เพชรพระอุมา เล่ม4ไพรมหากาฬ

719 ไว สุมไฟใหส วางโชติชว งเพม่ิ ขน้ึ อกี แลวเกล่ียกองไฟแผขยายอาณาบริเวณเปน รว้ั ลอมรอบไวท าง ดา นหนาในลกั ษณะครึง่ วงกลม การเคลอื่ นไหวเพือ่ เตรยี มตอนรบั สถานการณร า ยของเขาและเกิด หาไดแ ววไปถงึ คณะนายจางทัง้ สามที่หลบั สนทิ อยูในขณะน้ีไม คงมแี ตแงซายเทา นน้ั ทลี่ ุกขนึ้ มา ชว ยสุมไฟอีกแรงหนึง่ อยางทันตอ เหตุการณ โดยไมจ าํ เปน ตอ งปลกุ แลวกน็ ่ังคอยสดับเสียงนนั้ อยู ดวยความระมดั ระวังทกุ ระยะ ฝูงหมามฤตยยู งั คงวุน วายกนั อยทู ซ่ี ากควายตวั น้นั โดยไมมีทางทวี่ าจะผละจากไปงา ยๆ เสียงมนั ขูค าํ ราม และทะเลาะกัดกนั เองดังมาแวว ๆ “ถา มนั กนิ ควายตัวนน้ั หมด แลวผา นมาทางน.้ี ..” เสยี งแงซายแผวตา่ํ ดงั ข้ึนลอยๆ เหมอื นจะราํ พงึ “เชอื่ วา ควายตวั นน้ั คงจะทําใหพ วกมนั อม่ิ พอ แตถ า มนั จะผานมาก็คงไมม ที างฝา กองไฟ เขามาได ระวังอยาใหไ ฟมอดก็แลว กัน” พรานใหญบ อก “เราไมม ลี ูกซองมากนั ดว ยเลย ถามีลกู ซองครบมอื กระสนุ มากๆ เราคงปะทะมนั ได เหมอื นเมือ่ คราวท่ฝี งู ลิงบกุ ครงั้ นน้ั ” เกดิ ครางขน้ึ อกี คนหนงึ่ หนั ไปลว งยามหยบิ กระสนุ .375 ทเี่ ขามอบติดตัวไวใ หข นึ้ มานบั แลว ถอนใจเฮอื ก เพราะมีอยเู พยี ง 12 นัดเทาน้นั เอง ของแงซายซงึ่ ไดร ับมอบจากดารินกม็ ีไมเ กนิ 15 นดั สวนพรานใหญม ลี กู ปน ขนาด .458 ของเชษฐาเหลอื อยู 18 นดั สําหรับคณะนายจา งทง้ั สามกค็ ง จะไมไดนํากระสุนสํารองตดิ ตวั กนั มามากนัก กระสนุ เหลา นีม้ ันเพยี งพอทจ่ี ะลม สัตวใ หญเ ทา นั้น แตมนั ไมม คี วามหมายอะไรสําหรับพวกหมาหมนู บั รอ ย ท่ีจะประดังกนั เขา มา สิ่งทจ่ี ะทําความอุนใจใหไดในขณะนี้ กค็ ือรั้วไฟที่จะสกัดก้นั มนั ไวเทานนั้ โชคดเี หลอื เกิน ที่ผนงั ดา นหลงั ไมต องกงั วล เพราะมันเปนบรเิ วณผาหินเสมือนกาํ แพงธรรมชาตกิ ั้นไว ครึ่งชว่ั โมงตอ มา ทามกลางการเฝารออยูดว ยใจอนั เตนระทกึ เสยี งหมาในฝูงนนั้ พากนั เคล่ือนขบวนขามลาํ ธารเขา ไปสกู ลางดงทึบฝง เดมิ กับทพี่ วกมนั พากนั ออกมา และหางไกลออกไป เปนลาํ ดับ ในทีส่ ุดทกุ สงิ่ ก็อยใู นดุษณภี าพตามเดิม รพนิ ทร แงซาย และเกดิ มองดูตากันเอง แลว พา กนั ถอนใจออกมาอยางโลง อก พรานใหญลุกขน้ึ ควาไรเฟล กับไฟฉาย เกดิ ก็ตามติด “แงซาย แกรอเฝา อยทู ่นี ี่ อยา เพ่ิงนอน จนกวา ฉนั จะกลบั มา” เขาหนั ไปสั่งกะเหรย่ี งหนมุ พเนจร แลวก็พยกั หนา กับเกิด ชวนกันยองเลาะลัดไปตามฝง ธารนํา้ ยอ นไปยงั ซากของมหิงสาท่ลี มอยู เมื่อพน เหลย่ี มตลิง่ ใกลเขา มา ก็ฉายไฟปราดออกไปยงั ตําแหนง นน้ั เกิดอุทานอะไรออกมาคาํ หน่ึงในลาํ คอ จากลําไฟฉายขนาดแปดทอนของรพินทร ส่งิ ท่กี องอยรู ิมโขดหนิ นน้ั หาใชซ ากของเจา เขาเกกมหงิ สามหมึ านัน้ เสยี แลว แตก ลายเปน กองกระดกู ขาวโพลนท่เี รียงรายอยูระเกะระกะ สงั เกต เหน็ ไดจ ากกีบตนี ท้งั สี่และหนา บางสวนทตี่ ิดอยกู บั กะโหลกศีรษะเทาน้ัน! [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

720 ท้ังสองเดนิ เขาไปสาํ รวจจนใกล พบรอยตีนของฝงู หมาในนรกที่ย่าํ เอาไวก ลาดเกลอ่ื นเตม็ ไปหมด ธารนา้ํ ท่ีมันบุกผานไปเมอื่ อึดใจใหญๆ นี้ กย็ งั ขนุ คลก่ั ควายทง้ั ตวั พวกมนั รมุ กนั กดั แทะกนิ เสียไมมเี หลือหรอ “นึกวาจะเก็บไวเ ปน มอ้ื เชา อกี สกั มือ้ ไอพวกหมานรกมาแยงกนิ หมด!” เสยี งเกดิ สาบานผรุสวาท ตามหลงั หมาในฝงู นนั้ ไปอยางหัวเสีย รพินทรหวั เราะหึๆ “ควรจะขอบใจเจา ปา ท่ใี หไ อห มาในฝงู นนั้ พบซากควายตวั นเี้ สยี กอ น มา ยงน้ั กระดกู ของ แกจะกองแทนกระดกู ควายนี่ ไปกลับกันเถอะ” เขากบั เกดิ เดินยอ นกลับมาทแ่ี คมป จากนนั้ เกิดและแงซายกน็ อน โดยพรานใหญท ําหนาท่ี เขายามแทน ตอนปลายยามของเขาตดิ ตอ กับยามของแงซาย มเี สยี งฟารองแวว มาจากดานตะวนั ตก ตก ไกลๆ และในระหวางยามของแงซายนนั่ เอง พายุฝนก็ซดั กระหนาํ่ ลงอยา งลมื หูลืมตาไมข ึ้น ไฟท่กี อไวท ุกกองดับลงหมด ทุกคนพากนั ตนื่ ขน้ึ เพราะเสียงพายุทถ่ี ลมปา และละอองฝน ชวยกันเอาผาใบผืนใหญข ึง กันฝนสาดทางดา นหนาไว ตอจากนน้ั กน็ งั่ เบียดกนั อยใู นซองโพลงของชะเวกิ ผา ตวั ส่นั สะทา นดว ย ความหนาวเยอื กจับขัว้ หวั ใจ “เมื่อเย็นน้ี สตั วใ หญล มถงึ สองตวั ฝนเลยตกใหญ” เกิดพดู ดว ยคางท่ีสน่ั กระทบกนั ตา งมองเห็นหนากนั ไดเ ปน ระยะจากแสงฟาทแี่ ลบอยูวูบ วาบ และผา เปรย้ี งปรา งอยูตลอดเวลาเทา นน้ั “มนั เกยี่ วอะไรกบั ที่สตั วใหญลม แลวฝนถงึ ตก” เชษฐาถาม ขณะนไี้ มมีใครสามารถจะนอนลงไดเ พราะพายุฝนอันแรงรา ยกาจ ปาทง้ั ปา มี อาการประหนง่ึ วาจะถลมทลายลงดว ยมหาวาตะและนา้ํ จากฟา ทซ่ี ดั กระหนํา่ ลงมาปานมหาทํานบ แตก “พวกพรานปาเขาเช่อื กันวา ถามสี ตั วลม ฝนจะตองตกตามธรรมเนยี มครบั ” เปนเสยี งตอบเรยี บๆ จากพรานใหญใ นเงามือ “แตน่ีมันตกเกนิ ธรรมเนียมไปเสยี แลว หรือยงั ไงผกู อง!” ไชยยนั ตสอดข้นึ ดว ยเสยี งปนหวั เราะแปรง ๆ ทกุ คนตา งมีความรสู ึกกระสบั กระสาย อยางไรบอกไมถ ูก โดยไมไ ดปริปากบอกกัน ฝนฟายง่ิ ทวคี วามแรงกลา ข้ึนทกุ ขณะ เสียงไมใ หญห กั ลมอยคู รนื โครม ระคนไปกบั สายอสุนบี าต ทกุ ครั้งทฟี่ า แลบมองเห็นปา ลรู ะเนนไปดวยอาํ นาจพายุ กลางสายฝนอันหนาทึบ แลวกด็ ับวบู ครอบคลมุ ทุกส่งิ ทกุ อยางใหม ืดทะมนึ อยใู นเหวนรกตอ ไป มันเปนราตรีทนี่ าสยดสยองดว ยภัยธรรมชาตขิ ีดสุด! [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

721 เวลาผา นไปอกี ชั่วโมงเตม็ ๆ โดยไมม ีใครหลบั นอนกนั เลย ทกุ คนเงียบสงบปากเสียงราว กบั นดั กนั ไว ตาเบกิ โพลงอยูในความมดื สดับฟง เสียงฟาทดี่ งั เหมอื นมัจจรุ าชคาํ รน กระแสน้าํ ใน สายธารที่อยตู รงกลางเรม่ิ จะเพ่มิ ปรมิ าณน้ํามากขน้ึ ทุกขณะ และไหลเชยี่ วกราก ครางอู กินอาณา บริเวณชายฝง ทว มใกลชะเวกิ ผาทตี่ ั้งแคมปเ ขามาทุกที “เอ ถา มันจะไมเขา ทแี ลวแฮะ น้าํ ในธารนมี่ ันไลแดนพวกเราเขามาทกุ ทีแลว ” เชษฐารองขึน้ และทันใดนน้ั รพนิ ทรก ล็ กุ พรวดขึน้ ยืน “ยา ยท่เี ดี๋ยวนี้เถดิ ครับ ยอมเปย กฝน ข้นึ ไปบนฝง ดีกวา ขืนอยูท่นี ่ีมหี วังจมนํา้ แน เราอยู ในทางน้ําเสยี ดวย” ทุกคนลุกขน้ึ ยนื เตรียมพรอมในทนั ใดนน้ั ตา งชวยกันเกบ็ ขา วของอยางรวดเร็วโดยอาศยั แสงไฟฉาย ทกุ สง่ิ ทุกอยางดําเนินไปอยา งรีบดว นแขง กบั เวลา แลววง่ิ ฝาสายฝนออกมาพนบริเวณ ชะเวกิ ผา เพอ่ื จะยอ นกลบั ขนึ้ ตล่งิ ดา นปา โปรง ครนั้ แลว ทันทีนัน้ เอง กม็ ีเสยี งครนื โครมมาทางดานเหนอื ของตนน้าํ ปานแผนดนิ จะถลม ไมผ ดิ อะไรกบั คลนื่ ในมหาสมทุ ร แงซายฉายไฟปราดขน้ึ ไปก็เหน็ ระลอกน้าํ ขาวขนมวนตวั สูงเทียม ระดับยอดไม กาํ ลังถาโถมลงมาปานภูเขาเลากา “นา้ํ ปา!! มันมาถงึ แลว!!” แงซายตะโกนกอ งขนึ้ สุดเสียงอยา งตระหนกขีดสดุ ทั้งหมดตะลึงพรึงเพริด ราวกับถกู สาปเปน ทอ นหนิ พรบิ ตาตอ มานัน้ เอง ก็ปรากฏเสียง ตมู สนั่น ลัน่ เปรยี ะขึน้ ในระบบประสาทของทกุ คน ประหนง่ึ วา รางกายจะถกู แยกออกเปนเส่ียง เทา หลุดลอยจากพนื้ ทีเ่ หยียบยนื อยู จากนนั้ เควงควา งวบู วาบ โลกท้งั ใบหมนุ ตลบไปหมด ไมอ าจ สําเหนียกไดว า ตายแลวหรือยงั มีชีวติ อยู ปราศจากการยดึ เหนย่ี ว ปราศจากส่งิ ใดมาสัมผัส นอกจากกระแสนํ้าอนั แสนจะเยยี บเย็น ท่ีฉดุ กระชากครา ตัว ปานจะพาดงิ่ ไปสูข มุ นรกที่ มดื มิด ไมอ าจกาํ หนดอนาคต... [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

722 31 สง่ิ แรกทค่ี อยๆ เขา มาสูความรูสึกของรพินทรก ็คอื อาการสาํ นกึ ในขอทว่ี า ชวี ิตยังเปน ของ เขาอยู แตย งั ไมสามารถตระหนักแนวามนั อยูใ นสภาวะใด สตสิ มั ปชัญญะกลบั คนื มาทลี ะนอย จากนน้ั โสตประสาทก็แววเสียงเรยี กอยูใกลๆ อยา งเรา รอ นกระหืดกระหอบ พรอมกับฝามอื นุมๆ ท่ี เขยาใบหนา พรานใหญลืมตาโพลงขึ้นในบัดน้ัน แรกที่สดุ มันพรา มวั ไปหมดมองไมเห็นอะไรเลย ครนั้ แลว ตอมาก็ปรากฏภาพใบหนาของใครคนหนง่ึ กาํ ลงั จบั จองอยทู ีเ่ ขาดวยดวงตาตนื่ ตระหนก รมุ รอนใจ ดวงหนา นน้ั กม ลงมาหา งจากเขาเพียงเลก็ นอย ผูปลกุ เรียกใหเ ขากลับมีความรสู กึ ขึน้ มาอีกครั้ง คือหมอมราชวงศห ญิงดาริน วราฤทธิ์ นายจา งสาวผูแ สนหย่งิ นน่ั เอง เขากต็ ระหนกั ณ บัดนว้ี า ตนเองนอนอยบู นจอมปลวกสูงอันมผี วิ ดนิ ช้นื แฉะตอนหนง่ึ ใกลปาพลวงริมธารน้าํ ซึง่ บัดนม้ี สี ายน้ําสแี ดงไหลเชย่ี วกรากเต็มฝง เสอื้ ผาและ รา งกายเปย กชมุ ไปดว ยโคลนและทราย ราชสกุลสาวสวยผูเ ปน นายจางน่งั คุกเขาอยขู า งๆ สภาพของ หลอ นไมผ ิดอะไรกบั เขาในขณะน้ี เสอื้ แจ็กเกตทส่ี วมใสเม่อื คนื และกางเกงเดนิ ปา ของหลอนขาด เปนริ้ว ราวกบั ถูกกระชากดว ยมดี อนั เปน ผลมาจากคมแงห ินและกง่ิ ไมขะมุกขะมอมไปหมดทั้งตวั กายของหลอนสั่นสะทา นเปน ลกู นก ขณะนนั้ แสงอบอนุ ของตะวนั สอดลอดลงมาจากยอดไมสูงเหนือศีรษะ ลาํ แสงของมนั บอกใหรชู ดั วา เปน เวลาประมาณ 3 โมงเชา พรานใหญพรวดพราดลกุ ขนึ้ นัง่ โดยเรว็ จอ งสาํ รวจดหู ลอนกอน นอกจากอาการฟกชํา้ และบาดแผลถลอกเลก็ นอ ย ทกุ สิ่งทุกอยางของหลอนเปนปกติ นน่ั เปน สิง่ ทเี่ ขาตอ งขอบคุณสวรรค แลวกห็ ันมาสาํ รวจตวั เองเปน ลําดับตอไป อวัยวะทกุ สว นยังพอจะใชก ารได แมจ ะเตม็ ไป ดวยความขดั ยอกระบมไปหมดทัง้ ตัว ไรเฟล ประจาํ มอื ของเขา บัดนี้มนั อันตรธานไปเสียแลวพรอ ม ท้ังสมั ภาระอนื่ ๆ นอกจากมีดเดินปา ท่ีตดิ อยูในเขม็ ขดั ขางเอว และของเลก็ ๆ นอยๆ ทีอ่ ยูในกระเปา เสื้อกางเกงเทา นน้ั สวนหลอนกเ็ ชนเดียวกนั สว นหลอ นกเ็ ชน เดยี วกนั คงมแี ตป นสั้น .375 แม็กนมั่ ซึง่ สอดอยใู นซองคาดติดอยกู บั เอวพรอ มกระสนุ ในรงั เขม็ ขดั แลว กช็ ุดเสอ้ื ผาติดตวั ท่ขี าดรุง ร่งิ ราว กับนางไพร เชษฐา ไชยยนั ต เกิด และแงซาย ณ บัดน้ี ไปอยูเสียท่ไี หน?!! ในสีหนาทแี่ สดงอาการวติ กกงั วลเหนือทจ่ี ะกลา ว แววตาคูนัน้ ฉายแสงปต ขิ น้ึ เล็กนอ ย เม่อื เห็นเขารสู กึ ตัวลุกข้ึนนัง่ แลว เสียงแหบเครือของหลอ น กด็ ังทําลายความเงยี บงนั ขึ้นเปนประโยค แรกวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

723 “คุณเปนอยา งไรบา ง?” “คงไมเ ปน ไรหรอกครับ คณุ หญงิ ละ ?” พรานใหญย อ นถามออกมาจากลาํ คออนั แหง ผาก จองหนาหลอนอกี ครง้ั แลวกวาดสายตา ไปรอบๆ “ฉันไมเปน อะไรมากนัก” “แลว คุณชาย คุณไชยยันต เกดิ กับแงซาย?...” หลอ นทาํ หนา เหมือนจะรองไห ยักไหล แลว ทง้ิ แขนทัง้ สองลงขางตวั อยางหมดแรง จอม พรานเมม รมิ ฝป ากเปน เสนตรง กลา วต่าํ ๆ เหมือนกระซบิ “น่แี ปลวาพวกเราถกู นาํ้ ปา แทงซดั กระจัดกระจายแยกจากกนั ไปหมด คนละทศิ ละทาง ทีเดียว เปนความผดิ ของผมเองทตี่ ง้ั แคม ปใ นเขตธารนํา้ นกึ ไมถ งึ วา ฝนมันจะตกหนัก แลวทํานบ แอง นา้ํ ใหญบนภูเขาลูกใหญต นธาร มันจะพังลงอยา งกะทันหัน นํา้ มนั มาเร็วจนเราหนีกนั ไมท นั ผม เองหมดความรูสึกไปในทนั ทีท่ีภูเขานาํ้ ลกู นัน้ ซดั โครมลงมาถึงตัว” “ฉนั กเ็ หมอื นกนั ความรสู กึ มันดบั วูบไปเลย” หลอ นคราง “แลวคุณหญิงรูสึกตัวตอนไหน? ไปยังไงมายังไงกนั น”่ี “ฉันบอกไมถูก” หลอ นพดู อยางงงๆ อยูใ นอาการเดิม กดั รมิ ฝปากโดยแรง เคาหนา กราดไปดว ยรอยทกุ ข กังวลเหลือทจ่ี ะกลา ว “ฉนั มารสู ึกตวั เมอ่ื ประมาณ 20 นาทที ี่แลวมานเ่ี อง พบตวั เองนอนตดิ อยูกับรากไทรใหญ คนเดียว มองไมเหน็ ใครเลย ครั้งแรกทีร่ ูสกึ ตวั ฉนั ตกใจแทบจะเปน บาตาย คิดวาตวั เองคงจะพลดั หลงอยคู นเดยี วในปา ฉนั กตู ะโกนเรยี กจนเสยี งแหงกไ็ มไดย นิ เสียงใครตอบ ยิงปนเรยี กอกี สองชดุ ก็ไมไดย นิ เสยี งปน ของพวกเราคนใดตอบมาเลย แสดงวาในละแวกรศั มเี สียงปนน้ี จะตอ งไมม พี วก เราอยูเ ลย ในทสี่ ดุ ฉนั กเ็ ดนิ เปะปะสงเดชมาตามบุญตามกรรมอยา งนนั้ เอง...” ดารนิ กลืนน้ําลายอยา งฝด ๆ มองดเู ขาดวยสายตาอันบอกไมถ ูก “เดชะบุญเหลือเกนิ ฉนั เดนิ มาพบคุณนอนสลบอยตู รงนเ้ี ขา พอดี เขามาตรวจคุณ เหน็ ไม เปนอันตรายอะไรมากนกั กเ็ ลยปลกุ เรยี กขน้ึ ฉันเรยี กคณุ อยูสักสองสามนาทเี หน็ จะได คณุ กร็ ูสกึ ตวั ขึน้ น่แี หละ เหตุการณม ันเหมอื นฝน รา ย” รพินทรคงน่ังอ้งึ ตะลงึ อยเู ชน น้ันเปน ครูใ หญ ความวิตกกังวลของเขาในขณะนไี้ มย่ิง หยอนไปกวาหลอนเลย อะไรก็ไมสาํ คัญเทา กับความเปน หว งผรู ว มคณะอกี สีค่ น ซง่ึ ไมมีส่งิ ใดบอก ไดว า ปา นน้เี ปน ตายรายดีอยทู ีไ่ หน โดยเฉพาะอยางยง่ิ เชษฐา กบั ไชยยนั ตอ นั เปน นายจา งโดยตรง การพลดั พรากหรือหลงกนั ในปา เปน เร่อื งเลก็ เหลือเกนิ สําหรบั เขา ในการทจี่ ะติดตามหา ใหพบ ส่ิงทเี่ ขาวติ กกงั วลขดี สดุ ในขณะนี้ อยูใ นขอ ทวี่ า กระแสน้ําอนั แรงกลา ท่ีซัดปะทะลงมาอยา งจู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

724 โจมกะทันหัน นาจะกอ ใหเกิดอนั ตรายถงึ แกช วี ิตของบุคคลทงั้ สองไดในพรบิ ตา หรือไมก ็พิการ ซ่งึ ไมมีทางทจี่ ะชว ยเหลอื แกไ ขอยา งใดได สําหรบั เขากบั ม.ร.ว.หญิงดารนิ นน้ั เปนอันอนุ ใจไดแลว วา ปลอดภยั แน มนั เปนคราวเคราะหดีสาํ หรับหลอ นอยา งท่ีสุด ในการทที่ งั้ เขาและหลอนไมไดรบั อันตรายใดๆ ในขณะทก่ี ระแสนํา้ เชีย่ วกรากซัดพาตวั มาและตกอยใู นบรเิ วณใกลเ คียงกนั ระหวา งทเี่ ขายงั เงียบงัน เสยี งสนั่ ของหลอนกเ็ อย ตอ มา “พีใ่ หญ ไชยยนั ต แลวก็อกี สองคนนั่นไปอยทู ไ่ี หนบา งแลวก็ไมรู โชครา ยเหลอื เกนิ ” “เมอ่ื กอ นท่ีคณุ หญิงจะเดนิ มาพบผม คณุ หญิงลองยิงปน เรยี กดแู ลว หรือครับ?” หลอนกมศีรษะลง ถอนใจเฮอื ก “ใช! แตไ มมวี แี่ ววเลย” พรานใหญย ันกายลุกขนึ้ ยืน เดินกะเผลกลงมาจากจอมปลวก หลอนกระโดดตามเขาลงมา ดว ย ทงั้ สองกราดสายตาไปยงั ภูมิประเทศรอบดานซง่ึ ชมุ ไปดว ยนา้ํ “แปลก! คณุ หญิงกับผมยังถูกน้ําพดั มาตกอยูใ กลๆ กนั ได พวกเราอีกส่ีคนกน็ า จะถูก กระแสนํ้าพดั มาอยใู นบรเิ วณใกลเ คยี งกนั ” “ฉนั เปนหว งพวกนน้ั จนบอกไมถ กู แลว ละ เราจะทํายงั ไงกนั ด”ี หญงิ สาวรองออกมาอยา งกลดั กลมุ จองหนา เขานงิ่ ฝากทกุ สิ่งทกุ อยา งในความหวงั ไว ใหก ับจอมพราน อยางนอ ยที่สุดกช็ วั่ ขณะแหงวกิ ฤตกิ ารณอนั คบั ขนั เชน น้ี รพนิ ทรอา นสายตานน้ั ออกดวยความสมเพชเปน ครง้ั แรก “ขอโทษ! ฉนั อาจขวัญเสียมากไปหนอ ยกไ็ ด เหตกุ ารณเ ม่ือคืน และการหลงพลดั กบั พรรคพวก ทาํ ใหป ระสาทของฉันเสียไปหมด จริงซนิ ะ ฉนั อยูกับเจาปา แลวถงึ อยา งไรสาํ หรับฉันนะ เห็นจะปลอดภัยแน แตพ ่ชี ายกบั เพือ่ นของฉนั น่ีซิ จะเปน อยา งไรบางก็ไมรู ถาเขาพลัดไปตกอยกู ับ แงซายหรอื เกดิ คนใดคนหนงึ่ ก็ยงั พออนุ ใจบา ง แตถ า ตา งคนตางแยกกนั ไปคนละทศิ ละทางละก็ แย ทเี ดียว” “ถึงจะตา งคนตา งแยกพลดั กนั ไป ผมกไ็ มก ังวลนกั ขอใหร แู นว า ยงั มีชีวิตปลอดภยั เทานัน้ ” “ขณะนเ้ี ราอยทู ไี่ หน?” จอมพรานสะบดั ขอ เทา ใหห ายเคล็ด แลว เดนิ มาชิดชายตลิ่งของลาํ ธาร ซึ่งขณะนน้ี าจะ เรยี กไดว า แมน ํ้าขนาดยอมๆ เพราะปริมาณอนั มากมายของน้ําเต็มฝง และไหลแรงกราก ดารนิ สืบเทา ตามตดิ มาเบือ้ งหลงั ภายหลงั จากสาํ รวจชายฝง แนวปา และสงั เกตภูเขาบางลูก เขากต็ อบเรียบๆ วา “ตะวันตกเฉยี งใตของตําแหนงท่ีเราตั้งแคม ปเ มือ่ คนื นคี้ รบั ถาเดนิ เลาะชายฝง ธารนขี่ ้ึนไป ระยะทางประมาณ 30 กโิ ลเมตร กจ็ ะถงึ ตรงท่ีเราถกู นาํ้ พดั ครั้งแรก แตถาตัดปา เปน เสนตรงไป กอ็ ยู ในราว 20 กิโลเมตร ขา มเขาลกู ทีม่ องเหน็ อยูน นั่ ไปลกู หนงึ่ ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

725 สีหนา ของหญงิ สาวดขี ้ึนเล็กนอย หลอนหลงปากจ็ ริง แตถ า อยใู กล รพนิ ทร ไพรวลั ย แลว เปน สิง่ ทีห่ ลอนควรอบอนุ ใจได ความทกุ ขกงั วลในขณะน้ีไปอยูท ค่ี วามเปนหว งคณะพรรคประการ เดียวเทา น้นั “มันไกลไมใ ชเ ลนทเี ดียว สําหรับการเดินงมหาคนในปา โดยระยะทางขนาดน”ี้ “แตเ รากไ็ มมที างเลือกอยา งอ่ืน” “เราจะเริม่ ตน กันยงั ไง?” รพนิ ทรต รกึ ตรองอยคู รู ก็บอกวา “ผมคิดวา จะลองเดนิ เลยี บชายฝงเลาะทวนตน นาํ้ ข้ึนไปเร่ือยครับ จนกวาจะถึงทต่ี ้งั แคม ป เชื่อวา คงจะพบพวกเราในระหวางทาง ถงึ อยา งไรก็คงจะพลดั ตกไมหางจากบริเวณสองฝง เทา ใด นกั ” “คณุ อยา ลืมวากระแสนํ้าเมือ่ คนื น้ีมนั มายงั กะภเู ขาเลากาทีเดยี วนะ ระดับของมันสูงเหนอื ยอดยางเสยี อีก พน ขอบฝงเปน ไหนๆ พวกเราอาจถูกพัดปลิวพนบรเิ วณธารไปกไ็ ด” “ก็ตองลองคนหาตามรมิ ฝง ธารดกู อนละครบั เราสองคนยังถกู พดั มาตกอยใู กลฝ งธารเลย และสําหรบั คณุ ชายกับคณุ ไชยยนั ตน้ัน ถา ฟนรูสกึ ตวั ขน้ึ มา ผมคิดวาท้ังสองคนนัน่ คงจะยดึ แนวรมิ ฝง ธารไวกอนแนๆ คงไมเดนิ เปะปะเตลิดเขา ปาไปทางไหนหรอก พวกเราพลดั กันทล่ี าํ ธาร ก็ตอ งยดึ ธารเปน หลัก” “สมมติวา เราเดินยอนทวนกระแสนา้ํ ขน้ึ ไปจนถงึ จุดเร่มิ ตน แลว ยงั คนไมพบ จะทาํ ยงั ไง กนั ตอ ไป” หลอนตง้ั คาํ ถามตอมาอยา งพร่ันใจ รพินทรทรดุ ตวั ลงริมฝง วักน้าํ ขึน้ มาลบู ลางโคลนทรายที่เปรอะเลอะอยตู ามใบหนา และ ลําตัวออก แลว ก็ตอบอยางใครค รวญวา “ระยะทางจากทีเ่ ราหลงอยนู ่ี ข้นึ ไปจนถงึ ตําแหนง ตง้ั แคม ปครง้ั แรก มหี มูบานกะเหรี่ยง อยหู ยอ มหนึง่ เรยี กวาหมบู านผาเยงิ ” พลางเขาก็ปลดผาขาวมา ผืนหน่งึ ทย่ี งั คาดติดเอวอยอู อกมาบดิ ไลค วามชืน้ แลว ประคบซบั หนา “ถา หาตามรมิ สองฝง ธารยงั ไมไ ดร องรอย ผมจะไปทหี่ มูบานผาเยิงนนั่ ขอแรงพวก กะเหรยี่ งใหชว ยกนั ออกระดมหา เช่อื วา จะตอ งไดรอ งรอยแนๆ ” หลอ นทรุดตวั ลงนง่ั ขา งๆ เขาอยางทอดอาลยั มองดกู ระแสนํา้ ทยี่ ังไหลกรากอยดู ว ยความ สยดสยอง “มนั เกิดข้นึ ไดย ังไงนะ เหมอื นฝน แทๆ อยๆู น้ํามนั กไ็ หลกรากลงมาราวกับพายุสลาตนั อยา งนนั้ จนกระทัง่ เดีย๋ วนี้ ฉนั ก็ยังไมอยากเชื่อวา เทาทเี่ ราเผชญิ อยนู ้ีเปนความจริง เราฝนรายไปหรือ เปลา ?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

726 ดารินรําพงึ ออกมาเบาๆ เสยี งเขาเอยี้ วบดิ กาย กระดกู ลน่ั กรอบแกรบ แลวก็บอกมาวา “น้าํ ปา มกั จะจูโ จมมาโดยไมทนั รูเน้ือรตู ัวอยา งนี้แหละครบั บนเขาใหญต นธารเปนแอง นาํ้ กวางใหญร าวกับทะเลสาบ ฝนท่ีปาบนคงจะตกหนกั ติดกันมาหลายวันแลว เก็บนํ้าในแองไวจ น ลน ประกอบกับที่เมือ่ คนื นมี้ พี ายหุ นกั เขาอีก หินบางแหงคงจะถกู พายพุ งั ทลาย ทํานบแตก มันกเ็ ลย เทลงมา เหมอื นเราเทนาํ้ จากกระบอก ผมเคยโดนนํ้าปา เลนงานมาสองสามคร้งั แลว แตไมรนุ แรง เหมือนครงั้ น”ี้ “เทา ท่ีฉนั พอจะจาํ ได เม่ือคนื น้ี พอคณุ พดู ยังไมทนั ขาดคาํ เลย วาใหพ วกเรายายขนึ้ บนฝง ยอมเปย กฝน นาํ้ มันก็มาถงึ เสยี แลว นี่เราแทบไมม อี ะไรตดิ ตวั อยูเลย นอกจากเสื้อผาทีใ่ สอ ยู ไรเฟล ของฉันกับคณุ ก็หลน หายไปหมด แลว เราจะเดินทางติดตามหาพวกน้ันไดยงั ไงกลางดงดบิ แบบน”้ี หญงิ สาวเอย อยา งปลงอนจิ จงั อเนจอนาถในโชคชะตา “ผมมีมีดตดิ ตวั เลม หนง่ึ คุณหญงิ มปี น ส้ันอีกกระบอกหนง่ึ แคนก้ี เ็ หลือที่จะเพยี งพอ สาํ หรบั การปอ งกนั ตวั ยามคบั ขันทสี่ ดุ ผมเคยเดนิ มอื เปลา เสยี ดวยซ้ํา” “ปน ส้นั กระบอกเดยี วมันจะมีประโยชนอ ะไร สําหรับปา แบบน”้ี หลอนแยง อยา งทอ แท ปลดเข็มขัดออกมานบั ดจู ํานวนกระสนุ ทบี่ รรจอุ ยใู นรงั เขม็ ขัด พรานใหญลว งกระเปาเสอ้ื หยบิ ซิบโปป ระจาํ ตัวออกมาทดลองขีดจุด เปลวไฟจากไลทเ ตอรย ัง ทํางานไดดตี ามปกติ ปากกต็ อบมาเรยี บๆ วา “ปนสน้ั ขนาด .357 ของคณุ หญงิ ถา รจู กั ใชใ หถกู ตอ งมนั กเ็ ปรียบเหมือนเรามีไรเฟล ขนาดเบาะๆ อยใู นมือทเี ดียว คณุ หญิงเองเปนนักยิงปนสั้นชน้ั ทอปมาแลว ไมน าจะกงั วลอะไรเลย เราเดนิ ปากนั ในแบบรกั ษาตวั รอดเทา นน้ั ไมใ ชหมายจะลาชา งหรอื แรด มปี นสัน้ ขนาดนต้ี ิดตวั กระบอกเดียวก็เหลอื หลายแลว นาขอบคณุ สวรรคที่คณุ หญงิ มีเขม็ ขัดปน ส้นั ตดิ เอวอยูต ลอดเวลา แมกระทงั่ เวลานอน วาแตลกู ปนเหลืออยกู ี่นดั ครบั ?” หลอ นสงเขม็ ขดั พรอ มซองปน ท้ังหมดใหแ กเ ขา “ฉนั ยงิ เรียกคนไปแลว 2 ชดุ สิบสองนัด เหลืออยูอีก 36 นัด กระสนุ หัวแขง็ แบบเจาะ โลหะท้ังนัน้ ” พรานใหญผิวปากหวือออกมาอยา งพอใจ “เหลือเฟอ เกนิ พอเสียอกี ถาเราไมใ ชม นั แตล ะนัดไปโดยเปลา ประโยชน” เขาสงเขม็ ขดั คนื ไปใหหลอนตามเดิม คงดงึ แตต วั ปน ออกจากซอง หมุนลกู โมส าํ รวจดู กระสนุ แลว เดาะขนึ้ ลงในฝา มือ มนั เปนปนแบบซงิ เกล้ิ แอค็ ชั่นของรเู กอร ลํากลองยาวหกนว้ิ คร่งึ กระบอกกะทดั รัดสวยงามยมิ้ ดามงาสลักลวดลายพราวตาอาบนกิ เก้ลิ ไวข าวเปน มนั วาววับ โดยลาํ กลองทย่ี าวออกไปถึง 6 นวิ้ ครึ่ง ชวยอํานวยผลการสง วถิ กี ระสุนใหม ีความเรว็ สงู ขึน้ ครบถวนตาม อตั ราโดยไมต กหลน ปนของหลอนกระบอกนี้ เขาเคยสงกระสนุ เขา เจาะสมองววั แดงมาแลว คร้ัง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

727 หนง่ึ ทเี่ ขาโลน ขณะทวี่ ัวลาํ บากตวั น้นั วง่ิ เขาชารจในระยะเผาขน และตวั เจาของปน เอง ก็เคยไดใ ช มันใหเ ปน ประโยชนมาหลายคร้งั แลว สาํ หรับภาวะฉกุ เฉนิ ตางๆ “วา แต คณุ หญงิ พอจะมแี รงเดินไหมครับ” หลอนฝน ยิ้ม พอดกี ับท่เี ขาสง มอื อีกขางหนง่ึ มาให หลอนชาํ เลืองมองดทู มี่ ืออันหยาบ กรา นแข็งแรง แลววางมอื ของตนเองลงไปในอุงมอื นน้ั อกี ฝา ยหนึง่ บบี แนนกระชบั เหมอื นจะ ถายทอดทกุ สง่ิ ทกุ อยา งในหวั ใจลงไปสกู ารบบี น้ัน หลอ นบีบตอบ แลว เขากด็ ึงหลอ นใหลกุ ข้ึนมายืน เคียงขา ง ตาตอ ตาสบกันนง่ิ กระซิบ... “โปรดอยา ทอ แททอดอาลยั เลยครบั ลกู จางผซู อ่ื สตั ยคนนี้ พรอมที่จะรับใชคุณหญงิ ดวย ชีวติ ” หลอนยิ้มโรยๆ ตอบเขา ยกมือขา งหน่ึงเสยผมท่ปี ลิวลงมาปรกหนา “คุณคงไมร ูหรอกวา ขณะท่ฉี นั เดินเปะปะไปอยางปราศจากจดุ หมาย และบังเอิญมาพบ คุณนอนสลบอยูน ั้น ฉันดใี จเหมอื นตายแลว เกดิ ใหมเพยี งไร ภาวนาขออยาใหค ุณไดร ับอันตราย และฟน คนื สตขิ ้นึ โดยเรว็ ขอโทษอกี คร้ัง ถา ฉนั จะแสดงความออ นแอใหคณุ เหน็ มากไปหนอ ย” “ตรงขา ม ตงั้ แตเกดิ มา ผมยังไมเคยเห็นผหู ญงิ คนไหน ใจเดด็ อยางคณุ หญงิ จนคาดไมถึง ทีเดยี ว ผมยอมรับวาในครง้ั แรกผมประมาทคณุ หญงิ เกนิ ไป เพงิ่ จะมารเู อาในปานีเ่ อง” ดารนิ ยมิ้ อกี ครง้ั แววตาแชม ชื่นขน้ึ “ขอบใจมาก คณุ เกงนะ รูจ กั ใชห ลักไซโคไดถกู ตอ งกบั สิง่ แวดลอ มท่สี ุด ฉนั ยอมรบั วา ฉันไดกําลงั ใจจากคุณมากเหลือเกิน ในสถานการณร า ยคร้ังน้ี เอาละ จะบุกปา ฝา หนามอยางไรก็สดุ แลว แตคณุ ฉนั รบั รองวา จะเปน ผูต ามที่ดี ทุกอยา งแลว แตคุณทัง้ นนั้ เด๋ียวนี้ฉนั ไมรสู ึกตัวเองมากไป กวาเด็กเลก็ ๆ สักคนหนง่ึ ทจี่ ะตอ งตกอยใู นการดแู ลของพ่ีเลี้ยง สาํ คัญพี่เลย้ี ง...อยา ใจรายกแ็ ลวกนั ” “พเ่ี ล้ยี งคนนี้เคยใจรา ยนกั หรือ?” “กไ็ มนอยทเี ดยี วแหละ” “เด็กอยาดอ้ื กแ็ ลว กนั แลว พเ่ี ล้ยี งไมใจรายหรอก” วา แลว เขากอ็ อกเดนิ บา ยหนาไปทางปา ไผทไ่ี ดยินเสยี งไกป าขนั เจ้ือยอยู พยักหนา บอก ใหหลอนเดินตามเคยี งขา งไปดว ย สอดสายสายตาไปรอบๆ “นน่ั คณุ จะทาํ อะไร?” หลอ นหันมากระซบิ ถาม หนาตื่นเหน็ อาการเดนิ แบบยองของเขา ขณะท่เี ลาะลัดแฝงกาย ไปตามพุม ไมใ บหญา “หาอาหารเชากอนอ่นื โดยเฉพาะอยางยง่ิ สาํ หรบั ‘เดก็ ’ คนน้ี ประเดี๋ยวไมมีแรงเดิน” ถา เปนภาวะปกติ หลอนอยากจะซัดหลงั ใหซกั ตบุ แตส าํ หรบั ในขณะน้ี ไมมกี ะจติ กะใจ จะชวนทะเลาะ นอกจากจะชําเลอื งมองดูดว ยหางตาคมๆ “ไกปารึ?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

728 “ไดไ กก ็เอาไก ไดอ ะไรกเ็ อาไอน ั่น ขอใหห นกั ทองไวกอ นกแ็ ลวกัน แต เอะ! กวางโจน แถวนก้ี ช็ ุมดไี มหยอก ดูจะหางา ยกวาไกป าอกี ” พรอ มกบั พดู เขาแหงนมองข้ึนไปบนยอดตนกระบากใหญท่มี ีคา งดาํ ฝงู หน่ึง เจด็ แปดตัว พากันนั่งน่ิง จอ งมองลงมายงั มนษุ ยทง้ั สอง หลอนพาซ่อื เพราะไมเขา ใจมากอ นถามวา “เปน ยังไง กวางโจน?” รพินทรบุยปากขน้ึ ไปเบื้องบนแทนคําตอบ พอเหน็ ฝูงคางหลอนกม็ สี หี นา พิกล คราง ออยๆ “อยาเลย ขอใหเปนไกเถอะ ฉันกนิ มนั ไมส นทิ หรอก อยา งนอ ยกน็ ึกวาเห็นแกฉ นั ” มเี สียงหวั เราะหๆึ ดงั มาจากลําคอภายใตเคราท่ีเริ่มเขียวคร้มึ พอสบตาคทู ี่จองมาอยาง วิงวอน เขากอ็ อกเดินตอ ฉดุ แขนหลอนมาดว ย ท้งั สองเลาะลดั ไปตามทางดา นเลก็ ๆ ซงึ่ มีรอ งรอยของน้าํ ปาไหลบา ผา นทวมไปเมอ่ื คนื พอถึงโคนกอไผใ หญ มุมทางแยกของปลายดานดานหนง่ึ ก็เหน็ ไกป าสองสามตวั กําลงั จกิ คุยขยุ ไผ หาแมลงกินงว นอยู รพินทรง างนกปน อยู ยงั ไมทนั จะยกขนึ้ สอง หญงิ สาวกเ็ หยยี บกง่ิ ไมแ หง ลั่นขน้ึ เบาๆ ไกป าสองสามตัวฝูงน้ันพากันกระตา กลน่ั ข้ึนอยา งตกใจ แลวบนิ ปรอ หายวับไปกับตาราวกบั นก พรานใหญจุปากเบาๆ พรอ มโคลงศรี ษะ แตแววตาประกายขนั ๆ อยูเชน เดิม ดารินพึมพําขอโทษ “มันเปรยี วเหลือเกนิ ขนาดลูกกรดยาวยงั ไมค อยไดต ัว ลาํ พงั ปน ส้ันจะไหวหรือ นายพราน” หลอ นพดู ออมแอม “มนั กต็ อ งลองเส่ียงดู อยางนอ ยกด็ กี วา เอากอ นดินไลป า” อีกฝายหวั เราะบาง ปายแขนเสอื้ อนั ขาดรงุ ร่ิงข้ึนเช็ดเหงอ่ื บนใบหนา “คบั ขนั ถงึ ขนาดนี้แลว ยงั ไมว ายคดิ จะยัว่ ฉันอีกนะ” “หิวไหม?” “ไมห ิวเลย มนั มแี ตความกลุม” จากปา โปรงใกลธารน้ํา เริ่มจะกลายเปนปา รกทึบขน้ึ ตามลําดบั รพนิ ทรนาํ หลอ นยอ ง กริบคน หาไกป าไปเร่ือยๆ ทุกครง้ั ทีเ่ ขายกปน ขน้ึ เลง็ ...ไกเจากรรมเหลอื บมาเห็นและบินปรอหนไี ป ทกุ ที เพราะระยะท่ีเหน็ เปน ระยะใกล สว นท่เี กาะอยูไกลเกินไปเขากไ็ มก ลาทีจ่ ะยิง เพราะเสย่ี งตอ การเสยี กระสนุ เปลา “มวั แตจะคดิ ยงิ ใกลๆ อยูแ บบนี้ เดนิ ใหต ายก็ไมม วี ันไดยงิ ” หลอ นบน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

729 “ไกลนัก มืออยางผมก็ยิงไมถ ูก โนน ไงครับ เกาะอยทู ก่ี ง่ิ ตะครอนัน่ กส็ องตวั แตม นั หา ง เหลอื เกิน รว มๆ 50 เมตรเห็นจะได คุณหญงิ จะลองดไู หมครับ คุณหญิงยิงปน สัน้ ไดด ีกวาผม” ดารนิ รับปนมาจากเขา เพง ตามองดเู ปาหมายที่เหน็ ลับๆ ลอ ๆ อยใู นเงาบังของก่ิงไม แลว ยกข้ึนเล็งดว ยมือที่กุมประคองดา มปน ไวท ง้ั สองมอื หลอนเล็งอยูเปน เวลานาน มอื สัน่ ระริก เพราะ ความอดิ โรยเหนือ่ ยออ น โดยมีพรานใหญย นื มองอยเู งยี บๆ เงาของอะไรชนดิ หนงึ่ บงั แสงตะวนั ทีส่ อดลอดใบไม อนั เปนจุดสวางพราวอยใู นขณะนี้ ลงมา มันเคลอ่ื นไหวอยา งแชมชา จะวาใบไผถกู ลมพัดแกวงก็ไมใ ช รพนิ ทรเหลอื บสายตาขึ้นไปมอง แลว เขาก็ตะลงึ ไปในพรบิ ตาน้ัน “คุณหญงิ ครบั อยาเพ่งิ ยงิ ” เขาพยายามพดู ข้นึ ดว ยเสยี งเบาเรยี บเปน ปกตทิ ่สี ุด ตายังจบั เปง ไปยงั กงิ่ ไมครมึ้ เหนือ ศีรษะไมก ะพรบิ หลอนลดปนลงถามวา “ทาํ ไม?” “สงปน มาใหผม!” ดารินสง ปนใหเ ขาตามคําสงั่ โดยไมไ ดเฉลียวคิดหรือเขา ใจความหมายใดๆ ทง้ั สิน้ พอรับ ปน รางของหลอ นกถ็ ูกผลกั ในพรบิ ตาน้นั ลม กระเดน็ ลงไปนอนกลิง้ พรอ มกบั เสยี งโฮกสนน่ั ที่ กึกกอ งลงมาจากกิ่งไมเหนอื หัว ประสานขนึ้ กบั เสียงระเบดิ ของ .357 แม็กนัม่ สะเทอื นไปทง้ั ปา รางของพรานใหญถกู ปะทะหงายหลังลงไปน่งั จํ้าเบาอยกู บั พื้น ปนหลุดจากมอื กระเด็น สวนรา งสีเหลอื ง จุดดําพรอ ยไปทง้ั ตวั นอนตัวงอคู ด้ินกระแดวแถกไถเปน วงกลมจนก่งิ ใบไมรอบ ดา นกระจาย หางยาวของมนั กวดั แกวงอยไู ปมา กลางแสกหนา ระหวา งดวงตาที่ลมื คางทงั้ สอง เลือด ทะลกั ออกมาเปน ลม่ิ นองแดงฉาน เสียงคา งและไกปา ในดงนนั้ แตกตน่ื เกรยี วกราวไปหมดท้งั ปา แลวทุกสิง่ ทุกอยา ง กส็ งบเงียบเชียบลงตามเดมิ พรอ มกับอาการผงะไหวตวั เปนครง้ั สุดทายของเจาเสือดาวตวั นนั้ ระหวา งดารนิ ผยู ังหมอบกระแตอยูรมิ พุมไม และรพนิ ทรผ นู ่ังถางขาจํา้ เบาอยอู าการเดมิ ท้งั สองฝา ยกะพรบิ ตาปริบๆ มองดูหนา กันเอง โดยมซี ากเจาปานอนสงบนงิ่ ค่ันกลาง หลอนเปน ฝายถลันยนื ข้นึ กอ น เกบ็ ปน แลว ก็ตรงไปฉดุ เขาใหลกุ ขึน้ “เปนอะไรหรอื เปลา !” พรานใหญเ ปาลมออกจากปาก ตายังจบั นง่ิ อยูท่ซี ากเสือรา ย แลว ชใี้ หด ูที่หวั ไหลแทน คาํ ตอบ ตาํ แหนงน้นั เสอื้ เดนิ ปา ผา หนาของเขาถูกกระชากขาดออกไปชนิ้ เทาฝา มือ และในขณะน้ียัง คาติดอยทู ่ปี ากของไอดาว มนั ขย้ํากรงเขย้ี วพลาดเปา หมายไปนดิ เดยี ว หาไมเ ชน นนั้ ไหลบรเิ วณน้ัน ของเขามหี วงั แหลกยบั “เสร็จกนั ไกเ กย ไมไ ดก นิ ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

730 เขาบนอบุ อิบในลาํ คอแลว ยกั ไหล ดารนิ เขา มาพจิ ารณาดูบริเวณทเ่ี ส้อื ขาดของเขา แลว ถอนใจอยางโลง อก เมอ่ื ไมเ ห็นวา มบี าดแผลเชน ไร “คณุ เห็นมนั ตอนไหนกันน”่ี “ตอนท่คี ณุ หญิง ตั้งอกต้ังใจจะยิงไกน ัน่ แหละครบั โชคดีเหลือเกินทใี่ บไมขางบนโปรง พอใหแ สงแดดลอดลงมาไดบ า ง ผมเหน็ เงาของมันบังแสงตะวนั พอเงยข้ึนไปกเ็ หน็ มันแยกเขีย้ ว เหลืองออย ยอ งกรบิ ลงมา หางจากเราสามส่ีวาเทา นนั้ ผมไมกลาใหค ณุ หญิงรสู กึ ตวั ตอนน้นั ตกใจ มากไหมครบั ” หลอ นหัวเราะเสียงพรา ยกั ไหลบ า ง “มนั ชินๆ เสยี แลว กบั เหตุการณหวดุ หวดิ ตอชีวิตเชน น้ี มอื คณุ ฉมงั เหลอื เกินนะ โดยเฉพาะเกยี่ วกับการยงิ สตั ว ถากระสนุ นดั นไี้ มเ จาะกลางสมอง ท้ังคณุ และฉันเหน็ จะเละเทะไป ท้ังตัว ฉนั หวงแตไอโ ครงตามพน้ื ดนิ เทานน้ั ลืมนกึ ไปถงึ ไอด าวหรอื ไอด ําบนตนไมไ ป เรากาํ ลงั อบั จนแบบนกี้ ็ยงั อุตสาหมาเจอะมนั เขา จนได” “ปา มีอาถรรพณแปลกอยอู ยา งหนึง่ ครบั ถา เราเท่ียวกันอยตู ามปกติ มนั มกั จะไมเ กดิ เหตรุ า ยอะไรขึน้ แตถายามใดเราเกดิ พลดั พรากจากพวกพอ งหรือหลงปาข้ึน เหตรุ า ยมันกม็ กั จะ ซา้ํ เติมเสมอ โชคดีนิดตอนทเ่ี ราหมดสติกนั อยู เสอื มนั ไมย องมาคาบ” ท้ังสองผละเล่ียงออกจากบริเวณทซี่ ากของไอว ายรายนอนตายอยู เดนิ คน หาไกป า ตอไป คราวน้ีดารนิ เงยมองตามกง่ิ ไมเบ้อื งสูงอยูตลอดเวลาอยางหวาดๆ รพนิ ทรส ง ปน สั้นคืนไปใหห ลอน ถอื ไว แตห ญงิ สาวส่นั ศีรษะ เขาถึงกระซบิ “คุณหญงิ ถอื ไวดีกวาครับ เพราะอาหารเชา ของเราตอ งอาศยั มอื ของคณุ หญิง” “คณุ เปน คนนาํ ทาง เปน พรานคุม กันดว ย เรามปี นอยเู พยี งกระบอกเดยี ว เพราะฉะนน้ั มัน ควรจะอยูทคี่ ณุ เกดิ ฉกุ เฉินอะไรข้นึ มาอกี ฉันคงไมส ามารถรบั สถานการณรายไดด ีเทา คณุ ” จอมพรานยิ้มนอยๆ ชาํ เลอื งดใู บหนางามท่เี ตม็ ไปดว ยร้วิ รอยของความกลดั กลุมกังวล และขะมกุ ขะมอมนัน้ เขาเขาใจดวี าหลอ นปรารถนาความคมุ ครองปกปกษอยางแทจริงเปน ครั้งแรก ในยามวกิ ฤตกิ ารณเชนนี้ ดแู ทบจะเปน คนละคนกับดารนิ วราฤทธ์ิ ผูท่เี คยเหน็ ณ สถานีกกั สัตวของ นายอําพล แนละ ยามนหี้ ลอนเตม็ ไปดว ยความวา เหวอยา งท่ีสุด ไหนจะวิตกเปน ทกุ ขถ ึงพี่ชายและเพื่อน ซง่ึ ปานนไี้ มทราบวา เปนตายรา ยดอี ยูเชนไร ไหนจะหว่ันถงึ อนาคตตนเองขางหนา อนั ยังเดาไมถ กู วา มนั จะเลวรา ยลงไปเพยี งไหน ทามกลางปา ลึกทแ่ี วดลอมไปดวยภยันตรายรอบดาน ชวี ติ และความปลอดภัยของหลอ น ยอมฝากไวก บั พรานนํา ทางเพียงคนเดยี วเทา นัน้ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

731 อยางไรก็ตาม จติ ใจและสติสมั ปชัญญะของหลอ น กย็ ังมั่นคงดีเสยี กวา อกสามศอกบาง คน ท่เี ขาเคยพบเห็นมาเสียอีก ในภาวะเทา ท่หี ลอนเผชญิ อยนู ี้ ผชู ายแทๆ ก็ยังหมดเรยี่ วแรงทรดุ ลง นงั่ ทอดอาลยั ตอชวี ิต บางคนถึงกับคลุมคลั่งเสียสติไปเลย อํานาจของปา มนั มีอทิ ธิพลรายกาจนกั โดยเฉพาะอยา งยิง่ ...เวลาหลง! เม่ือกระสุนปน ไดร ะเบดิ ขึ้นเสยี แลว เชน น้ี ปา ก็กระเจิง ไมม ีสตั วใดปรากฏใหเ หน็ นอกจากพวกนกเล็กๆ ทง้ั สองเดินกันไปตามทางดา นเลก็ ๆ อนั วกวนระหวางแมกไมหนาทบึ รอบ ดา นอีกเปน เวลารวมช่ัวโมงจงึ พบไกปา อกี ฝงู หน่งึ กําลงั คยุ เขย่ี อยูที่จอมปลวกใตซ มุ หวายใกลๆ แอง นาํ้ พุ รพินทรส ะกิดใหนายจา งสาวดู พรอ มกบั สง ปนใหเ งยี บๆ ระยะมนั หา งประมาณ 30 เมตร โดย มซี ุมเถาวลั ยท บึ แทนบังไพรอยเู บ้อื งหนา หลอนบยุ ใบเ กยี่ งใหเ ขายิง แตรพินทรส ั่นศีรษะใบบอกวา กลวั จะผดิ หลอ นจึงยกข้ึนเลง็ อยางประณตี ทัง้ สองมอื อกี คร้ัง แลว ลั่นไกออกไปภายหลงั จากท่เี ล็งอยู อึดใจใหญ พรอมๆ กับเสยี งปน จาฝูงตวั พว งพที ่สี ุด ดิ้นเปน วงกลมอยกู ับพ้นื แลว ฟุบแผป ก กองนงิ่ ในขณะที่ลกู ฝงู อีกสามสตี่ วั หายวบั เขา ไปในพงรก ทงั้ สองสบตากนั แวบหน่ึงโดยไมไดพ ดู อะไร พรานใหญย ิ้ม แลวสองสามนาทหี ลังจากนั้นเขากจ็ ดั การกอ ไฟยางไกข น้ึ ตรงแองนํ้าพุแหงน้ัน หลอนกินอาหารจาํ เปน มื้อนนั้ อยา งสงบ โดยไมปริปากบน คาํ ใดทงั้ สนิ้ เพราะรับรตู อ สภาพของความจรงิ มันถูกยา งพอใหส กุ เทา นัน้ ไมมรี สชาติใดๆ ทัง้ ส้ิน เพราะขาดแมก ระท่ังเกลอื แตมันก็ทาํ ใหก ระเพาะทหี่ วิ โหยอิ่มและเกดิ พลงั งานได เขามองดูหลอ นนั่งแทะกระดูกไกอยางเวทนา แลว ตาก็พบกนั อกี คร้งั อยา งบงั เอญิ หลอน จอ งเหมอื นจะคน หากพ็ บแววออ นโยนปราณเี ปน ครั้งแรก จากดวงตากราวสีเหล็กคนู ั้น “ผมสงสารคุณหญงิ จัง ไมควรจะมาลําบากอยา งน้ีเลย!” เสียงนน้ั พมึ พาํ แผวเบา แมมนั จะเปน ประโยคหว นๆ สั้นๆ มันกอ็ อกมาจากความรสู ึก แทจรงิ และหลอนกต็ ระหนกั “ไมค ิดสมนา้ํ หนักฉนั หรอกรึ นายพราน?” “ถา จะคดิ สมนา้ํ หนา กค็ งเปน เวลาอ่นื ครับ ไมใชขณะน”ี้ “ขอบใจ ท่ีบอกตรงๆ” หลอ นหัวเราะเบาๆ เชด็ มอื ทง้ั สองลงกบั ขากางเกงอนั ขาดกะรุง กะรงิ่ เห็นผวิ ขาวละเมียด วบั แวมบางสว น “แตอ ยา เปน หว งเลย เมอื่ ตั้งใจจะออกปา มาในคร้งั นี้ ฉันเตรยี มใจที่จะเผชญิ กบั ทุก สถานการณอยูแลว ไมว า มันจะเลวรา ยสกั ขนาดไหน ก็นาขอบใจเหตุการณเ หมอื นกนั ทีม่ นั คอ ยๆ สอนใหฉนั รจู กั สภาพของความลาํ บากยากแคนขึ้นเปน ลาํ ดับ ชีวิตคนเกิดมาชาตหิ นง่ึ จะสมบรู ณไ ด กต็ อ เมอ่ื ไดร รู สชาตขิ องความสุขสบายท่สี ดุ เทาๆ กับยากแคน ทรมานทีส่ ุด ฉันเคยชินกบั อยางแรก แลว ขณะนก้ี ําลังจะเรยี นรกู บั อยางหลัง และเรียนมันดวยความเต็มใจทเี ดียว” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

732 “คุณหญงิ เปน คนมีอุดมคตทิ แี่ ปลกมากนะครบั ตอนทพี่ บกันคร้งั แรก ผมเขา ใจผดิ หมด” “คณุ เขาใจฉนั ยังไง ตอนน้นั ” “ผหู ญงิ สวยในตระกูลสูง ท่ีพกเอาความเยอ หย่ิงไวเ ตม็ ตัว อนั เปนธรรมชาติสามัญพืน้ ๆ ท่วั ไป หยบิ หยง สําอางโฉม รเู ทา ไมถ งึ การณ แตย ังอวดด”ี หลอ นยกั ไหล ยมิ้ นดิ ๆ “แลว เดยี๋ วนล้ี ะ ?” “เปน นักกีฬา และนกั ผจญภยั ที่เยยี่ มยอด ผิดธรรมชาติของผูหญิง ทรหดเขม แขง็ เกินเชอ่ื ” “คณุ จะไมถ ามฉนั บางหรอื วา เห็นคณุ ครั้งแรก ฉนั คดิ ยงั ไง?” “ก็พอจะเดาถกู บาง แตใ หร ไู วจ ากปากกย็ งิ่ ด”ี “ฉันคดิ วา ” หลอนขวางกระดกู ไกเ ขาไปในกองไฟ คัดปลอกกระสุนทยี่ ิงออกไปแลวสองนัดท้งิ บรรจุใหมเ ขา แทนที่เพือ่ ใหเ ตม็ อตั ราตามเดิม “คณุ เปนคนบาเบเร่ยี นท่สี ุด ใจดาํ อาํ มหติ หยาบคายไมใ หเ กียรติแมก ระท่งั ผหู ญิง แลว ก็ ไมน าไวใ จ” “แหม! ถูกเปะเลย” อกี ฝายรับหนาตาเฉย ดารินทง้ิ หางตาตวดั โฉบใบหนาเขาในลักษณะเหมอื นคอน “ความจริงมนั อาจเปนยงั งน้ั กไ็ ด แตส ําหรบั เดย๋ี วน้ฉี ันกลับคดิ ไปอกี อยา งหนง่ึ ” “คิดยงั ไง?” “คณุ เปน ‘แมน’ เตม็ ตวั เมอ่ื ถงึ เวลาจําเปน แตเ วลาชนดิ น้นั รูสึกวาจะมีนอยมาก บางที ลกั ษณะอาการตางๆ ของคุณเหลา นั้น มันอาจเปนเพราะคณุ ไมชอบหนา ฉันก็ได ถึงไดแ สดงออก” เขาไมต อบเชน ไร ควกั กระเปา เสื้อ หยิบบหุ ร่ที บ่ี รรจอุ ยใู นซองพลาสตกิ กันน้าํ ข้ึนมาเกล็ด ใสร ิมฝปากตวั หน่ึง แลว โยนทง้ั ซองขา มกองไฟไปใหห ลอ น ดารินรบั ไวหยิบขึ้นมาพจิ ารณาดอู ยา ง แปลกใจ ถามวา “เอะ ! ลอยคอมาในนํ้าระยะทางเปน สบิ ๆ กโิ ลเมตร คุณยงั มบี ุหรี่แหง พอทจี่ ะสบู ไดอ ยูอ กี รึ? ของฉนั เปย กยุยเลอะเทอะเต็มกระเปาเสื้อหมด ไมเหลอื ใหส บู ไดส ักตวั ” “เวลาเดินปา ผมใสบุหร่ีไวใ นซองพลาสติกกันนํา้ เหตกุ ารณท ่เี กิดขนึ้ จากความเคยชนิ อยู บอยๆ สอนผมใหต องทาํ แบบนี้ เราอยใู นปา ไมไ ดอ ยใู นเมอื ง บางขณะอาจถกู ฝน บางขณะลอยคอ ขา มน้าํ หรอื อยางไมมีอะไรเลย เวลาเดนิ เหงอ่ื โชกเต็มตัว บหุ ร่กี ็ยงั เปย กชื้นหมด ถาหาท่ใี สป ลอดภัย ใหกับมนั ได เราก็จะมมี นั สูบอยูเสมอ จนกวามนั จะหมดไปเองไมใ ชเ ปย กน้าํ เสยี เปลาอยางของ คณุ หญงิ ” หลอนเลิกคิ้วขน้ึ อยา งทึง่ ๆ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

733 ทุกสิง่ ทุกอยางมันตองเรียนรทู ้งั นั้นสําหรับหลอน เกยี่ วกบั เร่อื งในปา ทง้ั สองจุดสูบคนละ มวน เสื้อผาทีเ่ ปยกชื้นเรม่ิ จะแหงหมาดข้นึ บางแลว เพราะความอา วของอากาศยามสายและไอตัว รพนิ ทรเดินไปตัดกระบอกไมไผจากกอใกลๆ เอาเถาวลั ยร อยสําหรบั สะพายแลว ตกั นํ้า ขึ้นใสจ นเตม็ แทนกระตกิ น้าํ ระหวา งทาง หลอนมองดเู ขาเงยี บๆ อดที่จะนกึ ในใจไมไ ดว า คนคนนช้ี า งคลอ งแคลว ชํานาญไปเสยี ทุกอยางในอาณาจักรไพรเถอ่ื น วิธตี ดั กระบอกไมไ ผข องเขาก็คือ ตดั ใหต ดิ ขอ ไวท ง้ั สองดาน ขอ ดา นบนเจาะไวเ ปน รูโตขนาดเทาปากขวด เพือ่ ปองกนั ไมใ หน ้ํากระฉอกหกในเวลาเดนิ แกวง เปน ใจ หลอ น หลอ นคงจะตัดขอบนออกทง้ิ เสยี ปลอ ยใหก ระบอกไมไผเ ปน ทอ กวางเทา กบั ลาํ ของมันแบบ เดียวกับกระบอกนํ้าตาล ท่ีแขวนไวรองรบั นาํ้ หวานจากงวงตาล หรืองวงมะพราวทพี่ วกชนบททํา กนั ซงึ่ ถาเปน เชน น้นั เวลาแกวง มนั ตอ งกระฉอกออกหมดเปน แน แลวเขากจ็ ัดการสะพายไวก ับหลังของตนเอง “สุภาษติ ท่ีวา ‘อยาหวังนํา้ บอหนา ’ มาจากการเดินในปา นีเ่ อง เราเดาไมไ ดว า หนทาง ขางหนา จะเกดิ อะไรข้ึนบาง เพราะฉะนนั้ การไมป ระมาทจึงเปนการดที สี่ ุด โดยเฉพาะอยางยง่ิ เทา ที่ สงั เกตมา คุณหญงิ หิวนํา้ อยบู อยๆ ดวย” หลอนมองดเู ขาดว ยแววตาซาบซึ้ง “ฉนั รวู าฉนั ไมต าย ตัง้ แตพ บคุณแลว เราไปกนั หรอื ยงั ละ ?” แทนคาํ ตอบ รพินทรส งมือมาให ดารนิ จบั มือเขาเหนย่ี วกายข้นึ ยืน พรานใหญตดั ไมไ ผล ํา ขนาดขอมือมาอกี ลาํ หน่ึง ยาวประมาณวาเศษ จดั การเสย้ี มปลายในลักษระปากฉลาม เพื่อใชแ ทน แหลนถอื ตดิ มอื ไปดว ย ซง่ึ เขาอธิบายใหห ลอ นทราบวา ในการเดินปา ไมควรเดนิ มอื เปลา อยา งนอย ทีส่ ุดมหี อกตดิ มือไวสกั เลมกย็ งั ดี และหอกกส็ ามารถจะหาไดง ายๆ ในปาเหมอื นเชน ท่เี ขาถอื อยูน้ี หลอ นหัวเราะ อารมณขันเกดิ ขนึ้ ขณะที่เดนิ เคียงมาขางๆ “คราวน้ี คุณกก็ ลายเปน ตาพรานบุญไปแลววิ เพราะถอื หอก” “พรานบญุ ตอ งมหี นาไมอกี อันหน่งึ แตนผี่ มไมมี” แลว ทั้งสองกห็ ัวเราะใหแกก ัน... จอมพรานนาํ เดินขน้ึ ปา เนิน โดยบอกใหห ลอ นเขาใจวา ตัดเนินสงู นลี้ งไปทาง ตะวนั ออกเฉียงเหนือ กจ็ ะพบแนวฝง ลาํ ธารตอนเหนือขนึ้ ไป และจะยดึ เสน ทางนนั้ เลาะเรื่อยขนึ้ ไป ตามลําดบั ปา บางแหง กเ็ ดนิ เลาะเลียบธารนาํ้ ได บางแหงก็ตอ งวกออ มไปบาง เพราะบรเิ วณรมิ ฝง เปนปารกทึบเกนิ ไป “ใครอยากจะรจู กั สภาพของปา แทจริง ก็ตอ งลองหลงปา อยางน้ีแหละ ไมใชมาเทย่ี วโดย การนอนแคมป เดินทางดว ยเกวยี น ชา ง หรือรถยนต แลวก็มอี ุปกรณอ าํ นวยความสะดวกสบายครบ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

734 กอ นท่ผี มจะมาเปน พรานอาชพี อยา งน้ี ผมกห็ ลงปา เสียจนไมห ลงแลว ขนาดบางทหี าอาหารอะไร ไมไ ดเลย กต็ องพงึ่ ขาวลงิ ” เขาชวนคุย ท้งั ๆ ทีต่ ามปกตแิ ลว คนคนน้ีไมเ คยพูดอะไรมากไปกวา ความจําเปน โดยเฉพาะกบั หลอ น ดารนิ เริม่ มอี ารมณผอ งใสขึน้ “เปน ยงั ไง ‘ขาวลิง’ ฉนั เคยไดยินคนเขาพูดกนั มานกั ตอนกั แลว แตไ มเคยรูแนส กั ท”ี “ก็ใบไม หรอื ผลไมตามแตจะหาไดยงั ไงละครบั ” หลอ นพยกั หนา แลวหวั เราะ “ผลไมน ะพอไหวหรอก แตใ บไมจ ะกินเขาไปไดยงั ไงหอื นายพราน?” ตาคมกริบของพรานใหญส อดสายไปรอบดานในขณะที่เดิน ปากกค็ งคุยอยูปกติ เพ่อื หวัง ใหอกี ฝายหนง่ึ เพลดิ เพลิน มกี าํ ลังใจเดนิ “คนเรา ลงหวิ เขา ไหวหรอื ไมไ หว มนั ก็ตอ งไหวนั่นแหละครับ” “แลว นเี่ รามหี วงั จะตองกิน ‘ขา วลิง’ อยา งวา น่ันกนั ไหม?” “เห็นจะไมห รอกครบั ตราบใดทค่ี ณุ หญงิ มปี น ติดตวั อยูด ว ย มหิ นาํ ซ้ํายงั ยงิ ไดร าวจบั วาง เชนน้ี อกี อยางหน่ึงถา จะพูดกันตามจริงแลว จะเรยี กวาเราหลงปากไ็ มถกู เพราะผมไมไ ดหลง มนั เปนปาอะไร อยูท่ีไหน ตาํ แหนง ไหนผมก็รู เพยี งแตว า เราหลงพลดั จากพวกของเราเทานน้ั แลว ก็ ขาดอปุ กรณในการดํารงอยใู นปา ไปบาง” “ปานนี้ไมรูพวกนน้ั เปนยงั ไงบาง?” หลอ นเรม่ิ ไมส บายใจขึ้นมาอกี “ทําใจดๆี ไวเ ถอะครบั ผมอยากจะเช่อื วาพวกเราทง้ั ส่คี นคงจะไมมใี ครเปนอะไรหรอก อยา งมากกเ็ สียเวลาหากนั หนอ ยเทาน้นั ” “เราจะเดนิ กนั นานสกั เทา ไหร ถงึ จะถงึ ท่เี ราตัง้ แคมปแตแ รก” “ไกข ันก็ถึง” “โธ พูดเลนไปได คนยงิ่ กลุมๆ อยูด ว ย” ดารินรองเบาๆ ผลกั หลังเขาจนเซคะมาํ ไปขา งหนา “พูดจริงๆ ครับ ไมไดพดู เลน คุณหญิงลองคดิ ดซู วิ า ระยะทางไมต ํ่ากวา สามสิบกโิ ลเมตร แลวกเ็ ปน ทางในปาทึบกวา จะไปถงึ กต็ อ งพรงุ น้ี” “เดินกลางคืนดว ยหรอื เปลา?” “ถา ผมเดินคนเดียว กค็ งเดนิ ได แตน ่คี ณุ หญิงละ จะเดนิ ไหวหรอื อีกอยา งหนงึ่ เราไมมไี ฟ ฉาย อันตรายมาก” “แปลวา ตอ งนอนกันกลางปา?” “เรานอนกันกลางปามาตัง้ แตอ อกจากหนองนา้ํ แหงแลวครับ แตส ําหรบั คืนนมี้ ันผิดไป กวา คราวทแี่ ลว ๆ มาแนๆ ผิดยังไง คณุ หญงิ กค็ งจะรูดอี ยแู ลว โดยผมไมจ ําเปน ตองพดู ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

735 ดารนิ ถอนใจเฮอื ก “แลวเราจะนอนกนั ยังไง ท่ีไหน?” “ค่ําทีไ่ หนกน็ อนทีน่ ัน่ สวนจะนอนกนั ยงั ไงนนั้ คอ ยพจิ ารณากนั อกี ที ผมสงสัยวา คืนนี้ เหน็ ทคี ณุ หญิงตอ งเปน นางไมแ นๆ ” “หมายความวา ยงั ไง?” “กถ็ าจะตอ งนอนบนตน ไมน ะซิครบั สูงไวปลอดภยั กวาระดับพื้นราบ โดยเฉพาะอยางย่งิ เราไมมีไรเฟล เชนน”้ี “คณุ ราํ คาญไหม ท่ฉี ันถามโนน ถามน่ยี งุ ไปหมด” “ไมร ําคาญหรอก ดเี หมอื นกันจะไดคยุ กนั เพลนิ ๆ เดนิ ไมเหน่ือย ผมนะ อยากจะชวน คณุ หญงิ ทะเลาะดว ยซ้าํ จะไดชวยใหคณุ หญิงมีแรงเดินมากๆ” ดารนิ หวั เราะออกมาอยา งถอนฉิว ผลกั หลังเขาอกี ครั้ง “ไมต อ งหรอกยะ! ฉันไมอยากจะทะเลาะอะไรกับคณุ ตอนนี้ เหน็ หนา กันอยูเพียงสองคน แคน ี้ ยังคดิ จะชวนทะเลาะอกี ร”ึ “ถึงวา ซินะ” เสียงตอบมาเบาๆ แลว หลงั จากน้นั ตา งก็ไมไดพ ูดอะไรกันอกี นอกจากจะเดนิ ไปเงยี บๆ หลอ นสงั เกตเห็นลกั ษณะการเดินของพรานใหญ ผอ นฝเทา ลงกวาปกตเิ คยของเขามาก เหมอื นจะ ชะลอใหแ กห ลอ นหลายตอหลายครั้ง ขณะทแี่ หวกทางไปในปา รกทบึ เขาดงึ หลอ นข้นึ มาเดนิ เคยี ง ขา ง และจบั มอื ไวใ นลักษณะจงู สะกิดหลอนใหเดนิ หลบรงั ตอ ปา ตัวขนาดหวั แมม อื ท่ีทํารังอยใู น โพรงไมร ิมทาง และกระชากหลอ นกระโดดขา มงกู ะปะ ในขณะท่เี ดนิ มุดลอดเขา ไปในลําหว ย อากาศในยามสายเริ่มทวีความอบอาวขึ้นทุกขณะ จนเหงอ่ื ออกชมุ โชกกาย หลอ นขอน้าํ กินจากเขาสองครัง้ แลว ภายในเวลาเพียงชวั่ โมงเศษๆ ทบ่ี ุกปา ฝา หนามเคยี งขางกนั ตลอดระยะทางปาทง้ั ปาสงบเงียบเชยี บ คงไดย นิ แตจกั จน่ั เรไร และนกบางประเภทท่รี อ ง เสียงแปลกๆ โดยไมเห็นตวั เทานั้น หลายคร้งั ท่ีพบดานสตั วเปนทางเรยี บ แตรพนิ ทรเ ดนิ ตามทาง ดานนนั้ ไปไดเ พียงครเู ดยี ว กว็ กตัดเขา พงทึบเสียทกุ ครง้ั ไป บางขณะตอ งใชมีดทีต่ ดิ ตวั อยตู ัดก่ิงไม แหวกพงออก “คุณตองการลดั ทางใหใ กลท ส่ี ดุ กระมัง?” หลอนถามอยางสงสยั เม่ือเหน็ เขาละจากเสนทางดานตลอดมา จอมพรานสัน่ ศีรษะ “เปลา ไมใ ชล ัดทางหรอก ตรงขาม มันออมเสยี ดวยซํ้า” “อา ว!” ดารนิ รอง แลวหลอนก็เขาใจเมอ่ื เขาบอกเบาๆ วา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

736 “เราไมมไี รเฟล เราไมพ รอมท่จี ะเผชิญหนา กบั สัตวใหญอ นั ตรายทุกชนิด การเดนิ ไปตาม เสนทางดาน มีหวังเดินสวนกบั มันเขางายทส่ี ดุ และมักจะเจอะกนั ในระยะประชดิ ตวั ชนดิ ตา งฝาย ตา งหลบกนั ไมทนั ทเี ดยี ว บกุ เขา ปารกเสยี เลยปลอดภยั กวา ” เขาอธบิ ายใหห ลอนทราบตอไปวา สตั วป า แทบทุกชนดิ นอกจากจาํ พวกงู ตามปกตแิ ลว มันจะอาศยั เดนิ ไปตามทางของมันทอ่ี ยกู อ นแลว ยกเวนแตในกรณฉี กุ เฉินพเิ ศษ อนั เกี่ยวเนอื่ งกับ การผละหนอี ยางกะทันหัน หรือการหมายดกั เหย่อื เทาน้ัน จงึ จะซอกแซกเขาไปในปา รก เพราะ ฉะนั้นการเดินโดยไมป ระสงคจะพบเห็นหรือเผชญิ หนากบั พวกมนั จึงควรเดินเขา ปา รกอันปลอด- ภยั มากกวา ทจ่ี ะเดินไปตามทางดา น “สัตวม นั กม็ ีถนนสาํ หรับเดนิ ของมนั เหมอื นกนั คือทางดา นที่เราเหน็ เหมอื นทางคนเดิน ตดั กันไปมากลางดงท่ัวไปหมดนแี่ หละ พวกมนั เดนิ กนั อยูเปนประจํา จนกระทงั่ เกดิ เปน เสนทางขนึ้ ราวกับมนษุ ยม าทาํ ไว เราหลกี ทางมนั ดกี วา เดนิ ลําบากหนอ ย แตป ลอดภยั ” “โชครายอะไรยังงก้ี ็ไมร ู ถา เรามไี รเฟล ติดมือมาดว ยสักกระบอก เราคงจะอุนใจได มากกวา น้ีนะ” หลอ นครางออกมา รพนิ ทรห วั เราะ ควา ขอ มือหลอนจงู ใหลอดซุมไมท ึบเบือ้ งหนา เขาไป ดว ยกัน “เพยี งปน ส้นั กระบอกเดยี วทบ่ี งั เอญิ ตดิ เอวคณุ หญิงอยู กต็ อ งนบั วา เจาปา ปราณีเรามาก เปนพเิ ศษแลว ครบั ผมเคยบอกคณุ หญงิ แลววา ผมเคยหลงปา มอื เปลาๆ เสยี ดว ยซํา้ เมือ่ เรามีปน พรอ มอยใู นมอื เราเปนฝา ยตามลามนั เม่อื เราไมมอี าวธุ เรากห็ ลีกหลบมันเสีย สําคัญใหเรารทู ศิ ทาง รู เชงิ มันเทานนั้ นถ่ี า ผมไมเปน หว งคุณหญิง ไมห วงกังวลถึงพวกเราอกี สคี่ นทีย่ ังไมรวู า จะไดรบั อนั ตรายเชน ไรบา ง ปา นน้ีผมเดนิ รองเพลงสบายใจไปแลว” หลอ นชําเลอื งมองดูเขาแวบหนง่ึ ในภาวะคบั ขัน นกึ ไมถ งึ มากอ นวา รพนิ ทร ไพรวัลย จะ มคี นมอี ารมณด ีเชน น้ี ท้ังๆ ทยี่ ามปกติเขาเปน คนเครยี ดขรมึ ทีส่ ดุ ขรมึ จนกระทง่ั หลอนหมัน่ ไส ชาย ผูนี้เปนเพอื่ นแทย ามเกิดพิบตั ิภัยไดด ีเหลือเกิน เตม็ ไปดวยการปลุกปลอบ ปกปก รกั ษา และไม กระทาํ สิง่ ใดใหหลอนบังเกดิ ความทอถอยขวญั เสยี เลยแมแ ตน ิดหนงึ่ “จะรอ งเพลงกไ็ ดน ่ี ฉันอนญุ าต ดีเหมอื นกนั ดกี วาทีเ่ ราจะเดินกันเงยี บๆ อยางน”้ี “เอ...รอ งเพลงอะไรดีละ?” “ก็ตามใจคณุ ซิ!” “นิง้ หนอง!...นง้ิ หนอง-นวลนอ งนน้ั มาเมอ่ื ไหร...” หลอนหวั เราะคิกข้ึนเปนครั้งแรก เผลอตวั เอากําปนฟาดตบุ ลงไปบนหลงั จนอีกฝายหนา เบี้ยว หลังเอ ครางออู อกมา “บา! เพลงอะไรกไ็ มร ู...” เสียงดารนิ เอ็ดลนั่ ปาอนั เงียบสงบ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

737 พรอ มกับเสียงเอด็ อยางลืมตวั ของหญิงสาว ก็พลนั ปรากฏเสยี งแปรนสะทานปา ดงั กอ ง ขึน้ ในหมไู มหนาทบึ เบ้อื งหนา ระยะไมห างออกไปนกั กิ่งไมหักโผงผางแตกอเู ปน ทางตรงเขามา อยา งรวดเรว็ ดารินผวาเขา ไปสแู ผน อกอันกวางใหญแ ขง็ แรงน้นั โดยไมร สู ึกตวั รพินทรกระชาก หลอ นหลบเขา ไปในโพรงไมใ หญท่ีมีจอมปลวกสูงบงั อยูเบื้องหนา อยา งรวดเรว็ พรอมกบั กระตกุ ปน จากซองขา งเอวของหญิงสาวออกมา ภเู ขาเคลื่อนทลี่ กู หนึ่งว่งิ เหยา ๆ หางชี้ ตะลยุ เหยยี บพงไมห กั ระเนระนาดโผลออกมาจาก ปา ถลมดานหนา จนแผนดนิ สะเทือน เฉยี ดผา นโพรงตน ไมท่ที ง้ั สองหลบอยูไ ปในระยะหางเพยี ง ไมก ีว่ า หใู หญท ้ังสองโบกกระพือถ่ีเรว็ มนั วง่ิ ไปในลักษณะหนั รหี นั ขวางอยา งหวาดระแวงตืน่ ตระหนก และไมเ หน็ เปาหมายอันเปน มนุษยส องคนทห่ี ลบอยู แลว กเ็ ปด อา วปะทะหมูไ มล เู ปน ทาง ขึน้ ไปยังอีกฟากเนนิ ปา เสยี งไมหกั โคน หางไกลออกไปเปน ลําดับ จนกระท่ังในท่ีสุดก็กลายเปน ความเงียบสงบตามเดมิ ระหวางอกตอ อกทแ่ี นบชดิ กนั อยู หยง่ั ทราบถงึ จังหวะเตน ของหัวใจแตล ะฝายได หลอ น หลับตานง่ิ หนาผากชนชดิ อยกู บั ปลายคางอนั สากไปดวยเครา ชีพจรเตน เรว็ มารสู กึ ตวั อกี ครง้ั เม่อื แวว เสียงกระซบิ ขางหพู รอมกับลมหายใจอุนๆ ท่ีลอยมากระทบพวงแกม “มนั เปด ไปแลว มันตกใจเสยี งคุณหญิง” หญงิ สาวผละออก รอ นผาวไปตลอดทกุ เสนเลอื ด เมือ่ อึดใจใหญทแี่ ลว เลอื ดของหลอ น แทบจะจบั เปนกอนแขง็ แตบ ดั นม้ี ันฉีดแรงไปทั่วรา ง สบตาแวบเดยี วกเ็ บนหลบ หนา เปน สชี มพูเขม “ฉนั ...ฉนั นกึ วา เราตายแลวเสยี อีก มนั อยูตรงไหนกนั น”่ี เสียงกระซบิ สนั่ พรา “มันคงยืนหลบั อยูในดงขางหนาเราน่ีเอง แลว กต็ ่ืนว่ิงออกมาเพราะความตกใจมากกวาที่ จะคิดทาํ อะไรเรา ประกอบกับท่มี นั ไมท นั เหน็ เราดวย สดี อโทนเสยี ดว ย ดีเหมอื นกนั ท่คี ุณหญิงสง เสยี งเอด็ เปน การไลม ัน ถา พบกันจังหนาระยะใกลๆ จะไมเ หมาะนกั ” เขาพดู ดว ยสีหนา และแววตาเรยี บๆ ดารินทรุดตวั ลงนง่ั อยา งหมดแรง ยกมือข้ึนเสยผม รพนิ ทรซอ นยมิ้ ขนั ๆ ไวในเคาหนา ปกติ สง บุหรไี่ ปใหห ลอนอกี ตัวพรอ มกบั จดุ ให ดารนิ รับมาอดั ควนั ลกึ เหมอื นจะดบั ความตน่ื เตน อกสั่นขวัญแขวนเมอื่ สักครูน ี้ ระคนกับความรสู กึ อลหมานหลาย ชนดิ ท่ไี มอาจบรรยายถูก แลว นสิ ยั พาโลเกา ๆ ก็เกดิ ขึน้ มาอีก “เพราะคณุ นะซิ รอ งเพลงกวนประสาทอะไรยงั งัน้ กไ็ มร ”ู หลอ นตอวา ครงึ่ หวั เราะครง่ึ กระฟด กระเฟย ดอบุ อิบอยใู นลําคอ “อะไรเพลงกวนประสาท เพลงเขาออกเพราะๆ ทอปฮิตอนั ดบั หนง่ึ เลยในหนองนาํ้ แหง บานผม เกดิ มาผมกไ็ มเคยรอ งเพลงไหนเปน นอกจากเพลงน้งิ หนอง น่ีอตุ สา หรอ งใหฟ ง ดีๆ ยงั โมโห เอาใจยากเหลือเกนิ ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

738 หลอนหันหนา หนี แลวกป็ ลอยคิกออกมาอกี อยา งกลน้ั ไวไมไ ด ในทา ทางอาการพดู แบบ หนาตายของเขา “แหม! ใหตายซิ นายพราน ยิง่ อยูดว ยกันนานไปถึงจะรูเชน เหน็ ชาติกนั ขึ้นเรื่อยๆ คณุ นี่ นกั ยวนหนาตายตัวยงทเี ดยี วนะ ทีตอหนาคนอืน่ ๆ ละกท็ าํ เปนเตะ ทา วางขรึมดีนกั จะทาํ ใหแ ทบ รอ งไหก ็ได หรือจะทําใหห ัวเราะก็ได เพทุบายเสยี ย่งิ กวา เสือกนิ คนเสียอกี อยากจะรนู กั วายังจะมี พรานนาํ ทางอยางน้อี ยใู นโลกสักกคี่ น” รพนิ ทรช นู ิว้ ชข้ี นึ้ “คนเดียว!” “ฉนั ก็วายังงน้ั แหละ...วา แตว าเม่ือกนี้ ี้ ถามนั เห็นเราปร่ีเขามาเลนงานจะทาํ ยังไงกนั ” “เรือ่ งเล็ก คณุ หญิงคงไมรวู า ผมเปนนักยูโดเกา เขม็ ขดั แดงเสยี ดว ยนาจะบอกให” ดารินลืมตาโพลง “นักยูโดสายแดง จะมปี ญ ญาทํายงั ไงกับชา ง? ในขณะท่ีมอื เปลา?” “ขัดขาใหเ ซ ทมุ ดว ยไหล แลว สบั คอตอ ดวยหลกั ของคาราเต แคนน้ั เองก็แบนแตด แต” “ใครแบน?” “ชาง!...เอย !...ผม!” “บา ๆ ดับเบิลบา !!...” “เอ็ดตะโรอกี แลว เดยี๋ วกโ็ ผลออกมาอีกตัวหนึ่งหรอก” นยั นตาของหลอ นเรมิ่ แจมใส อารมณระร่นื เปน สขุ ข้นึ อยางประหลาด ทามกลางความ ทกุ ขวติ กกังวลที่แวดลอมอยู พอบุหรี่หมดตัวหลอนก็เหนย่ี วแขนเขาขึ้นยืนเอง “นน่ั กี่โมงแลว ?” “ตะวันอยูตรงหัวเปะ วชิ าพรานทานวา เทยี่ งพอด”ี หลอนอดหวั เราะไมไ ด “มนี าฬิกาทขี่ อ มอื แตก ลับไปแหงนดตู ะวนั ผกู นาฬกิ าไวทาํ ไมไมท ราบ?” “ผกู ไวโ กๆ งน้ั เอง มนั ไมเดนิ มาตง้ั สามวนั แลว ” “อา ว! ทาํ ไมละ?” “มันเปนนวิ มอเนยี ปอดบวมเพราะถกู นํา้ ฝน นี่ยังมาถูกน้ําเมอ่ื คืนนอี้ ีก” “ทเุ รศจรงิ !” “ถึงวา ซ”ิ “ยีห่ ออะไร?” “บูโรท่งั แมตกิ จังเกิลมาสเตอร” “แลว ทนใสมนั ใหห นกั มอื อยทู าํ ไม ถอดขวา งหวั ลิงไปเสียเถอะ” “ถอดขวางหวั ลิงแลว จะเอาทีไ่ หนใส?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

739 “กลับไปถึงกรงุ เทพแลว จะใหใ หม” “อยา หลอก กลบั ไปถึงกรุงเทพขี้ครา นจะลมื ” “ไมหลอกซิ จรงิ ๆ” “เอา ท้ิงก็ท้งิ ” วา แลวเขากป็ ลดนาฬกิ าขอ มือออก ขยบั จะขวางทง้ิ ตามคาํ สั่งของหลอนโดยดี ดารนิ ตะครบุ ขอ มอื ขา งน้ันไว แยง นาฬิกาไปดู มันตายจรงิ ๆ หลอ นพิจารณาดยู หี่ อ แลวตงั้ เข็มไขลาน มนั ไมยอมเดนิ เอาเลย หญิงสาวหัวเราะลั่นออกมาปลงอนจิ จงั “โธเอย ! เสียแรงเปนนายพรานใหญ ใสน าฬกิ าเดินปาโปเกอะไรยงั งกี้ ไ็ มรู ทาํ ไมนะจะ ซ้ือท่ีมันดๆี หนอยไมไดเหรอ” “เอาเงนิ ท่ไี หนมาซอ้ื ละ ผมไมใชเศรษฐนี ”ี่ “อะไรกัน ดกั สัตวขายเทย่ี วหน่งึ ๆ เปนเงนิ หม่ืน ขนาดท่ีรับจางนําทางเรามาน่กี เ็ ขกเสยี เปนเงินแสนแลว ” “แลว ผมไมต องใชอยางอนื่ ทม่ี นั จําเปน กวา นาฬิกาแพงๆ หรอื ?” “พูดนาสงสาร” “แตก ็ไมเ หน็ สงสารเลย จางคนใหม าเสยี่ งชีวติ ใหทง้ั ชวี ติ พูดถึงคา จางสองแสนอยนู น่ั แหละ ราคาชวี ิตของรพนิ ทร ไพรวลั ย สองแสนบาท มนั แพงนกั หรอื ยอมใหใชส ารพดั แมก ระท่ัง ใหนั่งเปน ยามเฝาตอนอาบนา้ํ หุงขา ว ตม แกง แบกของ เปนทาสพรอมเสรจ็ ยงั ตายแทนเสียอกี ดว ย ถา จาํ เปน ” “จรงิ ร?ึ ” “ก็รูอ ยแู กใ จแลว ไมนา ถาม” “จางใหม านาํ ทางหรอกนะ ไมไ ดจ างใหม าตายแทน” “แตลกู จาคนนกี้ ม็ องเห็นความตายของนายจางตอหนาตอ ตาไมไ ดห รอก ถา อยูใ นฐานะ จะปกปก ษไวไ ดแ มจ ะหมายถงึ ชีวติ ของตนเอง อยา วา แตร า ยกาจถงึ ข้ันเสียชีวติ ขนาดหนามจะ สะกดิ ผวิ ใหเปน รอยกย็ ังปรารถนาทีจ่ ะรบั ไวเ สียเอง” “ชืน่ ใจ!” “กแ็ คน้นั เอง” “จะเอาอะไรมากกวา นลี้ ะ” “เพมิ่ คา จา งซิ” “จะเอาอีกสักเทา ไหร?” “ตีราคาเปน น้ําใจดกี วา ” “นํ้าใจทมี่ ีปรมิ าณสกั ขนาดไหน?” “มนั อยูทค่ี นจะใหต ะหาก เรยี กรองเอาไมได ผดิ กับคา ของเงิน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

740 ดารนิ วราฤทธ์ิ เลกิ คิ้วนอ ยๆ เอาลนิ้ ดนุ กระพุงแกม ตามีประกายแวววาวคมซึ้ง แตเ ขา สงั เกตเห็นไมช ดั นัก และไมแ นใจนอกจากสายตาทีช่ าํ เลืองผาดๆ จะบอกกบั ตนเองวา วาระเชน นี้ หลอ นงามประทบั ใจผดิ ไปกวาทุกครง้ั ทีเ่ คยเหน็ อึดใจใหญต อ มา หลอนสงนาฬกิ าคืนใหแ กเ ขา พูดเบาๆ วา “เอา ! ของของคณุ เก็บไวเ ถอะ ฉนั พดู เลน นะท่ีวาใหข วางทงิ้ เสยี ” “แปลวา ผมจะไมไ ดของใหม เหมือนอยา งทหี่ ลอกไวใ หด ใี จ” “ฉนั มีนาฬกิ าอยเู รอื นหนึ่ง เท่ียงตรงแนว แนท ่ีสดุ ...” หลอนเอยแชม ชา ชัดเจน ประสานสายตาเขานิ่งพรอ มกบั ย้มิ พร้ิมพกั ตร ลมปา พดั เสนผม เงางามใหปลวิ สะพดั พลิว้ กระจายอยูทีพ่ วงแกม “มันเปน นาฬกิ าเรอื นทม่ี ีคา ทีส่ ุดกวานาฬกิ าเรือนใดสาํ หรับฉนั เพราะมนั เปนนาฬิกาใจ คดิ อยเู หมือนกันวา สกั วันหนงึ่ ฉนั จะตอ งมอบใหใ ครสักคนหนึง่ ทเ่ี ขาสามารถจะอา นเวลาของมัน ออก คณุ พูดถกู แลว นาฬกิ าเรอื นนี้ใครจะเรียกรอ งเอาไมไ ด นอกจากเจา ของจะใหเอง!” “รพนิ ทร ไพรวลั ย คงไมมวี าสนาจะไดด เู วลาของนาฬิกาเรือนน้ันหรอก” หลอ นเฉย...ทง้ั สองออกเดินทางตอ โดยไมพ ูดอะไรกนั อกี จนคําเดยี ว หนึง่ ชั่วโมงหลังจากนั้นกผ็ า นหุบลึกทะลุออกมายังบรเิ วณลาํ ธาร อากาศเร่มิ ทวคี วามอบ อา วทกุ ขณะ แตส งัดลมแมแ ตใ บไมก ไ็ มก ระดกิ ฟา เรม่ิ มดื ครม้ึ เมฆฝนลอยตํ่าเสียดยอดไมสูง รพินทรยิงเกง ขนาดยอมไดต ัวหนึง่ ดว ยปน สั้น ขณะท่ีมนั เตลิดตดั หนาในระยะกระชนั้ ชิด ระหวา งที่ เขาถลกหนักแลเ น้ือ ดารินเปน คนกอไฟ หลอนคลอ งแคลว พอใชสาํ หรับยามอบั จนคบั ขันเชน นี้ โดย ไมย อมใหตกเปนภาระของเขาคนเดียวเกนิ ไปนัก ไมว า พรานใหญจ ะหา มเชน ไร “ใหผ มรับใชคณุ หญิงคนเดียวดกี วา” เขาบอก แตห ลอ นสา ยหนา ยม้ิ “เราชวยกนั กลบั ดกี วาขนึ้ ไปอีก อยานกึ วา ฉนั จะทาํ อะไรไมเ ปนเสยี เลยในภาวะเชน น”ี้ แลวกช็ ว ยกนั ยา งเนื้อ กนิ ขางกองไฟรมิ ธารน้ําอกี มอื้ หน่งึ ไปตามมีตามเกิดพอใหห นัก ทอง ความยากแคน กนั ดารและรว มอยูใ นสถานการณเ ชน เดียวกนั เปน สอื่ กลางอันดเี ยยี่ มสาํ หรบั มนษุ ยเ รา ที่จะใหเกดิ การหยงั่ ซ้ึงและเขาใจกนั ไดด ีทส่ี ุด พระราชากอ็ าจเปนมติ รแทข องยาจกไดใ นภาวะเชน น้ี เดยี๋ วนี้หลอ นรูจกั ธาตุแทข องชายทช่ี ือ่ รพนิ ทร ไพรวัลย เทา ๆ กับทเ่ี ขากร็ จู ัก หมอม ราชวงศห ญิงดารนิ วราฤทธ์ิ ไดด ีขน้ึ หลอนไมใชผ ูหญิงสามัญธรรมดาท่ีเขาเคยเหยยี ดหม่นิ น้าํ ใจ ขณะทีช่ ว ยกนั ยา งเนอื้ ไวเ ตรยี มเปนเสบยี งเผือ่ ไวส าํ หรบั มือ้ ตอ ไปนัน่ เอง กม็ ีเสียงวงิ่ สวบ สาบปะทะพุม ไมแ วว เขามาใกลจากสตั วอะไรชนดิ หน่งึ โดยไมตอ งเตือนหรือบอกกลา วอะไรทั้งส้ิน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

741 ดารนิ กระโดดลกุ ขนึ้ ยนื วงิ่ เขา หลบกาํ บังอยทู ีโ่ คนไทรใหญดวยสญั ชาตญาณ รพินทรเ ผน ตามเขา ไป ดวย อึดใจเดียวกเ็ หน็ ตน เหตุอันเปน ทีม่ าของเสยี งวง่ิ น้ัน มนั โผลพ รวดพราดออกมาจากปาก ดา นริมหว ย เปนกวางหนมุ เขางาม ลกั ษณะกาํ ลงั ตนื่ ตกใจอะไรสกั อยา งหน่งึ ช่ัวพรบิ ตาเดยี วทร่ี า งสี เทาของมันวิง่ ปราดผานสายตามาใหเหน็ กวางตัวนั้นกก็ ระโจนแผลว็ ตัดดงอกี ฟากหนง่ึ ไปอยางไม คดิ ชีวิต แลวกม็ ีเสียงปาแตกคกึ ๆ ดงั อูมาอกี ในเวลาไลเลีย่ กันจากฝูงสัตวอ กี หลายตัว หมปู าฝูงใหญ รวมสามสบิ ขนาดตางๆ กนั รวมทัง้ ลกู เดก็ เล็กแดง พากนั วงิ่ กระจดั กระจายแทบไมเ ปน ขบวน ตดั หนาไปอีก ปะทะรา นยา งเนอ้ื เล็กๆ ทร่ี พนิ ทรทาํ ไวส าํ หรบั ยา งเนอื้ เกงลมกระจายลง แตละตวั เหลา นน้ั พุงผานไปราวกับลกู ธนู มองเห็นลานตาไปหมด พวกมนั ไมไ ดส นใจหรือหนั มาเหน็ มนษุ ยส องคน ทีห่ ลบกําบงั อยูทโ่ี คนไทรรมิ ทางผาน เลย คงตัง้ หนา ตัง้ ตาวิ่งเตลดิ กันแทบจะไมร ูทศิ ทาง ฝงู ลงิ คางและบรรดานกตา งๆ ที่หากนิ อยเู ปน ปกติ พากนั สง เสยี งกรูเกรยี วขึ้นสนน่ั ปา วิ่งยวบยาบอยบู นยอดไมโกลาหลอลหมานไปหมด สรรพสงิ่ แหงความวนุ วายในลกั ษณะปาแตกไมเปนส่าํ นี้ ดังอ้ืออึงอยชู ัว่ ขณะหนึง่ พลันก็ เงยี บกรบิ สงบราบคาบลงเหมือนเดมิ ราวกับนัดกันไวจ นแทบจะไดย นิ เสียงหวั ใจเตน แมลงสกั ตวั ก็ ไมย อมทําเสียงใดๆ ข้นึ ดารินจองตาเขาเหมอื นจะถาม กเ็ ห็นพรานใหญเ มมปากหวั คว้ิ ขมวด ตะแคงหแู ละกวาด สายตาไปรอบๆ อยางพยายามจะสาํ เหนยี กรหัสปา สหี นาของเขาสอ แววกงั ขายงิ่ ทําใหห ลอนกระวน กระวายเพมิ่ ขนึ้ หวั ใจเตน แรง จบั แขนเขาไวแนน “เกิดอะไรข้นึ ไฟปากระมงั ?” หลอนกระซบิ พรานใหญกวาดสายตาไปรอบดานอนั ชอุมเขียวไปดว ยใบไมส ด อัน แสดงถงึ ความชมุ ช้นื ของปา แลว พยายามสดู กล่นิ สนั่ ศีรษะ “เห็นจะไมใ ชห รอกครบั ไฟปาจะไมเกิดขน้ึ ในขณะที่ปาสดชุมนาํ้ อยางนี”้ ไมท ันขาดเสยี งของเขา เสียงประหลาดชนิดหน่งึ ก็แวว มาทา มกลางความเงยี บสงดั เปน เสยี งกรูเกรยี วจากดงทึบจากเทา สตั วหลายรองพนั ขาง กาํ หนดทศิ ทางแทบไมถ กู วามนั มาจากทาง ดา นไหนบาง เพราะเคลอ่ื นใกลเขามาพรอมกนั หมดทุกทาง ราวกบั คลน่ื ในมหาสมทุ ร น้ําหนักของ ฝเ ทา เหลานั้น ไมดังหนกั แนน เหมอื นกบี สัตวขนาดใหญ ประเภทววั ควาย กระทงิ หรอื ชาง แตอ าศัย จาํ นวนมากทาํ ใหปาล่ันไปหมด แลวคาํ ตอบกม็ ีอยา งชดั เจน เมือ่ แวว เสียงเหาหอนแซส นั่นไปหมดจากรอบทศิ “หมา! ฝูงใหญท เี ดยี ว!!” ดารินรอง “เห็นจะไมใ ชฝ งู หรอกครับ แตเปนกองทกั มากกวา ...” จอมพรานตอบโดยเรว็ แหงนหนา ขนึ้ ไปบนตน ไทรใหญท ่หี ลบกาํ บงั อยู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

742 “ขึน้ ไปบนตนไมเ ถอะครบั เร็วๆ มันใกลเขา มาแลว ขืนอยูชามหี วงั เหลอื แตกระดูก!” โดยไมต องเตอื นเปน คร้ังทส่ี อง ดารนิ เหน่ียวรากไทรอนั หอ ยอยูเ ปน สายระโยงเหลาน้นั พยุงกายข้ึนไปอยา งรวดเรว็ โดยมีรพนิ ทรไตตามคอยใหความชว ยเหลอื อยู ความใหญโ ตของ พญาไม และกลุม รากริมโคนตนทง่ี อกอยรู ะเกะระกะชว ยเปนบันไดในการปน ปายไดเ ปน อยางดี เพียงอึดใจใหญๆ ทั้งสองกข็ ึน้ มาถึงคาคบคนหน่งึ กวางใหญพ อที่จะประคองตวั พกั อยไู ด มรี ะดับสงู กวา พ้นื ประมาณ 20 ฟตุ รพนิ ทรนกึ ถงึ เนื้อทย่ี างเตรยี มไวเ ปนเสบียงติดตวั ขนึ้ มาได จงึ ไกวตวั ไตก ลบั ลงมายงั พ้นื อกี คร้ัง ดารินรองเรียกเสยี งหลงเตือนไมใหเ ขากลบั ลงไป แตอ กี ฝา ยโบก มือเหมอื นจะไมใหหลอ นกงั วล เดินอยา งใจเย็นไปเกบ็ เนอื้ ทย่ี างเสยี บไมเ อาไวแ ลว พรอ มกับ กระบอกนาํ้ ทท่ี ิง้ อยู แลว คอยๆ ไตต ามสบายกลับขึน้ มาอกี คร้ัง ขณะทนี่ ายจางสาวถอื ปน คุมเชงิ จอ ง มองดกู ารปนขึน้ มาของเขาอยา งกระสบั กระสา ย นึกภาวนาใหเ ขากลบั ขนึ้ มาเสยี โดยเร็ว พอรพนิ ทรข ้ึนมาถงึ หมปู าฝูงเดิมทีว่ ง่ิ ผา นไปทางธารนา้ํ เมอ่ื ครนู ี้ กพ็ ากันว่งิ กระเจิง ยอนกลับมาอกี อยางไมเ ปน ส่ํา เหมอื นจะพบกับภยั สกดั อยูขา งหนา มนั พากนั วง่ิ ผา นโคนไทรทาง ปากหว ยอกี ครงั้ เจาตวั ใหญๆ เขยี้ วงอกขาว 4-5 ตัว ว่ิงคมุ ขบวนอยรู ง้ั ทา ย เหลียวหนาเหลียวหลงั อยา งระแวง เสยี งเหาหอนของกองทพั หมาในใกลเ ขามาทุกที พุม ไมร อบดานส่นั ไหวอยยู วบยาบอนั เกิดจากการท่ีมันวงิ่ ผานลอดซมุ ไป หมูฝงู นน้ั ตรง ไปทางปากหว ย ยังไมท ันจะเคล่ือนลบั หายเขา ไปหมดสนิ้ กแ็ ตกกระจายผงะกลับมาอกี พรอ มกบั เสยี งรองลน่ั เผนแตกฝงู เอาตัวรอดกนั ไปตวั ละทศิ ละทาง แลวบัดนนั้ เอง ปาทั้งปากแ็ ลเหน็ เปน สแี ดงพืดลานตาไปดว ยกองทพั หมามฤตยู ท่ีประดัง พรั่งพรูออกมาจากรอบดาน ในลกั ษณะลอมวงไมอ าจคาํ นวณปริมาณของมันไดถ กู ไดย นิ แตเ สยี ง เหา กระโชกขคู ํารามแซส นนั่ อือ้ อึงฟงไมไ ดศัพท และรงเขยี้ วทแ่ี สยะยาวแลสลอนไปหมดเหมอื น ภาพฝนราย แลว ภาพอนั ตน่ื เตนระคนสยดสยอง ก็พลันปรากฏขนึ้ ในสายตาของคนทัง้ สอง ทอ่ี าศัย ความสงู ของตน ไทรเปน ที่หลบภยั ฝูงหมพู ากันวง่ิ พลา นเพราะไมม ีทางหนี ไมว า จะหันไปทางดา นใด พวกมนั แผดเสยี งรอง อยกู ึกกองสนนั่ ปา ระคนไปกับเสียงเหา คํารามของหมา ถอยรวมกนั เขามาอยใู จกลางวงลอมเจา พวก หมาใน ซงึ่ มีจํานวนมหาศาลเปน กองทพั โดยท่ไี มเ คยปรากฏวาสัตวช นดิ นี้จะรวมฝูงกนั ไดมากมาย อยางน้มี ากอน ก็บีบวงแคบเขามา แลว พรกู ันเขาขย้าํ หมปู าฝงู ประมาณ 30 ตัวเหลา นน้ั อยา งดุรา ย ทารุณ ผงคลีและใบไมแ ตกกระจายคลงุ เปนฝนุ กลบไปทง้ั ปา หมูปา ตวั ใหญๆ ทีม่ ีเขีย้ วยาวแหลมคมเปนอาวธุ เรม่ิ พุงเขา สอู ยางจนตรอก ขวิดเจาหมา วายรายเหลานนั้ กระจดั กระจายไปอตุ ลตุ อยา งไวล าย แตแ ลวพวกมันเพียงไมก ต่ี วั เหลา น้ัน ก็ไม [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

743 สามารถจะตา นทานกองทพั หมาหวิ นบั รอยๆ ตวั เหลา นน้ั ได มันสอู ยา งทรหดไดเ พยี งไมก อ่ี ดึ ใจ ก็ ถูกรมุ กดั ลมลงกับพื้น เครอ่ื งในถูกกดั กระชากลวงออกไปกอ น ตอ จากน้นั สวนตา งๆ ของมันก็ถูก แบง แยกออกไปอยา งรวดเรว็ อยา งนา สยอง เลือดเคลาไปกบั ฝนุ สาดนองไปท่ัว พวกหมูท้ังฝงู ไมว า จะเปน ตวั เล็กตวั นอยถูกลอมวงสังหาร และกัดกนิ ท้งั เปนโดยไมมีตวั ใดรอดไปไดเลย จากเจาพวกหมาหวิ ทีม่ จี าํ นวนมากกวา หลายเทา มนั ลอ มสงั หารเหยื่อกนั ตรงนนั้ และมนั กแ็ ยงกนั ฉีกเนื้อขย้าํ กนิ กันตรงนนั้ อยางสดๆ รอนๆ หมูบางตัวรอ งยังไมทันขาดเสียง เนื้อก็ ถกู กระชากหลดุ ออกมาเปนชน้ิ ๆ แลว แมจะเปนการตอ สูระหวางสตั วต อ สัตว มนั กไ็ มม อี ะไรจะ ชวนหวาดเสยี ว...สนั่ สะเทือนอารมณเ ทา สาํ หรบั ภาพทป่ี รากฏอยเู บอ้ื งหนา ในขณะน้ี ดารินตัวสั่นเทา เกาะกิ่งไมไ วแ นน ตาเบกิ โพลงมองจบั ลงไปยงั ภาพเบ้ืองลา งอยางตะลึง สวนรพนิ ทรจดุ บุหร่สี บู เฝา ดคู วามหวิ กระหายและดุรา ยทารุณของหมาในฝงู นัน้ เงยี บๆ เขาคอย ระมัดระวังไมใ หน ายจางสาวลืมตัวเผลอพลัดตกลงไปเทา นัน้ ครงั้ หนงึ่ หญงิ สาวยกปน ขน้ึ ขยับจะยิง ลงไปกลางฝงู ของหมาผีดบิ เหลานั้น แตเ ขาจับขอ มือไวสนั่ ศรี ษะ “ไมม ปี ระโยชน เสียลกู ปนเปลา!” “มนั อํามหติ ทารุณรายกาจเหลอื เกิน” หลอนรอ งเสียงสน่ั หนาขาวซดี “ฉันอยากจะฆา มนั อยางนอ ยกส็ กั ตวั หนงึ่ มันจะไดรวู า มีอํานาจทสี่ ามารถจะฆา มันให ตายไดเ หมือนกนั ไมใชม นั เปน ฝายฆาเขาอยางเดยี ว” เขาคงสายศีรษะอยูเ ชน เดมิ ยมิ้ ปลอบใจ “ปาก็คือปา ปลอยใหกฎเกณฑข องปามนั ดําเนินไปตามเร่ืองของมันเถอะ พวกมนั กาํ ลงั หวิ และตองการอาหาร สัตวป า ดุรายอํามหติ เหลา น้ี มนั กระทาํ ไปก็เพยี งเฉพาะแคห าอาหารใหอม่ิ ทอ งชว่ั มอ้ื ๆ หนึง่ เทา นน้ั ดกี วา สัตวเ มอื งสวนมากเสยี อีก สัตวเมอื งในปา คอนกรีตอาํ มหิตโหดเหยี้ ม กวา นี้มากนกั โดยเลห แ ละวธิ ีการ...อยา ไปกงั วลกับมนั เลยครับ คณุ หญงิ เชือ่ ผมเถอะ ระหวาอยา เผลอตกลงไปเทา นั้น ถาไมใ ชก ารปองกนั ตัวเราเองแลว อยา ไปยงุ กบั มนั ” หลอ นเมม ปาก ชะงักปน ลงเพยี งแคน นั้ ตามการหามของเขา เวลาแหงความสยดสยองท่ีเหน็ อยตู ําตาเบอื้ งลา งผา นไปเพยี งไมก น่ี าที หมูปา ทง้ั ฝูงกเ็ หลอื แตกระดูกขาวโพลนกลาดเกลื่อน แตจะทําใหห มาในนบั รอ ยๆ ตัวเหลา นน้ั ยตุ คิ วามหวิ โหยของมนั ก็ หาไม พวกมนั พากันว่ิงพลา นแทะกระดกู แลวสดู ดมหากล่ินตอไป ราวกบั จะคิดวา ยังมีสตั วใดใน ละแวกนัน้ พอหลงเหลือใหม นั กัดกินไดอกี บา ง หรือมฉิ ะนน้ั มนั ก็คงจะไดก ล่นิ ของมนุษยส องคนที่ หลบภยั ขึน้ ไปอยบู นตน ไมเ หนอื มนั และคดิ ดว ยความลาํ พองวานนั่ คือกลนิ่ เหยอ่ื อันโอชะ “ถา หากมันแหงนหนาข้นึ มาเหน็ เรา จะทาํ กันยงั ไง” หลอ นกระซบิ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

744 “เราอยูสูงพอ และไมเ คยปรากฏมากอนวา มหี มาชนิดใดในโลกนีป้ น ตน ไมไ ด นอกจาก พวกหมาไมซ งึ่ ไมจ ดั อยใู นประเภทหมา” เขาตอบอยางชวนใหหลอ นเกดิ อารมณข นั แตใ นขณะน้ดี ารนิ ขนั ไมออก หลอน หวาดเสยี วตอ ภาพเบือ้ งลา งจนสุดท่จี ะกลา วได ภาพของหมปู าแตล ะตัวทถ่ี กู กดั ท้ึงเนื้อหลดุ เปน ชนิ้ ๆ ภายในพรบิ ตากเ็ หลอื แตก ระดูก ความประหมาต่นื เตน ของหลอน ทําใหเ ทา เข่ียกง่ิ ไมแ หงก่งิ หน่งึ หกั หลนลงไปกลางกลมุ ของมนั ทีว่ ิง่ พลา นอยโู คนตน พอกง่ิ ไมห ลนลงไปกระทบพน้ื พวกมนั กแ็ หงน เงยขนึ้ มาพบ คร้ันแลวพริบตาน้ันเอง เขีย้ วขาวนา กลัวนบั สิบๆ คกู ็แยกแสยะขคู าํ ราม เหา เซ็งแซก นั อยูรอบโคนตน นยั นต าวาวราวกับตาปศาจ ตะเกยี กตะกายอยูทโี่ คนไทรเบ้ืองลา ง ทาํ ทาเหมือน อยากจะตะกายขึน้ มาใหได ไมยอมผละไปไหน นอกจากจะเหา ลอมอยเู บ้อื งลางอยา งดรุ า ยกระหาย เลอื ดเชน นั้น รพนิ ทรส งเสียงตะเพิดลงไป แตพวกมนั กลบั แสยะเขย้ี วคาํ รามตอบข้นึ มาอยา งกาํ แหง หาญ “ถา ลอมดกั เฝา เราอยอู ยางนี้ เรามติ องอยบู นนต้ี ลอดไปรึ?” ดารินเอยอยางพร่ันใจ แตส หี นา ของพรานใหญดจู ะไมอ นาทรรอนใจอะไรนกั กมลง มองดูฝงู หมาวายรายนับรอ ยท่ีเต็มพืดอยใู นบรเิ วณปาเบือ้ งลาง แลว ชใี้ หหลอนดูไปทต่ี ัวหน่งึ เทา และสูงใหญผดิ ไปกวา ทกุ ตวั กาํ ลงั ตะกายแยกเขยี้ วคํารามอยู เข้ยี วแหลมของมนั ยาวเกือบสองฟตุ ใกลเคยี งกับเขย้ี วเสือ “ไอน ั่นจาฝงู ครบั ถามนั ตายเสียตวั หนึง่ ลกู ฝูงก็คงจะเปด หมด แตก ็ยงั ไมแ นเหมอื นกนั ” “ถางน้ั ยงิ นะ” “ลองดกู ็ได เมอื่ ก้ีผมหามไวก ็เพราะนึกวามนั จะไมเ หน็ เรา และคงไปเองหลกั จากขมา้ํ หมู หมดทง้ั ฝงู แลว แตน ีม่ นั จะเลน งานเราเสียอกี ขนาดอยบู นตนไมย ังอุตสาหค อยเฝา” ดารินงางนกปน กริก เลง็ ศูนยไ ปทห่ี วั อนั ใหญของเจาจา ฝงู ทก่ี ําลังอา ปากชะเงอ อยโู คน ตน แลว .357 แม็กนัม่ ก็ระเบดิ กกึ กองสะทานดง กลบเสียงเหาหอนของพวกมนั หมดสนิ้ พรอ มๆ กับ เสยี งปน เจาสีเทาตัวใหญผ งะกลิง้ ลงไปชักดิน้ ชกั งออยกู บั บรเิ วณรากไทรโดยไมร องแมแ ตค ําเดยี ว กระตุกสองสามพรวด กแ็ นน ง่ิ ลกู ฝงู อ่ืนๆ สง เสียงรองลั่นเพราะตกใจเสยี งปน ว่ิงผละออกจากโคนไทรแตกฮอื ออกไป แตก็ชว่ั ขณะเดยี วเทาน้นั แลวก็พรกู นั เขา มาเหา หอนแยกเขยี้ วขคู าํ รามรอบโคนตนอกี อยา งดุรา ย กระหายเลือด คราวน้ีหลอนจึงยงิ โดยไมย ัง้ เลอื กปลอ ยกระสนุ ไปยังตัวใหญๆ ลักษณะทา ทางเปน หวั หนาคุมฝงู ทัง้ นน้ั แลวปลอยกระสุนออกไปอยา งประณตี ทกุ เปรย้ี งท่ีล่นั ออกไป เจาหมาผดี ิบลม ลงด้ินวายปราณอยางแมน ยาํ หลอ นไมไ ดย งิ หมายเพยี งนัดละตวั เทา นนั้ แตย ิงอยา งฉลาด คอื กะให ทะลรุ อ ยพวงไปถกู ตวั อนื่ ๆ ทอ่ี ยูในแนววถิ ีกระสนุ อีกดว ย ดังน้ันเสียงระเบิดกกึ กอ งกัมปนาทแตล ะ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

745 นัด พวกมนั จึงชักดนิ้ ชกั งอไปครง้ั ละไมนอ ยกวา สองตวั ข้นึ ไป บางตวั ทะลุไปถกู ไมถนัดกเ็ พยี ง พกิ าร วิง่ รองลัน่ ปา มันเปน การยิงท่ีไดผ ลอยา งยงิ่ ยังไมทันจะหมดชุดแรกหกนดั ทบ่ี รรจอุ ยูใ นปน หมาผนี ับ รอ ยฝูงนั้นกแ็ ตกฮอื อกี คร้งั คราวนพี้ ากนั วงิ่ กระจดั กระจาย สง เสยี งรองตามสัญชาตญาณเดิมของมนั เปดปาราบไป เสยี งมันว่ิงเหยยี บใบไมแ หง กรเู กรยี วหา งออกไปตามลําดบั ท้งิ ซากเพอื่ นใหถกู ยงิ นอนกล้งิ อยู 7-8 ตัวใกลๆ กบั กองกระดกู ของหมปู าทีข่ าวโพลนกลาดเกลื่อนอยู และเพือ่ ใหแนใ จวาพวกมนั จะไมบังอาจหวนกลับมาอีก รพินทรควกั ลกู ปนไรเฟล .458 ทีม่ ตี ดิ กระเปา เสอ้ื อยู ออกมาโยนลงไปในกองไฟคุกรุน ทเ่ี ขากอ ไวย างเนอ้ื 4-5 นัด แลวเตือนให หลอนเกาะกงิ่ ไมหลบใหด ี เพยี งครเู ดยี วลกู ปนเหลา นน้ั ก็แตกระเบิดขน้ึ ดังสน่นั ตดิ ตอ กนั เสียงของ มันราวกับระเบิดมอื ปานปาจะถลม ไฟกองน้ันกระจัดกระจายฝนุ คลุง ซงึ่ ไมตองสงสัยวาพวกมนั ทง้ั ฝงู จะไมว ่งิ กนั หตู ูบ...ส้นิ ความกําแหงหาญทจี่ ะยอนกลบั มา ทงั้ สองลงมาถึงพื้นเบือ้ งลางอีกครง้ั ภายหลังจากแนใ จวา ปลอดภยั แลว ดารินมองดซู าก กระดกู ของหมูปาฝงู นนั้ อยา งอเนจอนาถใจ เน้ือบางสว นและศีรษะของเกงตัวท่ีรพนิ ทรยงิ ได และ ท้งิ ไวใ กลๆ โดยยังไมท ันยาง ก็พลอยเหลอื แตกระดูกไปดว ย ซึ่งกไ็ มม ปี ญ หา ถา หากวา ทง้ั หลอน และเขาไมไดอ าศยั สว นสูงของตนไทรตนนชี้ วยไว ก็คงจะมีสภาพไมผ ดิ อะไรกับกองกระดกู เหลานน้ั “ทําไมพวกมนั ถึงดรุ า ยนากลวั ขนาดนนี้ ะ ตัวก็ไมใ หญอ ะไรนัก” หลอนครางออกมาเหมือนจะพูดกับตวั เอง เดินอยา งขยาดเขา ไปพจิ ารณาดูเจา จา ฝงู ตัว แรกทหี่ ลอนยงิ คว่าํ คาที่ พรานใหญก าวตามเขามาดวย ใชเ ทาเข่ียซากนนั้ “มนั อาศัยจํานวนมากเขาวาครับ ตามปกติแลวหมาในพวกนี้ เทาที่ผมเคยเหน็ ฝงู หนง่ึ มี ประมาณไมเ กนิ 10 ตวั เปน อยา งสูง ไลจ บั สัตวข นาดยอ มๆ กนิ และไมเ คยกลาประจันหนากบั คน มันไปยังไงมายังไงไมท ราบ เดินไปรวมฝงู กันไดน ับรอยๆ ตวั แบบน้ี มันก็คอื เจาปา เพราะมนั รดู วี า กําลังสว นมากของมนั ตอ ใหส ตั วใ หญก ต็ า นไมติด แบบเดยี วกับพวกกองทพั ลงิ ทเ่ี ราผจญมาแลวนนั่ แหละครับ ไอห มาชนิดนปี้ ากคมมาก ขย้าํ เขาที่ไหนก็ขาดทีน่ ่ัน แลวแตล ะตวั กด็ ูเหมอื นจะมเี ช้อื โรค กลวั นา้ํ ดว ยกนั ทงั้ นน้ั ลงกดั คนเขาแลวก็ตอ งฉดี ยาหลายเข็มทเี ดียว” แลวเขากห็ ัวเราะต่าํ ๆ เหลือบมองดหู นาอนั ขาวซีดของหลอ น กลา วตอ มาวา “ดีวาเราอยบู นท่สี ูง แลว ก็ยงิ ไลลงมา มนั ตกใจเสยี งปน ประกอบกบั ไมม ีโอกาสจะเลน งานเราได เลยเผนหนีไป ถาอยพู ื้นราบเดยี วกัน ตอใหปน สักยี่สิบกระบอกกเ็ หน็ จะตานพวกมัน จาํ นวนรอ ยๆ เหลา นไ้ี มต ดิ แลว เราก็จะกลายเปนกองกระดูกในพริบตา เหมอื นหมฝู ูงน”ี้ “ฉันเร่ิมเปนหว งพวกเราที่กระจดั กระจายพลัดพรากกันอกี แลว นะซิ นี่ถา บงั เอิญแตล ะคน เหลานัน้ เผชญิ หนา กบั หมาผีฝงู นี้” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

746 เสยี งของหลอ นแหบพรา ไปอยา งสยองใจ พรานใหญสนั่ ศรี ษะ “หนขี น้ึ ตน ไมส ูงๆ เสยี กป็ ลอดภยั การหลบหลีกจากพวกมนั ไมย ากเยน็ อะไรนกั และแต ละคนพวกเรากค็ งมสี ตดิ พี อทีจ่ ะคิดถึงความจรงิ ในขอนี้ได ถาบังเอิญเขาพบมนั เขา” แลว เขากเ็ ลา ใหหลอ นฟงถงึ เหตุการณเมอื่ คืนท่แี ลว กอ นที่ฝนจะตกใหญแ ละเกิดน้าํ ปา ข้ึน ดารินพอรเู รอื่ งกแ็ ทบผงะ “ทําไมคณุ ไมป ลกุ พวกเราข้นึ บา ง ในตอนทมี่ ันลงมากนิ ซากมหิงสาตัวนั้น” “ผมเหน็ วายังไมมอี ันตรายรา ยแรงอะไร กเ็ ลยไมไ ดปลกุ และเหน็ วา เหน่ือยกนั มาทงั้ วัน แลว อยากจะใหพกั ผอนเต็มท่ี มีผม เกิด แลว ก็แงซายสามคนเทา นัน้ ทต่ี น่ื ขึน้ รูสึกตวั ในขณะที่พวก มนั ผา นมา สงสยั วา จะเปน ฝงู เดยี วกบั ไอฝ งู นี้นี่แหละ ต้ังใจวาจะเลา ใหฟ ง ในตอนเชา ก็พอดเี จอ น้ําปา เขา เสยี กอ น” วา แลว กก็ ม ลงหยิบหอกไมไ ผทท่ี งิ้ ไวโ คนตนไทรขึน้ มา พยกั หนา ชวนหลอ นใหออกเดนิ ตอไป บุกตามดงทึบแถบชายลําธาร แลวก็บายหนาขา มลกู เขาเตยี้ ๆ ลูกหนึ่ง ซึง่ อดุ มไปดว ยปา สักและเต็งรงั ดารินเตม็ ไปดว ยความหวาดระแวงภยั ทกุ ฝก า ว ปนสัน้ ถือกระชบั ม่นั อยูในมอื ตลอดเวลาการเดิน...หลอ นเดนิ อยเู บือ้ งหนาเขาในระยะทพี่ รานใหญเ อื้อมมือถงึ อกี ช่วั โมงเต็มๆ ผา นไป อากาศเร่มิ มืดครมึ้ เพราะเมฆฝน ปา นในระยะนต้ี กอยใู นหว งสงบ ไมมีอะไรแผว พานมาให เห็นทั้งส้นิ คงจะเน่ืองมาจากตนื่ ภยั ของฝูงหมาผดี บิ ท่ียกกองทพั เคลื่อนผานมาอยางหมายทําลายลาง ทุกชวี ิตท่อี ยูในรัศมีของมนั พอลงตนี เขาอีกฟากหน่งึ ก็เหน็ ปา เบญจพรรณ แตล ะตน สูงใหญท ะยานเยย่ี มฟา แตไ มสู จะรกทบึ เหมือนทผี่ า นมานัก เตม็ ไปดว ยระกําปา หลมุ พี และหวาย ฝนเร่ิมโปรยพรํา เวลาบายลงทุก ที เหน็ รอยชางใหมๆ ที่เหยยี บย่ําและหดั ยอดเครอื เถาวลั ยก นิ เมื่อคนื เปรอะไปหมด ถายมลู ไวก ลาด เกลอื่ นแทบจะหลไี มพ น ดารนิ รูส กึ แหงผากในลาํ คอข้นึ มาอกี ขอนํ้าจากกระบอกเขาด่ืม “หวงั วา เราคงจะไมประจนั หนา กบั ไอแหวง เขา อกี ในระยะเวลาเชนนนี้ ะ” หญิงสาวพึมพาํ แหบๆ แลวกบ็ ยุ ปากไปทร่ี อยอันย่ําอยูส ับสน เปนหลุมเปนบอ ไปหมด เพราะดนิ ออ น “รอยใหมเหลือเกิน คลายๆ จะเดนิ ลว งหนา เราไปเม่อื อดึ ใจนเี้ อง” พรานใหญห ักกิง่ ไมเ ลก็ ๆ ทดลองจิม้ แทงลงไปในมลู กองหนึ่ง แลว ชกั ขนึ้ มาสํารวจดู “อยางเรว็ กเ็ มอื่ คืนนี้ครบั ไมใ ชหยกๆ นห่ี รอก แลวก็ไมใ ชโ ขลงไอแ หวง ผมคิดวา คุณหญงิ คอยระวังไอพ วกหมดี ีกวา ปา แถบนเี้ ปน ดงของมนั ทีเดียว ถา ยงั ไงก็หลบกอนอยา เพิง่ ยิง” แลวเขากบ็ อกใหหลอนเดนิ ตามรอยดา นชา งน้นั ไปเรื่อยๆ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

747 ขณะที่ผา นบรเิ วณหบุ ลึกตอนหนงึ่ หญงิ สาวกห็ ยุดชะงกั เพราะไดย นิ เสยี งอะไรชนดิ หน่งึ แวว ตามลมมา ประสาทของหลอ นเรว็ พอใชทีเดยี วในภาวะเชน น้ี รพินทรเองกเ็ ง่ยี หเู พราะเขา สาํ เหนียกคอยจับฟงเสียงอยกู อนแลว เสยี งแรกมนั เปนเสยี งรอ งของนกชนิดหนึ่งที่เหมอื นคน หวั เราะหา วๆ ตอมาเปน เสยี งคลา ยๆ ขวานกระทบไมดังมาไกลแสนไกล “หฉู ันฝาดไปหรือเปลา ” ดารนิ หันมากระซิบ “คุณหญิงไดย นิ อะไรหรอื ?” “เสยี งเหมอื นคนตดั ไมไ กลๆ” พรานใหญส งบฟง อยูอ ึดใจ โดยแยกเสยี งเสียดสเี ปน จังหวะของกอไผ และเสียชะนีทร่ี อ ง ไกลมาจากยอดไมเชงิ เขาลิบๆ เสยี งประหลาดนีด้ ังขาดๆ หายๆ ไป เมือ่ ลมโชยพดั มาก็แววถนดั เสีย คร้ังหน่ึง “ใชแ ลว ครับ เสยี เหมอื นคนโคนตน ไม แตไกลเหลือเกนิ เหน็ จะไมตาํ่ กวา 3-4 กโิ ลเมตร ทางดา นเหนอื ” “แปลวาควรจะมีคนอยทู น่ี ั่นซิ?” หลอนถามโดยเรว็ จอมพรานเมมริมฝปาก หันกลบั ไปพิจารณาดูลกู เขาท่ีผานลงมาอกี ครง้ั แลว ทาํ หนา งง สน่ั ศีรษะชา ๆ “ความจริงในละแวกสิบกิโลเมตรน่ี ไมมหี มูบ านชาวปา เลยครับ จะวา พวกกะเหรี่ยงทผ่ี า เยงิ มาตัดไมแถวน้กี ใ็ ชที่ เพราะมันหางไกลกนั เหลือเกนิ แตก ไ็ มแ นเ หมอื นกัน พวกกะเหรีย่ งอพยพ ยายถิ่นที่อยูเสมอ อาจมาต้ังหมูบ านแถวนข้ี ้ึนใหม” “ถาสมมตวิ าเสยี งนี้เปนเสยี งตัดไมจ รงิ อนั แสดงวา มคี นกําลงั ตัดไมอ ยู เราก็ควรจะไปท่ี น่ัน ถา พบชาวปา เราอาจถามขา วคราวถึงพวกเราไดบา ง คณุ คิดอยา งฉนั หรือเปลา?” ความเหน็ ของหลอ นแยบยลทีเดยี ว พรานใหญกมศีรษะ “ก็ดเี หมอื นกนั ครบั เราลองเดินหาพวกตดั ไมด ู นก่ี จ็ วนจะค่ําเตม็ ทแี ลว เผือ่ พบหมูบาน นอกจากจะถามขา วพวกเราแลว เราจะไดอ าศัยพักทนี่ ัน่ ดว ย” “ถางน้ั คุณนําซ”ิ รพนิ ทรต ัดแยกจากดา นชา งเขา ปา ฟากซายมือโดยมดี ารนิ สาวเทาตามตดิ มาดว ย เลาะลดั ขนึ้ ไปตามเชงิ เขา แตแ ลว ทนั ทนี ้ันเอง ขณะทท่ี งั้ สองผา นใกลหนา ผา มโี ขดหนิ ใหญร าวกับปากทวาร ยืนตระหงา นอยูสองลูกในระหวางตะเคยี นคู ก็ตอ งหยุดชะงักลงอีกครง้ั กะทนั หนั ... [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

748 32 หางในระยะไมเกนิ สิบกาว ใตช ะงอนหนิ ใหญอนั เปนโพรงลกึ เขาไปในลกั ษณะถํ้า สตั ว สามตัวกาํ ลงั คลานปวนเปย นอยูทน่ี นั่ ครงั้ แรกมองดเู หมือนแมวปา แตห ูทีม่ นกวา ตวั ซ่งึ อวนกลม มี ขนปุกปยุ มากกวา และลักษณะทค่ี ลานเตาะแตะ ตบกดั ฟดกนั เองกล้ิงไปมาในลกั ษณะเลน อนั ซกุ ซน จงึ รวู ามันเปนแตเพียงลูกออนๆ อายุไมเ กนิ 8 อาทติ ยของเสือลายพาดกลอน ดารินอุทานอะไรออกมาคาํ หน่งึ ในลาํ คอ ดวยความตนื่ เตน ดีใจ ลกู เสือท้งั สามตัวกาํ ลัง นารักนา เอ็นดทู ีเดียว สาํ หรับผทู ่ไี ดพ บเหน็ มัน เพราะระยะทพี่ บโดยใกล และเสยี งรอ งเบาๆ ของหญงิ สาว ทําใหเจา โครงนอยผไู ร เดยี งสาท้ังสามตัวพากนั ลกุ ขึน้ หันมามอง แลว มนั กว็ ง่ิ เรียงแถวเปน พรวนเขา มาหาหลอ น ตะกาย พัวพนั คลกุ คลอี ยทู ข่ี า หญงิ สาวตาเปน ประกายเปลงเสยี งอทุ านสดใสอยเู ชนนน้ั ทรดุ ตัวลงอุม ลกู เสือทง้ั สามขึ้นมาโอบกอดลูบคลําอยางแสนรัก หลอ นจับตอ งเลนหวั กับลกู เสือท่กี าํ ลังซนนารกั เหลา นั้น กอ นที่รพินทรจ ะขดั ขวางหรือหา มปรามเชน ไร หลอ นทาํ หนา ตืน่ ประหลาดใจเลก็ นอ ย เมื่อรสู ึกวาถูกกระชากไหลใหล กุ ข้ึนยนื โดยเรว็ ยงิ่ ฉงนสดุ ขีดเมอ่ื เหน็ แววตาและสหี นาอนั เครยี ดนา กลวั ของเขา บัดนีป้ นสั้นในซองขา งเอวของ หลอ นถกู เขากระชากไปกมุ กระชบั มั่นไวในมอื สอดสา ยสายตาอยา งรอ นรนไปรอบดา น “คุณหญงิ ! อันตรายทสี่ ดุ ไปจบั ลูกมันทาํ ไม?” เสียงของเขาเกอื บเปนตวาด ดารนิ หนาตนื่ “ทําไมหรือ?” โดยไมพ ดู อะไรอกี แมแ ตค าํ เดยี ว พรานใหญฉุดแขนหลอนใหห า งออกมาจากลกู เสือ โครง เหลา นั้น ดึงหลบเขา ไปกาํ บงั อยูหลังโขดหนิ กวาดสายตาไปรอบๆ ลกู เสอื พยายามว่ิงตามเขา มาพันขาอีก แตเขาเตะพวกมนั กระเดน็ ออกไปคนละทิศละทาง ดารินรองแหลมออกมาอยางโมโห อา ปากขน้ึ แตต อ งหยดุ ชะงักคา ง ลมื ตาโพลงเชน นัน้ เพราะฝา มือขา งหนึง่ ของพรานใหญตะครุบปาก ไวม นั่ “เงียบ!” นาํ้ เสียงนน้ั เฉยี บขาดชนดิ หลอนไมเคยไดย นิ มากอ น ระหวางทหี่ ลอ นยังยนื งงไมรูเรือ่ ง และเตม็ ไปดว ยโทสะในอาการของเขา รพินทรเ มม ปากแนน เหงอ่ื ผุดซึมเตม็ ใบหนา ...แหงนกราดมองไปยังตน ไมร อบดา น แลวมาจับนิ่งอยูท ีต่ ะเคยี น ใหญต น หนึ่งใกลๆ กระชากแขนหลอ นตรงไปท่นี น่ั โดยเร็ว ผลกั หลังหญงิ สาวบยุ ปากขน้ึ ไปบน ตน ไม พูดเรว็ ปรอ๋ื แทบไมห ายใจ “ยังไมตอ งถามอะไรทง้ั นน้ั ขึ้นไปเรว็ ...ขน้ึ ไปใหสงู ทส่ี ุดเทาท่ีจะสามารถ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

749 สีหนา และแววตาตลอดจนอาการของเขา ทําใหห ลอนไมอาจทีจ่ ะตอลอ ตอเถียงอะไรอีก แมจะยงั เตม็ ไปดวยปญหา หลอ นจาํ ใจตอ งปฏบิ ตั ิตามคาํ สง่ั ของเขา ไตตามกิ่งเถาวลั ยท ่ีพนั อยูตามลาํ ตนข้นึ ไปอยา งรวดเร็ว ในขณะทรี่ พนิ ทรย ืนคมุ อยขู า งลา ง ในท่ีสุดกข็ ึน้ ไปถึงคาคบใหญส งู จากพ้นื ประมาณ 17-18 ฟตุ พรานใหญโบกมือใหห ลอ นไตขึน้ ไปอีก แตหญงิ สาวสน่ั หนาเปน ความหมายวา หมดความสามารถ เพราะระยะของลําตน ที่สูงชะลดู ข้ึนไปตอนน้ัน ไมม ีกงิ่ พอทหี่ ลอ นจะอาศยั เกาะ ขน้ึ ไปอกี แลว นอกจากลาํ ตนโดดๆ เหมือนตน หมากหรอื มะพราว ซ่ึงหลอนไตต นไมช นดิ นน้ั ไม เปน รพินทรยนื สงบนงิ่ ตาคมไวจับอยูท่ีนัน่ อดึ ใจเดยี ว กเ็ ร่ิมเคลื่อนไหวอยา งระมดั ระวงั สํารวจดบู ริเวณนั้นโดยตลอด พบวา ใตชะงอนหนิ ตาํ แหนงนนั้ เปนซอกถา้ํ ลึกเขาไปประมาณ 10 เมตร ภายในเตม็ ไปดวยกองกระดกู ขาวโพลน ไมมปี ญ หา มนั เปนถํา้ พกั ของนางลาดพาดกลอนตวั ท่ี เปน แมของเจา เล็กๆ สามตวั นแี้ นๆ รอยของมนั ยาํ่ ไวเปนเทอื กบนพนื้ ดนิ ออ น ทหี่ า งออกมาเลก็ นอยทง้ั รอยเกาและรอยใหม โชคดเี หลอื เกนิ ทน่ี งั แมข องมนั ไมไ ดอ ยใู นบริเวณถา้ํ ดวยในขณะนี้ แตม ันจะตอ งวนเวยี นกลบั มาดู ลกู มันภายในเวลาไมนานนกั หรอื ขณะนอ้ี าจกาํ ลงั ใกลเ ขา มาแลว กไ็ ด รพินทรสาํ รวจลทู างคราวๆ แลวปราดตรงมาทล่ี ูกพยคั ฆร า ยทงั้ สามตัว และโดยไมส นใจ คํานึงถงึ เสียงรองหามเสยี งหลงของดาริน ท่ตี ะโกนแหลมลงมาจากตนไม จอมพรานชักมีดเดินปา ออกจากซองขา งเอว กระหน่ําฟน ลกู เสือเหลาน้ันชกั ด้นิ ชกั งอตายหมด แลว กระโจนขึน้ ตนตะเคียน ตน เดยี วกนั กบั หลอนไตข ้ึนไปโดยเรว็ ไมก พี่ รบิ ตา เขากป็ าฏหิ ารยิ ขึน้ มาอยูบนคบเดียวกนั กับหลอน ผูซ ึง่ ในขณะน้ีจอ งตาลุก วาวมาดวยความขนุ เคืองโกรธแคน “ใจราย! คนอะไรยงั งก้ี ไ็ มรู เหยี้ มโหดเกนิ ไปแลว ลูกเสอื เลก็ ๆ สามตวั กาํ ลงั นา รกั นนั่ มนั มีภยั อะไรนักหรอื คณุ ถึงฆา มนั ไดลงคอ ฉันอยากจะฆาคณุ เสียจรงิ !” หลอ นกัดฟน พูด เขาไมถ ือสาในอารมณเกรย้ี วกราดของหลอน หัวเราะหึๆ อยูในลําคอ ตายงั คงกราดสาํ รวจลงไปเบ้อื งลา งไมก ะพริบ ปากกบ็ อกเรียบๆ วา “ประเดยี๋ วคุณหญงิ ก็เหน็ เองวาอะไรมนั เปน อะไร” “ทาํ ไม?” หลอ นเนนเสยี งส่นั อยางไมห ายของใจ จอ งมองดูเขาดว ยสายตาผดิ หวังขมขน่ื “ทําไมคุณตอ งฆาลูกเล็กๆ ของมนั ดว ย ถาคณุ ฆาแมมนั ฉนั จะไมส งสยั อะไรเลย โธน ล่ี กู ตัวนิดเดยี ว เชอื่ งดว ย” รพนิ ทรค วกั บหุ รี่ออกมาสงใหห ลอน แตห ญิงสาวปดมือไปโดยแรง เขาจึงสูบเอง พลาง หมนุ ลูกโมซงิ เกล้ิ แอ็คช่นั ในมือ สํารวจกระสุนเพือ่ ความแนใจอีกครั้ง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

750 “ความจรงิ ผมเองกไ็ มอยากฆา มนั ถา ไมใชเพราะคณุ หญิงไปจับตองพวกมันเขา จะหา มก็ หามไมท นั คณุ หญิงยังไมท ราบวาเสอื แมล กู ออนรา ยกาจขนาดไหน ลงมันไดก ล่นิ ของมนษุ ยท่ีมา จับตอ งลบู คลําลูกๆ ของมันแลว มนั เปน ตามลา ชนิดถงึ ไหนถึงกันทเี ดยี ว และเราไมม ีทางจะหนพี น ในภาวะเชนน้ี ถาคณุ หญิงไมจับตองลูกๆ ของมนั เราอาจปลกี หนีเดนิ หลบไปเสยี โดยเรว็ แตน ี่ไมม ี ทางแลว ผมกเ็ ลยจําเปน ตอ งฆาลูกมนั เสียรแู ลวรรู อด ประเด๋ียวนังแมมันกค็ งกลบั มา แลวทนี ้มี อี ยู สองทางเทา น้นั ไมม นั กเ็ รา ไมม ีทางเลือกจริงๆ โปรดอยาโกรธผมเลย” หลอ นอ้ึงไป แตยงั ไมว ายแคลงใจ “ทําไม กเ็ ราไมไดทําอะไรลกู มันนี่ อุม เลนเทา นั้น แลว เราก็ไป มนั กลับมาพบลกู มันอยใู น สภาพเรียบรอย มนั กน็ า จะพอใจแลว ” รพนิ ทรห วั เราะตํ่าๆ ในลําคอ “ถา เสอื มันมมี โนธรรมความสํานึกผิดชอบไดอยา งมนษุ ยม นั ก็ดนี ะซคิ รบั ผมบอกแลว วา ถา มนั ไดกลิ่นคุณหญิงตดิ อยทู ่ีลกู ๆ ของมนั ละก็ มนั จะตอ งพยายามคน หาคณุ หญิงจนพบ เราเดนิ ปา กนั เพยี งสองคน มปี นส้นั กระบอกเดยี ว ยังแทบไมรูจ ุดหมายปลายทางอยูที่ไหน จะดหี รือครบั ที่ให เสอื แมล กู ออนยอ งตามหลังเราอย”ู หลอนอ้งึ ไปอกี คร้ัง กัดรมิ ฝปาก เสยี งเบาๆ อยา งปลอบใจของรพนิ ทรด ังมาอีกวา “สมมตวิ าเรายงั ไมห ลงจากพวก เรามแี คมปพกั และมกี าํ ลงั พรอ มเหมอื นอยา งเคย ผมจะ ไมหา มคุณหญงิ เลย หากคณุ หญงิ อยากจะไดล ูกเสือสามตัวน่นั ไปเลย้ี ง แลวคอ ยหาทางรับมอื กบั นาง แมมันภายหลงั ” ดารินถอนใจยาว หลอ นเพงิ่ จะเขาใจ “ถางน้ั ขอโทษ ทฉี่ ันรุนแรงกับคุณเมอ่ื ก้ี มนั สะเทอื นใจเหลือเกิน ทเี่ ห็นคณุ ฟนลกู เสอื เลก็ ๆ เหลานน้ั ตายหมดตอ หนาตอ ตาฉัน มันกําลงั นารกั นา เอ็นดู นแี่ ปลวาตรงชะงอ นหินนนั่ เปนรัง ของมนั หรอื ?” “ครับ ถา้ํ ของมันเลย กระดกู เกล่อื นไปหมด ดเู หมอื นจะเปนหวั กะโหลกคนอยดู ว ยสอง สามหวั แตเ ปน กะโหลกเกาๆ คงนานมาแลว มันมาออกลกู อยทู น่ี ่ี ลูกเสอื อายุออ นๆ นารักทุกตวั เพราะมันยงั ไมประสีประสาอะไร ชอบเลนกับคนเหมอื นแมว ทกุ ครง้ั ทผ่ี มพบมันทไี รก็ตองฆา แม มันกอ นทกุ ท”ี “แลว นีเ่ ราจะทาํ กันยังไง?” “สงบคอยมันอยูบนนแ้ี หละครับ ไมม ที างจะเคล่ือนไหวไปไหนไดอกี แลว จนกวา มนั จะ กลับมาท่ีลูกของมัน แลว คราวนี้อยา งทผี่ มบอกแลว ไมม นั กเ็ รา” ทุกสิ่งทุกอยา งเงียบสงัด จนกระท่ังไดย นิ เสยี งลมหายใจ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

751 ขณะนนั้ อากาศในดงเร่มิ ขมกุ ขมวั ลงแลว อีกไมน านมนั กค็ งมืดสนิท เวลาในดงทบึ มนั จะ มืดเรว็ เสมอ โดยเฉพาะอยางยิ่งเมอ่ื ครึ้มไปดวยพยบั ฝนเชน นี้ ท้ังสองตกอยูในภาวะทีต่ อ งนั่งแขวน อยูบนยอดไมอ ีกคร้ัง โดยยงั ไมส ามารถจะทํานายเหตกุ ารณเ บื้องหนาไดถกู นอกจากจะสงบจติ นงั่ นับจังหวะเตนของหวั ใจตนเอง เมื่อกระแสลมอันเย็นเฉยี บพดั หวนมาทางดา นเหนอื เสยี งคมขวานกระทบไมกย็ งั พอจะ แวว มาใหไ ดย นิ เปน จงั หวะ ไกลแสนไกล ประเดย๋ี วขาดหายไป ประเดย๋ี วกแ็ วว ข้นึ อกี ราชสกลุ ผเู ปน นายจางสาวกบั พรานนําทางหนมุ ไมไ ดพ ูดคําใดกันอกี ตางนั่งสงบนิ่ง กวาดสายตาสํารวจลงไปยังการเคลือ่ นไหวเบื้องลางทกุ ขณะ คาคบไมต ําแหนง นนั้ กวา งขวางพอที่ จะประคองตวั อยไู ด แตห มายถึงวาตองไมม กี ารเผลอตัวเลย และจํากดั อริ ยิ าบถ ไมส ามารถจะขยับ เขย้อื นกายไดถ นัดนกั หลอนเห็นรพนิ ทรถ อดเขม็ ขัดผาของเขาออกมา ใชปลายขา งหน่ึงมัดดา มปน สัน้ ของหลอนไว อกี ขางหนง่ึ ผกู มัดตดิ กับขอ มอื อยา งแนน หนา หลอ นก็เขาใจในทันทีวาเขาปองกนั ไมใ หป น ซ่ึงมีอยเู พียงกระบอกเดยี วนน้ั พลัดหลดุ หา งไปจากตวั ไมวาจะกรณใี ดทงั้ สน้ิ อันหมายถงึ ความรอบคอบไมประมาทเปนนสิ ัยสว นตวั ทเ่ี กดิ จากความเคยชนิ ตอ สถานการณอ ยา งดมี าแลว เวลาผานไปอยางเช่อื งชาง เตม็ ไปดว ยความทรมาน กระสบั กระสายอยา งยิ่ง สาํ หรบั ดา ริน วราฤทธ์ิ ตรงขา มกับแสงสวา งของกลางวนั ทีก่ ลบั มือลงอยา งฮวบฮาบ ทันใดนนั้ ทามกลางความเงยี บสงัด กม็ เี สยี งก่งิ ไมล่นั มาจากท่ีใดที่หนงึ่ อยา งเบา ในการ ตัง้ ใจสดับฟงเชน น้ี เสยี งของมันไดย ินอยางถนดั จากน้นั ก็มีกลิ่นสาบสางเหมอื นสตั วต ายซากโชยมา ตามลม พรานใหญขยบั ตวั อยา งแผวเบา ชาํ เลอื งไปทางหญิงสาว เหน็ หลอ นจอ งอยูทเ่ี ขากอ นแลว ยอดของพมุ ไมร ิมโขดหนิ เบ้อื งลา งดา นหนึง่ แลเหน็ สัน่ ไหวนอยๆ และมีเสียงดินในลําหว ยถลมรวง พรูอนั เกิดจากการตะกายขน้ึ มาของอะไรชนิดหนงึ่ คร้ันแลวอดึ ใจใหญต อ มานน้ั เอง ส่งิ อันเปนตนเหตุของสาบสางและพมุ ไมไ หว กป็ รากฏ รา งของมันขน้ึ แมจะคะเนไดถกู ตองมากอ นแลว กต็ าม ณ บดั นีเ้ ลอื ดในกายของ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ วราฤทธ์ิ แทบจะจบั แข็งเปน กอน จองตะลงึ ตาไมก ระพรบิ สวนหวั อนั ใหญโ ตสนี ํ้าตาลเขมจนดูเปน แดง สลบั เสนริ้วดําโผลออกมากอ นพรอมกับ ดวงตาอนั เขยี วเขม แลวรางพว งพกี ํายําราวกับมา ก็กรายลับพมุ ไมออกมาใหเ ห็นท้งั ตัว ถา ไมแ ปด ศอกกเ็ ฉียดๆ ไป และตามความรสู กึ ของหญงิ สาวในขณะนี้ สมมติวามนั กระโจนพรวดเดยี วกค็ งจะ เลยตําแหนง คาคบท่หี ลอนและพรานใหญซุมตวั อยเู ปน ไหนๆ นางพยคั ฆร ายหยุดยนื นิง่ อยกู ับท่ี วาดหางไปมาชาๆ แลว สง เสยี งคาํ รามขนึ้ เบาๆ ครั้งหนง่ึ เหมอื นจะเรียกลกู ๆ ของมัน เมอื่ ไมเ ห็นลกู ปรากฏตัวออกมา มนั กต็ ะแคงคอคลา ยจะพศิ วง พลาง เดินเลาะโขดหินเขาไปทางโพรงถํ้า [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

752 จังหวะนเี้ องหลอ นไดย ินเสียง ‘กรก้ิ ’ ขน้ึ เบาๆ มันเปน เสียงงา งนกจากปนในมอื ของรพิ นทร หลอนรสู ึกเหมือนจะหายใจไมอ อก เกาะกิ่งไมไวแ นน ดว ยมอื อนั สน่ั เทา เพยี งพรบิ ตาเดยี วทนี่ งั ลายพาดกลอนหายลบั ตาเขา ไปในโพรงถ้าํ มันก็พุงปราดออกมาที่ กลุมโขดหิน อาการเตม็ ไปดว ยความกระสบั กระสา ยลกุ ลน เอาจมกู ดมตามพ้ืนอยา งรวดเร็ว พุงไป ทางดา นซา ยและดานขวาเหมอื นจะคน หารอ งรอย รพนิ ทรยกปน ขนึ้ เบนศนู ยต าม แตเ ขาก็ไม สามารถจะปลอยกระสุนออกไปได สําหรับเปาหมายทเ่ี หน็ เพยี งลบั ๆ ลอๆ และเคลื่อนไหวอยา ง รวดเรว็ ขา งลางนั้น โดยเฉพาะอยางยงิ่ ปนในมอื เขาในขณะน้ี เปน แตเ พยี งปนสัน้ ดารินภาวนาทจี่ ะ ไดย นิ เสยี งปนระเบดิ ขึ้น แตเทาแลว เทารอดหลอ นกไ็ มไ ดยนิ อากาศที่แวดลอ มรอบกายขนและ หนักไปหมด “ยิงซิ ทาํ ไมไมย ิง!” หลอ นตะโกนกอ งอยใู นใจ นังเสือแมลูกออ นหมนุ สดู กลนิ่ อยเู ปน วงกลม แลวมันก็ตามกลนิ่ อยางรวดเรว็ บายหนา ตรงไปยังโขดหินกอ นใหญต ําแหนง ทล่ี กู ๆ ของมนั นอนตายอยู พอเหน็ กถ็ ลาพรวดเขาไปสูดดมอยู ทล่ี กู ๆ ของมนั ทง้ั สามตวั กม ๆ เงยๆ ลุกลนอยูเชนนน้ั ราวกับวา มันกาํ ลังพบกับเหตกุ ารณไ มค าดฝน สะเทอื นใจขดี สุด รพนิ ทรเลง็ ...แตใหตายเถอะ เขาไมมโี อกาสเลย สวนหวั และลําคอของมันถูกบงั อยใู น แนวซุม ไม และโขดหนิ ท่ขี ้นึ อยรู ะเกะระกะไปหมด และเขาก็ไมมีโอกาสทีจ่ ะยา ยท่เี ลอื กหา เปา หมายทต่ี อ งการไดนอกจากรอคอยจงั หวะเทาน้นั มนั ดมฟุดฟด งนุ งา นอยูที่ซากลูกๆ แลวกเ็ งยขึ้นหมนุ ควา งหันรหี ันขวาง ตาเขยี วปด บัดดลก็เผนแผลว็ หายเขา ดงไปอยา งรีบดวนเกรี้ยวกราด เสยี งคาํ รามกระห่ึมดังหางออกไป “ทําไมคุณไมย งิ ?” ดารินกระซบิ แทบจะไมม ีเสยี ง พรานใหญป าดแขนขึน้ เชด็ เหง่ือบนหนา ผาก “เห็นจดุ สาํ คัญไมถ นัด ตองยงิ นัดเดยี วใหอยู มา ยงน้ั เราเสร็จ” เขาตอบแหบๆ “แลว น่นั มนั ไปไหน?” “ยังเดาไมถกู มันอาจตามหาตนเหตทุ ที่ าํ ใหลกู มนั ตายกไ็ ด มันกําลงั งนุ งานโกรธแคน ” ไมถึงสบิ นาทหี ลงั จากนน้ั เสยี งสวบสาบก็ดังจากดงทึบเบ้อื งลา งอีกคร้ัง แลวส่ิงทโ่ี ผลมา ใหเ ห็นแทบจะทาํ ใหรพนิ ทรและดารนิ ผงะตกตน ไม นงั โครง ตวั นนั้ กลบั มาแลว...ไมไ ดกลบั มาตัวเปลา สิ่งทม่ี ันลากมาดว ยคอื รา งของมนุษยผู หนง่ึ ถกู รอยเข้ยี วเลบ็ ตะปบขย้าํ ยับเยนิ เลอื ดโทรมไปทง้ั กาย รา งน้ันไมมวี ิญญาณเหลอื อยูเสยี แลว ลกั ษณะเปน พวกตดั ไมในปา ไมอาจกําหนดสัณฐานของใบหนา ได เพราะถกู ขบแหลกเหลวไปหมด นัยนต าทะลักออกมาหอ ยรงุ ร่งิ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

753 ศพอันนาสังเวชซึ่งถูกสังหารมาอยา งสดๆ รอนๆ นน้ั ถูกลากกรากๆ มากบั พนื้ ดว ยพลัง อันมหาศาลของมนั นํามาวางไวขา งๆ กับซากของลูก นงั เสอื รายกลับมาดมท่ลี กู มนั และดมทศ่ี พ มนษุ ยส ลับกนั อยูครู กโ็ จนแผลว็ หายเขาปา ไปอีก รพนิ ทรพลาดโอกาสท่ีจะลน่ั กระสุนเปน ครัง้ ที่ สอง บัดนหี้ นาของหญิงสาวขาวซีดปราศจากสีเลือด กายสน่ั เทมิ้ “พวกตดั ไม...ทเ่ี ราไดยนิ เสียง มันฆา เขาเสียแลว !” หลอ นครางแทบไมเปนภาษา รพนิ ทรไ มต อบคาํ ใดทง้ั ส้ิน ในชว งระยะเวลาท่หี า งพอๆ กันกบั ครั้งแรก มันกโ็ ผลก ลบั มาอกี คร้งั ดารินรูสกึ เหมอื น หวั ใจจะหยุดเตน ลงในบัดนน้ั สิ่งทีม่ ันลากมาก็คือศพของชาวปาตดั ไมอ กี คนหนง่ึ บาดแผล เหวอะหวะไปทงั้ ตัวอยา งนา สยดสยองไมผ ดิ อะไรกบั คนแรก และดว ยอาการเดมิ ไมม ีผดิ มนั ลากศพ ไปวางรวมไวข างๆ ศพลกู ของมัน เดนิ วนเวียนดมอยเู ชน นนั้ พรานใหญกัดกรามแนน เขาตอ งการ เปาศีรษะหรอื มิฉะนั้นกก็ านคอของมนั แตเ หมือนจะมีอะไรมาปดบังโอกาสน้ีไวเ สยี นังเสอื รายไม เปดจดุ ตายใหแ กเขาไดถ นัดเลย ดารนิ พดู อะไรไมออกอีกแลว อาการนง่ิ ขึงไมต ิงกายเหมือนจะถกู สาปใหก ลายเปน หนิ บอกใหทราบวา หลอ นกําลังชอ็ ก หรอื มิฉะน้นั กถ็ ูกสะกดโดยเหตุการณสยองขวญั ทเี่ ห็นคาตาอันไม เคยคิดฝนมากอ นวา จะไดพ บ ณ บดั น้ี ดงเบอื้ งลางถูกปกคลุมอยใู นเงาสลวั พอจะมองเห็นอะไรไดเ พียงรางๆ เทา นัน้ อากาศมนั หนาวเยน็ จบั ขวั้ หวั ใจอยา งบอกไมถกู พรานใหญจดุ บุหรขี่ น้ึ สูบอีกคร้งั สะกดกลน้ั อารมณ ใหค ืนสสู ภาพปกต.ิ ..เขากาํ ลงั รอคอย...คอยมันตอ ไปดว ยความอดทน ซง่ึ เดาไมถูกเหมอื นกนั วา มัน จะลงเอยเอาอยางไร ระหวา งนางพยคั ฆร า ยผกู ระหายเลือดตวั นน้ั กับจอมพรานเชนเขา ซึ่งตัดสินใจ เดด็ ขาดวา ...ในครั้งนจ้ี ะยงิ ทนั ทีไมวา จะมองเห็นสว นใดของมนั โขดหิน พงไม และซากศพของคนเคราะหรา ยทั้งสองมองเหน็ เพยี งเงาตะคมุ ๆ เตม็ ไป ดว ยภาพลวงตา ณ บัดน้ี เขากด็ ี หรอื ดารินเองกด็ ี ลืมทกุ สิ่งทุกอยา งหมดสน้ิ พะวงจดจอ อยกู บั เหตกุ ารณเ ฉพาะหนา ทก่ี าํ ลงั เผชิญอยเู ทานนั้ แตว นิ าทีท่ีผา นไปมันนานแสนนาน เสยี งพงไมไ หวดังขึ้นอกี ! ปน ในมือของเขาพรอม... ภาพปรากฏในสายตาดารินทา มกลางความสลวั ราง นงั เสอื ลายพาดกลอนตัวนน้ั ว่ิงเหยาะ แยกเข้ียวขาวพนมมุ โขดหินใกลโ คนตะเคยี นทีข่ ้นึ ไปหลบอยใู นขณะนอี้ อกมา ดารินแทบจะหวีด รอ งออกมาดังๆ เพยี งแตวา ในขณะนน้ั เหมอื นมอี ะไรมาบบี คอหอยของหลอ นไว ไมใหเ กดิ เสยี งใดๆ ผานพน ลําคอออกมาได สายตาของพรานใหญใ นขณะนีจ้ ะมองเหน็ เชน ไร ดารินไมอาจทราบได แตเ ฉพาะดวงตา ท่ีลมื โพลงของหลอน...คณุ พระชว ย! หลอ นเห็น...รางของมนษุ ยต นหนง่ึ นง่ั ครอ มมาบนหลังเสือ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

754 โครง ตวั น้ัน ตาของเสือและตาของสง่ิ ที่นง่ั อยูบนหลงั เสือ สีเขียวเรอื งวาวกลาเชน เดยี วกัน ปารอบ ดานดูมืดมิดไปหมด เหน็ วาวจาอยูเ ฉพาะดวงตาสองคนู นั่ เทานน้ั มนั วิง่ ปราดมาทตี่ น ตะเคยี นท่ีหลอ นและพรานใหญซอ นตัวอยู มนษุ ยห รอื อะไรชนดิ หนึ่ง ที่นั่งครอ มมาบนหลังของมนั กระโดดลงมายนื ตระหงานกับพน้ื ตบมอื ขึ้นครัง้ หนง่ึ แลวแหงนขน้ึ ชี้ มายังคาคบตําแหนงทห่ี ลอนและรพินทรนงั่ อยู เสือรายก็แหงนดวงตาวาวขนึ้ มาเหน็ ในบดั นนั้ หลอ นไดย นิ เสยี งโฮกสน่ัน พรอ มๆ กับรา งของนงั ลายพาดกลอนทพ่ี งุ เผน ทะยานขึน้ มา แลว บัดนนั้ เองกมั ปนาทของกระสุนดนิ ขบั แรงสงู จาก .357 กร็ ะเบิดขนึ้ กึกกองใกลๆ ตัวหลอน รา งอนั ใหญโตท่กี ระโจนขึน้ มาตะปบ ปะทะกบั กง่ิ ไมเบือ้ งตํ่ากวาระดับทเ่ี กาะอยเู พยี ง เล็กนอ ย เสยี งดังพล่ักจนไหวสะเทอื นไปท้ังตน แลว มนั กล็ ่ิวกลบั ลงไปกระแทกพนื้ แผน ดนิ ดงั สนน่ั พลิกผงะดน้ิ หมนุ อยูกบั พนื้ ตรงนั้นฝนุ ตลบ แลว กค็ อ ยๆ สงบน่งิ เงยี บกริบไป ทนั ทีทมี่ นั สงบอาการ ดิ้นรน รางของมนษุ ยทย่ี ืนชม้ี ือบอกทิศทางใหเสืออยู ก็ลม แผละลงเคียงขา งมนั ไมกระดิกกระเดีย้ หลอ นปดตาหรือหวดี รองออกมาสุดเสยี งในภาพเขยา ขวญั ทเ่ี หน็ นน้ั หมอมราชวงศห ญิงดารนิ มารสู ึกตัวอีกครง้ั ตนเองตกอยใู นออ มแขนอบอนุ แขง็ แรง พรอ มกบั เสยี งรอ งเรยี กถๆ่ี พอลมื ตาข้ึนก็เห็น รพนิ ทร ไพรวลั ย หลอ นผวากอดเขาไวแ นน ตัวสน่ั เปนลูกนกรองออกมาไมเปน ภาษาอยา งหมดสติ เขาเขยาเรียกหลอ นอยูเปนเวลานาน “เปนอะไรไปครับคณุ หญงิ ...เปน อะไรไป...” หลอ นคงหลับตาแนน ชมี้ อื ไปขางลา งอยเู ชน น้นั ละลา่ํ ละลักฟง แทบไมไ ดศ พั ท “ผี! มนั ขหี่ ลังเสอื ตัวน้ันมา มันชม้ี อื มาทเี่ รา แลวเสือตวั นน้ั มนั ก็กระโจนข้ึนมาเพราะผี ชี้บอก” “ผที ีไ่ หนกันครบั ...ไหนบอกผมซคิ ณุ หญงิ เหน็ อะไร?” เขาเขยากายหลอนโดยแรงอกี ครูใหญ ดารินดูเหมอื นจะเร่มิ ไดส ตขิ ึน้ มา แตก ายยงั ส่นั เทิ้ม อยูเชน เดมิ “คณุ ...คณุ ไมเห็นหรอกหรอื ” หลอนพดู อยา งยากเยน็ ขนลกุ ชนั ขึ้นทัง้ กาย สะทานไปหมดทกุ ระบบประสาท เหมอื นจะ จบั ไข หวั ใจเตน ไมเ ปนสา่ํ ภายหลงั จากปลอบถามอยเู ปนเวลานาน ดารินจงึ บอกกระทอ นกระแทน “ฉันเหน็ คนขหี่ ลงั มันมาดว ย นาํ ทางมันตรงลิ่วเขา มาทีโ่ คนตน ไมทเี่ ราหลบซอ นอยูนี่ แหละ พอถงึ คนทข่ี ห่ี ลงั อยกู ก็ ระโดดลงตบมือแลว ช้ีขน้ึ มาบนตน ไมนี่ มนั ก็กระโจนขนึ้ มาตะปบเรา แลวคณุ ก็ยิง พอคณุ ยิงเสอื ควาํ่ น่ิงไปเทานน้ั คนคนน้นั ก็ลม ลงไปนอนตายอยูดว ย เห็นไหม เหน็ ไหม ยงั นอนอยใู กลๆ ซากเสือนนั่ ยงั ไง” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

755 จอมพรานถอนใจหนักหนว งจอ งหนา หลอ นนง่ิ ดว ยความเปนหว ง จะเขม แข็งกลาหาญ สักเพียงใดกต็ าม ดารนิ วราฤทธิ์ ก็คือผหู ญิงนั่นเอง และบัดน้ี อาถรรพณข องปา ใหญคุกคามหลอ น เขา ใหอยา งหนักเสียแลว “โธ! คณุ หญงิ ครบั ทําไมเห็นอะไรเปน ตุเปน ตะนากลวั ถึงเพยี งน้นั ผมไมเหน็ อยา งที่ คณุ หญงิ วานี่เลยสักนิด คณุ หญงิ ตาฝาดไปแทๆ ” น้าํ เสยี งของเขาเตม็ ไปดว ยการปลอบขวัญออนโยน “ผีสางทไ่ี หนกัน เทาท่ีผมเหน็ มันโผลมาคร้งั ท่สี ามน่ี มันก็ลากชาวปา ตดั ไมมาอีกศพหนึ่ง มันคาบลากมาครบั ไมใ ชคนคนน้ันขหี่ ลังมันมาอยา งทีค่ ณุ หญิงเห็น และทีว่ า มเี สียบตบมือนัน้ นะ ความจรงิ ผมตบข้ึนเองเพือ่ เรยี กความสนใจของมันใหแ หงนมองขึ้นมาพบเรา เพราะตอ งการจะหา โอกาสยิงใหถนัด พอมนั ไดย ินเสยี งกระโจนขน้ึ มาผมกย็ งิ เห็นไหมครับนอนตายอยูน นั่ สวนศพท่ี สามซ่ึงมันคาบมากน็ อนอยตู รงน้นั ” “คุณไมไ ดเ หน็ อยางที่ฉนั เหน็ หรอกร?ึ ” หลอนรอ งแหบแหง รพนิ ทรหัวเราะเบาๆ จบั ตัวหลอ นไวแ นน รสู กึ วา กายของหลอ น รอนผาวเหมือนไขก ําลงั ขึ้น “คุณหญิงถา จะไมส บายเสยี แลว ละครบั ตัวรอ นผา วทเี ดียว เหตกุ ารณมันสั่นประสาท คุณหญิงมากเกินไป เชอ่ื ผมเถอะ คุณหญิงตาฝาดไป มายก็อปุ าทานหลอนตวั เอง” “แตฉ นั เหน็ อยา งน้ันจริงๆ เห็นแมก ระทงั่ ลกู ตาวาวของคนท่ีนั่งอยบู นหลงั ของมัน และ ใบหนา อนั นาเกลยี ดนา กลัวทส่ี ดุ เห็นทาทคี นคนนน้ั ยนื ถมงึ ทงึ ช้มี ือมาท่เี ราแลว เสอื กม็ องตาม ตอน ท่ีคณุ ยงิ เสือควาํ่ ลงไปฉันกเ็ หน็ พอเสือลมหยุดดนิ้ คนทีย่ นื แยกเข้ียวชี้มอื อยูก พ็ ลอยลม ตายไปดว ย” หลอนยนื ยัน จอมพรานส่ันศีรษะชาๆ “คุณหญงิ เปนแพทย เปน นกั วิทยาศาสตร เปน นักศกึ ษาชน้ั สูง โปรดนึกถึงหลกั ของความ จรงิ แลวคณุ หญงิ กจ็ ะรวู า ส่งิ ทีเ่ หน็ นัน้ มันเกดิ จากมโนภาพของคณุ หญงิ เอง และสง่ิ แวดลอ ม ตลอดจนสุขภาพและประสาททเ่ี รมิ่ จะออ นแอลง อันเนื่องมาจากการกรากกรําหนกั ผมเคยยํ้าเตอื น ในเร่อื งนไ้ี วหลายครง้ั แลว และผมกอ็ ยดู ว ยทัง้ คน ยนื ยนั กบั คุณหญงิ เชนนี้ ทําไมคุณหญิงจึงเชอ่ื ภาพ ลวงตาถงึ เพยี งน้นั ” หลอ นหลบั ตาอีกครั้งหนาเผอื ดซดี เต็มไปดว ยทกุ ขท รมาน ซบหนา ลงกับไหลกวางของ เขาสะอืน้ “มนั คืออะไรกนั แน...ทําไมฉนั จึงเหน็ เชนนน้ั ...เห็นจริงๆ! มันอาจเปน ไดท คี่ ณุ เหน็ มุม หนงึ่ แตฉันเห็นอีกมมุ หนึ่ง ทงั้ ๆ ทเ่ี หตกุ ารณมันกเ็ ปน อันเดยี วกนั โอย! ฉัน...ฉันทนไมไ หวแลว ทําไมฉันถงึ หนาวอยางน”้ี “คุณหญิงกําลงั จับไขแลว ละครบั ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

756 วา แลวเขากล็ วงกลองพลาสติกทบี่ รรจุบหุ รอี่ อกมาแกะอยา งระมัดระวงั หยิบยาแกไ ขท ี่ มักจะมตี ดิ ไวก ับตวั เปน ประจาํ ออกมาสงใหหลอ น ดารินรบั มาอยา งฉงน หลอนถามชือ่ ยาเม่อื เขา บอกให หลอนก็รบั มาใสปากโดยดี รพนิ ทรอธิบายใหท ราบวา เขามียาจาํ เปนติดตวั อยเู สมอสาํ หรับ เหตุการณฉ กุ เฉิน โดยใสไ วใ นกลอ งบุหรี่ “ในท่ีสดุ หมอเองก็กลายเปน คนไขใ หพ รานรักษาเสียแลว ” หลอนครางแผวโหย อีกฝายหนง่ึ ยิ้มปลอบใจ สีหนา และแววตาคูนัน้ ชว ยใหห ลอ นอบอุน ขึ้น “อยาคิดอะไรใหม ากเลยครบั พรานเองกเ็ คยรอดชีวิตจากสตั วปา โดยการยิงคุมกนั จากมอื ของหมอมาแลว มนั ข้นึ กบั เหตกุ ารณและโอกาสเทานน้ั คณุ หญงิ พอมกี าํ ลงั ไตลงจากตน ไมน่ีไหม ครับ เราจะเดนิ อกี สักสบิ นาทีกอ นปา จะมดื สนิท แลวหาทพ่ี กั นอนคนื นี้ใหเหมาะๆ กวาน้ีสักหนอย” หญงิ สาวเหลอื บตาลงไปเบ้อื งลางอยางสยองใจ “ฉันไมก ลา ทจี่ ะลงไปเหยียบพน้ื ดนิ ขางลา งนอ่ี ีกแลว จนกวาจิตใจฉนั จะดกี วา น้ี กาํ ลงั ใจ ฉันออ นแอเตม็ ทีในขณะนี้ ฉนั ไมเคยกลัวอะไรในชวี ิตเทา คร้งั นเี้ ลย” “ผมนึกวาจะชวนคณุ หญิง ไปเสียใหห างจากซากคนซากเสอื เหลา นเี้ สยี เพ่ือจะไดม ี กาํ ลังใจดขี ้นึ แตถ าคณุ หญิงไมก ลาลงกไ็ มเ ปน ไรครับ” จอมพรานกวาดสายตาลงไปเบอื้ งลางทา มกลางเงาสลวั อนั คลมุ เครอื นัน้ อีกคร้ัง “ผมจะทาํ หา งพออาศัยนอนไดบนนแี้ หละ คุณหญิงรออยูบ นนกี้ อ นนะครับ ผมจะลงไป ตัดไมประเดีย๋ วจะมืดเสีย” วาแลวก็ขยบั จะไตล งไป แตแ ลวก็ชะงกั เพราะมอื ของดารินจับไหลเขาไวบีบแนน ตาท่ี จอ งประสานมามีแววผดิ แผกไป พรานใหญเขา ใจวาหลอนหวาดกลัวท่ีเขาจะผละจากลงไปเบื้องลา ง เพยี งชว่ั ขณะ จึงหวั เราะพดู ปลอบ “ผมลงไปเดยี๋ วเดยี วเทานน้ั แหละครบั รับรองวาจะไมใ หพนจากสายตาคณุ หญิงเลย คุณหญิงถอื ปน กระบอกนไี้ ว” “ฉันคดิ วา ” หลอ นพยายามบงั คบั เสยี งใหเ ปนปกติ ตอ สกู ับอาํ นาจความหวาดหวัน่ พรัน่ พรึงอยาง เตม็ ท่ี “ความออนแอของฉันคงจะทาํ ใหคณุ ลาํ บากใจไมใ ชน อยทเี ดยี ว” “ผมไมไ ดคิดอยา งน้ันเลยครับ ตรงขามผมเห็นใจคุณหญงิ เหลอื เกนิ ในภาวะเชน น”ี้ “ฉนั กเ็ หน็ ใจคณุ เหมอื นกนั ทต่ี ัวฉนั เองออ นแอเกนิ ไป และขอบใจเหลอื เกินทใี่ นสถาน- การณเชน น้ี คณุ พยายามเอาใจฉนั หมดทกุ อยาง ท้ังๆ ทมี่ นั อาจเปน ผลเสยี คุณคดิ หรอื วา ฉันจะยอม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

757 ใหค ุณลงไปตดั ไมอยูข างลา งนั่นเพยี งคนเดยี ว โดยมีฉนั อยูบนตน ไมแ ลวก็ถือปนไวสาํ หรบั เพยี งแค ปองกนั ตนเอง” รพนิ ทรห ัวเราะอีกครงั้ มองดใู บหนา อดิ โรยซีดเซยี ว ทวาแฝงไวด วยความงามไปอีกแบบ นน้ั ดวยความรสู ึกชนิดใหมแ ละแปลกออกไป “โปรดอยา หวงผมเลยครับ ปาคือบานของผม คุณหญิงตะหากเปนแขกตา งถน่ิ มา มนั ไมม ี อะไรนา กลวั สาํ หรับผมหรอก” “ฉนั จะลงไปกบั คณุ ดวย!” ดารนิ พดู เสยี งหนักๆ อยา งตดั สินใจ พรานใหญจองหนางงๆ หลอ นฝน ยมิ้ พยักหนากลา ว ตอมา “ฉันเปล่ียนใจแลว!” ความเขมแข็งหาวหาญกลบั คนื มาเปน ของหลอ นอกี คร้ัง หรืออยางนอ ยทีส่ ุด มนั กอ็ าจมา จากฤทธิ์ทิฐมิ านะและกาํ ลงั ใจอันเดด็ เดยี่ วเกนิ เพศของหลอ นนั่นเอง “ถา งั้นเราก็ไมจ ําเปน จะตองข้นึ มาทําหางอยบู นตน ไมตน น้ี” “ฉนั ก็คดิ วาอยา งนัน้ มันลาํ บากสําหรับคณุ เกนิ ไป ไหนจะตอ งตดั ไม แลว ก็หอบขน้ึ ไปผูก หางอีก เครอื่ งมอื กม็ ไี มค รบ ตะเคยี นตน น้ีก็ไมเ หมาะสาํ หรับการขัดหา งดวย และคนื น้มี นั คงจะ หนาวอยางทสี่ ดุ เพราะเราไมม ที างจะกอ ไฟบนหางได เพราะฉะนน้ั ทน่ี อนของเราคนื นี้สดุ แลว แต คณุ เถอะ ฉันจะตามคุณทกุ อยา ง” แลวหลอนกม็ องลงไปทางปากโพรงถํ้าเสอื เบ้อื งลา ง “คณุ คดิ วา ในถาํ้ นนั่ จะเหมาะไหม” เขาจองมองหลอนอยางประหลาดใจ “เหมาะมากทีเดียวครบั แตคณุ หญิงไมก ลวั หรือ?” ดารินฝนหวั เราะเบาๆ “ทําไมจะไมก ลัว ความกลวั ของฉนั ในขณะนี้มันจบั ไปหมดทั้งหัวใจแลว ละ ทกุ ตารางนว้ิ ในปายามนี้ เปนความนา สะพรึงกลวั สําหรับฉันทัง้ นนั้ ไมวา จะอยบู นตน ไมหรือบนพืน้ ดิน แตฉ ันก็ พยายามทจี่ ะขจดั มันไปเสีย เม่อื คิดวาคณุ อยใู กลฉันทงั้ คน ถาฉนั ยงั ขืนกลวั เสียจนไมมีเหตผุ ลก็ เทา กับวาฉนั ดหู ม่ินพรานของฉันเอง” รพินทรสูดลมหายใจลึก ความวติ กกงั วลของเขาเบาบางลงอยางมาก “ถา เรานอนกนั ในถาํ้ เสอื นั่นได เราจะคอยยังช่วั มากทเี ดยี ว มีผนังกนั ลมกันนา้ํ คา งและยัง กอไฟไดอ กี ดว ย ทนี่ อนก็คงสบายกวาจะปลูกหา งอยูบนตนไม ถงึ แมมนั จะอยใู นระดบั พน้ื ดนิ มนั ก็ เปนซอกลบั มกี าํ บัง คอยกอ ไฟระวังทางดา นหนา ไวทางเดียวกพ็ อแลว อีกสามดา นของเราปลอดภยั แตในดานจติ วทิ ยา เรามักจะคดิ วา ปลอดภัยในการนอนที่สูงมากกวา ท้ังๆ ท่ีบนตนไมไ มม คี วาม สะดวกสบายอะไรเลย” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

758 “ฉนั ไมกลัวพวกสัตวห รอก แตก ลวั สง่ิ แปลกๆ ทตี่ าจะมองเหน็ ไปอกี และสาํ หรับความ กลวั ในขอ หลงั นี่ อยบู นตน ไมหรืออยบู นพน้ื ดินมันก็หนไี ปไมพน บนพนื้ ดนิ เสียอกี กองไฟอาจชว ย ไดมาก อยา งนอ ยก็ดานความอบอนุ ไป! เราลงไปกนั เถอะ” เขาไตลงมากอน โดยมีหลอ นตามหลงั ลงมาตดิ ๆ รพินทรเ ริม่ ตน หากงิ่ ไมแ หง ท่จี ะเปน เชอื้ ฟน สุมไดต ลอดทัง้ คนื โดยมหี ลอนคอยชว ยอกี แรงหนง่ึ ท้งั สองชวยกันหอบฟน เหลานัน้ เขา ไป ในเวงิ้ ถ้ํา ตลอดเวลาหลอนพยายามไมห ันไปมองซากศพของชาวปาทัง้ สามที่นอนตายอยูใ นลักษณะ ชวนสยดสยอง และในขณะนัน้ กไ็ มส ามารถจะเหน็ ไดถ นดั แลว เพราะอากาศอันมดื มนลงทกุ ที เหน็ แตเ พยี งเปน เงารางๆ เทานนั้ พรานใหญตดั ใบไมส ดมาดว ย สําหรบั ปด กวาดบริเวณทพี่ ักจาํ เปน และใชป รู องพน้ื เพยี ง ไมก ่อี ดึ ใจหลังจากนนั้ ทั้งสองกเ็ ขา มาอยใู นซอกถํา้ กอไฟลุกสวา งโชตขิ น้ึ ก็พอดกี บั ทีป่ า ทงั้ ปา มืด สนทิ รพนิ ทรขยายกองไฟออกก้ันเปน แนวเรียงรายปากถาํ้ ไว ลงมือยางเน้อื ที่นําตดิ ตวั เปนเสบยี งมา ดว ย ดารินฝนกนิ เขา ไปไดเพยี งเลก็ นอ ยกอ็ ่มิ นง่ั เอาหลังพิงผนังหนิ เหมอ มองดูกองไฟทส่ี วาง วอมแวมอยเู บอื้ งหนาในระยะใกล เอามอื อันเริ่มจะหนาวเหนบ็ อังผิง แลว ประคองแนบไวก ับแกม ทงั้ สองขาง หลอนหนาวจนกายสะทา น คางส่นั กระทบกัน เสยี งลมพัดใบไมแ หวงกระทบั กนั ดงั แสกสากกรูเกรยี วอยเู บ้อื งนอก ระคนไปกบั สรรพสําเนียงไพรยามราตรี ตาของหลอนหรโ่ี รยลงดวย ความออ นเพลยี ระเหีย่ แรงและความงว ง ความรูสกึ เร่ิมโบยบินหางไกลออกไป และในท่ีสดุ ก็ผลอ็ ย หลบั ไปในลกั ษณะท่นี ัง่ เอาศรี ษะพงิ แงหนิ นน้ั หญิงสาวสะดงุ ตนื่ ขนึ้ มาในเวลาดึกสงัด พบตวั เองนอนตะแคงอยบู นใบไมน ุมทีป่ ูรองพ้นื ศรี ษะพาดอยกู บั กระบอกไมไ ผ มกี องไฟที่กําลงั ลกุ เปนถา นแดงสมุ ใหค วามอบอุนอยูเกือบรอบกาย และบนสวนหนาอกของหลอ นมสี ่งิ อบอนุ หนักๆ คลา ยผา หม คลมุ ทบั อยู เมอื่ คลําดูจงึ รูวามนั เปน แจค็ เกตหนงั ของผูช าย ความหนาวเยือกของอากาศกลางหบุ ในขณะน้ที ําอะไรหลอ นไมไ ดเลย เพราะไฟยา งเน้อื และเสอ้ื หนาที่ ‘คนใจดาํ ’ (ตามท่หี ลอ นเคยวา) เสยี สละถอดออกหม ใหแกห ลอ น รวมท้ังคอยระวังดูแลไฟกองน้นั ไวดว ย แลว เดย๋ี วนล้ี ะ คนใจดําอาํ มหติ ของหลอ นไปอยูเสียทไ่ี หนแลว? ดารินลืมตาสวา งโพลง กวาดไปรอบๆ ออ ! อยูน นั่ ยังไง หางออกไปทางปลายเทา ของ หลอนประมาณหน่ึงวานน่ั เอง น่งั กอดเขาพงิ อยโู ขดหนิ กอนหนง่ึ หนั หลงั ให ฟบุ หนาหลบั อยใู น ระหวา งซอกเขา และแขนทั้งสองทปี่ ระสานกอดเขา ไว หนั หนา ออกไปทางปากถาํ้ ซงึ่ มีกองไฟทสี่ ง ควันกรนุ กาํ ลงั จะมอดเหลอื แตถานแดงเรือ่ ๆ มีแตเ สือ้ ยีนสล าสัตวส าํ หรบั ใสในเวลากลางวนั อยเู พยี ง ตวั เดยี ว เพราะแจ็กเกตกลายมาเปนผา หม ใหก บั หลอนเสยี แลว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

759 เงยี บสงดั คงไดยินแตเสยี งนา้ํ คางหยดกระทบใบไมเ บ้ืองนอกอยูเ ปาะแปะเทานนั้ นห่ี ลอน หลับอยางสบายเอาเปรยี บเขาไปนานสักเทา ใดนะ โอ!...คงนานโขทีเดยี ว อยางนอยทส่ี ดุ มนั ก็นาน พอทจี่ ะทําใหห ลอนตื่นรูสึกตัวขนึ้ มาอกี ครั้งดว ยความสดชืน่ แจม ใสขนึ้ ผิดกับตอนที่จะเผลอหลับ ไปอยางหมดสตไิ ปในครง้ั แรก ซ่ึงในขณะนัน้ ตอใหช า งเดินเขา มาเอางวงจบั ฟาดกค็ งไมม ีวันรูสกึ อาการไขทเ่ี ลนงานอยูเ ม่อื ตอนหัวคํ่า บดั นห้ี ายไปหมดส้ินแลว ดวยการพักผอนและความอบอุนจาก เสือ้ หนังรวมทง้ั ไฟยางทมี่ ีคนคอยกอ ไวใ หก องน!ี้ หลอนคอ ยๆ ยนั กายขน้ึ ในลกั ษณะคร่ึงนัง่ ครึ่งนอน หูสดับฟงสาํ เนยี งไพรยามคอ นคืน สายตาจับนง่ิ ไปยงั แผนหลงั ท่ีนัง่ งองมุ นนั้ เงียบๆ ชายผนู ี.้ ..หลอ นบอกกบั ตวั เองอยา งขวยใจ มคี วาม นา รักอยูในความนาชังอยา งเรน ลกึ ชนิดทหี่ ลอนไมเ คยพบมากอ นจากชายใด นานเทานานทหี่ ลอ นเพงพิศอยเู งยี บๆ รา งนน้ั โงนเงนเล็กนอ ยอยา งปราศจากการบงั คับ เพราะเผลอหลบั ครัน้ แลวกช็ ะงักกกึ ลง ทรงตัวนงิ่ ๆ ตามเดิมเหมอื นจะรูสึกตวั ไมนานก็โงนเงนอกี สลบั กันอยูเ ชน นั้นในลกั ษณะสบั เงาสปั หงก คงหารไู มว าคนที่นอนอยางแสนสบายอยเู บ้ืองหลงั บดั นีต้ ื่นขึน้ มานานแลว และกาํ ลงั จอ งมองอยดู ว ยประกายตาเจดิ จรัส นาสงสาร! หญงิ สาวเอ้อื มมือไปแตะทแ่ี ผนหลงั อนั เยน็ เฉยี บนนั้ อยางแผว เบา เขาสะดงุ พรวดขน้ึ ใน พรบิ ตาอยางคนนอนไว หนั กลบั มาโดยเรว็ แลวก็พบกับดวงตาระรนื่ ทจ่ี อ งอยกู อ นแลว “ออ! คุณหญิงต่นื เม่อื ไหรค รบั นี่?” เสียงหา วตํ่าดังถามมาจากลาํ คอ “ตื่นเสอ่ื คุณสปั หงกเปนครง้ั ท่ี 66” ตาของหลอนมปี ระกายย้ิม นาํ้ เสียงแผว หวาน แลว ทรงตวั ลกุ ข้ึนนัง่ “ทําไมนั่งทรมานอยอู ยา งน้นั ทาํ ไมไมน อน หือม?” พรานใหญห ัวเราะเบาๆ หยบิ ฟน สมุ ลงไปในกองไฟท่กี ําลงั จะมอด แลวกม ลงเปาใหติด เปลวขึน้ “เมอ่ื เจาหญงิ บรรทม ทาสก็ควรจะนั่งเฝา พทิ กั ษ” หนา ของหลอนแดงปล่ัง ดาวในดวงตาทง้ั คูโ รจนลอแสงไฟ แวบเดียวท่ีรพนิ ทรไ ดเ หน็ แลว กห็ มดโอกาสเพราะใบหนา นน้ั เมนิ “มาเปนทาสตงั้ แตเมอื่ ไหรก นั ?” “ต้ังแตวนั เซน็ สัญญา” “สญั ญาใหน าํ ทางเทาน้ันหรอกนะ ไมใ ชส ญั ญาใหมาเปน ทาส” “ก็เหมอื นกันนน่ั แหละ ผทู ตี่ องตกอยูในเง่ือนไขรับใชท กุ อยาง แมก ระท่งั ตายแทนเม่ือภยั มาถึง ไมเรยี กวท าสดอกหรอื ” “ปวารณาตวั อยางน้กี ด็ ีแลว แตอ ยากจะรวู า จะเปน ทาสเชนนีไ้ ปนานสักเทาใด?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

760 “เทาทีส่ ัญญาส้ินสุดลง” “แลวตอจากนนั้ ละ?” พรานใหญถ อนใจยาว เหยยี ดมือบอดข้ีเกยี จออกไปพลางปดปากหาว “เจาหญงิ ก็คงจะไปตามวถิ ที างของเจาหญิง ทาสกค็ งไปตามทางของทาส...มนั จะมีอะไร นอกเหนือไปกวาน้ี?” เพราะใบหนานนั้ เมนิ ไปทางอนื่ อกี ฝา ยจงึ ไมอ าจจะเหน็ รมิ ฝป ากบางทีเ่ มม สนทิ เขา หากัน “เพราะอาํ นาจเงนิ อยา งเดยี วเทา นน้ั ใชไ หม ทีก่ อ ใหเกิดพนั ธะอนั นขี้ ึน้ ?” “ทาสคนนไ้ี มม สี ทิ ธจิ ะบังอาจพดู เปน อยางอ่ืนเลย เพราะทาสคนนีร้ บั เงินคาจางมาแลว และกย็ อมรับวา ตองการเงินคา จา งนน้ั ดว ย” หลอ นหนั มามองดเู ขาดว ยสายตาตรง “คุณนับถือเงนิ ตราเปน พระเจา ถงึ ขนาดนนั้ ทเี ดียวหรือ รพินทร!” กระแสเสยี งของหลอนแผว เบาก็จรงิ แตมนั ชัดเจนท่สี ดุ รพนิ ทร ไพรวัลย เบิกตากวางจองหนา หลอ นเขมง็ เหมอื นจะไมเ ชอื่ หู รมิ ฝป ากทค่ี รึ้มไป ดว ยหนวดเครามรี อยยิ้ม ชะโงกเขา มาใกลห ลอ นถามเสยี งสงู “ไหน? เจา หญงิ พูดวายงั ไงนะครับ ทางฟง ไมถนัดเลย พดู ซํ้าอกี ครัง้ เถอะ” หลอนกดั ริมฝป าก แววตาเปลยี่ นเปนรา วราน “ฉันพดู วา คณุ นบั ถอื เงินตราเปน พระเจาถึงขนาดนน้ั ทเี ดียวหรอื ฟง ชดั หรอื ยัง?” เขาสน่ั หนา เอามือปองหู ชะโงกใกลเ ขามาอกี “ไมใ ช! ประโยคน้ดี เู หมอื นจะยงั ตกหลน อยู พดู ใหค รบประโยคเดิมซคิ รับ” ดารินสหี นาประหลาดใจกง่ึ ฉิว “เอะ! ตกหลนอะไรกัน ฉนั กพ็ ดู อยา งนแ้ี หละ คณุ วาตกอะไรหรอื ?” “ตกในตอนทา ยปดประโยคนะ วา ยงั ไงนะ กรุณาเอย ใหครบเหมอื นประโยคครงั้ แรกซ”ิ “คุณนับถอื เงนิ ตราเปน พระเจา ถงึ ขนาดนน้ั ทเี ดียวหรอื รพินทร!!” จอมพรานสูดลมหายใจเขา เต็มปอด หลบั ตาลง เอามอื กอดอดเอนหลังพงิ ผนงั หิน พมึ พาํ “ช่ืนใจ...” ดารินขมวดควิ้ งงๆ “อะไรกนั นี่ หมายความวายังไง คาํ ถามของฉนั ชน่ื ใจคณุ นกั หรอื ?” “คาํ ถามมนั บาดใจ...” เสยี งตอบเนบิ ๆ ยังหลับตาย้มิ อยูเชน นนั้ “แตชอื่ ‘รพนิ ทร’ ท่ีผา น ริมฝป ากของเจา หญิงออกมาเปนครงั้ แรกอยา งชดั ถอ ยชดั คํา มันเปนความช่ืนใจ ครงั้ แรกทาสคนน้ี คิดวา จนกระทงั่ ตายจากกันไป หรอื วา แยกจากกนั ไปตามวถิ ที าง คําวา ‘รพินทร’ จะไมม ีโอกาสผา น รมิ ฝป ากเจาหญิงออกมาเสียอีก” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

761 ราชสกุลสาวองึ้ ไปนาน หลอนกาํ ลงั คดิ ทบทวนตวั เองอยูเ หมือนกนั และหวั เราะออกมา กรอยๆ “ แปลวา ฉันไมเ คยเรียกชือ่ คุณเลยง้ันหรอื ?” “เรยี กครับ” เขาบอกนํ้าเสยี งเรอื่ ยๆ ควกั บหุ รอ่ี อกมาจุดสูบ ศรี ษะพงิ โขดหนิ ในทาผอนอารมณอยู เชนน้ัน “แตเ รียกวา ‘ตาพราน’ หรืออยา งดีท่สี ุด ‘น!่ี นายพราน’ ความจรงิ ผมเองก็มีชอื่ อยใู น ทะเบยี นสาํ มะโนครวั ของมนุษยโ ลกเขาคนหนงึ่ เหมอื นกัน แตเจา หญงิ คงจะชงั นาํ้ หนา เสยี จนไม ยอมใหชื่อนผี้ า นรมิ ฝปากออกมา เพง่ิ จะมาไดยนิ เรยี กชดั ถอ ยชัดคําคืนน้ี กร็ สู ึกเหมอื นกับวา โลกนยี้ ัง ไมท ารณุ โหดรา ยเกินไปนกั ” “เปนความจรงิ หรอื น่ี ที่ฉนั ไมเคยเรียกชอ่ื คณุ เลย” “จากวนิ าทีแรกที่เราพบกันจนกระท่ังคนื นแ้ี หละ...” แลวเขากป็ องหนามองออกไปยังความมดื มดิ ของปาเบ้ืองนอก พูดหนา ตาเฉยวา “ปา ทง้ั ปาดเู หมอื นจะสวา งเปน สที องไปหมด เมื่อรพินทร ไพรวลั ย ไดย ินใครคนหนงึ่ ขานนามนอี้ อกมาเตม็ ปากเปน ครัง้ แรก ขอบคณุ เจาปาเจา เขา” ภายหลังนงั่ องึ้ เหมอื นจะพิศวงตวั เองอยเู ปนครใู หญ หลอนก็บอกวา “ถา เปน อยา งนั้นจรงิ ฉันกข็ อโทษดวย ฉันนกึ เหตุผลไมอ อกเหมอื นกนั วา เหตไุ รตั้งแต เรารูจักกนั มา ทาํ ไมฉันถงึ ไมเ รยี กชอื่ คณุ เลย และทาํ ไมถงึ เกิดมาเรยี กเอาคนื น้ี แต. ..คุณยังไมไ ดตอบ คําถามของฉันเลย คุณ รพนิ ทร ไพรวลั ย” “จําเปน นกั หรอื ครบั ทีท่ าสจะตอ งตอบ?” หลอนขมวดคว้ิ อีกคร้ัง “เลกิ เลน สาํ นวนประชดแดกดนั เสียทเี ถดิ ระหวางคุณกับฉัน ลกู จา งกบั นายจางนน่ั คอื ขอ เท็จจริง ไมใชเ จาหญิงกบั ทาส เขา ใจ...ลูกจา งจะหมดพันธะกับนายจางในทนั ทที ีเ่ งื่อนไขสัญญา จางสุดสน้ิ แตท าสกับเจา หญิงไมมวี นั จะหมดสิ้นไดห รอก นอกจากจะตายจากกนั ไปขา งหน่งึ ...เอา ละ...” หลอ นพยกั หนา “ตอบคาํ ถามทย่ี งั ไมไ ดต อบซิ?” พรานใหญพ น ควันบุหรี่ลอยควางเปนวงกลมหนาทบึ ลมอันสงดั ในเวงิ้ ถาํ้ ทําใหค วันกลมุ นั้นทรงตัวคงรปู อยไู ดน าน สายตาของเขามองจับอยทู ี่กลุมควันอยา งปราศจากความหมาย และ หลอ นก็มองดทู ่ีนั่นดว ย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

762 “ถา ผมจะเลอื กเอาในระหวา งความเปนทาสกับเจา หญงิ มันพอจะเปน คาํ ตอบในคําถาม ไดไ หมครับ” คว้ิ งามขา งหนงึ่ เลิกขึน้ นอยๆ “อยาลืมวา ตลอดชวี ติ ทีเดียวนะ ไมใ ชเ พยี งแคพ ันธะสญั ญาทต่ี มี ลู คา เปนเงิน” “อีกสกั รอยชีวติ พนั ชวี ติ ก็ได ถาชีวิตตายแลวและเกดิ ใหมจ ริง” ในประกายแสงวบั แวมของกองไฟ ตาทั้งสองคูพ บกนั สนทิ นง่ิ ประหนงึ่ กระแสแมเ หล็ก ตา งขั้ว “รจู กั เจาหญิงคนน้ดี แี ลว หรอื ?” “น่เี ปน เร่อื งนา เวทนาตวั เอง” ดารนิ วราฤทธ์ิ ยมิ้ เยน็ ๆ คลี่เส้อื แจก็ เกตของเขาเองทีค่ ลมุ ตวั หลอนอยอู อกสงคนื ไปให “ขอบคณุ มากทสี่ ละใหฉนั มาเปนเวลากวา คอ นคนื แลว เอากลบั คืนไปเถอะ ฉนั อบอุน สบายดีแลว ” “รังเกยี จ?” หางเสยี งของเขาแตก ขณะทร่ี ับเสือ้ มาโยนลงขา งๆ ตวั อยา งไมแ ยแส หมอมราชวงศคน สวยไมตอบ มองดูเขานิง่ ๆ อยูเ ชนนน้ั เปน ครกู ็ลกุ ขึน้ เดินมาทรดุ คกุ เขา อยขู างๆ หยบิ เส้อื ตวั นนั้ ข้ึนมาคลีค่ ลุมใหท ไี่ หลของเจา ของเส้อื เองดว ยมืออันแผว ละมนุ ตาตอ ตาสบกันในระหวา งเพียงชวั่ คืบ “ใช! รงั เกยี จ! เปนยงั ไง พอใจไหมทีฉ่ ันเอานิสยั ของคณุ มาใช. ..” เขานิง่ หลบั ตาเฉย รสู กึ วาตวั เองถกู ผลักลมตะแคงเสยี หลกั ไปจากผนังหินทพ่ี งิ อยู แต แทนท่ีศีรษะจะฟาดกบั แงห นิ กลบั รูสกึ วา มสี งิ่ ออ นนมุ รบั ไวแ ทน พอจะผงกหวั ลกุ ขนึ้ มากม็ ฝี ามอื กดไวท่ใี บหนา พรอมกบั เสยี งกระซบิ “เจาหญิงนอนอยางสุขสบายมาเต็มอม่ิ แลว คราวนีถ้ ึงคราวทท่ี าสจะตอ งพักผอ นเสยี บา ง ...อยา ขดั คําสงั่ นะ!” “ทาสยังไมงว ง...” “งวงหรอื ไมงว งกน็ อนใหห ลบั พรุงนี้ทาสยงั จะตองมหี นา ที่คุม ครองเจา หญงิ อีก ไมใ ช เพียงคนื นี้เทา นั้น” “ทาสหลบั เสียแลว ใครจะปกปก พิทกั ษภ ัยใหเ จา หญงิ ” “เจาหญิงปกปก พิทักษภ ยั ใหแ กตนเอง และใหทาสคนนีไ้ ดในระหวางทท่ี าสหลบั ” เขาผงกหัวขน้ึ อีกครัง้ แตก็ถกู ผลกั กระแทกลงไปสคู วามหยุน อนั ออ นนมุ เหนอื กวา หมอน นิ่มใดๆ ในโลกตามเดมิ มเี สยี งกระซบิ เฉยี บขาด “นอน! ประเดย๋ี วจบั หวั กระแทกหินสลบเลย คุณเปน มนษุ ยป ถุ ชุ นธรรมดาคนหนง่ึ เทา น้นั นะ ไมใ ชเ หลก็ ไหลมาจากไหน สะบกั สะบอมมาทั้งวันแลว ไมม เี วลาพักผอนเลยกต็ ายเทานน้ั ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

763 จริงของหลอ น เขาไมใ ชเหล็กไหลมาจากไหน เพราะไมก ่ีชวงลมหายใจหลงั จากน้นั เขาก็ หลบั เปนตาย... จอมพรานรสู กึ ตวั ตนื่ ขึ้นมาอกี คร้ัง มนั เปนเวลาเทาใดไมทราบได แตเ หน็ แสงสวางสลวั ๆ สาดเขา มาทางปากถาํ้ เสยี งนกปา แซส น่นั ลน่ั ดงดานนอก ไฟท่กี อไวเ หลอื แตควันกรนุ ๆ รางไดส ดั สว นของ ดาริน วราฤทธ์ิ ยืนบงั แสงสลวั อยูตรงปากทางเขา หนั หลงั ให แหงน หนา สูดอากาศยามเชา ตรูอ ันเย็นฉาํ่ ลมรงุ พัดเสนผมสยายปลวิ ไสว เขาจองรางงามสมสว นทางดา น หลังน้นั เงยี บๆ พลางพยายามนึกทบทวนความจํา แลว กน็ ึกหวั เราะเยอะตวั เอง เมอ่ื สรุปความคิดวา ตนเองคงจะฝน ไป มันเปน ความฝน ที่ทาํ ใหห วั ใจวนุ วายอลหมานเสียนก่ี ระไร! รพินทรผดุ ลกุ ข้นึ โดยเรว็ หลอนคงไดย นิ เสยี งไหวกายของเขาจึงหันกลับมา...ไมมปี ญหา อะไรตออะไรของเขาคงฝนไปแนๆ พรานใหญบอกกับตนเอง...เพราะสายตาคูน นั้ ของหลอ นมนั ยนื ยนั อยูชดั -สายตาหย่งิ ๆ ของนายจา งเหมอื นเชน ท่ีมองมายงั เขาทุกครั้ง ขณะทีส่ ะบดั หนา ไลค วามมนึ งง และจดั แจงเติมฟนกอไฟ เตรียมอนุ เสบียง หลอ นก็เดิน เขามาทรดุ กายนั่งตรงขา ม “ฉันไมอ ยากจะบอกคณุ เลยวา ฉันเห็นอะไรแปลกๆ เม่ือคืนน้ี หลังจากทคี่ ณุ หลับไปแลว ” หลอ นพดู อยา งเรา รอ นกระสบั กระสายทพี่ ยายามจะบงั คับใหเปน ปกติ รพนิ ทรเหลอื บตา ขึน้ มองอยา งประหลาดใจ “คณุ หญิงเหน็ อะไรครับ?” ดารินหอ ไหลล ง ประสานมือท้งั สองกอดอก แลว หวั เราะออกมาอยา งขันตวั เอง “อยา ใหเลา เลย ขืนเลา ไป กเ็ ทากับขยายความเปน โรคประสาทพิการของฉันใหคณุ รู” พรานใหญห วั เราะไปดว ยเบาๆ ตอ บหุ รี่ที่เหลอื อยูสองตวั สุดทา ย สง ใหแ กห ลอนตัวหน่งึ และสูบเองตัวหนึง่ “เลาดีกวา ครับ ดกี วา จะเก็บไว บางทผี มจะอธิบายได” “เร่ืองขนหวั ลกุ ทงั้ นั้น มันนาแปลกนะ ตอนทคี่ ณุ ตื่นและเฝา ฉันอยู ฉนั หลบั อยา งสบาย ทสี่ ุด ไมมอี ะไรกระโตกกระตากเลย แตพ อฉนั อยูย ามแทนคณุ โดยคณุ หลับบาง อะไรตอ อะไรมนั เลน งานฉันแทบแย ดีแตส ตู ง้ั สตปิ ลอบใจตนเองไวทกุ ขณะ โดยพยายามคดิ เสียวาประสาทหู ประสาทตามนั ฟนเฟอ นไปอยางท่คี ุณเคยบอก” “คุณหญิงเหน็ อะไร?” “ครงั้ แรกสุด” หลอนพดู ชา ๆ เอามอื ลบู แขนตนเองท่ีขนเริม่ ลุกเกรียวขนึ้ มาอกี “ฉนั เหน็ หนา คุณในขณะทนี่ อนหลบั อยู คอยๆ เปลย่ี นไปทลี ะนอ ย จนกระทงั่ กลายเปน หนา ท่ฉี ันไมเ คยรูจ ักมากอนเลย ย่งิ จอ งนานเขา กเ็ หน็ วาคณุ มีเขี้ยวโผลออกมาท้งั สองขางเหมือน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

764 มนษุ ยห มาปางน้ั แหละ พอขย้ตี า ภาพใบหนา เขย้ี วงอกของคณุ ก็หายไป แตพอดๆู มนั ก็งอกออกมา อกี ฉันตองขยต้ี าอยูหลายครง้ั ทีเดยี ว” พรานใหญถอนใจเฮอื ก สา ยหนาชา ๆ “ขอบคณุ เจา ปา ท่ีคณุ หญงิ ไมยิงผมเขา ให อตี อนเหน็ เขย้ี วงอกออกมา” ดารินหวั เราะกรอ ยๆ “ถึงฉันจะหวาดกลัวตกใจเพยี งไร ฉนั ก็ยงั ไมถ งึ กบั เสยี สตถิ งึ เพยี งนน้ั หรอก และน่พี ดู จรงิ ๆ นะ ไมใชม าแกลง พดู ลอ คุณเลน ฉนั เห็นอยา งนนั้ จริงๆ ในทส่ี ุดฉนั กน็ กึ ถงึ คาถาสมาผสี าง นางไมข องคณุ ขึน้ มาได ไมร จู ะยดึ เอาอะไรเปนท่ีพง่ึ กเ็ ลยภาวนาทอ งบนไป มนั ไดผ ลเหลือเกิน หลงั จากนน้ั ฉันไมเ หน็ ภาพใบหนา ของคุณเปลยี่ นแปลงวกิ ลวกิ ารไปอกี แตพอน่ังเคลมิ้ ๆ ไปไดส กั หนอย ก็ไดยนิ เสยี งประหลาดอะไรกไ็ มรู เปนเสียงคลา ยปพ าทยน างหงสหรอื มโหรที ่เี ขาประโคม ในงานศพนะ ลอยมาตามลม ตอ มาก็ไดยนิ เสียงปา ลั่นคึ่กไปหมด ราวกับมกี องทัพเดนิ ผา นมา มเี สียง ฆองโบราณ เสียงกลองชนะ ฉันพยายามจะปลุกคุณ แตก ็ขยับเขย้อื นตวั ไมไ ดเ ลย รสู ึกเหมือนจะเปน ตะคิวไปหมด” “ฝน !” เขาบอกสัน้ ๆ ดารินมองดูเขาดวยสายตาตรง เต็มไปดว ยประกายจรงิ จงั เนน เสียง “อาจเปนความฝน กไ็ ด แตเ ปน ฝน ในขณะทฉ่ี นั ลมื ตาและมคี วามรสู กึ ครบถว น เพียงแต ไมม พี ยานรว มรับรูเห็นเทาน้นั ” “เลา ตอ ไปซิครับ” พรานใหญก ลาวเนบิ ๆ ตอ มาเหมอื นจะไมส นใจอะไรนกั “แลวฉนั กเ็ หน็ กองทพั จริงๆ เปนกองทัพของสิงสาราสตั วทกุ ชนดิ เคลอื่ นขบวนผานปาก ถ้ําท่เี ราอาศัยหลบนอนอยนู ่ีไป กลางขบวนกองทัพสตั วอ ันนากลัวเหลา นนั้ มีชายแกห นวดเคราสี ขาว หนาแดงราวกับทาดว ยชาด นง่ั มาบนหลังเสอื โครงสดี ําสนทิ ตวั ขนาดมาเทศ ภาพเหลานน้ั ผา น สายตาของฉันไปเหมือนภาพในจอหนังงนั้ แหละ ปาทัง้ ปาสวา งไสวไปหมด แตละสัตวเ หลา นน้ั ราว กับจะเปนธาตฟุ อสฟอรสั สวา งดว ยตนเอง ฉนั กระดกิ ตวั ไมไดเ ลยแมแ ตนิดเดียว เพยี งแตประสาท ตาเห็นและประสาทหูไดย นิ เทา นัน้ ” “แลวตอจากนนั้ ?” รพนิ ทรค งถามเสียงเรื่อยๆ มาเชนเดิม มือสาละวนอยกู บั การยางเนื้อ “กองทัพสตั วเ หลา น้ันผา นไปหมด ทกุ สง่ิ ทกุ อยา งกก็ ลับเปน ปกติเหมือนเดมิ ฉนั จะปลกุ คณุ ขนึ้ ในขณะทฉี่ ันขยบั เขยอื้ นตัวไดน ั้นแลว แตเ ห็นวา ไมม ีประโยชนอะไร กเ็ ลยปลอ ยใหค ณุ นอน ตามสบาย” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

765 “นี่ไมใชพวกบา นปาเลา ใหผ มฟง นะครบั แตผเู ลา เปนแพทยห ญงิ ดารนิ วราฤทธิ์ นักวิทยาศาสตรผูผา นโลกเจริญขดี สดุ มาแลว และกเ็ คยหวั เราะเยาะในเร่อื งอยา งน้ีมากอ นดว ย...” พรานใหญพดู เรียบๆ แลว กห็ ัวเราะออกมา “ยกประโยชนใ หแกค วามตาฝาด หรือความฝน ดกี วาครบั ขนื คิดมากประสาทเสยี เปลา ๆ ผมก็เคยบอกคณุ หญิงแลว วาในปามนั เกดิ อะไรพิลกึ ๆ ใหเ ราเหน็ ไดเสมอแหละ แลว กพ็ ิสูจนไมได ดวย คราวนี้คณุ หญิงรสู ึกกบั ตัวเองอยา งจงั ทีเดยี ว แตถ งึ อยางไร ผมก็ขอชมเชยท่ีคณุ หญงิ สามารถ ควบคุมสติไวไ ดดมี าก สิ่งทค่ี ุณหญิงเหน็ ถาเลา ใหชาวปาฟง เขาก็ถอื วา เปน นมิ ติ ดขี องการเดนิ ปา ขน้ั มหาโชคทเี ดยี ว เอายังไงละ ขนาดเจาปา มาสาํ แดงตัวใหเห็น ผมเองบนบานศาลกลา วมานกั ตอนัก อยปู ามาก็นาน ไมเคยเห็นจังๆ อยางคุณหญิงสักที ส่งิ ทคี่ ณุ หญิงเหน็ ตรงกับพวกพรานปา ละแวกนี้ เลากันครบั คอื เจาปา ถ่ินนีห้ นวดเคราสขี าว และชอบข่เี สอื โครง สีดําลวน” ดารนิ เมมรมิ ฝปาก ยกมือทง้ั สองขน้ึ แตะขมับ ทาทางของหลอนใชค วามคดิ ขนาดหนัก จอ งหนา เขาอยูเ ชน นน้ั “ทาํ ไมมนั ถงึ ลีล้ บั อศั จรรยอ ยา งนน้ี ะ ฉนั พยายามเฝาถามตัวเองอยตู ลอดเวลา วา มนั เปน ความฝนหรืออะไรกันแน เสียดายเหลือเกินที่ขณะทเ่ี ห็นนนั้ ฉันตกอยใู นลักษณะแบบผีอาํ คือ กระดกิ กระเดยี้ ไมไ ดเ ลย จะวา คร่ึงหลบั ครึง่ ต่ืนก็ได ลักษณะแบบนถ้ี า จะวเิ คราะหก ันในทางจิตเวช วทิ ยา ก็คืออาการสมั ผสั ทางประสาทท่หี กนั่นเอง สตั วแ ตละชนดิ ท่ีเหน็ ลวนแตเ ปนสตั วด ุราย รปู รา ง ประหลาดๆ ไมเ คยเหน็ มากอ นทั้งนั้น แตม ันก็พากันผา นไปเฉยๆ ไมไ ดแสดงทาวา หันมาเหน็ หรอื สนใจกบั โพรงถํ้าทเี่ รานอนอยูน่เี ลย” “คณุ หญิงตนื่ ตลอดเวลาหรอื ครบั หลงั จากท่ีผมนอนหลบั ไปแลว” “กเ็ คลิ้มๆ แตเ ชอื่ วา สว นมากรสู กึ ตวั ตลอดเวลา เพราะฉนั นัง่ ไมไดน อน คอยเติมกองไฟ อยูเรอ่ื ย คุณละ หลับดหี รือ?” รพินทรป ด ปากหาว บดิ ขเ้ี กยี จจนกระท่ังกระดกู ลน่ั แลวตบตนคอแรงๆ “หลับอยางไมเ ปนทา เลยครบั ชางเหยยี บกค็ งไมร ูสกึ ตัว แลวก็ฝน พสิ ดารอะไรวนุ วายไป หมด” “ฝน ยังไง?” หลอ นถามพาซอื่ พรานใหญหันหลับไปมองดูตําแหนงที่เขานอนอยแู ลว ยักไหล “ฝน วานางฟาเหาะลงมา ประทานตักใหห มอนหนุนอยางแสนสขุ พอตน่ื ข้ึนมาหวั หนุน อยกู ับทอนไมแ ขง็ โปก ” “กเ็ ปน ความฝน ที่ดีน”ี่ ดารินกลา วดว ยสีหนาเฉยๆ เรยี บๆ “ถึงจะดียงั ไง มนั กเ็ ปนแตเ พยี งความฝนเทา น้ัน รีบๆ ทานอาหารเสยี เถดิ ครบั ประเดย๋ี วฟา สวางกวานอ้ี กี นิด เราจะออกเดินทางเลย เชอ่ื วาวนั น้ีคงจะไดขา วพวกเราบางเปน แน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

766 ท้ังหลอ นและเขาบรรจุกระเพาะดว ยเนือ้ เกง ยา ง อนั เปน เสบียงตดิ ตวั มาตง้ั แตเ มือ่ วานโดย ปราศจากรสชาตไิ ปตามมีตามเกดิ และมนั กเ็ ปน มื้อสดุ ทา ยพอใหหนกั กระเพาะ กลวั้ คอดว ยน้าํ ใน กระบอก ซง่ึ เหลอื อยเู พยี งเลก็ นอ ย การมโี อกาสใหนอนหลบั พักผอ นกันบางพอสมควรสําหรับเมือ่ คนื ท่ีผานมา ทาํ ใหแ ชม ชน้ื มกี าํ ลังข้ึน ระหวางนง่ั กินกนั อยู ตะขาบตวั หนึ่ง ใหญข นาดเทาฝา มือ สี แดงราวกับไฟยาวศอกเศษ เล้ือยพรวดพราดออกมาจากซอกหินไปทางดา นทด่ี ารนิ นง่ั อยู หญิงสาว เผน พรวดเดยี วขา มกองไฟเขา ไปทางเขาอยา งใจหายใจคว่ํา หลอนไวพอตวั ตะขาบใหญต วั นนั้ แลน หายเขาไปในซอกมดื อกี ดานหน่ึง มนั คงตน่ื ตกใจอะไรมากกวาที่จะเจตนาพงุ ออกมาหมายทาํ รา ย มนษุ ย ซ่งึ โดยแทจรงิ แลว กไ็ มใชนิสยั ของมนั ท่จี ะจโู จมคนกอ น หลอนทําทา ขนพองอยา งขยะแขยง “โชคดที ี่เมือ่ คืนน้ี มนั ไมเ ล้ือยออกมากดั เราเขา มนั อยแู คจ มูกเราน่ีเอง” “ถา ไมเ หยยี บ หรอื ไปนอนทบั มันเขา มนั กไ็ มท ําอะไรหรอกครับ” รพนิ ทรบอก จดั การกลบดับกองไฟเตรยี มยา ยที่ออกมาขา งนอก “ความจริง ตะขาบเปนสัญลักษณแ สดงความสบายใจชนดิ หนึ่งของพราน” “สบายใจยงั ไง?” “ถา เหน็ ตะขาบชกุ ชมุ ปว นเปยนอยูบ ริเวณไหน ก็เปน อนั เชือ่ แนไดวา เราปลอดภยั จาก พวกงพู ิษตา งๆ โดยเฉพาะอยางย่ิงงูจงอาง ไมตองคอยระวงั ตัวใหเ สยี เวลา” “เอะ ! ทาํ ไมหรือ?” “ธรรมชาติจัดสรรสัดสวนของมนั ไวไ ดแ ปลกมากครบั มคี วามยุตธิ รรมและไดส มดลุ ดี เสมอ มีการทําลายลางแพช นะกนั เองอยใู นตัวในรปู แบบหมุนเวียน แบบไซคลิคออรเ ดอร งูจงอาง เปนสัตวที่ดเู หมอื นจะมพี ษิ รา ยที่สุด แตนาแปลกทม่ี นั กลวั ตะขาบ ทงั้ ๆ ทตี่ ะขาบตัวเล็กนิดเดยี ว พษิ ก็นอ ยกวา มนั แพฤ ทธก์ิ ันยงั ไงไมท ราบ ซํา้ ยังเปน คแู คนคอู รกิ ันเสียดว ย ตะขาบรวู างจู งอางมีรังอยทู ี่ ไหน พวกมนั จะตอ งดน้ั ดนไปกัดใหไ ด และงถู าถกู ตะขาบกัดก็ไมมีทางรอด ไมย อมสูหนาเลย มนั กลัวกนั มาก เพราะฉะนน้ั มตี ะขาบทไี่ หน งูจงอางหนหี มด จงึ พอยดึ เปน หลักเช่ือถอื ไดว า ถาเหน็ ตะขาบ เราไมพ บงูจงอาง และตะขาบมนั กไ็ มเ ปนพษิ เปน ภัยกบั เรามากนัก” “แปลกเหลอื เกนิ จรงิ เหรอ?” หลอนรอ ง สหี นา ประหลาดใจ ระคนงุนงง จองหนา เขาเหมือนจะคน หาความจริง “จริงซคิ รบั แลวกไ็ มใ ชเรอ่ื งลกึ ลับพสิ ดารอะไร มันเปน กฎของธรรมชาติ เปน ตรรกศาสตร นํ้ากรด แรงขนาดไหนพอถูกดา งเขา เทาน้นั กรดก็หมดฤทธิไ์ ปเลย ในวงการ วิทยาศาสตรเอง กย็ ังมขี อ พสิ จู นใ หเ ห็นถึงทฤษฎที าํ ลายลา งกันเองอยา งนใ้ี หเ ห็นชดั อยูแลว ” เขาพดู เรือ่ ยๆ กม ลงหยิบกระบอกไมไ ผ แลวพยกั หนา ชวนหลอนใหอ อกไปนอกบรเิ วณ ถาํ้ สปู าเบื้องนอก ซึง่ บัดนเ้ี รม่ิ จะมองเหน็ อะไรไดช ัดขน้ึ แลว ทามกลางหมอกตอนเชาทีป่ กคลุม บางๆ อยทู วั่ ไป [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

767 “ธรรมชาตขิ องสัตวโ ลก กเ็ ชนเดยี วกนั ชา งตวั เทา บานกลัวมดแดงตวั เทาขผ้ี ง งเู หาเจอะ พงั พอนกเ็ ปน ฝายทจี่ ะตอ งกลายเปน เหย่ือ มสี ตั วทพ่ี อจะยกเปน ตัวอยา งงา ยๆ อยสู ามชนดิ ทพ่ี ิสจู น ชดั ถึงวงหมนุ เวียนแบบไซคลคิ ออรเ ดอรอ ยา งท่ีวา น่ี คอื ไก หมู และตะขาบ ท้ังสามชนิดนแี้ พช นะ ไลกันเปน รปู วงกลม ไกท ่ีบงั อาจเขาไปแยง ขา วหมูกนิ มักจะถูกหมตู วั ดๆุ และโมโหรา ยขย้ําเอา แหลกเหลวและกัดกนิ เปน อาหารไป สว นหมถู กู ตะขาบกดั นดิ เดยี วก็ตองตายไมม ีทางแกเลย แตแ ลว ไกถ า ไปพบตะขาบเขา เปน หวั เราะกาก ไลจ ิกกนิ เปน อาหารอันโอชะ ตะขาบถา เจอะไกเปน หนไี ม พน แนๆ ถกู จกิ ทีสองที กห็ งกิ หงอดหมดฤทธ”ิ์ แลวเขากห็ วั เราะออกมา กลา วตอ มาอยางขนั ๆ วา “เม่อื สมยั เดก็ ๆ คุณหญิงเคยเลน ‘ลาๆ ตตี้ ่ําโปง’ หรือวา ‘ยนั ยนิ เปา ฯ’ บางหรอื เปลา ครบั ?” หลอนพลอยหวั เราะออกมาดว ย “เคย! แลว มันเก่ียวอะไรกนั ” “น่นั แหละ ทฤษฎเี ดยี วกนั ไมม ีผิด เดก็ ๆ จะซอนมือไวก อน และนาํ ออกมาประชนั กนั ใน เวลาเดยี วกนั โดยแสดงความหมายของมือแทนสิง่ ตา งๆ ซ่ึงแพช นะกนั ในรปู ไซคลคิ ออรเ ดอรนี่ แหละ ความจริงไมใ ชเร่ืองเหลวไหลไรสาระตามประสาเด็กเลย แตเปน ตรรกศาสตรท่เี อามาจาก ธรรมชาตวิ ิทยาทเี ดียว โดยเดก็ อาจไมร ูตวั ” “เพิ่งรูนเ่ี องวา คณุ เปนนกั ปรชั ญาตวั ยง” ดารนิ พูด พรอมกบั ชําเลอื งมองดูเขายิ้มๆ “แตผมกเ็ ปนอะไรไปไมไ ดมากกวา พรานนาํ ทางรบั จา ง” เม่อื ตางพนบรเิ วณปากถ้ําเสอื ออกมา การสนทนากันดวยอารมณร่นื กพ็ ลันสะดดุ ชะงกั ไป อยา งเฉียบพลนั เพราะภาพสยดสยองอนั เปนพยานของเหตกุ ารณร า ยที่เกดิ ข้ึนเมอ่ื ใกลคํา่ ของเม่อื วาน ศพทเุ รศของชาวปา ตัดไมสามศพ และซากของนังเสือแมล ูกออ นรายกาจตวั นัน้ ยงั คง นอนเรียงรายอยูใตต นตะเคยี นใหญ ในระหวางโขดหินคู เม่ือเย็นวานเห็นในลักษณะไหนก็คงอยใู น ลกั ษณะนน้ั โดยไมมกี ารขยบั เขย้ือน นาประหลาดที่เมอ่ื คนื ซึง่ ผา นมา ไมม สี ัตวช นิดใดเขา มารบกวน ซากศพเหลานน้ั เลย ดารนิ ชะงกั นดิ หนงึ่ สีหนา เปลีย่ นไปเมอ่ื นกึ ถึงภาพตดิ ตาทห่ี ลอนเหน็ ซ่ึงจน บัดนีก้ ย็ งั ไมส ามารถบอกไดว า มนั คืออะไรกันแน หลอนเหน็ ดวยจกั ษุภาพแทจ รงิ หรอื ประสาท หลอน รพินทรอานความรสู ึกของหลอ นออก หนั มาย้มิ ปลอบใจ แลว เดนิ นําตรงไปยงั ซากศพ เหลา น้ัน ดารนิ ขบั ไลความประหวน่ั หวาดพรนั่ พรงึ ทเี่ กาะหวั ใจอยอู อกไป แข็งใจสบื เทา ตามหลงั เขา ไปดว ยอยางกระช้นั ชดิ ในยามที่แสงตะวนั ขน้ึ แลว เชนน้ี มันไมด ูนา กลวั เหมอื นขณะทหี่ ลอ นเหน็ ใน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

768 แสงขมุกขมวั ยามคํา่ ของเมื่อวาน แตลกั ษณะของศพก็ชวนสังเวชนยั นต าอยูดี คนหน่ึงถูกกดั เสยี กา น คอแทบขาดหลุดออกจากตวั ศรี ษะหมุนไปอยทู างเบื้องหลงั และตาเหลอื กถลนเบิกโพลง แสดงถงึ ความหวาดกลวั ขดี สดุ กอ นทวี่ ญิ ญาณจะออกจากรา ง อกี คนหนึ่งหนังบนศรี ษะถูกตลบลงมาปดอยู ครงึ่ หนา เหน็ กะโหลกหัวขาวโพลน ลักษณะเปน กะเหรยี่ งดว ยกนั ท้งั คู สภาพของศพกาํ ลงั แข็งตัว นางเพชฌฆาตลายพาดกลอนยามทสี่ น้ิ ฤทธหิ์ มดลมปราณแลว เชน น้ี ดูตวั มนั กไ็ มใ หญ อะไรนัก ผดิ กบั ขณะท่มี ันยงั มีชีวิตอยเู ม่ือเยน็ วาน กระสนุ .357 แม็กนัม่ จากมอื ของรพนิ ทรเปน กระสุนประกาศติ โดยมือที่เกิดมาเพอ่ื เปน พรานโดยแท มันเจาะเขา เหนือดง้ั จมกู ทะลตุ นคอราวกบั จับวาง การยงิ แบบนกี้ ค็ อื การยงิ แบบ ‘หยดุ มฤตย’ู ไมว ามันจะเปนมฤตยูชนดิ ใดก็ตาม แลว ท้ังสองกเ็ คลอื่ นมาหยุดพจิ ารณาอยเู หนอื ศพของชายเคราะหรายคนท่ีสาม ซ่งึ นอน หงายอยโู คนตน ตะเคยี นใกลๆ กบั ซากเสือ บาดแผลจากศพนด้ี เู หมอื นจะนอ ยกวาอกี สองศพมาก เพราะมรี อยถกู ขย้ํา คอตอหกั และขาดใจตายทันทเี ทา นั้น ไมถึงกบั เหวอะหวะนกั ดารินจองที่ศพนน้ั แลวเมมปาก หลับตาลง หนา ของหลอ นขาวซีด พรานใหญเ หลอื บตาขึ้นสงั เกตอาการของหลอ น พรอมกับถามวา “ศพน้ใี ชไ หมครบั ทีค่ ณุ หญงิ เห็นวา นงั่ มาบนหลงั เสือ แลว ตบมอื ชีใ้ หเสือดเู ราบน ตนไม?” ม.ร.ว.หญงิ คนสวยพยักหนานดิ หนึง่ มองสบตาเขาดว ยประกายจริงจงั ระคนไปดว ยแวว แสดงความรูสกึ ยากทจี่ ะอานออก กายส่นั นอ ยๆ “ใช คนนี้แหละ” หลอนรบั เสยี งแหบแหง เกอื บจะไมไดยนิ จองมองดสู ภาพของศพแนวแน เหมอื นจะ คนหาสงิ่ ลล้ี ับทแ่ี ฝงอยู “จนกระทงั่ เดย๋ี วน้ี มันยงั ตดิ ตาฉันอยู เห็นทกุ อิริยาบถการเคล่ือนไหวทเี ดียว เขานั่งครอม มาบนหลงั เสือเหมอื นจะเปน นายของมนั สีหนาแสยะ นาเกลยี ดนา กลัวท่ีสดุ พอเสือวิง่ มาถึงตรงนี้ ...” หลอนช้ที ี่หมายใหด ู “เจาคนนก้ี เ็ ผน ลงมายืนถางขาจังกา ตบมอื ดังสนนั่ แลวแหงนข้ึนไปบนตน ตะเคียน พรอมกบั ช้ีมือ เสอื มันกแ็ หงนตามแลว มนั กเ็ หน็ เรา จากน้ันเสือกก็ ระโจนขึน้ มา ขณะทีเ่ สือกระโจน เจาคนนย้ี งั ยนื จงั กา อยใู นอาการเดมิ เหมอื นจะคอยคมุ เสอื อยงู นั้ แหละ พอคุณยิงเปรย้ี ง เสือพลิกลง ไปดิ้น เขาก็ลมแผละลงเฉยๆ ลม ในลกั ษณะท่ีเหน็ นอนอยอู ยางเดี๋ยวนแ้ี หละ ฉนั มองเห็นภาพที่เลา มาใหฟ งนี้ ดว ยเลนสจากนยั นต าของฉนั ทงั้ สองขา ง!” พรานใหญม องดหู ลอ นแลว ยิ้มๆ อยูในสหี นาเชนนน้ั “พจิ ารณาดูสภาพของศพซิครบั แลว นิติเวชวิทยาจะบอกคณุ หญงิ ไดในทนั ทวี า เขาถกู เสือตวั นี้กดั ตายสนิทกอ นแลว โดยบาดแผลจากทคี่ อน่นั เมอ่ื เปนเชนน้ี เขาจะน่ังมาบนหลงั เสอื แลว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])