหเ้ ธออดเลอื่ มใสอกี ครง้ั ไม่ได ้ สว่ นกยองฮำน้ัน ควำมหวงั จะไปใหถ้ งึ เลเวล 4 ยงิ่ มำก็ยงิ่ มำกขนึ้ เป็ นทวคี ณู ครหู่ นึ่งหลงั จำกดแู ลลกู คำ้ เรยี บรอ้ ย จฮี ยอนก็แอบแวบมำทคี่ รวั “พี่ ดมื่ นำ้ แข็งเย็นชนื่ ใจเสยี หน่อยคอ่ ยทำงำนตอ่ นะคะ” ในครวั ก็มนี ำ้ ดมื่ เหมอื นกนั ทวำ่ ตงั้ แตว่ นั น้ันเป็ นตน้ มำ จฮี ยอนดจู ะ ใสใ่ จกยองฮำยงิ่ กวำ่ เกำ่ เธอรอู ้ ยแู่ ลว้ วำ่ ทกุ คนทำงำนยงุ่ เสยี จน เวลำเขำ้ หอ้ งนำ้ ยงั ไม่มี อยำ่ วำ่ แตจ่ ะมำหำนำ้ ดมื่ ดบั กระหำยสกั แกว้ เลย “กำลงั อยำกไดอ้ ยพู่ อด.ี .. ขอบใจนะ!” หลงั จำกน้ันจฮี ยอนก็เอำผำ้ เชด็ หนำ้ ของตวั เองวำงไวบ้ นเคำนเ์ ตอร ์ ครวั พรอ้ มกระซบิ เสยี งเบำ “นี่นะคะ”

กยองฮำมวั แตท่ ำอำหำรจนมอื ไมเ้ ป็ นระวงิ เหงอื่ เกำะเต็มหนำ้ ก็ยงั ไม่มโี อกำสเชด็ “ทะ ทจี่ รงิ ไม่ตอ้ งก็ไดน้ ะ ไม่เป็ นไร” ปำกบอกแบบนั้น แตม่ อื กลบั ยนื่ ไปหยบิ ผำ้ เชด็ หนำ้ ทเี่ ธอเสนอให ้ ดว้ ยนำ้ ใจ เอำมำซบั เหงอื่ บนหนำ้ ผำก “หมื ... กลนิ่ อะไรเนี่ย หอมมำกเลย” เขำเพงิ่ เคยไดก้ ลนิ่ หอมหวำนลกั ษณะนีเ้ ป็ นครง้ั แรก กลนิ่ ออ่ นๆ หอมลกึ เขำ้ ไปถงึ โพรงจมกู วงิ่ ขนึ้ ไปทกั ทำยสมองอยำ่ งนุ่มนวล คำถำมของกยองฮำทำเอำจฮี ยอนซอ่ นควำมเขนิ อำยไวไ้ ม่ไหว หนำ้ ขำวผ่องคอ่ ยๆ เปลยี่ นเป็ นสแี ดงระเรอื่ ทง้ั แกม้ ทงั้ หวำ่ งควิ้ แดง เหมอื นถกู แตม้ แป้ งเจำ้ สำวในพธิ แี ตง่ งำนเกำหลโี บรำณ กำรกระทำแสนอบอนุ่ หวั ใจของเธอสง่ ผลใหม้ ุมปำกยองฮำยกยมิ้ ไม่รตู ้ วั มองทำ่ ทำงทหี่ นั หลงั เดนิ ออกไปอยำ่ งเขนิ อำยของจฮี ยอน แลว้ กยองฮำไดแ้ ตค่ ดิ ในใจ

‘น่ำรกั จรงิ ๆ นะเรำนี่’ *** กยองฮำกำลงั เดนิ ไปเขำ้ งำนทรี่ ำ้ นอำหำร เขำรสู ้ กึ วำ่ แตล่ ะกำ้ วยำ่ ง ชำ่ งเบำสบำยเหลอื จะกลำ่ ว “นี่เพงิ่ ผ่ำนไปแคส่ องเดอื นเอง... ขอบคณุ ฟ้ ำดนิ ทไี่ ม่ทอดทงิ้ ขำ้ นอ้ ย!” กยองฮำไดข้ นึ้ เงนิ เดอื น เดอื นทผี่ ่ำนมำเขำไดเ้ งนิ รวมๆ แลว้ ก็สอง ลำ้ นสำมแสนวอน จำกสองลำ้ นหนึ่งแสนวอนไดเ้ พมิ่ มำอกี สองแสน วอน ไม่เพยี งเทำ่ นั้น เขำยงั ไดโ้ บนัสประจำเดอื นอกี 5,000 วอน ดว้ ย ในควำมเป็ นจรงิ กำรขนึ้ เงนิ เดอื นใหค้ นทเี่ พงิ่ เขำ้ มำทำงำนไดไ้ ม่ นำนเชน่ นีเ้ ป็ นเรอื่ งแปลกประหลำดอยำ่ งยงิ่ ตอ่ ใหบ้ อกวำ่ เป็ น เพรำะกยองฮำทำใหย้ อดขำยของรำ้ นพุ่งเกนิ กวำ่ ทกี่ ำหนดไว.้ .. หรื อกยองฮำทำประโยชนใ์ หร้ ำ้ นมหำศำลก็ตำมแต่ กำรจะใหเ้ งนิ

ผูช้ ว่ ยครวั ทเี่ ขำ้ มำรบั หนำ้ ทไี่ ดเ้ พยี งสองเดอื นเพมิ่ อกี ตง้ั สองแสน วอนก็ไม่ใชเ่ รอื่ งปกติ ทวำ่ ในมุมของเถำ้ แก่ แมวมองทโี่ ผลม่ ำในตอนนั้นมอี ทิ ธพิ ลตอ่ กำรตดั สนิ ใจอยำ่ งใหญ่หลวง แมวมองชำยวยั กลำงคนทแี่ อบมำยนื่ ขอ้ เสนอใหก้ ยองฮำครำวกอ่ น ทำใหเ้ ขำยงิ่ เล็งเห็นวำ่ ดว้ ย ควำมสำมำรถของกยองฮำตอนนี้ ไปเสนอตวั ทรี่ ำ้ นไหนก็มแี ตค่ น จะอำ้ แขนรบั พรอ้ มจดุ พลไุ ฟฉลอง กยองฮำยงั คงอำรมณด์ ไี ม่หำยเพรำะเงนิ เดอื นขนึ้ ขณะเดนิ มำจน ใกลจ้ ะถงึ รำ้ น เขำก็ตอ้ งหยดุ เดนิ เพอื่ กดรบั สำย [หำงำนทำใหม้ นั เป็ นทเี่ ป็ นทำงหน่อยสิ ไม่ใชเ่ อำแตร่ บั งำนพำรท์ ไทม]์ “ผมตดั สนิ ใจเองไดน้ ่ำแม่” [แม่เป็ นหว่ งหรอกนะถงึ ไดพ้ ูด จะอยอู่ ยำ่ งน้ันไปเรอื่ ยๆ มนั ไม่ได ้ อกี ไม่นำนก็จะถงึ ชว่ งเทศกำลแลว้ ดว้ ย อำยกุ ็ไม่ใชน่ อ้ ยๆ นะ]

“ครำ้ บ เขำ้ ใจแลว้ ครบั ตอนนีต้ อ้ งเขำ้ กะแลว้ แม่ ผมไปกอ่ นนะ” ตง้ั แตโ่ ตจนบรรลนุ ิตภิ ำวะ กยองฮำก็ขยนั ขนั แข็งวงิ่ รอกเพอื่ หำงำน ทำมำโดยตลอด แตผ่ ลคอื เสยี เวลำไปเปลำ่ ๆ เห็นลกู ชำยเป็ นแบบนี้ หวั อกพ่อแม่ทไี่ หนจะไม่เป็ นหว่ งเลำ่ ! ยงิ่ เป็ นลกู ชำยคนเดยี วทเี่ พงิ่ มำตอนอำยมุ ำกแลว้ จะไม่ใหห้ ว่ งเลยก็ยงิ่ เป็ นไปไม่ได ้ กยองฮำรวู ้ ำ่ แม่เป็ นกงั วล เขำอยำกเลำ่ ใหฟ้ ังตำมควำมเป็ นจรงิ แตก่ ็ หยดุ ปำกไว ้ ขนื เลำ่ ทลี ะคำๆ ก็มแี ตจ่ ะทำใหเ้ รอื่ งยดื ยำวกวำ่ เดมิ เพรำะหำกบอกวำ่ ตอนนีไ้ ดง้ ำนเป็ นผชู ้ ว่ ยครวั อยู่ แม่คงยงิ่ เป็ นหว่ ง หนักเขำ้ ไปอกี แมเ้ งนิ เดอื นจะเยอะพอใหใ้ ชไ้ ดเ้ หลอื เฟื อ แตส่ ำหรบั ผูใ้ หญท่ ง้ั หลำยน้ันคำตอบมเี พยี งหนึ่งเดยี ว ตอ้ งเป็ นพนักงำนบรษิ ทั ทเี่ ขำ้ ทำงำนในบรษิ ทั เทำ่ นั้นถงึ จะม่นั คงพอ ใหว้ ำงใจ ‘ผมจะประสบควำมสำเรจ็ ใหไ้ ดด้ ว้ ยอำชพี นีค้ รบั ’ แลว้ เขำก็กำ้ วเขำ้ รำ้ นอำหำรไปดว้ ยหวั ใจแข็งแกรง่ อยำ่ งคนที่ ตดั สนิ ใจดแี ลว้ -------------------------------------------------- [1] ชอื่ ซนุ กกุ มคี วำมหมำยวำ่ ผูอ้ ทุ ศิ หรอื สละตนเพอื่ ชำติ

ตอนที่ 15 https://novel-lucky.com ทรี่ า้ นยงั ไม่มใี ครมาเลย กยองฮาเรมิ่ งานดว้ ยการทาความสะอาดครวั กอ่ นเป็ นลาดบั แรก ตามกจิ วตั ร เรอื่ งไม่ไดม้ ใี ครสง่ั เขาแคค่ ดิ วา่ ‘ทางานในทที่ สี่ กปรก จติ ใจจะสะอาดไดย้ งั ไง’ เขาเตมิ เครอื่ งเคยี งลงในโหลทพี่ รอ่ ง ทาโน่นทานี่ไปเรอื่ ยๆ ไม่ทนั รสู ้ กึ ตวั เวลาก็ผ่านไปแลว้ 30 นาที กยองฮาเงยหนา้ มองนาฬกิ า บนผนัง กอ่ นจะพมึ พาออกมา “ปกตเิ ถา้ แกค่ วรมาถงึ แลว้ นี่นา... วนั นีส้ ายแฮะ” เขาคดิ จะพกั เสยี หน่อยจงึ เดนิ ไปน่ังลงตรงหนา้ โตะ๊ ทวี่ า่ ง หยบิ มอื ถอื ขนึ้ มาเพอื่ หาอะไรทาฆ่าเวลา สงิ่ ทดี่ งึ ใหก้ ยองฮาสนใจไดท้ นั ที คอื ภาพโปรไฟลข์ องเพอื่ นๆ ในโปรแกรมแชต “เปลยี่ นรปู อยไู่ ม่กคี่ นเอง ใชร้ ปู เดมิ กนั หมดเลย... เหอะ วา่ เขา เรา เองก็เหมอื นกนั น่ันแหละ”

ในบรรดาภาพโปรไฟลม์ ากมาย มแี คภ่ าพเดยี วทตี่ รงึ สายตาเขาให ้ นิ่งมองไดน้ านทสี่ ดุ แน่นอนวา่ ตอ้ งเป็ นภาพของจฮี ยอน สาวเสริ ฟ์ พารท์ ไทมป์ ระจารา้ นฮนั อลุ ! จๆู่ วนั นีเ้ ขาก็นึกอยากรอู ้ ยากเห็นขนึ้ มาอยา่ งไม่มเี หตผุ ล “จฮี ยอนทาอะไรอยไู่ หนกนั นะ” *** ณ หอ้ งฝึ กซอ้ มชนั้ ใตด้ นิ ของบรษิ ทั JK เอนเตอรเ์ทนเมนท ์ สาวสวยสะพรง่ั ดง่ั ดอกไมผ้ ลบิ านหา้ คนกาลงั ซอ้ มเตน้ ทา่ ตา่ งๆ ให ้ ตรงกบั จงั หวะสนุกสนานของเพลง คณุ สมบตั ทิ เี่ ด็กฝึ กเหลา่ นีม้ ไี ม่ ดอ้ ยไปกวา่ กนั เลย คอื พวกเธอตา่ งก็เป็ นเจา้ ของใบหนา้ สวยโดด เดน่ และรา่ งเพรยี วระหง หนึ่งในดอกไมง้ ามเหลา่ นั้น คอื จฮี ยอน

“มจี กี บั โซยองเตน้ ไม่ตรงนี่! เอาใหม่!” การทศี่ ลิ ปิ นจะเตน้ เป็ นกลมุ่ อยา่ งพรอ้ มเพรยี งกนั ราวกบั มจี ติ สอื่ ถงึ กนั ไดน้ ั้นไม่ใชเ่ รอื่ งงา่ ยเลย ตอ้ งใชค้ วามพยายามอยา่ งไม่มี ขดี จากดั บวกกบั การซอ้ มแลว้ ซอ้ มอกี เทา่ นั้นจงึ จะสาเรจ็ นี่จงึ เป็ น เหตผุ ลทไี่ อดอลทง้ั หลายตอ้ งใชช้ วี ติ เป็ นเด็กฝึ กอยหู่ ลายตอ่ หลาย ปี “พกั กอ่ นแลว้ คอ่ ยมาตอ่ แลว้ กนั นะ” เมอื่ ไดเ้ วลาพกั แสนหวานมาครอบครอง ทง้ั หา้ คนก็ซบั เหงอื่ ทเี่ กาะ หนา้ พราวราวลกู ปัด หยดุ หอบหายใจ “เราจะไดเ้ ดบวิ ตก์ นั จรงิ ๆ เหรอ” “ก็ทา่ นประธานบอกไวอ้ ยา่ งนั้นนี่นาวา่ ภายในปี นีเ้ ราจะออก รายการอนิ กกิ าโย[1]” ฟ้ าหลงั ฝนยอ่ มสดใส วนั เดบวิ ตข์ องสาวๆ เหลา่ นีก้ าลงั ใกลเ้ ขา้ มา ทกุ ที

แมร้ อบขา้ งจะคยุ กนั เจยี๊ วจา๊ ว แตจ่ ฮี ยอนทอี่ ยตู่ รงกลางกลบั น่ังเงยี บ “นี่ จฮี ยอน ไม่ดใี จเลยเหรอ” “ดใี จส”ิ จฮี ยอนตอบเบาๆ “ดใี จ แตท่ าไมทาหนา้ อยา่ งนั้นละ่ ความดใี จอยไู่ หนฮ”ึ “พอดเี มอื่ กคี้ ดิ เรอื่ งอนื่ อยนู่ ่ะ” ซอนมที มี่ ดั ผมเปิ ดหนา้ ผาก จๆู่ ก็หนั มาถามอยา่ งสนอกสนใจ “พจี่ ฮี ยอน เลกิ ซอ้ มแลว้ จะไปรา้ นอาหารอกี หรอื เปลา่ คะ” จฮี ยอนเป็ นคนทไี่ ม่คอ่ ยปิ ดบงั เรอื่ งสว่ นตวั เทา่ ไหร่ ตง้ั แตเ่ รมิ่ ใชช้ วี ติ เป็ นเด็กฝึ ก เธอก็หาเวลาเพอื่ ไปทางานพารท์ ไทมจ์ นได ้ และเรอื่ งนี้ สมาชกิ ทกุ คนตา่ งก็รบั รู ้ เด็กฝึ กทที่ างานพารท์ ไทมม์ ใี หเ้ ห็นเป็ น

ปกตอิ ยแู่ ลว้ แตก่ บั สมาชกิ ทมี นี้ ผูท้ อี่ อกไปทางานพารท์ ไทมข์ า้ ง นอกมเี พยี งจฮี ยอนคนเดยี ว “ตอ้ งไปส”ิ โซยองเห็นจฮี ยอนหนา้ ตาสดใสขนึ้ มา ก็อดแซวไม่ได ้ “จฮี ยอน เธอนี่มนั ยงั ไงกนั นา้ พอพูดถงึ รา้ นอาหารทไี รยมิ้ ทกุ ที หรอื วา่ แอบซอ่ นชายหนุ่มไวท้ นี่ ่ัน” ฟังดเู หมอื นโยนหนิ ถามทางม่วั ซว่ั แตด่ นั ไปทบั กบนอ้ ยเขา้ จฮี ยอน สะดงุ้ รบี โบกไมโ้ บกมอื เป็ นระวงิ ปากก็ปฏเิ สธทนั ควนั “มะ ไม่มี ไม่มนี ะ หนุ่มเหนิ่มอะไรละ่ !” “ไม่มี แลว้ ทาไมตอ้ งหนา้ แดงดว้ ยละ่ ” แกม้ เป็ นสรี ะเรอื่ ขนึ้ มาขนาดนั้น ใครๆ ก็เห็น จฮี ยอนรบี หนั หนา้ หนี

“อากาศมนั รอ้ นเหอะ...” ปฏกิ ริ ยิ าของจฮี ยอนถอื เป็ นทสี่ นุกสนานของสาวๆ ยงิ่ นัก เรยี ก เสยี งหวั เราะไดอ้ ยา่ งทว่ั ถงึ ทเี ดยี ว “กวิ๊ กวิ๊ สงสยั จะมใี ครซอ่ นไวจ้ รงิ ๆ เสยี ดว้ ย” “พๆี่ คะ วนั นีเ้ ราไปเยยี่ มรา้ นอาหารกนั ดไี หม ไปสอ่ งแฟนพจี่ ฮี ยอน ดว้ ยไงคะ” ยอนจอง นอ้ งเล็กของทมี เสนอขนึ้ มา ถงึ จะพูดแบบนั้น จฮี ยอนก็ไมค่ ดิ วา่ จะมใี ครทาจรงิ ๆ แตก่ ็ยงั ไม่วาย มองตาเขยี ว “ถา้ โผลม่ าละ่ ก็เจอดแี น่” น่ันทาใหท้ กุ คนอยากรอู ้ ยากเห็นยงิ่ กวา่ เดมิ เพราะจฮี ยอนไม่เคย แสดงอาการเชน่ นีใ้ หเ้ ห็นมากอ่ น ‘ก็ลอ้ เลน่ กนั เสยี อยา่ งนี้ เลยคดิ ถงึ ยงิ่ กวา่ เดมิ อกี เนี่ย’

*** อกี ดา้ นหนึ่งในเวลาเดยี วกนั นั้นเอง เถา้ แกอ่ นั อลิ เททมี่ าเขา้ รา้ น สายกวา่ ปกตกิ าลงั คยุ เรอื่ งสาคญั เนือ้ หายาวเหยยี ดอยกู่ บั กยองฮา “รว่ มกจิ การหรอื ครบั ” “อมื ลองมาทาดว้ ยกนั ดสู กั ตงั้ นะ!” “แตผ่ มไม่มเี งนิ ลงทนุ เลยนะครบั ?” กยองฮาทมี่ นึ ๆ งงๆ ตอบเชน่ นั้น อนั อลิ เทจงึ พูดซา้ อกี หน “เงนิ ลงทนุ ไม่ตอ้ งไปสนใจ! ฉันเป็ นฝ่ ายเตรยี มเอง ฉันแคห่ วงั จะ ทางานกบั เธอไปนานๆ เทา่ นั้น... คดิ เสยี วา่ เป็ นพนักงานประจาที่ รบั งานจากฉันไปทา จะไดส้ บายใจขนึ้ ... อกี ไม่นานฉันวา่ จะเปิ ดอกี หนึ่งสาขาน่ะนะ”

อนั อลิ เทเห็นกยองฮายงั มนึ ๆ งงๆ อยเู่ ชน่ เดมิ จงึ บอกเรอื่ งทนี่ ่ายนิ ดี สมทบไปอกี หนึ่งเรอื่ ง “หนังสอื สญั ญาใหเ้ อาตามทเี่ ธอเห็นสะดวก ตอ้ งการแบบไหนก็เอา แบบนั้นแหละ!” กยองฮานึกวา่ ตวั เองอยใู่ นฝัน สงั คมเกาหลที กุ วนั นีต้ อ่ ใหม้ ที กั ษะหรอื ความสามารถเยยี่ มยอด เพยี งไร การจะไปใหถ้ งึ จดุ ทมี่ กี จิ การหรอื ธรุ กจิ ของตวั เองไดน้ ้ันถอื เป็ นเรอื่ งยากมาก ประเด็นสาคญั ทตี่ อ้ งคดิ ใหด้ ี คอื เงนิ คากลา่ วทวี่ า่ เงนิ คอื ตวั ทาเงนิ [2]คงไม่ไดเ้ กดิ ขนึ้ มาเปลา่ ๆ หากมองจากมมุ น้ันก็ฟันธงไดเ้ ลยวา่ ขณะนี้ อนั อลิ เทไดย้ นื่ ขอ้ เสนอทเี่ ป็ นโอกาสดที สี่ ดุ สาหรบั กยองฮาแลว้ กยองฮายงั คงไรค้ าตอบ อนั อลิ เทเรมิ่ กระวนกระวาย

“เออ้ แหม ดสู ตสิ ตงั ฉันส.ิ .. ลมื บอกเรอื่ งสาคญั จรงิ ๆ ไปอกี เรอื่ งแน่ะ ... คา่ อนิ เซนทฟี [3]ทจี่ ะใหเ้ พมิ่ ตามผลงาน ฉันให ้ 30% คานวณ จากกาไรสทุ ธนิ ะ ตอ่ ใหข้ ายไม่คอ่ ยดยี งั ไง ฉันจะคงไวท้ สี่ ามลา้ นหา้ แสนวอนเป็ นหลกั ก็แลว้ กนั ” สาม-ลา้ น-หา้ -แสน-วอนเหรอ น่ันมนั มากกวา่ เงนิ เดอื นตอนนีอ้ กี ตง้ั ลา้ นวอนเลยนะ ทางฝ่ังกยองฮาเหมอื นจะไม่มอี ะไรขาดทนุ เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย แถมยงั มี เงอื่ นไขลว่ งหนา้ กรณีขายไม่ดมี ารองรบั อกี ชนั้ หนึ่ง หากขายดนี ่ัน ก็แปลวา่ ยงิ่ มรี ายรบั มากเขา้ ไปใหญ่ แตฝ่ ่ังอนั อลิ เทน้ัน เรอื่ งทจี่ ะให ้ 30% จากกาไรสทุ ธจิ ดั วา่ เกนิ กาลงั ไปนิด การเปิ ดสาขาเพมิ่ ตอ้ งใชเ้ งนิ อกี มากและเขายงั ตอ้ ง รบั ผดิ ชอบคนเดยี วลว้ นๆ ทวา่ อนั อลิ เทไม่มที างอนื่ ใหเ้ ลอื ก เพราะ หากไม่มกี ยองฮา เขาก็ไม่รจู ้ ะเปิ ดสาขาเพมิ่ ไปเพอื่ อะไร ดงั น้ัน สถานการณข์ องเขาตอนนีจ้ งึ เหมอื นเอาเชอื กมาคลอ้ งคอรอแขวน ไวเ้ สรจ็ สรรพ

“กะทนั หนั เกนิ ไปหรอื เปลา่ ยงั ไงก็แลว้ แต่ วนั นีล้ องเก็บไปคดิ ทบทวนดดู ๆี กอ่ น แลว้ ตอนเลกิ งานคอ่ ยมาใหค้ าตอบฉัน” ระหวา่ งทางาน เถา้ แกค่ ดิ หนักเรอื่ งการเปิ ดสาขาใหม่อยตู่ ลอดเวลา แตเ่ ขาเชอื่ มน่ั วา่ ถา้ มกี ยองฮาอยลู่ ะ่ ก็ อยา่ งไรก็ไปไดส้ วยแน่นอน *** เย็นวนั เดยี วกนั หลงั จากทจี่ ดั การปิ ดรา้ นเป็ นทเี่ รยี บรอ้ ย อนั อลิ เทกบั กยองฮาก็น่ัง จบั เขา่ คยุ กนั สองคน “อยา่ งน้ัน ผมตอ้ งไปๆ มาๆ ระหวา่ งทนี่ ี่กบั สาขารองใชม่ ย้ั ครบั ” คาถามของกยองฮาทาใหอ้ นั อลิ เทนึกขอบคณุ ในใจ จงึ ตอบกลบั ดว้ ยเสยี งออ่ นโยน กยองฮารบั ขอ้ เสนอในการรว่ มกจิ การกนั แลว้ ในทสี่ ดุ

ตอ่ ใหไ้ ม่ไดร้ บั คา่ อนิ เซนทฟี เขาก็ยงั จะไดเ้ งนิ เดอื นสามลา้ นหา้ แสนวอน เพยี งแคจ่ านวนตวั เลขนีก้ ็ตดั สนิ ใจไดท้ นั ที ไม่มเี หตผุ ลที่ จะตอ้ งปฏเิ สธ ยงิ่ ถา้ ไดค้ า่ อนิ เซนทฟี ดว้ ยแลว้ น้ัน... อกี อยา่ ง รา้ นอาหารแตล่ ะรา้ นก็ไม่เหมอื นกนั อยแู่ ลว้ จะอาหารจนี อาหาร ญปี่ ่ นุ อาหารเกาหลี อาหารฝรง่ั หรอื อาหารตามสง่ั งา่ ยๆ ไม่วา่ จะ เป็ นรา้ นแบบไหน รวมๆ แลว้ จานวนเงนิ ทจี่ ะไดน้ ้ันก็ไม่นอ้ ยอยดู่ ี “อมื้ สถานทที่ ดี่ ไู วว้ า่ จะใหเ้ ป็ นสาขารอง ถา้ เดนิ ไปก็ใชเ้ วลา ประมาณชว่ั โมงหนึ่งได ้ เธอไปๆ มาๆ ดรู า้ นแลว้ ก็ทาอาหารให ้ หน่อยไหวไหมละ่ ” “ครบั รบั ทราบครบั ผม จะตง้ั ใจทาใหด้ ที สี่ ดุ ครบั ” “ดี ไม่ตอ้ งเกรงใจนะ ทาเหมอื นทที่ าอยตู่ อนนีน้ ่ะดแี ลว้ ” “ครบั ” สงั คมทตี่ า่ งก็เตบิ โตไปพรอ้ มๆ กนั เป็ นเชน่ นีเ้ อง!

อนั อลิ เทมองกยองฮาเป็ นทรพั ยากรมนุษยท์ มี่ คี า่ สว่ นกยองฮาก็มี สนามทจี่ ะลงแขง่ เพอื่ ใหไ้ ดม้ าซงึ่ ความสาเรจ็ พไี่ ดด้ ี นอ้ งก็ไดด้ ว้ ย มนั เป็ นเรอื่ งทงี่ ดงามสาหรบั ทงั้ สองฝ่ ายไม่ใชห่ รอื ถงึ แมจ้ ะไม่มใี ครรวู ้ า่ อนาคตจะเป็ นอย่างไรก็ตาม [1] อนิ กกิ าโย คอื รายการเพลงของเกาหลี คลา้ ยๆ รายการเจ็ดสี คอนเสริ ต์ ของไทย [2] เงนิ คอื ตวั ทาเงนิ = คนยงิ่ มเี งนิ มาก ก็ยงิ่ ใชเ้ งนิ นั้นตอ่ ยอดทา กาไรไดม้ าก [3] คา่ อนิ เซนทฟี (Incentive) = คา่ ตอบแทนทใี่ หเ้ พมิ่ ตาม ชนิ้ งานหรอื ผลงาน รายไดผ้ ูร้ บั จะมากขนึ้ สองหรอื สามเทา่ ตวั คลา้ ยๆ คา่ คอมมชิ ชน่ั