365 Days

2



4

นางสาว นวนิ ดา บารุงนอก

เขยี นโดย นวนิ ดา บารุงนอก พมิ พค์ รัง้ แรก : มกราคม 2564 ราคา 199 บาท RMUTTO-CPC 2565 098-413-0669 ทปี่ รึกษา// ภูดทิ กรรณิการ์ บรรณาธิการบรหิ าร // อ.วรัญญา เดชพงษ์ กองบรรณาธกิ าร // กันต์ธรี ์ วรโชติธนัน , ณฐั วรี ์ นฤวัตปกรณ์ , พงศพ์ สิ ทุ ธิ์ มหาเจริญ พสิ ูจนอ์ ักษร : คมิ หนั ต์ วรโชตอิ ิงคนันท์ กราฟิกดไี ซเนอร์ // นวนิ ดา บารงุ นอก สานกั พิมพ์ // 122/41 ถนนวภิ าวดรี ังสติ แขวงดินแดง กรงุ เทพมหานคร 10400 โ ท ร ศ ั พ ท ์ 0 - 2 6 9 2 - 2 3 6 0 - 4 Website : https://www.rmutto.ac.th E-mail : [email protected] โรงพมิ พ์ // บรษิ ทั สื่อส่ิงพมิ พ์ เลขท่ี 317 ถนนสโุ ขทัย แขวงดุสิต เขดสุ ติ กรงุ เทพมหานคร 10300 โทรศัพท์ 02-123-0699 หนังสืออ่านฝึกปฏิบัติรายวิชาสื่อสิ่งพิมพ์ดิจิทัล สาขาวิชาเทคโนโลยีมัลติมีเดีย มหาวทิ ยาลัยเทคโนโลยรี าชมงคลตะวนั ออก วิทยาเขตจักรพงษภวู นาร 6

คานา หนังสือที่เขียนเล่มนี้ได้ แรงบัลบานใจมาจาก การใช้ชีวิตของ มนุษย์ เรา และ สิ่งที่ หุ่นยนต์ ไม่มี เป็นการร่วมระหว่าง 2 สิ่งนี้เข้าด้วยกัน ถ้าหาก หุ่นยนต์ที่ไม่มีชีวิตต้องมาใช้ชีวิตแบบมนุษย์ ปกติทั่วไปที่ต้องกิน ต้องใช้ มี อารมณ์ มีความร้สู ึกสุข เศร้า เสยี ใจ สนุก จะเป็นยังไงนะ เพราะมนุษย์อย่างคนเราในบางคน ใช้ชีวิตแบบไม่มีสุดหมาย คิดว่า เดียวค่อยทาพรุง่ นี้ ค่อยเริ่มพรุ่งนี้ก็ได้ หรือ บางคนก็พูดว่า ชีวิตยังอีกยาว ใน คาพูดเหล่านี้เกิดเป็นแรงบัลบานใจขึ้นมาว่า ถ้าเราต้องใช้ชีวิตแบบมีเวลาท่ี จากัดล่ะ หากเรารู้ต้ังแต่ตน้ แลว้ ว่าอีกไม่กีว่ ันเราเวลาจะไมเ่ หลือแล้ว ถ้าเราใช้ คาว่า “พรุง่ นี้” ไม่ได้อีกแลวั จะเปน็ ย่างไร คาพูดเหล่าจึงเกิดเป็นความสงสัยท่ี เกิดขึ้น ความคิดในมุมมองของเรา จะเหมือนหรือแตกต่างจากคนอื่นหรือไม่ จนออกมาเป็นเรอื่ งราว 365 Days : ถ้าฉันจะตายใน 365 วนั ในทสี่ ดุ นามปากกา WemBleY

คานิยม หนงั สอื เล่มนี้คือการถา่ ยทอดเรื่องราวต่าง ๆ ในมุมมอง ที่เกดิ ความคดิ และความสงสัย ว่าถา้ หากตัวเรานน้ั ร้เู วลาชวี ิตที่เหลืออยู่ของ ตวั เอง มนษุ ย์คนหนงึ่ จะรู้สึกอยา่ งไร มีความคดิ ในการใช้ชวี ิตอยู่อยา่ งไรนน้ั จงึ เปน็ ไอเดียในการเขยี นหนังสอื เล่มนี้ออกมาในทีส่ ดุ 8

คาอุทศิ หนงั สือทีเ่ ขยี นเล่มนีข้ ออุทิศให้แก่ คุณแม่ ท่ีไดม้ เี ร่ืองราวและประสบการณ์ ของทา่ นที่ได้เคยเล่าให้ฟังเม่ือ สมยั ท่ีท่านยงั เป็น เด็ก วยั รนุ่ และในวยั ทางาน คุณแม่กล่าวไวว้ า่ กวา่ ท่ี ท่านจะมีความเปน็ อยู่ทดี่ ี จนถึงตอนนต้ี อ้ งผา่ นอะไร มามากมายเป็นเร่ืองราวท่ีหน้าประทับใจอยา่ งยิ่ง จึงไดน้ ามาเขียนในหนังสือเล่มน้ี

สารบัญ หน้า เรอ่ื ง ก ข คานา ค คานิยม 1 คาอุทิศ 31 บทที่ 1 : เมืองหุน่ ยนต์ 57 บทที่ 2 : เร่มิ การใช้ “ชีวติ ” 77 บทที่ 3 : ปัญหาเล็ก ๆ ในการใชช้ วี ิต 107 บทท่ี 4 : เพ่อื นใหม่ มติ รภาพ และความสุข 129 บทที่ 5 : เวลาทก่ี าลงั จะหมด 151 บทท่ี 6 : เข้าใจคาว่า ชวี ติ มากขึน้ 170 บทท่ี 7 : วนั สดุ ท้าย 183 บทที่ 8 : จุดจบคอื จุดเริม่ ตน้ ใหมเ่ สมอ บทส่งทา้ ย 10



12

1 “เมืองหุ่นยนต์” กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในโลกที่เต็มไปด้วยผูค้ นมากมายที่แตกต่าง กัน มากหน้าหลายตา อาศัยอยู่ร่วมกันเป็นกลุ่มหรือก็คือ ครอบครัว ทุก ๆ ท่ี ล้วนมีความวุ่นวายของผ้คู น การจราจรทีต่ ิดขดั ฝุ่นและควันไอเสียจากรถยนต์ มากมาย ผคู้ นใช้ชีวิตอย่างเร่งรีบ ทุกคนต่างอยู่รว่ มกันอย่างมีความสุข ในโลก ทแ่ี สนวนุ่ วายใบนี้ แต่กลับกัน ในที่ ๆ ไกลออกไป ห่างออกไปจากตัวเมืองของมนุษย์ท่ี แสนวุ่นวาย ไร้ผู้คนที่อยู่ในบริเวณแนวปา่ แห่งน้ี เรากลับได้พบกบั “หุ่นยนต์” ตวั น้อย ท่ีกาลงั ตง้ั อกต้ังใจเกบ็ ดอกไม้สีขาวและร่อยเป็นมงกุฎดอกไม้อันเล็กที่ น่ารักและแสนสวยงาม อยู่บนพื้นหญ้าอันกว้างใหญ่ ที่มีชิ้นส่วนของสร้างของ เครอื่ งจกั รตา่ ง ๆ ที่กระจายอยู่รอบพืน้ ทโ่ี ดยมีทุ่งดอกไม้เล็ก ๆ และตอไม้ท่ีถูก ตัด อยู่กลางเครื่องจักรเหล่านี้ เป็นภาพที่ดูแปลกตา แต่กับทาให้เรารู้สึกสงบ อย่างบอกไมถ่ กู แตกตา่ งจากความวนุ่ วายในตัวเมือง การจราจรทว่ี ุ่นวาย ผูค้ น ทเี่ ร่งรบี ในการใชช้ ีวิต น้ันทาใหท้ ุ่งดอกไม้แห่งน้ีช่างเงียบสงบดเี หลอื เกนิ “โอ้ ว้าว เหมือนว่าเจ้าตัวเลก็ จะเห็นเรานะ” เหมือนว่า หุ่นยนตต์ ัวน้อย จะสังเกตเหน็ ฉันกับคุณนะ ช่างน่าแปลก ใจจริง ๆ หุ่นยนต์ตัวน้อยดูเหมือนจะสะดุ้งตกใจเล็กน้อย และเริ่มลุกลี้ลุกลน เก็บข้าวของ ของเขาอย่างเร่งรีบ และวิ่งหนีเข้าไปในป่า มือของหุ่นยนต์ตัว นอ้ ย ถอื ขา้ วของอย่างพะรุงพะรงั ดว้ ยมือหุ่นยนตเ์ ล็ก ๆ คนู่ ัน้ ช่างเป็นภาพท่ีดู น่าเอน็ ดทู เ่ี ดยี ว ดูหมือนว่าหนุ่ ยนต์ตัวน้อยจะหนีไปเสียแลว้ ละ่ ช่างน่าเสียดาย จริง ๆ เราคงไม่ไดเ้ จอเคา้ อกี แลว้ ล่ะ คณุ ว่าไหม 3

“หมื ช่างนา่ ประหลาดใจจริง ๆ” มนั ควรเปน็ อย่างนน้ั แตท่ วา่ หนุ่ ยนตต์ ัวน้อย กลบั วง่ิ กลับมาด้วยท่าที ที่แปลกไป และหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ท่ีแนวป่า ท่าทีของเขาแลดกู ลา้ ๆ กลัว ๆ อย่างบอกไม่ถูก ในมือเล็ก ๆ นั้นถือมงกุฎดอกไม้สีขาว ที่เขาต้ังใจทาเป็น อย่างมากอยู่ในมือ คุณว่าเขาจะทาอะไรกันนะ คุณกาลังสงสัยอยู่หรือใช่เปล่า ฉันก็สงสยั ไม่แตกต่างจากคุณเหมือนกัน แต่ดเู หมอื นวา่ หุ่นยนตต์ ัวน้อย จะไม่ กล้าทจ่ี ะเดินออกมาจากหลงั ต้นไมน้ ะ งั้นทาไมเราสองคนไม่เดินก้าวถอยออกมาสักหน่อยล่ะ ดีไหม นั้นทา ให้ หุ่นยนตต์ วั น้อยทีห่ ลบอยู่หลงั ต้นไม้ เดินออกมาจากหลังตน้ ไม้อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เขาดูเหมือนจะลังเลอะไรสักอย่าง พอก้าวเดินหน้า ก็ก้าวถอยหลัง กลับไป จนในที่สุดเขากต็ ัดสินใจได้ หุ่นยนต์ตัวน้อย เดินกึ่งวิง่ ไปยังตอไมท้ ี่อยู่ ตรงกลางทงุ่ ดอกไมใ้ นทันที เม่ือเขามาถงึ ที่ตอไม้ เขารบี วางมงกุฎสขี าวไว้บน ตอไม้นน้ั และรบี วิง่ หนไี ปในทันที “ฮ่า ฮา่ ดเู หมือนห่นุ ยนตต์ ัวน้อยจะอยากมอบใหเ้ ป็นของขวัญนะ” มุงกฎดอกไม้ที่แสนสวยงามถูกวางอยู่ไว้บนตอไม้ที่ได้ตายแล้ว ที่ไม่รู้ ว่ามนั จะสามารถเติมโตได้อีกหรือไม่ มันช่างดูสวยงามและบรสิ ุทธ์ิเหมือนกับสี ของดอกไม้ท่ีนามาร้อยอย่างดีทีเ่ ดยี วเชยี ว และเหมอื นกบั ความไร้เดียงสาของ หุ่นยนต์ตัวน้อย ที่มอบของขวัญให้กับคนแปลกหน้าที่พึ่งได้เจอกันในครั้งแรก โดยที่ไม่รู้ว่า ‘ฉันและคุณ’ เป็นคนที่ดี หรือเป็นคนท่ีไม่ดี หรือเปล่า ช่าง บริสุทธแิ์ ละไร้เดียงสาเหลอื เกิน “คณุ จะเก็บมงกฎุ ดอกไม้อนั น้ไี ว้ก็ได้นะ” 4

5

คุณจะรับไว้หรอื ไมก่ ไ็ ดน้ ะ ตามใจคณุ เลย ในตอนนค้ี ณุ คงจะเริ่มสงสัย แล้วสินะ กลับสิ่งที่ได้เจอ หุ่นยนต์ที่กาลังร้อยมงกุฎดอกไม้กลางป่าที่ไร้ผู้คน คณุ ท่ีได้รับของขวญั มาอย่างไมท่ นั ต้ังตัว คณุ คงจะสบสนและมึนงงอยู่ละสิ เกนิ คาถามอย่ใู นหัวมากมาย “ฮ่า ฮา่ ” เอาล่ะถ้าหากคุณเลือกที่จะเก็บมงกุฎดอกไม้นั้นไว้ ฉันก็คงดีใจกับ หุน่ ยนตต์ ัวน้อย ดว้ ยทค่ี ณุ รบั มนั เอาไว้นะ เขาจะตอ้ งดใี จมากอย่างแน่นอน โอ้ เวลาผา่ นมาขนาดน้ีแล้วหรอกเนี้ย ฉนั ว่า เราสองคนมาเริ่มฟงั เรื่องราวที่ฉันจะ เล่าให้คุณฟังกันดีไหม แต่ฉันอยากใหค้ ุณจาไว้สกั อย่างหนึง่ ได้หรือเปล่า ว่าใน ท่ีน้ี “จดุ จบ คอื จุดเรม่ิ ตน้ ของสง่ิ ใหม่ ๆ เสนอ” ในตอนน้คี ณุ คงสงสยั สนิ ะ แตไ่ มเ่ ปน็ ไร สักวันคุณจะเขา้ ใจความหมาย ของประโยคน้ใี นท่สี ุด เรามาเร่ิมฟังเรื่องราวท่ฉี ันจะเล่ากันเลยดไี หม คุณกาลัง ถือมงกฎุ ดอกไม้ไวใ้ นมือ ทาตวั ให้สบาย ปลอ่ ยใจใหส้ งบ “สดุ ทา้ ยน้ี ฉันขอใหค้ ุณสนกุ ไปกบั เร่อื งราวของฉนั นะ 6

หลังจากท่ี หุ่นยนต์ตัวน้อย ได้มอบมงกุฎดอกไม้ให้เป็นของขวัญ ให้กับใครคนหนึ่งไป เขาก็รีบวิ่งออกมาในทันที ในมือของเขาหอบของต่าง ๆ ท่ใี ช้ทามงกฎุ อยา่ งพะรุงพะรัง ตลอดทางที่เขาได้ว่ิงมามีช้นิ สว่ นเครื่องจักรต่าง ๆ ที่พุพังอยู่โดยทั่ว ชิ้นส่วนเครื่องจักรเหล่านั้นมีมอสต่าง ๆ และเถาวัลย์ข้ึน ปกคลุมอยู่ประปราย จากแนวป่าที่มีตน้ ไม้ข้ึนอยู่เต็มไปหมด ก็เริ่มบางตาลงอ ยา่ งเห็นได้ชัด “จะสายแล้ว ๆ เราตอ้ งรบี แล้ว” หุ่นยนต์ตัวน้อยกล่าว ขาเล็ก ๆ นั้นวิ่งต่อไปอย่างรีบร้อน ภูเขาที่ถูก ปกคลุมต้นไม้เริ่มลดลงไปเรื่อย ๆ ขณะที่หุ่นยนต์ตัวน้อยยังคงวิ่งต่อไปจนพ่น แนวปา่ จนได้เห็นเข้ากับ ประตูของเมืองขนาดใหญ่ ทด่ี ้านหลงั ของประตูบาน น้ีเต็มไปดว้ ย หุ่นยนตม์ ากมาย กาลังอาศัยอย่รู ่วมกนั ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ไปทางาน เลี้ยงสัตว์เสมือนจริง ซื้อขายอาหาร หรือก็คือ พลังงานที่พวกเขาใช้ในการดารงชีวิต โดยแลกกับ แบตเตอร์รี่ ที่มี รูปร่างเหมือน เหรียญ ที่มีสัญลักษณ์ รูปใบไม้อยู่ตรงกลาง พวกเขาจะเรียก แบตเตอร์รี่เหลา่ นี้ว่า เหรียญใบไม้ ตามสัญลักษณท์ ี่อยตู่ รงกลางน้นั เอง “ขอซ้ือแบตเตอร์รี่และอาหารสาหรบั สัตวเ์ ล้ยี งเสมือนจรงิ ครับ” เหรียญใบไม้ คือสิ่งท่ีได้มาจากการแลกเปลี่ยนสาหรับการทางาน อย่างหนักของหุ่นยนต์แต่ล่ะตัว ยิ่งทางานมากเท่าไหร่ก็ได้รับเหรียญมากข้ึน เทา่ นั้น เพราะมันสามารถซื้อสงิ่ ของต่าง ๆ ไดม้ ากมาย เชน่ รถยนตห์ นึ่งคัน มี มูลคา่ 100 เหรยี ญเงิน หรอื 10 เหรียญทอง นั้นเอง 7

8

“ว้าว น่ารกั จัง เราเองกอ็ ยากมีสตั วเ์ ลยี้ งเสมือมจรงิ บา้ งจงั เลยน้า” หุ่นยนต์ตัวน้อยกล่าวขึ้น ระหว่างทางที่หุ่นยนต์ตัวน้อยกาลังวิ่งไป เขาได้หยุดวิง่ ลง และได้เดนิ ไปที่สัตว์เล้ยี งเสมือมจรงิ ที่กาลงั รอเจ้านายของมัน ท่ีกาลงั ซอ้ื ของอยู่ หุ่นยนตต์ วั นอ้ ยลบู หัวมันอย่างแผ่วเบา สัตว์เลี้ยงเสมือนจริง มที า่ ทางทรี่ า่ เรงิ และเป็นมิตร ทาให้ห่นุ ยนต์ตัวน้อยยิม้ ออกมา “ไปกนั ได้แล้ว เจ้าเพ่อื นยาก” ดูเหมือนว่าเจ้าของ ๆ มันจะเรียกแล้ว มันจึงเอาหัวมาถูไถที่มือของ หุ่นยนต์ตัวน้อย ก่อนที่จะวิ่งไปหาเจ้าของมันในทันที เจ้าของ ๆ มันเห็นเข้า จงึ หันมาย้มิ ใหก้ บั หุ่นยนตต์ ัวน้อยเพือ่ เป็นการทกั ทาย ทาให้ห่นุ ยนตต์ วั น้อยย้ิม กลับไปให้กับเขา และได้โบกมือลาใหก้ ับเจ้าสัตว์เลีย้ งเสมือมจรงิ ตัวนั้น มันส่ง เสียงร้องกลับมาให้ อย่างร่าเริงเพื่อบอกลาเขาเช่นกัน แต่เหมือนหุ่นยนต์ตัว น้อยจะลืมอะไรบา้ งอย่างไปนะ “แย่แลว้ ๆ เราต้องรีบกลบั บา้ นแลว้ นี้นา้ ” หุ่นยนต์ตวั นอ้ ยคิดได้ดังนัน้ เขาจึงรีบวง่ิ กลับไปที่บ้านของเขาในทันที และไม่มวั เถลไถลไปท่ใี นอกี เขาวง่ิ มาจนถงึ บ้านพกั แห่งหน่งึ ทม่ี ีหุน่ ยนตต์ ่าง ๆ อาศัยร่วมกันอยู่มากมาย ในที่น้ี เหมือนหอพักที่เรามีรูเมทนั้นล่ะ โดยการจะ เข้าไปได้ จาเป็นต้องแสกนซิปที่ฝังอยู่ภายในตัวของหุ่นยนต์เพื่อยืนยันตัวตน นนั้ เอง “เฮ้ RT100110165 เรว็ เขา้ งานเลยี้ งกาลงั จะเร่ิมแล้ว ฮา่ ฮา่ ” 9

RT100110165 คือชื่อของเจ้าหุ่นยนต์ตัวเล็กนั้นเอง มีหุ่นยนต์ตัว หนึ่งพูดทักขณะที่เขากาลังหอบข้าวของพะรุงพะรังอยู่ในมือและเดินเข้ามา ภายในงานเล้ยี ง ท่มี ปี ้ายเขยี นดว้ ยสสี นั สวยงามเปน็ คาวา่ คาว่า ‘Happy Birthday RT100131145’ นั้นก็คืองานเลี้ยงฉลองวันท่ี หุ่นยนต์เพื่อนรักของเขานั้นก็คือผมเอง RT100131145 ในวันนี้เมื่อหลายปี ก่อนผมได้ถูกสร้างขน้ึ มานั้นเอง หนุ่ ยนตท์ กุ ตัวจะทราบวันผลิตหรอื วันเกิดของ ตัวเองจากเลขรหัสของตนนั้นเอง โดยในวันเกิดแบบนี้ทุกคนในบ้านพักจะ เตรยี มจัดงานฉลองให้กนั นนั้ เอง “ขอโทษที่มาช้านะ RT100131145 แล้วก็สุขสันต์วันเกิดนะ” RT100110165 กล่าวทัก “ไม่เป็นไรหรอก ขอบคุณมาก ๆ เลย” ผมกล่าวขอบคุณหุ่นยนต์ตัว เลก็ เพื่อนของตน “จรงิ สิ เกอื บลมื ไปเลย น้ขี องขวญั ของนายนะ” เจ้าหุ่นยนต์ตัวน้อยสวม มงกุฎดอกไม้สีขาว ที่เขาตั้งใจทาเป็นอย่าง มาก ใหก้ บั เพ่ือนของตนอยา่ งเบามือ และต้นอ่อนของต้นอะไรสักอย่างที่ใส่อยู่ ในกระถ่างอีกหนึ่งใบ เพื่อมอบให้เป็นของขวัญแก่เพื่อนของเขา มงกุฎดอกไม้ สีขาว ท่ีประดบั ประดาเปน็ ด้วยดอกไมม้ ากมายชา่ งดูสวมงามเปน็ อย่างมาก และต้นอ่อนของต้นไม้อะไรก็ไม่รู้ที่ไม่รู้ว่าเติมโตเป็นต้นอะไรอนาคต ดูแปลกตาสาหรับเขาเป็นอย่างมาก ในหน่วยประมวลผลส่วนกลางของ RT100131145 กลับนึกอะไรขึ้นไดใ้ นทันที “นายแอบออกไปทแ่ี นวป่าอกี แล้วหรอก” ผมพูดข้ึนอย่างตกใจ 10

การออกไปแนวป่าเป็นเรื่องที่อันตรายเป็นอย่างมากสาหรับหุ่นยนต์ อยา่ งพวกเรา หากเจอเข้ากับสตั ว์ป่าจะเข้ามาทาร้ายหรอื ที่แย่กวา่ คือการเจอ เขา้ กับ ‘มนุษย’์ ที่แอบเขา้ มาตัดไม้ทาลายปา่ ก็เป็นได้ พวกเราอาจจะถูกจับไป หรือที่แย่ยิ่งกว่า มนุษย์พวกนั้นจะจับพวกเราไปทาการทดลองประหลาด ๆ จับพวกเราแยกช้ินส่วนออกเพอ่ื คน้ ควา้ วจิ ัยการเทคโนโลยใี หม่ ๆ หรือไม่ก็จับพวกเราไปเป็นทาสก็เป็นได้ เพราะเรื่องราวทั้งหมดน้ัน คือสิ่งท่ีหุ่นยนต์ถูก เล่ามาต่อ ๆ กันถึงความโหดร้ายของมนุษย์ ที่สามารถทา ในสิ่งที่หุ่นยนต์อย่างเรา ๆ คาดไม่ถึง เพราะสิ่งที่เรียกว่า มนุษย์ นั้นเป็นสิ่งที่ คาดเดาอะไรไม่ไดเ้ ลย “ฉันออกไปไม่ไกลจากประตูเมืองหรอกนา้ เชอ่ื สิ” “ขอใหน้ ายพูดจริงเถอะ” ผมพูดอย่างเหนอ่ื ยใจ หลังจากนั้นทุกคนก็ได้เริ่มการฉลองงานเลี้ยงอย่างสนุกสนาน งาน เลี้ยงดาเนินต่อไปเรื่อย ๆ การเป่าเค้กเสมือนจริง การเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่ หุ่นยนต์อย่างพวกเรารู้ เพื่อแลกเปลี่ยนกัน ช่างเป็นภาพที่ดูอบอุ่นอย่างบอก ไมถ่ กู แตง่ านเลี้ยงยอ่ มมีการเลิกลา ในวันนี้หุ่นยนต์เหนื่อยล่าจากการเล่นสนุกกันพอสมควร และได้ กลับไปแยกย้ายกันชาร์จพลังงานในที่ของตนเองในที่สุด เกือบทุกตัว สนุกสนานเป็นอย่างมาก เว้นเสียแต่หุ่นยนต์บางตัวที่แอบหลบออกมาอยู่ชั้น บนระเบียงของบ้านพัก ก่อนงานเล้ยี งจะเลกิ เสยี อกี “ฉนั นกึ อยแู่ ลว้ ว่า นายตอ้ งอย่ทู นี่ ี้” RT100110165 ทกั ข้ึน 11

“งานเลยี้ งไม่สนุกหรอก RT100131145” หุ่นยนต์ที่แอบออกมาก่อนไม่ใชใ่ ครที่ไหน กลับเป็นตัวเจ้าของวันเกิด เสียเอง ที่แอบหลบมาดูดาวอยู่คนเดียว ส่วนข้างกายมีกระถางต้นไม้ที่ได้เป็น ของขวญั อยู่ด้วย “ไม่ใชเ่ ลย งานเลย้ี งสนุกมาก ๆ ระบบของฉันมันบอกแบบนัน้ ” “ฮ่าฮ่า ฉนั วา่ คงมีอะไรกวนใจนายอยูส่ นิ ะ ถกู ไหม” เพื่อนรักของเขามรี ะบบท่ีคานวณแมน่ อยเู่ สมอจริง ๆ สมเปน็ หุ่นยนต์ คานวณรุ่นใหม่ล่ะนะ ส่วนผมคือ RT100131145 หุ่นยนต์คานวณเหมือนกัน ต่างกันที่ รุ่นระบบของผมนั้นเก่ากว่าของเขามาก นั้นทาให้ระบบของผมต้ัง คาถามมากมายอยู่ในหวั เต็มไปหมด จนไมร่ ้วู า่ จะเรม่ิ พดู จากอะไรก่อนดี “น้ี ฉันถามอะไรสกั หนอ่ ยไดไ้ หม” ผมเอย่ ถาม “ไดส้ ิ ๆ ถามมาได้เท่าท่ตี ้องการเลย” เขาตอบกลับอยา่ งรา่ เริง ท่าทางร่าเริงและกระตือรือรน้ เตม็ รอ้ ยของเพ่ือนสนิทน้ัน ทาให้ระบบ ประมวลผลของผมเกิดความรังเลขึ้นมา ว่าควรจะพูดออกไปดีขึ้นไม่ สิ่งที่พูด จะเกิดผลอย่างไร แต่สุดท้ายแล้วผมก็เลือกถามปัญหาที่ผมสงสัยมาเสมอ ให้กบั เพ่อื นรกั ของตนได้ฟังในที่สดุ “ส่งิ ท่ีเราเรียกวา่ ความสนุก นะมนั คอื อะไรกันแน่เหรอ” 12

ผมตั้งคาถามออกไปนั้นทาให้เพื่อนรักของผม เกิดอาการระบบ ประมวลผลของเขาหยดุ ชะงัดไปเล็กน้อย กอ่ นจะกลับมาเปน็ ปกติในไม่ช้า เขา ทาท่าทางคดิ ไปคดิ มา กอ่ นจะพดู อะไรบ้างอย่างออกมา “เพราะวา่ ความสนุก มันทาใหเ้ รารู้สกึ มคี วามสขุ นะสิ” “รูส้ กึ มคี วามความสขุ หรอก?” ผมพดู เสียงเบาราวกับกระซิบ คาตอบของเขาลว้ นทาให้ผมประหลาดใจอยูเ่ สมอ ความสุข ที่เขาพดู ถึงมันคอื อะไรกันแน่นะ เพราะสนุกถึงรสู้ ึกมคี วามสขุ หรอก หนุ่ ยนต์อย่างพวก เรานะ มีความรู้สกึ ด้วยหรอก หรือนั้นเป็นแค่ระบบประมวลผลทีถ่ ูกต้ังข้นึ มา เพ่ือให้หุ่นยนตอ์ ย่างพวกเราเข้าใจสถาณการณ์ต่าง ๆ มากขึ้นหรือเปลา่ เพราะว่าเป็นหุ่นยนต์นี้พวกเราเป็นเครื่องจักรที่ถูกสร้างขึ้นมา เพ่ือ ทางาน แลกกับพลังงาน ไปวัน ๆ เป็นสิ่งไม่มี ชีวิต ไม่มีความรู้สึก มีแค่ระบบ ประมวลผลกลางเท่านั้นที่คาให้พวกเรารู้ว่าต้องทาอะไร ต้องแสดงออกแบบ ไหน ท่ีเขาสามารถบอกผมไดว้ า่ เขารสู้ ึกมีความสุขได้ เป็นเพราะรนุ่ ของระบบ ทใ่ี หม่กว่าหรือเปลา่ อ่า น้ันสินะ แบบน้แี ปลวา่ มันคงถึงเวลานนั้ ของผมแลว้ สนิ ะ “ฮัลโหล ๆ เป็นอะไรไปอยู่ ๆ กเ็ งยี บไปเลย” เขาพดู พรอ้ มโบกไม้โบกมือไปมา “เปล่า ๆ ไมม่ ีอะไรเหรอ” ผมตอบปัด ๆ ไป” 13

14

หลังจากตอบเขาเสร็จ ผมก็เงยหนา้ ข้นึ ไปบทท้องฟา้ ยามคา่ คืน ท่ีเต็ม ไปดวงดาวมากมายนับล้านดวงที่กระจายอยู่เต็มท้องฟ้า และมีพระจันทร์อยู่ ท่ามกลางหมู่ดาวมากมายเหล่านี้ เป็นภาพที่ดูสวยงามเป็นอย่างมาก สาหรับ ห่นุ ยนต์อยา่ งผม ทีก่ าลังจะตกรุ่นในไมช่ ้า “วนั นีด้ วงดาวสวยจังเลยนะ” ผมพูดข้นึ “ดวงดาวก็ต้องสวยทกุ คนื อยูแ่ ลว้ สิ ฮ่าฮ่า” เขาพูดแบบนั้นก่อนที่เราสองคนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อน เพื่อชาร์จ พลังงานก่อนเร่ิมวันใหมใ่ นวันพร่งุ น้ี ผมต้องกลบั ไปทางานคานวณเอกสารต่าง ๆ แต่ตรวจสอบตัวเลขอีกคร้ัง ชวี ิตของหุ่นยนตอ์ ย่างพวกเราถกู สร้างมาให้ตรง กับระบบตามความสามารถของแต่ล่ะตัว พวกเราถูกกาหนดมาตั้งแต่ถูกสรา้ ง แล้วว่า เราตอ้ งเป็นอะไร เราต้องทาอะไร เราตอ้ งเข้าใจแบบไหน น้ันคือระบบ ที่หุ่นยนต์ทุกตัวมีมาตั้งแต่ต้นแล้ว ในทุก ๆ วันหุ่นยนต์อย่างเราต้องตื่น ไป ทางาน และกลับมาชาร์จพลังงาน และเริ่มต้นใหม่ทั้งหมดในทุก ๆ วัน ช่าง เป็นชวี ิตทแ่ี สนเรยี บง่าย และน่าเบื่อ จรงิ ๆ “พรุ่งนี้ ก็ตอ้ งทางานเหมอื นเดมิ สินะ” ห่นุ ยนต์ RT100131145 เข้ากาลังส้สู ภาวะ การชาร์จพลังงาน พลังงาน ณ ตอนนี้ 1 เปอร์เซน็ ต์ ........ 15

เช้าวนั ใหมข่ องผมต้องต่ืนข้ึนมาเป็นเวลาจากการชาร์จพลงั งานเพื่อไป เตรียมตัวสาหรับการไปทางานในทุก ๆ วัน เหมือนอย่างเคย วันนี้ก็กนิ อาหาร เสมือนจรงิ เหมือนอย่างทุกวนั หุน่ ยนตอ์ ยา่ งพวกเรานนั้ ไมส่ ามารถรับรู้รสชาติ ได้อยู่แล้ว มีก็แต่ระบบประมวลที่จะแสดงให้เรารู้ว่าอาหารต้องหน้านี้รสชาติ เป็นอย่างไร และเราควรจะอ่ิมเวลาไหนกเ็ ท่าน้นั เอง หลังจากจัดการธุระส่วนตัวในตอนเช้าเรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินลงมา ช้นั ล่างเพือ่ เตรียมตวั ออกไปรอ รถขนสง่ ประจาทางสาหรับหุ่นยนต์ที่ยังไม่มีรถ เปน็ ของตวั เองนน้ั เอง “RT100131145 เร็วเขา้ ๆ” RT100110165 ตะโกนเรยี ก “ดเู หมือนว่าฉันจะมามนั เวลาพอดนี ่ะ” “ฮา่ ฮา่ แน่นอน เอ้ะ รถมาแล้ว เราไปกนั เถอะ” ภายในรถขนส่งประจาทาง มีหุ่นยนต์อยู่มากมายประปรนและ แตกต่างกันไป ทั้งหุ่นยนต์รุ่นเก่าและหุ่นยนต์รุ่นใหม่ มีตั้งแต่หุ่นยนต์สาหรับ บัญชี หุ่นยนต์ช่าง หุ่นยนต์ทาความสะอาด และอื่น ๆ อีกนับไม่ถ้วน ลักษณะ ของแตล่ ่ะตวั แตกตา่ งกนั ไป แต่มีอย่างหนึ่งท่ีทุกตัวเหมือนกันคือ ตั้งแต่ถูกสร้างขึ้นมาหุ่นยนต์ทกุ ตัวล้วนมีหน้าที่เป็นของตัวเอง รู้ว่าจะต้องลงป้ายไหนเพื่อไปทางาน รู้ว่าต้อง เข้าทางานกี่โมง เลิกงานกี่โมง ระบบจะถูกสร้างขึน้ มาเพื่อทางานที่ถูกกาหนด ไว้แล้วตั้งแต่ต้น หุ่นยนต์เกือบทุกตัวแสดงใบหน้าที่ทั้งเรียบเฉย ยิ้มแย้ม หรือ เบอ่ื หน่าย ออกมาตามทร่ี ะบบจะประมวลออกมาได้ 16

ณ บริษทั เมื่อมาถึงที่ทางานของผมและ RT100110165 สังเกตเห็นหุ่นยนต์ มากมายที่มายืนมุงดูอะไรสักอย่างกันอยู่ที่ จอมอนิเตอร์แสดงประกาศของ บริษัท ดูเหมือนว่าจะมีอะไรบ้างอย่างเกินขึ้นนะ ทาให้หุ่นยนต์ทุกตัวมาดูกัน เป็นจานวนมาก ทุกตวั ล้วนมีการพดู และการแสดงออกท่แี ตกตา่ งกนั ออกไป “ไมจ่ รงิ เป็นไปได้อยา่ งไงกนั ” “น้มี ันเร่ืองโกหกหรือปา่ ว” เสียงพูดคุยกันต่าง ๆ มากมายของหุ่นยนต์แต่ล่ะตัวดังออกไปท่ัว บริเวณ ทาให้ดึงดูดความสนใจของหุ่นยนต์ตัวอื่น ๆ ที่พึ่งมาถึง ให้มาดู เหตกุ ารณ์ท่เี กดิ ขึ้น “ทา่ นผู้สรา้ ง เปน็ คนประกาศออกมาเองเลยงน้ั เหรอ” “ท่านผนู้ ้ัน กาลงั คิดอะไรอยกู่ นั แน่” ท่านผู้สร้าง หรือ ก็คือผู้ที่ให้กาเนิดสรรค์สร้างหุ่นยนต์ทุกตัวขึ้นมา ด้วยความสามรถอัจริยะที่มีมากเหลือร้น และเขายังเป็นสร้าง เมือง Robot City แหง่ นขี้ ้ึนมาเพื่อให้ หนุ่ ยนต์ทที่ ่านสร้างข้ึนมาสามารถอาศัยอยู่ร่วมกันได้ อยา่ งสนั ติสุขในเมอื งแหง่ น้ี 17

เนื้อหาในประกาศ บทจอมอนเิ ตอร์ขนาดใหญ่ ประกาศ นับตงั้ แต่วนั นี้เป็นตน้ ไป เมอื ง Robot City จะมีการคัดแยกระหวา่ ง หนุ่ ยนต์รุ่นเกา่ และหุ่นยนต์รนุ่ ใหม่ เพ่ือลดขอผดิ พลาดในการทางานต่าง ๆ เน่ืองจากหุ่นยนต์รุ่นเกา่ มีการเสอ่ื มถอยไปตามกาลเวลาที่ผ่านไปทางเราเหน็ ถึงปัญหาเหลา่ นี้ จงึ ต้องมีการทาลายหุ่นยนต์รุ่นเก่า และแทนท่ีดว้ ยหุ่นยนต์รุ่นใหม่ทมี่ ีประสิทธิภาพท่ีมากกว่านั้นเอง แต่ วา่ การทจ่ี ะทาลายพวกเขาท้ิงน้ัน ช่างดูโหดรา้ ยเหลือเกินท้ังนีท้ งั้ น้นั เราจะให้ หนุ่ ยนต์ร่นุ เกา่ ตั้งแตร่ หัสลงท้ายด้วย 50 ลงไป กอ่ นจะถูกทาลายสามารถ ขอในส่ิงทอ่ี ยากได้มา 1 ข้อไมว่ า่ จะเปน็ การขอให้ไม่ทาลายถูกตัวเอง การแยกระบบไปเปน็ หุ่นยนต์รนุ่ ใหม่หรือแมแ้ ต่ การขอเหรยี ญทอง 1000 เหรยี ญ ก็ไดเ้ ชน่ กนั ใชแ่ ลว้ ไม่วา่ จะเป็นอะไรก็ตาม เราจะทาให้ทาขอ 1 ข้อนนั้ เป็นจรงิ เอง สดุ ท้ายน้หี ากหุ่นยนต์ตวั ไหนพร้อมแลว้ สามารถมาที่ หอประชุมกลางเมืองน้ีได้ นบั ตั้งแต่ บัดนี้ 18

19

“เดียวสิ รหัส 50 ลงไปงน้ั กห็ มายความวา่ ......” ใช่ รหสั ของผมคือ RT100131145 และ ใช.่ ..... ผมกาลงั จะถกู ทาลาย ผมเลือกที่จะเดินไปที่ลิฟต์สาหรับพนักงานหลังจากที่ได้ฟังประกาศ ของท่านผู้สร้าง เพื่อนของผมเขาดูจะสติแตกไม่ใช้น้อย กับการที่ผมจะถูก ทาลายลง เสียงโวกเวกโวยวายของเขาดังไล่หลังผมมา ขณะที่ผมกาลังจะขึ้น ลฟิ ต์ และลิฟตก์ าลงั จะปดิ ลง ผมจงึ เอ่ยกบั เขา “จะเขา้ มาดว้ ยไหม” ระบบของเขาเหมือนจะชะงัดไป แต่ก็เลือกที่จะก้าวตามผม และ เหมือนอยากจะพดู อะไรสักอยา่ ง “น้ี นายจะไมพ่ ดู อะไรหนอ่ ยเหรอ” ในท่ีสุดเขาก็พดู ขน้ึ มา เขาพูดขึ้นลาลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดเหล่านี้ไป อ่า เพราะเขาเป็น หุ่นยนต์รุ่นใหม่สินะ เขาถึงมีระบบปฏิบัติการที่สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้ มากกว่าผม จริง ๆ แล้ว เพราะหุ่นยนตร์ ุ่นเก่าอย่างผม ไม่มรี ะบบปฏิบัติการที่ จะทาใหผ้ มเขา้ ใจสถานการณว์ ่าตอนนี้ผมกาลงั จะถูกทารา้ ย กาลังจะถูกกาจัด ทิ้ง ทาให้ตกรุ่นไป ผมไม่มีความรู้สึกนึกคิดแบบนั้นในระบบปฏิบัติการของผม หรอกนะ “ไวฉ้ ันเกบ็ ของเสร็จ เราคอ่ ยคุยแลว้ กัน” 20

[ ช้นั ท่ี 45 ] เมื่อลิฟต์ถึงชั้นที่ทางานของผม และประตูเปิดออก ผมก็เดินออกมา ทนั ทที พี่ ดู กับเขาเสรจ็ เสียงของเขายงั คงโวยวายไลห่ ลงั ออกมา ภายในชั้นนี้ เต็มไปด้วยโต๊ะต่าง ๆ มากมาย ถูกจัดไว้ไว้อย่างเป็น ระบบ ระเบยี บ หนุ่ ยนตร์ ุน่ ใกลเ้ คียงกับรุ่นของผม บางตวั ยังทางานต่อไป บาง ตัวเรม่ิ ทจี่ ะเก็บของออกไปบา้ งแล้ว และใชผ่ มเป็นหนึ่งในหุน่ ยนต์ท่ีมาเก็บของ ออกไปน้ันเอง เพื่อเตรียมสาหรับหนุ่ ยนต์รนุ่ ใหม่ “นายจะไม่เสยี ใจเลยเหรอ” “ระบบของผมนะ ไม่มีระบบที่เข้าใจเหรอว่า เสียใจ คืออะไร” ผม ตอบไปตามจรงิ เขามาหยดุ ท่ีโต๊ะทางานของผมและพูดขน้ึ ในขณะที่ผมกาลังเก็บข้าว ของของตัวเอง สิ่งของที่ผมมีนั้นไม่มาก มีอุปกรณ์เล็กน้อย และกรอบรูปถ่าย เพยี งอันเดียวบนโตะ๊ รปู ถา่ ยภาพร่วมทีม่ ผี มและ RT100110165 อยตู่ รงกลาง และมหี ่นุ ยนต์ทอ่ี ยูใ่ นหอพักทุกคนรว่ มอยใู่ นรูปเล็ก ๆ ใบนี้ . . “ตามฉันมา” 21

เมื่อผมเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมจึงบอก RT100110165 ให้ ตามผมมาท่ีประจาของเราเวลาอย่ทู ่ีบรษิ ัทแห่งน้ี ผมเดินมาทีล่ ฟิ ตต์ ัวเดิม และ ผมกับเขาก็เข้ามาในลิฟต์ตัวกัน ผมจึงกดบนหน้าจอเพื่อไปที่ประจาของผม และ RT100110165 ลฟิ ตท์ ห่ี ยดุ นง่ิ เริม่ เคล่อื นขึน้ ไปดา้ นบน [ ชน้ั ด่านฟา้ ] ใช่ สถานทีของพวกเราก็คือ ชั้นบนสุดของ บริษัท หรือก็คือ ชั้นด่าน ฟ้า นน้ั เอง ข้างบนนี้เงยี บสงบและไรห้ นุ่ ยนต์ ยกเว้นพวกเรา ใจกลางด่านฟ้าน้ี ท่านผู้สร้างบอกไว้นั้นคือ สิ่งที่เรียกว่า “ชีวิต” อยู่ หรือที่หุ่นยนต์อย่างเรา เรียกว่า ต้นไม้ นั้นเอง เพราะพวกมันสามารถเติบโตต่อไปได้เรื่อย ๆ แต่ หุ่นยนต์อย่างพวกเรา เมื่อถูกสร้างขึ้น เราจะไม่สามารถเติบโตขึ้นเองได้ เหมือนต้นไม้ ไม่สามารถสูงขน้ึ หรอื โตขน้ึ ได้ “ทนี่ ้แี หละ นายอยากพูดอะไรกบั ผมใช่ไหม” ผมบอก “นายกาลงั จะถูกทางานเลยนะ ทีแ่ ปลวา่ นายจะไม่อย่แู ล้วนะ!” เขาพูดออกมาในที่สุดในสิ่งที่ระบบของเขาคิด ออกมาได้ในที่สุด เรา กาลงั น่งั คุยกนั อยทู่ ี่เก้าม้านั่งใตต้ น้ ไม้ใหญ่ที่อยูใ่ จกลางดา่ นฟ้า “ฉนั ไม่มคี วามรู้สึกอะไรเลย” ผมพูดออกไปตามความจริง เพราะหุ่นยนต์อย่างผมไม่ได้มี ระบบปฏิบัติการที่สามารถเข้าใจความรู้สึกเหมือนหุ่นยนต์รุ่นใหม่ ที่สามารถ เข้าใจสถานการณ์ตา่ ง ๆ ได้มากกวา่ หนุ่ ยนต์รุน่ เกา่ อย่างผม RT100110165 เป็นหุ่นยนต์รนุ่ ใหม่ จงึ เขา้ ใจเรื่องตา่ ง ๆ มากกวา่ ผม 22

“แต่วา่ ......” เขาพูดไมอ่ อก “แตไ่ ม่เป็นไร ฉนั ยังไดข้ อสิ่งท่ีอยากไดต้ ั้ง 1 ข้อนี้” ผมพดู เสริมข้ึน “แลว้ นายอยากจะขออะไรล่ะ ขอให้ไม่ถกู ทาร้ายใชไ่ หม” คาพูดของเขาทาให้ผมชุดคิดขึ้นมา เพราะว่าผมไม่ได้มีสิ่งที่ต้องการ หรือของที่ต้องการเลยสักนิด ผมไม่ได้ต้องการเหรีญใบไม้ ไมไ่ ด้ต้องการบ้านท่ี ใหญโ่ ต รถยนตข์ นั หรู คืออะไรก็ตาม ผมไม่ได้มคี วามรู้สกึ อยากคงอยู่ และไม่ไดอ้ ยากถูกทาลายลง “จรงิ ๆ แลว้ ฉนั ยงั ไม่รูเ้ ลย” “ห้ะ?” . . “ฮ่าฮา่ ๆ” “????” 23

24

RT100110165 หัวเราะออกมา นั้นจึงทาให้ผมสงสัยเป็นอย่างมาก หรือระบบของเขาจะเกิดขัดข้องกันนะ ผมต้องพาเขาไปที่ศูนย์ซ่อมแซมแล้ว หรือเปลา่ นะ “เปล่า ๆ ฉนั ไมไ่ ด้เปน็ อะไร แคค่ ิดว่านายเสมอตน้ เสมอปลายดีนะ” “ก็ฉนั เป็นหนุ่ ยนต์นน้ี ะ” หลงั จากทเ่ี ขาหัวเราะออกมาและเร่มิ สงบสติอารมณ์ได้แลว้ เราจึงเร่ิม พูดคุยกันถึงเรื่องต่าง ๆ ที่ผ่าน เหมือนอย่างปกติที่พวกเราชอบกันกันเป็น ประจา ที่ ด่านฟ้า แห่งนี้ “นายนะขอ ชีวิต ไหมละ่ เหมือนกบั ตน้ ไม้ ต้นนี้ไง” “มชี วี ิต เหมอื นกบั ต้นไม้.....” คาพูดของ RT100110165 ทาใหผ้ มฉดุ คดิ ข้ึนมาได้ ผมไม่มคี วามรู้สึก ว่าผมต้องการอะไรเป็นพิเศษแล้วก็ไม่ได้อยากถูกทาร้ายแต่ก็ไม่อยากถูกสรา้ ง ขนึ้ ใหมแ่ ต่บางทีถ้าหากผมไมเ่ ข้าใจคาว่าชีวิตมากยิ่งข้ึนมันอาจจะมีอะไรให้ผม ไดร้ สู้ ึกว่าผมเขา้ ใจความรูส้ กึ ของการมมี ากกว่าน้กี ็ได้ หอประชุมกลางใจเมอื ง Robot City “โอโห้ หุ่นยนตเ์ ยอะเป็นบา้ ” RT100110165 รอ้ งข้ึน 25

หลังจากผมกับเขาพูดคุยกันเสร็จผมก็ตัดสินใจที่จะมาที่ หอประชุม กลางใจเมือง ในทสี ดุ ตอนนี้ท่นี ้ีมหี นุ่ ยนต์มากมายมารวมตวั กัน เพราะหนุ่ ยนต์ ในที่นี้กาลังจะถูกทาลายลงและหลายตัว จึงอยากที่จะยังมีชีวิตอยู่จึงได้มาขอ พรพี่จะขอให้ตัวเองสามารถ มีชีวิตอยู่ต่อไปได้หรือ บางตัวก็ขอให้ตัวเองน้ัน เป็นหุ่นยนต์รุ่นใหม่ที่สามารถคงอยู่ได้ตลอดกาล หรือแม้แต่ขอเหรียญทอง จานวนมากเพอ่ื กลับไปสร้างตวั แล้วใช้ชวี ติ อย่ไู ปเรือ่ ย ๆ “นี้ ไม่วา่ นายจะเลือกอะไรก็ตามฉันเคารพการตดั สนิ ใจของนายนะ” เขาพูดต่อในขณะที่เขามายืนรอเข้าแถวเป็นเพื่อนผม เราจึงได้พูดคุย และเปดิ ใจกันมากยง่ิ ข้ึน และเมื่อใกลจ้ ะถงึ คิวของผมแลว้ “ขอบคุณสาหรับทกุ อยา่ งนะ นายเป็นเพอื่ นที่ดจี ริง ๆ” ผมเริ่มพูดกล่าวคาขอบคุณและคาลา หุ่นยนต์ที่ผมสามารถเรียกว่า เพื่อนสนิทได้อย่างเต็มปาก ตลอดเวลาท่ีผ่านมา เขาเป็นเพื่อนที่เข้าใจผมมาก ทสี่ ดุ จริง ๆ ผมจึงสะกิดเขาเล็กน้อยและมอบของขวัญบา้ งอยา่ งให้กับเขาไว้ใน มือ มนั คือสรอ้ ยคอที่มี จี้หอ้ ยกลีบดอกไม้สขี าวทเ่ี ขามอบเป็นของขวัญให้ หนึ่งกลีบ ถูกผนึกไว้ในแผ่นอะคริลิคใสระยิบระยับ แล้วชิ้นส่วนจี้รูปฟันเฟือง อีกหน่ึงชิ้นหอ้ ยอย่คู ู่กนั ท้งั สองส่ิงน้ีแตกต่างกันมาก แต่เมือ่ อยรู่ ่วมกนั กบั เขา้ กนั อย่าง ประหลาดเหมือนกับหนุ่ ยนต์รุ่นเก่าอยา่ งผมและรุ่นยนต์รุ่นใหมอ่ ยา่ งเขาที่ สามารถอยรู่ ว่ มกนั ได้น้ันเอง กลีบดอกไม้สีขาว คือตวั แทนของ RT100110165 และชนิ้ ส่วนจี้รูปฟันเฟือง คือตัวแทนของผม 26

“ฉนั ก็มีเหมือนกนั เราจะเป็นเพอื่ นกันตลอดไปได้ไหม” ผมเอ่ย “ฮ่าฮ่า ๆ แนน่ อนอยแู่ ลว้ ขอบคุณสาหรับทุกอยา่ งที่ผา่ นมา” ก่อนที่จะจากกันผมได้พูดคุยกันถึงเรื่องต่างๆก่อนที่จะถึงเวลาแยก ย้ายผมจะต้องเข้าไปขอพรในห้องกับท่านผู้สร้าง แต่ก่อนที่จะจากกัน เขาได้ ยืนของสิ่งหนึ่งมาให้ผมนั่นก็คือ ถุงกระดาษใบนึง ที่ภายในมีของบางอย่างไว้ ผมที่เกิดความสงสัยจงึ เปิดถุงกระดาษออก แล้วพบว่าภายในนั้นมีรปู ถ่ายของ ทุกคนไดห้ อพักท่ีมผี มและเขายืนอยู่ตรงกลางบริเวณรูป อีกช้ินนึงกค็ ือกระถ่าง ต้นออ่ นที่เขาเคยให้ไว้มาตอนวันเกิด “ฉนั คิดไว้แล้วว่านายตอ้ งไม่พกอะไรออกมาเลย ฉันเลยหยบิ ติดมอื มา ให้แทน แล้วของพวกน้ีนะ เมื่อคิดถึงพวกเราเมื่อไหร่ให้ดูสิ่งภาพถ่ายใบนี้นะ เพราะเราคือครอบครัวเดยี วกัน” เขาพดู แลว้ ย้มิ ออกมา “นายดีกับฉันจนวินาทีสุดทา้ ยจรงิ ๆ” ผมพูด “No No ไม่ใช่วินาทีสุดท้ายสิ หลังจากนี้คือการ เริ่มต้นใหม่ แทน หากละ่ ” เขาพูดอย่างหนกั แนน่ “นายเสมอตน้ เสมอปลายจรงิ ๆ” ผมชื่นชมเขาเป็นอยา่ งมาก “ฮ่าฮ่า ๆ นน้ั คาพูดฉนั นี้” เขาหัวเราะออกมา [ หนุ่ ยนตร์ หสั หมายเลข RT100131145 เชิญเข้ามาดา้ นในค่ะ ] เสยี งประกาศดงั ข้นึ 27

พวกเราสองคนยืนมือมาจับมือกันเป็นครั้งสุดท้าย แล้วพวกเราก็ ขน้ึ มาพรอ้ มกันว่า “ก็พวกเราเป็นห่นุ ยนตน์ ้นี า้ ฮ่าฮา่ ๆ” หลังจากนนั้ หุน่ ยนต์ RT100131145 ก็ได้เดนิ เข้าไปในประตูบานใหญ่ ในที่สุด เหลือไว้แต่เพียงหุ่นยนต์ที่มีสร้องคอกลีบดอกไม้และจี้ฟันเฟือง มอง หลงั เพื่อนสนทิ ของเขา หายเขาไปในประตบู านนนั้ สาหรบั นายที่ไม่เคยคิดว่าการใชช้ วี ิตน้ัน มอี ยูเ่ พื่ออะไร นายไมเ่ คย ตอ้ งการอะไรและไม่เคยเสยี ใจกับเร่อื งอะไร ชีวิตทม่ี แี ต่ความวา่ งเปล่า ไมร่ ู้วา่ ตวั เองต้องการอะไรนกี้ ็คงเป็นเหมือนจดุ จบ ความนา่ เบอ่ื ท่ี นายต้องการสินะแต่ฉันกลับมองว่า จดุ จบทนี่ ายตามหา คอื จุดเร่มิ ตน้ ของการ ใช้ “ชีวติ ” ครงั้ ใหมข่ องนายนะ ฉนั ขอใหน้ ายโชคดีและสนุกสุดเหว่ียงกับการใช้ ชวี ิต ทแี่ ท้จริงสักที นะเพ่ือนรัก RT100131145 เมื่อผมเดินเข้ามาหลังประตูบานนั้นมาจนสุดทางเดิน แล้วก็เจอเข้า กับหนา้ จอทกี่ าลงั แสดงข้อมูลของตวั ผมอยู่เตม็ ไปหมด อยา่ งละเอียด และได้มี มีเสียงทา่ นผู้สร้างดังขึน้ จอขนาดใหญ่นั้น [ เอาล่ะ RT100131145 คาขอสุดท้ายของนายคืออะไร ฉันจะทาให้ เป็นจรงิ เอง ไม่วา่ จะการไมถ่ กู ทาลาย เหรยี ญใบไมจ้ านวนมา หรอื แมก้ าร- ] “ไมต่ อ้ งการของพวกน้นั เลย จริง ๆ แล้วผมมีคาขอในใจอยู่แล้วครบั ” 28

29

[ หืม อย่างนั้นหรอกเหรอ ไหนลองบอกฉันมาสิ วา่ ส่งิ วา่ มนั คืออะไร ] ผมนกึ ยอ้ นไปถึงคาพูดของ RT100110165 ทีเ่ คยไดพ้ ูดกับพูดไว้ก่อน หน้าน้ี ท่ีเราทัง้ สองได้พูดเปิดใจกันที่ ดา่ นฟา้ ของบริษทั ใต้ร่มเงาของต้นใหญ่ ใจกลางด่านฟา้ แห่งน้ัน “นายนะขอ ชวี ิต ไหมละ่ เหมือนกับต้นไมต้ ้นนี้ไง” “มชี ีวติ เหมอื นกับต้นไม.้ ....” ผมในตอนน้ันอาจจะยงั ไม่เขา้ ใจในสิ่งท่ีเขาพยายามจะสื่อมากนัก แต่ ถ้าหากเป็นไปได้ก็อยากจะลองดูสักครั้ง ขอแค่สักครั้งที่ผมสามารถเข้าใจ ความรูส้ กึ สนกุ มคี วามสุข เสียใจ บางในชวี ติ “ผมอยากเขา้ ใจความหมายของ ชวี ิต ใหม้ ากกว่านี้!!” [ โอว้าว ตั้งแต่ฉันสร้างหุ่นยนต์มามากมาย เจ้าเป็นตัวแรกเลยนะท่ี พดู แบบน้ี ได้สิ ฉันทาให้เจ้าเขา้ ใจความหมายของคาว่า ชวี ติ เอง ] [ ระบบ RT100131145 กาลังจะเขา้ ส้สู ภาวะ Shut Down ใน ] 3 2 1 30

31

32

2 “เร่มิ การใช้ ชวี ติ ” ........... ที่น้ี ทไ่ี หน? ผมตื่นขึน้ มาบนเตยี งในห้องแห่งหน่ึงท่ีไหนก็ไม่รู้ ผมกไ็ ม่ทราบ ผมตื่น ขึ้นมาด้วยอาการตื่นหัวเล็กน้อย ผมตื่นขึ้นมาด้วยสายตาที่พร่ามัว เมื่อผม สามารถปรับสายตาของผมได้เป็นปกติ ผมเริ่มสารวจและมองไปรอบ ๆ ภายในห้องนี้เปน็ หอ้ งสเ่ี หลย่ี มทีม่ ขี า้ วของอย่ไู ว้ไมม่ ากเป็นเหมือนห้องที่ผมเคย อยู่มาก่อน มีของอยู่เล็กน้อยมีโต๊ะกินข้าว กระจกขนาดพอดีตัวอยู่ มีทีวี มี เคร่ืองเลน่ มอี ุปกรณห์ ลายๆอย่างทผี่ มก็ไมเ่ คยเหน็ มาก่อนเหมอื นกนั นน้ั ทาให้ ผมเกิดคาถามมากมายในหัว “โอย้ อือ ปวดหวั ” หอื ? ผมยกมือขึ้นกุมศรี ษะตัวเองเล็กน้อย ผมกลับพบวา่ แทนที่จะเป็นมือ หุ่นยนต์ของผมเหมือนปกติ แต่สิ่งที่ผมมองเห็นกลับเป็นมือที่มีลักษณะ เหมอื นกบั มือของ “มนุษย”์ ไม่มผี ิด หะ้ ? เดียวกอ่ น ผมพูดวา่ มือมนุษย์เหรอ?! 33

ผมตกใจเป็นอย่างมาก ผมรีบวิ่งลงจากเตียงเพื่อไปส่องกระจกที่อยู่ ภายในห้องในอย่างลุกลล้ี ุกลน และดว้ ยความรับร้อนของผมทาให้สะดุดกล่อง อะไรบ้างอย่างที่หน้ากระจก จนหน้าทิ่มไปกับพื้น และเมื่อผมเงยขึ้น สิ่งที่ สะทอ้ นอยู่ในกระจก ภาพทผี่ มเหน็ ตรงหน้า ทาให้ผมไม่เชือ่ สายตาตวั เอง ผมมีใบหน้า เสน้ ผม และรา่ งกายท่ไี มแ่ ตกต่างไปจาก มนษุ ย์ ผมเริ่มสักเกตและสารวจร่างกายที่แปลกไปของผมไปทั่ว จับหน้าจับ ตา ลองกามือ ลองแบมือ เพื่อเช็คว่าผมสามารถควบคมุ พวกมันได้หรอื ไม่ ทุก อย่างเป็นปกติมากจนผมเริ่มเกิดความสงสัยที่ไม่หยดุ นิ่งเสียที ผมมาอยู่ที่นี้ได้ ยังไง ที่นี้ไหน แล้วเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของผมกันแน่ ผมจึงนึกย้อนไปใน ความทรงจากอ่ นหนา้ นี้ “นายนะขอ ชวี ิต ไหมละ่ เหมือนกบั ตน้ ไมต้ ้นน้ีไง” “มีชวี ิต เหมอื นกบั ตน้ ไม.้ ....” “ผมอยากเขา้ ใจความหมายของ คาวา่ ชวี ติ ใหม้ ากกวา่ นี้!!” [ โอว้าว ตั้งแต่ฉันสร้างหุ่นยนต์มามากมาย เจ้าเป็นตัวแรกเลยนะที่ พูดแบบนี้ ได้สิ ฉันจะทาให้มันเป็นจริงเอง ฉันทาให้เจ้าเข้าใจความหมายของ คาว่า “ ชวี ติ ” เอง ] ภาพความทรงจาต่าง ๆ มากมาย ไหลเข้ามาในหัวของผมเต็มไปหมด ผมพยายามต้ังสติและเรยี บเรยี งเหตุการณ์ในหัวของผมให้ถูกต้อง ว่าเกิดอะไร ขนึ้ กนั แน่ 34

ในตอนน้ัน ผมขอให้ ทา่ นผสู้ รา้ ง ทาให้ผมเข้าใจความหมายของคาว่า ชีวิต มากขึ้น แต่ว่าแล้วผมมาอยู่ที่นี้ไดย้ งั ไง แล้วทาไมตัวผมเป็นแบบนี้ ยิ่งคิด ยง่ิ ปวดหวั “กล่องใบน้ี” ผมก้มลงไปน่งั ที่พื้นท่ีมีกล่องท่ีผมสะดุดล้มหน้าท่ิมไป กอ่ นหน้าน้ี ผม ท่ไี มร่ วู้ า่ ต้องทาอย่างไงกอ่ นหรอื ต้องไปไหน จงึ หยบิ กอ่ งใบนั้นมาเปดิ ดู ภายใน นั้นมีของอยู่จานวนหนึ่ง สมุด หนังสือ อุปกรณ์ต่าง ๆ แต่ที่ผมสะดุดอย่อ ย่างนึงน้นั กค็ อื ลูกบาศก์ ท่มี ี ขอ้ ความแปะไวว้ า่ Open Me อยู่ด้านบน ผมช่างใจเล็กน้อยว่าควรจะหมุนมันดีหรือไม่ แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้มี ทางเลือกมากนักจึงค่อย ๆ หมุนลูกบาศก์ ที่หน้าของมันสลับกันอยู่ให้กับมา เป็นลูกบาศก์ที่เรียงสีกันอย่างเป็นระเบียบ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เอ๋ มันยังไง กันเน-้ี ต๊ืดดดดดดด “มเี สยี งออกมาดว้ ย?!” ผมเริ่มลนลานจนทาอะไรไม่ถูก จนเจ้าลูกบาศก์ ที่อยู่ในมือ ส่องแสง ออกมา ฉายหน้าจอแบบ 3 มิติขึ้นมา เป็นภาพของท่านผู้สร้างนัน้ เอง ตามมา ด้วยเสียงทกั ทาย 35

36

[ไง RT100131145 กวา่ จะฟ้ืนข้นึ มาได้ก็นานเหมอื นกันนะ ฮ่าฮา่ ๆ] “ทา่ นผ้สู ร้าง น้ีมนั เกิดอะไรข้ึนครบั ?!” ผมพูขึ้นในทันที หลังจากที่เขาพูดจบ ผมขนวดคิ้ว และเริ่มร้อนลน ตรงข้ามกับ เขาที่มีท่าทีใจเย็น แล้วยิ้มอย่างเห็นว่ามันเป็นเรื่องสนุกอย่างไง อย่างงัน้ บอกตามตรง ท่าทีของเขากวนประสาทมาก!! “เดาไม่ออกเลยเหรอ ว่ามันเกดิ อะไรขึน้ กับรา่ งกายน้ี” “……. ผมกลายเปน็ มนุษย์ ครับ” เมื่อเขาถามผมจึงตอบออกไปแบบนั้น จริง ๆ แล้วมันก็ค่อนข้างจะ ชดั เจนอยแู่ ลว้ ละนะ ตาสีเขยี ว ผมสีทองเป็นประกาย มหี ู จมกู ปาก ร่างกาย ที่ครบ 32 ส่วน ตัวสูงตามมาตรฐานของมนุษย์เพศชาย และว่ามีอย่างนึงท่ี ยังคงเหมือนเดมิ สรอ้ ยคอทีผ่ มกบั RT100110165 ยงั คงอย่ดู ี “ทั้งใช่ และ ไม่ ที่เจ้ามาอยู่เพราะร่างนี้คือ ร่างต้นแบบล่าสุด ที่ทา ออกมาใหใ้ กล้เคียงกบั มนุษย์ มากทสี่ ดุ ไม่ว่าจะการเคล่อื นไหว การรับรู้ และ ใช่ ความรสู้ กึ นกึ คดิ ของมนษุ ยด์ ้วยเช่นกัน” “ความรสู้ ึกแบบ.....มนษุ ย์ ?” “ถูกต้อง ไม่แปลกใจเหรอ เวลาที่ฉันพูดกวนประสาทขึ้น ถึงมี ความรู้สึก หงุดหงดิ นะ” 37

ใช่แล้ว มันเป็นอย่างที่เขาพูดทุกอย่าง ตอนที่เขาพูดด้วยท่าทีกวน ประสาท เม่อื ตอนแรก มันทาใหผ้ มรสู้ ึก หงุดหงิด กับท่าทางของเขาเป็นอย่าง มาก ตรงข้ามกบั ตวั ผมก่อนหน้าน้ี ทีไ่ ม่วา่ จะเกิดอะไรขึน้ กจ็ ะไม่ รบั รู้ เฉยเมย กบั ทุกอยา่ ง และไม่เข้าใจส่งิ เหลา่ นีอ้ ยา่ งแนน่ อน “หนา้ ของเจ้ามนั ฟอ้ งนะสิ” “เอาล่ะ ต่อไปนี้เจ้าจะต้องเรียนรู้วิธีการใช้ ชีวิต ไม่สิ ๆ เข้าใจ ความหมายของคาว่า ชีวิต ผ่านสิ่งมีชีวิตที่แสนฉลาดและยังแสนโหดร้ายของ โลกใบนี้ดว้ ย โชคดลี ะ” “เดียวก่อน ทา่ นผสู้ ร้างแลว้ ผมจะรูว้ ธิ กี ารใช้รา่ งกายนย้ี ังไ-” “อ่า ๆ รู้แล้วน้า ในกล่องที่เจ้าเตะทิ้งไปตะกี้ มีคู่มือการใช้ชีวิตอยู่ ศึกษาเอาเองล่ะกัน Bye” “แต่ว่-” ตด๊ื ดดดดดด เสยี งสญั ญาณตดั ไปทันทีหลังจากเขาพูดจบ เจา้ ลูกบาศก์ที่แสดงภาพ เมื่อกี่ กลับไม่เป็นลูกบาศก์ปกติตามเดิมแล้ว เขาพูดว่าคู่มือการใช้ร่างกายใน กล่อง? ผมนึกขึ้นแล้วเริ่มล้นและสารวจ สิ่งของภายในกล่องอย่างละเอียดอีก ครัง้ จนไปเจอเค้ากับ คู่มอื เลม่ หน่ึงเข้า คู่มอื การใช้ ชวี ติ ในร่างมนษุ ยใ์ หส้ นกุ สดุ เหวีย่ ง By ผูส้ รา้ งเองจ้า☆ 38

นอกจากข้อความที่แสนกวนประสาทแล้ว หน้าปก และ รูปภาพ บรรยายข้างใน ยังพิลึกมากมายอีกด้วย เขาเดาไม่ออกเลยว่า ท่านผู้สร้างมี รสนยิ มอย่างไง เอาเถอะ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ก็เถอะ แต่ไม่ลองก็ไม่รู้นี้นะ ผม ควรเริ่มจากการเอาข้าวของท่ีติดตัวมาของผมไปจัดให้เข้าทีเขา้ ทางก่อนดีกวา่ ยังดีท่หี ้องน้มี ขี ้าวของทจ่ี าเปน็ อยู่ครบและมีส่ิงอานวยความสะดวกอยู่ด้วยเลย ไมจ่ าเปน็ ตอ้ งจัดอะไรมากมาย และคงตอ้ งขอบคุณท่านผสู้ ร้างทไ่ี ม่ท้ิงข้าวของ ที่ก่อนหน้านี้ผมได้มาไปเสียก่อน ผมหยิบ ต้นอ่อนในกระถาง ที่เพื่อนรักใหม้ า ผมเลือกเอามันมาตั้งที่โต๊ะเขียนหนังสือติดกับหน้าที่สามารถมองเห็นออกไป ข้างนอกไดอ้ ย่างดี ผมเอากระถางใบเล็กไปวาง แล้วมองออกไปข้างนอกหน้าต่างเป็นครั้งแรก ในชีวิตที่ผมเป็น หุ่นยนต์จนมาเป็นมนุษย์นี้ ผมไม่เหมือน RT100110165 ที่เขาชอบแอบ ออกไปหลังประตูเมอื งอย่บู อ่ ยครั้ง เขาจงึ รู้โลกภายนอกมากกว่าผม “โอ วา้ ว” ภาพที่ผมเห็นคือ บ้านเมือง ที่ไม่เล็กไม่ใหญ่มากจนเกินไป ทุกที่มีตึก และบ้านเรือนอยู่ด้วยกันอย่างประปราย ภาพที่เห็นเกือบจะเหมือนที่เมือง หนุ่ ยนตท์ ่ีผมเคยอยู่ แต่ในท่ีมี มตี ้นไม้ขึ้นอย่โู ดยทัว่ ไป มมี นษุ ย์เดินไปมา มีนก มแี มลงตา่ ง ๆ มากมายบินอยู่ ดวงอาทิตย์ที่ผมเคยได้ยินมาจาก RT100110165 ที่เคยเล่าให้ฟัง ว่า ของจริงมันใหญ่มากขนาดไหน มันต่างจากในเมืองหุน่ ยนต์ตามที่เขาบอกไม่มี ผิด ดวงอาทติ ยท์ ี่ใหแ้ สงและความรสู้ ึกอบอนุ่ ไดม้ นั เปน็ แบบน้สี ินะ 39

40