อยากเก็บเธอไว้ ทั้งสองคน

“อยากเก็บเธอไว้ ทงั้ สองคน”เมอ่ื คนแสนดที ่อี ยู่ขา้ งกาย กลับขาดอะไรไปหลายๆ อย่าง แต่คนท่ีฉันเพ่งิรู้จักกลบั มีทกุ อย่างทีข่ าดไป แลว้ ฉันจะเลือกได้ยังไงว่าควรจะรกั ใครหรือเลือกคนไหนดี..

จัดจำหนา่ ยในรูปแบบหนังสืออิเล็กทรอนิกส(์ eBook) โดยบรษิ ทั ไอ.พี.เจ. อินเตอรเ์ นชน่ั แนล(1988) จำกดั73 หมู่ที่ 5 ตำบลหลกั หกอำเภอเมืองปทุมธานี จงั หวดั ปทุมธานี 12000โทร. 0-2567-0759 โทรสาร 0-2567-5779www.hytexts.comSpecial Thanks for Opensource licenseJS FontCKeditor

-1- ผู้คนมากมายจอแจ มคี นจากแทบจะทกุ ชาตมิ ารวมตวั กันอยทู่ ่ีสนามบนิ LAX แหง่ นี้ ฝร่งั ตวั ใหญเ่ ดนิ เต็มไปหมด เยอะจนแทบจะลม้ทับผ้หู ญิงเอเซยี ผิวขาวหุน่ ผอมบางอยา่ งฉนั ถา้ เชอ่ื เพือ่ นสกั นิด หรืออดทนทำใจไดส้ ักหน่อย วนั น้ีและตอนนี้ฉนั คงไม่ได้มายืนอยตู่ รงนีท้ น่ี ห่ี รอก ที่นค่ี ือสนามบิน LAX ท่ๆี ฉนั เคยมาเหยียบมันไปแล้วเมอื่ ประมาณหนึง่ เดอื นกอ่ น ตอนน้นั ฉนั ยังแอบคดิ อย่เู ลยว่า คงอกี นาน อย่างตำ่ กส็ ามสีเ่ ดือนนั่นแหละ่ กวา่ ทฉี่ นั จะไดม้ าเหยียบหรอื ใช้บรกิ ารสนามบินแหง่ นอ้ี กีครั้ง เพอ่ื ทจ่ี ะบนิ กลับประเทศไทย แต่ผดิ คาดมากๆ แคร่ ะยะเวลาไม่นาน ฉนั กท็ ำไมไ่ ด้อยา่ งทใ่ี จคดิ ซะแลว้ ดสู ิ หา่ งจากวนั นั้นแคไ่ มถ่ งึ สองเดือน ฉนั กก็ ลับมาเหยียบมันและใช้บริการจากมนั อกี คร้ัง ซึ่งก็ไมร่ ู้เหมือนกันวา่ คร้ังนจี้ ะเป็นคร้ังสุดทา้ ยหรือเปล่า

5/160 และกไ็ ม่รูเ้ หมอื นกันวา่ ทำไมผหู้ ญงิ ตวั บอบบางอย่างฉัน จะตอ้ งมารบั ผิดชอบนำ้ หนกั กระเป๋าเสอื้ ผา้ ใบใหญ่(มาก)คนเดียวแบบน้ีด้วยนะ กว่าจะยกขึ้นรถเข็นได้ ก็แทบจะเปน็ ลม ฉนั ยกกระเปา๋ ขนึ้ รถเขน็ ได้อย่างยากเย็น แล้วยังต้องมาตอ่ คิวโหลดกระเปา๋ ทมี่ คี วิ ยาวเหยียดอยา่ งกับควิ แถวซอ้ื ตว๋ั คอนเสรติ บ์ ียอนเซย่ ังไงอย่างน้ัน ฉันอดทนยืนรอแถวดว้ ยความเบื่อหนา่ ยและแอบตื่นเต้นเล็กน้อยเพราะเจา้ หน้าท่ีแตล่ ะคนของสนามบนิ น้ันดดู ุดนั นา่ กลวั มากๆ ผู้หญิงผวิ สีตัวใหญม่ าก..กก เธออยใู่ นชุดเครอ่ื งแบบ กวกั มอื เรียกฉันเบาๆ แสดงว่าถงึ ควิ ของฉันแลว้ หลงั จากทใ่ี ช้เวลารออยหู่ ลายสบิ นาที ฉนั รีบเข็นรถเข็นที่มีกระเปา๋ เดนิ ทางใบใหญ่เขน็ ส่งไปให้ผู้หญงิ ผวิ สีคนน้นั ฉันยนื มองกระเป๋าใบใหญถ่ กู ลากผา่ นหน้าไป ก่อนทีม่ ันจะถกู ยกเขา้ ไปในเครือ่ งสแกนขนาดใหญ่ ไมน่ าน เธอคนเดิม กส็ ง่ สต๊ิกเกอรใ์ ห้กับฉนั และพยกั หนา้ ให้รวู้ ่าเรยี บรอ้ ยแล้ว แล้วตอนน้ี ฉันควรจะทำอะไรต่อไปดีล่ะ เวลาเหลอื อีกตง้ั เยอะ หาท่นี ่งั กินอะไรรองทอ้ งหนอ่ ยดกี วา่ มงั้ เม่อื สมองคดิ ไดอ้ ยา่ งนนั้ ฉันก็พยายามใช้สายตาแสกนดรู อบๆ ตวั อย่างดกี ่อน เพือ่ หาทางไปหาของกนิ ท่ีกระเพาะเรยี กรอ้ ง ฉนั เห็นปา้ ยบอกทางไป Food court อย่ไู มไ่ กลนกั ฉนั เลยรีบเดนิไปตามเป้าหมาย เดินข้นึ บันไดเลื่อนมานดิ นงึ กเ็ จอแลว้ มขี องกินมากมาย

6/160หลายย่หี อ้ ละลานตารอฉนั ใหเ้ ข้าไปกินอยู่ แต่คนไทยอย่างฉันที่พูดภาษาองั กฤษได้นอ้ ยนิด สแน็คๆ ฟิชๆ แบบน้ี กค็ งไมพ่ ้นแมคโดนัลล์จงั ซ์ฟดู๊ คุ้นเคยที่เคยรู้จกั และสนทิ สนมกนั ดสี มยั อยเู่ มืองไทยแนน่ อน ฉันรบี เดินปรี่ตรงเข้าไปทร่ี า้ นแมคโดนัลด์ มคี นต่อคิวรออยปู่ ระมาณสหี่ า้ คนทง้ั หัวดำและหัวทอง แต่ละคิวใชเ้ วลาไม่นานมากนัก อีกสองคิวก็จะถึงคิวฉันแลว้ แถวค่อยๆ ขยับร่นขึ้นเรอื่ ยๆ ตวั ฉันเองก็ใกลเ้ คานเ์ ตอร์ส่งั อาหารมากข้ึนเรือ่ ยๆ และมองเหน็ กลอ่ งรับบริจาคสองสามใบวางเรียงอยหู่ น้าเคาน์เตอร์ ถา้ เป็นทีเ่ มืองไทยฉนั คงควกั ทั้งเหรียญท้งั แบงคใ์ ส่ไปครบทุกกล่องแบบไม่ยง้ั แล้ว แตท่ น่ี ่ี แอลเอ. ที่ๆ ฉันใชเ้ งินดอลล่าไปเกอื บหมดแลว้ คงต้องขอบายละกันนะคะ ขอกลบั ไปทำบญุ ทีเ่ มืองไทยดีกว่า และในเมือ่ ทำอะไรไม่ไดฉ้ นั เลยได้แตย่ ืนมองกลอ่ งรับบรจิ าคพวกนนั้ดว้ ยสายตาละห้อย และแอบรสู้ กึ ผิดเลก็ นอ้ ยท่ีไมไ่ ด้ใส่เงนิ บริจาคไปเลยสักเหรียญ หรอื แมแ้ ตส่ ักเซน็ ตน์ ึง แต่อยดู่ ีๆ คนที่ต่อแถวอยู่ขา้ งหนา้ ของฉัน ก็ลว้ งเหรยี ญสกุลดอลล่ากำใหญ่ออกมาจากกระเปา๋ กางเกงและหยอดมันลงไปในกล่องรบั บริจาคทั้งหมดในทเี ดยี ว เม่ือคนเกบ็ อาการไมอ่ ยู่อยา่ งฉัน เห็นภาพประทบั ใจแบบนัน้ ฉนั เลยตบมอื ให้เค้าคนนนั้ ซะดังเฉยเลยแบบไมร่ ู้ตัว ติดนิสัยตอนอยเู่ มืองไทย ท่ี

7/160เวลาเหน็ คนทำดีกจ็ ะปรบมอื ใหเ้ คา้ เหมอื นเปน็ การสดดุ ี เสียงปรบมอื ของฉันดังขึน้ สามแปะโดยไมแ่ คร์สายตาชาวบ้านเทวดาฟา้ ดนิ โอ้วว..แมเ่ จ้า ฉนั ทำอะไรลงไปเนยี่ การปรบมอื ของฉนั ทำเอาทุกคนในบรเิ วณน้นั ทัง้ หัวดำหัวทอง รวมทงั้ เจา้ ของเหรียญผใู้ จดี หนั มามองฉนัดว้ ยสายตางงงวยกันใหญ่ ฉนั อายแทบมดุ ดิน อยากจะแทรกแผน่ ดนิ แอลเอ.หนไี ปซะจริงๆ เลย้ ย และฉันกต็ ้องย่ิงรสู้ กึ อายมากเขา้ ไปอีก เม่อื ได้เหน็ หนา้ ของเจา้ ของเหรียญผู้ใจดคี นนน้ั คนอะไรนา่ รักชะมัด แตง่ ตัวกเ็ ท่ห์โคดดดด.. ทา่ ทางแบบนี้ เทห่ ์ขนาดน้ี ตอ้ งเป็นคนญี่ปุ่นแน่ๆ ชวั รๆ์ โอ๊ยยย…อยากให้มีทอมไทยหน้าตาแบบนบี้ ้างจัง เฮอ่ ..เกิดอาการหนา้ มดื รูส้ กึ เสยี ดายขึน้ มากะทันหนั คะ่ เพราะการเจอกนั แบบนี้ ไมส่ ร้างประโยชน์และผลดอี ะไรให้ดไี้ ทยอยา่ งฉันเลย กจ็ ะทำอะไรไดล้ ่ะ จะให้บากหน้าไปจบี ทอมต่างชาติน่ะเหรอ ก็คงไมไ่ หวมงั้ ในเมอื่ ภาษาอังกฤษก็แขง็ แรงซะขนาดน้ี “เออ่ ออ แอมซอรี่ค่ะ แหะแหะ” ฉันรีบขอโทษขอโพยออกไปแบบไม่กล้าสบตา ดว้ ยความอาย ทอมญป่ี ุ่นคนเดมิ กส็ ง่ ยิม้ ใหฉ้ ันหนึง่ ที กอ่ นจะถอื ถาดใสเ่ บอรเ์ กอรเ์ ดนิ จากฉนัไป ฉนั แอบมองตามเค้าไปจนเค้าหายกลืนไปกบั ฝงู ชน

8/160 “เอ็กค๊ิวมี แหมม่ มมม อาร์ยูวอ้ นซมั ท่ิง??” เสยี งพนักงานส่งภาษาอังกฤษมาเตือนสติฉนั ใจลอยๆ ของฉนั ก็เลยกลบั มาอยกู่ บั ท่ี “เอ่อ เอา เอ๊ย ไอวอ๊ น ว๊อนนน เออ่ ..” ตายล่ะมัวแต่มองทอมน่ารักคนน้นั จนลืมดเู มนูเลอื กอาหารเลย ตายๆ กินไรดลี ่ะเนย่ี เอาอะไรดี แลว้มนั เรียกวา่ ยังไงบ้างละ่ เนย่ี โอ๊ย..อายเค้านะเนี่ย ถ้าตอบไม่ได้ “เอออ… ไอวอ๊ น วอ๊ นนน เออ่ …เอเซท็ ” เฮอ้ อ.. สัง่ ออกไปแลว้ ดนี ะทสี่ ายตาเหลอื บไปเหน็ เมนูเซท็ ทดี่ ูจะสัง่ งา่ ยสุดพอดี เกือบไปแล้วมัย้ เกือบหน้าแตกอกี รอบแลว้ มยั้ ละ่ เฮอ้ .. จะว่าไป ไอเ้ หตุการณ์แบบนี้ มันเหมือนพระเจ้ากลั่นแกล้งกนั จริงๆนะคะ ทีส่ ่งทอมญ่ีป่นุ คนน้นั มาใหฉ้ ันเจอ ถึงแมจ้ ะเจอกันแค่เสี้ยววินาทีไดม้ องเค้าแคไ่ ม่ถงึ สองนาที สบตากนั อีกสามวนิ าที แต่แคน่ ้ี จิตใจของฉันกร็ สู้ กึ แปลกๆ ยงั ไงก็ไม่รแู้ ลว้ ล่ะ การท่ีเป็นคนใจงา่ ยแบบนร้ี สู้ ึกไม่คอ่ ยดีเลย ถึงแม้จะเป็นแค่แปบ๊ ๆและถงึ ตัวฉันเองจะไม่เคยคดิ มใี ครอีกคนจรงิ ๆ แต่อาการแบบนี้ กท็ ำให้ฉนั เองรู้สึกแยเ่ หมอื นกนั ถา้ ซีรเู้ ข้าละ่ วา่ ฉันเจา้ ชู้ จะทำยงั ไง และซีจะต้องเสยี ใจแคไ่ หนกนั นะ อาการใจลอยไปหาคนอื่นแบบนี้ ถึงแม้จะรวู้ ่ามนั ไม่ดี แต่ฉันก็หา้ มใจตวั เองไมไ่ ด้ แค่มองก็คงไม่เปน็ ไรหรอกม้งั คะ ซคี งไม่รแู้ ละในเมือ่ ซีไมร่ ู้ ซกี ็จะไมเ่ สยี ใจไงละ่ งั้นฉนั จะไปกลวั อะไร ท่นี ี่แอลเอ.นะไม่ใช่เมืองไทย

9/160 หลังจากทฉี่ นั ไดเ้ จอเคา้ คนนั้น เบเกอร์ตรงหนา้ กไ็ ม่ไดอ้ ยใู่ นความสนใจของฉันอกี แล้ว ถึงแม้ฉันจะตอ้ งอดทนกินไอ้สง่ิ ที่ไม่อยากกินลงกระเพาะกเ็ หอะ เพราะว่าตอนท่สี ั่ง กส็ ่ังมว่ั ๆ ตอนกนิ กเ็ ลยไดก้ ินของท่ีไม่ชอบแบบฝืนๆ สายตาของฉนั สอดส่ายมองหาเคา้ คนนั้น ขอแคไ่ ด้เห็นอีกคร้ังกย็ งั ดีเคยม้ัยคะ ทไี่ ด้เจอคนท่ีถูกใจ ถงึ แม้จะไม่ไดพ้ ดู คยุ กัน ขอแค่ไดม้ องก็รสู้ ึกดแี ลว้ กร็ ้หู รอกคะ่ วา่ เหมอื นเพอ้ เจอ้ จะเอาอะไรนกั หนากับคนที่เจอกันทสี่ นามบนิ แถมต่างบา้ นตา่ งเมืองแบบน้ีดว้ ยแลว้ มแี ต่ฝนั เฟือ่ งทง้ั นั้น เบเกอรเ์ หลอื อยู่คร่ึงอนั แตฉ่ ันกนิ ไม่ลงแลว้ ฉนั นงั่ ดดู น้ำจากแกว้ อกีนดิ หนอ่ ยแก้ฝดื คอ ก่อนจะถอนหายใจหนงึ่ คร้งั ด้วยความเหนือ่ ยใจ และยงั ไมล่ ืมนกึ ดา่ ตวั เองในใจ ทม่ี กั ใจงา่ ยชอบใครง่ายๆแบบน้ีบอ่ ยๆ “06.30” นาฬิกาบอกเวลาทำใหร้ ู้วา่ ไดเ้ วลาที่ฉนั จะต้องขึ้นเครื่องแล้ว หน่ึงเดอื นที่ใชช้ วี ิตเหงาๆ คนเดียวท่ีอเมรกิ าจบลงแลว้ เมื่อตวั ฉนั เองพ่ายแพ้ต่อความเหงา ฉันแพม้ ันอย่างราบคาบ ความเหงามันทำร้ายฉนั จนแทบจะบ้า อากาศของแอลเอ. ในเดือนธันวาแบบนี้หนาวสะทา้ นจนอยากจะร้องไห้ ฉันหยิบเอกสารท่ีจะตอ้ งใชอ้ อกมาเตรียมถือเอาไวใ้ นมือ กอ่ นจะใช้สายตาตักตวงบรรยากาศ และสภาพแวดล้อมใชจ้ มูกสูดอากาศเอาไวเ้ ปน็

10/160ครัง้ สุดท้าย ฉนั จะตอ้ งจากมนั ไปแล้วนะ นึกๆดกู ็ใจหายเหมือนกันนะคะถงึ แม้จะเคยใช้ชีวติ ได้แค่เดือนเดียว แต่ทีน่ ีก่ ็มอี ะไรที่นา่ จดจำมากมายเลย ฉนั พยายามตักตวงทกุ อย่าง จดจำให้ไดม้ ากท่ีสดุ เท่าทจี่ ะทำได้เพราะไมร่ ู้เมื่อไหร่ ทฉี่ ันจะไดม้ าอกี ไดร้ ู้สึกแบบน้ีอกี อเมรกิ าจา๋ บ๊ายบายนะ ฉันคดิ ในใจระหวา่ งเดนิ ผ่านแอรโ์ ฮสเตสเข้าตวั เคร่อื งไป ท่นี ั่งของฉันอยซู่ ะลึก จะว่าไป มันคือแถวสดุ ทา้ ย ที่ติดกบั หอ้ งน้ำอีกต่างหาก และดนัมีแคส่ องท่นี ัง่ ผดิ กบั แถวอ่ืนๆ ที่มีสามหรือสี่ แต่ยังดีนะ ทฉี่ ันจองที่นงั่ เอาไวร้ มิ หน้าต่าง ไม่อยา่ งน้นั คงแย่ แสงแดดจากนอกหนา้ ต่างรุนแรงซะจนฉันตอ้ งหยบิ แว่นดำขน้ึ มาปกปดิ สายตา ทน่ี ั่งเริ่มแน่นและเต็มไปด้วยผู้โดยสาร ตอนนีบ้ นเครอ่ื งบินท่ีจอดสงบนง่ิ อยนู่ ้ี ดจู ะวุ่นวายจอแจเต็มไปดว้ ยผคู้ นมากมายที่ทยอยเดินไปสู่ทีน่ ั่งของตัวเอง แตเ่ บาะทน่ี ่งั ข้างๆ ฉนั ยังคงวา่ งอยู่ สายตาของฉนั ยงั คงซุกซนมองนูน่ มองนท่ี น่ี อกหนา้ ตา่ ง ฉันจะไปแลว้นะ ฉนั จะกลับไปอยปู่ ระเทศท่ีรอ้ นระอแุ มฤ้ ดูหนาวแล้วนะ ฉันจะกลบั ไปหาคนท่ีรอฉนั อยแู่ ลว้ นะ อกี แค่เกอื บๆ ยสี่ ิบชั่วโมงเทา่ นน้ั ฉนั นง่ั นกึ ถงึเร่ืองราวตา่ งๆ ในชวี ติ ตัง้ แต่ก่อนทีฉ่ นั จะมาท่นี ี่ นึกถึงนำ้ ตาที่เสียไประหวา่ งอยู่บนเครอ่ื งตอนขามา ฉันรอ้ งไหไ้ ปสองรอบ ใจมนั แปล๊บๆ ยังไงไมร่ ู้ เม่ือตอ้ งจากคนที่รักมาไกลขนาดนี้ ย่ีสบิ ชัว่ โมงบนเครอ่ื งบินมันโหดรา้ ย ขามาฉันเจอคนทีน่ ั่งเบาะข้างๆที่แสนจะพูดมาก ทัง้ ๆท่ีบอกไปเป็นภาษาองั กฤษแบบงๆู ปลาๆ ไปเป็นสบิ รอบแล้วว่าพูดอังกฤษไมไ่ ด้ แต่ลงุ

11/160ฝรง่ั คนนัน้ ก็ยงั ชวนคยุ อยู่นั่นแหละ่ ชวนคุยอยตู่ ลอดทางจนฉนั ต้องแกลง้หลบั เวลานี้ กเ็ ลยเป็นเวลาที่ฉนั ลุ้นระทึกว่าคนทีน่ ง่ั ข้างๆ จะเปน็ คนประเทศอะไร ถ้าเป็นคนประเทศไทยเอย๊ คนไทย กถ็ ือว่าโชคดไี ป มีเพื่อนคุยกันรเู้ ร่อื งแก้เหงาในย่สี บิ ช่ัวโมงได้ ความทรมานท่ีต้องนั่งเครอื่ ง20ชั่วโมงน่มี นั สาหัสนัก สำหรบั คนทีเ่ ดนิ ทางคนเดียวอยา่ งฉัน เวลาเดินผา่ นไปช้าๆ เบาะรอบข้างของฉันถูกเตมิ เตม็ ไปด้วยผู้คน ไม่เหลอื เบาะไหนวา่ งเลยสักเบาะเท่าทฉี่ ันมองเหน็ ตอนน้ี นอกซะจากเบาะของฉัน เอ..หรือวา่ ฉันจะไดน้ ัง่ คนเดียวจรงิ ๆ นะเนย่ี หรือว่าพระเจ้าเหน็ วา่ ฉันบน่ ดนี กั เม่ือตอนขามที ่ีมีเพื่อนนั่งขา้ งๆ ทีช่ วนคยุ ตลอดเวลาแบบนั้น ท่านก็เลยหา้ มให้ใครบคุ๊ ท่นี ั่งขา้ งๆฉนั อีกแบบนี้ และไม่นานนักระหวา่ งที่ฉันนง่ั นกึ ถงึ เร่อื งทพ่ี ระเจา้ กำลังลงโทษฉนั อยู่ก็มคี นๆ หนงึ่ เดนิ ตรงมาและนัง่ ลงที่เบาะขา้ งๆฉัน ฉันมองเคา้ คนน้นั ต้ังแต่ทเ่ี ห็นอยู่ไกลลิบ จนเค้าเดนิ มานง่ั ลงข้างๆฉนั เฮ้ยย..นัน่ มนั ทอมคนน้นั น่ี.. ฉนั หวงั วา่ ฉันคงไมไ่ ด้ตาฝาดหรอกนะ ฉันรีบเลอื่ นแว่นกันแดดขน้ึ ไปคาดผม ก่อนจะรบี เอามือขย้ตี าอยู่หลายที กอ่ นจะหลับตาป๋ีแล้วคอ่ ยๆลมื ตามองคนขา้ งๆช้าๆ เหมือนตอนเดก็ ๆ เวลาที่ล้นุ ระทกึ ตอนเปดิ กลอ่ งของขวัญไงล่ะคะ

12/160 และเม่ือลมื ตาขึน้ ภาพทฉ่ี นั เหน็ อยตู่ รงหนา้ กค็ อื เบาะอันว่างเปล่าอ้าว..แลว้ คนทฉี่ นั เหน็ เมอื่ ก๊ีเคา้ หายไปไหนซะแลว้ ล่ะ น่ีฉนั เจอภาพหลอนเหรอเนีย่ ไม่นะ ไม่จริง ฉันคงยงั ไมบ่ า้ ตอนสาวๆ แบบนี้แน่นอน ฉันรบี ใชส้ ายตามองกวาดหาเจ้าของภาพหลอนเมอื่ กอ๊ี ย่างเรง่ ด่วนดว้ ยไม่เช่อื ว่าตวั เองจะตาฝาด คุณเองกค็ งคิดเหมือนฉันใช่มัย้ คะ ว่าฉนั คงไมต่ าฝาดแนๆ่ เม่ือก๊ีฉนั ยงั เหน็ เค้าน่ังลงข้างๆ ตรงนอี้ ยเู่ ลย แล้วตอนน้เี คา้หายไปไหนแล้วล่ะเนย่ี โอยย..อยากจะบา้ ตาย “เฮ้อ…” ฉันถอนหายใจแบบไทยๆ ด้วยความเสยี ดาย ไม่รเู้ หมือนกนั ว่าเสยี งถอนหายใจของฉนั ไปรบกวนใครบ้างหรอื เปล่า แตช่ า่ งเหอะฉันไมส่ นใจแล้วละ่ ฉนั ดึงแว่นกันแดดลงมาปิดสายตาอันผิดหวงั ซ่อนมันเอาไวล้ ึกๆ กอ่ นจะเผลอหลับไปตอนไหนกไ็ ม่รู้ มารู้ตวั อีกทกี ต็ อนเครือ่ งกำลงัขน้ึ น่ันแหล่ะ แรงสั่นของตัวเครอ่ื งบิน พรอ้ มกับการเอนเอยี งของเคร่อื งท่ีกำลงั บินข้ึน ทำเอาฉันคอ่ ยๆ ลมื ตาข้นึ มาเจอโลกหลอกลวงอกี คร้ัง ฉันหันหน้าไปข้างๆ อยา่ งไมท่ นั ระวงั แลว้ ฉนั กไ็ ด้เห็นภาพหลอนอีกคร้งั ภาพของทอมญ่ีปุ่นคนน้นั นัง่ อา่ นหนงั สอื ใบหนา้ นิ่งเรียบอยทู่ เ่ี บาะขา้ งๆ เอาอีกแล้วภาพหลอนของทอมคนนน้ั ทำไมมันตดิ ตาเราขนาดน้นี ะฉนั แอบบ่นในใจ ก่อนจะทำเหมือนเดิม คือถอดแว่นออกและขย้ตี าแรงๆอกี ครัง้ ก่อนค่อยๆ ลืมตาขนึ้ มามองภาพหลอนตรงหน้า และการขยี้ตาคราวน้ี ก็ทำให้ฉันได้รู้วา่ คนท่นี ่ังอยขู่ า้ งๆ ของฉนัตอนน้ี เคา้ ไมใ่ ชแ่ ค่ภาพหลอน แต่เค้าคอื คนท่ีมตี ัวตนจรงิ ๆ ฉนั คง

13/160จอ้ งมองเคา้ อยนู่ าน จนเคา้ ร้ตู วั และหันมาย้มิ ให้ คนบ้าอะไรไม่รู้น่ารกัชะมัด อาการคลงั่ คนแปลกหน้า กำเริบอีกแลว้ ฉนั ไมอ่ ยากเปน็ แบบนบ้ี อ่ยๆ เลยให้ตายสิ ฉนั พยายามเก็บอาการเขนิ เอาไวไ้ ม่ใหเ้ คา้ รู้ตวั ซงึ่ กไ็ ม่รวู้ า่จะเขินทำไมเขนิ ไปเค้ากไ็ ม่รูอ้ ยดู่ ีนัน่ แหละ่ ฉันพยายามทำตัวใหเ้ ป็นปกติทส่ี ุด แต่กไ็ ม่ลืมหรอกคะ่ ว่ายงั ไงกจ็ ะตอ้ งทำตวั ให้สวยทส่ี ุดดว้ ยเหมอื นกัน ฉนั พยายามเกก๊ สวย และแอบมองคนขา้ งๆ ทกุ ครงั้ ท่มี ีโอกาส แตเ่ หมอื นกับวา่ เค้าคนนน้ั จะไมร่ บั ร้อู าการบ้าคล่งั ของฉนั เลยสกั นิดฉันทพี่ ยายามสง่ ย้มิ ให้เค้าเป็นการผกู มติ ร ท่ีไหนๆ กต็ ้องน่ังอยดู่ ้วยกนัตลอด ย่ีสบิ ชว่ั โมง แต่ฉนั ก็ตอ้ งยม้ิ เกอ้ ไป เมอ่ื เค้าไม่สนใจจะทม่ี องเห็นมนั เลย พอถงึ เวลาอาหาร ฉนั เลือกอาหารเหมือนเคา้ โดยท่ีไมไ่ ด้ตงั้ ใจอยู่เกือบทกุ มือ้ ส่วนนอกเวลาอาหาร เวลาท่ีไมม่ ีอะไรทำ จอทีวขี า้ งหนา้ มหี นังหลายเรอื่ งให้ฉนั เลอื กดูอกี เหมอื นกนั แต่สายตาที่แอบเหลข่ องฉันก็ทำเอามอื เปล่ียนช่องไปดูหนงั เรือ่ งเดียวกบั เคา้ คนขา้ งๆ อยตู่ ลอดเวลา ทง้ั ๆ ที่บางเรือ่ งไมม่ ซี ับไตเตลิ้ ภาษาอังกฤษด้วยซำ้ ไมต่ ้องไปหวงั วา่ จะมภี าษาไทยหรอกคะ่ เพราะฉันไมไ่ ดน้ งั่ สายการบินไทยมาซะหนอ่ ย ตลอดเวลาสิบกวา่ ชว่ั โมงทฉ่ี ันนงั่ เครอ่ื งมาพรอ้ มกับทอมในสเป็คถึงแมจ้ ะไม่ได้พูดกนั เลยสกั คำ สบตากันไมถ่ ึงสิบคร้งั เพราะหมอนน่ั นอน

14/160แทบจะตลอดเวลา ขนตาเรยี งเส้นสวยงาม ค้วิ เข้มหนาดเู หมาะกับตาคโู่ ตๆหนา้ ตอนหลบั ของอีตาตีน๋ ด่ี ูดชี ะมดั ตอนทห่ี มอนี่หลบั กเ็ ป็นครัง้ แรกท่ีฉันไดเ้ หน็ หน้านายนีแ่ บบเตม็ ๆ หนา้ ขาวใสดสู ะอาดสะอ้าน อยา่ งกับนายแบบญป่ี ุ่น ขัดกับการแต่งตัวเซอรๆ์ กางเกงยนี ตต์ ัวใหญส่ เี ก่าๆ เสอื้ เชติ๊ แขนยาวลายๆ ที่โดนเสอื้ ยดื อกี ตัวสวมทบั อยู่ บวกกับหวั ยุ่งๆ เซอรส์ ดุ ๆ แตย่ งั ไงนายน่ีก็ดูดีอยา่ งบอกไมถ่ กู จริงๆ นะ โชคดีมากมายแคไ่ หนทฉี่ ันพกแวน่ ดำมาดว้ ย ถ้าไมม่ ีแวน่ ดำล่ะก็ คงไม่มีอะไรมาชว่ ยปกปดิสายตาเจา้ ชู้ของฉันเปน็ แน่ เพราะภายใต้แว่นดำอันโตของฉัน สายตาของฉันละจากหนา้ ของนายนไ่ี ม่ได้เลย ฉันจ้องหนา้ นายน่ีอยูน่ านอย่างไม่รู้ตวั จู่ๆ นายนีก่ ล็ ืมตาขน้ึ มา จอ้ งหนา้ ฉันก่อนจะทำสีหน้าแย่ๆ เกาหัวสองสามที และหนั หน้าไปอีกฝง่ั นึง ฝัง่ทางเดนิ ชิ.. ทำอย่างกับฉันอยากมองมากนกั แหนะ่ ใช่สิ กน็ ายมันหน้าตาดนี ี่ มกี ็แตฉ่ ันท่ีถ่างตารอนาย เพ่ือว่าจะหนั มาคุยอะไรกบั ฉันบา้ ง แตก่ ไ็ มม่ อี ะไรคบื หน้าเลยสกั นิด มแี ต่สีหนา้ แยๆ่ ท่ีนายสง่ มาให้ ฉนั เลยไดแ้ ตถ่ อดใจไปเรยี บร้อย ฉนั เลิกคิดอะไรบา้ ๆ กบันายน่ีแล้ว กอ่ นที่เครอื่ งจะแวะที่ไตห้ วนั ซะอีก สาเหตุท่ีฉนั ตัดใจได้เรว็ กค็ งเป็นเพราะทา่ ทีเมินเฉยและ “ซ”ี ไงล่ะ ถ้าฉนั มวั แต่มาบา้ คลง่ั คนอ่นื แบบน้ีจนถึงเมอื งไทย ซที ร่ี อฉันอยคู่ งเสยี ใจแย่ เม่อื คดิ ไดอ้ ยา่ งนั้น ฉันจึงไดท้ ำตัวเชด่ิ ๆเร่ดิ ๆ ใช้เวลาสามช่วั โมงท่ีไต้หวนั คนเดียวอย่างไม่ใส่ใจนายนัน่ อกี

15/160แล้ว และคิดเสมอว่านายนั่นก็อาจจะลงทนี่ ี่เลย ไมไ่ ดต้ อ่ เครอ่ื งไปเมืองไทยเหมือนกับฉันและคงไมไ่ ดเ้ จอกนั อีกแลว้ ฉันเดินเข้าบูธ adidas ซอื้ รองเทา้ รนุ่ ท่ีอยากได้มาหนงึ่ คู่ อยา่ เพิ่งด่าเราในใจนะคะว่าไปตง้ั เมกา แตด่ นั มาซอ้ื ของทไ่ี ตห้ วนั ซะอย่างน้ัน เพราะของจากอเมรกิ าเราก็ซ้อื มาหลายอย่างเหมือนกัน แตท่ ่ีตัดสนิ ใจซือ้ ที่ไทเปอกี ก็เพราะคดิ ไปคิดมาบวกลบคูณหารแลว้ ราคาถกู กว่าเมืองไทยอยเู่ ยอะเหมือนกัน สามชว่ั โมงท่อี ยู่ไทเปผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉนั เสยี บการด์ โทรศพั ทท์ ี่ซอ้ื ท่ไี ทเปตั้งแตข่ ามาและยังใช้ไมห่ มดเข้าไปในเครอ่ื งโทรศพั ท์กอ่ นจะกดรหัสอกี เกือบย่สี ิบตวั ปอ้ นตามไป “ตูด๊ ...ตู๊ดดดด” เสียงจากปลายสายยังไม่มคี นรับ ฉันรออย่างใจจดใจจ่อ “ฮลั โหล ทร่ี กั เค้าเองนะ พราวจะ๊ ” ทันทีท่มี เี สียงคนรบั ฉันรบีกรอกเสียงทักไปตามสายทนั ที “พราว อยู่ไทเปแลว้ เหรอจ๊ะ” ซีถามน้ำเสียงฟงั ดูดใี จ “ใชจ่ ะ๊ แลว้ นที่ ีร่ กั อยูไ่ หน จะออกมารบั พราวก่โี มงเน่ยี ” ฉนั ถามตอ่ “เดย๋ี วอกี พักใหญ่ๆ ก็ออกแล้วละ่ ว่าจะเอารถไปล้างกอ่ น ฆ่าเวลานะ่กก็ ว่าพราวจะมาถึงอกี ตง้ั สามสีช่ ัว่ โมงน่ีคะ” ซีถาม

16/160 “ช่ายๆ จะ๊ อยุ๊ ๆ ซีเดีย๋ วพราวต้องไปขน้ึ เครื่องแล้วละ่ อกี แปบ๊ เดียวเราจะได้เจอกันแลว้ นะจ๊ะ พราวรกั ซีนะ” ฉันบอกซอี อกไปอย่างทีใ่ จคดิ ก็เพราะว่า ณ. ตอนนเี้ วลาน้ี ซคี อื คนทฉี่ ันรกั คือคนทีฉ่ นั อยากกลับไปหามากท่สี ุด ถึงแม้ฉันจะแอบใจงา่ ยบ้างบางคร้งั แต่ฉันก็รักซจี รงิ ๆ นะ “ดูแลตวั เองนะคะทีร่ กั ” ซบี อกฉนั กอ่ นทเี่ ราทงั้ คูจ่ ะวางสายกันไป ฉนั วางโทรศัทพ์ด้วยความอ่มิ เอบิ ใจ ฉันเดนิ ไปรอตอ่ เครื่องท่ีเทอมินอลที่ในต๋วั แจง้ เอาไว้ อีกสบิ นาที ฉันกจ็ ะได้ข้นึ เคร่ืองกลบั ประเทศไทยแลว้ ละ่ มคี นยนื ตอ่ แถวรอยืน่ ตว๋ั ใหแ้ อรโ์ ฮสเตสกันคิวยาวเหยียด ฉนั เดนิไปตอ่ แถวอย่างไมร่ ีรอ คนบางคนกค็ ุ้นหนา้ เหมือนมาด้วยกันจาก LAXบางคนกห็ น้าแปลก อาจจะเพ่งิ มาข้ึนเคร่ืองทนี่ ี่ แถวค่อยๆ ขยบั และไม่นานฉันก็เดนิ เข้าตวั เครือ่ ง ทนี่ ่ังของฉันไดร้ มิ หน้าตา่ งอกี เหมือนเดิม แต่คราวนฉ้ี ันไม่ตอ้ งล้นุแลว้ ล่ะวา่ ใครจะมานงั่ ขา้ งๆ เพราะบินแค่อีกสามช่วั โมงไม่เกนิ นี้กถ็ ึงเมืองไทยแล้ว แตไ่ มร่ ้วู า่ เปน็ พรหมลิขิตหรอื วา่ พระเจา้ กล่นั แกล้ง เมอื่ เบาะสองตวั ท่ีวา่ งอยู่ขา้ งๆ ฉนั ถกู นายทอมญี่ปุ่นคนเดิมน่งั ลงเบาะตรงกลางและตอ่ ดว้ ยปา้ แกๆ่ คนนึงท่เี ดิมตามมาติดๆ มานัง่ ท่เี บาะน่ังรมิ ทางเดิน เมอื่ ร้วู า่ คนท่นี ัง่ ติดกนั เปน็ ใคร ฉนั พยายามจะไม่มองนายนนั่ อีกเลยแตน่ ายนนั่ สคิ ะไม่รมู้ าไม้ไหน คราวนี้ส่งยมิ้ หวานแทบลากเลอื ดกำเดาของฉนั ออกมา ผิดกับตอนน้นั เมอื่ ตอนท่ีต่ืนมาทำหน้าแย่ใส่ฉนั ฉันยังจำได้

17/160นะยะ ฉนั กเ็ ลยไมไ่ ดย้ ม้ิ ตอบใหน้ ายนน่ั มแี ต่หน้าบง้ึ ปากตยุ่ ๆ สง่ ไปให้ดว้ ยความหม่นั ไส้ แตก่ ท็ ำได้ไม่ดเี ทา่ ไหร่หรอกนะคะ ยอมรับคะ่ วา่ ยังไงสายตาของเราก็ยังคงแอบลักลอบมองนายนน่ั อยู่เหมือนเดมิ และทั้งทีใ่ นใจของฉันพยายามไม่คิดต่อวา่ นายน่ีอาจจะเปน็ คนไทยก็ไดน้ ะ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะถา้ นายน่ีเป็นคนไทยจรงิ ๆ ละ่ แล้วฉนั จะทำยงั ไง..

-2- การท่ีชวี ิตได้เจอะเจอใครใหมๆ่ แมเ้ พียงแคเ่ ดินผ่านกันไป แค่นนั้ ก็เหมือนเป็นการเปดิ กรอบพน้ื ทีส่ ว่ นตวั (บางส่วน) ใหโ้ ลกไดร้ บั รวู้ ่าฉนั ยังมีตวั ตนอยบู่ นโลกนนี้ ะ ฉนั คดิ แบบน้ันเสมอ แตก่ เ็ ป็นเฉพาะกับแคบ่ างคนอีกเหมอื นกันนะ ท่ีเม่อื ฉันเดนิ ผ่านหรือเจอกันแล้วทำให้ฉันอยากร้จู กั เค้าใหม้ ากไปกวา่ แค่จะปลอ่ ยใหเ้ ดินผา่ นเลยกันไป ขอรวบยอดไปถงึ เร่อื งของนายคนนด้ี ้วยละกนั เร่อื งรอยยิ้มหวานๆของนายนนั่ ทำเอาฉันเรมิ่ งงเล็กนอ้ ยถึงมากทส่ี ดุ จากตอนแรกทก่ี ะว่าจะปลอ่ ยใหน้ ายน่นั เปน็ แค่เพียงคนท่ีเดนิ ผ่านกนั ไป แตต่ อนน้ี ฉนั กลบั รู้สกึว่า มีอะไรแปลกๆ ซอ่ นอยู่ในรอยยิ้มน้ัน หรอื วา่ ฉนั คิดไปเองนะ ตอนน้เี ครอื่ งบินทฉี่ นั และนายนัน่ รวมทั้งคนชาติอื่นๆ อกี เป็นรอ้ ยชีวติ โดยสารมา กำลังร่อนลงจอดเหยียบพืน้ ดินเมืองไทยแล้ว หลงั จากรอยย้ิมกับสายตาหวานๆ จากนายนั่นท่ีส่งมาให้ฉนั เม่อื กนี๊ ้ี ทกุ อย่างก็ดูเหมอื นจะสงบนิ่งลง ฉันเองพยายามไมห่ ันไปมอง ไมส่ นใจ ไมร่ บั ร้อู ะไรและจากใครทัง้ นั้น ไฟสญั ญาณสว่างแดงแจข๋ ้นึ มาบอกให้รดั เข็มขดั แต่ฉันเองไม่อยาก

19/160จะกระดุกกระดกิ ตัวทำอะไรใหน้ ายน่นั หันมามอง กเ็ ลยคดิ วา่ ฉันไม่คาดซกัคนก็คงไมม่ ใี ครรู้ เวลาผ่านไป แต่ไฟแดงยังคงกระพริบอยอู่ ยา่ งนนั้ ซง่ึ ฉันกค็ ดิ ว่ามนัเป็นเรือ่ งปกติ แตอ่ ยดู่ ๆี นายนั่นกเ็ ออื้ มมอื มาควานหาเขม็ ขัดก่อนจะหยบิมนั คาดให้ฉนั เรยี บร้อยโรงเรียนทอมไปแล้ว ฉันหันไปมองหน้านายน่นัด้วยความตกใจสุดขีด จะไมใ่ หต้ กใจไดย้ ังไงกนั ล่ะคะ นายนนั่ นะ่ คนไม่รจู้ กั กันนะ มาทำแบบนีม้ ันคงไม่ใช่เร่อื งธรรมดาแล้วละ่ สายตาค้อนควับๆ ของฉันส่งไปให้นายน่ันทนั ที แต่นายนนั่ ทำทองไมร่ ู้รอ้ นกลบั นง่ั อา่ นหนงั สอื ต่อเหมอื นไม่มอี ะไรเกดิ ข้นึ ไอน้ ่ีวอนซะแล้วเดย๋ี วก็ไม่ไดก้ ลบั ญีป่ ุ่นหรอก ฉนั คดิ ดา่ นายนนั่ ในใจ ดว้ ยความหมั่นไส้ เคร่ืองจอดน่งิ สนทิ ท่ีพนื้ ดนิ เรยี บรอ้ ยแล้ว ทุกคนรวมทั้งฉันและนายนน่ั ตา่ งลุกข้ึนหยบิ สัมภาระของตัวเองเตรยี มตวั เดนิ มงุ่ หน้าไปตม.ของไทย ระหวา่ งทางเดินอนั ยาวเหยียดของสนามบนิ สุวรรณภูมิ ฉนั เดนิ ชมความกว้างใหญแ่ ละการตกแต่งอันตระการตาอย่างต่ืนตาตน่ื ใจ แต่ยังไงก็ยังไมล่ ืมมองหานายน่นั อยู่ แตใ่ หต้ ายเถอะ นายน่นั หายไปกับฝูงชนทเ่ี ดนิมาพร้อมๆ กับฉันแล้วล่ะ หายไปตอนไหนกไ็ ม่รู้ ฉนั ต่อควิ และผา่ นตม. ของไทยมาอย่างงา่ ยดาย ก็แนส่ ิ ฉนั ไม่ได้พกอาวธุ หรอื ทำอะไรผดิ กฏหมายซักหน่อยนน่ี า ในใจของฉนั ตอนนี้เร่ิมต่ืนเตน้ และโลง่ ใจอยา่ งบอกไมถ่ ูก เมือ่ รวู้ า่ ก้าวเท้าทกุ ๆ กา้ วของฉนั ค่อยๆพาฉนั ใกลไ้ ปเจอกับซคี นทีฉ่ ันรกั ทีส่ ุดแลว้ ฉันกา้ วเทา้ ด้วยความมน่ั ใจและ

20/160รวดเร็วตอนน้ีคงไม่มีอะไรทีฉ่ นั จะทำไดด้ ไี ปกว่านี้แล้ว ฉันจะได้เจอซีแล้วและวนั พรุ่งนกี้ ็จะเปน็ วันขึน้ ปีใหม่ และนีค่ อื เหตุผลท่ีฉนั เลือกทจี่ ะบินกลบัในวนั น้ี เพียงเพราะเราสองคนจะไดฉ้ ลองวนั ปใี หม่ด้วยกัน ซีจะได้เป็นคนอวยพรวนั ปีใหมใ่ หฉ้ ันเปน็ คนแรก ปใี หมป่ นี ฉี้ ันคงมคี วามสุขสุดๆ ละ่ แตข่ ้นั ตอนการรอโหลดกระเป๋า กใ็ ชเ้ วลาอยไู่ ม่นอ้ ยเหมือนกนั กวา่กระเป๋าสองสามใบของฉันจะมาครบฉนั ก็ยืนรอเกอื บยส่ี ิบนาที ฉนั เข็นรถใสก่ ระเปา๋ เดินเพือ่ ทีจ่ ะเดินออกไปตรงประตูขาออก “แฮปปี้นิวเยียรน์ ะฮะ” เสยี งใครไม่รู้ดงั อยู่ข้างหฉู ัน ฉันตกใจจนขากา้ วไมอ่ อก ฉันหยดุ อยู่กับที่และหันไปมองต้นตอของเสียงอย่างรวดเร็วและยิง่ ต้องตกใจมากไปกวา่ เดิมอกี เม่อื เจ้าของเสียงหา้ วๆ เม่ือก๊ดี ันเปน็ นายญี่ปนุ่ ทอมเพีย้ นคนนั้น ทำไมนายพดู ภาษาไทยชัดขนาดน้ีล่ะเนี่ย “เออ่ อ..พูดไทยไดด้ ้วยเหรอคะ” ยงั คะ่ ฉันยงั คงคิดไมอ่ อกว่านายนี่ควรจะเปน็ คนชาติไหน เพราะคดิ มาเสมอวา่ ตาบ้านี่ ตอ้ งญ่ปี นุ่ แนน่ อนชวั ร์ๆ “ฮะ พดู ไดช้ ัดด้วยสิ ก็อยทู่ ่ีนี่มาตง้ั แต่เด็กน่ี” นายน่ันพดู ลอยหน้าลอยตาหลอ่ ๆ ทำเอาฉันจะคล่ัง น่ันสิแล้วฉนั จะหยุดยนื คุยกบั นายนแี่ บบน้ีน่ะเหรอ ไมด่ หี รอกนะ ซรี อฉนั อยู่ฉนั ไมค่ วรทำอยา่ งน้ี ไม่...ไม่...ไม่

21/160 “เออ่ ขอบคณุ นะคะ ไปก่อนคะ่ ” พูดจบฉนั ก็ก้มหวั ให้นายนนั่ ทีนงึเป็นการขอตวั ก่อนจะเข็นรถใส่กระเป๋าออกไป “จะรบี ไปไหนล่ะฮะ คุยกนั ก่อนสองสามนาที คิดวา่ คงไม่เสียเวลามากหรอกมงั้ ” นายนั่นพดู ไมพ่ ดู เปลา่ ยังถอื วสิ าสะ เอื้อมมือมาจบั รงั้ แขนของฉันเอาไว้อกี อาการงงเปน็ ไกต่ าแตกเรมิ่ กลับมาคกุ คามฉันอีกรอบนายนี่จะเอาอะไรของเค้าเน่ยี ตอนนม้ี ันหมดเวลาซ่าสำหรบั ฉันแล้วล่ะ อย่ามายุง่ กับฉันเลยนะขอรอ้ ง แตฉ่ นั กไ็ ด้แต่คดิ ค่ะ เพราะแคโ่ ดนรง้ั แขนเอาไว้ ขาของฉันกเ็ กดิอาการก้าวไม่ออกอกี เหมอื นเดมิ เบื่อตวั เองจรงิ ๆ “เราชือ่ โฟมนะ ชอ่ื อะไรอะ่ ” นายน่นั แนะนำตวั เองเสรจ็ สรรพ และถามเราต่อ โฟมเหรอ คนบ้าอะไรเนีย่ ชอื่ โฟม ช่อื มเี ปน็ ร้อยเป็นล้าน ฉันหลุดหัวเราะออกมาแบบไมร่ ตู้ วั เมอื่ ได้ยินชือ่ นายน่นั “555...” “ขำไรไมท่ ราบ” นายโฟมทำหนา้ น่งิ กอ่ นจะมองเราด้วยสายตารังเกยี จผดิ กับเม่ือกเ๊ี ลย อุ๊ย..นีฉ่ ันทำอะไรผิดหรอื เปล่าเนีย่ “เอ่อ..อ๋อ…พราว เราชอื่ พราวนะ 555 ” ฉันแนะนำตวั แกเ้ ขนิ และกลบเสยี งหัวเราะกนั ไป นายโฟมยงั คงหน้าบดู อย่อู ยา่ งนน้ั

22/160 “แค่นี้แหละ่ งัน้ กแ็ ยกกนั ตรงนเ้ี ลยละกนั ” พดู จบนายนัน่ ก็ทำทา่ จะเขน็ รถเดนิ หนเี ราไปซะงั้น อะไรของนายนเี่ น่ีย เม่ือกก๊ี ็เหมอื นจะดๆี อยู่เลย แค่ฉันเผลอหวั เราะช่อื ออกไปแคน่ ้ัน งอนซะละ อารมณเ์ สยี งา่ ยจัง “อา้ วแคน่ ี้น่ะเหรอ พราวอุตสา่ ห์คุยดว้ ยแล้วนะ นน่ี ายโกรธพราวเหรอทห่ี ัวเราะช่ือนายนะ่ ”ฉันถามออกไปตรงๆ ตามสนั ดาน เอย้ ..นิสยั ประตำตวั น่ะคะ่ “ป่าวน่ี แค่รู้สึกไมช่ อบเฉยๆ ไม่ร้ทู ำไมคนถงึ ชอบหัวเราะชือ่ เรากันนกั ” โฟมตอบแบบหวั เสยี ทา่ ทางนายน่จี ะข้ีโมโหน่าดเู ลยนะเนี่ย “งัน้ ขอโทษละกันทห่ี วั เราะอย่าถือสาพราวเลยนะ แลว้ ก็ขอบคณุ ดว้ ยสำหรับคำแฮปป้นี ิวเยียร”์ ฉนั พยายามเปล่ยี นเรือ่ ง “ไมเ่ ปน็ ไรหรอก เออพราว เธอชอบเราเหรอ เราเหน็ เธอแอบมองเราตลอดเลยบนเคร่อื งอะ่ ” เฮย้ ย..นายน่อี ารมณ์ไหนเนี่ย ถามตรงไปมัย้ แล้วพดู ไทยได้ทำไมไม่บอกกนั ดๆี ตัง้ แตบ่ นเครอ่ื งนะ นง่ั อมน้ำลายบดู อยูไ่ ด้ต้งั ยี่สบิ ช่วั โมง “บา้ เหรอ ใครมอง พราวไม่ได้มองเลยนะ” ฉนั ตอบดว้ ยเสียงกระตกุกระกัก เวลาโกหกใครน่ไี ม่ใชเ่ ร่อื งงา่ ยสำหรับฉนั เลยจรงิ ๆ นะ “จรงิ เหรอ ง้นั เราคงคดิ ไปเองแหละ่ แต่ถ้าชอบเรากบ็ อกเราไดน้ ะ เราชอบคนพดู ตรงๆ อะ่ อันนี้อีเมล์เรานะ ไว้คยุ เอ็มกนั ก็ได”้ พูดจบนายน่ันก็

23/160ย่นื เศษกระดาษยับๆ สง่ มาให้ฉันท่กี ำลังยนื หน้าแดงอยู่ ฉนั รบั มันมา ไมร่ ู้เหตุผลเหมือนกนั ว่าจะเอามาทำไม ฉันมีซอี ยู่แลว้ ทงั้ คนนะ “งน้ั พราวตอ้ งไปแลว้ ละ่ บายนะคะ” ฉนั ตัดบทบอกลาและเดินจากโฟมมาโดยทไี่ ม่ได้หันกลบั ไปมอง โฟมอีกเลย จรงิ ๆ ฉนั ไมค่ วรรบั กระดาษทจ่ี ดอีเมลข์ องโฟมมาเลย เหตผุ ลท่ีไม่ควรรับมานะ่ เหรอ กเ็ พราะวา่ โฟมดดู อี อกขนาดนัน้ ไงล่ะ ฉันรู้ตวั ดีวา่ คนใจง่ายอยา่ งฉันถา้ ได้มีโอกาสคุยกับคนทเี่ ปน็ สเป็คบอ่ ยๆ ละ่ ก็ ฉนั อาจจะชอบคนๆ นน้ั ไดง้ า่ ยๆ เลยนะ ฉันเลยไมม่ ั่นใจเลยวา่ ฉนั จะทำใจให้ไม่ชอบโฟมได้จรงิ ๆ เหรอ แต่การทไี่ ด้เจอกับโฟมมันเหมือนเป็นพรหมลขิ ิตหรือเปล่านะ คนที่เจอกันทอ่ี กี ซกี โลกนึง และไดม้ ารูจ้ กั กันทอี่ ีกฝงั่ นงึ ของโลกอย่างทไ่ี มไ่ ด้คาดคดิ มันจะเรียกว่าพรหมลิขิตได้หรอื เปลา่ นะ แตถ่ ึงจะเปน็ พรหมลขิ ิตหรืออะไร กค็ งจะทำใหฉ้ ันเลิกกับซไี ปรักโฟมไมไ่ ด้หรอก ถงึ จะเป็นแบบนัน้ จริง นายโฟมอะไรนน่ั จะรกั ฉนั ตอบเหรอคงไมม่ ีทางหรอกนะ ดทู ่าทางกะลอ่ นซะขนาดนน้ั ฉนั ขยำเศษกระดาษทร่ี ับมาจากมอื โฟมลงกระเปา๋ กางเกง และยดั มันลงไปใหล้ กึ สุดๆ เท่าที่มอื ของฉนั จะยดั มนั ลงไปได้ เด๋ยี วถงึ บา้ นกเ็ อามนัออกมาท้ิงก็ไดม้ งั้ ฉนั แอบคิด

24/160 “พราวๆ อยู่นี่อยนู่ ี”่ เสียงคนุ้ ๆ ดังอยไู่ ม่ไกลจากจุดท่ีฉันเดนิ ฉันมองไปตามเสียงนน้ั และรบี เข็นรถออกไปหาเจา้ ของเสียง ทันทีที่ไดเ้ จอกันฉนั และซกี ระโดดกอดกนั แน่นจนลืมไปว่ามแี ม่กบั พี่สาวยนื อยู่ดว้ ย นำ้ ตาของฉันไหลอาบแกม้ ดว้ ยหลายเหตุผล ท้ังคิดถึง ห่วงหา ไม่เหลือใคร อยู่คนเดยี วหน่ึงเดือนมันเหงาเจียนบา้ เม่ือได้เจอหนา้ ซที กุ อยา่ งก็เหมือนกับถกู ยกออกไป “พราวคิดถงึ ซีมากเลยนะ” ฉนั บอกซีและสวมกอดแน่นขึน้ กวา่ เกา่ “เคา้ ร้แู ลว้ คะ่ ไม่ต้องรอ้ งนะ” ซปี ลอบฉัน มอื อบอนุ่ ของซีลูบที่ผมของฉนั เบาๆ ความร้สู ึกอบอนุ่แบบนี้นแ่ี หล่ะที่ฉนั ขาดไป ตอนน้ฉี ันไดม้ นั กลับมาแลว้ “ไหนบอกว่าจะไปหกเดือนไงล่ะลกู แต่ก็ดแี ลว้ ล่ะกลบั มาอยูบ่ ้านเราดีกว่านะลกู มีอะไรก็ค่อยๆ พดู กนั ละ่ ” แม่บอก ฉันเปลีย่ นมากอดแมก่ ับพี่สาวบา้ ง “นึกวา่ จะลมื กอดพ่ีไปซะแลว้ เหน็ กอดแต่ไอ้ซนี ะ่ ” พแ่ี พรวบอก บา้ นของฉันมีกนั อย่แู ค่นแี้ หละ่ แมก่ ับพ่ีแพรว พแ่ี พรวทชี่ ื่อสวยๆ อยา่ งน้ี ก็เป็นทอม สว่ นฉันกเ็ ปน็ ด้ี ตา่ งคนตา่ งมโี ลกสว่ นตวัของตัวเอง มคี วามเป็นตัวของตัวเอง ซึ่งแม่ก็ไม่เคยวา่ อะไร และกลบัเหน็ ดเี ห็นงามในสิง่ ท่ีลูกเป็นดว้ ย แม่รทู้ ุกอย่างวา่ ฉนั และพแ่ี พรวเปน็ อะไรแม่ดูจะพอใจในสิ่งทพ่ี วกฉันเปน็ มากกว่าจะเสยี ใจ แม่ไมเ่ คยหา้ มฉนั เรอ่ื ง

25/160เปน็ ดี้เลย และพ่ีแพรวนี่แหละ่ ทแี่ นะนำซีใหก้ บั ฉัน ซีกบั พแ่ี พรวเปน็ เพ่อื นสนทิ กนั พี่แพรวเคยบอกฉนั วา่ “ไอ้ซนี ่ีแหล่ะเหมาะกับแกสดุ ๆ คนเอาแต่ใจแบบแก จะมใี ครเค้าทนแกได้” ใชส่ .ิ .ใครๆ ก็วา่ ฉันเอาแตใ่ จตัวเอง เวลาที่ไม่ไดอ้ ะไรดง่ั ใจกจ็ ะเอาแตโ่ วยวาย ขโี้ วยวายเปน็ ทห่ี น่งึ ฉนั เองกไ็ ม่คอ่ ยจะรู้ตัวหรอกนะคะวา่ตวั เองน่ะทำตัวน่ารังเกยี จขนาดนน้ั แต่ถึงรู้กไ็ ม่เคยคิดจะเปล่ียนตวั เองหรอกนะ พดู ถึงเรื่องฉนั กับซี จริงๆ เรากค็ บกันมากห็ ลายปีแล้ว ซีใจดีออ่ นหวาน อบอุน่ สารพดั จะดแี สนดี แตน่ ิสยั อันดีแสนดขี องซนี ่ีแหล่ะท่ีทำเอาฉนั กบั ซีต้องห่างกัน ซผี ู้แสนดีของฉัน ดไี ปหมดไม่วา่ จะกับใคร หรือผู้หญิงคนไหน จนใจนงึ ฉันผูห้ ญงิ ทแี่ สนจะข้หี งึ แอบคิดไปวา่ มแี ฟนนสิ ัยแย่ๆไปเลยอาจจะดกี ว่านกี้ ไ็ ด้นะ เลวให้มันรแู้ ลว้ ร้กู นั ไปเลย จะได้ไม่ต้องมาคอยนง่ั หงึ หรอื ตามหวงเวลาท่ีซไี ปทำดหี รอื คอยเทคแ์ ครก์ ับใครๆ ฉนั ยังไม่ได้เล่าใหฟ้ งั ใชม่ ้ยั คะว่า ทำไมฉนั ถึงตอ้ งหนีซไี ปไกลถึงอเมริกา กเ็ พราะซไี ปดีกับผู้หญงิ คนอื่นจนเกินไปนะ่ สิ จนผูห้ ญิงคนน้นั ก็คิดเลยเถิดไปไกลวา่ ซีคิดอะไรด้วย และมาตามอาละวาดฉันถึงบ้าน ทัง้อายทั้งเจบ็ มาจกุ อยูท่ ี่ฉัน แลว้ บวกไปด้วยความเอาแต่ใจ และไม่ฟังใครหน้าไหนทง้ั นั้น ฉนั จงึ บอกเลกิ กับซีและบนิ ไปหาเพ่ือนสนิททอ่ี เมริกาทนั ที

26/160 แตก่ ็เหมือนพระเจ้าจะร้วู า่ ฉันไมแ่ น่จรงิ และท่านคงรวู้ ่าฉันไมม่ ที างอยแู่ บบเหงาๆ อยา่ งน้นั ได้แน่ ท่านจึงประเคนความเหงาให้ฉนั บวกเป็นทวีคูณขน้ึ ไปอีก เม่อื แผนการเทยี่ วอเมรกิ าของฉนั ตอ้ งจบลงในห้องเชา่เล็กๆ ของเพอ่ื น เมือ่ มนั ต้องทำแต่งาน งาน งานและงาน จนไมม่ ีเวลาพาฉันออกไปเจอโลกภายนอกเลย ปลอ่ ยให้ฉันนงั่ เหงาเปน็ อบี า้ อยคู่ นเดียวที่หอ้ งน้ัน จากความโกรธ และจากคนทีเ่ คยเลกิ กนั จากความสนกุ ท่ีคดิ วา่จะมมี ากมาย ทุกอย่างประดังประเดกลายมาเปน็ ความเหงาและความคิดถึงและน่นั ไงละ่ ทำใหฉ้ ันอยู่ทีอ่ เมรกิ าได้เพียงแค่เดอื นเดียวเทา่ นน้ั เฮ้อ…แคค่ ิดถึงตอนนน้ั ฉันกเ็ ซง็ แลว้ ไมอ่ ยากจะไปนึกถึงใหร้ ู้สึกแย่อกี คร้ัง ตอนน้สี ง่ิ ทฉ่ี ันคดิ เอาไวใ้ นใจกค็ ือ ฉนั จะพยายามอดทนทุกสง่ิ ทกุ อย่าง จะไมย่ อมให้อารมณแ์ ละความดเี กินไปของซีมาทำลายความรกั ระหวา่ งเรา มีแฟนนิสัยด(ี กับทกุ คน) มันยอ่ มดีกว่ามแี ฟนนสิ ัยแย่เปน็ รอ้ ยๆ เทา่ นเี่ นอะ…

-3- ตงั้ แต่กลบั มา น่ีกห็ ลายเดอื นเข้าไปแลว้ ฉันยงั ไมไ่ ด้จดั การกบั ชวี ิตตวั เองเลย งานก็ยงั ไม่มที ำ จะให้อย่บู า้ นเฉยๆ แบบนี้ไปตลอดกค็ งไม่ได้และถงึ แม้วา่ ซีจะทำงานแลว้ และฉนั เองก็จบสายเดยี วกับซี แต่ฉันกไ็ ม่อยากจะใช้ความเป็นแฟนเป็นเส้นสาย และที่สำคัญ มคี นเคยพูดเอาไวว้ า่ถ้าไมอ่ ยากมีปัญหา อยา่ ทำงานที่เดียวกบั แฟน ฉนั และซีจึงไมเ่ คยคดิ อยากจะทำงานทีเ่ ดียวกนั เลย เพราฉะนัน้ อนิ เตอร์เนท็ จึงเปน็ สิง่ เดยี วทเ่ี ปน็ เสมือนท่ีพ่ึงพาเดก็ จบใหมอ่ ย่างฉันได้ดีเหลือเกนิ ฉนั และซีช่วยกนั กรอกใบสมคั รงานและเรซูเม่ของฉันท้ิงเอาไว้ในเว็ปสมคั รงานอยู่หลายท่ีทเี ดียว ตอนน้จี ะรอกแ็ คก่ ารติดตอ่ กลับมาของบรษิ ัทตา่ งๆ เทา่ นัน้ สาธุ ขอให้มบี รษิ ัทดีๆ ตดิ ตอ่ มาด้วยเถอะ เย็นน้ฉี ันนดั กบั ซวี า่ จะไปดหู นงั รักเกาหลเี ร่อื งนงึ ตงั้ แต่กลับมา ฉนักบั ซยี ังไมเ่ คยทะเลาะกันเลย ผิดกับเม่ือกอ่ น หน้ามอื เป็นหลังมอื อาจจะเปน็ เพราะเราสองคนพยายามทำในสง่ิ ที่เรารวู้ ่าควรทำใหก้ ัน เช่น ตวั ฉันก็พยายามมเี หตแุ ละผลมากขึน้ ในทุกๆเรอื่ ง ไมข่ ห้ี งึ จนเกินไป และซเี องก็

28/160ไม่ค่อยมเี ร่ืองการไปทำดีกบั ผูห้ ญงิ คนอืน่ มาเข้าหใู ห้ฉันร้เู รอื่ งอีกแล้ว ช่วงน้ีจึงดเู หมอื นเป็นช่วงทด่ี ที สี่ ุดของเราสองคนเลยละ่ เหมือนเริม่ ต้นกันใหม่และพยายามประคบั ประคองมนั ใหด้ ีที่สุด ใกลจ้ ะหา้ โมงเย็นแล้ว ฉันน่งั รถไฟฟ้าออกไปรอเจอซที ี่พารากอนจดุนดั หมายของเราสองคน แพลนของวันน้กี ็คอื กินขา้ วดูหนงั ช็อปปง้ิ เปน็แพลนท่ีดดู ีมากๆ ฉนั มาถงึ สยามพารากอนเรว็ กวา่ เวลานัดหมายนิดหนอ่ ย เม่ือมาถงึกอ่ นจงึ รีบโทรไปบอกซีวา่ มาถงึ แลว้ “ที่รกั เคา้ มาถึงแล้วนะ ที่รักถึงไหนแลว้ จะ๊ ” ฉันถามออกไปนำ้ เสยี งฟงั ดกู ็รูว้ ่าอารมณด์ แี ค่ไหน “เคา้ กใ็ กล้จะถึงแล้ว รอเลี้ยวเขา้ ลานจอดรถอยจู่ ะ๊ ตวั เองไปนั่งรอที่ร้านได้เลยนะคะ” เสยี งของซที ่ีตอบมา ก็ฟังดมู ีความสุขเหมือนกัน เมือ่ เห็นว่าซมี าถึงแล้ว ฉันกว็ างใจ เพราะคงไม่ต้องรอซีนาน และเมอื่วางหจู ากซี ฉันเองก็ยังคงเดนิ เตรด็ เตร่ดนู ่นู ดนู ่ีไปตามทางเรือ่ ยๆ เพราะรู้วา่ กวา่ ซจี ะหาทจี่ อดรถได้ กใ็ ช้เวลาหลายนาทีอยดู่ ี เดินเล่นดขู องไปพลางๆฆา่ เวลา แลว้ คอ่ ยไปที่รา้ น ยงั ไงกไ็ ปถึงก่อนซีอยดู่ ีแหล่ะ ฉันเดินดูนู่นดูนี่ เสื้อผา้ บ้างกระเป๋าบา้ ง เวลาผา่ นไปกห็ ลายนาทีแลว้ฉันคดิ ในใจวา่ ถ้าดูเสือ้ ผา้ แบรนด์นเี้ สร็จแล้ว ฉนั ก็จะเดนิ ไปท่ีร้านแล้วล่ะฉันพ่งุ ปรไี่ ปที่กระโปรงเข้ารปู สดี ำ ตวั ที่หนุ่ ใสอ่ ยู่ สวยชะมัดเลย ถ้าฉันใส่

29/160กับเส้ือเชิ๊ตคอเตา่ แขนยาวทมี่ อี ยคู่ งสวยนา่ ดู ฉันแอบคดิ ฉนั หยบิ กระโปรงตัวนัน้ ขน้ึ มาดูจากเชลล์ทแ่ี ขวนอยู่ พลิกไปพลิกมา ตรวจดคู วามสวยงามและราคาอยา่ งใจเย็น แตย่ งั ไมท่ นั ทฉี่ ันจะได้รู้ราคา สายตาเจา้ กรรมของฉันก็ดันมองทะลกุ ระโปรงออกไปนอกรา้ น เห็นทอมคนนึงหน้าตาคนุ้ ๆ มากับสาวสวยอกี คนนึง และผหู้ ญงิ คนน้นั กเ็ กาะแขนทอมคนนน้ั แน่นเหมอื นหวงแหนมากๆ แต.่ .นน่ั มันซนี นี่ า เมอื่ เหน็ อยา่ งนั้นแล้ว ฉนั เรม่ิ ควบคมุ ตวั เองไมอ่ ยู่ อารมณห์ ึงและงงพุ่งปรด๊ี ซีมากับใคร ยยั น่ันมันเป็นใครกันเน่ีย ฉันวางกระโปรงไว้ทเ่ี ดมิอยา่ งลวกๆ ก่อนจะเดนิ ตรงไปหาคนทั้งคู่ และกระชากแขนซอี ย่างแรง “ซี ทำไมทำแบบนี้ละ่ ” เสยี งของฉันดังล่นั เม่อื ทั้งสองคนเห็นฉนั ซแี ละยัยน่ันดูจะหน้าเปล่ยี นสไี ปทันที แขนของยยั น่ันท่ีเกาะซอี ยู่คลายออกทันทีอีกเหมอื นกนั เท่าที่เห็นหนา้ ยยั น่ี ฉันจำไดว้ า่ ฉันไม่เคยรู้จกั ยัยหน้าสวยคนนี้มาก่อนเลยนะ ถ้าเปน็ เพื่อนซีฉันก็ตอ้ งรู้จักสิ “อา้ ว เฮย้ …พราว…” ซีอุทาน เห็นมย้ั ละ่ มนั ตอ้ งมลี ับลมคมใน ถ้าไม่มีอะไรกันทำไมซจี ะต้องตกใจขนาดนดี้ ว้ ยท่ีเจอฉัน ซนี ะซี ทำฉนั อีกแล้ว “ยยั นใ่ี คร” ฉนั ถามน้ำเสียงฟงั ดไู มด่ ี

30/160 “ออ๋ พอดีน้องทีอ่ อฟฟสิ เค้าขอติดรถมาดว้ ยเฉยๆ นะ่ ตัวเอง ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” ซตี อบเลิกๆ ลก่ั ๆ นิสยั ดๆี เดิมๆ ของซเี รม่ิ อีกแลว้ รู้ทงั้ร้อู ยวู่ า่ ถา้ ฉนั รกู้ ต็ อ้ งมีเรื่อง แลว้ ยงั ดันยอมให้ยยั นี่มาดว้ ยอกี ฉันนึกวา่ ซีเปลี่ยนได้ซะอกี ที่ไหนได้ล่ะ ดี(กบั คนอื่น) เหมอื นเดมิ ไมเ่ คยเปลย่ี น “มาเองไม่เปน็ เหรอไง ทำไมต้องตดิ รถแฟนคนอืน่ เคา้ มาดว้ ยไม่ทราบ” ฉันหนั ไปถามยัยหนา้ สวยน่ัน “โธท่ ร่ี ักกใ็ จเย็นๆ สิคะ มันไมม่ ีอะไรหรอก แค่น้องที่ทำงานนะ่พอดีเคา้ จะไปแถวๆ ร้านทเ่ี รานัดกนั ก็เลยเดนิ มาด้วยกันเฉยๆ นะ่ คะ่ ” ซีแก้ตัวให้มนั เปน็ พลั วลั ยัยน่ันก้มหนา้ น่งิ “แลว้ ทำไมตอ้ งเกาะแขนกนั ด้วย ถ้าแคพ่ ี่แค่นอ้ ง แลว้ ตัวเองนะ่ ไม่ปฏเิ สธเค้าไปละ่ วา่ มาด้วยไมไ่ ดห้ รอก แฟนพข่ี ้หี ึง ทำไมไม่พูดไปละ่ ” ฉันใส่ไปเปน็ ชดุ สีหน้ายงั คงบอกบุญไมร่ ับ ถ้าบนใบหน้าของฉันมเี ทอโมมิเตอรว์ ดั ความโกรธ หนา้ ของฉันคงแดงก่ำไปดว้ ยปรอทสีแดงทีพ่ งุ่ ปรด๊ี ๆฉนั คิดไปตา่ งๆ นาๆ ท่าทางวา่ แพลนการดหู นังช็อปปง้ิ กนิ ข้าวของฉนั และซจี ะสอ่ เคา้ มาคุแล้ว อารมณข์ องฉันพงุ่ ปรีด๊ ฉันข่มอารมณไ์ มอ่ ยู่แลว้ จริงๆ นะ ขอถามหนอ่ ยเหอะวา่ ถ้าเป็นคณุ ทรี่ ู้ว่าแฟนตัวเองขี้หงึ มาก และเป็นชว่ งท่ีกำลงั ปรบัความเข้าใจกนั อยู่เน่ยี คณุ จะยอมใหผ้ ูห้ ญิงคนอ่ืนตดิ รถมาดว้ ยเหรอ จะยอมให้ผูห้ ญงิ คนอน่ื มาเดินเกาะแขนกนั ดว้ ยเหรอ

31/160 “ใจเย็นๆ นะคะทร่ี กั มันไมม่ อี ะไรเลยจรงิ ๆ นะ ตวั เองอย่าคดิ มากสิคะ ดูสนิ ้องเค้าตกใจงงแลว้ เน่ยี ” ซบี อก และยงั ไม่ลืมเปน็ หว่ งยยั นัน่ ห่วงกันนักใชม่ ย้ั “คราวก่อนก็พดู แบบน้ีไมใ่ ช่เหรอ ไม่มอี ะไรไมม่ อี ะไร แลว้ ทม่ี นั ไปด่าพราวถึงบ้านล่ะ มันอะไร และถ้าหว่ งกนั นัก กไ็ ปดหู นงั กนิ ขา้ วดว้ ยกนั แทนพราวเลยละกนั พราวไมด่ งไม่ดมู ันละ” ฉันพดู จบกเ็ ดินหนีสองคนนนั้ มามสี ายตาหลายคู่จับจ้องมาทฉี่ ัน ฉันคงเสียงดังไปหนอ่ ย หรือไม่ท่เี คา้ มองฉนั กค็ งเป็นเพราะน้ำตาทกี่ ำลงั ไหลอาบแกม้ ของฉนั อยู่ ซไี ม่ได้เดินตามฉันมาเลย คงเปน็ ห่วงยัยน่นั อยลู่ ะ่ ม้ัง คุณคงกำลงั ดา่ฉนั ว่าเรอ่ื งแคน่ ีเ้ อง ทำไมตอ้ งโวยวายโมโหและหงึ ทำให้มันเป็นเรือ่ งใหญ่ด้วย ฉันบอกแล้วไงล่ะว่าฉันนะ่ ขีห้ งึ สดุ ๆ ข้ีหงึ แบบทไี่ ม่ใชธ่ รรมดาด้วย ซีเองกร็ ูอ้ ย่แู กใ่ จ แล้วทำไมเคา้ ยงั ตอ้ งทำอะไรใหฉ้ ันหงึ ด้วยนะ ฉันเรยี กแท็กซก่ี ลบั บา้ นทันที ทงั้ ๆ ทใ่ี บหนา้ ยังเปอ้ื นไปด้วยน้ำตา กี่คร้ังแล้วนะท่ีความใจดเี ปน็ คนดีและ คิดตนื้ ๆ ของซี ทำร้ายฉัน แลว้ ท่ีซีเคยสัญญากบั ฉันเอาไว้ล่ะ แล้วซีก็ทำไม่เคยได้ ยอมให้ผหู้ ญงิ คนอื่นมาเดนิ เกาะแขนแบบนนั้ ฉันคดิ มากและรอ้ งไห้ไปตลอดทาง มันท้งั เสียใจและเจบ็ ใจ เมือ่ นกึ ถึงคำพดู ทซี่ เี คยสญั ญากบั ฉัน และยงิ่ เจ็บเขา้ ไปอีก เมือ่นึกถงึ วลาทซ่ี เี อย่กู ับคนอ่ืน ซคี งทัง้ ดูแลเอาใจใสเ่ หมือนท่ที ำให้ฉัน เรอื่ งวันนัน้ ทำเอาฉันเซง็ ชีวติ ไปหลายวนั จรงิ ๆ แล้วฉันไม่น่ากลบั มาจากอเมริกาเลย ถา้ รู้วา่ กลบั มาแลว้ กต็ ้องเป็นแบบน้ี สูเ้ หงาตายอยทู่ ี่นนู่ ยงั

32/160ดีกวา่ ซีโทรมาหาฉนั ทกุ วนั แต่ฉนั ไมร่ บั และถึงแมซ้ ีจะมาหาฉนั ท่ีบา้ น ฉันกจ็ ะไมย่ อมลงไปเจอซี จริงๆ เม่ือเวลาผ่านไปหลายวนั ความโกรธของฉันมนั หายไปหมดแลว้ เหลอื กเ็ พียงแค่ความเสยี ใจ และกด็ ูเหมือนจะเป็นเรอ่ื งปกติของคู่ฉันไปแลว้ ท่ีเวลาทะเลาะกนั เราสามารถทีจ่ ะไม่เจอไม่คุยกันไดเ้ ป็นเดือน ซเี องก็เหมือนจะรนู้ สิ ยั ของฉนั ดีที่สุด เลยส่งแมสเสจมาหาทุกวนั แทนการพูดคยุ แตก่ ไ็ มเ่ คยมปี ระโยคอะไรตอบกลบั ไปจากฉนั หรอกนะ ฉนั ไม่รูเ้ หมือนกันว่าจะส่งกลับไปว่ายงั ไงดี “คดิ ถงึ นะ” เหรอ หรอื วา่ “เลกิ กันเหอะ” ดลี ่ะ ฉันเองยังไมร่ เู้ ลยว่าเมอื่ จะตอ้ งเจอหนา้ ซีฉนั จะคยุ เร่ืองอะไรดี ฉนัเลยไดแ้ ตข่ อร้องพ่ีแพรวกบั แมเ่ อาไว้วา่ อย่าเพิง่ ให้ซีมาเจอฉันเลย เมื่อวนั ก่อนมีโทรศพั ท์มาจากบรษิ ทั ทฉี่ นั สมคั รงานท้ิงเอาไว้ โทรมานดั ฉนั ไปสัมภาษณ์ วนั นฉี้ นั จึงต่นื แตเ่ ชา้ และเตรียมตวั ให้พร้อมก่อนจะออกไปสมั ภาษณง์ าน ที่นเี่ ป็นโปรดกั ช่ันเฮา้ ส์ ขนาดกลาง ไม่ใหญ่มาก แตก่ พ็ อจะมีชือ่ เสียงอย่เู หมือนกนั ฉนั ต่นื ตาต่ืนใจกับบรรยากาศออฟฟสิ ทีน่ ี่มากเพราะเคา้ ตกแต่งเอาไว้อยา่ งน่ารกั แค่เห็นออฟฟิส ฉันก็อยากทำงานจะแย่

33/160อยแู่ ล้ว และเท่าทดี่ จู ากการพดู คุยและดูทที า่ ของฝ่ายบคุ คลที่ฉนั ไปพบ ก็นา่ จะมเี ปอรเ์ ซนต์สักแปดสิบล่ะนา่ ท่ีจะไดท้ ำงานทนี่ ี่ ตอนนก้ี เ็ หลือแค่การรอคอยอีกเหมือนเดมิ รอคอยให้ทางบริษัทน้ีติดต่อกลับมาอกี คร้งั แตถ่ า้ ไมต่ ดิ ต่อกลับมาอีก ก็กนิ แห้วละ่ ค่ะ เม่ือสมั ภาษณเ์ สร็จ ฉันก็ขบั รถกลบั บ้าน ระหว่างทางเสียงโทรศพั ท์ของฉนั กด็ ังขน้ึ อย่าบอกน่ะว่าบริษัทเมื่อก๊ีโทรมาตอบตกลง คงไมเ่ รว็ขนาดนน้ั ม้งั “ฮัลโหล หวดั ดีคะ่ ” ฉันรับสายด้วยเสยี งราบเรยี บ เบอร์แปลกๆแบบนีไ้ มร่ เู้ หมอื นกันวา่ ใครแตย่ ังไงก็คงไมใ่ ช่ซแี น่นอน “ฮะ หวัดดีฮะ..” ปลายสายเสียงเป็นผหู้ ญงิ แต่ทุม้ และหา้ วกวา่ มากพดู แค่นั้นก็เงยี บไป “คะ่ วา่ ไงคะ” ฉนั ถามออกไปอกี ใครกันเนย่ี เสียงไมเ่ หน็ คนุ้ เลย “หวดั ดฮี ะ ใช่คุณพราวรีทไ่ี ปสัมภาษณ์งานเมือ่ กหี๊ รือเปลา่ ” อุ๊ย..ไม่จรงิ อยา่ บอกนะวา่ ฉนั ได้งานแลว้ น่ะ อะไรมนั จะรวดเรว็ ปานนั้น “ใช่ค่ะใช.่ .พราวรีเองคะ่ ” นำ้ เสยี งฉันตนื่ เต้นพอๆ กับอารมณ์ ฉันจะได้งานทำแลว้ เหรอเนีย่ “คอื ที่โทรมาเนีย่ ไมไ่ ดเ้ ก่ียวกับงานน่ะฮะ แต่..จะโทรมาขออนญุ าติขอเบอรน์ ะ่ ฮะ” ฉันงงกับประโยคคำพดู จากปลายสายอยา่ งแรง น่ีใครเน่ยี มาไมไ้ หน ฉันงงไปหมดแล้วนะ

34/160 “ทำไมตอ้ งขอล่ะคะ กท็ โ่ี ทรมาน่ี กถ็ กู เบอรแ์ ลว้ น”่ี ฉันตอบไปแบบงงๆ นน่ั สิ จะขอทำไม เหน็ โทรมาซะขนาดน้ี “กเ็ ป็นมารยาทน่ะฮะ พอดเี ราไดเ้ บอร์มาจากฝ่ายบุคคลน่ะ น่ีอตุ ส่าห์ไปขอรอ้ งเคา้ เลยนะเน่ีย กวา่ เคา้ จะยอมให้นะ แทยตาย” ปลายสายตอบมา “แล้วไงอ่ะ เพือ่ อะไร” ฉนั ถาม สรปุ แล้ว คอื นายนก่ี ็เปน็ ทอมแล้วโทรมาจบี ฉันอย่างนนั้ น่ะเหรอ บา้ ละ ฉนั คงไม่ได้มเี รดารส์ ง่ สัญญาณบอกใครต่อใครว่าเป็นดี้หรอกนะ “จำเราได้ป่าว เราโฟมไง ทเ่ี จอท่ีสนามบินตอนกลบั จากแอลเอ.อะ่เม่ือสามเดือนกอ่ นไง” โฟม..โฟม โฟมไหนอะ่ ฉนั พยายามนึก สนามบินแอลเอ.เหรอ แล้วก็เป็นทอมด้วย ห๋า..อย่าบอกนะว่าเปน็ นายโฟมคนนนั้ “จำไดแ้ ล้ว โห โลกกลมมาก นายจำเราได้เหรอโฟม เดยี๋ วก่อน ขอเคลียแ์ ป๊บ คอื ยงั ไง โฟมทำงานทบี่ รษิ ทั เมอ่ื ก๊ี แลว้ เจอพราวเหรอ ทำไมไม่เข้ามาทักละ่ ” “ใชๆ่ น่ารกั ขนาดนี้ เหน็ แล้วจำไดเ้ ลย พอดเี ม่อื ก๊ียุ่งๆอยู่ คุยกบัเจา้ นายอยูเ่ ลยไม่ไดเ้ ขา้ มาทกั น่ะ เลยตอ้ งบากหนา้ ลงไปขอเบอรจ์ ากฝา่ ยบคุ คลเลยนะเน่ีย” จบประโยคน้ี ถึงแม้จะเป็นประโยคธรรมดาๆ แตม่ ันกลับทำใหฉ้ นั รูส้ ึกดอี ยา่ งบอกไม่ถกู โฟมอยากคยุ กับฉนั ขนาดตอ้ งลงไปขอเบอร์จากฝา่ ยบุคคลเลยเหรอ ดูพยายามดีจงั ฉนั ยิม้ แก้มแทบปริ รู้สกึ ดีจรงิ ๆ นะ

35/160 “ดใี จจังเลย ดใี จทไ่ี ดค้ ุยกันอีกนะคะ โฟม คนอะไรช่อื โฟม” ฉันบอกและยงั ไม่ลืมล้อเลยี นช่ือของโฟมอกี ครง้ั “ลอ้ อีกแลว้ นะ เสียอารมณ์หมด คนอตุ ส่าห์โทรมาคุยด้วย” น้ำเสยี งโฟมเปลย่ี นไปทันที เหมอื นเมือ่ คราวนนั้ เลย คร้งั แรกท่ีเราไดค้ ยุ กัน ฉนั ก็ล้อโฟมแบบนี้ล่ะ จนโฟมโกรธ คนอะไรโกรธงา่ ยชะมัด “โอเค.ๆ ไมล่ อ้ แลว้ น่า แลว้ โฟมเปน็ ไงบา้ งสบายดีหรือเปล่า” ฉันเปล่ียนเร่อื ง พยามสงบศกึ “ก็ดอี ะ่ แต่งานยุง่ มากเลย นี่เรานึกวา่ จะไมไ่ ดเ้ จออีกแลว้ นะเนย่ี เออวา่ แต่ชอ่ื อะไรนะ เราจำชอื่ ไม่ไดน้ ะ่ ” “อะไรกนั แค่นี้ก็จำชื่อเราไมไ่ ด้ ชื่อพราวยะ่ ” ฉนั บอก “ตอนน้นั เราให้อเี มล์ไว้ ไม่เห็นพราวแอดมาเลย” โฟมถาม เออจริงด้วย อเี มลใ์ นเศษกระดาษใบน้นั ฉันลมื มันไปหมดแล้ว ตั้งแต่ทไี่ ด้เจอหนา้ซี “โทษทีนะ มนั หายไปไหนแลว้ ก็ไม่รนู้ ะ่ ” ฉนั บอกตามความจริง “งน้ั เมม์เบอร์เราไวด้ ้วยนะ เดยี๋ วแปบ๊ นะพราว” โฟมบอกและเงียบไปประมาณหนึ่งนาที กอ่ นจะสง่ เสียงกลับมาคุยตอ่ “พราวๆ เดี๋ยวเราต้องไปพรเี ซน้ ตง์ านแลว้ เดยี๋ วเยน็ นเี้ ราโทรไปหาใหม่นะ” “ค่ะๆ บายๆ”

36/160 ฉันบอกและวางสายไปอย่างไมเ่ ชอื่ สิ่งท่ีเพิง่ ผ่านไป ถงึ แมจ้ ะผา่ นมานานแล้ว ตง้ั สามเดอื นแลว้ ทีฉ่ ันไดเ้ จอนายนนั่ แต่เท่าท่ีฉนั ยังจำได้ นายโฟมอะไรนี่กเ็ ป็นทอมที่เทห่ ม์ ากจนถึงมากท่สี ุด แต่งตัวกเ็ ซอรส์ ุดขั้วเซอรแ์ ตไ่ ม่สกปรก และดูท่าทางจะขี้งอนข้โี มโหอีกด้วย และฉันยังจำไดอ้ กี ด้วยว่าทีฉ่ นั ไมย่ อมแอดอเี มลไ์ ปคยุ กับโฟมก็เปน็เพราะไมอ่ ยากให้มปี ัญหา กลัววา่ ซจี ะเสียใจ แต่ตอนนี้ฉันกลับไม่รูส้ ึกแบบนน้ั อีกแล้ว ซเี องก็ยังทำแบบนนั้ ไดเ้ ลย แล้วทำไมฉันจะต้องไปเกรงใจซีด้วยละ่ ฉันคดิ อะไรไมร่ ู้ฟงุ้ ซ่านไปหมด คิดไปเลยเถิดเขา้ ขา้ งตัวเองวา่ นายน่ันอาจจะแอบชอบฉันก็ได้ ฉันเองกไ็ มใ่ ชค่ นนา่ เกลียดอะไรน่ีนา หมวยซะขนาดนี้ ไมอ่ ย่างนัน้ จะพยายามหาเบอร์ฉนั ขนาดน้ีเลยเหรอ โฟมทำใหบ้ รรยากาศในวันนั้นของฉันดขี นึ้ เยอะ เยน็ นั้นฉันอารมณ์ดีเลยแวะไปน่ังกนิ กาแฟแถวๆ ทองหลอ่ เวลาไปไหนมาไหนคนเดียวมันมีข้อดีตรงทไี่ ด้น่ังคิดอะไรคนเดยี ว ไดใ้ ช้เวลาอยกู่ บั ตัวเองมากข้นึ ฉนั นงั่นกึ ถึงเรอ่ื งของซแี ละเร่ืองของโฟมซ้ำไปซ้ำมา พยายามหา้ มใจไมใ่ ห้ตวั เองคิดมากไปกว่าน้ี และสัญญากบั ตัวเองเอาไวว้ ่า ถ้าโฟมไมโ่ ทรมาหาฉนั อีกฉันกจ็ ะไม่โทรไปหาเขาเหมอื นกัน ฉนั จบิ กาแฟและปลอ่ ยใจใหล้ อ่ งลอยไป หรือบางทีฉันอาจจะตอ้ งทำตวั เลวๆ บ้างนะ ในเม่อื ซี นสิ ัยดเี กนิ ไปขนาดนัน้ ฉนั คิดถกู หรอื เปลา่ นะที่อตุ สา่ หร์ ีบกลับมาจากอเมรกิ าเพอื่ มาหาซี

37/160 รา้ นกาแฟรา้ นนค้ี นเยอะเป็นประจำ ทงั้ คนทำงานและนกั ศกึ ษาแต่ในร้านนี้ฉันยงั ไม่เห็นทอมสกั คน จะมีกแ็ ตผ่ ชู้ ายท่ีพยายามสง่ สายตาใหฉ้ ันจากโต๊ะขา้ งในรา้ นก็เทา่ นนั้ แตเ่ สียใจจะ๊ ฉันไม่ไดช้ อบผูช้ าย ฉันหยิบโทรศพั ท์มือถอื ข้ึนมาดแู ลว้ ดอู กี บอ่ ยเกนิ ไปจนต้องเอามนัมาวางไว้ขา้ งๆแก้วกาแฟ กลัวว่าถ้ามีคนโทรมาเดยี๋ วจะไมไ่ ด้ยิน และสงิ่ ที่ฉนั เฝ้ารอกเ็ กดิ ขึน้ เมอ่ื มเี สียงโทรศัพทม์ อื ถอื ของฉนั ดงั ข้นึ และหน้าจอโชวช์ อ่ื วา่ “Foam” ฉนั รีบรบั โทรศพั ท์ทเี่ ฝ้ารอทนั ที ฟงฟรอม์อะไรไมม่ ีเหลอื แลว้ ละ่ “ฮลั โหล คะ่ ” ฉันกรอกไปตามสาย “โห รับเร็วจงั ไมท่ นั ได้ยนิ เสียงต๊ืดเลย คิดถงึ เราอยู่น่ะส”ิ โฟมบอกน่าอายจงั เลย นีฉ่ ันแสดงออกเกนิ ไปหรือเปล่านะ โฟมเลยรหู้ มดเลย “อ๋อ พอดคี อื วา่ พอดพี ราวกำลังจะโทรออกพอดนี ะ่ เลยกดรับพอดีเลย บ้าแล้วทำไมพราวตอ้ งไปคดิ ถึงโฟมด้วยล่ะ” ฉนั ตอบไปสง่ ๆ แต่ตอบแบบรวั ๆเลยนะ ฟังดกู ร็ ้วู ่าแก่ตัวน่ะ “ชา่ งมันเหอะ วา่ แตท่ ำไรอยู่เหรอ” โฟมถามต่อ “ไมไ่ ด้ทำอะไรหรอก นั่งกนิ กาแฟอยู่ รอใหร้ ถหายติดค่อยกลับบ้านนะ่ ” “กินกาแฟ? ที่ไหนเหรอ” นายนี่เป็นเจ้าหนูจำไมหรอื ไงนะ ถามอยไู่ ด้

38/160 “ทองหลอ่ น่ะ สตารบ์ ัคทองหลอ่ ” ฉนั บอก ก่อนจุดบุหรี่ข้นึ มาสบูวันนเี้ พงิ่ ได้สบู มันเปน็ ตัวท่ีสองเอง จะวา่ ไปฉันไม่ไดต้ ดิ บุหรง่ี อมแงมนกัหรอกนะ แต่กเ็ ปน็ อะไรทตี่ อ้ งสูบทุกวนั แต่แค่ไม่ไดส้ ูบดุ หรือสบู เยอะเท่านนั้ แหละ่ วันนงึ ไมถ่ งึ ซอง บอกแลว้ ไงว่าฉันไมใ่ ช่ผหู้ ญิงเรยี บร้อยอะไร แต่บุหรีก่ ็ไม่ไดท้ ำให้คนดูเลวลงไปนี่ใชม่ ้ยั คะ?? โฟมยังคงถามฉันไม่หยุด ฉนั ตอบคำถามโฟมสลับกบั การถามโฟมกลับบา้ งในส่งิ ทอี่ ยากรู้ การทีไ่ ดค้ ยุ กับโฟมไปเร่อื ยๆ แบบน้ี ทำให้ฉันไดร้ ู้ว่าโฟมทำงานตำแหน่งเดยี วกับซเี ลย อยากจะบา้ ตาย โฟมกเ็ ป็นครเี อทีฟเหมอื นกนั โฟมโตกวา่ ฉนั ห้าปี แล้วกอ็ ายมุ ากกว่าซสี องปี และได้รอู้ กีด้วยวา่ ทำไมโฟมถึงจะต้องโมโหทฉี่ ันหวั เราะเยาะช่อื ของโฟม โฟมบอกวา่ฉันไมใ่ ช่คนแรกท่ีหัวเราะชอ่ื แปลกๆ ของเค้า ใครๆ ก็หัวเราะชอื่ แปลกๆแบบนที้ ัง้ น้ัน แต่ทำไงได้ ในเม่ือชือ่ น้ีแม่กบั พ่อเป็นคนต้ังให้ “ลูกโฟม” คือช่อื เลน่ จริงๆ ทค่ี รอบครัวของโฟมตั้งให้ เราคยุ กันมากมายหลายเร่อื ง เท่าท่ีพอจะนกึ ออกและเร่ืองราวมันพาไป และทำให้ฉันรู้วา่ โฟมเองมอี ะไรหลายๆ อย่างคล้ายๆฉนั เช่น โฟมไม่ชอบเที่ยวทะเล ซ่ึงฉนั เองก็เป็นผ้หู ญิงที่เกลยี ดทะเลเขา้ ไส้เหมอื นกัน ฉันชอบพวกภูเขาต้นไม้น้ำตกอะไรเทอื กๆ นั้นมากกวา่ “พราวเคยไปปายหรอื ยงั ที่ปายสวยมากเลยนะ เราชอบปายมาก”โฟมถามฉัน ปายเหรอ จริงๆ ฉันกบั ซีก็เคยคดิ วา่ อยากจะไปเทยี่ วทน่ี ี่

39/160เหมอื นกนั นะ แต่กไ็ ม่รู้วา่ จะไดไ้ ปเมือ่ ไหร่ ซีเองกไ็ มค่ อ่ ยว่าง แถมมามีเรื่องแบบนอี้ ีกดว้ ย เฮ้ออ..ท่าทางชาตนิ ี้คงไมไ่ ด้ไปกบั เทีย่ วกบั ซหี รอกมง้ั “ยังไมเ่ คยไปเลยอ่ะ จริงๆ ก่อนหน้าน้ีกม็ แี พลนจะไปหลายรอบแลว้นะ แต่ไม่ไดไ้ ปซกั ที ไม่รทู้ ำไมเหมือนกัน” “งน้ั เอาไว้เราพาไปนะ ดีมย้ั ??..” โฟมถามแบบนี้ ทำเอาฉันหน้าแดงก่ำขึ้นมาซะอยา่ งงนั้ “ไมเ่ ปน็ ไรหรอก เราต้ังใจจะไปวาเลนไทน์ปีหนา้ น่ะ โฟมคงไม่ว่างสำหรับเราหรอกมัง้ วนั นัน้ น่ะ555” ฉนั แกล้งหยอด พร้อมหวั เราะกลบเกล่ือน 555 แต่จริงๆ ในใจก็แอบคิดแบบนัน้ อย่เู หมอื นกนั นะ ตอนน้หี ขู องฉันเร่มิ เกิดอาการชาและร้อนผา่ วท่ีใบหูนิดๆ แล้ว เคยเป็นม้ัยคะ เวลาทค่ี ุยโทรศพั ท์นานๆ หูทแ่ี นบอยู่กับโทรศัพทจ์ ะค่อยๆรอ้ นผ่าวๆขน้ึ เรอื่ ยๆ ฉันไม่ได้เป็นแบบน้ีนานแล้ว เทา่ ทจ่ี ำได้ กผ็ ่านไปสามปแี ลว้ ม้งั ตงั้ แต่สมยั ทซ่ี โี ทรมาจบี ตอนแรกๆ คุยกนั ถึงเช้าทุกวัน หูเน่ยีแทบบอดไปเลย แปลกเหมือนกนั นะคะ ตอนจีบกนั ใหม่ๆ มเี รือ่ งให้คุยมากมาย ไม่ซำ้ วนั คุยไดท้ ุกวัน วนั ละหลายชว่ั โมง แต่ทำไมไม่รู้ ในเวลาท่ีเป็นแฟนกนั ฉนั กับซกี ลบั คุยโทรศพั ทก์ นั น้อยเหลอื เกนิ ผดิ กับช่วงจีบลิบลับ จริงๆ ฉันเปน็ คนท่ีไมค่ อ่ ยชอบคยุ โทรศัพท์กบั ใครนานๆ ฉนั ไม่คอ่ ยชอบเมา้ ทท์ างโทรศพั ทเ์ หมือนสาวๆ คนอืน่ เท่าไหร่หรอก ชอบเจอหน้าแล้วคอ่ ยคยุ มากกวา่ ไดอ้ รรถรสกว่าเยอะ

40/160“หาท่ีจอดยากจัง”จูๆ่ โฟมก็เปล่ยี นเรอื่ ง หลังจากทีค่ ุยกนั ถึงเรอ่ื งทไ่ี ปอเมริกา “ถึงบา้ นแล้วเหรอคะ เรว็ จงั ” ฉันบอกและแอบเสยี ใจเลก็ นอ้ ยท่ีโฟมถึงบา้ น เพราะกลัววา่ โฟมอาจจะตัดบทเลกิ คุยและวางสายไป “โอเค.ๆ จอดตรงนแี้ หละ่ จะโดนลอ็ กล้อมัย้ เนีย่ ชา่ งมนั ถ้าโดนก็แคเ่ สยี คา่ ปรับ ขำๆ ไป ชว่ ยเหลือภาษรี ฐั บาล” โฟมพูดเล่นอีกแล้ว อา้ วน่ีตกลงโฟมไม่ไดก้ ลบั บา้ นหรอกเหรอเนี่ย “อ้าวนีไ่ มไ่ ด้กลับบา้ นหรอกเหรอคะ ไปเทยี่ วไหนละ่ เนีย่ นัดสาวไวเ้ หรอ” ปากฉนั เรว็ เทา่ ความคิด ขยับถามออกไปทนั ที ตามสิ่งทอ่ี ยากรู้ “ใช่แลว้ นัดสาวเอาไว้น่ะ” ประโยคนขี้ องโฟมทำเอาฉนั เงยี บลงไปทนั ที ทำไมฉันต้องเป็นอยา่ งน้ดี ว้ ยนะ อย่าลืมสิพราว เธอกม็ ีแฟนเหมือนกนั นะยะ อยา่ คดิ มากนา่ ฉันพยายามบอกและเตอื นตัวเองไมใ่ หฟ้ ุ้งซ่านไปกว่านี้ คดิ แคว่ ่ามเี พ่ือนคุยแก้เหงาในยามท่ไี ม่อยากเจอซีกพ็ อแล้ว “กนิ กาแฟอะไรอ่ะฮะ” เสยี งโฟมดังขน้ึ ฉนั สาบานได้วา่ ฉนั ได้ยนิเสยี งนนั้ ดังมาจากดา้ นหลังและดงั พรอ้ มๆกบั ลำโพงโทรศพั ทม์ ือถือของฉนัดว้ ย แลว้ ส่งิ ท่ีไมน่ ่าจะเกิดข้ึนกเ็ ป็นจริง จริงๆ บุหรี่ในมอื ฉันแทบร่วงลงพื้น เพราะนิว้ เกดิ อาการเกรง็ หงิกเป็นอัมพาตขึ้นกระทันหันดว้ ยความตกใจ

41/160 “วา่ ไง สง่ั อะไรกินดอี ่ะวันนเ้ี บอื่ ๆ กาแฟ งานหนกั ไปหน่อย กินแต่กาแฟดำมาท้ังวนั แนะนำหน่อยดิ่” โฟม พูดพรอ้ มๆ กับเลอ่ื นเกา้ อท้ี ่ีตงั้ อยู่ตรงกันข้ามตัวท่ฉี ันน่งั ออกมา กอ่ นจะลงไปน่งั หนา้ หลอ่ พรอ้ มรอยยิม้ นา่รกั ๆ ฉันอยากจะบ้าตาย จริงๆ นะ คนอะไรเน่ีย นายนี่ทำแบบน้ีไดย้ งั ไงจะมากไ็ ม่บอก เพ่ิงรจู้ กั กนั แคไ่ มก่ ่ชี ่วั โมง ถา้ ไมน่ ับรวมถงึ ตอนทเ่ี จอกันที่สนามบนิ ทแ่ี อลเอ. คราวนัน้ นบั แคเ่ มือ่ เช้าท่ไี ด้คุยกัน มันกแ็ ค่ไมก่ ่ชี ัว่ โมงเอง นายนี่กม็ เี ซอร์ไพรส์ให้แลว้ ขอร้องล่ะ อยา่ มาทำอะไรดๆี แบบน้ีเลยนะ ตอนนห้ี น้าของฉันคงแดงกำ่ ไปดว้ ยความเขนิ และอายแบบสุดๆ ก็บอกแล้วไง วา่ ฉนั มันเป็นคนตรงๆ เก็บอารมณอ์ าการอะไรไม่เคยอย่หู รอกรสู้ กึ ยังไงกแ็ สดงออกไปอย่างนน้ั ไม่เคยเฟค(ถา้ ไม่จำเป็น555 จริงๆตอนนฉี้ นั อยากจะเฟคมาก อยากปน้ั หนา้ เหมอื นกับวา่ ไมร่ สู้ กึ อะไรท่ีโฟมขับรถมาหาที่น่ี แต่ท่าทางคงไม่ทนั แลว้ ละ่ 55555 ขอขำตัวเองอีกรอบ) นายนค่ี งงงกับทา่ ทีเขนิ ๆ ของฉนั จนตอ้ งถามคำถามเดิมซ้ำ เพราะฉนั ไมพ่ ูดอะไรเลย “ว่าไงล่ะ แนะนำหนอ่ ยด่ิ สั่งอะไรด”ี ฉนั ตกใจ(อกี แล้ว) จนรบี ขยีบ้ ุหรี่ลงที่เขีย่ ก่อนจะต้ังสติ ป้ันหน้าสวยๆ และพดู กบั นายนัน่ ทนั ที

42/160“ราสเบอรี่ปัน่ มัย้ ละ่ เขา้ กับหนา้ นายด”ี โอย..นี่ฉนั พูดออกไปไดไ้ งเนย่ี ราสเบอรป่ี ัน่ เหรอ เขา้ กบั หนา้ ดีเหรออยากจะบา้ ตาย นายน่ีจะโกรธหาวา่ ฉนั กวนteenมั้ยเน่ยี โอยๆๆๆ “ราสเบอร่ี ทำไมหน้าเรามนั เหม็นเปรยี้ วขนาดนน้ั เลยเหรอ แต่ก็โอเค.นะ อรอ่ ยดเี หมอื นกัน ดกี ว่ากนิ กาแฟดำเยอะ” นายนน่ั บอกหน้าตาเฉยกอ่ นจะลุกขนึ้ คงจะไปซอ้ื ราสเบอรป่ี น่ั ละ่ มั้ง ฉันแอบมองตามนายน่ัน แค่ข้างหลงั ก็ดดู แี ล้วล่ะ ฉนั จะแยม่ ย้ั เน่ยี ถา้ ได้เจอโฟมบ่อยๆ ฉนั จะทำใจให้ไม่ชอบเค้าไดเ้ หรอ ฉนั มองตามโฟมไปเรือ่ ย โฟมเองก็เดนิ จนใกลจ้ ะเข้าตัวร้านแล้ว แต่จๆู่ โฟมกด็ นั หนั กลับมาแบบกะทนั หนั และเห็นฉันมองเข้าพอดี ฉนั ชะงักและรีบละสายตาทำเป็นมองทีอ่ ่ืน พยายามกลบเกลอื่ นไม่ให้โฟมรู้ แต่ทา่ ทางจะไมท่ นั แล้ว เพราะฉนั เหน็ โฟมยกั ค้วิ สง่ มาให้ ก่อนเดนิ ตรงมาที่โต๊ะอีกรอบ จะบา้ ตายจะเดินกลบั มาทำไมนะ ฉนั ทำเปน็ ไม่สนใจทโี่ ฟมกำลังเดนิ กลับมาที่โต๊ะ เลยตอ้ งรีบหาอะไรทำ ทำอะไรดีละ่ ออ๋ ในกระเปา๋มหี นังสอื อยเู่ ล่มนงึ ทำเป็นกม้ หน้าก้มตาหาของในกระเปา๋ ดีกวา่ เมอื่ คดิ ไดแ้ บบนัน้ ฉนั รบี หยบิ กระเปา๋ ทีว่ างอยูข่ า้ งๆตวั ขึน้ มาและเอามือเขา้ ไปควานหาหนงั สอื จริงๆ แค่เอามือลว้ งเขา้ ไปกเ็ จอมนั แลว้ ละ่ แต่ฉนั กย็ ังต้องทำเปน็ คน้ หามันต่อไป เพ่อื กลบเกลอื่ นความหน้าอาย “พราว เราจะเดินมาถามว่าเอาอะไรเพ่ิมมั้ยน่ะ” โฟมมาหยุดอยู่ตรงหน้าพรอ้ มกบั ถาม

43/160 “ไมเ่ อาค่ะ อม่ิ และ อายด้วย” ฉนั หลดุ ปากบอกวา่ อายออกไป แต่เบาๆนะ “อะไรนะ อมิ่ แลว้ อะไรนะ” โฟมกม้ หน้ามาถามฉันใกล้ๆ หนา้ ฉนัแดงด้วยความอายอกี รอบ “เปลา่ ค่ะ ไมม่ ีอะไรๆๆ อิ่มจริงๆ โฟมรบี ไปซอื้ เถอะนะ” ฉนั ก้มหนา้บอก มอื ก็ยังควานหาของในกระเป๋าไมเ่ ลิก “โอเคๆ ง้นั เราไปซือ้ แลว้ นะ ก็เหน็ วา่ แอบมองตามเรามาก็นึกวา่ อยากไดอ้ ะไรเพ่ิมอีกนะ่ ” โฟมพูดประโยคนั้นเสร็จก็เดินไปทันที ปล่อยให้ฉนั ทัง้เขนิ ท้ังอายอยคู่ นเดยี ว นายนๆี่ บา้ ชะมัด ชอบทำอะไรใหฉ้ นั รสู้ ึกอายตลอดเลย ไมถ่ งึ สิบนาที โฟมกเ็ ดินกลบั มาพร้อมเครื่องด่มื ป่นั เยน็ ๆ ท่ีฉนัแนะนำม่ัวๆไป “เย็นน้มี นี ดั ที่ไหนหรือเปลา่ ” โฟมถามฉนั ระหว่างทน่ี ่ังคยุ กนั เร่ืองสัพเพเหระ อย่ใู นช่วงแนะนำตวั กง็ ี้ล่ะค่ะเรื่องคุยยังเยอะกันอยู่ “เยน็ นเ้ี หรอ ไมน่ ะ ไมม่ ีหรอก” ปากของฉันบอกไปอยา่ งนนั้ แต่จริงๆแลว้ วนั นพ้ี ี่แพรวชวนฉันไปเที่ยวนะ่ แต่ฉันรู้ว่าถ้าไปก็ต้องเจอซอี ยู่ดี ยงัขี้เกยี จเจออยู่ ยังไมอ่ ยากเจอ เลยไมไ่ ปดกี วา่ ฉันยงั อยู่ในช่วงทบทวนความรู้สึกว่าฉนั ควรจะมีซใี นฐานะแฟนอีกมั้ย และทบทวนความรสู้ กึตวั เองดว้ ยว่า ฉนั รู้สกึ กับซเี หมอื นเดมิ และเท่าเดิมอกี มย้ั

44/160 “ง้นั คนื นไ้ี ปเที่ยวด้วยกนั ม้ัยพราว” โฟมเอย่ ปากชวนระหวา่ งทย่ี กแกว้ ราสเบอรีด่ ดู เขา้ ปากเสียงดงั ล่ัน ไม่อายใครเค้าเลยเหรอตานี่ “ทไี่ หนเหรอ” ฉนั ถาม ดใู จง่ายไปมั้ยเนีย่ เพง่ิ รู้จักกนั ได้แป๊บเดียวก็จะไปเทยี่ วกับเคา้ แล้วเหรอ “ถามซะตอบไม่ถูกเลย ร้านคนแบบเราจะมซี กั กร่ี า้ นเชียว” โฟมถามฉันกลบั บา้ ง เออก็จรงิ ของโฟมนะ “กไ็ ม่รู้นี่นา ก็นึกวา่ จะไปเท่ยี วรา้ นธรรมดาแบบพวกนัง่ เลน่ หรือสองหลึงไรเงี้ย” ฉันแกต้ ่าง จะวา่ ไปก็แก้ตัวน่ันแหล่ะ “ไปทำไมล่ะรา้ นแบบนน้ั เวลาพราวไปทีแ่ บบนั้นสนุกเหรอ” โฟมถามฉันกลบั อกี เออลมื บอกไปนะคะ ว่าโฟมรู้แล้วละ่ วา่ ฉนั เป็นดี้ โฟมรวู้ ่าฉนั ชอบทอม เพราะฉันดันหลดุ ปากสารภาพบอกโฟมไปตง้ั แต่คยุ กนั เมือ่ บ่ายแล้ววา่ แอบมองโฟมท่ีสนามบินแอลเอ. เพราะรสู้ กึ ว่าโฟมเปน็ ทอมทีเ่ ทห่ ม์ ากๆ แตน่ า่ แปลกนะ โฟมเองไมเ่ คยถามฉนั เลยว่าฉันมีแฟนหรอื เปล่า หรอื จริงๆ แล้วโฟมอาจจะไม่ไดค้ ิดอะไรไปมากมายขนาดฉันก็ได้ ฉันอาจจะบ้าไปเองคนเดยี ว ทง้ั ๆที่มแี ฟนอย่แู ล้วแบบนนี้ ะ่ “ไมสนุกหรอก เราไม่ค่อยชอบไปหรอกรา้ นแบบนั้นเคยไปแล้วโดนผชู้ ายลวนลาม” ฉนั บอก

45/160 “กไ็ ม่แปลกหรอก ก็พราวสวยแถมเอ็กซข์ นาดนี้ กต็ อ้ งโดนกนั บา้ งละ่ถ้าเราเปน็ ผชู้ าย มโี อกาสเราก็ทำนะ555” โฟมบอกหน้าตาเฉย พร้อมใช้สายตาแทะโลมมาทห่ี นา้ อกฉันอย่างต้ังใจ จนฉนั เองเร่มิ รสู้ ึกสะท้าน แล้วฉนั ก็ตกลงไปเทย่ี วกบั โฟมท่ี “Her Bar” ผับสำหรับผหู้ ญงิล้วนๆ ผ้หู ญิงที่มหี วั ใจเหมือนมนุษยค์ นอ่นื เพยี งแต่อาจจะมจี ติ ใจไม่เหมอื นใคร อาจจะเปน็ ทอม หรอื ด้ี หรือเลสเบี้ยน ไบเซ็กชว่ ล ได้หมดทุกแนว และก็ที่ “Her Bar” นีแ่ หละ่ เปน็ ร้านท่ีฉนั และซแี ละพวกพแี่ พรวไปเท่ียวอยู่บอ่ ยๆ ไมเ่ ว้นแต่คืนน้ี ทีพ่ แี่ พรวกับซีและเพอ่ื นๆนัดกันไปดรง๊ิ ค์กท็ ่นี ่ีอีกแหละ่ ค่ะ ก็อยา่ งท่ีบอกไปน่นั แหล่ะค่ะ ว่ารา้ นเฉพาะกลุ่มแบบน้ี มีไมเ่ ยอะนกั และกด็ ูเหมอื นว่า “Her Bar” กเ็ ปร้ยี วสดุ ในไม่กร่ี ้านนัน้ ซะดว้ ย ระหวา่ งทางทฉี่ นั ขบั รถไปท่ีรา้ น ฉนั ไปคราวนี้ ฉนั ไม่ได้ไปเพราะนัดซีเอาไว้ ฉนั ไปเพราะฉันมีเพ่ือนใหมช่ ่อื ว่าโฟมไงละ่ ทัง้ ๆทฉ่ี ันรู้ทั้งรู้วา่ ถ้าไปคืนน้ี จะตอ้ งได้เจอซแี น่ๆ แตฉ่ นั กก็ ลับอยากจะไปใหซ้ ีได้เห็นฉันกบั โฟมอาจจะเป็นเพราะวา่ ฉนั อยากแกแ้ คน้ ซีบา้ งกเ็ ทา่ นนั้ อยากรเู้ หมอื นกนั ว่าถา้ฉนั ทำแบบซบี า้ งละ่ เกาะแขนคนอ่ืน พูดเพราะๆ กบั ทอมคนอื่น ยอมให้คนอน่ื มาเทคแคร์ดแู ล ซจี ะทนไดบ้ า้ งมั้ย ซจี ะทนไดเ้ หมอื นอย่างท่ีคอยบอกใหฉ้ นั อดทนเพราะมันไม่มอี ะไรไดบ้ า้ งหรอื เปล่า ฉนั คิดแผนการชว่ั รา้ ยมาตลอดทาง จริงๆ แลว้ ฉันแอบชอบโฟมอยู่มากโขทีเดียวล่ะ ถึงฉนั จะเป็นคนทมี่ กั จะชอบใครได้ง่ายๆ แต่กไ็ ม่เคยเปดิ

46/160โอกาสให้ใครแบบน้ีเหมือนกันนะ ฉนั ไม่เคยอยากคุยกับใครแบบน้ี และก็ไมเ่ คยคดิ อยากจะสานตอ่ กับใครแบบน้ีอีกเหมือนกัน แมว้ ่าที่ผ่านมาจะมีคนเข้ามาจีบฉันก็หลายคน แลว้ กอ็ ีกหลายคนเหมือนกนั ทฉ่ี นั แคแ่ อบมองเวลาทเ่ี หน็ ทอมหน้าหล่อ ฉนั ก็มองตลอดละ่ แต่ไม่เคยมากไปกว่านนั้เพราะฉนั รกั ซี ซีนา่ รกั และดเี หลอื เกิน ฉนั ไมอ่ ยากเลกิ กับซี ไม่อยากเสยี ซีไปใหใ้ ครทง้ั นน้ั แตน่ น่ั คือเมอื่ กอ่ นนะ เพราะเมอ่ื เวลาผ่านไป ความดีเหลือเกนิ ของซแี ผลงฤทธทิ์ ำเอาฉันเข็ด ฉนั ร้องไหเ้ พราะความดเี กนิ ไปของซอี ยบู่ ่อยๆ สำหรบั แผนการอันช่ัวร้ายท่ีฉนั คิดเอาไวใ้ นคืนน้ีกค็ ือ ถ้าซีได้เจอฉันกบั โฟม ฉนั กจ็ ะบอกว่า โฟมเป็นเพอื่ นท่ีรู้จกั กันที่แอลเอ. ถงึ แมจ้ ะไปแค่เดอื นเดียวกเ็ หอะนะ คนเรามนั ต้องมเี พอ่ื นกนั บา้ ง และฉันก็ไมไ่ ด้โกหกซักหน่อยนี่ กฉ็ ันเจอโฟมครงั้ แรกทแ่ี อลเอ.จริงๆนะ แลว้ ฉันก็จะยอมบอกโฟมด้วยว่าซคี อื แฟนของฉนั ท่ไี ม่คอ่ ยไดค้ ุยกันแล้ว ซ่งึ อนั นี้กเ็ รื่องจรงิ อกี เหมือนกัน หลงั จากวันน้ัน วันที่ฉนั เจอผหู้ ญงิเดนิ เกาะแขนซที พ่ี ารากอน กผ็ ่านมาสองอาทิตยไ์ ด้แล้วมั้งท่ีฉนั ยงั ทนต่อการไม่คุยกับซไี ด้ ฉนั ไมก่ ลวั ซีโกรธและกไ็ มก่ ลวั ว่าโฟมจะไม่อยากคยุ กบัฉันอีกแล้วด้วย ไม่วา่ ผลลัพธ์จะออกมาเป็นยังไง ส่ิงท่ีฉันกำลงั จะได้รู้กค็ ือซจี ะรสู้ ึกยังไงบ้างเมอ่ื ฉนั ทำแบบเดียวกบั ท่ีซที ำ ระหวา่ งทางไปรา้ น มสี ายโทรเข้าจากซีมาเปน็ สบิ ๆสาย ฉันไม่ได้รบัหรอกนะ เพราะขเ้ี กียจคุย ก็เลยมแี มสเมจจากซีเขา้ มาตามระเบียบ

47/160“คนื นี้ตวั เองจะมามยั้ คะ คิดถึงตวั เองนะ” และกเ็ หมือนเดมิ อีกเหมอื นกันที่ฉันไมไ่ ด้ตอบอะไรกลับไป อดทนไว้รอเจอซีทรี่ า้ นคืนนี้ทีเดียวเลยดีกว่า ถ้าไมเ่ จอก็ช่วยไมไ่ ด้ บอกแลว้ ไงละ่ไมว่ ่าคนื นจ้ี ะทำใหค้ วามสัมพันธ์ระหวา่ งฉันและซีเปลี่ยนไปแบบไหน ฉันก็พร้อมนอ้ มรบั เอาไวท้ ้ังนัน้ บางทีมันอาจจะดีกว่าท่ีเปน็ อยแู่ บบนี้ก็ไดน้ ะขอโทษนะโฟมทฉี่ นั ทำกบั นายแบบนี้ ฉนั อาจจะทำกับนายเหมอื นกับแค่สงิ่ลองใจแฟนทแี่ สนดี(กับคนอน่ื )ของฉันแค่น้นั แตฉ่ ันไม่อยากบอกเลยนะวา่ ในใจของฉันก็ชอบนายมากมายเหมอื นกันนะ ถา้ เราเจอกันในเวลาท่ีฉันไม่มีใคร ฉนั คงชอบนายมากกว่านีไ้ ปแลว้ล่ะ..แตม่ าคิดอีกทีฉันจะไปรสู้ กึ ผิดทำไม เพราะความจริงนายอาจจะไมไ่ ด้คดิ กับฉนั แบบที่ฉันคดิ ก็ไดน้ น่ี า..เฮ้อ..พราวเพ้อละ พอเหอ๊ ะ..ฉันถอนหายใจอกี ครั้งเพ่ือใหส้ ติสตงั กลับมาอยู่กับเนอื้ กบั ตัวอีกคร้งั กอ่ นกดปุม่เล่ือนกระจกลงและจุดบุหรี่สูบอีกหน่ึงมวน..

-4- เมอ่ื ฉนั ไปถงึ หน้ารา้ น โฟมก็ออกมารับฉนั พนักงานทอมท่ียืนอยู่หน้าร้านเร่มิ มองฉนั แปลกๆ กใ็ ช่น่ะสิ ฉนั ไม่เคยมาทน่ี ่ีกบั ทอมคนอนื่ เลยนอกซะจากซีและพี่แพรว ฉันส่งยมิ้ ให้พนักงานสองสามคนทค่ี ุน้ หน้าคุ้นตากันดี “พพี่ ราวมากบั ใครครับวนั น้ี เปลยี่ นหน้านะ แหน่ะๆๆ” น่นั ไงละ่ ฉนัว่าแลว้ ว่าเด๋ยี วจะตอ้ งมคี นมาแซวบา้ งละ่ แลว้ กเ็ ป็นจรงิ ๆ เม่อื น้องทอมพนกั งานเสรฟิ ์ท่ชี อื่ เป้เดินมาเห็นฉันกับโฟมเขา้ “เพ่อื นน่ะ อยา่ แซวได้มะ” ฉันบอก แซวแบบนที้ หี ลงั ไม่ทปิ ให้ละ “น่ังโต๊ะไหนดีล่ะพ่ี เดี๋ยวผมจัดให”้ น้องเป้คนเดิมถาม “ไมเ่ ปน็ ไร มโี ตะ๊ แลว้ เมื่อก๊พี เี่ ขา้ ไปแลว้ ละ่ ” โฟมบอกเป้ ก่อนจะพาฉันเดินเขา้ รา้ นไป เปย้ กมอื โบกประมาณว่า ตามสบายให้หนงึ่ ที ในร้านผ้คู นเร่ิมมากันแน่น ฉันมองไปทม่ี ุมประจำของฉนั กับซีและพ่ีแพรว โต๊ะยังคงว่างอยู่ แต่กพ็ อจะเห็นล่ะว่ามีปา้ ยจองตัง้ อยู่ ชื่อคนจองก็บอกหราเลยวา่ “แพรว”

49/160 มองจากมมุ โต๊ะทฉ่ี นั กบั โฟมน่ัง กม็ องเหน็ โต๊ะท่พี ่แี พรวจองได้ถนดัถึงแมค้ นจะแนน่ แค่ไหน ฉนั วา่ ยังไงซะ ไม่ซีกพ็ ่ีแพรวต้องเห็นฉันบา้ งล่ะ “ดม่ื อะไรดลี ะ่ พราว เออบอกไปยงั เดีย๋ วมีเพ่ือนเรามาดว้ ยสองสามคนนะ” โฟมบอกข้างๆ หเู รา “ขอผสมโซดาละกนั คะ่ ” ฉันพูดพร้อมพยักหน้ารับรเู้ รื่องเพือ่ นของโฟมท่กี ำลังจะตามมาสมทบ โฟม หยบิ แกว้ ก่อนเอามือลว้ งน้ำแขง็ มาใส่แกว้ แบบไมส่ นใจวา่ ฉันจะรูส้ กึ ยงั ไง ฉนั มองยม้ิ ๆ นายน่ีผดิ กับซสี ดุ ขว้ั จริงๆนะ ท้งั เซอร์ท้งั ดบิ และเหมือนกับวา่ โฟมจะรู้ตัว “อะไรรังเกียจเหรอ ใช้มือหยบิ นะ่ ” “เปลา่ ๆ แค่ขำๆ นดิ หนอ่ ยนะ” ฉันตอบไปอยา่ งง้ัน “ถึงบอกว่ารงั เกยี จกช็ ว่ ยไมไ่ ดห้ รอก หยบิ ไปแล้ว แต่ถา้ ไม่รังเกียจก็ดี ก็กนิ เหล้าเค็มๆไปละกันนะ” โฟมบอกพร้อมสีหน้ายียวน หน้าหมัน่ ไส้มากๆ เพลงในรา้ นเรม่ิ เร่งจงั หวะกระฉับกระเฉงมากข้นึ ทั้งเพลงเกา่ เพลงใหม่ ถูกคุณดีเจ.mv,หน้าหลอ่ ลาก(มากๆ) ประเคนมาเปดิ คนในรา้ นเรม่ิแนน่ กว่าเดิม หลายคนเร่มิ ลุกขน้ึ โยกยา้ ยออกสเต็ปรวมไปถงึ โฟมด้วย ให้ตายเหอะนายนช่ี ่วยมฟี อร์มกบั ชาวบ้านเค้าบ้างไดม้ ัย้ ไม่เคยมีคำว่าอาย ไม่มคี ำว่าเก็กสำหรับตานเ่ี ลยจริงๆ

50/160 “นงั่ เฉยๆ เด๋ียวแมงวันมาตอมนะ 5555 เตน้ กันเหอะ” อะ่ ตาน่ี พอเหล้าลงกระเพาะมาบอกวา่ ฉนั เปน็ อึซะงัน้ ไอ้บ้า “ว่าเราเหรอนีแ่ หนะ่ ” ฉันบอกพรอ้ มกบั เอาขาหนา้ เอ๊ย มือข้างนึงผลักไปที่อก(แบนๆ) ของนายนน่ั ก่อนหัวเราะออกมาดงั ล่นั เมื่อเหน็ โฟมแกลง้ เตน้ ท่าเซๆไปซบสาวโตะ๊ ขา้ งๆ นายน่ีๆ ทะเลน้ จริงๆ “เฮย้ โฟม ไงแก แหมหลีหญิงแต่หัววนั เลยนะ เดยี๋ วน้องหมอกเคา้ก็งอนเอาหรอกวันนี้กด็ ันไม่ไปรบั เคา้ อีก” อยดู่ ๆี ก็มที อมสองคน กับผหู้ ญิงหน้าตานา่ รัก(โคด) อีกหนง่ึ มานั่งทโี่ ตะ๊ ก่อนพดู แซวโฟมท่ีเต้นทา่บา้ บออยู่ ฉันเร่มิ ทำหนา้ ไม่ถกู ละ เม่ือโดนสายตาสามคู่จอ้ งมาทีฉ่ ัน “ใครวะเนยี่ น่ารกั เชยี ว” หนง่ึ ในทอมสองคนถามโพล่งขนึ้ มา มือไม้ชม้ี าท่ฉี ัน “เฮ้ยอยา่ ยุ่งนะ ไอ้นัท นิ่งๆ เลยดกี ว่าแก เพื่อนขอรอ้ ง” โฟมหยดุเตน้ และมาทำหนา้ จรงิ จงั พดู กับเพ่อื น และดเู หมอื นเพอ่ื นจะเชือ่ ฟงั นายนน่ัซะด้วยสิ เอ..หรอื ว่าเพื่อนๆ ทกุ คนจะตอ้ งกลัวอารมณบ์ ูดๆ ของนายนี่ ที่นึกจะมาเมื่อไหรก่ ไ็ ม่รูล้ ่ะมั้ง “เออๆ วา่ แต่ชอื่ ไรอะ่ ไมค่ ดิ จะแนะนำเลยเหรอ” เพ่ือนคนเดมิ ยังพูดตอ่ แต่ดูจะเปลย่ี นอารมณ์ไปมากทเี ดียว ดสู ำรวมและเรยี บร้อยข้นึ มากอะไรกัน กลวั โฟมจะโมโหจรงิ ๆ เหรอเน่ยี “ช่ือพราว หา้ มยุ่งนะเฟร้ย” โฟมบอก