เพชรพระอุมา เล่ม9 จอมผีดิบมันตรัย

1997 จอมพรานสลดั ไรเฟล อกี กระบอกหนง่ึ สะพายอยบู นบา ทง้ิ ลงกับพน้ื รองบอกใหบญุ คํา ชว ยเก็บไวใ ห คงถอื อยใู นมอื เพียงกระบอกเดยี วเพือ่ ตัดน้าํ หนัก แลว ก็ออกว่ิงกวดตามสุดฝเ ทา คณะ นายจางทั้งหมดกแ็ ลน ตามไปดว ย โดยทงิ้ ใหพวกลกู หาบลา อยเู บอื้ งหลงั ภาพของแงซายลับเหลีย่ มหนิ ผา ตามรูปโคง ของแนวดา นท่อี อ มไหลเขาตอนหน่ึง... หายไปจากสายตาที่เฝาจับมอง อีกหลายกลั้นใจตอมา ฝา ยตดิ ตามทวี่ ง่ิ กวดมาก็บรรลบุ รเิ วณน้ันดว ย อาการหอบ... ตาํ่ ลงไปเบอื้ งลาง ลบิ ลิ่วอยูในระหวางโขดหนิ สองฝง อันงอกอยูรอบดา น รา งน้นั ปรากฏ ใหเ หน็ อกี ครั้ง คราวนเ้ี ดินลงเขา รกั ษาระยะทงิ้ หางประมาณ 200 เมตรเชน เดิม รพนิ ทรเ งยลาํ กลอ ง ไรเฟลข้ึนกระดิกไก ปลอยกระสุนแตกสนัน่ หวั่นไหวขน้ึ ฟา กงั วานซาไปหมด ไชยยนั ตก ร็ ะเบดิ .600 ไนโตรฯ ของเขาออกไปอีกนัด เปน การเรยี กดว ยเสยี งปานฟาถลม เปลา !...แงซายคงเดินรดุ หนา ไปเชนนนั้ เหน็ ล่วิ ๆ และดเู หมือนวา จะหางออกไปเปน ลาํ ดบั ทิ้งหมดวงิ่ ตามลงไปอกี มาหยดุ พกั อยูทีบ่ ริเวณพน้ื ราบตอนหน่งึ อนั มลี กั ษณะเหมอื นจะ เปนชานบนั ไดธรรมชาติ มองเห็นหลงั ภายใตเ สื้อกะเหรย่ี งสีดาํ นั้นอยา งถนดั โดยไมมีอะไรบงั พรบิ ตานัน้ เอง พรานใหญกย็ กปนขน้ึ อีกครง้ั คราวนีศ้ ูนยบ า ยลงไปยงั ภาพท่เี หน็ และโดยฉับพลนั ดารินผูกาํ ลังอาปากหอบอยกู ็ถลันเขาชน “นน่ั คุณจะทาํ อะไร?” เสียงหลอ นดงั ลัน่ “ผมจะลองยิงปนไปใหใกลเคยี งกบั ตวั มนั ทสี่ ดุ !” “มนั อาจพลาดไปถกู เขา!” “รบั รองวาไมใหถกู ผมตองการเรยี กใหม นั รูสึก ตอ งการดูปฏิกิรยิ าจากมัน ขณะท่ลี กู ปน เฉยี ดใกลทีส่ ดุ ” “ถาง้ันฉนั ยงิ เอง” ดารนิ พดู ในอาการกระหดื กระบอก ประทบั .300 แมก็ นมั่ ขึ้น มือของหลอนส่นั เพราะ ความเหน่อื ย ศูนยกลอ งขยายสเ่ี ทาสั่นวบู วาบไปมา เดี๋ยวเหน็ เส้ือดา นหลังของแงซาย เดยี๋ วกเ็ ห็น กอ นหินท่หี ลอ นหมายยิง อนั อยเู ยอ้ื งไปเบอ้ื งหนา ของรางเจาคนใชชาวดงพเนจรทก่ี าํ ลงั งุดๆ ไป คลา ยตามควายหาย เหง่ือออกทวมใบหนา และรา งกายของนกั มานษุ ยวทิ ยาสาวจนโชกแลวหลบั ตา ส่นั หนา รองแหบแหง วา “ฉนั ยิงไมได! มือสน่ั ไปหมด เมย ชวยยงิ เรียกที อยาใหพ รานใหญย งิ เขาอาจฆา แงซาย เสยี โดยอา งวาเปนอุปทวเหต”ุ มาเรยี ฮอฟมนั วาดปากกระบอก .375 ของหลอนทถ่ี ือชอู ยแู ลววูบลง พริบตาเดียว ก็แผด ตูมสะทานสะเทือนขึ้น [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1998 จากภาพทที่ ุกคนพากันจอ งมองอยู หินขา งๆ ตวั ของแงซายผกู าํ ลังเดนิ อยูแ ตกกระจายเปน ฝุน ขาวมวั เหน็ อยางถนัด ระยะหางออกไปจากรางนั้นเพยี งวาเดยี ว ปราศจากผลใดๆ ข้ึนทง้ั สิ้น รา งน้ันเหมอื นไรชีวติ จิตใจหรอื ความรสู ึกสาํ นึก ไมไดห ยุด ไมไ ดส ะทกสะทา นหรือรบั รกู บั ลูกไรเฟล แรงปะทะสองตนั ท่รี ะเบิดโขดหินใกลๆ ตวั แตกละเอยี ด เปนฝนุ นนั้ นอกจากกม หนา กมตาเดินอยา งเดียว มาเรียกระชากปลอกเกาทงิ้ อยา งรวดเร็ว สง นดั ใหมเ ขารงั เพลิงอีกครงั้ เสียงเชษฐาตะโกน เตือนลั่นมาวา “ระวัง! อยา เลง็ ใหใ กลต ัว สะเกด็ หินหรอื เศษหวั ลูกปน อาจกระเด็นไปถูกเขา” แหมมสาวซัดเปรยี้ ง กึกกอ งออกไปเปน นดั ที่สอง คราวนี้มนั แลน ขามหัว เลยไปกระทบกับกงิ่ ไมท ีท่ อดขวางหนาหา งออกไป 7 – 8 กาว กง่ิ ขนาดเกอื บเทา ขาออน หกั ลนิ่ เปรียะไดย นิ มาอยา งถนัดราวกบั ถกู ขวานจาม แลว กห็ ักพับ ฟาดครนื ลงขวางทางเดนิ เจาองครักษพ ิเศษของดารินคงเดินรดุ หนาลยุ หายเขา ไปในกองกิง่ ไมใ บตรงหนา ท่ีหัก หลน ลงมาขวางทางดานนน้ั ทา มกลางความตะลึงงนั ของทกุ คน “หะ ! มนั ไปยงั กะหนุ ยนตหรอื ไมก็รถแทรกเตอร” ไชยยนั ตสบถ “น่นั ไมใ ชแ งซาย อยางนอ ยทส่ี ดุ กไ็ มใ ชว ญิ ญาณของเขาท่สี วมอยูในรางนนั้ ” เชษฐาพดู เร็วปรื๋อ “เอายงั ไงดีครบั เหน็ หลังกนั อยูแคน ้ีเอง แตเ ราหยดุ มนั ไมไ ด” “ตามตอไปจนถงึ ทส่ี ดุ !” หัวหนาคณะบอก แลวกระโดดลงไปตามแงหนิ อันลาดชนั ลงไปเบือ้ งลางน้ันเปนคนแรก ทกุ คนก็เคลื่อนท่ีอีกครั้งอยา งถงึ ไหนถึงกนั เพราะแรงบันดาลใจจากภาพทเี่ หน็ กนั อยกู บั ตาเบอ้ื ง หนา ... แงซายอยหู า งออกไปเหน็ หลงั กนั แคน ้เี อง ดวยทาทีท่ีผดิ วกิ ลเตม็ ไปดว ยปริศนา ยยุ วั่ ให บุกบน่ั กวดตามอยางไมค ํานงึ ถงึ สงิ่ ใดทัง้ สิ้น เมอื่ ตางมาถงึ ตําแหนง ทมี่ าเรยี ยงิ กงิ่ ไมห กั ลงมาขวางทางดา นไว เงาของเจาคนใชชาวดงท่ี อันตรธานไปจากคลองจักษเุ สียแลว หนทางเบ้ืองหนา ยังโลง ยาวพอทจ่ี ะมองเห็นไดไกลไดอ ยู เชน นนั้ แตก็มองไมเ ห็นวแี่ ววใดๆ ทง้ั สิ้น หลงั จากภาพครั้งสุดทา ยทีต่ า งเหน็ มนั ฝา กิง่ ใบของไมท่หี กั ลงมาขวางหนา เขา ไป บรเิ วณน้นั เต็มไปดว ยกอ นหนิ สูงๆ ตํ่าๆ ใหญน อ ยเรยี งรายอยหู นาแนน ลว น ซอกมมุ ลบั ตา สองฟากทางเปน ตนี เนนิ สองลกู ทีล่ าดเขา มาบรรจบ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1999 รพินทรต รวจหารอยตีนไปยงั เสนทางดานท่ีเลื้อยรดุ เหมอื นจะไมม ีท่ีส้ินสุด ไชยยนั ตแยก ออกไปยงั ปา หนิ ฝง ซายมอื ในขณะทเ่ี ชษฐากเ็ ดินตรวจไปฟากตรงขา ม เพราะสงสยั วา มนั อาจหลบ แฝงตวั อยตู ามหลังกอนหนิ ทใ่ี ดท่ีหนึง่ ใกลเคียง ท้ิงใหด ารนิ กบั มาเรียยนื งงอยูก ลางดา นเพยี งสองคน เม่ือตางตะโกนซกั ถามกันกไ็ ดค วามวา ไมวา จะเปนพรานใหญ เชษฐา หรือไชยยนั ต ตาง กค็ นไมพ บรองรอยอะไรท้งั ส้นิ “พบั ผา ซิ เหมือนกบั วา มนั ตดิ ปก บินไปงนั้ แหละ!” อดีตนายทหารปนใหญเ อด็ ขึ้นอยา งสุดสงสยั รพนิ ทรย ืนงง หันไปรอบๆ แลว เดินยอ นกลับมายังตาํ แหนงที่มาเรยี ยงิ กง่ิ ไมข าดหลน ลง มาขวางทางดาน แตแ ลว ขณะทเ่ี ขากาํ ลังกม ๆ เงยๆ อยนู นั่ เอง ก็ตอ งสะดุงเฮือกขน้ึ ทง้ั ตัวดว ยความ ตกใจทเ่ี กิดขนึ้ กะทนั หนั เสยี งรองลน่ั ไมเปน ภาษาดงั ข้ึน จาํ ไดวา เปน เสียงของไชยยนั ตผ ูแ ยกตรวจออกไปทางฝง ซา ยของทางดา น ตามตดิ มาดว ยเสียงเอด็ อึงโวยวาย ฟง ไมไ ดศ พั ทข องดารินและมาเรีย ทแี่ ซ ประสานขนึ้ พรอ มกนั อยางตระหนกขีดสดุ พรอ มกบั ไรเฟล .600 ไนโตรฯ ก็ระเบดิ กกึ กองปานหดู ับ แซป ระสานกบั ปน ในมอื ของหญงิ สาวทัง้ สอง ผซู งึ่ มองเหน็ เหตุการณค บั ขนั เฉพาะหนา ท่เี กิดขน้ึ กบั เพ่ือนชายอนั อยไู มหางออกไปนัก พรานใหญก ับเชษฐาเผนพรวดจากท้ังสองดา น เขามาเห็นภาพพรอมๆ กัน ชนดิ หวั ใจ แทบหยุดเตน ไชยยนั ตก าํ ลังกระโดดตวั ลอย ผงะถอยหลังอยา งไมค ดิ ชวี ิต ลม ลุกคลกุ คลานอยใู นหมู โขดหินเตยี้ ๆ ท่งี อกอยูขรขุ ระเบอื้ งหลงั ของเขา แถบของอะไรชนดิ หนงึ่ สีแดงคล้าํ กวางประมาณ 1 ฟุต ยาวรว ม 3 วา กาํ ลังพุงปราดๆ ฉวัดเฉวยี นเลื้อยไลต ามหลงั อดีตนายทหารปนใหญมาตดิ ๆ อยาง รวดเร็ว ทนั ทที แ่ี ลปราดไปเห็น...มองไมผดิ อะไรกับถานไฟทเ่ี คล่อื นไหวได ไชยยนั ต ตะเกยี กตะกาย หนมี าตามพน้ื หนิ ขรุขระนนั้ เขาอาจเชื่องชา ไปสําหรบั วินาทวี กิ ฤตนิ ี้ อนั เนอ่ื งมาจาก มือขางหนง่ึ ยังไมย อมทง้ิ ปน ถือติดมาดวย กระสนุ นดั แรกท่แี ผดระเบดิ ขึ้น คือกระสนุ ทปี่ ลอ ยออกไปสกัดก้ัน แตแนล ะ คงพลาด เปาหมายเพราะความรบี รอ นตกใจและจวนตวั ดารนิ กบั มาเรยี เผนกระจายกันออกไปคนละทาง และคงจะชวยระดมยงิ ดว ยอาการ ตะลตี ะลานไมแ พก นั นกั มานษุ ยวทิ ยาหลงั จากยงิ นัดแรกแลว ปนกห็ ลดุ จากมือตกอยูก บั พน้ื เพราะ การโดดหนอี ยา งขวัญบิน กระโจนตวั เปลาลิว่ ข้ึนไปผวาพลิกหนาพลกิ หลงั เลยี้ งตวั อยบู นยอดเนนิ สงู ระดบั เอว สว นมาเรยี แลน ออกนอกดาน พรวดหนเี ขา ไปฝงขวาซึ่งเชษฐากาํ ลังวง่ิ สวนเขามา ไร เฟล ยงั ติดมือของหลอ นอยู ในขณะนกี้ าํ ลังสลดั ปลอกอยา งเรว็ ทสี่ ดุ เทาทห่ี ลอ นจะทาํ ได ตะโกนเสียง หลงบอกอะไรฟง ไมร ูเรื่อง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

2000 หัวหนา คณะโลดลว่ิ เขา มาพรอ มกบั ปน เตรยี มยิง แตก เ็ สียงจงั หวะทช่ี นมาเรียเสียกอ น หลอนบังทางปน ของเขาในวินาทีอันฉกุ ละหุกขดี สุดนั้น เทาๆ กับทย่ี งั มองเปาหมายไมถ นดั สว น รพนิ ทรกล็ น่ั ไกไมได เพราะมุมนน้ั บังหนิ กอนใหญ เขาจึงกระโจนพนออกมาอีกดานเพอื่ ใหเหน็ ถนดั ขน้ึ ระยะเวลาช่วั แมลงเลก็ ๆ กระพือปก บินของความขลกุ ขลักอนั น้ี มนั สายไปเสยี แลว สาํ หรับไชยยนั ตผ ูเ คราะหราย! เจา ส่ิงนนั้ ...พงุ เขา มาถึงขาดา นหลังของเขา ซึง่ กาํ ลังตะกายลนลานหนอี ยู ทุกคนเหน็ ใน สายตาอันตืน่ ตะลงึ แทบจะชอ็ คนนั้ วา สวนหัวของมนั งับติดอยูกับขากางเกงของไชยยนั ตบ ริเวณ เหนือเขาข้นึ มาเลก็ นอ ย ไชยยนั ตรองสดุ เสยี ง หันกลบั มาฟาดดว ยพานทายไรเฟล มันหลดุ กระเด็นหา งตวั ออกไป พรอมกับปนกร็ ว งหลุดไปจากมอื ของเขา อดีตนายทหารหนุม แลนผวาโซเซอยา งคนทหี่ มดสติ ปาก อา กวาง แตไ มม ีคําใดหลดุ ออกมาจากลําคอของเขาอีกตอไป แมแตคาํ เดยี ว! มนั มว นแวงตวั เปนเลขแปด แลว กพ็ งุ ปราดเขามาอกี อยา งดุรา ยหมายชวี ติ จงั หวะนเี้ อง มาเรยี ฮอฟมนั เพิ่งไดเ ปา หมายท่ีถนัดกวา ครง้ั แรก หลอ นระเบดิ .375 ออกไปอยา งรวดเรว็ ฉบั พลันทสี่ ุดดวยสญั ชาตญาณ พอมนั แผดตมู เจา ส่งิ น้นั ก็เหมอื นถกู ปดกระเดน็ ออกไปจากทเ่ี ดมิ กลางลาํ ตวั ฉกี ขาด เหมอื นติดอยรู องแรง มันดนิ้ ตวัดเปน สงิ คลแี ลวเบนทศิ จาก เหยือ่ พยายามจะลากตวั เองบายหนาเขาหาซอกหนิ เบ้ืองหนา เพื่อจะผละหนี สว นทีค่ อ นไปทางหวั ยัง วอ งไวรวดเรว็ อยูเ หมอื นเดมิ แตส วนทอ นปลายที่เกอื บจะถูกตดั แบง กลาง เปนอปุ สรรคถวงทําให ไมสามารถจะเลอ้ื ยไปไดเ รว็ นกั ดารินกําปนสน้ั .357 แมก็ นม่ั ประจาํ ตัวทก่ี ระชากขึ้นมาถอื ไวกอ นแลว ทนั ทที ี่ไรเฟลพลดั มือไป หลอ นกก็ ระหนาํ่ ติดตามสน่นั หวนั่ ไหวถย่ี บิ 2 – 3 นดั แลน เขา กระทบสวนหวั และบริเวณ กานคอ สงลําตวั อันยาวเหยยี ดนนั้ ใหก ระเดน็ พลกิ ควาํ่ พลกิ หงายไปดวยอํานาจของลกู ปนแรงสงู ที่ แลนเขากระทบ หลอนยงิ จนหมดโม และมันกซ็ บหัวแหลกเหลว กองนง่ิ อยูร ิมซอกหินตรงนั้นเอง กระดกิ ริกๆ อยแู ตเพยี งปลายหางและตนี ยุมยามบางสว นเทา น้ัน แลว ก็นง่ิ อยา งเฉยี บขาดเม่ือมาเรยี ซา้ํ นดั ท่ีสาม หลอ นยงิ ไปยังบรเิ วณหางทีเ่ หน็ กระดกิ ดน้ิ อยูน ้ัน เดด็ มนั ขาดกระเดน็ ออกจากลําตวั รพินทรตกใจตอเหตกุ ารณน น้ั จนแทบสนิ้ สติ เขาตะโกนเรียกช่อื ไชยยนั ตออกมาสุดเสยี ง ถลันเขา ถงึ ตวั อดีตนายทหารปนใหญเปน คนแรก พอควา แขนได รา งของไชยยนั ตท รดุ เขา ฮวบลง จอมพรานทิ้งปน หิว้ ปก ไวไ ดอ ยา งรวดเรว็ กอนรางนนั้ จะหลนลงกบั พ้ืน ซอ นตนคอไวในออมแขน เขยาตัวรอ งเรยี กถีๆ่ อยเู ชนนั้น ในขณะทอี่ กี สามคนเผนพรูเขา มามุงลอ มรอบตวั ดว ยความตระหนก เหลือท่จี ะกลาว [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

2001 ใบหนา ของไชยยนั ตซ ดี เผือด ตาเบกิ โพลง อา ปากคางอยูเ ชนนั้น ดเู หมอื นเขาจะพยายาม พดู อะไรออกมา แตแลว ก็ผงะแนน ่งิ ไปในออมแขนของพรานใหญ “เรว็ ! ชว ยกนั คุณไชยยนั ตถกู มันกดั !” รพินทรรอ งเรว็ ปรือ๋ วางศีรษะราบลงกบั พ้ืน กระชากผา ขาวมาทีเ่ คยี นเอวออก กระโดด เขา มดั โคนขาดานซา ยขางทถ่ี ูกกดั นน้ั อยางรีบรอน ทา มกลางความตกตะลงึ ทําอะไรไมถูกของดาริน มาเรยี ผวาเขา ประคองศีรษะข้นึ วางพาดไวก บั ตัก เชษฐาสตดิ เี ยีย่ มเทา ๆ กบั พรานใหญ ไมไ ดปลอยเวลาแหง ความตายนผี้ า นไปแมแต พรบิ ตาเดียว ตรงเขาชวยรพนิ ทรก ับมาเรยี อยางทนั ควนั ดงึ มีดพับสปริงจากเข็มขดั กระสนุ ออกมา แหวะกระชากขากางเกงของเพือ่ นผูเคราะหร ายขาดออกเพ่ือใหม องเหน็ บาดแผลไดถ นัด ระหวางทีร่ พนิ ทรผ กู รดั โคนขาของคนเจ็บในลักษณะขนั ชะเนาะ มดี ารนิ คนเดยี วทหี่ มุน ตวั ควาง ทาํ อะไรไมถ กู สักอยาง นอกจากสงเสียงเรียกเพือ่ นชายเอด็ อึงอยูเ ชน นนั้ หลอ นมาไดส ติ เมื่อเสยี งพชี่ ายตะโกนเตอื นมาวา “นอย! ไปตามพวกน้นั ใหเอาเครอ่ื งเวชภณั ฑมาเร็วทีส่ ดุ ” หลอ นผวาออกวงิ่ สวนทางดา นอยางกระเจดิ กระเจิง บายหนาไปยังดา นทพ่ี วกลกู หาบ ตามหลังมา พอพน บริเวณกลุมโขดหนิ กเ็ หน็ อกี หกคนกาํ ลงั วิ่งแขน กนั ลงมาอยางไมคดิ ชวี ิต ทงิ้ สัมภาระลงหมด คงมีแตป น ติดมือมาเทา นัน้ เพราะไดย นิ เสยี งปน ทร่ี ะเบิดแซส น่นั กึกกอ ง อัน หมายถงึ เหตุรา ยข้นึ บญุ คํากบั เสย ว่ิงนําหนา ขบวนใกลเ ขามากอ นคนอื่นๆ ดารนิ ก็แลน สวนเขา ไป หา รองตะโกนส่ังความสดุ เสยี ง ละล่าํ ละลักแทบฟงไมร ูเร่อื ง “ไปเอาหีบหมอมากอน เร็วทสี่ ุด!” กวาบุญคํากับเสย จะฟงรูเ รือ่ ง ก็ตองตะโกนซ้ําๆ อยอู กี หลายประโยค ทั้งคหู นั กลบั หอ แนบไปตามคาํ ส่ังของหลอ นอยา งสุดแรงฝเทาและกําลงั ท่ีมอี ยู ท้ังๆ ทย่ี ังไมท ราบวา เกิดอะไรขนึ้ คง มแี ตเ กดิ จนั คะหยนิ่ และสางปาอกี ส่ีคน ซึ่งแลน ตามกันมาเบอ้ื งหลงั ทเี่ ขามารมุ ลอ มหลอ น “เกดิ อะไรขนึ้ นายหญงิ ?” จนั รอ งถาม “ตะขาบใหญ! ” หลอนบอกอยา งยากเย็น ตกประหมา งนั งกไปหมด “มันกดั นายทหาร” เกดิ คะหยนิ่ และสา งปา พรวดลว่ิ ไปยงั ตําแหนงทเี่ กดิ เหตุ คงเหลอื แตจ นั ซึ่งยืนเปน เพ่ือน หลอนอยูก ลางทาง เพื่อรอบญุ คาํ กบั เสย ทยี่ อ นกลบั ไปยังกองขา วของทที่ ิง้ ไว อึดใจเดยี วท้ังคกู ห็ ว้ิ หบี เวชภณั ฑว ิง่ ลงมายงั ครงึ่ ทางท่ดี ารนิ รออยู พอสมทบไดกร็ ุดไปยงั รา งของไชยยนั ต ซึ่งขณะน้ีนอน สนิทนง่ิ อยูทามกลางวงลอมของพรรคพวกที่กําลังจา ละหวั่นกันอยู [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

2002 บาดแผลจากรอยเข้ียวทัง้ สอง ปรากฏทข่ี าซา ยเหนือเขา ขน้ึ มาเล็กเปน รสู องรู หางกนั ประมาณ 4 นิว้ รอยเขยี้ วขนาดเขยี้ วหมามนั ฝง ทะลผุ า ของกางเกงหนาเขาไป ลักษณะดจู ะไมลึก อนั แสดงถึงวาขบเขยี้ วลงมาอยางไมถ นัดนัก แตบริเวณปากแผลเขียวออื๋ และเลือดทไ่ี หลซมึ ออกมา เพยี งเล็กนอ ยน้นั เปน สีดาํ คลํา้ บอกใหท ราบถงึ พิษรายทซี่ ึมซาบเขาไปในสายเลอื ด แมจ ะเปน การกดั อยา งถากๆ ก็ตาม ดารินเปด หบี เครื่องเวชภณั ฑข องหลอนออกมาอยา งรวดเรว็ มือไมสั่นเทาไปหมด พยายามขมสตไิ มใ หตน่ื เตน ตกใจจนเกนิ ไปนัก ทกุ คนสหี นา ซดี คลา้ํ ดว ยความวติ กกงั วลเหลอื ที่จะ กลาว มาเรียพยายามเขยาปลุก เรยี กชอ่ื อยตู ลอดเวลา แตไ มม อี าการกระดิกกระเดยี้ ใดๆ จากคนเจบ็ ทง้ั ส้ิน ตาปดสนทิ ลมหายใจรวยๆ รพนิ ทรก มหนา กมตาอยกู บั การบบี เคนบรเิ วณใกลเคียงกบั บาดแผล รีดเลือดใหไหล ออกมาทางรอยแผลของเขีย้ วนน้ั เชษฐาเปด กระตกิ บรั่นดอี อกจะกรอกปากเพอ่ื น แตน องสาวผูก าํ ลัง เอาเครือ่ งฟงหวั ใจใสหเู หลือบเห็นเสยี กอน รอ งหา มโดยเรว็ พรอ มกับควา ขอ มอื ไว “อยา คะ พี่ใหญ แอลกอฮอลจ ะกระตุนใหระบบสบู ฉดี โลหิตแรงขน้ึ เทา กบั ชว ยใหพ ษิ มัน แลนเรว็ ข้ึนอกี !” เชษฐาชะงกั “เอาไฟจ้ตี รงปากแผลเถอะนาย พิษมนั จะไดชะงกั อยตู รงบาดแผล” บญุ คาํ รองบอกเรว็ ปร๋อื แทรกข้นึ ควา กานไมขดี ออกมา แตพรานใหญผ ลักอกแกออกไป เสียกอนอยา งไมเห็นดวย ดารินจับชพี จรแลว ฟงหวั ใจ หนาของหลอ นคลา้ํ เครียด ทกุ คนจอ งจับมาที่ แพทยห ญิงนกั มานุษยวทิ ยาเปน ตาเดยี ว อึดใจ หลอ นก็เงยหนาขึน้ กล้าํ กลนื ความรสู ึกบางชนิดลง ทรวงอกอยา งยากเย็น เสยี งแหบพรา “ชอ็ ค! สลบไปเสยี แลว พษิ ของมันรายกาจ เฉียบพลันอยางทีส่ ุด” “ทําอะไรสกั อยางหนึง่ นอย! ไชยยนั ตจ ะตอ งไมตาย!” มาเรยี พูดเสยี งส่นั ดารนิ หนั ไปคน กระเปา เวชภณั ฑอ ยางรบี รอ นแขงเวลาอกี คร้งั พรอมกบั บอกมาวา “ฉนั มีเซรมุ รวมมาดวย แตไ มร บั รองวามนั จะชว ยไดห รอื เปลา ขอใหส ดุ แลวแตส วรรค เถอะ พิษแลน ซมึ เขาสายเลือดเขาในขณะนมี้ นั รา ยแรงยง่ิ กวา จงอางเสยี อกี ” ทุกคนเงียบกรบิ และนงิ่ เปน ทอนหนิ เมอ่ื ดารินดูดเซรุมจากหลอดเขาเขม็ แลวฉีดเขาไป ใตผ ิวหนังของไชยยนั ต เมอื่ ถอดเข็มออก แพทยห ญิงราชสกลุ สาวกม หนา หลบั ตานงิ่ หยาดนํ้าใสๆ ไหลซึมเปน ทางลงมาทร่ี อ งแกม เชษฐา มาเรีย ก็ตะลึงงนั ท้งั หมดลืมทกุ สิง่ ทุกอยา งลงช่วั ขณะ พะวงวิตกขีดสุดอยกู ับ เหตกุ ารณเ ฉพาะหนา ทอ่ี บุ ัตขิ น้ึ อยางเดยี วเทานั้น ท้งั สีค่ นทอี่ ยูรวมในเหตุการณ และเหน็ วนิ าที สดุ ทา ยอันสยดสยอง ซ่งึ เกิดข้นึ กบั ไชยยันตอ ยา งถนัดชัดเจนทีส่ ดุ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

2003 เจา ตะขาบตวั นั้น จริงอยถู งึ แมม ันจะมขี นาดยอมลงมา มสี ว นกวา งเพยี งฟุตเดยี ว และยาว ประมาณสามวา ซ่งึ เปรยี บเทียบกันไมไ ดก ับไอม หายกั ษต วั เทา ซุง ทเ่ี ผชญิ กนั มากอ นเมื่อ 2 – 3 ชวั่ โมงทแ่ี ลว กต็ าม แตมันกเ็ ปน พนั ธุต ะขาบยักษอยูนนั่ เอง และ เจาตัวยอมๆ ขนาดน้แี หละ พสิ จู น ออกมา ณ บดั นวี้ า ...มนั มีพษิ อยางรายกาจ ไชยยนั ตถ ูกกดั เพยี งไมถงึ ชั่วกลั้นใจ วง่ิ ไปไดเพยี งแคส าม สีก่ าวเทา น้ัน เขาก็ลม ลง โดยไมม โี อกาสจะพูดคาํ ใดออกมาไดอ กี เลยแมแ ตคาํ เดียว และสภาพทีเ่ ห็นอยใู นขณะนี้ ตายมากกวา เปน ! คนอน่ื ยงั คุกเขา มุงลอมอยูรอบรางของนายทหารหนุม รพินทรก ดั กรามแนน ลุกขึน้ มายืน คอตก เขาบอกความรูส ึกไมถ กู ในยามนี้ ประสาททกุ สวนชาดกิ ไปหมด อดึ ใจตอ มาก็เดนิ เขาไป พจิ ารณาดทู ่ซี ากของเจา วายรายแหง ดงมหากาฬ ลูกหลานของไอยกั ษท ีเ่ ขาพชิ ิตมว ยมาณไ ปกอน แลวตัวน้นั ตาหรีซ่ ึมลง ซากอันแสนทจ่ี ะนา เกลียดนา กลัวของมัน มวนงอกองอขงิ ตายอยา งสนิท ลกู ไรเฟลของ มาเรยี เฉอื นลําตัวของมนั แทบจะขาดออกเปน ทอ นๆ แตก เ็ ฉียบขาดประกาศติ ทีส่ ุด คือกลมุ กระสุน ปน สั้น .357 ของดารนิ ท่ีพงุ เขาขยหี้ วั อนั เปนจุดรวมของประสาท เขยี้ วของมนั ใหญขนาดเขี้ยวหมู ปา งอโคงแหลมเขาหากนั เปนสเี หลืองจดั สว นปลายอนั เรียวแหลมมีสดี าํ คลา้ํ เมอื่ เขีย่ ตรวจดู ก็ มองเหน็ ทอน้าํ พษิ ตรงปลายเขย้ี วทงั้ สองอยา งถนดั ไมผดิ อะไรกบั เขย้ี วงู มนั ตา งไปกับเจาตวั ใหญ ยักษท ไี่ มมรี รู ะบายนาํ้ พษิ พอเงยหนาขึ้น กพ็ บเชษฐาและมาเรีย มาหยดุ ยนื หนาคลํา้ อยูเ บื้องหลงั ใกลๆ ตา งไดแ ต มองดูหนากนั พูดอะไรไมออกอยูเ ปน ครู “คุณหญิงวายังไงบา งครบั ?” เชษฐากดั ริมฝปาก มองเหน็ ชัดวา เขากําลงั ใชอ ํานาจกาํ ลังใจอันบึกบนึ แขง็ กราว ตอตาน กบั อาํ นาจความรูสึกอนั ยากทจี่ ะบรรยายได ส่นั หนา ชาๆ “นอยไมพ ดู อะไร แตพวกเราทุกคนก็อา นออกวาความหวังของไชยยนั ตนอยเหลอื เกนิ ...” เสยี งของหัวหนา คณะขาดหว นลงไปเพยี งแคนน้ั เดินเขา มาใชเ ทา ทส่ี วมทอป เตะซาก ตะขาบดงอยา งปราศจากความหมาย รพนิ ทรห นั ไปทางเมย “คณุ เหน็ เหตกุ ารณต อนนนั้ ไมใ ชร ึ มนั เกดิ ขนึ้ ยังไง?” มาเรียกระเดอื กนาํ้ ลาย “ฉันกับนอยยนื อยูดว ยกันกลางดา น ไดย นิ เสยี งไชยยนั ตร อ งอยางตกใจ หนั ไปกเ็ หน็ มนั โผลอ อกมาจากซอกโขดหินใหญน้นั พงุ เขาใสเ ขา เขายิงออกไปนดั หน่ึง แลว ผละหนี มันเลอ้ื ยไล เปนพัลวนั ฉันกบั นอ ยยงิ ออกไปคนละนดั พรอ มกบั หนแี ยกกนั ไปคนละทางอยา งทเ่ี หน็ แลว น่นั แหละ ทง้ั สามนดั ชุดแรกของเรา ไมถ ูกมันเลยสักคนเดยี วเพราะความรบี รอน และยงิ ไมถนดั เพราะ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

2004 มนั เลอื้ ยเรียดคดเคี้ยวอยกู ับพน้ื โขดหนิ กาํ บังคอยขวางกน้ั ไวก ็มีมาก ไชยยันตเปน คนทใ่ี กลม นั ท่สี ุด” “มนั คงจะซมุ อยใู นซอกหนิ กอนแลว ขณะท่คี ุณไชยยันตเ ดินเขาไปใกล” รพินทรก ลา วแผวเบากับหวั หนา คณะ “เพ่ือนของเราโชครายเหลือเกิน...” ราชสกลุ หนุมครางเสียงเครือ “เราชวยกนั ปราบไอต วั ใหญน ั่นไดแ ลวหยกๆ มานเี่ อง ใครจะนึกวา ในท่ีสดุ พวกเราคน หนง่ึ ก็ตอ งลําบากกับไอตวั ลูกหลานตวั เลก็ ๆ ของมัน เจตนาของมนั เหมือนจะคอยซุมเลนงานเราอยู แลว ไชยยนั ตซ วยกวา เพือ่ นท่ีหลวมตัวเขาใกล เหตกุ ารณค ับขันคร้ังนี้ ทําใหผ มมืดมนไปหมด คิด อะไรไมถ ูกแลว จะทํากนั ยังไงดีน่ี เห็นขนาดตวั ของมันแลว เปรียบเทยี บกบั เซรมุ เข็มกระจว๋ิ หลวิ ของ นอ ย ผมก็หมดอาลยั ตายอยาก” พรานใหญห นั กลับไปมองยงั รา งของไชยยนั ต ซ่งึ มดี ารนิ น่ังประสานมอื ทั้งสองขา งอยู บนอก จอ งซมึ อยูแ ลว ถอนใจโดยไมรูสึกตวั เขาอยากจะพูดอะไรปลุกปลอบนายจาง แตก็พดู อะไร ไมอ อก ของมนั กเ็ หน็ ชัดกนั อยูแ ลว อากาศในหุบกม็ ืดมนลงไปอกี จนไมส ามารถมองเห็นอะไรไดไ กลนกั แสงสวางกาํ ลงั จะ ลับฟา ไปทุกที อกี ไมก นี่ าทีมันก็จะมดื สนทิ และทกุ ส่งิ ทกุ อยางมันก็จะสะดุดชะงกั ลงเพยี งแคนี้ พรอ มท้งั เสนตายของไชยยนั ต ซึ่งสวรรคเ ทา น้นั ท่จี ะบอกได ชะตาของเขาจะถงึ ฆาตแลว หรอื ยัง ทงั้ สามเดนิ กลบั มายงั รา งอนั สลบไสลของไชยยนั ตอีกครงั้ เหตกุ ารณเ ฉพาะหนามันบบี บังคบั ใหต องพกั เร่ืองอน่ื ไวห มดสิ้นลงเพยี งแคน ี้ นอกจากปญหาฉุกเฉนิ อันหมายถงึ ความเปน ความ ตายของบคุ คลในคณะทีเ่ กดิ ขึ้น “เราตอ งหยดุ พักกันทนี่ ก่ี อนแลว ครบั ” จอมพรานบอก แลว กส็ ั่งใหคนของเขาไปชว ยกนั ลาํ เลียงสัมภาระขาวของทีท่ ้งิ ไวม า จดั เตรยี มทพี่ ักแรมชัว่ คราวอยา งปจจบุ นั ทนั ดว นขึน้ ทนั ที ตรงบริเวณทีเ่ กิดเหตุนน่ั เอง โดยไม สามารถจะขยบั ขยายเลือกทเ่ี หมาะสมใดๆ ไดอ กี ทุกคนแยกยา ยกนั ทาํ งานอยางแขง กบั เวลา หาไม ฟน ปด กวาดจัดทพ่ี ักและกอ ไฟขน้ึ รายรอบ รางของไชยยนั ตถ ูกแบกมาวางนอนราบสงบน่ิงอยูบน ผาพลาสติกท่ปี ูพืน้ บรเิ วณอนั เตรยี มไวเ ปน ทีน่ อน ตา งลมื ความหิวโหยหรอื คิดทจ่ี ะหุงหาใดๆ ทง้ั สนิ้ พากนั กอไฟโชตขิ ้นึ ทง้ั สที่ ิศ ก็ลงนง่ั กอดเขาเจาจุกเฝา มองดอู าการของคนเจบ็ บรรยากาศท้งั คณะเตม็ ไปดว ยความอบั จนตอปญ ญาและสลดหดหู ดารนิ คอยตรวจสอบอาการเตนของหัวใจ และชีพจรอยูตลอดเวลา สีหนาของหลอ น สะทอ นใหทกุ คนท่ีลอมดูอยเู งยี บๆ พอจะอานอาการของไชยยนั ตไดถ กู ตองวาตกอยูในสภาพเชน ไร [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

2005 คร้นั แลว ความมืดก็ครอบงําปา ไวอ ยางสนทิ นอกจากเสียงไฟท่ีกนิ ไมอ ยูในกอง รอบ ดา นเปนความเงียบสงัด ไมไ ดย นิ แมแ ตเ สยี งจักจน่ั เรไร หรือแมลงเลก็ ๆ สักตวั เดียว ใบไมก ไ็ ม กระดกิ ทวา ในความเงยี บอนั ล้ีลับเตม็ ไปดว ยเลศนัยน้ี ทุกคนยอ มจะสมั ผัสไดจ ากประสาทวามี ดวงตาของอะไรชนดิ หนึง่ แอบแฝงคอยจับมองดใู นเงามืดรอบๆ ตวั มันเปน ดวงตาแหงมรณภัยทร่ี อ คอยจงั หวะของมันอยู ซึง่ จะสาํ แดงใหป รากฏออกมาในรปู ใดกส็ ดุ ท่ีจะเดาได เสียงใครคนหนงึ่ ถอนใจเฮือกออกมาเจอื สะอ้ืน และใครคนน้นั ก็คอื ดาริน วราฤทธ์ิ ผู ตลอดเวลานง่ั กมุ ขอ มอื คนเจบ็ ไว เมือ่ หลอ นเงยหนา ขึ้นอยางเซอ่ื งซึม ทกุ คนเหน็ ใบหนา นนั้ ซดี ราว กับศพ “นอย!” เสยี งพช่ี ายอทุ านแหบพรา เหมือนจะถาม เขยบิ ตวั เขา ไปจนชดิ “ชีพจรออนลงทุกท.ี ..” หมอดารินพูดเกอื บจะไมมเี สยี ง “เหน็ จะหมดหวงั เสยี แลวละ คะ พใ่ี หญ” “หมายความวา เซรุม สกัดพิษไมอ ยูงน้ั ร?ึ ” คราวนี้เสยี งของหัวหนา คณะ เกือบจะตะโกนกอง นองสาวกดั รมิ ฝป ากแนน ตอ สกู บั ความรสู กึ ภายในขดี สดุ ทจ่ี ะไมใ หร ะเบิดเสยี งรอ งไหโ ฮออกมา “มัน...มนั เหมอื นจะไมม คี วามหมายเลยคะ พ่ใี หญ อาจเปนเพราะเซรมุ ท่ีผดิ ประเภทกับ พษิ ของมัน หรอื อาจเปน เพราะปริมาณพษิ อนั มากมาย ซงึ่ ทาํ ใหม ฤี ทธ์ไิ ดเ หนอื กวา ” พรอมกบั พูดกระทอนกระแทนยากเย็น ดารินจับแขนของคนเจ็บชูขนึ้ แลวปลอ ยลง แขน ขางน้ันทง้ิ ผลอ็ ยลงในลักษณะออนปวกเปย ก เหมอื นซากทีป่ ราศจากลมหายใจ แลว ราชสกลุ กส็ ิ้น ความอดกลน้ั ลงในทนั ทีนนั้ หนั หลงั ใหร า งของคนเจ็บ มอื ทั้งสองปด หนาปลอ ยเสยี งสะอื้นออกมา ดังๆ อาการของหมอดาริน ทําใหท ุกคนนง่ั ตวั เยน็ ใจฝอลงเหลอื นิดเดยี ว เชษฐายกมือทั้งสอง ขึ้นกมุ ขมบั ไมสามารถเอยคาํ ใดออกมาในวาระน้นั รพนิ ทรเ องกต็ ะลึงตะไล เบิกตาโพลงจับอยทู ่ี รางของคนเจ็บ เขามารูส ึกตวั เมือ่ ฝา มอื ของมาเรยี ฮอฟมันวางลงมาทที่ อนแขนอนั ประสานกอดเขา อยู แลวกาํ แนน พรอมกบั เสยี งกระซิบ “คณุ ควรจะทาํ อะไรสักอยาง ไพรวัลย ฉนั เช่ือเหลอื เกินวา มันจะตองมวี ธิ ใี ดวิธหี น่งึ แกไ ข ภาวะคับขันอนั น้ไี ด ลองคดิ ดใู หดี ไมมอี ิทธพิ ลรา ยกาจของปาใดทีจ่ อมพรานผยู ิ่งใหญอยา งคณุ จะ แกไ มตกหรอก” แววตาอนั กรา นเกรียมแหงผากคูนั้น แลสบแหมม สาวอยางเปดเผยตรงไปตรงมา สัน่ หนา ชา ๆ “ผมสารภาพวา อบั จนตอปญ ญาจรงิ ๆ เมย ไมรจู ะแกไ ขอยา งไร ขนาดเซรุมเอาไมอ ยูก็ หมดสนิ้ กนั แลว ผมชว ยไดแ ตเ พยี งในดานปอ งกันและพิทกั ษภ ัยใหเทานน้ั และในครั้งนี้เปน คราว [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

2006 โชครา ยขดี สดุ ของคุณไชยยนั ต เพราะเหตกุ ารณมันเกดิ ขน้ึ อยางกะทนั หนั เกนิ กวา ท่ผี มจะปองกนั ไว ได สวนในดา นแกไ ขนนั้ ผมไมม ีความสามารถจนนดิ เดยี ว เพราะผมไมใ ชหมอ” มาเรยี องึ้ ไปครู นยั นต าสเี ขยี วเขม ฉายแสงวาวอยางใชค วามคิด ชนดิ ทไี่ มย อมอบั จนตอ ปญญาอยางงา ยๆ หลอ นเปนนักตอ สโู ดยสายกําเนิด ไมเสียแรงสบื เชอ้ื สายมาจากพรานใหญ ปราศจากแววทอดอาลัยทอ แท “มนั จะชว ยผอ นหนกั ใหเ ปนเบาขน้ึ ไดบ า งไหม สมมติวา เราจะแหวะปากแผลใหก วา ง ออกไป ปลอ ยใหเ ลือดไหลมากๆ ออกมาทางบาดแผลน้นั ซึง่ อาจเปน การถายพษิ ออกเสียบา ง” “ถา นั่นเปนวธิ ที ี่ถกู ตอ ง ผมคิดวา หมอดารนิ คงจะทาํ เสยี แลว อยา ลืมวา เธอเปน ศัลยแพทย ดวยตวั เอง” เขาตอบอยางระมดั ระวงั ทนั ใดนัน้ คะหยน่ิ กค็ ลานเขา มา เอยข้ึนดว ยเสยี งหาว ทาํ ลายความเงยี บงนั ของทกุ คนข้ึน วา “คะหยน่ิ มยี าแกพ ิษยางนอ ง ถา พรานใหญเห็นดว ย คะหยนิ่ จะลองเอายาแกพ ษิ ยางนองดูด พิษตะขาบทแ่ี ผลของนายปน โต” คําพดู ของอดตี นายบา นหลม ชาง ทําใหทกุ คนหันขวบั มาเปน ตาเดยี วอยา งเพงิ่ นกึ ขึ้นมาได เริม่ จะมองเหน็ แสงสวา งแหง ความหวงั ข้ึนบางจากความมดื มนทกุ ดาน “เออ จรงิ ซินะ นีพ่ วกเราลืมกนั เสยี งอยางสนิททเี ดียว จดั การเรว็ คะหยน่ิ บางทียาของเจา อาจชวยชวี ิตนายปน โตข้นึ มาได” เชษฐาพูดมาเรว็ ปรอื๋ จอมพรานหนั ไปตบไหลเจานกั เลงโตหลม ชา ง พรอมกบั พยกั หนา เปนความหมายอนุญาตมาอกี คน คะหยนิ่ จึงกระวีกระวาดดําเนนิ การเยียวยาตามแบบฉบบั แกพษิ ยาง นองของมนั ในทันทนี ั้น ทามกลางลอ มดูและภาวนาเอาใจชวยของทกุ คน ไมก อี่ ึดใจหลังจากน้นั บาดแผลรอยเข้ียวตะขาบดง ทบี่ รเิ วณขาของไชยยันตก็ถกู พอกไว ดว ยวานดดู พษิ อนั เปนลกั ษณะเดยี วกบั ที่ไดเคยชว ยชวี ติ สางปาไวแ ลว จากพษิ ธนชู ุบยางนองของ สางเขียว แลว ตา งก็เฝา รอคอยเวลาอนั จะเปน เครื่องพสิ จู น ดว ยหวั ใจเตนระทกึ กระวนกระวาย บุญคําจุดธูป 15 ดอก บานบานศาลกลา วตอ เจาไพรตามคตขิ องแก ปกไวท เี่ นินปลวกลูก หนึง่ มาเรียสวดมนตวิงวอนพระเจา สวนเชษฐาและดารนิ ระลกึ ถงึ อาํ นาจพระพทุ ธคณุ อาราธนายดึ เปนท่ีพึ่งในยามคบั ขนั อบั จน แตละนาทผี านไป มนั เชอื่ งชาเสียเหลือประมาณในความรูสกึ ของทกุ คนยามน้ี ตา งนึกคดิ กันไปสารพดั ทวา เปา หมายยอ มไปรวมจดุ อยูท่ภี าวนาขอใหไ ชยยนั ตร อดปลอดภัยจากหัตถมัจจุราช ทเ่ี อื้อมเขามากมุ อยูในขณะนี้ แลว ก็หวนนกึ ไปถึงเหตกุ ารณทเ่ี กดิ ขนึ้ ดว ยความพรน่ั พรึงสะดงุ ใจเรน ลบั “เรากวดตามหลังแงซายมาหลัดๆ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

2007 หัวหนา คณะพมึ พําเหมือนจะกลา วกับตนเอง แววตาเหมอลอย “ทนั ทีนั้น มันก็หายไปอยางลึกลบั โดยไมม ีรอ งรอย แลวไอสัตวร า ยนา เกลียดทสี่ ดุ ก็ พรวดพราดออกมาเลนงานไชยยนั ตเหมือนจะเตรยี มรอคอยอยแู ลว มนั แปลวา อะไรกันน”่ี ไมเพยี งแตเ ชษฐาเทา นนั้ แมร พนิ ทร ไพรวัลย กก็ ําลังขบคดิ ใครครวญอยใู นปญหาลลี้ บั ขอนีอ้ ยเู ชน กนั “เหตุบงั เอิญประจวบเหมาะ หรือวาแงซายลอเราใหเ ขาไปสูค วามตาย” มาเรยี เปรยลอยๆ แทรกความเงียบงนั ขน้ึ อกี คนหน่งึ “แลวแงซายละ หายไปไหน พวกเราจงึ ไมไ ดคิดวา เขากลายรางเปนตะขาบตรงเขา ทาํ ราย ไชยยนั ตไมใ ชห รือ ซากของมันอันแสดงถงึ วาเปนอินทรียข องสัตว ยงั เปน พยานหลักฐานท้ิงใหเ หน็ อยนู ่นั ” ดารินเอย แผวเบามาบาง ทุกส่งิ มนั แฝงเงาอยูใ นปรศิ นาอนั เต็มไปดว ยความคลางแคลง และสยองใจ รพนิ ทร ไพรวลั ย นงิ่ เงยี บ ไมเอย คําใดออกมาทงั้ สน้ิ นั่งเหยียดเทา หลังพิงกอ นหนิ ตา มองเวิ้งวา งออกไปสคู วามมดื ของปาใหญเบ้อื งหนา เหมอื นจะเขา ฌาน ปลุกเรียกวญิ ญาณของปาดง พงไพรใหเ ขามารวมจุดและเฉลยรหสั ของมันออกไปดว ยตบะของจอมพรานผูย ่ิงยง ปจ จบุ นั ทนั ดว นน้นั เอง เขาก็ตนื่ จากภวังคส ะดุงพรวดพราดขน้ึ เพราะเสยี งรอ งแหลมของ ดารนิ ซึ่งสดับไมไดว าหลอ นรอ งออกมาเชน ไร ทวาความหมายของมนั อยูในทางรายมากกวาทางดี พรวดเดยี วพรานใหญเ ผนเขาไปถงึ รางของไชยยนั ต ซงึ่ ดารินกําลังลมื ตาโพรงจอ ง โดย กมุ มอื ของคนเจบ็ ไว มาเรยี กก็ ระโจนเขามาพรอ มกนั จากแสงไฟในกองใกลๆ และจากตะเกียงแบตเตอรท่ี ีเ่ ชษฐาเปดทิ้งไว ใบหนาขาวซีดของ อดีตนายทหารปน ใหญ บดั นเี้ ปลย่ี นมาเปน สมี ว ง มองเหน็ อยางถนดั ไมเพียงแตหนาเทาน้นั รางกาย สว นอื่นๆ ก็เชน เดียวกนั มนั ดเู หมอื นจะคอ ยๆ คลาํ้ มืดลงไปทกุ ขณะ นน่ั คือ สัญลกั ษณแ หง มฤตย!ู ! “ไชยยนั ต! ” เชษฐาตะโกนสุดเสยี ง ผวากอดรางของเพ่ือนรวมตายไว ดารนิ เปน ลมหนามืด รวงฟุบลงไปเกือบจะฟาดกบั แงห ิน หากแตม าเรยี ตวดั แขนรบั ไว ทัน สวนรพนิ ทร ไพรวัลยต วั แขง็ ประหนง่ึ ถกู สาปใหเปน ทอนหนิ หวั ใจเหมอื นจะหยุดเตนลงไปในบดั นัน้ ... [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee