ธรรมะและวิญญาณ

ถงึ กบั น่งั รถจบี๊ ไปรบั บาตรอยางทเ่ี คยเห็นในกรงุ เทพฯ) แมแตน ้ําดื่มซึง่ เคยเปนน้าํ ฝนหรอื น้ําบอก็ เปลี่ยนไปเปน นา้ํ อัดลม ทา นสมภารวัดหน่ึงในจงั หวัดอดุ รฯ ทานเทศนแ ลวเทศนเลาวา นํ้าขวดกําลัง จะทวมพระกมั มัฏฐานตายอยแู ลว ท่ีบรรยายมานเี้ ปน อนั ตรายอยา งใหมท ่กี ําลังเรม่ิ ตน และเพ่ิงมเี ฉพาะในบางวดั หวงั วา ทา นพอ แม ครูอาจารยจ ะชวยลูกของทานดว ยการใหสตทิ างฝา ยรบั ใหย ึดหลกั ที่ครอู าจารยแ ตกอน ๆ ไดวางไว และเตอื นฝายผใู ห ใหสํานึกวากําลังถวายยาเบ่อื แกพระปา ความหวงั ของพระปา พระปาเพยี รบําเพญ็ ธรรมดว ยอทิ ธบิ าทและสมั มปั ธาน ทา นตองอดทนตอความเปน อยูซ งึ่ ลว น แลวแตต รงกันขา มกบั สขุ สบายในสายตาของคนท่วั ไป ทา นตองระมดั ระวังทกุ ฝก า ว ไมท ําผิดวนิ ัย และผิดระเบยี บของวดั ระเบยี บเชน นนั้ เปน อยางไรอาจเหน็ ไดจ ากที่คัดมาพมิ พไ วต อ ไปน้ี เปน ระเบยี บของวัดทม่ี ชี ่ือวัดหนง่ึ ในจงั หวดั เลย ขอ ๑. เวลาออกบณิ ฑบาตหามคยุ กัน ใหภ าวนากําหนดจติ ของใครของมนั จงตัง้ อยใู นความไม ประมาททุกเม่อื ขอ ๒. กลับจากบณิ ฑบาตมาถึงวดั แลว ขณะนง่ั จัดบาตรอยูบ นศาลาหามคุยกนั จะทาํ ใหเ สีย ระเบยี บของครอู าจารย ขอ ๓. เม่อื ไดยนิ เสยี งระฆงั สญั ญาณ จงพรอมกนั ออกมาทํากจิ วตั รปด กวาด อยาเมนิ เฉย ขอ ๔. ถาหมเู ดียวกนั ทําผดิ ศลี ธรรม ใหวากลา วตกั เตือนกันได ถา วาไมไดใ หร องเรียนใหค รูอาจารย ทราบโดยดว น อยา ถือวา เปน การฟอ งรองกัน ขอ ๕. เมื่อผูอ ื่นทา นนง่ั ภาวนากําหนดจติ ใจของทา นอยู อยา ไปเพง โทษทานวา หมรู ังเกยี จตน จะทาํ ใหเราเปน บาป ขอ ๖. เมอื่ ทาํ กิจวัตรสรงน้ําเสรจ็ แลว หา มไมใหคุยกนั ตามกุฏิ เวน ไวแ ตไปศึกษาธรรมและไปดูแล ความเจบ็ ปว ยของกนั และกนั ขอ ๗. เม่อื มีกจิ ของสงฆเ กดิ ขน้ึ อยา เมนิ เฉย ตอ งเอาธรุ ะชว ยดแู ล ถา ใครไมเ อาใจใส ทา นปรบั อาบัติ ทุกกฎ ขอ ๘. หามมใิ หแอบเกบ็ อาหารไวฉนั ตอนเพล เพราะจะทาํ ใหเสียระเบียบของพระธดุ งคก ัมมฏั ฐาน 51

ขอ ๙. เวลาไปตอนรบั แขกทม่ี าสูวัด ตอ งหม จีวรใหเ รยี บรอย ตลอดจนเวลาไปรบั แขกชวยครบู า อาจารยก็ตอ งหม จีวร ขอ ๑๐. เม่อื ไดยนิ สญั ญาณ ที่ศาลาการเปรยี ญตองรบี ไปใหถงึ ภายใน ๑๐ นาที เมื่อถึงแลว หามคุย กันในกิจที่ไมจ ําเปน ใหน่งั ภาวนากําหนดจิตใจของใครของมันจงึ จะจดั วา เปนผไู มป ระมาท เมือ่ เหน็ ผอู ื่นไมพ ดู ดวย อยา หาวาทา นรังเกยี จ ใหเ ขาใจวา ทานกําหนดจิตของทา นอยู ขอ ๑๑. จงชว ยกันรักษาของสงฆท มี่ ีอยตู ามศาลาและกุฏิ ใครไมเ อ้อื เฟอ ในของสงฆท า นปรบั อาบตั ิ เทา กับละเมดิ ของสงฆ ขอ ๑๒. ของสง่ิ ใดท่ีเขาเอามาถวายครอู าจารยแ ละพระหรือเณรหรอื ผา ขาวเก็บไว ถาจะใช ตอง ไดร บั อนญุ าตจากผูเกบ็ เสยี กอน นอกจากตองระวังตัวไมทาํ ผดิ วนิ ัยและไมผ ดิ ระเบยี บของวดั พระปา ยังตอ งพากเพยี รฝก อบรมจติ ของตนเอง เพื่อยงั กเิ ลสใหเบาบางลงไปเร่ือย ๆ จดุ หมายปลายทางที่สุดยอดคือความหลุดพน จาก การเวียนวายตายเกิด ถาพลาดจากนน้ั ก็ขอใหไ ดอ ริยธรรมชน้ั ใดชนั้ หนึง่ ตงั้ แตโ สดาบนั ขน้ึ ไปถึง อนาคามี ซ่งึ จะเปนการประกนั วาจะไมต องไปเกดิ ในแดนทคุ ติ ความมงุ มาดดงั กลา วมาน้ีเปนเรอ่ื งจริงจังสาํ หรับพระปา ไมใ ชความเพอฝน ทั้งนเ้ี พราะทา นมีบุคคล ตัวอยา งท่ีเหน็ ๆ อยู เปน ตัวอยางสาํ หรบั ความสําเร็จชนั้ เยย่ี ม คอื อรหตั ผล ผทู ่ไี ดศกึ ษาจรงิ จงั และ อยางใกลชดิ ตองยอมรบั วาพระอรหนั ตมีจริง แมในสมยั วทิ ยาศาสตรเชน ปจ จบุ นั นพี้ ระอรหันตก ็มไี ด และไดบ ังเกิดแลวคอื ทานพระอาจารยมน่ั ภรู ิทตั โต ตนสายและแบบฉบับการปฏบิ ัตขิ องพระปาท่ี เรากําลังกลาวถงึ ทานพระอาจารยม ั่น ภรู ิทตั โต เปน สักขพี ยานรายแรกในสมัยนที้ ส่ี นบั สนนุ พระพทุ ธวจนะวา ตราบ ใดทีย่ ังมผี ปู ฏบิ ัตธิ รรมของพระองคอ ยู ตราบนนั้ โลกก็จะยังไมป ราศจากพระอรหันต ความสาํ เร็จ แหง ทานพระอาจารยม น่ั และสานศุ ษิ ยของทานอกี หลายองค เปน เครือ่ งกระตนุ ใหพระปา ละท้ิงบา น ชอ งและภาวะแหง ผคู รองเรือนมาเปนคนไมม บี า นและคนปา ดว ยความเตม็ ใจ เพราะเหน็ วาทาง ขางหนานน้ั สวางไสว ขอแตใ หไ ดเ ดนิ โดยถูกทางและโดยไมหยุด โดยไมยอทอ ตอความอดอยาก ยากแคนและอุปสรรคทัง้ หลายท้ังมวล เพ่ือใหถึงดนิ แดนแหง ความสวา งอนั เปนจดุ หมายปลายทาง สาํ หรบั พระปาทกุ องค หลายตอ หลายองคตองหยุดเสยี แคก ลางทาง บางองคเพราะหมดบารมี บาง องคเ พราะหมดอายุ แตองคท ีย่ ังเหลืออยูกย็ งั เดนิ ตอไปโดยไมค รน่ั ครา มหรอื ทอ แท เดนิ ตอ ไป เพราะทา นแนใ จวา ผลท่ไี ดจ ะคุม กบั ความเหนื่อย ผลน้ันคือความไมต องกลบั มาทนทุกขแ หง ความ เกดิ อกี ตอ ไป. ..................................... 52

ภพอนื่ - เรอื่ งควรคาํ นงึ รวบรวมโดย ศจ.นพ.อวย เกตสุ งิ ห อารมั ภบท คพฺเมเก อปุ ปชฺชนฺติ นิรยํ ปาปกมมฺ ิโน สคคํ สุคติโน ยนตฺ ิ ปรนิ พิ พฺ นตฺ ิ อนาสวา คาํ แปล บางจาํ พวกยอ มเกิดในครรภ ผูมีกรรมเปน บาปยอ มไปนรก ผูม กี รรมเปน เหตุแหง สคุ ตยิ อมไป สวรรค ผูไมม อี าสวะยอ มปรนิ พิ พาน. (ปาปวรรค ธรรมบท) ปญ หาขอ หนง่ึ ซง่ึ จะตอ งเกดิ ขน้ึ ในความคดิ ของคนทกุ คนทรี่ จู กั คดิ อยางนอยก็ในตอนใดตอน หนงึ่ ของชีวิต คือ “ความตายเปน อยา งไร” หรือ “เมอื่ ตายแลว เราไปไหน” โดยลําพังคนธรรมดา ยอ มไมอาจตอบคําถามนี้ได เพราะ “ยงั ไมเคยตาย” หรอื จาํ ไมไ ดวาเคยตายมาแลว และคนท่พี อจะ ติดตอกันไดแ ละตายไปแลว ก็ยงั ไมปรากฏอยางนาเช่อื โดยสมบรู ณวา มีใครกลบั มาบอกเลา ใหท ราบ รายละเอียด มผี ทู ่ีตายไปชว่ั ระยะ แลวฟน ขนึ้ มาเลา เหตกุ ารณแ ปลกๆ แตก ็ไมล วงพนขอสงสัยวา ท่ี เลานั้นเปนเรอื่ งท่ี “ปรากฏ” ขึน้ เองเน่ืองจากสมองขาดออกชิเจนระหวางที่ “ตายไปชว่ั ขณะ” ทม่ี าอกี แหง หนึ่งเกีย่ วกบั ความรูเ รอ่ื งความตายคือ คนทรี่ ะลกึ ชาตไิ ดและ “จาํ ” เหตุการณร ะหวา ง การตายกบั การเกิดใหมมาเลาใหฟ ง แตก ม็ ีขอ สงสัยอยเู สมอวา ผนู ั้นพดู เอาเองหรอื พดู ตามที่ผูอ นื่ สอน หรอื พดู ตามท่ีเขา ใจวา เปน ความจรงิ เรอ่ื งระลกึ ชาตทิ ป่ี รากฏบอยๆ ในหนาหนังสือพิมพ บางเร่ืองก็เหลอื เช่ือ สถาบันวทิ ยาศาสตรบ าง แหงในประเทศฝา ยตะวนั ตก มีความสนใจในเรอ่ื งการกลบั ชาติมาก จนถงึ กบั ลงทนุ อยางไมจ ํากดั เพื่อสบื เสาะและสอบสวน แตก ็ยงั ไมอ าจใหข อ ยุตปิ ระการใด เพราะเหตทุ ีย่ งั ไมส นิ้ ความสงสัยใน ถอ ยคําของผใู หการน่ันเอง 53

เมอ่ื คนธรรมดาไมอ าจจะตอบปญ หาได คนสวนมากกต็ อ งหนั ไปหาความรจู ากทา นตา งๆ ทเี่ ปน ศาสดา ชาวพทุ ธกต็ องอาศัยพระพทุ ธเจา พระพทุ ธศาสนาสอนวา คนเรามกี รรมเปน ของๆ ตน เปน ผูร ับผลของกรรม มีกรรมเปน กําเนิด มกี รรมเปน ทพ่ี ่งึ อาศัย หากทํากรรมใดไว จะดีหรอื ชัว่ ก็ตาม ยอ มตองรบั ผลของกรรมนนั้ กรรมเปน ปจ จยั จาํ แนกสตั วต า งๆ ตราบใดท่เี รายังไมห มดกิเลส ตราบ นัน้ กรรมก็จะสงใหไ ปเกดิ ในท่ีดหี รอื ชัว่ แลว แตก รรมทท่ี ําไว ตอเม่ือหมดสน้ิ กิเลสอาสวะแลว จงึ ไม ตอ งเกดิ อีกตอไป คอื เขา สปู รนิ พิ พาน ถา ใครเชอื่ ตามนโี้ ดยสนทิ ใจ กเ็ ปนอนั หมดหวงได ไมต องสงสัยวาตายแลว เปน อยางไร เพราะพระ บรมศาสดาทรงบอกไวอ ยา งแจงชดั แลว วาตอ งไปเกดิ ตามกรรม กรรมของใครผนู น้ั ยอ มรูดีกวาผอู นื่ เพราะฉะน้นั กร็ ดู ดี ว ยวา ตายแลวจะไปไหน อยา งนอยก็รูวา ไปดีหรือไปช่วั ในสมัยกอ นคนท่วั ไปเชือ่ มน่ั ในขอ น้ี ไมกลาทําบาปเพราะกลัวไปตกนรก และเพยี รทําบญุ เพ่อื จะไดไป สวรรค อาชญากรรมรา ยแรงจงึ มีนอย มาถงึ สมัยน้คี นหนั มาถอื คติวัตถนุ ิยมตามวทิ ยาศาสตร ยอมรบั แตสิ่งทีเ่ หน็ ได พสิ จู นไ ด เลยชกั สงสยั ในความเชอ่ื ถอื แตคตเิ ดมิ กลับไปนยิ มในทางทีว่ าตาย แลวอะไรๆ ก็สลายแยกแยะไปตามรางกายที่เนา เปอ ย แมพ ระภกิ ษบุ างรปู กป็ รบั ตนเขากบั สมยั นยิ ม สอนไปในเชิงวานรกสวรรคมอี ยูแตใ นปจจบุ นั เปน เรอื่ งรอู ยแู กใจบาง เปนเร่อื งความทกุ ขห รอื ความสขุ ตามคตโิ ลกบา ง เรือ่ งปรโลกไมม กี ลาวถึง ผลของการผันแปรเชน นคี้ อื คนไมกลัวบาป เกรงแตกฎหมาย เมอื่ ใดเห็นวามอื ของกฎหมายจบั ไมไดไลไมท นั กก็ ระทําการทต่ี องหามตามแตค นจะไดป ระโยชนห รือไดค วามพอใจ บานเมอื งจงึ มาก ไปดว ยเรอ่ื งประทษุ รา ย แมฆากนั ดว ยเหตุเพียงเล็กนอ ย หรอื เรอ่ื งทุจริตคดโกงฉอราษฎรบ งั หลวง โดยไมกลัวตกนรก สังคมก็ปน ปวน เพราะคนไมเหน็ ผูทาํ ชวั่ ตอ งรบั ผลรา ย และไมเชอ่ื เหมอื นแต กอ นวาผทู าํ บาปนนั้ แมไมไดร บั ผลในชาตนิ ที้ ่อี าจเหน็ ได กจ็ ะตอ งไดร บั ในชาตติ อๆ ไป เรอ่ื งทาํ ความ ดีกห็ มดความเชือ่ ถอื โดยทาํ นองเดยี วกัน หากคดิ ดูเพียงเลก็ นอยก็จะเหน็ ไดวา วิธหี นงึ่ ท่จี ะแกภ าวการณเ สอ่ื มโทรมเชนนี้คือการชกั นําใหค น กลับไปเชอื่ ในเรื่องตายแลวเกดิ จะไดก ลวั บาปกลวั นรกซง่ึ หนีไมพน ไมเ หมือนกบั การลงโทษทางโลก ซึ่งมที างหลบเล่ียงไดมากมาย ผูเขียนซ่งึ เปนผูร วบรวมเรอื่ งทง้ั หลายในหนงั สือนี้ ไดร บั การศึกษามาในทางแพทยแ ละทาง วทิ ยาศาสตร ในสมัยหนุมๆ กม็ คี วามเขา ใจคลายคนหนมุ สาว (และคนแกบ างคน) ในปจ จบุ ันนวี้ า เมือ่ เราตายแลวกจ็ บเรือ่ งของเราไปตอนหนง่ึ ตอนตอ ไปเปน เร่ืองของลูก ซงึ่ รบั ทอดรางกายและ จติ ใจไปจากเราและคขู องเรา ถา ไมม ีลูกเรอื่ งกจ็ บถึงท่สี ดุ เคยคิดวา พระพทุ ธศาสนานนั้ ก็คลาย ศาสนาอนื่ ๆ คอื เปน ระบบปฏบิ ตั เิ พอื่ ใหเปน คนดมี ปี ระโยชนแกสงั คม นรกสวรรคน ั้นเปน เรื่องสมมตุ ิ เพ่ือขูหรอื จูงใจคนท่มี กี ารศึกษานอย หรือไมม ีความรทู างวิทยาศาสตร โดยเฉพาะการเรยี นวิชา ภูมศิ าสตรเก่ยี วกบั ประวตั ขิ องโลก ชีววทิ ยาเก่ียวกับววิ ฒั นาการของตน ไมแ ละสตั ว และอนิ ทรยี เ คมี 54

เกี่ยวกับการหมนุ เวียนของสารประกอบสิง่ มีชวี ติ สง เสรมิ ความเขา ใจดังกลา วน้ี ผเู ขยี นเชื่อวาผทู ่ีรู วทิ ยาศาสตรท ัว่ ๆ ไปกค็ งเขาใจอยางเดยี วกนั ตอมาเมือ่ ผเู ขียนเปน ผูใหญข ึ้น ไดร ูเรอ่ื งสวนตวั ของนกั วิทยาศาสตรช น้ั สูงๆ หลายคน ทง้ั โดยสวนตัว และโดยทางเอกสาร ไดท ราบวา ทานเหลา นนั้ ยกยอ งวาพระพทุ ธศาสนาเปนคาํ สอนที่ดที สี่ ดุ และถูก หลกั เหตุผลทางวิทยาศาสตรมากท่ีสดุ ก็เกดิ ความสนใจหนั มาศกึ ษาหาเหตผุ ลแหง ความเหน็ นนั้ ๆ โดยเฉพาะอยางย่งิ เม่ือไดบวชเรยี นในสาํ นักท่ีมกี ารอบรมส่ังสอนอยางดีท้งั ในทางปริยัตแิ ละปฏบิ ัติ ประกอบกบั ไดศ กึ ษากบั พระอาจารยกัมมฏั ฐานชน้ั สูงๆ อกี หลายทาน กไ็ ดเปล่ยี นความเห็นไปในทาง ที่ถกู ตอ ง กลา วคอื เหน็ วา คําสอนของพระพทุ ธเจานัน้ เปนสจั จะเท่ยี งแท และลกึ ลํา้ เหนอื วิทยาศาสตร วธิ ขี องวทิ ยาศาสตรน ั้นอาศัยสัมผสั ทัง้ หา แมจะใชเ ครอ่ื งชว ยเหลอื อยางดีวเิ ศษ เพียงไร ก็ยังตองแปลผลดวยสมั ผสั ทง้ั หา นนั่ เอง อะไรทที่ าํ ใหตาเหน็ ไมไ ด หฟู ง ไมไ ดยิน จมกู ดมไมไ ดก ลนิ่ ล้ินชมิ ไมร รู ส ผิวหนงั แตะตองไมร สู ึก วิทยาศาสตรกร็ ับรไู มไดเ พราะไมมวี ัตถพุ ยานหรอื ทําซ้ําพิสจู นกันไมได แตวิธขี องพระพทุ ธศาสนานนั้ ใชส มั ผสั ท้ังหก มีการใชการงานของจติ ดว ยซึง่ ใชไดใ นเมอ่ื สมั ผสั อน่ื ๆ ไมส ามารถรบั รู จรงิ อยู ผลการศึกษาดว ยจติ นเี้ ปนเรือ่ งเฉพาะตวั ใครทาํ ไดค นนัน้ รู แตว ิธนี นั้ สอนกันไดและใครท่ี ปฏบิ ตั ติ ามอยางจรงิ จงั กจ็ ะไดผ ลเหมือนๆ กบั อาจารยผ ูส อน นบั วา มีการถายทอดและมกี ารพิสูจน โดยทาํ ชํา้ ไดเ หมอื นกัน ผเู ขยี นยงั ปฏบิ ัตไิ มไ ดถงึ ขน้ั ที่จะรเู หน็ เองไปหมดทุกๆ อยาง แตเทา ทท่ี าํ ได แมเพียงเลก็ นอ ย ก็รสู ึก วาผลเปนทีน่ า อัศจรรย และถกู ตองตามทีพ่ ระพทุ ธเจาทรงสง่ั สอนไว ทง้ั ในดานความรูแ ละดา น ประยกุ ต ดงั นั้นแมว า จะยังไมส ามารถพสิ ูจนด วยตนเองไดห มดทุกๆ ขอ โดยเหตุผลกเ็ หน็ สมควรรบั วา หลักสําคัญๆ ของพระพทุ ธศาสนานั้นคงจะไมผ ดิ ไปจากความจริง หลกั สาํ คญั ประการหนง่ึ คอื การท่ีคนธรรมดา ทีย่ งั ไมส น้ิ อาสวะ จะตอ งเกิดอกี เม่อื ตายไปแลว แต เร่ืองน้ีเปน เรอื่ งพิสูจนยากดังที่กลาวแลวขางตน ตามธรรมดากต็ อ งอาศัยความศรทั ธาในพระ สัมโพธิญาณเปน สําคญั อยา งไรก็ดี ผูเขยี นมคี วามเห็นวา เหตกุ ารณท เี่ กดิ ขนึ้ แกบุคคลบางคน ซ่ึงได เผชิญกบั “อมนษุ ย” ผสู ิงสอู ยูใ นภพอนื่ ๆ ก็ดี หรอื ผูท ี่เคยผา นเขา ไปในภพดังกลาวแลวกลบั มาไดก็ดี อาจจะชวยสงเสริมความเชอื่ ถือในเรอ่ื งเหตกุ ารณภายหลังตายได โดยเฉพาะถาการเลา เรอื่ งนนั้ ๆ มี หลักฐานท่นี า เชอ่ื ถือ 55

ผเู ขยี นจงึ ไดใชความพยายามรวบรวมเรอื่ งเชน วาน้ี ตดิ ตอมาเปน เวลารว มยส่ี บิ ป โดยตง้ั ขอ จาํ กดั ไว อยางหนกั แนนวา บคุ คลผเู ปนตน ตอของเร่ืองทง้ั หลายจะตอ งมตี ัวมตี น เปน ผูเ ชอ่ื ถอื ได มีสติปญ ญา ในเกณฑปกติ และเรอ่ื งทีเ่ ลาจะตอ งมขี ออางอิงพอสมควร ไมใ ชกลา วขึน้ มาลอยๆ ในชน้ั ตนนม้ี ีเรอื่ ง เสนอไดร วม ๑๕ หัวขอ จากผเู ลา ๑๒ คน (รวมทัง้ ผเู ขยี นเองดวย) ผเู ขียนรูจกั ผูเ ลา อยา งดที กุ คน นอกจากคนเดียว คอื คณุ สุวรรณา แจงมงคล ซงึ่ รจู กั หลงั จากท่ีไดร บั เรอ่ื งแลว แตท านผนู ้กี ็เปนผู คุนเคยอยางสนิทกบั ทานเจาคณุ พระธรรมจินดาภรณ ซง่ึ ผเู ขยี นเคารพนบั ถืออยา งยิ่ง ผูเ ขียนไดแ จง ตาํ บลทอี่ ยขู องผเู ลา ทุกคนไวด ว ย เพอ่ื วาทานผใู ดประสงคจ ะติดตอ กจ็ ะกระทาํ ได มียกเวน อยูแต ทานเจา ของเรือ่ งทีส่ อง (ญ. บ.) ผเู ดยี ว ซึง่ ไมป ระสงคจะใหเ ปด เผยตัวทานดวยเหตผุ ลเฉพาะ ในการเสนอเรือ่ งตางๆ น้ี ทง้ั ผูเ ลาและผูร วบรวมมีความตงั้ ใจท่ีจะเสนอขอ ความจรงิ โดยไมพ ยายาม แสดงความเหน็ อะไรนอกเหนือไปจากเหตผุ ลธรรมดา ใหทา นผูอ า นพจิ ารณาเอาเอง ผูรวบรวม (คือ ผเู ขยี นบทนําน)้ี ไดเ พ่มิ เติม “หมายเหต”ุ ลงในตอนทายของเรือ่ งทุกเรื่อง เพ่ือชข้ี อ ทีค่ วรเอาใจใส หรอื จุดทมี่ นี ้ําหนกั มาก หรอื น้าํ หนักนอยใหเ หน็ งายข้นึ ไมไดม ีความประสงคจะกลอ มเกลาจิตใจของ ทา นผใู ด ตองการเพยี งเพม่ิ ความกระจางขนึ้ เทานั้น การเรยี งลาํ ดับเรอื่ ง ถอื ความสะดวกเปนใหญ. อวย เกตสุ งิ ห ผรู วบรวม ๑๖ ซอย พระราชครู ถนนพหลโยธนิ กทม. ๔ เมษายน ๒๕๑๒ 56

ภพอน่ื - เรอ่ื งควรคาํ นงึ รวบรวมโดย ศจ.นพ.อวย เกตสุ งิ ห เรอ่ื งที่ ๑ พระเมตตาของทลู กระหมอ ม โดย เอนิ ศรี เกตสุ งิ ห (นางสาวเอินศรี เกตสุ ิงห เปน นองของผรู วบรวม สําเร็จวิชาพยาบาลผดุงครรภ จากศิรริ าชพยาบาล เมอื่ พ.ศ.๒๔๘๘ เคยรบั ราชการในโรงพยาบาลศริ ิราช และโรงพยาบาลหญงิ ในปจจุบนั นที้ ํางานอยู กับบรษิ ทั ตา งประเทศ อายหุ าสบิ ป เปน ผูไมเ คยมปี ระวัติเหลวไหล ตําบลทอี่ าจตดิ ตอได คือ บานเลขท่ี ๑๖ ซอยพระราชครู ถนนพหลโยธนิ กทม.) เมอื่ ประมาณยส่ี บิ ปเ ศษมานี้ ขาพเจาซ่งึ จบการศกึ ษาวชิ าพยาบาลผดุงครรภม าใหม ๆ จากศิริราชพยาบาล ไดไ ปพบผปู ว ยดวยโรคเนื้องอกในมดลกู ทา นหนง่ึ ซึ่งเปน มารดาของครขู อง ขาพเจาผหู น่ึง ปรากฏวา ทานสงู อายมุ ากแลว และไดร บั การทรมานจากโรคนจ้ี นกระทง่ั ถายปส สาวะ ไมออก เพราะทานไมย อมรบั การรกั ษาดวยวธิ ีผา ตดั ดวยความกลวั แมจ ะไดร บั การแนะนาํ จาก แพทยผชู ํานาญหลายโรงพยาบาล ทานก็ไมย อม เมอ่ื ขา พเจา เคยทราบขาวจากบตุ รชายของทาน ซึง่ มาออ นวอนใหข า พเจาไปชวยพูดขอรอ งใหท า น รบั การผาตดั ขา พเจาไดพดู ออ นวอนทานอยูป ระมาณสองชวั่ โมงกวา ทานกข็ อคําม่ันสญั ญาจาก ขาพเจาหลายขอ เชน ๑. ขอใหขา พเจาพูดใหอ าจารย พญ.มรว. สง ศรี เกตสุ ิงห เปน ผทู าํ ผา ตดั ๒. ขาพเจา ตอ งอยูกบั ทานตลอดเวลาทีผ่ าตัด และพยาบาลจนกระทง่ั ทานหาย ๓. รับรองวา ไมเ ปน อันตรายถึงชวี ติ (ซงึ่ ขา พเจา ไมย อมรบั แตก ป็ ลอบใจทาน) ในที่สดุ ทานยนิ ยอมไปตรวจ และรบั การผาตดั ที่ศิรริ าชพยาบาล โดยเขาอยใู นตึกมหดิ ลวรานุสรณ หอ งเลขท่ี ๑๖ กอ นวนั ผา ตดั หนงึ่ วนั ขา พเจาแนะนาํ ใหท านบชู าทูลกระหมอมสมเดจ็ พระราชบดิ า ฯ ดว ยพวงมาลยั และขอใหท า นทรงชวยคุมครองใหปลอดภยั จากการผา ตัด เพ่อื เปน กําลงั ใจแกผ ปู วย ทา นกป็ ฏบิ ตั ติ าม โดยทไ่ี มเ คยรูจกั หรอื ทราบพระประวตั ิอยา งใด ๆ มากอนเลย พระรปู ก็ไมเ คยเห็น เพราะวันทที่ า นเขาไปอยทู า นกาํ ลังออ นเพลยี จากการทรมานของโรคราย (สมยั นน้ั ยังไมไ ดส รา งพระ รปู อนสุ าวรีย) 57

ในคืนวนั ผาตดั ขา พเจาและบตุ รสาวของทานนง่ั เฝาตลอดคืน และใหล กู ๆ ผชู ายทกุ คนกลบั กอ น ๑๘ น. ตามกฎของโรงพยาบาล รงุ ขนึ้ เชาทานตน่ื ดว ยความแจม ใส หลงั จากทขี่ า พเจาไดเ ช็ดตวั ให ทานแลว ก็พดู คุยกนั ถงึ เหตกุ ารณเ ม่ือวาน ขา พเจาเลา ใหท านฟง วา ทา นบรภิ าษขา พเจา เสียมากมาย หาวาหลอกลวงวา ผาตดั แลว ไมเ จบ็ และ ทานดน้ิ มากจับกนั ไมไ หว เพราะทานรา งใหญมาก แพทยผ ผู าตดั ก็กลวั โรคแทรกซอนเพราะอายกุ ็ มากดวย พวกเราไมไวใจ ไดอดตาหลับขบั ตานอนน่ังเฝา กนั ตลอดคืน ทานขอโทษและขอบอกขอบใจ แลว ถามวา “เมอื่ คนื นี้ ใครมาหาแมต อนหัวคาํ่ เปน ผชู าย รปู รา งเลก็ ๆ บาง ๆ แตสงาผา เผยมาก งามนารกั เหลอื เกนิ ไมเ คยเหน็ มาแตก อน” ขา พเจา ถามวา มาเมือ่ ใดไมมใี ครเห็นเลย ขา พเจากบั ลูกสาวทานนงั่ เฝาคนละขา งเตยี งตลอดเวลา ไมไ ดง บี เลย หมอทม่ี าเยยี่ มกม็ แี ตห มอผูหญิงและพยาบาล ผูชายไมม ีใครมา ทานก็ยนื ยันวา “มแี น มายืนตรงหวั เตียงและบอกกับแมว า ไมต องกลวั นะ จะชว ยใหห ายเรว็ ๆ หายแลว เอาไขตม น้าํ ปลา มะนาว พริกขห้ี นูและซอยหอมแยะ ๆ มาใหก นิ บาง แลว ก็เดนิ ออกไป” ขา พเจา ตวั เยน็ ขนลกุ แตไมก ลาบอกทานวาทา นผูนนั้ คือใคร เพราะไมแนใจถงึ รอ ยเปอรเ ซน็ ต และ เกรงทา นจะกลัว ตอ มาหลงั ผาตดั ไดส ามวนั ขา พเจาเขน็ รถใหท านนงั่ ออกไปเที่ยวนอกหอ ง พอรถถึงหนาประตู ทา นก็ ชม้ี อื ไปที่พระรูปสมเด็จพระราชบดิ า ฯ ที่ตดิ ไวเ หนอื บันได และรองเอะอะวา “นนั่ ไง คนนแี้ หละทม่ี าหาแมคนื วนั นน้ั ” ขา พเจา ขนลุกอีกและบอกวา “ทา นคอื ทลู กระหมอ มสมเดจ็ พระราชบิดา ฯ ทรงพระกรณุ ามาเยย่ี ม คุณแมแ ลว ” ทา นยกมือประนมและอธษิ ฐานอยนู าน แลวสง่ั ใหข าพเจา ไปจัดหาไขตม น้าํ ปลามะนาวพริกขหี้ นู ซอยหอมแยะมาถวายเด๋ยี วน้ัน แมว าจะเปน การไมเ หมาะสมนัก แตข าพเจากไ็ ดท าํ ตามทนั ที เหตุการณนแ้ี มเวลาจะไดผานมากวายี่สิบป แตข าพเจายงั ไมเคยลมื พระเมตตาของทลู กระหมอ ม สมเด็จพระราชบดิ า ฯ เลย และไดเ คารพคารวะทกุ ครั้งทผ่ี า นพระรปู ตลอดจนไดอ ทุ ิศสว นกุศลที่ได บาํ เพญ็ ทุกครงั้ แกพระองคท า น ผปู วยคนนี้ มีชีวิตยนื ยาวอยา งเปน สุขอยูตอ มาอกี สบิ ปเศษ และถึง แกกรรมท่ีวัดเขาวงั จงั หวดั เพชรบรุ ี. 58

หมายเหตขุ องผรู วบรวม จดุ สาํ คญั ในเรอ่ื งนค้ี อื (๑) คนไขเหน็ ผูมาเย่ยี มโดยทผี่ นู ่ังเฝาสองคนไมเหน็ ทัง้ ๆ ที่ไมไดน อนเลยตลอดคืน (๒) รปู รางทีค่ นไขบ รรยายคลา ยคลงึ กบั พระลกั ษณะของสมเดจ็ พระราชบดิ า ฯ (๓) เม่ือเหน็ พระรูป คนไขจาํ ไดว า เปน คนทไี่ ปเยี่ยมในตอนกลางคนื ทง้ั ๆ ทไี่ มเคยเหน็ พระรูปมา กอ น และไมเ คยรูจ ักพระองคเ ลย และผพู ยาบาลกไ็ มไดถามนาํ แตอ ยา งใด คนไขท ่ีกลา วถึงในเร่อื งน้ีคอื นางพุก มณไทวงษ เคยอยบู า นตําบลถนนสพ่ี ระยา พระนคร (ไดรบั อนุญาตจากบตุ รชาย นายวิชติ มณไทวงษ ใหเ ผยแพรได ขอขอบคุณอยางยง่ิ ) เมอ่ื ปลาย พ.ศ. ๒๕๑๑ ผรู วบรวมไดม โี อกาสเขา เฝาสมเด็จพระราชชนนี ฯ เพอ่ื ขอประทานพระ อนุญาตใหเ ผยแพรเ รอ่ื งนี้ และไดท ลู ถามเรอื่ งไขต มปรุงดงั กลาวในเรือ่ งขา งตน ทรงรบั สงั่ วา จาํ ไมไ ด วาสมเด็จพระราชบดิ า ฯ ทรงโปรดเปน พิเศษหรอื ไม ...................................... 59

เรอื่ งท่ี ๒ สามเณรระลกึ ชาตไิ ด โดย ญ.บ. (ทาน ญ.บ. เปน พระภกิ ษผุ ทู รงคณุ ธรรมสงู ยิ่งองคห น่งึ เปนพระอาจารยก มั มฏั ฐานในสายของพระ อาจารยม ั่น แหงจงั หวัดสกลนคร ทา นมีผเู คารพนบั ถืออยแู ทบทั่วประเทศไทย การทีไ่ มใสน ามจริง ของทา น ก็เพื่อมใิ หเ ปน การเอิกเกรกิ เกนิ สมควรโดยฐานะของทาน ผรู วบรวมยนื ยนั ในศีลบรสิ ทุ ธิ์ ของทานผนู ไี้ ดอยางเตม็ ที่ ทานเปน ผมู คี วามจาํ เปน เยยี่ ม เทศนเกงและเขยี นหนงั สือดียิง่ ผูรวบรวม ขอแสดงความขอบพระคณุ อยางยงิ่ สําหรับความกรณุ าท่ีทา นไดเจยี ดเวลาเขยี นเลาเร่อื งตอไปนี้ ดวยมอื ของทานเองจนตลอด เรอื่ งเดมิ คือทานไปงานศพของพระอาจารยม ่นั ทจ่ี งั หวดั สกลนคร และไดร ับคาํ บอกเลา จากพระภกิ ษอุ น่ื ๆ วา มสี ามเณรทรี่ ะลึกชาติไดมาในงานนน้ั ดว ยองคห นึง่ ทา น จงึ หาตวั มาพบ และถามเรอ่ื งราว ไดรบั คาํ บอกเลาดงั ทบ่ี นั ทึกไวต อไปน)้ี การเลา เรอื่ งเณรระลกึ ชาตไิ ด จะขอเลา ตามทไ่ี ดย นิ ตอ ปากเณรผรู ะลึกชาติไดเ ลาใหฟง เทา นน้ั สวนจะผิดถกู ประการใดนน้ั โปรดทา นผูอานพจิ ารณาตามเณรผเู ลา สาํ หรบั ผเู ขยี นซึง่ เปน ผฟู ง มาจากเณรดว ยตนเอง จะไมใ หม ีการเพ่ิมเติมและตัดออกแตอ ยา งใด จะผดิ หรอื ถกู ก็คงไวตาม รูปเดมิ ไมม กี ารแกไ ขเปล่ยี นแปลงใด ๆ ทั้งส้นิ เร่ิมแรกท่จี ะไดท ราบวา มเี ณรระลึกชาติไดน ้นั ผเู ขียนไดทราบจากพระอาจารยร ปู หนึ่ง ซง่ึ ไปรวมใน งานฌาปนกิจศพของทา นพระอาจารยม นั่ ภรู ทิ ัตตเถระ ณ วดั ปา สทุ ธาวาส จงั หวัดสกลนคร เมอ่ื เดือนกมุ ภาพนั ธ พ.ศ.๒๔๙๓ มาเลา ใหฟ ง วา มเี ณรรปู หนง่ึ ช่อื เลย่ี ม อยบู านน้าํ ก่ํา อาํ เภอพระธาตุ พนม จงั หวัดนครพนม ระลึกชาตไิ ด เธอจะมาในงานนีด้ วย ผมเคยไปถามเธอครง้ั หนง่ึ แลวทีว่ ัดบาน นาํ้ กํา่ ซึ่งเปน บา นเกดิ ของเธอ เหตทุ จ่ี ะถามกเ็ น่ืองจากเวลาผมไปพักที่วดั นนั้ มีพระเณรมาเลาใหฟง วา เธอระลกึ ชาตไิ ด เลยเกิดความสนใจคิดอยากจะถาม เม่ือถามกไ็ ดร บั คําตอบจากเธออยา งจับใจ และนาฟงมาก เธอบอกวา จะมาในงานนด้ี วย ถาเธอมาจรงิ ๆ ผมไดพ บจะพาเธอมาหาทานให สอบถามดู แตต ามปรกตเิ ธอไมเลาใหใ ครฟงงาย ๆ เพราะเวลาเลา แลวเธอตอ งเปนไขท กุ ๆ คร้ังท่ี เลา ฉะนนั้ เธอถึงไมอ ยากเลาอยางงาย ๆ พอดวี นั เรม่ิ งานศพ เธอมาจรงิ ๆ พระอาจารยท ีเ่ คยบอกเลาเร่ืองเณรใหฟง ก็พาเธอมาหาถึงทพ่ี ัก ของเรา ในปา บริเวณวดั สทุ ธาวาส จังหวดั สกลนคร ซึง่ เปน สถานทท่ี ําฌาปนกจิ ศพของทา นพระ อาจารยม น่ั เราก็เรมิ่ ถามเรือ่ งราวตา ง ๆ จนเขาถงึ จุดทตี่ องการ เม่อื ถูกถามถงึ เรอื่ งระลกึ ชาติ เธอก็ อกึ อักไมอ ยากจะตอบ โดยใหเ หตุผลวา เมอื่ เลาใหใ ครฟง แลว ตวั เองตอ งเปน ไขท ุก ๆ ครงั้ จงึ รูสกึ ระอาไมอยากจะเลา แตเพราะความเคารพและเกรงใจ เธอกเ็ ร่มิ เลา เปน ใจความดังตอ ไปนี้ 60

ชาติกอ นผมเกิดทบ่ี า นโคกเลาะ อาํ เภอ... จงั หวัดอบุ ลราชธานี พอผมชื่อ... แมชอื่ ... สว น ผมชอื่ บวั (ทท่ี าํ จดุ ไวจ าํ คําเธอบอกไมไ ด) เวลานนั้ ผมกําลงั เปนหนมุ มพี ระธุดงค (พระกรรมฐาน) องคหนึง่ ชอื่ พระอาจารยท อง เปน หวั หนาพระธดุ งคหลายรปู ดวยกนั เท่ยี วจาริกสั่งสอนประชาชน ไป บา นที่ผมอยนู น้ั เวลาเยน็ ๆ ญาตโิ ยมพากนั ไปรบั การอบรมกบั ทานเสมอ ผมก็ถือโอกาสไปดวย ทานพักอยทู นี่ นั้ นานพอสมควร ผมก็ไดร บั การอบรมกบั ทา นเสมอจนเกดิ ความเช่ือ เล่ือมใสในพระ ธดุ งค และธรรมทที่ า นอบรมสัง่ สอน และถวายตวั เปน ลกู ศษิ ยติดตามทา นไป จนไดอปุ สมบทเปน พระและเท่ยี วจารกิ ไปในที่ตาง ๆ กับทาน จนถงึ วาระสุดทา ยชีวติ ในชาตนิ นั้ ทา นอาจารยพาจารกิ ไป จําพรรษาทบี่ า นสามผง จังหวัดนครพนม ซงึ่ เปน ปา ทบึ และมีไขชุกชมุ มาก ในพรรษานั้นมพี ระเปน ไข ปา และตายไปกอนหนา ผมสององค โดยระยะหา งกันไมกวี่ นั จากนน้ั ผมก็เริ่มปว ยลง และมอี าการหนักขนึ้ ทุกวัน ทาํ ใหร สู ึกตัววาจะไปไมต ลอด จนทสี่ ดุ กร็ วู าตวั จะตายในวนั นแี้ นน อน เพราะทกุ สวนในรางกายไดก ลายเปน กองเพลงิ ไปหมดแลว พอจวนตัวและรชู ัดวาจะตายในขณะนน้ั จรงิ ๆ ก็ตั้งใจใหด ี มสี ตปิ ระคองจติ กลัววาจะเผลอตวั ในขณะดบั คอื ตาย พอถึงเวลาจะดบั จริง ๆ แทนทจี่ ะดบั ไปหมดไมม อี ะไรเหลืออยเู ลย แตจ ิตทอี่ ยู ประจาํ รางกายกลบั ออกจากรางกาย แลว กลายเปน เรา คือพระบวั ขึ้นอีกองคห นง่ึ จากพระบวั ท่ี กาํ ลงั นอนตายอยูบนทน่ี อนในขณะนน้ั ออกไปยนื ดูพระบวั ท่ีตายอยแู ลว และดพู ระเณรตลอดจน ประชาชนทม่ี าเยยี่ มอาการปวยและตายของพระบัว โดยผมมีสบงจีวรทน่ี งุ หม คลุมอยางเรียบรอย บา ขางหนึ่งสะพายบาตร อีกขางหนึง่ แบกกลด คลายกบั จะออกเดนิ ทางไปเพ่อื เดนิ วปิ ส สนา แตใ น ความรูสกึ เวลานน้ั มไิ ดมงุ จะไปไหน เปน แตยนื ดพู ระเณรและประชาชนจดั การศพและเผาศพของตน อยูเ ทานน้ั และหามใี ครทราบวา เราคอื พระบวั ไดอ อกจากรา งไปยนื ดูศพของตนอยทู น่ี ่ันดว ยไม ทงั้ ไมมีใครสนใจกบั พระบัวองคย นื ดูศพอยูนนั่ เลย เราผูย นื กม็ ิไดแ สดงอาการใด ๆ ใหเขาทราบเชน กัน เปนแตย ืนรอคอยดูศพของตนอยู จนกระท่ังถูกเผาจนเปน เถา ถานไปหมดไมมชี น้ิ เหลอื แลว จากนัน้ เริม่ คิดวาเราตายแลว แมร า งกายก็ถูกเผาไปหมดแลว จะอยหู าประโยชนอ ะไร หนจี ากท่นี ่ี ดีกวา แลว กเ็ รมิ่ ออกเดนิ ทางโดยไมม ใี ครรูใครเหน็ เลยวาพระบวั องคใ หมไ ดเ ตรยี มตัวออกธุดงค วิปสสนา เหมอื นคราวทีย่ งั เปน พระบวั องคเ กาอยู ซึ่งไปทางไหนมีคนมาตอ นรับและทักทาย ถวาย อาหารบณิ ฑบาต โดยมุงหนา ไปทางดานตะวันออก บนบา ขางหนึ่งสะพายบาตร ขา งหนึง่ แบกกลด เดนิ เร่อื ยไปแบบไมม จี ุดหมายปลายทาง ไปถึงทแ่ี หง หนึ่งมศี าลาหลังหน่ึงใหญโตมาก ไมเคยเหน็ ในเมืองมนษุ ยเรา และเต็มไปดวยผคู นหญงิ ชายเปน จาํ นวนมากมาย ซึ่งลวนแตมีเครือ่ งแตงตัวตาง ๆ กนั ในลักษณะของคนเจาทกุ ขท ัง้ นน้ั มี อาการเศรา สรอ ยหงอยเหงามาก ไมม คี วามยม้ิ แยมแจม ใสอยใู นหนา เลย ทามกลางศาลามีโตะ ใหญห นึง่ ตัวตงั้ อยแู ละมีเกา อน้ี ่งั ทาํ งานหลายตวั แตมิไดเหมอื นโตะ และเกาอ้ี ในเมอื งมนษุ ยเรา มีหนงั สอื วางอยบู นโตะ สองกอง ๆ หนงึ่ ใหญไ ดม าก อีกกองหน่ึงเล็กนดิ เดียว มี เจา หนา ที่ประจาํ อยูทนี่ นั้ ประมาณ ๓๐ คน มีเครอื่ งแตง ตัวและแบบตาง ๆ กนั ไมซ ้ํากัน เจาหนา ท่แี ต 61

ละคนมีนยั นตาเปน ประกายนา กลัวมาก มองไปทางไหน บรรดาคนทอ่ี ยใู นศาลานนั้ หลบตาไปตาม ๆ กัน ไมม ีใครกลามองสบสายตาของเจาหนาที่เหลา นน้ั ไดเ ลย รูสกึ วา กลัวกันมาก มีพระองคเดยี ว เฉพาะผมเทา นัน้ ที่ขน้ึ ไปอยูท นี่ ้ันโดยเจตนาของตวั เองไมม ใี ครมาบังคบั และไมนกึ กลัวเจาหนา ที่ ดงั ทเ่ี ขาทั้งหลายกลวั กัน ในคนทั้งหมดนั้นลวนแตย นื กนั ทั้งนนั้ ไมมคี นนงั่ แมคนเดยี ว ผมเองก็ยืนฟง เขาเรยี กชือ่ คนในศาลานนั้ ซงึ่ เรยี กเปน ชดุ ๆ และสงไปเปน พวก ๆ และเปน ชุด ๆ ใน ชดุ หนงึ่ ๆ มปี ระมาณรอ ยคนบา ง กวารอ ยบาง ต่ํากวารอ ยบาง การสง คนไปแตล ะชุด มเี จาหนาที่ ควบคุมไปเพียงคนเดียวเทา น้ัน คนที่ถกู เรยี กช่อื และสงไปเหลานนั้ ดูอาการกลวั นายคมุ มากทสี่ ุด เฉพาะนายคุมแตล ะนายมมี ือถอื อาวุธแปลกและนากลัวมาก เมือ่ เรยี กชอ่ื และสง ผตู อ งหาไปหมดแลว ยังมีเจาหนาท่ีเหลอื อยูบนศาลาเพียงสองสามคนทานนั้ คน ที่ถูกเรียกชื่อแลว ยงั เหลอื อยูเพียงผหู ญิงคนเดียว วัยราว ๖๐ ป ผทู ขี่ าดไมม ารบั ขานชือ่ มีสามคน เปนชายสองหญิงหนง่ึ เมื่อเสรจ็ ธรุ ะที่จัดคนสง ไปหมดแลว เจาหนาที่ทยี่ ังเหลอื อยูทนี่ น้ั กร็ อ งเชอ้ื เชญิ ใหห ญงิ น้ัน ลงไปที่สระนา้ํ หนาศาลา โดยคําสุภาพออ นโยนวา “เชญิ คณุ แมลงไปทสี่ ระนาํ้ นน้ั กอนลงไปโปรดแกเ ครอ่ื งนงุ หม ออกใหหมด แลวลงไปในสระนํ้าและ เดนิ ตดั ไปข้นึ ทางฝงโนน จะมรี ถทพิ ยมาคอยรบั และนาํ เครื่องนงุ หม และเครอ่ื งประดบั ตา ง มา เปลย่ี นใหคณุ แมห มดทั้งชุด” หญงิ น้นั ก็เดนิ ลงจากศาลาดวยมารยาทอนั สวยงามและสงบเสงี่ยม ประหนง่ึ อบุ าสกิ าเดนิ ลงศาลา วดั ฉะนน้ั สวนเจา หนา ที่ผคู อยบริการก็เดินตามและคอยแนะใหค วามสะดวกแกห ญงิ นน้ั ประหนึง่ อบุ าสกวัดคอยใหความสะดวกแกป ระชาชนผเู ขามาวดั เพ่ือแสวงบญุ ฉะน้นั พอหญิงนนั้ เดินลงจากศาลาไปถึงสระนา้ํ แลว ก็เปลอ้ื งเคร่อื งนุงหม ออกหมด แลว ลงไปในสระนํ้าซงึ่ มี นา้ํ ลกึ ประมาณหน่งึ เมตร รถทพิ ยค นั หน่ึงกเ็ หาะลอยลงมาจากอากาศพอดี มาจอดคอยอยทู ฝ่ี งฟาก โนน แลว รอ งเชอ้ื เชญิ หญงิ นน้ั ใหเ ดินบกุ นาํ้ ไปตรงทร่ี ถทพิ ยท จี่ อดคอยอยู พรอ มทงั้ ขนเครื่องนงุ หม และเครอื่ งประดบั ตกแตง ตา ง ๆ ออกมารอหญงิ นน้ั ดว ยอาการอันยิ้มแยม และออ นโยนจับใจ พอหญิงนน้ั ไปถึงฝง ทั้งสองคนท่ขี บั รถมากช็ วยกันนุง หม และประดบั ตกแตง ใหห ญงิ นน้ั อยาง สวยงามราวกบั นางฟาบนสวรรค ดว ยความเคารพและเออื้ เฟอ ออ นโยนอยางยงิ่ ณ ฝงสระทพิ ยอนั เตม็ ไปดว ยน้าํ ทิพย ดอกไมทพิ ย มปี ระเภทกล่นิ สี และดอกตา ง ๆ กัน ซงึ่ ดแู ลว จบั ตาจบั ใจใครช ม อยตู ลอดเวลาไมจ ดื จาง เมอ่ื เสรจ็ เรียบรอ ยแลว เชญิ ขึ้นบนรถทพิ ยพาทะยานเหาะขึน้ บนอากาศ ประหน่งึ สาํ ลที อ่ี อ นนมุ ถกู ปลวิ วอนขึน้ ไปบนอากาศดวยแรงพายุพดั ฉะนน้ั แตร ถทิพยค นั นน้ั ไมม ีพายมุ าแตะตอ ง หากแตเ หาะ 62

ขน้ึ ดว ยฤทธ์ขิ องบญุ ไมปรากฏมเี สียงเครอ่ื งยนตแสดงออกเหมือนรถในแดนมนษุ ยเ รา คอยเหนิ ขน้ึ เปนลําดบั จนสุดสายตาของผมทีย่ นื ดูอยทู ุกระยะ พอรถทิพยพาผหู ญงิ นั้นเหาะขน้ึ แดนสวรรคแ ลว กม็ าหวนระลกึ ถงึ เหตกุ ารณท ่ีเพิ่งผา นไปวา ทําไม เขาจึงเรียกชอ่ื และจบั คนสง ไปเปน ชดุ ๆ และใชก ิริยาทา ทางนา กลวั ตอ คนพวกนน้ั ๆ เอาหนกั หนา และกลบั ใชก ริ ยิ าเอื้อเฟอออ นโยนตอ หญงิ คนนน้ั จนนา พิศวงหลงใหลไปตามเหลอื ประมาณ จึงถาม เขาวา ทีเ่ รยี กช่อื คนมาก ๆ และจัดสง ไปเปน พวก ๆ น้นั เพอื่ อะไร และหนงั สอื ทมี่ ีสองกองวางอยบู น โตะนน้ั เพ่อื อะไรบาง เขาบอกวา ทเ่ี รยี กช่ือน้ันเพื่อทราบใครมาแลว ใครยังไมม า ทีจ่ บั สงไปเปนชดุ ๆ โดยมีเจา หนา ท่ี ควบคุมไปพวกละคน ๆ นน้ั เพอื่ สง ไปยังทีต่ า ง ๆ ตามแตก รรมช่วั ที่เขาทาํ ไวห นกั เบาตางกนั เพราะ มคี นทาํ กรรมช่ัวหลายประเภท บางพวกฆาบดิ า บางพวกฆามารดา บางพวกฆาทงั้ บิดาและมารดา บางพวกฆา สมณชพี ราหมณ บางพวกฆา ควาย ววั ซงึ่ เปน สัตวม ีบญุ คณุ ตอมนุษยมาก ตลอดจนฆา สตั วตาง ๆ ไมม ีเมตตาปรานี บางพวกฉกลักขโมยเงนิ ทองของมีคา บางพวกปลนจี้ บางพวก หลอกลวงตม ตนุ เพอ่ื นมนุษยใ หเ กิดความเดอื ดรอนฉิบหาย บางพวกมชี จู ากสามีภริยา บางพวก ขโมยสามีภรรยาเขา บางพวกหลอกลวงเอาลูกสาวเขาไปตม ตุนจนเสียรปู โฉมอนั เปน สมบัตมิ ีคา ของ หญงิ บางพวกทาํ ความช่ัวรอยแปดพันประการ กรรมจําตองจัดสง เขาไปเสวยผลของกรรม สวน หนังสอื สองกองนน้ั กองใหญสําหรบั เรยี กช่ือคนทําความชั่ว กองเล็กสาํ หรับเรยี กชือ่ คนทท่ี าํ ความดี ผมถามอีกวา ผทู ่ถี กู เรียกชอื่ แตย ังไมเหน็ มานนั้ จะทําอยา งไรตอ ไป เขาตอบวา แมวา จะยงั ไมมากจ็ าํ ตอ งมาในไมชา ทง้ั คนดแี ละคนทาํ ชั่วจะขัดขนื ไมไดเ มอื่ ถกู เรยี กช่อื แลว ผมถามวา สว นผหู ญงิ ท่มี รี ถทพิ ยมารับเหาะลอยไปนน้ั เขาจะไปไหน เขาตอบวา ไปสวรรค เพราะคุณแมคนน้ีเปน คนมบี ุญมากและเคยทาํ บญุ ใหท านตลอดมา ไมเคยทํา ผใู ดใหเดอื ดรอน เพราะฉะนนั้ บุญถึงชว ยใหท า นไดไ ปสคุ ตโิ ลกสวรรค ผมถามเขาวา สว นอาตมาเลา ไมเห็นเรียกชอ่ื เลยจะใหอาตมาไปไหน เขาตอบวา ทา นยงั ไมมชี อ่ื ในบัญชี เขายังไมสง มา ถาทา นตอ งการไปสวรรคก ข็ อนมิ นตล งไปที่สระ นํา้ ทีค่ ณุ แมลงไปแลว นน้ั รถทพิ ยจ ะมารบั ทานไปอกี ในไมช า เชน เดียวกบั คณุ แมค นกอ นนน้ั ถา ทา น อยากไปเกดิ ในมนษุ ย กข็ อนมิ นตก ลบั ไปตามทางเดิมทท่ี า นมา จะไดเกดิ เปนมนษุ ยดงั ใจหมาย 63

ผมตอบเขาวา สวรรคอ าตมาก็ไมไ ป มนุษยก็ยงั ไมไป เพราะอาตมากระหายนา้ํ มาก จะไปหาฉนั นํา้ ใหอ ม่ิ สบายเสยี กอ น จะไปทไ่ี หนถึงจะไปทหี ลงั เขาตอบวา ตามแตท า นสะดวก วา แลว ก็ลาเขาลงจากศาลาไปตามทางเดิมโดยบา ขางหนึ่งสะพายบาตร ขา งหน่ึงแบกกลด เดนิ ไป เร่อื ย ๆ ดว ยความมงุ หวงั จะไปหาน้าํ ฉนั พอไปถึงหมบู านทีผ่ มเกดิ ทกุ วนั นี้ คอื บานน้ํากา่ํ กพ็ บผหู ญิงคนหน่งึ กาํ ลงั เดนิ ออกไปตกั นํ้าทบ่ี อนาํ้ กลางทุง นา ผมจงึ ขอบิณฑบาตน้ําฉันกบั ผูหญงิ คนนน้ั เขาบอกกบั ผมวานมิ นตท า นไปนั่งรอคอยอยทู บ่ี านหลงั นั้นชวั่ คราวกอน ดฉิ ันจะตักนํ้าไปถวายทา นท่ี บานหลงั นนั้ เด๋ยี วนีเ้ อง พอไดรบั คาํ ตอบจากเขาแลว ผมกเ็ ดนิ ตรงไปท่ีบา นหลงั นน้ั ซง่ึ ไมอ ยหู า งไกลจากบอ นา้ํ นกั และ มองเหน็ บานนน้ั อยอู ยางชัดเจน พอขน้ึ ไปบา นหลงั น้ันแลวนง่ั ลงบนหนาบา นเขา รสู ึกเหนอ่ื ยมากและ มีความโงกงว งเปน กาํ ลัง นึกจะเอนหลงั ลงพักสกั นดิ เพอื่ คอยหญิงคนนนั้ หาบน้ํามาถึง ดมื่ นํ้ากบั เขา พอสบายแลวจะเดนิ ทางตอ ไป พอลมตัวลงนอนปรากฏวา หลับไปสักงบี หนึ่งเทานนั้ ตนื่ ขนึ้ มาท่ไี หนได เกิดใหมเสียแลว ขณะที่ตกตลอดออกมากร็ สู กึ ตวั ทนั ทวี า เกดิ ใหมเ สยี แลว แตไ มส ามารถจะทําตามความรสู ึกไดด วย ทางกายเพราะยังออ นอยมู าก และมคี วามเจบ็ ปวดรวดรา วไปหมดทวั่ รา งกาย ความรสู กึ ในขณะท่ี ตกตลอดออกมาเปน เดก็ นนั้ ยงั มสี ัญญาอดีตของความเคยเปนพระตดิ มาอยอู ยา งไมเ ลือนลางแม จะเปน ทารกตัวแดง ๆ ก็รสู กึ วา ตวั ยงั ครองจวี รและสะพายบาตรแบกกลดอยใู นรา งของเด็กนนั้ และ ยงั สามารถระลึกยอ นหลงั ไปไดโ ดยลาํ ดับ จนกระทง่ั บานทเ่ี กดิ ในภพกอ น สถานที่อยู พอ แม วงศา คณาญาตจิ าํ ไดหมด แตพ ดู อะไรไมอ อก พอหัดพูดไดบ าง กพ็ ยายามพดู แบบพระที่เรียกตัวเองวา “อาตมา ๆ” เพราะความรสู กึ ทกุ ระยะที่ เปนเด็ก เปน ความรูว าตนยังเปน พระอยูตลอดเวลาไมเ ปล่ยี นแปลงไปตามรางกายและวยั ของเดก็ เลย พอพูดไดบ าง กเ็ ริม่ พดู “อาตมา ๆ” เปน ประโยคแรกทต่ี ิดนสิ ัยมาดั้งเดมิ และพยายามหดั พดู จนออกเสยี งชดั เจนดวยความถนัดใจ จนผอู นื่ ฟงเขา ใจวาเดก็ พดู เปนคาํ “อาตมา ๆ” เหมอื นพระพูด กับญาตโิ ยม พอ แม ญาติวงศถึงกับหา มไมใหพ ดู เพราะเหน็ เปน เด็กไมใ ชพ ระจะพดู วา อาตมา ๆ อยา งนัน้ ไมได เนื่องจากเปน คาํ แสลงหแู ละสะดดุ ใจโลกไมน ยิ มกนั แตเ ดก็ กพ็ ูดเชน นนั้ เสมอไมยอม ลดละ พอ แมกด็ แุ ละตวาดเอาบา งวา แกจะพดู อาตมา ๆ อะไรอยา งนนั้ เพราะแกเปนเดก็ นน่ี า ดูตวั 64

ของแกซิ เปน เด็กหรอื เปน พระ ทาํ ไมถึงขนื พูดวา อาตมา ๆ อยทู ํานองนไี้ มยอมลดละ เดี๋ยวบาปตาย จรงิ ๆ นะ เดก็ เลยเกดิ ความตกใจและเสยี ใจขน้ึ ในเวลานน้ั ความรูสกึ ท่ีวา ตัวเปน พระ ตลอดถงึ เพศของพระที่ อยใู นความทรงจาํ มาดั้งเดมิ เลยหลดุ หายไปหมด เหลอื แตต ัวของเดก็ เทา นัน้ ท่ีเปน ความรูสึกใน ขณะนน้ั หลงั จากพอแมด ุดาหา มไมใหพูดตอไปแลว ผมกอ็ ดเอาไมพ ูดท้ังที่อยากพูด พอโตข้นึ มาบางเกดิ ความคดิ ถงึ พอแม ญาตวิ งศท างบานเกาท่ีเปน บา นเคยเกดิ และบนใหพอ แมใ หมฟ ง วา อยากไปเยี่ยม พอแมญาตวิ งศท างบา นเกา พอ แมก็ดเุ อาอกี หาวาพูดหาเร่ืองรา ยใสตัว (ตามธรรมดาเรอื่ งเชน นี้ เขาถอื กนั ) จงึ ตดั สนิ ใจลงไปวา คราวนี้เราตอ งพูดความจรงิ ภายในใจใหพอแมฟ งอยางชดั เจน แลว พูดวา แตกอนผมเคยเกดิ อยบู า นโนน เมอื งโนน พอ แมของผมชอื่ นั้นช่ือนัน้ ชาติกอนผมเคยบวชเปน พระ เทีย่ วธุดงคก รรมฐานมาจําพรรษาบานสามผง มาเปน ไขแ ละตายอยูท บี่ า นน้ัน จากนนั้ จึงมาเกิดทีน่ ี่ น่ีไมใ ชพอแมอ นั ดัง้ เดิมของผม พอ แมด ้ังเดมิ ของผมอยบู านโคกเลาะ จงั หวดั อบุ ลราชธานโี นน ผม คิดถึงพอ แมญ าตวิ งศท างโนน ผมถึงไดบน และอยากกลับไปเย่ยี มพอใหสบายใจบา ง ไมใ ชผ มพูด แกลงไปตาง ๆ ดงั ท่พี ากนั เขาใจ พอ แมใหมไ ดฟง เด็กพูดเปน เรอื่ งเปน ราวจรงิ ๆ แลว ตางกเ็ กดิ ความสลดสงั เวชและรอ งไหไ ปตาม ๆ กนั และพรอ มกนั เห็นโทษที่ไดด ุดา ผมแตคราวเปน เด็ก แมข อโทษผมวา “อยาใหพอแมเปนบาปเปนกรรมไปดว ยนะ ลูกรกั ทนู หวั ของแม ทหี่ า มและดดุ า นนั่ ก็เพราะความรักนนั้ เอง กลวั วาจะเปน คําพูดทส่ี งั หรณป ากบนั ดาลใจลูกใหพดู ออกมาอนั เปน คาํ เสนยี ดจญั ไรอาจเปน ภยั แกตวั ลกู เอง พอแมจ ึงไดหามไวไ มใ หพูด เหน็ หา มไมฟง กด็ ดุ าเอาบางตาม ประสาของพอแมกบั ลกู ทแ่ี สนรกั กนั ขอลกู อยาไดถ ือสาพอ แมนะลกู รักของแม การไปเยีย่ มบานเกาเมอื งหลงั ของลกู นน้ั แมไมห าม แตเ วลานี้ยังเดก็ อยมู าก ลกู อยา ดวนสนใจ พอ แมน ี้กค็ ือพอ แมของลูกนน่ั เอง มิใชเ ปน พอ แมข องใครทไี่ หน จะทุกขจนหรือม่ังมอี ยา งไรแมก ถ็ อื วา เปน ลูกของแม และรกั ยิ่งกวาชวี ิตของแมเ ปน ไหน ๆ การเล้ียงดแู มก ็เอาชีวติ ของแมเขาประกนั ถา ลูกของแมอ ิม่ แมวา แมจะอด แมก พ็ อใจ ถา ลกู อด แมว าแมจ ะตาย แมกย็ อมสละชวี ติ แทนได แต จะใหแ มย อมเสียสละลูกรกั ของแมใ หผหู นง่ึ ผูใ ดนน้ั แมทาํ ไมได แมทําไมล งเลย ขอใหล ูกรักจงเหน็ ใจ แมท ่แี สนรกั ลูก ลกู จะจากแมไ ปหาแมท ไี่ หนกันอกี แมวาแมจ ะจนแสนจนถึงกับจะไมม อี ะไรรับประทานกต็ าม แต ความรกั ของแมท ีม่ ตี อ ลูกตลอดมานบั แตอยูในทอง แมไมเคยจนและไมเคยลดละลงเลยแมแ ตน อย 65

ความรักของแมท ี่มตี อลกู ยิ่งกวานํา้ ในมหาสมทุ รทะเลหลวงเปน ไหน ๆ แมวานํา้ ในมหาสมุทรจะ ลดลงตามเวลาของมนั แตค วามรกั ของแมไ มเ คยมวี นั และเวลาลดเลยแมน ิดเดยี ว ขอใหล กู รักจงคดิ เหน็ หวั ใจแมท ่ีใหญก วาน้ํามหาสมทุ ร แมต วั ของแมจ ะเล็กกเ็ ล็กเถิดนะ ลกู รัก อยางไรขอใหแ มตายกอ นเถิดนะลูกรกั แลวลูกจะแยกความเปนลกู เปน แมกนั ไปทางใดทิศใด แม สุดวสิ ัยท่ีจะรบั รแู ตเ วลานแ้ี มย งั ไมตาย ขอลูกอยา ไดคิดจะผาหวั อกแม โดยจะจากแมไ ปหาแมอนื่ ใด เลยนะลูกนะ เวลาแมตายแลว หมดความรสู ึกใด ๆ เปน สง่ิ สุดวิสัย แตข ณะทีแ่ มยงั มชี ีวิตอยนู ้ี แม ขอฝากศพของแมไ วกบั ลกู รกั ขอลูกของแมจงรบั ทราบไว วา แมฝากความเปน แมเ ปนลกู ตอ กันไวท งั้ คราวเปน และคราวตาย หวังวาลูกรักของแมจะเปน ที่แนใ จและมัน่ ใจวาแมคนนีก้ ค็ อื แมข องลูกแท ไมป ลอมแปลงมาจากทไ่ี หน” นเี่ ปน คาํ แมพดู กบั ผม ตอนตน พอก็พูดบาง แตตอมามแี ตแมพูดเสียคนเดยี ว ผมกอ็ ดสงสารแม ไมไ ด เรือ่ งอยากไปเยี่ยมบานเกา กเ็ ลยตอ งงด เกรงแมใ หมจะเสยี ใจมากและอกแตกตายเสีย กย็ ิ่ง จะยงุ และเปน กรรมหนกั เพ่มิ เขา อกี ผเู ขยี น (ญ.บ.) ถามเธอตอไปวา บานสามผงซง่ึ เปน ทต่ี ายของเณรในภพกอ นนน้ั ในชาตนิ เ้ี ณรเคยไป บา นนน้ั หรอื ยัง เธอตอบวายงั ไมเ คยไป สวนทา นอาจารยท องทีเ่ คยเปน อาจารยเดิมของเณรคราวเปนพระภพกอ น ไดเ คยพบทา นหรือยงั ใน ชาตนิ ี้ เธอตอบวา ยงั ไมเ คยพบทา นเลย ถาไดพ บทา นโดยไมมใี ครบอกเลย เณรจะจาํ ทา นไดไ หม เธอตอบวา จําได เพราะความจาํ ไมลบเลอื นไปตามรางกายทส่ี ลายไปในภพกอน ยังเปน ความจําเรา ดี ๆ อยูนเ่ี อง เชนเดียวกับเราจาํ เพือ่ นหรอื จาํ ครอู าจารยท จ่ี ากกันไปนาน แมจะไมไดพ บกันแตก็กย็ งั แนใจวาตองจาํ ไดท นั ทที พี่ บปะกันโดยทย่ี งั ไมทนั ไดส นทนากันเลย ผูเขียนเตอื นเธอไวว า เวลาทา นอาจารยทองมาในงานน้ี เราจะพาเธอไปดูทาน เณรจะจาํ ทา นไดไ หม เณรตอบวา ตอ งจาํ ไดแน ผูเขียนวา ไดโอกาสเราจะมาหาเณร แลวพาไปดทู า น แตเ วลานใี้ หเณรกลับทพ่ี ักกอน 66

จากนัน้ ผเู ขยี นก็ไปเทยี่ วตระเวนดทู า นอาจารยท อง ตามบรเิ วณทพ่ี กั ในปารอบ ๆ ที่ ๆ พระกรรมฐาน ชอบพกั ก็พอดไี ปเจอทานอาจารยท องจรงิ ๆ ซึง่ กําลังสนทนาธรรมะกบั ญาตโิ ยมอยเู วลานน้ั ผูเขยี น กร็ บี กลบั มา แลว เลยไปหาสามเณรเลีย่ มผรู ะลกึ ชาตไิ ด โดยพาเธอเท่ยี วตระเวนไปทอี่ ่ืน ๆ กอ นเพื่อ ดอู าจารยตา ง ๆ ซึ่งมาในงานเปน จํานวนมาก โดยวธิ ซี อ นกลอุบายอนั เปนเคล็ดลบั ชนดิ หนึ่งในการ จบั ขอ เทจ็ จริงจากเณร พรอ มกบั ถามเธอวา องคน ี้ใชห รอื เปลา เมอื่ พาเธอไปดูอาจารยแ ตละองค กอ นท่ีจะไปถึงองคจริงคอื อาจารยทอง เณรกต็ อบวาไมใช ๆ ไป เปนลําดบั จนไปถึงองคจ ริง ๆ คือทานอาจารยทองเขา ซงึ่ ขณะนน้ั ทานกาํ ลังคุยธรรมะกบั แขกอยู ก็ ถามเธอวาองคน ใี้ ชไ หม ทาํ นองเดียวกันกบั องคอ ืน่ ๆ เธอก็ตอบทนั ทีวา ใชแ ลว องคน้ีแหละคอื ทา น อาจารยท องท่เี คยเปนอาจารยข องผมแตภพกอน ผูเขียนซ้าํ อกี วา ใชจ รงิ ๆ หรือ ไมใ ชโ กหกเราหรอื ทง้ั ๆ ที่รอู ยูวาเปนอาจารยท องแท ๆ เธอตอบวาองคนีเ้ องคอื อาจารยทองทีเ่ คยเปน อาจารยข องผมในภพกอน แตอาจารยทององคอน่ื ๆ ท่มี ชี อ่ื เหมือนกนั นน้ั ผมไมร ูจ กั ทาน พอทราบเรอ่ื งราววา เณรจําทา นอาจารยท องไดแ มน ยําดงั ทเ่ี ธอเคยพดู แลว จากนน้ั ก็พาเธอกลบั ท่ี พักโดยมิไดบอกเธอวาเปน อาจารยท องหรือเปน อาจารยอ งคใ ด ๆ เลย เธอก็มไิ ดถ ามผเู ขยี นวาเปน อาจารยท องจรงิ ดงั เธอบอกหรอื เปลา แตด อู าการของเธอรูสึกวาตอบดวยความม่ันใจจรงิ ๆ ใครจะ เชอ่ื หรือไมเ ธอคงไมเปน ปญหากับใคร ๆ ท้งั นนั้ ตามปกตนิ สิ ัยของเธอกเ็ ปน คนไมช อบพดู อีกดว ย มี นสิ ยั สงบและพดู นอ ยท่สี ุด ทีผ่ เู ขยี นมไิ ดพ าเธอเขาไปกราบนมสั การทา นอาจารยท องในขณะน้ัน เนื่องจากมแี ขกมากซึง่ กาํ ลัง สนใจฟงธรรมะจากทานอยา งกระหาย เพราะนาน ๆ จะไดพบกันครง้ั หนึง่ ในเวลามงี าน จงึ ไมกลา รบกวนทา นในเวลาเชน นัน้ ทง้ั เกรงวาจะเปน เรอื่ งโกลาหลอลหมานขน้ึ ในท่ีนนั้ เพราะตางกไ็ มเ คยได ยินไดฟงเรอ่ื งแปลก ๆ เชน นนั้ แตก ย็ งั คดิ อยูวาโอกาสวา งจะพาเณรไปกราบนมสั การและเลา เรอื่ ง ถวายทาน ตอ จากนนั้ งานกเ็ ร่ิมขึ้น และตา งคนตางยงุ เลยไมม เี วลาตดิ ตอ กนั อีก เรอ่ื งจึงมไิ ดตอปาก ตอ คาํ กนั กับทา นอาจารยท อง ผเู ขยี นจงึ รสู ึกเสียใจในตอนเขา ดา ยเขาเขม็ ซ่ึงเปนตอนสําคัญของเรอ่ื งท้งั มวล จึงขออภยั จากทาน ผอู า นทกุ ทานดวย ความจริงบา นสามผงซึง่ เปน ทต่ี ายของพระบัวนน้ั มีจรงิ ๆ ผเู ขยี นเคยไปพักหลาย ครง้ั แลว กอนหนา เณรเลา ประวัตขิ องเธอใหฟง เหน็ เพยี งทราบวาเคยมพี ระธดุ งคมาตายทนี่ ่ีถึงสาม องคเ พราะไขป า ชุกชมุ เทานน้ั บานสามผงนี้ไดท ราบทหี ลงั วาเปน ตําบลสามผง อาํ เภอศรีสงคราม จงั หวดั นครพนม เขตตดิ ตอกบั อาํ เภอทา อเุ ทน จงั หวดั เดยี วกนั 67

วดั ทพ่ี ระบวั ตายนน้ั แตก อ น ๆ รสู กึ จะเปน ดงหนาปาทบึ มาก แตท กุ วนั น้ีเขาทําการบุกเบกิ ทําไรท าํ นา กนั มาก คงไมเหมอื นแตก อนเทาไรนัก เพราะคนมากข้นึ ทกุ วนั ๆ ไมวา ทไี่ หน ๆ ปาไมค อ ยจะมเี หลือ ไดกลายเปน บา นและเปน ไรเ ปน นาไปหมด หลงั จากท่พี บและสอบถามเณรแลวใน พ.ศ.เดยี วกันก็ไดพบทานพระอาจารยท อง ท่ีเคยเปน อาจารยข องพระบัวองคท ี่ตาย และไดเรยี นถามถึงการจาํ พรรษาบานสามผง ทา นบอกวา เคยไป และเคยจาํ พรรษาทนี่ ้ันดวยซงึ่ เปน ปท ่พี ระบัวตายนน่ั เอง ปน น้ั มพี ระตายในพรรษาเพราะไขปาถงึ สามองค พระบวั เปน องคส ดุ ทาย จากน้นั ผเู ขยี นเรยี นถวายทานเกี่ยวกบั พระบัว กอนทเี่ ธอจะติดตามทานมา จนไดบ วชเปนพระ และ มาตายที่บา นสามผง จนกลายเปน เณรในภพใหมข ้ึนมา จากคําบอกเลา ของเณร ทา นรบั รองวาเปน ความจริงทันที ทานบอกวา องคท ่ีตายบานสามผงนน่ั แล เดิมผมรบั เธอมาบวช เปน พระ แลวพาเธอเท่ียวมาจาํ พรรษาทน่ี น้ั ปท เี่ ธอตายนนั้ เธอบวชได ๓ พรรษาพอดี เมื่อเธอยังมี ชีวิตอยู เธอมคี าถาขบั ไลผ ีเกง ผกี ลวั เธอมาก ความเพยี รทางจติ เธอก็ดแี ละมคี วามขยนั หมนั่ เพยี ร มาก นา เสียดายทีพ่ ระดี ๆ อยา งเธอแตอ ายุสนั้ พลนั ตายเสียกอ น ไมเชน น้นั เธอจะเปน ประโยชนแ ก ประชาชนและพระศาสนามากมาย ผมไมเ คยทราบเลยวา เธอตายแลวกลบั มาเกดิ ทบี่ า นนํ้ากํ่า และ ยังไมเ คยพบกบั เธอเลย รปู รา งหนาตาจะเหมอื นชาตกิ อนหรอื ไม เธอตายมานานเทาไรแลว ผูเขยี นเรียนถาม ตายมาได ๑๖ ปน ้เี อง ทา นตอบ อายเุ ณรในป พ.ศ.๒๔๙๓ เธอบอกกบั ผูเ ขียนวาได ๑๕ ป ซงึ่ เปน ปเ ดยี วกันกบั ผูเขียนพบทา นอาจารย ทอง ขอเขยี นเหลานผ้ี ูเขียนจาํ ไดไ มห มด อาจมีตกหลน อยไู มน อ ย หวังวา คงไดร บั อภัยจากทา นผอู า น ทว่ั ไป เทาทจ่ี ําไดก น็ าํ มาเขียนเรยี นใหท ราบ สวนจะมีมลู ความจรงิ และเหตุผลเพยี งใดน้นั ขนึ้ อยกู ับเณรซึ่ง เปน ผเู ลา เพราะผเู ขยี นมไิ ดตดั ออกและเพิม่ เติมแตอยางไรเลย ปลอยใหย ังคงเสน คงวาอยูตามเดิม เพราะเรือ่ งเชนนเ้ี ราตอ งการความจริงตามรปู เดิม ไมต องการอะไรมาสงเสริม แตใหเ ปน รส ธรรมชาตขิ องเรอื่ งลวน ๆ เทา ทม่ี ีอยูในเร่ืองเทา นน้ั หากผเู ขยี น ๆ ผดิ พลาดไปกห็ วงั วา คงไดร บั อภัย จากทานผูอานโดยท่วั กนั เหตผุ ลทน่ี าพจิ ารณาก็คอื 68

๑. เม่ือผเู ขยี นพาไปดูองคของทานอาจารยท อง ซ่งึ เคยเปน อาจารยใ นภพกอนของเธอ เธอตอบได แมน ยํา ๒. บานสามผงที่เณรอา งถึงน้ัน มีจรงิ ๓. ทง้ั ทางบานและทางวดั ยนื ยันวาเคยมีพระมาตายในพรรษานนั้ ถึง ๓ องค ซึ่งไมเคยมมี ากอน นับตั้งแตเ ริ่มสรา งหมบู านและสรา งวดั มา ๔. เณรไมเคยไปบานสามผงนบั แตเ กิดใหมในภพน้ี ทาํ ไมจงึ พูดถูกวาเคยตายทีน่ ้ัน ๕. ทา นพระอาจารยทอง ทีเ่ คยเปนอาจารยซึง่ สามเณรอา งถงึ กร็ ับวา เปน ความจรงิ ดงั ทเี่ ณรพูด ตลอดจนบาน ชอ่ื พอ แม และชอ่ื ของเณรในภพกอ น ทา นบอกโดยตลอด ๖. พ.ศ.๒๔๙๓ ซง่ึ เปน ปพบกันกบั เณร ผูเขยี นถามถึงอายุ เธอบอกวา ได ๑๕ ป และในปเ ดียวกนั ผเู ขยี นไดพบกบั ทานพระอาจารยท อง เรียนถามการตายของพระบวั ทานบอกวา พระบวั ตายได ๑๖ ปน ี้พอดี โดยทที่ านไมเ คยทราบอายขุ องเณรทเี่ กดิ ใหมม ากอ นเลย. หมายเหตขุ องผรู วบรวม พระอาจารย ญ.บ. ไดต ้ังขอสงั เกตท่คี วรพิจารณาไวเ องแลว ผูร วบรวมขอเพ่มิ เตมิ แตเพียงวา เรื่อง การระลกึ ชาตไิ ดน ี้มปี รากฏขาวอยบู อ ย ๆ บางเร่อื งกด็ เู ขา ที บางเร่อื งกเ็ หลอื เชือ่ สาํ หรบั เร่ืองน้ที าน ผถู ามประวัตแิ ละบนั ทึกเรอ่ื งไวเปน พระภกิ ษผุ ูทรงคณุ ธรรมในขน้ั สูงสดุ เปน ทป่ี รากฏในหมูชน จํานวนมาก ไมม คี วามจําเปน ทจ่ี ะตอ งเสาะหาชอื่ เสียงหรือลาภสักการะใด ๆ อีกตอ ไป และทานให เรอ่ื งนีแ้ กผูรวบรวมซ่งึ มบี ญุ ไดเปน ศษิ ยท ่ใี กลชดิ ของทานคนหนงึ่ คงจะไมมาพดู เลน ใหเสื่อมศรทั ธา สวนตวั ผูเลา เร่ืองก็เปนสามเณรซ่ึงอยูในศลี และรจู กั เกียรติคุณของทานผูซักถามประวตั เิ ปน อยางดี วาเปน บุคคลชน้ั ไหน คงจะไมก ลาเลา เรือ่ งไมจ ริงใหฟ ง ทงั้ หลกั ฐานดานทองถ่นิ และบุคคลก็ถูกตอง และเร่อื งราวกม็ ีพระอาจารยช ้ันผใู หญ (พระอาจารยท อง) อกี รปู หนึง่ สนบั สนุน นํา้ หนักของเรอื่ งน้ี จงึ นา จะมีมากกวาเรือ่ งท่ีไดฟ งอยูบ อย ๆ พระอาจารย ญ.บ.บอกวา เขาใจวา เวลาน้ี “สามเณร” เลยี่ ม ยังมีชวี ิตอยู และอาจจะอยทู ี่วัดบา นนาํ้ กํา่ นั้นเอง สวนพระอาจารยท องนนั้ ไมแ นใจวา ส้นิ เสยี แลวหรอื ยัง อาจจะยังอยูดว ยก็ได ผรู วบรวมเคยคดิ จะไปสืบหาตวั ทานทง้ั สองน้ี แตบงั เอิญตาํ บลที่ ทา นอยใู นแดนทีไ่ มส งบ จึงยงั ไมอ าจไปได .................................... 69

เรอ่ื งที่ ๓ ภาพนมิ ติ โดย อาํ ภาศรี ขจรบญุ (คณุ หมออําภาศรี ขจรบญุ เปน แพทยศาสตรบ ณั ฑิต เรียนสาํ เรจ็ จากคณะแพทยศาสตรแ ละศิรริ าช พยาบาลเมื่อย่สี บิ ปเ ศษมาแลว หลังจากท่ีเปน อาจารยอ ยูใ นแผนกสรรี วทิ ยาหลายปไดยา ยไปรบั ราชการในกรมแพทยท หารเรอื ในปจ จบุ ันมยี ศเปน นาวาโท เปน คนใจเยน็ เขมแขง็ ไมต กใจงา ย ตําบลติดตอ คอื แผนกสตู กิ รรม ฯ โรงพยาบาลสมเดจ็ พระปน เกลา ธนบรุ ี) เมอ่ื วนั ท่ี ๑๑ ตลุ าคม พ.ศ.๒๔๙๗ แผนกสรรี วทิ ยาเปน เจา ภาพสว นพระอภธิ รรมใหแ กศ พ คณุ พอของคณุ หมอจําลอง แพงสภา ทว่ี ัดมกฏุ กษตั รยิ าราม ในคืนวนั ทสี่ ามหลังจากทที่ า นถงึ แก กรรม พวกเรานดั พรอ มกันเวลาหกโมงครงึ่ ขา พเจาไดไ ปถึงคอ นขา งจะเรว็ ไปหนอ ย ยงั สวางอยู ปรากฏวาพวกเรายงั ไมม ีใครไปเลย หลงั จากทไี่ ดยนื รออยูค รูห น่ึงท่ีหนา วดั ขา พเจา ก็ไดเ ขาไปในลานวัดหนา เมรุ เพราะคดิ วา พวก เจา ภาพคงจะมใี ครมาแลวบา ง ขาพเจา มงุ ไปทศ่ี าลาแรกทางซา ยมอื เพราะทราบวา ทน่ี นั่ เปนท่ีตัง้ ศพ ของคณุ พอคณุ หมอจาํ ลอง ขา พเจา มองไปทหี่ บี ศพ ไดเหน็ วา มรี ปู ถายของทานผูตายต้งั ไวต รงกลางดานหนาของหบี ในหมู เครือ่ งบูชา แตไ มใ ชเ ปนรปู ใสก รอบอยางที่ใชกนั ตามธรรมดา เปน รปู ฉลแุ บบทีเ่ คยเหน็ เขาทํา เลียนแบบรปู ปน คอื เอารปู ติดบนไมกระดานแลว เลื่อยสวนรอบ ๆ ออกเสยี ใหเ หลือแตส วนทสี่ าํ คัญ รปู ของคณุ พอ คณุ หมอจาํ ลองทข่ี าพเจา เหน็ ก็เปน แบบนั้น แตเปนรปู ขยายขนาดเทา ตวั คนจริง ๆ ลกั ษณะเปน คนอายุกลางคน คอนขางศรี ษะลาน ดคู ลาย ๆ โผลข ้นึ มาจากกลุมโตะ หมคู รึ่งตัว ขา พเจา พจิ ารณาดูรปู แลวก็เดนิ หาพวกเจาภาพ แตไ มพ บใครเลยสกั คนเดียว ชักรสู กึ กลัวข้ึนมา จึง เดินกลบั ออกไปคอยทหี่ นา วัด สกั พกั หนง่ึ คนอ่นื ๆ จงึ ไปถึง รวมทง้ั คณุ หมอจําลองดวย ขาพเจาไดพ ูดกบั คณุ หมอจาํ ลองวา ทาํ ไมจงึ ใชรปู คณุ พอ อยา งนั้นมาตงั้ หนาศพ คณุ หมอจาํ ลองทํา หนา ประหลาดใจแลวบอกวา ไมไดต งั้ รปู สกั หนอย พอดเี ราเดนิ ไปถงึ ทีศ่ าลา ขา พเจา เขา ไปดูอกี กไ็ ม เห็นมีรปู คณุ หมอจาํ ลองและญาติ ๆ ยืนยนั วาไมไ ดต้ังรปู และไมเคยมรี ปู อยา งนน้ั เลย เมอื่ ขา พเจาเลา ลกั ษณะของภาพทเ่ี หน็ ใหเ ขาฟง (ขา พเจา ไมเ คยพบคณุ พอคุณหมอจําลอง แลว ไมเ คยเห็นรปู ของ ทานมากอนเลย) เขาก็รบั วารปู ทข่ี า พเจาเหน็ น้นั เหมือนกบั ลกั ษณะของคณุ พอคณุ หมอจาํ ลอง ไมม ี 70

ใครอธบิ ายไดว าขาพเจา เหน็ ภาพของทา นไดโ ดยวิธีใด แตขาพเจา ยืนยนั วาขา พเจาไดเ หน็ เชน นน้ั แนนอน ท้งั เวลาก็ยงั วนั อยู ยังสวา ง ไมตอ งเปด ไฟฟา. อาํ ภาครี ขจรบญุ ๑๕ ตลุ าคม ๒๔๙๗ หมายเหตขุ องผรู วบรวม เรือ่ งนี้จุดสําคญั อยทู ีร่ ปู รา งของผตู ายเหมือนกับภาพทคี่ ณุ หมออําภาศรไี ดเหน็ และคณุ หมออําภา ศรไี มเ คยเหน็ ผตู ายหรอื รูปของผูตายมากอ นเลย ถา ไมม สี องขอน้ี ก็อาจตงั้ ขอสงสยั ได วาคณุ หมอ อําภาศรอี าจตาลายหรอื ตาฝาดไป เหน็ เปน วามรี ูปตง้ั อยู ซ่งึ อาจเปน เรื่องคดิ เอาเอง แตก ารที่เหน็ รูปเหมือนผูต ายชวนใหเชอื่ วาคงไดเหน็ จริง คนโบราณทา นเชอ่ื กันวาผทู ต่ี ายไปแลวอาจมาแสดงรปู กายใหคนทยี่ ังอยมู องเหน็ ได ในโอกาสที่ เหมาะหรอื ในเมื่อจติ ใจของผเู หน็ นนั้ เหมาะกัน ในเรื่องนท้ี า นผตู ายอาจจะตอ งการแสดงอาการ ตอ นรบั ผทู ่ตี ง้ั ใจไปทาํ บญุ ใหทา นกไ็ ด และลมฟาอากาศในขณะนัน้ อาจเหมาะดว ย ......................................... 71

เรอื่ งที่ ๔ คณุ พระชว ย โดย นนั ทพร นลิ วเิ ศษ (คณุ หมอนนั ทพร นลิ วิเศษ สาํ เร็จแพทยศาสตรบ ัณฑิตจากคณะแพทยศาสตรแ ละคริ ริ าชพยาบาล และสอบไดแ พทยศาสตรดษุ ฎบี ณั ฑิตจากมหาวทิ ยาลัยเกอตตงิ เกน็ ประเทศเยอรมนี ในปจจบุ ัน เปน อาจารยเอกอยทู ศ่ี ริ ริ าชพยาบาล ตําบลทจ่ี ะติดตอไดค ือแผนกเภสชั วทิ ยา คณะแพทยศาสตร และศริ ิราชพยาบาล ธนบรุ ี กทม.) เมอ่ื หยดุ พกั รอ นป พ.ศ.๒๕๐๓ ผเู ขยี นไดลอ งใตพ รอ มกับผูรวมงานเจ็ดแปดคนดว ยกัน ใน ระหวางเดินทางคนื หนึ่งไดไปพักอยทู โี่ รงแรมซ่ึงไมไ กลจากสถานยี ะลามากนกั ในหองพักมีเตยี งใหญ อยูสองเตยี ง ผเู ขียนนอนกบั คณุ หมอ พ. เตยี งหน่งึ สวนอีกเตยี งหน่งึ นน้ั อาจารยห มอ ช. และ อาจารยหมอ ฉ. นอนอยดู วยกัน เราสคี่ นดับไฟเขา นอนพรอมกนั ประมาณตหี น่งึ เหน็ จะได ผูเขยี นหลับไปไดพกั ใหญกร็ สู ึกมอี ะไรมา กระทุงทข่ี า เขา ใจวาคุณหมอ พ. คงจะพลิกมาโดนจงึ เขยบิ หนี พอเคลม้ิ หลบั กร็ ูสกึ เชน เดิมอีก จงึ ลุก ขนึ้ มองดคู ณุ หมอ พ. กเ็ หน็ วา เราตางคนนอนหนั หลงั ใหกนั และอยหู า งกนั พอสมควร และคุณหมอ พ. ก็หลบั สนทิ ผเู ขียนจึงจัดผาหนนุ เทาเสียใหมแลวลงนอนตอ พอเคล้ิมหลับกร็ สู ึกวามีอะไรมากระทงุ อกี คราวน้ผี เู ขยี นไมลกุ ข้นึ ไดแ ตพลกิ ตวั และลืมตาขึน้ เพอื่ ดู ไปทางคณุ หมอ พ. พอตัวพลิกข้นึ ตรง ทา นอนหงาย ก็ตกตะลึง คิดพดู และทําอะไรไมถกู เพราะที่ ปลายเตียงเหน็ เงาลาง ๆ ของผหู ญงิ สาวคนหน่งึ ผมยาวแคบ า ใสเ สอื้ แขนยาว นงุ ผา ถงุ ลาย ๆ ไดย นิ เธอพดู ขนึ้ วา “อยากกินไสค นขาว แตกลวั เพราะเขามพี ระองคด าํ อยใู นกระเปา” แลว ภาพก็เลอื นหายไป ตอนนนั้ ผูเขยี นไมไ ดน กึ กลัวเลย เพราะเขาใจวาตนเองเพลยี จากการเดินทางมากและนอนดกึ เกินไป จงึ เกิดภาพหลอนขึน้ ไดหลบั ตานอนตอไป แตพ อเคลม้ิ จะหลบั ลงกร็ ูสกึ มีคนเขยา ขาอกี คราวนี้ ผเู ขยี นไมย อมลมื ตาและไมยอมลุกขนึ้ คงนอนนง่ิ ในทาเดมิ และสวดมนตแ ผสว นกศุ ลใหเรอื่ ยไปจน หลับ ในเชา วนั รุง ขนึ้ เม่ือเลาสกู นั ฟงก็ไดท ราบวาอาจารยห มอ ช. (ซึง่ เปน คนผวิ ขาวกวาคนอื่น ๆ ทไ่ี ป ดว ยกนั ) มีพระพุทธรปู องคเล็ก ๆ สดี าํ สนทิ อยใู นกระเปาจรงิ ๆ เธอเลา วา มีคนใหกอนหนา จะออก เดินทาง และเธอเอาใสกระเปาไวแลวก็ไมไ ดเ อาใจใสอ กี จนกระทัง่ ลืมเสียสนทิ ผเู ขียนไมเคยได 72

ทราบเรือ่ งพระองคน น้ั เลย เมอ่ื ลงไปขา งลางไตถามพนกั งานของโรงแรมเกย่ี วกบั หอ งทพี่ กั ก็ได รบั คําบอกเลา วา ในหองทเ่ี ราพักนนั้ ไดม ีผูหญิงไปผูกคอตายอยกู อ นหนาทีเ่ ราไปพกั ไมน านนกั และ หองนน้ั กเ็ พ่ิงเปด ใชหลงั จากที่เกิดเหต.ุ หมายเหตขุ องผรู วบรวม นา เสียดายท่ีคณุ หมอนนั ทพรไมไ ดป ลุกเพือ่ น ๆ ทน่ี อนอยดู วยกันลกุ ข้นึ และเลา เรอ่ื งใหฟงในทันทที ่ี เหตเุ กิด เพราะมผี ทู ี่ฟงเรอ่ื งในภายหลงั แลวสงสยั วา เธอจะฝนไปมากกวา จะไดเ หน็ จรงิ ๆ เคราะหดี ทอ่ี าจารย ช. มพี ระพทุ ธรปู สดี าํ อยูดว ยจริง ๆ และคณุ หมอนนั ทพรไมไ ดท ราบเรอื่ งอยกู อ น แมแ ต อาจารย ช. เจา ของพระเองก็มไิ ดน ึกถงึ เรือ่ งจงึ มีนํา้ หนักตรงนี้ และไดร บั กาสนบั สนนุ ข้นึ อีกจากการ ทม่ี ีผหู ญิงผูกคอตายในหองที่เกดิ เร่ือง ........................................... 73

เรอ่ื งท่ี ๕ วญิ ญาณอาํ ลา โดย นนั ทพร นลิ วเิ ศษ เมอื่ ปลายเดอื นมนี าคม พ.ศ.๒๕๐๘ นองชายผเู ขยี นไดข อรองใหผ ูเขียนชว ยไปเยี่ยมไขบ ิดา ของเพื่อนเขาท่บี าน เปนผทู ีผ่ เู ขยี นเคยรจู ักอยูกอ นแลว ผูเขยี นไดไปตามขอรอ งและไดท ราบวาทา น เปนมะเรง็ ของกลองเสยี งในระยะทา ยและโรงพยาบาลไดข อใหกลบั บาน ผปู วยอยใู นระยะเจบ็ ปวด ทรมานมาก พดู กไ็ มม เี สยี ง กลืนอาหารกไ็ มไดเ ลย ผเู ขยี นไดใ หค วามชวยเหลือและทาํ การรกั ษา ทานจนสังเกตไดว าผปู ว ยมีความศรทั ธาและความนิยมในตวั ผเู ขยี นอยางคอนขา งมาก ครน้ั ถึงวนั ที่ ๑๗ เมษายน ๒๕๐๘ ผเู ขียนไดไปเยี่ยมคนไขอ กี และฉีดยาให แลวก็ลากลับ เมอ่ื ถึงบา น ผูเขยี นทาํ ภารกิจสว นตัวเรียบรอ ยแลวถงึ เวลาประมาณสามทมุ ก็ออกไปรว มวงสนทนากบั สมาชกิ ใน ครอบครัวรวมกันหาคนอยูทรี่ ะเบียงหนา บา น เราคยุ กันถงึ เรื่องตา ง ๆ อยา งเพลิดเพลนิ ไดสักครู หนึ่ง ทุกคนกไ็ ดย นิ เสยี งผชู าย มาเรยี กเบา ๆ ทางหนา บานวา “คุณหมอ คณุ หมอ” และ “หมอนนั หมอนนั ” เรยี กอยูเ ชน นหี้ ลายครัง้ นองชายผเู ขยี น (ร.อ.วชิ ยั ) จงึ ลกุ ขนึ้ และลงไปเปดประตู แตกไ็ มพบใครเลย ทง้ั ที่หนา ประตูกม็ แี ม ครัวน่ังอยูและเธอกบ็ อกวาไมไดย นิ ใครเรียก เราหาคนไดย ินทุกคนและจําไดว า เสยี งนนั้ คลายกันกบั เสียงของผปู ว ยทีก่ ลา วถึงอยนู ้ี (คงแตสมัยยงั พูดออกเสียงได) เม่ือไมพบตวั คนเรยี ก เรากน็ ั่งสนทนา กนั ดวยเร่อื งตา ง ๆ ตอไป อกี สกั ครูกม็ เี สียงเรยี กอีก ผเู ขยี นจึงรองบอกใหแ มค รวั ไปเปด ประตู พรอมกับตอ วา ไปดว ยวา น่ังอยูใกลประตูยงั ทําเฉยอยูได แมค รวั เธอกว็ า เธอไมไ ดยนิ และเม่ือไป เปด ประตดู กู ไ็ มม ีใคร พวกเราทง้ั หา คนเลยแยกยา ยกันเขาหอ งของตนไป ในวันรงุ ขน้ึ ลกู ชายของผปู วย (เพอื่ นของนอ งชาย) มาที่บา นเราตั้งแตย งั ไมส วางดี เพ่อื ขอใหเ ราไป ชวยจดั การเรอื่ งงานศพบิดาของเขา ซ่ึงไดเ สียตงั้ แตเ มื่อตอนกลางคืน ในเวลาสามทมุ สบิ หานาที เขา ไมไดมาหาเราตง้ั แตตอนนน้ั เพราะเห็นวา คา่ํ มากแลว คงจดั การอะไรไมไ ด จึงไดรอถงึ รงุ สาง หมายเหตขุ องผรู วบรวม นา้ํ หนักของเรอ่ื งนีอ้ ยตู รงทไ่ี ดยนิ เสยี งพรอมกนั ถงึ หาคนและฟงเปน เสียงเรียกชดั เจน จนคนหน่ึงลกุ ข้นึ ไปเปด ประตู แลว ยงั ไดย นิ อีกเปน ครงั้ ที่สอง อีกขอหน่งึ คือ เวลาที่ไดยนิ เสียงน้นั ใกลเ คียงกบั เวลา ทค่ี นไขถึงแกกรรม ซ่งึ ถอื กันวาเปน เวลาที่ วญิ ญาณออกจากรา ง ................................... 74

เรอ่ื งท่ี ๖ วญิ ญาณวนเวยี น โดย เอนิ ศรี เกตสุ งิ ห (ผเู ลาเรือ่ งนี้เปน คนเดยี วกบั ทเ่ี ลา เรื่องท่หี นงึ่ ) เมอ่ื วนั ท่ี ๒๑ เมษายน พ.ศ.๒๕๐๒ วงการแพทยแหง ประเทศไทย ไดสญู เสียแพทยผชู าํ นาญ ทางสตู นิ รีเวชไปหนง่ึ ทา นคอื นายแพทยประพนธ เสรรี ตั น แหง กรมการแพทย กระทรวงสาธารณสขุ โดยทขี่ า พเจาไดเ คยปฏบิ ัตริ าชการในฐานะผอู ยใู ตบังคบั บญั ชาของทาน อยา งใกลช ดิ มาเปนเวลา หลายป และไดร บั ความรคู วามชาํ นาญจากทานอยา งอเนกประการ จงึ มแี รงดนั ไมใ หข าพเจา ทอดทง้ิ ครอบครัวของทา นในระยะเศราโศกนน้ั ได ขา พเจาไดไปมาหาสูต ลอดเวลาทย่ี งั ตง้ั ศพบาํ เพญ็ กุศล กุศลท่ีบานจนครบรอ ยวัน จึงไดรบั ทราบเรอื่ งทเี่ กยี่ วกับทานหลังจากถึงแกกรรมแลวเปนอยางดี วนั หนงึ่ หลงั จากทานถึงแกก รรมไปแลวไดป ระมาณเดือนเศษ ไดมคี นไขเกา แกซงึ่ ใกลช ดิ กบั ทานมาก คนหนึ่ง ไปหาภรรยาทานและเลาวา เมอื่ คืนนีฝ้ น ถึงคุณหมอ ในขณะฝนนน้ั ระลกึ ไดวา ทา นไดตายไป แลว แตก ไ็ มไดนึกกลัวอะไร ไดส นทนากนั ดงั ตอไปนี้ คุณหมอ “นค่ี ณุ ชวยไปบอก จ. (ภรรยาของคณุ หมอ) เขาทีซวิ าผมอยากรบั ประทานไสต นั ตม ผักกาดดอง ใหเ ขาทําแลวนาํ ไปวางไวในหองท่ผี มนอนเจบ็ ขา งลา ง ผมจะมาคอยรบั ประทานวนั น”้ี (ฝน ตอนกลางคนื ) ผฝู น “ดฉิ ันจะทําใหเ อง” คุณหมอ “ไมต อ ง ไปบอก จ. เขากแ็ ลวกนั บอกเขาวาใหท ําวนั น้นี ะ เพราะผมวา ง จะไปคอยกนิ ” (วันนนั้ เปน วนั พระ) ผูฝน “เอะ ! ทําไมวา งวนั นี้เลาคะ” คุณหมอ “วันน้เี ขาปลอยตวั ก็มาได” ผฝู น “ทาํ ไมคณุ หมอไมใสเ สือ้ ” คุณหมอ “ก็ผมไมม นี ”ี่ (เมอ่ื ตอนถึงแกก รรมไมไ ดใสเ สอ้ื เพยี งแตม ีผาหม คลมุ ไว) ผูฝ น “คุณหมอเสียใจไหมคะท่คี ณุ หมอตายน”่ี 75

คณุ หมอ “ไมเสยี ใจเลย เพราะผมหมดอายุ จะทาํ อยา งไร ๆ ผมก็อยูไ มไ ด หมดอายแุ ลว ท่คี ณุ ไป เย่ยี มผมเมอ่ื วนั เสารต อนบา ยนน้ั ผมยังจาํ ได คุณยนื อยปู ลายเทาเตยี งผมพรอ มกบั หมอประเสรฐิ (คณุ หมอประเสรฐิ กงั สดาลย) คนื นน้ั แหละผมไปแลว ผมไปต้งั แตค ืนวนั นน้ั นี่คุณชว ยไปบอก จ. เขาดว ยนะวา การใชจ ายในบานนะ บางส่ิงบางอยางทคี่ วรลดลงไดบางกย็ งั ไม ลดลง ควรจะตดั ลงใหม ากกวา น้ี งานการกเ็ หมือนกัน ถาใครเขาสง การดทีค่ วรใหกใ็ ห ทีไ่ มควรใหก ็ ไมตอ งให คณุ ตองไปบอกเขาใหไ ดน ะ บอกวาผมสั่งใหบ อก” ผูฝ น “ทาํ ไมคณุ หมอไมไ ปบอกพี่ จ. เขาเองละคะ” คณุ หมอ “เขาอยเู สยี เมือ่ ไหรล ะ คณุ รไู หม หมนู ้เี ขาไมคอ ยอยบู านหรอก ออกนอกบานทกุ วนั เลย คณุ ไปบอกเขากแ็ ลว กนั รบี ไปบอกเขาเร็ว ๆ นะ อยาลมื คณุ เองก็เหมือนกนั พกั ผอ นใหม าก ๆ หนอย อีกอยางหนึง่ สาํ หรบั ท่ีบานผมนัน้ เคยอยา งไรกข็ อใหเ ปนอยางนัน้ ไปบางซิ ตงั้ แตผ มตาย แลว คุณไมเ คยไปเลย” ตอมาเมอื่ ครบกาํ หนดทาํ บญุ หา สิบวนั ในเยน็ วันสกุ ดบิ ขา พเจาไปชวยจดั สถานทแ่ี ละเร่ืองอนื่ ๆ ได ยนิ เสยี งโทรศัพทม าจึงไปรบั ฝายโนน บอกวา อยากขอพูดกบั คุณหมอประพนธ เสรรี ตั น ขา พเจาย้ํา ถามถงึ สองครง้ั เขาก็ยงั บอกวา ขอพดู กบั คณุ หมอประพนธ ซํา้ ยงั บอกดวยวา “หมอจา ยนะ คะ” (ช่อื เดิมของทา น) ขา พเจา ประหลาดใจมากจึงตอบวา “อาจารยถ ึงแกก รรมมาจนครบกําหนดหา สบิ วนั วนั นแี้ ลว คณุ ไม ทราบหรือคะ” ทางโนน บอกวา “อะไร เม่อื วานนีย้ งั มาหาทบี่ านเลย” ขา พเจาถามวา “ท่ีบา นไหนคะ” “บานทีพ่ ญาไทนีแ้ หละ” ขา พเจาถาม “ไปหาเวลาเทาไรคะ” “ประมาณพลบคํ่า” “แตงตัวอยางไรคะ” “นุงกางเกงสเี ทา ๆ ใสเสอื้ เช้ิตสีฟา ๆ เดินเขามา มาถึงกร็ อ งถามวา สบายดีหรอื มาเยี่ยม ดฉิ ันเชิญ ใหขนึ้ บา นก็ไมยอมขึ้นบอกวา ไมม ธี รุ ะอะไรหรอก มาเยี่ยมเทา นนั้ ลาละ ดิฉนั ยังถามวา ทําไมไม เอารถเขา มาดว ย ทา นบอกวา ขีเ้ กียจ จอดรถไวหนา บา น แลวกไ็ ป” 76

ขาพเจา บอกวา “อาจารยท า นเสยี แลว จริง ๆ เวลาน้ศี พยงั อยทู ีบ่ าน ขณะน้ีดฉิ นั ยืนพดู โทรศพั ทอยู ใกล ๆ หองไวศพทาน ไมเชอ่ื เชญิ คณุ มาดู วนั นีก้ ําลงั จะบาํ เพญ็ กุศลครบรอบสัตมวารท่ีเจด็ เชญิ คณุ มาสคิ ะ” เสยี งทางโนน รอ งอยางตกใจเตม็ ที่ แลว วางหูเลย ขา พเจาจะถามวา เปนใครกไ็ มท นั จงึ เปน ความลับอยจู นเดยี๋ วนี้ นอกจากนนั้ ทานยังไปเทยี่ วเขาฝน เพื่อน ๆ ทสี่ นทิ สวนมากตอวา วา ไมไ ปเยีย่ มทบ่ี า นเชน เคย กบั เพ่ือนคนหนง่ึ ทา นไปขอบใจทีไ่ ปเยี่ยมเวลาเจ็บหนัก (ทา นอยูในสภาพไมร สู กึ ตัวหลายวันกอนถึงแก กรรม) บอกวา เม่ือตอนทคี่ ณุ ไปเยีย่ มนน้ั ผมไปแลว ใคร ๆ ไปผมเหน็ หมด คณุ หมอประเสรฐิ ไป เยยี่ มผมกเ็ หน็ แตภรรยาและบตุ รธดิ าทา นไมเ คยเขา ฝน นอกจากลูกชายคนโตที่กาํ ลงั เรยี นอยทู ี่ ประเทศเยอรมนี บุตรคนนัน้ เลา วาฝน เห็นคณุ พอเดนิ จงู มอื นองรุจาอยู ฝน กอนจะไดรบั ขา วเกีย่ วกบั นองคนนนั้ ซงึ่ ไดเสียชวี ิตในคราวทนี่ ักศึกษาทันตแพทยไปเรือลมที่จังหวดั กาญจนบรุ ี (หลงั จากคณุ หมอถงึ แกก รรมประมาณสองป) อนึ่งในคราวทีเ่ กดิ อบุ ตั เิ หตเุ รอื ลม น้ัน ในวนั รงุ ขึ้นทางบา นยงั ไมท ราบแนชดั วาลกู สาวคนเลก็ (รจุ า) นน้ั จะเสียชวี ติ หรอื เปลา เพราะมผี ูยืนยันวาไดด งึ ออกมาพน ใตท อ งเรอื แลว และเดก็ กว็ า ยนํ้าเปน ขณะทขี่ าวคราวยงั สบั สนวนุ วายอยู กม็ ผี ไู ปเยี่ยมแสดงความเสยี ใจกับภรรยาของคณุ หมอ โดย เขาใจวาลกู คนทเ่ี สยี ชวี ิตคือลกู สาวคนโตตามขาวหนงั สือพมิ พ ขา พเจาเองกไ็ ดเ ชอ่ื เชน นน้ั ผทู ีไ่ ป แสดงความเสียใจนน้ั แอบกระซบิ เลา ใหข า พเจา ฟงวา “เมื่อคืนฝน ถงึ คณุ หมอ เหน็ จงู มอื นอ งคนเลก็ เดนิ อยทู ห่ี นาครวั ในบา นน”ี้ (หมายความถงึ ลูกคนเลก็ ) ในขณะท่เี ลานน้ั แกก็ยงั ไมทราบความจรงิ วา ลูกคนเลก็ คอื คนทหี่ ายไปในนํา้ จรงิ ๆ ในขณะนน้ั พวก เรายังมหี วังเพราะเขาใจวา มชี าวบา นชวยไว จึงไดออกติดตามหาอยเู ปนเวลาหลายสัปดาห แตก็ หมดหวัง. หมายเหตขุ องผรู วบรวม เกยี่ วกบั เรื่องแรกมขี อสังเกตตอ ไปน้ี ๑. ไสต ันตม ผกั ดอง เปน ของชอบของคณุ หมอ ตามทีภ่ รรยารับรอง ๒. เวลาคณุ หมอถึงแกก รรมไมไดสวมเสอ้ื ผูพยาบาลเพยี งแตเ ช็ดตวั แลว เอาผาคลมุ ไว ๓. คณุ หมอหมดสตอิ ยหู ลายวนั กอ นถึงแกกรรม การทเี่ หน็ ผไู ปเยย่ี ม ตอ งไมใ ชเ หน็ อยางธรรมดา ๔. หลงั จากคณุ หมอถงึ แกก รรมแลว ภรรยาตองออกจากบา นบอ ย ๆ เพ่อื ตดิ ตอ การงาน 77

อยา งไรกด็ ี ยังไมส น้ิ สงสัยวา ผูเลาเร่อื งฝน นนั้ อาจแตง เรอื่ งข้นึ เพอื่ ตักเตอื นภรรยาของคุณหมอ เร่อื งคนพดู โทรศพั ทม าถามหาคณุ หมอ อาจจะเปนการแกลงเพ่ือใหกลัวก็ได เร่อื งความฝน ของลกู ชายที่ตางประเทศ ซ่ึงฝน เหน็ บดิ าจงู นอ งสาวคนทต่ี าย ควรจะสนใจ แตบ ังเอญิ ผูฝนจํารายละเอยี ดตลอดจนวนั เวลาไมไ ด ไมอาจจะสอบเทียบอบุ ัติเหตุทเ่ี กิดขน้ึ ....................................... ก 78

เรอื่ งท่ี ๗ เหตอุ บุ ตั บิ นทางหลวง โดย สมุ น สมสาร (คณุ สุมน สมสาร เปน ขาราชการกระทรวงศึกษาธกิ าร ในขณะน้ีประจําอยูในกองการลกู เสอื ใน ตาํ แหนง ผูจดั การวารสาร “ลูกเสือ” นอกจากความรูในหนา ท่ีการงานประจําแลว ยังมีความรู เก่ียวกับวชิ าลูกเสือเปนพเิ ศษ สามารถทาํ หนาที่อาจารยอบรมผูกาํ กับลกู เสอื อื่น ๆ ได เปน ผทู ่มี ี ความสามารถและความเขม แขง็ ไมแ พผูช ายคนหน่งึ ตําบลทตี่ ิดตอ คอื กองการลูกเสอื ศาลา วชิราวุธ ถนนพระรามท่ี ๑ เขตพระนคร) ทา นศาสตราจารยน ายแพทยอ วย เกตสุ งิ ห ผเู ปน ที่เคารพนับถือแจง วา ทานกาํ ลังรวบรวม เรอ่ื งเกี่ยวกบั ผสี างหรอื วญิ ญาณมจี ริงหรือไม และทราบวา ดิฉนั ไดประสบอุบตั เิ หตบุ นทางหลวงดวย เหตกุ ารณทีง่ นุ งงสงสยั จงึ ขอใหดิฉันไดเ ขยี นเลา สูกนั ฟง ความจรงิ เรอื่ งผหี รอื วญิ ญาณอะไรเหลา น้ี ดิฉนั เองก็ไมค ิดวา จะมจี รงิ ทงั้ ๆ ทเ่ี มือ่ เด็ก ๆ ดฉิ นั กจ็ ดั วา เปน ยอดนกั กลัวผคี นหน่งึ เพราะผใู หญมักจะมเี รือ่ งเลาใหฟ งอยูเสมอ ทีผ่ า นจากหนงั สือทมี่ ผี ูเขยี น เลากม็ ากมาย ท้งั ๆ ท่ีกลัวกอ็ ยากฟง อยากเหน็ คณุ แมก ็เคยเลาใหฟ ง ถงึ เร่อื งทท่ี า นไดป ระสบกบั ตัวเองใหฟ ง แตด ิฉนั จะไมน ํามาเลา ตอ เพราะสิง่ ใดถา ไมเกดิ ขนึ้ กบั ตัวเองแลว ก็ไมก ลายนื ยนั แลวไม ทราบวาเปน ไง เลา เรือ่ งน้ีทไี ร เปน ตอ งเลา กนั ในตอนกลางคืนทุกที ท้ังนเ้ี หน็ จะเปน เพราะทาํ อะไรก็ ใหถ กู กาละเทศะนั่นเอง บา นทอ่ี ยูสมยั กอนก็ไมเหมือนกบั สมัยนี้ เพราะเปน เรือนไมกระดานหาง ๆ เมื่อฟงแลว กต็ อ งโดดนง่ั กระดานแผน เดยี ว ดว ยกลัวจะมอี ะไร ๆ โผลข น้ึ มาเสยี บตัวเราเขา เรอื่ งผที ใ่ี คร ๆ เลา กม็ กั บอกวา เปน เรื่องจริงกันท้งั น้นั แมแตเรอ่ื งแมน าคพระโขนงเขาก็เลา วา เปน เรื่องจรงิ เกดิ ข้ึนทว่ี ดั มหาบศุ ย พระโขนงจรงิ ๆ เมื่อสามสบิ ปก อ นโนน ภาพยนตรเ ร่อื งแมน าคพระโขนงก็ไดฉ ายมาครั้งหนึ่งแลว คร้ังสมัยหนังเงยี บ ดิฉนั ไดตดิ ตามคณุ ยายไปดทู โี่ รงภาพยนตรน างเล้งิ กําลงั ฉายถึงตอนแมน าคอาละวาด พอดไี ฟฟา เสียดบั พรบึ ลง ทกุ คนก็พรอ มใจกนั กลวั แมน าคจะออกมาอาละวาดนอกจอ ตา งวิ่งหนีกนั แทบจะ เหยยี บกันตาย ทง้ั ดิฉันและคณุ ยายก็วงิ่ หนกี นั ไปคนละทาง กลับถึงบานยังนอนหวั ใจส่ันระรกิ อยจู น คอนคนื คลมุ โปงจนเหง่ือซกิ ไปทั้งตวั 79

น่ีแหละอทิ ธพิ ลของความกลัว แมกระท่ังเด๋ียวนี้ เมอื่ ผา นหนา วดั มหาบศุ ยทีไรก็อดที่จะมองสอด สายพรอมทง้ั จิตประหวัดถึงแมน าคไมได เม่ือดฉิ ันโตข้ึนแลว จงึ ไดห ายกลัวในเรือ่ งผี ทั้งน้เี หน็ จะเปน ดว ยไดเ คยประสบกับความตายของญาติ ผูใหญห ลายทา น ไดเ หน็ ศพไดจบั ศพ (เวลาแตง ตวั คนตาย) จงึ หายกลัวไปได ดวยเหตผุ ลทาง วิทยาศาสตรป ระกอบทําใหค ิดไดวา อนั ทจ่ี รงิ เหน็ จะกลัวความมดื กับความเงียบมากกวา ฉะนน้ั จงึ ไมปลงใจเชอ่ื วา ผีหรอื วญิ ญาณนั้นจะมจี ริง แตท ้งั ๆ ท่ีไมป ลงใจเชอ่ื ดฉิ ันกไ็ ดประสบกบั เหตกุ ารณท น่ี า อัศจรรยไ มนอ ยถงึ ๒ ครง้ั จนกระทงั่ คดิ วาไมอาจวินิจฉัยไดเสยี แลว วา ผีหรือวิญญาณนนั้ มจี ริงหรอื ไม เม่อื สมัยสงครามโลกครง้ั ทส่ี อง ครอบครวั ดฉิ นั ไดอ พยพจะไปอยเู พชรบรู ณ วนั แรกที่ขน้ึ รถไฟไป เรา กไ็ ปกนั ท้งั ๆ ท่ไี มท ราบวาจะไปพักกนั ท่ไี หน ที่ไปกเ็ พราะแรงกลัวลกู ระเบิดนะแหละ ลงรถไฟทตี่ ะพานหนิ เกรอ ยูท ี่สถานพี ักใหญ คณุ พอ ไปติดตอหาเชา ทพ่ี ัก เพราะเราตกลงวา จะอยูท่ี ตะพานหนิ ดทู ที าสักเดอื นหน่งึ กอน ประมาณสัก ๕ โมงเยน็ คุณพอ จงึ กลบั มาบอกวา ไดห องแถวทใ่ี น ตลาดหองหนงึ่ มี ๒ ชนั้ และบงั เอญิ มอี ยเู พียงหองเดียว เห็นจะตองอยไู ปกอ น จึงไดข นขา วของไป พัก เปนหองทบึ ๆ ลกึ ยาวพอดู เม่ือเรากาวเขาไปกด็ ูเยือกเยน็ อยา งไรชอบกล หองมสี ภาพเหมอื นไม เคยมีใครอยูม านาน หยากไยรกรงุ รังไปหมด หอ งนํ้าหอ งสวมใชร วมกันท้งั แถว อยหู างจากหองพัก ของเราไป ๓ ชวงเสาร้ัว ขณะนนั้ เยน็ มากแลว จวนคํ่า เราจึงเก็บกวาดเฉพาะชน้ั ลางเพอ่ื หลบั นอนใน คนื แรกไปกอน ดิฉันไดส ังเกตเหน็ เสาหองเสาหนง่ึ มีลกั ษณะแปลก ตอนบนสุด ของเสามมี นั เยิ้ม เหมอื นน้ํามันหก มาจากขา งบน ถามคณุ พอดู คณุ พอบอกวา ไมมีอะไร เจาของเขาคงทาน้ํามนั ไว คณุ พอรแู ลววาเสา น้นั ตกน้ํามนั แตค ณุ พอไมก ลา บอกพวกเรา เกรงวาจะกลัวกัน ตอนโพลเ พลจวนคํา่ แลว ดฉิ นั ออกไปทางหลงั บา นเพ่ือจะหาทางไปยังหองนาํ้ ขณะแรกทีม่ องออกไป ยงั รัว้ ลวดหนามซ่งึ อยูไมห า งหลงั หอ งเทา ไรนัก กไ็ ดเ ห็นเด็กคนหน่ึงเปนผชู ายน่งั อยบู นหัวเสา คดิ เอา วาเด็กคนนี้ซนเอาการทีเดียว แตเมอื่ เงยหนาขนึ้ อีกทีกลับเหน็ เดก็ คนน้ันไมม หี วั มแี ตตวั นงั่ อยู และ เพียงชั่วกระพรบิ ตาครงั้ เดียวก็กลบั หายไปหมด ไมเ หน็ มเี ด็กทไ่ี หนและในบรเิ วณน้ันก็เงยี บไมเห็นมี ผูคนทีไ่ หนอีก 80

อยา งชนดิ ท่วี า ไมกลัวก็ยังวิง่ กลบั เขา ไปหนา บา นแบบไมท นั ใจสั่นตัวสนั่ งนั งก คณุ แมถามวาเปน อะไร กพ็ ูดไมอ อกบอกไมถ ูก กวา จะควบคมุ สตไิ ดก ็นานโข แตก็ไมกลาพดู ใหใ ครฟง เกรงจะ หวาดกลัวกันไปทัง้ บาน คืนนน้ั เรานอนรวมกนั ในมุง เดยี วหมด ๖ คน เพราะเอามงุ ใหญอ อกใชเ พียงหลังเดยี วกอน ประมาณ สกั ๕ ทมุ เหน็ จะได เรานอนอยูยงั ไมห ลับไดยินเหมอื นเสยี งฝเทาคนเดนิ อยชู นั้ บน ทีแรกกค็ ิดวาหอ ง ขางเคียงคงยังไมนอนและคงยังทาํ ธรุ กจิ ใด ๆ อยู หองแถวก็เปน เชน น้ี เวลาเดนิ ทกี ระเทอื นถึงกนั หมด แตย ิ่งดึกกไ็ มเ หน็ หยุดหลบั นอนสักที ทนี ีม้ เี สยี งเดนิ แลวมาหยดุ อยหู วั บนั ไดทาํ ทา เหมอื นจะลง มาขางลา ง แตกไ็ มเ หน็ มอี ะไรลงมา พอมาหยุดทีห่ ัวบนั ไดทีหนงึ่ พวกเรากจ็ อ งตาเปง ไปทบี่ นั ไดทกุ ที พวกเราแนใ จวาไมใ ชค นแน คุณพอสวดมนตอ ยตู ลอดเวลา เสียงเดินกย็ ังคงมอี ยูเร่อื ย ๆ จนรงุ เชา จึงเงียบหายไป ตกลงคนื นน้ั พวกเราไมมใี ครไดห ลบั กนั เลยจนงบี เดียว พอรุง เชาก็ไมฟ ง เสยี งละ ขนขาวของออก ทีเดียว อยไู มไ ดเ สยี แลว ไปขอเชา หอ งโรงแรมอยูเ ปน เดอื น ตอนสายไปรบั ประทานอาหารที่ในตลาด จีนขายของท่อี ยหู องแถวใกล ๆ กันถามวา “เปน ไง ! อา นาย เม่อื คนื ถกู ผหี ลอกเหรอ” จนี คนนน้ั เลา วา หองน้ีมผี ดี ุมาก คนแถวนไี้ มมีใครกลามาอยูเลย พวกเราตอ งสวดอติ ิปโส ฯ ตอไป อกี นาน เพราะกลัวผจี ะตามไปทักทายที่โรงแรมอีก หลงั จากนแี้ ลวดฉิ นั กไ็ มไดประสบเรอ่ื งผี ๆ อีกเลย จนกระทั่งเมอ่ื วนั ที่ ๒๔ สิงหาคม ๒๕๑๐ ดฉิ นั ไดรบั คาํ ส่งั จากผบู งั คบั บญั ชา ใหไ ปทําการอบรมวิชาผกู าํ กับลกู เสือสํารองชน้ั เบ้ืองตน แกน ักศกึ ษา วทิ ยาลยั พลศึกษา ณ คา ยลกู เสอื วชริ าวธุ อาํ เภอศรรี าชา จังหวัดชลบรุ ี ซึ่งจะเปดการอบรมวันที่ ๒๕ - ๒๗ สงิ หาคม ๒๕๑๐ คณะใหญเขาเดนิ ทางไปคายในตอนบา ยของวนั ที่ ๒๔ แลว แตบงั เอญิ เยน็ วันที่ ๒๔ สิงหาคม ๒๕๑๐ (ตรงกับวนั พฤหสั บดี) เปนวนั ฌาปนกิจศพ คณุ วัชรี เอ่ยี ม สกุล ภรรยาคณุ เกรียง เอ่ยี มสกลุ อธบิ ดีกรมสามญั ศึกษา ดิฉนั จึงอยูเผาศพเสียกอ น แลวคิดจะขบั รถสวนตวั ไปเองในตอนคา่ํ หลงั จากเสร็จงานแลว ดฉิ ันไดช วนคณุ กมล ดิฐกมล ศกึ ษานิเทศกเ อก กรมสามัญศกึ ษาใหไ ปเปน เพ่ือนกนั (ขณะนน้ั คณุ กมล รบั ราชการอยทู างจงั หวัดชลบรุ ี แตม บี า นอยกู รุงเทพ ) ทแี รกคณุ กมล ตัง้ ใจจะไปตอนเชา วนั รุงขน้ึ สว นดฉิ นั ถา จะรอไปตอนเชากเ็ กรงจะไมท นั เพราะการอบรมเปด ๘.๐๐ น. และจะตองไปเตรียมงานกอนดว ย ฉะนนั้ จงึ ยนื ยันจะไปใหไ ดใ นคืนนี้ 81

คณุ กมลเหน็ ดฉิ ันจะไปคนเดยี วแนกเ็ ลยกลบั ใจไปเปน เพ่ือนดวย เราออกจากกรุงเทพ ๑๙.๔๐ น. ไมไ ดห ยดุ พักทใ่ี ด ประมาณ ๒๑.๐๐ น. ว่งิ มาถงึ กิโลเมตรที่ ๘๑.๕ ทางตรงนน้ั เปน ทางโคงนดิ ๆ และ มสี ะพานเตี้ย ๆ ตรงโคงพอดี ดิฉนั เปด ไฟสูง วง่ิ ไปดวยความเรว็ ประมาณ ๖๐ ไมล ตามปกตดิ ิฉนั ขบั รถระมดั ระวังมากและถนนนี้กเ็ คยไปมาเสมอแมกลางคนื รถก็อยูใ นสภาพดีพรอ มทกุ อยา ง ขณะนน้ั ถนนโลง ปลอดรถ เพราะเปดไฟสูงซง่ึ เหน็ ทางไดในระยะไกลมาก รถบรรทุกคันหนึ่งกําลังวง่ิ สวนทางมา ทางสวนกป็ ลอดรถเชน กนั เมอ่ื ใกลจะถึงโคงและใกลจะสวนทางกนั มองดแู ลว ก็ทาง ปลอดภยั ดว ยกนั ทง้ั คู ดฉิ นั จงึ ลดไฟสูงลงเหลอื แตไฟใหญ แตในพรบิ ตานน้ั เอง ไมท ราบวา รถจักรยานยนต มาจากทางใครมาลม ขวางอยูในทางของดิฉัน ลกั ษณะเหมอื นวา มนั นอนอยใู นทาง นน้ั นานมาแลว ซ่ึงเมือ่ ครูนีด้ ฉิ นั กเ็ หน็ ถนนวางอยูและพอเหน็ รถก็เปน เวลาจวนตวั เสียแลว เปน จงั หวะทจี่ ะตอ งสวนกับรถบรรทกุ ตรงนน้ั พอดี รถบรรทุกว่ิงมาถงึ สะพานแลว กําลงั เขา โคง ไมไ ดแน ขืนสวนกันตรงนน้ั กต็ องยบั ไปดวยกันอยา งไมม ี ปญหา จะหักหลบไปทางซา ยก็จะพงุ ลงคู และขอ สาํ คญั ไมเ หน็ เลยวามคี นยนื อยแู ถวนน้ั หรอื ไม ถา เฉี่ยวโดนคนละกม็ หี วังไป “หองกรง” แนเ ทียว มนั เปน วินาทที ฉ่ี กุ ละหกุ ทสี่ ุด ทางเดียวที่จะแกไ ขไดค อื ชนมอเตอรไ ซค เมอ่ื จะชนสิ่งทก่ี ดี ขวาง ขา งหนาจริงแลว กอ็ ดท่จี ะเบรกไมไ ด เพือ่ เปน การชวยใหช นอยา งเบาทส่ี ดุ แตท ่ไี หนไดการเบรกใน ขณะทรี่ ถกาํ ลังซึ่งใชค วามเร็วทําใหห ยุดหมดทัง้ ๔ ลอ โดยกะทันหนั หรอื ท่ีเรียกวา ลอตาย ทาํ ใหร ถ ลื่นปรา ดแฉลบออกทางขวามือ (ซง่ึ ที่จริงจังหวะนัน้ ควรจะชนมอเตอรไซคแลว ดวยซา้ํ แตกลบั ไมไ ด ชน) เปนเวลาเดยี วกบั ทรี่ ถบรรทุกวง่ิ มาถงึ ในความรสู ึกเหมือนกําลังทะยานเขาหาอะไรอยางหนึ่งท่ีมหึมาจรงิ ๆ แตด ฉิ นั สติดตี ลอดเวลา ได พยายามหักพวงมาลยั หลบมาทางซายเตม็ กาํ ลงั แตพ วงมาลยั แข็งทือ่ ดูไมขยบั เขยือ้ นเอาเสียเลย ไมมเี วลาคิดอะไรอกี แลว เสียงดงั โครมใหญกระทบกันทางดานขวาเตม็ แรง รถถูกเหวยี่ งถอยหลังกลบั ไปประมาณ ๑๐ เมตร แลว ตกทา ยหอยอยใู นคู เดชะบญุ ไมพลกิ ควา่ํ ดิฉนั น่ังอยูในลกั ษณะมือกําพวงมาลัยแนน และพวงมาลยั นั้นบดิ เบ้ียวหกั คามือ ดิฉันยังมีสตดิ ที กุ อยางขณะท่ีกระแทกลงไปหยุดอยูในคู ฉบั พลนั นนั้ ไมท ราบวามีอะไรอยา งหนงึ่ ทําใหดฉิ ันหนั ไปทางทา ยรถดานซา ยมอื (รถทน่ี งั่ ขบั ขวา) ก็ พอดีเหน็ ชายคนหนึง่ มาจากทางไหนก็ไมท ราบ มาโผลหนา อยูที่หลงั กระจกขา งทา ยรถ ใสเ สื้อลาย เปน รวิ้ ๆ สีเทาดาํ หนาตาขมุกขมอมผมยงุ เหยงิ กาํ ลงั มองมาทางดฉิ นั แลว พูดอะไรกไ็ มทราบ เห็น แตป ากผะงาบ ๆ 82

ดฉิ นั จงึ หนั มาเปดประตูรถ ออกมานอกรถเพอื่ จะสอบถามเรอ่ื งราวกันใหแนว าพดู อะไรไมร เู รอื่ ง ก็ พอดีมีคนท่ปี ระสบเหตกุ ารณและรถตดิ ไปกนั ไมไ ด เพราะรถบรรทกุ และเศษเหลก็ ทช่ี นขวางกนั อยู บนถนน ไดเ ขามาไตถ ามวา มีใครไดร บั อันตรายอยางใดบาง เหน็ รถแลวก็คดิ วา อยา งนอยก็คาง เหลือง แตเ ดชะบุญทงั้ ดฉิ นั และคณุ กมลไมเปน อะไรเลย (ตา งมีหลวงพอดดี ว ยกันทงั้ คู) คณุ กมล เพียงแตเจบ็ หัวเขานดิ หนอ ยและดฉิ นั กข็ อมือเจาะเลก็ นอ ย เนื่องจากถูกหชู างกระแทก ดิฉันหนั ไปช้ใี หด รู ถมอเตอรไ ซคว าเปน ตน เหตุ แตรถมอเตอรไ ซคก ไ็ มม เี สยี แลว หายไป ทัง้ ชายคนท่ี เห็นเมื่อครกู ห็ ายไปดวย ขณะทเี่ กิดเหตุ ก็เปนระยะเวลาเพียง ๒-๓ นาทเี ทานน้ั เสยี งสตารทรถ มอเตอรไ ซคก ็ไมไ ดย นิ ไมท ราบวาหายไปอยางไรไดร วดเรว็ มาก อกี สัปดาหห นง่ึ ตอมา ตรงกับวนั พฤหัสบดอี ีกเหมือนกนั มีบัณฑติ หนุมกลบั จากพาเพ่ือนชาว อินโดนีเชยี ไปเท่ยี วพัทยา ขณะจอดรถคอยรถสวนอยูทายรถบรรทกุ คนั หน่ึง มรี ถบรรทุกวง่ิ มาขา ง หลังชนอัดกอปปก ับรถบรรทุกคันหนา บัณฑิตหนุมคนขบั ตายคาพวงมาลัย เหตุเกดิ ตรงระหวาง กโิ ลเมตรท่ี ๘๑.๕ - ๘๒ ซ่ึงเปน จุดทหี่ างกบั ที่ดิฉนั ประสบเหตุเพยี งไมถ งึ ครึง่ กิโลเมตร เพื่อน ๆ ที่เมืองชลเลา ใหฟ ง ในภายหลงั วา มีมอเตอรไซคเ กาะทา ยกนั ควาํ่ ตายคาทที่ งั้ คใู นบริเวณนน้ั แตก ไ็ มไดยืนยนั จุดทีแ่ นน อน ตอมาก็ไดม รี ถควาํ่ ตายกนั ไปหลายศพแลว ในละแวกเดยี วกนั น้ี เรื่องนี้ทาํ ใหดิฉันรสู ึกเหมอื นวา ตายแลวเกดิ ใหม แตว นิ ิจฉัยไมอ อกวา สงิ่ ทเี่ หน็ ในคราวนนั้ เปน คน จริง ๆ หรอื เปน ภาพลวงตาทีเ่ กดิ จากผีสางหรอื ดวงวิญญาณกันแน อยางไรกด็ ี ดิฉนั กไ็ ดท ําบญุ กรวดน้ําอทุ ิศสวนกศุ ลไปใหผทู ่ีลวงลบั แลว เพราะเปน ทางเดยี วท่ีทาํ ใหจ ิตใจสบายและหายหว ง เม่ือ ดฉิ นั ขบั รถผา นท่ตี รงนั้นทไี ร เปน ตองแจงรอ งบอกเหตกุ ารไปมาดวยเสียงแตรเปนการคารวะทกุ ทไี ป (ตามแบบทชี่ าวรถเขาทาํ กัน) กไ็ มทราบวาท่ีเราทําดังนน้ี ะ เชือ่ หรือไมเชื่อวาผหี รอื วญิ ญาณมจี ริง หรือไม. หมายเหตขุ องผรู วบรวบ ตอนตน ของเรอื่ งนี้ ทเี่ กีย่ วกบั หอ งแถวทีต่ ะพานหนิ เร่อื งแรกอาจเปน ไดวา คณุ สมุ น “ตาฝาด” ไป เพราะเหนด็ เหน่ือยและตื่นเตน และภาพเดก็ ทเ่ี ห็นน้ันก็เปน อยชู ัว่ ขณะเดยี ว สว นเรอื่ งท่สี อง ท่ไี ดยนิ เสียงคนเดินอยูบนชนั้ สองของหอ งพกั นนั้ ถาหากไดมคี นใจกลา ขนึ้ ไปดูวา ไมม ีคนจรงิ ๆ และเวลาขนึ้ ไปเสยี งเงยี บ แตพอลงมาเสียงกลับมาใหม เชน นค้ี งจะเพมิ่ นา้ํ หนักของ เรอื่ งยิง่ ขึน้ อีกมาก คําถามของคนจีนเพื่อนบานนนั้ อาจจะเปน ดว ยความสจุ ริตใจหรือไมกไ็ ด เคยมี ตัวอยางคนแกลง ทําใหส ถานทบ่ี างแหง มชี อ่ื เสียงวา ผดี ุ เพื่อเหตผุ ลของตนเอง เชน เพ่ือความสนกุ หรอื เพอ่ื แผนการทจุ รติ บางอยาง 83

เรื่องอบุ ัติเหตุบนถนนกรุงเทพ-ชลบรุ ี ทาํ ใหน กึ ถงึ เรอ่ื งทเ่ี คยเลา ๆ กนั มาวา ผตี ายโหงนนั้ ตอง วนเวยี นอยูใ นบริเวณท่ตี ายจนกวาจะมีคนมาตาย ณ ที่นน้ั อีก จงึ จะไปผดุ ไปเกิดได เพราะนน้ั จะตอ ง คอยชักจงู หรือชักชวนใหม คี นตายดว ยเหตุคลา ย ๆ กัน ถานกั จักรยานยนตที่คณุ สุมนเห็นนั้นเปน ผจี รงิ กค็ งไดก ระทําอุบายใหเหน็ จักรยานยนตล มขวางหนา อยู เพื่อใหคณุ สุมนหักรถหลบไปทางขวา จะไดช นกบั รถบรรทกุ อยางจงั และคงจะตองเกิดการตาย ขึน้ บา ง แตบ ังเอญิ คณุ สมุ น “มีหลวงพอ ด”ี และมีสติ ตัดสนิ ใจถูกตอ ง จึงรอดตายมาได เรอ่ื งนี้ยังจะตองตั้งปญหาวา คณุ สมุ นไดเ หน็ จักรยานยนตจ รงิ หรอื ตาฝาดไปเพราะงว ง ฯลฯ การที่มี อบุ ัติเหตุเก่ยี วกบั จักรยานยนต กอ นหนา นัน้ คงจะชวน ๆ ใหน กึ ถึงผอี ยูบาง แตก ต็ อ งรบั วา สาย สัมพันธออกจะเลือน ๆ อยู เพราะไมร จู ดุ แนน อน อบุ ตั เิ หตคุ นตายทีเ่ กดิ ขึน้ ภายหลังก็เชนเดียวกนั ไดสอบถามเพม่ิ เติมวา คณุ กมลซึง่ นัง่ คไู ปกับคุณสมุ นน้นั ไดเหน็ จกั รยานยนตแ ละคนทม่ี าพดู ดวย ทางทา ยรถหรอื เปลา ไดรบั คาํ ตอบวา คณุ กมลไดเ หน็ จักรยานยนต แตไมเ ห็นคน (ทีจ่ ริงไมอ าจเหน็ ไดเพราะคนโผลท าง กระจกขา งหลงั ซึง่ มีสว นของรถบงั ตาคุณกมลไว) ขอนแ้ี สดงวาการทีค่ ณุ สุมนเหน็ จกั รยานยนตลม ขวางหนาอยูนั้น ไมใชเปน เพราะตาฝาดเนื่องจากงวงหรืออะไรทํานองนน้ั .......................................... 84

เรอ่ื งที่ ๘ เจา พอ นนทรยี  โดย ศจ.นพ.อวย เกตสุ งิ ห (เร่อื งนแี้ ละเรื่องที่ ๙ เขยี นขนึ้ ตามประสบการณข องผรู วบรวมเอง สําหรบั ทานผูอานซึ่งไมรูจัก ขอ เรยี นวา ผรู วบรวมสําเร็จวชิ าแพทย และวชิ าเคมใี นประเทศไทย และประเทศเยอรมนีตามลาํ ดับ และเปนอาจารยส อนวทิ ยาศาสตรอยใู นโรงเรยี นแพทยเ ปน เวลาประมาณสามสิบหกป มคี วามสนใจ ในพระพุทธศาสนา และชอบศึกษาหาความจริงเก่ียวกับเรอื่ งชวี ติ และธรรมชาตทิ ว่ั ไป ตําบลทีต่ ดิ ตอ คอื บานเลขที่ ๑๖ ซอยพระราชครู ถนนพหลโยธิน กทม.) ในประมาณเดอื นพฤษภาคม พ.ศ.๒๕๐๑ ผูเขยี นปรบั ปรงุ อาคารในบริเวณบา นทซ่ี อยพระ ราชครู เพอ่ื กอสรา งโรงเรียนสวนบวั มคี วามจาํ เปน จะตองตดั ตนนนทรตี น หนงึ่ ซง่ึ ปลูกมาเกือบเจด็ ป แลว และกาํ ลงั แผก ่งิ กานสาขาสวยงามมาก ผเู ขยี นรสู กึ เสียดายจึงคิดจะทาํ การยา ยไปปลูกทใี่ หม เมื่อคนอืน่ ไดท ราบเขา ก็บอกวา ตายแนท ้ังน้นั เพราะตนใหญม ากแลว สว นลําตน มีขนาดคนตัวใหญ ๆ และสาขาก็กวา งไมน อ ยกวา สบิ เมตร ผูเ ขยี นอดเสยี ดายไมได และนึกถงึ ทเ่ี คยมคี นเลา ใหฟง วา ตน ไมใหญ ๆ บางทมี รี ุกขเทวดาอาศยั อยู ในตอนค่ําวนั หนึง่ จึงไดไปทตี่ น ไมและพูดขน้ึ วา หากมเี ทวดาอาศัยอยทู ตี่ น ไมน ้ี กข็ อใหชวยใหยา ยที่ ไปไดโดยไมต าย แลวผเู ขียนกใ็ หทําการยา ย ชนั้ ตน ขุดดนิ เปน รอ งลงไปโดยรอบโคนตน ขนาดกวา ง พอสมควร แลว ทง้ิ ไวเ ชน นนั้ เจ็ดวนั เพอื่ ใหต น ไมร ูตัว พอถงึ วนั พฤหัส ฯ เปน วนั หยุดงาน (เร่ืองอะไร จาํ ไมไ ด) กจ็ ดั การยา ยโดยขดุ ดินลกึ ลงไปโดยรอบ ตนไมน ้ันข้ึนอยรู มิ บอ นํา้ หนาบาน พอขุดดนิ ลึกลงไปก็เลยลม ลงไปทอดลําตนอยูในบอ (ซึ่งตรงนนั้ กวา งประมาณหา หกเมตร) กิง่ ทอี่ ยใู นนาํ้ กท็ ิ่มลงไปในดนิ กน บอ คนงานสห่ี าคนชวยกันฉุดลาก อยางไรก็ไมเขยอื้ น ผเู ขยี นจงึ ใหร านก่ิงเลก็ ๆ ออกจนหมดเพ่อื ใหเบาเขา แตก ย็ งั ลากไมไ ป ในทส่ี ดุ ก็รานหมดเหลอื แต กงิ่ ใหญก ลางตน สองกิง่ ซ่งึ ส้ันกดุ เพียงสักสามเมตร แมกระนั้นกล็ ากไมไ ป เพราะก่ิงขา งลางตาํ ติด อยกู บั ดิน ในทีส่ ุดกต็ อ งเลิกเพราะเห็นวาไมม ที าง ตนไมนน้ั ก็แชน ํ้าจมอยใู นบอ มีแตก ง่ิ เอกโผลพ น นํา้ ขนึ้ มาสักครงึ่ เมตรเทา น้นั ผเู ขียนคิดวาทิ้งเอาไวก อ น วนั หลังน้าํ นอ ยลงแลว จึงคอยตดั ทอนเอา ข้ึนมาทําฟน ในวันเสารตอ มา (หลงั จากนน้ั ประมาณสบิ วัน) ขณะโพลเ พลเ ขาไตเขาไฟ ผเู ขยี นไปเดนิ เลน แถวบอ นัน้ มองเหน็ กิ่งไมโผลพนน้ําขนึ้ มา ก็อดนกึ เสยี ดายไมไ ด พรอมกับนกึ วา รกุ ขเทวดาคงจะไมมีแน 85

ถา มีกค็ งไมไ ดอยทู ต่ี นไมนนั้ ในทนั ใดนน้ั เอง กม็ คี วามคดิ ผลุดขึ้นมา คลาย ๆ กบั มีคนมาบอกให วา “ทาํ ไมไ มใชเครอื่ งชวยแรง” ผูเขียนไมย ืนยนั วามเี หตกุ ระตนุ มาจากภายนอก หรอื นกึ คดิ ข้นึ มาไดเอง แตเวลานน้ั รสู กึ ขนลกุ และ นึกไดวา พ่เี ขยซึง่ อยบู านติดกนั นน้ั เปน ชางกอสราง มรี อกทนุ แรงใชหลายขนาด สมควรจะขอยมื เขาเอามาลองยกดู พอรงุ ขนึ้ ก็จัดการดังทน่ี กึ เอารอกตดิ ตั้งเขาบนสะพาน หางจากปลายตน ไมท ่ี โผลพ นนา้ํ สหี่ าเมตร แลว กเ็ อาเชอื กผกู กับตอนกลางตนและดงึ ดว ยรอก ปรากฏวา ดึงกิ่งท่ที ม่ิ ดินอยู หลดุ ขน้ึ มาได กเ็ ลยใชร อกน้นั เอง ดงึ ใหต ้ังตน ขน้ึ แลวใหค นประคองขามบอ ไปปกลงในหลมุ ทขี่ ุด เตรยี มรบั ไวบ นตล่งิ ตรงขาม ระยะหางจากที่จมน้าํ อยปู ระมาณสบิ เมตร เม่ือปกเรียบรอยแลว ตนนนทรยี ต น นั้นกม็ แี ตลาํ ตน กก็ ิ่งใหญสองกง่ิ และกงิ่ ขนาดยอมอกี สองก่ิง สามกง่ิ ดู ๆ ไมนาจะรอดอยไู ด แตป รากฏวา ตน ไมนน้ั งอกวันงอกคืน และภายในไมก เ่ี ดอื นกเ็ ปน ตน ไมอ ยางปกติ เวนแตเ ตีย้ ลงไปกวา เกา โดยท่ไี ดจ ดั การขดุ หลมุ ลึกเมตรเศษในตอนปลกู ใหม เพราะ กลวั วา จะลม ตอ มาไดจ ัดการถมบอ และปรบั ปรุงที่บริเวณนัน้ ใหมห มด เพ่ือประโยชนข องโรงเรียนท่ี สรา งขนึ้ ใหม ถงึ กลางป พ.ศ. ๒๕๐๒ ผูเขียนแกไขถนนเขา และออกจากโรงเรียนสวนบวั มคี วามจาํ เปน จะตอ งยาย ศาลพระภมู ิ ซ่งึ ปลูกอยทู างดานหนาโรงเรยี น ในระยะทกี่ ําลังครนุ คิดจะไปปรกึ ษาผูชาํ นาญในเรื่อง ตงั้ ศาลพระภูมิ ก็พอดวี นั หนงึ่ ขณะทนี่ ่ังรับประทานขาวหนา ไก ที่รา นใกลห า แยกพลบั พลาไชย ได เหน็ คณุ หมอ ส.น. แพทยแ ผนปจจุบนั เขา นง่ั ท่โี ตะ ไมห างกนั นัก คณุ หมอผนู ี้ ผูเขียนทราบกิตศิ พั ทว า เปนผปู ฏบิ ัติทางจติ ตามวิธขี องพระพทุ ธศาสนาไดในขน้ั สงู มาก และเปนผมู คี วามสามารถในการทํา พธิ ตี าง ๆ รวมท้งั ต้งั ศาลพระภมู ดิ ว ย มคี วามยินดที ไี่ ดพบโดยบังเอญิ จงึ ไดล กุ ขนึ้ ไปน่งั ดว ย แลวออกปากขอความชวยเหลือ คณุ หมอ ส.น. ทาํ ทา เสียใจแลวบอกวา “ขอประทานโทษทานอาจารย ตอนน้ีผมเลิกยงุ เรอ่ื งพรรณนเ้ี สยี แลว” ผเู ขียนรสู ึกผดิ หวงั นดิ หนอย แตก เ็ ขาใจไดดี เพราะรวู า การใชอ าํ นาจจติ ในเชงิ ท่ีพดู กนั อยนู นี้ เปน การไมถ กู ตอ งนกั แตแลว ในขณะตอไปน้นั เอง คณุ หมอ ส.น. ก็พูดตอ ไปวา “แตผมคดิ วา ทบ่ี านทา นอาจารยน น้ั หากปลูกศาลเทพารกั ษข นึ้ สักศาลหนงึ่ ละกจ็ ะดีมากทีเดยี ว” ผเู ขียนยังไมท นั คิดอะไร ก็ไดถ ามตอ ไปวา ปลูกทตี่ รงไหนถงึ จะดี 86

คุณหมอ ส.น. พูดตอ ไปวา “ปลกู ตรงตน ไมใ หญทข่ี า งขวาของโรงรถ และหันหนา ศาลไปทางทศิ ตะวันออก” ผเู ขียนไดยนิ เชนนน้ั แลว กข็ นลกุ เพราะตนไมทีเ่ ธอหมายถงึ นนั้ กค็ อื ตนนนทรยี ท ี่ยายไปน่นั เอง และ ในบรเิ วณน้นั กม็ ตี น ไมใหญอ ยูตน เดยี ว ไมม ที างเขา ใจผดิ แน ทง้ั ที่ใหห นั หนา ศาลไปทางทิศตะวันออก นั้นกพ็ อเหมาะ คอื เปน ทางถนนทผี่ านหนาโรงรถ ถา หนั ไปทางทศิ อ่ืนกไ็ มเ หมาะแน ผเู ขยี นบอกกับคุณหมอ ส.น. วา “ผมขออนญุ าตไหวความรูของคุณหมอสกั ทีหนึง่ ” และก็ไดไ หวจ ริง ทง้ั ๆ ที่คณุ หมอ ส.น. ไดเ ปน ลูกศษิ ยมากอน ผเู ขียนไหวว ิชาความรขู องเธอ ซึง่ เห็นวาสูงกวาวิชาท่ี ผเู ขียนเองมีอยอู ยา งมาก ผูเขียนไมส ามารถจะอธบิ ายไดว าคณุ หมอ ส.น. สามารถรูเ รื่องตนไมนนั้ ไดอยา งไร เพราะเธอไม เคยไปทบ่ี านผเู ขยี น ทน่ี าประหลาดกค็ ือ จําเพาะบอกใหต ง้ั ศาลทต่ี น ไมต น น้นั จะวาเธอไดร บั การ บอกเลา ทางจติ ( เทเลปาธยี  ) ไปจากผเู ขยี นนน้ั เปน ไปไมไ ดแน เพราะขณะนนั้ ผเู ขียนกําลงั นึกถึง แตศ าลพระภมู ิ ไมไดน กึ ถึงเทพารกั ษ และไมไ ดน กึ ถงึ การตงั้ ศาลเทพารักษเ ลย จากเร่อื งที่เกิดขนึ้ น้ี ผเู ขียนเหน็ วา นา จะสรปุ วา คณุ หมอ ส.น. มีญาณวเิ ศษทท่ี ําใหเ หน็ ไปถงึ ที่บาน ผูเขยี นไดในขณะทเ่ี ธอนง่ั อยทู ใี่ นรา นใกลห า แยกพลับพลาไชย และเหน็ มเี ทวดาอาศยั อยทู ต่ี น นนทรีย ผซู ง่ึ สมควรจะมีศาลเปน ทอี่ าศยั ตน นนทรียทีก่ ลา วถงึ นี้ ยังอยใู นที่ ๆ ไดย ายไปปลูก มสี าขาแผก วา งพอใช แตตน ไมส งู ใหญเ ทาที่ควร จะเปน คงจะเน่อื งดวยตอนปลูกใหมไ ดฝ ง ลงไปลกึ มากเกนิ ไปดงั กลา วแลว ศาลเทพารกั ษก็ยังอยทู ี่ ใตตนไมนนั้ . หมายเหตขุ องผรู วบรวม การทตี่ น นนทรียจะกลบั งอกขน้ึ มาใหมไ ดห ลงั จากถกู ทอนกงิ่ เกือบหมด (ซง่ึ เปน ประโยชนในการฟน ตวั ) และแชอ ยูในนํ้าถึงสิบวนั ไมใ ชเ ปน เรอื่ งพิสดาร อาจจะเปน ไปได เพราะธรรมชาตขิ องตน ไม บางตนทนทานมาก ท่ีแปลกในเร่อื งก็คอื การทีค่ ุณหมอ ส.น.แนะนาํ ใหป ลกู ศาลเทพารกั ษแ ทนจะ แนะนําเรอื่ งศาลพระภมู ิ และใหป ลกู ตรงตน นนทรียนนั้ เสียดว ย .......................................... 87

เรอื่ งที่ ๙ เจา แมส าล่ี โดย ศจ.นพ.อวย เกตสุ งิ ห เมอ่ื ประมาณกลางป พ.ศ.๒๕๐๑ หมอม ก. ญาตฝิ ายภรรยาของผเู ขยี นไดประสบเคราะห รา ย ถกู สงั่ ใหพกั งานโดยมไิ ดค าดหมายและดวยเหตุผล ซงึ่ ทีจ่ รงิ มิใชความผิดของเธอเลย ญาตมิ ติ ร ไดพ ากนั ไปเยย่ี มเยอื นเพื่อถามขา วและเพอ่ื แสดงความเสียใจดวย เมือ่ ผเู ขยี นและภรรยาไปเยี่ยม เธอก็ไดเลาใหฟ ง วา กอ นหนา ทจ่ี ะถูกพักงานไมเ ทาใดนกั ระหวา งไปพกั ผอนทห่ี วั หิน ภรรยาของเธอ ไดเหน็ ปศาจตนหนง่ึ เลยคดิ วา ทเี่ กิดเคราะหร า ยภายหลงั อาจจะเปนเพราะเหตุนน้ั ผเู ขียนไดยินกติ ิศพั ทที่เกยี่ วกับความสามารถในเร่อื งผสี างและอนื่ ๆ ของคณุ หลวง ส. มามาก และ ไดส นทิ สนมกับทา นในระหวางท่ีไปชวยราชการทหารเรอื ในตอนสงครามอาเซยี บูรพา จงึ ไดช ักชวน ใหคณุ พหี่ มอ ม ก. ไปหา และก็ไดไ ปพบทา นในเชา วนั หน่งึ หลังจากนน้ั ไมน านนกั เมอ่ื ไดแนะนําใหร ูจักกันแลว หมอม ก. และคณุ พ่ี ช. ภรรยาของเธอก็ไดช วยกันเลา เรือ่ งใหค ณุ หลวง ส. ฟง กลา วโดยสงั เขปคือครอบครวั ของเธอไดไ ปพักทบี่ า นของทานพอ ทห่ี มบู า นตะเกียบ ตําบล หนองแก เลยไปจากหัวหนิ เลก็ นอย เปนบานที่สรางข้นึ เองต้ังแตสมัยสามสิบปมาแลวและเคยไปพกั กนั ทุก ๆ ป โดยไมเ คยมวี ่ีแววอะไรผดิ ปกติ เชามืดวันหน่ึงคุณพ่ี ช. ตนื่ ขนึ้ รูสึกวามคี นมายนื อยูทป่ี ลายเทา เขาใจวา เปนคุณพ่อี กี คนหน่งึ แตพ อ เพง ดกู ็เหน็ เปน หญงิ แปลกหนา คอนขางสาว สวมเสอ้ื กางเกงแบบจีนสขี าว ผมสยาย ยนื จอ งหนา เธออยเู ฉย ๆ เธอเหน็ วาเปน ผีกห็ ลบั ตาลงพอลมื ขน้ึ ใหมก ็ไมเหน็ รปู นนั้ อกี คุณพ่ี ช. ไมไดเลา เรอื่ ง ใหใ คร ๆ ฟง เพราะเกรงเด็ก ๆ จะกลวั ในเวลาตอมา คนขับรถของเธอนอนพกั ตอนกลางวันอยูใ นหอ งใหญห นา บานคนเดียว ขณะท่คี นอนื่ ๆ ไปเท่ียวกัน เขาตกใจตนื่ ขน้ึ ก็มองเหน็ ผูหญิงแบบเดยี วกับทก่ี ลา วนี้ยนื จองหนา อยู พอเขาหลบั ตา ลงแลวลืมขน้ึ ใหมกห็ ายไป คุณพห่ี มอ มสงสัยวาปศ าจที่เหน็ นนั้ อาจจะมาใหโทษ จงึ ตองถกู พกั งาน โดยไมมคี วามผิด เมอ่ื เลา จบลงแลวคณุ หลวง ส. พูดขนึ้ วา “หนองแกผมไมเ คยไป” แลว ก็น่ังสงบอยขู ณะหนึง่ คลา ย ๆ กับทาํ บริกรรมอะไรสักอยาง ทนั ใดน้นั ทา นพดู ขน้ึ วา “มเี รอื มีเรอื อะไร” 88

ผูเขียนไดยนิ แลว ก็งงและนกึ ในใจวา คราวนีค้ ุณหลวงเหน็ จะพลาดเสยี แลว เพราะผูเ ขียนและ ครอบครัวไดไ ปอาศัยพักอยทู บี่ านเดยี วกันนัน้ เพิ่งกลบั มา และไมเ หน็ มเี รอื อะไรสกั อยา ง แตค ุณพหี่ มอมพดู ขนึ้ วา มเี รอื โปะ ซ่งึ แตกระหวางพายุใหญเมื่อตอนหางไตฝ นุ ผา นเขามา ( ผา นเขา มาถงึ กรุงเทพ ฯ แตไ มรนุ แรงมาก กอ นกรณี แหลมตะลมุ พกุ ) คลน่ื ชดั มาติดทชี่ ายหาดหนาบา น คนเฝา บา นเห็นวาเกะกะ จึงไดชว ยกันลากขึน้ ไปไวท างดา นใตของบา นใกลไ ปทางร้ัวชายบา น คณุ หลวง ส. ชแี้ จงตอ ไปวา ผูหญงิ ทเ่ี หน็ นนั้ เปน แมยานางเรือลาํ ทแี่ ตกและตดิ มากบั เรอื จากเมืองชล เห็นวาบา นนา อยูจ ึงไปอาศยั อยูดวย เขามาดี เขาไมไดม าราย ท่ตี องถกู พกั งานนนั้ เปน เร่อื งเคราะห ของเราเอง ไมไ ดเ ก่ยี วกบั การท่ีเหน็ แมย านางเรอื แตถ าจัดการตอนรบั เขาดี เขากอ็ าจชวยทํา ประโยชนใ หไ ด ทานไดแ นะนาํ ใหจ ดั ตงั้ ศาลขน้ึ ในบริเวณบาน ทําแบบบานไทย เขยี นปายตดิ วา “เจา แมส าล”ี่ และใหเ ชิญแมยา นางเรอื ไปสงิ สถติ ท่ีนนั่ ถาขอใหเขาชว ยเหลือ เขากอ็ าจชว ยได คุณพไี่ ดไ ปจัดการตามคาํ แนะนํา ตอ มาไมช า ก็กลบั เขา ทาํ งานในตําแหนงใหม มีเรอ่ื งแถมทา ย คอื คนขบั รถทีไ่ ดเ หน็ “เจา แม” นน้ั ไดข อลาภจากเจาแม และถกู ลอตเตอรี่ ไดเงนิ หา รอ ยบาทในเวลา ตอ มา ผูเ ขียนไมอาจทราบวา “เจา แมสาล”่ี จะมตี ัวตนจรงิ หรอื ไม และการท่ีคณุ พห่ี มอ ม ก. ไดก ลบั เขา ทาํ งานอกี กด็ ี หรอื การทค่ี นขบั รถถกู ลอตเตอรีก่ ็ดี เปน เพราะอทิ ธฤิ ทธข์ิ องเจาแมหรอื มิใช แตผ เู ขยี น รูแนว า คณุ หลวง ส. ทานสามารถเหน็ ไปถงึ หนองแก หวั หนิ ไดข ณะทนี่ ั่งอยูใ นบานที่ใกลป ากคลอง บางกอกนอ ย และเห็นชดั เจนถูกตอ งดีกวา ผูเขยี นซึง่ ไดไปอยใู นสถานท่นี น้ั ดวยตนเอง ความสามารถเหน็ อยา งพเิ ศษน้ี ทานวาเปน อํานาจจิตท่ีเกิดจากการทาํ สมาธิตามหลกั พระพุทธศาสนา อาํ นาจพิเศษน้ีตอ งอาศยั จติ ทบ่ี รสิ ทุ ธ์ิจากกเิ ลสคือโลภ โกรธ หลง ถา จติ ไมบ รสิ ทุ ธิ์ อาํ นาจเชน น้ีกไ็ มเ กิด หรอื ถา หากมอี ยูแลวกเ็ สื่อมเสียไปได ผูเ ขยี นเองยงั ไมเคยปฏบิ ตั ิไดผ ลถงึ ขน้ั ท่ี กลา วน้ี จึงไมส ามารถจะยืนยันอะไรได หมายเหตขุ องผรู วบรวม จดุ นาทงึ่ ในเร่อื งนม้ี ดี ังนี้ ๑. ภรรยาหมอ ม ก. และคนรถเหน็ “ปศาจ” มีลกั ษณะตรงกัน แมเ ห็นคนละครง้ั และไมร เู รื่องกนั นาจะไมใชความฝน (เพราะเลาวาตน่ื แลวทั้งสองคน) และคงจะไมใชเหน็ เพราะตาฝาด ๒. คณุ หลวง ส. เห็นเรอื แตกอยทู หี่ นองแก ขณะทที่ านนั่งอยทู ่ีธนบุรี ๓. คนรถขอลาภจากเจา แม และถกู ลอตเตอรี่ .......................................... 89

เรอื่ งท่ี ๑๐ คนตายมาเขา ฝน คนเปน โดย บรรจบพนั ธุ นวรตั น ณ อยธุ ยา (คุณบรรจบพันธุ นวรตั น ณ อยธุ ยา เปนนกั การศึกษาชนั้ นํา โดยเฉพาะเกี่ยวกับอนบุ าลศกึ ษา และ นกั เขยี นมชี ่อื ตลอดจนนักเผยแพรสารคดีทางวิทยุ เปน ผเู ช่อื มน่ั ในพระพุทธศาสนาและถอื การ กระทําคุณความดเี ปน หลกั ของชีวติ ผูเ ขยี นไดร จู ักและสนทิ สนมกบั ทา นผนู เ้ี ปน พิเศษ ก็เพราะเธอ ชว ยเปน กาํ ลงั และเปนหลักสําคญั ในการกอ รางสรา งตัวของโรวงเรียนสวนบัวของผูเขียน ตําบลท่จี ะ ติดตอไดค อื โรงเรยี นสวนเด็ก ถนนนามบัญญตั ิ ใกลว ดั มกฎุ กษตั รยิ าราม พระนคร) เรอื่ งของคนทตี่ ายไปแลว และมาเขาฝนคนทยี่ ังอยู แลว ก็เปนความฝนทตี่ รงกบั ความจรงิ นี่ ก็เปนเร่อื งแปลกทีน่ าคน ควา ขา พเจา มีเรอ่ื งทปี่ ระจกั ษกบั ใจตนเองมาเลาสกู นั ฟงสองเรอื่ ง เรอื่ งที่ ๑ เรอ่ื งนี้ เปน เรือ่ งของคณุ พอ ของขาพเจาเอง ตามปกตแิ ลว คณุ พอ (พระพจิ ติ รจาํ นง แจง สังขดลุ ย) เมอื่ ครง้ั ยังมีชีวิตอยู ทานไดใชเวลาในบน้ั ปลายของทานใหห มดไปดวยการไปสนทนา ธรรมกบั บรรดาพระภิกษสุ งฆ ซงึ่ เปน ทเ่ี คารพและคุน เคยกับทานในพระอารามตา ง ๆ ตอมาเมอื่ ทานถงึ แกก รรมลง บรรดาลูก ๆ กไ็ ดร ว มกันประกอบพธิ ีการกุศลใหกบั ทานตามประเพณี ส่งิ ท่พี วก ลกู ตั้งใจเปน พิเศษก็คือการนิมนตพ ระเถระซึ่งเปนทีเ่ คารพชอบพอของทา นมารวมพิธที างศาสนา ในกาลครง้ั น้ี พวกเราคนหน่ึงรบั หนา ทีไ่ ปนมิ นตท านเจา อาวาสวดั โสมนสั วิหาร เจาคณุ ธรรมวราลงั การ ซง่ึ เวลานนั้ ทา นยังดาํ รงสมณศกั ด์ิเปน เจา คณุ อมรมนุ ี เม่ือทา นทราบวา เราเปน ใครแลว ทานก็ ไดเ ลา เร่อื งทท่ี า นฝน เหน็ คณุ พอ ใหฟง ทา นวาในฝนนัน้ คณุ พอไดไ ปหาทานที่กฏุ ิ ทา นจึงถามคณุ พอ วา “คณุ พระมาไดอยา งไร ?” คณุ พอตอบวา “มาโดยรา งใหม” ทานถามตอไปวา “ปากคณุ พระทําไมถงึ บบุ บบั อยา งนนั้ ” คณุ พอตอบวา “ไมทราบวา เขาทํากนั อยา งไร” แลว ทานเจา คณุ จงึ ไดเลาเรื่องฝน ท่เี ก่ยี วกับคุณพอ เรอ่ื งอน่ื ๆ ตอ ไป แตเรื่องท่สี ะกิดใจพวกเรากค็ อื ที่ ทา นฝน เหน็ คณุ พอ ไมไดใสฟ น ซึง่ ตรงกับความเปน จรงิ 90

ในคืนท่คี ณุ พอ จากเราไปนนั้ หลังจากท่ไี ดจดั ใหท า นไดร บั ประทานอาหารเยน็ แลว พวกเราลง ความเหน็ วา ไมควรใสฟนใหท า น เพราะอาจจะไมป ลอดภยั บังเอญิ ทานกม็ าสิน้ ในคืนวนั นน้ั โดยท่ีไม มีฟน อยใู นปาก เพราะฉะน้ันความฝน ของทานเจาคณุ อมรมนุ ที เ่ี ลาใหเราฟง ซงึ่ เปน ที่อศั จรรยใ จแก พวกเราเปน อยา งยิง่ . เรอื่ งที่ ๒ เรื่องนี้เปน เรอื่ งของสามขี าพเจาซง่ึ ถงึ แกก รรมไปแลว สามขี า พเจา คอื ม.ร.ว.นมิ ิตรมงคล นวรตั น ในระยะที่ปว ยใกลจ ะถงึ แกกรรมน้ัน ทงั้ ตัวเธอและขาพเจา เองไมเคยมคี วามนกึ คดิ วา การ ปว ยครง้ั นจี้ ะหมายถึงความตาย เพราะคนปวยเองกม็ กี าํ ลงั ใจเขม แขง็ และขา พเจาเลา กย็ งั อยใู นวยั ท่ีไมเ คยเหน็ ไมเ คยรูจกั กับคนไขท มี่ ลี กั ษณะอาการของคนใกลตาย ฉะนั้นขาพเจาจึงนกึ อยูตลอดเวลาวา ขาพเจาอยูกบั คนดที ปี่ กตไิ มใชค นปว ยไขหนกั แตป ระการใดเลย คนื วันหน่ึง จําไดด วี า เปน คนื วนั ศกุ ร เรานงั่ สนทนากนั อยเู ชน เคย หมอมแมข องคณุ ชายไดอ ยู ณ ท่ี นนั้ ดว ย ทานปรารภข้ึนวา ในชวี ติ ของคณุ ชายท่ผี า นมานนั้ “ชงิ บวช” เสียทกุ ที ตามความหมายของ ทา น ทานวา ไดเ ตรยี มทจ่ี ะบวชคณุ ชายถงึ สองครงั้ และคณุ ชายเองก็ไดไปหดั ขานนาคแลว แตคร้ัน เมื่อถึงคราวทจ่ี ะบวช ก็ใหม เี หตุเปน ไป ฉะนน้ั ทานจึงขอรอ งแกมแนะนาํ วา ชวี ิตตอนน้ไี มม ีอปุ สรรค อนั ใดแลว หายเจบ็ นน่ี า จะบวชเสยี คณุ ชายจงึ หนั มาถามขาพเจาวา ขาพเจาจะวา อยางไร ขา พเจาตอบโดยไมต องคดิ วา “อนโุ มทนาคะ ” คณุ ชายทวงขน้ึ วา “ตงั้ สามเดอื นนะฮะ” ขาพเจา ตอบวา “สามเดอื นกส็ ามเดือน จะเปน อะไรไป จบก็กลับไปทานขา วกบั คณุ พอ ดังแตกอ น” คณุ ชายจงึ ตอบวา “ถา อยางนนั้ กต็ กลง” หมอมแมเ มื่อไดยนิ คณุ ชายรับปากคําดังนน้ั จงึ สง ดอกไมธ ปู เทียนใหค ุณชายจบ บนตวั เองวา “หาย เจ็บแลวจะบวช” ตอ มาอกี สองวนั คอื ในตอนกลางวนั วนั อาทิตย คณุ ชายเกดิ มอี าการปว ยโดยกะทันหนั ในระยะแรก ตวั เธอเองยังมผี ัสสะอยางสมบูรณ คือตายงั มองเห็น หูยงั คงไดย นิ และปากก็ยงั คงพดู จา ตอ มาอาการคอย ๆ หนักขนึ้ คือพูดไมไ ด แตตายังคงสายมองขาพเจาได และใชม ือทําอาการคลาย จะบอกใหท ราบวา ใกลเวลาเต็มทแ่ี ลว ขา พเจาไดส ตแิ ละเขาใจอาการทนั ที จงึ พดู กบั เธอวา 91

“ไมตอ งหวงอะไรทง้ั หมด ขอใหน ึกอยอู ยา งเดียววา หายนแี้ ลวจะบวช จะบวช” คุณชายดบั ไปพรอมกบั คําวา “บวช บวช” ของขา พเจา ในคนื วนั นน้ั เองญาตผิ ใู หญข องเธอคนหน่งึ ซง่ึ อยหู า งกนั กฝ็ น เหน็ เธอ ทานผูนนั้ เลา วา พอสวดมนต ไหวพระเสรจ็ แลว กเ็ ขานอนและกห็ ลบั ทนั ที พอหลบั กฝ็ น เหน็ ขบวนแหบ วชนาค ดูเหมอื นวา กําลัง เวยี นนาครอบโบสถ นาคนน้ั นัง่ คานหาม มสี ปั ทนกัน้ ทานจึงอยากจะดูวา นาคนนั้ เปน ใคร แตพอมองไป ในฝน นน้ั ก็บอกตวั เองวา “เอะ นนั่ นมิ ิตร นนี่ ะ” ฉะนัน้ ทานจงึ มองดูอกี ทีวาแตงตัวอยางไร ก็ปรากฏวานงุ กางเกงจนี สขี าว ใสเสื้อผา ปา นขาว และ สวมเสือ้ นาคทบั เมื่อคุณชายสน้ิ นนั้ กน็ งุ กางเกงจนี สขี าวแลวสวมเสอื้ ผา ปา นสขี าว ขอ ความในฝน ทที่ านผใู หญท านน้เี ลา ใหขา พเจาฟง ทาํ ใหขาพเจางงงนั เพราะทา นผูนไี้ มท ราบ เรอื่ งราวใด ๆ ของเราเลย ไมท ราบวาเราบอกหนทางแกผตู ายวาอยา งไร และกม็ ิไดม าเหน็ ภาพของ คุณชายขณะทีใ่ กลจ ะตาย ไฉนจงึ บอกเลาถงึ เรื่องเครอื่ งแตง กายของคณุ ชายทสี่ วมใสใ นขณะนนั้ ได ถูกตอง. หมายเหตขุ องผรู วบรวม โดยธรรมชาตเิ รือ่ งฝน เปน เรอื่ งทมี่ ีคณุ คานอ ยสาํ หรับการอา งหลกั ฐาน เนอื่ งดวยมตี นเหตไุ ดหลาย อยาง เชนธาตเุ สียหรือมคี วามคิดจดจอ ในเรอ่ื งเฉพาะ เปน ตน แตเ รื่องความฝน ท้ังสองท่ีเสนอนม้ี คี ณุ คามากกวาธรรมดา เพราะผฝู น ทง้ั สองทานไมไ ดร ูเรอ่ื ง เก่ยี วกับรายละเอยี ดในความฝน มากอ น (ฟน ปลอมในกรณแี รก และการบนตัวจะบวชในกรณีหลัง) และฝน เขา เรื่องกบั เหตกุ ารณท ีไ่ ดเ กดิ ขนึ้ จรงิ ๆ กอ นมรณกรรมที่เกีย่ วขอ งท้งั สองราย ผูรวมรวมเคยไดยนิ เร่อื งทาํ นองเดียวกบั เรือ่ งแรก (ญาตลิ ืมใหข องจําเปน บางอยางไปกับศพ หรอื ลืมเครอื่ งประกอบบางอยา งในการทาํ บุญอทุ ิศให) แตไ มไดรายละเอียดโดยมหี ลกั ฐานเชน ทค่ี ณุ บรรจบพนั ธบุ นั ทกึ ใหน ้ี .......................................... 92

เรอื่ งท่ี ๑๑ บชู าพระ พระคมุ โดย พ.พ. (คณุ พ.พ. เปน นกั วทิ ยาศาสตรซ่งึ ทาํ งานสอนในสถาบันขน้ั สงู มากวาสามสบิ ปแ ลว ขณะเดยี วกัน ก็ เปนผมู ีศลี มสี ตั ย และตัง้ ใจประกอบกรรมที่เปนกศุ ลอยเู สมอ เปนท่ีไวว างใจของหัวหนา และเปน ที่ เคารพนบั ถอื ของลูกนอ ง การทใ่ี ชน ามแฝงกเ็ ปนเพราะเหตผุ ลทางดานอาชีพ สําหรบั ผรู วบรวมน้ี ไม มีความสงสยั ในความนาเชอื่ ถือของผเู ขยี นเร่ืองนเี้ ลย ถา หากผใู ดประสงคจะตดิ ตอ กับคณุ พ.พ. เปน สวนตัว กข็ อเชญิ แจง ท่ผี รู วบรวม ยนิ ดีจะจดั การใหเ สมอ) ขา พเจา คงบา นเรอื น อยทู ี่ตําบล...... อ.ภาษีเจรญิ จ.ธนบุรี หนา โรงเรยี นใหญแ หงหน่งึ ซงึ่ เปน เขตเนื้อทีข่ องวัด....... ตามปกตขิ า พเจาทาํ กิจบชู าพระในตอนพลบค่าํ หลังจากรับประทาน อาหารเสร็จแลว ก็เตรยี มเคร่อื งสกั การบชู า มีธปู และดอกไมนาํ ไปบูชาพระคุณทาน ในอันดับแรก บูชาท่ีนอกบา น ซ่งึ มที ้งั หมด ๕ ท่ีบชู า ดังนี้ ๑. พระชัยมงคล พระภมู ิเจา ท่ี ๒. เจาพอ ตน ไมใ หญ ๓. เจา แมตะเคียน ๔. ฮวงซยุ ซ่ึงบรรจอุ ฐั ิไมม ญี าติ ๕. เจาทข่ี องฮวงซุย ในอนั ดับตอ มาบชู าภายในบา นอีก ๕ ที่ คือ :- ๑. หลวงพอ พระนาคปรก (พระประจาํ วันของขาพเจา) ๒. หลวงพอ พระครูฤๅษี ๓. เสด็จปูดาํ ทุง ๔. หลวงพอ หนู ๕. พระกําแพงเขยง (พระกําแพงศอก) ในการบูชาพระตอ งสํารวมจติ ใหเ ปน สมาธิ เกิดการระลกึ ถึงคุณพระรตั นตรัยแลว กลา วคาํ ไหวพระ ใชบทพระพทุ ธคณุ พระธรรมคณุ และพระสงั ฆคณุ กลาวคํานอบนอ มใชบ ท นโม ตสฺส ภควโต อรหโต สมฺมาสมฺพทุ ธสสฺ กลาว ๓ จบ ตอไปจึงกลาวคาํ บูชาดงั น้ี “อมิ นิ า สกฺกาเรน (ระบุช่ือท่ี ตองการบชู า เชน พระชยั มงคล) ปูเชม”ิ 93

เมือ่ กลาวบชู าเสรจ็ แลว ก็เปน การอธิษฐานของตนเอง จบแลว กราบ ๓ นน้ั เปน เสร็จการบชู าแตล ะ แหง การบชู าสบิ ท่ี สน้ิ เวลาประมาณสามสิบนาทีเศษ ตอมาถงึ พิธกี ารกอ นเขานอน คอื นงั่ สาํ รวมจิตให เกดิ สมาธิ แลวกลา วคํากราบพระ ระลึกถงึ พระพทุ ธคณุ พระธรรมคุณ และพระสงั ฆคณุ ตอไปขอ คารวะนอบนอมโดยกลา วบท นะโม ๓ จบ แลวรําลึกถงึ พระคณุ ของพระพทุ ธเจา โดยเปลง คําวา “อติ ิปโส” จนถงึ “พุทฺโธ ภควาต”ิ ระลกึ ถึงพระคณุ ของพระธรรมวา “สฺวากขฺ าโต” จนถึง”วิ ฺ หู ตี ”ิ ระลึกถึงพระคณุ ของพระสงฆว า “สปุ ฏิปนฺโน” จนถงึ “โลกสสฺ าต”ิ ตอ ไปเปน บทกรวดน้ํา แผเ มตตา ใหก ับบิดามารดา ครู อาจารย และผูม ีพระคณุ ทั้งหลาย ตลอดจนสตั วโ ลก อันดบั สุดทา ยเปน คาํ อธิษฐาน รวมเวลาทใี่ ชป ระมาณ ๑๐-๑๕ นาที เปน อันเสรจ็ พธิ ีการกราบไหว พระ เริ่มเขา นอนได การปฏิบัตกิ จิ บชู าพระนี้ไดก ระทําเปน ประจาํ ทุกคนื ตลอดมา คืนหนง่ึ ในเดอื นพฤษภาคม ๒๕๐๐ เวลาประมาณ ๐๒.๐๐ น. เศษ ขา พเจา กาํ ลงั นอนหลบั สนทิ แต ตอ งสะดุง ตน่ื คลา ยกบั วามีผมู าปลุกโดยกระตุกขา พอรูส ึกตวั ก็คิดวาไมม อี ะไร จึงนอนตอไป พอรูส กึ เคลมิ้ เกือบหลบั กต็ อ งสะดุงตนื่ ขน้ึ อีก ในตอนนค้ี ลา ยกับมผี มู าดึงขา ขา พเจาตกใจ รสู ึกกลัว จนหัวใจเตน แรง พอดไี ดยนิ เสยี งกลอนประตเู หล็กภายในบา นถกู งดั ดังแกรกๆ จงึ ไดลุกขน้ึ ไปเปด ไฟฟา ไดร ทู นั ทวี า คนงัดกลอนประตูเผน หนี ขา พเจา หยิบอาวธุ ปน พรอ มทง้ั รสู กึ ตกใจจนขนลุกท้งั ตวั และใจสัน่ เม่อื ไดเ ห็นกลอนประตูลา งถูกงัดออกแลว คงเหลือแตก ลอนบนอกี เล็กนอ ยเทา นน้ั กจ็ ะ เปดประตไู ด ขาพเจา ไดเ ปด ประตูออกไป ปรากฏวา ประตดู า นครวั และประตุร้วั หลงั บานถกู งัดเปด โลง ไดไลตาม คนรายออกไป พรอ มท้งั ยิงปน ขขู นึ้ ฟา ๒ นดั ซอน ๆ กนั ไดเ หน็ คนรายวงิ่ หนี สะดดุ รากจามจรุ ีลม ลง แลวคลานครง่ึ ว่ิงคร่ึงตอ ไป ปรากฏวาคนรายมีจํานวน ๓ คน สนั นษิ ฐานวา ดตู น ทาง ๑ คน เขา งดั ประตู ๒ คน ขณะนนั้ ชาวบาน ใกลเคยี งไดต น่ื ขน้ึ มาชวยเหลอื ครงั้ นเ้ี ปนเหตเุ กดิ ขึน้ ครั้งแรก ครงั้ ที่ ๒ ในเดือนตุลาคม ๒๕๐๗ คนื หน่ึงฝนตกหนกั เวลาประมาณ ๒๔ น. เศษ ขา พเจา ยงั ไมห ลบั ไดย ินเสียงเรือยนตหางยาวมาจอดหนาบา น และมเี สยี งคนขน้ึ มา ๓ คน ขา พเจาแอบดจู งึ รูวา เปน คนขยั เรือหางยาวซง่ึ รจู กั อยู ไมสงสยั วาจะเปนคนราย ก็เขานอนตอไปจนถงึ เวลาประมาณ ๐๒.๐๐ น. เศษ 94

ขณะขา พเจานอนหลบั สนิท ก็ไดส ะดงุ ตกใจคลายกับมีผมู าปลุกและกระซบิ วา “ต่ืนขนึ้ ๆ” และดงึ ขา อยางแรง เมือ่ ขาพเจารสู กึ ตัว ก็ไดย นิ เสยี งไมข ดั ประตกู ั้นระหวางหอ งตกดังปง ขา พเจา ตกใจจนตัว สนั่ รไู ดทนั ทีวา มคี นรา ยมางัดประตูดานหลงั บา น เขา มาขา งในบา นได จวนจะถงึ ตวั อยแู ลว ขา พเจาหยบิ อาวธุ ปน แลวตองคลาน เพราะเกรงวาคนรายจะยงิ สวนทางออกมา เมอื่ คลานถงึ ประตู ทคี่ นรา ยงดั ภายในบา น จึงไดยินสวนทางออกไป ๓ นัดซอน ๆ กัน คนรายไดวิง่ ไปทางหลงั บานบาง หนาบา นบา ง ขาพเจาสงสยั คนเรอื ยนต ๓ คนทข่ี น้ึ มานอนพักเมือ่ ฝนตกหนักเวลา ๒๔.๐๐ น. นน่ั เอง พอดีไดยนิ คนเรอื กลา วกันวา “ไปกนั เถอะโวย ” ขา พเจาจึงตอบไปวา “ยงั ไปไมได เพราะพวกคณุ ไดม างัดบา น ผม” ขาพเจาก็เปด ไฟสวา งไปทั่วบานแลว เปด ประตูใหเ ขา มาดรู อยงดั สังเกตไดท นั ทีวาหนาตาซดี ตกใจ กนั ทกุ คน ปรากฏวางดั ประตทู างเขา บานและงดั ภายในบา นจนไมข ดั ประตตู กดงั ขนึ้ ความเสยี หายมี เพียงฝาขา งประตู สวนสิ่งของยังนาํ ออกไปไมไ ด ขณะนน้ั เปน เวลา ๓ น. เศษแลว ขา พเจา ตองซอมประตกู ลางดึก แตแ ลวก็ไมไดน ําไปแจง ตอ เจา หนา ท่ี เพราะไมอ ยากใหมเี วรกรรมเกิดข้นึ ตอ ภายหลงั สังเกตไดวา เหตุเกดิ ข้นึ ท้ังสองคราวนี้ หา งกันชว่ั ระยะ ๕ - ๖ ปเ ทานั้น และกน็ ับไดว าเปน กศุ ลอยา งหน่งึ ทไ่ี มม อี นั ตรายใด ๆ เกดิ ขึ้นกบั ตวั ขา พเจา รวมท้ังสง่ิ ของดวย ตอมาเมอ่ื ประมาณเดอื นสงิ หาคม ๒๕๐๘ ทางบา นหลังบานเจริญขน้ึ มาก มบี า นเกิดขนึ้ มถี นน รถยนตเขา มาไดสะดวก ทางโรงเรียนกไ็ ดส รา งโรงเก็บรถขนึ้ ขา พเจาจึงไดน อนตาหลบั ไมเปล่ียว แต ดวยการเปลย่ี นแปลงเหลานี้ทาํ ใหก ารบูชาพระชัยมงคลกับเจา พอตน ไมใหญ เจา แมต ะเคยี นและ ฮวงซยุ เขาไปกระทําไดย ากลําบากขึ้น จึงจําตอ งลาสกั การบชู าทา น เวน แตในเทศกาลตรษุ สารทของ คนจนี จงึ ไดไปปฏบิ ัตทิ ําพธิ เี ซน และกราบไหว ในปน ้ันขาพเจาไดบ รรจุอฐั บิ ิดา ชวด ปู ยา ตา ยาย มารวมเปน องคเจดียเ ดียวกันที่วดั ดา นหลังพระ พุทธบาทจําลอง ฉะนน้ั การปฏบิ ตั ิบชู าขางนอกบา นคงเหลอื ๓ ท่ี ดงั นี้ :- ๑. หลวงพอหนพู ระขรรคท อง ทา นมศี าลตัง้ อยูใ ตต น มะขามใหญข า งเมรุ ๒. เจดยี บ รรจอุ ฐั บิ ดิ า ชวด ปู ยา ตา ยาย ๓. เจดยี บรรจอุ ฐั ินอ งเขย ซงึ่ ถือวา เมือ่ ครง้ั มชี วี ติ อยูไดร ูจกั รักใครก นั ดี และไดอ ุปการะเมอ่ื เจ็บปวย จนหมดชีวติ ยงั ไดบ ูชาภายในบานอีก ๓ แหง ดังน้ี 95

๑. หลวงพอ พระนาคปรก ๒. หลวงพอพระครฤู ๅษี ๓. กมิ อวนเนีย้ อาเนี้ย และ เจเ นีย้ ซึ่งมศี าลตั้งอยตู ําบลโคกสําโรง จ.นครปฐม มบี ุคคลไปเคารพ กันมาก ทา นรบั ประทานอาหารเจ ผทู ่ไี ปเคารพตอ งรบั ประทานอาหารเจดว ย ๔. เสด็จปูดําทงุ กบั พระประทานพร ๕. หลวงพอผอ ง เจา อาวาสวดั คหู าสวรรค ๖. หลวงพอ หนู ๗. หลวงพอ พระกําแพงเขยง (กําแพงศอก) ๘. หลวงพอ ดาํ ๙. หลวงพอ ๑๐๘ พระองค เปน รปู พระ ๑๐๘ องค สวนกิจการสักการะอนื่ เชน หลวงพอดํากับหลวงพอ ๑๐๘ พระองค ไดท าํ การถวายขาวพระทกุ ๆ เชา เปน ประจํา การปฏบิ ตั ิกจิ การกราบไหวบ ูชาพระนี้ ขา พเจาเรมิ่ ทาํ การบชู าตดิ ตอ กันทกุ ๆ คนื ตั้งแต พ.ศ.๒๔๙๐ - ๒๕๑๑ รวมจาํ นวนป ๒๑ ป ขา พเจา เชอ่ื วาพระคุณของการบชู าทา นเหลานีไ้ ด สง ผลใหข าพเจา รอดพน อนั ตรายมาไดดงั เหตกุ ารณข างตน น้นั จนมาถงึ ปจ จุบนั นี้ ขาพเจาจงึ ไดเ ห็น วา การกราบไหวบชู าพระเปน ผลบุญใหไดร ับสุขกายสบายใจ คลายทุกข คลายโศก ทําใหจติ สงบซ่ึง ไดม าจากพระคณุ ของทานทกุ ๆ พระองค. หมายเหตขุ องผรู วบรวม เรอ่ื งน้ีอาจจะออ นไปในเรอ่ื งหลักฐาน เพราะเปน เรื่องเฉพาะตวั แตเร่ืองทาํ นองนเี้ ราไดย นิ คนเลากัน เสมอ ๆ โดยมผี ูม าปลกุ หรือมาเตอื นขณะทีจ่ ะเกดิ เหตรุ ายหรืออนั ตราย นกั จติ วิทยาอาจจะบอกปด ไปวาเรือ่ งเชน นี้เปนผลของ “จติ ใตสํานกึ ” หรอื “สญั ชาตญาณ” แตก ค็ งพิสูจนไ มไ ดเ ชน กัน อยางไรก็ ดีการไหวพ ระและบูชาผมู พี ระคณุ ไมม ที างเสยี เปลา อยางนอยก็ไดผลทางใจ ถาไดท างวตั ถดุ วยดัง เรอ่ื งท่ีแสดงมานี้ ก็ควรถือวา เปน ผลพลอยไดท น่ี ายินดี .......................................... 96

เรอื่ งท่ี ๑๒ จติ อาลัย โดย บญุ เรอื ง บญุ มา (นางสาวบญุ เรือง บุญมา เปน บุตรนายลว น บญุ มา บา นอยูตําบลแหลมไมร วก อาํ เภอบางละมงุ จงั หวดั ชลบรุ ี เมื่ออายุ ๑๑ หรือ ๑๒ ป ไดเ ขา มาเรียนหนังสือในกรงุ เทพ ฯพรอ มกับนองสาวซือ่ บุญ เรอื ง ซงึ่ อายนุ อยกวา สามป โดยอยูใ นความอปุ การะของผรู วบรวมหนังสอื น้ี ถึง พ.ศ. ๒๕๐๔ จําเรียงอายุไดป ระมาณสบิ เจด็ ป ไดก ลบั ไปอยทู บี่ า นและไดถงึ แกกรรมอยา งกะทันหนั ในป พ.ศ. ๒๕๐๖ นา เสียดายท่เี ดก็ สาวทรี่ ปู รางหนาตาสะสวย ใจคอออ นโยน และกิรยิ าเรียบรอ ยละมนุ ละมอม ตอ งสนิ้ อายลุ งดวยเหตทุ ีไ่ มนาจะเปน เม่อื ถงึ คราวปลงศพ ผูเขียนไปรว มงานดวย พอ แมพ ่ี นองเลาใหฟ ง วาจาํ เรียงมาเขา เด็กทบี่ า นหลายครัง้ ตอมาบญุ เรอื งนองสาวมาเยี่ยมผูเขียนท่บี าน จงึ ไดเ ลาเรอื่ งใหฟ ง และบนั ทึกเสียงไว เรอ่ื งตอไปนผี้ ูเ ขียนถอดจากเทปดวยตนเอง) จาํ เรยี งมาเขา คนทบ่ี า น พจ่ี าํ เรยี งเขาตายไปแลวเกอื บป จงึ มเี ดก็ มาทบี่ าน ช่อื เลน วา เล็ก ชอื่ จรงิ มาเรยี ม อายุ ๑๖ ป มีนสิ ยั ไมคอ ยดนี ัก เปน คนชอบเท่ยี ว ชอบอะไร ๆ บานเขาอยทู ี่พระโขนง หรือพระประแดง เขาไมร เู รอื่ งพีจ่ าํ เรียงเลย ตอนแรกเขาไมสบายกอน ไปนวดขาวกัน เขาเกดิ แนน ข้ึนมาและก็กลบั ไปบาน ไปนอนอยูในหอ งทพี่ ่จี าํ เรยี งเคยนอน ถาม : เขารหู รอื เปลา วาในหองนัน้ เปน หอ งของคนตาย เขารู แตเขาเคยนอนเปน ประจาํ นอนมานานแลว ตั้งแตม าอยู แลว เกดิ แนนขนึ้ มา พอ (ของผเู ลา ) ก็เลยเอาออกมานอนขา งนอก นอนในนน้ั ไมไ ด ตอนนนั้ เปน เวลากลางวัน ราวเกอื บเทย่ี งแลว และ พอ กไ็ ปหาหมอผมี าไล ถาม : ทาํ ไมถงึ ไดร วู าเขาเปนหมอผลี ะ เขาเปน หมอตําแยเกา ถาม : ทาํ ไมจึงไดส งสัยวา ผีเขา มนั มอี าการแปลก ๆ ตาแดง กเ็ ลยลองไลด ู ก็มอี าการส่นั ไปทัง้ ตวั ก็เลยชวยกนั ถาม เหมอื นทถี่ าม คนเขา ทรง เขาบอกวา ตอนทไ่ี ปนวดขาว (เล็ก) ไปเหยยี บหลุมฝงศพของเขา (ผมู าเขา ) เดิมนน้ั เขา จมนาํ้ ตาย แลวคนเอาเขาไปฝง ไวต รงนน้ั 97

พอก็เลยใหจดุ ธูปเทยี นใหบ อกเสีย สักประเด๋ยี วกเ็ งยี บหายไป พอตกเยน็ ก็กลับตาแดงอกี ถา ยทอ ง หนัก จะกินแตนาํ้ เดี๋ยวกน็ อนฟง วทิ ยเุ หมือนกับคนสบาย ๆ นอนฟง นยิ าย ลเิ กอะไร ๆ แตพอสักพกั รูสึกวาหายดี ไปถามกไ็ มร ูเรอื่ งวาฟง เรือ่ งอะไร เขาบอกวาเขาไมไ ดฟ ง ไมรเู ร่ืองเลย พอบายส่ีหา โมงก็เปน อีกแลว ตอนนวี้ า คิดถึงพอ อยากกินน้าํ ตาแดง ตวั สนั่ หงกึ ๆ พดู พลาม คิดถงึ พอ คิดถงึ แม ก็ไมมผี ูใ หญเ ขาเช่อื มแี ตพ วกหนูเชอื่ กัน กล็ องถามเรือ่ งทีเ่ ขาไมเคยเห็น ไมเคย ผา นมา เชน ถามวาเสอ้ื ตัวน้เี สอื้ ของใคร คือเปนเสอ้ื พเี่ รียงเขาเคยชอบและซ้ือมาใหม ๆ แตไ มเคยใส เขา (เล็ก) ก็บอกวา เสื้อของหนูเอง เอาไปกอดไวแ ลวกห็ ัวเราะ แลว กพ็ ูดบอกใหพวกหนไู ปทาํ บุญที่ วดั บา ง ไมไ ดไ ปทาํ ตงั้ หลายวันพระแลว ใหไ ปทาํ บญุ ทว่ี ดั บอกวาอยากเหน็ แลว ลองถามชอื่ คนที่ไปดู ใหตอบ ก็เรยี กชอ่ื ถูกทุกคนเลย บางคนเล็กกไ็ มเคยเห็น ก็บอกถูก บอกเปน พป่ี า นาอาลงุ ถูกดวย แตถาหากคนมที องเขาไปใกล เขาบอกวาอยา เขา มา เด๋ยี วเขาจะเกดิ ไปเขา ทอ งเขาอกี ไมใหเ ขา ให อยหู าง ๆ เขาจําพอแมไ ด พดู กับพอ และแมแ ลวรอ งไห บอกวาคิดถงึ ถามเขาวา (ในเมอื งผี) เจอคนท่ยี ิงเขา ไหม เขาบอกวาเจอ ถามวา ทาํ ไมไมต อวา เขาละ ทมี่ ายงิ เรา (จําเรยี ง) ตาย บอกวา ไปวาเขาไมไ ด มี คนคมุ เขาอยูอ กี ทหี นงึ่ ถา ไปวา เขาก็บาป ถามเขาวา ใครเปน คนคมุ เขาบอกวา ตัวเขาเองกม็ ีคนคุม แตเ ขายงั สบาย แตคนที่ยงิ นนั้ เขาไปพบ เขาไมไ ด ยังเขาไปท่ีเขาอยไู มไ ด คลา ย ๆ กบั วา เขาบาปมาก ไปอยคู นละชน้ั กนั พ่ี (จาํ เรียง) เขายัง สบายกวา ถามเขาวา ตอ งทาํ งานกําการอะไรหรือเปลา ไมไดต อบ เขาวาแตวาเขาสบายดแี ลว และบอกวา คิดถึงใคร ๆ แลว กไ็ ป แลว กล็ มื สงั่ ถงึ พ่อี ไุ รอกี คนหน่ึง ก็กลับมาอีก บอกวาเมือ่ ก้ลี มื ส่ังบอกใหพ อ่ี ุไร ไปทาํ บุญทว่ี ัด บอกวา ไมเคยเหน็ เลย ถาม : เดก็ คนนั้นรูจักพอี่ ุไรหรอื เปลา ? รูจัก ถาม : แลว ทําไมทแี รกทเี ดียวถงึ ไดส งสัยวาเปน พจ่ี ําเรียง? ตอนแรกเขายงั ไมบอกและกย็ ังไมร ู สงสัยวา เปน (ผี) คนทบี่ อกวา เลก็ ไปเหยยี บหลมุ เขา ตอนหลงั เขาถึงไดบ อก เขาบอกวา เขาปวดหวั เขาโดนยงิ ทขี่ มบั และปวดหวั เปน กําลงั ใหเ อาผา นวมมาหม แลว กว็ าปวดขมบั แลว กเ็ ลาถงึ ทเ่ี ขาโดนยิง เลาถูกหมด วาตอนทยี่ งิ นน้ั ยงิ ทห่ี ลังกอน และยงิ หัว 98

ขมองอีกที มายิงท่ีขมับอกี ที เขาวาเพราะเขาปวดมาก เขากเ็ ลยตาย เลา ถกู หมดถึงตอนท่ยี งิ เราก็ เลยรวู า พจี่ ําเรียง ถาม : เขาบอกหรอื เปลา วาตายแลวเขาไปไหน? ไมไ ดถาม ความดใี จอยากถามอะไรตอ อะไร คราวหลงั มาเขา อกี สองหน เม่อื ทาํ บญุ ขน้ึ บา นใหม กบั เมอื่ กอ นจะเผาศพ เขา คน ๆ เดียวกัน เขา บอกวาไมใ หเล็กไป (จากบา น) ถา เผอื่ เลก็ ไปเสยี แลว เขาไมรูจะมาเขาใคร ถามวา อาว ทาํ ไมไมม าเขา พี่ ๆ นอ ง ๆ ละ เขาบอกวา เขา ไมไ ด เขา แลวก็เพลีย ไมมแี รง ผอม เดนิ ไมไหว มาเขา แคช วั่ โมงเดยี ว เล็กยังผอม ตาแดงกํา่ คราวหลงั ทีม่ าเขา อกี กินเหลา นาดู แกวหนึง่ กนิ หมดเลย ธรรมดา (พ่จี ําเรียง) ไมกินเหลา พอมา เขา เลก็ แลว คนโนน กส็ ง (เหลา ) ให คนนก้ี ส็ งให กนิ หมดเลยเปน ขวด ตอนแรกนน้ั ยังไมร ูวา มาเขา พอ เขาเหน็ เมา เขาก็วา อา ยเล็กเมา ที่แท เปลา ผีมนั จะเขา เหน็ เลก็ เขาวา พจ่ี าํ เรียงมาเดินรอบ ๆ ตัวเขา และชมี้ อื เขาก็หนั หนไี ปรอบ ๆ ตัว ตามองดรู อบ ๆ ตัว คลาย กบั วา มาเวยี นอยู มคี นหนึ่งช่ือนาเชงิ แกถามวา คนนใี้ คร มนั วา ยายเชิง เมยี ตาหยุดเขาละ ที่จริงเขาเปน นา แตอ า ย เล็กไมรูจกั และไมเคยเห็นดวย พอพี่จําเรียงมาเขากร็ ูจกั และบอกถูก คราวนีไ้ มไดค ยุ อะไร คยุ แต เรอื่ งเกา ๆ เพราะวา เลก็ มนั เมา พูดไมค อยรเู รื่อง เขาวา คดิ ถึงพ่ี คิดถึงนอง คดิ ถงึ หลาน เขาบอกวา ลูกหนู (ลูกผูเลา ) คนโตทีช่ ือ่ เขียว วาเดก็ คนน้ีมนั มีบุญ เขารกั มนั มาก เขาคิดถึง เขาวา ใครอยา มารงั แกคนน้นี ะ เขารักมาก ไมใหใ ครรงั แก และเวลา เขาพูด เสยี งเหมอื นจาํ เรยี ง เสียงไมเหมอื นเล็ก แตเ มือ่ เวลาจวนจะออก ใครไปขวางปลายเทาไมไ ด เขายกเทาฟาดกระดาน ตงึ แลวกเ็ หยยี ดตรง ตอนกาํ ลังเขา เขานอนพูดทกุ ที พอจะออก ตอนน้กี เ็ หยียดตัวตรง มอื ไมแขง็ เลย แลว กห็ ลับไปสัก ประเด๋ียว ก็ลุกขนึ้ มา ถามเล็กเขาบอกวา ไมร ูเร่อื งเลย เขาบอกวาเหนอื่ ยเหมอื นไปเทยี่ วไหน ๆ มา เมือ่ พระอาทติ ยต กดินแลวตองกลบั ไมร ูวาเขากลบั ไปไหน กลางวันไปไหน ๆ ได 99

ครง้ั ทสี่ าม มาเขาท้ังวัน ตอนนนั้ ยังไมไดเ ผา เขาบอกวา ถา เผ่ือพระอาทติ ยจะตกดนิ ใหป ลกุ เขาดวย คลา ย ๆ กบั มานอนพักใหห ลบั อยางนน้ั ลุกแลวก็ออก แคน ัน้ เอง คราวหน่ึง เขามาคุยเรือ่ งสมัยเกา เม่ือเขาเปน เดก็ เขาไดไ ปผา เทา เลาถูกหมด เรือ่ งนี้เล็กเขาไมรู หรอก เขา (จาํ เรยี ง) เปน ตะมอยทีห่ ัวแมเ ทา นิว้ โปง พเี่ ขยหนเู ขาพาไปสง ขี่จักรยานไป พน่ี ึก (พี่เขย) กท็ ําซมึ พูดตลก ๆ หวั เราะกนั แทบตกทายรถจักรยาน เลา ถกู หมดเลย ไปผา ทสี่ ขุ ศาลานา เกลอื ตอนนน้ั กลับไปจากกรงุ เทพฯ ไดไมเทา ไร เขาเลา และกห็ วั เราะไปดวย แลว เขาก็ถามกนั วา ทายกันเอย ศพของเขาเนาแลว หรอื ยัง เปอ ยเหลือ แตก ระดกู หรือยงั เนอื้ หมดแลวหรือยงั ใคร ๆ กบ็ อกวา ไมรู กเ็ ลยถามเขาดู เขาก็ไมย อมบอก เขา เฉยเสยี และก็เลยเลาไปถงึ เรอ่ื งพอ ตอนนนั้ พอไปซอื้ ววั ถามเขาวา พอกลบั มาจากซอ้ื วัวหรอื ยงั เขาบอกวา มาแลว กาํ ลงั บกุ น้าํ ไลว ัวมาโนน แนะ เขาวา ตอนท่ีเขาหลบั ไปนนั้ เขาไปชว ยพอ ไลวัว วา พอ เดนิ มาบาง บุกนาํ้ มาบาง ตรงไปเดนิ มาไมไ ด กต็ องจา งเขาชวยไลววั มา แลวพอกข็ ้ึนรถ เขาวา พอ อว นจงั เลย พอ กาํ ลงั ไปตลาด ตอนนนั้ มนั ยงั เชา อยู บอกเขาวา พ่เี รียงไปเทย่ี วตลาดกนั ไหม บอก วา ไป แลว กอ็ อก อา ยเล็กลมตึงเลย เด๋ยี วเดยี วมาเขาอกี แลว วา กลับจากตลาด เขาวาเขาเบยี ดกบั พอ พอ พุงใหญ พูดไปหวั เราะไป บางคนท่นี นั่ เขาก็ไมเชอ่ื เขาวาอายเล็กมนั แกลง ทํา แตมนั นา เชื่อเพราะวา เลก็ ไมรูเรือ่ ง มนั กน็ าเช่อื เปน บางอยาง อา ยของอะไรทมี่ ันเหน็ ได เราก็ไมถาม อายอะไรทเี่ หน็ ไมไ ด เราจงึ ถาม มนั กต็ อบได ถูกตอ ง แลวเขาทวงเอาเสอ้ื ที่อายเล็กมันใสอ ยู (มันเปนเสอื้ ของเขา) เขาไมใ หเ ล็กใส พ่ีนอ งใสได คน อน่ื ใสไมได แลวเขาใหอ า ยเลก็ เอาเสื้อตัวทีใ่ สก บั สม ลกู หนง่ึ น้ําสม ขวดหนงึ่ ไปไหวทห่ี ลุมท่ฝี งเขาไว เวลาเขาหวิ เขาจะมากนิ ตอนหลังทเี่ ล็กเขากลบั ไปบาน (ทีก่ รงุ เทพฯ) แลว และต้ังแตเผาศพแลว ก็ไมม าเขา อีกเลย แตกม็ คี น ฝนถงึ อยเู ร่ือย ๆ พอใกลวนั พระก็ฝนเหน็ ฝน วา ไปเท่ยี ว ฝน ทกุ ทไี มเ คยเหน็ หนา เหน็ แคแตง ตัวสวย ไปเท่ียวทําบญุ คนอื่นก็ฝน กนั ทุกคน พอใกลว นั พระก็ฝน เพราะวาเขาปลอ ยผวี นั พระ พอวันโกนจะ ถึงวันพระก็ฝน แลว ฝน แตว นั พระ ๑๕ คาํ่ วันธรรมดาไมคอ ยฝน ตอนท่ีเผาแลวนี่ ไมม มี ายงุ อีกเลย และเดย๋ี วนกี้ ไ็ มฝน แลว เมื่อกอ นน้คี ลา ย ๆ วา เขายงั กังวลอยู ทม่ี าเขา น้หี นเู ชอ่ื พอ แมกเ็ ช่อื พน่ี อ งเชอื่ ทุกคน ผูใหญห องกม็ าดู ผใู หญห อ งเขาเปนพวกหมอทางน้ี (หมอผี) โดยตรง แกนงั่ ทางในได พอเหน็ ผูใหญห อ ง เขา (จําเรยี ง) เปน ไมย อมใหเขาใกล คอยหนี เพราะเขามวี ชิ า ผูใหญห อ งมาถงึ ก็บอกวา ใหไ ปเสยี เขาบอกวา เขาคิดถงึ พอ คิดถงึ แม มาเยย่ี มบาง ไมไดหรอื แลวก็รองไห 100