VS-002 หนังสือคติธรรมหลวงปู่สังวาลย์ เขมโก

เมื่อกายแตกตาย หลังแต่ความส้ินชีวิต เวทนาที่ไม่น่าเพลิดเพลิน ทั้งปวงในโลกน้ี จักดับเย็นสนิทไป 99

ถ้ามันเกิดธรรมะ ในความสงบแห่งสมาธิน้ัน มันอิ่มใจ มันแนบแน่น อยู่กับธรรมะนั่นเอง ท�ำไปเถิดไม่ต้องสงสัย มันจะรู้เอง

101

พยายามท�ำให้มาก อย่าได้เกียจคร้าน เป็นลูกของพระพุทธเจ้า ต้องเอาชนะตัวเอง ชนะความช่ัวที่อยู่ในตัวเรา ให้มันหมดกิเลสให้ได้ จะได้พ้นทุกข์

103

ท่านท้ังหลาย อย่าประมาท ลองพยายามท�ำกายใจให้พร้อม เรื่องค�ำสอนของพระพุทธเจ้า ไม่ต้องสงสัย สงสัยแต่เรานี้ ไม่เอาจริง

105



ใครจะว่าเราดีเราชั่วนั้น ไม่ใช่อยู่ท่ีคนพูด แต่อยู่ท่ีการกระท�ำของเราต่างหาก ถ้าหากเขาว่า เราดี แต่เรา ไม่ดีจริง ก็ไม่มีความหมาย 107



ค�ำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า มีพลังล�้ำค่ามาก ผู้ใดได้น้อมน�ำ เอาธรรมพิเศษเข้ามาไว้ ที่กายที่ใจ จึงเรียกว่า เป็นผู้ปฏิบัติตามรอยเท้า ของพระองค์ 109

เราปฏิบัตินี่เพ่ือ รู้ตัวเอง ไม่ต้องไปรู้เร่ืองของคนอ่ืน คนอ่ืนเขาจะยังไงก็เรื่องของเขา เร่ืองของเราก็ท�ำใจให้ พ้นทุกข์

111

พวกเราเป็นผู้ปฏิบัติ อย่าท�ำเป็นคนอ่อนแอ คนท่ีมีใจอ่อนแอโลเล ไม่สามารถเอามรรคผลได้ พยายามท�ำใจให้เข้มแข็ง พระสู้กับมัน แต่เราต้องสู้ อย่าง จึงจะมีชัยชนะ

113



เม่ือเรา อบรมจิตใจเรา จนดีพอสมควรแล้ว แม้ว่าเราจะยังไม่สามารถ บรรลุมรรคผลข้ันสูงสุดได้ ก็ยังเป็นนิสัยปัจจัย ให้เกิดในภพดีๆ ได้ 115

ความ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นภัยอันน่ากลัว พยายามระลึกไว้อย่างนี้เสมอ จะได้เป็นคนไม่ประมาท ทาน ศีลพยายามรีบตักตวงเอามรรคผล จาก สมาธิ ปัญญา

117



คนโน้นว่า คนน้ีว่า เนีย้ ะ ไมใ่ ชต่ ัวตนของเรา เสียงขจรมาเข้าหใู จโกรธ เรามสี ติสมั ปชัญญะ ความรูต้ วั ไว้ หูได้ยนิ ผูม้ สี ติอยู่ ก็ใหห้ ูโกรธก็แล้วกัน ขออยา่ ให้ใจโกรธ 119

หม่ันเพียรเรียนรู้ ดีบ้าง ชั่วบ้าง แล้วก็ละช่ัว ประพฤติดีนะ อย่างน้อยปีติจะเกิดข้ึน ให้รู้จักพระรัตนตรัยในตัวเรา พระที่ท่านปฏิบัติกัน จนได้เป็นพระอรหันต์ เป็นโสดาบัน ก็ปฏิบัติเข้าแนวนี้ด้วยกันท้ังหมด

121



จิตใจเราน้ี มักไหลไปสู่อารมณ์โลก ท�ำให้เห็นผิด ในของที่ไม่งาม ว่างาม ที่เป็นทุกข์ เห็นว่าเป็นสุข ท่ีว่าไม่เที่ยง เป็นเที่ยง ท่ีไม่มีตัวตน เห็นว่ามีตัวตน 123



ความโลภ เป็นภัยแห่งธรรม คือความสงบเย็นทั้งนั้น ผู้มีความโลภครอง เป็นเจ้าของหัวใจแล้ว ความสงบสุข ย่อมไม่มีทาง เจริญงอกงามในจิตใจได้ 125

เทวดาก็มี ในกาย ในใจ ของตนเองแล้ว เทวดาจะออกไปรักษาใคร เทวดาก็รักษาเรา เพราะเราพูดดี ท�ำดี

127



เราสมาทานศีลแล้ว ให้เจริญกรรมฐาน ท�ำสมาธิ ศีล สมาธิ ปัญญา ท�ำความรอบรู้เท่าสังขาร ปัญญาก็จะได้ เกิดได้ 129

เป็นผู้เจริญ ต้องหัดชนะ นอนก็ท�ำ ยืนก็ท�ำ เดินก็ท�ำ เว้นแต่เผลอ พอเผลอนึกข้ึนได้ ก็ท�ำอีก

131



เรียนปฏิบัติ ก็ให้รู้จักว่าเช้ือเพลิงเกิดขึ้นมา ก็พยายามเอาน้�ำรดที่เชื้อเพลิง มันจะดับ นักปฏิบัติพยายามท�ำความรู้ อย่างนี้แหละ จะชนะตัวเอง 133

ขอให้พากันสร้าง ทานมัย สีลมัย ภาวนามัย ในเมื่อยังมีชีวิตอยู่ “ท�ำบุญไว้ในวันนี้ ดีกว่าการอุทิศให้ในวันหน้า”

135



คนไม่มีศีล ก็หมดความไม่ละอาย ซึ่งความช่ัว ความเลวๆ นี่ ถ้ามีศีลธรรมดี ก็มีหิริ ความละอาย ก็กลัว กลัวบาป นะ 137

ความกลัวมันอยู่ที่ใจเราเอง จิตมันอุปาทาน ตัดตัว อุปาทานได้จะเอาอะไรมากลัวล่ะ มันก็หมดเท่าน้ันเอง

139



สติจะช่วยให้เรา ปล่อยวางกับอะไร ๆ ในชีวิตได้ง่ายขึ้น และหากถึงวันหนึ่งที่ต้องจากไป ก็พอจะอุ่นใจได้ว่า หากเราฝึกมามากพอ ก็สามารถจะ จากไปอย่างสงบ ได้โดยไม่ยากเย็น 141

ค�ำง่ายๆ ที่เราอาจ เผลอลืมไปบ่อยๆ โดยเฉพาะเวลาท่ีเรา โหยหาอดีต หรือ กังวลในอนาคต ถ้าเรารู้ตัว ลองฝึกตัวเอง ให้ปล่อยวาง และอยู่กับปัจจุบัน ณ ท่ีตรงน้ี ณ เวลานี้...

143



ถ้าเรามีธรรมะในดวงใจ แสงสว่างก็จะเกิดขึ้นมา ถ้าเราไม่มีธรรมะ มีแต่ความโลภ ความโกรธ ความหลง ดวงจิตก็จะมืด มองไม่เห็นแสงสว่าง ถ้าจิตเราผ่องใส สะอาด จะมองเห็นแสงสว่างได้ง่าย การท�ำดวงจิตอย่างนี้ ให้เกิดข้ึนไม่ใช่ของง่ายๆ 145

กรรมฐาน มีการก�ำหนดความรู้ กับลมหายใจเข้า ลมหายใจออก พยายามท�ำสติ พยายามเจริญสติ อยู่กับกองลมเข้า กองลมออก ไม่ปล่อยอารมณ์ไปในภายนอก เม่ือจิตสามารถสงบระงับ ดับนิวรณ์ได้แล้ว จึงสอนให้ เจริญวิปัสสนากรรมฐานสืบต่อไป

147