เพชรพระอุมา เล่ม4ไพรมหากาฬ

869 อยางไรหลอ นก็เปน ผหู ญงิ คนเดียวในคณะ เขาอดทีจ่ ะสมเพชไมไ ด แลว กย็ ่ิงเหน็ ใจ เม่ือเห็นนกั มานุษยวิทยาคนสวย พยักหนา อยา งเดด็ เดย่ี วพดู สน้ั ๆ “ไมตองหวงฉนั หรอก” รพนิ ทรถอนใจเบาๆ ภายหลงั จากพกั เหนอื่ ยอกี ครูใ หญแ ลว เขากเ็ อาเชือกมดั เอวตนเอง ไวเ ปนอนั ดบั แรกอยางมนั่ คง “เพ่ือความปลอดภยั เราตอ งผกู ติดกนั ไวทง้ั หกคนระหวา งที่ไตข ้ึนไป ใครคนใดคนหนงึ่ พลาด อีกหาคนยังพอจะชว ยยดึ ไวไ ด ดกี วาท่ีจะแยกกันเปน อสิ ระ เพราะถาพลาดพล้งั อยางไร จะไม มโี อกาสชว ยกนั ไดอ กี เลย” ภายหลงั จากคดิ อยเู พยี งอึดใจเดยี ว เชษฐากเ็ ขา ใจและเหน็ พอ งดว ย เอามัดเอวตนเองเปน คนทีส่ อง ท้ิงระยะหางจากรพนิ ทร โดยสายเชือกยาวประมาณสามเมตร คนตอไปคอื ดารนิ ถัดไปก็ ไชยยนั ต เกดิ และแงซายเปน คนสดุ ทาย ชว งหางของเชอื กมีระยะเทา กนั การผกู ตดิ ตวั กนั ดว ยสายเชือกอันเดยี วกันทงั้ หกคน พอจะสรา งความอบอนุ ใจใหไดบา ง อยางนอยทส่ี ุด ถา ใครพลาดเขาสกั คนก็ยังตดิ อีกหลายๆ คน ทีช่ ว ยยดึ ไวเ ปนสายโซ และหลกั ประกนั อันมัน่ คงทีส่ ดุ ก็คอื รพนิ ทรผ ูเปน ตน เชอื กไตน ําขนึ้ ไปเปน คนแรก และแงซายผเู ปน ปลายเชอื กร้ัง ทาย ไรเฟลของทกุ คนบดั นีถ้ ูกสะพายไวก ับไหล ในทาเฉียง มือและเทา เปน อสิ ระ สาํ หรบั ทํา หนา ทป่ี น ปา ยอยางเดยี วเทา น้ัน ชะงอ นแลวชะงอนเลา ท่ีตางคอยๆ ไตเรยี งกนั ขน้ึ ไปเปนทางอยา ง แชม ชา ทา มกลางลมบนทพี่ ัดแรง โกรกกระหนํา่ มาแตละครงั้ เหมือนจะพัดใหห ลดุ ลงไปจากเหลี่ยม หินท่อี าศัยเกาะพยุงตวั ยามน้แี หละท่ตี า งคนตางตระหนกั ถงึ คณุ คา แหงการรว มชวี ติ เปน อนั หนึ่งอัน เดยี วโดยแทจ ริง ชวี ติ ทง้ั หกรวมมาเปน ชีวิตเดยี ว! นาประหลาดใจในขอ ทวี่ า เมื่อมีการปองกนั ตระเตรียมอยา งไมป ระมาทเชน นี้ ทกุ คน สามารถจะผา นหนา ผาสงู ชนั บริเวณนนั้ ขนึ้ ไป โดยไมมใี ครเสยี จงั หวะพลาดพลัง้ ลงเลย แมแตด ารนิ ผซู ึ่งทุกคนในคณะเปน หว งกงั วลมากท่ีสดุ เพียงแตวาหลอนเหน็ดเหนอ่ื ยอิดโรยมากกวาทุกคน เทา นัน้ เม่อื พน หนาผาขึ้นมาถึงยอดไม ใบหนา งามน้นั ขาวเผือด รมิ ฝปากแหง ผาก ทุกคนถอนใจ ยาวอยา งโลง อก ปลดสายเชอื กท่ีผูกโยงออกและลงนง่ั พกั หญงิ สาวนอนฟบุ ลงกับพนื้ หิน พี่ชายเขา มาน่งั ประคอง และทุกคนก็เขามารายลอมหลอ น “ฉนั ไมเปน อะไรหรอก” หลอนบอกหอบๆ หลับตาลง “หนา มืดไปหนอยเทา นน้ั พกั สักประเดยี๋ วกค็ งหาย” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

870 คณะพรรคทงั้ หมด มองดหู ลอนอยา งรสู ึกเหน็ ใจยิง่ ไชยยนั ตเ อาผาเชด็ หนา ชุบนาํ้ ใน กระบอกจนชมุ โชก แลวสง ไปใหห ลอ นเช็ดตามใบหนา และลาํ คอ แงซายรนิ น้ําผง้ึ สง มาใหจบิ แต หญงิ สาวสัน่ หนา พมึ พําขอบรน่ั ดี หลอ นดื่มเขา ไปเกอื บครึง่ แกว ใบหนา อนั ซดี ขาดเร่มิ ปรากฏสี เลือดข้ึน พยายามจะเบนศรี ษะออกจากการซบอยกู บั อกของพ่ชี าย ผูประคับประคองอยู แตเชษฐาดงึ ใหนอนลงกับตัก พดู อยา งปราณี “นอนลงเสยี กอ นเถดิ นอ ย เรายังไมร ีบรอนนักหรอก ทุกคนกเ็ หน่อื ยกนั แทบขาดใจ ท้ังนนั้ เราจะพกั กนั สกั คร”ู นอ งสาวฝน ยมิ้ พยายามดงึ ตัวขึ้นนงั่ จนได ขาท้งั สองส่ันรกิ แทบจะเหยยี ดไมอ อก “นอยเปนปกตเิ รยี บรอยดแี ลวคะพใ่ี หญ โปรดอยาหว ง” ไชยยนั ตเ อื้อมมือมาจบั ขาของหลอ นไว บีบใหเ บาๆ “ฉนั เหน็ เธอเหยยี บหนิ พลาดสองครัง้ ใจหายหมดนึกวา หอ ยตอ งแตง กลางเวหาเสยี แลว ขอเทา แพลงหรอื เปลา ?” หลอ นส่นั ศีรษะ แววตาแมจะอดิ โรย แตกเ็ ปน ประกายทรหด ฮดึ สสู ุดขดี “ไมหรอก แคเคล็ดนิดหนอยเทา นน้ั แตก ็พอเดนิ ตอไปได” พรานใหญท รดุ ตัวลงนง่ั ตรงหนา มองดนู ายจา งสาวผแู กรง เกินรูปโฉม ดวยความสงสาร ระคนชมเชยนาํ้ ใจ เขารูตวั เองดวี า นับตง้ั แตเ ร่ิมเขาปามา การนาํ คณะนายจางไตเ ขาในครง้ั นี้ เปน ทางมหาวิบากและเสี่ยงอันตรายท่สี ดุ เหนือกวา ทกุ ครงั้ อยางไรก็ตาม เม่ือเปรียบเทียบกับหนทาง กนั ดารในอนาคตขางหนา นีก่ เ็ ปรยี บไดด ว ยแบบฝก หัดข้นั ตน เทาน้นั “อยา วาแตค ุณหญงิ เลยครบั พวกเราทกุ คน รวมทง้ั ผมเองดวยก็ยงั แทบแยไ ปเหมือนกนั ” เขาเอยขึ้นอยา งออ นโยน หลอ นมองตอบดว ยสายตารูทนั หัวเราะเสยี งปรา “ขอบคณุ มาก ทอี่ ุตสา หใหก ําลงั ใจฉัน คนอ่นื จะยํ่าแยส กั ขนาดไหนฉนั กไ็ มร ูเ หมือนกัน นะ แตสาํ หรบั คุณนะ รูส ึกวาเหมอื นเดนิ ขน้ึ บันไดบา นแคส บิ ช้นั เทานนั้ แลว กค็ งจะว่ิงเขยงก็องกอย ขน้ึ เขาลงหวยไปไดอีก 20-30 กิโลเมตรอยา งสบาย” รพินทรหัวเราะ ส่นั ศีรษะชาๆ “โธ! ผมกเ็ ปน มนษุ ยปุถุชนธรรมดาเหมอื นๆ คณุ หญงิ นัน่ แหละครับ ทําไมผมจะไม เหนื่อย ผานหนา ผาตอนนี้มาได เรากเ็ บาตวั แลว ตอไปนเ้ี ดนิ ลงเขาอยางเดียวเทานนั้ สบายกวาทแี รก มาก” “ทําไมไมพ าปน เขาอกี สักสบิ ลกู ละ ” ความเหนือ่ ย บวกกบั อารมณเดมิ ทาํ ใหห ลอนเกเรข้นึ มาอีก พรานใหญไ มต อบ นอกจากยิม้ ๆ แตพช่ี ายหันไปลูบหลังนอ งสาว บอกน้ําเสยี งเอ็นดูวา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

871 “อยาไปประชดเขา ออกจากหลมชา งแลว เปนเจอแน แบบฝกหัดในตอนนเ้ี พยี งแคช ้ัน ประถมเทาน้นั คอยๆ เรียนรไู ปเถอะ อกี หนอ ยก็เคยชินเกงไปเอง เดย๋ี วน้กี เ็ กง ขนึ้ มากแลว” “นับวา เปน โชคดีมากนะ ทพ่ี วกเราใหรพนิ ทรน าํ ออกเท่ยี วลา สตั วกอน และก็มเี หตุจําเปน เฉพาะหนา ทจ่ี ะตองออกตดิ ตามไอแหวง ” ไชยยนั ตเอยขนึ้ พรอมกบั เอนตวั ลงนอนยาวเหยียดอยา งหมดแรง “สิ่งตางๆ ทเี่ ราเผชิญมา มันเทากับเปน การ ‘อนุ เครื่อง’ ใหเ กดิ ความเคยชินชํานาญใน หนทางทจ่ี ะไปเผชญิ ขางหนา เปนการฝกฝนในตวั ไมว า จะในดา นใดทัง้ ส้ิน ตอ ไปอะไรหนกั มนั ก็ จะกลายเปน เบา ถาไมค ุนกบั มันเสียกอ นแบบน้ี จๆู ไปโดนเขา คงจะแย นกึ วาจะไปถึงหลม ชา งก็พอ อยตู วั แลว ” “พอจะตอ ไปไหวไหมครบั ผมกะวาเราจะทานอาหารเทย่ี งกนั ทตี่ นี ดอย และนอนกนั ใน ดงกลางหบุ ” รพินทรหนั ไปพดู หยงั่ เสียงเบาๆ กับเชษฐา “ตกลง!” หวั หนา คณะเดินทางตอบงายๆ พรานใหญช ําเลืองไปทางดารนิ แผวเสยี งลงเปน กระซบิ “ผมเปนหวงคณุ หญิงเทาน้นั แหละครบั วนั น้รี ูสกึ เธอจะเหนอื่ ยมากท่ีสดุ ถา ยงั ไงแลว เรา พักทานอาหารเทย่ี งกนั เสยี ทนี่ ีก่ อ น แลว คอ ยหารือกันใหม” ดารนิ ไดย นิ แวว ๆ ก็รองบอกมาวา “ขอใหรูไวด ว ยวา ฉนั ไมใ ชต ุมถว งของการเดินทางคณะน้ี ถาฉันไมส ามารถจะรวมทาง ไปกับคณะได ไมวาจะในโอกาสไหน ทกุ คนไมต อ งหยดุ รอ ท้งิ ฉนั ไดเ ลย” เสยี งของหลอ นฉะฉานชดั เจน ความทิฐิ หัวรั้นของหลอน แมข นาดพีช่ ายเองกย็ ังไมก ลาขวาง แลว ใครจะขวางได รพินทร ไพรวลั ย ยอมตระหนกั ด!ี ดาริน วราฤทธ์ิ! ไมตอ งการใหใ ครพิจารณาวาหลอ นเปน คนออ นแอ ไมต องการใหใครนับ เอาวาหลอนเปน ‘ผูหญิง’ คนหนึ่งในคณะเดนิ ทางนี้ มนั กอจดุ เรม่ิ ตน ก็ดว ยการพยายามหา มปราม ขัดขวางของเขากอนนั่นเอง อยา งนอยทีส่ ดุ เทา ทีร่ ว มเหตุการณก นั มา เขาก็ยอมแพ ยอมรบั นบั ถือ แลว ในเรื่องความทฐิ จิ นสดุ ใจขาดดน้ิ ของหลอ น มันแสดงถงึ หวั ใจอันเขมแขง็ เดด็ เดยี่ วเกินหญิง ซ่งึ บางขณะมนั กค็ านกับเพศ และกาํ ลงั กายของหลอ นเอง แตนั่นไมใ ชเ ปน ส่ิงท่ีหลอนคาํ นงึ เมอื่ แรกเขา ก็อยากจะดูฤทธหิ์ ลอนเหมือนกันวาจะไปสกั แคไหน แตเ ด๋ยี วนปี้ ระจกั ษชัดแลว วา ราชสกลุ สาวสวย ผูน้ี มั่นคงตอทฐิ ขิ องหลอ นจริงๆ ยิ่งหามกเ็ หมือนยง่ิ ยุ รูชดั กนั เสียเชน น้ี แทนท่ีจะคิดลองดีเหมือนแตก อ น รพนิ ทรก ็มีแตความสงสาร เขาจะไม ทําอะไรเปน การยั่วยทุ ฐิ ิของหลอ นโดยเด็ดขาด โดยเฉพาะอยางยงิ่ ในกรณีที่จะเปน ภยั มาสูตวั หลอ น เชนน้ี [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

872 บร่ันดอี ีกคร่ึงถวย จนหนาเปน สชี มพแู ก ม.ร.ว.สาวคนสวยกผ็ ดุ ลกุ ข้นึ สะบัดขาอนั ชา เปนตะครวิ ไปหมด พอเลอื ดฉีดแรงไปทว่ั รา ง กาํ ลงั ของหลอ นก็เรม่ิ กลับคืนมา หันมาทางพ่ชี ายและ พรานใหญ ผนู ่งั พักสนทนากนั อยูเบาๆ พดู ข้นึ ลอยๆ วา “โอเค เรยี บรอย เดินตอ กันหรอื ยังละ อยา เสยี เวลาเลย” “คุณหญิงแขง็ แรงแลว แตพวกเรายงั เหนอ่ื ยอยูเลยครับ” รพนิ ทรพดู สหี นา เรยี บๆ ซอนยิม้ “เพราะฉะนนั้ ขออนญุ าตนั่งพกั สักสบิ นาที มนั คงไมท าํ ใหเสยี เวลามากไปนัก” “ดีเหมือนกนั ขาท้งั สองขา งของฉนั ก็ลา ไปหมดแลว ขอนอนแผอกี สักเด๋ียวเถอะ” ไชยยนั ตสนบั สนุนมา ขณะนอนหลับตากางมือกางเทา “พก่ี เ็ ต็มกลนื เหมอื นกนั ” เชษฐางอเขาเขา มาใชมือตวั เองบบี นวด “ถา มันสูงกวานอ้ี กี นิดเดยี ว เห็นทีจะรวงลงไปแน หากไมจ าํ เปนจริงๆ แลว คราวหลงั หาทางเดนิ ใหม ันสบายกวา นด้ี กี วา แมจ ะออมหนอยกย็ งั ด”ี ประโยคหลงั เขาหนั ไปพดู ยม้ิ ๆ กบั จอมพราน แตรพินทรย อมทราบดีวา ทัง้ เชษฐาและ ไชยยนั ตพ ยายามพูดใหส อดคลองกับเขา เพื่อเอาใจดารนิ นนั่ เอง เพราะทงั้ สองชายยอ มจะซมึ ทราบ ในนสิ ัยของหลอนดอี ยูแ ลว พรานใหญลอบสาํ รวจดูบคุ คลทัง้ สามอยา งชื่นชมอยเู งยี บๆ ทงั้ สามคนรักสนิทกลมเกลียวกันดียงิ่ อยา งนา ชน่ื ใจ แมว าจะดูจากผวิ เผนิ เหน็ ขดั แยงกันอยตู ลอดเวลากต็ าม อันน้นี เ่ี องจึงเปน เหตผุ ลสรปุ ได อยางแนน แฟน วา เหตุใดจึงสามารถรวมเสย่ี งอนั ตรายดว ยกันคร้ังน้ีได พักใหญต อ มา การเดินทางกเ็ ริ่มตน ขึน้ อีกครง้ั ทัศนวิสัยรอบดานเร่มิ จะกระจา งชัดขึ้น บางแลว แดดตอนสายจดั สอ งผา นมานหมอกลงมาเปน ทาง สามารถมองเห็นภมู ปิ ระเทศรอบดา น กวางไกลข้ึน ปา เบ้อื งลา ง ในระหวางวงลอ มอนั กวา งใหญข องทวิ เขา มองเห็นเขยี วทึบลงไปไมไกล นัก เปน ดงดบิ ลักษณะกนกระทะไพศาล สลับไปดว ยเนนิ และลมุ นอ ยใหญ เหลอื ทีจ่ ะคณานบั เหมือนมองดภู าพจาํ ลองในแผนที่ “หุบทเี่ ราเห็นอยูน่แี หละครบั ชาวปา เรยี กกนั วา ‘หุบหมาหอน’” พรานใหญบอกขนึ้ ดว ยเสยี งหาวๆ ขณะทเี่ ชษบาและไชยยนั ตก าํ ลงั ใชก ลองสอ งทางไกล สาํ รวจอยู “จากหนองนํ้าแหง จนถงึ หลม ชา ง ปา นเ้ี ปน ปาดทุ ส่ี ุด ไมมใี ครคอ ยกลา ผานเขา ไปนกั มัน อยูในวงลอ มของกาํ แพงเขารอบดาน เปนแอง อยใู จกลางพอดี แตก วา งใหญมาก...เน้ือท่ีเปนพันๆ ตารางกิโลเมตร” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

873 “ทึบเหลือเกิน!” ไชยยนั ตพ มึ พาํ ออกมา สงกลอ งใหดารนิ “สตั วเห็นจะชมุ ?” “ไมต อ งหว งหรอกครับ ตง้ั แตเห็บทาก ขน้ึ มาจนกระทัง่ แรดหรอื ชาง รวมทั้งไขป า ผมเอง กไ็ ดรับเชื้อมาลาเรยี มาจากปา น้ี ตดิ ตวั เรื้อรงั อยจู นกระท่งั ทกุ วนั น”้ี “ฮา ! บอกกลากอนนะ นายพราน” ดารนิ สะดงุ รอ งเสียงหลงเอด็ ออกมา หันขวบั มาจองหนาเขา ตาเบิกโพลง “สัตวร ายสกั เพียงไหนก็ชา งมันเถอะ ฉนั ไมห วัน่ หรอก ขออยา งเดยี วเทานั้น ไอส ัตวกอ ความรําคาญชวนขยะแขยง ประเภทเหบ็ หนอน หรอื ทาก ฉนั ไมเ อาดวยแลว คราวน้ยี อมแพจ รงิ ๆ ขอใหเ หน็ ใจฉนั บางเถดิ แมว า จะไมเห็นใจในเรอ่ื งอืน่ ๆ” พรานใหญย ิ้มขนั ๆ ดารนิ มสี ีหนา ขวญั หนดี ฝี อเอาจริงๆ เมื่อเขาเอยถงึ เหบ็ และทาก “เสือ ชา ง หมี แรด คุณหญิงไมก ลวั ทาํ ไมถึงมากลวั สัตวต วั กระจิดรดิ ” หลอนทําตัวสน่ั ขนลุกขนชนั “บรือ๋ ว! บอกไมถูกหรอก พดู จรงิ ๆ นะนี่ บอกกลา วเสยี กอน ฉันไมเ อาดวย เดย๋ี วไดห นั หลงั กลบั เทานนั้ ” “เสรจ็ กัน เสรจ็ เอาอตี อนเจอทากน่เี อง” ไชยยนั ตบ น เบาๆ พลางหัวเราะหๆึ “สอบเอน็ ทรานซไมผ า นเสยี แลว นอยเอย เหน็ จะไมไดไปเทือกเขาพระศิวะแน ถา มัวแต กลวั ทากอยู เดนิ ปามนั กต็ องพบทุกอยา งนน่ั แหละ ไมวาจะเหบ็ ทาก รนิ้ ไร อยากสบายตอ งนอนอยู กบั บา น เรอื่ งเล็กเหลือเกิน ทเี สือชา งไมย กั กลวั ” ม.ร.ว.สาวคนสวย หนาซีดลงอยางนาสงสาร ทําหนา เหมอื นจะรองไห พูดเสยี งเครือ “โธ กฉ็ ันเกลยี ดมนั นี่นะ ขยะแขยงออก ไมรูจะไปสูรบกับมันไดย ังไง สัตวอ ่นื ไมวา จะ รา ยกาจสกั ขนาดไหน ฉันไมห วน่ั สกั นดิ สหู นา มันไดทง้ั น้นั บอกแลวยังไงวาไอสตั วนา ขยะแขยง ประเภทน้ัน ฉนั ยอมแพร าบ ไมเ อา ไมไปดว ยแลว” หลอนทรดุ ตวั ลงนงั่ “ไมไป เธอก็ตองอยูคนเดยี วตรงน้ี หรือไมกเ็ ดินไปทางอ่นื คนเดยี ว แลวคอ ยไปพบกันท่ี ปา หวาย” ไชยยนั ตท ําหนา ขงึ ขังกระเซา “ยงั ได เชิญไปเถอะ ทิง้ ฉนั ไวท ีน่ ่แี หละ” ดารินพดู สะบดั ๆ รพนิ ทรเดินเขา มาใกล ย้มิ ออ นโยน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

874 “ไมม ใี ครทง้ิ คุณหญงิ หรอกครับ โปรดอยาวติ กไปเลย เราอยา เดนิ ผานในบรเิ วณทมี่ นั มี ทาก หรือเห็บชมุ เสียก็แลว กนั หรอื ถาจาํ เปน จริงๆ ผมก็มยี าใหค ณุ หญงิ ทาง รับรองไดว าจะไมมีทาก ตวั ไหน เกาะตวั คุณหญงิ ไดเ ลย ลกุ ขน้ึ เถดิ ครับ” หญิงสาวครงึ่ ยม้ิ คร่งึ บงึ้ กัดเล็บ “อยาหลอกกนั นะ!” “ไมหลอกซิครบั โธ...” “ไมร ูละ พาฉนั เดินเขาไปในปาทากเมอ่ื ไหรล ะก็ ฉันไมย อมไปดว ยอกี แลว จะท้งิ ฉันไวก ็ ตามใจ” “ปา ชนื้ แฉะมากหรอื รพนิ ทร? ” เชษฐาเอย ขน้ึ อยา งเครง ขรมึ “สว นมากครับ เวลาหนาแลง ปา ทไ่ี หนแหง หมด มีบรเิ วณหบุ หมาหอนนี่เทานนั้ ทเ่ี ขยี ว ชอมุ อยทู ัง้ ป” “ดลู กั ษณะของปา แลว มันยงั ไงพิกลนะ” หวั หนาคณะเดินทางกลา วพรอมกบั ยกั ไหล ยมิ้ เลยี่ นๆ “รูสกึ วาจะเปน โลกอกี โลกหนึง่ โดยเฉพาะ ไมมที างตดิ ตอกบั ปารอบดา นอน่ื ๆ เลย เพราะ เขาสงู ชนั ลอมไวรอบดา น คณุ เคยผานบอ ยไหม?” “กไ็ มบอ ยนกั หรอกครับ เพียงส่หี าครัง้ ถาไมจาํ เปนจริงๆ ผมก็ไมผ านเขา มาเหมอื นกนั ผมไมเ คยมาดกั สตั วในหุบนล้ี ําเลยี งออกไปขายเลย ไมร จู ะขนออกไปไดยงั ไง เพราะตอ งปนเขา ขน้ึ มา ในนเ้ี ปน แหลงปลอดของพวกสัตว มันอาศัยหลบภัยไดเ ปน อยา งดี แตผมเชอื่ วามนั จะตอ งมี ทางดานแหง ใดแหงหนง่ึ สาํ หรับใหสตั วปา นอกหลบเขา มาในปา นไ้ี ด เพราะผมเคยตามกระทงิ ลําบากตัวหนงึ่ เมือ่ ปก ลาย และมาพบไดตวั มนั ในปานี้ เปน การตามเขา มาอยางเดาสมุ เชน นั้นเอง ก็ ไมค ิดมากอนเหมอื นกนั วาจะพบมนั ในนี้ ไมเชอ่ื ในทแี รกวา มนั จะไตเขาชันขน้ึ มาไดอ ยางไร เมือ่ ปรากฏวา มันหนีจากปา นอก เขา มาในปา นไ้ี ด กต็ องแปลวามที างผา นสาํ หรบั มัน ผมสงสยั อยูทุก วนั น้ี วา ไอแ หวง จะมีทีห่ ลบซอนอยูในนก้ี ไ็ ด เวน ไวแ ตว า ผมยังไมส ามารถสํารวจพบทางเขาออก ของพวกสตั วท ่ีใชเ ปนทางตดิ ตอระหวา งปา ในและปา นอกเทานั้น มันจะตอ งเปน ทางลับทส่ี ุด และ ถาเรารู เราก็คงไมต อ งลําบากไตห นาผาเสย่ี งขนึ้ มาอยางเม่อื ครูใหญน”ี่ สหี นา ของเชษฐา เตม็ ไปดว ยความกังขาในคําบอกเลาของเขา “เอ ถา มันนาคดิ เสยี แลวละ รพินทร มองดูดว ยสายตาผาดๆ นี่ รสู กึ วาดงทึบในแอง กระทะทเี่ ราเหน็ อยูนี่ ไมน าจะมีทางผานเขา ออกติดตอ กับปา รอบนอกไดเ ลย นอกจากปนหนาผาชนั ขน้ึ มาอยางพวกเรา สตั วที่จะไปได จะมกี เ็ หน็ จะเปน พวกสตั วเล็กทป่ี น เขาไดเ ทานน้ั แตคุณบอกวา คณุ ตามกระทงิ จากปานอกแลวเขา มาพบในดงนี้ ถา กระทิงมันไปได ชา งก็ไปได วา แตค ณุ แนใ จหรือ วา กระทงิ ตัวนนั้ เปนตวั เดยี วกันกบั ท่คี ณุ ตามมาจากปา นอก” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

875 “แนใ จครบั กระทงิ ตวั นน้ั เปน กระทิงรา ย พวกชาวปาเรยี กมนั วา ‘ไอจา ว’ ผมตามมนั มา เปน เวลาสามปเ ต็มๆ แตก ไ็ มไ ดต ามจรงิ จงั อะไรนัก ครง้ั สดุ ทา ย พบมนั ประจนั หนา ท่ีหวยยางแฟง ผมไมทนั รตู วั มากอ น ถือลูกซองแฝดบรรจุลูกขนาดเกา เม็ดลํากลองหน่ึง สว นอกี ลํากลองเปนลูกยิง นก มันพุงเขาใส ผมก็เลยเหนี่ยวออกไปพรอ มกนั ทงั้ สองไก แลว ก็ว่งิ ขน้ึ ตนไม โชคดที ม่ี ตี นตะเคยี น อยใู กลๆ พอดีบญุ คาํ กับเกดิ ตามมาทนั มนั ก็เลยเปด ไป หลงั จากนัน้ ผมก็ตามมันอยางกวดขนั เพราะ มนั ฆา กะเหรี่ยงเสยี อกี หลายคน รอยมันขาดๆ หายๆ อยทู ีต่ ีนเขาลกู โนน ” พรอ มกบั พูด เขาช้มี อื ใหด ูเขาทะมึนทางดานตะวันออกเฉยี งเหนือ “ผมพยายามคน เทาไหร ก็ไมพ บวา มนั หายไปทางไหน พยายามตรวจดทู างดา น กไ็ มม ี ว่ีแววเลยวา จะมีทางขา มเขาอนั เปน หนาผาชันไปไดย งั ไง พอดบี ุญคําท่ีมาดว ย ชวนผมปนหนาผา ตอนน้ัน บอกใหเ ลยเขามาเทย่ี วในแองกระทะของหบุ หมาหอนน่ี ผมกเ็ ลยขามมาโดยไมคดิ วาจะพบ รองรอยอะไรของ ‘ไอจา ว’ เพยี งแคสํารวจปาฆา เวลาเทา นน้ั ตกเยน็ นน้ั เอง ขณะทน่ี ง่ั หุงขาวอยรู มิ พุ แหงหน่ึง มนั โผลมาจากไหนไมทราบ...พรวดเขา ใส ถา ขณะนน้ั ปนอยูหา งตวั ผมออกไปอีกนดิ เดยี ว ผมกจ็ บไปแลว ขณะทีย่ งิ หวั ของมนั หางจากปากกระบอกปนแทบไมถึงศอก ปรากฏวามนั คือ ‘ไอ จาว’ ตัวนนั้ นนั่ เอง” “ผมวา ถางนั้ ตอ งมีทางดา นแน กระทงิ คงจะตอกทอยใสห นาผาชนั ไมไ ดหรอก และทาง อยางวา นแ่ี หละ ทีพ่ วกสัตวใ ชเปน ทางผา นระหวา งปา ในและปานอก” ไชยยนั ตล งความเหน็ มาโดยเร็ว “ผมกว็ า ตองมคี รบั แตผมพยายามคน เทา ไหรกไ็ มพ บ” “และถามันมที างดา น” เชษฐาพึมพํา ตาหรลี่ ง “จะเปนไปไดไ หม ทไี่ อแหวง ขณะน้ี อาจหลบเราอยูในดงขา งลางนกี่ ไ็ ด” ทุกคนมองตากันแลว อึ้งไป “ผมยงั สงสยั อยเู หมือนกันอยา งท่บี อกแลว ” พรานใหญพดู เสียงตา่ํ ๆ “ไอแหวง ไมไ ดอยูในหบุ หมาหอน ปา นน้ี มันจะตองอยทู ีป่ า หวาย” ทนั ใดนนั้ เสยี งทมุ ตํ่าของใครคนหนง่ึ กแ็ ทรกขึ้นมา ทกุ คนหันขวบั ไปก็พบวา เจา ของ เสียงทีท่ ะลุกลางปลอ งข้ึนลอยๆ คอื แงซายผไู มเคยพดู อะไรบอ ยนัก รพนิ ทรจ องหนาเขม็งเหมือนจะสาํ รวจหาอะไรบางอยาง “แกรไู ดย ังไง?” ชาวดงผลู ึกลับหัวเราะเสยี งลกึ ในลําคอ “ผมบอกไมถูก ผูกอง วาผมรไู ดยงั ไง บางทีอาจเปนลางสังหรณ เมอ่ื คืนน้ผี มเห็นอะไร บางอยา ง?” “แกเหน็ อะไร?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

876 เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ ถามเรว็ ปรอื๋ มาเปนเสยี งเดยี วกัน จองหนาสที องแดงน้ันไม กะพรบิ “เหน็ พระธดุ งค องคที่เคยเลย้ี งผม มายนื อยูตรงหนา ทานมาขอบิณฑบาตชวี ิตของไอ แหวง กับโขลงของมนั ไว ทา นใหผ มบอกกับพวกเจานายวา จงอยา ไดค ิดตามลา มนั อีกเลย ตอไปน้ี มันจะบายหนา เขา ดงลกึ ไกลโพน และจะไมอ อกมาเปนภัยกบั มนุษยใดๆ อกี แลว คนที่ลมตายไป เพราะมนั นัน้ ก็อันเนอื่ งมาจากบุรพกรรมท่เี คยทาํ กนั ไวก อน แตถา หากยงั จะคิดลา มนั กจ็ ะเปน เวร กนั ไมสิ้นสดุ และชีวิตของพวกเราอกี หลายคนจะลม ตายลง” “แงซาย!” พรานใหญตวาดลั่นอยา งเดอื ดดาลโทสะ ตาลุกวาว “แกบังอาจมาก ทกี่ ลาปนเรอ่ื งมดเทจ็ ขน้ึ ถงึ เพียงน้ี ฉนั รูเ จตนาแกดี แกไมตอ งการใหพ วก เราเสยี เวลาติดตามไอแ หวงอยู ซึ่งยงั ไมร ูจะสนิ้ สุดลงเมอื่ ไหร เพราะแกตองการใหเ รมิ่ ตนการ เดนิ ทางออกจากหลม ชา งเสยี โดยเรว็ ” กลาวจบ รพนิ ทรก็ปรีเ่ ขา มาอยางลมื ตวั แตก ต็ อ งชะงกั เพราะดารินเหน่ียวไหลกระชาก ไว รอ งเสียงแหลม “รพินทร! หยดุ !! คณุ จะทาํ อะไรแงซาย?” เขาไดสติ ยนื ชะงัก จอ งหนาแงซายนงิ่ หนุมชาวดงพเนจรคงมสี ีหนาเยยี บเยน็ อยใู น อาการปกติ มองตอบเขาดวยสายตาเปดเผย ปราศจากความหมาย เชษฐา ไชยยนั ต หันมองหนา กนั เองไปมา แลวมองไปที่พรานใหญ กับแงซาย สลับกันอยู เชนนั้นเปน ครใู หญ เชษฐาจงึ หัวเราะข้ึนเบาๆ เดินมาตบหลังรพินทร แลว ก็มาหยดุ ยนื อยตู รงหนา หนมุ ชาวดง เอย ดว ยนํ้าเสียงปราณีวา “แงซาย เหลวไหลนะ นายฝน ไปเสยี แลว ” “ผมอาจฝน แตเปนความฝนทเ่ี หน็ และไดยนิ เชน นนั้ จรงิ ๆ ผมไมไดปน เรือ่ งมดเทจ็ ขึน้ ผมเพยี งแตบอกวา พระธดุ งคองคนน้ั ทา นพดู กับผมเชน ไร แตผมกจ็ ะไมข ัดขวางในเจตนาของคณะ เจานาย และพรอ มที่จะรบั ใชท ุกอยา งเหมอื นเชนท่ปี ฏญิ าณไว” แงซายตอบดว ยเสยี งหา วมกี งั วานเชน เดมิ ไชยยนั ตย ิ้มกวา งๆ เขา มาตบไหลหนมุ พเนจรชาวดงเบาๆ บอกวา “ถาพบพระธุดงคองคนน้ั อกี ละก็ ฝากบอกทา นดว ยเถิดวา ทานจะขอบิณฑบาตเรอื่ งอ่ืน เรายินดีถวายทงั้ น้นั แตขอยกเรอ่ื งไอแ หวง นเ้ี สียเถอะ มนั มเี วรไวก ับมนษุ ยมาก และถึงคราวแลว ที่ มันจะตอ งใชเวรกรรมนัน้ ตามกฎแหง กรรม เราเสยี เวลา เสยี อะไรทกุ สงิ่ ทกุ อยาง แมแ ตช วี ิตลูกหาบ ของเรา ซ่ึงไมไ ดไปทาํ อะไรมันกอ นมาแลว เพราะฉะน้นั ขณะนี้มอี ยสู องทางเทา นนั้ ...ไมม นั กเ็ รา ตองปน กนั ไปขา งหน่ึง” “ฉนั เชอ่ื เธอ แงซาย” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

877 ดารินกลา วออกมาอกี คนหนงึ่ อยางออนโยน ย้มิ ให “วา เธอไมไ ดปน เรื่องมดเทจ็ ขน้ึ เธออาจเตอื นเราดวยความหวังดโี ดยบรสิ ุทธิใ์ จ แตเราจะ เลิกลม ไมได ถา ไอแ หวง จะไมมีเวรกรรมกบั พวกเราตอ ไป กข็ อใหม ันหลบหนีหายเขา ดงลกึ ไป เสยี เลย อยาไดป ว นเปย นวนเวยี นใหเ ราคนพบอีก” แลว หลอ นกฉ็ ุดแขนรพนิ ทรใ หเดนิ หางออกไป กระซิบสหี นาจรงิ จัง “คุณตอ งไมถือสาอะไรแงซาย ไดย ินไหม หนา ตาคุณนา เกลียดนากลัวเหลอื เกินเม่อื ตะกนี้ ้ี ถา คุณทําอะไรแงซายละก็ ฉนั จะไมมวี นั อภยั คณุ เลย” พรานใหญพยายามระงบั ความรูส กึ ลงเปนปกติ หวั เราะหๆึ ควกั บุหรใี่ บตองแหง ออกมา มวน “ผมตอ งขออภัยครับ คุณหญงิ ผมลืมตวั ไปจรงิ ๆ เจาคนใชพ เิ ศษของคณุ หญิงนย่ี วนมาก” “ความจรงิ ยังยวนนอยกวา คณุ เปน ไหนๆ เม่อื ตะก้นี คี้ ณุ จะทําอะไรเขา?” “ต๊นั หนา มนั สักท”ี “บา ! ใจรา ย!! ดนี ะท่ีฉนั กระชากไวเ สยี ทนั ฉันมองไมเ หน็ เหตผุ ลเลยวา ทาํ ไมคุณถงึ เขมน เขาตลอดเวลา” “ก็คงเหมือนกบั ทคี่ ุณหญิงเขมน ผมนน่ั แหละ!” เขาตอบดวยเสยี งหว นกระชาก ยกมือขน้ึ ขยจี้ มกู อยางหงุดหงดิ แลว ยดั บหุ รเี่ ขา ปาก สะบดั ไลทเ ตอรโดยแรง “มอี ยางหรือ มันดันพดู อะไรเปนการทําลายขวญั พวกเราออกมาได มนั บอกวาพวกเรา จะตอ งตายเพราะไอแ หวงอกี ถายงั คิดจะตามลา มันเปนพวกไอแ หวง หรอื พวกเรากนั แน และท่ีผมรู วัตถปุ ระสงคแทจ รงิ กค็ อื หมอนี่พยายามจะเรงการเดนิ ทางไปใหถงึ เทอื กเขาพระศวิ ะโดยเรว็ มนั มี จุดประสงคเรน ลบั อะไรอยทู ี่นน่ั ก็ไมรู แลวก็แสดงออกโดยไมคํานงึ ถงึ วา มันอาศัยพวกเรามา เราเอง กต็ องการจะไปใหถ งึ ที่น่นั โดยเรว็ ท่สี ุด...ไมน อยกวามันเหมือนกนั ” “โธ อยา คดิ อะไรไปใหมากเลยนา รพนิ ทร” หลอนพูดเสยี งออนกบั เขาเปนครั้งแรก ในยามทเ่ี ขาเปน ฟนเปน ไฟเชนน้ี สหี นา กลมุ ใจ “ฉนั ไมสบายใจ ท่เี หน็ คณุ ไมช อบหนาแงซาย พวกเราเปน คนรบั เขาเขา มาเอง” “กเ็ พราะพวกคณุ หญิงรับหมดน่เี ขาไวนะ ซิครับ ผมถงึ ยอมใหม นั มาดวย ถา ไมงน้ั ผมก็ ไมใหมาดวย ผมรวู า พวกของคุณหญงิ พอใจเจานี่มาก แตโ ปรดระลึกไวใ หม ากๆ ดว ย ไอหมอน่คี อื อดีตนายทหารกะเหร่ยี งอสิ ระ เคยโจมตีคา ยตาํ รวจตระเวนชายแดนปน ปม าแลว หมอเคยเปน โจร แลว เขามาขอสมคั รไปดว ย กด็ ว ยจดุ ประสงคลกึ ลบั ที่เรายังไมร ูชัด เราอาจถูกตลบหลังเม่ือไหรก ็ไม รู ภายใตสหี นา ซ่อื ๆ และการรับใชอ ยางดเู ผนิ ๆ วา สุจรติ ภคั ดีน้ี หมอไมใชค นซ่อื นกั หรอก ภายใตส ี หนา ซอ่ื ๆ เซอๆ นน่ั นะ รูไวเ สียดว ยวาคมรา ยกาจทเี ดียว...ลกึ ลบั กเ็ ทา นนั้ ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

878 “แตอยา ลืมนะวา แงซายเคยชว ยชวี ิตคณุ ไว ตอนทีค่ ายตาํ รวจของคุณถูกโจมตี และคุณ เผน หนีเอาตวั รอด” ดารนิ พูดออยๆ รพินทรจ ุดบุหรส่ี ูบ พนควนั ลงตํา่ ขมวดคิ้วนวิ่ หนา “น่นั เปน คาํ กลา วอางของหมอเองตะหาก หมออาจพูดเอาบญุ คุณกับผมก็ได ผมจะไปรไู ด ยังไงวา ผมแหกวงลอ มออกมาทางดานแงซายและหมอไมย งิ ปลอยใหผ มรอดไป ขณะนั้นมนั ชุลมนุ ไปหมด และฉากเปนความมดื การรบเปนไปอยา งตะลุมบอน” “แตค ุณก็คงไมปฏเิ สธวา กอนคา ยตํารวจตระเวนชายแดนของคุณ จะถกู กองโจร กะเหร่ยี งโจมตี แงซายไดมาพดู เตอื นเปน นยั ๆ เตือนใหค ณุ รตู ัว และขอใหผ ละหนลี วงหนา แลว นน่ั ยอมแสดงวา เขามีเจตนาทีด่ กี บั คณุ อยกู อน” พรานใหญ อดตี รอยตาํ รวจตระเวนชายแดนไทยอึ้งไป แตแ ลวกเ็ อาสขี า งเขาถูบาง “นน่ั ไมใชบญุ คณุ อะไร ผมเคยชวยหมอไวก อนตอนทพ่ี วกตํารวจจะยิงท้ิง” “อยาเกเรพาลรพี าลขวางนอกเรื่องซคิ ะ รพนิ ทร” ดารินยกมอื ขนึ้ กอดอก อมย้ิม ชายหางตามองดเู ขา พดู แผวหวานผดิ ไปกวาทุกครง้ั ท่เี ขา เคยไดย นิ เพราะมันมคี ําวา ‘คะ’ อยูดว ย ซึ่งไมเคยปรากฏมากอน ระหวา งนายจา งราชสกุลสาวผู แสนหย่ิงและไวตวั กบั พรานปา รับจา งนาํ ทางอยางเขา เสียงนน้ั มกี ระแสกงึ่ ยั่ว กง่ึ เอาใจ แตมนั ก็ ชโลมอารมณท ีก่ าํ ลังพลงุ พลานของเขา ใหเยือกเย็นลงไดอยา งประหลาดลาํ้ “ฉนั ไมไดพดู ถึงเรื่องบุญคณุ วาใครจะมีตอ ใคร ฉันพูดถึงเจตนารมณท ด่ี ีตะหาก เพอื่ แก ตา งแทนใหแกแ งซาย คุณมองเขาในแงรายตลอดเวลา ฉนั ก็พยายามจะหยบิ ยกในแงด ขี องเขา ซง่ึ เคย มีตอ คณุ เองมาในอดีต เพอ่ื ใหคุณเปรียบเทียบดบู างเทานั้น เอาละ ถงึ แมคณุ จะระแวงเขาอยู ตลอดเวลา ไมไ ววางใจไดสนทิ นกั ฉนั กไ็ มห า มละ แตอยากจะขอรอ งอะไรสกั อยางหนึง่ จะไดไ หม” “อะไร?” “อยาแสดงอะไรเปน การใจรายกับเขานกั อยา ใหเขาเหน็ วาคณุ รังเกียจเขาจนออกนอก หนา หรอื วามองเห็นเขาเปน ศตั รู เขาอยใู นกลมุ ของพวกเราเพยี งคนเดยี ว และอุตสาหฝ ากตวั เขามา เปน ขา ชวงใช และก็ปฏิบตั ิหนาท่โี ดยไมบ กพรอง เขาควรจะไดร บั ความเมตตาพอสมควรจากคุณ บา ง” “คณุ หญงิ เมตตาไอหมอน่ีมากเหลอื เกนิ นะ” “ฉันสงสารเขา” “นา สงสารเสียเหลือเกนิ นะ ระวงั ใหด เี ถอะ มนั จะลว งตับเขาใหสกั วนั หนง่ึ พวกของ คณุ หญิงไมม วี นั เฉลยี วคดิ ตามทนั มนั หรอก” “คุณควรจะแสดงเหตผุ ลที่ชัดหนอ ยนะ ในการทีค่ ุณระแวงแงซายถงึ เพยี งน้ี” “อยา ใหผมพดู เลย” รพนิ ทรห วั เราะหึๆ ออกมาอกี ครั้ง อัดควนั บุหรี่ลกึ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

879 “ทกุ ส่ิงทกุ อยางของหมอนี่ ลวนลึกลับไปหมดทัง้ นั้น สายตาผาดๆ มองไมพ บหรอก เม่อื คืนนีก้ ็เหมอื นกัน ตอนท่คี ุณหญงิ ลกุ ขน้ึ มาน่ัง แลว กบ็ อกใหม นั นอนนนั่ นะ คณุ หญิงนึกวามนั หลบั เหรอ?” ดารนิ หนา ตน่ื “ทาํ ไมหรอื อาว! ฉันใหเ ขานอน เขากห็ ลับนะซิ เหน็ กรนออกสน่นั ไป” จอมพรานแยกเขย้ี ว “ผมบอกคณุ หญงิ มาคร้ังหน่งึ แลว ใชไ หมวา วิชาเสอื พรานสอนไวว า พวกเสือพรานนะ ถากรนไมห ลบั ถาหลับไมก รน เมอื่ ตอนทค่ี ณุ หญิงนง่ั อยูน ัน่ นะ หมอน่ีไมไ ดห ลบั เลย แกลงกรน หลอกคุณหญงิ ตายใจไปงน้ั เองแหละ” “เหรอ!” หลอนรอง แลว หวั เราะออกมางงๆ หันไปมองทางหนุม พเนจร ผูบัดนก้ี าํ ลงั ยนื พดู อะไร อยกู ับเชษฐา และไชยยันตหา งออกไป “ฉนั ไมยกั รู แตกไ็ มเหน็ แปลกอะไรน่ี ถึงเขาไมห ลบั กไ็ มเ หน็ เปน อะไรสกั นดิ ” “ไอเปนไรนะ ไมเ ปนไรหรอก ตราบเทาท่หี มอยงั ไมไ ดส าํ แดงฤทธ์ริ ายออกมา แตอ ยาง นอ ยกข็ อใหรไู วเ ถิดวา มนั หลอกคณุ หญงิ และทุกคนแลว วา มันหลบั ทั้งๆ ท่มี นั ไมหลับ แลว รูไหม พอคณุ หญงิ เขา ไปนอนแลว ผมยงั น่ังอยทู โี่ ขดหนิ ริมแองนํา้ หนาถ้าํ ไอผ ีนี่ยองไปยนื อยขู า งหลังผม เมื่อไหรกไ็ มรู ไมไดย นิ เสียงเลย หนั มาพบโดยบงั เอิญถึงกบั สะดุง เกอื บจะเอาลูกปน ยัดตูมเขา ให เสียแลว ” ดารินปดปากหวั เราะ “ยังงนั้ เหรอ? ฮือ เรือ่ งแปลกดนี ี่ ฉันไมร ูตัวเลย พอแยกจากคุณแลวฉันกเ็ ขา นอนหลับ สนทิ เลย ไมยกั รวู า แงซายลุกขึ้นตอนไหน แลวยังไง เขาออกไปยนื อยขู า งหลังคุณทาํ ไม” “กม็ ายืนแยกเข้ยี วยิ้มอยนู ะซิ ผมกไ็ มรูจุดประสงคของหมอเหมือนกนั วาดนั ลกุ ขน้ึ มา ทาํ ไม ไลใ หเ ขา ไปนอน ดนั นง่ั ลงใกลๆ ผมเสียอกี ซา้ํ ยงั พูดอะไรพลิ กึ ๆ ชวนเตะอยางไรพิกล พดู อยางทจี่ ะเช่ือไมไดว าคนดงจะพูดออกมา” แลวเขากห็ ยดุ ชะงักลงเพยี งนนั้ “ไหน เลา ตอไปซิ เอ...ชกั สนุกน”่ี ม.ร.ว.คนสวยเตือนเขาตอมาย้มิ ๆ ดว ยความสนใจ รพินทรนิ่ง หลอนเรงซักมาอกี เขาจงึ ถอนใจเฮอื ก “ผมจะเลาใหฟ งตามจริงกไ็ ด แลว คณุ หญงิ ลองพิจารณาเอาเองเถอะ ในความลกึ ลับของ ไอหมอน่ี ผมยงั จาํ ตดิ หอู ยจู นกระท่ังเดย๋ี วน.้ี ..” รพนิ ทรกระดกล้ินออกมาเลยี รมิ ฝป าก หวั คิว้ ยงั ขมวดอยเู ชน น้ัน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

880 “ในขณะนั้น ผมน่ังอยบู นโขดหิน นกการเวกรอ งและบนิ ผานแสงเดอื นขา งบนอยลู ิบๆ ไอเ สือนเี่ ขานัง่ ลงกับพืน้ แหงนมองตาม แลว ก็พดู ลอยๆ ขน้ึ วา ‘นกฟา กาํ ลงั รอ งเพลง เลนแสงเดอื น’ ผมก็ถามวา ‘แลว ยังไง’ มนั หัวเราะ บอกตอ มาวา ‘คนเห็นมันแตเ งา คนไดย นิ มนั แตเสียง ไมม ีใครรู แหลง ท่อี ยู ไมมใี ครไดสมั ผัสแมแ ตข นหาง แตคงจะมสี ักโอกาสหนง่ึ ที่วหิ คฟา ผละแดนสวรรคล ง มาเกลือกธุลดี ิน วนั นน้ั ยอ มเปนวนั ปตโิ สมนสั ของพสุธา’ ฟง หมอพดู ซิ นน่ี ะหรือแงซายคนใชช าว ดงของคณุ หญงิ ” ดารินซอยเปลอื กตาถ่เี ร็ว แลว ลมื ตาโพลง รองเสียงสงู “แงซายพดู ยงั งีเ้ หรอ?” “กย็ งั ง้ีแหละ สาบานได ใหต กหนาผาตายเดย๋ี วน”้ี “ออื ม แปลกนะ แตเขาจะเปน ใครเลา นอกจากแงซายชาวดง” “เมื่อผมถามหมอ หมอก็ตอบอยา งที่คณุ หญิงพดู นแ่ี หละ ซาํ้ ยังพดู ใสห นา ผมอีกดว ยวา หมอมีความซอ่ื สัตยตอเจา นายไมน อยไปกวาผม ทาทายใหผ มพสิ ูจนด ว ย” “แตคุณตอ งไมลืมนะวา แงซายนะ พดู ภาษาอังกฤษชัดเจนมากทเี ดียว พวกเรางงกนั มาที หน่ึงแลว เมอ่ื ตอนสัมภาษณเ ขาที่หนองนํา้ แหง ” “แงซายพูดอังกฤษไอเพราะหมอเรยี นมาในพมา และกองบญั ชาการท่คี ณุ หมิง แต ภาษาไทยแบบนี้ หมอไปเรยี นมาจากไหน” “คนเราพูดอะไรออกมาจากใจจริง ไมจ ําเปนจะตอ งเรียนมาจากไหนกไ็ ด” หลอ นเอย ขึน้ มาเหมอื นจะราํ พงึ สหี นา ละไมดว ยรอยย้มิ ประหลาด ยากทจี่ ะตคี วามหมาย เอียงคอ พมึ พําวนประโยคเบาๆ “เขา ใจพดู มากนะ ‘คนเห็นมนั แตเงา คนไดย ินมนั แตเ สยี ง ไมมีใครรูแหลงท่อี ยู ไมม ีใคร ไดสมั ผสั แมแตขนหาง แตค งมีสักโอกาสหนึ่ง ทวี่ ิหคฟา ผละแดนสวรรค ลงมาเกลือกเลน ธุลีดิน วนั นน้ั ยอมเปน วปิ ต ิโสมนสั ของพสุธา...’” หางตาคมปลาบ จบั อยทู ีใ่ บหนา ของเขา “จริงของแงซาย สกั วนั หนง่ึ วหิ คฟา อาจผละจากแดนสวรรค ลงมาเกลือกเลน ธลุ ีดินก็ได แตก ย็ งั ไมร ูวา พสธุ าจะมีความปต ิโสมนสั สักเพียงไหน อาจไมม เี ลยกไ็ ด! ” ตาตอตาประสานกนั นงิ่ ครนั้ แลว ทนั ใดนัน้ เขากต็ องสะดงุ หันขวับไปโดยเรว็ เพราะ เสยี งตะโกนเรยี กของเชษฐา! เมอ่ื เดนิ เขา มาสมทบเชษฐาผูบดั น้ี ใชก ลองสองสํารวจภูมปิ ระเทศอกี ครง้ั ก็ถามมาวา “หุบขา งลา งนีม่ นั กวางใหญเหลือเกนิ ผมสงสัยวา ตอใหพ รงุ นี้อีกวนั เตม็ ๆ เราจะผานมนั ไดพน หรือ” “เหน็ ยอดดอยลกู ขวามือนี่ไหมครับ ลักษณะเหมือนผหู ญงิ นอนหงายอยูน น่ั ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

881 พรานใหญชม้ี อื ไปทางทิวเขาดานตะวันออกเฉียงเหนือ ซึง่ เห็นอยูไ มห า งไกลนกั ระยะ ทางคาํ นวณคราวๆ โดยสายตาประมาณไมเกิน 20 กโิ ลเมตร สัณฐานเหน็ ชัดเปน รูปผูห ญิงนอน หงาย มีตั้งแตส ว นศีรษะลงมาถงึ ทอ นเอว “เราจะต้ังเข็ม ตดั เฉียงจากตนี ดอยทยี่ นื อยนู ท้ี าํ มุม 30 องศา เพ่อื ไปใหถงึ เขานางลกู นนั้ เพราะฉะน้ัน เราจะอาศัยผา นหบุ เขาหมาหอนเพยี งเสีย้ วเดยี วเทา น้นั ไมใ ชต ดั ผาใจกลางหุบ ระยะทางมนั ไมไกลนักหรอกครบั คืนนเี้ ราจะนอนในหบุ พอพรงุ นีส้ ายๆ ก็จะถงึ ดอยนาง ขามดอย นางอีกคร้ังกล็ งปา หวายแลว ” คณะนายจางของเขาเพง่ิ เขา ใจตามคําอธิบาย ไชยยันตพ มึ พาํ ออกมา “ออ ตดั ไปที่เขารปู นางนอนนนั่ หรอกเหรอ คอ ยยังชวั่ หนอย ทแี รกผมนกึ วาจะผา กลาง หุบไปยงั ทวิ เขาเขียวลบิ ๆ ท่เี หน็ อยฝู ง ตรงขา มน่ันเสยี อกี ” จอมพรานหวั เราะ “ถาผา ดงหมายไปยงั ทวิ เขาทีค่ ณุ ไชยยันตว านัน่ อกี อาทติ ยหนง่ึ กไ็ มถ ึงครับ และเขานั่น ไมใ ชเปา หมายของเรา เพราะปา หวายไมไ ดไ ปทางนน้ั ขืนไปใหถงึ เขาลกู นนั้ จริงๆ ก็เขา เขตพมา แลว และกม็ ีหวงั เจอกับพรรคพวกเกา ๆ ของพอแงซายเขานอนยม้ิ รอทจี่ ะปลนอย”ู ใกลเ ท่ียงเขา มาทกุ ขณะ และก็ใกลตนี ดอยลงไปทุกที อุณหภมู ขิ องอากาศท่ีคอย เปล่ียนแปลงไปดวย จากความเยน็ ฉ่าํ กลายมาเปนความรอ นอบอา ว ท่เี ร่ิมทวีขึ้นเปน ลําดับตามระยะ ทไ่ี ตต่าํ ลงมา หมไู มเร่ิมจะหนาตาขึน้ เพราะชิดดงใหญขา งลาง การเดนิ ลงสะดวกสบายและกนิ แรง นอยกวา ตอนขาข้ึน รพินทรนําทางไปอยา งไมร บี รอ นนัก ตดั ถ้าํ ต้ืนๆ ตอนหนง่ึ ซงึ่ เปน ทอ่ี าศัยของคา งคาวนบั แสน ไฟฉายถกู นําออกมาใชอ กี ครงั้ สําหรับสอ งทาง เพราะภายในเตม็ ไปดวยโตรกเหวอันมีลกั ษณะ เหมือนถูกธรณีสบู ทกุ คนไมก ลา เดนิ แยกเปะปะไปทางอ่นื นอกจากเรยี งเดี่ยวตามรอยเขาไปชนิด กา วตอกาว ระหวางทง่ี มกันไปในโพรงถํ้าอนั ยาวเหยยี ดหนาทบึ ไปดว ยขคี้ า งคาวสงู รวมศอกนน้ั งเู หา หมอ ตวั ขนาดขอ มือตวั หนึ่ง เล้ือยปราดผานหนา ไปในระยะกระชนั้ ชดิ เกล็ดสีดําสนทิ ของมนั กระทบลําไฟฉายเปนมนั ละเลอ่ื มแลว ไปหยดุ ชคู อ แผแมเ บ้ยี แลบล้ินแปลบปลาบอยทู ซ่ี อกหนิ ตอน หนงึ่ ตาสะทอ นแสงไฟวาวเหมือนเพชร ไชยยนั ตผ ูเดนิ ตามหลังพรานใหญเ ปน คนถัดมากระชากปน พกออกจากซอง แตรพนิ ทรข ยุมขอมือไวก ระซบิ “อยา ครับ มันตกใจเรานะ ไมไดค ิดที่จะทาํ อะไรหรอก ขืนยิงประเดย๋ี วลกู ปน แฉลบ แลว ถา ถูกไมจงั มันจะพงุ เขามา” เชษฐาก็ตะครบุ ขอ มือนอ งสาวไวเ ชนกนั เพราะขณะนีป้ นสนั้ ของหลอนข้ึนมาอยใู นมือ ดวยสญั ชาตญาณ ดเู หมือนจะชักกอนไชยยันตเ สยี อกี รพินทรผ ยู ืนอยูหวั แถว รอ งเรยี กแงซายผูอ ยปู ลายแถวเบาๆ พอไดยิน เม่อื มเี สียงขานรบั เขากส็ งั่ เงยี บๆ วา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

882 “แกเปน คนสดุ ทา ยปลายแถวของเรา พยายามเอาไฟฉายจับมันไวนะ แลว ก็คอยๆ เดิน ผา นมา เอาละครับ ทุกคนเดนิ ตามผม ไมต อ งรีบรอ น อยา พรวดพราด” เมือ่ แงซายอันเปน คนรั้งทาย เอาไฟจับทีส่ ว นหวั ของมนั ไว รพินทรก ็เบนไฟฉายของเขา ออกสอ งไปเบอ้ื งหนา ไชยยนั ต เชษฐา และดารนิ เดนิ ยอ งตามหลังเขา ตอมากเ็ กดิ สวนแงซายเดนิ พลาง กส็ องไฟสะกดไวเ ชน นั้น โดยไมเ ปล่ยี นเปาหมาย จนกระทัง่ หางออกมาพน ระยะอนั ตราย จึง ดบั ไฟ “มันไมตามมาเลนงานเราหรอกหรือ?” ไชยยนั ตก ระซบิ อยา งไมไวใจ ขนยงั ลกุ ชนั อยูเ ชนนนั้ ดว ยความขยะแขยง “ไมหรอกครบั เราพนระยะแลว” “ไอสตั วไมมีตนี ชนิดนี้ ผมกลวั มันเสียจริงๆ พบั ผา ! เห็นแลว ขนหวั ลุก” พอโผลท ะลุออกมายงั ปากถาํ้ อกี ดานหนึ่ง ทกุ คนกต็ าฝา ฟางไปดว ยแสงแดดอนั แผด เปรยี้ งของยามเท่ียง อากาศเปล่ยี นไปอยางชนดิ หนา มือเปน หลงั มือ ตอนทโี่ ผลออกมานั้นเปน เชงิ เขา เตี้ยๆ ลกู หนึ่ง ปกคลมุ ไปดว ยปา โปรงสลบั กบั เนินและละเมาะเตย้ี ลมทีพ่ ดั ผา นมาหอบเอาไอรอ น มาปะทะวูบวาบ ราวกบั อยหู นาเตา มไี มใ หญยนื ตน เรยี งรายกนั อยหู า งๆ ชายดงทบึ มองเหน็ อยหู ลัง เนินเตยี้ ๆ ลกู หนง่ึ ไมห างไกลออกไปนักรอบดาน เสยี งกง่ิ ไมใ บหญาถูกลมพัดเสยี ดสกี นั อยไู ปมา ระคนกับเสยี งรองของนกกระรางและนกปรอดหัวโขนแซดไปหมด ภายหลังจากการปรับมา นตาใหเขา ท่ี พรานใหญกราดมองไปรอบๆ ทันทนี ้ันเชษฐาก็ สะกดิ แขนเขา พยกั หนา ใหด ฝู ูงแรง ท่กี าํ ลงั บนิ วอนอยเู หนอื ยอดไมเ ปน กลมุ ทางหลงั เนนิ ไมห า ง ออกไปนัก และเสยี งรองอันเกดิ จากสงครามจกิ ตกี นั เองดงั กอกแกก ไดยนิ มาอยางถนดั “มอี ะไรตายอยูห ลังเนนิ ลูกนนั้ ” กอนท่ีรพินทรจ ะกลาวเชนไร ลมกลุม หนงึ่ กพ็ ัดวูบมาอกี คร้งั กลนิ่ ซากสัตวเนา คลุงตลบ ไปหมด พรอ มกันกม็ เี สยี งหอนเยอื กดังขนึ้ ทางทิศเดยี วกันกับท่ีสังเกตเห็นฝงู แรง นน้ั เจา นกผูกนิ ซากเนา ทีส่ ง เสียงทะเลาะเบาะแวงกันชลุ มนุ บัดนพี้ ากนั บินพึ่บพั่บขึ้นไปเกาะตน ไมใ บโกรน จนยวบ ยาบไปหมดทกุ กิ่ง หอยหวั คอหลุบลงมามองขา งลา ง แลวกระพือปก สงเสียงลัน่ อยูเชน น้นั เหมอื น จะผรสุ วาทสาปแชง ไอต ัวการทีม่ าแยง เหยอ่ื และขับไลพวกมัน “เสยี งอะไร หมาในเหรอ?” ไชยยนั ตถ าม “ไมใ ชหรอกครบั ไอห มาจ้งิ จอกนะ เสียงเหา หอนแบบนไ้ี มม ใี ครนอกจากมนั คงจะผา น มาพบเหยื่อเขา แลว แรงพวกนนั้ แตกหนีขนึ้ ไปอยูบนตน ไม” “พอลงมาถงึ หุบหมาหอน ก็ไดยนิ เสียงไอหมาเจากรรมมันหอนตอนรบั ทเี ดยี วนะ มหิ นําซํ้ายงั เหน็ ‘ความตาย’ เปน ปฐมฤกษเ สียดวย” ดารินเปรยขนึ้ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

883 ท้งั หมดออกเดนิ ตดั เนนิ มุง ตรงไปยงั ตาํ แหนงตน ไมที่เหน็ แรง พวกนน้ั เกาะอยโู ดยเรว็ พอ พน ขอบเนนิ ขนึ้ มา ก็มองเหน็ ซากใหญโตของสตั วชนดิ หนึง่ นอนอยูใ นปาเสอื หมอบเตย้ี ๆ ใตตน ไม ทแี่ รงเกาะอยูใ นขณะนี้ เจา สตั วต วั สแี ดงรปู รา งประเปรียวเลก็ ๆ ฝงู หน่งึ ประมาณ 4-5 ตวั จดุ เดน ท่ี เห็นชดั กค็ ือหางทห่ี อ ยเปน พวง กาํ ลงั รมุ กระชากทึง้ กดั กนิ อยู แรงบางตวั ยงั ไมไดบนิ หนี แตก ระโดด ออกไปยนื คมุ เชิงอยหู างๆ พยายามจะเลยี บเคยี งเขามา แตแลวกถ็ กู ไลงบั รอ งลนั่ ว่ิงตุบตับหนหี าง ออกไปอีก ระยะทท่ี ุกคนยนื อยูบนขอบเนินสันหนิ หา งจากซอกนนั้ เพยี งไมเ กิน 30 เมตรเทานนั้ กลน่ิ เหม็นเนาย่งิ รนุ แรงจนดารนิ ตอ งเอาผา เชด็ หนา ปด จมกู “เดนิ ออมไปทางชายละเมาะโนนเถดิ ครบั ผมจะเดนิ ลงไปดูเอง เสรจ็ แลวจะไปพบกันท่ี โนน ” รพินทรบ อก แลว เดนิ ตัดเนนิ ตรงเขาไปทซ่ี ากนัน้ โดยไมส ะทกสะทานตอ กลิ่น เกดิ และ แงซาย ชวนคณะนายจางเดนิ ออ มหางไปอีกทางหนึง่ ทุกคนเหน็ พรานใหญเดนิ ดมุ ๆ เขาไปท่ีซาก และสง เสยี งไลต ะเพดิ หมาจงิ้ จอกฝูงน้ันพรอมกับกม ลงหยบิ กอนดนิ ไลปา พวกมนั พากนั ผละหนี หายเขา ไปในกลมุ โขดหนิ อยา งรๆี รอๆ ดูไมมีทาเกรงกลวั นัก รพนิ ทรเขา ไปยนื ตรวจพจิ ารณาซาก อยูอึดใจ ก็ออกเดินสกดั มาพบกบั คณะพรรค “ชางไมใชเ หรอ?” “ครับ ตายมาสักอาทิตยก วาแลว ซากกําลงั โทรม สงสัยไอลายนน่ั แหละเปน ตัวการ” “หาทีร่ มพักกนิ ขาวกลางวันกอนเถอะ ใหห า งทีน่ ีห่ นอยกด็ ี ทนกลิน่ ไมไหว” ไชยยนั ตบอก รพนิ ทรนําเดนิ ตามเนนิ เขาดานเหนือลม เพอ่ื หลบใหพ น กลิน่ ซากชางตายตวั นั้น ระหวา ง ผานชองโขดหินท่รี ะเกะระกะไปดวยซุม ไมเ ตีย้ ๆ เสือไฟตวั หนึ่งเผน ตัดหนาไปในระยะกระชน้ั ชดิ และแวบเดยี วกห็ ายเขา ไปในพงรก กอนท่ที กุ คนจะเหน็ ตัวถนดั จนดารนิ เขาใจวาเปน เกง ตดั ขึ้นเนนิ อีกลูกหน่งึ หมายตนกระหรางใหญเปน ทพ่ี กั ทนั ใดน้ันรพนิ ทรก ห็ ยดุ ชะงักลง อยางกะทนั หนั ทุกคนพลอยนิง่ อยกู ับท่ี และเตรยี มพรอมในบัดนน้ั แตแลวความรสู ึกอันตน่ื เตนถึง ภยั ก็หมดสน้ิ ไป กลายเปน ความยนิ ดี เม่อื พรานใหญผ ูกาํ ลงั คุมตัวกําบงั หนิ อยหู นั มาบอกวา “อาหารกลางวนั มื้อนขี้ องเรา มหี วังไมต องฝด คอ เพราะเนอื้ แหงแลว ครับ” “อะไร?” “ละม่ัง แตต องอาศยั มอื เที่ยงๆ หนอย ระยะมันไกลเหลอื เกิน แลว กไ็ มมที ก่ี ําบัง” ทกุ คนยอ งคบื เขาหมอบกาํ บงั อยูเ คยี งขา งเขา คอ ยๆ โผลขึ้นมอง บนเนินเขาเบอ้ื งหนา ในระหวา งหมูโ ขดหิน และพงไมทเี่ รยี งรายอยเู ปน หยอมๆ สตั วท ี่ ยอมกวา กวาง แตใหญก วาเกง ผมู ีเขาอนั งามสองตัว ปรากฏอยูทน่ี นั่ ตวั หนง่ึ นอน ตวั หน่งึ ยนื แหงน คอเบ่ิงชเู ขาอยา งสงา มันคือสตั วอีกประเภทหนึ่งทค่ี ณะนายจา งทั้งสามเคยเขาใจวา สูญพันธไุ ปแลว ‘ละม่ัง’ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

884 ระยะมนั หางออกไปไมนอ ยกวา 150 เมตร จนกระทง่ั แลเห็นตวั มนั เทา กระจงเทานนั้ แต เปน การเหน็ ทถี่ นัดย่งิ มันอยตู ามธรรมชาติของมนั อยางสบายโดยไมค ดิ ระแวงภยั ใดๆ ทงั้ สน้ิ เพราะ มนษุ ยอ ยไู กลเกินกวาสําเหนยี กของมัน ขอ หนกั ใจของทุกคนอยูทร่ี ะยะ! ตา งหันมามองดตู ากันเองอยไู ปมา ปญ หาสําคัญในขณะนี้มันขนึ้ อยกู บั แบบและขนาด ของปน ไรเฟล ประจาํ มอื ของทุกคนลวนเปนขนาดใหญแ ทบทงั้ ส้นิ ซงึ่ โดยเปา หมายอนั เปนสัตวเ ลก็ และอยไู กลถงึ ขนาดนเ้ี ปน เรอ่ื งนาหนกั ใจ ขนาดที่จัดวา เลก็ ที่สดุ ก็คือ .375 แม็กนม่ั ที่เกิดและแงซาย ถือกนั อยคู นละกระบอกเทา นัน้ ที่เกิดถือเปนแบบโมเดล 70 วินเชสเตอรของรพนิ ทร สวนท่ปี ระจํา มอื ของแงซายยามนค้ี ือเอฟเอนของดารนิ ตามปกตแิ ลว ปน กระบอกนขี้ องหญงิ สาวเคยติดศนู ย กลอ งขยาย 2 เทาครึ่ง แตข าวของเปนคนถอดเสยี เอง เมอ่ื คราวน่งั หา งยงิ กระทงิ สว น .458 แมก็ น่มั ที่ รพนิ ทรแ ละเชษฐาถอื กนั อยคู นละกระบอกกถ็ กู ถอดศนู ยก ลองออกเชน กัน ในคราวเร่ิมติดตามไอ แหวง อันเนอื่ งมาจากภมู ปิ ระเทศเปนปาทบึ และคาดหมายกนั วา การประจนั หนากบั เจา ชา งรา ย นาจะเกิดขน้ึ ในระยะกระชั้นชดิ มากกวา ที่จะพบในทุงโลง ระยะหาง ซ่ึงในกรณีเชน นน้ั ศนู ยก ลองไม มีความจําเปน รงั แตจะเกะกะและลาชาเปลาสาํ หรบั ปนแฝดขนาดใหญท ปี่ ระจํามอื ดารนิ กบั ไชย ยนั ตอ ยูขณะน้ี เหน็ จะไมตอ งพูดถงึ ถา ยิงถกู ละมั่งตวั นัน้ ไดใ นระยะขนาดนี้ กต็ อ งเรยี กวา เปน ปาฏหิ ารยิ  เปา น่งิ อันงดงามชวนใจนั้น ยงั คงอยกู ับทีข่ องมนั อยา งไมอ าทร ขณะท่ีฝา ยมนษุ ยก าํ ลัง ลังเล มองกันไปมาเหมอื นจะหารอื อยูใ นที “เราตองการนกั แมน ปน สักคนหนง่ึ ครับ!” รพินทรเอย ขน้ึ ลอยๆ อีกครงั้ “หวงั วา คงจะไมใชฉ ันนะ เหนื่อยเหลอื เกินวันน้ี มอื สั่นดว ย!” นกั มานษุ ยวทิ ยาคนสวยรบี ชิงออกตัว หลอ นไมแนใ จวาจะวางกระสนุ ไดต รงเปาหมาย และในกรณีทไ่ี มแ นใ จเชน นี้ หลอนไมยอมใหเ สยี ประวตั ิในการยงิ หากมที างเลือก ซง่ึ ทกุ คนยม้ิ เพราะรูทนั “เสยี ทา จรงิ ๆ ได .270 หรือ .300 เวเธอรบ ีแมก็ น่มั ตดิ มาดวยสกั กระบอกหนงึ่ แทน กระบอกอนื่ ใดของเราในขณะน้กี ็ยงั ด”ี เชษฐาบน พรอ มกับจุปากเบาๆ “ไมจ ําเปน ตองหวงั ผลเลิศหรอกครับ แบบน้มี นั ตอ งเสยี่ งกันแลว ผดิ กช็ าง ถกู ก็โชคของ เรา” “ทาํ ไมพรานใหญไมยิงเสยี เอง” ดารินวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

885 “ผมตองการฝมือในขัน้ ทเ่ี หนอื กวาผมดกู อ นครับ ถา ไมม ีใครสมัครจะยงิ ผมกเ็ หน็ จะตอง เสย่ี งเอง แตต อ งบอกกลา วลว งหนา ดว ยวา อาจชวดเปลา ” “เปา สวยเหลอื เกนิ เสยี อยา งเดียวไกลไปหนอ ย” ไชยยันตวา “มวั แตเกย่ี งกนั อยนู น่ั แหละ ไมม ใี ครยิง มอื ปน ขยะจะยงิ เองนะ” “เอาเลย ผิดกไ็ มมใี ครวา เธอ” ดารนิ บอกปนหวั เราะ เชษฐาพยกั หนาสนบั สนนุ มาอีกคนหนงึ่ ไชยยนั ตวาง .600 ไนโตร ฯ ลง เอามือทั้งสองลบู กับขากางเกงแลว ขอปนจากเกดิ มา แตร พินทรท วงเบาๆ วา “ผมวา เอฟเอนของคุณหญงิ ทแี่ งซายถืออยจู ะเหมาะกวา กระมังครบั ศูนยละเอยี ดหนอ ย วนิ เชสเตอรศ นู ยห ลงั รปู ตวั วีถางกวา งมาก ยงิ ไกลจะไมเ หมาะ หรือยงั ไงสดุ แลวแตถ นดั นะครับ” “ถาง้นั แงซายสง ปน ของนายมาใหห นอยเรว็ เขา ประเดย๋ี วมันเผน เสยี กอ น เราเสยี เวลากัน นานแลว ” แงซายสงเอฟเอนมาใหไ ชยยนั ตต้งั ศนู ยห ลงั ระยะ 300 หลา ใชแ ขนขมวดพนั สายสะพาย ไวกระชบั มัน่ ปน ข้ึนไปนง่ั บนกอนหนิ ในทา ท่ีถนัดทีส่ ดุ หรี่ตาเล็งตัวทกี่ าํ ลงั ยนื ชคู ออยู “โอโ ฮ! ศูนยแ ทบจะบังเปามดิ เลย...” เสียงเขาบน ออกมา “เลง็ ดีๆ นะไชยยนั ต...” ดารินคลานเขา มาทางเบ้ืองหลัง กระซบิ “ปน ขนาดนี้ อนั ที่จริงระยะแมน ยาํ ของมันเหนือกวา คนยงิ เอง สามารถจะยิงไดเสยี อกี อยา วาแตแ คน เ้ี ลย 600 เมตรยงั เที่ยง” “กะเผื่อสักเทาไหรด ี?” “หมายระดับไหลก แ็ ลว กนั ครบั อยา ใหส ูงเกนิ กวา นนั้ ” รพินทรบอก อึดใจเดยี ว กระสนุ .375 กร็ ะเบดิ กอ งไปทง้ั เนิน ฝงู นกตามยอดไมต างๆ บนิ แตกฮอื ไชย ยนั ตก ระโดดลกุ ขึน้ ยนื สบถลน่ั ออกมาอยางหวั เสยี ทุกคนเห็นละม่งั ท้งั สองตวั เผนแผล็วแยกไปคน ละทาง แลวลบั เหลีย่ มโขดหนิ หายไปในพรบิ ตา “ชวยไมไ ด อยา หวั เสยี ไปเลยไชยยนั ต” ดารินตบหลัง พดู ปลอบใจเพ่อื นชาย “มื้อนี้ ลอ เนื้อแหง กนั อีกตามเคย” เชษฐาถอนใจเฮือก แตร พนิ ทรมสี ีหนา ครนุ คิด กา วออกเดินจากทซ่ี มุ บายหนา ตรงไปยัง ตาํ แหนงท่ีละมง่ั สองตวั นัน่ ยืนอยเู มอ่ื ครูน โี้ ดยเรว็ คณะนายจา งตามกระชน้ั ชดิ มาดว ยความสงสยั “จะตามมนั หรอื ผูกอง ไมม หี วงั หรอก” ไชยยนั ตถามหอบๆ ขณะทเ่ี รง ฝเทา ขึน้ มาเคียงขาง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

886 “สงสยั วา คณุ ไชยยันตจะยงิ ถกู ครบั ” “ฮา !” อดตี นายทหารปน ใหญรอ งล่ันออกมาลืมตาโพรง “ถูกกะผอี ะไรเลา มนั เผนไปราวกบั เหาะยงั งัน้ ” พรานใหญย งั ไมตอบคาํ ใดทั้งสิน้ เรงฝเทาขึน้ อกี ทุกคนตามเขามากระช้ันชดิ อยา งงุนงง ไมรูเร่อื ง พอถงึ ตําแหนงเนนิ เขาอนั ระเกะระกะไปดว ยซมุ ไมเล็กๆ และโขดหินเตย้ี ๆ น้นั ตา งก็ อทุ านออกมาดวยความตนื่ เตน ยนิ ดี ระคนประหลาดใจอกี ครั้ง มเี ลอื ดกองหนง่ึ หยดอยกู บั พน้ื และเรีย่ เปนทางหา งๆ ลงไปทางทุงแฝกตนี เขา พรานใหญ เขา ไปพจิ ารณาดูเลอื ดกองนน้ั อยางถ่ีถว น คณะนายจางกรเู ขา มามงุ ไชยยนั ตเ องงงไปหมด...แทบไม เชอ่ื สายตา รอ งออกมา “ถูกจริงๆ ดว ย วา! ไมน าเช่อื เลย” “ฉันสงสัยวาจะทะลปุ อดนะ เลอื ดเปน ฟอง หรอื คณุ วา ยงั ไง?” ดารนิ พดู ขน้ึ โดยเรว็ ภายหลงั จากสํารวจดรู อยเลือดเหลา นน้ั รพินทรย ม้ิ อยางสมหวัง ควกั บหุ รีใ่ บตองแหงออกมามวน “ครับ ใจเย็นไดแ ลว แบบนเ้ี ผนไปไดไ มไ กลหรอก” แลว เขากห็ ันไปรอ งสง่ั เกิดสองสามคํา พรานพืน้ เมืองออกตดิ ตามรอยเลือดไปอยา ง รวดเรว็ รพินทรชวนคณะนายจางของเขาไปพักใตรมใบไมใกลๆ ตอนหนง่ึ แงซายจัดการกอ ไฟหงุ หาและเตรียมเนื้อข้ึนในทนั ทนี น้ั โดยไมต องเตอื น ไชยยนั ตยังมีสหี นาพศิ วงอยูเชน นน้ั จอ งหนาจอม พราน “ผมไมนกึ เลยนะวามนั จะถกู หลังจากปน ลนั่ ออกไป คณุ รูไดย ังไงนะ ?” “สงั เกตดอู าการของมนั ครับ ผมเห็นมันสะดงุ เตะขาหลังกอ นท่ีจะว่ิงไป อาการเชน นน้ั มัน จะปรากฏขน้ึ กับสตั วทถี่ กู ปน แถบบรเิ วณอก ความจรงิ มันควรจะลมอยูก บั ทีแ่ ลว แตลูกปนผา นเรว็ เกนิ ไป และไมถ กู กระดกู มนั เลยวง่ิ ตอไปได มองผาดๆ เหมือนไมถ ูกเลย” “แลว คุณใหเกดิ ตามไปนะ มติ องเสยี เวลากนั แยห รอื ปานน้ีไปลบิ แลว ” “คงไมไ กลกระมัง้ ...” ดารินบอกมาแทน โดยความรทู างแพทยข องหลอ น “ถา กระสุนทะลปุ อดจริง ประเดย๋ี วเดยี วกเ็ สร็จ ว่ิงออกแรงมากยิง่ ตายเรว็ แตก ็ไมรู เหมือนกนั นะ ตอ งถามพรานใหญเขาดู เขามกั จะเถยี งกบั ฉันเสมอวา สรีรวทิ ยาในระหวางสตั วก ับ คนมนั ไมเ หมอื นกนั ” กอนทร่ี พนิ ทรจ ะพดู เชนไรนนั่ เอง คําตอบก็ปรากฏข้นึ เกิดเดนิ ยมิ้ ราเขา มาตะโกนเรยี กแง ซายโหวกเหวกใหไ ปชว บหาบละมั่ง ภายหลังจากการสอบถามไดค วามวา พบมนั ลม อยใู นพงแง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

887 กริมเนินเขา หา งจากสถานทถ่ี ูกยงิ คร้งั แรกไมถงึ รอยเมตร ไมจําเปน ตอ งซ้าํ เพราะขณะทเ่ี กดิ พบมนั กาํ ลงั ชัก พรานใหญพ ดู ไวไมผดิ เลย ภายหลังจากละมงั่ ตวั น้ันถูกหามมา ก็พบวา แนวกระสุนของ ไชยยนั ตจ บั ขาหนา ทะลุปอดพอดี เจา ตวั คนยิงเองพอมองเห็นเขาก็เปา ลมพรอู อกมาจากปาก “สวรรค! ฟลกุ อะไรฉะนหี้ นอ นี่ถา มาคนเดียวก็อดไปแลว รอ ยเปอรเ ซน็ ตเ ตม็ นึกวาผดิ มันไมแสดงทา อะไรใหเ ห็นวา ถูกปน เลย วิง่ ออกตวั ปลิว ตองอาศัยตาพราน ถงึ ไดต ัว” “ประเดีย๋ วจะใหเหรียญ” ดารนิ สัพยอก “พวกเรานกึ วา ผดิ กันหมดแลว ” หัวหนาคณะเดินทางเอย ขนึ้ เรียบๆ มองดพู รานนําทางตาเปนประกาย “ตอนท่คี ุณบอกวาถูก ผมกย็ งั ไมเชอ่ื เลย จนกระท่งั ไปเหน็ เลือดเขา แปลกจังเลยนะ ไม นา จะเปน ไปได สายตาธรรมดามองไมเ หน็ สกั นิดวา อาการของมนั จะแสดงวา โดนยงิ ” “การยงิ สัตวในระยะไกล ตอ งอาศัยหลักสงั เกตใหดีครับ ไมงน้ั จะกลายเปน ลา เนือ้ ใหเสอื กินเฉยๆ โดยเราเขา ใจวา ผดิ และไมสนใจจะไปตรวจตรงตาํ แหนง ทย่ี ิง ตามปกติแลว ในระยะไกล ถา ลูกปน ไมถ กู ประสาทสาํ คญั หรอื กระดูกสว นใหญๆ สตั วท ่ีถกู ยงิ แทบจะไมมอี าการแสดงออกให เราเห็นเลยวาถกู ปน และในขณะเดียวกนั บางทไี มถ ูกสว นสําคัญเลย แตบงั เอิญกระสนุ ไปกระทบ ในตําแหนง ทที าํ ใหม ันชอ็ กชว่ั ขณะ สตั วก ็จะลม ลง หลอกใหเราดใี จไดเ หมอื นกัน แตแ ลว พรบิ ตาเดียวมนั กล็ กุ ข้นึ เผน หนีไปไดอ ยา งสบาย” “ความจรงิ สัตวขนาดละมงั่ โดนลูกปน .375 เขาท่ปี อด มันนาจะชอ็ กลมลงในทันที หรือ อยางเกง กก็ ระโดดไปไดสกั สองสามกา ว” ดารินต้งั ขอ สงั เกต “มันกไ็ มแนหรอกครับ อยทู ร่ี ะยะยิงดว ย ถา ใกล สว นมากจะลมในทนั ทเี พราะแรงปะทะ ผมเคยใหฝ รง่ั ใชปน ขนาดนย้ี ิงกวาง ความจรงิ ไมถ ูกเลย กระสนุ เพยี งแตถ ากหนังใตท องไปเทานนั้ แตระยะยิงหา งเพยี งย่ีสบิ เมตร กวางตวั น้นั ถลมลงมานอนฟบุ อยูกับพน้ื สกั สองวินาทเี ห็นจะได พอ มนั รูส กึ ตัวกเ็ ผนออกวิ่งหนไี ป นน่ั หมายถึงวา กาํ ลงั คลนื่ อากาศของกระสุนแทๆ ท่ีทาํ ใหก วางชอ็ ก ลมลงช่ัวขณะ แตเม่อื ไมถูกที่สาํ คัญมนั กไ็ มอยู ทีนีก้ ระสุนทีว่ งิ่ ออกไปแลว ในระยะไกล เหลืออยแู ต อํานาจเจาะทะลวงเทา นน้ั พอถกู สวนไมสาํ คัญนักก็ทะลผุ า นไปโดยเรว็ สตั วย งั ไมท ันจะรสู ึกจงึ วง่ิ ไปได” “เม่อื กน้ี ีว้ า ยังไงนะ...” ม.ร.ว.คนสวยอดขดั คอไมได “ฝรัง่ เส็งเคร็งที่ไหน ยิงกวางระยะยส่ี บิ เมตรดว ยปน .375 ถกู เพียงแคหนังทอ งกวาง?” พรานใหญห ัวเราะ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

888 “นกั ธรณีวทิ ยาครบั มาจา งผมนาํ ทางไปสาํ รวจทางปา กะเหรี่ยงฟากโนน ขณะนั้นเราอยู บนหลงั ชาง กวางตน่ื อะไรมาไมทราบ วง่ิ ตดั หนา ปากดาน พรวดพราดออกมาในระยะกระชน้ั ชดิ กะทนั หัน แกก็เลยวาดปน เหน่ยี วไกออกไปอยา งรีบรอ นแขง กบั เวลา ชว ยไมไ ดจ รงิ ๆ ที่แกยิงผดิ เพราะมนั ฉุกละหกุ มากในขณะนน้ั ท่ีผมเอามาเลาใหฟ งน่ี กเ็ พียงเปนตวั อยางเปรยี บเทียบใหฟ ง วา ลกู ปน ตอใหโ ดนที่ไมส าํ คัญ แตถ า แรงปะทะสงู มันก็ทาํ ใหสัตวล ม ลงได ในขณะเดยี วกัน ลกู ปน อานุภาพดๆี ทเ่ี ราคิดวาเม่ือถกู สตั วมันควรจะคว่าํ ทนั ทนี ั้น ถาระยะมันไกลออกไป ผลมนั กไ็ ปอีก อยา งเหมอื นกนั เร่ืองน้ีตองอาศยั ความชาํ นาญพบเห็นกับตวั เองบอ ยๆ จึงจะคํานวณไดถ ูก ใน ระหวา งปน ที่เราถอื กับสตั วทห่ี มายยิง อยา งดับเบิลไรเฟล ท่ีคณุ หญิงกบั คณุ ไชยยนั ตใ ชอยูในขณะน้ี คุณหญงิ กท็ ราบดีแลวไมใ ชห รือครับวา มันสามารถจะหยดุ สตั วท ่ีว่ิงชารจ เขาใสเ ราในระยะจวน เจยี นไดอ ยา งศกั ดิส์ ทิ ธิ์ และปลอดภยั เหนอื กวาไรเฟลเดยี่ วทกุ ชนดิ แตต รงขามถา จะหมายยงิ สัตวใ น ระยะไกลๆ เพอื่ หาอาหารกันละก็ แทบจะไมไ ดผ ลเอาเลย” “ผมวาคณุ ไดเ ปรยี บพรานพน้ื เมอื งที่จดั วายอดเย่ยี มแลว กต็ รงนีเ้ อง...” ไชยยนั ตวา มองดูพรานนาํ ทางอยา งอบอนุ วางใจ “คณุ รทู ุกอยา งในปา เทากับพวกพรานพื้นเมือง แตค ณุ มสี มอง ความรู และวิชาของคนที่ เจรญิ แลว เขา มาผนวก ซ่ึงพรานพวกน้ันไมม ี” อาหารกลางวนั มื้อน้ี จงึ มรี สชาติพิเศษไปกวาทกุ มื้อที่ผา นมาแลว ซาํ้ ยงั เปนเสบียงสาํ หรับ ตุนตอ ไปในมอื้ ขางหนา แทนเนือ้ แหง ที่ขอแบงมาจากกะเหรยี่ งหว ยแมเ ลงิ ซงึ่ รอ ยหรอจวนจะหมด อยูแลว กอนตั้งตน บกุ ใหญอีกครัง้ ซึ่งเวลาลว งเลยไปถงึ บายสองโมง เพราะมวั เสยี เวลายา ง รมควันเน้อื ละมัง่ อยู รพินทรส ง ขวดนาํ้ มนั เลก็ ๆ ชนิดหนึ่งซ่งึ ตดิ อยใู นยามเครอื่ งหลงั ของเขาให นายจางสาว “อีกภายในไมเ กนิ สองช่วั โมงนี้ เราจําเปน ตองผา นบริเวณชน้ื แฉะแลว ครบั เพ่อื ความอุน ใจ คณุ หญงิ จัดการเอาน้าํ มันน่ีทาตัวเสยี กอน” ดารินลืมตาโต “เอะ! อะไรกนั เพ่ือความอนุ ใจ? เพยี งแคอุนใจเทา นน้ั หรอกเหรอ มันตอ งปลอดภยั แนนอนซิ อยาทําลอ เลนไปนะ ฉนั ไมย อมจรงิ ๆ ดวย” “กเ็ หมือนกนั นน่ั แหละครับ มันปลอดภยั แลว ก็อนุ ใจได ผมรับรองวา จะไมมที าก ปลงิ หรอื เห็บ ตวั ไหนบังอาจเกาะคุณหญิงเปน อนั ขาด แมว า มันจะพยายาม” หลอนบน อะไรพมึ พาํ อยใู นลาํ คอ จอ งหนา เขาเหมอื นจะไมเชอื่ ใจนกั พรานใหญย นื ยนั มาอีกคร้ัง จงึ ถอื ขวดนํ้ามนั เดนิ ออมไปหลงั โขดหนิ กอ นหน่งึ จดั การเปลือ้ งเสื้อผา ออกจนหมดส้ิน เอานา้ํ มันชโลมผิวตลอดทง้ั ตวั แทบจะไมยอมใหสว นไหนวาง ครใู หญจึงเดนิ หนา มุง กลบั ออกมา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

889 สงขวดนา้ํ มนั คนื ใหเ ขา มนั หมดไปเกือบครึง่ ขวด ไชยยนั ตเ หน็ เขา กป็ ลอ ยเสียงหัวเราะออกมางอ หาย “ยังไง นอย เลนอาบกันท้ังตวั เลยหรือ” “ถาอาบได ก็อยากอาบเหมอื นกนั แหละ” ดารนิ พดู สะบดั ๆ ครึง่ ยมิ้ ครง่ึ บ้ึง แลวหนั ไปทางเจาของนา้ํ มนั “น้ํามนั อะไรของคุณน่ี กล่นิ เอยี นๆ คล่นื ไสยังไงพกิ ล มหิ นําซา้ํ ยงั แสบๆ รอนๆ ดว ย” “กน็ ํ้ามนั กนั ไอส ัตวป ระเภทนโ้ี ดยเฉพาะนน่ั แหละครบั คุณหญงิ ไมค วรทาแถวเน้อื ออ นๆ เลย แคแ ขนขากพ็ อแลว” “ฉนั กลัวนี่ เอาปลอดภยั ไวก อ นละ วาแตม นั จะเปน อันตรายกบั ผวิ หนังหรอื เปลา?” “เทา ทีผ่ มเคยใชมา มนั ก็ไมเปนอันตรายอะไรน่ีครับ แสบรอ นนิดหนอ ย ประเดย๋ี วก็ หายไปเอง แตผ มไมเคยทาบรเิ วณเนอื้ ออน อยางมากกแ็ คแ ขนขาเทา นนั้ เพราะถามนั เกาะแขนขาเรา ไมไ ด มันกค็ บื ไปถึงสว นอน่ื ไมได” หญิงสาวทําตวั สัน่ สยิว หนา เหยครางออกมา “ตายแลว! แสบใหญแลว ฮอึ่ ย นํ้ามนั บา อะไรก็ไมรู. ..” “ประเดีย๋ วเหอะ ประเดยี๋ วไดว ่ิงลงแชนา้ํ กนั บางเทา น้นั กม็ อี ยา งหรอื ทาเขาไปไดทัง้ ตัว” พ่ีชายวา ไชยยนั ตกล้นั หวั เราะจนหนา แดง และทาํ ขึงขังออกมาวา “เสรจ็ ! นอ ยเอย ...เสร็จกนั คราวน้เี อง มันจะลวกเธอไหมเกรยี มเสยี โฉมไปหมดท้งั ตวั เลย ทาลงตรงไหนมันกไ็ หมต รงนัน้ แหละ” “บา !...” หลอ นรองล่นั ออกมา แลวหนั ขวับไปทําตานากลัวกบั ขาวของยาพดู ดุๆ วา “คอยดูนะ หลอกใหฉ นั ทายาอะไร ผิวไหมไ ปละก็ฉันจะฆา คณุ จริงๆ ดว ย” “ไมไ หมหรอกครับ อยางมากก็หนงั ถลอกเทาน้ัน” พรานใหญบ อกเรยี บๆ หนา ตาเฉย ดารินเตน รอ งกรดี “โอย! ถา ยิง่ หนังถลอกละก็ ฆา ดบั เบลิ ฆา เลย จะตามฆาไปทุกชาต”ิ ทกุ คนหวั เราะครนื รพนิ ทรลกุ ข้นึ ยนื สง่ั ใหแ งซายกับเกดิ เก็บของ แลว หันมาทางนายจา ง สาวสวย ผยู นื ทาํ หนาเหมือนจะรองไหอยู พูดน้ําเสียงจรงิ จงั ขึ้น “โปรดอยา กงั วลไปเลยครบั คณุ หญงิ รบั รองวาไมเปนอะไรหรอก ผมลอ เลน นะ” ตัดลงเนินเตย้ี ๆ ลกู น้นั ผา นทุงแฝกและหญา คาทีส่ งู ทว มหวั ซงึ่ มใี บอนั สากคายคมกริบ ราวกบั มดี โกน ทา มกลางแสงแดดแผดกลา มองเหน็ เปลวระยิบระยบั ประหนง่ึ มองผา นเตาไฟมหา ยกั ษ ท้งั หมดเรง ฝเ ทาโดยไมป รปิ ากพดู คําใดกนั อกี ทงั้ สน้ิ พอผานพนทุง กเ็ หยยี บเขาสชู ายดงทึบ มองเหน็ ทะมนึ ราวกับอโุ มงคท ส่ี ุดหยัง่ อากาศอาวระอุ แตอบั ชืน้ เตม็ ไปดว ยกล่ินไออันชวน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

890 ตะครนั่ ตะครอ ผดิ ไปชนดิ หนา มอื เปน หลงั มอื กับบรรยากาศหนาวเยอื กชืน่ ฉํา่ บนยอดเขาที่ผา นมา ในตอนเชา วนั นี้ เถาวัลยแ ตล ะตนใหญโ ตขนาดลาํ ขา และพนื้ เบื้องลา งปกคลุมไปดว ยใบไมท ่หี ลน มาทับถมกนั เปอยเนา เวลาเหยยี บจมลกึ ลงไปถงึ หวั เขา ปรากฏเสียงสวบสาบอยูทกุ ครง้ั ทีเ่ หยยี บลง ไป ท้งั หมดเดนิ ไปดว ยความระมดั ระวงั และคอยสังเกตตามพรานใหญท กุ ฝกาวยาง โดยไม กาวแยกไปทางอ่ืน พนื้ บางแหงดูเหมอื นจะไมมีโอกาสสมั ผสั กับแสงอาทติ ยเลยชวั่ กัปชวั่ กลั ป เพราะยอดไมห นาทึบ ที่ขึน้ ปกคลุมหลังคาอยูหลายซบั หลายซอน มีแตจาํ พวกสตั วเล้ือยคลานรปู ลักษณะแปลกๆ เทา นัน้ ท่ีพบเหน็ ตามระยะทางผา นไป กง้ิ กา ดงตวั ขนาดลําแขนยาวศอกเศษ สีสนั วิจติ รพสิ ดารราวกบั ใครมาแกลง ระบายไวและตัวเต็มไป ดวยหนามนากลัวเกาะอยูตามเปลอื กไม มองดมู นุษยเฉยี ดผา นไปในระยะใกล โดยไมแสดงอาการ ต่ืนกลวั ใดๆ ทง้ั สิ้น บางขณะทกุ คนก็ตอ งชะงกั ลงอยางกะทันหนั พรอ มกับขยับปนเตรยี มพรอ ม เมอ่ื เหยี้ ตวั ขนาดนองๆ จระเข วงิ่ ปราดตดั หนา ไปอยา งรวดเร็วเพราะความตน่ื ตกใจ เสียงท่มี นั วงิ่ ไปดังราวพายุ ทําเอาประสาทเสยี ในยามทไ่ี มรูต ัวมากอน บงุ และหนอนคนั บางชนดิ ตวั ยาวตง้ั คบื คลานกลาด เกลือ่ นอยูตามพนื้ ทุกคนตอ งเพิม่ ความระมดั ระวงั ในการกาวเทาทกุ ฝก า วยาง ดารนิ เต็มไปดว ยความอึดอัดใจ และทรมานย่งิ กวาทกุ คน จะเกงกลา สามารถทดั เทยี มอก สามศอกสกั ปานใดกต็ าม ธาตุแทข องหลอนกค็ อื ผหู ญิง และผหู ญงิ ก็มีจุดออนตรงที่ เกลียด สตั วเลื้อยคลานชวนขยะแขยงทุกชนดิ ยง่ิ ลกึ ความชน้ื แฉะกย็ ง่ิ ทวมี ากขนึ้ หน่ึงชัว่ โมงเตม็ ๆ ที่เหยยี บย่าํ กนั ไปบนไมเนาๆ และ ขอนไมผ ุซ่ึงมเี ห็ดขน้ึ กลาดเกลอื่ น บางดอกโตขนาดกระดง ผดั ขา ว อากาศขนหนักขน้ึ ทกุ ขณะจนคน ไมเ คยชินแทบจะหายใจไมออก พวกร้นิ และยุงเร่มิ บนิ ตอมเปน กลมุ ๆ พรานใหญ เกดิ และแงซาย คงเดินรดุ หนา ไปดว ยอาการปกติ เหมอื นคนกรงุ ทเ่ี ดินไปตามถนนคอนกรตี แตสถานการณลําบาก เรม่ิ เปนของฝา ยนายจางท้ังสาม เชษฐา ไชยยนั ต ถึงอยา งไรกพ็ อทน ดารินคนเดยี วอยใู นอาการหนัก กวาเพือ่ น หลอนสง เสียงอทุ านอยบู อ ยครั้ง และบางขณะกก็ ระโดดโหยงเหยงตวั ส่ัน หลอนไมม ีแก จติ แกใ จทีจ่ ะถอื ไรเฟล ประจาํ ตวั อกี แลว แตสง ไปใหแ งซายชวยสะพาย ตนเองเดนิ ตวั เปลา คอย ระวังตวั แจจากฝูงแมลงรบกวน และพวกบงุ หนอนตามพนื้ ทีเ่ ห็นอยูแทบทุกตารางนว้ิ “อยาไปสนใจกบั มนั เลยนา ” ไชยยนั ตกระซิบปลอบ “เธอทาน้าํ มนั เปน เกราะปอ งกนั ตวั อยูแลว มันทําอะไรเธอไมไ ดห รอก” “ก็ฉนั กลวั มนั น่ี หายใจแทบไมออกอยแู ลว เมื่อไหรเราถึงจะพนจากนรกนเ่ี สยี ทนี ะ” หญิงสาวอุทธรณเ สยี งเครอื ยกมอื ขน้ึ โบกปด ยงุ ที่ตามวนตอมอยูท่ีใบหนา ของหลอน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

891 “อดทนหนอ ยครับ เราจะตดั ผา นตอนนี้เพียงระยะสั้นๆ เทาน้ัน อกี ครึ่งช่ัวโมงก็ออกพน คอยยงั ช่วั ขนึ้ ” รพินทรบ อกมาเบาๆ กา วรุดตอไปโดยไมห ยุดยัง้ “ลงแบบนี้ คนื นีเ้ ราจะพักนอนกันไดยังไงน?่ี ” “เราจะหาทพี่ กั ท่ีดที ี่สุดครบั ไมใชบริเวณอยา งท่ผี า นน”ี่ เวลาผานไป พนื้ ดินราบลุมทกุ ขณะ จนกระท่ังเหยยี บลงไปกระทบนาํ้ ซงึ่ อยใู ตใ บไมเนา ที่ ปกคลุมอยู และในทีส่ ดุ กก็ ลายเปนบรเิ วณทข่ี ังน้ําเหมือนปลัก กลิ่นหมกั หมมของใบไมที่หลนลงมา สมุ ทับโถมกนั ชัว่ นาตาป ผสมกับกลิน่ โคลนลอยคลงุ ขนึ้ มา ขณะท่ีเทาของมนษุ ยเ หยยี บย่าํ ผานไป รอบดาน เปนโครงของกิง่ เถาวลั ยร าวกับใครมาประดษิ ฐถ กั ไว แสงตะวนั ยามบายซึง่ มองไมเ หน็ มา เปน เวลารว มสองชวั่ โมงเตม็ เรมิ่ จะสอ งผา นหลังคาใบไมเ บอื้ งบนลงมาเปน จดุ พราวท่วั ไป พอชว ย ใหสังเกตเหน็ อะไรไดชดั เจนขนึ้ บาง ปลกั หรือหลมโคลนตอนน้หี นทางเฉอะแฉะก็จริง แตไมถึงกับ ทบึ นัก ตามกง่ิ ไมเ หนอื ศีรษะขึ้นไปแลดดู าํ มดื เปนกระจกุ ไปหมด กลนิ่ สาบสางอยา งรุนแรงตลบฟุง จนแทบหายใจไมออก นน่ั คือฝงู คา งคาวแมไ กเหลือท่จี ะคณานับ อาศยั เกาะยอดไมบ ริเวณน้ันเปน รงั นอนของมนั สงเสียงรองแซด บางตวั ตน่ื ตกใจการแผว พานเขามาของมนษุ ยเบอ้ื งลา ง ผละออกบิน กนั พบึ พ่บั เบอ้ื งลางฝงู ทากซ่งึ ตามปกติแลว แทบสงั เกตไมเ หน็ เพราะเกาะเอนราบอยกู บั กงิ่ ใบไม แตพ อไดก ลน่ิ ไอของมนุษยท เี่ ดินผา นกต็ นื่ ตวั ชรู อนรา ขนึ้ มาคอยจังหวะทจ่ี ะเกาะสบู เลือด หันไป ทางไหนก็มองเห็นพราวไปหมด นับหมน่ื นับพนั “อยา หยดุ อยกู บั ท่ี เดนิ ใหเ รว็ ท่ีสดุ ประเดยี๋ วถึงโคกขา งหนา คอยปลอดมันออก” พรานใหญห ันมารอ งเตือนแลวออกเดินลว่ิ รดุ ไปอยา งรวดเรว็ ทกุ คนเรงฝเ ทาเต็มที่โดย ไมหยดุ ดารนิ ถงึ กบั ออกวงิ่ น้ําแตกกระจายตามหลังรพนิ ทรไปติดๆ แลว ลํา้ หนาพรานใหญ กระโจน ขึ้นไปบนตล่ิงโคกที่มองเห็นเปน เกาะอยเู บอ้ื งหนา กมลงตรวจรอบตัวเอง แลวหกั ก่งิ ไมเขี่ยเจา สตั ว ท่ีมชี ีวิตอยดู วยการสูบเลือดออกจากขากางเกงงว นดว ยความขยะแขยง ระหวางทหี่ ลอ นทรุดตัวลงนง่ั ...ถอดบตู ออกเพ่อื ตรวจใหแ นใ จอกี ครงั้ คณะพรรคทกุ คนก็ กา วเขา มาถึง ตางสํารวจและปลดทากออก ซึง่ เกาะตดิ มาคนละไมต ่ํากวา สบิ ตัวขนึ้ ไป ทุกคนเฉยๆ ไมอาทรรอนใจอะไรนกั ดงึ มนั ออกโยนท้ิงงา ยๆ มีแตด ารนิ คนเดยี วเทา นนั้ ทีเ่ ดือดรอนกวา เพือ่ น หลอ นทง้ั เกลียดท้งั กลัว ขนลกุ ขนพองไปหมด ในบตู ของหลอน มันก็ลวงลํา้ เขา ไปไดเ หมือนกนั สองสามตวั แตไมบ งั อาจท่จี ะเกาะเนือ้ ได เพราะอํานาจยาที่ชโลมไว หญิงสาวหนา มยุ เต็มไปดว ย ความกระสับกระสาย หลอนพยายามลูบตามตวั จากนอกผารม เพอื่ จะตรวจดใู หแนช ัดวา มที ากตวั ใดเล็ดลอดเขา ไปขางในบา งหรอื ไม แลวกระชากชายเสอ้ื ออกพนขอบกางเกง เอ้อื มมือลูบควานไป ตามสีขา งและแผน หลงั บนอบุ อบิ อยเู ชน น้นั มหิ นําซ้าํ ยงั รอ งเรียกพ่ีชาย และไชยยนั ตใ หช ว ยตรวจดู ตามตวั ของหลอ นอกี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

892 รพนิ ทรซ อ นยม้ิ ขันๆ เอาไว นคี่ อื สญั ลกั ษณปราชัยโดยปริยายเปนครง้ั แรกของ ม.ร.ว.หญิงคนสวย เกีย่ วกับเรื่องในปา พระเจาไมพเิ รนทรจนเกินไปนัก อยา งนอ ยท่สี ุดก็ยงั ประทานความเปน ‘ผหู ญงิ ’ มาใหแ กห ลอ นบา ง เหมือนกนั แมวา จะประทานความแกรง กรา วทรหด และเกง กาจเทียมผชู ายไปหมดทกุ อยา งจนดผู ดิ วิสยั ของธรรมชาตไิ ป พกั แกะทากกนั เพียงครเู ดยี ว ทั้งหมดกอ็ อกเดนิ ทางตอ โดยอาศัยไตเลาะลดั ไปตามเนิน โคก ซึง่ มลี ักษณะเปน สัน หรอื เกาะอยกู ลางปลกั ท่ลี ุม นน้ั เตม็ ไปดว ยรอยยา่ํ สบั สนของหมูปา ทัง้ เกา และใหม และรอยท่ีมันเอาจมกู ดุนขดุ คุยไวกลาดเกลือ่ น รพินทรน าํ ลอดซมุ ไมและเถาวลั ยที่ขน้ึ ปก คลุมอยคู อนขา งทึบนน้ั เปน ลําดบั การเดินตอ งกม ๆ เงยๆ อยตู ลอดเวลา บางขณะกโ็ หนเหนย่ี วก่ิงไม คอ ยๆ พยงุ ตัวเลาะรมิ ตลิง่ ไป อดึ ใจนนั้ เอง พรานใหญก ห็ ยดุ ชะงกั พจิ ารณาอยทู ่ีตล่งิ ตอนหน่งึ ลักษณะเปน แองเวา ลึก เขา มา เบ้ืองบนเปนจอมปลวก ทีป่ กคลุมดวยตน ขอยจนมองดูเหมอื นถํ้าเล็กๆ พ้ืนดินตอนนน้ั ราบเรียบเหมือนมีการขัดถไู วเ ปน อยางดี เปน ซอกกวางประมาณสามเมตร และยาวลาดลงไปสหู ลม ปลักกวา งใหญท มี่ นี ้ําสีดาํ สนทิ แลว ก็เงยหนา ขึน้ มองดูเชษฐา ผูย นื อยูเคยี งขา งเขา “เหมือนใครเสอื กเรอื บดเขามาเก็บไวท ่ีนีเ่ ปน ประจาํ ” หวั หนา คณะเดนิ ทางเอยขน้ึ เสยี งตา่ํ ๆ พรานใหญด ึงไฟฉายออกมาจากยามสะพายหลัง สอ งกราดลงไปในบรเิ วณนน้ั เพอื่ เหน็ ถนัดขนึ้ ไชยยนั ตผ ิวปากหวอื ออกมา เมอ่ื มองเหน็ รอยตีนของสัตวอะไรชนดิ หน่งึ ปรากฏชัดยงั พืน้ อันเปยกแฉะตรงน้ัน ลกั ษณะเหมือนรอยตนี ตะกวด แตใหญก วา หลายเทา เห็นชัดแมก ระทงั่ รอยอนั นอนอยูเปน ประจําจนเปน เทือก ราวกบั ใครเอาแผน ไมก ระดานกวางๆ มาทาบทับไว “ไอช าละวัน-ภุมภลี น ่ีเหน็ จะขนาดเรอื จางทเี ดียวแหละ” อดตี นายทหารปนใหญครางออกมา “อะไร จระเขห รือ?” ดารนิ ถามโดยเร็วอยางตน่ื เตน พรานใหญไ มต อบ ยกแขนเสือ้ ปาดเหงื่อ กวาดสายตาไปยังปลกั อันกวา งใหญร อบดา น ซง่ึ มองเห็นดว ยสายตาผาดๆ เหมอื นจะเปนแผนดนิ ทน่ี า เหยียบเดินไปได บางแหง เขยี วไปดว ย ตะไคร บางแหง กเ็ ปน บรเิ วณที่ใบไมห ลนมาทบั โถมดูวาแหง สนทิ และบางแหงกม็ องเห็นนํ้าดาํ เปน เงาตะคุมคลมุ เครอื อยทู ่ัวไป นานๆ ครง้ั จะไดย นิ เสียงฟองนํา้ ดนั ผวิ นาํ้ ข้ึนมาระเบดิ เบอ้ื งบน ทามกลางความเงยี บสงดั วงั เวง นกกินปลารองแหลมอยไู กล นอกน้ันกเ็ ปน เสยี งแมลงหวท่ี ต่ี ามตอม อยเู ปนกลุม เพราะรอบดา นเต็มไปดวยมะเดือ่ ออกลูกดก “ตรงนเี้ ปน ท่นี อนของมนั ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

893 ในท่สี ุดเขากบ็ อกมาเบาๆ มดุ ลอดก่งิ เถาวลั ยเ ลาะริมตลง่ิ สํารวจไปอกี สองสามกาว ทุก คนกระช้นั ตามมา กพ็ บบรเิ วณอกี หลายแหง บนสันเกาะแหงนี้ มีรอยขน้ึ พักนอนของเจาชาละวนั เกลื่อนไปหมด “นดี่ งของมันทีเดยี วแหละ!” เชษฐาอทุ านออกมาเบาๆ จองหนา พรานใหญ “เอะ ! มองดเู ผินๆ ไมน า จะเปน ไปไดเ ลย บริเวณนีม้ ีนา้ํ ลึกหรอื ?” “มนั เปนทปี่ ลกั ครบั หรืออยา งทีเ่ รยี กกันวา ‘พ’ุ มองดวยสายตาเปลาก็เหมือนกับที่ลมุ ธรรมดา แตค วามจรงิ มันเตม็ ไปดวยหลุมบอ บางแหงกล็ กึ จนลาํ ไผย าวๆ หย่งั ไมถงึ กน บางแหงกม็ ี นาํ้ เพียงแคเขา หรอื ขอเทา ถา ไมร ูทาง...เดินเผลอก็ถลาํ ตกลงไปในปลกั ลึกเอางายๆ เวลาหนานาํ้ บริเวณน้ีเปนบงึ ไปหมด หนา แลง ก็มีลกั ษณะเปน พอุ ยา งนี้ ซงึ่ มีบางแหง พอจะตองอาศัยเดนิ ไปได แตต อ งใชความระมดั ระวังหนอย มันเปนบริเวณกวา งใหญไพศาล เกนิ ท่ีจะสํารวจไดท วั่ ถึง จระเข ชุม!” จากคาํ พูดของเขา คณะนายจา งกส็ ามารถเขา ใจในภมู ิประเทศไดใ นทนั ทนี น้ั ทกุ คนเพิง่ จะมาตระหนกั เอาบัดนเ้ี องวา พรานใหญนําเขามาสใู จกลางบงึ มหากาฬโดยไมไดบ อกใหร ตู วั ลวง หนา เลยสักนิด การเดนิ ตามหลังมากแ็ ทบจะไมมสี ัญลกั ษณอะไรใหท ราบเลย นอกจากขณะทยี่ ่ําผา น พื้นน้ําแฉะๆ เพยี งครงั้ เดยี วช่ัวระยะเวลาสั้นๆ เทา น้นั “หวงั วาคงไมม ีการตอ งลอยคอไปนะ?” ไชยยนั ตเปรยข้นึ อยางเสยี วๆ มองไปรอบดา น “ไมหรอกครับ เรายึดสันเกาะน่ี ซ่ึงจะนําเลยี บไปทางชายบงึ ดา นตะวนั ออก ใชเ วลาสกั ประมาณชว่ั โมงเดียวก็ผานพน หลังจากนัน้ ก็ขามลําหว ยแคบๆ ตดั ขึน้ ฝงตรงขาม เขา เขตเขานาง ตามที่ช้ีใหดเู มอ่ื ตอนเชานี้ ตอนท่ขี ามหวย เราจะเลอื กขา มในบริเวณทแี่ คบและนํ้าตนื้ ท่สี ุด อยา งมาก ก็คงไมเ กนิ แคเ อว” “ไอเ ขมีไหม ตรงหวยทวี่ า นนี่ ะ?” ดารินถามอยา งใจไมด ี พรานใหญห วั เราะอยูในลําคอ “ชุมย่งิ กวา จงิ้ จกตามบา น แตไ มม คี วามหมายหรอกครับ ตราบใดก็ตามท่ีระดับนา้ํ ลกึ ไม เกินเอวของเรา และมีปนครบมืออยา งน้ี เมอื่ ถงึ ท่นี ั่น เราจะหารือกันอกี ครั้งวา จะหาทางขามโดยวธิ ี ใด” ธรรมชาตขิ องมนษุ ยเ ราทุกคนไมก ลวั จระเขเ มอื่ เทา เหยยี บยืนอยูบ นแผน ดนิ แตถ าตอ งลง ไปแชอ ยใู นนา้ํ หรือกาํ ลงั ลอยคออยู เปน เรอื่ งทต่ี อ งคดิ แตในขณะน้ี คณะนายจา งทกุ คนกข็ บคดิ อยู ทวาก็ขจดั ขอวติ กกงั วลไปเสยี เมือ่ ตระหนกั ไดป ระการเดียววา ผูน าํ ทางในครั้งนค้ี ือ รพนิ ทร ไพร วลั ย ทกุ คนมหี นา ท่ีตามเขาอยา งเดยี วเทาน้นั ! [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

894 การเดินบนเนนิ เกาะ กลางพุ ตอ งเพิ่มความระมัดระวงั กนั ขนึ้ อีกครงั้ เพราะไมไ วใ จวาจะ เผลอกาวเหยียบลงไปบนหลงั ของเจา กุมภลี  ท่อี าจขน้ึ มานอนหมกอยบู นพน้ื รกน้ันเขาเม่ือใด ครง้ั หนง่ึ ไชยยนั ตเ หนยี่ วก่ิงเถาวลั ยริมตล่งิ ตอนหนึง่ พลาดหลน ลงไปบนพนื้ ท่เี หน็ ใบไมแ หงปกคลมุ อยู เหมือนพน้ื ดินธรรมดา แตป รากฏวาพน้ื ใบไมใ บหญาตอนน้นั แยกยุบตามนํ้าหนกั ตวั เขาออกโดยเรว็ รางของอดตี นายทหารปน ใหญจ มหายวบู ลงไปในพรบิ ตา แลว ก็ทะลงึ่ ขน้ึ มาสงเสยี งรอ งโวยวายดว ย ความตกใจ รพนิ ทรกับเชษฐาตองชวยกนั ฉุดแขนหวิ้ ข้นึ มาเปยกโชกไปหมดท้ังตวั ดารนิ หวั เราะงอ หายเมอื่ เหน็ สหี นา อาการ และเสยี งสบถสาบานล่นั ของไชยยนั ต “ใจหายหมด นึกวา ธรณสี ูบเสียแลว” ไชยยนั ตบ น โคลงศรี ษะสะบัดนาํ้ ออกจากตัว “นา้ํ เย็นเจีย๊ บ ตีนไมถงึ พื้นเลย ลกึ ชะมดั ทแี รกนกึ วา อยางมากกแ็ คเ ขาเสียอีก บร๊ือว! เสยี ว ...” “ผมบอกแลว ยงั ไงครับ เห็นเปนพน้ื ธรรมดา อยาชะลา ใจกาวลงไปเปน อนั ขาด นํา้ ลกึ มัน อยขู างลาง” พรานใหญบอกยม้ิ ๆ “ดีไอเ ขมนั ไมแ งมเอา ฉันใจหายหมด ตอนทเ่ี ห็นเธอจมหายลงไปราวกบั ถูกอะไรฉุด” ดารินพูดพลางหัวเราะ บรรยากาศตื่นเตน ตกใจแตแ รกของคณะ กลายเปน ความขบขนั เชษฐาหวั เราะกึกๆ มองดสู หายแลว สั่นศีรษะชา ๆ จุป าก “ก็เดนิ ยงั ไง เขาผา นกันไปไดท ุกคน ตวั เองดนั หลน ลงไปได ไมด ใู หด ีเสียกอน” “กไ็ อเ ถาวัลยเ จากรรมนี่นะซิ คนอื่นเหนยี่ วผา นมนั ไปไดไ มขาด เสอื กมาขาดเอาอตี อนท่ี ฉนั จบั ตอนที่จมลงไปใตน ํ้า ใจแปว เหลอื นิดเดยี วเทานัน้ กําลังคิดถงึ ไอชาละวันอยทู เี ดยี ว...ตีน แกวง ไปกระทบอะไรไหวๆ อยใู ตน้าํ ดวย ไมรูม ันหรอื เปลา” ไชยยนั ตพดู เรว็ ปรอ๋ื หนา ตาต่นื อยูเชน นน้ั “เหลวไหล อุปาทาน ถาไอเขจริง ปา นนี้มนั ก็ขยํ้าแกเขาใหแลว” เชษฐาวา โชคดเี หลือเกนิ ในขณะท่ีไชยยนั ตพ ลดั หลน จมลงไปในนํ้า ไรเฟล ประจาํ มอื ของเขาไมได หลน ลงน้ําไปดว ย แตพาดตดิ อยกู ับพวกหญาและวัชพืชทีข่ ึน้ อยูรอบๆ คางอยเู ชนนนั้ แงซายเปนคน เออ้ื มไปหยิบขนึ้ มาสง ให ครใู หญตอ มาระหวา งทร่ี ดุ หนา ตามการนําของรพนิ ทรตอ ไป ทกุ คนกไ็ ดย นิ เสยี งสวบ สาบดงั มาจากชายตลงิ่ เบอื้ งหนา ไมห า งออกไปนัก เสียงเอาจมูกดนุ คยุ ดนิ และเสียงกัดกนั เองของเจา พวกหมูปาฝงู หน่ึง คะเนจากเสียงที่ไดยิน ประมาณสกั เจด็ แปดตัว พวกมนั คงพากนั ลงมากินนาํ้ และ ขุดหาแมลงรากไมกินอยบู รเิ วณชายปลักตน้ื ๆ เสียงอีด๊ อา ดลัน่ ไปหมด ทกุ คนแผว ฝเ ทา ลงอีก คอ ยๆ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

895 ยองไปตามเสยี งทมี่ านั้น พวกมนั อยใู นทิศทางเหนือลมพอดี จงึ ยังไมกะสากล่ินของฝา ยมนษุ ยท ีผ่ าน ใกลเขามาทกุ ขณะ แตแ ลว อดึ ใจนนั้ เอง เสยี งจูโ จมกะทันหนั ชนดิ หนงึ่ กป็ รากฏข้นึ อยา งปจจุบนั ทันดว น แทรกสําเนยี งหากนิ ของเจา หมูปาฝูงนนั้ ชนดิ ท่ที าํ ใหคณะเดินทางทกุ คนสะดุงสดุ ตวั และยนื ตะลึง ชะงกั อยกู บั ที่ มันเปนเสียงดงั ตมู สนน่ั เหมอื นเอาทอนซงุ ฟาดลงไปบนโคลน พรอมกับเสียงหวีดกอง ของหมปู า เสียงฟด ฟาดตอ สูครนื โครมอยใู นแอง นาํ้ ระคนไปกบั เสยี งขคู ํารามฮอื ฮาด สาํ เนียง ประหลาดซึ่งไมเ คยไดย ินมากอน จากนัน้ กเ็ ปนเสียงของเจา หมูฝงู น้ัน ซงึ่ พากนั ว่ิงเผน ปา สะเทือน รพนิ ทรอ อกพุงปราดตรงไปยังตาํ แหนง ท่ีมาของเสียงนนั้ อยางรวดเร็ว ทุกคนกต็ ามติด หลงั เขามาในบดั น้ันดว ยใจอนั เตนระทึก! [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])