เพชรพระอุมา เล่ม9 จอมผีดิบมันตรัย

1798 66 พรานใหญก ัดรมิ ฝปากเบาๆ หนั ไปมองหนา บญุ คําอกี ครง้ั แกกําลงั จอ งเงียบๆ มาที่เขา ดวยสหี นา อนั ปราศจากสเี ลือดอยเู ชน เดิม เขากวาดตามองขนึ้ ไปยงั สวนสงู ตระหงานของกงิ่ กา น สาขาที่ดกไปดว ยใบ ราวกับจะเปน พมุ ฉตั รมหายกั ษ มีตน ไมข นาดยอมๆ และเปน เถาวัลยขน้ึ แซงอยู ใกลเคยี งประหน่ึงบริวาร แลว บังเกิดอาการขนลุกเกรยี วดว ยสมั ผสั ประหลาดๆ หนั มาฝนยมิ้ ใหต า พรานเฒา พลางเออื้ มมอื ไปแตะของเหลวสแี ดงคลาํ้ ที่ไหลขนเปนทางลงมานนั้ มาขยด้ี มดู “โธ! กย็ างตะเคยี นนนั่ แหละ บญุ คาํ ” “นายเคยเห็นยางตะเคยี น หรือวายางตนไมชนดิ ไหนมากอ นหรือ ทแ่ี ดงเถือกเปน สเี ลอื ด แบบน”ี้ จอมพรานปาดนวิ้ เชด็ กับยางไม อันมลี ักษณะเหมือนเลือดสดนน่ั อกี ครงั้ สงไปใหบ ญุ คํา ดม พรอมกับกลา วเรียบๆ วา “บอ ยไป ที่ยางไมมนั มสี ีแดงแบบนี้ มนั แลว แตช นดิ และสิง่ แวดลอ มของลําตน มัน โดยเฉพาะ กลน่ิ มนั ก็บอกอยแู ลว วาเปน ยางไม เลอื ดแลดท่ไี หนกนั ” บญุ คํากมลงดมมือเขา ทําจมกู ฟุดฟด แลวเหลือบตาขึน้ มองสบ “นายดมวา เปน ยางไม แตบ ญุ คาํ ก็ดมดวู า มนั มีกลิ่นคาวเลือดอยนู ่นั เอง” เสยี งของแกเกอื บเปนกระซบิ “เหลวไหลนา บญุ คาํ !” เขาทําเสียงดุ แลวตบไหลโ ดยแรง “ไป! กลับกนั เถอะ ไมม อี ะไรหรอก” พยักหนา ร้ังแขนบุญคาํ ออกเดนิ ผละออกจากโคนตะเคยี นใหญต น นัน้ เสียงบญุ คาํ พึมพํา อะไรอยูในคอฟงไมไดศพั ท รพนิ ทรเ อาแขนขา งหนง่ึ กอดคอเดินเคยี งคมู าดวยกนั อยางปลอบขวญั กลา วตอ มาวา “สัง่ อะไรหนอ ย บญุ คํา” “นายจะสงั่ อะไร?” “เฉยๆ เงยี บๆ เสีย อยา เอาเรื่องน้ีไปพดู ใหพ วกเราคนใดฟงท้ังสิ้น ประเด๋ียวจะขวญั เสยี เปลา ๆ เชอื่ ฉนั เถอะรับรองวา ไมมอี ะไร แลว บญุ คํากล็ ืมเสียดวย อยา มวั แตก งั วลอยูเลย” “เฉยๆ ก็ไดน าย แตไอเรือ่ งไมใหคดิ นี่เหน็ จะไมไหว คนื นีเ้ รายงั นอนพกั กนั อยูท่นี ่ีเสยี ดวย ถา ลาํ พังบญุ คําคนเดียว เหน็ เขา แบบน้บี ญุ คาํ หอแนบ แลว ไมอ ยูแถวนีต้ อ ไปอีกหรอก” “เอะ! ไหนวาเรากศ็ ิษยมีครูเหมอื นกนั ไมใชรึ?” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1799 เขาถามย้าํ ๆ เจตนาจะชวนพดู ขบขันเปน การปลอบใจแก แตบุญคาํ ไมขาํ ดวย สหี นาเปน ทุกข “ใชหรอกนาย ศษิ ยมคี รู แตครูคอื พอของบญุ คาํ เอง ก็ไมเ คยใหว ิชาอะไรบญุ คําไวใ หลอง ฤทธ์กิ ับตะเคยี นยกั ษแบบนี้ บุญคาํ ปราบไดแ ตผ ีตายโหง ผโี ปง ผปี า แตน างตะเคยี นมนั คนละอยา ง กัน บทแมจ ะเฮ้ียนขนึ้ มาละก็ สบิ หมอผีกเ็ อาไมอ ยู เราไประรานเขาเขากอ น พวกเราทําผดิ เองนา นาย” “ก็ทาํ ไมบญุ คาํ ไมทาํ พิธีบอกกลา วขอขมาเขาเสยี ละ พวกเราไมไ ดมเี จตนาน”่ี จอมพรานพดู ยม้ิ ๆ แกส่ันสีหนา อยางลาํ บากใจ “บุญคาํ กน็ กึ บนบานขอขมาอยูในใจแลว แตกลัววา จะไมร ับ นายเชื่ออะไรบญุ คาํ สัก หนอยไดไหมละ บญุ คาํ ไมไ ดเปนตวั ตนเหตุแลวกไ็ มไ ดเ ปนหัวหนาของทกุ คน” “จะใหทาํ ยังไง?” “บญุ คาํ จะปลกู ศาลขึน้ ทโี่ คนตนเดย๋ี วน้ี แลวนายไปลากคอไอแ งซาย เชญิ นายใหญ ซ่งึ เปนนายของเราท้ังหมด ใหแงซายกบั นายใหญจุดธปู ขอขมาเขาเสียท่ีน”ี่ รพินทรห ัวเราะเบาๆ “อยาใหม นั เกยี่ วของไปถงึ นายใหญด ีกวา เขาไมเ ช่ือดว ยหรอก ขืนไปแนะใหเ ขาทําอยาง น้นั เขาจะหาวา เราสองคนบาเสยี เปลา ๆ เหอะนา เฉยเสยี เถอะ” “แปลวา นายไมเชอื่ บญุ คํารนึ ี่?” “ฉันไมเคยขัดอะไรบุญคาํ นะ เราอยูดว ยกนั มานาน เราเผชญิ อะไรตออะไรรว มกนั สารพดั และในวินาทคี ับขันขีดสดุ ฉันก็พาตวั เองและบุญคาํ ใหร อดมาแลวนบั ครั้งไมถ วน บุญคาํ เช่อื ฉันบา ง ดกี วา ลําพงั ฉนั เองจะเอายงั ไงก็เอากนั แตน เ่ี รามีนายมาดวย เขาเปน คนเมอื งหลวง คนสมยั ใหม จะ ไมมีวนั เขา ใจอะไรไดอยางเราหรอก สําหรับบุญคาํ น้นั พลาดพลัง้ อยา งใดลงไปกย็ ังไมเ ปน ไร เพราะ เขาอภัยใหบญุ คําได แตสําหรับฉันเขาจะดูหมนิ่ และหมดความไวว างใจลงไปในทันที มนั เปน ไป ไมไ ดใ นการทฉ่ี นั จะไปบอกใหเขามากราบไหวตน ไม เขาจะหวั เราะเยาะเอา” บุญคําพยกั หนา อยา งเขาใจ แลวถอนใจเฮือก “ถาง้นั กต็ ามใจนายเถอะ คนื นเ้ี ปน นา ชมละ นายเตรยี มตวั ไวไ ด ผดิ จากบญุ คําพูด ยอมให กุดหวั เลย” “เถอะนา มันจะเกดิ อะไรขึ้นทํานองไหน กใ็ หม ันเกิดข้ึนเสยี กอน คอยแกไ ขทหี ลัง” “ลําพงั นายนะ เห็นจะไมก ระไรหรอก บญุ คํารวู า นายมอี ะไรดีๆ อยใู นตวั สารพัด แตค น อนื่ ๆ นซ่ี ิจะลาํ บาก” “ฉนั ก็ไมไดม ดี อี ะไรอยา งบญุ คําวา นัน่ หรอก แตร บั รองวา หมอผีอยา งบญุ คําเอง ถามผี ตี วั ไหนมนั เฮ้ียน ฉนั ก็เคยไลอ อกมาเสียหลายครง้ั แลว” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1800 “ใชสิ! นายเลนตอยบญุ คาํ จนสลบเหมือดไป บางทกี ็เลนเอาไฟจากแบตเตอร่รี ถยนต มาช็อตบญุ คํา ถึงผมี นั ไมยอมออก บุญคาํ กต็ องไลใ หม นั ออกไปเอง เพราะทนไมไ หว ผมี ันกลวั นาย อตี อนนแ้ี หละ” “รีบไปกนั เถอะ คาํ่ แลว เดยี๋ วพวกเราจะสงสัย” เขาตดั บทและเรงฝเทา ขึ้น ท้ังสองกลับมาถงึ บรเิ วณแคม ปก็ค่ําลงพอดี ทุกคนกําลงั ชมุ นมุ เตรยี มกนิ อาหารเยน็ อยูริม กองไฟ เชษฐากับไชยยันตร อ งทกั มา “ไปไหนกันมา รพินทร เหน็ เสย บอกวา คยุ กบั บญุ คาํ พากนั เดินขามไปฝง โนน ” “เดนิ ตรวจอะไรเลน ๆ งน้ั เองครบั ” เขาตอบเรียบๆ แลวจองไปทางมาเรียอยา งแปลกตาทีเ่ หน็ หลอ นตดั ผมสน้ั หนา ตา เปลีย่ นไป “อา ว! นัน่ ใครกลอนผมใหน ะ ?” พรานใหญถามพรรคพวกลอยๆ ขึ้นเปน ภาษาไทยกนั เอง ทําหนาตนื่ มองไปทางเชษฐากบั ไชยยนั ต อดีตนายทหารหนมุ หัวเราะ “ไมม ใี ครจบั กลอนหรอก เจา ตัวมาออ นวอนใหเ ชษฐาชว ยตดั เอง คงจะรูส กึ วา ราํ คาญและ เห็นตวั อยางจากนอยเขากระมัง แตกเ็ หมาะแลว” เจา ตวั ท่ีถูกกลา วถงึ แมจะฟง ไมร ูเ รอ่ื ง กพ็ อจะรูวาคงมกี ารพดู อะไรพาดพิงถึงทรงผมของ ตน ยกมอื ข้ึนลูบหวั หันไปกระซิบถามอะไรดาริน แลวมองไปทางพรานใหญ ยิ้มจดื ๆ เศรา ๆ อยู เชนเดมิ “ฉนั ดูเปน ยังไงบา ง ไพรวัลย? ” “สวยขนึ้ !” เขาตอบสัน้ ๆ ยม้ิ ให มาเรียมแี ววฉงน พมึ พาํ อยใู นลาํ คอแตไ มกลา วเชน ไรอกี ระหวา งทนี่ ัง่ รวมกลุมรับประทานอาหารและสนทนากนั รพนิ ทรสังเกตเห็นราชสกุลสาว มีอาการเงยี บขรึมซมึ ๆ ไปอยางผดิ ปกติ นยั นต าเหมอ เลอ่ื นลอยเหมอื นคนท่ีตกอยูใ นหว งภวังค คน อื่นๆ มารูสึกในความผิดสงั เกตนัน้ ตอเมอื่ อยไู มอ ยหู ลอนก็โงกฟบุ ลงไปกับพื้นตรงหนา เฉยๆ “นอย! เปนอะไรไป!!” มาเรียรองลนั่ หลอนเหน็ เปน คนแรกเพราะนัง่ อยใู กลท ส่ี ดุ ถลนั เขา ไปประคองพลิกรา ง ของ ม.ร.ว.สาวใหน อนพาดตกั พรอมทง้ั ประคองใบหนา เขยาเรยี กถๆี่ เชษฐากบั ไชยยนั ตจอ งตะลงึ แลวปราดตรงเขา ไปโดยเรว็ ในขณะทพี่ รานใหญถลันพรวดขนึ้ ยนื ดว ยความตกใจ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1801 ทกุ คนเหน็ สหี นา ของดารนิ ซีดเผือด ลมหายใจรวยๆ ดวงตาทงั้ สองปด สนิท พ่ีชายกับ เพ่อื นหนมุ ชวยกนั จบั ตวั สํารวจและรองเรยี กชื่อถ่ีๆ ชุลมนุ แกไ ขกันอยูอึดใจใหญ หลอ นจงึ ลืมตา สวางโพลงขึ้น พยายามยนั ตวั ลกุ ข้นึ นัง่ เหลียวไปรอบๆ กาย “เอะ นี่ นฉ่ี ันเปนอะไรไป?” หลอนรองถามขึน้ แผว เบา เสยี งแทบไมผ านลําคอออกมา ทามกลางทุกสายตาทจี่ องมา อยา งกระวนกระวายเปนหวง “อยไู มอยเู ธอกฟ็ บุ ไปเฉยๆ งน้ั แหละ รสู ึกเปน อยา งไรบา ง นอย!” มาเรียละลํา่ ละลกั ถาม เต็มไปดวยความตน่ื ตระหนกโอบกอดไวแนน นกั มานษุ ยวทิ ยา สาวตกอยใู นภาวะมนึ งง หนา ยังซดี อยเู ชน น้นั “เหรอ? ฉนั ไมร สู ึกตวั เลย บางที ฉันอาจเปน ลมไปกไ็ ด” “มอี ะไรผิดปกตินอ ย? รูส กึ ไมสบายหรือเปลา?” พ่ีชายถามโดยเร็ว สีหนากังวล ควา ขอมอื นองสาวไปกมุ เขารสู กึ วา มือของหลอ นเยน็ ชดื ดารนิ นงิ่ งนั ไปครู หายใจยาวๆ เหมอื นจะพยายามสํารวจตวั เองใหแ นชดั ไชยยนั ตเ อามือมาแตะที่ หนาผากแลว กพ็ มึ พาํ มาวา “เอะ ! ตวั ก็ไมร อ น ไมมีไขนี่ กรากกราํ มาก อาจเปนลมไปเฉยๆ กไ็ ด ตอนนี้เธอรูสึกยงั ไง บางละ ?” หญิงสาวส่นั ศรี ษะ “กไ็ มรสู กึ ตัววา เปนอะไรนักหรอก เพยี งแตใ จมันหววิ ๆ ยงั ไงบอกไมถ ูกเทาน้ัน ใชแ ลว ฉันเพียงแคเ ปน ลมไปชว่ั ขณะเทานนั้ ” “ปวดหวั ตะคร่ันตะครอหรือเปลา? ในทอ งละ รูสกึ วา มีอาการประเภทผิดอาหารหรือมี อะไรเปน พเิ ศษบางไหม?” เชษฐาซกั อยา งรอ นใจ พยายามลบู คลาํ ไปตามตวั นอ งสาว “ไมห รอกคะพใ่ี หญ แคมนึ ๆ งงๆ หนักหวั เทานนั้ เมื่อสักครนู ้มี นั วูบไปเฉยๆ” ไปนอนเถอะนอ ย เธอกาํ ลังจะไมสบาย ฉนั พาเธอไปเอง” มาเรยี กระซิบ แลวประคองเพื่อนสาวข้นึ ยนื เชษฐากับไชยยันตก ็เห็นพองดว ย พากนั เดนิ ตามเขาไปสงยังท่พี กั นอน รพนิ ทรย งั ยืนนิ่งอยทู เี่ ดมิ ครูใหญ ไชยยนั ตกโ็ ผลก ลบั ออกมาเพยี งคน เดยี ว ดว ยใบหนา เครง ขรมึ “ชมอยหู ยกๆ วากระดูกแข็งมาก มาอคี นื นโี้ ดนเขา ตวั เองแลว ยังไง คณุ หมอดาริน” ไชยยนั ตกลา วพรอมกับโคลงหัว “อาการเปนไงบา งครับ?” พรานใหญถ ามอยา งเปน หว ง อดีตนายทหารหนุมขมวดควิ้ ยุง แลว หัวเราะเบาๆ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1802 “ผมก็ไมรูเหมอื นกนั เขาเปน หมอดว ยตนเอง นาจะรดู วี า ตัวเปนอะไรแคไหน แตส ังเกตดู ก็ไมเ หน็ มไี ข หรืออาการหนกั หนาอะไรนกั นอกจากหมดแรงออ นกําลงั ไปเฉยๆ บน วา เพลีย อยาก นอน เหน็ หายากนิ เอง แลว ก็นอนหมผาหลบั ตานิง่ ไปแลว ถามอะไรกไ็ มพดู ไดแ ตสัน่ หวั เมยก ับ เชษฐากําลังนง่ั ดอู ย”ู “บางทใี หนอนพักเสยี อาการจะดีขึน้ กระมงั ครับ” เขาพดู เหมือนจะกลาวกบั ตนเอง “ผมก็วา ยงั งนั้ แหละ หมอกห็ มอเถอะ ไมก ระดกู เหล็กไปไดเ ทาใดนกั หรอก สมบุกสมบัน เขา มากๆ กม็ ีโอกาสจะเจบ็ ไขไดปว ยเหมือนคนธรรมดาไดเ หมือนกนั โชคดีหนอ ยทผี่ ลดั กนั เปน เมื่อคนื น้ีเมยท าํ ทา จะแย มาคนื น้ีเมยห ายดีแลว คณุ หมอดารินมว นเส่อื ไปเสียเฉยๆ เมอ่ื ตอนกลางวนั กเ็ ห็นยงั แขง็ แรงดอี ยแู ทๆ เฮอ ! นี่ขืนเปนอะไรมากพรงุ นก้ี อ็ ดเดนิ ทางตอ กันเทา นน้ั เอง” “เธอกพ็ ดู อยเู มอื่ คืนน้ีเองวา ถา เธอเปน อะไรลงไปใครจะชว ยได มาคืนนี้เปนเขา จริงๆ เธอ ทานยาแลว หรอื ครบั ?” “ไมตองหว งหรอกเร่อื งนั้น เขาจดั การกับตวั เองเรยี บรอ ยแลว เมยก ็ดทู า จะเปน พยาบาลที่ ดที ส่ี ุด ไมม ีอะไรกงั วล เขาผลดั กนั ดแู ล ผมกว็ านอยคงไมเปนอะไรมาก ทาทางอยากนอนพกั อยา ง เดยี วเทานนั้ ตวั เขาเองกย็ ืนยนั วา ไมเ ปนอะไร ขออยา ใหพ วกเราหวง” นง่ั สบู บุหร่ี ดมื่ กาแฟสนทนากับพรานใหญอีกครูใ หญ ไชยยนั ตก ก็ ลบั เขาไปนอน สวน เชษฐากบั มาเรีย ตงั้ แตเ ขาไปสงดารินแลว กไ็ มไ ดก ลับออกมาอีก คงจะเขานอนกันตงั้ แตตอนนน้ั รพินทรต รวจตราดแู ลความเรยี บรอ ยของบริเวณทง้ั หมด แลวเอนตวั ลงนอนขา งๆ บุญคาํ ซ่ึงนอนลมื ตาโพลงอยู “นายหญงิ เปน อะไรไป?” เสียงแกกระซบิ ถามเบาๆ “เปน ลมนิดหนอ ยเทา นนั้ นอนกนั เถอะบญุ คํา พรุงน้ีเราจะออกเดนิ ทางแลว” “ผมไดยนิ นายสัง่ ใหไอพ วกนน้ั นอนกันหมดทกุ คน ไมม ีใครอยูยามเลยคืนน”ี้ นํา้ เสียงของบญุ คาํ แฝงกังวลเตม็ เปย ม “ใช! ไมจําเปน ระยะนเ้ี ราไมไ ดอยใู นเขตอันตรายจนถงึ กับจะตอ งมยี ามคอยเฝา ทุกคน ตอ งนอน เพ่อื เอาแรงไวแ บกหามพรงุ น”ี้ “บญุ คาํ ดูฤกษลมแลว มันจะไมเ หมาะนานาย...” รพนิ ทรจปุ ากเบาๆ “อยากจะตนื่ กต็ นื่ อยคู นเดยี วเถอะ ฉนั สั่งใหพ วกนนั้ มันนอนกนั หมดทกุ คน ฉนั เองก็ กาํ ลังจะนอนอยูเดยี๋ วนีแ้ ลวงว งเต็มที อยามาชวนพดู อะไรอกี ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1803 วา แลวเขากพ็ ลกิ นอนตะแคงหนั หลงั ใหเ สยี ตาพรานเฒา บน อะไรพึมพําอยใู นลาํ คอ แลว ช่ัวอดึ ใจเดยี ว เขายงั ไมทนั จะหลบั เสียดว ยซาํ้ ก็ไดย นิ เสยี งแกกรนอยูครอกๆ เคลิม้ ๆ กําลงั จะหลับสนทิ นน่ั เอง เขาก็ตองสะดงุ ตนื่ ข้ึนอยา งกะทนั หนั เพราะใครคนหน่ึง มาเขยาปลกุ ทางปลายเทา พอลืมตาข้นึ กแ็ ลเห็นสางปา พรานตอ งสูของมาเรีย หนา ซีดตาเหลอื ก โพลง “เสอื ! นาย-ใหญมาก สูงเทากับมา!...” เสยี งอันสะทานสน่ั นน้ั หลดุ ลอดลาํ คอสา งปามาอยา งยากเยน็ จอมพรานผงกตัวข้นึ นัง่ โดยเร็ว ไรเฟล ขางตัววบู ขน้ึ มาอยูในมอื อกี มอื หน่งึ ควา ไฟฉาย “มนั อยทู ่ีไหน?” เจา ตอ งสูอกึ อกั อยูในลาํ คอ แลว ช้ีมอื ไปทางหมโู ขดหนิ ประชดิ แนวละเมาะอนั จะเปน ทาง ลงไปสธู ารน้าํ เบ้อื งลา ง “มันโผลออกมาจากปากทางนัน่ เดนิ เฉียดพมุ ไมหายลบั ไปทางดา นขวา เกิดมาสางปายัง ไมเคยเห็นเสืออะไรใหญถ ึงแคน้ี หลังมันสูงกวากอนหนิ นนั้ อกี ยาวสัก 5 วาเหน็ จะได...” รพินทรจอ งหนา อนั ซีดเผอื ดนนั้ อยางคลางแคลง ลกุ ขึน้ ยนื ในทันทีนัน้ ยองกรบิ ตรงไปยัง ตาํ แหนงซ่ึงสา งปาชี้บอก กราดไฟฉายสาํ รวจไปรอบๆ แลว ตรวจไปตามพ้ืน สางปาเดนิ ตามหลงั มา ดวยอาการสะทา นส่ัน “เจา เหน็ ไดอ ยา งไรสา งปา เจา ไมไดน อนหลับหรอกร?ึ ” “สา งปายงั ไมไดนอน สางปานัง่ อยูท่โี คนตน ไมโ นนกําลังสบู กญั ชา” “ควนั กัญชามนั ทาํ ใหเจา ตาฝาด เสอื อะไรจะสงู เทามา ยาวหา วาอยางเจา วา นนั้ ” เขาพดู อยา งหวั เสีย กราดไฟไปตามพนื้ แลวพยกั หนา “ดเู สีย มรี อ งรอยอะไรบางไหม” พรานชาวตอ งสูล ืมตาโพลงอยูเ ชนนนั้ กลนื นํ้าลายลงคอแลวทาํ หนา เหยเก “ถาเจา ยังสบู กญั ชาอยูอ กี เจา จะเหน็ อะไรไปไดสารพดั อยาง เพราะฉะน้ันเลกิ สูบแลว นอนเสยี ” เขาบอกหว นๆ สา งปายืนอึ้งไปครู กป็ ฏิบัตติ ามคําสง่ั โดยดี เดนิ ไปเกบ็ บองกญั ชาแลว ลม ตัวลงนอน จอมพรานกเ็ ดนิ กลบั มายังท่ขี องเขาโดยไมสนใจอะไรอกี เขาจะนอนหลบั ตอ ไปอีกสกั เทา ใดไมทราบ มารูสกึ ตัวข้นึ อีกครง้ั เพราะเสยี งพดู กัน พึมพาํ แซดอยรู อบกาย แลไปกเ็ ห็นเกดิ เสย จัน และคะหยนิ่ นงั่ ลอ มวงพดู อะไรกนั อยจู นฟง ไมไ ด ศัพท สหี นา ของแตละคนเหลา นั้นแสดงอาการตนื่ เตน ตระหนกตกใจ สวนบญุ คาํ ยังคงนอนกรน ครอกอยตู ามเดมิ “อะไร ลุกข้นึ มานั่งกันทาํ ไม?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1804 พรานใหญรอ งถามไปเบาๆ จองสํารวจสีหนาอาการอนั แปลกๆ ของคนเหลานัน้ ทลี ะคน “นาย...คนื น้ีมนั ยังไงเสยี แลว ละ...” คะหยน่ิ พดู เสยี งเครือ ทาํ หนา ปน ยาก “...คะหยนิ่ นอนไมห ลับเลย พอจะหลบั ลงทไี ร เหน็ ชางมันแลน เขา มาจะเอางาลงทุกที ตวั มันเทา ภูเขา พอลืมตาลุกขนึ้ จะหนี มนั กห็ ายไป พอลงนอนเผลอๆ กาํ ลงั จะหลับมนั กว็ ิ่งเขามาแทง อกี 5-6 ครัง้ เหน็ จะไดแ ลว คะหย่ินนอนไมไ ด” “ผมก็เหมือนกนั นาย...” จันชองบอกมากระหดื กระหอบ หนา เหลอื สองนิว้ “...ตนี ใหญเทา ใบตาล กาวลงมาจากยอดปา โนน เหยียบอกผมไว จะรองกร็ อ งไมอ อก ดน้ิ อยูเปน นาน ทีแรกวา ฝนทไี่ หนได ลมื ตาขน้ึ แลวกย็ งั มองเห็นอยชู ดั พอรอ งเรียกชอ่ื นายพนปาก ออกมาไดค ําเดียวมนั กห็ ดวบู หายไป ผมลกุ ข้ึนนัง่ ไอคะหย่นิ กว็ งิ่ หนาต่ืนเขา มา...” “งเู หลือมตัวเทา ตนรงั มนั กลนื ผมเขาไปครึง่ ตัว...” เกดิ สําลกั ออกมาบา ง ตกอยใู นอาการเดยี วกบั คะหยนิ่ และจนั ปากคอสนั่ เทา “...แปลกทส่ี ุดเลยนาย ตวั มนั เปน งู แตห นาเปนผหู ญิง ผมตะโกนเรยี กใหชวย แตก ็ไมม ี เสียงเหมอื นกนั มันขยอกผมเขาไปเกือบหมดตวั แลว ก็พอดีไดย นิ เสียงนาจนั รอ งลัน่ ขน้ึ มนั กห็ าบ วบั ไปเฉยๆ ขวญั หนดี ฝี อหมด ใจยังเตน ตกึ ๆ อยูน”ี่ รพนิ ทรเมมริมฝป ากแนน เปลยี่ นสายตาไปจบั อยูท ่ีเสย ซงึ่ นั่งเอามือประสานโปะอยกู ลาง หวั หนาเขยี ว “แกละ เสย ?” เสย มองสบตาเขา ย้มิ แหงๆ “ผมไมอ ยากบอกใหน ายรเู ลย ต้ังแตเ ขา นอนเมื่อหวั คํ่านี่แลว ผมเหน็ อะไรก็ไมร ู มันมายืน ลอมปางพกั เรารอบดานไปหมด ยนื สขี่ าบาง สองขาบา ง บางตวั ก็หวั ไมม ี มนั โผลอยตู ามกอ นหิน ตามพุมไม ฉายไฟไปมนั กห็ ายไปหมด พอดับไฟประเดี๋ยวเดยี ว ออกมาเต็มอีกแลว ผมกระซบิ บอก ไอเ กิด มนั วาผมตาฝาด ผมก็เลยนกึ วา ตวั เองตาฝาดเหมอื นกัน พอลงนอนหลับตากย็ ง่ิ เหน็ ชัด ผม ไมไดหลบั ลงเลยนาย พอดีไดยนิ เสยี งไอพ วกนตี้ นื่ ขึน้ มาเลยลุกขึ้นมาบาง” “เหลวไหลกันใหญไอพ วกน้ี หลับแลวกฝ็ น เลอะเทอะกนั ไปเองแทๆ” เขาทําเสียงดตุ า่ํ ๆ “เอ...ผมวามันพกิ ลอยนู า นาย...” จันครางออ ยๆ ขนลุกชันขน้ึ ทแี่ ขนท้ังสองขาง จนมองเหน็ เปนตุมๆ ไดถ นัด “ทําไมถงึ มาฝนไมด ีเหมือนๆ กนั หมดอยา งน้ี ใครจะนอนกน็ อนเหอะ ผมไมนอนแลว ” “ผมก็เหมอื นกนั นอนไมไ ด หลบั ตาทีไรเหน็ งหู วั เปนผูห ญิงเลือ้ ยเขา มาหาทุกท”ี เกิดพดู โดยเรว็ หอไหลลงอยา งสยดสยองพองขน [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1805 กอ นท่ีพรานใหญจ ะกลา วเชน ไรตอ ไปน่นั เอง สา งปาผูน อนเอากระสอบคลมุ หัวอยไู ม หา งออกไปนกั ก็ดนิ้ พรวดพราดรองอยอู กึ อักตะกยุ ตะกายทํากริ ยิ าเหมอื นจะตอ สูกบั อะไรสักอยาง ทกุ คนหนั ขวบั ไปมองเปน ตาเดยี ว รพินทรเผน พรวดขึ้นยนื กระโจนเขา ไปท่ีเจา พรานตองสโู ดยเรว็ อีกสค่ี นกว็ ง่ิ พรตู ามเขา มาดว ย เขากระชากกระสอบปานท่ีคลุมหวั สางปาออก หิ้วคอมันขนึ้ มาพรอม กบั เขยาเรยี กโดยแรง “สา งปา! เปนอะไรไป!!” สางปายงั คงหลับหูหลบั ตาแนน อยเู ชน น้ัน แยกเขย้ี วเหวย่ี งกําปน ออกไปทง้ั ซายขวาไม ยอมลมื หลู ืมตาดูโลก ปากก็สบถผรสุ วาทไมเ ปน ภาษา รพินทรสะบัดหลงั มอื ฉาดเขาใหท ใี่ บหนา เปน การปลกุ ใหค ืนสติ รา งของพรานตอ งสูเ ซถลาไปลมกน กระแทกกับพืน้ แลว ลืมตาสวางโพลงขึ้น เหลยี วไปรอบๆ คะหยิ่นกบั จนั กเ็ ขามาประคองห้วิ แขนขึน้ ยนื “นาย!...” มนั รองลั่นกระหดื กระหอบออกมา เมอื่ มองเหน็ หนาพรานใหญแ ละทกุ คนทแ่ี วดลอมอยู “มันไปไหนแลว นายมาชว ยสา งปาไวไ ดย งั ไง?” “มันนะ อะไร?” “เสือ! ไอเสือใหญเ ทามา ตวั นั้น! ตวั ทีส่ างปาเห็นและบอกนายเม่ือหัวค่าํ มนั ยอ งเขา มา ตะครุบสา งปา” จอมพรานยนื อึง้ ทุกคนก็เงยี บกรบิ ไดแ ตม องหนา กนั คงมีแตเ สยี งหายใจหอบฮกั ...แทบ จะไมเปน คนของสางปาเทานั้น ในทสี่ ดุ เขากฝ็ น ยิ้มให เออ้ื มมอื มาตบแขนพรานตอ งสรู างเล็ก กลา ว ดว ยนาํ้ เสยี งปลอบโยนวา “ไมมเี สือตวั ไหนมาตะครุบเจา หรอก สางปา เจาฝน ไปนะ เอาละอยา เพิง่ นอนกนั เลย มา นง่ั กินกาแฟกนั ทางน้ีกอ นดกี วา ” เขาชวนคนเหลา น้ันเขามานง่ั รวมกลมุ อยูร มิ กองไฟกลาง ซึง่ สมุ ใหล กุ โชติชว งสวา งขึ้น เสย ยกหมอ กาแฟที่ตมใสนํ้าตาลไวเ สร็จเรยี บรอ ยแลว ตัง้ แตห วั คํา่ ขน้ึ ตั้งไฟอนุ รินแจกจา ยกัน พวก พรานพื้นเมืองท้ังหาตา งจับกลุมเลา ความฝน อันนา หวาดสยองสูกนั ฟง ทกุ คนเตม็ ไปดว ยความพรนั่ พรึงระคนพิศวงเหลอื ที่จะกลา ว รพนิ ทรเ องกพ็ ดู อะไรไมอ อก แนละทาํ ไมเขาจงึ จะไมร สู กึ ในส่งิ อนั ผิดวกิ ล ซ่ึงเกิดขนึ้ กับ คนของเขาราวกบั จะนัดกนั ไวเ ชน น้ี นิมติ รายเหลาน้ไี ดอ บุ ตั ิขน้ึ รบกวนคนของเขาในลกั ษณะตา งๆ จนไมส ามารถจะหลบั นอนได ตองลกุ ขึ้นมานั่งอกส่นั ขวัญหาย จะวา คนใดคนหนง่ึ ฝน รายไปเอง เพราะธาตหุ รอื เลอื ดลมไมปกติก็ใชที่ เพราะมันเกดิ ข้ึนพรอมกนั ท้งั 5 คนในเวลาเดยี วกัน บคุ คลเหลานี้ เขาก็ลวนรูจกั อุปนิสยั ใจคอมาอยา งดแี ลวทงั้ สิ้น แตล ะคนขวัญดี และกลา หาญมั่นคงกนั ทั้งน้นั ไมใชพ วกขลาดตาขาว และพวกทช่ี อบสรางมโนภาพอปุ าทานขนึ้ เองเลยไม อกี [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1806 ประการหนงึ่ จะวาพวกนคี้ ดิ เพอฝน ไปเองก็ไมน า จะเปนไปได เพราะเขากบั บุญคาํ ก็ไมไ ดแพรง พรายใหใ ครรมู ากอนเลยถงึ เรอ่ื งตะเคยี นใหญตน นนั้ นีม่ ันแปลวา อาํ นาจลล้ี บั ชนดิ หนง่ึ ไดแผเงาเขา มาคุกคามเลน งานคณะของเขาเขาแลว หรอื มันจะเปนไปไดอ ยา งไร? สาํ หรบั ตัวเขาเองสาบานไดวา ขณะทห่ี ลบั อยูนน้ั เปนการหลับอยา งปกติสขุ ทส่ี ดุ ไมฝน อะไรแมแ ตส กั อยา งเดยี วดว ยซา้ํ แตก็ตองมาตกใจสะดุงต่นื อยูหลายครั้ง เพราะคนเหลา น้ี จองมองไปยังเงาตะคุม ของกลุม โขดหินอันเปน เพงิ พกั ของคณะนายจาง เหน็ สงบเงยี บ เชียบเปนดุษณภี าพ นนั่ แสดงวา ทุกคนคงจะหลบั สนทิ โดยไมม อี ะไรแผวพานเขา ไปรังควาน รบกวน ชว ยทาํ ใหใ จช้ืนข้นึ เลก็ นอ ย ขณะนน้ั เอง ชะรอยจะไดย นิ เสียงพดู กันแซอ ยรู อบตวั ตาพรานเฒา บญุ คาํ ก็ตน่ื ลกุ ขนึ้ นั่ง โดยเรว็ “เฮย! นน่ั มนั เกดิ อะไรกนั ขน้ึ ” แกรอ งถามขนึ้ รวมๆ ไมก่ีอดึ ใจ พวกนนั้ ก็ชวยกนั เลาความใหบ ญุ คําฟงโดยตลอด ตาพรานเฒาแหง เขาอึมครมึ อนั อาวุโสทีส่ ุดในกลุมพรานพ้ืนเมอื ง แลไปสบตาพรานใหญท ม่ี องจบั มากอนแลว แวบหนง่ึ “พวกเอง็ แดกมาก ก็เลยฝน มาก!” แกพูดกลบเกลอ่ื น แลวกห็ ัวรอ เหอะๆ อยใู นลําคอ “ลงุ นอนหลับสบายดี ไมไ ดฝ นรายอะไรอยา งพวกฉนั เลยร?ึ ” เกิดถาม “ขากฝ็ น เหมอื นกันวะ ฝนวานางฟาไมนุง ผา มาชวนขา เลนไลจบั แมะ ! กาํ ลงั เพลินทีเดยี ว ขาก็ตกใจตืน่ ขนึ้ เพราะเสยี งพดู กันเปน หมกี นิ ผ้ึงของพวกเอ็ง” “ทําไมฉนั ถงึ ไมฝ นอยา งลงุ ม่งั กไ็ มรู...” เสย ครางเกาหวั ยกิ ๆ “...ฉันมองไปเห็นแตผ เี ตม็ ปา ไปหมด ไอเ กิดถูกงูขยอก ไอจ นั มีตีนเทา ใบตาลมาเหยยี บ อก ไอคะหยนิ่ ชางไลแ ทง สางปาเสอื ตัวเทา มาขบหวั นอนกันไมไ ดทุกคน” “ถยุ ! พวกเอ็งนี่จะรวมหวั กนั สรา งสถานการณรา ยขน้ึ หรอื ยังไงวะ นอนๆ กันเสียทีเถอะ ขา กําลังหลับสบายกเ็ ลยตองพลอยต่ืนขึน้ ดว ย” บญุ คําเอด็ ตะโรขน้ึ แลว พดู จากลบเกล่อื นปลอบโยนพวกนน้ั รพนิ ทรลกุ ขน้ึ เดนิ ออกมา จดุ บุหรสี่ บู อยใู นเงามดื รมิ กอ นหนิ ลกู หน่ึง ตามองฝา สีดาํ สนิทของปาใหญย ามวกิ าลออกไปดว ย ความรูสกึ อนั ไมอาจกลา วถูก อยา งไรกต็ าม พลังจิตของเขายงั คงกรา วแข็งม่นั คงอยูเหมอื นเดิม บญุ คําจดั วา ฉลาดและเปนผใู หญไดค นหน่งึ ทพี่ ยายามพูดกลบเกลอ่ื นปลอบขวญั พวกนนั้ โดยไมผ สม [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1807 โรงดว ย แตส ายตาของแกทีม่ องมาสบเขา รพินทรยอ มจะอานไดชดั วา อะไรเปนความรูสกึ ภายใน ของพรานเฒา แมปากแกจะพูดไปอกี อยางหนง่ึ ครูหนง่ึ บญุ คํากเ็ ดินตามเขา มาหยุดยืนอยใู กลๆ เขา “เอาเร่ืองแลวไหมละนาย เหน็ จะไมส นุกแน...” แกกระซิบกบั เขาเบาท่ีสดุ “เชื่อเถิดนาวา ไมม อี ะไรหรอก พวกนั้นฝน ไปเองแทๆ มนั เปน เรอื่ งบงั เอิญ ทฉี นั กบั บญุ คํา ไมเหน็ เปน อยา งพวกนนั้ เลย” เขาพดู น้ําเสยี งปกติ ตบแขนพรานเฒาคใู จ แกถอนใจเฮอื ก “ใครบอกนายละ วาบุญคาํ ไมไ ดเ ปนอยางพวกนนั้ บญุ คาํ ไมอ ยากพดู ใหม ันขวัญเสียกนั ไปใหญ” “อา ว! ไหนบอกวา ฝนเห็นนางฟา แกผา ...” “โธ! นาย บญุ คําพดู หลอกพวกมนั ไปง้ันเอง บญุ คําฝนวาถกู ธรณีสบู กําลังจะมิดหวั อยู แลว นายเปน คนจบั มอื บุญคาํ ฉดุ ไว แลว ก็ถูกดดู ลงไปอีกคน บุญคํารองจนสดุ เสียงพอดีตกใจตื่น เพราะไดย นิ เสียงพูดแซดของไอพวกนน้ั นายไมไ ดฝ น รายอะไรบางเลยเรอะ?” “ฉนั นอนหลบั สบายท่ีสดุ ไมไดฝนอะไรสักอยา ง ไมว า รา ยหรือดี แตต องตนื่ บอ ยเพราะ ไอพ วกน้นั ทาํ เหตขุ ้ึน วา แตบญุ คาํ บอกใหพวกนน้ั รูหรือเปลา เรอ่ื งตน ตะเคยี น” “สาบานกไ็ ดนาย บุญคาํ ไมไดพ ดู กบั ใครเลย ตามท่นี ายสงั่ บญุ คาํ บอกแลว นายกไ็ มเ ช่อื คืนน้ีมนั กวนพวกเราท้ังคนื แหละ” พรานใหญบยุ ปากไปท่พี ักนอนของนายจางทีส่ งบเงียบอยู “เจา นายของเรานอนกันไดอยางสบาย ไมเ หน็ เขาตน่ื ขึ้นโวยวายอลหมา นเหมือนพวกเรา เลย ไปบอกใหพ วกนนั้ นอนเสยี เถอะ แลวบุญคํากน็ อนใหหลับดว ย ต้ังสติสวดมนตใหดี อยา ปลอ ย ใหฝนรายมนั เขา มาอกี ” “บุญคาํ บอกใหม ันนอน แตพ วกมนั ไมยอมนอนกันอกี จะนั่งกนั จนสวา งเลย เหน็ มนั บอก กนั เปนเสยี งเดยี ววา พอจะหลับทไี รเปนเจอดที กุ ที สาํ หรบั บญุ คาํ เองนะ ไมเ ปนไรหรอกนาย” รพนิ ทรส าดตาไปรอบๆ บริเวณอกี ครั้ง แลว มาชะงกั จบั นิ่งอยูท ีก่ องไฟเลก็ ๆ ซ่งึ กาํ ลงั มอดแดง หางออกไปทางหนง่ึ ซึ่งชดิ กับรานยางเน้อื เงาตะคุมของแงซายผดุ นง่ั ผดุ นอนอยตู รงนนั้ ตอ มาก็เหน็ ใสฟนเขา ไปในกอง ชะโงกไปเปาใหเปลวไฟลกุ ติดขนึ้ แลว หมุนตวั เปลย่ี นทิศทางนอน เอาหวั หนั เขาหากองไฟ ปลายตนี หนั ออกราวปา เขามองอยูครูจงึ เดนิ ตรงเขาไปโดยมีบญุ คาํ ตามหลงั มาดวย รางน้นั ผดุ ลกุ ข้ึนน่ังอีกครงั้ มองมาดว ยสายตาแฝงความกระวนกระวายบางประการท่ซี อนเรนอยลู กึ “รูสึกวา แกจะนอนไมเปน สขุ อยเู หมอื นกนั นะแงซาย มอี ะไรผิดปกตหิ รือ?” คนใชช าวดงหวั เราะเสยี งพกิ ลอยูในลําคอ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1808 “ผกู องละ ครับ รสู ึกมอี ะไรผิดปกติบางหรอื เปลา?” “ฉนั ถามแก ไมใชใหแ กยอนถามฉัน!” แงซายหวั เราะเบาๆ อีกครั้ง ลุกขึน้ ยืนบดิ ตวั จนกระดูกล่ัน ตามองออกไปยังความมดื มน ของปารอบนอก “ผูกองจะตองรูด ีเทา ๆ กับผมและคนอ่ืนๆ นั่นแหละ แมว ามันจะไมไ ดบ งั เกิดขน้ึ กับตัวผู กองเอง...” “หมายความวา ยงั ไง?” “อํานาจลกึ ลบั อนั แรงกลา ชนดิ หน่งึ มันแฝงอยใู นเงามดื รอบตวั เราทกุ คนในขณะน้อี ยาง ประสงคร าย ผมสมั ผสั กับอํานาจของมนั มาตงั้ แตตะวันตกดินแลว แรกก็คิดวาเลอื ดลมไมป กติ แต มาแนใจเอาสกั ช่ัวโมงทแ่ี ลว มานเี่ อง ผกู อง สงิ่ ทีไ่ มดสี าํ หรับเรา ผกู องเปน หวั หนา ของพวกเราทกุ คน เตรียมรับมือหรือแกไขเถอะ มนั เอาเราแน” “เอ็งนั่นแหละ ไอต วั ดี แงซาย น่เี อ็งรูตวั แลว ซวิ ามนั เกดิ ขนึ้ เพราะอะไร?” บญุ คํากระซบิ มาเรว็ ปร๋ือ ตาลุกโพลง แงซายหวั เราะหา วๆ อยใู นลาํ คอเชนนนั้ “ฉันไมไ ดเ จตนา ลุงคาํ และกไ็ มรตู วั เลยจนกระท่ังเม่ือชว่ั โมงทแี่ ลว มานแ่ี หละ...” แลวแงซายกห็ นั ไปทางพรานใหญ “...ถา ผกู องอนุญาต ผมจะขอไปทตี่ ะเคยี นใหญตน นั้นตามลําพังเดย๋ี วนี้ บางทอี ะไรๆ อาจ ดีข้นึ ” “แกจะไปทําไม?” “ผมก็บอกไมถ ูกเหมือนกนั วา ผมจะไปทาํ ไม แตรูสึกวานั่นเปนความตองการของหลอน” “หลอนนะ ใคร?” แงซายยกั ไหล ยม้ิ ในลักษณะแยกเขี้ยว “ผมกไ็ มทราบอีกเหมือนกัน แมในขณะนผ้ี มกม็ องเหน็ อยนู ะผกู อง...” พรอ มกับเสียงพูดแผวเบาเหมือนจะกลาวกบั ตนเอง แงซายจองออกไปในเงามดื อนั นา สะพรึงกลวั ของไพรทึบกลางราตรีดําสนทิ ซ่ึงดเู หมอื นจะเต็มไปดว ยสรรพส่ิงทีแ่ อบแฝงซอ นเงาอยู แลวบุย ปากไปทีเ่ งาตะคุมของไมใ หญตน หนึ่งปลายลาํ หวยเบอ้ื งลา ง “นน่ั ไงละ หลอ นยนื อยูท่นี ่นั สงู เทยี มยอดสะเดาดง ตาราวกับคบไต บรวิ ารแวดลอมเตม็ ไปหมด กระจายอยูร อบปางพักของเราราวกับทหารสักหนึ่งกองพัน เมอื่ แรกหลบั ตาเห็น แตเด๋ยี วนี้ ลืมสองตาอยูน่ีก็ยังเหน็ ผมไมท ราบเหมอื นกนั วาผูก องกับลงุ คาํ เห็นอยา งผมดวยหรอื เปลา ” เสียงบญุ คาํ อทุ านอะไรออกมาคําหน่งึ แทบจะกระโดดโหยง รพนิ ทรห นาเครยี ดขรึมลง ในทันทนี น้ั “แกไมส บายไปเสยี แลว แงซาย!” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1809 “ผมสบายดีผูกอง...” แงซายตอบดว ยน้ําเสยี งเรือ่ ยๆ เปนปกติ ตายงั จบั จอ งทเี่ ปา หมายเดิมเชน นัน้ เหมอื นจะดู อะไรสกั อยางในความมดื “อาจเปน ไปไดท ่ีใครสกั คนหนง่ึ มองเหน็ อะไรสักอยา งหน่ึงในขณะทค่ี นอน่ื ไมเ หน็ ให ผมออกไปเถอะผูกอง” “เอง็ ขนื ออกไปพน เขตท่ขี าลงไวน ี่ เอ็งกต็ ายหาเทานัน้ !” บุญคํารอง แงซายหนั กลบั มาจองหนาบญุ คาํ กบั พรานใหญอกี ครง้ั ยม้ิ นน้ั ประกาศความกลาหาญและ เดด็ เดีย่ ว “ฉันไมหวน่ั วา มนั จะเกิดอะไรขึน้ กบั ฉนั ลงุ คาํ บางทีหลอนอาจตอ งการอะไรจากฉนั และชว ยใหพวกเราทกุ คนปลอดภยั ขนึ้ ก็ได ลักษณะของหลอ นไมใ ชส ิ่งท่ีรา ยอะไรจนเกนิ ไปนกั แต เกร้ยี วกราดของใจท่ฉี นั บงั เอญิ ไปลวงเกินเขา” “หยุดเพอ เสยี ทแี งซาย แลว ไมต องนอนตรงน้อี กี ตอไป เขา ไปรวมกลุม กบั พวกเราโนน !” รพนิ ทรต ัดบทมาอยา งเฉียบขาด แลวหัวเราะเสียงกระชากกลา วตอ มาวา “เอาละ ใหมนั รไู ปวาจะเกดิ อะไรขึน้ ” แงซายถอนใจลกึ กมศรี ษะลงนิดหนึ่งอยา งรบั คําส่งั เขาโดยเครง ครดั ฉวยไดไรเฟล และ หอ ของประจาํ ตวั ขยับจะเดินเขา ไปทกี่ องไฟกลาง อนั มีพวกพรานพน้ื เมอื งนัง่ ชมุ นมุ คุยกนั อยูไม เปนอนั หลับอนั นอน ทันใดน้นั เองท้งั รพินทร บญุ คํา และแงซายกส็ ะดงุ ขนึ้ สดุ ตวั ยนื ชะงกั นง่ิ เหมอื นถกู สาป ใหเปนหินไปช่ัวขณะ ปรากฏเสียงตูมสนั่นลงมากลางรา นยางเนอื้ ไมทก่ี อ เปนรานไวพรอมท้ังเนอื้ กวางรมควนั อยู ถลมลงมาหากองไฟเบอื้ งลางที่คเุ ปนถา นแดงกระจายวอ น กอ นหนิ ขนาดมะพราวหาวเขอื่ งๆ ลูกหนึ่ง เปน ตนเหตอุ ันน้ี มันจะลอยมาจากทางใดก็ เหลือที่จะบอกไดถ กู และบดั น้ีกระเดน็ กลง้ิ ขลกุ ๆ ดวยอํานาจแรงเหวยี่ ง กล้งิ มาหยุดอยูตรงหนา ของ จอมพราน อีกหาหกคนทน่ี ัง่ อยูย ังกองไฟกลางลานก็พลอยสะดุง หันขวบั มาพรอมกนั ฝา มืออนั เยน็ เฉยี บของบุญคาํ จบั แขนเขาไวบ ีบแนน พรอมกบั เสยี งพดู ทแ่ี ทบไมผา น ลําคอออกมา “ชัดหรือยงั ...นาย...นีม่ นั ของจริงเสียแลว ...” “เฉยๆ ไวบุญคาํ อยาเอะอะอะไรไป” เขากระซบิ ตอบโดยเร็ว สองไฟกราดออกไปยังราวปาดา นนั้นอยางระมดั ระวัง พรอ มกับ ไรเฟล ท่พี รอมอยใู นมือ แงซายก็ชว งสองคน หาอีกคนหน่ึง อกี หา คนที่นัง่ ลอ มกันอยทู ก่ี องไฟกลาง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1810 พากันเผน ฮือตรงเขา มาสมทบอยา งต่ืนตกใจ แตไมมใี ครปริปากคําใดขึ้นทัง้ ส้ิน นอกจากตาทเี่ บกิ โพลงพากนั สอดสา ยสายตาไปรอบๆ อยางหวาดระแวง ปารอบดา นสงดั น่งิ เปน ดุษณี ไมม วี ี่แววเลยวา กอ นหินเขอ่ื งลกู นัน้ ปลิวมาจากไหน พราน ใหญก ดั ริมฝปากแนน เดนิ ชา ๆ ตรงเขา ไปทหี่ นิ กอ นน้นั แลว ใชเทา เขี่ยดู มนั เปน หนิ ภเู ขาธรรมดาที่ เหน็ กล้ิงกลาดเกลื่อนอยทู ว่ั ๆ บริเวณแถวนั้นนั่นเอง ครนั้ แลวกอ นทเี่ ขาจะตดั สินใจอยา งไรถูก ก็ ปรากฏเสยี งกอ นหินระดมขวางปาเขามาอกี ราวกับจะเกดิ ขึน้ จากน้ํามอื มนุษย กอ นเลก็ ขนาดเทา กําปน กอนหนงึ่ ปลวิ เขามากระทบหนิ ใหญท เ่ี ขายนื อยใู กลๆ โดยแรง แลว แตกเปน สะเกด็ กระจาย ดังเผยี๊ ะแฉลบไปกับพนื้ ดนิ และไลๆ กันกบั ที่รพนิ ทรก ระโดดหลบ อีกหลายกอ นขนาดตางๆ ก็ลอย ละลว่ิ เขามาราวกบั หา ฝน บางกอนมขี นาดใหญเ ทาครกตําน้ําพรกิ ถกู เขา มหี วงั คอหกั “ระวงั หลบเรว็ !” เขาตะโกนออกมาสุดเสียง พุง ตวั ปราดเขา กาํ บังอยูร ิมโขดหินลกู หน่ึง ทุกคนกแ็ ตกฮือกนั ออกไปอยางตนื่ ตระหนกเหลือท่จี ะกลา ว คะหย่นิ รอ งออกมาไมเ ปนภาษาอยางหมดสตดิ ว ยความ กลัว แลน ถลาไมร ทู ศิ ทางจะเผน ออกนอกบริเวณ บญุ คาํ กไ็ วทายาด ปด ขาเจา อดีตนกั เลงโตหลมชา ง ลมกลิง้ ลง แลว กระโจนเขา ตะครบุ กดคอไว รอ งบอกเสยี งหลง “อยกู บั ท่คี ะหย่ิน ขืนวงิ่ ออกไปนอกปางพกั มงึ ตายแน” คะหยนิ่ ตาเหลือก รองโวยวายฟง ไมเ ปน ภาษาคนอยเู ชนน้นั บุญคาํ ก็กอดคอไวแ นน ทามกลางฝนหินทป่ี ระดังซัดพรเู ขา มาหลน อยูท วั่ บริเวณ เฉยี ดทุกคนทกี่ าํ ลงั วิ่งหลบกนั จาละหวนั่ ไป มาอยางหวุดหวดิ ความโกลาหลอลหมานเกิดขึน้ ตลอดทง้ั แคมป พวกพรานพืน้ เมอื งรอ งกันอยอู ้อื องึ อยางขวญั หนดี ีฝอ แลวมนั ก็สงบเงยี บไปอีกอยา งลกึ ลบั อันเปน เวลาเดยี วกับทเ่ี ชษฐา ไชยยนั ต และมาเรยี ตก ใจตน่ื ขึ้น ถลนั ออกจากเพงิ พกั มาพรอมกบั ไฟฉายและไรเฟลประจาํ ตวั ตะโกนถามลัน่ มาดวยความ ตื่นตกใจ “ระวังกอ นหนิ จะหลนมาถูก เขาท่ีกําบงั กอ น!” พรานใหญรอ งบอกสวนออกมา ทั้งสามชะงักแลวเผนเขา หาทม่ี ่ันอนั ปลอดภยั ตามคาํ เตอื นนน้ั ทง้ั ๆ ท่ยี งั ตื่นงง ไมส ามารถ จะทาํ นายเหตกุ ารณใดๆ ได ความเงยี บคลอบงาํ อยชู วั่ ขณะ อกี อดึ ใจเต็มๆ รพินทรก บั พวกพราน พ้นื เมืองจงึ เร่มิ เคล่ือนไหวออกจากทซี่ อน เชษฐา ไชยยนั ตแ ละมาเรยี กป็ ราดตรงเขามา ทุกคนเขา มา ออรวมกลมุ กนั ดวยสหี นาลกั ษณะตางๆ “อะไรกัน นเ่ี กดิ อะไรขึน้ ?” หัวหนา คณะถามโดยเร็ว กวาดสายตาไปยังกอนหนิ ที่กลงิ้ เกลือ่ นอยทู ว่ั บริเวณแลว มอง ปราดไปยังสหี นา ของทุกคน มาหยดุ จบั นง่ิ อยูทพี่ รานใหญซ ึ่งมีอาการพิกล...ผิดไปกวาทกุ ครงั้ ที่ เชษฐาเคยเหน็ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1811 “แคมปของเราถกู ระดมขวา งปาดว ยกอ นหนิ จากมือลกึ ลบั ” “มนั เกดิ ขึ้นไดย ังไง?” ไชยยนั ตร อง อศั จรรยใจไปหมด “ผมก็บอกไมถ กู เหมอื นกนั ครับ” แลวเขาก็ตดั สินใจเลาความจริงใหค ณะนายจา งทราบถึงสิง่ ตา งๆ ท่เี กดิ ขน้ึ อยา งรวดเร็ว เชษฐา ไชยยนั ตแ ละมาเรยี เตม็ ไปดว ยความงงงัน “ถา ไมเ กิดข้นึ จากน้ํามอื ของคน แลวมนั จะเกดิ ข้ึนจากอะไร...” มาเรยี พดู เสยี งกระซิบ สง สายตาคมกรบิ ออกไปยังราวปา อันมืดมิด แลวกราดไฟฉายไป มา “เปนไปไดไ หม ทส่ี างเขยี วลอบเขา มากอ กวนเราอกี หรอื มิฉะนน้ั อาจเปน สตั วประเภทลิง ขนาดใหญ” “สางเขียวจะไมใ ชว ิธีขวางปาเราดวยกอนหินแบบน้ี แตจ ะจโู จมเขา ถึงตวั ทเี ดยี ว ธนแู ละ หอกของมนั เปน อาวธุ ที่ดกี วากอ นหิน สว นถาเปนลงิ ใหญ...” เชษฐาชะงกั คาํ พดู ดว ยอาการเฉลียวใจบางอยาง ถือไฟฉายกบั ปน ขยับจะเดินออกไป สํารวจนอกบรเิ วณ แตท นั ทนี น้ั บุญคาํ ก็เขาสกัดหนา ไว พูดมาอยางรอนรน “อยา! นาย...เชือ่ บุญคาํ สกั คร้งั อยาออกไปเปน อนั ขาด มันไมใชคนหรอื สัตวช นดิ ใด ทั้งสน้ิ ” “หมายความวา ยังไง?” หัวหนา คณะขมวดควิ้ จอ งหนา บุญคาํ แลว เปลย่ี นไปจับอยทู ่จี อมพรานเหมือนจะหา คําตอบมาใหไ ด กแ็ ลเหน็ แววตาฉายแสงประหลาดของรพนิ ทรมองตอบมา มันเตม็ ไปดว ยปรศิ นา อนั ตไี มแตก “แงซาย เอ็งบอกนายใหญไ ปตามจริงดีกวา วาท่ีมนั เกิดขนึ้ นน่ี ะ มนั หมายถงึ อะไร?” ตาพรานเฒาหนั ไปพดู กับเจา คนใชช าวดง เชษฐากบั ไชยยนั ตย ิ่งเตม็ ไปดว ยความสงสยั ประหลาดใจเหลอื ทจ่ี ะกลาว หนั ขวบั ไปมองแงซายผยู นื เงียบสงบอยู แงซายอกึ อกั ในลําคอพูดอะไรไมออก รพนิ ทรจ งึ ทาํ หนาทีต่ อบขึ้นแทนดว ยเสยี งออ ม แอม ไมเ ตม็ ปากนัก “เมือ่ เชา นี้แงซายลองปน โดยยงิ เขาไปที่ตน ไมต น หนึง่ เปนเปา มารกู นั ทีหลงั วา ตน ไมต น นน้ั เปน ตน ตะเคยี น ผมกไ็ มอยากจะคดิ วา มนั จะเกดิ อาเพศผิดวกิ ลอะไรขนึ้ อยา งทเี่ ราเผชิญกนั อยนู ี่ แตบุญคาํ และแงซายมคี วามเช่อื มัน่ เชน นน้ั ” เชษฐากบั สหายของเขาลืมตากวา งชะงักงันไป สว นมาเรยี อุทานอะไรออกมาคาํ หนง่ึ “เปนไปไมไ ด ทาํ ไมถงึ เชื่อกนั ในเรอ่ื งท่ไี มม ีเหตผุ ลอยา งนล้ี ะ” ไมม ีใครสนใจกับคาํ พดู ของแหมมสาว ซง่ึ แนละในชีวติ การเผชิญภัยอยใู นปา ของหลอน คงไมเ คยเผชญิ กับความลีล้ บั มืดมนอยางทีค่ ณะของเชษฐาไดผจญกนั มาแลว [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1812 เชษฐากับไชยยันตหนั มองตากนั เอง ดวยความรสู กึ อนั ไมอ าจกลาวถกู ทนั ใดนน้ั เอง กอนท่ีใครจะเอยเชน ไรตอ ไป เสยี งหน่งึ กแ็ วว มาในความเงียบสงัด กระทบเขา โสตประสาทของทกุ คนพรอ มกันหมด มันเปน เสียงหวั เราะ! เสยี งนั้นแหลมเย็นกังวานออกมาจากความมืดทใี่ ดทีห่ น่งึ ใกลห รือ ไกลไมมใี ครสามารถกําหนดได แตบ อกไดอ ยา งเดียววา มนั เปน เสียงของผหู ญิง!! กระแสเสียงหัวเราะเยือกน้นั มนั แฝงไปดว ยแววเยาะและมงุ รายหมายขวญั !! “เฉยไว อยาออกไปนอกเขตปางพักเปนอนั ขาด บญุ คํารบั รองวามนั ทาํ อะไรเราไมไ ด ถา เรายงั อยูในบรเิ วณของเรา!” ตาพรานเฒาประกาศกอ งขึ้น ดว ยเสยี งอันสะทา นสั่น เตอื นสติทุกคน ไชยยันตข ยบั ไร เฟล จะระเบิดกระสุนขึ้นฟา ออกไป แตร พนิ ทรควา กดไว กระซิบ “อยาครบั ไมม ีประโยชนห รอก” มาเรียไหวตวั จะปราดออกไปตามทศิ ทางของเสียงเทา ทหี่ ลอ นจบั ได แตแงซายก็ควา ไหล ยดึ ไวมน่ั ทกุ คนยนื ตรงึ อยกู บั ทไ่ี ปอกี วาระหนง่ึ เชษฐานนั้ เง่ียหูฟง อยางตงั้ ใจและดว ยอาการอันสงบ เคา หนา เต็มไปดว ยอาการไตรต รอง ขบคิด เสยี งนัน้ จะหายไปช่วั ขณะ แลว กป็ รากฏขน้ึ อกี เปน ระยะ ประเดย๋ี วดงั อยทู างดา นโนน ประเดีย๋ วยา ยมาดงั อยูดา นน้ี และในทส่ี ุดกด็ ูประหนึ่งวาจะแวว ออกมาจากความมดื อนั ลี้ลบั รอบดาน “เอาละวเิ ศษแท คืนน้ขี อใหช มอะไรกนั ชดั ๆ เปนขวญั ตาสกั ครง้ั เถอะ...” ไชยยนั ตต ะโกนกอ งออกไปดวยอารมณด เี ดอื ดกงึ่ ประชด พรอ มกบั หวั เราะดังสนั่น “...อยาหาวาทา ทายลองดเี ลยนะแมคณุ มีฤทธเ์ิ ดชอะไรกส็ ําแดงออกมา!” “นายทหาร ทําไมพูดอยา งนนั้ !” บญุ คําตาเหลอื กสาํ ลักออกมา “เอาเถอะนะ ใหมันรไู ป...” อดีตนายทหารปนใหญ...ยง่ิ ตะโกนขนึ้ อยางไมหวน่ั ทงั้ ๆ ที่ขนลุกซชู ันทงั้ กาย “...พวกเราไดย ินเสยี งของเธอแลว ความจรงิ มันกห็ วานไพเราะมาก อยากเหน็ เหลอื เกินวา เธอจะสวยแคไ หน โผลอ อกมาใหย ลโฉมหนอยเปน ไรมี แมยา นางกลางไพร! ขอ งใจอะไรกบ็ อก กลา วกนั ได อยามาทาํ ตวั เปน ศตั รกู ับเราอยา งน”้ี ทามกลางความตะลึงของทกุ คน ไชยยนั ตป องปากประกาศออกไป เสียงของเขาดังเอด็ อึง ไปท้งั ความเงยี บอนั นา สยองใจนนั้ เสยี งหวั เราะเงยี บหายไปอีกคร้ังอยางปราศจากรอ งรอย ดรู าวกบั วา หขู องทุกคนจะฝาดไป พรอ มๆ กนั [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1813 คร้ันแลว อดึ ใจตอ มานน้ั เอง ก็มีอกี เสียงหน่งึ แวว เขามาแทนที่ มันเปนเสยี งของพายุท่ี กระหนาํ่ ปา ลัน่ อื้อมาแตไกล และใกลเ ขา มาอยา งรวดเรว็ กระแสลมเยน็ เฉยี บระลอกแรกพดั วบู ผา น ทุกคนไปสะทา นเยอื กเขา ไปถงึ ขัว้ หัวใจ กอนท่ใี ครจะไหวตวั อยางไรตอ ไปน่ันเอง ฝุนจากบรเิ วณ แคมปท ่พี กั กห็ มนุ ตลบปลิวฟงุ เปนเกลียวราวกบั ลมบา หมู กองไฟดับลงไปทนั ที เสยี งก่งิ ไมหกั สนน่ั ครืนโครม บางตนถอนรากลม โคนฟาดลงมา ท้ังคณะผงะกระจัดกระจายไปคนละทางแทบจะต้ังตวั ไมต ิดตลอดทง้ั แคมปม ดื มดิ อลวน ไดยนิ แตเ สียงสายลมท่ีหวดี หวอื ปานเสยี งคํารามของปศาจในขมุ นรก “ระวงั ปนกับไฟฉายติดมอื ไว แลว ทุกคนหลบเขาไปรวมกนั ที่เพงิ พกั กอ นเร็ว!” เสียงเชษฐาตะโกนออกคาํ สง่ั กกึ กอ งฝา เสียงพายุทกี่ ําลังปน ปว นอยใู นขณะน้ี ทงั้ หมดพา กันวิง่ ฝา ลมตรงเขา ไปยงั เพงิ พกั นอนของคณะนายจาง อันจัดวาเปน กําบังทดี่ ที ส่ี ุดเทาทจ่ี ะหาได ทา มกลางมหาวาตภยั ทคี่ ุกคามอยูในขณะนี้ ตน ไมย อ มๆ ทข่ี ึน้ อยูใ กลเ คียงบริเวณท่ีพกั หกั ลมฟาดลง มาระเนระนาด ก่งิ กานสาขาของมนั เฉยี ดรางของทุกคนไปอยา งหวดุ หวดิ จนตอ งหลบกันอยา ง ชุลมุนชนดิ ตัวใครตวั มนั มาเรียยนื ตัวงอเอามอื ปด หนา เพราะฝนุ พดั เขา ตาจนลมื ไมขน้ึ หาทิศทางไปไมถกู แลว หลอ นก็รูสึกวา ถูกกระชากเอวปลวิ ถลาไปลมอยทู างหนึ่ง รา งของใครคนหนึง่ ครอ มทับอยเู หนือราง มันเปน ชวั่ ระยะกงึ่ อึดใจเดียวเทา นนั้ กอนหนาที่ตะครอ ตนหนึ่งจะหักฟาดลงมายังตาํ แหนงทหี่ ลอ น ยืนอยู ตอมากถ็ ูกฉุดแขนใหล ุกขนึ้ ยนื แลน ล่ิวไปดว ยแรงฉดุ ของผูน้นั มาเรยี จําไดว า เขาคือพรานใหญรพนิ ทร เมือ่ ตางเขา มาลม กลิ้งอยูด ว ยกนั ในบรเิ วณเพงิ พัก ในวงลอมของกลมุ โขดหินใหญร อบ ดาน บดั นใ้ี บไมแหง ที่มุงไวด า นบนเพื่อกนั นํา้ คางปลวิ กระจายหายไปหมดส้นิ เหลือแตโขดหินแทน กาํ แพงหอง ถึงอยา งไรมนั กย็ อมปลอดภยั กวา จะอยใู นทโ่ี ลง เพราะถาตน ไมล ม ฟาดทับลงมา มันก็ ยงั ตดิ กอ นหนิ กอ นทีจ่ ะถงึ ตัวคน ทง้ั 11 คนเขา มาเบยี ดกันอยภู ายในบรเิ วณแคบๆ นัน้ อยา งขลกุ ขลกั มนั เต็มไปดว ยความ ฉุกละหกุ สับสนไปหมด จากลําไฟฉายหลายอันที่สาดออกไป แลเห็นแตฝุนและใบไมแหงปลวิ หนา ทบึ มดื คลุม ปารอบดานโอนเอนไหวสะทา นอยูไปมา และบางตนก็สน่ั สะเทือนอยโู ครมๆ ราวกบั มี มือยักษมาจับเขยา ไฟทุกกองทก่ี อไวไมเ หลือรองรอยใหเห็นอีกเลย มันถกู กวาดกระจายหายไป หมดเพยี งชั่วพรบิ ตาเดียว และในทา มกลางพายมุ หาภยั นเี้ อง ทกุ หกู ไ็ ดย นิ เสียงหวั เราะอันเยอื กเยน็ แทรกมาในสาย ลมท่ีกําลังครางอ้อื อยูอีกคร้งั ไชยยนั ตก บั มาเรียหนาซีดเผอื ด นงั่ กอดปน จงั งงั ทําอะไรไมถ กู ไปช่วั ขณะ นอกจากเบกิ ตาโพลงจอ งตามแสงไฟออกไปยังปา ท่ีปว นไปดว ยมคิ สญั ญีอันนา สะพรงึ กลวั นนั้ คะหยน่ิ เอาหวั ซกุ ลงไปในระหวา งเขา มอื ทัง้ สองไขวป ดหวั ไวต วั ส่ันเทาเปน ลกู นกดว ยความหวาดกลวั ขวัญเสียเหลอื [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1814 ทจี่ ะกลาว สา งปากน็ อนอา ปากตาเหลือก กลง้ิ ทบั กนั นวั เนยี อยกู บั เกดิ เสย และจัน บุญคาํ นง่ั ขดั สมาธหิ ลบั ตาสวดบริกรรมอะไรพึมพาํ อยูในลําคอเร็วปรอ๋ื ฟง ไมเ ปนภาษา แงซาย เชษฐา และ รพนิ ทรก ็พากนั ตะลึงไปหมด มันไมเพยี งแตเ สยี งหวั เราะอนั เยน็ เฉยี บแสยงเขาหัวใจนนั้ เทาน้นั แตมเี สียงประหลาดๆ ปะปนมาดวยอยางจาํ แนกไมถูก เปนเสียงขคู ําราม เสียงตะโกน และรอ งกรดี หวีดโวยลกั ษณะตางๆ ประหน่ึงวา ขมุ นรกท้งั หมดจะแหกนั ขึน้ มาแวดลอมอยูรอบทพี่ กั ในขณะนี้ “รพนิ ทร! นเ่ี ราไมไ ดฝนไปหรอกหรือ?” หวั หนาคณะอทุ านออกมา จบั ไหลพรานใหญบ ีบแนน “บุญคํา!...” เสียงไชยยันตรองแหบๆ “ทาํ ไมไมห าทางแกใ หต ก ขนื ปลอ ยใหพ ายกุ ระหน่ํา อยูอ ยา งนี้ ขา วของเราบรรลัยหมด สมั ภาระของเราทง้ิ อยูขางนอกโนน ” “บญุ คําแกไ มไหวหรอก นายทหารปลอ ยมันเถอะ พวกเราหลบอยูในนแ้ี หละ มันจะพงั ปา ใหมันพงั ไป เราอยใู นนก้ี ็ไมเ ปน ไร นายทหารไมควรจะไปทาทายเขา” ตาพรานเฒา ตอบเสียงสนั่ “กรณุ าชวยฉายไฟใหผ มที ฉายไปทก่ี ลางแคมปต รงที่ผมเคยนอนน่ัน ผมจะออกไปเอา อะไรสกั หนอย” รพินทรสาํ รวมสตไิ ดอีกครง้ั กระซิบบอกเชษฐา “ไมเหมาะกระมัง ทําไมหรอื คณุ จะออกไปเอาอะไร?” “เปห ลังของผม มอี ะไรบางอยา งอยใู นน้นั บางทเี ราอาจหยุดความวปิ รติ อาเพศนี้ได” เขาตอบโดยเรว็ หวั หนา คณะจองหนา ในความมดื อนั อลวนนน้ั แลวกต็ ดั สินใจอยาง รวดเร็วตามนสิ ยั ทง้ั ๆ ท่ีเตม็ ไปดว ยความพิศวง ไมไ ดเอย ซักอะไรอีก พยักหนาแลวกฉ็ ายไฟปราด ตรงออกไปยังตาํ แหนงกองสมั ภาระ ทร่ี พนิ ทรและพวกลูบหาบใชเ ปนทีน่ อน พรานใหญแ ลนออกจากทกี่ าํ บัง ฝาพายเุ ขาไปโดยเรว็ ทุกคนเหน็ เขารอื้ คน อะไรอยูชว่ั อดึ ใจ ทามกลางกระแสลมที่พดั จนตวั ซวนเซไปมา อดึ ใจเดยี วกห็ วิ้ เครื่องหลงั ของเขาวง่ิ เขามาวางลง พยายามร้อื คนอะไรอยูครู ปากกร็ องบอกใหเ ชษฐาชว ยสอ งไฟให สง่ิ ทีเ่ ขาหยบิ ขน้ึ มาเปนไถสดี าํ คลา้ํ เกา คร่าํ ครา เล็กๆ ใบหนึ่ง ลักษณะเปนไถส ําหรบั ใส เครื่องรางของขลัง อยางเชน ที่พวกชาวปา นยิ มใชก นั จดั การรูดปากไถอ อก “อะไรน่ัน? แลวจะทําอะไร?” ไชยยนั ตก ับเชษฐาถามข้ึนพรอมกันอยางสงสัย อกี หลายคนกเ็ บยี ดกนั เขามามงุ ดู ชวยกัน ฉายไฟให รพินทรแ ยกเขีย้ วยิ้ม คอยๆ เทวัตถุอนั เปน ชนิ้ เลก็ ๆ ลกั ษณะตา งๆ ออกมาจากไถอยา ง ระมัดระวงั ไวบ นฝามอื อกี ขางหน่ึง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1815 “ผมกบ็ อกไมถ กู เหมอื นกนั วา มันเปน อะไร มีอะไรอยหู ลายๆ อยางในนี้ หนานไพรถอด ออกจากคอแก มอบใหผ มไวเ มอื่ กอ นท่แี กจะตาย แลว กบ็ อกวิธีไวดวยวา ถาพบกบั สิง่ อะไรกต็ ามใน ปาทผ่ี ดิ ธรรมชาติ ใหนํามนั ออกมาใช ผมเองก็ไมเคยสนใจมากอน แตเด๋ียวนี้เราจะลองดู เม่ือหนาม ยอกกต็ อ งเอาหนามบง” สิง่ ทท่ี กุ คนเหน็ พรานใหญเขี่ยเลือกไวใ นอุง มอื จากบรรดาวัตถุแปลกๆ หลายๆ ชน้ิ ปะปน กนั อยูเ หมือนกองขยะน้ัน เปนเบด็ เล็กๆ หนึง่ ตวั ขา วสารเจ็ดเม็ด เสนหวายขนาดเทา กับน้วิ กอ ยทต่ี ัด ไวส ั้นประมาณคร่ึงองคลุ ี กรวดสีดําเม็ดเล็กๆ ลกั ษณะเหมอื นเหลก็ ไหล เศษหนิ จากสะเก็ดดาว แลว กโ็ ลหะผสมเนอ้ื ชินอกี ชิ้นหนึ่ง นอกนัน้ เขาเขี่ยกลบั เขา ไถตามเดิม ปากก็รอ งบอกไชยยนั ตใ หเ อา กระสนุ ลูกซองมาแกะเอาลูกปรายออกเสีย ไชยยนั ตป ฏิบัติตามคาํ ส่งั โดยเร็ว ใชปลายมดี พับแงะฝากระดาษของกระสุนลกู ซองออก เทลกู ปรายท้ิงแลว สงมาใหเ ขา พรานใหญรบั มาบรรจบเทสิ่งทถี่ ืออยใู นมอื ลงไปในปลอกกระสุน เอาฝปด อดั ไวต ามเดิม แลว ยกขนึ้ จบนง่ิ เหนือศรี ษะ ครเู ดียวก็บรรจลุ ูกปน นัดนน้ั ลงไปในรงั เพลงิ เอฟเอนกึ่งอัตโนมตั ทิ ่เี รยี กเอามาจากจนั แลวสอ งปากกระบอกข้นึ เปน มุมสีส่ ิบหา องศา หันออกไป ยังปาทปี่ นปว นแทบถลมทลายอยดู ว ยพายุ และสรรพสําเนียงอนั ลกึ ลบั นา กลัวกระหม่ึ แซอ ยนู ั้น เขากระดกิ นว้ิ ลน่ั ไกตูมออกไปในอึดใจนน้ั ! เสียงของมนั ดงั กระหึ่ม กลบเสยี งพายคุ ํารนอยู มกี งั วานซาอยางประหลาด แลว ทกุ คนก็ ขนหวั ลกุ ชนั ขนึ้ พรอ มกนั หมด เม่ือไดย ินเสียงเหมอื นคนหลายๆ คนรอ งโอดโอยขนึ้ เซ็งแซ ฟง ไม เปนสรรพสําเนยี งชัดเจนนกั เสียงกรดี แหลมยาวเหมือนสัตวบ างชนิดไดร ับความเจบ็ ปวด เสยี งปา แตกคกึ่ ๆ ประหนึ่งวากองทพั ของอะไรสักอยา งหนง่ึ ทแ่ี ทรกตวั อยใู นพายุกระเจดิ กระเจิงถอยรนไป สลบั ไปกบั เสยี งกูตะโกนซงึ่ จางหายไปเปน ลาํ ดับ จนกระท่ังในที่สดุ ก็เงยี บหาย พายุกาํ ลังโหมกระหน่าํ อยู บัดนี้ออนกําลงั ลงอยางรวดเรว็ และแลว ไมถึงชว่ั กลั้นหายใจ มันกส็ งบนิ่งลงเปน ดษุ ณภี าพเหมอื นเดิม ราวกับวาสิ่งทเี่ กดิ ข้ึนเม่อื ครนู เ้ี ปน ภาพฝน ราย เหลอื พยาน ความจริงไวใ หเ หน็ แตเฉพาะซากของตนไมที่ลมโคนอยูเกลอ่ื นกลาด รพินทรถลนั ลกุ ขึ้นยนื ตะลงึ งงงในปรากฏการณอันแสนมหศั จรรยน น้ั ไปอกี คร้ัง ในขณะ น้ที ุกคนอุทานออกมาดว ยความตืน่ เตน ยินดเี หลอื ทจ่ี ะกลา ว ไชยยนั ตน นั้ ถึงกบั ยกแขนตนเองข้ึนกดั เชษฐากบั มาเรียนั่งตวั แขง็ อยเู ชน นนั้ แทบจะไมเ ชอ่ื หูเชอ่ื ตาตนเองเสียมไิ ด เสยี งพวกพรานพน้ื เมอื ง โหร อ งเอ็ดองึ สน่นั หวน่ั ไหว พากันลุกขึ้นกระโดดโลดเตน อยา งดใี จจนบอกไมถกู “นาย!...เด็ดแท. ..นายรับมอื มันไวไ ดแลว ” บญุ คํารอ งลัน่ ขวญั ของทกุ คนในขณะนเี้ รม่ิ กลบั ดขี น้ึ ในทันทนี ัน้ เชษฐากระโดดขนึ้ มา ยืนเคยี งขาง พรานใหญก ราดไฟฉายในมอื สํารวจยังแนวปา รอบดาน ซ่งึ บดั นแ้ี ทบจะเรยี กไดว า กลบั คืนสสู ภาพปกติเหมอื นเดมิ คงเหลอื อยบู างแตเ พียงปลายกระแสลมออนๆ เทา นนั้ ไชยยนั ตก ็ กรากเขา มายนื เคียงอยูอกี ดา นหนง่ึ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1816 “ผมกอ็ ธบิ ายไมไ ดเ หมอื นกนั ครับคณุ ไชยยันต เพราะนม่ี ันเปนประสบการณค ร้งั แรกใน ชวี ติ ของผมเหมอื นกัน แตเ ดีย๋ วนี้มันก็พิสจู นอ อกมาไดแลว วา เม่ืออาํ นาจลี้ลับเหนือธรรมชาตมิ นั มี จรงิ และสามารถแผอ ิทธพิ ลเขาคุกคามเราได อาํ นาจของขลังท่จี ะแกก นั ใหตก กม็ จี รงิ ไดเ หมอื นกนั เพียงแตวาเราจะนํามาใชไดถ ูกตอ งหรอื ไมเทาน้นั โชคดีเหลือเกนิ ท่ีผมมเี คร่อื งรางของหนานไพรตดิ ตวั มาดว ย โดยไมข วางทงิ้ เสียเพราะเหน็ วาเปน เร่อื งเหลวไหล ไมเคยคดิ เช่ือมากอ นวามนั จะให ประโยชนอ ะไรได จนกระทง่ั เห็นประจกั ษช ดั กับตาเดย๋ี วน”้ี “ผมพอจะเขาใจแลว...” หวั หนาคณะพมึ พํา เต็มไปดว ยความอบอนุ เชือ่ ม่ัน “...ของเหลาน้ผี า นเขาพิธีปลุกเสกไวดว ยอทิ ธิอาํ นาจอันขลังทีส่ ุด เพ่ือสาํ หรับแกอ าถรรพ มอี ยหู ลายอยางทม่ี ีคุณสมบตั ดิ ว ยตวั ของมนั เองอยูแลว เศษหวายนนั่ คงจะตอ งตดั มาจากหวายทเี่ ขา ใชเขา พิธลี ากลกู นิมติ เวลาสรางโบสถ พวกเหลก็ ไหล ปรอท หนิ จากสะเก็ดดาว และเบ็ด ส่งิ เหลา น้ี ทางไสยศาสตรถ อื วาเปนของขลงั ทมี่ อี ํานาจอยใู นตวั ของมันเองอยกู อน ผมเคยไดฟ งมากอ น เหมือนกนั ในเรือ่ งเหลานี้ แตก ็เพ่งิ จะมาเหน็ ชดั กบั ตาเด๋ยี วนเี้ องวา มนั เปน ความจรงิ คุณไหวดี เหลือเกนิ ท่คี ดิ ถงึ พวกนข้ี น้ึ มาได แลว อดั ใสล ูกปน ยิงขม อาถรรพออกไป มันไดผ ลอยา งศักดิ์สิทธิท์ นั ตาเห็นทีเดยี ว” ทันใดนน้ั เอง ระหวา งที่ทกุ คนกาํ ลงั ต่นื เตน ยนิ ดอี ยูกบั ปรากฏการณประหลาด อนั เกิดจาก ลูกปนลงอาคมของพรานใหญ กต็ องสะดงุ เฮือกในหายวาบข้ึนอกี ครงั้ เมือ่ ไดย นิ เสยี งมาเรยี รอ ง แหลมข้ึน “นอ ยอยูทีไ่ หนน่ี ใครเหน็ บา ง!” ทัง้ หมดหนั ขวบั พรอ มกับไฟฉายทีส่ าดจา กราดไปมา ในบรรดาพวกกนั เองทย่ี นื จบั กลุม กันอยภู ายในบรเิ วณเพิงนอนแคบๆ นนั้ เสียงเชษฐากับไชยยนั ตต ะโกนเรยี กราชสกลุ สาวกอ งขึ้น พรอมกัน ทุกคนเพง่ิ จะรสู กึ ตวั เด๋ียวน้เี องวา ดาริน วราฤทธิ์ ไมไ ดร วมกลุม อยูด วยในจาํ นวนคณะ ทั้งหมด 11 คนน้ัน และไมม ีใครสามารถบอกไดวา หลอ นอันตรธานไปอยูท ไ่ี หน ตัง้ แตเ ม่ือใด ตา ง กวาดไฟฉายคน หาและสอบถามกนั อลหมา นไปหมดดวยความตกใจเหลือทีจ่ ะกลาว เหตกุ ารณท ่ี เกิดขน้ึ อยางฉกุ ละหกุ ทามกลางความต่ืนตระหนก ดารินไดส ญู หายไปตงั้ แตเ ม่อื ใด เพ่งิ จะรตู วั ขน้ึ ก็ เพราะมาเรียโวยวายขน้ึ การสอบถามกันเองไลเ ลยี งลาํ ดบั ภาพมา กส็ รปุ ผลลัพธอ อกมาไดว า ขณะทเ่ี ชษฐา ไชย ยนั ต และมาเรียตกใจต่นื ขนึ้ เพราะเสยี งเอะอะของพวกพรานพืน้ เมือง แลว พากันวงิ่ ออกมาจากท่ี นอนนั้น ทุกคนไมเหน็ ดารนิ รวมอยดู วย ทวาตอนนน้ั ไมม ใี ครทนั เฉลียวใจคดิ เพราะความฉุกเฉนิ อลหมานทเี่ กดิ ข้นึ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1817 ท้ังคณะพากันยืนตะลงึ ตัวเยน็ จองหนา กันเองไปมาอยูอดึ ใจใหญ เชษฐา ไชยยนั ตแ ละมา เรยี ชวยกนั เลกิ ผา แบล็งเก็ตผืนใหญ ทีอ่ าศัยคลมุ นอนทง้ั ส่คี นขึ้น จอ งมองไปยงั ตาํ แหนงทีด่ ารนิ เคย นอน แลว ชวยกนั สํารวจไปรอบๆ สิ่งที่เหลอื อยใู หเ หน็ ก็คือเขม็ ขดั ปนสัน้ ของหลอ น ทกี่ องทิง้ อยู ตรงบริเวณหวั นอน ซึง่ มาเรยี บอกวาหลอ นเปนคนถอดออกจากเอวของราชสกลุ สาวดวยมือเอง และ วางไวต รงนน้ั ขณะที่พาดารนิ เขา มานอนเมือ่ ตอนหวั ค่ํา ภายหลงั จากท่ีนกั มานษุ ยวิทยาสาวเกิด อาการไมสบายขน้ึ “โอ! พระเจา ...มนั หมายความวา อะไรกันน่ี นอ ยหายไปไหน” มาเรยี ครางออกมาดวยเสียงสน่ั เครอื หนาซีดเผือด มือท้ังสองกุมอยูเหนือทรวงอก อาการ ของหลอ นดเู หมือนจะเปน ลม เชษฐากบั ไชยยนั ตกม็ นึ งงทําอะไรไมถ ูกไปชว่ั ขณะ แลวกม็ าไดส ติ ขน้ึ เม่อื เสยี งหา วๆ ของรพินทรด งั ทําลายความเงยี บงนั ขน้ึ มา “ลองชว ยกนั คดิ ดูใหด ีซิครับ เราจะตอ งหาเวลาสดุ ทา ยท่ีใครเห็นคณุ หญิง นั่นจะชว ยให เราไดเ วลาใกลเ คยี งท่สี ุดกบั เวลาทีเ่ ธอหายไป มอี ยูเ พยี งสามคนเทา น้ันทใี่ กลชิดกบั คณุ หญงิ ท่สี ดุ ใน ขณะทน่ี อนอยใู นเพิงนี่ คณุ ชาย คณุ ไชยยันตแลว ก็เมย พวกผมนอนกนั อยูขา งนอก และไมเห็น คณุ หญงิ อกี เลยนบั ต้ังแตเธอไมส บายแลวเขาไปนอนเมือ่ ตอนหัวคาํ่ แลวเมอ่ื ตอนทีเ่ กดิ เหตกุ เ็ ห็น เพียงคณุ ชาย คณุ ไชยยนั ตแ ละเมยส ามคนเทานนั้ ท่ีว่ิงออกมาจากเพิงพกั น”ี่ “นอยนอนอยใู นระหวางขนาบของผมกบั เมย ถดั ไปก็เปน ไชยยันต...” หัวหนาคณะเอยข้ึนแหบพรา หรตี่ าลง พยายามนึกภาพทบทวนเหตกุ ารณกอ นท่ีตนเองจะ หลบั ไป “...ตอนทเ่ี ขาไมสบาย เมยป ระคองเขา มา ผมก็เดินตามเขามาดว ย ภายหลังจากกนิ ยาเขา แลว กน็ อน เมยเปน คนถอดเขม็ ขัดปนและหม ผา ให ผมนัง่ สบู บหุ ร่ีคยุ กบั เมยอ ยูค รู เห็นเขาเงยี บไปก็ แนใจวา หลบั สนิท จงึ ลงนอนบา ง แลว ผมกห็ ลับไปเลย มาต่นื ขนึ้ อกี ครง้ั ตอนท่ตี กใจเสยี งเอะอะ แลวกพ็ ราดพราดว่ิงออกไป ตอนน้นั ไมทนั สงั เกตวา นอ ยนอนอยูท เี่ กา หรือเปลา” รพนิ ทรเ ปลย่ี นสายตาไปจับอยูท มี่ าเรยี แหมมสาวกบ็ อกมาโดยเรว็ ลิ้นพันกันวา “ฉันกเ็ หมอื นกนั กับพใ่ี หญน ัน่ แหละ ฉนั นอนพรอมเขาแลวหลับไป รสู กึ ตวั ตน่ื ขน้ึ มาคร้งั สองครั้งเหมอื นกัน สมั ผสั กบ็ อกวา นอ ยยงั นอนอยูท ี่เดิม เพราะเบยี ดชดิ กันอยแู ตไ มไ ดลมื ตาขึ้นดู มา ตนื่ ขึน้ อีกครงั้ กค็ อื ตอนนัน้ ไมท ันไดส งั เกตเหมอื นกนั ควาปน กับไฟฉายไดก ว็ ิ่งออกไป” “ถา เชน นัน้ คณุ ไชยยนั ตก ็นา จะเปน คนสดุ ทา ยท่ีเหน็ คุณหญิง เพราะขณะที่สามคนเขา ไป นอนแลว นนั้ คุณไชยยันตย งั นง่ั คยุ อยกู บั ผม แลวกลับเขาไปนอนทหี ลงั ” “ใชแลว ผมเปน คนเขานอนทีหลัง” ไชยยนั ตต อบเร็วปรื๋อ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1818 “...ตอนท่ีเขา มานอนก็สาบานไดว า ยงั เหน็ นอยนอนหลบั อยูเปนปกตดิ ี ขณะน้ันเชษฐาก็ หลบั แตเ มยย งั หลับไมสนิทนกั เพราะตอนท่ผี มลม ตวั นอน เมยเ ปนคนสลดั ผาหม แบง ใหผม ขณะท่ี ตน่ื ขึน้ เมื่อตะกี้กไ็ มท นั สงั เกตอกี เหมือนกนั วานอยอยหู รอื เปลา” รพินทรก ัดรมิ ฝปากแนน พมึ พําออกมาเหมือนจะกลา วกบั ตนเอง “ผมสงั่ ใหพ วกนนี้ อนกนั ท้งั หมด โดยไมมใี ครอยยู ามเลย เพราะใหเ อาแรงไวสาํ หรบั เตรียมเดนิ ทางพรงุ นี้ ตวั ผมเองกห็ ลบั สนทิ ไปครง่ึ คืน แตเจาพวกนีค้ งไมม ีใครหลบั สนิทนกั เพราะ ถกู ภาพฝนรายเขา มารบกวนอยทู กุ คน” แลว เขากห็ นั ไปสอบถามคนของเขาทกุ คน แมกระทงั่ สางปาและแงซายเปนรายตวั ไป ทั้งหมดยนื ยนั วา ไมมีใครเหน็ ดารินโผลอ อกมาจากเพงิ พักนอนเลย บรรยากาศอัน เครงเครยี ดเตม็ ไปดวยสังหรณร า ยปกคลมุ ไปทั้งคณะ ตา งกระสับกระสา ยเต็มท่ี แงซาย บญุ คาํ และ คะหยน่ิ ออกสาํ รวจดบู รเิ วณใกลเคยี งกบั เพิงพักนอนโดยเรว็ แตกไ็ มมรี อ งรอยของอะไรทีจ่ ะ แปลกปลอมผิดสังเกตปรากฏใหเ หน็ นอกจากรอยเทาของพวกกนั เองทยี่ ่ําไวก ลาดเกล่อื น “นึกออกไหม ขณะทน่ี ่งั กนิ ขา วเยน็ อยดู วยกนั อยูๆ นอ ยก็ฟบุ หมดสตไิ ปเฉยๆ” ไชยยนั ตก ระซิบข้นึ มองไปยงั เชษฐาและพรานใหญ “มนั นาจะเปน ลางออกใหเรารวู า มันจะเกดิ เหตอุ ะไรข้ึนสักอยาง และมนั ตอ งเกี่ยวขอ ง กบั ทีน่ อ ยกายไปอยางลึกลบั นแ้ี นๆ แตต อนน้ันพวกเราไมท ันเฉลียวคดิ ” “จรงิ ของแก ไชยยนั ต ฉันกเ็ พ่ิงจะคิดขน้ึ ไดเ ดยี๋ วนเี้ อง” เชษฐาเอย แทบไมมีเสยี ง “คณุ คดิ ยังไงไพรวลั ย มนั เปน ไปไมไ ดไมใ ชหรอื ที่อยไู มอ ยูนอยจะหายตัวไปเฉยๆ แบบ เดียวกับลอ งหน ถาไมใ ชอ ะไรสักอยางเอาตวั เขาไป เขาจะตองเคล่ือนทไ่ี ปดว ยตนเอง และนน่ั มนั ตอ งท้ิงรอ งรอยอะไรไวบ า ง” มาเรยี หนั มาพดู กบั พรานใหญ และเขาก็เหน็ ดว ยกับเหตุผลของแหมม สาว ถกู ของหลอน แลว การสญู หายไปของดารนิ จะตองมีรองรอยอะไรใหเหน็ ไวบา ง ราชสกลุ ไมไดล ะลายหายไปเปน อากาศธาตใุ นขณะท่ีนอนหลบั อยแู นๆ ขณะเดียวกนั ก็ไมไดต ดิ ปกบนิ ไป “ชวยกนั กระจายคน หารอยเถิดครบั ” รพนิ ทรก ลา วโดยเรว็ แลวสงั่ การกับคนของเขา แงซาย สางป คะหย่ิน และพรานพืน้ เมอื ง ทั้งสี่ ก็แยกกนั ออกตรวจรอบๆ บริเวณทต่ี ัง้ แคมป ในทันทีนน้ั รพนิ ทรกบั คณะนายจางและมาเรยี ก็ ออกสํารวจไปอีกทางหนึง่ โดยออ มไปทางหลังละเมาะดา นทฝี่ ง ศพ ดร.ฮอฟมนั ไวแ ลว กพ็ บกับ ความหนกั ใจเปนอยางยง่ิ พน้ื ดนิ ปนหนิ บริเวณรอบเหลา น้ันแหงและแข็งมาก ไมมรี อ งรอยอะไรท่ี จะสังเกตไดช ดั เลย ระหวางที่ชวยกันเอาไฟฉายสองกวาดไปตามพ้ืนและพุม พง เขากไ็ ดร ับคาํ ตอบ มาวาไมพ บรอ งรอยอะไรทง้ั สิน้ นอกจากซากตน ไมท ีล่ ม อยรู ะเนระนาดอนั เกดิ จากพายวุ ปิ ริตเมื่ออึด ใจใหญน ี้ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1819 ดารนิ สญู หายไปไหน ไปอยา งไรและทําไม? นเ่ี ปนปญหาทขี่ บคดิ อยใู นสมองอนั ประหวนั่ หวาดของทุกคน ความรูส ึกของแตละคนใน ขณะน้ี ไมม ใี ครสามารถท่ีจะบอกได ตระหนักไดป ระการเดยี ววา สถานการณร ายขดี สุดมันไดเกิด ขนึ้ กบั คณะเสยี แลว โดยรปู การท่ที าํ นายอะไรไมถกู ครูใหญตอมา ท้ังหมดกําลังสองไฟตรวจหารอยอยกู ็ไดย นิ เสยี งกูเรยี กของใครคนหน่ึง ดงั ขน้ึ มาจากลาํ ธารน้าํ เบือ้ งลา ง ตางลดตามเสยี งลงไปในทนั ที แสงไฟฉายหลายลาํ สาดไปมาวบู วาบ และในลาํ แสงนนั้ อกี เกา คนกแ็ ลเห็นแงซายกับสางปายนื อยรู มิ ฝงธารดา นตรงขา ม กําลงั โบกมอื เรยี ก ทกุ คนมาดว ยอาการอนั รอ นรนกระสับกระสาย รพินทรออกแลนลงไปตามทางดาน ลยุ ขามธารน้าํ ตรงเขา ไปถงึ ท้ังสองเปน คนแรก ติด ตามดว ยเชษฐา ไชยยนั ตและมาเรีย ชวั่ พริบตาเดยี วคณะทัง้ หมดก็มายืนรวมกลุมกนั อยูยังบริเวณฝง ธารน้นั แลว ทกุ คนกม็ องเหน็ หลกั ฐานรอ งรอยท่แี งซายกับสางปาคนพบดวยความมหัศจรรยใจ พื้นลําธารตําแหนงนน้ั เปน ดนิ ออนปนทราย รอยเทา ยอ มๆ จากรองเทา เดินปาคหู น่ึง เหยยี บประทบั ไวและเหน็ ชัดเจน รอยนัน้ ปรากฏอยทู ้งั ใตพ นื้ นาํ้ ต้นื ๆ และยํา่ เปนทางข้นึ ไปยังริมฝง ชายน้าํ บา ยหนาขึน้ สูตลิง่ และตัดเขา ปาฟากตรงขาม พอพิจารณาเหน็ ไดถนดั ท้ังเชษฐาและไชยยนั ต กอ็ ุทานออกมาพรอ มกนั วา “นอ ย!” ไมม ีปญ หา ทกุ คนจําไดอยา งแมนยาํ รอยเทา ชนดิ นี้จะเปนของใครไมได นอกจาก ม.ร.ว. หญงิ ดารนิ วราฤทธ์ิ ตรงตําแหนง ทย่ี าํ่ ไวรมิ นํา้ ยังปรากฏรอยขนุ จางๆ แสดงวา เจาของรอยผานไปเมอื่ ไมนาน มานเ่ี อง ตรงท่ีเปน พืน้ แหง เหนอื ฝง ขึน้ ไป กย็ งั ปรากฏรอยเปย กจากนา้ํ ที่ติดพ้ืนรองเทาขณะประทบั พนื้ ดนิ เห็นไดช ดั จากลักษณะรอ งรอยทเี่ ปนหลักฐานยนื ยันไดทนั ทวี า นักมานุษยวทิ ยาสาวไดออก เดนิ จากบรเิ วณแคมปใ นเวลาหนึ่งเม่อื ไมน านมาน่เี อง ลุยตดั ขามลําธาร แลว หายเขา ไปในปา ใหญ ฟากตรงขาม การพบรอยเทา ของหลอนโดดเดยี่ ว โดยไมมรี องรอยอยา งอื่นเขา ปะปน ยอมบอกให ทราบไดวาหลอนเดนิ ไปดวยตัวเองเพยี งคนเดียวตามลาํ พงั ทามกลางราตรสี ยองขน ไมมอี าวุธใดๆ ติดตัวอยูเลย แมแตปนส้ันสกั กระบอกหนงึ่ ไมม แี มแ ตไ ฟฉาย! ภาพของรองรอยหลกั ฐานท่ีเหน็ อยใู นขณะนี้ แทบวาจะทาํ ใหคณะทง้ั หมดช็อกไปดว ย ความตกใจ และคนหาคําตอบไมถ กู “ไมเกินครง่ึ ชว่ั โมงมานเี่ อง อาจกอนเวลาทเ่ี กิดพายุเพยี งเล็กนอย หรอื มฉิ ะนั้นก็เปน เวลา เดยี วกับที่เกดิ พายนุ นั่ แหละ” จอมพรานพมึ พําแหบๆ “มันหมายความวา ยังไงกันน.ี่ ..?” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1820 เชษฐาพูดดว ยเสยี งท่ีแทบไมผ า นริมฝปากออกมา ตาเบิกโพลงจอ งสํารวจรอยเทาของ นอ งสาว หวั ใจแทบจะหยุดเตน รพินทรปาดแขนขึน้ เชด็ เหงอ่ื บนหนา ผาก ซงึ่ เต็มไปดว ยริว้ รอยยน สหี นาของเขายามนี้ แลดูกรา นเกรยี มปราศจากความรูสกึ ประหนงึ่ ภาพแกะสลักจากหนิ หยาบๆ ไมเอยคําใดท้งั สน้ิ แต สาวรอยขน้ึ ไปบนฝงตลงิ่ อันสูงชันอยางรวดเร็ว แลวมาหยุดยืนชะงกั กราดไฟสํารวจถถ่ี วนอกี ครง้ั หวั หนาคณะและไชยยันตก ส็ าวเทาตามตดิ เขามา ในขณะทม่ี าเรยี สง ภาษาพมา กับสางปาเร็วปรื๋อ กระโดดขน้ึ เนนิ ตลงิ่ อีกดา นหน่ึง ออก ตรวจในรัศมที แี่ ยกหา งออกไปทางดานซา ยมือ แงซายกบั คะหยนิ่ กค็ นไปทางดานขวา แตชว่ั ครู เดียว ท้งั สองฝา ยท่ีแยกออกไปก็ยอนกลับเขามาบรรจบกับรพนิ ทรอกี ครง้ั “มแี ตร อยของนอยเพยี งคนเดียว” มาเรยี พูดรอ นรน เสียงสัน่ อยเู ชนนนั้ “...มนั แปลวา ระหวา งทพ่ี วกเราทุกคนหลับไมร ูส กึ ตัว นอ ยไดแ อบหนีออกมาจากทน่ี อน แลวเดนิ ลงจากแคม ปข ามลําหว ยนมี่ าตามลาํ พงั อยา งผิดปกตวิ สิ ัยท่ีสุด ฉันกบั สา งปาพบรอยเทา ของ เขา เดินเลาะลัดวนเวยี นอยใู นระหวา งพมุ ไมและกอนหนิ ดา นโนน ราวกบั จะเดนิ ชมดงเลนอยาง สบายอารมณท เี ดยี ว เปนการเดนิ วกเวยี นไปมาในสภาพปกติ ไมไดม ีอาการรบี รอ น สงั เกตจาก รอยเทาท่ีสมํ่าเสมอไดระดับหลงั พมุ มะลปิ า รมิ โขดหนิ นนั่ ก็มรี อยหยดุ แลว ชอ มะลปิ าชอหนงึ่ ก็มี รอยหกั เด็ดไปใหมๆ” และมันกจ็ รงิ ตามรายงานของมาเรยี รพนิ ทรถ ลันพรวดตรงไปยงั ตาํ แหนงทแ่ี หมม สาว บยุ ปากบอก พบรอยเทา ของดารนิ เดนิ ทอดนองไปตามสมุ ทมุ พุมไม ประหนึ่งหลอนจะทอ งเทย่ี งชม ดงยามวกิ าลเลน ดว ยสายตาและประสาทสมั ผัสประหนง่ึ สัตวปา ท่แี ลเหน็ ทางในเวลากลางคืน แลว มาหยดุ อยทู ด่ี งมะลปิ าซงึ่ สง กล่นิ หอมเยน็ ชอหน่งึ มีรอยเดด็ หกั ไป ใบและเศษของดอกบางสว นยงั รวงอยู ไชยยนั ตเหน็ เขาเชนนนั้ ก็ครางอยูในลาํ คอฟง ไมเ ปนภาษา ตาเหลอื กดว ยความหวาด สยองขีดสดุ ในความวกิ ลวกิ ารผิดธรรมชาตนิ น้ั เชษฐาหนา ซีดจนเขียว พยายามรวบรวมสติคมุ ไว ม่นั “รอยเทา เหลานัน้ เปนรอยเทา ของนองสาวผม แตพ ฤติการณมนั ไมใ ชน อ งสาวของผมเสยี แลว !” อดตี ทานทูตทหารบกกลาวอยางยากเยน็ เรารอ นหวน่ั วติ กจนแทบทนไมไ ดต อไป ครัน้ แลว ทันทนี น้ั กอนทใี่ ครจะไหวตวั เชน ไรตอไปนนั่ เอง กระแสเสยี งชนดิ หนึง่ กล็ อยฝาความเงยี บตาม ลมโชยมาสมั ผสั โสตอกี ครั้ง มนั เปน เสยี งฮมั ทํานองเพลงอันแสนทจี่ ะเยอื กเยน็ ลีลาฟง คลายๆ เปน เหกลอ มในแบบบานปา มแี ตเสียงเออ้ื นเทา น้นั ไมม ถี อ ยคํารอง กระนน้ั มันกไ็ พเราะจับจิตพอๆ กบั [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1821 สะทานหวั ใจ โสตประสาทของใครไมไดฝ าดไปทัง้ สนิ้ เพราะไดย ินกนั ทงั้ หมด กลน่ิ ดอกมะลิปา ยัง หอมจดั ตลบอบอวลไปหมดทง้ั ราวปา จนทําใหบังเกิดอาการวงิ เวยี น คะหยน่ิ ตาเหลือก ตง้ั ทาจะเผน ตามประสาคนข้ีขลาดผอี ยา งมนั แตบ ุญคําควา คอไวม นั่ คนอ่นื ๆ ยนื สงบอยกู ับทแ่ี ทบไมห ายใจ ช่วั ขณะเดยี วเทา น้นั ทเ่ี สยี งลกึ ลับน้นั แววมา แลวมนั ก็จางหายไป รพนิ ทรสะบดั หนา แรงๆ ไลค วามมนึ งง แลว ออกติดรอยของดารนิ เทา ทพ่ี อจะสังเกตเห็น ไดเ หลานนั้ ไปโดยเร็ว ทัง้ ขบวนก็ตดิ หลังเขาไปกระชนั้ ชดิ รอยเทา ของหญิงสาวเดนิ แวะเวยี นไป ตามกอดอกไมป า แลว กต็ ดั ทางดานไตข น้ึ เนนิ เขาฝง ตรงขาม บุญคําทเี่ ดนิ เคยี งคูไปกับพรานใหญ สะกิดแขนโดยแรง กระซิบเบาทส่ี ดุ “ไมผ ิดหรอกนาย-นายหญงิ จะตองตรงไปทต่ี ะเคียนตน นน้ั ” ระหวา งทย่ี ืนงงกนั อยู เสียงหัวเราะเยือกๆ ก็ดังกงั วานแผว เบาลงมาจากเบ้อื งบน เหนือ ศีรษะของทกุ คน!! ไฟฉายท้ัง 11 กระบอกกป็ ระสานกันพุงปราดขนึ้ ไปในบัดน้ัน แลวตางก็ยนื ตวั เยน็ เหมอื น ถกู สาปใหกลายเปน หนิ ออน ในภาพท่ปี รากฏกับคลองจกั ษุ กลางของลาํ ตน อันเปน คาคบแรก ซ่งึ ขนึ้ แซมเปนที่เลื้อยพันของเถาวลั ย ประดับไปดว ย เออื้ งผงึ้ ออกชอ เหลอื งอรา ม รา งหนึ่งนงั่ เอนอยางทอดอารมณอยบู นกงิ่ เถาวัลยย อ ย ประดุจสายชิงชา ธรรมชาตขิ ณะทแี่ กวง ไกวโยนตวั นอยๆ อยางแชม ชาเปน จังหวะ โดยเครือ่ งแตงกายท่แี ลปราดเดียวกบ็ อกไดท ันทีวานนั่ คือดาริน แต...คณุ พระชว ย! ใบหนาวงนน้ั ซ่งึ ปรากฏขาวนวลอยูกลางแสงไฟในขณะน้ี ทุกคนสาบานไดว า ไมเคยเหน็ มากอนเลย มันเปน ใบหนา ของดรุณีหนงึ่ ที่แกะออกมาจากภาพวาดในจติ นาการอนั แพรวเพรดิ ของจติ รกรผเู พอ ฝน หมอ มราชวงศหญงิ ดารนิ วราฤทธิ์ เปน คนสวยกจ็ รงิ แตหลอนก็ไมไดสวยจนผดิ ธรรมชาตขิ อง มนษุ ยป ถุ ชุ นเชนกับใบหนา ทท่ี กุ คนเห็นอยใู นขณะนี้ ชอ มะลปิ า ทดั อยูบนกลมุ ผมขา งหู ทีค่ อประดับ ดว ยมาลยั ดอกเอื้องหลากสี ดวงตาทัง้ คูกระทบแสงไฟเปนมนั ขลับ ทอดจับนง่ิ ลงมาพรอ มกับริม ฝปากทม่ี ีรอยยมิ้ นอยๆ ดว ยอาการหยนั ระยะนน้ั หา งจากระดับทีท่ ุกคนแหงนเงยตะลงึ คางอยูขึ้นไป ประมาณ 5-6 เมตร บรเิ วณชงิ ชา เถาวัลย ประดบั ไปดวยดอกดวงของกลว ยไมป าอนั งดงามดจุ ฉากวาดน้นั ดู ประหนึ่งจะมแี สงสวางเรอื งรองขึน้ ดว ยตัวของมันเอง “นอ ย!” มาเรียรอ งสุดเสยี ง ขยบั จะถลนั เขาไป แตเชษฐาควา ไหลไ วอยางรวดเรว็ กดใหแ หมมสาว ชะงักนิง่ อยกู ับทเ่ี ชน นั้น “อยา เมย! น่ันไมใชน อย...อยา งนอ ยก็ไมใ ชใ นขณะน”ี้ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1822 รา งนั้นคงทอดกายไหวชงิ ชาเถาวัลยน อยๆ อยูต ามเดิมอยา งเฉยเมย รพนิ ทรห ลบั ตาสะบัด หนาแรงๆ อกี ครั้ง แลว ลมื ข้ึนจอ ง จากจกั ษุภาพท่ีสะทอนเขามาในแกว ตา เขาแลเหน็ ภาพใบหนา เดิม ของนอ งสาวนายจา ง ถกู ซอ นคลมุ เครอื อยูดวยใบหนาอนั งามประหลาดน้นั อยางเลอื นๆ รางๆ ราว กบั วาจะเกิดขน้ึ จากภาพลวงตา ในขณะนส้ี ายตาอื่นๆ จะมองเหน็ เหมอื นเชน เขาดว ยหรอื ไม ไมอาจ ทราบได แตท กุ คนกไ็ ดแตต ะลงึ จงั งงั กนั หมด พรานใหญว างปนกบั ไฟฉายลงกับพนื้ กา วล้าํ ออกไปเบื้องหนาของทุกคนแลวถอดหมวก ออก “ทานจะเปน ใครก็ตาม หากวา ส่ิงใดทพี่ วกเราทง้ั หมดไดลวงเกนิ ตอ ทา นไปแลวโดยมไิ ด มีเจตนา เราทั้งหมดกข็ อขมาตอ ทาน โปรดอยางไดม ีเวรกรรมตอกันอีกเลย” เขาประกาศขน้ึ ดว ยภาษาชาวเขาแขนงหนงึ่ ดงั กอ งไปทัง้ ความเงยี บทแี่ ทบจะไดย นิ เสยี ง หวั ใจเตน นั้น ทกุ คนเหน็ รมิ ฝป ากนั้นแยมสยายออกไป แลว เสยี งอนั เย็นฉาํ่ กงั วานใส ก็ดงั ตอบลงมา เปน ภาษาเดยี วกันอยางแชมชา ชัดเจน ไดยนิ ทวั่ กนั ทุกคนสาบานไดว าเสียงน้ันไมใชเ สยี งของ ดาริน วราฤทธ์ิ! “นายพรานใหญ ในอาณาจักรไพรอนั กวา งใหญไพศาล ทา นยอมเจนจบ และตระหนกั ได เปน อันดใี นสงิ่ ที่ควรไมควร ตวั ทา นเองไมไ ดกระทําการบังอาจลบหลรู ุกรานตอเรา และเราเองก็ คารวะยกยอ งในสจั จะแหงพรานไพรเชน ทา น แตค ณะของทานอาจไมเ ขา ใจส่งิ นี้ สว นทา นในฐานะ ผูนาํ ก็ไมพ ยายามทีจ่ ะชว ยใหเ ขาเขา ใจ ดังนน้ั แมทานจะไมเจตนาหมิน่ กเ็ หมือนหมนิ่ เราในขอ นี้...” แลว ใบหนา นนั้ ก็แหงนข้นึ เปลงเสียงหวั เราะกกึ กอ งออกมา พลางกลาวตอ วา “...เราไดสง สัญญาณเตอื นไปถงึ ทานแลว แตท านกม็ พิ ักจะสนใจ จรงิ อยู สัจจะแหง พราน ไพรอนั เครง ครดั ของทา น สรา งใหเ กดิ ตบะและพลงั อาํ นาจ ทานขบั ไลส กดั ก้นั บรวิ ารของเรา ทัง้ หลายใหแตกพา ยถอยรนไปได แตทา นอยา คิดวาจะมีชยั อยูเ หนอื เรา ถาหากจะกระทําตัวเปน ศัตรู ตอ กัน” ระหวางทเี่ ชษฐา ไชยยนั ต และมาเรยี ยนื ตะลึงตอการประจนั หนา โตต อบนน้ั จอมพราน ซ่ึงทําหนา ที่ตวั แทนของคณะท้งั หมด ส่ันศรี ษะชาๆ กลา วตอบไปวา “เราและพวกเราทกุ คน ไมไ ดคดิ ที่จะเปน ศตั รูตอ ทา นเลย ขอไดโ ปรดรบั ขมาโทษจากเรา ดวย ขออยาใหเกิดเหตุรา ยแรงใดๆ มากไปกวา น้ี ทานมที ิพยสถานเปนสง่ิ ศักดส์ิ ทิ ธ์ิ และอยูเหนอื ภาวะของมนษุ ยโ ลกอนั ตํ่าตอ ย การของเกย่ี วอยูในอารมณและอกุศล อันเปน กเิ ลสในชั้นของมนษุ ย รงั แตจะทําใหท านมวั หมอง และหา งไกลจากภพภูมทิ ่ที า นปรารถนาออกไปอกี ” ดวงตาอนั วาววบั ราวกับดาวเพลงิ จบั นง่ิ มาทจ่ี อมพรานอยา งฉงนสนเทห  วงหนา อนั งาม ระคนไปกับความนา สะพรึงกลัวปรากฏแววออ นโยนลง หวั เราะเบาๆ อยางพึงพอใจ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1823 “พราน ทานฉลาดในคาํ พูด และมปี ญ ญาลึกซงึ้ พอทีจ่ ะเขา ใจกฎอนั แทจริงของธรรมชาติ เราไมไ ดค ิดทจ่ี ะกอเวรใดๆ กับคณะของทาน แตเ ราตองการใหพวกทา นท้ังหลายไดสาํ นกึ ในส่ิงที่ ควรและไมควรเทา นนั้ จงบอกใหน ายของทานขอขมาตอเราเสยี ” รพนิ ทรหนั ไปทางเชษฐา กระซบิ อธบิ ายใหทราบ หัวหนา คณะถอดหมวกออก กม ศรี ษะ ให “เราขอขมาโทษตอทาน โปรดอภยั ใหด วย” “ดมี าก! เราก็ตอ งการเพียงแคน ี้แหละ...” หลอนตอบเชษฐามาดว ยภาษาไทยกลาง เชนเดยี วกับทเ่ี ขาไดกลา วออกไป แลว แสยะยิม้ ช้ี หนา แงซาย เปลย่ี นลิ้นมาเปน ภาษากะเหร่ยี งอยา งแคลว คลอ ง “สว นเจา-ไอคนพเนจรผูทระนง ขา รูวา เจาคอื ใคร และตอ งการอะไรในการเดินทางมากบั คณะน้ี แตนนั่ ไมใชกจิ ของขา เจาเปนผกู า วรา วและโอหงั แมจะไมม ีเจตนากต็ าม ส่งิ ทข่ี าตองการ จากเจาก็คอื เลือดของเจาสามหยก จงหลงั่ มนั ออกมาและหยาดลงสพู ืน้ ดิน เปนบตั รพลีสงั เวยใหแ ก บรวิ ารผเู หยี้ นกระหายของขา หาไมเชนนน้ั แลว มนั จะตามหาโอกาสสบู เอาจากรางของเจาจนหมด” รางอันสงู ตระหงานของแงซาย ยืนข้นึ เต็มสวนสดั อยา งหา วหาญ กาวชา ๆ ออกมายืนอยู เบือ้ งหนาของรา งที่ประดิษฐานอยูบนชิงชา เถาวัลยนัน้ แลว ดงึ มีดเหนบ็ ออกมาจากเอว ยกแขนขา ง หน่งึ ขนึ้ ชสู ูง จรดปลายมีดอนั คนกริบกรีดลงไปบนเนอ้ื เลือดสสี ดทะลักพรั่งออกมาในพรบิ ตา จอมพเนจรปลอ ยใหเ ลือดไหลจากบาดแผล หยดลงกระทบพน้ื ดนิ ครบสามหยด แลว เอา มือตบอดุ ปากแผลไว “เราพลีเลอื ดทดแทนเปน สังเวยใหแ กทา นแลว พวกเราทกุ คนขอขมาโทษตอทา นแลว จง คนื นายหญงิ ใหแกพ วกเราเถดิ โปรดอยาใหเธอไดร ับอันตรายใดแมแตน ิดหนงึ่ ” แงซายรอ งบอกขึน้ ไปดว ยเสียงหา วกงั วาน นางพรายตะเคยี นในรางของ ม.ร.ว. หญิงดาริน หัวเราะแหลมใส “เอาละ ขาจะคืนนายหญงิ ใหแกเ จาดว ยดที ่สี ุด” ขาดคํา รา งนนั้ ก็ลุกข้ึนยนื เดินไปตามกิ่งเถาวัลยอ ันหมนิ่ เหมน น้ั ราวกับคนธรรมดาทีเ่ ดิน อยบู นพน้ื ราบจนถึงคบใหญ แลวไตเถาวลั ยเ สนหนึ่งทท่ี อดดงิ่ ลงมายงั พ้ืนดนิ เบื้องลา ง ดวยอาการ ไหลเลื่อนลงมาอยา งแชม ชา อึดใจเดยี วกม็ ายนื อยบู นพ้ืนดนิ โคนตนตะเคยี น ทามกลางแสงไฟฉายท่ี สาดจบั รวมกลมุ มาเปนดวงเดียว ทกุ คนจบั จอ งอยทู ่รี า งนั้นตาไมก ะพริบ ไชยยันตก บั เชษฐาขยบั ตัว จะพงุ ปราดเขาไป แตพ รานใหญป าดแขนกน้ั ไว กระซบิ หา มรอนรน “เฉยไวค รับ อยา เพิง่ เขาไปกอ น” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1824 รา งท่ียืนพงิ โคนตน ตะเคยี นหางจากทกุ คนออกไปประมาณ 15-16 กา ว สงบน่ิงอยชู ัว่ กลน้ั ใจ ก็เร่ิมออ นระทวยโงนเงนไปมา แลว ลมฮวบลงไปฟุบอยูก ับพ้ืน และพรบิ ตานน้ั เอง ทุกคนรอคอย จังหวะอยู กถ็ ลนั พรวดเขาถงึ ตวั ราวกบั นัดกนั ไว ราชสกลุ หนุม หวั หนา คณะ ประคองนอ งสาวไวใ นออ มแขน อกี หลายคนก็ชวยกนั เขยา กายเรยี กแซดไปหมด แตดารนิ ยงั คงรา งออ นปวกเปยก ดวงตาทัง้ สองหลบั สนิทอยเู ชน นน้ั ลม หายใจแผว บางเหมือนคนทตี่ กอยใู นหว งสะกดของยาสลบ มาเรยี จบั ชีพจรของเพอื่ นสาวตรวจดู เคา หนาของหลอนเต็มไปดว ยความทุกขกงั วล “ชพี จรออ นเหลอื เกิน เปนการ ‘หลับลึก’ แบบเดยี วกบั ถูกยาสลบ อยา เพิ่งพยายามใหเ ขา รสู ึกตัวตอนนเี้ ลยคะพใ่ี หญ เอากลับแคม ปเ รากอ นเถอะ” เชษฐาเงยหนา จองมาท่ไี ชยยนั ตกบั รพนิ ทรอ ยางหารอื รอ นรมุ ณ บัดนที้ กุ สิ่งทกุ อยา งใน ราวไพรรอบดา น สงดั เรียบราบคาบเปนดษุ ณี ไมมวี แ่ี ววของความวปิ รติ ใดๆ อกี เลย กระแสลมดึก ออ นๆ พัดก่งิ ใบของตะเคยี นใหญไหวกระทบกนั ปรากฏเสยี งแสกสากเปนปกติ ปรากฏการณตางๆ ทีผ่ านมาท้งั หมดเมอ่ื ครูน้ี ดรู าวกับจะเกดิ ขนึ้ จากความฝนของทกุ คน “ทาํ ตามท่ีเมยบ อกกอ นดกี วา ครบั ” จอมพรานกลา วแผว เบา ไชยยันตเหน็ ดว ย กลา วเตือนสนบั สนนุ มา แลว กมลงอมุ รา งอัน ไมไ ดส ติของดารินข้ึนมาไวใ นออ มแขนแทนเชษฐา ผูซง่ึ กําลงั ขายงั ไมแ ข็งแรงนกั “ฉนั อุมนอยไปเอง” พรอ มกับพูด อดีตนายทหารปนใหญอ มุ ดารนิ พานําเดนิ ล่วิ บา ยหนากลับไปยงั ที่พัก โดยเรว็ ทั้งหมดกเ็ ดินรายลอมตามกันมา คงเหลอื แตเ พียง...พรานใหญก ับแงซายสองคน ยนื นง่ิ มอง หนากนั อยูภายใตร มเงาอนั มืดครม้ึ ของตะเคยี นตนนน้ั [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1825 67 “ผมเสียใจ ทเ่ี ปน ตน เหตุทาํ ใหพ วกเราทุกคนเดือดรอนในคืนน”้ี เสียงพึมพาํ เบาๆ แวว มาจากจอมพเนจร พรานใหญย มิ้ กรานๆ แหงนขนึ้ ไปมองดกู ิ่งใบ หนาทบึ ของพญาไมใ หญอกี ครงั้ มอื ลูบเบาๆ อยทู เ่ี ปลือกลาํ ตน อนั สากกระดา งของมนั “มนั เปน เรื่องอปุ ท วเหตุ แงซาย ถาจะพูดถึงดา นความบกพรอ ง นา จะเปนของฉัน มากกวา เพราะบญุ คําเปน คนคน พบและเตอื นใหฉันรลู ว งหนาแลว แตฉ ันกไ็ มไ ดสนใจจดั การแกไข เรอื่ งรา ยอะไรนัก เอาละกลบั ไปแคม ปก ันเถอะ” กลาวจบ เขากพ็ ยักหนา ชวนคนใชช าวดงออกเดินตามหลงั พรรคพวกทล่ี ว งหนา ไปกอน แลว ตา งฝา ความมดื กันไปเงยี บๆ โดยไมไ ดเอย คําใดกนั อกี ท้ังสิ้น เมื่อทั้งสองขามลาํ ธารกลับข้ึนมายงั บริเวณแคมป เชษฐา มาเรียและไชยยันต กําลงั ชวยกันแกไ ขแพทยห ญงิ นักมานษุ ยวทิ ยาสาวอยู พวกพรานพ้นื เมอื งจดั การกอ ไฟขนึ้ ใหมก องใหญ และเกบ็ ขา วของทถี่ ูกพายุพดั กระจดั กระจายกลาดเกล่อื นอยูท่วั บริเวณดชู ลุ มนุ ไปหมด เหตกุ ารณท่ีเกดิ ขน้ึ ...ทําใหท กุ คนไมมีใครงว งหรอื คดิ ที่จะหลบั นอนตอไปอีก พกั ใหญต อมาของการปฐมพยาบาล ระดบั การเตนของชพี จรหญงิ สาวก็เร่ิมคนื เขา สอู ัตรา ปกติ ลมหายใจที่ระรวยแผวเหมอื นคนถกู สะกดจิตคอ ยๆ แรงข้ึน เปลือกตาที่ปด พริม้ สนทิ อยมู ี อาการสัน่ พล้วิ ครน้ั แลวกค็ อ ยๆ ขยายเปด ขนึ้ เหมอื นคนทง่ี ังเงียตื่นในระยะแรก “นอ ย” ท้งั สามคนรอ งเรียกชื่อหลอ นหนักๆ ออกมาพรอ มกัน พรอ มกบั เขยา ตวั หญิงสาวลืมตาโพลงขนึ้ ในทนั ทีพรอมกบั อาการสะดงุ กวาดสายตาจอ งดทู กุ คนที่มงุ ราย ลอมรอบกายขณะนี้ แลว ยนั ตัวพรวดพราดลกุ ขึ้นน่ังโดยเรว็ “เกิดอะไรขน้ึ น่ี” หลอ นรองออกมาดว ยความตกใจ มองดหู นาทกุ คนอยา งประหลาดใจเหลอื ที่จะกลาว ทงั้ หมดองึ้ ไป ยังไมส ามารถกลาวอะไรกบั หลอ นในขณะน้นั ได อดึ ใจตอ มาไชยยนั ตขยับ จะอา ปาก แตเ ชษฐากดมือเปน สัญญาณเตือนใหส งบ แลว ฝนย้ิมใหน อยสาวเอยมาเรยี บๆ วา “นอยเปน ยังไงบาง นอนหลบั สบายดีหรอื ?” ดารินมอี าการสงสัยในสหี นา อาการของคนทงั้ หมดในคณะ ท่ีเขามาลอ มวงหลอนอยู กวาดตาไปรอบๆ เหมอื นจะสํารวจแลวหัวเราะออกมาตน่ื ๆ “กห็ ลบั สบายดีนค่ี ะพใี่ หญ ทําไมไมบอกนอ ยวา เกดิ อะไรขึ้น ทาํ ไมถงึ ตนื่ กันขึ้นพรอม หนาราวกับมีเร่อื งอะไรเชนนี้ แลว น่มี าปลกุ นอ ยนานแลว หรือคะ?” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1826 “กป็ ลุกเรยี กอยพู ักใหญท เี ดยี วแหละ รสู กึ วา นอนข้ีเซาผิดปกตไิ ป เปนหว งนกึ วาเปน อะไรไป” นอ งสาวมเี คา หนา งง ประหลาดใจอยเู ชน นัน้ แมคาํ พดู ของเชษฐาจะเปนการกลบเกลอ่ื น อาํ พราง แตห ลอ นกพ็ อจะอา นอากัปกิรยิ าของคนเหลานน้ั ไดด ว ยความพิศวง แนละ มันจะตอ งเกดิ อะไรข้ึนสักอยา งแน ไมเ ชน นนั้ พรรคพวกทกุ คนคงไมมามงุ ลอมดหู ลอนอยเู ชน น้ี แลออกไปกลาง ลานท่พี กั กย็ ิ่งพบกับความแปลกใจเพ่ิมขนึ้ เม่ือเหน็ ซากตน ไมลมอยรู ะเนระนาด “คุณพระชว ย น่นั มันเกดิ กลียคุ อะไรขึน้ ตน ไมถ ึงลม เกลือ่ นอยางนนั้ ? แลวน่ีมนั เกดิ ข้นึ ต้ังแตเมอื่ ไหร? ” หลอ นอุทานออกมา “เกิดพายขุ ้นึ เมอื่ ครูใ หญนเี่ อง ตอนนั้นเธอหลบั ไมรูเ รื่องเลย พวกเราอลหมา นกนั ไปหมด ทั้งแคมป มีเธอคนเดียวเทาน้นั ท่นี อนหลับเปน ตายไมร สู ึกตวั สักนดิ ” “โอว!! หญิงสาวรองลน่ั ยกมือข้ึนกุมหวั “ตายละ! ทําไมฉนั ถึงไมร สู ึกตวั เลยตอนนั้น ฉันไมเ คยนอนขเ้ี ซาถงึ เพยี งนี้ ไมน า จะ เปนไปได” “รสู ึกอยางไรบา ง ตอนน้?ี ” ไชยยนั ตถ ามเบาๆ จองตาเขม็ง “ปกติที่สดุ ไมเ ห็นเปน อะไรสกั หนอ ย...” หลอนตอบ ยกมอื ขึ้นปดปากหาว และสะบดั แขนออกไปอยางเม่อื ยขบ น่งั ทาํ เหมือนจะ คิดอะไรอยคู รหู นงึ่ กก็ ลาวตอ มาดวยน้าํ เสยี งตนื่ ๆ วา “แตฉ นั ฝน แปลกเหลือเกิน ไมเ คยฝนอยา งนมี้ ากอนเลย มาสะดงุ ตกใจต่นื ขน้ึ กเ็ พราะถูก ปลกุ น่แี หละ” “เธอฝน วายังไง?” มาเรยี ถามมาโดยเรว็ ดารินซอยเปลอื กตาถ่ๆี ทุกคนมองจับน่ิงมายังหลอ นเปน ตาเดยี ว “ฉันฝนไปวา ระหวา งทกี่ ําลงั นอนอยนู แี่ หละ มีใครคนหน่ึงเขา มาเขยา ปลกุ ฉัน...” หลอนเลา นํา้ เสียงต่นื ๆ งงๆ ในเรื่องราวทล่ี าํ ดับทบทวนจากภาพเหตกุ ารณใ นฝน “พอลมื ตาขนึ้ ก็เห็นผหู ญิงสาวคนหนึ่ง สวยเหลือเกนิ ...สวยอยางชนิดทเี่ กดิ มาไมเ คยเหน็ ใครสวยอยา งนม้ี ากอ น และกย็ ังจาํ เคา หนาของหลอนตดิ ตาไดจ นกระทงั่ เดยี๋ วนี้ หลอนนุง ผา ยกสี จําปา สไบเฉียงสที อง ผมยาวถึงเอว ลักษณะทาทีของหลอ นนา รกั เหลอื เกิน หลอ นพูดคยุ กับฉนั อยู สักพกั เหมือนคนที่เคยรูจกั กนั มากอ น แลวกช็ วนฉนั ออกไปเดินเลนเกบ็ ดอกไมกับหลอน ในฝนนนั้ ฉนั กบ็ อกไมถกู เหมอื นกนั วา เหตไุ รฉนั จงึ เดนิ ไปกบั หลอน หลอ นพาฉันเดนิ ไปในปาแสนสวยที่ สะพรั่งไปดว ยดอกไม ราวกบั อุทยานสวรรค เราคุยกันสารพดั อยา ง ถูกอัธยาศยั กนั ทสี่ ดุ และกอ นท่ี [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1827 จะตกใจตน่ื ขน้ึ มาน่ี จําไดว าหลอนกลาวคําอาํ ลาและใหพ รแกฉ นั กอ นทจ่ี ะเดนิ หายเขา ไปทต่ี น ไม ใหญตน หนงึ่ ฉนั พยายามจะว่ิงตามหลอ นไป พยายามจะรอ งเรยี ก กพ็ อดตี น่ื ขน้ึ มาเพราะถกู ปลกุ น่ี แหละ” ทงั้ หมดพากันงนั แลตากนั ไปมาอกี ครัง้ “เปน ฝนทีม่ สี ิริมงคลมากครบั คณุ หญงิ ” พรานใหญก ลาวขึ้นเบาๆ แลวเดนิ ผละหา งออกมา บดั นี้เขาโปรง โลงอกแลว เม่ือ ตระหนกั แนวา นอ งสาวของนายจา งกลบั คืนสสู ภาพอนั ปกติเรยี บรอ ยดีทสี่ ุด โดยไมม เี คา วา จะเกดิ พษิ ภยั ใดๆ ข้นึ ในเหตุการณท เ่ี กดิ ขึ้นกับหลอน โดยท่หี ลอนเองก็ไมรตู ัว ปลอ ยคณะนายจา งใหอ ยู ตามลําพัง มันสดุ แลว แตเ ชษฐาเอง ที่จะยอมใหน องสาวทราบหรอื ไมวา ระหวางทห่ี ลอนไมร ูสกึ ตัว เหมอื นตกอยใู นนทิ รารมณอ นั แสนสขุ นัน้ มันไดเกดิ อะไรขน้ึ กับตัวหลอนบา ง และสง่ิ ทเี่ กดิ ข้นึ นนั้ มนั เปน ความสยดสยองพองโลมาของผไู ดประสบพบเห็นทุกคน อนั เปนตรงขา มกับความฝนของ เจา ตัวเอง แลวพรานใหญก เ็ ขา มานงั่ รวมกลุมอยกู บั คนของเขา ซ่ึงเรก นั เขา มาลอมวงซุบซิบ “นายหญิงจะตอ งเปนคนมีบญุ และก็โชคดที สี่ ุด...” บุญคํากระซิบ “พวกเราโดนหนักกนั หมดทุกคน เกอื บตายโหงตายหา แตน ายหญงิ กลับฝน ดไี ปเสียน่ี นางตะเคยี นทองชอบนายหญิงแนๆ เขาสงิ ชักจงู เอาตัวนายหญงิ ไป เพ่ือลอ ใหพ วกเราตามไปทต่ี น ตะเคียนน่นั บงั คับเอาษมาโทษจากเราใหไ ด” รพินทรไมเ อยอะไรทง้ั สนิ้ นงั่ สูบบหุ ร่ีเงยี บๆ ฟงคนของเขาคุยกันเอง “น่ีมันแบบเดียวกันกบั ท่ไี อเ สยถูกผีอียะขน่ิ มาลอ เอาตัวไปคราวนั้นแหละ ผิดกนั แตวา ไอ เสย เกือบตายโหง ฟน ขึน้ มาแลว สะบักสะบอมแทบเอาชวี ติ ไมร อด แตน ายหญิงตนื่ ขนึ้ มาไมยกั เปน อะไรเลยสกั อยา ง สบายดีทสี่ ุด” จันวา ระหวางทพี่ วกนั้นกําลังนัง่ ลอ มวงคยุ กนั อยู ไชยยนั ตก เ็ ดนิ ตรงมารวมดว ย ลักษณะของ เขาออนเปล้ียหมดเร่ยี วแรง อยใู นความมนึ งงทไ่ี มส ามารถจะคล่ีคลายไปได พอมาถงึ ก็ทรดุ ตวั ลงนงั่ บนกองสัมภาระตรงหนา รพนิ ทร กรอกบร่ันดใี สปากเสยี หลายอกึ แลว สะบดั หนา ยกมอื ขึ้นกมุ หวั มองจบั ไปท่พี รานใหญแ ละทุกคนที่รวมวงอยเู งียบๆ “นายหญิงเปน ยงั ไงบา ง นายทหาร?” บุญคาํ ถามขนึ้ เบาๆ “ก็ไมเหน็ จะเปนอะไร ตอนน้กี ็หลับไปอกี แลว” ไชยยนั ตต อบอยางด้อื ๆ เอานว้ิ จบั ที่สันจมกู ขย้ี แลวควกั บุหร่ีออกมาจุดสบู อัดควันจน แกม ตอบ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1828 “เธอทราบแลวหรอื ยงั ครับวา เกดิ อะไรขึ้นกับเธอบาง ขณะที่เธอไมไดเปนตัวของ ตวั เอง?” รพนิ ทรถ ามมาแผวต่าํ ไชยยนั ตส ัน่ ศีรษะ “เชษฐาหา มไมใหบอกอะไรในตอนน้ี กลวั จะตกใจ สังเกตดนู อยไมร ะแคะระคายอะไร ในเร่อื งท่เี กยี่ วกบั ตวั เขาเองเอาเสยี เลย เพียงแตสงสยั วา ทาํ ไมเขาถงึ ตกใจตนื่ ขึน้ มา ทามกลางวงลอม มงุ ดูของพวกเราเทา นัน้ แลว ก็แปลกใจตวั เองในขอทวี่ า ตอนทเ่ี กดิ พายใุ หญตามทเี่ ราบอก ทําไมเขา ถึงไมร สู กึ ตวั เลย พอพชี่ ายกลบเกลอื่ นบอกใหน อน เขากน็ อนหลับไปอีกอยา งงายๆ ตอนนเี้ ชษฐากบั เมยก ท็ าํ เปน หลบั ขนาบอยใู กลๆ แตคอยสงั เกตอยู สําหรบั ผม...เหน็ จะหลับไมลงเสยี แลวละ จติ ใจ มนั สับสนอลหมา นพิลึกพลิ นั่ ไปหมด” “กเ็ ห็นจะไมมใี ครหลบั อีกไดแ ลวละ นายทหาร” เกิดพดู ขึ้น พรอ มกับยิม้ แหง ๆ และมันก็เปน ความจริงตามทีเ่ กิดวา ประสาทของทกุ คน สัมผัสกับเหตกุ ารณอ ันตน่ื เตนระทึกขวัญเสยี จนไมมแี กจ ิตแกใ จจะนอนตอ ได แมแ ตเ ชษฐาและมา เรยี เพราะอกี พกั ใหญตอ มานั่นเอง ทัง้ สองกเ็ ดนิ ออกจากเพิงพกั เขามาสมทบกบั ทกุ คนดวย โดยส่ัง ใหแ งซายทาํ หนา ที่เปนองครกั ษ คอยเฝา ดารินในขณะท่ีหลอ นหลบั ไว หัวหนา คณะกบั แหมมสาวพดู อะไรไมออกจากพฤตกิ ารณล ีล้ บั ท้ังหลาย ทีเ่ ผอญิ พบเหน็ มากับตาตวั เอง เขามาน่งั รว มวงฟงพวกพรานพื้นเมอื งพดู แลวในทส่ี ดุ ก็มองนง่ิ ไปยงั พรานใหญ ผู ตลอดเวลาอยูในอาการสงบเงยี บเฉย...เปน ตาเดยี วเหมือนจะขอความกระจา ง “ไพรวลั ย เรือ่ งท่เี กิดขน้ึ ทั้งหมดมนั คืออะไรกนั แน คณุ พอจะอธบิ ายไดไ หม?” มาเรียผไู มเคยเขา ใจอะไรมากอนเลย เอย ถามออกมาดวยเสียงแหบสน่ั หลอ นตกอยใู นฐานะเชนเดยี วกนั กับคะหยิ่น นนั่ กค็ ือ หัวใจแทบจะหยดุ เตน ไปดวยพฤตกิ ารณทเี่ กดิ ขน้ึ หลอนไมสะทกสะเทอื นพรั่น พรึงตอ พายวุ ปิ ริต เพราะมีความเชื่อมน่ั วา น่นั เปนเรือ่ งธรรมชาติ แตเตม็ ไปดว ยความตระหนกตกใจ อยา งยง่ิ นบั ต้ังแตคน พบรอยเทาของดารนิ ทเี่ ดินทองเท่ยี วไปในราวปา ใหญกลางดงคนเดยี ว กลางดกึ และวาระสุดทา ยไปพบนกั มานษุ ยวทิ ยาขน้ึ ไปประดษิ ฐานแกวงไกวชงิ ชา เถาวลั ยอ ยบู นตน ตะเคียน ในอากัปกริ ยิ าทผ่ี ดิ แผกไปกวาสภาพเดมิ มหิ นําซํ้า...ภาษาทใ่ี ชพ ดู โตต อบกับรพนิ ทรและแง ซาย ก็ยงั เปนภาษาทโี่ ดยปกตแิ ลว ดารินไมส ามารถจะพูดได ตลอดจนการกลบั ฟนคนื สติขนึ้ อีกครัง้ ของเพือ่ นสาว ซ่งึ ไมส ามารถจะรับรอู ะไรไดทัง้ สน้ิ เชนเดยี วกบั คนท่ีเพง่ิ จะตืน่ จากหลับ สีหนา ของจอมพราน เต็มไปดวยความอดึ อดั ลาํ บากใจอยา งย่ิง “จะอธิบายใหก ไ็ ด แตรูสกึ วา จะฟงไดยากเหลอื เกินสาํ หรบั คณุ เพราะฉะนั้น ขอใหเราทุก คนเลกิ สนใจมนั เสยี เถิด คุณหญงิ ดารินปลอดภัยเรยี บรอ ยดี คนอนื่ ๆ กไ็ มไ ดรับอตั รายใดๆ นน่ั เปน สง่ิ ที่เราควรจะพอใจที่สุดแลว ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1829 “คุณเปรียบเสมอื นเจา ปา ผานเหตกุ ารณส ารพัดชนิดในอาณาจักรไพรมาแลว คณุ ยอมจะรู ดีวา อะไรเปนอะไร เมือ่ เผชญิ กับสิ่งท่เี ราไมสามารถจะเขาใจได เราก็ขอความเขาใจจากคณุ อยา ง ศษิ ยกบั ครหู รอื อยางผเู ยาวกบั ผอู าวโุ ส คุณไมควรจะตัดบทอยา งน”้ี มาเรียตดั พอ มา “คณุ เองก็เปน นักเดนิ ปา ใชชวี ติ อยใู นปามาเปนเวลานานพอตัว เคยพบเหตกุ ารณอ ะไร ทํานองน้มี าบางไหม?” “ฉันสาบานวา ไมเคยพบเหน็ มากอ น มันเปน เร่ืองแปลกประหลาดมหศั จรรยทสี่ ุด และไม สามารถจะเขา ใจได” หลอนตอบซื่อๆ รพินทรหวั เราะฝด ๆ “คุณถามบุญคําดกี วา อยา ใหพ ดู อะไรเลยเกี่ยวกบั เรือ่ งนี้ เพราะผมกไ็ มเ คยพบมากอ น เชน เดยี วกับคณุ เหมอื นกัน เคยไดย ินไดฟ งมาเทา นัน้ ” แลว เขากห็ ันไปทางบุญคํา สั่งมาวา “อธิบายใหน ายแหมม ฟง ซิ บุญคาํ วาสงิ่ ตางๆ ทเี่ กิดขึ้นนนี่ ะมนั เกดิ ขึ้นจากอะไร” ตาพรานเฒาอกึ อักอยใู นลาํ คอ พอเขาเตอื นมาอกี ครั้ง แกกห็ นั ไปสงภาษาพมากบั มาเรยี แหมมสาวน่งั ลมื ตาโต ฟงบุญคาํ ตะลงึ กริ ยิ าสอ ความพิศวงอัศจรรยใจขดี สุด แลว หลอนก็หนั ขวบั มาทางเขา “มนั จะเปน เรอ่ื งทีเ่ หลอื เช่อื ขนาดไหนก็ตาม แตเทา ทีเ่ หน็ กับตามาแลว นี้ มันก็ทําใหต อ ง ยอมจาํ นนเหมอื นกัน ฉนั ไมค ิดวาบุญคําพดู ในสง่ิ ท่ีเหลวไหลหรอก ฉนั พยายามจะลงความเหน็ ครงั้ แรกวา นอยไมส บายมาก พษิ ไขท ําใหเขาเพอ คลั่ง ทาํ อะไรแผลงๆ ออกไปโดยไมรตู วั แตม ันกไ็ มมี เหตผุ ลทีจ่ ะสรปุ ไดใ นขอ นนั้ นอยทาํ อะไรตอ อะไรหลายสิง่ อนั สาํ แดงถึงวาขณะนั้น เขาไมไดเ ปน ตัวของเขาเองสกั นิดเดยี ว เขาพดู ขมไุ ด พดู กะเหรี่ยงได ทง้ั ๆ ทเ่ี ขาไมเ คยพดู ไดมากอนเลย สามารถที่ จะเดนิ ไตไ ปตามกิ่งเถาวลั ยใ นลกั ษณะที่มนษุ ยธรรมดาไมน าจะเดนิ ได และเมอ่ื ตอนฟน ต่ืนขึน้ มาอกี ครงั้ ก็ไมมอี าการผดิ ปกติอยางใด เหมอื นคนที่ตน่ื ขน้ึ จากหลับธรรมดา มนั แปลวาขณะน้ันเขา จะตองตกอยใู ตอาํ นาจสะกดของพลงั งานลกึ ลบั อะไรสกั อยางหน่งึ ซง่ึ เขาชักจงู ใหเขากระทําในสงิ่ ตา งๆ โดยใชร า งกายของเขาเปนสอื่ แบบเดยี วกับทรงเจาเขา ผี ท่ีฉนั เคยเหน็ มาในอาฟรกิ าและใน อินเดยี มนั นา ประหลาดใจอยูในขอทว่ี า เหตใุ ดตน ไมใ หญตน น้ัน จงึ มพี ลังงานอทิ ธฤิ ทธถิ์ ึงเพียงนี้! มนั นากลัวเหลอื เกิน!!” “ตน ไมน ะ มนั ไมม อี ิทธฤิ ทธอิ์ ะไรหรอก แตพ ลังงานลึกลับทแี่ อบแฝงอาศัยอยใู นตน ไม นั่นสิ มันดลบนั ดาลอะไรขน้ึ มาไดอยา งทเ่ี ราคดิ กนั ไมถ งึ คุณคงเคยไดยินหรอื ไดฟ ง นิยายพ้ืนเมือง ของคุณเองมากอ นแลว เกยี่ วกับคาํ วา ‘นางไม’ อนั หมายถึงเทพธดิ าหรือมฉิ ะน้ันกภ็ ูตชนดิ หน่งึ มี [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1830 เพศเปน หญิงสาวสวย...อาศยั สงิ สอู ยตู ามตน ไมใหญในปา วันดคี นื ดีจะออกมาวง่ิ เลน ขนั ระบําทาํ เพลงสวา งไสวครึกคร้ืนไปหมดทง้ั ปา “ใช! ฉันเคยอานเทพนยิ าย และรูจกั คําน”้ี มาเรยี รบั คาํ โดยเรว็ กม ศรี ษะลง “นน่ั แหละ ลกั ษณะมันคลา ยๆ กันกับที่พวกเราเผชญิ ในคนื นี้ พวกพรานปา เขาเช่ือกนั วา นางไมม จี ริง มนั จะอาศยั สิงสอู ยูตามตนไมใ หญๆ ในปา ลึก เปนกึ่งเทพ ก่ึงภตู ตามปกติแลวจะไมทํา อนั ตรายหรือเปนพิษเปน ภยั แกใ คร แตถาคนไปกระทําการดูแคลน ไมใหก ารคารวะยกยอ งเทา ทคี่ วร เปน ตนวา ไปตดั ตนไม หรอื ทําลําตนท่ีนางอาศยั สิงอยใู หเ ปนอนั ตราย ก็จะสาํ แดงอทิ ธิฤทธส์ิ ราง พบิ ัตภิ ยั ขนึ้ ในทันที” “ดว ยการรบกวนคนของเราไมใหเปน อันหลับอนั นอนคร้ังแรก ตอ มากเ็ อาหนิ ระดมขวาง บนั ดาลใหเ กิดพายุ...แลว ก็ลงทา ย ขโมยตวั นอยไป?” มาเรยี ครางออกมาอยา งสยองใจ หลอนมอี าการขนลกุ ชันข้ึนเปนคร้งั แรก หอ ไหลสยวิ กาย “มันจะจริงหรอื เทจ็ แคไหน กส็ ุดแตจ ะพจิ าณากนั เถอะ จากส่ิงทีเ่ ราทกุ คนกเ็ หน็ กับตากัน มาแลว ” พรานใหญก ลาวขนึ้ ดว ยนํา้ เสียงเครงขรมึ “ยอมรบั ในเรอื่ งนเ้ี ปนครั้งแรก เปนการยอมรบั อยา งฝนกบั ความรสู ึกทีส่ ดุ ...” หวั หนา คณะกลา วขนึ้ ดวยเสยี งตาํ่ ลึก “บุญคาํ บอกผมวา คุณกับแกรูตวั กนั ลว งหนา กอนแลว เปนความจริงหรือ?” รพินทรยิม้ กรอ ยๆ “ครบั ! บญุ คาํ ชวนผมไปดทู ต่ี ะเคียนตน นน้ั รอยลกู ปนทแ่ี งซายยิงไว ปรากฏวา มยี างไหล เยมิ้ ออกมาเปน สีเลือด บุญคําขวัญเสียตง้ั แตตอนนน้ั แลว แกพยายามจะใหผ มบอกคุณชายเพอ่ื ใหท ํา พิธีขอขมาเสีย แตผ มก็ไมไ ดสนใจ เพราะไมเช่อื วามนั จะเกดิ อาเพศอะไรขึ้นจริงอยา งที่แกบอกไว อกี อยางหนึ่งผมก็ไมคดิ วาพวกของคุณชายจะเหน็ ดว ย” “ยางไหลออกมาเปน เลือดเลยหรือ?” ไชยยนั ตรอ งลั่น ลมื ตาโพลง “ครับ!” “ตายโหง! คณุ นาจะเฉลยี วใจคดิ ตั้งแตต อนน้นั แลว ควรจะมาบอกใหพ วกเรารู ไมน าจะ ปดเงียบไวแ บบน้นั ” “ก็ถาผมมาบอกคุณชายกบั คณุ ไชยยันตใ หไ ปกราบไหวตน ไมต นนน้ั เสยี ในตอนนน้ั จะ เชื่อกนั หรือครบั ?” เขายอ นถามมาเบาๆ ทงั้ สองอ้งึ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1831 “นีแ่ สดงวา คณุ เองกไ็ มย อมเชือ่ ถือมากอนเหมือนกนั ...” ในทส่ี ดุ ไชยยนั ตพ ึมพาํ ออกมา “กด็ ีเหมือนกนั มนั ตองใหเ ห็นกนั เสยี ชดั ๆ แบบน้ี แตถ งึ ไมยอมศรทั ธาในเรอ่ื งนี้ คุณก็ เขา ใจทจ่ี ะแกไ ขไดด ีทเี ดยี ว ผมกับเชษฐาตะลึงทาํ อะไรไมถ กู เลย ตอนที่เงยหนาข้นึ ไปเห็นนอยนงั่ แขวนอยูบนเถาวัลยก ลางลําตนตะเคยี นนนั่ มันเปน วนิ าทที สี่ าํ คัญท่ีสดุ เก่ยี วกับชวี ติ ของนอยทเี ดยี ว อะไรจะเกิดขน้ึ บาง ถาหากวานอ ยพลัดหลน ลงมาจากกงิ่ เถาวัลยสูงนน่ั พวกเราไมม ที างจะชว ยทนั แน ถาคอไมหกั กก็ ระดกู ออกนอกเนอื้ แนๆ ” “บญุ คาํ เองก็ตกตะลงึ เหมือนกนั ...” ตาพรานเฒาเสรมิ มาเสียงปราๆ แลวมองไปยังรพินทรอ ยา งยกยอ งนบั ถอื สดุ หวั ใจ กลา ว ปนหวั เราะตอมา “พรานใหญไหวดีมาก ทร่ี บี สักการะขอษมาลาโทษเสยี ไมตายทสี่ ุดท่นี างตะเคยี นจะเลน งานพวกเราได กค็ ือตอนทเ่ี ขา สิงนายหญิง เอาตัวขึน้ ไปน่งั แขวนอยบู นกิ่งเถาวัลยสูงน่นั แหละ เพราะรูวานัน่ เปน วิธเี ดยี วทจี่ ะแสดงอภนิ ิหารบบี บังคับเอากบั พวกเราได ถาพรานใหญไ มรีบษมาเสยี นายหญงิ จะตอ งพลดั ตกลงตายตอ หนาพวกเราทุกคนแนๆ” “กต็ อ งนบั วาโชคของเราทกุ คนยงั ดีอยู ท่พี รายตะเคียนตนนไี้ มร ายกาจจนเกนิ ไปนัก อยางนอยท่ีสุด ก็ยังยอมรับษมา และยอมเลิกราไมเ อาเรอื่ งกบั เราจนถงึ ขน้ั รา ยแรง สง่ิ ทีเ่ กิดขึ้น ทง้ั หมด...เปนเพียงแคสําแดงอภินหิ ารใหเหน็ เทา นนั้ แตก ็สาํ คญั ไมใชเลน ทเี ดยี วแหละ ขนาด รพินทรเอาลกู ปนอาคมสกดั ออกไปแลว ยงั สามารถเขา สิงนอย ชักนําเอาตัวไปจนได” ไชยยนั ตพดู อยางหนาวๆ รอนๆ “ตอนท่ีพวกเราโดนพายแุ ละถูกขวางปาดว ยกอ นหิน เปนอทิ ธฤิ ทธขิ์ องพวกบรวิ ารนาง ตะเคยี น มนั เปน พวกผีโปงผปี า ทัง้ หลาย...” บญุ คําอธิบายตามประสาของแกอยา งขึงขงั และมนั ดเู หมอื นจะเปนครงั้ แรกทที่ ุกคน จาํ ตองยอมรับฟงแกอยา งไมก ลา คา น “ไอผีพวกนนั้ มันไมม ีฤทธ์ิอะไรมากนกั โดนลกู ปนท่ีบรรจขุ องอาถรรพณข องพรานใหญ มนั จึงแตกหนไี ป ทาํ ใหพ ายสุ งบลง แตนังตะเคียนมีฤทธเิ์ ดชมากกวา ผบี ริวารพวกนน้ั ลกู ปน อาคม ของพรานใหญทาํ อะไรเขาไมไ ดหรอก จงึ เอานายหญงิ ไปได บุญคาํ ทายวา ขณะที่พวกเราหลับอยู กอ นหนา ท่จี ะเกดิ พายุ นายหญงิ คงถูกเขาสิง และเดินออกจากบริเวณปางพักไปกอ นแลว แตพวกเรา ไมรตู วั กนั เอง เพราะมวั แตสบั สนหนีพายุกนั อย”ู ภายหลังจากใครค รวญลําดับภาพ ทกุ คนกเ็ ห็นดว ยกบั เหตุผลคําบอกเลา ของแก “มันนาจะเปน อยางทบี่ ญุ คาํ พดู นั่นแหละ คอื นอ ยเดนิ ออกจากแคมปไ ป กอนท่ีพวกพราน จะรูส กึ ตน่ื ขน้ึ ...” เชษฐาพดู เบาๆ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1832 “เสยี งหวั เราะของผหู ญงิ ที่เราไดย นิ มากอนหนา จะเกดิ พายุ กค็ งจะตองเปนเสยี งทอ่ี อกมา จากนอ ยน่นั เอง ถึงกอ นหนิ ทีถ่ ูกขวางปาเขามาในแคมป กน็ าจะเกดิ จากมอื ของนอ ยอีกนัน่ แหละ เวนไวแ ตวา ขณะนนั้ เขาไมไ ดเปนตวั ของตวั เอง หากแตมอี าํ นาจอะไรชนดิ หน่งึ ทเ่ี ราเรยี กกนั วา ‘นาง ตะเคยี น’ เขาสงิ ” น่นั ยอมจดั วา เปนการสนั นิษฐานทีอ่ ยใู นเงอื่ นแงของเหตผุ ลท่สี ดุ ของหัวหนา คณะ ซ่ึง รพนิ ทรย อมรบั “อาจเปน ไดต ามท่ีคุณชายวา หากเราพยายามคน ใหล กึ ลงไปถงึ ขอเท็จจรงิ ตามปกติแลว เสยี งหวั เราะของผูห ญงิ ที่เราไดยนิ แวว มานน้ั มันจะเกดิ ขน้ึ ลอยๆ ไมไ ดเ ปนอันขาด แตจะตอ งมที ม่ี า กอนหนิ ไมใ ชอ ยูไมอยกู ล็ อยเขา มาไดเฉยๆ สง่ิ เหลา น้คี ณุ หญงิ นาจะเปน ตวั การตน เหตุทําใหเ กิดขนึ้ โดยทเ่ี ธอก็ไมร ูสกึ ตวั ” “แตใ นขณะนน้ั มนั ไมใ ชเ สยี งของนอ ยเลยน่ี เปน เสยี งประหลาดท่ีเราไมเคยไดย นิ กนั มา กอ น กอ นหนิ บางกอนทีป่ ลวิ เขา มานั่นกเ็ หมอื นกนั มนั เปน กอ นใหญจ นไมนาเช่ือวา กาํ ลังขนาด นอยจะขวางมนั ใหปลวิ เขา มาได” อดีตนายทหารปน ใหญพ ดู แผว เบา “ก็อาํ นาจของอะไรชนดิ หนงึ่ ท่ีคณุ ชายพดู เมอ่ื กีน้ ย้ี งั ไงเลาครบั ที่เปนตวั การบันดาลโดย อาศยั รางกายของคุณหญิงเปน ส่ือ ถาคณุ ไชยยนั ตป ระหลาดใจในเรือ่ งนั้น กจ็ ะตอ งประหลาดใจดว ย วา คณุ หญงิ เดนิ ออกไปจากแคมปไ ดค นเดียวอยา งไร ทา มกลางความมดื และเปลีย่ ว ทาํ ไมถงึ ปาฏิหารยิ ข ึน้ ไปอยูบนชิงชาเถาวลั ยได และทําไมจึงพดู ภาษาชาวเขา ซ่ึงแตเ ดิมเธอไมส ามารถจะพูด ไดน ้นั ขนึ้ มาได” จอมพรานพดู อยางแชม ชา เต็มไปดวยอาการครนุ คิดท่มี ืดมน “ผมเองกไ็ มแ นใ จเหมอื นกนั พวกเราทกุ คน มองเหน็ ภาพของคณุ หญงิ ในขณะทอี่ ยูบ น ตนตะเคยี นนนั้ เหมอื นท่ีผมเห็นหรอื เปลา ?” “คณุ เห็นอยางไร?” ไชยยนั ตถามมาโดยเร็ว รพนิ ทรก ลืนนา้ํ ลายลงคออยา งฝดๆ “ผมเหน็ วาใบหนา นน้ั ไมใ ชใ บหนาของคณุ หญิงนะ ซคิ รบั เปนใบหนา ของผูห ญงิ คน หน่ึงท่ผี มไมเคยเหน็ มากอน แตมนั ก็ชวั่ แวบเดยี วเทา นน้ั คลายๆ ตาจะฝาด พอจอ งพิจารณาไปอกี ครั้งพรอมกบั ตั้งสติ จงึ เหน็ เปน คณุ หญิงดารนิ ” “นา แปลกมาก แตสําหรบั ผมก็เหน็ วา เปน นอ ย ในทนั ทที ฉี่ ายไฟขึ้นไปนั่นแหละ” เชษฐาพูดแลว หันไปถามไชยยนั ตก ับมาเรยี กไ็ ดร ับคาํ ตอบวา ตางไมไดเ ห็นอะไรผดิ ปกติ ไปเชนท่ีพรานใหญเ หน็ แตบ ุญคํา คะหยน่ิ สางปา และพรานพนื้ เมือง ทั้งหมดยนื ยนั มาเปน เสยี ง เดียวกนั วา หนาของราชสกุลสาวในขณะท่แี ลขึน้ ไปพบครั้งแรกนน้ั ผดิ ไปจนจําไมไ ด [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1833 “บุญคาํ เห็นชดั เลยนาย เหน็ แมแตว า ผูหญงิ คนนน้ั นงุ ผา ยกหม สไบเฉยี ง! มีอะไรประดับ วบู วาบเปน สที องไปหมดทงั้ ตวั นางตะเคยี นตนนี้ บญุ คําวาจะตอ งเปน เทวดาผหู ญงิ มากกวา เปน พวกปศาจ เทวดามรี ปู รางหนา ตาสวย เปน มงคลตอลูกตา ผดิ ไปกวา พวกปศาจ นางตะเคียนนน้ั มนั ไมแ นเ สมอไปวา จะเปน อะไร บางทีกเ็ ปน เทพ บางทกี ภ็ ตู พราย สดุ แลว แตอ ะไรจะเขาสงิ สอู ยู แต รายน้บี ญุ คาํ เชอื่ วา เปน พวกเทวดาผหู ญงิ แน เพราะฉะนั้นจึงไมอาฆาตพยาบาทจองเวรจองกรรมกบั พวกเราเกนิ ไปนกั เทวดารูผ ิดรูช อบแลว กใ็ จดกี วา ผี แตม อี ทิ ธฤิ ทธ์ิมากกวา ผี” ตาพรานเฒา วา ของแกไปตามเร่อื ง ไชยยนั ตห นั ไปทาํ หนา พกิ ลกับเชษฐา “เขา เคา อยูเหมอื นกันนะ เชษฐา ลักษณะทบ่ี ุญคาํ บอก มันตรงกันกับท่นี อยเลา ฝน ใหเรา ฟง ระหวา งทพ่ี วกเราเผชิญกบั ความขนพองสยองเกลาตา งๆ นานา นอยกลบั ตกอยูใ นความฝน อนั งดงามทสี่ ุด นางไมตนนน้ั มาพดู จาเลน หวั กบั เขา ในความฝน นนั้ ก็มแี ตส่งิ ดีงาม ไมไดท ําใหต กอก ตกใจอะไรไปเลย พอออกจากการสิงราง นอ ยก็เปน ปกตดิ ีที่สุดเหมือนคนตืน่ จากหลบั ธรรมดา ฉัน อยากจะเชอ่ื ตามท่ีบญุ คําบอกเสยี แลว วา หลอนไมใ ชผ ีแตเปนพวกเทวนารีประจําอยใู นตะเคียนใหญ ตน นั้น และทเ่ี ขา สงิ เอานอยไป กเ็ พอื่ จะใหพวกเราตามไปขอโทษหลอนน่นั เอง ไมเ ชน นัน้ หลอ นก็ ไมม ีทางตดิ ตอใหเราทราบในสิ่งท่หี ลอนตอ งการได” หัวหนา คณะองึ้ ไปครู ก็ย้ิมออกมาขรมึ ๆ “ทกุ สง่ิ ทุกอยางมันเต็มไปดว ยความลึกลบั แตม ันกไ็ ดป รากฏขนึ้ แลว กบั ตาของพวกเรา ทกุ คน เราไมส ามารถจะพสิ จู นมันออกมาไดเทา ๆ กับที่เราตอ งยอมรับมนั ไวในสภาพอันลกึ ลับดํา มืดเชนน้ี เราอยากจะพูดวามนั เปน เร่อื งเหลวไหล และเปน ไปไมได แตเ รากร็ วู า การพดู เชนนน้ั เปน เพียงแตก ารโกหกปลอบใจตวั เราเองเทา นน้ั ฉนั พดู อะไรไมออกหรอกไชยยนั ต ซงึ่ มนั ก็คง เหมือนกับพรานใหญข องเรานั่นแหละ เขาจะไมพดู อะไรทง้ั นน้ั นอกจากปลอ ยใหเ ราไดเห็นดว ย ตวั เอง แลวกห็ าทางวนิ จิ ฉัยเอาเอง นับต้ังแตเดนิ ทางเขา ปามาในคร้งั นี้ ฉันก็คอยๆ มารูสาํ นกึ เปน ลาํ ดบั วา โลกนี้ มันยังมีสง่ิ ทเี่ รายงั ศกึ ษาคน ควาไปไมถงึ อกี มากมายหลายสิง่ นัก” แลว ราชสกุลหนุมกห็ ันมาวางมอื บนไหลข องจอมพรานบบี หนักหนว ง “นางไมใ นรา งของนอยไดพ ดู ไวถูกแลว ทว่ี า ในอาณาจกั รไพรอนั กวางใหญไพศาล คุณ ยอ มเจนจบและตระหนักเปน อันดวี า ส่งิ ใดควรและไมค วร คณุ รแู ลวเขา ใจอยางถอ งแทในธรรมชาติ ของโลกสว นหนึ่ง โลกทีน่ อ ยคนนกั จะเขา ใจและสามารถดาํ รงอยูไดอ ยางแคลว คลาดปลอดภยั และ โลกอยางวานแี่ หละ ที่คณุ กําลังนาํ เราบุกบัน่ เขา มา เราจะพยายามอยา งท่ีสดุ ที่จะเปน ผูตามทด่ี ีของ คณุ โดยไมทําอะไรใหข ดั แยง เพราะฉะนน้ั ตอ ไปขา งหนา ถา เกดิ ปญหาอะไรข้ึน อยาลงั เลในการที่ จะบอกใหเราทราบเพอื่ หาทางแกไขรวมกนั อยา คดิ วาความหวั สงู หรอื สําคญั ตนวา ฉลาดเจริญแลว ของพวกเรา จะทําใหเราหวั เราะเยาะ แลว พิจารณาวาเปน เร่ืองเหลวไหล แมแ ตใ นเรือ่ งที่พสิ ดาร เหลอื เชือ่ เพยี งใดกต็ าม คณุ จะรบั ปากกับผมไดไ หม?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1834 รพินทรมองสบตานายจา งผสู งู ศกั ด์ขิ องเขาดว ยประกายตาเคารพและนิยมลึกซึง้ กม ศีรษะ ให “ครับ ตอ ไปน้ี ผมจะปฏิบัติตามทคี่ ณุ ชายตอ งการ” “สําหรบั นอ ย ผมอยากจะขอรองใหพ วกเราทุกคนเฉยเสยี ...” หวั หนา คณะเอย ขึน้ รวมๆ กวาดสายตาไปยังทุกคนทนี่ ั่งแวดลอมอยู “อยา แพรงพรายอะไรใหเ ขารูตัว วาไดเ กดิ อะไรข้นึ แกตัวเขาในคนื นี้ ขอใหเหตุการณม นั ผานเลยไปเสยี เมื่อเขาไมรสู กึ ตวั ในพฤตกิ ารณท่ีเกดิ ขน้ึ ก็เปนการดแี ลว เลาใหฟงกไ็ มม ปี ระโยชน อะไร จะขวัญเสยี เปลาๆ” “ครบั ผมจะกาํ ชบั คนของผมทุกคนไมใ หบ อกคุณหญิง” รพินทรร บั คาํ แลวหนั ไปส่งั พรานพ้นื เมอื งกับคะหย่นิ และสางปาใหรบั รไู วใ นสงิ่ ท่ีเชษฐา ตอ งการ อดตี ทา นทูตทหารบกยกนาฬกิ าขอ มอื ขนึ้ ดู แลว ปด ปากหาว “ตสี ่ีกวาแลว แตก ย็ ังมีเวลานอนไดอ กี กอนจะสวา ง ผมคิดวาคงจะไมเกิดอะไรข้นึ อกี แลว เรานอนเอาแรงกันดกี วา พรุงน้ถี านอยไมมอี าการผิดปกติอยางใด เราจะออกเดนิ ทางตามแผน กําหนด ออกสายหนอ ยกไ็ ด ไมต อ งรีบรอน” เชษฐาพยกั หนา ชวนไชยยนั ตก ับมาเรยี ใหกลบั ไปนอนตามเดิม แตทงั้ สองขอตัวทจี่ ะนง่ั สบู บหุ รีค่ ยุ กบั พวกพรานพื้นเมอื งกอน เพราะยังอยใู นอารมณอันตน่ื เตน เชษฐาจงึ กลบั เขา ไปยังท่ี นอนเพยี งคนเดยี ว “ผมแปลกใจเหลอื เกนิ ” ไชยยนั ตเ ลีย่ งเขามานั่งชดิ กับพรานใหญ เอย ข้ึนแผว เบา “ตามปกตินอยเปนคนทปี่ ระสาทแข็ง และจติ ใจมน่ั คงพอดทู เี ดยี ว มหิ นาํ ซ้าํ ตวั เองยงั เปน ทงั้ นกั วทิ ยาศาสตรและแพทย เหตกุ ารณเชน น้ไี มน า จะเกดิ ข้ึนกบั เขาไดเ ลย” “มนั เปนสิ่งยากทจ่ี ะวนิ จิ ฉัยหรอื คน หาความจรงิ ออกไปใหไดช ัด โปรดสังเกตเถิดครบั วา นบั วนั ทเ่ี ราเดนิ ทางบุกปาลกึ เขาไปเทา ไหร ความลลี้ บั มหัศจรรยทั้งหลาย มนั กเ็ ร่มิ ปรากฏใหเ ราเห็น เพิม่ ขนึ้ ทุกขณะ นยิ ายพลิ กึ กกึ กือท้งั หลายภายในปา สูงมนั จะไมเ กดิ ขน้ึ ได ถา หากมนั ไมมเี คาเรื่อง ความจรงิ มาบา ง ผมบอกไวต ง้ั แตอ อกจากหลมชา งแลว วา ตอ ไปนี้เร่ืองราวทเ่ี ขาเลา วา ทงั้ หลาย มัน จะคนพบออกไปดว ยสายตาของเราเอง แลวกก็ ลายเปน ‘นยิ าย’ ตอไป ภายหลังเมอ่ื เราเก็บบันทกึ ความทรงจํานาํ ไปเลาใหค นเมอื งฟง ” แลวเขากห็ ัวเราะออกมาเบาๆ ขณะท่กี ลา วตอมาวา “คณุ ชายสงั่ หามใหพ วกเราปด เรื่องราวตา งๆ ทเ่ี ราพบเหน็ ไมใหค ณุ หญงิ ไดรู เพราะมัน เปน ปญ หาประเภทโลกแตก คอื คน หาคาํ ตอบแทจ ริงออกมาไมไ ด แตทั้งคุณชายและคณุ ไชยยนั ตก็ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1835 คงยังไมท ราบเหมือนกนั วา คณุ หญงิ เองนนั้ เธอไดผ จญกบั อะไรมาแลว และกป็ ด เงยี บไมกลา แพรง พรายใหใ ครรเู หมอื นกนั ” ไชยยนั ตก ับมาเรยี จองเขาอยา งพศิ วง ถามโดยเรว็ “ทาํ ไม? นอ ยพบเห็นอะไรหรอื ?” จอมพรานเลา ใหทัง้ สองฟง ถงึ เหตุการณใ นคนื ทถี่ กู ฝูงหมาในไลขนึ้ ไปตดิ อยูใ นถา้ํ บน หนา ผา และถกู ลอมโดยพวกสางเขยี ว ซ่ึงวิญญาณของนงั เที๊ยะ สาวเผา ตองเหลืองซงึ่ ถูกสางเขยี วฆา ตายไปกอ นแลว ไดป รากฏรา งข้ึนชว ยนําทางในการหนี ตลอดจนมาสาํ แดงรา งปลกุ ดารนิ ใหร ูสึกตวั ตน่ื ในตอนดึก กอ นหนา ท่ีลกู บั พวกของมนั จะบกุ เขา โจมตีในขณะทเ่ี ขากาํ ลงั สลบไสลไปดว ยพษิ ไข เหตุการณทง้ั หมด ม.ร.ว. สาวเปน ผูท ีไ่ ดเ ผชิญพบเห็นมากับตาเพยี งคนเดียว แลว กเ็ ปน คน เลา ใหเขาฟง ภายหลังจากทเี่ ขาไดสรา งไขแ ลว ไชยยนั ตกบั มาเรยี ถึงกบั ตาเหลอื กในเรือ่ งราวท่ีรพนิ ทรถ ายทอดใหฟ ง “มายกอด! แปลวาวญิ ญาณของหญงิ ตองเหลืองชว ยนอยกบั คณุ ไวงน้ั หรือ?” แหมม สาว รองลน่ั ออกมา “ผมก็ไมทราบจะลงความเหน็ ไดอ ยา งไรถูกเหมือนกัน เพราะทงั้ หมดที่เลามาใหฟง นี้ เปน เร่ืองราวทค่ี ุณหญงิ พบเหน็ และบอกผมอกี ทหี นงึ่ ขณะน้ันผมเปน ไขห มดสติอยา งทีบ่ อกแลว มา รสู ึกข้ึนเลอื นๆ ลางๆ ก็ตอนทไ่ี ดย นิ เสยี งปน ยิงตอสขู องคุณหญงิ ” “ทาํ ไมนอ ยถึงไมไดเ ลา ใหผมกับเชษฐาฟง เลยเรอื่ งนี้?” ไชยยนั ตคราง “บางทจี ะเปนเพราะเธอมคี วามคดิ เชนเดยี วกบั คุณชายท่ีส่ังเราไวเมื่อตะกนี้ กี้ ระมังครบั คือไมอยากใหเ กดิ เปน ปญหาขบคิดใดๆ ตอ ไปอีกทั้งสน้ิ มนั แสดงใหเ หน็ วา เธอเปนคนท่ีมีเหตผุ ลดี คนหนึง่ ทเี ดยี ว” “ตอนทผ่ี ูหญงิ ลกึ ลบั คนนนั้ ปรากฏตวั ข้ึนนาํ ทางคุณกบั นอยขึ้นไปบนถํา้ หนาผา คุณก็ มองเห็นอยดู ว ยไมใชร?ึ ” “ครับ ผมเหน็ และในสายตาตลอดจนความรูส กึ อยางผม กย็ นื ยนั ไดว าน่ันคือคนธรรมดา เราน่เี อง ครงั้ แรกพอเงยข้ึนไปพบ ความตกใจทาํ ใหค ณุ หญงิ เกอื บจะยิงเอาเสยี แลว แตผ มกเ็ ปนคน หามไวเ อง” “แลว คุณจาํ ไมไ ดห รอกหรือ...วา เปนคนเดยี วกับลกู สาวของเจาเกอะ ทถ่ี ูกสางเขยี วผาอก หรือเปลา?” “ตอนน้นั ผมยอมรบั วาจาํ ไมไ ดจ รงิ ๆ และถึงเดี๋ยวน้ีกย็ ังนกึ ไมออกอยดู ี แตคณุ หญิงยนื ยนั วา ตองใชแ น เธอมาจาํ ไดก็เพราะนังเทยี๊ ะมาปรากฏตัวใหเห็นอกี คร้งั แตใ นคราวหลงั นเี้ ธอบอกวามา ในลักษณะของซากศพทีเ่ ราไดพบเหน็ กนั ในวนั นั้น ชว ยใหเธอนึกออก” “ขณะทนี่ ําขนึ้ ไปถึงบนถํา้ แลว คณุ กย็ งั ไดพ ูดจาโตตอบกบั ผูหญงิ ตองเหลอื งคนนน้ั ?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1836 “ครับ พูดกนั เสียดว ยซํ้า อนั นี้แหละทที่ าํ ใหผ มคา นคณุ หญิงหวั ชนฝา วา นงั ตองเหลอื งท่ี นําเราหนขี น้ึ ไปนนั้ เปน คนจริงๆ สว นทีเ่ หน็ ภาพนา กลัวในตอนดกึ นั้น ผมก็วาคุณหญงิ ฝนไป แตเ ธอ ก็ยนื ยนั เตม็ ที่เหมือนกนั วา เธอไมไ ดฝ น ” “แลวเดยี๋ วน้ีละ คุณเชือ่ ยังไงเก่ยี วกบั เรอ่ื งนงั ตองเหลืองลกึ ลับคนน้ัน?” พรานใหญย กั ไหล ผายมอื ออกกวางออกไปแลวทง้ิ ลง พรอ มกบั ถอนใจเฮอื ก “ผมตดั สนิ ใจหรือลงความเห็นอยา งใดไมถ ูกท้ังส้นิ ครบั มันก็คงเหมอื นๆ กบั เหตกุ ารณท ี่ เราเผชญิ กนั ในคืนน้แี หละ” “ผีน่ันแหละนาย คนทไ่ี หนมนั จะไปนําทางใหน ายกบั นายหญงิ ในยามคับขันเขาดายเขา เข็มตอนนนั้ ” บญุ คาํ สอดมา พรอ มกบั หัวเราะเสียงแปรงๆ ในลาํ คอ “นายจําไมไ ดห รอกเหรอ ไอเ กอะมนั บอกไวก อนแลว วา ผนี งั เทยี๊ ะลกู สาวของมันมา วนเวียนอยใู กลม ันตลอดเวลา และจะเปน เคร่อื งนําทางใหมนั พาเราไปถงึ ถ่ินของสางเขียว บุญคาํ เอง กท็ ําพิธปี ลุกเรียกวญิ ญาณของมันข้ึนมาแลว เพื่อใหมนั นําทางเราไป พอดีกับทนี่ ายจับไอล ูได เสยี กอนจงึ บงั คับใหม ันนาํ ไปถนิ่ มัน” “ฮือม จรงิ ซนิ ะ นกึ ออกแลว ถา ไมง้นั บญุ คําจะกลา รับอาสาออกนําทางในเวลากลางคนื ไดอ ยางไร พวกเราเปลยี่ นแผนมาเปนเดินทางในตอนเชา เสยี ภายหลงั จากที่จับตวั ลไู วไ ด” ไชยยนั ตเ หน็ พอ งดว ยกบั คําของแก แลวเขาก็หวั เราะออกมาอยางขันๆ ขณะทมี่ องหนา ตา พรานเฒา กระดูกเหลก็ “ความจรงิ บุญคาํ กข็ ลังไมใชน อย คนื นี้ทาํ ไมถึงไมป ราบนางตะเคยี นใหอยหู มดั ปลอ ยให อาละวาดเอากบั พวกเราเสยี ยา่ํ แย ฉนั เหน็ บญุ คําตัวส่ันเปน เจา เขา ทีเดยี วตอนน้นั ” บุญคํายกมือขน้ึ ลบู หัว ยม้ิ แหงๆ “โธ นายทหารเกาะ บญุ คําบอกแลววา ผอี นื่ ๆ บุญคําปราบได แตผ ีจา วประเภทนาง ตะเคยี น เจาปา เจา เขา บญุ คาํ สูไมไ หวหรอก เหน็ ฤทธม์ิ าเสยี นักตอ นักแลว เลาใหฟง ก็วา โกหก ตอง ใหม าเจอะเขา ชัดๆ พรอ มกนั ยงั งี้ คราวนี้เช่ือบุญคําหรอื ยังละ หมอผีทวี่ าเกง สักขนาดไหน ถา ไปลอง ฤทธ์กิ ับนางตะเคยี นเขา เหน็ ตายมาหลายรายแลว ” “ไหนลองเลาใหฟงบา งซิ เคยพบเหน็ เหตุการณอ ยา งไรมาบางเกีย่ วกับนางตะเคยี นอยา งที่ บอก” ไชยยนั ตซักไซมาอยางสนใจ ตาพรานเฒา ชาํ เลอื งไปทางรพนิ ทรอ ยา งเกรงใจ หวั เราะแหะๆ “อยาใหเ ลา เลยนายทหาร ประเดยี๋ วนายดาบุญคาํ วา เอาเรอื่ งเหลวไหลมาพดู นายของบญุ คาํ เปน พรานสมยั ใหม ปากกบ็ อกวา ไมย อมเชือ่ เร่อื งอยางนี้ แตบญุ คาํ แปลกใจเพราะแอบเห็นนายใช คาถาอาคมอยตู ลอดเวลา เพยี งแตไ มย อมบอกเทา นัน้ บญุ คาํ เหน็ เอง” “จะเลา อะไรกเ็ ลาเถอะ บุญคาํ รบั รองวา ไมข ดั คอ แลวก็ไมตอ งมาพาดพงิ มาถงึ ฉนั ” รพนิ ทรวา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1837 บุญคาํ เลาใหไชยยนั ต และทกุ คนที่ลอ มวงฟงอยูวา สมัยทแี่ กยงั เปน ผูใหญบางอยทู ่ีโปง หอม ลูกบานประมาณ 20 หลังคาเรือน ต้ังอยใู นดงทบึ ซ่ึงแกเปน ผูร ิเรมิ่ บกุ เบิกทาํ ไรอยู มลี กู บา นคน หน่งึ เปนชายวยั สามสิบเศษ ชือ่ ‘เจา มว น’ ข้ึนชื่อลอื ชามากในดา นไสยเวทคาถาอาคมมนตม ืด นยั วา ราํ่ เรียนมาจากพระธุดงคพ มา ยิง่ เก่ียวกบั เสนห เ มตตามหาละลวยแลว ละก็ ใครกต็ อ งยกใหเ ปน อาจารย และเรยี กกนั ติดปากวา ‘หมอมวนขนุ แผน’ ไมว าจะเปน สาวแกแ มหมายในละแวกใกลไ กลคนใด ถา เจา มวนเกดิ พสิ มัยตองใจขน้ึ มา เปน ไมแคลว คลาดไปสักราย เจามว นปรากฏกิตติศพั ทในทางเจา ชแู ละมเี มียมากทส่ี ดุ เทย่ี วไดส ราง สัมพนั ธส วาทไวกบั สาวทกุ บา นเทาที่เทา ทง้ั สองของมนั จะย่าํ บกุ ปาไปถงึ แตม ันกไ็ มไ ดเ อามาเลีย้ ง รวมชายคาไวส กั คนเดยี ว เพราะมนั ไมมีปญ ญาจะเลยี้ งเมียได การงานกไ็ มเอาถาน อยเู ปน ไอค นรอน วิชาไปชวั่ วนั ๆ หน่งึ “เร่อื งวิชามนั เกง จรงิ ๆ บญุ คํากลารับรองได ขนาดลูกสาวกาํ นนั โหใ ครๆ กร็ ูวาแกเปน ไอ เสือเกา ดเุ หลอื หลาย ฆา คนมาเสียนักตอนกั แลวกห็ วงลกู สาวเปน ที่สดุ ไอมว นเสกหมากใหก นิ คาํ เดียว แมแ ลน ตามมาเลย กาํ นนั ยกพวกมารวมสามสบิ ปนผาหนา ไมพ รอม บญุ คาํ นกึ วาหมูบา นของ บุญคาํ มันจะถงึ คราววอดวายกันคราวน้ี ไอม ว นยงั นั่งหวั รอ กระดกิ ตนี เฉยๆ มนั บอกใหบุญคํากบั พวกชาวบา นทกุ คนเฉยไว พอกาํ นันโหก บั พวกมาถงึ เขา จรงิ ๆ มันก็ออกไปไหว บญุ คาํ นึกวา กํานัน จะยิงมนั เหมอื นยงิ หมา ปรากฏวา ไมย กั ทําอะไรมัน ยืนจงั งงั ไปเสยี ฉบิ แลว ก็บอกใหมนั เอาดอกไม ธปู เทียนไปขมา ไอมวนฝากเมยี มนั กลับไปกับพอตา รับวา จะเอาผูใหญไปพบพอ ตาอีก กํานันโหก ็ ไมเหน็ มฤี ทธอ์ิ ะไรขึ้นมาเหมือนอยางทีค่ วรจะม”ี บุญคาํ ยนื ยนั ถงึ ความขลงั ของเจามวนขุนแผน ทแ่ี กเหน็ มากับตา ครนั้ แลว อยมู าวันหนึ่งนน่ั เอง เจา มวนกม็ าบอกแกหนา ตาเฉย ชนดิ ท่ีแกฟงแลวถึงกับ ตาเหลือก “พค่ี าํ ขออะไรสกั อยางไดม ย๊ั ” “มึงจะเอาอะไรจากกู ไอม ว น” เจามว นยิ้มกร่มิ “กล็ กู สาวคนสวยของพคี่ าํ ยงั ไงละ” “ทดุ ! ไอม วน ไอช บิ หายบรรลยั กดุ มึงเอาอะไรมาพดู กมู ลี ูกมีเมยี ทไี่ หน มึงถงึ จะมาขอ กนู ะ” หมอมว นขนุ แผนหัวรอ คิกๆ “ก็ลกู สาวคนสวย ที่อยใู ตต นตะเคยี นทายไรของพ่ีคาํ ยงั ไงละ ตนใหญเหนือหว ยใกลๆ กบั กระทอ มฉนั นนั่ แหละ ตะเคยี นตน น้ันมันอยูในเขตไรของพ่ีคํา ฉนั กเ็ ลยตองมาบอกกลา ว เสียกอ นเปน การเคารพ ใหฉ นั เหอะนะ พคี่ าํ ” “ไอม ว น! นมี่ งึ หมายความวา มึงเหน็ นางตะเคียนตน นน้ั ร?ึ ” ผใู หญบญุ คาํ รอ งล่นั ออกมา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1838 “เหน็ มาสามวนั ตดิ ๆ กนั แลว ตอนโพลเพลต ะวนั ชิงพลบ” มว นตอบอยา งกระหยมิ่ หตู าพราวไปหมด ยกมอื ขน้ึ ลูบรมิ ฝปากอยา งหมายม่ัน “เงยี บๆ ไวนะพ่คี ํา อยา เอะอะบอกใครไป โอโฮ! สวยสะเดด็ อยา บอกใครเลย นม ยังง้อี ลา งต้งั เตา ยงั กะดอกบวั เอวคอดเปน มดตะนอย สะโพกสุดเสียงสงั ข ขาเหมือนลําหยวก แลว ก็ ขาวเหมอื นไขป อก เวลาแมส ยายผมเลน แสงแดดผีตากผา ออม นมกระเพอื่ ม เห็นแลว เอีอ๊ ยย...” “น่นั มนั พรายตะเคยี นนามงึ นา ไมใชค น!” “ก็พรายตะเคียนนาซี ใครวาคนเลา มเี มยี คนมามากแลว คราวนจ้ี ะลองมเี มยี นางตะเคยี นดู ม่ัง” “มงึ จะหาเรือ่ งตายหาเสยี แลว ไอมว น เลน กะคนยงั ไมพ อ น่ียงั จะรเิ ลนกะผีกะสางอกี เรอะ อยา ไปเสอื กเขา ทีเดยี วนามึง แลว จะวา กไู มเตอื น” “เหอะนา พี่คาํ คอยดฝู ม ือฉนั กแ็ ลว กัน ฉันจะเอานางตะเคยี นตนน้ันมาทําเมียใหไ ด ไมงั้น อยา เรยี กวาหมอมว นขนุ แผน” เจา มว นบอกอยางลาํ พองใจ ภายหลงั จากหา มปรามทดั ทานสักเทาใดไมเปน ผลแลว ผูใหญคาํ (ในขณะนัน้ ) ก็บอกวา “เออ! ตามใจมงึ เถอะวา เมอื่ มงึ ถอื วา มึงดีมีวชิ า ก็ลองดู ขอใหร ูวา กไู ดเ ตอื นมงึ แลว ” แลว กอ นตะวนั จะชงิ พลบของเยน็ นน้ั เอง ผใู หญบ ุญคาํ และชาวบา นทกุ คนกเ็ หน็ หมอ มว นขุนแผน เอาสายสิญจนไ ปพันไวรอยตนตะเคยี นใหญเ หนอื ฝงหว ย ปลายดานหนึง่ โยงเขาไปใน กระทอมที่อาศยั ซง่ึ ปลูกอยไู มห า งจากตนตะเคยี นออกมานกั เจาคนทอ่ี ตุ ริ คดิ จะเอานางตะเคยี นเปน เมยี นั่งเขา สมาธิบรกิ รรมตามพิธกี ารของมนั ซง่ึ ไมม ีใครสามารถเขา ใจ แตก็เฝาจบั ตาสงั เกตอยหู า งๆ ภายในเหยาเรอื นของตน โดยไมม ใี ครเกี่ยวขอ งดว ย พอตะวนั ลับปา น้าํ คา งยังไมทันตกนน่ั เอง ทกุ คนท่ีอยใู นเรือนตนก็ไดยนิ เสยี งก่งิ ใบของ ตะเคียนตนนน้ั สั่นสะเทอื นอยูครนื โครมราวกับมใี ครมาจับเขยา ทั้งๆ ท่ไี มม วี ี่แววของลมหรือพายุ พัดมาเลย ตน ไมอน่ื ๆ คงยนื อยูอยางสงบ มนั สัน่ ไหวโยกสะทา นอยเู ปนระยะ ตดิ ตอกนั ครง้ั ละ นานๆ แลวก็หยุดไปแลวกส็ น่ั เขยา อกี ...เปน เชนนีต้ ลอดทงั้ คืนจนกระทั่งรงุ เชา ตกสายหมอมว นกโ็ ผลอ อกมาใหช าวบา นเห็นดว ยสีหนา อนั เบิกบานอม่ิ เอบิ โวใหท กุ คน ฟงวา...ภายในไมเกนิ 3 คนื จะตอ งไดน างตะเคยี นตามปรารถนา “ตอนนี้เขายงั เลนตัวอยู แตรบั รองทนเวทมนตรฉ ันไมไ ดห รอก เม่อื คืนนี้ดิ้นจนตน ตะเคยี นแทบโคน ไดยนิ เสยี งกันแลว ไมใ ชห รอื ?” เจามว นวา ตกคํา่ คืนทส่ี องก็มีลกั ษณะการณเ ชนเดยี วกับคนื แรก ตะเคียนตน นนั้ ไหวโยกราวกบั จะ ถอนรากถอนโคน แลเหน็ และไดย นิ เสียงกันหมดทงั้ หมบู าน ไมม ใี ครหลับนอน นอกจากจองจับตา ดดู วยความรูส กึ ทไี่ มอาจกลาวถกู [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1839 พอพลบคํา่ คนื ทสี่ าม ตามทเี่ จามวนคยุ ไวนนั่ เอง เวลาประมาณเทยี่ งคืน บุญคาํ และคนใน หมูบานทั้งหมดกต็ องตกใจตน่ื ขน้ึ ดว ยเสยี งรอ งตะโกนเอด็ อึงฟงไมเ ปนภาษา ที่ดังสน่นั ออกมาจาก กระทอมของมนั แลไปกเ็ หน็ กระทอมหลังนั้นไหวคลอนไปหมดทั้งหลงั เหมือนจะพังทลายลง ราว กบั จะมกี ารตอสอู ะไรกนั ข้นึ อยา งรนุ แรง สว นตะเคยี นใหญต นน้ัน คนื น้กี ลับยนื ตนสงบเงียบเปน ดษุ ณี ไมไ ดส น่ั สะเทือนหรือมปี ฏิกิริยาอยางใดผดิ ไปกวา สองคืนแรก ทุกคนเขาใจกนั วา คนรา ยหรือพวกโจรเขา ปลน และทํารา ยเจา มว น จึงชวนกนั ฉวยมดี พรา อาวุธพรอ มดว ยคบไต วิง่ ตรงเขาไปทกี่ ระทอมนั้นทนั ที โดยการนาํ ของบุญคาํ พอผลกั ประตู กระทอ มเขาไป พรอ มกับแสงคบไตทส่ี อ งสวา งมองเหน็ ภาพในกระทอ มไดถ นดั ตา งกพ็ ากันยืน ตะลึงงนั กนั ไปหมด หมอมวนมือถอื ดาบ กระโดดโลดเตนเปน หนุมานอยูบนฟาก กวดั แกวง ดาบฟาดซา ยบา ย ขวาอตุ ลตุ ไปหมด เหมือนกับจะตอสูก บั อะไรสกั อยางที่มองไมเห็นตัว ตาท้งั สองขา งหลบั ปากก็ ตะโกนขอความชวยเหลือและเอ็ดโอยเอ็ดองึ ไปหมด เสยี งรองของมันฟง ไมเ ปน ภาษาคน ลกั ษณะ เหน่ือยหอบออ นเปลีย้ แทบจะทรงกายยนื อยไู มต ดิ แตกระนน้ั ก็ยงั ควงดาบฉะออกไปรอบทศิ กระทบฝาขัดแตะและเสาไมไ ผเ บอะเบอปลิวกระจายเปนสะเกด็ ไปดวยคมดาบ บุญคาํ รอ งตวาดออกไปสุดเสยี งเพอื่ จะปลกุ ใหค นื สติ แตเจา มว นจะรูสกึ ตัวกห็ าไม คง แหกปากรอ งและหวดดาบกระหนํ่าฟน อากาศรอบตวั อยเู ชนนน้ั พอไดจ งั หวะ แกกก็ ระโจนเขาล็อค คอเจา มว นไวท างดา นหลัง บิดขอ มือจนดาบหลดุ ชาวบานทีต่ ามมาดว ยทง้ั หลายกก็ รกู ันชว ยเขาจบั ตัวเจาหมอผเี อาไว รา งของมว นลมผางลงบนฟากดนิ้ สะบดั แลว รองครวญครางอยเู ชน นัน้ จะเขยา เรยี กกนั เชน ไรกค็ งไมไดส ตอิ ยูตามเดมิ จนกระทัง่ ในท่สี ดุ .... เพียงไมถ งึ ครง่ึ ช่วั โมงหลงั จากนนั้ หมอมว นขุนแผนกช็ กั ตาต้ังส้นิ ใจไปตอ หนา ตอ ตา ชาวบานท่รี ุมลอ มชว ยเหลอื อยู “บุญคาํ พยายามชว ยมนั เต็มทเ่ี ลยครับนาย แตเอาไวไมอยเู สียแลว ” บุญคาํ เลา ในตอนทา ย สีหนา ของตาพรานเฒาเซียวสลดลง เมอ่ื คดิ ไปถึงเรื่องราวในอดตี ที่ แกเผชิญมา “พอมันหมดลมเทา นนั้ ตลอดท้ังตัว ขนึ้ รอยเขียวเปน จาํ้ เตม็ ไปหมด ราวกับถกู รมุ ตดี วย ไมพ ลองสักสบิ อนั บญุ คาํ ปรกึ ษากบั พวกลกู บานทั้งหลายวา จะทํายงั ไงกนั ดี ขืนไปตามกํานนั กบั เจา หนาทีม่ าดศู พมนั เขาจะตอ งหาวาพวกเราชวยกันรุมตมี ันตายแน เพราะรอยเขียวตามตวั ของมนั ท่ี เห็นอยู ในที่สุดผมก็เลยตดั สนิ ใจจดั การเผาศพของมนั เสยี ทนั ทใี นตอนรุงเชา แลว ไปบอกกาํ นันเขา ทีหลัง โชคดีที่กํานันกบั บุญคาํ ก็ชอบพอนบั ถือกันอยู แลว ก็ไมไดตดิ ใจสงสัยอะไร นี่แหละครบั ฤทธิ์ เดชของนางตะเคยี น ทไี่ อม ว นไปอุตรไิ ปทําพิเรนทรด วย อาคมของตวั เองไมถงึ แมก ็เลยเอาเสียตาย” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1840 ไชยยนั ตฟ งดว ยอาการตะครน่ั ตะครออยา งไรพกิ ล เปด กระตกิ บรัน่ ดอี อกดม่ื หนกั ๆ อีก คร้งั “แลวบุญคาํ ทําอยา งไรตอไป สําหรบั ตะเคยี นตน นั้น” มาเรยี ถามเปนภาษาพมาอยางสะทา นใจ เมอ่ื รพนิ ทรทําหนาทีแ่ ปลเรื่องราวท่ีตาพรานเฒา เลาใหหลอนฟง ครา วๆ “บญุ คําจะทําอะไรได ก็ปลอ ยใหมนั อยอู ยา งนน้ั แหละ ไมกลาไปแตะตอ งยุมยา มอะไร ดว ยอกี หลงั จากเจามว นตายแลว บญุ คาํ กต็ ง้ั ศาลบวงสรวง ขอขมาสาบานวาจะไมไปลบหลกู าวกา ย อะไรอีก ขอใหตางคนตางอยกู เ็ ลยเงยี บไป ไมม าแผลงฤทธิ์รงั ควานอะไรคนในหมูบา น แตว นั ดคี นื ดี พวกชาวบานก็มกั จะเหน็ ปรากฏตวั ออกมาเดนิ อยรู ิมๆ หวยเปนประจาํ ” “ตะเคียนตน นน้ั เด๋ียวนยี้ งั อยหู รือเปลา?” “ยงั อยู นายทหาร ถา มโี อกาสผานไปโปง หอม บุญคาํ จะพาไปชีใ้ หด ”ู “ประหลาดมาก” อดตี นายทหารปนใหญม องไปยังจอมพราน ซง่ึ ตลอดเวลาน่งั ฟงบญุ คําเลา เงียบๆ ไม แสดงความเหน็ อยางใดท้ังสน้ิ “ฉันสงสยั เหลอื เกนิ จริงละ เคยไดย ินมามากแลวเกย่ี วกบั เรือ่ งตนตะเคียนนี่ ทาํ ไม ขึ้นช่ือ วา นางตะเคียนแลวจะไมมีใครปราบไดอ ยยู งั ง้นั ร?ึ ” “สําคัญวามนั เกงจริงหรือเปลาเทา นั้น” บุญคาํ อธิบายนํ้าลายแตกฟอง แตท าทางของแกนา เลื่อมใส เพราะเต็มไปดวยความจรงิ จัง ในนํ้าเสยี งและทา ที “บุญคําเคยไดย นิ คนเกาๆ รนุ พอ รุนปเู ขาเลาใหฟงเหมอื นกันวา คนทเี่ รียนอาคมแกก ลา จริง กส็ ามารถทจ่ี ะเรยี กนางตะเคียนใหออกมาใชส อยไดส ารพัด แมก ระทัง่ เอามาทาํ เมีย แตบุญคําก็ ยงั ไมเคยเจอะคนเกงจรงิ ๆ อยา งวานนั่ เลยสักคน มีเหมอื นกัน เชน พวกพระธดุ งคท ่ีเกง ในกรรมฐาน จนสามารถจะทาํ อทิ ธิฤทธ์ิได แตทา นกเ็ ปน ผูถือศีล...ไมคิดจะทําอะไรอตุ ริวิตถารถงึ เพยี งนนั้ อยาง มากเวลาธุดงคร อนแรมไปในปาลึก ไมม ีบานผูคนใหอ าศยั บณิ ฑบาตได ทา นกไ็ ปโปรดสัตว บิณฑบาตขอบรจิ าคอาหารจากพวกนางไมพ วกนี้ พอใหอยรู อดไปชวั่ ม้อื พระธุดงคเครงๆ ที่ สามารถเดินไปในปา ลกึ มชี วี ิตรอดอยไู ดกเ็ พราะอาศยั บณิ ฑบาตจากนางไมพวกน้ีแหละ” “พูดเลนไปนา บญุ คาํ ” ไชยยนั ตรอง “พูดจริงนายทหาร บุญคําไมไ ดพ ดู เลน หรือโกหก” แกยืนยนั ขึงขัง “พระธดุ งคท า นเลา ให บุญคําฟงเอง ทา นเปน พระไมโ กหกหรอก” “นางไมนางตะเคยี นนะหรอื ตกั บาตรใหพ ระธุดงค? ” “ก็ไมใชข ้ึนชอ่ื วา พระธุดงคแ ลว จะบณิ ฑบาตอาหารจากนางตะเคยี นไดท กุ องคเ มือ่ ไหร ตอ งองคทีเ่ ครง ศลี และเกง จรงิ ๆ เทานน้ั พระที่เครงในธรรมวินัยและมฌี านแกก ลา ยอ มเปน ท่ีนับถอื [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1841 บชู าของทกุ พวก ไมว า จะเปน ปศาจ มนุษยห รอื เทวดาและพระประเภททีบ่ ญุ คาํ วานี้ กค็ งจะใกลพระ อรหนั ตเขาไปเตม็ ทีแลว ทําไมจะบณิ ฑบาตเอาจากนางไมน างตะเคียนไมได เวลาทีท่ า นไมร ูจะ บิณฑบาตเอาจากมนษุ ยท ไ่ี หนในปา ลึกกนั ดาร” “ขอนัน้ นะ ฉนั พอเขา ใจนะ แตฉันสงสัยวา นางไมน างตะเคียนจะไปเอาอาหารจากไหน มาตกั บาตรใหพ ระได” เขาพดู ปนหวั เราะ อารมณเปลีย่ นมาเปน สนุกสนานในการคยุ กบั ตาพรานเฒาในเรอ่ื งน้ี เพราะไมเ คยไดย ินมากอ น “นางไมน างตะเคียนทจ่ี ะตักบาตรใหพ ระธดุ งคได จะตอ งเปน พวกเทวนารีทั้งนนั้ ไมใ ช พวกภูตพราน พดู อีกทหี นง่ึ ก็คอื พวกเทวดาน่ันเอง เมอื่ เปนเทวดากต็ องตักบาตรอาหารทิพยใ หก บั พระซิ นายทหาร แมเ ทวดาผหู ญิงพวกนกี้ อ็ ยากจะไดก ศุ ลเหมอื นกัน ขี้ครา นจะแยง กันตักบาตรจน ทา นรบั ไมไ หวเสยี อีก มนั เปน เร่อื งพิสดารของโลกที่เหนอื ข้ึนไปกวาโลกคนธรรมดาอยา งเราจะ เขา ใจได มนั จะเปน อยางไร บญุ คําอธบิ ายไมถ กู เหมอื นกัน รูแตว าพระเกง ๆ ทานบณิ ฑบาตเองจาก พวกนไ้ี ด” “ถา ง้ัน พวกนกี้ ็เปนพวกใจบญุ ยึดถือหลักธรรมอยูเหมือนกันซ”ิ ไชยยนั ตคยุ กบั แกอยางออกรส หัวเราะไปพลาง “ถา ไมใจบุญ ไมม ีธรรม ก็เกดิ เปนเทวดาไมไ ดห รอกนายทหาร” “ฮอื ม อธิบายไดเขา เคานี่ ก็แลวเม่ือใจบญุ มีหลกั ธรรมนบั ถอื พระเจา ทาํ ไมถงึ มาเทย่ี ว เกะกะระรานมนุษยละ เปนตน วา หลอกหลอน สําแดงฤทธ์ิเดชตา งๆ” “อา ว! นายทหารก.็ ..เทวดากย็ งั มกี เิ ลสตณั หาอยูเหมอื นกนั ยังตัดไมข าดเสียทเี ดยี ว รูจ ัก โลภ หลง มีโทสะโมหะเหมอื นมนุษยเรานี่เอง ถา ทาํ ไมถ กู หรอื ถูกรงั แกเขากต็ อ งแผลงฤทธิ์เอาบาง ตามธรรมดา” ตาพรานเฒา กลิง้ ไปไดอยา งไมยอมจน แลวชาํ เลอื งไปทางเจานายอยา งเหนยี มๆ รพินทร ทาํ เปน ไมรูไมช เ้ี สีย ปลอ ยใหแกโมไปตามเรอื่ งโดยเอนตวั ลงนอนพกั หลงั ปด ปากหาว คนอ่นื ๆ ยังคงตาใส น่งั ลอ มวงฟงบุญคาํ อยางตัง้ อกตัง้ ใจ มีมาเรยี คนเดยี วเทานัน้ ทีน่ ่งั เอา มือเทา คางฟงอยอู ยางไมรูเ รอื่ ง นอกจากนานๆ คร้ังไชยยนั ตจ ะหนั มาอธิบายใหฟ ง หรอื มฉิ ะนั้นบญุ คําก็พดู ดว ยเปน ภาษาพมา แลว ตอมาอกี ครูเดยี ว หลอนก็ผละแยกไปนอน คงมแี ตก ลุม พราน พน้ื เมอื งโดยบญุ คําเปนหวั หนา และไชยยนั ตเ ทา นน้ั ทย่ี ังคยุ กนั อยอู ยา งสนกุ สนาน ระหวางทไี่ ชยยันตย งั จับกลมุ คุยกบั พวกนน้ั ซึง่ ตา งสรรหาเรอื่ งราวพสิ ดารพลิ ึกพลิ ่นั ใน ปา ทั้งทีไ่ ดประสบมากบั ตนเองและไดร บั ฟง มาอีกตอหนึ่ง ผลดั กันเลา ใหอ ดตี นายทหารหนมุ ฟง ซงึ่ มที ัง้ ตน่ื เตน หวาดสยองและโปกฮา รพินทร ไพรวลั ย แอบหลบั ไปเมือ่ ใดไมม ใี ครร.ู ..และไมมแี ววความผดิ ปกตใิ ดๆ จะเกิด ข้ึนกับหมอดารนิ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1842 เมอื่ ทุกคนพรอ มหนากนั ในยามเชา หลอนสดชน่ื และแขง็ แรงดีเหมือนคนท่ีไดร บั การ พกั ผอ นมาอยา งเต็มท่ี ทามกลางการเฝาจบั สงั เกตอยางพศิ วงของพรรคพวกท้ังหมด นกั มานษุ ยวทิ ยา สาวไมมีโอกาสจะรูเ ลยวา เมอ่ื ตอนดึกของเมื่อคืนทีแ่ ลว มา ไดเกดิ อะไรขึ้นกับตวั หลอน ทุกคนปด ความเงยี บ...ไมไ ดแพรงพรายอะไรทง้ั สน้ิ ตามคําส่ังของเชษฐา ภายหลังจากการตรวจสอบจนแนใ จวา ไมม อี ะไรเกดิ ขึ้นกบั นองสาว หวั หนาคณะก็มี คาํ สง่ั ใหพ รานใหญเ ตรียมออกเดนิ ทางตอ รพนิ ทรส ั่งเก็บของเขาหบี หอสําหรับการเคลือ่ นยาย ตก สายประมาณ 10.00 น. คณะสิบสองคนก็พรอมท่จี ะบกุ บนั่ ฟนฝาตอไปเบื้องหนา ยงั หนทางทไ่ี ม สามารถจะกําหนดอนาคตได ความท่ีเคยรวมทางกันมาแลวในระยะเวลาอนั ยาวนาน ประกอบกบั ความช่ําชองและตา งรูภ าระหนาที่ของกันและกนั เปนอนั ดี ทําใหท ุกสง่ิ ทกุ อยา งดําเนนิ ไปอยาง เรยี บรอ ยและรวดเรว็ โดยไมม อี ะไรตองหว งกงั วล ทงั้ สบิ สองชีวติ เตม็ ไปดว ยความแคลวคลองวอ งไว ไมผ ดิ อะไรกับหมูท หารชาญศกึ ท่ี พรกั พรอมและปฏบิ ตั งิ านประสานกนั ไดอ ยางสอดคลอง ราวกับไดร บั การฝกหัดมาแลวเปน อยางดี เลศิ แลว ท้ังหมดกม็ ายืนรายลอมสงบนิง่ อยรู อบบริเวณหลุมฝงศพของ ดร.ฮอฟมนั อีกคร่ัง ความเงยี บปกคลมุ ไปช่วั ขณะ เมอ่ื มาเรียทรดุ ตวั ลงนัง่ คกุ เขา บรรจงวางชอ ดอกไมป า และใบเฟรน ท่ี มดั รวมกนั เปน หรีด วางไวเหนอื หลุมศพพรอมกับปอยผมของหลอนทเ่ี ชษฐาเปน คนตัดใหต อน เปลยี่ นทรงผม ภรรยามายของนักสํารวจผสู ังเวยชวี ิตใหแ ลวแกง านของเขา ลกุ ขึ้นยนื อยางเซอ่ื งซมึ หยดน้ําตาคลอเบา ทั้งสอง “ขอใหพ ระผเู ปน เจา จงรับวญิ ญาณของเธอขนึ้ สรวงสวรรค ลากอน สเตลเกล ลาชวั่ นิ รนั ทร. ..” หลอนกระซบิ แผวเบาในภาษาเดมิ ของตนเอง แลว หลบั ตาขมสะอ้นื นง่ิ ไปอีกชั่วอดึ ใจ ก็ เหวย่ี งไรเฟลสะพายไหล ยม้ิ เศราๆ มาทเี่ ชษฐา บอกวา “ฉันพรอมแลวคะ พใ่ี หญ” ราชสกลุ หนุมหัวหนาคณะ ย้ิมใหอยา งปลอบใจ เดนิ เขามาโอบแขนรอบไหลแหมม สาว แลว ตบหนักหนว งท่ตี นแขน จากนนั้ ก็โบกมือกับทกุ คนเปนความหมายใหเ คลอ่ื นที่โดยไมเ อย คาํ ใด อีกทง้ั สิน้ รพนิ ทร ไพรวัลย ยกมอื ขึน้ แตะปกหมวก สงอาการคารวะอําลาหลมุ ศพของนักสาํ รวจ เยอรมนั เปน ครงั้ สดุ ทาย แลว ถอยหา งออกมาเปน คนหลงั สุด การเดนิ ทางอนั ฝากทกุ สิ่งทกุ อยา งไวกับโชคชะตา กเ็ รมิ่ ตน ตอไป ทามกลางความเงยี บ เชียบอันแวดลอ มไปดว ยบรรยากาศสลด ตอมาทกุ คนก็ละบริเวณทพี่ ักและซากอนั นอนสงบนงิ่ อยู ภายใตพ้นื ดนิ ของ ดร.ฮอฟมนั ไวเบอ้ื งหลังอยา งไมค ดิ วา ในชวี ติ น้จี ะไดหวนกลบั มาเหน็ อกี นอกจากเหตกุ ารณอ นั ประทบั แนนอยใู นความทรงจําเทาน้นั [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1843 แตละชั่วโมงผา นไปอยางแชม ชาเหมอื นเดนิ อยูในความฝน อันวกวน เหนด็ เหนือ่ ย เม่ือยลา และทรุ เขญ็ ไมมใี ครพูดกนั โดยไมจ าํ เปน เทาทกุ คยู า งกาวไปอยา งอตั โนมัติ ชั่วโมงแรกมนั ลา จนแทบยกไมขึ้น จากหนทางที่มงุ ไตเ ขาขึน้ ไปเปนลําดบั พอเขาช่วั โมงท่ีสองและสามมนั กเ็ ริม่ ชา ปราศจากความรสู กึ ขบวนของการแบกหาม ยังคงจดั เปน คอู ยเู หมือนเดมิ แบง เฉล่ียน้าํ หนกั เทาๆ กัน ซง่ึ เบากวา ขาวสารและลกู ปน ลงไปมาก ท้ังสามคขู องพวกพรานพ้ืนเมือง ซ่ึงทาํ หนา ท่เี ปน ลกู หาบ คงเดนิ เขาขบวนตามอยู เบอ้ื งหลัง สาํ หรบั สา งปาไมไดม ีสว นแบกหามอะไรในสมั ภาระกองกลางของคณะ ซึ่งจดั สรรหนาที่ กนั ไวแลว แตบรรทกุ ของสว นตัวเฉพาะของมาเรียซ่ึงบรรจุอยใู นถงุ ทะเลขนาดยอ ม โดยลักษณะท่ี เรยี กกนั วา ‘โง’ อันเปนวธิ แี บกของพวกชาวเขา คือเอาเชือกมดั ถุงตดิ กับหลังไวส ว นหน่ึงกนั แกวง มี สายหูหวิ้ ปากถงุ อันทําดวยสายพานเหนยี วแนน เปน แผนขนาดฝา มอื โยงมาคลอ งติดอยบู นหนา ผาก ในลักษณะดังกลา วนี้ สา งปาเดนิ งุดๆ ขน้ึ เขา โดยยกหวั งนุ ไปเบอื้ งหนาตามติดหลังพรานใหญ รพนิ ทรข นึ้ ไปไดรวดเร็วอยางไมน า เชือ่ ท้งั ๆ ทีม่ ีน้ําหนกั อยูบนหลงั ไมต ํ่ากวา 20 กิโล และไรเฟล ตดิ มอื อกี ทงั้ กระบอก มันเปน ความสามารถทเ่ี กิดข้ึนจากการเคยชิน และเปนคณุ ลกั ษณะพเิ ศษของลกู ไพรโดยเฉพาะ ซ่ึงตอใหพ วกพรานพน้ื เมอื งของรพินทรเ องกย็ ังยอมแพ เจา ตองสจู ดั วา เปน นกั เดินปาทแี่ ขง็ ที่สดุ เทา ๆ กบั การเปน ลกู หาบชนั้ เยย่ี มยอด ทัง้ ๆ ทต่ี ัว ของมนั ผอมเกรง็ เลก็ นดิ เดยี ว ดูมนั จะเดินไดอยางไมรจู กั เหน็ดเหนอ่ื ย ไมว า หนทางนัน้ จะไตข ึน้ สงู ขนาด 70 องศา จนตอ งแทบเรียกวาคลานกนั ข้นึ ไป หรอื วาทางน้นั จะลาดชนั ลงไปเบอ้ื งลางจนตอง ถอยหลงั ลง สางปาพากายลว่ิ ไปเหมอื นเงาของปศาจ จนรพนิ ทรเชอื่ แนวา ถามันไมอ อมฝเ ทา เพอื่ จะ เดนิ ตามเขาเพราะถอื วา เปน ผนู าํ แลว มันคงจะทิง้ เขาลวงหนา ไปไกลลบิ ชนดิ ตามไมท นั ทเี ดยี ว ตรงขามกบั คณะนายจา งซงึ่ เดินไตรวมกลมุ กนั อยเู บอ้ื งหลังของเขา ท้ิงระยะหา งประมาณ 100 เมตร โดยมีมาเรียกบั ดารนิ คหู นง่ึ อยเู บ้ืองหนาของเชษฐากับไชยยนั ต ท้ังสเี่ หงอื่ ออกชุมโชกกาย เหมอื นอาบนํา้ ท้ังตวั จนไหลยอยเขา ตา ตอ งยกแขนเสอ้ื ข้นึ ปาดเช็ดอยบู อ ยคร้งั ตลอดระยะสอง ชว่ั โมงเต็มของหนทางทไ่ี ตช ันข้นึ ไปเปนลําดับนัน้ จอมพรานหยดุ รอนายจางของเขาเปนระยะ เมื่อเห็นวาจะท้ิงกนั หางมาก แตพ อคืบใกลเขา มาประมาณ 30 เมตร เขากไ็ ตนําเคลื่อนทต่ี อ ไป ไมห ยดุ รอจนทัง้ สีต่ ามขนึ้ มาทัน เปน การเรง ฝเ ทา ให บกุ บนั่ ตอ ไปโดยทางออม เพราะรูอ ยูว า หากรอใหข้ึนมาทนั เมือ่ ใด กเ็ ทา กบั ยอมผอนพกั ให ซึง่ จะทาํ ใหการเดนิ ทางถว งชาลงไปอีก ความรสู กึ ท่ีฝากไวกบั คณะนายจาง เพื่อใหทุกคนมุมานะอยูตลอดเวลาวา จะตองกระชั้น เขา มาใหทันเขานน้ั ยอมเปน การเรง เราใหเ กดิ อํานาจบากบ่นั ไปในตัว หนทางทอี่ าศยั ไตข ึน้ ไป เปน ทางนํา้ ฝนไหลลงจากเขา ซึง่ บดั นแ้ี หงผากเตม็ ไปดว ยฝุนหนิ ทามกลางปา ไผท่เี หลืองอรา มและใบรว งโกรนเพราะความแหงแลง อากาศอาวระอเุ หมอื นอยใู นเตา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1844 อบ ไมม สี ัตวชนิดใดใหเ หน็ แมแ ตน กสกั ตวั เดียว นอกจากไอแดดทแ่ี ผดจามองเหน็ ส่ันพล้วิ ระยิบระยบั ไปหมด ลูกหาบทง้ั สามคู คอ ยๆ ประคองหาบสัมภาระ คืบตามมาเบอ้ื งหลงั อยางระมดั ระวงั เพราะ เกะกะของ ประกอบกับหนทางอนั ไมสะดวก ชว ยใหเ ชษฐา ดารนิ ไชยยนั ต และมาเรียพอจะมี โอกาสพกั ไปในตัว โดยมีพวกท่เี ดินไตไ ปไดอยางแชมชา ถว งอยูเ บอ้ื งหลัง คนเหลา นัน้ ไมไดหนกั หนาอะไรเกยี่ วกับการเดนิ และไมมีใครเหน็ดเหนือ่ ยนกั ที่ชากเ็ พราะตองประคองหบี หอขนึ้ มาดว ย เทา น้ัน ทาํ ใหเ สยี เวลาไป ผดิ กบั สา งปา ซึ่งถึงแมจะบรรทกุ ของอยูบนหลงั ดวย แตก เ็ ปน การบรรทุก ของตนเองไปโดยอสิ ระ ไมต องใชค านหามเปนคูอยางพวกขา งหลงั จงึ ไปไดเ รว็ กวา ดารนิ กับมาเรยี ซึ่งไตมาตดิ ๆ กัน ตางก็ไมไดพ ูดอะไรกนั เลย คงกม หนา กม ตาปน ปา ย คบื หนาขึ้นไปอยางทรหด นอกจากนานๆ ครัง้ กใ็ หการชว ยเหลือกนั บาง เม่อื หนทางอยูใ นระยะคับ ขัน ครง้ั หนึ่งในการคอ ยๆ โหนขนึ้ ไปยังทางชนั เกอื บเกาสบิ องศาเพอ่ื ใหถึงตะพกั ตอนหนงึ่ ดาริน กาวเหยยี บแงด นิ ปนกรวดไถลล่นื จะหลน กลง้ิ ลงไป เพอื่ นสาวตา งผิดหนั มาควา ตดิ ชายเสื้อของ หลอนไวไ ดอ ยา งหวดุ หวิด และนอนคา งพงั พาบกันอยใู นลกั ษณะเชน น้นั โดยอีกมือหน่งึ ของมาเรีย เหนย่ี วเหงาไผอ นั หนง่ึ ไวเปน ท่ียดึ เชษฐาไตต ามขน้ึ ไปทนั ชวยแกไ ขสถานการณอนั หมน่ิ เหมนน้ั เอาไวไดอยา งทุกลักทเุ ล แลวไมนานนกั มาเรียเองกโ็ หนเอากิง่ ไผแ หง เปราะเพอื่ จะรงั้ กายขน้ึ ไป มนั หกั สะบ้ันลง เพราะทานน้ําหนักตวั ไมไหว แหมม สาวเสยี หลกั หมนุ ควางไถลล่นื ลงมาตามทางลาด ดารนิ เปนฝา ย ฉวยขอมือทันบา ง แตก็พากนั ครูดลงมาเพราะน้ําหนกั หนว ง โชคดที ีต่ ดิ เชษฐาไวไดอ ีก ทงั้ สองหญงิ เลอื ดซิบท้งั แขนและขา ถลอกปอกเปก กนั ไปหมดท้งั ตวั โดยเฉพาะมาเรยี ...หนามไผอ นั แหลมคม เกยี่ วทะลุเส้อื แหวะหนาอกดา นหน่ึงของหลอนเปนแผลคอนขา งลกึ จนดารนิ ตอ งเอาปลาสเตอรปด หา มเลือดให ไชยยนั ตนน้ั ทแี รกกไ็ ตเ คียงคูมากับเชษฐา แตแลวพอเขาช่วั โมงทีส่ ามก็ลา หลงั ลงไป รวมกลุมกับพวกลกู หาบ “ระวังหนอ ย ไปกนั ชา ๆ ก็ได ไมตอ งรบี รอ น ทางมนั ชันเหลอื เกนิ ” หวั หนาคณะรอ งเตอื นนอ งสาวกบั มาเรยี เบาๆ พลางสงไรเฟล ของดารินท่ีพลดั หลดุ มอื กลิ้งมาท่ีเขา...สง ข้ึนไปให ดารนิ ฝน ย้ิม ยกหลังมอื เชด็ เหง่ือท่ชี ุมอยูบนเปลอื กตา แลว แหงนมองขน้ึ ไปยังรา งของพรานนาํ ทางกบั สา งปา ซึ่งขณะนี้ยนื พกั อยทู บ่ี ริเวณแงร ากไมใ หญตน หนงึ่ หา งข้ึนไป รว ม 50 เมตร “รพนิ ทรก ับเจา ตองสนู ั่นรายกาจเหลอื เกิน ไมยอมรอใหเราตามทันเลย เปน การไลกนั อยา งไมรูจบสนิ้ เขาหนีเราอยเู รอ่ื ยๆ เรงฝเ ทาเทา ไหรกไ็ มท ัน บอกใหเขารอเราบางซิคะพใ่ี หญ เมย เองก็ดทู าจะแยเต็มทแี ลว ถูกหนามเขา ดว ย” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1845 มาเรยี ฝนย้มิ เขยา คอเสือ้ ไลระอุอาวทีอ่ บอยใู นกาย เปา ลมออกจากรมิ ฝป ากอันแหงผาก “สําหรับฉันไมเปน ไรหรอกนอย เปนหว งเธอเทานน้ั หนา เธอซีดเหลอื เกนิ ฉันเดาไมถกู เราจะไตไ อทางมหานรกนี่ขน้ึ ไปอกี นานสักเทา ไหร ดมู นั ไมมที สี่ ิน้ สดุ เลย แลวกร็ อนเหมือนถูกอบ” เชษฐาดนู าฬกิ าขอ มือ ขณะนน้ั มนั เปน เวลาบายโมงเศษ เบ้อื งบนศรี ษะทแ่ี ลผา นกิ่งใบอัน แหงโกรน ของปา ไผขึน้ ไป คอื ดวงอาทิตยอ ันแผดจา เสยี งไชยยันตร อ งเพลงยี่เกทีข่ นึ้ ตนซ้าํ ซากวา ‘โอ เจา ชอมะนาว ฯลฯ’ ท่จี าํ มาจากบญุ คําซึง่ แกมักจะครํา่ ครวญไปตลอดทกุ ระยะทางทมี่ ีการเดนิ กนั อยางหนกั พลางกต็ ะโกนถามขน้ึ มาปนหัวเราะวา “เปน ยงั ไงกนั มง่ั พรรคพวก?” “กเ็ ต็มอึดดี แกละ ?” เชษฐารองตอบลงไป ย้ิมพลางยอนถาม “สะบา หัวเขา แทบจะกระเดน็ หลดุ ออกมาแลว งอขาเกอื บไมไ ด แตพ ับผาเถอะ ฉนั ก็ยัง เดนิ อยไู ดย ังไงไมรเู หมอื นกนั ...โอเ จาชอมะนาวชะเอิงเงงิ เงย” “โธ! รองกไ็ มถ ูก นายทหาร เขาวา ...โอชอ มะนาว เหน็ นมนอ งขาวๆ พยี่ ่ิงหนาวหนกั ...” บญุ คาํ รอ งออกมาเบาๆ อยา งครม้ึ ใจ ไชยยนั ตย กมือขน้ึ โบก “หนาวกะลิงอะไรละ ยงั กะเดนิ ผา ไปในกระทะทองแดง ตับจะสุกอยแู ลว เอาเฮอะ ไม ตอ งรองอกี แลว ลงไดข นึ้ วา โอเจาชอมะนาวทไี ร เปน อนั รกู ันละ เดนิ กนั ลน้ิ หอ ยทกุ ที พับผา!...” ตาพรานเฒาหวั รอ เอก๊ิ “นายทหารหมดสตมี แลว เรอะ มะ สงปนโตมา บญุ คาํ จะชวยแบกให” “ไมต อ ง ถงึ ยังไงฉนั ก็ลากมนั ไปเอง ผิดนกั ก็เอามันยนั แทนไมถอเสียรูแลวรรู อด” ไชยยนั ตต วาดแวดมา พรอ มกบั หวั เราะอยางฉนุ ๆ ใชดา มไรเฟล ยันกอนหนิ ผลกั ตวั กระดืบขน้ึ ไป จนกระทง่ั ถึงตาํ แหนง ทเี่ ชษฐา ดาริน และมาเรยี นั่งหอบอยู ปองหนา แลฝา ไอรอ นขนึ้ ไป กเ็ หน็ จอมพรานยืนพงิ รากไมคอยอยขู างบนเหนอื ขน้ึ ไปอีก สางปากําลงั เคล่อื นท่ตี อไปอยา งไม หยดุ ย้งั “รพนิ ทรห าทพี่ ักหลบแดดกอ นเถอะ เราปน กันมาสามชว่ั โมงแลว” เชษฐาตะโกนบอกขึ้นไป ดงึ ผา ขนหนผู ืนเล็กทค่ี ลองคออยูดานในออกมาเชด็ เหง่ือ แลว เปด กระตกิ นํา้ ออกดื่มกลั้วคอ “แข็งใจอกี พกั เดียวครับ ขางบนปาจะสดกวา นี้ ตรงนไ้ี มม ที ่ีกําบงั เลย” เสยี งพรานใหญโหวกๆ ตอบลงมา พรอ มกับโบกมือเปน สัญญาณเรยี ก จากนนั้ กห็ นั หลัง ไตน ําลิว่ ตอ ไปโดยไมฟง เสยี ง และดูเหมอื นจะเรง ฝเ ทาอกี โดยไมห ันกลับมามองอีกเลย เชษฐาหนั มาพยกั หนากบั ทกุ คน “ไป! รบี เดนิ เถอะ กัดฟน หนอ ย ขืนชากย็ ง่ิ หมดกําลังลงไปทุกท”ี [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1846 ท้ังสเี่ รมิ่ ปน ปา ยตอ ไปอยางมมี านะ พวกลูกหาบทรี่ ้งั ทายอยูเบื้องหลงั บดั น้ีเดนิ ตามขน้ึ มา ทนั กลมุ ของเชษฐาและพากนั ไตขึน้ มาพรอ มๆ กนั เปน ขบวน ดารินกับมาเรยี รูส ึกเกะกะไรเฟลประจาํ มอื ทีส่ ะพายอยเู ปนอยางยิ่ง เพราะตองใชม อื ท้ัง สองยดึ เหน่ียวไปตามกอ นหนิ และลาํ ไผข ณะที่โหนตัวข้นึ ไป แตตางคนก็ไมย อมสละอาวุธประจํา มือไปใหพ รานพ้นื เมอื งคนใดชวยถือให แมว า พวกนั้นจะรับอาสามา ดว ยคตปิ ระจําใจของนกั เดนิ ปา ท่ัวไปในขอที่วา ยามใดก็ตามที่ปลอยใหปน ประจาํ มอื หา งพนจากตัวไป ยามนั้นก็ควรเปน ยามทช่ี วี ติ หาไมแ ลว อีกอยางหนึ่ง ประสบการณความเคยชินทใี่ ชช วี ติ ผจญภยันตรายอยใู นปา มนั เปนอทุ ธา หรณเตอื นใจไวเปนอยางดแี ลว ในเรอื่ งปน ทีย่ อมใหห างไมไ ดแ มแ ตในขณะหลับ ชวี ติ รวมกนั ในปา นั้น จรงิ อยู อาจมีทางทจี่ ะชวยเหลือคุม ครองกันไดเม่ือเกิดภัยขน้ึ แตจ ะไมม ใี ครสามารถชว ยเหลือ คุม ครองใครไดดกี วา ตวั เองท้งั สนิ้ พอเงยหนาข้ึนอกี ครง้ั ภาพของพรานใหญร พนิ ทรก ับเจา ตองสทู ่ีเห็นไตด ุมๆ อยูเ บ้ืองบน ก็ลบั แนวกอไผห ายไปเสยี แลว “เอะ! น่นั เขาจะทิ้งเราหรอื ยังไงกันนะ เผลอแพลบ็ เดยี วหายตวั ไปแลว” ดารนิ ขมวดควิ้ บนออกมาเบาๆ อยา งเคอื งๆ ทีร่ พนิ ทรไมรอ แตพ ่ีชายบอกมาวา “กไ็ มม คี วามจาํ เปน อะไรทีเ่ ขาจะตองรอใหเสียเวลาไปเปลา ๆ หนทางเดนิ มันเสนเดยี วกัน อยแู ลว ใหเขาลว งหนาไปกอ นเถอะ เดย๋ี วกไ็ ปรออยขู างหนา เอง อยากงั วลไปเลย” สาํ หรับมาเรีย หลอ นไมเ อย คาํ ใดท้งั สน้ิ เรากาํ ลังไตข ้นึ ไปเปน คนแรก โดยอาศยั รอ งรอย ที่รพินทรกับพรานตอ งสูของหลอ นทาํ เปนเครือ่ งหมายใหเ หน็ ไวเพ่อื ใหเดนิ ตามถูก สญั ชาตญาณ พรานของแหมมสาว สาํ แดงออกมาใหเ หน็ ชดั ในดา นความคลอ งแคลว ชํานาญตอ การแกะรอย หลอนไมใชน กั ลอ งปา ประเภทสมัครเลน เลย แตเ ปน อาชพี ทเี ดียวแหละ จากความชํ่าชองและ คลอ งตวั ท่ีฝา ยของเชษฐาสงั เกตเหน็ อยู และอาการอันเขมแข็งทรหดของมาเรยี ดงั กลาวน้ีเอง ชว ยทําใหดารินมมุ านะอยางไมย อม ดอยกวา หลอ นตดิ หลงั เพอื่ นสาวไปอยางกระชน้ั ชิด และหมดเสียงบน ใดๆ ลงในทันที นัก มานษุ ยวิทยาสาวแอบบอกกบั ตวั เองอยใู นใจวา ยอมเหนอ่ื ยขาดใจตายไปเสยี ดกี วา ท่จี ะใหใ ครๆ เหน็ วาหลอ นออ นแอกวา มาเรีย เชษฐากับไชยยนั ตไตต ามมาเบื้องหลังของสองสาวใจเพชร เพ่ือคอยชว ยเหลอื ในกรณีที่ อาจพลั้งพลาดหลุดรวงไถลล่นื ลงมา ซึง่ ปรากฏอยบู อยครง้ั และมีอยูอีกครั้งหนง่ึ จะเปนเพราะความ รบี รอ นเพอ่ื จะทาํ เวลา หรอื หมดกําลังขาไมท ราบได มาเรียกาวจากยอดกอ นหนิ ลูกหนึ่งเพอ่ื ขึ้นไป ยืนบนรากไม อนั เปนตะพักราบเหมือนเชงิ ช้ันพักบันได ระดับเทลาด 70 องศา หลอ นเสียหลกั ...ไม สามารถทรงตัวอยไู ด คลา ยจะถกู แรงดงึ ดดู จากเบ้ืองลา งฉุดรั้งไว หมนุ พลิกผงะรอบตัว หนั หนา ลง มาทางเบ้ืองลา ง แลว ผวารอนลงมาในลกั ษณะตกบันไดพลอยโจน ทามกลางเสียงรอ งล่ันอยา งตกใจ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee