ရွှေတိုက်စိုး (ချစ်ဦးညို)

ခ်စဥ္ းီ ညိဳ ေ႐ႊတိကု ္စုးိ typing&pdf lucky82 1

ေလးစားအပေ္ သာ စာဖတသ္ ူသ.ုိ႔ .. စာေရးသမူ .ွ .. ဥးီ ကလု ား မဟာရာဇဝငႀ္ ကီး ပထမတဲြ၊ စာမ်က္ႏွာ ၃၄၃၊ ၃၄၅မွ ေကာက္ႏုတေ္ ဖာျ္ ပခ်က္ တရံေရာအခါ စစ္ကိငု ္းေရဝမွ း္ တြင္၊ ခုိးသူ ငတက္ျပားသည္ ဤသ႔ို ႀကဳံ းဝါး၏။ ငါ့ကို သတုးိ မငး္ ဖ်ားရေသာ္သာတည္း သတရ္ တုအံ ့ံ။ မရေသာ္ကား အဘယ္သူ ဝအ့ံ န့ံ ည္းဟု ဆုိ၏။ ထိစု ကားကုိ ၾကားေတာ္မေူ သာ္ ဥပါယတ္ ံမ်ညျ္ ဖင့္ ဖမး္ ၍ ရေတာ္မူ၏။ မငး္ ႀကီးလည္း နငက့္ ိငု ါမၿိ ပီ။ ရဲတငး္ ၊ ပဆု ိန္အစရွိေသာ ဓါးလံတွ ံက်င္တြင္ အဘယက္ ုိလသုိ နညး္ ဟု ေမးေတာမ္ ၏ူ ။ ငတက္ျပားလညး္ မငး္ ႀကးီ ငါ့ကို မၿိ ပီျဖစသ္ ည။္ ကပြ ္လရို ာ ကပြ ေ္ တာမ္ ေူ လာ့။ ငါ့အလုေိ သာ္ကား မငး္ ႀကီးမဖိ ုရား ေစာဥမာၼ ကုလိ ု၏ိ ဟု ဆို၏။ မငး္ ႀကီးလည္း တစိုးတစမိ ွ် အမ်ကေ္ တာမ္ ရိွ၊ ငါ့သ႔ေို သာ မငး္ ကိုစဥလ္ ်ွ က္ ဤသ႔ုေိ သာ စကားကိုဆဝုိ ံ့သည။္ အခ်ည္းႏွးီ မေသေလေကာငး္ ၊ ေနာက္ေနာင္တ႔ပုိ ဲြရိွေသာအခါ အမႈေတာ္ကုိ ထမ္းေစရမညဟ္ ူ၍၊ ဥပမာကား... ေလးကိုခ်စေ္ သာ ေယာက်္ ားသည္ ျမားကုိခ်စ္သက့ဲသ႔ု၊ိ ငါးလုိေသာတငံ ါသည္ ကနြ က္ ို ခ်စသ္ ကဲ့သိ႔၊ု ျပည္ထဲေရးကို ခ်စ္ေသာေၾကာင့္ ထားေတာ္မ၏ူ ။ ဦးဘသနး္ ၊ ေက်ာင္းသံုးျမနမ္ ာရာဇဝင္၊ စာမ်ကႏ္ ာွ ၁၃၂မွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပခ်က္ သတမို႔ ငး္ ဖ်ားလက္ထက္ စစက္ ငုိ ္း၌ ေနမတွ ္ျပဳေသာ သခူ ုးိ စမြ း္ ေကာင္း ငတက္ျပားကို ဖမ္းမလိ ွ်င္ ေ႐တႊ ိကု စ္ ိုးခန႔္သည္။ (သတပ္ မုံ ်ား မရူ ငး္ အတငို း္ ျဖစ္ပါသည္) သခူ းို ငတကျ္ ပားႏွင့္ ပတသ္ က္၍ လကလ္ မွ ္းမီသမ်ွ က်မး္ ၊ စာအပု ္မ်ားတြင္ ေတြ႔ရသညမ္ ွာ ထိုမွ်ေလာက္သာ ျဖစပ္ ါသည။္ ငယစ္ ဥက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ (ဦး)သိနး္ ေအာငက္ သည့္ ငတက္ျပားဇာတ္ထပု ၾ္ ကည္ဖ့ ူးပါသည။္ ငွကေ္ ပ်ာပင၊္ ငကွ ္ေပ်ာဖကေ္ ပၚ တက္အိပ္ျပပံကု ို မတွ ္မိေနပါသည။္ 2

၁၉၈၃ခ၊ု ဇလူ ုိငလ္ ထတု ၊္ ေသာင္းေျပာင္းေထလြ ာရယစ္ ရာမဂဇၢ င္း အတဲြ(၁၉)၊ အမတွ ္ (၁)ပါ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္၏ “ကငုိ း္ ေျပာလုိက္စမ္းမယ္ ေသာင္းေျပာငး္ ေထလြ ာ” ေဆာင္းပါးမွလညး္ ... ေကာက္ႏတု ေ္ ဖာ္ျပပါရေစ။ ... သမငို ္းေနာက္ခထံ ားၿပီး စတိ ္ကးူ နဲ႔ဖန္တီးေရးတာမ်ဳိ းကို (Historical Fiction) လု႔ိ ေခၚရတယ။္ (Historical Novel) လုေ႔ိ ခၚရင္ သမုိင္းေၾကာငး္ ေနာက္ခံထားၿပီး ဝတဳၳ ပစံု နံ ႔ဲ ေရးထားတာမ်ဳိ းကို ဆုလိ တုိ ယ္။ (Historical Fiction) လ႔ုိ ဆုလိ ိုက္ေတာ့ သမငုိ း္ ေနာက္ခံထားၿပးီ စတိ က္ းူ နဲ႔ ဖနတ္ ီးေရးတ့ဲအခါမာွ ဝတၳဳရွညပ္ ုစံ ၊ံ ျပဇာတပ္ စံု ံ၊ ကဗ်ာပံုစ၊ံ စာေပပံုစံအမ်ဳိ းမ်ိဳးနဲ႔ ေရးတာေတြအားလးုံ ပါသြားတယ္...” ***** ဤေ႐ႊတကုိ စ္ ိးု ဝတဳၱ သည္ လကၤာဒပီ ခ်စသ္ ူလို (Saga) အမ်ဳိ းအစား မဟုတ္ႏငုိ ္ပါ။ (Saga) ဆိုသည္မာွ ေဆြမ်ဳိ းစ၊ု စီးပြားေရးထူေထာငၿ္ ပီး ႀကီးပြားလာပ၊ံု သု႔မိ ဟတု ္ တငုိ ္းသစ္ျပည္သစ္ ထူေထာင္ပ၊ုံ တုိငး္ ေရးျပညေ္ ရး၊ စစ္ေရးစစရ္ ာ စြနစ႔္ ားၾကပကုံ ုိ ဝတၳဳပုသံ ြင္းေရးသည့္ စာေပမ်ဳိ းျဖစေ္ ၾကာငး္ အထက္ပါေဆာင္းပါးမွာပင္ ဆရာမႀကီး ညနႊ ္ျပခပ့ဲ ါသည။္ ေ႐ႊတုိကစ္ းို သည္ (Historical Fiction) (သမငို ္း ေနာက္ချံ ပဳ စိတက္ းူ ယဥ္ဝတၳဳ) ျဖစႏ္ ုိငသ္ ည္ဟု ေရးၿပီးခ်ိန္တြင္ ကၽြနေ္ တာ္အမ်ိဳးအစား သတမ္ တွ ္မိပါသည္။ ထ႔ေုိ ၾကာင့္ ေလးစားအပေ္ သာ စာဖတသ္ ူအဖုလ႔ိ ညး္ သူအ႔ ိးု သဆ႔ူ န္ တန႐္ ံုမွ်ေသာ အျမငျ္ ဖင့္ ဤေ႐တႊ ကုိ စ္ ိုးကုိ နားလည္ေစလပို ါသည။္ ***** ‘ေ႐တႊ ိုကစ္ းို ’ကုိ စေရးေသာကာလမွာ ၁၉၈၂ခႏု ွစ္ ျဖစပ္ ါသည။္ ထပု႔ံ ုငိ ္းထံုပ႔ ငုိ း္ ႏိုငလ္ နြ ္းလေွ သာ ေရးသားျခငး္ မ်ားျဖင့္ ဤဝတဳၱ သည္ ၁၉၈၅ခု၊ ဧၿပီလ ၁-ရကေ္ နတ႔ ြင္မွ ၿပးီ စီးအထေျမာက္ခ့ဲပါသည္။ သးံု ႏွစ္တာအခ်ိနယ္ ူ ေရးသားလိကု ္ေသာ ဝတၳဳႀကးီ ေတာ့ မဟတု ပ္ ါ။ အနည္းဆးံု ဤဝတၳဳကုဖိ တၿ္ ပီး ဆငျ္ ခင္ႏႈိင္းဆမႈႏွငယ့္ ဥွ ေ္ သာ ေပ်ာ္႐ငႊ ္မကႈ ုိ ရရိွမည္ဆုလိ ွ်င္ပင္ ကၽြနေ္ တာ္ေရးရက်ဳိ းနပ္ၿပီဟု ဆိုပါမည္။ သမုိငး္ ေနာကခ္ ံ၊ ရာဇဝင္ေနာက္ခံ ဝတၳဳမ်ားကို ကၽနြ ္ေတာသ္ ည္ ယံယု ုံၾကည္ၾကည္ ခခံ ံယူယျူ ဖင့္ ေရးခဲ့၊ ေရးဆဲ၊ ေရးအ့ျံ ဖစ္ပါေၾကာင္းႏငွ ့္... 3

ေလးစားအပေ္ သာ စာဖတ္သ၏ူ ေဝဖနသ္ ံုးသပ္မႈမ်ားကို ဆကလ္ ကခ္ ယံ ူသာြ းမည္ ျဖစ္ပါေၾကာငး္ အစရီ င္ခံအပပ္ ါသည။္ ေလးစားေသာ ခ်စဥ္ ီးညိဳ ၁၉၈၅ခု၊ ဧၿပီလ၊ ၁-ရက္ေန႔ 4

။၁။ တတယိ ေျမာက္ေနႏ႔ ငွ ့္ နဝမေျမာကတ္ ိုက္ပျဲြ ဖစ္သည။္ ဒဏ္ရာရ တပ္မေတာသ္ ားတုကိ႔ ို ထားရိွကသု ရာ တဲသုးံ လုံးစလုးံ မွာ ေနာက္ထပေ္ နစရာ မရိေွ လာက္ေအာင္ ျပညေ့္ နၿပ။ီ သမားေတာႏ္ ငွ ့္အဖြဲ႔ အမႈထမ္းတုိ႔မာွ လညး္ လကမ္ လညႏ္ ငုိ ေ္ အာင္ ရေွိ နသည္။ ျမားဆိပသ္ င့္ေသာဒဏရ္ ာကို ကသု ရသည္မာွ သမားေတာအ္ ဖ႔အဲြ တကြ ္ ခက္ခပဲ င္ပန္းလွေသာအလပု ္ ျဖစ္ေခ်သည။္ ဒဏ္ရာသည္းစြာ ရလာသည္တ့ ပ္မေတာသ္ ား အမ်ားအျပားမွာလညး္ ျမားမနွ ္လာသမူ ်ားခ်ည္း ျဖစ္သည္။ အသြားတြင္ သတု လ္ မိ ္းထားေသာ အဆပိ ရ္ ည္တုမ႔ိ ွာ ႐တု ္ခ်ညး္ ေသႏုိင္ေသာ အဆပိ မ္ ်ဳိ းမဟုတ္ဟု သမားေတာ္ အနႏၲကစၥည္းက အခုိင္အမာဆုိသည။္ သုိ႔ေသာ္ ႐ုတ္ခ်ညး္ ေသႏုိင္သည့္ အဆပိ မ္ ်ဳိ းထက္ ပုိ၍ထိေရာက္ေသာ အဆပိ ္ျဖစေ္ ၾကာင္း အနႏၲကစညၥ ္းက ေျပာျပသည။္ “ဒအီ ဆပိ ဟ္ ာ အထူးတလည္ စမီ ထံ ားတ့ဲ အဆိပပ္ ဲ။ ျမားတဟံ ာ ခႏာၲ ကယုိ ္ထဲ သပိ ္ျပငး္ ျပင္းထနထ္ န္ ဝင္စကို စ္ ရာမလိုဘးူ ။ ပခံးု ၊ လကေ္ မာငး္ ၊ လက္ဖ်၊ံ ဘယေ္ နရာျဖစ္ျဖစ္ အေရျပား ပနြ ္းပ႐့ဲ ုံေလာကပ္ ဲ ျမားတထံ ိရွပါေစ။ ျမားသြားမွာ လိမ္းသတု ္ထားတဲ့ အဆပိ ္အတြက္ ပြနး္ ပဲရ့ ာ၊ ျခစ္ရာေလး တစ္ခုေလာကရ္ သာြ းရင္ လံေု လာကၿ္ ပ။ီ ဒဏ္ရာရသြားတဲေ့ နရာကစၿပီး အဆိပဟ္ ာ တစ္ကယုိ လ္ ုံးမာွ ရိွတဲ့ ေသးြ ေၾကာေတထြ ကဲ ို အလ်ငအ္ ျမန္ ပ်ံ႕ႏံသ႔ွ ာြ းႏိငု တ္ ယ။္ ၿပီးေတာ့ ေသြးလွည့္ပတ္သြားလာမဟႈ ာ ခ်က္ခ်င္းေႏွးေကးြ တဆ႔ုံ ုိငး္ သာြ းမယ။္ လနူ ာဟာအျပင္းဖ်ားၿပီး တစ္ကယို ္လုံး အေၾကာေတြ ေသသြားမယ။္ ေျခေတြ လက္ေတြ လပႈ ္ရာွ းမရေအာငျ္ ဖစ္သာြ းမယ္။ ကေယာင္ကတမ္း ငနး္ ဖမး္ လာမယ။္ ေနာက္ဆုးံ ေတာ့ ေသြးေလေခ်ာက္ခ်ား၊ ဟဒယပ်ကျ္ ပားၿပးီ စစ္သညေ္ တာတ္ စေ္ ယာက္ အျဖစမ္ ဆုိထားန႔ဲ သာမနလ္ တူ စေ္ ယာကအ္ ေနနဲ႔ေတာင္ သးံု မရေတာ့တဲ့အထိ ႐းူ သြပသ္ ြားမယ္။ ဒါဟာျမားသာြ းထပိ မ္ ွာ ပါလာတ့ဲ အဆပိ ္ရဲ႕အာနိသငပ္ ဲ။ အင္မတန္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အဆပိ ္မ်ိဳး” ႏတႈ က္ လညး္ မနားတမး္ ေျပာသည္။ လကက္ လည္း မနားတမး္ အလုပမ္ ်ားေနသည္။ သမားေတာအ္ နႏကၲ စညၥ း္ သည္ ရဲမက္တစေ္ ယာက္၏ပခးုံ ထက္မွ ေသြးစိ႔ုေနသည့္ ဒဏ္ရာေပၚသုိ႔ သံပကူ ို ဖကိ ပ္လိကု သ္ ည။္ ရဲွခနဲအသႏံ ွင့္အတူ စူး႐ြားေသာ အနံေ႔ ပၚလာသည။္ ရဲမက္လညး္ အသံနက္ႀကးီ ျဖင့္ ေအာသ္ ည။္ နားမ်က္စိ မခ်မ္းသာစရာ။ “အဆိပ္လွညပ့္ တမ္ ႈ တေ႔ံု ႏွးသြားေအာင္ ဦးစာြ လုပ္ပစ္ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ သံပနူ ႔ဲ ကပရ္ တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ မူလဒဏ္ရာေဟာင္းကို အနာအသစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပပ္ စ္ရမယ္။ အဲဒီအနာကမုိ ွ ဆကက္ ရု မယ။္ အဖ်ားတက္လာမယ့္လူနာကုိ ေဆးရညဆ္ ကတ္ ကို ္ရမယ္။ ပ်႕ံ ႏံလွ႔ ာမယ့္ အဆပိ ေ္ တြ အျပငေ္ ရာက္သာြ းေအာင္ ေျခထပိ ္လကထ္ ပိ ္ေတြကုိ 5

ေသြးေဖာက္ထတု ္ပစရ္ မယ္။ အထဲကမွ အဆိပ္ေတြစုသာြ းၿပီး ေျခေခ်ာငး္ လကေ္ ခ်ာင္းအခ်ိဳ႕ ညိဳပုပ္ပုပျ္ ဖစလ္ ာၿပဆီ ိုရငေ္ တာ့ အဲဒီလိုျဖစတ္ ဲ့ေျခလက္ကုိ ျဖတ္ေတာကပ္ စ္ရလိမ့္မယ။္ အေရးအႀကးီ ဆးုံ ကေတာ့ ဒအီ ဆိပ္ဟာ ႏွလံးု ေသးြ ေၾကာထဲ မေရာက္ဖိ႔နု ဲ႔ ဦးေႏာွ ကထ္ ဲေရာကမ္ သြားဖ႔ုပိ ဲ။ ဒါကို အခ်ိန္မီ မတားဆးီ ႏိငု ္ရင္ေတာ့” ရဲမက္၏ ဆတဆ္ တ္တုနေ္ မးခ်ငး္ ႐ုကိ ္ေနေသာ သာြ းကိၿု ဖဲ၍ ေဆးရညေ္ လာင္းထညေ့္ နရသျဖင့္ အနႏၲကစညၥ ္း စကားဆက္မေျပာႏိုင္အား။ သစသ္ ားဇြနး္ ကို ခက္ခစဲ ာြ ခတံ ြငး္ ထဲသိုထ႔ ည့္ ေဆးတုကိ ္ရသည္။ ရမဲ ကင္ ယ္၏ မ်ကလ္ းုံ ႀကးီ မ်ားမာွ ေပါက္ထြက္မတတ္ ျပဴးက်ယေ္ နေလသည္။ “ႏွလံုးေသြးေၾကာနဲ႔ ဦးေႏွာကထ္ ဲကို အဆပိ ေ္ ရာကမ္ သာြ းေအာင္ အခ်ိန္မီ မတားႏငုိ ္ဆးီ ႏိငု ရ္ ငေ္ တာ့ က်ဳပ္တိရ႔ု ဲ႕ ရဲမကတ္ စ္ေယာက္ကုိ ဆုးံ ႐ႈးံ သြားၿပီသာ မွတေ္ ပေတာ။့ ကမြ ္းတစ္ရာညက္ မၾကာမီမာွ ပဲ သဟူ ာ သြကသ္ ြက္ခါေအာင္ ႐းူ သြပသ္ ြားမာွ ပဲ” တဲဝတခံ ါးမွ ရဲမက္တစသ္ ိကု ္ဝငလ္ ာျပနသ္ ည။္ ဒဏ္ရာရလာသမူ ်ားကို ေပခ႔ြ ်ီထမး္ ပိုးလာသမူ ်ား ျဖစသ္ ည။္ “ျမားဆိပပ္ ဲလားေဟ့” “ဟတု ပ္ ါတယ္ သမားေတာ္ႀကးီ ” “ကြပ္ပ်စ္ေနရာ မရိွေတာဘ့ းူ ။ ေအာက္မာွ အင္ဖကခ္ င္းထားတယ္။ ေျမႀကီးေပၚမာွ ပဲ ခ်ထားလကို ေ္ တာ့။ ေဆးရညထ္ ပက္ ်ဳိ ထားဥးီ ေဟ့။ သပံ ေူ တြလဲ မီးထပ္ဖုတ္ထား။ အဖ်ားေတြ နီရဲေနေအာငဖ္ ုတ္ေနာ။္ ျမားတန္းလနး္ ပါလာတဲ့ ရဲမက္ရိွရင္ ျမားသြားကုိ ကုယိ ္ထဲမွာ က်ဳိ းပဲ့မက်နရ္ စ္ရေအာင္ ဂ႐ုစကုိ ဆ္ ထဲြ ုတ္။ ျမားသာြ းအပုငိ ္းအစ က်နရ္ စရ္ င္ ဘယလ္ မုိ ွ မရႏိုငေ္ တာ့ဘူး” အဆက္မျပတေ္ သာ အမိန္႔မ်ားကိေု ပးရငး္ သမားေတာ္ႀကးီ အနႏကၲ စညၥ ္းသည္ တဲအတြငး္ ဘက္သ႔ုိ ဝငခ္ ဲ့သည္။ တပ္မင္းႀကီးေနမ်ဳိ းသီဟသူရလည္း သမားေတာႀ္ ကးီ ေနာက္မွ ထပၾ္ ကပမ္ ကာြ လိကု ္လာခေ့ဲ လသည။္ အငး္ ဝေနျပညေ္ တာ္ကုိ စတငထ္ ေူ ထာင္သိမ္းသြငး္ ၿပီးကတညး္ ကပင္ တပမ္ ငး္ ႀကီး ေနမ်ိဳးသီဟသရူ သည္ ဘရု င္မင္းျမတႏ္ ွင့္အတူ ပြဲေပါင္းမ်ားစြာ ဝငခ္ ဲ့ဖးူ သူ ျဖစသ္ ည။္ စစက္ ိငု ္း ပင္းယေဒသတစဝ္ ကို ္ ႀကးီ မားျပငး္ ထန္ေသာ တုိကပ္ ြဲမ်ားႏငွ ့္။ ၿပးီ ခဲ့သညႏ့္ စွ ္အကနု ္က ေပၚေပါက္ခ့သဲ ည့္ ငႏယြ က္ ုန္းတိုက္ပဲြ အပါအဝင။္ ကစဥက့္ လ်ား အၿပိဳၿပိဳအပ်က္ပ်က္ ပေဒသရာဇ္ဘုရငတ္ ႔ုိႏွင့္ စစ္ခင္းရသည့္ ဆငျ္ မငး္ ေျခလ်င္ တိုက္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာတု႔၌ိ ေနမ်ိဳးသီဟသရူ တပေ္ တာဥ္ ီးမွ စီးနငး္ ကာ ဥးီ ေဆာင္ဥးီ ႐ကြ တ္ ကို ခ္ သ့ဲ ည္။ စစတ္ လငး္ စစ္ေျမျပင္ေပါငး္ မ်ားစြာတိ႔ုကို 6

အသက္၏ထက္ဝက္ခန႔မ္ ွ် အႀကမိ ္အထိ ႀကဳံ ခသဲ့ ည္။ စစ္ေျမျပင္တု႔သိ ဘာဝ၊ ေသးြ သရံ ဲရဲ ဓါးလွံေဖးြ ေဖးြ ဆငျ္ မင္းေဖြးေဖြး၊ စစပ္ ြဲ၏ ရကစ္ ကၾ္ ကမး္ ၾကဳတမ္ မႈ ်ားကုိ ဆံုခဲ့သည။္ အေသအေၾက အက်အဆးုံ ဟူသညမ္ ာွ မဆန္းေတာ့။ ရနသ္ ူ႔ေသြးတုိ႔ျဖင့္ လမိ း္ က်အံ ပေ္ သာ တုိက္ဆင္တ႔၏ို အစြယ္ႀကီးမ်ား၊ ျမင္းခာြ မ်ား၊ ဓါးသာြ းမ်ား၊ လွံသာြ းမ်ားသည္ ေနမ်ဳိ းသဟီ သရူ လို တပမ္ ငး္ ႀကီးတစ္ေယာကအ္ တြက္ ပဘီ ႐ိ းုိ ရွင္းေသာ အေတအ႔ြ ႀကဳံ ။ သ႔ေုိ သာ္... ယခု ‘ေတာငတ္ ြငး္ တကို ္ပြဲ’ က်ခါမွ...။ ဒဏ္ရာရရဲမက္မ်ား ထားရွိရာ တဲႀကီးသးံု လံုးမွာ ေနရာမဆံ့။ တဲအတြငး္ ရိွ ရမဲ က္မ်ားမာွ တစခ္ ်ိန္ထက္တစ္ခ်ိန္ တုိးပြား၍သာ လာေနသည။္ ရဲမကတ္ ႔ို၏ ေအာဟ္ စ္ညညး္ ညဴသမံ ်ားမာွ ေနမ်ိဳးသီဟသရူ ကို ေလာွ င္ေျပာငေ္ နၾကသည္။ နာၾကညး္ ခခံ က္ေသာ ေဒါသတိ႔ုျဖင့္ အသားမ်ား တဆတဆ္ တတ္ ုန္ရသည္။ လက္သးီ တို႔ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆပု ထ္ ားရသည္။ ချံ ပငး္ စရာေကာင္းလေွ သာ အျဖစ္...။ ရဲမကေ္ တြ တဖြဲဖြဲဒဏရ္ ာရလာသည္။ ေသးြ သရံ ဲရမဲ ဟုတ္။ ႐ပု ္ဆင္းပ်က္ယငြ း္ လာၾကသည္ မဟတု ္။ အခ်ိဳ႕မွာ ျမားတစံ ိကု ္ပါလာသည္။ အခ်ဳိ ႕မာွ မပါလာ။ ဒဏ္ရာရသည္႔ ေနရာမ်ားမွာလညး္ လည္မ်ိဳ၊ ရငအ္ ုပ္စေသာ ေသေလာက္သညေ့္ နရာမာွ လညး္ မဟုတ။္ ပြန္းပဲ့ထိရွ႐ံ၊ု ေသးြ စို႔႐ံုမွ်သာ။ သေို႔ သာ္ သမားေတာ္ႀကီး၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားႏွင့္အတူ ေတေ႔ြ နရေသာျမငက္ ြငး္ အရ အႏၲရာယမ္ ွာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာကေ္ အာင္ ႀကီးလေွ ၾကာင္း တပမ္ ငး္ ႀကးီ ေနမ်ဳိ းသဟီ သူရ တျဖညး္ ျဖညး္ နားလညလ္ ာသည္။ ရန္သသူ ည္ ၿမိဳ႕ျပ က်ဳံ းေျမာင္းကို အခငုိ ္အမာစကဲြ ာ ႐ိုးထပိ ္ သူရဲခုိထက္မွ ရာေပါင္းမ်ားစာြ ေသာ ျမားတံတုိက႔ ို မးို သးီ မးုိ ေပါကပ္ မာ သြနခ္ ်သည။္ က်ံဳးကုိ ျဖတက္ းူ ေသာ အင္းဝရမဲ ကတ္ ႔ိုမွာ ၿဖိဳငၿ္ ဖိဳင္က်လာေသာ ျမားတံမ်ားကို မေရွာငသ္ ာ။ ပခံးု ၊ ပါးျပင္၊ လက္ေမာင္း၊ လကဖ္ ်ံ ထိရွစြဲမွန္ၾကသည။္ စငစ္ စ္ ရနသ္ ူ႔တပတ္ ြင္ လက္ေျဖာင့္ေလးသညေ္ တာ္ မရွိ။ 7

ရန္သူတု႔သိ ည္ အင္းဝရဲမက္မ်ားကို တညမ့္ တ္စာြ ခ်နိ ္႐ယြ ္ပစ္လႊတၾ္ ကသည္ မဟုတေ္ ခ်။ ပစလ္ တႊ ္ႏုငိ ္စြမ္း ရိွၾကသည္လညး္ မဟတု ေ္ ခ်။ အငး္ ဝရဲမက္မ်ား အစုအၿပဳံ လိုက္ ရွိေနရာဆီသ႔ို ျမားတံမ်ားကုိ ကစဥ့္ကလ်ား သြနခ္ ်လိုက္ၾကသညသ္ ာ ျဖစသ္ ည္။ ဤျမားတံမ်ားကလညး္ အင္းဝရဲမကမ္ ်ား၏ လည္မ်ဳိ ၊ ရငအ္ ုပ္ဆီသိ႔ု ထမိ နွ လ္ ာၾကသည္ မဟတု ္။ ပြန္းပဲ့ထိရွ႐ံုေလာကသ္ ာ ရနသ္ တူ ုိ႔ ရည္႐ယြ ္သည္။ သု႔ိေသာ္ ျမားသာြ းက ခႏာၶ တစ္ေနရာရာကုိ ထရိ ွသြားၿပီဆလို ်ွ င္ ရန္သူတိ႔၏ု ရည္႐ြယ္ခ်က္ အထေျမာက္ၿပ။ီ ျမားသြားတြင္ လိမး္ သတု ထ္ ားသည့္ အဆပိ ။္ ေၾကာကစ္ ရာေကာင္းလသွ ည့္ အဆပိ ရ္ ည။္ တပမ္ ငး္ ႀကးီ ေနမ်ိဳးသဟီ သူရ၏ မ်ကလ္ ုံးညိဳႀကီးမ်ားတြင္ ေသးြ ေၾကာမ်ား နီရဲေသးမ်ွ င္စာြ ယွကျ္ ဖာေနသည။္ နာၾကည္းခခံ က္ေဒါသက ျပငး္ ထန္လြနး္ လွသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေတာက္တစ္ခ်ကမ္ ွ်ပင္ မေခါကႏ္ ိုင္ေတာ့။ ***** တဲဝဆီမွ လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြအသမံ ်ား ၾကားလုိက္ရသည္။ ျမားဒဏ္သင့္ ရဲမက္တစ္သုတ္ ေရာက္လာျပန္ၿပီဟု ေတးြ ကာ တပ္မငး္ ႀကီး တဝဲ ဆီသို႔ လမွ ္းၾကည့လ္ ုိကသ္ ည။္ ေတြရ႔ သည္ကား ဘုရငသ့္ ကေ္ တာေ္ စာင့္ တပဗ္ ုလိ မ္ ဴွ း ျဖစ္သည္။ တပမ္ ွဴးသည္ တဲအတြငး္ သ႔ို ေျခလွမး္ ႀကဲႀကီးမ်ားျဖင့္ ဝင္လာသည။္ အနးီ သမို႔ ေရာကမ္ ီမွာပင္ တပ္မငး္ ႀကးီ သိလိုက္ၿပီ။ “ဘုရငမ္ င္းျမတ္ ကယုိ ္ေတာ္တငုိ ္လား” “ဟုတ္ပါတယ္ တပမ္ င္းႀကးီ ” 8

တပ္မဴွ းက ကပ်ာကယာ ျပန္ေျဖဆဲမွာပင္ တဲအတြင္းသို႔ သက္ေတာေ္ စာငတ့္ ပ္ဖ႔ဲြ ဝင္လာကာ ဝါးကြပ္ပ်စ္မ်ား တစဖ္ က္တစ္ခ်က္ေဘးတြင္ ေနရာယူလိုကၾ္ ကသည။္ စစသ္ ညေ္ တာ္တု႔ိ အလယ္တြင္ ဝင္သာ႐ုလံ မး္ ေၾကာငး္ တစ္ခု ေပၚလာသည္။ တပ္မငး္ ႀကးီ ေနမ်ဳိ းသဟီ သူရႏွင့္ သမားေတာႀ္ ကးီ အနႏၲကစညၥ း္ တုိ႔ တစ္ၿပိဳငတ္ ညး္ ဒူးေထာကခ္ ်လုိကသ္ ည။္ လမ္းေၾကာင္းအတငုိ ္း တဲအတြငး္ သုဝိ႔ ငလ္ ာသူကား သတုးိ မငး္ ဖ်ားဘရု င္ ကိုယ္ေတာတ္ ုငိ ္ပင္တညး္ ။ ဘုရင့ေ္ နာကတ္ ြင္ ပါလာသူကား ရမည္းသင္းစား မင္းႀကီးသလီ ဝ။ ထိေု႔ နာက္ ပဋိ ကေဗဒင္ ကၽြမး္ က်င္ႏ႔ံွစပ္ေသာ သဃၤရာဇာ။ ထေုိ႔ နာက္ တပမ္ ဴွ းမ်ား။ “ဒဏ္ရာရရဲမကေ္ တြ ျမားဆပိ ္သငတ့္ ယဆ္ တုိ ာ မနွ သ္ လား” သတးုိ မင္းဖ်ားက ေရာက္မဆကို ပ္ င္ ေမးသည။္ ထးီ မူနန္းမူမရိွေသာ ဘုရင္မင္းျမတ္၏အသြင္မွာ ခါတငုိ ္းလိပု င္ ခကထ္ န္ျခငး္ ၊ သြကလ္ ကျ္ ခင္းမ်ားျဖင့္ အသြယ္အဝကို ္ ကငး္ စငေ္ နေလသည္။ “မနွ ္ပါတယ္ ဘရု င္မင္းျမတ္။ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းတ့ဲ ျမားဆပိ ္တစ္မ်ိဳး သင္လ့ ာၾကပါတယ္” အနႏၲကစညၥ ္းက လက္ထဲမွ သံပူကို အမေႈ တာထ္ မ္းတစေ္ ယာကထ္ ံ လမွ း္ ေပးကာ လက္အုပခ္ ်၍ီ ေျဖသည။္ “ဘယလ္ ိုေၾကာကစ္ ရာ ေကာငး္ သလဲ” အနႏၲကစၥညး္ က ျမားဆိပအ္ ေၾကာင္းကုိ ရွင္းျပေနခ်ိန္မွာ တပမ္ င္းႀကီး ေနမ်ိဳးသီဟသူရမွာ ရွကေ္ ၾကာက္ျခင္းျပငး္ စြာျဖင့္ သတးို မငး္ ဖ်ားေရ႕ွ တြင္ ေခါင္းငကို စ္ ကုိ ္ ခ်ရေလသည။္ “........ အဲဒီလိနု ဲ႔ ႐ူးသြပ္ၿပးီ လူစဥ္မမီေတာ့တ့ဲ အျဖစက္ ုိေရာက္ေအာငထ္ ိ ျပငး္ ထနတ္ ့ဲ အဆပိ ္ျဖစပ္ ါတယ္ ဘုရငမ္ င္းျမတ္” သမားေတာ၏္ စကား အဆံးု သတ္သြားသည္။ “ဒဏရ္ ာရရဲမက္ ဘယေ္ လာက္ရိွသြားၿပီလဲ တပမ္ င္း” “အငအ္ ား သးံု ပုႏံ စွ ္ပုံ ရပိွ ါၿပီ ဘရု ငမ္ င္းျမတ္” “က်ံဳးကုိ ျဖတက္ းူ တာ မေအာင္ျမငဘ္ ူးဆပုိ ါေတာ့ ဟုတ္လား” 9

“မနွ ပ္ ါတယ္ ဘုရင္မင္းျမတ္” “အငး္ ” သတးို မငး္ ဖ်ားသည္ ဝါးကြပပ္ ်စ္ရည္ေပၚတြင္ အတံးု အ႐းံု လကဲ ်ေနေသာ ရမဲ က္မ်ားကို လမွ ္းၾကည့္လုကိ သ္ ည။္ ဘုရငမ္ ငး္ ျမတ္၏ အသြင္မွာ ထးူ ထူးျခားျခား ၿငိမသ္ က္ေနသည္။ ျမားဆပိ အ္ ေၾကာငး္ ကို သိသြားၿပီးလွ်င္ ျပင္းစြာေဒါသေပါက္ကြဲလမိ မ့္ ည္ဟု တပမ္ င္းႀကီးက ထငေ္ နေသာလ္ ညး္ ထင္သလုိမဟတု ္ဘဲ ပကတိ တတိ ဆ္ တိ ေ္ နျခငး္ ေၾကာင့္ အံအ့ ားသင့္သြားသည။္ သုိေ႔ သာ္ ခ်ကခ္ ်င္းပင္ ဘရု င္မငး္ ျမတ္၏ အသိရခက္ေသာ သေဘာထားကုိ နားလညလ္ ကုိ ျ္ ပန္သည။္ ဤမွ် တိတဆ္ ိတၿ္ ငမိ သ္ က္ေနျခငး္ ကပင္ ဘုရင္မင္းျမတ၏္ ရငထ္ ဲ၌ အဘယ္မွ်ထိ ဆူေဝေပါကက္ ဲြေနၿပဟီ ု သိလုကိ ရ္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစသ္ ည္။ “ဒီအဆပိ ္အေၾကာင္း ဘယ္သသူ ိသလဲ” သတုိးမင္းဖ်ားက တစ္ေယာကစ္ ီ၏မ်ကႏ္ ွာမ်ားကို လိကု လ္ ံၾကည္၍့ ေမးသည။္ “ဒီအဆပိ ္မ်ိဳးဟာ ခ်ကခ္ ်င္းေဖာစ္ ပၿ္ ပးီ ခ်က္ခ်ငး္ အသုံးျပဳရတယ္ဆိုတာ တမၸဒီပေခတ္ အရည္းရငွ ႀ္ ကီးမ်ားရဲ႕ ပရု ပိကု ေ္ တြထဲမွာ မွတ္တမး္ ျပဳထားခဲ့ပါတယ္ ဘရု င္မငး္ ျမတ္။ ရန္သူေတဟြ ာ ဒီနညး္ န႔ဲ အသးုံ ျပဳေနၾကတာပါပဲ” “ဟတု ္လား... သဃၤရာဇာ” ေလာကပီ ညာ ကၽြမ္းက်ငႏ္ ွံ႔စပ္ေသာ သဃၤရာဇာဘက္သ႔ို လမွ း္ ၾကည့္၍ သတုိးမင္းဖ်ားက ေမးသည္။ “မွန္ပါတယ္ ဘရု င္မင္းျမတ။္ ဒါဟာ တႏရၲ ဂိဏု း္ ဝင္ အရည္းရငွ ္မ်ား ေဖာစ္ ပ္အသးုံ ျပဳဖူးတ့ဲ အဆပိ တ္ စ္မ်ဳိ းပါ။ အရည္းရွင္ႀကးီ ေတြရဲ႕ ပရု ပုိကက္ ုိ ရန္သူေတြ လက္ဝယရ္ ထားေၾကာငး္ ယုံမာွ းသံသယျဖစစ္ ရာ မလိုပါဘူး။ ဒါဟာ တမဒၸ ပီ ေရးွ ေခတက္ လက္နကတ္ စ္မ်ိဳး ျဖစပ္ ါတယ္” သဃၤရာဇာ မဆငုိ ္းမတြေျဖသည။္ သဃၤရာဇာကား အငး္ ဝေ႐ႊၿမဳိ ႕ေတာ္ကုိ တညေ္ ထာင္ရန္အတြက္ ေဗဒင၊္ တေဘာင္စနည္း၊ အတိတ္အိပမ္ ကတ္ ုက႔ိ ိုဖြင္ဆ့ ို အခါေပးခသ့ဲ ူ ပ႑တိ ္အေက်ာအ္ ေမာ္ ျဖစ္သည။္ ပိဋက ေဗဒငႏ္ ွင့တ္ ကြ ေလာကီအတတ၌္ ကလုံ ံုသူ မင္းအတိငု ္ပင္ခံ ပညာရွိႀကီးလညး္ ျဖစသ္ ည္။ သဃၤရာဇာ၏ စကားသည္ အမာွ း ကငး္ စငေ္ သာစကားပင္။ “ဒဏ္ရာရရဲမက္ေတြဟာ အခ်နိ ္မီမကုႏငုိ ္ရင္ ႐ူးသပြ က္ ုန္ၾကမယ။္ မ႐းူ သပြ ရ္ ငေ္ တာင္ အေၾကာေတြ တ႔ံဆု ိုငး္ ၿပီး ေျခလကမ္ လႈပ္ရွားႏုငိ ္ေအာင္ ျဖစသ္ ြားမယ္။ ဟုတသ္ လား အနႏၲကစၥည္း” 10

“ဟတု ္ပါတယ္ ဘရု ငမ္ ငး္ ျမတ္” “ေတာင္တြငး္ စား သဟီ ပေတဟ့ ာ ကၽႏြ ္ပု ္ရဲ႕အင္အားကုိ အမွည့္ေႂကြေႂကြေအာင္ ေႁခတြ န့ဲ ည္း သံုးေနတာပဲ။ ဒဏ္ရာရျမားဆိပ္သင့္ ရဲမကေ္ တြကို ကုသရတဲ့အတကြ ္ တပ္မေတာ္မာွ အခ်ိနန္ ႔ဲအင္အား ယတု ေ္ လ်ာသ့ ာြ းေအာင္ လုပ္ေနတယ္။ တခါတည္း အက်အဆုံးရိွေအာင္ မလုပဘ္ ူး။ လုပလ္ မဲ လုပ္ႏုငိ ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေကာက္ဉာဏ္န႔ဲ အဆိပသ္ းံု တာပဲ” ရန္သ႔ေူ သနဂၤဗ်ဴဟာကို သတုိးမငး္ ဖ်ားက အလယြ တ္ ကူ ေဖာထ္ ုတလ္ ုိက္ႏငို ္သည့္အတကြ ္ ေနမ်ိဳးသဟီ သူရမွာ ဘုရင္မင္းျမတ္အေပၚ အၾ့ံ သျခငး္ ႏငွ ့္အတူ ေၾကာက္႐ံ႕ြ ေလးစားသာြ းမိသည။္ “စစျ္ ပဳၾကတယ္ဆိုမွေတာ့ ႏုိင္ရာနညး္ ကုိ သံးု ၾကေတာ့မေပါ့ ညီေတာ္” သတိးု မငး္ ဖ်ား၏ လက္ယာဘက္မွ ထကြ ေ္ ပၚလာေသာအသံ ျဖစ္သည္။ ဤအသသံ ည္ ထူးထးူ ျခားျခား အသံဝါေလးေလးတြဲ႔တြဲႀ႔ ကးီ ျဖစ္သည္။ အသံရွင္ကား ရမည္းသငး္ စား မငး္ ႀကီးသလီ ဝပင္တညး္ ။ မငး္ ႀကးီ သလီ ဝသည္ ႀကီးမားထြားက်ိဳငး္ လေွ သာ ခႏၶာကယုိ ႀ္ ကီးကုိ ေလးပင္စာြ ေ႐ြ႕လ်ားရငး္ ဝါးကြပ္ပ်စ္ အစြနး္ တြင္ မွလီ ိကု ္ေလသည။္ သတးုိ မင္းဖ်ားႏငွ ့္ ညီေနာငေ္ သးြ ခ်င္းေတာစ္ ပ္ေသာ ရမညး္ သင္းစား မငး္ ႀကးီ သလီ ဝသည္ ဘရု င့္ထက္ အသက္ငါးႏစွ ္ခနႀ႔္ ကီးသူျဖစ္သည။္ မင္းႀကးီ သလီ ဝသည္ အငး္ ဝေနျပည္ေတာ္တြင္သာမက ႏုိငင္ ေံ တာ္တစ္ဝနး္ လံုးတြင္ ႏွစ္ေယာက္အတူမရွိေအာင္ ထးူ ျခားဆန္းၾကယ္သူ ျဖစ္ေလသည္။ ႀကးီ မားထာြ းက်ဳိ ငး္ လေွ သာ ခႏၶာကုယိ ရ္ ွိသညႏ္ ငွ ့္အမွ် လပႈ ္ရာွ းေျပာဆိမု မႈ ွာလညး္ ေလးကနလ္ သွ ူ ျဖစ္သည္။ မင္းႀကးီ ၏မ်ကႏ္ ာွ ေပၚတြင္ ေလးဖင့္စာြ ပုတ္ခတေ္ နေသာ မ်က္ခြမံ ်ားေအာကမ္ ွ မ်က္လုံးမ်ားတြငလ္ ည္း ဤေလာကတြင္ ဘာကုမိ ွ စတိ ဝ္ င္စားျခငး္ မရေွိ သာ အေရာငမ္ ်ားျဖင့္ ထာဝစဥ္ မိငႈ း္ မံေႈ နတတ္သည္။ စစေ္ ရး၊ ႏိငု င္ ံေတာ္အေရး၊ ထးီ နန္းေရး၊ အငး္ ဝထူေထာင္ေရး ဘာအေရးကုိမွ စိတမ္ ဝင္စားသလူ ညး္ ျဖစ္သည္။ ထုိထ႔ ကမ္ ူ စကားခြနး္ စေျပာရမည္ကိုပင္ ဝန္ေလးတတသ္ ူ ျဖစ္သည္။ စစေ္ ျမျပင္၌ျဖစ္ေစ၊ ဘုရင့္ညီလာခံ၌ျဖစ္ေစ ဘာတစ္ခြနး္ မဝွ င္ေရာက္ေျပာဆုတိ တ္သူ မဟတု ေ္ ပ။ မညသ္ က႔ူ ိုမွ်လညး္ ရင္းႏွးီ ကၽမြ း္ ဝင္ဟနမ္ ျပ။ ထိုသည္ႏငွ ့္အမ်ွ ၿပံဳးရယျ္ ခငး္ လညး္ အလ်ငး္ ကငး္ မ့ဲလသွ ည္။ ခံစားလပႈ ္ရွားမကႈ ငး္ ေသာ မ်ကႏ္ ာွ ႀကီးမာွ အၿမဲတေစပင္ ေရေသကန္စပ္ မ်က္ႏာွ ျပငလ္ ို တည္ၿငိမေ္ နတတ္သည။္ ဤဘဝတြင္ လသူ ားအျဖစ္ ေနထုိင္ရသည္ကုပိ င္ ဝန္ေလးပငပ္ နး္ ဆငး္ ရဲလဟွ နျ္ ဖင့္ ပကတိ တညၿ္ ငိမ္လနြ း္ သူ ျဖစ္သည္။ 11

သတုိးမငး္ ဖ်ားဘရု ငႏ္ ွင့္ မင္းႀကီးသီလဝတ႔ိုကား အစြန္းအက်ဆးုံ ဆန္႔က်ငဘ္ က္ညီေနာငႏ္ ွစပ္ ါး ျဖစေ္ လသည္။ သတုးိ မင္းဖ်ား တက္ႂကြလပႈ ္ရွား ဖ်တလ္ တသ္ ညႏ္ ငွ ့္အမွ် မငး္ ႀကးီ သလီ ဝကား ေလးကန္ထိငု ္းမႈိငး္ တညၿ္ ငိမသ္ တူ ည္း။ “ဘာေျပာလုိကတ္ ယ္ ေနာငေ္ တာ္” သတုိးမငး္ ဖ်ားက မငး္ ႀကးီ သလီ ဝကို လွညေ့္ မးလုကိ ္သည။္ မငး္ ႀကးီ သီလဝက စကားေျပာရမည္ကိပု င္ ဝန္ေလးဟန္ျဖင့္ ပ်င္းရစိ ာြ ေနရာေ႐ႊ႕ထုိင္လကုိ ္ၿပးီ ... “စစျ္ ပဳၾကတယ္ဆုမိ ွေတာ့ လက႐္ ံုး၊ ႏလွ းံု ၊ အေကာကဉ္ ာဏ္ ကိယု သ္ န္ရာ သံးု ၾကေတာမ့ ေပါ့။ ေတာငတ္ ြငး္ စားဟာ လယူ ုတမ္ ာပဲကးုိ ” “လူယတု မ္ ာက အေကာကဉ္ ာဏန္ ဲ႔ အဆိပရ္ ည္ေတြသးုံ တိငု ္း က်ဳပတ္ ရုိ႔ ဲ႕ရဲမက္ေတြ အခ်ည္းႏးီွ ပ်ကစ္ းီ ရမာွ လား ေနာင္ေတာ္” “အဆိပရ္ ည္ေတြကုိ ဖ်ကဆ္ းီ ရမွာေပါ့” ဤစကားကို ဝင္ေျပာသူမာွ သဃၤရာဇာ ျဖစ္သည။္ “မနွ တ္ ယ္” မငး္ ႀကးီ သီလဝက ေလးတြဲစ႔ ြာ ဝင္ေျပာသည။္ တပမ္ င္း ေနမ်ဳိ းသီဟသရူ က ဒးူ ေထာက္ေနရာမွပင္ ရငက္ ုိ တညမ့္ တစ္ ြာ စြငလ့္ ွ်က္... “ကၽြနေ္ တာမ္ ်ဳိ းအရာထားပါ ဘရု ငမ္ ငး္ ျမတ။္ ဒီအဆပိ ရ္ ည္ေတကြ ုိ ဖ်ကစ္ းီ ဖအ႔ို တကြ ္ ကၽနြ ေ္ တာ္မ်ိဳးကို အမႈေတာ္ခ်ေပးပါ” သတုးိ မငး္ ဖ်ားက တပ္မငး္ ႀကီးကို တစခ္ ်က္မွ် စးူ စိကု ္ၾကညၿ့္ ပးီ ေခါငး္ ခါလိကု ္သည။္ “ဆင္ျမငး္ ေျခလ်င္တပ္ကို ကြပ္ကဲၿပီး ပဝဲြ င္ရတ့ေဲ နရာလုမိ ်ဳိ းအတကြ ္သာ တပမ္ င္းကို ကၽႏြ ု္ပ္အရာ ေပးတာျဖစ္တယ။္ ဒီေနရာဟာ တပမ္ ငး္ နဲ႔မေလ်ာဘ္ းူ ။ ဒီပြဲဟာ ငႏယြ ္ကုန္းစား ေက်ာသ္ ူတနု ္းကလုိပဲ ကၽႏြ ု္ပက္ ယုိ တ္ ငုိ ္ ဒေီ တာငတ္ ြငး္ စား သီဟပေတက့ ို သတု သ္ င္ရမယ့္ပြဲ” “ဒါဟာ ဘရု င္မင္းျမတ္အရာလညး္ မဟတု ္ပါဘူးေလ” 12

သဃၤရာဇာက သတိုးမင္းဖ်ားကို ေတာင္းပနတ္ းုိ လ်ွ ိဳးေသာ အၾကညျ့္ ဖင့္ ၾကည့္၍ မဝမံ့ ရဲ ဆိေု လသည္။ ထိ႔ေု နာက္ တုငိ ္ကုိမီွ၍ တစေ္ နရာရာကို ေငးၾကည္ေ့ နေသာ မင္းႀကီးသလီ ဝကို လညွ ့္ၾကညလ့္ ကုိ သ္ ည။္ မင္းႀကီးသလီ ဝကမူ သဃၤရာဇာကုိ ျပနမ္ ၾကည့္။ သိေ႔ု သာ္ သဃၤရာဇာက ၾကည့ေ္ နမွနး္ ကုိ သေိ နဟနျ္ ဖင့္... “မွနတ္ ယ္။ ဒါဟာ ေ႐တႊ ိုက္စုးိ ရဲ႕ ပြဲပဲ။ သကူ႔ လို ႊတ္” ***** 13

။၂။ ဘရု င္မငး္ ျမတႏ္ ွင့္ ေ႐နႊ န္းေတာ္၏ ဘ႑ာ ရတနာ ရိကၡာေတာႏ္ ငွ ့္တကြ ေနျပည္ေတာ္၏ဘ႑ာရကိ ာၡ လံၿု ခံဳေစ့ငွ သပိ ္သည္းေရးကို အမႈေတာထ္ မး္ အုပ္ခ်ဳပ္ရမည္ဟု အမိန္႔ေတာ္ ခ်မွတ္ခရံ ၿပးီ ကတညး္ က ေ႐ႊနနး္ ေတာအ္ ျပင္ဘကက္ ို ထြကခ္ ်နိ ္ မရခဲ့။ ၿဗဲတိုကေ္ တာ္ဝန၊္ အတြငး္ ဝန္၊ စာေရးေတာ္၊ စာခ်ီေတာ္ ၿမဳိ ႕ျပဇနပဒု ္ အႀကးီ အကမဲ ်ားႏွင့္သာ ေ႐တႊ ုိက္ေတာ္အတြငး္ ေနေ႔ နည႔ ည အခ်ိနက္ နု ခ္ ဲ့သည။္ ဘရု င္သတိးု မငး္ ဖ်ား ယံုၾကညစ္ တိ ္ခ်စာြ အရာလႊဲခ့သဲ ညအ့္ တကြ ္ေၾကာငလ့္ ည္း ေ႐တႊ ိုက္ေတာ္၏ ေ႐တႊ စ္ျပား၊ ေငြတစ္ေစ့၊ ေၾကးတစေ္ ႐ြး အတိမး္ အပါး အခၽတြ အ္ ေခ်ာ္ မရွိေစရေအာင္ ၾကပ္မအုပ္ခ်ဳပ္ေနရသည။္ အထူးသျဖင့္ အျခားေသာ မင္းေဆြမငး္ မ်ဳိ း၊ သူေကာငး္ မ်ဳိ းမ်ားကို ေက်ာလ္ နြ ္၍ မမိ ိကသ့ဲ ုိ႔ေသာ သတူ စ္ေယာက္အား ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာျဖင့္ ‘ေ႐တႊ ုကိ ္စိးု ’ ခန္ခ႔ ဲေ့ သာ ဘရု င္သတိးု မင္းဖ်ား၏ ယံၾု ကည္စတိ ္ခ်မႈသည္ အႂကြင္းမဲသ့ ေဘာကုိ ေဆာင္ေနေခ်သည္။ ထေ႔ို ၾကာင့္ အမႈေတာ္ထမး္ ရာ အလစ္အလပမ္ ရေိွ စရ။ ဘရု င္ယ့ ၾုံ ကည္မကႈ ို အစနြ ္းအထငး္ မရွိေစရ။ ဘရု ငမ္ င္းျမတႏ္ ွင့္တကြ တပ္ေတာမ္ ်ား အလုးံ အရငး္ ျဖင့္ ယခုလုိ ေတာင္တြငး္ စစ္ေျမျပငသ္ ိ႔ု ထကြ ခ္ ာြ ေရာက္ရွေိ နခ်ိနတ္ ြင္ ေနျပည္ေတာ္၌ က်န္ရစခ္ ဲေ့ သာ မမိ ိတာဝန္က ပု၍ိ ႀကီးေလသည္။ ေ႐တႊ ုိကစ္ ုိးအရာကို ရသည့ေ္ နမ႔ ွစ၍ မမိ ိအေပၚမလိုမလား မုန္းထားစတိ ျ္ ဖင့္ မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့ၾ္ ကည့ေ္ နေသာ အတြငး္ သငး္ မဴွ း ငႏြယ္ႏကု မမိ အိ ေပၚ အခ်ိနတ္ ငုိ း္ မာွ အျပစ္ရွာခ်င္ေနသည္။ အတြင္းသငး္ မွဴး ငႏယြ ႏ္ ုကုိ စိတ္ထဲတြင္ မေတြလ႔ ွသည္ မနွ ေ္ သာ္လည္း တတႏ္ ိငု သ္ မွ် ကြင္းေရာွ င္ခ့သဲ ညခ္ ်ည္း။ အတြငး္ သငး္ မွဴး ငႏြယႏ္ ု အၿမဲေျပာေလ့ရေိွ သာ စကားတစခ္ နြ း္ ရသွိ ည။္ မိမကိ ုိ ေစာငး္ ေျမာငး္ ျပကရ္ ယ္ပုတ္ခတေ္ သာစကား။ “တို႔ဘရု င္မင္းျမတ္ႏွယ္ ဘနု ္းလက႐္ ံုးအာဏာအရာမွာ ဘာမွ ေျပာစရာမရွိ၊ ဇမဴၺ ဒိပ္မွာ ႏွစ္ေယာက္မရတွိ ဲ့ လူစြမး္ ေကာငး္ ပ။ သုိ႔ေသာ္လဲ ေ႐ႊတုိက္စုိးအရာေတာ္ ခန္႔ထားေရးမွာေတာ့ ဘုနး္ ေတာႀ္ ကီးေသာ မငး္ ျမတ္အရဲကုိးလွခ်ည္။့ ဘယ့္ႏွယ္ သူခုးိ ဓါး႐းုိ ကမး္ ရတယလ္ ို႔” သခူ ုးိ ဓါး႐းုိ ကမ္းဟု အတြင္းသငး္ မွဴး မညာႇ မတာ ဖိႏိပွ ေ္ ျပာဆုိသည။္ ေျပာေစဟု လ်စလ္ ်ဴ႐ႈခ့ဲသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေ႐နႊ န္းေတာတ္ ြင္ ဘရု င္သတုးိ မင္းဖ်ား မရေိွ သာ အခ်ိန္မ်ိဳးမာွ သငး္ စကားက ပို၍ အသံက်ယသ္ ည။္ ေဒါသကုိ မ်ဳိ သပိ ္ရသည္။ လကဖ္ ်ံလကေ္ မာငး္ ႂကြက္သားတို႔ နာက်င္ကိကု ခ္ လဲ မု တတ္ လကသ္ းီ အစုကံ ို က်စ္က်စပ္ ါေအာင္ 14

ဆတု ထ္ ားရသည္။ အရငတ္ နု း္ ကလုိ စစက္ ိငု း္ ပငး္ ယ အငး္ ဝေဒသတစ္လႊား လတြ လ္ ပစ္ ာြ က်က္စားလြင့္ပါးေနရေသာ ဘဝမ်ိဳးဆလုိ ်ွ င္ ငႏြယ္ႏတု စေ္ ယာက္ ေခါငး္ ကုိယ္အိုးစားကၿဲြ ပီးၿပီ။ ေ႐ပႊ ုရပိုက္မ်ားတြင္ ကညစတ္ ငက္ ာ စာေရးေတာ္ စာခ်ီေတာ္မ်ားကို အမိန႔္ေပးကာ အမႈေတာထ္ မ္းေနရေသာ ဤ‘ေ႐တႊ ိုက္စုိး’အရာကို စြန္ၿ႔ ပီး ဘရု ငမ္ ငး္ ျမတႏ္ ွငတ့္ ကြ စစေ္ ျမျပင္သုသ႔ိ ာ ထကြ ္လကို ္ခ်င္သည။္ ေ႐တႊ ိုကေ္ တာအ္ တြင္း အခ်နိ က္ ုန္ၿပးီ သစ္ေစးေ႐ႊေရးန႔ံ ႀကိဳင္ေလွာငေ္ သာ ေလ႐ွဴ႐ကိႈ ရ္ သညက္ ပင္ စိတ္လကေ္ ညာင္းညာလာသည္။ ေ႐ႊတိုက္စးုိ အျဖစ္ ႏလွ းံု ရည္စြမ္းျပရသည္ထက္ တပေ္ တာ္သားအျဖစ္ လက႐္ ုးံ စြမး္ ဟူ၍ ျပလုိက္ခ်ငသ္ ည။္ ခကသ္ ည္ကလညး္ လက္႐းံု စြမး္ ဟ၍ူ ျပႏုငိ ္ေလာကေ္ အာင္ အစမး္ သပ္မခံရ။ ဆငျ္ မင္း ေလးျမား ဓါးလွံ အတတ္တြင္ အင္းဝရဲမက္မ်ားကဲသ့ ိ႔ု ကၽြမး္ က်ငႏ္ ံစ႔ွ ပသ္ ည္လညး္ မဟတု ။္ မမိ ိမွာ ရိွထားသညလ့္ က္႐ံးု စမြ ္းက တပေ္ တာ္သားေတြလို စစပ္ ြဲဝငလ္ က႐္ ုးံ မ်ဳိ းမဟုတ။္ စစ္ေျမျပင္၊ စစပ္ ြဲတစ္ခုခုတြင္ တစ္ဖကရ္ နသ္ ူႏွင့္ ရင္ဆိုငတ္ ိကု ္ခကုိ ရ္ သည့္ အေတြ႔အႀကံဳမ်ိဳးလညး္ မရိွခဲ့။ ျမင္းဇက္ကုိေတာ့ အတန္အသင့္ ႏငို သ္ ည။္ ဓါးႏငွ ့္လံကွ ုိ ကၽြမး္ ကၽြမ္းက်ငက္ ်င္ မဟတု ေ္ သာမ္ ွ ဓါးေရး လေွံ ရး မည့ံစတမ္း ကစားတတသ္ ည။္ သေုိ႔ သာ္ တိကု ္ပြဲမဝင္ဖးူ ခဲ့။ ဆငေ္ ရးအတတက္ ေတာ့ အလမွ း္ ကြာလနြ း္ သည။္ ဘုရင့္ဆင္တပက္ ို အေဝးမွ ျမင္ဖူးသည္။ ခၽြန္းကုပိ ငမ္ ကိုင္ဖးူ ။ ဆငစ္ ီးပညာ၌ မမိ သိ ည္ လးံု ဝအကနး္ ပင္။ ေလးျမားအတတ္မူကား လုံးဝသူစိမ္းတစ္ရဆံ ပံ င္ ျဖစ္သည္။ ငယစ္ ဥက္ ကုငိ ခ္ ့ဲဖးူ ေသာ ေလာကလ္ ဲႊမွအပ ေလးကငုိ ္း၊ ညိဳႇ ႕ႀကိဳး၊ ျမားတတံ ိ႔ုသည္ မိမႏိ ွင့္ လုးံ ဝအကၽြမ္းမဝင္ေသာ လက္နက္ ျဖစ္ေခ်သည္။ သ႔ုေိ သာ္ မမိ ိကိယု မ္ မိ ိ ဘုရင္တ့ ပေ္ တာ္အတြငး္ ရမဲ ကအ္ မႈေတာ္ထမ္း ျဖစ္ႏုငိ ေ္ ကာငး္ သညဟ္ ုေတာ့ ယုၾံ ကညေ္ နမသိ ည္။ ဓါးလံွေလးျမား ဆငျ္ မင္းအတတ္တ႔ိုတြင္ အျခားရမဲ ကမ္ ်ားလို မျပည့္စုံ မတတ္ကၽမြ း္ ေသာျငား အင္းဝေနျပည္ေတာ္ရိွ မညသ္ ညရ့္ ဲမက္၊ အၾကပ၊္ ေသြးေသာက္၊ ဗိုလ၊္ တပမ္ ွဴးမွ မျပဳႏုိငစ္ ြမး္ ေသာ အရည္အေသးြ တစ္ရပ္ မမိ မိ ာွ ရိွသည္။ ေပါ့ပါး လ်ငျ္ မန္ဖ်တ္လတျ္ ခင္း။ 15

အေဝးအနးီ အျမင့အ္ နမိ ့္ အေမာွ င္အလငး္ မညသ္ ႔ပို င္ ပတဝ္ န္းက်င္ ေရေျမအေနအထား ရေိွ နေစ၊ ႀကဳံ ႀကိဳက္ရာ အေျခအေနေပၚလကုိ ၿ္ ပီး မိမိ၏ ေပါ့ပါးျခငး္ လ်င္ျမနျ္ ခငး္ ဖ်တ္လတျ္ ခငး္ ကို တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ထတု ္ႏတု ္သံုးစႏဲြ ုိငသ္ ည။္ အေမွာင္တြင္ ေၾကာငတ္ စေ္ ကာင္၏ စူးရေွ ပါ့ပါးပံုမ်ိဳး။ ပုတသ္ ငတ္ စေ္ ကာင္လုိ သဘာဝႏငွ ့္ လကုိ ေ္ လ်ာညေီ ထြ ကယို ေ္ ရာင္ေျပာငး္ လဲ ေဖ်ာက္ဖ်ကတ္ တပ္ ုံမ်ဳိ း။ မိေခ်ာငး္ တစ္ေကာငလ္ ုိ အခ်နိ ္ၾကာျမင့္ရွညလ္ ်ားစာြ ပကတိ အေသေကာငမ္ ျခား ၿငမိ သ္ ကပ္ မုံ ်ဳိ း။ လငး္ ႏုိ႔တစ္ေကာင္လို တူ႐အူ ရပ္ နီးကပ္ရာမွ တုိးေဝ႔လွ ာေသာေလသံကုိ နားေထာင္ကာ အတကို အ္ ခုိကက္ ငး္ စြာ ေရွာငတ္ ိမး္ ပံုမ်ဳိ း...။ သည္သိုေ႔ သာ အရညအ္ ေသြးမ်ဳိ းမာွ ေတာ့ မညသ္ ညအ့္ င္းဝရမဲ က္မွ မမိ ိကို တပု ယွဥၿ္ ပဳိ ငႏ္ ိုင္စြမ္း မရွိႏုိင္။ သေ႔ို သာ္ ေ႐ႊတိုက္စိးု တစေ္ ယာကအ္ ဖုိ႔ ေပါ့ပါးလ်ငျ္ မနဖ္ ်တ္လတ္ျခငး္ တညး္ ဟေူ သာ ဤလက္႐ံုးစမြ း္ က ဘယ္ေနရာမာွ အသုးံ ဝင္သနညး္ ။ ဘယလ္ ို အသးံု ခ်ရမညန္ ည္း။ ***** ေ႐တႊ ကုိ ေ္ တာ္အတြငး္ သုိ႔ ျမင္းသညေ္ က်ာတ္ စေ္ ယာကက္ ဝင္လေုိ ၾကာငး္ တံခါးမဴွ း လာေျပာသည္။ သည္ကတညး္ က ထးူ ျခားမႈတစ္ခုခႏု ွင့္ ေတြ႔ရေတာ႔မည္ဟ၍ူ အလလို ုိသသိ ည့္ အာ႐ုံက ႏးုိ ၾကားလာသည။္ ေ႐တႊ ုိက္ေတာ္အတြငး္ သုိ႔ အဝငမ္ ခံ။ ကယုိ တ္ ုငိ ္ အျပင္ထြက္ေတြလ႔ ုကိ သ္ ည္။ ထငသ္ ည့္အတိုင္းပင္ ျမငး္ သည္ေက်ာက္ အမိနစ္႔ ာခၽနြ က္ ို ဆက္သည။္ တနု ယ္ င္ေသာ လကမ္ ်ားျဖင့္ စာခၽြနဘ္ ူးကို ဖြငမ့္ ိသည္။ ‘ဘုနး္ ေတာ္ႀကီးေသာ သတးို မငး္ ဖ်ား ဘုရငမ္ င္းျမတ္ အမိနေ္႔ တာ္ သကေ္ ရာကသ္ ညမ္ ာွ ေ႐တႊ ကုိ ္စုးိ ဝန္ ယခုျဖဳတ္ျခည္း ေတာင္တြင္းစစ္ေျမျပငသ္ ႔ုိ မဖင့္မႏႊဲ ေရာက္ရွိဖူးဝင္ေစ’ “အမိန္ေ႔ တာ္ သးီ ျခားအမွာအၾကား ရွေိ သးလား ရမဲ က္” “ဘနု း္ ေတာႀ္ ကီးေသာဘရု ားရဲ႕ သးီ ျခားအမွာအၾကားေတာ့မရိွဘူး ဝနမ္ င္း။ မငး္ ႀကီးသီလဝကေတာ့ မာွ လကို ပ္ ါတယ္” မင္းႀကီးသလီ ဝပါဝင္ေနေသာ ဤအေရးသည္ သာမနမ္ ဟတု ေ္ တာဟ့ ု သလိ ုိက္ၿပီး တစက္ ိယု ္လုးံ ေထြးေႏြးလပႈ ္ရွားလာသည။္ “ဟုတလ္ ား။ မင္းႀကီးက ဘာတဲ့လဲ ရဲမက္” 16

“ျမန္ျမန္လုိကခ္ ဲ့... တဲ့” စကားနညး္ လေွ သာ မငး္ ႀကီးသီလဝႏႈတ္မွ ဤေလးလးံု ေသာ စကားစု ထကြ က္ ်လာျခင္းကပင္လ်ွ င္ မညမ္ ွ်အေရးႀကးီ ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိသာသည။္ မင္းႀကီး၏ တိုတျို ပတ္ျပတ္ အမိန႔္သံကို ၾကားေယာငရ္ ငး္ ၿပဳံ းလုိကမ္ ေိ လသည္။ စံအမိ ္ေတာ္သုိ႔ မျပန္ေတာ့။ ဘႏငွ ့္ ကေတာစ္ းို ကလို ညး္ အက်ဳိ းအေၾကာငး္ မေျပာေတာ့။ အမွာစကားလည္း မထားရစ္ေတာဟ့ ု ခ်က္ခ်င္းဆးံု ျဖတ္လုိကသ္ ည။္ ျမင္းသညေ္ တာ္ယလူ ာေသာ ျမငး္ ေပၚသ႔ို ေပါ့ပါးစာြ ခုနတ္ ကလ္ ိုက္သည္။ ေတာငတ္ ြငး္ စစ္ေျမျပင္သ႔ို...။ ***** 17

။၃။ ေတာင္တြင္းၿမိဳ႕၏ က်ံဳးေရသည္ ေႏြးေထြးေနေလသည္။ ေရျပင္ေပၚမာွ သပိ ္သပိ ္သည္းသည္းက်ေနေသာ ႏွင္းေင႔ြမ်ားက ေအးစိမ့္ေနသေလာက္ က်ဳံ းေရထမဲ ွေရက ေႏြးေနသည္။ ပက္လက္လွန္၍ သစတ္ ုံးကို တြယ္လုိက္ေသာေၾကာင့္ မ်ကစ္ ိတဆးံု ေကာငး္ ကငျ္ ပငက္ ်ယ္ကို ျမင္ရသည။္ လင္းလက္မိွတတ္ တု ္ ၾကယ္ပြငမ့္ ်ားက မ်က္လးံု အစုံေပါငး္ အေထာငအ္ ေသာငး္ ႏငွ ့္ ငုံၾ႔ ကည့္ေနသေယာင။္ ‘အင္းဝေ႐ၿႊ မဳိ ႕ေတာ္က ေ႐တႊ ကို စ္ ုးိ ဝန္တဲ့ေဟ့။ ၾကညစ့္ မ္း က်ဳံ းေရျပငထ္ ဲမွာ သစ္တးုံ ကုိ ဖက္တယြ ၿ္ ပးီ ခုိးေၾကာငခ္ ုိးဝွက္ ကးူ ေနတယ္။ ဒါ ေ႐တႊ ုိက္စိုးဝန္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အလုပ္တလဲ့ ား’ ဟု ၾကယပ္ ြငေ့္ လးမ်ား တအ့ံတၾသ တီးတုိးဆိေု နသေယာင္။ အေမွာင္ထထု ဲမွာ တစ္ကယို တ္ ည္း ၿပဳံ းလုကိ မ္ ိသည။္ ေ႐ႊတိုကစ္ ုိးဟူေသာအရာေတာ္ႏငွ ့္ လပု ္ေနရေသာအလုပတ္ ိ႔ုက ဘယလ္ ုိမွဆက္စပျ္ ခငး္ မရသွိ ည္ကုိ ေတြးမေိ သာေၾကာင့္လညး္ ၿပဳံ းသည။္ လူစြမး္ လူစ ျပရေတာ့အံ့ဟူေသာ ပီတစိ ိတျ္ ဖငလ့္ ည္း ၿပဳံ းမျိ ခင္းျဖစသ္ ည။္ သစတ္ ံုးသည္ လကယ္ က္အရွိန္ျဖင့္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ေမ်ာေနသည။္ ၿမိဳ႕႐ုိးထပိ ္ သရူ ဲခုိ သရူ ဲေျပးဆသီ ို႔ အစြမ္းကုန္ သတိထားၿပးီ ၾကညေ့္ နရသည္။ အေမာွ ငႏ္ ွင့္ ရင္းႏီွးေသာ မ်က္လးုံ မ်ားက သညေ္ လာကလ္ ေရာငႏ္ ွင့္ ညဥ့္အလင္းေလာကက္ ိေု တာ့ ေကာငး္ ေကာင္းျမင္ေပသည။္ သူရဲခိုထက္မာွ ေတာင္တြင္းရဲမက္မ်ား၏ အရပိ ္မညး္ မည္းသ႑ာန္မ်ားကုိ ေတြေ႔ နရသည္။ ၾကယ္ေရာင္လင္းေနေသာ ေကာင္းကငျ္ ပင္ ေနာက္ခံတြင္ သူတ႔ုိပခးုံ ထကေ္ ပၚမွ ေလးကိငု း္ ႀကးီ ေတြ၊ ျမားက်ညေ္ တာက္ေတြကုိပါ ထင္းထငး္ ျပက္ျပက္ ျမင္ေနရသည။္ ညဥ့္သနး္ ေခါငသ္ န္းလြဲ အခ်ိန္ႀကးီ မွာ က်ံဳးေရျပငက္ ုိ လတူ စ္ေယာက္ ျဖတ္ကူးလာလမိ ့္မညဟ္ ု သူတဘ႔ို ယလ္ ိုမွ စဥ္းစားမမိ ည္ မဟုတၾ္ က။ တစးူ တစကို ္ၾကည့္မည္ဆုေိ သာ္မွပင္ ၾကာဖက္မ်ားအၾကား ေ႐ြ႕သည္ဆုိ႐ုမံ ွ် ေ႐ြ႕ေနေသာ ‘သစတ္ ုံးတစ္တးုံ ’ ကုသိ ာ ေတြ႔ရလမိ ့မ္ ညျ္ ဖစသ္ ည။္ ဤသစ္တံးု ၏တစဘ္ က္ ေရထတဲ ြင္ လတူ စေ္ ယာက္ ကူးခတ္လာသည္ကုိေတာ့ ဘယလ္ ုိနညး္ ႏငွ ္မ့ ွ် သိႏုငိ ္မညမ္ ဟတု ။္ သစတ္ းုံ ကုိ တယြ ္ဖက္၍ ေရျပင္တြင္ ပကလ္ က္ေမ်ွ ာလာသကူ လညး္ သစတ္ ံးု ႏွင့္မျခား ပကတိ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ လူႏွင့္သစ္တးုံ ချဲြ ခားမရႏိုင။္ ၿမဳိ ႕႐ုိးဘက္ နီးကပလ္ ာသည္။ က်ံဳးေရ၏ အထအိ ေတ႔ကြ ပုိ၍ ေႏးြ လာသည။္ ၾကာ႐ိးု ၊ ေမွာပ္ င္၊ ဒကို ္သေရာတ႔ိကု ေအာက္ေျခတြင္ ပ၍ို ႐ပႈ ္ေထြးလာသည။္ ေျခေထာက္ႏငွ လ့္ က၌္ ရစ္ပတ္တယြ ၿ္ ငလိ ာေသာ ေမာွ ပ္ င္အေထြးေထြးမ်ားကို 18

ရွင္းေနရသည္ကပင္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည။္ ေရသ၊ံ ဂယက္သံ ထကြ လ္ ာ၍ မျဖစ။္ ၿမိဳ႕႐ိုးႏွငမ့္ ်ားစြာနးီ ကပ္လာၿပးီ က်ဳံ းစပ္ေရျပင္ထဲမွ လႈပ္႐ွားသံကို သူရဲခိုေပၚရိွရနသ္ ူမ်ား ေကာငး္ စာြ ၾကားႏငုိ ေ္ နသည။္ ေလျပင္းတစ္ခ်က္ က်ံဳးေရျပငေ္ ပၚတြင္ ျဖတသ္ ာြ းသည္။ အခြင့္ေကာင္းပင္။ ေလျပငး္ ေၾကာင့္ ၾကာဖကမ္ ်ား ဖလပဖ္ လပ္ျမည္ကာ လပႈ ္ရွားသာြ းၾကသည။္ ၾကာဖကလ္ န႔္သံကို အကာအကြယျ္ ပဳကာ သစပ္ ငအ္ ေမာွ ငရ္ ိပက္ ်ေသာ ေရစပဆ္ သီ ႔ို သစ္တံးု ကို တနြ ္းယလူ ိကု ္သည။္ ကုန္းစပေ္ ျမျပင္သုိ႔ ေျခခ်မၿိ ပီ။ သစပ္ ငရ္ ိပအ္ ေမာွ င္တြင္ခု၍ိ ပင္စညက္ ို ကယြ ္ကာ ၿမိဳ႕႐ိုးထပိ ္သု႔ိ လမွ ္းၾကညလ့္ ကုိ သ္ ည။္ သူရဲခိုေပၚမွ ရဲမက္မ်ား၏ အရိပ္မည္းမညး္ ကုိ ေကာငး္ စြာ ေတြျ႔ မငေ္ နရသည။္ စကားေျပာ ရယေ္ မာသံ၊ တေကာင္းင႔သဲွ ၊ံ အရညတ္ စခ္ ခု ကု ်သံတ႔ိကု ပုိ င္ ၾကားရေပၿပ။ီ ၿမိဳ႕႐ုးိ ေအာကေ္ ျခ႐ိွ သစပ္ င္ရိပတ္ ြင္ သတူ ႔၏ို ရနသ္ ူတစေ္ ယာက္ ေရာက္ေနၿပီဆျို ခင္းကကုိ ား စးုိ စဥ္းမွ် ေတြးမၾိ ကဟန္မတ။ူ ေျမာကျ္ ပန္ေလ တစ္ခ်ကျ္ ဖဴးသည။္ အ႐းုိ ထဲမာွ ပင္ စမိ ့္ခနဲ ေအးသြားသည။္ က်ဳံ းေရထတဲ ြင္ ရိွစဥက္ ေႏးြ ေထးြ ေနေသာ္လည္း ကုနး္ ေပၚတြငမ္ ူ ခကို ္ခိကု ္တနု ခ္ ်မး္ လာသည္။ ေဆာင္းတြငး္ ၏က်ံဳးေရသည္ ေႏးြ ေနတတ္သည။္ ေရမွတက္လာေသာအခါတြင္ကား ႏစွ ဆ္ တိုး၍ ေအးရေလေတာ့သည္။ သစတ္ ံုးကုိ တစခ္ ်နိ ္လံးု ဖက္တယြ ခ္ ့ဲရေသာ ညာဘကလ္ က္က ေအးလြန္း၍ ကကုိ ္ခဲခ်င္လာသည္။ တစ္ခ်နိ ္လုံးေရေအာက္တြင္ ကးူ ယကလ္ ာခဲ့ရေသာ ဘယလ္ ကမ္ ာွ လညး္ အားအင္ခ်ညန့္ ခ႔ဲ ်င္လာသည။္ ေသြးလညပ္ တ္မျႈ မငမ့္ ားေအာင္ အသကက္ ို ႀကမိ ္ဖနမ္ ်ားစာြ ျပငး္ ျပင္း႐ဴွ ထုတ္ရသည္။ လကဝ္ ါးအစကုံ ို ဆုပ္ခ်ညျ္ ဖန္ခ႔ ်ညျ္ ပဳရသည္။ လကေ္ ခ်ာင္းမ်ား ထကံု ်ဥ္မလာေအာင္ ပတြ ္နယ္ႀကိတ္ေျခရသည။္ အသက္႐ဴွ တိငု း္ ထတု ္တငုိ း္ ႏွာသီးဖ်ားမွာ တစစစ္ စ္ ကုိက္ခဲလာမတတ္ ခံစားရသည။္ ႏွင္းစက္တ႔ိုသည္ မ်ကႏ္ ွာျပငေ္ ပၚသ႔ုိ အပ္သြားမ်ားအလား စးူ ရကွ ်ေရာက္လာသည။္ အေအးဒဏက္ ေမ်ွ ာ္လင့္ထားသညထ္ က္ ျပငး္ ထန္ေနေပသည။္ သစ္ႀကးီ ဝါးရပိ ္ ကင္းမဲေ့ သာ ေတာငတ္ ြင္းၿမဳိ ႕႐းုိ ႏွင့္ က်ံဳးအၾကားလြင္ျပငတ္ ြင္ ေဆာင္း၏ ေျမာက္ျပန္ေလသည္ ၾကမ္းတမ္းရက္စက္စြာ တုိက္ခတေ္ နသည္။ ေရစိုထားေသာ ကိယု ္က်ပ္ဖ်င္အက်ႌေၾကာင့္ ေဆာငး္ ေလ၏ အေအးဒဏ္ကုိ ပို၍ခါးသးီ စြာ ခေံ နရသည။္ မီးလငး္ ဖို သုိ႔မဟုတ္ ပါစကကို ႏိုးေဆာ္သည့္ ေသရည္တစ္ခုခရု လွ်င္ ေကာငး္ ေလစြဟု မိုက္မဲစြာ ေတာင့္တလုကိ ္မိေသးသည္။ 19

မခံမရပႏ္ ိုင္ေလာက္ေအာင္ ခကို ခ္ ကို ္တုနလ္ ာသည့္ တဒဂတၤ ြင္ အာ႐ုသံ ည္ ဖ်တခ္ နဲ ႏိုးၾကားလာသည။္ အေတြအ႔ ႀကဳံ သိုမ႔ ဟုတ္ အေလအ့ က်င့ေ္ ၾကာင့္ အလုိလို လႈပ္ရာွ းလာေသာ အာ႐ံပု င္ ျဖစသ္ ည။္ အေအးဒဏက္ ုိ ဘာေၾကာင့္ တခုတ္တရ သမိ တွ ခ္ ံစားကာကယြ ္ေနရသလဲ။ ေျမာက္ျပန္ေဆာငး္ ေလ၊ ေရစိကု ယုိ ္က်ပ္၊ ႏွငး္ ေင႔ျြ မဴ... အားလုံးကို အာ႐ံထု မဲ ွ ေဖ်ာကဖ္ ်ကပ္ စ္လိုကသ္ ည္။ အသိတရားကုိ အျခားတစပ္ ါးေသာ အမကႈ ိစဆၥ ီသုိ႔ ေျပာငး္ ေ႐႔ႊ႕ေပးလုိကသ္ ည္။ အမေႈ တာေ္ အာင္ႏုငိ ေ္ ရး၊ သတုိးမငး္ ဖ်ားဘရု င၏္ အမိန႔္ေတာ္၊ မင္းႀကီးသလီ ဝ၏ အမာွ အၾကား။ ဘုရငမ္ င္းျမတက္ တငး္ မာျပတသ္ ားစြာ အမနိ ႔ခ္ ်ခ့ဲသည္။ တကုိ ္ခကုိ ္တဲ့ ေသနဂၤကို “အဆိပ္ရညေ္ တြကုိ ဖ်က္ဆီးခဲ့ရမယ။္ ျမားသာြ းမွာ အဆိပ္ရည္သုတ္လမိ ္းၿပီး ဥးီ စီးသတူ စေ္ ယာက္ေယာက္ ရလိွ မိ ့္မယ။္ သင္းကုပိ ါ သုတ္သငပ္ စခ္ ့ဲရမယ္” မငး္ ႀကးီ သလီ ဝကေတာ့ ထးံု စံအတိုင္း အလနြ ္နည္းပါးေသာ စကားလံးု မ်ားျဖင့္ မွာလုိက္သည္။ “မငး္ ႀကဳိ က္သလလို ုပ၊္ ေအာင္ျမင္ပေစ” တဲႀကးီ မ်ားအတြငး္ အဆပိ သ္ င့္ေနေသာ ရမဲ ကတ္ ႔၏ို အတံုးအ႐ံးု ကိယု ္ခႏၶာမ်ားကုိ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လုိကသ္ ည။္ “ေတာငတ္ ြငး္ ကုိ လုပ္ႀကတံ ာသံုးရက႐္ ိွၿပီ။ တုိကပ္ ကဲြ ကုးိ ပျဲြ ပည့္ခ့ဲၿပီ။ ငါတု႔ိ အထိအနာမ်ားလနြ ္းလတွ ယ္” ဟု ေတာက္တေခါကေ္ ခါက္ အံတႀကိတ္ႀကတိ ္ျမည္ဆေုိ နေသာ တပမ္ င္းႀကီး ေနမ်ဳိ းသဟီ သရူ ၏ မ်က္ႏာွ ကုိ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လကို ္သည္။ “ေ႐တႊ ုကိ ္စိုး... ဒအီ မႈဟာ သင့္အရာသာ ျဖစ္တယ။္ သင္ကလလဲြ ႔ို ဘယသ္ ူမွ စမြ ္းေဆာင္ႏုငိ ္မွာ မဟတု ္ဘူး” ဟု အားကးုိ တႀကးီ ေျပာရွာေသာ သဃၤရာဇာ၏စကားကုိ ၾကားေယာင္ၾကည့္သည္။ အာ႐ုံကို မ်က္ေမွာကတ္ ဒဂၤသိ႔ု ျပနယ္ လူ ိုက္သည။္ ခိကု ္ခုိကတ္ ုန္ခ်မး္ ေအးေနျခငး္ မ်ား အားလးုံ လြင့ျ္ ပယ္သာြ းၿပးီ ျဖစ္ေၾကာငး္ ခစံ ားေတ႔ြရလွိ ကုိ ရ္ သည။္ ခါးသးီ ေသာ အေအးဒဏက္ ုိ အႏိငု ရ္ ေလၿပီ။ 20

ခါးစည္းေပၚမွ ပတ္ခ်ညလ္ ာေသာ ႀကဳိ းကို ျဖဳတ္ယူလုကိ ္သည။္ ႀကဳိ းကို ကိုငထ္ ားရသည့္ အထအိ ေတြ႔မာွ ႏစွ ္လဖို ယြ ္ ျဖစ္ေနသည။္ လေပါင္းအတန္ၾကာ မကုငိ ္တယြ ္ မထေိ တြ႔ခဲ့ရသည့္ ႀကဳိ းေခြ။ ဘုရငမ္ င္းျမတ၏္ ေ႐ႊတုကိ စ္ ိးု ဝန္ ျဖစလ္ ာသည့္အခ်ိနမ္ ွစၿပီး စနြ ႔္ပစ္ထားခေ့ဲ သာ ႀကိဳးေခြ။ ႀကိဳးေခကြ ို ျဖန႔ရ္ င္း မမိ ိကုိယ္မမိ ိ ယၾုံ ကည္မမႈ ်ား ပုိ၍ ရလာသည္။ လက္ထဲတြင္ ႀကဳိ းကုိ က်စက္ ်စ္ပါေအာင္ ဆပု ထ္ ားလိုက္သည္။ ႀကဳိ းစသည္ မိမိအတြက္ သက္ရွိလူသား ရဲမကတ္ စဥ္ ီးပမာပင္။ ႏွစၿ္ ခိဳက္စြာ တစခ္ ်ကၿ္ ပံဳးလကုိ ္ၿပီး ႀကိဳးစတစဖ္ ကက္ ို ကြင္းေလ်ွ ာျပဳလပု လ္ ကုိ ္သည။္ ကၽမြ း္ က်င္ေသာ လကမ္ ်ားက အလုိလလုိ ႈပ္ရွားေနၾကသည။္ လုိအပေ္ သာ ျပငဆ္ င္မႈ အားလုးံ ၿပးီ ၿပီ။ လႈပ္ရွားမႈ စတင္ရေတာ့မည။္ သရူ ဲခိေု ပၚလမွ ္းၾကည့္လိုကသ္ ည။္ အျမင္ႏွင့္ အၾကားအာ႐ံုကို အစြမ္းကနု ္ ႏိုးၾကားေနေစရသည။္ စကားေျပာသ၊ံ ေ႐ြ႕လ်ားသံ၊ ရယေ္ မာသမံ ်ား သူရဲခထုိ က္ဆမီ ွ ေပၚလာသည္။ အခ်ိဳ႕အသံမ်ားက သူရဲခိမု ွ တစ္ဆငၿ့္ မဳိ ႕႐းို အတြငး္ ေအာက္ဘကသ္ ႔ို တစစ္ တစ္စေဝးသာြ းၿပီး အခ်ဳိ ႕အသံမ်ားက သရူ ဲခေို ပၚသိ႔ု တစစ္ တစစ္ နီးလာသည။္ သတူ ိက႔ု ငး္ လဲၾကၿပီ။ ဤအခ်နိ ္ကုိ ေစာင့္ေနျခငး္ ပင္။ သူတို႔လူ အလဲအလွယျ္ ဖင့္ အလပု မ္ ်ားေနခ်ိနမ္ ွာပင္ ကြင္းေလ်ွ ာႀကိဳးစသည္ ၿမိဳ႕႐းို ထပိ ဆ္ သီ ုိ႔ လြင့္တက္သြားသည။္ ျမားတစ္စင္းပမာပင္။ လက္ထဲမာွ က်န္ခဲ့ေသာ ႀကဳိ းစ တစဖ္ ကက္ ုိ ေဆာင့ဆ္ ၾဲြ ကည့္သည္။ တငး္ ခနဲ ျဖစ္သာြ းသည္။ ကြင္းေလွ်ာသည္ တစခ္ ုေသာသူရဲခတို ြင္ ခိငု ္ခိုငၿ္ မဲၿမဲ တုပမ္ ိသြားၿပီ။ ႀကဳိ းကုိ ထနိ ္းကငို လ္ ်ွ က္ ၿမိဳ႕႐ုးိ နံရသံ ု႔ိ ေျခစပုံ စ္ကာ တက္သည္။ ၿမိဳ႕႐းုိ ႏွင့္ ကပတ္ ခံု ြာတံု။ တစ္ခ်က္ အ႐ိွနယ္ လူ လဲႊ ိကု ္တုိင္း တစ္လံကာြ အထက္သ႔ို တက္သည။္ ၿမဳိ ႕႐ုးိ ကို ေျခကနရ္ ာတြင္ ေျခဖ်ားျဖင့္ ထေိ အာင္ကနသ္ ည္။ အရိွနလ္ ည္း ေကာင္းသည္။ အသံလည္း လသုံ ည။္ ၿမိဳ႕႐ိးု မွ အုတ္စအုတ္နမ်ား လြင့္က်ေစဥးီ ေတာ့ အသခံ ပအ္ ုပ္အုပ။္ 21

သူရဲခုႏိ ွင့္ လက္တစေ္ ဖာငစ္ ာအထိ ခ်ဥး္ ကပ္မၿိ ပ။ီ သတႀိ ကးီ စြာထားရမည့္ အခ်ိန္ပိုင္း။ ၿမဳိ ႕႐းုိ တြင္ တစ္ကိုယလ္ ံးု ပျိ ပားေနေအာင္ ကပ္ကာ လႈပ္ရာွ းမအႈ ားလုးံ ကို ရပ္တန႔လ္ ုိက္ရသည္။ သရူ ဲခိုထက္မွ အေစာင့္ရဲမကတ္ ၏႔ုိ စကားေျပာသအံ တိုင္းသား လြငလ့္ ာေလသည။္ “ေသြးေသာက္... ဘူးဖြင့ေ္ လဗ်ာ” “အခပု ဲ ကင္းေစာင္တ့ ာဝန္က်၊ အခုပဲ ဘးူ ဖြင့္ေတာ့မာွ လား” “ခ်မး္ သဗ်။ ေလကလဲ တဟးူ ဟးူ တကုိ ္ေနတာ မဟတု လ္ ား” “ဟုတ္ပ... ဒေီ လာက္ ခ်မ္းခ်မ္းစးီ စးီ ည၊ ဒီလုိ သန္းလဲႊခ်ိနမ္ ်ိဳးမာွ မွ ကင္းေစာငက့္ ်ရသဗ်ာ။ ကဲ... ေရာ့” “အား... ေကာင္းသဗ်ာ။ တစေ္ မာတ့ ညး္ န႔ဲ အခ်မ္းေျပတာပဲ” “သိပ္မေသာက္နဲ႔ဦး ေသြးေသာက။္ ခေု န အင္းဝအေကာင္ေတြ က်ံဳးကုိ ျဖတက္ ူးလာရင္ ဘယ့ႏ္ ယွ လ္ ုပမ္ လဲ” “ဟား... ဟား... တယေ္ ကာင္းတဲ့ ဟာသပဲ။ အခေု န အင္းဝအေကာငေ္ တြ က်ံဳးကို ျဖတ္ကူးလာရင္တဲ့ ဟတု လ္ ား။ ကိရု င့္အေကာင္ေတြ ခခု ်ိန္ဆို ျမားဆိပတ္ က္ၿပးီ ႐းူ ေနေလာက္ၿပီ။ ဟား... ဟား...” “သတုးိ မငး္ ဖ်ားကယို တ္ ိငု ္ ႐းူ သြားဖုိလ႔ တို ယဗ္ ်” “ဟတု ္တယ္... ဟတု တ္ ယ္။ ဟား... ဟား... မၾကာပါဘးူ ။ အဲဒီ အင္းဝဘုရင္လဲ မၾကာခင္ ျမားမနွ ္ၿပးီ ႐ူးေတာမ့ ာွ ပဲ” “ကဲ... အလညွ ့ေ္ လး ဘာေလး ျပန္စပါဥးီ ။ ကုရိ င္ပဲ တစ္ေမာ့တည္း ေမာ့ေနေတာ့တာကးုိ ” “ေရာ့ဗ်ား... ေရာ့ဗ်ား။ သပိ လ္ ဲ ေလာဘမႀကးီ န႔ဥဲ ီး။ သတူ ိ႔ု မ႐ူးခင္ ကယုိ ္ကမးူ ၿပီး ၿမိဳ႕႐ုိးေပၚက လိမက့္ ်ေနမွ ကိစမၥ ်ားေနမယ္” “က်ဳပက္ ကုရိ င့္လို ေသာကလ္ ုးံ မႀကီးေပါင္ဗ်ာ” အခြင့္ေကာငး္ ရေနျပနသ္ ည။္ ၾကာၾကာေစာင့ေ္ န၍ မျဖစ္။ ေျခအစံကု ို တလဲြ ဲြခ်ကာ ႀကိဳးစကုိ အားျပဳကုငိ လ္ ိုကသ္ ည္။ ရွိသမ်ွ ခြန္အားကုိ ႀကဳိ းေပၚမွ လကႏ္ စွ ဖ္ က္ဆသီ ို႔ ထည့္လကို သ္ ည္။ ၿမိဳ႕႐ိးု ႏွင့္ တစေ္ ျပးတညး္ ကပ္လ်ွ က္ တစ္ကိုယလ္ ံုး အေပၚသု႔ိတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ႂကြတက္သြားသည။္ သူရဲခိုႏစွ ္ခုအၾကား ေရာကၿ္ ပီ။ ဟိုဘက္ သံုးခေု က်ာ္ သူရဲခုိ၏ေနာက္၊ သရူ ဲေျပး တာ႐ိးု ထပိ တ္ ြင္ ေဘးခ်င္းယွဥ၍္ တစ္ေယာက္တစလ္ ွည့္ ဘးူ ေမာ့ေနၾကေသာ အေစာင့္ရဲမက္ႏစွ ္ဦးကုိ ထငထ္ င္ရာွ းရွား ေတလ႔ြ ိကု ရ္ သည။္ 22

ေသရညလ္ ည္းမူးယစေ္ နၿပီျဖစေ္ သာ အေမ့ေမ့ အေလ်ာ့ေလ်ာ့ သတိေပါ့တန္စာြ လည္း ရေွိ နၿပျီ ဖစ္ေသာ ထသို ႏူ ွစေ္ ယာက္အား ေခါငး္ ခ်ငး္ ဆငို ေ္ ဆာင္ပ့ စလ္ ကုိ ရ္ န္မာွ အလနြ ္လယြ ္ကူေသာ ကစိ ပၥ င္။ ရဲမကႏ္ ွစ္ေယာက္မာွ ဘာျဖစသ္ ြားမွန္းပင္ သိလိုက္မည္မဟုတ။္ ၿမဳိ ႕႐းုိ အတြင္းသု႔ိ ဝငမ္ ိၿပီ။ ***** ျပအးုိ တစ္ခု၏ တုိင္တစ္တုိင္ ေနာကသ္ ႔ုိ ေျပးကပ္လိကု သ္ ည။္ ၿမဳိ ႕႐းို အတြငး္ ျမင္ကြငး္ ကို အေပၚစးီ မွ ျမငေ္ နရသည္။ အေမာွ င္ထုတြင္ မီးထိန္ထိနလ္ င္းေနေသာ တဲငယ္မ်ားကို ဟတို စ္ခု ဒီတစခ္ ု ေတြ႔ေနရသည။္ တဲငယ္မ်ားမာွ အမးုိ သာရိွၿပီး အကာမရွိ။ တတဲ စ္တလဲ ်ွ င္ ရမဲ က္ငါးေယာက္ သု႔မိ ဟုတ္ ေျခာကေ္ ယာက္ရမိွ ည္ဟု ခန္မ႔ နွ း္ သည။္ သူတု႔ိ လႈပလ္ ပႈ ္႐ြ႐ြ ရွေိ ခ်သည။္ တဲအလယ္တြင္ မီးဖုႀိ ကးီ မ်ားကို ေတရ႔ြ သည္။ မးီ ဖိုေပၚတြငက္ ား ႀကးီ မားလေွ သာ ဒယ္ႀကီးမ်ား။ ရဲမကတ္ သု႔ိ ည္ ရွည္လ်ားေသာ ေယာက္မႀကးီ မ်ားျဖင့္ ဒယက္ ုိ ေမႊေနၾကသည။္ မီးဖုိမွ အလင္းေၾကာင့္ ဒယ္ထဲရိွ ေစးပ်စ္ေသာ အရည္မ်ားကို ေတြ႔လိကု ္ရသည။္ အဆိပရ္ ည္မ်ားပင္တညး္ ။ ျမင္ကြငး္ တစ္ခလု ံးု ကို ျဖန႔္၍ ၾကညလ့္ ကုိ သ္ ည။္ ျမားတမံ ်ားကုိ အစည္းလုကိ ္ အစည္းလိုက္ သယလ္ ာသူမ်ား၊ ျမားသာြ းကုိ ဒယ္အိးု ထဲသ႔ုႏိ စွ က္ ာ ခပ္ယေူ နသမူ ်ား၊ အဆိပလ္ မိ ္းသတု ၿ္ ပးီ ျမားတမံ ်ားကုိ ျပနသ္ ယ္သြားသမူ ်ား။ လႈပ္လပႈ ႐္ ြ႐ြ ရိေွ နၾကေသာ ရနသ္ ူ႔အင္အားကို ခန႔မ္ ွန္းၾကည့္လိုက္သည္။ တဲငယ္ ဆယ္လံုး၊ ရန္သူ ငါးဆယေ္ က်ာ္၊ အၾကပ၊္ ဗလုိ ္မ်ားအပါအဝငဆ္ လုိ ်ွ င္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ။္ မိမသိ ည္ အထုးိ အခုတ္ ကၽမြ း္ ေသာ စစ္သညေ္ တာမ္ ဟတု ။္ ဤရန္သမူ ်ားအၾကားသ႔ဝို င္၍ ရင္ဆငုိ ခ္ တု မ္ ညဆ္ လုိ ်ွ င္ မိမိေလာက္ ႐းူ သပြ သ္ ူ မရႏွိ ိုင။္ သေို႔ သာ္ သူတုိ၏႔ အဆိပ္ရည္ဒယမ္ ်ားကို တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ဖ်ကဆ္ းီ ပစႏ္ ုိငရ္ န္မွာ အေရးအႀကးီ ဆုးံ ျဖစ္သည။္ 23

ျပအိးု တငုိ ေ္ နာက္ကြယ္မွခြာခဲ့ၿပီး တာ႐ုးိ ဆင္ေျခေလ်ာအတငုိ း္ ေျပးဆင္းခ့ဲသည။္ သစက္ ုငိ း္ တစ္ကုငိ ္းမွတစ္ကိုင္းသု႔ိ ခုန္ကူးေသာ ရွဥ႔တ္ စ္ေကာင၏္ ေပါ့ပါးျခငး္ မ်ိဳးျဖင့္။ အေမွာင္ထကု ေကာငး္ စြာ ေထာကက္ ူေပးေနေလသည္။ “ေဟ့... မီးေတာက္ နညး္ နည္းေလ်ာ့ဥးီ ။ ဒယထ္ ကဲ အဆပိ ္ရည္ေတကြ ုိ မးီ ေတာက္သာြ းဟပမ္ ွ အကုနလ္ းံု မ်ဳိ းျပဳတ္ကနု ္မယ္” “ေလ်ာထ့ ားပါတယ္ ေသြးေသာက္ႀကီး” “မင့္အဘ ေလ်ာထ့ ားတာလား။ ဟိမု ယ္ ဟဘုိ က္က ထငး္ စက အျပငထ္ ကြ ္ၿပီး မးီ ေတာက္ေနတာ မေတြဘ႔ းူ လား။ မေနည႔ က ဟိုအေကာငေ္ တြလုိ ျဖစ္သာြ းမယ။္ မးီ ညနြ ္႔မဟပေ္ စန႔ဲ။ တဖဖြ လြ ိုကၿ္ ပီး အၾကပ္ဗုိလေ္ တြ စစေ္ ဆးသတေိ ပးေနတၾဲ့ ကားက မီးဟပသ္ ြားတာ ဘာျဖစ္ကနု ္သလဲ။ ေတ႔တြ ယ္ မဟတု လ္ ား” “ဟတု က္ ဲ့... ဟတု ္ကဲ့...။ ေတြ႔ပါတယ္ ေသးြ ေသာက္ႀကးီ ” “ဟာ... မငး္ ကို အေမးအေျဖလုပေ္ နတာ မဟုတဘ္ းူ ငအႏၶရဲ႕။ မီးေတာက္ျမန္ျမနေ္ လ်ာ့။ မးီ ဟပ္ၿပးီ ေပါကက္ ြဲကနု လ္ ႔ုိ အရွင္လတ္လတ္ မဟာအဝစီ ိေရာကက္ ုနမ္ ယ္” “ေလ်ာ့လိကု ပ္ ါၿပီ ခငဗ္ ်ား” “မေိ က်ာငး္ မသား... တယလ္ ်ွ ာရွည္တဲ့ေကာင္၊ ေဟ့... ဟိတု ကဲ အေကာင္ေတြ ျမားတံ ဘယေ္ လာက္ အဆပိ ္လးူ ၿပီးၿပီလဲ” “ငါးရာ ၿပးီ သြားပါၿပီ ေသြးေသာက္ႀကးီ ” “အငး္ ... ေတာၿ္ ပီ။ ထင္းေတြ အကုန္ျပန္ႏုတ္ေတာ့။ ေနာက္ထပ္ ျမားတလံ ည္း မရိေွ တာ့ဘူး။ ဒီည အဆိပ္ျမား သုးံ ေထာင္ေက်ာရ္ ၿပီ။ နကျ္ ဖနလ္ ာမယ့္ ဟအို ငး္ ဝက ငရဲသားေတြအတကြ ္ လုံေလာကၿ္ ပ။ီ ေဟ့ အဆိပ္ျမားေတြ အားလးုံ ကြက္လပ္ကြင္းျပငမ္ ာွ အစည္းလိုက္ပံထု ား။ မနက္ အ႐ုဏတ္ က္ေလာက္မာွ အရွငသ္ ဟီ ပေတ့ ကိယု ေ္ တာတ္ ငို လ္ ာၿပးီ တပ္ေတြကို ခြဲေဝေပးလမိ ့္မယ။္ ၾကားလား” “ေကာင္းပါၿပီ ေသြးေသာက္ႀကီး” “ထြီ... အဆပိ ္ရညက္ ်ိဳတဲ့ အေကာငေ္ တကြ လညး္ ငအႏၶေတပြ ဲ။ ႏာြ းေတပြ ဲ။ ခငုိ း္ သေလာကပ္ ဲ လုပ္တတ္တယ္။ အဆိပ္လးူ တဲေ့ ကာငေ္ တြကလညး္ အတူတပူ ဲ။ မခိုင္းဘဲ မလုပ္တတ္ဘးူ ။ မထူးပါဘူးေလ ေလးသည္ေက်ာ္ဆိုၿပးီ ၿမိဳ႕႐ုိးထိပက္ ေန ျမားပစ္တဲေ့ ကာငေ္ တြကလည္း ေသာက္ရမး္ သမားေတြခ်ည္းပါပဲ။ ႏာြ းေက်ာင္းသား ေလာက္လပႊဲ စသ္ ေလာကသ္ ာ ပစတ္ တ္တာ။ ဒါေတာင္ ေလးသည္ေက်ာ္ဆုိၿပးီ သငး္ တိ႔ုက ပလႊားခ်ငေ္ သးတယ။္ မင္းတုေ႔ိ ကာငေ္ တလြ ား။ ဒီအဆိပရ္ ည္ရိွေနလို႔ အဆိပျ္ မားနဲ႔ 24

ရမ္းပစ္၊ ထခိ ်င္ရာထိ၊ ရွခ်င္ရာရွ၊ ထတိ ငုိ း္ ရတွ ငို း္ အဆပိ ္က အစြမ္းျပေနလ႔ိသု ာ၊ မဟုတရ္ င္ေတာလ့ ား ဟဘို လီ ူးသဘက္ထက္ ေၾကာကစ္ ရာေကာင္းတဲ့ အငး္ ဝဘရု င္က မငး္ တ႔ိကု ုိ အမႈန္႔ျဖစေ္ အာင္ ဝါးစားမာွ သိလား... ဟင္း...” “အငး္ ဝဘုရင္လည္း နကျ္ ဖနဆ္ ုိ အဆပိ ျ္ မားထိၿပီး ႐ူးေတာမ့ ာွ ပါဗ်” “ေဟ့... ဘယေ္ ကာငလ္ ည္းကြ တိုးတုိး တးို တိးု န႔ဲ လပု စ္ ရာရတိွ ာလပု ္၊ ေဟး... ဟိုဘကဒ္ ယ္က အေကာင္ေတြ ထငး္ ေတြ အကနု ျ္ ပန္ႏုတေ္ တာ့လိ႔ု ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား။ ထီြ... တယဖ္ ်ငး္ တ့ဲ အထံု အ,အေတကြ းုိ ” ၿဖဳိ ခြင္းပစ္ႏိငု မ္ ည့္ ထုိးစစ္တုိကက္ ြကက္ ုိ ရလုိက္ေလသည။္ မးီ ဖုိမ်ား၊ ဒယ္မ်ား အနးီ တစဝ္ ကို ္မွ အဆပိ ္က်ဳိ ၊ အဆိပ္လူး ရမဲ က္မ်ားအားလးံု ရွင္းသာြ းသည္အထိ ေမွာငရ္ ိပ္ခကို ာ ေစာင့္ေနလကုိ သ္ ည။္ ေသာေသာအတု ္အုတ္ လပႈ ္ရာွ းမမႈ ်ား တျဖညး္ ျဖညး္ စဲသာြ းသည္။ မးီ ဖိုမ်ား၏တစ္ဖက္ ကြကလ္ ပ္ကြငး္ ျပငတ္ ြင္ အဆိပ္ျမားမ်ား အစညး္ လုိက္ ပၿုံ ပးီ သား ျဖစ္သြားၾကသည။္ ကြကလ္ ပပ္ တလ္ ည္တြင္ အေစာင့္ေလးဥးီ က်န္ရစ္ခ့ဲသည။္ က်နရ္ မဲ ကမ္ ်ားအားလးံု တစဲ ခနး္ သ႔ုိ ျပန္သာြ းၾကသည္။ ေမွာငရ္ ိပစ္ ြန္းမွ ေရွ႕သို႔ တိးု ထြကလ္ ုိက္သည။္ ေပါေ့ လ်ာေ့ သာ ရဲမက္တစ္ေယာက္ ထားပစ္ခသ့ဲ ည့္ မးီ ဖုိတစ္ခမု ွ မးီ ႂကငြ ္းထင္းစကုိ ေစာေစာကပင္ ၾကည႐့္ မႈ တွ သ္ ားထားခဲ့ၿပးီ ၿပီ ျဖစေ္ လသည။္ “ေဟ့... မီးဖနို ားက ဘယသ္ လူ ဲ” တစ္ကိယု လ္ ံုး ျဖန္းခနဲ ျဖစသ္ ြားသည။္ ေစာေစာက ဟနိ း္ ေဟာကႀ္ ကိမ္းေမာငး္ ေနသည့္ ေသးြ ေသာကႀ္ ကးီ ၏ အသံ။ ဒယ္အိးု ကြယ၍္ တစ္ဖကတ္ ြင္ ပုနး္ ေနလိုက္သည္။ ေသးြ ေသာက္ႀကးီ ၏ေျခသံ နးီ ကပ္လာသည္။ “ေဟ့... ဘယ္ေကာငလ္ ဲကြ။ ငါမျမငဘ္ ူးမွတေ္ နလား” မတတသ္ ာ မီးႂကြင္းထငး္ စကုိလညး္ ဆြဲမထုတရ္ ေသး။ ထငး္ စကုိ ရၿပဆီ ုိသညတ့္ ငို ္ မးီ ေတာကလ္ ာေအာင္ လပု ္ရဥးီ မည္။ ေျခသကံ လည္း တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာေနသည။္ ဘဝေဟာင္းတနု ္းက ရွခိ ဲ့ဖးူ သည့္ အာ႐ံကု ို အလ်င္အျမန္ ျပန၍္ ႏႈးိ ယလူ ုိက္သည္။ မငး္ ဟုိတနု း္ က သညလ္ ႀို ကံဳလာရင္ ဘာလုပသ္ လဲ... ဘာလုပသ္ လဲ။ 25

အသိဉာဏ္ ခ်က္ခ်င္းပြင့္လာသည္။ “က်ဳပ္ပါ ေသြးေသာက္ႀကီး။ မးီ က်နေ္ နေသးလုိ႔ ျပနၿ္ ငမိ း္ ေနတာပါ” “ေအး... မငး္ တစ္ေကာင္ပဲ လအူ႔ သိဉာဏ္ရိေွ သး။ ေတာ္သေဟ့” ထင္းစကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည။္ မီးေတာက္လာေအာင္ မတႈ ္သည။္ မးီ ေတာက္အလင္းေရာင္က ဝငး္ ခနဲ မ်ကႏ္ ွာကို လာ၍ ဟပ္သည္။ “ဟင္... မငး္ ဘယက္ ေကာင္လဲ... မင္းဘယသ္ ူ...” ေသြးေသာကႀ္ ကးီ ၏စကား အဆံုးမသတ္ႏုငိ ္မီမွာပင္ မးီ ေတာက္ထငး္ ေခ်ာငး္ ကုိ ဒယထ္ ဲသို႔ ပစ္ထည့္ကာ ျမားတစ္စငး္ ၏ အဟုနျ္ ဖင့္ ေျပးထြက္ခဲ့ေတာ့သည။္ အဆိပရ္ ညဒ္ ယ္မ်ား တစ္လံးု ၿပီး တစလ္ ံးု ။ ထုိမွတဆင့္ ကကြ လ္ ပက္ ြငး္ ျပင္ရွိ အဆိပ္ျမားမ်ား စုပုံထားသည့္ေနရာသို႔ ကးူ စက္ေလာငက္ ၽြမး္ ေပါက္ကကဲြ ုနၾ္ ကေသာ တအနု ္းအုနး္ အသႀံ ကီးမ်ား တျဖည္းျဖညး္ ေဝး၍ က်န္ရစခ္ ဲ့သည။္ သူရဲခုထိ ပိ သ္ ႔ို ျပန္အေရာကတ္ ြင္ ၿမဳိ ႕႐းုိ အတြင္းသ႔ို ငု႔ံၾကညလ့္ ုကိ ္သည။္ ၿမဳိ ႕႐ုးိ ထိပ္တြင္ တဟးူ ဟးူ တိကု ေ္ နေသာ ေဆာင္းေလျပင္း၏ အေအးဒဏ္ မရိွေတာ့။ ၿမဳိ ႕တြင္းမွ မီးေတာကႀ္ ကီးမ်ား၏ အပူရွိနသ္ ည္ ၿမဳိ ႕႐းို ထိပ္ဆီသုိ႔ပင္ လာ၍ဟပေ္ နေလသည္။ အင္းဝတပ္မ်ား ၿမိဳ႕တြငး္ သို႔ ဝငစ္ ရာ မလေို တာေ့ ခ်။ ေတာငတ္ ြင္းစား သဟီ ပေတ့သည္ အ႐ုဏ္တက္အခ်ိနမ္ ာွ ပင္ ၿမဳိ ႕တံခါးမွထကြ ္ကာ က်ံဳးတံတားကို ျဖတ္လွ်က္ ဘရု င္သတုးိ မငး္ ဖ်ားထံ အေျခအငံ အည့ံခံဝင္လာသည။္ သတိးု မင္းဖ်ားသည္ ေႁမြစြယ္က်ဳိ း သဟီ ပေတ့ကို အမ်ကႀ္ ကးီ စာြ ျဖင့္ သတု သ္ င္မည္ျပဳေသးသည္။ သဃၤရာဇာ အတနတ္ န္တားျမစ္ေသာေၾကာင့္သာ သဟီ ပေတ့ ခ်မ္းသာရာရခ့ျဲ ခင္း ျဖစ္သည။္ သိ႔တု ိုင္ေအာင္ပင္ သတိုးမင္းဖ်ားသည္ စက္ဆုပဟ္ နျ္ ဖင့္ မ်က္ႏွာလကဲႊ ာ သီဟပေတ့ေရွ႕မွ ထကြ ္ခြာသြားေလသည္။ ဘရု င္မ်ကႏ္ ာွ လႊဲသြားသည့္အခါမပွ င္ တုနလ္ ပႈ ေ္ နခေ့ဲ သာ သဟီ ပေတ့မာွ ေဆာက္တည္ရာရသာြ းသည။္ 26

သဟီ ပေတက့ သဃၤရာဇာကုိ အားကတို ႀကီး ၾကည၍့္ စကားတစခ္ နြ ္းဆိေု လသည္။ “ကၽြန္ေတာမ္ ်ိဳးရဲ႕ နန္းၿမိဳ႕တြငး္ ကိဝု ငၿ္ ပးီ အဆိပရ္ ညလ္ ကန္ က္ေတကြ ုိ ဖ်ကဆ္ းီ ပစခ္ ့ဲသူဟာ ဘယ္သူပါလဲ အရွငသ္ ဃၤရာဇာ။ အဲဒီသရူ ဲေကာင္းစစသ္ ည္ကုိ ကၽနြ ္ေတာ္မ်ဳိ းသလိ လုိ ပွ ါတယ္” သဃၤရာဇာၿပံဳးသည။္ ထုိ႔ေနာက္ အားပါးတရ ရယ္သည။္ တပမ္ ငး္ ႀကီး ေနမ်ိဳးသီဟသူရႏွင့္တကြ တပမ္ ဴွ းမ်ားလည္း တဟားဟားရယ္ၾကေတာ့သည္။ သတုးိ မင္းဖ်ားမရိသွ ည့္အတြကလ္ ညး္ လတြ ္လပ္စာြ အရယအ္ ေမာ ျပဳရၾဲ ကျခငး္ ျဖစသ္ ည။္ ေတာငတ္ ြငး္ စား သီဟပေတက့ ား သ႔ူအေမးစကား၌ မညသ္ ိ႔ုေသာရယစ္ ရာ ေတ႔ေြ လသနညး္ ဟ၍ူ နားမလည္စာြ ေငးငုိင္ၾကည့္ေနသည္။ “အဲဒီ သူရဲေကာင္း စစသ္ ညေ္ တာက္ ို ေတ႔ခြ ်ငပ္ ါတယ္ အရွင္” သီဟပေတ့က ထပမ္ ံေျပာျပနသ္ ည။္ အားလးုံ ဝါးလုးံ ကဲြ ရယ္ၾကျပနသ္ ည္။ မငး္ ႀကးီ သီလဝတစ္ေယာက္သာ မရယ္မၿပံဳး ရိွသည္။ သ႔ေုိ သာ္ မငး္ ႀကးီ သည္ ေက်နပ္အားရေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ တစေ္ နရာဆသီ ို႔ လွမ္းၾကည့္လိုကေ္ လသည္။ နားမလည္ႏငုိ ္စာြ ေငးငုိင္ေနေသာ သဟီ ပေတ့လညး္ မင္းႀကီးသီလဝ မ်က္လးုံ မ်ားေရာက္ရာသ႔ို လိုကၾ္ ကည့္သည္။ သဃၤရာဇာက ရယသ္ ဗံ လံုးဗေထြးျဖင့္ ဝင္ေျဖလုိကေ္ လသည္။ “စစ္သညေ္ တာ္ မဟုတ္ဘူး သီဟပေတ့။ ေမာင္မင္းရဲ႕ အငအ္ ားကုိ ညကဝငၿ္ ပီး ၿဖိဳခြင္းလိကု သ္ ဟူ ာ စစ္သညေ္ တာ္ မဟုတ္ဘးူ ။ ေ႐ႊတုကိ စ္ ိုးဝန္မငး္ တစ္ေယာက၊္ အခုေတာ့ ေ႐ႊတကုိ ္စိုးေပါ့ေလ။ မၾကာခင္ကမွ ေ႐တႊ ိုက္စးုိ ဝန္ ျဖစလ္ ာတဲ့သူေပါ့” သဟီ ပေတ့ တစ္ေယာက္သာ နားမလည္ႏုငိ ္ေသးေသာလ္ ည္း က်နအ္ ားလံးု မွာ သဃၤရာဇာ၏အေျဖကို နားလညသ္ ေဘာေပါက္စြာျဖင့္ အေတာမသတ္ ရယ္ေမာၾကေလသည္။ အထူးသျဖငက႔္ ား ‘မၾကာေသးခင္ကမွ ေ႐ႊတကုိ ္စုးိ ဝန္ျဖစ္လာခ့ဲသူ’ ဟူေသာ စကားလုံးကို နားလည္ေနၾကသည။္ ေ႐တႊ ုိကစ္ ုိးဝန၏္ အေဆာငအ္ ေယာင္ ဝတ႐္ ံုသုိရငး္ ျဖင့္ တငတ့္ ယ္စာြ ရိေွ နေသာ လူတစေ္ ယာက္သည္ မလမွ ္းမကမး္ တြင္ ရပ္ကာ ရယ္သမံ ်ားကုိ မၾကားေယာငျ္ ပဳေနသည။္ သိေု႔ သာ္ သဃၤရာဇာ၏စကားကို မသကိ ်ဳိ းကၽြျံ ပဳ၍မရ။ ‘မၾကာခငက္ မွ ေ႐ႊတုိကစ္ ိုးဝန္ ျဖစလ္ ာတ့ဲသူ’ ဟေူ သာစကား၏ ေနာက္ကယြ မ္ ွ ျဖစရ္ ပ္အလးံု စံကု ုိ ထိုသူႏွင့္ အားလးုံ အတြင္းအစဥး္ သိ။ မၾကာခင္ကမွ...။ 27

မနွ ္သည္... တစ္ႏစွ ပ္ င္ မျပညတ့္ တ္ေသး။ ***** 28

။၄။ ျပည့ရ္ ွင္ပေဒသရာဇတ္ ႔၏ို အၾကား ျဖစ္ေပၚေသာ စစ္၏အစယြ အ္ ပာြ းသည္ ဝန္းက်ငေ္ ဒသအားလးုံ သု႔ိ အရွိနျ္ ပငး္ စြာ ကူးဟပ္ေလာငက္ ၽြမး္ ေနေလသည္။ စစ္မးီ ေတာကတ္ ိ႔ု အလွ်ညံ းီ ညီး အေတာက္အေလာငဆ္ ံုးေနရာကား စစက္ ိုငး္ ေနျပညေ္ တာ္ တစဝ္ ကုိ ျ္ ဖစသ္ ည။္ စစက္ ိငု း္ ေ႐နႊ န္းေတာ္၏ ဘေိ သကပလႅင္ထက္မာွ လညး္ သကဥ္ ီးဆပံ ုငိ ္ ဘရု ငတ္ ုိ႔ အေျပာင္းအလဲ အတကအ္ ဆင္း ျမန္ဆနမ္ ်ားျပားလြနး္ လသွ ည။္ သားေတာ္အစဥ္ ေျမးေတာအ္ ဆက္ ထီးညနြ န႔္ နး္ လ်ာ ဆကခ္ သံ ညလ္ ညး္ မဟတု ။္ နန္းတြငး္ ေရးတ႔ုိ ႐ႈပ္ေထြးေနသည။္ ၿမိဳ႕တညန္ န္းတည္ အသခၤယာေစာယြမ္းဘရု င္ လနြ ္ၿပီးသည့ေ္ နာက္မာွ ပင္ မင္းေျပာငး္ မငး္ လဲြ ႐ႈပ္ေထြးလာခဲေ့ ခ်သည္။ မငး္ ႀကီး အသခၤယာေစာယြမ္းတြင္ သားေတာသ္ ံုးပါး သမးီ ေတာတ္ စပ္ ါး ရွိခ့ေဲ သာလ္ ညး္ မင္းႀကးီ လနြ ္ေသာအခါ သားေတာ္ သမးီ ေတာ္တ႔ုိ အထဲမွ ထီးနန္းအေမြမရဘဲ မင္းႀကီး၏ေနာင္ေတာ္ တရဖ်ားႀကီးက စစက္ ငုိ ္းနန္းကုိ တကသ္ ည္။ သုိေ႔ သာ္ တရဖ်ားမင္းလည္း စစ္ကုငိ ္းနန္းတြင္ နန္းစံေျခာကႏ္ စွ သ္ ာ ၾကာသည။္ အမတ္ခ်ဳပ္ နႏပၵ ႀကံ၏ အကူအညျီ ဖင့္ သားေတာ္ ေ႐ႊေတာင္တက္က တရဖ်ားကို ဖယ္ရွားကာ ထးီ နန္းကုိ ယလူ ကုိ ္သည္။ ေ႐ေႊ တာငတ္ က္မငး္ လည္း နန္းစံသုးံ ႏွစ္သာ ေနရသည။္ အမတခ္ ်ဳပ္ နႏၵပႀကသံ ည္ အသခယၤ ာေစာယြမ္းဘရု င္၏ သားေတာ္ က်စြာမငး္ ကို ရာဇပလႅင္ေပၚသို႔ တင္ေပးလိုက္ျပနသ္ ည။္ ထုေိ႔ နာက္ က်စာြ မင္း၏ နနး္ ေမကြ ို ညီေတာမ္ င္းရဲမင္းႀကးီ က ဆကခ္ ျံ ပန္သည္။ မငး္ ရဲမင္းႀကးီ လည္း စည္းစိမ္ေတာ္ ရစွ ္ႏစွ ္သာစခံ ့ဲရၿပးီ ညေီ တာ္ ဆင္ျဖဴရွင္ငယသ္ ို႔ လဲႊအပခ္ ဲ့ရျပနသ္ ည။္ ဆင္ျဖဴရွင္ငယ္၏ နနး္ စသံ က္လမာွ လည္း ႏွစ္ႏွစ္ႏငွ ့္ အဆးုံ သတခ္ ျ့ဲ ပန္သည္။ ဆငျ္ ဖဴရွငင္ ယ္၏ေနာက္တြင္ စစ္ကိငု ္းနနး္ ကို ဆကခ္ သံ မူ ွာ တမဒၸ ီပဘုရငေ္ ဟာင္း နရသီဟပေတႏ့ ွင့္ မဖိ ုရားေစာတု႔၏ိ ေျမးေတာ္သူ မင္းေျပာကျ္ ဖစသ္ ည။္ မငး္ ေျပာက္ စစက္ ငို း္ နန္းကုိ တကစ္ ဥ္တြင္ အသခယၤ ာေစာယမြ း္ ၏ သမီးေတာ္ အေထးြ ဆုံး စးုိ မငး္ ထပိ ္တင္ သခင္မႀကးီ ႏွင့္ တေကာငး္ မင္း႐းို သတးို တ႔ို စံဖု ကရ္ ာမွ ဖာြ းျမင္သည့္ သတးို မငး္ ဖ်ားသည္ ၿမဳိ ႕စားအရာျဖင့္ တေကာင္းၿမိဳ႕တြင္ ရိေွ နေလသည္။ စစက္ ုငိ း္ နန္းထက္တြင္ မင္းေျပာကဘ္ ရု င္ ရိွေနသည္ကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနသူမွာ ပငး္ ယဘရု င္ နရသူ ျဖစ္ေလသည္။ 29

စစ္ကငို း္ တြင္ မင္းေျပာက၊္ ပင္းယတြင္ နရသူတို႔ ထးီ ၿပဳိ ငန္ နး္ ၿပိဳင္ ရေွိ နၾကခ်ိန္၌ မုိးေကာင္းပေဒသရာဇ္ သိခု ်ညဘ္ ြားသညလ္ ည္း အထကေ္ ဒသတစ္လာႊ း၌ အင္အားႀကးီ ထာြ း၍ ေနခ့ဲေလၿပ။ီ သေို႔ သာ္ စစ္ကိငု ္းႏွင့္ ပင္းယကား ရာဇမာနျ္ ပငး္ ထန္စာြ တစ္ဖက္ႏွင့္တစဖ္ က္ အၿငိဳးအေထာက္ ႀကီးမားေနဆဲပင္။ တစထ္ းီ တစ္နန္း၊ တစတ္ ပ္တစ္ဗိုလ၊္ တစ္မင္းတစအ္ ာဏာျဖင့္ ေတာမးီ ေလာငေ္ နေသာ ကာလတြင္ ေတာေၾကာငတ္ ႔ုိ လက္ပန္းေပါငး္ ခတၾ္ ကသည္မွာမဆနး္ ။ မီးေတာက္ မးီ လွ်အံ ႀကီးဆးံု ေဒသကား စစက္ ငုိ း္ ပင္တည္း။ ***** အႏွစ္ ႏစွ ဆ္ ယေ္ သာ အခ်ိနအ္ တြင္း စစ္ကငုိ ္းထးီ နန္းတြင္ ဘရု ငပ္ ေဒသရာဇ္ ငါးဦးအထိ အေျပာငး္ အလဲ ျဖစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ စစက္ ုငိ ္းသည္ ကစဥ္းကလ်ား ေလ်ာ့ရဲေထျြ ပားေနသည။္ ထးီ နန္းၿပဳိ င္ ပင္းယဘရု င္ နရသကူ လညး္ စစ္ကုငိ း္ ကုိ တကုိ ္ခိကု ္သမိ း္ ပိုက္ေတာ့မညဟ္ ု ေန႔စဥ္ႏငွ ့္အမ်ွ သတင္းထြကေ္ နသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း မုိးေကာင္းဘုရင္ သိခု ်ညဘ္ ာြ းသည္ ႀကီးစာြ ေသာ အလံးု အရငး္ ျဖင့္ ခ်တီ က္လာၿပ။ီ စစ္ကိငု း္ ကို လကရ္ ယေူ တာမ့ ည္ဟု ေျပာေနၾကသည။္ ေနျပညေ္ တာႏ္ ွင့္တကြ ဇနပုဒ္ေဒသအားလုးံ ေခ်ာက္ေခ်ာကခ္ ်ားခ်ား ျဖစေ္ နၾကသည။္ လယယ္ ာ ေခ်ာင္းေျမာင္းတြင္ အစဲြအၿမဲ အလပု လ္ ုပ္ရဲသမူ ရွိ။ တစ္ရပ္ တစေ္ ဒသ တစ႐္ ြာတည္း၌ ၾကာရွည္ေလးျမင္႔ အေျခတက် ေနရဲသူမရိွ။ စစ္ကိငု ္း မင္းေျပာကဘ္ ရု င္၏ဓါး၊ ပင္းယနရသူ၏ဓါး၊ မိးု ေကာငး္ သုိခ်ညဘ္ ာြ း၏ဓါး၊ ဓါးသုးံ စင္းအလယ္တြင္ ျပည္သားလူထတု မ႔ို ာွ ဘယ္သဓ႔ူ ါးကုိ ဘယ္လိုေၾကာကရ္ မွန္းမသ၊ိ လအူ မ်ားစကု မူ ဤသေု႔ိ သာကာလမ်ဳိ းတြင္ လယယ္ ာလပု ္ကုိငျ္ ခင္းထက္ နီးစပ္ရာဘရု ငတ့္ ပ္တြင္ စစ္မႈထမး္ ျခင္းက ပိ၍ု အက်ဳိ းမ်ားႏုိငသ္ ညဟ္ ုဆုိကာ စစ္ကငို း္ ၊ ပငး္ ယ၊ မးုိ ေကာင္းတပမ္ ်ားဆသီ ိ႔ု တစတ္ ပဝ္ င္ တစတ္ ပ္ထြက္ ရမဲ က္အလပု ္ဝင္လုပ္ျခငး္ ျဖင့္ အသကက္ ုိ ေမးြ ျမဴေနၾကသည။္ စစက္ ိငု း္ ၿမိဳ႕ေစာငတ့္ ပ၊္ မင္းေျပာကဘ္ ရု င္၏ ကိုယ္ရံေတာတ္ ပ္ရရိွ မဲ က္၊ ဗလို ္၊ တပ္မွဴးမ်ားမွာလညး္ ဘုရင္ေ့ ပၚတြင္ ေလးျမတ္ၾကည္ညဳိ ျခငး္ မရိွၾက။ မငး္ ေျပာက္ဘရု င္၏ အာဏာစက္မွာ ေ႐ႊနနး္ ေတာ္အတြင္းမာွ သာ ညဳိႇ းမိနွ ္စြာ သကေ္ ရာကေ္ နသည္။ သစၥာေတာ္ခံ တပ္သားမ်ား ကငး္ မ့ေဲ သာ စစ္ကငုိ ္းတြင္ ၿမဳိ ႕႐ာြ ရပ္႐ာြ လုၿံ ခဳံ မႈလညး္ ကင္းမဲ႔ေနသည္။ သဝူ င္ငါထြက္ အ႐ပႈ ႐္ ႈပ္အေထြးေထြး ရိွေလေသာ တပေ္ တာမ္ ်ားတြင္ တကယ္တမ္း ရမဲ က္အဂါၤ ျပည့္ဝသူမ်ားလညး္ မရိွ။ 30

အရပ္ေလးမ်ကႏ္ ွာမွ ဖ႐ဖုိ ရဲ တုးိ ဝငလ္ ာၾကသည့္ လေူ ပါငး္ စုံတုျ႔ိ ဖင့္ ျဖစသ္ လုိ ႀကံဳသလို ဖစ႔ဲြ ညး္ ထားေသာ တပမ္ ်ားသည္ ပရမ္းပတာ ကစဥ့္ကလ်ား။ ဤကာလဝယ္ စစက္ ိုငး္ ၊ ပင္းယ၊ မိးု ေကာငး္ တပမ္ ်ား၌ တစ္တပ္ဝင္ တစ္တပထ္ ကြ ္ အလွညသ့္ င့္သလုိ တပ္မထႈ မး္ ေနၾကေသာ စစ္သညရ္ ဲမက္မ်ား၏အဓကိ အလုပမ္ ာွ ဘုရင့္သစာၥ ေတာက္ ုိ ေစာင့္သေိ ရးလည္းမဟုတ။္ ၿမဳိ ႕ျပေက်း႐ြာလထူ ကု ုိ ကာကြယ္ေစာငေ့္ ရွာက္ေရးလည္းမဟတု ္။ လက္႐ံုးစမြ ္းရည္ ေသနဂၤအရာ၌ တိးု တကက္ ၽြမ္းက်င္ေအာင္ ေလက့ ်င့္ေရးလညး္ မဟုတ္။ ဤတပ္မ်ား၏ အဓိကအလုပမ္ ွာ...။ နီးစပ္ရာ ဇနပဒု ္မ်ားသ႔ဝုိ င၍္ လုယက္တိကု ခ္ ကို ္ျခငး္ ၊ သတျ္ ဖတ္ညငႇ ္းဆျဲ ခင္း၊ မီး႐ိ႕ႈ ဖ်ကဆ္ းီ ျခင္း၊ ႏိုငလ္ မုိ င္းထက္ႏိွပစ္ က္ျခင္း၊ မူးယစ္ေသာကစ္ ားျခငး္ စေသာ ေသာ့သမြ း္ သည့္ အလုပမ္ ်ားသာ ျဖစေ္ နသည္။ စစက္ ိငု း္ တပ္မ်ားက မမိ တိ ို႔ မလိသု ည့္ ေက်း႐ာြ ကို ပငး္ ယလူဟု စပြ စ္ ကဲြ ာ ဝငေ္ ရာက္ဖ်က္ဆီး သတျ္ ဖတလ္ ုိက္ၾကသည။္ ပငး္ ယတပဗ္ လို တ္ စ္ဦး၏ မ်ကစ္ ိထဲဝင္ ‘မေတြ႔’ ေသာ ႐ာြ လူႀကီးတစ္ဦး၏ ႐ာြ ကုိ စစ္ကုိငး္ လူဟဆု ုိကာ ျမင္းတပျ္ ဖင့္ နင္းေျခပစ္လကို ္သည။္ တစခ္ ါတစရ္ ံ အမ်ိဳးအမညမ္ သိ ျမင္းစးီ လကန္ က္ကုိင္မ်ား ေရာက္လာကာ ‘စစက္ ုိင္းသား၊ ပငး္ ယသား အားလံးု ဘယသ္ ႔ကူ ိမု ွမခ်န္’ ဟု ေႂကြးေၾကာ္ကာ ႐ာြ လးံု ကၽတြ ္မီးတကို ပ္ စ္လုိကၾ္ ကသည္။ တစခ္ ါတစ္ရံ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္မ်ွ ေသာ အုပ္စျု ဖင့္ ဝင္ေရာက္လာကာ သုိခ်ညဘ္ ာြ း၏ အေထာက္ေတာမ္ ်ားဟု ေျပာကာ ရိကာၡ မွနသ္ မွ် လုယူသြားၾကသည္။ ခိုးသားဓါးျပ၊ မဒု နိ း္ တႏတၲ အို႔ ဖု႔ကိ ား စစက္ ငို ္းေဒသႏွင့္ အနးီ တစဝ္ ုိက္သည္ အႂကယြ ဝ္ ဆုးံ ၊ အခြင့္အလမး္ အေကာင္းဆးံု ရတနာဘဏတ္ ကုိ ႀ္ ကးီ ျဖစေ္ နသည္။ ဤသို႔ လကပ္ နး္ ေပါငး္ ေျဖာငး္ ေျဖာငး္ ခတၾ္ ကေသာေတာေၾကာငတ္ ုိ႔အနက္တြင္ စစ္ကိုင္းေနျပည္ေတာ္၌သာမက ပငး္ ယေနျပည္ေတာ္အထိ ဖိမ့္ဖိမ့္တနု ္ေအာင္ ေက်ာ္ၾကားထင္ရာွ းေသာ ခးုိ သားႀကးီ တစေ္ ယာက္ ေပၚေပါက္လာသည္။ သူက႔ ို စစ္ကငုိ ္း၊ ပင္းယတပ္မ်ားက အထူးသျဖင့္ ႐ံြရွာထိတလ္ န္ၾ႔ ကသည္။ စစ္ကုိင္းႏွင့္ ပငး္ ယရွိ မင္းေဆြစုးိ မ်ဳိ းတက႔ို လည္း မနု း္ တးီ စကဆ္ ပု ၾ္ ကသည။္ အထူးသျဖင့္ကား ေနျပညေ္ တာႏ္ စွ ္ရပရ္ ွိ တပ္ေတာမ္ ်ားက သူက႔ ို အေၾကာကဆ္ းံု ျဖစ္ေလသည္။ အေၾကာငး္ မူ သူသည္ တပေ္ တာ္မ်ား စခန္းခ် တပ္စဲြရာ ၿမဳိ ႕တြငး္ ၿမိဳ႕ျပင္သို႔ တတိ တ္ ဆိတ္ဝင္၍ တပ္ရကိ ာၡ ၊ 31

တပဘ္ ႑ာတ႔ုိကခုိ ်ည္း ခးုိ ယူတတ္ေသာေၾကာငပ့္ င။္ ေက်း႐ာြ ဇနပုဒ္မ်ားသ႔ိဝု င္၍ ရမဲ က္တ႔ို လုယကတ္ ိုကခ္ ကို လ္ ာခဲ့ေသာ ပစၥည္းဘ႑ာတိသ႔ု ည္ သလူ႔ က္သို႔ တစဖ္ န္ျပန၍္ ပါသာြ းၾကသည။္ ဤသို႔ ထူးထးူ ျခားျခား တပေ္ တာ္မ်ား အတြင္းကုိမွ ဝငေ္ ရာက္ ေဖာကထ္ ကြ ခ္ ိးု ယူတတေ္ သာ ခုိးသားႀကီးသည္ သထူ ြက္ေဖာကဝ္ င္ေရာက္ ခုိးယူခဲ့သည့္ ေနရာတငို း္ တြင္ အထိမး္ အမတွ ္ တစ္ခုကုိ အၿမတဲ စေ္ စ ထားပစ္ခ့ဲသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည။္ ထိအု ထမိ ္းအမွတ္မာွ ဘုဇပတသ္ စ္႐ြက္ တစ္႐ကြ ျ္ ဖစသ္ ည။္ ဘုဇပတ႐္ ြက္ေပၚတြင္ ဆူးႏွင့္ ေဖာက္လ်ွ က္ အမည္နာမတစ္ခုကုိ ေရးထးုိ သာြ းေလ့ရွိသည္။ ထအို ရာေၾကာင့္ပငလ္ ွ်င္ ထခုိ းုိ သားႀကီး၏ အမညက္ ုိ သိလာၾကျခင္းပင္။ ဘုဇပတ႐္ ြက္ေပၚတြင္ ဆးူ ျဖင့္ ေဖာကလ္ ွ်က္ ေရးသာြ းေသာ အမညမ္ ာွ ‘ငတကျ္ ပား’ ဟ၍ူ ျဖစ္သည္။ ***** 32

။၅။ အဘသည္ ကၽြမး္ က်ငထ္ က္ျမကေ္ သာ ေဆးဆရာတစ္ေယာကျ္ ဖစ္ခ့ေဲ သာ္လည္း ယခုအခါ သေ႔ူ ဆးအတတ္သည္ သက႔ူ မို ကယႏ္ ငုိ ေ္ တာ့။ အသက္ေပါငး္ မ်ားစြာ ေဝဒနာေပါငး္ မ်ားစာြ ကသု ကယ္တင္ႏုငိ ခ္ ့ဲေသာ အဘသည္ သူက႔ ၾံ ကမၼာကမုိ ူ သဖူ ယ္ရွားမရႏိုင္ေတာေ့ ပ။ အဘမ်ကလ္ ုံးကြယ္ခဲၿ့ ပီ။ ပငး္ ယရဲမက္မ်ားသည္ ေရဝွမး္ အရပက္ ုိ ဝငေ္ ရာက္လယု ၾူ ကၿပီးေနာက္ ရသမ်ွ ပစညၥ ္းရိကာၡ ႏွင့္ အားမရႏိငု ္ဘဲ ေတြ႔သမ်ွ လူကို စစက္ ုိငး္ ဘရု င္၏လူလ်ွ ိဳမ်ားဟု စြပ္စကဲြ ာ ႏိပွ စ္ က္ညငႇ း္ ပန္းခၾ့ဲ ကသည္။ ဤႏပွိ ္စက္ညႇင္းပန္းပြဲတစ္ခဝု ယ္ အဘသည္ သ႔ူမ်ကလ္ ုးံ မ်ားကုိ ေပးလုိကရ္ ေခ်သည္။ ႐းို သားေျဖာင့္မတ္စြာ ေဆးဆရာအျဖစ္ ေနထိုငခ္ ဲ့ေသာ အဘသည္ကမို ွ သူတိ႔ုရက္စက္လနြ ္းၾကသည္။ အႏိွပ္စက္ခံ ဒဏ္ရာမ်ားေၾကာင့္ အဘမ်က္လးုံ ကြယ္ခဲ့ၿပီ။ သေိ႔ု သာ္ တရားကုိယ၌္ မကြာရိေွ သာ အဘကမူ... “ငါ့ဘဝ ဝဋ္ေႂကြးရလွိ ႔ို ခရံ တာ။ ဘာမွ မတနု ္လပႈ ၾ္ ကန႔ဲ” ဟု ဆသုိ ည္။ အမိသည္ အဘေနရာသ႔ုိ ဝင္ခဲ့ရေလသည။္ အဘႏႈတမ္ ွ ၫႊနၾ္ ကားသည့္အတငို ္း ေဆးေဖာ္ ေဆးစပ္လုပ္ခ့ဲသည္။ အဘသည္ မ်ကစ္ ိအစံု ကယြ ္ခၿဲ့ ပျီ ဖစေ္ သာ္လညး္ သူ၏ ကၽြမး္ က်င္ေသာပညာျဖင့္ ေဝဒနာသည္မ်ားကို ေဆးဆက္ကုခ့ဲသည္။ ဖ႐ဖို ရဲ ကစဥက့္ လ်ားရလွိ ေွ သာ ကာလဆိုးႀကီးထဲတြင္ အဘ၏ ေဆးကသု ေသာ အလုပ္မွ ရရိွေသာရိကာၡ သည္ သားအမိ သားအဘသုံးေယာကအ္ တြက္ ဝမး္ ဝ႐တုံ မည။္ ေဝဒနာသည္မ်ားကလည္း အဘ၏ ကုသေပးမႈေၾကာင့္ သက္ေသာေပ်ာက္ကငး္ ခ်မ္းသာခဲ့ေစကာမူ သူတုိ႔ကုိယတ္ ိငု မ္ ွာပင္ စစေ္ ဘးဒဏ္ေၾကာင့္ ရာွ းပါးခကခ္ လဲ သွ ညျ္ ဖစ္ေလရာ အဘကို ေက်းဇူးရွင္ႀကီးဟု ဆ႐ို ံုမွအပ ျပည့္စုံေလာက္ငစြာ မကန္ေတာႏ့ ငုိ ္ၾက။ ကယို ္တုငိ က္ အ႐ြယ္ေရာက္လလူ ားေျမာကလ္ ာၿပျီ ဖစ္ေသာေၾကာင့္ စစက္ ငုိ ္းဘုရငထ္ တံ ြင္ မင္းမထႈ မ္းအျဖစ္ ဝင္လိုလွသည။္ ဒကု တၡိ မ်က္မျမငဖ္ ခင္ႏွင္ မိခငအ္ ႀုိ ကီးတ႔ုိကုိ ေအးခ်မး္ စာြ ထားလုလိ ွသည္။ ယခလု ုိ ကာလဆးုိ တြင္ တပ္ေတာ္ဝင၍္ မငး္ မထႈ မး္ ပါက လက္႐းံု ႏလွ ံုးရညအ္ လိုက္ အရာအဆင့္ လ်ငျ္ မနစ္ ာြ တကႏ္ ိငု မ္ ည္ျဖစသ္ ည္။ 33

သုိ႔ေသာ္ တပေ္ တာ္ႏွင့္အတူ စစပ္ ြဲတကာသ႔ထုိ ကြ ္တကုိ ေ္ နခ်ိန၌္ အဘႏငွ အ့္ မိကို မညသ္ ူေစာငေ့္ ရာွ က္မညန္ ညး္ ။ မိမထိ ြန္ယက္လပု က္ ငုိ ္ခဲ့ေသာ လယ္ပြဲကုလိ ည္း စစက္ ာလေအာက္ဝယ္ စနြ လ္႔ တႊ ခ္ ့ဲရၿပ။ီ ပစႏၥ ၲရာဇ္ ဇနပဒု ္သား မမိ သိ ည္ လယအ္ လပု မ္ အွ ပ အျခားဘာကုိမွလည္း မတတက္ ၽမြ း္ ၊ အဘ၏ ေဆးပညာကလုိ ည္း စတိ ္မဝင္စား၊ တပေ္ တာဝ္ င္ရနမ္ ွာလည္း အခြင့္အလမး္ မသာ။ စစ္၏မးီ လွ်ံမ်ားကလည္း တစစ္ ထကတ္ စ္စ နးီ ကပ္စာြ ေလာငၿ္ မဳိ ကပ္ ျူ ပငး္ လာၿပီ ျဖစ္သည္။ ပငး္ ယနရသကူ ေခၚပင္ေ့ သာေၾကာင့္ စစ္ကုငိ း္ ကုိ လုပ္ႀကရံ န္ မးုိ ေကာငး္ ဘရု င္ သခို ်ညဘ္ ာြ းသည္ အလးံု အရငး္ ႏငွ ့္ ခ်ီလာၿပဟီ ု ၾကားရသည။္ တေကာင္းၿမဳိ ႕စား သတးုိ မငး္ ဖ်ားကလည္း သုိခ်ညဘ္ ာြ းကို ခုခံတြန္းလနွ ရ္ န္ စစ္ျပင္ေနၿပဟီ ု ေျပာၾကသည။္ စစ္ကုိငး္ ေနျပည္ေတာ္တြငက္ ား က်ီးလနစ႔္ ာစား...။ ဘုရငမ္ င္းေျပာကက္ ယုိ ္တိငု ္ပင္ ဧရာဝတီအတုငိ း္ စနု ္ေျပးေတာ့မည္ဟု သတငး္ ထကြ ္ေနသည။္ ေ႐နႊ နး္ ေတာအ္ တြငး္ ၌လညး္ အပု စ္ သု ငး္ ပငး္ ကြဲျပားကာ သတျ္ ဖတ္လုပႀ္ ကံမမႈ ်ား ေပၚေပါက္ေနၿပီဟု ဆၾို ကျပန၏္ ။ ဤသေိ႔ု သာ အေျခအေနတြင္ မမိ သိ ည္... တပ္ေတာ္သို႔လညး္ ဝင္ေရာက္အမႈထမ္းခြင့္မရ။ လယ္ယာကုလိ ညး္ စနြ ႔္ပစထ္ ားရ။ မ်က္မျမင္အဘကုိ အမိႏွင့္အတူ ေစာင့္ေ႐ာွ က္ရင္း စစက္ ိငု း္ ေရဝွမး္ အရပ၌္ က်ဥ္းက်ပမ္ ည္းေမာွ ငစ္ ာြ အသက္ရွင္ေနရသည့္ဘဝ။ မ်ိဳသိပ္မရေတာ့သည့္အဆုံးတြင္ အဘႏွင့္အမိကုိ ဖြင့္ေျပာလိုကမ္ ိေတာ့သည္။ “အဘ... အမိ...။ က်ဳပဒ္ ီအတိငု း္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘးူ ဗ်ာ” “အို... ဘာျဖစ္လုလ႔ိ ဲ လူကေလး” “က်ဳပ္ဘဝက အဓပိ ၸါယ္မဲ့ေနၿပီ။ က်ဳပ္ကုိယက္ ်ဳပ္ ဘာေကာငမ္ နွ ္း မသိေတာ့ဘးူ ” “ဘဝဟာ အဓပိ ၸါယမ္ မဲ့ပါဘူး လကူ ေလးရယ။္ အသက္ရွင္ေနသမ်ွ အဓိပါၸ ယတ္ စခ္ ုခု ရိွေနတာပါပဲ” “အုိ... က်ဳပ္ဒီအတငို ္း ေနမသြားႏုိင္ေတာ့ဘးူ ဗ်ာ” “လူကေလးက ဘာလပု ္ခ်င္လုလိ႔ ဲ” “က်ဳပလ္ ား...” 34

အဘႏငွ အ့္ မိကုိ သနားမိေသာ္လည္း စတိ ခ္ ်ဥ္ေပါကလ္ ာေသာ ရင္ထမဲ ာွ မူ ဆူေဝေနသည္။ ထေုိ႔ ၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ ႏႈတဖ္ ်ားသ႔ို ေရာက္လာေသာ စကားလုံးမ်ားကို ဖြင့္ထုတလ္ ုကိ ေ္ တာ့သည္။ “က်ဳပ္ ခုးိ သားထြက္လပု ္မယဗ္ ်ာ” “ဘာ... ဘာေျပာလိုက္တယ္ လူကေလး” “စစ္ကငုိ ္း၊ ပင္းယေနျပညေ္ တာႏ္ ွစ္ခလု းံု မာွ ဒေီ လာကၿ္ ခိမၿ့္ ခိမ့္သဲ ခုးိ သားဓါးျပလပု ္ေနၾကတာ။ မထူးေတာဘ့ ူး။ က်ဳပလ္ ဲ ခိးု သားလပု ေ္ တာ့မယ္” “ဘရု ား... ဘရု ား...။ လကူ ေလး ဒုစ႐ိကု မ္ ပႈ ါလားကယြ ္” “အုိး... ဒစု ႐ကို ေ္ သာ သစု ႐ကုိ ္ေသာ က်ဳပန္ ားမလည္ေတာဘ့ းူ ။ ေတာမီးေလာငေ္ နတာဗ်။ ေနရာတငုိ ္းမာွ သဲသဲလႈပ္ေနတာ။ ဒလီ ုအိ ခ်ိန္မ်ိဳးမာွ တရားနဲ႔ကယုိ ၿ္ မတဲ ့ဲသူဆလို ု႔ိ အဘနအ႔ဲ မိတ႔ုိ ႏစွ ေ္ ယာက္ပဲ ရွေိ တာတ့ ယ္” “လကူ ေလး။ လူကေလးဟာ တသိ႔ု ားပါေနာ္” “ဟတု ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပအ္ သကႏ္ ွစ္ဆယ္ ျပည့္ၿပီေလ” “သားရယ္။ တိုငး္ ေရးျပညရ္ ာ ၿငိမ္သကသ္ ာြ းတ့ဲအထိ ဒီအတိငု ္းပဲ ေအးေအးေလး ေနသာြ းလိုက္ပါ။ ၿငမိ ္သကသ္ ြားတဲ့ အခါက်မွ မင့္လယ္ပြဲေလး မငး္ ျပန္လုပေ္ ပါက့ ြယ္” “တငုိ း္ ေရးျပည္ရာ ဟတု လ္ ားအဘ။ ဒဘီ ုရင္သးုံ ပါးရဲ႕စစ္ေျမျပငၾ္ ကားထမဲ ွာ ဘယအ္ ခ်ိနမ္ ွာ ၿငိမ္သက္မာွ လဲ” “ဟဲ႔... လူကေလး။ တိုးတးုိ ေျပာကြယ။္ ကာလႀကးီ က အေထာက္သူလ်ွ ဳိ ေတကြ လဲ ေပါပါဘိသန႔ဲ” “အဘ... အမိ” “ဘာလဲ လကူ ေလး” “က်ဳပ္ကုိ ခြငျ့္ ပဳၾကစမ္းပါဗ်ာ။ က်ဳပခ္ းုိ သားထကြ ္လပု ခ္ ်င္တယ။္ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကတေိ ပးပါတယ္။ ေကာက္က်စယ္ ုတ္မာတဲ့ ခုိးသားမ်ဳိ းမျဖစ္ေစရပါဘးူ ။ အခု သပိ သ္ တငး္ ႀကီးေနတ့ဲ ဟခုိ းို သားႀကီး ငတက္ျပားလို ခိုးသားမ်ဳိ းေလ” “ဘာ... ဘာကြ။ မင္းဘာေျပာလိုကတ္ ယ္” “ခိုးသားႀကီး ငတကျ္ ပားဆိုတာေလ။ ရဲမကအ္ တုလုပၿ္ ပးီ ရပ႐္ ာြ ဇနပဒု ္ေတထြ ဝဲ င္၊ ျပညသ္ ားလူထုရဲ႕ ပစညၥ ္းဘ႑ာေတြ မတရားသိမး္ ၊ စစ္မတိုကတ္ တဘ္ ဲ ရဲမက္လပု ္စားေနၾကတ့ဲ လယူ ုတ္မာေတြရဲ႕ စခန္းထဝဲ င္ေဖာက္ၿပီး မတရားသမိ ္းထားတဲ့ ပစၥညး္ ေတြကုိ ျပန္ခးုိ တဲ့ ခိးု သားႀကးီ ငတကျ္ ပားေလ။ သူဟာ ဆငး္ ရဲသား ေတာသူ ေတာငသ္ ားေတြရဲ႕ ပစၥညး္ ကိုေတာ့ မခိုး...” “ေတာ္... ေတာစ္ မ္း။ မင္းပါးစပပ္ တိ ္လိုကစ္ မ္း။ ဘာပျဲ ဖစ္ျဖစ္ ဒါဟာ အဒိႏဒၷ ါနကံပကဲ ြ။ ဘယ္သ႔ပူ စၥည္းခုိးခးို ခိုးတာပဲကြ။ မငး္ က ဘဇု ပတ႐္ ြက္အေပၚမာွ ဆူးနဲေ႔ ဖာက္ၿပီး စာေရးသာြ းတ့ဲ ခုးိ သားလ႐ူ ူးကို အေကာင္းထင္ေနတယေ္ ပါ့ ဟုတလ္ ား” တရား ကယို ္နဲ႔မကြာ ရိွေနေသာ အဘ၊ ေၾကာကလ္ န႔္အားငယ္တတ္ရာွ ေသာအမ။ိ သညအ္ ဘ သညအ္ မတိ ိ႔ု အလိႏု ွင့္ ဆန္႔က်င၍္ ဘာကုမိ ွ လပု ္ခြင္မ့ သာေသာ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ သကျ္ ပငး္ ကုသိ ာ အႀကိမ္ႀကမိ ္ ခ်လကုိ ္ရေတာ့သည။္ 35

။၆။ မငး္ ဝံေတာင႐္ ုးိ တစခ္ လု းုံ ေပ်ာကက္ ြယလ္ မု တတ္ပင။္ သပိ ္သညး္ ထနျ္ ပင္းေသာ မိုးစကတ္ က႔ုိ တစ္ေလာကလးံု ကို ေလးေလးပင္ပင္ ဖးုံ အပု ထ္ ားသည။္ မညး္ ပုပေ္ သာ ဝတ္လႊာစႀကီးတစခ္ ု တအိအိ က်ေနသလိလု ည္းထငရ္ သည္။ ေတာငက္ ်ေရတုသိ႔ ည္ ေသာင္ျပင္ႏွင့္ေက်ာက္တုးံ မ်ားကုိ ျဖတ္ကာ ဧရာဝတီထဲသု႔ိ တစဟ္ ုန္ထိးု စီးလာၾကသည္။ ျမစ္တြငလ္ ညး္ လငိႈ ္းတုိ႔ထန္ေခ်သည္။ အဆကမ္ ျပတ္ေတာ့ေသာ လွ်ပ္စီးမ်ားေၾကာင့္သာ ျမစ္႐ိုးအတိငု ္း စနု ၍္ ေလွာ္ႏငုိ ျ္ ခင္း ျဖစ္သည္။ လွ်ပသ္ ာမျပတလ္ ွ်င္ ေလွဦး၏ ေရွ႕နားကပုိ င္ မျမငႏ္ ငို ္။ သညမ္ ်ွ အထိ ပိနး္ ပိတ္သား မည္းေမာွ င္ေနသည။္ တဝုန္းဝုန္း ေအာ္ျမညေ္ နေသာ ျမစ္လယ္မွ လိႈငး္ သမံ ်ား၊ တခ်ဳန္းခ်ဳန္း ထစ္ေသာ မးို ႀကိဳးသံမ်ားကလညး္ အလ်ဥမ္ ျပတ္။ ျမစလ္ ယ္သုိ႔ ေလပွ ါမသြားေအာင္ကသို ာ ဂ႐စု ကို ေ္ နရသည္။ ကမ္းႏငွ ့္မနီးမေဝး ကမး္ ႐ိုးအတိငု း္ ေလွကို စနု ေ္ စသည။္ ေလာွ တ္ က္ကား အသုံးမဝငေ္ တာၿ့ ပီ။ ဤအခ်နိ မ္ ်ဳိးတြင္ ေလွာတ္ ကထ္ က္ ခပခ္ ကြ ္ကိသု ာ အားထားရသည္။ ေလဝွ မ္းထဲသ႔ို ဝင္လာေသာ ျမစေ္ ရမ်ားကုိ မနားတမး္ ခပထ္ ုတေ္ နရသည။္ မးုိ ေပါကမ္ ်ားက ျမားတမံ ်ားႏွယ္ ကယုိ ေ္ ပၚသ႔ုိ အႏ႔ံွအျပား ထမိ ွန္ေနသည္။ စးူ စးူ ရွရွ ခစံ ားရသည။္ မ်ကလ္ ံုးမ်ား က်နိ း္ စပ္ေနသည္။ မ်က္ခြံကုိ ႀကမိ ္ဖနမ္ ်ားစြာ မတိွ ္ခ်ည္ဖြင့္ခ်ည္ ျပဳရသည။္ ဝင္းခနဲ ျပက္လာေသာ လ်ွ ပ္စီးအေရာင္ေအာက္မွ ျမင္ကြင္းကုိ အမိအရ ဖမး္ ရသည။္ လွ်ပက္ ြယသ္ ာြ းသညႏ္ ွင့္ တစၿ္ ပိဳငန္ က္ ျမင္ကြငး္ သည္ တစ္ခဲနက္ အေမာွ င္တိုက္။ လွ်ပ္ျပကသ္ ြားသည့္အခါ ျမငက္ ြငး္ သည္ ထင္ထင္ရွားရွား။ မုးိ ထစခ္ ်ဳန္းသံမာွ ေသြးပ်ကစ္ ရာ ေကာငး္ ေသာ္လည္း လွ်ပ္ျပကသ္ ည္ကုပိ င္ အားကးို အားထား ျပဳေနရသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ မင္းဝံေတာင႐္ ုးိ ဆီက ဝါးလံးု ထုးိ ဆင္းလာေသာ ေရစီးေၾကာငး္ ေၾကာင့္ ေလသွ ည္ ျမစ္လယဘ္ ကသ္ ႔ို ခ်ာခ်ာလည္ ေမ်ာပါသြားတတသ္ ည။္ ဤအခါမ်ဳိ းတြင္ ခပခ္ ြက္ကုခိ ်ထားကာ ေလာွ ္တက္ကို ေကာက္ကုိငရ္ ျပနသ္ ည္။ ေရစီးေၾကာင္းမွ လြတ္ေအာင္ ေလာွ တ္ ကျ္ ဖင့္ အားကနု ထ္ ိနး္ ရသည။္ ကမ္းဘကသ္ ု႔လိ ညး္ အရဲကိုး၍ မကပ္သာ။ ကမး္ နားသစ္ပင္ႀကီးမ်ားသည္ အျမစ္မွကၽတြ ္ကာ အံလု ုိက္ ျမစထ္ ဲသုိ႔ ထုိးက်လာတတသ္ ည္။ ေၾကာက႐္ ြ႕ံ ျခင္းထက္ အားငယစ္ တိ ္က ပုမိ ်ားေနသည။္ ပိန္းပတိ ္နက္ေမာွ ငည္ ဥ့္။ သညး္ ထန္ေသာ မးို စကမ္ ်ား။ တစ္ခဲနက္ လွ်ပ္စီးမ်ား။ အၿပဳိ င္းအ႐ိငု ္း လငႈိ း္ လုံးႀကးီ မ်ား၏ ဝဲယာထက္ေအာက္အလယမ္ ွာ ေရာကေ္ နရေသာ တစ္ကိယု ္ထီးတညး္ အျဖစ္။ 36

ေလငွ ယ္သည္ မုနတ္ ငို ္းထဲမွ သစ႐္ ြက္တစ႐္ ကြ ္လို ျဖစ္ေနေလသည္။ သုေ႔ိ သာ္ အားငယ္စတိ က္ ုိ လ်ွ ပစ္ ီးမ်ားက ျဖည့္တငး္ ကညူ ေီ ပးေနသည္။ လ်ွ ပျ္ ပကအ္ လငး္ ႏွင့္ တစဆ္ က္တညး္ လိလု ပုိ င္ ေကာင္းကင္တစ္ခုလးံု ပြင့္ထြက္ေတာမ့ လားဟု ထင္ရေလာကေ္ အာင္ ထစခ္ ်ဳန္းသႀံ ကးီ မ်ားက ဆင့္ကဲဆငက့္ ဲ ေပၚလာတတ္သည္။ မညး္ ေမာွ ငေ္ သာ မနွ ္ျပငႀ္ ကးီ တစ္ခ်ပ္ အကက္ ဲြသာြ းသည့္အလား ေကာငး္ ကင္တြင္ လွ်ပစ္ ီးေၾကာင္းမ်ား အတြန္႔အ႐ြန႔္ ေပၚလာၾကသည္။ မုးိ မနု တ္ ုငိ ္းည၏ ျမစ္ျပငထ္ ကမ္ ွ ေလငွ ယဆ္ သီ ို႔ မုိးႀကိဳးသာြ းသည္ အခ်ိနမ္ ေ႐းြ က်လာႏငို သ္ ည။္ တထစ္ထစ္ ေအာ္ျမည္လာၿပးီ ေနာက္ တစဆ္ က္တည္း ျပင္းထနက္ ်ယေ္ လာငစ္ ာြ ပစ္ခ်လကုိ ေ္ သာ မုးိ ႀကိဳးလ်ွ ပ္စးီ မ်ားကို ျမစ္ျပင္ထက္တြင္ ေတြ႔ေနရသည္။ မိမအိ လွည့္ ဘယ္ေတာ့ေရာကမ္ ည္နည္း။ အားငယလ္ ုိက္သညမ္ ာွ အတုိငး္ အဆမရိွ။ သ႔ေုိ သာ္ အားငယစ္ တိ က္ ို စးို ရိမေ္ ၾကာင့္ၾကမႈက အႏုငိ ရ္ ေနသည္။ မမိ အိ တြက္ မိမစိ ုိးရိမေ္ ၾကာင့္ၾကျခင္းကား မဟတု ္။ အဘႏွင့္အမအိ တကြ ္ ျဖစ္သည။္ အဘသည္ မ်က္မျမင္ ဒကု ိၡတ၊ အမိကား အားလးုံ ကို ေၾကာက္တတ္ရာွ သ။ူ ေရဝွမ္းအရပ္ အစနြ ္အဖ်ား ဇနပဒု ္မွ တဲငယ္ေလးထဲဝယ္ အဘႏွင့္အမိ မညသ္ ို႔ရေွိ နမညန္ ည္း။ ဤမ်ွ မိုးႀကးီ သည္းထန္ပုံမ်ဳိ းႏွင့္ဆုိလ်ွ င္ တဲ၏စလူအမုိးသည္ ဗလာဟငး္ လငး္ ျဖစေ္ လာကၿ္ ပ။ီ တဲထဲမွာ မးို ေရတုိ႔ ဒးူ ဆစေ္ ပါငလ္ ယ္ ေရာက္ေလာက္ၿပီ။ သညမ္ ်ွ ေလာက္ႏွင့္ဆုိ ေတာေ္ သးသည။္ ေရဝွမး္ အရပသ္ ည္ ဆငေ္ ျခေလ်ွ ာကနု း္ ျမင့္ ျဖစသ္ ည္။ ေရဝွမး္ အရပ၏္ အစနြ သ္ ည္ ေျမနိမပ့္ ိုငး္ ျဖစ္သည။္ မမိ တိ ို႔၏တဲသည္ အနမိ ့္ပုိင္းတြင္ ရိွသည္။ မင္းဝံေတာင္မွ ဝါးလံုးထးုိ က်လာမည့္ ေတာငက္ ်ေရတ႔ုသိ ည္ တဲငယက္ ုိ အလြယ္တကူ တကုိ ္စားသြားႏိငု ္သည္။ ဤသုဆ႔ိ ုလိ ်ွ င္ အဘႏငွ ့္အမတိ ိုသ႔ ည္...။ စးို ရမိ ္ပူပန္စိတ္က အားငယ္ျခငး္ ကို အႏငုိ ္ယေူ နသည။္ 37

မးုိ ႀကဳိ း၊ လ်ွ ပစ္ ီး၊ လႈငိ း္ လုံးမ်ားကို သတိမရေတာ။့ ေလတွ က္တစ္ဖက္၊ ခပ္ခြကတ္ စ္ဖကျ္ ဖင့္ ေလငွ ယက္ ို ကမ္း႐ုးိ အတိုငး္ ခကခ္ က္ခဲခဲ စနု လ္ ာခေ့ဲ တာ့သည္။ လွ်ပတ္ စခ္ ်က္အျပက္တြင္ ကမး္ ကုိ ေတြလ႔ ကုိ ရ္ သည္။ ကမ္းထကမ္ ွ အျမစဆ္ လုံ ကုိ ္ ႂကြတက္ကာ ျမစ္ထဲသုိ႔ ေခါင္းငိကု ္လာသည့္ သဖနး္ ပင္ႀကီးကုလိ ည္း တစ္ဆကတ္ ညး္ ေတြလ႔ ကုိ ရ္ သည္။ မုိကမ္ ဲစြာပင္ စြန႔္စားရေတာ့သည။္ ကမး္ သ႔ုိ တစ္ဟုန္ထးို ေလာွ သ္ ည။္ ေရဝွမး္ ဆိပက္ မး္ ၏ ေရတမိ ္ပိငု း္ သိုအ႔ ေရာက္တြင္ ေလွသည္ ေသာင္ႏငွ ္တ့ ုိက္ကာ ၿငမိ ့္ခနဲ ရပ္သြားသည္။ မဆတု မ္ ဆိငု ္း ခုန္ခ်လိုကသ္ ည။္ ေရထဲသ႔ို ကစဥက့္ လ်ား အက်မွာပင္ သဖနး္ ပင္ႀကးီ ကလညး္ အျမစတ္ ဖြားဖြားျဖင့္ ကၽြတထ္ ြက္လာေတာ့သည။္ ေနာကထ္ ပ္ လ်ွ ပတ္ စ္ခ်က္ ဝငး္ ခနဲအျပက္တြင္ တယီးယီး လဲက်လာေနေသာ သစ္ပင္ႀကီးကို ေတြ႔လကို ္သည္။ အေၾကာကတ္ ရားက မယႏုံ ုိင္စရာ ေကာင္းေလာကေ္ အာင္ ခြနအ္ ားျဖစ္ေစသည။္ လိႈင္းပုတ္ေနေသာ ေရစပထ္ ဲတြင္ တစ္ဟုနထ္ ိးု ေျပးလာခသ့ဲ ည္။ ကမး္ ေပၚသု႔ိ ေျခအခ်မွာပင္ သဖနး္ ပင္ႀကီးသည္ က်ယက္ ်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျမည္ဟညး္ လ်ွ က္ ျမစ္ထဲသို႔ ထုိးက်သြားေလသည္။ ေလွငယက္ ား မမိ ကိ ိုယ္စား အပိုင္းပငုိ း္ အစစျဖစ္ က်နရ္ စ္ခ့ေဲ ပသည။္ ပထမဆံုးအႀကမိ ္ သကျ္ ပင္း႐ကႈိ က္ ာ မးို ေပါကမ္ ်ားျဖင္ျ့ ပည့္ေနေသာေလကုိ ႐ႈသြငး္ လကုိ ္သည္။ အႏၲရာယ္မွ လြတက္ င္းခဲေ့ လၿပ။ီ ***** 38

။၇။ ေတာင္က်ေရ တေဝါေဝါသံမ်ား၊ မုိးႀကိဳးလွ်ပစ္ းီ သံမ်ား၊ တအံုးအးံု လကဲ ်လာေသာ ကမ္းနားသစပ္ င္ႀကီးမ်ား၊ အပငုိ ္းပိုင္း ပ်ကစ္ ီးသြားေသာ ေလွငယ္၊ ကဲလားမွ မးီ ေရာင္ ထကြ ္က်ေနေသာတဲ။ တတဲ ံခါးကို ဖြင၍့္ အဝင္...။ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွ အဘႏွင့္အမိ။ ထုိ႔ေနာက္ ကြပပ္ ်စေ္ ျခရင္းတြင္ ထုိင္ေနသည့္ မည္းမညး္ သ႑ာန္။ “အဘ... အဘ... အမိ” “လူသတေ္ ကာင္ႀကီး... လူသတေ္ ကာင္ႀကီး” နာၾကည္းပင္ပန္းစြာ ဝနု း္ ခနဲ ထလုိက္သည။္ မထႏငို ။္ တစက္ ုိယ္လုးံ အားအငဆ္ တု ယ္ ုတစ္ ြာ ေလးေလးလံလံ ျပန္က်သြားသည္။ မ်က္စကိ ို ဖြငၾ့္ ကည့္လုကိ သ္ ည။္ ေဖ်ာ့ေတာေ့ သာ မးီ ေရာင္တြင္ မ်ကႏ္ ွာတစခ္ ုကို ေတရ႔ြ သည။္ “လူကေလး” ထုမိ ်ကႏ္ ာွ ဆမီ ွ အသျံ ဖစသ္ ည။္ ထအုိ သံ အကက္ တဲြ ုန္ယင္ေနသည္ကို သတိျပဳမသိ ည။္ သုေ႔ိ သာ္ မးီ ေရာင္ ဟပ္ေသာမ်က္ႏာွ ႀကးီ မာွ ပီဘိ ၾကမ္းတမး္ ခကထ္ ေရာ္ေခ်သည္။ “လူကေလး... မငး္ အားျပတေ္ နတယ။္ ၿပးီ ေတာ့ စိတေ္ ဝဒနာ ျပငး္ ထနလ္ နြ း္ လွတ့အဲ တကြ ္ မငး္ သတေိ မသ့ ြားခဲ့တယ္” လူသတေ္ ကာငႀ္ ကးီ ။ အဘနဲအ႔ မိကို သတ္တ့ေဲ ကာငႀ္ ကးီ ဟု ေအာဟ္ စ္ရန္ ႀကဳိ းစားၾကည့ေ္ သာ္လည္း ႏႈတခ္ မး္ ကို ဖြင၍့္ မရ။ “လူကေလး သတရိ ၿပီ မဟုတ္လား။ နားေထာင္ပါ။ က်ဳပေ္ ျပာတာ နားေထာင္ပါ။ ၿပးီ ေတာ့ယုပံ ါ။ လကူ ေလးရဲ႕ အဘနဲအ႔ မိကို က်ဳပသ္ တ္တာ မဟတု ဘ္ ူး” အၾကညမ့္ ်ားျဖင့္သာ တုန္႔ျပန္ေနရေတာ့သည္။ “ယုံပါ လကူ ေလး။ လကူ ေလးရဲ႕ အဘနအ႔ဲ မိကို သတသ္ ာြ းတ့ဲလေူ တဟြ ာ ရမဲ က္လုဝိ တထ္ ားတဲ့ လူသးံု ေယာကပ္ ါ။ သူတု႔ျိ မင္းနဲလ႔ ာၾကတယ။္ ဒီတဲထဲမွာ မုိးဝင္ခိၾု ကတယ။္ ၿပးီ ေတာ့ သတူ ိ႔ု ေသရညေ္ သာက္ၾကတယ။္ ေသရည္မူးမးူ နဲ႔ လကူ ေလးရဲ႕ အဘန႔ဲအမိကို ဓါးျပတကုိ ္ၾကတယ္” မ်ကႏ္ ာွ ႀကးီ က ငံု႔လာသည။္ အရည္လက္ေသာ မ်က္လံုးအစကုံ ို နီးကပစ္ ာြ ေတေ႔ြ နရေလသည္။ 39

“ယုံပါ လူကေလး။ က်ဳပ္အမွန္ေတြ ေျပာေနတာပါ။ သင္းတို႔က လူကေလးရ႕ဲ အဘနအ႔ဲ မကိ ို ေဆးကုၿပီး စထု ားတဲ့ ပစၥညး္ ရတနာေတြ ထတု ္ေပးတဲ့။ အဘနဲ႔အမကိ မရေိွ ၾကာင္း ေတာငး္ ပနၾ္ ကတယ။္ ဒါေပမယ့္ သတူ ိုက႔ မယၾံု ကဘူး။ ေသလည္း မးူ ေနၾကၿပီေလ။ ဒီလနုိ ဲ႔ ေသေသာကလ္ ုိက္ လူကေလးရဲ႕အဘန႔အဲ မကိ ုိ ႏပွိ စ္ ကလ္ ိုကန္ ႔ဲ ေနာကဆ္ းံု ေတာ့...” မၾကားရဲေတာ့ေသာေၾကာင့္ မ်ကစ္ အိ စုကံ ုိ တင္းက်ပစ္ ာြ ပတိ က္ ာ သကြ ္သကြ ္ပါေအာင္ ေခါငး္ ခါလကုိ ္သည္။ “ယုပံ ါ လကူ ေလးရယ္။ က်ဳပ္သတတ္ ာ မဟုတ္ပါဘးူ ” မ်က္လုးံ ျပန္ဖြင့္သည။္ စူးစူးရဲရဲအၾကည့္။ “က်ဳပ္ဘယလ္ ိုလပု သ္ ိတာလဲဆိုေတာ့ တထဲ မဲ ွာ ႐ုနး္ ရငး္ ဆန္ခတ္ျဖစေ္ နခ်ိနတ္ ုန္းက က်ဳပ္ဟာ တဲအျပင္မွာ ရွေိ နတယ္။ သူတုရ႔ိ ဲ႕ ျမငး္ ေတြအနားမွာ က်ဳပ္က ေရာကေ္ နတယ္” အေျပာရပ္ကာ ေခါငး္ င႔ုံၾကည့္ျပနသ္ ည္။ ေခါငး္ ညတိ သ္ ည္။ “လူကေလး ေမးခ်ငတ္ ာကုိ က်ဳပ္သိပါတယ္။ ဒီေလာကမာွ ဘယသ္ ူမွ မသိတ့ကဲ စိ ၥတစ္ခုကုိ က်ဳပအ္ ခု လူကေလးသေိ အာင္ ဖြငေ့္ ျပာရေတာမ့ ယ။္ ဒါမသွ ာ လကူ ေလးရဲ႕ အဘနအ႔ဲ မိကုိ က်ဳပ္မသတေ္ ၾကာငး္ ထင္ရွားေတာမ့ ယ။္ က်ဳပ္က တဲအျပင္ သူတု႔ိျမငး္ ေတြနားမွာ ဘာေၾကာင့ေ္ ရာကေ္ နသလဲဆုိေတာ့ ျမင္းေပၚက ဘ႑ာေတာထ္ ပု ္ေတြကို ခုးိ မလ႔ိုပဲ” စးူ စုကိ ္ၾကည္ျ့ ပနသ္ ည။္ အနကအ္ ဓပိ ၸါယက္ ို ရာွ ေသာ အၾကည့္မ်ားျဖင့္... “႐တု ္႐ုတ္သဲသဲ အသၾံ ကားလ႔ို က်ဳပ္ ကလဲ ားက ေခ်ာင္းအၾကည့္မွာ ခနု ငက္ ေျပာသလုိ ေသမးူ ေနတဲ့ ဒလီ ူယတု မ္ ာေတြဟာ မ်က္မျမငဒ္ ုကတၡိ ႀကီးနဲ႔ အဘာြ းႀကးီ ကုိ ရကရ္ ကစ္ က္စက္... ခြင့္လတႊ ပ္ ါ လူကေလး။ က်ဳပဒ္ ါကို ထပမ္ ေျပာသင့္ဘူး။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ က်ဳပတ္ ဲထကဲ ုိ ဝငသ္ ာြ းလုိက္ၿပီးေတာ့ ငရဲသားသံုးေကာင္ကုိ က်ဳပ္ သတပ္ စလ္ ုကိ တ္ ယ။္ ေဒါသကို မထိနး္ ႏုငိ ္ေတာ့ဘူး။ က်ဳပတ္ စသ္ ကမ္ ာွ သတူ စ္ပါးရဲ႕အသကက္ ို ဒီတစႀ္ ကမိ ္ပဲ သတ္ခ့ဲဖူးတာပါ။ က်ဳပ္ဟာ ကငံ ါးပါးအနက္က အာဒိႏၷဒါနာကုိ ခ်ိဳးေဖာကေ္ နသူ ျဖစ္ေပမယ့္ ဘယတ္ ုန္းကမွ သတ္လား ျဖတလ္ ား မရွိခဲ့ပါဘးူ ။ အခုေတာ့ သငး္ တုိ႔ ယုတမ္ ာရကစ္ ကၾ္ ကလြနး္ လ႔ို...” ေစာငး္ ငဲ႔ၾကညသ႔္ ည။္ ထေ႔ုိ နာက္ မ်ကႏ္ ွာလကဲႊ ာ ေလးပင္စာြ ေခါငး္ ညတိ ရ္ ငး္ သကျ္ ပင္း႐ိကႈ ၍္ ေျပာေလသည္။ “လူကေလး... ခးို သားႀကးီ ငတကျ္ ပားဆတို ာ က်ဳပ္ပါပဲ” ေျမာက္ျမားစြာေသာ ေဝဒနာတို၏႔ ႁပမြ း္ တီး႐ကုိ ခ္ တ္တိးု ေဝွမ႔ ကႈ ုိ မခႏံ ငို ္ေတာ့။ ျမစ္လယ္တြင္ ေၾကာက႐္ ြ႕ံ ထတိ လ္ နခ႔္ ဲ့ရျခင္း၊ ေလငွ ယ္တစ္စင္းျဖင့္ အားငယ္တနု ္လပႈ ္ခ့ဲရျခင္း၊ မးို မုနတ္ ုငိ း္ ၾကားမွ လြတေ္ ျမာက္ခဲသ့ ျဖင့္ ဝမး္ ေျမာက္ေပ်ာ႐္ ငႊ ္ခဲ့ရျခင္း၊ တဲသုေ႔ိ ရာက္ေသာအခါ အဘႏငွ ့္အမိတု႔ိ၏ ဆုးိ ႐ာြ းေသာအျဖစ္ကုိ ေတျ႔ြ မင္ရကာ ႐ူးသြပ္ခမနး္ ျဖစခ္ ဲ့ရျခင္း၊ ထ႔ိေု နာက္ ခိးု သားႀကီး ငတကျ္ ပားဆိသု ူ၏ ရင္ခြင္ထတဲ ြင္ ေရာက္ရွိခက့ဲ ာ ခးုိ သားႀကးီ ကုိ တအံ့တၾသ ေတြ႔ဆံုရျခင္းစေသာ မတူ ျခားနားခံစားမႈမ်ားက တရိပ္ရိပတ္ ေင႔ေြ င႔ြ ႐ိုက္ခတၾ္ ကသညျ္ ဖစ၍္ ...။ 40

ေမေ့ ျမာသြားခဲ့ရေလသည္။ ***** 41

။၈။ “ဘုဇပတ႐္ ြကေ္ ပၚမာွ ဆူးနဲ႔ေဖာကၿ္ ပီး စာေရးသာြ းတ့ဲ ခးို သားလူ႐ူးကုိ အေကာငး္ ထငေ္ နတယ္ေပါ့ ဟတု ္လား” ဟု အဘခါးခါးသးီ သီး ေငါက္ငမး္ ခဲဖ့ းူ သည။္ အမိကမူ... “ဘုရား... ဘရု ား။ အကသု ိုလအ္ မႈပါလား လူကေလးရယ္” ဟု ရင္ကုိ လက္ႏွငဖ့္ ၍ိ ေျပာရာွ သည္။ “က်ဳပက္ ို ခြင္လ့ ႊတပ္ ါေတာ့ အဘတို႔ အမိတို႔ရယ္။ က်ဳပ္မွာ တျခားဘာမွ လုပစ္ ရာမရိွေတာ့ပါဘးူ ” ဟု ေရ႐ြတရ္ ငး္ လကအ္ ုပခ္ ်ီရေတာ့သည္။ အ႐ပႈ ္႐ႈပ္အေထြးေထြးရိွေသာ စစ္ကငို း္ မငး္ ၊ ပငး္ ယမငး္ ၊ မးုိ ေကာင္းမငး္ တ႔ုိ၏ တပမ္ ်ားတြင္ ရမဲ က္ အမထႈ မး္ လညး္ မလပု သ္ ာ၊ ဓါးမဥးီ ခ် ေတာငသ္ လူ ယလ္ ုပ္လညး္ မလပု သ္ ာ၊ အဘက့ဲသုိ႔ သမားအတတ၌္ လည္း မကၽမြ း္ ၊ စိတ္ခ်ဥေ္ ပါကက္ ာ ေျပာခဲ့ဖးူ သည့္ စကားေနာကသ္ ို႔ တရားပါခဲေ့ ခ်ၿပီ။ ဝရးီ ငတကျ္ ပားသည္သာ ဤေလာကအလယ္တြင္ တစဥ္ းီ တည္းေသာ အားကုိးအားထားရာ ျဖစ္လာခသဲ့ ည္။ အနိ႒ာ႐ညုံ သည္ ကာလအားျဖင့္ ေဝးကြာခ့ဲၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏလွ ုံးသားအနီးတြင္ ေႏးြ ေထးြ စာြ ပူးကပ္ေနဆဲပင္။ ဝရးီ ငတက္ျပားက အဘ၏ ေဆးဘူးမ်ားကို ေမႊေႏွာက္ကာ တတ္သမ်ွ မွတသ္ မ်ွ ျပဳစကု ုသခသ့ဲ ျဖင့္ ဘဝငဆ္ ေို႔ နေသာ ေဝဒနာမွ သကသ္ ာရာ ရလာခသဲ့ ည။္ ထိေု႔ နာက္ အဘႏွင့္အမကိ ို မုးိ သည္းသညး္ မာွ ပင္ ျမႇဳပ္ႏသွံ ၿဂိဳဟ္ခ့ဲရသည္။ ဝရီး ငတက္ျပား သတု ္သငပ္ စ္လကို ္ေသာ ရဲမက္သံးု ေယာကက္ မို ူကား ေတာငက္ ်ေရတြင္ ေမွ်ာကာ ျမစ္ထဲသု႔ိ ပစ္ခ်ခၾ့ဲ ကသည္။ ဝရီးသည္ ျမငး္ ေပၚမွဘ႑ာထုပ္မ်ားကုိ ယူကာ ျမငး္ မ်ားကို လတႊ ္ပစ္ခသ့ဲ ည။္ စတိ ္ေဇာေဆာင္ေနသျဖင့္ သတိျပန္ရခ်ိနတ္ ြင္ ထအို လပု ္မ်ားကို လပု ္ႏိုငခ္ ့ဲေသာ္လညး္ ဝရးီ ငတကျ္ ပား၏ ရင္ခြငထ္ ဲမာွ ပင္ လဲက် ေမ့ေမ်ာသြားခဲျ့ ပနသ္ ည။္ သ႔ူစခန္းေက်ာက္ဂူထဲ ေရာက္လာသည္ကိုလညး္ သတိမရ။ ေနာကေ္ လးရကလ္ ုးံ လးုံ အျပငး္ ဖ်ားကာ သတလိ စ္ေနခ့ဲသည္ဟု ဝရီး ငတကျ္ ပားက ေျပာျပသည္။ သတိျပန္ရခ်ိန္တြင္ ပထမဆံးု ျမင္ရသည္မာွ ခကတ္ ေရာ္ေသာ မ်ကႏ္ ာွ ထက္မွ အၾကငန္ ာေင႔ြမ်ားသမး္ ေနသည့္ မ်ကလ္ းုံ အစပုံ င္ ျဖစသ္ ည။္ ခးို သားႀကးီ ၏ မ်ကလ္ းံု မ်ားမာွ အရညလ္ ည္ေနသည္။ 42

သတျိ ပနရ္ ရခ်င္း ရငထ္ ဲသိ႔ုဝင္လာေသာ အသိတစ္ခတု ညး္ သာ ရိွသည္။ မိမသိ ည္ ခိုးသားႀကးီ ငတကျ္ ပား၏ ကတိ ၱမိ သား ျဖစခ္ ဲ့ၿပီ ဟူ၍။ “ဘဝတစခ္ ုရွငသ္ န္ ျဖစ္တညေ္ နဖ႔ုိ၊ ၿပီးေတာ့ အားလံုးအတကြ ္ လက္စားေခ်ဖုိ႔ က်ဳပ္မာွ တစ္ခအု ျပင္ ႏွစခ္ ုမရတွိ ဲ့ လမ္းတစလ္ မး္ သာ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ ရိပွ ါေတာ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဝရးီ နအ႔ဲ တေူ နရင္း က်ဳပခ္ းုိ သားႀကးီ လပု ္ဖိုပ႔ ဲ” ဟု ေျပာလိကု ္သည္။ ဝရးီ ငတက္ျပားက ၿပဳံ းသည။္ ထိ႔ေု နာက္ နဖးူ ကုိ လကၾ္ ကမ္းႀကီးျဖင့္ သပ္ကာ တစလ္ းုံ ခ်င္း ေရ႐တြ ္သည္။ “လကူ ေလး တစသ္ က္၊ က်ဳပ္တစ္သက္ အတူေနၾကစု႔ိ” ႏစွ ္ေယာကသ္ ား ရယ္မၾိ ကေလသည္။ “အခုေနေတာ့ လူကေလးသပိ ္အားနည္းေနတယ။္ အျပင္ထကြ လ္ ို႔ မျဖစေ္ သးဘူး။ အငး္ ... အျပငလ္ ဲ မထြက္တတ္ေသးပါဘးူ ေလ” “က်ဳပ္ အားရွိလာရငေ္ ကာ ဝရးီ ” “အျပင္ထြက္တတ္ေအာင္ ပညာသင္ရဥးီ မယေ္ လ” “အျပင္ထြကတ္ ာေတာင္မွ ပညာသင္ရဥးီ မွာလား ဝရီး” ဝရးီ ငတက္ျပား တဟားဟား ရယသ္ ည္။ “ဟား ဟား... အျပငထ္ ြက္တယ္ဆုတိ ဲ့ စကားရဲ႕အဓိပၸါယ္က အလပု လ္ ုပ္တာကို ေျပာတာ။ အလုပလ္ ပု ္တယ္ဆိုတာေတာ႔ လကူ ေလး သသိ လား” ခဏမ်ွ စဥး္ စားကာ... “က်ဳပ္သိၿပ။ီ ဝရီးရဲ႕ အလုပ္ကုေိ ျပာတာ မဟုတ္လား” “ဟုတတ္ ာပ၊ ကုိင္း... ဂထူ ဲမွာပဲ လကူ ေလးလုပစ္ ရာအလပု ္ ေပးထားမယ္” “ဟတု က္ ဲ့” “ေဟာဒီ အ႐ြယ္ေလာက္ ဘဇု ပတ္႐ြက္ေတြေပၚမာွ ဆးူ န႔ဲ ေဖာက္ၿပီး ငတက္ျပားဆတုိ ့ဲ စာလးံု ေတြ ေရးေပးရမယ္” “ေကာင္းပါၿပီ ဝရီး” ဘဇု ပတ႐္ ြက္ေပၚတြင္ ဆးူ ႏွငေ့္ ဖာကက္ ာ စာေရးေပးရင္း ဝရီး သယ္လာေသာ ပစညၥ ္းမ်ားကို ေနသားတက် စေု ဆာငး္ ရငး္ အားေမြးခဲ့သည္။ ရက္သတၱႏစွ ပ္ တလ္ ြန္ၿပးီ သညႏ္ ငွ ့္ တစေ္ နတ႔ ြင္ ဝရးီ ကုိ ေျပာလုကိ ္သည္။ 43

“ဝရးီ က်ဳပ္ေနေကာငး္ ၿပီ” “မွန္းစမး္ ။ အင္း... ဟုတၿ္ ပ။ီ ဒီေတာ့” “က်ဳပ္အျပငထ္ ြက္ခ်ငၿ္ ပီ” “အား... အျပင္မထြက္ခငမ္ ွာ လကူ ေလး သထိ ားသငတ့္ ာေတြ ရွေိ သးတယ။္ အျပင္ထကြ တ္ ယ္ဆုိတာ လြယ္တာ မဟုတဘ္ ူး” “ဘာေတြ သထိ ားရမလဲ ဝရီး။ က်ဳပ္ကို သင္ေပးပါ” “ေကာင္းၿပီ” တစဆ္ စ္တစခ္ ်ဳိ းအေကြ႔၏ ဟမို ွာဘက္တြင္ ဘဝေဟာင္းသည္ တျဖည္းျဖည္း ေဝးကြာ လြငပ့္ ါး ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲေ့ လသည္။ “က်ဳပ္ ကုိယ္လဲမေပ်ာကဘ္ ူး။ ေျမလဲ မလွ်ိဳးတတ္ဘူး။ မးုိ ပ်ံဖဆ႔ို တုိ ာ ေဝးေရာ။ ေအး... ငယင္ ယက္ ဘုနး္ ႀကီးေက်ာင္းသားဘဝမာွ ဆရာေတာဘ္ ုရား ထုိးေပးထားတ့ဲ အင္းေတြ၊ ေၾကာင႐္ ုပ္ေတြ၊ ေတာကတ္ ႐့ဲ ပု ္ေတြေတာ့ ရေိွ လရဲ႕” လကေ္ မာငး္ ၊ ေက်ာျပင္ႏွင့္ ထိးု ကြင္း မင္ေၾကာင္မ်ားကို ျပသည္။ “ဒါေပမယ႔္ ဒလီ ို ေဆးမ်ိဳးဆိုတာက အင္မတန္ သလီ ေကာငး္ မွ စမြ း္ တတ္တာမ်ဳိ းကလား။ သူတစပ္ ါးပစၥညး္ ခိုးၿပီး ဝမ္းေက်ာင္းေနတဲ့ က်ဳပ္လိုေကာင္မ်ိဳးမာွ ဒအီ င္းေတြ၊ ေဆးေတြ၊ အ႐ပု ေ္ တဟြ ာ အေရျပားေပၚ အရာထင္႐ကုံ လြဲလ႔ို ဘာမွ အစြမး္ မရွိဘးူ ။ သုေ႔ိ သာ္...” ဝရးီ သည္ တက္ႂကြေနေလသည။္ “အေလ့အက်င့္ ကၽြမ္းက်ငမ္ ႈ လတို ယ္။ မမိ စိ ိတ္က လုအိ ပ္တ့ဲအခ်ိန္မာွ ကယို ဟ္ ာ ေပါ့ပါးဖ်တ္လတေ္ နရမယ္။ ဒီလို ေပါပ့ ါးဖ်တ္လတ္ ေနေစဖု႔ိအတြက္ ပထမဆံုးက အေလ့အက်င့္၊ မဆုတမ္ နစ္ေသာ ဝီရယိ ၊ ငါဟာ ဒလီ ုျိ ဖစ္ခ်င္တယ၊္ ျဖစက္ ုျိ ဖစရ္ မယဆ္ တုိ ဲ့ စတိ အ္ ားထက္သနမ္ ႈ၊ ကုိယ္ခႏာၶ အေလ့အက်ငန့္ ႔ဲ စတိ ္ဓါတအ္ ားသန္မႈတိ႔ကု ုိ ဘယ္ညာေျခလွမး္ ထက္ၾကပမ္ ကြာသလုိ တစျ္ ပန္စီတစ္လွညစ့္ ီ အဆကမ္ ျပတ္ ရိေွ နေစရမယ္” ေက်ာက္ဂူထဲတြင္ ဝရီး၏ သငျ္ ပမႈအတုိင္း အတက္အဆငး္ အေျပးအရပတ္ ို႔ကုိ ေလ့က်င့္သည္။ တစဟ္ ုနထ္ ိးု ေျပးျခငး္ ၊ ၾကာရညွ ္ေလးျမင့္ အစြဲအၿမဲရပ္ျခငး္ မ်ား။ “မ်ကစ္ ိရွင္ရမယ္။ တစခ္ ခု ုကို စးူ စုိကၾ္ ကည့္ေနေပမယ့္ ဝန္းက်င္ကအရာေတကြ လို ဲ ၿခဳံ ၿပီး ျမင္ေနေစရမယ။္ အေမွာင္ထုကို မမိ အိ တြက္ အလင္းေရာငလ္ ို အသးုံ ခ်ႏုိင္ေအာင္ မ်ကစ္ ိအားေကာငး္ ရမယ္” အၾကည့္အျမင္ စူးရွအားသန္ေစရန္ အလငး္ ေရာင္ကုိ နည္းႏငို ္သမွ် အနည္းဆးုံ ထားကာ အေမာွ င္ႏငွ ့္ ရငး္ ႏီးွ ေအာင္ ေလက့ ်င့ေ္ နရသည။္ 44

“ေျခသလံ ံရု မယ္။ ေျခအႏုတအ္ သိမး္ ျမန္ရမယ။္ ေျခဖဝါးတစျ္ ပင္လးုံ ကုိ ဘယေ္ တာ့မွ မသံုးေလနဲ႔။ ေျခဖ်ား ႏစွ ္ဖက္တည္းနဲ႔ တစ္ကုယိ လ္ ုးံ ကို အခ်ိနၾ္ ကာျမင့္စြာ ထမ္းပိုး ေျပးလႊားႏုငိ ္ရမယ္” ေညာင္းညာကကို ခ္ ဲကာ ေသြးေၾကာမ်ား ပေူ လာငလ္ ာသညအ္ ထိ ေလ့က်င့္ရျပနသ္ ည္။ “အေရးႀကီးတဲ့ေနရာ ေရာက္လာၿပီ လကူ ေလး။ ေပါပ့ ါးဖ်တ္လတ္တ့ဲ ေျခေထာက္ ကယို ္ခႏၶာေတြကုိ အသံုးျပဳၿပီး မမိ ိအလုိရွတိ ဲ့ေနရာေရာကလ္ ာၿပ၊ီ အေမွာင္ထုကုိ ေဖာက္ၿပးီ လဲ ျမင္ရၿပီ။ ခိးု ေတာ့မယ္။ ခးုိ မွာက လက္နဲ႔ခုးိ မာွ ။ လကန္ ဲ႔အလုပ္လုပမ္ ာွ ။ ဒီေတာ့ ပခုးံ ကစၿပးီ လက္ေမာင္း၊ တေံ တာင္၊ လကဖ္ ်ံ၊ လကဆ္ စ၊္ လကေ္ ကာကဝ္ တ၊္ လကဖ္ မိးု ၊ လက္ဖဝါး၊ လက္ေခ်ာင္းေတြအထိ လကတ္ စခ္ လု းုံ ကုိ သေူ႔ နရာန႔သဲ ူ ပိရိေသသပစ္ ာြ အသုးံ ျပဳရလိမ့္မယ။္ လက္ရဲ႕ကၽြမး္ က်ငမ္ ႈဟာ အလပု ရ္ ဲ႕အဓကိ ပဲ။ သ႔ူအစတိ အ္ ပိငု ္းနဲသ႔ ူ သးံု တတ္ရငလ္ ကဟ္ ာ အလိလု ိလု ပႈ ္ရာွ းသာြ းလိမ္မ႔ ယ္။ အင္အားစုိကထ္ ုတ္စရာ မလုဘိ ူး။ ဒမီ ွာလဲ အေလအ့ က်င့္လတုိ ယ္” ႀကိဳးထံးု ကို ေျဖျခငး္ ၊ အဖုးံ ကိဖု ြင္ျ့ ခင္း၊ အကံ ုိ ဆယဲြ ျူ ခငး္ စသည့္ ေလ့က်ငမ့္ ႈမ်ား ျပဳလုပရ္ သည္။ “ပစၥည္းတစခ္ ကု ုိ ရာွ တဲ့အခါမာွ ေမႊေႏာွ ကၿ္ ပီး မရွာရဘးူ ။ ႂကကြ တ္ စေ္ ကာင္ တြငး္ ယက္သလုိ တြငး္ ဝမာွ ေျမႀကးီ ေတြ မြေနတာမ်ိဳးမျဖစ္ရဘူး။ နံရမံ ာွ ေဖာက္ထားတဲ့ မိမိရဲ႕ အိမထ္ ကဲ ို နက်ယ္တစ္ေကာင္ ဝငသ္ ာြ းသလို ပိရိေသသပရ္ မယ္” လက္လပႈ ္ရွားေလက့ ်င့္မမႈ ်ားမာွ အခက္ခဲဆုံး၊ အသမိ ္ေမ႔ဆြ းံု ပင္။ ဤေနရာတြင္ ဝရးီ ငတက္ျပားသည္ တရိ စာနၦ ္ေပါငး္ မ်ားစြာ၏ သဘာဝလပႈ ္ရာွ းမႈမ်ားကုိ အကုိးအကားျပဳေလသည္။ “ဝင္းၿခံ၊ တတံ ငုိ ္းလုဟိ ာမ်ဳိ းကုိ တက္တအဲ့ ခါက်ေတာ႔ လုိအပ္ရင္ ႀကိဳးရဲ႕ အကူအညီကုိ ယူရမယ္။ ႀကိဳးမလုိတဲ့ အခါမ်ဳိ းမွာ လက္ကုိအသံးု ျပဳရင္လဲ လက္တစ္ခုလုးံ အားကုန္ေအာင္ မသံုးရဘူး။ အထးူ သျဖင့္ လကေ္ ကာကဝ္ တ္န႔ဲ လကေ္ ခ်ာင္းေလးေတြ နာက်င္မသြားေအာင္ အထးူ သတိထားရမယ္။ ပစညၥ း္ ကယုိ တူ ့ဲ ရာွ ေဖတြ ့ဲအခါမွာ လကေ္ ခ်ာငး္ ေလးေတြဟာ အငမ္ တန္ အေရးႀကးီ တယ္” ၾကမ္းတမး္ ေသာ လကေ္ ခ်ာင္း တုတ္ခိုငခ္ ိုင္ႀကးီ မ်ားျဖင့္ သိမေ္ မ႔ႏြ းူ ည့ံစာြ လႈပ္ရွားျပသည္။ “အငး္ ... နားပါးဖုကိ႔ ေတာ့ သပိ ္မခကလ္ ွဘူး။ အခု ဂထူ မဲ ာွ လူကေလး ပကတၿိ ငိမ္သက္တ့ဲ တတိ ္ဆတိ ္ျခငး္ ကုသိ ာ ကၽြမ္းဝငေ္ အာင္လုပထ္ ား။ တိတ္ဆိတျ္ ခငး္ နဲ႔ ကၽြမ္းဝငၿ္ ပီးသား နားအာ႐ံဟု ာ သစက္ ငုိ း္ ေျခာကတ္ စခ္ ုလို အင္မတန္ ဆတတ္ ယ။္ ဘယေ္ လာကတ္ ုိးညင္းတဲ့ အသံပဲျဖစျ္ ဖစ္ လူကေလးရဲ႕ နားအာ႐ုထံ ကဲ ို ေရာက္လာမွာပဲ။ ဘာသံလဲ၊ ဘယေ္ နရာကလဲ၊ ဘယေ္ လာက္အကြာအေဝးလဲ ဆုတိ ာေတြကုိပါ သလိ ာလိမ့္မယ္” ဤသ႔ျုိ ဖငပ့္ င္ ခႏာၶ ကိယု ္ေလ့က်င့္မမႈ ်ားကုိ အေတာအ္ တန္ ကၽမြ း္ က်ငလ္ ာခသ့ဲ ည္။ ဝရီး ငတကျ္ ပားက စမး္ သပစ္ စ္ေဆးသည။္ ဂူထဲမွာေတာ့ ေက်နပေ္ လာကစ္ ရာ ရၿွိ ပီ။ အျပငထ္ ကြ ေ္ တာ့မွ အျပည့္အဝ အကဲခတရ္ ေတာ့မည္ဟု ဆုိသည္။ 45

“ကဲ... လူကေလး။ အခု အေရးအႀကးီ ဆုးံ န႔ဲ အခက္ခဲဆံးု ကုိ ေရာက္လာၿပ။ီ ၿပးီ ခ့တဲ ့ဲ ေလက့ ်ငမ့္ ႈေတြထက္ ပိၿု ပီး ခကခ္ ဲတဲ့အရာပဲ” “ဟတု ္ကဲ႔... ဝရးီ ” ဝရီး ငတကျ္ ပား၏ အသြင္ ထူးထူးျခားျခား ေလးနက္ေနသည။္ “လကူ ေလး က်ဳပ္အေၾကာင္း ဘယေ္ လာက္အထိ သိထားသလဲ ေျပာစမး္ ” “ဗ်ာ...” “လူကေလးမာွ က်ဳပန္ ဲ႔ မေတြ႔ခင္အထိ ခိးု သားႀကးီ ငတက္ျပား အေၾကာငး္ ကို ဘယေ္ လာက္ သထိ ားသလဲ။ စစ္ကုငိ း္ တခြငမ္ ာွ ထႂကြေသာငး္ က်န္းေနတဲ့ ခုးိ သားႀကးီ အေၾကာင္း...” သိထားသမ်ွ ျပနေ္ ျပာျပရသည။္ ခးုိ သားႀကးီ ငတက္ျပားသည္ လူစမြ း္ ျဖစေ္ ၾကာငး္ ၊ ကယုိ ေ္ ဖ်ာက္ႏုငိ ္သညဟ္ ု ဆိုၾကေၾကာင္း၊ ေၾကာကန္ က္မ်ကလ္ းုံ ကုိ ကယုိ ္တြငျ္ မဳႇ ပ္ႏွံ ေဆးထုးိ ထားသျဖင့္ ငကွ ္ေပ်ာ႐ြက္ေပၚမွာပင္ တကအ္ ပိ ္ႏငို ္ေလာကေ္ အာင္ ေပါ့ပါးလေွ ၾကာင္း၊ ငွကအ္ ျမဳေတကုိ မ်ိဳထားေသာေၾကာင့္ စစ္ကုငိ ္း ၿမဳိ ႕႐ိုးကပုိ င္ ေက်ာလ္ ာႊ းခနု ္ပ်ံႏုိင္ေၾကာင္း စသည္...။ “ဟား... ဟား... အဲဒါေတြ တစခ္ ုမွ မဟတု ေ္ ၾကာငး္ လူကေလးအခုသိၿပီ မဟတု ္လား။ ကဲ... ေနာက္ဆကေ္ ျပာပါဥးီ ” “ဝရးီ ဟာ သူဆငး္ ရဲေတြရဲ႕ ပစညၥ း္ ကုိ ဘယေ္ တာမ့ ွ မယ၊ူ မငး္ ဘ႑ာန႔ဲ သႂူ ကယြ ္ သူေ႒းေတြရဲ႕ ပစၥညး္ ကသို ာ ယတူ ယ္။ ယူၿပီးေတာ့လဲ သဆူ င္းရဲေတြကို ေဝငတွ ယ္လိ႔ု သိရေသးတယ္” “အင္း... အဲဒါ တစ္ပုိင္းတစစ္ ပဲ မနွ တ္ ယ္” “ဘယ္လုိ တစပ္ ုိင္းတစ္စလဲ ဝရီး” “စစက္ ိငု ္းမငး္ ၊ ပငး္ ယမငး္ နဲ႔ သုိခ်ညဘ္ ြားတ႔ို ဒေီ လာကထ္ းီ ေရး နန္းေရး စစ္မက္ေရးေတြ ႐ႈပ္ေထးြ ေနခ်ိနမ္ ွာ လယပ္ စ္ ယာပစ၊္ အးုိ အိမပ္ စ္၊ ေသကြဲရွင္ကြဲ ကြဲၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနၾကတ့ဲ ျပည္သားလူထုရဲ႕ပစၥည္းကုိ က်ဳပမ္ ယူဘးူ ။ ဒါအမနွ ္ပဲ” “ဟတု က္ ဲ့... ဝရီး” “မင္းဘ႑ာနဲ႔ သူႂကြယ္စုးိ ေတြရဲ႕ ပစညၥ း္ ကိုသာ ခိးု တယ္ဆတုိ ာလဲ ဟတု တ္ ယ္” “သူဆငး္ ရဲေတြကုိ ေဝငွတယဆ္ တို ာေကာ ဝရီး” “ဘုဇပတ္႐ြကမ္ ာွ နာမညေ္ ရးၿပီး ခိုးတ့ေဲ နရာတငုိ း္ မွာ ခ်ထားခတ့ဲ ာ ဘာမမွ ၾကာေသးဘူး လူကေလး။ သုးံ ႏစွ ပ္ ဲ ရွေိ သးတယ။္ ဒါေၾကာင့္ ခအု ေတာအတြင္းမာွ မွ ငတကျ္ ပားဆုၿိ ပီး လသူ ိလာတာ။ ဒသီ ုးံ ႏွစအ္ တြင္း ခုိးလာတဲ့ ပစၥညး္ ေတြကို သူဆငး္ ရဲေတြဆီ ေဝငေွ ပးတာလဲ အားလံုးမွ ေျခာကႀ္ ကမိ ပ္ ဲ ရေိွ သးတယ္” “ဒါဆုရိ င္...” “က်ဳပ္ ဘုဇပတ႐္ ြက္သးုံ တာ အ႐ြက္ေလးဆယေ္ က်ာ္ သာြ းၿပ။ီ ေလးဆယ္န႔ဲ ႏစွ ္ႀကိမ္ရိွၿပီ။ သူဆငး္ ရဲေတြကုိ ေဝငွေပးတာက ေျခာကႀ္ ကိမပ္ ဲ ရေွိ သးတယ။္ အင္မတန္ နညး္ ပါေသးတယ္။ အငး္ ... ခးုိ သမ်ွ အႀကိမ္တုငိ း္ မာွ သူဆငး္ ရဲေတြကုိ ေဝငွေပးတယ္လ႔ို စစ္ကငုိ း္ သားေတြကေတာ့ ထင္ရာွ ေလမာွ ပဲ။ ဒါအတကြ ္ က်ဳပ္စတိ မ္ လံမု လဲ ျဖစ္ရတယ္ လကူ ေလး” 46

“ဘာေၾကာင့္ သံုးႏစွ အ္ တြင္းမွာ ေျခာကႀ္ ကမိ ္ပဲ ရွိခတ႔ဲ ာလဲ ဝရီး” “အေၾကာငး္ ႏစွ ္ခ်က္ရွိတယ္ လူကေလး။ တစ္ေၾကာငး္ က ေ႐ေႊ ငြရတနာေတကြ ုိ က်ဳပက္ ခးို ယူ၊ အတဒိ ုကေၡ ရာကေ္ နတဲ့ ႐ြာေတြကို ခိုးသားႀကးီ ငတက္ျပားရဲ႕ ပ႑ာဆိုၿပးီ ခဲြေဝေပး၊ ႐တု တ္ ရက္ေတာ့ သူတ႔ခို မ်ာ ဝမး္ သာရွာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကို စစ္ကိငု း္ မင္းရဲ႕လေူ တြသိသြားတဲ့အခါ အဲဒီ႐ြာေတဟြ ာ ေနာကထ္ ပတ္ စ္ႀကိမ္ အေမႊအေႏွာက္ အႏွပိ ္အစက္ခံရျပနေ္ ရာ။ ခုးိ သားလက္ခံတဲ့႐ြာ၊ ခုိးသားအားေပးတဲ့႐ြာဆုၿိ ပးီ တစဆ္ တုးိ ႏွိပ္စကၾ္ ကတယေ္ လ” အံကိႀု ကတိ ၍္ လကသ္ းီ က်စက္ ်စပ္ ါေအာင္ ဆုပ္လုကိ ္မိသည္။ “ေနာက္တစ္ေၾကာငး္ ကေတာ့ မငး္ ဘ႑ာတစခ္ ခု ၊ု သူႂကယြ စ္ ုးိ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ႑ာတစ္ခုခု ေပ်ာကၿ္ ပီဆုိရင္ အဲဒီနယ္ေျမတစ္ဝကို မ္ ွာ အေစာင့္အၾကပ္ ထထူ ပေ္ နေအာင္ ခ်လာၾကတယ္။ က်ဳပ္ျပန္ၿပီး မဝင္သာေအာငေ္ ပါ့။ အထးူ သျဖင့္ သူဆင္းရဲေတြရိွရာ ႐ြာေတြဆိုရင္ ပိုၿပီးအကြပ္အညပႇ ္ ထူေျပာတယ္။ အခ်ဳိ ႕႐ာြ ေတြဆရို င္ က်ဳပ္ရဲ႕ပ႑ာကို လကမ္ ခရံ ဲၾကေတာဘ့ းူ ။ က်ဳပ္က တိတ္တဆတိ ္ သြားခ်ေပးထားေပမယ့္ သူတုိ႔ မယူရၾဲ ကေတာ့ ဒါေတဟြ ာ ရမဲ က္ေတြ လက္ထဲပဲ အလြယ္တကူ ျပန္ေရာကသ္ ြားၾကတယ္” “က်ဳပ္နားလညပ္ ါၿပီ ဝရးီ ” “ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္အခုရလာတပဲ့ စညၥ ္းကုိ အရငလ္ ို ခဲြေဝၿပီးမေပးေတာဘ့ ဲ ဂထူ မဲ ာွ ပဲ စေု ဆာင္းလာခတဲ့ ယ။္ ဒအီ တြက္ က်ဳပအ္ ၿမဲလိပျ္ ပာမသန႔္ ျဖစ္ရတယ္” ေက်ာက္ဂအူ တြငး္ ဘက္ မည္းေမွာင္ေနေသာ ေနရာသ႔ုိ ေခၚ၍ ျပသည။္ ျမဳႇ ပႏ္ ွထံ ားေသာ ရတနာမ်ားကို တအ့ံတၾသ ေတြလ႔ ုိကရ္ သည။္ ျမႇဳပႏ္ ွထံ ားေသာ ရတနာမ်ားမွ ဖတိ ္ဖိတလ္ ကလ္ က္ ဟပေ္ နေသာ အေရာင္ျဖင့္ ဝရီး ငတက္ျပား၏ မ်က္လးံု မွာ ေတာက္ေျပာင္ေနသည။္ ထမို ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ထြငး္ ေဖာက္မတတ္ အၾကည့္ခရံ ေသာအခါ တနု လ္ ပႈ သ္ ာြ းရေလသည။္ “လကူ ေလး” ဂထူ ဲမာွ ဝရီး၏အသံ ဟိနး္ ေနသည။္ “လူကေလးဟာ ခုးိ သားတစ္ေယာကရ္ ဲ႕ ပညာန႔ဲ ျပည့္စုံလာခၿ့ဲ ပီ။ က်ဳပန္ ႔အဲ တူ မၾကာခင္ အျပင္ထြက္ေတာမ့ ယ့္သူလဲ ျဖစ္တယ္။ က်ဳပမ္ ရတွိ ဲ့အခါမွာလဲ လူကေလးဟာ အျခားဘာပညာမွ မတတက္ ၽမြ း္ တ့ဲအတကြ ္ ဒီခိးု သားအျဖစ္နဲပ႔ ဲ ေနထိုငမ္ ွာပဲ။ ဟတု သ္ လား” “ဟတု ္ပါတယ္ ဝရီး” အသမံ ်ား တနု ္ေနသညက္ ုိ သတထိ ားမိေနသည္။ “လကူ ေလး သစာၥ ဆိရု မယ။္ က်ဳပ္အခုရထားတ့ဲ ေဟာဒပီ စညၥ ္းေတနြ ႔ဲ ေနာက္ထပ္ရလာမယ့္ ပစၥည္းေတြ လကူ ေလးကုယိ တ္ ုငိ ္ရလာမယ့္ ပစၥညး္ ေတြကို လကူ ေလး ထိနး္ သိမး္ ေစာင့္ေရာွ ကရ္ မယ္။ ကိယု က္ ်ိဳးအတကြ ္ အသံုးမျပဳရဘးူ ။ ခုခ်ိန္ခါမာွ တိငု ္းေရးျပညရ္ ာ ႐ႈပ္ေထြးေနတာေၾကာင့္ သူဆငး္ ရဲေတကြ ို ေဝငွဖို႔ဆုတိ ့ဲ က်ဳပ္ဆႏၵ မျပည္ဝ့ ဘူး။ ဒါကုိ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လကူ ေလး တတႏ္ ိုငစ္ ြမး္ ရိွသေ႐ြ႕ ေဆာင္႐ြက္ရမယ္။ ေဆာင္႐ကြ ပ္ ါမယ္လ႔ုိ လကူ ေလး သစာၥ ဆရုိ မယ။္ နားလည္လား” 47

“နားလည္ပါၿပီ ဝရးီ ” “ပစညၥ ္းေတြအေပၚမာွ ေလာဘမတကရ္ ဘူး။ မမိ တိ စက္ ယုိ ္တညး္ အတကြ ္ စံစားခစံ ားျခငး္ မျပဳရဘးူ ။ မိမိရဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာငး္ က အဒႏိ ၷဒါနကကံ ို က်ဴးလနြ တ္ ့ဲအမႈ၊ ဒအီ မရႈ ဲ႕ ေမာွ ငမ္ ုကိ တ္ ့ဲဒဏက္ ို ေကာငး္ မျႈ ပဳျခငး္ ဆတို ဲ့အလငး္ နဲ႔ တစ္ဝက္တစ္ျခမ္း ကစု ားရမယ္” “က်ဳပ္ သစာၥ ဆိပု ါမယ္ ဝရီး” “ေကာင္းၿပီ။ လူကေလးကုိ က်ဳပ္သစၥာတငုိ ေ္ ပးမယ္။ သစၥာမဆိခု င္မွာ စကားတစခ္ နြ ္း ေျပာရဦးမယ။္ လကူ ေလးကုိ ေခၚလာခဲ့စဥက္ စၿပီး အခုအထိ လူကေလးရဲ႕နာမည္ကုိ က်ဳပမ္ ေမးခဘ့ဲ ူး။ လကူ ေလးကလဲ က်ဳပက္ ို မေျပာခဘ့ဲ းူ ။ ဘဝေဟာငး္ ကို လူကေလး ျမႇဳပ္ႏလံွ ကုိ ၿ္ ပီဆုတိ ာ က်ဳပ္နားလည္တယ။္ သ႔ိုေသာ္ လူကေလးမာွ အမညန္ ာမတစခ္ ခု ု မရိွဘဲ မျဖစဘ္ ူး။ က်ဳပေ္ တာင္မပွ ဲ ငတကျ္ ပားဆုိတဲ႔ အမည္နာမ ရွိေနေသးတယ။္ ဒါေၾကာင့္ သစာၥ ဆမို ယ့္ ခုအခ်နိ ္မွာပဲ လူကေလးကို က်ဳပန္ ာမည္တစခ္ ု ေပးခ်င္တယ္” “ဝရီးေပးတဲ့နာမည္ကို က်ဳပတ္ စသ္ ကလ္ ုးံ ယသူ ာြ းပါမ့ ယ္ ဝရးီ ” တျဖည္းျဖညး္ က်ယျ္ ပန္လ႔ ာေသာ အၿပံဳးရိပ္ကို ဝရးီ ငတက္ျပား၏ မ်ကႏ္ ာွ ေပၚတြင္ ေတလ႔ြ ကုိ ရ္ သည္။ “ေလာကမွာ အထးူ ျခားဆးုံ နာမည္တစခ္ ု က်ဳပေ္ ႐းြ ထားတယ။္ ခိးု သားႀကီး ငတက္ျပားကေနၿပးီ သ႔ူရဲ႕ ကတိ မိၱ သားကုိ ေပးတနဲ့ ာမည၊္ အထူးျခားဆံုး... အထးူ ျခားဆုးံ ” “အထူးျခားဆုံး... ဟတု ္လား ဝရီး” “အင္း... ငတကျ္ ပားကေပးမယ့္ အမညန္ ာမ၊ အင္မတန္ အဓိပါၸ ယျ္ ပည္ဝ့ တ့ဲ အေခၚအေဝၚ၊ အင္မတန္ သေဘာအနက္ ျပညစ့္ ုံတအဲ့ သုံးအႏႈန္း...” “ဟာ... ဝရးီ ။ က်ဳပသ္ ိၿပီ” “ေျပာစမး္ ... လကူ ေလး။ ဘယလ္ ိုနာမညမ္ ်ိဳး ျဖစ္မလဲ” ႏတႈ ခ္ မး္ ဖြင႔လ္ ကုိ ္သည။္ ဝရီးကလညး္ ႏတႈ ခ္ မး္ ျပင္သည။္ ႏွစ္ဥးီ သား အသံၿပိဳငတ္ ူ ထကြ ္သာြ းသည္။ ထအို သသံ ည္ ဂူနရံ ကံ ုိ ႐ိုကခ္ တက္ ာ ပတဲ့ ငျ္ မညဟ္ ညး္ လွ်က္ ျပန္က်လာသည္။ နားမွတစဆ္ င့္ ရငထ္ ဲသ႔ို ထြငး္ ေဖာက္သည။္ တၿပိဳငတ္ ည္း ေရ႐ြတ္လကို ္ၾကေသာ အမညက္ ား... “ငတက္ျပား” ပဲ့တင္သံ အထပထ္ ပ္။ ***** 48

။၉။ ကိးု သနိ း္ သခင္ မုိးေကာင္းဘရု င္ သုိခ်ည္ဘာြ းထံ...။ ပငး္ ယဘုရင္နရသူ သဝဏ္လာႊ ေရာက္ၾကားေစအပ္ပါသည္။ စစ္ကိုငး္ တြင္ တစ္ထးီ တစန္ နး္ စးုိ စံေနေသာ မင္းေျပာက္ကား မင္း႐းို စးို မ်ဳိ းမဟုတ္။ တမဒၸ ီပတန္ခိးု ေကာငး္ ခဲ့စဥ္က မဖိ ုရားဘြားေစာ၏ အစမ္ ေတာ္ ေျမးမွ်သာ။ စစက္ ငုိ း္ နန္းထက္တြင္ မငး္ ႐ိုးမဟတု ္သသူ မငး္ ျပဳေနသည္ကား ကၽြႏ္ပု ႏ္ ွငတ့္ ကြ သင့္ကုပိ ါ ထီးၿပဳိ င္နနး္ ၿပဳိ င္ ျပက္ရယ္ျပဳရာ ေရာက္ခ်ိမ့္သည္။ စစက္ ုိငး္ မငး္ တြင္ အင္အားဗုိလပ္ ါလညး္ ေလ်ာ့ရဲသည္။ သင့္ဘနု း္ ကို စစ္ကုိငး္ ခံႏုိင္အ့ေံ လာ။ စစက္ ငုိ ္းကုိစစထ္ းို ပါ။ ရလွ်င္ ကၽႏြ ပ္ု အ္ ခကံြ ိုသာ ယူမည္။ အဆနဟ္ သူ မွ် အသငဖ့္ ို႔ခ်ည္းသာ မျဖစ္သေလာ။ ဆငျ္ မငး္ အလးုံ အရငး္ ႏွငတ့္ ကြ စစအ္ င္အားႀကးီ ထာြ းလာေသာ မုိးေကာင္းမငး္ သိုခ်ညဘ္ ာြ းထံသ႔ို ပင္းယမငး္ ၏ သဝဏ္ေရာကလ္ ာသည။္ စစ္ေသြးဆာေနေသာ သိခု ်ညဘ္ ာြ းသည္ ခ်က္ခ်ငး္ ပင္ တပ္မွဴးမ်ားအားလုးံ ကုိ ေခၚယူလကုိ ္သည္။ စစက္ ငုိ း္ သ႔ုိ စစ္ခ်ီမည့္ေန႔မတုငိ ္မီ ညဘကတ္ ြင္ အမတ္ခ်ဳပ္ မင္းမဟာက သိခု ်ညဘ္ ာြ းကုိ သတေိ ပးစကားတစခ္ ြန္း ေျပာခဲ့သည္။ “ကယို ေ္ တာ္ စစက္ ုငိ ္းကိေု တာ့ အလြယန္ ဲ႔ လုပႀ္ ကံရႏုငိ ္ပါလမိ မ့္ ယ္။ မငး္ ေျပာကဟ္ ာ အရညအ္ ခ်င္းမရတိွ ဲ့ ဘုရင္တစပ္ ါးပဲ။ ဒါေပမယ့္ တေကာငး္ ၿမဳိ ႕စားကုိေတာ့ သတိထားရလမိ ့္မယ္” “တေကာငး္ ၿမိဳ႕စား။ ဟတု လ္ ား... အမတ္ခ်ဳပႀ္ ကီး” “ဟတု ပ္ ါတယ။္ စိးု မငး္ သခင္ခႀကီးနဲ႔ တေကာင္းမငး္ ႐ုးိ သတိုးတက႔ုိ ုိ မင္းႀကီးအသခယၤ ာေစာယမြ း္ ရွိစဥက္ တည္းက စဖုံ က္ေပးခဲ့တယ။္ စးုိ မင္းသခင္မႀကီးက သားသမးီ သုးံ ေယာက္ ထနြ း္ ကားခတ့ဲ ယ။္ တေကာငး္ ၿမိဳ႕စားဆုသိ ဟူ ာ စုးိ မငး္ သခင္မႀကးီ ရဲ႕ သားေတာအ္ ႀကီးဆုးံ ေပါ့။ သန႔ူ ာမည္က သတိးု မငး္ ဖ်ားလု႔ိ ေခၚတယ္” “သတုိးမငး္ ဖ်ား ဟတု လ္ ား။ ေနပါဥးီ အမတ္ခ်ဳပႀ္ ကီး... ဘုရင္အသခယၤ ာေစာယမြ း္ ကိယု တ္ ုိင္ သသူ႔ မးီ ေတာ္ကို လကထ္ ပေ္ ပးခဲ့စဥ္က ဘရု င့္သကေ္ တာက္ သံးု ဆယမ္ ျပည့ေ္ သးဘးူ ဆုိပါလား” “ဒါေတာ့ ကၽြနေ္ တာ္မ်ိဳး အတိအက် မသိပါဘးူ ” “ရေွိ စေတာ့ေလ။ သု႔ေိ သာ္ အမတ္ႀကးီ ေစာေစာကေျပာတ့ဲ တေကာင္းၿမိဳ႕စား... ဘယ္သူ” “သတိုးမငး္ ဖ်ားပါ ကုယိ ္ေတာ္” “အငး္ .... အဲဒီ တေကာင္းၿမိဳ႕စား သတိုးမင္းဖ်ားဆိသု ဟူ ာ အခေု န ရလိွ ွမွ အသကႏ္ စွ ္ဆယ္ အစတိ ေ္ ပါ့။ ဥမမည္ စာမေျမာက္ ၿမဳိ ႕စားငယ္တစ္ေယာက္ကို ကၽြႏပု္ ္ ဂ႐ထု ားစရာ မလိုပါဘးူ ” “လုပ္ရညႀ္ ကရံ ည္ရွိသူ တစေ္ ယာက္အဖု႔ိ ႀကးီ သညင္ ယသ္ ည္ မရိွပါဘးူ ကိယု ္ေတာ”္ “တိတစ္ မး္ ... အမတခ္ ်ဳပ္ႀကီး။ တေကာငး္ ၿမဳိ ႕စား ဒီသငူ ယဟ္ ာ တကယလ္ ဲ လူစမြ ္းျဖစ္ေစဥးီ က်ဳပက္ ိုခံႏိငု ္မလား” 49

ဆငျ္ မင္း အလးံု အရငး္ ျဖင္႔ မာန္တကေ္ နေသာ သိခု ်ညဘ္ ာြ းသည္ ခကထ္ န္စာြ ေရ႐တြ ေ္ လသည။္ စစ္ကင္ုိ ္းဘရု င္ကုိ စစ္ထးို ကာ စစ္ကိုငး္ ကိုယူပါဟု ပင္းယဘရု င္က သဝဏေ္ စခ့ဲသည။္ ဤအေရးသည္ စစက္ ုိငး္ ၊ ပင္းယ၊ မုးိ ေကာငး္ ဘရု င္သုးံ ပါး၏ ဘုန္းအာဏာအေရးသာျဖစ္သည။္ တေကာငး္ ၿမဳိ ႕ကုိ စားရေသာ သတးို မင္းဖ်ားဆိသု ည့္ ၿမဳ႕ိ စားငယ္တစေ္ ယာကက္ ုိ အေရးဂ႐ုျပဳရန္ မလဟုိ ု သခုိ ်ည္ဘြား ဆုးံ ျဖတလ္ ုိကသ္ ည္။ အထးူ သျဖင့္ကား ပင္းယနရသူႏွင့္ စစက္ ုငိ ္းမငး္ ေျပာက္တို႔ မသငမ့္ တင့္ ရိွေနၾကျခင္းကို သေဘာက်ေနသည။္ “ဒီမယ္ အမတခ္ ်ဳပ္ႀကီး။ က်ဳပစ္ စ္ကငုိ း္ ကိလု ဲ တုိကမ္ ယ္ ပင္းယကလို ဲ တိကု ္မယ။္ ေထာင္းေထာငး္ ထေအာင္ မနႈ ႔ေ္ ျခဖ်ကဆ္ းီ ပစ္မယ္။ ဒအီ ေရးေတာမ္ ွာ ၿမိဳ႕စားငယ္တစေ္ ယာက္အေၾကာင္းကုိ အခ်ိန္ကနု ္ခံၿပးီ စဥ္းစားေနစရာ မလုဘိ းူ ” သိခု ်ညဘ္ ြား၏ မုးိ ေကာင္းတပ္မမ်ား ဆငျ္ မင္းအလးံု အရင္းႀကးီ စာြ ျဖင့္ အျပငး္ ခ်ီလာၿပဟီ ူေသာ သတင္းသည္ စစ္ကငုိ း္ ေနျပည္ေတာ္တစ္လႊားကို သိမ့္သမိ ေ့္ ခ်ာက္ခ်ားေစသည။္ တေကာငး္ ၿမိဳ႕စား သတးို မင္းဖ်ားက တေကာင္းမွဆးီ ၍ ခသံ ည။္ သုိခ်ည္ဘြား၏ ႀကဳံ းဝါးခ်က္ မွန္ေလသည္။ ၿမိဳ႕ေစာင့္တပအ္ ငအ္ ားသည္ သခို ်ညဘ္ ြား၏ အလုံးအရင္းကို မခႏံ ငုိ ္။ ၿမဳိ ႕စားသတုိးမင္းဖ်ား ဥပါယသ္ ံးု ရေတာ့သည္။ ၿမဳိ ႕တြငး္ တြင္ ပိတေ္ နေသာ အျဖစ္ထက္စာလ်ွ င္ ၿမဳိ ႕ျပင္ထကြ ္ခာြ ရသည္က ေရွ႕ေရးအတကြ ္ အခြင့္သာႏိုင္သည္ဟု သတးို မငး္ ဖ်ား ေတြးသည။္ ၿမိဳ႕တံခါးတြင္ ေအာငပ္ ြဲရသခုိ ်ည္ဘြားႏငွ ့္ အညံ့ခံသတိုးမငး္ ဖ်ားတ႔ုိ ေတဆ႔ြ ုၾံ ကေလသည္။ “ေဟ့... ၿမဳိ ႕စား။ မုးိ ေကာငး္ ဘုရင္ကို မခႏံ ုငိ ္မွန္းသိလွ်က္န႔ဲ ႐ူး႐းူ မိကု ္မကုိ ္ ခုခတံ ိုက္ခကို ္ခတ့ဲ ဲ့ မငး္ ရဲ႕အျပစ္ကုိ နားလည္ၿပီမဟုတလ္ ား” သုခိ ်ည္ဘြား ေမာက္မာစြာ စကားဆုိသည္။ “မးုိ ေကာင္းဘရု င္ ကၽြႏ္ုပဟ္ ာ စစက္ ိုင္းမငး္ ရဲ႕ တေူ တာ္ျဖစ္ပါတယ။္ စစက္ ုိင္းေ႐ႊနန္းေတာရ္ ဲ႕ အမိန႔္အရ မိုးေကာင္းဘရု ငက္ ုိ ခုလခုိ ုခရံ ျခငး္ ျဖစပ္ ါတယ္။ မးုိ ေကာငး္ အလးုံ အရငး္ ကုိ ကၽႏြ ပ္ု ္မခႏံ ိုငေ္ ၾကာငး္ သိၿပီးျဖစ္ေပမယ့္ ဘေထြးေတာမ္ င္းေျပာက္ရဲ႕ အမိန္႔ေတာက္ ို ေၾကာကရ္ တ့ဲအတကြ ္ ခုလုိ ဆးီ ခရံ တာပါ။ ကၽြႏပု္ ႐္ ႈးံ မယ္ဆုတိ ာ မတကုိ ္ခင္ကတညး္ က သိၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္” သတုိးမငး္ ဖ်ား၏ တံျ႔ု ပနစ္ ကားတြင္ ေတာင္းပနေ္ သာေလသံမပါေသာလ္ ညး္ က်ိဳးေၾကာငး္ ဆေီ လ်ာေ္ နသျဖင့္ သခို ်ည္ဘြား ေတြေဝသြားသည္။ “ေအး... အခု မငး္ ႐ံႈးၿပီမဟတု လ္ ား။ မင္း ေနာက္ထပဘ္ ာေျပာခ်ငေ္ သးလဲ” 50