เพชรพระอุมา เล่ม9 จอมผีดิบมันตรัย

1847 ของดาริน ผูตามติดอยูเบ้อื งหลงั โชคดเี หลอื เกินทีไ่ ชยยันตซ ึ่งตามมาเปน บุคคลท่ีสาม และอยใู น ระดับต่ําลงไปกวา ดารนิ เหลอื บขนึ้ ไปเห็น เขาทิง้ ไรเฟล...โจนออกไปกางแขนรับไว รา งของแหมม สาวรอ นลงมาปะทะเตม็ แผน อกของอดตี นายทหารปนใหญ และถกู รวบไวแนนในวงแขน หลอน เองกก็ อดยึดเขาไวเ ปน หลกั นาํ้ หนกั ตัวท่ีทมุ ลงมา...ทาํ ใหไ ชยยนั ตผงะถอยรูดเสียหลักไปอีกคน แต ยงั กอดกนั ไวแนน เชน น้นั บงั เอิญตดิ ซอกหินทข่ี ้นึ ขวางไวเสยี กอ นทจ่ี ะหลดุ รว งลงไปในเหวตน้ื ๆ ริมทาง ท้ังคูล มกล้งิ ลงไปกองอยดู วยกนั ตรงซอกหินนนั่ เอง รางของมาเรยี ทับอยูเ บอ้ื งบน “ไชยยนั ต! คณุ เปน อะไรหรือเปลา?” มาเรียรอ งละลา่ํ ละลกั ขณะที่รวบศรี ษะของเขาไว ทรวงอกของหลอ นยงั ทบั อยูบนอกเขา ตาสเี ขียวเบกิ โพลงอยา งตกใจ ใบหนาหางกันชวงคบื ไชยยนั ตแ ยกเข้ยี วครางอูรสู ึกเสยี วปลาบที่ ศีรษะทางดา นหลัง ยกมอื ข้นึ กุม ปากกบ็ อกวา “ไมเ ปน ไรหรอก คณุ ละ?” “ฉนั ไมเ ปน อะไรสกั นดิ เดยี ว แตรูสกึ วาคณุ จะเจบ็ ...” แลว หลอนกพ็ ลกิ ศรี ษะเขาขนึ้ ดู พรอ มกับรอ งลน่ั ออกมา “เลือด! โอ!...กอ็ ด...” เลือดจากศรี ษะของเขา ตดิ อยทู ่ีฝามืออันสั่นเทาของหลอน ไชยยันตสูดปากเบาๆ คลําแลว ยกมือขึน้ มาดบู า ง ขณะนนั้ เอง เชษฐากบั ดารนิ ก็กระโดดกลับลงมา รอ งถามล่นั ตรงเขามาชวยกนั ฉดุ ทงั้ สองขน้ึ นั่ง “หัวแตก คงจะกระทบแงห นิ ตอนทล่ี ม ลง” ดารินพดู โดยเร็ว ภายหลงั จากตรวจบาดแผล มาเรียหนา ซีด อทุ านเสียงสนั่ ดวยความ ตกใจ ใชผา เชด็ หนาประคบเชด็ เลือดใหเ ขา แตไชยยันตรบี ลุกขนึ้ ยนื โดยเรว็ หัวเราะออกมา “อยาตกใจไปเลย ผมไมเ ปนไรมากนักหรอก แคหวั แตกนิดหนอยเทา นัน้ ” “คณุ หวั แตกเพราะฉนั แทๆ ใหฉนั ดบู าดแผลคุณเถอะคะ ” “ผมหวั แตกแคน ี้ ยังดีกวาท่ีคณุ จะหลนลงไปคอหักขางลาง อยา กังวลไปเลย นิดหนอย เทา นั้น ออกเดนิ ทางตอไปดกี วา มันรอ นเต็มท.ี ..ถึงทีพ่ ักเสยี กอ นแลว คอ ยจัดการกบั มนั ” เชษฐาโคลงศรี ษะชาๆ บน พําเตอื นใหท กุ คนเดนิ อยา งระมัดระวงั เมือ่ สังเกตเห็นไชยยันต ไมไดบ าดเจ็บอะไรนกั ก็บอกใหเ ดินตอ คราวนเ้ี ขาออกนาํ หนา ไปเปน คนแรก ดารินตามหลังพ่ชี าย เปนคนทส่ี อง หลอนเร่มิ ใชค วามระมดั ระวงั เพมิ่ ขึ้นอีก สว นมาเรยี น้ันไตอยใู กลชดิ กบั ไชยยนั ตอ ยา ง เปน หว ง เพราะยงั ไมแ นใจวาเขาจะไดรับบาดเจ็บมากนอยเพยี งไรในการปองกนั หลอนไวเ มื่อครนู ี้ จึงคอยระวังเปน พเ่ี ล้ียงให ระยะ 20 นาทีทบ่ี กุ บ่นั กนั ขน้ึ ไปตามรอยทร่ี พินทรลว งหนา ไปกอน ท้ังส่มี ีความรสู ึกวา มันเปน ระยะเวลาอันยาวนานสกั รอ ยปก ไ็ มปาน ในท่ีสุดก็บรรลุถึงบริเวณพื้นราบไหลเ ขาตอนหน่งึ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1848 ปา ดูจะเขยี วสดข้นึ หนทางนน้ั ขนึ้ มาบรรจบกบั ดานชางเกา ๆ ทต่ี ัดไปในระหวา งปาพลวง สลับไป กับพงเถาวัลยร กทบึ และไมใ หญ เสียงจกั จ่นั ที่ไมไ ดย นิ กันมานาน ตลอดระยะการเดนิ ไตขนึ้ มาตามปาไผอ ันกรอบเกรยี ม เรม่ิ ดงั แซ หัวหนา คณะยนื งงอยคู รเู ดยี ว กส็ งั เกตเหน็ รอยเอามีดฟน ตน ไมไ วเ ปนเคร่ืองหมายนาํ ทาง จงึ ออกสาวรอยไป อดึ ใจใหญต อมากม็ องเหน็ ควนั ไฟโขมงขนึ้ มาจากพมุ ไมตอนหนงึ่ รพนิ ทร ไพรวลั ย กบั สางปา นง่ั คอยกนั อยทู ่นี น่ั กอ ไฟไวค อยทาพรอมแลว ตาํ แหนง น้ัน เปนบริเวณแหลงน้าํ ท่ีมนี าํ้ ไหลซมึ ออกมาจากซอกหนิ ขังอยูในแอง เลก็ ๆ ตื้นประมาณศอกเดยี ว และกวางไมเ กนิ 3 ตารางวา มรี อยกวางกบั หมูลงกนิ ยาํ่ ไวสบั สนเต็มไปหมด สา งปากําลงั จดั การอยู กบั ตัวนมิ่ ซึ่งบดั นล้ี อกหนงั ออกเรียบรอยแลว สวนรพนิ ทรต ง้ั น้ําตมกาแฟในหมอ สนาม...กําลัง เดือด สงกลิ่นหอมฉยุ ความออ นระโหยโรยแรง แทบวา จะกา วขาตอ ไปมไิ ดข องคณะนายจาง บรรเทาลงไดด ว ย กาแฟทพี่ รานใหญเ ตรียมตมไวคอยทากอนแลว และรินแจกจายใหทนั ทเี มอ่ื ทง้ั สีท่ ้งิ กาย และนอนแผ ขณะที่กะปลกกะเปลยี้ มาถงึ พอพวกลกู หาบแบกสมั ภาระเสบยี งตามมาทัน ก็เริ่มการหุงหาขน้ึ “มาถึงนานแลว หรือ?” เชษฐาถาม “ก็พอกาแฟเดอื ดพอดคี รับ” พรานใหญตอบยม้ิ ๆ มองดูสหี นา อันขะมกุ ขะมอมอดิ โรยของทุกคน “ขอโทษท่ตี ามขนึ้ มาชาไปหนอย เกิดเอก็ ซิเดนซข ้นึ หลายคร้ัง” หัวหนา คณะบอกใหเ ขาทราบในสงิ่ ทีเ่ กดิ ขนึ้ รพนิ ทรมีสหี นาตกใจเลก็ นอย สอบซักถาม ทกุ คน แลว วา “ตองระวังหนอ ยครบั ทางมันเปน ดนิ รว นปนกรวดเพราะเปน ทางนํ้าไหล บางทมี นั ก็ชนั มาก บางทกี ็ชนั นอ ย ทส่ี ําคญั กค็ ือ เราเดินไตข ้ึนมาตลอดระยะหลายชวั่ โมง ทําใหกาํ ลังขาลา พลาด เสียหลักงา ยๆ ปนหนาผาชนั ๆ ยังจะดีเสยี กวา เพราะนน่ั เราใชความระมัดระวังกนั อยา งเต็มที.่ ..แตไ ต เนนิ แบบนเี้ รามองขามมนั ไปเสยี ผมเองก็ลมหลายครงั้ เหมอื นกนั เหยยี บลงไปนกึ วา มนั จะแขง็ พอ มันกลับทลายพังลงทาํ ใหเสยี หลัก” “ทาํ ไมถงึ เดนิ หนี ทง้ิ มาเสียฉบิ ไมร อกันบาง?” ดารินถามดวยนา้ํ เสียงตดั พอ “เพราะพวกเราเรงท่จี ะเดนิ ตามคณุ ใหท ันนะซิ ถงึ ไดเ กอื บ ตกเขากันหลายครง้ั ” “ผมเหน็ วาเปน ทางทพี่ อจะตามไดอ ยางสะดวก แลว ก็ไมมอี ะไรนอกจากแดดรอ นอยาง เดยี ว ก็เลยลว งหนามาตม กาแฟไวใ หก อน” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1849 บาดแผลท่ศี รี ษะของไชยยนั ต โดยการวนิ จิ ฉยั ของดาริน ไมมอี ะไรจะตองทาํ มากไปกวา เอาทงิ เจอรแ ตะ ซ่ึงมาเรียเปน คนแตมยาใหอ ยา งประคับประคอง ปากก็พราํ่ พดู ในเรอื่ งทเ่ี ขาตองเจบ็ ตวั เพราะหลอ น ไชยยันตข อรองไมใ หห ลอ นเอยถึง ภายหลังจากกนิ อาหารเสร็จ และน่งั พกั สบู บุหรี่ รพินทรก ็งัดเอาแผนทขี่ ึน้ มาดูอีกครงั้ “เรากาํ ลังตัดทวิ เขาใหญทางตะวนั ออกเฉียงเหนือของเขาหวั แรง ครบั ...” เขาบอกอยางไตรตรอง แหงนหนา ดูทิศทางของตะวัน และเอาเข็มทิศออกมาเทยี บเปน ครง้ั แรก “ถา พนเขาลกู น้ีกจ็ ะลงทุงโลงอันกวา งใหญ ผานปา แดงแลวก็เขาเขตนรกดํา แตผ มเกรงวา ...พรุงน้ีเราจะพน เขาลกู น้ลี งถงึ ทุงหรอื เปลา กไ็ มท ราบ แลวสงสัยวาแหลง นา้ํ จะหาไดย ากในทงุ น้ี ภมู ิประเทศมนั แหง แลง เหลอื เกนิ ” “คุณเคยผา นทงุ ราบกับปา แดงตอนนม้ี ากอ นแลว ไมใ ชหรอื ใชเ วลาเดินสักกวี่ นั กอ นถงึ นรกดํา” หวั หนา คณะเปน คนถามข้นึ ขณะท่ีคนอน่ื ๆ นิ่งฟง “ผมเคยผา นทงุ โลง บริเวณนม้ี ากอ นแลว ก็จรงิ แตตดั ไปทางดานตะวันตกพงุ เขา หาลาํ นาํ้ สาละวิน เทากบั เปน การผานบริเวณพ้นื ทใี่ นตอนนีไ้ ปเพยี งเสย้ี วเดยี ว ถึงเชน นัน้ กย็ ังใชเ วลาเดนิ ถึง วันคร่ึง แตต ามแผนทข่ี องมังมหานรธาช้ใี หข ึ้นเหนือ อนั หมายถงึ วา เราจะตองตดั ไปตามสว นกวา ง ทสี่ ดุ ของทงุ ราบอนั แหง แลงแหงน้ี ผมยงั กะไมถูกเหมือนกนั วา จะใชเ วลาเดนิ สักเทาไหร” กลา วจบ เขากห็ นั ไปตะโกนเรียกแงซายเขา มา พดู ซบุ ซิบปรกึ ษาอะไรอยคู รู ก็หนั มาทาง คณะนายจาง กลาวตอมาวา “ตอนทแ่ี งซายตามหลงั คณุ ชดไปคราวนน้ั ตดั ไปทางตะวนั ออกเฉยี งเหนือ เหน็ บอกวา เดินสองวนั ครึ่ง แตเ ปน การเดินอยางฝเ ทาของแงซาย ระยะทางทแ่ี งซายเคยไปแลวทชี่ บี้ อกในแผนที่ ผมกะวาคงไมห างกันเทา ใดนัก เช่อื วา เราใชเ วลาเดนิ สวี่ นั เปนอยา งสงู ” “กไ็ มเทาไหรเ ลยน”่ี ไชยยนั ตวา พรานใหญหนั ไปมองหนาแลว ยิ้มเลก็ นอ ย “ครับ ไมเ ทาไหรเลย ถา เราเดินกันในภมู ปิ ระเทศอยางท่ีเคยผานกันมาแลว คือสามารถหา แหลง น้ําได แตอยา วา แคส ่วี นั เลย ตอใหว นั เดยี ว ถาไมม นี ้ําสักหยด มันก็นาด.ู ..เพยี งแตไตเ นนิ ปา ไผ ตายซากข้นึ เขาลูกนี้มาครึง่ วนั เทา นน้ั คณุ ไชยยนั ตกค็ งเหน็ แลว วา มนั ทารณุ แคไ หน ความแหง แลง ของปา ความระอุอา วของพระอาทติ ยอ ยา งเราเสยี แทบกรอบ สาํ หรบั ทุงราบขา งหนา ท่เี ราจะผา นไป นี่ ผมวา มันจะยิง่ กวานีส้ ัก 20 เทา เปนอยา งนอ ย” แลวเขาก็เอากา นไมเ ลก็ ๆ ชลี้ งไปในแผนทเี่ กา แกโ บราณ อันเปน ตนฉบับเดิมท่ีไดร บั มอบ จากเนวนิ นกั แสวงโชคชาวพมา เปรียบเทยี บกับแผนที่คดั ลอกใหมฉ บบั ทแี่ ปลออกมาแลว [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1850 “ดูน่ซี ิครบั คนเขยี นแผนทไ่ี วเ องคือมงั มหานรธากย็ ังตงั้ ชอื่ ทุงราบแหง น้ีไวว า ‘ทุงมรณะ’ นามของมนั กบ็ อกชดั อยแู ลว วา หมายถงึ อะไร” ทัง้ คณะน่ิงเงียบกนั ไปชว่ั ครู มาเรียจงึ ทาํ ลายความเงยี บขนึ้ วา “ถาแงซายเคยผานไปกอ นได เขาก็ควรจะบอกเราไดเชน กันวาอะไรเปน วธิ ีของเขา” ทกุ คนเปลี่ยนสายตาไปจับอยทู ่ีจอมพเนจร พรานใหญต อบมาแทนวา “ยกเวน จากความทรหดอดทนเปน พเิ ศษแลว แงซายใชว ธิ นี อนในเวลากลางวัน และออก เดนิ ทางตดั ทงุ มรณะนไ่ี ปในเวลากลางคนื ในยามกลางคนื น้นั ทาํ ใหไ มร อ น และผอนคลายความ ออนเปลย้ี ลงไปไดบา ง ย่งิ กวา นนั้ ยังบรรทกุ นาํ้ ตดิ หลงั ไปเทาท่ีจะนําไปได” เชษฐากบั ไชยยนั ตหนั ไปสอบซักแงซายอยคู รู แลวก็บอกวา “ถา จาํ เปนจริงๆ เรากต็ อ งทําวิธเี ดียวกับแงซาย พอคํ่ากอ็ อกเดนิ ทาง พระอาทิตยขน้ึ กพ็ กั นอน” “โธ! พ่กี ลางหนอพ่ีกลาง ชา งบากบนั่ มทุ ะลดุ วยความหลงผดิ อะไรเชน นี”้ เสยี งดารนิ รําพงึ แผว เบา เศราๆ ตางตกอยูในความเงียบกันไปอีก สายตาอันเยือกเยน็ กราว แกรงของจอมพรานเบนจบั มาทน่ี องสาวคนสวยของนายจาง รมิ ฝป ากคูนนั้ ปรากฏรอยยมิ้ นอยๆ “ในสายตาของปถุ ชุ นท่วั ไปแลว ยอมเหน็ วาการบกุ บนั่ เดนิ ทางในคร้งั นข้ี องคุณชด ประชากร มที างตายถึง 99.99 เปอรเซ็นต แตน น่ั แหละครับ ลูกผชู ายเลอื ดขน เสยี อยาง ผมเองถงึ แม จะไมเหน็ ดวย ก็ยังจําตองยอมรบั นบั ถือยกยอ งในนํา้ ใจสขู องคณุ ชด มนั เปน ความกลา หาญเด็ดเดย่ี ว อนั สบื เน่ืองมาจากความกดดนั บางสง่ิ บางอยาง ซ่ึงไมม ใี ครรูไ ดนอกจากตวั คณุ ชดเอง และในขณะน้ี พวกเราทงั้ หมดท่ีมากนั นี่ กต็ กอยใู นลักษณะเดียวกนั กบั คุณชดนนั่ เอง เพยี งแตว า วตั ถุประสงคและ แรงบนั ดาลใจผิดกันไปคนละอยา งเทา นั้น คุณชดไปเพอื่ แสวงโชคที่เลือ่ นลอยเหมือนอยูใ นหว งฝน สว นเราไปตามหาตัวคณุ ชดอีกทีหนง่ึ ” “และมนั กเ็ ล่ือนลอยเหมอื นอยใู นหวงฝนเชนเดียวกนั !” เชษฐาพมึ พํา ดวงตาท้ังคหู รลี่ งอยางขมข่ืนปวดรา ว อดึ ใจตอ มา กบ็ งั คบั ทกุ สง่ิ ทุกอยา ง เปน ปกติ กลาวถามเปน การเปนงานตอ มาวา “ทางเดนิ ตอ ไปของเรา กอนจะพกั คาํ่ นี้ เปน อยางไรบาง จะไตขนึ้ สูงอกี ไหม?” รพินทรจ ับปลายคาง มองนง่ิ ๆ อยูในแผนที่ แลว เงยขน้ึ กวาดตาสํารวจไปรอบดานอยคู รู “ชว งแรกนเี่ ดนิ สบายหนอ ยครับ เพราะเราจะเลาะไปตามไหลเ ขา ตอ จากนัน้ กจ็ ะขนึ้ สูง อกี พกั แตผมคดิ วา เราอาจตองนอนพักกนั ในระยะทเ่ี ดนิ ออ มไหลต อนน้ีแหละ คงยังไมทันไตข ึน้ หรอกเพราะจะตอ งค่าํ ลงกอน” มาเรยี ขอแผนทีโ่ บราณจากเขาไปดู ซบุ ซบิ สอบถามอะไรอยูกบั ดารนิ พักหนง่ึ จึงเอย ขึ้น เปน การเปรยขอความเห็นวา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1851 “ถงึ แมวาแผนท่นี จี้ ะเขยี นขน้ึ ดว ยมือของคนท่ีตายไปแลวเมอ่ื สี่รอยปก็ตาม แตฉนั คดิ วา มันควรจะตองเปนเอกสารสาํ คัญชน้ิ หนงึ่ ในทางภูมศิ าสตร ถาหากวา มนั ไมไดถูกเขยี นขึ้นดว ยการ ยกเมฆหรือวาเปน เพยี งแคล ายแทงโกหกพกลมทใ่ี ครอุตรทิ าํ ข้นึ เพ่อื หลอกเลน ทนี ส้ี มมติวา โดยเรา มีแผนที่ฉบบั นี้อยูใ นมอื แตแ ทนทจ่ี ะมาเดินบุกบนั่ ฟน ฝา ความกนั ดาร และภัยจากธรรมชาตริ อบ ดาน จนแทบไมม คี วามหวังวา จะไปถงึ เปาหมายได เราเปลีย่ นมาเปน เดนิ ทางอากาศ เฮลิคอปเตอร สกั ลาํ หน่งึ หรือมิฉะนน้ั กเ็ ครอื่ งบนิ สาํ รวจสักเคร่อื ง มันจะชว ยใหเ ราสะดวกขนึ้ กวา นี้สกั พนั เทา ไหม ยน ระยะทาง ทุน เวลา และปลอดภยั กวา ?” “ก็เปน เหตุผลที่นาคิดเหมือนกัน...” ผูเอยตอบความสงสยั ของมาเรยี ขึ้นอยางแชม ชา คอื ราชสกุลหนมุ หวั หนาคณะ ใบหนา ของเขาปรากฏรอยยม้ิ ขรึมๆ “และพวกเราทกุ คนท่มี านี่ กล็ ว นคดิ ตลอดจนปรกึ ษากนั มากอนแลวทัง้ สิ้น แตเ ห็นวา มัน เปน ส่งิ ทีเ่ ปน ไปไมไ ด” “ทาํ ไมหรอื คะ พ่ีใหญ?” มาเรียขมวดคว้ิ ถามโดยเรว็ อยางแปลกใจ “มนั เปนงบประมาณทีม่ ากมายเกนิ ไปหรอื อยางไร ในเมอื่ ฉันก็เหน็ อยแู ลว วา คณะของพ่ี ใหญล งทนุ ลงแรงกันทุกอยาง แมกระทั่งยอมเอาชวี ิตเขาเสีย่ ง คาใชจ า ยท่เี ดนิ ทางมาน่ีมันก็ไมไ ด นอ ยไปกวา การที่จะเชาเครอ่ื งบนิ สักเคร่อื งหนงึ่ เลย” “ตรงขาม ท่ีเราบุกบนั่ เดนิ ทางกันดว ยเทา มาน่ี มนั หมดเปลืองเสยี ย่ิงกวาเชาเครอ่ื งบนิ เสยี อกี เหตผุ ลที่ทาํ ไปไมไ ดก ็คือ แผนท่ขี องมังมหานรธาฉบบั นี้ ไมใชเ อกสารทางภมู ศิ าสตรอ ยางที่คณุ เขาใจ เทือกเขาพระศวิ ะ ทเ่ี รากําลังมุงหนา ไป ไมเ คยปรากฏมอี ยใู นแผนทีท่ างภมู ศิ าสตรใดๆ ใน โลกทง้ั สน้ิ สมมติวา เราจะเรียกเอกสารโบราณชน้ิ นว้ี าเปน ‘แผนท’่ี คณุ ก็ตอ งเขา ใจดว ยวา ผูทาํ แผน ทีฉ่ บับน้ี ไมใ ชอยบู นอากาศ เขามองออกไปเหน็ ภาพหรือกระทบกบั ความรสู ึกเชน ไร เขาก็เขยี น ระบุตาํ แหนง เปาหมายนนั้ ๆ ออกไปตามสายตาเหน็ และความรูส ึกทีไ่ ดร บั เมอ่ื เรามุงไปตามเสนทาง ท่ีเขาเคยไดผ า นมากอ นและเขียนไว เรากต็ องมองใหเ หน็ อยางทเี่ ขาเหน็ มากอนแลว นน้ั ดวย ยก ตวั อยางเชน ในแผนทฉ่ี บับนี้ระบวุ าเขาหวั แรง ถาเราไมผ านหลมชางหรือไมไดย ืนอยทู ห่ี ลม ชาง เรา จะมองไมเหน็ ภเู ขาลูกน้ีเปน รูปหวั แรงตามทีเ่ ขาระบุไวเ ลย คุณจะเหน็ ไดว า ...ถา เราเดนิ ผิดเสน ทาง ของเขานิดเดยี ว เราจะคน หาเปา หมายของเขาไมพบตามทแ่ี ผนที่ไดร ะบุไว น่ีเพียงแตจ ุดแรกที่ ยกตวั อยางมาใหเ ห็นเทา น้ัน และจดุ หมายตอๆ ไปตามลําดบั นั้นอีกละ เราจะตองพยายามคน หาให พบเปนระยะไป ตามทีห่ มายทเ่ี ขาระบุ และนน่ั คอื การมุงไปสูเปา หมายที่เราตอ งการ ถา เราใช เครอ่ื งบินสํารวจมองลงมา เราจะไมรูเรื่องอะไรเลย และแผนทฉี่ บบั น้ีกใ็ ชก ารอะไรไมไ ดจ นนิด เดียว อีกประการหน่ึง สถานท่ีในปา ลกึ มนั เปนสถานท่ีซึง่ ไมส ามารถจะสํารวจคนกันไดโ ดยทาง อากาศ ยกเวน แตว าแผนทท่ี างภูมิศาสตรจะทําขน้ึ ไวถูกตองกอนแลว ยิ่งกวา น้ัน มนั ยงั เตม็ ไปดว ย [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1852 ความล้ลี บั อาถรรพณ เปนสงิ่ มหัศจรรยเ กนิ ความคาดหมาย เทือกเขาพระศวิ ะนัน้ มงั มหานรธาไดท ํา เปน ลายแทงเสน ทางไวใ หเ พื่อเปนการเดนิ ไมใ ชใหเ หาะไป เมอ่ื เราจะมงุ ไปใหถ ึง เราก็ตอ งเดนิ ไป ในลักษณะเดยี วกับเขา ยกเวน แตว า เราสามารถจะรูตําแหนง แหงทไี่ ดแ นน อนโดยทางภูมิศาสตร สากลวา มันเปน เทอื กเขาใดแนน ั่นแหละ เรากใ็ ชเ ครือ่ งบินตัดทางไปได แตน ใ่ี ครจะบอกเราไดว า ภูเขาที่ปรากฏอยใู นแผนท่ที วิ ใด คือภเู ขาทม่ี ังมหานรธาเรียกวา เทือกเขาพระศวิ ะ” มาเรยี เมม ริมฝป าก สหี นา ใครครวญในคาํ พดู ของเขา แลว กมศีรษะลง “ฉนั เพงิ่ เขา ใจตามท่พี ี่ใหญพดู เดย๋ี วนเี้ อง นแี่ ปลวาเราฝากความหวงั ทุกสิ่งทุกอยาง ไวใ น แผนทโ่ี บราณนอ้ี ยา งเดยี วเทา น้ันหรอื ?” “มนั ไมม ีอะไรจะใหเราหวงั ไดม ากไปกวานอ้ี กี แลว เรารวู า นายชด หรืออนชุ ามุง หนาไป เทอื กเขาพระศวิ ะ สว นแผนทฉ่ี บับนช้ี เ้ี สนทางนีใ้ หแ กเ รา พระเจา เทา นนั้ ทจ่ี ะทรงรไู ด และน่นั เปน ความหวังข้ันตอไปของเราภายหลงั เมอื่ ถึงเขาพระศิวะแลว” ไชยยนั ตล วงเอาแผนทีส่ ากล แสดงภมู ปิ ระเทศเอเชยี ท้ังหมด ออกมาจากสมดุ บนั ทกึ ประจําวนั ท่เี ขาเรยี กวา ‘ปูมเดนิ ทาง’ ของเขาคล่ลี งกบั พนื้ เพง พินิจดูอยา งละเอียดถถ่ี ว น แลวขอลาย แทงโบราณแผน นั้นมาวางเทยี บ ตาของอดีตนายทหารปนใหญเ ปนประกายดว ยความคดิ บาง ประการ แลวเขากโ็ บกมอื เรียกทกุ คนใหรมุ ลอมเขามา “ฉันคิดวาฉนั พอจะมองเห็นอะไรบางอยางแลว โดยการเปรียบเทียบแผนที่สากลฉบับน้ี กบั ลายแทงโบราณ” “ทาํ ไม แกเหน็ อะไรหรือ ไชยยันต?” เชษฐาจอ งหนา อยางสงสัย ไชยยนั ตด ดี นว้ิ โดยแรง เมม ริมฝป ากเปน เสน ตรง “เรานา จะสันนษิ ฐานไดแลว วา เทอื กเขาพระศิวะอยูทไี่ หน ถึงแมจ ะไมตรงทน่ี ัก มนั ก็ ควรจะใกลเ คียงเขา ไปและจรงิ อยู น่อี าจเปนแตเพียงการคาดคะเน แตกเ็ ปน การคาดคะเนที่ วางรากฐานอยบู นเหตผุ ลพอสมควรตามความรูส กึ ของฉัน” “เธอวา มันควรจะอยทู ่ไี หน ในแผนทีส่ ากลฉบับน้ัน?” ดารนิ ถามโดยเร็ว เตม็ ไปดว ยอาการตน่ื เตน พิศวงจองตาเพือ่ นชายอยางคลางแคลง ไชย ยันตอ ัดควันบหุ รลี่ กึ แลวชี้นว้ิ ลงไปบนแผนที่สากลของเขาฉบบั นนั้ ใหท ุกคนดู “นี่ ควรจะเปน บริเวณนี้แหละ ในกลางปา ลกึ ทา มกลางขนุ เขาลอ มรอบดา นท่ีใดทหี่ นึ่ง ถา ไมใชเ ขตไทยกจ็ ะตองเปน เขตวา หรอื มฉิ ะนน้ั กเ็ หนอื ข้ึนไปอีก แถบยูนาน” “แกเอาเหตผุ ลอะไรมาเปน ขอ สันนษิ ฐาน?” หวั หนาคณะถามตํา่ ๆ สหี นา ของเขาสอแววท่งึ “แนวลํานํา้ สาละวนิ น่ียังไงละ เราเปรยี บเทยี บลํานํ้าสาละวนิ ในแผนทสี ากลฉบบั น้ี กบั ที่ ปรากฏอยูใ นลายแทงนี่ ขนุ เขาพระศวิ ะในลายแทงอยทู างดา นเหนอื ของแมน ํ้า เฉียงไปทาง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1853 ตะวนั ออกประมาณ 10 ดกี รี ซ่งึ ตามแนวทางนี้ มันเปน เสนทางทม่ี งุ ขึน้ ดา นเหนอื ของสหภาพพมา ถา เราขดี เสน จะพบวา มนั ผา นเขตฉานเขตวา เร่อื ยขนึ้ ไปบนประชิดพรมแดนจีนตอนใต. ..ยูนาน น!ี่ ” เสยี งมาเรยี ผวิ ปากหวอื เชษฐาตาสวา งวาวขึ้น จองนงิ่ อยยู ังเปา หมายในแผนทอี่ ยางมอี ะไร สะดดุ ใจตามคาํ พดู ของสหาย สว นดารนิ ตะครุบแผนทีท่ ั้งสองแผน หันไปสํารวจดูทางหลอน โดยเรว็ “ในลายแทงของมงั มหานรธานี่ ทําท่หี มายของลํานํา้ สาละวนิ ไวใ หด เู พยี งนดิ เดยี วเทาน้ัน เราไมมที างจะยึดถอื เปนหลกั แลวนาํ มาเปรยี บเทียบกับแผนทสี่ ากลฉบบั น้ไี ดเ ลยน่นี าไชยยนั ต” หลอนรอ งออกมาเบาๆ “ไมจําเปนเลย นอ ย ตอใหเขาทําไวเพยี งขดี สัน้ ๆ เสน เดยี ว โดยระบชุ ดั วา ขีดนน้ั คือลํานํ้า สาละวิน เราก็สามารถจะหลับตาวาดเสนของแมน า้ํ สายน้ีไดถูก โดยเฉพาะอยา งย่ิงในลายแทงนกี้ ็ กําหนดทิศไวใ หแลว พอรูท ศิ ทางเราก็บอกไดท นั ทวี า ดา นไหนเปน ตนน้าํ และดานไหนปลายนา้ํ และเมอ่ื รตู น และปลายของแมน้ําสายนี้บนลายแทงนเี่ ทานน้ั เรากน็ า จะสนั นษิ ฐานไดใกลเ คียงวา เทือกเขาพระศวิ ะควรอยทู ไี่ หน” ทกุ คนนิง่ เงยี บ มองดหู นา กนั เองอยูไปมา ในทสี่ ุดจอมพรานกก็ มศีรษะลงนิดหนงึ่ ย้มิ ใหกบั ไชยยนั ต “ผมกเ็ พิง่ จะมานึกออกตามทคี่ ณุ ไชยยันตว า เดยี๋ วนีเ้ องครบั นี่กเ็ ปน การสนั นษิ ฐานทีม่ ี เหตผุ ลท่สี ดุ ถกู ตองแลวครบั ขณะน้ีถา เราหันหนาขึ้นเหนือ เราอยใู นฝงซกี ขวาของลํานาํ้ สาละวนิ ลายแทงฉบับน้ี ช้ขี ้ึนเหนอื สวนตนนํา้ ขน้ึ ไป โดยเบยี่ งไปทางตะวนั ออกเลก็ นอ ย แปลวา เราจะอยู ทางซีกขวาของสาละวินโดยตลอด ไมม ีการขามแมน ้าํ สายนเ้ี ลย และโดยทศิ ทางน้เี ราจะผานดนิ แดน ไทยใหญ สดุ แตว า ลายแทงจะนาํ ไปถงึ ไหน แตถึงอยา งไรมนั กไ็ มผ ิดเสน ทางนแ้ี นๆ ตามพืน้ ที่ ภมู ิศาสตร และถาจะพจิ ารณากนั ตามภูมศิ าสตรแ ลว เราจะเหน็ ไดว า บริเวณอันกวา งใหญแ ถบน้ีแทบ ทงั้ หมด ลว นเปนปาดิบดงดาํ เตม็ ไปดว ยขนุ เขาอันสลับซับซอ น โดยท่ียังไมม ีการสาํ รวจถงึ ” “โอ กอ ด! นเี่ ราจะตอ งไปไกลกนั ถึงเพียงนน้ั ทีเดยี วหรอื ?” มาเรยี อทุ านออกมา ลืมตาโต “กจ็ นกวา จะถงึ ทห่ี มาย หรอื จนกวาจะไมเหลือพวกเราคนใดสักคน...” เชษฐาตอบหนกั แนน เคา หนาของเขาเยยี บเย็นม่ันคงราวกับภาพปน อันสอถงึ เจตนา รมณแนว แน ชนดิ ไมมีอะไรมาเปล่ยี นแปลงได “มีอะไรทคี่ ณุ ลังเลอยูอีกหรอื เมย” แหมม สาวหัวเราะเสียงใส สนั่ ศีรษะปฏเิ สธโดยเร็ว “เปลาคะ พใี่ หญ ฉันไมมีอะไรลงั เล หรือหวาดหวั่นพรนั่ พรึงใดๆ เลย เพียงแตประหลาด ใจเทา นน้ั เมอ่ื พอจะรูเปาหมายวาเราจะตอ งบกุ บน่ั กนั ไปถึงไหน มนั คงต่นื เตน ไมใ ชน อย ถาเราพบ ตัวเองไปโผลธ ิเบต หรือแผนดนิ ใหญของจนี ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1854 “ตามลายแทงที่จะนาํ เราไปน้ัน เราตง้ั ปณธิ านไวแ ลว วาถงึ ไหนถึงกัน อยา วา แตธ เิ บตหรอื จนี เลย ตอใหไ ปโผลโ ลกพระอังคาร ถาหากวา หนทางนนั้ นาํ ไปได” ดารนิ เนนมาอกี คนหน่ึง ดว ยหวั ใจอนั เดด็ เดี่ยว เพือ่ นสาวตา งผวิ เอือ้ มมอื มาโอบกอดไหล หลอ นไวแ นน ย้มิ ใหอยางแจม ใส “อยาคิดวา ฉนั จะทอ ถอย หรือเปน อุปสรรคอะไรในการเดินทางอนั ไมร ูอ นาคตของพวก เธอครัง้ นี.้ ..นอ ย” แลวหลอนกห็ นั ไปทางทุกคน “วาอนั ท่ีจริง ฉับกบั สเตเกลก็เคยบกุ สํารวจดงดบิ ในตอนเหนือของพมา มาบา งแลว เหมือนกนั แตกเ็ พียงบางสว น และเฉพาะฝง ซา ยของลาํ นํา้ สาละวิน เคยแมก ระทัง่ ผา นเขาไปใน ดนิ แดนของพวกวาปา เถื่อน ประเภทท่ยี ังนยิ มลาหวั มนษุ ย คลายๆ กับพวกสางเขยี วทเี่ ราผจญกนั มาแลว เพยี งแตพวกวา...ไมร า ยกาจนา กลวั เทาสางเขียวเทา น้ัน ถา สเตเกลไมเสียชวี ติ ลงกอน และถา เขาไมมธี รุ ะสาํ คัญจนตองแยกทางไปตามท่ีเขาบอกไวก อ นตาย เขาคงจะยนิ ดีเปน อยา งยิง่ ในการรวม เดนิ ทางในครงั้ นี้ มนั จะเปนการสํารวจที่มคี ณุ คา อยางทส่ี ดุ ” “เราเห็นแตแรกแลว วา บุคคลท่ีกลา หาญและมฝี ม ืออยา งคุณ สามารถจะรวมทางไปกบั เรา ได การเดินทางของเราในครั้งนี้ สามารถพดู ไดว า เปน ระยะทางอนั ยาวนาน และย่งิ ใหญท ่ีสุด เหนือกวา การบกุ ปา ของคณะสํารวจใดๆ ในโลก เทาทีเ่ คยปรากฏกันมาแลว” ไชยยนั ตว า อดีตทา นทูตทหารบกมองไปทางจอมพราน ผูน่ังคดิ อะไรเงียบๆ อยู โดยไมม ใี ครสามารถ อานใจเขาได เคา หนาน้นั แลดกู รานเกรยี มมึนซึม “ผมเขา ใจวา ขณะนีเ้ ราอยูเหนือรัฐกะยาขึ้นมาแลวหรือยังไงผูกอง?” รพินทรต ่นื จากภวังค เพราะคาํ ถามแบบขอความเหน็ นนั้ “ถา เปรียบเทียบระหวางลายแทงนี่กับแผนท่สี ากล กค็ วรจะเปน เชน นนั้ ครับ ขณะน้ีเรา นาจะอยูใ นตอนใตของเขตรฐั ไทยใหญแลว ถาตั้งเขม็ ไปทางทิศตะวนั ออกเฉยี งใตก จ็ ะพบกับ พรมแดนไทยสว นใดสว นหนง่ึ ของจังหวัดเชียงใหม” “อะไรก็ชา งเถอะ ระหวา งเสน ทางของเรา อยา ใหผาเขาไปในดงของพวกกอ การรา ยใน เขตพมาก็แลว กนั เปน ตน วา พวกกะเหรย่ี งอสิ ระ พรรคพวกเกา ของแงซายหรอื พวกหนมุ ศกึ หาญอัน เปนขบวนกชู าตขิ องเง้ยี ว ทศิ ทางทเี่ รามุงไป มันจะตองผา นแดนของเจาพวกนีอ้ ยแู ลว ประเด๋ียวยงุ กันใหญ เจา พวกนก้ี าํ ลงั ทําศกึ อยูกบั พมา พวกเราเซอผา นเขา ไป มันตอ งเขาใจผดิ แนๆ” ไชยยนั ตป รารภมาอยา งกังวล รพินทรสัน่ หวั “ผมรบั รองวาไมหรอกครับ จริงอยู เสนทางของเราอยใู นเขตของพวกนก้ี ็จรงิ แตมนั เปน กลางดงดบิ กนั ดาร ที่ไมม ีพวกมนั อาศยั อยเู ลย พวกกอ การรา ยของพมาจะอยกู แ็ ตเ พยี งในเขตใกลๆ เมืองเทานัน้ เราออกนอกเสน ทางของมันไกลลบิ ถา จะเจอกเ็ หน็ จะเปน พวกมนุษยส มัยหนิ ประเภท [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1855 เดยี วกับสางเขยี วนน่ั แหละ ไมมวี ันเจอมนษุ ยท เี่ จรญิ แลว อยา งแนน อน ต้งั แตอ อกจากหลม ชาง มาแลว มันเปน สัญญาณใหร ูว า ตั้งแตนีเ้ ปน ตน ไปเราจะไมพบเหน็ อะไรอกี นอกจากสงิ่ นอกสาํ รวจ ในดนิ แดนสนธยา” ทกุ คนกนิ อาหารเสร็จ นง่ั พกั เอากาํ ลงั กนั อีกครู บุญคําซึ่งรับหนาทเ่ี ปน ผคู วบคุมในเร่ือง เสบยี ง กเ็ ขา มารายงานใหทราบวาขา วสารทน่ี ํามาดว ยนน้ั พอจะมหี งุ กินสาํ หรับ 12 คนไมเ กินมอ้ื เยน็ พรุงนเี้ ปนอยา งชา “ปญหาเฉพาะหนาในขั้นแรกของเรากําลังจะมาถงึ แลว ครับ เกยี่ วกบั เรอื่ งอาหารประทงั ชีพ” รพินทรเอยเรียบๆ กบั คณะนายจา งของเขา “เรามีอาหารกระปอ งทจ่ี ะใชป ระทงั เมื่อถึงคราวจาํ เปนขดี สดุ โดยทห่ี าอาหารอะไรไมไ ด เลยเปนเวลาถงึ 7 วนั ผมเชอื่ วา มนั พอเพยี งทเี ดยี ว เครอ่ื งกระปองจะนาํ ออกมาใชก็ตอ เมือ่ เขา ตาจน ทส่ี ดุ เทา นัน้ ตัง้ แตนีเ้ ปน ตน ไป เร่ิมพึ่งเนือ้ สตั ว เผือก มนั สดุ แตวา จะหาไดไ ปตามทางอยา งที่ กําหนดไว คงไมเหลือบากวา แรงนัก ไมใ ชห รือ” หวั หนา คณะวา “ขอน้ันไมตองหวงหรอกครบั คนของเราท่มี าดว ยกันน่ี ทุกคนลว นชํานาญในการหา อาหารจากปา ทงั้ นัน้ เพียงแตวาตอ งเดนิ ไป และหาอาหารไปพลาง มันอาจทําใหก ารเดนิ ทางของเรา เสยี เวลาไปบา ง” จอมพรานชาํ เลอื งไปทางหมอมราชวงศห ญิงดารินนดิ หนงึ่ เหมอื นจะเปน อาการเตือนให ทราบวา ณ บดั น้ี ถงึ เวลาแลว ทห่ี ลอนจะสรรเลือกหรอื จจู ใี้ นการกินไมไ ด เขาสังเกตเหน็ สหี นา ของ หลอ นเจอื่ นลงเล็กนอย แลวก็เปน ปกติตามเดิม มองตอบเขาดวยสายตาตรง “ไมตอ งหันมามองฉนั หรอก นายพราน...” หลอ นพดู เบาๆ “บอกแลว ยงั ไงวา พวกเราทกุ คนกนิ ไดอ ยา งไร ฉันกก็ นิ ไดอยางนนั้ ตอ ไปนีจ้ ะไมขดั คอ แลว สมมตวิ าคุณจะหาจ้ิงเหลน ก้งิ กา หรือตะกวดมาเปน อาหาร” “ถาไมจ ําเปน จรงิ ๆ ก็คงไมถงึ ขนาดน้ันหรอกครบั และในกรณที พี่ วกเราสามารถกนิ อาหารเพือ่ ประทงั ชีวติ ไดโ ดยไมเลือกกเ็ ปน อันพนขอ กังวลไป เมอ่ื มีปาทไี่ หนกม็ ีเนอ้ื และพชื ผกั พอทจ่ี ะใชเ ปน อาหารยังชพี ไดท่ีนนั่ ถาเรารจู กั หา คนของผมสีค่ น สมทบดวยคะหยิน่ สางปา และแง ซาย รบั รองไดว าโอกาสทพ่ี วกเราจะอดนน้ั มนี อยมาก พวกน้ีชาํ นาญเปน พิเศษในเร่อื งแสวงหา อาหาร รดู วี าสัตวหรือพืชชนดิ ไหนกนิ ได และชนิดไหนมอี นั ตราย แมใ นถนิ่ ทกี่ นั ดารที่สุด ยังมี อาหารกระปอ งสาํ รองพเิ ศษ ทใี่ ชในยามคบั ขันขดี สุดไดถ งึ อาทติ ยเ ต็มๆ เชน นี้กส็ บายใจได” แลว เขากห็ วั เราะเบาๆ กลา วตอ มาวา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1856 “กอ นอื่น ผมตอ งขออนุญาตคุณหญิงในส่ิงที่เคยหามไวเ ม่ือสมยั กอนๆ นี้ มนั จาํ เปนเสยี แลวครบั และตองถอื เปน อาหารหลกั ถามวั แตห า มอยูอกี พวกเราอด” “อะไรหรอื ...แลว ทาํ ไมถงึ ตอ งมาขออนญุ าตฉนั ดวย?” “ทีข่ อก็เพราะคณุ หญิงเคยหา มไวต ลอดเวลานะ ซิครบั ตอไปนเี้ ราจะใชคา งเปน อาหาร หลกั ของเรา ยกเวน มีเน้อื ท่ีดกี วา นน้ั เขามาแทน หวังวาคณุ หญงิ คงไมขดั ขอ ง” ดารนิ หวั เราะจดื ๆ ยักไหล “ตามใจเถอะ บอกแลวไงวา ไมข ดั คออกี แลว เชญิ ตามสบาย ประเดยี๋ วจะต้ังขอหาวา ฉนั เปน อุปสรรค เปนตวั ถว งในการเดินทางครั้งนี้” มาเรยี ทําหนา ตน่ื ไมท ราบวา คณะพรรคพวกพดู ถึงเรือ่ งอะไร หนั ไปกระซิบถามไชยยันต พอรูเ รอื่ ง ก็หนั ไปมองดารนิ อยางแปลกใจ “ทําไม? นอ ยกินยากหรอื ?” “ใช!” นกั มานษุ ยวทิ ยารับตรงๆ “แตตอไปนี้จะพยายามกนิ ใหง า ยเขา อยางนอยฉนั กม็ ีเธอ เปนเพ่อื นแลว เรามาตกลงกนั วา ถาเธอกนิ ฉนั ก็กนิ ” “ฉันกินไดไ มเ ลอื กหรอก ชีวติ ในปา ทําใหเ ลอื กกนิ ไมได เราตองตอ สกู ับความอดตาย” “ฉนั กก็ าํ ลงั หัดอยูเดย๋ี วนย้ี ังไงละ” พรานใหญส ่งั เตรยี มออกเดนิ ทางในชวงหลงั ของวนั และเพอื่ ความไมป ระมาท กระติก ทุกใบบรรจุนา้ํ เต็มเปยม เพ่มิ เตมิ ดว ยกระบอกไมไผขนาดเขื่อง ซง่ึ ใหส ะพายหลังพวกพรานพน้ื เมอื ง ทุกคน เขาบอกใหพ วกนนั้ ทราบวา ระยะทางตัง้ แตน ีเ้ ปนตนไป...ใหท ุกคนชวยกนั แสวงหาอาหาร ไปตามทาง “เรามรี ะยะเวลาเดินเพยี งไมเกนิ 3 ชวั่ โมงกอ นคํา่ ” เขาบอกกบั หวั หนาคณะ เมื่อการเดนิ ทางเรมิ่ ตน ตอ ไป “ไมต องรีบรอนหรอก เราไปกนั อยา งรอนแรม คา่ํ ไหนกน็ อนนน่ั เหนื่อยนกั กพ็ ักนอน ระยะทางมนั ยาวไกลนกั การออม การสงวนพลงั งาน เปน ส่งิ ทส่ี ําคัญทสี่ ดุ ของพวกเรา” หนทางเดนิ ในชว งหลังน้ี สะดวกสบายขน้ึ เพราะเปน พน้ื ราบไปในระหวางไหลเขาใหญ แสงอันแรงกลา ของตะวันทเี่ ผชญิ หนกั กนั มากกวา ครง่ึ คอ นวนั บดั นเ้ี รม่ิ ผอ นลงบา ง เพราะยอดไมท ่ี ข้ึนเบียดเสียดปกคลุม ทง้ั หมดเดนิ เขา ขบวนไปตามสบายบนดา นชางอันกวางใหญ สา งปา บุญคํา และเกดิ เก็บ พวกดอกไมบางชนิดทีก่ นิ ไดไปตลอดทาง หอใสผ าขาวมา ที่เคียนเอว และไมถ งึ ครงึ่ ชวั่ โมงหลังจากนนั้ คะหยน่ิ กับจันผใู ชปน ลกู ซองประจํามือ กส็ อยคา งดาํ รมิ ทางหลน ลงมาคนละตัว จดั การผาปลายหางตวดั มาคลอ งคอ ทําเปนสายหว้ิ ติดมอื มาดว ย ทั้งสอง คนนน่ั ยงิ ในขณะท่คี ณะนายจางทง้ั หมดไมท นั จะรูสกุ หรอื เหน็ ดว ยซํา้ วามคี างซอนอยบู นยอดไมส งู [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1857 รมิ ทาง ปา แมจะดูเขยี วขนึ้ บา งเพราะเปน บริเวณดงดบิ แตกค็ งอาวระอุ และพ้นื ดนิ แหง อยตู ามเดมิ ไมม ีรองรอยของฝนเลย รพินทรผูเดินนาํ ไปเบ้อื งหนา สาํ รวจดรู องรอยของสัตวอยูตลอดเวลา แตทุกคนก็ไมเ หน็ เขาเอยเชน ไร นอกจากส่นั ศรี ษะกบั ตนเองอยูตลอดเวลา วา ไมมวี ่แี ววของสตั วส เี่ ทา ใดๆ พอจะมา เปน อาหารไดเ ลย ในที่สุด มนั กท็ อดตํ่าลงไปสหู บุ อันเปนตาํ แหนงบรรจบของเชิงเขาสองลูก ตน ไมแ ตล ะ ตน แลเห็นแลวทาํ ใหใ จฝอ เพราะมนั ลว นขนาดเบาะๆ ก็ 7-8 คนโอบขนึ้ ไปทั้งนน้ั อากาศเรมิ่ มดื สลัวลง เพราะตะวนั บงั เหลย่ี มเขาและความทบึ ของปา พอข้นึ มอลูกหนึ่ง ก็ถึงโปงซ่งึ มรี อยชา งโขลง ลงกินไวห ลายวันมาแลว รพนิ ทรกห็ ยดุ ชะงักยืนหมนุ ตวั สังเกตภูมิประเทศไปรอบๆ อยูครู ก็ให สัญญาณหยดุ พวกลกู หาบปลงสัมภาระลงเตรยี มจดั ทพี่ กั แรมคืน “เพ่ิงจะสี่โมงเทานั้น จะหยุดกันแลว หรอื ?” ไชยยนั ตถ าม “ปา ขางหนาจะทึบกวา นี้มากครบั และอกี ครง่ึ ชัว่ โมงกจ็ ะมดื แลว เราหยดุ กันตรงนีด้ ีกวา พรงุ นค้ี อยตัดลง สําคัญทสี่ ุดก็คอื เราตอ งหงุ หากันกอ นมดื สนิท ไมง ั้นลําบาก” และนด่ี เู หมอื นจะเปน ครั้งแรกของการหยดุ พักนอน ซงึ่ ปราศจากแหลงนาํ้ ใกลเ คียง อนั เปนสัญญาณเตือนใหท ราบวา การเดนิ ทางเรมิ่ เขาสคู วามทุรกันดารผดิ ไปกวาทกุ คร้ังท่ีเคยผา น มาแลว พรานพืน้ เมอื งท้งั เจด็ จัดแบง หนา ทก่ี นั อยา งแคลวคลอ งโดยไมจ าํ เปน จะตองสัง่ วา ใคร ควรทาํ อะไรบา ง รพินทรเองตลอดจนคณะนายจางกช็ ว ยกนั อยางตัวเปน เกลียว คนละไมคนละมือ ขาวสารถกู ใสลงไปในกระบอกไมไผ และทาํ ใหส ุกโดยการหลามอันเปนวธิ ขี องชาวปา โดยแท ผดิ ไปกวาการหุงดว ยหมอ สนามซง่ึ เปลืองเวลามากกวา พอทกุ คนวางมอื ลงน่ังพักลอมกองไฟ สา งปากบั คะหยิ่นก็ฉวยไดป นประจาํ มอื คนละ กระบอก ชวนกนั เดนิ หายเขา ปาไปเพอ่ื หาเสบียงเนอื้ สดมาเพิ่มเตมิ ไมม ีใครจาํ เปน จะตอ งหว งเจา ‘ลูกไพร’ สองคนนั่น เพยี งแตเ ชษฐากําชับไมใหไ ปนานนกั ขาวหลามทอ่ี ยใู นกระบอกไมไ ผ โดยวางพงิ ไวก ับกองไฟยงั ไมทนั จะสุกดี แสงโพลเ พล ปกคลมุ ไปทว่ั ทั้งปา ใหญ ทกุ คนกต็ อ งชะงกั การสนทนาอยางกะทนั หนั เพราะแผดเสียงสนน่ั ของปน ดังสะทานกองปา ไมห างออกไปนกั “เอะ! นนั่ เสยี งไรเฟล นี่ คงจะเปน สา งปา ซัดอะไรเขาไปแลว ” มาเรยี รองออกมาเบาๆ ทกุ คนมอี าการปกตไิ มต นื่ เตนในใจอะไรนกั “อะไรก็ชางเถอะ หวังวาคงไมเอา .357 ลอคางหรอื กระจงเขา นะ” อดึ ใจตอมานน้ั เอง ท้ังหมดก็ตองสะดงุ ดว ยความเอะใจบางประการ และติดตามมาดวย ความต่นื เตน ตกใจ ถงึ กับลุกถลนั ยืนพรวดขนึ้ พรอ มกนั หมด [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1858 มีเสียงพมุ พงและกิ่งไมหกั ตะลุยเปนทางเขามาใกลๆ พรอ มกบั เสยี งรอ งเอะอะโวยวายไม เปนภาษาของเจา คะหยิน่ กบั สา งปา พรบิ ตาเดียวรา งของคนทั้งสองก็โผลพ รวดลบั จอมปลวกใหญ วิ่งแขง กนั เขา มายงั คณะทต่ี ง้ั ปางพกั อยูอยา งไมคดิ ชวี ติ หนา เขียว ตาเหลอื กลาน เสยี งที่ละลาํ่ ละลัก ตะโกนเรยี กพรานใหญร พินทร ฟงแทบไมเ ปนภาษาและจับความไมถ นัด ลกั ษณะทมี่ องเห็นชัดอยนู ี้ เห็นปราดเดียว ทุกคนที่รออยูย งั แคม ปก บ็ อกไดในทันทวี า เปน อาการของคนที่ตนื่ ตกใจกลวั สุดขดี และว่งิ หนกี ันมาอยา งสดุ ชีวติ สุดแรงเทาทม่ี ันมีอยู สีหนา แทบไมเปน ผเู ปน คน รพนิ ทร ไพรวลั ย กับเชษฐา วราฤทธ์ิ ก็พงุ สวนออกไปในพรบิ ตานัน้ ควาตวั ของทง้ั สอง ทแ่ี ลน ถลาหวั ซนุ เขามาไวไ ดคนละคน “เกดิ อะไรข้นึ ?!” พรานใหญแ ละหัวหนาคณะ รองถามลั่นขนึ้ พรอ มกัน... [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1859 68 สา งปานัน้ พูดไมอ อก อาการเหมอื นจะช็อคเสยี สติ ไดแ ตช โ้ี บเบไ ปเบอ้ื งหลัง อา ปากหอบ ดว ยความเหนด็ เหน่อื ย คะหยิ่นเองดูจะควบคมุ สติไดดกี วา แตกร็ ายงานลน้ิ พันกันจนฟง แทบไมไ ด ศพั ท แลว ถอยคําท่สี ําลกั ออกมานนั้ กท็ าํ ใหท ุกคนยืนตวั เย็น หัวใจหลนลงไปท่ีเทา ราวกับนัดกนั ไว “ง!ู นาย!...งยู กั ษ มันใหญเทากบั ไอส องตัวท่ีเขา ไปอาละวาดในหลม ชา ง!” พริบตานน้ั เอง...เหมือนกับวา ปารอบดานจะแลเหลืองไปหมด ทกุ คนมอี าการเคล่อื นไหว กันอยา งชลุ มนุ แตก เ็ ปน ในความหมายของการพรกั พรอ มเพ่ือรบั สถานการณ ไมวา ใครจะทําอะไร อยูท ่ีไหนวางมอื หมด เผน เขา หาไรเฟล ประจําตวั วง่ิ ฮอื กนั เขามารวมกลุม ดารนิ ทิง้ .300 เวเธอรบี แมก็ นมั่ ฉวย .460 อนั เปน ปน ประจาํ มอื ของแงซายข้นึ มาอยางลืมตัว เจาคนใชชาวดง ณ บดั น้ี กไ็ มไดสนใจกับอะไรอกี ทั้งส้นิ ...ว่งิ เขาไปทีก่ องสมั ภาระ กระชากคันธนูออกมาขึ้นสาย พรอมกบั ลกู ธนทู ีต่ ิดระเบดิ ไนโตรฯ เตรยี มไวก อนแลว ในยา ม ยกเวน มาเรยี คนเดยี วทย่ี ืนงง ไมมปี ฏิกิรยิ าอะไรนกั เพราะหลอ นไมเคยทราบถงึ ขนาดความใหญโ ต หรอื ฤทธ์ิเดชของเจาอสูรยุคโลกลานปม ากอ น มีแตค วามตกใจระคนประหลาดใจในทาทขี องพรรคพวก ทุกคนเทา นน้ั รพินทรยงั คงยนื นง่ิ ยึดแขนคะหยน่ิ ไวมน่ั เชนน้นั จองดสู หี นาของเจา อดีตนกั เลงโตหลม ชาง ซึง่ เคยหวุดหวิดและพลัดหลดุ เขาปากงยู กั ษม าแลว ในอดตี บดั นีเ้ ห็นแตตาขาวกลอกกลิ้งประ หลบั ประเหลอื กดว ยความขวญั หนดี ฝี อ ตวั สน่ั เทาเปนลกู นก “ตาเจา ฝาดไปหรือเปลา คะหยิน่ ?” เขาเขยา แขน ถามเรว็ ปรอื๋ “คะหยน่ิ ตาไมฝ าด ถามไอส างปาดู!” นายบา นหลมชา งละลํา่ ละลกั “เจา เหน็ มันทไี่ หน?” เชษฐารองถามมาแทบจะไมห ายใจ “โนน นาย! กนหุบนาน ไมห างออกไปนกั คะหย่ินกบั สางปาตามรอยกวางเขา ปาไปทบึ มาก สองคนคลานลอดซมุ เถาวัลยติดตามรอยกวางที่ลว งหนาไปกอนสักอดึ ใจ พอพนเชิงกพ็ บปาก ถํา้ ใหญ มันนอนขวางอยปู ากถาํ้ ไมเห็นหวั เหน็ แตต รงกลาง ตอนที่โผลอ อกไปพบหางกันไมก ว่ี า เทา นั้น คะหยน่ิ เหน็ กอ น กาํ ลังจะถอยออกมาเงียบๆ ไอสา งปาก็ลอ เปงเขา ใหหา มมนั ไมท นั พอปน ลนั่ ก็แลนกนั ปา ราบนแี่ หละ” คะหยน่ิ รายงานเรว็ ปรอื๋ กระสบั กระสา ยเตม็ ท่ี ใจมนั ถา ไมต ิดรพินทรอ ยใู นขณะนค้ี งจะ หอ แนบ ไมรทู ศิ ทางไปแลว กระหดื กระหอบลุกลนตอมา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1860 “หนเี ถอะ อยไู มไดแลว ขืนชาตายหมดแน ใกลแ คนีเ้ องประเดีย๋ วมันวาดตวั ปาก็ถลม ไป ทัง้ แถบ ไอชบิ หายสางปาไปยิงมันเขา” จอมพรานยกมือข้ึนเปน สัญญาณใหท กุ คนสงบนิ่งอยกู ับท่ี เง่ียโสตสดบั ฟง เสยี ง แลว เขาก็ ขมวดค้วิ อยางฉงนฉงายคลางแคลง ปา ท้ังปา เงียบสงดั ไมม วี ่แี ววผิดปกติใดๆ ท้งั สนิ้ นอกจากแวว เสยี งชะนีโหยมาแตไกลเปน ระยะ “ถา มนั ไหวตวั เราควรไดย นิ เสียง แตน ่มี นั เงยี บเหลือเกนิ ” หวั หนา คณะกระซบิ แมสตขิ องเขาจะดีเพยี งใดกต็ าม ยังไมวายมือสน่ั คนอน่ื ๆ ก็หนา ซีด ขาวกนั หมดทกุ คน “นัน่ นะ ซคิ รบั ผมก็แปลกใจอยเู หมือนกนั สา งปายิงเขา ใสม ัน ถงึ จะทาํ อนั ตรายอะไรมัน ไมไ ดเลย มันกค็ วรจะตองรสู กึ ตวั และมกี ารเคลือ่ นไหวบา ง แตน ่เี งยี บเหลือเกนิ เราไดยนิ แตเสยี ง ปนแลว กเ็ สียงวิ่งปา แตกของไอส องคนนี่เทา นั้น” “หวงั วา คงไมใ ชเพราะกระสนุ ไรเฟล .375 ของสางปาเพยี งนดั เดยี ว ทําใหมันตายคาที่ไป โดยไมกระดกิ กระเดย้ี นะ” เสียงแหบๆ ของไชยยนั ตดงั มาเบาๆ ท่ีสดุ “เปน ไปไดไ หม...ทท่ี ง้ั สองคนนเ่ี จอเอาภาพลวงตาเขา แตก ็ไมน า จะเปน ไปได เพราะเหน็ อยา งเดยี วกันถงึ สองคน” ดารนิ พูดเสยี งสนั่ รูสกึ มอื ออนตีนออนไปหมด แนล ะ เหตุการณส มยั ทเ่ี ผชญิ กับเจา อสรู ดกึ ดาํ บรรพน า หวาดเสยี ว ยงั ตดิ ตามเตือนใจหลอ นอยใู นขณะนี้ โดยไมม ีวนั ลมื เสียได พรานใหญห ันไปสอบถามสางปา ซ่งึ เพิ่งจะรวบรวมสตไิ ดอีกครั้ง กไ็ ดร บั การยืนยนั เชนเดยี วกับคาํ บอกเลา ของคะหยิน่ “สา งปายงิ มนั โดยไมรตู วั เลยนาย มือมนั เหน่ยี วไกออกไปเอง ตัวอะไรก็ไมร .ู ..เกลด็ มนั แตละอันใหญเ ทา กับกระดงฝด ขาว ยังกะตน รังยกั ษนอนขวางอยูปากถา้ํ ” เจา ตอ งสบู อกอยางยากเยน็ น่นั ยอมแปลวา คะหยนิ่ ตาไมฝาดแน จอมพรานหมนุ ไปรอบตวั อยางรวดเรว็ แลว ตัดสินใจในทนั ทนี ั้น เมอ่ื เหลอื บไปเหน็ ซอกหนิ ใหญใ ตต น สะเดาดง ซึ่งพอจะอาศยั เปน ที่บงั ได สงั่ การเร็วปรื๋อชนิดแขงกบั เวลา “ทุกคนเขา ไปหลบอยูท ่ซี อกหนิ นน่ั กอน เรว็ ทสี่ ดุ แงซายเตรยี มธนตู ิดระเบิดใหพ รอม เฝา อยทู ีน่ ี่ดว ย ถาเห็นโผลอ อกมาเม่ือไหร ระดมยงิ พรอมกันหมด ผม คะหยิ่น สางปา และบญุ คํา ส่ี คนจะยอ งเขา ไปดูมัน ไมต องเปน หว ง คอบรบั หนาทางนกี้ แ็ ลว กัน ถา หากมันมงุ ตรงเขา มา” “ผมไปดวยคน!” หัวหนาคณะกลา วมาโดยเรว็ อยา งมน่ั คงหา วหาญ อนั เปน ลกั ษณะผนู าํ ของเขา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1861 ในวนิ าทีท่ีแขง กบั ความเปน ความตายเชน นี้ ทกุ คนเคยรว มกันมาจนรหู นา ที่ของกันและ กนั ดอี ยแู ลว เพราะฉะนั้นไมจ าํ เปนจะตอ งกลาวอะไรกันมากใหเ สยี เวลา ตา งปฏบิ ัตติ ามคาํ สั่ง ในทนั ที ท้งั เจด็ คนท่ถี ูกกาํ หนดใหแ ฝงตวั คอยตง้ั รับกป็ ราดเขา ยึดท่ีมน่ั โดยเรว็ เชษฐาสง .458 วินเช สเตอรแม็กน่ัมไปใหน องสาวถอื ไว แลกเอา .460 เวเธอรบมี าแทน ในขณะเดยี วกนั กบั ทีไ่ ชยยนั ตก ็ โยน .600 ไนโตรฯ ของเขาไปใหพรานใหญ แลวท้ังหา คนก็ยองอยา งเงียบกรบิ ตัดปา รกเขา ไปทาง กนหุบ โดยมคี ะหยน่ิ และสา งปานําหนา “เกิดอะไรข้นึ พยายามแยกกนั ยดึ ทก่ี ําบงั ไมใหญๆ เอาไว” รพนิ ทรก ระซบิ นัดแนะ เตอื นทกุ คนท่มี าดวยกนั ใหร ทู างหนที ไี ลล ว งหนา ทางน้ันลาดลงไปสูที่ตํา่ ระหวางเชงิ เนนิ สองฟาก ลกั ษณะเกอื บจะคลา ยๆ ลาํ หวยแหง แต กวางใหญ มนั คอยๆ บบี ปลายสอบลงไปทีละนอย จนกระทง่ั ในท่สี ดุ ก็โผลออกดงเถาวลั ยแ ละพุม ไมท ขี่ ึ้นทบึ เปน พง อากาศอบั ช้ืนเตม็ ไปดว ยกลิ่นใบไมแ หง หมกั หมม เทา ท่ีเหยยี บยํา่ นําตวั เคล่อื นท่ี ไปตองจมลกึ ลงไปยังพน้ื ใบไมจ นถงึ หนา แขง และพบกบั ความแฉะชนื้ เบ้อื งลาง คะหยน่ิ นําไปอยา งจดๆ จอ งๆ สอดสา ยสายตาอยตู ลอดเวลา รพนิ ทรต อ งใชฝา มอื ตบหลงั กระตนุ เตือนไปตลอดทาง ครูใ หญกไ็ ตจ อมปลวกแลวคลานมดุ ลอดกันไปตามซมุ เถาอนั ปกคลมุ เตีย้ ๆ อยูเหนือศีรษะมองไมเห็นอะไรเบ้อื งบนราวกบั หลังคา เชษฐาติดหลงั เขามากระชนั้ ชดิ ปดทาย ขบวนดว ยบญุ คาํ ตอ มาก็ทะลอุ อกมาบรรจบกับทางดา นขนาดยอ ม เหน็ รอยกวางใหมๆ เดนิ ไปตาม ทางดานนัน้ มงุ ลงไปสูก นหบุ อนั นา จะสันนิษฐานไดว า เปนแหลง นํ้าซบั สา งปากบั คะหยนิ่ บยุ ใบใ หด ู แลว ทํามอื เปน สัญญาณบอกความหมายใหท ราบวา มนั ทั้ง สองเม่ือเหน็ รอยกวางตวั นนั้ แลว ก็ออกกา วสกดั โดยการมดุ เขาพงหมายตาไปดกั หนา ไมไ ดเ ดนิ ตามหลังไปยังหนทางดานนน้ั รพนิ ทรพ ยกั หนา เตือนใหอ อกนาํ ไปยังทางท่ตี ามกวางเมือ่ สักครูนี้ ทัง้ สองจงึ ออกดน้ั ดนคลานนาํ ตอ เหลยี วหนา เหลียวหลัง และคอยเงยี่ หสู ดั อยูต ลอดเวลา คบื ไปอยาง ชา ๆ ครงึ่ ขลาดคร่งึ กลา ในทีส่ ดุ ก็มาหมอบน่งิ อยยู งั ปากทาง ระหวางกอ นหนิ ใหญส องลกู ท่จี บั เขียวไปดว ย ตะไครน ํา้ หนทางเบ้ืองหนาโปรง โลง เปน เวิ้งเขาไปสหู นา ผาตอนหน่งึ คะหยนิ่ ผซู ง่ึ นอนราบ พังพาบติดพน้ื ดนิ เออ้ื มมือมาเขย่ี รพินทร ผตู ามาเบ้ืองหลังโดยแรง หากไมจ าํ เปนเลย ถงึ เจาคะหย่นิ ไมเ ข่ยี บอก เขากม็ องลอดใบเถาวัลยอ อกไปเหน็ ภาพเบื้องหนา แลว อยา งถนดั ชดั ตาที่สุด และมนั กเ็ ปน การเหน็ พรอมๆ กนั หมดทกุ คน ซงึ่ รสู ึกเหมือนหัวใจจะหยดุ เตนลงในบัด นน้ั บรเิ วณนน้ั เปน ตําแหนงคอ นขางโลง มแี ตพ ุมไมเ ลก็ และกอ นหนิ ทข่ี น้ึ อยูประปราย ภายใตเงาของปาใหญเบือ้ งบนทป่ี กคลุมหนาทึบขนึ้ ไป แสงแดดยามเยน็ สีหมากสกุ สองทะลุใบไม [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1862 ดานบนบางสว นลงมาอาบบริเวณรางๆ ส่ิงอันใหญโตมโหราฬชนิดหนงึ่ ทม่ี องดผู าดๆ คลายแนว โขดหิน วางทอดขวางอยหู นาเวงิ้ ถ้าํ ใหญเกือบจะปด โพรงถา้ํ นัน้ ไวม ิด เหลือแตเพียงชอ งโหว ตอนบนใหสังเกตเหน็ ไดว าเปน ถํ้าเทา นัน้ จากดา นลา งท่ีแตะตดิ อยกู บั พ้ืน ข้นึ ไปจนถึงดานบน ขนาดเทากบั ตรู ถสนิ คา ของรถไฟเราดๆี นีเ่ อง ชวงทมี่ องเหน็ โดยตาํ แหนงซงึ่ หลบซอนซุมตวั กนั อยู น้ี มรี ะยะยาวเพยี ง 20 วา สว นท่ีนอกเหนอื ไปกวา น้ัน ซงึ่ ยงั คํานวณไมไ ดว า มนั จะทอดยาวไปอีกสัก เทา ไร และอยทู ี่ไหนบาง ถกู ซอ นบดบังอยใู นพงทบึ สองฟากปากถาํ้ ระยะทเี่ ห็น หา งออกไปเบอ้ื งหนาเพยี งไมเ กนิ 30 เมตร น่ันเรียกวา เปน การโผลอ อกมาพบ เห็นอยา งกระชัน้ ชดิ ทส่ี ดุ เมื่อคาํ นวณกับความมหมึ าของมนั คะหยน่ิ กับสา งปาไมไ ดฝ น รา ยหรอื ตา ฝาดไปเลย เจา สิง่ นน้ั จะเปน อะไรไปไมไ ดโดยเดด็ ขาด นอกจากอสรู ดึกดาํ บรรพ- งมู หายกั ษ ขนาด เดยี วกันกบั ท่คี ณะทัง้ หมดไดเ ผชิญกนั มาแลว ทห่ี ลม ชาง! อดึ ใจเตม็ ๆ ทท่ี กุ คนถกู สะกดอยนู น้ั ภาพของ ‘รถไฟ’ ทงั้ ขบวนคงทอดสนทิ น่ิงอยูเปน ดุษณี ราวกับวา จะหลบั ในระยะยาวนานแบบจาํ ศีล ใครคนหนึ่งบบี มาท่หี ัวไหลข องเขาหนกั หนวงจากเบือ้ งหลงั และใครคนนน้ั กค็ อื เชษฐา ผลู มื ตาโพลง จองไปยังภาพเบือ้ งหนาตาแทบถลน “มนั ละ...ไอย กั ษ...เจอเขาอกี แลว ...” หัวหนา คณะครางออกมาเบาท่ีสดุ เสียงแทบไมผานริมฝปาก เหงื่อแตกพลัก่ ระบบ ประสาททุกสว นเหมือนกับวาถูกยดึ ใหง อ ยไปหมด คะหย่นิ นั้นถึงกบั กมหนา ลงแนบดนิ ไมมองไป ยงั ภาพนน้ั ดว ยความหวาดกลวั ขวญั เสีย สา งปากับบญุ คํากส็ น่ั เทมิ้ เหมือนปลุกพระ รพินทรหลับตาลง สะบัดหนา เหมือนไมอ ยากเชือ่ สายตา และลมื ขนึ้ จอ งอีกครัง้ ดวย อาการพจิ ารณาอนั ถ่ถี ว นรอบถอย สติและกําลงั ใจของเขายงั ม่นั คงอยูเหมอื นเดมิ แลว กเ็ ร่ิมจะ สังเกตเหน็ ความผดิ ปกตบิ างอยา ง พรอมกบั อาการสังหรณบางชนิดท่ีผา นมากระทบประสาท “ทา ทางมันไมร สู กึ ตัวอะไรเลย คลายๆ จะจาํ ศลี แต...คณุ พระชว ยเถอะ! น่ถี ามนั ตวดั ตวั เพยี งครัง้ เดยี ว ลําตวั ของมนั กค็ งจะกวาดบดเราแหลก” “สังเกตดูทีพ่ ้นื ใกลๆ กบั ลําตวั ของมันซคิ รบั คุณชายเหน็ อะไรบาง” เขากระซบิ บอกเชษฐา “รสู ึกคลายๆ จะเปน เกล็ดแหง ๆ ของมันนะ รวงอยหู ลายชนิ้ ทเี ดียว” “ครบั ใช! เกล็ดรว งของมัน สง่ิ ท่นี าสงสยั อกี อยางหน่ึงกค็ ือ สา งปาซัดมนั ดว ยไรเฟล .375 ถึงจะทําอะไรมนั ไมไดเ ลย มนั ก็ตองสะดงุ รับรูตอลูกปนทีผ่ านผวิ หนงั เขา ไปบาง รวมทง้ั เสยี งระเบดิ ของปนกค็ วรปลกุ มัน แลว ทําไมมันนอนกองนิง่ อยูอยางน้นั ” หวั หนา คณะกดั รมิ ฝปาก ขมวดคิ้วในคําพูดของเขา พยายามจองสาํ รวจอยเู ชน นนั้ และ กอ นทจ่ี ะเอย อะไรตอ ไปนน่ั เอง พรานใหญก ็บอกมาวา “คุณชายกบั ทกุ คนอยทู ี่นนี่ ะครับ ผมจะเขา ไปดูมนั ใกลเอง” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1863 ไมท นั ทเ่ี ชษฐาจะทกั ทว ง จอมพรานคบื คลานอยา งเบากริบออกจากที่เลาะกาํ บังไปตาม โขดหนิ งอกอยูเปน ระยะนั้น แฝงตัวเขาไปยงั ภาพงยู ักษ สว นหน่ึงทม่ี องเห็นกนั อยู อดึ ใจเดยี วทุกคน กจ็ องมองเขาอยดู ว ยหวั ใจอนั เตน โครมครามไมเ ปนจงั หวะ และตดั สนิ ใจอยา งไรไมถกู กเ็ ห็น รพนิ ทรโผลออกไปยนื ประชดิ ติดอยกู บั ลําตัวของมัน แลว หนั หนามา สีหนาอนั เครงเครยี ดของเขา เปล่ียนมาเปน ยิ้มแยม ในทีส่ ดุ กห็ วั เราะออกมาดงั ลัน่ โบกมือเรยี กมา “เขามาเถอะครับ เขามาดสู งิ่ มหศั จรรยอะไรน”่ี เชษฐาเอะใจขน้ึ มาในบดั นน้ั แมจะยงั ไมก ระจา งชัดอะไรนกั ก็ตาม เขาผุดลุกขนึ้ ถอื ปน เตรียมพรอ มเคลือ่ นตรงเขาไป ในขณะทบ่ี ุญคํา คะหยน่ิ และสา งปายังจดๆ จองๆ แลวชัว่ กล้นั ใจ ตอมานัน้ เอง ทง้ั หมดก็มาหยดุ ยนื อา ปากตะลงึ อยูข างๆ รพินทรผูคอยอยกู อ นแลว “คราบของมัน! คราบของไอง ูยกั ษตวั นน้ั นน่ั เอง!” หวั หนา คณะอทุ านล่ันออกมาอยา งต่นื เตน เหลือท่ีจะกลาว “ครับ...คราบของไองตู ัวใดตัวหนงึ่ ในระหวางสองตัวทเ่ี คยปะทะกบั เราท่ีหลม ชาง มาแลว นน่ั เอง แตอ ทิ ธพิ ลของมนั ก็ทาํ ใหพวกเราทกุ คนขข้ี ึ้นไปอยบู นขมอง” จอมพรานกลา วพลางหวั เราะพลาง ขณะทใี่ ชส น ปนกระทุงเขาไปยงั ลําตัวนน้ั แตถงึ แม จะเปน เพียงคราบ มนั กป็ ระกอบไปดว ยเกล็ดหนาราวกับยางรถยนต และดีดพานทา ยปน ของเขาให กระเดงออกมาดวยความเหนียวแนน ของมัน เมื่อเขามาใกลๆ เชนขณะนี้ ทกุ คนจึงเพง่ิ สงั เกตเห็น บางสว นเปนรอยยบุ และผุโหวข าดว่นิ มองเขา ไปโพรงกลวงราวกับรอยทะลุของอโุ มงค คะหยนิ่ สางปา และบุญคาํ อทุ านลั่นออกมาเหมอื นตายแลว เกดิ ใหม สว นเชษฐาเปาลมออกมาจากปาก หลบั ตาลง...พมึ พําขอบคณุ สวรรค “เฮอ! เจาประคณุ เอย!...โลงอกไปท”ี แลวเขากท็ รุดตวั ลงไปนงั่ บนกอนหนิ อยา งหมดแรง หนั ไปบอกคะหยน่ิ ใหก ลบั ไปตาม พรรคพวกทง้ั หมดมา ไมน านนกั อกี เจ็ดคนท่เี ตรยี มรบั มอื อยูยงั ทพ่ี ัก กพ็ รกู ันเขามาถึงโดยเร็ว พอมองเหน็ ภาพ ตา งพึมแซดอยใู นลาํ คอดว ยความต่นื เตน ประหลาดใจสดุ ขีด สาํ หรบั มาเรยี ถงึ กับขยตี้ าแลว มอี าการ เหมือนจะเปนลม เมือ่ รูวานน่ั เปน คราบงู ยกมอื ข้นึ แตะหนา ผาก ทรวงอก ไหลซ ายและขวา นมัสการ พระเจา พดู อะไรไมออก ไดแ ตก ลอกหนา หลอ นแทบไมเ ชื่อสายตาตวั เอง “คุณโชคดมี าก ทเี่ พยี งแตม าเหน็ คราบของมนั เทานัน้ ถา เผอญิ พบตวั จรงิ ของมนั อยางท่ี พวกเราเจอกนั มาแลว คณุ อาจชอ็ คไปทเี ดยี ว” ไชยยนั ตบ อกกับมาเรยี ดว ยเสียงทยี่ ังไมว ายสะทา นสัน่ แหงนขน้ึ มองดคู ราบลาํ ตัวของเจา งูยักษ ทด่ี รู าวกับกําแพงเมอื งจีน เมือทุกคนเขามายืนเทียบ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1864 “ไอยักษน ีม่ นั ตบะรา ยกาจเหลือเกินนะ ถงึ ตัวมันจะตายไปแลว กย็ ังอุตสาหล อกคราบ เอาไวใ หเราอลหมา นขวัญหนีดีฝอกนั ไปหมด” ดารนิ ครางออกมาอยา งออนใจ แลวความหวาดหวน่ั ขวญั หายแตเ ดิมของทกุ คน ก็เปลย่ี น มาเปน ความขบขัน พากันหวั เราะงอหาย เมื่อนกึ ไปถึงภาพของคะหยน่ิ กบั สา งปา ทวี่ ิง่ ตาเหลอื กกลับ เขาไปรายงานใหท ราบ เจา กะเหรี่ยงหลมชางกับเจา พรานตองสสู บถพํา มองดูหนากนั เองแลว ยมิ้ แหยๆ “กน็ า เหน็ ใจเจา สองคนนี่เหมอื นกัน มองดูคร้ังแรกไมมที างจะรไู ดเ ลยวาเปน คราบทมี่ ัน ลอกทิง้ ไว ใครกต็ ามทีเถอะ มองเห็นเขากต็ อ งคิดวา ตวั จรงิ ของมันทัง้ สนิ้ ถา ไมเขามาพจิ ารณากนั ใกลๆ แบบน”ี้ เชษฐาวา จปุ ากโคลงศีรษะอยเู ชน นน้ั ดารนิ เลา ใหเพ่อื นสาวตา งผวิ ทราบ ถึงเรื่องราวที่ คณะทง้ั หมดไดเ ผชญิ กบั เจา งูยกั ษม าแลว อยางไรบาง แหมม สาวฟง ดว ยความมหศั จรรยตืน่ เตน เหลอื ทีจ่ ะกลา ว ครางอูบอกวา ...หลอนไมยอมเชอื่ ในเรอ่ื งราวเหลาน้ันเลย ถา ไมใ ชเ พราะมาเห็นคราบของ มันอยา งทีเ่ หน็ อยูในขณะนี้ “แลวนม่ี ารูกนั ไดอยางไรวามนั เปน คราบ?” ไชยยนั ตห นั มาถามคณะทงั้ 5 คน ท่พี ากนั ยอ งเขามาเปน ทัพหนา เชษฐาบุย ปากไปทาง รพินทร “ยอดชายนายพรานของเรานะ ซิ สตดิ ีเหลอื เกิน สําหรบั ฉนั เองขณะท่คี ะหยนิ่ ชบ้ี อก พอ เห็นเขา กม็ อื เยน็ ตนี เยน็ หมดแลว รพนิ ทรเ ปนคนยองเขาไปดจู นชดิ ตัว จึงรวู าเปน คราบของมัน เทา นนั้ ” “ผมสงสัยแตแรกแลว วา ทาํ ไมมันถงึ ไมกระดุกกระดกิ เคลอื่ นไหวเลย กองน่งิ อยเู ฉยๆ ท้งั ๆ ทสี่ างปาเอาปน ยงิ มัน ถา เปน ตัวจริงของมนั ปา นนปี้ า ถลมแลว” “ไอส องคนนีท่ ําเอาเสยี เสนทีเดียว แตก ด็ ีเหมอื นกนั เพราะความดน้ั ดน ของมัน จึงทําให เราพบคราบงูยักษเ ขาทนี่ ี่ นคี่ งแปลวาบริเวณถํา้ แหง น้ีเปน ถ่นิ ทอ่ี ยูของมนั กระมงั ?” ไชยยนั ตเ อย ขน้ึ “กไ็ มแ นเ หมือนกันครบั ผมเดาอะไรมันไมถ กู เลย ถา จะสงั เกตดูตามภมู ปิ ระเทศแลว ก็ยงั ไมอยากจะลงความเหน็ วาทน่ี ่จี ะเปน ถํา้ ของมัน ธรรมชาตขิ องงูยกั ษแ บบนมี้ นั จะเปน อยางไรกส็ ดุ ท่ี จะเดาได ผมเขาใจวา ...บริเวณท่มี ันลอกคราบทง้ิ ไวไมจ ําเปนจะตอ งเปนรังของมนั ก็ได เชน เดียวกบั งธู รรมดาทวั่ ๆ ไป คือพอถึงกาํ หนดจะลอกคราบเมือ่ ไหร มนั ก็ลอกทง้ิ ไวต ามที่ท่ีมันผา นไป” รพนิ ทรตอบ พรอมกับใชไ ฟฉาย สองเขาไปดูยังโพรงดา นในของคราบมนั ...จากรอยโหว แลวช้ีใหทุกคนดูรองรอยของเมนท่เี ขา มาอาศยั อยูใ นโพรงน้นั “สิ่งมหศั จรรยอ ันอับแปดของโลก!” เสยี งมาเรียครางออกมาเบาๆ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1865 “เราจะรไู ดอ ยา งไรวา คราบนีม้ ันลอกทงิ้ ไวนานสักแคไหนแลว ” ดารนิ ถามเปรยๆ ขึน้ “อนั นก้ี ็สนั นษิ ฐานยากเหลือเกนิ กาํ หนดลอกคราบของมนั แตล ะคร้งั อาจมีระยะหางกัน ต้ังรอยป เพราะความใหญโ ตมโหฬารของมนั แตค ราบอันนผี้ มกะวาคงจะไมน านมานนี้ กั หรอก เพราถาลอกทิ้งไวเ ปน สิบๆ ปขนึ้ ไป สว นของคราบก็ควรจะยบุ ถลมลง แตนมี่ นั ยังทรงตัวเปน ลักษณะปลอกอยูได มรี อยผพุ งั เวาแหวงบา งนิดหนอ ยเทา น้ัน” “เราก็เพียงแตค าดกันวา ควรจะเปน คราบของเจา สองตวั ที่ตายไปแลว น่นั ถาเผ่ือวา มนั ไมใชไ อส องตวั นน่ั ละ ?” เชษฐาหย่ังความเหน็ จอมพรานหวั เราะเสยี งพกิ ลอยใู นลาํ คอ “เรามหี วงั เจอเจาของคราบมันเขา อกี นะ ซคิ รับ ภาวนาใหม ันเปน คราบของตัวใดตวั หนง่ึ ในสองตัวท่ีเราฆาตายแลวนน่ั ดกี วา ทง้ั หมดยนื พิจารณาคราบงยู กั ษ วพิ ากษว จิ ารณกนั อยูอกี ครู พวกพรานพน้ื เมืองชวนกัน ออกสํารวจเพอื่ ดูใหร ชู ัดวา คราบทัง้ หมดของมันทอดไปสนิ้ สดุ ลงตรงไหน และทางใดเปนสว นหวั และหาง แตเ ชษฐาสัง่ ระงบั ไว “อยา ไปยุงกับมนั อกี เลย จวนมืดเตม็ ทแี ลว กลับทพ่ี กั ของเราดกี วา” อาหารค่าํ ม้ือน้นั ดารนิ ลิ้มกบั เน้ือคา งยา งเปน คร้งั แรกดว ยความพยายาม หลอ นกะสากบั กลิน่ สาบของมนั ทผี่ ดิ ไปจากเน้ือเกง หรือกวางบา งเล็กนอ ย แตแ ลวดว ยกําลงั ใจและเจตนารมณอ นั แนว แน ทจ่ี ะทําตวั ใหก ลมกลนื กบั สภาพ หลอ นกส็ ามารถจะกินมันไดเชน เดยี วกบั คนอืน่ ๆ โดยเฉพาะอยา งยิ่ง เมือ่ เหน็ มาเรยี ปฏบิ ัตเิ ปน ตวั อยา งอยู ขา วท่หี ลามจากกระบอกไมไผสดสงกลิ่น หอมหวาน ความเหน็ดเหน่ือยหวิ โหยทใี่ ชพลงั งานหนกั มาทั้งวนั และทา มกลางมิตรรว มตายท่ีน่ัง ลอ มวงรอบกองไฟอยใู นขณะนี้ บางขณะหลอ นกค็ ดิ วามันไมม ีอาหารชนดิ ใดจากภตั ตาคารทีไ่ หน จะโอชะไปกวา นอ้ี กี แลว เพราะมันเปน ไปตามธรรมชาตแิ ทจริง และดงั้ เดมิ ของมนุษย ในการกนิ เพือ่ ดาํ รงชีวติ อยู ไมใชอยเู พอ่ื จะกนิ ส่งิ ที่ใหร สชาตเิ ปนพเิ ศษโดยที่หลอนคาดคดิ ไปไมถงึ กค็ อื ‘แกงจืดเครอื่ งในคา ง’ ของบญุ คาํ ซงึ่ แกตม ลงในกระบอกไมไ ผส ดเชน เดียวกับขาวหลาม โดยการตง้ั ไฟเผาจนผิวเบอื้ งนอกดาํ เกรียม พอผา ซกี ไมไผออกมาเปน ลกั ษณะรางยาว กลน่ิ ของมนั กโ็ ชยตลบอบอวลจนทําใหล ืมเสีย อยางสนทิ วา...สงิ่ นน้ั ประกอบข้ึนดวยอะไร มนั เปน ความใหมและแปลกท่ีหลอนไมเคยพบมากอ น ยามเมอ่ื ออกเดินทางจากหลม ชาง มา สภาพเชน นี้แหละคอื ชวี ติ ของ ‘ปา’ อยา งแทจ รงิ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1866 ทกุ คนตอ งชว ยตัวเอง ตองพยายามสรรหาและดัดแปลงทุกสง่ิ ทุกอยา งจากปา ท่แี วดลอ ม ใหมาเปนประโยชนแ กต น โดยไมมวี ตั ถุสง่ิ ของจากอารยธรรมมาแปลกปลอมเจอื ปน หลอนเริม่ เรยี นรแู ละไดเ หน็ แลว เปน ลําดับ นบั วนั เวลาทผี่ า นไป และกท็ าํ ความคุนเคยกับ มนั ไดอยา งรวดเร็ว จากกําลงั ใจปณิธานทต่ี ้ังไวอยางแนว แนมากอน สําหรบั มาเรียนนั้ ไมม ีปญหา หลอ นเปนสว นประกอบของพงไพรไดอยางกลมกลนื ที่สดุ เพราะความที่ ‘แกพ รรษา’ กวา ยง่ิ ในเร่อื งอาหารแลว แหมมสาวไมมกี ารเดอื ดรอนอะไรเลย เพราะ หลอ นถนัดทจี่ ะกินอาหารประเภทเนือ้ มากกวาแปง อยูแลว ภรรยามายของนักสํารวจเยอรมนั ผูบัดน้กี ลายมาเปน สวนหนึง่ ของคณะเดินทางมหาภยั น่ังแทะเนื้อคางยา งท้งั ขาอยบู นขอนไมรมิ กองไฟดว ยกริ ยิ าอันซึมสงบ นัยนตาสีเขียวทอดเหมอ เลอื่ นลอยออกไปยังความมดื ทึบ ดุจคลุมไวด วยมานดําสนทิ ของราวไพร ใบหนาอันคมเขมงามอยา ง ผาดโผนนั้น ยามน้ีดูสลดเศรา หมนหมอง แนล ะ หลอ นยังไมอาจลมื ความเศรา โศกอาลยั ในมรณกรรมของสามเี สียได และยามใดที่ เผลอตวั ก็มกั จะปรากฏชดั ออกมาโดยแววตาอาการ ทุกคนลอบพจิ ารณาดดู วยความเหน็ ใจสงสาร ตางพูดคุยกันนอยทสี่ ดุ เพราะความเหนด็ เหนื่อยออ นเพลียหนัก พอกินอาหารเสร็จก็ เตรียมนอน สาํ หรับการนอนคืนน้ีพรานใหญกาํ หนดใหท กุ คนในคณะทั้ง 12 คน นอนกันเปน สอง แถว แถวละ 6 คน โดยท้งั สองแถวหนั ศรี ษะเขา ชนกนั หนั ปลายเทา ออกปา แถวของนายจางนัน้ เรมิ่ ดว ยแงซายขนาบอยูด านนอกสุดทางดา นซาย ซ่งึ เปน ชายเนนิ ดงทึบดา นใต ถัดมากไ็ ชยยนั ต มาเรีย ดาริน และเชษฐาตามลําดบั ปดทายดา นขวาดว ยตาพรานเฒา กระดูกเหลก็ บญุ คํา สว นแถวพวก ลกู หาบมีรพนิ ทรอ ยูทางดานหน่งึ ซ่งึ มีศีรษะหันชนบญุ คํา ตอ มากจ็ ัน เสย เกดิ สางปา และคะหย่ิน ผู เปน คนขนาบปลายแถวอกี ดา นหนง่ึ กองไฟขนาดยอ มกอไวเ พยี งสามดา น ไรเฟลและไฟฉายประจําตวั แตล ะคน วางแนบอยู ทางดานขวาหนั ลาํ กลองไปทางดา นปลายเทา ไชยยนั ตย ังไมเ ขา ประจําทีข่ องเขา แตน ่ังอยูรมิ กองไฟ งดั สมุดบันทกึ หรืออกี นยั หนง่ึ ‘ปูม เดนิ ทาง’ ขึน้ มาบันทึกขอ ความ ซ่ึงเปนกจิ วัตรที่ไมเ คยลืมเลยสกั วันเดียว มาเรยี กเ็ ดนิ เขามาหยอ น กายคุกเขาอยูต รงหนา เขา ในมือของหลอนมที ิงเจอรไอโอดีนและสําลี “ใหฉ นั ดแู ผลทีศ่ รี ษะคณุ อกี ครั้งเถอะ” หลอ นบอกเบาๆ นายพนั ตรหี นมุ ย้ิมใหห ลอ น ขยับจะปฏิเสธ แตแ ลวกก็ ม หวั ใหโ ดยดี เม่ือตาเขยี วงามน้นั มองมาอยางขอรอง แหมมสาวเอาไฟฉายสอ งดบู าดแผลของเขาที่ดารินใชก รรไกรตัดผมไวเ ปน วงกลมเพื่อความสะดวกในการใสย า แลวถอนใจเบาๆ บรรจงเอาทงิ เจอรแ ตะสาํ ลีแตมใหอยา งแผว เบา ปากก็พึมพาํ ตาํ หนิตนเองทเี่ ปน ตน เหตทุ ําใหเ ขาตอ งเจบ็ ตวั [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1867 ในระยะทห่ี ลอนทาํ แผลใหอ ยา งใกลช ดิ โดยใบหนา ของเขากม ลงไปหานนั้ แสงจากกอง ไฟและไฟฉายท่ีหลอ นสองศรี ษะเขาอยู สะทอนไปท่ที รวงอกอนั อวบตระหงาน และเขาก็เหลือบตา ข้ึนอยางบงั เอญิ ...แทบจะสะดงุ เฮอื กกลืนนาํ้ ลายลงคอฝด ๆ หลอนสวมแจก็ เกตหนังกนั หนาวในเวลา นอนกลางคนื กจ็ ริง แตขณะน้ไี มไดรดู ซปิ ไว จงึ ทําใหแ ลเหน็ เนอ้ื เดนิ ปา ชดุ กลางวนั ของหลอน ที่ สวมติดตวั ต้งั แตเมื่อตอนกลางวัน...เปน รอยขาดราวกับปากฉลามเพราะหนามไผเ กย่ี ว กอ นเน้อื เตง ตึงสชี มพดู า นหน่งึ ซึ่งซอ นอยูภายใตเ สื้อนัน้ ปรากฏเดน ชดั หา งจากจมูกของเขาเพยี งแคฝามือเดยี ว โดยเฉพาะอยา งย่งิ เมอื่ หลอ นชะโงกตัวสาละวนอยกู บั การทาํ แผลใหเชนน้ี “เมย” “อื้อหือม?” “เราเปน เพอื่ นรว มตายกนั ใชไ หม?” “มอี ะไรท่คี ณุ สงสยั หรือ ไชยยันต?” “คณุ คงไมค ดิ วาผมหยาบคาย ถา จะเตือนอะไรสักอยาง” “ฉันไมเ คยเหน็ วา คุณเปนคนหยาบคายเลย ไมเคยแมแ ตจ ะคิด คุณเปนสภุ าพบรุ ุษเกนิ ไป เสยี ดว ยซ้าํ ” สาบจากกายของมาเรีย ฮอฟมนั ฉุนกึกเขามากระทบฆานประสาทเขา กึ่งหอมกึ่งข่ืนเขียว อยางไรบอกไมถูก แตมนั กท็ าํ ใหอ ากาศทกี่ าํ ลังหนาวสะทา นจบั ใจอยู กลายเปนความอบอาวรุนรอ น ขึ้นมาได สําหรับไชยยันต เขาถอนใจอีกเฮอื กหน่ึง “เสือ้ คุณขาด มากเสียดว ย” หลอ นดูเหมอื นจะเขา ใจความหมายในคาํ พดู ของเขา ผงะตัวหา งออกมา ยิ้มเจือ่ นๆ รดู ซิป เสอื้ แจ็กเกตขน้ึ ปด “ฉนั ยงั ไมม เี วลาทจ่ี ะเปลย่ี นมัน และมีเสื้อผา ติดตัวมาไมม ากนัก” “คณุ ไมม ี งา ...บราเซยี รห รอกรึ?” มาเรยี หอ ไหล แลว ท้ิงมือลงบนทอ นขาอวบใหญเ ปนลาํ ตงึ เปร๊ียะ แทบจะระเบดิ กางเกง ผายีนออกมา ในทา ท่ีน่งั คุกเขาอยู “บราเซียรเปนส่ิงที่ควรใชในเมอื ง ไมใ ชในปา ฉนั มมี าบา งเหมือนกนั แตเสียใจเหลอื เกนิ ทข่ี อมนั ขาดหมด ใชไมไดเลย” “ถาคณุ มบี ราเซียร หนามท่มี นั เกย่ี วอกเส้อื คุณขาดวนั น้ี จะไมเกยี่ วเขา ถึงเน้ือคณุ จนเปน แผล” “ก็ทาํ อยา งไรได มนั ไมมีน”ี่ “นอ ยมมี าหลายตวั ทเี ดียว ผมคิดวาเขาคงยนิ ดที ่จี ะแบง ใหได” นักนริ ุกตศิ าสตรส าวเลือดฝร่ังเศสผสมเยอรมันยักไหลอกี คร้ัง “ไมม ีประโยชนห รอก ขนาดของนอยเลก็ กวา ฉนั ตง้ั 2 นิว้ คร่ึง!” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1868 ไชยยนั ตล มื ตาโพลง แลว อง้ึ ไปครู “ถางัน้ เดย๋ี ว! ผมจะไปขอเข็มเย็บผาท่นี อ ยมาให” วาแลว อดีตนายทหารปน ใหญก็ตรงเขา ไปบอกความประสงคก ับราชสกุลสาว ผูน่ังเอา นา้ํ มนั นวดนอ งอยู ดารนิ มองหนาเพื่อนชายอยูอึดใจ ก็หนั ไปรื้อยา มหลังสงดายกับเข็มให พรอมกับ บอกหนา ตาเฉยวา “เอา ! ไมเพยี งแตเสอ้ื เทา นน้ั นะ บอกใหเขาเยบ็ เปากางเกงตวั นัน้ เสียดว ย!” ไชยยนั ตอ า ปากคา ง กระซบิ ถามมาวา “น่ี...น่ี...กางเกงเขากข็ าดดว ยร?ึ ” “ตั้งเกือบสามนว้ิ กระมงั ตรงบรเิ วณเปา พอดี คงอตี อนกลิ้งลงจากเนนิ นน่ั แหละ” “ตายโหง! นแ่ี ปลวาเจาตวั ไมร สู กึ ตวั ละซ”ิ “รูตวั หรือเปลาก็ไมร ู มนั กไ็ มมีความหมายหรอก สาํ หรับแมค นนน้ั เขาถอื วารา งกาย ไมใ ชข องตนเอง แตเปน ของธรรมชาติ” ไชยยนั ตก ระเดอื กนาํ้ ลายลงคออันแสนฝด อกี ครงั้ ทําหนา เหยเก “เธอตาไว ชา งสงั เกตดีเหลือเกนิ น่ีคนอน่ื ๆ คงยงั ไมท นั เหน็ ถา เหน็ กค็ งเตือนแลว” “ฉนั กย็ งั ไมแ นใ จเหมอื นกันวา คนอ่ืนๆ จะเห็นหรอื เปลา สําหรับเธอกบั พ่ีใหญนะ ไมเ ห็น แน แตถา คนอน่ื ๆ เหน็ เรอื่ งอะไรท่พี วกนน้ั จะตองบอก โดยเฉพาะอยางย่งิ พวกพรานพน้ื เมือง” “แลวทําไมเธอไมบอกเขา?” “วาจะเตือนอยเู หมอื นกนั แตก ็ลมื เสยี บางทีจะเปน เพราะเหนอื่ ยเกนิ ไปกระมงั นกึ ขนึ้ มา ไดอีตอนเธอมาขอเขม็ เยบ็ ผา นแ่ี หละ” ไชยยนั ตขยับตวั จะผละไป แตแ ลวก็ชะงกั นดิ หนง่ึ เพราะดารนิ รอ งเรียกไว” “เด๋ียว!” “ทําไมหรือ?” “ชวยเขาเยบ็ เสอื้ กบั กางเกงทข่ี าดใหอ ยา งเดยี วเทา น้นั นะ ไมตองไปดูแผลทห่ี นา อกเขา ดว ย ผขี องตาฮอฟมนั คงไมชอบ!” “โธ นอย!” ไชยยนั ตร อ งออกมา แลว ผละไปโดยเรว็ รพินทร ไพรวลั ย เดินสองไฟสํารวจออกไปยงั ดงรอบๆ อันเปน กจิ วัตรประจาํ วนั ของเขา ในทกุ ครง้ั กอ นจะนอน เขาไมพ อใจชยั ภมู ิทีพ่ กั นอนในคนื นีอ้ ยา งไรพกิ ล แตก ็ไมทราบจะขยับขยาย หาที่ใหเ หมาะไปกวา นไี้ ดทไี่ หนอกี อากาศมนั หนกั ขน ๆ รูสกึ วา จะหายใจไมสะดวก บางทีมันอาจ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1869 มาจากเหด็ รา หรอื มิฉะนั้นกใ็ บไมเ นาบางชนิดทีท่ ําใหอ ากาศไมบรสิ ุทธิ์ เชษฐาเองกค็ งมคี วามรูสึก เชนเดยี วกบั เขา เพราะกอ นทจ่ี ะลมตวั ลงนอนเปรยวา “รูสกึ วาทนี่ ม่ี นั นอนไมค อ ยสบายแฮะ” อยางไรกต็ าม หัวหนา คณะก็นอนหลับไปอยางรวดเรว็ อนั เปนนิสยั ของเขา ดเู หมือนจะ หลับกอ นใครๆ ทงั้ ส้ิน เชษฐาฝก ตัวของเขาใหเ ขา กับสภาพการณแ ละสง่ิ แวดลอ มไดดเี ยีย่ ม นอกจากบรรยากาศอันไมส ูจะสะดวกใจนกั ปาทั้งปายังเงยี บสงดั เอาเสียจรงิ ๆ ไมไดย นิ เสยี งอะไรสกั อยา ง แมแตพวกแมลง ระหวา งยืนอดั กน บุหรเ่ี ปน คร้งั สุดทา ยกอนทีจ่ ะทง้ิ ไป เขาเหลอื บสํารวจไปยงั คณะทกุ คน ทนี่ อนเรียงรายประจําที่ แลว กเ็ ห็นใครคนหนึง่ นอนกอดอกลมื ตาโพลงอยู พรานใหญส บื เทา เคล่อื นเขาไป “แกเคยมานอนพกั อยบู นไหลเขาลูกนม้ี ากอ นหรือเปลา แงซาย?” “เคย แตคนละดาน” “มแี หลง นํา้ อยทู ไี่ หนบาง รูไหม?” “ในกนหุบทางดา นตะวันออก มีแหลง น้ําซบั อยูท่วั ไป แตอ ยาวาแตคนเลย สัตวก ย็ งั กนิ ไมได ใบไมมนั เปนพษิ แตเ หนอื จากท่ีน่ีขน้ึ ไปอีก จะมแี อง แคบๆ อยูในซอกหนิ ใหญส องกอ น เปน นาํ้ มวกไหลซมึ ออกมาจากภเู ขา กวา งยาวแคว าเดียว ตํ่าลงไปทางดานใต เปน ดงไผไ มกวา งนกั ถา ฝนไมแ ลงจนเกินไปในระยะหนง่ึ เดอื นทีผ่ า นมา ก็ยังพอหานํ้าจากลําปลอ งไผไ ดบาง” “พรงุ นอ้ี ีกตลอดท้งั วนั ถาไมม นี ้ํามาเพิ่มเตมิ เราจะลาํ บาก” เขากลาวเหมอื นจะรําพงึ กับตนเอง “สัตวพ อจะมชี ุมบา งไหม?” “ไมมนี ํา้ จะกนิ ได สตั วกห็ ายาก แตทีโ่ ปง โนน...” แงซายชม้ี ือไปทางโปง ไมห า งออกไปนกั “ผูกองคงเหน็ แลว วา มีรอยชา งกับกวางพอจะลงกนิ บา ง มันเปนโปงเกา ดนิ จดื เสยี แลว แตอ ยา งชามะรนื น้ีเรากล็ งจากเขาลกู นี้แลว ไมใ ชหรอื ?” พรานใหญไ มก ลาวเชน ไรอีก เดินออ มมายงั ทน่ี อนดานของเขา แลว ทอดกายลงนอน หงายเอาแขนกา ยหนา ผาก ครนุ คิดอะไรอยูค นเดยี ว จนกระทั่งความงว งคบื คลานเขา มาสู จึงมอย หลบั ไปทา มกลางความเงยี บของไพรลกึ เชษฐาหลบั อยา งสบายตดิ ตอ กันถงึ 3 ชว่ั โมง นับตงั้ แตก นิ อาหารเสรจ็ เขารูสกึ ตัวตนื่ ขน้ึ เพราะเสียงขยบั กายของบญุ คํา ผูนอนอยใู กลๆ ทางดานขวามือ ยามนน้ั ปาดเู หมอื นจะตกอยูในมนต สะกดของความมืดและความเงยี บแสนเงียบ แมแ ตใ บไมก ็ไมกระดกิ ใหไ ดย นิ เสยี ง ราชสกุลหนมุ ใหญบ ิดกายอยา งเมอ่ื ยขบต้ังใจจะหลบั ตอ แตแ ลว ก็ตอ งลืมตาข้ึนอกี ครง้ั เม่ือเห็นบุญคาํ คอ ยๆ ยนั กายลกุ ขนึ้ นั่ง ดวยลกั ษณะทา ทีเหมือนหมาลาเนอ้ื [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1870 อึดใจตอ มานนั้ เอง กแ็ วว เสียงใบไมลน่ั กรอบแกรบแผว เบา มนั ดงั มาจากบรเิ วณโปง ทางดา นทปี่ ลายเทา ของเขาชไ้ี ป เสียงนั้นหยดุ ๆ ดังๆ ใกลเ ขา มาเปนลําดบั ตอ มาก็เปน เสยี งคลา ยๆ ตะกยุ ขุดพลกิ ดนิ บญุ คําคอ ยๆ หยิบไฟฉายประจําตัว มนั กเ็ ปนเวลาเดยี วกบั ท่เี ชษฐาดึงกายข้ึนอยางเบากริบ ไรเฟล .458 ประจาํ ตัวขนึ้ มาอยูใ นมอื แตแ ลว ใครอีกคนหน่ึงที่นอนอยทู างดา นศรี ษะของเขาก็เออื้ ม มอื มาสะกิดเบาๆ หันขยบั มาเหน็ พรานใหญอยใู นลกั ษณะครง่ึ นัง่ ครึ่งนอน จึงเพง่ิ ทราบวา ไม เพยี งแตเ ขากับบญุ คําเทา นั้นท่ตี ืน่ ขน้ึ ยามน้ี รพินทรก็รสู ึกตวั ไดย ินเสยี งกอ นแลว เชนกนั ส่ิงทจ่ี อมพรานคอ ยๆ สง ไปใหห วั หนาคณะ ก็คอื ลูกซองเอฟเอนกง่ึ อตั โนมัตทิ ี่เปน ปน ประจาํ มือของจัน พรอ มกบั กระซิบวา “กวางครบั กาํ ลงั ยองเขา มากนิ โปง ระยะใกลแ คน ี้ หวังผลเลิศไวกอนดกี วา” เชษฐาวางไรเฟลของเขาลง รับปนลกู ซองมาแทน ปลดเซฟแลว ยกขน้ึ ประทับไหล บา ย ลํากลองจอ งไปทางเสยี งที่ไดยิน “เอาละ บญุ คําฉายไฟ!” หัวหนา คณะกระซบิ บอกเบาทส่ี ุด ตาพรานเฒาชกู ระบอกไฟฉายขึน้ ไปเหนอื ศีรษะ ทาํ มุมสี่สบิ หา องศา แลว กดสวิตซเ ปน ลาํ พวยพุงขนึ้ เบ้ืองบน อดึ ใจตอมานน้ั เองกฟ็ าดลาํ แสงตาํ่ ลงอยา งชํานาญ ตาเหลอื บเขยี วเหลอื บฟาคูห นง่ึ กส็ ะทอ นวาวฟอ งตาํ แหนงมาในบดั นน้ั มนั ลอยอยใู น ระหวางซมุ ไมร กหา งออกไปเพยี งไมเ กนิ 50 เมตร และพรบิ ตาเดยี วกันนน้ั เอง กระสุนลกู ปรายก็ ระเบดิ กกึ กองขึน้ ทามกลางความเงียบสงบ ตดิ ตามมาดว ยเสยี งลม ลงด้ินโครมครามพมุ ไมไ หว สะเทือนไปหมด ทุกคนทก่ี าํ ลังนอนหลับ พรวดพราดตนื่ ข้ึนอยางชลุ มนุ ควา ปน กับไฟฉายประจําตวั ดว ย ความตกใจ เปา หมายลูกปน ของเชษฐาถลันลุกข้นึ อกี ครงั้ ภายหลงั ลงไปชกั ด้นิ ชกั งอตีแปลงอยู มี เสยี งรอ งเปบแหบๆ แลวมนั ก็ว่ิงตะกายฝา พงลงไปยงั ตนี เนินอนั เปน ปารกเบอ้ื งลาง ตอ มาก็มเี สยี ง โอกๆ ดงั มาไดย ินถนดั “สาํ ลักเลือดแลว นาย อยูแน! ” บุญคาํ ตะโกนลนั่ ออกมาอยางดีใจ ลกุ ขึน้ แลนถลนั ตรงเขาไปยังตําแหนง ท่ีมนั ลมลงคร้งั แรก พวกท่ีตกใจตน่ื ข้ึนยงั ไมร เู รอ่ื งอะไรสง เสยี งถามแซด พอรูวา กวางยอ งเขา มากนิ โปงและเชษฐา เปน คนยงิ กห็ มดความสนใจ พากันถอนใจอยา งโลงอก เอนกายลงนอนตามเดมิ คงมแี ตร พินทร เชษฐา และจนั เทานน้ั ทีอ่ อกจากทน่ี อนตามหลังบญุ คําเขาไป [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1871 จากไฟฉายทชี่ ว ยกนั สอ งดู ปรากฏวา บรเิ วณพงตรงน้นั แหลกเปน แปลงเพราะการลม ด้ิน ของมัน เลอื ดทะลกั เรย่ี ราดเปน กองใหญและหยดเปน ทาง มองเหน็ ไดถนัดตามทศิ ทางท่มี นั ลกุ ขนึ้ แลน หนไี ป เหน็ รอยกบี กร็ ไู ดท นั ที มนั เปน กวางขนาดใหญท เี ดียว “เอ กเ็ หน็ ควํ่าลงไปแลว ทาํ ไมถงึ ลุกขน้ึ หนีไปไดอ กี ชวดเสยี แลว ก็ไมร ู หรือไมก ต็ ามกัน อาน” รพินทรสน่ั ศรี ษะ พลางบยุ ปากไปท่ีเลือดกองโตทเี่ ปน ฟองสีชมพู หยดอยกู ลางดนิ และ ใบไม “ถกู จังที่สดุ คงแถบรกั แรแดง ทะลปุ อดดว ย แบบน้ไี ปไมไ กลหรอกครบั ช่ัวแลน ตอนท่ี มันตกใจเทา นนั้ เด๋ยี วกล็ ม ” “คณุ สงลูกซองมาใหผ ม ผมกซ็ ัดเลย ไมร วู า ใสล ูกอะไรไว” จันผใู ชป นกระบอกนน้ั ประจําตวั กบ็ อกมาโดยเรว็ วา “ผมใสลูกเกา เม็ดไวน าย ยงิ กวางไดส บายเลย” “ลกู แบบไหน สแี สดหรือสเี ขยี ว” เชษฐาหนั ไปถามเจา ของปน “สีเขียวครับ” “โอ-โอ บ๊ัค!” รพนิ ทรพ ึมพาํ สาดไฟฉายลงไปยังเนนิ เบอื้ งลา งท่รี อยเลอื ดของมันหยดเปน ทางเห็นชัด “สบายมากครบั ลกู เรมิงตนั ความจรงิ มันควรจะอยูกับท่แี ลว แตมนั คอ นขางจะใหญม าก ทเี ดยี ว ระยะเพยี งแคน้สี งสัยวาจะรวมกลุมเขาหมดท้งั เกาเม็ดนน่ั แหละ เอฟเอนกระบอกน้ีฟลู โชค ดวย” “ตามเถอะนาย เสยี งมนั ครางโอกๆ อยูเมือ่ ตะกี้ ปานนบ้ี ญุ คําวา ลม แลว รับรองวาวงิ่ ไปได ไมเกนิ 3 เสน” วา แลว ตาพรานเฒากับจนั กข็ ยับทา จะตามรอยเลอื ดอยางกระตอื รอื รน แตอ ดีตทา นทตู ทหารบกเหน่ยี วไหลทง้ั สองไว “ชา งมนั กอ นเถอะ อยา เพิ่งตามกนั เดย๋ี วนเ้ี ลย ถึงพบตัวตอนนก้ี ไ็ มมีประโยชน กลบั ไป นอนเอาแรงกนั ดกี วา พรงุ นี้คอ ยตามดู ถาเชื่อวา มนั อยูแ น มนั ก็ไมห ายไปไหนหรอก รอยเลือดชัด ออกอยางนีต้ ามงายมาก” แลว เชษฐาก็หนั ไปทางบุญคํา “สองไฟเกงมากบุญคํา วบู เดยี วเจอะตาเลย แตไ มย กั สัมพันธกับคนยงิ เพราะไมสอ งให เหน็ ศูนยป น ดที ่ีพรานใหญส ง ลูกซองมาใหฉ ัน เมอื่ ก้นี ้ีถา เปน ไรเฟล ก็พลาดแลว” บุญคาํ ยิม้ แหยๆ ไมก ลา ววา อะไร เชษฐาชวนทุกคนกลบั มายงั ทพี่ ักเพ่ือเขา นอนตอ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1872 “ฟาวลหรอื คะพีใ่ หญ? ” ดารนิ ถามเบาๆ ทง้ั ๆ ท่ีตายังปดอยู “สงสยั เหมอื นกัน แตร พนิ ทรกบั บญุ คาํ แนใ จวา ควรจะอยู พรงุ นคี้ อยไปด”ู “ใครเปน คนยงิ ?” ไชยยนั ตร องถามมาจากท่ีนอนของตน ขณะปด ปากหาว “ฉันเอง บญุ คาํ สองไฟ” “ฉนั ไดยนิ เสยี งคลา ยๆ ปนลกู ซอง” อีกเสยี งหนึง่ ดงั แทรกข้นึ เปน เสียงของมาเรีย “ใช ลกู ซอง” หวั หนา คณะตอบ สง ปนกระบอกนนั้ คบื ไปใหจนั แลว สง่ั ใหบรรจุเพม่ิ เติมแทนนัดทีเ่ ขา ยิงไป เพือ่ ใหค รบเตม็ อตั ราตามเดมิ เกดิ กบั เสยลกุ ขนึ้ เตมิ เช้ือฟน เขาไปในกองไฟท่กี าํ ลังจะมอดดับ ใหพอมเี ปลว แตต า งกน็ อนตอ มีเสยี งพดู คุยขามกันไปมาอยคู รหู นึ่ง แลว ก็คอยๆ เงยี บไปทามกลาง ความหนาวเยน็ จนปวดกระดกู นานๆ จะไดยนิ เสียงสยวิ ตัวสนั่ สะทานจากคนใดคนหน่งึ ขึ้นสกั คร้งั หน่งึ แลว อยูไมอ ยู กอนท่ีทกุ คนจะหลบั ไปอกี ครัง้ นน่ั เอง เสยี งหาวๆ ของแงซายก็ดังข้นึ ลอยๆ ทา มกลางความเงียบวา “กวางตวั นน้ั ลม ลงแลว ในระยะไมเ กิน 2-3 เสน นีเ่ อง แตถา ไมตามเอามาเสยี คืนนี้ เราจะ ไมไดต วั มัน” บางสิ่งบางอยางในคําพูดของเจาคนดงพเนจรสะกิดใจรพนิ ทรอ ยางไรพกิ ล แตคนอนื่ ๆ ไมส นใจอะไรดว ยนัก เพยี งแตเชษฐาถามมาจากทนี่ อนของเขา น้าํ เสยี งเรียบๆ วา “แกหมายความวายงั ไงแงซาย แกกลัววาเสอื จะมาลากไปเสยี ง้นั รึ?” เงยี บไปครู แลว เสียงนนั้ กด็ ังเบาๆ ตอบมาวา “ใครจะรูไ ด นายใหญ วา เสอื หรืออะไรมาทาํ ใหมันหายไป” “กถ็ า นอกจากเสอื แลว จะมีอะไร ยกเวน แตว ามนั จะไมต าย แลว ลกุ ขนึ้ เดนิ ไปเอง” ไมม ีคําตอบจากเจาคนใชชาวดง “แลวแกจะรูไดยงั ไงวา มันจะตอ งหายไป ถา หากวา มนั ลม ลงตายแลว?” รพินทรถ ามมาดวยเสยี งขุนๆ “ผมเคยผา นเขาลูกน้ี เปนเวลา 2 คืน” แงซายพูดนํา้ เสยี งลกึ ดงั มาจากมุมแทยง ทนี่ อนอยูคนละดา นกบั เขา “...ใกลค ํา่ ของคืนแรก ยงิ หมใู หญไดใ นลาํ หวย เอาขึ้นมาคนเดยี วไมไ หว จึงแลเ นื้อข้ึนมา พอเปน อาหารช่วั มือ้ ต้ังใจวา รุง เชา จะลงไปเอาอกี ต่นื ขน้ึ มาซากหมูตวั นัน้ หายไปเสยี แลว เหลอื แต [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1873 กระดกู คืนทส่ี องยงิ ไดก ระทงิ ใหญท่แี องนาํ้ มวก หวังจะเอาเปน เสบียงในวนั รุง ข้นึ อกี เหมือนกัน ตื่น เชา ขึน้ มากระทิงตวั เกือบเทา ชา ง กลายเปนเศษกระดูกเกลอื่ นปา เหลือแตหวั ” คราวนี้คณะนายจางท้งั หมดส่ีคน พากนั ชนั คอหูผงึ่ มองมาท่ีแงซายเปน ตาเดยี ว สว น พรานใหญร พนิ ทรยังคงนอนขมวดคว้ิ อยใู นอาการเดิม เสยี งเชษฐากบั ไชยยนั ตถ ามมาเปน เสยี ง เดยี วกนั วา “มนั เปนเพราะอะไร ฝงู หมาปา หมาใน หรอื วา สตั วป ระเภทกนิ เน้ืออะไรมารุมกนิ หรอื ?” “ไมใชหมาปา -หมาใน ไมใชฝ ูงเสือ แตมันจะเปน อะไรผมก็ไมรู เพราะไมเห็นตวั ” “แกพูดของแกภาษาอะไร แงซาย อะไรกต็ ามที่มนั มากนิ หมูกบั กระทงิ ของแกอยา งท่วี า น่นั มนั จะตอ งทิง้ รองรอยไวใ หสังเกตเหน็ ได” รพินทรพ ูดมาหวนๆ “ถูกแลว ผกู อง มนั ทิ้งรองรอยไว รอ งรอยทฉี่ กี เน้ือกระจดั กระจายออกไปเรี่ยราด รองรอย ท่ดี ูดกนิ แมก ระท่ังเลือดแทบไมเหลอื ใหเ หน็ รอ งรอยของการรุมกนิ เปน ฝูงอยางอดโซหวิ กระหาย” “รอยตีนของมนั ละ ?” “ไมมีรอยตีนใหเ ห็นผกู อง บางทีจะเปน เพราะตรงทส่ี ัตวส องตัวลม เปน พืน้ แขง็ เกนิ ไป แลวตวั มนั คงไมห นกั นัก” “แกอยหู างจากสตั วท ี่ยิงลม ไวส ักเทาไหร? ” “ประมาณ 2 เสน ผมนอนบนตน ไม” “ไดย ินเสียงอะไรบา งไหม ในขณะทีม่ นั เขา กิน” “เสียงมนั มากนั เตม็ ปา รอบดา นไปหมด บางทีคืนนีเ้ ราอาจไดย นิ เสยี งของมนั ก็ได แตถ า ไมไดยนิ อยางทีผ่ มเคยไดย นิ มาแลว ถา กวางตัวนนั้ ยังอยเู ปนปกตเิ รียบรอ ยดี ครั้งนัน้ ผมก็คงจะฝน รา ยไปเอง” “เอ็งพูดอะไรฟง ไมรูเรื่อง ไอแ งซาย” เสียงบุญคาํ ตวาดมาเบาๆ แลว สบถดา พํา ตอจากนน้ั ทกุ สงิ่ ทกุ อยางกส็ งบเงยี บลงตามเดมิ อาจมใี ครครุนคิดถงึ คาํ พูดเปน ปริศนา ของแงซายอยบู าง แตก็พายแพต ออาํ นาจความออ นเพลยี และนิทรารมณท ่คี รอบงําอยู ประมาณตีสอง รพินทรสะดุงลืมตาโพลงขึ้น เพราะมือของใครคนหนง่ึ สะกิดแรงๆ มาท่ี แขน คนนนั้ กค็ ือจันผูน อนอยใู กลๆ เขานน่ั เอง ขณะนั้นไฟมอดดับลงอกี ครงั้ ทกุ หนทุกแหง ปกคลมุ ไปดว ยความมดื “นาย ฟงเสียงอะไรนนั่ ” จนั กระซิบขางหูเขาอยางรอนรน จอมพรานเงย่ี โสต กล้นั ลมหายใจ แลว จองหนาพรานพน้ื เมืองของเขา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1874 “ไมเหน็ มีเสยี งอะไรเลย” “คอยฟงใหด ี นาย ตอนนมี้ นั เงียบไป ผมฟงอยูพกั ใหญแ ลว ” กอนท่เี ขาจะขยับปากถามอะไรตอ ไปนนั่ เอง สาํ เนียงประหลาดชนดิ หน่งึ กแ็ วว เขา มา กระทบโสตประสาทอยางชดั เจน มนั ดังเหมอื นเสยี งนกกวกั รอง ทอดระยะเปนจังหวะหางๆ กนั ตอมาเรมิ่ ถ่ีข้ึน เหมอื นจะ รบั ทอดกนั ตอ ๆ ไดยินชดั ขนึ้ เปน ลําดับ เสียงดงั “กวา วๆ” แลวตอ มากเ็ ปน “กอ ยๆๆๆ” ฟงเยน็ เยอื ก วงั เวงอยา งไรบอกไมถ กู เสียงนน้ั ถกี่ ระช้ันขึน้ ทุกที จนกระท่งั ในทส่ี ดุ กด็ เู หมือนจะแซว งั เวงไปทง้ั ดงรอบดา น มเี สยี งไหวตวั แสกสากแผวเบาจากคณะพรรคที่นอนรวมกลุมกนั อยู อาจเปน ดว ยคนหน่งึ สะกดิ ปลุกอกี คนหน่งึ แลวก็ปลุกกนั ตอ ๆ ไปจนท่ัวกนั หมด ทกุ คนนอนลืมตาสดับฟงเสยี ง ประหลาดนน้ั อยูเ งียบๆ อยา งพยายามจะจบั รหสั ประสาททกุ สว นตนื่ พรอมๆ เทา ๆ กบั ที่หวั ใจก็เตน สั่นอยา งประหลาด จากกระแสเสยี งผดิ วิกลทด่ี ังมาจากความมืดโดยรอย ขณะหนึ่งตอมานนั้ เอง เสยี งแผว เบาของใครคนหนง่ึ กก็ ระซบิ เรียกช่อื พรานใหญม าจากทางดา นศีรษะทเี่ ขานอนสงบนิ่งอยู “รพนิ ทร. ..” “ครบั ” “ไดย ินอะไรนน่ั หรอื เปลา?” “กําลงั ฟง อยูค รบั ” “มันเปน เสียงอะไร?” พรานใหญค อยๆ ยนั กายลกุ ขนึ้ นงั่ นน่ั เทากบั เปน การเตอื นใหอกี 11 คน ทรงตวั นงั่ ข้นึ พรอมกนั หมด แตกเ็ ปน ไปอยางแผว เบาระมดั ระวัง กองไฟท่ีไมม ีใครเฝาหมดเชอื้ ลงแลว เหลือแต ถานแดงเรืองๆ มองเหน็ รอบดานในระยะใกลไ ดเ พียงเงาตะคุม ทุกคนเหน็ จอมพรานน่ังกอดเขา เงย่ี หฟู ง อยเู ชนเดมิ โดยไมไ ดต อบคําถามของเชษฐา มา เรยี กบั ดารนิ ซบุ ซบิ อะไรกนั เบาทีส่ ุด ไฟฉายพรอมอยใู นมือคนละกระบอก ไชยยนั ตก ก็ ระซบิ มาวา “ฟง คลายๆ เสยี งพวกหอยทากประเภทหน่งึ ทเ่ี คยไดย นิ แถวปาช้นื แฉะภาคใต แตกไ็ ม นาจะมใี นปาแหง แลง แถวนเ้ี ลย” “มนั ดงั ขึน้ ต้ังแตเ ม่อื ไหร?” ดารนิ ถามขน้ึ ลอยๆ เพราะหลอ นรูส กึ ตัวตนื่ ไดย ินเสยี งโดยการสะกดิ ปลกุ ของพ่ีชาย “สักพักหน่งึ มาแลว ละ นายหญิง” ใครคนหน่ึงในจาํ นวนพรานพื้นเมอื งของรพินทรต อบมาอยา งกระซบิ กระซาบ “พวกนก หรอื พวกสตั วเ ล้ือยคลาน แตแปลกมาก ทาํ ไมถงึ เพ่งิ จะมาไดย นิ เสียงเอาเด๋ยี วนี้” หวั หนา คณะวา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1875 เสยี งนัน้ บางขณะกเ็ วน หางสรา งซาทําทาเหมอื นจะเงยี บหายไป แตแ ลว ก็เริม่ ดงั ถี่กระชนั้ ขึน้ อกี ระเบง็ แซส ลบั กันอยูเปนระยะ บญุ คํา สา งปา และคะหยน่ิ ลงนอนราบกบั พ้นื เอาหแู นบ แผน ดนิ ฟง แตแ ลวท้งั สามคนที่ชว ยกันฟง เสียงเหลานัน้ กเ็ งยหนา ข้ึนสน่ั หวั อยูไ ปมา เปนสญั ญาณ วาไมส ามารถจะจบั รหสั ฝเ ทาหรอื การเคล่ือนไหวใดๆ ไดเปน ท่พี อใจ “มนั พากันเตนไปตามผิวใบไมแ หง” คะหยน่ิ พมึ พํา สหี นาใครครวญใชค วามคดิ หนกั “ตัวมันเบามาก” “แตขา ไมไดย นิ อะไรเลย นอกจากเสยี งที่มนั รอ ง” บญุ คําพดู อาการงนุ งงไปหมด สางปาผงกหัวขึน้ เอานิ้วแคะหู แลว กมลงฟงอกี ใชม ืออีกขา งหนงึ่ ตบลงกบั พนื้ ดนิ เปน จงั หวะ “มนั ทําทา เหมอื นจะลอ มวงเขามาที่ปางพกั ของเรา แตก็ไมเ ขา ไมใ ชน ก ไมใ ชห อย เขยี ด ปาดหรอกนาย แตเ ปน อะไรสา งปาก็ไมรเู หมอื นกนั สงสยั แตว ามนั จะทําใหพวกเราเดอื ดรอน” ทนั ใดน้ัน รพนิ ทร ไพรวัลย ผูนงิ่ เงียบโดยไมเอย คาํ ใดเลยทงั้ ส้ิน ก็สอ งไฟฉายพุง ปราด ออกไป และโดยการนาํ ชนดิ นัน้ ไฟฉายจากคนอนื่ ๆ ก็ระดมสาดจา กราดไปยังแนวปารอบทิศเพือ่ คน หาทม่ี าของเสียงลึกลบั เหลานนั้ ไมมีอะไรปรากฏใหเ หน็ ในการสอ งคน หา นอกจากตน ไมใ บพฤกษท ยี่ นื นิ่งอยใู นอาการ สงบ เสยี งที่รอ งระงมเยอื กเย็นเหลานัน้ เงยี บกรบิ เปนปลิดทง้ิ ไปในทนั ทีทีแ่ สงไฟหลายกระบอกพงุ ลําออกไป แตแ ลวก็ไปเกวอกวา ว...หางเขาไปในดงลกึ ฟากซายมือ แลว คอยๆ หางออกไปเปนลําดบั จนกระทง่ั ไดย นิ มาเพียงแคแววๆ ในปลายหุบดานทพ่ี บคราบงยู ักษ “อะไรของมันหวา ” เสียงไชยยันตค รางออกมาอยา งประหลาดใจ พรานใหญก ระดกลิ้นออกมาเลียรมิ ฝปากชาๆ ตาหรี่ลง ชําเลืองไปทางแงซายผูด เู หมอื น จะนัง่ ทอดสายตาเงียบๆ จับนง่ิ มาท่เี ขากอนแลวในเงามดื สลัวนนั้ ปากก็บอกกบั คณะนายจางของเขา ดว ยเสยี งเรียบๆ เปน ปกติวา “ผมก็ยงั เดาไมถ ูกเหมือนกนั ครับ บอ ยครั้งอยูเ หมอื นกัน ประสบการณในชวี ิตปาของผม มีอะไรแปลกๆ เขา มาทําเสียงใหไ ดย ินใกลๆ กับแคม ปพ กั นอน แตมนั กไ็ มไ ดเ กดิ อะไรข้นึ ท้งั ส้นิ ไม มแี มแตร องรอยใหค น พบดว ยวา เสยี งทไี่ ดย นิ นนั้ มนั คืออะไร อยาไปสนใจกบั มันเลยครับ นอนกนั ตอไปดกี วา ” เม่อื เขาไมแสดงทา วา หว งกังวล หรือสนใจอะไรนัก คณะนายจา งกพ็ ลอยหมดกงั วล เชนกัน แตก ไ็ มว ายทจี่ ะฉงนฉงายคลางแคลง รพนิ ทรส่ังใหก อ ไฟลกุ โชตขิ ึน้ อีก และคราวนีข้ ยายให [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1876 กองไฟโตขึ้นกวาเดมิ ทงั้ สามดา น โดยไมย อมใหม นั มอดดบั ไปงา ยๆ ตางนอนเงย่ี หู คอยจับฟง เสยี ง กนั อยูอกี ครูใ หญ จึงหลบั ไปทีละคนสองคน เมือ่ ไมม ีอะไรกระโตกกระตากมากไปกวา นน้ั คงมแี ตจ อมพรานเทาน้นั ทยี่ งั คงนอนลืมตาโพลง ตอ มา เขารูส กึ วาใครคนหนง่ึ ในคณะลุกข้ึน ชําเลอื งไปเหน็ รา งสูงใหญข องแงซายเดนิ ยอง ไปหยดุ อยูท ก่ี องไฟ แลวกอ็ อกไปยืนคลา ยจะพยายามจบั ฟงเสียงอะไรอยูยงั อกี ดา นหน่ึง หันหนา ออกราวปาทบึ อนั มดื มิด จึงลกุ ข้นึ เคล่ือนตามเขา ไปหยดุ ยนื อยเู บือ้ งหลัง เจา คนใชช าวดงคงยนื สงบ อยูใ นอาการเดมิ แมวา มนั ควรจะไดย ินเสยี งไลทเ ตอรทขี่ ดี ขนึ้ เพือ่ จดุ บหุ รขี่ องเขา “เสยี งอยา งนใ้ี ชไ หม ที่แกเคยไดย ิน?” โดยไมไดหนั กลับมา เสียงกระซิบเบาในลกั ษณะเดยี วกนั ตอบมาวา “เสยี งชนดิ นแ้ี หละ ผกู อง เพยี งแตว า มันไมมาเหมือนทไี่ ดยนิ คืนนี้ ถา ผมทายไมผิด พวก มันพากนั มุง ตรงไปยังซากกวางท่นี ายใหญย ิงลม ไว ทแี รกมนั เลียบใกลป างพักของเราเขา มา แลวก็ คงไดก ล่ินคาวเลอื ดจึงตามรอยเลอื ดไป” เขากาวขึน้ ไป จนกระทง่ั ยนื เคยี งอยกู บั รา งตระหงา นเหมือนหลกั หนิ นนั้ ความมดื ทาํ ให อานสหี นา กนั ไมออก นอกจากแววตาอันลุกวาวทกี่ วาดอยูไ ปมาคนู ัน้ ดปู ระหน่งึ วา จะมองใหท ะลุ ฉากอนั ดําสนทิ ของราตรีเขาไปใหเหน็ สง่ิ ทแี่ อบแฝงซอนเรนอยู “บอกความเหน็ ของแกซิวา มันควรจะเปนอะไร...คนื น้ี มันเกดิ ลกั ษณะการณขนึ้ อยา ง เดยี วกบั ทแี่ กไดพ ูดไวแลว นัน่ กค็ ือมสี ัตวล ม แลวก็มเี สียงอะไรสักอยา งพากันมาเต็มปา มันมงุ มาท่ี เรากอ นแลว กต็ ามรอยเลือดกวางตวั นัน้ ไป แกเคยเจอมาแลว ในการผานมาท่นี ี่ครงั้ กอ น คนื นี้มนั กม็ ี ทาทเี ชนเดยี วกนั อีก มนั คอื อะไร แงซาย?” แงซายเบือนหนามาสบตาเขาชาๆ พรอ มกับสน่ั หัวนอ ยๆ “ผมก็ไมทราบจริงๆ ผกู อง ผมก็ไมเ ขาใจมนั เหมอื นกัน การเดาในส่งิ ทเี่ ราไมร ู มนั จะเกดิ ประโยชนอ นั ใด” “มีอะไรบา งในปา ทีค่ นอยางแก บญุ คํา สางปา หรือฉนั จะไมร ”ู “ตอ งมี ผูก อง อยา งนอ ยทีส่ ดุ ก็บรรดาส่ิงมีชวี ติ ที่บกุ บน่ั อยใู นปา และเรายังไมเ คยประสบ พบเห็นกันมากอน ผม ผกู อง บญุ คํา และสางปายงั ไมไดเ ปด ปา ออกไปไดห มดทกุ ปา หรอื ผกู องคิด วา ปรุโปรงหมดแลว ?” คาํ พดู แผวเบาแตช ัดเจนของแงซาย ทาํ ใหพ รานใหญอ้งึ ไป ในท่ีสดุ ก็ยม้ิ แสยะออกมา “มนั จะเปน อะไรก็ตาม จากความรูส ึกของฉนั ไมเหน็ วา มนั จะเปน อันตรายกบั เรามากมาย นกั เลย และฉนั ก็ไมกังวลสักนดิ แต. ..แงซาย...ลักษณะทาทีอันหวาดระแวงของแกนัน่ แหละ ทท่ี าํ ให ฉนั ตองเกิดกังวลข้นึ เสยี แลว ” “ผมไมใ ชค นกลา หาญนกั หรอก ผูก อง...” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1877 เสียงแงซายพดู มาเนิบๆ อยา งใชค วามคดิ “เมื่อผมเดินทางคนเดยี วในปาใหญ ผมเลอื กนอนบนตนไม ความรูสกึ บอกตนเองอยู เสมอวา ภายหลังจากตะวนั ตกดนิ แลว มนั ลว นเต็มไปดวยสิง่ ทจี่ ะมาเอาชีวิต แตก ารเดินทางโดยมผี ู กองเปนผูนําในคร้งั นี้ ผมอบอนุ เชื่อม่ันอยา งทสี่ ุด” “อยา ลอ ใหตายใจโดยการถามตัวเอง และยกยอ งฉนั ” “ผมพูดจากใจจรงิ ” แววตาบนใบหนา ดสู กุ ใสออนโยนอยา งประหลาด เมอ่ื เอยประโยคนัน้ ออกมา รพินทร จอ งประสานอยา งคนหา แตก ็ไมพ บรอ งรอยพริ ธุ ใดๆ เขายืนมองดูหนา เจา หนมุ พเนจรผูปราศจาก หัวนอนปลายตีน ดวยความรสู ึกทีใ่ หมแ ละแปลกออกไปอยา งไมเคยมากอ น ดเู หมือนจะตะลงึ เพลิน ไปช่ัวขณะในความคมสนั งดงามนาพิศวงนัน้ “ไปนอนเสยี เถอะ มนั คงไมม ีเร่ืองรา ยอะไรเกิดขนึ้ หรอก” ครนั้ แลว เขากเ็ อยมาดว ยเสยี งออ นลง รา งสูงใหญไดส ว นสัด หยอ นกายลงไปน่ังบนขอนไมห นา กองไฟ ยกมือทั้งสองข้นึ ลบู เสยเสนผมอนั หยกิ หยกั ศพยาวปกทายทอย รมิ ฝป ากปรากฏรอยยิ้มบางๆ ทําใหแ ลออ นซึง้ เหมอื น ใบหนา ผูหญงิ ตาเหมอ ลอยปราศจากจดุ หมาย พดู เหมือนราํ พงึ “คนื นี้ผมนอนไมหลับ” “แกหว งกงั วลมากนักหรือ...กบั เจา สิ่งประหลาดอะไรชนดิ หน่ึง ทม่ี ันปวนเปยนเขา มา ใกลปางพักของเรา” โดยไมส บตาเขา นอกจากเหมอ ลอยในอาการเดิม แงซายสา ยหนา แชม ชา “หามิได ผมรวู า จะยังไมเ กดิ อะไรขน้ึ กบั พวกเราในคืนนี”้ “เพราะฉะนนั้ แกกค็ วรจะนอนเสยี เหมือนๆ กับพวกเราทุกคน” “โปรดอยาหวง อกี ไมน านกจ็ ะสวางแลว ผมจะนง่ั อยยู ามคอยเติมกองไฟให” “ตามใจแก!” รพินทรพดู หว นๆ หันหลงั กลบั ออกเดนิ แตแ ลวกช็ ะงกั เหมือนจะคดิ อะไรอยคู รจู ึงหัน กลับมาชาๆ ยม้ิ ออกมานิดหนง่ึ “เปนเวลานานแลว ท่ีฉนั ไมไ ดย นิ เสยี งเพลงจากแกเลย เจา การเวกเสยี งหวาน!” ตาคนู ั้นมีแววฉงน เลิกค้ิวนอ ยๆ พลางยิ้มตอบ “ผมทําความรําคาญใจใหผกู องนอยไป...เชน น้ันรึ?” “กอ็ าจเปนได! แตบ างขณะความราํ คาญใจรกหชู นดิ นัน้ มนั ก็ชว ยใหฉ ันเปน สขุ ขึ้นได เหมือนกนั ....รอ งเพลงของแกขึ้นสกั เพลงหนงึ่ แงซาย ทาํ ใหค ืนอนั ขน หนกั น้ี มชี วี ติ ชีวาข้นึ มาบา ง” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1878 แงซายถอนใจลกึ ตาเปนประกายแวววาวลอแสงไฟในกอง รพนิ ทรถ อยกลับไปลม ตัว นอนยงั ทีข่ องเขาหลับตาลง แลวมชิ า มินานทามกลางความเงียบสงดั สําเนยี งทมุ กงั วานจากเพลงบท หน่ึงกล็ อยมากระทบโสต ถาถอดขอความออกมา มันก็นา จะไดความหมายอรรถรสทํานองนี้ “เกดิ มาเยี่ยงกษัตริยข ัตติยราช แตอ นจิ จา! อนาถนัก ตอ งพลดั พรากถน่ิ ฐานแหลง กาํ เนดิ ซมซานพเนจรไปท่วั เขตแควน แดนกนั ดาร” “ทกุ หุบเหวหว ยละหานลําเนาไพร เขาบกุ บน่ั ไป ปม เลอื ดตากระเดน็ มดี วงดารากรแทนประทีปสอ ง ฝากอนาคตไวก ับหมเู มฆที่เลอ่ื นลอย” “สุริยประทานพลงั ฤทธใ์ิ หแกขา จันทราเปรยี บเสมอื นเพื่อนใจ หากสวรรคสง ขามาเกิดจรงิ แลวไซร ขา คงไดก ลับคืนไปสูเจาไดสมจินต” “รอขากอน...อาณาจักรสีทองอันผอ งใส รอขา กอ น...ประชากรทงั้ หลาย แหละรอขา กอ น...ศตั รหู มูอมติ ร!! ขา กําลงั จะกลบั ไป...กลับไป!!” รพนิ ทร ไพรวัลย พยายามจะเปด เปลอื กตาขน้ึ แตมนั หนกั อ้งึ ไปหมด บางสิ่งบางอยา ง ผานเขามาในประสาทสมั ผัสอยางบอกไมถ ูก กระแสเสียงเพลงบทน้ัน...มนั มีทงั้ ความเศรา สรอ ย รนั ทด และเหย้ี มเกรียมดุดนั ผสมผสานกัน ฟงผิดแผกไปกวาทกุ ครัง้ คร้นั แลว พรานใหญก ็งว งงนุ ผล็อยหลบั ไปทามกลางความยงุ เหยงิ สับสนของจนิ ตนา รมณอนั ลี้ลับ ทุกคนตื่นขึน้ ดว ยเสยี งพดู เอะอะรอ นรนของใครสองสามคน ท่ีดังขรมฟง ไมไ ดศพั ท ขณะนน้ั มันเปน เวลาเชา ตรูทพ่ี อจะมองเห็นอะไรไดรางๆ และสามคนทย่ี ืนโบเบก นั อยู กค็ อื เสย สางปา และคะหย่ิน แลว ทงั้ สาม กป็ ราดตรงเขามานง่ั ยองๆ รายลอมรพินทร ไพรวลั ย ผกู าํ ลงั ลกุ ขึ้นนงั่ ซ่งึ มัน เปน เวลาเดียวกับท่คี ณะนายจา งทง้ั หมดพากนั ลืมตาข้ึน “นาย! กวางทนี่ ายใหญยิงไวเ มื่อคืนนี้ ตวั เบอเรอทีเดยี ว เกอื บเทาควาย แตมนั เหลืออยแู ต หวั กบั เขาเทา นัน้ !!” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1879 คณะผจญภยั ชาวพระนครถลันพรวดพราดขน้ึ ยืน และฮอื กนั เขา มาลอ มสง เสยี งถามแซด ในขณะที่รพินทรน่งั ยน หนาผาก จากคําบอกเลา อันแขง กับรายงานเปน รถไฟดว นของทง้ั สามคน พอจะสรุปไดความวา ทัง้ เสย สางปา และคะหย่นิ ตน่ื ข้ึนแตมดื ออกชวนกนั สํารวจติดตามรอยกวางตวั ทเ่ี ขามากนิ โปง และ เชษฐายิงสาหสั ไปเมื่อคืน รอ งรอยของมันวิ่งซอกซอนบกุ รกลงไปทางกนหบุ ดานเดยี วกันกับทพ่ี บ คราบของงยู กั ษ แลวไปลมลงพบอวสานทป่ี ลวกลกู หนึ่งใตพ งเถาวัลย ระยะหางจากตําแหนงท่ีถกู ยิง เพียงแค 4 เสนเศษๆ เทานน้ั แตปรากฏวาซากของมนั ที่ทง้ั สามคนตามไปพบน้ัน เหลือไวใ หเหน็ เพยี งแคส ว นศรี ษะและเขางามเทานนั้ สวนอ่นื ๆ อันตรธานหายไปหมดไมเ หลือแมแ ตเ ศษหนัง พอ พบกับเหตกุ ารณป ระหลาดผิดวกิ ลเชน น้นั ทั้งสามคนก็หอ แนบ กลับมายังปางพกั เพื่อรายงาน “สง่ิ ทแ่ี งซายเตอื นเราไวเ ม่ือคนื น้ี เปนความจริงเสียแลว” เชษฐาพดู ตาํ่ ๆ กดั รมิ ฝปากแนน “มนั ละ ไอเสยี งกอ ยๆ ทพ่ี วกเราไดย นิ เมอ่ื คนื น้นี ัน่ เอง!” ไชยยนั ตค รางออกมา ดารนิ กบั มาเรียหนั ไปสอบซักพวกท่ีไปพบเหน็ ซากกวางตวั นนั้ เพ่ือ เอารายละเอียดอกี ครงั้ ทง้ั คณะพดู กนั แซด มรี พนิ ทรกับแงซายเพยี งสองคนเทา น้ันทีไ่ มไดเอย คําใด ออกมาท้งั สิ้น นอกจากมองสบตากนั เงยี บๆ อึดใจนน้ั เอง จอมพรานก็ควา ไรเฟล สปริงตัวขึน้ ยนื “ไปดูกันเถอะครับ วา มนั เกดิ ขึ้นไดอยางไร” ทัง้ คณะ นอกจากจนั และเกดิ ซงึ่ ไดรับคําสง่ั ใหกอไฟหงุ หาเฝาปางพัก พากนั สาวเทา ตาม ติดหลังพรานใหญไปในทนั ทีนั้น รพินทรต รงเขาไปสํารวจดตู าํ แหนงแรกทก่ี วางตวั นน้ั ถกู เชษฐายิงลม ซึ่งมนั อยหู า งจากที่ พักนอนออกไปเพยี งไมเ กนิ 50 กาว และความจรงิ เขาเองกับอกี สองสามคนกไ็ ดเ ขา มาตรวจดไู วแ ลว ตั้งแตเ ม่ือคืน ขณะทเี่ ชษฐายงิ ไวหยกๆ สิง่ ทกี่ อความประหลาดใจใหอ ยางยง่ิ กค็ อื เลอื ดกองใหญท่เี ห็นเรี่ยราดอยกู บั พน้ื ขณะท่ี เขามาดูเม่อื คืนน้ัน บัดนห้ี ายไปเสียแลว เหลอื แตเ พยี งคราบบางๆ ทีต่ ิดอยกู ับผวิ ดิน คลา ยๆ จะมี อะไรมาสูบดดู เอาไปหมด ไมม ีรองรอยของสัตวอื่นใดเขา มาปะปนพอใหส ังเกตเห็นไดชดั นอกจาก รอยของกวางตวั น้ันอยา งเดยี ว ขณะทเ่ี ขามากนิ โปง นน้ั มนั เดนิ ลงจากชายเนนิ ของดงใหญดาน ขวามือ แตเมอื่ ถกู ยงิ แลว เตลดิ หนีลงไปยงั หบุ ต่ําดา นตรงขามทิศทางไปแลเห็นไดถนัดชัดเจน เพราะ กระเซน็ เลอื ดท่แี ตะแตมไปตามใบไมทม่ี นั แลน ผาน แสดงวา เลอื ดไหลออกมาจากบาดแผลฉกรรจ เชษฐากม็ ีความสงั เกตทีถ่ ถ่ี วนวอ งไวพอใช เขาทรดุ ตวั ลงน่งั พจิ ารณาตรงรอยเลือดท่ีหยด กองไวมากมายเม่ือคืนเพราะจําได แลวเงยหนาขึ้นจองพรานใหญง งๆ เหมือนจะถามวาเลือด เหลานนั้ มนั หายไปไหนหมด? [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1880 รพนิ ทรไ มเอยคําใดกับเขา เดินตรวจรอยไปอีกทางหน่งึ ทุกคนเหน็ เขาพยักหนาเรยี กบุญ คํา เขาไปซบุ ซิบปรึกษาอะไรกันอยูเงยี บๆ สงั เกตดูสหี นาของตาพรานเฒา ต่นื เลกิ ล่กั ไชยยนั ต ดารนิ และมาเรยี ทรดุ ตวั ลงคกุ เขา ลอมบริเวณพน้ื ทีเ่ ชษฐาน่ังจอ งอยูกอ นแลว “มอี ะไรผดิ ปกติหรอื คะ พ่ใี หญ? ” เสียงมาเรียกระซิบถามขน้ึ เบาๆ ขณะที่จองหนาเขาอยา งสงสยั อดีตทา นทตู ทหารบกหวั หนา คณะหรี่ตาลง บุยปากใหพรรคพวกดู “เม่ือคนื ...ตรงนม้ี เี ลือดกองใหญร าวกับใครทาํ กระปอ งสขี นาดหนง่ึ แกลลอนหกไว แต เดี๋ยวนี้ มันหายไปหมดแลว” พรอมกับพดู เขาใชปลายมดี โบว่เี ขีย่ พลิกดนิ ดู พมึ พาํ ตอมาวา “จะวา มนั ถกู ดนิ ดดู ซมึ ไปหมด กไ็ มม รี อยเลย ดินใตก องเลอื ดนีแ่ หง สนทิ ” “มันหมายความวา ไง?” ไชยยนั ตร อ งออกมาเบาๆ ขมวดคว้ิ เชษฐายกั ไหล “กห็ มายความวา มอี ะไรสกั อยางมาดดู หรือเลียมันไปหมดนะ ซิ และเจา อะไรอยา งที่วา นัน่ กค็ ือเจาของเสยี งรอ งกอ ยๆ ท่ีเราไดยนิ นน่ั แหละ” ดารินอุทานอะไรออกมาคาํ หน่ึงอยา งสยดสยอง หอ ไหลลง “ถามนั เขามาที่นี.่ ..และดดู กนิ เลอื ดกวางทกี่ องอยู เราก็ควรจะเหน็ รอ งรอยอะไรบาง แตนี่ ทาํ ไมถงึ ไมม รี องรอยอะไรเลยสกั นิด “อนั นซ้ี ิ ท่ีมันเปน ปญหาใหค ดิ ” พชี่ ายวา หนั ไปมองทางรพนิ ทร ผูก าํ ลังกมๆ เงยๆ อยูก ับบุญคําทางอีกดา นหน่งึ หาง ออกไป 10 กวา กา ว “ดูทา พรานใหญข องเรา ก็จะปวดขมองอยเู หมอื นกนั รูสึกวาเขาจะไมส บายใจพอๆ กับ เรานน่ั แหละ” “รพนิ ทรมคี วามเห็นยังไงม่ัง?” ไชยยนั ตถ าม “ไอเ สอื น่ีเปนอยางนแี้ หละ ถา ยงั ไมแ นใ จอะไร หมอกไ็ มย อมปริปากออกมาหรอก” ดารินเงยหนา ขึน้ มองหาองครักษ ซ่งึ มหี นาทเ่ี ปน ท่ีปรกึ ษาประจําตวั หลอนแตไหนแตไร กเ็ หน็ ยืนน่ิง สีหนายากจะอานความรสู ึกอยเู บอื้ งหลงั “แงซาย...เธอนาจะรดู กี วาทกุ คน บอกไมไ ดหรอื วาน่ีมันคืออะไร” เจาคนใชชาวดง เปด ริมฝป ากออกไปเหน็ ไรฟน “ถามพรานใหญดกี วานายหญงิ ” กอ นที่ใครจะกลาวเชนไรตอ ไปนัน่ เอง กต็ อ งลกุ ขึ้นยนื เพราะเสยี งรพนิ ทรด ดี นวิ้ เรยี ก และโบกมอื เปน สัญญาณใหต ามเขาไป [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1881 หนทางที่กวางเคราะหรา ยตวั นั้นแลนซมซานไป แกะรอยไดอยา งสะดวกดายย่ิง แมป า เบอ้ื งบนจะรกทบึ เปน พุม หนาแทบจะมองไมเหน็ ทอ งฟา แตใ นระดบั ขนาดศีรษะ ทกุ คนก็สามารถ จะเดนิ ไปไดอยางสบายปราศจากก่ิงกา นหรือเถาวลั ยข ึ้นเปนอปุ สรรคเกะกะ เพราะธรรมชาติของ กวางซึ่งมเี ขาเปนกิง่ อยแู ลวนน้ั จะไมเ ลอื กบุกไปในพงรกรุงรงั ทจี่ ะทาํ ใหติดเขาของมนั เสยี คะหยนิ่ และสา งปา ผอู อกตามรอยนนั้ ไปกอนแลว นําล่วิ รุดไปเบอ้ื งหนาอยางรวดเรว็ เพราะรอู ยู รพนิ ทรทอดระยะหา งอยูเบอื้ งหลังเคียงคกู บั บญุ คาํ ซงึ่ เปน คนคใู จ ท้ังสองสํารวจตรวจ ตราไปตามทางอยา งถี่ถว นระมดั ระวัง เหมือนจะคนหารอ งรอยแทรกแซงอยา งอนื่ ใหได แตก ไ็ มพ บ อะไรนอกจากรอยพรานพื้นเมืองสามคนทเี่ ดินไวเม่ือเชา ตรู และแลวไมก่อี ดึ ใจตอ มานัน้ เอง ทัง้ สามท่ีนาํ อยูเ บ้อื งหนา ก็มายืนรายลอ มมุงดูอะไรอยาง หน่งึ ตรงบรเิ วณเนนิ ปลวกภายใตซ มุ ของปารวกรอบดาน ตาํ แหนง นนั้ เปนแอง ลึกลงไปกวาระดับท่ี เดินมาในครั้งแรก เมอ่ื ทกุ คนตามเขามาถึง กพ็ ากนั จอ งงนั ไป ศีรษะทปี่ ระกอบไปดว ยกิ่งเขางามกวางใหญข องกวางตัวผูต วั หน่ึง ทก่ี ลิ้งอยทู ่ีนัน่ ราวกับ จะถกู ใครตดั ทง้ิ ไวแ คค อ สว นลําตัวทั้งหมดหายไป และมีรอยเลือดที่เร่ียรายบางๆ อยูตามใบรวก ท่ัวไป แมลงวนั กบั ผ้งึ ตอมหงึ่ กระจกุ ขนบางสว นตดิ อยูกบั โคนกอรวกรอบดาน และหางออกไปในรศั มี 20 เมตร เศษ กระดกู กระจัดกระจายกลาดเกลื่อน ขาวโพลน แมแ ตเนอื้ บางสวนตรงบริเวณหวั ก็ยงั มรี อยถูกแทะ จนเห็นกระดกู นัยนต าก็ถกู ควกั โบ ปลายจมูกและลิ้นกไ็ มมเี หลือ มีแตห นังตดิ หนาผากอยูห นอ ย เดียวเทา น้นั ภาพท่ีถกู รมุ กนิ อยางสยดสยองพองขน สะกดใหทุกคนตวั ชาไปชั่วขณะ มาเรียยกมือขึ้น ทาํ อาเมน ดารินหลับตาลง สวนไชยยันตก ระเดือกนํ้าลายลงคออันแหง ผาก กระซิบกบั เชษฐาเบา ที่สดุ วา “โชคดีเหลอื เกนิ ทีเ่ ปน กวางตวั นี้ แทนท่จี ะเปนพวกเราคนใดคนหน่ึง หรอื ทง้ั หมด!” ไมม ีอะไรผิดปกติใหสังเกตเหน็ ไดถ งึ ความรสู ึกของพรานใหญ ทกุ คนเห็นเขายืน พจิ ารณาดเู งยี บๆ และออกเดนิ ตรวจไปรอบๆ แลว กช็ ร้ี อยตาํ แหนงหน่งึ ใหค ณะนายจางดู “มันมาหมดแรงลมลงเองตรงนีแ้ หละครับ สังเกตรอยเทาทีไ่ ถลลน่ื แยกหา งออกจากกนั โนน พอลมกก็ ลิง้ เปนทางลงมาถึงทนี่ ”่ี “เราไมสนใจวา มนั จะลมอีทาไหนอยา งไร” เสยี งแหบปรา แผวเบาของใครคนหน่งึ ดงั แทรกข้นึ “แตเราอยากรวู า ‘อะไร’ ทมี่ ารุมกนิ มนั ดว ยลักษณะอนั หวิ โหยดุรายท่สี ดุ อยา งน”้ี เจา ของเสียงนน้ั กค็ ือ ดาริน วราฤทธ์ิ จอมพรานยิ้มแคน ๆ ตอบในขณะที่ตายังทําหนาทส่ี อดสา ยไปรอบๆ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1882 “สําหรบั เดยี๋ วน้ี บอกไดแตเ พียงวา มันเปน สตั วฝูงประเภทตัวเบา ฟน คมกรบิ ราวกบั มดี โกน แลว ก็...อยา งทีค่ ุณหญิงวา...มันเปน พวกอดโซหวิ โหยตะกละตะกลามที่สดุ ท่ผี มช้ีใหดูรอ งรอย การลม ของกวางก็เพอ่ื จะชใ้ี หเห็นวา กวางไดล มลงตายกอนแลว เพราะพษิ บาดแผลลูกปนของ คุณชาย และพวกมันตามรอยเลือดมารมุ กนิ ท่นี ่ี ไมใ ชเขา โจมตกี วางในขณะมชี วี ิต เสียดายเหลือเกนิ ดนิ บรเิ วณนแ้ี ขง็ และแหง ผากเกินไปทาํ ใหเ ราไมสามารถเหน็ รอยตีนของมนั ไดถ นัด” “ถาเหตุการณช นิดนี้มันเกดิ ขน้ึ ในนํ้าละก็ ฉันจะตอ งลงความเหน็ วามันเปน ฝงู ปลาป รนั ญาอยางเดด็ ขาด แตเ ทาทเี่ ห็นก็มีอยูเ ฉพาะลมุ น้ําอะเมซอนเทา นน้ั ” มาเรียสาํ ลักออกมา ความสยองใจฉายชดั อยูในดวงตาสเี ขยี วทีจ่ องภาพหวั กวางอยา งไม กะพริบ “ลองใครค รวญดูใหด ซี ิ พวกหมาในหรือเปลา?” เชษฐาเอย ข้นึ อยางพยายามใหความคดิ บุญคาํ ก็หัวเราะเสียงพกิ ลอยใู นลําคอ สงั เกตดูตาพรานเฒา เอาก็ไมสบายใจอยูไมใชน อ ย “สัญชาติหมามนั ไมท ้งิ พันธมุ นั หรอกครับ นายใหญ มนั จะตองเหา ตอ งหอน แลว ถามา เปน กองทพั อยา งนีก้ ไ็ ดย นิ เสยี งปา แตกอ้ือมาทีเดียว ไมเงียบเหมอื นอยา งน้ี ไอนม่ี ันเหา เหมอื นกัน แตเ หาดงั กอยๆ หมาชนดิ ไหนกไ็ มเหาอยางน้ี” “แลว บุญคาํ วา มนั เปน อะไร?” ไชยยนั ตห นั ไปมองหนา พรานเฒาหวั เราะแปรง ๆ อยูเ ชนนน้ั ชาํ เลอื งแวบไปท่รี พนิ ทรแ ตก ไ็ มต อบคําถาม ดารินดู เหมือนจะสังเกตเหน็ อยวู า ทบี่ ญุ คําไมกลา เอย คําใดออกมา กเ็ พราะพรานใหญใ ชส ายตาปรามไว น่นั เอง อดรนทนอยูไมได หลอ นก็โพลง ออกมาวา “รูส กึ วา สองคนน่ีจะมอี ะไรเปน ความลับกนั อยนู ะ มอี ะไรทาํ ไมไมบ อกกนั บา ง” พลางหลอ นกห็ นั ไปจอ งหนา บญุ คาํ ดว ยสายตาขนุ ๆ “บอกมาเลยบญุ คํา คิดวา มันควรจะเปนอะไร พวกเรากําลงั เผชญิ อยกู บั ปญ หาทีท่ ําใหไม สบายใจ มวั แตอา้ํ ๆ อ้งึ ๆ สงวนทาทอี ยนู นั่ แหละ สญั ญากนั ไวแลว ไมใชหรอื วา ไมว าอะไรจะเกดิ ขนึ้ เราจะตอ งใหความจรงิ แกกนั ไมใชมวั ปด บงั อยู ซ่งึ มันมีแตผ ลเสีย ถามแงซายกไ็ มบอก ถามบญุ คําก็ ไมย อมพูด จะพ่งึ ความเหน็ จากพรานใหญท ี่วางทา อยนู น่ั แหละ ชกั ยวั ะแลวนะ” บุญคาํ อึกอักอยูในลําคอ ขณะน้ัน พรานใหญก ห็ ัวเราะทาํ บรรยากาศอนั ตึงเครียดของทกุ คนใหเ ปน เรอื่ งขบขันวา “อยา เพ่งิ ยวั ะครบั คุณหญงิ เรากาํ ลงั อตั คัดนา้ํ กันอยดู ว ย ยง่ิ ยวั ะมากกต็ อ งด่มื น้ํามาก เขา ลูกนห้ี านาํ้ ยากเสียดวย ผมยงั เปนทกุ ขอ ยนู เ่ี ลย แตเดยี๋ ว! ผมพอจะมองเหน็ นาํ้ บา งแลว สาํ หรับเชา วนั น”้ี “ที่ไหนกนั ไมเ หน็ มสี ักหยด!” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1883 ดารินพูดมาสะบัดๆ ต่ืนขน้ึ มาเชาน้ี หลอ นอยากจะเอานํ้าทม่ี ีสาํ รองอยูบางเลก็ นอ ยลา ง หนากย็ งั ไมก ลา เพราะจะตอ งสงวนไวส าํ หรับหงุ ขา วและดืม่ ยงิ่ ไดย ินแงซายพดู ไวเ ม่อื คืนนีว้ า แหลง น้ําบนเขาลูกนหี้ าไดยากมาก กย็ งิ่ ทาํ ใหวติ กกริง่ เกรง เพราะตามปกติในขณะเดนิ ทาง หลอ น ด่มื นํ้ามากกวาคนอนื่ ๆ อยูแ ลว พรานใหญควกั บุหร่ีออกมาจุดสบู ลกั ษณะของเขาใจเยน็ เปน ปกติ พลอยทําใหคณะ นายจางผอนความตงึ เครียดลงแมจะเผชิญอยกู ับปญหาท่ที าํ ใหต อ งคิดอยา งไมป ลอดโปรง ใจนัก “ก็ถา ยังมวั ยนื ปลงซากเจา กวางเคราะหร า ยน่อี ยตู รงนี้ เห็นจะไมไดนา้ํ หรอกครับ แตถา ออกเดินหาคงจะไดม า” “ใชซิ เดินหากนั เปน วนั !” นักมานษุ ยวิทยาสาวประชดอยา งหวั เสีย มองดเู ขาดวยตาขวางๆ เพราะเขาใจวา ถกู ยวั่ เลน ทนั ใดนั้น มาเรยี กก็ ลาวมาเรียบๆ วา “ฉนั คิดวา แหลง นํ้าคงอยูไมไ กลจากนเี่ ทาไหรห รอกนอย” “เธอรไู ดยังไง เธอเคยผา นเขาลูกนมี้ าแลว รึ?” ดารินหนั ขวับไปถามเสยี งเขยี วดว ยอารมณม วั ๆ เสียงของหลอ นเกือบเปนตวาด แตเพื่อน สาวตางผวิ ยม้ิ ไมถอื เปน อารมณ “ฉันไมเ คยผานเขาลูกน้มี ากอ นหรอกนอย แตส ันนษิ ฐานเอาจากส่งิ ทเ่ี หน็ กวางตวั นถ้ี กู ยิง เสยี เลอื ดมาก ธรรมชาตขิ องมนั จะตองวงิ่ เขา หาแหลงน้ําเพ่ือหาน้ําดมื่ และมนั กบ็ า ยหนาวิ่งมาทางนี้ แตท นพษิ บาดแผลไมไหวลม ลงเสียกอน ถึงอยางไรกต็ าม นา จะสันนษิ ฐานเอาไว วา ควรมีแหลง นาํ้ อยไู มหา งจากที่นนี่ กั ” “เม่อื คนื นีม้ ันมกี วางกนิ เรากเ็ ลยนอนกันไดอยา งสบาย แตค ืนน้ีมนั อาจจะหันมาทางพวก เราก็ได” เชษฐาวา “อันน้ผี มก็ยงั ไมกลา รบั รองเหมือนกนั ครับ เพราะมนั เปนสตั วป ระเภทท่ีไมเ คยพบมา กอน อา นมนั ยังไมออกชัด มันอาจเลนงานเราหรอื อาจไมกลา กไ็ ด เมอื่ คนื นีก้ ็มาลอมดเู ราอยไู มไกล นัก แลวกก็ ลาจนถงึ ขนาดยอ งเขามาดดู เลือดกวางทก่ี องอยูก บั พน้ื กนิ ใกลๆ ทนี่ อนของพวกเรา โดย ทเี่ ราไมรูตัวเลยวามนั เขา มาตงั้ แตเ มอื่ ไหรต อนไหน มาไหวตวั กนั ข้ึนกต็ อนที่ไดย นิ เสียงรองของมนั เทานน้ั แตจ ะอยางไรก็ตาม ถา มนั เขา มา...ผมก็ไมค ดิ วา เปนเร่อื งเหลอื บากวา แรงอะไรนัก พวกเราทั้ง สิบสองคน ผิดนัก เห็นทาไมดี จดั ยามไวก ไ็ ด” แลว จอมพรานก็หวั เราะออกมาเบาๆ กลา วตอวา “ภาวนาใหม นั มาเถดิ ครับ เราจะไดเ หน็ ชดั กันออกไปวา รปู รา งหนา ตามนั เปน ยังไงกัน แน ผมหรอื พวกคณุ ทกุ คนอาจเคยไดย นิ เขาเลา กนั มาเปนนิยายเกย่ี วกับเรือ่ งปามากอนเทานนั้ คราว นล้ี องเผชญิ กับตวั จรงิ มนั ดสู ักท”ี คาํ พดู ของเขา ทาํ ใหคณะนายจา งทกุ คนจองหนามาเปนตาเดยี ว [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1884 “ไดย นิ มากอน? หมายความวา ยังไง?” เชษฐาและไชยยนั ตร อ งถามมาเปน เสียงเดยี วกัน “กผ็ ีกองกอยยงั ไงละ ครบั ” ทกุ คนอาปากคา ง ตะลึงพรงึ เพรดิ ไปชั่วขณะ “ผกี องกอย!!?” “เพราะชื่อมนั พลิ ึกพิลั่น ฟง ดูเปน นยิ ายอยา งนีแ้ หละครับ ผมถงึ ยงั ไมอ ยากจะใหบญุ คําซง่ึ มักจะถนดั ในเรือ่ งอยางน้อี ยแู ลวเปด ปากพลอยๆ บอกอะไรกับคณะของคณุ ออกไป จนกระทงั่ ทาํ ให คณุ หญิงโมโห ความจริงบญุ คาํ แอบมากระซบิ บอกผมกอนแลว ตงั้ แตเ มือ่ คืน แกบอกดวยวา ถา มนั ดูดกินหมดแมก ระท่งั เลอื ดละก็ มนั เปนผกี องกอยแน ผมถามแกวาแกเคยพบมาแลว หรอื แกก็บอก วา พอแกสอนไว สอบไปถึงพอแกวาพอ เคยเหน็ หรือ แกกอ็ อ มแอม โยนไปถึงปู มนั เปนเร่ืองเลาสืบ ทอดกนั ตอ ๆ มา ผโี ขมดเราผจญกับมันมาแลว คราวนี้คงไดเผชญิ หนา กับเจา พวกกองกอยดบู าง ผม ไมไ ดแปลชือ่ ภเู ขาลูกนใ้ี หพ วกคณุ ทราบเอง เพราะมนั ฟงแลวไมเ ปน มงคลหนู กั จะทาํ ใหเราแรมคนื กนั บนนไ้ี มมีความสขุ เสียเปลา ๆ แตไหนๆ กบ็ อกเรื่องน้ีแลว ก็เลยจะขอบอกเสียเลย มังมหานรธา เรยี กเขาลกู นตี้ รงตัวเลยครับ คือ ‘เขากองกอย’ แงซายเองสมัยทีผ่ า นมาคราวกอ นนนั้ กเ็ จอะเขากอ น แลว เวลานอนตอ งนอนบนตน ไม” เสยี งไชยยนั ตอ ุทานอะไรออกมาคําหนง่ึ ยาวเหยียด สหี นา ของอดตี นายทหารปน ใหญปน ยากท่สี ุด เขารสู ึกวา อากาศของดงแถบนนั้ เยน็ เยือกเขาจบั ข้วั หวั ใจ ดารินซึง่ น่ังปน ปง เชดิ หนา หาง ออกไปทางหนึ่ง แลน ถลาเขา มารวมกลุมอยางขวัญหาย สวนมาเรยี ภายหลงั เมอื่ เชษฐาสง ภาษาบอก ความ แหมม สาวกย็ งั คงทําหนา งง ไมรูเรอ่ื งอยเู ชน นน้ั เพราะไมเคยประสากับชอ่ื ทีข่ ม ขวัญในแบบน้ี มากอน หลอนพยายามอานสีหนา และอาการของแตละคน และคอยสะกิดถามอยูเปน ระยะใหชว ย ถา ยทอดอธิบาย ไมมีปญหา นามชนดิ นน้ั เชษฐา ไชยยนั ต และดาริน ลวนเคยผา นหมู าแลว เวนไวแตจะ คาดคดิ ไมถงึ เทา นนั้ เทาๆ กบั ยังไมส ามารถจะคน พบกับคําอธิบายโดยละเอียดมากอ น ในนามอนั ฟง แลว ชวนใหข นลุกเชน น้ี จะอยางไรก็ตามชือ่ ของมนั ท่ีแววออกมาจากปากของพรานใหญก ็มอี ทิ ธพิ ล อยา งประหลาดลํา้ ทําใหต องเยน็ วาบไปถงึ ไขสนั หลังเพราะอปุ าทานในทางราย ถา เปนสมยั กอน เมอ่ื ไดฟง ดงั นี้ ไมคนใดคนหนงึ่ ก็คงจะหัวเราะออกมางอหาย แตในยาม นี้ คณะผจญภยั ชาวกรุง ผผู า นความศวิ ไิ ลซสูงสดุ แลว พากันนง่ั เงยี บกรบิ ไดแตมองตากันเอง แลว แลไปยังจอมพรานเหมือนจะขอใหชว ยอธบิ าย “มันควรจะตอ งเปนสัตวอ ะไรสกั อยางหนงึ่ ไมใ ชหรอื ?” ในท่ีสดุ เชษฐากก็ ลา วข้ึนอยา งแผวเบา “เดมิ ทีที่ไดฟ ง พรานเกาๆ เขาเลา ผมก็ลงความเหน็ ไมถ ูกเหมอื นกนั วา มันเปน อะไร นอกจากเหมาวาน่นั เปน เร่ืองที่กกุ ันข้ึนเทา นัน้ เพราะสาระในคําบอกเลา เหลานนั้ มันโนมนา วไปใน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1885 เรือ่ งของภูตผปี าประเภทหนึง่ แตถ าเจาสิ่งทมี่ ารุมกินกวางของเรานเี่ ปน ชนิดเดียวกนั กบั ท่ถี ูกระบุวา ‘ผีกองกอย’ มนั กค็ ือสตั วประเภทหน่งึ อยา งไมมปี ญ หา จะรา ยกาจนากลวั สกั แคไ หน พวกเรากต็ อ ง จงั หนา กบั มนั เสียกอ น ถงึ จะรู” รพนิ ทรกลา วดวยนํ้าเสียงเรอ่ื ยๆ ตามบุคลิกท่ีอานความรสู กึ ไดย ากของเขา “ผีกองกอย!...มันมอี ยูจริงหรอื นี่?” ไชยยนั ตร องออกมาเหมือนจะถามตวั เอง “เหน็ จะจรงิ ขน้ึ มาเสียแลว กระมัง โดยสง่ิ ท่ีเราพบเห็นรอ งรอยหลักฐานอยนู ่.ี ..” เชษฐาหวั เราะฝนๆ อยใู นลาํ คอ “แตฤ ทธิ์เดชมนั จะรา ยกาจเหมอื นเชน ที่นยิ ายเลาไวห รือไม เราจะไดเหน็ กนั อยา งรพนิ ทร วา นัน่ แหละ ถา หากมนั พยายามจะเขามายุงกบั เรา” “ฉันรูจ กั คําวา ‘ผีกองกอย’ เพราะในพจนานุกรมเทานน้ั ลกั ษณะของมันเปน อยางไรใน ทัศนะคําบอกเลา ของพวกชาวปา ” นกั มานษุ ยวิทยาสาวถามมาดวยเสยี งทบ่ี งั คบั ใหเปน ปกติ “อนั น้เี หน็ จะตอ งถามบญุ คําเสียแลว แกจะสาธยายใหฟ งไดพลิ กึ กกึ กือทเี ดยี ว สาํ หรบั ผม เทา ท่ีเคยไดย นิ มา กพ็ อจะเดาไดวามนั รองเสยี ง ‘กอ ยๆ’ ดงั เยือกเยน็ เหมือนทเ่ี ราไดย นิ เม่ือคืนนี มนั แอบเขา มาดูดเลอื ดคนเดนิ ปาท่ีนอนอยกู บั พน้ื ดินจนตาย สว นทว่ี าคนจะโงน อนใหม นั ดดู เลือด หรือ วาขีเ้ ซาอยา งไรจนถึงกบั ปลอยใหม นั เขา มาทาํ อันตรายถงึ ตัวไดโดยไมม ีการรูสกึ นัน้ ผมกค็ าดค้นั ซัก ความไมไ ดละเอยี ดจากคนเลา ทกุ เรื่องท่เี กดิ ขึ้นในปา และโดยการบอกเลาของชาวปาน้ัน เราไดแ ต ฟงเฉยๆ ครบั จะซกั ไซห าเหตุหาผล เพ่อื ทําคิวอดี ีไมไ ด” “สางปากบ็ อกกบั ฉันเหมือนกนั วามนั เปน ผปี ระเภทหน่ึง” มาเรยี เอย ขึ้นอยางปราศจากความสะดุง สะเทอื นใดๆ ท้งั ส้ิน ตรงกนั ขามกลบั หวั เราะ ขบขนั “แตจ ากหลักฐานทเ่ี หน็ อยนู ี่ ฉันเห็นดว ยกบั พรานใหญว า มนั เปนสัตวก นิ เนือ้ จบั กลมุ เปน ฝูงๆ แลว กไ็ มม คี วามสามารถทจ่ี ะไลจบั เหยือ่ เองได นอกจากจะไปพบซากอะไรท่ีตายเขา ก็รมุ กิน แบบแรง ไมง น้ั เมอ่ื คืนน้มี นั นา จะโจมตีพวกเราแลว” “ยังประมาท หรอื ประมาณการณใ นข้ันตา่ํ อยางใดไมไดท ัง้ น้ัน...” หวั หนา คณะกลา วอยา งรอบคอบระมัดระวงั เหลอื บตาไปยงั หวั กวางท่ีกลิ้งอยูดว ยความ ระแวง “เมอ่ื คืนน้ี พวกเราต่นื และเตรียมพรอ มกนั หมดทกุ คน ประจวบกับท่มี นั พบซากกวางน่ัน เสียกอ น สมมติวาถาเมื่อคืนไมมีซากกวางแทน และมนั พากนั ยองเขามาโดยไมส ง เสยี งขึน้ เลย... อะไรจะเกิดขน้ึ บาง ในขณะทพ่ี วกเราทกุ คนหลับกนั ทัง้ หมดดว ยความออนเพลยี สังเกตไดด ว ยวา เมอ่ื คืนนี้...เราไดยนิ แตเสยี งรองของมนั เทาน้นั แตก ารเคลอ่ื นไหวไมไ ดยนิ เลย...สองไฟไปกไ็ มพ บ ตวั ทง้ั ๆ ทร่ี ูสึกวา มันจะเขามาอยูใกลๆ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1886 คําพดู ของเขาทําใหทุกคนคิด...และเรม่ิ ไมเ ปนสุขนกั ส่งิ ทม่ี าเรีย ฮอฟมนั คาดคะเนไวดว ยความชํานาญของหลอ น...ไมผิดไปเลย ไมก นี่ าที นัน้ เอง ขณะทีย่ ังนัง่ สบู บหุ รป่ี รึกษาหารอื กันอยู แงซายและพวกพรานพน้ื เมืองท่ีรพินทรใชให แยกกันออกไปหาแหลง นาํ้ ก็พากนั เดนิ รว มกลมุ โผลออกมา บนหลังของสางปาและคะหยน่ิ สะพาย กระบอกไมไ ผสดท่เี พง่ิ ตดั มาใหมข นาดใหญ มนี ํ้าบรรจเุ ตม็ มาคนละกระบอก พวกน้นั รายงานใหท ราบวา ลกึ กวา ระดบั ที่ทกุ คนน่ังพักกันอยูลงไปอกี เพียง 2 เสน เทา นั้น มีนาํ้ พเุ ลก็ ๆ ไหลออกมาจากซอกหนิ และขังอยูในแองตื้นเพยี งแคสององคลุ ีเทา น้ัน พวกนนั้ ชว ยกันขอดใสก ระบอกไมไ ผมาไดแคสองกระบอก ถา จะเอาใหม ากกวานน้ั ก็ตองรอเวลาท่นี ้ําจะ คอ ยๆ ซมึ ออกมาอีก ไชยยนั ตข อเอาไปดู พอมองเห็นกท็ าํ หนาเบ ย่ืนไปใหเ ชษฐาดอู ีกคนหนงึ่ “สียงั กับโอวลั ตนิ ง้ันแหละ ไหวเหรอน่นี ะ ?” “ทิ้งใหน อนกน จะใสกวา นี้ นายทหาร นตี่ อ งเอาใบไมข อดใสมาทีเดยี วนา แอง มนั ต้ืนก็ เลยขุนคลัก่ ยังง”ี้ บุญคําบอกมายมิ้ ๆ “แงซายบอกไววา นาํ้ สว นมากบนเขาลูกนเี้ ปน พิษ แลว เราจะรูไ ดย ังไงวา นาํ้ ที่เอามานีไ่ ม ทาํ ใหช กั ด้นิ มอี นั เปนไปกันทุกคน” ดารินรองถามมาอีกคนหน่งึ ฉวยกระบอกน้ําไปกม ลงดมอยา งไมไวใจ “ไกป ามันกําลงั ลงกนิ อยูพ อดี นายหญิง ถาสตั วก นิ ได คนกก็ ินได” แงซายตอบ ทาํ ใหค ณะนายจางหมดกงั วลไปได เกี่ยวกบั ปญ หาทว่ี า นํ้าจะสะอาดพอ หรอื ไมน้ันกเ็ ปน อันพนไป เพราะดารนิ มยี าสาํ หรบั ฆาเชือ้ และหลอ นใสลงไปในนา้ํ ที่ใชบ รโิ ภคทกุ คร้งั นบั ตงั้ แตอ อกเดนิ ทางมา การไดนํา้ มาสองกระบอกใหญๆ ปริมาณจุกระบอกละรวมแกลลอน เชน นี้ กต็ องนบั วา ประเสริฐสุดแลว ทามกลางความทรุ กนั ดารอตั คัดเชน นี้ ตางกลบั มายังที่พกั กนิ อาหารพอประทังชีวิต แลวออกเดนิ ทางทนั ที รพนิ ทรว างเขม็ ฝา ดงแนวขนึ้ ตะวนั ออกเฉยี งเหนือ ซึง่ หนทางแมจ ะขนึ้ ๆ ลงๆ นับมอและ มาบไมถ วน กย็ งั เดนิ สะดวกกวา หนทางทผี่ านมาแลว เมอื่ วาน สองช่วั โมงเต็มๆ ทงี่ มกนั ไปในดงดกึ ดําบรรพท เ่ี งยี บสงัด ปราศจากรอ งรอยของสตั วใดๆ หรอื พืชชนิดใดท่พี อจะเกบ็ เอาไปเปน เสบยี งได พอลวงเขาไปชว่ั โมงทส่ี าม กพ็ บกับทุงหญาขนสลบั ไปกับตน เต็ง แลวกเ็ ลยี บเลาะไปตามทุงแฝกอันมใี บสากคาย แลเหน็ รอ งรอยของไฟปา ทก่ี นิ ไวโ ลง เตียนบางแหง อันเปน ผลมาจากความแหง แลง แสงแดดเริม่ แรงกลาขน้ึ เมื่อผา นออกมาสทู ีโ่ ลง รพนิ ทรก ับพวกพรานพ้ืนเมือง ใชม ดี กรดี ก่งิ ไมทเี่ ดนิ ผานไปเปน ระยะ และหยดุ สังเกตลทู างอยูบ อยครง้ั กอนทจ่ี ะตัดสนิ ใจตัดทาง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1887 พกั เทยี่ งกันทช่ี ายเนินรมิ ทงุ ตอนหนึง่ กอนเร่มิ ตน เดนิ ทางตอไป รพนิ ทรเรยี กแงซายเขา มาพดู อะไรกนั อยูครู กบ็ อกใหน ายจางทราบวา เขาจะนาํ ตัดขน้ึ เนนิ ลูกเลก็ ๆ ท่แี ลเหน็ อยทู างทศิ ใต ของทงุ เพอื่ เขาหาแอง น้าํ มวกสําหรบั พกั นอนคาํ่ นี้ “ปนกนั หนอยนะครับ ถาไมง ้นั พรงุ นี้อกี วนั เราก็ไมมที างพน ทิวเขาใหญลูกน้ีได อกี อยาง หน่ึงตองเขา หาแหลงนา้ํ ไวก อ น” “เอาไงกเ็ อากนั ไมตองหว ง” เชษฐารอ งบอกมา พรอ มกบั ตบไหล ดวยกาํ ลังทีอ่ ยตู วั และความเขม แข็งแกรง ทรหดท่หี ลอหลอมจิตใจมาเปนอันดแี ลวของ ทุกคนในคณะ ทง้ั หมดรอนแรมไปอยางบากบ่นั ไมมีใครพูดอะไรกนั โดยไมจ าํ เปน เพราะกม หนา กม ตาเดนิ ...และเดนิ ...นอกจากบญุ คาํ คนเดยี วเทา นน้ั ที่คราํ่ ครวญเพลงยี่เกขึ้นตน วา “โอเ จา ชอ มะนาว ฯลฯ” ของแกไปเปนระยะ ทําใหไ มถ ึงกับเงยี บจนเกนิ ไปนกั และครั้งหนง่ึ ไชยยนั ตบ นวา เยน็ นีเ้ หน็ ทจ่ี ะตอ งอาศัย ‘ขา วลิง’ เสยี เปน แนแ ท เพราะย่าํ กันมาหลายชวั่ โมงเกือบตลอดวันแลว ยงั มองไมเ หน็ วี่แววของสัตวท ี่จะมาเปน อาหารไดเลย แมแ ตค างหรือลิงสักตวั บายสามโมง อากาศลดความอาวลงเลก็ นอย เพราะตะวนั ถูกบงั อยยู งั ยอดเขาทะมึน เบื้องหลงั ท้งั คณะบกุ กันไปในปา เตง็ สลบั หญา คาอกี ครงั้ แองนาํ้ มวกเปา หมายของแงซาย อยใู น ระหวา งตนี ดอยเลก็ ๆ สองดอยเทลาดลงมาบรรจบกัน แลวความหวงั ของทกุ คนก็เรม่ิ มขี น้ึ เมอ่ื ผา น ตนมะกอกปา และตนเคด ซงึ่ ข้นึ อยปู ระปรายหางๆ กนั ปรากฏวา มรี อยของละมง่ั และสมันลงกินไว ใหมๆ แตก ไ็ มมากนกั ยิ่งกวา นน้ั เมอ่ื ใกลตีนดอยเขา ไปกย็ งั เตม็ ไปดวยปาลกู เดอื ย พวกพราน พืน้ เมอื งชวยกนั เก็บเพือ่ นําไปหงุ ตม รวมกบั ขา วสาร ซ่งึ เหลอื อยเู ปน มอื้ สดุ ทาย ตอ มาอกี เพยี งไมถ งึ ครึง่ ชั่วโมง กบ็ รรลถุ งึ พ้นื ราบบนไหลดอยตอนหนงึ่ ใตต น สกั ใหญท สี่ งู ทะยานเยย่ี มขน้ึ ไป ชยู อด เสยี ดฟาราบกบั จะเปนประธานของหมูไมใหญนอยในละแวกนั้นรอบดา น ‘นํ้ามวก’ ทแ่ี งซายบอก ไวคือบอนา้ํ ธรรมชาติ ขงั อยใู นแอง หนิ ลกั ษณะเกือบจะเปนวงกลม เสน ผาศนู ยก ลางไมเ กนิ 2 เมตร นาํ้ ท่ขี งั อยูมสี ีขาวมวั เหมอื นน้ํานมจางๆ แตกจ็ ดื สนทิ และเยน็ เฉียบ รพนิ ทรส ั่งใหป ลงของลง นั่นหมายถงึ การเดนิ ทางของวนั นจ้ี ะสิ้นลงเพยี งแคน ี้ ระหวา งการตระเตรียมทพี่ กั มาเรียก็เดนิ เขามาบอกคณะพรรคพวกทกุ คนทนี่ ง่ั พกั ขาด่ืม นํ้าอยวู า “เหลืออีกสองชัว่ โมงกอนมดื ฉันจะไปหาเน้อื ตอนทผี่ า นมานี่เหน็ รอยอยูหลายแหง” “ประเดยี๋ วผมก็จะออกเหมือนกนั ” รพนิ ทรบอก หลอ นย้ิมให ดทู า ไมเ หน็ดเหนื่อยอะไรนกั ยงั คลอ งแคลว ประเปรียวอยู เหมอื นเดิม “ถา ง้ันเรากแ็ ยกกันไป ดเี หมอื นกนั ชว ยกนั หลายๆ ทางโอกาสจะไดม มี ากขน้ึ ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1888 “อยา กลบั ใหคา่ํ และอยา ไปใหไกล” เชษฐาสงั่ สน้ั ๆ เขาไมม อี ะไรจะตองหว งกังวลกับมาเรียเลย ในขอเสนอของแมพ รานสาว เพราะเห็นฝม อื มาดีแลว มาเรยี ไมก ลา วอะไรอกี โบกมือใหทุกคนแลว เดนิ ไปยมื เรมิงตนั บรรจลุ ูก ซองหานัดของคะหยนิ่ โดยท้งิ .375 ไวใ ห พลางพยกั หนา ชวนเจา พรานตอ งสูข องหลอน เพียงไมถ งึ อึดใจ รางอันคลอ งแคลว ของนกั นริ กุ ตศิ าสตรเลือดผสม กับพรานคใู จกห็ ายลบั เขา ปา ไป รพินทรส ูบบุหรีไ่ ปไดค รึ่งตวั กด็ ับใสก ระเปา เสื้อไว ฉวย .30/06 ของเกิด ชวนบญุ คาํ แยก ออกไปอีกทางหนึ่ง สว นไชยยนั ตก ็พยกั หนา ชวนแงซายเพือ่ ชว ยกันออกหาเพมิ่ ขนึ้ อีกแรงหนง่ึ กลายเปนสามสาย คงท้ิงใหส องพี่นอ งราชสกุลอยเู ฝา ทพ่ี ักพรอ มกบั พวกพรานที่เหลือ ซึง่ ยงุ อยกู ับ การจัดทห่ี ลบั นอนและหาฟน พรานใหญก ับบญุ คาํ เดนิ ทบั ไปบนเสน ทางของมาเรยี และสา งปาครหู นง่ึ รอยของหลอ น ออ มเนนิ ไปยงั ปา โปรงหลงั เนิน อนั อุดมไปดว ยมะขามปอมและมะกอกปา แตเ ขาแยกเขาปาทกึ อกี ดานเพราะบุญคําชวนหาคาง ยงั ไมทนั จะไตพ นบริเวณปลวก รพนิ ทร ไพรวัลย ก็ตอ งสะดงุ สดุ ตวั เพราะเสยี งตะโกน สุดเสยี งของใครคนหนึง่ จากเบื้องหลังไมไ กลเทา ไรนัก เพราะไดย นิ อยา งถนัด “ระวงั ! นายแหมม!! หลบกอ น” พรอมกับเสียงน้นั ยงั ไมท นั จะสน้ิ กระสุนนัดหน่ึงก็แผดระเบดิ ข้ึนกึกกอ ง มันเปนเสยี งลกู ซอง ตดิ ตามมาดวยเสยี งฝเ ทา ทค่ี วบตะลยุ จนแผน ดินสะเทอื น เสียงตนไมย อ มๆ ถกู กําลงั รุนแรง มหาศาลปะทะขาดสะบน้ั ราวกับจะถูกบันดาลข้นึ ดว ยลมเพชรหึง สรรพสําเนยี งแหงความโกลาหล และตลบไปดว ยกลิน่ ไอมฤตยู มันเหมอื นจะเกดิ ขน้ึ ใกลๆ น่ีเอง และมนั กไ็ ดย นิ ไปทงั้ หมดทกุ ฝา ย ไมวาฝา ยของเชษฐาผนู ่ังพกั อยูทีแ่ คม ป หรอื ฝายของไชยยนั ตท ีเ่ พงิ่ แยกไปอกี ทางหนง่ึ เพราะอยใู น รศั มใี กลเคียง แลว เลือดในกายของทกุ คนแทบจะจับเปน กอนแข็ง เมื่อไดย ินเสียงแหลมกอ งของมาเรีย ฮอฟมนั [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1889 69 พรานใหญพงุ ออกจากท่ี ว่ิงตะลยุ ตรงไปยงั ตน เสียงทีม่ าน้ันสุดกาํ ลงั เทา ที่มีอยู บญุ คาํ ก็ โลดแลน ตามหลังเขามาตดิ ๆ ขณะนนั้ เสยี งไรเฟลก็แผดสน่ันขนึ้ มาอกี นัดหนง่ึ มนั จะตอ งเปน .375 ของสา งปาน่นั เอง ทา มกลางเสยี งรองโวยวายไมเปน ภาษาของเจาพรานตอ งสู และเสยี งฝเ ทา หนักๆ ทีค่ วบตะลยุ เปน พายุบแุ คมปานปา ถลม เสยี งลมหายใจฟดฟาดหนักแรง อึดใจตอ มาของการหอตะบงึ ตามตนเสยี งมาอยางไมค ดิ ชวี ติ ภาพทที่ าํ นายเหตกุ ารณไ ม ถกู ...กป็ รากฏกับสายตา ตาํ แหนง นน้ั เปนปา โปรงในระดับพนื้ ราบ มีตนเตง็ ขึ้นสลับไปกับตน เคดและหญาตาย ซากทีส่ ูดไมเ กนิ หัวเขา มลี ะเมาะเปนเกาะแกงอยูท ว่ั ไป รางตระหงา นของอะไรชนดิ หนึง่ ยืนทะมึน เดน อยกู ลางทงุ หญาสเี หลอื ง มองผาดๆ ราวกบั ชา งรุน แตแ วบเดยี วที่แลไปเหน็ สนั หนอกบนคอ ปานพะเนินเหล็ก เขาท่ีโคงเขา หากนั หนา ผากและขอเทา ทัง้ ส่ี ตดั ดวยขอบขาว รพนิ ทร ไพรวัลย ก็ บอกไดในทนั ทีน้นั วามนั คือ กระทิง...เจา แหง ความวอ งไวประเปรยี ว และมทุ ะลดุ เี ดือดของไพร กวา ง ซึง่ ความดรุ ายทรหดอยา งบา บ่นิ ของมนั เกอื บจะจบชีวิตพรานใหญอยางเขามาแลวในอดีต เขามองไมเ หน็ มาเรีย ไมเหน็ สา งปา นอกเสียจากเสยี งรองตะโกนไมเปนภาษาคนอยู เชน นนั้ ซ่ึงคงจะดงั มาจากยอดไมต นใดตน หนง่ึ ในละแวกนนั้ ยามนต้ี ะวนั จางแสง สาดรัศมีออน เรืองลงมาอาบรา งมหึมาของเจา สตั วร ายเปน มนั ละเลอื่ ม มันกําลังแหงนเบงิ่ สะบดั เขาอยางวอ งไว รวดเรว็ อยูไ ปมา พรอ มเสียงหายใจฟาดๆ ความตกใจเพราะเดาไมถูกในเหตกุ ารณท เี่ กดิ ข้ึนกบั แหมม สาว ทาํ ใหเขาแลนฝากอหญา และเถาวลั ยแ หงตรงเขาไปอยางไมย อมหยุดยั้ง แลว พรบิ ตานน้ั เอง ขณะที่รพนิ ทรก าํ ลงั ฝา พงหาทาง ออกอยู พรอ มกบั สายตาท่จี บั จองออกไป เขาก็เหน็ รางของมาเรยี ลกุ พรวดพราดขนึ้ มาจากกอหญา แหง ตอนหน่งึ ทิศทางที่หลอนโผลขึ้นมานน้ั อยตู รงหนา ของกระทงิ ท่ีกําลงั ขยับสะบดั เขา หา ง ออกไปเพยี งไมเ กิน 20 เมตร หลอ นประทับปน ลกู ซองทถี่ อื อยูในมอื ขึ้นอยา งรวดเร็ว และพรอมๆ กับทภ่ี รรยามา ยของนักสาํ รวจยืนข้นึ นน่ั เอง มันเปนเวลาเดยี วกับทร่ี า งทะมึนพงุ ปราดออกจากท่ี ราวกบั ธนหู ลดุ จากแหลง...ความใหญโ ตมโหราฬของมนั คานกบั ความเร็วที่มนั พุงเขาใสน ้นั เปน ตรงขา มจนดไู มทัน รพินทรร องออกมาสดุ เสียงดวยความตกใจ เขาตง้ั ใจจะตะโกนเตือนมาเรีย แตเ สียงของ เขายอมชากวา เหตกุ ารณ อนั เต็มไปดว ยความฉับพลนั กะทนั หนั เบื้องหนา เสยี แลว ตูมแรก เปน เสียงลกู ซองกระบอกนน้ั ระเบดิ เขาใส สว นตูมที่สองทป่ี รากฏขน้ึ อันเกือบจะ เปนเวลาเดียวกัน ก็คอื เสียงตน เคดขนาดลาํ ขาท่ยี นื ตนอยใู กลๆ กบั ตาํ แหนงท่ีมาเรียยนื ขาดสะบนั้ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1890 ไปราวกับถกู อาํ นาจระเบดิ ดว ยกําลังมหาศาลท่ีโถมขวิดกงิ่ ไมใ บหญา ปลิวกระจายเปน ฝอยเปน ทาง อูไ ปตลอดระยะวิ่งของมัน รางของมาเรียหายวับไปอกี หลอนจะแหลกเหลวไปแลว หรือไม เขากด็ ไู มทัน และเหน็ ไมถ นดั ทา มกลางผงคลีอันตลบอบอวลนัน้ เห็นแตเ พยี งเจากระทงิ รา ยแลนเลยตําแหนง ที่หลอ นเคย ยืน ไปหยดุ และแวง ตัวกลับตงั้ ทา สะบัดเขาฟดฟาดอยูอีก จงั หวะชวั่ เสี้ยวของวินาทอี นั แขง กบั เหตกุ ารณน ี้ ทงั้ เขาและบุญคํากําลังวิ่งตะลยุ แหกพง เถาวัลยแหง ออกมาอยางใจหายใจควา่ํ ความรูสึกบอกตนเองวา...มนั ชา งสกั รอยปก ไ็ มป าน กวาจะ พน พมุ รกอันเตม็ ไปดวยหนามออกไป จากเหตกุ ารณท ี่เห็นเขาก็พอจะเดาไดแ ลว มาเรียกําลงั ทาํ ศึกใหญอยูกบั เจา กระทงิ โทนบา เลอื ดตัวนน้ั ชนิดวางชวี ติ ไวเ ปน เดมิ พนั โดยรปู การแลว หลอนคงไมไดเจตนาทจ่ี ะลา มนั กอ นเลย เพราะอาวธุ ประจํามอื ทถี่ อื อยเู ปนเพยี งแตป น ลูกซองเทานนั้ มนั จะตองเกดิ ขึ้นเพราะความกะทนั หนั จวนตวั และทโ่ี รมรนั ติดพนั อยกู ับมนั ขณะนี้ ก็คงอยใู นความหมายปองกนั ตวั เองเทาน้ัน คนชํานาญในการลา สัตวอยา งหลอน ทําไมถึงจะไมร วู า ปนลกู ซองที่บรรจกุ ระสุน สําหรบั ลา สัตวเล็ก มนั จะเกดิ ผลสําหรับกระทงิ ใหญไ ด มีแตก เ็ พยี งยยุ ว่ั ใหม นั บาเลือดเพ่มิ ข้ึนเทานน้ั ปญหาทเ่ี กดิ ในใจของรพินทรในขณะน้ีกค็ ือ เจาตอ งสพู รานคใู จของหลอ นคนนั้น มนั ไป อยเู สียทไี่ หน การสง เสียงรองเอด็ อึง เยว ๆ อยตู ลอดเวลาของมนั แสดงวา มันยงั มีชีวิตอยู และจะตองอยู ในละแวกใกลเ คยี ง ไอนน่ั ถือไรเฟล .375 ซง่ึ มนั นา จะชว ยสถานการณร ายของนายสาวได แตเ ขาก็ ไดยนิ เสียงไรเฟล กระบอกนน้ั ล่นั ขึน้ เพยี งนดั เดยี ว ไลๆ กบั ลูกซองของมาเรียทร่ี ะเบิดข้นึ เปน ครง้ั แรก แลว หลงั จากน้ันกไ็ ดยนิ แตเ สยี งรองอยางตกใจของมันขรมอยูเทา นน้ั ถาจะใหท ายกค็ อื เจาสา ง ปาคงจะท้ิงปน แปรสภาพเปน ลงิ แลน ขนึ้ ตน ไมไปเสยี แลว ปลอยใหน ายสาวประจันหนากบั มฤตยู รา ยเพียงคนเดยี วอยา งใจเด็ด สมเชอ้ื ไขพรานใหญ โดยมีมนั ชวยไดก แ็ ตเ พยี งสง เสยี งโหวกเหวกอยู บนตนไม มาเรยี ยงั ไมต าย! เขาเหน็ หลอนโผลข้นึ มายืนอกี แลว พรอ มกับปนทปี่ ระทับอยบู นไหล วบู ท่หี ลอ นยืน...คือวูบที่กระทงิ ซง่ึ รอจังหวะอยแู ลวพรวดพราดเขา มา อีกคนละตมู เปน การแลกกนั อยางยุตธิ รรมท่สี ุด กระสนุ ของหลอนระเบดิ และตน ไม ขา งเคยี งก็ขาดสะบ้ันไปในพรบิ ตา ดวยคมเขาผสมกับความแรง เดย๋ี วนเ้ี ขาเหน็ ถนดั ขนึ้ แลวดว ยกาํ ลงั ใจทีด่ ขี ึน้ มาเรยี ฉลาดทสี่ ดุ และคงจะลา กระทงิ มาอยางชาํ่ ชองดีแลว จนสามารถเขาใจไดถ ึง สัญชาตญาณและอปุ นสิ ยั ของมนั เพราะทนั ทที ่ีหลอนถลนั ขึ้นยิง หลอ นไมดูผล ไมยืนเซอซาเกะกะ อยู แตจ ะลมตวั ลงนอนราบกบั พ้ืนทันที นน่ั เปนจงั หวะเพยี งชั่วพริบตาเดยี วกอ นท่ีมจั จุราชเขาโงงจะ พงุ ปราดเขามาเสยขวดิ ดวยแรงสลาตันของมัน พุมพงและตนไมใ กลเ คยี งกบั ทหี่ ลอ นยืนอยูก อ น [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1891 ขาดกระจยุ แหลกวนิ าศไปเหน็ ทนั ตา เสียงโลดแลน ตะบงึ ใสของมัน เสยี งกงิ่ ไมห กั โคน ไมตอ งพดู ถึง มนั ดังประหนง่ึ วาปา ในละแวกนน้ั จะถลมทลาย ไอมหากาฬนน่ั มันก็บรมทายาด มันจะเอาชีวติ หลอนใหไ ด พอชนผดิ แลน เลยไปได หนอ ยมนั กห็ ยดุ แวง วกกลบั มาจอ งคอยทา อกี รอจังหวะทเ่ี หย่อื ของมนั จะยืนข้ึนมาใหถ าโถมเขา ขวดิ ไดถนัด แตม นั ผดิ หวงั ...มนษุ ยผ ูหญิงผมสเี หมือนหญาแหง คนนน้ั ไวกวามนั มหิ นาํ ซาํ้ ยังลวงรู ถงึ อารมณตลอดจนช้นั เชิงของมนั ดวย หลอ นลมตัวนอนราบ ปลอ ยใหมนั กระโจนขา มกายไปทกุ คร้ัง ภายหลงั จากโผลขึน้ มายงิ เลนเอาเถดิ เจา ลอตดิ พันกนั อยูเชน นนั้ อยางนา ดู บดั นเี้ ลอื ดของมนั แดงฉานไปตลอดทั้งสวนหวั และสะบกั แตแ นละ ลกู ปนในชั้นลากวาง ไมมีทางจะยุตคิ วามดรุ ายบา เลอื ดของมันลงได นอกจากความพยายามมาดรายจนถงึ ขดี สุด สน่ี ดั ท่ีหลอนปลอยสวนหนา ออกไป ไมไ ดทําใหม นั ลดถอยกาํ ลังไปเลย มแี ตจ ะวอ งไว ดุเดอื ดย่งิ ขึ้น ทกุ ครง้ั ทม่ี นั พงุ ถลาปราดเขา ใสหลอ น สภาพก็แลเหมือนจรวดนาํ วิถเี ราดีๆ นี่เอง เชษฐา ไชยยนั ต ดารนิ ตลอดจนคนอ่ืนๆ ทแี่ ลน ตามกันมาเปน พรวน กม็ องเหน็ เหตุการณ ตอ สูละเลงเลือดน้ันอยางถนดั ตาที่สุด แตอยหู างไกลออกไป รพินทรแหวกพงเถาวลั ยส ุดทา ยออกมาไดแ ลว ระยะมนั หา งออกไปประมาณ 80 เมตร สาํ หรับภาพอนั หวาดเสยี วตนื่ เตนนน้ั เขาประทบั ไรเฟล 30/06 ข้ึน แตกจ็ บั เปาหมายไมถ นดั มา เรียยืนขน้ึ อีก และไอกระทงิ เปรยี วกถ็ าโถมเขา สูหลอ นเปน รอบท่ีหา พรานใหญย งิ ไลห ลงั ขณะทม่ี นั ออกควบเขา ใสแหมมสาวไปนัดหนึ่ง กระทบเขากลางชอ งทอ งนั่นไมมคี วามหมายอะไรเลย สําหรบั หัวกระสุนเพยี งแค 200 เกรน และเปาหมายทไี่ มใ ชจ ุดดบั มองไมเ หน็ แมแตว า มนั จะสะดุงสะเทอื น สักนิด คงปราดเขา ใสแหมม สาวเปน พายอุ ยูเ ชนเดิม บุญคํากร็ ะเบิด .375 ประจาํ มือของแกไลห ลัง เขา ไปตดิ ๆ แตพลาดเปา ทก่ี าํ ลังเคลอื่ นที่อยา งรวดเรว็ ประกอบกับระยะทห่ี างออกไป รวมท้งั ตาลี ตาเหลือกรบี รอนของแก มนั กระโดดเขา ใสรา งทีล่ ม ตวั นอนของมาเรยี แลวไปเตนสะบดั วาดแวง เขาอยไู มห าง ออกไปนัก ทา มกลางเสียงรอ งอ้ืออึงดว ยความตกใจของพรรคพวกทกุ คน ซ่ึงตามมาเหน็ เหตุการณ เขา คนเหลา นนั้ พากันวง่ิ เขามาเปน ขบวนพรอมท้งั ตะโกนลน่ั ฟงไมไ ดศ พั ท พอรางของมันกระโดด ขา มกายพนไป แหมม สาวกต็ ะกายลกุ ข้นึ อกี คราวน้ีหลอ นออกวงิ่ ไปทโี่ คนตนเต็งขา งหนา โดยมีเจา เขาโงงควบกวดจ๋ตี ามมาเบือ้ งหลงั “นอนลง เรว็ !” รพนิ ทรรอ งตะเบง็ ออกไปอยางสุดเสยี ง มาเรียกม ลงอยา งลุกลี้ลุกลน ลกั ษณะของหลอนเหมือนจะกม ลงหยบิ อะไรจากพน้ื ขนึ้ มา สักอยาง คงเปน ไรเฟลของสา งปาที่ทําตกไวน นั่ เอง แตห ลอ นไมท นั เสยี แลว เพราะศรี ษะอนั ใหญโต ประกอบกับวงเขานากลัว พงุ ล่วิ เขามาทางเบ้อื งหลัง หา งออกไปเพยี ง 3-4 วาเทา น้ัน ทา มกลางความ ใจหายใจคว่าํ ของพวกพอ งทจ่ี องตาเหลอื กลานอยู แตห ลอนกไ็ วสดุ ยอดเหมอื นกนั พงุ กายลม คว่าํ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1892 หนาลงกับพนื้ มอื ท้งั สองไขวต ะปบทายทอยไว เสยี งตมู กกึ กองขึ้นทต่ี นเต็งยอมๆ เบ้ืองหนา พรอม กบั ลมแรงทพ่ี ดั พนตวั เตง็ ตน นนั้ ขาดวินาศสนั ตะโรไปอกี ราวกับถกู สายฟาฟาด พอผิดจากเปา หมาย ทิศทางเบอื้ งหนา ของมนั ก็ประจนั กบั รพินทร ไพรวลั ย และบุญคํา ผู หอสวนเขามาพอดี มนั กําลงั จะผอนฝเทาเพือ่ แวงตวั ไปเลนงานมาเรยี อกี พอแลเหน็ มนษุ ยขวางอยู เบ้อื งหนากง็ ดุ หัวลงต่าํ ควบตะบึงตอเขาใสอยางไมแครว าเปนอินทพ รหมยมราช บุญคํายิงไมไ ดเ พราะติดหลังพรานใหญ แตร พนิ ทรกดปากกระบอกไรเฟลลงต่าํ กะวา ถา พลาดจากศีรษะกใ็ หเขาตน คอ พรอ มกับกระดกิ นว้ิ ลนั่ ไกออกไป ทั้งๆ ที่พานทายหนีบอยใู นซอก แขน เพราะประทบั ไหลไมทนั ...เขายงิ โดยไมใ ชศนู ย นอกจากประสาทสมั ผสั จากสายตา พอมันลั่นเปรย้ี ง บุญคาํ กเ็ ขา ปะทะหลงั กระชากลงลม กลิง้ ไปดว ยกนั กลางพ้นื หญาแหง ทนั ทีท่ีทง้ั สองรสู ึกวา สัมผสั พน้ื ดนิ กมั ปนาทสนน่ั หวั่นไหวก็ดงั ขน้ึ เหนอื ศรี ษะเสยี งโครมใหญ พมุ เถาวลั ยและตอไมผุกระจายวอนข้นึ ไปบนอากาศราวกบั แรงระเบิดกดดนั เมอ่ื เขาถลันขึน้ ยืนอกี คร้งั พรอมบญุ คาํ อยา งฉุกละหุก กเ็ ห็นมาเรยี ถอื ไรเฟล ทหี่ ยบิ ขนึ้ มา ได ว่ิงกวดตามเขามาพรอมกับตะโกนบอกอะไรฟง ไมไดศ พั ท ทามกลางความโกลาหลสบั สนเหลือ ท่จี ะกลาว อดึ ใจเดยี ว ก็มเี สยี งโวยวายอ้ืออึงขึน้ ในบรรดาพวกท่ตี ามมาอกี ชุดหนงึ่ เสียงไรเฟลขนาด ตางๆ ระเบิดประสานกันไมเ ปน จังหวะถี่ยิบ สะเทือนเลอ่ื นล่ันไปทง้ั ปา แลวก็เหน็ เงาทะมนึ ของ กระทิงยกั ษตวั นั้น ควบหลุดพนละเมาะเบอื้ งหนา โขยกเขยกไปยงั ทุง อกี ดานหน่ึง ไมผ ดิ อะไรกบั มา พยศ แตด มู นั จะขาดความวองไวลงไปมากแลว มาเรยี งวง่ิ ออกสกดั ไปทางดา นขวาอยา งรวดเรว็ เกินเชือ่ ในขณะที่เชษฐากไ็ ลตามออกมา จากละเมาะอีกดานหนง่ึ แตย งั หา งอยมู าก คร้นั แลว ทุกคนก็เหน็ ภรรยามายของนกั สาํ รวจเยอรมัน ตวดั ไรเฟลของสางปาขน้ึ ไหล...อดึ ใจหนึง่ ที่ดเู หมือนหลอ น จะเลง็ อยา งหมายม่นั และประณตี ทส่ี ุด ครัน้ แลว .375 ก็แผดระเบิดกกึ กอ งออกไป ภาพนน้ั ประทบั อยใู นความรสู ึกของทกุ คน เจา กระทงิ รายหวั คะมําลงไปตําดนิ แลว พลิก ตลี งั กาหงายทอ งกลิ้งสะบัดไปอีกสามสท่ี อดเพราะความแรงทีม่ นั สงตวั มา กระสุนนัดสดุ ทา ยจากมา เรยี ตัดเขา กระดูกกานคออยา งประกาศติ ยตุ ิฤทธ์ิเดชความบาเลือดของมันลงเพยี งเทานนั้ ! เหน็ ซากของมนั กองพะเนินเปน ภเู ขายอมๆ อยกู ลางหมหู ญา แหง สีเหลือง ไมก ระดิก กระเดย้ี อีกตอ ไป ทามกลางมานฝนุ ท่ีลอยควา งข้นึ ไปปกคลุมจางๆ เพราะฝเ ทาและแรงทมี่ นั ลม กล้ิง ลง มาเรียทําอาเมน แลวท้ิงกายฮวบลงไปนอนแผอยูกลางทุง รพินทรก ับบญุ คาํ เขา ถงึ ตวั หลอ นเปน ชดุ แรก ตามมาดวยดารนิ และกลมุ พรานพนื้ เมอื ง สว นเชษฐากบั ไชยยนั ตป รากฏตัว วิง่ ดมุ ๆ ตรงเขา ไปทีซ่ ากกระทิงพรอ มกบั ไรเฟล ในมอื ที่ถอื เตรยี มพรอ ม แลว ไมก ่ีอดึ ใจตอมานนั้ เอง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1893 ทั้งหมดกเ็ ขามารวมกลุม รายลอมอยูทีแ่ หมม สาวผยู งั นงั่ กางมือกางเทา อาปากหอบหนา ขาวซีด ยังไม สามารถจะตอบคาํ ถามของใครในขณะนัน้ ทุกคนสงั เกตเหน็ วา ...หลอ นไมไดบ าดเจ็บอะไรมากนกั นอกจากบาดแผลจากรอยกิ่งไมข ดู แตเ ส้อื และกางเกงขาดยับกะรุง กะรง่ิ แทบไมม ชี ้นิ ดี “มันกําลังนอนอยูหลงั กอหญา ...” น่นั เปนประโยคแรกทีห่ ลอ นพูดออกมาได ภายหลังจากดืม่ น้ําทีร่ พนิ ทรสงกระติกไปให ยังคงหอบฮกั อยูเชนนนั้ “พบกนั ระยะประชิดจวนตวั เหลือเกนิ ...หลบไมท นั นึกวามนั จะหนี มนั กลับพงุ เขา ใส” “คุณปลอดภยั เรยี บรอยดหี รือเปลา ?” เชษฐาถามอยา งรอ นรน มาเรียพยกั หนา ตาของหลอนปะหลับปะเหลือก อาปากหายใจ ดว ยความเหนด็ เหน่ือยแทบใจขาด “ผมไดย ินเสยี งรอง นกึ วา คณุ แหลกเหลวไปแลว” พรานใหญพ ดู แทรกข้นึ โดยเร็ว “พอฉนั ยิงนดั แรกมนั ก็ถงึ ตวั ..” แหมมสาวเลาเหตกุ ารณอ ยางยากเย็น “ฉันลมตวั ลงนอน มนั เขามายนื ครอม พยายามจะเลยี ฉนั ใหพ ลกิ ขน้ึ เพื่อมันจะไดข วดิ ถนัด ดูน.่ี ..” พรอมกบั พดู หลอ นเอีย้ วสวนหลังใหทกุ คนดู ทัง้ หมดอทุ านออกมาพรอมกัน เส้ือลาสัตว ดา นหลงั ของมาเรยี ขาดโวง ออกไปราวกบั ถกู ใครกระชาก เปด ใหเหน็ แผนหลังสีชมพซู ง่ึ ขณะนผี้ นื่ แดงกาํ่ และมรี อยถลอกเลอื ดซิบเหมอื นถกู กระดาทรายถู หรอื มฉิ ะนนั้ กเ็ หมือนกับถกู ลากไปกับพื้น กรวดทรายขรุขระ “อะไรน่ัน เธอลม ครูดกบั พ้ืนหรือ?” ดารินรอ งถามลั่นมาอยา งตกใจ เพอ่ื นสาวตา งผิวยมิ้ แคน ๆ ส่ันศีรษะ “ไมไ ดล มครดู หรอก แตท ี่เธอเหน็ รอยจากหลงั ของฉันน่ีคอื ฤทธ์เิ ดชของล้ินทีม่ ันเลียฉัน ละ...” คราวนไ้ี มเ พยี งแตดารินเทานั้น เชษฐากบั ไชยยนั ตก ถ็ งึ กบั ผงะตาเหลือกแทบจะตะโกน ออกมา “นัน่ นะหรอื เกดิ ข้นึ เพราะลน้ิ เลียของมนั !” มาเรียตกอยูในภาวะตน่ื เตน และเหน่ือยจนยงั ไมอ ยากจะพดู อะไรกบั ใครท้ังสิน้ หลอ น น่ังกุมหวั รพนิ ทรหนั ไปมองคณะนายจางของเขา แลวบอกขรึมๆ วา “เปนความจรงิ ครบั ถาลงมันเลยี ละก็ ความรสู กึ ของคนถูกเลยี จะเหมอื นกับใครเอาหนัง กระเบนมาถทู เี ดียว ลน้ิ ของมนั สากคายและคมมาก ไมเ หน็ หรอื ครับ ขนาดเสอ้ื ยังขาดเลย” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1894 “มันอาปาก ดเู หมอื นจะพยายามงับฉนั ง้นั แหละ ตอนทฉ่ี ันนอนอยู ฉนั รองขน้ึ พอดสี า ง ปาชวยยงิ มา ฉันผละออกไลส างปา ฉนั กต็ ะโกนบอกใหเขาขึน้ ตน ไม มนั เลยหนั มาเลน งานฉันคน เดยี ว ฉันมแี ตป น ลูกซองกระบอกนน้ั เทานัน้ ไรเฟลของสา งปาตกอยทู ีโ่ คนตนไม ทเี่ ขาปน หนขี ้ึน ไป โอ! พระเจา ในชวี ติ ลาสัตวอ ันตรายของฉัน...ไมเ คยมคี รง้ั ไหนจะเอาชวี ติ ไมร อดเหมือนคร้งั นี้ ขนาดสงิ โต หรอื เคป บัฟฟาโล มนั ยงั ไมร ายกาจถงึ เพยี งนี้ มนั ขวดิ ไมไ ด มนั กเ็ ลยี แลวยังจะเอาปาก กัดอีกดว ย” คณะผจญภยั ชาวพระนครตะลงึ งนั ไปอีกคร้ัง ในคําบอกเลากระหดื กระหอบของหลอ น รพนิ ทรเปา ลมพรูออกจากปาก “ยังดีท่ีมันยังไมรจู ักกระทืบ หรือเหยยี บอยางชาง ไมง ั้นคุณเละไปแลว แตคณุ ก็เกง เหลือเกิน รสู ญั ชาตญาณของมันดที ี่สดุ ตามหลักแลว กระทิงนัน้ ถายนื ประจนั หนากนั อยบู นพนื้ ดนิ เดียวกนั ภายหลังจากทย่ี งิ นดั แรกไปแลว ไมต องดผู ลรีบลม ตัวนอนทนั ที มันจะชารจเขา มาเร็วมาก เร็วจนคดิ ไมถ งึ ทเี ดยี วแหละ แตถ า นอนแลวมันจะขวดิ ไมถ ึงและทําอะไรไมไ ดถ นดั ถามนั ไมเจบ็ หรอื ไมถกู เอาตวั ที่ดุรา ยนัก มันกจ็ ะวง่ิ เลยผานไป แตถาเจ็บหรือดรุ า ยอาฆาตแคน มาก มนั จะไปยนื คมุ เชงิ อยู เพอื่ จะรอจงั หวะใหเ ราลุกขึน้ แลว จะโถมเขา ใสอยางท่ีมนั เลนงานคณุ เมือ่ ตะกี้นี้แหละ คณุ สมู นั ไดถกู ตอ งแลว ตอนไดย นิ เสียงรอ งผมนึกวาคณุ เสรจ็ ไปแลว” “ฉนั ตกใจ เพราะมนั จะกดั ...” มาเรียบอกเสยี งสน่ั หนายังขาวซดี อยเู ชน นน้ั “ฉันพอรูห ลกั อยูบ างวา ถามนั พุง เขา ใส ตอ งลงนอนราบ แตฉ นั ไมรูมากอนวา มนั จะใชวธิ ี เลียหรือวา กัดเปนดว ย เทา ทเี่ คยยงิ มาแลวน้นั มันไมเ คยเขาถึงตวั ฉนั เลยสกั ตวั สวนมากนดั เดยี วลม แมว า มนั จะพงุ เขา มา แตว ันนี้ฉนั เคราะหรายทด่ี นั มาถอื ปน ลกู ซองเขา ลกู ปน จงึ ทาํ อะไรไมไ ดเ ลย มี แตจ ะยใุ หม นั อยากจะฆาฉันมากขน้ึ แตไ มย ิงกไ็ มไ ดเพราะมนั ปราดเขาใสกอน” “จําไวเ ถอะ นแี่ หละ กระทงิ ผมเองไมเคยเกือบตายเพราะสัตวอ ะไรเลยนอกจากกระทงิ ความจรงิ ถา ไมถ ูกเจ็บหรอื ไมใ ชไ อตวั ทเี่ กะกะดุรายแลว มนั เปน สัตวท ีไ่ มมพี ษิ มภี ยั อะไรเลย แตบ ท มันจะรายขึน้ มาละก็ เสอื ก็ยงั เทยี บไมได แตคณุ ก็ฟาดกบั มนั ไดนาดเู หลอื เกิน” “ฉนั ไมไดต ้ังใจจะยิงมันเลย ถา ไมใ ชเ พราะมันเลน งานเอากอ น สา งปาพาไรเฟลแลน หนี ไปเสียดว ย หนั กลบั มาไมร ูเขาไปอยไู หนเสยี แลว ชวยยงิ มานัดหนึง่ ตอนท่ไี อว ายรา ยนัน่ เขามาเลีย ฉันเทา น้ัน” แหมมสาวพดู อยางสาํ ลัก ลน้ิ พนั กนั ทุกคนเพงิ่ จะนกึ ถงึ เจาพรานตองสูขึ้นมาได พากนั เหลยี วหาไปรอบๆ ก็เหน็ เขา มายนื หนา แหง ทําสีหนา พิกลอยู รวมกลมุ เม่ือใดไมท ราบ ไชยยนั ต โคลงหวั ชา ๆ สบถดา เจาตองสอู อกมาขรมถมเถ บญุ คําผสมโรงดว ยอีกคนหนึง่ ชห้ี นา ดา มา “ไอชิบหาย มงึ หนีเอาตวั รอด จะปลอยใหน ายของมึงตายง้ันรึ พึง่ ไมไ ดน่มี ึง ไอส างปา” ตาพรานเฒา เอด็ ตะโร [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1895 พรานประจาํ ตวั ของมาเรยี เอามือเกาหวั กะพรบิ ตาปรบิ ๆ แลว บอกออ ยๆ มาวา “สา งปาบอกนายแหมมใหห ลบแลว นกึ วานายแหมม จะหลบ ไมนกึ วา จะกลา ยิง สา งปา แลน หาตนไมห ลบ” “ถยุ ! ก็กเู ห็นมงึ ข้นึ ไปโหนเปน ชะนีอยูบ นตน เต็งโนน ไดแ ตร องอยูเยวๆ” “ก็นายแหมมบอกใหสา งปาข้ึนตนไม สางปาทาํ ตามคาํ สัง่ ของนายแหมม ” “ออ ! แลวก็ปลอ ยใหน ายของมงึ ถูกกระทงิ ขย้ี มึงไดแ ตร อ งอยบู นตน ไมนนั่ ” มาเรยี ดเู หมอื นจะควบคมุ สติไดเปน ปกตแิ ลว หัวเราะออกมาเบาๆ แกใ หค นของหลอ นมา วา “อยา ไปตําหนเิ ขาเลย ดแี ลว ทีเ่ ขาหนขี ้นึ ตน ไมท นั ไมงนั้ เขาอาจแหลกไปแลวกไ็ ด สา ง ปารกั และซอ่ื สตั ยต อฉนั ทีส่ ุด แตเขาก็มสี ทิ ธ์ิทีจ่ ะนึกถงึ ชวี ติ ของตัวเองกอ น โดยเฉพาะอยา งยง่ิ ใน ยามทีต่ กใจจนควบคุมสติไวไ มไดอ ยา งเม่ือตะกี้ แตไ หนแตไรมาแลว สางปาไมไดมีหนาทใี่ นการ คุม ครองชวี ติ ฉัน เขามีหนาทแี่ ตเ ฉพาะคอยรับใชและนําทางใหเ ทานนั้ ฉนั เสียอีกที่บางขณะตอ ง คมุ ครองปองกันเขาไว จะไปหวงั พ่งึ อะไรกบั เขาในเร่อื งนีไ้ มไ ดน ักหรอก เพราะตวั เขาเองก็ยังไมร ู จะคมุ ครองตัวไดอยา งไรอยแู ลว ฉนั โมโหอยางเดียวทว่ี าไมว ิง่ หนเี ปลา ดนั เสอื กเอาไรเฟลหนไี ปเสยี อีก ถา เขาโยนไรเฟล ไวใ ห ฉนั กค็ งไมถงึ กับตองเลน เอาเถิดเจาลอ กบั กระทงิ ตวั นนั้ แทบเอาชวี ิตไม รอดอยางน”้ี แลวบรรยากาศอนั ตนื่ เตน ขวญั หายของทกุ คน กแ็ ปรสภาพมาเปน ขบขนั หัวเราะกนั ตัว งออีกครั้ง เมอื่ ท้งั มาเรยี และสา งปาบรรยายถึงเหตกุ ารณค บั ขนั ในตอนนั้นทเ่ี ผชญิ มา การผจญภยั ในปามันก็มกั จะเปน อยเู ชนน้ี ความขบขนั ชนดิ ท่ีหวั เราะทอ งคดั ทอ งแขง็ มกั จะตามหลงั มา เม่ือบรรยากาศของความ เปน ความตายไดค ลค่ี ลายไปแลว และตางคนตางมองยอนไปถึงทา ทีของแตล ะคนในระหวาง เหตกุ ารณน ัน้ ๆ เกิดข้ึน รพินทรก ับบญุ คํา หนาตาปอกเปกไปดว ยรอยขดี ขว นของกง่ิ หนามขณะทแี่ ลนตะลยุ ฝา พงออกมา ไชยยนั ตก็ถูกกงิ่ ไมเกี่ยวเอาเปลอื กตาแหกเวอ เลือดโทรม ดารินแลน ปะทะตอไม ลม กลง้ิ ถงึ สองครง้ั สองหนกอ นทจ่ี ะมาถึง ขาชา้ํ เขียวไปหมด มเี ชษฐาคนเดยี วเทานัน้ ทีไ่ มผ ลนุ ผลนั รีบดว นจนตวั เองตอ งเจ็บ เพราะคอยระมัดระวงั เรอ่ื งขาทมี่ ักจะแพลงอยูบอยๆ แตก็ไดโอกาสถนดั ท่ีสุดเหนือกวา คนอน่ื ๆ ในการสกัดกนั้ ตดั กาํ ลงั กระทิงตวั นน้ั ดวย .458 ขณะท่ีมนั แลนผานหนาเขาไปในละเมาะ แมจะถูกไมจ ังนกั ในการรีบยงิ อยางสุมๆ นัน้ อํานาจปะทะของหัวกระสุนขนาดใหญทต่ี ัดเขา ขาหลัง ทาํ ใหค วามวอ งไวประเปรยี ว ของมนั ลดลงไปในทนั ที โดยลากขาออกจากกลางทุงมาเปนเปา ใหม าเรยี อกี คร้ัง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1896 คนอนื่ ๆ ก็ชวยซลั โวออกไปคนละนดั สองนดั แตภ ายหลงั จากตรวจดรู อยกระสุนแลว ปรากฏวาผิดหมด เพราะเปา หมายที่เคลื่อนทอ่ี ยางรวดเรว็ ตลอดจนเหน็ ไมถ นัดเพราะปาบงั สวนกระสุน 30/06 ของรพนิ ทรนน้ั นดั แรกเจาะเขา ชอ งทอ งทะลุเลยออกอีกดา นหนึ่ง และนัดทส่ี องท่ียิงสวนแบบจาํ้ จี้ เพียงแตก ระทบโคนขาขางหนึง่ ฉีกแตกออกไปแลวกผ็ า นเขาลาํ ตวั อนั กวางใหญ ทะลุแฉลบ ไมถ ูกกระดกู หรอื บรเิ วณสําคญั จงึ ไมสามารถจะหยดุ มนั ลงได สําหรับลกู ปรายแบบเกา เม็ดจากปน ลูกซองทั้งหา นัด ที่มาเรียยงิ เขา ใสร ะหวางพันตู นวั เนียกนั ตวั ตอ ตัว แทบจะไมม คี วามหมายอะไรเลย เมด็ ลกู ปรายเหลา นัน้ ฝงไปใตผวิ หนงั ของมนั เพียงต้ืนๆ เทา นนั้ แตถ ึงอยา งไรก็ตาม กระทงิ รา ยตวั นน้ั กจ็ บชวี ิตลงดว ยมอื ของหลอ นจนได ดารนิ มองดเู พอื่ นสาวตางผิวดวยความรสู ึกทพ่ี อใจในฝมอื หลอ นมองเห็นภาพการโรม รนั ระหวา งมาเรยี กับกระทิงโทนตัวนน้ั อยา งถนดั ตาทส่ี ุด บอกตนเองอยใู นใจวา...ถา จะพดู ถงึ ชั้นเชิง และความชาํ นาญกันแลว หลอ นไมม ีทางจะทาบคูแขงสาวคนนไ้ี ดเ ลย มาเรียจัดอยูใ นชนั้ ‘พราน’ คนหนงึ่ สวนหลอ นเปนไดก ็เพยี งแคนกั แมนปน เทา นน้ั สาํ หรบั เหตุการณทีเ่ กิดขน้ึ เม่ือครูน้ี ถา เปน หลอนซ่งึ ตกอยใู นสถานการณเ ชน ท่มี าเรยี เผชิญ หลอนคงจะไมม ปี ญ ญาเอาตวั รอดไดแนนอน เพราะไมร วู ิธีท่จี ะหลบและคงไมส ามารถควบคมุ สติได มาเรยี ฝม อื เขา ขั้นเชนนนี้ เี่ อง จึงสามารถจะ บุกบนั่ ไปไดท กุ ปากับสามตี ามลาํ พงั เพยี งสองคนเทา นน้ั เด๋ยี วนี้...หลอนหมดความสงสัยแลว ท้ัหมดน่งั พกั กนั พอคลายความตนื่ เตนเหนด็ เหนอื่ ย จากนัน้ ก็พากนั มายืนรายลอ มยงั ซาก กระทงิ ใหญต วั นั้นอกี คร้ัง เหน็ เขาใกลๆ เชนน้ี คนยิงเองก็ถงึ กบั เบป าก สวดอะไรเปน ภาษาของตน พําอยูใ นลาํ คอ “มนั ใหญก วา ควายปาแอฟรกิ นั ที่ฉันเคยยิงมาแลวเสียอกี ” หลอ นคราง จุป ากล่นั และกเ็ ปนความรูสกึ เชนเดยี วกนั กบั คณะผจญภัยชาวกรงุ ในขณะนี้ เจา กระทิงโทนตัวนเ้ี ขือ่ งกวา ตวั ทีด่ ารินและไชยยันตเ คยยิงไดทโ่ี ปงกระทงิ เกอื บครงึ่ คอน แทบจะ ตลอดท้งั ตัว เตม็ ไปดวยรอ งรอยของการโรมรันขบั เค่ียวกบั สัตวปา ดวยกนั เองอยา งโชกโชน โดยเฉพาะอยางยิ่งตาขา งซา ยบอดหลุดหายไปขา งหนงึ่ ดว ยรอยเลบ็ เสอื ซง่ึ เปนแผลเกา แลว “ออ ! ตาบอดน่ีไงเลา มันถงึ ไดร ายนกั ” บุญคาํ อุทานออกมา “ไมนา เลย กระทงิ ตวั เดยี วแคนี้ ทาํ เอาพวกเราโกลาหลกันไปหมด ทแี รกนกึ วา เมยเ จอเอา สงิ่ พสิ ดารอะไรทเ่ี ราคิดไปไมถ งึ เสยี อีก” ไชยยนั ตป ลงสงั เวช การผจญภัยกบั มหนั ตภยั ใหญหลวงในแบบทไ่ี มเ คยคาดฝนมากอ น จนเกดิ ความเคยชนิ ทําใหร สู ึกวา ฤทธเิ์ ดชความรา ยกาจของสัตวธ รรมดาในชั้นชา ง เสอื หรอื กระทิง เปนเร่อื งปลกี ยอยสามัญเสียแลว [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee