หนังสือ

นางสาว นวนิ ดา บารุงนอก

เขียนโดย นวนิ ดา บารุงนอก พมิ พค์ รั้งแรก : มกราคม 2564 ราคา 199 บาท RMUTTO-CPC 2565 098-413-0669 ทป่ี รกึ ษา// ภูดทิ กรรณิการ์ บรรณาธกิ ารบรหิ าร // อ.วรัญญา เดชพงษ์ กองบรรณาธกิ าร // กันต์ธรี ์ วรโชตธิ นัน , ณัฐวรี ์ นฤวัตปกรณ์ , พงศพ์ สิ ทุ ธิ์ มหาเจริญ พิสจู นอ์ กั ษร : คมิ หนั ต์ วรโชตอิ งิ คนันท์ กราฟิกดีไซเนอร์ // นวนิ ดา บารงุ นอก สานักพิมพ์ // 122/41 ถนนวภิ าวดรี งั สติ แขวงดินแดง กรงุ เทพมหานคร 10400 โ ท ร ศ ั พ ท ์ 0 - 2 6 9 2 - 2 3 6 0 - 4 Website : https://www.rmutto.ac.th E-mail : [email protected] โรงพิมพ์ // บรษิ ัทสอ่ื สิ่งพมิ พ์ เลขที่ 317 ถนนสโุ ขทัย แขวงดุสิต เขดสุ ติ กรงุ เทพมหานคร 10300 โทรศัพท์ 02-123-0699 หนังสืออ่านฝึกปฏิบัติรายวิชาสื่อสิ่งพิมพ์ดิจิทัล สาขาวิชาเทคโนโลยีมัลติมีเดีย มหาวทิ ยาลัยเทคโนโลยรี าชมงคลตะวนั ออก วทิ ยาเขตจักรพงษภวู นาร

คานา หนังสือที่เขียนเล่มนี้ได้ แรงบัลบานใจมาจาก การใช้ชีวิตของ มนุษย์ เรา และ สิ่งที่ หุ่นยนต์ ไม่มี เป็นการร่วมระหว่าง 2 สิ่งนี้เข้าด้วยกัน ถ้าหาก หุ่นยนต์ที่ไม่มีชีวิตต้องมาใช้ชีวิตแบบมนุษย์ ปกติทั่วไปที่ต้องกิน ต้องใช้ มี อารมณ์ มีความร้สู ึกสุข เศร้า เสยี ใจ สนุก จะเป็นยังไงนะ เพราะมนุษย์อย่างคนเราในบางคน ใช้ชีวิตแบบไม่มีสุดหมาย คิดว่า เดียวค่อยทาพรุง่ นี้ ค่อยเริ่มพรุ่งนี้ก็ได้ หรือ บางคนก็พูดว่า ชีวิตยังอีกยาว ใน คาพูดเหล่านี้เกิดเป็นแรงบัลบานใจขึ้นมาว่า ถ้าเราต้องใช้ชีวิตแบบมีเวลาที่ จากัดล่ะ หากเรารู้ต้ังแต่ตน้ แลว้ ว่าอีกไม่กีว่ นั เราเวลาจะไม่เหลือแล้ว ถ้าเราใช้ คาว่า “พรุง่ นี้” ไม่ได้อีกแลวั จะเปน็ ย่างไร คาพูดเหล่าจึงเกิดเป็นความสงสัยท่ี เกิดขึ้น ความคิดในมุมมองของเรา จะเหมือนหรือแตกต่างจากคนอื่นหรือไม่ จนออกมาเป็นเรอื่ งราว 365 Days : ถ้าฉันจะตายใน 365 วนั ในที่สดุ นามปากกา WemBleY

คานยิ ม หนังสอื เล่มนี้คือการถ่ายทอดเร่ืองราวตา่ ง ๆ ในมุมมองของนักเขยี น ทเ่ี กิดความคิดและความสงสัย ว่าถา้ หากตวั เราน้ันรเู้ วลาชวี ติ ที่เหลืออยู่ของ ตวั เอง มนษุ ย์คนหนง่ึ จะรู้สึกอย่างไร มคี วามคิดในการใชช้ ีวิตอยูอ่ ยา่ งไรนน้ั จงึ เป็นไอเดยี ในการเขยี นหนงั สอื เลม่ นอ้ี อกมาในทีส่ ดุ

คาอุทศิ หนงั สือทีเ่ ขยี นเล่มนีข้ ออุทิศให้แก่ คุณแม่ ท่ีไดม้ เี ร่ืองราวและประสบการณ์ ของทา่ นที่ได้เคยเล่าให้ฟังเม่ือ สมยั ท่ีท่านยงั เป็น เด็ก วยั รนุ่ และในวยั ทางาน คุณแม่กล่าวไวว้ า่ กวา่ ท่ี ท่านจะมีความเปน็ อยู่ทดี่ ี จนถึงตอนนต้ี อ้ งผา่ นอะไร มามากมายเป็นเร่ืองราวท่ีหน้าประทับใจอยา่ งยิ่ง จึงไดน้ ามาเขียนในหนังสือเล่มน้ี

สารบญั คานา คานิยม คาอทุ ิศ บทที่ 1 : เมอื งหนุ่ ยนต์ บทที่ 2 : เรม่ิ การใช้ “ชีวติ ” บทที่ 3 : ปญั หาเล็ก ๆ ในการใช้ชวี ติ บทที่ 4 : เพอื่ นใหม่ มิตรภาพ และความสขุ บทที่ 5 : เวลาท่กี าลงั จะหมด บทท่ี 6 : เขา้ ใจคาวา่ ชวี ติ มากขึ้น บทท่ี 7 : วนั สดุ ท้าย บทสุดทา้ ย : จุดจบคือ จุดเริ่มต้นใหมเ่ สมอ





1 “เมอื งหนุ่ ยนต์” กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในโลกที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่แตกต่าง กัน มากหน้าหลายตา อาศัยอยู่ร่วมกันเป็นกลุ่มหรือก็คือ ครอบครัว ทุก ๆ ท่ี ล้วนมีความวุ่นวายของผ้คู น การจราจรทีต่ ิดขดั ฝุ่นและควนั ไอเสียจากรถยนต์ มากมาย ผคู้ นใชช้ ีวิตอย่างเร่งรีบ ทุกคนต่างอยู่รว่ มกันอย่างมีความสุข ในโลก ทแ่ี สนวนุ่ วายใบนี้ แต่กลับกัน ในที่ ๆ ไกลออกไป ห่างออกไปจากตัวเมืองของมนุษย์ท่ี แสนวุ่นวาย ไร้ผู้คนที่อยู่ในบริเวณแนวปา่ แห่งน้ี เรากลับได้พบกบั “หุ่นยนต์” ตวั น้อย ท่ีกาลงั ตง้ั อกต้ังใจเกบ็ ดอกไม้สีขาวและร่อยเป็นมงกฎุ ดอกไม้อันเล็กที่ น่ารักและแสนสวยงาม อยู่บนพื้นหญ้าอันกว้างใหญ่ ที่มีชิ้นส่วนของสร้างของ เครอื่ งจกั รตา่ ง ๆ ที่กระจายอยู่รอบพืน้ ทโ่ี ดยมีทุ่งดอกไมเ้ ล็ก ๆ และตอไม้ท่ีถูก ตัด อยู่กลางเครื่องจักรเหล่านี้ เป็นภาพที่ดูแปลกตา แต่กับทาให้เรารู้สึกสงบ อย่างบอกไมถ่ กู แตกตา่ งจากความวนุ่ วายในตัวเมือง การจราจรท่วี นุ่ วาย ผูค้ น ทเี่ ร่งรบี ในการใชช้ ีวิต น้ันทาใหท้ ุ่งดอกไม้แห่งน้ีช่างเงียบสงบดเี หลอื เกิน “โอ้ ว้าว เหมือนว่าเจ้าตัวเลก็ จะเห็นเรานะ” เหมือนว่า หุ่นยนตต์ ัวน้อย จะสังเกตเหน็ ฉันกับคณุ นะ ช่างน่าแปลก ใจจริง ๆ หุ่นยนต์ตัวน้อยดูเหมือนจะสะดุ้งตกใจเล็กน้อย และเริ่มลุกลี้ลุกลน เก็บข้าวของ ของเขาอย่างเร่งรีบ และวิ่งหนีเข้าไปในป่า มือของหุ่นยนต์ตัว นอ้ ย ถอื ขา้ วของอย่างพะรุงพะรงั ดว้ ยมือหุ่นยนตเ์ ล็ก ๆ คูน่ ั้น ชา่ งเป็นภาพที่ดู น่าเอน็ ดทู เ่ี ดยี ว ดูหมือนว่าหนุ่ ยนต์ตัวน้อยจะหนีไปเสียแล้วล่ะ ชา่ งน่าเสียดาย จริง ๆ เราคงไม่ไดเ้ จอเคา้ อกี แลว้ ล่ะ คุณว่าไหม 1

“หมื ช่างนา่ ประหลาดใจจรงิ ๆ” มันควรเป็นอย่างนน้ั แตท่ ว่า หุ่นยนตต์ ัวนอ้ ย กลบั วง่ิ กลับมาดว้ ยท่าที ที่แปลกไป และหลบอยูห่ ลังตน้ ไมใ้ หญ่ท่ีแนวป่า ท่าทีของเขาแลดกู ล้า ๆ กลัว ๆ อย่างบอกไม่ถูก ในมือเล็ก ๆ นั้นถือมงกุฎดอกไม้สีขาว ที่เขาตั้งใจทาเป็น อย่างมากอยู่ในมือ คุณว่าเขาจะทาอะไรกันนะ คุณกาลังสงสยั อยู่หรือใช่เปล่า ฉนั กส็ งสัยไม่แตกต่างจากคุณเหมือนกนั แตด่ เู หมอื นวา่ หนุ่ ยนต์ตวั น้อย จะไม่ กลา้ ที่จะเดนิ ออกมาจากหลังต้นไมน้ ะ งั้นทาไมเราสองคนไม่เดินก้าวถอยออกมาสักหน่อยล่ะ ดีไหม นั้นทา ให้ หนุ่ ยนต์ตวั นอ้ ยทห่ี ลบอยู่หลงั ตน้ ไม้ เดนิ ออกมาจากหลังต้นไม้อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เขาดูเหมือนจะลังเลอะไรสักอย่าง พอก้าวเดินหน้า ก็ก้าวถอยหลัง กลับไป จนในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้ หุ่นยนต์ตัวน้อย เดินกึ่งวิ่งไปยังตอไมท้ ี่อยู่ ตรงกลางทุ่งดอกไมใ้ นทันที เม่อื เขามาถึงท่ตี อไม้ เขารีบ วางมงกฎุ สขี าวไว้บน ตอไม้น้นั และรบี วง่ิ หนไี ปในทันที “ฮา่ ฮ่า ดูเหมอื นหนุ่ ยนต์ตัวนอ้ ยจะอยากมอบให้เป็นของขวัญนะ” มุงกฎดอกไม้ที่แสนสวยงามถูกวางอยู่ไว้บนตอไม้ที่ได้ตายแล้ว ที่ไม่รู้ ว่ามันจะสามารถเติมโตได้อีกหรือไม่ มันช่างดสู วยงามและบรสิ ุทธิ์เหมือนกับสี ของดอกไม้ที่นามาร้อยอย่างดีทเี่ ดยี วเชยี ว และเหมือนกบั ความไร้เดียงสาของ หุ่นยนต์ตัวน้อย ที่มอบของขวัญให้กับคนแปลกหน้าที่พึ่งได้เจอกันในครั้งแรก โดยที่ไม่รู้ว่า ‘ฉันและคุณ’ เป็นคนที่ดี หรือเป็นคนท่ีไม่ดี หรือเปล่า ช่าง บรสิ ุทธแิ์ ละไร้เดยี งสาเหลอื เกนิ “คุณจะเก็บมงกุฎดอกไม้อนั นี้ไว้ก็ได้นะ” 2

3

คุณจะรบั ไวห้ รอื ไม่ก็ไดน้ ะ ตามใจคุณเลย ในตอนน้คี ณุ คงจะเร่มิ สงสัย แล้วสินะ กลับสิ่งที่ได้เจอ หุ่นยนต์ที่กาลังร้อยมงกุฎดอกไม้กลางป่าที่ไร้ผู้คน คณุ ทไ่ี ด้รบั ของขวญั มาอยา่ งไม่ทันต้งั ตัว คุณคงจะสบสนและมึนงงอยลู่ ะสิ เกนิ คาถามอยู่ในหวั มากมาย “ฮ่า ฮา่ ” เอาล่ะถ้าหากคุณเลือกที่จะเก็บมงกุฎดอกไม้นั้นไว้ ฉันก็คงดีใจกับ ห่นุ ยนต์ตัวน้อย ด้วยท่คี ุณรับมนั เอาไว้นะ เขาจะต้องดใี จมากอย่างแนน่ อน โอ้ เวลาผ่านมาขนาดนีแ้ ล้วหรอกเน้ยี ฉันว่า เราสองคนมาเร่ิมฟงั เร่ืองราวที่ฉันจะ เล่าให้คุณฟังกันดไี หม แต่ฉันอยากใหค้ ุณจาไว้สกั อย่างหนึง่ ไดห้ รือเปล่า ว่าใน ทีน่ ี้ “จดุ จบ คือจดุ เริม่ ตน้ ของสิ่งใหม่ ๆ เสนอ” ในตอนนค้ี ุณคงสงสยั สินะ แต่ไมเ่ ปน็ ไร สกั วันคุณจะเขา้ ใจความหมาย ของประโยคนใ้ี นท่สี ุด เรามาเรมิ่ ฟงั เรื่องราวทฉ่ี ันจะเลา่ กันเลยดไี หม คุณกาลัง ถือมงกุฎดอกไม้ไวใ้ นมอื ทาตัวใหส้ บาย ปลอ่ ยใจให้สงบ “สดุ ท้ายน้ี ฉนั ขอให้คุณสนุกไปกับเร่อื งราวของฉันนะ 4

หลังจากท่ี หุ่นยนต์ตัวน้อย ได้มอบมงกุฎดอกไม้ให้เป็นของขวัญ ให้กับใครคนหนึ่งไป เขาก็รีบวิ่งออกมาในทันที ในมือของเขาหอบของต่าง ๆ ท่ใี ช้ทามงกฎุ อยา่ งพะรุงพะรัง ตลอดทางที่เขาได้ว่ิงมามีช้นิ สว่ นเครื่องจักรต่าง ๆ ที่พุพังอยู่โดยทั่ว ชิ้นส่วนเครื่องจักรเหล่านั้นมีมอสต่าง ๆ และเถาวัลย์ข้ึน ปกคลุมอยู่ประปราย จากแนวป่าที่มีตน้ ไม้ข้ึนอยู่เต็มไปหมด ก็เริ่มบางตาลงอ ยา่ งเห็นได้ชัด “จะสายแล้ว ๆ เราตอ้ งรบี แล้ว” หุ่นยนต์ตัวน้อยกล่าว ขาเล็ก ๆ นั้นวิ่งต่อไปอย่างรีบร้อน ภูเขาที่ถูก ปกคลุมต้นไม้เริ่มลดลงไปเรื่อย ๆ ขณะที่หุ่นยนต์ตัวน้อยยังคงวิ่งต่อไปจนพ่น แนวปา่ จนได้เห็นเข้ากับ ประตูของเมืองขนาดใหญ่ ทด่ี ้านหลงั ของประตูบาน น้ีเต็มไปดว้ ย หุ่นยนตม์ ากมาย กาลังอาศัยอย่รู ่วมกนั ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ไปทางาน เลี้ยงสัตว์เสมือนจริง ซื้อขายอาหาร หรือก็คือ พลังงานที่พวกเขาใช้ในการดารงชีวิต โดยแลกกับ แบตเตอร์รี่ ที่มี รูปร่างเหมือน เหรียญ ที่มีสัญลักษณ์ รูปใบไม้อยู่ตรงกลาง พวกเขาจะเรียก แบตเตอร์รี่เหลา่ นี้ว่า เหรียญใบไม้ ตามสัญลักษณท์ ี่อยตู่ รงกลางน้นั เอง “ขอซ้ือแบตเตอร์รี่และอาหารสาหรบั สัตวเ์ ล้ยี งเสมือนจรงิ ครับ” เหรียญใบไม้ คือสิ่งท่ีได้มาจากการแลกเปลี่ยนสาหรับการทางาน อย่างหนักของหุ่นยนต์แต่ล่ะตัว ยิ่งทางานมากเท่าไหร่ก็ได้รับเหรียญมากข้ึน เทา่ นั้น เพราะมันสามารถซื้อสงิ่ ของต่าง ๆ ไดม้ ากมาย เชน่ รถยนตห์ นึ่งคัน มี มูลคา่ 100 เหรยี ญเงิน หรอื 10 เหรียญทอง นั้นเอง 5

6

“ว้าว นา่ รักจงั เราเองก็อยากมีสตั วเ์ ล้ยี งเสมอื มจริงบ้างจงั เลยนา้ ” หุ่นยนต์ตัวน้อยกล่าวขึ้น ระหว่างทางที่หุ่นยนต์ตัวน้อยกาลังวิ่งไป เขาได้หยดุ วง่ิ ลง และไดเ้ ดนิ ไปท่ีสัตว์เลย้ี งเสมือมจรงิ ที่กาลงั รอเจ้านายของมัน ที่กาลงั ซ้ือของอยู่ หนุ่ ยนต์ตวั น้อยลบู หัวมันอย่างแผ่วเบา สัตวเ์ ลยี้ งเสมือนจริง มที า่ ทางทรี่ า่ เรงิ และเปน็ มติ ร ทาให้หนุ่ ยนต์ตัวนอ้ ยยม้ิ ออกมา “ไปกันได้แล้ว เจา้ เพ่ือนยาก” ดูเหมือนว่าเจ้าของ ๆ มันจะเรียกแล้ว มันจึงเอาหัวมาถูไถที่มือของ หุ่นยนต์ตัวน้อย ก่อนที่จะวิ่งไปหาเจ้าของมันในทันที เจ้าของ ๆ มันเห็นเข้า จงึ หนั มาย้ิมใหก้ บั หุ่นยนต์ตัวน้อยเพอื่ เป็นการทักทาย ทาใหห้ นุ่ ยนตต์ ัวน้อยย้ิม กลับไปให้กับเขา และได้โบกมือลาให้กับเจ้าสัตว์เลี้ยงเสมอื มจริงตัวนั้น มันส่ง เสียงร้องกลับมาให้ อย่างร่าเริงเพื่อบอกลาเขาเช่นกัน แต่เหมือนหุ่นยนต์ตัว น้อยจะลืมอะไรบา้ งอยา่ งไปนะ “แยแ่ ล้ว ๆ เราตอ้ งรีบกลบั บ้านแลว้ น้ีนา้ ” ห่นุ ยนตต์ วั นอ้ ยคิดได้ดงั นน้ั เขาจงึ รบี วงิ่ กลับไปทีบ่ ้านของเขาในทันที และไม่มวั เถลไถลไปที่ในอกี เขาวิ่งมาจนถงึ บา้ นพักแหง่ หนง่ึ ทม่ี หี ่นุ ยนต์ตา่ ง ๆ อาศัยร่วมกันอยู่มากมาย ในที่นี้ เหมือนหอพักที่เรามีรูเมทนั้นล่ะ โดยการจะ เข้าไปได้ จาเป็นต้องแสกนซิปที่ฝังอยู่ภายในตัวของหุ่นยนต์เพื่อยืนยันตัวตน นนั้ เอง “เฮ้ RT100110165 เร็วเขา้ งานเลย้ี งกาลงั จะเร่มิ แลว้ ฮา่ ฮ่า” RT100110165 คือชื่อของเจ้าหุ่นยนต์ตัวเล็กนั้นเอง มีหุ่นยนต์ตัว หนึ่งพูดทักขณะที่เขากาลังหอบข้าวของพะรุงพะรังอยู่ในมือและเดินเข้ามา 7

ภายในงานเลยี้ ง ทีม่ ีปา้ ยเขยี นดว้ ยสสี นั สวยงามเป็นคาว่า คาว่า ‘Happy Birthday RT100131145’ นั้นก็คืองานเลี้ยงฉลองวันท่ี หุ่นยนต์เพื่อนรักของเขานั้นก็คือผมเอง RT100131145 ในวันนี้เมื่อหลายปี กอ่ นผมได้ถกู สร้างขึ้นมานน้ั เอง หนุ่ ยนตท์ กุ ตัวจะทราบวันผลิตหรอื วนั เกิดของ ตัวเองจากเลขรหัสของตนนั้นเอง โดยในวันเกิดแบบนี้ทุกคนในบ้านพักจะ เตรียมจัดงานฉลองให้กนั นัน้ เอง “ขอโทษที่มาช้านะ RT100131145 แล้วก็สุขสันต์วันเกิดนะ” RT100110165 กลา่ วทกั “ไม่เป็นไรหรอก ขอบคุณมาก ๆ เลย” ผมกล่าวขอบคุณหุ่นยนต์ตัว เลก็ เพ่อื นของตน “จริงสิ เกือบลมื ไปเลย นขี้ องขวัญของนายนะ” เจ้าหุ่นยนต์ตัวน้อยสวม มงกุฎดอกไม้สีขาว ที่เขาตั้งใจทาเป็นอย่าง มาก ให้กบั เพอ่ื นของตนอยา่ งเบามือ และตน้ ออ่ นของต้นอะไรสกั อย่างท่ีใส่อยู่ ในกระถ่างอีกหนึ่งใบ เพื่อมอบให้เป็นของขวัญแก่เพื่อนของเขา มงกุฎดอกไม้ สีขาว ท่ีประดบั ประดาเปน็ ด้วยดอกไม้มากมายชา่ งดูสวมงามเปน็ อย่างมาก และต้นอ่อนของต้นไม้อะไรก็ไม่รู้ที่ไม่รู้ว่าเติมโตเป็นต้นอะไรอนาคต ดูแปลกตาสาหรับเขาเป็นอย่างมาก ในหน่วยประมวลผลส่วนกลางของ RT100131145 กลับนึกอะไรขน้ึ ไดใ้ นทันที “นายแอบออกไปทีแ่ นวปา่ อกี แลว้ หรอก” ผมพูดข้นึ อยา่ งตกใจ การออกไปแนวป่าเป็นเรื่องที่อันตรายเป็นอย่างมากสาหรับหุ่นยนต์ อย่างพวกเรา หากเจอเข้ากับสตั ว์ปา่ จะเข้ามาทาร้ายหรือท่ีแย่กว่า คือการเจอ 8

เขา้ กับ ‘มนุษย’์ ท่แี อบเขา้ มาตดั ไมท้ าลายปา่ ก็เป็นได้ พวกเราอาจจะถูกจับไป หรือที่แย่ยิ่งกว่า มนุษย์พวกนั้นจะจับพวกเราไปทาการทดลองประหลาด ๆ จับพวกเราแยกชน้ิ ส่วนออกเพ่อื คน้ คว้าวจิ ยั การเทคโนโลยใี หม่ ๆ หรือไม่ก็จับพวกเราไปเป็นทาสก็เป็นได้ เพราะเรื่องราวทั้งหมดน้ัน คือสิ่งที่หุ่นยนต์ถูก เล่ามาต่อ ๆ กันถึงความโหดร้ายของมนุษย์ ที่สามารถทา ในสิ่งที่หุ่นยนต์อย่างเรา ๆ คาดไม่ถึง เพราะสิ่งที่เรียกว่า มนุษย์ นั้นเป็นสิ่งที่ คาดเดาอะไรไม่ไดเ้ ลย “ฉนั ออกไปไม่ไกลจากประตเู มืองหรอกนา้ เชื่อสิ” “ขอให้นายพูดจรงิ เถอะ” ผมพดู อย่างเหนอื่ ยใจ หลังจากนั้นทุกคนก็ได้เริ่มการฉลองงานเลี้ยงอย่างสนุกสนาน งาน เลี้ยงดาเนินต่อไปเรื่อย ๆ การเป่าเค้กเสมือนจริง การเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่ หุ่นยนต์อย่างพวกเรารู้ เพื่อแลกเปลี่ยนกัน ช่างเป็นภาพที่ดูอบอุ่นอย่างบอก ไมถ่ ูก แตง่ านเลีย้ งย่อมมกี ารเลกิ ลา ในวันน้ีหุ่นยนต์เหนื่อยล่าจากการเล่นสนุกกันพอสมควร และได้ กลับไปแยกย้ายกันชาร์จพลังงานในที่ของตนเองในที่สุด เกือบทุกตัว สนุกสนานเป็นอย่างมาก เว้นเสียแต่หุ่นยนต์บางตัวที่แอบหลบออกมาอยู่ชั้น บนระเบียงของบา้ นพกั กอ่ นงานเลย้ี งจะเลิกเสยี อกี “ฉันนกึ อยู่แล้วว่า นายตอ้ งอยูท่ ่ีน้ี” RT100110165 ทักข้ึน “งานเลี้ยงไมส่ นกุ หรอก RT100131145” หุ่นยนตท์ ี่แอบออกมาก่อนไม่ใชใ่ ครที่ไหน กลับเป็นตัวเจ้าของวนั เกิด 9

เสียเอง ที่แอบหลบมาดูดาวอยู่คนเดียว ส่วนข้างกายมีกระถางต้นไม้ที่ได้เป็น ของขวญั อย่ดู ้วย “ไมใ่ ชเ่ ลย งานเลย้ี งสนุกมาก ๆ ระบบของฉันมันบอกแบบน้นั ” “ฮา่ ฮา่ ฉันวา่ คงมอี ะไรกวนใจนายอยู่สนิ ะ ถกู ไหม” เพอื่ นรกั ของเขามรี ะบบที่คานวณแม่นอย่เู สมอจรงิ ๆ สมเป็นหุ่นยนต์ คานวณรุ่นใหม่ล่ะนะ ส่วนผมคือ RT100131145 หุ่นยนต์คานวณเหมือนกัน ต่างกันที่ รุ่นระบบของผมนั้นเก่ากว่าของเขามาก นั้นทาให้ระบบของผมต้ัง คาถามมากมายอยใู่ นหัวเตม็ ไปหมด จนไมร่ ู้วา่ จะเริ่มพดู จากอะไรก่อนดี “น้ี ฉันถามอะไรสกั หน่อยไดไ้ หม” ผมเอ่ยถาม “ได้สิ ๆ ถามมาได้เทา่ ทตี่ ้องการเลย” เขาตอบกลับอย่างร่าเริง ท่าทางร่าเรงิ และกระตือรือร้นเตม็ รอ้ ยของเพ่ือนสนิทนน้ั ทาให้ระบบ ประมวลผลของผมเกิดความรังเลขึ้นมา ว่าควรจะพูดออกไปดีขึ้นไม่ สิ่งที่พูด จะเกิดผลอย่างไร แต่สุดท้ายแล้วผมก็เลือกถามปัญหาที่ผมสงสัยมาเสมอ ให้กับเพื่อนรักของตนไดฟ้ ังในท่ีสดุ “สิง่ ท่เี ราเรียกวา่ ความสนุก นะมันคอื อะไรกันแน่เหรอ” ผมตั้งคาถามออกไปนั้นทาให้เพื่อนรักของผม เกิดอาการระบบ ประมวลผลของเขาหยดุ ชะงัดไปเล็กน้อย ก่อนจะกลบั มาเปน็ ปกติในไมช่ า้ เขา ทาท่าทางคดิ ไปคดิ มา กอ่ นจะพดู อะไรบา้ งอย่างออกมา “เพราะวา่ ความสนุก มนั ทาให้เรารู้สกึ มีความสขุ นะสิ” 10

“รู้สกึ มคี วามความสุขหรอก?” ผมพดู เสยี งเบาราวกบั กระซิบ คาตอบของเขาล้วนทาให้ผมประหลาดใจอยูเ่ สมอ ความสุข ที่เขาพดู ถงึ มนั คืออะไรกันแน่นะ เพราะสนุกถึงรูส้ ึกมคี วามสุขหรอก หุ่นยนต์อย่างพวก เรานะ มีความรู้สกึ ด้วยหรอก หรือนั้นเป็นแคร่ ะบบประมวลผลที่ถูกตั้งข้นึ มา เพอ่ื ให้หุ่นยนตอ์ ยา่ งพวกเราเขา้ ใจสถาณการณต์ ่าง ๆ มากข้นึ หรือเปลา่ เพราะว่าเป็นหุ่นยนต์นี้พวกเราเป็นเครื่องจักรที่ถูกสร้างขึ้นมา เพ่ือ ทางาน แลกกับพลังงาน ไปวัน ๆ เป็นสิ่งไม่มี ชีวิต ไม่มีความรู้สึก มีแค่ระบบ ประมวลผลกลางเท่านั้นที่คาให้พวกเรารู้ว่าต้องทาอะไร ต้องแสดงออกแบบ ไหน ที่เขาสามารถบอกผมได้วา่ เขารู้สกึ มคี วามสขุ ได้ เป็นเพราะรุ่นของระบบ ที่ใหมก่ ว่าหรอื เปลา่ อา่ น้นั สนิ ะ แบบนี้แปลวา่ มันคงถึงเวลาน้ันของผมแลว้ สนิ ะ “ฮลั โหล ๆ เป็นอะไรไปอยู่ ๆ ก็เงียบไปเลย” เขาพูดพร้อมโบกไมโ้ บกมอื ไปมา 11

“เปล่า ๆ ไม่มีอะไรเหรอ” ผมตอบปดั ๆ ไป” 12

หลังจากตอบเขาเสร็จ ผมก็เงยหนา้ ขน้ึ ไปบทท้องฟ้ายามค่าคืน ท่ีเต็ม ไปดวงดาวมากมายนับล้านดวงที่กระจายอยู่เต็มท้องฟ้า และมีพระจันทร์อยู่ ท่ามกลางหมู่ดาวมากมายเหล่านี้ เป็นภาพที่ดูสวยงามเป็นอย่างมาก สาหรับ ห่นุ ยนต์อยา่ งผม ทีก่ าลังจะตกรุ่นในไม่ช้า “วนั นีด้ วงดาวสวยจังเลยนะ” ผมพูดขึ้น “ดวงดาวก็ตอ้ งสวยทกุ คืนอยูแ่ ล้วสิ ฮ่าฮา่ ” เขาพูดแบบนั้นก่อนที่เราสองคนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อน เพื่อชาร์จ พลังงานก่อนเร่ิมวันใหม่ในวันพรุ่งนี้ ผมตอ้ งกลบั ไปทางานคานวณเอกสารต่าง ๆ แต่ตรวจสอบตัวเลขอีกคร้ัง ชวี ติ ของหุ่นยนต์อยา่ งพวกเราถูกสร้างมาให้ตรง กับระบบตามความสามารถของแต่ล่ะตัว พวกเราถูกกาหนดมาตั้งแต่ถูกสรา้ ง แล้วว่า เราตอ้ งเป็นอะไร เราต้องทาอะไร เราต้องเข้าใจแบบไหน น้นั คอื ระบบ ที่หุ่นยนต์ทุกตัวมีมาตั้งแต่ต้นแล้ว ในทุก ๆ วันหุ่นยนต์อย่างเราต้องตื่น ไป ทางาน และกลับมาชาร์จพลังงาน และเริ่มต้นใหม่ทั้งหมดในทุก ๆ วัน ช่าง เป็นชวี ิตทแ่ี สนเรยี บง่าย และน่าเบ่ือ จริง ๆ “พรุ่งนี้ ก็ต้องทางานเหมอื นเดิมสนิ ะ” หุน่ ยนต์ RT100131145 เข้ากาลังส้สู ภาวะ การชาร์จพลงั งาน พลังงาน ณ ตอนนี้ 1 เปอร์เซน็ ต์ ........ 13

เช้าวนั ใหมข่ องผมต้องต่นื ขึ้นมาเปน็ เวลาจากการชาร์จพลงั งานเพื่อไป เตรียมตัวสาหรับการไปทางานในทุก ๆ วัน เหมือนอย่างเคย วันนี้ก็กนิ อาหาร เสมอื นจรงิ เหมือนอย่างทุกวัน หุ่นยนต์อยา่ งพวกเราน้นั ไม่สามารถรับรู้รสชาติ ได้อยู่แล้ว มีก็แต่ระบบประมวลที่จะแสดงให้เรารู้ว่าอาหารต้องหน้านี้รสชาติ เป็นอยา่ งไร และเราควรจะอ่ิมเวลาไหนกเ็ ท่าน้นั เอง หลังจากจัดการธุระส่วนตัวในตอนเช้าเรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินลงมา ช้ันลา่ งเพ่ือเตรียมตวั ออกไปรอ รถขนส่งประจาทางสาหรับหุ่นยนต์ท่ียังไม่มีรถ เปน็ ของตวั เองนั้นเอง “RT100131145 เรว็ เขา้ ๆ” RT100110165 ตะโกนเรยี ก “ดเู หมือนว่าฉันจะมามันเวลาพอดีน่ะ” “ฮา่ ฮ่า แนน่ อน เอะ้ รถมาแลว้ เราไปกนั เถอะ” ภายในรถขนส่งประจาทาง มีหุ่นยนต์อยู่มากมายประปรนและ แตกต่างกันไป ทั้งหุ่นยนต์รุ่นเก่าและหุ่นยนต์รุ่นใหม่ มีตั้งแต่หุ่นยนต์สาหรับ บัญชี หุ่นยนต์ช่าง หุ่นยนต์ทาความสะอาด และอื่น ๆ อีกนับไม่ถ้วน ลักษณะ ของแต่ล่ะตวั แตกตา่ งกนั ไป แต่มีอย่างหนึ่งที่ทุกตัวเหมือนกันคือ ตั้งแต่ถูกสร้างขึ้นมาหุ่นยนต์ทุก ตัวล้วนมีหน้าที่เป็นของตัวเอง รู้ว่าจะต้องลงป้ายไหนเพื่อไปทางาน รู้ว่าต้อง เข้าทางานกี่โมง เลิกงานกี่โมง ระบบจะถูกสร้างขึน้ มาเพื่อทางานที่ถูกกาหนด ไว้แล้วตั้งแต่ต้น หุ่นยนต์เกือบทุกตัวแสดงใบหน้าที่ทั้งเรียบเฉย ยิ้มแย้ม หรือ เบ่ือหนา่ ย ออกมาตามท่ีระบบจะประมวลออกมาได้ ณ บริษัท 14

เมื่อมาถึงที่ทางานของผมและ RT100110165 สังเกตเห็นหุ่นยนต์ มากมายที่มายืนมุงดูอะไรสักอย่างกันอยู่ที่ จอมอนิเตอร์แสดงประกาศของ บริษัท ดูเหมือนว่าจะมีอะไรบ้างอย่างเกินขึ้นนะ ทาให้หุ่นยนต์ทุกตัวมาดูกัน เป็นจานวนมาก ทกุ ตวั ลว้ นมีการพูดและการแสดงออกทแี่ ตกตา่ งกันออกไป “ไม่จริง เป็นไปได้อย่างไงกนั ” “นมี้ ันเรือ่ งโกหกหรอื ปา่ ว” เสียงพูดคุยกันต่าง ๆ มากมายของหุ่นยนต์แต่ล่ะตัวดังออกไปท่ัว บริเวณ ทาให้ดึงดูดความสนใจของหุ่นยนต์ตัวอื่น ๆ ที่พึ่งมาถึง ให้มาดู เหตกุ ารณท์ ีเ่ กดิ ขึ้น “ท่านผสู้ รา้ ง เป็นคนประกาศออกมาเองเลยงน้ั เหรอ” “ทา่ นผู้นน้ั กาลงั คิดอะไรอยูก่ ันแน่” ท่านผู้สร้าง หรือ ก็คือผู้ที่ให้กาเนิดสรรค์สร้างหุ่นยนต์ทุกตัวขึ้นมา ด้วยความสามรถอัจริยะที่มีมากเหลือร้น และเขายังเป็นสร้าง เมือง Robot City แหง่ นีข้ ึ้นมาเพ่ือให้ หุ่นยนตท์ ท่ี า่ นสร้างขึ้นมาสามารถอาศัยอยู่ร่วมกันได้ อยา่ งสนั ตสิ ุขในเมอื งแห่งนี้ เนอ้ื หาในประกาศ บทจอมอนเิ ตอรข์ นาดใหญ่ 15

ประกาศ นบั ตง้ั แต่วันนี้เปน็ ตน้ ไป เมอื ง Robot City จะมีการคัดแยกระหวา่ ง หนุ่ ยนต์รนุ่ เก่าและหุ่นยนต์ร่นุ ใหม่ เพ่ือลดขอผิดพลาดในการทางานต่าง ๆ เนอื่ งจากห่นุ ยนต์ร่นุ เก่า มีการเสอื่ มถอยไปตามกาลเวลาท่ีผ่านไปทางเราเห็น ถึงปญั หาเหล่าน้ี จึงต้องมีการทาลายห่นุ ยนต์รุ่นเก่า และแทนทดี่ ว้ ยหุน่ ยนต์รุ่นใหม่ท่ีมปี ระสทิ ธิภาพท่ีมากกวา่ นน้ั เอง แต่ วา่ การที่จะทาลายพวกเขาทิ้งน้นั ชา่ งดโู หดรา้ ยเหลือเกนิ ทงั้ นีท้ ้ังนัน้ เราจะให้ หุน่ ยนตร์ ุน่ เกา่ ต้ังแต่รหสั ลงท้ายดว้ ย 50 ลงไป กอ่ นจะถกู ทาลายสามารถ ขอในสิ่งที่อยากได้มา 1 ข้อไม่ว่าจะเป็น การขอให้ไมท่ าลายถูกตวั เอง การแยกระบบไปเปน็ ห่นุ ยนต์รุ่นใหม่หรอื แม้แต่ การขอเหรยี ญทอง 1000 เหรียญ กไ็ ดเ้ ชน่ กนั ใชแ่ ล้ว ไมว่ ่าจะเป็นอะไรกต็ าม เราจะทาให้ทาขอ 1 ข้อนนั้ เป็นจริงเอง สุดท้ายน้หี ากหุ่นยนตต์ ัวไหนพร้อมแลว้ สามารถมาท่ี หอประชมุ กลางเมืองน้ีได้ นบั ต้ังแต่ บัดนี้ 16

17

“เดยี วสิ รหสั 50 ลงไปงั้นก็หมายความวา่ ......” ใช่ รหัสของผมคือ RT100131145 และ ใช.่ ..... ผมกาลงั จะถูกทาลาย ผมเลือกที่จะเดินไปที่ลิฟต์สาหรับพนักงานหลังจากที่ได้ฟังประกาศ ของท่านผู้สร้าง เพื่อนของผมเขาดูจะสติแตกไม่ใช้น้อย กับการที่ผมจะถูก ทาลายลง เสียงโวกเวกโวยวายของเขาดังไล่หลังผมมา ขณะที่ผมกาลังจะข้ึน ลิฟต์ และลฟิ ต์กาลังจะปดิ ลง ผมจึงเอ่ยกบั เขา “จะเขา้ มาดว้ ยไหม” ระบบของเขาเหมือนจะชะงัดไป แต่ก็เลือกที่จะก้าวตามผม และ เหมอื นอยากจะพูดอะไรสกั อย่าง “น้ี นายจะไม่พดู อะไรหน่อยเหรอ” ในที่สุดเขากพ็ ดู ข้นึ มา เขาพูดขึ้นลาลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดเหล่านี้ไป อ่า เพราะเขาเป็น หุ่นยนต์รุ่นใหม่สินะ เขาถึงมีระบบปฏิบัติการที่สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้ มากกว่าผม จรงิ ๆ แลว้ เพราะห่นุ ยนตร์ ุ่นเก่าอยา่ งผม ไมม่ รี ะบบปฏิบัติการที่ จะทาใหผ้ มเขา้ ใจสถานการณ์วา่ ตอนนี้ผมกาลังจะถูกทาร้าย กาลังจะถูกกาจัด ทิ้ง ทาให้ตกรุ่นไป ผมไม่มีความรู้สึกนึกคิดแบบนั้นในระบบปฏิบัตกิ ารของผม หรอกนะ “ไว้ฉนั เกบ็ ของเสรจ็ เราคอ่ ยคุยแล้วกนั ” 18

[ ช้นั ท่ี 45 ] เมื่อลิฟต์ถึงชั้นที่ทางานของผม และประตูเปิดออก ผมก็เดินออกมา ทนั ทที พี่ ดู กับเขาเสรจ็ เสียงของเขายงั คงโวยวายไลห่ ลงั ออกมา ภายในชั้นนี้ เต็มไปด้วยโต๊ะต่าง ๆ มากมาย ถูกจัดไว้ไว้อย่างเป็น ระบบ ระเบยี บ หนุ่ ยนตร์ ุน่ ใกลเ้ คียงกับรุ่นของผม บางตวั ยังทางานต่อไป บาง ตัวเรม่ิ ทจี่ ะเก็บของออกไปบา้ งแล้ว และใชผ่ มเป็นหนึ่งในหุน่ ยนต์ท่ีมาเก็บของ ออกไปน้ันเอง เพื่อเตรียมสาหรับหนุ่ ยนต์รนุ่ ใหม่ “นายจะไม่เสยี ใจเลยเหรอ” “ระบบของผมนะ ไม่มีระบบที่เข้าใจเหรอว่า เสียใจ คืออะไร” ผม ตอบไปตามจรงิ เขามาหยดุ ท่ีโต๊ะทางานของผมและพูดขน้ึ ในขณะที่ผมกาลังเก็บข้าว ของของตัวเอง สิ่งของที่ผมมีนั้นไม่มาก มีอุปกรณ์เล็กน้อย และกรอบรูปถ่าย เพยี งอันเดียวบนโตะ๊ รปู ถา่ ยภาพร่วมทีม่ ผี มและ RT100110165 อยตู่ รงกลาง และมหี ่นุ ยนต์ทอ่ี ยูใ่ นหอพักทุกคนรว่ มอยใู่ นรูปเล็ก ๆ ใบนี้ . . “ตามฉันมา” 19

เมื่อผมเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมจึงบอก RT100110165 ให้ ตามผมมาท่ปี ระจาของเราเวลาอย่ทู ี่บริษัทแห่งน้ี ผมเดนิ มาทลี่ ฟิ ต์ตวั เดิม และ ผมกับเขาก็เข้ามาในลิฟต์ตัวกัน ผมจึงกดบนหน้าจอเพื่อไปที่ประจาของผม และ RT100110165 ลฟิ ตท์ ่ีหยดุ นิ่ง เรม่ิ เคล่อื นข้นึ ไปดา้ นบน [ ชัน้ ดา่ นฟา้ ] ใช่ สถานทีของพวกเราก็คือ ชั้นบนสุดของ บริษัท หรือก็คือ ชั้นด่าน ฟ้า นัน้ เอง ขา้ งบนนีเ้ งยี บสงบและไร้ห่นุ ยนต์ ยกเวน้ พวกเรา ใจกลางด่านฟ้าน้ี ท่านผู้สร้างบอกไว้นั้นคือ สิ่งที่เรียกว่า “ชีวิต” อยู่ หรือที่หุ่นยนต์อย่างเรา เรียกว่า ต้นไม้ นั้นเอง เพราะพวกมันสามารถเติบโตต่อไปได้เรื่อย ๆ แต่ หุ่นยนต์อย่างพวกเรา เมื่อถูกสร้างขึ้น เราจะไม่สามารถเติบโตขึ้นเองได้ เหมือนต้นไม้ ไมส่ ามารถสูงขน้ึ หรอื โตขึ้นได้ “ที่นี้แหละ นายอยากพดู อะไรกับผมใชไ่ หม” ผมบอก “นายกาลงั จะถูกทางานเลยนะ ทีแ่ ปลวา่ นายจะไม่อยู่แลว้ นะ!” เขาพูดออกมาในที่สุดในสิ่งที่ระบบของเขาคิด ออกมาได้ในที่สุด เรา กาลังนงั่ คุยกันอย่ทู ีเ่ กา้ ม้านั่งใตต้ ้นไม้ใหญท่ ี่อยูใ่ จกลางดา่ นฟ้า “ฉนั ไมม่ คี วามรสู้ กึ อะไรเลย” ผมพูดออกไปตามความจริง เพราะหุ่นยนต์อย่างผมไม่ได้มี ระบบปฏิบัติการที่สามารถเข้าใจความรู้สึกเหมือนหุ่นยนต์รุ่นใหม่ ที่สามารถ เข้าใจสถานการณ์ตา่ ง ๆ ได้มากกว่าห่นุ ยนต์รนุ่ เก่าอย่างผม RT100110165 เป็นห่นุ ยนต์รุ่นใหม่ จงึ เขา้ ใจเรอื่ งต่าง ๆ มากกวา่ ผม 20

“แต่วา่ ......” เขาพูดไมอ่ อก “แตไ่ ม่เป็นไร ฉนั ยังไดข้ อสิ่งท่ีอยากไดต้ ั้ง 1 ข้อนี้” ผมพดู เสริมข้ึน “แลว้ นายอยากจะขออะไรล่ะ ขอให้ไม่ถกู ทาร้ายใชไ่ หม” คาพูดของเขาทาให้ผมชุดคิดขึ้นมา เพราะว่าผมไม่ได้มีสิ่งที่ต้องการ หรือของที่ต้องการเลยสักนิด ผมไม่ได้ต้องการเหรีญใบไม้ ไมไ่ ด้ต้องการบ้านท่ี ใหญโ่ ต รถยนตข์ นั หรู คืออะไรก็ตาม ผมไม่ได้มคี วามรู้สกึ อยากคงอยู่ และไม่ไดอ้ ยากถูกทาลายลง “จรงิ ๆ แลว้ ฉนั ยงั ไม่รูเ้ ลย” “ห้ะ?” . . “ฮ่าฮา่ ๆ” “????” 21

22

RT100110165 หัวเราะออกมา นั้นจึงทาให้ผมสงสัยเป็นอย่างมาก หรือระบบของเขาจะเกิดขัดข้องกันนะ ผมต้องพาเขาไปที่ศูนย์ซ่อมแซมแล้ว หรือเปลา่ นะ “เปล่า ๆ ฉนั ไมไ่ ด้เปน็ อะไร แคค่ ิดว่านายเสมอตน้ เสมอปลายดีนะ” “ก็ฉนั เป็นหนุ่ ยนต์นน้ี ะ” หลงั จากทเ่ี ขาหัวเราะออกมาและเริ่มสงบสติอารมณ์ได้แลว้ เราจงึ เร่ิม พูดคุยกันถึงเรื่องต่าง ๆ ที่ผ่าน เหมือนอย่างปกติที่พวกเราชอบกันกันเป็น ประจา ที่ ด่านฟ้า แห่งนี้ “นายนะขอ ชีวิต ไหมละ่ เหมือนกบั ตน้ ไม้ ต้นนี้ไง” “มชี วี ิต เหมอื นกบั ต้นไม้.....” คาพูดของ RT100110165 ทาใหผ้ มฉุดคดิ ขึน้ มาได้ ผมไมม่ คี วามรู้สึก ว่าผมต้องการอะไรเป็นพิเศษแล้วก็ไม่ได้อยากถูกทาร้ายแต่ก็ไม่อยากถูกสรา้ ง ขนึ้ ใหมแ่ ต่บางทีถ้าหากผมไมเ่ ข้าใจคาว่าชีวิตมากยิ่งขึ้นมันอาจจะมีอะไรให้ผม ไดร้ สู้ ึกว่าผมเขา้ ใจความรูส้ กึ ของการมมี ากกวา่ น้กี ็ได้ หอประชุมกลางใจเมอื ง Robot City “โอโห้ หุ่นยนตเ์ ยอะเป็นบา้ ” RT100110165 รอ้ งข้ึน 23

หลังจากผมกับเขาพูดคุยกันเสร็จผมก็ตัดสินใจที่จะมาที่ หอประชุม กลางใจเมอื ง ในทสี ดุ ตอนนที้ ่นี ้มี หี นุ่ ยนต์มากมายมารวมตัวกัน เพราะหุ่นยนต์ ในที่นี้กาลังจะถูกทาลายลงและหลายตวั จึงอยากที่จะยังมีชีวิตอยู่จึงได้มาขอ พรพี่จะขอให้ตัวเองสามารถ มีชีวิตอยู่ต่อไปได้หรือ บางตัวก็ขอให้ตัวเองนั้น เป็นหุ่นยนต์รุ่นใหม่ที่สามารถคงอยู่ได้ตลอดกาล หรือแม้แต่ขอเหรียญทอง จานวนมากเพือ่ กลบั ไปสร้างตวั แล้วใชช้ วี ติ อยู่ไปเรอ่ื ย ๆ “น้ี ไมว่ า่ นายจะเลือกอะไรก็ตามฉันเคารพการตดั สินใจของนายนะ” เขาพูดต่อในขณะที่เขามายืนรอเข้าแถวเป็นเพื่อนผม เราจึงได้พูดคุย และเปดิ ใจกนั มากยิ่งขน้ึ และเมอ่ื ใกล้จะถงึ คิวของผมแลว้ “ขอบคุณสาหรับทกุ อย่างนะ นายเปน็ เพอ่ื นทีด่ ีจริง ๆ” ผมเริ่มพูดกล่าวคาขอบคุณและคาลา หุ่นยนต์ที่ผมสามารถเรียกว่า เพื่อนสนิทได้อยา่ งเต็มปาก ตลอดเวลาท่ีผ่านมา เขาเป็นเพื่อนที่เข้าใจผมมาก ที่สดุ จริง ๆ ผมจงึ สะกดิ เขาเล็กน้อยและมอบของขวญั บา้ งอยา่ งให้กับเขาไว้ใน มอื มันคือสร้อยคอที่มี จห้ี ้อยกลีบดอกไมส้ ีขาวท่ีเขามอบเป็นของขวัญให้ หนึ่งกลีบ ถูกผนึกไว้ในแผ่นอะคริลิคใสระยิบระยับ แล้วชิ้นส่วนจี้รูปฟันเฟือง อกี หนึ่งชน้ิ หอ้ ยอยู่ค่กู นั ทั้งสองสิง่ นแี้ ตกต่างกนั มาก แตเ่ มื่ออยรู่ ว่ มกนั กับเข้ากนั อย่าง ประหลาดเหมือนกบั หนุ่ ยนตร์ ุ่นเก่าอยา่ งผมและรุน่ ยนต์รนุ่ ใหมอ่ ยา่ งเขาที่ สามารถอยูร่ ว่ มกนั ได้น้ันเอง กลีบดอกไมส้ ีขาว คือตัวแทนของ RT100110165 และช้ินส่วนจีร้ ูปฟนั เฟือง คือตวั แทนของผม 24

“ฉนั ก็มีเหมือนกนั เราจะเป็นเพอื่ นกันตลอดไปได้ไหม” ผมเอย่ “ฮ่าฮ่า ๆ แนน่ อนอยแู่ ลว้ ขอบคุณสาหรบั ทกุ อย่างทผี่ า่ นมา” ก่อนที่จะจากกันผมได้พูดคุยกันถึงเรื่องต่างๆก่อนที่จะถึงเวลาแยก ย้ายผมจะต้องเข้าไปขอพรในห้องกับท่านผู้สร้าง แต่ก่อนที่จะจากกัน เขาได้ ยืนของสิ่งหนึ่งมาให้ผมนั่นก็คือ ถุงกระดาษใบนึง ที่ภายในมีของบางอย่างไว้ ผมที่เกิดความสงสัยจึงเปิดถุงกระดาษออก แล้วพบว่าภายในน้ันมีรูปถ่ายของ ทุกคนไดห้ อพักท่ีมผี มและเขายืนอยู่ตรงกลางบริเวณรูป อีกชนิ้ นึงกค็ ือกระถ่าง ต้นออ่ นที่เขาเคยให้ไว้มาตอนวันเกิด “ฉนั คิดไว้แล้วว่านายตอ้ งไม่พกอะไรออกมาเลย ฉันเลยหยบิ ติดมอื มา ให้แทน แล้วของพวกน้ีนะ เมื่อคิดถึงพวกเราเมื่อไหร่ให้ดูสิ่งภาพถ่ายใบนี้นะ เพราะเราคือครอบครัวเดยี วกัน” เขาพดู แลว้ ย้มิ ออกมา “นายดีกับฉันจนวินาทีสุดทา้ ยจรงิ ๆ” ผมพดู “No No ไม่ใช่วินาทีสุดท้ายสิ หลังจากนี้คือการ เริ่มต้นใหม่ แทน หากละ่ ” เขาพูดอย่างหนกั แนน่ “นายเสมอตน้ เสมอปลายจริง ๆ” ผมช่ืนชมเขาเปน็ อยา่ งมาก “ฮ่าฮ่า ๆ นน้ั คาพูดฉนั นี้” เขาหัวเราะออกมา [ หนุ่ ยนตร์ หสั หมายเลข RT100131145 เชิญเข้ามาดา้ นในคะ่ ] เสยี งประกาศดงั ข้นึ 25

พวกเราสองคนยืนมือมาจับมือกันเป็นครั้งสุดท้าย แล้วพวกเราก็ ขึน้ มาพรอ้ มกนั ว่า “ก็พวกเราเป็นหุ่นยนตน์ ้ีนา้ ฮา่ ฮ่า ๆ” หลงั จากน้นั หุน่ ยนต์ RT100131145 กไ็ ด้เดินเข้าไปในประตูบานใหญ่ ในที่สุด เหลือไว้แต่เพียงหุ่นยนต์ที่มีสร้องคอกลีบดอกไม้และจี้ฟันเฟือง มอง หลังเพ่ือนสนทิ ของเขา หายเขาไปในประตูบานนนั้ สาหรบั นายท่ไี มเ่ คยคิดว่าการใชช้ ีวติ นัน้ มอี ย่เู พ่ืออะไร นายไม่เคย ตอ้ งการอะไรและไมเ่ คยเสียใจกบั เรือ่ งอะไร ชวี ิตที่มแี ต่ความวา่ งเปลา่ ไม่รูว้ า่ ตัวเองต้องการอะไรน้ีก็คงเป็นเหมือนจุดจบ ความนา่ เบอ่ื ที่ นายตอ้ งการสนิ ะแต่ฉนั กลับมองว่า จุดจบที่นายตามหา คอื จุดเร่มิ ต้นของการ ใช้ “ชวี ิต” ครั้งใหม่ของนายนะ ฉนั ขอให้นายโชคดแี ละสนกุ สุดเหวย่ี งกบั การใช้ ชวี ติ ท่แี ท้จรงิ สกั ที นะเพื่อนรกั RT100131145 เมื่อผมเดินเข้ามาหลังประตูบานนั้นมาจนสุดทางเดิน แล้วก็เจอเข้า กับหน้าจอที่กาลงั แสดงขอ้ มูลของตวั ผมอยู่เตม็ ไปหมด อยา่ งละเอียด และได้มี มเี สยี งท่านผสู้ ร้างดังข้ึนจอขนาดใหญ่นัน้ [ เอาล่ะ RT100131145 คาขอสุดท้ายของนายคืออะไร ฉันจะทาให้ เปน็ จรงิ เอง ไมว่ ่าจะการไมถ่ กู ทาลาย เหรยี ญใบไมจ้ านวนมา หรือแมก้ าร- ] “ไมต่ ้องการของพวกน้ันเลย จรงิ ๆ แล้วผมมีคาขอในใจอยูแ่ ลว้ ครับ” 26

27

[ หืม อยา่ งนั้นหรอกเหรอ ไหนลองบอกฉันมาสิ วา่ สิ่งว่ามันคอื อะไร ] ผมนึกยอ้ นไปถงึ คาพูดของ RT100110165 ที่เคยได้พูดกับพูดไว้ก่อน หนา้ นี้ ทีเ่ ราทง้ั สองได้พูดเปิดใจกันท่ี ดา่ นฟา้ ของบรษิ ัท ใตร้ ม่ เงาของต้นใหญ่ ใจกลางดา่ นฟา้ แห่งนน้ั “นายนะขอ ชีวติ ไหมล่ะเหมอื นกบั ต้นไม้ตน้ นไ้ี ง” “มีชีวติ เหมอื นกบั ตน้ ไม.้ ....” ผมในตอนนั้นอาจจะยังไม่เข้าใจในสิ่งท่ีเขาพยายามจะส่ือมากนัก แต่ ถ้าหากเป็นไปได้ก็อยากจะลองดูสักครั้ง ขอแค่สักครั้งที่ผมสามารถเข้าใจ ความรู้สกึ สนกุ มีความสขุ เสียใจ บางในชีวติ “ผมอยากเขา้ ใจความหมายของ ชีวิต ใหม้ ากกวา่ นี้!!” [ โอว้าว ตั้งแต่ฉันสร้างหุ่นยนต์มามากมาย เจ้าเป็นตัวแรกเลยนะท่ี พูดแบบนี้ ไดส้ ิ ฉนั ทาให้เจา้ เขา้ ใจความหมายของคาว่า ชีวิต เอง ] [ ระบบ RT100131145 กาลังจะเข้าสู้สภาวะ Shut Down ใน ] 3 2 1 28

29

30

2 “เร่มิ การใช้ ชวี ติ ” ........... ที่น้ี ทไ่ี หน? ผมตื่นขึน้ มาบนเตยี งในห้องแห่งหน่ึงท่ีไหนก็ไม่รู้ ผมกไ็ ม่ทราบ ผมตื่น ขึ้นมาด้วยอาการตื่นหัวเล็กน้อย ผมตื่นขึ้นมาด้วยสายตาที่พร่ามัว เมื่อผม สามารถปรับสายตาของผมได้เป็นปกติ ผมเริ่มสารวจและมองไปรอบ ๆ ภายในห้องนี้เปน็ หอ้ งสเ่ี หลย่ี มทีม่ ขี า้ วของอย่ไู ว้ไมม่ ากเป็นเหมือนห้องที่ผมเคย อยู่มาก่อน มีของอยู่เล็กน้อยมีโต๊ะกินข้าว กระจกขนาดพอดีตัวอยู่ มีทีวี มี เคร่ืองเลน่ มอี ุปกรณห์ ลายๆอย่างทผี่ มก็ไมเ่ คยเหน็ มาก่อนเหมอื นกนั นน้ั ทาให้ ผมเกิดคาถามมากมายในหัว “โอย้ อือ ปวดหวั ” หอื ? ผมยกมือขึ้นกุมศรี ษะตัวเองเล็กน้อย ผมกลับพบวา่ แทนที่จะเป็นมือ หุ่นยนต์ของผมเหมือนปกติ แต่สิ่งที่ผมมองเห็นกลับเป็นมือที่มีลักษณะ เหมอื นกบั มือของ “มนุษย”์ ไม่มผี ิด หะ้ ? เดียวกอ่ น ผมพูดวา่ มือมนุษย์เหรอ?! 31

ผมตกใจเป็นอย่างมาก ผมรีบวิ่งลงจากเตียงเพื่อไปส่องกระจกที่อยู่ ภายในหอ้ งในอย่างลุกล้ีลุกลน และด้วยความรับร้อนของผมทาให้สะดุดกล่อง อะไรบ้างอย่างที่หน้ากระจก จนหน้าทิ่มไปกับพื้น และเมื่อผมเงยขึ้น สิ่งท่ี สะท้อนอยู่ในกระจก ภาพทผี่ มเห็นตรงหนา้ ทาให้ผมไมเ่ ช่อื สายตาตัวเอง ผมมใี บหน้า เส้นผม และร่างกายที่ไมแ่ ตกตา่ งไปจาก มนษุ ย์ ผมเริ่มสักเกตและสารวจร่างกายที่แปลกไปของผมไปทั่ว จับหน้าจับ ตา ลองกามือ ลองแบมือ เพื่อเช็คว่าผมสามารถควบคุมพวกมันได้หรอื ไม่ ทุก อย่างเป็นปกติมากจนผมเริ่มเกิดความสงสัยที่ไม่หยุดนิ่งเสยี ที ผมมาอยู่ที่นี้ได้ ยังไง ที่นี้ไหน แล้วเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของผมกันแน่ ผมจึงนึกย้อนไปใน ความทรงจากอ่ นหนา้ นี้ “นายนะขอ ชวี ิต ไหมละ่ เหมือนกับตน้ ไมต้ ้นนี้ไง” “มชี ีวิต เหมือนกบั ต้นไม.้ ....” “ผมอยากเข้าใจความหมายของ คาว่า ชวี ติ ให้มากกว่าน้ี!!” [ โอว้าว ตั้งแต่ฉันสร้างหุ่นยนต์มามากมาย เจ้าเป็นตัวแรกเลยนะที่ พูดแบบนี้ ได้สิ ฉันจะทาให้มันเป็นจริงเอง ฉันทาให้เจ้าเข้าใจความหมายของ คาว่า “ ชวี ิต ” เอง ] ภาพความทรงจาต่าง ๆ มากมาย ไหลเขา้ มาในหวั ของผมเต็มไปหมด ผมพยายามตั้งสติและเรียบเรยี งเหตุการณ์ในหัวของผมให้ถูกต้อง ว่าเกิดอะไร ขน้ึ กันแน่ 32

ในตอนน้ัน ผมขอให้ ทา่ นผสู้ รา้ ง ทาให้ผมเข้าใจความหมายของคาว่า ชีวิต มากขึ้น แต่ว่าแล้วผมมาอยู่ที่นี้ไดย้ ังไง แล้วทาไมตัวผมเป็นแบบนี้ ยิ่งคิด ยง่ิ ปวดหัว “กล่องใบน้ี” ผมก้มลงไปน่งั ที่พื้นท่ีมีกล่องท่ีผมสะดุดล้มหน้าท่ิมไป กอ่ นหน้าน้ี ผม ท่ไี มร่ วู้ า่ ต้องทาอย่างไงกอ่ นหรอื ต้องไปไหน จงึ หยบิ กอ่ งใบนั้นมาเปดิ ดู ภายใน นั้นมีของอยู่จานวนหนึ่ง สมุด หนังสือ อุปกรณ์ต่าง ๆ แต่ที่ผมสะดุดอย่อ ย่างนึงน้นั กค็ อื ลูกบาศก์ ท่ีมี ขอ้ ความแปะไวว้ า่ Open Me อยู่ด้านบน ผมช่างใจเล็กน้อยว่าควรจะหมุนมันดีหรือไม่ แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้มี ทางเลือกมากนักจึงค่อย ๆ หมุนลูกบาศก์ ที่หน้าของมันสลับกันอยู่ให้กับมา เป็นลูกบาศก์ที่เรียงสีกันอย่างเป็นระเบียบ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เอ๋ มันยังไง กันเน-้ี ต๊ืดดดดดดด “มเี สยี งออกมาดว้ ย?!” ผมเริ่มลนลานจนทาอะไรไม่ถูก จนเจ้าลูกบาศก์ ที่อยู่ในมือ ส่องแสง ออกมา ฉายหน้าจอแบบ 3 มิติขึ้นมา เป็นภาพของท่านผู้สร้างนัน้ เอง ตามมา ด้วยเสียงทกั ทาย 33

34

[ไง RT100131145 กวา่ จะฟ้นื ขึน้ มาไดก้ น็ านเหมอื นกันนะ ฮ่าฮา่ ๆ] “ทา่ นผู้สรา้ ง น้มี ัน เกิดอะไรข้นึ ครับ?!” ผมพูขึ้นในทันที หลังจากที่เขาพูดจบ ผมขนวดคิ้ว และเริ่มร้อนลน ตรงข้ามกับ เขาที่มีท่าทีใจเย็น แล้วยิ้มอย่างเห็นว่ามันเป็นเรื่องสนุกอย่างไง อยา่ งงน้ั บอกตามตรง ท่าทีของเขากวนประสาทมาก!! “เดาไม่ออกเลยเหรอ ว่ามันเกดิ อะไรขนึ้ กบั ร่างกายนี้” “……. ผมกลายเป็น มนุษย์ ครบั ” เมื่อเขาถามผมจึงตอบออกไปแบบนั้น จริง ๆ แล้วมันก็ค่อนข้างจะ ชัดเจนอยูแ่ ล้ว ละนะ ตาสีเขียว ผมสีทองเปน็ ประกาย มหี ู จมกู ปาก ร่างกาย ที่ครบ 32 ส่วน ตัวสูงตามมาตรฐานของมนุษย์เพศชาย และว่ามีอย่างนึงท่ี ยังคงเหมือนเดิม สรอ้ ยคอทีผ่ มกบั RT100110165 ยงั คงอยู่ดี “ทั้งใช่ และ ไม่ ที่เจ้ามาอยู่เพราะร่างนี้คือ ร่างต้นแบบล่าสุด ที่ทา ออกมาใหใ้ กลเ้ คยี งกบั มนษุ ย์ มากทส่ี ุด ไมว่ า่ จะการเคลอ่ื นไหว การรบั รู้ และ ใช่ ความรสู้ กึ นกึ คิดของมนุษยด์ ้วยเชน่ กัน” “ความรู้สกึ แบบ.....มนษุ ย์ ?” “ถูกต้อง ไม่แปลกใจเหรอ เวลาที่ฉันพูดกวนประสาทขึ้น ถึงมี ความรสู้ ึก หงดุ หงดิ นะ” ใช่แล้ว มันเป็นอย่างที่เขาพูดทุกอย่าง ตอนที่เขาพูดด้วยท่าทีกวน 35

ประสาท เม่ือตอนแรก มนั ทาให้ผมรูส้ ึก หงุดหงดิ กับท่าทางของเขาเป็นอย่าง มาก ตรงขา้ มกบั ตวั ผมก่อนหนา้ น้ี ท่ไี มว่ ่าจะเกิดอะไรขึน้ ก็จะไม่ รับรู้ เฉยเมย กบั ทุกอย่าง และไมเ่ ข้าใจส่งิ เหลา่ น้ีอยา่ งแนน่ อน “หน้าของเจ้ามนั ฟ้องนะสิ” “เอาล่ะ ต่อไปนี้เจ้าจะต้องเรียนรู้วิธีการใช้ ชีวิต ไม่สิ ๆ เข้าใจ ความหมายของคาว่า ชีวิต ผ่านสิ่งมีชีวิตที่แสนฉลาดและยังแสนโหดร้ายของ โลกใบน้ดี ้วย โชคดลี ะ” “เดียวกอ่ น ท่านผูส้ ร้างแล้วผมจะรูว้ ิธกี ารใช้รา่ งกายนี้ยงั ไ-” “อ่า ๆ รู้แล้วน้า ในกล่องที่เจ้าเตะทิ้งไปตะกี้ มีคู่มือการใช้ชีวิตอยู่ ศึกษาเอาเองล่ะกัน Bye” “แตว่ ่-” ตด๊ื ดดดดดด เสยี งสญั ญาณตดั ไปทันทหี ลังจากเขาพูดจบ เจ้าลูกบาศก์ที่แสดงภาพ เมื่อกี่ กลับไม่เป็นลูกบาศก์ปกติตามเดิมแล้ว เขาพูดว่าคู่มือการใช้ร่างกายใน กล่อง? ผมนึกขึ้นแล้วเริ่มล้นและสารวจ สิ่งของภายในกล่องอย่างละเอียดอีก ครงั้ จนไปเจอเคา้ กับ คมู่ ือเล่มหนงึ่ เข้า คู่มือการใช้ ชวี ิต ในร่างมนษุ ยใ์ ห้สนกุ สุดเหวีย่ ง By ผู้สรา้ งเองจา้ ☆ 36

นอกจากข้อความที่แสนกวนประสาทแล้ว หน้าปก และ รูปภาพ บรรยายข้างใน ยังพิลึกมากมายอีกด้วย เขาเดาไม่ออกเลยว่า ท่านผู้สร้างมี รสนิยมอยา่ งไง เอาเถอะ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ก็เถอะ แต่ไม่ลองก็ไม่รู้นี้นะ ผม ควรเริ่มจากการเอาข้าวของท่ีติดตัวมาของผมไปจัดให้เข้าทีเขา้ ทางก่อนดีกว่า ยังดที ีห่ อ้ งนม้ี ีข้าวของทจ่ี าเปน็ อยู่ครบและมสี ิ่งอานวยความสะดวกอยู่ด้วยเลย ไมจ่ าเปน็ ตอ้ งจัดอะไรมากมาย และคงตอ้ งขอบคุณท่านผ้สู ร้างท่ไี ม่ทิ้งข้าวของ ที่ก่อนหน้าน้ีผมได้มาไปเสียก่อน ผมหยิบ ต้นอ่อนในกระถาง ที่เพื่อนรักใหม้ า ผมเลือกเอามันมาตั้งที่โต๊ะเขียนหนังสือติดกับหน้าที่สามารถมองเห็นออกไป ข้างนอกได้อย่างดี ผมเอากระถางใบเลก็ ไปวาง แล้วมองออกไปข้างนอกหน้าต่างเป็นครั้งแรก ในชีวิตที่ผมเป็น หุ่นยนต์จนมาเป็นมนุษย์นี้ ผมไม่เหมือน RT100110165 ที่เขาชอบแอบ ออกไปหลังประตเู มอื งอยูบ่ อ่ ยครัง้ เขาจึงรโู้ ลกภายนอกมากกว่าผม “โอ ว้าว” ภาพที่ผมเห็นคือ บ้านเมือง ที่ไม่เล็กไม่ใหญ่มากจนเกินไป ทุกที่มีตึก และบ้านเรือนอยู่ด้วยกันอย่างประปราย ภาพที่เห็นเกือบจะเหมือนที่เมือง หุ่นยนตท์ ่ผี มเคยอยู่ แต่ในทม่ี ี มตี ้นไมข้ น้ึ อย่โู ดยทั่วไป มีมนษุ ย์เดินไปมา มีนก มีแมลงต่าง ๆ มากมายบินอยู่ ดวงอาทิตย์ที่ผมเคยได้ยินมาจาก RT100110165 ที่เคยเล่าให้ฟัง ว่า ของจริงมันใหญ่มากขนาดไหน มันต่างจากในเมืองหุ่นยนต์ตามท่ีเขาบอกไม่มี ผดิ ดวงอาทิตย์ทใ่ี หแ้ สงและความรสู้ ึกอบอุ่นไดม้ ันเป็นแบบนสี้ ินะ ไม่แปลกใจ ทาไมเค้าถงึ ชอบมนั นกั 37

38