เพชรพระอุมา เล่ม4ไพรมหากาฬ

769 คอยบงการใหเ สอื กระโจนขน้ึ มาเลนงานเราไดอยางไร เอาละครับ ตอนน้ีเรามองเหน็ อะไรโดยแสง ตะวนั กระจางชดั กับตา เปนการยนื ยันอยา งน้แี ลว” “ก็นั่นนะซิ ทาํ ไมมันถงึ พสิ ดารอยา งนัน้ กไ็ มรู จะใหฉ นั บอกสกั ก่คี ร้ัง ฉนั กย็ ังยนื ยันอยวู า ในขณะนน้ั ฉนั เห็นอยางนจ้ี ริงๆ พูดแลว ยงั ขนลุกอยนู ”่ี หญงิ สาวสยวิ กาย ถอยหางจากศพนัน้ ออกไปเลก็ นอย อยางหวาดๆ รพนิ ทรห วั เราะเบาๆ เดนิ ออ มไปยืนอยูทางดานศรี ษะศพทเี่ ปด ตาคา งอยู “ส่ิงท่คี ุณหญงิ เหน็ อยา งวา นนั่ ผมกบ็ อกกบั คุณหญิงหลายครงั้ แลว วา คณุ หญงิ ตาฝาด ประสาทหลอนไปเอง หรอื คณุ หญงิ จะใหผ มบอกตามความเชื่อถอื ของพวกชาวปาด?ู ” หลอนไมกลา วอะไรในขณะนัน้ พรานใหญจ ึงบอกตอมาดว ยเสียงแผว ต่ําวา “เมื่อเสอื ตวั นฆี้ า คน คนนี้เปนศพท่ีสามเพราะความแคน พยาบาท ทล่ี กู ของมนั ถกู ทาํ รา ย ถึงตาย วญิ ญาณของผตี ายโหงคนทส่ี ามนเี่ องไดลงสิงเสอื รา ย สาํ แดงเดชข้นึ ขค่ี รอ มหลงั ของมันและ นําตรงมาทีต่ นไมทีเ่ ราหลบซอ นอยูบนกิ่งไม คลา ยจะแนะเสอื ใหรวู า ตนเหตทุ ี่ทําใหลูกๆ ของมนั ตายนั้น คอื เราสองคนที่ซอ นอยูนน่ั เอง ปศาจท่ีสิงเสือตองการใหเสือฆา เราดวย แตเมอื่ เสือถูกยิงตาย สิ้นฤทธิ์ลง ฤทธ์ขิ องปศ าจกห็ มดไปดว ย ศพนีจ้ ึงลมลงในทนั ทที ีเ่ สือตาย อยา งที่คณุ หญิงเห็น” ดารินรองอะไรออกมาคาํ หนง่ึ ผงะถอยหา งจากศพมาอกี พรานใหญก ็หัวเราะกากออกมา ดงั ๆ “เปนยงั ไงครบั ถาผมบอกคณุ หญงิ อยา งน้ี คณุ หญิงจะเชอ่ื ไหมละ?” หลอนพยายามจะอา นสีหนา ของเขา กลืนนา้ํ ลายลงคอฝดๆ “แลวทาํ ไมฉนั ถงึ เห็นคนเดียวละ คุณไมเ หน็ ?” “อา ว! ผีนะ ถา จะหลอกใคร กม็ กั จะหลอกคนเดียวเสมอ ตอ ใหอ ยหู ลายๆ คน คนอนื่ ๆ ก็ ไมเ หน็ ในกรณีนมี้ นั เลนงานคณุ หญงิ คนเดียว คณุ หญิงถึงไดเ หน็ ภาพท่สี ยดสยองถงึ เพียงนน้ั สําหรบั ผมคราํ่ หวอดมาเตม็ ทแี ลว มันหลอนผมไมได เพราะฉะนน้ั ผมจงึ เห็นในลกั ษณะธรรมดา ทส่ี ดุ คอื เห็นไอเสือตัวนั้น คาบลากศพนี้กรากๆ มากับพน้ื ไมผิดอะไรกับสองศพแรกนัน่ แหละ” หญงิ สาวมอี าการเหมอื นจะจับไขข ึ้นมาอกี “คุณตองการจะใหฉ นั เชือ่ ในเหตุการณค รงั้ นี้ อยา งไรกนั แน อยางแรกทว่ี าตาฉันฝาดเหน็ ไปเอง หรือวา อยางหลังคอื ฉันถูกผหี ลอก?” พรานใหญเ ดนิ เขา มาชิดหลอ น “เดี๋ยวนค้ี ณุ หญิงไดเ ห็นชดั กับตาตัวเองแลว ใชไ หมครบั วาในปา มนั เตม็ ไปดว ยสงิ่ ลล้ี บั ท่ี เราพสิ จู นไมได มนั อยูท ส่ี ตแิ ละกาํ ลังใจของเราเทา น้นั อยา ไปสนใจอะไรกบั มนั หรอื เก็บไปคดิ ให มากเลยครบั สรุปแลวกค็ ือตาฝาดน่ันแหละ เปนขอ วนิ จิ ฉยั ท่ดี ที ี่สุด สําหรับปญญาชนทไ่ี ดร ับ การศึกษามาดแี ลว เร่ืองนาขนหัวลกุ ชนิดน้ี ผมก็บอกแลววา เคยพบเหน็ เผชญิ มากบั ตนเองมากอ น เสียนกั ตอนัก สาํ หรับคณุ หญิง ผมรสู ึกวาสตแิ ละความกลา หาญดเี ปน พิเศษ ผดิ กบั ผูห ญิงธรรมดา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

770 ทีเดยี ว บุกปาไปนานๆ อกี หนอ ยก็ชนิ ไปเอง และสามารถรเู ขา ใจไดด วยตนเอง วา อะไรมันเปน อะไร จะใหผ มอธบิ ายออกมาใหช ดั เจน และตรงกบั ขอ เท็จจรงิ ท่สี ุดนั้น ผมก็ไมร จู ะอธบิ ายได อยางไร เพราะมนั อธิบายยาก อยา งท่ยี กตวั อยา งมาใหเหน็ แลวนแ่ี หละครับ คือเมือ่ ผมบอกคณุ หญงิ ตาฝาดไปเอง คณุ หญิงกย็ งั ยนื ยนั อยวู า เห็นชัดๆ ไอครั้นผมอธบิ ายในเรอื่ งความอาถรรพณ เร่ืองภตู ผี ปศ าจ คุณหญงิ ก็รับฟงไมไ ดถ นัดนกั มันคา นกนั เองอยูในทอี ยางนแี้ หละ” หลอ นเงียบงนั ไปนานอยา งตดั สนิ ใจไมถ กู เตม็ ไปดวยความฉงนคลางแคลง และอกสนั่ ขวัญสยองอยางไมเ คยปรากฏมากอน “แลว นี่ตอ ไป ถาตาฉันฝาดเห็นอะไรพิลกึ ๆ อยา งน้ีอกี ฉนั จะทําอยางไรดี? บอกตรงๆ วา ขณะทเี่ ห็นนะ แทบจะช็อกไปทเี ดียว มนั เขยา ขวญั ทําลายประสาทเหลอื เกนิ ” “ถา เหน็ อกี กค็ วบคุมสตใิ หด คี รับ แลว กน็ ั่งพจิ ารณามนั ไปใหถอ งแทว า มันคืออะไร อยา ขวญั เสีย อยาว่ิงหนี อยา เอะอะโวยวาย เพราะอาการเหลา นนั้ มนั จะทาํ ใหเ รายิ่งหวาดกลวั ตกใจเปน ทวคี ณู ขนึ้ ไปอกี มันจะมาใหเห็นในลักษณะไหนก็คดิ เสยี วา เรากําลังดูภาพยนตร ขย้ตี าเสีย แลวดู ใหม เรียกช่ือตัวเองดซู วิ า เรายงั รูสึกตวั อยหู รอื เปลา และถา มปี นอยใู นมือ ก็เล็งใหเ ทยี่ งที่สดุ แลว ลอง ซัดออกไปสกั เปรี้ยง” พลางเขากห็ วั เราะอีกครง้ั ยกั ไหล “ก็แคน นั้ เองครบั แลว เรากจ็ ะรูเองวา มนั คอื อะไรกันแน บางทกี ่งิ ไม บางทจี อมปลวก บางทีกลายเปน สตั วไปจริงๆ” “พดู งาย แตม นั ทาํ ยากเหลอื เกิน ขณะทเ่ี รายงั ไมออกเดนิ ทางเขา ปามา เมอ่ื คณุ เตอื นฉนั เชนนี้ ฉนั ก็รสู ึกวา มนั เปน เร่ืองงา ยดายเหลือเกิน และก็รูด อี ยแู ลววา จะตองปฏิบัตเิ ชน นเี้ หมอื นกนั แตพ อมาเผชญิ เขาจริงๆ ทําตามท่คี ุณวานี่ไมได” “ก็เพราะฉะนน้ั นะซิครบั เขาถงึ วา ทุกสิ่งทกุ อยางตอ งการความชาํ นาญ และการฝก ฝนให เกดิ ความเคยชนิ คณุ หญงิ ไมใ ชรายแรกของคนทผ่ี า นโลกเจรญิ มาแลว เตม็ ไปดวยทฤษฎีของ วทิ ยาศาสตร แลวมาเผชญิ กบั สิ่งล้ีลบั มดื มนน้ี จนทําใหอ กส่นั ขวญั แขวนไปหรอกครับ ใครตอใคร หลายคนในคณุ ลักษณะเชน เดียวกับคณุ หญงิ ก็ไดมาเจอกันเสียนกั ตอ นกั แลว ผมเคยนั่งหา งกับนัก ธรณวี ิทยาชาตฝิ ร่งั เศสคนหนึง่ เปนคนช้ันดอ็ กเตอรดวยซาํ้ เราเฝาซากชาวบานคนหนง่ึ ทีถ่ กู เสอื ลาก เอาไป พอตกดึก ตาดอ็ กเตอรนน่ั เกดิ เหน็ ศพที่เรากาํ ลังเฝา อยูล กุ ขน้ึ นัง่ แยกเขยี้ วยงิ ฟน และกาํ ลังจะ ปน ไตห างขน้ึ มา แกเลยโวยวายขึ้น เสือที่กาํ ลังจะเขากนิ ซากอยแู ลว เลยเผน แนบไป รายนยี้ ง่ิ กวา คุณหญิงเสยี ดว ยซ้ํา เพราะตลอดท้ังคนื ของคนื นั้น เราทาํ อะไรกันไมไ ดเลย ผมตอ งรบั ภาระหนัก คอยระวังไมใ หแกเผนลงจากหา ง เพราะประเดี๋ยวๆ แกกเ็ ห็นศพนนั้ มีการเคลื่อนไหวอยูรํ่าไป พอรงุ เชา กลับแคม ป แกก็ลมเจ็บ เปนโรคดซี านเกือบตาย” “ขออยา ใหฉ นั เจอเขาอยา งอตี าดอ็ กเตอรทคี่ ุณวานน่ั เลย” หลอนพูดเสยี งส่ัน พนมมือขนึ้ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

771 “ฉันกลวั แลว เห็นฤทธแิ์ ลว จะไมขออวดดี ลองดีอกี ตอ ไป” พรานใหญซ อ นย้ิม “ถานักวทิ ยาศาสตร รจู ักพนมมือในปาไดอยางนีล้ ะกเ็ ชือ่ วา คงจะไมเ ปน ไรหรอกครบั เมอ่ื คืนน้ี การท่คี ณุ หญงิ เหน็ ขบวนของเจา ปา แมจ ะเปน ภาพในมโนคดิ หรอื ภาพฝน ก็ตอ งนับวา เปน นมิ ติ ดแี ลว สงั เกตไหมครบั หลงั จากทีค่ ณุ หญงิ เหน็ เจา ปามาสาํ แดงตนแลว ภาพหลอกหลอนนา กลัวตา งๆ ไมป รากฏใหเ หน็ อีกเลย” หลอนไมต อบ สีหนางนุ งงหวาดๆ ยนื อยใู นความลงั เล เช่อื คร่งึ ไมเ ชอื่ ครง่ึ อดประหลาด ใจตนเองไมไดว า แตไ หนแตไ รมา หลอนไมเคยมคี วามโนมเอียงเชอื่ ถือในเร่อื งเชนนี้มากอนเลย ตรงกันขามกลบั เหน็ วา เปนเรอื่ งเหลวไหลทส่ี ุด แตแลว กก็ ลบั มาเผชิญดวยตาตนเองอยา งชนดิ พูดไม ออก และไมส ามารถจะพึง่ สติปญ ญาของตนเองไดเลย ในอาณาจกั รดงพงไพรทีแ่ วดลอมรอบกายอยู ในขณะน้ี หลอ นรูสึกตวั เองวา เปนเพียงสว นประกอบปลีกยอ ยเสียเหลือเกนิ แมแ ตใ บไมบางชนดิ มนั ยงั กวางใหญกวาตวั หลอนเสยี อกี “ศพพวกนี้เราจะทํากนั ยงั ไง อจุ าดตาเหลอื เกนิ ” ในทส่ี ดุ หลอนถามขึ้น พรานใหญสั่นศีรษะ “ไมมที างจะทาํ ยังไงไดเ ลย นอกจากจะปลอ ยไวต ามบญุ ตามกรรมอยางน้ี เราไมม เี วลา พอทีจ่ ะจดั การฝง เพราะตอ งรบี เดินทาง เช่อื วาอาจพบพรรคพวกของเขาบา งก็ได เมอ่ื มีคนถูกเสอื คาบมาถงึ สามคนแบบน้ี พวกเขาตอ งตามแน” ท้ังสองผละจากบรเิ วณนั้น บา ยหนาขน้ึ ไปทางปา โคก แวะทหี่ นองแคบๆ ตอนหน่ึงซง่ึ ขงั นาํ้ ไวเมือ่ ฝนตกใหญว านซืน รพนิ ทรบรรจนุ ํา้ เพ่มิ เตมิ ในกระบอกจนเต็ม ดารินทรดุ ตัวลงวกั นา้ํ ลบู หนาและคาํ คอ พออาศัยความชมุ ช่ืนเพ่อื เตรียมรับกบั ความแหง ผากรอ นรมุ ของดงกนั ดาร ซึ่งยงั ไม สามารถจะทาํ นายถูกวาจะตอ งบุกบน่ั ผจญไปอกี สกั เทา ใด พรานใหญใ หเ วลาหลอ นนัง่ พกั อยทู ีบ่ รเิ วณหนองน้ํานัน่ อกี ครูใหญ แลว กบ็ อกใหท ราบ วา จะพยายามคนหาหมบู า น หรอื แหลง อาศยั ของพวกตัดไมต ามแผนเดมิ ดงั เชน ทไ่ี ดต ้งั ใจไวเ มื่อ เยน็ วานกอนทจ่ี ะเกดิ เหตรุ า ยขึน้ ขดั จังหวะเสยี กอ น ซงึ่ เขาเขาใจวา คงจะไมอ ยหู างออกไปนกั และนั่นคอื เปา หมายชัน้ แรกของการสืบขา วคราวของคณะท่พี ลดั พรากจากกนั ไป สามชั่วโมงเต็มๆ ของการเดินวกวนอยใู นดงดบิ ซง่ึ หญิงสาวไมมีทางจะเขา ใจหรือ กําหนดจดจาํ อะไรไดเ ลย นอกจากจะตามเขาไปในลักษณะเหมือนคนตาบอด ปา เงยี บเชียบไมมสี งิ่ ใดกระโตกกระตาก หรือแสดงรอ งรอยใหเ ห็นวา มมี นษุ ยป ว นเปย นอยเู ลย หลอนเหน็ รพนิ ทรข มวด คิ้วอยางพศิ วง ยนื กวาดสายตาสาํ รวจใครค รวญไปรอบดา น ขณะน้ี ตา งยนื อยใู นบรเิ วณปา ดกึ ดํา บรรพ ตนไมแ ตละตน สงู ใหญ ทะยานเยย่ี มเมฆ แผกง่ิ ใบเบยี ดเสยี ดปกคลุมแสงตะวันไวม ดิ ชิด [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

772 จนกระทั่งพนื้ ดนิ เบอื้ งลา งมดื สลัวอบั ช้นื ใบไมทหี่ ลน ลงมาสมุ ทับโถมกันมองไมเหน็ พนื้ และหนา ถึงศอกเศษ ไมมีสัตวอ ะไรแผว พานมาใหเ ห็น นอกจากพวกก้ิงกา บนิ ตวั เล็กๆ ทถี่ ลารอนโฉบจาก ตนไมต นโนน มายังตนนเี้ หน็ วูบวาบไปหมด อากาศขนหายใจไมส ะดวกนกั การเคล่อื นไหวแตล ะ กา วยากนกั ทจี่ ะระมัดระวัง ไมใหบงั เกดิ เสียงข้นึ ได ดานชา งทอี่ าศัยเดินมาไดม าสนิ้ สุดลงอยาง กะทันหัน ยังบริเวณปากทางแหง นี้ และมนั เปนดานเกา “ทาํ ไม? เรามาผิดทางกระมัง?” หลอนกระซิบถามแผว เบา เมือ่ สังเกตเห็นกริ ยิ าของเขา พรานใหญไมต อบ หมนุ กายชาๆ ไปรอบดานอีกคร้งั แลวปลดกระบอกนํ้าทีส่ ะพายหลัง ออกสงไปใหห ลอ น ดารนิ รบั มาดื่มเต็มกระหาย เมอ่ื หลอ นสง คืนเขาจงึ ดมื่ บา งเพียงเล็กนอ ย แลว ใช มดี ทีต่ ดิ ตวั อยสู ับบากตน ไมข างๆ ตัวไวเปน เครื่องหมายอะไรชนดิ หนงึ่ ซึง่ หลอ นไมเขา ใจ ระหวา งที่ เขายงั ยนื สาํ รวจทิศทางเหมือนจะอา นอะไรอยูนน้ั หลอ นถือโอกาสทรุดตวั ลงนง่ั พักทีก่ ่ิงไมผุของ ตนไมล มขนาดใหญต น หนึง่ อยางเหน็ดเหนอื่ ยเม่อื ยลา ขณะนีร้ พินทรย นื หันหลังใหแ กห ลอน ทันใดนั้นเอง หญิงสาวกร็ ูสึกวา อะไรชนิดหน่งึ มกี าํ ลังดนั หยนุ ๆ เขามากระทบท่ขี อ เทา พอเหลอื บลงมองหลอนก็รอ งลั่นออกมาสดุ เสียงอยางตกใจ พรอมกบั กระโดดหนี แตชาไปเสยี แลว เชือกสีเหลืองสลวั ร้ิวดาํ อันเคล่อื นไหวได ซ่งึ คอยๆ ขมวดเปน บว งอยา งเงียบกรบิ ออกมาจากใตกงิ่ ไมน ้นั ตวดั รวบขาทั้งสองของหลอนไวอยา งแนน กระชบั แลวฉดุ ใหล มควาํ่ จากกงิ่ ไมท ่ีนัง่ อยู ลงมา กลง้ิ อยกู ับพน้ื มันตวัดพนั ตวั หลอนมัดเปน เปลาะข้ึนมาอยา งรวดเรว็ จนกระทั่งถงึ เอว พรอ มกับเสยี ง ขฟู าจากปากทอี่ า กวางเหน็ เขยี้ วแหลมยาว พรานใหญห นั กลบั มาในทันทีทีไ่ ดยนิ เสยี ง พรบิ ตานนั้ เขากถ็ ึงตัวหลอ นพรอมกบั มีดโบว่ี ในมอื ดารนิ หมดเร่ยี วแรงไปเสยี แลวดวยความตกใจระคนขยะแขยง หลอนหลับตาแนน สงเสียง รอ งเอด็ ไมเ ปน ภาษาอยเู ชน นน้ั มันเปน งเู หลือมตวั ไมใ หญอะไรนกั ...ขนาดหนา แขง เทาน้นั แตม นั ก็ เปน มัจจรุ าชสาํ หรับมนุษยไ ดอยา งสบาย ในกรณีท่ีจโู จมเอาโดยไมทนั รูต วั มอื ซายของรพินทรพ งุ เขา ควากา นคอที่กาํ ลงั ชรู อนของมัน เจา สตั วเ ลอื ดเย็นงบั ฉบั ลงไปบนขอ มอื ของเขาเตม็ แรง อยา งดุ รา ยเกรยี วกราดท่ถี กู ขดั ขวางในการพชิ ิตเหยื่อของมัน รพนิ ทรเ สยี วปลาบสะบดั แขนออกโดยแรง เลือดจากคมเขย้ี วสรา งบาดแผลราวกับถูกมีดกระชากทะลกั ออกมาในทนั ทีน้ัน โดยไมคาํ นึงวา บาดแผลถกู กดั จะฉกรรจเ พยี งไร รพินทรข ยมุ กา นคอของมนั ไวไ ดอีกครัง้ อยางถนดั ถน่ี ดว ยกาํ ลงั ทง้ั หมดที่มีอยู แลว ปก คมมีเสยี บลึกไปใตค อของมันพรอมกรีดกระชากเต็ม เหนย่ี ว เลอื ดสีคลํา้ ของมันพลกั่ ออกมาทว มลําแขนเขา และอาบลงไปถึงรา งของดารินทีน่ อนดน้ิ อยูขา งลา ง เจา วายรายสะบดั ทอนหางฟด ฟาดพืน้ อยูไ ปมาอยางนากลวั รพินทรก ดั ฟน แหวะคมมดี ของเขาใหผ า ตลอดลงไปอีก จนเปน แผลทางยาวเกอื บศอก แลว กดหวั ลงไปแนบกบั โคนไมใ กลๆ กระชากมดี ออกจวงแทงหวั ไปตรึงอยูกับโคนไมต าํ แหนง น้ัน โดยปก คาทง้ิ ไว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

773 อดึ ใจตอจากนน้ั เขากค็ ลายสว นหางของมนั ทย่ี ังรัดกายของหญงิ สาวออกอยา งรวดเรว็ กระชากหลอ นใหล กุ ขน้ึ ยืน ลําตัวยาวประมาณสามวาเศษ บดั น้ี หมุนตวิ้ เปนเกลยี วพันกันเปน กระจกุ นาขยะแขยง เลือดทะลกั ออกมาเปน ล่ิม ดารนิ ยืนหนา ซีดเหมอื นจะเปนลมไปดว ยความตกใจ ระคนขนลกุ ขนชนั เจา สตั วเ ลือดเย็นยงั คงดน้ิ รนบิดเปน เกลยี วอยเู ชน นน้ั อยา งตายยาก ทง้ั ๆ ทถ่ี ูกผา ทองเหวอะหวะ และทีส่ วนหัวถกู แทงติดคาอยูกับตน ไม หลอ นหอ ไหลต วั สัน่ สยวิ หลบั ตา อาการ ขยะแขยงเหลอื ทจ่ี ะกลา ว “บร๋อื วว...” “นรกจกเปรตอะไรยงั ง้.ี ..มันโผลอ อกมาเม่อื ไหรไ มรูตวั เลย” รพินทรพ ึมพาํ กอนเอย ถาม หญงิ สาวทยี่ ังอยใู นอาการตกใจไมห าย “เปน ยงั ไงบางครบั ?” “ไมเ ปนไรหรอก แตข ยะแขยงเหลอื เกนิ นีถ่ า คุณชา กวา นี้อีกนดิ เดยี ว ฉนั คงขาดใจตาย เพราะความสะอดิ สะเอยี นมากกวา ทจี่ ะถูกมนั รดั ตาย” “คราวหลังตอ งระวงั หนอย เวลานงั่ พกั หรอื จะเดนิ ผา น โดยเฉพาะอยา งยิ่งตรงบริเวณ ปากทางเดนิ ผา นเขาออกของสัตว โขดหินท่รี มรน่ื หรอื ตนไมล ม มันมกั จะมาซมุ คอยดกั สัตวอ ยู เสมอ” “เอะ ! นนั่ คุณถูกมนั กัดไมใชห รอื ?” หลอ นรอ งเรว็ ปรือ๋ เปลี่ยนความรสู กึ ไปในทันที เม่อื เหน็ เขาเอาผาขาวมา ทคี่ าดเอวอยู ออกมาเช็ดเลือดตรงขอมือ แลว คัดเลอื ดออก มันไหลปรอี่ อกมาสงั เกตเห็นชัด และกอ นทร่ี พนิ ทรจ ะ ตอบเชนไร หลอ นก็ควา ขอ มือเขาไปดู พรานใหญม อื สน่ั เลก็ นอ ยเพราะความปวด มันกดั อยางถนัด และเขากก็ ระชากสุดแรงเกดิ แผลจงึ เหวอะไมใ ชน อ ย “เขาเสน เลือดตรงขอ มอื พอด!ี แผลใหญด ว ย...” หลอนอุทานออกมาอยา งตกใจ “ตาย! เลอื ดออกใหญแ ลว ...” “ประเดีย๋ วคงหยดุ ” พรานใหญว า ขยับจะใชผ าขาวมา อดุ ปากแผลไว แตหลอ นตะครุบมือไวเ สียกอน “นั่นจะทาํ อะไรนะ ?” “อุดแผลไวส กั ประเด๋ียว เลอื ดมันคงหยุด” “จะบาเรอะ! ผา ของคุณผืนน้ีสกปรกจะตาย จะใหเ ช้อื บาดทะยกั เขาหรอื ยงั ไง อดุ ใหตาย เลือดมนั ก็ไมม วี นั หยดุ หรอก บอกแลว วามนั ถกู เสนเลอื ด” พรอ มกับพูด หลอนกดไหลเ ขาใหท รดุ ลงน่งั ดงึ ผาขาวมาจากมือเขารดู เปนเสนยาวออก บิดเกลียว แลวมัดอยา งแนน หนาทแี่ ขนขา งนน้ั ตรงบริเวณตาํ่ กวา ขอศอกลงมาเลก็ นอย...เปน การ หามเลอื ดไวกอ น พลาดกดั รมิ ฝปากจองหนา เขา เหมือนจะตดั สนิ ใจอยชู ัว่ อึดใจหนึ่ง กด็ งึ ชายเส้ือ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

774 ของตัวเองออกพน ขอบกางเกงอยา งรวดเรว็ สองมอื ลวงเขาไปทางดา นหลัง รพินทรก ะพรบิ ตางงๆ แลว ตะลงึ เมอ่ื เห็นหลอนดงึ บราเชียรผ า ลูกไมส ชี มพอู อกมา กระชากฉกี บริเวณรปู กรวยอันเปน เบาะ ฟองน้ําออ นนมุ ขาดออกจากสายอีลาสติก ใชฟ องนาํ้ นนั้ ปด บรเิ วณปากแผลไว แลว มดั พนั อยางแนน หนาดว ยสายอลี าสติกหลายทบ “คณุ หญงิ ...” “เฉยๆ เถอะ” เจา ของบราเชยี รขดั มาดว ยเสียงต่าํ คงกม หนา จดั การกบั บาดแผลของเขาดวยมืออนั คลอง แคลวเชน น้ัน โดยไมส นใจกบั ตวั เอง เส้อื ชนั้ นอกของหลอ น มนั ขาดเปน ริ้วรุง ร่งิ ไปหมดทัง้ ตวั โดย แทบจะปกปดผิวไวไมไ ดอ ยแู ลว บัดนี้ โดยการสละบราเชียรใ หม าเปน ผาพนั แผลของเขา ทอนบน ของหลอนจงึ อยูใ นลกั ษณะกง่ึ เปลือย เหน็ ความงามสมบรู ณข องทรวงอกเดน ชดั ไมว า จะดานขา ง ดานตรง รพินทรกล้ํากลนื ความรูสกึ บางชนิดลงสูลาํ คออันแหงผาก มองดูหลอนผูนงั่ คกุ เขา พนั แผลใหดวยอาการเงยี บงนั เหมอื นถกู สะกด ดารินเงยหนา ขึน้ เมื่อผกู ปมครอ มบรเิ วณที่พนั แผลไวเ ปน ครงั้ สดุ ทา ย ตาตอ ตา ประสานกันนง่ิ “ขอบพระคุณอยางสูง...คณุ หญงิ ไมควรลาํ บากเลย ผม...” หลอ นยมิ้ นดิ ๆ สวนมาวา “ฉันเสยี เสือ้ ชั้นในหน่งึ ตวั ดกี วาจะตอ งเสยี พรานนําทาง คณุ คงไมประสีประสาหรอกวา บาดแผลของคุณมันฉกรรจแ คไ หน มนั อาจไมเจ็บปวดอะไรนกั แตถ า เลอื ดออกไมห ยุดภายในไม เกิดชวั่ โมงขา งหนา นี้ จะไมม คี นช่อื รพินทร ไพรวัลย อยใู นโลกนี้อกี แลว” “แลว...แลว เสอื้ ของคุณหญิง...” “ชางมนั เถอะ!” “มนั สวยเหลือเกิน นาเสยี ดาย...” พรานใหญพมึ พําตะกกุ ตะกกั ดารนิ ถอนใจยาว สายหนา ชา ๆ แววตาขบขนั ระคนตําหน”ิ “รูไหม ราคาของมันเทาไหร? ” “คงจะรวมรอย...” “ขอโทษเถิดคะ พอพรานใหญ บราเชียรข นาดรอ ยกวาบาทน่นั นะ มนั แถวหา ง สรรพสินคา ในกรุงเทพ แตท ่กี ลายมาเปน ผา พนั แผลของคุณอยูน่ี จากเมดสิ ัน สแควร นิวยอรก 250 เหรียญพอดไี มขาดไมเกนิ เอายสี่ ิบคณู เขา ไปซเิ ปนเงนิ ไทยเทา ไหร? ” “แลวพรานไพรจะไปเอาเงนิ ท่ีไหนมาใชใหค ณุ หญิง?” “อนุญาตใหผ อ นสง ได! ” “ผอนหน้ีชดใช ราคาบรา คงจะผอนสง หมดสน้ิ ไดภ ายในเวลาไมนานนัก...” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

775 เขาพดู ใบหนาเครง ขรมึ มืออีกขางหนงึ่ ลบู คลาํ อยูทีข่ อมอื ท่ีถกู พันไว “แตห นขี้ องนา้ํ ใจทเี่ จา ของอุตสาหส ละออกมาให ท้ังๆ ท่ีติดอยกู บั ตวั จะใชร ะยะเวลาผอ น สกั เทาใด ถงึ จะหมด?” ดารนิ วราฤทธิ์ ตะลงึ งนั ตอคาํ ถามนนั้ มันเปนปญ หาท่หี ลอนก็ไมส ามารถจะตอบได เชนกนั ... [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

776 33 รพินทรล ุกข้ึน เดนิ เขา ไปท่ซี ากงอู ีกครั้ง ขณะนีอ้ าการดนิ้ ของมันสงบราบคาบลงแลว เขา กระชากมดี โบว่ที ี่ปก ตรึงสว นหัวของมนั ตดิ กบั ตนไมออก เช็ดเลือดกับใบไมแลวเกบ็ เขาฝก ตามเดมิ พอหนั กลับมา ก็พบ ม.ร.ว.หญงิ ดาริน มายนื อยูใกลๆ “ถกู ของคุณหญงิ แลว ครับ เรามาผดิ ทาง” เขาบอกเรยี บๆ “แถวน้ีไมมีรอ งรอยของมนษุ ยผานเขา มาเลย ไมมีรอยตดั ไม ไมมรี อยเสอื ทลี่ ากเอาคนไป ไมม ีแมก ระทง่ั รอยสตั วส เ่ี ทาอืน่ ๆ” “ฉันนึกสงสยั ต้งั คร่งึ ช่ัวโมงทผี่ านมาแลว แตไ มก ลา ถาม เพราะถงึ อยา งไรฉันก็เชือ่ มนั่ คุณ เต็มที่” หลอนเอยขึน้ ออ ยๆ “สงสยั อะไร?” “กส็ งสัยวา คณุ นาจะนาํ ทางผดิ นะซ”ิ “มีอะไรทที่ ําใหคุณหญิงสงสยั เชน นน้ั ?” “หลักความจรงิ ประกอบกบั สามัญวินจิ ฉยั คุณลองคิดดซู ิ ขณะท่ีเราหลบขนึ้ ไปอยบู น ตนไม โดยคํานวณระยะเวลาทเี่ สอื ตวั น้นั ไปคาบลากเอาพวกตดั ไมเ หลา นนั้ มา พอมนั กลับมา เหน็ ลูกของมนั ตายกก็ ระโจนหายไป หางประมาณ 10 นาทีเทานน้ั มนั กไ็ ปลากเอาศพแรกมา แลวก็ไป คาบมาอีกสองศพ ระยะเวลาไลเลย่ี กนั ทัง้ นน้ั แสดงวา รศั มีทม่ี นั ผละจากตาํ แหนงซ่ึงเราหลบซอนอยู ไปกดั พวกตดั ไม และลากมาน้นั จะตองไมห างออกไปนกั ควรจะอยใู นราวไมเ กิน 2 กโิ ลเมตร มาย งัน้ มนั จะกลบั มาไดเร็วถงึ เพยี งน้นั หรอื และในระยะเพยี งแคน้ี เราควรจะเดินกนั อยางชาทสี่ ุดภายใน ครงึ่ ช่วั โมง แตน ีเ่ ราเดนิ กันมารวมสามชวั่ โมงแลว ยังไมพ บวี่แววอะไรเลย” หลอนรอบคอบ และไหวดพี อใช รพนิ ทรยกมือข้นึ ลูบคาง สบถอะไรพมึ พําอยใู นลาํ คอ แลวยิม้ แหงๆ “จรงิ ของคณุ หญิง ผมลมื นึกถงึ ขอ นไ้ี ปถนัด แลวทําไมคุณหญิงไมเ ตือนผมเสียแตแ รก เดินตามตอยๆ อยไู ด” ดารนิ ขมวดควิ้ แลว อดหวั เราะไมได “ดซู ิ ยังมาโทษฉนั อีก ฉนั จะไปรรู ึ คุณเปรียบเหมอื นจา วอาณาจกั รแหง ปา นี้ ฉนั เช่ือมือ คณุ เต็มท่ี ฉันจะกลาทว งคณุ หรือ ท้งั ๆ ที่สงสยั อยูตงดิ ๆ” จอมพรานโคลงหัวชา ๆ จปุ าก มองดูหลอ นดว ยแววตาขนั ๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

777 “คราวหลัง อยา เอาแตเ ชือ่ มือนกั สองหวั ดกี วา หัวเดยี ว ถา เหน็ อะไรไมชอบมาพากล ก็ สะกิดเตือนหรอื แสดงความคดิ เหน็ ใหรูไ วบ า ง โธ! น่ีเสยี เวลาเดนิ มะงุมมะงาหราอยูตง้ั นาน ผมเอง บางทมี นั ก็เปอๆ ไปบา งเหมอื นกนั อยา นกึ วา รพนิ ทร ไพรวัลย จะถกู ตอ งไปหมดทกุ อยา งสําหรบั ในปา ทีเผลอก็มีเหมือนกัน” “ฉันตัง้ ปณิธาณไวต ้ังแตเ มอ่ื คนื นีแ้ ลว วาจะไมข ออวดดีอะไรกับคณุ อีกในเร่ืองของปา เพราะอวดดที ไี ร...เปนตองผิดพลาดทกุ ครงั้ ไป เพราะฉะน้ันฉนั จงึ ไมก ลาทกั ทว งหรอื แสดงความ คดิ เหน็ อะไรทงั้ สิ้น เอาแตเดนิ ตามหลังอยตู อยๆ ยังจะมาวา อกี ” “นทิ านเรอ่ื งนส้ี อนใหร วู า ลูกจางกับนายจา ง อยดู วยกนั ไปนานๆ กอ็ าจตดิ นิสยั กนั ได เหมือนกนั ” หลอ นหนาตนื่ งง ตามไมทนั ถามพาซื่อวา “นิสัยอะไร” “ก็นสิ ยั พาโล ขโ้ี ทษนะซิครบั ” “เดีย๋ วเหอะ!...” หญงิ สาวปนปาก ตาคมปลาบ แตมแี ววหวาน “เดยี๋ วไดทะเลาะกันอกี เทานนั้ อุตสาหต ง้ั ใจไวแ ลว วา ตอ ไปนี้จะไมท ะเลาะ เสียย่ีหอ จริงๆ นีเ่ หน็ จะเปน คร้งั แรกกระมงั ท่ี พรานใหญ รพนิ ทร ไพรวลั ย ขยายข้เี ทอ หลงปา ใหเห็น” “อยานึกวา เปน ครง้ั สุดทา ยดว ย โอกาสขา งหนายังจะพาหลงเขาปา เขารกอีกมากนกั ไม เชอื่ คอยด”ู กลาวจบเขากแ็ ยกเขย้ี ว กมลงจับขอมอื ขางทีพ่ นั แผลไว ครางออกมาเบาๆ ดว ยความปวด ทีแ่ ปลบวูบข้ึนมาเปนระยะๆ อยากจะสมนา้ํ หนา คา ทไี่ มเ จียมสงั ขาร แตใ นยามนี้กส็ มนาํ้ หนาไมลง มีแตค วามเปน หวง ควา แขนขางนัน้ ไปดูอกี คร้ัง “น่แี หละ โทษของปากดี แผลมนั ก็เลยกําเรบิ เปน ยังไงบางละ” “เจบ็ กวาน้สี ักรอยเทา กท็ นได ขอใหห มดใจดอี ยา งนี้ตลอดไปเทานนั้ ” หลอ นบอกใหเ ขานงั่ พักลงตามเดมิ แลวคน ยาในซองบุหรีพ่ ลาสตกิ ของเขาเอง เลอื กชนิด ทเี่ ปนพวกยาระงบั ประสาทสง ใหกนิ เลือดของเขา บัดน้หี ยดุ สนทิ ลงแลว จากนนั้ อีกประมาณ 10 นาที รพินทรกบ็ อกใหท ราบวา เขาพรอ มทจี่ ะออกเดินทางได “เสียงที่เกิดขนึ้ ในบริเวณหบุ ซง่ึ มีเขาลอมรอบ บางขณะมนั ก็ลวงหูเรา” เขาบอก “ผมคะเนเอาวา เสยี งตัดไม ดงั อยทู างดานน้ี กเ็ ลยต้งั เข็มมงุ มาตามเสียงทเี่ ขาใจ เพ่ิงจะมารู เอาเดย๋ี วน้เี องวา ฟง ผิด ความจริงมันดงั อยูอ กี ดานหนึ่ง ตรงเชงิ เขาใหญท ่เี ราแยกตามดานชางมา ถา ตามรอยเสอื รอยทม่ี ันลากศพมา ปานนก้ี พ็ บบรเิ วณทพ่ี วกนัน้ ตดั ไมแ ลว ความประมาทและเชอื่ หู ตัวเองมกั จะพลาดอยางนแ้ี หละ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

778 และนั่น คือสาเหตุที่พรานใหญ คลําทางผิดพลาดไป ซงึ่ ดารินเพง่ิ จะเขาใจ “ความเกงเกินไป บางทีมนั กท็ าํ ใหพ ลาดไดเ หมือนกนั นะ คณุ อาจคิดกระมงั วา ถามวั ตาม รอยเสือ ยอนไปหาตน ทางมนั จะทาํ ใหเสยี เหล่ียมพรานใหญข นาดคณุ สูห ลับตาคาํ นวณแลว ตดั ทาง ไมได ผลก็คอื เตลดิ เปด เปงไปใหญอ ยา งน”ี้ “ขอสารภาพโดยดี และขออภยั ทท่ี ําใหค ณุ หญงิ ตอ งพลอยเดินเหนอื่ ยเปลา รบั รองวา อกี ไมเ กนิ ชวั่ โมงหลงั จากนี้ ถายังหาตําแหนงท่ีพวกตดั ไมถ กู เสือขยาํ้ ครัง้ แรกไมได รพินทร ไพรวลั ย ยอมใหย งิ ท้งิ ” “ผลัดไวใ หไ ปถงึ กรุงเทพเรยี บรอ ยเสยี กอ นเถอะ รับรองเหมือนกนั วา จะไมย อมใหท า แบบน้ีเลย” “ในกรุงเทพกไ็ มย ักกลาทา ” “กลัวตายเหมอื นกันหรือ?” “แมผมแกแลว ในโลกน้ีมีผมอยูคนเดยี วเทา นนั้ สําหรับทา น” หลอ นยิ้ม มองดเู ขาอยา งชนื่ ชมเปนคร้ังแรก ชายผนู ้มี ีความนานยิ มอยใู นตวั อยา งเรนลกึ ก็ ตรงทีเ่ ขาเปนผมู ีความกตัญกู ตเวทีสูงนนั่ เอง เขามักจะเอยถงึ มารดาของเขาอยเู สมอ โดยท่ีเขากอ็ าจ ไมร สู กึ ตัว มนั เปน อนุสตชิ นดิ หน่งึ ทห่ี ลอนสังเกตมานานแลว ดารนิ คิดอยใู นใจ แตไ มกลาวเชน ไร ทง้ั สองเดนิ ยอนกลับเสนทางเดิม ดว ยฝเ ทา ท่เี รง รีบ ในครงั้ นี้หลอนสังเกตเหน็ รพนิ ทรไ ม มกี ารหยดุ ลงั เล หรือมองคนหาลทู างเหมอื นเมื่อตอนขามา คลา ยๆ จะขึน้ ใจดอี ยูแลว ครึ่งชว่ั โมง หลังจากนน้ั กม็ าถงึ เชิงเขา ซ่ึงดารินจําไดว า ผานมาแลวครัง้ หนึ่ง พรานใหญน าํ ขน้ึ ไปตามทางดา น เล็กๆ อนั สงู ชนั ครูใหญก บ็ รรจบกับดา นชางอีกดานหนึ่ง ซ่งึ วนออ มตามไหลเ ขา แลว เขากช็ ะงกั กกึ ลงอยา งกะทันหนั ตรงตนกระบากใหญตน หนงึ่ ช้ใี หหลอ นดทู ่ีพง เล็บเหยย่ี วโคนไมใหญ เศษผา เกา ๆ สดี ํากระดางเพราะการยอ มเปลอื กไมช้ินหน่งึ เทาฝามอื ถูกหนามเลบ็ เหยย่ี ว เกย่ี วขาด ตดิ อยทู ี่นนั่ ! “ไดหลกั ฐานแลว มันจะตองเปนเศษผา ของพวกตดั ไมค นใดคนหนึง่ ถูกหนามเกย่ี วขาด ในขณะทเ่ี สอื ลากมา” ดารนิ รองออกมาเบาๆ อยา งตนื่ เตน พื้นบริเวณนนั้ เปนกรวดปนหนิ แหง สนทิ รอยตนี เสอื จงึ ไมปรากฏ คงมแี ตร องรอยของ ซุมไมท ่เี อนลูเปนทาง เพราะมนั ลากเหย่อื และเศษผา ใหเ หน็ เปนประจกั ษพ ยานอยเู ทา นน้ั รพนิ ทร เร่ิมตน แกะรอยยอนตน ทางจากตาํ แหนง นนั้ ทันที หลังพงรกหา งจากตําแหนง ทพี่ บเศษผา เกย่ี วตดิ หนามเลบ็ เหยย่ี วอยูเ ขา ไปประมาณ 20 กาว หลกั ฐานกป็ รากฏชัดโดยไมมอี ะไรตอ งเคลือบแคลงอีก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

779 ตอ ไป พมุ ไมบ ริเวณน้ันแหลกเปนแปลง รอยเลือดเปนจาํ นวนมากกองอยูท ่ีนน่ั มีดเหนบ็ เกา ๆ อกี เลม หนึ่งตกอยใู กลๆ “เขาคงไมตายคาที่ในทันทีทมี่ นั ลากมา และพยายามตอ สูด ้นิ รนตรงน้ี มันจึงขย้าํ เขาอีก ครั้ง รอยเลือดกองใหญ และมีดเหน็บนน่ั แสดงถึงการพยายามตอสูเ ปน ครั้งสดุ ทาย” พรานใหญอ า นเหตกุ ารณจากพยานหลกั ฐานท่เี หน็ อยู ใหห ลอ นทราบดวยสายตาอนั ชํานาญ ดารนิ หอไหลลงอยางหวาดเสียว เขากม ลงหยบิ มดี นัน้ ข้นึ มาถือตดิ มือไว จอ งมองดกู อง เลือด ซ่งึ บดั นมี้ สี ดี ําคลํ้าดว ยความสลดใจ “ตามไปใหถ ึงที่มันเลนงานเขาครั้งแรกเถอะ พวกเขาอาจสรา งปางพกั อยกู ็ได” หลอ นบอก บงั คับเสียงไมใ หส ั่น! จากรอยเลือดและรอยของการลากทาํ ใหการสาวยอ นรอยสาํ หรับระยะทางนี้ เปนไปอยา ง สะดวกยิ่ง เพราะเหน็ ชัดอยแู ทบทุกระยะทศิ ทาง แสดงใหเหน็ วา มันคาบเหย่อื ลงมาจากเขา ไมเกินสิบนาที นบั จากพบรอ งรอยคร้งั แรก กม็ าถึงบริเวณโปรงโลงเตียนตอนหนึ่ง เห็น รอยตนไมถูกโคนลม ไวกอนแลวสองสามตน และอกี ไมก อ่ี ดึ ใจหลังจากนั้น ทงั้ สองกเ็ ขา ถงึ สถานที่ ตนแหลง อันบอกไดใ นทันทีวา เสือรา ยแมล กู ออ นจูโ จมเหยอื่ ของมันตรงไหน ขวานยงั ตกอยทู โี่ คนตนไม ที่ถูกฟนเขาไปไดค รงึ่ หนึง่ ผา โพกศีรษะตกอยูใ กลๆ มีรอยกัด ฟน และดิน้ รน เลอื ดกองมากมายอยตู รงตําแหนง นั้น มนั ยอ งเขามาเลน งานเขาในขณะทีเ่ ขากําลังฟน ไมเ พลนิ อยู ทั้งสองชว ยกนั สํารวจไปรอบๆ เพอ่ื คนหารอ งรอยอืน่ ๆ อีก แตกไ็ มพ บอะไรในบรเิ วณ น้นั มากกวา ทจี่ ะยนื ยนั ไดอ ยา งเดียววา ชายเคราะหรา ยคนหนง่ึ ในจํานวนสามคน ไดม าตัดไมอยตู รง ตําแหนงนี้เพยี งคนเดยี วเทา นนั้ “เสือมันคาบไปทีละคน...” ดารินกลา วอยา งใครค รวญ “มันเปนไปไมไ ดที่ทั้งสามคนนน่ั จะอยใู นบริเวณเดยี วกนั ในขณะท่ีเสอื จโู จมคนแรก ฉนั คดิ วา ทง้ั สามคนนน่ั คงจะแยกตัดไมก ันอยูคนละทาง โดยไมร ูก ันเลยวาไดเ กิดเหตุรา ยข้นึ มา ยง้นั มันจะไมม ีโอกาสฆาเขาไดท ีละคนถงึ สามคนอยา งน้นั คณุ คิดอยางนน้ั ไหม?” พรานใหญห รต่ี าลง “คงเปน อยางที่คุณหญงิ วานนั่ แหละครับ แตร ะยะที่ทัง้ สามคนตดั ไมอยู ก็คงไมหางไกล กันนกั เขาจะตอ งเปน พวกเดยี วกนั นัน่ แหละ แตแ ยกยายกนั ไปทาํ งานอยคู นละแหง คนตอไปเถอะ ครับ ประเด๋ยี วก็คงพบ สําหรบั ทเ่ี หน็ อยนู เี่ ปน ตําแหนงตน เหตุของหนึง่ ในสามศพนนั่ เทา น้นั ” ขอ สนั นษิ ฐานนัน้ ถูกตองทุกอยาง เพราะตอ จากนน้ั ไมน าน ตางกค็ น พบบรเิ วณทเ่ี สือจู โจมเขาเลนงานคนตดั ไมอ กี สองแหง โดยหา งออกไปคนละดา นประมาณหา รอยเมตร โดยระยะที่ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

780 หางลบั ตากันออกไปนีเ้ ปนเครือ่ งสรปุ ขอ สันนิษฐานไดอ ยา งแมนยําวา ทัง้ สามศพท่ีถกู สังหารโดย เสือตวั เดยี วกนั ตา งไมไ ดก ระโตกกระตากใดๆ มาถงึ กนั และกันเลย ทั้งสามศพถกู ลอบเขามาเลน งานในขณะทตี่ ัดไมเพลนิ ไมร ูสึกตวั ท้ังส้ิน อีกสองแหงทพ่ี บทีหลัง มปี นแกป วางพิงตน ไมอ ยดู ว ย พรอมกบั ไถบ รรจขุ าวสาร ประมาณ 3 ลติ ร กระบอกไมไผบ รรจเุ กลือ และเน้ือแหง ยงิ่ กวา นัน้ ยังพบรอยของกองไฟท่ีกอไวห ุง หาและปางพกั นอน ภายหลังท่ไี ดสาํ รวจอยา งถถี่ ว นพรานใหญก็อา นออกประโปรง “พวกตดั ไมชดุ นี้มปี ระมาณ 6-7 คนดว ยกันครบั มาตง้ั ปางพักเปนสถานีอยูท่ีนส่ี องสาม วนั แลว และแยกยา ยกนั ออกไปตัดไมคนละทางสองทาง เสอื เลอื กจูโจมคนท่ีออกไปตดั ไมเพยี งคน เดยี ว และหางไกลหมอู อกไป มันเลน งานพวกเขาโดยพวกทย่ี งั ไมถูกเลนงานไมร ตู ัวเลยทีละคน จน ครบสามคน อยางท่เี ราเหน็ มนั คาบไป” “แลว พวกทเี่ หลอื ละ พากันไปไหนหมดแลว ” หลอ นถามมาโดยเรว็ จอ งมองดขู า วของอนั เปนหลักฐานทถี่ กู ทิ้งอยเู หลา น้ัน “สันนิษฐานวา เม่ือมนั เลนงานคนทส่ี ามอนั เปนคนสดุ ทา ย พวกเขาท่ีเหลอื คงจะรสู กึ ตัว กันขน้ึ อาจมองเห็นเหตุการณ หรืออาจไดย นิ เสยี งรอ ง พวกน้ีมีแตเ พียงปนแกป และกลัวเสอื มาก พอรสู ึกตัววาเสือมาคาบเอาพวกของเขาไป กค็ งขวัญเสียผละหนกี นั อยา งกะทันหนั แตไมต องสงสัย เลยครบั พวกเขาจะตองยอ นกลับมาอีก และจะตองตรงมาท่ีนีเ่ ปนแหง แรก ผมเชอื่ แนวาเราจะตอ ง พบพวกน้นั กอนค่ําวนั น้ีแหละ และไมตอ งเดนิ ตามใหเสยี เวลา เราหยดุ พกั ดกั รออยทู ีน่ กี่ ็ไดพ บเอง เขาคงถอยไปรวบรวมสมัครพรรคพวกท่ีหมบู านเกณฑก นั มา ขณะทีเ่ ราเดินสาวรอยเทา เขา มายังตน แหลงนี่ พวกเขาก็อาจพากนั ยกขบวนบายหนามาทน่ี แ่ี ลว อาจจะพบกนั ภายในชวั่ โมงขา งหนาน่กี ็ ได” แลวเขากย็ ิ้มออกมาอยางแชม ชื่น บุยปากไปที่เสบยี งกรงั ท่ีพวกน้นั ท้ิงไว กลา วตอ มาวา “เราสบายแลว ครับ โชคดเี หลอื เกินทพี่ วกนนั้ ทงิ้ เสบียงไว มที ้ังขาวสาร เน้อื แหง และ เกลือพรอม ไมอ ดแลว” หลอนมองดสู ิง่ ของเหลา นนั้ ดว ยสายตาเศรา ๆ พมึ พาํ “โธ! นพี่ วกเขาคงจะตกใจกนั มาก จนไมยอมเอาขาวของไปเลย ทง้ิ หมด” “เขารวู า ถึงยงั ไงพวกเขาก็จะตองยอนมาทน่ี ี่อีกครบั มันไมมคี วามจาํ เปน อะไรทีจ่ ะตอง หอบกลับไปดว ย ผมเชื่อวา ชมรมของพวกนีค้ งไมห า งออกไปนักหรอก พกั ทานอาหารใหสบาย เสยี กอน แลว ถา ไมอ ยากจะรออยูท ่ีน่ี เราแกะรอยเขาไปหาหมบู า นเขาเองก็ได เช่ือวาพบกนั กลางทาง แน” ดารนิ ทรุดตวั ลงน่งั อยา งเหนอื่ ยออ น ทง้ั เพลียทงั้ หวิ พรานใหญจดั การกอ ไฟหงุ ขาวข้นึ ในทนั ทนี น้ั เปนการสะดวกอยา งย่ิงท่พี วกตดั ไมทง้ิ เคร่อื งมอื หุงหาไวครบถว น แมจะเปน หมอ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

781 อะลมู เิ นยี มเกา คร่ําครา บุบบี้ ดูทเุ รศเสียยง่ิ กวา ภาชนะท่ีสาํ หรับใสใหส ุนขั กนิ มนั กย็ ังเปนประโยชน ไดอ ยา งดใี นภาวะเชน น้ี ตําแหนงเนินเขาตรงน้ัน เปน ชยั ภูมิเหมาะท่สี ดุ สาํ หรับการตงั้ ทพี่ กั เพราะมี ธารนา้ํ ตกเลก็ ๆ ไหลผา นไมหา งออกไปนัก และปาไมท ึบจนเกนิ ไป อันเนอื่ งมาจากตน ไมห ลายตน ถกู ตัดโคน ลง ระหวา งทร่ี พินทรงว นอยกู บั การหุงหา ดารนิ เอนตวั ลงนอนพักใตซ ุม เถาวัลย หลอ นเผลอ หลับไปโดยไมร ูตวั เพราะความออ นเพลยี และมาสะดงุ ต่นื ขึน้ เมือ่ ถูกปลกุ ใหกนิ ขา ว หลอ นยิม้ แหง แลง รีบลุกขน้ึ โดยเรว็ “ขอโทษ ทฉี่ ันเผลอหลบั ไป เอาเปรยี บคณุ มาก ตง้ั ใจวาจะนอนพักใหห ายเหนื่อยเทา นนั้ ” “อยา คิดในเรือ่ งไดเปรียบเสยี เปรยี บอะไรอยูเลยครบั เม่ือมีโอกาสก็ควรจะพกั เอากําลงั ไว ผมดใี จทีค่ ุณหญิงรจู ักใชช วี ิตงายๆ ไดแลว ทานอาหารเสยี ใหเ สรจ็ แลว ผมอยากจะใหค ุณหญิงนอน เอาแรงไวอกี ” “แผลของคุณเปนยังไงบาง?” หลอ นถาม มองไปที่ขอมอื เขา “คงเรียบรอยดแี ลว ครับ เลือดไมอ อกอีกเลย” ทง้ั สองลงมือกนิ อาหารดว ยกนั แมจะแรน แคน สกั ปานใด ขาวสุกรอนๆ กับเนือ้ เคม็ ปง ก็ ยงั ดกี วาสองสามม้อื ทผี่ า นมา ตางกินกนั เงยี บๆ โดยไมพ ดู คาํ ใด นอกจากนานๆ ครงั้ ดารนิ เหลือบตา ขน้ึ ก็เห็นเขามองจับอยูท่ีหลอ นกอนแลวทุกคร้ัง แววตาคนู น้ั ออ นโยนเตม็ เปยมไปดวยความสมเพช เขาบงั เกิดความสงสารและเวทนาหลอ นเปนอยางยงิ่ ที่ตองตกมาอยใู นภาวะเชน น้ี ความ นา รกั ของหลอนก็คอื ไมไดป รปิ ากบน แมแ ตคาํ เดยี ว รบั รสู ภาพ และกลมกลนื่ กับส่งิ แวดลอ มไดด ี เยี่ยมเกินคาด “เปน อนั วา เราพกั นอนรอพวกตดั ไมอยูทีน่ ด่ี กี วา ถา คณุ แนใ จวา พวกน้นั จะยอ นกลบั มา อีก” หลอ นเอยข้ึน ภายหลังจากกนิ อาหารเสรจ็ “เปน วิธที ด่ี ีทสี่ ุดครบั ” เขาตอบ ขณะท่กี ม หนางว นอยูก บั ปน แกป เกา คร่ําครา ของพวกตดั ไมก ระบอกหนง่ึ ท่ที ิ้ง อยู หลอ นเขา มาหยดุ ยืนดูดว ยความแปลกใจ พรานใหญเบนลาํ กลอ งปนออกไปพน จากทศิ ทางท่ี หญงิ สาวเขามายืนอยตู รงหนา ไปเสยี ทางหน่ึงอยางไมป ระมาท เตอื นเบาๆ วา “อยาเขามาดานปากกระบอกครับ ปน แกป ไมเ หมือนกบั ปน ลกู ซองหรอื ไรเฟลสมัยใหม มันอาจระเบดิ ตูมตามขึน้ มาเม่อื ไหรก ็ได เทาๆ กับบางทีเหนยี่ วไกแลว กย็ งั ไมย อมลนั่ ” “คุณจะทาํ อะไรกับเศษเหลก็ สบั ปะรงั เคอันนนั้ ?” หลอ นสงสัย จอมพรานยม้ิ ออกมานิดหน่ึง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

782 “อยาดหู มนิ่ วามนั เปน เศษเหล็ก กอ นยุคของลูกซองสมยั ใหมห รือไรเฟล สตั วปา และ แมแตม นษุ ยก ล็ ม ตายดวยตนตระกลู ของปนชนดิ นีม้ านักตอนัก ผมกาํ ลงั สํารวจดูวา มนั พอจะใชก าร ไดไ หม ถาใชไ ดม นั กด็ ีกวา มือเปลาแนๆ สาํ หรับภาวะอบั จนของเราเชน ขณะน”ี้ “คณุ เคยมีความรูเ กยี่ วกบั ปนโบราณชนดิ นม้ี ากอน จนพอท่ีจะใชม นั ไดห รือ?” “ก็พอมี สมัยเดก็ ๆ ผมก็เคยเลนปนแกป ชนิดน้มี าบางเหมือนกนั ” “ฉนั ไมเ ขา ใจกรรมวธิ ีในการสงกระสนุ ตลอดจนปฏิบัติการของมันเลย แลวกไ็ มเคยเห็น ใกลช ิดมากอนดวย เพิ่งจะมาเห็นนเี่ อง” ดารนิ วา พจิ ารณาดูปน โบราณกระบอกนนั้ อยา งท่ึงๆ ไมศ รัทธาเลื่อมใสนัก “มันกห็ ลักเดียวกบั ปน สมยั ใหมนั่นแหละครับ คอื อาศัยนก หรือสิง่ ทปี่ นแบบใหมเ รยี กวา เขม็ แทงชนวน ไปตีแกป ใหเ กิดประกายไฟ อาศัยประกายไฟไปเผาไหมด ินปน ใหก ลายเปน แกสขับ ดนั ผลักกระสนุ ออกไป ผิดกันแตเ พยี งปน สมยั ใหม มีลกู กระสนุ ทีป่ ระกอบไวในสภาพเบ็ดเสร็จ ให ใชบ รรจไุ ดโดยสะดวกเทานนั้ แตป นแกป โบราณนี่ ตอ งประกอบขบวนการของกระสุนขนึ้ เอง...” แลว เขาก็ชใี้ หห ลอ นดูประกอบคําอธบิ าย “เร่ิมดวยเทดนิ ปน ตามจํานวนท่ตี อ งการลงไปทางปากกระบอก แลว กรอกลูกปน ตาม ขนาดท่ตี อ งการเขา ไป โดยใหไ ดด ลุ กบั ขนาดของดินปน เชน ถา จะยิงสตั วใ หญ ใชดนิ ปน มาก กระสนุ ลกู ปรายทจี่ ะกรอกเขา ไปก็เปนกระสนุ ขนาดใหญ บางทีก็ลูกโดด เมอื่ ใสก ระสุนแลว กใ็ ชใ บ กาบมะพรา วหรือฝายกระทุง อดั ตามลงไปแทนหมอน จากนัน้ กว็ างแกป ลงไปยงั จานทา ยลาํ กลอง ตาํ แหนง ทจี่ ะสับลงไปตแี กป เกิดเปนประกายไฟขน้ึ เปลวไฟจะแลบลงไปทางชอ งนมหนู จดุ ระเบิด ดนิ ขับอัดลูกกระสุนใหพ นออกไป ความยงุ ยากมนั อยทู ี่การบรรจกุ ระสุนนี่แหละครบั ถา ไมช ํานาญ กวา จะยงิ ไดแ ตล ะคร้งั ก็ชามาก และกะขนาดของดินปนกับสตั วท ี่จะยงิ ไมถ ูก แตส ําหรบั คนชาํ นาญ แลว ขนาดชา งหรอื กระทงิ เขากเ็ คยยิงลม มาเสยี นักตอ นกั ” แลวเขาก็ทดลองยกขึน้ ประทบั ดารินทําหนาเบ “ฉันไมไ วใ จมนั เลยวาจะมีความปลอดภยั ในการยิงไดเ พยี งพอ ลํากลอ งเกา ครํ่าครา เอา เหลก็ อะไรทํากไ็ มร ู ปลายกระบอกกย็ ังแหวง เหน็ อยนู น่ั กรกุ รอนหมดแลว นากลัวลาํ กลองระเบดิ ในเวลายงิ ” รพินทรห ัวเราะ “ปน แกป มนั กอ็ ยา งนี้แหละครับ จะเอาความปลอดภยั รอ ยเปอรเ ซน็ ตเ ตม็ ไดย ังไง มัน ข้นึ อยูกบั เคราะหร า ยของคนยิงเองเหมอื นกัน ปะเหมาะใสด นิ ผิดขนาด ระเบิดตมู หนา ตาพงั ปน ปก ็ เคยมี หรือบางทกี ระทงุ อัดหมอนแนน เกนิ ไป และทา ยลาํ กลอ งผุหรอื บอบบางเขา เต็มที พอเหนยี่ ว ไกตูม แทนทลี่ กู จะแลนออกไปทางปากกระบอก กลับวงิ่ ถอยหลงั เขา หาคนยิงทะลกุ ระบอกตา เขา ไปฝง อยใู นกะโหลกกย็ งั เคย แตสําหรบั กระบอกน้ี ตรวจดแู ลว เห็นจะไมเปน ไรหรอก คณุ หญงิ จะ ลองยิงดไู หมครับ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

783 วา แลว เขากส็ งปนกระบอกนน้ั มาใหห ลอ น หญิงสาวรีบสา ยหนาโดยเรว็ “ไม! ใหฉนั ยงิ ขนาด .600 ไนโตรฯ ยงั ดเี สยี กวา ใหย งิ ปน แกป ไรเฟลนนั้ อยา งมากทส่ี ดุ ก็ แคถูกมันถีบหงายหลงั เทานนั้ แตไอปน ชนิดน้ี มนั เหมอื นกับกาํ วตั ถรุ ะเบดิ ไวในมอื แทๆ วา แตน ั่น ใสก ระสนุ ไวแลวหรอื ” พรานใหญย ้ิมยิงฟน “เขาไมเรยี กใสกระสนุ หรอกครับ เขาเรยี ก ‘ประจุ’ ซึง่ มันตรงกบั ความหมายที่สดุ โชคดี เหลือเกนิ ปน กระบอกนมี้ เี คร่ืองเคราครบ...” แลวเขาก็ชไู ถสําหรับใสดินดาํ กบั ลกู ปรายใหห ลอ นดู “ผมประจไุ วแ ลว ใสล กู ปรายขนาดลูกซองชนดิ 9 เมด็ ระยะสกั สามสสี่ ิบเมตร ขนาดเสือ กเ็ ชอื่ วา คงจะหมอบ แตไมท ราบวาแกปกบั ดนิ ปน ไวดหี รือเปลา ตง้ั ใจวาประเดยี๋ วจะลองยิงดูสกั นดั ปน ชนดิ นต้ี องเปน ปนทีเ่ ราใชป ระจาํ มอื จนชาํ นาญดี รูทิศทาง แลว ก็ทาํ ดนิ เอง ถงึ จะพบไวว างใจได ไมเ หมือนกบั ปนสมยั ใหม ซ่ึงถา มือดีแลว หยบิ กระบอกไหนขึ้นมากใ็ ชไ ดในทนั ทีอยา งไดผล” ดารนิ หวั เราะออกมาอยา งนา ขันๆ “คุณจะแบกมนั ไปดว ยจริงๆ นะเหรอ?” “ผมก็บอกคณุ หญิงแลว วา มันดีกวา มือเปลา แนๆ หรอื บางทอี าจจะดกี วาปนส้ันของ คุณหญงิ เสียอกี ในกรณีหาอาหาร โธ! ดถู ูกปนแกป ไปได จําเปน เขาจรงิ ๆ ผมกเ็ คยใชมาแลว อยา ง ไดผล” พลางเขาก็พลอยหวั เราะขนั ๆ ออกมาดวยในทา ทีไ่ มศ รทั ธาของหลอน “ศนู ยห ลังกไ็ มม ี ฉนั นึกไมอ อก วามันจะยงิ อะไรถกู ไดย งั ไง” หลอนพูดพลางหวั เราะ “ก็ยงิ แบบเดยี วกบั ปน ลกู ซองยงั ไงครับ วาดลาํ กลอ งตรงกย็ งิ ไดเลย อาศัยระยะใกลเขา วา แตจะใหเ ลง็ ยงิ กนั แบบประณตี สง่ั กระสนุ ใหเ ขาเปาหมายเล็กๆ อยางไรเฟล นะ ไมไ ดแ น” “มนั ถบี มากไหม?” “ถีบหรอื สะบัดมากนอยแคไ หนก็ขนึ้ อยูกับดนิ ปน ท่ีเราใสเ ขาไปครบั คนไมเคยมากอ นก็ กลัว ท่ีกลัวกเ็ พราะเหน็ ปฏิบัตกิ ารของมนั ที่เปน ไปอยางไมนาจะไวว างใจไดสนทิ นกั ผิดกับไรเฟล หรอื ลกู ซองสมัยใหม แตถา จะพดู กันตามจรงิ ผมเองกเ็ คยยิงปน แกปมามากเหมือนกัน ไมวา จะ ประจุดินมากสักขนาดไหน กไ็ มเห็นวา มันจะมแี รงสะทอ นถอยหลงั มากมายแคไหนเลย .375 แมก็ นัม่ ยังถีบแรงกวา เสยี อีก พวกพรานชาวกรุงหลายคนมาแลว ผมลองใหยงิ ไมเ หน็ กลา ยงิ กนั ทกุ คน บอกเปนเสียงเดียวกนั แบบคุณหญงิ นนั่ แหละครบั คือวา ใหย งิ ไรเฟลขนาดหนกั ๆ เสยี ยังดีกวา ใหยงิ ปน แกป ” หลอ นพยกั หนายิ้มๆ บอกมาวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

784 “เอาเหอะ เมอ่ื อยากจะแบกไปดวยก็ตามใจ ฉนั ไมขัดคอคณุ หรอก แตตกลงกันกอนนะ เวลาจะยิงอะไรบอกใหฉนั รตู วั ลวงหนา ดว ย” “ทาํ ไม?” รพนิ ทรงงบาง “ฉนั จะไดถ อยหา งออกไปตัง้ หลกั หาตน ไมห ลบไวกอ นนะซิ เผอ่ื มนั ระเบิดตมู ขน้ึ มา” พรานใหญทาํ หนา พิกล บน อะไรอุบอิบอยใู นลําคอ ดารนิ หมนุ ตวั กลบั หันสวนหลังใหเ ขา ปลดกระดมุ เสื้อออกหมด หนา ของหลอนหนั ไป ทางชะงอนเขาน้ําตก ซง่ึ ไมห างออกไปนกั มองเห็นพวกเฟรน และกลว ยไมชอมุ สดช่ืน ลมปา กลาง เท่ียงอันรอ นระอเุ ปา เสน ผมและชายเสื้อของหลอ นปลวิ ไสว เห็นแผน หลงั สคี รีมบางสว นเจดิ จา วับแวมออกมาจากรอยขาดวนิ่ ของเส้ือทางดา นหลงั “คณุ นอนพกั ทีน่ ่กี ็ไดน ะ ระหวางทีฉ่ นั อาบนํา้ ” เสียงเรยี บๆ บอกมาเบาๆ แลว รา งน้ันกอ็ อกเดนิ ตรงไปทธี่ ารน้าํ ตก รพนิ ทรมองหลอ น หางออกไปเลก็ นอย กค็ วาปน แกป เดนิ ทอดนอ งตามมาชา ๆ มาทนั กนั ท่บี ริเวณโขดหินรม ร่ืน ดาริน ลงนัง่ กับแผน หินเรยี บราบตอนหนึง่ กําลงั ถอดบูต ออก พอเห็นเขาเดนิ เขา มาใกล หลอนกเ็ บี่ยง ดา นขา งให เพราะขณะน้ีดมุ เสอ้ื ลาสตั วดา นหนา ถูกปลดแบะออกหมด แตเสื้อตัวนน้ั ก็ไมช ว ยอํา พรางผวิ ของหลอ นไดมากนกั เพราะมันกะรงุ กะรง่ิ อยกู อ นแลว สขี างสวนบนโปรง โลงลออตาขน้ึ ไปสูเ นนิ ตระหงานเตง ต้ังของภเู ขาสงี าเกือบคร่ึงคอ น หลอ นหมดศรัทธาที่จะปดปอ ง เทาๆ กับท่เี ขา ก็หมดศรัทธาที่จะกลา วเตือน โดยเฉพาะอยา งย่ิงในเวลาทหี่ ลอนปรารถนาจะอาบนํา้ เชนน้ี “ใหผ มนั่งเฝาใกลๆ คุณหญงิ ดกี วา รบั รองดว ยเกยี รติของรพนิ ทรว า จะไมมอง” เขาบอกดว ยเสยี งเรียบๆ เชน กัน ทรุดตวั ลงนัง่ หนั หลังให เสียงหลอ นหวั เราะแผว เบา “ฉนั รูวา คุณรําคาญในเรอื่ งการอาบนํ้าของฉันมาก และฉนั ก็ไมอ ยากจะใหค ณุ ลาํ บาก” “ความจริงมนั กไ็ มลําบากอะไรสกั นดิ ถา หากวาคณุ หญงิ เปนเพศเดยี วกับผมเสยี อยา ง เดียวเทา นนั้ มนั เปน การทารุณจิตใจกันไมใชน อ ยไมใชห รอื ครับ ที่พรานนําทางตอ งทาํ หนาท่เี ฝา นายจางสาวสวยเปลือยรา งอาบน้าํ ” “ถาจติ ใจของพรานคนนน้ั เจริญเสยี อยา งเดยี วเทา นน้ั กไ็ มเห็นมอี ะไรเปนอาชญากรรม สกั นิด และถาคุณแนใ จวาคณุ มจี ิตใจเจริญถึงขีดแลว คณุ จะหนั มาทางฉนั กไ็ ด มีอะไรแปลกนกั หรือ สาํ หรับรางเปลอื ยของมนษุ ยเรา ถาเรามองใหล ึกลงไปถงึ แกนแทของความจรงิ ” รพนิ ทรเปา ลมออกจากปาก “คุณหญงิ พูดเหมือนทฤษฎขี องพวกอาบแดด” “ไมใชเหมือนหรอก รูไวเ สยี เลยกไ็ ดว า ฉนั เปน สมาชกิ กติ ติมศกั ดข์ิ องนิคมอาบแดด คา ย ฟลอริดา นาตรู ิสท ปารค ในสหรัฐฯ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

785 จอมพรานสะดงุ สุดตวั แลว น่ังตวั แขง็ ท่ือ เยน็ เฉยี บไปถงึ ไขสนั หลงั มเี สียงหวั เราะเบาๆ เหมอื นจะขบขันในอาการของเขา เสียงปลดเปลอื้ งเสอ้ื ผาลงกอง จากนนั้ กเ็ ปนเสยี งลงไปแชอยูใ น ธารน้ําตก หา งจากทางดานแผนหลังของเขาเพียงแคเ อื้อม “กลบั ขึน้ ไปนอนพักเสยี ทป่ี างโนน เถิดไป ท้งิ ปนสน้ั ไวใ หฉ นั ตรงนน้ั แหละ อยาใหฉัน เปนตน เหตทุ ารุณจิตใจอะไรคณุ นกั เลย” “พวกอาบแดดนี่ เขาไมแครว า ใครจะเหน็ รางเปลือยของเขาใชไ หมครบั ?” เขาพมึ พาํ ออกมาดว ยเสยี งกระซบิ กไ็ ดร ับคาํ ตอบวา “ใช! แตตองหมายถึงสมาชิกอาบแดดดวยกนั เอง ไมใชพรา่ํ เพรอ่ื ทวั่ ไป มนั เปนชมรมของ การฝก จิตขน้ั สงู สดุ เพ่อื ใหม นษุ ยเ รารจู กั การปลง ทกุ เพศทุกวยั ควรจะมโี อกาสหนง่ึ ทสี่ ังคมรว มกนั ไดโดยไมมสี ญั ชาตญาณแหง เพศเขา มาเกยี่ วของ นน่ั คอื ที่มาของนคิ มอาบแดดทีค่ นสว นมากยงั ไม เขา ใจวตั ถปุ ระสงคแ ทจ ริง และพากนั ประณามอยา งอวิชชา” “อะไรทําใหคณุ หญิงสนใจ จนถงึ กับเขา ไปเปนสมาชกิ ของพวกนน้ั ” “ความอยากรอู ยากเหน็ อยากทดลองนะซิ ทาํ ไม ส่ิงทฉ่ี นั บอกคุณน่ี ทําใหค ณุ ช็อกทีเดียว หรอื ?” “หวั ใจเกือบหยดุ เตน ทีเดยี วแหละ!” “เหน็ เปน สิ่งชว่ั รา ยเลวทรามกระมัง” “หามิได” “แลว ยังไง” “คิดไปไมถ งึ ราชสกลุ สาวสวย...แพทย. ..นกั มานษุ ยวทิ ยา...นักผจญภยั ...นกั อาบแดด... กบั นายบองตนั คนหนง่ึ กลางปาเปลีย่ ว...” เสยี งรพินทรพ มึ พาํ เหมอื นกบั รําพงึ กับตนเอง น่งั เอาคางวางไวใ นระหวา งซอกเขาทงั้ สอง เหมอ มองดูสายน้าํ ท่ีไหลเซาะหนิ อยูรกิ ๆ “บอ งตันไมก ลวั กลัวจะไมใ ชบองตันนะซ”ิ มีเสียงยอ นมาเบาๆ พรอมกนั เออื้ งผึ้งเปย กน้าํ ชอหน่งึ กป็ ลวิ มากระทบกน หลังของเขา รพนิ ทรเก็บขนึ้ มาแกวง เบาๆ ในมอื จากนัน้ กเ็ ปนความสงบเงยี บของดงไพรรอบดาน ครใู หญตอ มา เขากร็ องเตอื นหลอ นเบาๆ ใหข ึน้ แตไ มไ ดย นิ เสยี งตอบ หรอื การ เคลื่อนไหวในธารนํา้ เบื้องหลงั อยางใดเลยทัง้ สน้ิ จงึ หันกลบั มาโดยเรว็ แลวงงงนั ไปชว่ั ขณะ นายจางสาวสวยของเขาอันตรธานไปเสยี แลวพรอมกบั กองเส้ือผา พรานใหญกราด สายตารวดเรว็ ไปรอบดา น คร้ันแลว ก็ไดย นิ เสียงหวั เราะเบาๆ มาจากเบ้ืองหลัง หันขวบั ไปจงึ พบ เจาของเสยี งยนื ยม้ิ อยูขางโขดหินใหญ เสอ้ื ผา ชุดเดมิ เปย กชนื้ ไปดว ยนา้ํ จากตวั ในออ มแขนหอบเตม็ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

786 ไปดวยชอกลวยไมปา หลอ นรวดเรว็ เหลอื เกิน อาบนํา้ เสร็จและวกออ มกลบั มาปรากฎตวั ทาง ดานหลงั เขาอยา งเบากรบิ โดยไมรูต วั เลย “โลง อกไปที นึกวาเสือคาบไปเสยี แลว ” “ตรงกนั ขา ม คิดวาถา เสือมนั คาบฉนั ไปเสยี ได คุณควรโลง อกย่ิงกวา น้”ี แลวหลอ นก็ออกเดินกลับขึน้ มายงั บรเิ วณปางพักของพวกตดั ไมท นี่ ั่งพกั หุงหากนั เมอื่ ครู นี้ แตแ ลวก็ชะงักกกึ อยางกะทันหนั ทีซ่ ุมไมปากทาง รพนิ ทรเรง ฝเ ทามาทนั พอดี อาการหยดุ อยา ง ปจจุบันทนั ดว นของหลอน ทําใหเ ขาเดนิ มาปะทะเบ้ืองหลงั เพราะไมท นั รตู วั เกงสามตัวเดินยองกม ๆ เงยๆ เก็บดอกมะคา โมงทีห่ ลนอยกู ลาดเกลอื่ นโคนตนกนิ ใกลๆ กบั บรเิ วณปางพกั ของพวกตดั ไม มนั คงจะออกมาจากดง ขณะท่ดี ารนิ และรพินทรล งไปยงั ชะงอ น นํา้ ตก พรานใหญต าเปนประกาย ร้ังแขนหญงิ สาวใหไ ปอยูขางหลงั เขา แลว คอ ยๆ งางนกปนแกป ท่ี ตดิ มอื อยู ยกขึน้ ประทบั เล็งยงิ ไปยงั ตวั ใหญท ี่สุด หนงึ่ ในจาํ นวนสามตวั นน้ั ดารินตบหลังเขาไวเบาๆ เปนเชิงหาม แตรพนิ ทรกระซิบบอกมาโดยไมยอมลดปน “อาหารจําเปน ทสี่ ุดสาํ หรบั เราในยามน้คี รับ” แลวเขาก็เหนย่ี วไก เสยี งปน แกประเบดิ บึมในลักษณะคลา ยๆ กบั เสยี งปนลูกซอง ควัน ตลบมัวไปหมด พอควนั จาง...ส่ิงท่เี ห็นกค็ อื เกง เคราะหรายตวั น้ันหงายทองดนิ้ พราดทรุ นทรุ ายอยู กับพ้นื พรานใหญหันมายิงฟน ยมิ้ กับดาริน “ผมนึกวาคณุ หญงิ จะว่งิ ไปต้ังหลกั หาตน ไมหลบอยางทบี่ อกเสยี อีก เปนอนั วาปนกระ- บอกนใี้ ชก ารไดแ นน อนครับ ยิงแลว ลํากลองไมร ะเบิด หรือกระสุนวิง่ ถอยหลงั ซํา้ ยงั ฉมงั ดไี ม หยอก” หลอ นยิ้มเลี่ยนๆ ยกั ไหล ไมต อบวา กระไร ท้ังสองเดินตรงไปยังซากของเกงท่ถี กู ยิงลม โดยเรว็ แตแ ลวกอนท่จี ะถึงนน่ั เอง ตา งก็ หยดุ ชะงกั กกึ ลงกับที่อกี ครง้ั หน่ึง เสียงปน นดั หน่ึงระเบิดกึกกอ งสะทา นปา กังวานแวว มาแตไกล โดยยงั ไมสามารถจับ ทศิ ทางไดถ นดั วา มันดงั มาจากดานใด ทั้งสองมองดตู ากนั หมดความสนใจกับเกง ตวั นั้นในทนั ที “เอะ ! ถาหฉู ันฟง ไมผดิ รูสึกวาเปนเสยี งไรเฟล นะ” ดารนิ รอ งอยางตื่นเตน จบั แขนเขาไวบบี แนน โดยไมรสู กึ ตัว รพนิ ทรเ มม ปาก ขมวดค้วิ โสตสมั ผัสของ ม.ร.ว.หญงิ คนสวยไมผดิ ไปแนนอน เพราะเขาเองกต็ ระหนกั ไดด วี า มันคือเสยี งไร เฟล ขนาดใหญ ไมใชป นแกป หรอื ปนลกู ซอง “สงสัยวาจะเปน พวกเราเสยี แลว ละครับ” เขาพดู อยา งยนิ ดี หร่ีตามองออกไปยังขนุ เขาและปาใหญสลบั ซับซอน ซงึ่ สงสยั วาจะเปน ท่ีมาของเสียงปน แลวหันมาทางนายจางสาว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

787 “ขอลกู ปนส้ันจากคุณหญงิ สกั สามนัดซคิ รับ ยงิ ข้นึ ฟา ทอดระยะหางกนั สามนัด” หลอนเขา ใจไดท ันทีในการบอกของเขา ดงึ ปนสั้นออกจากซองชูเหนอื ศีรษะ แลว เหน่ียว ไกปลอยกระสุนออกไป โดยเวนระยะหา งกันเลก็ นอย สามนัด และน่ันคือสญั ญาณเรยี กตามกติกา ของนกั เดนิ ปา เสยี ง .357 ดังแหลมกึกกอ งสะทอนกงั วานไปท้ังภเู ขา อดึ ใจเดยี วก็มเี สียงไรเฟลตอบมาสามนัดเชน กนั กังวานเสยี งของมันแวว มาจากหลงั เขา ไกลลบิ หญงิ สาวรองล่ันออกมาดว ยความดีใจจนลมื ตวั “ไชโย! พวกเราแนแลว !” ใบหนา ของหลอนแดงกํา่ ดว ยความตน่ื เตน ปตใิ จเหลือทีจ่ ะกลา ว พรานใหญย ิม้ เลก็ นอย เขาเองกต็ น่ื เตน ยนิ ดไี มน อ ยไปกวาหลอน “ครับ พวกเราแน แตจ ะเปน ใครเรายังเดาไมถ ูก คุณชาย คุณไชยยนั ต เกิด หรือแงซาย อาจ เปน คนใดคนหนึง่ หรอื อาจท้ังหมด” คําพดู อยา งรอบคอบระมดั ระวังของเขา ทาํ ใหห ญงิ สาวชะงกั งนั ไปอกี ครงั้ แววปตจิ างลง เลก็ นอ ย กระสบั กระสา ย “จริงซนิ ะ เราไมม ที างจะทายถกู ไดเลยวา เจา ของเสียงปน ท่ีตอบเรามาเปน พวกเราคนใด คนหนงึ่ กนั แน ฉนั รอนใจเหลอื เกนิ เสียงปน ทต่ี อบเราดังมาจากหลงั เขาไมใ ชห รอื ?” “ครบั ” “หา งสกั เทา ไหร คาํ นวณถูกไหม” “ไมนอยกวา 3 กิโลเมตรครบั แตไ มเ กินกวา 5 ถา เขามงุ มาตามทิศทางเสยี งปนของเราได ถกู ตอง กค็ งจะไดพบกนั ภายในสองชว่ั โมงนีแ่ หละ” “เราจะเอายงั ไงกันด”ี ดารนิ พดู โดยเร็ว กดั ริมฝป ากหนั ไปรอบๆ “เดนิ สวนเขาไปหาเขา หรอื วา จะรออยทู ่นี ”่ี “ผมคดิ วา วธิ ที แ่ี นน อนท่ีสดุ กค็ อื รออยทู ีน่ ค่ี รบั กอไฟขนึ้ สุมควันใหเ ปนทสี่ งั เกตของเขา พอเหน็ ควนั ไฟ เขาจะจบั ทศิ ทางไดถ ูกเอง ถา เดินสวน อาจคลาดกันได” วา แลว พรานใหญก ็จดั การกอ ไฟขึ้นโดยเร็วเปนกองใหญ ตัดกิง่ ไมส ดสุมเขา ไปเพอ่ื ให เกดิ ควนั ดารนิ กลุ ีกุจอเขา ชว ยเขาอยา งวอ งไว แลว พนมมอื ขน้ึ พึมพาํ ออกมาดงั ๆ “เจาประคุณ เจา ปาเจา เขา ถา ศักดส์ิ ทิ ธิจ์ ริง ขอใหพวกเราอีกส่ีคนที่พลัดพรากไป จงมาพบ กนั โดยพรอ มหนา อยาใหม ใี ครขาดหายไปเลยสักคนเดยี ว กลับไปถงึ แคมปใหญเมอื่ ไหร จะขอแก บนดวยสกอตซท งั้ ขวด” รพนิ ทรกดั ริมฝปากกลน้ั หวั เราะจนหนาแดง ทเ่ี หน็ แพทยหญิงนกั วิทยาศาสตรสาว ผูไม เคยเชอื่ สงิ่ ใดมากอน นอกจากสูตรของเคมี ลงทุนพนมมือข้นึ บนบานศาลกลาว [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

788 “ถางน้ั ก็เห็นจะมีหวังแนครบั เจาปา เจา เขาแถบนท้ี รงโปรดเหลา ฝร่งั เสียดวย” หลอนหนั ขวบั ไปทางเขา แลว ยิ้มกระดากๆ ถามเบาๆ วา “คณุ รูไ ดยงั ไง?” “ทา นเคยมาเขา ฝนบอกผมอยบู อ ยๆ เจา ปาโปรดสกอตซว ิสกี้ สว นเจาเขานั้นคอบร่นั ดี ถา ยงิ่ ไดเ คอวัวซิเยร ย่งิ รีบรบั บนทันท”ี ดารนิ อดหวั เราะออกมาไมไ ด สหี นาชนื่ ขึ้น ทรดุ กายลงน่ังกอดเขาริมกองไฟที่กาํ ลงั สง ควนั โขมง ลอยเปน กอนขนึ้ เบ้อื งสูง ในระหวางทพ่ี รานใหญส มุ กงิ่ และใบไมสดทบั ลงไปเปนภเู ขา เลากา “อยา พูดเลน นา ฉันทุรนทรุ ายใจอยา งไรบอกไมถูก ทแี รกกด็ ใี จเมอื่ รวู า เปน พวกเราแน แตพ อมานกึ ขึ้นไดอยา งทค่ี ณุ วา จะเปน พวกเราคนใดยงั ไมรชู ัด กก็ ลับยิ่งทาํ ใหก ลุม อาจเปน แคแ ง ซายหรือเกิด คนใดคนหนงึ่ กไ็ ด และพอมาพบเราแลว กย็ ังมีภาระหนกั กังวลที่จะตองตามพใี่ หญก ับ ไชยยนั ตอ กี ซง่ึ มนั ไมท าํ ใหส บายใจไปได” “ผมบอกคณุ หญิงแลววาจะอยา งไรเสีย วนั นเี้ ราจะตองไดข าวพวกเราแนๆ จากนิมิตทเ่ี จา ปา มาสาํ แดงกายใหค ณุ หญงิ เห็นเมอ่ื คนื และอยากจะเชือ่ ดวยซํา้ วา คงไมใชเ พยี งแคค นใดคนหนึ่งใน จาํ นวนส่คี นของพวกเราเทา นน้ั ทีย่ ิงปน ตอบเรามาเมอื่ ครนู ี้ สงั หรณว า จะเปน ทัง้ คณะนน่ั แหละ คณุ หญงิ บนไวเ มอ่ื กนี้ ี้ถกู ตอ งแลวครบั ผมเองกน็ กึ ภาวนาบนบานอยา งคุณหญิงเหมอื นกนั เพยี งแต ของผมเปนเหลาโรงยสี่ บิ แปดดกี รเี ทา นน้ั เพราะผมไมมเี หลา ฝร่ังจะบนอยา งคุณหญิง” วาแลวเขากห็ วั เราะ “น่เี ราตองยิงปน บอกตําแหนงใหเ ขารอู กี ไหม?” หลอนถามอยางกระสับกระสา ยรอ นใจอยูเชน เดมิ “ไมจําเปน หรอกครับ นอกจากเขาจะยงิ ถามมาจงึ คอยตอบ ผมคิดวา เขาคงจะสังเกตเหน็ ควันไฟไดใ นไมช า นี้ ครั้งแรกที่สุดผมคดิ วา เสยี งปน ทผ่ี มยงิ เกง เมื่อตะกนี้ ้ี จะตองดังแวว ไปถงึ เขา และเขาคงสงสยั จึงทดลองยิงตอบมานัดหนง่ึ เชิงหยงั่ ถาม พอเราสง สัญญาณแนช ดั ไปสามนดั เขาก็ ตอบมาสามนัด เปนความหมายวา รูก นั แลววา จะเปนใครไปไมไดเ ปน อันขาด นอกจากพวกเราที่ หลงพลดั กันไป ขณะนเี้ ขาคงจะบา ยหนา ตามเสยี งปน มาแลว ” “ถาเปน พ่ีใหญห รือไชยยันตค นใดคนหน่งึ อาจตามเสียงปนไมถกู ก็ได” ดารนิ พดู ออ ยๆ อยา งกงั วล รพินทรย ้ิม โคลงศรี ษะชาๆ ปลอบใจมาวา “ไมตอ งวติ กหรอกครับในขอ น้ัน ควนั ไฟท่เี รากอ ขึ้นน่ี จะเปน เครอ่ื งหมายใหตามได ดกี วา เสยี งปน เสียอกี และถา หากเขายังไมแ นใจ เขาอาจยิงถามมาอีก อยางไรก็ตาม ภายในหนงึ่ ช่ัวโมงหลงั จากนี้ ถา อะไรๆ ยงั เงียบอยู เราจะเปนฝายออกตามเอง ลงอยูในระยะไดย นิ เสยี งปน แบบ นีก้ ส็ บายแลวครับ ไมพ ลาดแน! ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

789 พรอมกบั พูด พรานใหญแ ยกกองไฟออกมาอกี กองหนงึ่ เปนไฟหุงหา จัดการตง้ั ขา ว แลว ลากเกงตัวนนั้ มาถลกหนงั ชําแหละอยา งวอ งไว ดารนิ กะพรบิ ตามองอยา งสงสัย ถามวา “น่นั คุณยงั มีแกจิตแกใจท่ีจะหุงขาวกนิ อีกหรือ ท้งั ๆ ท่เี รากินกนั ไปเมือ่ ช่วั โมงท่ีแลว น่เี อง” ก็เหน็ อกี ฝายหนงึ่ เงยหนา ข้ึนยมิ้ แลวตอบเรยี บๆ วา “เราสองคนอิม่ และสบายแลวครบั แตพวกของเราคนใดคนหน่งึ หรอื ท้งั หมดท่ีกาํ ลังจะ บายหนาตรงมาท่ีน่ี จะตอ งเหนด็ เหน่ือยหวิ โซมาทเี ดียว เขาจะพบเราและอาหารรอคอยอยูพรอมอยู แลว ” ดารินเพ่ิงจะนกึ ขน้ึ มาได จอ งดเู ขาดว ยความพิศวง ชายผูน้เี ปนหลักประกันอันอบอุน ปลอดภยั สาํ หรับทุกคนไดอ ยางจริงแทแ นน อน ภายในอาณาจกั รพงไพร “คุณรอบคอบดีเหลือเกนิ ฉันลืมเสยี อยางสนทิ ” หลอมพึมพาํ แลว ก็ตรงเขา มาชว ยเขาจดั การยา งเน้ือ ทงั้ สองคยุ กันเบาๆ ถึงพรรคพวกทก่ี ําลงั จะบายหนา เขามา โดยยังไมส ามารถคะเนไดถ ูก วา เปน ใครกันแน ตางยอนระลึกไปถึงเหตกุ ารณในขณะท่ีน้ําปา ซัดกระหนา่ํ อยา งจโู จมเขามาในคนื นน้ั จนเปน ผลใหต องกระจดั กระจายพลัดพรากไปคนละทิศละทาง ราวกบั ถกู บันดาลดว ยอํานาจ อาถรรพณกลน่ั แกลง จนเขาและหลอ นตางฟน ข้ึน พบตนเองรอดชีวติ อยูห างจากสถานท่ีเกดิ เหตุไม นอ ยกวา 30 กโิ ลเมตร ในลกั ษณะปลอดภัยราวกบั ปาฏหิ ารยิ  โดยแทบจะไมม ีอะไรเหลอื ตดิ ตัวอยู เลย แลวพรรคพวกอกี ส่คี นนัน้ เลา จะตกอยูในสภาพใดบาง แตอยา งนอยทส่ี ดุ ในขณะน้ี เทา ที่ สามารถจะรูไ ดช ัดกค็ ือ หนง่ึ ในจาํ นวนส่ีทพ่ี ลดั พรากไป ก็ยงั มไี รเฟล ตดิ มอื อยูดว ยจากเสยี งท่ียิงตอบ มา “ผมวา ดีไมด อี าจมีเราเพยี งสองคนเทานน้ั ทถ่ี กู กระแสนาํ้ พัดมาไกลทส่ี ุด สว นพวกเราอกี สคี่ นคงจะรวมกลมุ กนั อยใู กลๆ บรเิ วณทเี่ ดิมนั่นเอง และขณะนีก้ ลับเปนฝา ยออกตดิ ตามหาเรา” “ถาเปนอยางทคี่ ุณวา น่ี ก็นับวาพวกเราท้ังหมดโชคดีทส่ี ดุ ฉันกลวั วาอกี ส่คี นพวกเราจะ ตางพลดั กันไปคนละทศิ ละทาง มหี วงั ตอ งตามคนหากนั ทลี ะคนๆ โดยยังทายอะไรไมถูก ซึ่งถาเปน อยา งนัน้ ละก็ แยท เี ดยี ว” “ถึงอยางไร เราก็พบความหวังไปในทางทดี่ ีแลว ครบั รอใหเ ขามาถึงทน่ี เี่ สยี กอนเถดิ แลว เราจะรวู ามใี ครอีกบา งท่จี ะตอ งตดิ ตาม” คร่ึงช่วั โมงตอ มา ระหวางทรี่ พนิ ทรกาํ ลังรนิ นํ้าขา วเทใสก ระบอกไมไ ผอยู กม็ ีเสยี งปน ดงั กอ งขึน้ อกี ครง้ั หนึ่ง คราวนี้มนั ดังอยบู นลกู เขาใกลๆ น่ีเอง ดารนิ ลกุ พรวดขนึ้ ยืนรอ งออกมา “เขาตามเขามาถูกทางแลว เสยี งปน ดงั อยใู กลๆ นเ่ี อง” “ถา ไมใชค ณุ ชายก็คณุ ไชยยนั ต หรือมา ยกท็ ั้งสองคนเลย ผมกลา ทา พนนั ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

790 พรานใหญบ อกโดยเรว็ ตาเปน ประกาย ดารนิ หันขวับมา “อะไรทําใหคณุ แนใ จอยา งนน้ั ?” “คุณหญงิ ไมส งั เกตเสียงปน หรือครบั คราวนีม้ นั ไมใชไ รเฟล แลว แตม ันเปน ปน สัน้ และ คงจะเปน .44 แมก็ น่มั ท่ีตดิ อยขู า งเอวตลอดเวลาของทง้ั สองคนนน่ั เกดิ กับแงซายไมมปี น สั้น คงจะ เหน็ วาใกลเขามาแลว เปน ระยะทเี่ สียงปน สั้นก็ไดย นิ ถนัด จึงใชป น สั้นยิงเรยี กแทนที่จะใชไ รเฟล เพราะตอ งการประหยดั กระสุนไรเฟลไว” ดารนิ ขมวดคว้ิ หลอ นไมทันสังเกตเสียงปน เมอ่ื สกั ครนู ี้ วามันเปน ชนดิ ใดเพราะอารามดี ใจ จงึ ยิงขน้ึ ฟา เปนการตอบไปอีกหน่งึ นดั ไมถึงอึดใจกม็ เี สียงปนระเบดิ กอ งตอบยอ นมา จรงิ ของ รพินทร มนั เปนเสียงปนสน้ั นน่ั เอง หญงิ สาวใบหนาแดงเรือ่ ย้มิ ออกมาทงั้ น้ําตาทค่ี ลอเบา เสยี งส่ัน เครือ “ใชแ ลว ถาไมใ ชพีใ่ หญกไ็ ชยยนั ต เพี้ยง! ขอใหเ ปนทั้งสองคนนนั่ พรอ มกันเลย สวรรค ทรงโปรดแทๆ !” “ไมใ ชสวรรค แตเ จาปา ผอู ยากจะเสวยสกอตซว ิสก้ีของคุณหญิงตะหาก” เขาคา นมาอยางหนาตาย เพยี งสิบนาทหี ลังจากนนั้ กม็ ีเสยี งกโู หวกเหวกเขามาเอ็ดอึงไปหมด ประสานกนั หลาย เสียง พรานใหญกบั หญงิ สาวหันมามองตากนั เองอยา งตน่ื งง “เอ...มากนั แยะทเี ดยี วครับ ไมใชเพยี งสีค่ นของพวกเราเทานั้น อยา งนอยก็ไมตาํ่ กวา สบิ ขึ้นไป” “นั่นซิ แปลกจงั เสียงหลายคนเหลอื เกนิ น”่ี หลอ นกะพริบตาถๆี่ ประหลาดใจไปหมด เสยี งกูดังใกลเ ขา มาเปน ลาํ ดบั ในท่สี ุดกไ็ ดย นิ เสียงฝเ ทาหลายคบู ุกสวบสาบอยา งหนกั ทา มกลางความงุนงง ทายเหตกุ ารณไมถกู ของทัง้ สองผูเฝา รอคอยอยูดว ยความกระสบั กระสา ย ครนั้ แลวอึดใจนน้ั เอง เงาของคนกลมุ ใหญก ็โผลลบั สนั เนนิ ลงมาเปนขบวน พอเหลอื บเห็นในพริบตา แรก ดารินก็อทุ านลัน่ ออกมาดว ยความดใี จจนบอกไมถกู นําหนา ขบวนอนั มอี ยูไมนอยกวา 20 คนกลุมน้นั คือ เชษฐา และไชยยนั ต ตอมาคือแง ซายและเกิด ซ่งึ เดินแถวเรียงสามมากบั กะเหร่ียงสูงอายคุ นหน่งึ เบือ้ งหลงั ที่ตามมาเปนพรวนเปน ชายฉกรรจชาวเขา มีปน ผาหนา ไมอ าวธุ ครบมอื สิ่งที่เหน็ ชดั กค็ อื เชษฐา ไชยยนั ต เกิดและแงซาย มี ไรเฟลประจาํ มือของตนมาแลว ทไ่ี หลยงั สะพายกนั ไวค นละกระบอก ซงึ่ ไมมปี ญหา กระบอกหนึง่ จะตอ งเปน ปน ของดารนิ และอกี กระบอกหนึ่งกค็ อื ปนของรพนิ ทรอ ยางแนน อน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

791 ระหวา งทด่ี ารนิ วง่ิ ถลาปราดออกไป เชษฐากบั ไชยยันตก ว็ ่งิ สวนลงมา ทั้งสามพบกันแลว กอดกันแนน ดวยคําพดู ทกั ทายที่ตา งฝา ยตา งฟงไมไ ดศ พั ท ทามกลางวงลอมของพวกกะเหรย่ี งท่ี ตามมาดวย อึดใจตอมา ม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธ์ิ คลายมอื ออกจากการโอบกอดนอ งสาว หันมาทาง พรานใหญ ความตนื่ เตน ในขณะน้นั ทําใหต างฝายตางยังพดู อะไรออกมาไมได ราชสกลุ หนุม หัวหนา คณะเดนิ ทาง จับมอื เขาบบี กระชบั แนน ในขณะท่ีไชยยนั ตกต็ รงเขาโอบไหล “ขอบคณุ สวรรคที่ท้ังคณุ และนอยปลอดภยั เรยี บรอยดี ผมกับไชยยันตว ิตกเปน ทกุ ขเสยี แทบแย” เชษฐากลาวขน้ึ เปน ประโยคแรก “ผมกับคุณหญงิ ก็เชนเดยี วกันครบั เปน หวงคณุ ชายกบั คุณไชยยนั ตจ นบอกไมถูก โชคดี เหลือเกนิ ที่พวกเราไมม ีใครไดรบั อนั ตรายมากนกั และตามพบกันในระยะเวลาอนั รวดเร็ว พรอม หนาอกี คร้งั ” รพนิ ทรพดู ปนหัวเราะ แลว หนั ไปตอบคาํ ถามไชยยันต ตลอดจนสาํ รวจดูเกดิ และแงซาย ซ่ึงยนื ยมิ้ อยขู างๆ คําถามของแตละฝายรอประดงั อยคู บั คัง่ อนั ตอ งการคาํ อธบิ ายซ่งึ กันและกนั อยา ง มากมาย แตยงั ไมอ าจกระทาํ ไดในเวลาแหง ความตืน่ เตน ยนิ ดีเชน น้ี ทันใดน้นั กะเหรย่ี งเฒา ลกั ษณะเปนหวั หนา คณะของชายฉกรรจช าวกะเหรย่ี งทั้งหมดที่ ติดตามมากบั คณะของเชษฐาดวย ก็กา วเขา มายกมอื ไหวพ รานใหญ พรอมกบั ทกั ทาย รพนิ ทรจาํ ได ในทนั ทนี ้นั เองวา แกคอื พอเฒา โตะ ถะ หวั หนากะเหรยี่ งผาเยิงทค่ี นุ หนากันดี และเคยรักใครนบั ถอื เขามากอ น “อาว! โตะ ถะ ไปยังไงมายังไงกนั น?ี่ ” เขาหันไปถามเร็วปรอ๋ื เปน ภาษากะเหรย่ี ง โตะถะยิม้ เหน็ เหงือกสดี าํ คลา้ํ แตส ีหนาดจู ะมคี วามทกุ ขก ังวลอยูลึกซ้ึง ภายใตพนื้ หนา ยินดีทไ่ี ดพ บเขา ช้ีมือไปทเ่ี กดิ กบั แงซาย ตอบในภาษาเดิมของแก “ไอสองคนนี่ พาเจานายสองคนมาพบกบั ผมทห่ี ว ยแมเ ลงิ บอกวา พลดั กันกับนายเพราะ ถกู นา้ํ ปาซัด มนี ายผหู ญงิ หลงหายไปดว ยคนหน่งึ มาถามขา วจากผม ผมกไ็ มเ หน็ นายเลย เจานาย สองคนน่ีกเ็ ลยชวนใหผ มชวยออกตามหา พวกผมเองกก็ าํ ลังเดอื ดรอ น คนในหมบู านมาตดั ไมอ ยทู นี่ ่ี ถกู เสือลากไปสามคนในเวลาเดยี วกนั ไอพ วกทร่ี อดตายแลน กลบั ไปบอกขา วแตเ มอื่ คนื กาํ ลังจะ ออกตามอยูพ อดี เลยพากนั มาดว ยกัน เจา นายรับปากวา จะฆา เสอื ให ผมก็รบั วาจะเกณฑค นออกชว ย ตามคน หานาย” รพนิ ทร ไพรวัลย สามารถลาํ ดบั เหตกุ ารณไ ดใ นทนั ทนี ั้น จากคาํ บอกเลา ของเฒาโตะ ถะ พอดกี บั ทไ่ี ชยยนั ตกบ็ อกมาอกี คนหน่งึ เพราะไมรเู ร่ืองวา โตะถะพดู กบั เขาวา อยา งไร [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

792 “พวกเราไปสบื ขา วคณุ กบั นอ ยทหี่ มบู า นของแก แลว ขอรองใหแกชว ยเกณฑคนออกตาม หาดวย กพ็ อดแี กบอกวา ลกู บานแกทีม่ าตัดไม ถกู เสอื คาบไปเสยี สามคนเมอื่ เยน็ วาน เรากเ็ ลยรับ อาสาทจ่ี ะตามเสอื ให ในขณะเดยี วกันก็ขอแรงใหแ กชว ยติดตามคณุ กบั นอ ยดว ย ถงึ ไดม าดว ยกนั ” “เอะ ! โตะ ถะ แกเคยอยูทีผ่ าเยิงนี่นะ ทาํ ไมพวกเราถงึ ไปพบที่หว ยแมเ ลิง?” พรานใหญถามอยา งงงๆ เกดิ ทาํ หนาที่ตอบมาใหแ ทนวา “โตะถะบอกผมวา แกอพยพลูกบา นของแกหนมี าจากผาเยงิ ต้ังแตอาทติ ยทีแ่ ลว ครบั นาย เพราะไอแ หวง พาโขลงเขามารบกวนไมห ยดุ หยอน พวกแกถกู ฆาตายไปมาก บา นชอ งไรนาถกู พวก มันทาํ ลายลางปนป พวกแกไมม ีกําลังท่จี ะสกดั กั้น ปราบมันไดอยมู ือกเ็ ลยตองทง้ิ ถน่ิ เดมิ ผมกไ็ มร ู มากอ นเหมอื นกัน ไปพบหมบู า นใหมของโตะถะเขา โดยบังเอิญแทๆ ” รพนิ ทรพยกั หนาอยา งเพงิ่ เขาใจ กอ นที่เขาจะเอย ปากเชน ไร เชษฐากบ็ อกมาอีกคนหนงึ่ วา “นเ่ี ราออกเดนิ ทางจากหว ยแมเ ลิงมาตงั้ แตเชามืดแลว จะบายหนา มายงั ปางพักของพวกท่ี ถกู เสือคาบไปนี่แหละเปน แหง แรก พอใกลเขามาไดยินเสียงปน ออกแปลกใจ โตะ ถะยนื ยันวา ไมมี คนอยใู นละแวกนเ้ี ลย เพราะพวกของแกที่ตดั ไมกก็ ลบั ไปทห่ี มูบา นหมดแลว ผมเลยใหแ งซายลอง ยงิ ตอบดูกไ็ ดย นิ เสียงตอบรับเรามาอีก 3 นดั พวกกะเหรีย่ งท่มี าดว ยนี่ยืนยันวา เปน เสยี งปนท่ีดังมา ทางดานเดยี วกบั ท่พี วกเขามาตงั้ ปางตดั ไมอ ยู ก็เลยรบี ตรงเขา มา นึกไมถ งึ เลยวา จะพบคณุ กบั นอ ย อยทู ีป่ างพักของพวกน”้ี รพินทรบ อกใหทกุ คนหยุดพักกนั ทีป่ างกอ น โตะ ถะใหค นของแกนาํ เสบียงท่ีตดิ ตวั มา ดวย หงุ หาเล้ียงดกู นั สวนเชษฐา ไชยยนั ต เกดิ และแงซาย ตรงเขา จดั การกับขา วและเนือ้ ยางที่ รพินทรเ ตรียมไวใ หพรอ มแลว โดยเฉพาะไชยยันตค วา น้าํ ขา วในกระบอกขนึ้ ดื่มอยางกระหายเปน อนั ดบั แรก ดารนิ บอกใหพ ่ชี ายทราบวา เสยี งปนทไี่ ดย ินเปนครง้ั แรกนน้ั เปนเสยี งปน ท่ีรพนิ ทรยิงเกง ตวั น้ันนั่นเอง “ถงึ แมจ ะไมไ ดยนิ เสยี งปน ก็คงพบกนั อยดู ี เพราะพวกเรากําลังบา ยหนา มาทนี่ ่ีอยแู ลว ยกเวนแตว าเธอกับรพนิ ทรจ ะออกเดนิ ทางแยกไปเสยี กอน” ไชยยนั ตว า “ถางนั้ พรานใหญก็ทายถกู แลว ” หญงิ สาวพูด หันไปมองทางรพนิ ทร “เขาบอกวาจะอยา งไรเสยี พวกตดั ไมจ ะตองยอ นมาทนี่ อ่ี กี ครงั้ ใหด กั คอยพบอยูท่นี ่ี เพียงแตน ึกไมถ ึงวา เธอ พใ่ี หญ เกดิ และแงซายจะมาพรอ มกันกับพวกนัน้ เทา นน้ั ” “ทแี รกก็สงสัยอยูเหมือนกัน” เชษฐากลา วเสริมขน้ึ โดยเรว็ มองหนา นองสาวกับพรานใหญส ลับกนั อยเู ชน นนั้ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

793 “จดุ หมายในการเดินทางของเรา คอื ตรงมาทน่ี ี่กอนเพอื่ จดั การกบั เสอื ท่ีลากเอาคนของ พวกเขาไป โดยจะเริ่มตนแกะรอยกนั ทีน่ ่ี เพราะมันจดุ เกดิ เหตุ พวกทเี่ ห็นเหตกุ ารณแ ละหนีกลบั ไป ทห่ี มบู า นเปนคนนาํ ทางมา พอไดยนิ เสียงปน และสญั ญาณสามนัด พกี่ ร็ ใู นทันทวี าจะตอ งเปน นอ ย แตป ระหลาดใจท่ีกะเหรยี่ งนาํ ทางยนื ยันวา เปนเสียงปนทด่ี งั มาจากบริเวณปางพักของเรา ซึ่งเสือลาก เอาพวกเขาไปเมอื่ เย็นวาน ยงิ่ เหน็ ควันไฟกย็ งิ่ แปลกใจมากขึ้นในขอทวี่ า ไปยงั ไงมายงั ไง นอ ยถงึ มา อยูตรงบรเิ วณปางพกั ที่พวกเรากําลังจะบา ยหนาเขามา” “เรือ่ งมนั เกย่ี วพันกันคะ พ่ใี หญ เสอื ทคี่ าบเอากะเหรย่ี งตดั ไมสามคนไปเม่ือคา่ํ วานนแ้ี หละ เปน ตนเหตุใหน อ ยกบั พรานใหญมาดกั รออยทู นี่ ่ี และทดี่ ักรอ กค็ าดวาจะไดพ บกบั พรรคพวกของ คนเคราะหรา ยทถี่ กู เสือลากไป เพ่ือจะสืบหาพวกเรานนั่ เอง” “เอะ ! นี่นอ ยกบั รพนิ ทรรูเ รอื่ งเสอื ลากเอาพวกนนั้ ไปดว ยร?ึ ” เชษฐารองออกมาอยางงงๆ ไมสามารถจะเดาเหตกุ ารณอ ยางใดได” กอ นท่ีรพินทรจ ะเอย เชนไร นอ งสาวคนสวยของหวั หนา คณะเดนิ ทาง กท็ าํ หนา ทอี่ ธบิ าย ทุกส่งิ ทุกอยางใหพ วกที่มาใหมท ราบโดยตลอด เชษฐาและไชยยนั ตจึงเพ่ิงเขา ใจ และลําดบั เหตุการณป ระสานสัมพันธกันไดอ ยางปรโุ ปรง หลอนเลาอยา งละเอยี ด นบั ตั้งแตว นิ าทแี รกท่ีหลอนไดรูสกึ ตวั ฟน ขึ้น และเดินมาพบ รพินทรนอนสลบไสล จึงไดป ลกุ ขึน้ จนกระทงั่ วินาทสี ุดทายกอ นทคี่ ณะของเชษฐาและพวก กะเหรี่ยงโตะ ถะจะโผลอ อกมาใหเ ห็น สําหรบั ทางดานของเชษฐาและไชยยนั ตนนั้ ภายหลงั จากที่ไดล าํ ดบั ภาพเหตกุ ารณข อง คนื ทีเ่ กดิ วิบัติจากน้าํ ปา กส็ รปุ ออกมาไดว าแงซายเปน คนแรกท่ีฟน คนื สติขน้ึ มาในตอนเชา มืด รา ง ของหนุมกะเหรี่ยงพเนจร ถกู น้ําซดั ไปตดิ อยกู ับพงเถาวัลยใ นปา ถลม แหงหนง่ึ หา งจากบริเวณเกดิ เหตเุ พยี ง 3 กิโลเมตร เขาเดนิ ยอ นข้นึ ไปยงั ทีพ่ ักแรม อนั เปนสถานทซ่ี ึง่ ทุกคนถูกนาํ้ ซดั ปะทะ พบ เชษฐาเปนคนท่ีสอง นอนสิ้นสตอิ ยบู นกอรวก ภายหลังจากแกไขรสู กึ ตวั ขึน้ มาแลว ทงั้ สองกช็ วน กันออกเดินทางมงุ หนาแหลงพกั ท่เี ดมิ ไชยยันตเปน บคุ คลทสี่ าม ซึ่งเดินเปะปะกตู ะโกนเรยี กหา พรรคพวกอยยู งั อกี ฟากหนงึ่ ของลําธาร พอรวมกนั ไดสามคน ซักถามสอบความกนั แลว ก็ไปถงึ ยงั ท่ี พกั แรม ทน่ี น่ั พบไรเฟล และสัมภาระขา วของแทบทกุ ชนดิ ตกกระจายเกลอื่ นกลาดอยูท บี่ รเิ วณหาด ทรายภายใตชะเวกิ ผาหิน ซ่ึงเคยอาศยั ใชเปน ทีห่ ลบนอน โดยสันนษิ ฐานวา ทปี่ น และขาวของอนั มี น้าํ หนกั สวนมากเหลานน้ั ไมถ ูกน้าํ ซัดพดั หายไปตามกระแส ก็เพราะอนั เน่อื งมาจากมีชะเวกิ ผาแหง นั้นเปน เสมือนกาํ แพงกัน้ ไวน ัน่ เอง ผทู ่สี ูญหายไปในขณะนน้ั ก็คอื รพนิ ทร ดารนิ และเกิด ภายหลงั จากรวบรวมสมั ภาระขาวของเทาที่เหลอื อยไู ดครบถว นแลว ทงั้ สามกอ็ อกตดิ ตามคน หาคนท่ีหายไปในทนั ที โดยแงซายทําหนา ทเี่ ปนผนู ําทาง ประมาณเที่ยงวัน ขณะท่ีเดนิ ลอง เลาะชายฝงธารลงสดู านใต แงซายกพ็ บรอยเทา ของเกดิ จึงออกแกะรอยตามไป และมาทนั กนั ใน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

794 เวลาบาย รวมเปน สคี่ น คงขาดหายไปเฉพาะรพินทรก บั ดารินเทานน้ั ตางปรึกษาหารอื กนั และ พยายามคน หารองรอยไปตามเรื่อง แตก ็ไมม วี ่แี ววอะไรเลย ทัง้ เกดิ และแงซายลงความเหน็ วา ทงั้ รพินทรและดารนิ จะตอ งตกอยกู ลางกระแสนา้ํ ในขณะที่ภเู ขาน้าํ ซัดกระหน่ําลงมา และจะตอ งถกู พดั พาไปไกลทเี ดยี ว พอตกค่ําในการบายหนาลงใตต ามทิศทางของกระแสนา้ํ ตา งกม็ าถงึ ไหลเขาเหนือหว ยแม เลงิ พบหมูบ านกะเหรยี่ งของโตะถะท่นี ่ัน จงึ แวะเขาไปขออาหาร และหวังสบื ขาว ซ่ึงก็พอดีกับท่ี เกิดและแงซายรจู กั มกั คุน หนากับโตะถะดีอยแู ลว มนั เปน เวลาเดยี วกบั ที่ลูกบานของโตะถะสหี่ า คน วิ่งหนา ตืน่ กลบั มาจากปา รายงานใหท ราบวา พวกสามคนท่แี ยกกนั ไปตัดไมในปา ถกู เสอื คาบไปเสีย แลว ฝายหนง่ึ กาํ ลังเดือดรอนท่ีจะตดิ ตามคน หาพรรคพวกท่หี ลงหายไป เพราะกระแสนา้ํ พัด อีกฝา ยหนึ่งกาํ ลังเดอื ดรอนเรอื่ งเสอื เอาลูกบา นไปกิน ภายหลงั จากรบั รเู ร่อื งของกนั และกนั แลว เชษฐากร็ บั ท่ีจะรวมมือออกจัดการกบั เสือตัว น้ันทันที โดยมีขอ แมแลกเปลีย่ นวา โตะ ถะและบรวิ ารท้ังหมดจะตอ งรว มมือในการติดตามคน หา รพนิ ทรก บั ดารนิ เปน ทตี่ กลงกันเรียบรอ ย เม่ือคืนทแ่ี ลว ท้งั สี่คนจึงอาศัยนอนในหมูบา นของโตะ ถะ พอรงุ เชาก็ไดอ อกเดินทางมงุ มายงั ตาํ แหนง ท่ตี ัง้ ปางพักของพวกทถ่ี กู เสอื ลากเอาไป และก็ไดม าพบ กับพรานใหญ และดารนิ ซึ่งรอคอยอยกู อ นแลว โดยตา งฝา ยตางไมคาดฝน ระหวา งทใ่ี ครจะพดู จาสอบซักกนั เชน ไรกต็ าม สง่ิ ทด่ี ารินถามถงึ ขอ แรกก็คือ สมั ภาระ สวนตัวท่ีบรรจุอยูใ นเคร่ืองหลงั ของหลอน เม่อื แงซายเปน คนแบกอยู นํามาสงให หลอนก็เปา ลม ออกจากปากและหลับตาลงอยางโลง อก พมึ พาํ ออกมาวา “ขอบคุณสวรรคท ี่มันยงั อุตสาหอยู นึกวาสญู หายไปเสยี แลว ” จากน้นั กร็ ้ือคน โดยเรว็ ควา เส้อื ลา สัตวท ่ีมสี ํารองอยอู ีกตวั หนึ่ง ข้ึนมาเปลยี่ นกบั ตวั เกา อัน กะรงุ กะรงิ่ ท่สี วมอยูท ันที เพราะเร่ิมรสู ึกอดึ อัดกระสับกระสาย เมอ่ื สงั เกตเหน็ พวกกะเหรย่ี งชาย ฉกรรจข องโตะถะทัง้ หลาย พากันลอบชาํ เลืองมาเปนตาเดยี ว นบั ตง้ั แตพบกันคร้งั แรก พอเปลยี่ น เสื้อเสรจ็ กค็ นเครื่องเวชภณั ฑ อดึ ใจเดยี วกง็ ดั เข็มฉีดยาขึ้นมา รพนิ ทรก าํ ลงั โตต อบคําถามอยกู ับ เชษฐาและไชยยันต ถูกหลอ นขดั จังหวะเขา มา “สงแขนมาซิ โชคดเี หลือเกนิ นะทยี่ ามหลงั ของฉันไมไ ดห ายไป” พรานใหญสงแขนใหหลอนโดยดี ดารนิ จัดการฉดี ยาให เชษฐากับไชยยนั ตจ ึงเพ่ิง สังเกตเห็นวา ทขี่ อมือดานซา ยของเขามีผา พันอยอู ยา งแนน หนา และที่เหนอื ขอ ศอกข้นึ ไปกม็ ี ผาขาวมามัดไวอ กี เปลาะหนง่ึ “อาว! น่ันโดนอะไร?” ทั้งสองถามเกือบจะเปน เสยี งเดียวกนั [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

795 เขาไมตอบ เพยี งแตห ัวเราะเบาๆ ดารนิ เปน คนอธิบายใหทั้งสองทราบโดยละเอยี ด พราน ใหญรูสึกอึดอัดใจอยา งไรบอกไมถกู เมื่อสังเกตเหน็ เชษฐากับไชยยนั ตมองจับน่งิ มายังผาพนั แผล ของเขา แลว หนั ไปมองดหู นา ดารนิ ทัง้ สองคงจะสังเกตเห็นวา ผา ที่พนั แผลเขา มนั คือบราเซียรข อง ราชสกลุ สาวนนั่ เอง! แตกไ็ มไดป ริปากพดู เชนไร ดารนิ เองกค็ งจะรสู กึ เหมอื นกนั หนา ของหลอน แดงเรือ่ แตแ ลว ก็เปน ปกตโิ ดยเรว็ พดู ขนึ้ ลอยๆ วา “แผลของรพนิ ทรฉ กรรจม าก เพราะถูกเสน เลือดตรงขอ มือพอดี ถา หา มเลอื ดไมห ยดุ มี หวงั ตาย เราไมม ีผา พันแผลทสี่ ะอาดพอในขณะนั้น เปน ความจําเปน เหลอื เกนิ ท่ีจะตอ งหาทางชว ย เขาไวกอนเทาท่จี ะทําได” “ดแี ลว !” ไชยยนั ตพ ูดเสียงหนกั ๆ ในลาํ คอออกมาคําเดียว แลว ก็ไมไดเ อย คาํ ใดอีก วางหนา เฉยๆ สว นเชษฐาจองดวงตาอันคมกรบิ จับนงิ่ ไปยังนองสาวคนสวยเหมือนจะคน หา แตน อ งสาวไมยอม สบตาดว ย รพนิ ทรรสู ึกหายใจไมท ัว่ ทอ งอยา งไรพิกล แตแลว ก็เบาใจขึน้ เล็กนอย เมอ่ื อดตี ทตู ทหารบกเช้ือพระวงศผ เู ปน นายจาง มิไดป รปิ ากคําใดท้งั สนิ้ เมือ่ กินอาหารเสรจ็ เชษฐากห็ ันมาทางรพนิ ทร “โตะ ถะกับพวกของเขายังไมร เู ลยวาคุณยิงเสอื ตวั นัน้ ตายแลว ” พรานใหญเ รยี กกะเหรี่ยงเฒา และบริวารทมี่ าดวยกันทั้งหมด ซึ่งแยกไปน่ังกนิ อาหารและ ปรกึ ษาหารอื กนั อยูอ กี กลมุ หน่ึง เขามาลอมวงแลวประกาศบอกความจรงิ ใหรู ทนั ทที ไ่ี ดท ราบขา ววา เสอื ตัวนัน้ ถกู ยงิ ตายแลว กะเหรยี่ งหว ยแมเลงิ ทง้ั หมดก็ตาลุก ครางฮอื ออกมาอื้อองึ ดว ยความ ประหลาดใจ ระคนยนิ ดเี หลือท่จี ะกลา ว รพนิ ทรเลา ถงึ เหตกุ ารณเ ก่ียวกบั เสอื ตัวนั้นใหพวกนน้ั ทกุ คนทราบครา วๆ “นายพาพวกเราไปที่ซากเสอื กบั ศพของไอพวกนัน้ เถอะ” โตะ ถะขอรองอยางกระตือรอื รน รพินทรหนั มาบอกความประสงคของหัวหนา กะเหรยี่ งใหเชษฐาทราบ ราชสกุลหนมุ พยกั หนา “ดเี หมอื นกนั รพนิ ทร อยา งนอยท่ีสดุ พวกเขาจะไดเหน็ ชดั ไปกบั ตาวา เสือตวั นัน้ ตายแลว อีกอยางหนง่ึ เขาคงตอ งการตามศพของพวกเขาท่ถี ูกมนั คาบไปดวย พวกเราไปกันทงั้ หมดนแ่ี หละ” อึดใจใหญห ลงั จากน้ัน ทง้ั หมดกพ็ รอ มทจี่ ะออกเดนิ ทางไปยงั ตาํ แหนงทซ่ี ากเสือแมลกู ออ น และศพของกะเหรยี่ งเคราะหรา ยสามคน ทีน่ อนตายอยใู กลๆ กนั ยงั โขดหินตะเคยี นคูบนสัน เขา พรานใหญค ืนปนแกปทเ่ี กบ็ ไวไ ดท้ังสองกระบอกไปใหแ กโ ตะถะผูเปน หัวหนากะเหรยี่ ง ทง้ั หลาย มันเปน เวลาเดยี วกบั ท่ีเกิดสงไรเฟล .458 แม็กนัม่ คูม ือของเขามาให สว นแงซายก็คืน .470 [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

796 ริกบแ้ี ฝดของดารนิ ไปใหเจา ของตามเดมิ รพนิ ทรกับดารนิ ถอนหายใจออกมาอยา งโลงอก ตาง ตรวจดคู วามเรยี บรอ ยของปน ประจํามอื แลวบรรจลุ ูกพรอ ม “โชคดเี หลือเกนิ ครบั ทีป่ นและสมั ภาระสวนมากของเราไดคืนเกอื บครบ ไมง ้ันคง ขลกุ ขลักแย ผมนึกวา เราจะตอ งเดินมือเปลา กนั จนกวา จะพบกับขบวนเกวยี นใหญเ สียอีก” รพินทรพ มึ พําออกมาเบาๆ สดู ลมหายใจอยางแชมช่ืนขนึ้ เมอื่ อาวุธมาอยใู นมอื เขาอกี ครง้ั ดารินเองก็คงมคี วามรสู ึกเชน เดยี วกนั เพราะสังเกตเห็นหลอ นยิม้ ออกมาอยา งแจมใส เดาะ .470 ขึ้น ลงอยูในอุง มือทงั้ สองดว ยความมน่ั ใจอบอนุ ขนึ้ “ตอนท่ีรสู กึ ตวั เปน คร้ังแรก ผมไมไ ดคดิ ถึงขา วของอะไรท้งั สนิ้ ” เชษฐาเอย ขึน้ ตํา่ ๆ “คิดภาวนาแตเ พยี ง ขอใหชวี ติ ของพวกเราทกุ คนรอดปลอดภัยอยางเดียวเทาน้นั อะไรที่ มนั สญู หายไปกช็ า งหวั มนั แตพ อเดินยอนกลับมาถงึ ท่ตี งั้ แคม ป พบปน และขา วของสว นมาก เรย่ี ราดอยใู นบริเวณใกลเคยี งกม็ ีกําลังใจขน้ึ อีกเยอะ ของอื่นๆ ดูเหมือนจะอยูครบถว น ยกเวน ผาใบ ปนู อน และพวกขา วสารเทา นัน้ ผา ใบคงจะลอยไปตามกระแสนํ้า สวนขา วสารเปย กนาํ้ เสยี หมด” ท้ังหมดออกเดนิ ทางเปน ขบวนใหญ ภายใตก ารนาํ ของรพินทร ตัดลงเนนิ เขา บา ยหนา ไป ยงั จุดหมายอนั เปนตําแหนงเสอื ตัวน้ันถกู ยงิ ตายอยูไมห างออกไปนัก พรานใหญช ใ้ี หค ณะนายจา ง ของเขาและโตะ ถะดูรองรอยหลกั ฐานท่ีเสือลากเอาเหยอ่ื เคราะหรายของมันไปใหเหน็ ทุกระยะ แต เขายงั ไมไดบอกรายละเอยี ดอะไรนักเก่ียวกบั เสอื รายตวั นน้ั เทา ๆ กบั ที่ดารินกย็ ังไมม ีเวลาท่จี ะเลา เรอ่ื งทัง้ หลายทห่ี ลอ นเผชิญรว มกบั รพินทร ใหพ ่ชี ายและเพ่อื นไดทราบโดยกระจาย นอกจากเชษฐา ซ่งึ เปน คนละเอียดรอบคอบทส่ี ดุ เทา น้ัน เปรยออกมาเปน ขอสงสยั อยางมีเหตุผลวา “ไมน า จะเปน ไปได ที่เสอื ตวั เดยี วกนั และในระยะเวลาไลเ ลย่ี กนั สามารถจะลากคนไป ไดถงึ สามศพ” “เอาไวใหถ งึ ซากของมนั และศพเคราะหร า ยทงั้ สามนั่นเสียกอนเถิดครับ คณุ ชายจะพบ กบั ความประหลาดใจท่สี ุด” จอมพรานบอกเรียบๆ “แปลวา มนั ลากเอาศพไปกองเรยี งไวใ กลๆ กนั เลยรึ?” ไชยยนั ตลืมตาโต ถามมาอยางประหลาดใจ กอนรพนิ ทรจะตอบเชน ไร ดารนิ ผเู ดนิ อยูก ลางกลุมของชดุ ท่นี ําอยเู บ้ืองหนา กห็ วั เราะ แปรงๆ ในลําคอ บอกวา “เปน ความจรงิ ไชยยนั ต ไปเห็นภาพเหตุการณน้ันเสยี กอ นเถอะ แลว ใหม เี วลาสักนดิ ฉนั จะเลาใหฟ ง เองวา เรอ่ื งมันเกิดในลักษณะไหน รบั รองวา นกั เดินปาทง้ั หลายคงไมเ คยพบเหน็ หรอื เชอ่ื มาไดก อนเลย มนั เปน เหตกุ ารณท ฉ่ี ันกบั พรานใหญเหน็ ชดั กับตาทงั้ สองขา ง” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

797 เชษฐากับไชยยันตเตม็ ไปดว ยความพิศวง กระหายจะซกั ถามอะไรมากกวา นน้ั แตไ มมี โอกาส เพราะการเดินทางเตม็ ไปดวยความรบี รุด รพนิ ทรนําหนาลิ่วไปอยางรวดเรว็ แคลว คลอ ง จาํ ทศิ ทางไดข ้ึนใจ โดยไมม กี ารคลําใหเสยี เวลาแมแตน ิดเดยี ว ดารนิ เองก็ยงั อดประหลาดใจไมไ ด เพราะทง้ั ๆ ทห่ี ลอนเองก็เดนิ ผา นมาแลวกบั เขาเมอื่ กอ นนี่เอง แตม าบดั น้ีไมส ามารถจะจําทางเกา ได เสียแลว ราวครึ่งชั่วโมงตอมา ทุกคนก็หยุดชะงัก ตรึงตวั เองอยูกับท่ี เมอ่ื มาถงึ ซอกเขาตาํ แหนง ตะเคียนคู อนั มชี ะงอ นหนิ ใหญเ ปรียบเหมอื นทวารประตผู าสาํ หรบั ผา นเขาออกในระหวา งไหลเขา ยกเวน รพินทรกบั ดาริน นอกนั้นพากนั เปลงเสยี งอุทานออกมา แลว กพ็ รเู ขาไปยงั ภาพที่ มองเห็นอยู ทกุ สิง่ ทุกอยา งอยใู นสภาพเดมิ ของมนั โดยไมผ ิดเพ้ยี น นบั แตพรานใหญและหญิงสาว ผละจากมาในตอนเชา ของวนั นี้ ศพกะเหรย่ี งอนั อยใู นสภาพสยดสยองชวนสงั เวชทงั้ สามศพ และ ซากนงั พยคั ฆร า ยตวั นนั้ ! ญาตมิ ิตรของผตู ายทง้ั สามทตี่ ามมา พรูกนั เขาไปที่ศพพรอมเสียงอ้ือองึ มีเสียงคราํ่ ครวญ แสดงความเวทนา และสบถสาปแชงเสอื รายอยางโกรธแคน ชลุ มุนกนั อยทู ี่ซากเสือตวั นน้ั แนนขนัด ไปหมด เชษฐา ไชยยันต รว มอยใู นกลมุ นนั้ ดว ย สวนดารินทรุดตวั ลงนัง่ พกั บนโขดหนิ โดยมแี ง ซายยืนเปน องครักษอ ยูใกลๆ หลอนไมใจแข็งพอที่จะหวนกลบั ไปดศู พกะเหร่ียงทั้งสามน้นั ไดอกี พรานใหญพดู โตต อบกับโตะ ถะ และกะเหรีย่ งทัง้ หลายทรี่ มุ สอบซักถามเขา ซงึ่ เชษฐากบั ไชยยนั ตไ มส ามารถจะฟง รูเรอื่ งอยูพักใหญ เกิดทาํ หนาท่ีเปนลาม แปลใหคณะนายจา งฟง “พรานใหญเลา ใหพ วกน้ันฟง วา เขากบั นายผูหญิงเดนิ มาถงึ บริเวณแถบนีต้ อนโพลเพล” เกิดอธิบายสรปุ “ไดยนิ เสยี งกะเหรยี่ งตัดไม ดังแวว มาตามลม ตั้งใจเดนิ เขา ไปหาเพอ่ื ขออาหารและท่พี กั พอดผี า นตะเคยี นคนู .้ี ..ลูกเสอื โครง สามตวั โผลออกมาจากถาํ้ นายหญิงไปจับมันเลน เขากไ็ ลใหน าย หญงิ ข้นึ ไปซอนอยบู นตะเคยี นตนนัน้ เขาฆา ลกู เสือตายหมด แลวขน้ึ ตนไมต ามขึน้ ไปดว ย ครใู หญ เสือแมล กู ออ นกลบั มาเหน็ ลกู ถกู ฆา ตายหมด กก็ ระโจนเขา ปา หายไป โผลก ลบั มาครง้ั หนึง่ ก็คาบคน ตัดไมม าคนหนง่ึ จนครบสามคน จังหวะที่มนั คาบศพทสี่ ามมา เขาจึงมีโอกาสไดยิง เขายงิ ในขณะที่ มนั แหงนข้นึ มาเห็น แลวกระโจนขึ้นมาเลนงาน” ไชยยนั ตอทุ านอะไรออกมาคาํ หนง่ึ ในลาํ คอ สวนเชษฐาอ้งึ เดนิ เขา ไปพิจารณาดซู ากเสอื ตัวน้นั อยางใกลชดิ และแหงนขน้ึ มองไปยงั ตน ตะเคียน พอดีกบั ท่ีดารินตรงเขามาสมทบ ทาํ หนา ท่ี อธิบายถงึ เหตกุ ารณโดยละเอียดใหพ ชี่ ายทราบ เวนไวแตไ มไดเ ลาวา สายตาของหลอ นเห็นส่งิ ผิด วกิ ล อันนา ขนลุกเชน ไรบา งเทา น้นั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

798 “ทําไมรพนิ ทรไ มย ิงในทนั ทีในขณะทม่ี นั โผลมาทีล่ กู ๆ ของมนั หรืออยางนอ ยท่สี ดุ ก็ ขณะทม่ี ันลากเอาศพแรกมา?” เชษฐาถามนองสาว “บนคาคบของตน ตะเคยี นนนั่ เราเหน็ เปาของมนั ไมถ นดั เลยคะ และพ่ใี หญต องไมล ืมวา รพนิ ทรมเี พียงปนสน้ั .357 ของนอยกระบอกเดยี วเทา นน้ั มันเปน การตัดสินใจท่ีลาํ บากยิ่งสําหรบั เขาในขณะนน้ั เพราะถายิงไมอยูจะยงิ่ เดอื ดรอ นหนกั เขาไปอีก จังหวะท่เี ขายงิ เปน จังหวะทีม่ นั ชารจ กระโจนขนึ้ มา แตน นั่ หลงั จากทม่ี นั ลากเอาศพท่สี ามมาแลว ” “บญุ ทสี่ ดุ แลวท่รี พนิ ทรกาํ จดั มนั ลงได ทง้ั ๆ ทม่ี ปี น สัน้ เพียงกระบอกเดียว และดว ย กระสุนนดั เดยี ว มอื รา ยจรงิ ๆ หมอน่ี เกดิ มาเพอ่ื จะเปนพรานแทๆ...” ไชยยนั ตเอย มาดวยเสยี งต่ําๆ บุยปากใหด ูรอยกระสุนทเ่ี จาะเขากลางแสกหนา เหนอื สัน จมูกเลก็ นอย แลวหนั มาทางดารนิ “เรื่องของเร่ือง มาจากความไมประสีประสาของเราเองน่นั แหละ ทไ่ี ปจบั ลูกของมนั เลย พลอยทําใหก ะเหรย่ี งตดั ไมต ายไปถงึ สามคน” สหี นา ของหญงิ สาวสลดลง พูดเสยี งเครอื “โธ! ก็ฉนั ไมร นู ่ี คดิ ไปไมถึง ลกู ของมนั กาํ ลังนา รักนา เลน ออก” ขณะนน้ั รพนิ ทรเดินดมุ ๆ ผละจากพวกกะเหรย่ี งตรงเขา มา “พวกนน้ั วายงั ไงบาง?” หวั หนาคณะเดนิ ทางถาม สหี นา กังวล “เขากําลงั จะชว ยกนั ขุดหลุมฝงศพไวท น่ี ีค่ รับ แลวก็จะเอาเสือนี้กลบั ไปหมูบ า นใหพ วก เขาเห็นดว ย” “ผมหมายถึงวา พวกนน้ั มีทา ทอี ยางไรบาง เมื่อรวู าดารนิ ไปจบั ลกู เสอื เขา จนทาํ ใหค ุณ ตองฆา ลกู ของมันท้งิ เสยี แลว คอยดักยงิ และจากผลอันนั้นทาํ ใหม นั อาฆาตไปควา เอาพวกเขามาเสีย สามศพ ทงั้ ๆ ท่ไี มไดเปน ตน เหตุ และไมร ูเรื่องอะไรมากอ น” พรานใหญห ัวเราะเบาๆ “โปรดอยา กังวลเลยครบั พวกนน้ั เขาไมไดค ดิ อะไรมากมายถึงเพียงนนั้ หรอก เขารดู อี ยู แลว วา เสอื มนั เปนศัตรูของพวกเขามาแตไหนแตไ ร เมือ่ มันฆาพวกเขา และมนั ถูกยงิ ตายแลว เชน น้ี เขากพ็ อใจท่ีสดุ แลว วา กันปกติแลว พวกกะเหรี่ยงเหน็ วาการตายแทบจะไมม ีความหมายอะไรเลย ชวี ิตของพวกเขาเส่ียงกบั ความตายอยตู ลอดเวลา พวกนเี้ กิดงายตายงา ย เมือ่ พวกเขาคนใดมีอนั เปนไปถึงแกชวี ติ กถ็ ือวา ฟากําหนดอายมุ าเพียงแคน นั้ เขาไมปา ยความผิดไปใหใ ครหรอกครับ และ วา อันทจ่ี รงิ กไ็ มใ ชความผดิ ของคุณหญิงดว ย ตอนท่ีเสือมนั ยอ งไป พวกเขาควรจะรูต วั แลว แตก ลับ เคราะหร ายเองทป่ี ลอ ยใหม นั ฆาเสยี ถงึ สามศพ ชวยไมไ ดจรงิ ๆ” เชษฐาถอนใจออกมาอยางโลงอก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

799 “ถา งั้นก็คอยโลง ใจไปหนอ ย ผมกก็ ลัววา พวกน้ีจะมีความรูสึกท่ีไมดกี ับเรา แตสงั เกตดู พวกเขานบั ถอื ศรทั ธาคุณมาก ตอนท่เี กดิ ไปพบกับหมูบ านกะเหร่ียงเขา และรูว าพวกเขารูจักคุนเคย กบั คุณดี ทาํ ใหผ มโลงใจเปน กอง” เกิดผูยนื อยูใ กลๆ กห็ ัวเราะสอดมาวา “เจา นายไมตอ งวติ กหรอกครบั จากหนองนํ้าแหง จนกระทง่ั จรดหลมชา ง ถา พบคนไมว า จะเปน พวกไหน เอย ชื่อพรานใหญรพินทร เจา นายจะไดร บั การชวยเหลอื เปน อยา งดี พรานใหญเคย ชวยพวกนไี้ วม าก” ดารนิ ชาํ เลืองหางตามองดรู พนิ ทร แลวสะกดิ เกดิ ขดั คอมา “แหม! ชวยโฆษณาประชาสมั พันธใ หล กู พ่ีใหญเ ชียวนะ รมู านานแลว ละวา คนทช่ี ื่อ รพินทร ไพรวลั ย เปน เจา พอ ของปา ทงั้ หมดในแถบนี้ มา ยงั้นกไ็ มเสียเงนิ จางมาหรอก” พรานพ้ืนเมืองอา ปากหวั เราะแหะๆ เชษฐามองดซู ากเสอื แลว โคลงศรี ษะชา ๆ พมึ พํา ออกมา “ตอนไอก ดุ กค็ ิดวา เลหเ หลย่ี มช้ันเชงิ มนั เหลือรา ยแลว อีตวั นยี้ งิ่ นา กลวั ขึ้นไปกวา จติ ใจ ของมนั พยาบาทเหลือรา ย เลน งานคนในเวลาตดิ ตอกนั เสยี สามศพ นีถ่ า ไมถูกยิงตายเสียกอ น มันคง ตามลามนุษยท ุกคนท่ีมนั พบเห็น” แลว กเ็ อือ้ มมอื มาตบไหลรพนิ ทร หัวเราะอยูในลาํ คอ “มอื คุณไวว างใจไดเ สมอนะรพนิ ทร เกอื บจะเรียกไดว า ปาฏิหาริยทเี ดยี วทคี่ ณุ ยงิ มนั ควํ่า ในกระสุนนัดเดยี ว จากปน ส้นั ของนอ ย” “มนั เปน คราวบังเอญิ ท่ีโชคดีหรอกครับ ถากระสนุ นดั นนั้ พลาดเปา หมาย เปดโอกาสให มันกระโจนขนึ้ มาอกี เปนครง้ั สอง ผมกับคณุ หญงิ กเ็ ห็นจะไมไ ดพ บพวกเราอกี แลว ” “วา แตทีนเ้ี ราจะเอายังไงกันละ พวกเราพบกนั พรอ มหนา แลว รอดปลอดภยั เรยี บรอ ยดที ุก คน เสือท่ีเปนปญหาสาํ คัญของกะเหร่ยี งหว ยแมเลงิ ก็ถกู กาํ จัดลงไดแ ลว ” ไชยยนั ตเ อย ขน้ึ และทุกคนกด็ ูเหมือนกาํ ลงั คดิ ถึงปญ หาขอนี้อยดู ว ยความรอนใจกระสบั กระสา ย เพราะเริ่มเปนหว งถึงแผนงานขา งหนา ขบวนเกวยี นสว นใหญท ถี่ ูกปลอยใหรุดหนา ไป เรอ่ื ยๆ ซึ่งปานนี้ไมท ราบวา พวกนั้นไปถงึ ไหนแลว ทัง้ หมดมาเสียเวลาหลงปา พลดั พรากจากกนั เสีย เปนเวลาไมน อ ยกวา 30 ชั่วโมง บวกกบั ระยะเวลาทีส่ ญู เสยี ไปในการตามลามหงิ สากวา จะสาํ เรจ็ อกี 3 วันเตม็ ๆ เมอ่ื รวมกันแลว กเ็ กอื บรวมอาทติ ย นบั จากแยกจากขบวนเกวยี นสว นใหญม า ซง่ึ คลาดเคล่อื นกาํ หนดนัดหมายเดมิ ไปหลายวนั พรานใหญสหี นา ใชความคดิ หนั ไปมองพวกกะเหร่ียงซ่ึงบดั น้ีกําลงั ชวยกนั ขุดหลุม เตรียมฝงพวกพองท่ถี ูกเสอื กดั ตายแลว หนั กลบั มาอีกครง้ั กลาวขนึ้ ชาๆ “คืนน้ี จะอยางไรเสยี พวกเราทงั้ หมดก็ตองไปอาศยั นอนอยูทีห่ มบู านของโตะถะ พรุงน้ี เชาถงึ จะเร่มิ ออกเดนิ ทางสกดั พบเกวยี นของเราไดตามแผนเดิม อกี อยางหนงึ่ โตะ ถะขอรองผมให [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

800 ชวยปราบเสือทหี่ ว ยแมเลงิ ดว ย เขาบอกวาเสอื ชมุ เหลือเกนิ เขามาอาละวาดกดั กนิ ววั แทบไมเ วนแต ละคืน ไมเปน อันไดหลับไดน อน ตองคอยเฝากันอยทู งั้ คนื พวกนก้ี าํ ลงั เดอื ดรอ นภัยจากเสืออยา งยง่ิ อาวธุ ของพวกเขาอยา งวิเศษกค็ อื ปน แกป ซึง่ มันไมชว ยอะไรไดม ากนกั นอกจากยงิ ไลห รอื ยงิ ใหเจ็บ ไป ผมรบั ปากกับเขาไวแ ลว วา ระหวางทพ่ี วกเราไปอาศัยพกั นอนในหมูบ านของเขาคืนนี้ เราจะชว ย ยิงเสือให ผมรบั ปากกบั เขา โดยท่ยี ังไมทราบวาทางคุณชายจะมีอะไรขดั ของหรือเปลา ” หวั หนา คณะเดินทางหวั เราะเบาๆ “โธ รพินทร พวกผมจะมอี ะไรขัดของ กลับยินดีเสยี อกี เพราะคนื น้เี ราตอ งอาศยั หมบู าน เขาอยูแลว บอกเขาเถดิ วา พวกเราจะชว ยยงิ เสอื ใหเ องในคนื น้ี สาํ คญั วาใหม นั ชมุ จรงิ เทา นนั้ เราตอง ผูกมติ ร และตอ งการนาํ้ ใจจากพวกเขา มนั ก็ไมท าํ ใหเ สยี เวลาของเราเลย” พรานใหญต ะโกนเรียกโตะ ถะเขามา และสงภาษาใหร เู รอื่ ง กะเหร่ยี งเฒานยั นต าเปน ประกาย หนั ไปยกมือไหวเชษฐา ไชยยนั ต และดาริน แกพดู ภาษาไทยล้ินบานปา ไดเ ลก็ นอย แต สามารถฟง ไดรูเ รอ่ื งดี “เราจะยิงมนั ยงั ไง ออกน่ังซมุ นัง่ หา งหรอื ?” ไชยยนั ตถาม “ไมจําเปน ตอ งลาํ บากถงึ อยางนั้นหรอกครบั ฟง ตามท่ีโตะ ถะเลานัน้ พอจะสรุปไดว ายา น หมูบานของแก เปนยา นทไ่ี อพวกเสือกาํ ลงั คะนองและยา มใจ มันไมเ กรงกลัวปนแกป เลย และเสือ ลงวาเกิดโอหงั คะนองขึน้ มาแลว มนั กพ็ ากนั ออกมาเดนิ สวนสนามใหเห็นชนดิ วางตวั เปนเจา ทีเดยี ว โตะถะเลา วา ปะเหมาะบางทีมันกาํ แหงถงึ ขนาดปน ขนึ้ มาบนชานเรอื นก็ยังมี ตกกลางคนื ตองลน่ั ดาลกันแนนหนา ชนดิ บา นใครบา นมัน ถา แบบนเ้ี ราแยกสายกนั ออกเดนิ สอ งไฟ ยงิ ทิ้งเสียสักสห่ี า ตัวภายในคนื เดยี ว มันกจ็ ะเข็ดหลาบไปนาน ถาคิดจะยิงเสือกันจริงๆ แลว ละกค็ นื นี้เปน ไดส นกุ แหละครับ แตตอ งระวงั ตวั มากหนอ ย เพราะเปน การเดินสองไฟยิงซง่ึ ๆ หนา งา ยกวา การน่ังหาง หรือซุม โอกาสมีนอ ยนักทเี่ ราจะไดย งิ เสือในลกั ษณะน”้ี “นา ชม เลนเดนิ ยิงกนั แบบนนั้ เลยหรือ?” ไชยยนั ตรองออกมาเสยี งต่ําๆ บงั เกดิ อาการสะบดั รอ นสะบดั หนาวขน้ึ มาอยา งไรชอบกล พลางหนั ไปมองหนา เชษฐา กไ็ ดย นิ หวั หนา คณะเดินทางบอกมาเรียบๆ วา “ถา มันชุมมากๆ กต็ องเอาแบบรพนิ ทรวา น่ันแหละ เดนิ สอ งไฟยงิ เหมือนๆ กับยงิ เกง หรือกวางกันเลย เสือที่กลวั คนยิงยาก เพราะมันคอยแตจ ะหลีกหลบระวังตวั แตเ สือที่กําแหงกลาคน เพราะยามใจ จะเปด โอกาสใหเ รายงิ งา ยทสี่ ุด” “เทา ๆ กับทีม่ นั ถลกหนังหวั ของเรางา ยทส่ี ุดดวย!” อดตี นายทหารปน ใหญครางออยๆ ย้มิ ออกมาแหง แลง “ถา ไมมคี วามมน่ั ใจในมอื หรอื สตแิ ลว ก็ไมม ีใครบังคับแกใหออกเดนิ ยงิ เสือคนื น”้ี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

801 “พูดเปน บา แกจะใหฉ ันนอนเฝาทพ่ี ักคนเดยี วง้นั ร”ึ ไชยยนั ตบน หนั ไปคอนเชษฐาปะหลบั ปะเหลอื กแลวมองมาทางพรานใหญ “นีผ่ ูกอง! ไอการเดินสอ งไฟยงิ เสอื กนั ซ่ึงๆ หนา แบบยงิ กระตา ยนะ ไมเ ปน ปญ หาอะไร เลยสาํ หรบั มืออยางผกู อง ทนี ม้ี ือขนาดพวกเราสามคนจะไหวร”ึ รพนิ ทรหัวเราะ มองดูไชยยนั ตอ ยางรักสนทิ จากการคบหารว มชวี ิต รว มสถานการณทํา ใหเ ขาหยง่ั รถู งึ อปุ นิสยั ใจคอแทจ ริงของไชยยันตไ ดเ ปน อยา งดี ไชยยนั ตเปนคนมีอารมณขันขเี้ ลน อยตู ลอดเวลา แตไมใ ชเปน คนขลาด หรอื ระยอตอ สิ่งใดทง้ั สิน้ “โธ ไหวซคิ รับ ถาเหน็ ไมไ หวผมจะชวนทําไม การเดนิ ยิงเสือในเวลากลางคืน มันก็ไม เห็นจะเปน เรือ่ งเสยี่ งนากลวั อะไรมากไปกวาเทาทพ่ี วกเราทกุ คนเคยผจญกนั มาแลว เลยสักนิด ก็รูมอื กันดอี ยแู ลว ทกุ คน โดยเฉพาะอยา งย่ิง คุณไชยยนั ต” เชษฐากบั ดารนิ หวั เราะ ไชยยนั ตก ลืนนา้ํ ลาย ทําตาเหล แลว พยกั หนา หงกึ ๆ “เอา! เอาเขา รพนิ ทร ผมคงไปไมถงึ หลม ชางเพราะถกู เสอื มนั ขบหวั เสียกอ น ในคนื น้ี เพราะลูกยุของคุณนแ่ี หละ” “ดีเหมอื นกนั ถา ผานการประจนั หนา กบั เสอื ทีห่ วยแมเลงิ ไปไมได เธอก็ไมค วรจะไปถึง หลม ชาง” ดารินบอกมาดว ยนา้ํ เสยี งราํ คาญ “แปลวาเรานะ จะออกไปยงิ เสือกบั เขาดว ยในคนื น?้ี ” “มันจะเปน วิธเี ดียวเทานนั้ ทท่ี าํ ใหฉ นั เลกิ กลวั เสือเหมอื นเชน ทก่ี ลัวอยใู นขณะน”ี้ “ชอบเปน นางเอกซะเรอื่ ยนะ เสียดายทไ่ี มมพี ระเอก” “บา! อยา มาทาํ ปากช่ัวไปนะ ตาไชยยนั ต” แสนงอนประจาํ ปา คอนคนข้ีกระเซา จนตาควาํ่ “ทาํ ไมน้าํ ปา มนั ถึงไมพดั หายไปเสียรแู ลว รูร อด มาเจอะหนากนั อยไู ด ฉันไมส บายใจ ตัง้ แตเหน็ หนา เธอโผลม าแลว ภาวนาอยตู ลอดเวลาขอใหอ ยา เจอกันอกี ” “ฟง ฟง นอ ยพดู ...” อีกฝา ยหน่ึงยานคาง เชษฐาจปุ ากเบาๆ “ตา งคนตา งรอดตายมาพบหนากนั ยงั ไมทนั ไรทะเลาะกันอกี แลว เปน ยงั ไงสักทนี ะ ไอ เด็กสองคนน่ี รําคาญจรงิ !!” ไชยยนั ตย กั ไหล ดารนิ หนา งอ รพนิ ทรก ล้ันย้ิม พีช่ ายผอู าวโุ สทีส่ ดุ ในคณะเดินทางบน อะไรพมึ ทําใหท้งั สองยุตกิ ารววิ าทกนั ลงได อดตี นายทหารปน ใหญห ันมาพูดกบั รพินทรเปนงาน เปนการข้นึ “มอี ะไรที่คณุ จะแนะนาํ เราลวงหนาในการเดนิ ยงิ เสือซ่ึงหนา ในคืนนี้บา งไหม?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

802 “กไ็ มมีอะไรเปนพิเศษมากไปกวาการยิงสตั วในเวลากลางคืนชนิดอ่ืนๆ หรอกครับ เราจะ แบง กันออกเปน สามสาย เดินสองไฟในละแวกใกลๆ โดยอาจมพี วกกะเหรย่ี งสมทบดวย ตามแตจ ะ ตกลงกับโตะ ถะอกี คนหนึง่ สองไฟพบตาก็ยิง เรม่ิ ตนออกสองประมาณสกั สองทุมไป จนถงึ เทยี่ ง คนื แลวกลบั มานอน รงุ ข้ึนกอ็ อกจากหว ยแมเลิงไปตามเสนทางของเรา โดยอาจออกสายหนอ ยกไ็ ด หลงั เท่ียงคนื ไปแลวเรานกั พกั กนั ใหเตม็ ท”ี่ “พอไฟกระทบตา มนั จะพุงเขาสวนแสงไฟไหม?” “ตามปกติแลว สตั วทกุ ชนดิ แมก ระทง่ั เสือ จะหยดุ ชะงกั น่ิงอยกู บั ทีท่ นั ทีช่วั ขณะหนงึ่ เมื่อ แสงไฟจับสะกดไว และถาเบนลําไฟลงกบั พื้นใกลๆ ตัวของมนั บางทมี ันก็เดนิ ตาม แตที่จะกระโจน เขาสวนลําไฟในทันทีทพ่ี งุ ไปจับมนั น้นั ไมเ คยปรากฏ ยกเวนแตว าจะถกู ยิงเจ็บและระยะยิงสวน หนา ใกลๆ ซึง่ กเ็ ปน การโจนเขามาดว ยสญั ชาตญาณตกใจมากกวาอยางอน่ื เพราะฉะนนั้ ถา พบ ประจันหนา ในระยะใกล การยงิ กต็ องระมดั ระวงั เปน ธรรมดา หากสองพบในระยะใกลอ ยา งวา นี่ และในลกั ษณะท่ีมนั หนั หนามาตรงเรา ถา ไมแ นใ จวา จะยงิ นดั เดยี วอยู กค็ วรใชลําไฟฉายลอ ใหมนั กลับลาํ ตัวหนั หนา ไปทางอน่ื เสยี กอน จงึ คอ ยยงิ สําหรบั การสอ งไฟโดยใชศ ลิ ปะชนดิ นี้ ไมต อ งเปน หว งหรอกครับ เพราะผม เกิด และแงซายจะทําหนา ทใ่ี นการสอ งไฟให พวกคณุ คอยยงิ อยา งเดยี ว เทานั้น และจะคอยซ้ําถาจําเปน” ไชยยนั ตถ อนใจออกมาอยา งโลง อก “คอยยังช่ัวหนอ ย ถามีมือสองไฟแนๆ เปน พี่เลี้ยงคอยชว ยสองใหแ บบนี้ ทแี รกผมยังนึก ไมออกวาจะยงิ อีทา ไหน ถา ขนื สอ งไฟเองแลว ยงิ เอง แบบน้ันมนั คงขลกุ ขลกั พิลกึ มือซายไหนจะ จับกระบอกไฟฉาย ไหนจะตอ งประคองกระโจมมอื ของไรเฟล พอเหน็ ตาเสือ แตม องไมเ หน็ ศนู ย หลงั ขึ้นมากย็ งุ เทา นนั้ ” “เรอ่ื งมากชะมดั หว งโนน กลวั น่ี ยงุ ไปหมด ถา ปอดนักกน็ อนในเรอื นกะเหร่ยี งเสยี กแ็ ลว กัน” ดารินพดู เปรยๆ “ไมรลู ะ เธอจะเกง กเ็ ชิญเกง ไปคนเดยี วเถอะ ฉันนะ ยอมรับโดยหนา ช่นื วาปอดแหกเอา มากๆ และสาํ หรบั เดนิ ยงิ เสอื ทห่ี วยแมเลงิ คืนนี้ ฉันขอจองตัวรพินทรเปน มือไฟฉายประจาํ ตัวกอน ละ คนเกงจะฉายเองยงิ เอง หรือจะใหใครเปน มอื ไฟฉายก็ตามใจ” “ออ เชญิ เลย ตามสบาย นกั แหยโ ทสะ กับนกั กวนประสาทจบั คูกนั ไดดแี ลว น่ี ฉันไม พิสมยั ท่จี ะเอาตวั ไวห รอก หลงปาอยดู ว ยกนั รว มสองวนั เบ่ือหนา เต็มทแี ลว” หญิงสาวพดู สะบัดๆ มาโดยเร็ว ทิง้ หางตาผา นหนารพนิ ทร ผนู ่งั กะพริบตาปริบๆ อยู ไชย ยันตส ะกินแขนพรานใหญ “คุณนแ่ี ปลก ตอนที่หลงปา อยดู วยกนั เขาเบ่ือหนา คณุ เตม็ ที คณุ ก็ควรจะวิง่ หนไี ปจากเขา เสยี โดยเรว็ กลับอตุ สา หท นใหเขาเบอ่ื หนา อยูได เปน ผม...ผมวงิ่ หนที ้งิ ใหอยูค นเดยี วเสยี เลย” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

803 “ออ ลองทรยศตอสญั ญาจาง วิง่ หนี จะไดย ิงขาหกั เสียเทา นน้ั ฉนั มปี นอยใู นมอื ดวย ในขณะทีเ่ ขาไมมี!” เสยี งหลอ นกราวกระดาง เหมือนๆ เชน ท่รี พนิ ทรเ คยไดย นิ ไดฟง ตามปกติ แตแววตาซ่ึง มองจบั นิ่งมายงั เขาเปนประกายสกุ ใสเกนิ กวาทีพ่ ่ชี าย หรือเพือ่ นชายจะสังเกตเหน็ หรือจบั ความนยั ได นอกจากคนทีถ่ กู มองเอง ไชยยนั ตโ คลงหวั บนอุบอิบอยใู นลําคอ “นอยนเ่ี หลอื เกิน พดู อะไรไมเ กรงใจคนเลย โชคดีเหลอื เกินทีต่ วั เองหลงอยกู บั รพนิ ทร ถา พลดั ไปคนเดียวละก็ปานนีจ้ ะเปน ยงั ไงบางแลว กไ็ มร ู แตไ หนแตไ รมาแลว วาจาไมเ คยถนอม นาํ้ ใจคนบางเลย อวดดเี หลอื ราย” “ไมต องมาทาํ พูด ‘พลสี ’ เขาดไี ปหรอก เปน อนั วา คนื น้ีพรานใหญเปน พเ่ี ล้ยี งคมุ กนั เธอ ตอนยิงเสือแนๆ ” พลางก็หนั มาทางรพนิ ทร บอกหนาตาเฉยวา “คุณไปกบั ไชยยนั ตนะ คอยสอ งไฟใหเ ขา หรือวาชว ยลากเขากลบั มาตอนที่เสอื มันขบ ขมองก็ตามแต คณุ กับฉันจบั คูกันมาหลายครง้ั แลว เปลย่ี นกนั เสยี บา งกด็ ี จะไดไมเ บื่อหนา” รพนิ ทรย ้ิมๆ ไมกลา วเชน ไร เพ่อื นชายคนทถ่ี กู แชงอยใู นทีใหเ สอื ‘ขบขมอง’ ขมวดคว้ิ นวิ่ หนา ชาํ เลอื งมองดคู นพูดอยา งฉิวๆ ทง้ั สองจะตอลอตอเถยี งกนั ตามนิสัยเคยชนิ เชนไร เชษฐาไมไ ดสนใจอกี พยกั หนาเรยี ก พรานใหญเขาไปหารือเปน งานเปน การอยเู งียบๆ ท่ขี อนไมใหญด านหน่งึ ระหวา งท่คี อยพวก กะเหรยี่ งจดั การขดุ หลมุ ฝงศพพวกพอง “พวกของโตะ ถะอพยพกันมาจากผาเยิง เพราะถกู โขลงไอแหวงรงั ควานหนกั ” หัวหนา คณะเดนิ ทางกลาวเครงขรมึ มองไปทางพวกกะเหรยี่ ง ทกี่ ําลังขุดหลมุ ชมุ มนุ กัน อยู “ผมคิดวา โตะถะจะตอ งใหรางงานขา วลา สุดของไอแหวงแกเ ราได ถาคุณลองถามแก” “คณุ ชายบอกใหโ ตะถะทราบแลว หรอื ยงั ครบั วา คณะของเรากําลงั ติดตามไอแ หวง อย?ู ” “ผมยังไมไดบ อกเลย เพราะมัวแตมีเรือ่ งกงั วลหนกั เฉพาะหนา เกย่ี วกบั ที่จะตองติดตาม คุณกับนอ ยเปน อนั ดบั แรก เม่ือคนื น้เี ราอาศยั พักนอนอยบู า นของโตะ ถะก็จรงิ แตไ มไ ดพ ูดอะไรกนั มากไปกวา เร่ืองเสือทีค่ าบเอาคนของแกไป แลวกเ็ ร่อื งที่เราจะขอแรงแกชวยติดตามหาคณุ ผมเองก็ พดู กบั แกไมค อ ยรเู ร่อื ง ตองอาศยั เกิดกบั แงซายเปน ลา ม” “ถา งน้ั ไปถงึ หมูบ านแลว ผมจะลองคุยกบั แกดูครับ เรามีเวลาอกี ทั้งคนื ” “น้าํ ปา ทําใหพ วกเราเสยี เวลา และคลาดเคลื่อนแผนการเดนิ ไปหมด แตกต็ อ งนับวา เคราะหด มี าก ทพ่ี วกเราสามารถตามกันพบภายในเวลาไมเกิน 48 ช่ัวโมง และไมม ีใครไดร บั อันตรายอะไรมากนัก” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

804 อดตี ทูตทหารบกเอย ข้ึนชาๆ ยกมอื ลูบปลายคางพลางหวั เราะออกมาเบาๆ นยั นตาเหลก็ แจมใส เตม็ ไปดว ยแววของชายชาตรี ทอดจับน่งิ มายังพรานนําทาง “มนั เปนการเผชิญภยั ทีเ่ ต็มไปดวยรสชาตเิ ขม ขน ชนิดท่ผี มไมเ คยพบมากอ น เลน เอาใจ หายใจควา่ํ ทเี ดยี ว นกึ วาแผนการเดนิ ทางของเราจะสุดสนิ้ ลง อีตอนเจอน้าํ ปาน้นั เสยี แลว เดชะบุญ แทๆ ” “ปาดํา ดงดิบ ในแถบน้ี เตม็ ไปดว ยภยนั ตรายทุกฝกาวยา งและทกุ ขณะจติ อยา งเชนท่ี คุณชายไดพ บเห็นมาแลว เปน ลาํ ดับน่แี หละครบั ทง้ั จากสตั วราย และจากธรรมชาติ ย่ิงเมอ่ื พน จาก หลมชา งไปแลว มนั จะสกั ขนาดไหน กข็ ออยาใหผมเอย ถึงดีกวา สําหรบั ผมน้นั ตระหนกั ในหนา ที่ สําคญั อยูประการเดียว คอื ปฏบิ ตั ติ ามคาํ ส่ังโดยพนั ธะสญั ญาจนลมหายใจสุดทา ย” เชษฐาย้มิ กวางขวาง เออ้ื มมือมาตบไหลจอมพรานหนกั หนวงแลว บบี กระชบั “ผมรู วา เลอื ดของพรานใหญร พินทร ไพรวัลย เขมขน ขนาดไหน และคุณก็คงจะรตู อ ไป ในกาลขางหนา ดวยวา เลอื ดของ เชษฐา วราฤทธ์ิ กม็ ไิ ดจ างไปกวาคณุ เลย ขอทบทวนยาํ้ ใหค ณุ แนใ จ เสียอีกครัง้ วา ...จะไมมอี ะไรมาเปลีย่ นแปลงแผนเดมิ ของเรา นอกจากความตายเทานน้ั ไอแหวง เปน เปาหมายในอนั ดบั ตอ ไปของเรา จากนน้ั ก็คอื หลมชาง และจากน้นั กเ็ ทือกเขาพระศวิ ะ มรกตนคร เมืองลับแล ซ่งึ ถา หากวา มนั มีอยูจริง...จนกวา จะพบอนชุ า หรอื จนกวา จะทราบขา วโดยหลักฐาน แนน อนวา ไมม ีเขาอยูในโลกนแี้ ลว เมือ่ นนั้ เราจงึ จะถอยหลังกลับ” รพินทร ไพรวลั ย กม ศีรษะคาํ นบั ราชสกุลหนุม ผเู ปน นายจาง อยา งคารวะนอบนอ ม “ผมก็ขอปฏิญาณวา จะไมถ อยหลังแมแ ตก าวเดยี ว จนกวาคณุ ชายจะบรรลุผลสมเจตนา น้ัน” เชษฐาสงมือมาใหจบั ทง้ั สองประสานมือกนั บบี กระชับแนน มันเปนการสมั ผัสมือของ ชายตางฐานะศกั ด์ิสกุลสองคน แตเสมอและทดั เทียมกันในเกยี รติศกั ดิ์ ของลูกผชู าย โตะถะและบรวิ าร จดั การฝง ศพทง้ั สามพรอ มทัง้ ประกอบพิธีตามคตขิ องชาวเขาเปน ท่ี เรียบรอย กต็ ัดไมม าทําเปน คานหามเสอื ตัวนัน้ สอดเขา ไปในระหวา งขาทั้งส่ีทผี่ กู มดั ดว ยเถาวลั ย เหนยี ว กะเหร่ียงรา งกํายําสคี่ นเขาประจําคานหาบหนาหลังดา นละสองยงั หลังแอ เพราะนํา้ หนกั อัน มากมายของนงั เสือสมงิ รายตัวนน้ั ครัน้ แลว ทงั้ หมดกพ็ รอ มท่ีจะออกเดินทางเขา สูหมบู านหวยแมเลงิ อนั ตงั้ อยบู นไหลเ ขา ยอ มๆ ลกู หน่ึง ทางตะวนั ออกเฉียงเหนือ ขณะนนั้ นาฬิกาเข็มทศิ ทขี่ อ มอื ของเชษฐา ชี้บอกเวลา 15.05 น. ดงกาํ ลงั ระอุอา วเหงื่อซึมทุกขุมขน... [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

805 34 หวยแมเ ลิง ตง้ั อยูบนพ้นื ที่ราบโลง ในระหวา งไหลเขาใหญล กู หน่ึง รอบดา นลอมไปดว ย ทวิ เขาใหญนอย มีลําหวยเลก็ ๆ อันเปน กง่ิ แยกของทางนาํ้ ตกจากยอดเขาใหญ ไหลผานชมรมของ พวกกะเหรี่ยง ทเี่ พง่ิ จะอพยพยายมาตงั้ ถิ่นฐานอยใู หม มอี ยูประมาณ 30 หลงั คาเรือน แตละหลงั เปน เรอื นยกพนื้ สูงลบิ ฝาขดั แตะหลังคามงุ แฝก มีกระไดหรือพะองสาํ หรบั พาดข้ึนลง และสามารถ จะชกั ขนึ้ ไปเกบ็ ไวบ นเรือนไดใ นยามกลางคืน อนั เปน ธรรมเนยี มของการสรางเรอื นของพวกชาว เขาที่อยูในดงลึกท่วั ๆ ไป ทง้ั หมดมาถงึ เวลาโพลเ พล ทา มกลางเสยี งเหาขรมถมเถของพวกสนุ ัขเลี้ยง และเสยี ง เกรยี วกราวของกะเหรี่ยงลูกเลก็ เดก็ แดงที่พากันวง่ิ ออกมาตอ นรับ แตแลว พวกหมาประมาณ 10 กวา ตัวเหลา นนั้ กพ็ ากนั สง เสยี งรอ ง และว่งิ หางหดกระจายกนั ไปคนละทศิ ละทาง ในทนั ทีทไี่ ดก ลิน่ สาบ จากนงั พยคั ฆร า ยท่ถี กู หาบมา ซากเสอื ใหญถ ูกโยนลงกบั พ้นื กลางลานหนา เรือนของโตะถะ พวกลูกบา นทงั้ หลายเขามามงุ ลอมสงเสียงพดู กนั แซด ซงึ่ คณะจากกรุงเทพฯ ไมอาจฟงรู เร่ือง นอกจากจะจบั อากปั กริ ยิ าพวกเหลา นน้ั วา ทุกคนเตม็ ไปดวยความตนื่ เตน และยนิ ดีอยางยิง่ ที่ เห็นซากทตู มจั จุราชตนเหตขุ องการเอาชวี ติ พวกเขาไปเสียถงึ สามคน ระคนไปกบั ความเคียดแคน และสยองกลวั ในอนาคตทย่ี ังทายไมถูก เฒาโตะ ถะ ขนึ้ ไปยนื พดู ประกาศเสียงดงั อยูบ นชานบาน โดยมบี รวิ ารทง้ั หลายลอ มฟง อยู มเี สยี งพูดถามจอกแจก ฟง ไมไ ดศัพทว นุ วายอยชู ว่ั ขณะ ตอมาทุกคนก็เงียบสงบฟงโตะถะพดู ดวย อาการเคารพเชอ่ื ฟง ครหู น่ึงแกก็พยกั หนา เรียกพรานใหญเขาไปยืนอยูเ คยี งขา ง คณะนายจางเห็น รพินทรต ะโกนพูดกบั ลูกบา นกะเหรยี่ งเหลา นั้นอยูเปนครูใ หญ รูสกึ วา ชาวเขาอนั อยูใ ตก ารนาํ ของ โตะ ถะเหลาน้ี ทกุ คนรูจกั คุนเคยและใหค วามเคารพศรทั ธาเล่อื มใสเขาดมี ากอนแลว สหี นา ของคน เหลาน้นั แชมชนื่ มีความหวงั ขึน้ ในขณะทีร่ พินทรพ ดู ดารินหนั ไปมองดูแงซายผูยนื อยูขางๆ เหมือนจะถาม หนุมกะเหรีย่ งพเนจรรคู วาม ตองการของหลอน พดู หาวๆ ในลําคอวา “พวกนน้ั เตรียมจะยายถ่นิ ใหมเ พราะกลวั เสอื แตผูกองขอใหพวกเขาอยทู ่นี ตี่ อไปตามเดิม เพราะเหน็ วาลงแรงกนั ไวม ากแลว รบั จะปราบเสอื ให” “แลวพวกนนั้ วายงั ไง?” ไชยยนั ตถาม “พวกนนั้ เช่ือผกู องมาก ขอรองใหค ณะของเราอยูกับเขาตอไปอีกสกั 2-3 วนั ” “เราเหน็ จะไมม เี วลาแน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

806 หัวหนา คณะเดินทางกลา วขดั ข้นึ โดยเรว็ สหี นากงั วล มองไปที่พรานใหญผ กู ําลงั สงภาษา อยู แลวหันมาทีแ่ งซาย “พรานใหญของเรารับคาํ เขาไววา ยงั ไง” เกดิ รีบตอบมาใหโดยเรว็ วา “โปรดอยากงั วลเลยครับ นายบอกพวกนนั้ วาจะชวยยงิ เสือใหค นื นคี้ ืนเดียวเทานน้ั แตจะ พยายามยงิ ใหไ ดมากท่ีสุด พรงุ น้ีก็จะขอแยกไปกอ นเพราะมีธุระรอน อยูช าไมไ ด” “โลง อกไปที ถาเราไมติดธรุ ะ เรากย็ นิ ดีทจี่ ะอยูช ว ยเขาไดม ากกวาน”้ี ดารินพึมพํา ทั้งหมดถูกเชญิ ใหขึ้นไปพกั อยบู นเรือนของโตะถะ ซ่ึงกวางใหญกวา หลังอ่นื ๆ การ รับรองตอนรับไดถกู กระทําขน้ึ อยางกลุ กี จุ อ และเตม็ ที่ตามสภาพเทาทพี่ วกชาวปาจะทาํ ได สาํ หรับผู ทเ่ี คารพนับถอื เหลาปาหลายไห ถูกงัดขนึ้ มาเล้ยี งดแู ละบาํ บวงตอ เจา ปา เจาเขา ชายฉกรรจท ุกคนใน หมบู าน มาชมุ นมุ พรอมกนั อยูท่ลี านบา นของหวั หนา อากาศซึ่งเยน็ ฉ่าํ อยตู ลอดเวลาแลว นบั ต้ังแต เหยยี บยา งขนึ้ มาบนไหลเขา อนั เปน ทีต่ ั้งของหมูบา น บดั นี้พอมดื สนทิ มนั กห็ นาวเยอื กในทนั ที รพนิ ทรแยกไปนั่งหารือสอบถามอะไรโตะถะ พรอมกบั กะเหร่ียงสามคนทีร่ ายลอ มเขาอยู ปลอ ยให คณะนายจา งนอนเอกเขนกพกั อยบู นพน้ื เรอื นกวา งตอนหน่ึง ซง่ึ ถกู จัดไวใหเปน ทน่ี อนในคนื น้ี ขณะนน้ั ทกุ คนรบั ประทานอาหารม้ือเยน็ เสร็จเรียบรอ ยแลว พอตะวนั ลับเหล่ียมเขาสน้ิ แสงลง ทง้ั หมดทก่ี าํ ลังสนทนาแยกกลุมกันอยูเบาๆ ก็ หยุดชะงักลงราวกับนดั กนั ไว เพราะเสยี งรอ งของเสือดงั กอ งแหวกความสงดั ของยามคาํ่ มา ไดย ิน อยา งถนดั มาจากเชงิ เขาดา นเหนอื ครัน้ แลวก็มีเสยี งอกี ตวั หนึ่ง คํารนตอบมาจากปลายหว ยดานตรง ขา ม เสยี งของมันกระหึม่ ฟงแสยงเย็นเยียบไปถงึ ไขสันหลงั ! ทุกคนมองดูตากนั เองอยไู ปมา พวกกะเหรีย่ งท่ีชวยกนั ถลกหนงั เสอื ทีล่ านบา นเบอื้ งลา ง พากันหยดุ ทาํ งาน รวมกลมุ กันเขามาลอ มไฟกองใหญ ท่กี อไวโชติชว ง เดก็ ๆ ในเรือนผวารอ งจา ตวั สนั่ อยใู นออมอกของแม ซ่ึงก็ขวญั เสียไมนอยไปกวาลูกนอย อทิ ธิพลของไอลายครอบครองอยู เหนอื ขวญั ของกะเหรีย่ งหว ยแมเ ลงิ ทัง้ หลายทว่ั หนา เสียงววั ในคอกหลังบา นของโตะ ถะ ซึง่ มีอยู ประมาณ 10 กวาตวั รอ ง มู-มูอ ประสานเสียงกนั องึ คะนึง และมีเสียงคอกล่นั โครมครามเหมือนกบั วา พวกมนั จะพยายามแหกคอกเตลิดเปด เปง ออกไป เพราะอํานาจความหวาดกลัว พวกหมาที่เหา หอนอยใู นขณะน้กี เ็ งียบกริบซุกตัวขดตวั สน่ั อยูใกลๆ กบั กลุมคนไมย อมออกหา ง ครางง้ดี งา ดอยใู น ลาํ คอ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

807 โตะ ถะสง เสียงสบถลน่ั ออกมาอยางเดอื ดดาล หัวเสียไลลูกชายหนมุ ฉกรรจข องแกสอง คน ท่กี าํ ลงั นง่ั คุยอยูก บั พรานใหญ ใหล งไปดูววั ในคอก ลง เลง เอะอะไปหมด เพราะเจาสองน่นั นง่ั อิดๆ เอื้อนๆ ไมค อยจะยอมลกุ เชษฐานง่ั เหยยี ดขา ตะแคงหูคอยจบั เสยี ง ไชยยนั ตน อนแผเ อาหวั หนนุ ยามในขณะน้ี คอยๆ ผงกกายลกุ ขน้ึ นั่ง สว นดารินเอื้อมมอื ไปควา .470 ริกบ้ี ที่พิงอยขู างเสาเรอื นใกลๆ ขน้ึ มาหกั หางเหยี่ยว ถอดกระสุนสองนัดทีบ่ รรจุไวแ ลว ออกมาพจิ ารณาดู เพ่ือความแนใ จอกี ครง้ั วามนั จะไมม ี การดา น เพราะจมน้าํ อยหู ลายชั่วโมง ขณะที่แคมปถ ูกนํ้าปาซดั “ถามนั จะเอาเร่ืองจริงๆ แฮะ น่ีมันดงเสือชดั ๆ เหน็ จะอยเู ปนฝงู ทเี ดยี ว” ไชยยนั ตพึมพาํ ออกมาเบาๆ “ตองเก็บมนั ใหมากที่สุดเทา ท่จี ะทําได เอาใหเข็ดเลย” เชษฐาบอกเสยี งต่ําๆ กรอกบรน่ั ดเี ขา ปาก แลว สง ไปใหเ พอ่ื น ระหวางไชยยนั ตจ อ ขวดกบั รมิ ฝปาก รพนิ ทรก ็เดนิ ฟากล่ัน ตรงเขา มาพรอมกับโตะ ถะ “ไฟฉายของเราใชการไดท กุ กระบอกหรอื เปลา ครับ?” เขาถามเรียบๆ เชษฐากมศรี ษะ “เรียบรอ ยดีทกุ กระบอก” “แลวแบตเตอร่อี ะไหล เรามตี ิดตวั กนั มาดว ยไหมครบั ?” “ผมหยบิ ใสม าในเคร่อื งหลังของแงซายสองโหล กระดาษกลองเปย กยยุ เพราะถกู นํา้ หมด แตถ า นคงจะใชการไดด”ี ไชยยนั ตเปนคนบอก แลว กห็ ันไปรอ้ื ยา มหลงั ของแงซาย ทีว่ างสุมกองรวมกนั อยู หยิบ ถา นไฟฉายออกมา “ทาํ ไมหรอื ?” “กรุณาตรวจสอบไฟฉายใหแ นใจอีกครงั้ ครับ แลว ขอเบิกถานอะไหลใหผ มสกั โหล จะ แจกใหก ับพวกกะเหรยี่ งทจี่ ะไปกบั เราดว ย พวกนีม้ แี ตก ระบอกไฟฉายขนาดสองทอ น-สามทอน แต ไมมีถาน ไฟฉายหลายๆ กระบอกชว ยกนั ไดดกี วา กระบอกเดยี ว” เชษฐา ดารนิ เกดิ และแงซาย ชว ยกนั ตรวจสอบไฟฉายขนาดแปดทอน ทมี่ ีเอามา ประจําตัวมือครบคนทกุ อัน เพื่อความแนใ จอีกครั้ง มีการเปลี่ยนถานบางกอ นเมอื่ เหน็ วาแสงไฟจะ ออนลง สว นไชยยนั ตโกยถา นอะไหลไ ปใหพ รานใหญ ซ่งึ รพินทรสง ตอไปใหโ ตะ ถะ เพือ่ แจกจา ย ใหแกค นของแก อนั อยใู นชดุ ท่จี ะตดิ ตามไปดว ย ระหวา งทีต่ างกําลังชลุ มนุ กนั อยู เสยี งพยคั ฆรา ยก็ แวว มาตามลมอกี ครั้ง มนั ดงั อาวๆ ลากเสยี งยาวแลว ลงทายฮ่ึมๆ กอ งสะเทอื น ตอไปกเ็ ปนเสยี ง ฮอ กๆ เปนจงั หวะที่กระหึง่ อยใู นลําคอ เหมอื นจะเรยี กหาคู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

808 หมบู า นหว ยแมเ ลิง และสรรพสาํ เนียงไพรยามราตรีของปา รอบดาน ถกู สะกดใหน ิ่งอยู กับท่ีอกี ครั้ง นอกจากววั ทดี่ ้ินตมู ตามอยใู นคอก และเสยี งตะโกนสาปแชงของลกู ชายโตะ ถะสองคน ซง่ึ ขณะนกี้ าํ ลงั ชว ยกันตอกไมกน้ั คอก ใหห นาแนน ยิง่ ขึน้ กันไมใ หฝ ูงวัวพงั ออกมาได เสยี งโตะ ถะ บน อะไรกับรพนิ ทรพึมพาํ ใบหนาเครียดคลํ้า “โตะถะวา ยงั ไง?” เชษฐาถามพรานใหญเ บาๆ “แกบอกวาคนของแกคนหนง่ึ กระทําความผดิ อยางรา ยแรง เปน การ ‘ผดิ ปา’ ข้นึ เลยทํา ใหท ุกคนในหมบู านพลอยเดอื ดรอ นกันไปหมด” “หมายความวา ยังไง ที่วา ‘ผิดปา’ นะ?” หญิงสาวงง ถามมาโดยเร็ว พรานใหญห นั ไปสอบซกั อะไรหวั หนา บานอยูอีกครูหนงึ่ ก็ มองมายังคณะนายจา งของเขา ถอดบุหรี่ใบตองแหงทขี่ อจากพวกกะเหรีย่ งออกจากฟน หนา ท่เี นนไว พนควนั อดั ฉนุ กึกลงต่ํา “คําวา ‘ผดิ ปา’ ก็คือการกระทาํ อะไรสกั อยางหนง่ึ ทไ่ี มช อบดว ยทาํ นองคลองธรรมตาม ประเพณที พี่ วกเขานับถอื กนั ครับ หรือจะพูดใหต รงกค็ อื ผดิ ศีลธรรมของพวกเขาน่นั แหละ พวกนี้ เขานบั ถอื กันอยา งเครงครดั ในเรอ่ื งอาํ นาจอาถรรพณของปา เช่อื ในเรอ่ื งลี้ลบั เกยี่ วกับภตู ผปี ศ าจเจา ปา เจาเขา และเชอื่ วา อิทธพิ ลท่เี หนือธรรมชาติมีอยจู ริง ถา ใครทาํ อะไรผิดลงไป อาํ นาจลกึ ลับของปา ก็จะลงโทษ และขณะนเี้ ขาเชื่อวา พวกเขากาํ ลงั ถกู ลงโทษกันอย”ู “แลวทีว่ าพวกเขาคนหน่ึง ‘ผิดปา’ นั่นนะ ไปผดิ เขายังไง ไหนลองเลาใหฟง บางซ”ิ ไชยยนั ตถามมาอยา งสนใจ “คืองีค้ รับ โตะถะเลา ใหผ มฟง วา กอ นที่ไอแ หวงจะยกโขลงเขา ทาํ ลายคนและไรนา ท่ีผา เยิง ลูกบานของเขาคนหนง่ึ เปน หญิงสาวสวย อายเุ พียง 18 แตงงานแลวกับผูช ายหมูบา นเดยี วกนั คราวหนงึ่ ผวั ออกไปตดั ไมใ นปา สามคืนไมไดก ลบั บาน หลอ นแอบไปคบชูที่เปนคนตา งหมบู า น ไปไดเ สียกนั กลางปา ผลปรากฏวาชายผูเปน ผวั ขณะทีต่ ดั ไมอยใู นปา ถูกหมแี มลูกออ นกดั ตาย และ ตอ มาอีกสองวนั ไอแหวง กย็ กโขลงลงเหยยี บหมูบานตายกนั แหลกลาญไปอกี หลายศพ พวกเขาจงึ ตองยายจากผาเยิงมาต้งั ถิน่ ฐานใหมอ ยูทหี่ ว ยแมเลงิ น่ี โดยเหน็ วาชยั ภมู เิ หมาะพนื้ ดินอดุ มสมบรู ณด ี แตพ อยายมาถงึ วนั แรก ยงั ไมทนั จะสรางท่ีพกั เสือกเ็ ขามาคาบเอาคนไปตอหนา ตอตากลางวันแสกๆ คนท่ถี ูกคาบไปก็คือหญิงสาวท่ีคบชู และเปน หมายเพราะผวั ตายคนนน้ั พวกเขาตามไปพบศพของ หลอ น ถูกกดั ถนั ทงั้ สองขา งขาดหายไป รา งกายสว นอน่ื ไมมีรอยเสือกนิ เลย นอกจากเตาถันท้งั สอง ขางเทาน้นั และตอจากนนั้ มา พวกเสือกย็ กโขลงกนั มาเปนฝงู รบกวนววั ควายสัตวเ ล้ียงเขาไมเ วน แต ละคืน อยา งทบ่ี อกแลว” ดารนิ อุทานอะไรออกมาคาํ หนึ่งในลาํ คอ ขนลกุ ซทู งั้ กาย สว นไชยยนั ตผิวปากหวอื ออกมาดังๆ ทกุ คนมองตากนั เงยี บกันไปชวั่ อึดใจหน่งึ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

809 “บอกโตะ ถะไปวา ...” ในท่สี ดุ เชษฐากเ็ อย ดว ยเสียงเรียบๆ แตแ ววตาสีเหลก็ คนู น้ั ขรมึ เครียดจรงิ จัง “พวกเราจะแกค วามผดิ น้นั ใหเ อง ผหู ญงิ คนน้ันก็ถกู เจา ปา ลงโทษไปแลว และเราก็ บวงสรวงบอกกบั เจา ปา แลว เจาปา รบั คําเรา และตอนรบั ใหพ วกเขาทํามาหากนิ กนั อยทู ีน่ ีต่ อไปโดย ไมจาํ เปน ตอ งโยกยายไปไหนอกี แลว ” รพินทรหันไปสง ภาษา คณะนายจางสงั เกตเหน็ หวั หนา กะเหรยี่ งโคลงหวั อยูไปมาอยาง ทอ แท นัยนตาขนุ แหงของแกมาแววทกุ ขหนัก “เขาบอกวาฝร่ังสามคนกับพรานชาวกรุงทมี่ าตั้งแคมปอ ยใู กลๆ หมบู า นผาเยงิ ของเขา กอนหนา ทไ่ี อแ หวง จะอาละวาด กไ็ ดรบั ปากอยา งนแ้ี หละครบั ” พรานใหญถา ยทอดความรสู กึ ของหวั หนาหมบู า น ใหพ วกนายจางของเขาทราบ “แตแลว วนั เดยี วกนั ทพ่ี วกเขาถกู โขลงชา งยกพลบกุ ฝรงั่ นักสาํ รวจพวกนั้นก็ถกู เหยยี บ ตายหมด...ไมเหลือสกั คน” “เราไมใ ชฝ รง่ั พวกนน้ั ” ไชยยนั ตช ว ยพดู มาอกี คนดว ยเสยี งหนกั แนน หนั ไปทางโตะถะ พยายามจะใหก ะเหร่ียง เฒา เขา ใจ “และท่ีสาํ คัญท่ีสดุ เรามพี รานใหญร พนิ ทรท ี่โตะถะและทกุ คน เชือ่ ถอื ในฝม อื ของเขาดี อยแู ลวรว มดว ย เราไมเกณฑใ หพวกของโตะ ถะ ตองออกไปเผชิญกบั เสอื ในคนื นพี้ รอมกับเรา แตถ า ใครสมัครใจจะไปดว ย เรากจ็ ะไมห าม” ภายหลังจากทพี่ ูดกบั หวั หนา บา นอีกสองสามคํา รพนิ ทรบอกวา “โตะ ถะยินดีทจ่ี ะใหค วามรว มมือเต็มท่คี รบั ทางเขามีมอื ที่จะอาสาไปกับเราดวยหกคน โดยจะชวยนําทาง และช้ีแหลงให” “ถาง้นั ก็ยิ่งดี ชวยบอกเขาเถิดวาไมตอ งกลวั หรอก เรารับรองทจ่ี ะจดั การใหเรียบรอยทกุ อยา ง แลวเขาจะไดเหน็ เอง” รพินทรควา ปน กบั ไฟฉายลกุ ขนึ้ “ผมจะลองออกไปสํารวจรอยใกลๆ นดี่ กู อ น เห็นพวกน้บี อกวา ตอนทีโ่ ตะ ถะพาพวก ของคุณชายออกไปจากทน่ี ี่เมอ่ื เชา น้ี ตกบา ยมนั ตะปบแมว วั ทห่ี ากินอยใู นทงุ หญาใกลๆ ลากเอาไปท่ี ปลายหวยหลงั บา นนี่ พวกเขาชวยกนั โหย งิ ปน ไล มันเลยท้งิ ซากไวตรงนั้น พวกเขาก็ยังไมได เคลื่อนยายซากววั ตัวนั้น ลงทง้ิ ไวอยูทเ่ี ดิม ผมจะไปดทู นี่ ั่นประเดยี๋ วจะกลบั มา ทางคณุ ชายเตรยี มตัว ไวใ หพรอมกแ็ ลว กนั ครับ” เชษฐาลืมตาโพลง รองออกมา “วนั นกี้ ็ลอ วัวเขา ใหอกี ตวั หรอื ” “ครบั โตะถะเองก็เพง่ิ รูตอนทก่ี ลับมาถึงพรอ มเรานีแ่ หละ พวกทอ่ี ยูบา นรายงาน” “ตกลง รีบไปรบี มาเรว็ ๆ นะ เราจะรอ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

810 พรานใหญห นั ไปพยกั หนากบั เกดิ แลว สะกดิ แขนหวั หนา กะเหร่ียง สามคนพากนั เดนิ ลง จากเรอื นไป ทิ้งใหคณะนายจางมเี วลาไดเตรียมตวั กันอยูตามลาํ พัง สวนแงซายไปชว ยลกู ชายของ โตะถะเสรมิ กน้ั คอกววั ดารนิ ลกุ ขนึ้ เดนิ ไปท่ีหนาตา งมองขางลา ง ไดย นิ เสียงรพนิ ทรพูดอะไรพึมพํา อยูกบั กะเหรยี่ งเฒา และลาํ แสงไฟวอบแวบไปทางทา ยบาน ครูห นงึ่ ก็ลับหายไปในเงาทบึ ของแนว ปา ฟาคนื นี้โปรง สะพราวพราวระยิบระยับไปดวยดาวทอง ลมบนยอดเขาโชยรวิ้ หนาวเยือก ไปทกุ ขมุ ขน หญิงสาวสะดงุ ต่นื จากภวงั คเ มอื่ เสียงฟากลั่นใกลตวั เหลยี วกลบั มากพ็ บพ่ชี ายยนื อยู ใกลๆ กําลงั จองน่ิงมา “นอยสะบักสะบอมมามากแลว ” เสยี งเชษฐากลา วขึ้นแผว เบา เออื้ มมอื มาลบู ทศ่ี ีรษะของนอ งสาวอยางรกั สนิทปราณี “พคี่ ิดวา คนื น้ีนอ ยนอนพักเสียใหสบายบนเรือนนดี่ กี วา นะ อยาออกไปสมบกุ สมบัน เสยี่ งอนั ตรายกับพวกเราเลย” ดารนิ ยิ้มออนหวาน ความอื พี่ชายไว เอามาประคองแนบแกม ทอดสายตามองตอบดว ย แววเคารพรกั “พวกเราสะบกั สะบอมกันหมดทกุ คนนน่ั แหละ ไมม ใี ครสบายไปกวา ใครเลย อยาคดิ วา นอ งของพี่ใหญคนน้เี ปน ผหู ญงิ ซคิ ะ เราสัญญากนั กอ นหนา ออกเดินทางแลว วา เราจะตองทาํ อะไร ทุกอยา งเหมือนกนั ลําพังเรานะไมเ ปน ไรหรอกคะ เพราะรูใจกันดอี ยแู ลว แตน อ ยตอ งการใหพวก กะเหรีย่ งหว ยแมเ ลิงทง้ั หลายเหน็ ชดั ออกไปวา คณะของเราแมจ ะมผี หู ญิงรวมอยูด ว ยคนหนง่ึ ผหู ญงิ คนน้นั กเ็ ปน ผหู ญิงแตเฉพาะรปู รา งลกั ษณะเทานน้ั พวกน้นั พากันหัวเราะเม่ือเหน็ นอยถอื ไรเฟล และแอบเขา มากระซิบบอกแงซายวา นอยควรจะถือกระจกสองโฉมของตัวเองมากกวา ทจี่ ะแบกปน ใหหนกั นอยไมโ กรธพวกเขาหรอกคะ ทีเ่ ขาพากนั สงสยั เชนนั้น แตก ต็ องพิสจู นใ หพ วกนเ้ี หน็ ชดั ออกไปวา เมอื่ เขานับถอื ในนาํ้ ใจและฝม อื ของพใ่ี หญ ไชยยนั ต หรอื พรานรพินทรเ ชนไร เขาก็ควร ตองนับถือนอ ยเชนนนั้ ดว ย” เชษฐาถอนใจยาว แตไ หนแตไรมาแลว เขาไมมีทางยบั ยงั้ ความตง้ั ใจของนองสาวคนสวย ผูนี้ได และอดประหลาดใจไมไดอยูต ลอดเวลาวา เหตใุ ดดารินถงึ ถือกาํ เนดิ มาเปน เพศหญิง หลอน เปน ผชู ายเสียไดเขาจะเปนสขุ ใจมาก “พ่ีบอกตรงๆ ไมอยากจะใหน อ ยเสีย่ งโดยไมจําเปน เลย” หญิงสาวส่นั ศรี ษะนอยๆ คงยม้ิ อยเู ชน นั้น “จําพรานใหญพ ูดไดไ หมคะ เขาบอกกับเราวา มันไมม อี ะไรเสี่ยงเกินไปกวา เทาทเี่ ราเคย เสี่ยงกนั มาแลว สมมติวา นอยมสี ภาพเปน นักเรยี นของวิชาปาทกุ ชนดิ เดย๋ี วนน้ี อ ยก็ไดเ รยี นรมู า พอสมควรแลว คงไมใ ชชนั้ ประถม หรอื ชนั้ เตรียมอนบุ าล เหมือนอยา งท่เี ริ่มออกเดนิ ทางมาครง้ั แรก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

811 พ่ีใหญโ ปรดอยากังวลไปเลยคะ อกี อยางหน่งึ พ่ใี หญค วรจะใหนอยไดฝ กหัดเคยชินกบั สภาพเชน น้ี ไวมากๆ นะคะ ตอไปขา งหนาเราจะเผชิญกับความเสย่ี งขนาดไหนกย็ งั ไมท ราบได และในยามนนั้ นอ ยจะไดไ มเปนภาระหนกั ใจของใครทง้ั สน้ิ ” เชษฐาจาํ นนตอ เหตผุ ลของนองสาว งนั ไป ไชยยนั ตข ณะนี้นอนหลบั เอาแรง กรนครอ กอยกู บั กองสมั ภาระ นายพนั ตรหี นุม นอก ราชการ เปนคนงายเสมอในทกุ สถานการณ และนัน่ คอื คณุ ลกั ษณะของนกั ผจญภยั ทย่ี อดเยยี่ ม เชษฐาชาํ เลอื งไปทางยอดสหายผูนง่ั หลับ แลว หันกลับมามองนง่ิ ๆ ประสานดวงตาอัน สุกใสเปน ประกายของนอ งสาวอกี คร้ัง แผวเสียงเปนกระซิบ! “นอย!” “ขา” “บอกพีต่ ามตรง...พรานนําทางของเราเปน อยา งไรในขณะทน่ี อยหลงปา อยูกับเขาเพียง สองตอสอง เปน เวลาเกือบสองวนั เตม็ ?” ดารินเผชญิ สายตากบั พ่ชี ายอยางเปดเผย บริสทุ ธใ์ิ จ ยอ นถามมาเรยี บๆ วา “คําพดู ของนอยจะมเี กยี รติพอไหมคะ” “พ่จี ะเช่ือทกุ อยา งทีน่ อ ยบอก” นองสาวยกมอื ปด เสน ผมท่ปี ลวิ ลงมาเคลียแกมดว ยลมคํ่า “บอกนอยกอน พใ่ี หญก บั ไชยยันตคิดอยา งไรเลาคะ” “พค่ี ิดวา เขาควรจะเปนคนทไ่ี ววางใจไดในทกุ สภาวะ” ดาริน วราฤทธิ์ สูดลมหายใจลึก “ถาเชน นนั้ ความคิดของพใ่ี หญก ็ถกู ตองแลวคะ ถกู เสียยงิ่ กวาทีน่ อยเคยคิดอกี เราได พรานนําทางทเ่ี หมาะสมทส่ี ดุ แลว นาขอบคณุ คณุ อําพลที่ชวยจดั หา และใหคาํ รบั รองแกเ รา” “แปลวา ...?” “เปนมิตรแทในยามยาก เปน สภุ าพบรุ ุษทกุ กระเบยี ดนว้ิ เกนิ กวาทจี่ ะเชือ่ ไดในสายตา ผาดๆ ถา ไมเ พราะหลงปา นอยจะไมม วี นั รจู กั คนคนนไ้ี ดด เี ชน นเ้ี ลย เราจางคนนําทางไมผ ดิ คะ พ่ี ใหญ” หลอ นเอย แผวเบา แตแ ชมชาชดั เจน เชษฐาถอนใจยาว ไมเ อยเชน ไรอกี นอ งสาวเปน ฝายถามมาบาง “แงซายละคะ เทา ท่พี ใ่ี หญสงั เกต เปนคนยงั ไง?” “เทา ท่แี ลวมากซ็ ือ่ สัตยดี ถาไมไ ดแงซาย พ่กี บั ไชยยันตก็จะแยเ หมือนกนั ตอนทหี่ ลงั แยก จากกนั แตห มอน่เี ปนมนษุ ยล ึกลับ ดูยากกวา รพนิ ทรเ สยี อกี ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

812 ขาดเสียงของเชษฐา ไรเฟล นัดหน่งึ ก็ระเบดิ ขน้ึ สะทานสะเทอื นทา มกลางความเงียบ พรอ มกับเสียงแผดคํารามโฮกล่ัน ไดย ินอยางถนัดแวว มาจากปลายหวยทา ยหมูบาน ชั่วพรบิ ตาเดยี ว มันก็กกึ กอ งขนึ้ อีกนัดกงั วานไปทัง้ หุบเขา ไชยยนั ตส ะดุง พรวดขน้ึ ยืน หนา ตาต่นื รองล่นั ออกมา “อะไรกนั !...” “ยอดพรานของเราเอาเขาใหแ ลว สองนัดซอ นเลย ถา จะไดต ัวแน” หัวหนา คณะเดนิ ทางพูด ชะโงกหนาตา งกราดไฟฉายออกไปยงั แนวปา ซ่ึงมองไมเหน็ อะไร นอกจากสุมทุมแมกไม ดารินใจเตน แรงเขามาชะโงกอยูใกลๆ กบั พีช่ าย ไชยยนั ตกเ็ ผนเรอื น ไหวเขามาสมทบ “อะไร หมอนนั่ ลงจากเรือนไปหลัดๆ ประเดี๋ยวนี้เองนีน่ า” “เธอหลบั ไปสิบหานาทีแลว ไชยยนั ต! ” ดารนิ บอก “ใครบอก ฉันยังไมไ ดห ลับสักหนอย เคล้ิมๆ ไปเทา น้นั ” ไชยยนั ตเ ถยี ง อดึ ใจใหญต อมา รา งของรพนิ ทร โตะถะและเกดิ ก็ปรากฏโผลอ อกมาจากแนวปา ดา นใต ในแสงไฟฉายของเชษฐาทสี่ อ งกราดคน หา ทั้งสามเดนิ ดมุ ๆ ตรงเขา มาอยา งรวดเรว็ เสียงพวกใน หมบู า นตะโกนถามโหวกเหวก และโตะถะกต็ ะโกนตอบมาดว ยน้าํ เสยี งแสดงความดใี จตน่ื เตน แลวทัง้ สามกก็ า วขนึ้ มาบนเรอื น สหี นา ของโตะ ถะเหน็ ชดั วา แชม ชน่ื ขนึ้ รพินทรจดุ บหุ ร่ี ใบตองแหง ทที่ ดั หูไว รายงานกับคณะนายจา งเรียบๆ วา “กําลังรมุ กินซากอยพู อดีครบั สามตัว ไมใ หญน ัก ถาเกดิ ไมทําไฟฉายหลดุ มือ มีหวงั อยู หมดท้งั สามตวั ” “สองนัดเมือ่ ตะกี้ แปลวา สองตวั เหรอ?” เชษฐากบั ไชยยันต ถามเร็วปรือ๋ ออกมาเปนเสียงเดยี วกนั ลืมตากวา ง “ครบั ตวั แรกหมอบคาอยูบนซากววั ตวั ทสี่ องกระโจนสวน เกดิ กบั โตะ ถะผงะหลงั ชน กัน ทําไฟฉายหลุดตกมือไปเสยี กอน ดวี าตวั ท่ีสามมนั เผน ไปเสียอีกทาง มา ยง้ันคงเจบ็ กันบา ง” “มนั เปน การประเดิมชยั ทงี่ ดงามอะไรอยา งน!้ี ” ไชยยนั ตรอ งขึ้น ตาเปนประกาย เชษฐาสดู ลมหายใจดว ยความปลอดโปรง ยมิ้ ออกมา อยางสมหวงั ในขณะทดี่ ารนิ ขมวดคว้ิ จอ งมองดู รพนิ ทร ไพรวลั ย เหมอื นจะมองดูสิ่งประหลาด มหศั จรรย คิดอยใู นใจวา พระเจาใหคนคนนีม้ าเกดิ เพอื่ สาํ หรบั เปน มือพิฆาตสตั วโ ดยเฉพาะกระมงั หนอ หลอ นประจักษแ จง กับสายตานับครงั้ ไมถ ว น แตก็ไมวายท่ีจะกังขาอยนู ่ันเอง ทาํ ไมมอื ของเขา จึงไดส รางปาณาตบิ าตขน้ึ นกั ถา กระสนุ ลงไดล น่ั ออกไปโดยมอื นี้ เปน อันเชือ่ ไดท กุ คร้งั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

813 “ผมนกึ วา คณุ ยิงซาํ้ เสยี อีก นกึ ไปไมถึงวาเลน เสยี นดั ละตวั ” “ผมกไ็ มเคยเหน็ เสอื ปาไหนกําแหงหาญเหมือนปา นี้มากอ น ไมตืน่ แสงไฟ ไมค อ ยจะ สะเทือนกับเสยี งปน ความจริงผมเดินไปเหนือลมมันดว ยซาํ้ พอเขาใกลแทนทจี่ ะผละหนีกลบั ขู คาํ รามเสียอกี คนื นสี้ งสัยวา จะไดยิงกันแบบยงิ แมวบานเลยครบั พวกนเี้ อาปน แกป ยิงไลมนั เสยี จน มนั ชินแลว ไมคอ ยจะกลวั นกึ วา เสยี งไรเฟล ก็คงจะเหมอื นๆ กับปนแกปนัน่ แหละ พวกคณุ พรอม แลว หรอื ยังครบั เราจะออกเดินสอ งกนั เดี๋ยวน้แี หละ” การแบงสายไดถูกกาํ หนดขนึ้ ในทนั ทีน้นั ไชยยันตหนั ไปพยักหนาบอกเกดิ ใหไ ปกบั เขา ใหเชษฐาไปกบั แงซาย แลว สั่งใหร พนิ ทรท าํ หนาท่ีคมุ กนั ดารนิ ตามเดมิ แตห ญิงสาวคา นข้นึ เสียกอน “อา ว! ก็ไหนเธอบอกวาจะเอาพรานใหญไ ปกบั เธอยงั ไงละ?” เพอ่ื นชายขมวดคว้ิ น้าํ เสยี งเครง ขรมึ จริงจงั ข้นึ “อยา บานอ ย นี่ไมใชเ วลาพดู เลนแลว ” “ใครบอกวา ฉนั พูดเลน พดู จรงิ ๆ น่แี หละ ฉันไมต องการไปกบั เขาหรอก บอกแลวยงั ไง วา เบือ่ หนา พรานใหญไ ปกบั เธอก็ดีแลวน่ีนะ และเธอก็จองไวแตแ รกแลวดว ย” “ถาเธอไมไดพูดเลน ฉนั ก็รับวาพดู เลนเอง หากวาเธอจะแยกสายออกไปจากฉนั หรอื เชษฐาแลว คนท่จี ะใหความปลอดภยั แกเ ธอไดดีที่สุดกค็ อื รพินทร” หลอนหัวเราะ ส่ันหนา “ไมจาํ เปน ตอ งพรานใหญห รอก ใครกไ็ ดทั้งนน้ั และขอใหรไู วดว ยวา ฉันไมต อ งการ มอื ปน คมุ กัน ตอ งการแคคนฉายไฟท่ชี าํ นาญเทา นั้น และในกรณนี ฉี้ นั ขอเลอื กแงซาย เกดิ ไปกับพ่ี ใหญ สวนเธอไปกบั รพินทรต ามทีต่ กลงกนั ไวแ ลว ” “ถางัน้ เธอนอนอยบู นบาน ไมตอ งออกไป!” “บา! เธอมีอํานาจอะไรจะมาบังคับฉนั ” ดารินรองแหว เชษฐาโบกมอื “ตามใจเขาเถอะ ไชยยนั ต เขาจะไปกับแงซายกไ็ ด เปน อนั วาแกไปกบั รพินทร และฉันไป กับเกดิ ก็แลว กนั ” ตอ ลอตอเถยี งกันอยูค รู ไชยยนั ตกพ็ ยกั หนา อยา งรําคาญ และยอมแพ บนอบุ อิบอยา งหัว เสีย “อวดดไี มห าย ตามใจ เอางนั้ ก็ได มะ! รพินทร เราไปดว ยกัน แมย อดหญิงเขาอยากจะเกง กใ็ หเ ขาเกงไป ท่ีเขาสงคณุ มาใหผ มนี่นะไมใชอ ะไรหรอก จะปลัฟ๊ ผมนนั่ เอง” ประโยคหลัง อดีตนายทหารปน ใหญย ักคว้ิ ใหพรานใหญ รพนิ ทรหวั เราะขันๆ ไมแ สดง ความเหน็ เชน ไร และไมรสู กึ เปนหว งอะไรนกั เขารูมือของ ดารนิ วราฤทธ์ิ ดีอยูแลว แพทยส าวคน สวยผูน ี้ ถา ควบคมุ สตใิ หดี หลอ นยิงปน ไดด กี วา เขา หรือทุกคนในคณะเสยี อีก และสําหรับเหตุการณ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

814 เทาทผี่ า นมาแลว กเ็ ช่ือวา ราชสกุลสาวมีประสบการณเ กยี่ วกับการเผชญิ หนากับเสอื ไดพอแกการ ไววางใจแลว กะเหรย่ี งอาสานําทาง 6 คน ซงึ่ รวมท้ังโตะ ถะแบง แยกกนั ตดิ ตามสายทัง้ สาม สายละสอง คน โตะถะไปทางดา นเชษฐา ลกู ชายอกี สองคนแบง กนั ไปทางดารนิ และไชยยนั ตดา นละคน นอกนัน้ เปนพวกพรานมอื ดที ชี่ าํ นาญคลอ งแคลว ตอ ลูทาง กอ นจะลงจากเรือน รพนิ ทรเดินเขา ไปใกล ม.ร.ว.ดาริน “จาํ ไวนะครับ ถา มันหันหนา ตรงในระยะใกล อยา ยิงสวนหนา หาจังหวะใหม ันเบยี่ งตวั หรือพยายามมกี าํ บังไว” หลอนพยกั หนา แลวก็บอกวา “ขอบใจมากทใี่ หเกยี รต”ิ “เกยี รติ? เอะ เกียรติอะไรกนั ครับ” “เกียรติท่ีไมพยายามประทว งหรือกดี กนั ฉนั ในการลาเสอื ครัง้ นนี้ ะซิ แลว กไ็ มคดิ วาฉัน เปนทารกทจี่ ะตอ งอยูในความดูแล ใกลช ิดของคณุ ตลอดไป ฉันอยากรูเหมอื นกนั วา ถาไมมคี ุณเปน พ่เี ลย้ี ง ฉนั จะทาํ อะไรอยา งคนอ่ืนเขาบา งไดไหม” “ทาํ ไมจะไมไ ดค รับ ถา หากพ่ีเลีย้ งเคยสอนหรือแนะนาํ อะไรไวแ ลว คุณหญิงจาํ ขึน้ ใจ ปฏิบตั ิไดถูกตอ ง” “ถงึ วาซิ นจ่ี ึงจะเปน การทดลอง ‘บนิ เดยี่ ว’ ครง้ั แรก” ทกุ คนลงไปชมุ นมุ กนั อยูท ลี่ านบา นโตะถะ ตะโกนสั่งพวกลกู บา นลงเลง ใหทุกคนคอย ระวงั รักษาความปลอดภยั ในขอบเขตหมบู าน พรานใหญก ก็ าวสวบมาหยดุ ยืนอยตู รงหนา แงซาย “แกชวยพวกเจา นายไว เมื่อตอนนาํ้ ปาซัด...” เขาพูดเปนภาษากะเหรยี่ งกบั หนุมชาวเขาพเนจรดว ยเสยี งตํา่ ลึก โดยไมตอ งการใหค ณะ นายจางรูเ ร่ือง “มันเปน นมิ ติ ทดี่ ีสําหรับการไวว างใจอันดบั แรกของฉนั คืนนี้ หนาทีส่ ําคัญของแกเริ่มมี ขึน้ อีกครั้งหนงึ่ ดวยการคมุ ครองนายหญงิ จาํ ไวแ งซาย นายหญิงจะตอ งปลอดภยั ทุกสถานการณ แมว าแกจะตอ งคลาสสีต่ ีนกดั กบั เสือ!” แงซายยิม้ ยิงฟน ไมไ ดเอย คําใดท้งั ส้นิ นอกจากยกมอื ขึน้ แตะขมับเชงิ รับคาํ ทงั้ หมดเดนิ รวมกันเปน กลุม บา ยหนา ตรงไปยงั ปลายหว ยทา ยบา น ตําแหนงทพ่ี รานใหญ เพ่ิงจะยงิ เสือไวห ยกๆ แมจ ะเปน เวลาหวั ค่ําเพงิ่ สองทุมเศษเล็กนอ ย นํ้าคางกย็ ังกล่นั ตวั เกาะพราวไป ทกุ ใบหญาและสุมทมุ พมุ พฤกษ มันดจู ะเปน คืนแหง ความหนาวเยน็ ทส่ี ดุ ซึ่งทุกคนพบมานับตั้งแต เร่ิมตน ออกเดนิ ทางจากหนองนาํ้ แหง เชษฐา ไชยยันต และดารนิ กลว้ั คอดวยบรัน่ ดี เพื่อชวยความ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

815 อบอนุ ตลอดเวลา ผา นปา โคกทีม่ ีตนไมโ คน ลม ไวโปรง ตา มาไดเพยี งไมก ี่อดึ ใจ ก็ถงึ ซากแมววั ท่ถี กู เสือลากมาทง้ิ ไว ทุกคนมองเหน็ ภาพอยางถนัด ดวยลําไฟฉายหลายทอ นที่ชวยกนั สอ ง ฟบุ คาอยูก บั ซากววั ตัวนั้น คอื ฆาตกรรา ยแหง ไพรกวา งตวั หน่งึ ลกู ปน เจาะรมิ ฝปากลาง ทะลเุ พดานผา นออกบนหวั ใกลกบั หซู าย จดุ สาํ คัญอนั เฉียบขาดในการยงิ รอ ยปากของมนั นดั นนั้ คง ไมเปดโอกาสใหมนั กระดกิ ด้นิ ไดแ มแ ตน ดิ เดียว นอกจากจะฟบุ เกยซากเหยื่อทก่ี าํ ลังหมอบแทะอยู อยา งสงบ สวนอกี ตัวหน่งึ นอนกล้งิ อยูในพุมไมเตยี้ ๆ รอยกระสุนเขากลางอกในระหวา งเทาหนาทั้ง คู ระเบดิ ออกกลางสันหลงั ไมตอ งมีการอธิบายอะไรกนั มาก ทกุ คนกเ็ ขา ใจไดด วี า พรานใหญยงิ ใน ขณะทีม่ ันกระโจนสวนเขามา กระสุนขนาด .458 สามารถหยุดมนั ลงไดอยา งประกาศิต โดยการยงิ เขาท่ีสาํ คญั เชนนั้น ทง้ั สองตัวเปนลูกเสอื วัยรุน ตวั ผู ทง้ั คูสังเกตไดจ ากขนาดทย่ี ังโตไมเ ต็มขีดนกั และสสี นั ท่ียงั เหน็ ชดั วางดงาม “หมอนี่ยงิ เสือ ยังกะยงิ กระรอกตามสวนมะพราว” ไชยยนั ตย กั ไหลห นั ไปบน เบาๆ กบั เชษฐา หัวหนาคณะเดนิ ทางหนั ไปตบไหลโตะถะ พรอ มกับยมิ้ ให “ถา มันชมุ มากกวา นี้ มนั กจ็ ะตอ งถูกยิงตายมากกวาน้ี แลว พรุงน้ีตลอดจนคืนตอ ๆ ไป จะ ไมม ีเสือตวั ไหนกลาเขามาเดนิ ลากหางในหว ยแมเลิงอีก ไป! เราแยกกนั ตรงนีแ้ หละ” ทัง้ สบิ สองคนชุดนั้น แบง กาํ ลงั ตามท่ีวางแผนนัดแนะกนั ไวท ันที ดารินกับแงซายแยกไป ทางทงุ หญาคาดานตะวันออกของหมบู าน อันเปน พนื้ ท่ีราบกวา งใหญ สลบั ไปกบั ปาโปรง จนกระท่ังจดตนี เขาอกี ลูกหนง่ึ เชษฐากบั เกิดมุงหนาลงดา นใตเลยี บตามแนวฝง ลําหว ย ซ่ึงสลบั ซบั ซอนไปดวยมอและมาบ สวนไชยยนั ตซ ่ึงมรี พนิ ทรเ ปน มือไฟฉาย เลอื กเอาดานเหนอื โดยไตขา ม ลาํ หว ยขน้ึ สไู หลเ ขาสูง เหนอื ท่ีตัง้ ของหมูบานหว ยแมเ ลงิ ข้ึนไป “เทย่ี งคืนกลบั มาพรอมกันทบี่ า นโตะถะ” หัวหนา คณะเดนิ ทางสง่ั กอ นท่ีทุกฝา ยจะเดนิ แยกทางกนั ไป ท้ังสามฝาย มกี ะเหรยี่ งตดิ ตามไปดวยฝา ยละสองคน รวมเปนฝา ยละสคี่ นเทา ๆ กัน ดาริน ผละแยกไปกอ นโดยเรว็ ทนั ทที นี่ ดั แนะ ซอมความเขา ใจกนั เปนคร้ังสุดทาย เชษฐาหนั มาโบกมอื กับ ไชยยนั ตแลว ผละไปเปน พวกทีส่ อง พอแสงไฟฉายทส่ี องกราดของทง้ั สองฝา ย หายไปในเงามดื พรานใหญก ็ชวนไชยยนั ตข ามลําหวยไตขน้ึ ไปบนเนนิ เขา โดยมกี ะเหร่ยี งในหมูบา นสองคน ซึ่ง สมัครมากับเขาตามหลงั ไปดว ย ในความเงียบ และเย็นยะเยอื กของนํา้ คาง ไฟฉายกราดไปรอบดา นจากมือสอ งไฟท่ี ชาํ นาญ อนั เปน รพินทร เกดิ และแงซาย ซ่ึงแยกกันทาํ หนา ท่ใี หคณะนายจา งคนละดา น สวนหนา ท่ี นําทางเปนกะเหร่ยี งท่ีมาดว ย เพราะพวกนน้ั ยอ มจะรแู ละเขาใจแหลง ไดด ี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

816 เพยี งสิบหานาทแี รก นับจากแยกกับคณะเดินบุกไปในระหวางหญาคาและตอไมท พี่ วก กะเหร่ยี งโคน ไว ไฟทีส่ าดจากสูงลงตาํ่ ในมอื ของแงซาย กส็ ะกดจับดวงตาวาวเรืองเหลือบเขียวแดง คหู นึ่งไวได มนั สสู ะทอ นแสงไฟออกมาจากปาหญาตอนหน่ึง หา งออกไปประมาณ 50 เมตร และ โดยไมต องเตอื นอะไรกนั อกี เลย ดารนิ ตวัด .470 ขน้ึ ประทบั บา ในขณะทก่ี ะเหรย่ี งอีกสองคนก็ ชว ยกนั ฉายไฟขนาดสองทอ นไปชว ยจับไวกนั พลาด เส้ียวของวนิ าที หลอนลัน่ ไกทางลาํ กลอ งซา ย เสียงกระสุนแผดกึกกอ งกลางราตรอี ันเงียบ สงัดสะทอนทงุ ทับทมิ สเี หลืองเรืองคนู น้ั หายวับไปจากการสแู สงไฟ ปา หญา แตกกระจายเปน แปลง แลวเงาสีนา้ํ ตาลเขม สลับริ้วดาํ ก็พงุ เปน ทางไปในระหวางพุมไมร กตดั ผา นแสงไฟ มันโผนไปไดเพยี งชว งตวั เทา นั้น ลาํ กลอ งขวาของริกบ้ี จากมือของราชสกุลสาวสวย ก็ กัมปนาทข้นึ อกี ครั้ง ชว งตัวยาวๆ นน้ั ตลี ังกาสองทอด หลนวูบหายไปในพงหญา เห็นแตยอดสน่ั พลวิ้ ไหวไปมาอดึ ใจเดียวกส็ งบน่ิง ดารินหักลาํ กลองบรรจุกระสุนชุดใหมโดยเรว็ แลวประทับ เตรียมพรอมกา วตามหลังแงซายเขาไป กะเหร่ียงนําทางสองคนทตี่ ามติดมาดว ย อทุ านพึมพําอยใู นลาํ คอ ดว ยความพศิ วงงงงัน เหลือทจ่ี ะกลาว หนั มาจอ งหนา หลอนเหมอื นไมอยากเชอื่ สายตา เจาโครง ขนาดเข่อื งตวั นั้น ตัวหงกิ งออยูใ นกอหญา นัดแรกตัดสะบกั ซายของมันหักสะบน้ั ออก แตนัดหลงั เฉียบขาดกวา ตัดกระดกู คอ ตอ พอดี เลือดพลักออกมาเปน ลม่ิ ๆ “สองคนนี่นินทาฉนั วา ยังไง?” หลอ นถามแงซาย อดตี นายทหารกองโจรกะเหร่ียง ผูมาสมัครเปนคนรบั ใช ยิงฟน ขาว ตามเคย “เขาบอกวา เขาแทบไมเชอ่ื ตาวา นายหญงิ จะมฝี ม อื ถงึ ขนาดน”้ี “บอกเขา...” ดารนิ พดู เรยี บๆ พรอมกบั ยมิ้ นดิ หนงึ่ นยั นต าวาว “นายหญิงคนนี้ เปน คนที่ฝมอื เลวทส่ี ุดในคณะของพวกเราทกุ คนที่มาดว ยกนั ซ่ึงรบั อาสา ยิงเสือใหเ ขาในคืนน”ี้ แงซายแปลคาํ พูดของหลอน กะเหรย่ี งหนมุ สองคนซง่ึ คนหน่ึงเปน ลูกชายวยั คะนองของ โตะถะ ทาํ สหี นา พกิ ล แลว หวั เราะแหง ๆ มองดหู ญงิ สาวดวยประกายตาเลอ่ื มใสยําเกรง ผิดไป กวา เดิม ทางดา นไชยยนั ต พากนั ชะงกั กึกอยกู ับที่ เม่ือไดยนิ เสียงปน ลน่ั ขึ้นสองนัดซอ นทางดา น ทงุ หญา “เอะ ! เสยี งทางดานนอยนี่ เอาเขา ใหแ ลว หรอื ?” ไชยยนั ตรอ งออกมาเบาๆ เตม็ ไปดว ยความกังวล [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

817 “ครับ ทางดา นตะวันออก คงเปน คณุ หญิงแน” “เปนยังไงบางกไ็ มรู เสยี งยิงตัง้ สองนดั ” “ผมทายวา โชคชัยเปน ของคณุ หญิงครับ” พรานใหญก ลา วอยางมน่ั ใจ “คุณไวว างใจมอื นอยถงึ ขนาดนน้ั ทีเดียวหรือ?” “เทา ท่ีผมสงั เกตมา สตั วท่หี มายลามกั จะเขา ทางปน ของคุณหญิงเสมอ และถา ลั่นไกละก็ ยากนกั ท่จี ะพลาด” ไมก ่ีอดึ ใจหลังจากนั้น เสยี งตมู ก็กกึ กองขนึ้ อกี ครัง้ แตคราวนมี้ าจากทางดา นใต อนั เปน ทศิ ทางของเชษฐา ตอมาเปนเสียงระเบดิ ของปนแกป ซอนข้ึน แลว ไรเฟลก็ดังซาํ้ เปนนดั ทสี่ าม จากนัน้ กเ็ งยี บกรบิ “คราวน้ีคณุ ชายครับ มีโตะ ถะรว มอยดู วย นดั แรกคงไมอ ยู แตนดั ท่ีสามคงไมมีปญ หา” รพินทรบ อกปนหวั เราะเบาๆ “วาแตท างดานเราน่ีเถอะ มนั ปลอดเอาเสียจรงิ ๆ” ไชยยนั ตบน “ใจเยน็ ๆ ไวค รับ คงไมผ ิดหวังแน. ..โอะ ! อยา !...” ประโยคหลงั รพินทรรองทวงเร็วปร๋ือ เมอื่ ไชยยนั ตป ระทบั ไรเฟล ขึน้ ทันทที ีเ่ ขาสง ไฟไป กระทบกับทับทมิ คูหนึ่ง สะทอนวาวตอบแสงไฟออกมา อดีตนายทหารปน ใหญย้ังมอื ท่จี ะเหนี่ยวไก ไวไดทัน สบถอุบ ตาคนู นั้ เปน ตาของชะมดแผง ขนาดใหญท ี่ซอนอยหู ลังจอมปลวกขา งหนา หา ง เพียงไมก ่วี า คนื นี้ มนั เปน คืนแหง การลา ของ ดารนิ วราฤทธ์ิ อยา งแทจรงิ ! แงซายสอ งพบตาไอโ ครงตัวที่สองสาํ หรบั หลอ น ภายในคร่งึ ช่วั โมงตอ มา ในระยะ กระชัน้ ชิด ปากทางดานทจี่ ะนาํ เขาสดู งลกึ ระหวา งทงุ หญาคากับหบุ เขา กะเหรยี่ งสองคนท่ีตามหลงั ผงะออกว่ิงกระเจิงอยา งไมคดิ ชีวิต มนั อา ปากแสยะเขย้ี วโฮกปรเ่ี ขาใส เพราะระยะประจนั หนา ใกลช ดิ เกนิ ไป แงซายเองกใ็ จหาย รอ งเตอื นใหห ลอนหลบเขา หาโคนไมเสียงหลง แตห ญิงสาวยนื ปกหลกั อยกู ับท่ี และยิงในขณะทมี่ ันเผน พรวดเขาใส กระดอนควา งกลางอากาศดว ยอํานาจปะทะ อนั หนักหนว งของกระสุน .470 ทีจ่ บั เขากลางแสกหนาราวกบั จบั วาง มันหลนลงมาฟบุ อยแู ทบเทา ตรงหนา ของหลอน หางเพียงวาเดยี วเทา นน้ั ตวั ท่ีสาม และท่ีสี่ ตกเปนเหยอ่ื กระสุนของหลอนในชว่ั โมงที่สอง หมอบกระแตอยกู ับท่ี ที่มันถูกไฟสอ งพบ แทบจะไมมกี ารด้ินรนสงเสียงใดๆ เลย เพราะกระสุนจับเขา ในระหวา งดวงตา ทัง้ สองตัว หลอ นยงิ อยา งเฉยี บขาด แตก ็เยือกเย็น [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

818 แงซายเฉยๆ คงทาํ หนาทส่ี อ งไฟใหหลอนเปน ปกตติ อไป แตสองกะเหรย่ี งหนมุ ผนู าํ ทาง บดั นี้ มองดหู ลอ นประหนง่ึ เจา แมผ มู าโปรด และคงจะเก็บเหตุการณท ี่มันพบเหน็ กบั ตา ไปคยุ ให พวกพองฟง อกี นานแสนนาน เสยี งปน ทางดา นเชษฐากอ งมาอีกนัดหนงึ่ ในขณะทที่ างดา นไชยยนั ตย ังเงยี บกรบิ อยู ตามเดิม ชว่ั โมงเตม็ ๆ ผา นไป ไมมีเสอื ตัวใดตกอยูในแสงไฟคนหาของรพินทรเ ลย นอกจากพวกนก กลางคนื และชะมดหรืออีเหน็ พรานใหญนําวกลงสูตีนเขา อันสูงระเหิดหนาแนนไปดว ยปายาง พน้ื ทเี่ ปนลอนลุมดอน เต็มไปดว ยมอและมาบ ไฟฉายในมอื สาดคน หาเปา หมายเปนระยะ บางขณะไตข นึ้ ไปบนเนนิ บางที กอ็ อ มลงเดนิ ในลําหวยแหง “สงบดจี ริง ไมเ จอตาอะไรเลย ความจรงิ ถงึ ไมพบไอล าย เรากค็ วรพบสตั วอน่ื บา ง” ไชยยนั ตบน “หลกั ธรรมดาครบั บรเิ วณไหนเสือชมุ บรเิ วณนน้ั ไมมีสตั วชนิดอน่ื และการทอ่ี ตั คัดสตั ว ทจี่ ะเปน อาหารของมนั นแี่ หละ คนและสตั วเลีย้ งถึงไดเ ดือดรอน ใจเยน็ ๆ เถดิ ครับ ผมรบั รองวาคณุ ไชยยนั ตไดล นั่ ไกแน พยายามอยูท างดานซายของผมไวน ะครบั จะไดเหน็ ศนู ยป นถนดั ” ขณะท่ไี ตต ลิ่งหวยแหงขนึ้ สเู นนิ ยอมๆ ลกู หนึ่ง กะเหรี่ยงเลินผูเดินอยดู า นหลัง ก็ทาํ เสยี ง อกึ อกั อยใู นลาํ คอ เหนีย่ วแขนรพนิ ทรไวโ ดยแรง กริ ยิ าลกุ ลน จอมพรานกวาดไฟฉายอยา ง ระมัดระวัง อึดใจเดียวเขากด็ ับไฟมดื ซุบซบิ กับสองกะเหร่ยี งผูต ดิ ตามมาดว ย แลวเออื้ มมือมาสะกดิ แขนไชยยนั ตแ ทนคําพดู อดตี นายทหารปนใหญไ มส ามารถจะเขาใจอะไรไดก ระจา งชัดนกั แตก ็ เตรียมพรอ มดว ยสญั ชาตญาณ พยายามเงย่ี หู จองตาฝาความมดื มิดออกไป หวั ใจเตน อึดใจตอมา รพนิ ทรก็กดสวทิ ซไ ฟฉายขน้ึ อกี ครงั้ ตาแดงวาวคหู นึ่งสะทอ นวูบออกมาจาก โคนจอมปลวก เพยี งพรบิ ตาเดยี ว มันกห็ าบแวบ เหน็ แตพ ุมไมไหวนอ ยๆ อึดใจตอมาของการกราด ลาํ ไฟ ตาคูน น้ั ปรากฏวาวเรืองขน้ึ อกี คราวนยี้ า ยไปอยทู ี่กลมุ โขดหนิ ขน้ึ หนาทึบไปดว ยตน กระดาษ เห็นไมถ นดั นกั ประเดย๋ี วกว็ าววูบตอบไฟมาอยางจัง ประเดี๋ยวกห็ รแี่ สงหายไปอยา งลึกลบั อันเกดิ จากการเมนิ หลบของมัน ไชยยนั ตสะกดกล้นั ลมหายใจ นิว้ แตะรออยทู ไ่ี ก เขาเยอื กเยน็ และมีสติมน่ั คงพอใชท เี ดยี ว ในการทไ่ี มด วนผลผี ลาม ปลอยกระสนุ ออกไปเสียกอน โดยเปา หมายอันไมส ามารถสังเกตไดช ดั น้ี รพินทรใจเย็นยิง่ กวา เขาเสยี อีก เพราะดบั ไฟเหมอื นจะเลนเอาเถิดเจาลอกับมนั เปนครัง้ ท่ี สาม ทกุ คนยนื น่งิ อยกู บั ท่ีในความมดื โดยเฉพาะอยา งยงิ่ สําหรบั กะเหรยี่ งหนมุ ทัง้ สอง ดูเหมือนฟน จะส่นั กระทบกันไดย ินถนดั ครน้ั แลว ครึ่งของชวงกลัน้ ลมหายใจ ฮนั เตอรขนาด 8 ทอนกส็ าดลําสวางนวลออกไปราว กับสายฟาแลบ คราวน้ีแมน ยําท่สี ดุ ราวกบั วาจอมพรานจะรตู าํ แหนง ของเจาสิ่งทเี่ คล่ือนไหวคุมเชงิ อยเู บอ้ื งหนา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])