เพชรพระอุมา เล่ม9 จอมผีดิบมันตรัย

1897 จอมพรานมองไปทางแหมม สาวซงึ่ ยนื เขา ออ นกระปลกกะเปลย้ี อยู “ถา เมื่อตะก้ี คุณถอื ไรเฟล เสียอยา งเดยี วเทา นัน้ พวกเราจะไมต อ งวนุ วายตกอกตกใจกนั ถึงเพียงนเี้ ลย อยา งมากแคสองนดั คณุ กล็ ม มนั ลงแลว” สาวผมทองหอไหลล ง “ใครจะรูลว งหนา ภมู ปิ ระเทศมันไมนา ใหคดิ เลยวาจะมาประจนั หนา กับเจานเ่ี ขา ฉันกะ วาจะยิงเกง หรอื สมนั ในขณะท่มี นั ว่งิ อยใู นทงุ ซ่งึ ลูกซองยอ มหวังผลไดแนน อนกวา อีกอยางหนง่ึ สา งปาก็ถอื .375 มาดว ยแลว กระบอกหนง่ึ ทีนี้ตอนเวลาคบั ขนั มันเกดิ ข้ึน เจา สางปาของฉันมนั พา ปนแลนเสียนี่ ซง่ึ เปน เรอื่ งชวยไมไ ดเ ลย ยังดอี ยบู า งหรอกทีม่ ันอตุ สาหย ิงชว ยมานัดหนงึ่ ตอนที่ กระทงิ เขามาเลยี ฉัน กอนทจี่ ะทิ้งปนเหาะขึ้นตน ไมไ ป” ทกุ คนอดหวั เราะออกมาไมไดใ นคําพดู ของหลอน “ตอนทม ันชารจ เขามา ถงึ เธอจะนอนลง และมนั ขวิดไมถ ึงก็จรงิ แตมนั ก็นาจะเหยยี บเธอ แหลกไปแลว ทาํ ไมมันถึงไมเหยยี บ กระโดดขามเลยไปเสียตัง้ ส่ีหาเทีย่ วอยางนนั้ ” ดารนิ พดู ขึ้นอยา งสนเทห  มาเรียเอามอื วางโปะบนหวั แลวส่นั หนา อยา งไมรจู ะอธิบาย อยางไรได รพนิ ทรก็ตอบแทนมาใหว า “ธรรมชาตขิ องกระทงิ เปนอยางนน้ั เองครบั คณุ หญงิ มนั มคี วามวองไวและดุเดอื ดในการ พงุ เขาใสศตั รูกจ็ ริง แตมนั ไมเ หยยี บโดยเจตนาอยางเดด็ ขาด เพราะไมเ ขา ใจวธิ ฆี า ศตั รแู บบน้นั ยกเวน แตจะพลาดไปถูกก็เปน อีกเร่อื งหน่ึง ตามปกตแิ ลว พอชนผดิ มนั จะกระโดดขามเลยไป หรอื หมดปญ ญาเขา จริงๆ ไมร ูจะทาํ อะไรไดโ ดยทค่ี นลงนอนราบกบั พน้ื นงิ่ ๆ เสยี มนั ก็จะใชว ิธีเลียอยาง ทเ่ี มยถ ูกเม่ือตะก้ีนี้ เพราะฉะน้นั พรานเกา ๆ เขาจึงถอื เปนหลักสั่งสอนกนั ไวเ ปน หนกั หนาวา ในการ ยงิ สวนหนากระทิงนน้ั ภายหลงั ลั่นปน ออกไปแลว ถูกหรอื ผิดอยา งไรชางมันกอน ถา มีตน ไมใหญก ็ หลบเขาหลังตน ไม ถาอยใู นท่ีโลงกใ็ หลม ตวั นอนราบทนั ที เพราะถานัดน้ันไมล ม มันจะพุงสวนเขา มายงั กะจรวดทีเดียว พอมนั ถลําเลยพนตวั ไปแลว จงึ คอ ยลกุ ขึ้นมายิงมนั ใหม ผมเองทเี่ กอื บตายใน คร้งั นั้นกเ็ พราะไมเชอ่ื ในหลกั น้ี นดั แรกถกู มันแลว เหน็ มันพงุ เขา มากย็ นื ประจันหนา สวนนัดที่สอง ออกไปโดยเชอ่ื วาเรว็ พอ แตป รากฏวา มันเรว็ กวา ลกู ปนนดั ท่ีสองของผม” “เธอเกงเหลอื เกนิ เมย” นกั มานษุ ยวทิ ยาหนั ไปชมเชยเพือ่ นสาวตา งผวิ อยางจรงิ ใจ โอบแขนกอดเอวมาเรยี ไว “ถา เปน ฉนั คงเสรจ็ ไปแลว การลาสัตวใ หญอันตรายมนั ไมไดขน้ึ อยกู บั ฝมอื ยงิ ปน วา จะ แมนยาํ สกั ขนาดไหน แตม นั ตอ งประกอบกบั ไหวพรบิ ชัน้ เชิง ความชํานาญและรูหลักดวย ซ่งึ สิง่ เหลานีถ้ า เทียบกับเธอแลว ฉันก็เปรยี บเหมือนเดก็ ออนหดั เธอประจันหนากบั มนั ดว ยช้นั เชงิ และ ฝมอื จรงิ ๆ ผิดกบั ฉนั ซ่ึงเปน เรือ่ งของการฟลุก โชคเขาขางเสยี มากกวา ” นักนิรุกตศิ าสตร ซงึ่ ชวี ิตสวนมากจบั ไรเฟล มากกวาปากกา มองอกี ฝา ยหนึ่งดว ยสายตา เนอื ยๆ ส่นั หนา นอ ยๆ อยา งไมเ หน็ ดว ยกับคําสรรเสริญยกยอ งนน้ั ตอบอยางถอ มตนวา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1898 “ฉันยอมรบั วา เคยทระนงในตนเอง นอย แตความรูส ึกชนดิ นัน้ กห็ มดสนิ้ ไป เมอื่ ฉนั มา พบและไดร จู กั เธอ ทนั ทีท่ีมองเห็นเธอในคร้งั แรก ความรูสึกกบั อกตนเองทันทวี า ...ฉนั ไมมอี ะไรจะ เหนอื เธอไดส กั อยา งเดยี ว” ดารนิ หวั เราะออกมานดิ หนงึ่ ตอไปนห้ี ลอ นจะตอ งระมัดระวงั ใหย งิ่ ข้ึนเสยี แลว มาเรีย ฮอฟมนั เปนคนคมไวไมว าในดา นใดทั้งสน้ิ แมแ ตเ ชงิ วาทะ! เชษฐาสง่ั ใหช าํ แหละเนอื้ และเครื่องในบางสว น ขนกลับไปทีป่ างพักสําหรบั เปน อาหาร มื้อค่ํา และเปนเสบียงสํารองในมื้อตอ ไปเทาทจ่ี ะนาํ ตดิ ตัวไปไดม ากทสี่ ดุ โดยทงิ้ สวนใหญทเี่ กนิ ความตอ งการไวใหเ ปนเหยอื่ สัตวป าตอ ไปตามยถากรรม กวาจะเสรจ็ สรรพ ความมดื กโ็ รยตวั ปก คลมุ ปา คณะท้ังหมด นั่งลอ มกองไฟและกนิ อาหารกันตามธรรมชาตใิ นลกั ษณะของมนษุ ยย ุคตน ประวัตศิ าสตร ลูกเดอื ยทตี่ ม เคี่ยวกับตับและหวั ใจของกระทงิ จนมลี กั ษณะเปน ซุปขน ขา วซึง่ เหลืออยเู ปน มอ้ื สดุ ทาย และเนื้อทาเกลอื กอนใหญท เี่ สียบไมย างอยเู หนอื กองไฟ น้ําตกสง กลน่ิ หอมหวน สุดแตวา ใครจะถนดั เอามดี เฉือนสวนไหนไปนงั่ แทะ มาเรยี จําตอ งเปลีย่ นเสอ้ื ลา สัตวของหลอนตัวนน้ั ท้ิงไป เพราะมนั ขาดวนิ่ จนไมม ีทาง ซอ มแซมได หลอนมีเสือ้ ผาท่ใี ชใสใ นเวลากลางวันสาํ รองมาเพียงสามชุด โดยบรรจอุ ยูใ นถงุ ทะเลที่ สา งปาแบกเอามา วิธีผลดั เปลี่ยนเส้อื ผาของหลอ นงา ยดายมาก ไมมพี ธิ รี ีตองอะไรเลย เพยี งแตบ อก กลา วใหทุกคนท่นี ่ังลอ มกองไฟอยูใหทราบ แลว หอบเสอ้ื ผา ชดุ ใหมเดินหางออกไปเล็กนอ ย หนั หลงั ให ถอดเสอ้ื ออกกอ น แลเหน็ แผน หลังขาวโพลนอยใู นเงามดื สลัว สวมตวั ใหมทิง้ ชายใหค ลมุ ลงมาถงึ ตะโพก ตอ จากน้ันจงึ กม ลงถอดกางเกง สวมตวั ใหมทเ่ี ตรยี มไวเ ขา ไปแทนที่ ทกุ ส่งิ ทกุ อยา งเสรจ็ สรรพเรยี บรอ ยลงในระยะเวลาอนั รวดเรว็ คลอ งแคลว ทสี่ ดุ แลว สิ่งทท่ี ําความพิพักพิพว นใจใหแ กท ุกคนเปนอยา งยง่ิ กค็ ือ ภายหลงั จากเปลย่ี นเครือ่ ง แตงกายเรยี บรอ ย หลอนก็เลย่ี งออกไปยงั กองไฟอีกกองหนงึ่ ทสี่ า งปากาํ ลังกอ อยู สะบัดเส้ือกนั ฝน ลงปกู ับพ้นื ริมกองไฟนน้ั แลว ลงนอนเหยยี ดยาวควาํ่ หนา ใหเ จา พรานตอ งสูของหลอนนวดขยี้ไป ตลอดทงั้ แผนหลงั ในลกั ษณะนวดกลาม ซ่งึ ดูทา ทีของสา งปาจะชํานาญดี มีนาํ้ มนั อะไรชนดิ หนงึ่ ชวยในการนวดนัน้ ดว ย วิธชี โลมนาํ้ มนั ของสางปา ทท่ี ง้ั หมดพากนั จองมองอยดู ว ยอาการหายใจไมทัว่ ทองคอื เท น้ํามนั ลงในฝา มืออกี ขา งหนงึ่ แลว ใชมือขา งนน้ั ลวงลอดเขาไปใตหลังเสอ้ื ของหลอน ละเลงคลึงไป ตลอดตงั้ แตต น คอลงมาจนกระทั่งจรดสะโพก เชษฐากบั รพนิ ทรทําเปนไมเ ห็นเสยี คงสนทนากนั ดวยอาการปกติ แตด ารินกบั ไชยยันต หันมามองหนา กนั ดว ยความรสู ึกอนั ไมอ าจกลาวถกู อดตี นายทหารปน ใหญก ระเดอื กน้ําลายลงคอ ฝดๆ ทาํ หนา พกิ ล ทวาไมม ใี ครเอยอะไรในสงิ่ อันชวนฉงนผิดตานั้นไม [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1899 พชี่ ายกบั เพอื่ นเขาประจําทีน่ อน ดารินกวาดสายตาหาเพอื่ นสาวตา งผิว แลว ก็ชะงักจอ งนิ่ง ไปอกี ครงั้ เมอื่ ยงั เหน็ มาเรียนอนคว่ําหนา ใหสางปานวดเฟน บรเิ วณรา งกายสว นหลงั อยูตามเดมิ หลอนเลกิ ค้ิวนดิ หนงึ่ ย้มิ ออกมาเล่ยี นๆ แลวเดนิ ทอดนอ งชาๆ ตรงเขาไปทีบ่ าวชายกับนายสาวคนู นั้ มาหยดุ ยนื กอดอกเอยี งคอมองอยทู างดานปลายเทาของมาเรียใกลๆ ขณะนนั้ เจา ตอ งสกู าํ ลังเอาเขา อนั บอบบางเกรง็ ของมันกดอยกู ับบรเิ วณเอวคอดกว่ิ ของนายสาว มือท้งั สองทําหนา ทีค่ ลึงขย้แี รงๆ อยูที่สะบักทงั้ สอง และลบู คลาํ ไปตามเนินลาดของปก สีขา งอยา งขะมกั ขะเมนตง้ั อกตั้งใจ พอแลเหน็ นกั มานษุ ยวทิ ยาสาวมาหยดุ ยืนมองอยู กเ็ งยหนาขนึ้ ยิงฟน ยิม้ ดว ย อาการชะงักเลก็ นอ ยของสางปา ทําใหม าเรยี ตะแคงหนา หนุนทอนแขนท่ีสอดประสาน กนั ลมื ตาขึน้ พอเห็นดารนิ กย็ ้มิ ให “สา งปาเปน นกั นวดกลา มมอื หนง่ึ ทเี ดยี ว ฉันกับสเตเกลไดอ าศยั เขาอยูเสมอ ตลอด ระยะทางทเี่ ราเดนิ ปา มาดว ยกนั ” มาเรยี พดู ดารนิ ผงกศีรษะใหนดิ หนึง่ เอาลน้ิ ดุนกระพงุ แกม แลว เดนิ ออ มมาทรดุ ตวั ลงนงั่ บนขอนไมต รงหนาของเพอ่ื นสาวผูนอนอยอู ยางสบาย “ก.็ ..รสู ึกวา จะชาํ นาญมาก แตฉ ันแปลกใจ...” “แปลกใจ? ทําไมหรือ?” “เธอพดู วา เธอกับสามไี ดอาศยั เขาอยเู สมอในเร่ืองการนวดระหวา งการเดนิ ปา ง้นั ไมใ ช รึ?” “ใช” “มีสามีทไี่ หนในโลกน้บี าง ทีเ่ ขายนิ ยอมใหช ายอน่ื นวดเฟน ภรรยาของเขา ถา เขาไมใช เปนพวกวิปรติ ประเภทใดประเภทหนึง่ ของเซก็ ซช วล ดเี วียช่นั ส” มาเรยี ชนั คอขน้ึ มองดูผถู าม แลว ก็พลิกตวั ลุกข้ึนชา ๆ สงภาษาพมากับสางปา เจานัน่ พยัก หนา รบั พลางถอยหางออกไปจดุ กัญชาของมนั สูบงวนอยทู างหนึง่ แหมม สาวหวั เราะออกมาเบาๆ บิดกายดดั ตวั จนกระดกู ล่ัน พลางกลา วมาวา “เธอแปลกใจมากนักหรือในการทฉ่ี ันใหส า งปานวด?” “น่ันกย็ งั ไมแ ปลกใจเทา กบั ทไ่ี ดย นิ จากคาํ บอกของเธอวา สามขี องเธอยินยอมในขอ น”้ี “เขาควรจะหงึ หวงฉนั ใชไหม และตองไมพ อใจทีจ่ ะใหผ ชู ายคนไหนมาแตะตองฉนั ได? ” “นัน่ ไมใชธ รรมชาติโดยปกติทัว่ ไปของผชู ายดอกหรือ โดยเฉพาะอยางยง่ิ เมื่อเห็นภรรยา ของเขาลงนอน และมีผชู ายอกี สกั คนหนงึ่ ซึ่งถงึ แมเ ขาจะไวว างใจในความซื่อสตั ยสุจรติ ขนาดทาส สักเพียงใดก็ตาม เขา มาบีบเคน จบั ตองไปตลอดท้งั กายภรรยาเขาเชนน”้ี “สเตเกลเปน คนมีนาํ้ ใจกวางขวางมากเทา ๆ กบั ท่เี ตม็ ไปดว ยเหตผุ ล ขอ นีเ้ องที่ทําใหฉ ัน ยอมแตงงานกบั เขา เสยี ดายเหลอื เกนิ ที่เธอและพวกของเธอทกุ คนมีโอกาสรูจ กั เขาในเวลาอันนอย นดิ แตค วามใจกวา งหรอื ความเปนผูมีเหตผุ ลของเขากย็ งั ไมสาํ คัญเทากบั วา ...” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1900 มาเรยี หยุดระยะเล็กนอย ควกั บหุ ร่ีจากกระเปา เส้ือมาจุดสบู แลวพน ควนั ไปทางสา งปาผู กาํ ลงั ดดู บองกญั ชาอยทู างหนึ่ง นัยนต าของหลอนหร่ีลง “เจา สางปาผนู าสงสารคนน้ัน ถาเธอคดิ วา เขาเปน ผูช าย เธอกเ็ ขาใจผดิ ถนดั !” ดารนิ ลมื ตาโต รอ งออกมา “หมายความวา ยังไงกนั เมย? ” แหมมสาวถอนใจเบาๆ รอยยิม้ นน้ั เศรา ซมึ ลงเลก็ นอย “จริงอยู แตเ ดมิ ท่พี ระเจา สรางเขาใหเ กดิ มาเปนผูชายทงั้ สรรี ะและจติ ใจ แตพระเจา โหดรา ยตอเขามาก อายุเพยี งสบิ เจ็ดป กอนท่ีจะรูค ุณคาของเพศอนั แทจ ริงของเขา เขากพ็ บอบุ ัตเิ หตุ อันใหญห ลวงในชีวิต เขาสกู บั หมใี หญดว ยไมไผเ ส้ียมปลายแหลมเพยี งอันเดียว ถกู มนั กดั ยบั เยนิ ไป หมดทัง้ รา งกอนทจ่ี ะมคี นมาชว ยทัน เขาไมพกิ ารในดานรางกายเบอื้ งนอก แตไ ปทพุ พลภาพในทาง เพศมาจนกระทั่งทุกวนั นี้ เขาไมใชผ ชู ายอกี ตอไป เทาๆ กบั ท่กี ไ็ มใ ชผ หู ญงิ ความรูส ึกของเขาเปน ‘เพศกลาง’ ส่งิ ท่จี ะจรรโลงชวี ิตของเขาใหช มุ ชน่ื มอี ยูอยางเดยี วเทานน้ั คือกัญชาทเ่ี ขาดดู อยูนนั่ อยา วา แตฉ นั จะนอนใหเขานวดอยา งนเ้ี ลย ตอใหเปลอ้ื งเสือ้ ผา ทงั้ หมดอยูกับเขาตามลาํ พงั ไมว าจะนาน สักเทาใด มนั ก็จะไมเกดิ อะไรขนึ้ แมแ ตอยางเดยี ว” ดารนิ ตะลงึ พรงึ เพรดิ ไปกบั คาํ บอกเลาดว ยนํา้ เสยี งเรยี บราบเปนปกติของมาเรีย จอ งคู สนทนาตาไมก ะพรบิ แลว หนั ไปจอ งทางสา งปาครางออกมาอยางประหลาดใจขดี สุด “เมย! นี่เปนความจรงิ หรือ?” “เธอเปนแพทย จะลองตรวจรางกายเขาดกู ไ็ ด” วาแลวก็ชมู อื ขน้ึ ขยับจะเรยี กเจาตอ งสขู องหลอน ดารนิ รบี ตะครบุ มอื ขา งน้นั ของเพ่ือน สาวไว ละล่าํ ละลัก “ไมตอง! เมย ฉันเชอื่ เธอ ไมจ ําเปนจะตองใหฉ นั พิสจู นห รอก” น่ิงงนั ไมครู หลอนก็พมึ พําแผว เบาออกมาอยางสังเวชสลดวา “โธ! นี่ฉันหรอื ใครๆ กไ็ มร ูความจริงขอ นเี้ ลย จนกระทง่ั เธอบอกข้นึ ฉันสงั เกตเหน็ เธอ ใกลช ดิ สนทิ สนมกบั สางปาจนผดิ วสิ ยั สงสยั ไมเ ขาใจจนกระทง่ั เดย๋ี วนี้ มนิ าละเธอถงึ ไดใหเขานวด อยางสนทิ ใจเหลอื เกิน” “สําหรบั ฉันแลว ในเรอื่ งนเ้ี ขาก็เปรียบเหมอื นทารกไรเ ดยี งสาคนหนง่ึ เทา นั้น ไมมพี ษิ ไม มภี ยั คณุ ลกั ษณะเชน นแี้ หละทที่ าํ ใหส เตเกลไวว างใจเขาอยางที่สุด” ดารินย้ิมออกมาเกอ ๆ “นนั่ นะ ซนิ ะ ฉันก็สงสัยมานานแลว ในขอ ทวี่ า เธอกับสามไี ววางใจสางปาอยางไร จนถงึ กับกลา ยอมใหเ ขานาํ ทางมาตามลําพงั เพยี งแคสามคนแคนี้ ใจกลางปา เปลยี่ วเชน น้ี เจานัน่ ทรยศตอ สามขี องเธอขึ้นมาเมอ่ื ไหรก ไ็ ด ถา เขาเกดิ หนา มืดขน้ึ มา” มาเรยี สายหนา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1901 “ไมหรอก...ไมม วี ันทีจ่ ะเกดิ เรื่องเชนน้ันขนึ้ ไมม วี ันอยา งเด็ดขาด! ผชู ายตอ ผชู าย หรอื ผูห ญิงตอ ผหู ญิง กย็ ังมีทีทาจะเกิดเหตุอยา งท่ีเธอระแวงได ตราบใดกต็ ามถายังมีความรสู ึกกดดันเปน เครอื่ งเรง เรา แตน สี่ า งปาไมรูส กึ อะไรสักอยาง เขาสํานกึ แตเพยี งวา สเตเกลคอื พอ ของเขาเทา ๆ กับท่ี ฉนั ก็คอื แม” “ถา งัน้ ...” ดารนิ ยักไหล หัวเราะออกมาจืดๆ อกี คร้งั “อยา ใหฉ ันเปน ผูมาขดั ความสาํ ราญของเธอเสียเลย เรยี กเขาใหม านวดเธออกี ตามสบาย เถดิ และถา มกี ารเขา ใจผิดจากพวกเรา ฉนั ก็จะชว ยคล่คี ลายใหเ อง” “ฉันคอ ยยงั ชวั่ ขน้ึ มากแลว ” มาเรยี วา จองมองดรู าชสกลุ สาวดว ยสายตาคนหาบางอยา ง ย้มิ นดิ หนึ่ง “วา แตเ ธอเถิด นอ ย เคยถามตวั เองบา งไหม ผูห ญิงสาวทส่ี วยอยา งเธอบกุ บ่นั มากลางปา ดงไดอยา งไร ทามกลางผูชายลว นถึง 10 คน ลองคิดถงึ เหตุผลที่เธอเคยตัง้ ขอ สงสยั กบั ฉนั บางซ”ี “คนหนง่ึ ผเู ปน หัวหนาคณะทั้งหมด คอื พช่ี ายรว มสายโลหิตของฉัน คนหน่งึ คอื เพื่อน สนิท ซง่ึ ถาจะพดู ไปก็เปรยี บเหมือนพี่นอ งคลานตามกนั ออกมา คนหนงึ่ คอื พรานนําทางผเู ปน สุภาพบุรุษทัง้ กายและใจ เปย มไปดว ยเกยี รติยศของความซื่อสัตยสจุ รติ สว นอีก 7 คนนน้ั เคารพยํา เกรงอยูกับทง้ั สามคนนี้ ตลอดจนเตม็ ไปดว ยวินยั เครง ครดั ในทแ่ี วดลอ มอันเตม็ ไปดว ยความอบอนุ อยา งท่สี ุดนี้ มอี ะไรทฉ่ี ันจะตองระแวงหรอื ขอบอกใหก ไ็ ดว า ในชีวติ ของฉนั ไมเ คยมีคร้ังใดทจี่ ะ รสู ึกวาอบอุนและปลอดภยั เทากับการอยใู นทามกลางบคุ คลเหลานี้เลย รสู ึกเชอื่ ม่นั เสียยิง่ กวาอยใู น ‘ปา คอนกรตี ’ แหลง อารยธรรมเสียอกี ” ย้ิมของมาเรียเปลีย่ นไปอกี แบบหนง่ึ โดยยากทจ่ี ะทํานายความหมายไดถ กู ดเู หมือนจะมี อาการเยาะแฝงอยใู นอาการยิ้มนนั้ อยางเรน ลึก “สุภาพบรุ ุษ ทงั้ กายและใจ...” หลอ นทวนคําของดารนิ พลางแลไปทางรา งของพรานใหญ ซงึ่ กําลงั ยนื สัง่ การอยูกบั กลมุ พรานพืน้ เมืองของเขาหา งออกไป ดวงตาคนู ้ันเปนประกายวาววามประหลาด “ใชซ ิ สุภาพบรุ ุษจนนารําคาญ บางทีก็นา หมั่นไสด ว ย!” แสงแหง ความไมพ อใจฉาบวาบไปในดวงตาดาํ สนทิ ของราชสกุลสาว หลอนจอ งเพ่อื น สาวตา งผวิ ดว ยสายตาแขง็ ๆ “เธอหมายถงึ ...รพนิ ทร ไพรวัลย กระมงั ?” “จะมีใครเสยี อกี พอ เยน็ เติ้ลแมน เลือดเยน็ ของเธอคนน้ันนนั่ แหละ!” ดารินหนาแดง “ฉันไมเ ขาใจความหมายของเธอ!” “ขอโทษ ถา ฉันทําใหเธอหงดุ หงิด” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1902 มาเรยี พดู ดวยนาํ้ เสียงเรอ่ื ยๆ แลวตา งคนตา งก็มองดหู นา กนั เงยี บๆ เปน เวลาอดึ ใจใหญ ดา รินพยายามขมความรูสึกบางชนดิ ทก่ี ําลงั จะพลงุ พลา นขึ้นมาวางสหี นา ใหเ ปนปกติ แลวเอย ข้ึนดว ย ถอ ยคาํ อนั เผด็ รอนในความหมายดว ยนาํ้ เสยี งเรยี บๆ กนิ ลกึ เชน เดียวกนั วา “บางที เธออาจเลือดรอนเกนิ ไป ก็เลยเห็นวา คนอยา งเขาเลือดเย็น” นกั นิรกุ ตศิ าสตรเ ลอื ดเยอรมนั ผสมฝรั่งเศสแหงนหนาหวั เราะเสียงใส “ก็ไมเ ชงิ ! เธอจะเคยถกู มาบา งหรือเปลา ฉนั ก็ไมทราบ แตส าํ หรบั ฉนั เคยถกู มสิ เตอรฮ ัน เตอรห นาตายนนั่ ปลา้ํ จบู มาแลว” ความรสู กึ ของดารนิ ในขณะนี้ เหมือนใครเอานา้ํ รอ นราดพรวดเขามาทใี่ บหนา ตาหลอ น เบิกวาววบู แทบจะเตน ผา รมิ ฝปากส่นั ‘ตอแหล’ หลอนรอ งกรีดกองอยูในใจ แตแ ลวก็ลงั เล ยุงเหยงิ ไปหมด...หรือวาจะจริง? อยา งไรกต็ าม หลอนกําลงั จะเสียทแี มค ปู รบั สาํ คญั คนนอ้ี ยา งหมดเชิงทีเดยี ว หากแสดงจุดออ นอะไร ออกไป มาเรยี กาํ ลังเดนิ แตมสงู กับหลอนเขาใหแลว ม.ร.ว.สาวคนสวยกม ลงจดุ บหุ ร่ี เพือ่ ซอ นสหี นาและแววตา ฝนหวั เราะแลววา “เธอไปยั่วเขาอที า ไหนเขา ละ เมย? ” ฝายตรงขา มทาํ หนาตาขงึ ขงั “เปลา เลย ฉันไมไดยว่ั อะไรเขาสักนดิ เธอเหน็ ฉนั เปน คนอยา งไรไป?” “กเ็ ห็นวาเธอ ‘เปนเธอ’ เทาที่ฉนั รูจ ักนะ ซิ! ไหนลองเลา ไปซเิ หตุการณม นั เกดิ ขนึ้ อยา งไร?” “ถามจริงๆ เถอะ เธอไมเคยโดนเขา บา งดอกร?ึ ” “บา ! ฉนั ไมมอี ะไรทจ่ี ะทาํ ใหเขาบังอาจกาวราวไดถ งึ เพียงน้นั ” หลอ นพดู โดยเร็ว หางเสยี งส่ัน แลวกอ็ าจอายตัวเอง...ใครบอกวา หลอ นไมเ คย...เคย เหมือนกนั แหละ แตเ ร่อื งอะไรจะตองสารภาพกับใคร เสยี งหวั เราะใสๆ ของเพ่ือนสาว หลอ นฟง เปน เสยี งหัวเราะเยาะ เพราะพริ ุธทางใจ ตลอดจนระแวงอยูแลว “เธอยงั ไมไดบ อกฉนั วา เรือ่ งราวมันเกดิ ขนึ้ ไดอยา งไร?” “สนใจนกั หรอื ?” อีกฝายเหมือนจะยวั่ “ใช ยอมรบั วา สนใจ คนคนนนั้ เปน ลกู จา งของฉนั ฉันตอ งการทราบความประพฤติของ เขา” “ทําไม? เดินทางรวมกนั มาจนกระท่ังปานนแ้ี ลว เธอยังไมท ราบวา เขาเปน อยา งไรอกี ร?ึ ” “ฉนั คดิ วาฉนั พอจะรนู ะ แตก ร็ ูในทรรศนะเทาท่ฉี ันเห็นเทานน้ั ซ่งึ มันเปนคนละดา นกับท่ี ไดรบั ฟงจากเธอ แลว กท็ ําใหเ กิดความสงสยั ขน้ึ ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1903 “รพนิ ทร ไพรวัลย ไมใ ชสา งปาหรอกนะ เขาเปน ผชู ายท้งั แทง หมายถงึ ดา นสรรี ะและ อารมณ” “แหม! เธอดูชา งรไู ดชดั ดเี หลอื เกินน”ี่ “ฉันเคยเปนนายจางของเขามากอ นเธอ” “ทําไมเธอถงึ ไมบ อกวา เหตใุ ดเขาถงึ ไดป ลํ้าจบู เธออยางที่เธอวา” “เธอควรจะไปถามเขาเองวา เพราะเหตใุ ด ถา หากเธอแนใ จวา เขาไมม ีอะไรจะปดบังเธอ” นกั มานุษยวิทยาสาวเมมปากแนน จะพยายามทาํ จติ ใจใหห นกั แนนเพยี งใดก็ตาม และแม จะเทาทนั ในการย่ัวของอีกฝา ย หลอ นก็ยังไมว ายหวน่ั ไหว “ธุระอะไรทีฉ่ ันจะตองไปถามเขา ฉนั ถามเธอดีกวา วาเธอไปทําอะไรเขาถึงเกดิ เรอ่ื ง เชน น้ันขึน้ และฉนั แนใ จวาหากเรอ่ื งทาํ นองน้นั เกดิ ขน้ึ จรงิ มันก็ตอ งไมใชความผิดอะไรของเขาแน” “ดูเธอยืนหยดั เขา ขางเขาเหลอื เกนิ นะ!” “แนละซิ ฉนั เช่อื วาฉันรจู กั เขา...ดพี อ ถาสันดานของเขาเปนคนเลวอยางน้ัน มนั จะตอง แสดงออกมาใหเหน็ ชดั แลว ” นกั นิรุกติศาสตรเ ลิกคิว้ นิดหนึง่ ยิ้มอยา งมเี ลศนยั ไมไ ดต อบเชน ไร ซ่ึงทําใหดารินพลุง พลา น หลอ นหัวเราะออกมาแคน ๆ “สามีของเธอในขณะนั้นไปอยเู สยี ท่ไี หนนะ เขาไมร เู รอื่ งทีเ่ ธอวาน่ีดว ยหรอกร?ึ ” “กเ็ ธอคิดวาถาเขารู มันจะเกดิ อะไรขึ้นละ ?” มาเรยี รอ งถามมา “เธอกส็ มยอมนะซิ ในการปด บังเร่ืองเขาลวงลามเธอ” “เรยี กวา สมยอมไมไดหรอก แตถ าจะเรยี กวา ‘จาํ ยอม’ นาจะไดความหมายมากกวา ฉัน จะทาํ อยางไรไดด ีกวานัน้ ใหค นสองคนตอ งฆากันกลางปาง้นั รึ คนหนึง่ คือสามฉี ัน อีกคนหนึง่ คอื พรานนําทาง โดยฉันเปน ชนวน?” “รา ยกาจเหลอื เกิน! ฉนั ไมน า จะไดยนิ เรือ่ งบัดซบอยา งนีเ้ ลย!” ดารินรอ งออกมา แลวหมนุ ตวั กลบั ไป เดนิ ผละไปโดยเรว็ ราชสกลุ สาวเขาประจําทน่ี อนอยางหงดุ หงดิ ไชยยันตซ งึ่ นอนพงั พาบ บนั ทึกเหตุการณ ประจาํ วนั อยดู ว ยแสงตะเกยี งแบตเตอรกี่ ็ละสายตาขึ้น “ไปคยุ อะไรกบั เมยม าหรอื ?” “เปลา...!” เสียงของดารินหว นสะบดั อยางอารมณคา ง พอรูสกึ ตวั ก็ฝน หวั เราะกลบเกลอื่ นไปจดั ที่ นอนของตน กลา วตอ มาเรียบๆ วา “ฉนั เพยี งแตไ ปถามเขาในขอ ทเ่ี ธอสงสัยแลวก็คงไมก ลา ถามดวยตนเอง” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1904 “อะไร?” ไชยยนั ตป ด ไฟตะเกียแบตเตอร่ี โยนสมุดบันทึกเขายา ม “กเ็ รื่องทเ่ี ขานอนใหเ จา สางปาน่ัน นวดเฟนเคลา คลงึ เสยี อยา งดีตอ หนา ตอตาพวกเราทุก คนนะ ซ”ิ “ไปยงุ กับเขาทําไมนะนอย ความจรงิ มันกเ็ ปน สิทธิสวนตวั ของเขา” “ใชซ ิ สิทธสิ วนตัว แตม นั ขดั ลกู ตาของคนอีกสิบคนทค่ี ณะมองรวมเห็นตําตาอยดู ว ย เวน แตไ มม ใี ครพดู ออกมาเทา นน้ั ฉนั คดิ วา มนั เปน หนา ที่ของฉัน ในการที่จะยับยงั้ ความประเจดิ ประเจอ นั้นไว ถามันอยูในท่ีลบั ตาสกั หนอย กค็ งไมไปยุงดว ยหรอก” “แปลวาเธอไปหา มเขา?” “ก็ไมเ ชิงหาม เพียงแตเ ตอื นใหเ ขารูไ วเทาน้นั วา มนั คอ นขางจะไมเ หมาะ ไมเกยี่ วกับ สวนตวั หรอก แตเ กย่ี วกบั สว นรวม ฉนั ไมอ ยากใหผูชายอีกหลายๆ คนที่มองเหน็ ภาพน้นั เกดิ กลยี คุ บา เลอื ดข้นึ มา มันเปน การยวั่ ยุทางอารมณก ันเลยเถิดไปหนอย แมว าเขาจะไมเจตนากต็ าม วาแตน ่ี แนะ ไชยยนั ต เธอเชื่ออะไรไหม?” เพ่อื นชายหนาต่นื ไมร เู ร่อื ง “เชื่ออะไร?” “เจาตองสูคนนนั้ นะ ซิ เมยบ อกกบั ฉันวา มนั เปนคนพกิ ารทางเพศ เหมอื นๆ กับพวกขันที ท่ีถูกตอนนะ สาเหตจุ ากอุบตั ิเหตรุ า ยแรง เพราะหมกี ัด” เสียงไชยยันตร อง “ฮือย! ” ออกมาคาํ หนง่ึ หนกั ๆ ในลําคอ ลมื ตาโต “จริงเหรอ?” “ฉันกไ็ มร เู หมอื นกนั เขาบอกอยา งนน้ั จะแกเก้ยี วทถ่ี ูกฉนั เตือนหรือเปลากไ็ มร ูน ะ แตทา ใหฉ ันพสิ จู น แลวมนั เรื่องอะไรที่ฉนั จะตอ งพิสจู น” “ฮอื ม นา แปลกมาก...” ไชยยนั ตอ ทุ านอยา งอศั จรรยใ จ “มนั คงเปน ความจรงิ นั่นแหละ ไมง ้นั เมยจ ะยอมใหถ ูกตองตัวอยางสนิทถึงเพยี งนน้ั ได อยางไร” “กแ็ ปลวาเธอเชอ่ื ?” “ทาํ ไมเธอไมพ ิสจู นละ?” “ธรุ ะไมใ ช” “แลวเธอเช่อื ไหม?” “ก็เชอ่ื ครึ่งไมเช่อื คร่งึ เห็นคยุ ดวยวา ขณะท่สี ามขี องเขายงั อยู เขาก็ใหส างปานวดใหอ ยาง น้ีแหละ เวลาเมื่อยขึ้นมา โดยสามีไมเคยหวงหา ม” “เรอ่ื งนไ้ี มย ากหรอก พรุงนีฉ้ นั จบั เจาสา งปานั่นพิสูจนเ อง” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1905 “เธอเดอื ดรอนนกั หรอื ในเร่ืองน้ี?” เพื่อนชายหัวเราะ “กไ็ มเ ดือดรอ นอะไรหรอก เพียงแตอยากรูเทานั้นวา เมยเปน คนพเิ รนทรข นาดไหน ถา มันเปนจรงิ กไ็ มแปลกอะไร” “ก็ถา ไมจรงิ ละ ?” ไชยยนั ตย กั ไหล ยิม้ ปราๆ “ก็จะใหรแู นน อนออกไปเสียทวี า แมผมทองนั่นเปนฮิสทเี รยี ” “เจา สางปานัน่ จะเปนผชู ายแทห รือไมแทก ต็ าม แตร ปู การเทาทเ่ี หน็ มนั ชวนใหเ ขา ใจ โนมเอียงไปในทางนนั้ อยูแลว!” ดารนิ กระแทกเสยี ง แลวพลกิ ตัวนอนตะแคงหันหนา ไปทางพช่ี ายเสียไมก ลาวอะไรอกี มาเรยี ยังไมเ ขาไปในทีน่ อน ภายหลังทีด่ ารินผละไปแลว หลอนเดนิ ไปนอนเหยยี ดกาย เทา คางมองดสู า งปาดูดกญั ชาและสนทนาอยกู บั เจา ตองสูเบาๆ รพนิ ทรเ ดินตรวจไปรอบๆ บริเวณ แคม ปท ี่พกั นอนทงั้ หมด พรอมกับไฟฉายทีก่ ราดสองออกไปรอบๆ แลว กม็ าหยดุ ยนื อยทู ่ีบาวชาย กับนายสาวคนู ้ัน “คณุ ควรจะไปนอนไดแ ลว เมย! ” จอมพรานกลาวต่ําๆ แววตาเขยี วมรกตคนู นั้ เหลอื บขึน้ พลิกกายนอนหงายประสานแขนท้งั สองรองศรี ษะ แลว เหยยี ดขาอวบอัดเปนลําภายใตกางเกงขารดั ขน้ึ ไปยังแงห ิน “คุณทาํ ตัวเหมอื นแมช ีคอนแวนต ควบคุมดูแลเด็กนกั เรยี นในหองนอนง้ันแหละ ทําไม ไมบ งั คบั ใหฉ นั สารภาพบาปบางละ ?” “สารภาพบาป? เร่ืองอะไรกนั ?” พรานใหญขมวดควิ้ แหมม สาวเลือดแรงหวั เราะเสยี งสงู “ฉนั ทําใหนายจางสาวของคุณไมสบายใจนกั ความจริงไมไ ดเจตนาเลย อาจเปนเพราะ ปากพลอยเกนิ ไปก็ได” “ผมไมเ ขา ใจทค่ี ุณพูด” “จดุ บหุ รใ่ี หฉนั สกั ตัวไดไหม?” หลอ นถามมาอกี อยางหนง่ึ รพินทรคงขมวดคว้ิ มองดหู ลอ นอยางคลางแคลงยุง ใจเชน นี้ ควกั บุหรี่ออกมาจดุ แลว ยื่นสง ไปให เขายนื หลอ นนอน การสง จึงไมถ ึง ตา งคนตางมองตากนั “คณุ ควรจะลกุ ขนึ้ ” “ถา คณุ เปน สภุ าพบรุ ษุ กค็ วรจะน่งั ลง” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1906 รพนิ ทรถ อนใจออกมานิดหนึ่ง กา มขา มทอ นขาของหลอ นทีเ่ หยียดขวางอยเู ขามาวงใน แลว ทรุดตวั ลงยนื่ บหุ ร่ีไปใหม าเรียรบั มาคาบไว พลิกตวั ตะแคงอีกครัง้ หนั หนา ไปทางเขา เอาฝา มือ ยันรองศีรษะ “มีอะไรรึ?” “ฉันไมค วรจะบอกนอ ยเลยวา ...” ยม้ิ ออกมานดิ หนึง่ พรอ มกบั กระตกุ ไหล ดีดเถา กระจายไปพรอมกับลกู ไฟจากปลายบหุ ร่ี ที่รว งกราว “คุณเคยปลา้ํ จบู ฉัน!” รพินทรช ะงกั สีหนา ของเขากรา นเกรยี มเกนิ ไปกวาท่จี ะสออะไรออกมาใหเ หน็ ถึง ความรสู กึ ภายใน “ทาํ ไมถึงพดู เร่ืองนกี้ ันขน้ึ ?” “ฉนั ไมรูเหมอื นกนั บางทอี าจเปน เพราะฉนั ตองการเปรยี บเทียบใหเห็นขอ แตกตาง ระหวางพรานท่ีช่อื ‘สา งปา’ กับพรานทช่ี อ่ื ‘รพินทร’ กระมัง คนแรกนะ ไมมีสมรรถภาพอะไร หรอกคณุ กร็ อู ยูแ ลว ไมใ ชรึ แตคนหลงั มีแน มากเสียดว ย คณุ จะปฏเิ สธเร่อื งนีก้ ไ็ ด ถา หากวา นอยเขา ถามคณุ ” พรานใหญห ัวเราะหึๆ ในลําคอ “สภุ าพสตรีอยา งหมอ มราชวงศด าริน วราฤทธ์ิ ไมม ถี ามผมในเรอ่ื งบาบอคอแตกอยา งนี้ หรอก แตผมอยากรเู จตนาของคุณ ไปพดู เรื่องบัดสชี นิดนกี้ ับคณุ หญิงทาํ ไม?” “ฉันมดเทจ็ ขึ้นงนั้ หรอื ?” “ผมตองการลมื มนั เสียใหหมด” “แตฉ นั ลืมไมไ ดนี่นะ คณุ จดุ ไฟใหแกฉ ัน! แลวไมท าํ ใหม นั ดบั ลงดวย!!” “เมย! ” “จะใหฉนั ทบทวนความจาํ ใหไ หม? จะใหฉ นั พิสจู น ‘สุภาพสตรี’ ของคุณคนนนั้ เหน็ ดวย ไหม ในขอ ทว่ี าขึ้นช่อื วาผชู ายแลว ตอใหส ุภาพบุรษุ สงู เลิศดว ยคณุ ธรรมสักขนาดไหนก็ตาม ก็มี เวลาที่จะหนา มืดลมื ตวั ไดเ หมอื นกนั แตก ไ็ มนาตาํ หนิดว ย เพราะมนั เปนธรรมชาติของสตั วโ ลก ฉนั อาจไมใ ช ‘สุภาพสตร’ี แตฉ ันเปน ผหู ญงิ คนหน่งึ ท่ีพระเจา ใหท กุ สง่ิ ทกุ อยา งมาโดยไมม อี ะไร แปลกปลอม” พรอมกับพูด มาเรีย ฮอฟมนั ใชม ือลบู ตั้งแตทรวงอกอนั ตระหงา นเงอื้ มของตนเองระลง ไปชา ๆ ตามแนวสว นเวาของเอว และสวนโคงของปลสี ะโพกแนวลาํ ขาอนั สลกั เสลาราวกับจะถกู นมิ ิตขึน้ ดว ยมนตม ายาของเจา แมป ระโลมโลก จนกระทง่ั จรดขอ เทา ดวงตาเขยี วเขมวาววามคูนนั้ เพงจบั นิง่ มาทเ่ี ขา เปน ประกายแหง ความลาํ พองและทะยานหยิ่งในรปู ลกั ษณ ระคนแววเยาะหยันทา ทาย [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1907 รพนิ ทร ไพรวลั ย ชาดิกไปทง้ั ตัว ตะลึงงันไปช่ัวขณะอยา งงุนงงทําอะไรไมถ กู แนล ะ เขา กลวั ...กลัวอารมณประหน่งึ เถา ลาวาของสาวผมทองผนู ี้เปนท่ีสดุ คร้ังนั้น สมัยทเ่ี ขายังเปน พรานรับจา งนาํ ทางของ ดร.ฮอฟมัน สามขี องหลอ น สตรีผูนี้ แอบหนสี ามีผนู อนหลบั ในตอนบา ยอยใู นแคม ป ลงไปอาบนํ้าทล่ี าํ ธาร กองเส้อื ผา ปลดเปลอื้ งไวบ น โขดหนิ ริมฝง เขากลบั จากสาํ รวจปา ผา นมายงั ลําธารนนั้ เพอ่ื จะลยุ ขา มกลบั ขึ้นแคม ป พบภรรยาสาว ของนายจาง นอนละเลียดอยูในสาวธารอันใสแจว ระดับลกึ เพยี งศอกเศษ...เปนการพบอยา ง กะทันหนั จวนตัวทส่ี ดุ เพราะหลอ นไมย อมใหเสยี งใดๆ จนกระทง่ั เขาลา้ํ แนวตะไครนา้ํ และหมู เฟรนเขามาประจันกันในระยะหา งเพยี งสองวา หลอ นคงนอนใหส ายนาํ้ ไหลรนิ พดั ผา นกายอยู เชน นนั้ โดยไมมีปฏิกิริยาใดๆ ทั้งส้นิ นอกจากสายตาคูเดยี ว และประกายเดียวกนั กบั ทเ่ี ขาเห็น หลอ นจอ งอยูเด๋ยี วนี้ เขาหันหนาหน.ี ..ลยุ นํ้าขา มลําธารไปอยางรวดเรว็ ที่สดุ เพื่อจะขึน้ ไปสอู กี ฟากหนง่ึ พอ เทากาวขนึ้ เหยยี บฝง ก็ไดย นิ คําบงการอนั แผวเบาแตก เ็ ฉียบขาด...ใหน ําเส้อื ของหลอนทีถ่ อดออก กองไวบ นหนิ มาให เขาไมส นใจอะไรทง้ั สิ้น ขยบั จะผละไปเสยี โดยเรว็ แตก ต็ อ งชะงกั ตัวเยน็ เฉยี บ มเี สยี งอะไรชนดิ หนึง่ ลั่นกรก๊ิ ขน้ึ มาเบ้อื งหลัง มันเปน เสยี งงา งปน รวี อลเวอรซ ิงเกล้ิ แอ็คชั่น ขนาด .45! “ฉันส่ังวา อยา งไร ไดยนิ ไหม?” “ถา คุณตองการเส้อื ผา ของคุณกข็ ้ึนมาหยิบเองดกี วา” เขาตอบโดยไมหนั หนา “ฉนั ไมต อ งการใหใครขัดคาํ ส่งั ของฉนั โดยเฉพาะอยา งยิง่ ลกู จา ง ฉันอาจฆาคุณเสยี เดย๋ี วน้กี ไ็ ด โดยบอกสเตเกลวา คณุ ปลุกปลํา้ ฉันขณะที่มาพบฉันอาบนา้ํ ในธารน่ี เอาละ หยิบเส้อื ผา นาํ มาใหฉนั ทนี่ ี่ หรือวา จะใหน วิ้ ทแี่ ตะไกของฉันนกี่ ระดิกระเบดิ หวั ใจของคณุ เสีย!!” เขาตดั สนิ ใจอยา งไรไมถกู ในขณะน้นั สญั ชาตญาณเตอื นใหทราบแตเพยี งวา มาเรยี ฮอฟ มนั ไมไ ดพ ูดเลน จาํ ใจตองควา เสือ้ ผาของหลอ นกลับนาํ เดนิ ลุยนาํ้ เพยี งเขา เขา ไปยังรา งที่นั่งแชอยู กลางลาํ ธาร แนน อน หลอ นตองไมพ ดู เลน แนท เี ดียว เพราะในมอื ทีโ่ ผลขึน้ มาเหนอื นํา้ นัน้ กาํ โคลท .45 บา ยลํากลอ งจบั นงิ่ มาทีอ่ กเขา พรอมกบั นัยนต าท่ลี กุ วาวประหลาด เหมอื นนางลายพาดกลอนท่ี หงุดหงดิ พลงุ พลา นในฤดูสมสู แลวสิ่งทไี่ มคาดฝนกเ็ กิดขนึ้ อยางปจ จุบนั ทนั ดว น อีกกา วเดียวจะถงึ ตวั ...หลอนก็ลุกข้นึ ยนื พรวดพราดจากระดับนา้ํ ทนี่ งั่ แชอยู ประจนั หนา กับเขาในระยะหางเพียงแคเอ้ือม มแี ตห ยดนํา้ ประหนงึ่ หยาดเพชรเทาน้ันท่เี กาะพราวเปน อาภรณ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1908 ประดบั ผิวอันเปลือยโลง สีชมพู...เขาจําไมไ ดเ หมอื นกนั วา มนั ไดเกดิ อะไรขน้ึ หลังจากน้ัน รูสึกแต เพียงวา ...เหมือนคนที่เดินทางมากลางทะเลทราย และประสบเขากับแหลงนํา้ ฉะนน้ั ทุกสว นสัด สรรพางคข องมาเรีย ฮอฟมนั เต็มไปดว ยความซาบซานรานใจ วมิ านสวรรคท่ีลอยเลยี ดอยเู หนอื เหวนรก ครัน้ แลว วนิ าทสี ดุ ทายน่นั เอง สติสัมปชัญญะและมโนธรรมกก็ ระชากเขาใหดน้ิ หลดุ ออกมาจากปลกั เสนห ห าอันผดิ ทาํ นองคลองธรรม มันเปน ไปอยา งหวุดหวดิ จวนเจยี นทส่ี ดุ รพินทร ไพรวลั ย ถอนรา งออกจากทรวงอกและออ มแขนทีต่ องการจะดดู ซบั กลํ้ากลนื เขาไว กระโดดขนึ้ ฝง ตรงขาม มีเสียงกรดี รอ งอยา งบาคลงั่ มาจากเบอื้ งหลัง พรอมกบั เสยี งปน ก็ระเบดิ กกึ กอ ง หมวกบน ศีรษะของเขากระเดน็ ปลิวไป พรอมกับไอรอ นทเ่ี ปาวูบถากหนังหวั เขาหันกลับมาจอ งตะลงึ ไปอกี คร้งั มาเรียสงประกายตาลุกจา พรอมกบั ปน ในมอื ทจ่ี อ งมา อยางคนเสยี สติ ในชว่ั ขณะ เขาตะโกนเรยี กนามหลอนออกไปเสยี งหลง เสียงเรียกนนั้ เอง...ดูเหมอื น จะปลุกสาํ นกึ ใหกลบั คืนมายังสมองอันโลดเรา ไปดว ยไฟราคะของหลอ น แลวมันกม็ าถึงเสีย้ ววนิ าที แหงการตดั สนิ ใจ ซงึ่ ขณะน้ันเขาสารภาพวาไมสามารถทาํ นายอนาคตไดถ ูกเลย มเี สยี งรองเรยี ก เอะอะของสามีหลอน ซ่งึ คงเพิ่งจะตกใจตนื่ ขน้ึ ดว ยเสยี งปน และมเี สียงคนว่งิ จากปากดา นลงมายงั ลํา ธารเบือ้ งลา งอยา งรีบรอน มาเรยี ยนื นงิ่ อยูก งึ่ อดึ ใจ แลว พรบิ ตาตอ มานั้นเอง ปนสนั้ ในมอื ของหลอนกก็ ึกกอ ง สะทานขนึ้ อีกนดั เขาไมท นั เห็นในขณะนน้ั วา เปา หมายหรือจดุ ประสงคข องมันคอื อะไร แต เหตกุ ารณท่ีตามติดมาก็คอื งหู ลามตวั หนงึ่ ขนาดหนาแขง ซึ่งพนั อยบู นก่งิ ไมอนั ทอดล้าํ ออกมากลาง ลาํ ธาร หลนพลัก่ ลงมากองคาอยบู นแกง หนิ เบื้องหนา ของหลอน สว นหวั ของมนั แหลกกระจายดว ย อํานาจลกู ปน เลือดทะลกั เขมละลายไปกบั สายน้าํ จากนน้ั หลอ นกโ็ ยนปน กระบอกนน้ั มาทเี่ ขา แลว ตวั เองก็ผลบุ เขาไปท้ิงตัวลงแชนาํ้ กําบัง อยหู ลังกลมุ ตน บอน ดร.ฮอฟมันและพวกลูกหาบพากนั วิง่ มาถึงลาํ ธาร ในขณะทร่ี พนิ ทรยงั ถือปน ซึ่งลํากลองรอ นกรุน ของมาเรียตะลงึ อยู แลวกไ็ มม ที างทจ่ี ะเขาใจเปน อน่ื นอกจากหลักฐานทเ่ี ห็นอยู นนั่ คืองเู จา กรรมกําลังจะทํารายภรรยาผูอาบนํา้ อยใู นธารของเขา รพินทรมาพบเหตกุ ารณเขาพอดี และยิงชว ยไวไ ดท ัน พรานใหญเปน ใบอยตู ลอดครึง่ วัน ไมเอย คาํ ใดถึงเรือ่ งราวนั้นอีกเลย ปลอ ยใหเ ปน เรื่อง ของภรรยาท่ีจะอธบิ ายกบั สามตี ามรูปการ ซง่ึ ฝายสามกี ็เชอ่ื อยางสนิท พอรงุ ขึน้ เขากบ็ อกเลกิ สัญญา นําทางกบั สามภรรยาคนู ี้ คนื เงินคาจางใหแ ลวกเ็ ดนิ ทางกลบั ... ณ บดั นี้ พฤติภาพในอดีตเหลานั้นกระจา งชัดขึ้นมาในความทรงจํา อา! ผูหญงิ คนนั้น แหละท่เี คยทําใหเ กียรตศิ กั ดชิ์ ายของเขาเกอื บพนิ าศยอยยับมาแลว เขาต้ังใจจะลืมเสยี หวังไววาจะ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1909 ไมมวี นั ไดพ บเห็นหลอ นอกี แลว แตน รกหรือสวรรคก็ไมทราบได ทําใหตองมาเผชิญหนากันอกี และหลอ นก็กาํ ลงั จะปลกุ อดตี เกาๆ กลับคืนมา “โปรดเถดิ เมย อยา ไปเอยถงึ มันอกี เลย...” เสยี งแหบพรา ผา นออกมาจากลาํ คอของรพนิ ทร “ผหู ญิงคนไหนก็ตาม ท่ีตกอยูในสถานการณอยา งฉันในวนั นน้ั คงจะยงิ คณุ ทิ้งไปแลว ” หลอนกระซิบ “กน็ าจะขอบคณุ พระผเู ปน เจา ท่ีเราผานสถานการณอ นั แสนท่ีจะเลวรา ยครง้ั นนั้ มาได” สาวเลอื ดเยอรมนั ผสมฝรัง่ เศส ถอนใจจนอกกระเพ่ือม “คณุ เปนคนทารณุ โหดรายมากนะ รพนิ ทร! ” “ถาการที่ผมเคารพในเกยี รตยิ ศของสามคี ณุ และเคารพในเกยี รติของตนเอง มนั กลายเปน ความทารุณโหดรา ยไปในความรูสกึ ของคณุ ละก็ ผมไมม อี ะไรจะพูดมากไปกวา คาํ วา ‘เสียใจ’” “ศลี ธรรมของคณุ ดีมาก แตในดานมนษุ ยธรรมแลว เลวทส่ี ดุ ” หลอ นพูดเสยี งขื่นๆ “มนษุ ยธรรม บางทมี ันกเ็ ดนิ สวนทางกับศลี ธรรม มนั สุดแตว าเราจะเลอื กเอาอยางไหน ที่ พจิ ารณาเหน็ วา เหมาะควรทสี่ ดุ ” “คณุ ควรปลอ ยฉนั ไปตามยถากรรมกับสา งปาสองคน...เอาฉันมากับพวกคณุ ดวยทาํ ไม?” น้าํ เสียงตัดพอ “อันน้แี หละ ทีเ่ ปนเร่ืองของมนษุ ยธรรม เมย! ไมเพยี งแตเ ฉพาะผมเทา นัน้ แตท กุ คน ทเี ดยี วในคณะของเรา โดยเฉพาะอยางย่งิ สุภาพสตรใี นราชสกุลผนู ั้น เธอเปนผหู ญงิ แทๆ เธอก็ยงั อตุ สาหเส่ียงภยั จนเกือบเอาชวี ิตไมรอด เพอื่ ชว ยเหลือคณุ มาแลว และเธอก็รกั คณุ อยา งมนษุ ยจะพงึ ใหค วามรกั ตอ เพอื่ นมนษุ ยดว ยกนั ได ซ่งึ หาไดย ากนกั ในสนั ดานของมนษุ ยเ พศหญิงทีจ่ ะมนี า้ํ ใจ กวา งขวางถงึ เพยี งน”้ี นยั นต าของแหมมสาวผูแ รงอารมณ หร่ีโรยออนเชอ่ื มลง หักกงิ่ ไมเ ล็กๆ มาใสปากกดั อาการเปลีย่ นมาเปน เศรา ซมึ “ฉนั เสียใจ...ทอ่ี าจเปน ตน เหตทุ าํ ใหห มอดารนิ ขนุ เคอื ง ถูกของคุณแลว นอ ยเปน สภุ าพสตรที น่ี า รักทีส่ ุด มเี กยี รติทงั้ ชาตสิ กลุ และความประพฤตติ ลอดจนนํา้ ใสใจคอ สว นฉันสิ มัน เปนตรงขาม...ฉนั เสยี ใจทท่ี ําใหเ ขาตองเจ็บปวด” “อยา กงั วลอะไรไปเลย ผมเชื่อวา ใจของเธอกวา งพอทจี่ ะลมื เรื่องนเ้ี สียได ไป!...ไปนอน เสียเถอะ!” พรอมกบั กลาว รพินทรลกุ ขน้ึ สงมอื ไปให มาเรยี จบั มือเขาดงึ ตัวขึน้ ยืน แลวเดนิ ตรงไปยัง ที่นอนของหลอ นอยางวางายๆ คอยๆ แทรกตวั เขา ไปในชอ งระหวางดารินกับไชยยนั ต ซึ่งขณะน้ี [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1910 นอนเงียบ หลอ นน่งั กอดเขา นิ่งอยูครู กเ็ อย้ี วกายชะโงกไปดรู าชสกลุ สาว ผนู อนตะแคงหนั หนา ไป ทางเชษฐา แตะแผวเบาทตี่ นแขน กระซบิ เรียกเบาๆ “นอ ย” “หมื ?” “เธอยังไมหลบั หรอกรึ?” “หลับ แตเธอเรยี กฉันไมใ ชร ึ” “เธอโกรธฉนั มากไหม?” “เหลวไหล เมย มีเรื่องอะไรท่ีฉันจะตองโกรธเธอ?” เพือ่ นสาวตา งผวิ ถอนใจเบาๆ น่งิ ไปครู กแ็ นบแกมกับไหลข องดาริน “สมมตวิ า ฉนั จะพดู อะไรทท่ี ําใหเ ธอโกรธละก็ ยกโทษใหฉ นั เถิดนะ ฉนั เสียใจจรงิ ๆ” ดารนิ หวั เราะกังวานหวานออกมาเบาๆ พลกิ ตวั ตะแคงโอบแขนกอดแหมมสาวไว ดวงตา คนู น้ั แจมใสจนอีกฝา ยเบาใจ “ฉนั ไมเคยถือสาอะไรเธอหรอกเมย ฉนั รกั เธอเหมอื นนอ งสาวคนหนง่ึ และอันทจ่ี รงิ เรื่อง ที่เราพดู กัน กไ็ มเห็นมีอะไรทีฉ่ นั จะตองโกรธเธอเลยน่ี นอนเสียเถอะท่รี ัก” มาเรียฉวยเอามอื ของหลอ นไปกุมไวแ นน แลว ยกขึ้นแนบแกม “เธอกรณุ าตอ ฉันเหลอื เกิน” “เธอเปน คนนา สงสาร!” ดารนิ เนนเสยี งชดั เจนเยือกเยน็ และมีความหมายแทจ รงิ อยใู นประโยคนัน้ แลว ตางคน ตางกไ็ มพ ูดอะไรอกี ไมน านนัก ลมหายใจของมาเรียอยูในระดบั แผวสมํ่าเสมอ แสดงวาหลับ สว น ดารนิ ยงั คงนอนเปดตาอยางปราศจากจุดหมายจบั อยูทหี่ ลงั คาพลาสตกิ ที่ขงึ กนั นํา้ คาง นกึ คดิ อะไร อยคู นเดยี วทา มกลางความเงยี บ มเี สยี งเดินย่าํ ใบไมแ หง เกรยี บกรอบอยูแผว เบา ใครคนหนง่ึ ในคณะคงยงั ไมนอน หลอน เอาขอศอกยันกายขึ้นกวาดตามองไปยังเงาสลัวรอบดา น แลว มาจบั นิง่ อยทู รี่ างเพรยี วแกรง เกรง็ ทย่ี นื ใชเ ทากวาดกง่ิ ไมเ พ่ิมเตมิ เขา กองไฟ ขณะท่มี นั กนิ ลามออกมา ตอมาก็ลงนง่ั ขัดสมาธกิ บั พื้น ควกั แผนทอี่ อกมากางพิจารณาดกู บั แสงไฟในกองน้ันเงยี บๆ คนเดยี ว นานๆ ก็ยกมือขนึ้ บบี ขมับและดัด ตน คอสักคร้ัง ทา ทางออ นเปลี้ยเหยี่ ระโหย...เขาผนู ัน้ ไมใชม นุษยเ หล็กเพชรอะไรนักหรอก โดยเฉพาะอยา งยิ่งเมอ่ื ตกอยใู นความเปนตัวของตวั เอง และเดยี วดายโดยไมมสี ายตาใดเหน็ อยเู ชน ขณะน้ี ลักษณะเตม็ ไปดว ยความทุกขก งั วล บางสง่ิ บางอยา งท่เี หน็ จากสายตาลอบพินจิ ความรสู ึกอันประหลาดชนิดหน่งึ ก็เกดิ ขนึ้ มันเปนความสมเพชท่อี บุ ัติขน้ึ โดยไมรสู กึ ตัว [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1911 หญิงสาวลุกขน้ึ อยา งแผว เบา โดยไมใ หผทู ่นี อนรวมอยขู างเคยี งรสู ึก แลวจรดฝเ ทา เบา กริบเขา ไปหยดุ ยืนอยเู บ้ืองหลังโดยท่เี ขาไมร ูตัว แลวก็ไดยนิ เสยี งถอนใจใหญข องเขาอยา งถนดั “มีความทกุ ขห นักอะไรหรอื นายพราน” เสียงแผว เบาดงั มาจากเบ้ืองหลงั ในระยะใกล รพนิ ทรสะดุงเพราะความเผลอตวั หันขวับ มาโดยเรว็ รีบเกบ็ แผนที่ แตอ กี ฝายหนึง่ กม ลงกดแผนทฉ่ี บบั น้นั ไวเ สยี กอน ดงึ ชา ๆไปอยา งปราศจาก ความหมาย ขณะทห่ี ยอนกายลงบนขอนไมตรงขาม “คณุ หญงิ มาเงยี บเหลอื เกนิ ผมไมไดย นิ เสียงฝเ ทา เลย” “อยูในปา ไปนานๆ ฉนั ก็ฝกเดนิ ใหเบาไดเ หมือนคณุ เหมอื นกนั นะ” ดารนิ พดู เสยี งออนเยน็ ตายงั มองอยใู นแผนทน่ี ้ัน “กาํ ลงั คิดอะไรอยูหรือ ฉนั เห็นคุณนง่ั อยูทน่ี ม่ี านานแลว ” พรางตาคูน้ันกเ็ หลอื บขนึ้ มองสบ เปนตาคสู ีดาํ สนทิ เหมอื นนลิ กอปรไปดวยแสงอนั เยือก เยน็ การณุ ผิดกบั ตาเขยี วมรกตทีแ่ รงไปดว ยไฟเสนหา ซึง่ แผดเผาอารมณเ ขาอยเู มอ่ื ครูใหญน ี้ ริม ฝป ากคนู ้นั กป็ รากฏรอยยิ้มนอ ยๆ ปราศจากความหมายทีห่ วน่ั ระแวงใดๆ ท้งั สนิ้ นอกจากความ ละมุนละไมอนั ประทบั ใจ “ผมกําลังลังเล ถามตวั เองอยูวา ผมจะสามารถนาํ คณะของคณุ หญงิ ไปยงั จดุ หมาย ปลายทางทเ่ี ราตองการน้นั ไดส ําเรจ็ หรือไม อนาคตเบ้อื งหนา ของเรา แตละชวี ิตจะลงเอยเอาใน รูปแบบใด” น้ําเสยี งนน้ั ตอบหลอ นมาอยา งซึมๆ “มนั จะสาํ เรจ็ หรือไม จะลงเอยในรูปใด กส็ ุดแลว แตโ ชคชะตา นไ่ี มใ ชม ตปิ ระจําใจของ พวกเราทกุ คนท่กี าํ หนดไวด อกหรอื ? มอี ะไรท่ีเราจะตอ งกงั วลกบั มนั อยูอ กี ” ลีลาแหง น้าํ เสยี งและกระแสแหงวาจานนั้ เตม็ ไปดว ยความปลุกปลอบเปยมสัญลกั ษณ มติ ร ซงึ่ ไมค าดคิดวาจะไดย นิ เชน นี้ คว้ิ งามขางหน่งึ เลกิ ขึ้นนอยๆ ขณะท่ที อดตาแลสบมา รพินทร ไพรวลั ย จองตาประสานนงิ่ คร้นั แลวกบ็ งั เกดิ ความปต ดิ มื่ ดาํ่ ใจอยางประหลาด...แนล ะ จนตายเขาก็ ไมม วี ันลืมเลือนราตรอี นั ประทับใจท่ีผา นมาไมนานน้นี กั ได ราตรีวกิ ฤติทช่ี วี ติ สองชวี ิต ตองรวมกนั เขามาเปนชวี ิตเดียวกันเพื่อความอยูรอด ราตรนี นั้ ทา มกลางมหันตภยั ท่ีแวดลอ ม ตา งคนตา งอาศยั ความอุนทรวงอกของกนั และกนั เปน เครื่องปกปก ษพ ทิ ักษภ ยั ทงั้ ๆ ท่ชี วี ิตหนึง่ ดอกฟา อีกชวี ิตหนงึ่ ตน หญา ม.ร.ว. หญิงดาริน ตามปกตเิ ปน คนเจา อารมณ แงงอนและมีฤทธิ์ โดยเฉพาะอยางยิ่งถามี ปมอะไรสักอยา งหนง่ึ แตด ชู างนาประหลาดเหลอื เกนิ คนื นเ้ี ขาคน ไมพ บรอ งรอยเหลา นัน้ ท้งั ๆ ท่ี คิดไวว าคงจะเจอเขาถนดั ใจ อนั เนอื่ งมาจากมาเรีย ฮอฟมนั เปน ตน เหตุ เพราะเขาเงยี บงัน หลอ นจงึ กลา วออนๆ ตอมาอีกวา “ฉนั สงั เกตเหน็ คุณไมค อยสบายนกั เปนอะไรหรือเปลา?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1912 คาํ ถามน้ัน ปลกุ ภวงั คพ รานใหญฝ น หัวเราะ “ผมไมเ ปนอะไรหรอกครับ คณุ หญิง” หลอ นสงแผนท่ีฉบับน้นั คนื มาให ประสานมอื เขา หากนั “กนิ ยาทฉี่ ันใหไวตามกําหนดหรือเปลา?” “ผมเลิกอวดดกี บั หมอไปนานแลว ” ดารินหวั เราะเบาๆ โฉบหางตาผานใบหนาน้นั เหมอื นจะคอ น “ดมี าก ทสี่ ํานกึ ตัวไดอ ยางนน้ั จําหรือยงั ละ วาการอวดดีกบั หมอ มนั ไดผลลัพธอ ยางไร บา ง ไมก ลวั อะไรหรอก กลวั จะไปจับส่นั เปนเจา เขา ในวนิ าทฉี ุกเฉนิ อนั หมายถึงความเปน ความตาย เขา อีกเทานั้น” “ถาสน่ั อยางนนั้ อีกในวนิ าทฉี ุกเฉิน คณุ หญิงกโ็ ปรดอยาไดลาํ บากกบั ผมอกี เลยนะครบั ” “ออ แนน อน มีคนท่เี ขายนิ ดีจะลาํ บากเพือ่ คุณ แทนใหแ กฉ นั แลว ” หญิงสาวพดู ปน หัวเราะนอ ยๆ “ใคร?” “เมย! ” “ผมคิดวา ผมจะตองลาํ บากเพราะเขาเสยี มากกวา” “มอี ะไรที่คุณจะตอ งลําบากเพราะเขา?” รพินทรนิง่ ถอนใจเบาๆ คดิ วาจะตอ งถูกถามอะไรอีก แตหลอ นกไ็ มก ลาวอะไรพาดพิง ไปถงึ มาเรยี ฮอฟมนั ในดา นที่เขาระแวง “คนื น้ี คุณหญงิ อารมณดีเหลอื เกนิ ” เขากพ็ ึมพาํ จองมองดูนองสาวของนายจา งดวยนัยนตาใสเปน ประกายชนื่ ชม “เหรอ?” หลอนเอียงคอ “ความจริงฉันหงดุ หงดิ นิดหนอ ยเสยี ดวยซ้ํา แตก ็มองไมเห็นประโยชนอะไรทจี่ ะมา ระบายเอากบั คณุ ฉันลกุ ขนึ้ มาน่ีกด็ ว ยความเปน หว ง เพราะเหน็ คณุ นั่งซมึ อยคู นเดยี ว ทําทา จะไม สบายก็เลยมาถามขาวคราว” “เปนพระคณุ อยา งสูง ผมเรียนแลววาผมไมไ ดเ ปน อะไรท้งั ส้ิน เพยี งแตห ว งกงั วลเตรยี ม วางแผนสาํ หรบั การเดินทางตอ ไปของเราเทา น้นั ” “คุณกร็ ดู ีอยแู ลววา นสิ ยั ของฉนั ชอบยงุ เจา กีเ้ จาการ หว งคนโนน คนนใ้ี นดา นสขุ ภาพอยู เสมอ หวงแมก ระทั่งคนที่เขาไมต อ งการใหห ว ง” คําพดู นัน้ เรยี บๆ เร่ือยๆ กจ็ ริง แตความหมายทาํ ใหร พนิ ทรไมสบายใจ “โธ! คุณหญิงครับ ผมไมเคยอกตญั ตู อนาํ้ ใจเมตตาของคุณหญิงเลย ซาบซง้ึ ในพระคุณ อยทู กุ ลมหายใจเขา ออก ไมไ ดค ณุ หญงิ ผมกไ็ มเปน ผเู ปน คนตอไปแลว ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1913 “นี่ฉันไมไ ดมาทวงบุญคณุ อะไรกับคณุ นะ” “ผมเขาใจครับ แลวกไ็ มไ ดอ อกตวั แตพดู ออกมาจากใจจริง คณุ หญิงกค็ วรจะทราบอยู แลววา คนอยางผมไมพ ดู อะไรออกมาพลอ ยๆ โดยปราศจากความหมาย” นิ่งไปครู รพินทรก็ถามตาํ่ ๆ มาอยางสะกดความกงั วลใจไวไมไ ดว า “ผมอยากจะทราบวา เมยบ อกอะไรคุณหญงิ ?” “บอกอะไร?” ดารนิ วางสหี นา เปนปกติ ยอ นถามมาเหมอื นจะไมเขา ใจ “อะไรกไ็ ด ทม่ี ันเกย่ี วพนั พาดพงิ มาถึงผม” นักมานษุ ยวทิ ยาสาวสา ยหนา ชาๆ “ฉนั กจ็ าํ ไมไดเ สยี แลว วา เขาบอกอะไรกับฉนั เพราะมนั ไมไดเกี่ยวพนั กบั ฉัน กเ็ ลยไม ตองการเอามาเปน อารมณ วา แตนั่นนะ อยากจะถามอะไรหนอ ย คณุ รูจ กั สางปาดแี คไหน?” “กด็ พี อสมควร ทาํ ไมหรอื ?” “สภาพทางรา งกายของเขาเปนอยางไร...งา ฉนั หมายถึงวา สภาพทางเพศของเขา” “สางปาเปนคนทพุ พลภาพในดา นเพศครับ มีอะไรหรอื คณุ หญิงถึงถามผมเชนน”้ี หญงิ สาวตะแคงใบหนา เลิกคว้ิ ข้นึ อกี ครง้ั “เปลา หรอก ฉนั ตองการรแู ตเพยี งวา ทีเ่ มยเ ขาบอกฉนั น้ันเปนความจรงิ แคไ หน มนั แปลวาเขาไมไ ดโ กหกฉนั ” พรานใหญมองดูหลอนอยา งเพิง่ จะเขา ใจ “ทําไมเมยถ ึงบอกเร่อื งนแี้ กค ณุ หญงิ ” “บางทีมันจะเปนเพราะความเจาก้เี จาการไมเขา เร่อื งของฉนั กระมัง เห็นอะไรผิดหผู ดิ ตา ไมช อบมาพากล ก็เลยทักขน้ึ เขาก็เลยอธบิ ายเรื่องน้ใี หฉ ันทราบ” แลว หลอ นก็หวั เราะ ยกมือขน้ึ ลูบใบหนา “วา อนั ทจี่ รงิ ฉันรูตวั เองวา ฉนั แกนเอาการ มีอะไรทีม่ ันพิเรนทรผ ิดไปจากกลุ สตรี ทงั้ หลายอยมู าก จนกระท่งั ปรากฏเปนกติ ตศิ พั ท แมพ่ีใหญเองก็ยังขวางๆ ฉนั อยเู สมอ แตพ อมาพบ กบั เมยเขา ฉนั ก็รสู กึ วา ฉนั ไมไดค รึง่ หน่งึ ของเขาเลย นา อิจฉาในอสิ รเสรีอันปราศจากขอบเขตของ เขาเหลือเกนิ จริงๆ นะ คนเราลงถาสามารถจะทําอะไรทกุ ส่ิงทุกอยา งไดตามหวั ใจตอ งการ มันก็มี ความสุขดีเหมอื นกัน” “คุณหญงิ ก็นาจะตระหนกั ดอี ยูแ ลว วา วฒั นธรรม จริยธรรม ทรรศนะ อดุ มคติ และ ความรูส ึกนึกคดิ ของพวกเราคนไทย ไมเหมือนกบั เขาอยแู ลว และผมกท็ ราบวา คุณหญงิ ไมไ ดอิจฉา อยูในเสรีอันปราศจากขอบเขตของเขาเลย มแี ตค วามรําคาญหรอื หนกั ไปกวา นน้ั อาจขยะแขยง แต จะทาํ อยา งไรได คณุ หญงิ ตอ งทนเสยี แลว เพราะเรามีเขารวมมาดวย ผมเองกร็ สู ึกเปน หว งคณุ หญงิ ในขอ นี้อยเู หมอื นกนั กลวั จะทนไมไ ด” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1914 “ฉันมีเพอื่ นผหู ญงิ ที่ ‘รา ยๆ’ อยหู ลายคน” หลอ นพูดชา ๆ อยา งตริตรอง มอื ทั้งสองท่ีขอศอกวางอยกู บั เขายกขน้ึ ลูบเรอื นผม “บางคนเปนฝรง่ั เศส บางคนเปน สวีเดน พวกนแ้ี กนเอาเรอื่ ง โลดโผนในดา นความรัก และกลา ผูชาย แตล ะคนเหลา นนั้ ยังไมด เุ ดือดเทาเมย ฉันกลัววา พวกเราจะพากนั ปน ปว นอลหมา น กนั ไปหมดดว ยเซ็กซ แอปพลิ ของเขา เราอยกู นั กลางปา กลางดงเสียดว ย การทาทายดว ยจุดเดน ของ เพศ มนั ไมเ ปน ส่ิงทเ่ี หมาะควรไมใ ชห รือ...ในสถานที่และส่งิ แวดลอ มเชน น”้ี “ผมคดิ วา เขาจะปฏบิ ัติตวั ไดดขี นึ้ ถา หากมคี ณุ หญิงเปน พ่ีเลี้ยงอบรมตกั เตอื นใหเ ขาทราบ วาอะไรเปน อะไร อยางนอ ยท่ีสุด เขาก็มีคณุ หญิงเปนตวั อยา งทีด่ ีอยแู ลว” มนั ดเู หมือนจะเปน คร้ังแรก...ระหวางพรานหนมุ ผูทระนง กบั นองสาวของนายจา งผู เยอหยง่ิ ถือตัว สนทนาพาทกี ันไดอยา งกลมกลืน โดยไมม อี ะไรขัดแยง เปนปฏปิ ก ษ ตนทุนของไมตรี จิตมติ รภาพ มนั วางรากฐานบนความหยงั่ ซึ้งเห็นอกเหน็ ใจ อคติและการต้งั แงเกาๆ ดูจะเลือนรางไป เมื่อความเขาใจอนั ดขี องแตล ะฝายเขา มาเปน ส่อื กลาง นับตั้งแตคืนทไี่ ปตดิ ลอ มอยใู นถํา้ บนหนา ผา ดว ยกนั คนทงั้ สองไมม โี อกาสไดพูดจาอะไรกันตามลําพังอีกเลย เพ่ิงจะคา่ํ คนื น้ีเทานนั้ “รูสึกแปลกใจอะไรบางไหม?” คร้นั แลว จูๆ หลอนก็ถามขน้ึ ภายหลงั จากนงั่ น่ิงๆ ไปครูหน่ึง “แปลกใจอะไรครบั ?” “เราไมไ ดท ะเลาะหรือวาปน เกลยี วกัน เหมอื นเชนท่คี วร” “คณุ หญิงผิดหวังหรอื ครับ ทไ่ี มไ ดท ะเลาะกบั ผม” “ไมไ ดผ ดิ หวังหรอก ดใี จตะหาก ทคี่ ณุ เปน คนดีข้ึนในสายตาของฉนั ไมย ว่ั ยวนกวน โทสะเหมือนกอนๆ น”้ี รพนิ ทรบิดกายอยางเมอ่ื ยขบ พรอ มท้ังปดปากหาว ตายังไมเปล่ยี นไปจากใบหนาของราช สกุลสาว “แตก อ นนผี้ มก็ไมไ ดเ จตนาทจ่ี ะยว่ั ยวนกวนโทสะอะไรคุณหญิง เพยี งแตวา คณุ หญิงไม พยายามจะมองผมในแงด เี องเทา นัน้ เกลยี ดข้ีหนา เขมน ผมมาแตต น มันกเ็ ลยเปน อคติท่ีฝง อยูในใจ ตลอดมา” “ไมจ ริง!” “จรงิ !” “ชมอยูหยกๆ นี่เอง สงครามกาํ ลงั จะเรม่ิ ตน อกี แลว ไหมละ ” “เอา! ถา ง้นั ไมจ รงิ กไ็ มจ รงิ ผมยอมรับผิดเสียเองดกี วา ผมมนั ไมด มี าแตต นครบั เปน คน หยาบคาย แขง็ กระดาง ไมร ูจ ักกาลเทศะ ไมรจู กั เอาใจนายสาวคนสวยผสู งู ศกั ดค์ิ นนใี้ หส มกับที่เปน ลูกจา ง ซา้ํ ยังชอบดกั คอ ขดั เสน ปากเสีย วาจาสามหาว อกตัญู กา วราว...โอย ! จปิ าถะ มีอะไรอกี บา งผมกจ็ าระไนไมห มด สรปุ วา เลวกแ็ ลวกัน...พอใจหรอื ยังครบั ?” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1915 “พอใจมาก ถาไมไ ดอยใู นความหมายของการแดกดนั ” “คาํ สารภาพ ไมใชค าํ แดกดนั หรอกครับ” “แลว ทาํ ไมเดย๋ี วน้ีจงึ รูสึกสาํ นึกตัวขนึ้ มาไดละ?” คูอริเกาผายมอื ทงั้ สองกวางออกไป แลว ท้ิงลงขางตัว “ผมนับถือคารวะนาํ้ ใจคณุ หญงิ ไมน กึ มากอ นวา ผหู ญงิ รปู สวยผวิ บางควรแกก ารประคบ ประหงมของผูชายทวั่ ไปท้งั หลายคนนี้ จะมนี ้าํ ใจอันยิง่ ใหญก วางขวางและกลา หาญเด็ดเดยี่ ว และ เสียสละราวกบั ผูชายอกสามศอกอยางท่ีเหน็ มาแลว มนั เปน ตรงขามกบั ความคดิ ปรามาสเดมิ ๆ ของ ผมหมดส้ิน ถงึ เดี๋ยวน้กี ย็ งั ไมอยากเชอื่ เลยวา ผหู ญงิ คนทป่ี น ทาเยอหย่ิงไวต วั ราวกับเจา หญิงทผ่ี มพบ เปน ครง้ั แรกในบานพักของคุณอาํ พล จะเปนวรี สตรีคนเดียวกับทช่ี ว ยชวี ิตพรานปา อยา งผมเอาไวไ ด ในคืนนน้ั อยา งชนดิ ทีว่ สิ ยั ผูหญิงนอยคนนกั ทจ่ี ะทาํ ได เมอ่ื ความเชือ่ ม่นั ศรทั ธามนั เกดิ ข้นึ ความรูส กึ สาํ นกึ ตัวมนั ก็เขา มา มองเห็นความบกพรอ งเขา ใจผดิ ของตนเอง ซ่ึงเจา ความเขา ใจผดิ ชนดิ นแี้ หละ เปนตนเหตุใหเ กิดสง่ิ ไมเ หมาะไมค วรท้งั หลายที่ผมแสดงตอคุณหญิงไปแลว เอาละครบั คืนนีผ้ ม สารภาพคณุ หญิงหมดเปลือกทีเดยี ว เคลียรหรอื ยัง?” รา งโปรง ไดส ดั สว นของหญงิ สาวลกุ ขึน้ ยนื ชา ๆ ยืดกายตรงเชิดหนาเดน เปน สงา อยา ง ภาคภมู ใิ จ ตาทงั้ คเู ปนประกายแพรวพราว “ในท่สี ดุ คุณกย็ อมรับวา คณุ มอี คติกับฉนั กอน ถกู ละซิ คุณเพ่ิงจะมารูจ ักฉันในวนั และ คนื อนั สาํ คัญท่สี ุดในชวี ติ คุณ คนื นนั้ แหละ และขอขอบใจที่คณุ ยอมรบั ความจรงิ ในขอ น้ี อยางนอย ท่สี ุด มันก็ทําใหฉนั เปน สุข ฉนั ไปนอนละ ราตรสี วัสดิ์!” กลา วจบประโยคพรอ มกับรอยย้มิ บางๆ แลวรางนนั้ กเ็ ดนิ ผละกลับไปยังที่นอน รพนิ ทร ไพรวลั ย คงน่งั กอดเขา อยทู เ่ี ดมิ จนกระทงั่ บญุ คาํ เดินยองเขา มา “นายไปนอนเถอะ บุญคําจะอยูยามใหเ อง” “ไมจําเปน บญุ คํา เราจะนอนกันทกุ คน” เขาตอบเบาๆ พลางลุกข้ึนยนื พยกั หนากบั พรานคูใจชวนเดนิ เขาไปประจาํ ท่ี “มนั จะไมเ หมาะนา นาย...” ตาพรานเฒา กระซบิ กวาดตาไปในความมดื รอบดา นอยางหวาดระแวง “ไอเ สียงกอ็ งกอ ย ก็องกอย เมือ่ คืนนี.้ ..” เขาเกอื บลมื ไปเสยี แลว และก็เช่ือวา คณะนายจางก็คงจะพลอยลืมกนั ไปหมด เพราะ เหตุการณต่นื เตนอลหมา น ทมี่ าเรยี ประจัญบานกับกระทงิ โทนเมอ่ื เย็นน้ี ประกอบกับความ ออนเพลยี หนกั เพ่งิ จะคดิ ขึ้นมาไดเ มื่อถกู บุญคาํ เตอื นขึ้นเดี๋ยวนเี้ อง ชาํ เลอื งสํารวจมองดูทกุ คนท่ี นอนเรียงรายกนั อยใู นแบบหันศีรษะเขา ชนกนั กร็ ูส กึ วา พากันหลบั สนทิ ดวยความเหนด็ เหนอื่ ยออ น [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1916 ลา แมกระทง่ั แงซาย สา งปา และคะหยนิ่ สว นจนั เกิด และเสยนั้นไมตอ งพูดถึง สามพรานหนุม กรน แขงกนั สนน่ั หวน่ั ไหว ระหวา งทีเ่ ขายืนชะงกั เหมอื นจะช่งั ใจ บญุ คําก็บอกตอมาวา “บุญคําจะอยยู ามแรกน่ีเอง ตอ ไปอกี สองชั่วโมง จะปลกุ ไอจนั มาอยยู ามแทน ใหผลดั กนั หมดทกุ คน จนกวาสวา ง” “ถามนั มา มันก็ควรจะรอง และถา มนั รอ ง ถงึ แมจะหลับเรากค็ วรไดย นิ อยา งนน้ั ไมใ ช หรือ?” “ไมแ นนานาย มนั เปน พวกคร่ึงสัตวครงึ่ ผี เลน กับมนั ยาก ใครจะรูถาเราหลับกนั หมด เรา ทุกคนอาจไมม โี อกาสตนื่ มาเห็นตะวนั พรงุ นีเ้ ชา อกี เลยกไ็ ด มนั อาจมาโดยไมม ีเสียง” จอมพรานโคลงหัวชาๆ “ผีก็สวนผี สัตวก็สว นสัตว มนั รวมกนั ไมไ ดหรอกบญุ คาํ ” เขาตอบดว ยนา้ํ เสียงปลอบใจ ตบหลังเบาๆ พลางยิ้มให “แตไ อท ่มี นั รอ งกอยๆ อยเู มื่อคนื และมาขโมยกินกวางของเราหมดทัง้ ตัวน้นั มนั เปน สตั ว...ไมใ ชผหี รอก เราผานเหตกุ ารณร ายกาจหนกั ๆ กนั มามากแลว สาํ หรบั เรือ่ งทีบ่ ุญคาํ ระแวงอยู นี้ ฉนั เห็นวา มนั ไมม คี วามหมายอะไรเลยสกั นิดเดยี ว ดีเสยี อีก...ขอใหมนั เขา มาในคนื นีเ้ ถดิ เราจะได เหน็ ชดั กันออกไปเสยี ทวี า มนั เปน สตั วอ ะไรแน เราเดินทางกนั มาเหน่ือยหนกั กนั ทุกคน เมอื่ ถึงเวลา พกั กต็ อ งพกั ขืนมาคอยหวาดกลัวกงั วลไมเ ขา เรือ่ งอยา งน้ี เราจะเดินกนั ตอไปไมไ หว เสยี แรงเกดิ มา เปนลูกปา แทๆ นา จะรูด ีอยแู ลววา เม่ือใชช วี ิตลอ งอยกู ลางดง เราตองตัดความหวาดกลัวหวั่นกงั วล ใดๆ ออกไปใหห มด ดาํ รงชพี อยูเ ชน เดียวกับสตั วป า ลมื เสยี แลวหรือกีป่ ากดี่ งมาแลวทฉี่ นั กับบุญคํา เพียงสองคนนอนกันอยกู ลางดานเสอื ดา นชาง แมกระทง่ั รมิ โปงริมหนองทสี่ ารพดั สตั วรา ยมนั ผา น ไปมา โดยไมไดก อ ไฟแมแ ตก องเดยี ว มดสกั ตวั หนง่ึ ท่มี ันเดินมาอยา งประสงคร าย เรากย็ ังไดย นิ กระรอก คาง บาง ชะนี หรอื แมแ ตน กทุกชนดิ ...มนั รอ งออกมาเปน เสยี งเชน ไร บญุ คํากแ็ ทบจะแปล ความหมายของมนั ออกไดเปน คาํ ๆ ฝนจะตก ไฟปา จะมา บุญคาํ ก็สมั ผัสกบั มันไดเ พยี งแคสูดกล่นิ บญุ คําจะเปนพรานใหญท เ่ี หนือกวาพรานทกุ คนในโลกน้ี ถา หากจะเลกิ งมงายอยใู นส่งิ เหลวไหลไร สาระ ซึง่ ฝงหัวมาแตเกิด จงเคารพและเช่ือมนั่ ในตวั ของเราเองบา ง อยา เอาแตเชอื่ ในสิ่ง ‘เขาเลา วา’ นัก วิชาพรานของบุญคาํ นั้น ย่ิงใหญแ ลว แตม นั ควรประกอบดว ยสตสิ ัมปชญั ญะ และพิจารณญาณ อนั รอบคอบของเราเองอกี ดว ย จาํ ไวอ ยา งเดียววา เมอ่ื บญุ คาํ มฉี นั และเมอื่ ฉนั มบี ุญคํา เม่ือน้ันเราจะ บุกกนั ไปไดถงึ แมแ ตป าหมิ พานต คาํ พูดนี้ บญุ คําเคยพูดไวก ับฉนั เองไมใ ชห รือ” ตาพรานเฒายม้ิ แหง ๆ ออ มแอมตอบมาวา “ใชแลว นาย บญุ คํามนี าย บุญคําไมเ คยหว่นั ปา ไหนเลย บญุ คําจะเปน หู สว นนายเปน ตา บุญคาํ เปาดวยคาถา นายเปาดวยลกู ปน” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1917 “เพราะฉะนน้ั นอนเสีย ไมอ ยากจะหลับก็คอยนอนฟงเอา แตไมจําเปน ตองคอยนง่ั เฝาให หลงั ขดหลงั แขง็ ไดย ินอะไรปลุกฉัน สวนฉนั ก็จะปลุกบุญคาํ เหมือนกัน ถาไดย นิ กอ นระหวางเรา สองคน ใครตื่นขึน้ มาเม่ือไหร เหน็ กองไฟมนั มอดกค็ อยเตมิ ไวก แ็ ลว กนั ” “ตกลงนาย นอนดีกวา น่ัง นงั่ ดกี วายืน ยืนดกี วาเดิน แลวก็เดินดกี วาวิ่ง พอ เคยสอนบญุ คํา ไวอยางน”ี้ “ฉันสงสัยวา พอ ของบุญคาํ คงหากินไมท ันใครแน” “ใชแ ลว นาย แกจะหากนิ ทนั ใครไดย งั ไง กอ นตายแกเปนอมั พาตไปไหนไมไ ด นอกจาก นอนอยูกบั ท่ี และแกสอนบญุ คาํ ไวอยา งนี้ ตอนแกเพอสามวันกต็ าย” แลวตาพรานเฒา จอมกะลอ นก็กรนฟไปกอ นทเี่ ขาจะหลับเสยี อีก ทง้ั ปางพกั ถกู สะกดใหจมดง่ิ อยูในความเงยี บสงดั ดว ยนทิ รารมณของทุกคน ไฟทสี่ มุ ไว ทั้งสามกอง ขาดคนคอยเตมิ เชือ้ เรม่ิ หรโี่ รยลงเปนลําดับ จนกระทงั่ หมดเปลว เหลือแตถา นแดง เรืองๆ ปารอบดานคลมุ ไวดว ยสดี าํ อันลี้ลับ และความเยยี บเยน็ ท่ีสดุ ท่จี ะกลาวได ยง่ิ ดกึ มนั กย็ ่งิ หนาวขน้ึ ทกุ ขณะ เสยี งนาํ้ คา งหยดลงกระทบใบไมแ หง เผาะแผะ กล่นิ ของมนษุ ยสบิ สองชีวิต ลอยแผซานกระจายไปตามทศิ ทางลมดกึ มันเปน กลนิ่ เน้อื หนงั มงั สาอันแสนจะโอชะ โดยอะไรชนดิ หนงึ่ ...มนั สวมเขา มาตามรอยเทาของกลุมมนุษยทผ่ี าน ลว งหนามากอนแลว อยางเงยี บเชยี บ มนั หยดุ ซุมซอนแฝงตนรอโอกาสแหง การหลับสนทิ ของทุกคน และบัดนม้ี นั กาํ ลงั เตนไตม าตามใบไมโดยปราศจากเสยี ง คบื ใกลเ ขามาทกุ ขณะ ดว ยอาการประหน่ึง เงาปศ าจ ‘ภูตแิ หงไพรลึก!!’ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1918 70 ดาริน วราฤทธ์ิ เปน คนนอนไวโดยปกตวิ สิ ัยอยแู ลว ไมวา หลอ นจะเหนด็ เหนอ่ื ย ออนเพลยี เพียงใด และตั้งแตม เี พื่อนสาวตา งผิวเขามาเปนคูนอนเคยี งขางประจาํ ทุกคนื ไมวาจะหยดุ พักทไ่ี หน หลอ นกย็ ิง่ รสู ึกตวั ตน่ื ขนึ้ บอยคร้งั เพราะมาเรีย ฮอฟมันเปนคนนอนรา ย แกวงแขนขามา กระทบอยูเ สมอ บางทกี ็พลิกตวั กอดกา ยหลอ นเอาดอื้ ๆ โดยไมรูส กึ ตัวตามนสิ ัยของคนท่ีเคยมสี ามี การสะดงุ รสู ึกตวั ของหลอนในขณะนี้ เปน สมั ผสั ชนดิ หนงึ่ ทก่ี ระทบทางปลายเทาทสี่ วม ทอป เขาใจวา เปนเทาของมาเรียท่ีปายมาถกู และไมไ ดส นใจอะไร คงหลบั ตาน่ิงอยางตองการหลบั ตอ ถาหากวา สง่ิ ท่ปี ายกระทบปลายเทา ของหลอนอยูในขณะน้ีเปน เทาของแหมม สาวเพื่อนผู นอนใกลช ิด เทา ขา งนัน้ ของมาเรยี กจ็ ะตองไมเ ปน การเหวีย่ งเปะปะโดยไมตง้ั ใจอยางแนน อน เพราะ บัดนม้ี ันคอยๆ เลื่อนผานลําขาของหลอ นขึ้นมาอยางแชม ชา และมนี าํ้ หนกั ผิดปกติไป อกี ประการ หน่ึงเทา คนคงจะไมม อี ะไรทมี่ ลี กั ษณะคลา ยๆ มอื ปายคลาํ อยทู บ่ี ริเวณเขาอันซอนอยภู ายใตผ า แบลง็ เกต็ ของหลอ น อาการของนํ้าหนักท่ที ับอยยู ังรา งกายทอ นลา งน้นั มนั หยุน ๆ อยางไรพกิ ล แลว บดั นี้ มันกด็ เู หมอื นจะเคลื่อนสงู ขนึ้ มาเปนลาํ ดบั นักมานษุ ยวิทยาสาวลมื ตาโพลงขน้ึ ในทันทนี ้ัน พรอ มกับประสาททกุ สว นทต่ี น่ื ขน้ึ อยาง ฉบั พลนั ทกุ หนทุกแหง ปกคลมุ ไปดว ยความมดื มนั มืดเสียจนหลอ นไมส ามารถจะมองเหน็ อะไรได ถนดั นอกจากเงาตะคมุ รางๆ ซึ่งพอจะสนั นษิ ฐานไดว า เปน เพอ่ื นรว มคณะทนี่ อนเบยี ดชิดเรยี งราย กนั อยู และศรี ษะของหลอ นท่หี นนุ หมอนยางอดั ลม กต็ ่าํ เกนิ ไปกวา ที่จะมองเห็นลงไปทางดา น ปลายเทาโดยไมผ งกกายลุกขนึ้ หญิงสาวกลนั้ ลมหายใจ นอนตวั แข็งไปอดึ ใจหนง่ึ ดว ยสงั หรณประหลาด คอยๆ เออ้ื มมอื อยางเบากรบิ ควานหาไฟฉายประจําตวั และปน สั้นทว่ี างไวทางดา นหัวนอน พอควาไดก็ผงกกาย ทอ นบนขึน้ อยา งรวดเร็ว พรอมกับกดสวติ ซไ ฟพุงจาลงไปยังดา นปลายเทา สิ่งที่ปรากฏถนัดชัดเจนกบั สายตาทามกลางไฟฉาย และหา งจากใบหนาหลอนออกไป เพียงไมเ กนิ สามฟุต ทาํ ใหด ารนิ หัวใจแทบหยุดเตนดว ยความตกใจสดุ ขดี ดว ยดวงหนาเล็กจิ๋วขนาดเลก็ แตดวยความเห่ยี วยน ของคนแก ภายใตเ บา ตากลมถลน มี แสงวาวสะทอ นแสงไฟสวา งแดงฉานราวกบั ทบั ทิม และเขย้ี วแหลมยาวขาววบั สองคโู ผลแ ซงกนั อยู ในปากที่สยายเหมือนจะย้มิ เจา สง่ิ นน้ั นงั่ ครอ มอยูทางปลายเทา ของหลอ น [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1919 มอื อนั ยาวเหยียดรงุ รงั ไปดวยขน เอื้อมมาเกาะอยูท่ีเขา ภายใตผ าผวยคลมุ อกี ขา งหน่งึ ชู หอ ยลอยอยู ทําทาเหมอื นจะยน่ื มาถงึ ใบหนา แลเห็นกรงเลบ็ แหลมคมยาวโงง ไมผ ดิ อะไรกบั ตนี เหย่ียว ณ บดั น้ี มนั ชะงกั เพราะแสงไฟฉายอนั จูโจมทีห่ ลอ นสาดเขาปะทะหนาของมันไว หญงิ สาวรอ งกรดี ออกมาสุดเสยี งอยางลืมตวั เสยี งของหลอ นกอ งไปท้ังปางพัก ทา มกลาง ความเงยี บและหลบั สนิทของทุกคน พรอมกนั ก็สะบดั เทา ออกไปสุดแรงเกดิ เทาทมี่ อี ยู รสู กึ กระทบ อะไรอยา งแรง หลุดกระเดน็ ออกไปจากตวั ดน้ิ ตมู ตามไปถกู มาเรียและเชษฐาผนู อนอยูข างเคยี ง ทุก คนพรวดพราดตืน่ ขึน้ อยา งตกใจเพราะเสยี งหวดี ของหลอน ยงั ไมท นั จะรวู า อะไรเปน อะไรกป็ ะทะ ชนกนั ชุลมนุ หลังคาพลาสติกทขี่ ้ึนไวข าดถลม ลงมาคลุมทัง้ คณะ ทา มกลางความมืดมดิ สับสน พริบตาตอมาก็เหน็ ลาํ ไฟฉายของดารินสงกราดออกไป ทางดานหนึง่ พรอมกับเสียงระเบกิ กกึ กองของ .357 ในมอื ของหลอน ท่แี ผดสนัน่ หวัน่ ไหว สามส่ี นัดติดๆ กนั หลอ นดน้ิ หลุดออกไปจากใตหลงั ตาท่ีพงั ลงมาคลมุ ไดเปนคนแรก และวิง่ เหมือน จะกวดตามอะไรออกไปยงั บริเวณหนา ปางพัก พลางกระหนาํ่ ยิงถยี่ ิบ “เกิดอะไรข้นึ !!?” เสยี งตะโกนเอด็ อึงถามแซดขึน้ เปน เสียงเดียว บคุ คลแรกทีเ่ ผนเขา มาถงึ ราชสกลุ สาว...ผู ยืนตวั ส่นั อยูคอื รพนิ ทร ตามตดิ มาดว ยบญุ คําและแงซาย หลอนยงั ไมต อบคําถามใครทั้งส้ิน จล้ี าํ ไฟ ฉายไปที่ซมุ ไมต อนหน่งึ ริมโขดหินเบ้อื งหนา แลวปลอ ยกระสนุ ปน สนั้ ออกไปอยางขวัญไมอ ยกู บั ตัวอกี สองนัด ใบไมแ ละสะเกด็ หนิ ปลิวกระจายเปน ฝนุ ดว ยอานภุ าพของหัวกระสุนแรงสูง ขณะนนั้ เสยี งใครตอ ใครจะรองถามกนั ขน้ึ เชนไรมนั แซจ นฟง ไมไ ดศพั ท “โนน! มนั หลบไปตรงน้นั ตรงพมุ ไมหลังกอนหินนนั่ !” ดารินรองเอด็ ฟง แทบไมเ ปน ภาษาอยา งควบคมุ สตไิ วไมอยู ตั้งทาจะถลนั เขา ไปตามท่ลี าํ กลอ งปน ของหลอนชีจ้ อ งไป แตรพินทรค วาแขนไวเสยี กอน ตะโกนถาม หญิงสาวหนา ซดี ตาลืมโพลงอยูตามเดมิ อา ปาก แตไมมเี สียงพูดใดๆ ออกมาไดอีก พริบตาตอ มาไฟฉายจากคนอน่ื ๆ กส็ าดสวา งจาออกไปทุกทศิ เชษฐาและมาเรยี วิ่งพรูเขา มาที่นกั มานษุ ยวิทยาสาว รพนิ ทรหันไปทางคนของเขา สั่งเรว็ ปรอ๋ื “รีบกอไฟขึ้นเรว็ !” เกดิ เสย และสางปา วิ่งปราดไปจัดการกบั กองไฟทด่ี บั ชนิดทีแ่ ทบจะไมมเี ชือ้ เหลอื อยู เชษฐากพ็ รวดเขาถึงตัวนองสาว เขยากายโดยแรง ดารนิ ยงั คงกายสนั่ เทิ้ม ตาลืมกวางจองไปยงั เปาหมายเดิมไมเ ปลี่ยน ในขณะท่พี รานใหญ คะหยนิ่ และแงซายชว ยกนั สอ งไฟตรวจดกู บั พนื้ อยา ง เรง รีบ “นอ ย! เกดิ อะไรขึ้น?” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1920 พช่ี ายถามซ้าํ ๆ อยูหลายครง้ั นํ้าเสยี งและสีหนาของเขาเตม็ ไปดว ยความตระหนกตกใจ “อะไรกไ็ มรคู ะ พใ่ี หญ ตวั มนั เหมอื นเด็ก แตหนาเปนคนแก มนั กาํ ลังไตจากปลายเทา ขนึ้ มาเกอื บถึงอกนอย นอ ยต่ืนข้นึ รูส ึกผดิ ปกติเอาไฟฉายสอง พอเหน็ ถนดั ก็ตกใจ เตะสะบัดมนั ออกไป มันเรว็ เหลือเกนิ แลน หายแวบเขาไปท่หี ลงั พมุ ไมน ั่น...” ดารนิ พูดเสยี งละล่ําละลกั แทบฟง ไมร เู รอื่ ง อาการของหลอ นเหมอื นจะเปน ลมไปดวย ความตกอกตกใจ “โอย! รปู รางหนา ตามันนา กลัวอะไรอยา งน้ี ตอนสองไฟพบหนามนั หางจากหนานอ ยไม ถึงวา กําลังเออื้ มมือเขา มาเหมือนจะควาคอ มอื มันมเี ลบ็ แหลมเหมอื นตนี เหยย่ี ว...” รพินทรป ราดเขา ไปยงั ตาํ แหนงท่ีหญงิ สาวชี้บอกทันที คนอ่นื ๆ กต็ ามติดเขามาทันๆ กัน ชว ยกนั คนหารองรอยเจา สตั วประหลาดตามคาํ บอกเลา แตก็ไมพ บอะไรนอกจากรอยลกู ปน ของดา รนิ ทก่ี ระทบหนิ เปนแผลเวอ และกิง่ ใบของพมุ ไมบ ริเวณน้ันที่ถกู กระสนุ ตดั ขาดรว งอยกู ับพนื้ ขณะทจ่ี อมพรานกบั บุญคํา และแงซายยงั คงสอ งไฟแยกยา ยกันออกไปในรัศมใี กลเคียงกบั หนิ กอ น นั้น เชษฐา ไชยยันต และมาเรยี ก็จองหนา ดารนิ เปนตาดว ย ดวยความคลางแคลง “นอ ยฝน รายไปหรือเปลา ” พี่ชายพดู ตา่ํ ๆ นอ งสาวสัน่ ศรี ษะโดยเรว็ ยนื ยนั “ไมคะ พี่ใหญ รับรองวา ไมไ ดฝนอยา งเดด็ ขาด” “ไมมีรอ งรอยอะไรเลย นอกจากรอยลกู ปน ของเธอเอง” ไชยยนั ตวา ใชเ ทาเข่ยี กิ่งไมเ ล็กๆ ทีถ่ ูกลกู ปน เดด็ ขาดหลน อยู แลว พยายามกมลงตรวจดู กับพน้ื อกี ครง้ั ระหวา งนัน้ พวกที่ไดรบั คาํ ส่งั ใหชว ยกันกอไฟ กาํ ลังเปาไฟในกองอยอู ยา ง ขะมกั เขมนแขง กับเวลาเพื่อท่ีจะไดเกดิ เปลวข้นึ บริเวณท่นี อนกระจดั กระจายยงุ เหยงิ ไปหมด ผา พลาสติกถลมลงมาคลุมอยูเพราะสายเชือกและเสาเล็กๆ ท่ีปก ขงึ ไวห ักขาดลงมา “ฉันไมร ูเ หมอื นกัน แตฉ นั เห็นจริงๆ ความตกใจทาํ ใหฉนั ยงิ สง เดชออกไป คร้ังสุดทาย มนั มาลอ หนา อยตู รงพมุ ไมน ่แี หละ” ดารนิ พดู อยา งยากเย็น เปลย่ี นปลอกกระสนุ เกา ทย่ี งิ ไปจนหมดโมท งั้ หกนัดทงิ้ แลวบรรจุ ใหมโ ดยเรว็ ดว ยมืออนั สนั่ เทา คนอื่นๆ ถอื ไรเฟล ประจาํ ตัวพรอมอยใู นมือ “พบวแ่ี ววอะไรบา งไหม?” ไชยยนั ตร องถามออกไปยังพวกทแี่ ยกกนั ออกคนหา แตก ย็ ังไมมใี ครตอบมา แสดงวา ยงั ไมไดเง่ือนเคาอะไรทั้งสิน้ เหน็ แตจ ุดของดวงไฟทก่ี ราดตามพน้ื และพมุ ไมอ ยไู ปมา มาเรียกกา วแยก ออกจากกลมุ กระโดดขามโขดหินกอ นนน้ั ไปยงั บริเวณแอง นาํ้ มวก ซงึ่ หา งออกไปราวสบิ วาจากพมุ ไมต ําแหนงนนั้ แลว กอ นท่ใี ครจะเอยเชน ไรตอไปนนั้ เอง แหมมสาวกร็ อ งเรยี กทุกคนมาดวยน้าํ เสียง กระหดื กระหอบตน่ื เตน “มาดอู ะไรน่ี เรว็ !” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1921 ไชยยนั ตกระโจนพรวดตามเขาไปเปนครง้ั แรก แลว ชัว่ พริบตาคนอืน่ ๆ ในบริเวณนน้ั กยิ่ง ถลนั เขา มาถงึ “นอยไมไดต าฝาดหรือฝน ไป ดูนัน่ !” เสยี งของแหมม สาวสัน่ เลก็ นอ ย พรอ มกบั บุยปากไปทลี่ าํ ไฟฉายของหลอน ซึง่ สอ งจับอยู ที่ริมแอง น้ํามวกอนั เปน บรเิ วณพืน้ หนิ ทุกคนจอ งตะลงึ ไปชัว่ ขณะ แองนํ้าแคบๆ ยงั มีรอยกระเพ่ือมอยูนอ ยๆ เหมือนมีอะไรผา นลงไปเมือ่ ไมเ กินนาทที แี่ ลว มรี อยขึ้นฟากตรงดา นทต่ี ดิ กับปา รกชายเนินเขา รอยตนี เปย กชุมจากนํ้าในแองเหยยี บประทบั ไว กวา งประมาณสามนว้ิ ยาวเกือบคบื ลกั ษณะคลายๆ รอยเทาลิง เวน แตหวั แมต นี ไมไดฉีกกวาง ออกไปอยางลงิ แตอยใู นมุมแคบชิดกับนิ้วอนื่ ๆ เหมอื นตนี คน แตละนวิ้ เหลา นั้นยาว มีเบาะองุ เทา อยเู พียงเลก็ นอ ยเทา นนั้ จะดอู กี ทีก็ใกลเคยี งกบั ตนี นกตนี กา รอยเหลา นัน้ แสดงวามนั ไปในลกั ษณะสองเทาชว งหา งกนั มากคลายจะกระโดดไป รอย นาํ้ จากตวั หยดเร่ยี เปนทางใหมๆ แตก ไ็ ปสดุ สนิ้ หายขาดคน หารองรอยไมไ ด เมือ่ พนบริเวณหนิ ลงสู ดินปนกรวด ซ่ึงขณะนีเ้ ปย กชุม ดวยนํ้าคาง “มนั กระโจนลงจากหนิ ลูกนนั้ ...” พรานใหญก ดั ริมฝป ากเลก็ นอ ย อา นอยางรอบคอบระมัดระวัง “ในขณะทค่ี ณุ หญิงยิง แลว แลน ตกลงไปในแองน้าํ น่ี จากนนั้ กข็ ้ึนอกี ฝง หนึง่ เตลดิ หาย เขา ไปในพงโนน ” “ชวยกนั ดใู หดซี ิ มรี อยเลือด หรือว่ีแวววาถกู ลกู ปน ของนอ ยบา งไหม” ไชยยนั ตพดู โดยเรว็ ออกแกะรอยนั้นไปจนกระทงั่ ถงึ บริเวณทร่ี อ งรอยดังกลา วขาด หายไปทพ่ี ืน้ กรวด “ไมมเี ลย นายทหาร นายหญงิ ยิงมันไมถกู ” เสยี งบุญคาํ บอกมาเบาๆ รพินทรสอ งไฟข้นึ ไปยังปา รกเบือ้ งบนสาดสายไปมา เชษฐาทรุด ตัวลงพิจารณารอยตนี ริมแอง นาํ้ น้นั อยา งถ่ถี ว น ดว ยความประหลาดใจเหลือทจ่ี ะกลาว “ลักษณะรอยตนี ของมนั แปลกมาก ใครเคยเหน็ รอยตนี สตั วชนดิ ใดคลายๆ อยา งน้ีมา กอ นบา งไหม?” “คลายคน ดวยการเดนิ สองตนี คลายลงิ จากชว งองุ เทา และคลา ยนก จากนวิ้ ทย่ี าวเรยี ว แหลม! พระเจา ! มันคอื สตั วอ ะไรกนั น!่ี ” มาเรียคราง “ตาของมนั สะทอนแสงไฟดว ย แดงเปนทบั ทิมอยา งสัตวป ระเภทกนิ เนื้อ แตส าบานไดว า เฉพาะดวงหนา ของมันนน้ั ปศ าจผีนรกแทๆ ทเี ดียว” ดารนิ รอ งออกมาแหบแหง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1922 ครัน้ แลว ทันทีนนั้ เอง กอนทีพ่ รานใหญจะตัดสินใจเชน ไร ทกุ คนกต็ องสะดุง ขน้ึ สุดตวั เสยี งสา งปาและพรานพนื้ เมืองของรพินทรอีกสามคน ซง่ึ กาํ ลังชว ยกนั กอ ไฟอยทู พี่ ักนอน รอ งกัน ข้ึนอยางเอะอะโวยวายฟงไมไดศ พั ทอยางเจบ็ ปวดระคนตระหนกตกใจ เสยี งของการด้นิ รนตอสู ชลุ มุน แลว ลูกซองกบั ไรเฟลกแ็ ผดกึงกองขน้ึ สน่ันหว่นั ไหว “เกิดอะไรขึน้ กับพวกนน้ั !” เชษฐาอุทาน แลวเขาก็เปน คนแรกทเี่ ผน ออกจากท่ี นําหนา ไป คนอ่นื ๆ กระโจนตามกนั มาเปน พรวนอยางแขง กับเวลา ระยะมันหางออกไปเพยี งแค 30 เมตรเทานัน้ จังหวะเดยี วกนั กับทีอ่ ีก ฝา ยมุง ตรงเขา ไปน้ัน ใครคนหนึ่ง ถาไมใ ชจ ัน กค็ งเกิดหรือเสย รองเอ็ดอึงข้ึนวา “มนั เอาเราแลว นาย!!” จากลาํ ไฟฉายหลายดวง ทส่ี าดจาเขา ไปกอ น ภาพซึ่งปรากฏยงั บริเวณท่ีพกั นอน เตม็ ไป ดวยชลุ มนุ สบั สนจนแทบกําหนดไมไ ดว าอะไรเปนอะไร ตา งเหน็ พรานพ้ืนเมอื งสีค่ นกาํ ลงั หมนุ ควา งโลดเตน อยูทา มกลางวงลอ มของอะไรชนิดหน่ึง ซ่ึงเหน็ ในสายตาขณะนว้ี า เปนเงาดาํ มดื พลกุ พลานเตม็ ไปหมดทัง้ บรเิ วณปางพัก แตล ะเงาเหลานนั้ มีขนาดเทา ลงิ เขอื่ ง สงู เพียงแคร ะดบั เอว เคลื่อนไหววูบวายอยูไ ปมาอยางรวดเร็วเปน สงิ คลีรุมกันเขา ทะยานใสเ กดิ จนั เสย และสางปา ซงึ่ ขณะนใ้ี ชขาทง้ั สองเตะถบี และหวดพานทา ยปนตีกระหนํา่ ปะทะไปรอบๆ พรอ มกบั เสยี งรอ งล่นั มนั ประชดิ ตวั เสยี จนพวกนัน้ ไมอ าจยงิ ทนั หรอื ตั้งตัวไดตดิ ท้ังส่ีคนเผนเตน กระจายกนั ไปคนละทิศละทาง เหว่ยี งพานทา ยปนยาวไปรอบๆ เปน จกั ร ผันพรอมท้ังกระโดดหนีอยเู ปน อลหมา น กลนิ่ สาบสางเหมือนศพตายซาก ตลบอบอวลคลงุ ไปหมด รพนิ ทรก ระโดดเตม็ ฝเทา นําหนา ลิ่วเขา มา พรอมกับยกไรเฟลขึ้น แตเหตุการณอ นั ชลุ มุน นัวเนยี อยูน้ัน ทําใหเ ขาไมอ าจท่จี ะปลอ ยกระสุนออกไปได เพราะเกรงจะพลาดไปถกู พวกน้ันเขา เชษฐาและไชยยนั ตก็ไหวดเี ปนเยย่ี ม ในภาวะวิกฤติเชน นี้ ท้งั สองวิ่งพลางกร็ ะเบิดกระสนุ ขน้ึ ฟากมั ปนาทสน่ันหวน่ั ไหว พรอ มท้งั โหรอ งตะเพดิ ไล จากการนําชนดิ น้นั เอง คะหยิน่ มาเรยี บุญ คาํ และดารนิ กช็ วยกนั ระดมยงิ ขน้ึ เอ็ดองึ ราวกบั จะถลม ปา แตว ถิ ีกระสุนเงยขนึ้ สูงหมด ไดผ ลอยา ง ย่ิง เสียงปน ทปี่ ะทุเปน ประทดั แตกอื้อองึ เหลา นนั้ ชว ยแกไ ขวนิ าทคี ับขนั ขีดสดุ ของสพี่ รานเอาไวไ ด อยา งหวดุ หวิด เงาดาํ ๆ ราวกบั จะเกดิ ขน้ึ จากภาพฝนรายเหลา น้ัน แตกกระจายกนั ออกไปอยางรวดเรว็ ชว่ั พริบตาเดียวเทา น้ัน มนั วูบหายเขา ไปในความมืดของปา รอบดานหมดสน้ิ อยา งเงียบกรบิ ปราศจากเสยี งใดๆ ทิ้งรอ งรอยหลักฐานใหเหน็ ก็แตเพียงความอกสัน่ ขวญั หายของพรานทัง้ สีค่ น ซ่งึ บดั นพ้ี ากนั กมลงมองดูบาดแผลจากขา งแขง อนั เตม็ ไปดวยรอยเลบ็ และเข้ยี วอนั แหลมคม เลอื ด โทรมกนั ไปหมดทั้งสีค่ น เสื้อผาท่ีสวมอยูขาดว่นิ เปน ร้ิว โดยเฉพาะอยางย่ิงตรงขากางเกง ทง้ั หมดทห่ี วนกลบั มาสมทบ เผน เขา มาถึงทามกลางความฉกุ ละหุก ตา งเขามาลอมพราน ทั้งสี่ สงเสียงซักถามแซดไปหมด และชว ยกนั ตรวจดูอาการบาดแผล รพนิ ทรกับแงซายยงั ไมสนใจ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1923 กบั คนทงั้ สท่ี ่ีคณะนายจา งลอมดูอาการอยู ตางตรวจดูบริเวณรอบๆ อยา งรวดเรว็ ควาดาบเดินปา ขึ้นมาถอื ในมอื คนละเลม แลว บกุ สวบๆ ออกไปนอกบริเวณท่พี กั ทางดา นปา ทบึ ทเ่ี หน็ เงาอนั ลี้ลับ เหลาน้ันพรหู ายออกไป สองไฟกราดดไู ปรอบๆ ไมถึงอึดใจ เชษฐากว็ ง่ิ ตามเขา มาสมทบอกี คน ไร เฟล สะพายไวบ นไหล มอื ซายถอื ไฟฉาย มอื ขวากระชาก .44 แม็กนม่ั จากซองขางเอวขึน้ มากระชบั ไวม ่ัน ท้งั สามบกุ กันไปตามทางดานเลก็ ๆ ในระหวางพงเถาวลั ยห นาทบึ แตแ ลว พรานใหญผูกาวนาํ อยางรวดเรว็ ไปเบอื้ งหนากห็ ยุดชะงกั ลง เมื่อออกหางจากปางพกั มาไดประมาณ 100 เมตร ฉายไฟ ไปตามพุม ไมโ ดยรอบ “ไมมีรอ งรอยอะไรสักอยา ง” หวั หนา คณะกระซบิ จอมพรานขบกรามแนน เขาก็มีความรสู กึ ประหลาดใจเชนเดยี วกับเชษฐา มันไมมรี อย อะไรใหสังเกตเหน็ ไดเ ลย นอกจากภาพวบู วาบทเี่ หน็ ครัง้ แรก กอนจะวง่ิ มาถึงบริเวณทพ่ี กั นอน วา เงาเหลา นน้ั กระจัดกระจายหายเขา ปาสองฟากไปในทนั ทที ี่ยงิ ปน ไล “พนื้ แขง็ มากครับ และพวกมนั ก็วองไวเหลือเกนิ ผมพยายามจะหารอยเลอื ด เผื่อวาจะมี เจา ตัวไหนบางท่ถี ูกปนของพวกน้นั แตก ไ็ มพบสักหยด แปลวาพวกนน้ั คงยิงไมถูกมนั เลย” แงซายขยบั ตวั เคลอื่ นไปขางหนา แตร พนิ ทรใชลํากลองไรเฟลกดที่ไหลไ ว เปน สัญญาณ หา มใหห ยดุ จงึ ยืนชะงกั “ผมไดยนิ เสยี งมนั เคลือ่ นไหวเฝา ดูเราอยรู อบๆ ตวั นเี่ อง” จอมพเนจรเอย ขน้ึ แผว เบา “ดับไฟเสีย!” ไฟฉายในมือของเชษฐากบั แงซาย ดับวบู ลงในทันทีนน้ั ทั้งสามยนื กนั อยใู นความมืดมดิ มันมดื จนกระทั่งไมส ามารถจะมองเห็นไดแ มแตม ือของตนเอง นอกจากเสียงลมหายใจอนั แผว เบา ของแตล ะคนทย่ี ืนรวมกลุมกันอยู จงั หวะนไี้ ดยนิ เสยี งไชยยนั ตกเู รยี กมาจากแคมป แตทง้ั สามไม ตอบ คงเงี่ยหสู ดบั ตรับฟง เสียงจากรอบตวั อยา งระมดั ระวงั อดึ ใจตอมานนั้ เอง ก็มเี สยี งใบไมแ หงลนั่ อยางแผว เบาทีส่ ดุ ดงั อยทู างขวามอื ไมห าง ออกไปนกั อาการจากเสยี งทไ่ี ดย นิ เหมือนส่ิงมีชีวติ ชนิดหนึง่ กําลังยอ งยา งอยางเต็มไปดวยเลศนัย รพนิ ทรส ะกิดเชษฐากบั แงซาย แลว ไฟฉายแปดทอนทง้ั สามดวงกส็ าดจา ออกไปพรอม กนั ยังทศิ ทางทมี่ าของเสียงนัน้ ไมม สี งิ่ ใดปรากฏใหเหน็ นอกจากพมุ พงรกชัฏ จอมพรานกา วออกจากที่อยา งรวดเรว็ ตรงเขาไปยังตาํ แหนงทจ่ี บั เสยี งไดชดั นัน้ ตดิ ตามดวยเชษฐาและเจา คนใชช าวดง ตางชว ยกันสองไฟ คนไปท่ัว แตกค็ งไมพ บเหน็ อะไรเชน เดิม พอดบั ไฟ ยนื กลน้ั ใจฟงอกี คร้งั มนั กป็ รากฏใหไ ดย นิ อีกในทศิ ทางเดมิ แตห างออกไป และสลับกนั อยเู ชน น้ถี งึ 4 ครง้ั เหมือนหนงึ่ จะลอใหต ามหางออกไปจากแคม ปทกุ ขณะ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1924 “อยา งนอยที่สดุ แสงไฟฉายของเราควรจะพบตาของมันบา ง แตทําไมไมเ ห็นอะไรเลย” เสียงเชษฐาพมึ พาํ มาจากเบอ้ื งหลงั “มันกาํ ลังลอ ใหเราตาม ลอ ใหห ลงปา” แงซายพดู เกอื บจะไมม ีเสยี ง “ถอยกลับกอนเถอะครบั รปู การมนั ไมเ ขา ทีเสยี แลว ” พรานใหญบ อก แลว เหนย่ี วไหลน ายจา งของเขา สะกดิ แงซายชวนกันแหวกทางตามรอย เดิมรบี เดินกลบั แคมปโ ดยเรว็ ขณะท่โี ผลก ลบั เขามาถึง...พวกนน้ั กาํ ลังชลุ มุนอยูก ับพรานทั้งสี่ ซึง่ บัดน้ีนง่ั เหยยี ดขาดู บาดแผลอยกู บั พื้น ไฟทุกกองลุกสวา งโชติชวง ยิ่งกวานั้น บญุ คาํ ยังจดั การแยกออกมากอ ลอ ม เพิม่ เตมิ ขึน้ อกี สามกองรวมเปน หก สกดั ทศิ ทางไวท ุกดา น ทกุ คนยงั เตม็ ไปดวยความสบั สนวนุ วาย พดู กนั แซด ท่ีนอนกย็ งั ยงุ เหยงิ มีผาพลาสตกิ กนั้ หลงั คา หลนลงมาคลุมอยเู ชน นนั้ ดารนิ กาํ ลงั สาละวนอยกู บั การตรวจบาดแผลของพวกน้ัน โดยมีมาเรยี เปน ผชู ว ยอยา งกลุ กี ุจอ พอเห็นท้งั สามคน โผลกลบั เขามา ตา งกร็ องถามเปนเสยี งเดยี ว แตร พนิ ทร เชษฐา และแงซายยังไมม ใี ครพดู คําใดใน ขณะน้ี ตรงเขา มาดพู วกทบี่ าดเจ็บ บาดแผลเหลานนั้ จะวา ฉกรรจนกั กไ็ มเ ชิง สวนมากเปน รอยเลบ็ ขวนเหมือนถกู หนามไผ เกย่ี ว เลอื ดออกซึมๆ มีเกิดคนเดียวท่ีดเู หมอื นจะเจบ็ มากกวาเพอื่ น ทข่ี าขวา เหนือเขา ขน้ึ มาเล็กนอ ย มรี อยถกู คมเข้ียว เนอื้ ฉกี เบอออกไปเปนแผลยาวสามนวิ้ หมอดารนิ กําลังคัดเลือดอยู “เปน ยงั ไงบา ง?” รพินทรถามคนของเขาโดยเร็วอยางวติ ก เกิดเงยหนาขน้ึ แยกเขย้ี ว “พอทนครบั นาย แตม นั ปวดคลายๆ จะมพี ษิ ” “ไมต องตกใจ...” ศลั ยแพทยสาวพูดปลอบใจคนเจ็บ และทกุ คน “เลือดสเี ปนปกตดิ ี คงไมม พี ิษอะไรหรอก ก็ตองปวดบางเปน ธรรมดาเพราะแผลฉกี มาก ไมเปน ไร เดย๋ี วฉีดยาให” “ไดรอ งรอยอะไรบา ง?” ไชยยนั ตถามเรว็ ปรือ๋ เชษฐาเมมริมฝปากแนน สน่ั หนา “ไมพ บอะไรเลย ไดย นิ แตเ สียงเคลื่อนไหวของมันตอนท่ีดบั ไฟฉาย เหมือนจะลอใหต าม ไปงนั้ แหละ” “ไมพบรอยเลอื ดเลยหรอื คะ พีใ่ หญ เห็นพวกนี้บอกวายิงกระเดน็ ไปสองสามตวั กอนที่ มันจะบกุ เขา ถงึ ตัว” มาเรียเอย ถามขน้ึ บา งอยา งรอ นรน ทุกคนยังตกอยูใ นความตระหนกตนื่ เตน ตอ เหตุการณ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1925 “ไมพ บเลย สมมติวาถามีถกู ยงิ ไปบาง เราก็อาจตามไมถ กู ทางไปของมนั แตน าแปลก เหลือเกิน ทาํ ไมถงึ ไมมพี วกมนั นอนตายใหเ ราเหน็ บา ง ตวั มันกไ็ มใหญโตอะไรเลย ถูกปนนัดเดยี วก็ ควรอยกู บั ท”ี่ “พวกน้ีอาจยงิ ไมถ กู มนั เลยกไ็ ดค รับ เหมือนๆ กบั ตอนทค่ี ณุ หญิงยิง...” รพินทรวา แลว มองไปยงั ท้ังสคี่ นที่นง่ั ลบู คลําบาดแผลอยู “เลา ไปซิ มนั เกดิ ขึ้นยังไงน”่ี “พวกผมกําลังชวยกันกอ ไฟ...” จันเปนคนเลาหอบๆ หนา ขาวซีด “พวกมนั โผลอ อกมาจากทางไหนบา งก็ไมร ู พรวดเขา ถงึ ตัวเลย ฉุดทงึ้ กระชากตามขา มนั มาเงียบทีส่ ุดไมมีเสยี งเลย มนั แตกหนีไปกเ็ พราะเสียงปน ทพ่ี วกนายยงิ ไลน ั่นแหละ” “เห็นมนั ถนดั ไหม รปู รา งหนา ตามันเปนยงั ไง?” ท้งั สี่คนหนั ไปมองหนา กนั หารอื กนั เองแลว วา “เห็นไมถนดั นาย มนั เปนเงาดาํ ๆ มดื ไปหมดเหมอื นเงาผี เหมือนคน เหมอื นลงิ ไมมเี สียง รอง ไมขูค าํ รามอะไรทั้งสิน้ พรวดเขามากร็ ุมกดั เลย แตตอนกดั เหมือนลงิ ” “ผมบอกนายแลว ...” เสยี งแหบเบาของบญุ คําครางขึ้น มองดหู นาพรานใหญ รพนิ ทรย กหลงั มอื ข้ึนขยปี้ ลาย จมกู อยา งงนุ งา นใจ เหลยี วมองไปรอบๆ แคม ป ซง่ึ บดั นสี้ วา งเต็มไปดว ยแสงไฟในกองทกี่ อไวร อบ ดา น “เปน ความบกพรอ งของผมเอง ท่ไี มไดจดั ยามในคนื นี้...” เขาพดู เสยี งขนุ ๆ ตาเปนประกายวาว “และจนกระทง่ั ถกู ไอส ัตวล ึกลับเขา จโู จมเลน งาน ผมกย็ งั บอกไมไ ดอ ยดู ีวา ...มันคืออะไร กนั แน ผมไมเคยพบลักษณะพสิ ดารอยางนม้ี ากอ นในปาทุกปา ที่ผา นมาแลว ” “ใจเยน็ ๆ ไว รพนิ ทร ผมวา มนั ตอ งมคี ําตอบแน” หวั หนา คณะกลาวดวยนํา้ เสยี งหนักแนน มนั่ คง แสดงถึงสตอิ ันดีเลิศ “เมย ไปทห่ี ีบเครอ่ื งเวชภณั ฑข องฉนั นะ หยิบมาทั้งหีบเลย” ดารนิ ส่ังมาเรยี โดยเรว็ ขณะท่ียังงว นอยูก บั บาดแผลของเกดิ แหมม สาวผละไปโดยเรว็ พรานใหญทรดุ ตัวลงนงั่ เอาไฟฉายสอ งท่ขี าคนของเขา “สาหัสไหมครับ คณุ หญิง” “ไมม ากนักหรอก แตตองเยบ็ แลวฆา เชื้อบาดทะยกั ” มาเรียวง่ิ มาถงึ ทน่ี อน ซึ่งขณะนยี้ ังถกู คลุมยงุ เหยงิ ดว ยผา ก้นั หลงั คา ขา วของกระจดั กระจายปนกนั ไปหมด หลอ นตวดั ผา พลาสตกิ โดยไปกองไวค รง่ึ หนงึ่ ตรงเขา ไปทางดานหวั นอน [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1926 ของดาริน ซงึ่ จําไดว าถงุ บรรจหุ บี เวชภณั ฑเคยวางอยทู นี่ ่นั ทรดุ ตวั ลงนงั่ คกุ เขาร้อื คนไปในระหวา ง กองสมั ภาระทสี่ มุ ทบั กนั อยู ทนั ใดนัน้ เอง ระหวา งทร่ี ื้อของอยู อะไรอยางหนงึ่ กโ็ ผลลอดออกมาจากกองผา ทาง หลงั คา ทคี่ ลุมอยบู นกองสมั ภาระ จบั หมับเขา ใหท ข่ี อมอื ของแหมม สาว สมั ผัสหยุนๆ สากๆ อยางไรบอกไมถ ูก มาเรยี สะดุงดวยความตกใจ พอกม วูบลงมอง หลอนกแ็ ทบช็อกหมดสติ ลกั ษณะของมนั กงึ่ มือลงิ ก่งึ ตนี เหยย่ี ว บดั น้ี ขยุม กาํ ไวร อบขอมือหลอ น แลดูดําสนิท ประกอบไปดว ยเสนขนยาวตง้ั ชนั ขึ้นอยหู รอมแหรม เล็บทั้งหายาวโงง แหลมเหมอื นตนี ปเู สฉวน มนั เอือ้ มออกมาใตก องผา เหน็ สว นทยี่ าวออกมาประมาณคืบเศษ เสียงของหลอนมอี ยูเ ทาไหร ก็ตะเบ็งกอ งออกไปท้ังหมดอยางขวญั บนิ กระโดดพรวดขนึ้ ทง้ั ตัว ไปยนื กายสนั่ เทาทําอะไรไมอ ยูอยนู อกบรเิ วณท่ีนอน เสยี งรองอยางตระหนกตกใจของมาเรยี นนั้ เอง ทําใหพ รรคพวกทงั้ หมดทร่ี ุมลอ มอยูรอบ กายเกดิ ในขณะน้ี กระโจนพรเู ขา มา “ระวัง! มนั อยใู ตผ าคลมุ นนั่ มันเอ้ือมมอื ออกมาจบั ขอมอื ฉัน...” นักนริ ุกตศิ าสตรช โี้ บช้เี บลงไปท่ีกองผา รองเสยี งหลง “ลอ มไวเรว็ ระวัง อยาเพ่ิงยงิ จะถกู กนั เองเขา !” เชษฐาตะโกนรอง ละลํา่ ละลัก ทงั้ หมดแตกกระจายกันออกอยา งรวดเรว็ ทนั การทส่ี ดุ ตามคําสั่งของหวั หนา คณะ ยืน เตรยี มระวงั สกดั เปนวงกลม ลอมบรเิ วณท่ีนอนอันยุงเหยิงไปดวยผา คลมุ หลงั คา ทห่ี ลน ลงมากอง ทับอยูน้นั ไว พรานใหญกระชากไมท ใ่ี ชปก เปนหลกั สาํ หรบั ขงึ หลงั คาออกมาถอื กระชับไวใ นมอื อยา งเตรียมพรอ ม ในขณะท่พี วกพรานพน้ื เมอื งทงั้ หลายกถ็ ือมดี ไมส ุดแตใ ครจะหยิบฉวยอะไร ขนึ้ มาไดในวนิ าทอี ันรบี ดว นขีดสดุ นัน้ ไชยยนั ตแลนไปควาลกู ซองของคะหยนิ่ ขนึ้ มาเตรียมไว กะวา หากมนั หลุดหนีออกนอก วงลอ มจะแลน เขาปา กจ็ ะยิง เชษฐากบั ดารนิ ถือปนสนั้ ในมอื คนละกระบอก สว นมาเรียนน้ั ยังตัวสนั่ เทม้ิ เบิกตาโพลงจับอยทู กี่ องผา ความตน่ื ตกใจขวัญหนดี ฝี อ ทําใหห ลอนไมมกี ารเคล่ือนไหวอยาง ใดทงั้ ส้ิน ลักษณะของแหมม สาวไมผ ิดอะไรกบั ดาริน ขณะทต่ี น่ื ลุกพรวดพราดปลุกทุกคนขนึ้ มาใน ครง้ั แรก “แนใ จหรอื วา มนั ยังอยใู นผา น่นั ” พรานใหญร องถามมา “มนั ยงั อยใู นนน้ั แนน อน ยงั ไมไ ดหนีออกไปไหนทงั้ นัน้ ฉนั กาํ ลงั คนหาหีบเครือ่ งยา มัน กเ็ อ้อื มมอื มาจบั มือฉนั ไว มือมนั ย่อื ออกมาจากใตผาคลมุ ” มาเรยี กระหืดกระหอบบอก แลวเอามอื อกี ขา งหนง่ึ ปด ขอ มอื ท่ถี กู จบั อยา งขยะแขยง พยายามยกขนึ้ สาํ รวจ แตกไ็ มพบบาดแผลหรอื แมแตรอยขีดขว นใดๆ ทง้ั สนิ้ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1927 ทกุ คนฉายไฟ จอ งนิ่งเตรียมพรอ มไปยงั กองผาทีแ่ หมมสาวชี้บอกตาไมก ะพรบิ แตก เ็ หน็ สงบนิง่ ไมมีรองรอยวแ่ี วววา จะมีอะไรซกุ ซอนอยูภ ายใต นอกจากหบี สมั ภาระที่เปน กองนูนสงู ๆ ตาํ่ ๆ ทั่วไปเทา นนั้ “ถา ง้นั มนั คงซุกนิง่ อยใู ตผ านนั่ แหละ ทกุ คนระวังใหด ี พยายามจบั เปนใหไ ด” เชษฐาบงการโดยเรว็ รพินทรตัดสนิ ใจอยวู ิบตาเดียว ก็บอกใหค ณะนายจา งของเขาถอยหา งรศั มอี อกมา เพอื่ เตรียมยงิ ถา หากวามันจะแหกหลดุ วงลอมออกไปได โดยบา ยหนาหนีเขา ปา “เราจะจับมนั เปนๆ ใหไ ด แตถ า จําเปนกต็ อ งฆากอนท่มี นั จะหลดุ รอดเขา ปา เตรียมตวั นะ ครับ พวกผมจะตะครุบชายผาไวท กุ ดา น กดมนั ใหอ ยขู า งใตแ บบเดยี วกับทอดแห มนั อาจฉกี ผา กระโจนหนีขน้ึ มาก็ได” เขาบอกเรว็ ปรอื๋ เชษฐาโบกมอื ใหส ัญญาณดารินกับมาเรยี เพอ่ื ถอยหางออกมาในรอบ นอก ตนเองยดั ปนสั้นเขาซองขา งเอว ควา เบราวน ิ่งลกู ซองของจันขน้ึ มาเชน เดียวกบั ไชยยนั ต คงมี แตดารนิ และมาเรยี เทา นน้ั ทีถ่ อื ปน ส้นั คนละกระบอก หวั หนาคณะรองเตอื นฝายเขาใหร ะวังในเรอื่ ง วิถกี ระสนุ ซึง่ อาจพลาดไปถกู พวกเดยี วกนั เขา หากวนิ าทสี นั สนมาถึง อันหมายถึงวา เจาสัตวล กึ ลับ ทะยานแหกลอ มของฝา ยรพินทรอ อกมาได เมอื่ เห็นทกุ คนเขาประจําท่ีพรอ ม พรานใหญกโ็ บกมือกบั คนของเขา ซง่ึ รวมทั้งหมดเปน แปดคน คอ ยๆ ยองใกลเ ขา ชายผา กั้นหลังคาท่ีกองคลุมเปน รศั มีวงกลมอยเู ขามา แลวกมตะครุบชาย ผา กดแนบตดิ ดนิ ไวพรอ มกนั หมดทกุ ดา น โดยไมใ หอ ะไรกต็ าม ซง่ึ ซอ นอยภู ายใตวิ่งมุดลอดตาม ชายผา ออกมาได “เอาละ ถา มันยังไมผลุบออกไปทางไหนเสียกอน มันกต็ อ งถกู ขังอยใู นนี้แหละ” จอมพรานบอก กดั รมิ ฝป ากแนน แลว ทกุ คนก็นง่ิ เงียบกนั ไปชวั่ ขณะ ผา พลาสตกิ ท่ถี กู ตรึงขอบรอบดานตดิ กับดนิ โดยคน แปดคนทีล่ อ มอยนู ัน้ คงนิ่งอยเู ปน ปกติ ไมม รี อ งรอยของการดน้ิ หรือเคลอื่ นไหวใดๆ แมแตน ดิ หนง่ึ “บุญคําจะคลําหามันเอง” ตาพรานเฒากระดกู เหลก็ บอกเบาๆ อยา งมั่นใจ แลว สง่ั ใหสางปาซ่ึงยึดชายผาอยูใกลๆ กับแก ใหคอยระวงั กดตรงตาํ แหนง ทแี่ กตรึงอยู พลางคอยๆ เดนิ ยอง เอามือคลําหาตวั ไปเหนือผาที่ ปดไวน ้ันอยางถถ่ี วนทลี ะกาว “ระวงั นะ บญุ คาํ ฟน มนั คมมาก ผานั่นกไ็ มหนาอะไรนกั ” รพนิ ทรเตือนดวยความเปน หวง “ไมเปนไรนาย ขอใหบุญคาํ จับไดถนัดเถอะ รบั รองมันทาํ อะไรไมไดห รอก” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1928 บญุ คําตอบพรอมกับแยกเขย้ี ว คอ ยๆ ยอ งงมไปดว ยความระมดั ระวังเต็มที่ ทุกคนสะกด กลน้ั ลมหายใจ พากันจองมองการเคลอื่ นไหวของแกตาไมก ะพรบิ และหัวใจอนั เตน ระทึกอยางทาย ส่ิงใดไมถกู บริเวณทผ่ี าคลมุ นน้ั มันกวางประมาณ 4 – 5 ตารางเมตรเทานนั้ ทกุ ดา นถูกดึงใหแ นบ ดินตึงหมด ยกเวนแตจะมีหีบหอสัมภาระไวบ า งในบางสว น ทันใดน้นั เอง ตางกเ็ ห็นแกโถมตวั ตะครุบหมับลงไปยังทห่ี นง่ึ อยางรวดเรว็ ...พรอ มกับ รอ งล่นั ออกมา “อยแู ลว นาย! มันอยูน่ีเอง” “กดไวใ หแ นน พยายามกดสว นหวั ของมนั ไว! ” พรานใหญแ ละเชษฐาตะโกนบอกทา มกลางความตนื่ เตน ของทกุ คน ท่ปี ระสาทเขม็ง เกลียวตงึ เครยี ด บญุ คําออกแรงเต็มที่ กระโดดข้นึ ครอ ม หมบริเวณนั้นไวท งั้ ตัว มือทัง้ สองก็ขยุม แนนไมย อมปลอ ย “อยูแนๆ เลย บุญคํากดหวั มนั ตดิ กบั ดิน ใหต ายเถอะนาย มนั ไมด ้ินสกั นดิ เดียว” แกรองเร็วปรอื๋ ตอ มา “เลกิ ผา ขน้ึ เร็ว!” รพินทรร อ งส่ังทุกคนทกี่ ดชายผาอยู ท้ังหมดชว ยกนั สลดั เลกิ ผาออกรอบดาน จนถึง ตาํ แหนง ทบ่ี ญุ คาํ จบั กดอยนู นั้ แลวไฟฉายหลายดวงก็สาดจามารวมจดุ ทามกลางสายตาอนั กระหาย อยากที่จะเหน็ ของทุกคน ซึง่ จองมาเปนตาเดยี ว ดว ยลกั ษณะของลาํ ตัวและแขนขาคร่ึงลงิ ครงึ่ คน ยกเวน แต สว นเทา ท่ีผดิ รูปวกิ ลไปจาก สัตวโลกทกุ ชนิด เจาสตั วป ระหลาด หรอื อกี นัยหน่งึ ‘ผีกองกอย’ ตวั นน้ั นอนแนน ง่ิ ไมก ระดิก กระเดย้ี อยูก บั พ้นื โดยการกดของบุญคาํ สว นใบหนา และศรี ษะของมนั ยงั มองเห็นไมถ นดั นกั เพราะ พลาสตกิ และมือของบญุ คาํ บังไว ความจรงิ บุญคาํ ตะครุบทางดานลาํ คอและศรี ษะ ลาํ ตวั และขา สวนลา งของมนั ยังเปน อสิ ระ แตกไ็ มม กี ารเคลอ่ื นไหวด้ินรนใดๆ ทั้งสิ้น “คลายๆ กับมนั ตายแลว ง้นั แหละ” ไชยยนั ตอทุ านล่ัน “โน! อยาเพงิ่ ไวใ จ จับไวใ หม นั่ ทีเดยี ว บญุ คาํ อยาเพิ่งปลอย ฉนั สาบานไดว า เมื่อกีน้ ีม้ นั เอ้ือมมอื มาจบั ขอ มอื ฉัน มนั ตอ งยังไมต ายอยา งเด็ดขาด” มาเรยี ทวงเอด็ มา สุม เสียงสนั่ “มนั ไมกระดกิ ไมด้ินหรือสเู ลยสกั นิด” ตาเฒา รอง มือยังจบั ไวแ นน อยูเชนนนั้ รพนิ ทรกระชากสายเชอื กไนลอนเสน ขนาดนวิ้ มอื ทใี่ ชข งึ ผาก้ันหลงั คาออกมา ทาํ เปน บวงอยา งรวดเรว็ และกาวเขา ไปเหยยี บทอ นขาอนั นอนเหยยี ดยาวทงั้ สองของมันไวก นั ด้ิน กมลงใช [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1929 บวงนนั้ มดั ขาทง้ั สองติดเขาดวยกันอยา งแนนหนา โยนปลายเชอื กไปใหจนั พรานพนื้ เมืองของเขา นาํ ปลายเชือกไปผูกลา มติดกบั ตนมะปรงิ ปา ขนาดเทาโคนขา ทขี่ ึ้นอยกู ลางบรเิ วณแคมปโดยมั่นคง “เอาละ ปลอ ยมนั ได! ” เขาหนั ไปสั่งบญุ คาํ ทุกคนท่ลี อ มมงุ อยู ถอยตีวงลอ มหางออกไปอยา งระวงั ตวั บญุ คาํ ปลอยมือ แลว กระโดดพรวดหนีออกมาอยางไมไวใจ พรอมกบั ดึงผา พลาสตกิ ที่คลมุ อยอู อกมาดวย เพอ่ื ใหห มดสงิ่ กดี ขวางเกะกะ ทําใหแ ลมองเห็นไดถ นัดขน้ึ ทกุ คนตางพากันอุทานออกมาดว ยความลมื ตัวอีกครงั้ เมื่อมองเห็นรางนนั้ อยางถนดั ชัดเจนตลอดทงั้ ตัว ใบหนา รปู วงกลมน้นั ใหญข นาดหนาเดก็ อายุ 8 ขวบ แตมนั มีลกั ษณะเหมอื นใบหนาของ สตั วประหลาดในนรกภูมิ ซ่งึ ไมอ าจพรรณนาเปรียบเทยี บกับอะไรไดใ กลเ คยี ง เห่ียวยน มสี ีคล้ํา ประหนง่ึ เปลือกไม จมกู แบนแฟบ เหน็ แตร ูกลวงลงไปกลางใบหนา สองรู ปราศจากริมฝปาก ฟน ลางครอบฟนแถวบนเปน รปู ใบหอยสามซกี เรียงกนั อยขู า งหนา และเข้ียวสองคบู นยาวประมาณ องคลุ เี ศษแซงโงง ลงดุจเขย้ี วงู จดุ อันเดนชดั และดเู หมอื นจะมีอิทธิพลแรงกลา ทสี่ ุด คอื ดวงตาทง้ั สองทก่ี ลมดกิ โปน ถลนคมวาวขนาดเกอื บเทาไขไ ก ซึง่ คา นกบั ใบหนา เลก็ ๆ น้ันเปน ตรงขา ม และไมผ ดิ อะไรกับลกู แกว สาํ หรับสะกดจิต ผมยาวเปน กระเซิงรุงรังปรกตนคอดา นหลงั และแผอ อกไปรอบๆ ใบหนาเหมือนลกู ตาล ยี ชว งขายาวเรยี ว ชว งแขนสัน้ ทองปองพลุย กลน่ิ สาบสางจากตัวมนั โชยตลบมากระทบจมกู ของ ทุกคน คลา ยๆ กลิน่ ศพตายซาก เจาตัวลกึ ลับแหง ไพรมหศั จรรย นอนในทา ตะแคงแนน ิง่ ตามลกั ษณะท่บี ุญคาํ จับกดไว แตแรกน้นั อดึ ใจใหญ ตอ มามันก็ใชม ือท้งั สองยันพ้นื เหมอื นคน พยงุ ตวั ขนึ้ มาน่งั ชาๆ จองดวงตาดํา เปนนิลจับนง่ิ มายงั ฝา ยมนษุ ยที่ลอ มมงุ ดูอยอู ยา งสงบ เมอื่ นน้ั เอง ทกุ คนจึงเพ่ิงสังเกตเหน็ อะไรไดช ดั ขึ้น “ไสไ หล! ไสของมันออกมากองอยูนนั่ !” ดารินรองเสียงสะทาน ชใ้ี หทกุ คนดู ขา งทองอนั ปองพลยุ ดานขวาของมัน ปรากฏรอยบาดแผลจากคมดาบอันคงเกดิ ขน้ึ จาก มือของใครสักคนหน่ึงในระหวา งที่พวกมนั ยกพวกเขากลมุ รุมเลน งานพวกพรานพื้นเมอื งทง้ั สี่ มไี ส ขดหนง่ึ ทะลักออกมาหอ ยรงุ ริ่งจากปากแผลดา นนัน้ และน่เี อง ดูเหมอื นจะเปน คําตอบวา เหตใุ ดมนั จึงแอบเขามาหลบตัวซกุ ซอนอยภู ายใตผาคลมุ ผืนนี้ ขณะทพ่ี รรคพวกของมันเตลดิ หนีหายเขาปา ไป ไดหมด เหลอื มนั อยูตวั เดยี วท่ีไปไมไหวเพราะอาการอันสาหสั “คุณพระชว ยดวยเถิด นม่ี ันสตั วใ นอบายภูมแิ ทๆ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1930 ไชยยนั ตครางออกมาอยา งสยองใจระคนสงั เวช หลับตาลง คนอน่ื ๆ ก็อึง้ ตะลึงงนั ไปใน ลกั ษณะเดยี ว จากภาพของรา งกายและใบหนาท่เี หน็ มาเรยี ยกมือขน้ึ ทาํ อาเมนตามนสิ ยั อันเคยชนิ ริมฝป ากหมุบหมิบพมึ พําอะไรแซดอยูใ นลาํ คอ “ทาทางมนั จะเจ็บมากนะ ไมค ิดหนี หรอื คดิ ท่จี ะสเู ลย” เชษฐากระซบิ กับพรานใหญ ซง่ึ หร่ตี าจอ งอยู คร้ันแลว ปจ จบุ นั ทันดวนน้นั เอง เขากร็ สู กึ มนึ งงพราพรายไปหมด ใจหววิ ๆ คลายจะเปนลมจากการจอ งประสานตากับมนั ความรสู ึกบอก ตนเองในทนั ทนี ้ันวา มีพลังงานอันแรงกลาชนดิ หน่ึงอยูในกระแสตาของมนั คูน ้ันอยา งลกึ ลบั ทส่ี ุด ไมผดิ อะไรกบั ตาของพอ มดหมอผีหรือนกั สะกดจติ จอมพรานรีบสะบัดหนา แรงๆ หลบจากการ จอ งประสานนน้ั โดยเร็ว เปลยี่ นที่หมายไปยังรา งกายสว นอน่ื ของมนั แทน อึดใจตอ มา กอ นทีจ่ ะปริปากบอกความรสู กึ อนั ลล้ี บั พสิ ดารนแ้ี กใ คร กไ็ ดย ินเสียงพรรค พวกขา งเคยี งรอ งเอะอะกันขน้ึ ดว ยความตกใจ เหลยี วไป ก็เหน็ มาเรียทรุดกายรว งลงไปคกุ เขากบั พนื้ เชษฐากบั ไชยยันตกาํ ลงั ชว ยกนั ประคองหวิ้ ปกขน้ึ พรอ มกบั รองถามแซดดวยความตกใจ แหมมสาว ลมื ตาขึน้ อยางงงงวย ใบหนา ซดี เผอื ด “ฉนั ...ฉนั เปนอะไรไปต้งั แตเ ม่อื ไหรน”่ี มาเรียรองออกมาแหบๆ “เกดิ อะไรขึ้น เมย? ” เชษฐาถามพรอ มกบั เขยา แหมม สาวยกมอื ข้ึนเสยผม พยายามทรงตวั ยนื ตรง แตย ังซวนเซ อยู “ไมทราบคะ พใี่ หญ ฉนั เหน็ คลายๆ กับวา ลกู นัยนต าของมนั จะขยายใหญข้นึ ...ใหญข ึน้ จนเต็มไปหมดทงั้ ปา มองไมเหน็ อะไรอีกนอกจากตาของมันเทา น้นั แลว กร็ สู กึ พื้นเรม่ิ หมนุ ” “ทุกคนอยา พยายามมองตามนั มีอาํ นาจสะกดอยูในดวงตาของไอสตั วป ระหลาดนน่ั ผม เองก็โดนเขาเหมือนกนั !” พรานใหญรอ งเตอื นมาเร็วปรือ๋ “ถางน้ั กฆ็ า มันเสียเลยซนิ าย เอาไวทาํ ไม มนั เปน ไอพ วกภตู ปศาจ!” บญุ คํารอง ควงดาบอยูในมือ แลวเดนิ ปร่เี ขา ไป แตเ ชษฐากระชากไหลเสยี กอน “อยา ! บุญคํา อยาทาํ อะไรมนั เปน อนั ขาด เราตองการตัวมันเปน ๆ” ตาพรานเฒา ชะงัก ถอยหางออกมาตามเดมิ หวั หนา คณะเคล่ือนใกลเ ขาไปอยางแชม ชา และมาหยดุ ยืนอยตู รงหนารา งที่นงั่ เหยยี ดขา พิงกองสมั ภาระของมัน โดยเทาทั้งสองถกู มัดตดิ กนั หางกนั เพยี งสามกา ว พรานใหญต ามเขา มาดวย ราชสกลุ หนุมสาํ รวจพจิ ารณาดมู ันอยางใกลช ดิ อยอู ึดใจ ก็หนั มาทางจอมพราน “ใชแลว รพนิ ทร มอี าํ นาจสะกดจิตอยใู นตาของมนั แรงกลา เหลอื เกิน” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1931 เจา ภตู ไิ พรคงสงบนง่ิ เปน ดษุ ณีอยเู ชนนน้ั ...เหมือนภาพปน ไชยยนั ตกา วสวบเขา ขนาบเชษฐาอกี คนหนงึ่ “ดใู หด ซี ิ ผูกอง พอจะจดั มันเขาอยใู นสัตวโ ลกประเภทไหนไดบา ง” “ผมเองกจ็ นปญ ญาเหมอื นกนั ครบั คุณไชยยันต ดๆู มนั กค็ ลา ยลงิ ลม จากรปู ใบหนา และ ลักษณะทีอ่ อกหากนิ กลางคนื แตค ณุ ลกั ษณะอกี หลายตอ หลายอยาง มันกผ็ ดิ แผกไปจากลิงลมมาก แตม นั อยหู มดั เราแลวครบั ไปไหนไมร อดแน เราจะไดศ กึ ษามันใหละเอียดออกไปทเี ดยี ว” เขากมลงหยิบหบี เครอ่ื งเวชภณั ฑ นาํ เดนิ มาสง ใหดาริน บอกวา “อยา เพิง่ ไปสนใจกับมนั ในขณะนก้ี อ นเลยครับ คุณหญงิ กรุณาชว ยจดั การแผลของเกิด กอนเถอะ” ทุกคนเพ่งิ นกึ มาได เชษฐาสงั่ ใหแงซายและพวกพรานพื้นเมอื งเฝาไอผ กี องกอยที่บาดเจบ็ และถูกพันธนาการนน้ั ไวกอ น เพยี งอึดใจใหญห ลังจากนั้น ดารินกจ็ ัดการเย็บแผลและฉดี ยากนั บาดทะยกั ใหเ กดิ เสร็จเรยี บรอ ย ทกุ คนจึงกลบั เขา มารายลอ มพจิ ารณาดเู จาสตั วประหลาดอกี คร้ัง “มนั ซอ นอยูใ ตผ าผืนนั้น แลว มันเอ้ือมมือออกมาจบั ขอ มอื เมยท ําไม สมมตวิ า มนั จะทาํ ราย มนั กค็ วรจะกดั เลยหรอื มิฉะนน้ั มนั กค็ วรจะหลบตวั ซอนอยเู ฉยๆ เพราะพวกเรายังไมร ”ู ไชยยนั ตต ั้งขอสงสยั ข้นึ ทกุ คนนง่ิ อึง้ ไปกับขอชวนคดิ ของอดตี นายทหารปน ใหญ “น่ันซิ แปลกมาก” เชษฐาวา “มันหลอกนายแหมม ตามสันดานผอี ยางมนั !” เสยวา แตค ณะเดินทางชาวพระนคร ไมมีใครสนใจกับคาํ ของพรานพ้ืนเมอื ง “แลว ดูซิ ทําไมมนั ถงึ นง่ั นิ่งเฉยอยา งนนั้ ไมม ีการด้นิ ทรุ นทรุ ายเหมือนสตั วอ ื่นเลย ถงึ แม จะมดั ขามนั ไว สว นอ่นื ของมนั กย็ ังเปนอสิ ระอย”ู ดารนิ พูดขึ้นบา งอยางประหลาดใจ “หรอื วา มันเจบ็ มากเสียจนกระดกิ ตวั ไมไ ด แตก ท็ ําไมถงึ ไมมเี สยี งรอง หรือแสดงอาการ อะไรใหเ หน็ บา ง แลวพับผา ซิ น่ถี าเราเขา ถึงตัวมันใกลๆ มนั จะกระโจนเขา ใสไ หม?” ไชยยนั ตเอยขนึ้ อีกคน ทามกลางบรรยากาศอนั เต็มไปดว ยปรศิ นา รพินทรใ ชไ มส ําหรบั ปกหลกั ขงึ หลงั คา ยาวประมาณ 2 วา คอยๆ แหยเ ขาไปทใ่ี บหนา อนั แสนจะนา เกลยี ดนา กลัวทล่ี ืมตาสวางดาํ ขลับไมม ีการกะพริบเลยน้ัน แลว สิ่งท่ที ําใหทุกคน ประหลาดใจยง่ิ ขึน้ ก็ปรากฏขึ้น เจาภูตไพร ผมู รี ูปรา งปศ าจครึ่งสัตว ยกแขนของมันขางหนง่ึ ขึ้นอยางชาๆ ปดไมทอ นนั้น ใหพน จากอาการแหยร บกวนอยูท ใี่ บหนา ของมันออกไป ดวยอาการคลายๆ คน พลางโบกมืออยไู ป [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1932 มาเหมือนจะหา ม รพินทรยงั ไมย อมหยุด ยงั คงรบกวนมนั ตอไป โดยแหยไมก วนมันอยูเชน นนั้ มนั ก็ คอยๆ ปดใหพ น หนาออกไปทุกที มหิ นาํ ซ้ํายงั ส่ันหนา อยไู ปมา “นนั่ ไมใ ชอ าการของสัตวดิรัจฉาน! นน่ั เปน ปฏิกิริยาแสดงออกในทางรสู ึกดวย มันสมอง ที่เหนอื กวาสตั วทุกชนดิ แมแ ตลิง...ทจ่ี ัดวา ใกลเ คยี งกบั มนษุ ยท ี่สดุ กย็ ังไมทําอาการไดอ ยางน”้ี นักมานษุ ยวทิ ยาสาว รองลั่นข้นึ อยา งตนื่ เตน พิศวงใจขดี สุด และทกุ คนกม็ คี วามรูส ึก ตรงกันเชน นนั้ ไชยยนั ตท ดลองอกี คร้ังหนง่ึ โดยการยกไรเฟล ขน้ึ ประทบั จองเหมอื นจะเลง็ รา งมนั เปน เปา ทงั้ หมดตะลงึ ไปอีกครงั้ เม่อื เห็นสตั วพ สิ ดารยกมือขึ้นโบกปด อยไู ปมา เหมือนอาการของ คนที่ขอชีวิต “แปลกที่สดุ รพินทร มันนา จะรูภ าษาและมคี วามรสู ึกใกลเคียงกับมนษุ ยอ ยางทีส่ ดุ ” เชษฐาระเบดิ ความงงงนั พิศวงใจออกมา หันไปจอ งหนาพรานใหญดว ยอาการตนื่ เตน เหลือทจี่ ะกลาว ทันใดนนั้ เอง รางตระหงานของแงซายกก็ า วลา้ํ หนาทกุ คนเขาไปยนื จอ งประสานตากับ มนั สงบน่งิ ไมต งิ กายไปชวั่ ขณะ ประหนึง่ วา จะกลายเปน หินไปฉะนน้ั “แงซาย เปน อะไรไป!” ดารินรองขึน้ อยา งตกใจ มองดคู นใชชาวดง คนอ่นื ๆ ก็หนั มาเหน็ อาการอันผิดปกตไิ ปน้ัน “อยา...อยา -ทํา-เรา...แตจ งชว ยดวย...ชว ย-ดวย...” เสยี งพมึ พาํ แผว เบาท่ีสดุ ลอดออกมาริมฝปากของแงซายขาดเปน หวงทีละคําเหมือนคน ละเมอ หรือมฉิ ะน้นั ก็ตอ งอยใู นหว งสะกดจติ ดวงตาเบกิ โพลง เล่ือนลอย จองประสานคา งกับตา ของสตั วป ระหลาดอยเู ชน นน้ั ทา มกลางความตะลึงของทกุ คน พรานใหญตบฉาดเขากลางหลังของแงซาย พรอมกบั ตะโกนเรยี กชอื่ เตม็ เสียง จอมพเนจรสะดงุ พรวดเซไปสองสามกาว แลวทรงตวั ยนื ตรงสะบดั หนา แรงๆ เหมอื นคนเพงิ่ จะมสี ติ หันไปมองดหู นา ทุกคนที่พากนั จอ งมาเปน ตาเดยี วอยางตืน่ ๆ “อะไรกันน่ี แกเปนอะไร แงซาย” รพนิ ทรถาม กราดเขา มาเขยา ไหล “ผกู อง...” คนใชช าวดงเอยข้นึ แผวตาํ่ สหี นา ฉาบไปดว ยความพศิ วง แผงอกกวา งใหญ ขยายขน้ึ ลง เปนจงั หวะดว ยลมหายใจหนกั แรง “จะเชื่อผมหรอื ไมก ต็ าม ผมกลา สาบานไดวา ดวงตาของมันคนู ั้นสามารถจะสง ภาษา ติดตอกับผมได มนั เกิดขน้ึ ไดอ ยางไร ผมกไ็ มทราบเหมือนกนั ขณะท่ีจอ งมัน ภาษาคาํ พดู ของมนั [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1933 สะทอนสง เขา ไปในสมองของผม ผมเขาใจมันทกุ อยางท่ีมันสง ความมา และแปลออกมาไดเปน คําพดู ทกุ ประโยคทกุ คน” “ไอบ า! นแ่ี กจะเลนตลกอะไรกับเรา!” จอมพรานคํารามออกมา ปรเี่ ขาไปหาแงซายอยา งเกร้ยี วกราด แตแ ลว กต็ อ งชะงัก เพราะ เชษฐาควาแขนของเขาไวเ สยี กอน จองดแู งซายจอ งดูผกี องกอยทย่ี ังนงั่ นิ่งอยู แลวกระซบิ กับพราน ใหญ “ทา ทางมนั พกิ ลอยนู ะ รพินทร” “คุณชายเชอ่ื ตามที่แงซายบอกหรอื ครับ...เชอื่ หรอื วา คําพดู ท่ีแงซายเอย ออกมาดว ยอาการ ทาทีของคนละเมอเม่ือตะกี้ จะเปน ขอ ความทเ่ี จา สตั วประหลาดนตี้ อ งการสง ภาษามาถึงพวกเรา...” แลว เขากห็ ันขวับไปทางคนใชช าวดง “ฉนั ไมเ ขา ใจเลย นี่แกเจตนาจะเลนกลอะไรใหเราดู เพื่อประสงคอ ะไร” “ผมไมไดเลน กล หรอื มีอุบายอะไรท้ังสนิ้ ผมสัมผสั เชน ไร ก็ปลอยใหม ันปรากฏออกมา เชนนั้น ผมเองก็ประหลาดใจเหมอื นกนั วา ทําไมเม่อื ผมจอ งตามัน ผมจงึ รับภาษาของมนั ได” แงซายตอบอยา งสงบ “โดยทฤษฎีอะไรกนั ทคี่ นจอ งตาสตั ว แลวอานออกมาเปน คําพูดเปน ตุเปน ตะไดอยา งนี้ หา!!” เสยี งพรานใหญเ อด็ ตะโรลัน่ อยางเดือดดาล แตแลว ก็ตองสงบไปอีกครง้ั เพราะหัวหนา คณะยกมือขึ้นยับยงั้ ไว หนั มองทางไชยยนั ต ดารนิ และมาเรยี เหมอื นจะขอความเห็นซุบซิบกันอยู ครู “รพนิ ทร!...” เสียงแผว เบาทสี่ ุด ดงั มาจากแพทยส าวนกั มานุษยวทิ ยา ใบหนาของหลอ นเตม็ ไปดวย ความตน่ื เตน งงงนั เชน กนั “มนั มีหลกั ทางจิตศาสตรอ ยขู อ หนึ่งเหมือนกัน ในการท่ีดวงจติ หนึ่ง อาจติดตอ สง ขาวไป ยังอกี ดวงจติ หนึง่ ทีค่ อยเตรยี มรับได โดยไมจาํ เปน ตองใชภาษาท่เี กดิ จากเสยี งพดู มนั เปนการสงขา ว กนั ทางโทรจติ หรือเทลาพาต้ี ทนี ีม้ ันจะเกดิ ขึน้ ไดห รอื ไมอยา งไรน้ัน มนั ยอ มขน้ึ อยูกับกระแสดวง จติ แตล ะดวงอนั ไมเหมอื นกนั การสง ขาวแบบเทลาพาตชี้ นิดนก้ี ค็ อื ฝา ยหนึ่งคดิ และกระแสความคดิ น้ันกก็ ระจายเปน คลื่นออกไป อีกฝายหนึง่ ก็สงกระแสคลน่ื สมองออกรับไวได แบบเดยี วกบั เครือ่ งรบั และเคร่ืองสง วิทยาน่นั เอง โดยจะตอ งมอี ะไรเปน สอ่ื สําหรับการรับสงในกรณนี ี้ ถา สง่ิ ที่แง ซายบอกเปนความจริง กแ็ ปลวา ดวงตาของมนั ทจี่ อ งประสานกับตาของแงซายนน่ั เอง ที่เปนส่อื ใน การตดิ ตอบอกความทางจติ มนั อาจลึกลับซบั ซอนอยูมากในการท่จี ะอธิบายใหกระจา งชดั ออกไป ในเร่อื งนี้ แตฉ นั เช่อื วา มันมมี ลู ฐานนา คดิ อยเู หมือนกนั ไมเหลวไหลจนเกนิ ไปนักหรอก สังเกตดทู ่ี [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1934 ตาของมันก็ผดิ ไปจากสตั วห รือมนุษยใ ดๆ ทั้งสิ้นอยแู ลว มันเปน ตาทีเ่ ตม็ ไปดว ยพลังจิตมหาศาล ทเี ดยี ว” จอมพรานอา ปากคางในคาํ พูดของหมอดาริน ไชยยนั ตก ลาวเสรมิ มาวา “เขาเคา อยนู ะ ผูกอง ตามทฤษฎที ่ีหมอดารนิ บอกมาน่ี ผมเองกง็ งไปหมด แตไมอ ยากคดิ เลยวา แงซายจะแตงเรื่องขึ้นเพอ่ื เลน ตลกกบั เราหวังอะไร” “กท็ าํ ไมไมทดลองพิสูจนก นั ดู มนั ไมเสียผลอะไรสกั นิดในการทเ่ี ราจะทดลอง” มาเรยี สอดมาโดยเรว็ ดวยความกระตือรือรน อศั จรรยใจ จอมพรานยกมอื ขนึ้ ขยปี้ ลายจมูก แลวพยกั หนากับแงซาย “เอาละ แงซาย แกลองจองตา แลวก็รับคําพดู ของมันถายทอดออกมาใหเราฟงอีก ถาแก ทําไดเหมอื นอยางทบี่ อก” แงซายหลับตาสะบดั หนา อกี คร้งั แลวลืมขึน้ หันไปจอ งประสานกบั ตาคูมปี ระกายแวว วามประหลาดของเจาผกี องกอย อดึ ใจใหญต อ มา ริมฝป ากเผยอขมุบขมิบเปน ประโยคคาํ พูดออกมาเปนคาํ ๆ อยา งลกึ ลบั “ชว ยดว ย-ชว ยดว ย...” ประโยคนัน้ ดงั มาซาํ้ ๆ ขาดเปน หว ง ทุกคนขนลกุ ชนั ข้นึ ท้ังตวั ดวยความรูส ึกอนั ประหลาดๆ ราวกบั จะนดั กนั ไว จากถอ ยคําที่ ผานรมิ ฝป ากแงซาย ซง่ึ ทาํ หนาทีเ่ ปนส่ือกลางออกมา “จะใหเราชวยอะไร?” เชษฐากลาวขนึ้ ดงั ๆ กรอกเขากระทบหขู องแงซาย ทา มกลางความเงยี บแทบไมห ายใจ ของทุกคน ทีจ่ อ งมองภาพนน้ั ตาไมกะพรบิ แลว ตางกต็ ะลงึ พรึงเพรดิ ไปอกี ครั้ง เม่ือคําตอบโดยกระแสเสยี งชนิดเดมิ สามารถชนกัน ไดกบั คาํ ถามของเชษฐา “ชว ยเราใหรอด ปลอยเราไปเสีย...ไมม ปี ระโยชนท ท่ี านจะฆาเรา...” “เจาเปน อะไรกันแน ไหนลองบอกซ”ิ ไชยยนั ตรองถามขึ้นบา ง “เราไมใ ชสัตว แตเ รากไ็ มใ ชค น...” เสียงที่ผานแงซายตอบมาอยา งวังเวง “ก็แลว เปน อะไรเลา?” เชษฐายาํ้ คร้ังน้ีไมม ีคําตอบ รางของแงซายยนื แข็งทอื่ เหมือนกลายเปนหนิ ลมหายใจแผวจางทส่ี ุด แบบหลบั ลกึ มาเรียสะกดิ ดารินพลางกระซบิ “แปลกมาก คลายๆ เลนผถี ว ยแกว งนั้ แหละ บางทีมนั กต็ อบเรา บางทีมนั กไ็ มตอบ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1935 “ลองพยายาม หรอื ชวนพดู ตอ ไปซคิ ะ พี่ใหญ” ดารินกระซิบกับพ่ชี าย “เราไมต องการจะทาํ อนั ตรายอะไรเจา หรอก แตเ ราอยากจะรวู าเจาเปน สัตวอะไร และ ทําไมถงึ ลอบเขามาอยา งประสงครายตอเรา” หวั หนาคณะกลาวชา ๆ ชัดเจน “พวกทา นเขาใจผดิ เราไมไ ดป ระสงครายตอ พวกทา น” “ก็ถา ไมป ระสงครา ย แลว ลอบเขามาถงึ ตวั พวกเราทําไม แลวไมเหน็ หรือวา พวกเราบาง คน ไดร บั บาดเจบ็ จากการรมุ กดั ของพวกเจา ” คาํ ตอบทีอ่ าศัยผานจากแงซาย แผวเบา แชม ชา จนทุกคนตองเคลือ่ นเขา ไปรมุ ลอ มเงีย่ หูจับ โดยใกล จึงไดย นิ “เราไมไดม ารา ย เราตอ งการมาตดิ ตอเพอ่ื ขอความชวยเหลือจากพวกทาน แตพ วกทานไม เขาใจ และเราก็ไมมที างจะตดิ ตอทําความเขาใจใดๆ กับพวกทา นได เราจงึ สรา งเหตกุ อ กวนใหพ วก ทานหนั มาสนใจ นั่นจะเปน วิธีเดยี วท่ีทําใหเ ราอาจสมปรารถนาในสิง่ ท่ีตอ งการ” “วะ! ปรศิ นาลกึ ลับเสียแลว!!” ไชยยนั ตร องอุทานออกมา ทง้ั คณะหนั มามองหนากันเองนง่ิ ไปดว ยความงุนงงอีกครัง้ พรานใหญจองมองดแู งซายอยา งคลางแคลง เหมอื นจะคนหาอะไรท่ซี อ นเรน ออกมาใหได แตกบ็ อก ไมไดเ หมอื นกนั วา เขาคนพบวี่แววพิรุธใดๆ อยา งท่ีระแวงไว บรรยากาศมันเตม็ ไปดว ยปรศิ นาอนั ขบไมแตก “เจาบอกวาตองการความชวยเหลือจากพวกเรา” รพนิ ทรกลาวหาวๆ “ก็อะไรเลา ที่เจา ตองการใหเราชว ยเหลือ อะไรเปนความตองการของเจา ?” “จงปลดปลอยเรา...ปลดปลอยใหพ น จากบว งกรรม...ชวยใหเ ราหลดุ พนจากความทกุ ข ทรมานในภาวะทพ่ี วกเราเปน อยู...จงเห็นแกสวรรค...กุศลกรรมท่ที า นจะเก้อื หนนุ แกพ วกในครั้งนี้ จะชว ยใหท านเดนิ ทางฝาอันตรายไปไดด ว ยความสมั ฤทธผิ ล” “เอ แงซายถาจะเพอ เจอ เลอะเทอะไปใหญแ ลวละครบั ” เขาหันมากระซิบขางหูนายจา ง เชษฐาแตะทร่ี มิ ฝป าก “เฉยๆ ไวกอ น รพินทร ปลอ ยมนั อยาเพงิ่ กระโตกกระตากอะไร ดูซวิ า มันจะพดู อะไรอีก ตอไป มันแปลกอย.ู ..” แลว หวั หนาคณะกร็ องถามไปยงั แงซาย ซง่ึ ยนื เหมือนถกู สะกดอยนู ั้น “เราไมเขาใจความหมายท่ีเจากลา วมา จงอธบิ ายใหเ ราเขา ใจเถิดวา การทจ่ี ะปลดปลอ ยเจา ใหพนบว งกรรมน้ันคอื อยา งไร” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1936 “จงบา ยหนาไปทางตะวนั ตกของเขาลกู นี้ สองคนื สองวัน ทานจะไดพ บกบั นครแหง ความหลับ ซอ นเรน อยกู ลางปา ใหญ ที่นนั่ ทา นจะไดพ บกับขอ เฉลยของปริศนาทงั้ ปวงทที่ านเผชญิ อยใู นขณะนี้ และหากพวกทา นทัง้ หมดไมถ งึ กาลวินาศไปเสยี กอ น โดยมีความกลาหาญ สติสัมปชญั ญะ พจิ ารณญาณอันรบั คอบอยางที่เคยมี และประกอบกับกศุ ลแตห นหลงั ที่พวกทา นจะ เกือ้ หนนุ เจือจนุ พวกเราได วญิ ญาณและสงั ขารอนั ทุกขเวทนาของพวกเราทง้ั หลาย กจ็ ะไดรับการ ปลดปลอ ย โปรดเถิด ชวยเราดว ย!” “เฮย ! ไปกันใหญแลวโวย ” ไชยยนั ตครางลนั่ ออกมา พรอมกับหัวเราะเสียงพกิ ล ทําหนาเลิกลั่ก มองดูพรรคพวก เชษฐาเมมรมิ ฝป าก แลวยม้ิ ออกมาเล็กนอ ย เขาไมส นใจกบั อาการอนั ไมศรัทธาเช่อื ถือของไชยยนั ต และรพินทรทแี่ สดงอยูในขณะนี้ เวลาเดยี วกันก็ไมมใี ครอานความรสู กึ ของเขาไดถกู วา คดิ เชน ไร สําหรับดารินกับมาเรียนนั้ พดู อะไรไมออก ไดแ ตย ืนกายส่ันนอ ยๆ ขนลุกเกรียวๆ อยตู ลอดเวลา “เราอยากจะชว ยเหลอื พวกเจา ตามที่บอกมานอี่ ยูห รอก อยากจะชว ยทั้งๆ ท่มี นั เปน ส่งิ ล้ี ลับมหศั จรรยช นดิ ทเ่ี รายงั ไมอาจเขาใจอะไรได แตเ รามภี ารกจิ ทจี่ ะตอ งมงุ หนา ไปโดยรบี ดว น และ เสยี เวลาไมไ ด ทิศทางที่เราจะไปนั้นมุง ขนึ้ เหนือ แตเจา จะใหเ ราบา ยลงตะวันตก เราเกรงวา จะไมมี เวลาใหเ จาได” “ถงึ อยางไรพวกทานก็ตอ งไป ไปสูความพนิ าศแหง อาถรรพณของนครแหงความหลับ หรอื มิฉะน้นั กไ็ ปเพ่ือแกบว งทัณฑกรรมใหแ กพวกเรา” “แน! บงั คับซะดว ย เอากะไอผตี าโตน่ซี ”ิ ไชยยนั ตว า ทันใดนนั้ เอง มาเรยี ผยู ืนสงบนิ่งอยูต ลอดเวลา กพ็ ดู มาโดยเรว็ “มีใครสงั เกตอยา งฉนั บา งหรอื เปลา บาดแผลทท่ี อ งมนั ฉกรรจจ นถงึ กบั ไสไ หลออกมา กองอยางนนั้ ทําไมถึงไมมีเลือดเลยสกั หยดเดียว” ท้ังหมดตะลึงไปอกี ครง้ั เมื่อคนพบความจริงท่มี าเรียตง้ั ขอสังเกต “เออ! จริงดว ย แปลกเหลอื เกนิ ทาํ ไมมนั ถงึ ไมมเี ลอื ด!!” ดารินรอ งขึน้ ดงั ๆ “เลอื ดร?ึ ” เสยี งตอบ แผว เบาอาการเดมิ ดงั มาจากริมฝป ากของแงซาย “พวกเราไมมเี ลือดหรอก เรามแี ตยางหลอเลี้ยงทจ่ี ะประสานบาดแผล ไมม ีสง่ิ ใดทจ่ี ะมา ทาํ ใหพ วกเราตายตามความหมายที่พวกทา นเขา ใจไดท ัง้ สนิ้ ยกเวน ส่ิงเดยี วเทานนั้ คอื บญุ กุศล บาป เวรทกุ ขท รมานท่ีพวกเราไดร บั ก็คอื ความไมรูจ ักตาย น่แี หละ ถา เราตายไดเ มือ่ ใด เราก็พนกรรม เมือ่ นั้น ทีเ่ รารอ งขอใหทา นชวย รอ งขอไมใหท า นฆา เราน้ันไมไดอยใู นความหมายที่ทา นเขา ใจ เรา ขอใหทานชว ยใหเ รารอดพน จากบว งกรรม ไมใชข อใหท านชว ยในบาดแผลเจบ็ ปวด ขอใหท า นอยา ฆาเรา ก็คือ ขออยาใหทา นไดป ลอยปละเราตกอยใู นบวงทกุ ขท รมานเชน นี้ เราบอกแลววา เราไมใ ช [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1937 สตั ว และเรากไ็ มใ ชค น อกี ทัง้ ไมใชธรรมชาติดวย! สังขารรา งกายอนั นา เวทนาของเรา ถกู บันดาล ขึน้ ดวยกฤตยิ ามนตอ นั ลี้ลบั วญิ ญาณของเราถูกจองจํากกั ขังและวนเวยี น ไมร ผู ุดรูเกดิ ถูกกําหนดให สิงสูทรมานอยูในรางชนดิ นจี้ นกวากฤติยามนตนนั้ จะถกู ทําลายลางไป” คราวน้ี คณะทกุ คนเงยี บงนั กนั ไปเปน เวลานาน แมแ ตร พินทรเองกย็ นื ลืมตาโพลง จงั งัง อยกู บั ที่ เชษฐาซอยเปลือกตาถ่ีๆ เอียงหนา เขา มาจอ ริมฝป ากขา งหูเขา “น่นั ไมใชสํานวนของแงซาย ท่ีจะพดู ออกมาไดด ว ยตวั เองเลยนะ คุณคดิ อยา งผมหรอื เปลา” “ผมกพ็ ดู ไมออกบอกไมถกู เหมือนกนั ครบั นี่เรากําลงั ตกอยใู นโลกพิศวงเสยี แลว มนั คือ อะไรกนั แน แตสงิ่ ท่นี า แปลกใจทส่ี ุดในขณะนี้ ไมใ ชว ิธแี สดงละครอนั สนิทสนมของแงซายหรอก ครบั มันอยทู ี่เลอื ดจากบาดแผลของมนั มากกวา ทาํ ไมมนั ถึงไมม เี ลอื ด อยา งที่ควรจะม”ี “น่นั ซิ มันพลิ กึ พลิ นั่ อยา งไรบอกไมถ ูก ผมเองกร็ ูสึกขนลุกไปหมดแลว มนั เปนไปได หรือ ท่ีมนั วา เราฆามันไมตาย...” “โธ คณุ ชายครบั นี่แปลวาคณุ ชายยอมรับเอาตามคาํ พดู ทอี่ อกจากปากของแงซายเสียแลว หรอื พสิ จู นกนั ดูตามวิธีตางๆ อยางผมไหมครบั ” “คณุ จะทาํ ยงั ไง?” จอมพรานหวั เราะหๆึ “จับมนั ถลกหนัง หรือมายกย็ า งไฟ แลวดซู วิ าเนอ้ื หนงั มงั สาของมนั ท่ีเราเหน็ อยนู ีจ่ ะเปน อยา งไร” “ฉนั ไมเหน็ ดว ยกบั คณุ !” ดารนิ คา นมาโดยเรว็ หางเสยี งสัน่ “อยานะ อยา ทาํ อยา งนัน้ เปน อันขาด คณุ จะโหดรา ยอาํ มหติ ไปถงึ ไหน อยางนอ ยทส่ี ดุ ... เรากจ็ บั ตวั มนั ไวไดแลว โดยมันไมไ ดส ําแดงฤทธิ์เดชหรอื มีทางจะเปนอนั ตรายตอเราไดเ ลย คุณไม เชอื่ ถือศรทั ธาในแงซาย พวกเราก็ไมเ ชื่อเหมอื นกนั แตม องไมเ หน็ เหตุผลวา ทาํ ไมถงึ จะตองทาํ อยา ง ทีค่ ณุ วา เรามโี อกาสทีจ่ ะศกึ ษาคน ความนั ไดด ว ยวิธที ดี่ ีกวา นน้ั ” “แตฉนั เหน็ ดว ยกับรพินทร ถา ยงั ไงละก็จะไดล อง ‘ผกี องกอยหัน’ ดูสักมอ้ื ” ไชยยนั ตสอดมาปนหวั เราะหึๆ “บา! อยาทาํ หา มไปดว ยอกี คนเลย ไชยยนั ต. ..” แพทยห ญงิ นักมานุษยวิทยาสาวหนั ไปตวาดเบาๆ แลว รองสง่ั พวกพรานพ้นื เมอื งเปน การ เปนงาน “บญุ คาํ ชว ยกนั จับมนั มัดใหแ นนหนาทีส่ ดุ อยา ใหม นั กระดุกกระดกิ ได ฉันจะลองตรวจ รางกายมัน!” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1938 บญุ คาํ ควาเสน เชือกข้นึ มาเสน หน่งึ เดนิ ยอ งเขาไปทางดานหลังของเจาสัตวป ระหลาด แลวคลองฉบั เขาทค่ี อ กระชากรั้งขึงติดกับกองสัมภาระทมี่ ันนง่ั พงิ อยู คนอน่ื ๆ ก็กรกู นั เขามาชวยกนั พนั ธนาการมดั มือมันไว สอดไมคานเขาไปในระหวางทแี่ ขนขาถกู มดั อยู ยกหามลอยขน้ึ จากพนื้ เจา ผีกองกอยคงอยูในอาการสงบนง่ิ ไมเ คล่อื นไหวดนิ้ รนตอ ตานใดๆ ท้ังส้นิ สุดแตว ามนุษยจ ะจบั มนั มัดเชนไร ดารนิ สัง่ ใหปผู า พลาสติกลงริมกองไฟกองใหญก ลางแคม ป วางรางของมันลงเหนอื ผาปู นั้น เปดตะเกยี งแบตเตอรี่ และใหต ง้ั ไฟฉายรอบดานเพื่อชวยในความสวา งเพมิ่ ขนึ้ เทา ที่จะทําได พลางงดั เอาเครอ่ื งมอื แพทยข องหลอนขน้ึ มา ระหวา งท่ที กุ คนกําลังเคลื่อนไหวเขา มามุงรายลอมรอบดา นสัตวป ระหลาด แงซายยงั คง ยนื อยใู นลักษณะเหมอ ลอยอยูท เ่ี ดิม โดยไมขยบั เขยื้อน รพินทรกับเชษฐาหันไปเหน็ เขา ก็เขาไปหยดุ ยืนดอู ยตู รงหนา พรานใหญใ ชฝามือโบกปดไปมาใกลๆ กบั ดวงตาทเ่ี ปด คา งน้นั แตก ไ็ มเหน็ กะพรบิ จึงจดุ ไลทเ ตอรข ึน้ สอง จากเปลวไฟเลก็ ๆ ของทจ่ี ุดบหุ รี่ทําใหเห็นดวงตาคูน้นั เล่ือนลอยปราศจาก ความรูส ึกเหมอื นลกู แกว “มายาวิน...มหาคัมภีรอบุ าทว. ..พันธุมวดี...นางพญาแหง นครหลับ...มันตรัย...ปุโรหติ พอ มดรา ย...” เสยี งพมึ พาํ ผา นออกมาจากรมิ ฝป ากทเี่ ผยอนอยๆ คนู ้นั พรานใหญห นั ไปมองหนา นายจา งของเขา เชษฐาขมวดควิ้ แลว ตบไหลคนใชช าวดงโดย แรงพรอมกบั เรียกช่ือ แงซายสะดงุ เฮือกขึ้นอกี คร้ัง เหมอื นคนตน่ื จากภวังค “เอาละ หยดุ การเลน ละคร ฉากพิสดารของแกลงแคนก้ี อ น” รพินทรพ ูดเรยี บๆ แงซายเหลยี วไปรอบๆ กาย แลว มาจับนงิ่ อยูท ต่ี าของเชษฐากับพราน ใหญ ทมี่ องดูอยกู อนแลว หวั หนา คณะยม้ิ ใหเ ลก็ นอ ย “รสู ึกเปน ยงั ไงบา ง แงซาย?” นํ้าเสยี งของเชษฐากอปรไปดวยความปราณี “ผมรูสึกคลายกบั วา ไดห ลบั และฝนไป นายใหญ ผมมองไปเหน็ อะไรทผ่ี มไมเ คยเหน็ มา กอ น มัน...มันประหลาดเหลอื เกนิ ...” “แกเหน็ อะไร?” แงซายหนาเผอื ดลง จองออกไปยงั ราวปาอนั มดื มดิ เบอ้ื งหนา อยางปราศจากจดุ หมาย พึมพาํ กระซิบกระซาบเหมือนจะกลาวกบั ตนเอง “ผมเหน็ ...ประสาทโบราณหลงั หนึง่ สรา งดวยศลิ าแลง ใจกลางคหู าหองใหญอัน ปรกั หกั พงั เปน แทน หินออ นสดี ําสนทิ เหนอื แทนหนิ นนั้ หบี ศพใบหนงึ่ ประดษิ ฐานอยู เปนหบี ทท่ี าํ ดวยแกว ผลกึ โปรงใส รา งของสตรนี างหนึ่งนอนสงบนงิ่ อยูใ นหีบนนั้ ประหนึ่งจะจมอยใู นหว ง นทิ ราช่วั นิรันดร. ..ถกู ละ! นางควรอยใู นความหลับ เพราะรา งกายของนางมไิ ดเนา เปอยหรอื แหง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1939 เกราะตามสภาพของซากศพ หากแตอ ิม่ เอบิ เปลง ปลั่งประดจุ กุหลายแรกผลิกบั นํ้าคา งและแสงเดอื น เพญ็ ฉะนนั้ ความงามของนางนัน้ ไมมีคําเปรียบใดได นางแตง กายอยางนางกษัตรยิ  นา ประหลาด ท่ี รมิ ฝป ากอนั จมิ้ ล้มิ ประดุจกลีบกระจบั ของนางอาบอมิ่ ไปดว ยสแี ดง...สขี องเลือดสด!...” จอมพรานขยบั ปาก แตแ ลวกต็ อ งชะงักลง เพราะเชษฐากดแขนเขาไวเ ปน สญั ญาณเตอื น ใหสงบ “เหน็ อยา งไรตอ ไปอกี แงซาย บอกมาซ.ิ ..” “ใตแทน หนิ ทนี่ างนอนเปน โพรงคูหา คัมภรี เลมหน่ึงทําดว ยหนงั ของมนษุ ย มกี รชิ อกี เลม หน่งึ ปกทะลุคมั ภีรต ิดอยกู บั พน้ื มีอักขระจารกึ ไวตามพน้ื และโพรงผนัง ภายใตท กุ ดา น...” “แลวยงั ไงอกี ” “ผมเห็นเพยี งแคน ี้เอง นายใหญ” “มนั อยทู ี่ไหน? ประสาทหลงั นน้ั ? ผูหญงิ ในโลงแลว คนนน้ั และกริชทปี่ กคมั ภรี เ ลม นน้ั ?” แงซายสัน่ ศีรษะชา ๆ ยกมอื ทง้ั สองข้นึ ลบู ใบหนา “ผมบอกไมถ ูกวามนั อยทู ีไ่ หน ผมเหน็ แตภ าพเหลานนั้ เทา นั้น เปน การเห็นเหมือนนอน หลบั และฝนไป” รพินทรยิ้มแคน ๆ “ตงั้ แตร ว มทางกันมา ตลอดเวลาฉันเห็นวา แกเปน คนทแ่ี ขง็ แรงและแกรงกลาในทกุ ดา น ไมวา จะทางรา งกาย ประสาท หรอื สตสิ ัมปชัญญะ และฉันกย็ อมรบั วา ฉนั ไววางใจแกเหนือกวา คน อนื่ ทุกคนรองลงมาจากตัวฉนั เอง...ในดา นสมรรถภาพ ไมน า เลยทแ่ี กจะกลายเปน คนละเมอเพอพอ เหลวไหลไปไดเชนน”้ี จอมพเนจรสบตาพรานใหญ แลวหลบลง กม หนา “ผมเสียใจ ถาหากผมทาํ อะไรใหผ กู องผดิ หวงั ถกู แลวครับ ผมเหลวไหลไปมาก แตมัน เกดิ ข้ึนกับผมไดอ ยางไร ผมกบ็ อกไมถกู เหมือนกนั ” “เมือ่ กีน้ ้ี แกพดู โตตอบกบั พวกเราแทนไอแ กเจาสตั วประหลาดนน่ั แกรูส กึ ตวั หรือเปลา วาไดพ ูดอะไรออกมาบาง?” “ผมไมรสู ึกตัวเลยครับ ผูก อง ไมรวู า ผมพดู อะไรออกไปบา งตามท่ผี ูกองวา เพียงแตผ ม เขา ใจเจตนาและภาษาของมนั ที่สงมาถึงผมทางกระแสจติ แตถา จะใหบ อกวา ผมเขา ใจอยา งไรนน้ั ผู กองอาจเหน็ เปน เรอ่ื งเหลวไหลไปอีก ซึง่ ผมเองก็ไมแนใ จเหมือนกัน วาประสาทของผมไดว ิปรติ ผนั ผวนไปหรือเปลา ” “ไหนลองบอกมาซิ แกเขาใจมันอยางไร?” “มันตองการใหพ วกเราชวยเหลอื มัน นน่ั คอื ส่ิงที่ผมรู แตจะใหช ว ยเหลืออะไร อยา งใด น้นั ผมกไ็ มทราบเหมือนกนั ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1940 รพินทรส บสายตาเชษฐาแวบหนึง่ หวั หนา คณะก็ถามวา “แลวเม่ือครูน ้ี แกรูส ึกตวั หรอื เปลา วาแกเอย อะไรออกมา” “ผมเอยอะไรหรอื นายใหญ? ” “แกพดู ถึงอะไรเปนคาํ ลอยๆ ที่เราฟง ไมเขา ใจ – มายาวนิ –มหาคัมภีรอบุ าทว – พันธมุ วดี นางพญาแหง นครหลับ – มนั ตรัย – ปโุ รหติ พอ มดรา ย...นี่แหละ ท่แี กเอยออกมา” แงซายทาํ หนา งนุ งง สัน่ หวั อกี ครั้ง “ผมไมทราบ ผมไดเ อย ออกมาเชนนนั้ หรอื ” ภายหลงั จากยนื ประจนั หนา อง้ึ กนั ไปครู เชษฐาก็ฝนยม้ิ ตบไหลแงซาย แลววา “ชา งเถอะ เมอ่ื แกไมรูส กึ ตวั ก็แลว ไป เราไปดมู ันดกี วา นายหญิงกําลังตรวจรางกายมัน อย”ู ทงั้ สามเดินเขา มารวมกลุมของทุกคน ซง่ึ ขณะนม้ี ุงลอ มแพทยห ญิงนักมานษุ ยวิทยา ผู กําลงั ตรวจสอบรา งกายของเจาสัตวป ระหลาดอยางถีถ่ วนระมดั ระวัง ดารินถงึ กับลงทุนถอดถุงมอื หนงั ออกลูบคลําไปตามรางกายสวนตางๆ ของมนั ดว ยมือเปลา ลกั ษณะผวิ หนังและขนของมนั หยาบกระดา งสากมือเหมอื นผิวของวตั ถทุ ่ีปราศจากชวี ติ หรอื หนงั สตั วท ่ีตายแลว ชพี จรและระบบ สูบฉดี โลหติ ของเสนเลอื ด หลอนคนไมพ บเลย ไมวาจะทดลองกดคน ลงไปยงั สวนใด สง่ิ ท่ที าํ ความประหลาดใจใหทสี่ ุดกค็ อื ตรงบรเิ วณบาดแผลอันฉีกออกไปดว ยคมดาบ จน ขดไสทะลักออกมาจุกหอ ยอยนู ั้น มองไมเ หน็ เลือดแมแตหยดเดยี ว มีเพยี งแตของเหลวเปน เมือกขน เหนียวหนืด เหมอื นยางไมป รากฏอยเู พียงซึมๆ ทุกคนเงียบกรบิ จอ งมายงั สีหนา อนั เต็มไปดว ยปรศิ นาของหมอดารนิ เปน ตาเดยี ว หลอน พึมพําอะไรอยคู นเดยี วฟงไมไ ดศ ัพท สง่ั ใหม าเรยี ซง่ึ คอยชวยเหลอื อยใู กลๆ สง ทฟ่ี ง หวั ใจให หยิบหู ฟง ใสหู แลวกดไปตามบรเิ วณอกของมนั ซงึ่ ขณะน้นี อนน่ิง เบิกตาโพลงคางโดยไมม กี ารกะพรบิ อยู เชนนั้น ทกุ คนเหน็ หลอ นมอี าการประหลาดใจเหลอื ท่ีจะกลา ว เงยหนา ข้นึ มองพรรคพวกท่ีมงุ ลอ ม อยโู ดยเรว็ แลว พยายามตรวจฟงหวั ใจอกี ครง้ั “คุณพระชว ย! น่ถี าจะใหฉนั สรปุ ความเห็นทางแพทยก ็คอื มนั ตายแลว !!” ในทีส่ ดุ ก็รอ งลัน่ ออกมา “หมายความวา ยังไง?” ไชยยนั ตถามเรว็ ปรือ๋ “ก็หมายความวา ฉนั ฟงไมไ ดย ินเสียงหัวใจ หรือการทํางานของอวยั วะภายในของมนั เลยนะ ซ!ิ ไมแ มก ระทัง่ ชีพจร ไมม ีการสบู ฉดี ของเลอื ดหรอื อะไรท้ังสน้ิ ” ทามกลางการยืนน่งิ ตัดสินใจอยา งใดไมถ กู ของทกุ คน หมอดารนิ ฉกี สําลอี อกมาช้นิ หนึ่ง เลก็ ๆ ใชไมคบี แทนตะเกยี บ แลว ยน่ื เขา ไปจอ ตรงชอ งจมูก อันเปนโพรงโหวสองรูอยูใ ตต าของมนั [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1941 สาํ ลีชนิ้ น้นั ไมไ ดก ระดอกไหวใหเ หน็ แมแ ตน ดิ เดียว! “โธ! น่มี นั ตายเสยี แลว จรงิ ๆ ดว ย คงจะตอนบุญคํารัดคอมนั ตะกนี้ ้แี หละ” หญิงสาวคราง ออกมาดวยเสยี งสน่ั เครือ แตแ ลว กอนทใ่ี ครจะไหวตวั เชน ไรนน่ั เอง เจาผกี องกอยท่สี งบนิ่งไมต งิ กาย ก็คอยๆ ผงก ไหวสนั่ ศรี ษะ และปลายมอื ปลายตนี ของมนั ใหเ หน็ อยา งแชมชา ดารนิ กระโดดพรวดขนึ้ ยนื อยา ง ตกใจ ในขณะท่คี นอน่ื ๆ กถ็ อยผงะออกไปเล็กนอ ย “มนั ยงั ไมต าย ดูนัน่ มนั ยังไหวตวั ได! ” พวกพรานพ้นื เมอื งโวยวายเอด็ ไปหมด “เม่ือกม้ี ันอาจสลบไปก็ได ลองตรวจดใู หมซ ิ นอ ย” พช่ี ายหนั ไปพดู กบั นองสาวโดยเรว็ ดารนิ กัดริมฝป ากแนน บงั คับใจใหกลา คอยๆ ทรดุ ตวั ลงน่งั ใชเ ครอ่ื งฟง หัวใจ จบั ท่ี บริเวณทรวงอกของมันอกี แลว สีหนา ของหลอ นกแ็ สดงความยงุ ยากสบั สนไปหมด “เหมือนเดิมนนั่ แหละคะ พ่ใี หญ ไมมีเสยี งเตน ของหวั ใจเลย มันไมน า จะเปน สิง่ มชี วี ติ สกั นิด ตามกฎของชวี วทิ ยา” ทนั ใดนัน้ รพนิ ทร ไพรวัลย ก็กา วพรวดเขา มาพรอมกบั มดี โบวี่คมกริบ ที่ดงึ ออกมาจาก ซองติดเอว หมอดารินเหลอื บเหน็ เขาก็เอามือปาดก้ันหนา อกไว “น่ันคุณจะทาํ อะไร นายพราน?” “วิธที ีจ่ ะทาํ กายวภิ าคไดถ นดั ที่สดุ ก็คือชาํ แหละรางกายของมนั ออก คุณหญงิ คอยตรวจ ใหดนี ะ ผมจะผาทอ งมนั เอง” ดารนิ รองล่ันออกมาคาํ หน่ึง ผลกั อกเขาใหถ อยหา งออกไป “ฉันจะไมย อมใหคุณหรือใครทาํ อันตรายมนั เปน อันขาด ถอยออกไปคนใจราย!” แลวหลอนกห็ นั มาทางเพื่อนสาวตา งผวิ “ฉันจะลองเยบ็ แผลใหมัน ชว ยกนั หนอ ยนะเมย เจา สัตวพ สิ ดารชนดิ นี้กําลงั จะทําให ทฤษฎีกฏเกณฑข องชีววทิ ยาผนั แปรไปหมดแลว มนั จะใหป ระโยชนแกว ิชาแพทยศาสตรอ ยาง ท่ีสดุ ” “โธ! นายหญงิ พวกผีพวกภตู มนั ใหป ระโยชนอะไรในวิชาแพทยข องนายหญิงไมไ ด หรอก...” เสียงบุญคําบน พมึ พาํ มาเบาๆ แตหลอนไมส นใจ มาเรียทาํ หนา ที่เปน ลกู มืออยา งกลุ กี จุ อ ดารินจับไสข องมนั ยดั เขาไปทางบาดแผลซง่ึ เปน ทางเบอ ยาวประมาณสน่ี วิ้ บริเวณทองดานขาง แลว จดั การเยบ็ บาดแผลอยางประณตี ระมัดระวงั ตลอดเวลากส็ งั เกตดอู าการของมนั ไวท กุ ขณะ เจา สัตว ประหลาดคงนอนน่ิงอยเู ชน นัน้ ไมแ สดงอาการรสู กึ ใดๆ ท้ังสนิ้ ในขณะทเี่ ขม็ ของหลอ นแทงรอย เนื้อเขาไป [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1942 ไมก่นี า หลอ นกเ็ ย็บแผลมันปดสนิทเรยี บรอ ย ลุกขึน้ ถอยหางออกมา เปดจกุ กระตกิ บรนั่ ดีออกด่มื ดับความรสู ึกอนั ไมอ าจบรรยายไดถ ูก “คราวนจี้ ะเอายังไงกนั ตอ ไป” ไชยยนั ตถามข้นึ “ลองตดั เชอื กทม่ี ัดมือ กบั ลาํ ตัวมนั ออกซิ เหลือไวตรงเปลาะขาลา มไวเทาน้นั ดูวา มนั จะมี อาการเคลื่อนไหวอยางไรไดบ า ง” หัวหนา คณะสง่ั บญุ คําปฏบิ ัตติ ามคาํ บงการของเขา สอดมีดเขา มาตัดเชอื กตรงทมี่ ัดมอื และลําตัวของมนั ออก เหลือไวเ ฉพาะท่ีลา มขาตดิ กับไม ทนั ทีทเ่ี ชือกหลดุ ออกมา เจา สตั วป ระหลาดคอยๆ ผงกหวั ขนึ้ มานงั่ ตาอันนา กลวั ของมันทั้งสองเร่ิมกลอกไปมาเหมือนตานกเคา แมว แลว ทา มกลางความตก ตะลึง เลือดแทบจะจับเปน กอนแขง็ ของทุกคน มนั เอามอื อันประกอบไปดว ยเลบ็ แหลมคม ฉีก บาดแผลท่ีทอ งตรงตาํ แหนงที่ดารินเยบ็ ไว ปรากฏเสียงดงั ควาก คอ ยๆ สาวลากไสออกมาชาๆ พวกพรานพ้ืนเมอื งผงะหลัง ถอยฮือออกมาอยา งขวัญเสียในอาการอนั ผดิ วิกลนนั้ สวน คะหยน่ิ รอ งวา กล่นั ออกมาไมเปนภาษา ขนหัวต้งั ชัน ตาเหลือก หันหลังไดก เ็ ผน อยา งไมคดิ ชวี ติ แต ไชยยนั ตผูยนื อยใู กล รวดเร็วทนั ตอเหตุการณท่สี ุด เตะตดั ขอ เทาของอดตี นักเลงโตหลม ชา ง สกดั ให มันลม กลงิ้ กอนที่จะเตลดิ เขา ปาไปอยา งหมดสติ แลวตะครบุ คอของคะหย่นิ ไว “ไอผ ปี า มันหลอกเราแลว นาย” พวกพรานพนื้ เมอื งตะโกนเอด็ องึ ระสา่ํ ระสายอลหมา นกนั ไปทวั่ สา งปากอ็ กี คนหนงึ่ ...ที่ ขยบั จะแลนอยา งไมค ํานึงถงึ อะไรท้ังส้ิน เคราะหด ที มี่ าเรียสะบัดหลังมอื โครมเขาใหทก่ี า นคอ เซ ถลาลงจ้าํ เบาเปนการปลุกสติ ดารินหัวใจเกอื บหยดุ เตนแทบเปน ลมลม ลงหมดสตไิ ปในบัดนนั้ เหมือนกนั โผเขา ไปกอดพีช่ ายไวแ นน กายสน่ั เทา ใบหนา อนั แสนจะนา เกลียดนา กลัวนน้ั แลดูเหมอื นจะแสยะหลอกหลอน ลากขดไสของ ตนเองออกมาจากรอยฉกี เสยี งดงั ปดๆ เปน จงั หวะอยางแชม ชา จนกระทั่งออกมากองโตอยูข างหนา บุญคําสบถผรุสวาทลนั่ ออกมา แลนเขาหามีดหมอของแก แลวโจนเขามาอยา งโกรธแคน แตพ ราน ใหญปาดแขนสกดั ไว “อยา บุญคํา! ปลอยมัน...ดมู นั ใหถ งึ ท่ีสดุ วา มันจะทาํ อะไรไดอกี บา ง” “นาย! เอาไวไ มไ ด มนั หลอกหลอนแสดงฤทธก์ิ บั เรา บุญคําจัดการกบั มนั เอง ตองลอดว ย มีดหมอเลม น”้ี ตาพรานเฒา เตน อยูเ รา ๆ ออกทา หนมุ านเหมือนปลกุ พระสน่ั เทิ้มไปทง้ั กาย ขยบั จะเขา ไป กระหนาํ่ ฟน ใหไ ด แตรพินทรก ระชากแขนปลิวออกไปทางหนง่ึ ไชยยนั ตกเ็ ลยลอ็ กแกไวก ระซิบ “เฉยไว บญุ คํา มนั จะหลอกอะไรเราได ใหมันหลอกไป เรากาํ ลงั ตองการดู อยาเพง่ิ ไป กระโตกกระตากอะไร ไมตอ งกลัว พวกเราอยูพรอมหนา กันตง้ั 12 คน” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1943 เจาภูตไพร หรือมิฉะนัน้ กส็ ัตวมหศั จรรย สาวลากไสข องมนั เองเลนอยเู ชน นน้ั เหมอื นจะ แสดงใหทุกคนเหน็ แลว ประหลาดพิสดารท่ีสดุ ภายหลังจากท่ีดงึ ไสอ อกมากองจนหมดส้นิ แลว มันก็ คอ ยๆ จับยดั คนื เขา ไปทางบาดแผลทลี ะนอ ย กระท่ังหายเขา ไปหมด ใชม อื ทั้งสองปด อุดปากแผลไว มองกราดจอ งไปยงั ทุกคน รพินทรกมลงควาเชอื ก เดินยองออมไปทางดานหลังของมนั แลว ตดั เชอื กรัดฉบั เขา ใหใ ต คออีกครง้ั รง้ั ติดกับคานไมต ามเดมิ พลางรองตะโกนบอกดาริน “อยาหมดสตคิ รบั คุณหญิง ลองเขา มาตรวจดบู าดแผลของมันอกี คร้ังซิ วา มันเปนอยางไร บา ง” หญิงสาวสน่ั ศรี ษะ หนา ซดี จนไมม สี เี ลอื ด แทบจะควบคมุ สตไิ วไมได พูดมาอยางยากเย็น ทีส่ ดุ ภายใตคางที่ส่นั กระทบ “ฉัน...ฉนั ไมก ลา เขาไปใกลม ันอกี แลว มนั เปน สง่ิ ทีผ่ ิดธรรมชาตเิ กินไปเสียแลว ละ ...” ประโยคสดุ ทายของหลอ นพมึ พาํ อยใู นลาํ คอ หลบั ตาลงแลวหนั หนา หนีดวยความสยอง ใจเหลอื ที่จะกลา ว เชษฐาจึงกา วเขามาแทน ทรดุ ตวั ลง ใชไฟฉายสอ งไปยงั บริเวณบาดแผลของเจาผี กองกอย แลว หวั หนา คณะก็ครางออกมาดว ยความรสู กึ อนั ไมอาจกลาวถกู รพนิ ทรมัดลาํ ตัวมนั ตรงึ ติดกบั คานไมอ ยา งแนน หนา แลวชะโงกหนาเขา มาดู ไชยยันต กับมาเรียกพ็ รูเขา มามงุ อยูดว ย ยกเวน ดารนิ คนเดยี วทยี่ งั ยนื หันหลงั ให “นอ ย มาดอู ะไรนี่ เร็ว!” แหมม สาวรองเรียกมาดว ยน้ําเสียงรอ นรน หลอ นจึงแขง็ ใจกาวเขา ไปสมทบอกี คร้งั พอ มองเห็นชัดในสิง่ ที่คนอ่นื ๆ รมุ ดูอยู แพทยห ญงิ นกั มานษุ ยวิทยากย็ กมอื ข้นึ ปด ปาก ลืมตาโพลง เอ็น...ทีห่ ลอนใชเ ย็บปากแผลของมันแตแ รก มรี อยถูกกระชากหลุดลุย ออก แตตาํ แหนง บาดแผลนน้ั ขณะนเ้ี ชอ่ื มประสานเขาหากนั เหน็ แตรอยเปนทางยาว เหมือนถูกอะไรขีด มเี มอื กสดี ํา ขน ปรากฏซึมๆ อยูในลกั ษณะยางบอนตามรอยขีดนัน้ “พับผา ซิ ถาไดไ อน่ีไปออกงานภเู ขาทองละก็ รวยกันไมรูเรื่องเลย” ไชยยนั ตส บถออกมา เชษฐาหรี่ตาลง “ถา แงซายไมไ ดพูดเพอออกมาเอง มนั กด็ เู หมือนจะบอกไวกับเราแลวเมื่อก้นี ้ี มันบอกวา มนั จะไมมวี นั ตาย บาดแผลทกุ ชนดิ ที่เกดิ ขึ้นกับมนั ยอ มไมทําใหม นั ตายได นีค่ งจะเปน การแสดงให เราเห็นวาขนาดมนั ฉกี บาดแผล สาวไสอ อกมา แลว จบั ยดั เขา ไปใหม มนั กย็ งั สามารถปดแผลของมนั เองได โดยเราไมจ ําเปนจะตอ งชวย” “ลักษณะของมันคลา ยๆ สตั วเ ซลลเดยี วง้นั แหละ ซ่ึงมันคา นกบั รปู รางหนาตาของมัน อยา งไรพิกล นอกจากพวกไสเ ดอื น อะมีบา หรือพวกจุลนิ ทรยี ท้ังหลายแลว มสี ตั วเ ลอื ดอนุ หรือ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1944 เลอื ดเยน็ ประเภทไหนอกี บา ง ท่สี ามารถแยกสวนของรา งกายมันออกไดโดยไมไ ดรับบาดเจ็บ หรอื ถึงแกช วี ติ แบบทีเ่ ราเหน็ อยนู ี่” มาเรียพูดเสยี งสะทาน แมจ ะเปนคนกลาหาญม่นั คงสักเพยี งใดก็ตาม บัดน้หี ลอ นก็รูส กึ หวัน่ ไหวไปหมด ไมผดิ อะไรกบั ดารนิ “อยากจะพสิ ูจนก ันดใู หร ูช ดั ออกไปก็งายนดิ เดียว สับใหมันแหลกยบั ขาดออกไปเปน ทอนๆ แลวดซู วิ า มนั จะสาํ แดงปาฏหิ าริยร วบรวมชน้ิ สว นรางกายของมันเขามาติดกันไดเ หมอื นเดิม ไหม” รพนิ ทรออกความเหน็ โพลง ออกมาอยา งเห้ยี มเกรยี ม ความท่ไี มส ามารถจะวินจิ ฉยั สิ่งใด ออกมาได ทาํ ใหเ ขาเกิดความบาระห่าํ ดดุ นั ขึ้นมา แตเชษฐาผูเยือกเยน็ และมน่ั คงกวา สั่นหนา ไมเหน็ ดว ย “อยาดีกวา รพนิ ทร น่นั มนั เปนการสอเจตนาท่ีจะทําลายมนั เกนิ ไป ซ่งึ ผดิ กับนโยบายของ เราในขณะน้ี เพราะถงึ อยางไรมนั กต็ กอยใู นกํามือของเราแลว และไมแ สดงทาวา จะมอี ันตรายเชน ไร ผมบอกแลววา ส่งิ มหศั จรรยตางๆ ทเ่ี ราไดเ หน็ อยนู ี้ มันจะตอ งมคี ําตอบแน และเรากก็ าํ ลัง พยายามคน หาคําตอบอนั แนช ดั ขนึ้ อยา ปลอ ยใหความรูสกึ อนั ผันผวนผิดปกตขิ องเรา เขาไปทําลาย โอกาสอนั งามนี้เลย” พรานใหญน่งิ ไปครู แลว เขากย็ อมเหน็ พองดว ย “ถกู ของคณุ ชายแลว ครบั ผมต่นื เตน เผลอสตไิ ปหนอ ยทพ่ี ดู ออกมาเชนนนั้ ถาทําตามทผี่ ม วา กแ็ ปลวาเราแสดงความพร่ันพรึงขลาดกลัวมนั เกนิ ไป เอาง้ีดไี หมครับ มัดตดิ หลกั ไวก ลางแคม ปน่ี แหละ ดมู ันอีกครง้ั ภายหลังจากตะวนั ขึ้นพรุงนใี้ นเวลากลางวัน อะไรตอ อะไรเหน็ ไดช ัดแจงท่ีสุด” หวั หนา คณะกม ศีรษะ ตาจบั นิง่ อยทู ผี่ กี องกอย “นั่นเปนวธิ ีทด่ี ีทส่ี ดุ เราจะเอาตัวมนั ไวดูอกี ครงั้ ในเวลากลางวัน อยา เพง่ิ ทาํ อะไรมันกอ น ทง้ั สนิ้ ” ภายหลงั จากหย่งั เสียงไปยังคณะพรรคที่แวดลอมอยู ตา งกม็ ีความเหน็ ตรงกนั หมด บญุ คาํ กบั รพนิ ทรจ งึ ชว ยกนั มดั เจาสตั วป ระหลาดอยา งแนน หนาทส่ี ุด จนแนใ จวามนั ไมม ีทางจะเลนกล ปาฏหิ ารยิ แกเ ชือกหลุดหนไี ปได แลวยกคานไมท ่ีมรี า งของมนั ตดิ อยู วางไวบนหลังไมงา มให เหน็ ชัดกลางแคมปใ กลกับกองไฟใหญ เจา ภูตไพรมีสีหนาและอาการแสดงความกระสบั กระสายหวาดกลัวขน้ึ เปนคร้ังแรก เม่ือ แลเหน็ ไฟที่ลกุ เปน เปลวโชตอิ ยูในกอง ไชยยนั ตทดลองหยิบฟน ติดไฟขนึ้ มาดนุ หนงึ่ แหยเ ขาไป ใกลต ัวมนั ทกุ คนเหน็ มนั สงเสียงรอ งกอ ยๆ ออกมาเบาๆ แลว พยายามขยบั ตัวด้นิ รน เอ้ยี วหนี “มนั กลวั ไฟ กลัวความรอนอยูเหมอื นกนั ” เชษฐาวา พยายามพจิ ารณาดทู า ทีของมนั อยา งใครค รวญ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1945 “นกี่ ค็ วรแสดงใหเหน็ วา มันเปน สัตวประเภทหนึ่ง” “โธ! นายใหญ ขนึ้ ชื่อวา ‘พระเพลิง’ นะ เปน เจา ทีย่ ่ิงใหญท ่สี ุด มอี ทิ ธิฤทธ์ิเหนือกวาอะไร ทง้ั ส้นิ ไมว าคนสตั วห รอื ภูตผีปศาจ มันก็ลว นกลวั ไฟทัง้ น้ันแหละ ย่งิ ผกี ็ยงิ่ กลวั มาก” บุญคําพูดมาออยๆ “ก็ถา มันเปนผจี ริง มนั กค็ วรจะหายตัวหนไี ปใชไ หมละ มนั จะมีตวั ตนใหเราจบั มดั เปน หมู แลว ก็ด้ินกระแดว ๆ หนไี ฟอยนู ่นั ทาํ ไม” หัวหนา คณะกลา วพรอมกับยิ้มปลอบใจ ตบไหลบ ุญคําอยางพยายามจะเปลยี่ นความรสู ึก ของแกไปอกี ทางหนง่ึ “แตเ ม่ือก้ีน้ีมนั แหกทอง สาวไสอ อกมาหลอกเราตอ หนาตอ ตา...” ตาพรานเฒา พดู ดวยเสยี งเหมอื นกระซบิ มองดเู จา สัตวป ระหลาดอยางไมไวว างใจอยู เชน เดิม ผนวกกบั ความรูสกึ รอ นๆ หนาวๆ เหมือนจะจับไข” “น่นั อาจเปน ลกั ษณะพเิ ศษของสตั วป ระเภทมนั ที่ไมเหมอื นสตั วอ ่นื ๆ กไ็ ด คอื สามารถ จะมยี างสมานแผลใหติดกนั ไดอ ยา งรวดเรว็ และเปนสัตวต ายยาก พวกสตั วเ ลอื ดเยน็ หลายตอ หลาย ชนิดท่ตี ายยากอยางเดยี วกับมัน งบู างชนดิ ขนาดถลกลอกหนงั ออกหมดแลว ยังเลอื้ ยหนไี ปได มัน ขึ้นอยูท ่ธี รรมชาตปิ ระจาํ ตวั ของมันตะหาก และธรรมชาตอิ ยา งวา น่แี หละ ทีเ่ รากาํ ลังพยายามคน หา ใหไ ดค วามจรงิ อย”ู การเปน ผทู ีม่ สี ติมน่ั คงเสมอตนเสมอปลายในทุกสถานการณของเชษฐา ชว ยทาํ ให บรรยากาศของคณะใหดีขน้ึ อยางนอ ยทสี่ ุด เขาก็สามารถปลกุ ปลอบขวญั ของพวกพรานพื้นเมอื ง ซง่ึ สว นมากของทุกคนในขณะนี้ อยากจะแลน หนปี าแตกไปอยา งไมรทู ศิ ทาง ชว ยใหส งบลงได คนเหลาน้นั ไมก ลัวสิงสาราสตั ว ไมว ามันจะดรุ ายสักขนาดไหน ขอเพียงอยา งเดียวใหร วู า เปน สัตวเทานนั้ แตถ าอะไรมันพกิ ลพกิ ารผิดอาเพศไปแลว ก็ยากนกั ท่จี ะควบคมุ ความรสู กึ ได อนั เปน สนั ดานดง้ั เดิมของลกู ปา พืน้ บานทัง้ หลาย แตเมื่อ ‘เจา นาย’ ของพวกเขาไมแ สดงอาการวาขลาดพร่นั พรึง หรือเหน็ เปนเร่ืองนา กลวั อะไร ตรงกนั ขามกลบั มคี วามกระตอื รอื รน ทจ่ี ะเขา ใกลชิดเพือ่ ศกึ ษาคน ควา ก็พลอยพาใหพ วกเขา คลายความหวาดกลวั และขวญั ดขี น้ึ และนน่ั ยอ มจดั วาเปน จติ วทิ ยาอนั ดีเยยี่ มของราชสกลุ หนมุ ใหญ หัวหนา คณะ ท้ังๆ ท่โี ดยความรสู ึกภายในแทจริงแลว เขากาํ ลงั เผชญิ ไปดวยปญ หาอนั ชวนขนลุก เชนกนั ปญหาที่ขบคดิ ตอ ไปเฉพาะวงของคณะนายจางและรพนิ ทรกค็ อื การเขา ไปแอบซมุ ซอน อยูภ ายใตผ าคลมุ หลงั คา ตลอดจนการแสดงอาการประหนงึ่ จะทักทายปฏิสนั ถารดวยการเอือ้ มมอื มาจบั ขอ มอื ของมาเรียตอนท่ีหลอนไปคน หบี ยานั้น มนั มคี วามหมายเชน ไรแฝงอยู ในเมือ่ ประเดน็ วินจิ ฉยั ขอทวี่ า มนั ถกู ฟน บาดเจ็บ และหนไี ปไมรอดนั้น ไดถ ูกตดั ออกไป ...แนล ะ เดยี๋ วนต้ี วั มนั เองกพ็ ิสจู นออกมาใหเ หน็ แลว วา บาดแผลที่เกดิ ข้ึนจนไสไหลนัน้ หาไดม ี [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1946 ความหมายใดๆ แกม นั ทั้งสนิ้ เพราะตวั มนั เองสามารถฉีกแผลท่ีดารินเย็บไวใ ห แลว สาวไสออกมา ใหดูเลน ตลอดจนยดั กลบั คนื เขาไปใหม และทําปากแผลใหป ด สนิทกนั เขาไดเหมือนเลน กล ภายใน เวลาเพยี งช่ัวพริบตาเดียวเทาน้ัน “มนั เจตนาโดยตรงทจี่ ะอยูเพือ่ เผชญิ หนา กับเรากระมัง?” ไชยยนั ตส รุปความเหน็ ซงึ่ คนอืน่ ๆ ก็นิ่งงนั ไมอ าจทจี่ ะคา นได “ถา เชนนั้น สงิ่ ตา งๆ ท่ีแงซายเพอ พดู ออกมาในลักษณะเหมอื นถูกสะกด มันกน็ า จะมมี ลู อยบู า งเปนแน นัน่ ก็คอื มนั ตอ งการตดิ ตอ กบั เรา” หมอดารนิ พดู เหมอื นราํ พึงกบั ตนเอง “นาคดิ นะ ถาจะพิจารณาดตู ามเหตุผลขอนี.้ ..” เชษฐากลา ว หนั ไปทางพรานใหญ “รอใหเ ชาพรงุ นี้ เราคงจะไดค าํ ตอบนี้แนชดั ขึ้นครับ” ไมทนั จะส้นิ เสยี งตอบของเขา ท้งั หมดก็ตองหผู ่งึ แลวเผนกนั ชุลมนุ จา ละหวน่ั อีกครั้ง เพราะเสียงรอ งกวา วๆ กอยๆ ทีแ่ วว มากระทบโสตทา มกลางความเงยี บสงัดนนั้ มันดูเหมอื นจะดังอยู ในความมดื รอบดานไมห า งตวั ไปนกั ลกั ษณะเดยี วกนั กับท่ีไดย นิ ในคืนกอน ครง้ั แรกดังขน้ึ เสียง เดียวกอน ตอมาก็คอ ยๆ รบั ทอดกนั ตอๆ ไป จนกระทัง่ แซเซง็ เย็นยะเยอื กไปท้ังปา “มันเอาเราอกี แลว นาย คราวน้เี ปน กองทพั เลย!” บุญคาํ รองแหบๆ กอดไรเฟล ประจาํ ตัวแนน ทั้งหมดเคล่อื นไหวกันอยา งฉุกละหกุ เตรยี ม รับเต็มที่ เชษฐาสงั่ ใหท กุ คนรวมกลุมกนั เขา มาตวี งลอมทนี่ อน หันหลงั ชนกันเปน วงกลม “ถาโผลออกมาใหเ หน็ กย็ งิ ใชป น ทกุ กระบอกเทาทเี่ รามอี ยู” เขาประกาศ ไชยยนั ตกบ็ งการใหขนหีบกระสุนออกมาวางสํารองไว บรรยากาศเตม็ ไป ดวยความขน หนัก “ชบิ หายกนั ไปขางหนงึ่ ละวะ คืนน”้ี อดตี นายทหารปนใหญค าํ ราม ทามกลางเสยี งลกู เลอ่ื นไรเฟลรอบดานทขี่ ยับขนึ้ ลํา กรอกแกรกกราวไปหมด แตละคนสดุ ท่ีจะระงบั ความตนื่ เตนเอาไวไ ด กลน่ิ ไอของการปะทะเร่ิม โบยบนิ มาในความรูสึก ซ่ึงแนล ะ มนั คงไมผ ดิ อะไรกับเหตกุ ารณฉ ุกเฉนิ ข้นั ตะลมุ บอนที่ผา นกัน มาแลว หีบระเบดิ อกี หีบหนึ่งถูกขนออกมาวาง สําหรบั ความจําเปน สดุ ยอด เมือ่ ยามทีม่ านกระสนุ อนั จะโปรยปรายสกดั กนั้ ออกไป ไมส ามารถจะยับย้ังกองทัพของเจาภตู ปาไวไ ด ครั้นแลว ขณะนนั้ เอง ตา งก็ไดย ินเจา ตวั ท่ีถูกรพินทรมดั อยกู ลางแคมป รองตอบพรรค พวกของมนั ออกไปดว ยเสยี งแหลมกงั วาน หนั ขวับไปจอ งเปนตาเดยี ว จันคาํ รามออกมาเบาๆ ยกปน ขนึ้ บายศูนยเ ขา ไปทีร่ า งของมัน แตพรานใหญต บเฉไปเสยี กอนอยา งทนั การ พรอมกบั รอ งหามเฉยี บ ขาด “อยา เพิ่งยงิ ไอต วั นัน้ จนกวา มันจะดนิ้ หลุดมัด” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee