เล่ม 3 (บท 11-18 + บทส่งท้าย)

ซึง่ สิง่ ท่เี ขาและหญิงสาวกำลังพูดถึงอย่นู น้ั มนั คอื ดาบไทยเล่มหน่ึง กำลงั ถูกวางเอาไวบ้ นช้ันวางท่ีติดอยบู่ นกำแพงบ้าน ซึ่งหน้าตาของทนั นน้ั ดูคลา้ ยคลึงกับดาบไทยท่มี กั จะเห็นในละคร ย้อนยคุ ทวั่ ๆไป แต่สิ่งท่ีมันไมป่ กติ และเป็นสาเหตทุ ่ที ำให้เธอถึงกับอ้ึงไปชั่วครู่ นั่น คอื ขนาด.... เพราะดาบไทยเลม่ ที่อยูบ่ นกำแพงนั้น มีขนาดใหญ่โตมโหฬารกว่า ดาบไทยทวั่ ๆไปท่ีเธอเคยเห็นมาก ชนิดท่ีหากเอาดาบทั้งสองชนดิ มาเทียบกัน กค็ งไมต่ า่ งอะไรกับการนำมดี ปอกผลไม้เลม่ กระจอ้ ย รอ่ ย มาวางข้างๆกบั มีดพรา้ เล่มโต ซง่ึ ตัง้ แต่เกดิ มา ตัวเธอน้ันไมเ่ คย เห็นดาบอะไรแบบน้ี หรือรับรู้วา่ มันมอี ยจู่ รงิ มาก่อนเลย \"อ....ไอ้นัน่ มนั ....ใชข่ องท่ีคณุ พูดถึง...รึเปล่าคะ?? \" \" ก็ไม่เชิงหรอกครับ....เพราะเจ้านนี่ ะ่ ผมเอาไวฝ้ ึกตอนว่างๆ มากกวา่ จะเอาไปใชจ้ ริงน่ะครับ \" \" ง...งนั้ รึคะ....\" 101

หญงิ สาวตอบกลับดว้ ยเสียงที่แผว่ ลง ในใจรู้สกึ เสยี ดายเล็กน้อยท่ี ตนเองเดาผิด เพราะเมอ่ื ดจู ากขนาด ดาบยักษน์ ั่นก็ดูน่าเกรงขาม ไม่ใชน่ ้อย ถา้ จะมีอะไรสักอย่างทีส่ ามารถต่อกรกับอะไรกต็ ามท่ี เหนอื มนษุ ย์ได้ หากของทว่ี ่าคือดาบยกั ษเ์ ลม่ นี้ เธอเองกจ็ ะไม่แปลก ใจเลย \" แล้วน่ัน...คณุ กำลงั จะเอามันไปฝกึ รึคะ?\" ครูสาวรอ้ งทัก หลังจากท่ี เธอเร่มิ สงั เกตได้วา่ ในมือขา้ งหนึ่งของหมวดด้วิ น้นั กำลงั ถือท่อนไม้ ที่ดกู ลมมนท่อนหนึ่งอยู่ ทปี่ ลายของท่อนไม้อีกฝ่งั หนึ่งเหมือนจะถูก เหลาให้เวา้ ลงไปจนดคู ล้ายกบั ด้ามจับ ดทู ่าว่าเจา้ นี่ คงจะเป็นไม้ กระบองละ่ มง้ั .. \" ก็วา่ จะฝกึ สกั ช่วั โมง แลว้ ค่อยเขา้ นอนน่ะครับ...\" \"งัน้ เหรอคะ....ถา้ อยา่ งนัน้ ...\" หญิงสาวคิดอยู่ครหู่ นงึ่ กอ่ นจะถามสิง่ ทค่ี าใจตนออกไป \" ทเ่ี รากำลงั จะออกเดนิ ทางนี่...เพอื่ ไปเอาอาวุธชนิ้ นน้ั รึคะ \" 102

\" ก็ทำนองนั้นครบั ...\" \" แลว้ ทำไมคณุ ถงึ ไมเ่ ตรียมมันเอาไว้ลว่ งหน้าล่ะคะ จะได้ไม่ต้อง ฉกุ ละหุกด้วย\" \" น่นั กเ็ พราะอาวุธชน้ิ นัน้ มันไมไ่ ดเ้ ป็นของผมน่ะสคิ รบั ....\" ชายหนมุ่ ตอบกลบั แบบเรยี บๆ ซ่ึงคำตอบดงั กลา่ ว ก็ทำใหห้ ญิงสาวแลดู ประหลาดใจไมน่ ้อย \" เอะ็ !?? งั้นท่ีเรากำลังจะไปเอาน่กี ็...ไปขอยมื รึคะ \" \" ใชค่ รบั ....แถมเจา้ ของอาวธุ ชนิ้ น้นั ดจู ะหวงของมากซะดว้ ย นอกจากจะขอยากแล้ว ถงึ ขอมาได้ กเ็ ก็บเอาไวก้ ับพวกเรานานๆ ไมไ่ ด้อยดู่ .ี ...เราจึงจะไม่ไปขอยืม จนกวา่ จะถงึ เวลาจำเปน็ จริงๆนะ่ ครบั ... \" 103

\" แล้วถ้า.....ได้ของมาแล้ว จะทำยงั ไงต่อรึคะ....\" \" ผมจะพาคุณและเดก็ คนนัน้ ไปหลบในท่ีปลอดภยั ท่ีนน่ั จะมพี วก ของผมรออยู่ พวกเราจะอยูท่ ่ีนน่ั กันสกั พัก จนกว่าจะมขี า่ วการ เคลือ่ นไหวของเจ้าน่นั ถา้ มนั บุกมาเม่ือไหร่ ผมจะเป็นคนออกไปจดั การมนั เอง...\" \" ....ก็คือ...พวกเราจะไปหลบอย่ทู ไี่ หนสักแห่งสกั พักหน่ึง รอเวลาที่ มนั จะโผลม่ า จากนนั้ สง่ิ ท่ีพวกเราตอ้ งทำ ก็คอื ปล่อยให้คุณออกไป ซดั กับเจา้ นน่ั แลว้ ภาวนาให้คุณเอาชนะมันได้ งน้ั เหรอคะ?!? \" หญงิ สาวสรปุ แผนการท่ไี ดย้ ินออกมาแบบครา่ วๆอีกครัง้ ซึง่ ชายหน่มุ ก็ พยกั หนา้ ยอมรับแตโ่ ดยดี \" ทำนองนั้นครับ....แผนการมันเรียบง่ายแบบนน้ั เลย \" 104

\" เปน็ แผนท่ีฟงั ดูบา้ บ่ินจงั เลยนะคะ....\" ครสู าวพดู เหน็บแนม กอ่ นที่ เธอจะเริ่มเกร่นิ เข้าประเด็นท่ีเธอกำลงั กังวลมากทสี่ ดุ \" แล้วถา้ หากวา่ ......สมมตุ ิถา้ คณุ เกิดหยดุ มนั ไม่ไดข้ น้ึ มา....คุณพอจะ มีแผนสำรองรึเปลา่ คะ \" \"...ถา้ หากว่าผมจดั การมันไม่ได้....เราก็คงจะทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ ครบั .... \" หมวดดิ้วตอบไปตามตรง เพราะตวั เขาเองก็นกึ ไม่ออก เหมอื นกัน วา่ ถ้าเขาแพ้ ทง้ั สองคนท่ีหลบอยู่ขา้ งในจะเป็นอย่างไร ต่อ เพราะต่อใหห้ ลบดีแค่ไหน ผลู้ งทณั ฑ์กส็ ามารถตามรอยมาจน เจอได้อยา่ งนา่ อศั จรรย์ และอีกอยา่ ง เขาแน่ใจวา่ คนท่ไี มใ่ ช่สาย ปะทะโดยตรงอยา่ งท็อป ไม่มีทางต่อกรกับไอ้ตวั ประหลาดพรรคน์ ้นั ไดแ้ น่ \" ง....ง้นั หรือคะ..... \" ครสู าวตอบกลับดว้ ยนำ้ เสยี งออ่ ยๆ ทา่ ทขี อง เธอดูหงอยลงอยา่ งเห็นได้ชดั ความจริงเขาก็อยากจะปลอบให้เธอ สบายใจขนึ้ อยู่หรอก แต่จะให้ทำอยา่ งไรได้ ก็ในเม่ือเขาเองกย็ งั แพ้ ให้กบั เจา้ ส่ิงน้นั อยู่เลย การทเี่ ธอจะเปน็ กังวลและไม่เช่ือใจว่าเขาจะ ทำได้ จงึ ไม่ใช่เร่อื งแปลก 105

\" ถา้ คุณไม่ว่าอะไร ผมขอตวั ก่อนนะครับ....\" เขากลา่ วตัดบท กอ่ นจะเดินผ่านรา่ งของหญงิ สาวไปแบบเงียบๆ ในยามน้ี เขาเองก็คิดไม่ออกเหมือนกัน วา่ จะพูดให้เธอร้สู กึ ดขี นึ้ ได้ ยงั ไง เพราะนอกจากคำมนั่ สัญญาแลว้ ตวั เขาเองกไ็ มม่ ีอะไรเปน็ หลกั ประกันวา่ เธอจะปลอดภัยอย่างแน่นอน บางทเี ขาอาจจะแพ้ หรอื แผนการอาจจะไมร่ าบรน่ื อยา่ งท่ีคิดก็ได้ ดังน้นั แทนท่จี ะมัวแต่ ปัน้ คำ สูท้ ำตามแผนทวี่ างไว้แบบเงียบๆเทา่ ท่ีเขาจะทำไดด้ ีกวา่ ... \"ด......เด๋ยี วก่อนค่ะ! \" ขณะที่กำลังจะเดินไปถึงประตนู ้ันเอง เสยี ง หญงิ สาวท่ดี ังข้นึ ดา้ นหลงั ก็ได้ทำใหช้ ายหน่มุ หยุดชะงัก ก่อนจะ คอ่ ยๆหนั กลบั มาเลก็ น้อย \" มอี ะไรอีกรึครับ \" \" ทง้ั ๆท่ีเราสองคนก็ไม่รจู้ กั กนั แถมฉนั ยงั เป็นคนพาภาระมาใหค้ ณุ อกี ...แต่คณุ กลับ...พยายามช่วยเหลือพวกเราอยา่ งเต็มทโ่ี ดยไม่ปริ ปากบน่ . แถมยัง....เอาชีวติ ตัวเองมาเส่ยี งเพ่ือคนแปลกหนา้ อยา่ งฉัน อีก... 106

คือฉัน....ไม่รวู้ า่ จะขอบคุณคุณยังไงดนี ่ะค่ะ... \" ครสู าวพูดออกมา ด้วยทา่ ทีประหม่า คงกำลงั จะเขินท่ตี ้องพูดอะไรแบบนอ้ี อกมาล่ะม้ัง ... เม่ือได้ฟงั คำตอบแล้ว หมวดด้ิวจงึ หันหน้ากลบั ไปยงั ประตเู บื้องหนา้ ของตนเช่นเดิม ก่อนจะพูดออกมาแบบเรียบๆ \" ไม่ต้องคดิ มากหรอกครบั ....เพราะถงึ อย่างไร หนา้ ทีข่ องตำรวจ ก็ คอื ช่วยเหลือประชาชนอยู่แล้ว แถมผมเอง....กม็ ีเร่ืองท่ีต้องสะสางกับเจา้ น่นั อยู่แลว้ ...ต่อให้ผมไม่ได้ ชว่ ยคุณในวันน้ี หากมคี นอน่ื มาขอใหผ้ มช่วย ไม่ชา้ ก็เรว็ ยังไงผมก็ ต้องไดเ้ ผชิญหนา้ กับมนั อยู่ดีแหละครบั \" หลงั จากทพ่ี ูดเสรจ็ ตำรวจหน่มุ กเ็ อ้ือมมอื ไปเปิดประตู ก่อนจะเดิน ออกไปจากตรงน้ันในทันที 107

108

บทที่ 14 \"....ตนื่ แล้วรึครบั ...\" \"....อ...อือ.....\" หลงั จากทีห่ ลบั ไปหลายชัว่ โมง น้ำเสยี งอนั ราบเรียบของตำรวจหนุม่ ก็ได้ทำใหค้ รสู าวหลุดออกมาจากห้วงภวงั ค์ และกลบั มาส่โู ลกความ เป็นจริงอกี ครั้ง \"ถ...ถงึ แลว้ รึคะ...\" \"ยงั หรอกครบั ....แต่กใ็ กล้มากแล้วล่ะ...\" 109

ครูสาวเรม่ิ ขยต้ี า ก่อนจะมองออกไปขา้ งนอกรถ ซ่ึงบัดนี้ กำลังว่งิ อยู่ บนทางยาวสุดลูกหลู กู ตา พนื้ ถนนไรซ้ งึ่ ปูนซีเมนต์ และข้างทางก็ เต็มไปด้วยตน้ ไม้จนดรู ่มรนื่ หลังจากที่แนใ่ จแล้ว ว่าพ้นื ที่ที่อยู่รอบๆน้ีชา่ งไมค่ ุ้นตาเอาเสียเลย และตนเองก็ไม่น่าจะรจู้ ักแถวน้แี นๆ่ สริ ินญาจงึ ตัดสนิ ใจถามตำรวจ หนมุ่ ผ้เู ป็นคนขับ และน่าจะรู้จกั เสน้ ทางดที ่สี ดุ \" น่ีเรา....กำลังจะไปที่ไหนกันรคึ ะ...\" \" อ๋อ....บา้ นเกดิ ของผมน่ะครับ...\" เมื่อได้ยนิ ดงั น้ัน ครสู าวกต็ าโตขน้ึ เล็กน้อย ทำใหช้ ายหน่มุ ท่ีกำลังขับ รถอยู่พูดออกมาอย่างตดิ ตลก \"....เห...ตกใจขนาดน้ันเลยรคึ รบั ...เหน็ แบบนี้ จรงิ ๆแลว้ ผมกเ็ ปน็ คน บ้านนอกนะ \" ___________ 110

\" ง...งนั้ หรอื คะ.... วา่ แต่ บ้านเกดิ ของคุณนี่ ต้ังอยทู่ ่ไี หนรึคะ เพราะเท่าทฉี่ ันลองหา ขอ้ มลู มา หรอื ดจู ากพ้นื ท่รี อบๆ ฉนั รสู้ ึก...ไมค่ ุ้นเคยกับทีน่ เ่ี ลย...แถม ขอ้ มลู กแ็ ทบไม่มี มันเหมือนเปน็ สถานที่ที่ไมเ่ คยมอี ยู่จรงิ ยังไงก็ไม่รู้...\" \" หมู่บ้านผมคอ่ นข้างลึกลบั น่ะครบั ท้งั ตำแหน่งท่ีตั้ง ชือ่ หรือข้อมูล อน่ื ๆ ตา่ งถูกปิดเปน็ ความลับท้งั หมด แมแ้ ตใ่ นหมตู่ ำรวจเอง ก็มีเพียงไม่ก่คี นที่รู้เร่ืองน้ี \" \" ฟังดเู หมือนเป็นความลบั สุดยอดเลยนะคะ....แลว้ การทคี่ ุณมาเล่า ให้คนนอกอยา่ งฉันฟงั แบบน้ี มนั จะไม่เป็นอะไรรึคะ? \" \" กน็ ะครบั ..... \" หมวดดว้ิ เงยี บไปชวั่ ครู่ กอ่ นจะเหลือบตามอง กระจกมองหลงั ซึง่ เผยใหเ้ หน็ รา่ งของเด็กชาย ที่กำลังนอนสลบคอ พับคออ่อนเนื่องด้วยอาการเมาพาหนะ อย่ตู รงท่นี ั่งตอนหลังของรถ 111

\" ในช่วงท่ีผมหายไปหลายชว่ั โมง ระหว่างน้จี ะเกดิ อะไรข้ึนกับคณุ หรือเด็กคนน้นั บ้างก็ไมร่ ้.ู ...ทางทีด่ ี ผมพาพวกคุณมาด้วยดกี วา่ .... และถ้าพามาด้วย ยงั ไงเรื่องสถานทีน่ กี้ ็ปิดเอาไว้ไม่ได้อยู่แล้ว \" \" น่นั สินะคะ....\" หญิงสาวตอบ พลางคิดตามสิ่งทเ่ี ขาพูด ใช่.....มนั คงจะน่ากลัวสดุ ๆเลย ถา้ เธอและเด็กคนนัน้ จะต้องอาศัย อยู่ในบา้ นพักนัน่ เพยี งลำพงั โดยท่ีไม่มเี ขาคอยดูแล หากมีคนกล่มุ ไหนบุกเข้ามาอีก....หรอื เลวรา้ ยกวา่ นนั้ ....ถา้ หากวา่ ผู้ ลงทณั ฑ์เกิดโผล่มา กว่าเขาจะกลบั มาถึงบ้าน พวกเธอท้ังสองก็คง จะกลายเป็นศพไปแลว้ แหงๆ.... ดังนนั้ การทเ่ี ขาเห็นชีวติ ของพวกเธอสำคัญกว่าความลับของตน จงึ ถอื เป็นเรื่องดี หลงั จากนนั้ พวกเขาทงั้ สามก็นง่ั รถตอ่ ไปอีกชั่วโมงกว่าๆ....และใน ทีส่ ุด ก็มาถึงปลายทางจนได้ __________ 112

สิ่งที่อยู่เบ้ืองหน้า คือหมบู่ ้านชนบท ทีแ่ ลดูราวกับหลุดออกมาจาก ภาพยนตรห์ รอื ละครย้อนยุค พนื้ ถนนเป็นพืน้ ดนิ เพรียว ๆ ไรซ้ ่ึง ปูนซเี มนต์ พื้นทโี่ ดยรอบมีป่าไมข้ ้ึนปกคลมุ ดูอดุ มสมบรู ณ์ บ้านส่วนใหญท่ ำจากไม้ รูปทรงแลดูโบราณ มบี างหลังที่ทำจากปนู และรปู ทรงดูสมัยใหม่ หรอื ไม่ก็บา้ นทสี่ รา้ งจากไมแ้ ละปูนผสมกัน แต่ก็ถือว่านอ้ ย เมื่อเทียบกับบ้านไม้หลงั อื่นๆ เมือ่ ขับเข้าไป ตามทาง จะเห็นชาวบ้านเดินไปเดนิ มา ไมก่ ็ทำ กิจกรรมตา่ งๆ บา้ งกจ็ ับกล่มุ คุยกัน บา้ งกเ็ ตะตะกร้อ แต่ท่ีแปลก ประหลาด ก็คือกลุ่มชาวบ้านที่กำลงั ออกกำลังกายอยู่ พวกนนั้ กวัด แกวง่ ของในมือไปมา บ้างก็เป็นทอ่ นไม้ขนาดพอดีมือ บา้ งก็เปน็ ไม้ พลองทอ่ นยาวกวา่ ตวั คนถอื คนไหนที่ไมม่ ีของอยู่ในมอื ก็เรม่ิ ปลอ่ ย หมัดชกลม สลับกบั เตะลมบางเปน็ ครงั้ คราว แตท่ ่ีเตะตาที่สดุ ก็คือกลุ่มชาวบา้ นทกี่ ำลงั หวดดาบเล่มโตใส่อากาศ หน้าตาของมัน แลดคู ล้ายกบั ดาบในหอ้ งของหมวดดว้ิ ไม่มผี ิด ทวงทา่ ที่ชาวบา้ นเหลา่ นั้นกำลงั แสดงออกมา บางกช็ า้ บางกเ็ รว็ บางกด็ ู พร้วิ ไหว บ้างกด็ ูหนักหนว่ ง การเคลื่อนไหวแลดมู รี ูปแบบ แผน หาใช่การเคลอื่ นไหวแบบสะเปะสะปะ ดๆู ไปแลว้ มนั ราวกบั พวกเขากำลงั ฝึกซ้อมฝีมืออยู่อยา่ งไรอย่างน้นั ___________ 113

หมวดด้ิวนำรถไปจอดที่บ้านหลงั หนึง่ กอ่ นท่เี ขาจะลงจากรถไป ทกั ทายคนที่อยู่ในบา้ น ซงึ่ สริ ินญาเองกไ็ มร่ ูเ้ หมอื นกันว่าเขาลงไปคุย กบั ใครบ้าง เน่ืองดว้ ยคำขอของหมวดดิ้วเองที่ขอให้เธอและเดก็ คน นั้นรออยบู่ นรถสกั พัก เพยี งครเู่ ดยี ว เขากก็ ลับข้ึนมาบนรถอกี ครั้ง ก่อนจะขับออกจากบ้าน ไป \" ....เม่ือตะก้ี ลงไปคุยกับใครรึคะ? \" ครูสาวตัดสินใจถามออกไป หลังจากท่ีน่งั สงสยั อยู่บนรถมาเนิ่นนาน \" ลงไปคุยกบั แม่ ว่าจะพาเพ่ือนมาขอนอนพกั สักคนื สองคืนน่ะครบั แถมต้องไปอธบิ ายกับพ่อ วา่ คนท่ีเอามา ไม่ใช่ลกู กับเมียของผมท่ี แอบซุกเอาไว้ไม่ใหพ้ ่อกับแมร่ ู้ นะ่ ครับ \" \" ง...งัน้ รึคะ...\" หญงิ สาวตอบกลบั ด้วยทา่ ทีประหม่าเลก็ น้อย หลังจากที่รูว้ ่าตนเองและตำรวจหนมุ่ ผู้นี้ กำลังถกู คนในบ้านเขา้ ใจ ผิดไปไกล 114

เธอนงั่ ต้งั สติชั่วครู่ หลงั จากท่ีหน้าหายแดงแล้ว เธอกเ็ รม่ิ เข้า ประเดน็ เร่ืองคำถามต่อไปทนั ที \"....พวกเขา...รเู้ ร่อื งแผนของคุณรึเปล่าคะ...\" \".......ยังไมร่ หู้ รอกครับ....\" \".....เก็บเอาไว้เป็นความลับแบบน้ี มนั จะดีรคึ ะ \" ครสู าวถามดว้ ย ความเปน็ หว่ ง เพราะถ้าหากเกิดอะไรข้ึนกับหมวดดิว้ ขน้ึ มา แลว้ พอ่ แม่ของเขาเพิ่งมารเู้ ร่อื งทหี ลงั ละ่ ก็....เธอเองก็นึกไม่ออกเหมือนกนั ว่าพวกท่านทั้งสองจะมีสภาพย่ำแย่เพียงใด \" ถา้ บอกไปล่ะก็....พวกทา่ นจะต้องไมส่ บายใจแน.่ ... โดยเฉพาะพ่อ ถ้าทา่ นรู้ ท่านตอ้ งมาขัดขวางผมดว้ ยตวั เองเป็นแน่ .....และนัน่ มันจะเป็นอปุ สรรคตอ่ แผนการของเราครบั ... \" 115

\" ....นั่นสินะคะ..... \" หญงิ สาวตอบกลับด้วยท่าทีซึมๆเล็กนอ้ ย ในใจ เธอกร็ ้สู ึกผิดกับพ่อและแม่ของเขาอยู่ไม่น้อย ทีเ่ ป็นตน้ เหตุทำใหล้ กู ชายของพวกเขาต้องมาเส่ยี งเป็นเสย่ี งตายดง่ั เช่นตอนนี้ เพียงครู่เดยี ว พวกเขาทง้ั สามกม็ าถึงทห่ี มาย อนั เป็นลานกว้าง คล้ายกับจุดที่ชาวบา้ นใชฝ้ ึกซ้อมเมื่อสักครู่ หมวดดว้ิ จอดรถไว้ตรงข้างทาง เปิดโอกาสให้เด็กชายที่นอนเมารถ มาเนน่ิ นาน ได้ออกไปสดู อากาศข้างนอกอีกคร้ัง สว่ นตัวเขาและสิ รนิ ญากลบั เดินตรงเข้าไปยังลานกวา้ ง และเดินวนอยู่แถวนั้น คล้าย กับกำลงั หาใครสกั คนอยู่ \".....เอ....ปกตแิ กนา่ จะอยแู่ ถวน้นี ห่ี ว่า...\" ตำรวจหนมุ่ พึมพำออกมา พลางเกาหัว หลังจากทเี่ ดนิ วนอยแู่ ถวน้นั อยูค่ ร่หู นง่ึ \" น...นีเ่ รา..กำลังจะไปหาใครกนั รคึ ะ\" ครสู าวถามขึน้ ดว้ ยความ สงสยั \"ออ๋ .....เร่ืองนน้ั ...\" 116

\" ........เห.. ไม่ไดเ้ จอกนั มาตง้ั นาน พอเจอกันอีกที ถงึ ขน้ั พาสาวกลับมาด้วยเลย ง้นั เรอะ....\" ยังไมท่ ันจะพดู จบประโยค เสียงเข้มๆทีฟ่ ังดูทมุ้ ตำ่ ก็ดังขึน้ ท่ีดา้ นหลัง ของทง้ั สอง ทำให้คู่ทกี่ ำลงั ยืนงงอยถู่ ึงกับชะงัก พวกเขาจึงคอ่ ยๆ หันกลบั ไปยังด้านหลงั อนั เป็นต้นเสยี ง และส่งิ ที่ อยเู่ บอ้ื งหน้าพวกเขา ก็คือชายชราคนหน่งึ ใบหน้าเห่ยี วย่น เส้นผม และเครายาวสีขาวซีดไร้สสี นั เฉกเชน่ คนแก่ทั่วๆไป แตท่ ว่า จุดทที่ ำ ให้เขาคนนแี้ ตกต่างจากคนแก่ทวั่ ไป น่ันคอื รปู ลักษณแ์ ละท่าทาง เพราะแม้ใบหน้าและผวิ หนงั จะยบั ยน่ แต่ร่างกายของเขากลับไมย่ บั ย่นไปตามรูปลักษณ์ ทุกสว่ นเตม็ ไปด้วยมดั กล้ามเนื้อทีด่ บู ึกบึน ทา่ ที ท่ดี แู ข็งแรง ขงึ ขงั ผดิ กับรปู ลักษณ์ภายนอก สว่ นสงู ท่มี ากย่ิงกว่า ชายรา่ งสงู อยา่ งหมวดดวิ้ จนทำให้ครูสาวและผชู้ ายหลายๆคน ถึงกบั ต้องแหงนหน้ามอง ท่อนแขนล่ำๆข้างหน่ึง และนวิ้ มือหนาๆ ของมัน กำลงั กำด้ามดาบยักษ์เล่มหนึ่งอยู่ ใบดาบหนาๆ ยาวเหยยี ด ทเ่ี ต็มเป่ียมไปดว้ ยนำ้ หนกั ถกู วางไว้บนบ่ากว้าง ทดี่ เู ผินๆคล้ายกับ ภูเขาขนาดย่อมๆ 117

สิรนิ ญาจ้องมองรา่ งตรงหน้าแบบหวน่ั ๆ พลางทำตัวลีบเล็กลงโดย ไม่รตู้ วั ในขณะท่ีหมวดดว้ิ กลับยนื จอ้ งร่างนั้นกลับไปด้วยท่าทาง สบายๆ ไรซ้ ึ่งความกลวั แต่อย่างใด \" ชอบแอบมาข้างหลังตามเคยเลยนะลงุ .... แล้วอีกอย่าง เธอคนน้ีไม่ได้เป็นอะไรกับผมสักหนอ่ ย เปน็ คนท่ีกำลงั เดอื นร้อน และกำลังตอ้ งการความชว่ ยเหลอื ตา่ งหาก \" \" อา้ ว....ไม่ใชแ่ ฟนของเจา้ หนูน่หี รอกรึ?!? ขอโทษทเ่ี ขา้ ใจผดิ นะ แม่หนู....\" ชายชราพูดพลางเกาหวั ดูเหมือน จะเชอื่ คำพดู ของหมวดดิ้วง่ายกวา่ ทค่ี ดิ \" แต่พูดดพ็ ูดเถอะ....มาเข้าเรื่องกนั ดีกวา่ ....\" ชายชรากล่าว ก่อนจะ นำดาบยักษ์บนบ่าของตนมาปักลงท่ีพื้น พลางจ้องมองหมวดดว้ิ ตา เขมง็ \"ขอถามอะไรหน่อยสิ เจ้าหนู..... 118

ทำไมจูๆ่ เอง็ ถงึ ได้คดิ อยากจะกลบั มาทน่ี งี่ ัน้ เหรอ.... \" \" ไมเ่ อานา่ ลงุ ก็ทนี่ มี่ ันบ้านเกิดผม ผมจะกลบั มาทน่ี ี่ แล้วมันผิด อะไรตรงไหนงน้ั เหรอลุง \" \" ก็ไม่ผดิ อะไรหรอก....เพยี งแต่.... ได้ยนิ วา่ โรงพกั เอ็งโดนถลม่ เพอ่ื นรักทีส่ ุดของเอ็งก็ตาย จากนสิ ัย ของเอง็ แล้ว....ทีม่ าที่น่ี ไม่น่าใชม่ าเพอ่ื พกั ร้อนชิล ๆ หรอกล่ะมัง้ .... ทนี ้ีจะบอกมาได้รึยัง... ว่ามานี่ เอง็ มีธุระอะไร\" \" เข้าเรอื่ งเลยนะลุง...... ผมต้องการ...อาวุธทที่ รงพลังกวา่ น้ี....\" 119

\" เห....ถา้ อยากได้อาวธุ ที่ทรงพลังขึ้น ทำไมไมใ่ ช้กระบองของฝ่าย เอง็ ซะละ อนั ทใี่ หญ่กวา่ อันปกตทิ เ่ี อ็งใช้ กม็ ีอยู่ไม่ใช่เหรอ \" \" ลุงลองดูนี่เองก็แล้วกนั . ...\" ชายหนุม่ ตอบ ก่อนจะลว้ งเอากระบองยดื หดคู่ใจของตนออกมา ซึ่งในตอนน้ี มนั เหลอื เพยี งแต่ด้าม \" เจ้านเี่ ป็นแบบส่งั ทำพเิ ศษ แข็งแกรง่ กวา่ กระบองไม้ท่ัวไปทีเ่ ราใช้ มาก โดนดาบฟันใสก่ ็ไม่เป็นรอย ฟาดหนิ แตกได้สบายๆโดยไมม่ ี อาการงอ....แล้วลุงดสู ภาพมนั ตอนนสี้ ิ.... \" หมวดด้ิวอธิบายแบบ เรยี บ ๆ ซ่ึงชายแกเ่ องก็รับฟัง และมีสหี น้าครุ่นคดิ \"นย่ี งั ไม่นบั ปนื อีกหลายสบิ กระบอกท่ยี งิ มันไม่สะเทือนอกี .....นีม่ นั เกนิ ระดับโจรท่ีพวกเราเคยเจอแล้ว ถา้ จะมีอะไรสักอยา่ งที่พอจะ หยดุ มนั ได้ ก็คงจะมีแต่ ' เจ้านัน่ ' เท่าน้นั .....\" 120

\"เอ็ะ !?! ที่นเ่ี คยถกู โจรปล้นดว้ ยรึคะ?! \" หลงั จากทีเ่ ขาอธบิ ายจบ จู่ ๆ ครสู าวทน่ี งิ่ มาตลอดก็ถามข้นึ มา หมวดดิว้ เงยี บไปช่วั ครู่ ก่อนท่ีจะหนั มาตอบข้อสงสัยของเธอให้ กระจา่ ง \" ก็นะ....เพราะหมู่บ้านเรามี พื้นที่กวา้ งขวางและอุดมสมบูรณ์ มนั จงึ เปน็ ทห่ี มายปองของบรรดาโจรทง้ั หลาย....หลายๆคนในนั้น ก็ เปน็ โจรมีวิชาอาคมเสยี ด้วย \" \" มอี าคมทว่ี ่านี้คือ เป็นพวกหนังเหนยี วอะไรทำนองนี้เหรอคะ? \" \"อา่ ใช่...ทำนองน้นั .... \" \" แลว้ พวกคุณรอดมาจากพวกนัน้ ได้ยงั ไงกนั คะเนยี่ ?? \" \"โฮ่ ๆ แม่หนู ถามเยอะจังเลยนะเรานะ่ \" ชายชรารอ้ งทักข้ึน กอ่ น จะเรม่ิ พนิ ิจพิจารณารูปลักษณข์ องหญงิ สาว \" ทา่ ทางแบบน้นั แถม เสอื้ ผ้าก็ดีเอาเรื่อง เป็นชาวเมอื งงั้นรึ? \" \" ค...คะ่ \" 121

\" อืม....ก็ไมน่ า่ แปลกหรอกทจ่ี ะไมร่ ูจ้ ักพวกเรา...เอ้า เชิญเลา่ ตอ่ ได้ \" ชายแกส่ ่งไม้ตอ่ กลบั ไปใหช้ ายหน่มุ ซง่ึ เขาก็รบั หน้าท่ีเล่าต่ออย่างไม่ วา่ อะไร \" ในหมบู่ า้ นเราเอง กพ็ อจะมีผู้มวี ชิ าอยู่ เรากเ็ ลยทำกระสุนปลกุ เสก ขึน้ พอใชย้ งิ พวกมนั เข้าอยู่ แต่พอดวลกนั หนกั ๆจนกระสุนหมดกันท้ังคู่ ทนี ้ีก็จะถึงเวลาดวลกนั ระยะประชิด ชาวบ้านแตล่ ะคน กจ็ ะเปลยี่ นไปใชอ้ าวธุ แตล่ ะแบบที่ตนถนัด ชาวบ้านกลุ่มนึงใช้กระบอง บางกลุม่ ก็ใชไ้ ม้พลอง คนไหนถนัดมวย ไทย กใ็ ชน้ วมกับสนับเข่าเสรมิ เหลก็ บางกลุ่มกช็ อบใช้ดาบ\" \" แต่ดาบฟนั พวกหนงั เหนียวไมเ่ ขา้ ไม่ใชเ่ หรอคะ? หรือวา่ จะเป็น ดาบลงอาคมรึเปลา่ คะ?\" 122

\" เปลา่ หรอก กเ็ ปน็ ดาบแบบบา้ นๆนแี่ หละ แค่มีการปรบั ขนาดให้มี ขนาดใหญข่ ึ้น หนักขนึ้ กวา่ ดาบไทยท่วั ๆไป ชนิดท่ี ต่อใหฟ้ ันไมเ่ ขา้ น้ำหนกั ของดาบ ก็มากพอจะทำให้ฟกชำ้ หรือกระดูกแตกได้อยดู่ ี...\" \" อ๋อ....เด๋ยี วก่อนนะคะ!! ถา้ อย่างนัน้ ...ไอด้ าบเลม่ โตที่อยู่ในห้องคุณ ก็....!!!! \" \" ใช่....ไอน้ ่ันแหละ \" \" เห....ไอ้หนู....นเ่ี อง็ หยดุ ฝกึ วชิ ากระบองทฝี่ า่ ยเอง็ ถนัด แล้วเริ่ม แอบฝกึ ดาบใหญ่ของฝ่ายข้าแลว้ งนั้ เหรอ.... เตรียมตัวมาได้ไม่เบาน่ี....ไปถงึ ข้นั ไหนแลว้ ละ่ ?? \" \" เร่มิ ชินกบั นำ้ หนกั ของมนั บ้างแล้วครับ ความเรว็ เหมอื นจะช้ากวา่ กระบองทใี่ ชป้ ระจำ 2 ข้ัน ส่วน ระยะเวลา ผมสามารถเหว่ยี งมันไดห้ ลายชว่ั โมงอยู่ แต่อาจจะหมด แรงเรว็ กวา่ ตอนใช้กระบองอยู่บา้ ง \" 123

\"....คิดดแี ล้วง้ันเหรอ....ถา้ เอง็ บอกวา่ ช้าลง กแ็ ปลว่า จากทเ่ี คยปัด ป้องหรือตั้งรบั มนั ได้ คราวนเ้ี อ็งจะเร่ิมกนั มนั ไม่ทันแลว้ นะ ไหนจะเร่ืองเวลาอีก ถา้ เอ็งหมดแรงเร็วขนึ้ กแ็ ปลว่า มโี อกาสทจ่ี ะ เสียท่ามากขน้ึ ....แบบนน้ั มันจะไม่เป็นการฆ่าตัวตายเอารึ.... \" \" ผมยอมเสีย่ ง....ขอแค่โจมตีมันเข้า....แคช่ า้ ลงนดิ หน่อย หรือเสีย่ ง ตายมากข้ึน ผมก็ไม่เกยี่ งหรอก....ขอแค่..... หยดุ มัน....ไม่ใหซ้ ำ้ รอยกับตอนโรเจอร์กพ็ อ...\" ชายหนุ่มตอบ แมเ้ ขาจะพยายามทำเสียงให้ฟงั ดูเป็นปกติ แต่กไ็ ม่ อาจกลบน้ำเสยี งบางท่อนทดี่ ูส่นั ๆได้ โดยเฉพาะอยา่ งย่ิง....ท่อนท่ีเอ่ยถงึ เพื่อนของเขา แค่เคยถงึ อารมณ์ ตา่ งๆก็เริม่ ถาโถมใสห่ มวดด้ิว ความเจบ็ ใจท่ีพา่ ยแพ้ ความโกรธแคน้ ท่ีมีต่อผูล้ งทัณฑ์ และความ เจบ็ ปวด...ที่ต้องทนดูทุกอยา่ งเกิดขนึ้ โดยทต่ี นเองไม่อาจทำอะไรได้ ...... เมือ่ เทียบกบั ตอนนี้...ใหเ้ ขาช้าลง จนโดนเจา้ นั่นชกหนา้ แหก ยังจะดี ซะกวา่ ปล่อยใหเ้ รือ่ งแบบน้ัน เกิดขน้ึ ซ้ำสองโดยไมด่ ิ้นรนทำอะไร 124

\" ไอ้ของที่คุณพดู ถึง มันคืออะไรเหรอคะ \" เสยี งใสๆของหญิงสาวท่ี ดงั ข้นึ ทำใหห้ มวดดวิ้ หลุดออกจากห้วงความคิด เขาหลับตาลง สงบ อารมณช์ วั่ ครู่ ก่อนจะเอ่ยออกมา \" เมอ่ื ก้ีเธอถามใช่มั้ย ว่าเปน็ ดาบอาคมรเึ ปลา่ \" \" คะ่ \" \" ดาบของพวกชาวบ้านน่ะ ไม่ใช่ แต่ดาบของผู้ใหญบ่ ้าน อนั นีอ้ ีก เรอื่ ง....\" \" เอ็ะ?!?\" \" เมือ่ กฉี้ ันบอกอยใู่ ชม่ ัย้ ว่าหมู่บา้ นเรามีผมู้ วี ชิ า....ผู้ใหญบ่ า้ นเองก็ เป็นหนง่ึ ในนั้น.... 125

วันนงึ ขณะท่ีเขาออกไปหาแร่เหล็กกลับมาให้พวกชาวบ้านบางสว่ น ตีดาบ ตัวเขาก็ได้บงั เอิญไปเจอกบั ....เหล็กประหลาดชนดิ หน่งึ .... มันมีสเี ขยี วเข้ม แวววาวราวกบั แก้ว เวลาเคาะ กจ็ ะมีเสยี งดังกงั วาล ฟงั ดไู พเราะ... ท่านผู้นนั้ จึงเอามนั กลับมา ตีเปน็ ดาบของตนเอง และมันก็ กลายเปน็ อาวธุ วเิ ศษทีเ่ ลอื่ งช่ือทสี่ ดุ ของหมู่บ้านเรา \" \" สีเขยี ว....หรอื ว่าจะเปน็ เหลก็ น้ำพี้ รึเปลา่ คะ!?!? \" \" หลายๆคนก็คิดแบบนนั้ ....แตว่ า่ ไม่ใช่หรอก เจา้ นี่แข็งแกร่งกวา่ นัน้ เยอะ แถมยงั คมจนเหลือเช่ือ ไมว่ า่ จะแตะโดนอะไร ไม้ หิน เหลก็ ทกุ อย่างจะถูกแยกเป็นสองท่อนทนั ที แม้แต่พวกหนังเหนียวทปี่ ืนยิงไม่เขา้ แคแ่ ตะโดนคมดาบเบาๆ เลอื ด กไ็ หลอาบแล้ว 126

แลว้ ที่น่าทง่ึ ก็คอื ของทใ่ี หญเ่ กินไป อย่างต้นไม้ทใ่ี ช้หลายคนโอบ กอ้ นหินท่ีใหญก่ วา่ ตวั คน แคว่ าดดาบเล่มนผ้ี า่ น ของพวกน้กี ็จะโดน ผ่าเป็นสองท่อนได้ในพรบิ ตา...\" \" ม....มันแข็งแกรง่ ขนาดน้นั เลยรคึ ะ.....!!!!! \" \" อาห้ะ....ใบดาบยงั ทนสนมิ ไดเ้ ปน็ อย่างดี แถม.....ทงั้ หมดนี่ ตัวดาบ มันยังไม่ได้ผา่ นการลงอาคมอะไรเลยดว้ ยซำ้ ตเี สร็จ ก็กลายเป็น อาวธุ คมกล้าแบบนีเ้ ลย....\" \" เหลือเช่ือเกนิ ไปแลว้ ....น่มี นั เรอ่ื งจริงงน้ั เหรอคะ!?! \" \" ไมเ่ ชอ่ื กแ็ ลว้ แต่ แต่สำหรบั ฉันและใครหลายๆคน มนั จรงิ ซะยิ่งกว่าจรงิ ....\" 127

\" ถึงเอง็ จะอยากได้มนั มาใช้ก็เถอะ....เอง็ น่ะ จำไดร้ เึ ปลา่ น่ะ วา่ เมอ่ื ก่อนเคยโดนอะไร \" ชายชราพดู ย้ำเตือนด้วยน้ำเสยี งเข้มๆ พลางกอดอก \" โดนตกี น้ จนลาย เพราะเอาลกู เปตองไปปลอ่ ยใส่ดาบ แต่ ถงึ พ่อลุงจะบอกว่าเดย๋ี วดาบจะพังก็เถอะ ลูกเปตอง กลับถูกผา่ เปน็ สองซกี โดยท่ีคมดาบไม่เปน็ รอยอะไรเลยดว้ ยซำ้ .....\" \" แล้วเอ็งยงั คดิ ว่าจะเดนิ ดมุ่ ๆเข้าไปเอามนั ออกมาใช้ได้ง่ายๆอกี ง้ัน เหรอ?...\" \" แลว้ ลงุ นะ่ .....ใจคอจะปลอ่ ยใหเ้ ดก็ คนนตี้ ้องตายจริงๆน่ะรึ? \" หมวดด้ิวตอบกลับ คำตอบของเขา ทำใหช้ ายชรารู้สกึ ลำบากใจไม่ น้อย \" ได้ยนิ วา่ น่ังอยู่ดีๆ ดาวโรงเรียนที่ทกุ คนต่างหมายปองกเ็ ข้ามาทัก เขาเองกแ็ ค่ตอบรับไปตามมารยาท ยงั ไมร่ เู้ รื่องอะไรเลยดว้ ยซ้ำ จู่ๆ เพอ่ื นท่ัวท้ังโรงเรียนก็เรม่ิ ตง้ั ตัวเปน็ ศตั รูกบั เขาข้ึนมา แม้แต่คนใน บ้าน กพ็ ลอยโดนไปดว้ ย พวกครกู ็ไม่กล้าทำอะไร เพราะเอาแตก่ ลวั 128

กระแสของสังคม พอหนีหน้าทกุ คนโดยการไม่ไปเรยี น พวกน้นั กย็ ัง ไมว่ าย สง่ คนมาดกั ทำร้ายถึงบ้านอีก แล้วพอฉนั ไปชว่ ยเจ้าหนูน่ี ไอ้ พวกน้นั กย็ ังไม่ยอมรามอื พอเหน็ ว่าสู้ไมไ่ ด้ พวกมันก็เลยไปเรยี ก 'ผู้ ลงทณั ฑ์ ' ออกมาจัดการ.... ใจคอลงุ ....จะปลอ่ ยใหเ้ ด็กนอ้ ยตาดำๆคนนี้....ตายไป ทง้ั ๆทไี่ ม่ได้ ทำอะไรผิด ไดล้ งคอเชียวรึ? \" พอได้แล้ว!! \" ชายแก่พดู ข้นึ เสียงดงั แตด่ จู ากสายตา แกเองก็ไม่ อาจตดั ใจ ปล่อยให้เดก็ น้อยคนนตี้ ้องประสบชะตากรรมได้ เหมือนกนั \" ลงุ เอง กเ็ ปน็ ผู้นำตระกูลแล้ว ลุงพอจะหยวนๆให้ฉนั สกั ครง้ั ไมไ่ ด้ เลยรึ แน่นอนวา่ ใช้เสร็จฉันต้องเอามาคนื แน่ ขอแค่ครงั้ น้ีเทา่ นั้น....\" \".....เอาง้ันกไ็ ด้....\" ชายชรายอมแพ้ในทส่ี ดุ ทำใหห้ มวดดว้ิ และครู สาว รสู้ กึ มีความหวงั ขึ้นมาอกี คร้ัง \"ถา้ เอง็ อยากได้ 'อาวุธท่ที รงพลงั ขนึ้ ' จริงๆ ละ่ ก.็ ...ตามข้ามา... \" ชายชรากลา่ ว กอ่ นจะเดินนำหนุ่มสาวท้ังสองขนึ้ ไปยังบา้ นของตน 129

\".....อ...อะไรกัน?!?? \" ชายหน่มุ อทุ านออกมาราวกบั ไมเ่ ชอ่ื สายตา ทา่ ทางทีด่ มู ีความหวงั ขึ้นมาเมื่อครู่มลายหายไปสนิ้ \"ก....เกิดอะไรขึ้น...รคึ ะ... \" หญิงสาวถาม เมื่อเหน็ ท่าทีที่เปลยี่ นไปอย่างกระทันของหมวดดิ้ว ทง้ั ๆทไี่ มก่ ่นี าทกี ่อน ยงั ดไู ฟแรงอยเู่ ลยแทๆ้ \" ดาบทคี่ ุณว่า...มันก็..วางอย่ตู รงหนา้ คณุ แลว้ น่ีคะ? \" หญิงสาวเอ่ย ใช่ ดาบในตำนานที่ชายหนุ่มเพง่ิ โม้สรรพคุณเอาไว้เม่ือสักครู่ วางอยู่ตรงแท่น หา่ งจากพวกเขาไปไม่กี่เมตรนเ้ี อง พอได้มาเหน็ ใกล้ๆ ครสู าวก็อดท่งึ และพศิ วงกับส่ิงทต่ี นเองกำลงั ดอู ยู่ ไม่ได้ 130

ดาวตรงหนา้ มนั ไมเ่ หมอื นกับดาบไทยเลม่ ไหน ๆทต่ี นเคยเหน็ หนา้ ตาของมัน โดยรวมมนั ก็ไม่ต่างอะไรกับดาบไทยทั่ว ๆไป...ตดิ ตรงท่ี ขนาดและความยาว ความยาวโดยรวมของมนั ทัดเทยี มกับดาบงา้ ว แตก่ ็ไม่เหมือนดาบ งา้ วสกั ทีเดียว ในขณะที่ดาบง้าว จะมสี ดั สว่ นของดา้ มจับทย่ี าวพอๆกับใบดาบ ด้ามของดาบเล่มดงั กลา่ ว กลับมีสัดส่วนนอ้ ยกว่าใบดาบมาก หากสัดสว่ นของดาบท้ังเล่มคือ 100. ส่วนใบดาบ คงจะราว ๆ 70 ส่วนด้ามจับและกระบงั มือคงจะประมาณ 30 ด้ามจับมคี วามยาวราว ๆ 1 ฟุตกว่าๆ ส่วนใบดาบ นา่ จะยาวเกือบ 1 เมตรได้ ความกวา้ งของใบดาบ กว้างราว ๆ 3 น้ิว สนั หนาพอๆกับใบมดี ของ ขวานเล็ก โดยรวมแล้ว ดบู กึ บนึ แขง็ แรงมาก ใบดาบเป็นทรงใบข้าว ดูสวยงามนา่ ดูชม สขี องใบดาบเป็นสีเขียว ขอบของคมดาบถกู ลับอยา่ งประณีต แลดูคมกริบ ผิดกบั ดาบใหญ่ ข้างนอกท่ีคมดาบลับไมค่ ่อยปราณีตเท่าไหรน่ กั หรอื บางที ก็แทบ จะไม่ไดล้ บั คมเลย เพราะเน้นใชท้ ุบใช้ฟาดแบบไม้กระบองเปน็ หลัก 131

หญิงสาวจ้องมองดาบตรงหน้าอยา่ งตื่นตะลงึ ราวกับไดเ้ ห็นสง่ิ มหัศจรรยท์ ี่ตนไม่เคยรู้มาก่อน วา่ มนั มอี ยูจ่ ริง ดวงตาเบกิ กว้างด้วยความตน่ื เตน้ ริมฝปี ากหนานมุ่ ของหล่อนขยบั เปน็ คำว่า ' โอ้โห้ !' นอกจากมนั จะไมเ่ หมือนดาบๆทว่ั ไปท่เี ธอเคยเหน็ แล้ว กล่ินอาย ของดาบตรงหน้า ยงั ดูต่างจากบรรดาดาบยกั ษเ์ ลม่ ท่ีอยูข่ ้างนอก อย่างเห็นได้ชัด มันดสู งู สง่ น่าเกรงขาม สมกับทช่ี ายหนุ่มคุยโว เอาไว้ในตอนแรก ไม่น่าแปลกใจ ทช่ี ายหนุ่มจะเช่ือว่ามนั เปน็ ดาบวิเศษ เพราะตัวเธอ เอง หากไดเ้ หน็ มนั เรว็ กว่าน้ี ไดเ้ หน็ ศกั ยภาพทมี่ นั สามารถทำได้ เธอ เองก็คงจะเชอ่ื เหมือนกัน วา่ นี่แหละ ดาบวิเศษ แต่ส่ิงที่เธอไม่คาดคิด กลับเป็นสหี นา้ ของตำรวจหน่มุ ท่ดี ูตกตะลงึ แต่ไม่ใช่ตกตะลึงในทางที่ดี แตเ่ ปน็ ในแนวผิดหวัง และตนื่ ตระหนก เสยี มากกวา่ \" โกหกน่า!!....ม..ไม่จริงใชม่ ้ัย!!! \" ตำรวจหนุม่ พูดอะไรไม่ออก เขาเดนิ เขา้ ไปดมู นั ใกล้ๆ ก่อนจะหัน กลับมาหาชายชรา และพูดออกมาเสียงดงั 132

\" นมี่ นั ....ของปลอมนี่ลงุ !!! \" \"...ว...ว่าไงนะคะ!?! \" เมอื่ ไดย้ ินเช่นนน้ั หญงิ สาวก็เข้าใจได้ในทันที ว่าเหตุใด เขาถึงไดม้ ีทา่ ทเี ชน่ นนั้ เธอพยายามคุมสติไมใ่ หต้ ื่นตระหนก แล้วถามออกไปอีกคร้งั \"คณุ ....ร้ไู ดย้ งั ไงคะ....วา่ น่นั มันของปลอม.....\" \" ก็เนี่ย!! ดูสิ!! \" เขาพดู พลางชไ้ี ปยงั ใบดาบสเี ขียว ก่อนจะเริม่ อธบิ ายตอ่ \" ถา้ เปน็ ของจรงิ ใบดาบจะต้องดรู ะยิบระยบั กวา่ นี!้ ! ใสกิก๊ กวา่ นี!้ ! แถมวางในทม่ี ืด มนั จะดูสว่างไสว ดูเผิน ๆมนั จะเหมือนกับแก้วท่ี กำลังโดนแสงสอ่ ง!! จากตอนแรกท่มี นั ควรจะได้ช่ือ[ดาบเขียวมรกต] มนั เลยไดช้ ื่อว่า [ดาบแก้วมรกต] แทนไง!! \" \" เอะ็ !?! \" ครสู าวอุทานออกมา กอ่ นจะเริ่มพินิจพจิ ารณาลักษณะ ของดาบอีกคร้ัง 133

ในความเปน็ จรงิ ดาบเลม่ ดงั กลา่ วก็ถอื วา่ ดดู มี ากแล้ว ต่อให้ไม่ใช่ ดาบวิเศษ จากลักษณะทีเ่ ห็น ตวั มนั กค็ งจะเปน็ ดาบช้ันเลิศไม่ผิดแน่ แตห่ ลงั จากที่ฟงั คำบอกเลา่ ของชายหนมุ่ ทีแ่ มม้ นั จะฟงั ดูเกินจริง ไปบา้ ง แต่นน้ั กห็ มายความว่า ดาบช้นั เลิศที่วางอยู่ตรงหนา้ ความ งามและความน่าเกรงขาม ยังเทียบไม่ได้ กบั ดาบเล่มจริงอีกง้ัน หรอื ??!? \" และยงิ่ ไปกว่านน้ั !! \" เขาชะงักไป ก่อนจะเอ้ือมมือไปเคาะกับใบ ดาบ เสยี งเคาะท่ีดงั ออกมา เหมือนกบั กำลังเอามือเคาะกระทะ \" ถา้ เปน็ ของจริง!! เสียงที่ดังออกมา มนั จะฟงั เพราะกวา่ น!้ี ! ฉันเคย ลองเคาะตอนสมัยเดก็ ฉนั จำได้!! \" ตำรวจหนมุ่ อธิบายราวกบั เด็กเนริ ์ด ดูท่าว่าเขาในสมยั กอ่ น คงจะ คล่ังไคล้ดาบเล่มนี้มากไม่ผดิ แน่ แต่นนั่ ไมใ่ ช่ประเดน็ ครสู าวเริม่ พดู ไม่ออก ในใจเร่ิมรสู้ ึกหวัน่ วติ กข้นึ มาเรื่อย ๆ เมอื่ รู้ว่า ทางรอดของเธอและเดก็ คนน้ันกำลังจะรบิ หร่ี 134

เน่อื งจากเธอไมเ่ คยเหน็ ดาบเลม่ นนั้ มาก่อน เธอจงึ บอกไม่ได้ วา่ สิ่งท่ี เขาพดู เป็นความจริงมย้ั เธอจึงหนั กลบั ไปหาชายชรา และจ้องมอง เขาเงียบๆ ราวกับกำลังรอคำตอบ \" อยา่ งน้นี เี่ อง....ทแ่ี ท้ ดาบน่นั มันก็ถูกชะตากับเอ็งแลว้ สนิ ะ?...\" \" !??\" หมวดดิว้ แสดงสีหน้าสงสยั ออกมาอยา่ งปดิ ไมม่ ิด เมอ่ื เหน็ ชาย ชราตอบอะไรกไ็ ม่ร้อู อกมา และนา่ จะไม่ตรงกับคำถามของเขา \" ใช่ อย่างที่เอง็ วา่ ....ดาบนน้ี ่ะ ของปลอม แต่มนั ก็ถูกสร้างเลียนแบบเล่มจรงิ จนเหมอื นทุกระเบยี ดนวิ้ ....\" ชายชราตอบ ทำใหค้ รสู าวใจตกลงไปอยตู่ าตมุ่ ในขณะทตี่ ำรวจ หนุ่มสภาพก็ไมต่ ่างกัน แต่อกี ใจนึง เขากย็ งั คงรสู้ ึกติดใจกับคำตอบ ของชายชรา 135

\" เหมอื นเลม่ จริง....ตอนที่มันหลับไหลล่ะนะ....ไอร้ ูปลักษณ์ทีเ่ อ็ง เห็นว่ามนั สวยจนผดิ ธรรมชาตนิ น่ั ไม่ใชว่ ่าทกุ คนจะไดเ้ หน็ มันหรอก เฉพาะคนท่ีดาบร้สู กึ ถูกชะตาดว้ ยเท่านน่ั ....\" เมือ่ ฟงั มาถึงตอนน้ี ชายหนุ่มก็อดท่จี ะประหลาดใจไม่ได้ เม่ือร้วู า่ สิง่ ทตี่ นเห็น ไมใ่ ชเ่ รื่องปกตอิ ย่างทีต่ นเขา้ ใจมาตลอด \" น่นั แปลว่า หากมกี ารส่งมอบดาบละ่ ก็ คนทถี่ ูกมนั เลือกอยา่ งเอ็ง ก็มสี ทิ ธท์ิ ่ีจะได้เปน็ เจา้ ของมัน \" ชายแกน่ ง่ิ เงียบไป คราวนห้ี มวดด้วิ เร่ิมทำตัวไม่ถูก ไมร่ ูว้ า่ ควรจะ เสียใจดี ทีด่ าบวเิ ศษเลม่ นัน้ หายไป หรือดีใจดี ที่ตนเป็นผทู้ ี่อาจจะได้ เปน็ เจ้าของมนั หากดาบเล่มนี้ยังอยู่ \"...ล...แล้ว...ของจรงิ ..มันหายไปไหนรลึ งุ .... \" หมวดดวิ้ ถามอย่าง ยากลำบาก ในหัวถูกอารมณ์สองขั้วตกี นั จนทำตัวไม่ถูกแล้ว \" คือเร่ืองเปน็ อยา่ งนี้..... หลงั จากทปี่ ู่ขา้ ....มือปราบคนน้ันเสียไป ดาบก็ไดถ้ ูกส่งมอบมาใหก้ ับ พอ่ ขา้ 136

ซง่ึ พ่อข้า....เขาไม่ได้เก่งกาจอะไรนัก เม่อื เทียบกับท่านป.ู่ ..ตัวเขาจึง เกิดความกังวลไม่น้อย เม่ือได้รบั มอบของสำคัญแบบน้ี ก่อนท่ีทา่ นจะจากไป ทา่ นจงึ ได้นำดาบวเิ ศษนน่ั ไปซอ่ นในท่ีทจ่ี ะไม่ มีใครหาเจอ นอกจากท่านคนเดยี ว เพราะกลวั ว่าหากมีคนช่ัวมา แยง่ ดาบไป แล้วท่านปกป้องดาบเอาไว้ไม่ได้...มันจะเกดิ หายนะขนึ้ ... ขา้ เอง...ก็เพ่ิงมารเู้ ร่ืองนี้จากปากท่านนเี่ อง ข้าไมร่ ดู้ ้วยซ้ำ ว่าดาบที่ อยใู่ นบ้านนี้ โดนสลับกบั ของปลอมตอนไหน เพราะดาบเลม่ ปลอม กับเลม่ จริงตอนหลบั ไหล มนั ดูเหมือนกนั มาก...\" \" ย....แยล่ ่ะส.ิ ..ถ้าอย่างน้ัน...\" หลังจากฟงั ความจริงจากปากชายแก่ หมวดดวิ้ กเ็ ริ่มเขา้ สู่หว้ งความส้ินหวงั โดยสมบรู ณ์ \" เจา้ น่ัน...พวกเรา...จะทำยงั ไงดี....\" เขาขยับปากอยา่ งยากลำบาก ถ้าสิ่งท่ชี ายชราพดู เป็นเรื่องจริง นนั่ ก็แปลว่า...ทางรอดเดยี วของ พวกเขา ได้หลุดรอยไปเสียแล้ว 137

เพราะได้ฟงั และไดเ้ ห็นอภินหิ ารของมันมากับตา มันจงึ เปรียบด่งั ที่ ยดึ เหนยี่ วจติ ใจ และไพ่ตายใบสดุ ท้ายของเขา ในกรณที ี่กระบองอนั เปน็ อาวุธหลกั คมุ สถานการณ์ไมอ่ ยู่ มันจึงไม่ใชเ่ ร่ืองแปลก ท่ี หลังจากที่พ่ายแพ้มา ส่งิ เดยี วทแ่ี วบ๊ เขา้ มาในหัว และเปน็ ทางออก เดียวทเ่ี ขาพอจะนึกออกได้ จะเปน็ เจ้าสิง่ นี้ แต่ในตอนน้ี ในเมื่อมนั ไม่อยู่แล้ว....ชายหนุม่ ก็นกึ ไมอ่ อกเหมือนกัน วา่ จะทำอย่างไรต่อ.... ปืนทำอะไรมนั ไม่ได้ กระบองธรรมดากเ็ อาเจ้านน่ั ไม่อยู่ อาจใช้ได้ นานกวา่ ปนื แต่มนั กเ็ ปล่าประโยชน์ วิชากระบองทฝี่ กึ ปรือมา ก็ทำไดแ้ ค่ยืดเวลาแพ้ออกไปเทา่ นั้น..... แล้วถา้ คราวน้ี หากต้องเจอกับมันอีก แลว้ เขาหาอาวธุ ทด่ี ีกว่านม้ี า ไมไ่ ด.้ ...เขาจะเอาอะไรไปสู้ ? เขาจะหยุดมนั ได้อยา่ งไร? หรอื ว่าเขา ตอ้ งสยู้ ิบตา ก่อนลงท้ายทพ่ี ่ายแพ้ และต้องดูเด็กคนน้ันโดนสังหาร โหดอกี ?.... แนน่ อนว่า ครูสาวคนนี้เอง ก็คงไม่อยู่เฉย แล้วทนดลู ูก ศษิ ย์ของตนตายแน่ แตก่ ารท่ีหล่อนเขา้ ไปขวางเจ้านนั่ ก็มีแต่จะโดน ฆ่าไปด้วยอกี คนแหงๆ...เขาจะทำอย่างไรดี !?!?! 138

ความเครยี ดและความสน้ิ หวงั ทถ่ี าโถมมาอยา่ งกระทนั หนั ทำให้ ตำรวจหนมุ่ ร้สู กึ มวนทอ้ ง และอยากจะสำรอกอะไรที่อยู่ในท้อง ออกมา แต่ขณะเดียวกนั เจา้ ตัวกลับไปสามารถเคล่ือนไหวอะไรได้ ไดแ้ ตย่ ืนหน้าเครยี ดอยู่อย่างน้ัน.... \"พ...พอจะมี....แผนสำรองรึเปลา่ คะ...ผู้หมวด... \" ครูสาวถามขึ้น เธอเองกม็ สี ภาพไม่ตา่ งกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การที่ไดเ้ หน็ มนุษยท์ ี่ แข็งแกร่งราวกับสตั วป์ ระหลาด สามารถจัดการคนมีอาวุธครบมือ หลายสิบคนลงได้งา่ ยๆอยา่ งเขา ตกอยูใ่ นสภาพสน้ิ หวังแบบนี้ ขนาดคนที่เหนือกวา่ เธอหลายขมุ ยังทำอะไรไม่ได้....แลว้ ตัวเธอท่ี เกือบจะเสียทา่ คนไม่กค่ี นล่ะ? จะทำอะไรได้ ?!? แลว้ ยง่ิ ไปกวา่ นั้น ตวั เธอเอง ก็เคยดขู ่าวนักฆา่ ลึกลับท่ีบุกถล่มสถานี ตำรวจอยู.่ ...ถา้ ขนาดเขา และตำรวจหลายสิบคนยังแพ.้ ..แล้วผหู้ ญิง ตวั เลก็ ๆอยา่ งเธอละ่ ?!? เธอจะปกป้องเด็กน้อยผู้นา่ สงสารนี้ได้ อยา่ งไร ?!? เคราะห์ดี ทีเ่ ธอจะพอมสี ตพิ อจะสง่ เสียงพดู ออกมาได้ ในขณะที่ เขาได้แตน่ ิง่ เงียบ แตน่ น่ั เธอเองก็ไม่คิดว่ามันจะมปี ระโยชน์สกั เท่าไหร่... 139

\" ม...ไม่ร้สู .ิ .. บางที....ถา้ เรา...ใช้ระเบิด...แต่ว่า...\" ชายหนมุ่ ตอบ อย่างตะกุกตะกกั เขาเองก็นึกแผนสำรองไม่ออกแลว้ เหมือนกนั ถ้า ใชร้ ะเบดิ แนใ่ จไดอ้ ยา่ งไรวา่ มันจะได้ผล?? แล้วทีส่ ำคญั เขาจะไป หาระเบิดมาจากไหน?!? ยงั ไง?!? \" อะไรกันไอห้ นู....คอตกเชียวนะ?...\" \" ก็แนส่ ลิ ุง....ตอนนนี้ ่ะ....ไพต่ ายของผม มนั หายไปแล้วน!่ี !! แล้วผม จะเอาอะไรไปหยุดเจ้านัน่ ไดก้ ัน?!? \" \"ใครบอกล่ะ วา่ ไพต่ ายของเอ็งมใี บเดยี วน่ะ ?? \" ชายชราตอบแบบ เรยี บ ๆ แตเ่ พยี งแค่นนั้ มันก็ชว่ ยใหห้ น่มุ สาวทั้งสองไดส้ ตขิ ้นึ มาอีกครั้ง ชาย หนุม่ จงึ ถามออกไปอยา่ งคาดไม่ถงึ ว่าจะยังมที างออกอน่ื ไหนอกี \" ย....ยังมีของวเิ ศษอย่างอ่นื อีกรคึ รับ?!?! \" 140

\" ร...หรอื วา่ จะเปน็ กระสนุ อาคมหรอื คะ?!? \" \"อา่ ...ไอ้น่นั น่ะเหรอ ก็พอจะมีอยู่แหละ แต่ไม่รวู้ ่าปนื เอง็ จะใช้ไดร้ ึ เปล่านะ....แต่ที่สำคัญน่ะ....\" ชายชราตอบ ขณะทกี่ ำลงั กม้ ลงไปเปดิ หีบดา้ นหลังแท่นวางดาบ และหยบิ อะไรบางอยา่ งออกมา \"เอ้า!! \" ชายแกร่ อ้ งขึน้ พลางโยนของสิ่งหนึ่งมาให้ หมบั !!! ชายหน่มุ เออ้ื มมือไปคว้าเจ้าสิ่งทก่ี ำลงั ลอยเข้ามาได้อย่าง แมน่ ยำ สมั ผสั หนกั ๆท่ีมอื และรปู ลักษณ์ของเจ้าสิง่ นั้น เพียงครู่ เดียว ชายหนุ่มกอ็ ทุ านออกมา \" น...น่ีมัน.....' คมแฝก ' น่ี !?!? \" เขาเอ่ยชอื่ สิ่งน้ันออกมา ครสู าวที่ อยใู่ กล้ๆกเ็ อ่ยขน้ึ มาเชน่ กนั \"เจา้ นี.่ . เหมอื นจะลงยนั ตด์ ้วยนะคะ!! \" \" คมแฝกผ่าศลิ า.... \" ชายชราเอย่ ชื่อของสิง่ นน้ั ออกมาแบบเรยี บ ๆ 141

แต่ถงึ กระนน้ั ดว้ ยชอ่ื ท่ีฟงั ดนู ่าเกรงขามของมนั กท็ ำให้ท้ังสอง อด ท่จี ะรสู้ ึกหวัน่ เกรงขึ้นมาไม่ได้ ประหน่ึงได้เหน็ วตั ถุอนั ยิง่ ใหญ่ ที่ พวกตนไม่เคยรมู้ าก่อนวา่ มนั มอี ย่จู รงิ \" คมแฝกท่ีแข็งและหนกั ราวกับเหล็ก แม้แต่ดาบวิเศษท่ีตดั เหล็กได้ อย่างดาบแก้วมรกตและดาบฮัตโตรมิ ารุ ก็ไม่อาจตัดมันลงได้ มันได้ชอื่ นี้มา เพราะเจ้าของคนแรกสุดเคยใช้มนั ฟาดกับก้อนหิน.... คงไม่ตอ้ งบอกนะ วา่ ผลลัพธ์ออกมาเปน็ ไง....\" \" ต...แต.่ ...ผมไม่เคยเห็น หรอื ไดย้ ินเรอ่ื งเล่าของเจา้ นม่ี ากอ่ นเลยน่ี นา?!?? ท..ทำไมถงึ .... \" \" กแ็ หงล่ะ....มนั เป็นอาวุธโจรนี่....แถมเปน็ โจรทเ่ี กง่ พอจะฟาดทา่ น จนฟกชำ้ ดว้ ย ถงึ ภายหลัง โจรคนนน้ั จะกลับใจ แลว้ หนไี ปบวชแลว้ ก็เถอะ.... สำหรับมือปราบที่มภี าพลักษณ์ไรเ้ ทียมทาน...ขนื เลา่ ไป ขายขี้หนา้ แย.่ ..\" 142

หมวดดว้ิ ฟังเร่อื งเล่าดังกลา่ วด้วยความรู้สึกฉงนสนเท่ห์ เขาไมเ่ คยรู้ มาก่อนเลย วา่ มีโจรทแี่ ข็งแกร่งขนาดทำร้ายท่านผูน้ ัน้ ได้ โจรคนนั้น เป็นใครกนั ?? แลว้ เขาเปน็ คนแบบไหน? ทง้ั ๆที่แข็งแกรง่ ขนาดนนั้ แต่กลับเลือกทจี่ ะหนี แถมหนีไม่พอ กลบั ทิ้งทุกอยา่ ง แล้วไปออก บวชอีก เขาลองแกว่งไมด้ ังกลา่ วไปมา ไม้สีดำมันเงา ทล่ี งอักขระสีทอง ด้านขา้ ง แมส้ ัมผสั จะเหมือนกับไม้ แต่นำ้ หนักของมัน กลับให้ ความรู้สึกเหมือนกำลังเหวย่ี งดัมเบลเหลก็ 4 กิโลกรมั ไปมามากกว่า ทีจ่ ะเป็นไมท้ ่อนนงึ ..... เพยี งเท่าน้ี ใจของชายหนมุ่ กเ็ ช่ือเรอ่ื งเลา่ ดังกล่าวเกินคร่ึงแล้ว \" เอ้า....ข้าได้ให้อาวธุ ท่ีทรงพลงั ข้นึ กบั เอ็งตามทส่ี ัญญาเอาไว้แลว้ .....\" ชายชราพดู พลางเดนิ เข้ามาหาตำรวจหนมุ่ ก่อนจะวางมือ หนาๆอนั หยาบกรา้ นหนกั ๆลงบนไหล่เขา \" ท่เี หลือ....มนั ก็ขนึ้ อยกู่ บั เอง็ แลว้ ..... 143

อย่าทำให้ข้า ไอ้ฝรั่ง แมห่ นนู ี่ รวมไปถึงเด็กคนนนั้ ผดิ หวังซะละ่ ....\" \" อะไรกัน!? เพิง่ มาไดไ้ ม่ก่ีวัน แปปๆกจ็ ะกลับไปแลว้ รึ \" \"...คือ...พอดชี ่วงนที้ างการเขาคอ่ นข้างยงุ่ ๆกันน่ะพอ่ วันหยุด ขา้ ราชการอย่างผมก็เลยพลอยนอ้ ยลงไปดว้ ย....\" หมวดดว้ิ ตอบผู้ เปน็ พอ่ ของตนดว้ ยสหี น้าเจอื่ นๆ \" อ่า....ไมเ่ ปน็ ไรๆ.....ง้นั รอบหน้า ถ้ามีวันหยดุ ยาวอกี กอ็ ย่าลืมแวะ มาหาอีกนะ \" \" ครบั ....ถ้าผมมเี วลาว่างอีกล่ะกน็ ะ....\" ตำรวจหนมุ่ ตอบไปแบบส่ง เดช เพราะไมเ่ พยี งแค่ที่แห่งน้ีอยูไ่ กลจากเมืองมากจนทำให้เจยี ด เวลามาลำบากแลว้ เท่านน้ั การมาทน่ี ีบ่ ่อยๆ ยงั เส่ยี งทำให้ความลับ 144

รวั่ ไหลอีกดว้ ย ดงั นั้นถา้ ไมเ่ กดิ เหตุจำเปน็ จริงๆ เขากไ็ ม่อยากจะมา ท่นี ่บี ่อยๆหรอก แต่ถ้าตอบไปตามตรง...มหี วังพอ่ กบั แม่เสยี ใจแหงๆ...เพราะงนั้ ตอบ เออออไปกอ่ นก็แลว้ กัน... หลังจากบอกลาพ่อและแมเ่ สรจ็ หมวดด้วิ ก็รบี เดนิ ทางออกจาก หม่บู ้านโดยทันที จนทำให้ครูสาวท่นี ง่ั อย่ขู ้างๆ อดสงสัยข้นึ มาไม่ได้ \" พวกเรา...เพ่ิงพกั อย่ทู น่ี ี่ได้แคว่ นั สองวันเองนะคะ นี่พวกเราต้องรีบ กลับขนาดนน้ั เลยรคึ ะ \" ครสู าวกล่าว เพราะทงั้ เธอและเด็กคนน้ัน ต่างกร็ ู้สกึ เหน่ือยล้าเปน็ อย่างมาก หลงั จากท่ตี ้องเดินทางมาเกือบ ทั้งวนั พอจะพักได้เพียงประเดีย๋ วเดยี ว กต็ อ้ งบง่ึ กลบั เสยี แล้ว พดู ตามตรง พวกเธอยังพกั ผ่อนไมท่ นั หายเหนอ่ื ยเลย \" แนน่ อนสิครบั ....เวลาของเราไม่ได้มีมากขนาดนั้นนะ ยง่ิ ตอนที่ พวกเรามาท่นี ่ี ผมก็ไมแ่ น่ใจเหมอื นกัน ว่าเจ้านนั่ เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว รยึ ัง \" หมวดดิ้วเอย่ ตอบ ความจริง เขาเองก็เหน่ือยลา้ เหมือนกัน 145

แต่ความกลัวท่ีมีตอ่ เจา้ น่ันน้ันมีมากกวา่ เน่อื งดว้ ยทเ่ี ขายงั ไมร่ ้วู า่ มัน จะโผล่มาตอนไหน ถา้ หากว่ามันโผลม่ าขณะทเี่ ขายงั อยู่ท่หี ม่บู ้านล่ะก.็ ...ไม่อยากจะนกึ เลย...วา่ พวกชาวบา้ น และพ่อกับแม่ของเขา จะเป็นเช่นใด... หรือถ้ามนั โผล่มา ในขณะทีเ่ ขายงั พกั ฟืน้ กำลงั ไมเ่ สรจ็ ละ่ ก.็ ... เขา เองกน็ ึกไม่ออกเหมือนกนั วา่ ตัวเองจะรบั มือมันได้ก่กี ระบวนท่า ดงั น้นั ถ้าจะใหด้ ี รบี ออกจากหมูบ่ า้ น แลว้ ตรงไปที่นัดหมายให้เร็ว ทสี่ ดุ เลยดีกว่า...อยา่ งน้อยถ้ามเี วลาเหลือ เขาจะได้พกั สกั หน่อย กอ่ นทเี่ จ้านัน่ จะตามมาทนั และจะได้ไม่ต้องลากคนในหม่บู ้านให้มา เดอื ดร้อนไปดว้ ย \" แล้วทำไมคุณถงึ ไมร่ อเจา้ นน่ั ทหี่ มู่บา้ นละ่ คะ....จะได้ไม่ตอ้ ง เดนิ ทางไปไกล แถมพวกชาวบา้ นจะได้ช่วยเหลอื พวกเราด้วย \" \" นน่ั แหละครับประเดน็ ....เพราะผมไมอ่ ยากให้หมบู่ ้านผมโดนเจ้า นน่ั ถล่มนะ่ สคิ รับ...\" หมวดดว้ิ ตอบไปตามตรง ก่อนจะเร่ิมอธิบายต่อ \" และนอกจากนี้ ในหมบู่ า้ นแห่งนี้ยงั คอ่ นขา้ งอับสญั ญาณ อนิ เตอร์เน็ตเลยช้าเปน็ เตา่ คนท่ีจะชว่ ยเราอกี คนจงึ ไมส่ ามารถใช้ 146

ที่นี่ได้ หรอื ต่อใหเ้ ขาช่วยเราจากระยะไกลได้ หากเกดิ อะไรไมค่ าด ฝนั ขึ้น การติดต่อเขากจ็ ะเป็นไปอย่างยากลำบากครับ...\" \" คุณกเ็ ลยจะไปหาเขาถงึ ทีส่ นิ ะคะ...\" ครูสาวพดู ตอบ ก่อนที่หางตา ของเธอจะเหลอื บไปเห็นขวดยาชูกำลังทว่ี างอยู่ตรงขา้ งๆประตูฝ่งั คนขบั เธอตาโตเล็กน้อย ก่อนจะเร่มิ สงั เกตสีหนา้ ของชายหนมุ่ ท่ี กำลงั ขบั รถอย่ใู นขณะนด้ี ดู ีๆ \".....คุณดูเหน่ือยนะคะ....\" หญงิ สาวพูดออกมาดว้ ยความเป็นหว่ ง เมอ่ื ตระหนกั ได้วา่ เขาคนน้กี ำลังเหนอ่ื ยลัาเตม็ ที และกำลังฝืนตัวเอง อยู่ \"พวกเรา....พกั กันแถวน้กี ่อน...ดีมยั้ คะ...\" \" ไมเ่ ป็นไรหรอกครบั ....ผมยงั ไหว....\" ตำรวจหนมุ่ พูดปฏิเสธ ความหวังดีอย่างสภุ าพ ก่อนจะฝืนขับรถต่อไปราวกับไมม่ ีอะไร เกดิ ขึ้น แมส้ ภาพภายนอกของเขาในตอนน้จี ะดูเหนื่อยลา้ เตม็ ที แต่ ในใจเขานั้นกลับเต้นระรัวดว้ ยความต่นื เตน้ เนือ่ งดว้ ยตอ้ งรีบแข่ง กบั เวลาทีก่ ำลังไลม่ าอย่างกระช้ันชดิ 147

\" แตถ่ ้าฝืนตอ่ ไปแบบน้ี เดย๋ี วร่างกายของคุณจะรับไม่ไหว แลว้ เกดิ หลับกลางคนั ข้ึนมานะคะ!! \" ครูสาวพดู เสียงดังขึน้ เล็กน้อย หมาย จะเรยี กให้เขาไดส้ ติ เพราะถ้าหากเขาเกดิ หลบั ในขน้ึ มาจรงิ ๆ มันจะ ไม่ได้มีแตเ่ ขาท่ตี กอยู่ในอันตราย \" ไมต่ อ้ งห่วงหรอกครบั ...... เพราะทท่ี เ่ี ราจะไป อยู่ใกล้กว่าบา้ นพัก ผมเยอะ.... อกี ไม่กี่กิโล....ก็จะถึงแล้วล่ะครับ...\" \"ไมง่ ้ันก็....ให้ฉนั ขบั รถให้คณุ ดีกวา่ ค่ะ ฉันพอจะขับรถเป็นอยู่ \" หญิง สาวอาสาด้วยความหวงั ดี เพราะท่ีผา่ นมา เธอเองก็เอาแต่อยเู่ ฉยๆ แลว้ ให้เขาเป็นคนจัดการทุกอย่างมาโดยตลอด ในยามน้ที เ่ี ขากำลัง ออ่ นแรง ก็นา่ จะให้เธอได้มโี อกาส ทำตวั ใหม้ ีประโยชนก์ บั เขาบา้ ง \"ไม่ได้หรอกครบั ...ผมให้คณุ มาขับแทนไม่ไดห้ รอก \" 148

\" ท...ทำไมละ่ คะ!?! \" \" เพราะผม...เปน็ คนทีร่ ูจ้ ักเส้นทางน้ีดีท่สี ดุ น่ะสคิ รับ....เพราะงนั้ ... ปล่อยให้ผมเป็นคนจดั การเถอะครบั ....\" เพียงไมน่ าน พวกเขากม็ าถึงท่ีหมาย ใช่ มนั เป็นอย่างทเี่ ขาบอกจริงๆ....เทยี บกับระยะทางขามา จาก บ้านพักของเขาไปยังหมู่บ้าน นี่ถอื ว่าใกลก้ ว่าเยอะ แตข่ ณะเดียวกนั มันกไ็ กลจากหมูบ่ า้ นนน้ั พอสมควร จนเธอเองก็ แอบกลวั ว่าถ้าเกิดเหตไุ ม่คาดฝันขึน้ การจะขับกลบั ไปทห่ี มู่บา้ นอีก ครง้ั ก็ใชว่ ่าจะทำได้ง่ายๆ.....ยง่ิ กอ่ นท่ีจะมาถงึ ตรงนี้ได้ หมวดด้ิวต้อง ขบั เข้าซอย วนไปวนมาอีกหลายซอย เคราะหด์ ที ีต่ ำรวจหน่มุ เหมือนจะรจู้ ักเสน้ ทาง จึงสามารถประหยดั เวลาไปไดม้ าก เพราะถ้า ใหค้ นทไ่ี ม่รเู้ สน้ ทางอยา่ งเธอขับเข้ามา มหี วังได้หลงทางเป็นชัว่ โมง แน่ เพราะซอกซอยน้ี มันช่างลกึ ลบั ซบั ซ้อนประหนงึ่ เขาวงกตดีๆ น่ีเอง 149

หลงั จากที่มาถึงหนา้ บ้าน ครสู าวยงั ไมท่ นั จะลงจากรถ และไปกด กรง่ิ จู่ๆประตรู ้วั บ้านก็พลันเลื่อนเปิดเองได้อยา่ งน่าอัศจรรย์ สร้าง ความประหลาดใจให้กับครสู าวไม่น้อย แต่สำหรบั หมวดดิ้ว เขาดู เหมอื นจะไม่คอ่ ยแปลกใจอะไรสักเท่าไหร่ \".....เป็นบา้ นทหี่ รูกวา่ ทเ่ี ห็นนะคะ...มีประตทู ี่เปิดปิดด้วยรโี มทด้วย... \" ครูสาวกลา่ ว เพราะเทา่ ที่เธอเหน็ บา้ นหลงั ดคู ่อนข้างธรรมดามาก จนเหมอื นเป็นบ้านของบุคคลทัว่ ๆไป มากกวา่ จะเปน็ บ้านของพวก คนมีเงิน \" เหน็ แบบนก้ี เ็ ถอะ จรงิ ไปแล้ว มนั ไม่หรูขนาดทค่ี ุณคิดหรอกครบั ...\" ว่าแลว้ เขากข็ ับรถเขา้ ไปจอดด้านในอยา่ งไม่รรี อ หลังจากทท่ี ุกคน ลงมาจากรถ พวกเขาทั้งสามก็พากันเดนิ มาหยุดอยทู่ ีห่ น้าประตบู ้าน แตแ่ ทนทีจ่ ะเคาะประตูดงั เช่นปกติ เขากลบั หันไปยังหวั มมุ ด้านบน ของเพดาน ซงึ่ พอมองดูดๆี แล้ว กจ็ ะเห็นกล้องวงจรปดิ ขนาดเลก็ ตดิ เอาไว้อยู่ 150