หนังสือ "เมื่อผมถูกทรมาน...ผมจึงมาตามหาความยุติธรรม"

เขา้ แจง้ ความรอ้ งทุกข์ลูกชายของผมในคดีว่งิ ราวทรพั ย์ เข้าสู่เช้าวันที่ 3 กมุ ภาพันธ์ 2552 วนั น้ี ผมตง้ั ใจจะพาลกู ชายของผมเดนิ ทางมารบั ทราบขอ้ กลา่ วหาฐาน ความผดิ วงิ่ ราวทรพั ยส์ รอ้ ยคอทองคำ� หนกั 3 บาท ของนางวิ ตอ่ พ.ต.ท.สี่ พนกั งาน สอบสวน สภ.เมอื งปราจีนบรุ ี โดยลกู ชายของผมไดใ้ ห้การปฏิเสธทุกข้อกลา่ วหา พร้อมทั้งกล่าวว่า ตนไม่ได้รู้เห็นเหตุการณ์หรือเป็นผู้กระท�ำการวิ่งราวทรัพย์แต่ อย่างใด ภายหลังเข้ารับทราบข้อกล่าวหาเรื่องว่ิงราวทรัพย์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ในวันเดียวกันน้ี ลูกชายของผมจะได้ร้องทุกข์กล่าวโทษกับเจ้าหน้าท่ีร้อยเวร สภ.เมอื งปราจนี บรุ ี กรณที ตี่ นถกู เจา้ หนา้ ทต่ี ำ� รวจกลมุ่ งานสบื สวนทำ� รา้ ยรา่ งกาย ให้รบั สารภาพวา่ ตนเปน็ ผรู้ า้ ยวิ่งราวสรอ้ ยคอทองคำ� ของนางวิ หากแตส่ ถานการณ์ทเ่ี กดิ ข้ึนจรงิ กลับไมเ่ ป็นเช่นน้นั บริเวณหนา้ สภ.เมอื งปราจีนบุรใี นปัจจบุ นั 34 | เมอ่ื ผมถูกทรมาน…ผมจงึ มาตามหาความยตุ ธิ รรม

เนื่องจากเช้าวันน้ี ผมกับลูกชายมาถึงยัง สภ.เมืองปราจีนบุรีเพ่ือ เข้ารับฟังข้อกล่าวหา หลังจากท่ีได้รับแจ้งจาก พ.ต.ท.ส่ี เมื่อวันท่ี 30 มกราคม ทผี่ า่ นมา ระหวา่ งทรี่ อรบั ทราบขอ้ กลา่ วหาอยนู่ นั้ ผมจงึ บอกใหล้ กู ชายดำ� เนนิ การ ไต่ถามเรื่องการร้องทุกข์กล่าวโทษเจ้าหน้าท่ีต�ำรวจกลุ่มงานสืบสวน จากเหตุถูก ท�ำร้ายร่างกายระหวา่ งอยูใ่ นห้องสบื สวนเพอ่ื ใหร้ บั สารภาพขอ้ กลา่ วหา เม่ือวนั ที่ 28 มกราคม ทีผ่ า่ นมาด้วยเชน่ กนั ซง่ึ พ.ต.ท.ส่ี ไดใ้ ห้ลูกชายของผมไปดำ� เนนิ การ รอ้ งทกุ ขก์ ลา่ วโทษกบั พ.ต.ท.ตระกลู ซง่ึ เปน็ เจา้ พนกั งานสอบสวนเวรอยู่ เนอ่ื งจาก พ.ต.ท.สี่ ไมไ่ ดเ้ ข้าเวรในวันนั้น หากแต่ พ.ต.ท.ส่ี เองกลบั เปน็ ผมู้ ารบั เรื่องรอ้ งทกุ ขก์ ล่าวโทษ กรณที ี่ ช็อปถูกแจ้งความคดีวิ่งราวสร้อยคอทองคำ� ของนางวิ ตามที่ได้นัดหมายกับผมไว้ ไปด�ำเนินการ สร้างความฉงนใจให้ผมอยไู่ มน่ อ้ ย ภายหลังรับทราบข้อกล่าวหาคดีว่ิงราวทรัพย์ตามที่นางวิได้ร้องทุกข์ แลว้ ขณะทชี่ อ็ ป ลกู ชายของผมกำ� ลงั จะเตรยี มแจง้ ความในคดถี กู เจา้ หนา้ ทตี่ ำ� รวจ ชุดสอบสวนท�ำร้ายให้รับสารภาพในวันเดียวกันน้ัน พ.ต.ท.ตระกูล เจ้าหน้าที่ สอบสวนเวรกไ็ ดแ้ จง้ ตอ่ ผมกับลูกชายวา่ “อาจจะต้องรอสักพักหน่ึงครับ พอดีมีรถเกิดอุบัติเหตุด้านนอก เจา้ หนา้ ทต่ี อ้ งออกยงั สถานทเ่ี กดิ เหตกุ อ่ น รบกวนนง่ั รอสกั พกั หนงึ่ ” พ.ต.ท.ตระกลู ผมกับช็อปจึงตัดสินใจนั่งรอพนักงานสอบสวนเวรมารับเรื่องอีกคร้ัง อยู่ด้านใน สภ.เมืองปราจีนบุรี โดยหวังว่า หากเจ้าหน้าท่ีต�ำรวจเสร็จส้ินภารกิจ จากอุบัติเหตุรถยนต์แล้ว ลูกชายของผมจะด�ำเนินการแจ้งความตามขั้นตอนให้ แล้วเสรจ็ ภายในวันนี้เลย เพียงแต่ ขณะที่ท้ังผมและลูกก�ำลังนั่งรออยู่น้ัน เจ้าหน้าที่ต�ำรวจช้ัน ผูใ้ หญน่ ายหนงึ่ ซึ่งด�ำรงต�ำแหนง่ รอง ผกก.ป. ไดเ้ ดนิ เขา้ มาพูดกบั ผมและลกู เชงิ ต�ำหนติ เิ ตยี น ใจความว่า “พ่อแม่เด๋ียวนี้อะไรๆ ก็เช่ือลกู ไปกันหมด มนั ทำ� มันก็บอกวา่ ไมไ่ ดท้ �ำ แล้วจะมากลา่ วหาตำ� รวจเขาไปทำ� ร้ายอกี ” รอง ผกก.ป. มลู นิธผิ สานวฒั นธรรม | 35

มิหน�ำซ�้ำนายต�ำรวจคนนี้ยังได้พูดจาดูถูกเหยียดหยามศักดิ์ศรีความ เป็นมนษุ ย์ลกู ชายของผมดว้ ยถ้อยค�ำทเ่ี สียดแทงจติ ใจเขาหลายประโยคและนาน อยู่หลายนาที ซ่ึงนายต�ำรวจคนนี้ไม่ได้อยู่ร่วมหรือรับรู้ข้อเท็จจริงที่เกี่ยวข้องกับ เหตกุ ารณเ์ มอ่ื วนั ท่ี 28 มกราคม เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย แตก่ ารพดู จาของเขากลบั ไดต้ ดั สนิ ความเปน็ ความตายของเดก็ วยั รนุ่ คนหนงึ่ ไปแลว้ เรยี บรอ้ ย รวมทงั้ ไมเ่ ปดิ โอกาสให้ เด็กคนนั้นสามารถโต้แยง้ อะไรกลับไปได้เลย และอาจเป็นเรื่องไม่ดี หากเด็กสักคนจะลุกขึ้นมาต่อล้อต่อความกับ ผู้ใหญม่ ากยศเชน่ น้ี เมื่อไม่ว่าอย่างไรลูกชายของผมก็ไม่สามารถลบล้างค�ำพูดเชิงตัดสิน เหล่าน้ัน เป็นผลให้ที่สุดแล้วลูกชายของผมไม่สามารถทนฟังค�ำพูดลบๆ ของ นายตำ� รวจคนนนั้ ไดอ้ กี และทำ� ใหเ้ ขาตอ้ งรอ้ งไหอ้ อกมาดว้ ยความเครยี ด เนอื่ งจาก เขาร้สู กึ วา่ ตัวเองก�ำลงั ถูกให้ร้ายและกลายเป็นผ้มู มี ลทนิ ในสายตาของผู้อ่นื กอปรกับสภาวะจิตใจที่ย�่ำแย่อยู่แล้วของเขา อันสืบเน่ืองมาจาก เหตุการณ์สะเทือนขวัญที่ตนถูกทรมานร่างกายในเหตุการณ์น้ันด้วยวิธีการต่างๆ ท้ังเอาถุงครอบหัวเพ่ือไม่ให้มีอากาศหายใจ ถูกขู่เข็ญบังคับจิตใจและท�ำร้ายเน้ือ ตัวร่างกายอยู่หลายครั้งหลายครา การถูกกระท�ำโดยวิธีโหดร้ายเหล่านี้ ยังผล ใหเ้ ป็นเรื่องยากท่เี ดก็ วยั รุ่นคนหน่งึ จะสามารถรับไหวและขา้ มผา่ นไปได้โดยงา่ ย การต้องมาถูกผู้อื่นตีตราหยามเหยียดว่าเป็นโจร และอีกท้ังคนผู้น้ัน ยังเป็นนายต�ำรวจช้ันผู้ใหญ่ เป็นบุคคลอาวุโสท่ีได้รับการยอมรับทางสังคมด้วย แล้ว ผมจึงเข้าใจความรู้สกึ ของช็อปในเวลาน้ันเป็นอย่างดกี ับสภาวการณ์เชน่ น้ัน จนกระทงั่ เมอ่ื ลกู ชายของผมบอกวา่ เขาไมส่ ามารถทนรบั แรงปะทะทางคำ� พดู ของ นายต�ำรวจคนน้ันได้ รวมท้ังไม่อยากอยู่ในพ้ืนที่น้ันอีกแล้ว ค�ำอ้อนวอนทั้งน�้ำตา และเสียงสะอ้ืนไห้เพ่ือขอให้ผมผู้เป็นพ่อพาเขากลับบ้านทันทีน้ันยังคงท�ำให้ผม เจบ็ ปวดใจอยทู่ กุ วนั นี้ เพราะผมอยกู่ บั ลกู มาตลอด ผมจงึ รดู้ กี วา่ ใครวา่ ถา้ เขาไมไ่ ด้ บาดเจบ็ ทางใจจรงิ ๆ เขาจะไมค่ อ่ ยแสดงออกซงึ่ ความออ่ นแอใหผ้ มเหน็ บอ่ ยครงั้ นกั ผมจึงตัดสินใจเข้าไปพูดคุยกับ พ.ต.ท.ตระกูล พนักงานสอบสวน 36 | เม่อื ผมถูกทรมาน…ผมจงึ มาตามหาความยุติธรรม

เวร สภ.เมืองปราจีนบุรี ซึ่งเดินทางกลับมาพอดีหลังเสร็จสิ้นภารกิจรถยนต์เกิด อบุ ัตเิ หตใุ นทอ้ งที่ และก�ำลงั จะด�ำเนินการสอบสวนปากคำ� ลกู ชายของผมตอ่ วา่ “ตอนนล้ี ูกชายผมสภาวะจิตใจย�ำ่ แย่ เม่ือก้ีก็เพงิ่ เจอคำ� พูดเสียดสีจาก เจา้ หนา้ ทต่ี ำ� รวจในโรงพกั จนเกดิ อาการเครยี ดอยา่ งหนกั จนไมพ่ รอ้ มจะใหป้ ากคำ� อะไรทง้ั สน้ิ แลว้ ผมจึงจะขอตัวลูกชายผมกลับบ้านก่อน ถ้าอยา่ งไร ผมจะขอนดั หมายกับพนกั งานสอบสวนวา่ ผมจะพาลกู ชายมารับทราบข้อกล่าวหา และแจ้ง ความรอ้ งทุกขอ์ ีกทใี นวนั ที่ 6 กมุ ภาพันธ์ 2552 น้นี ะครับ” สมศกั ดิ์ เม่ือได้รับอนุญาต ผมจึงพาลูกชายซึ่งก�ำลังอ่อนเพลียเต็มทนจาก แรงสะอื้นที่ถูกขับออกมาก่อนหน้าน้ีกลับมายังบ้านที่อ�ำเภอบ้านสร้าง และเฝ้า ดูอาการของเขาจนกว่าจะดีขึ้นอีกที เน่ืองจากยังคงต้องไปให้ถ้อยค�ำให้การ ข้อกลา่ วหา กรณที ่ลี ูกชายของผมถูกท�ำร้ายร่างกายจากตำ� รวจชดุ สืบสวนอีกครัง้ ภายใน 3 วนั ข้างหนา้ จากเหตกุ ารณ์ของชอ็ ปในวันท่ี 3 กุมภาพนั ธ์ น้ัน ภาพที่ผมเห็นทั้งหมดส�ำหรับสภาวะจิตใจของช็อป ท�ำให้ผมรับรู้และ เขา้ ใจไดเ้ ปน็ อยา่ งดวี า่ จติ ใจของเขาตอ้ งไดร้ บั การกระทบกระเทอื นอยา่ งมากจาก เหตกุ ารณ์ซอ้ มทรมานรา่ งกายในวันนน้ั และมนั ไดส้ ง่ ผลตอ่ พฤตกิ รรมการใชช้ ีวิต ของเขาในระยะยาวเปน็ อยา่ งมาก ส่ิงหน่ึงที่ภรรยาของผมได้บอกเล่าภายหลังคืนของวันเกิดเหตุก็คือว่า พฤติกรรมการนอนของช็อปมีลักษณะท่ีผิดไปจากเดิม จากเด็กวัยรุ่นท่ีนอนหลับ ง่าย กลายเป็นคนนอนหลับยาก มีภาวะตื่นนอนระหว่างคืนหลายครั้ง และบาง ครั้งก็มีอาการฝันร้ายถึงเหตุการณ์ซ้อมทรมานในห้องสอบสวนวันน้ันแทรกซึม ขนึ้ มาด้วยเช่นกัน เชน่ กนั หลังจากทก่ี ารเดนิ ทางไปแจ้งความในวนั ท่ี 3 กมุ ภาพันธ์ ไม่ เปน็ ทป่ี ระสบความสำ� เรจ็ ทา่ ทขี องช็อปกเ็ ร่ิมแยล่ งอีกครัง้ เงียบนงิ่ ไม่พดู จากับ ใคร เอาแต่อยภู่ ายในหอ้ ง และไม่ยอมกนิ ข้าว เป็นผลใหผ้ มต้องให้ภรรยาของผม เขา้ ไปนอนกบั เขาดว้ ยอกี ครงั้ และรงุ่ เชา้ กไ็ ดร้ บั ทราบวา่ อาการจติ ตกและหวาดผวา มูลนิธิผสานวฒั นธรรม | 37

ในระหว่างคำ�่ คนื ของชอ็ ปไม่ได้มที ที า่ วา่ จะดีข้นึ เลย ภาวะต่างๆ เหลา่ นีม้ ผี ลท�ำใหพ้ ฤตกิ รรมการใช้ชวี ติ ของช็อปเปลีย่ นไป จากเดิมอย่างมาก จากเด็กวัยรุ่นท่ีร่าเริง รักสนุกและชอบเข้าสังคม กลับกลาย เป็นเด็กเซ่ืองซึมและเก็บตัว ไม่ค่อยพูดคุยกับใคร แม้กระทั่งกลุ่มเพื่อน เพ่ือนสนิท พ่อแม่และน้องชาย สถานการณ์ของช็อปภายหลังเหตุการณ์ดังกล่าวส่งผล ใหก้ ารไปโรงเรยี นเปน็ เรอ่ื งทสี่ รา้ งความอดึ อัดใจใหก้ ับชอ็ ป อกี ทง้ั ยงั ให้เกิดภาวะ หวาดระแวงมากขึน้ จากคำ� ข่ขู องต�ำรวจกล่มุ ท่ที �ำร้ายรา่ งกายในวันน้นั วา่ … ‘หากออกไปได้แล้วไปบอกพ่อแม่หรือใครก็ตาม ถ้าเกิดเป็นเร่ืองขึ้น มาจะฆ่าใหต้ าย ทำ� ให้อยู่ในปราจนี ไมไ่ ด้ และจะไปดกั รอท�ำรา้ ยทห่ี น้าโรงเรียน’ และมนั กไ็ ดเ้ ปน็ เชน่ นนั้ จรงิ เพราะหลงั จากทผ่ี มและทกุ คนในครอบครวั ตดั สนิ ใจให้ ชอ็ ป ลกู ชายของผมดำ� เนนิ การแจง้ ความรอ้ งทกุ ขก์ บั เจา้ หนา้ ทต่ี ำ� รวจ สบื สวนทไี่ ดร้ ว่ มกนั ทำ� รา้ ยซอ้ มทรมานชอ็ ป เมอื่ วนั ที่ 28 มกราคม 2552 นน้ั กเ็ ปน็ ผลให้มตี ำ� รวจคอยมาสอดสอ่ งเขาอยทู่ ่ีบรเิ วณทางเขา้ -ทางออกโรงเรยี นอยู่หลาย ครง้ั และพฤตกิ รรมเจา้ หนา้ ทต่ี ำ� รวจชดุ นกี้ ส็ ง่ ผลกระทบใหช้ อ็ ปมภี าวะหวาดระแวง ตอ่ สงั คมและผคู้ นรอบขา้ งมากขน้ึ จนเขาเองไมอ่ ยากออกไปพบเจอใคร เพม่ิ ความ ล�ำบากในการใชช้ วี ติ ของชอ็ ปและความลำ� บากใจให้ครอบครวั รวมทง้ั มากขนึ้ แต่สิ่งท่ีอาจสร้างผลกระทบให้กับช็อป และเป็นเหตุผลหลักที่ยังผล ให้เขาไม่สามารถเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยได้ สืบเน่ืองมาจากภาวะอารมณ์ และความชอบท่ีมใี นดา้ นดนตรีของเขาที่หายไป จากเดก็ ทีช่ ื่นชอบการเล่นดนตรี และจะต้องหยิบกีตาร์ตัวโปรดของตนเองข้ึนมาเล่นในทุกๆ วัน กลับกลายเป็น ความเงียบงัน เสียงเพลงเป็นสิ่งที่ได้ยินน้อยคร้ังจากเด็กคนนี้ และกีตาร์ตัวเก่า ตัวโปรดท่ีไม่ได้หยิบมาเล่นอีกเลยนับแต่วันนั้น จนกระทั่งฝุ่นเร่ิมเข้ามาจับเกาะ มากข้นึ ไปทกุ ที ในฐานะพ่อคนหนึ่งนั้น มันเป็นความทุกข์ทรมานใจเช่นกันว่า ผมจะ 38 | เมอ่ื ผมถูกทรมาน…ผมจึงมาตามหาความยุติธรรม

สามารถช่วยเหลือเขาอย่างไรได้บ้างจากสภาวะทางอารมณ์และจิตใจที่ลูกชาย ผมเจอ ผมเองกไ็ มใ่ ชผ่ ใู้ หญท่ จ่ี บสงู ไมม่ คี วามรเู้ พยี งพอทจี่ ะมาใหค้ ำ� ปรกึ ษากบั ลูกไดว้ า่ อาการเชน่ นี้ควรจะแก้ไขเช่นไร หรอื ตอ้ งไปพบใคร คร้ันจะพาไปพบจิตแพทย์ ภาพจ�ำของสังคมที่มีต่อแพทย์แขนงน้ีก็ไม่ เอือ้ อำ� นวยให้เราเข้าไปหาเขาไดโ้ ดยตรง สว่ นหนงึ่ มาจากสังคมท่ีหลอ่ หลอมภาพ ของพวกเขาวา่ เขาคือแพทย์ท่ีคอยดูแลรักษาคนไข้ท่ีมีอาการทางจิต และต้องได้ รับการช่วยเหลือด้วยการพาไปยังโรงพยาบาลท่ีรักษาโรคนี้เฉพาะทางอย่าง โรงพยาบาลศรธี ญั ญา ผมจึงเกรงว่า หากช็อปต้องไปในสถานท่ีแบบนั้นจะย่ิงท�ำให้เขารู้สึก แยล่ งไปหรอื เปล่า และหากเป็นเช่นนั้น ผมก็คงท�ำใจไม่ได้ หากจะปล่อยให้ลูกชายของ ผมไปพบเจออะไรเชน่ นัน้ ได้ ผมจึงคุยกับภรรยาว่า เราอาจจะต้องดูแลรักษาใจช็อปกันเองไปก่อน ระหว่างที่ยังต้องต่อสู้ในกระบวนการยุติธรรมที่มีลักษณะบูดเบ้ียวของประเทศน้ี อกี ทงั้ ความลบั ลวงพลางของระบบเสน้ สายอปุ ถมั ภ์ ซง่ึ เมอื่ มองความเปน็ ไปไดแ้ ลว้ กอ็ าจท�ำใหเ้ ราตอ้ งใชเ้ วลาต่อสูก้ ับความอยุติธรรมในบ้านเมอื งนเี้ ป็นเวลานานขึ้น อยา่ งไรเสยี ผมก็ยงั คงคาดหวัง และรอคอยจะใหช้ ็อป ลกู ชายของผม กลบั มาเป็นคนเดิมให้ได้ ไมว่ า่ จะตอ้ งใช้เวลานานสักแคไ่ หนกต็ าม มูลนธิ ผิ สานวฒั นธรรม | 39

40 | เมื่อผมถกู ทรมาน…ผมจงึ มาตามหาความยตุ ิธรรม

บทที่ 3 การหยดั สู้บนความถูกตอ้ ง และหนทางทีย่ ังไมร่ ู้ เมื่อครง้ั ยงั เดก็ … พวกเราต่างเคยรีบตื่นนอนมาเพ่ือรอดูการ์ตูนตอนเก้าโมงเช้า ทุกวัน เสารอ์ าทิตย์ แม้เร่ืองราวของการ์ตูนพวกนั้นจะแตกต่างกันไปตามพล็อตเร่ืองท่ี ผเู้ ขียนวางไว้ แต่ถึงอย่างนั้น เป้าหมายของการ์ตูนเหล่านี้ ไม่ว่าจะเป็นนักต่อสู้ใน ต�ำนาน อยา่ งเช่นหนา้ กากเสอื สดุ ยอดนินจา หรอื แม่มดนอ้ ยกต็ าม ทั้งหมดตา่ ง ก็สะทอ้ นแง่คดิ ออกมาในทิศทางเดียวกนั คอื การยืนหยัดอยู่บนความถกู ต้อง และต่อสกู้ ับความอยุติธรรม เรอ่ื งราวของการต์ นู เหลา่ นน้ั ไดจ้ บลงไปพรอ้ มกบั การเตบิ โตขน้ึ ในทกุ ๆ วันของเรา ความฝันและความปราถนาในวัยเด็กถูกแทนท่ีด้วยภาระงาน หน้าท่ี และความรบั ผดิ ชอบ หลายตอ่ หลายคนเลอื กจะตอบสนองคำ� สงั่ ใชข้ องหวั หนา้ งาน มากไปกวา่ ตอบสนองความต้องการตวั เองบนความถกู ตอ้ งที่เคยยดึ ถอื ไม่ว่าจะด้วยเพราะเงินทองหรือการได้รับค�ำชม หรือค�ำขอบคุณใด กต็ าม มูลนธิ ิผสานวัฒนธรรม | 41

ถึงอยา่ งน้ัน ผมก็ยังหวังว่า ผมคงไม่ได้ตัดสินใจผดิ หากเลือกจะยังหยดั ยืนต่อสเู้ พื่อความถกู ต้องต่อไป กา้ วที่หนึ่ง: เดนิ หนา้ แจ้งความรอ้ งทกุ ข์ - พ่อสมศกั ดิ์ - ภายหลงั จากประสบเหตุการณเ์ ม่ือวันที่ 3 กุมภาพนั ธ์ 2552 ผมกับภรรยาได้ตกลงกันว่า เราจะไม่น�ำพาเร่ืองเครียดอันจะมีผลให้ สภาพจติ ใจของชอ็ ปหมน่ หมองลงไปยง่ิ กวา่ เดมิ วนั เวลาทผี่ า่ นไปชว่ งนน้ั จงึ เปน็ การ ให้ชอ็ ปไดพ้ กั ผ่อนเพื่อคลายความเครยี ดและความทกุ ข์ทรมานทางใจทมี่ ีลงไป ซ่ึงลกู ชายของผมก็มที ่าทที ด่ี ขี ึน้ เรอื่ ยมา 3 วันผ่านไป วนั ท่ี 6 กุมภาพนั ธ์ 2552 ภายหลงั ทล่ี กู ชายของผมมีสภาพจิตใจทด่ี ีข้นึ แลว้ เช้าวันถดั มา ผมจงึ พาเขาไปใหถ้ อ้ ยคำ� ใหก้ ารรอ้ งทกุ ขก์ ลา่ วโทษ เรอื่ งทตี่ ำ� รวจสบื สวนทำ� รา้ ยรา่ งกาย ระหว่างอย่ใู นห้องสบื สวน เพื่อใหร้ บั สารภาพว่าไปชิงสร้อยคอทองคำ� ของ นางวิ ต่อ พ.ต.ท.ตระกูล อีกครง้ั ที่ สภ.เมืองปราจีนบุรี ซ่งึ พ.ต.ท.ตระกูล ก็ได้ใหค้ วาม รว่ มมือสำ� หรับการรับแจ้งความเปน็ อย่างดี เม่ือด�ำเนินการแจ้งความเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมจึงได้บอกให้ช็อป ตดิ ต่อไปยัง เมย์ เพ่ือนทอี่ ยใู่ กลช้ ดิ ทีส่ ดุ ณ วันเวลาเกดิ เหตุซอ้ มทรมานในวนั นน้ั รวมทั้งบีและแม่ยายของเขาท่ีรับรู้เหตุการณ์ภายหลังจากท่ีช็อปตัดสินใจยอมรับ สารภาพเพ่ือให้ได้ออกจากห้องท่ีถูกท�ำร้ายน้ัน และบอกว่าของกลางถูกเก็บไว้ที่ ร้านของพีบ่ ี บริเวณทา้ ยวัดหลวงปรีชากุล ตอ่ มา เมย์ กไ็ ดเ้ ขา้ มาใหป้ ากคำ� กบั พนกั งานสอบสวนรอ้ ยเวร ในฐานะ 42 | เม่อื ผมถกู ทรมาน…ผมจึงมาตามหาความยตุ ธิ รรม

เพอื่ น และพยานผู้อย่ใู นเหตกุ ารณ์เมือ่ วนั ที่ 28 มกราคม 2552 ขณะทชี่ ดุ ตำ� รวจ สบื สวนภธู รจงั หวดั ปราจนี บรุ กี ำ� ลงั นำ� ตวั ชอ็ ปไปสอบปากคำ� และรบั รวู้ า่ มกี ารซอ้ ม ทรมานเกดิ ขนึ้ ซงึ่ เมยเ์ องกถ็ กู ขม่ ขจู่ ากเจา้ หนา้ ทตี่ ำ� รวจนน้ั ดว้ ยเชน่ กนั โดยใจความ ตอนหนง่ึ เมย์ ได้ใหก้ ารวา่ “ระหว่างข้าฯ ก�ำลังรอเพื่อนสอบปากค�ำอยู่นั้น จู่ๆ มีนายต�ำรวจคน หนง่ึ ออกมาจากหอ้ งสอบสวนทกี่ ำ� ลงั สอบสวนชอ็ ปอยู่ เขามาพดู กบั ขา้ ฯ วา่ ‘ถา้ มงึ รเู้ รอ่ื งอะไรใหบ้ อกมาใหห้ มด ไมง่ น้ั มงึ จะโดนเหมอื นกนั ’ ดว้ ยความกลวั ในเวลานน้ั ผมก็ได้ตอบรบั คำ� ไปก่อน เมอ่ื ต�ำรวจผ้นู ้ันรบั ทราบ เขาก็ได้ขบั รถออกไปขา้ งนอก ข้าฯ อยู่ตรงนั้นสักพักใหญ่ จนกระท่ังได้พูดคุยกับต�ำรวจท่ีพาข้าฯ มายังห้องสืบสวนถึงเร่ืองราวเหตุการณ์ในวันน้ัน แต่แล้วก็มีต�ำรวจอีกคนออกมา จากห้องสืบสวนที่ช็อปก�ำลังถูกสืบสวนอยู่ และได้เข้ามาข่มขู่ผมว่า ‘มึงห้ามโทร หาพ่อหาแมม่ ัน’ แล้วต�ำรวจผู้นนั้ ก็เดนิ กลับเขา้ ไปขา้ งใน สกั พกั ข้าฯ ก็เรม่ิ ได้ยินเสยี งช็อปเพ่ือนข้าฯ ‘รอ้ งโอดโอย’ ออกมาจาก ในห้อง แตด่ ว้ ยความท่ียงั ใจดสี เู้ สอื อยูน่ นั้ ขา้ ฯ จึงนั่งรอไปเรอ่ื ยๆ พักใหญ่ข้าฯ ก็ เห็นชอ็ ปเดินออกมาจากหอ้ งสอบสวน พรอ้ มกบั เจา้ หน้าที่ต�ำรวจหลายคนแลว้ ก็ ขึ้นรถกระบะออกไป” เมย์ ภายหลงั ทผี่ มไดท้ ราบวา่ เมย์ เพอ่ื นของเจา้ ชอ็ ปไดเ้ ดนิ ทางมาใหป้ ากคำ� แลว้ ผมจึงร้สู กึ โลง่ ใจขน้ึ เปราะหนง่ึ ส่วนหน่งึ เพราะเมย์คือพยานปากส�ำคญั ทจี่ ะ ท�ำให้รูปคดีฝั่งช็อปมีน�้ำหนักมากข้ึน เนื่องจากเมย์คือบุคคลเดียวที่อยู่กับช็อป ตลอดทั้งวันตั้งแต่เช้า และมีหลักฐานส�ำคัญอย่างตั๋วหนังที่ดูพร้อมกับช็อปในวัน นนั้ ดงั นน้ั เขาจงึ เปน็ บคุ คลสำ� คญั ทจ่ี ะบอกถงึ หลกั ฐานการมอี ยเู่ รอ่ื งวนั เวลา และ สถานทอี่ ยู่จรงิ ระหว่างชว่ งเกิดเหตวุ ่งิ ราวทรัพยไ์ ดด้ ที ี่สดุ อีีกเหตุุผลหนึ่�ง เป็็นเรื่�องของความรู้้�สึึกของช็็อปที่�อย่่างน้้อยเขายััง สามารถอุ่�นใจขึ้�นมาได้้ว่่า ไม่่ว่่าเขาจะต้้องพบเจอกัับมรสุุมชีีวิิตที่�หนัักหนาสััก เพียี งไร แต่่เพื่�อนสนิทิ ของเขาก็็ยัังคงหยััดอยู่�เคียี งข้า้ งเขาเสมอ มลู นธิ ผิ สานวฒั นธรรม | 43

หลังจากน้ัน นางเลยี บ แม่ยายของนายบี และ นายบี ก็ได้เดนิ ทางมา ใหป้ ากคำ� เปน็ พยานตอ่ พนกั งานสอบสวนเชน่ กนั วา่ ทง้ั สองรบั รเู้ หตกุ ารณ์ เมอ่ื วนั ที่ 28 มกราคม 2552 วา่ “ตอนเวลาประมาณสโ่ี มงเยน็ หลังจากทข่ี า้ ฯ กลับเขา้ บา้ นแล้วก�ำลงั พาหลานไปอาบน้�ำทาแป้งอยู่ภายในบ้านนั้น ข้าฯ ก็พลันได้ยินเสียงคนคุยกันที่ หน้าบ้านจึงเดินออกมาดู จึงพบเห็นนายต�ำรวจนอกเครื่องแบบหลายคนยืนอยู่ หนา้ บา้ น โดยมตี ำ� รวจคนหนงึ่ ไมท่ ราบชอ่ื กำ� ลงั ลอ็ กคอนายบอี ยู่ และไดย้ นิ ตำ� รวจ ถามนายบวี า่ ‘มงึ เอาของกลางไวท้ ไ่ี หน’ นายบจี งึ ตอบวา่ ‘ของอะไรผมไมร่ เู้ รอื่ ง’ ตำ� รวจคนหนึ่งจงึ พูดวา่ ‘เด็กมนั บอกวา่ เอาทองมาฝากไวก้ ับมึง’ ข้าฯ จึงเดินเข้าไปถามนายบีว่า ‘บี เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?’ นายบี ตอบวา่ ‘บไี มร่ ู้เร่ือง’ เมอ่ื ต�ำรวจได้ยินดงั นัน้ จงึ พดู วา่ ‘คนกระชากสร้อยมนั บอก ว่าเอาของไว้กับมงึ ’ ข้าฯ จงึ ถามต�ำรวจวา่ ‘แลว้ เด็กคนนน้ั คอื ใคร’ ตำ� รวจทย่ี นื อยู่ทรี่ ถจึงไดเ้ ปดิ ประตรู ถใหข้ า้ ฯ ดูหน้าชายคนหน่งึ ทน่ี ัง่ อย่ใู นรถ ข้าฯ มองเขา้ ไป แล้วก็จำ� ได้วา่ คนที่น่ังอยใู่ นรถคือ นายฤทธริ งค์ ชน่ื จิตร หรอื ชอ็ ป เดก็ นกั เรียนท่ี ชอบมานง่ั รอรถกลบั บา้ นทร่ี ้านค้าของนายบีอยู่เปน็ ประจำ� ขา้ ฯ จงึ เดนิ ขา้ มถนนเพอื่ ไปหาชอ็ ปทร่ี ถเพอื่ พดู คยุ แตต่ ำ� รวจพยายาม กันไม่ให้ข้าฯ ได้พูดคุยกับเขา แต่ข้ายืนยันว่า จะขอพูดคุย ต�ำรวจจึงเปิดประตู ให้ ขา้ ฯ จงึ ไดโ้ อกาสถามชอ็ ปวา่ ‘หนทู �ำจริงไหมลกู ?’ ช็อปตอบวา่ ‘ไมจ่ รงิ ครบั ’ ขา้ ฯ จงึ ไดถ้ ามตอ่ วา่ ‘แลว้ หนพู ดู ไดอ้ ยา่ งไรวา่ เอาของกลางมาฝากไวก้ บั พบ่ี ?ี หนรู ู้ ไหมว่าพบ่ี เี ขาจะเดือดร้อน หนูพูดได้อย่างไร’ ช็อปจึงไดต้ อบว่า ‘ผมโดนซอ้ มแม’่ ขา้ ฯ จงึ ถามอกี ครง้ั วา่ ‘มนั จรงิ ไหมทตี่ ำ� รวจเขาพดู วา่ หนไู ปดงึ ทองเขา’ นายฤทธริ งค์ฯ ตอบว่า ‘ผมไมไ่ ดท้ ำ� เลยผมไมไ่ ด้ท�ำ’ ข้าฯ จงึ ถามอกี ว่า ‘แลว้ หนู พูดไดอ้ ยา่ งไรว่าเอาของกลางมาฝากไว้กับพบี่ ’ี ชอ็ ปตอบวา่ ‘ผมไมร่ ู้จะนกึ ถึงใคร ผมเลยนึกถงึ พบ่ี ีเป็นคนแรกวา่ จะชว่ ยผมได้ ผมจะโทรหาพ่อหาแม่ตำ� รวจเขาก็ไม่ ใหผ้ มโทร’ ทนั ใดนนั้ ตำ� รวจกพ็ ยายามไมใ่ หข้ า้ ฯ พดู คยุ กบั ชอ็ ปอกี โดยพยายามที่ จะปดิ ประตรู ถ ชอ็ ปจงึ ไดพ้ ดู กบั ฉนั ประโยคสดุ ทา้ ยวา่ ‘แมอ่ ยา่ พง่ึ ไปบอกใครนะวา่ ผมถกู ซ้อม’ จากน้ันตำ� รวจกไ็ ดป้ ิดประตูรถ และพากันขับรถกระบะอีซซุ ุดีแมคซ์ 44 | เม่อื ผมถกู ทรมาน…ผมจงึ มาตามหาความยตุ ิธรรม

สป่ี ระตสู ขี าวกลบั ไป โดยมนี ายบขี บั ขรี่ ถจกั รยานยนตต์ ามรถตำ� รวจไป และมเี พอื่ น ของนายบี ไม่ทราบวา่ เป็นใครซอ้ นท้ายไปเปน็ เพอื่ น” นางเลียบ ทง้ั หมดนี้ แมจ้ ะเปน็ พยานผเู้ หน็ เหตกุ ารณเ์ พยี งไมก่ ป่ี ากจากเหตกุ ารณ์ ในวนั นนั้ แตก่ ถ็ อื วา่ เปน็ พยานสำ� คญั ทท่ี ำ� ใหร้ ปู คดนี มี้ นี ำ้� หนกั นา่ เชอ่ื ถอื มากขน้ึ ผม กไ็ ดแ้ ตห่ วงั วา่ ดว้ ยหลกั ฐานทงั้ วตั ถแุ ละบคุ คลเหลา่ นี้ จะสามารถนำ� พามาซง่ึ ความ บรสิ ทุ ธิข์ องลูกชายผมได้ หวงั วา่ ความยตุ ิธรรมจะยังอย่ขู ้างเราเสมอ เม่อื ผ้รู ้ายตัวจรงิ ปรากฏ เป็นเวลากวา่ คร่งึ คอ่ นเดือน ภายหลังก็สอบปากค�ำและเข้าแจ้งความร้องทุกข์ เมื่อวันที่ 6 กุมภาพันธ์ 2552 สถานการณ์ต่างๆ ดูราบเรียบและไม่มีข่าวคราวใดเพิ่มเติม ทั้งคดีท่ีนางวิร้องทุกข์กล่าวโทษต่อลูกชายผม และคดีท่ีช็อปร้องทุกข์กล่าวโทษ ต่อพนกั งานสอบสวน จะมีบ้างก็แต่ เจ้าหน้าท่ีต�ำรวจกลุ่มเดิมที่อาจยังวนๆ เวียนๆ มา สอดส่องบ้านของผม และบริเวณทางเข้าออกโรงเรียนของเจ้าช็อปเท่านั้น ซึ่งก็ ท�ำให้การใช้ชีวิตภายในโรงเรียนของลูกชายของผมมีความยากเย็นมากข้ึน และ ส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจของช็อปที่ยังคงหวาดระแวงจากเหตุการณ์ดังกล่าว อยู่เนืองๆ ท้ังหมดจึงเป็นผลให้ผมต้องท�ำหน้าท่ีเป็นผู้ไปรับไปส่งเขาด้วยตัวเอง ทกุ วันในชว่ งเวลาน้นั จนกระท่ังวันหนงึ่ ความเคลือ่ นไหวก็ปรากฏขึน้ เม่ือวนั ที่ 23 กุมภาพนั ธ์ 2552 ต�ำรวจสายสบื ของ สภ.เมืองปราจนี บุรี ได้เขา้ จบั กมุ ตัว นายสุวทิ ย์ ในคดยี าเสพตดิ และไดท้ �ำการขยายผลต่อในคดีอ่นื ๆ ท่ีเกี่ยวข้อง โดยนายสุวิทย์รับสารภาพว่า ภายหลังที่ตนเสพยาเสพติด ตนได้วิ่ง มูลนธิ ิผสานวฒั นธรรม | 45

ราวทรัพยภ์ ายในพื้นท่ีตวั เมอื งจงั หวดั ปราจีนบรุ อี ยู่หลายครั้ง ในเหตุการณ์ว่งิ ราว ทรพั ยท์ งั้ หมด มเี หตกุ ารณห์ นง่ึ ทน่ี ายสวุ ทิ ยร์ บั สารภาพวา่ ตนไดว้ ง่ิ ราวทรพั ยส์ รอ้ ย คอทองคำ� หนัก 3 บาท ตรงบรเิ วณใตส้ ะพานข้ามแม่น้ำ� ปราจีนบรุ ี ซ่งึ เมอื่ เปรียบ เทยี บวนั เวลา สถานทีแ่ ละเหตุการณ์แล้วพบว่า เปน็ เหตุการณ์เดยี วกนั กบั ทนี่ าง วิ ถูกวง่ิ ราวสรอ้ ยคอทองค�ำไป และเปน็ เหตุให้ต�ำรวจตามหาตวั ผกู้ ระท�ำความผดิ โดยจบั ตวั ชอ็ ป ลกู ชายของผมไปทำ� รา้ ยรา่ งกายและขเู่ ขญ็ เพอื่ ใหย้ อมรบั สารภาพ วา่ เปน็ ผวู้ ่ิงราวทรพั ยข์ องนางวจิ รงิ ตลอดจนให้รบั สารภาพตลอดข้อกล่าวหา การจับกุมตัวนายสุวิทย์ในวันดังกล่าวน้ัน เจ้าหน้าท่ีต�ำรวจได้น�ำตัว สุวิทย์ไปท�ำแผนชี้จุดเกิดเหตุขณะที่ลงมือ และได้น�ำชี้ที่เกิดเหตุประกอบค�ำรับ สารภาพไว้ในหลายขั้นตอนของการกระท�ำความผิด ซึ่งพฤติการณ์ทั้งหมดได้ถูก ตอ้ งตรงตามทีน่ างวิ ผกู้ ล่าวหานำ� ชี้ไวก้ ่อนหนา้ นั้นแล้ว แม้ว่าระหว่างท�ำแผนช้ีจุดเกิดเหตุน้ัน นายสุวิทย์ และนางวิจะเข้ามา ท�ำแผนขณะเกิดเหตุคนละวันกัน แต่รายละเอียดท่ีท้ังสองบุคคลระบุสถานท่ีคือ จุดเดียวกัน อีกทั้งลักษณะเหตุการณ์มีความสอดคล้องเป็นไปในทิศทางเดียวกัน แตส่ ุดท้ายแล้ว นางวกิ ไ็ มย่ ืนยันตวั ว่า นายสวุ ทิ ย์ ผู้รบั สารภาพตลอดขอ้ กลา่ วหา เปน็ ผู้กระท�ำการวิง่ ราวสร้อยคอทองคำ� ของตวั เองไปจรงิ สงิ่ ทเี่ กดิ ขน้ึ คอื นางวยิ งั คงยนื ยนั ตวั นายฤทธริ งค์ หรอื ชอ็ ป ลกู ชายของ ผมว่า เป็นผู้วง่ิ ราวทรพั ย์ โดยอ้างว่า ชอ็ ปมียานพาหนะจึงสะดวกแกก่ ารกระทำ� ผิด หรือการพาทรัพย์นั้นไปเพื่อให้พ้นการจับกุม รูปคดีดังกล่าวจึงกลายเป็นว่า นายฤทธริ งค์ หรอื ชอ็ ป ตกเปน็ ผตู้ อ้ งหาท่ี 1 และนายสวุ ทิ ยเ์ ปน็ ผตู้ อ้ งหาที่ 2 ขณะท่ี ค�ำให้การของนางวิ เม่ือครั้งเข้าแจ้งความร้องทุกข์ต่อ พ.ต.ท.ส่ี เมื่อวันท่ี 30 มกราคม 2552 ปรากฏใจความตอนหนึ่งวา่ “ก่อนคนร้ายลงมือกระชากสร้อยคอทองค�ำท่ีคอของฉัน คนร้ายได้ ทำ� การเปดิ หนา้ หมวกขณะขบั เขา้ มาประกบรถของฉนั และขณะเมอื่ ลงมอื กระชาก สร้อยคอทองค�ำท่ีคอของฉัน หน้าหมวกของคนร้ายก็ยังเปิดอยู่ท�ำให้ฉันมองเห็น หน้าคนร้ายตรงๆ ได้ประมาณ 2-3 นาที ทำ� ใหจ้ �ำภาพใบหน้าคนร้ายได้ และจำ� ไดว้ า่ ยานพาหนะทคี่ นรา้ ยใชเ้ ปน็ รถจกั รยานยนตไ์ มท่ ราบยห่ี อ้ และรนุ่ รถสนี ำ้� เงนิ 46 | เม่อื ผมถกู ทรมาน…ผมจึงมาตามหาความยตุ ิธรรม

มีตะกร้าหน้า และมีกระบังลมเป็นรถแบบผู้หญิง คนร้ายมาคนเดียว ไม่มีอาวุธ หลังเกิดเหตุฉันได้เข้ามาแจ้งความลงบันทึกประจ�ำวันไว้เป็นหลักฐาน เนื่องจาก ขณะน้ันยังไม่ทราบว่าคนรา้ ยเป็นใครอยทู่ ่ใี ด” นางวิ แตผ่ ลทเี่ กดิ ขึน้ ตอนนีค้ อื มผี ูต้ ้องหาในคดีดงั กล่าวถงึ 2 คน ซงึ่ ขัดแย้ง กับคำ� ใหก้ ารของเจา้ ตวั นางวเิ องท่ใี ห้การไว้แต่เดมิ วา่ “คนรา้ ยมาคนเดยี ว” ดว้ ย พฤตกิ ารณ์ทข่ี ดั แย้งของนางวิ แมใ้ นช้ันสอบสวนนางวิจะได้ดูตวั ผู้ตอ้ งหาท่ี 2 คอื นายสุวิทย์ แลว้ ตามทพ่ี นกั งานสอบสวนจดั ให้ดู แตก่ ย็ งั ไมย่ ืนยันว่าผตู้ อ้ งหาที่ 2 นายสุวทิ ย์ เปน็ คนร้าย แตถ่ งึ กระนน้ั ผมกม็ องวา่ แมน้ างวไิ มจ่ ะยนื ยนั ตวั คนรา้ ย กไ็ มใ่ ชป่ จั จยั ที่ส�ำคัญเพียงพอจะตัดสินได้ว่าผู้ต้องหาท่ี 2 นายสุวิทย์ ไม่ใช่คนร้าย เพียงแต่ กระบวนการให้ผู้กล่าวหาช้ีตัวคนร้ายเป็นเพียงส่วนหน่ึงของการสอบสวนเท่านั้น ทั้งนี้การตัดสินรูปคดีควรขึ้นอยู่กับสถานการณ์และข้อเท็จจริงที่เป็นรายละเอียด ทางคดีนนั้ ๆ ไป รวมถึงส่วนหน่ึงท่ีนางวิยังไม่ยืนยันตัวสุวิทย์ว่าเป็นคนร้ายที่วิ่งราว สร้อยคอทองค�ำจริง และยังคงกล่าวหาปรักปร�ำช็อป ลูกชายของผมนั้นก็อาจ เป็นเพราะวา่ เวลานนั้ ผมไดพ้ าชอ็ ป ลกู ชายของผมเดินทางไปรอ้ งทกุ ข์ขอความเป็น ธรรมกบั หนว่ ยงานในกระบวนการยตุ ธิ รรมของภาครฐั ทกุ แหง่ ตามสทิ ธทิ ปี่ ระชาชน พึงไดร้ ับ รวมทั้งรอ้ งทุกข์ผ่านส่ือโทรทศั น์และหนังสอื พมิ พ์วา่ มีการจับกมุ ดำ� เนิน คดีผิดตัว เป็นเหตุให้ถูกเจ้าพนักงานต�ำรวจท�ำร้ายทรมานร่างกายขณะสอบสวน ตามทป่ี รากฏบนหนา้ หนงั สอื พมิ พไ์ ทยรฐั ฉบบั ท่ี 18669 เชา้ วนั องั คารที่ 3 มนี าคม 2552 ท่ีพาดหัวข่าวว่า “โวยต�ำรวจม่ัวจับลูกชายผิดตัว” หนังสือพิมพ์เดลินิวส์ ฉบับที่ 21691 เชา้ วนั องั คารท่ี 3 มนี าคม 2552 พาดหวั ว่า “โผลอ่ ีกรายเหย่ือสี กากี ถงุ คลมุ หวั ซอ้ มโหดนกั เรยี น ม.6” พรอ้ มดว้ ยสอ่ื โทรทศั นเ์ กอื บทกุ ชอ่ ง ในชว่ ง เชา้ ของวนั ท่ี 3 มนี าคม 2552 ทนี่ ำ� เสนอ จนกระทัง่ กลายเร่ืองดังกลา่ วเป็นข่าวท่ี ประชาชนท่วั ไปให้ความสนใจ มูลนธิ ิผสานวฒั นธรรม | 47

ชอ็ ป และภาพของเขาบนข่าวหนงั สือพิมพ์ วนั ท่ี 3 กมุ ภาพนั ธ์ 2552 48 | เม่อื ผมถกู ทรมาน…ผมจึงมาตามหาความยตุ ธิ รรม

เมอื่ เปน็ เชน่ นี้ หากนางวเิ ปลย่ี นใจมายนื ยนั ตวั วา่ สวุ ทิ ยเ์ ปน็ คนรา้ ยอาจ ทำ� ให้ชอ็ ป ลกู ชายของผม ซ่งึ ถกู นางวกิ ล่าวหาว่าเป็นผรู้ า้ ยมาตลอดฟอ้ งกลบั เอา ได้ และอาจท�ำให้สังคมตราหน้ากลับมาได้ว่า ใส่ร้ายปรักปร�ำเด็กคนหน่ึงจนเขา ตอ้ งพบเจอเรอื่ งเลวร้ายในห้องสอบสวนไดเ้ ย่ียงไร? เรื่องนีจ้ งึ สามารถคิดไดแ้ บบงา่ ยๆ เลยคอื … ใครเล่าจะยอมให้ตวั เองถูกฟอ้ งกลับ และใครเล่าจะยอมให้สังคมตีตราตัวเองว่าเป็นคนที่ท�ำร้ายชีวิตเด็ก คนหนึง่ ได้ ภายหลังจากการน�ำเสนอข่าวอย่างร้อนระอุ ในช่วงเช้าของวันท่ี 3 มีนาคม 2552 นำ� มาสูเ่ หตกุ ารณ์ถดั มาคอื ในวนั เดียวกันนนั้ พนักงานสอบสวน สภ.เมืองปราจีนบุรี ได้เรียกนางวิมาอ่านค�ำให้การเดิม และสอบปากค�ำนางวิ เพ่ิมเติม โดยเน้ือสาระของค�ำให้การเพ่ิมเติมนั้น มิใช่สาระส�ำคัญในทางคดีที่ เก่ียวข้องกับเรื่องพฤติการณ์ของช็อปว่า เป็นผู้ว่ิงราวทรัพย์โดยใช้ยานพาหนะ เพอื่ ความสะดวกแกก่ ารกระทำ� ผดิ หรอื เพอื่ ใหพ้ น้ การจบั กมุ ตามทนี่ างวเิ คยกลา่ ว หาเดิมไม่ หากแต่ถ้อยค�ำให้การของนางวิต่อพนักงานสอบสวนในครั้งน้ี เป็นค�ำ ให้การเพ่ือสนับสนุนและช่วยเหลือการกระท�ำผิดของเจ้าพนักงานต�ำรวจสืบสวน ภูธรจังหวัดปราจีนบุรีเท่านั้น ผ่านการต้ังประเด็นสอบสวนในเหตุการณ์ท่ีนางวิ อยู่ในระหว่างการสอบสวนช็อป ลูกชายของผม และไม่เห็นว่ามีการท�ำร้ายซ้อม ทรมานลูกชายของผมเพื่อให้รับสารภาพว่าไปว่ิงราวทรัพย์สร้อยคอทองคำ� ของ นางวิมาแต่อย่างใด จากพฤติการณ์ตามที่ถ้อยค�ำกล่าวอ้างของนางวิ ผู้กล่าวหาได้ให้การ เพ่ิมเติม ในวันท่ี 3 มนี าคม 2552 หลงั จากเหตุการณ์ดังกลา่ วได้ปรากฏเป็นข่าว บนพืน้ ท่สี ่ือแลว้ นางวจิ งึ ไม่กล้ายนื ยนั ตวั ผู้ต้องหาท่ี 2 เพราะอาจท�ำใหเ้ สยี รูปคดี เดมิ และอาจถกู ลูกชายของผมฟ้องคดอี าญาเอาผดิ กบั ตน ฐานหมน่ิ ประมาทจน ก่อให้เกิดความเสียหายได้ สถานการณ์ขณะนั้นจึงบังคับให้ นางวิยังคงกล่าวหา ลกู ชายของผมต่อไป และไมก่ ล้าชย้ี นื ยันตวั นายสวุ ทิ ย์ ผูต้ อ้ งหาที่ 2 เปน็ คนรา้ ย มูลนิธิผสานวัฒนธรรม | 49

ท่ีว่ิงราวชิงสร้อยคอทองค�ำของตนเองไป ทั้งๆ ตัวของนายสุวิทย์ได้รับสารภาพ ตลอดข้อกลา่ วหาแลว้ ท่ามกลางสถานการณ์ที่ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะจบสิ้น ช่วงเวลานั้นเองที่ ผมได้พาลูกชายไปด�ำเนินการยื่นหนังสือขอความเป็นธรรม กรณีถูกจับกุมเรื่อง วิ่งราวทรัพย์ต่อหัวหน้าอัยการจังหวัดปราจีนบุรี เป็นผลให้เวลาต่อมา อัยการ จงั หวดั ปราจนี บุรีมีค�ำสั่งเดด็ ขาดไม่ฟอ้ ง นายฤทธริ งค์ ชื่นจติ ร ผู้ตอ้ งหาท่ี 1 ใน วันที่ 30 มนี าคม 2553 ทง้ั น้ี อยั การยงั เหน็ ควรใหส้ งั่ ฟอ้ งผตู้ อ้ งหาที่ 2 นายสวุ ทิ ย์ ทรี่ บั สารภาพ ตลอดขอ้ กลา่ วหาและตรวจยดึ ของกลาง ซง่ึ ตอ่ มาไดซ้ ดั ทอดขยายผลตอ่ ไปถงึ นาย ธนพฒั น์ เพอ่ื นทไี่ ดร้ ว่ มกนั กอ่ เหตวุ งิ่ ราวทรพั ยใ์ นเมอื งปราจนี บรุ อี ยหู่ ลายครงั้ โดย นายธนพฒั น์ ก็ไดย้ อมรับสารภาพนำ� การตรวจยึดเชน่ กนั กว่าหน่ึงปีที่รอคอยค�ำสั่งไม่ฟ้องนายฤทธิรงค์ของอัยการในคดีว่ิงราว ทรัพย์ตามที่นางวิกล่าวหานั้น ผมได้ท�ำทุกวิถีทางเพ่ือร้องขอความเป็นธรรมให้ ลูกชายของผมกับทุกหน่วยงานรัฐที่เกี่ยวข้องกับกระบวนการยุติธรรม อาทิเช่น ส�ำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตในภาครัฐ (ป.ป.ท.) สำ� นกั งานคณะกรรมการปอ้ งกนั และปราบปรามการทจุ รติ แหง่ ชาติ (ป.ป.ช.) และ อยั การจงั หวดั อยา่ งสดุ ความสามารถ แตผ่ ลสดุ ทา้ ยกต็ อ้ งพบกบั ความลา่ ชา้ ในการ ด�ำเนินการของภาครฐั อีกท้ังบริบทโครงสร้างของประเทศไทยที่ถูกขับเคลื่อนด้วยระบบ อุปถัมภ์ และการเอื้อประโยชน์กันระหว่างพวกพ้อง ดังจะเห็นได้จากรายงาน ผลการสืบสวนตรวจสอบข้อเท็จจริง ของต�ำรวจภูธรจังหวัดปราจีนบุรี (ภ.จว. ปราจีนบุรี) ซ่งึ ข้อเท็จจริงทปี่ รากฏจะเห็นไดว้ ่า ผลการสืบสวนตรวจสอบขอ้ เท็จ จริงดังกล่าวมีการพิจารณาและวินิจฉัยโดยไม่ครบถ้วนในหลักฐานข้อมูลข้อเท็จ จริงในทุกฝ่าย แต่เลือกท่ีจะปฏิบัติพิจารณาเลือกข้างเลือกฝ่ายโดยไม่เป็นธรรม ด้วยอำ� นาจของกลุม่ ก้อนของตนเอง บทสรปุ ในตอนท้ายจึงปรากฏวา่ “กรณีน้ีไม่มีมูลความผิดทางวินัยหรืออาญาจึงเห็นควรยุติการสืบสวน ขอ้ เท็จจริง” 50 | เม่อื ผมถูกทรมาน…ผมจึงมาตามหาความยตุ ธิ รรม

เม่ือรายงานผลการสืบสวนตรวจสอบข้อเท็จจริงออกมาในทิศทาง ดังกล่าว เป็นผลให้มีแรงกดดันและค�ำข่มขู่จากฝั่งตรงข้ามถาโถมเข้ามาหาทั้งผม และลูกชาย เพอ่ื ให้หยุดด�ำเนนิ การร้องเรยี นใดๆ ทัง้ สน้ิ แนน่ อนวา่ ค�ำขม่ ขูเ่ หลา่ นี้มีผลตอ่ สภาพจติ ใจของชอ็ ปโดยตรง และยงั ผลให้อาการเครียดและวิตกกังวลท่ีมีอยู่เดิมย่ิงรุนแรงมากขึ้น เน่ืองจากระหว่าง ยื่นร้องขอความเป็นธรรม ช็อปเองก็ต้องพบเจอกับแรงกดดันอยู่แล้ว เน่ืองจาก ตนเองต้องร้ือฟื้นภาพจ�ำของเร่ืองราวในวันนั้นอยู่บ่อยคร้ังผ่านการให้ปากค�ำกับ หน่วยงานรฐั เขา้ ขอความชว่ ยเหลอื ในกระบวนการยตุ ิธรรม เม่ือความอยุตธิ รรมเข้าเล่นงาน ปี 2554 วนั เวลาล่วงเลยไปอีกขวบปี กบั สถานะทางคดีทยี่ งั ไมม่ ีความคืบหนา้ จนถึงขณะนี้ ฝั่งเจ้าหน้าที่ต�ำรวจชุดสืบสวนดังกล่าวยังคงบีบค้ันให้ ทั้งผมและลูกชายยุติการด�ำเนินการร้องขอความเป็นธรรมตลอดเร่ือยมา ซ�้ำร้าย มากขึ้นเมื่อนับวันจะยิ่งมีเจ้าหน้าที่ต�ำรวจเข้ามาข่มขู่ และแวะเวียนมาสอดส่อง บ้านของผมมากข้ึน จากที่เทียวไปมาเฉพาะเวลากลางวัน ก็เริ่มมาปรากฏตอน กลางคืน สร้างความหวาดวิตกไม่เพยี งแคก่ ับช็อปเท่าน้นั แต่ยังผลไปถึงผู้เป็นแม่ และน้องชายของช็อปอย่างมาก เนื่องจากเกรงว่าวันดีคืนดีนายต�ำรวจเหล่านี้จะ กระท�ำมิดมี ริ า้ ยกบั บา้ นทีเ่ ราอยู่อาศัยหรือไม่ ผมจึงปรึกษากับแม่ของช็อปว่า เราควรจะต้องติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ ตามบริเวณต่างๆ ทั้งในและนอกบ้าน หากใครแวะเวียนมาและมีท่าทีน่าสงสัย เราจะได้น�ำภาพจากกล้องวงจรปิดไปเป็นหลักฐานยืนยันในการแจ้งความด�ำเนิน คดไี ด้ ซ่งึ แมข่ องชอ็ ปกย็ นิ ยอมและเห็นด้วยกับการตดั สนิ ใจในครั้งน้ี แม้การติดกล้องวงจรปิดท่ัวอาณาเขตทั้งในและนอกบ้านเช่นน้ี จะ ดูเป็นการแก้ไขปัญหาการได้รับความอยุติธรรมที่ปลายน้�ำไปเสียหน่อย แต่การ มลู นิธผิ สานวฒั นธรรม | 51

สร้างป้อมปราการยังไงก็เป็นส่ิงที่มีประโยชน์ต่อการรักษาความปลอดภัยท่ีอาจ กลายเปน็ ปัญหาในอนาคตได้ แตก่ ระนั้น การสง่ เสยี งออกไปใหม้ ากขึน้ ก็ยังถือเป็นหลกั ใหญ่ใจความ สำ� คญั ทเ่ี ราสองพอ่ ลูกยงั จำ� เป็นต้องทำ� ไม่นานนัก ผมกับลกู ชายไดต้ ัดสินใจเดินทางเข้ารอ้ งขอความคุ้มครอง พยานตอ่ กรมคุม้ ครองสิทธิและเสรีภาพ ผ่านสำ� นักงานคุ้มครองพยาน และเม่ือวันที่ 19 กันยายน 2554 ได้เข้าแจ้งความต่อกองบังคับการ ปราบปราม (บก.ป.) เพื่อขอให้เจ้าหน้าท่ีช่วยเหลือกรณีของช็อป ลูกชายผมถูก เจ้าหน้าท่ีต�ำรวจชุดสืบสวน กองกํากับการสืบสวนตํารวจภูธรจังหวัดปราจีนบุรี ท�ำร้ายร่างกายและได้รับบาดเจ็บจนปรากฏเป็นหลักฐานชัดเจน แต่ในทางคดี กลับไมม่ ีความคบื หน้า ทั้งน้ี ผมกับลกู ชายไดข้ อลงบันทกึ ประจำ� วัน ณ กองบงั คับการปราบ ปราม ไว้เป็นหลักฐานวา่ “ผม นายสมศกั ด์ิ ชนื่ จติ ร ผแู้ จง้ ความประสงคล์ งบนั ทกึ ประจำ� วนั เกรง ว่าจะถูกกล่ันแกล้งจากเจ้าหน้าท่ีต�ำรวจชุดดังกล่าว หากว่าผู้แจ้งได้รับอันตราย หรอื ไดร้ บั การกลนั่ แกลง้ ในทางใดกต็ าม ขอใหส้ นั นษิ ฐานไวเ้ ปน็ เบอ้ื งตน้ วา่ มาจาก สาเหตทุ ี่ผูแ้ จง้ มเี รือ่ งคดฟี อ้ งรอ้ งกบั เจา้ หน้าทีต่ ำ� รวจชดุ ดังกล่าว” รวมทั้งเดินทางไปที่ส�ำนักงานต�ำรวจแห่งชาติ เพ่ือเข้าร้องทุกข์กล่าว โทษกบั รอง ผบ.ตร. (ในสมยั นน้ั ) จากกรณที ลี่ กู ชายของผมถกู เจา้ พนกั งานตำ� รวจ ชุดสืบสวนท�ำร้ายร่างกายโดยเจตนา เพื่อให้ลูกชายของผมรับสารภาพว่า เป็นผู้ กระทำ� การวิง่ ราวทรพั ยห์ ญิงคนหน่ึงจริงตามทเ่ี จา้ พนกั งานชุดน้ันเลอื กเชอื่ แต่จะใหผ้ มเดินดมุ่ ๆ เขา้ ไปยังตวั ตึกของสำ� นกั งานตำ� รวจแหง่ ชาติ ผม กไ็ ดร้ ับการกีดกนั และไมไ่ ด้เข้าพบกับรอง ผบ.ตร. เปน็ แน่ สิ่งทีผ่ มพอจะท�ำได้ในขณะนน้ั คอื ผมจึงต้องประสานกบั นักขา่ วหลาย สำ� นกั ทตี่ ดิ ตามขา่ วการซอ้ มทรมานของชอ็ ป ลกู ชายของผมในเวลานน้ั เพอ่ื ใหพ้ วก เขาติดตามการเดนิ ทางไปยน่ื เร่อื งร้องทุกข์กลา่ วโทษกับ รอง ผบ.ตร. ทส่ี �ำนักงาน 52 | เมอ่ื ผมถกู ทรมาน…ผมจงึ มาตามหาความยุติธรรม

บรเิ วณหน้ารว้ั สำ� นักงานตำ� รวจแห่งชาติ (สตช.) มลู นธิ ผิ สานวฒั นธรรม | 53

ตำ� รวจแห่งชาติ เพ่ือให้คดีดงั กลา่ วไมห่ ายไปจากหนา้ สอ่ื และหนังสือพมิ พ์ รวมท้ัง เป็นการกดดันให้กับส�ำนักงานต�ำรวจ ในฐานะหน่วยงานบังคับบัญชาต�ำรวจชุด สบื สวนทก่ี ระทำ� การทรมานลกู ชายของผมโดยมชิ อบ ให้เข้าสู่กระบวนการตรวจ สอบวินัยและไม่ใหเ้ กดิ เหตุเช่นนี้กบั ใครอีก โดยวันดังกล่าว ผมพร้อมด้วยนักข่าวหลายส�ำนักจึงได้เดินทางไปยัง ส�ำนักงานต�ำรวจแห่งชาติ เพ่ือน�ำหนังสือขอเข้าพบและหลักฐานที่เก่ียวข้องกับ เหตกุ ารณท์ ล่ี กู ชายของผมถกู เจา้ หนา้ ทชี่ ดุ สอบสวน กองกำ� กบั การสบื สวนตำ� รวจ ภธู รจงั หวดั ปราจนี บรุ ซี อ้ มทรมานจนเกอื บจะถงึ แกค่ วามตายมายนื่ ตอ่ รอง ผบ.ตร. ใหด้ �ำเนินการตรวจสอบการทำ� งานของเจา้ หนา้ ทใ่ี นสงั กัดของตนอยา่ งทนั ทว่ งที การเขา้ ยื่นหนงั สอื พร้อมหลักฐานของผมกับชอ็ ป ได้รับการจบั ตามอง อย่างมากโดยสื่อหลากหลายส�ำนัก และเป็นผลใหร้ อง ผบ.ตร. (ในขณะน้ัน) ตอ้ ง ออกมารับหนังสือและหลักฐานตา่ งๆ พรอ้ มทัง้ ให้ผมและชอ็ ป ลูกชายเข้าไปร่วม น่ังพูดคุย เพ่ือบอกเล่าถึงเหตุการณ์ท่ีลูกชายผมประสบพบเจอ และยังผลให้เขา ยังคงมีอาการหวาดผวาและวิตกกังวลมาจนถึงขนาดนี้ การเข้ายื่นหนังสือพร้อม หลักฐานคร้ังนี้ของผมกับลกู ชาย จงึ มาเพอ่ื ขอความเมตตาและให้รอง ผบ.ตร. ใน ฐานะผบู้ งั คบั บญั ชาไดต้ รวจสอบวนิ ยั เจา้ หนา้ ทช่ี ดุ สบื สวนดงั กลา่ วและมอบความ เป็นธรรมใหก้ บั ผมและลูกดว้ ย โดย รอง ผบ.ตร. (ขณะนั้น) ไดร้ ับฟังปญั หาของลกู ชายผมและมที ่าที ท่ีเห็นใจ พร้อมทั้งกล่าวแก่ผมและลูกชายว่า จะด�ำเนินการสอบสวนและท�ำให้ ครอบครวั ของผมไดร้ บั ความยตุ ิธรรมตามกระบวนการขั้นตอนให้ได้ ในวันน้ัน ผมและช็อปเดินออกจากส�ำนักงานต�ำรวจแห่งชาติด้วย สีหน้าแหง่ ความหวังวา่ การเข้ายื่นเรือ่ งร้องทุกข์และหลักฐานการถกู ซอ้ มทรมาน ของช็อป ต่อรอง ผบ.ตร. จะน�ำพามาซึ่งการได้รับความยุติธรรมในเร็ววันของ ครอบครัวผม ซ่ึงตอนนั้นผมยังไม่รู้จักกับค�ำว่า “ตามกระบวนการขั้นตอน” มาก พอนกั 54 | เม่อื ผมถกู ทรมาน…ผมจงึ มาตามหาความยตุ ธิ รรม

บรรยากาศการย่นื หนงั สอื ถงึ รองรอง ผบ.ตร. ณ ส�ำนกั งานตำ� รวจแห่งชาติ (สตช.) เพ่อื นำ� หนังสือ พรอ้ มพยานหลักฐานที่เกี่ยวขอ้ งใหท้ ันทว่ งที มลู นิธผิ สานวฒั นธรรม | 55

ว่ามันอาจหมายถึง กระบวนการแบ่งรับแบ่งสู้เพื่อรอให้กระแสข่าว และความสนใจของสังคมซาลง เพ่อื จะไดไ้ มด่ ำ� เนินการอนั ใดต่อ ราวกับไม่เคยมี เรื่องอะไรเกดิ ขึ้น และอาจเปน็ ช่องทางให้ความยงุ่ ยากเขา้ มาสู่ตวั มากขึน้ หลังจากนน้ั ไมน่ าน ความเคลอ่ื นไหวกไ็ ดเ้ รมิ่ ปรากฏขึ้น… หลังกลับมาจากการเข้ายื่นเร่ืองร้องทุกข์กับหน่วยงานต่างๆ รวมท้ัง สำ� นกั งานตำ� รวจแหง่ ชาตทิ กี่ รงุ เทพฯ สถานการณค์ ดขี องชอ็ ปกเ็ รมิ่ มคี วามชลุ มนุ มากข้ึน เม่ือคดีน้ีเริ่มมีข้าราชการระดับผู้ใหญ่และนักการเมืองท้องถิ่นเข้ามามี เอย่ี วในการแทรกแซง ด้วยขณะนน้ั เอง ผม นายสมศักด์ิ ชนื่ จิตร ด�ำรงต�ำแหน่ง เลขานุการนายกเทศมนตรีเทศบาลต�ำบลบ้านสร้าง จังหวัดปราจีนบุรี ซึ่งมี นายเชษฐ์ เปน็ นายกเทศมนตรี และเปน็ เหตใุ หผ้ มไดร้ บั การตดิ ตอ่ จากนายเชษฐใ์ ห้ เข้าไปนัง่ พูดคุย เร่ืองท่ี ฤทธริ งค์ ชื่นจติ ร ลกู ชายของผม ถกู กลา่ วหาวงิ่ ราวสร้อย คอทองค�ำของนางวิ โดยมีผู้กล่าวกับผมว่า เน่ืองจากขณะนี้ พ.ต.ท.สอง ก�ำลัง ขอให้อัยการต�ำแหน่งสูงคนหนึ่งด�ำเนินการให้สั่งไม่ฟ้องลูกชายของผม ดังน้ันจึง อยากใหผ้ มถอนแจ้งความดำ� เนนิ คดีกบั เจา้ หน้าทตี่ ำ� รวจชดุ สืบสวนท้ัง 7 นายน้ัน โดยเสนอเงินเยียวยาใหก้ ับช็อปเปน็ เงนิ จำ� นวนมาก เพ่อื ให้ทกุ ฝา่ ยเลิกแล้วตอ่ กนั ซ่ึงผมก็ได้ยืนยันไปว่า ผมไม่ได้ต้องการเงิน แต่ผมต้องการให้เร่ืองน้ี เกิดขน้ึ กับครอบครัวผมเป็นครอบครวั สุดทา้ ย ผมจงึ จำ� เป็นจะต้องแจง้ ความและ ด�ำเนินคดีกับเจ้าหน้าทต่ี ำ� รวจกลุม่ นีจ้ นถงึ ที่สุด เม่อื ผลไมเ่ ป็นดงั ที่ตอ้ งการ นายเชษฐ์ จึงไดน้ ดั แนะวันเวลาและสถานท่กี ับผมเพิม่ เติมอกี ครงั้ โดย คร้ังน้ีนายเชษฐ์ ได้พาผมมายังส�ำนักงานเทศบาลเมืองปราจีนบุรี พร้อมอ้างว่า จะพาไปพูดคุยข้อเท็จจริงของเร่ืองราวที่เกิดขึ้นกับลูกชายของผม กับนายเพิ่ม นายกเทศมนตรีเทศบาลเมืองปราจีนบุรี พ.ต.อ.วิเชียร ที่เพ่ิงย้ายมารับราชการ ใหม่ และ พ.ต.ท.สอง รองผกู้ ำ� กบั การสบื สวน ผซู้ งึ่ อยรู่ ว่ มขณะเกดิ เหตซุ อ้ มทำ� รา้ ย รา่ งกายชอ็ ป ลูกชายของผม เมื่อวนั ท่ี 28 มกราคม 2552 56 | เมอ่ื ผมถกู ทรมาน…ผมจงึ มาตามหาความยุตธิ รรม

บรเิ วณหน้าร้วั ส�ำนกั งานเทศบาลเมอื งปราจนี บรุ ี ในชว่ งเวลาดงั กลา่ ว ถอื เปน็ เรอื่ งยากหากจะใหผ้ มปฏเิ สธใดๆ เนอื่ งจาก ขณะนนั้ นายเชษฐ์ เปน็ ผบู้ งั คบั บญั ชาของผม และเปน็ บคุ คลหนงึ่ ทมี่ อี ทิ ธพิ ลกวา้ ง ขวางในพ้ืนทจ่ี ังหวดั ปราจนี บุรีขณะน้นั ผมจึงจ�ำเป็นตอ้ งเขา้ ไปพบกบั นายต�ำรวจ มากยศสองคนนั้นตามท่ีนายเชษฐ์ร้องขอ แต่เพื่อความปลอดภัยในสิ่งต่างๆ ท่ี จะตามมา ผมจึงได้ติดกล้องพิเศษไปด้วยเพื่อบันทึกเหตุการณ์ท่ีเกิดขึ้นในวัน น้ันไว้ เพื่อแสดงความบริสุทธ์ิใจของผมและลูกชาย และเป็นหลักฐานหากเกิด ปญั หาในภายหน้า โดยใจความสำ� คญั ของการพดู คยุ เจรจาในครง้ั นน้ั คอื พวกเขาอยากให้ ผมและลกู ชายยุติเรือ่ งการรอ้ งทุกข์ผ่านสือ่ และหนว่ ยงานรฐั ใดๆ ทง้ั ส้นิ ต่อมา ผมกับลูกชายได้เดินทางไปย่ืนข้อมูลต่อคณะอนุกรรมการ ไตส่ วน สำ� นักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจรติ ในภาครัฐ เขต 2 (ป.ป.ท. เขต 2) รวมทั้งหน่วยงานอน่ื ทีเ่ ขา้ มาสอบสวนขอ้ เทจ็ จริง อาทเิ ช่น กรม สอบสวนคดพี เิ ศษ (DSI) คณะกรรมการปอ้ งกนั และปราบปรามการทจุ รติ แหง่ ชาติ (ป.ป.ช.) และอน่ื ๆ กวา่ 30 องคก์ ร เป็นเหตใุ ห้เกดิ ความไมพ่ อใจใหก้ บั นายเชษฐ์ มูลนธิ ิผสานวฒั นธรรม | 57

และคณะบคุ คลท่มี าเจรจาพูดคยุ กับผมก่อนหนา้ นี้ เป็นเหตุให้ นายเชษฐ์ติดต่อผมมาอีกคร้ังหน่ึง โดยบอกว่าหากผม ไมห่ ยดุ ดำ� เนนิ การทกุ อยา่ งโดยเดด็ ขาด อาจมผี ทู้ ำ� ใหผ้ มเขา้ ไปพวั พนั และยงุ่ เกยี่ ว กับคดียาเสพติด ทงั้ ๆ ท่ีผมไม่เคยย่งุ เกย่ี วหรือมปี ระวัติอันใดมาก่อนหนา้ เลย และแลว้ ความอยตุ ธิ รรมกต็ ามมาเล่นงานผม เม่ือจู่ๆ ก็มีหนังสือแจ้งจ่าหน้าซองจากที่ว่าการอำ� เภอบ้านสร้างส่งมา ถงึ ผม โดยใจความของหนังสือแจง้ ระบวุ ่า ผมเปน็ ผู้ติดสารเสพติดและจ�ำเปน็ ตอ้ ง ไปเขา้ รบั การบำ� บดั และหากผมไมไ่ ปตามหนงั สอื ทแ่ี จง้ มา ทางอำ� เภอบา้ นสรา้ งจะ ด�ำเนนิ การทางกฎหมายอย่างเด็ดขาดกับผม เม่ือเห็นเช่นน้ัน ผมจึงรวบรวมสติทั้งหมด และเร่ิมกวาดสายตาตรวจ สอบหนังสือดงั กล่าวอีกครง้ั โดยละเอยี ด ก่อนจะสรปุ ขอ้ เทจ็ จริงทไ่ี ดว้ า่ ขอ้ ความ ทั้งหมดเป็นการเขียนขึ้นมาเพื่อใส่ร้ายให้ผมกลายเป็นผู้มีมลทินจากการอ้างว่า เป็นผู้ติดสารเสพติด ผมจึงออกเดินทางไปพบกับเจ้าหน้าท่ีท่ีเก่ียวข้องในอ�ำเภอ บ้านสร้างพร้อมด้วยหนังสือดังกล่าวเพ่ือแสดงความบริสุทธ์ิและยินยอมให้ตรวจ หาสารเสพตดิ ในรา่ งกายทกุ กรณี ไมว่ า่ จะตรวจปสั สาวะ หรอื เลอื ด พรอ้ มใหต้ รวจ สอบประวตั ผิ มวา่ ตวั ผมเคยมกี ารบำ� บดั ยาเสพตดิ จากสถานพยาบาลแหง่ ใด หรอื เคยถกู จับกมุ คุมขงั ทีใ่ ดมากอ่ นในคดียาเสพตดิ หรอื ไม่ และผลลัพธ์ที่เกิดจากการแสดงตนอย่างบริสุทธ์ิใจกับทางอ�ำเภอก็ช้ี ปรากฏชัดวา่ ไมม่ ีหลกั ฐานใดที่พิสจู น ์ และสามารถยนื ยันได้ว่าผม นายสมศักด์ิ ชืน่ จิตร เป็นผู้มีพฤติกรรมเก่ียวข้องกบั เรือ่ งยาเสพตดิ อนั จะน�ำไปสกู่ ารพาตวั ไป เข้ารบั การบำ� บดั ได้ ผมจึงได้ร้องขอกลบั ไปยงั ผทู้ ่ีมสี ว่ นเกีย่ วขอ้ งกับการแจง้ หนงั สอื ฉบบั นี้ มายังผม โดยหวังให้ผมออกจากต�ำแหน่งเลขานุการนายกเทศมนตรีและไปเข้า รับการบ�ำบัดอาการติดสารเสพติดคร้ังนี้ว่า เมื่อผลตรวจสารเสพติดในร่างกาย ของผมไม่ปรากฏพบสารเสพติดแล้ว ให้ผู้ที่มีส่วนเก่ียวข้องกับหนังสือฉบับน้ี ท�ำ 58 | เมอ่ื ผมถกู ทรมาน…ผมจึงมาตามหาความยตุ ธิ รรม

หนังสือยืนยันความบริสุทธิ์กลับมายังผมด้วยว่า ผมไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอันใด กับสารเสพติด และท่ีส�ำคัญผมไม่ใช่ผู้ติดสารเสพติดท่ีต้องเข้ารับการบ�ำบัดแต่ อย่างใด ผมจึงได้น�ำหลักฐานดังกล่าวไปลงบันทึกประจ�ำวันไว้เป็นหลักฐานเช่น กันท่ี สภ.บ้านสรา้ ง ในเวลาถดั มา จนถงึ ตอนนี้ ทกุ สิง่ ก�ำลงั บอกผมว่า การจะตอ่ กรกบั ความอยุตธิ รรมของระบบเสน้ สายอุปถมั ภใ์ นประเทศ นม้ี นั ไมใ่ ช่เร่อื งง่าย ทุกวันที่ผมตื่นมานั้น หาได้มีวันไหนที่ผมเหน่ือยแรงกายแรงใจในการ เดินทางไปร้องขอความเป็นธรรมต่อหน่วยงานภาครัฐทั่วทุกแห่งหนในประเทศ นี้ให้กับช็อป ลูกชายของผม จากเหตุท่ีถูกเจ้าหน้าท่ีต�ำรวจท�ำร้ายร่างกายให้รับ สารภาพวา่ ไปวง่ิ ราวทรพั ยข์ องผอู้ นื่ เปน็ ความมงุ่ มนั่ รอ้ งขอความเปน็ ธรรมในชว่ ง หลายปีทผี่ ่านมา แตท่ า้ ยทสี่ ดุ แลว้ กลบั พบเจอแตค่ วามวา่ งเปลา่ กบั คำ� วา่ “อยใู่ นระหวา่ ง รอการดำ� เนนิ การ” ขณะทด่ี ำ� เนินการรอ้ งขอความเป็นธรรมไปทว่ั ทกุ แหง่ หนในประเทศนี้ เงินทองที่ผมเก็บหอมรอมริบมาเกือบท้ังชีวิตก็เร่ิมร่อยหรอลง ก�ำลังกายและ กำ� ลงั ใจทเี่ คยมกี ไ็ ดล้ ดนอ้ ยถอยลง เนอื่ งจากปจั จยั ในการตอ่ สแู้ ละขบั เคลอื่ นความ ยตุ ธิ รรมในประเทศนจี้ ำ� เปน็ จะตอ้ งใชเ้ งนิ ในการดำ� เนนิ การ เปน็ เหตใุ หช้ ว่ งเวลานน้ั ผมจงึ รสู้ กึ เครยี ดและมดื บอด ราวกบั แสงสวา่ งทผ่ี มเคยเหน็ มนั ไดร้ บิ หรล่ี งไปเรอ่ื ยๆ ผมมองไม่ออกเลยว่า ผมจะสามารถตามหาความยุติธรรมได้จากที่ แหง่ ใดอกี วันเวลาท่ีผ่านไปในช่วงนั้น จึงน�ำมาซ่ึงการนอนคิดไม่ตกว่าจะต้อง ไปร้องขอหรืออ้อนวอนใครเพ่ือด�ำเนินการให้เรื่องราวดังกล่าวบังเกิดความเป็น ธรรมขนึ้ ได้ แตแ่ ลว้ วนั หนึ่งผมกไ็ ด้พบเจอกับแสงสว่างแห่งใหม่ มูลนธิ ิผสานวัฒนธรรม | 59

ขณะทผี่ มยงั ไมร่ วู้ า่ จะตอ้ งทำ� เชน่ ไรเพอื่ ใหไ้ ดค้ วามเปน็ ธรรมกบั ลกู ชาย จากหน่วยงานรัฐในประเทศน้ี จู่ๆ วันหนึ่ง ขณะที่ผมได้เดินผ่านศาลจังหวัด ปราจีนบรุ ี ผมไดแ้ หงนขึน้ ไปมองปา้ ยของศาล และเสีย้ วความคิดหนึง่ กป็ รากฏขึน้ มา ในหวั ของผมวา่ “ศาล” สถานทซี่ ง่ึ ผมจำ� ความไดม้ าตลอดทง้ั ชวี ติ วา่ เปน็ สถานทเี่ พยี ง แหง่ เดยี วที่จะสามารถนำ� พาความยตุ ธิ รรมให้มาปรากฏแกป่ ระชาชนได้ ใช่แล้ว ในตอนนั้นผมคิดว่า “ศาล” อาจเป็นความหวังสุดท้ายท่ีจะ นำ� พาความยตุ ธิ รรมใหก้ ลบั มายงั ครอบครวั ของผมได้ ผมจงึ เขยี นหนงั สอื ขอปรบั ทกุ ข์ และขอความชว่ ยเหลอื เพอื่ ชแ้ี นะชอ่ งทางแหง่ ความยตุ ธิ รรมตอ่ ผพู้ พิ ากษาหวั หนา้ ศาลจังหวัดปราจีนบุรีขณะนั้น และยงั ผลใหเ้ วลาตอ่ มา ผมไดร้ ับหนังสือตอบกลบั มาจาก ผพู้ ิพากษา หวั หนา้ ศาลจงั หวดั ปราจนี บรุ ี ในวนั ท่ี 30 พฤษภาคม 2554 เปน็ ตอนนนั้ เองที่ ผม รสู้ กึ ดใี จมาก และไดร้ บี นำ� หนงั สอื ตอบรบั ดงั กลา่ วขนึ้ ไปบนรถและออกเดนิ ทางไป ยงั ศาลจงั หวดั ปราจนี บรุ ี เพอ่ื ขออนญุ าตเขา้ พบทา่ นผพู้ พิ ากษาหวั หนา้ ศาลจงั หวดั ปราจีนบรุ ีเพ่ือปรับทกุ ข์ ท่านก็ไดม้ เี มตตาให้ผมเขา้ พบเพอื่ ปรับทุกขก์ ับทา่ น โดย เบ้อื งต้นทา่ นไดอ้ ธิบายตามอย่างที่ไดเ้ คยอธิบายในหนา้ หนังสือตอบรบั ว่า “เม่ือคดียังไม่ขึ้นสู่ศาล อ�ำนาจในการพิจารณาหรือพิพากษาคดีดัง กล่าว (ของผู้พิพากษา) จึงยังไม่มี ศาลจังหวัดปราจีนบุรีจึงไม่อาจด�ำเนินการให้ ไดใ้ นขณะนี้ หากเหน็ วา่ กระบวนการในชน้ั พนกั งานสอบสวนและพนกั งานอยั การ ล่าช้า กฎหมายให้สิทธิผู้เสียหายสามารถดำ� เนินการน�ำคดีมาฟ้องต่อศาลจังหวัด ปราจีนบุรีได้ด้วยตนเอง ซ่ึงเป็นอีกช่องทางท่ีกฎหมายบัญญัติไว้เพ่ือให้ความ ยุติธรรมกับบุคคลที่ได้รับความเสียหายอันเน่ืองมาจากการกระท�ำผิดอาญา” ผู้ พิพากษาหัวหน้าศาลจงั หวัดปราจีนบรุ ี กล่าว จากการทผ่ี มไดพ้ ดู คยุ กบั ทา่ นผพู้ พิ ากษาอยปู่ ระมาณสบิ กวา่ นาที ทา่ น มีความเข้าใจและเห็นใจในปัญหาความเดือดร้อนของผม โดยท่านบอกว่า จะ อ�ำนวยความยุตธิ รรมดว้ ยความเสมอภาคและเปน็ ธรรมกับทกุ ฝา่ ยทนั ทที เี่ ร่ืองมา 60 | เมอ่ื ผมถกู ทรมาน…ผมจึงมาตามหาความยตุ ิธรรม

ถึงศาล แต่ท่ีผมท�ำหนังสือปรับทุกข์มายังศาลจังหวัดปราจีนบุรีจนกระท่ังได้เข้า พูดคุยและปรับทุกข์กับท่านผู้พิพากษาหัวหน้าศาลจังหวัดปราจีนบุรีในวันน้ัน ก็ เนื่องมาจากความไม่รู้ในข้อกฎหมายของผม ประจวบกับเวลาน้ันความทุกข์อัน แสนสาหัสก�ำลงั เกาะกนิ หวั จติ หวั ใจของผม เป็นเหตใุ ห้ไมร่ ูจ้ ะไปปรับทุกขก์ ับผูใ้ ด การพดู คยุ กบั ทา่ นผพู้ พิ ากษาในวนั นน้ั เปน็ ผลใหผ้ มไดร้ บั ประเดน็ สาระ สำ� คญั จากทา่ นหลายอยา่ ง โดยเฉพาะการตง้ั ขอ้ สงั เกตในขอ้ กลา่ วหา เนอ่ื งจากกรณี ผู้ต้องสงสยั ถกู เจา้ หน้าทีท่ �ำร้ายรา่ งกายนั้น ส่วนใหญ่จะเกดิ ขน้ึ ในสถานทปี่ ดิ และ มีประจกั ษ์พยานบคุ คลใหก้ บั ผู้เสียหายนอ้ ย เป็นเหตุใหค้ ดีทำ� นองนี้ไม่สัมฤทธ์ิผล เน่ืองจากขาดประจักษพ์ ยานหลกั ฐาน และถูกทำ� ให้เป็นการงา่ ยต่อการกล่าวอา้ ง แต่ยากต่อการพิสูจน์อย่างท่ีสุด โดยท่านก็ยังให้ก�ำลังใจพร้อมเห็นใจกับความ มมุ านะดนิ้ รนของผมเพอ่ื ใหล้ กู ชายไดร้ บั ความเปน็ ธรรมมาจนถงึ ขนาดน้ี กอ่ นจาก กันทา่ นจึงได้ท้งิ ประโยคสุดทา้ ยไว้กบั ผมวา่ “ต้องทำ� ใหข้ อ้ เทจ็ จรงิ ปรากฏนะ” ก้า้ วที่่�สอง: สู่่�การพิจิ ารณา ป.ป.ท. ที่่�มาของพยานเท็จ็ กำำ�ลังั ใจที่�ได้ร้ ับั มาจากท่า่ นผู้้�พิพิ ากษานั้�น ผมกับั ลูกู ชายดำำ�เนินิ การร้อ้ งขอ และติดิ ตามที่�จะได้ร้ ับั ความเป็น็ ธรรมโดย สำำ�นักั งาน ป.ป.ท. อย่า่ งมีคี วามหวังั ว่า่ หน่่วยงานดัังกล่่าวจะมอบความยุุติิธรรมให้้กัับลููกชายของผมได้้ โดยลููกชาย ของผมได้้แจ้้งความร้้องทุุกข์์กล่่าวโทษต่่อพนัักงานสอบสวน พ.ต.ท.ตระกููล เจ้้าพนัักงานสอบสวน สภ.เมืืองปราจีีนบุุรีี ถึึงกรณีีที่�ตน ถูกู ทำำ�ร้า้ ยร่า่ งกายโดย การซ้อ้ มทรมานเพื่�อให้ร้ ับั สารภาพโดยเจ้า้ หน้า้ ที่่�ตำำ�รวจสืบื สวนภูธู รจังั หวัดั ปราจีนี บุรุ ีี เมื่�อวันั ที่่� 6 กุมุ ภาพันั ธ์์ 2552 โดยเจ้า้ พนักั งานสอบสวนได้ส้ ่ง่ เรื่�องไปยังั สำำ�นักั งาน ป.ป.ท. เขต 2 จนกระทั่�งมีีการแต่่งตั้�งอนุุกรรมการสอบสวนข้้อเท็็จจริิงในเรื่�อง ดัังกล่่าวในปีี 2556 พร้้อมทั้�งจััดทำำ�สำำ�นวนการไต่่สวนข้้อเท็็จจริิงเพื่�อเสนอต่่อ คณะกรรมการ ป.ป.ท. เพื่�อพิจิ ารณา ความหวัังที่�เฝ้า้ รอกว่า่ สี่่�ปีีจึงึ เริ่�มเห็น็ ทิิศทางมากขึ้�น มูลนธิ ิผสานวัฒนธรรม | 61

บริเวณหน้าอาคารท่ีท�ำการสำ� นกั งาน คณะกรรมการปอ้ งกันและปราบปรามการทจุ รติ ในภาครัฐ (ป.ป.ท.) เขต 2 จังหวดั นนทบรุ ี 62 | เมือ่ ผมถกู ทรมาน…ผมจึงมาตามหาความยตุ ิธรรม

ภายหลังที่เรื่องดังกล่าวด�ำเนินการเข้าสู่การไต่สวนข้อเท็จจริงในเร่ือง ดงั กลา่ ว ซง่ึ กไ็ ดร้ บั ความรว่ มมอื จาก นายเมย์ เพอื่ นสนทิ ของชอ็ ปทอ่ี ยบู่ รเิ วณหนา้ หอ้ งสอบสวนระหวา่ งเกดิ เหตซุ อ้ มทรมานโดยเจา้ หนา้ ทช่ี ดุ สบื สวน นายบี เจา้ ของ รา้ นคา้ บรเิ วณทา้ ยวดั หลวงปรชี ากลุ รา้ นทช่ี อ็ ปไดบ้ อกแกเ่ จา้ หนา้ ทชี่ ดุ สบื สวนวา่ ตนเองได้น�ำของกลางไปเกบ็ ซ่อนไว้ที่นน้ั นางเลยี บ แม่ยายของนายบี บคุ คลท่อี ยู่ ในเหตกุ ารณ์ระหว่างทเี่ จ้าหน้าที่ต�ำรวจได้ท�ำการตรวจค้นร้านคา้ ของนายบี และ พ.ต.ท.ตระกูล เจ้าหน้าที่สอบสวนผู้รับแจ้งความเหตุการณ์ซ้อมทรมานของช็อป เมอื่ วนั ที่ 6 กุมภาพนั ธ์ 2552 มาสอบปากคำ� ใหข้ อ้ เทจ็ จรงิ เกี่ยวกับคดีดังกล่าว แต่แล้ว สถานการณ์ก็เริ่มมีความไม่ชอบมาพากลมากข้ึน เม่ือผมรับ ทราบในเวลาตอ่ มาวา่ พ.ต.ต.เหนง่ หนงึ่ ในเจา้ หนา้ ทชี่ ดุ สบื สวน ผถู้ กู รอ้ งทกุ ขก์ ลา่ ว โทษคดฐี านความผดิ รว่ มกันทำ� ร้ายช็อป ได้เดินทางมาเพอ่ื เข้าพบ นางเลยี บและ นายบี ในวนั ที่ 7 มถิ นุ ายน 2556 พรอ้ มไดน้ ำ� เอกสารเปน็ บนั ทกึ ถอ้ ยคำ� พยานตาม แบบของคณะอนุกรรมการไตส่ วนขอ้ เทจ็ จรงิ ของ สำ� นักงาน ป.ป.ท. เขต 2 อันมี เนอ้ื หาคำ� ใหก้ ารเปน็ พยาน ในทำ� นองวา่ เจา้ หนา้ ทที่ ไ่ี ปคน้ หาของกลางทร่ี า้ นนาย บีได้ด�ำเนินการอย่างสุภาพ ไม่ได้ใช้ความรุนแรงกับช็อปแต่อย่างใด โดยเอกสาร ดังกล่าวยังไม่มีลายมือชื่อผู้สอบและลงวันที่ มาให้นางเลียบและนายบีลงลายมือ ชื่อเปน็ พยานในเอกสารดังกลา่ ว พฤติิการณ์์อัันมีีพิิรุุธของ พ.ต.ท.เหน่่ง มีีสาระสำำ�คััญคืือ ประเด็็นข้้อเท็็จจริิงที่่� พ.ต.ท.เหน่่ง ได้้นำำ�เอกสารดัังกล่่าวไปดำำ�เนิินการสืืบสวน ทั้�งๆ ที่�เป็น็ หน้า้ ที่�ของคณะอนุกุ รรมการสอบสวนข้อ้ เท็จ็ จริงิ ซึ่�งหากพิจิ ารณาตาม ความเป็น็ จริงิ แล้ว้ การกระทำำ�ดังั กล่า่ วไม่ส่ ามารถดำำ�เนินิ การแทนโดยชอบด้ว้ ยกฎ หมายได้้ นางเลียี บจึงึ ได้ข้ อถ่า่ ยเอกสารไว้้ โดยไม่ไ่ ด้้ลงชื่�อให้ไ้ ปแต่่อย่่างใด และได้้ นำำ�มาส่่งมอบให้้กับั คณะอนุกุ รรมการสอบสวนประกอบการสอบปากคำำ�คดีีนี้้�ด้ว้ ย ต่อ่ มาในวันั ที่่� 2 กรกฎาคม 2556 นางเลียี บ ได้เ้ ดินิ ทางมาให้ค้ ำำ�ให้ก้ าร ต่อ่ เจ้้าหน้้าที่�พนักั งานอนุกุ รรมการสอบสวนข้อ้ เท็็จจริิง สำำ�นัักงาน ป.ป.ท.เขต 2 มูลนธิ ผิ สานวฒั นธรรม | 63

ถึงึ เหตุุการณ์์ที่่� พ.ต.ท.เหน่่ง นำำ�เอกสารดัังกล่า่ วมาให้เ้ ซ็็นรัับรองด้้วยเช่น่ กันั เมอื่ พยานปากสำ� คญั อยา่ ง นางเลยี บและนายบไี มไ่ ดใ้ หค้ วามรว่ มมอื กบั พ.ต.ท.เหนง่ เจา้ หนา้ ทตี่ ำ� รวจชดุ สบื สวนทม่ี สี ว่ นรว่ มในเหตกุ ารณซ์ อ้ มทรมานชอ็ ป ดงั กลา่ ว ทางออกเดยี วทพ่ี อจะเปน็ ไปไดส้ ำ� หรบั การสรา้ งหลกั ฐานเพอ่ื ใหค้ ำ� ใหก้ าร ฝ่งั ตนน้ันมีน้�ำหนักมากขึน้ คือ “การสร้างพยานเท็จ” และเป็นผลให้ระหว่างท่ีคดีดังกล่าวอยู่ในชั้นไต่สวนของ ป.ป.ท. นั้น เป็นผลให้มีพยานหุ่นเชิดเกิดขึ้นอีกหลายปาก เพ่ือเป็นพยานให้กับฝั่งเจ้าหน้าที่ ชุดสืบสวนภูธรจังหวัดปราจีนบุรีท่ีซ้อมทรมานช็อป และส่งผลให้ประจักษ์พยาน ของฝัง่ เจา้ หนา้ ท่ตี �ำรวจชุดดงั กลา่ วมหี ลักฐานทีน่ ้�ำหนักมากยง่ิ ขึ้น กลา่ วใหเ้ ขา้ ใจโดยงา่ ยคอื เจา้ หนา้ ทตี่ ำ� รวจชดุ สบื สวนนไ้ี ดร้ ว่ มมอื จดั ฉาก เพ่ิมพยานบุคคล ณ วันเวลาเกิดเหตุ โดยปรากฏเป็นบุคคลต่างๆ ได้แก่ นางวิ ผู้ร้องทุกข์กลา่ วโทษแกช่ ็อป และนางเป้ลิ ผเู้ ป็นพสี่ าวของนางวิ นายเชษฐ์ นายก เทศมนตรีตำ� บลบา้ นสร้าง นายแสน นายศร ผ้สู มอา้ งวา่ น่งั อย่ภู ายในห้องสบื สวน ณ วันเวลาเกดิ เหตุ และนางพิมพ์ นกั ข่าวทสี่ มอา้ งวา่ เข้าไปทำ� ข่าว ณ วันเกิดเหตุ โดยค�ำให้การเพ่ือเป็นหลักฐานในการด�ำเนินคดีดังกล่าว นางวิและ นางเปิ้ลให้การกับคณะอนุกรรมการสอบสวนข้อเท็จจริงว่า ท้ังคู่อยู่ภายใน สภ.เมอื งปราจนี บรุ ี และอยใู่ นหอ้ งสบื สวนทเ่ี กดิ เหตดุ ว้ ย อกี ทง้ั นางเปล้ิ ไดใ้ หก้ ารวา่ “ข้าฯ เห็นเจ้าหน้าที่ต�ำรวจได้บอกให้นายฤทธิรงค์ฯ ถอดเสื้อยืดสี นำ้� ตาลออก ระหวา่ งนน้ั ไมม่ กี ารทำ� รา้ ยรา่ งกายตบตนี ายฤทธริ งคฯ์ รวมทงั้ ไมม่ กี าร ใชเ้ ครอ่ื งพนั ธนาการ และไม่มีการเอาถงุ พลาสติกครอบศีรษะนายฤทธิรงคฯ์ แต่ อยา่ งใด จากนนั้ เจา้ หนา้ ทตี่ ำ� รวจกไ็ ดน้ ำ� ตวั นายฤทธริ งคฯ์ ไปทำ� การตรวจปสั สาวะ เพอื่ หาสารเสพตดิ ตอ่ หนา้ ขา้ ฯ และนางวิ สกั พกั ตำ� รวจกบ็ อกวา่ ผลตรวจปสั สาวะ ของนายฤทธริ งคฯ์ มสี มี ว่ ง จงึ จะสง่ ตวั ไปทโี่ รงพยาบาล โดยไดบ้ อกใหต้ ำ� รวจบา้ น หรอื อส. นำ� ตวั ไปทโ่ี รงพยาบาล เนอื่ งจากตำ� รวจชดุ ดงั กลา่ วมภี ารกจิ ไปจบั กมุ คดี อนื่ จากนน้ั ขา้ ฯ และนางวกิ ไ็ ดพ้ ากนั ไปทหี่ อ้ งรอ้ ยเวร สภ. เมอื งปราจนี บรุ ี เพอื่ แจง้ ความเรอ่ื งดงั กลา่ วกบั พ.ต.ท.ส่ี รอ้ ยเวร โดยรอ้ ยเวรไดบ้ อกกบั นางววิ า่ เรอ่ื งวงิ่ ราว 64 | เมอ่ื ผมถกู ทรมาน…ผมจงึ มาตามหาความยุตธิ รรม

ทรพั ย์ไมน่ า่ จะมเี ร่อื งอะไรย่งุ ยากเพราะจับตวั คนรา้ ยได้ และชต้ี วั ได้ถูกตอ้ งแล้ว จากนนั้ ขา้ ฯ และนางวกิ ไ็ ดไ้ ปรออยทู่ ห่ี นา้ สภ.ปราจนี บรุ ี ถงึ ประมาณ 5 โมงเย็น พ่อของนายฤทธิรงคฯ์ ก็ได้มาท่ี สภ.เมอื งปราจนี บรุ ี และได้เข้าพดู คยุ กบั ร้อยเวร ประมาณ 1 ท่มุ เศษ และไดย้ ินพอ่ ของนายฤทธิรงคฯ์ พดู กบั ภรรยาของ เขาวา่ จะตอ่ สู้ในคดเี ร่ืองดงั กล่าวใหถ้ งึ ทีส่ ดุ ต่อมาเวลาประมาณ 2 ท่มุ เศษ ทาง ต�ำรวจกไ็ ด้นำ� ตัวนายฤทธริ งคฯ์ มาที่ สภ.เมืองปราจนี บรุ ี ขณะกำ� ลังข้นึ ไปบนโรง พกั พอ่ นายฤทธริ งคฯ์ กไ็ ดเ้ ขา้ ไปพดู กบั ลกู ชายวา่ “มงึ ทำ� ยงั ไงถงึ ใหเ้ ขาจบั ได”้ เมอื่ ข้าฯ ทราบวา่ ท้ังสองคนเป็นพ่อลกู กัน ข้าฯ ก็ได้เข้าไปพดู ตอ่ ว่าชายคนดงั กล่าวว่า “พ่พี ูดอยา่ งนี้ไดย้ ังไง งั้นพีก่ ส็ อนลกู ใหเ้ ปน็ โจรนะซิ ถอื วา่ พี่สง่ เสริมใหล้ กู เปน็ โจร ต่อมา ก็มีนักข่าวเข้ามาสอบถามข้าฯ ว่า ได้เห็นเจ้าหน้าที่ต�ำรวจที่ จบั กมุ และท�ำรา้ ยนายฤทธริ งคฯ์ ระหวา่ งจับกุมและสบื สวนทหี่ อ้ งสบื สวน ภ.จว. ปราจีนบรุ ีหรอื ไม?่ ขา้ ฯ ก็ยนื ยนั วา่ ไม่เหน็ เจา้ หน้าทต่ี ำ� รวจชุดจับกุมท�ำร้ายหรอื บังคบั ให้นายฤทธริ งค์ฯ รบั สารภาพแต่อยา่ งใด” นางเปลิ้ หลงั จากทน่ี างเปล้ิ ไดเ้ ขา้ ใหก้ ารกบั คณะอนกุ รรมการไตส่ วนขอ้ เทจ็ จรงิ ของ ป.ป.ท. แลว้ ยงั มพี ยานหนุ่ เชดิ โผลข่ นึ้ มาอกี หลายราย ไดแ้ ก่ นางพมิ พ์ นกั ขา่ ว ทน่ี างเปล้ิ อา้ งวา่ มาทำ� ขา่ วภายในวนั เกดิ เหตุ นายแสน และนายศร บคุ คลทถ่ี กู จบั ในคดยี าเสพติดตามท่ีนางวใิ ห้การเพ่ิมเตมิ ณ วนั ท่ี 3 มีนาคม 2552 โดยทง้ั สาม ได้ไปให้การตอ่ คณะอนุกรรมการไต่สวนข้อเท็จจริง ในวันท่ี 25 กนั ยายน 2556 ในท�ำนองเดียวกันว่า ตนไม่พบเห็นว่าเจ้าหน้าท่ีชุดสืบสวนน้ีมีพฤติการณ์ท�ำร้าย ซอ้ มทรมานนายฤทธริ งค์ ลกู ชายของผมระหวา่ งการสอบสวน เช่นเดียวกบั นายเชษฐ์ นายกเทศมนตรีบ้านสรา้ ง อกี หนึง่ พยานเท็จ สำ� คญั ท่ไี ด้ใหก้ ารกบั คณะอนกุ รรมการไตส่ วนขอ้ เทจ็ จรงิ เม่อื วนั ท่ี 25 กนั ยายน 2556 โดยมใี จความส�ำคัญตอนหนง่ึ ว่า “นายสมศักั ดิ์� ชื่�นจิติ ร ผู้�เป็น็ พ่อ่ ได้ร้ ่ว่ มกันั สร้า้ งบาดแผลบนร่า่ งกายของ นายฤทธิริ งค์ ์ชื่�นจิติ ร ลูกู ชาย เพื่�อนำำ�มาเป็น็ เหตุใุ ห้ร้ ้อ้ งเรียี นตำำ�รวจ และกลั่�นแกล้ง้ มูลนธิ ิผสานวฒั นธรรม | 65

เอาผิดิ กับั เจ้า้ พนักั งานตำำ�รวจเพื่�อเรียี กร้อ้ งเงินิ จากเจ้า้ พนักั งานตำำ�รวจ” นายเชษฐ์์ โดยข้้อความทั้�งประโยคนี้้�ถืือเป็็นการให้้ความเท็็จและกล่่าวหาว่่า ผม กับั ลููกชายร่ว่ มกันั สร้า้ งพยานหลักั ฐานเท็็จ แจ้้งความเท็จ็ กับั เจ้้าพนักั งาน พยานปากเท็็จที่�เกิิดขึ้�นมาอย่่างมากมายในช่่วงเวลานี้้� เป็็นผลทำำ�ให้้ ข้อ้ เท็จ็ จริงิ ทางคดีบี ิดิ พริ้�วและซับั ซ้อ้ นมากขึ้�น เป็น็ เหตุใุ ห้ค้ ณะอนุกุ รรมการไต่ส่ วน ข้อ้ เท็จ็ จริิงต้้องนัดั ประชุมุ เพื่�อไต่่สวนคดีีอยู่�หลายครั้�ง และมีีความเห็็นโดยสรุปุ ว่่า มีเี จ้า้ หน้า้ ที่่�ตำำ�รวจ 4 คนร่ว่ มกันั ทำำ�ร้า้ ยร่า่ งกาย นายฤทธิริ งค์์ จริงิ อันั เป็น็ ความผิดิ ฐานทำำ�ร้า้ ยร่า่ งกายและปฏิบิ ัตั ิหิ น้า้ ที่�โดยมิชิ อบ ตามมาตรา 157 ก่อ่ นจะส่ง่ เรื่�องไปยังั คณะกรรมการ ป.ป.ท. แต่ต่ ่อ่ มา ในคราวประชุุมครั้�งที่่� 14/2558 เมื่�อวันั ที่่� 14 มกราคม 2558 โดยที่่�สุดุ แล้้วคณะกรรมการ ป.ป.ท. มีมี ติิให้้ยุตุ ิิเรื่�อง โดยอ้า้ งว่า่ ไม่่ปรากฏพยานหลัักฐานเพีียงพอจะพิิสููจน์์ได้้ว่่า ผู้้�ถููกกล่่าวหาได้้กระทำำ�ผิิดตาม ที่�ยื่�นเรื่�องร้้องเรียี นจริิง กวา่ สองปีทีผ่ มเฝ้ารอค�ำพจิ ารณาจาก ป.ป.ท. แตแ่ ล้วก็กลบั ไดม้ าซง่ึ ความอยตุ ิธรรม อนั ทจ่ี รงิ ผมไดเ้ ตรยี มใจไวใ้ นระดบั หนงึ่ แลว้ วา่ ผลทไี่ ดอ้ าจไมเ่ ปน็ ดงั ใจ หวงั นกั เมอ่ื ฝง่ั ตรงขา้ มเลอื กจะดำ� เนนิ การสรา้ งพยานหลกั ฐานขนึ้ มาบดิ พรวิ้ รปู คดี ให้หลกั ฐานพยานฝั่งตนมีความน่าเช่อื ถือมากยง่ิ ขน้ึ แต่คงเป็นความผิดของผมเองท่ียังศรัทธามั่นในความเป็นหน่วยงาน ของรัฐวา่ จะสามารถน�ำพาความเป็นธรรมมาสู่ลูกชายผมได้ แตจ่ ะเปน็ เชน่ นนั้ ไดอ้ ยา่ งไรกนั ในเมอื่ เขตขณั ฑสมี าแหง่ นมี้ ไี วเ้ พอ่ื ธำ� รง ระบบอุปถัมภ์ 66 | เมอ่ื ผมถูกทรมาน…ผมจงึ มาตามหาความยุติธรรม

มลู นิธผิ สานวฒั นธรรม | 67

68 | เม่อื ผมถกู ทรมาน…ผมจงึ มาตามหาความยตุ ิธรรม

บทที่ 4 สทู่ างเดินใหม่ร่วมกบั องคก์ รสิทธิมนษุ ยชน ถ้ามีใครสักคนถามผมวา่ … ทที่ �ำอย่ทู ุกวันน้ีผมเหนือ่ ยหรอื ไม?่ ผมคงตอบกลบั ไปอยา่ งไม่ปฏเิ สธวา่ “เหนอื่ ยสิ เหน่ือยมาก” แตท่ ผี่ มยงั คงตอ่ สเู้ พอ่ื ใหล้ กู ชายและครอบครวั ผมไดร้ บั ความเปน็ ธรรม กลับมาคอื ผมยังคงเช่ือวา่ ในถ้�ำที่แสนมดื มดิ เกินกวา่ จะมองสงิ่ ใดเหน็ ในท้ายท่สี ุดแล้ว ก็ยังสามารถมแี สงสวา่ งเล็กๆ หลุดลอดเขา้ มาได้ เช่นเดียวกบั การตอ่ ส้ขู องผม ทแี่ มว้ นั นีผ้ มจะล้มลงกบั ความพ่ายแพ้ไปอกี สกั กี่คร้ัง ผมกย็ งั คงเชอ่ื ม่ันว่า หากผมเลอื กทีจ่ ะลกุ แล้วไปต่อแล้ว สักวนั จะต้องเปน็ วนั ของผม ดำำ�ดิ่่�งสู่ �สภาวะเหวลึึก มูลนธิ ิผสานวัฒนธรรม | 69

- พอ่ สมศักดิ์ - วันเวลาล่วงเลยมากว่า 5 ปี กับทิศทางการต่อสู้คดีท่ียังไม่มีทีท่าว่าจะเห็นชัยชนะ แม้ใครต่อใคร รอบตัวผมจะคอยบอกคอยเตือนตลอดระยะเวลาทีด่ �ำเนินการตอ่ สทู้ างคดีกับเจา้ หนา้ ท่ีต�ำรวจชุดทท่ี รมานรา่ งกายช็อปว่า “อยา่ ไปเอาความกับตำ� รวจเลย มแี ตจ่ ะเหน่อื ยเปลา่ ๆ” “รนหาท่เี ปล่าๆ สู้ไปยงั ไงกไ็ มช่ นะหรอก” แน่นอนว่า ค�ำพูดเหล่าน้ันนอกจากจะไม่สร้างขวัญและก�ำลังใจท่ีดีให้ กับผู้ฟังแล้ว ยังรังแต่จะให้คนฟังรู้สึกแย่ลงไปด้วย แต่ผมก็ไม่เคยคิดจะตอบโต้ ผคู้ นทีเ่ ขา้ มาเตอื นเหลา่ นน้ั เลย ผมคดิ แคว่ า่ สกั วนั หนง่ึ ทผ่ี มไดร้ บั ชยั ชนะทางคดกี ลบั มา ผคู้ นเหลา่ นนั้ จะเหน็ เปน็ ประจกั ษแ์ ละตระหนกั รไู้ ดว้ า่ เราไมค่ วรยอมพา่ ยแพต้ อ่ ความอยตุ ธิ รรม ทเี่ ราประสบพบเจอ เพยี งเพราะคนเหล่านนั้ เป็นคนทีร่ ฐั คอยอมุ้ ชอู ยูก่ ็ตาม เพยี งแต่ตอนน้ี ผมเริม่ ไมม่ ั่นใจแลว้ ว่า มันจะยังพอมีทางใดท่ีผมจะต่อสู้เรียกร้องความยุติธรรมให้กับลูกชาย ผมไดอ้ ีกไหม เหตผุ ลหนงึ่ กค็ อื ผมไดใ้ ชก้ ลไกในการรอ้ งเรยี นรอ้ งทกุ ขก์ บั หนว่ ยงานใน ภาครฐั ไปจนหมดส้นิ แลว้ แต่จนก็ยงั ไมไ่ ดม้ าซงึ่ กระบวนการทีร่ ัฐจะสามารถมอบ ความยุตธิ รรมให้กบั ประชาชนได้ ทุกๆ วันในช่วงเวลาน้ันของผมจึงเป็นการสาละวนอยู่กับการจัดการ เอกสาร หลกั ฐาน คำ� ใหก้ ารตา่ งๆ รวมทง้ั การคน้ หาหนว่ ยงานหรอื องคก์ รใดกต็ าม ทจี่ ะสามารถชว่ ยเหลือผมในการต่อสทู้ างคดไี ด้ 70 | เมอ่ื ผมถกู ทรมาน…ผมจงึ มาตามหาความยตุ ธิ รรม

สงิ่ ตา่ งๆ เหลา่ น้ี จึงได้เปลย่ี นสภาพบ้านหลงั เลก็ ๆ ที่เคยจดั แต่งใหเ้ ข้า ที่เขา้ ทางอยา่ งสวยงาม นา่ อยู่ พรอ้ มรองรบั ครอบครวั เล็กๆ ที่อย่ดู ว้ ยกนั 4 คน อย่างพรอ้ มหน้าพรอ้ มตา ไดก้ ินขา้ ว ได้พูดคุย ได้หวั เราะร่วมกนั อย่างมคี วามสุข แต่่วัันนี้้� บ้้านหลัังเดิิมหลัังนี้ �กลัับถููกแทนที่ �ไปด้้วยกองสำำ�นวนคดีี ทั้�งเอกสารหลักั ฐานพยานภาพถ่า่ ย และคำำ�ให้ก้ ารของพยานบุคุ คลในเหตุกุ ารณ์์ เพื่�อ พร้อ้ มสำำ�หรับั การนำำ�ข้อ้ มูลู ต่า่ งๆ ไปยื่�นเรื่�องร้อ้ งทุกุ ข์ใ์ นทุกุ แห่ง่ หนที่่�ยังั ไม่เ่ คยได้ไ้ ป แม้ว่าความหวังที่มีจะเร่ิมลดน้อยถอยลงไปทุกที ซำ�้ รา้ ยหนกั เขา้ เงนิ ทองทล่ี ดนอ้ ยกก็ ลบั กลายงอกเงยเปน็ หนส้ี นิ สรา้ ง ความบั่นทอนขึ้นมาในจิตใจของผม ผู้เป็นพ่อและถือเป็นเสาหลักของครอบครัว อย่างมาก แม้วา่ ส่วนหนงึ่ รายจา่ ยของครอบครวั จะลดลงไป เนื่องจากชอ็ ปตดั สิน ใจไมศ่ กึ ษาตอ่ ในระดบั มหาวทิ ยาลยั แลว้ แตก่ ระนนั้ ลกั ษณ์ ลกู ชายคนเลก็ ของผม ก็ยังคงต้องเรียนอยู่ การเติบโตข้นึ ในทกุ ๆ วนั ของเขา มาพรอ้ มกบั ค่าใชจ้ า่ ยทน่ี ับ วันยงิ่ มากข้ึน น�ำพามาซึ่งความคดิ ไมต่ กว่า ‘แลว้ ผมจะหาเงนิ จากท่ไี หนไปสนบั สนนุ หนทางในอนาคตของเขา?’ แนน่ อน ความเครยี ดเหล่านี้ไมไ่ ด้เกิดขึ้นเพียงแค่ผม แตผ่ ู้เปน็ แมข่ อง ช็อปก็มที ่าทไี ม่ต่างกันในเวลานนั้ หนึ่งเลยกค็ อื ณ ตอนน้ีเขาก้าวขน้ึ มาเปน็ กำ� ลงั หลกั ในเร่อื งการจดั หา รายได้เขา้ บา้ นผ่านกิจการรา้ นอะไหลร่ ถยนต์ แต่สิ่งทีท่ ำ� ให้ผมเครยี ดมากขึน้ คอื ‘แลว้ ถา้ ผมเป็นอะไรขนึ้ มาสักคน จะเกดิ อะไรขนึ้ ?’ ‘ถ้าเหลือพ่ีชอ็ ปคนเดยี ว คดจี ะยังดำ� เนินต่อไปได้อย่ไู หม?’ วันเวลาช่วงนน้ั ผ่านไปอยา่ งเล่ือนลอยและเช่ืองช้า ความคาดหวังคร้ังแล้วครั้งเล่าท่ีเข้ามาและหลุดลอยไปเริ่มท�ำให้ผม ตระหนักรูแ้ ลว้ ว่า ความไม่คาดหวงั อาจเป็นสิง่ ที่ดที ีส่ ดุ เพราะเม่ือเราไม่คาดหวงั เราก็จะไมผ่ ิดหวังอีกตอ่ ไป มูลนิธิผสานวฒั นธรรม | 71

ภาพตู้เยน็ ทถี่ กู ดดั แปลงมาเป็นตู้จัดเก็บเอกสารคดที รมาน “ฤทธริ งค์ ช่นื จติ ร” 72 | เมอ่ื ผมถกู ทรมาน…ผมจงึ มาตามหาความยุตธิ รรม

เม่อื ต้นไม้เฉาได้พบแสงสว่างใหม่ นับั จากวันั นั้�น ผมจึงึ กลับั มาใช้ช้ ีวี ิติ อย่า่ งปกติิ กลับั มาทำำ�หน้า้ ที่�ของพ่อ่ และผู้้�นำำ�ครอบครัวั ซึ่�งทั้�งภรรยาและลููกชายคนเล็็กของผมต่่างก็็ยิินดีีกัับการกลัับ มาของผมอีีกครั้�ง แม้้ว่่าทั้�งสองคนจะไม่่ได้้ขััดข้้องเรื่�องการเดิินสายเพื่�อตามหา ความยุุติิธรรมให้้กัับช็็อป และยัังคอยสนัับสนุนุ เป็็นแรงใจให้้อยู่�เสมอ แต่ผ่ มก็็รู้�ว่า ลึึกๆ แล้ว้ สองคนนั้�นยัังต้อ้ งการได้้รับั ความรัักความเอาใจ ใส่จ่ ากผมในแบบที่�พวกเขาต้อ้ งการอยู่� การตัดั สินิ ใจครั้�งนี้�ผมจึงึ หวังั ว่า่ ผมจะทำำ�ให้้ ทุกุ คนได้้รัับความรักั ความเอาใจใส่่ในระดับั ที่�เท่า่ ๆ กัันให้้ได้้ ส�ำหรับช็อปแล้ว ผมรับรู้และเข้าใจถึงภาวะจิตใจท่ียังคงหม่นหมอง และยังคงจมอยู่กับวังวนแห่งความทุกข์ทรมานจากฝันร้ายในทุกคำ�่ คืน อันเน่ือง มาจากสถานการณ์รุนแรงท่ีเกิดขึ้นภายในเหตุการณ์วันน้ัน ท่ีเขาถูกซ้อมทรมาน จนสง่ ผลตอ่ สภาพจิตใจและกลายเปน็ ผปู้ ว่ ยทางจิตเวช ตอ้ งการความอบอุน่ และ สิ่งที่ยึดเหนี่ยวให้เขาสามารถไว้วางใจคอยทะนุถนอมเอาอกเอาใจและคอยดูแล ช่วงที่เขาซึมเศร้าอย่างรุนแรง โดยท่ีมิให้เขาปลีกวิเวกเก็บตัวเองด้วยอาการซึม เศรา้ อยู่แต่เพยี งผูเ้ ดียว แต่เมอ่ื มาถึงจดุ หนึ่ง ผมก็ต้องมานงั่ หาค�ำตอบแลว้ ว่า ‘แล้ว้ อะไรหละที่�จะทำำ�ช็็อปดีขีึ้�นได้้’ ผมนง่ั คดิ วนไปวนมาอยนู่ านวัน จนกระทง่ั ไดค้ �ำตอบว่า วันเวลาท่ีมีความสุขที่สุดของผมคือ การมีครอบครัวเล็กๆ ธรรมดาท่ี นา่ รกั ครอบครวั หนึง่ ใช่แล้ว ผมคิดว่าช็อปเองก็ควรจะได้พบเจอคนที่ดี และพร้อมท่ีจะให้ ความรกั ความอบอนุ่ และอยรู่ ่วมกนั กับเขาเป็นคู่ชีวิตไปตลอดรอดฝ่ังได้ แต่ปัญหาก็อยู่ที่ว่า ในหนึ่งวันของช็อปนั้นไม่ค่อยได้ออกไปไหนอยู่ แลว้ และชอ็ ปเองก็เลอื กจะเก็บตัวเองอยู่แตใ่ นหอ้ งของท่ีบา้ น เนอื่ งจากยงั เปน็ มลู นธิ ิผสานวฒั นธรรม | 73

กังวลเรือ่ งความปลอดภยั ดังน้ันผมจงึ เสนอกับแมข่ องช็อปว่า เราควรจะชว่ ยกนั หาและนดั แนะ ผสู้ าวรนุ่ ราวคราวเดยี วกบั ชอ็ ปใหเ้ ขา้ มาพดู คยุ และคบหาดใู จกนั ไป กอ่ นจะตดั สนิ ใจลงขนั ร่วมใช้ชวี ติ กัน ซึ่งแม่ของช็อปก็มิได้ขัดข้องแต่อย่างใด และยังคิดเห็นไปในทิศทาง เดยี วกันว่า ชอ็ ปควรจะมใี ครสักคนที่จะเข้ามาบรรเทาความบอบช�ำ้ ทีเ่ คยผ่านมา นน้ั สามารถคลีค่ ลายลงไปได้ โดยแม่ของชอ็ ปได้แนะนำ� ผมไวว้ า่ … - แม่ภัทราพรรณ - ยอ้ นกลบั ไปเมื่อตอนปี 2552 ภายหลังเหตุการณ์ท่ีช็อปถูกท�ำร้ายโดยเจ้าหน้าที่ต�ำรวจชุดสืบสวน เพื่อใหร้ ับสารภาพในคดีว่ิงราวทรพั ย์ของนางวิ ทีต่ วั เขาไมไ่ ดท้ ำ� แลว้ หลงั จากนนั้ ไมน่ าน ชอ็ ปกไ็ ดจ้ บการศกึ ษาในชน้ั มธั ยมศกึ ษาตอนปลาย จากโรงเรียนประจ�ำจังหวัดแห่งหน่ึงในปราจีนบุรี แม้ว่าช่วงเวลานั้นจะเป็นช่วง เวลาทเ่ี ขามสี ภาวะหวาดระแวงผคู้ นรอบขา้ ง และเรม่ิ ปฏเิ สธการเขา้ สงั คมบา้ งแลว้ แตด่ ว้ ยการรบเรา้ ของบรรดาเพอ่ื นสนทิ ของเขาใหอ้ อกไปเทย่ี วเลย้ี งรนุ่ สง่ ทา้ ยกอ่ น จะจากลาด้วยกัน ก็ท�ำใหท้ า้ ยทส่ี ุดแล้วชอ็ ปน�ำเรอื่ งดังกลา่ วมาบอกเลา่ กบั แม่วา่ “แม่จ๋า เพอ่ื นลกู ชวนไปเล้ียงรุ่นส่งท้ายกนั แล้วกบ็ อกใหล้ ูกตอ้ งไปให้ ได้ด้วย แมว่ า่ ลกู ควรไปดไี หม? แตล่ ูกกก็ ลวั จะเกิดอะไรขน้ึ กบั ตวั เอง ในระหวา่ งท่ี กำ� ลังสังสรรคก์ ันอยู่” ชอ็ ปเอ่ยปากบอกแม่ ด้วยสหี น้าเป็นกงั วล จริงๆ แม่รู้ดีอยู่แล้วว่า แม้นัยน์ตาของช็อปจะแสดงทีท่าเป็นกังวล จริงตามส่ิงท่ีเขาบอก เพราะเขาเองก็ไม่สามารถไว้ใจเจ้าหน้าท่ีต�ำรวจชุดสืบสวน ชดุ นน้ั ได้ เพราะตงั้ แตช่ อ็ ปและพอ่ ของเขาเขา้ แจง้ ความตำ� รวจชดุ สบื สวนดงั กลา่ ว กับ สภ.เมืองปราจีนบุรี รวมท้ังเดินสายร้องขอความเป็นธรรมกับหน่วยงานของ 74 | เม่อื ผมถกู ทรมาน…ผมจงึ มาตามหาความยตุ ธิ รรม

ภาพถา่ ยแม่ภทั ราพรรณจากบริเวณสวนหลังบา้ น มูลนิธผิ สานวฒั นธรรม | 75

รัฐท่ีเกี่ยวข้องในกระบวนการยุติธรรมท่ัวประเทศอย่างไม่ลดละในช่วงเวลาเร่ิม แรกท่ีเขาเพ่ิงประสบกับเหตุการณ์ดังกล่าว ท้ังหมดเป็นผลให้นักข่าวจ�ำนวนมาก หันมาให้ความสนใจเร่ืองราวการถูกซ้อมทรมานของช็อป และคอยติดตามผล การด�ำเนินการทางคดีของหน่วยงานภาครัฐส�ำหรับกรณีดังกล่าวอย่างใกล้ชิดใน ช่วงแรก ก่อนท่ีกระแสจะเร่ิมซาลงเมื่อเจ้าหน้าที่ระดับสูงจากหน่วยงานรัฐต่างๆ เร่ิมลงมารับเอกสารด้วยตนเองพร้อมกับให้ค�ำม่ันสัญญาว่า “จะด�ำเนินการทาง คดีเพ่ือใหผ้ ู้เสียหายได้รบั ความยตุ ิธรรม” ช่วงเวลาเดียวกันน้ีเอง ท่ีเจ้าหน้าท่ีต�ำรวจชุดดังกล่าวเร่ิมเข้ามา ปว้ นเปย้ี นในชวี ติ ของชอ็ ปมากขนึ้ ไมว่ า่ จะเปน็ ทห่ี นา้ โรงเรยี น หรอื วา่ บรเิ วณหนา้ บ้านของเราก็ตาม แม้ส่วนหน่ึงเราจะลดความหวาดกลัวของครอบครัวด้วยการ ตดิ ตงั้ กล้องวงจรปิดไวบ้ ริเวณทวั่ ทั้งบา้ นแล้ว แต่กระน้ันการที่ช็อปยงั ต้องออกไป โรงเรยี นเพ่ือส่งงานในช่วงส้นิ เทอมกย็ งั เปน็ เรอ่ื งทแี่ มย่ ังค่อนข้างกงั วลอยู่ เชน่ กนั กบั ครงั้ น้ี แมร่ ดู้ วี า่ ลกึ ๆ แลว้ ชอ็ ปกอ็ ยากจะใชเ้ วลาอยกู่ บั เพอ่ื น เปน็ ครง้ั สดุ ทา้ ยกอ่ นจะแยกยา้ ยกนั ไปมชี วี ติ เปน็ ของตวั เองในรวั้ มหาวทิ ยาลยั แต่ เพราะแม่เองก็เปน็ หว่ งในความปลอดภัยของช็อปมาก แม่จงึ บอกกับเขาไปว่า “แม่รู้ แม่เข้าใจหนูนะช็อป แม่ก็อยากให้หนูใช้เวลาอยู่กับเพื่อนก่อน จะแยกย้ายกันไป แตแ่ ม่อยากให้หนูถามความคิดเห็นกบั พ่อเขาด้วย ถา้ ยงั ไงลอง ปรกึ ษาพอ่ เขาอกี คนด้วยนะ” แม่ แม่รู้ดีว่า ส่ิงที่แม่แนะน�ำน้ีจะต้องท�ำให้ช็อปล�ำบากใจอย่างแน่นอน เพราะพอ่ จะเปน็ คนทคี่ อ่ นขา้ งเขม้ งวด หากเขาเหน็ วา่ สง่ิ ใดไมเ่ หมาะสม และบอก ปฏเิ สธไปแลว้ ก็ถอื ว่าเป็นคำ� ชีข้ าด จะไม่มีรบเร้าด้วยคำ� ถามเดิมๆ อกี ตา่ งกันกบั แม่ ทหี่ ากลกู ๆ ทงั้ สองหาเหตผุ ลทเี่ หมาะควรในการซอ้ื หรอื ทำ� สงิ่ ใดมาบอกเลา่ ได้ แม่กจ็ ะยินยอมให้สงิ่ เหล่าน้นั กบั พวกเขาได้ ด้วยเหตนุ เี้ อง แมจ่ งึ เดนิ ไปพร้อมกับเขา หากมสี ่งิ ใดท่ีแม่เห็นว่าพอจะ ช่วยอธิบายแทนช็อปได้ แม่จะได้ช่วยอธิบายให้พ่อเขาเข้าใจ เพราะแม่มั่นใจว่า พอ่ เปน็ คนทรี่ บั ฟัง หากแม่รอ้ งขอแล้วจรงิ ๆ “พ่อ คือเพื่อนลูกมันจะชวนไปกินเลี้ยงรุ่นส่งท้าย ลูกเองก็อยากไป 76 | เมอ่ื ผมถูกทรมาน…ผมจงึ มาตามหาความยตุ ิธรรม

เหมอื นกัน แต่ลูกก็กลัวจะเกิดอะไรข้ึน ลกู เลยมาขอพ่อกอ่ น” ชอ็ ป สหี นา้ ท่กี ำ� ลงั ยิ้มแยม้ ก็เริม่ เรยี บน่ิงขนึ้ ราวกบั เป็นการบอกวา่ ขอเวลา คดิ ก่อนสกั นดิ และพอ่ ของชอ็ ปกน็ ิ่งอย่างครนุ่ คิดไปครหู่ นงึ่ กอ่ นจะเปรยว่า “พอ่ อนญุ าตใหไ้ ป แตพ่ อ่ จะขอตดิ ตอ่ กบั เพอ่ื นๆ ในแกง๊ ลกู กอ่ นไดห้ รอื เปลา่ อย่างนอ้ ยๆ ถา้ ลูกเกดิ เปน็ อะไรไป พอ่ จะไดต้ ิดตอ่ กับเพอ่ื นลกู ได้ในทันท”ี พ่อสมศกั ดิ์ สนิ้ เสยี งของพอ่ แมก่ เ็ หน็ แทบจะในทนั ทวี า่ ชอ็ ปมสี หี นา้ ทโี่ ลง่ ใจมากขน้ึ เพราะน่ีถือเป็นค�ำอนุญาตให้ออกจากบ้านคร้ังแรกของผู้เป็นพ่อ ภายหลังเกิด เหตกุ ารณด์ งั กลา่ วเปน็ เวลาเกอื บ 2 เดอื น และนน่ั ทำ� ใหช้ อ็ ปเองกเ็ ลอื กทจ่ี ะไมร่ รี อ ทจ่ี ะตดิ ตอ่ เพอ่ื นของเขา และใหค้ ยุ กบั ผเู้ ปน็ พอ่ เพอ่ื ใหเ้ พอื่ นของเขาเดนิ ทางมารบั ช็อปออกจากบ้านในวันเวลาดังกล่าว พร้อมกับคอยเป็นหูเป็นตาให้พอ่ และหาก มอี ะไรเกิดขน้ึ กบั ชอ็ ปกข็ อให้ตดิ ต่อพ่อเขาเป็นคนแรก ซงึ่ แม่กค็ าดหวงั ว่า เม่ือวนั ดังกลา่ วมาถงึ มนั จะไม่เกิดเร่อื งราวอะไร - ช็อป - ณ วันเลี้ยงร่นุ ส่งท้ายจบ ม.6 เย็นวันน้ัน เพ่ือนของผมได้เดินทางมารับผมตามท่ีได้ตกลงกับพ่อของ ผมไว้ ภายหลังจากที่เพื่อนผม ผมและพ่อได้พูดคุยทักทายกันแล้ว ผมก็ได้ ขึ้นรถมากับเพ่ือนผม เพ่ือเดินทางออกไปกินเล้ียงรุ่นกับเพ่ือนที่ร้านอาหารแห่ง หน่ึงในตัวเมืองปราจีนบรุ ี เมื่�อไปถึงึ ผมก็็พบว่่า ไม่่ได้้มีแี ต่่เพื่�อนผมเท่่านั้�นที่�มากินิ เลี้�ยงกันั ในวัันนี้้� ด้ว้ ยความหวาดระแวงว่า่ ในกลุ่�มคนตรงนี้้�มีเี จ้า้ หน้า้ ที่�แอบแฝงมาติดิ ตามหรือื เปล่า่ มลู นธิ ผิ สานวัฒนธรรม | 77

ภาพเปรยี บเทยี บภาพถา่ ยกล่มุ เพ่อื นของชอ็ ปในวนั เลี้ยงรุ่นกบั ปัจจบุ นั 78 | เม่อื ผมถูกทรมาน…ผมจงึ มาตามหาความยตุ ธิ รรม

ผมจึึงถามกับั เพื่�อนๆ ว่่า คนอื่�นๆ ที่่�ผมไม่รู่้�จักเป็น็ เพื่�อนของใครบ้้าง เพอื่ นผมจงึ แนะนำ� เพอ่ื นๆ ทเ่ี หลอื ไดร้ จู้ กั กบั ผม และนนั่ กท็ ำ� ใหผ้ มไดร้ วู้ า่ เพ่ือนๆ ที่เหลือคือ เพ่ือนของเพื่อนผมที่มาจากวิทยาลัยช่างข้างเคียงในอ�ำเภอ เมืองปราจีนบุรี ซ่ึงแม้ผมจะเป็นกังวลเกี่ยวกับค�ำขู่ของนายต�ำรวจชุดสืบสวนท่ี เคยข่กู บั ผมไว้ แต่เพื่อนผมกไ็ ดใ้ หค้ �ำมน่ั วา่ มนั จะคอยสอดส่องผมไมไ่ ปไหน และ จะไม่ปล่อยให้ผมต้องเดนิ ไปไหนมาไหนลำ� พงั แนๆ่ อัันที่�จริิง เพื่�อนๆ ที่่�มาร่่วมกิินเลี้�ยงในวัันนี้้�ค่่อนข้้างมากัันเยอะอยู่� พอสมควร บรรยากาศที่�เริ่�มครื้�นเครงและจำำ�นวนคนที่�มากัันเยอะก็็เริ่�มทำำ�ให้้ผม ค่่อนข้า้ งอุ่�นใจ ถ้า้ หากผมอยู่�กลางดงผู้�คนเช่่นนี้�คงจะไม่่มีีอะไรเกิิดขึ้�น มีเพ่ือนของเพ่ือนผมหลายคนเดินเข้ามาชวนผมพูดคุยและทักทายกัน ตามประสาเพอื่ น บางคนชวนคยุ เรอ่ื งความสนใจตา่ งๆ ไมว่ า่ จะเปน็ แนวเพลง หนงั บอล การต์ นู หรอื แมก้ ระทงั่ เรอ่ื งเรยี นตอ่ ผมกต็ อบพวกเขาไปเทา่ ทย่ี งั วางแผนคา้ ง คาไวใ้ นหวั เพยี งแตผ่ มกไ็ มไ่ ดช้ วั รว์ า่ แผนการใชช้ วี ติ เหลา่ นน้ั ของผมจะยงั สามารถ เปน็ ไปด้วยดีไดห้ รือไม่ สกั พักเพ่อื นเหล่าน้นั กเ็ ดนิ ออกไปพดู คุยกับเพอ่ื นคนอ่นื ๆ จนกระทั่งมีเพ่อื นผู้หญิงคนหนง่ึ เข้ามาชวนผมพดู คุยอีกครง้ั จากทีไ่ ด้พดู คยุ กบั เธอ ท�ำใหผ้ มไดร้ วู้ า่ เธอชอ่ื ปุก๊ เพง่ิ จบชน้ั ปวช. ปี 3 จากวทิ ยาลยั ชา่ งแหง่ เดยี วกบั เพอื่ นๆ คนกอ่ นหนา้ ทเี่ ขา้ มาพดู คยุ กบั ผม เราพดู คยุ เลน่ เหมอื นอยา่ งเพอื่ นคนอน่ื ๆ เพยี งแตเ่ ธอสงั เกตเหน็ วา่ ผมดเู ปน็ คนนงิ่ ๆ และไม่ ค่อยไปสงุ สิงกบั ใครก่อน เป็นผลให้เธอตดั สินใจเดินเขา้ มาพดู คุยด้วย เพราะกลวั ผมจะเหงาจนเกินไป ผมนง่ั คยุ จปิ าถะกบั เธออยูค่ ร่ใู หญ่ เราจงึ เริ่มแลกเบอรโ์ ทรศัพท์ตดิ ต่อ และเฟซบกุ๊ เอาไว้ เผอื่ วา่ จะไดต้ ดิ ตอ่ กนั ในภายหลงั ซง่ึ ปกุ๊ เองกแ็ ลกเบอรโ์ ทรศพั ท์ และเฟซบุก๊ กบั ผมโดยไม่มีทา่ ทีปฏเิ สธแตอ่ ยา่ งใด ภายหลงั จากทง่ี านเลยี้ งในวนั นน้ั เลกิ รา เพอ่ื นของผมอาสามาสง่ ผมถงึ มลู นธิ ิผสานวัฒนธรรม | 79

บา้ น เราทงั้ สองคนกไ็ ด้ตดิ ต่อพดู คุยกันเกอื บทกุ วนั จนกระทั่งผมก็เรมิ่ จะสนใจใน ความเปน็ ไปของชวี ติ เธอมากข้นึ ผมจึงได้เดินไปหาแม่ เพื่อบอกเล่าเรื่องราวระหว่างผมกับหญิงคนดัง กล่าวใหผ้ ู้เป็นแมร่ บั ฟงั อีกครัง้ … - ปกุ๊ - หลังจากที่เราไปเล้ียงรุ่นกับเพื่อนๆ โรงเรียนประจ�ำจังหวัดปราจีนบุรี วนั นนั้ เราได้รู้จักกับช็อป เพ่ือนผู้ชายคนหนึ่งท่ีเพ่ิงเรียนจบมัธยมศึกษาตอน ปลายจากโรงเรียนประจ�ำจังหวัดแห่งน้ันและมาร่วมเลี้ยงรุ่นด้วยกัน ในคราแรก เราคดิ เพยี งวา่ เราจะเดินมาพูดคุยทักทายกันเพอื่ ทำ� ความร้จู กั เฉยๆ แต่พอคุยไป เรอ่ื ยๆ เรารสู้ กึ วา่ เราตา่ งมปี ระเดน็ ทคี่ ยุ กนั แลว้ รเู้ รอ่ื ง เราจงึ นง่ั ลงพดู คยุ กบั เขาอยู่ สกั ครหู่ นง่ึ กอ่ นจะเรม่ิ แลกเบอรโ์ ทรศพั ทแ์ ละเฟซบกุ๊ เพอื่ ตดิ ตอ่ พดู คยุ กนั ภายหลงั แรกๆ ช็อปกม็ ีทกั มาคยุ บา้ งประปราย จนกระทงั่ เราตดั สนิ ใจไปเรยี นตอ่ ทวี่ ทิ ยาลยั พยาบาลแหง่ หนงึ่ ในจงั หวดั นครนายก จๆู่ ชอ็ ปกท็ กั มาคยุ กบั เราผา่ นทางเฟซบกุ๊ บอ่ ยมากขน้ึ เรม่ิ ถามไถเ่ รอื่ ง ราวประจ�ำวันของเรามากขึ้น อาทเิ ชน่ ‘เราก�ำลงั ท�ำอะไรอย?ู่ ’ ‘กินขา้ วหรือยงั ?’ หรือแมแ้ ต่ ‘วันน้เี รยี นเป็นยังไงบ้าง?’ นน่ั ก็ท�ำให้เรารใู้ นทนั ทีว่า เขานา่ จะคิดอะไรกับเรามากกวา่ เพือ่ นทวั่ ๆ ไปแลว้ เป็นธรรมดาของผู้หญิงคนหน่ึง เม่ือมีคนเข้ามาดูแลเอาใจใส่เร่ืองราว ชีวิตของเรา เราก็จะเร่ิมมีความรู้สึกดีกับคนที่เข้ามาท�ำดีกับเรา แม้ว่าส่วนหน่ึง เราจะยังไม่ได้ไว้วางใจให้เขาเข้ามาในชีวิตมากมายนัก แต่เราก็ไม่ได้ปิดกั้นไม่ให้ เขาเขา้ ถงึ เรอื่ งราวส่วนตัวในชวี ิตเราเสยี ทีเดยี ว 80 | เมอ่ื ผมถูกทรมาน…ผมจึงมาตามหาความยุติธรรม

เวลานั้นจึงถือเป็นการทดลองคุยกันของเราท้ังสองคน เพื่อดูว่าเรามี นิสัยอะไรที่เข้ากันได้และเข้ากันไม่ได้บ้าง จะได้ทยอยปรับตัวกันไปก่อนคบหา กนั อยา่ งจริงจงั จนกระทั่งเมอื่ เราตัดสินคบกันอย่างเปน็ ทางการแลว้ เราจึงได้บอกกล่าวแก่แม่ของเราว่า เราก�ำลังคบกับผู้ชายคนน้ีอยู่ เขาช่ือ “ช็อป” เป็นคนอ�ำเภอบ้านสร้าง บ้านของเขาเปิดร้านขายอะไหล่รถ จักรยานยนต์ใกลก้ ับปม้ั น�้ำมนั ปตท.บ้านสรา้ ง เมอื่ เราพูดมาจนถงึ จดุ นี้ แม่ของเราถงึ ไดร้ อ้ ง อ๋อ ข้นึ มาราวกบั วา่ รจู้ กั เป็นอยา่ งดี หลังจากน้ันไม่นาน เราก็ได้ยินแม่กับพ่อพูดคุยกันถึงเรื่องคดีหนี่งที่ เก่ียวข้องกับแฟนของเราว่า ช็อปคือเด็กท่ีเคยตกเป็นแพะในคดีวิ่งราวทรัพย์เม่ือ ปี 2552 จนกระทง่ั โดนเจ้าหน้าที่ต�ำรวจชุดสืบสวนซอ้ มทรมานใหร้ ับสารภาพใน คดดี งั กล่าว แม้ระหว่างท่ีฟังเราจะไม่ค่อยได้ใจความของเรื่องเสียเท่าไหร่ แต่เรา ก็พยายามจับใจความที่เราพอจับได้ไปลองสืบค้นในกูเกิล และเราก็ได้พบข้อมูล บางอยา่ งวา่ ‘โวยตำ� รวจมั่วจบั ลกู ชายผิดตัว’ ‘โผล่อีกรายเหย่ือสกี ากี ถุงคลมุ หัวซ้อมโหดนกั เรียน ม.6’ เมอ่ื เราอา่ นขา่ วไปเรอื่ ยๆ กไ็ ดค้ น้ พบวา่ ชอ็ ปเคยตกเปน็ เหยอื่ การซอ้ ม ทรมานโดยเจ้าหน้าที่ต�ำรวจชุดสืบสวน ต�ำรวจภูธรจังหวัดปราจีนบุรี เพ่ือให้รับ สารภาพในคดีว่ิงราวสร้อยคอทองค�ำ 3 บาทของหญิงคนหน่ึงบริเวณใต้สะพาน กลับรถรมิ แมน่ ้ำ� บางปะกง ใกล้กับละแวกบ้านทา้ ยวดั หลวงปรีชากลู จากข่่าวที่�ปรากฏในเว็็บไซต์์ต่่างๆ ระบุุว่่า ในวัันเวลาเกิิดเหตุุนั้�น ช็็อปกัับเพื่�อนสนิิทของเขาชื่�อ เมย์์ กำำ�ลัังดููภาพยนตร์์อยู่�ในโรงภาพยนตร์์เมเจอร์์ มลู นิธผิ สานวัฒนธรรม | 81

ซีนี ีเี พล็ก็ ซ์ ์ ห้า้ งสรรพสินิ ค้า้ บิ๊�กซีี ปราจีนี บุรุ ี ี ก่อ่ นจะขับั จักั รยานยนต์ก์ ันั ออกมาจาก ห้า้ งสรรพสินิ ค้า้ เพื่�อพาเมย์์ไปส่่งที่่�บ้้านของเขา ระหว่า่ งทางก็็ถููกตำำ�รวจจราจรคน หนึ่�งเรีียกรถจัักรยานยนต์์ให้จ้ อดบริิเวณหน้า้ ร้้านเทเลวิซิ จากนั้�นตำำ�รวจคนนั้�นจึงึ พาช็อ็ ปและเมย์ไ์ ปยังั สภ.เมือื งปราจีนี บุรุ ีี และเป็น็ ที่�มาของเรื่�องราวการโบ้ย้ ความ ผิดิ ฐานวิ่�งราวทรัพั ย์ข์ องหญิงิ คนที่่�ถูกู วิ่�งราว จนกระทั่�งเกิดิ เรื่�องราวการซ้อ้ มทรมาน อันั เป็น็ ผลให้ช้ ็อ็ ปและพ่อ่ ของเขาต้อ้ งออกมาแจ้ง้ ความร้อ้ งทุกุ ข์แ์ ละต่อ่ สู้�คดีวีิ่�งราว ทรัพั ย์์เพื่�อให้้ช็อ็ ปรอดพ้้นจากคดีีดัังกล่่าว ภายหลังจากท่ีเราหาอ่านเร่ืองราวต่างๆ จนหมดส้ิน เราได้แต่น่ังตั้ง ค�ำถามกบั ตัวเองวา่ “นเ่ี ขาตอ้ งเจอเรื่องราวอะไรตง้ั มากมายขนาดน้ีเลยหรอ?” เพราะที่เขาเข้ามาพูดคุย เอาใจใส่ ดูแล หรือมาหาเรา ท่าทางเขาดู ปกตดิ ที กุ อยา่ ง แตเ่ ราไมเ่ คยรเู้ ลยวา่ ทผ่ี า่ นมาเขาตอ้ งพบเจอกบั เรอ่ื งราวอะไรบา้ ง แ ต่ ่ ก็็ เ พ ร า ะ เ ข า ไ ม่ ่ ไ ด้ ้ บ อ ก ก ล่ ่ า ว กัั บ เ ร า ถึึ ง เ รื่ � อ ง ร า ว เ ห ล่ ่ า นั้ � น เราจึงึ ยังั ไม่ค่ ่อ่ ยแน่ใ่ จว่า่ ท้า้ ยที่่�สุดุ แล้ว้ ถ้า้ เราเกิดิ ถามเรื่�องนี้้�กับั เขาแล้ว้ เขาจะตอบเรา เรื่�องนี้�หรืือไม่่ หรือื ถ้า้ ตอบแล้ว้ จะมีปี ััญหาความไม่เ่ ข้้าใจกันั ตามมาหรือื ไม่่ เราคดิ วนไปวนมาอยหู่ ลายวนั จนกระทง่ั วนั หนง่ึ เราตดั สนิ ใจทกั ไปถาม เขาในเร่อื งน้ี ซึ่งเรากเ็ ตรยี มใจไวบ้ า้ งแลว้ วา่ เขาอาจจะไม่ตอบเรากไ็ ด้ แตแ่ ลว้ ชอ็ ปกต็ อบกลบั มาแลว้ กไ็ ดเ้ ลา่ เรอื่ งราวทง้ั หมดตง้ั แตต่ น้ ใหเ้ รา ฟังว่า วนั เวลาดังกล่าวมเี ร่ืองอะไรเกิดขึน้ กับเขาบา้ ง เมอื่ เราทราบเรอ่ื งขอ้ เทจ็ จรงิ ทง้ั หมดแลว้ เราจงึ ตดั สนิ ใจบอกกบั เขาวา่ “ถ้าสมมติเธอมีเร่ืองหนักใจ ไม่ว่าจะที่เกี่ยวข้องกับคดีหรือเร่ืองอะไร ก็ตาม เธอสามารถเลา่ ใหเ้ ราฟงั ไดเ้ ลยนะ” ป๊กุ สิ่งเหล่านี้ เราท�ำไปท้ังหมดโดยไม่ได้คาดหวังอะไร เพียงแค่ขอให้ ความเครยี ด ความกังวล และความกดดนั ภายในใจของเขามันจะลดลงไปไดบ้ า้ ง และดูเหมือนวา่ ช็อปเอง กเ็ ริ่มจะเปดิ ใจและบอกเล่าส่ิงตา่ งๆ ทเ่ี ราเองก็ยังไม่เคย 82 | เม่อื ผมถูกทรมาน…ผมจึงมาตามหาความยุตธิ รรม

ภาพการรายขา่ วบนหนา้ หนงั สอื พมิ พว์ นั ท่ี 3 มีนาคม 2552 มลู นิธิผสานวฒั นธรรม | 83